(1)

W decyzji z dnia 5 czerwca 2003 r. Rada upoważniła Komisję do otwarcia negocjacji z państwami trzecimi w sprawie zastąpienia pewnych postanowień obowiązujących umów dwustronnych umową na poziomie Unii.

(2)

Zgodnie z decyzją Rady 2011/663/UE (1) Umowa między Unią Europejską a rządem Republiki Indonezji dotycząca pewnych aspektów przewozów lotniczych (2) („umowa”) została podpisana i jest tymczasowo stosowana, z zastrzeżeniem jej zawarcia.

(3)

Należy zatwierdzić umowę,

(1)

Unia jest obecnie w trakcie przyjmowania przepisów przyznających dodatkowe autonomiczne preferencje handlowe Pakistanowi. Wobec braku zwolnienia Unii w niezbędnym zakresie z obowiązków zawartych w art. I ust. 1 oraz art. XIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 (GATT 1994), traktowanie wynikające z tych dodatkowych autonomicznych preferencji handlowych należałoby rozszerzyć na wszystkie pozostałe państwa członkowskie Światowej Organizacji Handlu (WTO). W związku z powyższym właściwe jest wystąpienie z wnioskiem o zwolnienie w niezbędnym zakresie z obowiązków zawartych w art. I ust. 1 i art. XIII GATT 1994 na podstawie art. IX ust. 3 Porozumienia z Marrakeszu ustanawiającego Światową Organizację Handlu.

(2)

Unia złożyła taki wniosek o zwolnienie w dniu 18 listopada 2010 r., a w dniach 26 października 2011 r. oraz 19 stycznia 2012 r. jego poprawioną wersję, nad którą Rada Generalna WTO będzie debatować.

(3)

W związku z powyższym właściwe jest ustalenie stanowiska, które ma być zajęte przez Unię na forum Rady Generalnej WTO w odniesieniu do tego wniosku,

(1)

Artykuł 28 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 ustanawia przyznanie dopłat do prywatnego przechowywania masła.

(2)

Zmiany cen i zapasów masła wskazują na zakłócenia równowagi na rynku, których można by uniknąć lub które można by zredukować za pomocą przechowywania sezonowego. W związku z obecną sytuacją rynkową należy przyznać dopłaty do prywatnego przechowywania masła od dnia 1 marca 2012 r.

(3)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 826/2008 z dnia 20 sierpnia 2008 r. ustanawiającym wspólne zasady dotyczące przyznawania dopłat do prywatnego przechowywania niektórych produktów rolnych (2) wprowadzono wspólne zasady realizacji systemu dopłat do prywatnego przechowywania.

(4)

Na podstawie art. 6 rozporządzenia (WE) nr 826/2008 dopłaty ustalone z góry mają być przyznawane zgodnie ze szczegółowymi zasadami i warunkami określonymi w rozdziale III wymienionego rozporządzenia.

(5)

Artykuł 29 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że wysokość dopłat powinna być ustalana na podstawie kosztów przechowywania i prawdopodobnych tendencji cenowych na rynku masła świeżego i masła z zapasów.

(6)

Należy ustalić dopłaty na pokrycie kosztów przyjęcia i wydania ze składu danych produktów oraz dziennych kosztów przechowywania w chłodni i kosztów finansowych.

(7)

W celu ułatwienia wprowadzenia w życie niniejszego środka i uwzględniając praktyki obowiązujące w państwach członkowskich, dopłaty powinny odnosić się jedynie do produktów, które zostały w całości wprowadzone do składu. W związku z tym należy ustanowić odstępstwo od art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 826/2008.

(8)

Ze względu na skuteczność administracyjną i uproszczenia administracyjne, jeśli wymagane szczegółowe informacje dotyczące przechowywania zostały przedstawione we wniosku o dofinansowanie, należy odstąpić od wymogu przekazania po zawarciu umowy tych samych informacji, określonych w art. 20 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia (WE) nr 826/2008.

(9)

W celu uproszczenia i ze względu na skuteczność logistyczną należy pozwolić państwom członkowskim na odstąpienie od wymogu oznakowania numerem umowy każdej przechowywanej jednostki, o ile numer umowy jest wprowadzony do rejestru składu.

(10)

Mając na uwadze skuteczność administracyjną i uproszczenia administracyjne oraz uwzględniając szczególną sytuację związaną z przechowywaniem masła, kontrole przewidziane w art. 36 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 826/2008 należy przeprowadzać w odniesieniu do co najmniej połowy liczby umów. W związku z tym należy ustanowić odstępstwo od przepisów tego artykułu.

(11)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 792/2009 z dnia 31 sierpnia 2009 r. ustanawiające szczegółowe zasady, zgodnie z którymi państwa członkowskie przekazują Komisji informacje i dokumenty dotyczące wdrożenia wspólnej organizacji rynków, systemu płatności bezpośrednich, promocji produktów rolnych oraz systemów stosowanych w odniesieniu do regionów najbardziej oddalonych i mniejszych wysp Morza Egejskiego (3) ustanawia wspólne zasady przekazywania Komisji informacji i dokumentów przez właściwe organy państw członkowskich. Zasady te w szczególności obejmują obowiązek korzystania przez państwa członkowskie z systemów informatycznych udostępnianych przez Komisję oraz zatwierdzanie praw dostępu dla organów lub osób upoważnionych do przesyłania informacji. Ponadto rozporządzeniem tym ustanawia się wspólne zasady dotyczące systemów informatycznych w celu zagwarantowania autentyczności, integralności i trwałej czytelności przesyłanych dokumentów. Przedmiotowe rozporządzenie zapewnia także ochronę danych osobowych.

(12)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 792/2009 w rozporządzeniach określających szczególne zobowiązania dotyczące przekazywania informacji należy wprowadzić obowiązek stosowania systemów informatycznych zgodnie z wymienionym rozporządzeniem.

(13)

Komisja opracowała system informatyczny umożliwiający elektroniczne zarządzanie dokumentami i procedurami w ramach jej własnych wewnętrznych procedur oraz w relacjach z organami zaangażowanymi w realizację wspólnej polityki rolnej.

(14)

Uznaje się, że obowiązek przekazywania informacji dotyczących prywatnego przechowywania masła można spełnić za pośrednictwem tego systemu zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 792/2009, a w szczególności z przepisami określonymi w art. 35 rozporządzenia (WE) nr 826/2008.

(15)

W celu zapewnienia jasności niniejsze rozporządzenie powinno wygasnąć z ostatecznym terminem ustalonym dla końca przechowywania objętego umową.

(16)

Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2371/2002 w ramach wspólnej polityki rybołówstwa należy określić spójne środki dotyczące ochrony i eksploatacji żywych zasobów wodnych oraz zarządzania nimi, obejmujące szczególne środki w celu zmniejszenia wpływu działalności połowowej na ekosystemy morskie i gatunki niedocelowe.

(2)

W celu ochrony gatunków dorsza, plamiaka i witlinka w punkcie 6.1 załącznika III do rozporządzenia Rady (WE) nr 43/2009 (2), zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 1288/2009 (3) i rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 579/2011 (4), ustanowiono strefę (dalej zwaną „wodami na zachód od Szkocji”) stanowiącą część obszaru ICES VIa, w której zabrania się prowadzenia działalności połowowej.

(3)

W drodze odstępstwa od tego zakazu w pkt 6.5 i 6.6 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 43/2009 zezwolono odpowiednio na poławianie homarców oraz na prowadzenie połowów włokami, niewodami dennymi lub podobnymi narzędziami, z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków, a w szczególności wymogu, żeby połów zatrzymany na pokładzie nie zawierał więcej niż określony procent mieszanki zawierającej następujące gatunki: dorsz, plamiak i witlinek.

(4)

Celem tego wymogu było ograniczenie śmiertelności połowowej tych trzech stad na obszarze ich występowania przez zapobieganie połowom ukierunkowanym.

(5)

W dowodach i opiniach przekazanych Komisji przez Międzynarodową Radę Badań Morza (ICES) oraz Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) podkreślano, że w wyniku nałożenia przepisów dotyczących składu połowów w obszarze ICES VIa stosuje się odrzuty.

(6)

ICES stwierdziła, że stado plamiaka w obszarze ICES VIa znalazło się poniżej bezpiecznej granicy biologicznej, odnotowując jednak, że niedawna liczebność uzupełnienia stada przekroczyła średnią, co przyczyni się do zwiększenia biomasy stada tarłowego.

(7)

Trwa wzrost obecnego rocznika, co oznacza, że należące do niego ryby wchodzą na łowisko. Nałożenie przepisów dotyczących składu połowów spowoduje dalszy wzrost odrzutów w ramach tego stada w celu spełnienia wymogów w zakresie wyładunku, zanim przyczyni się ono do przyszłej produkcji. Usuwanie biomasy tarłowej ze stada poniżej bezpiecznej granicy biologicznej stanowi poważne zagrożenie dla długoterminowej odbudowy i zrównoważonego charakteru zasobów. Ciągłe stosowanie przepisów w zakresie składu połowów umożliwia kontrolę wyładunków, a nie połowów. Niezależnie od jakichkolwiek zmian kwot przy obowiązujących przepisach rosnąca liczebność stada plamiaka spowoduje wzrost poziomu odrzutów.

(8)

Zwiększenie uprawnień do połowów odnośnie do stada plamiaka w obszarze ICES VIa od lutego 2012 r. spowoduje wzrost presji połowowej. Wszelkie próby wykorzystania uprawnień do połowów na 2012 r. spowodują wzrost śmiertelności we wszystkich stadach ryb łowionych wraz z plamiakiem, w szczególności witlinka i dorsza.

(9)

Ponieważ połowy plamiaka mają miejsce, począwszy od lutego, należy natychmiast wprowadzić zmiany, aby zapobiec nadmiernym odrzutom.

(10)

Dalsze stosowanie odrzutów i wzrost ich poziomu w odniesieniu do stada plamiaka będą miały wpływ na przyszłą odbudowę i produkcję. Maksymalizacja uprawnień do połowów stanowi zagrożenie dla trwałości innych stad. Wysoka śmiertelność połowowa stwarza ryzyko doprowadzenia do załamań populacji tych stad.

(11)

W 2012 r. rozdźwięk między wymogami w zakresie wyładunku a nieuniknionymi połowami plamiaka znacząco wzrośnie. Należy zatem natychmiast zawiesić stosowanie przepisów w zakresie składu połowów w odniesieniu do plamiaka, aby zapobiec poważnemu zagrożeniu odbudowy tego gatunku w wodach na zachód od Szkocji oraz zapobiec dodatkowej presji połowowej na inne stada przy jednoczesnym racjonalnym wykorzystywaniu uprawnień do połowów na 2012 r.,

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1484/95 (3) ustanowiło szczegółowe zasady stosowania systemu dodatkowych należności celnych przywozowych oraz ustaliło ceny reprezentatywne w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albuminy jaj.

(2)

Z regularnych kontroli danych, na podstawie których są określane ceny reprezentatywne dla produktów w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj wynika, że należy zmienić ceny reprezentatywne w przywozie niektórych produktów, uwzględniając wahania cen w zależności od pochodzenia tych produktów.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1484/95.

(4)

Ze względu na konieczność zagwarantowania, że środek ten będzie mieć zastosowanie możliwie jak najszybciej po udostępnieniu aktualnych danych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

(1)

Art. 32 dyrektywy 2010/75/UE stanowi, że państwa członkowskie w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. mogą opracować i wdrażać przejściowe plany krajowe obejmujące określone obiekty energetycznego spalania oraz, dla tych obiektów, emisje co najmniej jednego z następujących zanieczyszczeń: tlenków azotu, dwutlenku siarki i pyłu. W przypadku turbin gazowych plan obejmuje jedynie emisje tlenków azotu.

(2)

Obiekty energetycznego spalania objęte przejściowym planem krajowym mogą zostać zwolnione z wymogu przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2 dyrektywy 2010/75/UE, w odniesieniu do zanieczyszczeń objętych planem lub, w stosownych przypadkach, z wymogu przestrzegania stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31 dyrektywy 2010/75/UE.

(3)

Dla zapewnienia jednolitego stosowania art. 32 dyrektywy 2010/75/UE muszą zostać przyjęte przepisy wykonawcze.

(4)

Środki wprowadzone niniejszą decyzją są zgodne z opinią komitetu ustanowionego w art. 75 ust. 1 dyrektywy 2010/75/UE,

(1)

W Portugalii ilość dostępnego materiału siewnego pszenicy durum (Triticum durum Desf.) kategorii „kwalifikowany materiał siewny drugiego pokolenia” odmiany Marialva, który odpowiada warunkom środowiska w tym kraju i spełnia wymogi dyrektywy 66/402/EWG w zakresie maksymalnej zawartości nasion pszenicy (Triticum aestivum L.), jest niewystarczająca i w związku z tym nie odpowiada potrzebom tego państwa członkowskiego.

(2)

Popyt na takie nasiona nie może być zaspokojony materiałem siewnym z innych państw członkowskich lub państw trzecich spełniającym wszystkie wymogi określone w dyrektywie 66/402/EWG.

(3)

W związku z tym należy upoważnić Portugalię do zezwolenia na obrót materiałem siewnym tej odmiany na mniej surowych warunkach niż warunki mające zastosowanie do kwalifikowanego materiału siewnego drugiego pokolenia, na okres upływający w dniu 29 lutego 2012 r. i do maksymalnej ilości 130 ton.

(4)

Ponadto pozostałe państwa członkowskie, które mogą dostarczyć Portugalii materiał siewny tej odmiany, niezależnie od tego, czy został on zebrany w państwie członkowskim czy w państwie trzecim, powinny zostać upoważnione do zezwolenia na obrót takim materiałem siewnym.

(5)

Portugalia powinna pełnić rolę koordynatora w celu dopilnowania, aby całkowita ilość materiału siewnego dopuszczonego na podstawie niniejszej decyzji nie przekroczyła maksymalnej ilości przewidzianej niniejszą decyzją.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa,

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 683/2008 utworzono ramy finansowe i prawne programu Galileo. Zgodnie z tym rozporządzeniem Unia Europejska jest właścicielem wszelkich materialnych i niematerialnych składników majątku stworzonych lub rozbudowanych w wyniku programów, a system tworzony na podstawie programu Galileo obejmuje konstelację satelitów i światową sieć stacji naziemnych.

(2)

Zintegrowane zarządzanie ryzykiem w odniesieniu do oceny realizacji programu Galileo wymaga, by podmiot zarządzający programem podjął we właściwym czasie ważne decyzje, tj. decyzje mające poważny wpływ na koszty, harmonogram, wykonanie lub ryzyko, oraz by działał w sposób przejrzysty w odniesieniu do ważnych decyzji, które należy podjąć, i ich wykonania. Wśród tych decyzji znajdują się decyzje odnoszące się do stworzenia infrastruktury naziemnej w ramach przewidzianej w programie fazy rozwoju i walidacji oraz fazy rozmieszczania.

(3)

Światowa sieć stacji naziemnych systemu tworzonego na podstawie programu Galileo obejmuje, z jednej strony, sześć centrów i jedną stację, a z drugiej – cztery serie tzw. stacji „oddalonych”.

(4)

Naziemne sześć centrów i stacja obejmują: dwa centra, mogące działać wymiennie, kontrolujące ogólne działanie systemu (zwane dalej „centrami kontrolnymi” lub „GCC”); centrum monitorowania bezpieczeństwa systemu Galileo wymienione w art. 16 rozporządzenia (WE) nr 683/2008, które nadzoruje bezpieczeństwo systemu oraz świadczonych usług i które jest podzielone na dwie części ze względu na ciągłość usługi (zwane dalej „centrum monitorowania bezpieczeństwa systemu Galileo” lub „GSMC”); centrum usługowe, które stanowi element umożliwiający komunikację między, z jednej strony, systemem, a z drugiej – użytkownikami usługi otwartej, usługi komercyjnej i usługi bezpieczeństwa życia (zwane dalej „centrum usług GNSS” lub „GSC”); centrum kontrolujące generowanie informacji niezbędnych do działania usługi poszukiwawczo-ratowniczej, które stanowi element umożliwiający komunikację między systemem a systemem Cospas-Sarsat (zwane dalej „centrum usługowym SaR”); centrum, które w imieniu podmiotu zarządzającego programem i w sposób niezależny od operatora ocenia jakość świadczonych usług i przekazuje grupom użytkowników informacje dotyczące czasu i informacje geodezyjne (zwane dalej „centrum działania systemu Galileo”); stację umożliwiającą weryfikację jakości sygnałów emitowanych przez satelity na orbicie natychmiast po ich wystrzeleniu (zwaną dalej „stacją testów orbitalnych”).

(5)

Przy wyborze lokalizacji tych centrów i stacji bierze się pod uwagę ewentualne istnienie wcześniejszych instalacji i urządzeń przystosowanych do realizacji wyznaczonych zadań, przestrzega wymogów bezpieczeństwa właściwych dla każdego centrum i stacji oraz uwzględnia ograniczenia techniczne i budżetowe związane z ich funkcjonowaniem i wymogi bezpieczeństwa narodowego każdego państwa członkowskiego.

(6)

Cztery serie tzw. stacji oddalonych obejmują: stacje zdalnego sterowania i telemetrii, które dzięki dwukierunkowym połączeniom pełnią rolę przekaźników między satelitami a dwoma centrami kontrolnymi (zwane dalej „stacjami TTC”); stacje śledzące systemu Galileo, które celem umożliwienia świadczenia usług dokonują pomiarów pseudoodległości, jak również gromadzą sygnały wysyłane przez satelity w celu monitorowania ich jakości (zwane dalej „stacjami GSS”); stacje przekazywania danych satelitom, przesyłające satelitom dane niezbędne do świadczenia usług (zwane dalej „stacjami ULS”); stacje zapewniające gromadzenie danych niezbędnych do działania usługi poszukiwawczo-ratowniczej (zwane dalej „stacjami SaR”).

(7)

Przy wyborze liczby i lokalizacji stacji oddalonych bierze się pod uwagę ograniczenia geograficzne i techniczne związane z ich optymalnym rozmieszczeniem na całej Ziemi oraz ewentualne istnienie wcześniejszych instalacji i urządzeń przystosowanych do realizacji wyznaczonych zadań, a także przestrzega wymogów bezpieczeństwa właściwych dla każdej stacji i wymogów bezpieczeństwa narodowego każdego państwa członkowskiego. Ponieważ wybór ten podlega zmianom zależnie od stanu zaawansowania programów, potrzeb wynikających z programów oraz rozwoju wymogów logistycznych lub politycznych, liczbę i lokalizację stacji oddalonych, które dopiero mają powstać, można podać jedynie orientacyjnie.

(8)

Należy zatem ustalić ważne momenty decyzyjne do celów oceny realizacji elementów światowej sieci stacji naziemnych należących do systemu tworzonego na podstawie programu Galileo.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu powołanego na mocy art. 19 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 683/2008,