9.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 38/1

(1)

Zgodnie z art. 11 rozporządzenia (UE) nr 510/2011 drobni producenci (zwani dalej „wnioskodawcami”) mogą ubiegać się o alternatywne docelowe poziomy emisji zgodne z ich możliwościami zmniejszenia emisji, w tym z ekonomicznymi i technologicznymi możliwościami zmniejszenia ich indywidualnego poziomu emisji CO2 oraz z uwzględnieniem cech charakterystycznych rynku dla przedmiotowych typów nowych lekkich samochodów dostawczych.

(2)

Przy określaniu możliwości zmniejszenia emisji wnioskodawcy należy ocenić jego możliwości ekonomiczne i technologiczne. W tym celu wnioskodawca powinien przedstawić szczegółowe informacje na temat swojej działalności gospodarczej oraz informacje na temat technologii ograniczania emisji CO2 stosowanych w lekkich samochodach dostawczych. Wymagane informacje dotyczą między innymi danych, do których wnioskodawca ma łatwy dostęp, i nie powinny wiązać się z dodatkowym obciążeniem administracyjnym.

(3)

Aby udostępnić wnioskodawcom wyraźnie określony poziom bazowy stosowany do określenia indywidualnych docelowych poziomów emisji, należy wykorzystać najnowsze dostępne dane dotyczące średnich indywidualnych emisji CO2 w 2010 r. W przypadku braku takich danych docelowy poziom należy porównać z danymi dotyczącymi średniego indywidualnego poziomu emisji CO2 w najbliższym roku kalendarzowym następującym po 2010 r.

(4)

Aby ułatwić składanie wniosków należy udostępnić wykaz producentów i ich średnich indywidualnych poziomów emisji CO2 w Unii w 2010 r. Wykaz został sporządzony w następstwie przeprowadzonych w dniu 9 lipca 2012 r. formalnych konsultacji z państwami członkowskimi i głównymi zainteresowanymi stronami w ramach grupy ekspertów ds. opracowania i wdrożenia polityki w zakresie emisji CO2 z pojazdów drogowych.

(5)

W celu uwzględnienia ograniczonej ilości produktów oferowanych przez niektórych wnioskodawców i wynikających z niej ograniczonych możliwości rozłożenia wysiłków na rzecz zmniejszenia średnich indywidualnych emisji CO2 na flotę, wnioskodawcom należy zezwolić na wybór w okresie odstępstwa jednego rocznego docelowego indywidualnego poziomu emisji dla okresu odstępstwa lub różnych docelowych poziomów na poszczególne lata, tak by na końcu okresu odstępstwa osiągnąć redukcję w porównaniu z bazowym poziomem z 2010 r.

(6)

Zgodnie z wyjątkiem dotyczącym publicznego dostępu do dokumentów określonym w art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (2), niektóre informacje zawarte we wniosku o odstępstwo należy zwolnić z wymogu w zakresie publicznego dostępu, jeśli ujawnienie takich informacji naruszyłoby ochronę interesów handlowych, w szczególności w odniesieniu do informacji dotyczących planów produkcyjnych wnioskodawcy, przewidywanych kosztów oraz wpływu na rentowność przedsiębiorstwa. Decyzje w sprawie przyznania odstępstw będą publikowane przez Komisję w internecie,

1)

„wnioskodawca” oznacza producenta w rozumieniu art. 11 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 510/2011;

2)

„cechy charakterystyczne pojazdu” oznaczają właściwości pojazdu, w tym masę, indywidualne emisje CO2, liczbę siedzeń, wydajność silnika, stosunek mocy do masy i maksymalną prędkość;

3)

„cechy charakterystyczne rynku” oznaczają informacje dotyczące cech charakterystycznych pojazdu oraz nazw i rozpiętości cen lekkich samochodów dostawczych bezpośrednio konkurujących z pojazdami, w odniesieniu do których wystąpiono o odstępstwo;

4)

„własny zakład produkcyjny” oznacza zakład produkcyjny lub montażowy wykorzystywany wyłącznie przez wnioskodawcę do celów produkcji lub montażu nowych lekkich samochodów dostawczych wyłącznie dla tego wnioskodawcy, w tym, w stosownych przypadkach, lekkich samochodów dostawczych przeznaczonych na eksport;

5)

„własny ośrodek projektowy” oznacza zakład, w którym projektuje się i opracowuje cały pojazd i który znajduje się pod kontrolą wnioskodawcy i jest użytkowany wyłącznie przez niego.

a)

informacje dotyczące struktury własności producenta lub grupy producentów powiązanych, wraz z odpowiednim oświadczeniem określonym w załączniku II;

b)

liczbę nowych lekkich samochodów dostawczych oficjalnie zarejestrowanych w Unii w ciągu trzech lat kalendarzowych poprzedzających datę wniosku, za które odpowiedzialność ponosi wnioskodawca lub, w przypadku braku takich danych, jedno z poniższych:

a)

w odniesieniu do roku kalendarzowego poprzedzającego datę złożenia wniosku – liczbę pracowników i wielkość zakładu produkcyjnego w metrach kwadratowych;

b)

model operacyjny zakładu produkcyjnego określający, które działania w zakresie projektowania i produkcji są wykonywane przez wnioskodawcę, a które zlecane na zewnątrz;

c)

w przypadku przedsiębiorstw powiązanych – czy producenci korzystają ze wspólnej technologii oraz które z działań są zlecane na zewnątrz;

d)

w odniesieniu do pięciu lat kalendarzowych poprzedzających datę złożenia wniosku – wielkość sprzedaży, roczny obrót, zysk netto i wydatki na badania i rozwój w odniesieniu do technologii ograniczenia emisji CO2, zaś w przypadku przedsiębiorstw powiązanych – transfery netto do spółki dominującej;

e)

cechy charakterystyczne jego rynku;

f)

cennik wszystkich wersji lekkich samochodów dostawczych, w odniesieniu do których wystąpiono o odstępstwo, w roku kalendarzowym poprzedzającym datę złożenia wniosku, oraz przewidywany cennik lekkich samochodów dostawczych, w odniesieniu do których wystąpiono o odstępstwo i które planuje się wprowadzić na rynek.

a)

wykaz technologii ograniczania emisji CO2 stosowanych w jego lekkich samochodach dostawczych wprowadzonych na rynek w 2010 r. lub – jeśli dane te nie są dostępne – w najbliższym roku następującym po 2010 r., lub – w przypadku producentów zamierzających wejść na rynek – w roku, w którym odstępstwo zaczyna obowiązywać;

b)

wykaz technologii ograniczania emisji CO2 stosowanych w jego lekkich samochodach dostawczych w ramach programu ograniczania indywidualnych emisji CO2 oraz dodatkowe koszty tych technologii dla każdej wersji pojazdu objętej wnioskiem.

a)

indywidualny poziom docelowy emisji gwarantujący, że średni indywidualny poziom emisji CO2 na końcu okresu odstępstwa będzie mniejszy w porównaniu ze średnim indywidualnym poziomem emisji CO2, o którym mowa w ust. 1;

b)

roczny indywidualny poziom docelowy emisji dla każdego roku okresu odstępstwa ustalony tak, aby średni indywidualny poziom emisji CO2 w całym okresie odstępstwa był mniejszy w porównaniu ze średnim indywidualnym poziomem emisji CO2, o którym mowa w ust. 1.

a)

harmonogram wprowadzania technologii ograniczania emisji CO2 we flocie wnioskodawcy;

b)

szacunkową roczną liczbę nowych lekkich samochodów dostawczych zarejestrowanych w Unii w okresie odstępstwa oraz przewidywany średni indywidualny poziom emisji CO2 i średnią masę;

c)

w przypadku rocznych docelowych indywidualnych poziomów emisji – roczną poprawę w zakresie indywidualnych emisji CO2 w odniesieniu do wersji pojazdów, w przypadku których wprowadzono technologie ograniczania emisji CO2.

a)

szczegółowych informacji dotyczących programu ograniczania indywidualnych emisji CO2, o którym mowa w art. 5, w szczególności szczegółowych informacji dotyczących rozwoju asortymentu produktów wnioskodawcy;

b)

przewidywanego wpływu technologii ograniczania emisji CO2 na koszty produkcji, ceny zakupu pojazdów i dochodowość przedsiębiorstwa.

9.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 38/11

(1)

Maksymalny limit pozostałości (zwany dalej „MLP”) substancji farmakologicznie czynnych przeznaczonych do stosowania w Unii w weterynaryjnych produktach leczniczych dla zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność bądź w produktach biobójczych stosowanych w produkcji zwierzęcej, należy określać zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 470/2009.

(2)

Substancje farmakologicznie czynne i ich klasyfikację w odniesieniu do MLP w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego określono w załączniku do rozporządzenia Komisji (UE) nr 37/2010 z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie substancji farmakologicznie czynnych i ich klasyfikacji w odniesieniu do maksymalnych limitów pozostałości w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego (2).

(3)

Diklazuril jest obecnie wymieniony w tabeli 1 załącznika do rozporządzenia (UE) nr 37/2010 jako substancja dopuszczona do stosowania u wszystkich gatunków przeżuwaczy i świń, wyłącznie do stosowania doustnego.

(4)

Do Europejskiej Agencji Leków złożono wniosek w sprawie rozszerzenia istniejącego wpisu dotyczącego diklazurilu na drób.

(5)

Zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 470/2009 Europejska Agencja Leków powinna rozważyć zastosowanie MLP określonych dla substancji farmakologicznie czynnej w danym środku spożywczym w odniesieniu do innego środka spożywczego uzyskanego z tego samego gatunku lub MLP określonych dla substancji farmakologicznie czynnej u jednego lub większej liczby gatunków w odniesieniu do innych gatunków. Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych zalecił określenie MLP dla diklazurilu u kurcząt i bażantów, w zastosowaniu do mięśni, skóry i tłuszczu, wątroby i nerek, z wyjątkiem zwierząt, których jaja są przeznaczone do spożycia przez ludzi, oraz ekstrapolację MLP dla diklazurilu u kurcząt i bażantów na drób, w zastosowaniu do mięśni, skóry i tłuszczu, wątroby i nerek, z wyjątkiem zwierząt, których jaja są przeznaczone do spożycia przez ludzi.

(6)

Należy zatem zmienić wpis dotyczący diklazurilu w tabeli 1 załącznika do rozporządzenia (UE) nr 37/2010, tak aby obejmował on MLP dla drobiu.

(7)

Zainteresowanym podmiotom należy zapewnić odpowiedni czas na wprowadzenie środków niezbędnych do zapewnienia zgodności z nowym MLP.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych,

9.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 38/14

(1)

Maksymalny limit pozostałości (zwany dalej „MLP”) substancji farmakologicznie czynnych przeznaczonych do stosowania w Unii w weterynaryjnych produktach leczniczych dla zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność bądź w produktach biobójczych stosowanych w produkcji zwierzęcej, należy określać zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 470/2009.

(2)

Substancje farmakologicznie czynne i ich klasyfikację w odniesieniu do MLP w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego określono w załączniku do rozporządzenia Komisji (UE) nr 37/2010 z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie substancji farmakologicznie czynnych i ich klasyfikacji w odniesieniu do maksymalnych limitów pozostałości w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego (2).

(3)

Obecnie eprinomektyna jest wymieniona w tabeli 1 załącznika do rozporządzenia (UE) nr 37/2010 jako substancja dopuszczona do stosowania u bydła w odniesieniu do mięśni, tłuszczu, wątroby, nerek i mleka.

(4)

Do Europejskiej Agencji Leków złożono wniosek w sprawie rozszerzenia obecnego wpisu dotyczącego eprinomektyny na owce.

(5)

Zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 470/2009 Europejska Agencja Leków powinna rozważyć zastosowanie MLP określonych dla substancji farmakologicznie czynnej dla danego środka spożywczego w odniesieniu do innego środka spożywczego uzyskanego z tego samego gatunku, lub MLP określonych dla substancji farmakologicznie czynnej dla jednego lub większej liczby gatunków w odniesieniu do innych gatunków. Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych zalecił ustalenie tymczasowego MLP eprinomektyny dla owiec w odniesieniu do mięśni, tłuszczu, wątroby, nerek i mleka oraz ekstrapolację MLP eprinomektyny dla owiec i bydła w odniesieniu do mięśni, tłuszczu, wątroby, nerek i mleka na kozy, określając dla nich tymczasowy MLP w odniesieniu do mięśni, tłuszczu, wątroby, nerek i mleka.

(6)

Komitet zalecił określenie tymczasowego MLP dla owiec i kóz, gdyż dane naukowe dotyczące proponowanej metody analitycznej monitorowania pozostałości u owiec i kóz są niekompletne.

(7)

Wpis dotyczący eprinomektyny w tabeli 1 załącznika do rozporządzenia (UE) nr 37/2010 powinien w związku z tym zostać zmieniony w celu dodania tymczasowego MLP dla owiec i kóz w odniesieniu do mięśni, tłuszczu, wątroby, nerek i mleka. Tymczasowe MLP określone w tej tabeli dla owiec i kóz powinny utracić ważność w dniu 1 lipca 2014 r.

(8)

Zainteresowanym podmiotom należy zapewnić odpowiedni czas na wprowadzenie środków niezbędnych do zapewnienia zgodności z nowym MLP.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych,

9.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 38/17

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

9.2.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 38/19

(1)

Art. 3 ust. 1 i 2 Protokołu nr 1 (3) do Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Tunezji, z drugiej strony (4), otwiera kontyngent taryfowy o zerowej stawce celnej na przywóz nieprzetworzonej oliwy z oliwek objętej kodami CN 1509 10 10 i 1509 10 90, całkowicie uzyskanej w Tunezji oraz przywożonej do Unii Europejskiej bezpośrednio z tego państwa, w ramach limitu przewidzianego na dany rok.

(2)

W art. 2 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1918/2006 z dnia 20 grudnia 2006 r. otwierającego i ustalającego zarządzanie kontyngentem taryfowym oliwy z oliwek pochodzącej z Tunezji (5) przewidziano miesięczne limity ilościowe w zakresie wydawania pozwoleń na przywóz.

(3)

Zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1918/2006 do odpowiednich organów zostały złożone wnioski o wydanie pozwoleń na przywóz, w łącznej ilości przekraczającej limit przewidziany na luty, ustanowiony w art. 2 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia.

(4)

W tych okolicznościach Komisja musi ustalić współczynnik przydziału pozwalający na wydanie pozwoleń na przywóz proporcjonalnie do dostępnej ilości.

(5)

Po wyczerpaniu limitu na miesiąc luty żadne pozwolenie na przywóz nie może zostać wydane na dany miesiąc,