1.6.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 142/1

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2012/13/UE

z dnia 22 maja 2012 r.

w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 82 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Unia postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Zgodnie z konkluzjami prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r., w szczególności z ich pkt 33, zasada wzajemnego uznawania wyroków i innych orzeczeń organów sądowych powinna stać się podstawą współpracy sądowej w sprawach cywilnych i karnych w Unii, ponieważ poprawa wzajemnego uznawania oraz niezbędne zbliżenie przepisów ułatwiłoby współpracę między właściwymi organami oraz sądową ochronę praw jednostki.

(2)

W dniu 29 listopada 2000 r. Rada, zgodnie z konkluzjami z posiedzenia w Tampere, przyjęła program środków mających na celu wprowadzenie w życie zasady wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych (3). We wprowadzeniu do tego programu stwierdza się, że wzajemne uznawanie „ma na celu wzmocnienie współpracy między państwami członkowskimi, ale także zwiększenie ochrony praw jednostki”.

(3)

Wdrożenie zasady wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych zakłada, że państwa członkowskie mają wzajemne zaufanie do swoich systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych. Zakres wzajemnego uznawania w znacznym stopniu zależy od szeregu czynników, w tym mechanizmów mających na celu zagwarantowanie praw osób podejrzanych lub oskarżonych oraz wspólnych minimalnych norm niezbędnych dla ułatwienia stosowania zasady wzajemnego uznawania.

(4)

Wzajemne uznawanie orzeczeń w sprawach karnych może skutecznie funkcjonować jedynie w duchu zaufania, gdy nie tylko organy sądowe, ale wszyscy uczestnicy procesu karnego traktują decyzje organów sądowych innego państwa członkowskiego jako równoważne ze swoimi własnymi, co wymaga nie tylko zaufania do tego, że przepisy innego państwa członkowskiego są odpowiednie, ale także zaufania co do ich prawidłowego stosowania.

(5)	W art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”) oraz w art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (zwanej dalej „EKPC”) zapisane jest prawo do rzetelnego procesu sądowego. Art. 48 ust. 2 Karty gwarantuje poszanowanie prawa do obrony.

(6)	W art. 6 Karty oraz w art. 5 EKPC zapisano prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego. Jakiekolwiek ograniczenia tego prawa nie mogą wykraczać poza te, na które zezwala art. 5 EKPC, oraz te, które wynikają z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

(7)	Chociaż wszystkie państwa członkowskie są stronami EKPC, z doświadczenia wynika, iż fakt ten sam w sobie nie zawsze jest gwarancją wystarczającego stopnia zaufania do systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych innych państw członkowskich.

(8)	Pogłębienie wzajemnego zaufania wymaga szczegółowych przepisów dotyczących ochrony praw i gwarancji procesowych wynikających z Karty i z EKPC.

(9)

Art. 82 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przewiduje możliwość ustanowienia norm minimalnych stosowanych w państwach członkowskich w celu ułatwienia wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych, jak również współpracy policyjnej i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych o wymiarze transgranicznym. Artykuł ten odwołuje się do „praw jednostek w postępowaniu karnym” jako jednego z obszarów, w którym można ustanowić normy minimalne.

(10)

Wspólne normy minimalne powinny doprowadzić do zwiększonego zaufania do systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych wszystkich państw członkowskich, co z kolei powinno doprowadzić do skuteczniejszej współpracy sądowej opartej na wzajemnym zaufaniu. Takie wspólne normy minimalne powinny zostać ustanowione w dziedzinie informacji w postępowaniu karnym.

(11)

W dniu 30 listopada 2009 r. Rada przyjęła rezolucję dotyczącą harmonogramu działań mających na celu wzmocnienie praw procesowych osób podejrzanych lub oskarżonych w postępowaniu karnym (4) (zwanego dalej „harmonogramem działań”). Harmonogram działań zawierał wezwanie do stopniowego przyjmowania środków dotyczących prawa do tłumaczenia pisemnego i ustnego (środek A), prawa do informacji o prawach i do informacji o zarzutach (środek B), prawa do porady prawnej i pomocy prawnej (środek C), prawa do kontaktu z krewnymi, pracodawcami i organami konsularnymi (środek D) oraz specjalnych gwarancji dla osób podejrzanych lub oskarżonych wymagających szczególnego traktowania (środek E). W harmonogramie działań podkreślono, że kolejność praw ma charakter jedynie orientacyjny, co oznacza, że może ona zostać zmieniona stosownie do priorytetów. Harmonogram działań ma funkcjonować jako jedna całość: płynące z niego korzyści będą w pełni odczuwalne dopiero po realizacji wszystkich jego części.

(12)

W dniu 11 grudnia 2009 r. Rada Europejska z zadowoleniem przyjęła harmonogram działań i uznała go za część programu sztokholmskiego – Otwarta i bezpieczna Europa dla dobra i ochrony obywateli (5) (pkt 2.4). Rada Europejska podkreśliła niewyczerpujący charakter tego harmonogramu działań i wezwała Komisję do zbadania dalszych aspektów minimalnych praw proceduralnych osób podejrzanych i oskarżonych, jak również do oceny, czy istnieje potrzeba zajęcia się innymi kwestiami, na przykład domniemaniem niewinności, aby wspierać lepszą współpracę w tym obszarze.

(13)	Pierwszym środkiem przyjętym zgodnie z harmonogramem działań, w ramach środka A, była dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/64/UE z dnia 20 października 2010 r. w sprawie prawa do tłumaczenia ustnego i pisemnego w postępowaniu karnym (6).

(14)

Niniejsza dyrektywa dotyczy środka B z harmonogramu działań. Ustanawia ona – z myślą o zwiększeniu wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi – wspólne normy minimalne, które mają być stosowane w odniesieniu do informowania osób podejrzanych i oskarżonych o popełnienie przestępstwa o prawach i o zarzutach. Niniejsza dyrektywa opiera się na prawach określonych w Karcie, a w szczególności jej art. 6, 47 i 48, oraz na art. 5 i 6 EKPC zgodnie z wykładnią Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. W niniejszej dyrektywie użyto terminu „oskarżenie” w celu opisania tego samego pojęcia, które opisuje termin „oskarżenie” użyty w art. 6 ust. 1 EKPC.

(15)

W swoim komunikacie z dnia 20 kwietnia 2010 r. zatytułowanym „Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości dla europejskich obywateli – Plan działań służący realizacji programu sztokholmskiego” Komisja zapowiedziała, że w 2010 r. przedstawi wniosek dotyczący prawa do informacji o prawach oraz informacji o zarzutach.

(16)	Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie do osób podejrzanych i oskarżonych bez względu na ich status prawny, obywatelstwo czy narodowość.

(17)

W niektórych państwach członkowskich organ inny niż sąd właściwy w sprawach karnych jest uprawniony do nakładania kar w odniesieniu do stosunkowo drobnych przestępstw. Taki przypadek może mieć miejsce, na przykład, w odniesieniu do przestępstw drogowych, które popełniane są na szeroką skalę i które mogłyby być wykryte w wyniku kontroli ruchu drogowego. W takich sytuacjach nieuzasadnione byłoby wymaganie od właściwego organu zapewnienia wszystkich praw określonych w niniejszej dyrektywie. W przypadku gdy prawo państwa członkowskiego przewiduje nakładanie kar w odniesieniu do drobnych przestępstw przez taki organ, a od nałożenia kary przysługuje prawo do odwołania się lub możliwość przekazania w inny sposób sprawy do sądu właściwego w sprawach karnych, niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie jedynie do postępowania przed sądem w wyniku takiego odwołania lub przekazania sprawy.

(18)	Niniejsza dyrektywa powinna wyraźnie ustanawiać prawo do informacji o prawach procesowych wynikające z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

(19)

Właściwe organy powinny niezwłocznie poinformować osoby podejrzane lub oskarżone o tych prawach, stosowanych zgodnie z prawem krajowym, które są istotne dla zagwarantowania rzetelnego postępowania, ustnie albo pisemnie, tak jak przewiduje to niniejsza dyrektywa. W celu umożliwienia w praktyce skutecznego wykonywania tych praw, informacji należy udzielić niezwłocznie w toku postępowania, a najpóźniej przed pierwszym oficjalnym przesłuchaniem osoby podejrzanej lub oskarżonej przez policję lub przez inny właściwy organ.

(20)

Niniejsza dyrektywa określa minimalne zasady w odniesieniu do informacji o prawach osób podejrzanych lub oskarżonych. Pozostaje to bez uszczerbku dla informacji, jakiej należy udzielić o innych prawach procesowych wynikających z Karty, EKPC, prawa krajowego oraz mającego zastosowanie prawa Unii, zgodnie z wykładnią właściwych sądów i trybunałów. Gdy już udzielono informacji o określonym prawie, nie należy wymagać od właściwego organu jego powtarzania, chyba że wymagają tego szczególne okoliczności danej sprawy lub szczególne przepisy prawa krajowego.

(21)

Zawarte w niniejszej dyrektywie odniesienia do osób podejrzanych lub oskarżonych, które zostały zatrzymane lub aresztowane, należy rozumieć jako odniesienia do każdej sytuacji, w której w toku postępowania karnego osoby podejrzane lub oskarżone zostają pozbawione wolności w rozumieniu art. 5 ust. 1 lit. c) EKPC, zgodnie z wykładnią dokonaną w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

(22)

W przypadku gdy dokonano zatrzymania lub aresztowania osób podejrzanych lub oskarżonych, informacji o mających zastosowanie prawach procesowych należy udzielić w formie pisemnego pouczenia o prawach sporządzonego w zrozumiałym języku, tak aby pomóc tym osobom w zrozumieniu przysługujących im praw. Takie pisemne pouczenie o prawach należy przekazać każdej zatrzymanej osobie niezwłocznie po pozbawieniu jej wolności wskutek interwencji organów ścigania w kontekście postępowania karnego. Powinno ono zawierać podstawowe informacje dotyczące wszelkich możliwości zakwestionowania legalności zatrzymania, możliwości oceny zasadności decyzji o aresztowaniu lub wystąpienia o tymczasowe zwolnienie, w przypadku gdy i tylko w zakresie, w jakim takie prawo istnieje w prawie krajowym. Aby pomóc państwom członkowskim w opracowaniu takiego pouczenia o prawach, w załączniku 1 zamieszczono jego wzór. Wzór ten ma charakter orientacyjny i może zostać zmieniony stosownie do sprawozdania Komisji z wdrożenia niniejszej dyrektywy, a także po wejściu w życie wszystkich środków z harmonogramu działań. Pouczenie o prawach może zawierać informacje o innych stosownych prawach procesowych mających zastosowanie w państwach członkowskich.

(23)

Szczegółowe warunki i zasady odnoszące się do prawa osób podejrzanych lub oskarżonych do poinformowania osoby trzeciej o ich zatrzymaniu lub aresztowaniu powinny zostać określone przez państwa członkowskie w ich prawie krajowym. Zgodnie z harmonogramem działań wykonywanie tego prawa powinno pozostawać bez uszczerbku dla właściwego przebiegu postępowania karnego.

(24)	Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla przepisów prawa krajowego dotyczących bezpieczeństwa osób przebywających w miejscach zatrzymania.

(25)	Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby przy przekazywaniu informacji zgodnie z niniejszą dyrektywą osobom podejrzanym lub oskarżonym zapewniono w razie konieczności tłumaczenia pisemne i ustne na język dla nich zrozumiały, zgodnie ze standardami określonymi w dyrektywie 2010/64/UE.

(26)	Udzielając osobom podejrzanym lub oskarżonym informacji zgodnie z niniejszą dyrektywą, właściwe organy powinny zwrócić szczególną uwagę na osoby, które nie mogą zrozumieć treści lub znaczenia informacji, na przykład ze względu na ich młody wiek lub ich stan psychiczny lub fizyczny.

(27)	Osobom oskarżonym o popełnienie przestępstwa należy udzielić wszelkich informacji dotyczących oskarżenia niezbędnych do umożliwienia im przygotowania swojej obrony oraz do zagwarantowania rzetelności postępowania.

(28)

Przekazywane osobom podejrzanym lub oskarżonym informacje na temat czynu zabronionego, o którego popełnienie są one podejrzane lub oskarżone, należy podawać niezwłocznie, a najpóźniej przed ich pierwszym oficjalnym przesłuchaniem przez policję lub inny właściwy organ, oraz bez uszczerbku dla przebiegu prowadzonego postępowania przygotowawczego. Opis faktów, odnoszących się do czynu zabronionego, o którego popełnienie osoby są podejrzane lub oskarżone, w tym również – jeżeli są znane – czas i miejsce, oraz możliwa kwalifikacja prawna zarzucanego przestępstwa, powinny zostać podane w sposób wystarczająco szczegółowy, z uwzględnieniem etapu postępowania karnego, na którym ten opis jest podawany, aby zagwarantować rzetelność postępowania i umożliwić skuteczne wykonywanie prawa do obrony.

(29)

W przypadku gdy w toku postępowania karnego szczegóły dotyczące oskarżenia ulegną zmianie w sposób, który ma istotny wpływ na sytuację osób podejrzanych lub oskarżonych, należy je o tym poinformować, w przypadku gdy jest to konieczne do zagwarantowania rzetelności postępowania, oraz w odpowiednim czasie, aby umożliwić skuteczne wykonywanie prawa do obrony.

(30)

Dokumenty oraz, w stosownych przypadkach, zdjęcia, nagrania audio i wideo, które są konieczne do skutecznego zakwestionowania legalności zatrzymania lub aresztowania osób podejrzanych lub oskarżonych zgodnie z prawem krajowym, należy udostępnić osobom podejrzanym lub oskarżonym lub ich obrońcom, najpóźniej przed skierowaniem do właściwego organu sądowego w celu oceny legalności zatrzymania lub aresztowania zgodnie z art. 5 ust. 4 EKPC, oraz w odpowiednim czasie, aby umożliwić skuteczne wykonywanie prawa do zakwestionowania legalności zatrzymania lub aresztowania.

(31)

Na użytek niniejszej dyrektywy dostęp do materiału dowodowego, zgodnie z prawem krajowym, niezależnie od tego, czy jest on na korzyść czy na niekorzyść osoby podejrzanej lub oskarżonej, który znajduje się w posiadaniu właściwych organów w związku z daną sprawą karną, powinien obejmować dostęp do materiałów takich, jak dokumenty oraz, w stosownych przypadkach, zdjęcia oraz nagrania audio i wideo. Takie materiały mogą znajdować się w aktach sprawy lub być przechowywane przez właściwe organy w każdy inny odpowiedni sposób zgodnie z prawem krajowym.

(32)

Przewidzianego w niniejszej dyrektywie dostępu do materiału dowodowego znajdującego się w posiadaniu właściwych organów, niezależnie od tego, czy jest on na korzyść czy na niekorzyść osoby podejrzanej lub oskarżonej, można zgodnie z prawem krajowym odmówić w przypadku, gdy dostęp taki może spowodować poważne zagrożenie dla życia lub praw podstawowych innej osoby, lub w przypadku gdy odmowa takiego dostępu jest bezwzględnie konieczna dla ochrony ważnego interesu publicznego. Każdą taką odmowę należy wyważyć w świetle prawa do obrony osoby podejrzanej lub oskarżonej, uwzględniając różne etapy postępowania karnego. Ograniczenia takiego dostępu należy interpretować rygorystycznie i zgodnie z prawem do rzetelnego procesu przewidzianym w EKPC i zinterpretowanym przez orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

(33)	Prawo dostępu do materiałów sprawy powinno pozostawać bez uszczerbku dla przepisów prawa krajowego dotyczących ochrony danych osobowych i miejsca pobytu świadków pozostających pod ochroną.

(34)

Dostęp do materiałów sprawy, przewidziany w niniejszej dyrektywie, powinien być zapewniany nieodpłatnie, bez uszczerbku dla przepisów prawa krajowego przewidujących opłaty, jakie należy uiścić za sporządzenie kopii dokumentów z akt sprawy lub za przesłanie materiałów zainteresowanym osobom lub ich obrońcy.

(35)

W przypadku udzielenia informacji zgodnie z niniejszą dyrektywą powinno to być zarejestrowane przez właściwe organy zgodnie z procedurami rejestracji istniejącymi w prawie krajowym oraz nie powinno podlegać jakiemukolwiek obowiązkowi wprowadzenia nowych procedur ani jakimkolwiek dodatkowym obciążeniom administracyjnym.

(36)

Osoby podejrzane lub oskarżone lub ich obrońcy powinni mieć prawo do zakwestionowania, zgodnie z prawem krajowym, braku lub odmowy udzielenia informacji lub ujawnienia niektórych materiałów sprawy przez właściwe organy zgodnie z niniejszą dyrektywą. Prawo to nie pociąga za sobą obowiązku zapewnienia przez państwa członkowskie szczególnych procedur odwoławczych, odrębnego mechanizmu lub procedury wnoszenia skarg, za pomocą których można zakwestionować taki brak lub odmowę.

(37)	Bez uszczerbku dla niezależności sądów i dla różnic w organizacji wymiaru sprawiedliwości w Unii, państwa członkowskie powinny zapewnić swoim urzędnikom odpowiednie szkolenia dotyczące celów niniejszej dyrektywy lub zachęcać do zapewniania takich szkoleń.

(38)

Państwa członkowskie powinny podjąć wszelkie działania niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Skuteczne wprowadzanie w życie niektórych przepisów w praktyce, na przykład obowiązku udzielania osobom podejrzanym lub oskarżonym informacji o przysługujących im prawach w prostym i przystępnym języku, mogłoby zostać osiągnięte w różny sposób, w tym również za pomocą środków pozalegislacyjnych, takich jak odpowiednie szkolenia dla właściwych organów lub pouczenia o prawach sporządzonego w prostym i niespecjalistycznym języku, tak aby było ono zrozumiałe dla laika bez jakiejkolwiek znajomości prawa karnego procesowego.

(39)

Prawo do pisemnej informacji o prawach przysługujących w razie zatrzymania przewidziane w niniejszej dyrektywie powinno być również odpowiednio stosowane do osób zatrzymanych na potrzeby wykonania europejskiego nakazu aresztowania zgodnie z decyzją ramową Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (7). Aby pomóc państwom członkowskim w opracowaniu pouczenia o prawach dla tych osób, w załączniku II zamieszczono jego wzór. Wzór ten ma charakter orientacyjny i może zostać zmieniony stosownie do sprawozdania Komisji z wdrożenia niniejszej dyrektywy, a także po wejściu w życie wszystkich środków z harmonogramu działań.

(40)

Niniejsza dyrektywa określa zasady minimalne. Państwa członkowskie mogą rozszerzyć zakres praw określonych w niniejszej dyrektywie w celu zapewnienia wyższego poziomu ochrony także w sytuacjach, których niniejsza dyrektywa wyraźnie nie przewiduje. Poziom ochrony nigdy nie powinien być niższy od standardów przewidzianych w EKPC, zgodnie z wykładnią dokonaną w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

(41)	Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w Karcie. W szczególności niniejsza dyrektywa ma na celu promowanie prawa do wolności, prawa do rzetelnego procesu sądowego oraz prawa do obrony. Należy ją zatem odpowiednio wdrożyć.

(42)	Przepisy niniejszej dyrektywy odpowiadające prawom gwarantowanym przez EKPC powinny być interpretowane i wdrażane w sposób spójny z tymi prawami, zgodnie z wykładnią dokonaną w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

(43)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie ustanowienie wspólnych norm minimalnych dotyczących prawa do informacji w postępowaniach karnych, nie może zostać osiągnięty przez państwa członkowskie działające jednostronnie, na poziomie krajowym, regionalnym lub lokalnym, natomiast ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodne z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(44)

Zgodnie z art. 3 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, te dwa państwa członkowskie powiadomiły o chęci uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy.

(45)	Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie jest nią związana, ani jej nie stosuje,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsza dyrektywa ustanawia przepisy dotyczące prawa osób podejrzanych lub oskarżonych do informacji dotyczących praw przysługujących im w postępowaniu karnym oraz oskarżenia przeciwko nim. Niniejsza dyrektywa ustanawia również przepisy dotyczące prawa osób podlegających europejskiemu nakazowi aresztowania do informacji dotyczących przysługujących im praw.

Artykuł 2

Zakres

1. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie od chwili poinformowania osób przez właściwe organy państwa członkowskiego, że są one podejrzane lub oskarżone o popełnienie przestępstwa, do czasu zakończenia postępowania rozumianego jako ostateczne rozstrzygnięcie tego, czy osoba podejrzana lub oskarżona popełniła przestępstwo, w tym również, w stosownych przypadkach, wydania wyroku oraz rozstrzygnięcia wszelkich środków odwoławczych.

2. W przypadku gdy prawo państwa członkowskiego przewiduje nałożenie kary za drobne przestępstwa przez organ inny niż sąd właściwy w sprawach karnych, a od nałożenia takiej kary można się odwołać do takiego sądu, niniejsza dyrektywa ma zastosowanie jedynie do postępowania odwoławczego przed tym sądem.

Artykuł 3

Prawo do informacji o prawach

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby osobom podejrzanym lub oskarżonym niezwłocznie udzielano informacji dotyczących przynajmniej poniższych praw procesowych, stosowanych zgodnie z prawem krajowym, aby umożliwić skuteczne wykonywanie tych praw:

a)	prawo dostępu do obrońcy;

b)	wszelkie uprawnienia do bezpłatnej porady prawnej i warunki jej uzyskania;

c)	prawo do informacji dotyczących oskarżenia, zgodnie z art. 6;

d)	prawo do tłumaczenia ustnego i pisemnego;

e)	prawo do odmowy składania wyjaśnień.

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby informacje określone w ust. 1 zostały udzielone ustnie lub pisemnie, w prostym i przystępnym języku, z uwzględnieniem wszelkich szczególnych potrzeb osób podejrzanych lub oskarżonych, wymagających szczególnego traktowania.

Artykuł 4

Pouczenie o prawach w przypadku zatrzymania

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby osoby podejrzane lub oskarżone, które zostały zatrzymane lub aresztowane, otrzymały niezwłocznie pisemne pouczenie o prawach. Umożliwia się im zapoznanie się z pouczeniem o prawach oraz zatrzymanie go w swoim posiadaniu przez cały okres, w którym pozostają pozbawione wolności.

2. Oprócz informacji, określonych w art. 3, pouczenie o prawach, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, zawiera informacje o następujących prawach stosowanych zgodnie z prawem krajowym:

a)	prawo dostępu do materiałów sprawy;

b)	prawo do poinformowania władz konsularnych oraz jednej osoby;

c)	prawo dostępu do pilnej pomocy medycznej; oraz

d)	maksymalna liczba godzin lub dni, podczas których osoba podejrzana lub oskarżona może być pozbawiona wolności, zanim zostanie postawiona przed organem sądowym.

3. Pouczenie o prawach zawiera również podstawowe informacje o wszelkich dostępnych na mocy prawa krajowego możliwościach: zakwestionowania zgodności z prawem aresztowania, oceny zasadności decyzji o aresztowaniu lub złożenia wniosku o zwolnienie tymczasowe.

4. Pouczenie o prawach sporządza się w prostym i przystępnym języku. Załącznik I zawiera orientacyjny wzór takiego pouczenia o prawach.

5. Państwa członkowskie zapewniają, aby osoby podejrzane lub oskarżone otrzymały pouczenie o prawach napisane w języku dla nich zrozumiałym. W przypadku gdy pouczenie o prawach nie jest dostępne w odpowiednim języku, osoby podejrzane lub oskarżone są informowane o przysługujących im prawach ustnie w języku dla nich zrozumiałym. Następnie przekazuje się im bez nieuzasadnionej zwłoki pouczenie o prawach w języku dla nich zrozumiałym.

Artykuł 5

Pouczenie o prawach w postępowaniu dotyczącym europejskiego nakazu aresztowania

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby osoby zatrzymane w celu wykonania europejskiego nakazu aresztowania otrzymały niezwłocznie odpowiednie pouczenie o prawach zawierające informacje o przysługujących im prawach zgodnie z prawem krajowym wdrażającym decyzję ramową 2002/584/WSiSW w państwie członkowskim wykonującym nakaz.

2. Pouczenie o prawach sporządza się w prostym i przystępnym języku. Załącznik II zawiera orientacyjny wzór pouczenia o prawach.

Artykuł 6

Prawo do informacji dotyczących oskarżenia

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby osobom podejrzanym lub oskarżonym udzielono informacji o czynie zabronionym, o którego popełnienie są one podejrzane lub oskarżone. Informacje te przekazuje się niezwłocznie i są one na tyle szczegółowe, na ile jest to konieczne do zagwarantowania rzetelności postępowania oraz skutecznego wykonywania prawa do obrony.

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby osoby podejrzane lub oskarżone, które zostały zatrzymane lub aresztowane, otrzymały informacje o powodach ich zatrzymania lub aresztowania, w tym o czynie zabronionym, o którego popełnienie są podejrzane lub oskarżone.

3. Państwa członkowskie zapewniają, aby najpóźniej w chwili przekazania podstawy oskarżenia do oceny sądu przedstawiono szczegółowe informacje na temat oskarżenia, w tym rodzaju przestępstwa i jego kwalifikacji prawnej, jak również charakteru udziału osoby oskarżonej.

4. Państwa członkowskie zapewniają, aby osoby podejrzane lub oskarżone były niezwłocznie informowane o wszelkich zmianach w informacjach podanych zgodnie z niniejszym artykułem, w przypadku gdy jest to konieczne do zagwarantowania rzetelności postępowania.

Artykuł 7

Prawo dostępu do materiałów sprawy

1. W przypadku gdy osoba zostaje zatrzymana i aresztowana na jakimkolwiek etapie postępowania karnego, państwa członkowskie zapewniają osobom zatrzymanym lub ich obrońcom dostęp do będących w posiadaniu właściwych organów dokumentów, które są związane z konkretną sprawą i mają istotne znaczenie dla skutecznego zakwestionowania, zgodnie z prawem krajowym, legalności zatrzymania lub aresztowania.

2. Państwa członkowskie zapewniają udzielanie osobom podejrzanym lub oskarżonym lub ich obrońcom dostępu przynajmniej do całego będącego w posiadaniu właściwych organów materiału dowodowego, niezależnie od tego, czy jest on na korzyść czy na niekorzyść osób podejrzanych lub oskarżonych, w celu zagwarantowania rzetelnego postępowania i możliwości przygotowania obrony.

3. Bez uszczerbku dla ust. 1, dostęp do materiału dowodowego, o którym mowa w ust. 2, jest zapewniany w odpowiednim czasie pozwalającym na skuteczne wykonywanie prawa do obrony, a najpóźniej w chwili przekazania podstawy oskarżenia do oceny sądu. W przypadku gdy właściwe organy wejdą w posiadanie dalszego materiału dowodowego, zapewnia się dostęp do niego w odpowiednim czasie, aby umożliwić jego uwzględnienie.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 i 3 – o ile nie narusza to prawa do rzetelnego procesu – można odmówić dostępu do niektórych materiałów, jeżeli dostęp taki może doprowadzić do poważnego zagrożenia dla życia lub praw podstawowych innej osoby lub jeżeli taka odmowa jest bezwzględnie konieczna dla ochrony ważnego interesu publicznego – na przykład w przypadkach, gdy dostęp mógłby zaszkodzić trwającemu dochodzeniu lub poważnie zaszkodzić bezpieczeństwu narodowemu państwa członkowskiego, w którym toczy się postępowanie karne. Państwa członkowskie zapewniają, aby zgodnie z procedurami określonymi w prawie krajowym decyzja o odmowie dostępu do niektórych materiałów zgodnie z niniejszym ustępem była podejmowana przez organ sądowy lub podlegała przynajmniej kontroli sądowej.

5. Dostęp, o którym mowa w niniejszym artykule, zapewniany jest nieodpłatnie.

Artykuł 8

Weryfikacja i środki ochrony prawnej

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby udzielenie informacji osobom podejrzanym lub oskarżonym zgodnie z art. 3–6 zostało odnotowane przy użyciu procedur rejestracji określonych w prawie danego państwa członkowskiego.

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby osoby podejrzane lub oskarżone lub ich obrońcy mieli prawo zakwestionowania, zgodnie z procedurami przewidzianym w prawie krajowym, braku lub odmowy udzielenia przez właściwe organy informacji zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Artykuł 9

Szkolenia

Bez uszczerbku dla niezależności sądów oraz różnic w organizacji sądownictwa w Unii, państwa członkowskie zwracają się do podmiotów odpowiedzialnych za szkolenie sędziów, prokuratorów, policjantów i pracowników wymiaru sprawiedliwości uczestniczących w postępowaniach karnych o zapewnienie odpowiednich szkoleń pod kątem celów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 10

Nieobniżanie poziomu ochrony

Żaden z przepisów niniejszej dyrektywy nie może być rozumiany jako ograniczający prawa lub gwarancje procesowe, które są zapewnione na mocy Karty, EKPC oraz innych stosownych przepisów prawa międzynarodowego lub prawa któregokolwiek państwa członkowskiego, które zapewnia wyższy poziom ochrony, ani jako stanowiący odstępstwo od tych praw lub gwarancji procesowych.

Artykuł 11

Transpozycja

1. Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy w terminie do dnia 2 czerwca 2014 r.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst tych przepisów.

3. Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

Artykuł 12

Sprawozdanie

Do dnia 2 czerwca 2015 r. Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym oceni, w jakim stopniu państwa członkowskie podjęły środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy, do którego załączy, w razie potrzeby, wnioski ustawodawcze.

Artykuł 13

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 14

Adresaci

Niniejsza dyrektywa jest skierowana do państw członkowskich zgodnie z Traktatami.

Sporządzono w Strasburgu dnia 22 maja 2012 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

M. SCHULZ

Przewodniczący

W imieniu Rady

N. WAMMEN

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 54 z 19.2.2011, s. 48.

(2) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2011 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) i decyzja Rady z dnia 26 kwietnia 2012 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(3) Dz.U. C 12 z 15.1.2001, s. 10.

(4) Dz.U. C 295 z 4.12.2009, s. 1.

(5) Dz.U. C 115 z 4.5.2010, s. 1.

(6) Dz.U. L 280 z 26.10.2010, s. 1.

(7) Dz.U. L 190 z 18.7.2002, s. 1.

ZAŁĄCZNIK I

Orientacyjny wzór pouczenia o prawach

Jedynym celem niniejszego wzoru jest pomoc organom krajowym w opracowaniu ich pouczenia o prawach na poziomie krajowym. Państwa członkowskie nie są zobowiązane do stosowania niniejszego wzoru. Przy opracowywaniu swojego krajowego pouczenia o prawach państwa członkowskie mogą zmienić niniejszy wzór celem dostosowania go do swoich przepisów krajowych i uzupełnienia go o dodatkowe użyteczne informacje. Pouczenie o prawach państwa członkowskiego musi zostać przekazane w chwili zatrzymania lub aresztowania. Nie stanowi to jednak przeszkody dla państw członkowskich w udzielaniu osobom podejrzanym lub oskarżonym pisemnej informacji w innych sytuacjach w trakcie postępowania karnego.

Jako osobie zatrzymanej lub aresztowanej przysługują Ci następujące prawa:

A. POMOC ZE STRONY ADWOKATA/UPRAWNIENIE DO POMOCY PRAWNEJ

Masz prawo do poufnej rozmowy z adwokatem. Adwokat jest niezależny od policji. Poproś policję, jeżeli potrzebujesz pomocy w skontaktowaniu się z adwokatem; policja udzieli Ci pomocy. W niektórych przypadkach pomoc może być bezpłatna. Poproś policję o dodatkowe informacje.

B. INFORMACJE DOTYCZĄCE OSKARŻENIA

Masz prawo wiedzieć, dlaczego zostałeś zatrzymany lub aresztowany i o co jesteś podejrzany lub oskarżony.

C. TŁUMACZENIE USTNE I PISEMNE

Jeżeli nie mówisz językiem, którym posługuje się policja lub inne właściwe organy, lub go nie rozumiesz, masz prawo do bezpłatnej pomocy tłumacza ustnego. Tłumacz ustny może Ci pomóc w rozmowie z adwokatem i musi zachować poufność tej rozmowy. Masz prawo do tłumaczenia pisemnego przynajmniej stosownych części istotnych dokumentów, w tym wszelkich decyzji sądowych, na podstawie których Cię zatrzymano lub aresztowano, każdego zarzutu lub aktu oskarżenia oraz każdego wyroku. W niektórych okolicznościach możesz uzyskać tłumaczenie lub streszczenie w formie ustnej.

D. PRAWO DO ODMOWY SKŁADANIA WYJAŚNIEŃ

Podczas przesłuchania przez policję lub inne właściwe organy nie musisz odpowiadać na pytania dotyczące zarzucanego przestępstwa. Twój adwokat pomoże Ci w podjęciu decyzji.

E. DOSTĘP DO DOKUMENTÓW

Gdy jesteś zatrzymany i aresztowany, Ty (lub Twój adwokat) macie prawo dostępu do istotnych dokumentów, które są Ci potrzebne, aby zakwestionować zatrzymanie lub aresztowanie. Jeżeli Twoja sprawa zostanie przekazana do sądu, Ty (lub Twój adwokat) będziecie mieli prawo dostępu do materiału dowodowego na Twoją korzyść lub na Twoją niekorzyść.

F. POINFORMOWANIE OSÓB TRZECICH O TWOIM ZATRZYMANIU LUB ARESZTOWANIU/POINFORMOWANIE TWOJEGO KONSULATU LUB AMBASADY

Gdy jesteś zatrzymany lub aresztowany, powinieneś zgłosić policji, jeżeli chcesz, aby ktoś – na przykład członek rodziny lub Twój pracodawca – został poinformowany o Twoim aresztowaniu. W niektórych przypadkach prawo do poinformowania osoby trzeciej o Twoim aresztowaniu może być tymczasowo ograniczone. W takich przypadkach policja poinformuje Cię o tym.

Jeżeli jesteś cudzoziemcem, zgłoś policji, jeżeli chcesz, aby o Twoim aresztowaniu został poinformowany Twój konsulat lub ambasada. Zgłoś również policji, jeżeli chcesz skontaktować się z urzędnikiem Twojego konsulatu lub ambasady.

G. PILNA POMOC MEDYCZNA

Gdy jesteś zatrzymany lub aresztowany, masz prawo do pilnej pomocy medycznej. Poinformuj policję, jeżeli potrzebujesz takiej pomocy.

H. OKRES POZBAWIENIA WOLNOŚCI

Po zatrzymaniu możesz być pozbawiony wolności przez maksymalny okres … [wstawić stosowną liczbę godzin/dni]. Po upływie tego okresu musisz zostać zwolniony albo przesłuchany przez sędziego, który podejmie decyzję o dalszym okresie aresztowania. Poproś adwokata lub sędziego o informacje dotyczące możliwości zakwestionowania zatrzymania, oceny zasadności decyzji o aresztowaniu lub wystąpienia o zwolnienie tymczasowe.

ZAŁĄCZNIK II

Orientacyjny wzór pouczenia o prawach dla osób zatrzymanych na podstawie europejskiego nakazu aresztowania

Zostałeś zatrzymany na podstawie europejskiego nakazu aresztowania. Przysługują Ci następujące prawa:

A. INFORMACJE O EUROPEJSKIM NAKAZIE ARESZTOWANIA

Masz prawo do otrzymania informacji o treści europejskiego nakazu aresztowania, na podstawie którego zostałeś zatrzymany.

B. POMOC ZE STRONY ADWOKATA

Masz prawo do poufnej rozmowy z adwokatem. Adwokat jest niezależny od policji. Poproś policję, jeżeli potrzebujesz pomocy w skontaktowaniu się z adwokatem; policja udzieli Ci pomocy. W niektórych przypadkach pomoc może być nieodpłatna. Poproś policję o dodatkowe informacje.

C. TŁUMACZENIE USTNE I PISEMNE

Jeżeli nie mówisz danym językiem, którym posługuje się policja lub inne właściwe organy, lub go nie rozumiesz, masz prawo do bezpłatnej pomocy tłumacza ustnego. Tłumacz ustny może Ci pomóc w rozmowie z adwokatem i musi zachować poufność tej rozmowy. Masz prawo do tłumaczenia pisemnego europejskiego nakazu aresztowania w języku, który rozumiesz. W niektórych okolicznościach możesz uzyskać tłumaczenie lub streszczenie w formie ustnej.

D. MOŻLIWOŚĆ WYRAŻENIA ZGODY

Możesz wyrazić zgodę – lub odmówić wyrażenia zgody – na przekazanie państwu, które Cię poszukuje. Twoja zgoda przyspieszyłaby postępowanie. [Ewentualne uzupełnienie w niektórych państwach członkowskich: Zmiana tej decyzji na późniejszym etapie może być trudna lub nawet niemożliwa]. Poproś organy lub adwokata o dodatkowe informacje.

E. PRZESŁUCHANIE

Jeżeli nie zgadzasz się na wydanie, masz prawo do przesłuchania przez organ sądowy.

1.6.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 142/11

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE RADY (UE) NR 458/2012

z dnia 31 maja 2012 r.

dotyczące wykonania art. 11 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 377/2012 w sprawie środków ograniczających wobec niektórych osób, podmiotów i organów zagrażających pokojowi, bezpieczeństwu lub stabilności Republiki Gwinei Bissau

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (UE) nr 377/2012 z dnia 3 maja 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec niektórych osób, podmiotów i organów zagrażających pokojowi, bezpieczeństwu lub stabilności Republiki Gwinei Bissau (1), w szczególności jego art. 11 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 3 maja 2012 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 377/2012.

(2)

Z uwagi na powagę sytuacji w Gwinei Bissau i zgodnie z decyzją Rady 2012/285/WPZiB z dnia 31 maja 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec niektórych osób, podmiotów i organów zagrażających pokojowi, bezpieczeństwu lub stabilności Republiki Gwinei Bissau (2) do wykazu osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów objętych środkami ograniczającymi zamieszczonego w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 377/2012 należy dodać kolejne osoby,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Wykaz zamieszczony w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 377/2012 zastępuje się wykazem znajdującym się w załączniku.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 31 maja 2012 r.

W imieniu Rady

N. WAMMEN

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 119 z 4.5.2012, s. 1.

(2) Zob. 36 s. niniejszego Dziennika Urzędowego.

ZAŁĄCZNIK

Wykaz osób, o których mowa w art. 1

	Nazwisko	Informacje identyfikujące (data i miejsce urodzenia (data ur. i miejsce ur.), numer paszportu/dowodu tożsamości itp.)	Powody umieszczenia w wykazie	Data umieszczenia w wykazie
1.	Generał António INJAI (alias António INDJAI)	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 20 stycznia 1955 r. Miejsce ur.: Encheia, sektor Bissorã, region Oio, Gwinea-Bissau Dane rodziców: Wasna Injai i Quiritche Cofte Oficjalna funkcja: generał broni, szef sztabu generalnego sił zbrojnych Paszport: paszport dyplomatyczny AAID00435 Data wydania: 18.2.2010 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 18.2.2013 r.	António Injai był osobiście zaangażowany w planowanie rebelii i pokierowanie nią w dniu 1 kwietnia 2010 r.; rebelia zakończyła się nielegalnym uwięzieniem premiera Carla Gomesa Juniora i ówczesnego dowódcy sił zbrojnych José Zamory Induty; podczas wyborów w 2012 r. António Injai, jako szef sztabu sił zbrojnych, groził w swoich oświadczeniach obaleniem wybranych władz i przerwaniem procesu wyborczego; António Injai angażował się w operacyjne planowanie zamachu stanu, który miał miejsce 12 kwietnia 2012 r. Pierwszy komunikat po zamachu sygnowany przez „dowództwo wojskowe ” został wydany przez sztab ogólny sił zbrojnych, któremu przewodził António Injai.	3.5.2012
2.	Generał dywizji Mamadu TURE (N'KRUMAH)	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 26 kwietnia 1947 r. Oficjalna funkcja: zastępca szefa sztabu sił zbrojnych Paszport dyplomatyczny nr DA0002186 Data wydania: 30.3.2007 r. Data ważności: 26.8.2013 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	3.5.2012
3.	Generał Estêvão NA MENA	Data ur.: 7 marca 1956 r. Oficjalna funkcja: główny inspektor sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	3.5.2012
4.	Generał dywizji Ibraima CAMARA (alias “Papa Camara”)	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 11 maja 1964 r. Dane rodziców: Suareba Camara i Sale Queita Oficjalna funkcja: szef sztabu marynarki wojennej .Paszport dyplomatyczny nr AAID00437 Data wydania: 18.2.2010 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 18.2.2013 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	3.5.2012
5.	Podpułkownik Daba NA WALNA (alias “Daba Na Walna)	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 6 czerwca 1966 r. Dane rodziców: Samba Naualna i In-Uasne Nanfafe Oficjalna funkcja: rzecznik „dowództwa wojskowego” Paszport nr: SA0000417 Data wydania: 29.10.2003 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 10.3.2013 r.	Rzecznik „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	3.5.2012
6.	Generał Augusto MÁRIO CÓ	Oficjalna funkcja: szef sztabu wojsk lądowych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	3.5.2012
7.	Generał Saya Braia Na NHAPKA	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: szef gwardii prezydenckiej	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
8.	Pułkownik Tomás DJASSI	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 18 września 1968 r. Oficjalna funkcja: dowódca Gwardii Narodowej Paszport: AAIS00820 Data wydania: 24.11.2010 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 27.4.2012 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Bliski doradca szefa sztabu sił zbrojnych, Antónia Injai.	1.6.2012
9.	Pułkownik Cranha DANFÁ	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: szef operacji wspólnego sztabu sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Bliski doradca szefa sztabu sił zbrojnych, Antónia Injai.	1.6.2012
10.	Pułkownik Celestino de CARVALHO	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 14.6.1955 r. Dane rodziców: Domingos de Carvalho i Josefa Cabral Oficjalna funkcja: przewodniczący Narodowego Instytutu Obrony Paszport: paszport dyplomatyczny DA0002166 Data wydania: 19.2.2007 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 15.4.2013 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Były szef sztabu sił powietrznych. Jego obecność w delegacji, która uczestniczyła w spotkaniu z ECOWAS 26 kwietnia, potwierdza, że należy on do „dowództwa wojskowego”.	1.6.2012
11.	Kapitan (marynarki) Sanhá CLUSSÉ	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 28 września 1965 r. Dane rodziców: Clusse Mutcha i Dalu Imbungue Oficjalna funkcja: pełniący funkcję szefa sztabu marynarki Paszport: SA 0000515 Data wydania: 8.12.2003 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 29.8.2013 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Jego obecność w delegacji, która uczestniczyła w spotkaniu z ECOWAS 26 kwietnia, potwierdza, że należy on do „dowództwa wojskowego”.	1.6.2012
12.	Podpułkownik Júlio NHATE	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Rok ur.: 1972 Oficjalna funkcja: dowódca regimentu desantowego	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Podpułkownik Júlio Nhate prowadził operacje wojskowe wspierające zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
13.	Podpułkownik Tchipa NA BIDON	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 28 maja 1954 r. Dane rodziców: “Nabidom” Oficjalna funkcja: szef wywiadu wojskowego Paszport: paszport dyplomatyczny DA0001564 Data wydania: 30.11.2005 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 15.5.2011 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
14.	Podpułkownik Tcham NA MAN (alias Namam)	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 27 lutego 1953 r. Dane rodziców: Biute Naman i Ndjade Na Noa Oficjalna funkcja: szef szpitala wojskowego sił zbrojnych Paszport: SA0002264 Data wydania: 24.7.2006 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 23.7.2009 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Podpułkownik Tcham Na Man jest także członkiem Wysokiego Dowództwa Wojskowego	1.6.2012
15.	Major Samuel FERNANDES	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 22 stycznia 1965 r. Dane rodziców: José Fernandes i Segunda Iamite Oficjalna funkcja: Asystent szefa operacji Gwardii Narodowej Paszport: AAIS00048 Data wydania: 24.3.2009 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 24.3.2012 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
16.	Major Idrissa DJALÓ	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 6 stycznia 1962 r. Oficjalna funkcja: doradca ds. protokołu szefa sztabu sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Był jednym z pierwszych oficerów, którzy publicznie przyłączyli się do „dowództwa wojskowego” po podpisaniu jednego z pierwszych komunikatów wydanych przez to dowództwo (nr 5 z 13 kwietnia). Major Djaló służy także w wywiadzie wojskowym.	1.6.2012
17.	Komandor (marynarka) Bion NA TCHONGO (alias Nan Tchongo)	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 8 kwietnia 1961 r. Dane rodziców: Cunha Nan Tchongo i Bucha Natcham Oficjalna funkcja: szef wywiadu marynarki Paszport: paszport dyplomatyczny DA0001565 Data wydania: 1.12.2005 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 30.11.2008 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
18.	Komandor (marynarka) Agostinho Sousa CORDEIRO	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 28 maja 1962 r. Dane rodziców: Luis Agostinho Cordeiro i Domingas Soares Oficjalna funkcja: szef logistyki wspólnego sztabu sił zbrojnych Paszport: SA0000883 Data wydania: 14.4.2004 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 15.4.2013 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
19.	Kapitan Paulo SUNSAI	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: asystent dowódcy wojskowego regionu północnego	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
20.	Porucznik Lassana CAMARÁ	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: szef służb finansowych sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Odpowiedzialny za sprzeniewierzanie środków publicznych należących do służb celnych, dyrekcji generalnej ds. transportu i dyrekcji generalnej ds. granic i migracji. Środki te służą do finansowania „dowództwa wojskowego”.	1.6.2012
21.	Porucznik Julio NA MAN	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: adiutant szefa sztabu sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Porucznik Na Man aktywnie działał w dowództwie operacyjnym kierującym zamachem stanu z 12 kwietnia pod rozkazami Antónia Injai. Brał także udział w imieniu „dowództwa wojskowego” w spotkaniach z partiami politycznymi.	1.6.2012

1.6.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 142/16

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 459/2012

z dnia 29 maja 2012 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie Komisji (WE) nr 692/2008 w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 6)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów (1), w szczególności jego art. 5 ust. 3,

uwzględniając dyrektywę 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającą ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów („dyrektywa ramowa”) (2), w szczególności jej art. 39 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 715/2007 i rozporządzeniu Komisji (WE) nr 692/2008 z dnia 18 lipca 2008 r. wykonującym i zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów (3) określono wspólne wymagania techniczne w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych i części zamiennych w odniesieniu do emitowanych przez nie zanieczyszczeń i ustalono zasady zgodności eksploatacji, trwałości urządzeń ograniczających emisję zanieczyszczeń, pokładowych układów diagnostycznych (OBD), pomiaru zużycia paliwa i dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów.

(2)	Na podstawie rozporządzenia (WE) nr 715/2007 należy określić normę liczby cząstek stałych w przypadku pojazdów z silnikiem o zapłonie wymuszonym, których dotyczy wniosek o homologację zgodnie z normami Euro 6.

(3)	Cząstki stałe emitowane przez pojazdy mogą osadzać się w pęcherzykach płucnych ludzi, potencjalnie prowadząc do chorób układu oddechowego i układu krążenia oraz do wzrostu śmiertelności. Dlatego w interesie publicznym leży posiadanie wysokiego poziomu ochrony przed cząstkami stałymi.

(4)

Do celów pomiaru emisji cząstek stałych z pojazdów z silnikiem o zapłonie wymuszonym stosuje się obecnie protokół pomiarowy „program pomiaru cząstek stałych” (PMP) opracowany dla pojazdów z silnikiem wysokoprężnym. Istnieją jednak dowody na to, że spektra wielkości i skład chemiczny cząstek stałych emitowanych przez pojazdy z silnikiem o zapłonie wymuszonym mogą różnić się od tych emitowanych przez pojazdy z silnikiem wysokoprężnym. Należy poddawać przeglądowi spektra wielkości i skład chemiczny cząstek stałych oraz skuteczność obecnej techniki pomiaru w zakresie kontrolowania emisji szkodliwych cząstek stałych. W przyszłości konieczna może być zmiana tego protokołu pomiarowego dla pojazdów z silnikiem o zapłonie wymuszonym.

(5)

Zgodnie z aktualnym stanem wiedzy poziom emisji cząstek stałych z konwencjonalnych silników z wtryskiem paliwa do kolektora dolotowego (PFI), które wtryskują paliwo do kolektorów dolotowych lub otworów wlotowych zamiast bezpośrednio do komory spalania, jest niski. Wydaje się zatem uzasadnione, by ograniczyć obecnie działania regulacyjne do pojazdów wyposażonych w silniki z wtryskiem bezpośrednim, nie wykluczając dalszych badań i monitorowania emisji cząstek stałych ze wszystkich silników o zapłonie wymuszonym, w szczególności w odniesieniu do spektrum wielkości i składu chemicznego emitowanych cząstek stałych, a także do emisji w rzeczywistym ruchu drogowym, a w razie potrzeby Komisja powinna zaproponować dalsze środki regulacyjne, uwzględniając także przyszły udział w rynku silników z wtryskiem paliwa do kolektora dolotowego (PFI).

(6)

W rozporządzeniu (WE) nr 692/2008 wartość dopuszczalną emisji liczby cząstek stałych ustalono na 6 × 1011 #/km w przypadku pojazdów z silnikiem wysokoprężnym homologowanych zgodnie z normami Euro 6. Zgodnie z zasadą prawodawstwa neutralnego pod względem technologicznym odpowiednia wartość dopuszczalna emisji w przypadku pojazdów z silnikiem o zapłonie wymuszonym homologowanych zgodnie z normami Euro 6 powinna być taka sama, ponieważ nie ma dowodów wskazujących na to, że cząstki stałe emitowane przez silniki o zapłonie wymuszonym mają niższą szczególną toksyczność niż cząstki stałe emitowane przez silniki wysokoprężne.

(7)

Przewiduje się, że filtry cząstek stałych w benzynie (GPF), skuteczna technologia oczyszczania spalin służąca zmniejszeniu liczby cząstek stałych emitowanych przez pojazdy z silnikiem o zapłonie wymuszonym, stanie się dostępna i będzie ją można włączyć do niektórych pojazdów homologowanych zgodnie z normami Euro 6 po rozsądnej cenie. Wydaje się również prawdopodobne, że w ciągu trzech lat następujących po obowiązkowych terminach przewidzianych dla norm Euro 6, określonych w art. 10 rozporządzenia (WE) nr 715/2007, podobną redukcję emisji cząstek stałych można będzie dla wielu zastosowań osiągnąć po znacznie niższych kosztach dzięki zmianom dotyczącym samego silnika. Każda zmiana dotycząca silnika musi mieć zastosowanie do wszystkich warunków pracy silnika w celu zagwarantowania, że w przypadku braku urządzeń służących do oczyszczania spalin poziomy emisji w warunkach rzeczywistego ruchu drogowego nie ulegną pogorszeniu.

(8)

Aby umożliwić przygotowanie wszystkich koniecznych technologii i zapewnić odpowiedni okres wdrażania, należy przyjąć podejście dwustopniowe, w którym w jego drugim etapie wartości dopuszczalne liczby cząstek stałych emitowanych przez pojazdy z silnikiem wysokoprężnym homologowane zgodnie z normami Euro 6 byłyby stosowane także do pojazdów z silnikiem o zapłonie wymuszonym z wtryskiem bezpośrednim.

(9)

Należy zwrócić uwagę na emisję cząstek stałych z pojazdów z silnikiem o zapłonie wymuszonym w warunkach rzeczywistego ruchu drogowego i na przygotowanie odpowiednich procedur badania. Komisja powinna opracować i wprowadzić odpowiednie procedury pomiaru najpóźniej trzy lata od wejścia w życie norm Euro 6.

(10)	Komisja powinna kontrolować wpływ środków ograniczających liczbę cząstek stałych w odniesieniu do emisji CO2 przez pojazdy z silnikiem o zapłonie wymuszonym.

(11)

Na podstawie art. 4 ust. 7 rozporządzenia Komisji (WE) nr 692/2008 homologacji typu dla pojazdów wchodzących w zakres stosowania tego rozporządzenia w odniesieniu do norm emisji Euro 6 udziela się pod warunkiem wprowadzenia wartości progowych układu OBD. Układ OBD jest istotnym narzędziem służącym identyfikowaniu nieprawidłowego działania urządzeń kontrolujących emisję zanieczyszczeń.

(12)

W swoim komunikacie 2008/C 182/08 w sprawie stosowania i przyszłego tworzenia prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego emisji zanieczyszczeń pochodzących z pojazdów lekkich oraz dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania (Euro 5 i Euro 6) (4) Komisja zaproponowała szereg wartości progowych układu OBD, które w znacznym stopniu odpowiadają progom stosowanym od 2013 r. w odniesieniu do większości lekkich pojazdów dostawczych w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie, gdzie większość układów OBD pojazdów jest zgodna z przepisami ustanowionymi przez Kalifornijską Radę ds. Zasobów Powietrza CARB (Californian Air Resources Board). Dostosowanie wymogów unijnych do wymogów obowiązujących w Stanach Zjednoczonych byłoby zgodne z celami międzynarodowej harmonizacji i zapewniłoby osiągnięcie wysokiego poziomu ochrony środowiska.

(13)	Wymogi OBD obowiązujące w Stanach Zjednoczonych stanowią jednak technologiczne wyzwanie dla producentów pojazdów nieeksportujących do Stanów Zjednoczonych. Należy zatem przyjąć na trzyletni okres wstępny mniej restrykcyjne wymogi dotyczące OBD, zapewniając przemysłowi dłuższy okres wdrażania.

(14)

Przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 692/2008 końcowe wartości progowe układu OBD Euro 6 dla CO, NMHC i PM powinny być mniej restrykcyjne niż wartości zaproponowane w komunikacie 2008/C 182/08, odzwierciedlając szczególne trudności techniczne w przedmiotowych obszarach. W niniejszym rozporządzeniu nie należy ponadto przyjmować żadnych wartości progowych układu OBD Euro 6 dla liczby cząstek stałych.

(15)

Na późniejszym etapie powinny zostać ocenione potrzeby w zakresie ochrony środowiska, wykonalność techniczna i stosunki kosztów i korzyści związane z bardziej restrykcyjnymi wartościami progowymi układu OBD Euro 6 dla CO i NMHC, a także z ustaleniem wartości progowych układu OBD Euro 6 dla liczby cząstek stałych. Wszelkie wynikłe zmiany wymogów prawnych w tym zakresie należałoby wprowadzić jedynie po zapewnieniu przemysłowi odpowiedniego okresu wdrażania. Z uwagi na złożoność układów OBD taki okres wdrażania wynosi zazwyczaj od trzech do czterech lat.

(16)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 715/2007 i (WE) nr 692/2008.

(17)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Technicznego ds. Pojazdów Silnikowych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 715/2007 wprowadza się następujące zmiany:

1)	w art. 3, na końcu pkt 17, kropka zostaje zastąpiona średnikiem.

w art. 3 dodaje się pkt 18 w brzmieniu:

„18)	»silnik z wtryskiem bezpośrednim« oznacza silnik działający na zasadzie, zgodnie z którą paliwo jest podawane do powietrza dolotowego po pobraniu powietrza przez zawory wlotu.”;

w art. 10 dodaje się ust. 7 w brzmieniu:

„7. W okresie do trzech lat po stosownych datach określonych w ust. 4 i 5 w przypadku nowych homologacji typu i rejestracji, sprzedaży lub wprowadzenia do obrotu nowych pojazdów oraz w odniesieniu do pojazdów z silnikiem z zapłonem wymuszonym z wtryskiem bezpośrednim stosuje się dopuszczalną wartość emisji liczby cząstek stałych wynoszącą 6 × 1012 #/km, zgodnie z wyborem producenta.”;

4)	w załączniku I wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

W rozporządzeniu (WE) nr 692/2008 wprowadza się następujące zmiany:

1)	w art. 4 skreśla się ust. 7;

2)	w załącznikach I, XI oraz XVI wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 29 maja 2012 r.

W imieniu Komisji

José Manuel BARROSO

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 171 z 29.6.2007, s. 1.

(2) Dz.U. L 263 z 9.10.2007, s. 1.

(3) Dz.U. L 199 z 28.7.2008, s. 1.

(4) Dz.U. C 182 z 19.7.2008, s. 17.

ZAŁĄCZNIK I

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 715/2007

W załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 715/2007 wprowadza się następujące zmiany:

1)	drugi wiersz ostatniej kolumny tabeli 1 (Wartości graniczne emisji Euro 5) otrzymuje brzmienie: „Liczba cząstek stałych (PN)” ;

tabelę 2 zastępuje się tabelą w brzmieniu:

„Tabela 2

Wartości graniczne emisji Euro 6

		Masa odniesienia (RM) (kg)	Wartości graniczne
			Masa tlenku węgla (CO)		Masa sumy węglowodorów (THC)		Masa węglowodorów niemetanowych (NMHC)		Masa tlenków azotu (NOx)		Łączna masa węglowodorów i tlenków azotu (THC + NOx)		Masa cząstek stałych (PM) (1)		Liczba cząstek stałych (PN)
			L1 (mg/km)		L2 (mg/km)		L3 (mg/km)		L4 (mg/km)		L2 + L4 (mg/km)		L5 (mg/km)		L6 (#/km)
Kategoria	Klasa		PI	CI	PI	CI	PI	CI	PI	CI	PI	CI	PI (2)	CI	PI (2) (3)	CI
M	—	Wszystkie	1 000	500	100	—	68	—	60	80	—	170	4,5	4,5	6,0 × 1011	6,0 × 1011
N1	I	RM ≤ 1 305	1 000	500	100	—	68	—	60	80	—	170	4,5	4,5	6,0 × 1011	6,0 × 1011
	II	1 305 < RM ≤ 1 760	1 810	630	130	—	90	—	75	105	—	195	4,5	4,5	6,0 × 1011	6,0 × 1011
	III	1 760 < RM	2 270	740	160	—	108	—	82	125	—	215	4,5	4,5	6,0 × 1011	6,0 × 1011
N2	—	Wszystkie	2 270	740	160	—	108	—	82	125	—	215	4,5	4,5	6,0 × 1011	6,0 × 1011
Objaśnienie: PI = silnik z zapłonem wymuszonym, CI = silnik wysokoprężny

(1) Ograniczenie wartości dopuszczalnej masy emisji cząstek stałych do 5,0 mg/km ma zastosowanie do pojazdów posiadających homologację typu dla wartości granicznych emisji z niniejszej tabeli z poprzednim protokołem pomiarowym masy cząstek stałych do dnia 1 września 2011 r.

(2) Wartości graniczne dotyczące masy i liczby cząstek stałych dla silnika z zapłonem wymuszonym odnoszą się jedynie do pojazdów z silnikiem z wtryskiem bezpośrednim.

(3) W okresie do trzech lat po datach określonych w art. 10 ust. 4 i ust. 5 odpowiednio w przypadku nowych homologacji typu i nowych pojazdów wartość dopuszczalna emisji liczby cząstek stałych wynosząca 6,0 x 1012#/km ma zastosowanie do pojazdów z silnikiem z zapłonem wymuszonym z wtryskiem bezpośrednim spełniających normy Euro 6 wedle uznania producenta. Najpóźniej do tego momentu należy wdrożyć metodę badania do celów homologacji typu, zapewniającą skuteczne ograniczenie liczby cząstek stałych emitowanych przez pojazdy w warunkach rzeczywistego ruchu drogowego.”

ZAŁĄCZNIK II

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 692/2008

W rozporządzeniu (WE) nr 692/2008 wprowadza się następujące zmiany:

w dodatku 6 do załącznika I wprowadza się następujące zmiany:

a)	w pkt 1 zdanie drugie otrzymuje brzmienie: „Po tym numerze następuje jedna lub kilka liter oznaczających różne kategorie zgodnie z tabelą 1.”;

tabelę 1 zastępuje się tabelą w brzmieniu:

„Tabela 1

Litera	Norma emisji	Norma OBD	Kategoria i klasa pojazdu	Silnik	Data wprowadzenia: nowe typy	Data wprowadzenia: nowe pojazdy	Ostatnia data rejestracji
A	Euro 5a	Euro 5	M, N1 klasa I.	PI, CI	1.9.2009	1.1.2011	31.12.2012
B	Euro 5a	Euro 5	M1 przeznaczony do zaspokajania szczególnych potrzeb społecznych (z wyłączeniem M1G)	CI	1.9.2009	1.1.2012	31.12.2012
C	Euro 5a	Euro 5	M1G przeznaczony do zaspokajania szczególnych potrzeb społecznych	CI	1.9.2009	1.1.2012	31.8.2012
D	Euro 5a	Euro 5	N1 klasa II	PI, CI	1.9.2010	1.1.2012	31.12.2012
E	Euro 5a	Euro 5	N1 klasa III, N2	PI, CI	1.9.2010	1.1.2012	31.12.2012
F	Euro 5b	Euro 5	M, N1 klasa I.	PI, CI	1.9.2011	1.1.2013	31.12.2013
G	Euro 5b	Euro 5	M1 przeznaczony do zaspokajania szczególnych potrzeb społecznych (z wyłączeniem M1G)	CI	1.9.2011	1.1.2013	31.12.2013
H	Euro 5b	Euro 5	N1 klasa II	PI, CI	1.9.2011	1.1.2013	31.12.2013
I	Euro 5b	Euro 5	N1 klasa III, N2	PI, CI	1.9.2011	1.1.2013	31.12.2013
J	Euro 5b	Euro 5+	M, N1 klasa I	PI, CI	1.9.2011	1.1.2014	31.8.2015
K	Euro 5b	Euro 5+	M1 przeznaczony do zaspokajania szczególnych potrzeb społecznych (z wyłączeniem M1G)	CI	1.9.2011	1.1.2014	31.8.2015
L	Euro 5b	Euro 5+	N1 klasa II	PI, CI	1.9.2011	1.1.2014	31.8.2016
M	Euro 5b	Euro 5+	N1 klasa III, N2	PI, CI	1.9.2011	1.1.2014	31.8.2016
N	Euro 6a	Euro 6-	M, N1 klasa I	CI			31.12.2012
O	Euro 6a	Euro 6-	N1 klasa II	CI			31.12.2012
P	Euro 6a	Euro 6-	N1 klasa III, N2	CI			31.12.2012
Q	Euro 6b	Euro 6-	M, N1 klasa I	CI			31.12.2013
R	Euro 6b	Euro 6-	N1 klasa II	CI			31.12.2013
S	Euro 6b	Euro 6-	N1 klasa III, N2	CI			31.12.2013
T	Euro 6b	Euro 6-plus IUPR	M, N1 klasa I	CI			31.8.2015
U	Euro 6b	Euro 6-plus IUPR	N1 klasa II	CI			31.8.2016
V	Euro 6b	Euro 6-plus IUPR	N1 klasa III, N2	CI			31.8.2016
W	Euro 6b	Euro 6-1	M, N1 klasa I	PI, CI	1.9.2014	1.9.2015	31.8.2018
X	Euro 6b	Euro 6-1	N1 klasa II	PI, CI	1.9.2015	1.9.2016	31.8.2019
Y	Euro 6b	Euro 6-1	N1 klasa III, N2	PI, CI	1.9.2015	1.9.2016	31.8.2019
ZA	Euro 6c	Euro 6-2	M, N1 klasa I	PI, CI	1.9.2017	1.9.2018
ZB	Euro 6c	Euro 6-2	N1 klasa II	PI, CI	1.9.2018	1.9.2019
ZC	Euro 6c	Euro 6-2	N1 klasa III, N2	PI, CI	1.9.2018	1.9.2019
ZX	nd.	nd.	Wszystkie pojazdy	W pełni elektryczny akumulator	1.9.2009	1.1.2011
ZY	nd.	nd.	Wszystkie pojazdy	W pełni elektryczne ogniwa paliwowe	1.9.2009	1.1.2011
ZZ	nd.	nd.	Wszystkie pojazdy korzystające ze świadectw zgodnie z pkt 2.1.1 załącznika I	PI, CI	1.9.2009	1.1.2011
Objaśnienie: Norma emisji »Euro 5a«= wyklucza zmienioną procedurę pomiaru cząstek stałych, normę liczby cząstek stałych i badanie emisji pojazdów z zasilaniem flex fuel w niskiej temperaturze z użyciem biopaliwa. Norma emisji »Euro 5b«= wszystkie wymogi dotyczące emisji Euro 5, w tym zmieniona procedura pomiaru cząstek stałych, norma liczby cząstek stałych dla pojazdów CI i badanie emisji pojazdów z zasilaniem flex fuel w niskiej temperaturze z użyciem biopaliwa. Norma emisji »Euro 6a«= wyklucza zmienioną procedurę pomiaru cząstek stałych, normę liczby cząstek stałych i badanie emisji pojazdów z zasilaniem flex fuel w niskiej temperaturze z użyciem biopaliwa. Norma emisji »Euro 6b«= wymogi dotyczące emisji Euro 6, w tym zmieniona procedura pomiaru cząstek stałych, norma liczby cząstek stałych (wstępne wartości dla pojazdów PI) i badanie emisji pojazdów z zasilaniem flex fuel w niskiej temperaturze z użyciem biopaliwa. Norma emisji »Euro 6c«= wszystkie wymogi dotyczące emisji Euro 6, tj. norma emisji Euro 6b i końcowe normy liczby cząstek stałych dla pojazdów PI. Norma układu OBD »Euro 5«= podstawowe wymogi dotyczące układu OBD Euro 5, z wykluczeniem współczynnika rzeczywistego działania (IUPR), monitorowania NOx w przypadku pojazdów napędzanych benzyną oraz zaostrzonych wartości progowych PM dla pojazdów napędzanych olejem napędowym. Norma układu OBD »Euro 5+«= obejmuje mniej rygorystyczny współczynnik rzeczywistego działania (IUPR), monitorowanie NOx w przypadku pojazdów napędzanych benzyną oraz zaostrzone wartości progowe PM dla pojazdów napędzanych olejem napędowym. Norma układu OBD »Euro 6-«= obejmuje mniej rygorystyczne wartości progowe układu OBD. Norma układu OBD »Euro 6- plus IUPR«= obejmuje mniej rygorystyczne wartości progowe układu OBD i mniej rygorystyczny współczynnik rzeczywistego działania (IUPR). Norma układu OBD »Euro 6-1«= wszystkie wymogi dotyczące układu OBD Euro 6, ale z wstępnymi wartościami progowymi układu OBD określonymi w ppkt 2.3.4 załącznika XI i z częściowo mniej rygorystycznym IUPR. Norma układu OBD »Euro 6-2«= wszystkie wymogi dotyczące układu OBD Euro 6, ale z końcowymi wartościami progowymi układu OBD określonymi w ppkt 2.3.3 załącznika XI.”;

w załączniku XI wprowadza się następujące zmiany:

dodaje się ppkt 2.3.3 i 2.3.4 w brzmieniu:

„2.3.3.

Wartości progowe układu OBD dla pojazdów otrzymujących homologację typu zgodnie z wartościami granicznymi emisji Euro 6 podanymi w tabeli 2 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 715/2007 po upływie trzech lat od dat podanych w art. 10 ust. 4 i art. 10 ust. 5 tego rozporządzenia znajdują się w poniższej tabeli:

Końcowe wartości progowe OBD dla Euro 6

		Masa odniesienia (RM) (kg)	Masa tlenku węgla		Masa węglowodorów niemetanowych		Masa tlenków azotu		Masa cząstek stałych		Liczba cząstek stałych
		Masa odniesienia (RM) (kg)	(CO) (mg/km)		(NMHC) (mg/km)		(NOx) (mg/km)		(PM) (mg/km)		(PN) (#/km)
Kategoria	Klasa		PI	CI	PI	CI	PI	CI	CI	PI	CI	PI
M	—	Wszystkie	1 900	1 750	170	290	90	140	12	12
N1(3)	I	RM ≤ 1 305	1 900	1 750	170	290	90	140	12	12
	II	1 305 < RM ≤ 1 760	3 400	2 200	225	320	110	180	12	12
	III	1 760 < RM	4 300	2 500	270	350	120	220	12	12
N2	—	Wszystkie	4 300	2 500	270	350	120	220	12	12
Objaśnienie: PI = silnik z zapłonem wymuszonym, CI = silnik wysokoprężny.

Nota wyjaśniająca:

Wartości progowe układu OBD określone w tabeli podlegają przeglądowi, który Komisja przeprowadzi do dnia 1 września 2014 r. W przypadku gdy osiągnięcie tych progów okazuje się technicznie niewykonalne, należy zmienić odpowiednio ich wartości lub obowiązującą datę rozpoczęcia ich stosowania, uwzględniając skutki innych nowych wymogów i badań, które zostaną wprowadzone dla pojazdów homologowanych zgodnie z normami Euro 6. W przypadku gdy wynik przeglądu wskazuje na potrzebę z punktu widzenia ochrony środowiska oraz na wykonalność techniczną i finansowy zysk netto, należy przyjąć bardziej restrykcyjne wartości i wprowadzić wartości progowe układu OBD dotyczące liczby cząstek stałych lub w stosownych przypadkach innych substancji zanieczyszczających podlegających uregulowaniom. Jednocześnie należy zapewnić przemysłowi odpowiedni okres wdrażania na wprowadzenie zmian technicznych.

2.3.4.

W okresie do trzech lat po datach określonych w art. 10 ust. 4 i ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 715/2007 w przypadku odpowiednio nowych homologacji typu i nowych pojazdów w odniesieniu do pojazdów homologowanych zgodnie z wartościami granicznymi emisji Euro 6 określonymi w tabeli 2 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 715/2007 stosuje się następujące wartości progowe układu OBD, wedle uznania producenta:

Wstępne wartości progowe OBD dla Euro 6

		Masa odniesienia (RM) (kg)	Masa tlenku węgla		Masa węglowodorów niemetanowych		Masa tlenków azotu		Masa cząstek stałych
		Masa odniesienia (RM) (kg)	(CO) (mg/km)		(NMHC) (mg/km)		(NOx) (mg/km)		(PM) (mg/km)
Kategoria	Klasa		PI	CI	PI	CI(2)	PI	CI	CI	PI
M	—	Wszystkie	1 900	1 750	170	290	150	180	25	25
N1(3)	I	RM ≤ 1 305	1 900	1 750	170	290	150	180	25	25
	II	1 305 < RM ≤ 1 760	3 400	2 200	225	320	190	220	25	25
	III	1 760 < RM	4 300	2 500	270	350	210	280	30	30
N2	—	Wszystkie	4 300	2 500	270	350	210	280	30	30
Objaśnienie: PI = silnik z zapłonem wymuszonym, CI = silnik wysokoprężny.”;

ppkt 2.14 otrzymuje brzmienie:

„2.14.

W przeciwieństwie do postanowień ppkt 3.3.5 załącznika 11 do regulaminu nr 83 EKG ONZ, następujące urządzenia są monitorowane pod kątem całkowitej awarii lub usunięcia, jeżeli usunięcie spowodowało przekroczenie obowiązujących wartości granicznych emisji:

—	od dnia 1 września 2011 r. pochłaniacz cząstek stałych zamontowany w silnikach o zapłonie samoczynnym jako oddzielna jednostka lub wbudowany w urządzenie kontrolujące emisję zanieczyszczeń,

—

w przypadku pojazdów, dla których wydano świadectwa pod kątem wartości progowych układu OBD ujętych w tabelach przedstawionych w ppkt 2.3.3 lub 2.3.4, układ oczyszczania NOx zamontowany w silnikach o zapłonie samoczynnym jako oddzielna jednostka lub wbudowany w urządzenie kontrolujące emisję zanieczyszczeń,

—

w przypadku pojazdów, dla których wydano świadectwa pod kątem wartości progowych układu OBD ujętych w tabelach przedstawionych w ppkt 2.3.3 lub 2.3.4, katalizator utleniania dla silników wysokoprężnych (DOC) zamontowany w silnikach o zapłonie samoczynnym jako oddzielna jednostka lub wbudowany w urządzenie kontrolujące emisję zanieczyszczeń.

Urządzenia, o których mowa w akapicie pierwszym, są również monitorowane pod kątem awarii, które mogłyby skutkować przekroczeniem obowiązujących wartości progowych OBD.”;

w ppkt 3.1.5 dodatku 1 dodaje się zdanie w brzmieniu:

„W przypadku nowych homologacji typu i nowych pojazdów monitorowanie wymagane zgodnie z ppkt 2.9 niniejszego załącznika ma IUPR większe lub równe 0,1 przez okres do trzech lat po datach określonych odpowiednio w art. 10 ust. 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 715/2007.”;

ppkt 6.2 w załączniku XVI otrzymuje brzmienie:

„6.2.

Producent wykazuje, że zastosowanie czujników, o których mowa w ppkt 6.1, i jakichkolwiek innych czujników w pojeździe prowadzi do aktywowania układu ostrzegania kierowcy, jak opisano w pkt 3, wyświetlenia informacji zawierającej odpowiednie ostrzeżenie (np. »zbyt wysoki poziom emisji – sprawdź mocznik«, »zbyt wysoki poziom emisji – sprawdź AdBlue«, »zbyt wysoki poziom emisji – sprawdź odczynnik«) i, w przypadku zaistnienia sytuacji opisanej w ppkt 4.2, 5.4 lub 5.5, do zadziałania systemu wymuszającego uzupełnienie odczynnika, opisanego w ppkt 8.3.

Do celów niniejszego podpunktu domniemywa się, że sytuacje takie mają miejsce:

—	w przypadku pojazdów homologowanych zgodnie z wartościami granicznymi emisji Euro 5 z tabeli 1 z załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 715/2007, w razie przekroczenia obowiązującej wartości granicznej emisji NOx wymienionej w tej tabeli, pomnożonej przez współczynnik 1,5,

—	w przypadku pojazdów homologowanych zgodnie z wartościami granicznymi emisji Euro 6 z tabeli 2 z załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 715/2007, w razie przekroczenia obowiązujących wartości progowych układu OBD dla NOx z tabel przedstawionych w ppkt 2.3.2, 2.3.3 lub 2.3.4 załącznika XI.

Emisje NOx w trakcie badania mającego na celu wykazanie zgodności z przedmiotowymi wymogami są wyższe o nie więcej niż 20 % od wartości, o których mowa w akapicie drugim.”.

1.6.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 142/26

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 461/2012

z dnia 31 maja 2012 r.

zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1165/98 dotyczące krótkoterminowych statystyk oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 1503/2006, (WE) nr 657/2007 i (WE) nr 1178/2008 w zakresie zmian związanych z usunięciem zmiennych dotyczących nowych zamówień w przemyśle

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1165/98 z dnia 19 maja 1998 r. dotyczące krótkoterminowych statystyk (1), w szczególności jego art. 17 lit. b)–g),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Rozporządzeniem (WE) nr 1165/98 ustanowiono wspólne ramy tworzenia krótkoterminowych statystyk Wspólnoty dotyczących cyklu koniunkturalnego i określono zmienne wymagane do analizy krótkoterminowego rozwoju podaży i popytu, czynników produkcyjnych oraz cen.

(2)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1503/2006 z dnia 28 września 2006 r. wykonującym i zmieniającym rozporządzenie Rady (WE) nr 1165/98 dotyczącym krótkoterminowych statystyk w odniesieniu do definicji zmiennych, wykazu zmiennych oraz częstotliwości zestawiania danych (2) określono definicje celów i właściwości zmiennych.

(3)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 657/2007 z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1165/98 dotyczącego krótkoterminowych statystyk w zakresie ustanowienia europejskich systemów doboru prób (3) określono zasady i warunki odnośnie do przekazywania danych przez państwa członkowskie uczestniczące w europejskich systemach doboru prób dla statystyk krótkoterminowych.

(4)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1178/2008 z dnia 28 listopada 2008 r. zmieniającym rozporządzenie Rady (WE) nr 1165/98 dotyczące krótkoterminowych statystyk oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 1503/2006 i (WE) nr 657/2007 w zakresie zmian w następstwie rewizji klasyfikacji statystycznych NACE i CPA (4) uaktualniono zasady i warunki odnośnie do europejskich systemów doboru prób w następstwie przyjęcia rozporządzenia (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej NACE Rev. 2 i zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3037/90 oraz niektóre rozporządzenia w sprawie określonych dziedzin statystycznych (5) oraz w następstwie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 451/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiającego nową klasyfikację statystyczną produktów według działalności (CPA) i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3696/93 (6).

(5)

Zmienne dotyczące nowych zamówień w przemyśle wprowadzone rozporządzeniem (WE) nr 1165/98 miały odgrywać rolę wiodącego wskaźnika określającego przyszłą produkcję. Możliwości prognozowania dzięki tym zmiennym okazały się jednak ograniczone, a ponieważ okazało się, że niemożliwe jest wykazanie dzięki nim najważniejszych i trwałych tendencji we wszystkich państwach członkowskich, Komitet ds. Europejskiego Systemu Statystycznego uzgodnił, że należy przerwać gromadzenie danych w zakresie zmiennych dotyczących nowych zamówień w kontekście ustalania nowych priorytetów przy opracowywaniu i tworzeniu statystyk w świetle ograniczonych zasobów i mając na uwadze zmniejszenie obciążenia Europejskiego Systemu Statystycznego.

(6)

Aby usunąć zmienne dotyczące nowych zamówień w przemyśle, konieczne jest usunięcie wszystkich odniesień do tych zmiennych dokonanych w związku z wykazem tych zmiennych, okresem odniesienia, poziomem szczegółowości, terminem przesyłania danych, okresem przejściowym oraz definicjami stosowanymi do tych zmiennych, a także w związku z warunkami stosowania europejskiego systemu doboru prób w odniesieniu do nowych zamówień niekrajowych.

(7)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Europejskiego Systemu Statystycznego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 1165/98 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

W załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1503/2006 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

W rozporządzeniu (WE) nr 657/2007 artykuły 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 1

Dopuszcza się stosowanie europejskich systemów doboru prób przy zestawianiu statystyk uwzględniających podział na strefę euro i strefę, która nie przyjęła euro, w odniesieniu do następujących dwóch zmiennych, określonych w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 1165/98:

Zmienna	Nazwa
312	Ceny produkcji rynku niekrajowego
340	Ceny importowe

Artykuł 2

Państwa członkowskie uczestniczące w europejskich systemach doboru prób, o których mowa w art. 1, przekazują Komisji (Eurostatowi) dane dotyczące co najmniej działalności ujętych w NACE w odniesieniu do zmiennej nr 312 oraz produktów ujętych w CPA w odniesieniu do zmiennej nr 340, określonych w załączniku.”.

Artykuł 4

Załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 1178/2008 zostaje zmieniony zgodnie z załącznikiem III do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 5

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie obowiązuje w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 31 maja 2012 r.

W imieniu Komisji

José Manuel BARROSO

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 162 z 5.6.1998, s. 1.

(2) Dz.U. L 281 z 12.10.2006, s. 15.

(3) Dz.U. L 155 z 15.6.2007, s. 7.

(4) Dz.U. L 319 z 29.11.2008, s. 16.

(5) Dz.U. L 393 z 30.12.2006, s. 1.

(6) Dz.U. L 145 z 4.6.2008, s. 65.

ZAŁĄCZNIK I

W załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 1165/98 wprowadza się następujące zmiany:

w lit. c) (Wykaz zmiennych) wprowadza się następujące zmiany:

a)	w pkt 1 skreśla się zmienne „130 Otrzymane nowe zamówienia”, „131 Nowe zamówienia krajowe” oraz „132 Nowe zamówienia niekrajowe”;

b)	skreśla się pkt 3 i 8;

2)	w lit. e) (Okres odniesienia) skreśla się zmienne 130, 131 i 132 oraz odpowiadające im okresy odniesienia;

w lit. f) (Poziom szczegółowości) wprowadza się następujące zmiany:

pkt 4 otrzymuje brzmienie:

„4.	Dodatkowo wszystkie zmienne, z wyjątkiem zmiennych dotyczących obrotu (nr 120, 121, 122), należy przekazać dla przemysłu ogółem, zdefiniowanego jako NACE Rev. 2 sekcje B–E, i podstawowych grupowań przemysłowych (MIGs) zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 586/2001 (*1).

(*1) Dz.U. L 86 z 27.3.2001, s. 11.”;"

b)	skreśla się pkt 6;

pkt 9 otrzymuje brzmienie:

„9.

Zmienne dotyczące rynków niekrajowych (nr 122 i 312) należy przekazywać zgodnie z podziałem na strefę euro i strefę, która nie przyjęła euro. To rozróżnienie należy stosować dla przemysłu ogółem określonego jako NACE Rev. 2 sekcje B–E, MIGs, na jednoliterowym (sekcja) i dwucyfrowym (dział) poziomie NACE Rev. 2. Nie wymaga się informacji dotyczącej NACE Rev. 2 D i E w przypadku zmiennej 122. Dodatkowo należy przekazać zmienną dotyczącą ceny importowej (nr 340) zgodnie z podziałem na strefę euro i strefę, która nie przyjęła euro. Należy stosować to rozróżnienie dla przemysłu ogółem określonego jako CPA sekcje B–E, MIGs, na jednoliterowym (sekcja) i dwucyfrowym (dział) poziomie CPA. W odniesieniu do podziału na strefę euro i strefę, która nie przyjęła euro, Komisja może określić warunki stosowania europejskiego systemu doboru prób określonego w art. 4 ust. 2 akapit pierwszy lit. d). Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 18 ust. 3. Europejski system doboru prób może ograniczyć zakres zmiennej dotyczącej ceny importowej do importu produktów z państw spoza strefy euro. Podział na strefę euro i strefę, która nie przyjęła euro, dla zmiennych 122, 312 i 340 nie musi być stosowany przez państwa członkowskie, które nie przyjęły euro jako swojej waluty.”;

4)	w lit. g) (Nieprzekraczalne terminy przesyłania danych) w pkt 1 skreśla się zmienne 130, 131 i 132 oraz odpowiadające im nieprzekraczalne terminy „1 miesiąc i 20 dni kalendarzowych”;

w lit. j) (Okres przejściowy) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.	W przypadku zmiennej 340 i podziału na strefę euro i strefę, która nie przyjęła euro, dla zmiennych 122, 312 i 340, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 18 ust. 2, może zostać przyznany okres przejściowy kończący się dnia 11 sierpnia 2007 r.”.

(*1) Dz.U. L 86 z 27.3.2001, s. 11.”;”

ZAŁĄCZNIK II

W załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1503/2006 wprowadza się następujące zmiany:

skreśla się zmienne: „130 Otrzymane nowe zamówienia”, „131 Nowe zamówienia krajowe” oraz „132 Nowe zamówienia niekrajowe”.

ZAŁĄCZNIK III

W załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1178/2008 wprowadza się następujące zmiany:

Skreśla się pozycję „ 132 NOWE ZAMÓWIENIA NIEKRAJOWE ”.

1.6.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 142/36

DECYZJA RADY 2012/285/WPZiB

z dnia 31 maja 2012 r.

w sprawie środków ograniczających wobec niektórych osób, podmiotów i organów zagrażających pokojowi, bezpieczeństwu lub stabilności Republiki Gwinei Bissau oraz uchylenia decyzji 2012/237/WPZiB

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 3 maja 2012 r. Rada przyjęła decyzję 2012/237/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec osób, podmiotów i organów zagrażających pokojowi, bezpieczeństwu lub stabilności Republiki Gwinei Bissau (1).

(2)

W dniu 18 maja 2012 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję nr 2048 (2012), która nałożyła zakaz podróżowania na osoby próbujące zapobiec przywróceniu porządku konstytucyjnego lub prowadzące działania zagrażające stabilności w Republice Gwinei Bissau, w szczególności na osoby, które odgrywały przewodnią rolę w zamachu stanu z dnia 12 kwietnia 2012 r. i które w swoich działaniach dążą do podważenia praworządności, ograniczenia nadrzędności władzy cywilnej oraz szerzenia bezkarności i niestabilności w kraju.

(3)	Z uwagi na powagę sytuacji panującej w Republice Gwinei Bissau do wykazów osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi przewidzianymi w decyzji 2012/237/WPZiB należy dodać kolejne osoby.

(4)	Decyzja 2012/237/WPZiB powinna zatem zostać uchylona i zastąpiona niniejszą decyzją,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytoria lub przejazd przez nie:

osobom wymienionym w załączniku do rezolucji RB ONZ nr 2048 (2012), jak również dodatkowym osobom wskazanym przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet utworzony na podstawie pkt 9 rezolucji RB ONZ nr 2048 (2012) (zwany dalej „Komitetem”), zgodnie z pkt 6 rezolucji RB ONZ nr 2048 (2012), tak jak przedstawiono w wykazie znajdującym się w załączniku I;

b)	osobom niewymienionym w załączniku I biorącym udział w działaniach zagrażających pokojowi, bezpieczeństwu lub stabilności Republiki Gwinei Bissau lub osobom wspierającym takie działania, a także osobom z nimi powiązanym, tak jak przedstawiono w wykazie znajdującym się w załączniku II.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a)	podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązki religijne; lub

b)	zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i pojednaniem narodowym w Republice Gwinei Bissau oraz stabilnością w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a) nie ma zastosowania w przypadkach, gdy wjazd na dane terytorium lub przejazd przez nie jest konieczny do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a)	państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b)	państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodowej konferencji zwołanej przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c)	zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d)	zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy dane państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w spotkaniach międzyrządowych, włącznie ze spotkaniami wspieranymi przez Unię, lub spotkaniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Republice Gwinei Bissau.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uznaje się za przyznane, o ile jeden lub więcej członków Rady nie wniesie sprzeciwu na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady wniesie sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6, 8 i 9 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku II, zezwolenie ograniczone jest do celu, w którym zostało udzielone i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszelkie środki finansowe i zasoby gospodarcze stanowiące własność lub będące w posiadaniu lub pod kontrolą osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów biorących udział w działaniach zagrażających pokojowi, bezpieczeństwu lub stabilności Republiki Gwinei Bissau lub wspierających takie działania, a także osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów z nimi powiązanych, tak jak przedstawiono w wykazie znajdującym się w załączniku III.

2. Nie udostępnia się – bezpośrednio ani pośrednio – osobom fizycznym lub prawnym, podmiotom lub organom wymienionym w załączniku III, ani też na ich rzecz, żadnych środków finansowych ani zasobów gospodarczych.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że te środki finansowe lub zasoby gospodarcze są:

niezbędne do zaspokojenia podstawowych potrzeb osób wymienionych w załączniku III i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym pokrycia opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, lekarstwa i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b)	przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych ze świadczeniem usług prawnych;

c)	przeznaczone wyłącznie na pokrycie należności lub opłat za obsługę w odniesieniu do rutynowego utrzymywania lub przechowywania zamrożonych środków finansowych i zasobów gospodarczych;

d)	niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował pozostałe właściwe organy oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed udzieleniem zezwolenia, dlaczego uważa, że specjalne zezwolenie powinno zostać przyznane.

Państwa członkowskie informują pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach przyznanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, jeżeli spełnione są następujące warunki:

dane środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed dniem, w którym osoba fizyczna lub prawna, podmiot lub organ, o których mowa w ust. 1, zostali umieszczeni w wykazie zawartym w załączniku III lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tym dniem;

środki finansowe i zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za zasadne w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach i zasadach regulujących prawa osób, którym przysługują takie roszczenia;

c)	zastaw lub orzeczenie nie zostały ustanowione na rzecz osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów wymienionych w załączniku III;

d)	uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Państwa członkowskie informują pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach przyznanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a)	odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b)	płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą objęcia tych rachunków przepisami niniejszej decyzji;

pod warunkiem że wszystkie takie odsetki, inne dochody i płatności nadal podlegają ust. 1.

Artykuł 3

1. Rada wprowadza zmiany do załącznika I na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, w stosownych przypadkach przyjmuje zmiany do wykazów znajdujących się w załącznikach II i III.

3. Rada powiadamia o swojej decyzji i uzasadnieniu umieszczenia w wykazie daną osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ wymienione w załączniku III bezpośrednio - gdy adres jest znany - albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ wymienione w załączniku III.

Artykuł 4

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania środków ograniczających podobnych do tych zawartych w niniejszej decyzji.

Artykuł 5

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2, poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 6

Decyzja 2012/237/WPZiB traci moc.

Artykuł 7

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 31 maja 2012 r.

W imieniu Rady

N. WAMMEN

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 119 z 4.5.2012, s. 43.

ZAŁĄCZNIK I

Wykaz osób, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a)

	Nazwisko	Informacje identyfikujące (data i miejsce urodzenia (data ur. i miejsce ur.), numer paszportu/dowodu tożsamości itp.)	Powody umieszczenia w wykazie
1.	Generał António INJAI (alias „António INDJAI”)	Obywatelstwo: Gwinea Bissau Data ur.: 20.1.1955 Miejsce ur.: Encheia, Sector de Bissorá, Região de Oio, Guiné-Bissau Rodzice: Wasna Injai i Quiritche Cofte Oficjalna funkcja: generał broni, szef sztabu sił zbrojnych Paszport: paszport dyplomatyczny AAID00435 Data wydania: 18.2.2010 Miejsce wydania: Gwinea Bissau Data ważności: 18.2.2013	António Injai był osobiście zaangażowany w planowanie rebelii i pokierowanie nią w dniu 1 kwietnia 2010 r.; rebelia zakończyła się nielegalnym uwięzieniem premiera Carla Gomesa Juniora oraz ówczesnego szefa sztabu sił zbrojnych José Zamory Induty; podczas wyborów w 2012 r. António Injai, jako szef sztabu sił zbrojnych, groził w swoich oświadczeniach obaleniem wybranych władz i przerwaniem procesu wyborczego; António Injai uczestniczył w operacyjnym planowaniu zamachu stanu, który miał miejsce w dniu 12 kwietnia 2012 r. Pierwszy komunikat sygnowany przez „dowództwo wojskowe” został wydany przez sztab ogólny sił zbrojnych, którym dowodzi generał António Injai.
2.	Generał dywizji Mamadu TURE (N'KRUMAH)	Obywatelstwo: Gwinea Bissau Data ur.: 26.4.1947 Oficjalna funkcja: zastępca szefa sztabu sił zbrojnych Paszport dyplomatyczny nr DA0002186 Data wydania: 30.3.2007 Miejsce wydania: Gwinea Bissau Data ważności: 26.8.2013	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony w dniu 12 kwietnia 2012 r.
3.	Generał Estêvão NA MENA	Data ur.: 7.3.1956 Oficjalna funkcja: inspektor generalny sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony w dniu 12 kwietnia 2012 r.
4.	Generał brygady Ibraima CAMARÁ (alias „Papa Camará”)	Obywatelstwo: Gwinea Bissau Data ur.: 11.5.1964 Rodzice: Suareba Camará i Sale Queita Oficjalna funkcja: szef sztabu sił powietrznych Paszport dyplomatyczny nr AAID00437 Data wydania: 18.2.2010 Miejsce wydania: Gwinea Bissau Data ważności: 18.2.2013	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony w dniu 12 kwietnia 2012 r.
5.	Podpułkownik Daba NA WALNA (alias „Daba Na Walna”)	Obywatelstwo: Gwinea Bissau Data ur.: 6.6.1966 Rodzice: Samba Naualna i In-Uasne Nanfafe Oficjalna funkcja: rzecznik „dowództwa wojskowego” Paszport nr SA0000417 Data wydania: 29.10.2003 Miejsce wydania: Gwinea Bissau Data ważności: 10.3.2013	Rzecznik „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony w dniu 12 kwietnia 2012 r.

ZAŁĄCZNIK II

Wykaz osób, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b)

	Nazwisko	Informacje identyfikujące (data i miejsce urodzenia (data ur. i miejsce ur.), numer paszportu/dowodu tożsamości itp.)	Powody umieszczenia w wykazie	Data umieszczenia w wykazie
1.	Generał Augusto MÁRIO CÓ	Oficjalna funkcja: szef sztabu sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
2.	Generał Saya Braia Na NHAPKA	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: szef straży prezydenckiej	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
3.	Pułkownik Tomás DJASSI	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 18 września 1968 r. Oficjalna funkcja: dowódca Gwardii Narodowej Paszport: AAIS00820 Data wydania: 24.11.2010 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 27.4.2012 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Bliski doradca szefa sztabu sił zbrojnych, Antónia Injai.	1.6.2012
4.	Pułkownik Cranha DANFÁ	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: szef operacji wspólnego sztabu sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Bliski doradca szefa sztabu sił zbrojnych, Antónia Injai.	1.6.2012
5.	Pułkownik Celestino de CARVALHO	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 14.6.1955 r. Dane rodziców: Domingos de Carvalho i Josefa Cabral Oficjalna funkcja: przewodniczący Narodowego Instytutu Obrony Paszport: paszport dyplomatyczny DA0002166 Data wydania: 19.2.2007 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 15.4.2013 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Były szef sztabu sił powietrznych. Jego obecność w delegacji, która uczestniczyła w spotkaniu z ECOWAS 26 kwietnia, potwierdza, że należy on do „dowództwa wojskowego”.	1.6.2012
6.	Kapitan (marynarki) Sanhá CLUSSÉ	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 28 września 1965 r. Dane rodziców: Clusse Mutcha i Dalu Imbungue Oficjalna funkcja: pełniący funkcję szefa sztabu marynarki Paszport: SA 0000515 Data wydania: 8.12.2003 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 29.8.2013 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Jego obecność w delegacji, która uczestniczyła w spotkaniu z ECOWAS 26 kwietnia, potwierdza, że należy on do „dowództwa wojskowego”.	1.6.2012
7.	Podpułkownik Júlio NHATE	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Rok ur.: 1972 Oficjalna funkcja: dowódca regimentu desantowego	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Podpułkownik Júlio Nhate prowadził operacje wojskowe wspierające zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
8.	Podpułkownik Tchipa NA BIDON	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 28 maja 1954 r. Dane rodziców: “Nabidom” Oficjalna funkcja: szef wywiadu wojskowego Paszport: paszport dyplomatyczny DA0001564 Data wydania: 30.11.2005 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 15.5.2011 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
9.	Podpułkownik Tcham NA MAN (alias Namam)	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 27 lutego 1953 r. Dane rodziców: Biute Naman i Ndjade Na Noa Oficjalna funkcja: szef szpitala wojskowego sił zbrojnych Paszport: SA0002264 Data wydania: 24.7.2006 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 23.7.2009 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Podpułkownik Tcham Na Man jest także członkiem Wysokiego Dowództwa Wojskowego	1.6.2012
10.	Major Samuel FERNANDES	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 22 stycznia 1965 r. Dane rodziców: José Fernandes i Segunda Iamite Oficjalna funkcja: Asystent szefa operacji Gwardii Narodowej Paszport: AAIS00048 Data wydania: 24.3.2009 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 24.3.2012 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
11.	Major Idrissa DJALÓ	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 6 stycznia 1962 r. Oficjalna funkcja: doradca ds. protokołu szefa sztabu sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Był jednym z pierwszych oficerów, którzy publicznie przyłączyli się do „dowództwa wojskowego” po podpisaniu jednego z pierwszych komunikatów wydanych przez to dowództwo (nr 5 z 13 kwietnia). Major Djaló służy także w wywiadzie wojskowym.	1.6.2012
12.	Komandor (marynarka) Bion NA TCHONGO (alias Nan Tchongo)	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 8 kwietnia 1961 r. Dane rodziców: Cunha Nan Tchongo i Bucha Natcham Oficjalna funkcja: szef wywiadu marynarki Paszport: paszport dyplomatyczny DA0001565 Data wydania: 1.12.2005 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 30.11.2008 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
13.	Komandor (marynarka) Agostinho Sousa CORDEIRO	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 28 maja 1962 r. Dane rodziców: Luis Agostinho Cordeiro i Domingas Soares Oficjalna funkcja: szef logistyki wspólnego sztabu sił zbrojnych Paszport: SA0000883 Data wydania: 14.4.2004 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 15.4.2013 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
14.	Kapitan Paulo SUNSAI	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: asystent dowódcy wojskowego regionu północnego	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
15.	Porucznik Lassana CAMARÁ	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: szef służb finansowych sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Odpowiedzialny za sprzeniewierzanie środków publicznych należących do służb celnych, dyrekcji generalnej ds. transportu i dyrekcji generalnej ds. granic i migracji. Środki te służą do finansowania „dowództwa wojskowego”.	1.6.2012
16.	Porucznik Julio NA MAN	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: adiutant szefa sztabu sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Porucznik Na Man aktywnie działał w dowództwie operacyjnym kierującym zamachem stanu z 12 kwietnia pod rozkazami Antónia Injai. Brał także udział w imieniu „dowództwa wojskowego” w spotkaniach z partiami politycznymi.	1.6.2012

ZAŁĄCZNIK III

Wykaz osób, podmiotów lub organów, o których mowa w art. 2

	Nazwisko	Informacje identyfikujące (data i miejsce urodzenia (data ur. i miejsce ur.), numer paszportu/dowodu tożsamości itp.)	Powody umieszczenia w wykazie	Data umieszczenia w wykazie
1.	Generał António INJAI (alias António INDJAI)	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 20 stycznia 1955 r. Miejsce ur.: Encheia, sektor Bissorã, region Oio, Gwinea-Bissau Dane rodziców: Wasna Injai i Quiritche Cofte Oficjalna funkcja: generał broni, szef sztabu generalnego sił zbrojnych Paszport: paszport dyplomatyczny AAID00435 Data wydania: 18.2.2010 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 18.2.2013 r.	António Injai był osobiście zaangażowany w planowanie rebelii i pokierowanie nią w dniu 1 kwietnia 2010 r.; rebelia zakończyła się nielegalnym uwięzieniem premiera Carla Gomesa Juniora i ówczesnego dowódcy sił zbrojnych José Zamory Induty; podczas wyborów w 2012 r. António Injai, jako szef sztabu sił zbrojnych, groził w swoich oświadczeniach obaleniem wybranych władz i przerwaniem procesu wyborczego; António Injai angażował się w operacyjne planowanie zamachu stanu, który miał miejsce 12 kwietnia 2012 r. Pierwszy komunikat po zamachu sygnowany przez „dowództwo wojskowe ” został wydany przez sztab ogólny sił zbrojnych, któremu przewodził António Injai.	3.5.2012
2.	Generał dywizji Mamadu TURE (N'KRUMAH)	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 26 kwietnia 1947 r. Oficjalna funkcja: zastępca szefa sztabu sił zbrojnych Paszport dyplomatyczny nr DA0002186 Data wydania: 30.3.2007 r. Data ważności: 26.8.2013 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	3.5.2012
3.	Generał Estêvão NA MENA	Data ur.: 7 marca 1956 r. Oficjalna funkcja: główny inspektor sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	3.5.2012
4.	Generał dywizji Ibraima CAMARA (alias “Papa Camara”)	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 11 maja 1964 r. Dane rodziców: Suareba Camara i Sale Queita Oficjalna funkcja: szef sztabu marynarki wojennej .Paszport dyplomatyczny nr AAID00437 Data wydania: 18.2.2010 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 18.2.2013 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	3.5.2012
5.	Podpułkownik Daba NA WALNA (alias “Daba Na Walna)	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 6 czerwca 1966 r. Dane rodziców: Samba Naualna i In-Uasne Nanfafe Oficjalna funkcja: rzecznik „dowództwa wojskowego” Paszport nr: SA0000417 Data wydania: 29.10.2003 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 10.3.2013 r.	Rzecznik „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	3.5.2012
6.	Generał Augusto MÁRIO CÓ	Oficjalna funkcja: szef sztabu wojsk lądowych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	3.5.2012
7.	Generał Saya Braia Na NHAPKA	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: szef gwardii prezydenckiej	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
8.	Pułkownik Tomás DJASSI	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 18 września 1968 r. Oficjalna funkcja: dowódca Gwardii Narodowej Paszport: AAIS00820 Data wydania: 24.11.2010 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 27.4.2012 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Bliski doradca szefa sztabu sił zbrojnych, Antónia Injai.	1.6.2012
9.	Pułkownik Cranha DANFÁ	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: szef operacji wspólnego sztabu sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Bliski doradca szefa sztabu sił zbrojnych, Antónia Injai.	1.6.2012
10.	Pułkownik Celestino de CARVALHO	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 14.6.1955 r. Dane rodziców: Domingos de Carvalho i Josefa Cabral Oficjalna funkcja: przewodniczący Narodowego Instytutu Obrony Paszport: paszport dyplomatyczny DA0002166 Data wydania: 19.2.2007 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 15.4.2013 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Były szef sztabu sił powietrznych. Jego obecność w delegacji, która uczestniczyła w spotkaniu z ECOWAS 26 kwietnia, potwierdza, że należy on do „dowództwa wojskowego”.	1.6.2012
11.	Kapitan (marynarki) Sanhá CLUSSÉ	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 28 września 1965 r. Dane rodziców: Clusse Mutcha i Dalu Imbungue Oficjalna funkcja: pełniący funkcję szefa sztabu marynarki Paszport: SA 0000515 Data wydania: 8.12.2003 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 29.8.2013 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Jego obecność w delegacji, która uczestniczyła w spotkaniu z ECOWAS 26 kwietnia, potwierdza, że należy on do „dowództwa wojskowego”.	1.6.2012
12.	Podpułkownik Júlio NHATE	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Rok ur.: 1972 Oficjalna funkcja: dowódca regimentu desantowego	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Podpułkownik Júlio Nhate prowadził operacje wojskowe wspierające zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
13.	Podpułkownik Tchipa NA BIDON	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 28 maja 1954 r. Dane rodziców: “Nabidom” Oficjalna funkcja: szef wywiadu wojskowego Paszport: paszport dyplomatyczny DA0001564 Data wydania: 30.11.2005 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 15.5.2011 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
14.	Podpułkownik Tcham NA MAN (alias Namam)	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 27 lutego 1953 r. Dane rodziców: Biute Naman i Ndjade Na Noa Oficjalna funkcja: szef szpitala wojskowego sił zbrojnych Paszport: SA0002264 Data wydania: 24.7.2006 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 23.7.2009 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Podpułkownik Tcham Na Man jest także członkiem Wysokiego Dowództwa Wojskowego	1.6.2012
15.	Major Samuel FERNANDES	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 22 stycznia 1965 r. Dane rodziców: José Fernandes i Segunda Iamite Oficjalna funkcja: Asystent szefa operacji Gwardii Narodowej Paszport: AAIS00048 Data wydania: 24.3.2009 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 24.3.2012 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
16.	Major Idrissa DJALÓ	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 6 stycznia 1962 r. Oficjalna funkcja: doradca ds. protokołu szefa sztabu sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Był jednym z pierwszych oficerów, którzy publicznie przyłączyli się do „dowództwa wojskowego” po podpisaniu jednego z pierwszych komunikatów wydanych przez to dowództwo (nr 5 z 13 kwietnia). Major Djaló służy także w wywiadzie wojskowym.	1.6.2012
17.	Komandor (marynarka) Bion NA TCHONGO (alias Nan Tchongo)	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 8 kwietnia 1961 r. Dane rodziców: Cunha Nan Tchongo i Bucha Natcham Oficjalna funkcja: szef wywiadu marynarki Paszport: paszport dyplomatyczny DA0001565 Data wydania: 1.12.2005 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 30.11.2008 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
18.	Komandor (marynarka) Agostinho Sousa CORDEIRO	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Data ur.: 28 maja 1962 r. Dane rodziców: Luis Agostinho Cordeiro i Domingas Soares Oficjalna funkcja: szef logistyki wspólnego sztabu sił zbrojnych Paszport: SA0000883 Data wydania: 14.4.2004 r. Miejsce wydania: Gwinea-Bissau Data ważności: 15.4.2013 r.	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
19.	Kapitan Paulo SUNSAI	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: asystent dowódcy wojskowego regionu północnego	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r.	1.6.2012
20.	Porucznik Lassana CAMARÁ	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: szef służb finansowych sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Odpowiedzialny za sprzeniewierzanie środków publicznych należących do służb celnych, dyrekcji generalnej ds. transportu i dyrekcji generalnej ds. granic i migracji. Środki te służą do finansowania „dowództwa wojskowego”.	1.6.2012
21.	Porucznik Julio NA MAN	Obywatelstwo: Gwinea-Bissau Oficjalna funkcja: adiutant szefa sztabu sił zbrojnych	Członek „dowództwa wojskowego”, które przyjęło odpowiedzialność za zamach stanu przeprowadzony 12 kwietnia 2012 r. Porucznik Na Man aktywnie działał w dowództwie operacyjnym kierującym zamachem stanu z 12 kwietnia pod rozkazami Antónia Injai. Brał także udział w imieniu „dowództwa wojskowego” w spotkaniach z partiami politycznymi.	1.6.2012

		ISSN 1977-0766 doi:10.3000/19770766.L_2012.142.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 142

Wydanie polskie	Legislacja	Rocznik 55 1 czerwca 2012

Spis treści		I Akty ustawodawcze	Strona
		DYREKTYWY
	*	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym	1

	II Akty o charakterze nieustawodawczym
	ROZPORZĄDZENIA
*	Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 458/2012 z dnia 31 maja 2012 r. dotyczące wykonania art. 11 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 377/2012 w sprawie środków ograniczających wobec niektórych osób, podmiotów i organów zagrażających pokojowi, bezpieczeństwu lub stabilności Republiki Gwinei Bissau	11
*	Rozporządzenie Komisji (UE) nr 459/2012 z dnia 29 maja 2012 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie Komisji (WE) nr 692/2008 w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 6) ( 1 )	16
*	Rozporządzenie Komisji (UE) nr 460/2012 z dnia 29 maja 2012 r. ustanawiające zakaz połowów kategorii 9 w strefie ekonomicznej Mauretanii dla statków trawlery zamrażalnie do połowów pelagicznych pływających pod banderą państwa członkowskiego Unii Europejskiej	25
*	Rozporządzenie Komisji (UE) nr 461/2012 z dnia 31 maja 2012 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1165/98 dotyczące krótkoterminowych statystyk oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 1503/2006, (WE) nr 657/2007 i (WE) nr 1178/2008 w zakresie zmian związanych z usunięciem zmiennych dotyczących nowych zamówień w przemyśle ( 1 )	26
	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 462/2012 z dnia 31 maja 2012 r. ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	30
	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 463/2012 z dnia 31 maja 2012 r. ustalające należności celne przywozowe w sektorze zbóż mające zastosowanie od dnia 1 czerwca 2012 r.	32
	DECYZJE
	2012/284/WPZiB
*	Decyzja Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa Atalanta/1/2012 z dnia 25 maja 2012 r. w sprawie mianowania dowódcy sił UE operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (Atalanta)	35
*	Decyzja Rady 2012/285/WPZiB z dnia 31 maja 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec niektórych osób, podmiotów i organów zagrażających pokojowi, bezpieczeństwu lub stabilności Republiki Gwinei Bissau oraz uchylenia decyzji 2012/237/WPZiB	36
	2012/286/UE
*	Decyzja Komisji z dnia 31 maja 2012 r. w sprawie utworzenia grupy ekspertów ds. ochrony transportu lądowego	47

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod państw trzecich (1)	Standardowa wartość w przywozie
0702 00 00	AL	87,5
	MA	66,7
	TR	75,8
	ZZ	76,7
0707 00 05	MK	53,3
	TR	126,8
	ZZ	90,1
0709 93 10	TR	100,9
0709 93 10	ZZ	100,9
0805 50 10	TR	59,0
	ZA	80,4
	ZZ	69,7
0808 10 80	AR	114,9
	BR	84,6
	CA	161,4
	CL	98,5
	CN	87,3
	NZ	145,0
	US	182,9
	UY	67,3
	ZA	101,6
	ZZ	115,9
0809 29 00	US	577,9
0809 29 00	ZZ	577,9

Kod CN	Wyszczególnienie	Należność celna przywozowa (1) (EUR/t)
1001 19 00 1001 11 00	PSZENICA durum wysokiej jakości	0,00
	średniej jakości	0,00
	niskiej jakości	0,00
ex 1001 91 20	PSZENICA zwyczajna, do siewu	0,00
ex 1001 99 00	PSZENICA zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu	0,00
1002 10 00 1002 90 00	ŻYTO	0,00
1005 10 90	KUKURYDZA do siewu, inna niż hybrydy	0,00
1005 90 00	KUKURYDZA, inna niż do siewu (2)	0,00
1007 10 90 1007 90 00	Ziarno SORGO, inne niż hybrydy do siewu	0,00