28.6.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/1

(1)

Załącznik XIII do Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (2) (zwanego dalej „Porozumieniem EOG”) został zmieniony decyzją Wspólnego Komitetu EOG nr 90/2011 z dnia 19 lipca 2011 r. (3), na mocy której rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty (4) zostało uwzględnione w Porozumieniu EOG.

(2)

Poprzez włączenie rozporządzenia (WE) nr 1008/2008 do Umowy o transporcie lotniczym między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską, ten sam system wprowadzono między Unią a Szwajcarią w odniesieniu do przewoźników lotniczych ze Szwajcarii i Wspólnoty (5).

(3)

Poprzez włączenie rozporządzenia (WE) nr 1008/2008 do Konwencji ustanawiającej Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu (konwencja z Vaduz) (6), ten sam system wprowadzono między Szwajcarią a państwami EOG-EFTA w odniesieniu do przewoźników lotniczych ze Szwajcarii i państw EOG-EFTA.

(4)

Należy zatem zmienić załącznik XIII do Porozumienia EOG, aby przyznać przewoźnikom lotniczym ze Szajcarii prawo świadczenia usług lotniczych z dowolnego państwa członkowskiego Unii do dowolnego państwa EOG-EFTA i odwrotnie.

(5)

Stanowisko Unii we Wspólnyn Komitecie EOG powinno być oparte na dołączonym projekcie decyzji,

28.6.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/3

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 1858/2005 (2) Rada nałożyła środki antydumpingowe na przywóz stalowych lin i kabli, w tym lin zamkniętych, z wyłączeniem lin i kabli ze stali nierdzewnej, o maksymalnym wymiarze przekroju poprzecznego przekraczającym 3 mm („niektóre stalowe liny i kable” lub „produkt objęty postępowaniem”), objętych obecnie kodami CN ex 7312 10 81, ex 7312 10 83, ex 7312 10 85, ex 7312 10 89 oraz ex 7312 10 98 i pochodzących między innymi z Chińskiej Republiki Ludowej („środki pierwotne”). Środki w odniesieniu do tych przywozów przyjęły formę stawki cła w wysokości 60,4 % stosowanej do ceny netto CIF na granicy Unii przed ocleniem.

(2)

W dniu 12 sierpnia 2009 r. i w następstwie wniosku złożonego przez Komitet Łącznikowy Przemysłu Lin Stalowych Unii Europejskiej Komisja wszczęła dochodzenie na podstawie art. 13 rozporządzenia podstawowego. Dochodzenie to zostało zakończone rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 400/2010 (3), którym Rada rozszerzyła ostateczne cło antydumpingowe w odniesieniu do stalowych lin i kabli pochodzących między innymi z Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL) na przywóz tego samego produktu wysyłanego z Republiki Korei (rozszerzone środki). Tym samym rozporządzeniem przywóz produktu objętego postępowaniem od niektórych wyraźnie wymienionych przedsiębiorstw koreańskich został zwolniony z tych środków, ponieważ przedsiębiorstwa te nie zostały uznane za obchodzące środki. Ponadto, pomimo iż zainteresowane przedsiębiorstwa koreańskie były powiązane z przedsiębiorstwami chińskimi objętymi środkami pierwotnymi, nie znaleziono dowodów na to, że powiązania te były ustanowione lub wykorzystywane w celu obchodzenia obowiązujących środków nałożonych na przywóz pochodzący z ChRL (4).

(3)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 102/2012 (5) oraz w następstwie przeglądu wygaśnięcia przeprowadzonego na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Rada utrzymała te środki.

(4)

Rozporządzeniem (UE) nr 969/2011 (6) Komisja wszczęła przegląd rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 400/2010 w celu ustalenia możliwości przyznania zwolnienia z tych środków jednemu koreańskiemu eksporterowi, Seil Wire & Cable („wnioskodawca”), uchyliła cło antydumpingowe w odniesieniu do przywozu od wnioskodawcy oraz objęła go rejestracją.

(5)

Przegląd został otwarty, ponieważ Komisja uznała, że istnieją wystarczające dowody prima facie potwierdzające twierdzenie wnioskodawcy, utrzymujące, że jest on nowym producentem eksportującym zgodnie z art. 11 ust. 4 rozporządzenia podstawowego oraz że może spełnić kryteria dające podstawy do przyznania mu zwolnienia z rozszerzonych środków, zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(6)

W związku z tym przeprowadzono badanie w celu ustalenia, czy wnioskodawca spełnia warunki określone w motywach 5 do 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 969/2011 dające podstawy do przyznania mu zwolnienia z rozszerzonych środków, poprzez zbadanie, czy:

(7)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje, które uznała za niezbędne w celu stwierdzenia spełnienia powyższych kryteriów. W ramach tego procesu przeprowadzono weryfikację na miejscu na terenie przedsiębiorstwa wnioskodawcy.

(8)

Wnioskodawca przedstawił wystarczające dowody na spełnienie wszystkich trzech warunków wymienionych powyżej w motywie 6. Udowodnił, że faktycznie: (i) nie dokonywał wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii Europejskiej w okresie od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 30 czerwca 2009 r.; (ii) nie dopuścił się obejścia środków mających zastosowanie do niektórych stalowych lin i kabli pochodzących z ChRL; (iii) rozpoczął wywóz produktu objętego postępowaniem do Unii po dniu 30 lipca 2009 r. W związku z tym przedmiotowej firmie należy przyznać zwolnienie.

(9)

Uwzględniając ustalenia dochodzenia, o którym mowa w motywie 8 powyżej, stwierdza się, że przedsiębiorstwo Seil Wire & Cable należy dodać do wykazu przedsiębiorstw zwolnionych z ostatecznego cła antydumpingowego nałożonego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 102/2012 na przywóz niektórych stalowych lin i kabli pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i rozszerzonego na przywóz stalowych lin i kabli pochodzących z Republiki Korei. W związku z tym należy dodać przedsiębiorstwo Seil Wire & Cable do wykazu wyraźnie wymienionych przedsiębiorstw w art. 1 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 102/2012. Jak określono w art. 1. ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 400/2010, stosowanie zwolnienia jest uwarunkowane przedstawieniem organom celnym państwa członkowskiego ważnej faktury handlowej, zgodnej z wymogami określonymi w załączniku do tego rozporządzenia. W przypadku nieprzedstawienia takiej faktury powinno się nadal stosować cło antydumpingowe.

(10)

Wnioskodawca oraz przemysł unijny zostali powiadomieni o ustaleniach poczynionych w ramach dochodzenia oraz mieli możliwość przedstawienia uwag. Uwagi stron zostały w odpowiednich przypadkach uwzględnione,

28.6.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/6

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 2603/2000 (2) Rada nałożyła ostateczne cło wyrównawcze na przywóz politereftalanu etylenu („PET”) pochodzącego między innymi z Indii. Ostateczne ustalenia i wnioski wynikające z przeglądu w trybie przyspieszonym przeprowadzonego na podstawie art. 20 rozporządzenia podstawowego znajdują się w rozporządzaniu Rady (WE) nr 1645/2005 (3). W następstwie przeglądu wygaśnięcia Rada nałożyła rozporządzeniem (WE) nr 193/2007 (4) ostateczne cło wyrównawcze na okres kolejnych pięciu lat. Wskazane środki wyrównawcze zmieniono rozporządzeniem Rady (WE) nr 1286/2008 (5) w następstwie częściowego przeglądu okresowego („ostatnie dochodzenie przeglądowe”). Środki te mają formę cła specyficznego. Stawki cła ustalone dla producentów indywidualnych w Indiach wynoszą od 0 do 106,5 EUR/tonę, natomiast na przywóz od wszystkich pozostałych producentów nałożono cło rezydualne wynoszące 69,4 EUR/tonę.

(2)

Po zmianie nazwy jednego przedsiębiorstwa indyjskiego - South Asian Petrochem Ltd, Komisja stwierdziła w zawiadomieniu (WE) nr 2010/C 335/07 (6), że ustalenia antysubsydyjne dotyczące South Asian Petrochem Ltd powinny mieć zastosowanie do Dhunseri Petrochem & Tea Limited.

(3)

Rozporządzeniem (WE) nr 2604/2000 (7) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz PET pochodzącego między innymi z Indii. Następnie przeprowadzono przegląd na podstawie art. 11 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (8) („podstawowe rozporządzenie antydumpingowe”) dotyczący South Asian Petrochem Ltd, a ostateczne ustalenia i wnioski wynikające z tego przeglądu znajdują się w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1646/2005 (9). W następstwie przeglądu wygaśnięcia Rada nałożyła rozporządzeniem (WE) nr 192/2007 (10) ostateczne cło antydumpingowe na okres kolejnych pięciu lat. Wprowadzone środki antydumpingowe zmieniono rozporządzeniem (WE) nr 1286/2008 w następstwie dochodzenia w ramach częściowego przeglądu okresowego. Środki te, ustalone na poziomie usuwającym szkodę, miały formę specyficznych ceł antydumpingowych. Stawki cła ustalone dla producentów indywidualnych w Indiach wynoszą od 87,5 do 200,9 EUR/tonę, natomiast na przywóz od wszystkich pozostałych producentów nałożono cło rezydualne wynoszące 153,6 EUR/tonę („obowiązujące środki antydumpingowe”).

(4)

Po zmianie nazwy jednego przedsiębiorstwa indyjskiego – South Asian Petrochem Ltd, Komisja stwierdziła w zawiadomieniu 2010/C 335/06 (11), że ustalenia antydumpingowe dotyczące South Asian Petrochem Ltd powinny mieć zastosowanie do Dhunseri Petrochem & Tea Limited.

(5)

Decyzją 2005/697/WE (12) Komisja przyjęła zobowiązania oferowane przez South Asian Petrochem Ltd, ustalające minimalną cenę importową („zobowiązanie”). W wyniku zmiany nazwy Komisja stwierdziła w zawiadomieniu 2010/C 335/05 (13), że zobowiązanie oferowane przez South Asian Petrochem Ltd powinno mieć zastosowanie do Dhunseri Petrochem & Tea Limited.

(6)

Komisja otrzymała wniosek dotyczący częściowego przeglądu okresowego złożony zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego przez Dhunseri Petrochem & Tea Limited, indyjskiego producenta eksportującego PET („wnioskodawca”). Zakres wniosku ograniczony był do subsydiowania i do wnioskodawcy. Jednocześnie wnioskodawca zwrócił się o przegląd obowiązujących środków antydumpingowych. Rezydualne cła antydumpingowe i wyrównawcze mają zastosowanie do przywozu produktów wytwarzanych przez wnioskodawcę, natomiast sprzedaż wnioskodawcy do Unii objęta jest wspomnianym zobowiązaniem.

(7)

Wnioskodawca przedstawił dowody prima facie świadczące o tym, iż dalsze stosowanie środka na dotychczasowym poziomie nie jest już konieczne w celu zrównoważenia skutków subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych. Wnioskodawca przedstawił dowody prima facie świadczące o tym, że kwota subsydiów, które zostały mu przyznane, spadła znacznie poniżej poziomu stosowanej wobec niego stawki cła. Ten spadek ogólnego poziomu subsydiów wynika głównie z utraty statusu jednostki zorientowanej na wywóz („EOU”). Program EOU, którego wielkość wynosiła 13,5 %, reprezentował znaczącą większość 13,9 % subsydiów ustalonych podczas przeglądu w trybie przyspieszonym.

(8)

Ustaliwszy po konsultacji z Komitetem Doradczym, iż wniosek zawiera wystarczające dowody prima facie, Komisja ogłosiła w dniu 2 kwietnia 2011 r., na mocy zawiadomienia 2011/C 102/08 (14), wszczęcie częściowego przeglądu okresowego („obecny przegląd”) na podstawie art. 19 rozporządzenia podstawowego. Zakres przeglądu ograniczono do zbadania subsydiowania w odniesieniu do wnioskodawcy.

(9)

Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu przeglądu wnioskodawcę, przedstawicieli państwa wywozu oraz stowarzyszenie producentów unijnych. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(10)

Jedna zainteresowana strona wniosła o przesłuchania i uzyskała taką możliwość.

(11)

W celu uzyskania informacji uznanych za niezbędne dla dochodzenia Komisja przesłała kwestionariusz wnioskodawcy oraz rządowi Indii („GOI”) i otrzymała odpowiedzi w ustalonym terminie.

(12)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje niezbędne do ustalenia subsydiowania. Przeprowadziła ona wizyty weryfikacyjne na terenie wnioskodawcy w Kolkata (Indie) oraz w siedzibie rządu Indii w New Delhi (Dyrekcja Generalna ds. Handlu Zagranicznego i Ministerstwo Handlu) oraz w Kolkata (Departament Handlu i Przemysłu rządu Bengalu Zachodniego).

(13)

Dochodzenie dotyczące subsydiowania objęło okres od dnia 1 kwietnia 2010 r. do dnia 31 marca 2011 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”).

(14)

W dniu 2 kwietnia 2011 r. Komisja ogłosiła na podstawie zawiadomienia 2011/C 102/09 (15) wszczęcie częściowego przeglądu okresowego obowiązujących środków antydumpingowych na podstawie art. 11 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego ograniczonego do zbadania dumpingu w odniesieniu do wymienionego wnioskodawcy.

(15)

W toku równoległego dochodzenia antydumpingowego ustalono, że zmiany nie mają trwałego charakteru. W związku z tym zakończono dochodzenie przeglądowe, nie zmieniając obowiązujących środków.

(16)

Produktem poddanym przeglądowi jest PET o lepkości co najmniej 78 ml/g, zgodnie z normą ISO 1628-5, obecnie objęty kodem CN 3907 60 20 i pochodzący z Indii („produkt objęty postępowaniem”).

(17)

W wyniku dochodzenia ustalono, że produkt objęty postępowaniem wytwarzany w Indiach i sprzedawany w Unii jest identyczny pod względem właściwości fizycznych i chemicznych oraz zastosowań z produktem wytwarzanym i sprzedawanym na rynku krajowym w Indiach. Stwierdzono zatem, że produkty sprzedawane na rynku krajowym i zagranicznym są produktami podobnymi w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(18)

Na podstawie informacji przedłożonych przez GOI i wnioskodawcę oraz w oparciu o odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisji przebadano następujące programy, co do których istnieje domniemanie, że w ich ramach udzielane są subsydia:

(19)

Wymienione w motywie 18 programy w lit. a)–d) opierają się na ustawie o handlu zagranicznym (Rozwój i regulacja) z 1992 r. (nr 22 z 1992 r.), która weszła w życie w dniu 7 sierpnia 1992 r. („Ustawa o handlu zagranicznym”). W ustawie o handlu zagranicznym upoważnia się GOI do wydawania komunikatów dotyczących polityki eksportowej i importowej. Ich streszczenia publikowane są w dokumentach „Foreign Trade Policy” („FTP” – „Polityka handlu zagranicznego”), które Ministerstwo Handlu wydaje co pięć lat i regularnie uaktualnia. Dwa dokumenty FTP mają znaczenie dla ODP dotyczącego przedmiotowej sprawy, tj. FTP 04-09 oraz FTP 09-14. Ostatni wymieniony dokument wszedł w życie w sierpniu 2009 r. Ponadto GOI w „Podręczniku procedur, tom I” („HOP I 04-09” i „HOP I 09-14”) przedstawił również procedury regulujące FTP 04-09 i FTP 09-14. Podręcznik procedur jest również regularnie aktualizowany.

(20)

Program wskazany w lit. e) jest oparty na sekcjach 21 i 35A ustawy o regulacji bankowości z 1949 r., która zezwala Bankowi Rezerw Indii (Reserve Bank of India – „RBI”) kierować bankami handlowymi w zakresie kredytów eksportowych.

(21)

Program wskazany w lit. f) opiera się na ustawie o podatku dochodowym z 1961 r., która jest corocznie zmieniana ustawą o finansach.

(22)

Program wymieniony w lit. g) jest zarządzany i ustanowiony przez rząd Bengalu Zachodniego w drodze komunikatu Departamentu Handlu i Przemysłu nr 580-CI/H z dnia 22 czerwca 1999 r., zastąpionego ostatnio komunikatem nr 134-CI/O/Incentive/17/03/I z dnia 24 marca 2004 r.

(23)

Szczegółowy opis DEPBS zawarto w pkt 4.3 FTP 04-09 i FTP 09-14 oraz w rozdziale 4 HOP I 04-09 i HOP I 09-14.

(24)

Do korzystania z tego programu kwalifikuje się każdy producent eksportujący i każdy eksportujący podmiot handlowy.

(25)

Kwalifikujący się eksporter może złożyć wniosek o przyznanie mu kredytów w ramach DEPBS, które są obliczane jako procent od wartości produktów wywiezionych w ramach tego programu. Stawki w ramach DEPBS zostały ustalone przez władze indyjskie dla większości produktów, w tym dla produktu objętego postępowaniem. Są one określone niezależnie od tego, czy cła przywozowe zostały zapłacone. Stawka w ramach DEPBS dla produktu objętego postępowaniem podczas ODP obecnego dochodzenia wyniosła 8 % wartości FOB, przy maksymalnym limicie wartości 58 INR/kg. W konsekwencji maksymalna korzyść wynosi 4,64 INR/kg.

(26)

Aby kwalifikować się do korzystania z tego programu, przedsiębiorstwo musi dokonać wywozu produktu. W chwili dokonywania transakcji wywozu eksporter musi złożyć do władz indyjskich deklarację wskazującą, że wywóz produktu odbywa się w ramach DEPBS. Przed wywozem indyjskie władze celne wystawiają wywozowy dokument przewozowy umożliwiający wywóz towarów. List ten określa między innymi wysokość kredytów, które zostaną przyznane w ramach DEPBS dla tej transakcji wywozowej. W momencie wystawiania wywozowego dokumentu przewozowego eksporter wie, jakie korzyści uzyska. Po wystawieniu wywozowego dokumentu przewozowego przez organy celne GOI nie może odmówić przyznania kredytu w ramach DEPBS. Stawka w ramach DEPBS służąca do obliczenia korzyści jest stawką obowiązującą w dniu złożenia deklaracji o dokonywaniu wywozu. W związku z tym nie ma możliwości wstecznego dostosowania poziomu korzyści.

(27)

Stwierdzono, że zgodnie z zasadami rachunkowości obowiązującymi w Indiach kredyty w ramach DEPBS mogą być księgowane zgodnie z zasadą memoriałową jako przychód na rachunkach bankowych podmiotu gospodarczego, po wywiązaniu się ze zobowiązania wywozowego. Takie kredyty mogą być przeznaczone na zapłatę ceł związanych z późniejszym przywozem jakichkolwiek towarów, w stosunku do których nie istnieją ograniczenia przywozowe, z wyjątkiem dóbr kapitałowych. Towary przywożone z wykorzystaniem tak uzyskanych kredytów mogą być sprzedawane na rynku krajowym (podlegają wtedy podatkowi od sprzedaży) lub wykorzystane do innych celów. Kredyty w ramach DEPBS są zbywalne bez ograniczeń i zachowują ważność przez okres 24 miesięcy od daty wydania.

(28)

Wnioski o kredyty w ramach DEPBS przesyła się drogą elektroniczną i mogą one obejmować nieograniczoną liczbę transakcji wywozowych. Nie istnieją de facto ściśle określone terminy składania wniosków o przyznanie kredytów w ramach DEPBS. System elektroniczny używany do zarządzania DEPBS nie wyklucza automatycznie transakcji wywozowych przekraczających termin składania wniosków wspomniany w pkt 4.47 dokumentów HOP I 04-09 i 09-14. Ponadto, jak zostało to wyraźnie określone w pkt 9.3 dokumentów HOP I 04-09 i 09-14, wnioski, które wpłynęły po upływie terminu składania wniosków, mogą nadal być rozpatrywane przy nałożeniu niewielkiej opłaty karnej (tj. 10 % wartości uprawnienia).

(29)

Stwierdzono, że wnioskodawca korzystał z tego programu w ODP.

(30)

W ramach DEPBS zapewniane są subsydia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Kredyt w ramach DEPBS stanowi wkład finansowy GOI, gdyż ostatecznie jest on wykorzystywany jako wyrównanie ceł przywozowych, tym samym zmniejszając dochód z ceł uzyskiwanych przez GOI, które w innym przypadku byłyby należne. Ponadto kredyty otrzymywane w ramach DEPBS przynoszą korzyści eksporterowi, gdyż poprawiają jego płynność finansową.

(31)

Poza tym korzyści w ramach DEPBS są prawnie uzależnione od dokonania wywozu, i tym samym są uważane za szczególne i stanowiące podstawę środków wyrównawczych zgodnie z art. 4 ust. 4 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego.

(32)

Program ten nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system zwrotu ceł za składniki zastępcze w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, wbrew temu, co twierdził wnioskodawca. Nie odpowiada on rygorystycznym zasadom określonym w lit. i) załącznika I, załączniku II (definicja i zasady zwrotu ceł) oraz załączniku III (definicja i zasady zwrotu ceł za składniki zastępcze) do rozporządzenia podstawowego. Eksporter nie jest zobowiązany do rzeczywistego wykorzystania towarów przywożonych na zasadach bezcłowych do procesu produkcji, a kwota przyznanej korzyści nie jest obliczana w powiązaniu z rzeczywiście wykorzystaną ilością takich komponentów. Ponadto nie istnieje żaden system ani procedura potwierdzająca, które materiały są wykorzystywane do produkcji wywożonego produktu lub czy wystąpiła nadmierna płatność ceł przywozowych w rozumieniu lit. i) załącznika I oraz załączników II i III rozporządzenia podstawowego. Wreszcie eksporter kwalifikuje się do korzystania z DEPBS niezależnie od tego, czy przywozi jakiekolwiek komponenty. Aby uzyskać korzyści, wystarczy, aby eksporter dokonał jedynie wywozu produktów, bez potrzeby wykazywania, że którykolwiek z użytych komponentów pochodził z przywozu. Stąd też nawet eksporterzy, którzy nabywają wszystkie materiały do produkcji ze źródeł lokalnych i nie przywożą żadnych towarów, które można użyć jako materiały do produkcji, kwalifikują się do korzystania z DEPBS.

(33)

W komunikacie publicznym nr 54 (RE-2010)/2009-2014 z dnia 17 czerwca 2011 r. poinformowano o ostatecznym przedłużeniu obowiązywania DEPBS o 3 miesiące do dnia 30 września 2011 r. Ponieważ nie poinformowano o żadnych kolejnych przedłużeniach, DEPBS został faktycznie wycofany od dnia 30 września 2011 r. W konsekwencji program ten nie przyniósł żadnych korzyści wnioskodawcy po dniu 30 września 2011 r. Sprawdzono zatem, zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, czy wymieniony program powinien podlegać środkom.

(34)

W tym zakresie ustalono, że wnioskodawca otrzymał podobne korzyści w ramach równoległego systemu zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji. Stawka w ramach systemu zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji dotycząca PET wyniosła 5,5 % wartości FOB, przy maksymalnym limicie wartości 5,50 INR/kg. Jednak zważywszy, że system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji nie był stosowany podczas ODP, niemożliwe jest obliczenie kwoty subsydium w ramach tego programu.

(35)

Wnioskodawca stwierdził, że system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji jest zgodny z wytycznymi dotyczącymi wykorzystania środków w procesie produkcji zawartymi w załączniku II rozporządzenia podstawowego, w szczególności w jego pkt I. Mimo to, podobnie jak w przypadku DEPBS, ustalono, że stawka w ramach systemu zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji jest określana niezależnie od tego, czy cła przywozowe zostały zapłacone.

(36)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 oraz art. 5 rozporządzenia podstawowego kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych została obliczona jako kwota korzyści przeniesionych na ich odbiorcę, którą ustalono w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Biorąc to pod uwagę, uznano, że przeniesienie korzyści na odbiorcę zostało dokonane w momencie realizacji transakcji wywozowej na warunkach określonych w tym programie. Od tego momentu GOI ponosi odpowiedzialność z tytułu rezygnacji z należności celnych, co stanowi wkład finansowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego.

(37)

W świetle powyższego, za właściwe uznaje się dokonanie wyceny korzyści w ramach DEPBS, jako sumy kredytów przyznanych na wszystkie transakcje wywozowe dokonane w ramach tego programu w ODP.

(38)

W przypadkach uzasadnionych roszczeń opłaty słusznie poniesione na rzecz uzyskania subsydium zostały odjęte od ustalonej tą metodą kwoty uzyskanych kredytów, aby otrzymać kwotę subsydiów wyrażoną w liczniku, w myśl art. 7 ust. 1 lit. a) akapit drugi rozporządzenia podstawowego.

(39)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego wskazane kwoty subsydiów zostały rozłożone na łączny obrót w wywozie podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uzależnione od dokonania wywozu i nie było przyznawane w odniesieniu do wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych czy przetransportowanych ilości.

(40)

W związku z powyższym stopa subsydiowania wnioskodawcy w ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 6,7 %.

(41)

W trakcie dochodzenia ustalono, że wnioskodawca nie uzyskał żadnych korzyści w ramach EOU/EPZ/SEZ podczas ODP. W związku z tym uznano, że nie jest konieczne dalsze analizowanie tych programów w ramach niniejszego dochodzenia.

(42)

Szczegółowy opis EPCGS zawarto w rozdziale 5 FTP 04-09 i FTP 09-14 oraz w rozdziale 5 HOP I 04-09 i HOP I 09-14.

(43)

Do korzystania z tego programu kwalifikują się producenci eksportujący oraz eksportujące podmioty handlowe „powiązane” z producentami pomocniczymi i dostawcami usług.

(44)

Zgodnie z warunkiem obowiązku wywozu przedsiębiorstwo może przywozić dobra kapitałowe (nowe i używane dobra kapitałowe, niemające więcej niż 10 lat) po obniżonej stawce celnej. W tym celu po otrzymaniu wniosku i pobraniu opłaty GOI wystawia zezwolenie w ramach EPCGS. W programie przewidziano obniżoną stawkę cła przywozowego wynoszącą 5 %, która ma zastosowanie do wszystkich dóbr kapitałowych przywożonych w ramach tego programu. Aby spełnić zobowiązanie wywozowe, przywożone dobra kapitałowe muszą zostać wykorzystane do wyprodukowania określonej ilości dóbr na wywóz w danym okresie. Zgodnie z FTP 09-14 dobra kapitałowe mogą być przywożone w ramach EPCGS ze stawką celną 0 %, ale okres na wypełnienie obowiązku wywozu jest w tym przypadku krótszy.

(45)

Posiadacze zezwolenia w ramach EPCGS mogą również zaopatrywać się w dobra kapitałowe lokalnie. W takim wypadku lokalny producent dóbr kapitałowych może sam skorzystać z bezcłowego przywozu komponentów potrzebnych do produkcji takich dóbr kapitałowych. Lokalny producent może również ubiegać się o korzyści z tytułu uznania za wywóz w związku z dostawą dóbr kapitałowych do posiadacza zezwolenia w ramach EPCGS.

(46)

Stwierdzono, że wnioskodawca korzystał z tego programu w ODP.

(47)

W ramach EPCGS zapewniane są subsydia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Redukcja ceł stanowi finansowy wkład GOI, ponieważ ulga ta zmniejsza jego dochód z ceł, które w innym przypadku byłyby należne. Dodatkowo obniżenie cła przenosi korzyść na eksportera, gdyż kwota tak zaoszczędzona na przywozie poprawia płynność przedsiębiorstwa.

(48)

Ponadto korzystanie z EPCGS jest prawnie uzależnione od wyników wywozu, ponieważ takich pozwoleń nie można uzyskać bez zobowiązania się do wywozu. Program ten został zatem uznany za szczególny i stanowiący podstawę środków wyrównawczych w myśl art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego. Wnioskodawca twierdził, że subsydia w ramach EPCGS odnoszące się do zakupu dóbr kapitałowych nie powinny być uznawane za uzależnione od dokonania wywozu, w przypadku gdy obowiązek wywozu został wypełniony jeszcze przed ODP. Nie powinny one zatem być traktowane jako subsydia szczególne stanowiące podstawę środków wyrównawczych. Powyższy argument należy jednak odrzucić. Należy podkreślić, że otrzymanie subsydium jest uzależnione od dokonania wywozu, tzn. nie zostałoby przyznane w przypadku, gdyby przedsiębiorstwo nie zaakceptowało obowiązku wywozu.

(49)

EPCGS nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Dobra kapitałowe nie wchodzą w zakres takich dopuszczalnych systemów określonych w lit. i) załącznika I do rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie zostały one wykorzystane do wytworzenia wywiezionych produktów.

(50)

Kwota subsydium została obliczona, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, na podstawie niezapłaconego cła od przywiezionych dóbr kapitałowych, rozłożonego na okres, który odzwierciedla normalny okres amortyzacji dla takiej kategorii dóbr kapitałowych w branży objętej postępowaniem, tj. 18,93 lat. Do kwoty tej dodano odsetki w celu odzwierciedlenia pełnej wartości korzyści uzyskanej w tym okresie. Uznano, iż komercyjna stopa procentowa obowiązująca w Indiach dla pożyczek udzielanych w walucie lokalnej w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym była właściwa dla tego celu.

(51)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 i art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego wielkość subsydium została rozłożona na obrót w wywozie w ODP jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uzależnione od dokonania wywozu.

(52)

Stopa subsydiowania wnioskodawcy w ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 0,6 %.

(53)

Szczegółowy opis FMS zawarto w pkt 3.9.1 do 3.9.2.2 FTP 04-09 i w pkt 3.14.1 i 3.14.3 FTP 09-14 oraz w pkt 3.20 do 3.20.3 HOP I 04-09 i w pkt 3.8 do 3.8.2 HOP I 09-14.

(54)

Do korzystania z tego programu kwalifikuje się każdy producent eksportujący i każdy eksportujący podmiot handlowy.

(55)

W tym programie wywóz wszelkich produktów do państw wymienionych w załączniku 37(C) dokumentów HOP I 04-09 i HOP I 09-14 może być objęty kredytem celnym odpowiadającym 2,5 % wartości FOB produktów wywiezionych w ramach tego programu. Niektóre rodzaje działalności wywozowej są wyłączone z programu, np. wywóz towarów przywiezionych lub przeładowanych, uznanych za wywóz, wywóz usług oraz obrót w wywozie podmiotów działających w specjalnych strefach ekonomicznych/jednostkach eksportowych. Wyłączone z programu są także niektóre typy produktów, np. diamenty, metale szlachetne, rudy, zboża, cukier i produkty ropopochodne.

(56)

Kredyty celne w ramach FMS są zbywalne bez ograniczeń i ważne w okresie 24 miesięcy od daty wydania zaświadczenia o uprawnieniach do odpowiedniego kredytu. Mogą one być wykorzystane do zapłaty należności celnych z tytułu kolejnych transakcji przywozowych dowolnych komponentów lub produktów włącznie z dobrami kapitałowymi.

(57)

Zaświadczenie o uprawnieniach do kredytu jest wydawane w porcie, z którego dokonany został wywóz, po dokonaniu wywozu lub przesyłki towarów. W przypadku gdy wnioskodawca dostarczy władzom kopie całej odpowiedniej dokumentacji wywozowej (np. zamówień na wywóz, faktur, dokumentów przewozowych, zaświadczeń banku o dokonaniu wywozu), GOI nie może już odmówić przyznania kredytu celnego.

(58)

Stwierdzono, że wnioskodawca korzystał z tego programu w ODP.

(59)

W ramach FMS zapewniane są subsydia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Kredyt celny w ramach FMS stanowi wkład finansowy GOI, gdyż zostanie on ostatecznie wykorzystany jako wyrównanie ceł przywozowych, tym samym zmniejszając dochód z ceł uzyskiwanych przez rząd Indii, które w przeciwnym przypadku byłyby należne. Ponadto kredyt celny w ramach FMS zapewnia korzyści eksporterowi, gdyż poprawia jego płynność finansową.

(60)

Poza tym korzyści w ramach FMS są uwarunkowane prawnie wynikami wywozu, i tym samym są uważane za szczególne i stanowiące podstawę środków wyrównawczych zgodnie z art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(61)

Programu tego nie można uznać za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji czy system zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on rygorystycznym zasadom określonym w lit. i) załącznika I, załączniku II (definicja i zasady systemu ceł zwrotnych) oraz załączniku III (definicja i zasady zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze) do rozporządzenia podstawowego. Eksporter nie jest zobowiązany do rzeczywistego wykorzystania towarów przywożonych na zasadach bezcłowych do procesu produkcji, a kwota przyznanej korzyści nie jest obliczana w powiązaniu z rzeczywiście wykorzystaną ilością takich komponentów. Nie istnieje żaden system ani procedura odpowiednia dla potwierdzenia, które materiały są zużywane w procesie produkcyjnym wywożonego produktu, lub czy miała miejsce nadmierna płatność należności celnych przywozowych w rozumieniu lit. i) załącznika I oraz załączników II i III do rozporządzenia podstawowego. Eksporter kwalifikuje się do korzystania z FMS niezależnie od tego, czy dokonuje przywozu jakichkolwiek komponentów. Aby uzyskać korzyści, wystarczy, aby eksporter dokonał jedynie wywozu produktów, bez potrzeby wykazywania, że którykolwiek z użytych komponentów pochodził z przywozu. Stąd też nawet eksporterzy, którzy nabywali wszystkie komponenty ze źródeł lokalnych i nie przywozili żadnych towarów, których można było użyć jako komponentów w procesie produkcji, kwalifikują się do korzystania z FMS. Ponadto eksporter może korzystać z kredytów celnych w ramach FMS w celu przywozu dóbr kapitałowych, choć dobra kapitałowe nie wchodzą w zakres dopuszczalnych systemów zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji określonych w lit. i) załącznika I do rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie są one zużywane do wytworzenia produktów wywożonych.

(62)

Kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych została obliczona na podstawie korzyści, co do których ustalono, że odbiorca uzyskał je podczas ODP, zaksięgowanych przez wnioskodawcę na zasadzie rachunkowości memoriałowej jako dochód na etapie transakcji wywozowej. Zgodnie z art. 7 ust. 2 oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego ta kwota subsydium (licznik) została rozłożona na obrót w wywozie podczas ODP jako odpowiedni mianownik, ponieważ subsydium zależy od dokonania wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych lub przetransportowanych ilości.

(63)

Stopa subsydiowania wnioskodawcy w ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi mniej niż 0,1 %.

(64)

Ustalono, że wnioskodawca uzyskał korzyść w formie preferencyjnego oprocentowania w zakresie finansowania wywozu podczas ODP, aż do dnia 30 czerwca 2011 r. Podstawa prawna tego preferencyjnego oprocentowania została zawarta w okólniku w sprawie kredytu eksportowego w rupiach/walucie zagranicznej i usług dla eksporterów DBOD nr DIR. (Exp). BC 07/04.02.02/2009-10 wydanym przez RBI, który jest skierowany do wszystkich komercyjnych banków w Indiach.

(65)

W dniu 1 lipca 2011 r. warunki i zasady ECS zostały zmienione w okólniku w sprawie kredytu eksportowego w rupiach/walucie zagranicznej i usług dla eksporterów DBOD nr DIR. (Exp). BC.04/04.02.002/2011-12 wydanym przez RBI. Zmiana warunków nie przyniosła żadnych korzyści wnioskodawcy. Zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wymieniony program nie powinien zatem stanowić podstawy środków wyrównawczych.

(66)

W toku dochodzenia ustalono, że wnioskodawca nie uzyskał żadnych korzyści w ODP w ramach ITES. W związku z tym uznano, że nie jest konieczne dalsze analizowanie tego programu w ramach niniejszego dochodzenia.

(67)

Stan Bengal Zachodni udziela kwalifikującym się przedsiębiorstwom przemysłowym zachęt w formie szeregu korzyści, w tym umorzenia podatku od sprzedaży i centralnego podatku od sprzedaży wyrobów gotowych, aby promować rozwój przemysłowy zacofanych gospodarczo obszarów tego stanu.

(68)

Szczegółowy opis tego programu stosowanego przez rząd Bengalu Zachodniego („GOWB”) znajduje się w komunikacie nr 580-CI/H z dnia 22 czerwca 1999 r. Departamentu Handlu i Przemysłu GOWB.

(69)

Przedsiębiorstwa zakładające nowe zakłady gospodarcze lub rozbudowujące na szeroką skalę zakłady już istniejące w regionach zacofanych kwalifikują się do uzyskania korzyści w ramach tego programu. Istnieje jednak wyczerpujący wykaz niekwalifikujących się gałęzi przemysłu (negatywny wykaz gałęzi przemysłu), który uniemożliwia przedsiębiorstwom działającym w określonych obszarach korzystanie z zachęt.

(70)

W ramach omawianego programów przedsiębiorstwa muszą inwestować w obszarach zacofanych. Takie obszary, odpowiadające określonym jednostkom terytorialnym w Bengalu Zachodnim, są sklasyfikowane pod względem rozwoju gospodarczego w różnych kategoriach, podczas gdy równocześnie istnieją obszary rozwinięte wykluczone z programu zachęt. Głównymi kryteriami dla ustalenia kwoty zachęt jest wielkość inwestycji oraz obszar, w którym przedsiębiorstwo jest lub będzie zlokalizowane.

(71)

W ramach tego programu zapewniane są subsydia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Stanowi on wkład finansowy GOWB, ponieważ przyznane zachęty, w danym przypadku umorzenie podatku od sprzedaży i centralnego podatku od sprzedaży wyrobów gotowych, obniżają dochody z podatków, które w innym przypadku byłyby należne. Dodatkowo, zachęty takie stanowią korzyść dla przedsiębiorstwa, ponieważ poprawiają jego sytuację finansową przez to, że podatki, które w innym przypadku byłyby należne, nie podlegają zapłacie.

(72)

Co więcej, program ten jest regionalnie szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) oraz art. 4 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, ponieważ jest on dostępny wyłącznie dla niektórych przedsiębiorstw, które zainwestowały w obrębie określonych obszarów geograficznych podlegających jurysdykcji stanu przyznającego. Program ten nie jest dostępny dla przedsiębiorstw zlokalizowanych poza tymi obszarami i, dodatkowo, poziom świadczenia jest zróżnicowany w zależności od rozpatrywanego obszaru.

(73)

WBIS 1999 stanowi zatem podstawę środków wyrównawczych.

(74)

Kwota subsydium została obliczona na podstawie wielkości podatku od sprzedaży i centralnego podatku od sprzedaży wyrobów gotowych, które byłyby normalnie należne w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym, lecz które pozostawały niezapłacone, zgodnie z omawianym programem. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium (licznik) została następnie rozłożona na łączną sprzedaż dokonaną w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym, jako odpowiedni mianownik, ponieważ subsydium nie jest uwarunkowane wywozem i nie zostało udzielone w odniesieniu do wytworzonych, wyprodukowanych, wywożonych czy przetransportowanych ilości. Stopa subsydiowania, którą uzyskano, wynosi 1,4 %.

(75)

Wielkość subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych ustalona zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego, wyrażona ad valorem, w odniesieniu do wnioskodawcy, wynosi 8,7 %. Ta wysokość subsydiów przekracza próg de minimis wskazany w art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(76)

Poziomy subsydiowania ustalone w ramach obecnej procedury dla wnioskodawcy są następujące:

(77)

Uznaje się zatem, iż – zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego – subsydiowanie było kontynuowane w ODP.

(78)

Zgodnie z art. 19 ust. 4 rozporządzenia podstawowego zbadano również, czy zmianę okoliczności można w sposób uzasadniony uznać za trwałą.

(79)

Ustalono, że w ODP wnioskodawca nadal korzystał z subsydiowania podlegającego środkom wyrównawczym, przyznanego przez GOI. Ponadto stopa subsydiowania ustalona w wyniku obecnego przeglądu jest niższa niż ta ustalona w ostatnim dochodzeniu przeglądowym. Ustalono również, że zmiany stwierdzone przez wnioskodawcę w motywie 7 nie zaszły w rzeczywistości. Wnioskodawca nie korzystał już z EOUS w ODP, jak wskazano w motywie 41.

(80)

Jednak ustalono również, że najważniejszy program, z którego korzystał wnioskodawca w ODP (tj. DPBS), został zniesiony w dniu 30 września 2011 r., a inny program niestosowany w ODP (tj. system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji) jest obecnie wykorzystywany przez wnioskodawcę. Oczywiste jest zatem, że sytuacja w ODP nie ma trwałego charakteru, ponieważ w międzyczasie uległa ona już istotnym zmianom.

(81)

Stwierdza się zatem, że dochodzenie w ramach częściowego przeglądu okresowego powinno zostać zakończone bez zmiany obowiązujących środków wyrównawczych. Wnioskodawca oraz wszystkie zainteresowane strony zostali poinformowani o faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierza się zaproponować zakończenie dochodzenia,

28.6.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/14

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 2604/2000 (2) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych tereftalatów polietylenu (PET) pochodzących między innymi z Indii. Na podstawie art. 11 ust. 4 rozporządzenia podstawowego przeprowadzono następnie przegląd dotyczący South Asian Petrochem Ltd, zaś ostateczne ustalenia i wnioski z przeglądu zawarto w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1646/2005 (3). W następstwie przeglądu wygaśnięcia Rada wprowadziła rozporządzeniem (WE) nr 192/2007 (4) ostateczne cło antydumpingowe na okres kolejnych pięciu lat. Wprowadzone środki antydumpingowe zmieniono rozporządzeniem Rady (WE) nr 1286/2008 (5) w następstwie częściowego przeglądu okresowego („ostatnie dochodzenie przeglądowe”). Środki te obejmują specyficzne cła antydumpingowe. Stawki cła ustalone dla producentów indywidualnych w Indiach wynoszą od 87,5 EUR do 200,9 EUR na tonę, natomiast na przywóz od pozostałych producentów nałożono cło rezydualne wynoszące 153,6 EUR na tonę („aktualne cła”).

(2)

W następstwie zmiany nazwy jednego z przedsiębiorstw w Indiach, South Asian Petrochem Ltd, zawiadomieniem 2010/C 335/06 (6) Komisja stwierdziła, że ustalenia dotyczące antydumpingu odnośnie do South Asian Petrochem Ltd mają zastosowanie do Dhunseri Petrochem & Tea Limited.

(3)

Rozporządzeniem (WE) nr 2603/2000 (7) Rada nałożyła ostateczne cło wyrównawcze na przywóz PET pochodzącego między innymi z Indii. W następstwie przeglądu w trybie przyspieszonym, przeprowadzonego na podstawie art. 20 rozporządzenia Rady (WE) nr 597/2009 z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (8) („antysubsydyjne rozporządzenie podstawowe”), zmieniono ostateczne środki, jak określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1645/2005 (9). W następstwie przeglądu wygaśnięcia Rada nałożyła na okres kolejnych pięciu lat, rozporządzeniem (WE) nr 193/2007 (10), ostateczne cło wyrównawcze. Wprowadzone środki wyrównawcze zmieniono rozporządzeniem (WE) nr 1286/2008 w następstwie ostatniego dochodzenia przeglądowego. Środki wyrównawcze mają formę cła specyficznego. Stawki cła ustalone dla producentów indywidualnych w Indiach wynoszą od 0 EUR do 106,5 EUR na tonę, natomiast na przywóz od pozostałych producentów nałożono cło rezydualne wynoszące 69,4 EUR na tonę („aktualne środki wyrównawcze”).

(4)

W następstwie zmiany nazwy jednego z przedsiębiorstw w Indiach, South Asian Petrochem Ltd, zawiadomieniem 2010/C 335/07 (11) Komisja stwierdziła, że ustalenia dotyczące antydumpingu odnośnie do South Asian Petrochem Ltd mają zastosowanie do Dhunseri Petrochem & Tea Limited.

(5)

Decyzją 2005/697/WE (12) Komisja przyjęła ofertę zobowiązania ze strony South Asian Petrochem Ltd, ustalając minimalną cenę importową („zobowiązanie”). W następstwie zmiany nazwy, w zawiadomieniu 2010/C 335/05 (13) Komisja stwierdziła, że zobowiązanie oferowane przez South Asian Petrochem Ltd ma zastosowanie do Dhunseri Petrochem & Tea Limited.

(6)

Komisja otrzymała wniosek dotyczący częściowego przeglądu okresowego, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, złożony przez Dhunseri Petrochem & Tea Ltd, indyjskiego producenta eksportującego PET („wnioskodawca”). Zakres wniosku ograniczony był do dumpingu i do wnioskodawcy. Jednocześnie wnioskodawca wystąpił o dokonanie przeglądu aktualnych środków wyrównawczych. Cła antydumpingowe i wyrównawcze stosuje się do przywozu produktów wnioskodawcy, zaś sprzedaż dokonywaną przez wnioskodawcę do Unii reguluje zobowiązanie.

(7)

Wnioskodawca przedstawił dowody prima facie świadczące o tym, że dalsze stosowanie aktualnego cła na dotychczasowym poziomie nie jest już konieczne w celu zrównoważenia skutków dumpingu. W szczególności wnioskodawca twierdził, że nastąpiły znaczące zmiany w kosztach produkcji przedsiębiorstwa, które doprowadziły do znacznego obniżenia marginesu dumpingu od momentu wprowadzenia aktualnych ceł. Sporządzone przez wnioskodawcę porównanie jego cen krajowych z cenami eksportowymi stosowanymi przez niego przy wywozie do Unii sugerowało, że margines dumpingu był znacznie niższy niż poziom aktualnych ceł.

(8)

Po konsultacji z Komitetem Doradczym i po ustaleniu, że wniosek zawiera wystarczające dowody prima facie uzasadniające wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, Komisja ogłosiła w dniu 2 kwietnia 2011 r., w zawiadomieniu 2011/C 102/09 (14), wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, ograniczonego do zbadania dumpingu w odniesieniu do wnioskodawcy („zawiadomienie o wszczęciu”).

(9)

W dniu 2 kwietnia 2011 r., w zawiadomieniu 2011/C 102/08 (15), Komisja ogłosiła wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, zgodnie z art. 19 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, ograniczonego do subsydiowania i do wnioskodawcy.

(10)

Z częściowego przeglądu okresowego środków wyrównawczych wynikło, że zmiany nie mają trwałego charakteru. W związku z tym zakończono dochodzenie przeglądowe, nie zmieniając obowiązujących środków.

(11)

Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu przeglądu wnioskodawcę, przedstawicieli państwa wywozu oraz stowarzyszenie producentów unijnych. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(12)

Wszystkie zainteresowane strony zostały poinformowane o możliwości złożenia wniosku o przesłuchanie. Złożono wniosek o jedno przesłuchanie, które zostało przyznane.

(13)

W celu uzyskania informacji uznanych za niezbędne dla dochodzenia Komisja przesłała wnioskodawcy kwestionariusz i otrzymała odpowiedź w ustalonym terminie.

(14)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne do stwierdzenia dumpingu. Komisja przeprowadziła wizytę weryfikacyjną na terenie zakładów wnioskodawcy w Kalkucie (Indie) i Haldii (Indie).

(15)

Pismem skierowanym do Komisji, z dnia 18 kwietnia 2012 r., wnioskodawca oficjalnie wycofał wniosek o wszczęcie częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych mających zastosowanie do przywozu PET pochodzącego z Indii. Wycofanie wniosku uzasadnione jest głównie dalszym rozwojem zdolności produkcyjnych wnioskodawcy, które świadczą o tym, że zmiany odnośnie do dumpingu nie mają trwałego charakteru z powodu mającego nastąpić dalszego spadku kosztów produkcji. Wnioskodawca twierdził, że to ciągłe zmiany podważają trwały charakter zmian odnotowanych podczas dochodzenia. Stwierdzono, że pomimo iż niektóre zmiany ustalone podczas dochodzenia miały trwały charakter, przedsiębiorstwo faktycznie podlega ciągłym zmianom.

(16)

W związku z wycofaniem wniosku rozważano, czy byłoby uzasadnione kontynuowanie dochodzenia przeglądowego z urzędu. Służby Komisji nie znalazły istotnych powodów przemawiających za tym, że zakończenie nie byłoby w interesie Unii. Z tych względów dochodzenie przeglądowe powinno zostać zakończone.

(17)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o zamiarze zakończenia dochodzenia przeglądowego i miały możliwość przedstawienia uwag.

(18)

Stwierdza się zatem, że przegląd dotyczący przywozu PET pochodzącego z Indii powinien zostać zakończony bez zmiany obowiązujących środków antydumpingowych,

28.6.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/17

(1)

W art. 53 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 przewidziano możliwość przyjęcia odpowiednich unijnych środków nadzwyczajnych w odniesieniu do żywności i paszy przywożonych z państwa trzeciego w celu ochrony zdrowia publicznego, zdrowia zwierząt lub środowiska, w przypadku gdy istniejącemu ryzyku nie można wystarczająco zapobiec za pomocą środków wprowadzonych indywidualnie przez państwa członkowskie.

(2)

W następstwie wypadku w elektrowni jądrowej Fukushima, który miał miejsce w dniu 11 marca 2011 r., Komisja została poinformowana, że poziomy radionuklidów w niektórych produktach żywnościowych pochodzących z Japonii przekroczyły stosowane w Japonii progi podejmowania działań w odniesieniu do żywności. Takie skażenie może stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt w Unii, dlatego przyjęto rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 297/2011 z dnia 25 marca 2011 r. wprowadzające specjalne warunki regulujące przywóz paszy i żywności pochodzących lub wysyłanych z Japonii w następstwie wypadku w elektrowni jądrowej Fukushima (2). Rozporządzenie to zostało zastąpione rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 961/2011 (3), które następnie zostało zastąpione rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 284/2012 (4).

(3)

Władze Japonii zgłaszały ostatnio częstą niezgodność grzybów shiitake uprawianych na kłodach drzewnych, pochodzących z prefektury Iwate. Poziomy dla sumy cezu-134 i cezu-137 wykryte w grzybach shiitake uprawianych na kłodach drzewnych przekraczały bardziej restrykcyjny maksymalny poziom w wysokości 100 Bq/kg stosowany w Japonii od dnia 1 kwietnia 2012 r. Ponadto w znacznej liczbie próbek wykryte poziomy przekraczały maksymalny poziom stosowany przed dniem 1 kwietnia 2012 r. (500 Bq/kg). Co więcej, zgłoszono niezgodność kilku próbek paproci i ryb pochodzących z Iwate. Prefektura Iwate nie znajduje się wśród prefektur dotkniętej strefy, w odniesieniu do której wymagane jest badanie całości paszy i żywności pochodzącej z objętych nią prefektur przed wywozem do Unii. W związku z powyższymi niedawnymi ustaleniami właściwe jest dodanie prefektury Iwate do dotkniętej strefy.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 284/2012.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

(1)

artykuł 5 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   W oświadczeniu, o którym mowa w ust.1, zaświadcza się ponadto, że:

(2)

załącznik I zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

a)

produkty opuściły Japonię przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia; albo

b)

oświadczenie zostało wydane przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, a produkty opuściły Japonię nie więcej niż 10 dni roboczych po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia.

28.6.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/21

(1)

Zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia Komisji (UE) nr 234/2011 z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. ustanawiającego jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących (2) dokumentacja dotycząca wniosku zawiera wszystkie dostępne dane istotne dla oceny ryzyka.

(2)

Zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 234/2011 dotyczącym danych szczegółowych niezbędnych do oceny ryzyka związanego z enzymami spożywczymi należy przedstawić informacje dotyczące danych biologicznych i toksykologicznych.

(3)

We Francji i w Danii poddano ocenie pewną liczbę enzymów spożywczych będących obecnie w obrocie w Unii i wydano na nie zezwolenia na mocy tamtejszych przepisów krajowych zgodnie z wytycznymi Komitetu Naukowego ds. Żywności („Komitet”) dotyczącymi przedstawiania danych odnoszących się do enzymów spożywczych. Wytyczne te zostały zawarte w opinii wydanej dnia 11 kwietnia 1991 r. (opublikowanej w 1992 r.) (3). Komitet dokonał również oceny kilku innych enzymów spożywczych (np. podpuszczki, inwertazy i ureazy) (4).

(4)

Odnośnie do właściwości toksykologicznych preparatów enzymatycznych w wytycznych Komitetu wskazano, iż zasadniczo uważa się, że te enzymy spożywcze, które pochodzą z jadalnych części (genetycznie niezmodyfikowanych) roślin i zwierząt, nie stanowią ryzyka dla zdrowia. Zgodnie z wytycznymi nie trzeba przedstawiać specjalnej dokumentacji dla potrzeb bezpieczeństwa, pod warunkiem że potencjalne spożycie w ramach normalnego stosowania nie prowadzi do pobrania żadnego składnika, w większych ilościach niż można by się spodziewać w przypadku normalnego spożycia samego źródła enzymu oraz że można określić satysfakcjonujące specyfikacje chemiczne i mikrobiologiczne.

(5)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) wskazał również w swoich wytycznych dotyczących wymogów w zakresie danych niezbędnych do oceny wniosków dotyczących enzymów spożywczych (5), że uzasadnienie nieprzedstawiania danych toksykologicznych odnośnie do enzymów spożywczych z jadalnych części zwierząt i genetycznie niezmodyfikowanych roślin może zawierać udokumentowaną historię bezpieczeństwa źródła enzymów spożywczych, skład i właściwości enzymu oraz jego zastosowanie w żywności, które nie wykazuje szkodliwego działania na ludzkie zdrowie, przy spożyciu w porównywalny sposób, poparte wszelkimi istniejącymi badaniami toksykologicznymi. W związku z tym nie powinno się wymagać, aby wniosek dotyczący enzymów spożywczych z takich jadalnych źródeł zawierał dane toksykologiczne.

(6)

Urząd ustanowił pojęcie „uznanego domniemania bezpieczeństwa” (Qualified Presumption of Safety, „QPS”) (6) jako narzędzie oceny bezpieczeństwa mikroorganizmów wprowadzanych do łańcucha żywnościowego, bezpośrednio albo jako źródło dodatków czy enzymów spożywczych. Zgodnie z tym pojęciem, jeśli szczep mikroorganizmu należy do grupy QPS i spełnia ustanowione wymogi, Urząd nie musi prowadzić jakiejkolwiek dalszej oceny bezpieczeństwa szczepu produkcyjnego. W związku z tym, jeśli mikroorganizm użyty do produkcji enzymu spożywczego posiada status QPS zgodnie z najnowszym przyjętym przez Urząd wykazem zalecanych czynników biologicznych o statusie QPS, nie powinno się wymagać, aby wniosek dotyczący enzymów zawierał dane toksykologiczne. Jeżeli jednak pozostałości, zanieczyszczenia, produkty rozpadu związane z całym procesem produkcji enzymu (produkcją, odzyskiem i oczyszczaniem) mogłyby stanowić powód do niepokoju, Urząd, na podstawie art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008, może zwrócić się o dodatkowe dane w celu oceny ryzyka, w tym dane toksykologiczne.

(7)

Zgodnie z art. 6 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1332/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie enzymów spożywczych (7), enzym spożywczy może zostać włączony do wykazu unijnego, wyłącznie jeżeli nie stwarza on, w świetle dostępnych dowodów naukowych, zagrożenia dla zdrowia konsumentów przy proponowanym poziomie zastosowania. Zmniejszenie ilości danych niezbędnych do oceny ryzyka związanego z enzymami spożywczymi otrzymanymi z jadalnych części genetycznie niezmodyfikowanych zwierząt i roślin oraz z mikroorganizmów posiadających status QPS nie ma negatywnego wpływu na jakość oceny ryzyka na podstawie wytycznych Komitetu i Urzędu.

(8)

Odnośnie do zebrania określonych enzymów spożywczych w jednym wniosku, Urząd wskazał już w swoich wytycznych dotyczących wymogów w zakresie danych niezbędnych do oceny wniosków dotyczących enzymów spożywczych, że określone enzymy spożywcze mające to samo działanie katalityczne, produkowane z tego samego szczepu mikroorganizmów i zasadniczo w takim samym procesie produkcji mogą być zebrane w jednym wniosku, nawet jeśli co do zasady każdy enzym spożywczy musi zostać poddany indywidualnej ocenie.

(9)

Właściwe jest, aby enzymy spożywcze otrzymane z jadalnych części roślin lub zwierząt, które mają to samo działanie katalityczne i które produkowane są z tego samego materiału źródłowego (np. na poziomie gatunków) oraz które mają zasadniczo ten sam proces produkcji, mogły być zebrane w ramach jednego wniosku.

(10)

Właściwe jest również, aby enzymy spożywcze otrzymane z mikroorganizmów posiadających status QPS lub z mikroorganizmów wykorzystanych w produkcji enzymów spożywczych, które zostały poddane ocenie przez właściwe organy Francji lub Danii i na które organy te wydały zezwolenia zgodnie z wytycznymi Komitetu z 1992 r., mogły być zebrane w ramach jednego wniosku na tych samych warunkach.

(11)

Zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 podczas oceny ryzyka w uzasadnionych przypadkach Urząd może zwrócić się o dodatkowe informacje.

(12)

Ustanowienie unijnego wykazu enzymów spożywczych powinno przebiegać bez problemów i nie powinno zakłócić istniejącego rynku enzymów spożywczych. Derogacja od składania danych toksykologicznych i możliwość zebrania dokumentacji w ramach jednego wniosku zmniejszy obciążenie spoczywające na wnioskodawcach, zwłaszcza na małych i średnich przedsiębiorstwach.

(13)

Derogacja od składania danych toksykologicznych i możliwość zebrania dokumentacji w ramach jednego wniosku nie mają zastosowania do enzymów spożywczych produkowanych z roślin lub zwierząt genetycznie zmodyfikowanych, zdefiniowanych w art. 2 pkt 5 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (8) ani do enzymów spożywczych produkowanych z mikroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie lub z użyciem mikroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie, zdefiniowanych w art. 2 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/41/WE z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie ograniczonego stosowania mikroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie (9). Odnośnie jednak do enzymów spożywczych otrzymanych z mikroorganizmów genetycznie zmodyfikowanych przy wykorzystaniu technik wymienionych w pkt 4 części A załącznika II do dyrektywy 2009/41/WE, derogacja od przedkładania danych toksykologicznych powinna mieć zastosowanie, jeśli szczep macierzysty mikroorganizmu posiada status QPS (10).

(14)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 234/2011.

(15)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

(1)

dodaje się art. 1a w brzmieniu:

„Artykuł 1a

Definicje

Na użytek niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

(2)

W art. 8 dodaje się ust. 3, 4, 5 i 6 w brzmieniu:

„3.   W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. l) dokumentacja przedłożona na poparcie wniosku o ocenę bezpieczeństwa enzymu spożywczego nie musi zawierać danych toksykologicznych, jeśli dany enzym spożywczy otrzymywany jest z:

4.   Ustęp 3 nie ma zastosowania, jeśli rośliny lub zwierzęta, o których mowa, są organizmami genetycznie zmodyfikowanymi zgodnie z definicją w art. 2 pkt 5 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 lub jeśli mikroorganizm, o którym mowa, jest mikroorganizmem genetycznie zmodyfikowanym zgodnie z definicją w art. 2 lit. b) dyrektywy 2009/41/WE (12). Ustęp 3 lit. b) ma jednak zastosowanie do mikroorganizmów, w przypadku których modyfikację genetyczną uzyskano przy wykorzystaniu technik lub metod wymienionych w pkt 4 części A załącznika II do dyrektywy 2009/41/WE.

5.   Enzymy spożywcze mogą być zebrane w ramach jednego wniosku, pod warunkiem że mają to samo działanie katalityczne, są produkowane z tego samego materiału źródłowego (np. na poziomie gatunków) i w wyniku zasadniczo takiego samego procesu produkcji oraz zostały otrzymane z:

6.   Ustęp 5 nie ma zastosowania, jeśli rośliny lub zwierzęta, o których mowa, są organizmami genetycznie zmodyfikowanymi zgodnie z definicją w art. 2 pkt 5 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 lub jeśli mikroorganizm, o którym mowa, jest mikroorganizmem genetycznie zmodyfikowanym zgodnie z definicją w art. 2 lit. b) dyrektywy 2009/41/WE.

28.6.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/24

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 określono ogólne zadania i obowiązki laboratoriów referencyjnych Unii Europejskiej (UE) ds. żywności i pasz oraz ds. zdrowia zwierząt i żywych zwierząt, a także dotyczące ich wymogi. Laboratoria referencyjne UE ds. żywności i pasz zostały wymienione w części I załącznika VII do powyższego rozporządzenia.

(2)

W dyrektywie Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków monitorowania niektórych substancji i ich pozostałości u żywych zwierząt i w produktach pochodzenia zwierzęcego oraz uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (2) ustanowiono środki w celu monitorowania substancji i grup pozostałości wymienionych w załączniku I do tej dyrektywy.

(3)

W następstwie reorganizacji działalności laboratoriów w Niderlandach wszystkie zadania, infrastruktura i pracownicy laboratorium Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) wymienionego obecnie jako laboratorium referencyjne UE ds. pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń w żywności pochodzenia zwierzęcego dla pozostałości wymienionych w grupie A 1, 2, 3 i 4 oraz grupie B 2 lit. d) i grupie B 3 lit. d) w załączniku I do dyrektywy 96/23/WE, zostały przeniesione do RIKILT – Institute of Food Safety. Zadania realizowane przez RIVM były przypisane RIKILT na podstawie umowy ramowej, która wygasła w dniu 31 grudnia 2011 r.

(4)

Ze względu na zbliżający się termin wygaśnięcia umowy z RIVM w celu jego zastąpienia ogłoszono zaproszenie do wyboru laboratorium referencyjnego UE. Laboratorium RIKILT – Institute of Food Safety zostało wybrane jako spełniające wszystkie wymagane kryteria i zostanie wyznaczone jako laboratorium referencyjne UE.

(5)

Z uwagi na znaczenie substancji wymienionych w grupie A 1-4 w załączniku I do dyrektywy 96/23/WE oraz ze względu na wybór laboratorium RIKILT – Institute of Food Safety w oparciu o spełnienie wszystkich wymaganych kryteriów, powinno ono zostać wyznaczone jako właściwe laboratorium referencyjne UE ds. pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń w żywności pochodzenia zwierzęcego dla pozostałości wymienionych w grupie A 1, 2, 3 i 4 oraz grupie B 2 lit. d) i grupie B 3 lit. d) w załączniku I do dyrektywy 96/23/WE od dnia 1 stycznia 2012 r. Niniejsze rozporządzenie stosuje się z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2012 r.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić część I załącznika VII do rozporządzenia (WE) nr 882/2004.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt.

„a)

Dla pozostałości wymienionych w załączniku I, grupa A 1, 2, 3 i 4, grupa B 2 lit. d) i grupa B 3 lit. d), do dyrektywy 96/23/WE:

RIKILT – Institute for Food Safety, część Wageningen UR

Wageningen

Niderlandy”

28.6.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/26

(1)

W przypadku państw członkowskich wdrażających w 2012 r. system płatności jednolitej przewidziany w tytule III rozporządzenia (WE) nr 73/2009 należy ustalić na rok 2012 pułapy budżetowe w odniesieniu do każdej płatności, o której mowa w art. 52, 53 i 54 wymienionego rozporządzenia.

(2)

W przypadku państw członkowskich korzystających w 2012 r. z możliwości przewidzianych w art. 69 ust. 1 lub art. 131 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 73/2009 należy ustalić na rok 2012 pułapy budżetowe odnoszące się do wsparcia specjalnego, o którym mowa w tytule II rozdział 5 rozporządzenia (WE) nr 73/2009.

(3)

Artykuł 69 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 73/2009 wprowadza ograniczenie środków finansowych, które można wykorzystać w odniesieniu do któregokolwiek ze środków związanych z wielkością produkcji, przewidzianych w punktach (i), (ii), (iii) i (iv) art. 68 ust. 1 lit. a) oraz w art. 68 ust. 1 lit. b) i e), do 3,5 % pułapów krajowych, o których mowa w art. 40 tego samego rozporządzenia. Dla zapewnienia przejrzystości Komisja powinna opublikować pułap wynikający z kwot zgłoszonych przez państwa członkowskie w odniesieniu do przedmiotowych środków.

(4)

Na mocy art. 69 ust. 6 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 73/2009 kwoty obliczone zgodnie z art. 69 ust. 7 wspomnianego rozporządzenia zostały określone w załączniku III do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1120/2009 z dnia 29 października 2009 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania systemu płatności jednolitej przewidzianego w tytule III rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 (2). Dla zapewnienia przejrzystości Komisja powinna opublikować zgłoszone przez państwa członkowskie kwoty, które państwa te zamierzają wykorzystać zgodnie z art. 69 ust. 6 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 73/2009.

(5)

Dla zapewnienia przejrzystości należy opublikować pułapy budżetowe na rok 2012 odnoszące się do systemu płatności jednolitej, określone w wyniku odliczenia pułapów płatności określonych w art. 52, 53, 54 i 68 rozporządzenia (WE) nr 73/2009 od pułapów zapisanych w załączniku VIII do tego samego rozporządzenia. Kwota, którą należy odjąć od kwoty określonej w wyżej wymienionym załączniku VIII, przeznaczonej na finansowanie wsparcia specjalnego przewidzianego w art. 68 rozporządzenia (WE) nr 73/2009, odpowiada różnicy pomiędzy łączną kwotą przeznaczoną na wsparcie specjalne, zgłoszoną przez państwa członkowskie, a kwotami zgłoszonymi do przeznaczenia na finansowanie wsparcia specjalnego zgodnie z art. 69 ust. 6 lit. a) tego samego rozporządzenia. W przypadku, gdy państwo członkowskie wdrażające system płatności jednolitej decyduje się na przyznanie wsparcia, o którym mowa w art. 68 ust. 1 lit. c), kwotę zgłoszoną Komisji należy uwzględnić w pułapie odnoszącym się do systemu płatności jednolitej, gdyż wsparcie to przybiera formę zwiększenia wartości jednostkowej lub liczby uprawnień do płatności przysługujących rolnikowi.

(6)

W przypadku państw członkowskich wdrażających w 2012 r. system jednolitej płatności obszarowej, przewidziany w tytule V rozdział 2 rozporządzenia (WE) nr 73/2009, należy ustalić roczne pule środków finansowych zgodnie z art. 123 ust. 1 wymienionego rozporządzenia.

(7)

Dla zapewnienia przejrzystości należy opublikować maksymalne kwoty środków udostępnionych państwom członkowskim, które stosują system jednolitej płatności obszarowej, na oddzielną płatność z tytułu cukru w 2012 r. na mocy art. 126 rozporządzenia (WE) nr 73/2009, ustalone na podstawie zgłoszeń dokonanych przez te państwa.

(8)

Dla zapewnienia przejrzystości należy opublikować maksymalne kwoty środków udostępnionych państwom członkowskim, które stosują system jednolitej płatności obszarowej, na oddzielną płatność z tytułu owoców i warzyw w 2012 r. na mocy art. 127 rozporządzenia (WE) nr 73/2009, ustalone na podstawie zgłoszeń dokonanych przez te państwa.

(9)

W przypadku państw członkowskich stosujących system jednolitej płatności obszarowej należy na podstawie dokonanych przez nie zgłoszeń opublikować pułapy budżetowe na rok 2012 mające zastosowanie do płatności przejściowych z tytułu owoców i warzyw w 2012 r. zgodnie z art. 128 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 73/2009.

(10)

Dla zapewnienia przejrzystości należy opublikować maksymalne kwoty środków udostępnionych państwom członkowskim, które stosują system jednolitej płatności obszarowej, na oddzielną płatność z tytułu owoców miękkich w 2012 r. na mocy art. 129 rozporządzenia (WE) nr 73/2009, ustalone na podstawie zgłoszeń dokonanych przez te państwa.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Płatności Bezpośrednich,

28.6.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/35

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

28.6.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/37

(1)

W dniu 22 grudnia 2009 r. oraz 18 stycznia 2010 r. Rada przyjęła decyzje 2009/1014/UE (1) oraz 2010/29/UE (2) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2010 r. do dnia 25 stycznia 2015 r.

(2)

Stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatu Manfreda RICHTERA,

—

Barbara HACKENSCHMIDT, Mitglied des Landtags Brandenburg.

28.6.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/38

(1)

W dniu 19 kwietnia 2011 r. Komisja ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) („zawiadomienie o wszczęciu”) wszczęcie postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu niektórych koncentratów białka sojowego pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”).

(2)

Postępowanie zostało wszczęte w następstwie skargi złożonej w dniu 7 marca 2011 r. przez Solae Europe SA („skarżący”), przedsiębiorstwo reprezentujące znaczącą część, w tym przypadku ponad 25 %, łącznej unijnej produkcji koncentratów białka sojowego (3). Wspomniana skarga zawierała dowody wskazujące na przywóz po cenach dumpingowych przedmiotowego produktu i na wynikającą z niego istotną szkodę, które uznano za wystarczające do wszczęcia postępowania.

(3)

Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu postępowania skarżącego, innych znanych producentów unijnych, producentów eksportujących i przedstawicieli ChRL, importerów, zainteresowanych dostawców i użytkowników, a także ich stowarzyszenia. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(4)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(5)

Wszystkie ustne i pisemne uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały rozpatrzone i uwzględnione w stosownych przypadkach.

(6)

Ze względu na dużą liczbę producentów eksportujących i niepowiązanych importerów unijnych w zawiadomieniu o wszczęciu przewidziano kontrolę wyrywkową, zgodnie z art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009. Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej oraz – w razie stwierdzenia takiej konieczności – umożliwić dobór próby, wszyscy producenci eksportujący i niepowiązani importerzy unijni zostali poproszeni o zgłoszenie się do Komisji i dostarczenie – zgodnie ze specyfikacją zawartą w zawiadomieniu o wszczęciu – podstawowych informacji na temat ich działalności związanej z produktem objętym postępowaniem w okresie od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). W sprawie kontroli wyrywkowej producentów eksportujących konsultowano się także z władzami ChRL.

(7)

Dwudziestu producentów eksportujących dostarczyło informacje, o które zostali poproszeni w ramach kontroli wyrywkowej, i zaoferowało współpracę w przewidzianym terminie. Wielkość sprzedaży unijnej dokonywanej przez tych producentów (ich grupy) stanowiła ok. 90 % wielkości przywozu objętego postępowaniem w OD. Poziom współpracy uznano zatem za wysoki.

(8)

Biorąc pod uwagę dużą liczbę (grup) producentów eksportujących, którzy zgłosili chęć współpracy, podjęto decyzję, że konieczna jest kontrola wyrywkowa producentów eksportujących.

(9)

Zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego Komisja dokonała wyboru próby na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu, która mogła zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie. Wybrana w ten sposób próba pierwotnie składała się z dwóch grup powiązanych przedsiębiorstw, obejmujących m.in. pięciu indywidualnych producentów i reprezentujących od 40 do 50 % wielkości wywozu w OD produktu objętego postępowaniem z ChRL do UE. Po otrzymaniu informacji, że wspomniane dwie grupy będą musiały prawdopodobnie zostać potraktowane do celów nałożenia cła antydumpingowego jako jeden podmiot (zob. motyw 41), próbę rozszerzono o trzecią grupę producentów eksportujących, tak że reprezentuje ona od 45 do 60 % wywozu z Chin. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego przeprowadzono konsultacje z zainteresowanymi stronami i władzami Chin w sprawie pierwotnego doboru próby, jak również w sprawie jej rozszerzenia. Dwóch powiązanych producentów eksportujących zaprotestowało przeciwko rozszerzeniu próby, argumentując, że w przypadku takiego rozszerzenia byliby oni lepszymi kandydatami na trzecią grupę producentów eksportujących włączoną do próby. Należy podkreślić, że zgodnie z przepisami art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego zaproponowana nowa próba składała się z trzech grup producentów eksportujących z największym udziałem sprzedaży w UE produktu objętego postępowaniem w OD. Ponadto wielkość sprzedaży unijnej produktu objętego postępowaniem w OD dokonanej przez dwóch powiązanych producentów, którzy uważali, że powinni zostać wybrani jako trzecia grupa, była bardzo mała, gdyż stanowiła mniej niż 10 % wielkości sprzedaży dokonanej przez wybraną trzecią grupę. Potwierdzono zatem, że w rozszerzonej próbie zaproponowane trzy grupy będą najbardziej reprezentatywne. Więcej zastrzeżeń nie zgłoszono.

(10)

Po zbadaniu przedłożonych informacji i mając na uwadze dużą liczbę importerów, którzy wyrazili chęć współpracy, podjęto decyzję o konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej importerów niepowiązanych.

(11)

Na włączenie do próby zgodziło się siedmiu importerów niepowiązanych, reprezentujących 20 % łącznej wielkości przywozu do Unii produktu objętego postępowaniem. Do próby wybrano trzech importerów, reprezentujących 17 % łącznej wielkości przywozu z ChLR i prawie 90 % wielkości przywozu importerów współpracujących. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zainteresowane strony otrzymały możliwość przedstawienia uwag na temat doboru próby. Nie zgłoszono żadnych zastrzeżeń. Jeden z importerów objętych próbą zerwał współpracę i nie dostarczył odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(12)

Aby umożliwić grupom producentów eksportujących w ChRL objętych próbą ewentualne złożenie wniosków o traktowanie na zasadach rynkowych („MET”) lub o indywidualne traktowanie („IT”), Komisja przesłała im odpowiednie formularze wniosków. W tym względzie dwie grupy przedsiębiorstw objęte próbą złożyły wnioski o MET zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, a ostatnia grupa objęta próbą złożyła wniosek o IT zgodnie z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(13)

Formularze wniosków o MET/IT zostały również wysłane do (grup) producentów eksportujących nieobjętych próbą, którzy zgłosili zamiar zwrócenia się o indywidualne badanie w zastosowaniu art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(14)

Komisja przesłała kwestionariusze producentom eksportującym objętym próbą, jak również nieobjętym próbą producentom eksportującym, którzy zgłosili zamiar zwrócenia się o indywidualne badanie, skarżącemu i innym znanym producentom unijnym, objętym próbą importerom oraz wszystkim znanym użytkownikom.

(15)

Po zwróceniu się do producentów z ewentualnych krajów analogicznych Brazylii, Izraela i Stanów Zjednoczonych Ameryki („USA”) o nadesłanie informacji, wysłano także kwestionariusze do producentów, którzy zaoferowali współpracę, w Brazylii i Izraelu, w celu ustalenia wartości normalnej dla przedsiębiorstw, którym nie można było przyznać MET (zob. motywy od 60 do 64 poniżej).

(16)

Pełne odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od trzech grup producentów eksportujących w ChRL objętych próbą, jednego producenta z Brazylii, jednego producenta z Izraela, jednego producenta unijnego (posiadającego jeden zakład produkcyjny w Belgii i drugi – w Danii), dwóch (spośród trzech) importerów objętych próbą oraz od czterech użytkowników w UE. Drugi producent z Brazylii nadesłał niekompletne odpowiedzi.

(17)

Ponadto otrzymano jeden wniosek o indywidualne badanie („IE”) zgodnie z art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego od jednego producenta eksportującego nieobjętego próbą („wnioskodawca A”) i jednej grupy powiązanych producentów eksportujących nieobjętych próbą (wspólnie „wnioskodawca B”) (4). Po przeanalizowaniu informacji dostarczonych przez strony objęte próbą, jak również wniosków zawierających prawidłowo wypełnione kwestionariusze, stwierdzono, że liczba samych (grup) producentów eksportujących, którzy mieliby zostać poddani kontroli wyrywkowej, jest tak duża, że dodatkowe indywidualne badania byłyby nadmiernie uciążliwe i uniemożliwiłyby zakończenie dochodzenia w rozsądnym terminie. Wnioskujących o indywidualne badanie poinformowano zatem o odrzuceniu ich wniosków.

(18)

Wnioskodawca B zakwestionował decyzję o odrzuceniu jego wniosku o IE. Stwierdził on, że odmowa byłaby sprzeczna z art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego oraz z art. 6.10 Porozumienia antydumpingowego WTO („ADA”) zgodnie z wykładnią Organu Rozstrzygania Sporów WTO zastosowaną niedawno w sprawie dotyczącej elementów złącznych (5). Po drugie, taka odmowa byłaby sprzeczna z podstawową zasadą proporcjonalności.

(19)

Jeśli chodzi o argument pierwszy, art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego oraz art. 6.10 ADA wyraźnie zezwalają organowi prowadzącemu dochodzenie na nieuwzględnienie wniosku o IE w przypadku, gdy liczba zainteresowanych eksporterów lub producentów jest zbyt duża, by badania takie były wykonalne w praktyce. W sprawozdaniu Organu Apelacyjnego WTO w sprawie elementów złącznych wyjaśniono, że złożone w terminie wnioski o IE powinny być „co do zasady” przyjmowane, chyba że byłoby to „nadmiernie uciążliwe” (6). W tym przypadku weryfikacja odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz odpowiedzi na pytania zawarte w formularzu wniosku o MET złożonych przez wnioskujących o IE pociągałaby za sobą dochodzenie na miejscu w jednym przedsiębiorstwie (wnioskodawca A) i dwóch innych przedsiębiorstwach (stanowiących część wnioskodawcy B). Podczas tych dochodzeń na miejscu należałoby zweryfikować zgodność z przepisami art. 2 ust. 7 lit. c), a także zgłoszone dane dotyczące struktury, kosztów (w tym kosztów produkcji i zakupów), sprzedaży i rentowności. Wobec dużej liczby przedsiębiorstw już zbadanych w ramach próby dodanie dodatkowego wnioskodawcy byłoby rzeczywiście nadmiernie uciążliwe i poważnie zagroziłoby zakończeniu dochodzenia w rozsądnym terminie. Decyzja, by nie przyjmować wniosków o indywidualne badanie, jest zatem uzasadniona prawnie i nie łamie zasady proporcjonalności.

(20)

Po poinformowaniu, że indywidualne badanie byłoby zbyt uciążliwe, wnioskodawca B zaproponował wycofanie wniosku o MET, jeśli zgodzono by się na jego zbadanie pod kątem IT. Wnioskodawca stwierdził, że skoro w OD przeprowadził tylko jedną niewielką transakcję wywozu, nie będzie już wnioskował o MET, a Komisja nie musi przeprowadzać weryfikacji na miejscu w ChRL w celu stwierdzenia dumpingu i że wystarczające będzie sprawdzenie tej pojedynczej transakcji wywozu podczas weryfikacji odpowiedzi wnioskodawcy w UE na pytania zawarte w kwestionariuszu. Na tej podstawie eksporter argumentował, że przyznanie indywidualnego badania nie byłoby uciążliwe.

(21)

Jednakże jeżeli przyznano by IE, weryfikacja wnioskodawcy B na miejscu byłaby konieczna, gdyż bez weryfikacji na miejscu w ChRL obu producentów z grupy nie można by wykluczyć istnienia innej sprzedaży do UE podczas OD. Taka weryfikacja byłaby nadmiernie uciążliwa, biorąc pod uwagę wielkość próby obejmującej trzy duże grupy przedsiębiorstw. Wniosek został wobec tego odrzucony.

(22)

Utrzymano decyzję, aby nie przyjmować wniosków o indywidualne badanie. Wobec wymienionych powyżej powodów stwierdzono ostatecznie, że wnioski o indywidualne badanie nie mogą zostać rozpatrzone pozytywnie, ponieważ dochodzenie stałoby się wówczas nadmiernie uciążliwe i uniemożliwiłoby to zakończenie dochodzenia w rozsądnym terminie.

(23)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do określenia dumpingu, wynikającej z niego szkody lub zagrożenia wystąpieniem szkody oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(24)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od 2007 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(25)

Na etapie tymczasowym uznano, że wprowadzenie środków tymczasowych nie byłoby właściwe, szczególnie ze względu na potrzebę dalszej analizy związku przyczynowego między przywozem po cenach dumpingowych niektórych koncentratów białka sojowego pochodzących z ChRL a szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(26)

Po ujawnieniu istotnych faktów i ustaleń, na podstawie których podjęto decyzję o niewprowadzeniu tymczasowych środków antydumpingowych („ujawnienie tymczasowych ustaleń”), kilka zainteresowanych stron przedłożyło oświadczenia w formie pisemnej, przedstawiające swoje opinie w sprawie tymczasowych ustaleń. Stronom, które wystąpiły z takim wnioskiem, umożliwiono wypowiedzenie się.

(27)

Komisja kontynuowała zbieranie informacji uznanych za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń. Oprócz weryfikacji wspomnianych w motywie 23 powyżej przeprowadzono kolejną weryfikację w siedzibie Kerry w Bristolu (Zjednoczone Królestwo), jednego z importerów i użytkowników białka sojowego, którzy współpracowali podczas dochodzenia.

(28)

Produkt objęty postępowaniem został zdefiniowany w zawiadomieniu o wszczęciu jako koncentraty białka sojowego zawierające 65 % lub więcej białka (N × 6,25) w przeliczeniu na suchą masę z wyłączeniem dodanych witamin, składników mineralnych, aminokwasów i dodatków do żywności, pochodzące z ChRL („produkt objęty postępowaniem”) i objęte obecnie kodami CN ex 2106 10 20, ex 2106 90 92, ex 2309 90 10, ex 2309 90 99 (ex 2309 90 96 od dnia 1 stycznia 2012 r.) oraz ex 3504 00 90.

(29)

W obrębie opisanego powyżej zakresu produktu można wyróżnić dwie główne grupy produktów. (i) koncentraty białka sojowego („koncentraty” obejmujące koncentraty proste/podstawowe oraz koncentraty dalej przetwarzane), o zawartości białka większej niż 65 %, ale mniejszej niż 90 %; oraz (ii) izolaty białka sojowego („izolaty”), o zawartości białka nie mniejszej niż 90 %.

(30)

Ustalono także, że podczas gdy prosty koncentrat jest raczej podstawowym produktem o niskiej wartości dodanej, izolaty i koncentraty dalej przetwarzane wymagają znacznie więcej przetwarzania i w rezultacie są produktami o wyższej wartości dodanej.

(31)

Zakres produktu opisany powyżej obejmuje również proste (nieprzetwarzane dalej) koncentraty przeznaczone na pasze dla zwierząt. Tego typu produkty były wytwarzane w UE w okresie badanym przez jeden zakład należący do skarżącego, znajdujący się we Francji, oraz przez inne przedsiębiorstwo, ADM, z siedzibą w Niderlandach.

(32)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń skarżący zwrócił się o zmianę zakresu produktu poprzez wykluczenie koncentratów wykorzystywanych na paszę dla zwierząt. Skarżący wyraził sprzeciw wobec podejścia zaproponowanego w dokumencie przedstawiającym tymczasowe ustalenia i stwierdził, że wykluczenie danych z francuskiego zakładu, który zamknięto w 2009 r. (tj. w połowie okresu badanego) doprowadziło do niespójności pozostałych danych (nadal obejmujących dane z ADM). W związku z tym sprzedaż i udział w rynku producentów unijnych produktu objętego dochodzeniem były sztucznie zawyżone.

(33)

Skarżący stwierdził, że ze względu na stosunkowo stabilny popyt, część podaży zapewnianej przez francuski zakład Solae do momentu jego zamknięcia w 2009 r. została przejęta przez konkurencyjne przedsiębiorstwo w UE – ADM. W rezultacie pominięcie danych z francuskiego zakładu doprowadziło do mylącego porównania danych z 2008 r., kiedy ADM miało jedynie mniejszy udział w rynku koncentratów dla zwierząt, z danymi z OD, kiedy AMD miało znacznie większy udział w tym rynku.

(34)

W szczególności skarżący dostarczył informacje dotyczące technicznych i chemicznych różnic między koncentratami przeznaczonymi na paszę dla zwierząt, z jednej strony, a innymi koncentratami i izolatami, z drugiej strony. Dla takich podgrup wykorzystywane są również różne kanały dystrybucji. Ponadto koncentraty przeznaczone na paszę dla zwierząt objęte są innym kodem CN niż inne koncentraty (przeznaczone na żywność) i izolaty.

(35)

Po złożeniu skargi przez skarżącego jeden z eksporterów nie zgodził się z wnioskiem o ograniczenie zakresu produktu. Jednak eksporter ten błędnie zrozumiał wniosek i myślał, że wniosek miał na celu wyłączenie wszystkich rodzajów koncentratów białka sojowego, podczas gdy w rzeczywistości dotyczy on jedynie prostych koncentratów białka sojowego przeznaczonych na paszę dla zwierząt. Dodatkowo eksporter nie przedstawił żadnego uzasadnienia opartego na faktach, dlaczego wniosek miałby być bezpodstawny.

(36)

Należy również zauważyć, że w oparciu o informacje zgromadzone podczas dochodzenia przywóz koncentratów białka sojowego przeznaczonych na paszę dla zwierząt stanowi mniej niż 1 % łącznego chińskiego przywozu do Unii produktu objętego dochodzeniem (wg jego pierwotnej definicji).

(37)

Biorąc pod uwagę powyższe, a w szczególności ewidentne różnice związane z właściwościami technicznymi, chemicznymi oraz z rynkiem, uznaje się za stosowne ograniczenie zakresu produktu poprzez wyłączenie prostych koncentratów białka sojowego w rodzaju stosowanych do karmienia zwierząt. W rezultacie produktem objętym postępowaniem są koncentraty białka sojowego, z wyłączeniem takich produktów w rodzaju stosowanych do karmienia zwierząt, zawierające 65 % lub więcej białka (N × 6,25) w przeliczeniu na suchą masę z wyłączeniem dodanych witamin, składników mineralnych, aminokwasów i dodatków do żywności, pochodzące z ChRL („produkt objęty postępowaniem”), objęte obecnie kodami CN ex 2106 10 20, ex 2106 90 92 oraz ex 3504 00 90.

(38)

Produkt objęty postępowaniem jest stosowany głównie w przemyśle spożywczym do zastosowań w przetwórstwie mięsa i w substytutach mięsa. Inne zastosowania spożywcze obejmują sosy sałatkowe, zupy, napoje w proszku, batoniki energetyczne, niezawierające mleka zabielacze do kawy, mrożone desery, substytuty bitej śmietany, preparaty dla niemowląt, pieczywo, płatki śniadaniowe, makarony itp. Ze względu na swoje funkcje produkt objęty postępowaniem ma również pewne szczególne zastosowania np. w środkach klejących, asfaltach, żywicach, środkach czyszczących, kosmetykach, tuszach, skórach, farbach, powłokach papieru, pestycydach/fungicydach, poliestrach i włóknach tekstylnych.

(39)

Pomimo pewnych różnic w ewentualnych zastosowaniach końcowych różne rodzaje produktu objętego postępowaniem, koncentraty i izolaty mają te same podstawowe cechy fizyczne i chemiczne. Z powyższych przyczyn uznaje się, że stanowią one jeden produkt.

(40)

Stwierdzono, że produkt objęty postępowaniem oraz niektóre koncentraty białka sojowego produkowane i sprzedawane na rynku krajowym ChRL i na rynku krajowym Brazylii, która posłużyła jako państwo analogiczne, jak również niektóre koncentraty białka sojowego produkowane i sprzedawane w Unii przez przemysł unijny mają te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania. W związku z powyższym produkty te uznaje się za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(41)

Wśród objętych próbą producentów eksportujących znajdowały się Shandong Crown Soya Protein Co. Ltd. wraz z przedsiębiorstwami powiązanymi („grupa Crown”), Gushen Biological Technology Group Co. Ltd. wraz z przedsiębiorstwami powiązanymi („grupa Gushen”) oraz Sinoglory Health Food Co. Ltd. wraz z przedsiębiorstwami powiązanymi („grupa Sinoglory”). Na wczesnym etapie dochodzenia uznano, że grupy Gushen i Sinoglory mogłyby być traktowane jako eksporterzy powiązani. Jednakże w następstwie wyjaśnień dostarczonych przez tych eksporterów ostatecznie zdecydowano uznać grupy Gushen i Sinoglory za odrębne podmioty do celów niniejszego dochodzenia.

(42)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego w dochodzeniach antydumpingowych dotyczących przywozu pochodzącego z ChRL wartość normalna jest ustalana zgodnie z ust. 1–6 wspomnianego artykułu dla tych producentów, którzy, jak stwierdzono, spełniają kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(43)

W skrócie i wyłącznie w celu ułatwienia wyszukiwania informacji, kryteria te są podsumowane poniżej:

(44)

Wnioski o MET złożyły grupy Crown i Sinoglory.

(45)

Zarówno dla grupy Crown, jak i Sinoglory Komisja zebrała wszystkie informacje, które uważała za niezbędne, oraz sprawdziła wszystkie dane podane we wniosku o MET, jak również wszelkie inne informacje uznane za niezbędne, na terenie danych przedsiębiorstw.

(46)

Z dochodzenia wynikało, że obie grupy przedsiębiorstw nie spełniały kryteriów ustanowionych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, nie mogły zatem otrzymać MET.

(47)

W szczególności obie grupy przedsiębiorstw nie spełniły kryteriów 1, 2 i 3.

(48)

W przypadku pierwszej grupy jeden z producentów grupy nie spełnił kryterium 1, ze względu na istnienie obowiązku sprzedaży wszystkich produktów na rynku międzynarodowym. Nawet jeśli przedsiębiorstwo twierdziło, że przepis ten nie był obowiązujący, rzeczywiście nigdy nie dokonywało ono sprzedaży na rynku krajowym (z wyjątkiem niewielkiej sprzedaży w 2007 r.). Co się tyczy kryterium 2, w przypadku obu producentów grupy stwierdzono szereg problemów księgowych. Co więcej, jedno z przedsiębiorstw grupy nie złożyło formularza wniosku o MET. Ponadto jedno z przedsiębiorstw grupy wydzierżawiło część swoich gruntów bez zapisu wpływów z dzierżawy w księgach rachunkowych, ponieważ nie wystawiono żadnych faktur lub dowodów płatności. Kiedy zakład ten został przeniesiony do nowego miejsca produkcji, a część jego wyposażenia stała się zbędna, nie przeprowadzono testu na utratę wartości. Na koniec, kiedy jedno z przedsiębiorstw grupy kupiło nową działkę gruntu, otrzymało ono transfer rządowy przeznaczony na rekompensaty dla mieszkańców wioski, którzy musieli się wyprowadzić. Płatność ta nie została jednak wykorzystana na ten cel, lecz na zmniejszenie kosztu prawa użytkowania gruntu. Co się tyczy kryterium 3, dwóch producentów grupy wymienia surowce od wspólnego dostawcy surowców bez odpowiedniej dokumentacji lub zapisów księgowych, na podstawie bardzo nieformalnych uzgodnień bez żadnych dostosowań w odniesieniu do różnic cen lub opłat: stanowi to formę handlu barterowego. Ponadto jeden producent mógł użytkować grunty, należące do jego udziałowca większościowego, bez żadnych płatności przez szereg lat. Zdaniem tego przedsiębiorstwa było to możliwe dzięki temu, że prawa do użytkowania gruntów zostały nabyte po bardzo niskiej cenie przez spółkę dominującą w kontekście prywatyzacji.

(49)

Po ujawnieniu szczegółowych ustaleń w sprawie MET, jak również po ujawnieniu tymczasowych ustaleń, grupa ponowiła wcześniejsze argumenty, że jeden z dwóch producentów nie powinien być uznany za prawnie powiązanego z resztą grupy. Jednakże jeśli chodzi o ten argument, ustalono, że dwóch wspomnianych producentów prowadziło skoordynowaną strategię handlową i przemysłową wraz z resztą grupy, w tym praktyki handlu barterowego, o których mowa w motywie 48 powyżej. Wniosek ten został wobec tego odrzucony.

(50)

Grupa stwierdziła również, że ograniczenie sprzedaży dla jednego z producentów było jedynie wspomniane w jego statucie, a nie w zezwoleniu na prowadzenie działalności lub świadectwie zatwierdzenia. Według przedsiębiorstwa ograniczenie to nie było więc wiążące. Ponadto argumentowano, że przedsiębiorstwo, które nie przedłożyło wniosku o MET, nie było przedsiębiorstwem produkcyjnym lub handlowym, a raczej pośrednikiem płatności i że grupa poczyniła wszelkie starania, aby udostępnić wszelkie dostępne informacje.

(51)

Niemniej jednak, jak wspomniano powyżej, omawiany producent wyraźnie przestrzegał ograniczenia sprzedaży. Ponadto statut spółki stanowi część dokumentów, które są przedstawiane do zatwierdzenia przez organy władzy przy tworzeniu spółki i w związku z tym oczywiste jest, że treść takich dokumentów stanowi podstawę dla rzeczywistej działalności przedsiębiorstwa. Ponadto w odniesieniu do przedsiębiorstwa, które nie przedłożyło wniosku o MET, stwierdzono, że rzeczywiście uczestniczyło ono w niektórych aspektach sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem i dlatego powinno było przedłożyć wniosek. W związku z tym oba wnioski zostały odrzucone.

(52)

W przypadku drugiej grupy jeden z producentów eksportujących również podlegał ograniczeniu sprzedaży, polegającym na tym, że 70 % jego produkcji powinno być przeznaczone na sprzedaż eksportową. Nie spełniał więc kryterium 1. Co się tyczy kryterium 2, stwierdzono szereg problemów dotyczących amortyzacji aktywów i zmian zasad rachunkowości. Co do kryterium 3, wartość przypisywana dwóm działkom gruntu w księgach rachunkowych jednego z przedsiębiorstw znacznie się waha i uznaje się, że nabywając działki gruntu po cenie znacznie poniżej wartości rynkowej, spółka otrzymała ukrytą dotację. Ponadto inne przedsiębiorstwo z grupy korzystało z bezpłatnej dzierżawy działki gruntu przez rok i nabyło prawa użytkowania gruntu po cenie niższej niż wartość rynkowa. Wreszcie szereg gwarancji wewnątrzgrupowych nie zostało ujawnionych w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego, z naruszeniem MSR 24.

(53)

Po ujawnieniu szczegółowych ustaleń w sprawie MET, jak również po ujawnieniu tymczasowych ustaleń, grupa stwierdziła, że de facto sprzedaż tych dwóch producentów nie podlegała żadnym ograniczeniom sprzedaży. Według tych przedsiębiorstw fakt, że ich poszczególne wielkości wywozu były zgodne z ograniczeniami w ich statutach, wynikał tylko z równowagi podaży i popytu na rynku białka sojowego. Podkreśliły one, że te restrykcyjne przepisy zostały usunięte z treści statutów wkrótce po OD. Ponadto, co się tyczy kryterium 2, grupa stwierdziła, że oprócz pomniejszych błędów w rachunkowości przedsiębiorstwo całkowicie spełniało chińskie standardy rachunkowości, które są przedkładane nad MSR. W odniesieniu do praw do użytkowania gruntu grupa stwierdziła, że różne wartości dwóch działek wynikały z kosztów niwelowania jednej z nich. Ponadto podkreślono, że nieodpłatna dzierżawa drugiej działki gruntu była spowodowana opóźnieniami administracyjnymi, zanim można było faktycznie nabyć prawa do użytkowania gruntów, oraz że w każdym przypadku wartość tego zwolnienia z opłaty była tylko nieznaczna w porównaniu z przychodami operacyjnymi spółki.

(54)

Co się tyczy kryterium 1, statut spółki jest częścią dokumentów przedkładanych władzom i zatwierdzanych przy tworzeniu przedsiębiorstwa. Uważa się, że fakt, że spółka przestrzegała ograniczenia sprzedaży, wynika z wymogu takiego ograniczenia i oczywiste jest, że treść takich dokumentów stanowi podstawę dla rzeczywistej działalności przedsiębiorstwa. Ponadto należy podkreślić, że usunięcie ograniczeń ze statusu spółki miało miejsce już po OD i jest w związku z tym bez znaczenia na potrzeby niniejszego dochodzenia. Co się tyczy kryterium 2, stwierdzono, że nie można było potwierdzić trafności i rzetelności rejestrów księgowych. Ponadto rejestry księgowe spółki powinny być poddawane audytowi zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości, czego nie można było potwierdzić podczas weryfikacji. W odniesieniu do kryterium 3 w czasie wizyty weryfikacyjnej na miejscu nie przedstawiono żadnych dowodów uzasadniających koszty niwelacji wspomnianej działki gruntu. Wreszcie, niezależnie od przedstawionych wyjaśnień, pozostaje faktem, że jedna ze spółek dzierżawiła nieodpłatnie grunt przez pewien okres i w związku z tym korzystała z dotacji. Uwagi te nie były zatem w stanie zmienić ustaleń w sprawie MET. Niniejszym potwierdza się więc wcześniejsze ustalenia.

(55)

Na podstawie art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, dla państw, których dotyczy ten artykuł, można ustalić ogólnokrajową stawkę celną, z wyjątkiem przedsiębiorstw, które mogą udowodnić, że spełniają wszystkie kryteria określone w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. W skrócie i wyłącznie w celu ułatwienia wyszukiwania informacji, kryteria te są podsumowane poniżej:

(56)

Grupa Gushen wnioskowała jedynie o IT. Wniosek ten zbadano i nie znaleziono żadnego elementu wskazującego, że przedsiębiorstwo nie spełnia wyżej wymienionych kryteriów. Stwierdzono zatem, że grupie Gushen można przyznać IT.

(57)

Przeprowadzono również ocenę w odniesieniu do grup Crown i Sinoglory, ponieważ MET nie został im przyznany. W obu przypadkach nie znaleziono żadnego elementu wskazującego, że przedsiębiorstwa te nie spełniają wyżej wymienionych kryteriów. Stwierdzono zatem, że obu grupom przedsiębiorstw można przyznać IT.

(58)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń skarżący wyraził sprzeciw wobec przyznania IT grupom eksporterów objętym próbą. Jednakże wobec nienałożenia środków dalsze badanie tej kwestii nie było konieczne.

(59)

Jak wyjaśniono w motywie 46, MET nie przyznano dwóm objętym próbą grupom, które złożyły o to wniosek. Trzecia grupa objęta próbą nie złożyła wniosku o MET. W związku z tym, zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, wartość normalna dla wszystkich grup została ustalona na podstawie cen lub wartości skonstruowanej w państwie analogicznym.

(60)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja stwierdziła, że zamierza wykorzystać USA jako właściwe państwo analogiczne dla celów ustalenia wartości normalnej dla ChRL, a zainteresowane strony zostały zaproszone do zgłaszania uwag w tej sprawie.

(61)

Otrzymano liczne uwagi i zaproponowano jako alternatywę inne państwa, w szczególności Brazylię i Izrael. Główny argument przeciwko USA jako państwu analogicznemu dotyczył tego, że w USA produkt objęty postępowaniem wytwarza się z genetycznie zmodyfikowanej soi, podczas gdy nie mogłoby to mieć miejsca w ChRL. Z genetycznie zmodyfikowanej soi można potencjalnie uzyskać produkt, który jest stosowany przez innych użytkowników lub inne gałęzie przemysłu przetwórczego. Jeden producent eksportujący wspomniał również, że amerykańska spółka zależna skarżącego ma dominującą pozycję na rynku amerykańskim, w wyniku czego zawyża krajowe ceny sprzedaży.

(62)

W świetle otrzymanych uwag Komisja zwróciła się do wszystkich znanych producentów w Brazylii, Izraelu i USA z szeregiem podstawowych pytań dotyczących ich produkcji, sprzedaży i rynków lokalnych oraz zapytaniem, czy byliby gotowi przedstawić bardziej szczegółowe informacje na temat swoich cen i kosztów, jeśli ich kraj zostałby wybrany jako państwo analogiczne. Tylko jeden producent z USA oraz dwóch brazylijskich producentów odpowiedziało, udzielając wymaganych informacji i oferując dalszą współpracę. Na późniejszym etapie także izraelski producent nadesłał pełne odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Ponadto Komisja starała się uzyskać informacje na temat wyżej wymienionych oraz innych potencjalnych rynków za pomocą innych środków.

(63)

Zebrane w ten sposób informacje zostały dokładnie przeanalizowane. Potwierdzono, że w USA produkt był w większości przypadków wytwarzany z genetycznie zmodyfikowanej soi, w przeciwieństwie do produktu wytwarzanego w ChRL, Brazylii lub Izraelu. Jednakże nie można było wyciągnąć żadnych wniosków odnośnie do wpływu różnicy między podstawowymi surowcami na właściwości, zastosowania, koszty lub ceny produktu. Ponadto, mimo że na rynku brazylijskim obowiązywało cło importowe w wysokości 14 %, nadal występowały tam znaczne ilości przywożonych koncentratów białka sojowego konkurujących z produktem wytwarzanym lokalnie. W rzeczywistości dwóch brazylijskich producentów, którzy zaoferowali współpracę, reprezentowało około ¾ konsumpcji w Brazylii, podczas gdy rynek amerykański wydawał się wyraźnie zdominowany przez dwóch bardzo dużych producentów krajowych, z których tylko jeden zaoferował współpracę. W związku z tym, mimo że łączna wielkość rynku amerykańskiego jest większa, wydaje się, że w Brazylii panują lepsze warunki konkurencji, z dwoma dużymi krajowymi producentami i znacznym przywozem. Ponadto, ogólnie rzecz biorąc, wielkość sprzedaży krajowej współpracujących producentów brazylijskich jest tego samego rzędu wielkości co wielkość sprzedaży do UE dokonywanej przez chińskich producentów objętych próbą, a asortyment produktów wydaje się porównywalny. Wreszcie stwierdzono, że rynek krajowy Brazylii jest znacznie większy niż rynek izraelski.

(64)

W związku z powyższym Brazylia została wybrana jako państwo analogiczne. Wybór ten niniejszym się potwierdza.

(65)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalną dla producentów eksportujących ustalono na podstawie zweryfikowanych informacji uzyskanych od producentów w państwie analogicznym. W przypadkach gdy dane typy produktu na rynku krajowym państwa analogicznego nie były przedmiotem zwykłego obrotu handlowego lub jeśli nie sprzedawano typów podobnych, konstruowano wartość normalną na podstawie art. 2 ust. 3 i art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(66)

Po ujawnieniu ustaleń tymczasowych obliczenia były przedmiotem dalszego uszczegółowienia w celu uwzględnia uwag przedstawionych przez zainteresowane strony.

(67)

Producenci eksportujący dokonywali sprzedaży eksportowej do Unii bezpośrednio niezależnym klientom lub poprzez powiązane przedsiębiorstwa handlowe z siedzibą w ChRL. Cena eksportowa była więc w każdym przypadku ustalana na podstawie art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, tzn. na podstawie cen eksportowych faktycznie zapłaconych lub należnych.

(68)

Po ujawnieniu ustaleń tymczasowych obliczenia były przedmiotem dalszego uszczegółowienia w celu uwzględnia uwag przedstawionych przez zainteresowane strony.

(69)

Wartość normalną i ceny eksportowe porównywano na podstawie cen ex-works. Aby zapewnić rzetelne porównanie wartości normalnej z ceną eksportową, wzięto pod uwagę, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. We wszystkich przypadkach, w których uznano to za rozsądne, prawidłowe i poparte potwierdzonymi dowodami, dokonano odpowiednich korekt uwzględniających rabaty, koszty transportu, ubezpieczenia, obsługi, załadunku i koszty dodatkowe, koszty pakowania, kredytu i podatki pośrednie.

(70)

Ostateczne marginesy dumpingu zostały wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem.

(71)

Dla każdego z trzech współpracujących grup producentów eksportujących objętych próbą margines dumpingu został ustalony na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej w państwie analogicznym ze średnią ważoną ceną eksportową, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(72)

Dla współpracujących przedsiębiorstw nieobjętych próbą margines dumpingu został obliczony jako średnia trzech objętych próbą grup przedsiębiorstw.

(73)

Biorąc pod uwagę wysoki poziom współpracy w trakcie dochodzenia, przy współpracujących przedsiębiorstwach reprezentujących prawie 90 % łącznego przywozu z ChRL w OD, dla przedsiębiorstw niewspółpracujących ogólnokrajowy margines został ustalony z wykorzystaniem najwyższego marginesu ustalonego dla grup przedsiębiorstw objętych próbą.

(74)

Na tej podstawie ostateczne poziomy dumpingu zostały ustalone następująco:

(75)

W następstwie zmiany zakresu produktu (wyłączenie koncentratów przeznaczonych na paszę dla zwierząt) jedno przedsiębiorstwo – ADM w Niderlandach, które produkuje wyłącznie koncentraty przeznaczone na paszę dla zwierząt, przestano uznawać za część przemysłu unijnego. W rezultacie jedynie skarżący (Solae) wytwarzał w Unii produkt podobny w okresie objętym dochodzeniem. Przedsiębiorstwo Solae posiada obecnie dwa zakłady produkcyjne w UE – jeden w Belgii, gdzie produkuje izolaty białka sojowego, a drugi w Danii, gdzie produkuje koncentraty białka sojowego (koncentraty podstawowe i dalej przetwarzane koncentraty wysokiej wartości, dla których koncentraty podstawowe służą jako produkt pośredni). Kolejny zakład Solae, znajdujący się w Boudreaux we Francji, gdzie produkowano i sprzedawano jedynie proste koncentraty przeznaczone na paszę dla zwierząt, został zamknięty na początku 2009 r.

(76)

Jeśli chodzi o produkcję w UE, dochodzenie wykazało, że stosowany przez Solae proces produkcji opiera się wyłącznie na umowie o przerób zawartej z jego szwajcarską spółką matką: Solae Europe. Na mocy tej umowy przedsiębiorstwa Solae Belgium i Solae Denmark przetwarzają surowiec dostarczany przez Solae Europe w zamian za opłatę za usługę. W czasie całego procesu przedsiębiorstwo Solae Europe pozostaje jedynym właścicielem surowców, półproduktów i wyrobów gotowych.

(77)

Biorąc pod uwagę, że surowce i produkty gotowe pozostają własnością głównego przedsiębiorstwa, umowy o przerób różnią się pod względem prawnym od innych możliwych umów dotyczących produkcji. W omawianym przypadku wartość dodana wniesiona przez te przedsiębiorstwa w UE wynosi jednak ponad 50 % kosztów produkcji. Udział wartości dodanej odzwierciedla również inwestycje technologiczne i kapitałowe w Unii. Wartość netto tych inwestycji w UE jest znaczna, a przemysł zatrudnia w Unii licznych pracowników.

(78)

Należy również zauważyć, że procesy przerobu w UE stanowiłyby „ostatnie istotne przetworzenie” i jako takie sprawiają, że miejscem pochodzenia produktów jest UE.

(79)

W związku z powyższym stwierdzono, że działalność gospodarcza wykonywana w UE przez przedsiębiorstwa Solae Belgium i Solae Denmark może być potencjalnie zagrożona w wyniku praktyk dumpingowych i w związku z tym wymaga ochrony bez względu na charakter prawny tej działalności (przerób lub inny rodzaj produkcji). W świetle powyższych ustaleń uznano Solae Belgium i Solae Denmark za producentów unijnych, którzy stanowią część przemysłu unijnego w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(80)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń jeden eksporter stwierdził, że przedsiębiorstwa prowadzące przerób nie mogą zostać uznane za producentów unijnych i nie powinny brać udziału w dochodzeniach antydumpingowych. Eksporter twierdził, że biorąc pod uwagę, iż surowce i wyroby gotowe pozostawały własnością zarejestrowanego w Szwajcarii (czyli poza UE) przedsiębiorstwa Solae Europe, przedsiębiorstwa Solae Belgium i Solae Denmark nie mogą być uznane za producentów unijnych i nie gwarantują ochrony przed praktykami dumpingowymi.

(81)

Eksporter wskazał, że we wcześniejszych przypadkach, takich jak dotyczący przywozu worków i toreb plastikowych pochodzących z ChRL (7), instytucje postanowiły wyłączyć z próby producentów eksportujących dwa chińskie przedsiębiorstwa, ponieważ nie produkowały one same dużej ilości zadeklarowanych wywożonych produktów, ale przetwarzały je dla innych producentów eksportujących.

(82)

Należy zauważyć, że sytuacja przywołana przez eksportera nie jest porównywalna z sytuacją w niniejszym przypadku. Po pierwsze, chińskie przedsiębiorstwa, których dotyczyło wspomniane powyżej postępowanie w sprawie plastikowych worków i toreb, prowadziły własną produkcję (niebędącą przerobem), choć sprzedaż ich własnych produktów była zbyt mała, aby przedsiębiorstwa te mogły zostać uwzględnione w próbie. W obecnym przypadku natomiast przedsiębiorstwa Solae Belgium i Solae Denmark działają wyłącznie na podstawie umowy o przerób.

(83)

Ponadto Solae Belgium i Solae Denmark w całości należą do Solae Europe, podczas gdy dochodzenie dotyczące chińskich przedsiębiorstw wykluczonych z próby nie wykazało żadnego stosunku własności w odniesieniu do innych producentów eksportujących, dla których produkty były przetwarzane.

(84)

W swoim wniosku eksporter odniósł się także do innego wcześniejszego dochodzenia, a mianowicie dotyczącego przywozu glicyny pochodzącej z ChRL (8), w którym Komisja uznała niektóre chińskie przedsiębiorstwa za przedsiębiorstwa handlowe, a nie za producentów, gdyż prowadzona przez nie działalność nie została uznana za produkcję.

(85)

Należy zauważyć, że przypadek dotyczący glicyny także nie potwierdza argumentu eksportera, gdyż chińskie przedsiębiorstwa eksportujące prowadziły jedynie niektóre operacje przetwarzania, w wyniku których nie zmieniał się skład chemiczny lub właściwości fizyczne produktu objętego postępowaniem. Jest to sytuacja zupełnie inna niż w niniejszym przypadku, w którym przedsiębiorstwa unijne przetwarzają ziarna lub płatki soi w białko sojowe, czyli nie tylko zmieniają skład chemiczny lub właściwości fizyczne surowca, lecz również wnoszą znaczną wartość dodaną do produktu końcowego.

(86)

Eksporter stwierdził również, że centrum procesu decyzyjnego dotyczącego całej działalności przetwórczej w Unii znajduje się wyłącznie w przedsiębiorstwie pozaunijnym oraz że przedsiębiorstwa prowadzące przerób są całkowicie i wyłącznie uzależnione od ich szwajcarskiej spółki matki. Eksporter dodał, że w innym przypadku, dotyczącym przywozu octanu winylu pochodzącego z USA (9), Komisja wyłączyła producenta unijnego z definicji przemysłu unijnego ze względu na jego związek z przedsiębiorstwem działającym w państwie, którego dotyczyło postępowanie.

(87)

Inna strona zasugerowała również, że w ramach analizy kwestii przerobu i uznania go za proces produkcji należy przeanalizować kwestie, takie jak miejsce głównej siedziby, centrum interesów i zaangażowanie na rynku UE, w sposób analogiczny do analizy powiązanych przedsiębiorstw przeprowadzanej przy definiowaniu przemysłu unijnego.

(88)

Grupa Solae jest rzeczywiście strukturalnie powiązana ze szwajcarską spółką matką i ma także powiązania korporacyjne z przedsiębiorstwami z USA. W postępowaniach antydumpingowych występowała już sytuacja, że przedsiębiorstwa silnie obecne w UE miały tego rodzaju powiązania strukturalne, kapitałowe lub korporacyjne z przedsiębiorstwami spoza UE. Powiązania strukturalne i korporacyjne z przedsiębiorstwami spoza UE nie wpływają jednak na zmianę konkluzji, że skarżący są producentami unijnymi.

(89)

Należy zauważyć, że takie argumenty mogłyby być właściwe do celów art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego oraz do celów zdefiniowania przemysłu unijnego, tylko gdyby Solae Europe było przedsiębiorstwem działającym w państwie, którego dotyczy postępowanie, czyli w tym przypadku w ChRL. Sytuacja taka nie zachodzi i w związku z tym argument eksportera jest bez znaczenia na potrzeby niniejszego dochodzenia.

(90)

Należy ponadto powtórzyć, że własność surowca lub produktu gotowego nie ma decydującego znaczenia w celu zdefiniowania producenta unijnego. Pomimo iż przerób prawnie różni się od innych procesów produkcji, przedsiębiorstwa prowadzące przerób mogą zostać uznane za producentów unijnych.

(91)

Podejście to jest spójne z wcześniejszą praktyką instytucji, jak np. w przeglądzie wygaśnięcia w odniesieniu do przywozu alkoholu furfurylowego pochodzącego z ChRL (10).

(92)

Należy ponownie podkreślić, że w niniejszym przypadku wartość dodana wnoszona przez przedsiębiorstwa unijne wynosi ponad 50 % kosztów produkcji. Udział wartości dodanej odzwierciedla inwestycje technologiczne i kapitałowe w Unii. Wartość netto tych inwestycji w UE jest znacząca, a przemysł zatrudnia w Unii licznych pracowników.

(93)

Podsumowując, przedsiębiorstwa Solae Belgium i Solae Denmark są uważane za producentów unijnych, którzy stanowią część przemysłu unijnego w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i będą zwane dalej „przemysłem unijnym”.

(94)

Całość produkcji unijnej, w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, została ustalona na podstawie odpowiedzi skarżącego na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(95)

Biorąc pod uwagę, że przemysł unijny składa się z tylko jednego producenta, dane podane poniżej przedstawiono w formie zindeksowanej w celu ochrony poufności, zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego.

(96)

Konsumpcję w Unii ustalono na podstawie wielkości sprzedaży produkcji przemysłu unijnego pochodzącej z przerobu, przeznaczonej na rynek unijny, wielkości przywozu na rynek unijny na podstawie danych Eurostatu oraz szacunkowych danych podanych przez skarżącego.

(97)

Kody CN obejmujące niektóre koncentraty białka sojowego dotyczą szerszego wachlarza produktów niż produkt objęty dochodzeniem. W oparciu o szeroko zakrojone badania naukowe i znajomość rynku skarżący przedstawił szacunki dotyczące wartości i wielkości przywozu do Unii produktu objętego dochodzeniem. Owe szacowane wartości zostały zbadane w toku dochodzenia i zostały uznane za wiarygodne. Służby Komisji nie otrzymały żadnych uwag zawierających alternatywne propozycje, które mogłyby podważyć wykorzystanie tych szacunków do celów niniejszego dochodzenia.

(98)

Jedna ze stron stwierdziła, że metodyka obliczania wielkości przywozu towarów nie została dostatecznie objaśniona. Nie uzasadniono jednak tej krytycznej uwagi. Strona ta skrytykowała podejście Komisji, nie proponując jednak bardziej odpowiedniej lub wiarygodnej alternatywy. Krytyka dotyczyła głównie faktu, że strona ta nie miała możliwości wypowiedzenia się. Przypomina się, że wersja skargi nieopatrzona klauzulą poufności, określająca metodę wyłączenia, była dostępna w pliku nieopatrzonym klauzulą poufności od chwili wszczęcia postępowania.

(99)

Należy przypomnieć, że służby Komisji sprawdziły metodą krzyżową dane przekazane w skardze i nie stwierdziły niczego, co podważałoby zasadność wybranej metody. Ponadto, biorąc pod uwagę fakt, że strony nie zaproponowały alternatywnej metody wyłączenia, ich uwagi uznano za bezpodstawne.

(100)

W okresie badanym popyt na rynku unijnym spadł o 8 %. Uściślając, konsumpcja unijna pozostała na tym samym poziomie pomiędzy 2007 i 2008 r., spadła o 8 % w 2009 r. i pozostała stabilna w OD.

Tabela 1

(101)

Wielkość przywozu produktu objętego postępowaniem zwiększyła się w okresie badanym o 15 % i osiągnęła w OD 20 117 ton. Uściślając, przywóz z ChRL pozostał na tym samym poziomie w latach 2007 i 2008, po czym wzrósł o 26 punktów procentowych w 2009 r., kiedy to osiągnął najwyższy poziom. Należy zauważyć, że w OD przywóz z ChRL spadł o około 9 punktów procentowych.

Tabela 2

(102)

Indeks odzwierciedlający zmianę udziału w rynku przywozu po cenach dumpingowych z ChRL zwiększył się w okresie badanym o 25 %. Pozostał on na tym samym poziomie pomiędzy 2007 i 2008 r., po czym wzrósł o 36 % w 2009 r. W OD spadł on o 11 punktów procentowych.

(103)

Średnia cena importowa wzrosła w rozpatrywanym okresie średnio o 37 %. Uściślając, wzrosła ona początkowo o 48 % między 2007 i 2008 r., a następnie spadła w 2009 r. o 11 punktów procentowych i pozostała na tym poziomie w OD. Średnia cena przywozu z ChRL w OD wynosiła 1 569 EUR za tonę.

Tabela 3

(104)

W celu analizy podcięcia cenowego porównano średnie ważone ceny sprzedaży producenta unijnego na rzecz niepowiązanych nabywców na rynku unijnym skorygowane do poziomu ex-works, w szczególności ze względu na koszty kredytu, dostawy, pakowania i prowizji, z odpowiadającymi im średnimi ważonymi cenami CIF współpracujących eksporterów z ChRL dla pierwszego niezależnego nabywcy na rynku unijnym, skorygowanymi tak, aby obejmowały wszystkie koszty związane z odprawą celną, tj. taryfy celne oraz koszty ponoszone po przywozie (cena wraz z kosztami wyładunku).

(105)

Porównanie to wykazało, że w trakcie OD przywóz produktu objętego postępowaniem podcinał ceny przemysłu unijnego o około 12 %.

(106)

Jedna ze stron zwróciła uwagę, że poziom podcięcia cenowego został obliczony jedynie dla OD i że poprzednie poziomy podcięcia cenowego nie są znane. Strona ta zasugerowała jednak, że biorąc pod uwagę fakt, iż między 2007 r. a OD ceny przywozu z Chin wzrosły bardziej niż ceny przemysłu unijnego, można wnioskować, że podcięcie cenowe zmniejsza się.

(107)

Rzeczywiście, należy zauważyć, że o ile między 2007 r. a OD ceny przywozu z Chin wzrosły o 37 %, to ceny przemysłu unijnego wzrosły tylko o 15 % (zob. motyw 119 poniżej). Jest więc wobec tego jasne, że w odniesieniu do średnich cen między 2007 r. a OD różnica między cenami chińskimi a cenami w UE zmniejszyła się.

(108)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego badanie wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł unijny zawierało ocenę wszystkich czynników i wskaźników gospodarczych, które wywierają wpływ na przemysł unijny w badanym okresie.

(109)

Do celów analizy szkody ustalono wskaźniki szkody na podstawie informacji pochodzących z należycie sprawdzonych, pełnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu przedstawione przez skarżącego.

(110)

Produkcja unijna między rokiem 2007 a OD zmniejszyła się o 14 %. Ściślej, spadła ona o 8 % w 2008 r., po czym ponownie obniżyła się o kolejne 15 punktów procentowych w 2009 r. Odnotowano jednak wyraźną poprawę między 2009 r. a OD, kiedy to produkcja wzrosła o 9 punktów procentowych.

Tabela 4

(111)

Moce produkcyjne producenta unijnego utrzymywały się na stałym poziomie w całym okresie badanym.

Tabela 5

(112)

Wskaźnik obrazujący zmiany wykorzystania mocy produkcyjnych zmniejszył się o 14 % w badanym okresie. Między 2007 a 2008 r. zmniejszyło się ono o 8 %, a w 2009 r. o kolejne 15 punktów procentowych. Następnie wzrosło ono w OD o 9 punktów procentowych. Zmiany stopy wykorzystania mocy produkcyjnych odzwierciedlają rozwój produkcji w badanym okresie, przy uwzględnieniu faktu, że moce produkcyjne pozostały na tym samym poziomie.

(113)

Należy zauważyć, że pomimo ogólnego zmniejszenia wykorzystania zdolności produkcyjnych pozostało ono stosunkowo wysokie i wynosiło w OD ponad 80 %.

(114)

Wielkość sprzedaży przemysłu unijnego na rzecz niepowiązanych klientów na rynku unijnym spadła w badanym okresie o 8 %. Sprzedaż spadła o 9 % między 2007 i 2008 r. i o kolejne 5 punktów procentowych w 2009 r. Odnotowano jednak wyraźną poprawę między 2009 r. a OD, kiedy to sprzedaż wzrosła o około 6 punktów procentowych.

Tabela 6

(115)

Ogólnie rzecz biorąc, w okresie badanym przemysł unijny utrzymał swój udział w rynku. Dokładniej rzecz ujmując, wskaźnik udziału w rynku zmniejszył się o 9 % między 2007 i 2008 r., natomiast już w 2009 r. ponownie wzrósł on o 1 punkt procentowy, a następnie wzrósł w OD o 7 punktów procentowych.

Tabela 7

(116)

Między 2007 r. a OD, gdy konsumpcja unijna spadła o 8 %, wielkość sprzedaży także zmniejszyła się o 8 %, a udział przemysłu unijnego w rynku utrzymywał się na stabilnym poziomie.

(117)

Poziom zatrudnienia spadł o 7 % w okresie od 2007 r. do OD. Wzrósł on nieznacznie między 2007 a 2008 r., a następnie gwałtownie obniżył się o 10 punktów procentowych w 2009 r. Zatrudnienie wzrosło jednak ponownie o 2 punkty procentowe w OD.

Tabela 8

(118)

Wydajność, mierzona jako produkcja (w tonach) na pracownika rocznie, zmniejszyła się o 7 % w badanym okresie. Spadek ten odzwierciedla fakt, że produkcja zmniejszała się w szybszym tempie niż zatrudnienie. Należy jednak odnotować, że między 2009 r. a OD wydajność wzrosła o 8 punktów procentowych, odzwierciedlając wzrost produkcji w jeszcze większym tempie niż wzrost zatrudnienia.

Tabela 9

(119)

Średnie ceny sprzedaży producentów unijnych wzrosły o około 15 % w okresie badanym. Średnia cena wzrosła w 2008 i 2009 r. (odpowiednio o 8 % i 10 punktów procentowych), po czym spadła nieznacznie w OD o 3 punkty procentowe. Ogólnie, ceny produktu objętego dochodzeniem są w znacznej mierze zależne od kosztów głównych surowców (tj. soi lub płatków soi) oraz energii. Razem stanowią one znaczną część kosztów produkcji. Należy zauważyć, że rynek soi jest zmienny i charakteryzuje się dużymi wahaniami w skali roku lub nawet miesiąca.

(120)

Biorąc pod uwagę znaczne różnice cen sprzedaży różnych typów produktu objętego dochodzeniem, zmiany średniej ceny sprzedaży powinny być traktowane ostrożnie, gdyż każda zmiana średniej ceny jest silnie uzależniona od zmian w asortymencie produktu.

Tabela 10

(121)

Biorąc pod uwagę wielkość przywozu z ChRL, jego udział w rynku i ceny, wpływu rzeczywistych marginesów dumpingu na przemysł unijny nie można uznać za nieistotny.

(122)

Poziom zapasów na koniec okresu utrzymywał się na tym samym poziomie między 2007 r. a OD. Należy zauważyć, że zapasy stanowią raczej niewielką część rocznej produkcji, a zatem znaczenie tego wskaźnika dla celów analizy szkody jest ograniczone.

Tabela 11

(123)

Roczne koszty pracy wzrosły o 7 % między 2007 r. a OD. Wzrosły one o 5 % między 2007 i 2008 r., następnie spadły o 2 punkty procentowe w 2009 r. i ponownie wzrosły, o 4 punkty procentowe, w OD.

Tabela 12

(124)

W okresie badanym rentowność sprzedaży produktu podobnego na rynku UE na rzecz niepowiązanych klientów, wyrażona jako odsetek sprzedaży netto, znacznie się wahała. O ile w latach 2007 i 2009 r. przemysł unijny osiągał zyski, to w 2008 r. i w OD poniósł on straty. Zmienna rentowność może być spowodowana wahaniami na rynku soi.

Tabela 13

(125)

Zwrot z inwestycji („ROI”), wyrażony jako procentowy stosunek zysku do wartości księgowej netto inwestycji, był zasadniczo zgodny z tendencją rentowności.

(126)

Przepływy pieniężne netto z działalności operacyjnej w badanym okresie znacznie się wahały. Wychodząc od wartości dodatnich w 2007 r., pogorszyły się one w 2008 r., osiągając wartości ujemne, po czym ponownie poprawiły się w 2009 r., a następnie wróciły do wartości ujemnych w OD. Ogólnie rzecz biorąc, przepływ środków pieniężnych był zasadniczo zgodny z tendencją rentowności.

(127)

Nic nie wskazuje na to, by przemysł unijny napotykał trudności w pozyskiwaniu kapitału, głównie ze względu na fakt, że należał on do większej grupy.

Tabela 14

(128)

Roczne inwestycje w produkcję produktu podobnego wzrosły o 4 % między 2007 i 2008 r., a następnie wzrosły ponownie o 29 punktów procentowych w 2009 r. W OD natomiast spadły nieznacznie, o 5 punktów procentowych. Ogółem w badanym okresie inwestycje wzrosły o 28 %.

Tabela 15

(129)

Z analizy danych wynika, że zasadniczo przemysł unijny zmniejszył swoją produkcję, wykorzystanie mocy produkcyjnych, sprzedaż, zatrudnienie i produktywność w badanym okresie. Wzrosły natomiast koszty wynagrodzeń.

(130)

Jednocześnie ten negatywny obraz łagodzi fakt, że w odniesieniu do większości z tych wskaźników odnotowano pozytywne zmiany pomiędzy 2009 r. a OD (2010 r.). W szczególności w latach 2009 i 2010 (OD) produkcja i wykorzystanie mocy produkcyjnych wzrosły o 9 punktów procentowych; sprzedaż w UE oraz udział w rynku zwiększyły się odpowiednio o 6 i 7 punktów procentowych; zatrudnienie wzrosło o 2 punkty procentowe, a wydajność - nawet o 8 punktów procentowych.

(131)

Ponadto udział w rynku całego przemysłu unijnego w badanym okresie był stabilny. Po spadku w 2008 r. ponownie wzrósł on już w 2009 r. W 2010 r. osiągnął poziom bardzo zbliżony do poziomu z 2007 r.

(132)

Rentowność, a także zwrot z inwestycji i przepływy pieniężne (oba wskaźniki ściśle związane z rentownością), odzwierciedlają niejednorodną sytuację gospodarczą przemysłu unijnego. Choć ogólnie zmniejszyły się one w okresie między 2007 r. a OD, to wykazywały także znaczne wahania i wskazywały na zmienny charakter rynku.

(133)

Inwestycje netto wyraźnie wzrosły pomiędzy 2007 i 2009 r. (o 33 %), a w 2010 r. (OD) odnotowano jedynie niewielki spadek (o 5 punktów procentowych).

(134)

Rzeczywisty poziom strat poniesionych przez przemysł unijny w OD także jest stosunkowo umiarkowany.

(135)

W świetle powyższego stwierdza się, że przemysł unijny poniósł szkodę. Zważywszy jednak na stosunkowo nieznaczny poziom rzeczywistej straty poniesionej przez przemysł unijny w OD oraz na oznaki poprawy sytuacji pod koniec okresu badanego, szkoda ta nie może być uznana za istotną w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(136)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń skarżący dowodził, że szkoda w tym przypadku powinna być uznana za istotną, ponieważ w niektórych innych przypadkach, rzekomo w podobnych okolicznościach (tj. gdy pod koniec okresu badanego obserwowano pozytywne tendencje) (11) ustalenia były odmienne. Skarżący twierdził również, że uwzględnienie późniejszej części okresu badanego i wyciągnięcie wniosków na podstawie oznak wzrostu w tym okresie jest niezgodne z przepisami WTO (12).

(137)

Należy zauważyć w tym względzie, że każdy przypadek musi być oceniany odrębnie. W tym szczególnym przypadku w dochodzeniu nie tylko stwierdzono wyraźne oznaki ożywienia przemysłu unijnego pod koniec okresu badanego, ale również stosunkowo niewielką skalę negatywnych tendencji. Dla przykładu, udział w rynku przemysłu unijnego pozostawał stabilny i, ogólnie rzecz biorąc, stosunkowo wysoki, wykorzystanie mocy produkcyjnych nieznacznie spadło, lecz utrzymało się na poziomie powyżej 80 %, a poziom inwestycji wzrósł. Natomiast w przypadku sprawy dotyczącej przywozu kwasu szczawiowego (13) przemysł unijny utracił w OD 9 % udziału w rynku w porównaniu z pierwszym rokiem okresu badania szkody (14). W sprawie dotyczącej przywozu kwasu cytrynowego (15) doszło do podobnej utraty udziału w rynku i zmniejszenia poziomu inwestycji (16).

(138)

W odniesieniu do zobowiązań w ramach WTO przywołane sprawozdanie panelu odnosi się do zupełnie innej sytuacji, w której organ dochodzeniowy poddał analizie jedynie częściowe dane odnoszące się do 6 miesięcy z każdego z trzech kolejnych lat i oparł swoje ustalenia na tej niekompletnej analizie. Sytuacja w przedmiotowej sprawie jest inna, ponieważ analiza szkody obejmuje dane z czterech pełnych kolejnych lat i dodatkowo podkreśla fakt, że pod koniec tego czteroletniego okresu odnotowano pozytywny kierunek wielu analizowanych tendencji w porównaniu z rokiem poprzedzającym OD.

(139)

W związku z tym stwierdza się ostatecznie, że szkoda poniesiona przez przemysł unijny nie może być uznana za istotną w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(140)

Bez uszczerbku dla ustaleń odnoszących się do braku istotnej szkody oraz przy założeniu, że szkoda poniesiona przez przemysł unijny mogła być uznana za istotną, Komisja zbadała potencjalny związek przyczynowy.

(141)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy szkoda poniesiona przez przemysł unijny była spowodowana przywozem po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie. Ponadto zbadano również znane czynniki, inne niż przywóz po cenach dumpingowych, które mogły spowodować szkodę dla przemysłu unijnego, aby upewnić się, że żadna szkoda wynikająca z tego rodzaju innych czynników nie została przypisana przywozowi po cenach dumpingowych.

(142)

Przywóz produktu, którego dotyczy postępowanie, wzrósł o 15 % między 2007 r. a OD, a odpowiadający mu udział w rynku wzrósł o 25 %, pomimo zmniejszającego się popytu na rynku unijnym. Zmiany te ogólnie zbiegły się w czasie z niekorzystną sytuacją gospodarczą przemysłu unijnego. W okresie, gdy przemysł unijny zdołał utrzymać swój udział w rynku, przywóz z Chin zyskał ponad 5 punktów procentowych.

(143)

Na tej podstawie na pierwszy rzut oka wydaje się, że istnieje związek przyczynowy pomiędzy przywozem z ChRL a szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(144)

Bardziej szczegółowe analizy wpływu przywozu po cenach dumpingowych na sytuację przemysłu unijnego nie wykazują jednak wyraźnej korelacji. Na przykład, gdy przywóz towarów z ChRL prawie w ogóle nie wzrósł między 2007 a 2008 r. (motyw 101), a cena importowa CIF wzrosła o 48 punktów procentowych (motyw 103), przemysł unijny poniósł w 2008 r. znaczne straty i zmniejszył swój udział w rynku. Natomiast gdy chiński przywóz zwiększył się o 26 % między 2008 i 2009 r., a jego cena importowa CIF spadła o 11 punktów procentowych, przemysł unijny zachował udziały w rynku i wyrównał straty poniesione w 2008 r. Również między 2009 r. a OD, gdy przywóz z ChRL zachował swoją pozycję na rynku unijnym, sytuacja przemysłu unijnego wyraźnie się poprawiła, jak wspomniano powyżej w analizie szkody.

(145)

Ten brak korelacji pomiędzy przywozem z ChRL i tendencjami wskaźników szkody wyraźnie wskazuje, że do powstania szkody poniesionej przez przemysł unijny przyczyniły się inne czynniki, a być może ją spowodowały. Kwestia ta zostanie omówiona poniżej.

(146)

W kontekście związku przyczynowego przeanalizowano następujące inne czynniki: (i) spadek popytu w Unii, prawdopodobnie częściowo związany z kryzysem finansowym i gospodarczym w latach 2008/2009; oraz (ii) wahania na rynku soi.

(147)

W okresie badanym można było zaobserwować spadek konsumpcji w Unii, który wyniósł 8 %, jeśli porównać 2007 z 2010 r. (OD). Przyczyniło się to do rozwinięcia się wielu czynników szkody. Porównując powyższe dwa okresy, wielkość sprzedaży przemysłu unijnego także spadła o 8 %. Inne przykłady dotyczą zatrudnienia, które w 2010 r. było o 7 % mniejsze niż w 2007 r., i wydajności – także o 7 % mniejszej w 2010 r. niż w 2007 r. Jest zatem oczywiste, że spadek popytu, niezależnie od jego głębokich przyczyn, był jednym z głównych czynników zmian kondycji przemysłu unijnego.

(148)

Mimo że przyczyny spadku popytu nie mają bezpośredniego zastosowania dla analizy związku przyczynowego, mógł on być spowodowany, przynajmniej częściowo, przez kryzys finansowy i gospodarczy. W tym kontekście należy zauważyć, że popyt spadł w szczególności w latach 2008 i 2009. Ze względu na zbieżność w czasie spadek o 8 punktów procentowych między 2008 a 2009 r. był najprawdopodobniej związany z kryzysem gospodarczym. W związku z tym można stwierdzić, że szkoda poniesiona przez przemysł unijny spowodowana była kryzysem gospodarczym i wynikającym z niego spadkiem popytu.

(149)

Należy również zauważyć, że Solae Belgium stwierdziło w swoim sprawozdaniu rocznym za 2009 r., że spowodowane kryzysem finansowym niższe przychody z aktywów finansowych miały negatywny wpływ na sytuację finansową przedsiębiorstwa.

(150)

Należy także powtórzyć, że przemysł unijny poprawił swoją sytuację gospodarczą między 2009 r. a OD. Poprawa ta wyraźnie zbiegła się w czasie z ogólnym ożywieniem gospodarczym.

(151)

W związku z powyższym uważa się, że główną przyczyną szkody poniesionej przez przemysł unijny był spadek popytu, prawdopodobnie częściowo spowodowany przez kryzys gospodarczy.

(152)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń skarżący stwierdził, że kryzys finansowy i gospodarczy nie spowodował szkody, ale nie dostarczył żadnych przekonujących argumentów w tej kwestii, a jedynie wskazał na szereg innych przypadków (17), w których ustalenia były odmienne.

(153)

W tym zakresie należy ponownie podkreślić, że każdy przypadek musi być oceniany odrębnie. W tym szczególnym przypadku nie zmienia to faktu, że spadek popytu, prawdopodobnie częściowo spowodowany przez kryzys gospodarczy, przyczynił się do złej sytuacji przemysłu unijnego, przy jednoczesnym braku wyraźnej korelacji między przywozem po cenach dumpingowych a sytuacją przemysłu unijnego. Jak wyjaśniono powyżej, co najmniej w pewnym zakresie zostało to wyraźnie wykazane w rocznym sprawozdaniu przedsiębiorstwa Solae Belgium z 2009 r.

(154)

Niemniej jednak między sprawami przytaczanymi przez skarżącego a niniejszym przypadkiem można zauważyć wyraźne różnice. Szereg z nich przedstawiono w motywach poniżej.

(155)

W sprawie dotyczącej kwasu szczawiowego (18), mimo że niektóre wskaźniki rzeczywiście wykazywały pozytywne zmiany w okresie od 2009 r. do OD, udział przemysłu unijnego w rynku spadł. Natomiast w niniejszym przypadku udział ten wzrósł niemal do poziomu z 2007 r. (19). Ponadto w sprawie dotyczącej kwasu szczawiowego nie odnotowano braku korelacji w kolejnych latach między przywozem po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, a tendencjami wskaźników szkody, co jest charakterystyczne dla niniejszego przypadku. Inne są także tendencje rentowności, a mianowicie, w niniejszym przypadku rentowność wykazuje znaczne wahania. Na koniec - w niniejszym przypadku rynek jest wysoce zmienny.

(156)

W sprawie dotyczącej tkanin siatkowych o otwartych oczkach z włókien szklanych (20) udział przemysłu unijnego w rynku spadał z roku na rok - łącznie o 12 punktów procentowych (21). Jednocześnie udział chińskiego przywozu stale rósł z roku na rok - łącznie o 12,4 punktów procentowych (22). W niniejszym przypadku udział chińskiego przywozu wzrastał aż do 2009 r., by potem zmniejszać się w okresie od 2009 r. do OD. Jednocześnie udział przemysłu unijnego w rynku spadł już w roku 2008, by powrócić niemal do poziomu z 2007 r.

(157)

W sprawie dotyczącej włókien szklanych (23) udział w rynku przywozu po cenach dumpingowych stale rósł z roku na rok - łącznie o 6,3 punktów procentowych (24).

(158)

W sprawie dotyczącej płytek ceramicznych (25) udział w rynku przywozu po cenach dumpingowych stale rósł (26). Ponadto inaczej kształtował się poziom zapasów. W sprawie dotyczącej płytek ceramicznych wzrost zapasów był znamiennym czynnikiem szkody (27). Na koniec, z dochodzenia w sprawie dotyczącej płytek ceramicznych wynika, że mimo ożywienia w sektorze budownictwa, wskaźniki dotyczące przemysłu unijnego wykazywały tendencje spadkowe (28).

(159)

Wreszcie w sprawie dotyczącej alkoholi tłuszczowych (29) zmiany wskaźników szkody w okresie między 2009 r. a OD różniły się od zmian w niniejszym przypadku (np. spadło zatrudnienie) (30), a wielkość przywozu po cenach dumpingowych i jego udział w rynku wzrosły między 2009 r. a OD (31).

(160)

W związku z tym wniosek skarżącego musi zostać odrzucony.

(161)

Powyżej wykazano, że rentowność przemysłu unijnego cechują znaczne wahania, co wskazuje na zmienność rynku.

(162)

Zmienność ta jest ściśle związana z wahaniami na rynku surowców. Rynek kasowy głównego surowca – soi – tradycyjnie charakteryzuje się dużymi wahaniami w skali miesiąca i roku (32), podczas gdy ceny produktu końcowego, czyli produktu objętego dochodzeniem, raczej utrzymują się na stałym poziomie (ponieważ oparte są na długoterminowych umowach). W związku z tym poziom rentowności produktu objętego dochodzeniem jest w dużym stopniu uzależniony od sytuacji panującej na rynku soi.

(163)

W tym kontekście należy odnotować, że w 2008 r. rzeczywiście odnotowano znaczący wzrost cen soi, który miał istotny wpływ na rentowność i ogólną sytuację przemysłu unijnego. Sam skarżący przyznał, że wzrost cen soi przyczynił się do jego niekorzystnej sytuacji w 2008 r.

(164)

Biorąc powyższe pod uwagę, jest oczywiste, że zmienność na rynku soi również była ważną przyczyną szkody poniesionej przez przemysł unijny.

(165)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń skarżący twierdził, że zmienność cen soi nie mogła zerwać związku przyczynowego i miała znaczenie jedynie w odniesieniu do strat poniesionych w 2008 r. Nie przedstawiono jednak żadnych dowodów w tym zakresie.

(166)

Należy zauważyć, że wzrost cen soi zbiega się ze słabymi wynikami finansowymi przemysłu unijnego i biorąc pod uwagę fakt, że wysokie ceny soi uznano za główną przyczynę strat w 2008 r., nie ma żadnego szczególnego powodu, by inaczej traktować straty poniesione w 2010 r., które także zbiegły się ze wzrostem cen soi.

(167)

W związku z tym wniosek skarżącego musi zostać odrzucony.

(168)

Inne czynniki, a w szczególności spadek popytu (prawdopodobnie częściowo spowodowany przez kryzys gospodarczy w latach 2008–2009) i zmienny rynek głównego surowca, były ważnymi przyczynami szkody dla przemysłu unijnego.

(169)

Ponieważ powyższe czynniki naruszyły związek przyczynowy nawet przy założeniu, że przemysł unijny poniósł istotną szkodę, nie można stwierdzić, że przywóz po cenach dumpingowych z ChRL spowodował jakąkolwiek szkodę.

(170)

Ponieważ powyżej ustalono, że przemysł unijny nie poniósł szkody, którą można zaklasyfikować jako istotną, a ponadto inne czynniki przerwały związek przyczynowy między przywozem po cenach dumpingowych a szkodą, badanie interesu Unii nie jest konieczne.

(171)

W świetle wniosków wyciągniętych w odniesieniu do braku istotnej szkody poniesionej przez przemysł unijny i wobec braku związku przyczynowego, zgodnie z art. 9 rozporządzenia podstawowego, postępowanie powinno zostać zakończone bez nałożenia środków.

(172)

Wszystkie zainteresowane strony zostały poinformowane o ostatecznych ustaleniach i o zamiarze zakończenia dochodzenia i miały możliwość przedstawienia uwag. Ich uwagi zostały rozpatrzone, ale nie zmieniają wniosków wyciągniętych powyżej,

28.6.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/55