(1)

Rozporządzenie (WE) nr 104/2000 stanowi, że wspólnotowe ceny wycofania i sprzedaży dla każdego z produktów wymienionych w załączniku I do wymienionego rozporządzenia mają zostać ustalone na podstawie świeżości, wielkości lub wagi i prezentacji produktu poprzez zastosowanie współczynnika przeliczeniowego dla danej kategorii produktów do kwoty nieprzekraczającej 90 % odpowiedniej ceny orientacyjnej.

(2)

Ceny wycofania mogą być mnożone przez współczynniki dostosowawcze w strefach wyładunku położonych daleko od głównych ośrodków spożycia Unii. Ceny orientacyjne na rok połowowy 2013 zostały ustalone dla wszystkich odnośnych produktów objętych rozporządzeniem Rady (UE) nr 1242/2012 (2).

(3)

Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2013 r., aby nie zakłócać działania systemu interwencji w roku 2013.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu powołanego rozporządzeniem (WE) nr 104/2000,

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 104/2000 przewiduje, że pomoc może być przyznawana w odniesieniu do ilości niektórych świeżych produktów wycofanych z obrotu i przetworzonych w celu ich utrwalenia i przechowywanych albo konserwowanych.

(2)

Celem tej pomocy jest przyznanie odpowiedniej zachęty organizacjom producentów do przetwarzania lub konserwowania produktów wycofanych z obrotu, tak aby można było uniknąć ich niszczenia.

(3)

Poziom pomocy nie powinien być taki, aby zakłócał równowagę na rynku w odniesieniu do danych produktów lub zakłócał konkurencję.

(4)

Poziom pomocy nie powinien przekraczać kosztów technicznych i finansowych związanych z czynnościami, które są niezbędne do utrwalania i przechowywania, rejestrowanych w Unii w trakcie roku połowowego poprzedzającego dany rok.

(5)

Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2013 r., aby nie zakłócać działania systemu interwencji w roku 2013.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego rozporządzeniem (WE) nr 104/2000,

(1)

Unijna cena sprzedaży jest ustalana przed rozpoczęciem roku połowowego dla każdego z produktów wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 104/2000, na poziomie równym co najmniej 70 % oraz nieprzekraczającym 90 % ceny orientacyjnej.

(2)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1242/2012 (2) ustala ceny orientacyjne na rok połowowy 2013 dla wszystkich odnośnych produktów.

(3)

Ceny rynkowe różnią się znacznie w zależności od gatunków i postaci produktów, w szczególności w przypadku kalmara i morszczuka.

(4)

Dlatego wskaźniki przeliczeniowe należy ustalić dla różnych gatunków i postaci produktów mrożonych wyładowanych na terenie Unii w celu ustalenia poziomu ceny, która uruchamia środek interwencyjny przewidziany w art. 25 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 104/2000.

(5)

Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2013 r., aby nie zakłócać działania systemu interwencji w roku 2013.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu powołanego rozporządzeniem (WE) nr 104/2000,

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 104/2000 przewiduje rekompensatę finansową wypłacaną organizacjom producentów, które wycofują na określonych warunkach produkty wymienione w częściach A i B załącznika I do tego rozporządzenia. Kwota takiej rekompensaty finansowej powinna być ograniczona przez standardowe wartości w przypadku produktów przeznaczonych do celów innych niż spożycie przez ludzi.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2493/2001 z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie zbytu określonych produktów rybołówstwa wycofanych z rynku (2) określa sposoby zbytu produktów wycofanych z obrotu. Wartość takich produktów powinna być ustalona na standardowym poziomie w odniesieniu do każdego z tych sposobów zbytu, uwzględniając przeciętne dochody, jakie mogą być uzyskane z takiego zbytu w różnych państwach członkowskich.

(3)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2509/2000 z dnia 15 listopada 2000 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 104/2000 w zakresie przyznawania rekompensat finansowych za wycofywanie niektórych produktów rybołówstwa (3) specjalne zasady przewidują, że w przypadku gdy organizacja producentów lub któryś z jej członków wystawia swe produkty na sprzedaż w innym państwie członkowskim niż to, w którym jest ona uznawana, organ odpowiedzialny za udzielanie rekompensaty finansowej musi zostać o tym powiadomiony. Organ ten jest organem państwa członkowskiego, w którym organizacja jest uznawana. Możliwa do odliczenia standardowa wartość powinna być zatem wartością mającą zastosowanie w tym państwie członkowskim.

(4)

Ta sama metoda obliczania powinna mieć zastosowanie do zaliczek na rekompensaty finansowe zgodnie z art. 6 rozporządzenia (WE) nr 2509/2000.

(5)

Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2013 r., aby nie zakłócać działania systemu interwencji w roku 2013.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu powołanego rozporządzeniem (WE) nr 104/2000,

(1)

Dopłaty do prywatnego przechowywania nie powinny przekraczać sumy technicznych i finansowych kosztów udokumentowanych w Unii podczas roku połowowego poprzedzającego dany rok.

(2)

Aby zniechęcić do długoterminowego przechowywania, skrócić okresy płatności i zmniejszyć obciążenie kontrolami, dopłaty do prywatnego przechowywania powinny być wypłacane w pojedynczej racie.

(3)

Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2013 r., aby nie zakłócać działania systemu interwencji w roku 2013.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu powołanego rozporządzeniem (WE) nr 104/2000,

—

pierwszy miesiąc: 224 EUR za tonę,

—

drugi miesiąc: 0 EUR za tonę.

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 104/2000 stanowi, że ceny referencyjne obowiązujące w Unii mogą być ustalane corocznie według kategorii produktu dla produktów, których dotyczy zawieszenie cła na mocy art. 28 ust. 1. To samo odnosi się do produktów, których ceny – podlegając albo obowiązującemu zmniejszeniu taryfy w ramach Światowej Organizacji Handlu albo innym umowom preferencyjnym – muszą być zgodne z cenami referencyjnymi.

(2)

Zgodnie z art. 29 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 104/2000 cena referencyjna dla produktów wymienionych w części A i B załącznika I do tego rozporządzenia jest równa cenie wycofania, ustalonej zgodnie z art. 20 ust. 1 tego rozporządzenia.

(3)

Unijne ceny wycofania dla danych produktów na rok połowowy 2013 określono w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 232/2013 (2).

(4)

Zgodnie z art. 29 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 104/2000 cenę referencyjną produktów innych niż wymienione w załącznikach I i II do tego rozporządzenia ustala się w szczególności na podstawie wyliczonej średniej wartości celnych odnotowanych na rynkach importowych lub w portach importowych w ciągu trzech lat bezpośrednio poprzedzających datę ustalenia ceny referencyjnej.

(5)

Nie ma potrzeby ustalania cen referencyjnych dla produktów objętych kryteriami określonymi w art. 29 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 104/2000, które są importowane z państw trzecich w niewielkich ilościach.

(6)

Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, aby umożliwić szybkie zastosowanie cen referencyjnych w roku 2013.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu powołanego rozporządzeniem (WE) nr 104/2000,

(1)

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 481/2012 z dnia 7 czerwca 2012 r. ustanawiające reguły zarządzania kontyngentem taryfowym na wołowinę wysokiej jakości (2) zmieniło sposób zarządzania kontyngentem ustalony rozporządzeniem Rady (WE) nr 617/2009 (3) z metody „równoczesnego badania” na system zarządzania oparty na zasadzie „kto pierwszy, ten lepszy”. Ponieważ w ramach metody zarządzania tym kontyngentem opartej na zasadzie „kto pierwszy, ten lepszy” nie ma już pozwoleń na przywóz z ważnością ograniczoną do dnia 30 czerwca każdego roku, w którym odbywa się przywóz, właściwa jest rezygnacja z terminu ważności 30 czerwca w odniesieniu do świadectwa autentyczności. Należy natomiast ustanowić okres trzech miesięcy od daty wydania tych świadectw, który jest zgodny z okresami ustalonymi w odniesieniu do innych kontyngentów wołowiny wysokiej jakości.

(2)

Dla jasności w wymaganiach dotyczących towarów korzystających z odnośnego preferencyjnego kontyngentu taryfowego, zgodnie z określeniem w załączniku II do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 481/2012, należy uściślić pojęcie bydła objętego unijną klasyfikacją tusz i w ten sposób kwalifikującego się do produkcji „wołowiny wysokiej jakości”.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 481/2012.

(4)

Ze względu na pewność prawną nowy okres ważności świadectw autentyczności nie powinien mieć zastosowania do świadectw autentyczności wydanych przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

1)

art. 3 ust. 7 otrzymuje brzmienie:

2)

w załączniku II przypis 1 otrzymuje brzmienie:

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

Artykuł 136 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje, że należności celne przywozowe na produkty objęte kodami CN 1001 19 00 , 1001 11 00 , ex 1001 91 20 (pszenica zwyczajna, do siewu), ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00 , 1002 90 00 , 1005 10 90 , 1005 90 00 , 1007 10 90 et 1007 90 00 , są równe cenie interwencyjnej obowiązującej w odniesieniu do takich produktów przy przywozie, powiększonej o 55 % i zmniejszonej o cenę przywozową CIF stosowaną wobec danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć stawki określonej we wspólnej taryfie celnej.

(2)

Artykuł 136 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1 wspomnianego artykułu, reprezentatywne ceny przywozowe CIF ustanawiane są regularnie dla przedmiotowych produktów.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 642/2010, ceną do obliczania należności celnych przywozowych produktów objętych kodami CN 1001 19 00 , 1001 11 00 , ex 1001 91 20 (pszenica zwyczajna, do siewu), ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00 , 1002 90 00 , 1005 10 90 , 1005 90 00 , 1007 10 90 i 1007 90 00 jest dzienna reprezentatywna cena przywozowa CIF ustalona w sposób określony w art. 5 wymienionego rozporządzenia.

(4)

Należy ustalić należności celne przywozowe na okres od dnia 16 marca 2013 r., mające zastosowanie do czasu wejścia w życie nowych ustaleń.

(5)

Ze względu na konieczność zapewnienia możliwie jak najszybszego stosowania tego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania,

(1)

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Statutu ESBC Rada Prezesów uchwala wytyczne i podejmuje decyzje niezbędne do zapewnienia wykonania zadań powierzonych Europejskiemu Systemowi Banków Centralnych (ESBC) i Eurosystemowi na podstawie Traktatu i Statutu ESBC. Obejmuje to określanie sposobu organizacji działań dodatkowych, niezbędnych do wykonywania tych zadań, takich jak wydawanie i zarządzanie elektronicznymi certyfikatami służącymi do ochrony informacji przechowywanych i przetwarzanych w elektronicznych aplikacjach, systemach, platformach i usługach ESBC i Eurosystemu, oraz do przekazywania im danych i ich odbierania.

(2)

Zgodnie z art. 12 ust. 3 Statutu ESBC Rada Prezesów ma również kompetencje do określania organizacji wewnętrznej Europejskiego Banku Centralnego (EBC) i jego organów decyzyjnych. Rada Prezesów jest zatem również władna zdecydować o korzystaniu przez EBC z certyfikatów elektronicznych wydawanych przez własną infrastrukturę klucza publicznego Eurosystemu.

(3)

Zwiększa się liczba użytkowników korzystających z rosnącej liczby nieustannie zmieniających się elektronicznych aplikacji, systemów, platform i usług ESBC i Eurosystemu. Rada Prezesów stwierdziła zapotrzebowanie na zaawansowane usługi w zakresie bezpieczeństwie informacji, takie jak silne uwierzytelnianie, podpisy elektroniczne i szyfrowanie za pośrednictwem certyfikatów elektronicznych.

(4)

Jedynie niektóre banki centralne ESBC posiadają własną infrastrukturę klucza publicznego, a wielu użytkowników z podmiotów trzecich współpracujących z bankami centralnymi ESBC ma utrudniony dostęp do organów certyfikacji zatwierdzonych przez ESBC zgodnie z zasadami akceptacji certyfikatów ESBC.

(5)

Istnieje potrzeba, aby Eurosystem stworzył swoją własną infrastrukturę klucza publicznego, która będzie mogła wydawać wszystkie rodzaje certyfikatów elektronicznych, takie jak certyfikaty osobiste i certyfikaty techniczne dla użytkowników z ESBC i spoza ESBC i która będzie na tyle elastyczna, by dostosowywać się do zmian w elektronicznych aplikacjach, systemach, platformach i usługach ESBC i Eurosystemu. Wspomniana infrastruktura klucza publicznego (zwana dalej „PKI ESBC”) powinna uzupełniać usługi świadczone przez inne organy certyfikacji zaakceptowane przez ESBC zgodnie z zasadami akceptacji certyfikatów ESBC lub przez organy certyfikacji zaakceptowane przez ESBC w odniesieniu do TARGET2 i TARGET2 Securities dla tych dwóch aplikacji.

(6)

W dniu 29 września 2010 r. Rada Prezesów podjęła decyzję o rozpoczęciu projektu infrastruktury klucza publicznego ESBC w celu zbudowania i wdrożenia PKI ESBC oraz o przeznaczeniu na ten cel środków niezbędnych do jego pełnej realizacji. Rada Prezesów zdecydowała, że podmiotem odpowiedzialnym za stworzenie, hosting i obsługę PKI ESBC będzie Banco de España.

(7)

PKI ESBC pośrednio wspiera wykonywanie zadań ESBC i Eurosystemu. Działanie PKI ESBC opera się na trzech poziomach zarządzania: na poziom 1 składa się Rada Prezesów i Zarząd, na poziom 2 – banki centralne Eurosystemu, na poziom 3 – dostarczający bank centralny.

(8)

Na poziomie 1 Rada Prezesów jest odpowiedzialna za kierowanie i zarządzanie działaniami i świadczeniami niezbędnymi do opracowania i obsługi PKI ESBC, oraz ich kontrolowaniem. Radzie Prezesów przysługują także kompetencje decyzyjne w zakresie PKI ESBC oraz kompetencje do podejmowania decyzji o podziale zadań niezastrzeżonych wyraźnie do kompetencji poziomu 2 lub 3.

(9)

Banki centralne Eurosystemu są odpowiedzialne za realizację zadań przypisanych poziomowi 2 w ramach ogólnych zasad określonych przez Radę Prezesów. Bankom centralnym Eurosystemu przysługują kompetencje w zakresie technicznych środków wdrożenia PKI ESBC.

(10)

Wiodącą rolę w opracowaniu PKI ESBC ma Komitet ESBC ds. Informatyki. Komitet ESBC ds. Informatyki doradza, ocenia, kontroluje i zatwierdza świadczenia dostarczane w ramach projektu w kontekście kryteriów akceptacji zgodnie z zasadami akceptacji certyfikatów ESBC, zakresem i harmonogramem zatwierdzonym przez Radę Prezesów.

(11)

Na poziomie 3 Banco de España został wyznaczony na dostarczający bank centralny wypełniający zadania przydzielone mu w ramach ogólnych zasad określonych przez Radę Prezesów. Dostarczający bank centralny wprowadził infrastrukturę techniczną oraz bezpieczne urządzenia i usługi niezbędne od opracowania i używania infrastruktury klucza publicznego zgodnie z: a) przepisami prawa krajowego stanowiącymi transpozycję dyrektywy 1999/93/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych (1), w zakresie mającym do niego zastosowanie; b) przepisami prawa krajowego stanowiącymi transpozycję dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (2), w zakresie mającym do niego zastosowanie; oraz c) rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (3).

(12)

Jako że certyfikaty elektroniczne są niezbędnym elementem wykorzystywanym w aplikacjach elektronicznych, zarówno jako mechanizm uwierzytelniania przy składaniu podpisów elektronicznych, jak i dla celów szyfrowania opartego na kluczu publicznym, PKI ESBC będzie obejmować istniejące elektroniczne aplikacje, systemy, platformy i usługi ESBC i Eurosystemu oraz realizowane obecnie projekty ESBC, w celu uwzględnienia ich potrzeb.

(13)

Krajowe banki centralne (KBC) spoza strefy euro mogą zdecydować się na korzystanie z certyfikatów i usług dostarczanych przez PKI ESBC,

a)

zweryfikuje ważność, zawieszenie lub unieważnienie certyfikatu korzystając z aktualnych informacji o statusie unieważnienia certyfikatu;

b)

uwzględni wszelkie ograniczenia używania określone w certyfikacie; oraz

c)

zaakceptuje kodeks postępowania certyfikacyjnego PKI ESBC oraz mające zastosowanie polityki certyfikacji PKI ESBC.