22.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 49/1

(1)

Decyzją z dnia 5 czerwca 2003 r. Rada upoważniła Komisję do otwarcia negocjacji z państwami trzecimi w sprawie zastąpienia pewnych postanowień obecnie obowiązujących umów dwustronnych umową zawartą na poziomie Unii.

(2)

W imieniu Unii Komisja wynegocjowała umowę z rządem Demokratyczno-Socjalistycznej Republiki Sri Lanki dotyczącą pewnych aspektów przewozów lotniczych (zwaną dalej „Umową”) zgodnie z mechanizmami i wytycznymi określonymi w załączniku do decyzji Rady z dnia 5 czerwca 2003 r.

(3)

Umowa powinna zostać podpisana i być tymczasowo stosowana do czasu zakończenia procedur niezbędnych do jej zawarcia,

22.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 49/10

(1)

W dniu 25 listopada 2011 r. Komisja Europejska („Komisja”) ogłosiła w zawiadomieniu („zawiadomienie o wszczęciu”) opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) wszczęcie postępowania antydumpingowego („postępowanie AD” lub „postępowanie”) dotyczącego przywozu do Unii bioetanolu pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („USA” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”).

(2)

W tym samym dniu Komisja ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3) wszczęcie postępowania antysubsydyjnego w odniesieniu do przywozu do Unii bioetanolu pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych i wszczęła odrębne dochodzenie („postępowanie AS”). Postępowanie to zostało zakończone w dniu 21 grudnia 2012 r. bez nałożenia środków wyrównawczych.

(3)

Postępowanie AD wszczęto w wyniku skargi złożonej w dniu 12 października 2011 r. przez Europejskie Stowarzyszenie Producentów Odnawialnego Etanolu (ePURE) („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących ponad 25 % ogólnej unijnej produkcji bioetanolu. Skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na dumping wymienionego produktu i wynikającą z niego istotną szkodę, które uznano za wystarczające uzasadnienie wszczęcia dochodzenia.

(4)

Komisja oficjalnie zawiadomiła skarżącego, innych znanych producentów unijnych, eksporterów/producentów w USA, importerów i inne zainteresowane strony, a także władze USA o wszczęciu postępowania. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(5)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(6)

Ze względu na potencjalnie dużą liczbę eksporterów/producentów w USA w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania przewidziano kontrolę wyrywkową zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(7)

Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji, czy potrzebna jest kontrola wyrywkowa, a w razie stwierdzenia takiej konieczności, aby umożliwić jej dobór próby eksporterów/producentów w USA, zwrócono się do nich o zgłoszenie się do Komisji w ciągu 15 dni od daty wszczęcia dochodzenia oraz dostarczenie w wypełnionym formularzu dotyczącym kontroli wyrywkowej, jak określono w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, podstawowych informacji o ich działalności związanej z produkcją i sprzedażą bioetanolu w okresie od dnia 1 października 2010 r. do dnia 30 września 2011 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”).

(8)

Przy doborze reprezentatywnej próby skonsultowano się również z właściwymi organami w USA.

(9)

Zgłosiło się ponad 60 eksporterów/producentów, którzy dostarczyli wymagane informacje w terminie 15 dni.

(10)

Zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego Komisja dokonała doboru próby na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu bioetanolu do Unii, którą można było zbadać w dostępnym czasie. Na wybraną próbę składało się sześciu producentów bioetanolu z USA („próba z USA”).

(11)

Podczas dochodzenia stwierdzono, że produkcja jednego z producentów objętych próbą nie była przedmiotem wywozu do Unii w trakcie OD. Przedsiębiorstwo to zostało w związku z tym wyłączone z próby.

(12)

Pomimo faktu, że inni objęci próbą producenci zgłosili wywóz bioetanolu do Unii w swoich formularzach dotyczących kontroli wyrywkowej, dochodzenie wykazało, że żaden z nich nie wywoził bioetanolu na rynek unijny. W rzeczywistości sprzedawali go oni niepowiązanym przedsiębiorstwom handlowym/przedsiębiorstwom zajmującym się mieszaniem, które następnie mieszały go z benzyną i odsprzedawały na rynku krajowym oraz na wywóz, w szczególności do Unii. W trakcie dochodzenia na miejscu okazało się, że w rzeczywistości, w przeciwieństwie do konkluzji, które można było wysnuć z informacji podanych przez objętych próbą producentów w USA w kwestionariuszach, producenci ci nie byli zawsze świadomi, czy ich produkcja przeznaczona była na rynek unijny, czy jakikolwiek inny, w tym na rynek USA. Nie posiadali oni również wiedzy na temat cen sprzedaży przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem. W rzeczywistości oznacza to, że producenci bioetanolu z USA nie są eksporterami produktu objętego postępowaniem do Unii. Eksporterami są w rzeczywistości przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem. Dlatego też dane zebrane i zweryfikowane w związku z badaną próbą z USA na etapie tymczasowym nie umożliwiły ustalenia, czy bioetanol z USA był w OD wysyłany do Unii po cenach dumpingowych.

(13)

Nie można więc było w owym czasie nałożyć środków antydumpingowych.

(14)

W celu ustalenia wielkości wywozu bioetanolu do Unii, badanie wyrywkowe w USA oparte było głównie na danych otrzymanych od niepowiązanych przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem lub handlem, które na etapie tymczasowym nie były objęte dochodzeniem. Chociaż jedno z tych przedsiębiorstw handlowych współpracowało na etapie tymczasowym w dochodzeniu i dostarczyło dodatkowe dane, nie były one jednak wystarczające do dokładnego i wiarygodnego ustalenia danych niezbędnych do obliczenia marginesu dumpingu.

(15)

W związku z powyższym stwierdzono, że aby przeprowadzić dochodzenie, niezbędne jest raczej oparcie się na danych przedsiębiorstw zajmujących się handlem lub mieszaniem, które rzeczywiście wywoziły produkt do Unii.

(16)

Kwestionariusze dotyczące dumpingu zostały zatem wysłane do ośmiu zajmujących się handlem lub mieszaniem przedsiębiorstw w USA, które podczas badania dobranej próby zidentyfikowano jako największe. Przedsiębiorstwa te odpowiadają za ponad 90 % wywozu bioetanolu do Unii. Dwa spośród nich wyraziły zgodę na współpracę w dochodzeniu. Odpowiadają one za około 51 % wywozu do Unii w OD.

(17)

Ze względu na potencjalnie dużą liczbę producentów unijnych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania przewidziano kontrolę wyrywkową zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(18)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja ogłosiła, że dokonała tymczasowego doboru próby producentów unijnych („próba z UE”). Próba składała się z pięciu przedsiębiorstw i grup przedsiębiorstw wybranych spośród 19 producentów unijnych, którzy byli znani przed wszczęciem dochodzenia. Doboru próby dokonano na podstawie reprezentatywnej wielkości produkcji bioetanolu w okresie objętym dochodzeniem oraz na podstawie lokalizacji znanych producentów. Próba reprezentowała 48 % łącznej szacowanej produkcji unijnej w OD.

(19)

Dochodzenie wykazało jednak, że grupy włączone do próby w UE składały się z dużej liczby przedsiębiorstw lub pojedynczych podmiotów produkujących i sprzedających produkt podobny. Oznaczałoby to objęcie dochodzeniem wszystkich 13 przedsiębiorstw, co, biorąc pod uwagę czas dostępny na dochodzenie, nie było możliwe. Podjęto w związku z tym decyzję o ponownym zbadaniu dostępnych danych w celu dobrania reprezentatywnej próby. Stwierdzono, że w grupie powinni znaleźć się przede wszystkim najwięksi indywidualni producenci w Unii, a w przypadku doboru grup należy również uwzględnić określone rozmieszczenie geograficzne tych producentów.

(20)

Dlatego też dokonano wyboru ostatecznej próby z UE składającej się z sześciu indywidualnych producentów, na podstawie reprezentatywności pod względem wielkości produkcji i sprzedaży bioetanolu podczas OD oraz lokalizacji geograficznej. Producenci ci, zlokalizowani w Belgii, Niderlandach, Francji, Zjednoczonym Królestwie, Szwecji i Niemczech, reprezentują 36 % łącznej szacowanej produkcji unijnej i 44 % łącznej produkcji zgłoszonej przez przedsiębiorstwa, które dostarczyły dane do doboru próby. Próba ta została uznana za reprezentatywną do zbadania ewentualnej szkody dla przemysłu unijnego.

(21)

Zainteresowanym stronom umożliwiono zgłaszanie uwag w sprawie stosowności doboru próby.

(22)

Niektóre strony twierdziły, że próba z UE jest mniej reprezentatywna niż próba wybrana pierwotnie, obejmująca kompletne grupy przedsiębiorstw. Ich zdaniem obiektywną analizę sytuacji przemysłu unijnego można przeprowadzić jedynie poprzez włączenie do próby wszystkich przedsiębiorstw należących do grup. W szczególności stawiały one zarzut, że koszty i przychody mogły zostać przydzielone pewnym należącym do danej grupy przedsiębiorstwom, w których nie przeprowadza się wizyt i które w związku z tym mogą nie zostać uwzględnione w analizie szkody.

(23)

W tej kwestii należy zauważyć, że Komisja należycie uwzględniła i zbadała dane dostarczone przez wszystkie objęte i nieobjęte próbą przedsiębiorstwa, a w szczególności przedsiębiorstwa należące do grup przedsiębiorstw, aby mieć pewność, że wszelkie koszty i przychody związane z produkcją i sprzedażą wybranych do próby przedsiębiorstw zostały w pełni i prawidłowo odzwierciedlone w analizie szkody.

(24)

Niektóre strony kwestionowały włączenie do próby z UE producentów unijnych, którzy byli w fazie rozruchu. Strony te twierdziły również, że jedno przedsiębiorstwo o istotnej niewykorzystanej mocy produkcyjnej w 2011 r., znajdujące się w państwie członkowskim, które nie wdrożyło dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii (4), nie powinno zostać włączone do próby. Twierdzono również, że w przypadku gdyby te przedsiębiorstwa zostały ostatecznie włączone do próby, Komisja powinna skorygować dotyczące ich dane w celu uwzględnienia tych nadzwyczajnych okoliczności.

(25)

Uważa się, że fakt, że przedsiębiorstwa niedawno rozpoczęły lub wznowiły działalność, nie stanowi przeszkody dla włączenia ich do próby. Włączenie tych przedsiębiorstw do próby nie narusza kryteriów doboru próby w rozumieniu art. 17 rozporządzenia podstawowego. W odniesieniu do korekty danych tych przedsiębiorstw strony nie przedstawiły żadnych specyficznych kwestii ani uzasadnionych dowodów na poparcie swojego twierdzenia, ani też informacji, w jaki sposób należałoby tę korektę przeprowadzić.

(26)

Ponadto dochodzenie nie ujawniło żadnych kosztów, takich jak np. przyspieszona amortyzacja, które powinny zostać dostosowane, aby skorygować wszelkie zniekształcenia związane z rozpoczęciem działalności. Stąd też powyższe twierdzenie zostaje odrzucone.

(27)

Niektóre strony kwestionowały również wyłączenie z próby UE jednego przedsiębiorstwa, które zostało nią wstępnie objęte i było zlokalizowane w państwie członkowskim o wysokim zużyciu i produkcji bioetanolu. Twierdziły one, że przedsiębiorstwo to miało dobre wyniki, i sugerowały, że to właśnie było przyczyną wyłączenia go z próby. Twierdziły dalej, że dobór próby był ukierunkowany na wykrycie szkody. Zdaniem tych stron Komisja powinna była wysłać do wszystkich producentów tzw. minikwestionariusze w celu zebrania istotnych danych, aby dokonać doboru próby.

(28)

W odniesieniu do wysyłania minikwestionariuszy należy zauważyć, że przed dokonaniem doboru próby Komisja zwróciła się o przedstawienie informacji do wszystkich znanych zainteresowanych producentów unijnych w celu zebrania istotnych danych, aby móc dokonać doboru próby. Jak wspomniano w pkt 5.2.1 zawiadomienia o wszczęciu, informacja ta była dostępna od daty wszczęcia dochodzenia w dokumentacji do wglądu zainteresowanych stron i nie umożliwiała wglądu w sytuację ekonomiczną respondentów. W rezultacie Komisja miała do dyspozycji wystarczającą ilość istotnych informacji, aby dobrać reprezentatywną próbę zgodnie z kryteriami zawartymi w art. 17 rozporządzenia podstawowego, nie mogła jednak dokonać selekcji przedsiębiorstw w oparciu o ich wyniki. W związku z tym powyższe twierdzenia zostały odrzucone.

(29)

Twierdzono ponadto, że próba powinna obejmować przedsiębiorstwa produkujące bioetanol z buraka cukrowego, ponieważ produkcja z tego surowca może być znacznie bardziej opłacalna niż np. z pszenicy. Chociaż argumentu tego nie uzasadniono, dostępne informacje wykazują, że bioetanol produkowany z buraka cukrowego stanowi jedynie małą część ogólnej produkcji unijnej – ok. 12 % w 2011 r. – oraz że dwa z przedsiębiorstw włączonych do próby częściowo wykorzystują buraki cukrowe jako surowiec do produkcji bioetanolu. Argumentacja ta została zatem odrzucona.

(30)

W oparciu o powyższe fakty uważa się, że próba dobrana do celów zbadania szkody w taki sposób, jak to wyjaśniono powyżej, jest reprezentatywna dla przemysłu unijnego.

(31)

Ze względu na potencjalnie dużą liczbę importerów uczestniczących w postępowaniu w zawiadomieniu o wszczęciu przewidziano możliwość zastosowania kontroli wyrywkowej odnośnie do importerów zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(32)

W terminie wyznaczonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania tylko trzech importerów przedstawiło wymagane informacje i zgodziło się na włączenie ich do próby. Ze względu na ograniczoną liczbę współpracujących importerów nie uznano kontroli wyrywkowej za konieczną.

(33)

Komisja wysłała kwestionariusze do wszystkich znanych zainteresowanych stron. Kwestionariusze przesłano więc do objętych próbą eksporterów/producentów w USA, do producentów unijnych objętych próbą, do trzech współpracujących importerów niepowiązanych w Unii oraz do wszystkich znanych użytkowników zainteresowanych dochodzeniem.

(34)

Odpowiedzi otrzymano od objętych próbą eksporterów/producentów w USA, objętych próbą unijnych producentów, dwóch niepowiązanych importerów i czterech użytkowników.

(35)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje przedłożone przez zainteresowane strony i uznane za niezbędne do ostatecznego stwierdzenia dumpingu, ustalenia wynikającej z niego szkody i oceny interesu Unii.

(36)

Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(37)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i szkody objęło okres od dnia 1 października 2010 r. do dnia 30 września 2011 r. Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od stycznia 2008 r. do końca OD („okres badany”).

(38)

Produktem, którego dotyczy postępowanie, jest bioetanol, nazywany czasem „etanolem paliwowym”, tj. alkohol etylowy produkowany z produktów rolnych (wymienionych w załączniku I do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej), skażony lub nieskażony, z wyjątkiem produktów zawierających ponad 0,3 % (m/m) wody mierzonej zgodnie z normą EN 15376, jak również alkohol etylowy produkowany z produktów rolnych (wymienionych w załączniku I do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej) w mieszankach z benzyną o zawartości alkoholu etylowego ponad 10 % (v/v), pochodzący z USA, obecnie objęty kodami CN ex 2207 10 00, ex 2207 20 00, ex 2208 90 99, ex 2710 12 21, ex 2710 12 25, ex 2710 12 31, ex 2710 12 41, ex 2710 12 45, ex 2710 12 49, ex 2710 12 51, ex 2710 12 59, ex 2710 12 70, ex 2710 12 90, ex 3814 00 10, ex 3814 00 90, ex 3820 00 00 oraz ex 3824 90 97.

(39)

Bioetanol może być produkowany z różnych surowców rolnych, takich jak trzcina cukrowa, burak cukrowy, ziemniaki, maniok i kukurydza. W USA dokonuje się rozróżnienia na podstawie różnych surowców, zgodnie z poniższym opisem:

(40)

Biopaliwo celulozowe (6) definiowane jest bardziej szczegółowo jako odnawialne paliwo otrzymane z dowolnej celulozy, hemicelulozy lub ligniny otrzymywanej z odnawialnej biomasy, charakteryzujące się emisją gazów cieplarnianych w cyklu życia biopaliwa, ustaloną przez administratora EPA, o co najmniej 60 % niższą niż referencyjna emisja gazów cieplarnianych w cyklu życia. Do biopaliw celulozowych zalicza się bioetanol celulozowy. Prowadzone są badania i projekty pilotażowe w dużym stopniu wspierane przez rząd federalny USA, mające na celu produkcję zaawansowanych biopaliw, zwłaszcza bioetanolu celulozowego produkowanego w szczególności z odpadów rolnych i leśnych. Według urzędników USA i publicznie dostępnych danych (7) produkcja tego typu bioetanolu osiągnie około 4 mld litrów w 2014 r. i ponad 50 mld litrów do 2021 r. Produkcja bioetanolu celulozowego podczas OD była znikoma.

(41)

W trakcie okresu objętego dochodzeniem aż do chwili obecnej głównym surowcem wykorzystywanym w USA była kukurydza, natomiast głównym surowcem wykorzystywanym w Unii jest pszenica.

(42)

Dochodzenie wykazało, że bioetanol jest zasadniczo sprzedawany w czystej postaci przedsiębiorstwom zajmującym się mieszaniem/przedsiębiorstwom handlowym, które mieszają go (8) z benzyną w szczególności w celu uzyskania wysokoprocentowych mieszanek, które są eksportowane lub sprzedawane na rynku krajowym w celu dalszego mieszania i wykorzystania jako paliwo. Mieszanie nie jest bardzo złożonym procesem i może być prowadzone w drodze mieszania produktów w specjalnych zbiornikach z dodaniem pożądanej procentowej ilości bioetanolu i benzyny.

(43)

Aby zidentyfikować różne rodzaje bioetanolu, mieszanin lub mieszanek bioetanolu wykorzystywanych na świecie, mieszanki paliwowe zawierające etanol są oznaczane liczbą „E” opisującą procentową zawartość etanolu paliwowego w objętości mieszanki. Na przykład E85 zawiera 85 % bezwodnego etanolu i 15 % benzyny. Niskoprocentowe mieszanki etanolu, od E5 do E25, są znane także jako gazohol, chociaż w międzynarodowej terminologii zastosowanie terminu gazohol odnosi się najczęściej do mieszanki E10. Mieszanek E10 lub o niższej liczbie E do roku 2011 używano w ponad dwudziestu krajach na całym świecie, na czele z USA, gdzie prawie całość detalicznej benzyny sprzedanej w 2010 r. była zmieszana z 10 % bioetanolu.

(44)

Dochodzenie wykazało, że wszystkie rodzaje bioetanolu uznaje się za biopaliwa na podstawie obecnego programu National Renewable Fuel Standard (RFS1) ustanowionego na mocy ustawy Energy Policy Act z 2005 r., którą zmieniono ustawę Clean Air Act poprzez ustanowienie pierwszej krajowej normy paliw odnawialnych. Kongres Stanów Zjednoczonych nałożył na Agencję Ochrony Środowiska Stanów Zjednoczonych (EPA) obowiązek koordynacji działań z Departamentem Energii Stanów Zjednoczonych, Departamentem Rolnictwa Stanów Zjednoczonych i zainteresowanymi stronami w celu opracowania oraz wdrożenia tego programu.

(45)

W wyniku prowadzonej polityki energetycznej USA jest od 2005 r. największym na świecie producentem bioetanolu, z udziałem w światowej produkcji wynoszącym 57,5 %. Ustalone przez EPA wymogi zapewniły w 2009 r. produkcję przynajmniej 11 mld galonów amerykańskich odnawialnych paliw, co miało w szczególności na celu dotrzymanie wartości docelowych ustanowionych przez ustawę o niezależności i bezpieczeństwie energetycznym z 2007 r. Produkcja na dużą skalę umożliwiła również producentom w USA wywóz bioetanolu na inne rynki, w tym do Unii.

(46)

W oparciu o oficjalne źródła, dane rynkowe i publicznie dostępne informacje (9) wszystkie rodzaje bioetanolu i bioetanolu w mieszankach, mianowicie mieszanki bioetanolu z benzyną mineralną, jak to objaśniono powyżej w motywie 43, produkowane w USA i sprzedawane tam na rynku krajowym lub wywożone, są uznawane za paliwa bioetanolowe i wchodzą w zakres pakietu prawodawczego dotyczącego efektywności energetycznej oraz energii odnawialnej i paliw alternatywnych w USA.

(47)

Stwierdzono, że wszystkie rodzaje bioetanolu i bioetanolu w mieszankach, objęte niniejszym dochodzeniem, pomimo możliwych różnic pod względem surowca wykorzystanego do produkcji lub różnic w procesie produkcji, mają takie same lub bardzo podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz są wykorzystywane do takich samych celów. Ewentualne różnice dotyczące produktu objętego postępowaniem nie mają wpływu na jego podstawową definicję, właściwości lub postrzeganie tego produktu przez różne podmioty.

(48)

Niektóre strony twierdziły, że definicja produktu objętego postępowaniem nie była jasna, w szczególności dlatego, że nie pozwalała odróżnić bioetanolu przeznaczonego do zastosowań jako paliwo od bioetanolu przeznaczonego do innych celów. Strony te twierdziły więc, że dochodzenie powinno obejmować etanol przeznaczony do wszystkich zastosowań i pochodzący ze wszystkich źródeł, włącznie z etanolem syntetycznym konkurującym z bioetanolem w wykorzystaniu do celów przemysłowych.

(49)

Inna strona twierdziła coś przeciwnego, a mianowicie, że dochodzenie powinno obejmować jedynie bioetanol przeznaczony do zastosowań jako paliwo, a więc bioetanol przeznaczony do celów przemysłowych powinien zostać wykluczony.

(50)

W tym kontekście zauważa się, że produkt objęty postępowaniem należy definiować przede wszystkim na podstawie jego podstawowych właściwości fizycznych, technicznych i chemicznych, a nie na podstawie sposobów jego wykorzystania i zastosowań. Produkt posiadający różne zastosowania może mieć takie same lub podobne podstawowe właściwości bez względu na jego późniejsze wykorzystanie i w pewnych okolicznościach może być konieczne pogłębienie analizy definicji produktu i zakresu produktu w świetle specyficzności sektora przemysłu i rynku.

(51)

W omawianym przypadku było jasne, że w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania nie zamierzano uwzględniać etanolu syntetycznego w definicji produktu. Etanol syntetyczny ma inne właściwości niż bioetanol i nie odpowiada powyższym kryteriom związanym z definicją produktu objętego postępowaniem. Żaden producent koncentrujący się na wytwarzaniu tego produktu nie uczestniczył w niniejszym dochodzeniu. Dlatego etanolu syntetycznego nie można uwzględnić w definicji produktu objętego postępowaniem i nie jest on objęty zakresem dochodzenia. Wbrew poczynionym przez niektóre strony sugestiom, wyjaśnienie to nie doprowadziło do zmiany zakresu dochodzenia ani definicji produktu objętego postępowaniem, nie miało ono też żadnych konsekwencji dla jakości wykorzystywanych danych.

(52)

Bioetanol przeznaczony do zastosowania jako paliwo i bioetanol przeznaczony do innych celów mogą mieć podobne cechy. W trakcie dochodzenia badano jednak występowanie dumpingu na poziomie przedsiębiorstw w USA produkujących lub mieszających bioetanol do zastosowania jako paliwo, mianowicie bioetanol przeznaczony do mieszanek paliwowych. Podobnie dochodzenie prowadzone u producentów unijnych skupione było na bioetanolu przeznaczonym do zastosowania jako paliwo, a nie do innych celów. Dlatego też bioetanol przeznaczony do innych zastosowań niż jako paliwo nie powinien być objęty zakresem tego dochodzenia.

(53)

Importerzy, którzy nie będą stosować przywożonego z USA bioetanolu jako paliwa, mają możliwość złożenia oświadczenia zgodnie z przepisami dotyczącymi końcowego przeznaczenia określonymi w art. 291 do 300 unijnego kodeksu celnego (10).

(54)

Ustalono, że bioetanol produkowany przez przemysł unijny i sprzedawany na rynku unijnym ma podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne jak bioetanol wywożony z USA do Unii.

(55)

Jak opisano powyżej w motywie 39, bioetanol można produkować z różnych surowców. Z dochodzenia nie wynika jednak, że rodzaj wykorzystanego surowca prowadzi do różnic w cechach produktu końcowego. Ustalono, że produkt objęty postępowaniem produkowany w USA głównie z kukurydzy i wywożony do Unii jest zamienny z produktem wytwarzanym głównie z pszenicy i sprzedawanym na terenie Unii przez unijnych producentów. Poza tym, nawet gdyby występowały jakiekolwiek różnice w zastosowaniu i postrzeganiu produktu przez operatorów i użytkowników na rynku bioetanolu, nie są one znaczące.

(56)

W związku z tym potwierdza się, że bioetanol produkowany i sprzedawany na terenie Unii oraz wywożony z USA produkt objęty postępowaniem należy traktować jako podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(57)

Niektórzy objęci próbą producenci z USA twierdzili, że bioetanol produkowany i sprzedawany na rynku USA nie jest podobny do produktu objętego postępowaniem, jako że nie odpowiada ściśle opisowi produktu zawartemu w zawiadomieniu o wszczęciu. Rzeczywiście, typy bioetanolu sprzedawane na rynku USA mają zawartość wody powyżej progu 0,3 % i odpowiadają raczej amerykańskiej normie ASTM, a nie EN 15376.

(58)

Dochodzenie wykazało jednak, że bioetanol produkowany do sprzedaży na rynku USA w dużej mierze posiada te same podstawowe fizyczne, chemiczne i techniczne cechy, co produkt objęty postępowaniem. Artykuł 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego stanowi, że produkt podobny niekoniecznie powinien przypominać pod wszystkimi względami produkt objęty postępowaniem, ale może to być produkt, który wprawdzie nie przypomina go pod każdym względem, ale którego właściwości ściśle odpowiadają właściwościom produktu objętego postępowaniem. Właśnie tak jest w przypadku bioetanolu sprzedawanego na rynku USA i bioetanolu wywożonego do Unii. Istnieją precedensy traktowania produktów jako podobne do produktu objętego postępowaniem, mimo występowania pewnych różnic (11).

(59)

Dlatego podjęto decyzję o zmianie tymczasowego ustalenia i uznaniu, że odpowiadający normie ASTM bioetanol sprzedawany na rynku USA jest produktem podobnym do produktu objętego postępowaniem w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(60)

Jak wyjaśniono w motywach 6–16 powyżej, w celu ustalenia ewentualnego występowania dumpingu dochodzeniem objęto z jednej strony producentów bioetanolu, a z drugiej przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem, które wywoziły produkt objęty postępowaniem na rynek unijny.

(61)

Zgodnie z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, rozporządzenie nakładające cło określa cło dla każdego dostawcy lub, jeżeli jest to niewykonalne, dla danego państwa dostawcy.

(62)

Niektórzy producenci twierdzili, że możliwa była identyfikacja i śledzenie ich produktów sprzedawanych przedsiębiorstwom w USA na wywóz, w szczególności do Unii. Powoływali się oni na proces certyfikacji przewidziany w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii, ale nie byli w stanie wskazać związku pomiędzy swoją sprzedażą na rynku USA i wywozem do UE dokonanym przez inne przedsiębiorstwa. Jak wspomniano w motywach 12 i 63, producenci ci nie znali również poziomu cen eksportowych do Unii.

(63)

W tym przypadku ustalono, że w związku ze strukturą sektora bioetanolu i sposobem, w jaki produkt objęty postępowaniem był produkowany, sprzedawany na rynku USA i wywożony do Unii, ustalenie indywidualnych marginesów dumpingu dla producentów w USA jest niewykonalne. Dokładniej rzecz ujmując, producenci ujęci w próbie z USA nie wywozili produktu objętego postępowaniem do Unii, a objęte dochodzeniem przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem zaopatrywały się w bioetanol u różnych producentów, mieszały go i sprzedawały w szczególności na wywóz do Unii, w związku z czym, wbrew temu, co twierdziły wspomniane wyżej strony, nie było możliwe indywidualne ustalenie wszystkich zakupów i porównanie normalnych wartości z odnośnymi cenami eksportowymi, nie było też możliwe ustalenie producenta w momencie wywozu do Unii. Ujmując to inaczej, każda wysyłka do Unii zawierała bioetanol wyprodukowany przez różnych producentów w USA, a nie tylko przez tych, którzy zostali ujęci w próbie. Ponadto dochodzenie wykazało też, że poziom cenowy stosowany przez producentów z USA ujętych w próbie w stosunku do ich klientów w USA nie był zgodny z ceną faktycznie płaconą lub należną za produkt objęty postępowaniem przy wywozie do Unii.

(64)

Dlatego uważa się, że należy ustalić margines dumpingu dla całego kraju.

(65)

Dla celów określenia wartości normalnej, zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, Komisja ustaliła najpierw, czy wielkość krajowej sprzedaży niezależnym klientom produktu objętego postępowaniem przez dwa współpracujące przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem była reprezentatywna, tj. czy całkowita wielkość takiej sprzedaży stanowiła co najmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży eksportowej do Unii w OD.

(66)

Ponieważ sprzedaż produktu podobnego na rynku krajowym występowała w wystarczających ilościach, wartość normalna została ustalona na podstawie ceny płaconej lub należnej dwóm wspomnianym wcześniej przedsiębiorstwom handlowym/przedsiębiorstwom zajmującym się mieszaniem w zwykłym obrocie handlowym przez niezależnych odbiorców w USA.

(67)

Współpracujące przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem dostarczyły dane, które umożliwiły ustalenie ceny eksportowej na podstawie ich cen, które obecnie są płacone lub należne, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. Dla transakcji, w przypadku których przywóz dokonywany był za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego, cena eksportowa została ustalona na podstawie ceny pierwszej odsprzedaży dokonanej przez powiązane przedsiębiorstwo handlowe niezależnym klientom w Unii, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

(68)

W odniesieniu do sprzedaży dokonywanej poprzez powiązane przedsiębiorstwo handlowe w Szwajcarii, koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne („koszty SG&A”) i zysk nie były odejmowane od ceny eksportowej, jako że nie były uważane za koszty pomiędzy przywozem a odsprzedażą w Unii. W dochodzeniu ustalono, że główna działalność powiązanego przedsiębiorstwa handlowego polegała na zarządzaniu płynnością działu handlu cukrem, do którego należą biopaliwa, i zabezpieczaniu przed nieodłącznym ryzykiem związanym z handlem produktami rolnymi poprzez stosowanie instrumentów pochodnych zarówno na rynku pozagiełdowym, jak i na regulowanych rynkach finansowych.

(69)

Niektórzy producenci z USA twierdzili, że stałą praktyką instytucji jest stosowanie ceny stosowanej przez eksportera w stosunku do pierwszego niezależnego klienta jako ceny eksportowej do celów obliczania dumpingu. W niniejszym przypadku ceną tą byłaby cena sprzedaży stosowana przez producentów z USA w odniesieniu do niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem w USA. Jak wspomniano w motywach 62 i 63 powyżej, żaden z producentów bioetanolu w USA nie wywoził jednak produktu objętego postępowaniem do Unii. Nie byli oni również świadomi poziomu cen wywozu do UE. Dlatego nie można użyć ich ceny krajowej, ponieważ nie jest ceną eksportową płaconą lub należną za produkt objęty postępowaniem w Unii. W związku z tym przytoczone twierdzenia wspomnianych producentów nie mogą zostać uwzględnione.

(70)

Porównanie pomiędzy średnią ważoną wartością normalną a średnią ważoną ceną eksportową dla poszczególnych typów produktów, ustalonymi dla współpracujących przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem dokonane zostało na podstawie ceny ex-works, z uwzględnieniem, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, różnic spowodowanych czynnikami, co do których wykazano, że wpływają one na ceny i porównywalność cen. Jedno przedsiębiorstwo handlowe/przedsiębiorstwo zajmujące się mieszaniem twierdzi, że dane dotyczące sprzedaży krajowej nie były reprezentatywne. Ponieważ przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem nie dostarczyły danych obejmujących całą sprzedaż krajową, wyliczenie opiera się na danych dostarczonych w kwestionariuszu i uzyskanych podczas wizyty na miejscu.

(71)

Jedno przedsiębiorstwo handlowe/przedsiębiorstwo zajmujące się mieszaniem twierdzi, że obliczenie ceny sprzedaży krajowej powinno opierać się na danych rynku kasowego z giełdy NYMEX. Zdaniem Komisji bardziej wiarygodne są sprawdzone dane uzyskane od dwóch przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem.

(72)

Poczyniono w tym celu odpowiednie korekty uwzględniające w uzasadnionych przypadkach różnice w kosztach transportu, ubezpieczenia, ładowania, przeładunku i w kosztach dodatkowych

(73)

Produkt objęty postępowaniem i produkt podobny mają ten szczególny charakter, że przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem otrzymały w OD dotację na sprzedaż swoich mieszanek zawierających bioetanol, głównie w formie obniżek podatku akcyzowego. Metoda stosowana do ustalenia wartości normalnej i ceny eksportowej jest metodą, w której rzeczywiste ceny sprzedaży na rynku krajowym i na wywóz, stosowane przez wspomniane przedsiębiorstwa, są w pełni uwzględniane. Dlatego porównanie sprzedaży dokonanej przez przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem na rynku USA i cen eksportowych w celu obliczenia poziomu dumpingu dla produktu objętego postępowaniem eliminuje wszelki ewentualny wpływ dotacji na cenę, jako że dotacja ta dotyczyła w OD zarówno sprzedaży krajowej, jak i eksportowej. Jedno przedsiębiorstwo handlowe/przedsiębiorstwo zajmujące się mieszaniem twierdziło, iż nie otrzymało dotacji na swoją sprzedaż krajową. Nie przedstawia ono jednak na to dowodów; twierdzenie to trudno również pogodzić z informacjami dotyczącymi stosowania subwencji dostarczonymi przez władze USA.

(74)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego średnią ważoną wartość normalną poszczególnych rodzajów produktu porównano ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiadającego rodzaju produktu objętego postępowaniem. W oparciu o to porównanie stwierdzono, że współpracujące niepowiązane przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem praktykowały dumping.

(75)

W oparciu o zagregowane dane współpracujących niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem ustalono średni ważony margines dumpingu w wysokości 9,5 %, który stanowi ogólnokrajowy margines dumpingu dla USA.

(76)

Niektórzy z objętych próbą producentów w USA oświadczyli, że w przypadku nałożenia środków antydumpingowych oczekują ustalenia dla nich indywidualnego marginesu stawki celnej. W świetle faktów opisanych w motywach 6–16 oraz argumentacji zawartej w motywach 60–64 powyżej twierdzenia tego nie można przyjąć, jako że dochodzenie potwierdziło, że dla przedsiębiorstw tych, szczególnie ponieważ nie dokonywały one w OD wywozu do Unii, nie było możliwe śledzenie ich produktów przy wywozie do Unii i nie miały one w zasadzie wiedzy na temat czasu wywozu ani ceny płaconej bądź należnej od importerów unijnych. Dlatego nie można było dla tych producentów wiarygodnie ustalić ceny eksportowej ani marginesu dumpingu.

(77)

Niektórzy producenci poprosili o więcej informacji na temat obliczania dumpingu dla dwóch przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem. Powinno się jednak wziąć pod uwagę, że z jednej strony dane, o które poproszono, zawierają tajemnice handlowe i z tego powodu nie mogą być ujawniane innym podmiotom niż zainteresowana strona. Z drugiej strony do stałych praktyk instytucji należy ujawnianie wszystkim stronom ogólnej metody stosowanej do ustalania dumpingu, bez wykorzystanych w obliczeniach indywidualnych danych. Metoda ta opisana została w informacji o ostatecznych ustaleniach rozesłanej do wszystkich stron.

(78)

Poziom produkcji unijnej ustalony został na podstawie raportu rynkowego dostarczonego w trakcie dochodzenia przez skarżącego. Określoną w tym raporcie całkowitą produkcję unijną produktu podobnego porównano z informacjami dostarczonymi przez 17 współpracujących producentów unijnych. Pomiędzy danymi z obu źródeł stwierdzono niewielką różnicę, która wynosiła około 5 %. Różnicę tę uzasadnia się brakiem dostarczenia danych przez niektórych względnie niewielkich niewspółpracujących producentów unijnych. Na tej podstawie oszacowano całkowitą produkcję unijną w OD na 3,42 mln ton. Producenci unijni, reprezentujący łączną produkcję unijną, stanowią przemysł unijny w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i będą oni zwani dalej „przemysłem unijnym”.

(79)

Poziom zużycia w Unii ustalony został na podstawie całkowitej produkcji przemysłu unijnego, z dodaniem wielkości przywozu z państw trzecich, ustalonej w oparciu o najlepsze dostępne statystyki i z pomniejszeniem o różnicę w poziomie zapasów i zgłoszoną przez przemysł unijny wielkość wywozu. Niektóre strony twierdziły, że statystyki użyte do ustalenia poziomu zużycia nie były kompletne, ponieważ znaczący przywóz bioetanolu z państw trzecich, szczególnie w OD, nie został uwzględniony. Strony te uważały również, że wielkość przywozu z USA została przez Komisję zawyżona i dane dotyczące wielkości zużycia i udziału w rynku były w związku z tym niewiarygodne.

(80)

Uwagi te zostały poddane analizie i porównane z dostępnymi danymi. Odnośnie do przywozu z innych państw, strony nie przedstawiły żadnych dowodów na wielkość przywozu produktu objętego postępowaniem. Przywóz z innych państw został niemniej jednak uwzględniony przy ustalaniu wielkości przywozu. W odniesieniu do przywozu z USA stwierdzono błąd pisarski w obliczeniach dotyczących OD. Wielkość przywozu została w związku z tym ponownie zbadana i w razie potrzeby skorygowana. Nie miało to jednak wpływu na dokonane ustalenia co do wystąpienia szkody i oceny związku przyczynowo-skutkowego.

(81)

Odnośnie do przywozu produktu objętego postępowaniem należy podkreślić, że dla produktu objętego postępowaniem nie ma odrębnych kodów Nomenklatury scalonej. Ponadto w przypadkach, w których produkt objęty postępowaniem może być zgłaszany organom celnym, kody Nomenklatury scalonej obejmują dodatkowo inne produkty niż ten objęty postępowaniem.

(82)

W odniesieniu do przywozu mieszanek bioetanolu, ze zweryfikowanych odpowiedzi niepowiązanych importerów na pytania zawarte w kwestionariuszu wynika, że większość przywozu zgłoszona została z kodem TARIC 3824909799. Nie można jednak uzyskać z Eurostatu danych na temat wielkości przywozu, ponieważ ten kod TARIC obejmuje dodatkowo inne produkty chemiczne niż ten objęty postępowaniem.

(83)

Odnośnie do przywozu zgłoszonego z kodami Nomenklatury scalonej 2207 10 00 i 2207 20 00 nie było możliwe rozróżnienie pomiędzy produktem objętym postępowaniem a produktami nieobjętymi nim ze względu na brak wystarczających informacji o przywożonym produkcie.

(84)

Dlatego też, wobec braku dostępnych w Eurostacie pełnych danych na temat przywozu, podjęto decyzję o wykorzystaniu również innych źródeł informacji w celu ustalenia wielkości przywozu produktu objętego postępowaniem na rynek unijny.

(85)

Uznano, że do celów najlepszego oszacowania przywozu pochodzącego z USA produktu objętego postępowaniem najbardziej wiarygodną podstawą będą statystyki dostarczone przez Komisję Handlu Międzynarodowego USA. Zgłoszone wielkości wywozu odpowiadają amerykańskim kodom taryfowym 22071060 oraz 22072000.

(86)

Aby oszacować wielkość tego przywozu, przyjęto racjonalne podejście i do ustalenia wielkości przywozu na rynek unijny z USA uwzględniono wszystkie ilości zgłoszone przez Komisję Handlu Międzynarodowego USA.

(87)

Ustalenia dotyczące przywozu do Unii produktu pochodzącego z Brazylii oparte były na następujących źródłach informacji: raporty sporządzone przez Agencję Zjednoczonego Królestwa ds. Paliw Odnawialnych – w odniesieniu do przywozu do Zjednoczonego Królestwa; dane ze szczegółowych celnych baz danych dotyczących przywozu, otrzymane od Niderlandów, Szwecji, Finlandii i od Eurostatu. Dla Niderlandów, Szwecji i Finlandii wielkość przywozu ustalono na podstawie nazw importerów i eksporterów i, jeśli było to możliwe, na podstawie opisu produktu. Aby ustalić wielkość przywozu, przyjęto konserwatywne podejście. Przy przeprowadzaniu obliczeń uwzględniono wszystkie zgłoszone ilości.

(88)

Do oszacowania wielkości pozostałego przywozu do Unii, w odniesieniu do innych państw członkowskich niż wymienione w motywie 87, wykorzystano dane Eurostatu. Dokonano korekty wielkości przywozu na podstawie procentowego udziału bioetanolu wykorzystywanego w Unii jako paliwo. Źródło tej korekty podane zostało w skardze. Udział procentowy otrzymano z rocznego bilansu alkoholu etylowego, opublikowanego przez Komisję Europejską (12). Udział procentowy bioetanolu użytego w Unii jako paliwo wyniósł 54 % w 2008 r., 66 % w 2009 r. i 68 % w 2010 r. Udział procentowy w 2010 r. użyty został do celów ustalenia odnośnego przywozu w OD.

(89)

Do oszacowania przywozu z innych źródeł wykorzystano dane Eurostatu i dane ze szczegółowych celnych baz danych dotyczących przywozu, otrzymane od Niderlandów, Szwecji i Finlandii. Wykorzystano tę samą metodologię co przy ustalaniu wielkości przywozu z Brazylii.

(90)

Do obliczania średniej ceny jednostkowej CIF dla przywozu z USA i z Brazylii jako źródło informacji wykorzystano dane ze szczegółowych celnych baz danych dotyczących przywozu, otrzymane od Niderlandów, Szwecji i Finlandii. Dla USA wykorzystano także dane ze zweryfikowanego kwestionariusza niepowiązanego importera. Średnie ceny CIF dla USA w latach 2008 i 2009 ustalono na podstawie zgłoszonych dla tych lat przez Komisję Handlu Międzynarodowego USA średnich cen, wyrażonych w stosunku do średniej ceny jednostkowej CIF otrzymanej dla 2010 r..

(91)

Różnice w stanie zapasów ustalono na podstawie informacji przemysłu unijnego dostarczonych przez skarżącego.

(92)

Na tej podstawie stwierdzono, że konsumpcja w Unii kształtowała się następująco:

(93)

W okresie badanym zużycie unijne wzrosło znacząco – o 29 %. Do wzrostu tego przyczyniło się wdrożenie w państwach członkowskich dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii, w której ustanowiono cele wzrostu dla wykorzystania energii odnawialnych.

(94)

Pod względem ilości, udziału w rynku i ceny, przywóz do Unii z USA kształtował się w okresie badanym w następujący sposób:

(95)

Przywóz z USA znacząco wzrósł w okresie badanym pod względem wielkości, z 63 406 ton do 686 185 ton. Podobnie znacząco wzrósł w tym okresie udział eksporterów z USA w rynku unijnym, z 1,9 % do 15,7 %.

(96)

Chociaż średnie ceny przywozu z USA wzrosły w okresie badanym o 6 %, jak to wyjaśniono w motywie 117 poniżej, ceny eksporterów z USA były stale niższe od średnich cen producentów unijnych. To systematyczne podcięcie cenowe praktykowane przez eksporterów z USA tłumaczy znaczący wzrost udziału w rynku, jaki osiągnęli oni w okresie badanym.

(97)

W celu oceny podcięcia cenowego w OD porównano średnie ważone ceny sprzedaży dla poszczególnych rodzajów produktów objętych próbą producentów unijnych na rzecz niepowiązanych klientów na rynku unijnym, dostosowane do poziomu cen ex-works, z odpowiadającymi im średnimi ważonymi cenami poszczególnych typów danego produktu eksporterów z USA dla pierwszego niezależnego nabywcy na rynku unijnym, ustalonymi na bazie CIF. Aby umożliwić uczciwe porównanie cen, na amerykańskie ceny naniesiono odpowiednie korekty odpowiadające aktualnym opłatom celnym i kosztom ponoszonym po przywozie.

(98)

Wyniki tego porównania, wyrażone jako odsetek cen sprzedaży objętych próbą producentów unijnych w okresie objętym dochodzeniem, wykazały istnienie trwałego podcięcia cenowego średnio o 5,6 %. To podcięcie cenowe pokazuje presję cenową, jaka spowodowana była przywozem z państwa objętego postępowaniem na rynek unijny, w szczególności w OD.

(99)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego badanie wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł unijny zawierało ocenę wszystkich wskaźników gospodarczych użytych do oceny stanu przemysłu unijnego w okresie badanym.

(100)

Analiza szkody w odniesieniu do danych makroekonomicznych, takich jak produkcja, zdolność produkcyjna, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku, wzrost, zapasy, zatrudnienie, wydajność i wielkość marginesu dumpingu, oparta jest na danych dla całego przemysłu unijnego ze stowarzyszenia ePURE.

(101)

Analiza szkody w odniesieniu do danych mikroekonomicznych, takich jak ceny, rentowność, przepływ środków pieniężnych, inwestycje, zwrot z inwestycji, zdolność pozyskiwania kapitału, płace oraz zapasy, dokonana została w oparciu o dane dostarczone przez objętych próbą producentów unijnych w sprawdzonych odpowiedziach na kwestionariusz.

(102)

Produkcja bioetanolu jest w Unii nadal w fazie rozruchu. Aby odpowiedzieć na wzrastający w Unii popyt, przedsiębiorstwa dokonały ostatnio inwestycji w nowe instalacje produkcyjne lub zwiększyły dostępne moce produkcyjne. Fakt, że w okresie badanym produkcję podjęły nowe przedsiębiorstwa, doprowadził do pozytywnej ewolucji takich wskaźników, jak produkcja, zdolność produkcyjna, wielkość sprzedaży i zatrudnienie.

(103)

Dochodzenie wykazało również, że aby osiągnąć normalny poziom produkcji, ten typ działalności przemysłowej wymaga pewnego czasu, od dwóch do trzech lat od momentu rozpoczęcia.

(104)

W rezultacie dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii produkcja unijna wzrosła znaczne w okresie badanym o około 57 %. W latach 2008–2010 produkcja unijna wzrosła o 36 %, ale później wskaźnik wzrostu znacznie się obniżył i w OD wynosił jedynie 3,5 % w porównaniu z rokiem 2010.

(105)

Moce produkcyjne wzrosły w okresie badanym o 37 % i podlegały tym samym trendom co produkcja.

(106)

Wykorzystanie mocy produkcyjnych wzrosło w okresie badanym o 14 %, a wzrost ten osiągnięty został na początku okresu badanego. Ze względu na fazę rozruchu niektórych producentów unijnych w 2009 r. oczekiwano, że wykorzystanie mocy produkcyjnych powinno jeszcze bardziej wzrosnąć, jako że producenci potrzebują normalnie od dwóch do trzech lat od fazy rozruchu, aby osiągnąć normalny poziom produkcji, tak jak to wyjaśniono w motywie 103 powyżej. Tak się jednak nie stało.

(107)

Dochodzenie potwierdziło zatem, że kilka przedsiębiorstw w UE podjęło produkcję na początku lub w trakcie okresu badanego ze względu na oczekiwaną publikację dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii. Spowodowało to pozytywne zmiany, szczególnie w odniesieniu do wyżej wspomnianych czynników szkody, zwłaszcza w okresie do 2010 r. Sytuacja na rynku unijnym uległa jednak zmianie, która zbiegła się w czasie z nagłym pojawieniem się przywozu po cenach dumpingowych z USA w 2010 r. i spodziewany w OD wzrost działalności nie nastąpił.

(108)

Wielkość sprzedaży przemysłu unijnego wzrosła o 59 % i w okresie badanym zyskano 13,8 punktu procentowego udziału w rynku. Wielkość sprzedaży stale rosła między 2008 r. i 2010 r., ale między 2010 r. i OD rosła ona mniej niż zużycie, które w tym okresie wzrosło o 6,8 %.

(109)

Podobnie udział w rynku przemysłu unijnego wzrastał do 2010 r., lecz później zmniejszył się w OD. W okresie między 2010 r. a OD, podczas gdy prawie podwoił się udział w rynku przywozu z USA, zyskując 7,2 punktu procentowego, przemysł unijny stracił 2,2 punktu procentowego.

(110)

W okresie badanym zużycie unijne wzrosło znacząco – o 29,2 %. Pomimo iż wielkość sprzedaży i udział w rynku również wzrosły w tym okresie, przemysł unijny nie skorzystał w pełni z tego wzrostu zużycia, zwłaszcza od 2010 r. Od 2010 r. do OD przemysł unijny dotknęło spowolnienie tempa wzrostu wielkości sprzedaży i udział w rynku zmniejszył się w porównaniu z poprzednimi latami.

(111)

Niektóre strony twierdziły, że tendencja wzrostowa pokazywana przez niektóre wskaźniki w okresie badanym nie odzwierciedla sytuacji przemysłu, który poniósł szkodę. Jak to wyjaśniono powyżej, dochodzenie wykazało jednak, że spowolnienie wzrostu przemysłu unijnego w 2010 r. i w OD zbiegło się w czasie z nagłym wzrostem taniego dumpingowego przywozu z USA.

(112)

Zatrudnienie wzrosło w okresie badanym o 9 %. Dokładniej rzecz ujmując, wzrosło ono o 8 % od 2008 r. do 2010 r., lecz w OD zwiększyło się jedynie marginalnie o 1 %. Odzwierciedla to tendencję wzrostu zdolności produkcyjnej i produkcji w Unii.

(113)

Wydajność siły roboczej przemysłu unijnego mierzona była jako wielkość produkcji na osobę zatrudnioną w ciągu jednego roku. Zwiększyła się ona znacznie w okresie badanym o 44 %, co odzwierciedla zdobyte doświadczenie i wzrost efektywności w fazie rozruchu i po niej.

(114)

Jeżeli uwzględni się wielkość, udział w rynku oraz ceny przywozu po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, wpływu ustalonych w OD marginesów dumpingu na przemysł unijny nie można uznać za nieistotny.

(115)

Zagadnienie to nie jest w tym przypadku istotne ze względu na brak skutków wcześniejszego dumpingu.

(116)

W okresie badanym ceny przemysłu unijnego wzrosły ogólnie o 9 %. Obniżyły się one w 2009 r. w porównaniu z 2008 r., lecz następnie stale wzrastały do końca OD. Dochodzenie wykazało jednak, że podwyżki cen nie były wystarczające, aby przemysł unijny mógł pokryć swoje koszty. Różnica pomiędzy cenami sprzedaży i kosztami dalej wzrastała, szczególnie w OD. Sytuacja ta zbiegła się w czasie ze zwiększonym tanim, dumpingowym przywozem z USA na rynek unijny.

(117)

Dochodzenie wykazało, że ceny przemysłu unijnego pozostawały w okresie badanym wyższe (nawet o 23 %) niż ceny dumpingowego przywozu z USA.

(118)

Rentowność przemysłu unijnego ustalono zarówno w kwotach bezwzględnych (zysk netto przed opodatkowaniem), jak i przedstawiając zysk lub stratę netto jako odsetek obrotów ze sprzedaży produktu podobnego. Rentowność przemysłu unijnego była w okresie badanym ujemna, z wyjątkiem 2009 r., kiedy to przedsiębiorstwom objętym próbą udało się osiągnąć równowagę.

(119)

Zwrot z inwestycji podlegał tym samym trendom, wyraźnie nie osiągając poziomu, który umożliwiłby przemysłowi unijnemu przetrwanie.

(120)

Przepływ środków pieniężnych był ujemny w 2008 r. i poprawił się w latach 2009 i 2010. Podczas OD przepływ środków pieniężnych zaczął jednak ponownie maleć, co odzwierciedlało zmniejszającą się zdolność samofinansowania przez przemysł unijny swojej działalności.

(121)

Zmiany rentowności, przepływu środków pieniężnych i stopy zwrotu z inwestycji w okresie badanym ograniczyły zdolność przemysłu unijnego do inwestycji w swoją działalność i jej rozwój, co wyraźnie wykazane zostało przez wynoszący 93 % spadek inwestycji w tym okresie.

(122)

Płace wzrosły w okresie badanym o 32 %, co odzwierciedla wzrost wydajności pracowników.

(123)

W okresie badanym poziom zapasów zmniejszył się nieznacznie.

(124)

W toku dochodzenia wykazano, że gwałtowny wzrost przywozu po niskich, dumpingowych cenach na rynek unijny nastąpił w 2010 r., a szczególnie w OD. W okresie tym niektóre wskaźniki szkody dotyczące sytuacji gospodarczej przemysłu unijnego poprawiły się, lecz wzrost nie odpowiadał zwiększonemu zużyciu w badanym okresie i poprawa nie była w związku z tym wystarczająca, by pozwolić przemysłowi unijnemu na rozwijanie działalności.

(125)

Tak jak to zazwyczaj ma miejsce w przypadku nowej i rozwijanej działalności, niektóre wskaźniki, takie jak wielkość sprzedaży, produkcja i wykorzystanie mocy produkcyjnych, wykazały w okresie badanym tendencję wzrostową. Tłumaczy się to wejściem w tym okresie nowych producentów unijnych na rynek. Niemniej jednak dochodzenie wykazało, że od 2010 r., kiedy nastąpił nagły tani przywóz, sytuacja na rynku unijnym nie umożliwiła producentom unijnym osiągnięcia wystarczającego poziomu produkcji oraz poziomu cen, aby rozwinąć i utrzymać ważne inwestycje poczynione w okresie badanym.

(126)

Stwierdzono, że tani przywóz spowodował dla przemysłu unijnego trwałe podcięcie cenowe. Poziom cen nie umożliwił przemysłowi unijnemu pokrycia kosztów i osiągnięcia niezbędnego przepływu środków pieniężnych i zysków, koniecznych do rozwijania działalności.

(127)

W istocie wskaźniki szkody związane z wynikami finansowymi przemysłu unijnego, takie jak rentowność, przepływ środków pieniężnych i zwrot z inwestycji, pogorszyły się lub pozostały znacznie poniżej normalnego poziomu. Pogorszyło to znacznie zdolność przemysłu unijnego do pozyskania kapitału i dalszego inwestowania w działalność.

(128)

W związku z powyższym uznano, że przemysł unijny poniósł w OD znaczącą szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(129)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 i 6 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy przywóz po cenach dumpingowych produktu objętego postępowaniem pochodzącego z państwa, którego dotyczy postępowanie, spowodował szkodę dla przemysłu unijnego. Zbadano znane czynniki, inne niż przywóz towarów po cenach dumpingowych, które mogły w tym samym czasie powodować szkodę dla przemysłu unijnego, aby sprawdzić, czy nie przypisano temu przywozowi ewentualnej szkody spowodowanej innymi czynnikami.

(130)

Jak wspomniano wyżej, w badanym okresie zużycie unijne wzrosło znacząco o 29,2 %. Przywóz po cenach dumpingowych z państwa objętego postępowaniem wzrósł jednak znacząco pod względem wielkości, tj. z 1,9 % udziału w rynku unijnym na początku okresu badanego do 15,7 % w OD. Spowodowało to wyraźną presję na przemysł unijny, szczególnie od 2010 r. do końca OD, kiedy przywóz ten zwiększył się ponaddwukrotnie. Od 2010 r., a w szczególności w OD, występował na rynku unijnym tani przywóz w wielkich ilościach z USA, który podcinał ceny stosowane przez przemysł unijny. Sytuacja ta uniemożliwiła w OD przemysłowi unijnemu planowany rozwój.

(131)

Niektóre strony twierdziły, że sytuacja przemysłu unijnego właśnie od 2010 r. poprawiła się, co zbiegło się w czasie z podwojeniem przywozu z USA. Jak to wyjaśniono powyżej w motywach 102 i 107, fakt, że wielu producentów unijnych rozpoczęło wchodzenie na rynek w okresie badanym, spowodował wystąpienie pozytywnych tendencji w odniesieniu do niektórych czynników szkody, takich jak produkcja i wielkość sprzedaży. Przemysł unijny stracił jednak w OD udziały w rynku w porównaniu z 2010 r., a w tym samym czasie na rynku unijnym nastąpił największy przyrost przywozu z USA po cenach dumpingowych. Występowanie podcięcia cenowego i presja cenowa spowodowały pogorszenie ogólnej sytuacji finansowej przemysłu unijnego, a szczególnie rentowności.

(132)

Tani przywóz odegrał więc znaczącą rolę w istotnej szkodzie, jaką poniósł przemysł unijny w OD.

(133)

Zbadano następujące znane czynniki, inne niż przywóz po cenach dumpingowych, które mogły działać na szkodę przemysłu unijnego, aby upewnić się, że żadna szkoda wynikająca z tych innych czynników nie została przypisana przywozowi po cenach dumpingowych: przywóz z innych państw, wyniki eksportowe przemysłu unijnego, wpływ kryzysu gospodarczego oraz inne czynniki, takie jak wahania cen surowców, kształtowanie się popytu i domniemane wewnętrzne problemy unijnych przedsiębiorstw.

(134)

Według dostępnych informacji, poza Brazylią nie było innych państw wywożących do Unii w okresie badanym produkt objęty postępowaniem w znaczących ilościach. Ceny przywozu z Brazylii utrzymały się na wyraźnie niższym poziomie niż ceny producentów unijnych. Przywóz z Brazylii wykazywał jednak w okresie badanym wyraźną tendencję spadkową pod względem wielkości (-81 %) i udziału w rynku (-25,8 %). W rezultacie, jako że wielkość przywozu zmalała w OD do tak niskiego poziomu, nie można uważać, że zerwał on związek przyczynowy między tanim przywozem z USA i szkodą poniesioną w OD przez przemysł unijny.

(135)

Strony twierdziły, że przywóz z Brazylii utrzymywał się w całym OD powyżej poziomu de minimis i że był on dokonywany na rynek unijny po cenach dumpingowych. Strony twierdziły również, że przywóz z USA przejął jedynie udział w rynku przywozu z Brazylii. Z powyższego powodu, zdaniem tych stron, nie można uważać przywozu z USA za przyczynę istotnej szkody poniesionej przez przemysł unijny.

(136)

Jak to wyjaśniono powyżej, przywóz z Brazylii w okresie badanym znacząco spadł. Jego udział w rynku zmalał z 30,3 % do 4,5 % w czasie, gdy znacząco wzrosło zużycie. Z uwagi na poziom cenowy stosowany przez brazylijskich eksporterów na rynku unijnym nie można wykluczyć, że obecność bioetanolu z Brazylii przyczyniła się w pewnym stopniu do szkody poniesionej przez przemysł unijny. Uważa się jednak, iż przywóz ten zredukowany został w OD do takiego poziomu, że nie można go traktować jako głównej przyczyny tej szkody. W istocie bowiem, w okresie między 2010 r. a OD, podczas gdy przywóz z Brazylii spadł o 200 000 ton, przywóz po cenach dumpingowych z USA wzrósł o ponad 330 000 ton. Uznaje się w związku z tym, iż obecność na rynku unijnym bioetanolu z Brazylii, szczególnie w OD, nie może być wystarczająca, aby zerwać związek przyczynowy ustalony między przywozem po cenach dumpingowych z USA i szkodliwą sytuacją dla przemysłu unijnego w tym okresie.

(137)

Dochodzenie wykazało, iż w OD wywożone były przez przemysł unijny małe ilości bioetanolu po cenach znacznie wyższych niż praktykowane na rynku unijnym. W związku z tym stwierdzono, że wyniki eksportowe nie są czynnikiem, który mógłby zanegować związek przyczynowy między szkodą poniesioną przez przemysł unijny i przywozem po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie.

(138)

Nie stwierdzono, że kryzys gospodarczy miał negatywny wpływ na przemysł unijny. Największy wzrost zużycia bioetanolu w Unii nastąpił w 2009 r., który ogólnie uważa się za najgorszy rok kryzysu gospodarczego. W tym samym okresie producenci unijni odnotowali również wzrost produkcji i sprzedaży.

(139)

Ze względu na przytoczone powyżej fakty uważa się, iż kryzys gospodarczy nie zerwał związku przyczynowego między tanim przywozem z państwa objętego postępowaniem i istotną szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(140)

Strony przedstawiły również inne czynniki, które mogły zerwać ten związek przyczynowy, takie jak wahania cen surowców, kształtowanie się popytu, który był niższy niż oczekiwano, unijne ramy prawne, rzekomo niekorzystne dla producentów unijnych, oraz pewne domniemane wewnętrzne problemy producentów unijnych.

(141)

Odnośnie do wahań cen surowców stwierdzono, że zarówno ceny kukurydzy, jak i pszenicy były w okresie badanym niestabilne. Dochodzenie wykazało, iż większość producentów zabezpiecza się jednak przed takim ryzykiem poprzez szczególne mechanizmy ustalania cen u dostawców lub za pośrednictwem rynków finansowych. W związku z powyższym, nawet jeśli ceny surowców wahały się, szczególnie od 2008 r. do 2010 r., kiedy to cena kukurydzy była niższa od ceny pszenicy, ceny surowców były w drugiej połowie OD mniej więcej te same. Oznacza to, że wszelkie różnice cenowe zredukowane są do minimum i nie mają trwałego charakteru.

(142)

Niektóre strony twierdziły, że wdrożenie dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii w państwach członkowskich było zbyt powolne i że zużycie nie dorównywało wyznaczonym w tej dyrektywie celom. Nawet jednak jeśli początkowe cele nie zostały w okresie badanym w pełni osiągnięte, fakt, że zużycie znacząco wzrosło o 29,2 %, stanowi pozytywny czynnik, którego nie można pominąć w analizie. Domniemane powolne wdrożenie dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii nie może w każdym razie być uzasadnieniem obecności na rynku unijnym dużych ilości taniego przywozu po cenach dumpingowych, podcinającego ceny przemysłu unijnego i będącego przyczyną poniesionej przez ten przemysł szkody. Dlatego też powyższe twierdzenie zostaje odrzucone.

(143)

Strony twierdziły również, że sam przemysł unijny, ze względu na niepewność prawną, nie mógł zaspokoić unijnego popytu, a system certyfikacji jest bardzo powolny i osłabia korzyści posiadających certyfikat producentów unijnych. Na koniec niektóre strony twierdziły, że fakt, iż wielu producentów unijnych borykało się z okresie badanym z wewnętrznymi problemami, stanowi wyjaśnienie wszelkich poniesionych przez nich szkód. Twierdzenia te nie zostały jednak poparte argumentami, a dochodzenie nie potwierdziło ich zasadności. Należy niemniej jednak zaznaczyć, że dochodzenie wykazało, iż domniemany obniżony poziom produkcji unijnej był głównie uzasadniony niskim poziomem cen sprzedaży na rynku unijnym, który to poziom był spowodowany głównie gwałtownym wzrostem taniego przywozu z USA podcinającego ceny producentów unijnych, szczególnie w OD. Wydaje się, że producenci unijni nie mieli innego wyboru niż zatrzymanie produkcji, jako że ceny nie pozwalały im nawet na pokrycie kosztów surowca, szczególnie w OD. Dlatego też wspomniane wyżej nieuzasadnione twierdzenia nie mogą zanegować związku przyczynowego między przywozem po cenach dumpingowych i szkodliwą sytuacją dla przemysłu unijnego w OD.

(144)

Stwierdzono w związku z tym, że wspomniane wyżej czynniki nie mogły zerwać związku przyczynowego między szkodą poniesioną przez przemysł unijny i przywozem po cenach dumpingowych z USA.

(145)

Strony zwracają poza tym uwagę na fakt, iż znaczna ilość przywozu w OD zgłaszana była pod pozycją CN 3824, która objęta jest niską stawką celną. Po zakończeniu OD poziom odpowiednich stawek celnych został podniesiony. Strony te uważają, że szkoda spowodowana była nie przez dumping, lecz przez niską stawkę celną. W tym względzie wystarczy stwierdzić, że stawki celne mogą zawsze ulec zmianie, dlatego argumentu tego nie można użyć do zakwestionowania zaistnienia szkody w okresie objętym dochodzeniem.

(146)

Z powyższej analizy wynika, że w okresie badanym wystąpił znaczny wzrost wielkości i udziału w rynku taniego przywozu po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie. Ponadto ustalono, że ceny tego przywozu były niższe niż ceny stosowane przez przemysł unijny na rynku unijnym.

(147)

Ten wzrost pod względem wielkości i udziału w rynku taniego przywozu z państwa objętego postępowaniem zbiegł się w czasie z ogólnym ciągłym wzrostem zużycia w Unii, a także z negatywnymi wynikami przemysłu unijnego w okresie badanym. Eksporterom z państwa objętego postępowaniem udało się zwiększyć swój udział w rynku poprzez systematyczne podcinanie cen przemysłu unijnego. Jednocześnie przemysł unijny, pomimo zwiększenia swojej produkcji, nie był w stanie osiągnąć dodatniego poziomu rentowności.

(148)

Analiza pozostałych znanych czynników, które mogły spowodować szkodę poniesioną przez przemysł unijny, wykazała, że czynniki te najprawdopodobniej nie mogły zerwać ustalonego związku przyczynowego między przywozem po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, a szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(149)

W oparciu o powyższą analizę, w której we właściwy sposób wyodrębniono i oddzielono skutki wszystkich znanych czynników mających wpływ na sytuację przemysłu unijnego od szkodliwych skutków przywozu po cenach dumpingowych, uznano, że przywóz po cenach dumpingowych z USA spowodował istotną szkodę poniesioną przez przemysł unijny w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(150)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego sprawdzono, czy pomimo stwierdzenia zaistnienia szkody spowodowanej przywozem po cenach dumpingowych z państwa objętego postępowaniem istnieją przekonujące powody dla stwierdzenia, że wprowadzenie środków antydumpingowych w tym szczególnym przypadku nie leży w interesie Unii. Analiza interesu Unii oparta została na ocenie wszystkich wchodzących w grę interesów, w tym interesu przemysłu unijnego, importerów i użytkowników produktu objętego postępowaniem.

(151)

Dochodzenie wykazało, że przemysł unijny poniósł istotną szkodę spowodowaną przez przywóz z USA towarów po cenach dumpingowych. Jeżeli nie zostaną wprowadzone żadne środki korygujące zakłócający wpływ tego przywozu na handel, dalsze pogarszanie się sytuacji ekonomicznej przemysłu unijnego wydaje się bardzo prawdopodobne.

(152)

Oczekuje się, że nałożenie ceł antydumpingowych przywróci efektywne warunki handlu na rynku unijnym, dzięki czemu ceny przemysłu unijnego będą mogły odzwierciedlać koszty produkcji. Można się również spodziewać, że nałożenie środków umożliwi przemysłowi unijnemu zwiększenie wielkości sprzedaży i odzyskanie w ten sposób udziału w rynku utraconego na skutek przywozu po cenach dumpingowych. Będzie to z kolei miało dalszy pozytywny wpływ na jego sytuację finansową i rentowność.

(153)

Stwierdzono zatem, że wprowadzenie tymczasowych środków antydumpingowych na przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z USA nie będzie niezgodne z interesem przemysłu unijnego.

(154)

Dwa przedsiębiorstwa nadesłały odpowiedzi na kwestionariusz przeznaczony dla niepowiązanych importerów w Unii. Na terenie tych współpracujących importerów odbyły się wizyty weryfikacyjne. Dla obu przedsiębiorstw, w których przeprowadzono wizyty, handel etanolem stanowi jedynie małą część całkowitego obrotu (poniżej 5 %). Dodatkowo oba przedsiębiorstwa oświadczyły, że będą w stanie przenieść ciężar każdej ewentualnej podwyżki cen na swoich klientów – użytkowników.

(155)

W oparciu o dostępne informacje stwierdzono, że nałożenie środków nie spowoduje negatywnych skutków dla importerów.

(156)

Cztery przedsiębiorstwa nadesłały odpowiedzi na kwestionariusz przeznaczony dla użytkowników w Unii. Na terenie jednego z nich odbyły się wizyty weryfikacyjne.

(157)

Dla przedsiębiorstwa, w którym przeprowadzono wizytę, działalność związana z etanolem stanowi małą część obrotu (poniżej 5 %). Przedsiębiorstwo sporządziło ocenę skutków w odniesieniu do mieszanki E5 i obliczyło, że cło w wysokości 100 EUR/m3 spowoduje podwyżkę ceny o 0,005 EUR/litr na stacji benzynowej.

(158)

Odnośnie do trzech pozostałych użytkowników, z danych zawartych w ich odpowiedziach na kwestionariusz jasno wynika, że również dla nich skutki będą ograniczone. W przypadku jednego przedsiębiorstwa ilość kupowana w państwie objętym postępowaniem jest bardzo ograniczona i nałożenie środków będzie miało jedynie minimalne skutki dla jego rentowności.

(159)

Dwaj pozostali współpracujący użytkownicy są powiązani i oświadczyli, że mogą obciążyć ewentualnym nałożonym cłem swoich klientów. Wyjaśnili oni również, że mają wystarczający wybór źródeł zaopatrzenia i nie są zależni od przywozu z USA.

(160)

Strony twierdziły, że w Unii nie ma wystarczających mocy produkcyjnych do zaspokojenia całkowitego popytu i że aby zabezpieczyć swoje zapotrzebowanie na bioetanol, Unia potrzebować będzie przywozu. Sprawdzone dane liczbowe dotyczące mocy produkcyjnych pokazują, że w Unii są niewykorzystane moce produkcyjne, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę niski poziom cen sprzedaży. W związku z tym producenci unijni powinni być w stanie zwiększyć swoją produkcję, aby zaspokoić rosnący popyt, szczególnie gdy na rynku usunięte zostaną zakłócenia w handlu. Ponadto oczekuje się, że wybudowane zostaną i rozpoczną w bliskiej przyszłości działalność nowe zakłady, zmniejszając ewentualne ryzyko wystąpienia w Unii braków.

(161)

W świetle powyższych faktów stwierdzono, że nałożenie środków antydumpingowych na przywóz bioetanolu z USA nie będzie miało dla użytkowników Unii negatywnych skutków.

(162)

Uwzględniając powyższe ustalenia, stwierdzono, że w ujęciu ogólnym, na podstawie dostępnych informacji dotyczących interesu Unii, nie ma decydujących przesłanek przemawiających przeciwko wprowadzeniu środków antydumpingowych wobec przywozu bioetanolu pochodzącego z USA.

(163)

Biorąc pod uwagę wnioski dotyczące dumpingu, wynikającej z niego szkody, związku przyczynowego i interesu Unii, należy wprowadzić ostateczne środki antydumpingowe, aby zapobiec dalszemu wyrządzaniu szkody przemysłowi unijnemu przez przywóz towarów po cenach dumpingowych.

(164)

W celu ustalenia poziomu takich środków wzięto pod uwagę marginesy dumpingu, a także kwotę cła niezbędną do likwidacji szkody ponoszonej przez przemysł unijny, jednak bez przekroczenia ustalonych marginesów dumpingu.

(165)

Przy obliczaniu poziomu cła niezbędnego do usunięcia skutków dumpingu wyrządzającego szkodę uznano, że środki powinny umożliwić przemysłowi unijnemu pokrycie kosztów produkcji oraz osiągnięcie ze sprzedaży produktu podobnego w Unii takiego zysku przed opodatkowaniem, jaki byłby możliwy dla tego rodzaju przemysłu w takim sektorze w normalnych warunkach konkurencji, czyli gdyby nie istniał przywóz towarów po cenach dumpingowych.

(166)

W tym przypadku, w związku z uwagami zawartymi w szczególności w motywach 102 i 103 powyżej, uważa się, że docelowy zysk przemysłu unijnego powinien być ustalony w oparciu o zysk uzyskiwany w okresie, gdy przywóz z USA był znikomy, tj. o średnią marżę zysku przed opodatkowaniem w latach 2008 i 2009 jednego z ujętych w próbie producentów unijnych, którego produkcja nie znajdowała się w tym czasie w fazie rozruchu. Uważa się wobec tego, że marżę w wysokości 6,8 % obrotów uznać można za rozsądną i dającą właściwe minimum zysku, którego przemysł unijny mógłby się spodziewać w normalnych warunkach handlu, przy braku dumpingu wyrządzającego w OD szkodę.

(167)

Na tej podstawie obliczono cenę produktu podobnego niewyrządzającą szkody przemysłowi unijnemu. Cenę niewyrządzającą szkody ustalono przez dostosowanie cen sprzedaży objętych próbą producentów unijnych, uwzględniając rzeczywistą stratę poniesioną lub rzeczywisty zysk odnotowany w OD oraz poprzez dodanie wspomnianej wyżej marży zysku.

(168)

Niezbędną podwyżkę cen ustalono następnie na podstawie porównania średniej ważonej ceny importowej współpracujących producentów eksportujących w USA, ustalonej dla obliczenia podcięcia cenowego, z niewyrządzającą szkody ceną produktów sprzedawanych w OD przez przemysł unijny na rynku unijnym. Wszelkie różnice wynikające z tego porównania zostały wyrażone w formie wartości procentowej średniej całkowitej wartości importowej CIF.

(169)

W związku z powyższym uznaje się, że zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego ostateczne środki antydumpingowe powinny zostać nałożone na przywóz produktu objętego postępowaniem na poziomie niższego z marginesów dumpingu i szkody, zgodnie z zasadą niższego cła. W związku z tym wszystkie stawki celne powinny być ustalane na poziomie stwierdzonych marginesów dumpingu.

(170)

Proponuje się następujące ostateczne cła antydumpingowe:

(171)

Zważywszy na to, że cło antydumpingowe będzie miało zastosowanie również do mieszanek zawierających objętościowo ponad 10 % (v/v) bioetanolu, w stosunku do ich zawartości bioetanolu, uznano za właściwe, w celu skutecznego wdrożenia środka przez organy celne państw członkowskich, by określić cło jako stałą kwotę na podstawie zawartości czystego bioetanolu.

(172)

Określona w niniejszym rozporządzeniu stawka cła antydumpingowego została ustalona na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Dlatego odzwierciedla ona sytuację istniejącą podczas tego dochodzenia. To ogólnokrajowe cło dotyczące wszystkich przedsiębiorstw stosuje się do przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z USA.

(173)

Chociaż początkowo przewidywano ograniczenie trwania środków do 3 lat ze względu na dynamiczną sytuację na rynku w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem, kwestię tę rozważono ponownie po komentarzach otrzymanych od zainteresowanych stron. W szczególności skarżący twierdzili, że za wcześnie byłoby zakładać na tym etapie poważne zmiany tendencji rynkowych, jako że przejście na nową generację bioetanolu może zająć znaczny okres czasu i nie powinno być uwzględniane w obecnym wniosku. Podobnie byłoby przedwczesne zakładać, jakie będą dla wszystkich działających na rynku podmiotów skutki niektórych omawianych obecnie wniosków legislacyjnych. Po zbadaniu tych argumentów uznano, że nie było właściwe odejście od normalnego okresu trwania środków określonego w art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Nie narusza to możliwości żadnej z zainteresowanych stron złożenia zgodnie z art. 11 ust. 3 wniosku o dokonanie przeglądu, jeżli będą to uzasadniać okoliczności.

(174)

Komisja otrzymała od skarżącego wnioski o rejestrowanie przywozu bioetanolu pochodzącego z USA. Zgodnie z art. 14 ust. 6 rozporządzenia podstawowego Komisja, po konsultacji z Komitetem Doradczym, może zlecić organom celnym podjęcie właściwych kroków w celu rejestracji przywozu, tak by można było następnie zastosować środki wobec tego przywozu od daty takiej rejestracji. Przywóz może podlegać rejestracji w wyniku wniosku przedstawionego przez przemysł unijny, zawierającego dostateczne dowody uzasadniające takie działanie. Skarżący twierdził, że ponieważ rejestracja została zlecona w równoległym postępowaniu antysubsydyjnym dotyczącym przywozu bioetanolu pochodzącego z USA (14), warunki takie były automatycznie spełnione.

(175)

Należy jednak zwrócić uwagę, że rejestracja w równoległym postępowaniu antysubsydyjnym wprowadzona została w zupełnie innych warunkach. Jak to opisano w motywie 10 rozporządzenia (UE) nr 771/2012, pomimo ustaleń potwierdzających subsydiowanie stanowiące podstawę środków wyrównawczych, które wyrządziło istotną szkodę przemysłowi unijnemu w okresie objętym dochodzeniem, Komisja postanowiła nie wprowadzać tymczasowych ceł wyrównawczych, ponieważ tymczasowo ustalono, że główny mechanizm subsydiowania obowiązujący w OD wygasł w tym sensie, że nie przynosiłby już korzyści w momencie, w którym zostałyby wprowadzone środki tymczasowe. Były natomiast dowody na to, że w nadchodzących miesiącach Stany Zjednoczone mogą przywrócić z mocą wsteczną główny mechanizm subsydiowania stanowiący podstawę dla środków wyrównawczych. Komisja uznała, że w takim przypadku byłaby uprawniona, w toku obecnego dochodzenia, do wprowadzenia (a ostatecznie pobrania) tymczasowych ceł wyrównawczych. W związku z tym, w celu zachowania praw Unii Europejskiej w tych szczególnych okolicznościach, Komisja zdecydowała zlecić organom celnym rejestrowanie przywozu. Te specyficzne okoliczności nie dotyczą obecnego postępowania antydumpingowego,

22.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 49/29

(1)

W dniu 20 października 2007 r. Komisja Europejska („Komisja”) ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej wszczęcie postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu do Wspólnoty niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itd.) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) (2). W dniu 4 lipca 2008 r. Komisja nałożyła, rozporządzeniem (WE) nr 642/2008 (3) („rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych”), tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych pochodzących z ChRL.

(2)

Postępowanie wszczęto na skutek skargi złożonej w dniu 6 września 2007 r. przez Hiszpańską Narodową Federację Związków Producentów Przemysłu Przetwórczego Owocowo-Warzywnego (Spanish National Federation of Associations of Processed Fruit and Vegetables – „FENAVAL” zwaną wcześniej „FNACV”) („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących 100 % całkowitej wspólnotowej produkcji niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itd.). Wspomniana skarga zawierała dowody wskazujące na dumping produktu objętego postępowaniem i wynikającą z niego istotną szkodę, które uznano za wystarczające do wszczęcia postępowania.

(3)

Jak wskazano w motywie 12 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 października 2006 r. do dnia 30 września 2007 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od dnia 1 października 2002 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(4)

W dniu 9 listopada 2007 r. Komisja nałożyła, rozporządzeniem (WE) nr 1295/2007 z dnia 5 listopada 2007 r. poddającym wymogowi rejestracji przywóz niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itp.) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (4) („rozporządzenie w sprawie rejestracji”), obowiązek rejestracji przywozu tego samego produktu pochodzącego z ChRL.

(5)

Należy przypomnieć, że do dnia 8 listopada 2007 r. obowiązywały środki ochronne wprowadzone względem tego samego produktu. Komisja wprowadziła, rozporządzeniem (WE) nr 1964/2003 (5), tymczasowe środki ochronne wobec przywozu niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itd.). Ostateczne środki ochronne zostały wprowadzone rozporządzeniem (WE) nr 658/2004 (6) („rozporządzenia w sprawie środków ochronnych”). Zarówno tymczasowe, jak i ostateczne środki ochronne polegały na otwarciu kontyngentów taryfowych, tj. cło było należne dopiero po wyczerpaniu bezcłowego przywozu.

(6)

Rada nałożyła, rozporządzeniem (WE) nr 1355/2008 (7) („rozporządzenie pierwotne”), ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itd.) pochodzących z ChRL.

(7)

Ostateczne cło antydumpingowe wahało się od 361,4 do 531,2 EUR/tonę wagi netto produktu.

(8)

Wyrokiem z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie T-122/09 – Zhejiang Xinshiji Foods i Hubei Xinshiji Foods przeciwko Radzie Unii Europejskiej popieranej przez Komisję Europejską (8) („wyrok dotyczący Xinshiji”) – Sąd unieważnił rozporządzenie pierwotne w zakresie, w jakim dotyczyło wnioskodawców Zhejiang Xinshiji Foods Co. Ltd. oraz Hubei Xinshiji Foods Co. Ltd.

(9)

Podstawą wyroku Sądu był fakt, że Komisja naruszyła prawo do obrony, nie dostarczając informacji niezbędnych wnioskodawcom do ustalenia, czy mając na uwadze strukturę rynku, dostosowanie ceny eksportowej do poziomu ex-works importera było odpowiednie, aby umożliwić porównanie ceny eksportowej i ceny stosowanej przez przemysł unijny na tym samym poziomie handlu. Sąd stwierdził również, że Komisja naruszyła obowiązek uzasadnienia środka, ponieważ takie uzasadnienie musi zostać podane w faktycznej treści środka i nie może być wskazane na piśmie lub w drodze ustnego wyjaśnienia, gdy dany środek jest już przedmiotem postępowania prowadzonego przed Sądami Unii Europejskiej.

(10)

W kwietniu 2011 r. Komisja złożyła odwołanie (C-195/11P) zmierzające do uchylenia wyroku dotyczącego Xinshiji. Po stwierdzeniu nieważności rozporządzenia pierwotnego przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej („Sąd”) w dniu 22 marca 2012 r. (zob. poniższy motyw 16) Komisja wycofała swoje odwołanie, które stało się bezpodstawne.

(11)

W dniu 3 grudnia 2011 r. Komisja opublikowała zawiadomienie (9) w sprawie częściowego wznowienia dochodzenia antydumpingowego („zawiadomienie w sprawie pierwszego wznowienia”) w celu wykonania wyroku Sądu dotyczącego Xinshiji. Wznowienie było ograniczone do ustalenia, czy mając na uwadze strukturę rynku, dostosowanie ceny eksportowej do poziomu ex-works importera było odpowiednie, aby umożliwić porównanie ceny eksportowej i ceny stosowanej przez przemysł unijny na tym samym poziomie handlu.

(12)

Jednocześnie wszystkie zainteresowane strony otrzymały dokument zawierający ustalenia wraz z załącznikami wskazującymi powody dostosowania kosztów ponoszonych po przywozie, które zostały uwzględnione w obliczaniu ceny produktów pochodzących z ChRL.

(13)

Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu.

(14)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem we wskazanym terminie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(15)

Dwóch eksporterów będących wnioskodawcami, ośmiu importerów, dwa zrzeszenia importerów i jedno zrzeszenie producentów zgłosiły się jako strony zainteresowane.

(16)

W dniu 22 marca 2012 r. w sprawie C-338/10 – Grünwald Logistik Service GmbH (GLS) przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Stadt („wyrok dotyczący państwa analogicznego”) – Sąd unieważnił rozporządzenie pierwotne (10).

(17)

Sąd stwierdził, że ponieważ Komisja i Rada określiły wartość normalną produktu objętego postępowaniem na podstawie ceł faktycznie płaconych lub należnych w Unii Europejskiej za produkt podobny, bez wykazania się starannością w celu określenia tej wartości na podstawie cen płaconych za ten sam produkt w państwie trzecim o gospodarce rynkowej, naruszyły one wymogi art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(18)

W dniu 19 czerwca 2012 r. opublikowano zawiadomienie (11) („zawiadomienie w sprawie drugiego wznowienia”) w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. W zawiadomieniu strony zostały poinformowane, że mając na uwadze wyżej wymieniony wyrok Sądu, przywóz do Unii Europejskiej niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itd.) pochodzących z ChRL nie jest już objęty środkami antydumpingowymi wprowadzonymi rozporządzeniem pierwotnym oraz że ostateczne cła antydumpingowe zapłacone na mocy tego rozporządzenia za produkt objęty postępowaniem powinny zostać zwrócone lub umorzone.

(19)

W zawiadomieniu wznowiono częściowo odpowiednie dochodzenie antydumpingowe dotyczące przywozu niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itd.) pochodzących z ChRL, w celu wykonania wyroku Sądu.

(20)

W zawiadomieniu określono, że zakres wznowienia jest ograniczony do wyboru ewentualnego państwa analogicznego oraz określenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, służącej do wyliczenia marginesu dumpingu.

(21)

Ponadto w tym samym zawiadomieniu zainteresowane strony zostały wezwane do przedstawienia swoich opinii, a także informacji, oraz do dostarczenia dowodów potwierdzających zgłaszane fakty w sprawie dostępności państw trzecich o gospodarce rynkowej, które mogłyby zostać wybrane do określenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, w tym w odniesieniu do Izraela, Suazi, Tajlandii i Turcji.

(22)

Komisja bezpośrednio poinformowała przemysł unijny i jego zrzeszenia, producentów eksportujących, zainteresowanych dostawców i importerów oraz ich zrzeszenia, a także władze państw trzecich, których dotyczy postępowanie. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu.

(23)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem we wskazanym terminie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(24)

Ośmiu importerów i jedno zrzeszenie importerów zgłosiło się jako strony zainteresowane.

(25)

W następstwie nałożenia tymczasowego cła antydumpingowego na przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL niektóre z zainteresowanych stron przedłożyły pisemne uwagi. Stronom, które wystąpiły z takim wnioskiem, umożliwiono wypowiedzenie się w formie ustnej.

(26)

Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikowanie wszelkich informacji uznanych za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń. W szczególności Komisja zakończyła dochodzenie, które dotyczyło interesu Unii („Wspólnoty”). W tym zakresie przeprowadzono wizyty weryfikacyjne na terenie następujących niepowiązanych importerów w Unii:

(27)

Wszystkie strony powiadomiono o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzano zalecić nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL oraz ostateczne pobranie kwot zabezpieczonych w formie cła tymczasowego. Oprócz tego zainteresowanym stronom wyznaczono okres, w którym mogły przedstawić uwagi związane z ujawnieniem tych informacji.

(28)

Niektórzy importerzy zaproponowali zorganizowanie spotkania wszystkich zainteresowanych stron, zgodnie z art. 6 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, jednakże propozycja ta została przez jedną z nich odrzucona.

(29)

Ustne i pisemne uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały rozpatrzone i w stosownych przypadkach uwzględnione.

(30)

Po wprowadzeniu środków tymczasowych dwóch niepowiązanych importerów unijnych twierdziło, iż niektóre rodzaje mandarynek powinny być wyłączone z definicji produktu objętego postępowaniem z uwagi na ich poziom słodkości lub ze względu na sposób ich pakowania do celów wywozu. W tym zakresie należy zauważyć, że wnioski te nie zostały poparte żadnymi dającymi się zweryfikować informacjami i danymi, które wskazywałyby, iż wymienione rodzaje mają inne cechy charakterystyczne niż produkt objęty postępowaniem. Odnotowano także, iż różnice w opakowaniu nie mogą być uważane za istotny element przy definiowaniu produktu objętego postępowaniem, zwłaszcza jeżeli formy opakowania zostały już uwzględnione podczas definiowania tego produktu, jak wskazano w motywie 16 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Wobec tego powyższe argumenty zostają odrzucone.

(31)

Środki wprowadzono wobec produktu zdefiniowanego w rozporządzeniu pierwotnym w sposób następujący: przetworzone lub zakonserwowane mandarynki (włączając tangeryny i satsuma), klementynki, wilkingi i inne podobne hybrydy cytrusowe, niezawierające dodatku alkoholu, nawet zawierające dodatek cukru lub innej substancji słodzącej, według definicji określonej w pozycji CN 2008, objęte obecnie kodami CN 2008 30 55, 2008 30 75 i ex 2008 30 90 (kody TARIC 2008309061, 2008309063, 2008309065, 2008309067 i 2008309069), pochodzące z ChRL.

(32)

W tym zakresie w wyroku Sądu dotyczącym państwa analogicznego zinterpretowano dane statystyczne przekazane Sądowi przez Komisję w dniu 27 lipca 2011 r. jako dane odnoszące się wyłącznie do produktu objętego postępowaniem. Jednakże Komisja ponownie przeanalizowała pełny zakres każdego z kodów CN zawartych w tych danych statystycznych i należy odnotować, że mają one szerszy zakres niż produkt objęty środkami, ponieważ odnoszą się do pełnych kodów CN 2008 30 55, 2008 30 75 i 2008 30 90. Dane statystyczne obejmujące wyłącznie produkt objęty postępowaniem lub produkt podobny (kody CN 2008 30 55 i 2008 30 75), dotyczące wyżej wymienionych państw podczas okresu objętego dochodzeniem, są następujące:

(33)

W ramach kodu CN 2008 30 90 dane statystyczne obejmowały produkty inne niż produkt objęty postępowaniem. W konsekwencji niemożliwe jest wyciągnięcie jakichkolwiek wniosków dotyczących przywozu produktu podobnego w odniesieniu do tego kodu CN. W związku z powyższym, z danych statystycznych nie wynika, że produkt podobny był przywożony podczas okresu objętego dochodzeniem w znaczących ilościach z Izraela lub Suazi.

(34)

Dwóch niepowiązanych importerów UE utrzymywało, że chińscy producenci eksportujący objęci próbą reprezentowali 60 % całkowitego wywozu do Unii. Jednakże nie byli oni w stanie przedstawić jakichkolwiek dających się zweryfikować informacji, które podważałyby wiarygodność danych o kontroli wyrywkowej przedstawionych przez współpracujących chińskich producentów eksportujących i zasadniczo potwierdzonych w trakcie dalszego dochodzenia. Ten argument zostaje więc odrzucony.

(35)

Trzech współpracujących chińskich producentów eksportujących złożyło oświadczenia wskazujące, że ich powiązane przedsiębiorstwa były eksportującymi producentami produktu objętego postępowaniem, a zatem powinny zostać uwzględnione w załączniku, w którym wymieniono współpracujących producentów eksportujących. Uznano, że wnioski te były uzasadnione i podjęto decyzję o dokonaniu przeglądu odpowiedniego załącznika. Jeden niepowiązany importer UE stwierdził, że wywóz dokonany do Unii poprzez przedsiębiorstwa handlowe powinien zostać automatycznie objęty środkami obowiązującymi w odniesieniu do chińskich producentów eksportujących. W tym względzie należy podkreślić, że środki antydumpingowe w niniejszej sprawie są wprowadzane w odniesieniu do produktów wywożonych do Unii i wytwarzanych przez producentów eksportujących w państwie objętym dochodzeniem (niezależnie od tego, jakie przedsiębiorstwo nimi handluje), a nie w odniesieniu do podmiotów gospodarczych prowadzących działalność handlową. Argument został zatem odrzucony.

(36)

Po wprowadzeniu środków tymczasowych współpracujący chińscy producenci eksportujący nie przedstawili żadnych uwag na temat ustaleń dotyczących MET. Wobec braku uwag w tym zakresie, motywy 29–33 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(37)

Wobec braku jakichkolwiek uwag motywy 34–37 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dotyczące traktowania indywidualnego zostają niniejszym potwierdzone.

(38)

Niektórzy importerzy twierdzili, że przywóz chiński będzie konieczny, by zaspokoić popyt w Unii, natomiast jeden importer wskazał, że łączna produkcja hiszpańska i turecka wystarczy, by zaspokoić potrzeby rynku unijnego. Jeden importer zauważył, że nałożenie ceł antydumpingowych doprowadziłoby do znacznego wzrostu ceny produktu objętego postępowaniem. Inni importerzy również wspominali o wzroście cen. Różne czynniki zostały wskazane jako powód takiego wzrostu, np. zmniejszająca się dostępność chińskich mandarynek w Unii ze względu na popyt krajowy i popyt na innych rynkach, niskie zbiory i brak siły roboczej w ChRL. Innym wskazanym czynnikiem była ograniczona konkurencja w Unii (szacuje się, że obecnie jest tylko trzech unijnych producentów, a w 2000 r. funkcjonowało ośmiu producentów). Jeden importer skarżył się, że środki antydumpingowe będą sprzyjać dużym przedsiębiorstwom handlowym, a nie tradycyjnym firmom, które od wielu lat prowadziły handel produktem objętym postępowaniem z ChRL. Ten importer bronił systemu pozwoleń opartego na danych sprzed 2001 r.

(39)

Grupa importerów stwierdziła, że instytucje unijne powinny wszcząć nowe dochodzenie, zamiast częściowo wznawiać dochodzenie antydumpingowe, które doprowadziło do wprowadzenia środków obowiązujących do czasu wydania wyroku dotyczącego państwa analogicznego. Wniosek ten opierał się na tym, że wskazani importerzy nie dostrzegali wystarczających dowodów na istnienie dumpingu lub szkody w obecnej sytuacji rynkowej.

(40)

Pozostali importerzy zgłosili, że nie zgadzają się z ewentualnym wykorzystaniem danych za OD, jeżeli nowy margines dumpingu miałby zostać obliczony. Według tych importerów należy wykorzystać nowsze dane, w szczególności zasugerowali dane za okres 2010–2011 i 2011–2012.

(41)

Grupa importerów uważała, że częściowe wznowienie dochodzenia narusza art. 266 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Według tych importerów orzecznictwo (12) wskazane w zawiadomieniu w sprawie drugiego wznowienia powinno zostać przywołane tylko w przypadku, gdy środki są unieważnione z uwagi na błędne określenie szkody. Ich zdaniem „instytucje wspólnotowe nie popełniły błędu na etapie określania szkody, ale już podczas oceny, czy produkt objęty postępowaniem był w ogóle objęty dumpingiem”. Jako że w omawianej sprawie rozporządzenie pierwotne zostało uznane za nieważne z powodu określenia wartości normalnej, importerzy stwierdzili, że wskazane orzecznictwo nie ma zastosowania.

(42)

Wreszcie kilku importerów zaleciło zastosowanie Turcji jako państwa analogicznego. Podczas przesłuchania jeden importer zasugerował skontaktowanie się z władzami Japonii i Korei, ponieważ również w tych państwach istniały przedsiębiorstwa, które produkowały produkt podobny podczas OD.

(43)

W odniesieniu do wielu stwierdzeń w powyższym motywie 38 należy podkreślić, że Komisja zdecydowała o wznowieniu początkowego dochodzenia w sposób ograniczony do ewentualnego określenia państwa analogicznego. Nie określiła nowego okresu objętego dochodzeniem, w przeciwieństwie do podejścia przyjętego w sprawie, która doprowadziła do wyroku Industrie des poudres sphériques przeciwko Radzie (sprawa C-458/98 P [2000] Rec. I-8147). Podejście to przyjęto, mając na uwadze, że cła antydumpingowe już obowiązują i wszelkie dane zgromadzone podczas nowego okresu objętego dochodzeniem byłyby zniekształcone istnieniem tych ceł antydumpingowych, w szczególności w zakresie ustalania szkody. Komisja uważa, że punkty podniesione przez strony w sprawie rzekomego braku dumpingu w chwili obecnej mogą być lepiej przedyskutowane w ramach przeglądu okresowego na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. W początkowym dochodzeniu analiza istnienia szkody była prowadzona ex post w odniesieniu do okresu objętego dochodzeniem, natomiast analiza szkody podczas przeglądu okresowego jest dokonywana w odniesieniu do przyszłego rozwoju sytuacji, ponieważ obowiązujące cło antydumpingowe może mieć wpływ na szkodę ustaloną dla okresu objętego postępowaniem.

(44)

Przypomina się stronom zainteresowanym, że jeżeli importer lub inna strona domaga się pełnego przeglądu środków, mają oni możliwość złożenia wniosku o wszczęcie przeglądu okresowego, jak opisano w art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Strony zainteresowane dysponują taką możliwością w każdej chwili, ponieważ okres jednego roku od wprowadzenia środków ostatecznych, o którym mowa w art. 11 ust. 3, zakończył się. Z każdą stroną, która złożyła wniosek o przegląd na podstawie art. 11 ust. 3 przed ogłoszeniem wyroku dotyczącego państwa analogicznego, skontaktują się służby Komisji, aby ustalić czy dana strona zamierza podtrzymać swój wniosek.

(45)

W zakresie rzekomej niezgodności częściowego wznowienia z prawem należy zauważyć, że ze wskazanego orzecznictwa nie wynika, że częściowe wznowienie mogło nastąpić tylko w sytuacji, gdy dotyczy ono określenia szkody wyrządzonej przemysłowi unijnemu. W sprawach T-2/95 i C-458/98 P wskazano, że „w przypadku aktu kończącego postępowanie administracyjne, które obejmuje kilka etapów, jego unieważnienie nie pociąga koniecznie za sobą unieważnienia całej procedury poprzedzającej przyjęcie zaskarżonego aktu, niezależnie od podstaw – proceduralnych lub merytorycznych –wyroku ogłaszającego unieważnienie” (13). W związku z powyższym nie jest istotne czy unieważnienie lub stwierdzenie nieważności rozporządzenia odnosi się do określenia szkody lub określenia wartości normalnej.

(46)

W odniesieniu do wykorzystania danych za OD należy przypomnieć, że zawiadomienie w sprawie drugiego wznowienia dotyczyło częściowego wznowienia pierwotnego dochodzenia, a nie nowego dochodzenia. Dlatego też wyłącznie dane za OD mogły być właściwe i powinny być zbadane, tym bardziej, że ceny eksportowe zastosowane w porównaniu również odnosiły się do tego samego okresu Wniosek o zastosowanie nowszych danych należało zatem odrzucić.

(47)

W wyroku, o którym mowa w powyższym motywie 16, Sąd odniósł się konkretnie do czterech państw, z których zgodnie z danymi Eurostatu dokonywany był znaczący przywóz do Unii w ramach kodów CN 2008 30 55, 2008 30 75 oraz ex 2008 30 90. Państwa te to Izrael, Suazi, Tajlandia i Turcja. Mając to na uwadze, Komisja skontaktowała się z władzami tych państw poprzez ich misje w Unii Europejskiej. Kontakty odbyły się przed częściowym wznowieniem dochodzenia oraz ponownie w momencie wznowienia. Zainteresowane misje oraz delegatury Unii Europejskiej w tych czterech państwach zostały poproszone o określenie ewentualnych krajowych producentów produktu podobnego oraz o pomoc w zapewnieniu ich współpracy.

(48)

Pomimo dwukrotnych prób kontaktu misje Suazi i Tajlandii w Unii Europejskiej nie udzieliły żadnych odpowiedzi. Misje Izraela i Turcji przekazały odpowiedzi. Misja Turcji dostarczyła adresy sześciu ewentualnych producentów, a misja Izraela poinformowała służby Komisji, że w Izraelu nie odbywała się żadna produkcja produktu podobnego w OD (również obecnie nie ma takiej produkcji).

(49)

Skontaktowano się z wszystkimi sześcioma producentami z Turcji, a z pięcioma z nich dwukrotnie. Trzech producentów nie udzieliło żadnej odpowiedzi, a pozostali trzej poinformowali, że nie produkowali produktu podobnego po OD. W związku z powyższym, mimo że przedsiębiorstwa te wyraziły chęć do współpracy, nie były one w stanie dostarczyć Komisji koniecznych danych. Powyższe ustalenia zostały potwierdzone przez niemieckiego importera zaangażowanego w produkcję w Turcji, który stwierdził, że w okresie objętym dochodzeniem nie produkowano produktu podobnego w Turcji.

(50)

Pomimo braku odpowiedzi ze strony misji Tajlandii dwukrotnie skontaktowano się z każdym z dwóch tajlandzkich przedsiębiorstw, od których uzyskano zaktualizowane adresy za pośrednictwem delegatury Unii Europejskiej w Bangkoku. Kontakty z tymi dwoma producentami nawiązano już podczas dochodzenia pierwotnego, ale wtedy nie doprowadziło to do nawiązania współpracy. Również tym razem jeden z producentów nie udzielił żadnej odpowiedzi na dwa wnioski, a drugi stwierdził, że nie zamierza współpracować w toku dochodzenia.

(51)

Pomimo starań Komisji niemożliwe okazało się określenie jakichkolwiek producentów w Suazi za pośrednictwem misji Suazi w Unii Europejskiej i delegatury Unii Europejskiej w Suazi.

(52)

Mając na uwadze sugestię wskazaną w powyższym motywie 42, zwrócono się o współpracę do władz Japonii i Republiki Korei oraz równolegle poproszono delegatury Unii Europejskiej w tych państwach o wskazanie ewentualnych lokalnych producentów produktu podobnego. Władze Korei nie udzieliły odpowiedzi, ale Komisji udało się za pośrednictwem delegatury Unii Europejskiej w tym państwie uzyskać nazwę i adres ewentualnego producenta produktu podobnego w Republice Korei. Skontaktowano się z tym producentem, ale nie udzielił on odpowiedzi na wniosek o współpracę.

(53)

Władze Japonii skontaktowały się z ewentualnymi producentami japońskimi, jednak według władz Japonii przedsiębiorstwa te ani nie wyraziły gotowości do współpracy w postępowaniu, ani nie zgodziły się na przekazanie swoich danych Komisji.

(54)

Mając na uwadze uwagi zgłoszone przez strony, ich analizę oraz brak współpracy, pomimo starań służb Komisji, ze strony ewentualnych producentów z państw trzecich, stwierdzono, że niemożliwe jest ustalenie wartości normalnej na podstawie ceny lub wartości skonstruowanej w państwie trzecim o gospodarce rynkowej zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(55)

Należy przypomnieć, że wartość normalną określono na podstawie danych dostarczonych przez przemysł unijny. Dane te zostały zweryfikowane na terenie przedsiębiorstw współpracujących producentów unijnych.

(56)

Po wprowadzeniu środków tymczasowych wszyscy trzej współpracujący chińscy producenci eksportujący objęci próbą oraz dwóch niepowiązanych importerów unijnych zakwestionowało wykorzystanie cen unijnych do obliczenia wartości normalnej. Wskazano, że wartość normalna powinna zostać obliczona na podstawie kosztów produkcji w ChRL z uwzględnieniem odpowiednich dostosowań dotyczących różnic między rynkami Unii i ChRL.

(57)

W tym zakresie przypomniano, że wykorzystanie informacji pochodzących z państwa o gospodarce nierynkowej, zwłaszcza od przedsiębiorstw, którym nie przyznano MET, byłoby sprzeczne z przepisami art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Ten argument zostaje więc odrzucony. Stwierdzono również, że dane na temat cen z wszystkich innych państw przywozu lub odpowiednie opublikowane informacje mogły zostać wykorzystane jako prawidłowe rozwiązanie wobec braku współpracy ze strony państwa analogicznego. Jednakże takie ogólne informacje, w przeciwieństwie do danych wykorzystanych przez Komisję, nie mogłyby zostać zweryfikowane pod kątem ich wiarygodności zgodnie z przepisami art. 6 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. Ten argument zostaje więc odrzucony. Nie przedstawiono żadnych innych argumentów podważających zgodność metodyki zastosowanej przez Komisję z przepisami art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, a w szczególności kwestionujących fakt, że w tej konkretnej sprawie była to jedyna odpowiednia podstawa dla obliczenia wartości normalnej.

(58)

Wobec braku jakichkolwiek innych uwag oraz zważywszy na fakt, że pomimo znacznych wysiłków służb Komisji zmierzających do określenia współpracującego producenta w państwie analogicznym, niemożliwe było uzyskanie danych od producenta z państwa analogicznego za okres objęty dochodzeniem, motywy 38 do 45 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(59)

Po wprowadzeniu środków tymczasowych jeden współpracujący chiński producent eksportujący objęty próbą stwierdził, że cena eksportowa powinna zostać dostosowana w celu uwzględnienia niektórych elementów kosztów (zwłaszcza frachtu morskiego). W tym zakresie odnotowano, że kwestia ta została poruszona podczas wizyty weryfikacyjnej na miejscu zarówno w odniesieniu do tego przedsiębiorstwa, jak i do innych przedsiębiorstw objętych próbą. W trakcie tej wizyty każde przedsiębiorstwo przedstawiło informacje dotyczące takich kosztów. Kwota wskazana obecnie przez to przedsiębiorstwo jest znacznie wyższa od kwoty pierwotnie zgłoszonej. Należy podkreślić, że ten nowy wniosek opiera się jedynie na oświadczeniu spedytora i nie odzwierciedla danych dotyczących rzeczywistej transakcji. Żaden z innych producentów eksportujących objętych próbą nie zakwestionował danych liczbowych wykorzystanych w odniesieniu do frachtu morskiego. Ponadto z uwagi na złożenie oświadczenia po terminie wniosek ten nie może zostać zweryfikowany. W szczególności wnioskowane dostosowanie nie odnosi się do żadnych danych zawartych w dokumentacji. Mimo to po otrzymaniu wniosku Komisja dokonała przeglądu kwoty omawianych kosztów z uwzględnieniem znaczenia konkretnie wskazanego kosztu w ramach transakcji eksportowych UE zgłoszonych przez dane przedsiębiorstwo. W konsekwencji Komisja stwierdziła, że bardziej stosowne jest wykorzystanie średniego kosztu frachtu morskiego zweryfikowanego na miejscu dla wszystkich chińskich przedsiębiorstw objętych próbą. W związku z powyższym cena eksportowa przedsiębiorstwa została odpowiednio dostosowana.

(60)

Inny współpracujący chiński producent eksportujący objęty próbą wskazał, że popełniono dwa błędy podczas obliczania jego ceny eksportowej w stosunku do przedłożonego przez niego cennika eksportowego. Wniosek ten uznano za uzasadniony, a odpowiednia cena eksportowa producenta została zmieniona.

(61)

Wobec braku innych uwag w tym zakresie motyw 46 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostaje niniejszym potwierdzony.

(62)

Wobec braku uwag w tym zakresie motywy 47 i 48 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(63)

W świetle powyższego ostateczne marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii, przed ocleniem, są następujące:

wszystkie pozostałe przedsiębiorstwa: 139,4 %.

(64)

Zainteresowani eksporterzy i grupa importerów sprzeciwili się częściowemu wznowieniu przed wydaniem wyroku w sprawie C-338/10. Wysunięto argument, że wznowienie dochodzenia, gdy rozporządzenie pierwotne zostało zaskarżone, a zgodnie z opinią zainteresowanych stron jego przepisy zostaną prawdopodobnie uznane za nieważne, stanowi naruszenie zasad proporcjonalności i dobrej administracji w świetle art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ zbędnie obciążają strony zainteresowane, które muszą przeznaczyć znaczące zasoby finansowe i osobowe na wznowioną procedurę.

(65)

Ponadto te same strony stwierdziły również, że wznowienie dochodzenia przed wydaniem wyroku w sprawie C-195/11P było przedwczesne i sprzeczne z art. 266 i 264 TFUE oraz art. 60 ust. 2 Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, ponieważ ich zdaniem Komisja uprzedzała pomyślne wyniki swojego odwołania. Takie wznowienie zaprzeczało stosunkom między Komisją i Radą oraz Sądem, a także naruszało prawo do skutecznego odwołania sądowego. Zainteresowani importerzy zażądali, by Komisja najpierw poczekała na ostateczną decyzję Sądu przed wznowieniem postępowania antydumpingowego w celu wykonania omawianego wyroku.

(66)

Zainteresowani eksporterzy i grupa importerów stwierdziła, że wznowienie naruszyło art. 3 rozporządzenia podstawowego, ponieważ opierało się na danych zgromadzonych podczas okresu objętego dochodzeniem (tj. 1 października 2006 r. – 30 września 2007 r.) zamiast na nowszych danych.

(67)

Grupa importerów zakwestionowała uczciwość i bezstronność postępowania Komisji na podstawie art. 41 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej wskazując, że Komisja rzekomo odrzuciła wniosek importerów unijnych o wszczęcie pełnego przeglądu okresowego, pomimo tego, że oficjalne dane Eurostatu wykazały stały i trwały wzrost cen importowych.

(68)

Zainteresowani eksporterzy oraz grupa importerów twierdzili, że wznowienie było skazane na porażkę, ponieważ naruszenie prawa do obrony oraz niedopełnienie obowiązku uzasadnienia środka w przypadku ostatecznego rozporządzenia antydumpingowego nie mogą zostać skorygowane osobno i z mocą wsteczną. W szczególności wskazano, że prawo do obrony zainteresowanych stron miało być chronione podczas trwającego postępowania antydumpingowego, tj. przed wprowadzeniem środka, a prawidłowe uzasadnienie środka dotyczące rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych miało być zapewnione nie później niż przed przyjęciem rozporządzenia pierwotnego.

(69)

Stwierdzono również, że akt prawny opierający się na nieprawidłowym uzasadnieniu jest i pozostaje nieskuteczny od samego początku, a zamierzony środek może stać się skuteczny poprzez przyjęcie nowego aktu prawnego obejmującego prawidłowe uzasadnienie.

(70)

Zainteresowani eksporterzy i grupa importerów stwierdzili, że ujawnienie nie było wystarczające, by naprawić błędy prawne wskazane przez Sąd z powodów podanych poniżej.

(71)

Zainteresowani eksporterzy wraz z grupą importerów utrzymywali, że naruszenie prawa Unii stwierdzone przez Sąd miało wpływ na wszystkie ustalenia i wynik obliczania marginesu szkody, co wymaga rozpoczęcia nowego postępowania z uwzględnieniem najnowszych danych dotyczących szkody.

(72)

Ponadto te same strony stwierdziły, że Komisja nie uznała odpowiednio zakresu i konsekwencji tego naruszenia. Utrzymywano, że w przeciwieństwie do interpretacji Komisji naruszenia prawne ustalone przez Sąd nie odnosiły się wyłącznie do obliczenia 2 % podwyższenia kosztów przywozu produktów chińskich (koszty ponoszone po przywozie) oraz kosztów transportu produktów produkowanych przez producentów unijnych. Zainteresowani importerzy stwierdzili, że te naruszenia odnoszą się co najmniej do całego określenia marginesu szkody.

(73)

W tym zakresie stwierdzono, że w ujawnieniu informacji przesłanym w momencie wznowienia dochodzenia nie ujęto kwestii porównywalności poziomu handlu oraz sposobu, w jaki metoda zastosowana przez Komisję w celu porównania cen importowych i unijnych była uzasadniona w kontekście omawianego otoczenia rynkowego, tj. czy produkty produkowane przez producentów unijnych oraz towary przywożone konkurują rzeczywiście ze sobą „w składzie importerów w Hamburgu”. Zainteresowani eksporterzy oraz grupa importerów stwierdzili, że informacje na temat określenia poziomu handlu przekazane w momencie wznowienia dochodzenia były zbyt ogólne, aby umożliwić stronom zrozumienie, dlaczego porównanie ceny importowej i ceny przemysłu unijnego zostało dokonane na tym samym poziomie handlu, oraz że w tych informacjach nie wyjaśniono większości czynników wynikających z dochodzenia będącego podstawą do tego obliczenia. Nie wskazano w nich, dlaczego wspomniane 2 % podwyższenie kosztów, które nie obejmowało ani kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych, ani marży zysku importerów, było właściwe, by zapewnić porównywalność cen sprzedaży producentów unijnych z cenami importowymi chińskich producentów eksportujących.

(74)

Te same strony stwierdziły, że nie przedstawiono żadnych ustaleń w odniesieniu do założenia, zgodnie z którym producenci unijni sprzedawali towary wyłącznie za pośrednictwem importerów. Wspomniano również, że dokonywanie sprzedaży przez producentów unijnych wyłącznie za pośrednictwem importerów, stanowiące uzasadnienie dla wybranego poziomu handlu, zostało zakwestionowane, ponieważ zgodnie z ujawnionymi informacjami tylko 62 % sprzedaży producentów unijnych odbywało się na rzecz niezależnych importerów. Strony utrzymywały, że Komisja wydawała się pomijać fakt, zgodnie z którym rzekomo 38 % produkcji unijnej nie było sprzedawane za pośrednictwem importerów, a zatem w odniesieniu do tej wielkości sprzedaży przywożone produkty konkurowały na innym poziomie handlu. W przypadku tej części sprzedaży stwierdzono, że metoda zastosowana przez Komisję w celu określania marginesu szkody nie była właściwa, ponieważ ceny importerów powinny być skorygowane poprzez dodanie kosztów ponoszonych po przywozie oraz kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz odpowiedniej marży zysku niezależnego importera. W świetle tych korekt margines szkody zostałby obniżony w przypadku 38 % towarów unijnych, co doprowadziłoby do ogólnej obniżki marginesu szkody i znaczącego obniżenia ceł antydumpingowych.

(75)

W konsekwencji strony stwierdziły, że Komisja nie zastosowała odpowiedniej metody, która uwzględniłaby rzeczywiste warunki rynkowe, w celu określenia marginesu szkody dla całego przywozu. Podkreślono, że istniała potrzeba zróżnicowanego podejścia do sprzedaży produktów przez producentów unijnych w celu określenia marginesu szkody, mając na uwadze różne kanały dystrybucji wykorzystywane przez producentów unijnych.

(76)

Strony wezwały Komisję do przedstawienia szczegółowego opisu i analizy zweryfikowanych dowodów, potwierdzających jej ustalenia, w zakresie przepływów handlowych i powiązanych wielkości oraz do ujawnienia odpowiednich informacji, które nie są poufne.

(77)

Grupa importerów podważyła również „stereotypowe odesłanie” do poufności danych, w wyniku którego producenci eksportujący i importerzy unijni nie mieli dostępu do odpowiednich źródeł informacji koniecznych do określenia, czy w kontekście danej struktury rynku zakwestionowana korekta była właściwa w zakresie, w jakim umożliwiła porównanie ceny eksportowej i ceny przemysłu unijnego na tym samym poziomie handlu. Zainteresowani importerzy stwierdzili, że ten wniosek został poparty przez Sąd w pkt 86 wyroku dotyczącego Xinshiji.

(78)

Zainteresowani eksporterzy sprzeciwili się podwyższeniu ceny sprzedaży ex-works przemysłu unijnego w celu włączenia kosztów dostarczenia do składu importera, ponieważ jest to niezgodne z koncepcją rynku wewnętrznego, a celem środków ochrony handlu nie jest zaradzenie niekorzystnemu oddziaływaniu kosztów na przemysł unijny ze względu na lokalizację zakładów produkcyjnych.

(79)

Zainteresowani eksporterzy oraz grupa importerów stwierdzili, że Komisja powinna była uwzględnić wyższe koszty przeładunku ponoszone przez importera, ponieważ chińskie produkty były dostarczane w kontenerach, a produkty produkowane przez producentów unijnych były umieszczane na paletach do transportu ciężarówkami i mogły być niezwłocznie przekazane klientom bez potrzeby dalszych manipulacji, co obniżało opłaty związane z obsługą towarów o 50 %, tj. 7 EUR/tonę.

(80)

Grupa importerów stwierdziła, że Komisja przeoczyła w przypadku części produktów przemysłu unijnego faktycznie dystrybuowanych za pośrednictwem importera, że koszty transportu towarów przemysłu unijnego do składu importera ponoszono wyłącznie, jeżeli zakonserwowane mandarynki były „fizycznie” udostępniane w składzie zainteresowanego importera. W rzeczywistości większość produktów sprzedawanych przez producentów unijnych za pośrednictwem importerów była dostarczana bezpośrednio przez producentów unijnych do klientów importera. Podkreślono, że okoliczność ta stanowiła znaczącą korzyść pod względem kosztów dla producentów unijnych w porównaniu z produktami przywożonymi, a jeżeli zostałaby właściwie uwzględniona, spowodowałaby ustalenie niższego marginesu szkody niż margines obliczony na podstawie metody Komisji.

(81)

Zrzeszenie importerów oraz niektórzy importerzy zakwestionowali wartość liczbową (90 EUR) wykorzystaną do obliczenia kosztów transportu. Strony utrzymywały, że wybrane koszty transportu były zbyt wysokie i odnosiły się prawdopodobnie do transportu ciężarówkami. Jednak zgodnie z informacjami stron większość towarów była transportowana statkami, które stanowią o wiele tańszy rodzaj transportu.

(82)

Strony zwróciły się o wyjaśnienia dotyczące ujęcia opłaty za obsługę terminali i kosztów za przewóz ciężarówkami na teren importera w kosztach ponoszonych po przywozie.

(83)

W odniesieniu do argumentu, zgodnie z którym dochodzenie nie powinno być wznawiane w sytuacji zaskarżenia rozporządzenia pierwotnego objętego sprawą C-338/10 (motyw 64), Komisja wyjaśniła, że działała w domniemaniu legalności.

(84)

W zakresie zarzutów dotyczących przedwczesnego wznowienia dochodzenia w sytuacji nierozstrzygniętego odwołania C-195/11P (motyw 65) Komisja uważa ten argument za bezpodstawny, mając na uwadze, że wznowienie opierało się na ustaleniach Sądu. Ponadto odwołanie zostało w międzyczasie wycofane.

(85)

W odniesieniu do wniosków dotyczących nowego dochodzenia należy podkreślić, że celem częściowego wznowienia jest jedynie naprawa stwierdzonego przez Sąd naruszenia prawa do obrony, a nie ponowne wszczęcie całego postępowania. Komisja powiadomi zainteresowane strony, że mają one możliwość wniesienia o wszczęcie przeglądu okresowego, jak przewidziano w art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, jeżeli strony te chcą, by instytucje zbadały ich wniosek, zgodnie z którym z nowszych danych wynika brak szkody.

(86)

W odniesieniu do zarzutu, że analiza szkody powinna być oparta na nowszych danych (motyw 66), należy zauważyć, że obowiązywanie ceł będzie miało wpływ na wszelkie nowsze dane. W związku z powyższym odpowiednim środkiem analizy nowszych danych jest przegląd okresowy, jak przewidziano w art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, a nie nowe dochodzenie (zob. powyższy motyw 43).

(87)

W odniesieniu do wątpliwości dotyczącej uczciwości i bezstronności postępowania (motyw 67) należy wskazać, że zarzut ten opiera się na nieporozumieniu, z którego wynika, że Komisja odrzuciła wniosek o przegląd okresowy. Służby Komisji poinformowały odpowiednie strony pismem z dnia 6 września 2011 r., że na podstawie informacji przekazanych do tego dnia, nie można było podjąć decyzji o ewentualnym wszczęciu przeglądu. Punkty wymagające dalszych wyjaśnień lub dowodów zostały przedstawione. Strony poinformowano o tej kwestii na przesłuchaniu w dniu 29 lutego 2012 r. i poproszono o kontynuację rozmów z odpowiednimi służbami Komisji. Służby Komisji poinformują wspomniane strony o tym, że mogą kontynuować prace nad wnioskiem od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Jednoroczny okres przewidziany w art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego nie ma zastosowania w omawianej sprawie, ponieważ byłoby to sprzeczne z jego celem, który wskazuje, że między pierwotnym dochodzeniem i przeglądem okresowym powinien upłynąć minimalny okres. W obecnej sprawie warunek upływu minimalnego okresu został spełniony.

(88)

W odniesieniu do argumentu dotyczącego naprawy z mocą wsteczną naruszenia prawa do obrony (motyw 68) Komisja uważa, że w konsekwencji wyroku Sądu dochodzenie zostało wznowione w punkcie, w którym nastąpiła niezgodność z prawem. Strony mają obecnie możliwość korzystania ze swoich praw w zakresie, w jakim dotychczas nie mogły tego czynić, jak wskazał Sąd. Ponadto cła zostaną nałożone tylko w odniesieniu do przyszłości. W tym kontekście Komisja uważa, że poruszona przez strony kwestia naprawy z mocą wsteczną jest bezpodstawna, a argument ten musi zostać odrzucony.

(89)

W odniesieniu do argumentu dotyczącego nieprawidłowego uzasadnienia (motyw 69) należy zauważyć, że głównym celem wznowienia dochodzenia jest uzupełnienie braków uzasadnienia oraz zapewnienie nowemu aktowi prawnemu podstawy w formie kompletnego uzasadnienia. Stwierdza się zatem, że ten argument stron został uznany.

(90)

W odniesieniu do zakresu wyroku (motyw 72) należy odnotować, że celem wznowienia jest określenie odpowiedniego poziomu handlu, w szczególności wyjaśnienie dlaczego konieczna była korekta ceny eksportowej CIF o koszty ponoszone po przywozie, aby zagwarantować dokonanie porównania ceny eksportowej i ceny przemysłu unijnego na tym samym poziomie handlu. W związku z powyższym argument stron musi zostać odrzucony.

(91)

W odniesieniu do zarzutów dotyczących braków w dokumencie zawierającym ustalenia z dnia 5 grudnia 2011 r. w kontekście wyjaśnienia poziomu handlu zastosowanego w omawianej sprawie (w szczególności motywy 73–76), należy podkreślić, że strony wielokrotnie otrzymały dodatkowe informacje i wyjaśnienia, zwłaszcza w pkt 4 i 5 ujawnienia z dnia 5 grudnia 2011 r. oraz podczas przesłuchań w dniu 29 lutego 2012 r.

(92)

W celu zapewnienia pełnej przejrzystości w tej kwestii ustalenia dotyczące poziomu handlu są podsumowane poniżej: (i) w toku dochodzenia wykazano, że konserwowane mandarynki są produkowane wyłącznie w jednym regionie Hiszpanii (Walencja) i są głównie sprzedawane w Niemczech i w Zjednoczonym Królestwie. Ustalono, że odsetek sprzedaży unijnej do Niemiec i Zjednoczonego Królestwa reprezentował 62 % całkowitej sprzedaży unijnej; (ii) na podstawie zweryfikowanych danych ustalono, że podczas OD producenci unijni i eksporterzy chińscy dokonywali sprzedaży głównie do tych samych klientów, tj. do przedsiębiorstw handlowych lub dystrybutorów; (iii) z tych powodów, porównanie ceny przywozu od producentów eksportujących z cenami sprzedaży producentów unijnych zostało przeprowadzone w przypadku producentów eksportujących na poziomie CIF granica, a w przypadku producentów unijnych na poziomie ex-works skorygowanym o koszty związane ze składem importera; (iv) opisana metodyka wiązała się z następującymi dostosowaniami: z jednej strony wprowadzono korektę chińskich cen eksportowych CIF o koszty ponoszone po przywozie, aby uwzględnić transport towarów z portu do składu importera; ta korekta, wynosząca 2 %, została ustalona na podstawie zgromadzonych i zweryfikowanych faktur, a obliczenia zostały ujawnione zainteresowanym stronom w załączniku do dokumentu zawierającego ustalenia z dnia 5 grudnia 2011 r. Z drugiej strony, ceny unijne ex-works podwyższono, aby odzwierciedlić koszty frachtu towarów od producenta (Walencja) na teren importera (Niemcy i Zjednoczone Królestwo). Korekta o fracht została obliczona na podstawie ustalonych kosztów transportu z Walencji do Hamburga. Mając na uwadze, że nie cała sprzedaż producentów unijnych była dostarczana do Niemiec i Zjednoczonego Królestwa, uśredniona wartość została proporcjonalnie obniżona, by uwzględnić udział sprzedaży do Niemiec i Zjednoczonego Królestwa (62 %) oraz sprzedaż bezpośrednią.

(93)

Udział sprzedaży bezpośredniej producentów unijnych wynosił od 2 % do 12 % w OD. Dokładna wartość nie może być ujawniona ze względu na poufność danych.

(94)

Ponadto stwierdzono, że należało opracować zróżnicowane podejście do określania odpowiedniego poziomu handlu w odniesieniu do sprzedaży bezpośredniej producentów unijnych (motyw 72). W tym względzie należy zauważyć, że zgodnie ze zweryfikowanymi ustaleniami chiński przywóz nie był przedmiotem sprzedaży bezpośredniej w OD. Z uwagi na to, że po stronie chińskiego wywozu nie odnotowano odpowiadającej mu sprzedaży bezpośredniej, opracowanie zróżnicowanego podejścia w celu określenia poziomu handlu w odniesieniu do udziału sprzedaży bezpośredniej producentów unijnych nie było możliwe. Zamiast tego, do celów obliczenia marginesu szkody sprzedaż bezpośrednia producentów unijnych została skorygowana z powrotem do poziomu ex-works oraz objęta korektą o fracht opisaną w powyższym motywie 92 ppkt (iv). W tym kontekście odpowiednie zarzuty stron musiały zostać odrzucone.

(95)

W odniesieniu do zarzutu stron, że korekta ceny eksportowej CIF powinna była objąć koszty SG&A oraz rozsądną marżę zysku (motyw 73), należy zauważyć, że jeżeli Komisja dostosowałaby cenę eksportową CIF poprzez dodanie kosztów SG&A oraz zysku, sprzedaż przywożonych towarów zostałaby sprowadzona do poziomu detalicznego. W takim przypadku porównanie chińskich cen ekspertowych oraz unijnych cen sprzedaży zostałoby przeprowadzone na różnych poziomach handlu. Z tego powodu zarzuty stron musiały zostać odrzucone.

(96)

W odniesieniu do argumentu stron, że z dokumentu zawierającego ustalenia z dnia 5 grudnia 2011 r. wynikało, że 38 % sprzedaży producentów unijnych w OD odbywało się w formie sprzedaży bezpośredniej (motyw 74), na przesłuchaniu w dniu 29 lutego 2012 r. wyjaśniono stronom, iż ten wniosek był błędny. Wartość 62 % sprzedaży przemysłu unijnego, której dokonywano do Niemiec i Zjednoczonego Królestwa, odnosi się do geograficznego rozmieszczenia sprzedaży i nie ma znaczenia przy określaniu rodzaju klienta, a zatem również przy określaniu sprzedaży bezpośredniej. Z powyższego faktu można jedynie wywnioskować, i jest to potwierdzone, że pozostałe 38 % sprzedaży producentów unijnych nie było skierowane do Niemiec i Zjednoczonego Królestwa. Ponieważ założenie stron dotyczące poziomu handlu związanego z 38 % sprzedaży producentów unijnych nie jest prawidłowe, wniosek opierający się na tym założeniu i dotyczący konieczności ponownego obliczenia marginesu szkody musi również zostać odrzucony.

(97)

W odniesieniu do zarzutu w sprawie szczegółowego ujawnienia przepływów handlowych i powiązanych z nim wielkości (motyw 76) należy przypomnieć, ze fakty i dane liczbowe stojące za wyborem metodyki określenia poziomu handlu w omawianej sprawie zostały omówione w pkt 3–7 dokumentu zawierającego ustalenia z dnia 5 grudnia 2011 r. Stronom zaleca się zapoznanie się z tymi informacjami jak również z wyjaśnieniem przedstawionym na przesłuchaniu w dniu 29 lutego 2012 r. W celu zachowania jasności kwestie dotyczące wspominanych przepływów handlowych są wyjaśnione szczegółowo w powyższym motywie 92.

(98)

W odniesieniu do argumentu dotyczącego „stereotypowego odesłania do poufności danych” (motyw 77) Komisja uważa, że informacje traktowane jako poufne odnosiły się do (i) odsetka sprzedaży bezpośredniej; oraz (ii) informacji wykorzystanych do obliczenia 2 % podwyższenia kosztów na podstawie faktur i danych zgromadzonych podczas wizyty weryfikacyjnej. W tym zakresie zauważa się, że faktury to informacje z natury poufne. Niepoufne streszczenie wymienionych powyżej informacji zostało załączone do dokumentu zawierającego ustalenia z dnia 5 grudnia 2011 r. W odniesieniu do sprzedaży bezpośredniej rzecznik praw stron na wspólnym przesłuchaniu w dniu 29 lutego 2012 r. potwierdził, że faktyczne dane liczbowe dotyczące sprzedaży bezpośredniej są informacjami poufnymi i zaoferował zbadanie, na wniosek zainteresowanych stron, sposobu, w jaki faktyczne dane liczbowe z dokumentu poufnego zostały wykorzystane przez służby Komisji do celów dochodzenia; rzecznik praw stron zaproponował, że poinformuje strony, czy jego zdaniem wskazane dane zostały prawidłowo odzwierciedlone w ustaleniach. Strony nie wniosły o takie działanie. Z tych powodów Komisja uważa, że wymóg ujawnienia wszystkich informacji, oprócz tych poufnych, został spełniony. Ponadto mając na uwadze, że dane objęte oceną mają ponad 5 lat, Komisja uważa, że na tym etapie może ujawnić odsetek sprzedaży bezpośredniej, który wynosił od 2 % do 12 %.

(99)

W kwestii sprzeciwu stron dotyczącego korekty o fracht w przypadku unijnej ceny sprzedaży ex-works (motyw 78) Komisja uważa, że wspomniana korekta została dokonana, by uwzględnić transport towarów z portu do składu importera, tj. by zapewnić ten sam poziom handlu, co dla chińskiego wywozu. Podstawą dla tej korekty była specyficzna sytuacja panująca na rynku, na którym konserwowane mandarynki są produkowane wyłącznie w jednym regionie Hiszpanii (Walencja) i są głównie sprzedawane w Niemczech i w Zjednoczonym Królestwie. Korektę wprowadzono, by zapewnić uczciwe porównanie ceny eksportowej i ceny unijnej na tym samym poziomie handlu, a nie by zrównoważyć dodatkowe koszty ponoszone przez unijnych producentów ze względu na lokalizację ich zakładów produkcyjnych. Argument stron został zatem odrzucony.

(100)

W odniesieniu do argumentu, że Komisja powinna była uwzględnić wyższe koszty importera, ponieważ chińskie produkty były dostarczane w kontenerach, a produkty produkowane przez przemysł unijny były umieszczane na paletach, co prowadziło do niższych kosztów związanych z obsługą towarów dla producentów unijnych (motyw 79), należy zauważyć, że wprowadzone dostosowanie objęło wyłącznie koszty transportu towarów do składu importera. Dalsze koszty ponoszone w kontekście wysyłki towarów odbiorcom detalicznym wiążą się z kolejnym poziomem handlu i nie mogą zatem zostać uwzględnione. Z tego powodu argument stron został odrzucony.

(101)

W odniesieniu do argumentu, że koszty transportu producentów unijnych powinny zostać obniżone, by uwzględnić przypadki, w których produkty były dostarczane bezpośrednio do klientów importerów, jak wskazywali ci ostatni (motyw 80), należy podkreślić, że korekta unijnej ceny sprzedaży ex-works o fracht była oparta na ustalonych kosztach fizycznej dostawy do składu w Hamburgu (90 EUR) na podstawie uzyskanych faktur, ponieważ skład w Hamburgu jest odpowiednim poziomem handlu dla porównania ceny eksportowej i ceny produktu unijnego. Korekta o fracht nie jest uzasadniona na podstawie ujęcia całkowitych kosztów transportu między producentem unijnym i odbiorcą detalicznym (takie koszty byłyby wyższe od kosztów dostawy do składu), ale na podstawie tego, że mając na uwadze specyfikę sytuacji panującej na rynku produktu objętego postępowaniem, skład w Hamburgu jest odpowiednim poziomem handlu. W tym kontekście argument wysunięty przez strony okazuje się bezpodstawny.

(102)

Strony stwierdziły, że zastosowana korekta o fracht była zbyt wysoka, ponieważ opierała się na kosztach transportu ciężarówkami (motyw 81). W tym kontekście przypomina się, że podstawą korekty o fracht był ustalony koszt fizycznej dostawy do Hamburga, który obejmował zarówno transport ciężarówką, jak i statkiem. Dlatego też korekta, o którą wniosły strony, została już ujęta w obliczeniu kosztu frachtu do Hamburga. Nie było zatem konieczne sprawdzanie danych przedłożonych przez strony podczas przesłuchania, ponieważ w toku dochodzenia pierwotnego koszty dostawy do Hamburga zostały ustalone na podstawie zweryfikowanych danych od producentów unijnych.

(103)

W odniesieniu do uwag przedstawionych przez wnioskodawcę na temat obliczenia kosztów ponoszonych po przywozie (motyw 82) stwierdza się, że jak wyjaśniono w pkt 9 dokumentu zawierającego ustalenia z dnia 5 grudnia 2011 r. opłaty za obsługę terminali i koszty przewozu ciężarówkami na teren importera zostały ujęte w obliczeniach. Opłaty za obsługę terminali nie obejmują ani frachtu morskiego, ani ubezpieczenia, ponieważ te koszty zostały już włączone do ceny CIF ustalonej i zweryfikowanej podczas wizyt weryfikacyjnych na terenie eksportera. W związku z powyższym, jeżeli Komisja ujęłaby te koszty w obliczeniu kosztów ponoszonych po przywozie, stanowiłoby to podwójne liczenie.

(104)

W dniu 5 grudnia 2011 r. Komisja przedstawiła dokument zawierający ustalenia wraz z faktami i danymi liczbowymi dotyczącymi podstaw unieważnienia środków przez Sąd. Wszystkie zainteresowane strony wezwano do zgłaszania uwag.

(105)

W dniu 29 lutego 2012 r. Komisja przeprowadziła przesłuchania ze wszystkimi stronami, które o to wniosły, oraz wspólne przesłuchanie eksporterów, których dotyczy postępowanie, i grupy importerów w obecności rzecznika praw stron.

(106)

W dniu 26 marca 2012 r. jedna z zainteresowanych stron poinformowała Komisję, że mając na uwadze wyrok w sprawie C-338/10, jej zdaniem częściowe wznowienie dochodzenia dotyczące kosztów ponoszonych po przywozie jest bezcelowe.

(107)

W dniu 17 lipca 2012 r. Komisja odpowiedziała, że mając na uwadze wznowienie z dnia 19 czerwca 2012 r., uznano, że oba częściowe wznowienia wciąż trwały i żadne z dochodzeń nie stało się bezcelowe.

(108)

Wyrok Sądu dotyczący Xinshiji został wykonany poprzez przedstawienie stronom dodatkowego uzasadnienia, informacji i wyjaśnienia na temat punktu, którego dotyczy wznowienie pierwotnego dochodzenia. Strony miały możliwość zgłoszenia uwag i wypowiedzenia się w formie ustnej. Wszelkie przytoczone argumenty zostały omówione i należycie uwzględnione.

(109)

Mając na uwadze argumenty stron i ich analizę, stwierdzono, że argumenty i fakty przytoczone przez zainteresowane strony nie prowadzą do zmiany zakwestionowanego obliczenia marginesu szkody.

(110)

W związku z powyższym niniejszym potwierdza się margines szkody ustalony w dochodzeniu pierwotnym.

(111)

Na podstawie powyższych wniosków stwierdzono, że w omawianym przypadku wykonanie wyroku dotyczącego Xinshiji powinno przyjąć formę ponownego nałożenia ostatecznego cła antydumpingowego wobec wnioskodawców.

(112)

Wobec braku uzasadnionych uwag ustalenia zawarte w motywach 52–54 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(113)

Jedna z eksportujących stron stwierdziła, że istnieje rozbieżność między poziomem konsumpcji ustalonym w rozporządzeniu w sprawie środków ochronnych a poziomem wskazanym w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych. Należy podkreślić, że różnica w poziomie konsumpcji wynikała zasadniczo z innego zakresu produktu ustalonego na potrzeby obecnego dochodzenia oraz z innej liczby państw członkowskich, których dotyczyły oba dochodzenia. Nie uzyskano żadnych nowych i uzasadnionych informacji w tym zakresie. Ustalenia zawarte w motywach 55–57 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają zatem potwierdzone. W związku z powyższym dalsze części analizy dotyczące konsumpcji zostają również potwierdzone.

(114)

Mając na uwadze udział w rynku, niektóre zainteresowane strony sprzeciwiły się opinii Komisji przedstawionej w motywie 58 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zgodnie z którą udział dumpingowego przywozu w rynku zwiększył się. Twierdzili oni, iż przeciwnie do ustaleń Komisji udział przywozu z ChRL w rynku zmniejszył się. Ocena przywozu z ChRL pod kątem wielkości oraz udziału w rynku została zweryfikowana. Jak wskazano we wspomnianym motywie, udział chińskiego przywozu w rynku zmniejszył się tylko w jednym roku. W odniesieniu do pozostałego okresu udział przywozu z ChRL w rynku utrzymywał się na stałym wysokim poziomie. W związku z powyższym ustalenia przedstawione na etapie dotyczącym ceł tymczasowych zostają potwierdzone.

(115)

Niektóre strony stwierdziły, że wielkości występujące po OD również powinny zostać zbadane, aby ocenić, czy chiński przywóz wzrasta. Należy odnotować, że tendencje w przywozie z ChRL zostały zbadane w okresie od 2002/2003 do 2006/2007 i stwierdzono wyraźny wzrost. Zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego, z wyjątkiem okoliczności szczególnych, nie uwzględnia się wydarzeń, które miały miejsce po OD. W każdym razie, jak stwierdzono poniżej w motywie 136, poziom przywozu po OD został zbadany i ustalono, że był istotny.

(116)

Trzech współpracujących producentów eksportujących zakwestionowało ustalenia Komisji w sprawie podcięcia cenowego. Jeden z nich podważył metodykę wykorzystaną do obliczenia podcięcia i wniósł o dokonanie dostosowania, aby odzwierciedlić koszty poniesione przez przedsiębiorstwa handlowe za ich sprzedaż pośrednią. W stosownych przypadkach dokonano dostosowania obliczeń. Zmienione porównanie, na podstawie danych dostarczonych przez współpracujących producentów eksportujących objętych próbą, wykazało, że w OD przywożony produkt objęty postępowaniem był sprzedawany w Unii po cenach podcinających ceny przemysłu unijnego o 18,4 % do 35,2 %.

(117)

Dwóch importerów i stowarzyszenie importerów zakwestionowało czas trwania pakowania będącego działalnością sezonową, o którym mowa w motywie 79 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Twierdzili oni, że okres pakowania w Hiszpanii trwa tylko trzy miesiące zamiast od czterech do pięciu, jak wskazano w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych. Jednakże twierdzenie to jest związane ze zbiorami (podlegającymi wahaniom) oraz wyprodukowaną ilością i w żadnym przypadku nie ma wpływu na czynniki szkody przeanalizowane przez służby Komisji.

(118)

Wobec braku innych uzasadnionych informacji i argumentów dotyczących sytuacji przemysłu unijnego, motywy 63–86 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(119)

Po ujawnieniu ustaleń zawartych w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych niektórzy importerzy i producenci eksportujący twierdzili, w odniesieniu do motywów 83–86 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że dane wykorzystane przez Komisję do ustalenia poziomu szkody nie były ani prawidłowe, ani obiektywnie ocenione. Podkreślili oni, że prawie wszystkie wskaźniki związane ze szkodą wykazały pozytywne trendy oraz że nie ma zatem dowodów na wystąpienie szkody.

(120)

W tym względzie należy odnotować, że nawet jeżeli niektóre wskaźniki nieznacznie poprawiły się, sytuacja przemysłu unijnego musi być oceniana w ujęciu całościowym oraz z uwzględnieniem faktu, że środki ochronne obowiązywały do końca okresu objętego dochodzeniem. Szczegółowe wyjaśnienia dotyczące tej kwestii znajdują się w motywach 51–86 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Wymienione środki umożliwiły przeprowadzenie dogłębnego procesu restrukturyzacji, w wyniku którego znacznie obniżyła się produkcja i moce produkcyjne, a w normalnych okolicznościach doprowadziłoby to do znacznej poprawy ogólnej sytuacji przemysłu unijnego, w tym produkcji, wykorzystania mocy produkcyjnych, sprzedaży oraz różnic między ceną i kosztem. Tymczasem wskaźniki wolumenu utrzymywały się na niskim poziomie, zapasy znacznie rosły, a wskaźniki finansowe nadal były niekorzystne – niektóre z nich nawet pogorszyły się.

(121)

Na tej podstawie uznaje się, że wnioski odnoszące się do istotnej szkody wyrządzonej przemysłowi unijnemu, jak ustalono w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, nie ulegają zmianie. Wobec braku innych uzasadnionych informacji lub argumentów zostają one zatem ostatecznie potwierdzone.

(122)

Niektóre strony stwierdziły, że wielkość przywozu chińskiego była stała od 1982 r., a zatem nie mogła wyrządzić szkody, jak wyjaśniono w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych (zob. motyw 58). Jednak, zgodnie z powyższym motywem 114, przywóz z ChRL podczas badanego okresu znacznie wzrósł na niekorzyść udziału przemysłu unijnego w rynku. Ponadto wskazany argument odnosi się do tendencji w przywozie, które obejmują okres znacznie dłuższy od rozważanego, a zatem argument ten zostaje odrzucony.

(123)

Jak wskazano w powyższym motywie 116, ostatecznie stwierdza się, że podczas OD ceny przywozu chińskich producentów eksportujących objętych próbą podcinały średnie ceny przemysłu wspólnotowego od 18,4 % do 35,2 %. Przegląd marginesu podcięcia cenowego nie ma wpływu na wnioski dotyczące skutków przywozu po cenach dumpingowych przedstawionych w motywach 100 i 101 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(124)

Po nałożeniu ceł tymczasowych niektórzy importerzy wskazywali na negatywny wpływ kursu wymiany na poziom cen. Twierdzili oni, że poziom kursu wymiany jest głównym czynnikiem, który wyrządził szkodę. Niemniej jednak ocena Komisji odnosi się jedynie do różnicy między poziomami cen i nie obejmuje wymogu przeanalizowania czynników mających wpływ na poziom tych cen. W konsekwencji stwierdzono wyraźny związek przyczynowy między wysokim poziomem dumpingu i szkodą wyrządzoną przemysłowi unijnemu, a zatem ustalenia przedstawione w motywie 95 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych mogą zostać potwierdzone.

(125)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że szkoda nie jest wyrządzona przywozem po cenach dumpingowych, lecz raczej niewielką podażą świeżych owoców, tj. surowca dla konserwowanych mandarynek.

(126)

Jednakże oficjalne dane z hiszpańskiego Ministerstwa Rolnictwa potwierdzają, że ilości dostępne dla przemysłu konserwowego są zupełnie wystarczające dla wykorzystania pełnych mocy produkcyjnych producentów hiszpańskich.

(127)

Świeże owoce są do pewnego stopnia przedmiotem konkurencji między producentami i bezpośrednim rynkiem konsumenckim świeżych produktów. Jednakże konkurencja ta nie narusza związku przyczynowego. Wyraźnymi i istotnymi powodami względnie niskiej produkcji, sprzedaży i udziału przemysłu unijnego w rynku jest raczej presja ze strony masowego napływu przywozu z ChRL po bardzo niskich cenach. W takiej sytuacji i zważywszy, że ceny rynkowe są dyktowane przez przywóz obejmujący ponad 70 % rynku i powodujący podcięcie cenowe, tłumienie oraz obniżanie cen, podjęcie decyzji o zwiększeniu produkcji bez perspektyw sprzedaży produktu z normalnym zyskiem byłoby nieopłacalne. Przemysł hiszpański mógł zatem dostarczyć znacznie większych ilości, pod warunkiem że ceny rynkowe nie szkodziłyby jego wynikom gospodarczym.

(128)

Kolejnym faktem potwierdzającym tę analizę jest utrzymywanie się znacznych zapasów u producentów unijnych, co wskazuje, że sytuacja wyrządzająca szkodę przemysłowi unijnemu nie została spowodowana niewystarczającą produkcją, lecz brakiem możliwości sprzedaży produkcji ze względu na presję chińskiego przywozu.

(129)

Zważywszy, iż jest to produkt rolny, cena surowca podlega sezonowym wahaniom ze względu na jego rolny charakter. Niemniej jednak w pięcioletnim badanym okresie, który obejmował zbiory charakteryzujące się niższymi i wyższymi cenami, Komisja odnotowuje, że szkoda (np. w formie straty finansowej) występuje niezależnie od tych wahań, a zatem wyniki gospodarcze przemysłu wspólnotowego nie są bezpośrednio powiązane z takimi zmianami sezonowymi.

(130)

Niektóre strony twierdziły, że chiński produkt był wyższej jakości niż produkcja unijna. Jednak jakiekolwiek zmiany cen wynikające z tego faktu nie zostały dostatecznie uzasadnione i nie ma dowodów na to, że domniemana preferencja konsumentów dotycząca chińskich produktów była tak istotna, żeby pogorszyć sytuację przemysłu unijnego. W każdym razie takie domniemane różnice cen sprzyjały chińskim produktom i powiększały poziom podcięcia/zaniżenia cen. Ze względu na brak jakichkolwiek nowych i uzasadnionych informacji lub argumentów ustalenia wskazane w motywie 99 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(131)

Niektóre strony stwierdziły, że szkodę spowodował nadzwyczajny wzrost kosztów ze strony niektórych producentów. Zarzuty te nie zostały wystarczająco uzasadnione. W analizie Komisji nie wskazano żadnych okoliczności, które mogłyby zmienić ocenę i naruszyć związek przyczynowy lub dotyczyć obliczenia poziomu usuwającego szkodę.

(132)

Kilka zainteresowanych stron zgłosiło uwagi na temat wzrostu kosztów produkcji i niezdolności przemysłu unijnego do obniżenia ich. Niektóre pozycje kosztów (takie jak energia) wzrosły, lecz ich wpływ nie jest tak istotny, by naruszyć związek przyczynowy w sytuacji, gdy duże ilości chińskiego wywozu po cenach dumpingowych powodują spadek sprzedaży i produkcji (powodując wzrost kosztów jednostkowych ponoszonych przez przemysł unijny) oraz tłumią i obniżają ceny przemysłu unijnego.

(133)

Stwierdzono, że programy pomocy WE przyczyniły się do sztucznego wzrostu przetwórstwa w WE i obniżenia poziomu podaży surowców w zakresie produktu objętego postępowaniem. Zarzut ten miał charakter ogólny i nie został dostatecznie uzasadniony. W każdym razie wskazane programy zostały zmienione w 1996 r., kiedy pomoc skierowano do rolników, a nie do przetwórców produktu objętego postępowaniem. W analizie Komisji nie wykryto żadnego innego wpływu podczas OD, który mógłby naruszyć związek przyczynowy. W kwestii podaży należy odnieść się do powyższych motywów 128 i 129.

(134)

Ze względu na brak jakichkolwiek nowych i uzasadnionych informacji lub argumentów ustalenia zawarte w motywach 87–101 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(135)

W związku z powyższym potwierdzone zostają tymczasowe ustalenia dotyczące istnienia związku przyczynowego między chińskim przywozem po cenach dumpingowych a istotną szkodą wyrządzoną przemysłowi unijnemu.

(136)

Od dnia 9 listopada 2007 r. przywóz z ChRL podlegał rejestracji na mocy rozporządzenia w sprawie rejestracji. Dokonano tego w celu ewentualnego nałożenia ceł antydumpingowych z mocą wsteczną. W rezultacie na zasadzie wyjątku przeanalizowano również zmiany sytuacji po OD. Dane Eurostatu potwierdzają, że przywóz z ChRL utrzymuje się na wysokim poziomie, co zostało potwierdzone przez niektórych importerów. Wielkość przywozu w ostatnich dziesięciu miesiącach po OD osiągnęła poziom 74 000 ton, a jego ceny były nadal niskie.

(137)

Szereg stron przedstawiło uwagi na temat niskiego poziomu hiszpańskiej produkcji, która ich zdaniem nie jest w stanie w pełni zapewnić podaży na rynku unijnym. Prawdą jest, że w obecnej sytuacji przemysł unijny nie gwarantuje podaży na całym rynku Unii, należy jednak podkreślić, że fakt ten jest związany z wpływem przywozu wyrządzającego szkodę, jak wyjaśniono powyżej. W każdym razie zamierzonym celem środków nie jest zamknięcie rynku unijnego dla przywozu z Chin, lecz usunięcie skutków dumpingu wyrządzającego szkodę. Mając na uwadze m.in. istnienie wyłącznie dwóch źródeł podaży tych produktów, stwierdzono, że w przypadku wprowadzenia ostatecznych środków nadal będzie istniał znaczny popyt na chińskie produkty w Unii.

(138)

Jedno ze stowarzyszeń importerów stwierdziło, że środki antydumpingowe bez ograniczeń ilościowych nie ochroniłyby przemysłu hiszpańskiego, lecz automatycznie wywołałyby niezgodne z prawem działania handlowe. Jest to argument, który wskazuje raczej na potrzebę zapewnienia przez instytucje właściwego monitoringu wdrażania środków, natomiast nie podważa on korzyści, jakie środki mogłyby przynieść producentom unijnym.

(139)

Jeden z importerów stwierdził, że wprowadzenie środków antydumpingowych nie poprawiłoby sytuacji hiszpańskich producentów, ze względu na istnienie dużych zapasów nagromadzonych przez importerów w Unii, które mogłyby zaspokoić popyt rynkowy w najbliższej przyszłości. Wielkość zapasów i zjawisko ich gromadzenia zostały potwierdzone przez innego importera. Uwagi te są zgodne z analizą Komisji przeprowadzoną w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych oraz w niniejszym rozporządzeniu. Jednakże należy przypomnieć, że środki mają zapobiec dumpingowi wyrządzającemu szkodę w okresie pięcioletnim, a nie w jednym roku.

(140)

Ze względu na brak jakichkolwiek innych nowych i uzasadnionych informacji lub argumentów w tym względzie ustalenia w motywach 103–106 i 115 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dotyczące interesu przemysłu unijnego zostają niniejszym potwierdzone.

(141)

Współpracujący importerzy wyrazili zainteresowanie utrzymaniem dwóch źródeł podaży produktu objętego postępowaniem, tj. Hiszpanii i ChRL, w celu zapewnienia bezpieczeństwa dostaw po konkurencyjnych cenach.

(142)

Niemniej jednak większość importerów opowiedziałaby się, w przypadku wprowadzenia środków ostatecznych, za włączeniem do nich również elementów ilościowych. Jak wyjaśniono poniżej w motywie 156, takie działanie nie zostało uznane za właściwe.

(143)

Dane od współpracujących importerów objętych próbą zostały zweryfikowane i potwierdzono, że konserwowane mandarynki reprezentują mniej niż 6 % ogólnego obrotu tych importerów oraz że w okresie objętym dochodzeniem oraz w latach 2004–2008 osiągnęli oni poziom rentowności przekraczający 10 %.

(144)

Powyższe ustalenia wskazują, że w sumie potencjalny wpływ środków na importerów/przedsiębiorstwa handlowe będzie proporcjonalny do pozytywnych rezultatów wynikających z tych środków.

(145)

Jeden użytkownik reprezentujący mniej niż 1 % konsumpcji przedstawił ogólne uwagi na temat zmniejszonej dostępności mandarynek w UE oraz na temat wyższej jakości chińskich produktów. Został on poproszony o dostarczenie danych, lecz odmówił współpracy i nie uzasadnił swoich argumentów. Inny sprzedawca detaliczny, członek głównego stowarzyszenia importerów, zasadniczo sprzeciwił się wzrostowi cen. W trakcie dochodzenia nie przedstawiono innych informacji dotyczących interesu użytkowników/sprzedawców detalicznych. Wobec braku jakichkolwiek uzasadnionych uwag importerów/sprzedawców detalicznych, motywy 109–112 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(146)

Przeciwnie do tego, co wskazywał jeden z importerów, interes konsumentów został uwzględniony na etapie dotyczącym ceł tymczasowych. Ustalenia Komisji zostały przedstawione w motywach 113 i 114 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Inne strony zasugerowały, że wpływ na konsumentów byłby istotny. Jednak nie przedstawiono informacji, które podważałyby ustalenia w wymienionych motywach. Nawet jeżeli cła miałyby doprowadzić do wzrostu cen konsumpcyjnych, żadna strona nie kwestionowała faktu, że omawiany produkt reprezentuje niewielki udział w wydatkach na żywność gospodarstw domowych. Wobec braku jakichkolwiek uwag od konsumentów oraz innych nowych i uzasadnionych informacji wskazane motywy zostają zatem potwierdzone.

(147)

Przedstawiona powyżej dodatkowa analiza dotycząca interesu zainteresowanych stron nie spowodowała zmiany tymczasowych wniosków w tym względzie. Dane od współpracujących importerów objętych próbą zostały zweryfikowane i potwierdzono, że konserwowane mandarynki reprezentują mniej niż 6 % ogólnego obrotu tych importerów oraz że w okresie objętym dochodzeniem oraz w latach 2004–2008 osiągnęli oni w ujęciu średnim zadawalające wyniki, a zatem wpływ na importerów będzie nieznaczny. Potwierdzono również, że finansowy wpływ na konsumentów końcowych będzie niewielki, zważywszy na znikome ilości w przeliczeniu na mieszkańca kupowane w krajach konsumpcji. Uznano, że wnioski w zakresie interesu Unii zawarte w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych nie ulegają zmianie. Wobec braku innych uwag wnioski przedstawione w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych zostają zatem ostatecznie potwierdzone.

(148)

Jeden z importerów stwierdził, że poziom marży zysku wynoszący 6,8 %, wykorzystany jako punkt odniesienia na etapie dotyczącym ceł tymczasowych, jest zawyżony. W tym zakresie należy podkreślić, że ten sam poziom został zastosowany i zaakceptowany dla środków ochronnych jako rzeczywisty zysk osiągnięty przez przemysł unijny w latach 1998–1999 do 2001–2002. Wartość ta odnosi się do zysków uzyskanych przez producentów unijnych podczas normalnej sytuacji rynkowej, na którą nie miał wpływu wzrost przywozu, który wyrządził szkodę przemysłowi. W związku z powyższym argument ten zostaje odrzucony.

(149)

Producenci unijni twierdzili, że cła tymczasowe nie uwzględniły specyficznej sytuacji panującej na rynku konserwowanych mandarynek, na którym produkcja jest skupiona tylko w jednym państwie, a większość sprzedaży i przywozu odbywa się w innym europejskim państwie. Z tego względu wniesiono o uwzględnienie kosztów transportu z państwa produkcji do państwa konsumpcji w ostatecznych obliczeniach. Wniosek był uzasadniony, a obliczenia zostały odpowiednio skorygowane, aby odzwierciedlić koncentrację sprzedaży na danych obszarach Unii.

(150)

Jedna strona zgłosiła uwagi na temat obliczeń dotyczących podcięcia cenowego i zaniżania cen. W uzasadnionych przypadkach wprowadzono dostosowania na etapie dotyczącym ceł ostatecznych.

(151)

Wartości marginesów szkody, po uwzględnieniu w uzasadnionych przypadkach wniosków zainteresowanych stron, wyrażone jako odsetek całkowitej wartości w przywozie CIF każdego chińskiego eksportera objętego próbą, były niższe od marginesów dumpingu i wynoszą:

wszystkie pozostałe przedsiębiorstwa: 100,1 %.

(152)

Jak wskazano w motywie 4, w dniu 9 listopada 2007 r. Komisja poddała rejestracji przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL na podstawie wniosku przemysłu unijnego. Wniosek został wycofany i w związku z powyższym kwestia ta nie była dalej badana.

(153)

W świetle wniosków dotyczących dumpingu, szkody, związku przyczynowego oraz interesu Unii i zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na poziomie najniższego z ustalonych marginesów dumpingu i szkody, zgodnie z zasadą niższego cła. W tym przypadku stawka cła powinna zostać określona odpowiednio na poziomie ustalonej szkody.

(154)

Na podstawie powyższych ustaleń i zgodnie ze sprostowaniem opublikowanym w Dzienniku Urzędowym L 258 (14) ostateczne cło powinno wynosić:

wszystkie pozostałe przedsiębiorstwa: 531,2 EUR/tonę.

(155)

Szereg stron wniosło o wprowadzenie środków łączących cenę i elementy ilościowe, w ramach których początkowe wielkości przywozu nie byłyby objęte cłem lub podlegałyby cłu obniżonemu. W niektórych przypadkach było to związane z zastosowaniem systemu pozwoleń.

(156)

Opcja ta została rozważona, lecz odrzucono ją ze względów wyjaśnionych poniżej. Cła antydumpingowe są nakładane, ponieważ cena eksportowa jest niższa od wartości normalnej. Wielkości wywożone do Unii podlegają analizie mającej na celu określenie czy przywóz po cenach dumpingowych wyrządza szkodę. Jednak wielkości te zazwyczaj nie mają wpływu na poziom nakładanego cła. Innymi słowy, jeżeli okaże się, że przywóz po cenach dumpingowych wyrządza szkodę, dumping może zostać zrównoważony przez cło, które ma zastosowanie od pierwszej wysyłki towarów przywiezionych po wejściu w życie cła. Wreszcie, jeżeli okazałoby się, że w interesie Unii leży przywóz produktów w określonym okresie, bez nakładania ceł antydumpingowych, art. 14 ust. 4 rozporządzenia podstawowego umożliwia zawieszenie środków pod pewnymi warunkami.

(157)

Niektóre strony twierdzą, że środki nieobejmujące ograniczeń ilościowych będą prowadzić do unikania zapłaty cła. Strony ponownie odniosły się do gromadzenia zapasów, które nastąpiło w związku z rozszerzeniem Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. Analiza służb Komisji potwierdziła, że była to wyraźna próba uniknięcia ceł. Zważywszy na te ustalenia i fakty opisane w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych w motywach 123 i 125, Komisja będzie monitorować zmiany sytuacji w celu podjęcia koniecznych działań, by zapewnić prawidłowe wdrożenie środków.

(158)

Inne strony twierdziły, że środki nie powinny dotyczyć wielkości objętych istniejącymi umowami sprzedaży. Podejście to zostało odrzucone, gdyż w praktyce oznaczałoby zwolnienie z ceł, a zatem zagroziłoby skutkom naprawczym środków. Dokonano także odesłania do powyższych motywów 138 i 139.

(159)

Rozporządzeniem w sprawie ceł tymczasowych nałożono cło antydumpingowe w formie cła specyficznego dla każdego przedsiębiorstwa, które wynika z zastosowania marginesu usunięcia szkody do cen eksportowych wykorzystanych w obliczeniach dumpingu podczas OD. Metodyka ta znajduje odzwierciedlenie w poziomie środków ostatecznych.

(160)

Na późnym etapie dochodzenia kilku producentów eksportujących w ChRL złożyło zobowiązania cenowe. Nie zostały one zaakceptowane z uwagi na dużą zmienność cen omawianego produktu, ryzyko unikania i obejścia cła nałożonego na ten produkt (zob. motywy 124 i 125 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych) oraz fakt, że złożone oferty nie zawierały żadnych gwarancji ze strony chińskich władz umożliwiających odpowiedni monitoring w zakresie przedsiębiorstw, którym nie przyznano traktowania na zasadach rynkowych.

(161)

Przywóz produktu objętego postępowaniem został poddany rejestracji rozporządzeniem Komisji (UE) nr 572/2012 (15). Należy zaprzestać tej rejestracji. Decyzja o ewentualnym pobraniu ceł z mocą wsteczną zapadnie na późniejszym etapie, gdy pełne dane statystyczne będą dostępne.

(162)

Wszystkie strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzano nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL. Oprócz tego stronom wyznaczono okres, w którym mogły przedstawić uwagi związane z ujawnieniem informacji. Stronom, które wystąpiły z takim wnioskiem, umożliwiono przedstawienie swojego stanowiska. Dwie grupy importerów wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie w obecności urzędnika Dyrekcji Generalnej ds. Handlu pełniącego rolę rzecznika praw stron i przesłuchanie takie im umożliwiono.

(163)

W odniesieniu do wyroku dotyczącego Xinshiji przedstawione argumenty zostały już przeanalizowane i rozpatrzone w dokumencie zawierającym ogólne ustalenia. Żaden z tych argumentów nie doprowadził do zmiany istotnych faktów i ustaleń, na podstawie których podjęto decyzję o potwierdzeniu marginesu szkody ustalonego w toku dochodzenia pierwotnego. W odniesieniu do wyroku dotyczącego państwa analogicznego grupa importerów powtórzyła uwagi, które zostały już przedstawione w dochodzeniu i dotyczyły zakresu częściowego wznowienia, wykorzystania danych z OD oraz określenia wartości normalnej. Uwagi te zostały rozpatrzone odpowiednio w powyższych motywach 43, 46 i 54. Ta sama grupa importerów stwierdziła, że wolałaby wprowadzenie systemu środków ochronnych z kontyngentami zamiast ceł antydumpingowych. Powód odrzucenia systemu kontyngentów został wyjaśniony w powyższym motywie 156. Ponadto należy zauważyć, że środki ochronne mogą zostać wprowadzone wyłącznie w pewnych sytuacjach i pod bardzo szczególnymi warunkami zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 260/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu (16). Uznaje się, że cła antydumpingowe są najodpowiedniejszym rozwiązaniem dla dumpingu wyrządzającego szkodę. Wymieniona grupa importerów wskazała również, w związku z kwestiami poruszonymi w powyższych motywach 44 i 85, że Komisja nie wszczęła przeglądu okresowego, gdy wezwano ją do tego. Należy podkreślić, że od daty wydania wyroku dotyczącego państwa analogicznego przeprowadzenie przeglądu okresowego nie było możliwe, ponieważ cła już nie obowiązywały. Komisja powinna wznowić analizę otrzymanych wniosków o dokonanie przeglądu okresowego po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia. Jeżeli analiza wniosków wykaże, że warunki określone w art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego są spełnione, należy niezwłocznie wszcząć przegląd okresowy.

(164)

Podsumowując, po rozpatrzeniu wszystkich uwag otrzymanych w następstwie ujawnienia zainteresowanym stronom ustaleń wynikających z dochodzenia, stwierdzono, że żadna z nich nie mogła spowodować zmiany wniosków z dochodzenia.

(165)

Niniejsze rozporządzenie wykonuje wyrok Sądu dotyczący rozporządzenia pierwotnego. W związku z tym niniejsze rozporządzenie wygasa 5 lat po wejściu w życie rozporządzenia pierwotnego,

22.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 49/47

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń. Artykuł 10 tego rozporządzenia przewiduje ponowną ocenę dodatków dopuszczonych na mocy dyrektywy Rady 70/524/EWG (2).

(2)

Preparat benzoesanu sodu, kwasu propionowego i propionianu sodu został dopuszczony bez ograniczeń czasowych zgodnie z dyrektywą 70/524/EWG jako dodatek paszowy dla świń i krów mlecznych rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1876/2006 (3) oraz dla bydła opasowego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 757/2007 (4). Preparat ten został następnie wpisany do rejestru dodatków paszowych jako istniejący produkt zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 w związku z art. 7 tego rozporządzenia złożony został wniosek o ponowną ocenę tego preparatu benzoesanu sodu, kwasu propionowego i propionianu sodu jako dodatku paszowego dla świń i krów mlecznych oraz bydła opasowego, a także, zgodnie z art. 7 tego rozporządzenia, o nowe zastosowanie u świń, drobiu, bydła, owiec, kóz, królików i koni celem sklasyfikowania dodatku w kategorii „dodatki technologiczne”. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził w swoich opiniach z dnia 6 września 2011 r. (5) i 24 kwietnia 2012 r. (6), że zgodnie z proponowanymi warunkami użytkowania, preparat benzoesanu sodu, kwasu propionowego i propionianu sodu nie ma szkodliwego wpływu na zdrowie zwierząt, zdrowie ludzi pod warunkiem podjęcia odpowiednich działań w celu ochrony użytkowników, ani na środowisko naturalne oraz że skutecznie konserwuje on zboża i mieszanki paszowe pełnoporcjowe. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu benzoesanu sodu, kwasu propionowego i propionianu sodu dowodzi, że spełnione są warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

W związku z udzieleniem nowego zezwolenia na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 należy odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 1876/2006 i (WE) nr 757/2007.

(7)

Ponieważ względy bezpieczeństwa nie wymagają natychmiastowego zastosowania zmian w warunkach zezwolenia, należy przewidzieć okres przejściowy, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymogów wynikających z zezwolenia.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt.

22.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 49/50

(1)

Przedsiębiorstwo Janssen Pharmaceutica NV złożyło wniosek na podstawie art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 o zmianę nazwy posiadacza zezwolenia w odniesieniu do rozporządzeń Komisji (WE) nr 162/2003 z dnia 30 stycznia 2003 r. dotyczącego zezwolenia na dodatki paszowe (2), (WE) nr 971/2008 z dnia 3 października 2008 r. w sprawie nowego zastosowania kokcydiostatyku jako dodatku do pasz (3), (UE) nr 1118/2010 z dnia 2 grudnia 2010 r. dotyczącego zezwolenia na stosowanie diklazurilu jako dodatku paszowego dla kurcząt rzeźnych (posiadacz zezwolenia Janssen Pharmaceutica N.V.) oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2430/1999 (4), (UE) nr 169/2011 z dnia 23 lutego 2011 r. dotyczącego zezwolenia na stosowanie diklazurilu jako dodatku paszowego dla perlic (posiadacz zezwolenia Janssen Pharmaceutica N.V.) (5) i rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 888/2011 z dnia 5 września 2011 r. dotyczącego zezwolenia na stosowanie diklazurilu jako dodatku paszowego dla indyków rzeźnych (posiadacz zezwolenia Janssen Pharmaceutica N.V.) oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2430/1999 (6).

(2)

Wnioskodawca oświadczył, że przedsiębiorstwo Janssen Animal Health, będące częścią przedsiębiorstwa Janssen Pharmaceutica NV, zostało ze skutkiem od dnia 7 lipca 2011 r. nabyte przez przedsiębiorstwo Eli Lilly and Company Ltd., do którego obecnie należą prawa do obrotu dodatkiem diklazuril. Wnioskodawca przekazał odpowiednie dane na poparcie swojego wniosku.

(3)

Proponowana zmiana warunków zezwolenia ma charakter wyłącznie administracyjny i nie wymaga przeprowadzenia ponownej oceny dodatku. O wniosku powiadomiony został Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności.

(4)

Aby umożliwić Eli Lilly and Company Ltd. korzystanie z praw do obrotu, niezbędna jest zmiana warunków zezwoleń.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 162/2003, (WE) nr 971/2008, (UE) nr 1118/2010, (UE) nr 169/2011 i rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 888/2011.

(6)

Ponieważ względy bezpieczeństwa nie wymagają natychmiastowego zastosowania zmian wprowadzonych niniejszym rozporządzeniem do rozporządzeń (WE) nr 162/2003, (WE) nr 971/2008, (UE) nr 1118/2010, (UE) nr 169/2011 i rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 888/2011, należy ustanowić okres przejściowy, w którego trakcie można będzie wykorzystać istniejące zapasy.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

22.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 49/52

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń. Artykuł 10 tego rozporządzenia przewiduje ponowną ocenę dodatków dopuszczonych na mocy dyrektywy Rady 70/524/EWG (2).

(2)

Dyrektywą Komisji (EWG) nr 86/525 (3) udzielono zgodnie z dyrektywą 70/524/EWG zezwolenia bez ograniczeń czasowych na stosowanie preparatu zawierającego wodorotlenek sodu, nr CAS 1310-73-2, jako dodatku paszowego w żywieniu kotów i psów. Preparat ten został następnie wpisany do wspólnotowego rejestru dodatków paszowych jako istniejący produkt zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 w związku z art. 7 tego rozporządzenia złożony został wniosek o ponowną ocenę wodorotlenku sodu, nr CAS 1310-73-2, jako dodatku paszowego w żywieniu kotów i psów oraz, zgodnie z art. 7 tego rozporządzenia, w odniesieniu do nowego zastosowania w żywieniu ryb ozdobnych celem sklasyfikowania dodatku w kategorii „dodatki technologiczne”. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził w opinii z dnia 11 września 2012 r. (4), że – uwzględniając fakt, że wydano już zezwolenie na stosowanie tego dodatku w żywności przy tym samym działaniu i przy warunkach stosowania odpowiadających warunkom proponowanym – wodorotlenek sodu nie ma niekorzystnego wpływu na zdrowie zwierząt i że działa w paszy zasadniczo w ten sam sposób co w żywności, a mianowicie jako regulator kwasowości, i że z tego powodu nie istnieje potrzeba dalszego wykazywania skuteczności. Urząd stwierdził, że jeśli zastosowane zostaną odpowiednie środki ochronne, nie ma powodu do obaw w kwestii bezpieczeństwa użytkowników. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Z oceny wodorotlenku sodu wynika, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Ponieważ względy bezpieczeństwa nie wymagają natychmiastowego stosowania zmian w warunkach udzielenia zezwolenia, należy zezwolić na okres przejściowy w celu pozbycia się istniejących zapasów dodatku, premiksów i mieszanek paszowych zawierających ten preparat, dopuszczonych dyrektywą nr 86/525/EWG.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

22.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 49/55

(1)

Zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. a) dyrektywy 92/83/EWG państwa członkowskie są zobowiązane zwolnić z podatku akcyzowego alkohole, które zostały całkowicie skażone zgodnie z wymogami któregokolwiek z państw członkowskich, pod warunkiem że wymogi te zostały należycie podane do wiadomości i zaakceptowane zgodnie z warunkami określonymi w ust. 3 i 4 tego artykułu.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego (2) przewiduje, że substancje skażające, które są wykorzystywane w każdym państwie członkowskim do celów całkowitego skażenia alkoholi, zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. a) dyrektywy 92/83/EWG, zostaną określone w załączniku do tego rozporządzenia.

(3)

Zwiększająca się liczba procedur skażania powoduje, że system skażania staje się bardziej skomplikowany, utrudnia skuteczne zarządzanie systemem i daje większe możliwości oszustwa.

(4)

W 2008 r. państwa członkowskie zapewniły grupie projektowej działającej na mocy decyzji nr 1482/2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 r. ustanawiającej wspólnotowy program poprawy skuteczności systemów podatkowych na rynku wewnętrznym (program Fiscalis 2013) i uchylającej decyzję nr 2235/2002/WE (3) daleko idące wsparcie, w które zaangażowane były liczne laboratoria celne oraz Wspólne Centrum Badawcze. Celem projektu było zbadanie możliwości stosowania wspólnych procedur skażania (europejskie substancje skażające) do celów całkowitego skażania alkoholu.

(5)

W swoim sprawozdaniu końcowym opublikowanym w lipcu 2011 r. grupa projektowa zaproponowała, że można by rozważyć przyjęcie procedury skażania z wykorzystaniem trzech litrów alkoholu izopropylowego (IPA), trzech litrów ketonu metylowo-etylowego (MEK) oraz jednego grama benzoesanu denatonium na hektolitr absolutnego alkoholu jako wspólnej procedury skażania do celów całkowitego skażania alkoholu. Jedną z głównych korzyści proponowanej wspólnej procedury jest to, że ma ona zastąpić liczne procedury stosowane w sposób niezależny w różnych państwach członkowskich. Dlatego też procedurę tę należy stosować jako wspólną procedurę dla wszystkich państw członkowskich do celów całkowitego skażania alkoholu w celu zapobiegnięcia uchylaniu się od opodatkowania, unikaniu opodatkowania i nadużyciom w tej dziedzinie.

(6)

Następnie, zgodnie z art. 27 ust. 3 dyrektywy 92/83/EWG, każde państwo członkowskie przekazało Komisji nowy wykaz wymogów. Każdy z wykazów dotyczył wspólnej procedury skażania, a w niektórych przypadkach również innych istniejących procedur. Jeżeli chodzi o istniejące procedury, to niektóre państwa członkowskie wyraziły pragnienie zachowania ich na okres przejściowy lub bliżej nieokreślony okres czasu ze względu na szczególne wymogi techniczne.

(7)

W dniu 28 czerwca 2012 r. Komisja przekazała wszystkie otrzymane powiadomienia pozostałym państwom członkowskim.

(8)

Żadne z państw członkowskich nie wyraziło sprzeciwu wobec projektu wspólnej procedury skażania.

(9)

Jeżeli chodzi o istniejące procedury, nie poruszono żadnych nowych kwestii wskazujących na istnienie ryzyka uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

(10)

Z powodu kwestii związanych z patentami i związanymi z nimi kosztami Austria, oprócz wspólnej procedury skażania do celów całkowitego skażania alkoholu, przyjęła również, jako procedurę skażania, alternatywną procedurę stosowaną już przez inne państwa członkowskie.

(11)

Aby zapewnić przemysłowi odpowiednią ilość czasu na zużycie zapasów substancji skażających i skażonych produktów, które dotychczas były objęte zakresem rozporządzenia (WE) nr 3199/93, a nie będą nim już objęte od chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, należy odroczyć stosowanie niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do sekcji I niniejszego załącznika.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 3199/93.

(13)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Podatku Akcyzowego,