9.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 39/1

(1)

Niektóre substancje i mieszaniny są prekursorami materiałów wybuchowych i mogą być użyte do nielegalnego wytwarzania materiałów wybuchowych. W planie działania Unii Europejskiej w sprawie poprawy bezpieczeństwa materiałów wybuchowych przyjętym przez Radę w dniu 18 kwietnia 2008 r. Komisja została wezwana do ustanowienia Stałego Komitetu ds. Prekursorów, w celu przeanalizowania środków i przygotowania zaleceń dotyczących uregulowania kwestii dostępnych na rynku prekursorów materiałów wybuchowych, przy uwzględnieniu związanych z tym kosztów i korzyści.

(2)

Stały Komitet ds. Prekursorów, ustanowiony przez Komisję w 2008 r., określił różne prekursory materiałów wybuchowych, które mogą być wykorzystywane do przeprowadzania ataków terrorystycznych, i zalecił podjęcie odpowiednich działań na szczeblu Unii.

(3)

Niektóre państwa członkowskie przyjęły już przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne dotyczące wprowadzania do obrotu, udostępniania lub posiadania niektórych prekursorów materiałów wybuchowych.

(4)

Te przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, które są rozbieżne i mogą stwarzać bariery w handlu w ramach Unii, należy zharmonizować, w celu poprawy swobody przepływu substancji chemicznych i mieszanin na rynku wewnętrznym oraz w jak największym stopniu wyeliminować zakłócenia konkurencji, przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony bezpieczeństwa ogółu społeczeństwa. Na szczeblu krajowym i unijnym wprowadzono również inne przepisy dotyczące niektórych substancji objętych niniejszym rozporządzeniem w odniesieniu do bezpieczeństwa pracowników oraz ochrony środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie narusza tych innych przepisów.

(5)

Aby zapewnić podmiotom gospodarczym jak najbardziej jednolite warunki, rozporządzenie jest najodpowiedniejszym instrumentem prawnym służącym uregulowaniu wprowadzania do obrotu i używania prekursorów materiałów wybuchowych.

(6)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (3) stanowi, że przed wprowadzeniem do obrotu substancje i mieszaniny sklasyfikowane jako niebezpieczne mają być prawidłowo oznakowane. Stanowi ono ponadto, że podmioty gospodarcze, w tym detaliści, mają albo klasyfikować i oznaczać takie substancje, albo polegać na klasyfikacji dokonanej przez podmiot występujący wcześniej w łańcuchu dostaw. Należy zatem w niniejszym rozporządzeniu przewidzieć, że wszystkie podmioty gospodarcze, w tym detaliści, którzy udostępniają przeciętnym użytkownikom substancje objęte ograniczeniami na mocy niniejszego rozporządzenia, mają zapewnić, aby opakowanie wskazywało, że nabycie, posiadanie lub używanie tej substancji lub mieszaniny przez przeciętnych użytkowników podlega ograniczeniom.

(7)

Aby na szczeblu krajowym zapewnić poziom ochrony przed nielegalnym używaniem prekursorów materiałów wybuchowych podobny do poziomu przewidzianego niniejszym rozporządzeniem na szczeblu unijnym, lub wyższy od tego poziomu, niektóre państwa członkowskie wprowadziły już przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne w odniesieniu do niektórych substancji, które mogą być używane nielegalnie. Niektóre z tych substancji są już wymienione w niniejszym rozporządzeniu, a na inne być może zostaną nałożone ograniczenia na szczeblu unijnym w przyszłości. Z uwagi na fakt, że zmniejszenie ochrony w drodze środków na szczeblu unijnym byłoby sprzeczne z niniejszym rozporządzeniem, należy wprowadzić mechanizm, na mocy którego takie środki krajowe mogłyby nadal obowiązywać (klauzula ochronna).

(8)

Nielegalne wytwarzanie materiałów wybuchowych powinno zostać utrudnione przez wprowadzenie stężeń granicznych w odniesieniu do niektórych prekursorów materiałów wybuchowych. Poniżej określonych stężeń granicznych swobodny obrót tymi prekursorami materiałów wybuchowych jest zapewniony dzięki mechanizmowi ochronnemu; należy ograniczyć dostęp przeciętnych użytkowników do tych prekursorów materiałów wybuchowych powyżej tych stężeń granicznych.

(9)

Przeciętni użytkownicy nie powinni zatem mieć możliwości nabywania, wprowadzenia, posiadania ani użycia tych prekursorów materiałów wybuchowych w stężeniach powyżej stężeń granicznych. Jednak właściwe jest umożliwienie przeciętnemu użytkownikowi nabywania, wprowadzania lub posiadania takich prekursorów materiałów wybuchowych, do legalnych zastosowań, o ile posiadaja stosowne pozwolenie.

(10)

Ponadto wobec faktu, że niektóre państwa członkowskie posiadają już ugruntowane systemy rejestracji, wykorzystywane do celów kontroli udostępniania na rynku niektórych lub wszystkich substancji, objętych ograniczeniami na mocy niniejszego rozporządzenia, które nie mają być udostępniane przeciętnym użytkownikom, należy ustanowić w niniejszym rozporządzeniu system rejestracji, mający zastosowanie do niektórych lub wszystkich tych substancji.

(11)

Nadtlenek wodoru, nitrometan i kwas azotowy są powszechnie wykorzystywane do legalnych zastosowań przez przeciętnych użytkowników. W związku z tym państwa członkowskie powinny mieć możliwość zapewnienia dostępu do tych substancji o określonym stężeniu, raczej poprzez system rejestracji ustanowiony na mocy niniejszego rozporządzenia niż poprzez system pozwoleń.

(12)

Cel niniejszego rozporządzenia, ze względu na jego specyficzny przedmiot, można zrealizować, zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności, zostawiając państwom członkowskim swobodę wyboru, czy wprowadzić ograniczony dostęp dla przeciętnego użytkownika zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(13)

Aby realizować uzasadnione cele bezpieczeństwa publicznego, zapewniając jednocześnie jak najmniejsze zakłócenie prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego, należy stworzyć system udzielania pozwoleń, zgodnie z którym przeciętny użytkownik, który nabył substancję objętą ograniczeniami na mocy niniejszego rozporządzenia, która nie może być udostępniana przeciętnemu użytkownikowi lub mieszaninę lub substancję zawierającą tę substancję – w stężeniu powyżej stężenia granicznego, miałby możliwość wprowadzania jej z innego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego do państwa członkowskiego, które dopuszcza dostęp do tej substancji zgodnie z którymkolwiek z systemów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

(14)

W celu skutecznego wykonania przepisów dotyczących wprowadzania prekursorów materiałów wybuchowych zachęca się państwa członkowskie do zapewnienia, aby podróżni z zagranicy byli informowani o warunkach mających zastosowanie do wprowadzania substancji objętych ograniczeniami na mocy niniejszego rozporządzenia, które nie mogą być udostępniane przeciętnemu użytkownikowi. Z tego samego powodu zachęca się również państwa członkowskie do zapewnienia, aby przeciętni użytkownicy byli informowani o ograniczeniach, stosowanych do małych przesyłek skierowanych do osób prywatnych lub do przesyłek zamawianych na odległość przez konsumentów końcowych.

(15)

Informacje przekazywane przez państwa członkowskie przemysłowi, w szczególności małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP), mogą stanowić ważny środek ułatwiający zapewnienie zgodności z niniejszym rozporządzeniem, biorąc pod uwagę znaczenie minimalizacji obciążeń administracyjnych dla MŚP.

(16)

Ponieważ zakazanie wykorzystywania prekursorów materiałów wybuchowych w działalności zawodowej byłoby nieproporcjonalnym środkiem, ograniczenia dotyczące udostępniania, wprowadzania, posiadania i używania prekursorów materiałów wybuchowych powinny dotyczyć wyłącznie przeciętnych użytkowników. Z uwagi na ogólne cele niniejszego rozporządzenia należy jednak przewidzieć mechanizm zgłaszania, który obejmie zarówno użytkowników zawodowych w całym cyklu dostaw, jak i przeciętnych użytkowników zaangażowanych w transakcje, które z powodu ich charakteru lub skali należy uznać za podejrzane. W tym celu państwa członkowskie powinny ustanowić krajowe punkty kontaktowe obsługujące zgłoszenia podejrzanych transakcji.

(17)

Różne transakcje dotyczące prekursorów materiałów wybuchowych mogą być postrzegane jako podejrzane i w związku z tym wymagające zgłoszenia. Dzieje się tak, na przykład, jeśli nie ma pewności co do tego, w jaki sposób potencjalny klient (zawodowy lub przeciętny użytkownik) użyje nabywane substancje, potencjalny klient wydaje się niezaznajomiony z ich zamierzonym użyciem lub nie może go w wiarygodny sposób wyjaśnić, zamierza nabyć nietypowe ilości, nietypowe stężenia lub nietypowe kombinacje substancji, nie chce przedstawić dowodu tożsamości lub podać miejsca zamieszkania lub nalega na skorzystanie z nietypowych metod płatności, w tym płatności dużą ilością gotówki. Podmioty gospodarcze powinny mieć możliwość zastrzeżenia sobie prawa do odmowy takiej transakcji.

(18)

Wobec ogólnych celów niniejszego rozporządzenia zachęca się właściwe organy do informowania odpowiedniego krajowego punktu kontaktowego o każdym odmownym rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pozwolenia, jeżeli powody odmowy są oparte na wątpliwościach co do legalności zamierzonego użycia lub zamiarów użytkownika. Podobnie zachęca się właściwe organy udzielające pozwolenia do informowania krajowego punktu kontaktowego o zawieszeniu lub odwołaniu pozwolenia.

(19)

Do celów prewencji i wykrywania potencjalnego niezgodnego z prawem używania prekursorów materiałów wybuchowych wskazane jest, by krajowe punkty kontaktowe prowadziły ewidencję zgłoszeń podejrzanych transakcji oraz by właściwe organy podjęły niezbędne kroki w celu zbadania konkretnych okoliczności, w tym autentyczności danej działalności gospodarczej prowadzonej przez zawodowego użytkownika dokonującego podejrzanej transakcji.

(20)

W miarę możliwości należy ustalić stężenia graniczne, powyżej których dostęp do niektórych prekursorów materiałów wybuchowych jest ograniczony, natomiast w stosunku do niektórych innych prekursorów materiałów wybuchowych należy przewidzieć jedynie zgłaszanie podejrzanych transakcji. Do kryteriów określania tego, jakie środki powinny mieć zastosowanie do których prekursorów materiałów wybuchowych należą: poziom zagrożenia związany z danym prekursorem materiałów wybuchowych, wielkość handlu danym prekursorem materiałów wybuchowych oraz możliwość ustalenia poziomu stężenia, poniżej którego prekursor materiałów wybuchowych mógłby być wciąż używany do legalnych celów, dla których został wprowadzony do obrotu. Kryteria te powinny nadal być wskazówką dla dalszych działań, które można by podjąć w odniesieniu do prekursorów materiałów wybuchowych nieobjętych obecnie zakresem niniejszego rozporządzenia.

(21)

Nie jest technicznie możliwe wprowadzenie stężeń granicznych urotropiny zawartej w tabletkach paliwowych. Ponadto istnieje wiele legalnych zastosowań kwasu siarkowego, acetonu, azotanu potasu, azotanu sodu, azotanu wapnia i azotanu wapniowo amonowego. Uregulowanie na szczeblu unijnym ograniczające sprzedaż tych substancji przeciętnym użytkownikom spowodowałoby nieproporcjonalnie wysokie koszty administracyjne i koszty przestrzegania przepisów dla konsumentów, organów publicznych i przedsiębiorstw. Niemniej z uwagi na cele niniejszego rozporządzenia należy przyjąć środki ułatwiające zgłaszanie podejrzanych transakcji dotyczących tabletek paliwowych zawierających urotropinę oraz innych prekursorów materiałów wybuchowych, dla których brakuje odpowiednich i bezpiecznych alternatyw.

(22)

Kradzieże prekursorów materiałów wybuchowych służą uzyskiwaniu materiałów wyjściowych do nielegalnego wytwarzania materiałów wybuchowych. Należy zatem przewidzieć zgłaszanie znaczących przypadków kradzieży i zniknięcia substancji objętych środkami na mocy niniejszego rozporządzenia. Aby ułatwić wykrywanie sprawców i ostrzeganie właściwych organów w innych państwach członkowskich przed możliwymi zagrożeniami, zachęca się krajowe punkty kontaktowe, aby w stosownych przypadkach, korzystały z systemu wczesnego ostrzegania Europolu.

(23)

Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące sankcji za naruszenie niniejszego rozporządzenia. Sankcje te powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(24)

Na mocy załącznika XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (4) zakazuje się dostarczania przeciętnym użytkownikom azotanu amonu, który mógłby być bezpośrednio nielegalnie użyty jako prekursor materiałów wybuchowych. Jednakże dozwolone jest dostarczanie azotanu amonu niektórym użytkownikom zawodowym, w szczególności rolnikom. Ta dostawa powinna zatem być objęta mechanizmem zgłaszania podejrzanych transakcji, ustanowionym niniejszym rozporządzeniem, ponieważ brak jest równoważnego wymogu w rozporządzeniu (WE) nr 1907/2006.

(25)

Niniejsze rozporządzenie wymaga przetwarzania danych osobowych, a następnie ich ujawniania osobom trzecim w przypadku podejrzanych transakcji. To przetwarzanie i ujawnianie oznacza poważną ingerencję w podstawowe prawo do życia prywatnego oraz prawo do ochrony danych osobowych. Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (5) reguluje przetwarzanie danych osobowych odbywające się w ramach niniejszego rozporządzenia. Należy zatem zagwarantować odpowiednią ochronę prawa do ochrony danych osobowych jednostkom, których dane osobowe są przetwarzane w ramach stosowania niniejszego rozporządzenia. W szczególności przetwarzanie danych osobowych w związku z udzielaniem pozwoleń, rejestracją transakcji oraz zgłaszaniem transakcji podejrzanych powinno odbywać się zgodnie z dyrektywą 95/46/WE, z uwzględnieniem ogólnych zasad ochrony danych dotyczących minimalizacji danych, zasady celowości, proporcjonalności oraz potrzeby i wymogu okazania należytego poszanowania dla praw podmiotu danych w odniesieniu do dostępu do tych danych, ich sprostowania i usunięcia.

(26)

Wybór substancji wykorzystywanych przez terrorystów i innych przestępców do nielegalnego wytwarzania materiałów wybuchowych może się szybko zmieniać. Należy zatem zapewnić możliwość obejmowania systemem przewidzianym w niniejszym rozporządzeniu dodatkowych substancji, w razie konieczności w trybie pilnym.

(27)

W celu uwzględnienia tendencji w zakresie niezgodnego z przeznaczeniem używania substancji jako prekursorów materiałów wybuchowych oraz z zastrzeżeniem przeprowadzenia z odpowiednimi zainteresowanymi stronami stosownych konsultacji w celu uwzględnienia potencjalnie znacznych skutków dla podmiotów gospodarczych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do zmian stężeń granicznych, powyżej których niektóre substancje, objęte ograniczeniami na mocy niniejszego rozporządzenia, nie mogą być udostępniane przeciętnemu użytkownikowi oraz sporządzenia wykazu dodatkowych substancji, w odniesieniu do których podejrzane transakcje mają być zgłaszane. Szczególnie istotne jest, aby w ramach swoich prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Podczas przygotowywania i opracowywania aktów delegowanych Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(28)

Komisja powinna prowadzić stały przegląd wykazu substancji, które nie mogą być udostępnione ogółowi społeczeństwa powyżej pewnych stężeń granicznych, oraz wykazu substancji, w odniesieniu do których podejrzane transakcje mają być zgłaszane. Komisja powinna, w uzasadnionych przypadkach, przygotować projekty aktów ustawodawczych, zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, celem dodania lub wykreślenia wpisów w pierwszym wykazie lub wykreślenia wpisów w ostatnim wykazie, w celu uwzględnienia tendencji w zakresie niezgodnego z przeznaczeniem używania substancji jako prekursorów materiałów wybuchowych.

(29)

Aby uwzględnić substancje jeszcze nie objęte ograniczeniami na mocy niniejszego rozporządzenia, ale co do których dane państwo członkowskie znajduje uzasadnione powody, by sądzić, że mogłyby one zostać użyte do nielegalnego wytwarzania materiałów wybuchowych, należy wprowadzić klauzulę ochronną przewidującą odpowiednią procedurę unijną.

(30)

Ponadto z uwagi na szczególne zagrożenia, które są przedmiotem niniejszego rozporządzenia, należy zezwolić państwom członkowskim, w pewnych okolicznościach, na przyjmowanie środków ochronnych, w tym w odniesieniu do substancji już objętych środkami ochronnymi na mocy niniejszego rozporządzenia.

(31)

W związku z wymogami na mocy niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do informacji, które mają być przekazywane Komisji i państwom członkowskim, nie należy uzależniać takich nowych środków ochronnych od systemu określonego w dyrektywie 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (6), bez względu na to, czy środki te odnoszą się do substancji już objętych środkami na mocy niniejszego rozporządzenia czy do substancji nie objętych ograniczeniami.

(32)

W związku z celem niniejszego rozporządzenia i wpływem, jaki może ono mieć na bezpieczeństwo obywateli i na rynek wewnętrzny, Komisja powinna, opierając się przy tym na regularnych dyskusjach w Stałym Komitecie ds. Prekursorów, przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie analizujące wszelkie problemy wynikające z wykonania niniejszego rozporządzenia, konieczność i wykonalność rozszerzenia jego zakresu, zarówno jeżeli chodzi o objęcie nim zawodowych użytkowników, jak i o włączenie do przepisów o zgłaszaniu transakcji podejrzanych, przypadków zniknięcia i kradzieży substancji, które mimo że nie są objęte ograniczeniami na mocy niniejszego rozporządzenia, zostały określone jako substancje używane do nielegalnego wytwarzania materiałów wybuchowych (substancje niesklasyfikowane jako prekursory materiałów wybuchowych). Ponadto Komisja powinna, uwzględniając odpowiednie doświadczenia państw członkowskich oraz aspekt kosztów i korzyści, przedstawić sprawozdanie analizujące zasadność i wykonalność dalszego wzmacniania i harmonizacji systemu w kontekście zagrożenia bezpieczeństwa publicznego. W ramach przeglądu Komisja powinna przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie analizujące możliwości przeniesienia przepisów dotyczących azotanu amonu z rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 do niniejszego rozporządzenia.

(33)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia – a mianowicie ograniczenie dostępu przeciętnych użytkowników do prekursorów materiałów wybuchowych – nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary ograniczenia możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(34)

Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (7) Europejski Inspektor Ochrony Danych wydał opinię (8).

(35)

Niniejsze rozporządzenie respektuje prawa podstawowe i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności z zasadami ochrony danych osobowych, wolnością działalności gospodarczej, prawem własności i zasadą niedyskryminacji. Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane przez państwa członkowskie zgodnie z tymi prawami i zasadami,

a)

wyrobów w rozumieniu art. 3 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006;

b)

wyrobów pirotechnicznych w rozumieniu art. 2 ust. 1 dyrektywy 2007/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie wprowadzania do obrotu wyrobów pirotechnicznych (9), wyrobów pirotechnicznych o przeznaczeniu niekomercyjnym używanych, zgodnie z prawem krajowym, przez siły zbrojne, organy ścigania lub straż pożarną, wyposażenia pirotechnicznego, objętego zakresem stosowania dyrektywy Rady 96/98/WE z dnia 20 grudnia 1996 r. w sprawie wyposażenia statków (10), wyrobów pirotechnicznych przeznaczonych do wykorzystania w przemyśle lotniczym lub spłonek przeznaczonych do zabawek;

c)

produktów leczniczych legalnie udostępnionych przeciętnym użytkownikom na podstawie recepty lekarskiej zgodnie z właściwym prawem krajowym.

1)

„substancja” oznacza substancję w rozumieniu pkt 1 art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006;

2)

„mieszanina” oznacza mieszaninę w rozumieniu pkt 2 art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006;

3)

„wyrób” oznacza wyrób w rozumieniu pkt 3 art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006;

4)

„udostępnianie” oznacza dostarczanie, za opłatą lub bezpłatnie;

5)

„wprowadzanie” oznacza akt wprowadzenia substancji na terytorium danego państwa członkowskiego z innego państwa członkowskiego lub z państwa trzeciego;

6)

„używanie” oznacza każde przetwarzanie, opracowanie, przechowywanie, obrabianie lub mieszanie substancji, w tym wytwarzanie wyrobów lub inne wykorzystywanie;

7)

„przeciętny użytkownik” oznacza każdą osobę fizyczną działającą w celach nie związanych z jej działalnością handlową, gospodarczą lub zawodową;

8)

„podejrzana transakcja” oznacza każdą transakcję dotyczącą substancji wymienionych w załącznikach – lub mieszanin lub substancji zawierających te substancje – w tym transakcje obejmujące użytkowników zawodowych, w przypadku gdy są uzasadnione powody, by podejrzewać, że dana substancja lub mieszanina jest przeznaczona do nielegalnego wytwarzania materiałów wybuchowych,

9)

„podmiot gospodarczy” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną lub podmiot publiczny albo grupę takich osób lub organów, które dostarczają produkty lub świadczą usługi na rynku;

10)

„prekursor materiałów wybuchowych podlegający ograniczeniom” oznacza substancję wymienioną w załączniku I, w stężeniu wyższym niż odpowiadające określonemu w nim stężeniu granicznemu i obejmuje mieszaninę lub inną substancję, która zawiera taką wymienioną substancję w stężeniu wyższym niż odpowiadające stężenie graniczne.

a)

nadtlenku wodoru (CAS RN 7722-84-1) w stężeniach wyższych niż stężenie graniczne określone w załączniku I, lecz nie wyższe niż 35 % wagowo;

b)

nitrometanu (CAS RN 75-52-5) w stężeniach wyższych niż stężenie graniczne określone w załączniku I, lecz nie wyższe niż 40 % wagowo;

c)

kwasu azotowego (CAS RN 7697-37-2) w stężeniach wyższych niż stężenie graniczne określone w załączniku I, lecz nie wyższe niż 10 % wagowo.

a)

substancji wymienionych w załączniku I, w stężeniach nie wyższych niż stężenie graniczne w nim określone; lub

b)

substancji wymienionych w załączniku II.

a)

imię i nazwisko, adres i w stosownych przypadkach numer identyfikacyjny przeciętnego użytkownika albo rodzaj i numer dokumentu identyfikacyjnego;

b)

nazwę substancji lub mieszaniny, w tym jej stężenie;

c)

ilość substancji lub mieszaniny;

d)

zamierzone użycie substancji lub mieszaniny zadeklarowane przez przeciętnego użytkownika;

e)

datę i miejsce transakcji;

f)

podpis przeciętnego użytkownika.

a)

zgadzają się z formatem i treścią odnośnych dokumentów papierowych; oraz

b)

są bezpośrednio dostępne w każdym momencie przez cały okres przewidziany w ust. 3.

a)

wydaje się niepewny, jak użyje substancji lub mieszaniny;

b)

wydaje się niezaznajomiony z zamierzonym użyciem substancji lub mieszaniny lub nie może go w wiarygodny sposób wyjaśnić;

c)

zamierza nabyć substancje w ilości, kombinacjach lub stężeniach nietypowych dla użytku własnego;

d)

nie chce potwierdzić swojej tożsamości lub podać miejsca zamieszkania; lub

e)

nalega na skorzystanie z nietypowych metod płatności, w tym płatności dużą ilością gotówki.

a)

informacje, w jaki sposób rozpoznać i zgłosić podejrzane transakcje, w szczególności w odniesieniu do stężeń lub ilości substancji wymienionych w załączniku II, poniżej których zwykle niepotrzebne są żadne działania;

b)

informacje, w jaki sposób rozpoznać i zgłosić przypadki zniknięcia i kradzieży znacznych ilości;

c)

inne informacje, które mogą zostać uznane za użyteczne.

a)

wszelkie problemy, które pojawiły się w wyniku stosowania niniejszego rozporządzenia;

b)

konieczność i wykonalność dalszego wzmacniania i harmonizacji systemu w kontekście zagrożenia bezpieczeństwa publicznego spowodowanego terroryzmem i inną poważną działalnością przestępczą, z uwzględnieniem doświadczeń państw członkowskich w stosowaniu niniejszego rozporządzenia – w tym wszelkich stwierdzonych luk bezpieczeństwa, biorąc pod uwagę koszty i korzyści dla państw członkowskich, podmiotów gospodarczych i innych odpowiednich podmiotów;

c)

konieczność i wykonalność rozszerzenia zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia, aby objąć nim zawodowych użytkowników, przy uwzględnieniu obciążeń nakładanych na podmioty gospodarcze i celu niniejszego rozporządzenia;

d)

konieczność i wykonalność włączenia niesklasyfikowanych prekursorów materiałów wybuchowych do przepisów w sprawie zgłaszania podejrzanych transakcji, zniknięć i kradzieży.

9.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 39/12

(1)

Rzetelne dane empiryczne i statystyczne są bezwzględnie konieczne dla pomiaru postępu i oceny efektywności polityk i programów Unii, zwłaszcza w kontekście strategii „Europa 2020” określonej w komunikacie Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowanym: „Europa 2020: strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” („strategia „Europa 2020””).

(2)

Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie statystyki europejskiej (2) należy ustanowić wieloletni Europejski program statystyczny („wieloletni program”), stanowiący ramy dla finansowania działań Unii.

(3)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 223/2009 wieloletni program powinien zapewniać ramy dla opracowywania, tworzenia i rozpowszechniania statystyki europejskiej oraz wyznaczać główne obszary i cele przewidywanych działań na okres nieprzekraczający pięciu lat. Należy określić w nim priorytety dotyczące potrzeb w zakresie informacji do celów prowadzenia działań Unii. Potrzeby te powinny być określone proporcjonalnie do zasobów, jakie są konieczne na poziomie unijnym i krajowym do zapewniania wymaganych statystyk, a także w odniesieniu do obciążenia respondentów i kosztów ponoszonych przez respondentów, ze szczególnym uwzględnieniem stosunku kosztów do korzyści.

(4)

Opracowywanie, tworzenie i rozpowszechnianie statystyk europejskich w ramach legislacyjnych wieloletniego programu powinno się odbywać w obrębie europejskiego systemu statystycznego (ESS) w drodze ścisłej i skoordynowanej współpracy między urzędem statystycznym Unii, którym jest Komisja (Eurostat), a krajowymi urzędami statystycznymi i innymi organami krajowymi wyznaczonymi przez państwa członkowskie (3) (zwanymi wspólnie „krajowymi organami statystycznymi”). Zawodowa niezależność krajowych urzędów statystycznych oraz Komisji (Eurostatu) ma kluczowe znaczenie dla dostarczania wiarygodnych danych statystycznych wysokiej jakości.

(5)

Dla poprawy jakości statystyki europejskiej absolutnie konieczna jest ściślejsza współpraca między Komisją (Eurostatem) a krajowymi urzędami statystycznymi. Taka ściślejsza współpraca powinna koncentrować się przede wszystkim na zapewnianiu dalszych szkoleń metodologicznych w dziedzinie statystyki i obszarów pokrewnych, na rozwijaniu i rozpowszechnianiu dobrych praktyk stosowanych obecnie w ramach ESS oraz na dwukierunkowej wymianie pracowników między państwami członkowskimi a Komisją (Eurostatem).

(6)

Realizacja wieloletniego programu daje możliwość stworzenia zharmonizowanej statystyki europejskiej w celu przyczynienia się do opracowywania, tworzenia i rozpowszechniania wspólnych, porównywalnych i wiarygodnych informacji statystycznych na szczeblu unijnym.

(7)

Wysokiej jakości statystyki opracowywane, tworzone i rozpowszechniane w ramach wieloletniego programu są niezbędne dla podejmowania decyzji w oparciu o fakty, powinny być dostępne w odpowiednim czasie oraz przyczyniać się do wdrożenia polityk Unii odzwierciedlonych w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) i strategii „Europa 2020”, a także innych polityk wymienionych wśród priorytetów strategicznych Komisji na lata 2010–2014, zwłaszcza wzmocnionego i zintegrowanego zarządzania gospodarczego, zmiany klimatu, zreformowanej polityki rolnej, wzrostu gospodarczego i spójności społecznej, równouprawnienia płci, Europy obywateli i globalizacji. Należy je wspierać poprzez działania, które są finansowane w ramach wieloletniego programu, w przypadku gdy Unia może przynieść oczywistą wartość dodaną, i które zmierzają do zapewnienia równorzędnego traktowania wskaźników ekonomicznych, społecznych i środowiskowych.

(8)

Przy definiowaniu obszarów statystyki, które będą rozwijane, należy uwzględnić cele rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 691/2011 z dnia 6 lipca 2011 r. w sprawie europejskich rachunków ekonomicznych środowiska (4), które dotyczą opracowania nowych modułów rachunków ekonomicznych środowiska.

(9)

Ponadto analizie statystycznej należy w szczególnym stopniu poddać wpływ programów konsolidacji fiskalnej na pracowników i innych obywateli. Dane statystyczne należy gromadzić w taki sposób, aby uwidocznić zmiany zachodzące w poszczególnych państwach członkowskich, na przykład w odniesieniu do rozwoju sytuacji dotyczącej bezrobocia, wysokości świadczeń socjalnych i ich zmian, liczby i jakości miejsc pracy, mobilności pracowników w państwach członkowskich, w ramach Unii oraz między Unią a państwami trzecimi, a także powiązanych zmian społeczno-geograficznych, jeżeli chodzi o strukturę płac i szkolenia zawodowe.

(10)

W ostatnich latach ESS stanął w obliczu wielu wyzwań. Po pierwsze, brak krajowych statystyk wysokiej jakości może mieć negatywny wpływ na państwa członkowskie oraz Unię w ogóle. Spójne i dokładne statystyki wysokiej jakości tworzone przez zawodowo niezależne krajowe urzędy statystyczne są zatem absolutnie konieczne do celów kształtowania polityki na szczeblu krajowym i unijnym oraz, w szczególności, w kontekście mechanizmów nadzoru strefy euro.

(11)

Po drugie, stale rośnie zapotrzebowanie na statystyki europejskie i nie wydaje się prawdopodobne, aby ta tendencja miała się zmienić w przyszłości. Globalizacja gospodarcza stanowi szczególne wyzwanie, wymagające opracowania nowych metod pomiaru globalnych łańcuchów wartości w sposób skoordynowany na szczeblu międzynarodowym, w celu uzyskania lepszego obrazu wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy.

(12)

Po trzecie, charakter potrzeb podlega ciągłym zmianom, co wymaga większej synergii różnych dziedzin statystyki.

(13)

Po czwarte, właściwe przekroje dostępnych danych mogą ułatwić monitorowanie skutków kryzysu gospodarczego i finansowego oraz wpływu wdrażanych polityk na obywateli, w tym na najsłabsze grupy społeczeństwa.

(14)

Po piąte, zmienił się charakter statystyki. Nie jest ona już tylko jedynym źródłem informacji na potrzeby kształtowania polityki, lecz znajduje się obecnie w samym centrum procesu podejmowania decyzji. Podejmowanie decyzji w oparciu o fakty wymaga statystyki, która spełnia kryteria wysokiej jakości związane z określonymi celami, jakim służy; rośnie też zapotrzebowanie na złożoną, wielowymiarową statystykę wspierającą złożone obszary polityki. W celu odpowiedniego reagowania na wymagania związane z kształtowaniem polityki konieczne jest, w stosownych przypadkach, dysponowanie danymi zdezagregowanymi według kryterium płci.

(15)

Po szóste, ze względu na pojawienie się nowych podmiotów na rynku informacji, w tym dostarczających informacje w czasie zbliżonym do rzeczywistego, priorytetem ESS na przyszłość jest wysoka jakość, w tym aktualność danych.

(16)

Po siódme, sytuację utrudniają ograniczenia budżetowe na poziomie krajowym i unijnym, a także potrzeba dalszego zmniejszenia obciążeń dla przedsiębiorstw i obywateli.

(17)

Wszystkie siedem wyzwań uwzględniono w komunikacie Komisji z dnia 10 sierpnia 2009 r. w sprawie metod tworzenia statystyk UE: wizja na kolejną dekadę, oraz w strategii ESS wdrażającej tę wizję, w których proponuje się dążenie do przeorganizowania metod pracy ESS, w celu uczynienia go bardziej wydajnym i elastycznym. Wdrożenie tego komunikatu leży u podstaw wieloletniego programu w ramach wspólnej strategii ESS.

(18)

W celu zapewnienia rzetelności i zarządzania jakością przy opracowywaniu, tworzeniu i rozpowszechnianiu statystyk europejskich na podstawie niniejszego rozporządzenia krajowe urzędy statystyczne i Komisja (Eurostat) powinny podjąć wszelkie niezbędne działania w celu utrzymania zaufania publicznego do statystyki oraz umożliwienia bardziej rygorystycznego stosowania obowiązującego Europejskiego kodeksu praktyk statystycznych oraz komunikatu Komisji z dnia 15 kwietnia 2011 r. zatytułowanego „Rzetelne zarządzanie jakością w statystyce europejskiej”, przy jednoczesnym poszanowaniu określonych w nich zasad.

(19)

W celu lepszego dostosowania ograniczonych zasobów dostępnych dla producentów krajowych i europejskich przy tworzeniu statystyki europejskiej, do rosnących potrzeb w zakresie statystyki, etap przygotowywania rocznych programów prac Komisji w dziedzinie statystyki, które zawierają szczegółowy opis wieloletniego programu, powinien obejmować systematyczny i dokładny przegląd priorytetów statystycznych, który doprowadzi do ograniczenia mniej istotnych wymagań i uproszczenia istniejących procesów przy jednoczesnym zwiększeniu wiarygodności oraz utrzymaniu wysokich standardów statystyki publicznej. Należy także wziąć pod uwagę obciążenie respondentów, niezależnie od tego, czy są nimi przedsiębiorstwa, centralne, regionalne lub lokalne jednostki rządowe lub samorządowe, gospodarstwa domowe czy osoby fizyczne. Proces ten należy przeprowadzić w ścisłej współpracy z użytkownikami i producentami statystyk europejskich.

(20)

W tym kontekście należy osiągnąć racjonalny podział obciążenia finansowego między budżetem Unii a budżetami państw członkowskich. Oprócz podziału środków finansowych określonego w niniejszym rozporządzeniu krajowe organy statystyczne powinny zatem otrzymać na poziomie krajowym odpowiednie środki finansowe na realizację poszczególnych działań statystycznych ustalonych na potrzeby wdrożenia wieloletniego programu.

(21)

Mając na uwadze obciążenia związane z zachowaniem zgodności z normami, szczególnie dla mniejszych państw członkowskich, Komisja (Eurostat) powinna być w stanie służyć państwom członkowskim wsparciem technicznym i fachowym doradztwem, aby pomóc im przezwyciężyć trudności badawcze oraz poważne bariery metodologiczne, z myślą o zapewnieniu zgodności z normami i dostarczeniu danych wysokiej jakości.

(22)

Pulę środków finansowych wieloletniego programu należy również przydzielić w taki sposób, aby pokryć wydatki potrzebne do usprawnienia procesu opracowywania wysokiej jakości statystyk europejskich oraz zdolności do tego, a także wydatki potrzebne do zaspokojenia potrzeb szkoleniowych statystyków krajowych.

(23)

Wkłady finansowe Unii powinny wspierać działania w zakresie opracowywania, tworzenia i rozpowszechniania statystyk europejskich zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Powinny one mieć formę dotacji, zamówień publicznych bądź jakichkolwiek innych interwencji potrzebnych do osiągnięcia celów wieloletniego programu. W tym kontekście stosowanie kwot ryczałtowych powinno być głównym sposobem uproszczenia zarządzania dotacjami.

(24)

Zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 223/2009 należy opracować właściwą strukturę finansową w celu wspierania sieci współpracy.

(25)

Należy wprowadzić przepis otwierający wieloletni program na uczestnictwo państw Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego („państwa EOG/EFTA”) i Szwajcarii. Należy również wprowadzić przepis otwierający wieloletni program na uczestnictwo innych państw, w szczególności państw sąsiadujących z Unią, państw ubiegających się o członkostwo w Unii i państw kandydujących lub przystępujących do Unii.

(26)

W kontekście wdrażania wieloletniego programu należy w stosownych przypadkach wspierać współpracę z państwami trzecimi nieuczestniczącymi w wieloletnim programie, z uwzględnieniem wszelkich właściwych umów zawartych lub planowanych między tymi państwami a Unią.

(27)

Aby roczne programy prac przyjmowane przez Komisję dla realizacji wieloletniego programu mogły być uznane za decyzje w sprawie finansowania zgodnie z art. 84 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (5) („rozporządzenie finansowe”), muszą one określać cele, oczekiwane rezultaty, metodę realizacji oraz całkowite kwoty. Roczne programy prac muszą także zawierać opis działań, które mają być finansowane, wskazanie kwot przeznaczonych na każde działanie oraz orientacyjny harmonogram realizacji. Wskazane jest, aby określały one przydatność celów na potrzeby użytkowników i plan projektu. W odniesieniu do dotacji programy te powinny zawierać priorytety, podstawowe kryteria oceny oraz maksymalny wskaźnik współfinansowania. Ponadto roczne programy prac powinny zawierać odpowiednie wskaźniki monitorowania wyników.

(28)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie wieloletniego programu, nie może zostać osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(29)

Aby realizować wieloletni program w sposób wydajny i skuteczny w osiąganiu jego celów oraz aby uwzględnić ograniczenia budżetowe, począwszy od etapu opracowywania wieloletniego programu, przeprowadzono ocenę ex ante zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami. Znaczenie i wpływ środków podejmowanych w ramach wieloletniego programu należy systematycznie poddawać monitorowaniu i ocenie, w tym niezależnym ocenom zewnętrznym. Na potrzeby oceniania wieloletniego programu sformułowano mierzalne cele oraz opracowano wskaźniki.

(30)

W odniesieniu do roku 2013 w niniejszym rozporządzeniu ustanawia się pulę środków finansowych na wieloletni program, która, podczas corocznej procedury budżetowej, ma być głównym punktem odniesienia dla władzy budżetowej w rozumieniu pkt 37 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (6).

(31)

Oprócz puli środków finansowych określonej niniejszym rozporządzeniem poszczególne działania statystyczne mające na celu realizację wieloletniego programu, obejmujące działania w postaci porozumienia między krajowymi organami statystycznymi a Komisją (Eurostatem), powinny otrzymać w możliwym zakresie odpowiednie środki finansowe na poziomie krajowym.

(32)

Ocena skutków niniejszego rozporządzenia, przedstawiająca oszczędności kosztów dla Unii i państw członkowskich, stanowi podstawę przydziału środków finansowych dla wieloletniego programu. Oszczędności kosztów wynikać będą w szczególności z nowych metod tworzenia statystyki europejskiej w wyniku rozwoju w dziedzinie technologii informacyjno-komunikacyjnych.

(33)

Należy chronić interesy finansowe Unii poprzez zastosowanie proporcjonalnych środków w całym cyklu wydatkowania, w tym zapobieganie nieprawidłowościom, ich wykrywanie i analizę, odzyskiwanie środków straconych, nienależnie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładanie kar.

(34)

W celu zapewnienia ciągłości działań statystycznych przewidzianych w ESS na cały rok kalendarzowy 2013, oraz dla pewności prawnej, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania i powinno być stosowane od dnia 1 stycznia 2013 r. Data rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia powinna w szczególności służyć uzasadnieniu wypłat na rzecz personelu kontraktowego, jak również wszystkich działań podejmowanych na podstawie programu.

(35)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 223/2009 projekt wieloletniego programu został przedstawiony do wstępnej analizy Komitetowi ds. Europejskiego Systemu Statystycznego, Europejskiemu Komitetowi Doradczemu ds. Statystyki, ustanowionemu decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 234/2008/WE (7), oraz Komitetowi ds. Statystyki Walutowej, Finansowej i Bilansu Płatniczego, ustanowionemu decyzją Rady 2006/856/WE (8),

—

dążą do wzmocnienia środowiska instytucjonalnego i organizacyjnego promującego koordynację, efektywność i wiarygodność krajowych organów statystycznych oraz Komisji (Eurostatu) opracowujących i rozpowszechniających statystyki europejskie,

—

kładą nacisk na zasady statystyczne określone w art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 223/2009 oraz na potrzeby użytkowników,

—

zaspokajają potrzeby użytkowników instytucjonalnych z Unii zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 223/2009 oraz dążą do opracowania statystyk zaspokajających potrzeby szerokiego kręgu użytkowników statystyki europejskiej, w tym innych decydentów, naukowców, przedsiębiorców i wszystkich obywateli Europy, oraz

—

współpracują z organami statystycznymi na szczeblu międzynarodowym w celu propagowania korzystania z międzynarodowych pojęć, klasyfikacji, metod i innych standardów, szczególnie w celu zapewnienia większej spójności i lepszej porównywalności statystyk w skali światowej.

a)

są nienastawione na osiąganie zysku, są niezależne od interesów przemysłu, handlu, przedsiębiorstw i wszelkich innych interesów, które mogłyby pozostawać w sprzeczności, a ich podstawowymi celami i działaniami są promocja i wsparcie wdrażania Kodeksu praktyk oraz nowych metod tworzenia statystyk europejskich, których celem jest poprawa wydajności i jakości na poziomie Unii; oraz

b)

przedstawiły Komisji zadowalające informacje na temat członkostwa, zasad wewnętrznych i źródeł finansowania.

a)

państw EOG/EFTA, zgodnie z warunkami ustanowionymi w Porozumieniu o Europejskim Obszarze Gospodarczym;

b)

Szwajcarii, zgodnie z warunkami ustanowionymi w Umowie z dnia 26 października 2004 r. między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską o współpracy w dziedzinie statystyki (11); oraz

c)

państw, do których ma zastosowanie europejska polityka sąsiedztwa, państw ubiegających się o członkostwo w Unii, państw kandydujących lub przystępujących do Unii, a także państw Bałkanów Zachodnich włączonych do procesu stabilizacji i stowarzyszenia, zgodnie z warunkami określonymi w odpowiednich dwu- lub wielostronnych umowach z tymi państwami, ustanawiających ogólne zasady uczestnictwa w programach Unii.

9.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 39/30

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 1406/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (3), przyjętym w odpowiedzi na wypadek zbiornikowca „Erika”, ustanowiono Europejską Agencję ds. Bezpieczeństwa na Morzu („Agencja”) w celu zapewnienia wysokiego, jednolitego i skutecznego poziomu bezpieczeństwa na morzu i zapobiegania zanieczyszczeniom powodowanym przez statki.

(2)

Po katastrofie zbiornikowca „Prestige” w 2002 r. zmieniono rozporządzenie (WE) nr 1406/2002 w celu zwiększenia zadań Agencji w zakresie zwalczania zanieczyszczeń.

(3)

Konieczne jest wyjaśnienie, jakie typy zanieczyszczeń mórz powinny zostać objęte celami rozporządzenia (WE) nr 1406/2002. Zanieczyszczenie mórz spowodowane instalacjami do wydobywania ropy naftowej i gazu należy zatem rozumieć jako zanieczyszczenie spowodowane ropą naftową lub jakimikolwiek substancjami innymi niż ropa naftowa, które po wprowadzeniu do środowiska morskiego prawdopodobnie spowodują zagrożenie dla zdrowia ludzkiego, zaszkodzą żywym zasobom i organizmom morskim, uszkodzą infrastrukturę lub przeszkodzą w innych zgodnych z prawem sposobach wykorzystywania morza, zgodnie z Protokołem z 2000 r. w sprawie gotowości do zwalczania zanieczyszczeń morza niebezpiecznymi i szkodliwymi substancjami oraz współpracy w tym zakresie.

(4)

Działając zgodnie z art. 22 rozporządzenia (WE) nr 1406/2002, Rada Administracyjna Agencji („Rada Administracyjna”) zleciła w 2007 r. niezależną zewnętrzną ocenę wykonania tego rozporządzenia. Na podstawie tej oceny Rada Administracyjna wydała w czerwcu 2008 r. zalecenia dotyczące zmian w funkcjonowaniu Agencji, w obszarach jej kompetencji i w jej metodach pracy.

(5)

Należy doprecyzować i zaktualizować niektóre przepisy rozporządzenia (WE) nr 1406/2002 na podstawie wniosków zawartych w zewnętrznej ocenie oraz zaleceń i wieloletniej strategii przyjętej przez Radę Administracyjną w marcu 2010 r. Agencja koncentruje się na swoich priorytetowych zadaniach dotyczących bezpieczeństwa morskiego, ale powinna też otrzymać pewne nowe zadania podstawowe i dodatkowe, odzwierciedlające rozwój polityki bezpieczeństwa morskiego na szczeblu unijnym i międzynarodowym. Zważywszy na ograniczenia budżetowe w Unii, należy podjąć znaczące działania w zakresie przeglądu i reorganizacji zatrudnienia, aby zagwarantować efektywność kosztową i budżetową oraz aby uniknąć jakiegokolwiek powielania działań. Potrzeby kadrowe związane z nowymi zadaniami podstawowymi i dodatkowymi powinny co do zasady zostać zaspokojone dzięki dokonaniu przez Agencję wewnętrznych przesunięć. Jednocześnie Agencja powinna być w stosownych przypadkach finansowana z innych części budżetu Unii, w szczególności z instrumentu Europejskiej Polityki Sąsiedztwa. Wykonanie przez Agencję jakichkolwiek nowych zadań podstawowych i dodatkowych nastąpi w ramach obecnej perspektywy finansowej i budżetu Agencji, bez uszczerbku dla negocjacji i decyzji w sprawie przyszłych wieloletnich ram finansowych. Jako że niniejsze rozporządzenie nie jest decyzją w sprawie finansowania, władza budżetowa powinna decydować o zasobach na rzecz Agencji w ramach rocznej procedury budżetowej.

(6)

Zadania Agencji powinny być opisane jasno i precyzyjnie; należy również unikać wszelkiego powielania zadań.

(7)

Agencja pokazała, że pewne zadania można skuteczniej wykonać na szczeblu europejskim, co mogłoby – w określonych przypadkach – zapewnić państwom członkowskim oszczędności w ich budżetach krajowych i, na podstawie przedstawionych przykładów, stanowić prawdziwą europejską wartość dodaną.

(8)

Należy wyjaśnić niektóre przepisy dotyczące szczegółowych kwestii związanych z zarządzaniem Agencją. Biorąc pod uwagę szczególną odpowiedzialność Komisji za realizację polityk Unii przewidzianych w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Komisja powinna przekazać Agencji wytyczne strategiczne dotyczące wykonywania jej zadań przy jednoczesnym pełnym poszanowaniu statusu prawnego Agencji oraz niezależności jej dyrektora zarządzającego zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1406/2002.

(9)

Przy mianowaniu członków Rady Administracyjnej oraz wybieraniu jej przewodniczącego i zastępcy przewodniczącego, a także mianowaniu kierowników departamentów, należy w pełni uwzględnić znaczenie zapewniania równowagi płci.

(10)

Wszelkie odniesienia do stosownych aktów prawnych Unii powinny być rozumiane jako odniesienia do aktów z dziedziny bezpieczeństwa morskiego, ochrony na morzu, zapobiegania zanieczyszczeniom powodowanym przez statki oraz reagowania na te zanieczyszczenia, a także na zanieczyszczenia morza spowodowane przez instalacje do wydobywania ropy naftowej i gazu.

(11)

Do celów niniejszego rozporządzenia termin „ochrona na morzu” należy rozumieć – zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 725/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie wzmocnienia ochrony statków i obiektów portowych (4) – jako połączenie środków zapobiegawczych mających na celu ochronę żeglugi morskiej i obiektów portowych przed niebezpieczeństwem zamierzonych aktów bezprawnych. Cel polegający na ochronie powinien zostać osiągnięty dzięki przyjęciu stosownych środków w dziedzinie polityki transportu morskiego bez uszczerbku dla przepisów państw członkowskich w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego, obrony i bezpieczeństwa publicznego oraz przepisów dotyczących zwalczania przestępstw finansowych przeciwko państwu.

(12)

Agencja powinna działać w interesie Unii. Powinno to obejmować sytuację, gdy Agencji zleca się działanie poza terytorium państw członkowskich w zakresie jej kompetencji oraz świadczenie pomocy technicznej właściwym państwom trzecim, w celu promowania unijnej polityki bezpieczeństwa morskiego.

(13)

Agencja powinna udzielać wsparcia technicznego państwom członkowskim w celu ułatwienia zbudowania krajowych zdolności niezbędnych do wdrożenia unijnego dorobku prawnego.

(14)

Agencja powinna udzielać wsparcia operacyjnego państwom członkowskim i Komisji. Wsparcie to powinno dotyczyć takich usług jak: unijny system wymiany informacji morskiej (SafeSeaNet), europejski system satelitarnego monitorowania rozlewów ropy (CleanSeaNet), Centrum Danych systemu identyfikacji i śledzenia dalekiego zasięgu Unii Europejskiej (Centrum Danych LRIT UE) oraz bazę danych inspekcji europejskiego reżimu kontroli państwa portu (Thetis).

(15)

Należy wykorzystywać wiedzę fachową Agencji w zakresie transmisji danych elektronicznych oraz systemów wymiany informacji morskich, aby upraszczać formalności sprawozdawcze w przypadku statków z myślą o wyeliminowaniu barier w transporcie morskim, a także o utworzeniu europejskiego obszaru transportu morskiego bez barier. W szczególności Agencja powinna wspierać państwa członkowskie we wdrażaniu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/65/UE z dnia 20 października 2010 r. w sprawie formalności sprawozdawczych dla statków wchodzących do lub wychodzących z portów państw członkowskich (5).

(16)

Agencja powinna zwiększyć swoje wsparcie dla Komisji w zakresie działań badawczych związanych z obszarami jej kompetencji. Należy jednak unikać powielania prac realizowanych w oparciu o istniejące unijne ramy badawcze. W szczególności nie należy powierzać Agencji zarządzania projektami badawczymi.

(17)

Wobec opracowywania nowych innowacyjnych zastosowań i usług oraz ulepszenia już istniejących zastosowań i usług oraz z myślą o realizacji europejskiego obszaru transportu morskiego bez barier Agencja powinna w pełni wykorzystać możliwości, jakie oferują europejskie programy nawigacji satelitarnej (EGNOS i Galileo) oraz program globalnego monitoringu środowiska i bezpieczeństwa (GMES).

(18)

Po wygaśnięciu unijnych ram współpracy w dziedzinie przypadkowych lub umyślnych zanieczyszczeń mórz, ustanowionych decyzją nr 2850/2000/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6), Agencja powinna kontynuować realizację niektórych działań wykonywanych wcześniej w tych ramach, wykorzystując w szczególności wiedzę fachową doradczej grupy technicznej ds. gotowości do zwalczania zanieczyszczeń morza oraz do reagowania w przypadku tego zanieczyszczenia. Działalność Agencji w tej dziedzinie nie powinna zwalniać państw nadbrzeżnych z odpowiedzialności za posiadanie odpowiednich funkcjonujących mechanizmów reagowania na zanieczyszczenia i nie powinna naruszać istniejących uzgodnień o współpracy między państwami członkowskimi lub grupami państw członkowskich.

(19)

Na wniosek Agencja dostarcza państwom członkowskim – za pośrednictwem CleanSeaNet – szczegółowych informacji o ewentualnych przypadkach zanieczyszczeń powodowanych przez statki, aby umożliwić im wypełnianie ich obowiązków wynikających z dyrektywy 2005/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie zanieczyszczeń pochodzących ze statków oraz wprowadzenia sankcji, w tym sankcji karnych, za przestępstwa związane z zanieczyszczeniami (7). Jednak pomimo ryzyka, że takie zanieczyszczenia mogą znaleźć się w wodach terytorialnych innego państwa, istnieją znaczne różnice w zakresie skuteczności mechanizmów egzekwowania. W kolejnym sprawozdaniu na mocy art. 12 tej dyrektywy Komisja powinna zatem przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie informacje o skuteczności i spójności egzekwowania tej dyrektywy oraz inne stosowne informacje o jej stosowaniu.

(20)

Wnioski poszkodowanych państw dotyczące zastosowania przez Agencję działań zmierzających do zwalczenia zanieczyszczenia powinny być przekazywane poprzez unijny mechanizm ochrony ludności ustanowiony decyzją Rady 2007/779/WE, Euratom (8). Jednak Komisja może uznać, że w przypadkach innych niż złożenie wniosku o zastosowanie dyżurnych statków i sprzętu do zwalczania zanieczyszczeń, bardziej odpowiednie mogą być alternatywne środki komunikacji z wykorzystaniem zaawansowanych technologii informacyjnych i może w związku z tym poinformować o tym państwo członkowskie występujące z wnioskiem.

(21)

Ostatnie wydarzenia uwypukliły zagrożenia dla transportu morskiego i środowiska morskiego związane z poszukiwaniem złóż podmorskich i produkcją ropy naftowej i gazu. Zdolność Agencji do reagowania na zanieczyszczenie ropą naftową i jej wiedza fachowa z zakresu zanieczyszczeń substancjami niebezpiecznymi i szkodliwymi powinny być wykorzystywane w sytuacjach zanieczyszczeń wynikających z takich działań, na wniosek poszkodowanego państwa.

(22)

W szczególności CleanSeaNet, obecnie wykorzystywany do dokumentowania wycieków ropy naftowej ze statków, powinien być również wykorzystywany przez Agencję do wykrywania wycieków ropy, do których dochodzi podczas poszukiwania złóż podmorskich oraz produkcji ropy i gazu, a także do zgłaszania takich przypadków, bez jakiejkolwiek szkody dla usług świadczonych na rzecz transportu morskiego.

(23)

Agencja dysponuje utrwaloną i uznaną cenną wiedzą fachową oraz narzędziami w dziedzinie bezpieczeństwa morskiego, ochrony na morzu, zapobiegania zanieczyszczeniom powodowanym przez statki oraz reagowania na te zanieczyszczenia. Ta wiedza fachowa i te narzędzia mogą być przydatne w innych działaniach Unii związanych z unijną polityką transportu morskiego. Agencja powinna zatem udzielać wsparcia Komisji i państwom członkowskim na ich wniosek w przygotowywaniu i realizacji takich działań unijnych, pod warunkiem że Rada Administracyjna wyrazi na to zgodę w kontekście rocznego programu prac Agencji. Tego rodzaju wsparcie powinno podlegać szczegółowej analizie kosztów i korzyści oraz nie powinno negatywnie wpływać na zadania podstawowe Agencji.

(24)

Poprzez świadczenie pomocy technicznej Agencja przyczynia się również do rozwoju transportu morskiego bardziej przyjaznego środowisku.

(25)

Jeżeli chodzi o towarzystwa klasyfikacyjne, większość z nich zajmuje się zarówno statkami morskimi, jak i statkami żeglugi śródlądowej. Na podstawie swojego doświadczenia związanego z towarzystwami klasyfikacyjnymi zajmującymi się statkami morskimi Agencja mogłaby przekazywać Komisji odpowiednie informacje dotyczące towarzystw klasyfikacyjnych zajmujących się statkami żeglugi śródlądowej i w ten sposób umożliwić poprawę efektywności.

(26)

Jeżeli chodzi o wzajemne połączenia między systemami informacyjnymi w zakresie transportu, Agencja powinna wspierać Komisję i państwa członkowskie, badając, wraz z właściwymi organami zajmującymi się systemem usług informacji rzecznej, możliwości wymiany informacji między takimi systemami.

(27)

Bez uszczerbku dla zakresu odpowiedzialności właściwych organów, Agencja powinna wspierać Komisję i państwa członkowskie w przygotowywaniu i wdrażaniu planowanej inicjatywy e-Maritime, której celem jest zwiększenie efektywności europejskiego sektora transportu morskiego dzięki ułatwieniu stosowania zaawansowanych technologii informacyjnych.

(28)

Aby osiągnąć jednolity rynek i europejski obszar transportu morskiego bez barier, należy zmniejszyć administracyjne obciążenia żeglugi, ułatwiając między innymi żeglugę morską bliskiego zasięgu. W tym kontekście koncepcja „niebieskiego pasa” i inicjatywa e-Maritime mogłyby ewentualnie być stosowane jako środki zmniejszania formalności sprawozdawczych w przypadku statków handlowych przy wchodzeniu do portów państw członkowskich i przy wychodzeniu z tych portów.

(29)

Należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz w celu przestrzegania zasady równowagi instytucjonalnej nie można powierzyć agencji uprawnienia do przyjmowania decyzji o zasięgu ogólnym.

(30)

Bez uszczerbku dla celów i zadań określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1406/2002 Komisja powinna przygotować i przedstawić, w ciągu jednego roku od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, w ścisłej współpracy z odpowiednimi zainteresowanymi podmiotami studium wykonalności z myślą o ocenie i wskazaniu możliwości zwiększenia koordynacji i współpracy w przypadku różnych działań straży wybrzeża. Studium to powinno uwzględniać istniejące ramy prawne i właściwe zalecenia odpowiednich forów unijnych, a także obecny status wspólnego mechanizmu wymiany informacji (CISE) oraz powinno być w pełni zgodne z zasadami pomocniczości i proporcjonalności, w jasny sposób przedstawiając Parlamentowi Europejskiemu i Radzie koszty i korzyści.

(31)

Przyciągnięcie dobrze wyszkolonych europejskich marynarzy jest istotne dla konkurencyjności unijnych klastrów morskich. Z tego względu, w świetle obecnego i przyszłego zapotrzebowania w Unii na wysoko wykwalifikowanych marynarzy, Agencja powinna, w stosownych przypadkach, wspierać państwa członkowskie i Komisję w promowaniu szkolenia morskiego, ułatwiając dobrowolną wymianę najlepszych praktyk oraz dostarczając informacje na temat unijnych programów wymiany dotyczących szkolenia morskiego. Mogłoby to obejmować wspieranie właściwych zainteresowanych podmiotów europejskich w dobrowolnym dążeniu do doskonałości w zakresie morskiej edukacji i szkoleń, z pełnym poszanowaniem zakresu odpowiedzialności państw członkowskich za treść i organizację szkoleń morskich.

(32)

Aby przeciwdziałać rosnącemu ryzyku piractwa, Agencja powinna nadal, w stosownych przypadkach, przedstawiać właściwym organom krajowym i innym stosownym podmiotom, w tym takim operacjom jak operacja sił morskich UE Atalanta, szczegółowe informacje o pozycji statków pływających pod banderą państw członkowskich oraz przepływających przez obszary, które sklasyfikowano jako bardzo niebezpieczne. Ponadto Agencja ma do swojej dyspozycji środki, które mogłyby być przydatne, szczególnie w kontekście rozwoju CISE. Agencja powinna zatem zapewniać, na wniosek, właściwym organom krajowym i instytucjom unijnym – takim jak Frontex czy Europol – odpowiednie informacje o pozycji statków i dane z obserwacji Ziemi, aby ułatwić im stosowanie środków zapobiegawczych przeciwko umyślnym aktom bezprawnym w rozumieniu właściwego prawa Unii, bez uszczerbku dla praw i zobowiązań państw członkowskich oraz zgodnie z mającym zastosowanie prawem krajowym i unijnym, w szczególności tym dotyczącym podmiotów wnioskujących o dane. Dostarczanie danych z systemu identyfikacji i śledzenia statków dalekiego zasięgu (LRIT) powinno odbywać się za zgodą danego państwa bandery zgodnie z procedurami, które ustanowi Rada Administracyjna.

(33)

Publikując informacje zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/16/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie kontroli przeprowadzanej przez państwo portu (9), Komisja i Agencja w celu zachowania spójności powinny korzystać z wiedzy fachowej i doświadczenia zdobytego w ramach memorandum paryskiego w sprawie kontroli przeprowadzanej przez państwo portu („memorandum paryskie”).

(34)

Wsparcie udzielane przez Agencję państwom członkowskim i Komisji w odniesieniu do odnośnych prac prowadzonych przez organizacje międzynarodowe i regionalne nie powinno naruszać stosunków między tymi organizacjami a państwami członkowskimi, wynikających z udziału państw członkowskich w tych organizacjach.

(35)

Unia przystąpiła do niżej wymienionych instrumentów, ustanawiających organizacje regionalne, których działania wchodzą także w zakres celów Agencji: Konwencja o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego (konwencja helsińska zmieniona w 1992 roku) (10); Konwencja o ochronie środowiska morskiego i regionu przybrzeżnego Morza Śródziemnego (konwencja barcelońska) (11), zmiana do niej z 1995 roku (12) i protokoły do niej; Umowa dotycząca współpracy w dziedzinie postępowania w przypadkach zanieczyszczenia Morza Północnego olejami i innymi substancjami niebezpiecznymi (umowa z Bonn) (13); Konwencja o ochronie środowiska morskiego obszaru północno-wschodniego Atlantyku (konwencja OSPAR) (14); Umowa o współpracy w sprawie ochrony wybrzeży i wód północno-wschodniego Atlantyku przed zanieczyszczeniem, podpisana w dniu 17 października 1990 r. (umowa lizbońska) (15) i protokół dodatkowy do niej, podpisany w dniu 20 maja 2008 r., który jeszcze nie wszedł w życie (16). Unia negocjuje także przystąpienie do Konwencji o ochronie Morza Czarnego przeciw zanieczyszczeniom podpisanej w kwietniu 1992 r. (konwencja bukaresztańska). Agencja powinna zatem udzielać wsparcia technicznego państwom członkowskim i Komisji, tak by umożliwić im udział w pracach tych organizacji regionalnych.

(36)

Oprócz wspomnianych organizacji regionalnych istnieje wiele innych regionalnych, podregionalnych i dwustronnych ustaleń o koordynacji i współpracy, które również dotyczą reagowania na zanieczyszczenia. Udzielając państwom trzecim dzielącym regionalny akwen morski z Unią wsparcia w zakresie reagowania na zanieczyszczenia, Agencja powinna uwzględniać te ustalenia.

(37)

Unia dzieli z państwami sąsiednimi regionalne akweny morskie Morza Śródziemnego, Morza Czarnego i Morza Bałtyckiego. Na wniosek Komisji Agencja powinna udzielać tym państwom wsparcia w zakresie reagowania na zanieczyszczenia.

(38)

Aby maksymalnie zwiększyć skuteczność, Agencja powinna jak najściślej współpracować w ramach memorandum paryskiego. Komisja i państwa członkowskie powinny nadal analizować wszelkie możliwości dalszej poprawy efektywności, co można poddać pod rozwagę w ramach memorandum paryskiego.

(39)

Aby zapewnić prawidłowe praktyczne wdrażanie wiążących aktów prawnych Unii z dziedziny bezpieczeństwa morskiego oraz zapobiegania zanieczyszczeniom powodowanym przez statki, Agencja powinna wspomagać Komisję, przeprowadzając wizyty w państwach członkowskich. Takie wizyty w organach administracji krajowej powinny umożliwiać Agencji zgromadzenie wszystkich niezbędnych informacji w celu przedstawienia Komisji kompleksowego sprawozdania do dalszej oceny. Wizyty powinny odbywać się zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, i należy je przeprowadzać tak, by zminimalizować obciążenia administracyjne dla organów krajowej administracji morskiej. Ponadto wizyty te powinny przebiegać zgodnie z określoną procedurą obejmującą standardową metodologię przyjętą przez Radę Administracyjną.

(40)

Agencja powinna wspomagać Komisję, dokonując inspekcji za pośrednictwem uznanych organizacji zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 391/2009 z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wspólnych reguł i norm dotyczących organizacji dokonujących inspekcji i przeglądów na statkach (17). Inspekcje te mogą również odbywać się w państwach trzecich. Komisja i Agencja powinny zapewniać należyte informowanie zainteresowanych państw członkowskich. Agencja powinna również wykonywać delegowane jej przez Komisję zadania związane z inspekcją w odniesieniu do szkoleń i certyfikacji marynarzy w państwach trzecich zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/106/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy (18). Rozporządzenie (WE) nr 1406/2002 nie powinno obejmować swoim zakresem szczegółów dotyczących wsparcia technicznego udzielanego przez Agencję Komisji w prowadzeniu inspekcji w zakresie ochrony na morzu zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 324/2008 z dnia 9 kwietnia 2008 r. ustanawiającym uaktualnione procedury prowadzenia inspekcji Komisji w zakresie bezpieczeństwa morskiego (19).

(41)

Aby zapewnić spójność z celami polityki i strukturą instytucjonalną Unii, a także z mającymi zastosowanie procedurami administracyjnymi i finansowymi, Komisja powinna wydać formalną poradę w formie pisemnej opinii dotyczącej projektu wieloletniej strategii Agencji i projektu rocznych programów pracy, które Rada Administracyjna powinna wziąć pod uwagę przed przyjęciem tych dokumentów.

(42)

Aby zapewnić uczciwą i przejrzystą procedurę mianowania dyrektora zarządzającego, procedura wyboru, którą należy stosować, powinna być zgodna z wytycznymi Komisji dotyczącymi wyboru i mianowania dyrektorów agencji Unii. Wytyczne te przewidują, że o te stanowiska mogą ubiegać się obywatele jakiegokolwiek państwa członkowskiego. Z tych samych przyczyn w komitecie preselekcyjnym Radę Administracyjną powinien reprezentować jej członek w roli obserwatora. W trakcie kolejnych etapów procedury wyboru obserwatorowi należy przekazywać stosowne informacje. W momencie podjęcia przez Radę Administracyjną decyzji o mianowaniu jej członkowie powinni móc zwrócić się do Komisji z pytaniami dotyczącymi procedury wyboru. Ponadto Rada Administracyjna powinna mieć możliwość przeprowadzenia rozmowy ze wstępnie wybranymi kandydatami, zgodnie ze standardową praktyką. Na wszystkich etapach procedury wyboru i mianowania na stanowisko dyrektora zarządzającego Agencji wszystkie zainteresowane strony powinny zapewniać, aby dane osobowe kandydatów były przetwarzane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (20).

(43)

Agencja jest finansowana głównie poprzez wkład pochodzący z Unii, lecz ma także dochody z opłat i należności związanych z jej usługami. Te opłaty i należności dotyczą w szczególności funkcjonowania Centrum Danych LRIT UE i są nakładane zgodnie z rezolucją Rady przyjętą w dniach 1 i 2 października 2007 r. i w dniu 9 grudnia 2008 r. dotyczącą utworzenia Centrum Danych LRIT UE, a w szczególności zgodnie z przepisami dotyczącymi finansowania sprawozdań LRIT.

(44)

W ramach sprawozdania z postępów prac, przewidzianego w rozporządzeniu (WE) nr 1406/2002, Komisja powinna przeanalizować również ewentualny wkład Agencji we wdrożenie przyszłego aktu ustawodawczego dotyczącego bezpieczeństwa działalności związanej z rozpoznaniem i poszukiwaniem złóż podmorskich oraz produkcją ropy naftowej i gazu, który jest obecnie analizowany przez Parlament Europejski i Radę, w odniesieniu do zapobiegania zanieczyszczeniom pochodzącym z instalacji do wydobywania ropy naftowej i gazu na morzu, z uwzględnieniem utrwalonej i uznanej wiedzy fachowej Agencji oraz stosowanych przez nią narzędzi.

(45)

Działania Agencji powinny, w stosownych przypadkach, przyczyniać się również do ustanowienia prawdziwego europejskiego obszaru transportu morskiego bez barier.

(46)

Należy uwzględnić rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (21), a w szczególności jego art. 208.

(47)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1406/2002,

1)

art. 1–3 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 1

Cele

1.   Niniejsze rozporządzenie ustanawia Europejską Agencję ds. Bezpieczeństwa na Morzu (»Agencję«), aby zapewnić wysoki, jednolity i skuteczny poziom bezpieczeństwa morskiego, ochrony na morzu, zapobiegania zanieczyszczeniom powodowanym przez statki i reagowania na nie, jak również reagowania na zanieczyszczenia morza spowodowane przez instalacje do wydobywania ropy naftowej i gazu.

2.   W tym celu Agencja współpracuje z państwami członkowskimi i z Komisją oraz zapewnia im pomoc techniczną, operacyjną i naukową w dziedzinach, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w granicach zadań podstawowych określonych w art. 2 oraz, w stosownych przypadkach, zadań dodatkowych określonych w art. 2a, w szczególności aby wspomóc państwa członkowskie i Komisję we właściwym stosowaniu odnośnych aktów prawnych Unii. W odniesieniu do reagowania na zanieczyszczenia, Agencja świadczy pomoc operacyjną wyłącznie na wniosek poszkodowanego państwa lub poszkodowanych państw.

3.   Świadcząc pomoc, o której mowa w ust. 2, Agencja przyczynia się, w stosownych przypadkach, do ogólnej skuteczności ruchu morskiego i transportu morskiego, jak określono w niniejszym rozporządzeniu, tak aby ułatwić ustanowienie europejskiego obszaru transportu morskiego bez barier.

Artykuł 2

Zadania podstawowe Agencji

1.   Aby zapewnić właściwą realizację celów określonych w art. 1, Agencja wykonuje zadania podstawowe wymienione w niniejszym artykule.

2.   Agencja wspomaga Komisję:

3.   Agencja współdziała z państwami członkowskimi w celu:

4.   Agencja ułatwia współpracę między państwami członkowskimi a Komisją:

5.   Agencja może, na wniosek Komisji, zapewniać pomoc techniczną, w tym organizację odpowiednich działań szkoleniowych, w zakresie odnośnych aktów prawnych UE, skierowaną do państw ubiegających się o przystąpienie do Unii oraz, w stosownych przypadkach, do krajów partnerskich objętych europejską polityką sąsiedztwa oraz krajów, które przystąpiły do memorandum paryskiego.

Agencja może również świadczyć pomoc w razie zanieczyszczenia spowodowanego przez statki oraz zanieczyszczenia morza spowodowanego przez instalacje do wydobywania ropy naftowej i gazu, w wyniku którego poszkodowane są państwa trzecie dzielące regionalny basen morski z Unią, zgodnie z unijnym mechanizmem ochrony ludności ustanowionym decyzją 2007/779/WE, Euratom, na warunkach analogicznych do warunków mających zastosowanie do państw członkowskich, o których mowa w ust. 3 lit. d) niniejszego artykułu. Zadania te są koordynowane z istniejącymi regionalnymi ustaleniami w zakresie współpracy związanymi z zanieczyszczeniem morza.

Artykuł 2a

Zadania dodatkowe Agencji

1.   Bez uszczerbku dla zadań głównych, o których mowa w art. 2, Agencja wspomaga Komisję i państwa członkowskie, w stosownych przypadkach, w opracowywaniu i wdrażaniu działań Unii określonych w ust. 2 i 3 niniejszego artykułu, związanych z celami Agencji, w zakresie, w jakim Agencja dysponuje utrwaloną i uznaną wiedzą fachową oraz narzędziami. Zadania dodatkowe określone w niniejszym artykule:

2.   Agencja wspomaga Komisję:

3.   Agencja wspomaga Komisję i państwa członkowskie:

Artykuł 3

Wizyty w państwach członkowskich i inspekcje

1.   W celu realizacji zadań powierzonych Agencji oraz pomocy Komisji w wypełnieniu jej obowiązków wynikających z TFUE, w szczególności w ocenie skuteczności wykonania odnośnego prawa unijnego, Agencja odbywa wizyty w państwach członkowskich zgodnie z metodologią określoną przez Radę Administracyjną.

2.   Agencja z odpowiednim wyprzedzeniem informuje odnośne państwo członkowskie o planowanej wizycie, nazwiskach upoważnionych urzędników oraz o dacie rozpoczęcia wizyty i oczekiwanym czasie jej trwania. Urzędnicy Agencji delegowani do odbycia tych wizyt dokonują tego na podstawie przedstawionej pisemnej decyzji dyrektora zarządzającego Agencji, wyszczególniającej przeznaczenie i cele misji.

3.   Agencja przeprowadza inspekcje w imieniu Komisji, zgodnie z wymogami wiążących aktów prawnych Unii, dotyczące organizacji uznanych przez Unię, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 391/2009 z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wspólnych reguł i norm dotyczących organizacji dokonujących inspekcji i przeglądów na statkach (32), oraz dotyczące szkoleń i certyfikacji marynarzy w państwach trzecich, zgodnie z dyrektywą 2008/106/WE.

4.   Na zakończenie każdej wizyty lub inspekcji Agencja opracowuje sprawozdanie i przesyła je Komisji i odnośnemu państwu członkowskiemu.

5.   W stosownych przypadkach, a w każdym razie po zakończeniu każdego cyklu wizyt lub inspekcji, Agencja dokonuje analizy sprawozdań z tego cyklu w celu określenia ustaleń o charakterze horyzontalnym oraz ogólnych wniosków dotyczących skuteczności i efektywności kosztowej stosowanych środków. Agencja przedstawia tę analizę Komisji do dalszej dyskusji z państwami członkowskimi, aby wyciągnąć wszelkie stosowne wnioski i ułatwić rozpowszechnianie dobrych metod pracy.

2)

w art. 4 ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:

„3.   Rada Administracyjna przyjmuje praktyczne ustalenia dotyczące zastosowania ust. 1 i 2, w tym, w stosownych przypadkach, ustalenia dotyczące konsultacji z państwami członkowskimi, przed publikacją informacji.

4.   Informacje gromadzone i przetwarzane przez Komisję i Agencję zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, podlegają przepisom rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (33), a Agencja przyjmuje środki konieczne do zapewnienia bezpiecznego obchodzenia się z informacjami poufnymi i ich przetwarzania.

3)

art. 5 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Na wniosek Komisji Rada Administracyjna może podjąć decyzję, za zgodą zainteresowanych państw członkowskich, we współpracy z nimi oraz z należytym uwzględnieniem wpływu na budżet, w tym jakichkolwiek wkładów, których mogą dokonać zainteresowane państwa członkowskie, o utworzeniu centrów regionalnych niezbędnych do realizacji zadań Agencji w najbardziej skuteczny i efektywny sposób. Podejmując taką decyzję, Rada Administracyjna precyzyjnie określa zakres działań centrum regionalnego, unikając niepotrzebnych kosztów finansowych i wzmacniając współpracę z istniejącymi sieciami regionalnymi i krajowymi.”;

4)

w art. 10 ust. 2 wprowadza się następujące zmiany:

5)

w art. 11 wprowadza się następujące zmiany:

6)

art. 13 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   W przypadku zaistnienia kwestii poufności lub konfliktu interesów Rada Administracyjna może podjąć decyzję o zbadaniu określonych punktów porządku obrad bez obecności zainteresowanych członków. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego przepisu zostają określone w regulaminie.”;

7)

w art. 15 wprowadza się następujące zmiany:

8)

art. 16 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 16

Mianowanie i odwoływanie dyrektora zarządzającego i kierowników departamentów

1.   Dyrektora zarządzającego mianuje i odwołuje Rada Administracyjna. Mianowania dokonuje się na okres pięciu lat, w oparciu o względy merytoryczne oraz udokumentowane kompetencje administracyjne i kierownicze, a także udokumentowane doświadczenie w dziedzinach, o których mowa w art. 1, po wysłuchaniu opinii obserwatora, o którym mowa w art. 10. Dyrektor zarządzający mianowany jest z listy co najmniej trzech kandydatów zaproponowanych przez Komisję w wyniku konkursu otwartego, po opublikowaniu zaproszenia do składania podań o zatrudnienie na tym stanowisku w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, oraz w innych miejscach. Kandydat wybrany przez Radę Administracyjną może zostać wezwany do złożenia oświadczenia przed właściwą komisją Parlamentu Europejskiego i do udzielenia odpowiedzi na pytania członków tej komisji. Rada Administracyjna przeprowadza naradę w sprawie odwołania na wniosek Komisji lub jednej trzeciej swoich członków. Rada Administracyjna podejmuje decyzje w sprawie mianowania lub odwołania większością czterech piątych głosów wszystkich członków z prawem do głosowania.

2.   Rada Administracyjna, działając na wniosek Komisji i uwzględniając sprawozdanie z oceny, może jednokrotnie przedłużyć kadencję dyrektora zarządzającego na okres nie dłuższy niż cztery lata. Rada Administracyjna podejmuje decyzję większością czterech piątych głosów wszystkich członków z prawem do głosowania. Rada Administracyjna informuje Parlament Europejski o swoim zamiarze przedłużenia kadencji dyrektora zarządzającego. W ciągu miesiąca poprzedzającego przedłużenie kadencji dyrektor zarządzający może zostać wezwany do złożenia oświadczenia przed właściwą komisją Parlamentu Europejskiego i do udzielenia odpowiedzi na pytania zadane przez członków tej komisji. W przypadku nieprzedłużenia kadencji dyrektor zarządzający pełni swoją funkcję do czasu mianowania jego następcy.

3.   Dyrektor zarządzający może korzystać z pomocy jednego lub więcej kierowników departamentów. Jeżeli dyrektor zarządzający jest nieobecny lub niedysponowany, jeden z kierowników departamentów zajmuje jego miejsce.

4.   Kierowników departamentów mianuje się w oparciu o względy merytoryczne oraz udokumentowane umiejętności administracyjne i kierownicze, a także określone kompetencje i doświadczenie zawodowe w dziedzinach, o których mowa w art. 1. Kierowników departamentów mianuje i odwołuje dyrektor zarządzający po uzyskaniu pozytywnej opinii Rady Administracyjnej”;

9)

w art. 18 wprowadza się następujące zmiany:

10)

art. 22 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 22

Ocena

1.   W regularnych odstępach czasu i przynajmniej raz na pięć lat Rada Administracyjna zleca niezależną zewnętrzną ocenę wykonania niniejszego rozporządzenia. Komisja udostępnia Agencji wszelkie informacje, jakie Agencja uznaje za stosowne do tej oceny.

2.   Ocena obejmuje wpływ niniejszego rozporządzenia, jak również użyteczność, znaczenie, osiągniętą wartość dodaną i skuteczność Agencji oraz jej sposoby działania. Przy ocenie bierze się pod uwagę opinie zainteresowanych stron, zarówno na poziomie europejskim, jak i na poziomie krajowym. Dotyczy ona w szczególności ewentualnej konieczności zmiany zadań Agencji. Rada Administracyjna wydaje określony zakres oceny w porozumieniu z Komisją, na podstawie konsultacji z zainteresowanymi stronami.

3.   Rada Administracyjna otrzymuje ocenę i przekazuje Komisji zalecenia dotyczące zmian w tym rozporządzeniu, w Agencji i w jej metodach pracy. Zarówno wyniki oceny, jak i zalecenia, są przekazywane przez Komisję Parlamentowi Europejskiemu i Radzie oraz podawane do wiadomości publicznej. W stosownych przypadkach załącza się do nich plan działania z harmonogramem.”;

11)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 22a

Sprawozdanie z postępów prac

Do dnia 2 marca 2018 r. oraz z uwzględnieniem sprawozdania z oceny, o którym mowa w art. 22, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, wykazując, w jaki sposób Agencja wykonuje dodatkowe zadania przyznane na mocy niniejszego rozporządzenia z myślą o zidentyfikowaniu dalszej poprawy efektywności oraz, w stosownych przypadkach, ewentualnej zmianie jej celów i zadań.”;

12)

uchyla się art. 23.