7.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 177/1

(1)

Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju (EBOR) od czasu utworzenia w 1991 r. wspiera przechodzenie państw Europy Środkowej i Wschodniej do otwartej gospodarki rynkowej oraz promuje prywatną i przedsiębiorczą inicjatywę. Geograficzny zakres działalności EBOR powinien zostać rozszerzony na południowy i wschodni region basenu Morza Śródziemnego w celu promowania podobnych celów. W związku z sytuacją gospodarczą i polityczną panującą w państwach południowego i wschodniego regionu basenu Morza Śródziemnego EBOR wypracował podejście umożliwiające stopniowe rozpoczynanie działalności uwzględniające specyfikę tego regionu.

(2)

Zgodnie ze sprawozdaniem Zarządu Dyrektorów dla Rady Gubernatorów dotyczącym rozszerzenia geograficznego regionu, w którym EBOR prowadzi działalność, na południowy i wschodni region basenu Morza Śródziemnego, powyższy region obejmuje państwa mające dostęp do Morza Śródziemnego oraz Jordanię, która jest ściśle zintegrowana z tym regionem.

(3)

Reagując na wydarzenia, które miały miejsce w 2011 r. w południowym i wschodnim regionie basenu Morza Śródziemnego, w dniu 8 marca 2011 r. Komisja i Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa wydali wspólny komunikat zatytułowany „Partnerstwo na rzecz demokracji i wspólnego dobrobytu z południowym regionem Morza Śródziemnego”, w którym wyrazili silne polityczne i gospodarcze wsparcie Unii dla regionu. Wspólny komunikat przewidywał możliwość rozszerzenia mandatu EBOR na państwa Południowego Sąsiedztwa w oparciu o doświadczenia EBOR zdobyte w ciągu ostatnich 20 lat. Rada Europejska na posiedzeniu w dniach 24 i 25 marca 2011 r. udzieliła szerokiego poparcia dla treści tego wspólnego komunikatu. W swojej rezolucji z dnia 7 kwietnia 2011 r.„Przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa – wymiar południowy” Parlament Europejski zwrócił się do EBOR o zmianę jego statutu w celu uczestniczenia w programie pomocy finansowej.

(4)

W maju 2011 r. przywódcy grupy G8 podjęli zobowiązania w ramach Partnerstwa z Deauville w celu udzielenia wsparcia państwom południowego i wschodniego regionu basenu Morza Śródziemnego w tworzeniu wolnych, demokratycznych i tolerancyjnych społeczeństw, a także wezwali EBOR do rozszerzenia geograficznego zakresu działalności, tak by wykorzystać jego doświadczenie oraz wspierać transformację tych państw w kierunku przestrzegania zasad demokracji wielopartyjnej, pluralizmu i gospodarki rynkowej.

(5)

Rozszerzenie zakresu działalności EBOR na południowy i wschodni region basenu Morza Śródziemnego stanowi wyraz poparcia Unii i społeczności międzynarodowej dla nadziei – rozbudzonych podczas arabskiej wiosny – na przejście w tym regionie do gospodarki rynkowej oraz pluralistycznego i demokratycznego społeczeństwa.

(6)

Mając na uwadze kruchość gospodarek w nowych krajach operacji EBOR oraz społeczne nierówności będące jedną z przyczyn arabskiej wiosny, przedstawiciele Unii w organach zarządzających EBOR powinni zachęcać EBOR do rozszerzenia zainteresowania na kwestie rozwoju sektora prywatnego, tak by dzięki swojemu finansowaniu przyczyniał się również do kształtowania społeczeństw zrównoważonych pod względem socjalnym, funkcjonujących z poszanowaniem środowiska, zgodnie z odpowiednimi milenijnymi celami rozwoju oraz w myśl art. 3 ust. 5 i art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej. Przedstawiciele Unii w organach zarządzających EBOR powinni w szczególności zachęcać EBOR do wspierania przekształceń w kierunku efektywnej energetycznie, sprzyjającej włączeniu społecznemu, otwartej gospodarki rynkowej, biorąc przy tym pod uwagę kontekst społeczny, poziom ubóstwa oraz sytuację w zakresie przestrzegania praw obywatelskich i praw człowieka.

(7)

Przyjmując uchwały 137 i 138 w dniu 30 września 2011 r., Rada Gubernatorów EBOR opowiedziała się za wprowadzeniem niezbędnych zmian do Umowy o utworzeniu EBOR (zwanej dalej „Umową”), co pozwala rozszerzyć geograficzny zakres działalności EBOR na południowy i wschodni region basenu Morza Śródziemnego przy zachowaniu jego zobowiązań wobec obecnych krajów operacji. Wszyscy gubernatorzy UE w EBOR, w tym gubernator reprezentujący Unię, głosowali za przyjęciem tych zmian.

(8)

W uchwale 134 przyjętej w dniu 21 maja 2011 r. Rada Gubernatorów EBOR podkreśliła, że planowane rozszerzenie mandatu EBOR powinno nastąpić bez zobowiązywania udziałowców do wniesienia dodatkowych wkładów kapitałowych.

(9)

Zgodnie z art. 56 Umowy Rada Gubernatorów EBOR ma zwrócić się do wszystkich członków z pytaniem, czy akceptują proponowane zmiany.

(10)

Przedstawiciele Unii w organach zarządzających EBOR powinni dołożyć wszelkich starań, by zachęcać EBOR do ścisłego monitorowania swoich operacji, zawłaszcza w państwach, w których występuje brak politycznej odpowiedzialności, prawa obywatelskie i prawa człowieka są naruszane lub gdzie utrzymuje się wysoki poziom korupcji. Ponadto przedstawiciele Unii w organach zarządzających EBOR powinni dołożyć wszelkich starań, by w nowych krajach operacji EBOR zapewnić uwzględnianie zasad ostrożnościowej bankowości, przejrzystości i przeciwdziałania nadużyciom finansowym, zgodnie z decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1219/2011/UE z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie subskrypcji przez Unię Europejską dodatkowych udziałów w kapitale Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju (EBOR) w następstwie decyzji o podwyższeniu tego kapitału (2).

(11)

Przedstawiciele Unii w organach zarządzających EBOR powinni zachęcać EBOR do tego, by prowadząc działalność w południowym i wschodnim regionie basenu Morza Śródziemnego, kontynuował ścisłą współpracę z Unią i współdziałanie ze społeczeństwem obywatelskim oraz dalej pogłębiał ścisłą współpracę z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym i z innymi europejskimi i międzynarodowymi publicznymi instytucjami finansowymi, aby w pełni wykorzystać ich przewagę komparatywną. EBOR powinien również unikać powielania działań tych innych publicznych instytucji finansowych.

(12)

Zanim EBOR zatwierdzi potencjalny nowy kraj operacji, powinien przeprowadzić szczegółową ocenę techniczną gospodarczych i politycznych warunków istniejących w danym państwie obejmującą: ocenę zaangażowania tego państwa na rzecz stosowania zasad demokracji wielopartyjnej, pluralizmu i gospodarki rynkowej, zapisanych w art. 1 Umowy, ocenę luk w transformacji, a także przegląd działań innych międzynarodowych instytucji finansowych w tym państwie oraz priorytetów, w odniesieniu do których EBOR mógłby najlepiej wykorzystać swoją szczególną wiedzę i umiejętności. Podczas omawiania tych ocen przedstawiciele Unii w organach zarządzających EBOR powinni zachęcać EBOR do uwzględnienia w pełni poglądów Unii.

(13)

W sprawozdaniu, które zgodnie z decyzją nr 1219/2011/UE Komisja przedstawi do końca czwartego przeglądu zasobów kapitałowych w okresie 2011–2015, Komisja powinna uwzględnić rozszerzenie działalności EBOR w południowym i wschodnim regionie basenu Morza Śródziemnego.

(14)

Jeśli chodzi o wkład EBOR w przekształcenie przyszłych krajów operacji w południowym i wschodnim regionie basenu Morza Śródziemnego w dobrze funkcjonujące, stabilne, nowoczesne gospodarki rynkowe, przedstawiciele Unii w organach zarządzających EBOR powinni zachęcać EBOR do tego, by co roku składał sprawozdanie z wyników i przeprowadzał wszechstronne oceny swojego wpływu na tworzenie takich gospodarek przed sporządzanym co pięć lat przeglądem zasobów kapitałowych.

(15)

Zmiany w Umowie powinny zatem zostać zatwierdzone w imieniu Unii,

7.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 177/5

(1)

W Porozumieniu o Europejskim Obszarze Gospodarczym (zwanym dalej „Porozumieniem EOG”) należy uwzględnić rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 764/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające procedury dotyczące stosowania niektórych krajowych przepisów technicznych do produktów wprowadzonych legalnie do obrotu w innym państwie członkowskim (2).

(2)

W Porozumieniu EOG należy uwzględnić rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu (3).

(3)

W Porozumieniu EOG należy uwzględnić decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 768/2008/WE z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie wspólnych ram dotyczących wprowadzania produktów do obrotu (4).

(4)

Decyzja nr 768/2008/WE ustanawia wspólne zasady i przepisy odniesienia dla przyszłego prawodawstwa harmonizującego zasady wprowadzania produktów do obrotu oraz służy jako tekst referencyjny dla obowiązującego prawodawstwa.

(5)

Rozporządzenie (WE) nr 764/2008 uchyla decyzję nr 3052/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1995 r. ustanawiającą procedurę wymiany informacji w sprawie krajowych środków wprowadzających odstępstwa od zasady swobodnego przepływu towarów we Wspólnocie (5), która jest uwzględniona w Porozumieniu EOG. Porozumienie EOG powinno zatem zostać zmienione w celu wzięcia pod uwagę rozporządzenia (WE) nr 764/2008.

(6)

Rozporządzenie (WE) nr 765/2008 uchyla rozporządzenie Rady (EWG) nr 339/93 z dnia 8 lutego 1993 r. w sprawie kontroli zgodności z przepisami w sprawie bezpieczeństwa produktów przywożonych z państw trzecich (6), które jest uwzględnione w Porozumieniu EOG. Porozumienie EOG powinno zatem zostać zmienione w celu wzięcia pod uwagę rozporządzenia (WE) nr 765/2008.

(7)

Decyzja nr 768/2008/WE uchyla decyzję Rady 93/465/EWG z dnia 22 lipca 1993 r. dotyczącą modułów stosowanych w różnych fazach procedur oceny zgodności oraz zasad umieszczania i używania oznakowania zgodności CE, które mają być stosowane w dyrektywach harmonizacji technicznej (7), która jest uwzględniona w Porozumieniu EOG. Porozumienie EOG powinno zatem zostać zmienione w celu wzięcia pod uwagę decyzji nr 768/2008/WE.

(8)

Załącznik II do Porozumienia EOG powinien zatem zostać odpowiednio zmieniony.

(9)

Stanowisko Unii we Wspólnym Komitecie EOG powinno być oparte na dołączonym projekcie decyzji,

7.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 177/9

(1)

Rozporządzeniem (UE) nr 1236/2010 wprowadzono do prawa Unii przepisy systemu kontroli i egzekwowania przepisów NEAFC (zwanego dalej systemem), ustanowionego w drodze zaleceń przyjętych przez Komisję ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC) na dorocznej sesji w dniu 15 listopada 2006 r., a następnie zmienionego kilkoma zaleceniami przyjętymi na dorocznych sesjach listopadowych w 2007, 2008 i 2009 r.

(2)

Na dorocznej sesji w listopadzie 2011 r. NEAFC przyjęła zalecenie nr 9:2012, zmieniające art. 14 systemu dotyczący przekazywania raportów i informacji Sekretarzowi NEAFC.

(3)

Na mocy art. 12 i 15 Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku, zatwierdzonej decyzją Rady 81/608/EWG (2), zalecenie to weszło w życie z dniem 3 lutego 2012 r.,

7.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 177/10

(1)

Rozporządzenie Rady (UE) nr 44/2012 z dnia 17 stycznia 2012 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2012 r. dostępne na wodach UE oraz – dla statków UE – na określonych wodach nienależących do Unii w odniesieniu do pewnych stad ryb i grup stad ryb, które są przedmiotem negocjacji lub umów międzynarodowych (2), określa kwoty na rok 2012.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia, lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2012 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

7.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 177/12

(1)

Rozporządzenie Rady (UE) nr 44/2012 z dnia 17 stycznia 2012 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2012 r. dostępne na wodach UE oraz – dla statków UE – na określonych wodach nienależących do Unii w odniesieniu do pewnych stad ryb i grup stad ryb, które są przedmiotem negocjacji lub umów międzynarodowych, określa ilości tuńczyka błękitnopłetwego, które można poławiać w 2012 r. w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym.

(2)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 302/2009 z dnia 6 kwietnia 2009 r. dotyczące wieloletniego planu odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 43/2009 i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1559/2007 (2) zobowiązuje państwa członkowskie, aby w odniesieniu do statków o długości poniżej 24 m i do pułapek informowały Komisję o kwotach przyznanych dla organizacji producentów lub grup statków prowadzących połowy przy użyciu podobnych narzędzi połowowych.

(3)

Wspólna polityka rybołówstwa zmierza do zapewnienia długoterminowej rentowności sektora rybołówstwa dzięki zrównoważonej eksploatacji żywych zasobów wodnych w oparciu o zasadę ostrożnego zarządzania zasobami.

(4)

Zgodnie z art. 36 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009, jeżeli Komisja ustali – na podstawie informacji uzyskanych od państw członkowskich i innych informacji znajdujących się w jej posiadaniu – że uprawnienia do połowów przysługujące Unii Europejskiej, danemu państwu członkowskiemu lub grupie państw członkowskich można uznać za wyczerpane w przypadku jednego lub większej liczby narzędzi połowowych lub flot, Komisja powiadamia o tym dane państwa członkowskie i zakazuje prowadzenia działalności połowowej w odniesieniu do danego obszaru, narzędzia połowowego, stada, grupy stad lub floty biorącej udział w tej konkretnej działalności połowowej.

(5)

Z informacji znajdujących się w posiadaniu Komisji wynika, że uprawnienia do połowów tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym przyznane statkom rybackim stosującym pułapki i zarejestrowanym w Hiszpanii, uznano za wyczerpane dnia 20 czerwca. Komisja poinformowała Hiszpanię o tym fakcie.

(6)

W dniach 7, 14 i 21 czerwca Hiszpania poinformowała Komisję o nałożeniu zakazu działalności połowowej na swoje cztery pułapki prowadzące połowy tuńczyka błękitnopłetwego w 2012 r., ze skutkiem od dnia 8 czerwca w odniesieniu do dwóch pułapek, ze skutkiem od 14 czerwca w odniesieniu do jednej pułapki i ze skutkiem od 21 czerwca w odniesieniu do ostatniej ze wspomnianych pułapek, w związku z czym wszelka działalność połowowa została zakazana z dniem 21 czerwca 2012 r. od godz. 14:00.

(7)

Bez uszczerbku dla wymienionych powyżej działań podjętych przez Hiszpanię, Komisja powinna potwierdzić zakaz połowów tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym od dnia 21 czerwca przy użyciu pułapek zarejestrowanych w Hiszpanii,

7.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 177/14

(1)

Rozporządzenie Rady (UE) nr 44/2012 z dnia 17 stycznia 2012 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2012 r. dostępne na wodach UE oraz – dla statków UE – na określonych wodach nienależących do UE w odniesieniu do pewnych stad ryb i grup stad ryb, które są przedmiotem negocjacji lub umów międzynarodowych, określa ilości tuńczyka błękitnopłetwego, które można poławiać w 2012 r. w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym.

(2)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 302/2009 z dnia 6 kwietnia 2009 r. dotyczące wieloletniego planu odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 43/2009 i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1559/2007 (2) zobowiązuje państwa członkowskie do informowania Komisji o indywidualnych kwotach przyznanych statkom o długości powyżej 24 m oraz – w przypadku statków łowczych o długości poniżej 24 m i pułapek – co najmniej o kwocie przyznanej organizacjom producentów lub grupom statków poławiających przy pomocy podobnych narzędzi.

(3)

Wspólna polityka rybołówstwa zmierza do zapewnienia długoterminowej rentowności sektora rybołówstwa dzięki zrównoważonej eksploatacji żywych zasobów wodnych w oparciu o zasadę ostrożnego zarządzania zasobami.

(4)

Zgodnie z art. 36 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009, jeżeli Komisja ustali – na podstawie informacji uzyskanych od państw członkowskich i innych istotnych informacji znajdujących się w jej posiadaniu – że uprawnienia do połowów przysługujące Unii Europejskiej, danemu państwu członkowskiemu lub grupie państw członkowskich można uznać za wyczerpane w przypadku jednego lub większej liczby narzędzi połowowych lub flot, Komisja powiadamia o tym dane państwa członkowskie i zakazuje prowadzenia działalności połowowej w odniesieniu do danego obszaru, narzędzia połowowego, stada, grupy stad lub floty biorącej udział w tej konkretnej działalności połowowej.

(5)

Z informacji znajdujących się w posiadaniu Komisji wynika, że uprawnienia do połowów tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym przyznane na rzecz pułapek i taklowców pływających pod banderą Włoch lub zarejestrowanych we Włoszech uznano za wyczerpane.

(6)

Dnia 20 czerwca 2012 r. Włochy poinformowały Komisję o nałożeniu zakazu połowów w odniesieniu do pułapek i taklowców wykorzystywanych do połowów tuńczyka błękitnopłetwego w 2012 r., który obowiązuje od dnia 20 czerwca od godz. 13.00 dla taklowców i od dnia 22 czerwca od godz. 17.00 dla pułapek.

(7)

Bez uszczerbku dla działań podjętych przez Włochy Komisja powinna potwierdzić zakaz prowadzenia połowów tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym w odniesieniu do taklowców pływających pod banderą Włoch bądź zarejestrowanych we Włoszech, obowiązujący od dnia 20 czerwca 2012 r. od godz. 13.00, oraz w odniesieniu do pułapek zarejestrowanych we Włoszech, obowiązujący od dnia 22 czerwca 2012 r. od godz. 17.00.

7.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 177/16

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 995/2010 zobowiązuje podmioty do korzystania z ramowych procedur i środków (zwanych dalej systemem zasad należytej staranności) w celu zminimalizowania ryzyka wprowadzenia nielegalnie pozyskanego drewna lub produktów wytworzonych z nielegalnie pozyskanego drewna na rynek wewnętrzny.

(2)

Konieczne jest wyjaśnienie przypadków, w których należy dostarczyć informacji na temat pełnej naukowej nazwy gatunków drzew, regionu pozyskania drewna w danym kraju i zezwolenia na pozyskanie.

(3)

Należy określić częstotliwość i charakter kontroli, które właściwe organy muszą przeprowadzać w odniesieniu do organizacji monitorujących.

(4)

Ochrona osób fizycznych w odniesieniu do przetwarzania ich danych osobowych w ramach zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych uzyskanych w kontekście kontroli, podlega wymogom ustanowionym w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (2) i wymogom rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (3).

(5)

Środki określone w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Egzekwowania Prawa, Zarządzania i Handlu w Dziedzinie Leśnictwa,

a)

został utworzony i udostępniony stronom trzecim publicznie dostępny system wymogów, który obejmuje co najmniej wszystkie stosowne wymogi mającego zastosowanie ustawodawstwa;

b)

przewidują one odpowiednie kontrole, w tym wizyty w terenie, przeprowadzane przez stronę trzecią w regularnych odstępach czasu nie dłuższych niż 12 miesięcy, w celu sprawdzenia, czy przepisy są przestrzegane;

c)

przewidują one środki, zweryfikowane przez stronę trzecią, umożliwiające śledzenie drewna pozyskanego zgodnie z mającym zastosowanie ustawodawstwem oraz produktów wytworzonych z takiego drewna w dowolnym punkcie łańcucha dostaw, zanim takie drewno lub produkty z drewna zostaną wprowadzone do obrotu;

d)

przewidują one kontrole, zweryfikowane przez stronę trzecią, mające zapewnić niewprowadzanie drewna lub produktów z drewna niewiadomego pochodzenia, lub drewna, które nie zostało pozyskane zgodnie z mającym zastosowanie ustawodawstwem lub produktów z takiego drewna, do łańcucha dostaw.

a)

jeżeli właściwy organ wykrył podczas przeprowadzania kontroli podmiotów braki w zakresie skuteczności lub wdrożenia przez podmioty systemu zasad należytej staranności ustanowionego przez organizację monitorującą;

b)

w przypadku gdy Komisja poinformowała właściwe organy, że organizacja monitorująca została poddana późniejszym zmianom zgodnie z art. 9 ust. 2 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 363/2012 z dnia 23 lutego 2012 r. w sprawie zasad proceduralnych w odniesieniu do uznawania i cofania uznawania organizacji monitorujących zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 995/2010 ustanawiającym obowiązki podmiotów wprowadzających do obrotu drewno i produkty z drewna (4).

a)

kontrole na miejscu, w tym badania terenowe;

b)

analizę dokumentacji i zapisów organizacji monitorujących;

c)

rozmowy z kadrami zarządzającymi i pracownikami organizacji monitorujących;

d)

rozmowy z podmiotami gospodarczymi i handlowymi lub wszelkimi innymi istotnymi dla sprawy osobami;

e)

analizę dokumentacji i zapisów podmiotów;

f)

badanie próbek dostaw podmiotów stosujących system zasad należytej staranności danej instytucji monitorującej.

7.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 177/19

(1)

Substancje czynne: benzoesan denatonium, keton metylowo-nonylowy i oleje roślinne/olejek z mięty zielonej zostały włączone do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (2) dyrektywą Komisji 2008/127/WE (3) zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 24b rozporządzenia Komisji (WE) nr 2229/2004 z dnia 3 grudnia 2004 r. ustanawiającego dodatkowe szczegółowe zasady wdrażania czwartego etapu programu pracy określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG (4). Od momentu zastąpienia dyrektywy 91/414/EWG rozporządzeniem (WE) nr 1107/2009 substancje te uznaje się za zatwierdzone na podstawie tego rozporządzenia i są one wymienione w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 w odniesieniu do wykazu zatwierdzonych substancji czynnych (5).

(2)

Zgodnie z art. 25 lit a) rozporządzenia (WE) nr 2229/2004 Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, zwany dalej „Urzędem”, przedstawił Komisji swoją opinię odnośnie projektów sprawozdań z przeglądu dotyczących benzoesanu denatonium (6) i ketonu metylowo-nonylowego (7) w dniu 2 grudnia 2011 r., a olejów roślinnych/olejku z mięty zielonej (8) w dniu 16 grudnia 2011 r. Projekty sprawozdań z przeglądu i opinia Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane w dniu 1 czerwca 2012 r. w formie opracowanych przez Komisję sprawozdań z przeglądu dotyczących benzoesanu denatonium, ketonu metylowo-nonylowego i olejów roślinnych/olejku z mięty zielonej.

(3)

Urząd przekazał powiadamiającym swoją opinię dotyczącą benzoesanu denatonium, ketonu metylowo-nonylowego i olejów roślinnych/olejku z mięty zielonej, a Komisja zwróciła się do nich o przedstawienie uwag na temat sprawozdań z przeglądu.

(4)

Potwierdza się, że substancje czynne: benzoesan denatonium, keton metylowo-nonylowy i oleje roślinne/olejek z mięty zielonej są uznane za zatwierdzone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(5)

Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej konieczna jest zmiana warunków zatwierdzenia benzoesanu denatonium, ketonu metylowo-nonylowego i olejów roślinnych/olejku z mięty zielonej. Należy w szczególności zażądać dodatkowych informacji potwierdzających w odniesieniu do ketonu metylowo-nonylowego. Należy ograniczyć użycie olejów roślinnych/olejku z mięty zielonej do stosowania po zbiorze ziemniaków.

(6)

Przed stosowaniem niniejszego rozporządzenia należy przewidzieć rozsądnie długi termin, aby państwa członkowskie, powiadamiający i posiadacze zezwoleń na środki ochrony roślin mogli spełnić wymogi wynikające ze zmiany warunków zatwierdzenia.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

7.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 177/23

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

7.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 177/25

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1451/2007 z dnia 4 grudnia 2007 r. w sprawie drugiej fazy 10-letniego programu pracy określonego w art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (2) ustanawia wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I, IA lub IB do dyrektywy 98/8/WE. Wykaz ten obejmuje flufenoksuron.

(2)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 flufenoksuron został oceniony zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE pod kątem stosowania w produktach typu 8, „środki konserwacji drewna”, zgodnie z definicją w załączniku V do dyrektywy 98/8/WE.

(3)

Francja została wyznaczona jako państwo pełniące rolę sprawozdawcy i w dniu 17 marca 2009 r. przedłożyła Komisji sprawozdanie właściwego organu, wraz z zaleceniem, zgodnie z art. 14 ust. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007.

(4)

Sprawozdanie właściwego organu zostało poddane przeglądowi przez państwa członkowskie i Komisję. Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 w dniu 22 września 2011 r. wyniki przeglądu zostały włączone do sprawozdania z oceny przez Stały Komitet ds. Produktów Biobójczych.

(5)

Na podstawie przeprowadzonych ocen można oczekiwać, że produkty biobójcze zawierające flufenoksuron, stosowane jako środki konserwacji drewna, spełniają wymogi ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE. W związku z tym – i niezależnie od faktu, że flufenoksuronu nie zatwierdzono w pewnych innych obszarach, gdzie oceny ryzyka związanego z konkretnym zastosowaniem miały inny wynik (3) – należy włączyć flufenoksuron do celów jego stosowania w produktach typu 8 do załącznika I do wspomnianej dyrektywy.

(6)

Z uwagi na jego cechy, które sprawiają, że flufenoksuron jest trwały, wykazujący zdolność do bioakumulacji i toksyczny („PBT”), jak również bardzo trwały i wykazujący bardzo dużą zdolność do bioakumulacji (vPvB), zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku XIII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (4), flufenoksuron należy włączyć do załącznika I jedynie na trzy lata i poddać go porównawczej ocenie ryzyka zgodnie z art. 10 ust. 5 ppkt (i) akapit drugi dyrektywy 98/8/WE przed przedłużeniem okresu włączenia do załącznika I.

(7)

W ocenie ryzyka na poziomie unijnym dotyczącej flufenoksuronu stosowanego w środkach konserwacji drewna uwzględniono wyłącznie impregnację drewna przeznaczonego do użytku w pomieszczeniach (klasa użytkowania 1 i 2 według OECD (5)) lub drewna przeznaczonego do użytku na wolnym powietrzu nieosłoniętego i niemającego kontaktu z glebą, narażonego w sposób ciągły na działanie czynników atmosferycznych lub zabezpieczonego przed działaniem czynników pogodowych, ale narażonego na wilgoć lub mającego styczność z wodą słodką (klasa użytkowania 3 według OECD (6)), które nie jest stosowane w pomieszczeniach dla zwierząt ani nie ma styczności z żywnością lub paszą. Stwierdzono niedopuszczalne ryzyko dla środowiska w przypadku impregnowania drewna in situ na wolnym powietrzu, jak również w różnych scenariuszach zastosowań impregnowanego drewna na wolnym powietrzu. Z uwagi na cechy flufenoksuronu należy zezwolić wyłącznie na takie scenariusze zastosowań lub narażenia, które zostały uwzględnione w odpowiedni sposób w ocenie ryzyka na poziomie unijnym i w przypadku których nie stwierdzono niedopuszczalnego ryzyka.

(8)

Ze względu na stwierdzone ryzyko dla zdrowia ludzkiego w przypadku użytku przemysłowego lub profesjonalnego należy nałożyć wymóg, by ustanowiono bezpieczne procedury postępowania w przypadku produktów przeznaczonych do takiego użytku oraz aby produkty te były stosowane przy użyciu odpowiednich środków ochrony indywidualnej, chyba że we wniosku o zezwolenie na stosowanie produktu można wykazać, że ryzyko dla użytkowników przemysłowych i/lub profesjonalnych może zostać ograniczone do dopuszczalnego poziomu za pomocą innych środków.

(9)

Z uwagi na ryzyko stwierdzone dla wód i gleby należy ustanowić wymóg, aby w celu ich ochrony stosowano szczególne środki ograniczające ryzyko, a w szczególności, aby świeżo impregnowane drewno przechowywano w pomieszczeniu lub na nieprzepuszczalnym, twardym podłożu oraz aby wszelkie pozostałości substancji po zastosowaniu produktów używanych jako środki konserwacji drewna i zawierające flufenoksuron zbierano celem ponownego wykorzystania lub unieszkodliwienia.

(10)

Przepisy niniejszej dyrektywy powinny być stosowane jednocześnie we wszystkich państwach członkowskich tak, aby zapewnić równe traktowanie produktów biobójczych w produktach typu 8 zawierających substancję czynną flufenoksuron na rynku Unii oraz właściwe ogólne funkcjonowanie rynku produktów biobójczych.

(11)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie włączona do załącznika I do dyrektywy 98/8/WE, aby umożliwić państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymogów wynikających z włączenia oraz aby zagwarantować wnioskodawcom, którzy przygotowali dokumenty, możliwość pełnego wykorzystania 10-letniego okresu ochrony informacji, który – zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. c) ppkt (ii) dyrektywy 98/8/WE – rozpoczyna się od dnia włączenia.

(12)

Po włączeniu państwom członkowskim należy przyznać odpowiedni czas na wprowadzenie w życie przepisów art. 16 ust. 3 dyrektywy 98/8/WE.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 98/8/WE.

(14)

Komitet ustanowiony na podstawie art. 28 ust. 1 dyrektywy 98/8/WE nie wydał opinii dotyczącej środków przewidzianych w niniejszej dyrektywie, w związku z czym Komisja przedłożyła Radzie wniosek dotyczący tych środków i przekazała go do Parlamentu Europejskiego. Rada nie podjęła działań w ciągu dwumiesięcznego okresu przewidzianego w art. 5a decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (7), w związku z czym Komisja niezwłocznie przedłożyła wniosek Parlamentowi Europejskiemu. W ciągu czterech miesięcy od przekazania, o którym mowa powyżej, Parlament Europejski nie wyraził sprzeciwu wobec przedmiotowych środków,