(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) nr 39/2013 z dnia 21 stycznia 2013 r. ustalającym uprawnienia do połowów dla statków UE na 2013 r. w odniesieniu do pewnych stad ryb i grup stad ryb, które nie są przedmiotem negocjacji lub umów międzynarodowych (2), określono kwoty na rok 2013.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2013 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

W dniu 13 września 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/570/UE, Euratom w sprawie mianowania członków Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego na okres od dnia 21 września 2010 r. do dnia 20 września 2015 r. (1)

(2)

Stanowisko członka Europejskiego Komitetu Ekonomiczno–Społecznego zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatu Alberta NADALA BELDY,

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 854/2004 ustanowiono szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego. W szczególności stanowi ono, że produkty pochodzenia zwierzęcego mogą być przywożone jedynie z państwa trzeciego lub części państwa trzeciego znajdującego się w wykazie sporządzonym zgodnie z tym rozporządzeniem.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 854/2004 stanowi również, że przy sporządzaniu oraz uaktualnianiu takich wykazów należy brać pod uwagę kontrole unijne w państwach trzecich oraz gwarancje właściwych organów państw trzecich w odniesieniu do zgodności lub równoważności z unijnym prawem paszowym i żywnościowym oraz przepisami dotyczącymi zdrowia zwierząt określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (2).

(3)

W decyzji Komisji 2006/766/WE z dnia 6 listopada 2006 r. ustanawiającej wykazy państw i terytoriów trzecich, z których dopuszczony jest przywóz małży, szkarłupni, osłonic, ślimaków morskich i produktów rybołówstwa (3) wymieniono te państwa trzecie, które spełniają kryteria określone w rozporządzeniu (WE) nr 854/2004 i w związku z tym są w stanie zagwarantować, że wskazane produkty spełniają warunki sanitarne ustanowione w przepisach unijnych dla ochrony zdrowia konsumentów i mogą zatem być wywożone do Unii. W szczególności załącznik II do tej decyzji zawiera wykaz państw i terytoriów trzecich, z których dopuszczony jest przywóz do Unii produktów rybołówstwa przeznaczonych do spożycia przez ludzi. W wykazie tym wskazano również ograniczenia dotyczące takiego przywozu z niektórych państw trzecich.

(4)

W dniu 19 grudnia 2012 r. właściwy organ Tristan da Cunha, części Świętej Heleny, Wyspy Wniebowstąpienia i Tristan da Cunha, terytorium zamorskiego Zjednoczonego Królestwa, przedłożył Komisji wniosek w sprawie zezwolenia na przywóz homarów (świeżych lub zamrożonych) do Unii. Wnioskowi towarzyszył szczegółowy opis systemu kontroli oraz inne informacje konieczne do zapewnienia odpowiedniej ochrony zdrowia konsumentów w odniesieniu do homara wywożonego do Unii. Informacje te zostały następnie ocenione przez Komisję i nie stwierdzono w nich braków. Na podstawie dostępnych informacji i gwarancji Tristan da Cunha może zostać włączone do wykazu w załączniku II do decyzji 2006/766/WE w odniesieniu do homarów.

(5)

Zgodnie z decyzją Rady Europejskiej 2012/419/UE z dnia 11 lipca 2012 r. w sprawie zmiany statusu Majotty względem Unii Europejskiej (4) Majotta przestanie być jednym z krajów i terytoriów zamorskich i otrzyma status regionu najbardziej oddalonego w rozumieniu art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2014 r. Z tym dniem powinien zatem zostać usunięty wpis dotyczący Majotty w załączniku II do decyzji 2006/766/WE.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2006/766/WE.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

(1)

Decyzją Komisji 93/195/EWG z dnia 2 lutego 1993 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt i świadectw weterynaryjnych przy powrotnym wwozie zarejestrowanych koni wyścigowych, biorących udział w zawodach i wykorzystywanych w wydarzeniach kulturalnych po wywozie czasowym (2) ustanowiono szereg wzorów świadectw zdrowia przy powrotnym wwozie do Unii zarejestrowanych koni czasowo wywiezionych do państw trzecich w celu udziału w wyścigach, zawodach i wydarzeniach kulturalnych.

(2)

W załączniku II do tej decyzji ustanowiono wzór świadectwa zdrowia przy powrotnym wwozie do Unii Europejskiej zarejestrowanych koni przeznaczonych do udziału w wyścigach, zawodach i wydarzeniach kulturalnych po wywozie czasowym na okres krótszy niż 30 dni.

(3)

Decyzją Komisji 2007/240/WE (3) ustanawiającą nowe świadectwa weterynaryjne przywozu żywych zwierząt, nasienia, zarodków, komórek jajowych lub też produktów pochodzenia zwierzęcego na terytorium Wspólnoty między innymi w ramach decyzji 93/195/EWG ustanowiono standardowy wzór świadectwa zdrowia.

(4)

Należy dostosować wzór świadectwa zdrowia w załączniku II do decyzji 93/195/EWG do wzoru przewidzianego w decyzji 2007/240/WE.

(5)

Ze względu na jasność prawa należy ponadto wprowadzić pewne poprawki w załączniku II do decyzji 93/195/EWG zmienionym decyzją Komisji 2010/266/UE z dnia 30 kwietnia 2010 r. zmieniającą decyzje 92/260/EWG, 93/195/EWG, 93/197/EWG i 2004/211/WE w odniesieniu do przywozu zarejestrowanych koni z niektórych części Chin i zmiany niektórych nazw państw trzecich (4).

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 93/195/EWG.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

(1)

W dyrektywie 2002/99/WE ustanawia się ogólne wymagania zdrowotne dla zwierząt regulujące wszystkie etapy produkcji, przetwarzania i dystrybucji produktów pochodzenia zwierzęcego w Unii oraz ich wprowadzanie do Unii z państw trzecich.

(2)

Art. 4 dyrektywy 2002/99/WE przewiduje, że państwa członkowskie mogą zezwolić, pod pewnymi warunkami, na produkcję, przetwarzanie i dystrybucję produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom w zakresie zdrowia zwierząt. W załączniku III do wspomnianej dyrektywy zamieszczono tabelę z wykazem zabiegów, które można stosować w celu wyeliminowania zagrożeń dla zdrowia zwierząt związanych z mięsem i mlekiem. Zabiegi te są zgodne z zabiegami zalecanymi w odpowiednich rozdziałach Kodeksu zdrowia zwierząt lądowych Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (Kodeks zdrowia zwierząt lądowych OIE).

(3)

Do rozdziału Kodeksu zdrowia zwierząt lądowych OIE dotyczącego pryszczycy włączono zabieg, który zapewnia inaktywację wirusa pryszczycy w mięsie.

(4)

Zabieg ten powinien zatem zostać włączony do wykazu zabiegów w tabeli zamieszczonej w załączniku III do dyrektywy 2002/99/WE jako zabieg skutecznie eliminujący ryzyko pryszczycy w mięsie.

(5)

Ponadto odniesienie do „pomoru małych przeżuwaczy” w tabeli zamieszczonej w załączniku III do dyrektywy 2002/99/WE powinno zostać zastąpione terminem „pomór małych przeżuwaczy” w celu odzwierciedlenia oficjalnej nazwy tej choroby w Kodeksie zdrowia zwierząt lądowych OIE. [Nie dotyczy polskiej wersji językowej.] Ponadto cyfrę „1” w tytule tabeli należy wykreślić, a słowo „MIĘSO” przed zabiegami dotyczącymi mleka należy zastąpić słowem „MLEKO”.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik III do dyrektywy 2002/99/WE.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

(1)

Zgodnie z art. 60 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 państwo członkowskie musi zapewniać ważenie wszystkich produktów rybołówstwa przy wyładunku, przed przechowywaniem, przewozem lub sprzedażą produktów rybołówstwa, z wykorzystaniem systemów zatwierdzonych przez organy kontrolne, chyba że państwo członkowskie przyjęło plan kontroli wyrywkowych zatwierdzony przez Komisję. Taki plan kontroli wyrywkowych musi być zgodny z metodą opartą na analizie ryzyka określoną w art. 76 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 404/2011 (2) i w załączniku XIX do tego rozporządzenia.

(2)

Zgodnie z art. 61 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 państwo członkowskie może zezwolić na ważenie produktów rybołówstwa po przewiezieniu z miejsca wyładunku, jeżeli produkty te są przewożone do miejsca przeznaczenia na terytorium odnośnego państwa członkowskiego, pod warunkiem że to państwo członkowskie przyjęło plan kontroli zatwierdzony przez Komisję. Taki plan musi być zgodny z metodą opartą na ocenie ryzyka określoną w art. 77 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 404/2011 i w załączniku XXI do tego rozporządzenia.

(3)

Zgodnie z art. 61 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 organy kontrolne państwa członkowskiego, w którym produkty rybołówstwa są wyładowywane, mogą zezwolić na przewóz tych produktów przed zważeniem do zarejestrowanych nabywców, zarejestrowanych ośrodków aukcyjnych lub innych organów lub osób, które odpowiadają za pierwsze wprowadzenie do obrotu produktów rybołówstwa w innym państwie członkowskim, pod warunkiem że odnośne państwa członkowskie przyjęły wspólny program kontroli zatwierdzony przez Komisję, o którym mowa w art. 94 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009. Taki program musi być zgodny z metodą opartą na ocenie ryzyka określoną w art. 77 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 404/2011 i w załączniku XXII do tego rozporządzenia.

(4)

Decyzją wykonawczą 2012/474/UE (3) Komisja zatwierdziła pierwszą grupę planów kontroli wyrywkowych przyjętych przez Niemcy, Irlandię, Litwę, Niderlandy, Polskę, Finlandię i Zjednoczone Królestwo oraz planów kontroli przyjętych przez Niemcy, Estonię, Irlandię, Polskę, Finlandię i Zjednoczone Królestwo. Decyzją wykonawczą 2013/78/UE (4) Komisja zatwierdziła drugą grupę planów kontroli wyrywkowych przyjętych przez Bułgarię, Łotwę, Słowenię i Szwecję oraz nowy plan kontroli wyrywkowych przyjęty przez Niderlandy, plan kontroli przyjęty przez Francję i wspólny program kontroli uzgodniony przez Irlandię i Francję.

(5)

Od przyjęcia decyzji wykonawczej 2013/78/UE, w dniu 27 lutego 2013 r. Hiszpania przedłożyła plan kontroli wyrywkowych, w dniu 8 listopada 2012 r. Szwecja przedłożyła plan kontroli, a w dniu 18 grudnia 2012 r. Belgia i Francja oraz w dniu 14 listopada 2012 r. Belgia i Irlandia przedłożyły wspólne programy kontroli. Wspomniany plan kontroli wyrywkowych, plan kontroli oraz wspólne programy kontroli są zgodne z odpowiadającymi im metodami opartymi na ocenie ryzyka. Należy zatem je zatwierdzić.

(6)

Komisja powinna mieć możliwość cofnięcia zatwierdzenia, jeśli okaże się, że dane państwo członkowskie nie realizuje lub nie realizuje w pełni planów kontroli wyrywkowych, planu kontroli lub wspólnego programu kontroli.

(7)

Komisja będzie monitorować realizację planów kontroli wyrywkowych, planu kontroli i wspólnego programu kontroli zarówno w odniesieniu do ich skutecznego funkcjonowania, jak również ich regularnego przeglądu przez dane państwo członkowskie. Z tego względu państwa członkowskie są zobowiązane do składania Komisji sprawozdań z realizacji wspomnianych planów. Jeżeli okaże się, że taki plan lub program nie zapewnia odpowiedniego ważenia, zainteresowane państwo członkowskie powinno przedłożyć Komisji poprawiony plan lub program do zatwierdzenia,