3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/1

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/2

(1)

W maju 2003 r. Komisja Europejska przyjęła komunikat skierowany do Parlamentu Europejskiego i Rady zatytułowany: „Egzekwowanie prawa, zarządzanie i handel w dziedzinie leśnictwa (Forest Law Enforcement, Governance and Trade – FLEGT): wniosek w sprawie planu działania UE”, w którym wezwała do podjęcia środków mających na celu rozwiązanie problemu nielegalnego pozyskiwania drewna poprzez opracowanie dobrowolnych umów o partnerstwie z państwami produkującymi drewno. Rada przyjęła konkluzje dotyczące planu działania w październiku 2003 r. (1), a w dniu 11 lipca 2005 r. Parlament Europejski przyjął w tej sprawie rezolucję (2).

(2)

W dniu 5 grudnia 2005 r. Rada upoważniła Komisję do otwarcia negocjacji w sprawie umowy o partnerstwie mającej na celu wprowadzenie w życie planu działania Unii w zakresie FLEGT.

(3)

W dniu 20 grudnia 2005 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2173/2005 (3) ustanawiające system zezwoleń FLEGT na przywóz drewna do Unii Europejskiej z krajów, z którymi Unia zawarła dobrowolne umowy o partnerstwie.

(4)

Negocjacje z Republiką Środkowoafrykańską zakończono, a dobrowolną umowę o partnerstwie pomiędzy Unią Europejską a Republiką Środkowoafrykańską dotyczącą egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa oraz handlu produktami z drewna wprowadzanymi na terytorium Unii Europejskiej (FLEGT) (zwaną dalej „umową”) parafowano w dniu 21 grudnia 2010 r.

(5)

Umowa powinna zostać podpisana, z zastrzeżeniem jej zawarcia,

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/3

(1)

Artykuł 43 ust. 3 Traktatu stanowi, że Rada, na wniosek Komisji, przyjmuje środki dotyczące ustalania i przydziału uprawnień do połowów.

(2)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (1) zawiera wymóg ustanowienia środków regulujących kwestię dostępu do wód i zasobów oraz zrównoważonej działalności połowowej z uwzględnieniem dostępnych opinii naukowych, technicznych i ekonomicznych, a w szczególności sprawozdania przygotowanego przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STEFC), jak również uwzględniając wszelkie opinie uzyskane od regionalnych komitetów doradczych.

(3)

Rada zobowiązana jest do przyjęcia środków dotyczących ustalenia i przydziału uprawnień do połowów w podziale na łowiska lub grupy łowisk, w tym – w stosownych przypadkach – określonych warunków, które są funkcjonalnie z nimi związane. Uprawnienia do połowów należy rozdzielić między państwa członkowskie w taki sposób, żeby każdemu państwu członkowskiemu zapewnić względną stabilność działalności połowowej dla każdego stada lub łowiska oraz z należytym uwzględnieniem celów wspólnej polityki rybołówstwa ustanowionych w rozporządzeniu (WE) nr 2371/2002.

(4)

Poziomy całkowitego dopuszczalnego połowu (TAC) należy ustalać na podstawie dostępnych opinii naukowych, z uwzględnieniem aspektów biologicznych i społeczno-ekonomicznych, gwarantując jednocześnie sprawiedliwe traktowanie sektorów rybołówstwa, a także w świetle opinii wyrażanych podczas konsultacji z zainteresowanymi stronami, w szczególności podczas posiedzeń z Komitetem Doradczym ds. Rybołówstwa i Akwakultury oraz odpowiednimi regionalnymi komitetami doradczymi.

(5)

W odniesieniu do stad objętych szczegółowymi planami wieloletnimi uprawnienia do połowów należy ustalać zgodnie z zasadami określonymi w tych planach. Limity połowowe oraz ograniczenia nakładów połowowych dla stad dorsza w Morzu Bałtyckim należy zatem ustanowić zgodnie z zasadami określonymi w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1098/2007 z dnia 18 września 2007 r. ustanawiającym wieloletni plan w zakresie zasobów dorsza w Morzu Bałtyckim oraz połowów tych zasobów (2) („plan dotyczący dorsza w Morzu Bałtyckim”).

(6)

W świetle najnowszej opinii naukowej można wprowadzić elastyczność w zarządzaniu nakładem połowowym dla zasobów dorsza w Morzu Bałtyckim bez szkody dla planu dotyczącego dorsza w Morzu Bałtyckim i bez spowodowania zwiększenia śmiertelności połowowej. Taka elastyczność umożliwiłaby skuteczniejsze zarządzanie nakładem połowowym, gdy kwoty nie zostały przydzielone jednakowo flocie państwa członkowskiego, i ułatwiłaby szybką reakcję na przenoszenie kwot. Państwo członkowskie powinno zatem mieć możliwość przydzielenia statkom pływającym pod ich banderą dodatkowej liczby dni przebywania poza portem, gdy taka sama liczba dni przebywania poza portem została odebrana innym statkom pływającym pod banderą tego państwa członkowskiego.

(7)

W świetle najnowszej opinii naukowej, stosowne jest wprowadzenie już w roku 2011 takiej elastyczności w zarządzaniu nakładem połowowym w ramach planu dotyczącego dorsza w Morzu Bałtyckim. W związku z tym należy odpowiednio zmienić załącznik II do rozporządzenia Rady (UE) nr 1124/2010 z dnia 29 listopada 2010 r. w sprawie ustalenia uprawnień do połowów na rok 2011 w odniesieniu do pewnych stad ryb i grup stad ryb na wodach Morza Bałtyckiego (3).

(8)

Korzystanie z uprawnień do połowów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu powinno podlegać rozporządzeniu Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (4), a w szczególności jego art. 33 i 34 dotyczącym odpowiednio zapisu połowów i nakładu połowowego oraz przekazywania danych dotyczących wyczerpania uprawnień do połowów. Należy zatem określić kody dotyczące wyładunków stad objętych niniejszym rozporządzeniem, jakie państwa członkowskie powinny stosować, przesyłając dane Komisji.

(9)

Zgodnie z art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 847/96 z dnia 6 maja 1996 r. wprowadzającego dodatkowe, ustalane z roku na rok, warunki zarządzania ogólnym dopuszczalnym połowem (TAC) i kwotami (5), niezbędne jest określenie stad, które podlegają różnym środkom w nim ustanowionym.

(10)

Aby uniknąć przerwy w działalności połowowej oraz w celu zapewnienia rybakom unijnym środków utrzymania ważne jest otwarcie tych połowów z dniem 1 stycznia 2012 r. Ponieważ jednak rozporządzenie (UE) nr 1124/2010 stosuje się od dnia 1 stycznia 2011 r., postanowienia niniejszego rozporządzenia pozwalające na elastyczne zarządzanie nakładem połowowym w odniesieniu do zasobów dorsza w Morzu Bałtyckim powinny być stosowane ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2011 r. Ze względu na pilny charakter sprawy, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego publikacji,

a)

obszary ICES (Międzynarodowej Rady Badań Morza) oznaczają obszary geograficzne określone w załączniku I do rozporządzenia Rady (WE) nr 2187/2005 z dnia 21 grudnia 2005 r. w sprawie zachowania zasobów połowowych w wodach Morza Bałtyckiego, cieśnin Bełt i Sund poprzez zastosowanie środków technicznych (6);

b)

„Morze Bałtyckie” oznacza podrejony ICES 22–32;

c)

„statek UE” oznacza statek rybacki pływający pod banderą jednego z państw członkowskich i zarejestrowany w Unii;

d)

„całkowity dopuszczalny połów (TAC)” oznacza ilość, którą można odłowić każdego roku z poszczególnych stad;

e)

„kwota” oznacza część TAC przydzieloną Unii, państwu członkowskiemu lub państwu trzeciemu;

f)

„dzień przebywania poza portem” oznacza dowolny nieprzerwany okres 24 godzin lub jego część, kiedy statek przebywa poza portem.

a)

wymian dokonywanych na podstawie art. 20 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002;

b)

ponownych przydziałów dokonywanych na podstawie art. 37 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009;

c)

dodatkowych wyładunków dozwolonych na podstawie art. 3 rozporządzenia (WE) nr 847/96;

d)

ilości zatrzymanych na podstawie art. 4 rozporządzenia (WE) nr 847/96;

e)

odliczeń dokonywanych na podstawie art. 37, 105, 106 i 107 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009.

a)

połowów dokonały statki państwa członkowskiego posiadającego określoną kwotę i kwota ta nie została wyczerpana; lub

b)

połowy stanowią część kwoty unijnej, która nie została przydzielona państwom członkowskim w ramach kwot i ta unijna kwota nie została wyczerpana.

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/12

(1)

Artykułem 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 810/2008 (2) otwarto coroczne kontyngenty taryfowe na wysokiej jakości świeże, chłodzone i mrożone mięso bydlęce objęte kodami CN 0201 i 0202, na produkty objęte kodami CN 0206 10 95 i 0206 29 91 oraz na mrożone mięso bawole bez kości, objęte kodem CN 0202 30 90.

(2)

W art. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 810/2008 przyznaje się kontyngent taryfowy na 28 000 ton wołowiny bez kości objętej kodami CN 0201 30 00 i 0206 10 95 w odniesieniu do wybranych kawałków wołowiny odpowiadających dokładnej definicji.

(3)

Porozumienie w formie wymiany listów między Unią Europejską a Argentyną na podstawie art. XXIV ust. 6 oraz art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. odnoszące się do zmian list koncesyjnych Republiki Bułgarii i Rumunii w związku z ich przystąpieniem do Unii Europejskiej (3) zatwierdzone decyzją Rady 2011/769/UE (4), stanowi o zwiększeniu o 1 500 ton krajowego (Argentyna) kontyngentu taryfowego UE na „mięso z bydła bez kości, świeże lub schłodzone”. Przez cztery pierwsze lata wdrażania kontyngent będzie powiększany o 2 000 ton rocznie. Porozumienie stanowi również o utworzeniu krajowego (Argentyna) kontyngentu taryfowego UE w wysokości 200 ton na „mięso bawole, zamrożone, bez kości”, obejmującego w przypadku Argentyny również mięso „świeże lub schłodzone”.

(4)

Dla zachowania jasności należy określić państwo, z którego pochodzi mięso bawole.

(5)

W art. 2 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 810/2008 przyznaje się kontyngent taryfowy na 1 300 ton mięsa objętego kodami CN 0201 20 90, 0201 30, 0202 20 90, 0202 30, 0206 10 95 i 0206 29 91 w odniesieniu do kawałków wołowiny wysokiej jakości odpowiadających dokładnej definicji.

(6)

Porozumienie w formie wymiany listów między Unią Europejską a Nową Zelandią na podstawie art. XXIV ust. 6 oraz art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. odnoszące się do zmian list koncesyjnych Republiki Bułgarii i Rumunii w związku z ich przystąpieniem do Unii Europejskiej (5) zatwierdzone decyzją Rady 2011/767/UE (6), stanowi o wprowadzeniu zmiany w definicji kontyngentu taryfowego UE w wysokości 1 300 ton na „wołowinę wysokiej jakości”.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 810/2008.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

1)

w art. 1 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 8 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Przywóz ilości określonych w art. 1 ust. 1 lit. b) i c) oraz w art. 2 lit. a)–e) i lit. g) podlega obowiązkowi przedstawienia – w chwili dopuszczenia do swobodnego obrotu – pozwoleń na przywóz wydanych zgodnie z art. 4 lit. a) i b) oraz ust. 2 niniejszego artykułu.”;

4)

w art. 10 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„W odniesieniu do ilości, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b) i c) oraz w art. 2 lit. a)–e) oraz g) niniejszego rozporządzenia, stosuje się przepisy rozporządzenia (WE) nr 376/2008, rozdziału III rozporządzenia (WE) nr 1301/2006 oraz rozporządzenia (WE) nr 382/2008, o ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej.”;

5)

w art. 11 wprowadza się następujące zmiany:

6)

definicja w załączniku I otrzymuje brzmienie:

„Wołowina wysokiej jakości pochodząca z …

(właściwa definicja)

lub mięso bawole pochodzące z Australii

albo mięso bawole pochodzące z Argentyny.”;

7)

w załączniku II tiret pierwsze otrzymuje brzmienie:

„MINISTERIO DE ECONOMÍA Y FINANZAS PÚBLICAS:

na mięso pochodzące z Argentyny:

8)

w załącznikach IV, V i VI dodaje się numer porządkowy i kraj pochodzenia w brzmieniu:

„09.4004”

„Argentyna”.

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/15

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1881/2006 z 19 grudnia 2006 r. ustalające najwyższe dopuszczalne poziomy niektórych zanieczyszczeń w środkach spożywczych (2) określa najwyższe dopuszczalne poziomy azotanów w niektórych warzywach liściastych.

(2)

W niektórych przypadkach, mimo rozwoju dobrej praktyki rolniczej, przekraczane są najwyższe dopuszczalne poziomy, niektórym państwom członkowskim przyznano więc czasowe odstępstwo dotyczące wprowadzania do obrotu niektórych warzyw liściastych, uprawianych i przeznaczonych do konsumpcji na ich terytorium, w których poziom azotanów jest wyższy niż ustalone najwyższe dopuszczalne poziomy.

(3)

Od czasu wprowadzenia najwyższych dopuszczalnych poziomów azotanów w sałacie i szpinaku przeprowadzono wiele badań dotyczących czynników wpływających na obecność azotanów w tych warzywach oraz na temat środków obniżających zawartość azotanów w sałacie i szpinaku do najniższego możliwego poziomu. Pomimo postępów osiągniętych w dobrej praktyce rolniczej w zakresie obniżania zawartości azotanów w sałacie i szpinaku oraz ścisłego stosowania tej dobrej praktyki, w niektórych regionach Unii niemożliwe jest konsekwentne uzyskanie takich poziomów azotanów w sałacie i świeżym szpinaku, które nie przekraczają obecnych najwyższych dopuszczalnych poziomów. Przyczyną tej sytuacji jest fakt, iż klimat, a w szczególności warunki świetlne, są głównym czynnikiem determinującym zawartość azotanów w sałacie i szpinaku. Tymi warunkami klimatycznymi producent nie może zarządzać ani ich zmieniać.

(4)

Aby dostarczyć aktualne podstawy naukowe długoterminowej strategii zarządzania ryzykiem stwarzanym przez azotany w warzywach, potrzebna była naukowa ocena ryzyka przeprowadzona przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA). W ocenie tej należało uwzględnić wszelkie istotne względy dotyczące ryzyka i korzyści, na przykład zestawienie możliwego negatywnego oddziaływania azotanów z możliwymi pozytywnymi skutkami spożywania warzyw, takimi jak działanie przeciwutleniające lub inne cechy, które w pewien sposób mogą przeciwdziałać zagrożeniom stwarzanym przez azotany i powstające związki nitrozowe lub równoważyć te zagrożenia.

(5)

Na wniosek Komisji panel ds. środków trujących w łańcuchu żywnościowym przyjął w dniu 10 kwietnia 2008 r. opinię naukową dotyczącą azotanów w warzywach (3). Panel porównał ryzyko i korzyści związane z narażeniem na azotany w warzywach. Ogólnie rzecz biorąc, narażenie na azotany w warzywach najprawdopodobniej nie może spowodować znacznego zagrożenia dla zdrowia, a zatem przeważają uznane korzystne skutki spożywania warzyw. Panel stwierdził, że należy oceniać indywidualnie takie przypadki, jak sporadycznie występujące pewne okoliczności (np. niekorzystne lokalne/domowe warunki produkcji) w odniesieniu do warzyw stanowiących znaczną część pokarmu lub osoby spożywające duże ilości takich warzyw jak rokietta siewna.

(6)

Po omówieniu właściwych środków oraz obaw dotyczących możliwych zagrożeń dla niemowląt i małych dzieci związanych z krótkoterminowym narażeniem na pobranie z dietą, Komisja poprosiła EFSA o uzupełniające sprawozdanie naukowe dotyczące azotanów w warzywach, bardziej szczegółowo oceniające możliwe zagrożenia dla niemowląt i małych dzieci związane z obecnością azotanów w świeżych warzywach, uwzględniające także krótkoterminowe pobranie z dietą, najnowsze dane dotyczące występowania azotanów w warzywach, bardziej szczegółowe dane dotyczące spożycia warzyw przez niemowlęta i małe dzieci oraz możliwość ustalenia nieco wyższych niż obecne najwyższych dopuszczalnych poziomów azotanów w warzywach liściastych. W dniu 1 grudnia 2010 r. panel przyjął sprawozdanie dotyczące możliwych zagrożeń dla zdrowia publicznego dotyczących niemowląt i małych dzieci, związanych z obecnością azotanów w warzywach liściastych (4).

(7)

W sprawozdaniu tym panel stwierdził, że narażenie na azotany na obecnym lub planowanym maksymalnym dopuszczalnym poziomie, występujące w świeżym szpinaku po ugotowaniu, najprawdopodobniej nie stwarza zagrożenia dla zdrowia, choć nie można wykluczyć zagrożenia dla niektórych niemowląt spożywających szpinak więcej niż raz dziennie. EFSA zauważył, że nie wzięto pod uwagę możliwych zmian obecności azotanów powstałych w procesie przetwarzania żywności, to jest podczas mycia, obierania lub gotowania, gdyż kwestii tej nie można było zbadać ze względu na brak reprezentatywnych danych. Nieuwzględnienie ilościowego wpływu przetwarzania żywności na poziomy azotanów może w konsekwencji prowadzić do przeszacowania narażenia. Ponadto stwierdzono, że poziomy azotanów w sałacie nie stwarzają zagrożenia dla zdrowia dzieci. Zastosowanie obecnych najwyższych dopuszczalnych poziomów azotanów w sałacie i szpinaku lub planowanych najwyższych dopuszczalnych poziomów o 500 mg/kg wyższych niż obecne najwyższe dopuszczalne poziomy miałoby niewielkie znaczenie.

(8)

Właściwe jest zatem nieznaczne podniesienie maksymalnego dopuszczalnego poziomu azotanów w świeżym szpinaku i sałacie, nie stwarzając zagrożenia dla zdrowia publicznego, aby zagwarantować pewność prawa producentom we wszystkim regionach Unii Europejskiej, ściśle przestrzegającym dobrej praktyki rolniczej w celu obniżania zawartości azotanów w szpinaku i sałacie do najniższego możliwego poziomu.

(9)

Ze względu na niekiedy bardzo wysokie poziomy azotanów w rokietcie siewnej należy określić najwyższy dopuszczalny poziom dla tego warzywa. Najwyższy dopuszczalny poziom dla rokietty siewnej powinien być poddany przeglądowi za 2 lata w celu obniżenia poziomów po zidentyfikowaniu czynników wpływających na zawartość azotanów w rokietcie siewnej oraz po pełnym wdrożeniu w odniesieniu do rokietty siewnej dobrej praktyki rolniczej minimalizującej obecność azotanów.

(10)

Jako że Komisja powierzyła EFSA zestawienie w jednej bazie danych wszystkich danych dotyczących występowania zanieczyszczeń, w tym azotanów, w żywności, należy przekazywać wyniki bezpośrednio EFSA.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

1)

w art. 7 skreśla się ust. 1, 2 i 3;

2)

art. 9 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Państwa członkowskie monitorują poziom azotanów w warzywach mogących zawierać znaczne ilości tych związków, w szczególności w zielonych warzywach liściastych, i regularnie przekazują wyniki EFSA.”;

3)

w załączniku sekcja 1: Azotany zastępuje się sekcją znajdującą się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/18

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1881/2006 z dnia 19 grudnia 2006 r. ustalającym najwyższe dopuszczalne poziomy niektórych zanieczyszczeń w środkach spożywczych (2) określono najwyższe dopuszczalne poziomy dioksyn i polichlorowanych bifenyli o działaniu podobnym do dioksyn w szeregu środków spożywczych.

(2)

Dioksyny należą do grupy obejmującej 75 kongenerów polichlorowanych dibenzo-p-dioksyn (PCDD) i 135 kongenerów polichlorowanych dibenzofuranów (PCDF), z których 17 stwarza zagrożenie pod względem toksykologicznym. Polichlorowane bifenyle (PCB) stanowią grupę 209 różnych kongenerów, które można podzielić na dwie grupy, biorąc pod uwagę ich właściwości toksykologiczne: 12 kongenerów wykazuje właściwości toksykologiczne podobne do dioksyn, przez co często określa się je jako „polichlorowane bifenyle o działaniu podobnym do dioksyn” (DL-PCB). Pozostałe polichlorowane bifenyle nie wykazują toksyczności podobnej do dioksyn, ale mają inne właściwości toksykologiczne i są określane jako „polichlorowane bifenyle o działaniu niepodobnym do dioksyn” (NDL-PCB).

(3)

Każdy kongener dioksyn lub polichlorowanych bifenyli o działaniu podobnym do dioksyn wykazuje nieco inny poziom toksyczności. Wprowadzenie koncepcji tzw. współczynników toksyczności (TEF) umożliwia sumaryczne wyrażenie toksyczności tych różnych kongenerów i ułatwia ocenę ryzyka oraz urzędową kontrolę. Dlatego też wyniki badań analitycznych odnoszące się do wszystkich dioksyn oraz kongenerów polichlorowanych bifenyli o działaniu podobnym do dioksyn stanowiących zagrożenie toksykologiczne są wyrażone w policzalnych jednostkach zwanych równoważnikami toksyczności TCDD (TEQ).

(4)

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zorganizowała w dniach 28–30 czerwca 2005 r. warsztaty ekspertów dotyczące wartości TEF uzgodnionych przez WHO w 1998 r. Zmieniono szereg wartości TEF, między innymi dla PCB, oktachlorowanych kongenerów i pentachlorowanych furanów. Dane dotyczące skutków ustalenia nowych wartości TEF oraz najnowszego występowania zgromadzono w sprawozdaniu naukowym Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) „Results of the monitoring of dioxin levels in food and feed” (3) (Wyniki monitorowania poziomów dioksyn w żywności i paszy). Należy zatem dokonać przeglądu najwyższych dopuszczalnych poziomów PCB, biorąc pod uwagę te nowe dane.

(5)

Na wniosek Komisji Europejskiej panel naukowy EFSA ds. zanieczyszczeń w łańcuchu żywnościowym przyjął opinię w sprawie obecności NDL-PCB w paszy i żywności (4).

(6)

Suma sześciu PCB będących znacznikami lub wskaźnikami (PCB 28, 52, 101, 138, 153 i 180) stanowi około połowy łącznej ilości NDL-PCB obecnych w paszy i żywności. Suma ta jest uznawana za odpowiedni znacznik obecności i narażenia ludzi na NDL-PCB, dlatego powinna zostać określona jako najwyższy dopuszczalny poziom.

(7)

Najwyższe dopuszczalne poziomy określono, biorąc pod uwagę dane dotyczące najnowszego występowania zgromadzone w sprawozdaniu naukowym EFSA „Results of the monitoring of non dioxin-like PCBs in food and feed” (5) (Wyniki monitorowania poziomów PCB o działaniu niepodobnym do dioksyn w żywności i paszy). Choć możliwe jest osiągnięcie niższych granic oznaczalności (LOQ), można zauważyć, że znaczna liczba laboratoriów stosuje LOQ wynoszące 1 μg/kg tłuszczu lub nawet 2 μg/kg tłuszczu. Jeżeli ustanowiono by bardzo surowe poziomy maksymalne, wyrażanie wyników badań analitycznych jako górnej granicy prowadziłoby w niektórych przypadkach do poziomu zbliżonego do najwyższego dopuszczalnego poziomu, nawet w przypadku gdy nie oznaczono PCB. Uznano także, że dane dla niektórych kategorii żywności nie są zbyt obszerne. Właściwe byłoby zatem dokonanie przeglądu najwyższych dopuszczalnych poziomów za 3 lata, w oparciu o bardziej obszerną bazę danych uzyskaną przy pomocy metody analizy o dostatecznej wrażliwości do celów oznaczania niskich poziomów.

(8)

Finlandii i Szwecji przyznano odstępstwo na wprowadzanie do obrotu ryb z regionu Morza Bałtyckiego przeznaczonych do spożycia na terytoriach tych państw, o poziomach dioksyn przekraczających najwyższe dopuszczalne poziomy ustanowione dla dioksyn oraz sumy dioksyn i DL-PCB w rybach. Wspomniane państwa członkowskie spełniły warunki dotyczące informowania konsumentów o zaleceniach żywieniowych. Corocznie przedkładają one Komisji wyniki monitorowania przez nie poziomów dioksyn w rybach pochodzących z regionu Morza Bałtyckiego oraz środków mających na celu zmniejszenie narażenia ludzi na dioksyny z regionu Morza Bałtyckiego.

(9)

Na podstawie wyników monitorowania poziomów dioksyn i DL-PCB prowadzonego przez Finlandię i Szwecję możliwe było ograniczenie przyznanego odstępstwa do niektórych gatunków ryb. Z uwagi na utrzymującą się obecność dioksyn i PCB w środowisku, a co za tym idzie w rybach, właściwe jest bezterminowe przyznanie tego odstępstwa.

(10)

W odniesieniu do dziko odławianego łososia Łotwa zwróciła się o odstępstwo podobne do tego przyznanego Finlandii i Szwecji. W tym celu Łotwa wykazała, że narażenie ludzi na dioksyny i DL-PCB na jej terytorium nie przekracza najwyższego średniego poziomu w którymkolwiek z państw członkowskich oraz że w celu uniknięcia ewentualnego zagrożenia dla zdrowia wprowadzono system zapewniający pełne informowanie konsumentów o zaleceniach żywieniowych w odniesieniu do ograniczeń spożycia tych gatunków ryb z regionu Morza Bałtyckiego przez wskazane najbardziej narażone grupy ludności. Ponadto należy prowadzić monitorowanie poziomów dioksyn i DL-PCB w rybach z regionu Morza Bałtyckiego i składać sprawozdania Komisji dotyczące rezultatów i środków, które przedsięwzięto w celu ograniczenia narażenia ludzi na dioksyny i DL-PCB obecne w rybach z regionu Morza Bałtyckiego. Wprowadzono niezbędne środki w celu dopilnowania, aby ryby i produkty rybne niezgodne z unijnymi najwyższymi dopuszczalnymi poziomami dla PCB nie były wprowadzane do obrotu w innych państwach członkowskich.

(11)

Z uwagi na to, że schemat zanieczyszczenia NDL-PCB w rybach z regionu Morza Bałtyckiego wykazuje podobieństwa do zanieczyszczenia dioksynami i DL-PCB oraz z uwagi na to, że NDL-PCB są bardzo trwałe w środowisku, właściwe jest przyznanie podobnego odstępstwa w odniesieniu do obecności NDL-PCB jak dla dioksyn i DL-PCB w rybach z regionu Morza Bałtyckiego.

(12)

Zwrócono się do EFSA o przedstawienie opinii naukowej w sprawie obecności dioksyn i PCB o działaniu podobnym do dioksyn w wątrobie owiec i jeleniowatych oraz stosowności ustanowienia najwyższych dopuszczalnych poziomów dla dioksyn i PCB w wątrobie i produktach pochodnych w odniesieniu do produktu, a nie w przeliczeniu na zawartość tłuszczu, jak wygląda to obecnie. Przepisy dotyczące wątroby i produktów pochodnych, w szczególności wątroby owiec i jeleniowatych, powinny zatem zostać poddane przeglądowi, kiedy opinia EFSA będzie dostępna. Tymczasem właściwe jest ustanowienie najwyższego dopuszczalnego poziomu dla dioksyn i PCB w przeliczeniu na zawartość tłuszczu.

(13)

Żywność zawierająca mniej niż 1 % tłuszczu była do tej pory wyłączona z najwyższego dopuszczalnego poziomu dla dioksyn i DL-PCB, z uwagi na to, że żywność tego rodzaju zazwyczaj tylko w niewielkim stopniu przyczynia się do narażenia człowieka. Odnotowano jednak przypadki żywności zawierającej mniej niż 1 % tłuszczu, w której poziomy dioksyn i DL-PCB w tłuszczu były bardzo wysokie. Właściwe jest zatem stosowanie najwyższego dopuszczalnego poziomu do takiej żywności, ale w odniesieniu do produktu. Biorąc pod uwagę fakt, że najwyższy dopuszczalny poziom ustanowiono w odniesieniu do produktu dla niektórych rodzajów żywności o niskiej zawartości tłuszczu, właściwe jest stosowanie najwyższego dopuszczalnego poziomu w odniesieniu do produktu dla żywności zawierającej mniej niż 2 % tłuszczu.

(14)

W świetle danych z monitorowania dotyczących dioksyn i DL-PCB w żywności dla niemowląt i małych dzieci właściwe jest określenie szczególnych, niższych najwyższych dopuszczalnych poziomów dla dioksyn i DL-PCB w żywności dla niemowląt i małych dzieci. Niemiecki Federalny Instytut ds. Oceny Ryzyka zwrócił się do EFSA z konkretnym wnioskiem o dokonanie oceny ryzyka dla niemowląt i małych dzieci związanego z obecnością dioksyn i PCB o działaniu podobnym do dioksyn w żywności dla niemowląt i małych dzieci. Przepisy dotyczące żywności dla niemowląt i małych dzieci powinny zatem zostać poddane przeglądowi, kiedy opinia EFSA będzie dostępna.

(15)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

1)

w art. 7 wprowadza się następujące zmiany:

(2)

w załączniku wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/24

(1)

Biorąc pod uwagę, że dostępność zapasów interwencyjnych przeznaczonych na program dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących w rocznym planie na 2012 r., przyjętym rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 562/2011 (3) jest znacznie mniejsza niż w latach poprzednich, konieczne jest przedłużenie okresu realizacji rocznego planu na 2011 r., przyjętego rozporządzeniem Komisji (UE) nr 945/2010 (4) w celu umożliwienia państwom członkowskim uzupełnienia środków spożywczych, które mają zostać przekazane odbiorcom końcowym w ramach rocznego planu na 2012 r. o środki zaoszczędzone w ramach planu rocznego na 2011.

(2)

W wyniku odwołań od procedur przetargowych i opóźnień w odnośnych procedurach sądowych Grecja nie była w stanie dopełnić płatności w przypadku niektórych zakupów produktów żywnościowych na rynku ani wycofać części przyznanej jej ilości masła z unijnych zapasów interwencyjnych. Władze greckie złożyły wniosek do Komisji o przedłużenie terminu ustalonego w art. 3 ust. 3 rozporządzenia Komisji (UE) nr 807/2010 z dnia 14 września 2010 r. ustanawiającego szczegółowe zasady dostaw żywności z zapasów interwencyjnych do wykorzystania przez osoby najbardziej potrzebujące w Unii (5), oraz terminu ustalonego w art. 4 rozporządzenia (UE) nr 945/2010. Portugalia przedstawiła podobny wniosek w odniesieniu do terminu płatności ustalonego w art. 3 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 807/2010. W związku z trudną sytuacją finansową, w jakiej znajdują się wspomniane państwa członkowskie, należy zezwolić im na dopełnienie płatności w odniesieniu do produktów pozyskanych na rynku oraz umożliwić wycofanie pozostałych ilości z zapasów interwencyjnych, tak aby przydziały te posłużyły do zwiększenia puli produktów żywnościowych rozdzielanych wśród osób najbardziej potrzebujących. Należy zatem zezwolić na przedłużenie wspomnianych dwóch terminów. W celu zapewnienia równego traktowania państw członkowskich, odstępstwa powinny odnosić się do wszystkich operacji płatniczych związanych z produktami pozyskanymi na rynku i wszystkich wycofań przetworów mlecznych z zapasów interwencyjnych w ramach planu rocznego na 2011. Jako że termin płatności w odniesieniu do produktów pozyskanych na rynku ustalono na dzień 1 września, natomiast termin wycofania przetworów mlecznych z unijnych zapasów interwencyjnych wyznaczono na dzień 30 września, wspomniane dwa odstępstwa należy stosować z mocą wsteczną.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

1)

dodaje się artykuł 3a w brzmieniu:

„Artykuł 3a

W ramach odstępstwa od art. 3 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 807/2010 okres realizacji rocznego planu dystrybucji w 2011 r. kończy się w dniu 29 lutego 2012 r.”;

2)

w art. 4 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„W ramach odstępstwa od art. 3 ust. 2 akapit pierwszy i trzeci rozporządzenia (UE) nr 807/2010, w odniesieniu do planu dystrybucji w 2011 r., operacja wycofania masła i odtłuszczonego mleka w proszku z zapasów interwencyjnych rozpoczyna się dnia 1 czerwca, a kończy dnia 31 grudnia 2011 r. Koszty przechowywania przydzielonej ilości masła i odtłuszczonego mleka w proszku z zapasów interwencyjnych w okresie od dnia 30 września do daty faktycznego wycofania z zapasów interwencyjnych, pokrywane są przez państwo członkowskie, któremu przyznano przedmiotowe produkty w ramach planu dystrybucji w 2011 r.”;

3)

dodaje się artykuł 5a w brzmieniu:

„Artykuł 5a

W ramach odstępstwa od art. 3 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 807/2010, w odniesieniu do rocznego planu dystrybucji w 2011 r. i w odniesieniu do produktów, które mają być pozyskane na rynku w zastosowaniu art. 2 ust. 3 lit. a) ppkt (iii) oraz (iv) rozporządzenia (UE) nr 807/2010, płatności za produkty, które ma dostarczyć podmiot, muszą być dokonane przed dniem 31 grudnia 2011 r.”.

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/26

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/28

(1)

Art. 136 ust. 1 lit. a) TFUE przewiduje możliwość przyjęcia środków w odniesieniu do państw członkowskich, których walutą jest euro, w celu wzmocnienia koordynacji i nadzoru ich dyscypliny budżetowej.

(2)

W art. 126 TFUE określono, że państwa członkowskie mają unikać nadmiernego deficytu budżetowego oraz ustanowiono w tym celu procedurę nadmiernego deficytu. Pakt na rzecz stabilności i wzrostu, którego część naprawcza obejmuje przepisy wykonawcze regulujące procedurę nadmiernego deficytu, stanowi ramy wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(3)

W dniu 27 kwietnia 2009 r. Rada, zgodnie z art. 104 ust. 6 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE), podjęła decyzję o istnieniu nadmiernego deficytu w Grecji.

(4)

Dnia 10 maja 2010 r. Rada, na mocy art. 126 ust. 9 i art. 136 TFUE, przyjęła decyzję 2010/320/UE (1) skierowaną do Grecji celem wzmocnienia i pogłębienia nadzoru budżetowego oraz wezwania Grecji do zastosowania środków służących ograniczeniu deficytu uznanemu za niezbędne w celu likwidacji nadmiernego deficytu najpóźniej do roku 2014. Rada określiła następującą ścieżkę dostosowania: deficyt publiczny nieprzekraczający 18 508 mln EUR w 2010 r., 17 065 mln EUR w 2011 r., 14 916 mln EUR w 2012 r., 11 399 mln EUR w 2013 r. i 6 385 mln EUR w 2014 r.

(5)

Decyzja 2010/320/UE została kilkakrotnie znacząco zmieniona (2). Ze względu na konieczność dalszych zmian, dnia 12 lipca 2011 r. została ona decyzją Rady 2011/734/UE (3) przekształcona dla zachowania przejrzystości.

(6)

We wrześniu 2011 r. stało się jasne, że – uwzględniając wykonanie budżetu do września tego roku i przy założeniu niezmiennego kursu polityki – osiągnięcie założonego poziomu deficytu na 2011 r. nie będzie możliwe, co może zagrozić ogólnej wiarygodności programu. W październiku 2011 r. rząd grecki ogłosił środki mające na celu zminimalizowanie odchylenia w realizacji budżetu na 2011 r. oraz przedstawił projekt budżetu na rok 2012, który w założeniu ma umożliwić osiągnięcie pułapu na 2012 r. ustanowionego na mocy decyzji 2010/320/UE. Zapowiedziane środki mają zostać uchwalone do końca października 2011 r. Środki te były przedmiotem obszernych dyskusji między władzami greckimi a służbami Komisji.

(7)

W związku z powyższym właściwa wydaje się zmiana decyzji 2011/734/UE w wielu kwestiach, przy jednoczesnym utrzymaniu terminu korekty nadmiernego deficytu,

1)

dodaje się nowy ustęp w brzmieniu:

„6a.   Grecja niezwłocznie przyjmuje i wdraża następujące środki:

2)

w ust. 7 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w ust. 8 dodaje się litery w brzmieniu:

4)

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„9.   Do końca czerwca 2012 r. Grecja przyjmuje następujące środki:

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/32

(1)

Na mocy art. 6 ust. 1 wspólnego działania 2008/851/WPZiB Rada upoważniła Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) do podejmowania decyzji w sprawie mianowania dowódcy sił UE.

(2)

W dniu 5 lipca 2011 r. KPiB przyjął decyzję Atalanta/3/2011 (2) w sprawie mianowania wiceadmirała Thomasa JUGELA dowódcą sił UE operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii.

(3)

Dowódca operacji UE zalecił mianowanie kapitana Jorge MANSO nowym dowódcą sił UE operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii.

(4)

Komitet Wojskowy UE popiera to zalecenie.

(5)

Zgodnie z art. 5 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w opracowaniu ani we wprowadzaniu w życie decyzji i działań Unii, które mają wpływ na kwestie obronne,

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/33

(1)

Umowa między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotycząca handlu produktami rolnymi (2) (zwana dalej „Umową”) weszła w życie dnia 1 czerwca 2002 r.

(2)

W art. 6 Umowy ustanawia się Wspólny Komitet ds. Rolnictwa (zwany dalej „Komitetem”), którego zadaniem jest zarządzanie umową i zapewnienie jej prawidłowego funkcjonowania.

(3)

Zgodnie z art. 6 ust. 4 i 7 Umowy w dniu 21 października 2003 r. Komitet ustanowił swój wewnętrzny regulamin (3) oraz powołał grupy robocze niezbędne do stosowania załączników do Umowy (4).

(4)

Dwustronna grupa robocza ds. produktów ekologicznych zebrała się, aby zbadać w szczególności zakres stosowania załącznika 9, przepisy dotyczące przywozu stosowane przez Strony oraz wymianę informacji między nimi, w celu skierowania do Komitetu zaleceń w tym zakresie, w celu dostosowania załącznika 9 do Umowy.

(5)

Zgodnie z załącznikiem 11 do Umowy Komitet może podjąć decyzję o zmianie załączników do Umowy.

(6)

Szef delegacji Unii Europejskiej wyraża w ramach Wspólnego Komitetu ds. Rolnictwa zgodę Unii Europejskiej dotyczącą ostatecznej wersji projektu decyzji Wspólnego Komitetu.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu, o którym mowa w art. 37 rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 (5),

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/37

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne elementy działania obejmującego wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby przyczynić się do jak najszybszego zwalczenia ptasiej grypy, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 4 ust. 3 tiret pierwsze i drugie wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą należy zastosować do kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 349/2005 z dnia 28 lutego 2005 r. ustanawiającego zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG (2) ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją wykonawczą Komisji 2011/204/UE z dnia 31 marca 2011 r. w sprawie wkładu finansowego Unii przeznaczonego na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu ptasiej grypy w Danii i Niderlandach w 2010 r. (3) przyznano m.in. wkład finansowy Unii przeznaczony na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu ptasiej grypy w Niderlandach w 2010 r. W dniu 20 maja 2011 r. Niderlandy złożyły oficjalny wniosek o zwrot, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(5)

Wypłatę wkładu finansowego Unii należy uzależnić od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(6)

Zgodnie z art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE Niderlandy bezzwłocznie poinformowały Komisję i pozostałe państwa członkowskie o środkach zastosowanych zgodnie z prawodawstwem Unii dotyczącym powiadamiania i zwalczania oraz o ich wynikach. Do wniosku o zwrot załączono, zgodnie z wymogiem art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005, sprawozdanie finansowe, dokumenty poświadczające, sprawozdanie epidemiologiczne na temat każdego gospodarstwa, w którym zwierzęta zostały poddane ubojowi lub zniszczone, oraz wyniki odpowiednich audytów.

(7)

Uwagi Komisji, sposób obliczenia wydatków kwalifikowalnych oraz końcowe wnioski zostały przekazane Niderlandom w dniu 8 sierpnia 2011 r. Niderlandy zgodziły się z powyższym w e-mailu z dnia 16 sierpnia 2011 r.

(8)

W związku z tym można teraz ustalić całkowitą kwotę wsparcia finansowego Unii przeznaczonego na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem ptasiej grypy w Niderlandach w 2010 r.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/39

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne elementy działania obejmującego wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby przyczynić się do jak najszybszego zwalczenia choroby pęcherzykowej świń, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 3 ust. 6 tiret pierwsze wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą należy zastosować do kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 349/2005 (2) ustanowiono zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG. W art. 3 tego rozporządzenia uregulowano zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją Komisji 2010/143/UE z dnia 5 marca 2010 r. w sprawie wkładu finansowego Unii przeznaczonego na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu choroby pęcherzykowej świń we Włoszech w 2009 r. (3) przyznano Włochom wkład finansowy Unii przeznaczony na koszty poniesione w związku ze zwalczaniem choroby pęcherzykowej świń.

(5)

W dniach 3 i 4 maja 2010 r. Włochy złożyły oficjalny wniosek o zwrot, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 349/2005. Końcowe wnioski Komisji zostały przekazane Włochom e-mailem z dnia 29 czerwca 2011 r. Włochy zgodziły się z powyższym w e-mailu z dnia 23 sierpnia 2011 r.

(6)

Wypłatę wkładu finansowego Unii należy uzależnić od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(7)

Władze Włoch całkowicie wypełniły zobowiązania techniczne i administracyjne przewidziane w art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE i art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(8)

W związku z powyższym należy teraz ustalić całkowitą kwotę wkładu finansowego Unii w wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem choroby pęcherzykowej świń we Włoszech w 2009 r.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/41

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne składniki działania powodującego wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby jak najszybciej zwalczyć ptasią grypę, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 4 ust. 3 tiret pierwsze i drugie wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą mogą stanowić wkłady finansowe Unii wypłacane w celu pokrycia kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 349/2005 z dnia 28 lutego 2005 r. ustanawiającego zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG (2) ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją Komisji 2009/581/WE z dnia 29 lipca 2009 r. w sprawie wkładu finansowego Wspólnoty przeznaczonego na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu grypy ptaków w Cloppenburgu, w Niemczech, w grudniu 2008 r. i styczniu 2009 r. (3) przyznano wkład finansowy Unii przeznaczony na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu ptasiej grypy w Niemczech w grudniu 2008 r. i w styczniu 2009 r.

(5)

W dniu 3 września 2009 r. Niemcy złożyły oficjalny wniosek o zwrot, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(6)

Artykuł 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005 uzależnia wypłatę wkładu finansowego Unii od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(7)

Zgodnie z decyzją 2009/581/WE należy wypłacić pierwszą transzę w wysokości 2 000 000 EUR jako część wkładu finansowego Unii.

(8)

Audyt przeprowadzony przez służby Komisji zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 349/2005 wykazał tylko drobne uchybienia finansowe.

(9)

Niemcy wypełniły zatem do tej pory zobowiązania techniczne i administracyjne przewidziane w art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE i art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(10)

W związku z powyższym należy teraz ustalić wysokość drugiej transzy wsparcia finansowego Unii przeznaczonego na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem ptasiej grypy w Cloppenburgu, w Niemczech, w grudniu 2008 r. i styczniu 2009 r.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/43

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne elementy działania obejmującego wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby przyczynić się do jak najszybszego zwalczenia rzekomego pomoru drobiu, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 3 ust. 6 tiret pierwsze wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą należy zastosować do kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 349/2005 z dnia 28 lutego 2005 r. ustanawiającego zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG (2) ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją wykonawczą Komisji 2011/208/UE z dnia 1 kwietnia 2011 r. w sprawie wkładu finansowego Unii przeznaczonego na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu rzekomego pomoru drobiu w Hiszpanii w 2009 r. (3) przyznano m.in. wkład finansowy Unii przeznaczony na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu rzekomego pomoru drobiu w Hiszpanii w 2009 r. W dniu 31 maja 2011 r. Hiszpania złożyła oficjalny wniosek o zwrot, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(5)

Wypłatę wkładu finansowego Unii należy uzależnić od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(6)

Zgodnie z art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE Hiszpania bezzwłocznie poinformowała Komisję i pozostałe państwa członkowskie o środkach zastosowanych zgodnie z prawodawstwem Unii dotyczącym powiadamiania i zwalczania oraz o ich wynikach. Do wniosku o zwrot załączono, zgodnie z wymogiem art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005, sprawozdanie finansowe, dokumenty poświadczające, sprawozdanie epidemiologiczne na temat każdego gospodarstwa, w którym zwierzęta zostały poddane ubojowi lub zniszczone, oraz wyniki odpowiednich audytów.

(7)

Uwagi Komisji, sposób obliczenia wydatków kwalifikowalnych oraz końcowe wnioski zostały przekazane Hiszpanii w dniu 20 października 2011 r. Hiszpania zgodziły się z powyższym w e-mailu z dnia 20 października 2011 r.

(8)

W związku z tym można teraz ustalić całkowitą kwotę wsparcia finansowego Unii przeznaczonego na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem rzekomego pomoru drobiu w Hiszpanii w 2009 r.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/45

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne składniki działania powodującego wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby jak najszybciej zwalczyć ptasią grypę, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 4 ust. 3 tiret pierwsze i drugie wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą mogą stanowić wkłady finansowe Unii wypłacane w celu pokrycia kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 349/2005 z dnia 28 lutego 2005 r. ustanawiającego zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG (2) ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją Komisji 2010/148/UE z dnia 5 marca 2010 r. w sprawie wkładu finansowego Unii przeznaczonego na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu grypy ptaków w Republice Czeskiej, Niemczech, Hiszpanii, Francji i we Włoszech w 2009 r. (3) przyznano wkład finansowy Unii przeznaczony na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu ptasiej grypy m.in. w Hiszpanii w 2009 r.

(5)

W dniu 3 maja 2010 r. Hiszpania złożyła oficjalny wniosek o zwrot, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(6)

Artykuł 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005 uzależnia wypłatę wkładu finansowego Unii od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(7)

Audyt przeprowadzony przez służby Komisji zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 349/2005 wykazał tylko drobne uchybienia finansowe.

(8)

Hiszpania wypełniła zatem do tej pory zobowiązania techniczne i administracyjne przewidziane w art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE i art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(9)

W związku z powyższym należy teraz ustalić wysokość pierwszej transzy wsparcia finansowego Unii przeznaczonego dla Hiszpanii na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem ptasiej grypy w 2009 r.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/47

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne składniki działania powodujące wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby jak najszybciej zwalczyć ptasią grypę, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 4 ust. 3 tiret pierwsze i drugie wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą mogą stanowić wkłady finansowe Unii wypłacane w celu pokrycia kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 349/2005 z dnia 28 lutego 2005 r. ustanawiającego zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG (2) ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją Komisji 2008/557/WE z dnia 27 czerwca 2008 r. w sprawie wkładu finansowego Wspólnoty na pokrycie wydatków poniesionych w ramach środków nadzwyczajnych zwalczania ptasiej grypy w Polsce w 2007 r. (3) przyznano wkład finansowy Unii przeznaczony na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu ptasiej grypy w Polsce w 2007 r.

(5)

W dniu 13 marca 2008 r. Polska złożyła oficjalny wniosek o zwrot, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(6)

Artykuł 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005 uzależnia wypłatę wkładu finansowego Unii od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(7)

Zgodnie z decyzją 2008/557/WE należy wypłacić pierwszą transzę w wysokości 845 000 EUR jako część wkładu finansowego Unii.

(8)

Audyt przeprowadzony przez służby Komisji zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 349/2005 wykazał tylko drobne uchybienia finansowe.

(9)

Polska wypełniła zatem do tej pory zobowiązania techniczne i administracyjne przewidziane w art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE i art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(10)

W związku z powyższym należy teraz ustalić wysokość drugiej transzy wsparcia finansowego Unii przeznaczonego dla Polski na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem ptasiej grypy w 2007 r.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/49

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne składniki działania powodującego wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji Rady 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby jak najszybciej zwalczyć chorobę niebieskiego języka, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 3 ust. 6 tiret pierwsze wspomnianej decyzji ustanowiono wartość procentową, którą mogą stanowić wkłady finansowe Unii wypłacane w celu pokrycia kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 349/2005 z dnia 28 lutego 2005 r. ustanawiającego zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG (2) ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją Komisji 2008/444/WE z dnia 5 czerwca 2008 r. w sprawie wkładu finansowego Wspólnoty przeznaczonego na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu choroby niebieskiego języka w Niemczech w 2007 r. (3) przyznano wkład finansowy Unii przeznaczony na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu choroby niebieskiego języka w Niemczech w 2007 r.

(5)

W dniu 6 czerwca 2008 r. Niemcy złożyły oficjalny wniosek o zwrot zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(6)

Artykuł 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005 uzależnia wypłatę wkładu finansowego Unii od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(7)

Zgodnie z decyzją 2008/444/WE pierwszą transzę w wysokości 950 000,00 EUR wypłaca się jako część wkładu finansowego Unii.

(8)

Audyt przeprowadzony przez służby Komisji zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 349/2005 wykazał tylko drobne uchybienia finansowe.

(9)

Niemcy wypełniły zatem do tej pory zobowiązania techniczne i administracyjne przewidziane w art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE i art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(10)

W związku z powyższym należy teraz ustalić drugą transzę wsparcia finansowego Unii przeznaczonego na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem choroby niebieskiego języka w Niemczech w 2007 r.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/50

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne składniki działania powodującego wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby przyczynić się do jak najszybszego zwalczenia choroby niebieskiego języka, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 3 ust. 6 tiret drugie wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą należy zastosować do kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 349/2005 (2) ustanowiono zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG. W art. 3 tego rozporządzenia ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją Komisji 2008/655/WE (3), zmienioną decyzją Komisji 2009/19/WE (4) przyznano wkład finansowy Unii na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu choroby niebieskiego języka we Francji w 2007 i 2008 r.

(5)

W dniu 31 marca 2009 r. Francja złożyła oficjalny wniosek o zwrot zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(6)

Biuro ds. Żywności i Weterynarii przeprowadziło we Francji w dniach 24–28 listopada 2008 r. inspekcję, podczas której wykryto pewne braki techniczne. Braki te jednak nie zaszkodziły ogólnej realizacji programu ani nie spowodowały dodatkowych wydatków z budżetu Unii.

(7)

W dniach 1–4 grudnia 2009 r. przeprowadzono we Francji kontrolę finansową, w której stwierdzono, że wydatki przedstawione przez Francję są kwalifikowalne.

(8)

Uwagi Komisji, sposób obliczenia wydatków kwalifikowalnych oraz końcowe wnioski przekazano Francji w piśmie z dnia 14 lipca 2011 r.

(9)

W związku z powyższym, zgodnie z art. 3 ust. 2 decyzji 2008/655/WE, należy teraz ustalić ogólną sumę wsparcia finansowego Unii przeznaczonego na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem choroby niebieskiego języka we Francji w 2007 i 2008 r.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/52

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne składniki działania powodującego wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby przyczynić się do jak najszybszego zwalczenia choroby niebieskiego języka, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 3 ust. 6 tiret drugie wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą należy zastosować do kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 349/2005 (2) ustanowiono zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG. W art. 3 tego rozporządzenia ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją Komisji 2008/655/WE (3), zmienioną decyzją 2009/19/WE (4), przyznano wkład finansowy Unii na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu choroby niebieskiego języka we Włoszech w 2007 i 2008 r.

(5)

W dniu 12 marca 2009 r. Włochy złożyły oficjalny wniosek o zwrot zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005. Uwagi Komisji, sposób obliczenia wydatków kwalifikowalnych oraz końcowe wnioski przekazano Włochom w piśmie z dnia 28 marca 2011 r.

(6)

Wypłatę wkładu finansowego Unii należy uzależnić od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(7)

Władze Włoch całkowicie wypełniły zobowiązania techniczne i administracyjne przewidziane w art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE i art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(8)

W związku z powyższym, zgodnie z art. 3 ust. 2 decyzji 2008/655/WE, należy teraz ustalić ogólną sumę wsparcia finansowego Unii przeznaczonego na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem choroby niebieskiego języka we Włoszech w 2007 i 2008 r.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/54

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne składniki działania powodującego wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby przyczynić się do jak najszybszego zwalczenia choroby niebieskiego języka, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 3 ust. 6 tiret drugie wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą należy zastosować do kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 349/2005 (2) ustanowiono zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG. W art. 3 tego rozporządzenia ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją Komisji 2008/655/WE (3), zmienioną decyzją 2009/19/WE (4), przyznano wkład finansowy Unii na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu choroby niebieskiego języka w Austrii w 2007 i 2008 r.

(5)

W dniu 31 marca 2009 r. Austria złożyła oficjalny wniosek o zwrot zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005. Uwagi Komisji, sposób obliczenia wydatków kwalifikowalnych oraz końcowe wnioski przekazano Austrii w piśmie z dnia 28 marca 2011 r.

(6)

Wypłatę wkładu finansowego Unii należy uzależnić od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(7)

Władze Austrii całkowicie wypełniły zobowiązania techniczne i administracyjne przewidziane w art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE i art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(8)

W związku z powyższym, zgodnie z art. 3 ust. 2 decyzji 2008/655/WE, należy teraz ustalić ogólną sumę wsparcia finansowego Unii przeznaczonego na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem choroby niebieskiego języka w Austrii w latach 2007–2008.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/56

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne składniki działania powodującego wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby przyczynić się do jak najszybszego zwalczenia choroby niebieskiego języka, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 3 ust. 6 tiret drugie wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą należy zastosować do kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 349/2005 (2) ustanowiono zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG. W art. 3 tego rozporządzenia ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją Komisji 2008/655/WE (3), zmienioną decyzją Komisji 2009/19/WE (4), przyznano wkład finansowy Unii na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu choroby niebieskiego języka w Niderlandach w 2007 i 2008 r.

(5)

W dniu 26 marca 2009 r. Niderlandy złożyły oficjalny wniosek o zwrot zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005. Uwagi Komisji, sposób obliczenia wydatków kwalifikowalnych oraz końcowe wnioski przekazano Niderlandom w piśmie z dnia 27 września 2010 r.

(6)

Wypłatę wkładu finansowego Unii należy uzależnić od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(7)

Władze Niderlandów całkowicie wypełniły zobowiązania techniczne i administracyjne przewidziane w art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE i art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(8)

W związku z powyższym, zgodnie z art. 3 ust. 2 decyzji 2008/655/WE, należy teraz ustalić ogólną sumę wsparcia finansowego Unii przeznaczonego na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem choroby niebieskiego języka w Niderlandach w latach 2007–2008.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/58

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne składniki działania powodującego wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby przyczynić się do jak najszybszego zwalczenia choroby niebieskiego języka, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 3 ust. 6 tiret drugie wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą należy zastosować do kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 349/2005 (2) ustanowiono zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG. W art. 3 wspomnianego rozporządzenia ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją Komisji 2008/655/WE (3), zmienioną decyzją Komisji 2009/19/WE (4), przyznano wkład finansowy Unii przeznaczony na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu choroby niebieskiego języka w Szwecji w 2007 i 2008 r.

(5)

W dniu 30 marca 2009 r. Szwecja złożyła oficjalny wniosek o zwrot, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005. Uwagi Komisji, sposób obliczenia wydatków kwalifikowalnych oraz końcowe wnioski zostały przekazane Szwecji pismem z dnia 28 marca 2011 r.

(6)

Wypłatę wkładu finansowego Unii należy uzależnić od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(7)

Władze Szwecji całkowicie wypełniły zobowiązania techniczne i administracyjne przewidziane w art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE i w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(8)

W związku z powyższym należy teraz ustalić, zgodnie z art. 3 ust. 2 decyzji 2008/655/WE, całkowitą kwotę wsparcia finansowego Unii przeznaczonego na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem choroby niebieskiego języka w Szwecji w 2007 i 2008 r.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/60

(1)

Zgodnie z art. 75 rozporządzenia finansowego i art. 90 ust. 1 przepisów wykonawczych zaciąganie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii powinno być poprzedzone decyzją w sprawie finansowania, określającą istotne składniki działania powodującego wydatki oraz przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia.

(2)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Aby przyczynić się do jak najszybszego zwalczenia choroby niebieskiego języka, Unia powinna wnieść wkład finansowy w wydatki kwalifikowalne poniesione przez państwa członkowskie. W art. 3 ust. 6 tiret drugie wspomnianej decyzji ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej, którą należy zastosować do kosztów poniesionych przez państwa członkowskie.

(3)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 349/2005 (2) ustanowiono zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG. W art. 3 wspomnianego rozporządzenia ustanowiono zasady dotyczące wydatków kwalifikujących się do wsparcia finansowego Unii.

(4)

Decyzją Komisji 2008/655/WE (3), zmienioną decyzją Komisji 2009/19/WE (4), przyznano wkład finansowy Unii przeznaczony na środki stosowane w stanach zagrożenia, służące zwalczaniu choroby niebieskiego języka w Luksemburgu w 2007 r. i 2008 r.

(5)

W dniu 27 marca 2009 r. Luksemburg złożył oficjalny wniosek o zwrot zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 349/2005. Uwagi Komisji, sposób obliczenia wydatków kwalifikowalnych oraz końcowe wnioski przekazano Luksemburgowi pismem z dnia 30 marca 2011 r.

(6)

Wypłatę wkładu finansowego Unii należy uzależnić od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(7)

Władze Luksemburga całkowicie wypełniły zobowiązania techniczne i administracyjne przewidziane w art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE i w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(8)

W związku z powyższym należy teraz ustalić, zgodnie z art. 3 ust. 2 decyzji 2008/655/WE, całkowitą kwotę wsparcia finansowego Unii przeznaczonego na wydatki kwalifikowalne poniesione w związku ze zwalczaniem choroby niebieskiego języka w Luksemburgu w 2007 i 2008 r.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,