14.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 129/1

(1)

W dniu 15 listopada 2012 r. Komisja Europejska („Komisja”) nałożyła, rozporządzeniem (UE) nr 1071/2012 (2) („rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych”), tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz gwintowanych łączników rur lub przewodów rurowych, odlewanych z żeliwa ciągliwego, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) i Tajlandii.

(2)

Postępowanie zostało wszczęte zawiadomieniem o wszczęciu (3) opublikowanym w dniu 16 lutego 2012 r., w następstwie skargi złożonej w dniu 3 stycznia 2012 r. przez Komitet obrony przemysłu Unii Europejskiej łączników rur lub przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących ponad 50 % całkowitej unijnej produkcji gwintowanych łączników rur lub przewodów rurowych, odlewanych z żeliwa ciągliwego („gwintowane łączniki z żeliwa ciągliwego”).

(3)

Jak wskazano w motywie 15 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2008 r. do końca OD („okres badany”).

(4)

Po powiadomieniu o istotnych faktach i wnioskach, na podstawie których podjęto decyzję o wprowadzeniu tymczasowych środków antydumpingowych („ujawnienie tymczasowych ustaleń”), kilka zainteresowanych stron przedłożyło oświadczenia w formie pisemnej, przedstawiające ich opinie w sprawie tymczasowych ustaleń. Stronom, które wystąpiły z takim wnioskiem, umożliwiono wypowiedzenie się w formie ustnej.

(5)

Komisja kontynuowała poszukiwanie i analizę wszelkich informacji uznanych za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń.

(6)

Jedna strona zainteresowana postępowaniem argumentowała, że przywożony przez nią produkt nie powinien być elementem produktu objętego postępowaniem, ponieważ produkt ten ma określone właściwości techniczne. W tych łącznikach z żeliwa ciągliwego stosowane są gwinty stożkowe, w przeciwieństwie do gwintów równoległych występujących w innych przywożonych łącznikach z żeliwa ciągliwego.

(7)

W wyniku dochodzenia ustalono jednak, że – niezależnie od tych specyfikacji technicznych – wspomniane łączniki z gwintami stożkowymi mają te same fizyczne i techniczne właściwości, jakie mają inne przywożone łączniki z żeliwa ciągliwego. Ponadto w wyniku dochodzenia ustalono, że jeżeli chodzi o zastosowanie łączników z gwintami stożkowymi są one stosowane podobnie jak inne przywożone łączniki z żeliwa ciągliwego. W jednym państwie członkowskim, w którym stosowane są oba rodzaje, stwierdzono, że są one w rzeczywistości zamienne. Argumentacja ta została zatem odrzucona.

(8)

Jedna z zainteresowanych stron argumentowała, że łączniki z żeliwa ciągliwego białego mogą być sprzedawane na terytorium Unii, podczas gdy łączniki z żeliwa ciągliwego czarnego mogą być sprzedawane jedynie w Zjednoczonym Królestwie, w Republice Irlandii, na Malcie oraz Cyprze. W związku z powyższym łączniki z żeliwa ciągliwego białego i czarnego miałyby rzekomo nie konkurować w pełni na rynku unijnym.

(9)

W wyniku dochodzenia ustalono jednak, że większa część przywozu łączników z żeliwa ciągliwego czarnego pochodząca z państw, których dotyczy postępowanie, jest przeznaczona dla państw Europy kontynentalnej, takich jak Niemcy, Włochy, Polska lub Hiszpania. Uznaje się zatem, że łączniki z żeliwa ciągliwego białego i czarnego w pełni konkurują na rynku unijnym, nie zaś jedynie w ograniczonej liczbie państw członkowskich.

(10)

Pewien importer podtrzymał swój argument, że elementy podstawowe łączników zaciskowych nie powinny wchodzić w zakres definicji produktu objętego postępowaniem. Importer ten argumentował, że elementy podstawowe łączników zaciskowych mają inne przeznaczenie i dostarczył dowody potwierdzające na to, że gwint w elemencie podstawowym łącznika zaciskowego może być z łatwością odróżniony od gwintu w łączniku standardowym, ponieważ jest on wykonywany według innej normy ISO (4). Po rozważeniu dostarczonych dowodów stwierdzono, że definicja produktu powinna zostać stosownie ograniczona.

(11)

Dwie inne strony zainteresowane postępowaniem argumentowały, że z zakresu definicji produktu należy wyłączyć łączniki kablowych rur osłonowych wykonane z żeliwa ciągliwego oraz, w szczególności, okrągłe skrzynki przyłączowe z żeliwa ciągliwego, które są kluczowym elementem wszystkich kablowych rur osłonowych oraz instalacji łącznikowych rur osłonowych. Strony argumentowały, że takie skrzynki przyłączowe służą różnym celom (tzn. obudowie i ochronie systemów instalacji elektrycznych w przeciwieństwie do zapewniania bezprzeciekowego przepływu gazu lub wody, jak w przypadku standardowych łączników będących przedmiotem niniejszego postępowania). Można je również z łatwością odróżnić od innych łączników (nie muszą być one bezwzględnie bezprzeciekowe dla gazu lub płynów, natomiast podczas montowania po przywozie otrzymują pokrywę, która ułatwia dostęp do przewodów). Po dokładnym rozważeniu tych argumentów stwierdzono, że gwintowane okrągłe skrzynki przyłączowe z żeliwa ciągliwego bez pokrywy powinny zostać wyłączone z definicji produktu.

(12)

Wobec powyższego uznano za stosowne dokonanie przeglądu definicji produktu określonej w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych. W związku z tym produkt objęty postępowaniem zostaje ostatecznie zdefiniowany jako gwintowany łącznik rur lub przewodów rurowych, odlewany z żeliwa ciągliwego, obecnie objęty kodem CN ex 7307 19 10, z wyłączeniem elementów podstawowych łączników zaciskowych wykorzystujących gwinty metryczne ISO DIN 13 oraz gwintowanych okrągłych skrzynek przyłączowych z żeliwa ciągliwego bez pokrywy.

(13)

Wobec braku innych uwag dotyczących produktu objętego postępowaniem oraz produktu podobnego potwierdza się niniejszym ustalenia zawarte w motywach 17–21 oraz 23–28 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(14)

W następstwie ujawnienia tymczasowych ustaleń nie otrzymano żadnych uwag dotyczących kontroli wyrywkowej producentów unijnych, producentów eksportujących w ChRL oraz importerów niepowiązanych. Wobec tego potwierdza się niniejszym ustalenia sformułowane w motywach 29–31 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(15)

Wobec braku uwag dotyczących traktowania na zasadach rynkowych oraz traktowania indywidualnego potwierdza się niniejszym tymczasowe ustalenia zawarte w motywach 32–46 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(16)

Wobec braku uwag dotyczących kraju analogicznego potwierdza się niniejszym ustalenia zawarte w motywach 47–53 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(17)

Jeden chiński producent eksportujący argumentował, że wartość normalna produktu powinna być obliczona na podstawie krajowej sprzedaży osiągniętej przez jedynego współpracującego producenta z państwa analogicznego, nawet jeżeli nie osiąga ona ilości reprezentatywnych, jak stanowi art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Argument ten można przyjąć w odniesieniu do państwa analogicznego. Zgodnie z tym w celu ustanowienia wartości normalnej wykorzystano krajową sprzedaż w zwykłym obrocie handlowym osiąganą przez jedynego współpracującego producenta z państwa analogicznego.

(18)

Ten sam chiński producent eksportujący argumentował, że margines dumpingu powinien zostać ustalony z wykorzystaniem całej sprzedaży eksportowej, nie zaś jedynie sprzedaży typów produktu bezpośrednio porównywalnych z typami sprzedawanymi przez producenta z państwa analogicznego na jego rynku krajowym. Ten argument został przyjęty. W odniesieniu do tych nieporównywalnych bezpośrednio typów produktu wartość podstawową oparto na arytmetycznej średniej wartości normalnej dla zbliżonych typów produktu, dostosowanych o wartość rynkową różnic właściwości fizycznych na podstawie art. 2 ust. 10 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(19)

Wobec braku innych uwag dotyczących wartości normalnej, ceny eksportowej oraz porównania potwierdza się niniejszym ustalenia zawarte w motywach 54, 59–61 oraz 64–67 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(20)

W przypadku przedsiębiorstw objętych próbą, średnią ważoną wartość normalną każdego typu produktu podobnego ustaloną dla państwa analogicznego porównano ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiadającego typu produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(21)

Na tej podstawie ostateczne marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(22)

Średni ważony margines dumpingu współpracujących producentów eksportujących niewłączonych do próby został obliczony zgodnie z przepisami art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z powyższym margines ten został ustalony na podstawie marginesu ustalonego dla objętych próbą producentów eksportujących.

(23)

Na tej podstawie margines dumpingu dla przedsiębiorstw współpracujących niewłączonych do próby ustalono na poziomie 41,1 %.

(24)

W odniesieniu do wszystkich pozostałych producentów eksportujących w ChRL marginesy dumpingu ustalono na podstawie dostępnych faktów, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. W tym celu ustalono najpierw poziom współpracy, poprzez porównanie wielkości wywozu do Unii zgłoszonego przez współpracujących producentów eksportujących z wielkością chińskiego wywozu, jak ustalono w motywie 51 poniżej.

(25)

W związku z tym, że współpraca stanowiła więcej niż 50 % całkowitego chińskiego wywozu do Unii, zaś przemysł można uznać za rozdrobniony ze względu na wysoką liczbę producentów eksportujących w ChRL, można przyjąć, że poziom współpracy jest wysoki. W związku z powyższym rezydualny margines dumpingu został ustalony na poziomie objętego próbą przedsiębiorstwa o najwyższym marginesie dumpingu.

(26)

Na tej podstawie ostateczne marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(27)

Wobec braku innych uwag dotyczących wartości normalnej, ceny eksportowej oraz porównania potwierdza się niniejszym ustalenia zawarte w motywach 75–87 oraz 91 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych w odniesieniu do Indonezji.

(28)

Biorąc pod uwagę, że poziom współpracy był uważany za wysoki (wielkość wywozu jedynego współpracującego przedsiębiorstwa indonezyjskiego stanowiła więcej niż 80 % całkowitego indonezyjskiego wywozu do Unii w OD), margines dumpingu dla wszystkich pozostałych indonezyjskich producentów eksportujących ustalono na takim samym poziomie jak w przypadku współpracującego przedsiębiorstwa.

(29)

Na tej podstawie ostateczne marginesy dumpingu dla przedsiębiorstw indonezyjskich, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(30)

Nie otrzymano żadnych uwag, które spowodowałyby jakiekolwiek zmiany zastosowanej metodyki lub obecnego obliczenia dumpingu w odniesieniu do Tajlandii.

(31)

W związku z tym niniejszym potwierdza się ustalenia dotyczące wartości normalnej, ceny eksportowej oraz porównania, zawarte w motywach 75–88 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w odniesieniu do Tajlandii.

(32)

Przegląd obliczeń dumpingu i dopracowanie szczegółów w zakresie tych obliczeń zaowocowało lekkim obniżeniem marginesu dumpingu do 15,5 % w przypadku jednego z tajlandzkich producentów eksportujących. Margines dumpingu w przypadku drugiego współpracującego producenta eksportującego został ostatecznie potwierdzony na poziomie tymczasowym.

(33)

Biorąc pod uwagę, że poziom współpracy był uważany za wysoki (wielkość wywozu dwóch współpracujących przedsiębiorstw tajlandzkich stanowiła więcej niż 80 % całości tajlandzkiego wywozu do Unii w OD), margines dumpingu dla wszystkich pozostałych tajlandzkich producentów eksportujących ustalono na poziomie wyższego marginesu dumpingu spośród dwóch współpracujących przedsiębiorstw.

(34)

Na tej podstawie ostateczne marginesy dumpingu dla przedsiębiorstw tajlandzkich, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(35)

Wobec braku uwag dotyczących produkcji unijnej potwierdza się niniejszym motyw 94 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Należy dodać, że w okresie badanym produkt podobny był wytwarzany przez trzech kolejnych producentów w Unii, którzy w latach 2008–2009 zaprzestali produkcji, a także przez kolejnego producenta, który zaprzestał produkcji pod koniec okresu badanego.

(36)

Strony zainteresowane postępowaniem argumentowały, że obie objęte próbą grupy producentów unijnych przywożą produkt objęty postępowaniem i w związku z tym – zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) – nie powinny być uznawane za część przemysłu unijnego.

(37)

W tym względzie ustalono, że obie objęte próbą grupy producentów unijnych w rzeczywistości przywożą produkt objęty postępowaniem. Jednak po pierwsze należy zauważyć, że ustalenie, iż producent unijny jest również importerem produktu objętego postępowaniem, nie prowadzi automatycznie do wyłączenia tego producenta unijnego z przemysłu unijnego, a po drugie, że dla każdego z producentów unijnych przywóz ten był znikomy w porównaniu z łączną produkcją i sprzedażą realizowaną przez grupy przedsiębiorstw. Potwierdza się zatem, że obie grupy przedsiębiorstw zostają uznane za część przemysłu unijnego.

(38)

Ponadto jedna strona zainteresowana postępowaniem argumentowała, że jeden producent unijny nie powinien być uznawany za część przemysłu unijnego, jako że ten producent unijny jest rzekomo powiązany z importerem produktu objętego postępowaniem. Jednak po pierwsze należy zauważyć, że stwierdzenie powiązania między producentem unijnym a eksporterem nie prowadzi automatycznie do wyłączenia tego producenta unijnego z przemysłu unijnego, a po drugie nie dostarczono dowodów na to, że powiązanie między producentem unijnym a importerem – o ile istnieje – spełnia kryteria określone w art. 4 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Ponadto ilości przywożone przez rzekomo powiązanego importera stanowią jedynie niewielką część wielkości produkowanych i sprzedawanych przez rzekomo powiązanego producenta unijnego. W związku z tym, nawet jeżeli powiązanie producenta unijnego i importera zostałoby potwierdzone, producent unijny w dalszym ciągu uznawany byłby za część przemysłu unijnego.

(39)

W odniesieniu do definicji przemysłu unijnego na potrzeby oceny szkody uznaje się wszystkich producentów unijnych wytwarzających produkt podobny w okresie badanym za przemysł unijny; w związku z tym będą oni dalej zwani „przemysłem unijnym” w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(40)

Jedna ze stron zainteresowanych postępowaniem zgłosiła uwagi odnośnie do faktu, że w całym okresie badanym produkcja przemysłu unijnego przewyższała jego sprzedaż. Jednocześnie zgłoszono zmniejszenie się zapasów, co jest nieprzekonujące, jako że produkcja przewyższająca sprzedaż powinna prowadzić do zwiększenia zapasów.

(41)

W tym względzie zauważa się, że wprawdzie na etapie tymczasowym faktycznie stwierdzono poprawne zgłoszenie produkcji i zapasów, jednak w zgłaszaniu sprzedaży unijnej przemysłu unijnego wystąpił błąd: nie zarejestrowano całkowicie pewnej części sprzedaży realizowanej przez nieobjętych próbą producentów unijnych. Błąd został skorygowany i w konsekwencji konieczna była również odpowiednia weryfikacja konsumpcji w Unii oraz udziałów na rynku unijnym. Ze względu na zakończenie działalności przez trzech producentów unijnych w okresie badanym określonym w motywie 113 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych weryfikacja w odniesieniu do konsumpcji w Unii ma bardziej znaczące oddziaływanie na początku okresu badanego.

(42)

W latach 2008–2009 konsumpcja w Unii obniżyła się znacząco, a mianowicie o 28 %; następnie konsumpcja wzrosła o 7 punktów procentowych do 21 % poniżej poziomu konsumpcji odnotowanego na początku okresu badanego.

(43)

Jeżeli chodzi o wielkość przywozu produktu po cenach dumpingowych z Indonezji, potwierdzono ostatecznie, że stanowił on jedynie około 2,5 % łącznego przywozu produktu podobnego do Unii w OD. Dlatego można uznać, że nie stanowił on istotnej szkody dla przemysłu unijnego w rozumieniu art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego lub porozumienia antydumpingowego WTO.

(44)

W świetle powyższego podjęto ostateczną decyzję o niełączeniu tego przywozu z przywozem po cenach dumpingowych z ChRL oraz Tajlandii.

(45)

Jeżeli chodzi o łączną ocenę przywozu z ChRL i z Tajlandii na potrzeby analizy szkody i związku przyczynowego, strony zainteresowane postępowaniem argumentowały, że – z szeregu powodów – nie należy dokonywać łącznej oceny tajlandzkiego przywozu z przywozem chińskim.

(46)

Po pierwsze argumentowano, że wielkość sprzedaży przywozu z Tajlandii jest znacznie mniejsza niż wielkość przywozu z Chin, a ponadto że wielkość sprzedaży przywozu z Tajlandii spada w wartościach bezwzględnych. Jednak wielkość przywozu z Tajlandii nie jest znikoma, a zatem jest wystarczająca, aby pozwolić na połączenie. Ponadto mimo tego, że przywóz z Tajlandii zmniejsza się w wartościach bezwzględnych, co pokazuje tabela w motywie 51 poniżej, w okresie badanym uzyskał on 19 % udziału w rynku, co ilustruje tabela w motywie 52 poniżej.

(47)

Pod względem cen argumentowano, że przywóz z Tajlandii jest sprzedawany średnio po wyższych cenach niż przywóz z Chin. Jest to wprawdzie zgodne z prawdą, niemniej jednak przywóz z Tajlandii znacząco podcina ceny przemysłu unijnego. Ponadto w okresie badanym różnica cenowa między przywozem z Tajlandii a przywozem z Chin stale się zmniejszała, z 698 EUR/tonę w 2008 r. do 472 EUR/tonę w OD, co ilustruje tabela w motywie 108 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(48)

Wobec braku konkretnych uwag lub komentarzy potwierdza się niniejszym treść motywów 98–105 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(49)

Kilka stron zainteresowanych postępowaniem argumentowało, że wielkość przywozu w przypadku ChRL, którą podano w motywie 106 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, jest zawyżona, ponieważ właściwy kod CN obejmuje wszelkie typy łączników odlewanych z żeliwa ciągliwego, nie tylko łączniki gwintowane.

(50)

W tym względzie warto zauważyć, że nie zakładano, iż cała wielkość podana w obrębie kodu CN to łączniki gwintowane. Wielkość, o której mowa w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, została już poddana korekcie w dół, na podstawie informacji dostarczonych przez krajowe organy celne. Wielkości te były zgodne z informacjami podanymi w skardze. Strony zainteresowane postępowaniem miały dostateczną ilość czasu, aby przekazać uwagi w tym względzie. Jednak żadna ze stron zainteresowanych postępowaniem nie złożyła w tej sprawie uwag, ani przed opublikowaniem rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, ani też w terminie przewidzianym na składanie uwag odnośnie do rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Na bardzo późnym etapie postępowania Chińska Izba Handlowa dostarczyła pewne informacje odnośnie do ilości, dotyczące rzekomo poprawnej wielkości przywozu z Chin. Miało to miejsce niemal dwa miesiące po upływie terminu przewidzianego na składanie uwag dotyczących rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, co oznacza, że informacja ta dotarła niemal rok po wszczęciu dochodzenia, gdy liczby dotyczące przywozu zostały po raz pierwszy podane do wiadomości w jawnej wersji skargi. Dostarczenie powyższej informacji po terminie nie pozwala na jej weryfikację w drodze obiektywnego procesu sprawdzającego bez bezpodstawnego przedłużenia okresu dochodzenia poza odgórny termin piętnastomiesięczny określony w art. 6 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. W każdym razie wydaje się, że ta informacja w zasadniczy sposób zaniża wielkość importu z Chin, jako że opiera się na szacunkach dotyczących jedynie wywozu przedsiębiorstw współpracujących; w związku z powyższym informacja nie może być uznana za poprawną. Argument ten został zatem odrzucony.

(51)

Kilku importerów dostarczyło jednak informacje dotyczące tego, jakie produkty inne niż przywożony produkt objęty postępowaniem były przez nich przywożone w okresie badanym pod tym samym kodem CN. Te informacje mogły zostać uwzględnione, zaś wartość przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, została stosownie skorygowana w dół.

(52)

W następstwie kwestii dotyczącej unijnej sprzedaży przemysłu unijnego, o której mowa w motywie 41 powyżej, zweryfikowany musiał zostać również udział w rynku przywozu towarów po cenach dumpingowych z dwóch państw, których dotyczy postępowanie. Udział w rynku przywozu towarów po cenach dumpingowych z dwóch państw, których dotyczy postępowanie, wzrósł w badanym okresie o 15,6 punktów procentowych: z 33,1 % do 48,7 %. Ten wzrost udziału w rynku miał miejsce w dużej części między 2010 r. a OD, w okresie odradzającego się popytu.

(53)

Jedna z zainteresowanych stron zwróciła się o ujawnienie zbiorczych danych o cenie sprzedaży według typu produktu w odniesieniu do przemysłu unijnego. Ponieważ próba producentów unijnych obejmowała jednak jedynie dwie grupy producentów, jak wskazano w motywie 111 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, faktyczne informacje zbiorcze nie mogły zostać ujawnione ze względu na poufność. Powód ten ma odniesienie również do ujawnienia zbiorczych danych o cenach sprzedaży według typu produktu.

(54)

Zainteresowane strony argumentowały, że przywóz z państw, których dotyczy postępowanie, występuje na terytorium Unii na innym poziomie wymiany handlowej niż towary sprzedawane przez producentów unijnych. Potwierdzono, że faktycznie tak jest; jak również, że przemysł unijny oraz importerzy zazwyczaj posiadają znaczną liczbę wspólnych klientów. Dlatego argument mógł zostać uznany i zastosowano wyrównanie w formie dostosowań dla danego poziomu wymiany handlowej.

(55)

W związku z powyższym dokonano korekty w dół marginesów podcięcia, o których mowa w motywie 110 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Niemniej jednak zidentyfikowane marginesy podcięcia są w dalszym ciągu dość znaczące – od 25 % do 45 % – z wyjątkiem jednego eksportera z Tajlandii, w przypadku którego zidentyfikowany margines podcięcia wynosił około 10 %.

(56)

Wobec braku konkretnych uwag lub komentarzy potwierdza się niniejszym treść motywów 108–109 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(57)

Wobec braku uwag lub komentarzy potwierdza się niniejszym motyw 111 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(58)

Wobec braku uwag dotyczących produkcji, mocy produkcyjnych i ich wykorzystania potwierdza się niniejszym ustalenia w motywach 112–114 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(59)

Wobec braku uwag w odniesieniu do zapasów potwierdza się niniejszym motyw 115 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(60)

W następstwie kwestii, o której mowa w motywie 41 powyżej, należy również zweryfikować wielkość sprzedaży i udział w rynku przemysłu unijnego. W latach 2008–2009 wielkość sprzedaży wszystkich producentów unijnych na rynku unijnym spadła znacząco – o 36 %, co było następstwem spadającego popytu. Jednak po 2009 r. popyt w Unii wzrósł o około 6 000 ton, o czym wspomniano w motywie 42 powyżej. Mimo tego do końca okresu badanego sprzedaż unijna w dalszym ciągu spadała o kolejne 5 punktów procentowych lub 2 440 ton.

(61)

Udział przemysłu unijnego w rynku nieustannie spadał w okresie badanym: łącznie o 14,8 punktów procentowych lub 26 %. W tym samym okresie przywóz towarów po cenach dumpingowych zyskał 15,6 punktów procentowych udziału w rynku, na co wskazano w motywie 52 powyżej.

(62)

Jedna ze stron zainteresowanych postępowaniem argumentowała, że udziały w rynku w segmencie niebędącym rynkiem krajowym w Zjednoczonym Królestwie ukazałyby inne udziały w rynku, przy czym przemysł unijny miałby duży udział w rynku, natomiast udział przywozu z Chin byłby w tym szczególnym segmencie rynku unijnego mniejszy.

(63)

Istotnie może być tak, że przemysł unijny posiada wyższy udział w rynku, jeżeli chodzi o określony segment rynku w pojedynczym państwie członkowskim. Normalnym zjawiskiem jest, że różne podmioty gospodarcze nie mają takich samych udziałów w rynku we wszystkich segmentach rynkowych wszystkich państw członkowskich. Jednak niniejsza analiza szkody obejmuje rynek unijny jako całość. W tym względzie potwierdzono faktycznie, że udziały przemysłu unijnego w rynku znacząco spadły, co wyjaśnione zostało powyżej.

(64)

Wobec braku innych argumentów lub uwag potwierdza się niniejszym motywy 118–133 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w tym ustalenie poniesionej przez przemysł unijny istotnej szkody w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(65)

W następstwie kwestii dotyczącej unijnej sprzedaży przemysłu unijnego, o której mowa w motywie 41 powyżej, zweryfikowany musiał zostać również udział w rynku innych państw trzecich. Jeżeli chodzi o inne państwa trzecie, przez cały okres badany występował ograniczony przywóz produktów. Łączny udział w rynku przywozu produktów z państw innych niż dwa państwa, których dotyczy postępowanie, spadł w okresie badanym o 0,8 punktu procentowego: z 9,0 % do 8,2 %.

(66)

Kolejnymi największymi źródłami przywozu w OD były Brazylia, Indonezja i Turcja, których udział w rynku wynosił od 1,3 % do 1,5 %; w okresie badanym udział w rynku wszystkich tych państw utrzymywał się na stabilnym poziomie lub spadał.

(67)

Ze względu na ograniczoną wielkość i stabilną tendencję można wywnioskować, że przywóz z państw trzecich innych niż państwa, których dotyczy postępowanie, raczej nie przyczynił się w OD do poniesienia szkody przez przemysł unijny.

(68)

Strony zainteresowane postępowaniem argumentowały, że konsumpcja w Unii rozwijała się w sposób negatywny ze względu na pojawienie się produktów substytucyjnych wytwarzanych z innych materiałów niż żeliwo ciągliwe, takich jak plastik, stal nierdzewna, stal węglowa oraz miedź, a także nowych technologii łączenia. W konsekwencji niektórzy producenci unijni poszerzyli swój zakres produktów, który obecnie obejmuje również niektóre spośród tych produktów substytucyjnych.

(69)

W tym względzie należy zauważyć, że efekt substytucyjny został poruszony w motywie 146 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Te efekty substytucyjne miały negatywny wpływ na konsumpcję w Unii, co z kolei odbiło się na produkcji i wielkości sprzedaży producentów unijnych.

(70)

Jak jednak wskazano już w rozporządzeniu tymczasowym, szkodliwy efekt malejącej konsumpcji w Unii został wzmocniony przez stały wzrost przywozu towarów po cenach dumpingowych, który zyskał 15,6 punktów procentowych udziału w kurczącym się rynku. Jak wskazano w motywie 60 powyżej, popyt w Unii wzrósł między 2009 r. a OD o około 6 000 ton, jednak sprzedaż przemysłu unijnego uległa do końca okresu badanego dalszemu zmniejszeniu: o kolejne 2 440 ton na odradzającym się rynku.

(71)

Na podstawie powyższego wnioskuje się, że negatywny rozwój konsumpcji w Unii nie eliminuje związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a szkodą, jaką poniósł przemysł unijny.

(72)

Zainteresowane strony argumentowały, że spadek mocy produkcyjnych, o którym mowa w motywie 113 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, jest spowodowany zakończeniem działalności przez trzech producentów unijnych w okresie 2008-2009 wywołanym kryzysem gospodarczym. W związku z powyższym spadek ten nie może być rzekomo przypisany przywozowi towarów z państw, których dotyczy postępowanie.

(73)

W tym względzie wskazuje się na fakt, że już w motywie 113 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych stwierdzono, iż głównym powodem zmniejszenia mocy produkcyjnych było zakończenie działalności przez trzech producentów unijnych.

(74)

Jednak zakończenie działalności przez trzech producentów unijnych nie może być postrzegane jedynie jako skutek spadającego popytu. W okresie badanym kurczący się rynek unijny, o którym mowa w motywie 42 powyżej, był celem stale rosnącego przywozu z państw, których dotyczy postępowanie; przywóz ten zyskał 15,6 punktów procentowych udziału w rynku, jak wyjaśniono w motywie 52 powyżej. Oczywiste jest więc, że do zakończenia działalności przez trzech producentów unijnych, a tym samym do spadku mocy produkcyjnych przemysłu unijnego, przyczynił się nie tylko spadający popyt. Istnieje również wyraźny związek między spadkiem mocy produkcyjnych przemysłu unijnego a rosnącym udziałem w rynku przywozu towarów po cenach dumpingowych.

(75)

Zainteresowane strony argumentowały, że poniesiona przez producentów unijnych szkoda była wywołana przez nich samych, jako że rzekomo przywozili znaczące ilości produktu objętego postępowaniem. Ustalenia w dochodzeniu nie potwierdziły tego argumentu. Informacje dostarczone zarówno przez producentów unijnych, jak i eksporterów współpracujących wykazały, że w odniesieniu do każdej z objętych próbą grup producentów unijnych przywóz ten był znikomy w porównaniu z ich łączną produkcją i sprzedażą wytworzonych przez nich towarów, na co wskazano już w motywie 37 powyżej. Po uwzględnieniu znikomej wielkości przywozu produktu objętego postępowaniem przez przemysł unijny wyciągnięto wniosek, że przywóz ten nie przyczynił się do szkody, jaką poniósł przemysł unijny. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(76)

Zainteresowane strony argumentowały, że pogarszająca się tendencja przemysłu UE w dużej mierze wynika z tego, że jako punkt odniesienia dla okresu badanego przyjęto rok 2008. Rok 2008 był rzekomo wyjątkowo dobrym rokiem dla przemysłu unijnego. Informacje zawarte w skardze sugerują jednak, że sytuacja przemysłu UE w 2007 r. była podobna do sytuacji w 2008 r. lub nawet lepsza. Uznano zatem, że ustalenia związane ze szkodą nie są zależne od przyjęcia roku 2008 za rok początkowy.

(77)

Uwzględniając powyższe oraz wobec braku innych konkretnych uwag lub komentarzy potwierdza się niniejszym treść motywów 134–153 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(78)

Podsumowując, potwierdza się, że istotna szkoda poniesiona przez przemysł unijny, którą charakteryzują spadające: opłacalność, wielkość produkcji, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży oraz udział w rynku, spowodowana była przywozem towarów po cenach dumpingowych będącym przedmiotem postępowania. Wpływ spadającego popytu na ujemny rozwój przemysłu unijnego w kontekście mocy produkcyjnych, produkcji oraz sprzedaży był w rzeczywistości ograniczony.

(79)

Mając na uwadze powyższą analizę, która we właściwy sposób wyodrębniła i oddzieliła skutki wszystkich znanych czynników mających wpływ na sytuację przemysłu unijnego od szkodliwych skutków przywozu towarów po cenach dumpingowych, potwierdza się niniejszym, że te inne czynniki jako takie nie zmieniają faktu, iż wystąpienie ocenionej szkody musi być przypisane przywozowi towarów po cenach dumpingowych.

(80)

Wobec braku uwag potwierdza się niniejszym motywy 154–164 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, między innymi wniosek, że nie ma żadnych istotnych argumentów przeciwko wprowadzeniu środków na przywóz towarów po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie.

(81)

Poziomy usuwające szkodę zostały dostosowane tak, aby uwzględnić poziom dostosowań wymiany handlowej, jakich dokonano w obliczeniach podcięcia cenowego zgodnie ustaleniami w motywach 54 i 55 powyżej. Wobec braku innych konkretnych uwag potwierdza się niniejszym motywy 165–170 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(82)

W świetle wniosków dotyczących dumpingu, szkody, związku przyczynowego oraz interesu Unii i zgodnie z art. 9 rozporządzenia podstawowego stwierdza się, iż na przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL oraz Tajlandii powinno zostać nałożone ostateczne cło antydumpingowe na poziomie najniższej spośród ustalonych wartości marginesu dumpingu i szkody, zgodnie z zasadą niższego cła, które w każdym przypadku z wyjątkiem jednego odpowiada marginesowi dumpingu.

(83)

Biorąc pod uwagę wysoki poziom współpracy chińskich i tajlandzkich producentów eksportujących, cło dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” w obydwu państwach zostało ustalone na poziomie najwyższego cła, jakie ma być nałożone na przedsiębiorstwa z danego państwa, odpowiednio, objęte próbą lub współpracujące w dochodzeniu. Cło dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” będzie miało zastosowanie do tych przedsiębiorstw, które nie współpracowały w dochodzeniu oraz przedsiębiorstw, które w OD nie eksportowały produktu objętego postępowaniem do Unii.

(84)

Dla wymienionych w załączniku do niniejszego rozporządzenia chińskich przedsiębiorstw współpracujących nieobjętych próbą ustala się ostateczną stawkę cła na poziomie średniej ważonej stawek dla przedsiębiorstw objętych próbą.

(85)

Stawki ostatecznych ceł antydumpingowych są następujące:

Chińska Republika Ludowa

Tajlandia

(86)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego dla poszczególnych przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu zostały ustanowione na podstawie ustaleń bieżącego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną podczas tego dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Wspomniane stawki celne (w odróżnieniu od ogólnokrajowego cła stosowanego do „wszystkich innych przedsiębiorstw”) mają tym samym zastosowanie wyłącznie do przywozu produktów objętych postępowaniem, pochodzących z ChRL i Tajlandii i wyprodukowanych przez dane przedsiębiorstwa, tj. przez konkretne wymienione podmioty prawne. Przywożone produkty objęte postępowaniem wytworzone przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa i adres nie zostały wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, łącznie z podmiotami powiązanymi z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i podlegają stawce cła stosowanej względem „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(87)

Wszelkie wnioski o zastosowanie indywidualnej stawki cła antydumpingowego dla przedsiębiorstwa (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy kierować do Komisji (5) wraz z wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą krajową i eksportową, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. W razie potrzeby rozporządzenie zostanie następnie odpowiednio zmienione poprzez aktualizację wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek celnych.

(88)

W odniesieniu do ChRL, w celu zapewnienia równego traktowania wszystkich nowych eksporterów i współpracujących przedsiębiorstw niewłączonych do próby, należy wprowadzić przepis wskazujący, iż średnie ważone cło nałożone na tę drugą kategorię przedsiębiorstw będzie miało zastosowanie do wszystkich nowych eksporterów, którzy w przeciwnym razie byliby uprawnieni do przeglądu zgodnie z art. 11 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, ponieważ artykuł ten nie ma zastosowania w przypadkach, w których przeprowadzono kontrolę wyrywkową.

(89)

Wszystkie strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzano zalecić nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz gwintowanych łączników rur lub przewodów rurowych, odlewanych z żeliwa ciągliwego, pochodzących z ChRL i Tajlandii, oraz ostateczne pobranie kwot zabezpieczonych z tytułu cła tymczasowego („ujawnienie ostatecznych ustaleń”). Oprócz tego stronom wyznaczono okres, w którym mogły przedstawić uwagi związane z ujawnieniem tych informacji.

(90)

Jako że w następstwie ujawnienia ostatecznych ustaleń nie przedstawiono nowych argumentów mogących wpłynąć na wynik oceny, zmiana wyżej przedstawionych ustaleń nie ma uzasadnienia.

(91)

Jeden współpracujący producent eksportujący z Tajlandii zaoferował zobowiązanie cenowe zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Produkt objęty postępowaniem występuje jednak w szerokiej gamie typów produktu (producent eksportujący zgłosił ponad 900 typów produktu sprzedawanych do UE), których ceny znacznie się od siebie różnią (aż do 200 % różnicy w obrębie najczęściej sprzedawanych produktów, zaś niektóre typy produktów sprzedawane rzadziej mogą być nawet 10 razy droższe od innych), co powoduje bardzo wysokie ryzyko wzajemnej kompensacji. Co więcej, typy produktu mogą się zmieniać pod względem projektu i wykończenia. Dlatego też uznano, że produkt ten nie jest odpowiedni do ustalania zobowiązania cenowego. Ponadto stałym sposobem postępowania Komisji w minionych latach było nieakceptowanie zobowiązań przedsiębiorstw, w przypadku których produkt występował w tak szerokiej gamie typów. W związku z powyższym oferta przedsiębiorstwa została odrzucona.

(92)

Ze względu na ustaloną wysokość marginesu dumpingu oraz uwzględniając poziom szkody wyrządzonej przemysłowi unijnemu, uważa się za konieczne, aby kwoty zabezpieczone tymczasowym cłem antydumpingowym, nałożonym rozporządzeniem w sprawie ceł tymczasowych, zostały ostatecznie pobrane. Jeżeli cła ostateczne są wyższe niż cła tymczasowe należy pobrać ostatecznie jedynie kwoty zabezpieczone na poziomie cła tymczasowego, natomiast zabezpieczone kwoty stanowiące nadwyżkę w stosunku do ostatecznej stawki cła antydumpingowego powinny zostać zwolnione.

(93)

Jako że elementy podstawowe łączników zaciskowych wykorzystujących gwinty metryczne ISO DIN 13 oraz okrągłe skrzynki przyłączowe z żeliwa ciągliwego bez pokrywy są obecnie wyłączone z definicji produktu (zob. motywy 8 i 11 powyżej), zwolnione powinny zostać kwoty tymczasowo zabezpieczone w związku z przywozem elementów podstawowych łączników zaciskowych wykorzystujących gwinty metryczne ISO DIN 13 oraz okrągłych skrzynek przyłączowych z żeliwa ciągliwego bez pokrywy.

(94)

Jak wyjaśniono w motywie 43 powyżej, wielkość przywozu po cenach dumpingowych z Indonezji może zostać uznana za niestanowiącą istotnej szkody dla przemysłu unijnego. W związku z powyższym uznaje się, że wprowadzenie środków ochronnych nie jest konieczne, i że postępowanie w odniesieniu do Indonezji powinno zostać zakończone.

(95)

Wszystkie strony poinformowano o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierza się zalecić zakończenie postępowania; nie zgłoszono zastrzeżeń,

—

nie prowadził wywozu do Unii produktu, o którym mowa w art. 1 ust. 1, w okresie objętym dochodzeniem (od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2011 r.),

—

nie jest powiązany z żadnym eksporterem lub producentem w ChRL, który podlega środkom wprowadzonym niniejszym rozporządzeniem,

—

rzeczywiście dokonywał wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii po upływie okresu objętego dochodzeniem, na podstawie którego wprowadzono środki, lub zaciągnął nieodwołalne zobowiązanie umowne na wywóz znacznych ilości do Unii,

14.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 129/12

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 147/2003 (2) wprowadza ogólny zakaz świadczenia doradztwa technicznego, pomocy, szkoleń, finansowania i pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi na rzecz osób, podmiotów lub organów w Somalii.

(2)

W dniu 6 marca 2013 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję nr 2093 (2013). Rezolucja ta wprowadziła zmiany w odniesieniu do embarga na broń, które nałożono w rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („rezolucji RB ONZ”) nr 733 (1992), a następnie rozwinięto w rezolucji RB ONZ nr 1425 (2002). Rezolucja RB ONZ nr 2093 (2013) przewiduje odstępstwo od zakazu świadczenia pomocy dotyczącej broni i sprzętu wojskowego przeznaczonego dla wsparcia partnerów strategicznych AMISOM, personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i kolejnej misji Biura Politycznego Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Somalii, a w szczególności zawiesza embargo na broń w odniesieniu do tworzenia sił bezpieczeństwa federalnego rządu Somalii.

(3)

W dniu 25 kwietnia 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/201/WPZiB (3), która zmienia decyzję 2010/231/WPZiB i przewiduje odstępstwa odpowiadające odstępstwom przewidzianym w rezolucji RB ONZ nr 2093 (2013).

(4)

Środki te wchodzą w zakres Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zatem do ich wdrożenia konieczne jest podjęcie działań regulacyjnych na szczeblu Unii, w szczególności w celu zapewnienia jednolitego stosowania tych środków przez podmioty gospodarcze we wszystkich państwach członkowskich.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 147/2003,

1)

art. 2a otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 2a

Na zasadzie odstępstwa od art. 1, właściwy organ, wskazany na stronach internetowych określonych w załączniku I, w państwie członkowskim, w którym usługodawca ma swoją siedzibę, może wyrazić zgodę na warunkach, jakie uzna za stosowne:

2)

w art. 3 ust. 1 skreśla się lit. c) i d);

3)

tekst załącznika do niniejszego rozporządzenia dodaje się jako załącznik III.

14.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 129/15

(1)

Rozporządzenie Rady (UE) nr 356/2010 (2) nakłada środki ograniczające wobec osób, podmiotów i organów wymienionych w załączniku I do tego rozporządzenia, zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1844 (2008).

(2)

W dniu 6 marca 2013 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję nr 2093 (2013) aktualizującą kryteria wyznaczania stosowane przez Komitet Sankcji przy Radzie Bezpieczeństwa ustanowiony na podstawie rezolucji nr 751 (1992) dotyczącej Somalii.

(3)

W dniu 25 kwietnia 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/201/WPZiB (3), która zmienia decyzję 2010/231/WPZiB i wprowadza aktualizacje wynikające z rezolucji RB ONZ nr 2093 (2013).

(4)

Środek ten wchodzi w zakres Traktatu, zatem do jego wdrożenia konieczne jest podjęcie działań regulacyjnych na szczeblu Unii, w szczególności w celu zapewnienia jednolitego stosowania tego środka przez podmioty gospodarcze we wszystkich państwach członkowskich.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 356/2010,

14.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 129/17

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1151/2012 weszło w życie dnia 3 stycznia 2013 r. Wymienione rozporządzenie uchyliło i zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (2).

(2)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 510/2006 Komisja rozpatrzyła wniosek Grecji o zatwierdzenie zmiany elementów specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia „Κοπανιστή” (Kopanisti) zarejestrowanej na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1107/96 (3).

(3)

Jako że proponowana zmiana nie jest nieznaczna, Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4) wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Ponieważ Komisji nie zgłoszono żadnego sprzeciwu zgodnie z art. 7 tego rozporządzenia, wymienioną zmianę należy zatwierdzić,

14.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 129/19

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1151/2012 weszło w życie dnia 3 stycznia 2013 r. Wymienione rozporządzenie uchyliło i zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (2).

(2)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 510/2006 Komisja rozpatrzyła wniosek Francji o zatwierdzenie zmiany elementów specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia „Mâche nantaise” zarejestrowanej na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1645/1999 (3).

(3)

Jako że proponowana zmiana nie jest nieznaczna, Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4) wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Ponieważ Komisji nie zgłoszono żadnego sprzeciwu zgodnie z art. 7 tego rozporządzenia, wymienioną zmianę należy zatwierdzić,

14.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 129/21

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1151/2012 weszło w życie dnia 3 stycznia 2013 r. Wymienione rozporządzenie uchyliło i zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (2).

(2)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 510/2006 Komisja rozpatrzyła wniosek Grecji o zatwierdzenie zmiany elementów specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia „Βόρειος Μυλοπόταμος Ρεθύμνης Κρήτης (Vorios Mylopotamos Rethymnis Kritis)” zarejestrowanej na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1107/96 (3).

(3)

Jako że proponowana zmiana nie jest nieznaczna, Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4) wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Ponieważ Komisji nie zgłoszono żadnego sprzeciwu zgodnie z art. 7 tego rozporządzenia, wymienioną zmianę należy zatwierdzić,

14.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 129/23

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 1151/2012 weszło w życie dnia 3 stycznia 2013 r. Wymienione rozporządzenie uchyliło i zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (2).

(2)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 510/2006 Komisja rozpatrzyła wniosek Portugalii o zatwierdzenie zmiany elementów specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia „Queijo de Cabra Transmontano”/„Queijo de Cabra Transmontano Velho” zarejestrowanej na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1263/96 (3).

(3)

Jako że proponowana zmiana nie jest nieznaczna, Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4) wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Ponieważ Komisji nie zgłoszono żadnego sprzeciwu zgodnie z art. 7 tego rozporządzenia, wymienioną zmianę należy zatwierdzić,

14.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 129/25

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 798/2008 z dnia 8 sierpnia 2008 r. ustanawiające wykaz państw trzecich, terytoriów, stref lub grup, z których dopuszczalny jest przywóz do i tranzyt przez terytorium Wspólnoty drobiu i produktów drobiowych oraz wymogów dotyczących świadectw weterynaryjnych (2) stanowi, że przywóz do Unii i przewóz przez jej terytorium towarów objętych tym rozporządzeniem jest dozwolony jedynie z państw trzecich, terytoriów, stref lub grup wymienionych w kolumnach 1 i 3 tabeli w części 1 załącznika I do tego rozporządzenia.

(2)

W rozporządzeniu (WE) nr 798/2008 określono także warunki uznania państwa trzeciego, terytorium, strefy lub grupy za wolne od wysoce zjadliwej grypy ptaków (HPAI) i wymagania dotyczące świadectw weterynaryjnych w tym zakresie dla towarów przeznaczonych do przywozu do Unii.

(3)

Meksyk jest wymieniony w tabeli w części 1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008 jako państwo trzecie, z którego może odbywać się przywóz do Unii jaj wolnych od określonego patogenu i produktów jajecznych, pod warunkiem że towarzyszy im odpowiednie świadectwo, o którym mowa w kolumnie 4 tabeli w części 1 załącznika I do tego rozporządzenia.

(4)

W przypadku produktów jajecznych świadectwo, o którym mowa w kolumnie 4 tabeli w części 1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008, obejmuje poświadczenie zdrowia zwierząt stwierdzające, że pochodzą one z zakładu wolnego od HPAI. Ponadto poświadczenie to potwierdza, że w ciągu ostatnich 30 dni na obszarze wokół zakładu w promieniu 10 km nie pojawiły się żadne ogniska HPAI lub że produkty jajeczne zostały przetworzone zgodnie z jednym z procesów obróbki określonym w tym świadectwie.

(5)

W 2012 r. potwierdzono kilka przypadków nagłego wystąpienia HPAI podtypu H7N3 w stanie Jalisco w Meksyku na obszarze o dużym zagęszczeniu ferm drobiu. Meksyk zastosował politykę likwidacji stad i przeprowadził szczepienia interwencyjne przeciwko grypie ptaków w celu kontroli przypadków nagłego wystąpienia choroby.

(6)

Ostanie pojawienie się ogniska epidemii HPAI zostało potwierdzone pod koniec września 2012 r., zaś w grudniu 2012 r. Meksyk ogłosił, że ogniska choroby zostały zwalczone.

(7)

Dnia 8 stycznia 2013 r. Meksyk powiadomił Komisję o dwóch przypadkach nagłego wystąpienia HPAI podtypu H7N3 u drobiu na swoim terytorium w stanie Aguascalientes. Choroba rozprzestrzeniła się również w stanach Jalisco i Guanajuato.

(8)

Ze względu na potwierdzone przypadki nagłego wystąpienia HPAI terytorium Meksyku nie może być uznawane za wolne od tej choroby.

(9)

Powtarzające się przypadki nagłego wystąpienia HPAI budzą wątpliwości co do skuteczności środków, w tym szczepień, stosowanych w Meksyku w celu kontrolowania HPAI.

(10)

Przywóz produktów jajecznych przetworzonych zgodnie z jednym z procesów obróbki określonym w odpowiednim świadectwie, o którym mowa w kolumnie 4 tabeli w części 1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008, pochodzących z państw trzecich, terytoriów, stref lub grup, które nie są wolne od HPAI, uznaje się za stwarzający nieistotne ryzyko wprowadzenia wirusa do Unii.

(11)

Jednakże ze względu na szybkie rozprzestrzenianie się choroby HPAI oraz ryzyko, że przypadki nagłego wystąpienia HPAI mogą nie zostać wykryte w odpowiednim czasie przez właściwy organ w Meksyku, przywóz do Unii oraz przewóz przez jej terytorium produktów jajecznych z Meksyku należy tymczasowo objąć zakazem do czasu zapewnienia dostatecznych gwarancji przez ten kraj.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 798/2008.

(13)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

14.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 129/28

(1)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania.

(2)

Wykaz ten może zostać uaktualniony z inicjatywy Komisji albo na podstawie wniosku zgodnie z jednolitą procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. ustanawiającego jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących (2).

(3)

Unijny wykaz dodatków do żywności opracowano na podstawie dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności zgodnie z dyrektywą 94/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1994 r. w sprawie substancji słodzących używanych w środkach spożywczych (3), dyrektywą 94/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1994 r. w sprawie barwników używanych w środkach spożywczych (4) i dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 95/2/WE z dnia 20 lutego 1995 r. w sprawie dodatków do żywności innych niż barwniki i substancje słodzące (5) oraz po dokonaniu przeglądu ich zgodności z art. 6, 7 i 8 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008. W unijnym wykazie określonym w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ujęto dodatki do żywności według kategorii żywności, do której te dodatki mogą być dodane.

(4)

Z powodu trudności napotkanych przy przenoszeniu dodatków do żywności do nowego systemu kategoryzacji, przewidzianego w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008, wprowadzono szereg błędów, które należy sprostować. Należy zwłaszcza ograniczyć stosowanie przeciwutleniaczy w owocach i warzywach obranych, krojonych i rozdrobnionych wyłącznie do pakowanych, schłodzonych, nieprzetworzonych owoców i warzyw gotowych do spożycia. Ponadto dopuszczone powinno pozostać stosowanie kwasu sorbowego – sorbinianów, kwasu benzoesowego – benzoesanów, p-hydroksybenzoesanów (E 200–219) w produktach mięsnych poddanych obróbce cieplnej oraz stosowanie natamycyny (E 235) w poddanych obróbce cieplnej kiełbasach suszonych peklowanych. Należy także wprowadzić maksymalne poziomy, odpowiadające poziomom określonym w dyrektywie 94/36/WE, dla stosowania kurkuminy (E 100) w przetworzonych rybach i produktach rybołówstwa, w tym w mięczakach i skorupiakach. Maksymalne poziomy dla dwutlenku krzemu – krzemianów (E 551–559) należy zaś zmienić na quantum satis, jak określono w dyrektywie 95/2/WE, a dla stosowania dwutlenku krzemu – krzemianów (E 551–553) – jak określono w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 380/2012 z dnia 3 maja 2012 r. zmieniającym załącznik II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 w odniesieniu do warunków stosowania i poziomów stosowania dodatków do żywności zawierających glin (6).

(5)

Konieczne jest doprecyzowanie stosowania dodatków do żywności w niektórych kategoriach żywności. W kategorii żywności 13.1.4 „Inna żywność dla małych dzieci” należy ustanowić warunki stosowania dla dodatków do żywności E 332 „Cytryniany potasu” oraz E 338 „Kwas fosforowy”. W kategorii żywności 14.2.6 „Napoje spirytusowe w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 110/2008” nie należy dopuszczać stosowania barwników spożywczych w napoju alkoholowym Geist zdefiniowanym w pkt 17 załącznika II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie definicji, opisu, prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 1576/89 (7). Należy przywrócić stosowanie barwników spożywczych „żółcień chinolinowa” (E 104), „żółcień pomarańczowa FCF/żółcień pomarańczowa S” (E 110) oraz „pąs 4R, czerwień koszenilowa A” (E 124) w niektórych napojach alkoholowych, ponieważ ich stosowanie nie budzi obaw co do bezpieczeństwa dzieci. Należy uściślić, że karmele (E 150a–d) mogą być stosowane we wszystkich produktach należących do kategorii żywności 14.2.7.1 „Wina aromatyzowane”.

(6)

Należy zatem sprostować, uściślić i uzupełnić unijny wykaz dodatków do żywności, by obejmował wszystkie dopuszczone zastosowania zgodnie z art. 6, 7 i 8 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(7)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 Komisja musi zasięgnąć opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) w celu uaktualnienia unijnego wykazu dodatków do żywności określonego w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008, z wyjątkiem przypadków gdy dana aktualizacja nie ma wpływu na zdrowie człowieka. Ponieważ unijny wykaz zmieniany jest w celu włączenia zastosowań już dopuszczonych zgodnie z dyrektywą 94/35/WE, dyrektywą 94/36/WE i dyrektywą 95/2/WE, zmiana ta stanowi aktualizację tego wykazu niemającą wpływu na zdrowie człowieka. W związku z tym zasięgnięcie opinii Urzędu nie jest konieczne.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić i sprostować załącznik II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

14.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 129/34

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze oraz zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu na mocy tego rozporządzenia.

(2)

Dnia 2 maja 2013 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych podjął decyzję o wykreśleniu nazwiska jednej osoby fizycznej z wykazu osób, grup i podmiotów, w odniesieniu do których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych, po rozpatrzeniu złożonego przez tę osobę wniosku o skreślenie jej nazwiska z tego wykazu oraz szczegółowego sprawozdania Rzecznika Praw Obywatelskich, sporządzonego zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ 1904(2009).

(3)

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany do załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002,

14.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 129/36

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

14.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 129/38

(1)

Decyzją Komisji 2007/777/WE z dnia 29 listopada 2007 r. ustanawiającą warunki zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego oraz wzory świadectw na przywóz z krajów trzecich niektórych produktów mięsnych oraz przetworzonych żołądków, pęcherzy i jelit do spożycia przez ludzi i uchylającą decyzję 2005/432/WE (2) określono zasady dotyczące przywozu do Unii oraz przewozu przez jej terytorium i składowania w Unii przesyłek produktów mięsnych oraz przetworzonych żołądków, pęcherzy i jelit, jak określono w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającym szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (3).

(2)

W części 2 załącznika II do tej decyzji zawarto wykaz państw trzecich lub ich części, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii produktów mięsnych oraz przetworzonych żołądków, pęcherzy i jelit, pod warunkiem że towary te zostały poddane obróbce, o której mowa w tej części.

(3)

W części 4 załącznika II do decyzji 2007/777/WE określono procesy obróbki, o których mowa w części 2 tego załącznika, i przypisano każdemu z nich kody. W części tej określono niespecyficzny proces obróbki „A” oraz specyficzne procesy obróbki „B” do „F” wymienione w porządku malejącym według rygoru.

(4)

Meksyk jest wymieniony w wykazie w części 2 załącznika II do decyzji 2007/777/WE jako państwo, z którego dozwolone jest wprowadzanie do Unii produktów mięsnych oraz przetworzonych żołądków, pęcherzy i jelit przeznaczonych do spożycia przez ludzi, otrzymywanych z drobiu, dzikiego ptactwa utrzymywanego w warunkach fermowych i dzikiego ptactwa łownego, poddanych specyficznemu procesowi obróbki D.

(5)

W 2012 r. potwierdzono kilka przypadków nagłego wystąpienia wysoce zjadliwej grypy ptaków (HPAI) podtypu H7N3 w stanie Jalisco w Meksyku na obszarze o dużym zagęszczeniu ferm drobiu. Meksyk zastosował politykę likwidacji stad i przeprowadził szczepienia interwencyjne przeciwko grypie ptaków w celu kontroli przypadków nagłego wystąpienia choroby.

(6)

Ostatnie pojawienie się ogniska epidemii HPAI zostało potwierdzone pod koniec września 2012 r., zaś w grudniu 2012 r. Meksyk ogłosił, że ogniska choroby zostały zwalczone.

(7)

Dnia 8 stycznia 2013 r. Meksyk powiadomił Komisję o dwóch przypadkach nagłego wystąpienia HPAI podtypu H7N3 u drobiu na swoim terytorium w stanie Aguascalientes. Choroba rozprzestrzeniła się również w stanach Jalisco i Guanajuato.

(8)

Ze względu na potwierdzone przypadki nagłego wystąpienia HPAI terytorium Meksyku nie może być uznawane za wolne od tej choroby.

(9)

Powtarzające się przypadki nagłego wystąpienia HPAI budzą wątpliwości co do skuteczności środków, w tym szczepień, stosowanych w Meksyku w celu kontrolowania HPAI.

(10)

Przywóz produktów mięsnych oraz przetworzonych żołądków, pęcherzy i jelit przeznaczonych do spożycia przez ludzi, otrzymywanych z drobiu, dzikiego ptactwa utrzymywanego w warunkach fermowych i dzikiego ptactwa łownego, poddanych obróbce zgodnie z załącznikiem II do decyzji 2007/777/WE, z państw trzecich oraz części ich terytoriów, które nie są wolne od HPAI, uznaje się za stwarzający nieistotne ryzyko wprowadzenia wirusa do Unii.

(11)

Jednakże ze względu na szybkie rozprzestrzenianie się HPAI oraz ryzyko, że przypadki nagłego wystąpienia HPAI mogą nie zostać wykryte w odpowiednim czasie przez właściwy organ w Meksyku, przywóz do Unii oraz przewóz przez jej terytorium produktów mięsnych oraz przetworzonych żołądków, pęcherzy i jelit przeznaczonych do spożycia przez ludzi i pochodzących z tego państwa trzeciego powinny być dozwolone jedynie w przypadku, gdy towary te zostały poddane specyficznemu procesowi obróbki B zgodnie z częścią 4 załącznika II do decyzji 2007/777/WE, proces ten jest bowiem bardziej rygorystyczny od procesu mającego obecnie zastosowanie do tych towarów zgodnie z częścią 2 tego załącznika.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2007/777/WE.

(13)

W celu zapobieżenia niepotrzebnym zakłóceniom w handlu należy przewidzieć okres przejściowy, w którym przesyłki produktów mięsnych oraz przetworzonych żołądków, pęcherzy i jelit przeznaczonych do spożycia przez ludzi, otrzymywanych z drobiu, dzikiego ptactwa utrzymywanego w warunkach fermowych i dzikiego ptactwa łownego, pochodzące z Meksyku i spełniające warunki określone w decyzji 2007/777/WE, przed datą, w której niniejsza decyzja staje się skuteczna, mogą być w dalszym ciągu objęte przywozem do Unii lub przewozem przez jej terytorium.

(14)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

14.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 129/40

„e)

posiadaczy listów żelaznych wystawionych przez niektóre międzynarodowe organizacje międzyrządowe swym urzędnikom”,

„e)

posiadaczy dokumentów podróży wystawionych przez niektóre międzynarodowe organizacje międzyrządowe swym urzędnikom”.

14.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 129/s3