—

uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2010 (1),

—

uwzględniając roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2010 (COM(2011) 473 – C7-0257/2011) (2),

—

uwzględniając sprawozdanie z zarządzania budżetem i finansami – sekcja I – Parlament Europejski – rok budżetowy 2010 (3),

—

uwzględniając sprawozdanie roczne audytora wewnętrznego za rok budżetowy 2010,

—

uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2010 wraz z odpowiedziami instytucji (4),

—

uwzględniając poświadczenie wiarygodności (5) rozliczeń, jak również legalności i prawidłowości transakcji leżących u ich podstaw przedstawione przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2010 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 314 ust. 10 i art. 318 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (6), w szczególności jego art. 145, 146 i 147,

—

uwzględniając art. 13 przepisów wewnętrznych dotyczących wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego (7),

—

uwzględniając art. 147 ust. 1 rozporządzenia finansowego, zgodnie z którym każda instytucja unijna podejmuje wszelkie stosowne działania w celu uwzględnienia uwag towarzyszących decyzji Parlamentu Europejskiego o absolutorium,

—

uwzględniając własną rezolucję z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie wytycznych dotyczących procedury budżetowej 2010 – sekcje I, II, IV, V, VI, VII, VIII i IX (8),

—

uwzględniając własną rezolucję z dnia 5 maja 2009 r. w sprawie preliminarza wpływów i wydatków Parlamentu na rok budżetowy 2010 (9),

—

uwzględniając art. 77 i art. 80 ust. 3 Regulaminu, jak również załącznik VI do Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A7-0120/2012),

A.

mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził podczas kontroli, iż w odniesieniu do wydatków administracyjnych w 2010 r. wszystkie instytucje wprowadziły satysfakcjonujące systemy kontroli i nadzoru zgodnie z rozporządzeniem finansowym, a 93 % z 58 skontrolowanych płatności było wolne od istotnych błędów,

B.

mając na uwadze, że sekretarz generalny oświadczył w dniu 16 czerwca 2011 r., iż ma wystarczającą pewność, że budżet Parlamentu Europejskiego został wykonany zgodnie z zasadami dobrego zarządzania finansowego oraz że stosowany system kontroli daje konieczne gwarancje legalności i prawidłowości transakcji leżących u podstaw rozliczeń,

C.

mając na uwadze, że choć niektóre kwestie poruszone podczas dyskusji w sprawie absolutorium za 2010 r. w Komisji Kontroli Budżetowej wykraczały poza kwestie dotyczące wyłącznie 2010 r. i zostały włączone do szeroko zakrojonych pytań od komisji, niniejsza rezolucja zasadniczo koncentruje się na wykonaniu budżetu i absolutorium za rok budżetowy 2010, przyznając jednocześnie, że podejście do kwestii budżetowych jest przedmiotem szerszej dyskusji, w szczególności w grupie roboczej, która powstała, by przeanalizować koszty i możliwe oszczędności Parlamentu Europejskiego oraz zgodnie z wytycznymi budżetowymi na rok 2013 przyjętymi w dniu 8 lutego 2012 r., w celu poczynienia znaczących długoterminowych oszczędności w drodze niezależnej oceny budżetu Parlamentu Europejskiego prowadzącej do zgłoszenia do końca 2012 r. propozycji i ich szybkiego wdrożenia,

1.

podkreśla, że wykonanie budżetu w 2010 r. stanowiło wyzwanie, gdyż był to pierwszy pełny rok operacyjny po wyborach europejskich w 2009 r. i upływał w kontekście ciągłych problemów finansowych Unii;

2.

stwierdza, że budżet Parlamentu (ostateczne środki w wysokości 1 616 760 399 EUR w porównaniu z 1 529 970 930 EUR w 2009 r.) wynosił prawie jedną piątą (19,99 %; 19,67 % w 2009 r., a zatem poniżej zwyczajowego 20 % udziału) działu V (Wydatki administracyjne) budżetu ogólnego Unii Europejskiej na 2010 r.;

3.

przyjmuje do wiadomości odpowiedź sekretariatu generalnego Parlamentu, zgodnie z którą roczne koszty związane z siedzibą Parlamentu w Strasburgu wyniosły dokładnie 51 500 000 EUR w roku 2010, z czego 33 500 000 EUR to koszt infrastruktury, a 18 000 000 EUR to koszty operacyjne związane z przeprowadzeniem 12 miesięcznych sesji plenarnych; zauważa, że te oficjalne liczby są znacznie poniżej wcześniej podawanych szacunków wahających się od 169 000 000 EUR do 203 000 000 EUR; odnotowując jednak, że w szacunkach na 2006 r. administracja wyliczyła roczne oszczędności związane z jednym miejscem pracy na 204 mln EUR, a w 2010 r. na 180 mln EUR – niższa kwota po zakupie budynków w Strasburgu i usprawnieniu technologii informacyjnych, oraz przypomina, że w szacunkach na 2013 r. Parlament Europejski głosował 429 głosami za (184 przeciw) jedną siedzibą, by ograniczyć koszty;

4.

stwierdza, że wejście w życie Traktatu z Lizbony zwiększyło uprawnienia, ilość pracy i obciążenie legislacyjne Parlamentu, wymagając poważnych zmian w jego organizacji i metodach pracy w celu osiągnięcia doskonałości ustawodawczej i kontynuowania przygotowań do powiększenia Unii o Chorwację; stwierdza następnie, że aby odpowiedzieć na nowe wyzwania, przyjęto środki mające na celu zwiększenie oszczędności kosztowej dzięki zwiększeniu produktywności, przenoszeniu personelu i ulepszonym metodom pracy;

5.

stwierdza, że przyjęcie budżetu korygującego (nr 1/2010 przyjęty w dniu 19 maja 2010 r.) w wysokości 9 397 164 EUR było konieczne w celu sfinansowania dodatkowych wydatków powstałych bezpośrednio na skutek wejścia w życie Traktatu z Lizbony; stwierdza następnie, że ten budżet korygujący zasilił zwłaszcza dwie pozycje budżetowe (pozycja 1200„Wynagrodzenia i zwroty kosztów” i 4220/01 „Asystenci posłów: asystenci lokalni”) w celu większego wsparcia posłów w wykonywaniu ich rozszerzonych zadań ustawodawczych; wyraża jednak ubolewanie z powodu tego, że wzrost ten nie został znacząco ograniczony przez daleko idące oszczędności;

6.

stwierdza, że w ciągu roku nastąpiła konsolidacja i dalsza modernizacja administracji, przy czym większy nacisk położono na podstawową działalność, restrukturyzację usług, lepsze wykorzystanie nowoczesnych technologii i zacieśnioną współpracę międzyinstytucjonalną;

7.

zaznacza, że 2010 r. był pierwszym pełnym rokiem obowiązywania Statutu posła i Statutu asystenta (obowiązujące od dnia 14 lipca 2009 r.) wraz z wejściem w życie szeregu zmian w przepisach wykonawczych do obu statutów zaproponowanych przez tymczasową grupę ds. oceny, co stanowiło znaczne dodatkowe obciążenie dla administracji Parlamentu;

8.

odnotowuje przyjęcie przez Prezydium w dniu 24 marca 2010 r. średnioterminowej strategii w zakresie technologii informacyjno-komunikacyjnych (a zwłaszcza będącego jej częścią systemu zarządzania wiedzą) oraz średnioterminowej polityki w zakresie nieruchomości, z których obie posiadają istotny wymiar finansowy;

9.

stwierdza, że w 2010 r. Parlament uzyskał przychody w wysokości 243 094 204 EUR (w 2009 r. 141 250 059 EUR), w tym 110 298 523 EUR jako dochód przeznaczony na określony cel;

10.

odnotowuje następujące dane liczbowe, na podstawie których zostały zamknięte sprawozdania finansowe Parlamentu za rok budżetowy 2010:

11.

stwierdza, że w 2010 r. wykorzystano 96 % (w 2009 r. 93 %) środków z budżetu Parlamentu, a stopa anulowania wyniosła 4 % (6,7 % w 2009 r.) oraz że – podobnie jak w poprzednich latach – osiągnięto bardzo wysoki poziom wykonania budżetu;

12.

odnotowuje jednak znaczną kwotę środków przeniesionych na 2010 r. (190 365 823 EUR (10)), co wynikało w znacznym stopniu ze specyfiki roku 2009, który był rokiem wyborczym, i wzywa do lepszego planowania wydatków, w którym ta specyfika zostanie uwzględniona podczas kolejnych przygotowań do europejskich wyborów;

13.

odnotowuje, że ten ogólnie wysoki poziom wykonania jest częściowo wynikiem dwóch ukierunkowanych przesunięć dokonanych przed końcem roku budżetowego 2010 (9 240 000 EUR na zakup Domu Europy w Sofii i 10 923 000 EUR na cztery duże projekty informatyczne); z zadowoleniem przyjmuje fakt, że po raz drugi nie było żadnych przesunięć niewykorzystanych środków na przełomie roku budżetowego 2010 i 2011; wzywa jednak administrację, aby postawiła sobie za cel lepsze i bardziej klarowne planowanie budżetu i dyscyplinę w przyszłości, i stwierdza, że umieszczenie nieruchomości, IT i wszelkich innych dużych wydatków w budżecie zapewniłoby pełną przejrzystość finansową; uważa, że wszystkie znaczące wydatki powinny być w pełni zaplanowane w budżecie rocznym, a nie powstawać w wyniku konieczności przesunięcia niewykorzystanych środków;

14.

z zadowoleniem przyjmuje poświadczenie wydane w dniu 16 czerwca 2011 r. przez sekretarza generalnego, występującego w charakterze głównego delegowanego urzędnika zatwierdzającego, w odniesieniu do sprawozdań rocznych z działalności urzędników zatwierdzających za 2010 r., w którym stwierdza, że ma wystarczającą pewność, że budżet Parlamentu Europejskiego został wykonany zgodnie z zasadami dobrego zarządzania finansowego oraz że stosowany system kontroli daje niezbędne gwarancje legalności i prawidłowości transakcji leżących u podstaw rozliczeń;

15.

odnotowuje, że w oparciu o informacje uzyskane z wydziałów zatwierdzających centralne służby sporządziły sprawozdanie roczne (11) dla władzy budżetowej na temat zamówień udzielonych w 2010 r. oraz że przedstawiły następujący podział wszystkich zamówień udzielonych w 2009 i 2010 r.:

(Roczne sprawozdanie w sprawie zamówień udzielonych przez Parlament Europejski, 2010, s. 5)

16.

odnotowuje następujące podział zamówień udzielonych w 2010 i 2009 r. według rodzaju wykorzystanych procedur:

(Roczne sprawozdanie w sprawie zamówień udzielonych przez Parlament Europejski, 2010, s. 6–7)

17.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że począwszy od 2010 r. wszystkie dyrekcje generalne przedstawiają szczegółowe dane w załączniku dołączanym do ich sprawozdań rocznych z działalności dotyczące udzielonych zamówień przy wykorzystaniu wyjątkowej procedury negocjacyjnej, podając powody zastosowania tej procedury wraz z innymi informacjami wymaganymi w ust. 50 rezolucji z dnia 5 maja 2010 r. (12) w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2008, sekcja I – Parlament Europejski;

18.

uważa za pozytywny odwrotny trend w 2010 r. (w porównaniu z 2009 r. i latami poprzednimi), jeśli chodzi o liczbę wyjątkowych procedur negocjacyjnych w odniesieniu do wszystkich zamówień o wartości przekraczającej 25 000 EUR (13), co pokazuje poniższe zestawienie:

(Roczne sprawozdanie w sprawie zamówień udzielonych przez Parlament Europejski, 2010, s. 11)

19.

wzywa dyrekcje generalne, w których liczba ta wciąż jest wysoka, w szczególności DG INLO, do dalszego ograniczenia liczby/odsetka takich procedur; wzywa administrację do kontynuowania ścisłej kontroli tych procedur, w szczególności w odniesieniu do ewentualnych konfliktów interesów, oraz do nakładania większych, odstraszających sankcji w razie wykrycia jakichkolwiek nieprawidłowości; wzywa sekretarza generalnego do składania co sześć miesięcy Komisji Kontroli Budżetowej sprawozdania w sprawie postępów;

20.

z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie przez DG PRES sekcji zamówień publicznych w Dziale Planowania, Zarządzania Budżetem i Umów, gdyż pozwoli to na zwiększenie przejrzystości procedur udzielania zamówień publicznych;

21.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że kontrola Trybunału Obrachunkowego wykazała brak istotnych błędów w ogóle płatności i że Trybunał Obrachunkowy nie stwierdził poważnych uchybień przy ocenie zgodności systemu kontroli i nadzoru z rozporządzeniem finansowym;

22.

odnotowuje wniosek Trybunału Obrachunkowego, że obowiązujące w 2010 r. procedury niewymagające od grup dostarczenia dowodów potwierdzających rzeczywiste poniesione koszty podróży i umożliwiające wypłatę pieniędzy w gotówce przedstawicielowi grupy powodują ryzyko wypłacenia zawyżonych kwot i ograniczają możliwość zastosowania do tych transakcji kontroli wewnętrznej, i przyjmuje do wiadomości niedawne zmiany wprowadzone w tym systemie; podkreśla jednak, że posłowie mają nadal możliwość występowania o wypłatę gotówki grupom odwiedzających; zwraca się do sekretarza generalnego o zasięgnięcie opinii Trybunału Obrachunkowego w sprawie zmienionych zasad;

23.

wyraża rozczarowanie, że Trybunał Obrachunkowy ustalił, iż w czterech z pięciu badanych przypadków, czyli w przynajmniej 80 % przypadków, w aktach brakowało dokumentacji dotyczącej badania podań, przebiegu rozmowy kwalifikacyjnej i decyzji o wyborze tych, a nie innych kandydatów, bez żadnych negatywnych konsekwencji dla zaangażowanych w to pracowników, a zatem bez żadnych zachęt dla nich do poprawy sytuacji; zgadza się z zaleceniem Trybunału Obrachunkowego, że należy od tej pory zapewnić pełną dokumentację na potrzeby kontroli wewnętrznej;

24.

ubolewa, że Trybunał Obrachunkowy znalazł błędy, niespójności oraz inne uchybienia w skontrolowanych procedurach zamówień publicznych Parlamentu; podkreśla, że niedawno podjęto środki w celu usprawnienia tych procedur, i zachęca administrację do dalszego usprawniania procedur w tej dziedzinie; z zadowoleniem przyjmuje opracowanie programu IT Webcontracts utworzonego w 2010 r., który umożliwia opracowywanie umów on-line;

25.

wzywa Prezydium do ponownego rozpatrzenia wszystkich mechanizmów kontroli zamówień publicznych w celu zagwarantowania najbardziej konkurencyjnych cen oferowanych usług i towarów;

26.

odnotowuje wniosek Trybunału Obrachunkowego dotyczący przeniesień niewykorzystanych środków przez grupy polityczne i podziału roku wyborów do Parlamentu Europejskiego na dwa odrębne okresy w celu obliczania dopuszczalnej kwoty przeniesienia; jest zdania, że aby uniknąć w przyszłości ponownego pojawienia się trudności, które wystąpiły na początku 2010 r., w przyszłości do celów obliczania kwoty przeniesienia dla grup politycznych, które nadal istnieją po wyborach, rok wyborczy należy traktować jako całość;

27.

zauważa, że choć twierdzi się, iż na pisemne pytania od obywateli generalnie udziela się odpowiedzi w ciągu dwóch tygodni, obecnie nie istnieje żaden system, dzięki któremu na pytania posłów przewodniczący czy sekretarz generalny udzielaliby odpowiedzi w tym samym terminie;

28.

z zadowoleniem odnotowuje szybkie i obszerne przygotowanie pisemnych odpowiedzi na rezolucję dotyczącą udzielenia absolutorium za rok 2009 udzielonych Komisji Kontroli Budżetowej w dniu 6 października 2011 r. oraz profesjonalną wymianę poglądów między sekretarzem generalnym i Komisją Kontroli Budżetowej w następstwie procedury udzielania absolutorium za rok 2009 w dniu 11 października 2011 r.;

29.

z zadowoleniem przyjmuje rozmaite reakcje na liczne wnioski zawarte w ww. rezolucji i z niecierpliwością oczekuje na zakończenie działań podjętych w odpowiedzi na następujące wnioski przedstawione w rezolucji:

30.

zwraca się z prośbą do sekretarza generalnego o złożenie najpóźniej do dnia 31 października 2012 r. sprawozdania właściwej komisji Parlamentu w sprawie podjętych lub planowanych działań;

31.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zewnętrzna firma audytorska potwierdziła, iż Służba Audytu Wewnętrznego w najwyższym stopniu spełnia Międzynarodowe Standardy Profesjonalnej Praktyki Audytu Wewnętrznego;

32.

zauważa, że na posiedzeniu właściwej komisji w dniu 24 stycznia 2012 r. audytor wewnętrzny przedstawił sprawozdanie roczne podpisane w dniu 15 lipca 2011 r. i wyjaśnił, że w 2010 r. przeprowadził następujące prace kontrolne w administracji Parlamentu:

33.

odnotowuje i wspiera opinie audytora wewnętrznego w odniesieniu do konieczności:

34.

odsyła do uwag zawartych w poprzednich rezolucjach w sprawie absolutorium na temat wewnętrznych sprawozdań z kontroli; przyznaje, że wewnętrzne sprawozdania z kontroli służą za narzędzie usprawniania systemów i podnoszenia wydajności i mogą być odpowiednio interpretowane wyłącznie po ukończeniu zmian i uzyskaniu wyników opartych na ich zaleceniach; podkreśla jednak, że w ramach trwającego przeglądu rozporządzenia finansowego omawiane są kwestie związane z dostępnością takich sprawozdań na życzenie, przy uwzględnieniu orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości w tej sprawie;

35.

zauważa z zadowoleniem, że wszyscy dyrektorzy generalni przedstawili pełne poświadczenie wiarygodności w odniesieniu do wykonania budżetu przez ich służby w 2010 r.; jest świadomy, że sprawozdania z działalności są narzędziem zarządzania wewnętrznego, którego głównym celem jest przedstawienie sekretarzowi generalnemu przejrzystego obrazu prac administracji, a w szczególności wszelkich ewentualnych uchybień;

36.

z zadowoleniem stwierdza fakt objęcia stanowiska z dniem 1 czerwca 2010 r. przez urzędnika zarządzającego ryzykiem, który podlega bezpośrednio sekretarzowi generalnemu; z zadowoleniem przyjmuje opublikowanie w dniu 16 grudnia 2011 r. przewodnika po zarządzaniu ryzykiem i ponawia prośbę o przekazanie właściwej komisji rocznego sprawozdania z działalności urzędnika zarządzającego ryzykiem za 2010 r. oraz informowanie jej o postępach we wdrażaniu nowej polityki Parlamentu w zakresie zarządzania ryzykiem;

37.

występuje z wnioskiem, aby właściwa komisja została do końca września 2012 r. poinformowana o przyjętym podejściu i działaniach podjętych w celu identyfikowania newralgicznych stanowisk i zarządzania nimi;

38.

odnotowuje niewielkie zmniejszenie budżetu przeznaczonego na bezpieczeństwo z 45 980 000 EUR do 45 590 000 EUR między 2009 i 2010 r.; z zadowoleniem przyjmuje stałą tendencję do redukcji wydatków budżetowych w 2011 r. (ostateczne środki: 42 830 000 EUR) w porównaniu z budżetem na 2010 r. oraz przyjęcie przez Prezydium w lipcu 2011 r. koncepcji bezpieczeństwa ogólnego zapewniającej Parlamentowi bardziej nowoczesną i skuteczną ochronę;

39.

ponawia swój apel do sekretarza generalnego, aby zobowiązał wszystkich posłów do okazywania identyfikatora przy wchodzeniu na teren Parlamentu i opuszczaniu go; sugeruje, aby identyfikatory posłów były również poddawane kontroli elektronicznej;

40.

podkreśla, że zwiększeniu bezpieczeństwa budynków Parlamentu i ich najbliższego otoczenia należy nadać najwyższy priorytet; domaga się, aby w ramach tych działań podniesiony został poziom bezpieczeństwa na parkingach oraz by dostęp do części budynków, w których znajdują się biura poselskie w Parlamencie, był kontrolowany;

41.

podkreśla, że kradzieże miały miejsce w biurach poselskich wtedy, kiedy były one zamknięte na klucz, co świadczy o niskim poziomie bezpieczeństwa w biurach; wzywa sekretarza generalnego do przyjęcia pilnych środków w celu poprawy obecnej sytuacji;

42.

jest zaniepokojony niskim poziomem bezpieczeństwa na terenie parkingów w Parlamencie; stwierdza, że na parkingu w Brukseli kilka samochodów zostało celowo uszkodzonych; wzywa Prezydium do podjęcia odpowiednich działań w celu poprawy sytuacji;

43.

ponownie zwraca się z prośbą do sekretarza generalnego o przedstawienie do dnia 30 czerwca 2012 r. propozycji skuteczniejszego, bardziej bezpiecznego i zabezpieczonego przed nadużyciami systemu składania podpisów (zawierającej analizę wprowadzenia godzin otwarcia listy), a zwłaszcza możliwości stworzenia w przyszłości elektronicznego systemu składania podpisów przez posłów zarówno w celu podpisywania dokumentów (takich jak poprawki), jak i rejestrowania obecności podpisem cyfrowym, mimo że jest świadomy, iż pod względem kosztów lub oszczędności skutki będą niewielkie;

44.

odnotowuje z zadowoleniem, że w następstwie decyzji Prezydium z dnia 5 lipca 2010 r. finalizowana jest obecnie internalizacja służb akredytacyjnych; oczekuje, że nowy system akredytacyjny zapewni lepszą i sprawniejszą obsługę; uważa, że konieczne jest dalsze ulepszanie i modernizacja ochrony Parlamentu za pomocą odpowiedniej jej profesjonalizacji, zwłaszcza przez specjalne procedury selekcji i naboru, a także dzięki przeprowadzaniu koniecznych wewnętrznych szkoleń zawodowych, szkoleń uzupełniających i utrwalających wiedzę; z zainteresowaniem oczekuje na rozwój nowej globalnej koncepcji bezpieczeństwa, zwłaszcza w zakresie podziału na strefy („zoning”), która zapewni znaczną poprawę sytuacji w przypadku m.in. problemów związanych z bezpieczeństwem biur poselskich;

45.

odnotowuje, że w DG PRES odbyła się w 2010 r. szeroko zakrojona restrukturyzacja; z zadowoleniem przyjmuje centralizację obsługi finansowej, planowania i zarządzania zamówieniami publicznymi i ochroną w dyrekcji ds. zasobów utworzonej w marcu 2010 r.;

46.

przypomina o politycznym znaczeniu delegacji dla działalności Parlamentu wewnątrz Unii i poza nią, odnotowuje jednak zauważalną dużą rozbieżność kosztów w przeliczeniu na posła i na dzień (od 1 400 EUR do 5 300 EUR) na różne delegacje, zwłaszcza te poza Unią; wzywa Prezydium, aby we współpracy z odpowiednimi dyrekcjami generalnymi opracowało zasady oszczędniejszego i bardziej ujednoliconego systemu kosztów wyjazdów delegacji, zwłaszcza biorąc pod uwagę ich polityczną wagę i czas trwania oraz optymalną liczbę pracowników przypadających na jednego posła; wzywa do opracowania informatycznego systemu konsolidacji budżetu, który będzie podawać szczegółowe informacje budżetowe dla każdej delegacji i poprawi zarządzanie wydatkami; oczekuje, że przyszłym podróżom delegacji towarzyszyć będzie szczegółowe przedstawienie kosztów przypadających na poszczególnych podróżujących;

47.

jest zaniepokojony, że – z wyjątkiem kosztów obserwatorium legislacyjnego – linia budżetowa 3242 (Informacja publiczna oraz udział w imprezach i akcjach o charakterze publicznym) nie jest wystarczająco przejrzysta; uważa, że zwłaszcza wydatki w podpozycji 3242/01 powinny zostać wyodrębnione w oddzielnych pozycjach w celu zwiększenia przejrzystości w przyszłych latach rozliczeniowych;

48.

odnotowuje, że środki na zobowiązania zapisane w pozycji 3243przeznaczonej na Centrum dla Odwiedzających znacznie wzrosły (+ 227 %), w przeciwieństwie do 2009 r., w którym nie zostały one w całości wykorzystane, i sięgają kwoty 12 725 985 EUR; zwraca uwagę na istotny problem bezpieczeństwa podwieszanych sufitów, który opóźnił realizację projektu w 2010 r. i zmusił administrację do anulowania 1 000 000 EUR, które zostały automatycznie przeniesione z 2009 r. na 2010 r.; zauważa, że całkowite szacunkowe koszty wynoszą 20 530 000 EUR, co stanowi wzrost o 15,3 % w porównaniu z 2007 r.; wnosi o gwarancje przeciwdziałające podobnym wzrostom w przypadku innych planów o wartości wielu milionów euro;

49.

z zadowoleniem przyjmuje otwarcie Centrum dla Odwiedzających w dniu 14 października 2011 r. (pierwotnie zaplanowane w czasie wyborów europejskich w 2009 r.); ubolewa jednak nad dużym opóźnieniem i przekroczeniem zakładanych kosztów projektu; wzywa do przeprowadzenia analizy działalności Centrum dla Odwiedzających po funkcjonowaniu tego centrum przez okres dwunastu miesięcy, tak aby ocenić reakcję opinii publicznej, zalety i wady centrum, a także związane z nim koszty i korzyści z myślą o opłacalności tej inwestycji;

50.

odnotowuje, że w dniu 5 lipca 2010 r. Prezydium przyjęło uaktualnioną strategię komunikacyjną Parlamentu obejmującą projekt Domu Historii Europejskiej oraz że we wrześniu 2010 r. międzynarodowe jury przeanalizowało ten projekt; stwierdza następnie, że nie wykorzystano na ten projekt rozdziału budżetowego 106„Rezerwa na priorytetowe projekty w fazie rozwoju”, gdyż wszystkie środki z tego rozdziału (5 000 000 EUR) zostały przeniesione do artykułu 210„Informatyka i telekomunikacja”; domaga się udostępnienia łącznych skutków finansowych projektu, zwłaszcza w świetle komplikacji spowodowanych przez podziemną rzekę Maalbeek przepływającą pod fundamentami budynku; przypomina, że oczekuje, iż kosztorys znajdujący się w biznesplanie nie zostanie w żadnym razie przekroczony;

51.

ubolewa, że podjęte przez Prezydium i inne organy decyzje dotyczące Domu Historii Europejskiej nie były oparte na pełnych „szacunkowych” kosztach końcowych związanych ze stworzeniem w pełni działającego projektu; radzi Prezydium i kwestorom, aby w przyszłości nie zatwierdzali żadnego projektu ani inicjatywy, dla których nie przedstawiono całkowitej prognozy finansowej kosztów bezpośrednich lub pośrednich;

52.

docenia znaczenie programu wizyt dla zwiększania wiedzy o Parlamencie i jego działalności legislacyjnej; przyjmuje do wiadomości niedawne zmiany systemu płatności dla grup odwiedzających istniejącego od 2010 r. i wzywa do dokonania oceny nowego systemu płatności i systemu zwrotu kosztów wykazującej ewolucję kosztów i stopień, w jakim płatności odzwierciedlają rzeczywiste koszty ponoszone przez grupy; sugeruje Trybunałowi Obrachunkowemu, aby śledził tę kwestię, i z niecierpliwością oczekuje na uwagi audytora wewnętrznego w sprawie wdrożenia nowego systemu;

53.

apeluje do administracji Parlamentu, aby przedstawiła Parlamentowi sprawozdanie dotyczące ogólnych doświadczeń ze zmienionymi przepisami dotyczącymi liczebności oficjalnych grup odwiedzających, a także szczegółowego wpływu tych przepisów na organizację i wykorzystanie potencjału;

54.

wyraża zaniepokojenie faktem – z oczywistych powodów związanych z bezpieczeństwem, a także w związku z wizerunkiem Parlamentu – że Parlament wypłaca znaczne sumy w gotówce kierownikom grup zwiedzających;

55.

ubolewa nad faktem, że EuroparlTV nie można uznać za udane przedsięwzięcie ze względu na bardzo niewielką liczbę jej bezpośrednich indywidualnych użytkowników (14) (z wyłączeniem widzów oglądających transmisje dzięki umowom partnerskim z regionalnymi stacjami telewizyjnymi) mimo znacznych środków przeznaczonych na ten cel w 2010 r., wynoszących 9 000 000 EUR (pozycja 3246); z zadowoleniem przyjmuje starania zmierzające do zmniejszenia tej kwoty o 14 % (do 8 000 000 EUR) w 2011 r. i latach kolejnych; przyznaje jednak z żalem, że dalszych dotacji nie da się uzasadnić, i wzywa sekretarza generalnego do przedstawienia właściwej komisji parlamentarnej wniosku dotyczącego zamknięcia przedsięwzięcia;

56.

stwierdza, że koszty związane z nagrodą LUX w 2010 r. wyniosły 380 666,18 EUR; jest zaniepokojony, że koszty te wzrosły w 2011 r. do 573 722,08 EUR (o ponad 50 %), i oczekuje, że od 2012 r. nastąpi zdecydowane odwrócenie tej tendencji; w szczególności wnosi o ograniczenie następujących rodzajów działalności w celu zmniejszenia kosztów:

57.

uwagi dotyczące wydatków na nagrody za lata 2009–2011:

58.

uważa, że na wynoszący 89 % wzrost wydatków na nagrody w latach od 2009 do 2011 zużyto środki, które mogły być lepiej wykorzystane gdzie indziej; apeluje o obniżenie w przyszłości wydatków na nagrody do poziomu z 2009 r.;

59.

stwierdza, że koszty nagrody dziennikarskiej w 2010 r. wyniosły 118 059 EUR, o 18 % więcej niż w 2009 r.; jest zaniepokojony, że koszty wydarzenia wzrosły w 2011 r. o ponad jedną czwartą, i wnosi o przeprowadzenie pełnej analizy kosztów i korzyści, zanim opracowane zostaną jakiekolwiek inicjatywy w tej dziedzinie relacji z prasą lub w jakiejkolwiek innej dziedzinie, zważywszy na fakt, że nagroda dziennikarska została zlikwidowana;

60.

nie uważa przyznawania nagród za podstawową działalność Parlamentu i wnosi o przeprowadzenie analizy kosztów i korzyści przed opracowaniem jakichkolwiek nowych inicjatyw związanych z nagrodami, tak aby uwzględnić ciągle pogarszającą się sytuację finansową i gospodarczą we wszystkich państwach członkowskich;

61.

odnotowuje utworzenie Dyrekcji ds. Zasobów w dyrekcji generalnej w 2010 r. celem prowadzenia, między innymi, scentralizowanej koordynacji zamówień publicznych, co zmniejszy negatywny wpływ praktyki przenoszenia najważniejszych pracowników z newralgicznych stanowisk w zdecentralizowanych biurach informacyjnych;

62.

zauważa, że koszt 978 podróży służbowych z 32 biur informacyjnych Parlamentu do Brukseli i Strasburga wyniósł w sumie 944 330 EUR, czyli średnio 701 EUR na wyjazd do Brukseli i 1 064 EUR na wyjazd do Strasburga; zauważa, że wyjazd służbowy z Luksemburga do Brukseli kosztuje średnio 250 EUR, a wyjazd z Luksemburga do Strasburga kosztuje średnio 630 EUR; domaga się podawania mu w przyszłości także średniego kosztu jednego wyjazdu (strona 68 odpowiedzi na ankietę);

63.

odnotowuje otwarcie w kwietniu 2010 r. biura łącznikowego PE w Waszyngtonie i wprowadzenie w październiku 2010 r. systemu jednorocznych wyjazdów służbowych dla czterech urzędników; stwierdza, że choć otwarcie biura w Waszyngtonie nie wiązało się z utworzeniem żadnych nowych stanowisk, w sposób nieunikniony powstały dodatkowe koszty; pragnie być informowany o wysokości tych kosztów na lata 2011 i 2012; wzywa do dokonania przeglądu struktury, działań i kosztów tego biura, który zostanie przedstawiony Prezydium wraz z kopiami dla odpowiednich komisji przedmiotowo właściwych;

64.

z zadowoleniem stwierdza, że dyrekcja generalna zdołała poprawić wydajność dzięki zlecaniu wykonywania pewnych funkcji na zewnątrz (np. kierowanie żłobkiem) i większemu wykorzystaniu narzędzi informatycznych w zarządzaniu aktami personalnymi; z zadowoleniem przyjmuje wdrożenie informatycznej aplikacji Streamline;

65.

odnotowuje skutki decyzji Rady z grudnia 2009 r. o wprowadzeniu rocznej waloryzacji wynagrodzeń wyłącznie w wysokości 1,85 % zamiast 3,7 % wskazanych i zaproponowanych przez Komisję, co spowodowało pojawienie się zaległych zobowiązań (prawie 6 000 000 EUR, czyli 1,4 %) w pozycji 1200„Wynagrodzenia i zwroty kosztów”;

66.

stwierdza, że całkowity plan zatrudnienia Parlamentu obejmował 6 285 stanowisk: 5 348 (czyli 85,1 %) w sekretariacie Parlamentu i 937 (czyli 14,9 %) w grupach politycznych, co stanowi wzrost w porównaniu z 2009 r. o 3,35 % w 2010 r. (+ 204 stanowiska), głównie związany z większymi obowiązkami Parlamentu po wejściu w życie Traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 r.;

67.

odnotowuje zmiany w strukturze sekretariatu przyjęte przez Prezydium w 2009 r., które weszły w życie na początku 2010 r., w ramach przygotowań do nowej kadencji Parlamentu, w szczególności z myślą o ulepszeniu usług dla posłów; stwierdza, że zmiany te doprowadziły zwłaszcza do restrukturyzacji DG PRES, DG PERS i DG INLO i obejmowały także utworzenie dyrekcji ds. zasobów w czterech dyrekcjach generalnych o głównie politycznym znaczeniu: DG PRES, DG IPOL, DG EXPO i DG COMM;

68.

stwierdza, że w dniu 31 grudnia 2010 r. większość personelu sekretariatu (58,4 %) i w grupie funkcyjnej administratorów (51,7 %) stanowią kobiety; z zadowoleniem przyjmuje wzrost w 2010 r. odsetka kobiet dyrektorów generalnych (do 36,4 %, czyli 4 z 11) i kierowników działu (do 26,2 %) na szczeblu średniego i wyższego kierownictwa;

69.

podkreśla trudności z rekrutacją urzędników lub innych pracowników z niektórych państw członkowskich, takich jak Niemcy, Zjednoczone Królestwo, Austria lub Niderlandy, w przypadku których odsetek pracowników w sekretariacie Parlamentu jest znacznie niższy niż „demograficzny ciężar” tych krajów w Unii (15), i stwierdza, że stosunkowo wysoka liczba personelu z obywatelstwem belgijskim (13,6 %) lub luksemburskim (2,3 %) wynika z umiejscowienia siedzib Parlamentu; zwraca się do Prezydium o dokonanie przeglądu procedur oraz wymogów rekrutacyjnych w celu ustalenia, jaką rolę mogą one odgrywać w tworzeniu przeszkód w zatrudnianiu pracowników;

70.

stwierdza, że w 2010 r. odbyto 33 200 wyjazdów służbowych (podróże oficjalne), co daje 98 629 dni wyjazdowych, a większość z nich to podróże między trzema miejscami pracy Parlamentu; przypomina, że należy unikać zbędnych wyjazdów służbowych między trzema miejscami pracy i kosztów, jakie one powodują, dzięki bardziej systematycznemu i udokumentowanemu ich uzasadnianiu i lepszej kontroli; zwraca się do sekretarza generalnego o przekazanie – w ramach procedury udzielania absolutorium – informacji o oszczędnościach dokonanych w wyniku dalszej racjonalizacji, a także o kolejnych inicjatywach – już podjętych lub przygotowywanych – prowadzących do zmniejszenia liczby wyjazdów służbowych; jest ponadto zdania, że co do zasady żadne posiedzenia komisji nie powinny się odbywać w Strasburgu z wyjątkiem tych spotkań komisji, których program obrad jest bezpośrednio powiązany ze sprawozdaniami lub dyskusjami przewidzianymi w porządku obrad sesji miesięcznej w danym tygodniu; zachęca Trybunał Obrachunkowy do dalszej analizy obowiązujących procedur dotyczących wyjazdów służbowych i do przedstawienia zaleceń w celu podniesienia ich efektywności; zwraca się konkretnie do sekretarza generalnego o dokonanie przeglądu stanowisk zlokalizowanych poza Brukselą, zwłaszcza w przypadku tych pracowników, którzy odbywają powtarzające się wyjazdy służbowe do Brukseli, celem stwierdzenia, czy stanowiska te nie powinny zostać przeniesione; sugeruje, że konieczna może być zmiana zawartej z władzami Luksemburga umowy określającej liczbę pracowników Parlamentu zatrudnionych w Luksemburgu bez względu na jakiekolwiek zmieniające się potrzeby Parlamentu;

71.

stwierdza z zadowoleniem, że przejście na nowy system zatrudnienia było zasadniczo obojętne dla budżetu, z udziałem 15 pracowników zajmujących się zatrudnieniem około 1 400 asystentów; z niecierpliwością oczekuje na kopię sprawozdania w sprawie wdrożenia nowego systemu, jego całkowitych kosztów pośrednich i bezpośrednich, w tym wypłaconych przez Komisję zasiłków dla bezrobotnych;

72.

zauważa, że wciąż nie podjęto działań naprawczych w związku z ustaleniami Trybunału Obrachunkowego dotyczącymi braków w dokumentacji oraz identyfikowalności kosztów wyjazdów służbowych asystentów odbytych własnym samochodem; apeluje do administracji Parlamentu o jak najszybsze znalezienie rozwiązania zapewniającego przejrzystość i identyfikowalność w tym zakresie;

73.

odnotowuje średnio- i długoterminową politykę dotyczącą nieruchomości (strategia dotycząca budynków) przyjętą przez Prezydium w dniu 24 marca 2010 r. i jej główne elementy:

74.

zauważa, że Rada Europejska – choć słusznie wzywa Parlament do cięć budżetowych – w dalszym ciągu odmawia uznania ich za okazję do poczynienia znacznych oszczędności wynikających z zaprzestania odbywania posiedzeń w Strasburgu;

75.

stwierdza, że koszty konserwacji, utrzymania, obsługi i sprzątania budynków wzrosły we wszystkich trzech miejscach pracy z 33 700 000 EUR ogółem za 2009 r. do 38 700 000 EUR za 2010 r. oraz że prognoza wykazuje dalszy wzrost w latach 2011–2013, z wyjątkiem niewielkiego spadku w Luksemburgu w 2013 r.; stwierdza ponadto mniej drastyczny, lecz stały wzrost zużycia energii i kosztów usług komunalnych w tym samym okresie;

76.

odnotowuje znaczną redukcję opłat za wynajem w 2010 r. (5 700 000 EUR w porównaniu z 58 600 000 EUR w 2008 r. – najwyższa suma na przestrzeni ostatnich lat), odnotowuje mniej gwałtowne fluktuacje kosztów najmu (25 300 000 EUR w 2010 r., w porównaniu z wysokim poziomem w 2006 r. – 31 200 000 EUR i niskim w 2007 r. – 19 900 000 EUR), oraz odnotowuje różne kwoty wydawane na budynki, od najwyższej w 2006 r. – 165 900 000 EUR do zera w 2009 r. i 20 200 000 EUR w 2010 r.;

77.

stwierdza z zadowoleniem, że zgodnie z odpowiedziami otrzymanymi na kwestionariusz w sprawie absolutorium szacunkowe wyliczenia wskazują, że gdyby instytucja wynajmowała wszystkie swoje budynki, musiałaby dodatkowo przewidzieć w budżecie na 2010 r. kwotę 163 000 000 EUR, czyli 10 % całkowitego budżetu Parlamentu; popiera zatem tę politykę zakupu raczej niż najmu, zdecydowanie zalecaną przez Trybunał Obrachunkowy od kilku lat, a ostatnio w sprawozdaniu specjalnym nr 2/2007 dotyczącym wydatków na budynki;

78.

stwierdza, że prace związane z usuwaniem azbestu z trzech budynków w Strasburgu w 2010 r., których koszt wyniósł 2 464 701 EUR, w większości pokryły władze Strasburga, wypłacając 2 015 000 EUR;

79.

stwierdza, że w dniu 27 stycznia 2010 r. Belgia zwróciła Parlamentowi kwotę 85 987 000 EUR z tytułu pokrycia kosztów terenu i uzbrojenia placu, na którym stoją budynki Willy Brandt i József Antall, oraz kosztów prac związanych z budową zadaszenia nad stacją kolejową Luxembourg w Brukseli; zwraca uwagę, że ta kwota została zapisana w sprawozdaniu finansowym jako „dochód przeznaczony na określony cel” zgodnie z rozporządzeniem finansowym i została wykorzystana na finansowanie projektów w dziedzinie nieruchomości;

80.

odnotowuje zakup budynku REMARD w Brukseli (11 000 000 EUR) i decyzję o nabyciu Domu Europy w Sofii (9 240 000 EUR); ubolewa, że z uwagi na ograniczoną wielkość rynku koszty konserwacji, renowacji i zakupu są niepotrzebnie wysokie oraz że trudno jest zapewnić poufność negocjacji; uważa, że proponowany na mocy zmienionego rozporządzenia finansowego wymóg wobec instytucji, aby publikowały swe plany budowlane z kilkuletnim wyprzedzeniem, spowoduje pokaźne koszty, które poniosą instytucje i podatnicy;

81.

stwierdza, że umożliwienie bezpośredniego finansowania budynków w zmienionym rozporządzeniu finansowym mieć będzie pozytywne skutki, gdyż umożliwi Parlamentowi wykorzystywanie pożyczek bez angażowania stron trzecich, co zredukuje koszty, a jednocześnie poprawi przejrzystość; zwraca uwagę, że ma to już miejsce w przypadku finansowania budynku KAD w Luksemburgu, w przypadku którego ustalono, że 50 % funduszy zapewni w ramach partnerstwa Europejski Bank Inwestycyjny;

82.

w związku z tym zwraca się o szczegółowe przedstawienie kosztów, obejmujące koszty już poniesione oraz koszty prognozowane na najbliższych 20 lat w odniesieniu do budynku KAD w Luksemburgu, a także o opublikowanie szczegółowych informacji dotyczących spodziewanych ogólnych kosztów budowy, szacowanych kosztów eksploatacyjnych oraz innych kosztów związanych z budową i eksploatacją budynku;

83.

z zadowoleniem przyjmuje zapewnienie sekretarza generalnego, zgodnie z którym nie ma już biur przydzielonych lobbystom czy fundacjom, ale zauważa, że do dnia 31 grudnia 2011 r. biura w budynkach Parlamentu miały do swojej dyspozycji fundacja Pegasus i grupa Kangaroo;

84.

ubolewa nad tym, że w 2010 r. ta powierzchnia biurowa była wykorzystywana przez akredytowane organizacje lobbystyczne, co stanowiło preferencyjne traktowanie tych organizacji na koszt podatników UE;

85.

ponawia apel o bardziej zróżnicowane możliwości gastronomiczne w budynkach Parlamentu dzięki zaprzestaniu oferowania monopolu na te usługi jednej firmie cateringowej w momencie wygaśnięcia obecnych umów;

86.

stwierdza, że w 2010 r. przetłumaczono ogółem 1 721 191 stron (z czego 1 033 176 – 60 % – wewnątrz), i z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wszystkie dokumenty niezbędne podczas głosowania przetłumaczono w DG TRAD na czas, a 90 % wszystkich tłumaczeń przygotowano w terminie przewidzianym na ich dostarczenie, mimo faktu, że 65 % zleceń tłumaczeniowych wpłynęło z opóźnieniem (tj. w terminie krótszym niż dziesięć dni roboczych, które przewiduje Kodeks postępowania w kwestii wielojęzyczności);

87.

stwierdza z zadowoleniem, że DG TRAD zmierza ku większej produktywności i wydajniejszemu wykorzystaniu budżetu przy jednoczesnym zachowaniu zasady wielojęzyczności; podkreśla w związku z tym, że wewnętrzna wydajność wzrosła z 1 500 stron do 1 800 stron rocznie; z zadowoleniem powitałby publikowanie danych liczbowych dotyczących wydajności w rozbiciu na poszczególne działy językowe;

88.

zauważa jednak, że po wzroście wskaźnika zgodności z Kodeksem postępowania w kwestii wielojęzyczności o ponad 10 % w latach od 2008 do 2009 (w pierwszym roku realizacji), poziom zgodności zmniejszył się w latach od 2009 do 2010 (16); wzywa komisje, delegacje i grupy polityczne do ścisłego przestrzegania terminów określonych w kodeksie postępowania;

89.

z zadowoleniem przyjmuje nową usługę indywidualnego tłumaczenia ustnego (IAP) oferowaną posłom przez DG INTE i utworzoną w następstwie projektu pilotażowego rozpoczętego w 2010 r.;

90.

stwierdza z zadowoleniem, że skrócił się termin uiszczania należności z tytułu faktur do 21 dni w 2010 r.;

91.

stwierdza, że w 2010 r. koszty podróży posłów i pracowników wyniosły 107 000 000 EUR (17) (czyli 6,6 % łącznej kwoty ostatecznych środków) oraz że obecnie wprowadzono 5 % redukcję; uważa, że należy rozważyć możliwość wprowadzenia dalszych redukcji dzięki wykorzystaniu zebranych punktów (mili lotniczych) za odbyte loty; domaga się, by przeprowadzono analizę artykułu 300 w formie komunikatu dołączonego do rachunków dotyczących średnich kosztów podróży na urzędnika z podziałem na sześć tras: Bruksela–Luksemburg; Luksemburg–Bruksela; Luksemburg–Strasburg; Strasburg–Luksemburg; Bruksela–Strasburg; Strasburg–Bruksela;

92.

stwierdza, że ostateczne środki przeznaczone na biuro podróży wyniosły 1 438 000 EUR w 2010 r. przy wysokim wskaźniku wykorzystania (94 %); stwierdza następnie, że biuro uzyskuje negocjowane ceny od linii lotniczych, co oznacza, że za najlepsze usługi płaci się średnią cenę; podkreśla jednak, że nie oznacza to, iż nie można w danym dniu lub w przypadku konkretnej podróży uzyskać korzystniejszej ceny, dokonując rezerwacji bezpośrednio u przewoźnika; domaga się niezależnego badania mającego na celu ocenę funkcjonowania biura podróży, jego struktury i funkcjonowania; wzywa biuro podróży będące aktualnie wykonawcą do dokładania większych starań, aby posłom i personelowi zawsze proponować najtańsze rozwiązania; wzywa ponadto odpowiednią dyrekcję do monitorowania poziomu usług świadczonych przez to biuro podróży;

93.

wyraża ubolewanie, że w niektórych przypadkach biuro podróży nie oferuje najlepszej ceny w porównaniu z innymi biurami podróży, zarówno internetowymi, jak i stacjonarnymi; żąda od DG ds. Finansów opracowania odpowiedniego mechanizmu kontroli zapewniającego najlepszy stosunek jakości do ceny;

94.

uważa, że należy uzyskać porównywalne dane dotyczące cen lotów w celu określenia najlepszej ceny za dowolny lot;

95.

uważa, że Parlament powinien w miarę możliwości zaprzestać udzielania monopolistycznych zamówień oraz że efektem posiadania więcej niż jednego biura podróży do dyspozycji posłów i pracowników byłyby niższe koszty i lepsza obsługa;

96.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że pod koniec roku budżetowego 2010 procedura przesuwania środków nie została zastosowana, o co występowała Komisja Kontroli Budżetowej w ostatnich latach, dzięki czemu uniknięto znacznych różnic między zaplanowanym poziomem budżetu na dany rok i jego wykonaniem, jak miało to miejsce w ubiegłych latach, i uważa, że wszystkie instytucje Unii mogą ułatwić nadzór nad budżetem i procedurę udzielania absolutorium w przyszłości, jeśli zaplanują wydatki na budynki w sposób przejrzysty za pośrednictwem procedury budżetowej;

97.

stwierdza, że choć w 2010 r. wartość aktywów dobrowolnego funduszu emerytalnego wzrosła o 13,3 %, ponieważ rynki inwestycyjne ożywiły się po globalnym kryzysie finansowym z 2008 r., na dzień 31 grudnia 2010 r. dobrowolny fundusz emerytalny wykazywał deficyt w wysokości 178 960 000 EUR, co budzi obawy, że fundusz ten może stać się niewypłacalny; przypomina, że Parlament gwarantuje wypłatę świadczeń emerytalnych wszystkim byłym i niektórym obecnym członkom tego dobrowolnego funduszu emerytalnego, kiedy i jeśli fundusz ten nie jest w stanie wypełnić swoich zobowiązań; pragnie być poinformowany, jak i z której linii budżetowej Parlament wywiąże się w takim przypadku ze swoich zobowiązań;

98.

przyznaje, że dwóch trzecich wpłat na rzecz funduszu dokonał bezpośrednio Parlament, a nie poszczególni członkowie funduszu; przypomina członkom funduszu, że ich składki były dobrowolne, i podkreśla, że Parlament nie powinien dokonywać żadnego dalszego wkładu finansowego tytułem uiszczania płatności czy zmniejszania deficytu funduszu, który od samego początku być może nie miał zadowalającej struktury;

99.

stwierdza ponadto, że zobowiązania wynikające z Przepisów dotyczących zwrotu kosztów oraz diet posłów dotyczące rent pośmiertnych i inwalidzkich (załącznik II) wynoszą 28 950 000 EUR; zauważa, że kwoty wykorzystane do pokrycia kosztów w przypadkach głównie posłów włoskich lub francuskich, gdy krajowe przepisy emerytalne różniły się do przepisów Parlamentu Europejskiego (załącznik III), wyniosły 195 640 000 EUR, a kwoty z nowego statutowego systemu wyniosły 152 210 000 EUR (ta ostatnia kwota będzie z roku na rok rosła); przypomina, że brak jest środków na pokrycie tych wydatków;

100.

odnotowuje decyzje Prezydium z dnia 17 czerwca 2009 r. i 18 października 2010 r. dotyczące zwiększenia zasięgu internetowej sieci bezprzewodowej (Wi-Fi) w Parlamencie, obejmującej salę posiedzeń plenarnych, sale posiedzeń komisji, biura posłów oraz powierzchnie publiczne zarówno w Brukseli, jak i w Strasburgu (1. etap projektu: 7 878 000 EUR); zwraca się do DG ITEC o umożliwienie poszczególnym posłom występowania o nieotrzymywanie w przyszłości dokumentów papierowych na posiedzenia komisji, jeżeli do prac komisji wykorzystywany jest system elektroniczny; uważa, że mogłoby to zapewnić szybsze powodzenie projektu;

101.

z zadowoleniem przyjmuje dokonywaną obecnie zmianę szaty graficznej strony internetowej PE w następstwie decyzji Prezydium z dnia 22 listopada 2010 r. w sprawie strategii dotyczącej przyszłej obecności Parlamentu Europejskiego w internecie – zmiana strony internetowej PE; wzywa do lepszego prowadzenia strony internetowej, w szczególności poprzez wykonywanie regularnych testów;

102.

z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie w 2010 r. systemu AT4AM, który ułatwia posłom zmianę tekstu wniosków ustawodawczych i nieustawodawczych;

103.

zauważa z zadowoleniem poprawę w sektorze IT, jaka nastąpiła od 2010 r., owocując: zwiększeniem potencjału pozwalającego zarządzać kluczowymi aspektami wewnątrz instytucji, internalizacją działań, ustanowieniem kluczowych organów ładu korporacyjnego (Komisja ds. Strategii Innowacji w dziedzinie Technologii Informacyjno-Komunikacyjnych i Komitet Pilotażowy ds. Innowacji w dziedzinie ICT), utworzeniem instrumentu planowania w dziedzinie IT i systemu sprawozdawczości o stanie zaawansowania projektów IT oraz opracowaniem przejrzystej metodologii krótkoterminowego planowania; z zadowoleniem przyjmuje szerokie wykorzystywanie przez tę dyrekcję generalną wskaźników wydajności; wyraża zaniepokojenie w związku z rosnącym ryzykiem nielegalnego dostępu do systemów TIK Parlamentu i manipulowania nimi oraz uważa za sprawę niezwykle pilną przystąpienie do opracowania skutecznej i trwałej strategii ochrony tych systemów; zwraca się do sekretarza generalnego o informowanie go o podjętych w tej sprawie krokach;

104.

oczekuje pełnego sprawozdania na temat tego, jak rozwijają się projekty Parlamentu typu „wolne oprogramowanie” w odniesieniu do użytkowania i użytkowników w Parlamencie, interakcji z obywatelami i udzielania zamówień; sugeruje zbadanie zobowiązań Parlamentu wynikających z art. 103 w odniesieniu do wolnego oprogramowania i otwartych standardów;

105.

zachęca DG ITEC do dążenia do lepszego przygotowywania procedur udzielania zamówień, zwłaszcza w przypadku umów ramowych, które mają często złożony charakter, dzięki określaniu warunków umowy dotyczących gotowych do stosowania produktów i wyników raczej niż tylko produkcji i lepiej zdefiniowanym potrzebom i celom Parlamentu; sugeruje, aby zamiast stosować klauzule o karach umownych, Parlament dążył do uzyskania zadośćuczynienia od dostawcy lub usługodawcy, który nie dostarczy produktu, lub stosował groźbę utraty przyszłych zleceń w przypadku umów ramowych;

106.

odnotowuje, że nowe urządzenia do głosowania w sali obrad kosztowały 2 135 623 EUR i zostały w całości sfinansowane ze środków na 2010 r.; odnotowuje następnie, że koszt konserwacji i obsługi technicznej urządzeń do głosowania wyniósł w 2010 r. 147 149 EUR;

107.

odnotowuje, że w 2010 r. środki z pozycji budżetowej 4000 zostały wykorzystane w następujący sposób:

108.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie administracji Parlamentu wspomniane w sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego do rozpoczęcia stosowania pełnego roku kalendarzowego do obliczania kwoty przeniesień grup politycznych pod koniec roku, w którym odbywają się wybory, zamiast dwóch oddzielnych półroczy; z zadowoleniem przyjmuje widoczną poprawę prognoz finansowych, o której świadczy fakt, że grupy polityczne nie zwróciły żadnych niewykorzystanych środków za 2010 r.;

109.

odnotowuje, że w 2010 r. środki z pozycji budżetowych 4020 i 4030 zostały wykorzystane w następujący sposób (20):

110.

odnotowuje zmiany wprowadzone od 2010 r., w tym wizyty zarządcze, podczas których przeprowadza się wyrywkowe kontrole budżetu, rekrutacji, przetargów i innych systemów;

111.

odnotowuje plan działania dotyczący CO2 przyjęty przez Prezydium w 2010 r.; wyraża zadowolenie z powodu znacznego spadku zużycia energii w strasburskiej siedzibie Parlamentu, które między 2006 r. a 2010 r. zmniejszyło się o 74 %; ubolewa jednak, że ślad węglowy strasburskiej siedziby przedstawiający zużycie energii w 2010 r. wyniósł 1 533 tony CO2;

112.

uważa, że należy rozważyć możliwość dokonania zarówno udoskonaleń środowiskowych, jak i oszczędności w budżecie Parlamentu za pomocą różnego rodzaju bardziej ekologicznych i tańszych, lecz niemających negatywnego wpływu na działalność Parlamentu metod pracy, takich jak korzystanie z telekonferencji;

113.

z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie w grudniu 2010 r. systemu płatności przez osobę trzecią za roczne bilety abonamentowe NMBS/SNCB (23) w Brukseli, w ramach którego Parlament finansuje pracownikom 50 % kosztów indywidualnych rocznych biletów abonamentowych; zachęca administrację do podjęcia niezbędnych działań w celu zwrotu kosztów także pracownikom, którzy korzystają nie tylko z kolei, ale też z transportu miejskiego; jest zdania, że mogłoby to jeszcze bardziej spopularyzować korzystanie z transportu publicznego i zmniejszyć ślad węglowy Parlamentu;

114.

z zadowoleniem przyjmuje projekty pilotażowe w dziedzinie logistyki realizowane w 2010 r. (np. zakup niskoemisyjnych pojazdów – norma EURO 5, szkolenia dla kierowców i pracowników obsługujących przeprowadzki w zakresie przyjaznej środowisku jazdy, dzielenie się kuframi do transportu dokumentów roboczych, dzięki czemu emisje CO2 ulegają redukcji o 33 % w tym obszarze) w ramach planu działań EMAS;

115.

z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie przez Prezydium w dniu 10 listopada 2010 r. propozycji grupy roboczej ds. budynków, transportu i ekologicznego Parlamentu w sprawie zmiany przepisów regulujących korzystanie z samochodów służbowych przez posłów, która umożliwiła Parlamentowi unowocześnienie swojego parku samochodowego dzięki zakupowi mniej zanieczyszczających samochodów i organizowanie transportu grupowego mikrobusami w standardzie VIP na lotniska w Brukseli i Strasburgu;

116.

wzywa Konferencję Przewodniczących do zaplanowania debaty w sprawie absolutorium dla Parlamentu w innym czasie niż debata na temat pozostałych sprawozdań z udzielenia absolutorium, tak aby dać posłom możliwość poświęcenia temu wyłącznej uwagi, na co zasługuje udzielanie absolutorium własnej instytucji;

117.

sugeruje Prezydium umieszczenie w porządku obrad dyskusji na temat rezolucji w sprawie absolutorium po przyjęciu jej na posiedzeniu plenarnym.

—

uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2010 (1),

—

uwzględniając roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2010 (COM(2011) 473 – C7-0258/2011) (2),

—

uwzględniając sprawozdanie roczne Rady dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2010 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2010 wraz z odpowiedziami instytucji (3),

—

uwzględniając poświadczenie (4) wiarygodności rozliczeń, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy w odniesieniu do roku 2010 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 314 ust. 10 oraz art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (5), w szczególności jego art. 50, 86, 145, 146 i 147,

—

uwzględniając decyzję nr 31/2008 Sekretarza Generalnego Rady/Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa dotyczącą zwrotu kosztów podróży delegatom członków Rady (6),

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (7),

—

uwzględniając art. 77 i załącznik VI do Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A7–0095/2012),

1.

w świetle możliwości wykorzystania przez Parlament dwóch terminów w harmonogramie udzielania absolutorium w celu wypracowania w tym przypadku ewentualnego porozumienia z urzędującą prezydencją odracza decyzję o udzieleniu sekretarzowi generalnemu Rady absolutorium z wykonania budżetu Rady za rok budżetowy 2010;

2.

odnotowuje fakt, że w swoim sprawozdaniu za 2010 r. Trybunał Obrachunkowy stwierdził – na podstawie przeprowadzonych prac kontrolnych – że w łącznych płatnościach za rok budżetowy zakończony dnia 31 grudnia 2010 r. w zakresie wydatków administracyjnych i innych instytucji i organów nie wystąpił istotny poziom błędu; podkreśla, że najbardziej prawdopodobny poziom błędu w przypadku sektora „wydatków administracyjnych” szacowany jest ogółem na 0,4 % (pkt 7.9 i 7.10);

3.

potwierdza otrzymanie serii dokumentów dotyczących procedury udzielania absolutorium za 2010 r. (ostateczne oświadczenia finansowe za 2010 r., w tym rozliczenia, sprawozdanie z działalności finansowej oraz podsumowanie kontroli wewnętrznych przeprowadzonych w roku 2010); nadal oczekuje wszystkich koniecznych dokumentów potrzebnych do udzielenia absolutorium (w tym dokumentów dotyczących pełnego wewnętrznego audytu przeprowadzonego w 2010 r.);

4.

wyraża życzenie, aby Parlament otrzymał pełne sprawozdanie roczne z działalności; nalega, aby sprawozdanie roczne z działalności zawierało również wyczerpujący plan zatrudnienia obejmujący ogół zasobów ludzkich, którymi dysponuje Rada, w podziale na kategorie, grupy zaszeregowania, płeć, udział w szkoleniach zawodowych i obywatelstwo;

5.

podkreśla, że w swoim rocznym sprawozdaniu za 2010 r. Trybunał Obrachunkowy skrytykował finansowanie projektu budowlanego „Residence Palace” z powodu płatności zaliczkowych (pkt 7.19); zwraca uwagę, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż w okresie 2008–2010 łączna kwota płatności zaliczkowych dokonanych przez Radę wyniosła 235 000 000 EUR; stwierdza, że wypłacone kwoty pochodziły z nie w pełni wykorzystanych linii budżetowych; podkreśla, że termin „niewykorzystany w pełni” jest politycznie poprawnym określeniem na „przeszacowanie środków”; podkreśla, że w 2010 r. Rada zwiększyła środki w linii budżetowej „Nabywanie nieruchomości” o 40 000 000 EUR;

6.

odnotowuje wyjaśnienia Rady dotyczące tego, że środki udostępniono w drodze przesunięć budżetowych zatwierdzonych przez władzę budżetową zgodnie z procedurami przewidzianymi w art. 22 i 24 rozporządzenia finansowego;

7.

podziela zdanie Trybunału Obrachunkowego, że taka procedura stoi w sprzeczności z zasadą rzetelności budżetowej, pomimo oszczędności uzyskanych w zakresie opłat za czynsz;

8.

odnotowuje odpowiedź Rady, że kwoty zapisane w pozycjach budżetowych na tłumaczenie ustne i na pokrycie kosztów podróży delegacji powinny być bardziej zbieżne z kwotami faktycznie wykorzystywanymi i domaga się poprawy planowania budżetowego, tak aby uniknąć w przyszłości praktyk stosowanych obecnie;

9.

przypomina Trybunałowi Obrachunkowemu o propozycji Parlamentu dotyczącej dokonania dogłębnej oceny systemów nadzoru i kontroli, jakimi dysponuje Rada, podobnej do ocen, jakie Trybunał przeprowadził w odniesieniu do Trybunału Sprawiedliwości, Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich i Europejskiego Inspektora Ochrony Danych podczas przygotowywania sprawozdania rocznego Trybunału Obrachunkowego dotyczącego roku budżetowego 2010;

10.

wyraża ubolewanie z powodu trudności napotkanych w ramach procedur udzielania absolutorium za lata 2007, 2008 i 2009, które spowodowane były niechęcią Rady do otwartego i formalnego dialogu z Komisją Kontroli Budżetowej oraz do udzielenia odpowiedzi na pytania komisji; przypomina, że Parlament odmówił udzielenia sekretarzowi generalnemu Rady absolutorium z wykonania budżetu Rady na rok budżetowy 2009 z powodów wymienionych w rezolucjach z dni 10 maja 2011 r. (8) oraz 25 października 2011 r. (9);

11.

ponownie stwierdza, że europejscy podatnicy mają pełne prawo oczekiwać, że cały budżet Unii, obejmujący wszystkie fundusze zarządzane niezależnie przez poszczególne jej instytucje i agencje, będzie podlegać pełnej publicznej kontroli;

12.

ubolewa nad faktem, że zdaniem Rady jako jedyna instytucja Unii nie podlega ona kontroli wykorzystania powierzonych jej funduszy;

13.

uważa, że o błędzie w argumentacji Rady, która twierdzi, że udzielenie Komisji absolutorium powinno być interpretowane jako udzielenie absolutorium z wykonania całego budżetu Unii, w tym części budżetu wykorzystanych przez Radę, świadczy niespójne stanowisko Rady, zgodnie z którym Komisja nie powinna mieć prawa do kontroli i zarządzania budżetem Rady; uważa, że jedynym logicznym rozwiązaniem tego konfliktu jest zwrócenie się do Komisji o przejęcie kontroli nad finansami Rady albo pełna współpraca w ramach zwykłej procedury udzielania absolutorium, które koniecznie muszą być zgodne mutatis mutandis z pełnymi procedurami stosowanymi przez wszystkie pozostałe instytucje Unii Europejskiej;

14.

ponownie stwierdza, że Parlament nadal oczekuje na odpowiedź Rady dotyczącą działań i wniosku o przedstawienie dokumentów, o których mowa w dwóch wymienionych wyżej rezolucjach; wzywa sekretarza generalnego Rady do dostarczenia komisji parlamentarnej odpowiedzialnej za procedurę udzielania absolutorium wyczerpujących pisemnych odpowiedzi na następujące pytania:

15.

odnotowuje odpowiedź Komisji z dnia 25 listopada 2011 r. na pismo przewodniczącego Komisji Kontroli Budżetowej, w której Komisja wyraża życzenie, by Parlament kontynuował udzielanie, odraczanie lub odmawianie udzielenia absolutorium innym instytucjom, jak to miało miejsce do tej pory;

16.

przypomina, że dnia 31 stycznia 2012 r. przewodniczący Komisji Kontroli Budżetowej wystosował pismo do obecnej prezydencji Rady, podkreślając swoje życzenie podjęcia dialogu politycznego oraz przekazując dodatkowe pytania komisji parlamentarnej dotyczące absolutorium dla Rady; wyraża nadzieję, że Rada dostarczy komisji odpowiedzialnej za procedurę udzielania absolutorium odpowiedzi na pytania dołączone do pisma przewodniczącego przed debatą na posiedzeniu plenarnym;

17.

ubolewa jednak, że Rada odmówiła udziału w jakimkolwiek oficjalnym posiedzeniu Komisji Kontroli Budżetowej związanym z udzieleniem jej absolutorium;

18.

podkreśla, że Parlament jest uprawniony do udzielania absolutorium, w oparciu o zalecenie Rady, zgodnie z procedurą przewidzianą w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, którą należy interpretować w jej kontekście i zgodnie z jej celem, jakim jest poddanie wykonania całego bez wyjątku budżetu Unii Europejskiej kontroli i nadzorowi parlamentarnemu oraz udzielenie absolutorium w sposób niezależny, nie tylko w odniesieniu do sekcji budżetu wykonanej przez Komisję, ale również do sekcji budżetu wykonanych przez inne instytucje, o których mowa art. 1 rozporządzenia finansowego;

19.

zauważa, że Rada winna zachować przejrzystość i być w pełni odpowiedzialna przed obywatelami Europy, jeżeli chodzi o fundusze powierzone jej jako instytucji Unii; podkreśla, iż oznacza to, że Rada musi w pełni i w dobrej wierze uczestniczyć w dorocznej procedurze udzielania absolutorium:

20.

uważa, że międzyinstytucjonalna współpraca pomiędzy Parlamentem a Radą ma podstawowe znaczenie w monitorowaniu wykonania budżetu Unii; w związku z tym zwraca się do Rady o ustosunkowanie się do pytań przedstawionych przez Parlament, które pozostały bez odpowiedzi;

21.

zobowiązuje Radę do omówienia rocznego absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii w ramach otwartej części posiedzenia Rady.

—

uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2010 (1),

—

uwzględniając roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2010 (COM(2011) 473 – C7-0256/2011) (2),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji na temat działań podjętych w następstwie decyzji o udzieleniu absolutorium za rok budżetowy 2009 (COM(2011) 736) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SEC(2011) 1350 i SEC(2011) 1351),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 1 czerwca 2011 r. zatytułowany „Podsumowanie osiągnięć Komisji w zakresie zarządzania za rok 2010” (COM(2011) 323),

—

uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2010 r. (COM(2011) 643) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SEC(2011) 1189),

—

uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2010 wraz z odpowiedziami instytucji (3) (sprawozdanie roczne) oraz sprawozdania specjalne Trybunału Obrachunkowego,

—

uwzględniając poświadczenie wiarygodności (4) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2010 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 21 lutego 2012 r. w sprawie udzielenia Komisji absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2010 (06081/1/2012 – C7-0053/2012), przy czym należy zauważyć, że po raz pierwszy Zjednoczone Królestwo, Niderlandy i Szwecja odmówiły zalecenia udzielenia absolutorium z wykonania budżetu,

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 21 lutego 2012 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2010 (06084/2012 – C7-0052/2012), przy czym należy zauważyć, że po raz pierwszy Zjednoczone Królestwo, Niderlandy i Szwecja odmówiły zalecenia udzielenia absolutorium z wykonania budżetu,

—

uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz art. 106a Traktatu Euratom,

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (5), w szczególności jego art. 55, 145, 146 i 147,

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi (6), w szczególności jego art. 14 ust. 2 i 3,

—

uwzględniając art. 76 Regulaminu i załącznik VI do Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A7-0098/2012),

A.

mając na uwadze, że Europa boryka się z poważnym kryzysem budżetowo-finansowym, który może prowadzić do podważenia zaufania do Unii, oraz mając na uwadze, że niezmiernie ważne jest, aby Unia – wraz z Komisją Europejską, która wykonuje budżet unijny – stanowiła wiodący przykład w dziedzinie prawidłowego zarządzania publicznego; mając na uwadze, że takie prawidłowe zarządzanie publiczne jest niezbędnym elementem, aby Unia utrzymała ocenę AAA, która służy w szczególności dotrzymaniu zobowiązania do udzielenia gwarancji w wysokości 60 000 000 000 EUR na rzecz europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej,

B.

mając na uwadze, że rok 2010 jest pierwszym pełnym rokiem budżetowym od wejścia w życie Traktatu z Lizbony i nowych procedur budżetowych, a także od ustanowienia Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) oraz powołania stałego przewodniczącego Rady Europejskiej oprócz rotacyjnego przewodnictwa Rady; mając na uwadze, że jest to również pierwszy rok nowej strategii UE 2020,

C.

mając na uwadze, że prawidłowe zarządzanie polega na tym, aby cele polityczne były określane przed przyjęciem instrumentów prawnych służących realizacji tych celów, oraz mając na uwadze, że należy zmodyfikować istniejące instrumenty prawne, które nie pozostają w pełnej zgodności z celami politycznymi,

D.

mając na uwadze, że w przypadku gdy w grę wchodzą fundusze publiczne, muszą istnieć odpowiednie przepisy w zakresie przejrzystości, odpowiedzialności publicznej i kontroli społecznej; mając na uwadze, że siedemnasty rok z rzędu Trybunał Obrachunkowy nie zdołał wydać pozytywnego poświadczenia wiarygodności w odniesieniu do budżetu unijnego,

E.

mając na uwadze, że art. 287 ust. 1 akapit drugi TFUE zobowiązuje Trybunał Obrachunkowy do przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie poświadczenia wiarygodności dotyczącego legalności i prawidłowości leżących u podstaw transakcji oraz że przewiduje on, iż poświadczenie to może być uzupełnione szczegółowymi ocenami każdego z głównych obszarów działalności Unii,

F.

mając na uwadze, że ponad 90 % wszystkich błędów stwierdza się poza strukturami Komisji na szczeblu władz państw członkowskich oraz na szczeblu beneficjentów końcowych (sprawozdanie roczne, pkt 1.22),

G.

mając na uwadze, że w większości przypadków, w których stwierdzono błędy w obszarze „Spójność”, władze państw członkowskich dysponowały wystarczającymi informacjami, które umożliwiały wykrycie i korektę błędów przed poświadczeniem wydatków Komisji (sprawozdanie roczne, pkt 4.25),

H.

mając na uwadze, że w celu unikania nakładania dodatkowych obciążeń na wszystkie państwa członkowskie należy koniecznie dokonać rozróżnienia pomiędzy organami krajowymi, które utworzyły należycie funkcjonujące systemy nadzoru i kontroli, a organami krajowymi, na których ciąży odpowiedzialność za systemy skuteczne jedynie częściowo,

I.

mając na uwadze, że brak istotnego zainteresowania państw członkowskich procedurą udzielania absolutorium z wykonania budżetu może wynikać z niewystarczających wysiłków Komisji na rzecz publicznego, wyraźnego, jednoznacznego i rzeczowego wskazywania, które państwa członkowskie, regiony i programy nie osiągają oczekiwanych wyników w zarządzaniu funduszami unijnymi,

J.

mając na uwadze, że obowiązkowe krajowe deklaracje w sprawie zarządzania, sporządzane i podpisywane na szczeblu ministerialnym oraz należycie skontrolowane przez niezależnego audytora, stanowią niezbędny środek na rzecz przeciwdziałania brakowi odpowiedzialności niektórych organów krajowych za wykorzystywanie i zarządzanie środkami pieniężnymi Unii,

K.

mając na uwadze, że zwiększony poziom wykorzystywania przez Komisję płatności zaliczkowych wpływa na podejście kontrolne Trybunału Obrachunkowego, oraz mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy mógłby dostosować swoją metodykę do nowych okoliczności w celu zapewnienia przydatności informacji przedstawianych przez Trybunał Obrachunkowy organowi udzielającemu absolutorium,

L.

mając na uwadze, że Unia bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje mocnego, niezależnego i skutecznego organu rzeczywistej kontroli zewnętrznej, co oczywiście – i z szacunku dla podatników – oznacza, że członkowie Trybunału Obrachunkowego nie powinni nigdy być powoływani na gruncie politycznym, a wyłącznie zawodowym,

M.

mając na uwadze, że stosowanie innowacyjnych i złożonych instrumentów finansowych musi być zrównoważone pełną przejrzystością, w tym publikacją obszernych danych o wszystkich beneficjentach końcowych, i jasnymi zasadami w dziedzinie sprawozdawczości w celu nienarażania na ryzyko budżetu i reputacji Unii,

N.

mając na uwadze, że państwa członkowskie współpracują z Komisją, aby dopilnować, że środki wykorzystywane są zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami,

O.

mając na uwadze, że państwa członkowskie – nawet jeśli mają strukturę federalną – ponoszą odpowiedzialność przed światem zewnętrznym i Unią,

P.

mając na uwadze, że należy lepiej zająć się zagadnieniami dotyczącymi zgodności i wyników w celu wzmocnienia legitymacji Unii,

Q.

mając na uwadze, że ciągły, wieloletni rozwój poświadczenia wiarygodności Trybunału Obrachunkowego walnie przyczynił się do określania obszarów, w których zarządzanie państw członkowskich i Komisji wymaga poprawy,

R.

mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy po raz kolejny nie mógł wydać pozytywnego poświadczenia wiarygodności w sprawie legalności i prawidłowości w realizacji budżetu, co budzi ubolewanie,

1.

zachęca Komisję do przedstawienia Parlamentowi planu działania na rzecz realizacji następujących działań priorytetowych:

2.

odnotowuje, że roczne sprawozdania finansowe Unii za rok budżetowy 2010 rzetelnie przedstawiają we wszystkich istotnych aspektach sytuację finansową Unii na dzień 31 grudnia 2010 r. oraz wyniki jej operacji i przepływów środków pieniężnych w zamkniętym już wtedy roku budżetowym;

3.

odnotowuje nacisk położony na kwestię zmiany w polityce Komisji w dziedzinie rachunkowości dotyczącej instrumentów inżynierii finansowej, z której wynika, że w dalszym ciągu istnieje ryzyko istotnych błędów w oświadczeniach, mimo iż sprawozdania finansowe otrzymują niezmienioną opinię od 2007 r.; wzywa Komisję do corocznego dokonywania przeglądów mających na celu sprawdzenie, czy to nowo przyjęte podejście rzetelnie odzwierciedla stan faktyczny;

4.

z zadowoleniem odnotowuje, że dochody leżące u podstaw rozliczeń za rok zakończony 31 grudnia 2010 r. są we wszystkich istotnych aspektach legalne i prawidłowe;

5.

z zadowoleniem odnotowuje, że zobowiązania leżące u podstaw rozliczeń za rok zakończony 31 grudnia 2010 r. są we wszystkich istotnych aspektach legalne i prawidłowe;

6.

wyraża głębokie ubolewanie, że płatności pozostają w istotny sposób obarczone błędem;

7.

wnioskuje, że podstawą wydania negatywnej opinii przez Trybunał Obrachunkowy jest spostrzeżenie, że systemy nadzoru i kontroli są jedynie częściowo skuteczne, a w związku z tym płatności obarczone są stopą błędu, która według szacunków wynosi najprawdopodobniej 3,7 %;

8.

przypomina, że najbardziej prawdopodobna stopa błędu w przypadku płatności w roku budżetowym 2009 wynosiła według szacunków 3,3 %;

9.

wyraża obawy w związku z tym wzrostem, ponieważ oznacza on odwrócenie pozytywnej tendencji odnotowanej w kilku ostatnich latach; domaga się, aby Komisja doprowadziła do wykształcenia się tendencji pokazującej spójny spadek poziomu błędu, zgodnie z postulatami z poprzednich sprawozdań dotyczących absolutorium;

10.

przypisuje tę zmianę głównie wzrostowi najbardziej prawdopodobnego poziomu błędu w obszarach spójności, energii i transportu, w których odnotowano znaczący wzrost poziomu stopy błędu do 7,7 %;

11.

przypomina, że Komisja opowiada się za zwiększonym wykorzystaniem instrumentów inżynierii finansowej w następnych wieloletnich ramach finansowych (7), mimo iż sama Komisja uważa instrumenty inżynierii finansowej za narzędzia wysokiego ryzyka (8); wnioskuje, że instrumenty inżynierii finansowej raczej uzupełniają niż zastępują istniejące dofinansowanie w postaci dotacji oraz że niosą one z sobą potencjalną korzyść w postaci możliwości ich wielokrotnego wykorzystania;

12.

jest głęboko zaniepokojony brakiem informacji na temat wdrażania obecnych instrumentów inżynierii finansowej, co zdaje się negatywnie wpływać na wszystkie obszary polityki (sprawozdanie roczne, pkt 1.31 i 1.33);

13.

ubolewa nad brakiem wymogów formalnych w zakresie sprawozdawczości i przyjmuje do wiadomości wysiłki Komisji na rzecz otrzymywania od państw członkowskich informacji dotyczących obecnego wykorzystania instrumentów inżynierii finansowej w kontekście Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR); z zadowoleniem przyjmuje przedłożone parlamentarnej Komisji Kontroli Budżetowej sprawozdanie podsumowujące w sprawie informacji zgromadzonych przez Komisję pt. „Instrumenty inżynierii finansowej wdrożone przez państwa członkowskie z wykorzystaniem środków EFRR – stan na dzień 31 grudnia 2010 r.” (sprawozdanie podsumowujące w sprawie instrumentów inżynierii finansowej); odnotowuje, że instrumenty inżynierii finansowej, dla których całkowity poziom zobowiązań wyniósł ok. 8 100 000 000 EUR, zostały utworzone i otrzymały płatności na poziomie ok. 5 200 000 000 EUR, począwszy od programów operacyjnych w latach 2007–2013 aż do końca 2010 r. (sprawozdanie roczne, pkt 4.32);

14.

wyraża ubolewanie w związku z faktem, że Komisja otrzymała informacje na temat jedynie 75 % wszystkich zobowiązań dla przedsiębiorstw w ramach instrumentów inżynierii finansowej (9); jest zaniepokojony, że informacje otrzymane od państw członkowskich różniły się pod względem kompletności i dokładności oraz że ograniczona liczba państw członkowskich lub regionów nie przedstawiła informacji zwrotnej lub nie wypełniła formularzy sprawozdań monitorujących; wnioskuje, że tym samym nie ma możliwości, aby Komisja pokryła wszystkie instrumenty inżynierii finansowej zgodnie ze stanem na dzień 31 grudnia 2010 r.;

15.

podkreśla, że:

są istotnymi i niezbędnymi elementami dla oceny wykorzystania instrumentów inżynierii finansowej, oraz wyraża ubolewanie, że informacje te nie są jeszcze w pełni dostępne;

16.

przyjmuje do wiadomości i ubolewa nad uwagami Trybunału Obrachunkowego głównie w obszarze spójności, takimi jak nadmierne zasilanie instrumentów inżynierii finansowej, co skutkowało obchodzeniem zasady N+2 (sprawozdanie roczne, przykład 4.4 a)), a także nad opóźnieniami i wolnym wdrażaniem instrumentów inżynierii finansowej (sprawozdanie roczne, przykład 4.4 b)), nieprawidłowymi wymogami w zakresie postanowień o likwidacji (sprawozdanie roczne, przykład 4.4 c)), wypłaceniem kwot w postaci zaliczek natychmiast po stworzeniu struktury prawnej instrumentów inżynierii finansowej (sprawozdanie roczne, pkt 4.34) oraz problemami w przeprowadzaniu odpowiednich audytów w dziedzinie instrumentów inżynierii finansowej (sprawozdanie roczne, pkt 4.35 i 4.36);

17.

uważa, że te spostrzeżenia wynikają z niedostatecznej podstawy prawnej w dziedzinie instrumentów inżynierii finansowej; jest zaniepokojony tym, że w zasadach mających zastosowanie w przypadku instrumentów inżynierii finansowej nie określa się odpowiednich zachęt na rzecz skutecznego wykorzystania tych instrumentów; jest również zaniepokojony tym, że w zasadach tych pozostawia się państwom członkowskim zbyt wiele miejsca na podejście elastyczne; z zadowoleniem przyjmuje jednak niedawne postępy w określeniu podstawy prawnej dla instrumentów inżynierii finansowej; podkreśla następujące najistotniejsze uchybienia dotyczące podstawy prawnej, która była wówczas określona w rozporządzeniu Rady (13):

18.

zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym, że środki zwrócone do instrumentów finansowych i dochody wygenerowane przez te instrumenty nie powinny być przekierowane w inne miejsce przed zamknięciem programu operacyjnego, lecz powinny trafić z powrotem do odpowiednich instrumentów finansowych (Trybunał Obrachunkowy, opinia nr 7/2011 (14), s. 11); ma nadzieję, że to zalecenie zostanie rzeczywiście uwzględnione w procedurze ustawodawczej odnoszącej się do wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólne przepisy dotyczące instrumentów strukturalnych (COM(2011) 615 – 2011/0276(COD));

19.

wyraża zadowolenie z faktu, że art. 130 i 131 wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie reguł finansowych mających zastosowanie do budżetu rocznego Unii (COM(2010) 815 – 2010/0395(COD)) umożliwią określenie czasu obowiązywania instrumentów finansowych; zwraca się do Komisji o przedstawienie wykazu środków, które mogą zapobiec zagrożeniom dla budżetu Unii wynikającym z instrumentów inżynierii finansowej;

20.

zauważa, że instrumenty inżynierii finansowej są również obecne w innych obszarach polityki; dostrzega ryzyko nakładania się na siebie i niespójnego wdrażania tych instrumentów bez zapewnienia odpowiedniej koordynacji; zachęca w związku z tym Trybunał Obrachunkowy do przeprowadzenia horyzontalnej kontroli instrumentów inżynierii finansowej we wszystkich obszarach polityki;

21.

zachęca Komisję do uznania ścisłego monitorowania wykorzystania instrumentów inżynierii finansowej za działanie priorytetowe przez między innymi:

22.

przypomina, że zgodnie z art. 317 TFUE Komisja wykonuje budżet Unii na własną odpowiedzialność; podkreśla, że w obszarach, w których Komisja wykonuje budżet w ramach zarządzania dzielonego, zadania wynikające z wykonania budżetu mają być delegowane państwom członkowskim zgodnie z art. 53b rozporządzenia finansowego;

23.

podkreśla raz jeszcze (15), że w związku z tym na Komisji ciąży podstawowa odpowiedzialność za zarządzanie odnośnymi funduszami unijnymi oraz że wynika z tego obowiązek Komisji podejmowania działań, których celem jest zapewnienie legalności i prawidłowości, a także należyte zarządzanie finansami;

24.

podkreśla, że nie istnieje możliwość, aby Komisja przekazała swoją odpowiedzialność finansową państwom członkowskim, nawet w przypadkach, gdy stwierdzono uchybienia i nieprawidłowości w zarządzaniu na szczeblu danego państwa członkowskiego;

25.

uważa, że prawidłowe użycie terminu „zarządzanie dzielone” musi opierać się na fundamentalnej zasadzie, że Unia deleguje część swoich uprawnień na państwa członkowskie, a państwa członkowskie mają obowiązek wykonać przypadającą na nie część pracy zgodnie z aktami prawnymi przyjętymi przez Unię; wzywa do pełnego wdrożenia ust. 44 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (16); uważa, że roczne podsumowania dostępnych audytów i deklaracji muszą być upubliczniane, tak aby przyczynić się do poprawy zarządzania budżetem Unii;

26.

zauważa ścisłe powiązanie pomiędzy ostateczną odpowiedzialnością Komisji za wykonanie budżetu a znaczeniem procedury udzielenia absolutorium z wykonania budżetu; podkreśla, że ostateczna odpowiedzialność Komisji za wykonanie budżetu obejmuje również uchybienia w zarządzaniu państw członkowskich i systemy kontroli;

27.

podkreśla, że odpowiedzialność finansowa jest i musi pozostać niepodzielna oraz przypomina art. 53b ust. 4 rozporządzenia finansowego, który stanowi, że „w celu zapewnienia wykorzystania środków finansowych zgodnie z obowiązującymi przepisami Komisja stosuje procedury rozliczeń lub mechanizmy korekty finansowej, które umożliwiają przyjęcie przez nią ostatecznej odpowiedzialności za wykonanie budżetu” (wyróżnienie pochodzi od autorów niniejszej rezolucji);

28.

podkreśla w tym kontekście znaczenie oświadczeń kierownictwa Komisji; odnotowuje jednak ogólne uwagi Trybunału Obrachunkowego dotyczące rocznych sprawozdań z działalności Komisji, w których to uwagach mowa jest o tym, że nie stworzono wytycznych w zakresie obliczania poziomu błędu resztowego lub ryzyka resztowego; zauważa ponadto, że elementy te nabrały znaczenia w kwestii, czy niezbędne są zastrzeżenia (sprawozdanie roczne, pkt 1.19 i 1.20); obawia się, że wywoła to niespójne stosowanie w poszczególnych dyrekcjach generalnych;

29.

odnotowuje ponadto spostrzeżenia Trybunału Obrachunkowego dotyczące następujących pojedynczych rocznych sprawozdań z działalności:

30.

przypomina Komisji, że wszystkie zastrzeżenia zostały ujęte w postaci załącznika do sprawozdania podsumowującego Komisji, oraz podkreśla, że poprzez przyjęcie tego sprawozdania podsumowującego Komisja „bierze na siebie odpowiedzialność polityczną za wyniki zarządzania osiągnięte przez dyrektorów generalnych i szefów służb w oparciu o poświadczenia wiarygodności i zastrzeżenia przedstawione przez nich w rocznych sprawozdaniach z działalności” (17);

31.

podkreśla, że kolegium i komisarze biorą tym samym na siebie ostateczną odpowiedzialność za rzetelność i kompletność zastrzeżeń sformułowanych przez dyrektorów generalnych i kierowników działów działających jako „delegowani urzędnicy zatwierdzający”, oraz podkreśla, że akt delegacji w żaden sposób nie zdejmuje ostatecznej odpowiedzialności z kolegium i komisarzy;

32.

odnotowuje komentarze Trybunału Obrachunkowego dotyczące opinii ogólnej audytora wewnętrznego; uważa, że bez istotnego przeglądu ukierunkowanego na rozwianie obaw Trybunału Obrachunkowego przydatność opinii ogólnej pozostanie ograniczona;

33.

jest zaniepokojony uwagami Trybunału Obrachunkowego dotyczącymi rocznych sprawozdań z działalności oraz sprawozdania podsumowującego (sprawozdanie roczne, pkt 1.17–1.25); uważa, że tymi uwagami należy się bezzwłocznie zająć, aby zachować wartość tych dokumentów jako instrumentów służących egzekwowaniu odpowiedzialności; przyznaje jednak, że obliczanie poziomu błędu resztowego stanowi tylko jedną z metod wykorzystywanych przez Komisję, aby oszacować kwoty podlegające ryzyku; wzywa Komisję do przedstawienia spójnych wytycznych, które zostaną wdrożone przez wszystkie dyrekcje generalne;

34.

przyjmuje do wiadomości zieloną księgę Komisji w sprawie unijnych ram ładu korporacyjnego (18) dla sektora prywatnego; odnotowuje ponadto, że po wydarzeniach, które doprowadziły do dymisji Komisji Santera w 1999 r., Komisja poczyniła duże postępy w odniesieniu do odpowiedniego ładu korporacyjnego wewnątrz Komisji;

35.

odnotowuje oświadczenie Komisji dotyczące zarządzania, przyjęte w dniu 30 maja 2007 r., które obejmuje wewnętrzne funkcjonowanie Komisji i wyjaśnia sposób zarządzania i kontroli Komisji oraz sposób, w jaki odpowiada ona przed zainteresowanymi stronami; zachęca Komisję, aby w dalszym ciągu ulepszała stosowane przez nią rozwiązania w dziedzinie ładu korporacyjnego i powiadomiła organ udzielający absolutorium o podjętych działaniach i środkach poprzez:

36.

zachęca Komisję do uznania usprawnienia i wzmocnienia łańcucha odpowiedzialności za działanie priorytetowe między innymi poprzez:

37.

wyraża ubolewanie, że pomimo znacznych środków budżetowych przewidzianych dla szkół europejskich, tym ostatnim nie udaje się wywiązać z ich głównego zadania, którym jest zapewnienie wystarczającej liczby miejsc w odpowiednich językach oraz w pobliżu miejsca pracy i zamieszkania urzędników, i że zamiast tego poszerzają one swoją działalność na inne obszary edukacji;

38.

przyznaje, że główny problem tkwi w podejmowaniu decyzji i strukturach finansowania konwencji w sprawie szkół europejskich; domaga się zatem od Komisji, aby rozważyła wraz z państwami członkowskimi przegląd tej konwencji oraz aby do dnia 31 grudnia 2012 r. złożyła sprawozdanie z poczynionych postępów; wzywa Komisję, aby do tego momentu nalegała na zwiększenie wysiłków w celu realizacji wymienionych wyżej celów przez właściwsze wykorzystanie dostępnych środków budżetowych;

39.

domaga się od Komisji wyjaśnień na temat jej planów przeniesienia biur, związanych z tym kosztów, zwalnianej i nowo pozyskanej powierzchni biurowej, a także liczby pracowników w poszczególnych dyrekcjach generalnych, których to dotyczy;

40.

zwraca się do Komisji, aby niezwłocznie zakończyła przeszeregowanie wszystkich pracowników tymczasowych zatrudnionych w Europejskim Urzędzie ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych na podstawie umowy na czas określony, zgodnie z zapowiedzią komisarza Šefčoviča zawartą w kwestionariuszu przygotowującym do udzielenia absolutorium (19);

41.

zwraca uwagę, że w ramach elastycznego czasu pracy i rekompensaty za godziny nadliczbowe jako dobrowolnego świadczenia Komisja przyznała swoim pracownikom w 2010 r. ok. 90 000 dodatkowych dni wolnych od pracy, co odpowiada ok. 445 etatom, mimo że art. 56 regulaminu pracowniczego nie przewiduje rekompensaty w postaci czasu wolnego od pracy dla urzędników należących do grupy funkcyjnej AD oraz AST od 5 grupy zaszeregowania wzwyż; domaga się wyjaśnień na temat całkowitych kosztów rekompensaty za godziny nadliczbowe, stanowiących obciążenie dla podatników;

42.

przypomina, że zgodnie z art. 317 TFUE Komisja wykonuje budżet Unii na własną odpowiedzialność, ale także we współpracy z państwami członkowskimi;

43.

podkreśla, że oba obszary polityki, w których stwierdza się najwyższe poziomy błędu („Spójność, transport i energia” oraz „Rolnictwo i zasoby naturalne”), są wdrażane w ramach zarządzania dzielonego, i ubolewa nad tym, że według szacunków najbardziej prawdopodobne poziomy błędu wynoszą w nich odpowiednio 7,7 % i 2,3 %;

44.

z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym sporządzoną przez Komisję analizę błędów zgłoszonych przez Trybunał Obrachunkowy w odniesieniu do lat budżetowych 2006–2009, w której po raz pierwszy wyraźnie podkreślono, że w przypadku EFRR i Funduszu Spójności błędy w trzech państwach członkowskich (Hiszpanii, Włoszech i Zjednoczonym Królestwie) stanowiły 59 % wszystkich błędów kwalifikowalnych stwierdzonych w tym okresie, a w przypadku EFS błędy w czterech państwach członkowskich (Hiszpanii, Portugalii, Zjednoczonym Królestwie i Niemczech) stanowiły 68 % wszystkich błędów kwalifikowalnych stwierdzonych w tym okresie w obszarze polityki spójności (20); zauważa, że w przypadku EFRR i Funduszu Spójności większość błędów stwierdzonych we Włoszech miała swe źródło w regionach Kalabria, Kampania i Apulia oraz że błędy w Hiszpanii w niedużej liczbie programów operacyjnych w regionach Andaluzja, Walencja i Kastylia-La Mancha stanowiły 75 % wszystkich błędów stwierdzonych w tym kraju (21); wnioskuje ponadto, że Hiszpania i Włochy przyczyniły się także w znaczący sposób do poziomu błędu odnotowanego w roku budżetowym 2010;

45.

odnotowuje, że problemy we Włoszech dotyczące EFRR „dotyczą problemów systemowych rozpoznanych na szczeblu organów kontroli i zarządzania” oraz „mają związek ze stosowaniem zasad w dziedzinie zamówień publicznych i wyboru projektów, w tym kwalifikowalności projektów z mocą wsteczną” (22); odnotowuje ponadto, że źródło problemów w Hiszpanii tkwi w złożonym systemie zarządzania i kontroli, który „może w praktyce prowadzić do niejasnego podziału odpowiedzialności, a także braku skutecznego nadzoru ze strony instytucji zarządzającej” (23);

46.

przypomina, że ministrowie finansów Grecji, Włoch i Hiszpanii zostali zaproszeni do wymiany poglądów w parlamentarnej Komisji Kontroli Budżetowej; ubolewa, że żaden z zaproszonych ministrów finansów nie pojawił się, aby przedyskutować z członkami tej komisji ustalenia Trybunału Obrachunkowego w celu poprawy zarządzania funduszami strukturalnymi, a ostatecznie – podstawy prawnej; wzywa swojego przewodniczącego, aby na następnym posiedzeniu szefów państw poruszył kwestię odmowy ze strony tych ministrów finansów publicznego przedyskutowania tych istotnych spraw z odpowiedzialną komisją parlamentarną;

47.

przypomina swoje wielokrotne apele do Komisji o przedstawienie wniosku w sprawie wprowadzenia obowiązkowych krajowych deklaracji w sprawie zarządzania, które miałyby być sporządzane, upubliczniane i należycie kontrolowane przez właściwy organ kontroli, w zakresie spoczywającej na Komisji ostatecznej i ogólnej odpowiedzialności za wykonanie budżetu Unii; zauważa, że krajowe deklaracje w sprawie zarządzania powinny zawierać pełne informacje na temat wykorzystywania funduszy unijnych;

48.

proponuje, aby treść poświadczeń krajowych podpisywanych na szczeblu dyrekcji generalnych była zgodna z międzynarodowymi standardami kontroli, służyła procedurze kontroli prowadzonej przez Trybunał Obrachunkowy i opierała się w szczególności na poświadczeniach innych organów, którym przekazano uprawnienia do zarządzania;

49.

zwraca uwagę na istniejące znaczące różnice w działaniu administracji państw członkowskich w obszarze dochodów i wydatków w ramach zarządzania dzielonego, w szczególności w odniesieniu do identyfikowania nieprawidłowości, oszustw i błędów oraz podejmowania finansowych działań następczych zarówno w dziedzinie ceł, jak i wydatkowania funduszy unijnych; wyraża przekonanie, że gdyby wszystkie państwa członkowskie wykazały się prawidłowym działaniem, w samym obszarze ceł można by przewidzieć w budżecie Unii dodatkowe dochody (netto) w wysokości co najmniej 100 000 000 EUR; odnotowuje, że Komisja jak dotychczas monitoruje funkcjonowanie administracji z opóźnieniem i na poziomie poszczególnych przypadków i w związku z tym nie realizuje wystarczających analiz tendencji, aby móc określić obszary zagrożone; wzywa Komisję do stosowania metody wykonywania analizy tendencji w celu zidentyfikowania zagrożeń finansowych i przyjęcia środków, tak aby poprawić funkcjonowanie administracji w państwach członkowskich;

50.

z ogromnym niepokojem przyjmuje do wiadomości wstępne sprawozdanie Komisji z postępów Bułgarii w ramach mechanizmu współpracy i weryfikacji; jest zaniepokojony niezmiennie opłakanym stanem bułgarskiego sądownictwa; zwraca uwagę, że przeciwko 28 sędziom toczy się 27 postępowań karnych; domaga się wyjaśnienia szeregu przypadków rzekomej malwersacji środków unijnych w Bułgarii, które spowodowały zawieszenie płatności w 2008 r. i w których prokuratura umorzyła dochodzenie, mimo że w innym państwie członkowskim kontynuowano dochodzenia w podobnych sprawach, opierających się na identycznych faktach; jest zdziwiony, że we wszystkich przypadkach malwersacji środków unijnych, które zostały wniesione do sądu, postępowanie karne zostało zastąpione karami administracyjnymi, a w jednej z ważnych spraw dotyczących malwersacji środków unijnych postępowanie odwoławcze ciągnęło się przez 18 miesięcy; ponadto ubolewa nad faktem zignorowania zalecenia Komisji Europejskiej, aby upoważnić krajową Komisję ds. Ustalania i Konfiskaty Majątku Pochodzącego z Przestępstwa (CEPACA) do prewencyjnej kontroli aktywów wysoko postawionych urzędników i polityków; jest zaniepokojony faktem, iż w Bułgarii nie ma zwyczaju ustandaryzowanego, terminowego i systematycznego publikowania uzasadnionych wyroków; wzywa Komisję do wywierania nacisku na organy sądowe, tak aby przyspieszyły proces reform oraz niezwłocznie wdrożyły zalecenia Komisji Europejskiej; w związku z tym domaga się od Komisji, aby ujawniła kwotę środków przeznaczonych na wsparcie bułgarskich reform oraz oceniła, w jakim stopniu płatności te przyniosły obiecywane rezultaty; oczekuje istotnej poprawy sytuacji w ciągu najbliższego roku, a także dalszych analiz i opracowania przez Komisję we współpracy z bułgarskim rządem pakietu działań na rzecz przywrócenia integralności bułgarskiego wymiaru sprawiedliwości;

51.

z niepokojem przyjmuje do wiadomości wstępne sprawozdanie z postępów Rumunii w ramach mechanizmu współpracy i weryfikacji; jednocześnie jednak wyraża zadowolenie z pozytywnej tendencji wzrostowej w bilansie krajowej Agencji ds. Etyki (ANI), jeżeli chodzi o wykrywanie przypadków bezpodstawnego wzbogacenia się i rozpoznawanie konfliktów interesów; zauważa, że dzięki środkom unijnym środki ANI uległy zwiększeniu; jednak z niepokojem stwierdza, że po zbadaniu spraw przez ANI nie podejmuje się jednolitych działań następczych, a działania te często się opóźniają; przyjmuje z zadowoleniem fakt, że Krajowy Wydział Antykorupcyjny (DNA) nadal skutecznie wypełniał zadania prokuratury w przypadkach korupcji na wysokim szczeblu; zauważa odnotowany w 2011 r. wzrost liczby aktów oskarżenia, orzeczeń sądowych i wyroków skazujących oraz przyspieszenie rozpatrywania spraw w Wysokim Trybunale Kasacyjnym i Sprawiedliwości, co odzwierciedla wzrost o 85 % liczby ostatecznych orzeczeń w przypadkach badanych przez DNA w porównaniu z 2011 r. (24); jest zaniepokojony wynikami analizy wyroków sądowych w przypadkach korupcji na wysokim szczeblu, zgodnie z którymi 60 % kar zostaje zawieszonych, a ich wymiar często ustala się na najniższym poziomie przewidzianym w prawie; wyraża również zdziwienie z powodu niezadowalającej praktyki związanej z terminową publikacją uzasadnionych wyroków sądowych, która w niektórych przypadkach korupcji na wysokim szczeblu potęguje ryzyko przedawnienia ze względu na zwlekanie z wydaniem uzasadnienia, spowodowane przedłużającą się możliwością składania apelacji; domaga się od Komisji, aby ujawniła kwotę środków przeznaczonych na wsparcie starań Rumunii w zakresie realizacji reformy sądownictwa; oczekuje dalszej poprawy sytuacji w ciągu najbliższego roku; wzywa Komisję do zwiększenia nacisku na rząd rumuński, tak aby wdrożył zalecenia Komisji; oczekuje od Komisji, by nieustępliwie domagała się od rządu rumuńskiego zwiększenia wysiłków na rzecz wypracowania jednolitego orzecznictwa w sprawach dotyczących zamówień publicznych; ponadto wzywa Komisję, aby stanowczo i zdecydowanie przypominała rządowi rumuńskiemu, że musi stosować się do zaleceń Komisji i że konieczne jest opracowanie jasnego i kompleksowego planu wdrożenia postanowień kodeksu karnego i kodeksu postępowania karnego; oczekuje wzmożenia wysiłków na rzecz konfiskaty majątku pochodzącego z przestępstw w Rumunii; ponadto oczekuje opracowania przez Komisję we współpracy z rumuńskim rządem pakietu działań na rzecz zwiększenia integralności rumuńskiego wymiaru sprawiedliwości;

52.

odnotowuje, że transakcje prefinansowania uważa się za niezbędne, aby beneficjenci mogli zacząć uzgodnione działanie;

53.

przyjmuje do wiadomości uwagi Trybunału Obrachunkowego, który stwierdza, że Komisja w znaczący sposób zwiększyła poziom wykorzystania transakcji prefinansowania w latach 2005–2010 (sprawozdanie roczne, pkt 1.28); jest zaniepokojony, że brakuje rozliczania tych zaliczek (sprawozdanie roczne, pkt 1.29 oraz pkt 86 opinii nr 6/2010 Trybunału Obrachunkowego);

54.

jest zaniepokojony wpływem, jaki transakcje prefinansowania miały głównie na obszary polityki „Pomoc zewnętrzna, rozwój i rozszerzenie” oraz „Badania naukowe i polityka wewnętrzna”; zauważa w tych dwóch obszarach zwiększone korzystanie z prefinansowania i ogólny poziom błędu poniżej 2 %; odnotowuje ponadto, że w swoich wnioskach Trybunał Obrachunkowy stwierdza, że transakcje prefinansowania były pozbawione istotnych błędów, lecz płatności okresowe i końcowe pozostają obarczone istotnym poziomem błędu (sprawozdanie roczne, pkt 5.35 i 6.48);

55.

uważa, że z uwagi na wypłacanie dużych ilości płatności zaliczkowych Komisja bierze na siebie zwiększone ryzyko finansowe, np. w przypadkach niewypłacalności beneficjentów, a także podwyższone ryzyko w zakresie legalności i prawidłowości, gdyż zatwierdzenie kosztów zadeklarowanych przez beneficjentów zostaje odłożone na późniejszy termin;

56.

uważa, że bardziej efektywnym rozwiązaniem jest zapobieganie nieprawidłowościom niż korygowanie nienależnych płatności ex post przez odzyskiwanie środków; w związku z tym zachęca Komisję, aby uznała za działanie priorytetowe ponowne rozważenie możliwości większego wykorzystania transakcji prefinansowania oraz mechanizmów nadzoru i kontroli poprzez:

57.

przypomina, że zobowiązania pozostające do spłaty są zaplanowanymi środkami na zobowiązania, które nie zostały wykorzystane (tj. wypłacone) oraz że wynikają one głównie z programów wieloletnich (np. „Spójność”), w których zobowiązania planuje się w latach poprzedzających okres programowania, a odnośne płatności wypłacane są stopniowo podczas całego okresu programowania;

58.

odnotowuje, że wysoki poziom zobowiązań budżetowych pozostających do spłaty może wskazywać na trudności państw członkowskich z absorpcją przyznanych kwot;

59.

odnotowuje, że w 2010 r. Trybunał Obrachunkowy ustalił, że poziom zobowiązań budżetowych pozostających do spłaty wzrósł o blisko 10 % i wyniósł ok. 194 000 000 000 EUR (sprawozdanie roczne, pkt 1.43 i wykres 1.2), co odpowiada wydatkowaniu w okresie blisko trzech lat według obecnego wskaźnika wydatkowania;

60.

uważa, że w odniesieniu do okresu programowania 2007–2013 istnieje ryzyko, że:

61.