(1)

Załącznik XX do Porozumienia został zmieniony decyzją Wspólnego Komitetu EOG nr …/… z dnia … (1).

(2)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 976/2009 z dnia 19 października 2009 r. w sprawie wykonania dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie usług sieciowych (2).

(3)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (UE) nr 268/2010 z dnia 29 marca 2010 r. wykonujące dyrektywę 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do dostępu instytucji i organów Wspólnoty do zbiorów i usług danych przestrzennych państw członkowskich zgodnie ze zharmonizowanymi warunkami (3).

(4)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (UE) nr 1088/2010 z dnia 23 listopada 2010 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 976/2009 w zakresie usług pobierania i usług przekształcania (4).

(5)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (UE) nr 1089/2010 z dnia 23 listopada 2010 r. w sprawie wykonania dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie interoperacyjności zbiorów i usług danych przestrzennych (5).

(6)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (UE) nr 102/2011 z dnia 4 lutego 2011 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1089/2010 w sprawie wykonania dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie interoperacyjności zbiorów i usług danych przestrzennych (6),

1)

tekst dostosowania lit. a) i b) w pkt 1j (dyrektywa 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady) otrzymuje brzmienie:

2)

w pkt 1jb (decyzja Komisji 2009/442/WE) dodaje się dostosowanie w brzmieniu:

„Do celów Porozumienia przepisy decyzji odczytuje się z uwzględnieniem następujących dostosowań:

3)

po pkt 1jb (decyzja Komisji 2009/442/WE) wprowadza się, co następuje:

1.

Tahis (alias Tahib).

2.

Abdul Wasay Mu’tasim Agha (alias a) Mutasim Aga Jan; b) Agha Jan; c) Abdul Wasay Agha Jan Motasem).

1)

w tytule „Osoby fizyczne” wykreśla się następujący wpis:

„Ali Mohamed El Heit (alias a) Kamel Mohamed; b) Ali di Roma; c) Ali Il Barbuto). Data urodzenia: a) 20.3.1970; b) 30.1.1971. Miejsce urodzenia: Rouiba, Algieria. Adres: 3 Via Ajraghi Mediolan, Włochy. Dodatkowe informacje: imię matki: Hamadche Zoulicha. Data wyznaczenia, o której mowa w art. 2a ust. 4 lit. b): 17.3.2004.”;

2)

wpis „Moussa Ben Omar Ben Ali Essaadi (alias a) Dah Dah, b) Abdelrahmman, c) Bechir). Adres: Sudan. Data urodzenia: 4.12.1964. Miejsce urodzenia: Tabarka, Tunezja. Obywatelstwo: tunezyjskie. Numer paszportu: L335915 (tunezyjski paszport wydany dnia 8.11.1996, utracił ważność dnia 7.11.2001). Dodatkowe informacje: uważa się, że ukrywa się przed włoskim wymiarem sprawiedliwości (od listopada 2009 r.). Data wyznaczenia, o której mowa w art. 2a ust. 4 lit. b): 25.6.2003.” w tytule „Osoby fizyczne” otrzymuje brzmienie:

„Moussa Ben Omar Ben Ali Essaadi (alias a) Dah Dah; b) Abdelrahmman; c) Bechir). Adres: Tunezja. Data urodzenia: 4.12.1964. Miejsce urodzenia: Tabarka, Tunezja. Obywatelstwo: tunezyjskie. Numer paszportu: L335915 (tunezyjski paszport wydany w Mediolanie, we Włoszech, dnia 8.11.1996, utracił ważność dnia 7.11.2001). Dodatkowe informacje: przeniósł się z Sudanu do Tunezji w 2011 r. Data wyznaczenia, o której mowa w art. 2a ust. 4 lit. b): 25.6.2003.”;

3)

wpis „Ibrahim Awwad Ibrahim Ali Al-Badri Al-Samarrai (alias a) Dr. Ibrahim ‘Awwad Ibrahim’ Ali al-Badri al-Samarrai’, b) Ibrahim ‘Awad Ibrahim al-Badri al-Samarrai, c) Ibrahim ‘Awad Ibrahim al-Samarra’i, d) Dr. Ibrahim Awwad Ibrahim al-Samarra’i, e) Abu Du’a, f) Abu Duaa, g) Dr. Ibrahim, h) Abu Bakr al-Baghdadi al-Husayni al-Quraishi, i) Abu Bakr al-Baghdadi. Tytuł: dr. Adres: Irak. Data urodzenia: 1971. Miejsce urodzenia: Samarra, Irak. Obywatelstwo: irackie. Dodatkowe informacje: a) przywódca Al-Kaidy w Iraku; b) obecne miejsce pobytu: Irak; c) odpowiedzialny za zarządzanie i kierowanie prowadzonymi na dużą skalę operacjami Al-Kaidy z Iraku; d) znany pod pseudonimem wojennym (Abu Du’a, Abu Duaa’). Data wyznaczenia, o której mowa w art. 2a ust. 4 lit. b): 5.10.2011.” w tytule „Osoby fizyczne” otrzymuje brzmienie:

„Ibrahim Awwad Ibrahim Ali Al-Badri Al-Samarrai (alias a) Dr. Ibrahim ‘Awwad Ibrahim’ Ali al-Badri al-Samarrai’; b) Ibrahim ‘Awad Ibrahim al-Badri al-Samarrai; c) Ibrahim ‘Awad Ibrahim al-Samarra’i; d) Dr. Ibrahim Awwad Ibrahim al-Samarra’i; e) Abu Du’a; f) Abu Duaa; g) Dr. Ibrahim; h) Abu Bakr al-Baghdadi al-Husayni al-Quraishi; i) Abu Bakr al-Baghdadi. Tytuł: dr. Adres: Irak. Data urodzenia: 1971. Miejsce urodzenia: a) Samarra, Irak; b) Irak. Obywatelstwo: irackie. Dodatkowe informacje: a) przywódca Al-Kaidy w Iraku; b) obecne miejsce pobytu: Irak; c) znany pod pseudonimem wojennym (Abu Du’a, Abu Duaa’). Data wyznaczenia, o której mowa w art. 2a ust. 4 lit. b): 5.10.2011.”.

1.

Tahis (alias Tahib).

2.

Abdul Wasay Mu’tasim Agha (alias a) Mutasim Aga Jan, b) Agha Jan, c) Abdul Wasay Agha Jan Motasem).

1)

W rozdziale wytycznych Urzędu Nadzoru EFTA dotyczącym krajowej pomocy regionalnej na lata 2007–2013 (zwanym dalej „wytycznymi w sprawie pomocy regionalnej”) wyjaśnia się ogólne podejście Urzędu do kwestii regionalnej pomocy państwa (2). Na podstawie warunków zawartych w wytycznych w sprawie pomocy regionalnej i nie przesądzając potencjalnego negatywnego wpływu regionalnej pomocy państwa na wymianę handlową i konkurencję, Urząd Nadzoru EFTA (zwany dalej „Urzędem”) może uznać pomoc państwa za zgodną z funkcjonowaniem Porozumienia EOG, jeśli przyznana jest ona w celu wspierania rozwoju gospodarczego niektórych mniej uprzywilejowanych regionów w EOG.

2)

Wytyczne w sprawie pomocy regionalnej biorą pod uwagę względną wagę problemów mających wpływ na rozwój regionów poprzez wprowadzenie konkretnych pułapów pomocy regionalnej. Te maksymalne poziomy pomocy wahają się między 10 % a 50 % kwalifikowalnych kosztów, zależnie od PKB na osobę w danym regionie, równocześnie jednak przy pozostawieniu państwom EFTA pewnej elastyczności pozwalającej uwzględnić uwarunkowania lokalne. Mapy pomocy regionalnej dla każdego państwa EFTA publikowane są na stronie internetowej Urzędu (3). Różne poziomy pomocy zasadniczo odzwierciedlają konieczność poszukiwania przez Urząd równowagi pomiędzy, z jednej strony, pozytywnym skutkiem, jaki może mieć regionalna pomoc inwestycyjna, w szczególności w zakresie promowania spójności poprzez przyciąganie inwestycji do obszarów mniej uprzywilejowanych a, z drugiej strony, ograniczeniem potencjalnych efektów negatywnych, które mogą wynikać z przyznania takiej pomocy indywidualnym przedsiębiorstwom, na przykład negatywny wpływ na inne podmioty gospodarcze i na regiony, których względna przewaga konkurencyjna zmniejsza się odpowiednio.

3)

Duży projekt inwestycyjny to inwestycja początkowa z kwalifikowalnymi wydatkami powyżej 50 milionów EUR (4). Takie projekty są w mniejszym stopniu dotknięte niedogodnościami charakterystycznymi dla obszarów mniej uprzywilejowanych niż projekty inwestycyjne o mniejszej skali. Istnieje zwiększone ryzyko, że duże projekty inwestycyjne będą miały wpływ na handel, a zatem ryzyko silniejszego zakłócenia konkurencji względem konkurentów w innych regionach. Z dużymi projektami inwestycyjnymi wiąże się także ryzyko, że wielkość pomocy przekroczy minimum niezbędne do skompensowania trudnej sytuacji regionu oraz że pomoc państwa dla takich projektów doprowadzi do negatywnych rezultatów, takich jak nieoptymalny wybór lokalizacji, do większego zakłócenia konkurencji, a także, ponieważ pomoc to kosztowny transfer środków od podatników na rzecz beneficjentów pomocy, do strat netto dla gospodarki, to znaczy koszt pomocy przewyższy korzyści dla konsumentów i producentów.

4)

Wytyczne w sprawie pomocy regionalnej zawierają szczegółowe zasady pomocy regionalnej dla dużych projektów inwestycyjnych (5). Aby ograniczyć zakłócenia konkurencji do poziomu, który zasadniczo może być uznany za skompensowany korzyściami dla rozwoju danego regionu, wytyczne w sprawie pomocy regionalnej przewidują automatyczne i stopniowe zmniejszanie pułapów pomocy regionalnej dla dużych projektów inwestycyjnych (6).

5)

Państwa EFTA muszą ponadto zgłosić indywidualnie każdą proponowaną pomoc dla projektów inwestycyjnych, jeśli przekracza ona maksymalną dopuszczalną kwotę pomocy dla inwestycji o wydatkach kwalifikowalnych w wysokości 100 mln EUR, przyznawanej według obowiązujących zasad (próg powodujący obowiązek zgłoszenia) (7). W przypadku takich zgłoszonych spraw Urząd bada w szczególności poziom pomocy, zgodność z ogólnymi kryteriami wytycznych w sprawie pomocy regionalnej oraz sprawdza, czy zgłoszona inwestycja zakłada znaczny wzrost mocy produkcyjnej na rynku nierentownym lub w fazie spadkowej oraz czy uprzywilejowuje przedsiębiorstwa mające duże udziały w rynku.

6)

Pomimo automatycznego zmniejszania pułapów niektóre znaczne kwoty pomocy regionalnej dla dużych projektów inwestycyjnych mogą w istotnym stopniu wpływać na handel oraz prowadzić do istotnych zakłóceń konkurencji. Z tego powodu Urząd stosował dotąd politykę niezatwierdzania pomocy dla dużych projektów inwestycyjnych, przekraczających następujące progi (8):

7)

Jednak w aktualnych wytycznych w sprawie pomocy regionalnej Urząd zdecydował się na bardziej zindywidualizowane podejście, umożliwiające jak najkonkretniejsze uwzględnienie spójności i innych korzyści, które można osiągnąć dzięki takim projektom. Wszelkie tego typu korzyści należy jednak odnosić do potencjalnych negatywnych skutków dla handlu i konkurencji, które również powinny być określane w jak najbardziej dokładny sposób. Dlatego pkt 57 wytycznych w sprawie pomocy regionalnej przewiduje, że Urząd przeprowadzi formalne postępowanie wyjaśniające, zgodnie z art. 1 ust. 2 część I protokołu 3 do porozumienia o nadzorze i Trybunale, w sprawach, w których przekroczono próg powodujący obowiązek zgłoszenia, oraz gdy spełniony jest jeden lub oba warunki określone w pkt 57 lit. a) i b) wytycznych w sprawie pomocy regionalnej (progi dotyczące szczegółowej oceny, które są takie same jak progi opisane w pkt 6 niniejszego rozdziału). W takich sprawach celem formalnego postępowania wyjaśniającego jest szczegółowe zweryfikowanie, „czy pomoc jest konieczna do stworzenia zachęty dla inwestycji oraz czy korzyści wynikające ze środka pomocy przeważają nad zakłóceniem konkurencji i wpływem na wymianę handlową między Umawiającymi się Stronami” (9).

8)

W przypisie 55 do wytycznych w sprawie pomocy regionalnej Urząd ogłosił, że „może w odpowiednim czasie opracować kolejne wytyczne w sprawie kryteriów, jakie będzie brał pod uwagę w trakcie oceny”. Poniżej Urząd przedstawia wytyczne dotyczące rodzajów informacji, jakich może wymagać, oraz metodologii stosowanej dla środków podlegających szczegółowej ocenie. Zgodnie z planem działania w zakresie pomocy państwa Komisji Europejskiej (10) Urząd przeprowadzi ogólną ocenę pomocy polegającą na porównaniu jej pozytywnych i negatywnych skutków, w celu ustalenia, czy w ujęciu całościowym środek pomocy może zostać zaakceptowany.

9)

Szczegółowa ocena musi być proporcjonalna do zakłóceń potencjalnie wywołanych przez środek pomocy. Oznacza to, że zakres badania uzależniony jest od charakteru sprawy. Dlatego też charakter oraz zakres wymaganej dokumentacji zależeć będzie od charakterystyki każdego z poszczególnych przypadków. Urząd może również, z poszanowaniem przepisów regulujących prowadzenie formalnego postępowania wyjaśniającego ustanowionych w art. 6 i 7 części II protokołu 3 do porozumienia o nadzorze i Trybunale dotyczącego funkcji i uprawnień Urzędu Nadzoru EFTA w dziedzinie pomocy państwa, zażądać od państwa EFTA między innymi przedstawienia niezależnych badań potwierdzających informacje zawarte w zgłoszeniu lub może konsultować się z innymi podmiotami gospodarczymi działającymi na danym rynku, lub też z ekspertami do spraw rozwoju regionalnego. Ponadto w czasie trwania postępowania wyjaśniającego zainteresowane strony mogą wnosić swoje uwagi. Przy wszczynaniu postępowania Urząd ustali główne kwestie, co do których będzie prowadził konsultacje.

10)

Niniejszy rozdział ma na celu zapewnienie przejrzystości oraz przewidywalności procesu decyzyjnego Urzędu oraz zapewnienie równego traktowania państw EFTA. Urząd zastrzega sobie możliwość zmiany lub przeglądu poniższych wytycznych na podstawie doświadczeń zgromadzonych w konkretnych przypadkach.

11)

Pomoc regionalna służy osiągnięciu słusznego celu leżącego we wspólnym interesie, mianowicie pogłębianiu spójności gospodarczej poprzez wspieranie niwelowania różnic w poziomie rozwoju poszczególnych regionów EOG. Zgodnie z pkt 2 wytycznych w sprawie pomocy regionalnej: „Pomagając w likwidacji ograniczeń regionów mniej uprzywilejowanych, krajowa pomoc regionalna sprzyja gospodarczej, społecznej i terytorialnej spójności państw EFTA oraz EOG jako całości.”. W pkt 3 wytycznych w sprawie pomocy regionalnej dodaje się, że: „Krajowa regionalna pomoc inwestycyjna została skonstruowana w taki sposób, aby wspomóc rozwój najmniej uprzywilejowanych regionów poprzez wspieranie inwestycji i tworzenie nowych miejsc pracy. Promuje ona ekspansję i dywersyfikację działalności gospodarczej przedsiębiorstw znajdujących się w regionach mniej uprzywilejowanych, zwłaszcza poprzez zachęcanie firm do otwierania tam nowych zakładów”.

12)

Dla dużych projektów inwestycyjnych, przekraczających progi powodujące obowiązek przeprowadzenia szczegółowej oceny, państwa EFTA wzywane będą do wykazania, że pomoc służyć będzie osiągnięciu wskazanego celu. Państwa EFTA będą musiały więc wykazać wkład projektu inwestycyjnego w rozwój danego regionu.

13)

Chociaż głównym celem pomocy regionalnej jest wspieranie takich celów jak spójność gospodarcza, pomoc regionalna może również przeciwdziałać nieprawidłowościom w funkcjonowaniu rynku. Słabszy rozwój regionu może wynikać z takich nieprawidłowości w funkcjonowaniu rynku, jak niepełna informacja, problemy koordynacji, trudności dla beneficjenta z przeznaczaniem inwestycji na dobra publiczne lub z oddziaływań zewnętrznych na inwestycje. W przypadku gdy pomoc regionalna obejmuje, poza wskazanymi celami, również kwestie wydajności, ogólny pozytywny skutek pomocy będzie uznawany za większy.

14)

Poniższa, otwarta lista kryteriów orientacyjnych może być wykorzystywana w celu wykazania regionalnego wkładu w pomoc, jeśli prowadzi ona do przyciągnięcia dodatkowych inwestycji oraz działalności do regionu. Pozytywne skutki pomocy mogą być zarówno bezpośrednie (np. bezpośrednie tworzenie nowych miejsc pracy), jak i pośrednie (np. lokalna innowacyjność).

15)

Zachęca się państwa EFTA, aby opierały się na wcześniejszych ocenach programów lub środków pomocy państwa, ocenach skutków przeprowadzonych przez organy przyznające pomoc, opiniach ekspertów lub innych istniejących badaniach powiązanych z projektem inwestycyjnym podlegającym ocenie. Plan operacyjny beneficjenta pomocy może dostarczyć informacji dotyczących liczby utworzonych miejsc pracy, wysokości płac (zwiększenia zamożności gospodarstw domowych jako pozytywnego skutku pośredniego), wielkości sprzedaży od producentów lokalnych, obrotu wygenerowanego przez inwestycje oraz płynących z tego korzyści dla regionu poprzez potencjalne dodatkowe wpływy z tytułu zapłaconych podatków.

16)

Należy również wziąć pod uwagę powiązania, jeśli one istnieją, pomiędzy planowanym projektem inwestycyjnym a narodowym strategicznym programem odniesienia, jak również programami operacyjnymi współfinansowanymi przez fundusze strukturalne.

17)

Pomoc państwa w formie dotacji inwestycyjnej nie jest jedynym instrumentem polityki dostępnym dla państw EFTA celem wspierania inwestycji oraz celem tworzenia nowych miejsc pracy w regionach słabiej rozwiniętych. Państwa EFTA mogą posługiwać się środkami ogólnymi, takimi jak rozwój infrastruktury, podnoszenie jakości wykształcenia i szkoleń oraz ulepszanie otoczenia biznesu.

18)

Środki uznawane są za odpowiedni instrument, jeżeli państwo EFTA rozważało inne rozwiązania, ale potwierdzone zostały korzyści wynikające z zastosowania instrumentu selektywnego, takiego jak pomoc państwa dla konkretnego przedsiębiorstwa. Urząd weźmie w szczególności pod uwagę wszelkie oceny skutków proponowanego środka, jakimi dysponuje państwo EFTA.

19)

Analiza efektu zachęty środka pomocy stanowi jeden z najważniejszych elementów dogłębnej oceny pomocy regionalnej dla dużych projektów inwestycyjnych. Urząd oceni, czy proponowana pomoc jest konieczna dla osiągnięcia „rzeczywistego efektu zachęty do podejmowania inwestycji, które w przeciwnym razie nie zostałyby zrealizowane w regionach objętych pomocą” (11). Ocena zostanie przeprowadzona dwupoziomowo: najpierw na ogólnym, proceduralnym poziomie i następne na bardziej szczegółowym poziomie ekonomicznym.

20)

W pkt 30 wytycznych w sprawie pomocy regionalnej zawarte są kryteria ogólne dotyczące formalnej oceny efektu zachęty wywołanego przez pomoc regionalną. Te kryteria odnoszą się do wszystkich rodzajów pomocy regionalnej, nie tylko do pomocy regionalnej dla dużych projektów inwestycyjnych.

21)

W przypadku pomocy regionalnej dla dużych projektów inwestycyjnych objętych niniejszym rozdziałem Urząd zbada szczegółowo, „czy pomoc jest konieczna do stworzenia zachęty dla inwestycji” (12). Celem takiej szczegółowej oceny jest ustalenie, czy pomoc faktycznie wpływa na zmianę postępowania beneficjenta, tak że podejmuje on (dodatkowe) inwestycje w regionie objętym pomocą. Różne są przyczyny, dla których przedsiębiorstwa preferują lokalizację w konkretnych regionach, nawet bez zagwarantowania jakiejkolwiek pomocy.

22)

Uwzględniając ideę słusznego celu wynikającą z polityki spójności oraz wkład pomocy do osiągnięcia tego celu, efekt zachęty można udowodnić w dwóch potencjalnych sytuacjach:

23)

Państwo EFTA musi wykazać przed Urzędem zaistnienie efektu zachęty wynikającego z udzielenia pomocy. Musi ono dostarczyć jasne dowody na to, że pomoc wywarła wpływ na wybór inwestycyjny lub wybór lokalizacji. Musi ono również wykazać, która z powyższych sytuacji znajduje zastosowanie. Aby umożliwić kompleksową ocenę, państwo EFTA musi dostarczyć nie tylko informacje dotyczące projektu pomocowego, lecz również wyczerpujący opis scenariusza alternatywnego, który nie przewiduje udzielenia pomocy państwa EFTA dla beneficjenta.

24)

W sytuacji 1 państwo EFTA może udowodnić zaistnienie efektu zachęty poprzez dostarczenie dokumentów danego przedsiębiorstwa wykazujących, że inwestycja nie byłaby opłacalna bez pomocy oraz że żaden inny region, poza regionem otrzymującym pomoc, nie był brany pod uwagę.

25)

W sytuacji 2 państwo EFTA może udowodnić zaistnienie efektu zachęty poprzez dostarczenie dokumentów danego przedsiębiorstwa wykazujących, że przeprowadzono porównanie kosztów i korzyści płynących z lokalizacji w regionie otrzymującym pomoc w porównaniu z innym regionem. Powyższe sytuacje porównawcze będą musiałby być uznane przez Urząd za realistyczne.

26)

Zachęca się państwa EFTA, aby opierały się na ocenach ryzyka (w tym ocenach ryzyka związanego z daną lokalizacją), sprawozdaniach finansowych, wewnętrznych planach biznesowych, opiniach ekspertów oraz innych badaniach powiązanych z projektem inwestycyjnym podlegającym ocenie. Weryfikacja efektu zachęty może być ułatwiona poprzez dostarczenie dokumentów prognozujących popyt, prognoz finansowych, dokumentów przedłożonych komitetowi inwestycyjnemu oraz dokumentów przedstawiających różne scenariusze inwestycyjne lub dokumentów dostępnych na rynku finansowym.

27)

W tym kontekście i w szczególności w odniesieniu do sytuacji 1 poziom rentowności ocenić można poprzez odniesienie do metodologii stanowiących standardową praktykę w danym przemyśle oraz zawierających: metody oceny wartości bieżącej netto projektu, wewnętrznej stopy zwrotu oraz stopy zwrotu zainwestowanego kapitału.

28)

Jeśli pomoc nie wpłynie na zmianę zachowania beneficjenta poprzez zachęcenie do realizacji (dodatkowych) inwestycji w regionie otrzymującym pomoc, oznacza to brak efektu zachęty pozwalającego na osiągnięcie celów regionalnych. Jeśli pomoc nie skutkuje efektem zachęty do osiągnięcia celów regionalnych, może być ona uważana za świadczenia finansowe na rzecz przedsiębiorstwa. Dlatego w przypadku szczegółowej analizy pomocy regionalnej dla dużych projektów inwestycyjnych pomoc nie zostanie zatwierdzona w przypadkach, w których domniemywa się, że ta sama inwestycja zostałaby przeprowadzona w danym regionie nawet bez udzielenia pomocy.

29)

Aby uznać pomoc regionalną za proporcjonalną, jej wysokość oraz intensywność muszą być ograniczone do minimum potrzebnego do przyciągnięcia inwestycji do danego regionu.

30)

Wytyczne w sprawie pomocy regionalnej gwarantują generalnie, że pomoc regionalna jest proporcjonalna do wagi problemów występujących w regionach otrzymujących pomoc poprzez stosowanie ogólnych pułapów pomocy regionalnej oraz automatycznego, stopniowego zmniejszania powyższych pułapów pomocy regionalnej dla dużych projektów inwestycyjnych (zob. pkt 1 i 3).

31)

W przypadkach pomocy regionalnej podlegających ocenie szczegółowej konieczna jest bardziej dogłębna weryfikacja ogólnej zasady proporcjonalności zawartej w wytycznych w sprawie pomocy regionalnej.

32)

W sytuacji 1, w ramach zachęty inwestycyjnej, pomoc uznawana jest ogólne za proporcjonalną, jeśli dzięki niej stopa zwrotu z inwestycji jest na poziomie normalnej stopy zwrotu stosowanej przez dane przedsiębiorstwo w innych projektach inwestycyjnych, z kosztami kapitałowymi przedsiębiorstwa jako całości lub ze stopami zwrotu powszechnie odnotowywanymi w danym przemyśle.

33)

W przypadku sytuacji 2, w ramach zachęty lokalizacyjnej, pomoc uznawana jest zasadniczo za proporcjonalną, jeśli pokrywa ona różnicę kosztów netto poniesionych przez przedsiębiorstwo korzystające z pomocy w celu zainwestowania w regionie otrzymującym pomoc oraz kosztów netto potrzebnych do inwestycji w innym regionie. Wszystkie powyższe koszty i korzyści muszą być wzięte pod uwagę, łącznie z na przykład kosztami administracyjnymi, kosztami transportu, kosztami szkoleń niepokrytych przez pomoc szkoleniową, jak również różnicami płacowymi.

34)

Te koszty netto, które uznawane są za powiązane z regionalnymi ograniczeniami, powodują niższą rentowność inwestycji. Z tego powodu obliczenia stosowane na potrzeby badania efektu zachęty można również zastosować do oceny proporcjonalności pomocy.

35)

Państwo EFTA musi wykazać proporcjonalność na bazie właściwej dokumentacji, takiej jak dokumentacja wskazana w pkt 26.

36)

Poziom pomocy nie może w żadnym wypadku przekraczać pułapów pomocy regionalnej skorygowanych poprzez mechanizm zmniejszania pułapów, jak to określono w wytycznych w sprawie pomocy regionalnej.

37)

Aby dokonać oceny udziałów i potencjalnych nadwyżek mocy produkcyjnych na rynku w fazie strukturalnego spadku, Urząd musi zdefiniować właściwy rynek danego produktu oraz rynek geograficzny. Zwykle zatem (14) właściwy rynek zdefiniowany jest już dla środków pomocy regionalnej podlegających ocenie szczegółowej.

38)

Dwa główne wskaźniki potencjalnych negatywnych skutków z tytułu pomocy zidentyfikowane zostały w pkt 57 wytycznych w sprawie pomocy regionalnej, mianowicie udziały w rynku i potencjalna nadwyżka mocy produkcyjnych na rynku w fazie strukturalnego spadku. Powiązane są one z dwoma teoriami negatywnego wpływu w kontekście konkurencji, mianowicie utworzenia silnej pozycji rynkowej oraz utworzenia lub utrzymania nieefektywnych struktur rynkowych. Wstępny pomiar obydwu wskaźników zostanie dokonany przed rozpoczęciem postępowania wyjaśniającego. W celu ujęcia wszystkich elementów w końcowym bilansie, ocena powyższych dwóch wskaźników zostanie pogłębiona podczas oceny szczegółowej. Trzecim wskaźnikiem potencjalnych negatywnych skutków wynikających z pomocy oraz podlegającym wnikliwej ocenie jest wpływ pomocy na handel. Pomimo że powyższe trzy wskaźniki uważane są za główne skutki negatywne wynikające potencjalnie z pomocy regionalnej dla dużych projektów inwestycyjnych, Urząd nie wyklucza możliwości, że w konkretnych przypadkach inne wskaźniki mogą również okazać się ważne.

39)

Urząd kładzie szczególny nacisk na negatywne skutki połączone ze zjawiskiem silnej pozycji rynkowej oraz nadwyżkami mocy produkcyjnych w przypadkach, w których pomoc motywuje do zmiany decyzji inwestycyjnej, tak że bez pomocy inwestycje nie zostałby zrealizowane (scenariusz 1 efektu zachęty).

40)

Jeśli natomiast scenariusz alternatywny wskazuje, że mimo braku pomocy inwestycja byłaby zrealizowana, aczkolwiek być może w innej lokalizacji (scenariusz 2), oraz jeśli pomoc ta jest proporcjonalna, ewentualne wskaźniki zakłóceń, takie jak wysoki udział w rynku oraz wzrost mocy produkcyjnych, na nierentownym rynku pozostają w zasadzie bez zmian niezależnie od faktu udzielenia pomocy.

41)

W fazie ustalania optymalnego poziomu inwestycji na rynkach, gdzie działa ograniczona liczba podmiotów (sytuacja typowa dla dużych projektów inwestycyjnych), każda firma bierze pod uwagę inwestycje dokonywane przez jej konkurentów. Jeśli pomoc nakłoni konkretną firmę do zwiększenia inwestycji, konkurenci mogą zareagować zmniejszeniem własnych nakładów w danym regionie. W takim przypadku pomoc doprowadza do wyparcia prywatnych inwestycji z rynku. Jeśli skutkiem tego konkurenci są osłabieni lub nawet muszą wycofać się z danego rynku, pomoc zakłóca konkurencję. Jak wskazano w pkt 38, w wytycznych w sprawie pomocy regionalnej rozróżnia się przypadki, w których beneficjent pomocy ma silną pozycję rynkową, oraz przypadki, w których udzielenie pomocy doprowadzi do znaczącego wzrostu mocy produkcyjnych na rynku w fazie spadkowej.

42)

W ujęciu ogólnym każdorazowa pomoc dla jednego beneficjenta na skoncentrowanym rynku może przyczynić się do zakłócenia konkurencji, jako że decyzje każdej z firm dotkną konkurencję w sposób bardziej bezpośredni. Szczególnie dotyczy to przypadku, gdy beneficjent dotacji ma dominującą pozycję rynkową. W rezultacie, jeśli dzięki pomocy beneficjent może utrzymać lub wzmocnić swoją pozycję rynkową (15), regionalna pomoc dla dużych inwestycji może wpływać zniechęcająco na decyzje inwestycyjne konkurentów i w ten sposób doprowadzić do zakłóceń konkurencji. Byłoby to niekorzystne dla konsumentów. Dlatego Urząd zmierza do ograniczenia pomocy państwa dla przedsiębiorstw o silnej pozycji rynkowej.

43)

We wszystkich przypadkach pomocy regionalnej, które przekraczają próg powodujący obowiązek zgłoszenia (pkt 53 wytycznych w sprawie pomocy regionalnej), Urząd musi ocenić (pkt 57 lit. a) wytycznych w sprawie pomocy regionalnej) udział beneficjenta pomocy (lub grupy, do której należy) w sprzedaży danych produktów na właściwych rynkach produktowych i geograficznych. Jednakże udział w rynku może być jedynie wstępnym wskaźnikiem możliwych problemów. Dlatego w ocenie szczegółowej Urząd rozważy inne czynniki, jeśli to konieczne, łącznie ze strukturą rynku, poprzez zbadanie koncentracji rynku (16), ewentualnych barier wejścia na rynek (17), mocy nabywczej (18) oraz barier utrudniających wycofanie się z rynku.

44)

Urząd zbada udziały w rynku oraz inne powiązane czynniki przed i po dokonaniu inwestycji (w normalnym przypadku rok przed rozpoczęciem inwestycji oraz rok po osiągnięciu pełnej mocy produkcyjnej). W przypadku szczegółowego oceniania skutków negatywnych Urząd weźmie pod uwagę fakt, że niektóre projekty inwestycyjne przeprowadzane są w ciągu relatywnie krótkiego okresu jednego roku do dwóch lat, natomiast większość dużych projektów inwestycyjnych trwa znacznie dłużej. Dlatego też w większości przypadków konieczne są długoterminowe analizy rozwoju rynków. Urząd zdaje sobie jednak sprawę z faktu, że badania długofalowe mają bardziej spekulacyjny charakter, w szczególności w przypadku niestabilnych rynków lub rynków przechodzących przez fazę szybkiej zmiany technologicznej. Dlatego też analizy długoterminowe i zarazem bardziej spekulacyjne będą miały mniejszą wagę, jeśli chodzi o potencjalne negatywne skutki dotyczące silnej pozycji rynkowej lub możliwości zachowań wykluczających.

45)

Jeśli nierentowne firmy zmuszone są do wycofania się z rynku, wskazuje to na efektywną konkurencję. Długoterminowo proces ten wspomaga rozwój technologiczny oraz efektywne wykorzystanie ograniczonych zasobów gospodarczych. Jednakże znaczny wzrost mocy produkcyjnych wywołany przez pomoc państwa na nierentownym rynku zakłóca konkurencję, jako że nadwyżka produkcyjna może doprowadzić do presji na marże zysku oraz zmniejszenia mocy produkcyjnych konkurentów lub nawet do ich wycofania się z rynku. Może to doprowadzić do sytuacji, w której konkurenci, którzy w przeciwnym wypadku byliby w stanie utrzymać się na rynku, zmuszeni są do jego opuszczenia na skutek udzielenia pomocy państwa. Może to również powstrzymać firmy niskobudżetowe przed wejściem na rynek oraz osłabić motywację do innowacji ze strony konkurentów. Skutkuje to niewydajnymi strukturami rynkowymi, które długoterminowo są bardzo niekorzystne dla konsumentów.

46)

Aby ocenić, czy pomoc może posłużyć do stworzenia lub utrzymania nieefektywnych struktur rynkowych opisanych powyżej, Urząd weźmie pod uwagę dodatkową zdolność produkcyjną wygenerowaną przez projekt oraz sprawdzi rentowność rynku (19). Zgodnie z wytycznymi w sprawie pomocy regionalnej dodatkowe moce produkcyjne są uważane za problematyczne tylko w przypadku, jeśli utworzone są na nierentownym rynku oraz jeśli dodatkowe moce przekroczą 5 % wielkości danego rynku.

47)

Ponieważ moc produkcyjna utworzona na rynku w fazie absolutnego spadku będzie bardziej zakłócająca niż moc utworzona na rynku w fazie względnego spadku, Urząd rozróżnia oba te przypadki w analizach dotyczących efektów długofalowych, gdzie dany rynek znajduje się w fazie spadku strukturalnego (tzn. wykazuje ujemną stopę wzrostu) oraz przypadki, gdy dany rynek jest w fazie spadku względnego (tzn. wykazuje dodatnią stopę wzrostu, ale nie przekracza referencyjnej stopy wzrostu (zob. pkt 48)). Jeśli projekt prowadzi do tworzenia mocy produkcyjnych na rynku w fazie spadku strukturalnego, Urząd w teście bilansującym uzna to za element negatywny, który nie może być zrównoważony przez jakikolwiek inny element pozytywny. Długoterminowe korzyści dla danego region wydają się również w tym przypadku bardziej wątpliwe.

48)

Nierentowność rynku jest zwykle mierzona na podstawie PKB Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) przez okres ostatnich pięciu lat przed rozpoczęciem projektu (stopa referencyjna). Dane dotyczące wyników osiągniętych w przeszłości są ogólnodostępne oraz mniej spekulacyjne niż prognozy przyszłościowe. Niemniej jednak podczas oceny szczegółowej Urząd może również wziąć pod uwagę przewidywane przyszłe tendencje, ponieważ zwiększenie mocy produkcyjnej uwidoczni się w czasie następującym po inwestycji. Możliwymi wskaźnikami są przewidywalny przyszły wzrost danego rynku oraz wynikające z tego oczekiwane wskaźniki wykorzystania mocy, jak również możliwy wpływ zwiększenia mocy produkcyjnej na konkurentów i jego wpływ na ceny i marże zysków.

49)

Doświadczenie wskazuje również, że w niektórych przypadkach rozpatrywanie wzrostu produktu w EOG może okazać się niewłaściwym punktem odniesienia, aby ocenić skutki pomocy, w szczególności jeśli dany rynek uważany jest za rynek globalny i jeśli produkcja lub konsumpcja danego produktu w EOG jest ograniczona. W takim przypadku Urząd rozpatrzy skutki pomocy dla struktury rynku pod szerszym kątem, uwzględniając szczególnie jego potencjał do wyparcia producentów z EOG.

50)

Jak wyjaśniono w pkt 2 wytycznych w sprawie pomocy regionalnej, geograficzny charakter pomocy regionalnej odróżnia ją od innych form pomocy horyzontalnej. Szczególną cechą pomocy regionalnej jest fakt, że ma ona na celu wpłynięcie na decyzje inwestorów odnośnie do lokalizacji projektów inwestycyjnych. Kiedy pomoc regionalna wyrównuje dodatkowe koszty wynikające z ograniczeń regionalnych oraz wspiera dodatkowe inwestycje na obszarach objętych pomocą, przyczynia się nie tylko do rozwoju danego regionu, ale także do zwiększenia spójności, a w efekcie końcowym przynosi korzyści całemu EOG (20). Jeżeli chodzi o potencjalne negatywne skutki lokalizacyjne pomocy regionalnej, są one uwzględnione i ograniczone w pewnym stopniu przez wytyczne w sprawie pomocy regionalnej oraz mapy pomocy regionalnej, które definiują szczegółowo obszary kwalifikowalne do udzielenia pomocy regionalnej oraz uwzględniają słuszne cele i cele polityki spójności oraz kwalifikowalne poziomy pomocy. Nie można udzielić pomocy, aby przyciągnąć inwestycje poza takimi obszarami. Oceniając duże projekty inwestycyjne podlegające tym wytycznym, Urząd powinien dysponować wszystkimi niezbędnymi informacjami, aby móc stwierdzić, czy pomoc państwa wywoła znaczną utratę miejsc pracy w lokalizacjach wewnątrz EOG.

51)

Ujmując rzecz bardziej szczegółowo, kiedy inwestycje zwiększające moce produkcyjne w ramach danego rynku są możliwe dzięki pomocy państwa, istnieje ryzyko, że będzie to miało negatywny wpływ na produkcję lub inwestycje w innych regionach EOG. Jest to szczególnie prawdopodobne, jeżeli moce produkcyjne przekraczają tempo wzrostu rynku, co zwykle ma miejsce w przypadku dużych projektów inwestycyjnych spełniających drugie kryterium pkt 57 wytycznych w sprawie pomocy regionalnej. Negatywne skutki w zakresie handlu, odpowiadające utraconej aktywności gospodarczej, pojawiają się w regionach objętych pomocą i mogą objawiać się utratą miejsc pracy na danym rynku na poziomie podwykonawców (21) oraz w rezultacie utraty pozytywnych czynników zewnętrznych (np. efekt grupowania, transfer wiedzy, edukacja i szkolenie itd.).

52)

Po ustaleniu, że pomoc jest niezbędna jako zachęta w celu przeprowadzenia inwestycji w danym regionie, Urząd porówna skutki pozytywne regionalnej pomocy inwestycyjnej dla dużych projektów inwestycyjnych z jej skutkami negatywnymi. Wpływ ogólnych skutków pomocy na spójność w ramach EOG zostanie starannie rozważony. W tym celu Urząd nie stosuje kryteriów określonych w niniejszym komunikacie w sposób mechaniczny, lecz dokona ogólnej oceny ich względnej ważności. W ramach testu bilansującego żaden pojedynczy czynnik nie jest decydujący ani też żadna ich kombinacja nie może zostać uznana sama w sobie za wystarczającą dla zapewnienia zgodności.

53)

W szczególności Urząd wychodzi z założenia, że przyciągnięcie inwestycji do biedniejszego regionu (zdefiniowanego przez wyższe pułapy pomocy regionalnej) przyniesie więcej korzyści dla spójności EOG, niż gdy ta sama inwestycja zostanie zlokalizowana w regionie o wyższym stopniu rozwoju. Zatem w sytuacji 2, gdzie należy udowodnić istnienie lokalizacji alternatywnej, konkluzja, że bez pomocy dana inwestycja zostałaby przeprowadzona w biedniejszym regionie (im słabiej rozwinięty region, tym wyższy maksymalny poziom pomocy) lub w regionie, który uważany jest za równie słabo rozwinięty jak region docelowy (o identycznym maksymalnym poziomie pomocy regionalnej), stanowi negatywny element w ogólnym teście bilansującym, który nie może być zrównoważony przez jakiekolwiek inne elementy pozytywne, ponieważ jest sprzeczny z podstawowymi zasadami pomocy regionalnej. Z drugiej strony, pozytywne skutki pomocy regionalnej, które jedynie wyrównują różnicę w kosztach netto inwestycji w stosunku do bardziej rozwiniętej alternatywnej lokalizacji inwestycji (a tym samym są zgodne z zasadą proporcjonalności omówioną powyżej, w połączeniu z wymogami dotyczącymi „pozytywnych skutków” w zakresie celu, stosowności pomocy i efektu zachęty do inwestycji) zostaną zasadniczo wzięte pod uwagę w ramach testu bilansującego, aby zrównoważyć potencjalne negatywne skutki wyboru alternatywnej lokalizacji dla nowej inwestycji.

54)

Jednak tam gdzie istnieją wiarygodne dowody, że pomoc państwa wywołałaby utratę znacznej liczby miejsc pracy w istniejących lokalizacjach na terytorium objętym Porozumieniem EOG, które w innym przypadku prawdopodobnie zostałyby utrzymane w perspektywie średniookresowej, społeczne i ekonomiczne skutki dotyczące tych istniejących lokalizacji będą musiały być brane pod uwagę w teście bilansującym.

55)

Urząd, po przeprowadzeniu formalnego postępowania wyjaśniającego ustanowionego w art. 6 części II protokołu 3 do porozumienia o nadzorze i Trybunale, może zamknąć postępowanie decyzją zgodnie z art. 7 tego protokołu.

56)

Urząd może podjąć decyzję akceptującą, warunkową lub zabraniającą udzielenia pomocy (22). Jeśli podejmie on decyzję warunkową zgodnie z art. 7 ust. 4 wspomnianego protokołu, może powiązać ją z warunkami ograniczającymi potencjalne zakłócenia konkurencji oraz zapewniającymi proporcjonalność. W szczególności może obniżyć zgłoszoną wysokość lub poziom pomocy do poziomu, który uważa za proporcjonalny, a zatem zgodny ze wspólnym rynkiem.

„(2)

Zgodnie z Traktatem przy ustalaniu wspólnej polityki rolnej i specjalnych środków służących jej realizacji uwzględnia się szczególny charakter gospodarki rolnej, wynikający ze struktury społecznej rolnictwa oraz z różnic strukturalnych i przyrodniczych między poszczególnymi obszarami wiejskimi.”,

„(2)

Zgodnie z Traktatem przy ustalaniu wspólnej polityki rolnej i specjalnych środków służących jej realizacji uwzględnia się szczególny charakter gospodarki rolnej, wynikający ze struktury społecznej rolnictwa oraz z różnic strukturalnych i przyrodniczych między poszczególnymi regionami rolniczymi.”.