(1)

W celu ochrony interesów konsumentów oraz poprawienia swobodnego przepływu soków owocowych i niektórych podobnych produktów w Unii, w dyrektywie Rady 2001/112/WE (3) ustanawia się szczegółowe przepisy dotyczące produkcji, składu i etykietowania tych produktów. Przepisy te powinny zostać dostosowane w celu uwzględnienia postępu technicznego, a także powinny w najszerszym możliwym zakresie uwzględniać zmiany stosownych norm międzynarodowych, w szczególności normy ogólnej Codex dotyczącej soków owocowych i nektarów (Codex Stan 247-2005), która została przyjęta przez Komisję Codex Alimentarius na 28. posiedzeniu w dniach 4–9 lipca 2005 r. („norma Codex”). Norma Codex określa w szczególności czynniki jakości oraz wymogi dotyczące etykietowania w odniesieniu do soków owocowych i podobnych produktów.

(2)

Bez uszczerbku dla dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych (4), konieczna jest zmiana szczegółowych przepisów dyrektywy 2001/112/WE dotyczących etykietowania soków owocowych i podobnych produktów w celu uwzględnienia nowych przepisów dotyczących dopuszczalnych składników, takich jak przepisy dotyczące dodatku cukrów, które nie są już dozwolone w sokach owocowych. W przypadku innych produktów dodatek cukru należy nadal etykietować zgodnie z dyrektywą 2000/13/WE.

(3)

Oświadczenie żywieniowe „bez dodatku cukrów”, wymienione w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności (5), jest stosowane w odniesieniu do soków owocowych od bardzo dawna. W świetle przewidzianych w niniejszej dyrektywie nowych wymogów dotyczących składu zniknięcie tego oświadczenia z dnia na dzień po zakończeniu okresu przejściowego mogłoby uniemożliwiać natychmiastowe jasne odróżnianie soków owocowych od innych napojów pod względem dodatku cukrów w produktach, co odbyłoby się ze szkodą dla sektora soków owocowych. W celu umożliwienia branży odpowiedniego informowania konsumentów powinna istnieć możliwość stosowania, przez ograniczony okres oświadczenia informującego, że żadne soki owocowe nie zawierają dodanych cukrów.

(4)

W celu dostosowania załączników do dyrektywy 2001/112/WE do zmian stosownych norm międzynarodowych, a także w celu uwzględnienia postępu technicznego, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do zmiany w tych załącznikach, z wyjątkiem załącznika I część I oraz załącznika II. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(5)

Aby umożliwić państwom członkowskim przyjęcie krajowych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania niniejszej dyrektywy, należy ustanowić okres transpozycji wynoszący 18 miesięcy. W okresie tym nadal powinny mieć zastosowanie wymogi dyrektywy 2001/112/WE, bez zmian wprowadzonych niniejszą dyrektywą.

(6)

W celu uwzględnienia interesów podmiotów gospodarczych, które wprowadzają do obrotu lub etykietują swoje produkty zgodnie z wymogami mającymi zastosowanie przed rozpoczęciem stosowania krajowych przepisów transponujących niniejszą dyrektywę, konieczne jest ustanowienie odpowiednich środków przejściowych. Dlatego też niniejsza dyrektywa powinna przewidywać, że produkty te mogą być nadal wprowadzane do obrotu przez ograniczony czas po upływie okresu transpozycji.

(7)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie dostosowanie dyrektywy 2001/112/WE w celu uwzględnienia postępu technicznego przy jednoczesnym uwzględnieniu normy Codex, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(8)

Należy odpowiednio zmienić dyrektywę 2001/112/WE,

1)

w art. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Produkty określone w załączniku I podlegają przepisom prawa Unii mającym zastosowanie do żywności, takim jak rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (*1), o ile niniejsza dyrektywa nie stanowi inaczej.

(*1)   Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1.”;"

2)

skreśla się art. 2;

3)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

4)

art. 4 otrzymuje brzmienie:

(*2)   Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 16.”;"

5)

w art. 5 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do produktów określonych w załączniku I, które są wprowadzane do obrotu w Unii zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 178/2002.”;

6)

art. 7 otrzymuje brzmienie:

7)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

8)

skreśla się art. 8;

9)

załączniki zastępuje się tekstem załącznika do niniejszej dyrektywy.

(1)

Szczególnym celem rozporządzenia (UE) nr 995/2010 jest zmniejszenie ryzyka wprowadzania do obrotu nielegalnie pozyskanego drewna oraz produktów z niego pochodzących na rynku wewnętrznym. Zadaniem organizacji monitorujących jest wspieranie poszczególnych podmiotów w spełnieniu wymogów określonych w rozporządzeniu. W tym celu organizacje te powinny opracować system zasad należytej staranności, przyznać podmiotom prawo do korzystania z tego systemu oraz prowadzić weryfikację jego właściwego stosowania.

(2)

Procedura uznawania organizacji monitorujących przez Komisję powinna być sprawiedliwa, zrozumiała i niezależna. W związku z tym wnioskodawcy powinni podlegać ocenie po konsultacjach z właściwymi organami w państwach członkowskich oraz po zgromadzeniu wystarczających informacji na ich temat. W razie konieczności gromadzenie informacji powinno obejmować wizyty w siedzibie wnioskodawcy.

(3)

Konieczne jest określenie odpowiedniego zakresu wiedzy specjalistycznej oraz zdolności organizacji monitorujących niezbędnych w celu określenia stopnia zgodności drewna z odpowiednimi przepisami w kraju pozyskania oraz w celu zaproponowania środków oceny ryzyka związanego z wprowadzaniem do obrotu nielegalnie pozyskanego drewna oraz produktów z niego pochodzących. W przypadku kiedy wspomniane ryzyko nie jest nieznaczne, organizacja monitorująca powinna być w stanie zaproponować odpowiednie środki mające na celu jego skuteczne ograniczenie.

(4)

Należy zadbać o to, by organizacje monitorujące wykonywały swoje zadania w sposób przejrzysty i niezależny, unikając konfliktów interesów wynikających z ich obowiązków oraz świadcząc usługi w sposób niedyskryminacyjny.

(5)

Komisja powinna decydować o wycofaniu uznania zgodnie ze sprawiedliwą, zrozumiałą i niezależną procedurą. Przed podjęciem takiej decyzji Komisja powinna przeprowadzić konsultacje z właściwymi organami w państwach członkowskich oraz zgromadzić odpowiednie informacje, w razie konieczności również podczas kontroli na miejscu. Dana organizacja monitorująca powinna mieć możliwość przedstawienia uwag przed podjęciem decyzji przez Komisję.

(6)

Zgodnie z zasadą proporcjonalności Komisja powinna mieć możliwość wycofania uznania tymczasowo lub warunkowo bądź na stałe; może się to okazać konieczne ze względu na poziom stwierdzonych niedociągnięć w sytuacji, kiedy organizacja monitorująca nie wykonuje już zadań lub nie spełnia wymogów określonych w art. 8 rozporządzenia (UE) nr 995/2010.

(7)

Należy zadbać o to, by poziom ochrony osób fizycznych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych w zakresie niniejszego rozporządzenia, w szczególności przetwarzania danych osobowych podawanych we wnioskach o uznanie organizacji monitorującej, był zgodny z wymogami określonymi w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (2) oraz w rozporządzeniu (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (3),

1)

„właściwe organy, których to dotyczy” oznaczają właściwe organy w państwach członkowskich, w których organizacja monitorująca lub podmiot wnioskujący o uznanie jako organizacja monitorująca posiadają siedzibę lub w których świadczą lub zamierzają świadczyć usługi w rozumieniu dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4);

2)

„dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji” oznaczają dyplomy, świadectwa oraz inne dokumenty poświadczające pomyślne ukończenie kształcenia zawodowego wydawane przez organ w danym państwie wyznaczony na podstawie przepisów prawnych i administracyjnych tego państwa;

3)

„doświadczenie zawodowe” oznacza przebieg faktycznego i zgodnego z prawem wykonywania danego zawodu.

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 1273/2011 otworzyło niektóre kontyngenty taryfowe na przywóz ryżu i ryżu łamanego i ustanowiło zarządzanie nimi według krajów pochodzenia i w podziale na podokresy zgodnie z załącznikiem I do przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego.

(2)

W odniesieniu do kontyngentów określonych w art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011, drugim podokresem jest kwiecień.

(3)

Z powiadomień przesłanych zgodnie z art. 8 lit. a) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011 wynika, że w odniesieniu do kontyngentu o numerze porządkowym 09.4130 wnioski złożone w ciągu pierwszych dziesięciu dni roboczych kwietnia 2012 r., na mocy art. 4 ust. 1 przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego, odnoszą się do ilości większej niż ilość dostępna. Należy zatem określić ilość, na jaką pozwolenia mogą być wydawane poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do której złożono wnioski dla danego kontyngentu.

(4)

Z powiadomień tych wynika również, że w odniesieniu do kontyngentów o numerach porządkowych 09.4127 – 09.4128 – 09.4129 wnioski złożone w ciągu pierwszych dziesięciu dni roboczych kwietnia 2012 r., na mocy art. 4 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011, odnoszą się do ilości mniejszej niż ilość dostępna.

(5)

W odniesieniu do kontyngentów o numerach porządkowych 09.4127 – 09.4128 – 09.4129 – 09.4130 należy również ustalić całkowitą ilość dostępną w następnym podokresie zgodnie z art. 5 akapit pierwszy rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1273/2011.

(6)

W celu zapewnienia efektywnego zarządzania procedurą wydawania pozwoleń na przywóz niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie niezwłocznie po jego opublikowaniu,

(1)

Zgodnie z art. 3 ust. 9 decyzji wykonawczej Rady 2011/344/UE (2) Komisja, wraz z Międzynarodowym Funduszem Walutowym i we współpracy z Europejskim Bankiem Centralnym, dokonała trzeciego przeglądu postępów poczynionych przez władze Portugalii we wdrażaniu uzgodnionych środków w ramach gospodarczego i finansowego programu dostosowawczego („program”), a także ich skuteczności oraz wpływu na gospodarkę i społeczeństwo.

(2)

Z przeglądu wynika, że przestrzeganie przez Portugalię warunków za czwarty kwartał 2011 r. było zadowalające. W 2011 r. deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych zmniejszył się poniżej wyznaczonego poziomu 5,9 % PKB i szacuje się, że obecnie wynosi około 4 % PKB, chociaż nastąpiło to w drodze odwołania się do wyjątkowego transferu około 6 mld EUR (około 3,5 % PKB) bankowych funduszy emerytalnych do państwowego systemu zabezpieczenia społecznego. Budżet na 2012 r. jest na odpowiednim poziomie, aby osiągnąć cel deficytu w wysokości 4,5 % PKB zgodnie z programem. Nadal podejmowane są wysiłki w zakresie strategii politycznych na rzecz wspierania stabilności systemu finansowego. Portugalskie banki podejmują działania w celu spełnienia wyższych wymogów kapitałowych określonych w programie, uwzględniając również konsekwencje wymogów Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego w odniesieniu do nowego tymczasowego buforu kapitałowego dla ekspozycji na dług państwowy, szczególnego programu kontroli na miejscu oraz transferu funduszy emerytalnych banków do państwowego systemu zabezpieczenia społecznego. Widać także postępy reform rynku pracy i produktów: osiągnięto porozumienie z partnerami społecznymi zmierzające do szerokiej i ambitnej reformy rynku pracy, a do parlamentu wpłynął wniosek dotyczący znaczącej zmiany ram prawnych konkurencji, które stworzą warunki skutecznego systemu wzmocnienia konkurencji. Program prywatyzacji realizowany jest w oparciu o nową ustawę ramową. Sprzedano przedsiębiorstwo energetyczne EDP oraz przedsiębiorstwa sieci energetycznej REN. Wprowadzono strategię restrukturyzacji przedsiębiorstw państwowych. Usprawnia się ramy prawne dotyczące zamówień publicznych, a modernizacja ram prawnych dotyczących rynku mieszkaniowego jest w trakcie opracowywania. Czynione są postępy w zakresie reformy systemu sądowego.

(3)

W świetle tej sytuacji decyzja wykonawcza 2011/344/UE powinna zostać zmieniona,

1)

ust. 6 otrzymuje brzmienie:

2)

w ust. 8 wprowadza się następujące zmiany:

(1)

W dniu 26 kwietnia 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/232/WPZiB (1).

(2)

W ciągu ostatniego roku Unia z szacunkiem i uznaniem śledziła historyczne zmiany w Birmie/Związku Myanmar i zachęcała do tego, by szeroko zakrojone reformy były kontynuowane w ramach rozwijającego się partnerstwa z podmiotami z kręgów politycznych i społeczeństwa obywatelskiego. Unia z zadowoleniem przyjęła podjęcie konkretnych kroków w tym kierunku.

(3)

W obliczu tych zmian, a także aby uhonorować proces reform i zachęcać do niego, należy zawiesić środki ograniczające, z wyłączeniem embarga na uzbrojenie i embarga na sprzęt, który mógłby być wykorzystany do represji wewnętrznych; te embarga należy utrzymać.

(4)

Decyzję 2010/232/WPZiB należy odpowiednio zmienić,

(1)

Zgodnie z dyrektywą 2004/49/WE Komisja udzieliła Europejskiej Agencji Kolejowej („Agencji”) mandatu na opracowanie projektu wspólnych wymagań bezpieczeństwa („CST”) i projektu związanych z nimi wspólnych metod oceny bezpieczeństwa na lata 2011–2015. Agencja przedstawiła Komisji swoje zalecenie w sprawie drugiego pakietu projektowanych CST. Niniejsza decyzja oparta jest na tym właśnie zaleceniu Agencji.

(2)

Zgodnie z metodyką określoną w decyzji Komisji 2009/460/WE z dnia 5 czerwca 2009 r. dotyczącej przyjęcia wspólnej metody oceny bezpieczeństwa służącej stwierdzeniu, czy osiągnięto wymagania bezpieczeństwa, o której mowa w art. 6 dyrektywy 2004/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2), oraz w celu ustanowienia pierwszego i drugiego pakietu CST zgodnie z dyrektywą 2004/49/WE niezbędne jest wymierne określenie obecnego poziomu bezpieczeństwa systemów kolejowych państw członkowskich za pomocą krajowych wartości referencyjnych („NRV”). W decyzji 2009/460/WE NRV zdefiniowano jako wartość referencyjną wskazującą, dla przedmiotowego państwa członkowskiego, maksymalny tolerowany poziom dla kategorii ryzyka kolejowego. Jednak w przypadku gdy wartość NRV jest wyższa od odpowiedniego CST obliczonego na podstawie tej metodyki, maksymalny tolerowany poziom ryzyka dla każdego państwa członkowskiego jest równy odpowiedniemu CST wyznaczonemu na podstawie NRV zgodnie z metodyką określoną w pkt 2.2 załącznika do decyzji 2009/460/WE.

(3)

Wartości w ramach pierwszego pakietu CST, obliczone na podstawie danych za lata 2004–2007, określono w decyzji Komisji 2010/409/UE z dnia 19 lipca 2010 r. w sprawie wspólnych wymagań bezpieczeństwa, o których mowa w art. 7 dyrektywy 2004/49/WE (3).

(4)

W dyrektywie 2004/49/WE przewidziano drugi pakiet wspólnych wymagań bezpieczeństwa, które mają opierać się na doświadczeniu uzyskanym przy opracowywaniu i wdrażaniu pierwszego pakietu CST. Powinien on odzwierciedlać te obszary priorytetowe, w których należy jeszcze podnieść poziom bezpieczeństwa. Wartości w ramach drugiego pakietu CST obliczono na podstawie danych za lata 2004–2009, które zostały dostarczone Eurostatowi przez państwa członkowskie zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 91/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie statystyki transportu kolejowego (4). Do obliczeń użyto metodyki określonej w pkt 2.1.1 i 2.3.1 załącznika do decyzji 2009/460/WE.

(5)

Ponieważ pierwszy pakiet CST opublikowano w lipcu 2010 r., nie było dość czasu, aby zebrać wystarczające doświadczenia uzasadniające zmianę kategorii ryzyka. Kategorie ryzyka pozostają zatem takie same jak w przypadku pierwszego pakietu CST. Jednak na podstawie liczby wypadków i ofiar śmiertelnych w ruchu kolejowym za dwie główne kategorie ryzyka uznaje się „nieupoważnione osoby na terenie kolei” (60 % ofiar śmiertelnych) i „użytkowników przejazdu kolejowego” (29 % ofiar śmiertelnych).

(6)

Wartości w ramach drugiego pakietu CST dotyczą unijnego systemu kolejowego jako całości. Brak jest dostępnych danych na potrzeby obliczenia CST dla różnych części systemu kolejowego, jak przewidziano w art. 3 lit. e) dyrektywy 2004/49/WE. W przepisie tym wspólne wymagania bezpieczeństwa zdefiniowano jako minimalne poziomy bezpieczeństwa, które muszą być osiągnięte przez różne części systemu kolejowego (takie jak system kolei konwencjonalnej, system kolei dużych prędkości, długie tunele lub linie przeznaczone wyłącznie do transportu towarów) i przez system jako całość, wyrażone w kryteriach akceptacji ryzyka. Opracowanie CST dla tych części systemu kolejowego nie jest obecnie możliwe ze względu na brak zharmonizowanych, wiarygodnych danych dotyczących poziomu bezpieczeństwa części systemu kolejowego, które funkcjonują w różnych państwach członkowskich. Należy jednak przyjąć drugi pakiet CST.

(7)

Decyzję 2010/409/UE należy zatem zastąpić niniejszą decyzją.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu, o którym mowa w art. 27 ust. 1 dyrektywy 2004/49/WE,