29.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 181/1

(1)

Rozporządzeniem Rady (WE) nr 1185/2003 (3) wprowadzono ogólny zakaz praktyki obcinania płetw rekinom, polegającej na odcinaniu płetw rekinom i wyrzucaniu reszty ciała rekina do morza.

(2)

Ryby należące do grupy taksonomicznej Elasmobranchii, obejmującej rekiny oraz rajowate, są generalnie bardzo podatne na nadmierną eksploatację ze względu na specyfikę ich cyklu życiowego, który cechuje się wolnym wzrostem, późnym dojrzewaniem i niewielką liczbą młodych, choć poszczególne gatunki różnią się pod względem produktywności biologicznej. Ogólnie, w ostatnich latach, w wyniku gwałtownego wzrostu popytu na produkty z rekinów – szczególnie na płetwy rekinów – niektóre populacje rekinów stanowią cel intensywnych połowów, w tym ze statków pływających pod banderą państw członkowskich na wodach Unii i na wodach nienależących do Unii, i są poważnie zagrożone.

(3)

Płetwy rekina nie są tradycyjnym składnikiem europejskiej diety, natomiast rekiny stanowią niezbędny element ekosystemu morskiego Unii. Z tego też względu zarządzanie stadami rekinów i ich ochrona, a także ogólnie promowanie zrównoważonego zarządzania sektorem połowowym z korzyścią dla środowiska i osób pracujących w tej branży powinno być priorytetem.

(4)

Obecna wiedza naukowa oparta na analizie współczynnika połowu rekinów ogólnie wskazuje na to, iż liczne stada rekinów są poważnie zagrożone, choć nie dotyczy to w równym stopniu wszystkich gatunków, a czasem nawet sytuacja tego samego gatunku może być zróżnicowana w zależności od strefy morskiej. Według Światowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) zagrożonych jest ponad 25 % pelagicznych gatunków rekinów, z których 50 % stanowią duże oceaniczne gatunki pelagiczne rekinów. W ostatnich latach na mocy przepisów unijnych lub w ramach regionalnych organizacji do spraw zarządzania rybołówstwem zakazano połowu, zatrzymania na pokładzie, przeładunku lub wyładunku coraz większej liczby gatunków rekinów, w tym rekinów, których płetwy są bardzo cenione w handlu.

(5)

Żarłacz błękitny (Priconace glauca) i ostronos atlantycki (Isurus oxyrinchus) sklasyfikowane przez IUCN, odpowiednio, jako gatunek „o podwyższonym ryzyku wyginięcia” i „zagrożony wyginięciem”, są obecnie gatunkami rekinów najczęściej poławianymi przez unijną flotę, przy czym żarłacz błękitny stanowi około 70 % całkowitych rejestrowanych wyładunków rekina. Jednak inne gatunki, w tym głowomłot pospolity i żarłacz jedwabisty, są również poławiane w Unii i na wodach nienależących do Unii i przyczyniają się do rentowności rybołówstwa.

(6)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 1185/2003 dopuszcza się obecnie wydawanie przez państwa członkowskie specjalnych zezwoleń połowowych umożliwiających przetwarzanie rekinów na pokładzie, w trakcie którego płetwy można odcinać od ciał rekinów. Aby zapewnić istnienie związku między masą płetw i ciał rekinów, ustalono stosunek masy płetw do masy tusz. Przy stosowaniu systemów opartych na stosunku masy płetw do masy tusz występują poważne utrudnienia w jego kontroli i egzekwowaniu. Takie systemy są niewystarczające, aby położyć kres praktyce selekcji wielkościowej, a w związku z różnicami w technikach rozbioru płetw oraz rozpiętością rozmiarową i wagową płetw poszczególnych gatunków rekina ich stosowanie może uniemożliwić wykrycie obcinania płetw rekinom. Ponadto po przetworzeniu płetwy i ciała rekinów mogą być wyładowywane w różnych portach. W takich okolicznościach zbieranie danych – między innymi dotyczących identyfikacji gatunków i struktury populacji – które stanowią podstawę opinii naukowych służących do ustanawiania środków ochrony i zarządzania rybołówstwem, jest utrudnione.

(7)

W świetle międzynarodowego planu działania na rzecz ochrony rekinów i zarządzania ich zasobami przyjętego w 1999 r. przez Organizację Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) Unia powinna przyjąć wszelkie środki niezbędne do ochrony rekinów oraz do zminimalizowania ilości odpadów i odrzutów pochodzących z połowów rekinów. W swoich konkluzjach z dnia 23 kwietnia 2009 r. Rada poparła ogólne podejście i szczegółowe cele Unii określone w komunikacie Komisji dotyczącym planu działania Wspólnoty Europejskiej na rzecz ochrony rekinów i zarządzania ich zasobami z dnia 5 lutego 2009 r. Rada również zachęciła Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na kwestię obcinania płetw rekinów oraz do jak najszybszego przedstawienia wniosku dotyczącego zmiany rozporządzenia (WE) nr 1185/2003, w szczególności w odniesieniu do odstępstw i związanych z nimi warunków.

(8)

Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) uznaje wagę problemu obcinania płetw rekinom i apeluje o bezwarunkowe zaniechanie tej praktyki, a także uważa, że wszystkie gatunki spodoustych należy wyładowywać z płetwami/tzw. „skrzydłami” naturalnie przytwierdzonymi do ich ciał.

(9)

Regionalne organizacje ds. zarządzania rybołówstwem coraz częściej zajmują się kwestią obcinania płetw rekinom. Ich organy naukowe zalecają wyładunki rekinów z płetwami naturalnie przytwierdzonymi do ich ciał, zauważając, iż jest to najlepszy sposób zapobiegania obcinaniu płetw i ułatwiania zbierania danych koniecznych do oceny zasobów. Coroczne rezolucje dotyczące zrównoważonego rybołówstwa Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych wydawane od 2007 r., globalna strategia IUNC z 2008 r. przeciw obcinaniu płetw rekinom oraz konferencja przeglądowa porozumienia w sprawie zasobów rybnych na swym posiedzeniu w 2010 r., wzywają do podjęcia środków nakładających obowiązek wyładowywania wszystkich rekinów z płetwami naturalnie przytwierdzonymi do ich ciał.

(10)

W latach 2010 i 2011 – w ramach obowiązkowej oceny skutków – Komisja przeprowadziła konsultacje społeczne, aby zebrać informacje dotyczące najbardziej odpowiedniego sposobu zmiany rozporządzenia (WE) nr 1185/2003. Komisja stwierdziła we wnioskach oceny skutków, że aby osiągnąć cel ochrony stad rekinów, rozporządzenie to powinno zapewniać, by wszystkie rekiny były wyładowywane z płetwami naturalnie przytwierdzonymi do tusz.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1185/2003,

1)

skreśla się art. 2 pkt 3;

2)

w art. 3 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

„1a.   Bez uszczerbku dla przepisów ust. 1, aby ułatwić składowanie na pokładzie, płetwy rekinów mogą być częściowo podcięte i złożone płasko na tuszy, jednak przed wyładunkiem nie oddziela się ich od tuszy.”;

3)

skreśla się art. 4 i 5;

4)

art. 6 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 6

Sprawozdania

1.   Jeżeli statki pływające pod banderą danego państwa członkowskiego złowiły, zatrzymały na pokładzie, przeładowały lub wyładowały rekiny, państwo członkowskie bandery, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiającym wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (4) oraz rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 404/2011 z dnia 8 kwietnia 2011 r. ustanawiającym szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 (5), przesyła Komisji corocznie, do dnia 1 maja, wyczerpujące sprawozdanie dotyczące wykonania niniejszego rozporządzenia z poprzedniego roku. W sprawozdaniu opisuje się monitorowanie przez państwo członkowskie bandery zgodności jego statków pływających na wodach Unii i na wodach nienależących do Unii z niniejszym rozporządzeniem oraz środki egzekwowania przepisów podjęte przez państwa członkowskie bandery w przypadkach braku zgodności. W szczególności państwo członkowskie bandery przedstawia wszystkie wymienione poniżej informacje:

2.   Po przedłożeniu przez państwa członkowskie drugiego sprawozdania rocznego zgodnie z ust. 1 Komisja do dnia 1 stycznia 2016 r. przedkłada Parlamentowi Europejskiemu oraz Radzie sprawozdanie dotyczące funkcjonowania niniejszego rozporządzenia oraz zmian na arenie międzynarodowej w dziedzinie, której ono dotyczy.

29.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 181/4

(1)

Unia postawiła sobie za cel utrzymanie i dalszy rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, w której zapewniony jest swobodny przepływ osób oraz ułatwiony jest dostęp do wymiaru sprawiedliwości, w szczególności poprzez zasadę wzajemnego uznawania orzeczeń sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych. W celu stopniowego tworzenia tej przestrzeni Unia ma przyjąć środki dotyczące współpracy sądowej w sprawach cywilnych mających skutki transgraniczne, zwłaszcza gdy jest to niezbędne dla właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(2)

Art. 81 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewiduje, że współpraca sądowa w sprawach cywilnych mających skutki transgraniczne ma opierać się na zasadzie wzajemnego uznawania orzeczeń sądowych i pozasądowych.

(3)

We wspólnej, pozbawionej wewnętrznych granic przestrzeni sprawiedliwości przepisy mające zapewnić szybkie i proste uznawanie oraz, w stosownych przypadkach, wykonywanie w innym państwie członkowskim środków ochrony wydanych w państwie członkowskim są konieczne do zapewnienia, aby ochrona udzielona osobie fizycznej w jednym państwie członkowskim została utrzymana i była kontynuowana w jakimkolwiek innym państwie członkowskim, do którego podróżuje lub przenosi się ta osoba. Należy również zapewnić, aby uzasadnione korzystanie przez obywateli Unii z przysługującego im prawa do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, zgodnie z art. 3 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i art. 21 TFUE, nie powodowało utraty tej ochrony.

(4)

Wzajemne zaufanie do wymiaru sprawiedliwości na terytorium Unii oraz cel, jakim jest zapewnienie szybszego i mniej kosztownego przepływu środków ochrony w Unii, stanowią uzasadnienie zasady, zgodnie z którą środki ochrony wydane w jednym państwie członkowskim są uznawane we wszystkich pozostałych państwach członkowskich bez konieczności stosowania jakichkolwiek specjalnych procedur. W związku z tym środek ochrony wydany w jednym państwie członkowskim („państwie członkowskim wydania”) należy traktować, jak gdyby został wydany w państwie członkowskim, w którym wystąpiono o jego uznanie („państwie członkowskim, do którego kierowany jest wniosek”).

(5)

Aby osiągnąć cel w postaci swobodnego przepływu środków ochrony niezbędne i stosowne jest, aby zasady regulujące uznawanie oraz, w stosownych przypadkach, wykonywanie środków ochrony zostały uregulowane unijnym aktem prawnym, który będzie wiążący i bezpośrednio stosowany.

(6)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do środków ochrony wydanych w celu ochrony osoby w przypadku, gdy istnieją poważne powody, aby uznać, że jej życie, integralność fizyczna lub psychiczna, wolność osobista, bezpieczeństwo lub integralność seksualna są zagrożone, na przykład w celu zapobieżenia wszelkim formom przemocy uwarunkowanej płcią lub przemocy w bliskich związkach, takim jak przemoc fizyczna, napastowanie, przemoc seksualna, nękanie, zastraszanie lub innym formom przymusu pośredniego. Należy podkreślić, że niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do wszystkich ofiar, niezależnie od tego, czy są one ofiarami przemocy uwarunkowanej płcią, czy też nie.

(7)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. ustanawiająca normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw (3) zapewnia otrzymywanie przez ofiary przestępstw odpowiednich informacji i wsparcia.

(8)

Niniejsze rozporządzenie uzupełnienia dyrektywę 2012/29/UE. Fakt, że dana osoba jest przedmiotem środka ochrony wydanego w sprawach cywilnych, nie wyklucza możliwości określenia tej osoby jako „ofiary” na mocy tej dyrektywy.

(9)

Zakres stosowania niniejszego rozporządzenia należy do obszaru współpracy sądowej w sprawach cywilnych w rozumieniu art. 81 TFUE. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie jedynie do środków ochrony wydanych w sprawach cywilnych. Środki ochrony wydane w sprawach karnych objęte są zakresem stosowania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/99/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie europejskiego nakazu ochrony (4).

(10)

Pojęcie „sprawy cywilne” należy interpretować niezależnie, zgodnie z zasadami prawa Unii. Oceniając, czy środek ochrony ma charakter cywilny, nie należy kierować się cywilnym, administracyjnym bądź karnym charakterem wydającego go organu.

(11)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno kolidować z funkcjonowaniem rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej (5) („rozporządzenie Bruksela IIa”). Orzeczenia wydane na mocy rozporządzenia Bruksela IIa powinny nadal być uznawane i wykonywane na mocy tego rozporządzenia.

(12)

Niniejsze rozporządzenie uwzględnia zróżnicowane tradycje prawne państw członkowskich i nie koliduje z krajowymi systemami wydawania środków ochrony. Niniejsze rozporządzenie nie zobowiązuje państw członkowskich do zmiany ich krajowych systemów prawnych w celu umożliwienia wydawania środków ochrony w sprawach cywilnych ani do wprowadzania środków ochrony w sprawach cywilnych do celów stosowania niniejszego rozporządzenia.

(13)

Aby uwzględnić fakt, że w państwach członkowskich środki ochrony w sprawach cywilnych – inaczej niż w przypadku innych obszarów współpracy sądowej – są wydawane przez organy różnego rodzaju, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do decyzji zarówno organów sądowych, jak i organów administracyjnych, o ile te ostatnie zapewniają gwarancje, zwłaszcza w odniesieniu do ich bezstronności i do prawa stron do odwołania się do sądu. W żadnym wypadku za organy wydające w rozumieniu niniejszego rozporządzenia nie powinny być uznawane organy policyjne.

(14)

W oparciu o zasadę wzajemnego uznawania środki ochrony wydane w sprawach cywilnych w państwie członkowskim wydania powinny być uznawane w państwie członkowskim, do którego kierowany jest wniosek, jako środki ochrony w sprawach cywilnych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(15)

Zgodnie z zasadą wzajemnego uznawania uznanie odpowiada okresowi obowiązywania środka ochrony. Jednak uwzględniając zróżnicowanie środków ochrony zgodnie z przepisami państw członkowskich, w szczególności w odniesieniu do okresu ich obowiązywania, oraz fakt, że niniejsze rozporządzenie będzie miało zwykle zastosowanie w sprawach pilnych, skutki uznania na mocy niniejszego rozporządzenia powinny być, w drodze wyjątku, ograniczone do okresu 12 miesięcy od chwili wydania zaświadczenia przewidzianego w niniejszym rozporządzeniu, niezależnie od tego, czy sam środek ochrony (tymczasowy, o ograniczonym czasie obowiązywania lub o nieokreślonym czasie obowiązywania) ma dłuższy okres obowiązywania.

(16)

W przypadkach gdy okres obowiązywania środka ochrony jest dłuższy niż 12 miesięcy, ograniczenie skutków uznania na mocy niniejszego rozporządzenia nie powinno naruszać prawa osoby objętej ochroną do powołania się na ten środek ochrony na podstawie jakiegokolwiek innego dostępnego unijnego aktu prawnego zapewniającego uznawanie ani prawa do ubiegania się o krajowy środek ochrony w państwie członkowskim, do którego kierowany jest wniosek.

(17)

Ograniczenie skutków uznania jest wyjątkowe ze względu na szczególny charakter przedmiotu niniejszego rozporządzenia i nie powinno stanowić precedensu dla innych instrumentów dotyczących spraw cywilnych i handlowych.

(18)

Niniejsze rozporządzenie powinno dotyczyć jedynie uznawania obowiązku nałożonego w ramach środka ochrony. Nie powinno ono regulować postępowań służących wdrażaniu lub wykonywaniu środka ochrony, ani nie powinno obejmować jakichkolwiek ewentualnych sankcji, które mogłyby zostać nałożone w przypadku naruszenia w państwie członkowskim, do którego kierowany jest wniosek, obowiązku orzeczonego w ramach środka ochrony. Kwestie te powinny być regulowane w prawie tego państwa członkowskiego. Jednak zgodnie z zasadami ogólnymi prawa Unii, a w szczególności z zasadą wzajemnego uznawania, państwa członkowskie mają zapewnić, aby środki ochrony uznane na mocy niniejszego rozporządzenia mogły stać się skuteczne w państwie członkowskim, do którego kierowany jest wniosek.

(19)

Środki ochrony objęte zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia powinny zapewniać osobie objętej ochroną ochronę w miejscu jej zamieszkania lub w miejscu pracy, lub w innych miejscach, które osoba ta regularnie odwiedza, takich jak miejsce zamieszkania bliskich krewnych lub szkoła czy placówka oświatowa, do której uczęszcza dziecko tej osoby. Bez względu na to, czy dane miejsce lub zakres obszaru, którego dotyczy środek ochrony, opisano w środku ochrony przez podanie jednego lub kilku konkretnych adresów lub przez odniesienie do określonej strefy, do których osoba stwarzająca zagrożenie nie może, odpowiednio, zbliżyć się lub wejść (lub przez połączenie tych dwóch kryteriów), uznanie obowiązku nałożonego w ramach środka ochrony odnosi się raczej do celu, do jakiego służy osobie objętej ochroną dane miejsce, niż do konkretnego adresu.

(20)

W świetle powyższego oraz pod warunkiem że zachowane zostaną charakter i istotne elementy środka ochrony, właściwy organ państwa członkowskiego, do którego kierowany jest wniosek, powinien mieć możliwość dostosowania elementów faktycznych środka ochrony, w przypadku gdy takie dostosowanie jest konieczne, aby uznanie tego środka ochrony było skuteczne w praktyce w państwie członkowskim, do którego kierowany jest wniosek. Elementy faktyczne obejmują adres, przybliżoną lokalizację lub minimalną odległość, jaką osoba stwarzająca zagrożenie musi zachowywać względem osoby objętej ochroną lub względem danego adresu lub przybliżonej lokalizacji. Takie dostosowanie nie może mieć jednak wpływu na rodzaj oraz cywilny charakter środka ochrony.

(21)

W celu ułatwienia dostosowania środka ochrony należy wskazać w zaświadczeniu, czy adres określony w środku ochrony jest miejscem zamieszkania, miejscem pracy czy miejscem, które osoba objęta ochroną regularnie odwiedza. Ponadto w stosownych przypadkach w zaświadczeniu należy także wskazać określoną strefę (przybliżony promień od konkretnego adresu), do której ma zastosowanie obowiązek nałożony w ramach środka ochrony na osobę stwarzającą zagrożenie.

(22)

Aby ułatwić swobodny przepływ środków ochrony w Unii, niniejsze rozporządzenie powinno wprowadzić jednolity wzór zaświadczenia oraz określić wielojęzyczny standardowy formularz służący do tego celu. Organ wydający powinien wydać zaświadczenie na wniosek osoby objętej ochroną.

(23)

Liczba pól tekstowych przeznaczonych na tekst niestandardowy powinna być w wielojęzycznym standardowym formularzu zaświadczenia możliwie najbardziej ograniczona, tak aby w większości przypadków – dzięki wykorzystaniu odpowiedniej wersji językowej tego standardowego formularza – można było zapewnić tłumaczenie lub transliterację, nie obciążając osoby objętej ochroną jakimikolwiek kosztami. Wszelkie koszty niezbędnego tłumaczenia wykraczającego poza tekst wielojęzycznego standardowego formularza mają zostać rozdzielone zgodnie z przepisami państwa członkowskiego wydania.

(24)

W przypadku gdy zaświadczenie zawiera tekst niestandardowy, właściwy organ państwa członkowskiego, do którego kierowany jest wniosek, powinien ustalić, czy wymagane jest jakiekolwiek tłumaczenie lub transliteracja. Nie powinno to wykluczać możliwości zapewnienia tłumaczenia lub transliteracji z własnej inicjatywy przez osobę objętą ochroną lub organ wydający państwa członkowskiego wydania.

(25)

Aby zapewnić przestrzeganie prawa do obrony przysługującego osobie stwarzającej zagrożenie, w przypadku gdy środek ochrony został wydany zaocznie lub w ramach procedury, która nie przewiduje uprzedniego powiadamiania tej osoby („procedura ex-parte”), wydanie zaświadczenia powinno być możliwe wyłącznie, jeśli osoba ta miała możliwość zapewnienia sobie obrony przed środkiem ochrony. Jednak aby zapobiec obchodzeniu przepisów oraz z uwagi na pilny zazwyczaj charakter spraw wymagających zastosowania środków ochrony, nie powinno być wymagane, aby termin do obrony upłynął przed wydaniem zaświadczenia. Zaświadczenie powinno zostać wydane niezwłocznie po tym, jak środek ochrony stanie się wykonalny w państwie członkowskim wydania.

(26)

Z myślą o zapewnieniu prostoty i szybkości, niniejsze rozporządzenie przewiduje proste i szybkie metody, które należy wykorzystywać do powiadamiania osoby stwarzającej zagrożenie o etapach procedury. Te szczególne metody powiadamiania powinny mieć zastosowanie wyłącznie do celów niniejszego rozporządzenia z uwagi na szczególny charakter jego przedmiotu, nie powinny stanowić precedensu dla innych instrumentów w sprawach cywilnych i handlowych oraz nie powinny mieć wpływu na jakiekolwiek zobowiązania danego państwa członkowskiego dotyczące doręczania za granicą dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych, wynikające z dwustronnej lub wielostronnej umowy zawartej między tym państwem członkowskim a państwem trzecim.

(27)

Przy powiadamianiu osoby stwarzającej zagrożenie o zaświadczeniu, a także przy jakimkolwiek dostosowaniu elementów faktycznych środka ochrony w państwie członkowskim, do którego kierowany jest wniosek, należy zwrócić należytą uwagę na to, że w interesie osoby objętej ochroną leży nieujawnianie miejsca jej pobytu lub innych danych kontaktowych. Danych takich nie należy ujawniać osobie stwarzającej zagrożenie, chyba że takie ujawnienie jest niezbędne do zapewnienia przestrzegania lub wykonania środka ochrony.

(28)

Wydanie zaświadczenia nie powinno podlegać zaskarżeniu.

(29)

Zaświadczenie powinno zostać sprostowane w przypadku, gdy z powodu oczywistego błędu lub nieścisłości, na przykład błędu typograficznego lub błędu w transkrypcji lub przepisywaniu, nie odzwierciedla ono właściwie treści środka ochrony, lub powinno zostać uchylone, jeżeli zostało w sposób oczywisty wydane nieprawidłowo, na przykład w przypadku, gdy wykorzystano je w odniesieniu do środka, który nie jest objęty zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, lub w przypadku gdy wydano je z naruszeniem wymogów przewidzianych dla jego wydania.

(30)

Organ wydający państwa członkowskiego wydania powinien, na wniosek, pomóc osobie objętej ochroną w uzyskaniu informacji dotyczących organów państwa członkowskiego, do którego kierowany jest wniosek, przed którymi ma się powoływać na środek ochrony lub występować o jego wykonanie.

(31)

Harmonijne funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości wymaga, aby w dwóch państwach członkowskich nie wydawano niedających się ze sobą pogodzić orzeczeń. W tym celu niniejsze rozporządzenie powinno przewidywać podstawy odmowy uznania lub wykonania środka ochrony, w przypadku gdy środka tego nie da się pogodzić z orzeczeniem wydanym lub uznanym w państwie członkowskim, do którego kierowany jest wniosek.

(32)

Względy interesu publicznego mogą, w wyjątkowych okolicznościach, uzasadniać odmowę uznania lub wykonania środka ochrony przez sądy państwa członkowskiego, do którego kierowany jest wniosek, w przypadku gdy stosowanie tego środka ochrony byłoby wyraźnie sprzeczne z porządkiem publicznym tego państwa członkowskiego. Sądy nie powinny mieć jednak możliwości stosowania klauzuli porządku publicznego, aby odmówić uznania lub wykonania środka ochrony, jeżeli taka odmowa byłaby sprzeczna z prawami określonymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności w jej art. 21.

(33)

W przypadku zawieszenia lub uchylenia środka ochrony lub uchylenia zaświadczenia w państwie członkowskim wydania, właściwy organ państwa członkowskiego, do którego kierowany jest wniosek, powinien, po przedstawieniu odpowiedniego zaświadczenia, zawiesić lub uchylić skutki uznania oraz, w stosownych przypadkach, zawiesić lub uchylić wykonanie środka ochrony.

(34)

Osoba objęta ochroną powinna mieć rzeczywisty dostęp do wymiaru sprawiedliwości w innych państwach członkowskich. Aby zapewnić taki skuteczny dostęp w ramach postępowań objętych zakresem niniejszego rozporządzenia, należy przewidzieć pomoc prawną zgodnie z dyrektywą Rady 2003/8/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. w celu usprawnienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości w sporach transgranicznych poprzez ustanowienie minimalnych wspólnych zasad odnoszących się do pomocy prawnej w sporach o tym charakterze (6).

(35)

Aby ułatwić stosowanie niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie powinny być zobowiązane do przekazywania w ramach europejskiej sieci sądowej w sprawach cywilnych i handlowych ustanowionej decyzją Rady 2001/470/WE (7) określonych informacji na temat swoich przepisów i procedur krajowych dotyczących środków ochrony w sprawach cywilnych. Dostęp do informacji przekazywanych przez państwa członkowskie powinien być możliwy za pośrednictwem europejskiego portalu „e-Sprawiedliwość”.

(36)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do określenia oraz późniejszych zmian formularzy przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (8).

(37)

W przypadku przyjmowania aktów wykonawczych w odniesieniu do określenia oraz późniejszych zmian formularzy przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu należy stosować procedurę sprawdzającą.

(38)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. W szczególności dąży ono do zapewnienia prawa do obrony i prawa do rzetelnego procesu, ustanowionych w jej art. 47 i 48. Niniejsze rozporządzenie należy stosować zgodnie z tymi prawami i zasadami.

(39)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie przyjęcie przepisów dotyczących prostego i szybkiego mechanizmu uznawania środków ochrony wydanych w państwie członkowskim w sprawach cywilnych, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(40)

Zgodnie z art. 3 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i TFUE, te dwa państwa członkowskie powiadomiły o chęci uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszego rozporządzenia.

(41)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana, ani go nie stosuje.

(42)

Europejski Inspektor Ochrony Danych wydał opinię w dniu 17 października 2011 r. (9), na podstawie art. 41 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (10),

1)

„środek ochrony” oznacza każdą decyzję – niezależnie od jej nazwy – wydaną przez organ wydający państwa członkowskiego wydania zgodnie z jego prawem krajowym, nakładającą na osobę stwarzającą zagrożenie jeden lub kilka spośród wymienionych poniżej obowiązków w celu ochrony innej osoby, której integralność fizyczna lub psychiczna może być zagrożona:

2)

„osoba objęta ochroną” oznacza osobę fizyczną, która podlega ochronie udzielonej na mocy środka ochrony;

3)

„osoba stwarzająca zagrożenie” oznacza osobę fizyczną, na którą nałożono jeden lub kilka obowiązków, o których mowa w pkt 1;

4)

„organ wydający” oznacza każdy organ wymiaru sprawiedliwości lub każdy inny organ wyznaczony przez państwo członkowskie jako właściwy w sprawach należących do zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia, o ile taki inny organ daje stronom gwarancje w odniesieniu do bezstronności i o ile jego decyzje dotyczące środków ochrony mogą, na mocy prawa państwa członkowskiego, w którym funkcjonuje, być przedmiotem odwołania do organu sądowego oraz mają podobną moc i podobne skutki jak orzeczenie organu sądowego w takiej samej sprawie;

5)

„państwo członkowskie wydania” oznacza państwo członkowskie, w którym zostaje wydany środek ochrony;

6)

„państwo członkowskie, do którego kierowany jest wniosek” oznacza państwo członkowskie, w którym występuje się o uznanie oraz, w stosownych przypadkach, wykonanie środka ochrony.

a)

odpis środka ochrony spełniający warunki niezbędne do stwierdzenia jego autentyczności;

b)

zaświadczenie wydane w państwie członkowskim wydania zgodnie z art. 5; oraz

c)

w razie konieczności, transliterację lub tłumaczenie zaświadczenia zgodnie z art. 16.

a)

nazwę i adres lub dane kontaktowe organu wydającego;

b)

numer referencyjny sprawy;

c)

datę wydania zaświadczenia;

d)

dane dotyczące osoby objętej ochroną: imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia, jeżeli są dostępne, oraz adres używany do powiadomień wraz z wyraźnym ostrzeżeniem, że adres ten może zostać ujawniony osobie stwarzającej zagrożenie;

e)

dane dotyczące osoby stwarzającej zagrożenie: imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia, jeżeli są dostępne, oraz adres do powiadomień;

f)

wszystkie informacje niezbędne do wykonania środka ochrony, w tym, w stosownych przypadkach, rodzaj środka i obowiązek, jaki nakłada on na osobę stwarzającą zagrożenie, oraz określenie funkcji miejsca lub strefy, do których osobie tej zabroniono, odpowiednio, zbliżać się lub wchodzić;

g)

okres obowiązywania środka ochrony;

h)

czas trwania skutków uznania zgodnie z art. 4 ust. 4;

i)

oświadczenie o spełnieniu wymogów przewidzianych w art. 6;

j)

informacje o prawach przyznanych na mocy art. 9 i 13;

k)

dla ułatwienia – pełny tytuł niniejszego rozporządzenia.

a)

sprostowane, jeżeli ze względu na błąd pisarski istnieje rozbieżność między środkiem ochrony a zaświadczeniem; lub

b)

uchylone, jeżeli zostało w sposób oczywisty wydane nieprawidłowo, biorąc pod uwagę wymogi przewidziane w art. 6 i zakres stosowania niniejszego rozporządzenia.

a)

wyraźnie sprzeczne z porządkiem publicznym państwa członkowskiego, do którego kierowany jest wniosek; lub

b)

nie do pogodzenia z wyrokiem wydanym lub uznanym w państwie członkowskim, do którego kierowany jest wniosek.

a)

rodzaj organów właściwych w sprawach objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, wskazując w stosownych przypadkach:

b)

język lub języki akceptowane w tłumaczeniach, o których mowa w art. 16 ust. 1.

29.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 181/13

(1)

Art. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 552/97 z dnia 24 marca 1997 r. tymczasowo wycofującego dostęp do ogólnych preferencji taryfowych w odniesieniu do Związku Myanmar (2), zmieniony na mocy art. 28 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 732/2008 z dnia 22 lipca 2008 r. wprowadzającego ogólny system preferencji taryfowych od dnia 1 stycznia 2009 r. (3), przewiduje, że dostęp Mjanmy/Birmy do preferencji taryfowych przyznanych rozporządzeniem (WE) nr 732/2008 zostaje tymczasowo wycofany.

(2)

Art. 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 732/2008 stanowi, że preferencyjne traktowanie przewidziane w tym rozporządzeniu może zostać tymczasowo wycofane w stosunku do wszystkich lub niektórych produktów pochodzących z państwa beneficjenta z powodu poważnego i systematycznego naruszania zasad ustanowionych w konwencjach wymienionych w załączniku III część A do tego rozporządzenia — na podstawie wniosków właściwych organów monitorujących.

(3)

Konwencja nr 29 Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) z 1930 r. dotycząca pracy przymusowej lub obowiązkowej jest wymieniona w części A w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 732/2008.

(4)

Zgodnie z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 552/97 stosowanie tego rozporządzenia powinno zostać zakończone, jeżeli w świetle sprawozdania Komisji w sprawie pracy przymusowej w Mjanmie/Birmie zostanie wykazane, że praktyki, o których mowa w art. 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 732/2008 już nie mają miejsca.

(5)

W dniu 13 czerwca 2012 r., Międzynarodowa Konferencja Pracy (MKP) przyjęła rezolucję dotyczącą środków wobec Mjanmy przyjętych na podstawie art. 33 Konstytucji MOP („rezolucja MKP”). Uwzględniając konkluzje przyjęte w dniu 4 czerwca 2012 r. przez Komitet MKP ds. Stosowania Norm oraz biorąc pod uwagę, że utrzymanie obowiązujących środków nie przyczyniałoby się już osiągnięcia pożądanego rezultatu, MKP podjęła decyzję o zniesieniu ograniczeń, które wykluczały rząd Mjanmy/Birmy z korzystania ze współpracy i pomocy technicznej MOP. MKP zawiesiła także na jeden rok wezwanie przez MOP swoich członków do dokonania przeglądu swych stosunków z Mjanmą/Birmą w celu zapewnienia, że w ramach tych stosunków nie jest wykorzystywana praca przymusowa.

(6)

W dniu 17 września 2012 r. Komisja opublikowała zawierające jej wnioski sprawozdanie na podstawie art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 552/97 w odniesieniu do pracy przymusowej w Mjanmie/Birmie („sprawozdanie”). W sprawozdaniu stwierdza się, że postępy poczynione przez Mjanmę/Birmę w celu spełnienia zaleceń MOP, co zostało potwierdzone przez właściwe organy monitorujące MOP, pozwalają stwierdzić, że naruszanie zasad określonych w konwencji MOP nr 29 nie jest już uważane za „poważne i systematyczne”, oraz zaleca się przywrócenie dostępu do ogólnych preferencji taryfowych dla Mjanmy/Birmy.

(7)

W świetle rezolucji MKP i sprawozdania oraz zgodnie z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 552/97 czasowe wycofanie dostępu Mjanmy/Birmy do preferencji taryfowych przyznanych na mocy rozporządzenia (WE) nr 732/2008 należy uchylić z dniem przyjęcia rezolucji MKP.

(8)

Komisja powinna nadal monitorować rozwój wydarzeń w Mjanmie/Birmie w odniesieniu do pracy przymusowej i reagować na te wydarzenia zgodnie z obowiązującymi procedurami, w tym, jeśli zajdzie taka potrzeba, ponownie zastosować procedurę wycofania,

29.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 181/15

(1)

W rezolucji z dnia 25 września 2008 r. w sprawie europejskiego globalnego planu dotyczącego walki z podrabianiem i piractwem Rada zwróciła się o dokonanie przeglądu rozporządzenia Rady (WE) nr 1383/2003 z dnia 22 lipca 2003 r. dotyczącego działań organów celnych skierowanych przeciwko towarom podejrzanym o naruszenie niektórych praw własności intelektualnej oraz środków podejmowanych w odniesieniu do towarów, co do których stwierdzono, że naruszyły takie prawa (2).

(2)

Obrót towarami naruszającymi prawa własności intelektualnej wyrządza znaczną szkodę uprawnionym, użytkownikom lub grupom producentów, oraz przestrzegającym prawa wytwórcom i handlowcom. Taki obrót może również wprowadzać w błąd konsumentów, a w niektórych przypadkach mógłby zagrażać ich zdrowiu i bezpieczeństwu. Należy w największym możliwym zakresie zapobiec wprowadzaniu takich towarów na rynek Unii oraz przyjąć środki umożliwiające rozwiązanie kwestii nielegalnego obrotu, nie ograniczając przy tym wolności handlu prowadzonego zgodnie z prawem.

(3)

Przegląd rozporządzenia (WE) nr 1383/2003 wykazał, że – w świetle zmian gospodarczych, handlowych i prawnych – należy dokonać pewnych ulepszeń ram prawnych w celu wzmocnienia egzekwowania praw własności intelektualnej przez organy celne oraz zapewnienia odpowiedniej pewności prawa.

(4)

Organy celne powinny być uprawnione do egzekwowania praw własności intelektualnej w odniesieniu do towarów, które – zgodnie z unijnym ustawodawstwem celnym – podlegają dozorowi celnemu lub kontroli celnej, oraz do przeprowadzania odpowiednich kontroli takich towarów w celu zapobieżenia działaniom sprzecznym z przepisami dotyczącymi praw własności intelektualnej. Egzekwowanie praw własności intelektualnej na granicach – niezależnie od tego, gdzie znajdują się lub powinny się znajdować towary – w ramach dozoru celnego lub kontroli celnej jest skutecznym sposobem zapewnienia szybkiej i efektywnej ochrony prawnej uprawnionemu, a także użytkownikom i grupom producentów. W przypadku gdy zwolnienie towarów jest zawieszone lub towary są zatrzymane na granicy przez organy celne, powinna być wymagana tylko jedna procedura prawna, natomiast zastosowanie takich samych środków egzekucyjnych w przypadku towarów ujawnionych na rynku, które zostały już rozdzielone i dostarczone sprzedawcom detalicznym, powinno wymagać przeprowadzenia szeregu odrębnych procedur. Należy przewidzieć wyjątek dla towarów dopuszczonych do swobodnego obrotu ze względu na ich końcowe przeznaczenie, ponieważ pozostają one pod dozorem celnym, mimo że zostały dopuszczone do swobodnego obrotu. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do towarów przewożonych w bagażu osobistym pasażerów, pod warunkiem że towary te są przeznaczone do ich własnego użytku i brak jest przesłanek wskazujących na obrót handlowy.

(5)

Rozporządzenie (WE) nr 1383/2003 nie obejmuje niektórych praw własności intelektualnej, a niektóre naruszenia są wyłączone z jego zakresu stosowania. W celu wzmocnienia egzekwowania praw własności intelektualnej należy rozszerzyć działania organów celnych na inne rodzaje naruszeń, które nie wchodzą w zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr 1383/2003. W związku z tym zakres stosowania niniejszego rozporządzenia powinien obejmować – obok praw już objętych rozporządzeniem (WE) nr 1383/2003 – również nazwy handlowe w zakresie, w jakim są one chronione na mocy prawa krajowego jako wyłączne prawa własności intelektualnej, topografie układów scalonych oraz wzory użytkowe i urządzenia zaprojektowane, wyprodukowane lub przystosowane głównie w celu umożliwienia bądź ułatwienia obchodzenia środków technicznych.

(6)

Naruszenia wynikające z tzw. nielegalnego handlu równoległego i „przekroczeń” są wyłączone z zakresu stosowania rozporządzenia (WE) nr 1383/2003. Towary będące przedmiotem nielegalnego handlu równoległego, czyli towary, które wyprodukowano za zgodą uprawnionego, ale które wprowadzono po raz pierwszy do obrotu w Europejskim Obszarze Gospodarczym bez zgody tego uprawnionego, oraz towary będące przedmiotem „przekroczeń”, czyli towary wyprodukowane przez odpowiednio upoważnioną przez uprawnionego osobę w ilości przekraczającej ilość uzgodnioną przez taką osobę i uprawnionego, są produkowane jako towary oryginalne i w związku z tym nie jest stosowne, by organy celne skupiały swe działania na towarach tego typu. W związku z powyższym nielegalny handel równoległy i „przekroczenia” należy również wyłączyć z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia.

(7)

Państwa członkowskie powinny, we współpracy z Komisją, organizować odpowiednie szkolenia dla funkcjonariuszy celnych, aby zapewnić poprawne wykonywanie niniejszego rozporządzenia.

(8)

Gdy niniejsze rozporządzenie zostanie w pełni wykonane, przyczyni się również do rozwoju rynku wewnętrznego, który zapewnia skuteczniejszą ochronę uprawnionym, stymuluje kreatywność i innowacje oraz dostarcza konsumentom produktów pewnych i o wysokiej jakości, co z kolei powinno wzmocnić transgraniczne transakcje pomiędzy konsumentami, przedsiębiorstwami i handlowcami.

(9)

Państwa członkowskie borykają się z problemem coraz bardziej ograniczonych zasobów w dziedzinie ceł. W związku z tym należy wspierać propagowanie technologii i strategii zarządzania ryzykiem, aby maksymalizować wykorzystanie zasobów, którymi dysponują organy celne.

(10)

Niniejsze rozporządzenie zawiera jedynie przepisy proceduralne dla organów celnych. W związku z tym niniejsze rozporządzenie nie wprowadza żadnych kryteriów służących do stwierdzenia, czy doszło do naruszenia prawa własności intelektualnej.

(11)

Zgodnie z deklaracją w sprawie porozumienia TRIPS i zdrowia publicznego, przyjętą przez konferencję ministerialną WTO w Ad-Dausze w dniu 14 listopada 2001 r., porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (porozumienie TRIPS) może i powinno być interpretowane i wdrażane w taki sposób, aby wspierać prawa członków WTO do ochrony zdrowia publicznego, a w szczególności ułatwiać powszechny dostęp do leków. W związku z powyższym, zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii i z polityką współpracy na rzecz rozwoju, w odniesieniu do leków, których przewóz przez obszar celny Unii – niezależnie od tego, czy obejmuje przeładunek, składowanie, otwarcie luków ładunkowych, czy też zmiany rodzaju lub środka transportu – stanowi jedynie część łącznej trasy rozpoczynającej się i kończącej poza obszarem Unii, organy celne, oceniając ryzyko wystąpienia naruszenia praw własności intelektualnej, powinny rozważyć, czy istnieje jakiekolwiek istotne prawdopodobieństwo zmiany przeznaczenia takich leków i skierowania ich na rynek Unii.

(12)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na przepisy dotyczące właściwości sądów, w szczególności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (3).

(13)

Osoby, użytkownicy, organizacje lub grupy producentów, które mogą wszcząć w swoim własnym imieniu postępowanie prawne dotyczące potencjalnego naruszenia prawa własności intelektualnej, powinny mieć prawo do złożenia wniosku.

(14)

W celu zapewnienia egzekwowania praw własności intelektualnej w całej Unii należy umożliwić osobom lub podmiotom dążącym do egzekwowania praw obejmujących całą Unię złożenie wniosku do organów celnych jednego państwa członkowskiego. Tacy wnioskodawcy powinni mieć możliwość zwrócenia się o wydanie przez te organy decyzji o podjęciu działań w celu egzekwowania praw własności intelektualnej zarówno w ich własnym państwie członkowskim, jak i w każdym innym państwie członkowskim.

(15)

W celu zapewnienia szybkiego egzekwowania praw własności intelektualnej, w przypadku gdy organy celne mają podejrzenie, że towary znajdujące się pod ich dozorem naruszają prawa własności intelektualnej, należy przewidzieć możliwość zawieszenia zwolnienia towarów lub ich zatrzymania przez organy celne, z ich własnej inicjatywy lub na wniosek, tak aby osoby lub podmioty uprawnione do złożenia wniosku mogły wszcząć postępowanie w celu ustalenia, czy prawo własności intelektualnej zostało naruszone.

(16)

W rozporządzeniu (WE) nr 1383/2003 dopuszczono stosowanie przez państwa członkowskie procedury umożliwiającej zniszczenie pewnych towarów bez jakiegokolwiek obowiązku wszczynania postępowania w celu ustalenia, czy prawo własności intelektualnej zostało naruszone. Jak stwierdzono w rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie wpływu podrabiania towarów na handel międzynarodowy (4), procedura taka odnosi duży sukces w państwach członkowskich, w których jest dostępna. Procedura ta powinna być zatem obowiązkowa w odniesieniu do wszystkich naruszeń praw własności intelektualnej i należy ją stosować w sytuacjach, gdy zgłaszający lub posiadacz towarów zgadzają się na ich zniszczenie. Ponadto procedura ta powinna umożliwiać organom celnym uznanie, że zgłaszający lub posiadacz towarów zgodzili się na zniszczenie towarów, jeśli nie sprzeciwili się temu wyraźnie w określonym terminie.

(17)

W celu ograniczenia do minimum obciążeń i kosztów administracyjnych należy wprowadzić szczególną procedurę w odniesieniu do małych przesyłek towarów podrobionych i pirackich, która powinna pozwolić na niszczenie takich towarów bez wyraźnej zgody wnioskodawcy w każdym przypadku. By jednak można było zastosować tę procedurę, wnioskodawca powinien być zobowiązany do zamieszczenia we wniosku ogólnego żądania. Ponadto organy celne powinny mieć możliwość domagania się od wnioskodawcy pokrycia kosztów związanych z zastosowaniem tej procedury.

(18)

W celu zapewnienia większej pewności prawa należy zmienić ramy czasowe zawieszania zwolnienia lub zatrzymywania towarów podejrzanych o naruszenie prawa własności intelektualnej oraz warunki przekazywania przez organy celne informacji o zatrzymanych towarach zainteresowanym osobom i podmiotom, przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 1383/2003.

(19)

Biorąc pod uwagę tymczasowy i zapobiegawczy charakter środków przyjmowanych przez organy celne w ramach stosowania niniejszego rozporządzenia oraz sprzeczne interesy stron, których środki te dotyczą, należy dostosować niektóre aspekty procedur, aby zapewnić sprawne stosowanie niniejszego rozporządzenia, przy jednoczesnym poszanowaniu praw zainteresowanych stron. Dlatego też – w odniesieniu do różnych powiadomień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu – organy celne powinny powiadamiać odpowiednią osobę, na podstawie dokumentów dotyczących odprawy celnej lub na podstawie sytuacji, w jakiej znajdują się towary. Ponadto, ponieważ procedura dotycząca niszczenia towarów przewiduje, że zarówno zgłaszający lub posiadacz towarów, jak i posiadacz decyzji powinni równolegle zgłosić swój ewentualny sprzeciw wobec zniszczenia, należy zapewnić, aby posiadacz decyzji miał możliwość zareagowania na ewentualny sprzeciw wobec zniszczenia wniesiony przez zgłaszającego lub posiadacza towarów. Należy zatem zapewnić powiadamianie zgłaszającego lub posiadacza towarów o zawieszeniu zwolnienia towarów lub o ich zatrzymaniu przed dniem powiadomienia posiadacza decyzji lub w tym samym dniu.

(20)

Zachęca się organy celne i Komisję do współpracy z europejskim obserwatorium do spraw naruszeń praw własności intelektualnej w ramach ich odnośnych kompetencji.

(21)

Z myślą o wyeliminowaniu międzynarodowego handlu towarami naruszającymi prawa własności intelektualnej porozumienie TRIPS stanowi, że członkowie WTO mają propagować wymianę informacji między organami celnymi na temat takiego handlu. W związku z powyższym Komisja i organy celne państw członkowskich powinny mieć możliwość dzielenia się z właściwymi organami państw trzecich informacjami o podejrzewanych naruszeniach praw własności intelektualnej, w tym o towarach przewożonych przez terytorium Unii, pochodzących z terytorium tych państw trzecich lub dla nich przeznaczonych.

(22)

W interesie skuteczności należy stosować przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 515/97 z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi państw członkowskich i współpracy między państwami członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego (5).

(23)

Odpowiedzialność organów celnych powinna być regulowana ustawodawstwem państw członkowskich, chociaż uwzględnienie przez organy celne wniosku nie powinno uprawniać posiadacza decyzji do odszkodowania w przypadku, gdy towary podejrzewane o naruszenie prawa własności intelektualnej nie zostały wykryte przez organy celne i zostały zwolnione lub gdy nie podjęto żadnych działań w celu ich zatrzymania.

(24)

Z uwagi na fakt, że organy celne podejmują działania na wniosek, należy przewidzieć, że posiadacz decyzji powinien zwracać wszelkie koszty poniesione przez organy celne w trakcie działań podjętych w celu egzekwowania jego praw własności intelektualnej. Niemniej jednak nie powinno to uniemożliwiać posiadaczowi decyzji ubiegania się o odszkodowanie od osoby winnej naruszenia lub od innych osób, które mogłyby zostać uznane za odpowiedzialne na mocy ustawodawstwa państwa członkowskiego, w którym towary zostały ujawnione. W stosownych przypadkach do takich osób można zaliczyć pośredników. Koszty i szkody ponoszone przez osoby inne niż organy celne w wyniku działań tych organów, w przypadku gdy zwolnienie towarów jest zawieszone lub towary są zatrzymane w związku z roszczeniem osoby trzeciej opartym na prawach własności intelektualnej, powinny być uregulowane szczegółowymi przepisami ustawodawczymi mającymi zastosowanie w każdym konkretnym przypadku.

(25)

Niniejsze rozporządzenie umożliwia organom celnym dopuszczenie przemieszczania, pod nadzorem celnym, towarów, które mają być zniszczone, pomiędzy różnymi miejscami na obszarze celnym Unii. Organy celne mogą również postanowić o dopuszczeniu takich towarów do swobodnego obrotu w celu dalszego recyklingu lub likwidacji poza obiegiem handlowym, w tym do celów informacyjnych, szkoleniowych i edukacyjnych.

(26)

Egzekwowanie praw własności intelektualnej przez organy celne wiąże się z wymianą danych dotyczących decyzji w sprawie wniosków. Takie przetwarzanie danych obejmuje również dane osobowe i powinno ono przebiegać zgodnie z prawem Unii, jak określono w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (6) i w rozporządzeniu (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (7).

(27)

Wymiana informacji dotyczących decyzji w sprawie wniosków oraz działań organów celnych powinna być dokonywana poprzez centralną elektroniczną bazę danych. Należy określić podmiot kontrolujący i zarządzający tą bazą danych oraz podmioty odpowiedzialne za zapewnianie bezpieczeństwa przetwarzania danych zawartych w tej bazie. Wprowadzanie jakiegokolwiek rodzaju ewentualnej interoperacyjności lub wymiany powinno przede wszystkim być zgodne z zasadą celowości, tzn. dane powinny być wykorzystywane w celu, dla którego ustanowiono bazę danych, i nie należy zezwalać na jakąkolwiek dalszą wymianę lub jakiekolwiek połączenie w innym celu.

(28)

W celu zapewnienia możliwości dostosowania definicji małych przesyłek, jeśli okaże się ona niepraktyczna, biorąc pod uwagę potrzebę zapewnienia skutecznego funkcjonowania procedury lub w razie konieczności zapobieżenia obchodzeniu tej procedury w odniesieniu do zawartości przesyłek, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do zmian elementów innych niż istotne definicji małych przesyłek, a mianowicie konkretnych ilości określonych w tej definicji. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(29)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania przepisów dotyczących określania elementów praktycznych ustaleń w zakresie wymiany danych z państwami trzecimi oraz przepisów dotyczących formularza wniosku i formularza stosowanego przy zwracaniu się o przedłużenie okresu, w którym organy celne mają podjąć działanie, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do określania tych elementów praktycznych ustaleń i w odniesieniu do opracowywania standardowych formularzy. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (8). Przy opracowywaniu standardowych formularzy, mimo że przedmiot przepisów niniejszego rozporządzenia, które należy wykonać, jest objęty zakresem wspólnej polityki handlowej, biorąc pod uwagę charakter i skutki tych aktów wykonawczych, do ich przyjmowania należy stosować procedurę doradczą, ponieważ wszystkie szczegółowe informacje na temat zawartości formularzy pochodzą bezpośrednio z tekstu niniejszego rozporządzenia. Zatem te akty wykonawcze ustanowią jedynie format oraz strukturę formularza i nie będą miały dalszych skutków dla wspólnej polityki handlowej Unii.

(30)

Należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 1383/2003.

(31)

Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 zasięgnięto opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, który wydał opinię w dniu 12 października 2011 r. (9),

a)

zgłoszonych do dopuszczenia do swobodnego obrotu, wywozu lub powrotnego wywozu;

b)

wprowadzanych na obszar celny Unii lub opuszczających ten obszar;

c)

objętych procedurą zawieszającą, lub znajdujących się w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym.

1)

„prawa własności intelektualnej” oznaczają:

2)

„znak towarowy” oznacza:

3)

„wzór” oznacza:

4)

„oznaczenie geograficzne” oznacza:

5)

„towary podrobione” oznaczają:

6)

„towary pirackie” oznaczają towary będące przedmiotem działania naruszającego prawo autorskie lub prawo pokrewne lub wzór w państwie członkowskim, w którym zostały ujawnione, i które są kopią lub zawierają kopię wykonaną bez zgody posiadacza prawa autorskiego lub prawa pokrewnego lub wzoru, lub bez zgody osoby upoważnionej przez tego posiadacza w kraju produkcji;

7)

„towary podejrzane o naruszenie prawa własności intelektualnej” oznaczają towary, w odniesieniu do których istnieją uzasadnione przesłanki, że w państwie członkowskim, w którym ujawniono te towary, są one prima facie:

8)

„uprawniony” oznacza posiadacza prawa własności intelektualnej;

9)

„wniosek” oznacza przedłożone właściwym służbom celnym żądanie podjęcia działań przez organy celne w odniesieniu do towarów podejrzewanych o naruszenie prawa własności intelektualnej;

10)

„wniosek krajowy” oznacza wniosek, w którym występuje się do organów celnych państwa członkowskiego o podjęcie działań w tym państwie członkowskim;

11)

„wniosek unijny” oznacza wniosek, który zostaje złożony w jednym państwie członkowskim, i w którym występuje się do organów celnych tego państwa członkowskiego oraz do organów celnych jednego lub większej liczby państw członkowskich o podjęcie działań w ich państwach członkowskich;

12)

„wnioskodawca” oznacza osobę lub podmiot, w których imieniu złożono wniosek;

13)

„posiadacz decyzji” oznacza posiadacza decyzji uwzględniającej wniosek;

14)

„posiadacz towarów” oznacza osobę będącą właścicielem towarów podejrzewanych o naruszenie praw własności intelektualnej lub osobę, która posiada podobne prawo do dysponowania tymi towarami lub sprawuje nad nimi fizyczną kontrolę;

15)

„zgłaszający” oznacza zgłaszającego zdefiniowanego w art. 4 pkt 18 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92;

16)

„zniszczenie” oznacza fizyczne zniszczenie, recykling lub likwidację towarów poza obiegiem handlowym w sposób wykluczający wyrządzenie szkody posiadaczowi decyzji;

17)

„obszar celny Unii” oznacza obszar celny Wspólnoty zdefiniowany w art. 3 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92;

18)

„zwolnienie towarów” oznacza zwolnienie towarów zdefiniowane w art. 4 pkt 20 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92;

19)

„mała przesyłka” oznacza przesyłkę pocztową lub kurierską:

Na użytek lit. a) „jednostki” oznaczają towary sklasyfikowane w ramach nomenklatury scalonej zgodnie z załącznikiem I rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 czerwca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie wspólnej taryfy celnej (20), jeśli nie są opakowane, lub opakowanie takich towarów przeznaczone do sprzedaży detalicznej ostatecznemu konsumentowi.

Na użytek niniejszej definicji odrębne towary przyporządkowane do tego samego kodu w nomenklaturze scalonej uznaje się za różne jednostki, a towary występujące w zestawach i zaklasyfikowane jako jeden kod nomenklatury scalonej uznaje się za jedną jednostkę;

20)

„towary łatwo psujące się” oznaczają towary uznawane przez organy celne za psujące się w wyniku zatrzymania powyżej 20 dni od daty zawieszenia ich zwolnienia lub od daty ich zatrzymania;

21)

„wyłączna licencja” oznacza licencję (zarówno ogólną, jak i ograniczoną) upoważniającą licencjobiorcę do wyłączenia wszystkich innych osób, w tym osoby przyznającej licencję, z korzystania z prawa własności intelektualnej w sposób, do którego upoważniono w licencji.

1)

wniosku krajowego lub unijnego:

2)

wniosku krajowego:

3)

wniosku unijnego: posiadacze wyłącznych licencji obejmujących całe terytoria dwóch lub większej liczby państw członkowskich, w przypadku gdy ci posiadacze licencji zostali formalnie upoważnieni w tych państwach członkowskich przez uprawnionego do wszczęcia postępowania w celu ustalenia, czy zostało naruszone prawo własności intelektualnej.

a)

składa się go właściwym służbom celnym w terminie czterech dni roboczych od powiadomienia o zawieszeniu zwolnienia lub o zatrzymaniu towarów;

b)

jest to wniosek krajowy;

c)

zawiera on informacje, o których mowa w art. 6 ust. 3. Wnioskodawca może jednak pominąć informacje, o których mowa w lit. g), h) lub i) tego ustępu.

a)

danych dotyczących wnioskodawcy;

b)

statusu wnioskodawcy w rozumieniu art. 3;

c)

dokumentów, które należy przedstawić właściwym służbom celnym na dowód, że wnioskodawca jest uprawniony do złożenia wniosku;

d)

w przypadku gdy wnioskodawca składa wniosek za pośrednictwem przedstawiciela – dane osoby reprezentującej go i dowody na umocowanie tej osoby do występowania w charakterze przedstawiciela, zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego, w którym składany jest wniosek;

e)

prawa lub praw własności intelektualnej, które mają być egzekwowane;

f)

w przypadku wniosku unijnego – państw członkowskich, w których zwrócono się o podjęcie działania przez organy celne;

g)

szczegółowych i technicznych danych dotyczących autentycznych towarów, w tym, w stosownych przypadkach, oznaczeń takich, jak kody kreskowe i ilustracje;

h)

informacji, które są niezbędne, aby organy celne mogły bez trudu rozpoznać odnośne towary;

i)

informacji mających znaczenie dla dokonywanej przez organy celne analizy i oceny ryzyka naruszenia odnośnego prawa lub praw własności intelektualnej – na przykład informacje o upoważnionych dystrybutorach;

j)

czy informacje podane zgodnie z lit. g), h) lub i) niniejszego ustępu należy oznaczyć jako zastrzeżone zgodnie z art. 31 ust. 5;

k)

informacji na temat każdego przedstawiciela wyznaczonego przez wnioskodawcę do zajmowania się kwestiami prawnymi i technicznymi;

l)

zobowiązania wnioskodawcy do powiadamiania właściwych służb celnych o wystąpieniu jakiejkolwiek z sytuacji określonych w art. 15;

m)

zobowiązania wnioskodawcy do przekazywania i aktualizowania wszelkich informacji mających znaczenie dla dokonywanej przez organy celne analizy i oceny ryzyka naruszenia odnośnego prawa lub praw własności intelektualnej;

n)

zobowiązania wnioskodawcy do przyjęcia odpowiedzialności na warunkach określonych w art. 28;

o)

zobowiązania wnioskodawcy do poniesienia kosztów, o których mowa w art. 29, na warunkach określonych w tym artykule;

p)

zgody wnioskodawcy na przetwarzanie podanych przez niego danych przez Komisję i państwa członkowskie;

q)

czy wnioskodawca zwraca się o zastosowanie procedury, o której mowa w art. 26, i, w przypadku gdy zwracają się o to organy celne, zgadza się pokryć koszty związane ze zniszczeniem towarów przeprowadzonym w ramach tej procedury.

a)

w państwie członkowskim, w którym złożono wniosek – następnego dnia po dacie przyjęcia decyzji;

b)

we wszystkich innych państwach członkowskich, w których zwrócono się o podjęcie działania przez organy celne, następnego dnia po dacie, w której organy celne zostały powiadomione zgodnie z art. 14 ust. 2, pod warunkiem że posiadacz decyzji wywiązał się z obowiązków przewidzianych w art. 29 ust. 3 w odniesieniu do kosztów tłumaczenia.

a)

decyzje uwzględniające wnioski;

b)

decyzje uchylające decyzje uwzględniające wnioski;

c)

decyzje zmieniające decyzje uwzględniające wnioski;

d)

decyzje o przedłużeniu okresu, w którym organy celne mają podjąć działanie.

a)

decyzje uwzględniające wnioski;

b)

decyzje uchylające decyzje uwzględniające wnioski;

c)

decyzje zmieniające decyzje uwzględniające wnioski;

d)

decyzje o przedłużeniu okresu, w którym organy celne mają podjąć działanie.

a)

prawo własności intelektualnej, którego dotyczył wniosek posiadacza decyzji, przestało wywoływać skutki;

b)

utrata przez wnioskodawcę z innych przyczyn statusu uprawnionego do złożenia wniosku;

c)

zmiany informacji, o których mowa w art. 6 ust. 3.

a)

uchylić wszelkie przyjęte przez te służby decyzje uwzględniające wniosek krajowy tego posiadacza decyzji i odmówić przedłużenia okresu, w którym organy celne mają podjąć działanie;

b)

zawiesić na swoim terytorium – w okresie, w którym organy celne mają podjąć działanie – wszelkie decyzje uwzględniające wniosek unijny tego posiadacza decyzji.

a)

nie wywiązuje się z obowiązków dotyczących powiadomień określonych w art. 15;

b)

nie wywiązuje się z obowiązków dotyczących zwrotu próbek określonych w art. 19 ust. 3;

c)

nie wywiązuje się z obowiązków w odniesieniu do kosztów i tłumaczeń określonych w art. 29 ust. 1 i 3;

d)

nie wszczyna – bez ważnego powodu – postępowania zgodnie z art. 23 ust. 3 lub art. 26 ust. 9.

a)

gdy nie zidentyfikowały one jakiejkolwiek osoby lub podmiotu uprawnionych do złożenia wniosku dotyczącego domniemanego naruszenia praw własności intelektualnej w terminie jednego dnia roboczego od zawieszenia zwolnienia lub zatrzymania towarów;

b)

gdy nie otrzymały one wniosku zgodnie z art. 5 ust. 3 lub gdy odrzuciły taki wniosek.

a)

wszczęcie postępowania w celu ustalenia, czy naruszone zostało prawo własności intelektualnej, oraz w trakcie takiego postępowania;

b)

w związku z dochodzeniem karnym dotyczącym naruszenia prawa własności intelektualnej i prowadzonym przez organy publiczne w państwie członkowskim, w którym ujawniono towary;

c)

wszczęcie postępowania karnego i w trakcie takiego postępowania;

d)

dochodzenie odszkodowania od osoby winnej naruszenia lub innych osób;

e)

uzgodnienie ze zgłaszającym lub posiadaczem towarów, że towary mają być zniszczone zgodnie z art. 23 ust. 1;

f)

uzgodnienie ze zgłaszającym lub posiadaczem towarów kwoty gwarancji, o której mowa w art. 24 ust. 2 lit. a).

a)

charakteru i ilości towarów;

b)

podejrzenia naruszenia prawa własności intelektualnej;

c)

źródła, pochodzenia i miejsca przeznaczenia towarów;

d)

informacji o przemieszczaniu się środków transportu, w szczególności o:

e)

informacji o przewozie kontenerów, zwłaszcza o:

a)

w ciągu 10 dni roboczych, a w przypadku towarów łatwo psujących się – w ciągu trzech dni roboczych od powiadomienia o zawieszeniu zwolnienia towarów lub o ich zatrzymaniu, posiadacz decyzji potwierdził organom celnym w formie pisemnej, że w jego przekonaniu naruszono prawo własności intelektualnej;

b)

w ciągu 10 dni roboczych, a w przypadku towarów łatwo psujących się – w ciągu trzech dni roboczych od powiadomienia o zawieszeniu zwolnienia towarów lub o ich zatrzymaniu, posiadacz decyzji potwierdził organom celnym w formie pisemnej swoją zgodę na zniszczenie towarów;

c)

w ciągu 10 dni roboczych, a w przypadku towarów łatwo psujących się – w ciągu trzech dni roboczych od powiadomienia o zawieszeniu zwolnienia towarów lub o ich zatrzymaniu, zgłaszający lub posiadacz towarów potwierdził organom celnym w formie pisemnej swoją zgodę na zniszczenie towarów. W przypadku gdy zgłaszający lub posiadacz towarów nie potwierdzili swojej zgody na zniszczenie towarów ani nie powiadomili organów celnych o swoim sprzeciwie w tych terminach, organy celne mogą uznać, że zgłaszający lub posiadacz towarów potwierdzili swoją zgodę na zniszczenie tych towarów.

a)

zgłaszający lub posiadacz towarów złożył gwarancję, której kwota jest wystarczająca dla zabezpieczenia interesów posiadacza decyzji;

b)

organ właściwy do celów ustalenia, czy prawo własności intelektualnej zostało naruszone, nie zezwolił na zastosowanie środków zabezpieczających;

c)

zakończono wszystkie formalności celne.

a)

dopuszczane do swobodnego obrotu, chyba że organy celne w porozumieniu z posiadaczem decyzji zadecydują, że jest to niezbędne w przypadku, gdy towary mają być poddane recyklingowi lub likwidacji poza obiegiem handlowym, w tym do celów informacyjnych, szkoleniowych i edukacyjnych. Organy celne określają warunki, na jakich towary mogą być dopuszczone do swobodnego obrotu;

b)

wyprowadzane poza obszar celny Unii;

c)

wywożone;

d)

powrotnie wywożone;

e)

obejmowane procedurą zawieszającą;

f)

umieszczane w wolnym obszarze celnym lub w składzie wolnocłowym.

a)

w odniesieniu do tych towarów istnieje podejrzenie, że są towarami podrobionymi lub pirackimi;

b)

towary te nie są towarami łatwo psującymi się;

c)

towary te objęte są decyzją uwzględniającą wniosek;

d)

posiadacz decyzji zwrócił się o zastosowanie procedury określonej w niniejszym artykule;

e)

towary te przewożone są w małych przesyłkach.

a)

o tym, że organy celne zamierzają dokonać zniszczenia towarów;

b)

o prawach zgłaszającego lub posiadacza towarów przysługujących im na mocy ust. 4, 5 i 6.

a)

decyzjach uwzględniających wnioski, załączając wniosek i załączniki do niego;

b)

decyzjach o przedłużeniu okresu, w którym organy celne mają podjąć działanie, lub decyzjach uchylających lub zmieniających decyzję uwzględniającą wniosek;

c)

zawieszeniu decyzji uwzględniającej wniosek.

a)

art. 6, art. 12 ust. 7 oraz art. 22 ust. 3, które stosuje się od dnia 19 lipca 2013 r.;

b)

art. 31 ust. 1 i ust. 3–7 oraz art. 33, które stosuje się od daty uruchomienia centralnej bazy danych, o której to dacie mowa w art. 32. Komisja podaje tę datę do publicznej wiadomości.

29.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 181/35

(1)

Artykuł 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewiduje, że w przypadku środków, które mają na celu ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego i które dotyczą między innymi ochrony zdrowia, bezpieczeństwa i ochrony konsumentów, Komisja jako podstawę ma przyjąć wysoki poziom ochrony, uwzględniając w szczególności wszelkie zmiany oparte na faktach naukowych.

(2)

Swobodny przepływ bezpiecznej i zdrowej żywności stanowi istotny aspekt rynku wewnętrznego i w istotny sposób wpływa na stan zdrowia i poziom dobrobytu obywateli oraz realizacji ich interesów społeczno-gospodarczych.

(3)

Prawodawstwo unijne mające zastosowanie do żywności ma służyć między innymi zapewnieniu, aby do obrotu nie była wprowadzana żywność, która nie jest bezpieczna. Zatem wszelkie substancje, które są uznawane za szkodliwe dla zdrowia w przypadku pewnych grup ludności lub za nienadające się do spożycia przez ludzi, powinny być wyłączone ze składu kategorii żywności objętych niniejszym rozporządzeniem.

(4)

W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/39/WE z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego (3) określa się przepisy ogólne dotyczące składu i przygotowania środków spożywczych, które są opracowane w specjalny sposób, aby zaspokoić szczególne wymagania żywieniowe osób, dla których są przeznaczone. Większość przepisów określonych w tej dyrektywie pochodzi z 1977 r., w związku z czym konieczna była ich aktualizacja.

(5)

W dyrektywie 2009/39/WE ustanowiono wspólną definicję „środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego” oraz wymogi ogólne dotyczące etykietowania, w tym wymóg, zgodnie z którym na przedmiotowych środkach spożywczych należy umieścić wskazanie, że odpowiadają one deklarowanym celom żywieniowym.

(6)

Określone w dyrektywie 2009/39/WE wymogi ogólne dotyczące składu i etykietowania zostały uzupełnione szeregiem aktów Unii o charakterze nieustawodawczym, które mają zastosowanie do określonych kategorii żywności. W tym zakresie zharmonizowane przepisy zostały również ustanowione w dyrektywach Komisji 96/8/WE z dnia 26 lutego 1996 r. w sprawie żywności przeznaczonej do użycia w dietach o obniżonej energetyczności (4), oraz 1999/21/WE z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie dietetycznych środków spożywczych specjalnego przeznaczenia medycznego (5). Podobnie, dyrektywa Komisji 2006/125/WE (6) ustanawia szereg zharmonizowanych przepisów produktów zbożowych przetworzonych oraz żywności dla niemowląt i małych dzieci. Dyrektywa Komisji 2006/141/WE (7) ustanawia zharmonizowane przepisy dotyczące preparatów do początkowego żywienia niemowląt i preparatów do dalszego żywienia niemowląt a rozporządzenie Komisji (WE) nr 41/2009 (8) ustanawia zharmonizowane przepisy dotyczące składu i etykietowania środków spożywczych odpowiednich dla osób nietolerujących glutenu.

(7)

Ponadto ustanowiono zharmonizowane przepisy w dyrektywie Rady 92/52/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie preparatów dla niemowląt i receptur przeznaczonych na wywóz do państw trzecich (9), a w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 953/2009 z dnia 13 października 2009 r. – dotyczące substancji, które mogą być dodawane w szczególnych celach odżywczych do środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego (10).

(8)

Dyrektywa 2009/39/WE zawiera wymóg ustanowienia ogólnej procedury powiadamiania na poziomie krajowym w odniesieniu do żywności zgłaszanej przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze objętej zakresem definicji „środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego”, w przypadku której – przed jej wprowadzeniem na rynek unijny – w prawie Unii nie ustanowiono przepisów szczegółowych; procedura ta ma ułatwiać skuteczne monitorowanie takiej żywności przez państwa członkowskie.

(9)

W sprawozdaniu Komisji z dnia 27 czerwca 2008 r. dla Parlamentu Europejskiego i Rady na temat wdrażania wspomnianej procedury powiadamiania wykazano, że źródłem trudności może być definicja „środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego”, która okazała się podatna na różnorodne sposoby interpretowania przez organy krajowe. W związku z tym w sprawozdaniu stwierdzono, że konieczna jest zmiana dyrektywy 2009/39/WE, aby zapewnić bardziej skuteczne i zharmonizowane wdrażanie aktów prawnych Unii.

(10)

W przeprowadzonym przez Agra CEAS Consulting badaniu z dnia 29 kwietnia 2009 r. dotyczącym zmiany dyrektywy 2009/39/WE potwierdzono ustalenia zawarte w sprawozdaniu Komisji z dnia 27 czerwca 2008 r. na temat wdrażania procedury powiadamiania oraz wskazano, że coraz większa liczba środków spożywczych jest obecnie wprowadzana do obrotu i oznaczana jako środki spożywcze odpowiednie do specjalnych celów żywieniowych z powodu szerokiego zakresu definicji określonej w tej dyrektywie. W badaniu zauważono również, że żywność objęta tą dyrektywą różni się znacznie między poszczególnymi państwami członkowskimi; podobna żywność może być wprowadzana na rynek w różnych państwach członkowskich jednocześnie jako środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub jako żywność do normalnego spożycia – w tym suplementy żywnościowe – przeznaczona dla ogółu ludności lub dla niektórych podgrup, takich jak kobiety w ciąży, kobiety po okresie menopauzy, osoby w podeszłym wieku, dzieci w okresie wzrostu, nastolatki, osoby o zróżnicowanym stopniu aktywności, oraz dla innych podgrup. Powyższa sytuacja ma negatywny wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego, powoduje brak pewności prawa dla właściwych organów, podmiotów prowadzących przedsiębiorstwo spożywcze – w szczególności małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) – oraz konsumentów, a jednocześnie uniemożliwia zniwelowanie ryzyka występowania przypadków nadużyć przy wprowadzaniu na rynek i przypadków zakłócania konkurencji. Zachodzi zatem potrzeba wyeliminowania różnic w interpretacji poprzez uproszczenie otoczenia regulacyjnego.

(11)

Wydaje się, że inne przyjęte ostatnio akty prawne Unii są lepiej dostosowane do zmieniającego się i innowacyjnego rynku żywności niż dyrektywa 2009/39/WE. W tym względzie szczególnie istotne i znaczące są następujące akty: dyrektywa 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do suplementów żywnościowych (11), rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności (12) oraz rozporządzenie (WE) nr 1925/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie dodawania do żywności witamin i składników mineralnych oraz niektórych innych substancji (13). Ponadto przepisy zawarte w tych aktach prawnych Unii w odpowiedni sposób regulowałyby szereg kategorii żywności objętych dyrektywą 2009/39/WE przy mniejszym obciążeniu administracyjnym i większej jasności w odniesieniu do zakresu zastosowania i celów.

(12)

Co więcej, z doświadczeń wynika, że niektóre przepisy włączone do dyrektywy 2009/39/WE lub przyjęte na jej podstawie nie zapewniają już skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(13)

W związku z powyższym należy znieść pojęcie „środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego” oraz zastąpić dyrektywę 2009/39/WE niniejszym aktem. Aby uprościć stosowanie niniejszego aktu i zapewnić spójność stosowania we wszystkich państwach członkowskich, niniejszy akt powinien przyjąć formę rozporządzenia.

(14)

W rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującym Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającym procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (14) określono wspólne zasady i definicje w obszarze prawa żywnościowego Unii. Niektóre definicje ustanowione w powyższym rozporządzeniu powinny mieć również zastosowanie w kontekście niniejszego rozporządzenia.

(15)

Ograniczona liczba kategorii żywności stanowi częściowe lub wyłączne źródło pożywienia dla niektórych grup ludności. Takie kategorie mają zasadnicze znaczenie przy postępowaniu w pewnych schorzeniach lub są kluczowe dla zaspokojenia wymogów żywieniowych niektórych wyraźnie zidentyfikowanych wrażliwych grup ludności. Powyższe kategorie żywności obejmują preparaty do początkowego żywienia niemowląt i preparaty do dalszego żywienia niemowląt, produkty zbożowe przetworzone, żywność dla dzieci oraz żywność specjalnego przeznaczenia medycznego. Jak wynika z doświadczeń, przepisy ustanowione w dyrektywach 1999/21/WE, 2006/125/WE oraz 2006/141/WE zapewniają swobodny przepływ takiej kategorii żywności w zadowalający sposób, gwarantując jednocześnie wysoki poziom ochrony zdrowia publicznego. Wskazane jest zatem, by niniejsze rozporządzenie koncentrowało się na ogólnych wymogach dotyczących składu i informacji w odniesieniu do tych kategorii żywności z uwzględnieniem dyrektyw 1999/21/WE, 2006/125/WE oraz 2006/141/WE.

(16)

Ponadto, z uwagi na rosnącą liczbę osób z problemami związanymi z nadwagą lub osób otyłych, na rynek wprowadza się coraz więcej żywności określanej jako środek spożywczy zastępujący całodzienną dietę, do kontroli masy ciała. Obecnie wśród takiej żywności znajdującej się na rynku można wyróżnić produkty stosowane w dietach niskokalorycznych, które zawierają między 3 360 kJ (800 kcal) a 5 040 kJ (1 200 kcal), oraz produkty stosowane w dietach bardzo niskokalorycznych, które zwykle zawierają poniżej 3 360 kJ (800 kcal). Biorąc pod uwagę charakter tej żywności, właściwe jest ustanowienie w odniesieniu do niej pewnych szczegółowych przepisów. Doświadczenie uczy, że odnośne przepisy zawarte w dyrektywie 96/8/WE gwarantują w zadowalającym stopniu swobodny przepływ żywności prezentowanej jako środek spożywczy zastępujący całodzienną dietę, do kontroli masy ciała, a jednocześnie oferują wysoki poziom ochrony zdrowia publicznego. Wskazane jest zatem, by niniejsze rozporządzenie koncentrowało się na ogólnych wymogach dotyczących składu i informacji w odniesieniu do środków spożywczych przeznaczonych do zastąpienia całodziennej diety, w tym żywności, której zawartość energetyczna jest bardzo niska, przy uwzględnieniu odnośnych przepisów dyrektywy 96/8/WE.

(17)

Niniejsze rozporządzenie powinno ustanowić, między innymi, definicje preparatów do początkowego żywienia niemowląt i preparatów do dalszego żywienia niemowląt, produktów zbożowych przetworzonych i żywności dla dzieci, żywności specjalnego przeznaczenia medycznego, i środka spożywczego zastępującego całodzienną dietę, do kontroli masy ciała, uwzględniając odnośne przepisy dyrektyw: 96/8/WE, 1999/21/WE, 2006/125/WE oraz 2006/141/WE.

(18)

W rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 ustanawia się zasady analizy ryzyka w odniesieniu do żywności oraz wprowadza struktury i mechanizmy do celów ocen naukowych i technicznych przeprowadzanych przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”). Do celów niniejszego rozporządzenia należy konsultować się z Urzędem we wszystkich kwestiach, które mogą mieć wpływ na zdrowie publiczne.

(19)

Ważne jest, aby składniki stosowane do produkcji żywności objętej zakresem niniejszego rozporządzenia odpowiednio spełniały wymogi żywieniowe dotyczące osób, dla których żywność ta jest przeznaczona, oraz były dla tych osób odpowiednie, a także aby ich adekwatność odżywcza była ustalana na podstawie ogólnie przyjętych danych naukowych. Adekwatność odżywczą należy wykazać poprzez systematyczny przegląd dostępnych danych naukowych.

(20)

Bez uszczerbku dla szczegółowych przepisów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu oraz aktów delegowanych przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia powinny obowiązywać maksymalne dopuszczalne poziomy pozostałości pestycydów określone w odpowiednim prawodawstwie unijnym, w szczególności w rozporządzeniu (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni (15).

(21)

Stosowanie pestycydów może prowadzić do występowania pozostałości pestycydów w żywności objętej niniejszym rozporządzeniem. Stosowanie ich powinno być zatem ograniczone w największym możliwym stopniu, z uwzględnieniem wymogów rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (16). Jednak ograniczenie lub zakaz stosowania niekoniecznie zagwarantują, że żywność objęta niniejszym rozporządzeniem, w tym żywność dla niemowląt i małych dzieci, będzie wolna od pestycydów, ponieważ niektóre pestycydy zanieczyszczają środowisko, a ich pozostałości z tego względu mogą się znajdować w takiej żywności. W związku z tym, aby chronić wrażliwe grupy ludności, maksymalne poziomy pozostałości w odnośnych produktach powinny być dla każdego pestycydu określane na najniższym możliwym do osiągnięcia poziomie, z uwzględnieniem dobrej praktyki rolniczej oraz innych źródeł narażenia, takich jak skażenie środowiska.

(22)

W aktach delegowanych, przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia, należy uwzględnić ograniczenia oraz zakazy dotyczące niektórych pestycydów równoważne ograniczeniom i zakazom określonym obecnie w załącznikach do dyrektyw 2006/125/WE i 2006/141/WE. Te ograniczenia oraz zakazy powinny być regularnie aktualizowane, a szczególną uwagę należy zwracać na pestycydy zawierające substancje czynne, sejfnery lub synergetyki zaklasyfikowane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (17) jako kategoria mutagenna 1A lub 1B, substancja rakotwórcza kategorii 1A lub 1B, substancje działające szkodliwie na rozrodczość kategorii 1 A lub 1B lub uznawane za substancje zaburzające funkcjonowanie układu hormonalnego, które mogą powodować u ludzi działania niepożądane.

(23)

Substancje objęte zakresem zastosowania rozporządzenia (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 1997 r. dotyczącego nowej żywności i nowych składników żywności (18) nie powinny być dodawane do żywności objętej niniejszym rozporządzeniem, chyba że takie substancje oprócz warunków ustalonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie niniejszego rozporządzenia spełniają warunki wprowadzenia do obrotu na mocy rozporządzenia (WE) nr 258/97. Jeśli nastąpiła znacząca zmiana w metodzie produkcji substancji, która jest stosowana zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub zmiana w wielkości cząsteczki takiej substancji, np. poprzez zastosowanie nanotechnologii, substancja ta powinna być uważana za inną niż ta, która jest stosowana zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, i powinna zostać ponownie oceniona na mocy rozporządzenia (WE) nr 258/97, a następnie na mocy niniejszego rozporządzenia.

(24)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności (19) ustanowiono wymogi ogólne dotyczące etykietowania. Te wymogi powinny mieć co do zasady zastosowanie do kategorii żywności objętych zakresem niniejszego rozporządzenia. Niniejsze rozporządzenie powinno jednak w stosownych przypadkach ustanowić również wymogi dodatkowe dotyczące rozporządzenia (UE) nr 1169/2011 lub odstępstwa od niego, aby spełnione zostały konkretne cele niniejszego aktu.

(25)

Etykietowanie, prezentacja lub reklama żywności objętej zakresem niniejszego rozporządzenia nie powinny przypisywać tym produktom właściwości zapobiegania chorobom lub leczenia chorób ludzi ani też odwoływać się do takich właściwości. Żywność specjalnego przeznaczenia medycznego jest jednak przeznaczona do dietetycznego odżywiania pacjentów z ograniczoną, upośledzoną lub zaburzoną zdolnością np. do przyjmowania zwykłego jedzenia z powodu konkretnej choroby, zaburzenia lub schorzenia. Odniesienia do dietetycznego odżywiania w chorobach, zaburzeniach lub schorzeniach, z myślą o których dana żywność została stworzona, nie należy traktować jako przypisywanie jej właściwości zapobiegania chorobom ludzi lub leczenia takich chorób.

(26)

Ze względu na ochronę konsumentów z grup wrażliwych wymogi dotyczące etykietowania powinny pozwalać konsumentom na dokładną identyfikację produktu. W przypadku preparatów do początkowego i do dalszego żywienia niemowląt wszystkie informacje pisemne i obrazkowe powinny pozwalać na wyraźne rozróżnienie między różnymi preparatami. Trudność w rozpoznaniu dokładnego wieku dziecka przedstawionego na etykiecie mogłaby być myląca dla konsumentów i utrudniać identyfikację produktu. Takiego ryzyka należy unikać dzięki odpowiednim ograniczeniom dotyczącym etykietowania. Ponadto, zważywszy na fakt, że preparat do początkowego żywienia niemowląt stanowi żywność, która sama w pełni zaspokaja wymogi żywieniowe dotyczące niemowląt od urodzenia do wprowadzenia odpowiedniego żywienia uzupełniającego, właściwa identyfikacja produktu ma kluczowe znaczenie dla ochrony konsumentów. Należy zatem wprowadzić odpowiednie ograniczenia dotyczące prezentacji i reklamy preparatów do początkowego żywienia niemowląt.

(27)

W niniejszym rozporządzeniu należy określić kryteria ustanawiania wymogów szczegółowych dotyczących składu i informacji w odniesieniu do preparatów do początkowego żywienia niemowląt, preparatów do dalszego żywienia niemowląt, produktów zbożowych przetworzonych i żywności dla dzieci, żywności specjalnego przeznaczenia medycznego i środków spożywczych zastępujących całodzienną dietę, do kontroli masy ciała, z uwzględnieniem dyrektyw: 96/8/WE, 1999/21/WE, 2006/125/WE oraz 2006/141/WE.

(28)

W rozporządzeniu (WE) nr 1924/2006 ustanowiono przepisy i warunki dotyczące stosowania oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności. Przepisy te powinny mieć zasadniczo zastosowanie do kategorii żywności objętych zakresem niniejszego rozporządzenia, o ile nie określono inaczej w niniejszym rozporządzeniu lub w aktach delegowanych przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

(29)

Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) niemowlęta z niską masą urodzeniową powinny być karmione mlekiem matki. Niemniej zdarza się, że niemowlęta z niską masą urodzeniową i wcześniaki mają szczególne potrzeby żywieniowe, których nie spełniają mleko matki ani standardowe preparaty do początkowego żywienia. W istocie wymogi żywieniowe dotyczące niemowląt o niskiej wadze urodzeniowej lub wcześniaków mogą zależeć od stanu medycznego niemowlęcia, w szczególności jego wagi w porównaniu z niemowlęciem w dobrym zdrowiu, oraz od tego, o ile tygodni za wcześnie dziecko się urodziło. Należy decydować indywidualnie w poszczególnych przypadkach, czy stan niemowlęcia wymaga żywienia pod nadzorem lekarza żywnością specjalnego przeznaczenia medycznego opracowaną w celu zaspokojenia potrzeb żywieniowych niemowląt (preparatami) i dostosowaną do wymogów żywieniowych dotyczących niemowlęcia w jego szczególnym stanie.

(30)

Dyrektywa 1999/21/WE wymaga, by niektóre wymogi dotyczące składu preparatów do początkowego żywienia niemowląt oraz preparatów do dalszego żywienia niemowląt określone w dyrektywie 2006/141/WE dotyczyły również żywności specjalnego przeznaczenia medycznego dla niemowląt w zależności od ich wieku. Jednakże niektóre przepisy, w tym te dotyczące etykietowania, prezentacji, reklamy oraz praktyk promocyjnych i handlowych określone w dyrektywie 2006/141/WE nie dotyczą takiej żywności. Zmiany rynkowe, którym towarzyszy znaczny wzrost takiej żywności, powodują, że konieczny jest przegląd wymogów dotyczących preparatów do początkowego żywienia niemowląt, takich jak wymogi stosowania pestycydów w produktach używanych do produkcji takich preparatów, pozostałości pestycydów, etykietowania, prezentacji, reklamy oraz praktyk promocyjnych i handlowych, które powinny dotyczyć również w stosownych przypadkach żywności specjalnego przeznaczenia medycznego opracowane, aby zaspokoić wymogi żywieniowe dotyczące niemowląt.

(31)

Na unijnym rynku wzrasta liczba napojów na bazie mleka i podobnych produktów, które są reklamowane jako szczególnie odpowiednie dla małych dzieci. Produkty te, które można wyprodukować na bazie białka pochodzenia zwierzęcego lub roślinnego, takie jak mleko krowie, mleko kozie, soja lub ryż, są często wprowadzane na rynek jako mleko wzrostu lub mleko dla juniora lub przy użyciu podobnej terminologii. Wprawdzie produkty te podlegają obecnie różnym aktom prawnym Unii, takim jak rozporządzenia (WE) nr 178/2002, (WE) nr 1924/2006 oraz (WE) nr 1925/2006 i dyrektywa 2009/39/WE, nie są one jednak objęte obowiązującymi konkretnymi środkami mającymi zastosowanie do środków spożywczych przeznaczonych dla niemowląt i małych dzieci. Występują różne poglądy co do tego, czy produkty takie zaspokajają szczególne potrzeby żywieniowe grup, do których są skierowane. Komisja powinna zatem, po konsultacjach z Urzędem, przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat konieczności – o ile taka występuje – stworzenia szczególnych przepisów dotyczących składu, etykietowania i innych rodzajów wymogów odnoszących się w odpowiednich wypadkach do tych produktów. W sprawozdaniu tym należy wziąć pod uwagę między innymi wymogi żywieniowe dotyczące małych dzieci oraz rolę tych produktów w ich diecie, z uwzględnieniem wzorca konsumpcji, wielkości spożycia oraz poziomów narażenia małych dzieci na zanieczyszczenia i pestycydy. W sprawozdaniu tym należy również uwzględnić skład takich produktów oraz rozważyć, czy w przypadku dzieci odstawianych od piersi przynoszą one jakiekolwiek korzyści żywieniowe w porównaniu ze zwykłą dietą. Wraz z tym sprawozdaniem Komisja mogłaby przedłożyć wniosek ustawodawczy.

(32)

W dyrektywie 2009/39/WE przewidziano, że przepisy szczegółowe mogą być przyjmowane w odniesieniu do dwóch następujących szczególnych kategorii żywności wchodzących w zakres definicji środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego: „środków spożywczych zaspokajających zapotrzebowanie organizmu przy intensywnym wysiłku fizycznym, zwłaszcza sportowców” oraz „środków spożywczych dla osób cierpiących na zaburzenia metabolizmu węglowodanów (diabetyków)”. W odniesieniu do przepisów szczegółowych dotyczących środków spożywczych dla osób cierpiących na zaburzenia metabolizmu węglowodanów (diabetyków) w sprawozdaniu Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2008 r. na temat żywności przeznaczonej dla osób cierpiących na zaburzenia przemiany węglowodanów (cukrzycę) stwierdza się, że brakuje naukowych podstaw do ustanowienia wymogów szczegółowych dotyczących składu. Jeżeli chodzi o środki spożywcze zaspokajające zapotrzebowanie organizmu przy intensywnym wysiłku fizycznym, w szczególności u sportowców, niemożliwe okazało się osiągnięcie porozumienia w sprawie opracowania szczególnych przepisów z powodu bardzo rozbieżnych stanowisk państw członkowskich i zainteresowanych stron odnośnie do zakresu zastosowania szczególnych aktów prawnych, liczby podkategorii żywności, które miałyby zostać objęte zakresem tych przepisów, kryteriów ustanowienia wymogów dotyczących składu, a także potencjalnego wpływu na innowacje w procesie rozwoju tych produktów. Zatem na obecnym etapie nie powinno się opracowywać szczególnych przepisów. Jednocześnie, na podstawie wniosków składanych przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze, oświadczenia zostały uwzględnione przy udzielaniu zezwoleń zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1924/2006.

(33)

Jednak różne są poglądy dotyczące tego, czy potrzebne będą dodatkowe zasady służące zagwarantowaniu odpowiedniej ochrony konsumentów środków spożywczych przeznaczonych dla sportowców, nazywanych też środkami spożywczymi zaspokajającymi zapotrzebowanie organizmu przy intensywnym wysiłku fizycznym. Komisja powinna zatem zostać poproszona, po konsultacjach z Urzędem, o przedłożenie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania na temat konieczności – o ile taka zachodzi – ustanowienia przepisów dotyczących środków spożywczych przeznaczonych dla sportowców. Konsultacje z Urzędem powinny uwzględniać sprawozdanie Komitetu Naukowego ds. Żywności z 28 lutego 2001 r. na temat składu i specyfikacji środków spożywczych zaspokajających zapotrzebowanie organizmu przy intensywnym wysiłku fizycznym, w szczególności dla sportowców. W swoim sprawozdaniu Komisja powinna w szczególności ocenić, czy konieczne są przepisy, by zagwarantować ochronę konsumentów.

(34)

Komisja powinna móc przyjmować techniczne wytyczne mające na celu ułatwienie podmiotom prowadzącym przedsiębiorstwo spożywcze, zwłaszcza MŚP, przestrzegania niniejszego rozporządzenia.

(35)

Uwzględniając obecną sytuację rynkową i dyrektywy 2006/125/WE i 2006/141/WE i rozporządzenia (WE) nr 953/2009, należy ustanowić i zamieścić w załączniku do niniejszego rozporządzenia unijny wykaz substancji należących do następujących kategorii substancji: witaminy, minerały, aminokwasy, karnityna i tauryna, nukleotydy, cholina i inozytol. Spośród substancji należących do tych kategorii możliwość dodawania do żywności należącej do kategorii objętych niniejszym rozporządzeniem powinna istnieć tylko w odniesieniu do tych substancji, które znajdują się w wykazie unijnym. Przy umieszczaniu substancji w wykazie unijnym należy określić, do jakiej kategorii żywności objętej niniejszym rozporządzeniem substancje takie mogą być dodawane.

(36)

Włączenie substancji do wykazu unijnego nie powinno oznaczać, że konieczne lub pożądane jest dodawanie ich do jednej lub kilku kategorii żywności objętych niniejszym rozporządzeniem. Wykaz unijny ma jedynie na celu odzwierciedlenie, które substancje należące do pewnych kategorii substancji zostały zatwierdzone i mogą być dodawane do jednej lub kilku kategorii żywności objętych niniejszym rozporządzeniem, natomiast skład każdej kategorii żywności objętej niniejszym rozporządzeniem ma na celu ustanowienie szczegółowych wymogów dotyczących składu.

(37)

Pewna liczba substancji, które mogą być dodawane do żywności objętej niniejszym rozporządzeniem, mogłaby być dodawana w celach technologicznych jako dodatki do żywności, barwniki lub dodatki smakowe lub w innych podobnych celach, w tym przy zatwierdzonych praktykach i procesach enologicznych, określonych w odpowiednich aktach prawnych Unii dotyczących żywności. W tym kontekście specyfikacje dla tych substancji są przyjmowane na poziomie Unii. Właściwe jest, by te specyfikacje były stosowane do substancji niezależnie od celu ich stosowania w żywności, o ile niniejsze rozporządzenie nie przewiduje inaczej.

(38)

W odniesieniu do substancji znajdujących się w wykazie unijnym, dla których nie zostały jeszcze przyjęte kryteria czystości na szczeblu Unii, oraz w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia publicznego należy stosować ogólnie przyjęte kryteria czystości zalecane przez międzynarodowe organizacje lub agencje, włączając Wspólny Komitet Ekspertów FAO/WHO ds. dodatków do żywności (JECFA) i Farmakopea Europejska, lecz nie ograniczając się do nich. Należy zezwolić państwom członkowskim na utrzymanie przepisów krajowych ustalających kryteria czystości, bez uszczerbku dla postanowień TFUE.

(39)

Aby określić wymogi szczegółowe dotyczące kategorii żywności objętej zakresem niniejszego rozporządzenia, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów, zgodnie z art. 290 TFUE ustanawiających szczegółowe wymogi dotyczące składu i informacji w odniesieniu do kategorii żywności objętych zakresem niniejszego rozporządzenia, w tym dodatkowe wymogi dotyczące etykietowania w stosunku do rozporządzenia (UE) nr 1169/2011 i odstępstwa od niego, oraz wymogi dotyczące zezwoleń na oświadczenia żywieniowe i zdrowotne. Ponadto, aby umożliwić konsumentom szybkie korzystanie z postępów technicznych i naukowych, w szczególności w odniesieniu do produktów innowacyjnych, a zatem aby stymulować innowacje, należy również przekazać Komisji, zgodnie z art. 290 TFUE, uprawnienia do przyjmowania aktów w celu regularnej aktualizacji szczegółowych wymogów, z uwzględnieniem wszystkich odnośnych danych, w tym danych dostarczanych przez zainteresowane strony. Ponadto, w celu uwzględnienia postępów technicznych i naukowych oraz zdrowia konsumentów należy również przekazać Komisji, zgodnie z art. 290 TFUE, uprawnienia do przyjmowania aktów w odniesieniu do dodawania kategorii substancji, mających działanie odżywcze lub fizjologiczne, które mają być objęte wykazem unijnym, lub w odniesieniu do usuwania takich kategorii z kategorii substancji objętych wykazem unijnym. W tym samym celu i z zastrzeżeniem dodatkowych wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu należy również przekazać Komisji, zgodnie z art. 290 TFUE, uprawnienia do aktualizacji wykazu unijnego pod względem dodania nowej substancji, usunięcia substancji lub dodania, usunięcia lub zmiany elementów wykazu unijnego dotyczących danej substancji. Szczególne znaczenie ma to, by Komisja przeprowadziła podczas prac przygotowawczych odpowiednie konsultacje, w tym na szczeblu eksperckim. Podczas przygotowywania i opracowywania aktów delegowanych Komisja powinna zadbać o równoczesne, terminowe i właściwe przekazywanie odpowiednich dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(40)

Aby zagwarantować jednolite warunki wdrażania niniejszego rozporządzenia, Komisji należy przekazać uprawnienia do decydowania, czy dana żywność wchodzi w zakres stosowania niniejszego rozporządzenia i do jakiej kategorii żywności należy. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (20).

(41)

Obecnie przepisy dotyczące stosowania oświadczeń „produkt bezglutenowy” lub „produkt o bardzo niskiej zawartości glutenu” są określone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 41/2009. Rozporządzenie to harmonizuje dostarczane konsumentom informacje dotyczące braku lub zmniejszonego występowania glutenu w środkach spożywczych i ustanawia szczególne zasady dla środków spożywczych, które są specjalnie produkowane, przygotowywane lub przetwarzane tak, by zmniejszyć zawartość glutenu w jednym lub większej liczbie składników zawierających gluten lub zastąpić takie składniki zawierające gluten, oraz dla innych środków spożywczych wytwarzanych wyłącznie ze składników naturalnie bezglutenowych. Rozporządzenie (UE) nr 1169/2011 ustanawia przepisy dotyczące informacji, które mają być przekazane odnośnie do występowania we wszelkiej żywności, w tym w żywności nieopakowanej, składników takich jak składniki zawierające gluten, w których przypadku dowiedziono naukowo, że mogą powodować reakcje alergiczne lub reakcje nietolerancji, aby umożliwić konsumentom, szczególnie tym, którzy cierpią na alergię pokarmową lub nietolerancję, np. osobom z nietolerancją glutenu, dokonywanie bezpiecznych wyborów na podstawie konkretnych informacji. Dla zachowania jasności i spójności przepisy dotyczące stosowania oświadczeń „produkt bezglutenowy” i „produkt o bardzo niskiej zawartości glutenu” powinny również podlegać przepisom rozporządzenia (UE) nr 1169/2011. Akty prawne, które zostaną przyjęte na mocy rozporządzenia (UE) nr 1169/2011, mające przenieść przepisy dotyczące stosowania oświadczeń „produkt bezglutenowy” i „produkt o bardzo niskiej zawartości glutenu”, jak określono w rozporządzeniu (WE) nr 41/2009, powinny gwarantować przynajmniej taki sam poziom ochrony osób z nietolerancją glutenu, jaki zapewnia obecnie rozporządzenie (WE) nr 41/2009. Przeniesienie tych przepisów powinno zostać zakończone przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia. Komisja powinna ponadto rozważyć, w jaki sposób zagwarantować odpowiednie informowanie osób z nietolerancją glutenu o różnicy między żywnością, która została specjalnie produkowana, przygotowana lub przetworzona, aby ograniczyć zawartość glutenu w jednym ze składników zawierających gluten lub większej ich liczbie, a żywnością naturalnie bezglutenową.

(42)

Przepisy dotyczące etykietowania i składu określające brak lub zmniejszone występowanie laktozy w żywności nie są obecnie zharmonizowane na szczeblu unijnym. Informacje te są jednak istotne dla osób z nietolerancją laktozy. Rozporządzenie (UE) nr 1169/2011 ustanawia zasady dotyczące dostarczania informacji na temat substancji, w których przypadku naukowo dowiedziono, że mogą powodować reakcje alergiczne lub reakcje nietolerancji, by umożliwić konsumentom, takim jak osoby z nietolerancją laktozy, dokonywanie bezpiecznych wyborów na podstawie konkretnych informacji. Ze względu na jasność i spójność, ustanowienie przepisów dotyczących stosowania oświadczeń wskazujących na brak laktozy lub jej ograniczoną zawartość w żywności powinno podlegać rozporządzeniu (UE) nr 1169/2011 z uwzględnieniem opinii naukowej Urzędu z dnia 10 września 2010 r. w sprawie poziomów laktozy w nietolerancji laktozy i galaktozemii.

(43)

Produkty zawierające określenie „środek spożywczy zastępujący posiłek, do kontroli masy ciała”, które mają zastępować część dziennej diety, są uznawane za środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz podlegają obecnie przepisom szczegółowym podlegającym dyrektywie 96/8/WE. Na rynku pojawia się jednak coraz więcej przeznaczonej dla ogółu ludności żywności, opatrzonej podobnymi oświadczeniami przedstawianymi jako oświadczenia zdrowotne dotyczące kontroli masy ciała. Aby wyeliminować wszelkie przypadki potencjalnych pomyłek w odniesieniu do tej grupy żywności znajdującej się w obrocie i przeznaczonej do kontroli masy ciała oraz aby zapewnić pewność prawa i spójność aktów prawnych Unii, oświadczenia te powinny podlegać wyłącznie przepisom rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 oraz być zgodne z wymogami zawartymi w tym rozporządzeniu. Przed rozpoczęciem stosowania niniejszego rozporządzenia należy zakończyć dostosowania techniczne dokonywane na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 obejmujące oświadczenia zdrowotne odnoszące się do kontroli masy ciała i dokonywane w odniesieniu do produktów z określeniem „środek spożywczy zastępujący posiłek, do kontroli masy ciała” oraz do warunków stosowania takich oświadczeń regulowanych przepisami dyrektywy (WE) nr 96/8/WE.

(44)

Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na obowiązek przestrzegania podstawowych praw i podstawowych zasad prawnych, w tym wolności wypowiedzi, która została zapisana w art. 11, w związku z art. 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, i w innych odpowiednich przepisach.

(45)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, mianowicie ustanowienie wymogów dotyczących składu i informacji niektórych kategorii żywności, ustanowienie unijnego wykazu substancji, które można dodać do niektórych kategorii żywności oraz ustanowienie przepisów dotyczących aktualizacji wykazu unijnego nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie natomiast ze względu na rozmiary możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości ustanowioną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(46)

Dyrektywa 92/52/EWG stanowi, że preparaty do początkowego żywienia i preparaty do dalszego żywienia niemowląt wywożone lub ponownie wywożone z Unii mają być zgodne z prawem Unii, chyba że przepisy państwa przywozu wymagają lub stanowią inaczej. Powyższa zasada została ustanowiona w odniesieniu do żywności już w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002. Mając na uwadze uproszczenie i pewność prawa, należy zatem uchylić dyrektywę 92/52/EWG.

(47)

Należy również uchylić dyrektywy: 96/8/WE, 1999/21/WE, 2006/125/WE, 2006/141/WE 2009/39/WE oraz rozporządzenia (WE) nr 41/2009 i (WE) nr 953/2009.

(48)

Niezbędne są odpowiednie środki przejściowe, aby podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze mogły dostosować się do przepisów niniejszego rozporządzenia,

a)

preparatów do początkowego żywienia niemowląt i preparatów do dalszego żywienia niemowląt;

b)

produktów zbożowych przetworzonych oraz żywności dla dzieci;

c)

żywności specjalnego przeznaczenia medycznego;

d)

środków spożywczych zastępujących całodzienną dietę, do kontroli masy ciała.

a)

definicje „żywności”, „podmiotu prowadzącego przedsiębiorstwo spożywcze”, „handlu detalicznego” i „wprowadzania na rynek” określone odpowiednio w art. 2 i art. 3 pkt 3, 7 i 8 rozporządzenia (WE) nr 178/2002;

b)

definicje „żywności opakowanej”, „etykietowania” i „wytworzonego nanomateriału” określone odpowiednio w art. 2 ust. 2 lit. e), j) i t) rozporządzenia (UE) nr 1169/2011;

c)

definicje „oświadczenia żywieniowego” i „oświadczenia zdrowotnego” określone odpowiednio w art. 2 ust. 2 pkt 4) i 5) rozporządzenia (WE) nr 1924/2006.

a)

„niemowlę” oznacza dziecko poniżej dwunastego miesiąca życia;

b)

„małe dziecko” oznacza dziecko w wieku od jednego roku do trzech lat;

c)

„preparat do początkowego żywienia niemowląt” oznacza środek spożywczy przeznaczony dla niemowląt w ciągu pierwszych miesięcy życia, sam w sobie wystarczający, aby zostały spełnione potrzeby pokarmowe takich niemowląt do momentu wprowadzenia odpowiedniego żywienia uzupełniającego;

d)

„preparat do dalszego żywienia niemowląt” oznacza środek spożywczy przeznaczony dla niemowląt w momencie wprowadzania odpowiedniego żywienia uzupełniającego, będący podstawowym składnikiem płynnym stopniowo coraz bardziej zróżnicowanej diety takich niemowląt;

e)

„produkty zbożowe przetworzone” oznaczają żywność:

f)

„żywność dla dzieci” oznacza żywność przeznaczoną do spełnienia szczególnych potrzeb zdrowych niemowląt odstawianych od piersi oraz zdrowych małych dzieci, stosowaną jako suplement ich diety lub w celu ich stopniowego przystosowania się do zwykłej żywności, z wyłączeniem:

g)

„żywność specjalnego przeznaczenia medycznego” oznacza żywność specjalnie przetworzoną lub żywność o specjalnym składzie przeznaczoną do dietetycznego odżywiania pacjentów, w tym niemowląt, stosowaną pod nadzorem lekarza; jest ona przeznaczona do wyłącznego lub częściowego żywienia pacjentów z ograniczoną, upośledzoną lub zaburzoną zdolnością przyjmowania, trawienia, wchłaniania, metabolizowania lub wydalania zwykłej żywności lub niektórych składników odżywczych zawartych w tej żywności lub jej metabolitach, lub pacjentów z innymi uzasadnionymi medycznie wymaganiami żywieniowymi, w przypadku których dietetyczne odżywianie nie może zostać osiągnięte jedynie przez zmianę normalnej diety;

h)

„środek spożywczy zastępujący całodzienną dietę, do kontroli masy ciała” oznacza żywność o specjalnym składzie przeznaczoną do stosowania w dietach o ograniczonej zawartości energetycznej w celu redukcji masy ciała, gdy – stosowana zgodnie z zaleceniami podmiotu prowadzącego przedsiębiorstwo spożywcze – jest ona zamiennikiem całodziennej diety.

a)

czy dana żywność jest objęta zakresem niniejszego rozporządzenia;

b)

do jakiej konkretnej kategorii żywności, o której mowa w art. 1 ust. 1, należy dana żywność.

a)

wymogów szczegółowych dotyczących składu żywności, o której mowa w art. 1 ust. 1, z wyjątkiem wymogów określonych w załączniku;

b)

wymogów szczegółowych dotyczących stosowania pestycydów w produktach przeznaczonych do produkcji żywności, o której mowa w art. 1 ust. 1, oraz dotyczących pozostałości pestycydów w takiej żywności; te wymogi szczegółowe w odniesieniu do kategorii żywności, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a) i b), oraz żywności specjalnego przeznaczenia medycznego opracowanej w celu zaspokojenia wymogów żywieniowych dotyczących niemowląt i małych dzieci są systematycznie aktualizowane oraz obejmują między innymi przepisy służące ograniczeniu w jak największym możliwym stopniu stosowania pestycydów;

c)

wymogów szczegółowych dotyczących etykietowania, prezentacji i reklamy żywności, o której mowa w art. 1 ust. 1, w tym związanych z nimi zezwoleń na oświadczenia żywieniowe i zdrowotne;

d)

wymogów dotyczących powiadamiania o wprowadzaniu na rynek żywności, o której mowa w art. 1 ust. 1, w celu ułatwienia skutecznego oficjalnego monitorowania takiej żywności oraz w ramach tego działania podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze powiadamiają właściwe organy państwa członkowskiego, w którym produkt ten jest sprzedawany;

e)

wymogów dotyczących praktyk promocyjnych i handlowych związanych z preparatami do początkowego żywienia niemowląt;

f)

wymogów dotyczących informacji, które należy umieścić na żywności przeznaczonej dla niemowląt i małych dzieci, aby zapewnić odpowiednie informacje na temat właściwych praktyk żywieniowych;

g)

wymogów szczegółowych dotyczących żywności specjalnego przeznaczenia medycznego opracowanej w celu zaspokojenia wymogów żywieniowych dotyczących niemowląt, w tym wymogów dotyczących składu i wymogów dotyczących odpowiednio: stosowania pestycydów w produktach przeznaczonych do produkcji takiej żywności, pozostałości pestycydów, etykietowania, prezentacji, reklamy oraz praktyk promocyjnych i handlowych.

a)

witaminy;

b)

minerały;

c)

aminokwasy;

d)

karnityna i tauryna;

e)

nukleotydy;

f)

cholina i inozytol.

a)

kategorię żywności, o której mowa w art. 1 ust. 1, do której mogą być dodawane substancje należące do kategorii substancji wymienionych w ust. 1 niniejszego artykułu;

b)

nazwę i opis takiej substancji oraz, w stosownych przypadkach, specyfikację jej postaci;

c)

w odpowiednich przypadkach: warunki stosowania substancji;

d)

w odpowiednich przypadkach: kryteria czystości, mające zastosowanie do substancji.

a)

usunięcia jednej z kategorii substancji;

b)

dodania kategorii substancji, która ma wartość odżywczą lub działanie fizjologiczne.

a)

dodanie substancji do wykazu unijnego;

b)

usunięcie substancji z wykazu unijnego;

c)

dodanie, usunięcie lub aktualizacja elementów, o których mowa w art. 15 ust. 3.

—

art. 11, 16, 18 i 19, które obowiązują od dnia 19 lipca 2013 r.,

—

art. 15 oraz załącznika do niniejszego rozporządzenia, które obowiązują od daty zastosowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 11 ust. 1.

29.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 181/57

(1)

Postanowienia art. 2 ust. 1 i 2 Protokołu nr 36 w sprawie postanowień przejściowych przestaną obowiązywać z końcem kadencji parlamentarnej 2009–2014.

(2)

Postanowienia art. 19 ust. 1 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Chorwacji oraz dostosowań w Traktacie o Unii Europejskiej (TUE), Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i Traktacie ustanawiającym Europejską Wspólnotę Energii Atomowej przestaną obowiązywać z końcem kadencji parlamentarnej 2009–2014.

(3)

Konieczne jest niezwłoczne zapewnienie wypełnienia postanowień art. 2 ust. 3 Protokołu nr 36, a w konsekwencji przyjęcie decyzji przewidzianej w art. 14 ust. 2 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej, aby umożliwić państwom członkowskim przyjęcie we właściwym czasie niezbędnych środków krajowych dotyczących przeprowadzenia wyborów do Parlamentu Europejskiego na kadencję parlamentarną 2014–2019.

(4)

Artykuł 14 ust. 2 akapit pierwszy Traktatu o Unii Europejskiej określa kryteria dotyczące składu Parlamentu Europejskiego, w myśl których całkowita liczba przedstawicieli obywateli Unii nie przekracza siedmiuset pięćdziesięciu posłów, nie licząc przewodniczącego, a reprezentacja ta ma charakter degresywnie proporcjonalny, przy czym próg minimalny wynosi sześciu posłów na państwo członkowskie, zaś żadnemu państwu nie można przyznać więcej niż dziewięćdziesiąt sześć mandatów.

(5)

Artykuł 10 Traktatu o Unii Europejskiej stanowi miedzy innymi, że podstawą funkcjonowania Unii jest demokracja przedstawicielska, w której obywatele są bezpośrednio reprezentowani na poziomie Unii w Parlamencie Europejskim, a państwa członkowskie w Radzie są reprezentowane przez swoje rządy, które odpowiadają demokratycznie przed parlamentami narodowymi lub swoimi obywatelami. Dlatego art. 14 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej dotyczący składu Parlamentu Europejskiego ma zastosowanie w szerszym kontekście ustaleń instytucjonalnych, określonych w Traktatach, które dotyczą także przepisów dotyczących procesu podejmowania decyzji w Radzie,

—

przy podziale mandatów w Parlamencie Europejskim w pełni wykorzystuje się minimalne i maksymalne liczby określone w Traktacie o Unii Europejskiej, aby w możliwie najszerszym zakresie podział ten odzwierciedlał liczbę ludności poszczególnych państw członkowskich,

—

współczynnik liczby ludności poszczególnych państw członkowskich do liczby posiadanych miejsc przed zaokrągleniem do pełnych wartości waha się zależnie od ich zaludnienia, tak by każdy poseł z państwa członkowskiego o większej liczbie ludności reprezentował większą liczbę obywateli niż poseł z państwa członkowskiego o mniejszej liczbie ludności i odwrotnie, lecz także aby zapewnić, że im większa liczba ludności państwa członkowskiego, do tym większej liczby mandatów jest ono uprawnione.