11.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 206/1

(1)

W maju 2005 r., w następstwie połączonego przeglądu wygaśnięcia i przeglądu okresowego („połączony przegląd”), Rada, w rozporządzeniu (WE) nr 713/2005 (2), nałożyła ostateczne cło wyrównawcze na przywóz niektórych antybiotyków o szerokim spektrum działania, a mianowicie na trójwodzian amoksycyliny, trójwodzian ampicyliny i cefaleksynę, nieoferowane w mierzalnych dawkach, bądź w formach lub opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży detalicznej („produkt objęty postępowaniem”) objętych kodami CN ex 2941 10 00 i ex 2941 90 00, pochodzących z Indii. Środki przyjęły formę cła ad valorem w wysokości od 17,3 % do 32 %. Pierwotne środki wprowadzone zostały rozporządzeniem Rady (WE) nr 2164/98 (3).

(2)

W następstwie częściowego przeglądu okresowego Rada, rozporządzeniem (WE) nr 1176/2008 (4), zmieniła stawkę cła wyrównawczego mającą zastosowanie do jednego indyjskiego eksportera.

(3)

W następstwie opublikowania zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu (5) obowiązujących ostatecznych środków Komisja otrzymała wniosek o wszczęcie przeglądu wygaśnięcia w odniesieniu do rozporządzenia (WE) nr 713/2005 zgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia podstawowego od dwóch producentów unijnych: DSM i Sandoz („wnioskodawcy”), reprezentujących znaczącą część, w tym przypadku ponad 50 %, ogólnej produkcji unijnej niektórych antybiotyków o szerokim spektrum działania.

(4)

W uzasadnieniu wniosku podano, że w związku z wygaśnięciem środków istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania i szkody dla przemysłu unijnego.

(5)

Przed wszczęciem przeglądu wygaśnięcia, oraz zgodnie z art. 10 ust. 9 i art. 22 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, Komisja powiadomiła rząd Indii o otrzymaniu prawidłowo udokumentowanego wniosku o wszczęcie przeglądu. Rząd Indii został zaproszony na konsultacje w celu wyjaśnienia sytuacji odnośnie do zawartości wniosku oraz ustalenia wspólnie uzgodnionego rozwiązania. Konsultacje nie odbyły się, gdyż rząd Indii odpowiedział bardzo późno na zaproszenie.

(6)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że istnieją wystarczające dowody do wszczęcia przeglądu wygaśnięcia, Komisja ogłosiła w dniu 12 maja 2010 r., w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (6), („zawiadomienie o wszczęciu”) wszczęcie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(7)

Dochodzenie dotyczące kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania objęło okres od dnia 1 kwietnia 2009 r. do dnia 31 marca 2010 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do końca okresu objętego dochodzeniem przeglądowym („okres badany”).

(8)

Komisja oficjalnie zawiadomiła wnioskodawców, innych znanych producentów unijnych, producentów eksportujących, importerów, dostawców surowców, znanych użytkowników, a także rząd Indii, o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu przeglądu.

(9)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(10)

Ze względu na dużą liczbę producentów eksportujących produkt objęty postępowaniem w Indiach, którzy byli wymienieni we wniosku, za właściwe uznano zbadanie, zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego, czy należy przeprowadzić kontrolę wyrywkową. Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji o konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej, a jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby umożliwić dobór próby, wyżej wymienione strony zostały poproszone, zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego, o zgłoszenie się do Komisji w ciągu 15 dni od wszczęcia przeglądu i dostarczenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu. Zgłosiło się tylko trzech producentów eksportujących. Dlatego też nie przeprowadzono kontroli wyrywkowej.

(11)

Komisja rozesłała kwestionariusze do wszystkich zainteresowanych stron oraz do wszystkich innych podmiotów, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu. Wpłynęły odpowiedzi od trzech producentów unijnych, trzech producentów eksportujących, a także od rządu Indii. Żaden inny producent nie odpowiedział na kwestionariusz ani nie dostarczył żadnych informacji. Żaden z importerów nie ujawnił się w trakcie kontroli wyrywkowej; również w toku dochodzenia żaden importer nie dostarczył Komisji jakichkolwiek informacji ani się nie ujawnił.

(12)

Jeden z producentów stwierdził, że ocena sytuacji przemysłu unijnego powinna również zawierać dane od innego domniemanego producenta unijnego. Jednakże okazało się, że przedsiębiorstwo to nie było producentem produktu objętego dochodzeniem i wniosek ten został odrzucony.

(13)

Komisja prowadziła dalsze badanie i weryfikację informacji uważanych za niezbędne do ustalenia prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania i szkody oraz określenia interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących zainteresowanych przedsiębiorstw:

(14)

Produkt objęty niniejszym postępowaniem jest takim samym produktem jak produkt, którego dotyczy rozporządzenie (WE) nr 713/2005, a mianowicie trójwodzian amoksycyliny, trójwodzian ampicyliny i cefaleksyna, nieoferowane w mierzalnych dawkach, bądź w formach lub opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży detalicznej, objęte kodami CN ex 2941 10 00 oraz ex 2941 90 00, pochodzące z Indii („produkt objęty postępowaniem”).

(15)

Dochodzenie potwierdziło, że – podobnie jak w poprzednim dochodzeniu przeglądowym – produkt objęty postępowaniem i produkty wytwarzane i sprzedawane przez producentów eksportujących na krajowym rynku Indii oraz produkty wytwarzane i sprzedawane w Unii przez producentów unijnych mają te same podstawowe cechy fizyczne i techniczne oraz takie samo zastosowanie, a zatem stanowią one produkty podobne w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(16)

Jak już wspomniano w motywie 11, trzech producentów eksportujących ujawniło się i wypełniło kwestionariusz. Jednakże jedynie dwóch z tych trzech producentów eksportujących zgłosiło sprzedaż do Unii produktu objętego postępowaniem w ODP.

(17)

Na podstawie informacji zawartych we wniosku o wszczęcie przeglądu i w oparciu o odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisji objęto dochodzeniem następujące programy, co do których istnieje domniemanie, że są subsydiowane:

(18)

Wymienione powyżej programy od a) do f) opierają się na ustawie o handlu zagranicznym (Rozwój i regulacja) z 1992 r. (nr 22 z 1992 r.), która weszła w życie dnia 7 sierpnia 1992 r. („ustawa o handlu zagranicznym”). W ustawie o handlu zagranicznym upoważnia się rząd Indii do wydawania zawiadomień dotyczących polityki eksportowej i importowej. Ich streszczenia publikowane są w dokumentach „Foreign Trade Policy” („Polityka handlu zagranicznego”), które Ministerstwo Handlu wydaje co pięć lat i regularnie uaktualnia. Dwa dokumenty „Foreign Trade Policy” („FTP”) mają znaczenie dla ODP dotyczącego przedmiotowej sprawy, tj. FTP 04-09 oraz FTP Policy 09-14. Ostatni wymieniony dokument wszedł w życie w sierpniu 2009 r. Ponadto rząd Indii w „Podręczniku procedur, tom I” („HOP I 04-09” i „HOP I 09-14”) przedstawił również procedury, które regulują politykę FTP 04-09 i politykę FTP 09-14. „Podręcznik procedur” jest również regularnie aktualizowany.

(19)

Program g) opiera się na przepisach sekcji 21 i 35 A ustawy o bankowości („Banking Regulation Act”) z 1949 r., która umożliwia Bankowi Rezerw Indii (Reserve Bank of India – „RBI”) kierowanie bankami komercyjnymi w dziedzinie kredytów eksportowych.

(20)

Program h) opiera się na ustawie o podatku dochodowym z 1961 r., która jest corocznie modyfikowana na mocy ustawy o finansach.

(21)

Program i) jest zarządzany przez rząd stanu Pendżab oraz opiera się na polityce przemysłowej i kodeksie środków zachęcających rządu stanu Pendżab.

(22)

Program j) jest zarządzany przez rząd stanu Gudżarat oraz opiera się na polityce bodźców dla przemysłu stanu Gudżarat.

(23)

Szczegółowy opis programu zawarto w pkt 4.1.1–4.1.14 dokumentów FTP 04-09 i FTP 09-14 oraz w rozdziałach 4.1–4.30 A dokumentów HOP I 04-09 i HOP I 09-14.

(24)

AAS składa się z sześciu podprogramów, które zostały opisane bardziej szczegółowo w motywie 25. Podprogramy te różnią się między innymi zakresem kwalifikowalności. Producenci eksportujący i eksportujące podmioty handlowe „powiązani” z producentami pomocniczymi mają prawo do udziału w AAS w odniesieniu do wywozu fizycznego oraz w ramach zapotrzebowań rocznych. Producenci eksportujący realizujący dostawy do eksportera końcowego kwalifikują się do udziału w AAS z tytułu dostaw pośrednich. Główni kontrahenci zaopatrujący kategorie „uznane za wywóz” wymienione w ust. 8.2 dokumentów FTP 04-09 i FTP 09-14, tacy jak dostawcy zaopatrujący jednostki zorientowane na wywóz (EOU), kwalifikują się do udziału w AAS w odniesieniu do kategorii „uznane za wywóz”. Wreszcie dostawcom pośrednim producentów-eksporterów przysługują świadczenia na kategorie „uznane za wywóz” w ramach podprogramów zamówień wcześniejszego uwolnienia (ARO) oraz krajowej akredytywy otwartej przez nabywcę na rzecz sprzedawcy.

(25)

Zezwolenia zaliczkowe mogą być wydawane w odniesieniu do następujących elementów:

(26)

Podczas ODP jeden z dwóch współpracujących eksporterów uzyskał zezwolenia w ramach AAS. Przedsiębiorstwo to korzystało z programu i) eksport fizyczny. W związku z tym nie jest potrzebne ustalenie konieczności zastosowania środków wyrównawczych w odniesieniu do pozostałych, niewykorzystanych podprogramów.

(27)

Przywożone komponenty nie są zbywalne i muszą być wykorzystane do wytworzenia końcowego produktu przeznaczonego na wywóz. Obowiązek wywozowy należy wypełnić w określonych ramach czasowych od wydania zezwolenia zaliczkowego. Od połączonego przeglądu został on przedłużony do 36 miesięcy (24 miesiące z dwukrotnym przedłużeniem o sześć miesięcy).

(28)

Aby umożliwić przeprowadzenie kontroli przez władze Indii, posiadacz zezwolenia zaliczkowego jest prawnie zobowiązany do prowadzenia rejestru rzeczywistego zużycia („zgodnej z prawdą i odpowiedniej dokumentacji”) dotyczącego towarów przywożonych bezcłowo/pozyskiwanych w kraju, w odniesieniu do każdego zezwolenia zaliczkowego, we wskazanym formacie (rozdziały 4.26, 4.30 i załącznik 23 do HOP I 04-09 i HOP I 09-14). Rejestr ten musi zostać skontrolowany przez zewnętrznego biegłego księgowego/księgowego kosztów i prac, który wydaje zaświadczenie stwierdzające, że określone rejestry i odpowiednia ewidencja zostały zbadane, a informacje dostarczone zgodnie z załącznikiem 23 są prawdziwe i poprawne pod każdym względem.

(29)

W odniesieniu do korzystania z podprogramu AAS z tytułu wywozu fizycznego w ODP, zarówno ulga przywozowa, jak i obowiązek wywozu są ustalane pod względem wielkości i wartości przez rząd Indii oraz są udokumentowane w treści zezwolenia zaliczkowego. Ponadto w trakcie realizacji przywozu i wywozu odpowiednie transakcje muszą być udokumentowane przez urzędników państwowych na formularzu zezwolenia zaliczkowego. Wielkość przywozu dozwolonego w ramach tego programu ustalana jest przez rząd Indii na podstawie standardowych norm nakładów i wyników („normy SION”). Normy SION istnieją dla większości produktów, łącznie z produktami objętymi postępowaniem, i są publikowane przez rząd Indii. Od połączonego przeglądu normy SION zostały skorygowane w dół i w ODP były o 2,3 % do 16,1 % niższe niż podczas połączonego przeglądu, dla głównego zużycia surowców oraz w zależności od produktu i trasy.

(30)

Mimo obniżania się norm SION, okazało się, że dla jednego z typów produktów objętych postępowaniem faktyczne zużycie było wciąż poniżej norm SION. Ponadto okazało się, iż przedsiębiorstwo nie prowadziło obowiązkowego rejestru zużycia, o którym mowa w motywie 28 („załącznik 23”), do sprawdzenia przez zewnętrznego rewidenta. Mimo naruszenia tego wymagania, przedsiębiorstwo nie skorzystało z uprawnień w ramach AAS, które, wobec stwierdzonego przeszacowania norm SION, przekraczały założenia przepisów prawnych.

(31)

Rząd Indii oraz pięciu producentów eksportujących przedstawili uwagi na temat AAS.

(32)

Stwierdzili, że AAS działa jako dozwolony system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system substytucji ceł zwrotnych z systemem weryfikacji zgodnym z przepisami załączników I, II oraz III do rozporządzenia podstawowego, monitorującym powiązanie pomiędzy nakładami importowanymi bezcłowo, a docelowymi produktami przeznaczonymi do wywozu. Rząd Indii dodatkowo stwierdził, że, zgodnie z rozporządzeniem podstawowym, wyrównaniu podlega tylko zwolnienie lub zwrot opłat przewozowych przekraczający opłaty pobierane od przywożonych środków wykorzystywanych do produkcji produktu na wywóz. Jeżli chodzi o system weryfikacji, rząd utrzymywał, że zastosowano adekwatny system weryfikacji. W tym kontekście odniósł się do szeregu elementów weryfikacji, które były dostępne dla rządu Indii dla celów takiej weryfikacji, w tym norm SION, informacji ilościowych na temat dokumentów przywozowych i wywozowych oraz weryfikacji umorzenia po zrealizowaniu przywozu i wywozu. Rząd Indii przypomniał również, że, według programu, w przypadku niezużycia materiału płaci się pełne cło wraz z odsetkami.

(33)

Producent eksportujący, który korzystał z AAS dla sprzedaży do Unii, nie miał żadnych uwag w sprawie ustaleń dotyczących opisu i stosowania w praktyce, jak wynika z podsumowania przedstawionego w lit. a)–c), ale zgłosił zastrzeżenia do kilku liczb w kalkulacji kwoty subsydium. Kalkulacja została sprawdzona i nie było potrzeby wprowadzenia poprawek, co zostało wyjaśnione zainteresowanemu przedsiębiorstwu.

(34)

Zwolnienie z ceł przywozowych stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, tzn. wkład finansowy rządu Indii, który przyznał świadczenie eksporterowi objętemu dochodzeniem.

(35)

Dodatkowo program AAS z tytułu wywozu fizycznego jest niewątpliwie prawnie uzależniony od dokonania wywozu i tym samym uznany za szczególny i stanowiący podstawę środków wyrównawczych zgodnie z art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego. Bez zobowiązania się do wywozu przedsiębiorstwo nie może uzyskać korzyści wynikających z tego programu.

(36)

Przegląd wygaśnięcia potwierdził zatem, iż podprogramu zastosowanego w aktualnie rozpatrywanym przypadku nie można uznać za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji ani za system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on zasadom określonym w załącznikach I (lit. i)), II (definicja i zasady systemu zwrotu ceł) oraz III (definicja i zasady substytucji ceł zwrotnych) do rozporządzenia podstawowego. Mimo że istnieje system lub procedura weryfikacji w celu sprawdzenia, czy i w jakim zakresie komponenty były zużyte do wytworzenia produktu wywożonego (część II pkt 4 w załączniku II do rozporządzenia podstawowego, a w przypadku systemów zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze – część II pkt 2 w załączniku III do rozporządzenia podstawowego), rząd Indii nie zastosował go skutecznie. Same normy SION nie mogą zostać uznane za mechanizm weryfikacyjny rzeczywistego zużycia, gdyż są one zbyt hojne; ponadto ustalono, że rząd Indii nie odzyskuje nadpłaconych kwot. W istocie rząd Indii nie prowadził skutecznej kontroli w oparciu o prawidłowo prowadzony rejestr faktycznego zużycia. Rząd Indii nie przeprowadził również dalszego badania opartego na rzeczywiście wykorzystanych komponentach, mimo że badanie takie zwykle powinno być dokonane w przypadku braku skutecznego systemu weryfikacji (część II pkt 5 w załączniku II oraz część II pkt 3 w załączniku III do rozporządzenia podstawowego). Na końcu potwierdzono, że obowiązkowy zgodnie z prawem udział biegłych rewidentów w procesie weryfikacyjnym nie jest w praktyce zagwarantowany.

(37)

Uwzględniając powyższe, AAS dla eksportu fizycznego stanowi podstawę dla środków wyrównawczych.

(38)

Przy braku dopuszczalnego systemu zwrotu ceł zapłaconych za składniki produkcji czy systemu substytucji ceł zwrotnych korzyść stanowiąca podstawę środków wyrównawczych to umorzenie całkowitych przywozowych należności celnych, zwykle należnych przy przywozie komponentów. W związku z powyższym oraz z argumentem rządu Indii wspomnianym w motywie 32, należy zauważyć, że w rozporządzeniu podstawowym przewiduje się wyrównanie nie tylko „nadmiernego” umorzenia należności celnych. Zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i załącznikiem I lit. i) do rozporządzenia podstawowego wyrównaniu podlega jedynie nadmierne umorzenie należności celnych, pod warunkiem spełnienia warunków określonych w załącznikach II i III do rozporządzenia podstawowego. Warunki te nie były jednak spełnione w niniejszym przypadku. W związku z tym, jeżeli stwierdzi się brak odpowiedniego systemu monitorowania, nie ma zastosowania powyższy wyjątek dotyczący systemów zwrotu ceł, zastosowanie ma natomiast zwykła zasada wyrównywania kwot niezapłaconych należności celnych (utracony dochód), a nie jakiegokolwiek domniemanego nadmiernego umorzenia. Zgodnie z częścią II załącznika II oraz częścią II załącznika III do rozporządzenia podstawowego obliczenie takiego nadmiernego umorzenia nie należy do organu prowadzącego dochodzenie. Przeciwnie, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, do organu tego należy jedynie ustalenie wystarczających dowodów pozwalających odrzucić adekwatność domniemanego systemu weryfikacji.

(39)

Kwotę subsydiów dla eksportera, który korzystał z AAS, obliczono na podstawie niepobranych ceł przywozowych (cła podstawowe i szczególne cła dodatkowe) na materiały przywożone w ramach podprogramu stosowanego dla produktu rozpatrywanego w ODP (licznik). Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego w przypadku uzasadnionych roszczeń poniesione opłaty, niezbędne w celu uzyskania subsydium, zostały odjęte od kwoty subsydium. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium została przydzielona jako właściwy mianownik do obrotu pochodzącego z wywozu produktu objętego postępowaniem podczas ODP, ponieważ subsydium zależy od wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych ani przetransportowanych.

(40)

Stopa subsydiowania jedynego współpracującego producenta podczas ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 12,3 %.

(41)

Szczegółowy opis DEPB zawarto w pkt 4.3 dokumentów FTP 04-09 i FTP 09-14 oraz w rozdziale 4 dokumentów HOP I 04-09 i HOP I 09-14.

(42)

Do korzystania z tego programu kwalifikuje się każdy producent eksportujący i każdy eksportujący podmiot handlowy.

(43)

Kwalifikujący się eksporter może złożyć wniosek o przyznanie mu kredytów w ramach DEPBS, które są obliczane jako procent od wartości produktów wywiezionych w ramach tego programu. Stawki DEPBS zostały ustalone przez władze indyjskie dla większości produktów, w tym dla produktu objętego postępowaniem. Zostały one ustalone w oparciu o normy SION (zob. motyw 29) oraz o wartość należności celnych za domniemaną części przywozu, niezależnie od tego, czy cła przywozowe zostały rzeczywiście uiszczone, czy nie. Stawki DEPBS dla produktu objętego postępowaniem w ODP wynosiły 8 % dla trójwodzianu amoksycyliny oraz 7 % dla trójwodzianu ampicyliny i cefaleksyny. Stawki te były zatem we wszystkich przypadkach wyższe niż w okresie połączonego przeglądu.

(44)

Aby kwalifikować się do korzystania z tego programu, przedsiębiorstwo musi dokonać wywozu produktu. W chwili dokonywania transakcji wywozu eksporter musi złożyć do władz indyjskich deklarację wskazującą, że wywóz produktu odbywa się na podstawie programu DEPBS. Aby produkty mogły być wywiezione, indyjskie władze celne wystawiają podczas trwania procedury wysyłkowej eksportowy dokument przewozowy. Dokument ten wskazuje między innymi kwotę kredytu w ramach DEPBS, jaka ma zostać przyznana dla tej transakcji wywozowej. W tym momencie eksporter zna wysokość korzyści, jakie uzyska. Po wystawieniu wywozowego dokumentu przewozowego przez organy celne rząd Indii nie może odmówić przyznania kredytu w ramach DEPBS. Stawka DEPBS służąca do obliczenia korzyści jest stawką obowiązującą w dniu złożenia oświadczenia o dokonywaniu wywozu. W związku z tym nie ma możliwości wstecznego dostosowania poziomu korzyści.

(45)

Stwierdzono, że zgodnie z zasadami rachunkowości obowiązującymi w Indiach kredyty w ramach DEPBS mogą być księgowane zgodnie z zasadą memoriałową jako przychód na rachunkach bankowych podmiotu gospodarczego, po wywiązaniu się ze zobowiązania wywozowego. Takie kredyty mogą być przeznaczone na zapłatę ceł związanych z późniejszym przywozem jakichkolwiek towarów, w stosunku do których nie istnieją ograniczenia przywozowe, z wyjątkiem dóbr kapitałowych. Towary przywożone z wykorzystaniem tak uzyskanych kredytów mogą być sprzedawane na rynku krajowym (podlegają wtedy podatkowi od sprzedaży) lub wykorzystane do innych celów. Kredyty w ramach DEPBS są zbywalne bez ograniczeń i zachowują ważność przez okres 24 miesięcy od daty wydania.

(46)

Wnioski o kredyty w ramach DEPBS przesyła się drogą elektroniczną i mogą one obejmować nieograniczoną liczbę transakcji wywozowych. Nie istnieją de facto ściśle określone terminy składania wniosków o przyznanie kredytów w ramach DEPBS. System elektroniczny używany do zarządzania programem DEPBS nie wyklucza automatycznie transakcji wywozowych przekraczających termin składania wniosków wspomniany w pkt 4.47 dokumentów HOP I 04-09 i 09-14. Ponadto, jak zostało to wyraźnie określone w pkt 9.3 dokumentów HOP I 04-09 i 09-14, wnioski, które wpłynęły po upływie terminu składania wniosków, mogą nadal być rozpatrywane przy nałożeniu niewielkiej opłaty karnej (tj. 10 % wartości uprawnienia).

(47)

Stwierdzono, że jeden współpracujący indyjski producent eksportujący korzystał z tego programu podczas ODP.

(48)

Rząd Indii stwierdził, że „świadczenie na rzecz odbiorcy” jest mierzalne, a stosowanie środków wyrównawczych w odniesieniu do subsydiów można określić jedynie wtedy, kiedy zezwolenia DEPBS są sprzedawane na rynku, gdyż tylko wtedy przynosiłyby korzyści. Innymi słowy, kredyty w ramach DEPBS nie byłyby podstawą do zastosowania środków wyrównawczych, gdyby były użyte do płacenia cła za towary przywożone, które służą jako komponenty dla produkcji wywożonych towarów.

(49)

Program DEPBS zapewnia subsydia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Kredyt w ramach DEPBS stanowi wkład finansowy rządu Indii, gdyż ostatecznie jest on wykorzystywany jako wyrównanie należności celnych przywozowych, tym samym zmniejszając przychód z ceł uzyskiwanych przez rząd Indii, który w innym przypadku byłby należny. W dodatku kredyty w ramach DEPBS przynoszą korzyści dla eksportera, gdyż poprawia to jego płynność finansową, nie tylko jeżeli zezwolenie zostaje sprzedane na rynku, jak twierdziły rząd Indii, ale również jeżeli jest użyte do płacenia cła za towary przywożone.

(50)

Poza tym korzyści w ramach DEPBS są prawnie uzależnione od dokonania wywozu, i tym samym są uważane za szczególne i stanowiące podstawę środków wyrównawczych zgodnie z art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(51)

Program ten nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on rygorystycznym zasadom określonym w lit. i) załącznika I, załączniku II (definicja i zasady zwrotu ceł) oraz załączniku III (definicja i zasady substytucji ceł zwrotnych) do rozporządzenia podstawowego. Eksporter nie jest zobowiązany do rzeczywistego wykorzystania towarów przywożonych na zasadach bezcłowych do procesu produkcji, a kwota przyznanej korzyści nie jest obliczana w powiązaniu z rzeczywiście wykorzystaną ilością takich komponentów. Ponadto nie istnieje żaden system lub procedura potwierdzająca, które materiały są wykorzystywane do produkcji wywożonego produktu lub czy wystąpiła nadmierna płatność należności celnych przywozowych w rozumieniu lit. i) załącznika I oraz załączników II i III do rozporządzenia podstawowego. Wreszcie eksporter kwalifikuje się do korzystania z programu DEPBS niezależnie od tego, czy przywozi jakiekolwiek komponenty. Aby uzyskać korzyści, wystarczy, aby eksporter dokonał jedynie wywozu produktów, bez potrzeby wykazywania, że którykolwiek z użytych komponentów pochodził z przywozu. Stąd też nawet eksporterzy, którzy nabywali wszystkie komponenty ze źródeł lokalnych i nie przywozili żadnych towarów, których można było użyć jako komponentów w procesie produkcji, kwalifikują się do korzystania z programu DEPBS.

(52)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 oraz art. 5 rozporządzenia podstawowego kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych została obliczona w kontekście kwoty korzyści przeniesionych na ich odbiorcę, co ustalono w trakcie dochodzenia przeglądowego. Biorąc to pod uwagę, uznano, że przeniesienie korzyści na odbiorcę zostało dokonane w momencie realizacji transakcji wywozowej na warunkach określonych w tym programie. Od tego momentu rząd Indii ponosi odpowiedzialność z tytułu rezygnacji z należności celnych, co stanowi wkład finansowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego.

(53)

W świetle powyższego, za właściwe uznaje się dokonanie wyceny korzyści DEPBS, jako sumy kredytów przyznanych na wszystkie transakcje wywozowe dokonane w ramach tego programu w ODP.

(54)

W przypadkach uzasadnionych roszczeń opłaty słusznie poniesione na rzecz uzyskania subsydium zostały odjęte od ustalonej tą metodą kwoty uzyskanych kredytów, aby otrzymać kwotę subsydiów wyrażoną w liczniku, w myśl art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(55)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego wskazane kwoty subsydiów zostały przydzielone względem łącznego obrotu w wywozie podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uzależnione od dokonania wywozu i nie było przyznawane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych czy przetransportowanych towarów.

(56)

W związku z powyższym stawka subsydium ustalona w odniesieniu do tego programu dla współpracującego producenta eksportującego korzystającego z tego subsydium w ODP wynosi 6,9 %.

(57)

Szczegółowy opis EPCGS zawarto w rozdziale 5 dokumentów FTP 04-09 i FTP 09-14 oraz w rozdziale 5 dokumentów HOP I 04-09 i HOP I 09-14.

(58)

Do korzystania z tego programu kwalifikują się producenci eksportujący oraz eksportujące podmioty handlowe „powiązane” z producentami pomocniczymi i dostawcami usług.

(59)

Zgodnie z warunkiem obowiązku wywozu spółka może przywozić dobra kapitałowe (nowe i używane dobra kapitałowe, niemające więcej niż 10 lat) po obniżonej stawce celnej. W tym celu po otrzymaniu wniosku i zainkasowaniu opłaty rząd Indii wystawia zezwolenie EPCGS. Program przewiduje obniżoną stawkę cła przywozowego wynoszącą 5 %, która ma zastosowanie do wszystkich dóbr kapitałowych przywożonych w ramach tego programu. Aby spełnić zobowiązanie wywozowe, przywożone dobra kapitałowe powinny zostać wykorzystane do wyprodukowania określonej ilości dóbr na wywóz w określonym okresie. Zgodnie z FTP 09-14 dobra kapitałowe mogą być przywożone w ramach programu EPCGS ze stawką celną 0 %, ale okres na wypełnienie obowiązku wywozu jest w tym przypadku krótszy.

(60)

Posiadacze zezwolenia w ramach programu EPCG mogą również zaopatrywać się w dobra kapitałowe lokalnie. W takim wypadku lokalny producent dóbr kapitałowych może sam skorzystać z uprawnienia na bezcłowy przywóz komponentów potrzebnych do produkcji takich dóbr kapitałowych. Lokalny producent może również ubiegać się o korzyści z tytułu uznania za wywóz w związku z dostawą dóbr kapitałowych do posiadacza zezwolenia EPCG.

(61)

Stwierdzono, że obaj współpracujący producenci eksportujący korzystali z tego programu podczas ODP.

(62)

Po ujawnieniu informacji rząd nie zgodził się z uznaniem programu EPCGS za wymagający stosowania środków wyrównawczych. Twierdził w szczególności, że subsydia w ramach EPCGS odnoszące się do zakupu dóbr kapitałowych nie powinny być uznawane za uzależnione od dokonania wywozu, w przypadku gdy obowiązek wywozu został wypełniony jeszcze przed ODP. Jeden producent eksportujący, który otrzymał subsydia z programu EPCGS, twierdził, że te subsydia nie powinny być brane pod uwagę, gdyż nie zostałyby użyte w celu nabycia dóbr kapitałowych potrzebnych do produkcji produktu objętego postępowaniem.

(63)

Program EPCGS zapewnia subsydia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Redukcja ceł stanowi finansowy wkład rządu Indii, ponieważ ulga ta zmniejsza jego wpływy z cła, które w innym przypadku byłoby należne. Ponadto obniżenie cła przenosi korzyść na eksportera, gdyż kwota tak zaoszczędzona na przywozie poprawia płynność przedsiębiorstwa.

(64)

Stwierdzenie, że subsydia w ramach EPCGS odnoszące się do zakupu dóbr kapitałowych nie powinny być uzależnione od dokonania wywozu, w przypadku gdy obowiązek wywozu został wypełniony jeszcze przed ODP. Rzeczywiście nie ulega wątpliwości, że EPCGS jest prawnie uwarunkowane prowadzeniem wywozu, ponieważ takich zezwoleń EPCGS nie można uzyskać bez zobowiązania się do wywozu. Program ten został zatem uznany za szczególny i stanowiący podstawę do zastosowania środków wyrównawczych w myśl art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego. Moment, w którym obowiązek wywozowy byłby rzeczywiście spełniony, jest nieistotny w tym względzie. W odniesieniu do kwestii, czy dobra kapitałowe są użyte lub też nie do produkcji produktu objętego postępowaniem, według rozdziału 5.2 dokumentu FTP 09-14, program EPCGS zezwala na przywóz dóbr kapitałowych na etapie przedprodukcyjnym, produkcyjnym i poprodukcyjnym (włącznie z całkowitym upustem („CKD”)/częściowym upustem („SKD”), jak również systemami oprogramowania komputerowego). Jest zatem jasne, że dobra nieużyte do produkcji produktu objętego postępowaniem mogą być objęte programem EPCGS. Poza tym ustalono, że obowiązek wywozu w ramach programu EPCGS został spełniony poprzez wywóz produktu objętego postępowaniem. W związku z powyższym wniosek został odrzucony.

(65)

Program EPCGS nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Dobra kapitałowe nie wchodzą w zakres takich dopuszczalnych systemów określonych w załączniku I lit. i) do rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie zostały one wykorzystane do wytworzenia wywiezionych produktów.

(66)

Kwota subsydium została obliczona, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, na podstawie niezapłaconego cła od przywiezionych dóbr kapitałowych, rozłożonego na okres, który odzwierciedla normalny okres amortyzacji dla takiej kategorii dóbr kapitałowych w branży objętej postępowaniem. Do kwoty tej dodano odsetki w celu odzwierciedlenia pełnej wartości korzyści uzyskanej w odnośnym okresie. Uznano, iż komercyjna stopa procentowa obowiązująca w Indiach dla pożyczek udzielanych w walucie lokalnej w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym była właściwa dla tego celu.

(67)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 i art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego wielkość subsydium została przydzielona do obrotu w wywozie w ODP jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uzależnione od dokonania wywozu.

(68)

Stopa subsydiowania współpracujących producentów eksportujących podczas ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 0,1–0,5 %.

(69)

Szczegółowy opis programu FMS znajduje się w pkt 3.9.1–3.9.2.2 dokumentu FTP 04-09, w pkt 3.14.1–3.14.3 dokumentu FTP 09-14, w pkt 3.20–3.20.3 dokumentu HOP I 04-09 oraz w pkt 3.8–3.8.2 dokumentu HOP I 09-14.

(70)

Do korzystania z tego programu kwalifikuje się każdy producent eksportujący i każdy eksportujący podmiot handlowy.

(71)

W tym programie wywóz wszelkich produktów do państw wymienionych w załączniku 37-C dokumentów HOP I 04-09 i HOP I 09-14 może podlegać kredytowi celnemu odpowiadającemu 2,5 % wartości FOB produktów wywiezionych w ramach programu. Niektóre rodzaje działalności wywozowej są wyłączone z programu, np. wywóz towarów wwiezionych lub przeładowanych, uznanych za wywóz, wywóz usług oraz obrót w wywozie podmiotów działających w specjalnych strefach ekonomicznych/jednostkach eksportowych. Wyłączone z programu są także niektóre typy produktów, np. diamenty, metale szlachetne, rudy, zboża, cukier i produkty ropopochodne.

(72)

Kredyty celne w ramach FMS są zbywalne bez ograniczeń i ważne w okresie 24 miesięcy od daty przyznania zaświadczenia o uprawnieniach do odpowiedniego kredytu. Mogą one być wykorzystane na uiszczenie należności celnych z tytułu kolejnych transakcji przywozowych dowolnych komponentów lub produktów włącznie z dobrami kapitałowymi.

(73)

Zaświadczenie o uprawnieniach do kredytu jest wydawane w porcie, w którym dokonany został wywóz, po dokonaniu wywozu lub przesyłki towarów. W przypadku gdy wnioskodawca dostarczy władzom kopie całej odpowiedniej dokumentacji wywozowej (np. zamówień na wywóz, faktur, dokumentów przewozowych, zaświadczeń banku o dokonaniu wywozu), rząd Indii nie może już odmówić przyznania kredytu celnego.

(74)

Po ujawnieniu informacji rząd Indii stwierdził, że dopóki zaświadczenie o uprawnieniach do kredytu nie zostanie sprzedane na rynku, nie przynosi żadnych korzyści dla odbiorcy, a co za tym idzie – nie podlegałoby środkom wyrównawczym. Twierdzono, że kredyty celne w ramach FMS nie byłyby podstawą do zastosowania środków wyrównawczych, gdyby były użyte do płacenia ceł za towary przywożone, które służą jako komponenty dla produkcji towarów wywożonych. Współpracujący producent eksportujący, który korzystał z programu FMS, stwierdził, że program jest geograficznie związany z innymi państwami, i dlatego nie może podlegać środkom wyrównawczym Unii.

(75)

Program FMS zapewnia subsydia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Kredyt celny w ramach FMS stanowi wkład finansowy rządu Indii, gdyż zostanie on ostatecznie wykorzystany jako wyrównanie należności celnych przywozowych, tym samym zmniejszając przychód z ceł uzyskiwanych przez rząd Indii, które w przeciwnym przypadku byłyby należne. Ponadto bez względu na to, czy zaświadczenie o uprawnieniach do kredytu jest używane do zrównoważenia ceł przywozowych lub sprzedawane na rynku, kredyt celny w ramach FMS przynosi korzyści eksporterowi, gdyż poprawia jego płynność finansową.

(76)

Poza tym korzyści w ramach FMS są uwarunkowane prawnie wynikami wywozu, i tym samym są uważane za szczególne i podlegające środkom wyrównawczym zgodnie z art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego. Fakt, iż program FMS nie dotyczy państw Unii, nie zaprzecza ani praktycznym konsekwencjom programu, ani sposobowi, w jaki wykorzystuje się świadczenia w ramach FMS, jak stwierdzono w motywach 72 do 74. Dlatego powyższy argument trzeba było odrzucić.

(77)

Programu tego nie można uznać za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji czy system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on rygorystycznym zasadom określonym w lit. i) załącznika I, w załączniku II (definicja i zasady systemu ceł zwrotnych) oraz w załączniku III (definicja i zasady zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze) do rozporządzenia podstawowego. Eksporter nie jest zobowiązany do rzeczywistego wykorzystania towarów przywożonych na zasadach bezcłowych do procesu produkcji, a kwota przyznanej korzyści nie jest obliczana w powiązaniu z rzeczywiście wykorzystaną ilością takich komponentów. Nie istnieje żaden system ani procedura potwierdzająca, które komponenty są zużywane w procesie produkcji wywożonego produktu, lub czy miała miejsce nadmierna płatność należności celnych przywozowych w rozumieniu załącznika I lit. i) oraz załączników II i III do rozporządzenia podstawowego. Eksporter kwalifikuje się do korzystania z programu FMS niezależnie od tego, czy dokonuje przywozu jakichkolwiek komponentów. Aby uzyskać korzyści, wystarczy, aby eksporter dokonał jedynie wywozu produktów, bez potrzeby wykazywania, że którykolwiek z użytych komponentów pochodził z przywozu. Stąd też nawet eksporterzy, którzy nabywali wszystkie komponenty ze źródeł lokalnych i nie przywozili żadnych towarów, których można było użyć jako komponentów w procesie produkcji, kwalifikują się do korzystania z programu FMS. Ponadto eksporter może korzystać z kredytów celnych FMS w celu przywozu dóbr kapitałowych, choć dobra kapitałowe nie wchodzą w zakres dopuszczalnych systemów zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji określonych w lit. i) załącznika I do rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie są one zużywane do wytworzenia produktów wywożonych.

(78)

Kwota subsydiów stanowiących podstawę zastosowania środków wyrównawczych została obliczona w przeliczeniu na korzyści, co do których ustalono, że odbiorca uzyskał je w trakcie ODP, zaksięgowanych przez współpracującego producenta eksportującego korzystającego z tego programu na zasadzie rachunkowości memoriałowej jako dochód na etapie transakcji wywozowej. Zgodnie z art. 7 ust. 2 oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego ta kwota subsydium (licznik) została przydzielona do obrotu w wywozie podczas ODP, stanowiącego odpowiedni mianownik, ponieważ subsydium zależy od dokonania wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych lub przetransportowanych.

(79)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla współpracującego producenta eksportującego korzystającego z programu w trakcie ODP wynosi < 0,1 %.

(80)

W trakcie dochodzenia ustalono, że współpracujący indyjscy producenci nie uzyskali korzyści w ramach DFIA podczas ODP. W związku z tym uznano, że nie jest konieczne dalsze analizowanie tych programów w ramach niniejszego dochodzenia.

(81)

W trakcie dochodzenia ustalono, że współpracujący indyjscy producenci nie uzyskali korzyści w ramach EOU/EPZ/SEZ podczas ODP. W związku z tym uznano, że nie jest konieczne dalsze analizowanie tych programów w ramach niniejszego dochodzenia.

(82)

Szczegóły programu zostały zawarte w okólniku w sprawie kredytu eksportowego w rupiach/walucie zagranicznej i usług dla eksporterów DBOD nr DIR.(Exp).BC 07/04.02.02/2009-10 wydanym przez RBI, który jest adresowany do wszystkich komercyjnych banków w Indiach.

(83)

Do korzystania z tego programu kwalifikują się producenci eksportujący i eksportujące podmioty handlowe.

(84)

W ramach tego programu RBI ustala obowiązkowe pułapy stóp procentowych kredytów eksportowych, zarówno w rupiach indyjskich, jak i w walucie obcej, które mogą być stosowane przez banki komercyjne w stosunku do eksporterów. Program ECS składa się z dwóch podprogramów: programu „Pre-Shipment Export Credit”, który obejmuje kredyty udzielane eksporterowi na sfinansowanie zakupu, przetwarzania, wytwarzania, pakowania lub wysyłki towarów przed dokonaniem wywozu, oraz programu „Post-Shipment Export Credit”, który zapewnia kapitał operacyjny w postaci pożyczek na sfinansowanie należności z tytułu wywozu. RBI zaleca również bankom udostępnienie określonej kwoty własnych kredytów bankowych netto na rzecz finansowania wywozu.

(85)

W wyniku stosowania postanowień okólnika głównego RBI eksporterzy mogą otrzymać kredyty eksportowe o preferencyjnych stopach procentowych w porównaniu ze stopami procentowymi zwykłych kredytów komercyjnych (kredyty gotówkowe), których warunki ustalane są jedynie w zależności od warunków rynkowych. Różnica w stopach procentowych może być mniejsza dla przedsiębiorstw o dobrej zdolności kredytowej. Mogą bowiem one nawet uzyskać kredyty eksportowe i gotówkowe na tych samych warunkach.

(86)

Preferencyjne stopy procentowe kredytu ECS ustanowionego przez okólnik główny RBI, o których mowa w motywie 85, mogą obniżać koszty odsetkowe eksportera w porównaniu z kosztami kredytu ustalanymi wyłącznie przez warunki rynkowe i w tym przypadku umożliwiają danemu eksporterowi uzyskanie korzyści w rozumieniu art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Finansowanie wywozu nie jest samo w sobie bardziej bezpieczne od finansowania na rynku wewnętrznym. W rzeczywistości zwykle jest ono postrzegane jako finansowanie o podwyższonym ryzyku i stopień zabezpieczenia wymagany dla określonego kredytu, niezależnie od celu finansowania, jest wyłącznie decyzją handlową danego banku komercyjnego. Różnice w wysokości stóp w odniesieniu do różnych banków wynikają z metodologii przyjętej przez RBI, polegającej na ustalaniu maksymalnych stóp oprocentowania kredytów indywidualnie dla każdego banku komercyjnego. Ponadto banki komercyjne nie byłyby zobowiązane do oferowania kredytobiorcom, korzystającym z finansowania wywozu, korzystniejszych stóp procentowych na kredyty eksportowe udzielane w obcej walucie.

(87)

Mimo iż kredyty preferencyjne w ramach programu ECS są przyznawane przez banki komercyjne, to korzyść ta stanowi wkład finansowy ze strony rządu w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego. W tym kontekście należy zauważyć, że na gruncie art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego oraz Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych (ASCM) dla celów ustalenia subsydium nie jest wymagane, by były ponoszone nakłady publiczne, np. by rząd Indii spłacał banki komercyjne; wystarczy, by rząd wyznaczał realizację funkcji określonych w art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (i), (ii) lub (iii) rozporządzenia podstawowego. Bank RBI jest instytucją publiczną, dlatego też podlega definicji „władzy publicznej” określonej w art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Jest on w 100 % własnością rządu, realizuje cele polityki publicznej, np. politykę monetarną, a jego władze są wyznaczane przez rząd Indii. RBI wyznacza jednostkom prywatnym wykonywanie określonych funkcji w rozumieniu art. 3 ust. 1) lit. a) ppkt (iv) tiret drugie rozporządzenia podstawowego, ponieważ banki komercyjne są związane określanymi przezeń warunkami, między innymi maksymalnymi pułapami stóp procentowych na kredyty eksportowe, wprowadzanymi w okólniku głównym RBI, oraz przepisami RBI stanowiącymi, że banki komercyjne muszą przeznaczać określoną ilość udzielanych przez nie kredytów bankowych netto na finansowanie wywozu. Tym samym banki komercyjne zobowiązane są okólnikiem RBI do wykonywania funkcji wspomnianych w art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, w tym przypadku do udzielania pożyczek w formie preferencyjnego finansowania wywozu. Taki bezpośredni transfer środków w formie pożyczek udzielanych pod pewnymi warunkami normalnie należałby do obowiązków władz publicznych, a stosowana praktyka nie różni się istotnie od praktyk normalnie stosowanych przez władze publiczne w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego. Subsydium to, zgodnie z art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego, uznaje się za szczególne i stanowiące podstawę do zastosowania środków wyrównawczych, ponieważ preferencyjne stopy procentowe są dostępne wyłącznie w odniesieniu do finansowania transakcji wywozowych, są zatem uzależnione od dokonania wywozu.

(88)

Kwota subsydium została obliczona na podstawie różnicy pomiędzy odsetkami zapłaconymi za kredyty eksportowe wykorzystane w ODP a kwotą odsetek należnych w przypadku zwykłych kredytów komercyjnych wykorzystywanych przez jedynego współpracującego producenta eksportującego korzystającego z programu. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium (licznik) została rozdzielona na łączny obrót w ramach wywozu w ODP jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uzależnione od dokonania wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych czy przetransportowanych ilości.

(89)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla współpracującego producenta eksportującego korzystającego z programu w trakcie ODP była znikoma.

(90)

W trakcie dochodzenia ustalono, że współpracujący indyjscy producenci nie uzyskali korzyści w ramach ITES podczas ODP. W związku z tym uznano, że nie jest konieczne dalsze analizowanie tego programu w ramach niniejszego dochodzenia.

(91)

W trakcie dochodzenia ustalono, że współpracujący indyjscy producenci nie uzyskali korzyści w ramach programu bodźców dla przemysłu stanu Pendżab podczas ODP. W związku z tym uznano, że nie jest konieczne dalsze analizowanie tego programu w ramach niniejszego dochodzenia.

(92)

W trakcie dochodzenia ustalono, że współpracujący indyjscy producenci nie uzyskali korzyści w ramach programu bodźców dla przemysłu stanu Gudżarat podczas ODP. W związku z tym uznano, że nie jest konieczne dalsze analizowanie tego programu w ramach niniejszego dochodzenia.

(93)

Kwota subsydiów będących podstawą środków wyrównawczych, określona zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego, określona ad valorem w odniesieniu do producentów eksportujących, zawiera się między 7,5 % a 12,4 %. Ta wysokość subsydiów przekracza próg de minimis wskazany w art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(94)

Uznaje się zatem, iż – zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego – subsydiowanie było kontynuowane w ODP.

(95)

Zgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy wygaśnięcie obowiązujących środków prowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania.

(96)

W tej kwestii należy przypomnieć, że w postępowaniu współpracowało jedynie dwóch znanych producentów eksportujących produkt objęty postępowaniem. Z dostępnych informacji statystycznych z Indii i Unii nie można ustalić udziału tych eksporterów w ogólnej unijnej sprzedaży indyjskich producentów eksportujących produkt objęty postępowaniem. Jednakże z tych danych statystycznych wynika, że istnieją inni producenci, który mogliby sprzedawać do Unii produkt objęty postępowaniem.

(97)

Ustalono, że współpracujący producenci eksportujący w ODP nadal korzystali z subsydiowania podlegającego środkom wyrównawczym, przyznanego przez władze indyjskie. Omówione powyżej programy subsydiów regularnie zapewniają korzyści i nie ma przesłanek, by sądzić, że w przewidywalnej przyszłości programy te zostaną zakończone lub zmodyfikowane, ani też, że współpracujący producenci eksportujący przestaną uzyskiwać korzyści w ramach tych programów.

(98)

Brak jest dostępnych informacji, które wskazałyby, że inni producenci eksportujący mieliby zaprzestać korzystania z programów subsydiowania przeanalizowanych powyżej. Należy zatem stwierdzić, że nadal ma miejsce ogólnokrajowe subsydiowanie.

(99)

Wobec powyższych ustaleń należy stwierdzić, że subsydiowanie trwało nadal w ODP i najprawdopodobniej będzie kontynuowane w przyszłości.

(100)

W okresie objętym dochodzeniem przeglądowym następujący producenci unijni wytwarzali produkt podobny w krajach Unii: Sandoz, DSM, Deretil, ACS Dobfar SpA and Antibioticos SA Wnioskodawcy wystąpili o przegląd wygaśnięcia obowiązujących środków antysubsydyjnych. W celu ustalenia całkowitej produkcji unijnej wykorzystano wszystkie dostępne informacje dotyczące producentów unijnych, w tym informacje zawarte we wniosku oraz dane zebrane od producentów unijnych przed rozpoczęciem dochodzenia przeglądowego oraz po jego rozpoczęciu. Na tej podstawie szacowana całkowita produkcja unijna w ODP wynosiła 7 093 tony.

(101)

Producenci unijni, których produkcja stanowi całość produkcji Unii, stanowią przemysł unijny w myśl art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego i są oni dalej określani terminem „przemysł unijny”. Z racji tego, że produkt podobny produkowany przez trzech producentów unijnych, którzy odpowiedzieli na kwestionariusze w ODP, reprezentował maksymalnie 95 % ogólnej produkcji unijnej produktu podobnego, te dane producentów uznaje się za reprezentacyjne dla całego przemysłu unijnego.

(102)

W celu analizy wielkości przywozu i tendencji cenowych użyto statystyk Eurostatu dotyczących przywozu dla kodów TARIC 2941101010, 2941102010 i 2941900030 dla lat 2007 i 2008 oraz kodów TARIC 2941100010 oraz 2941900030 od roku 2009, które obowiązywały w rozpatrywanym okresie.

(103)

Biorąc pod uwagę liczbę producentów unijnych oraz fakt, że jeden producent unijny produkował produkt podobny w ramach umowy o przerób z innym producentem, informacja dotycząca przemysłu unijnego została ewentualnie przedstawiona za pomocą wskaźników lub w zakresach wartości w celu ochrony poufności danych.

(104)

Produkt podobny jest sprzedawany przez przemysł unijny niepowiązanym klientom oraz sprzedawany/przekazywany do powiązanych przedsiębiorstw w celu dalszego przetwarzania.

(105)

Sprzedaż niezwiązanym podmiotom została uznana za „wolny rynek”. Sprzedaż/przekazanie do podmiotów powiązanych zostało uznane za „użytek własny”.

(106)

Przy obliczaniu widocznej konsumpcji produktu objętego postępowaniem oraz produktu podobnego w Unii Komisja dodała:

(107)

Należy zwrócić uwagę na to, że w celu uniknięcia podwójnego policzenia wielkości sprzedaży sprzedaż dokonana w ramach umowy o przerób pomiędzy dwoma producentami unijnymi została wykluczona z powyższych obliczeń.

(108)

Na podstawie powyższych ustaleń należy stwierdzić, że poziom konsumpcji produktu objętego postępowaniem oraz produktu podobnego w Unii stopniowo wzrósł o 28 % w okresie badanym:

(109)

Według danych Eurostatu wielkość przywozu produktu z Indii objętego postępowaniem przeznaczonego do swobodnego obrotu zmniejszyła się o 96 % w okresie badanym. Zaobserwowano znaczny spadek o 51 punktów procentowych w 2008 r., po czym spadek o dalsze 43 punkty procentowe w 2009 r. oraz o dwa punkty procentowe w ODP.

(110)

Nieco inną tendencję można było zaobserwować dla przywozu dokonanego w ramach systemu uszlachetniania czynnego, który nie jest objęty cłem wyrównawczym ani innym cłem. Po początkowym spadku o 92 % pomiędzy 2007 a 2008 r. przywóz wzrósł w 2009 r. i pozostał na relatywnie stabilnym poziomie w ODP.

(111)

Średnia cena importowa produktu objętego postępowaniem z Indii przeznaczonego do swobodnego obrotu wzrosła o 34 % pomiędzy 2007 a 2009 r., po czym gwałtowanie spadła w ODP, osiągając poziom o 26 % niższy niż w 2007 r. Również ceny przywozu dokonanego w ramach systemu uszlachetniania czynnego wykazały tendencję spadkową, zmniejszając się o 16 % w okresie badanym. Różnicę w tendencjach cenowych pomiędzy dwoma systemami przywozowymi można wyjaśnić innym rodzajem produktu objętego postępowaniem, który był głównie przywożony, tj. cefaleksyny, która jest droższa niż inne rodzaje produktów.

(112)

Udział w rynku przywozu z Indii przeznaczonego do swobodnego obrotu lub dokonywanego w ramach systemu uszlachetniania czynnego był bardzo niski w okresie badanym i zmniejszył się w obu przypadkach.

(113)

Jeden producent unijny stwierdził, że przywóz z Indii, który oparty był o dane Eurostatu, został źle oszacowany, gdyż indyjskie statystyki dotyczące wywozu pokazują większe wielkości wywozu od tych wspomnianych w danych Eurostatu. W tym względzie należy zauważyć, że do standardowych metod Komisji należy używanie danych Eurostatu jako podstawy dla statystyk dotyczących przywozu. Poza tym odnotowano, iż indyjskie statystyki dotyczące wywozu nie zawierają informacji na temat ostatecznego miejsca przeznaczenia tego wywozu ani czy rzeczywiście dotarł na terytorium Unii. Argument ten musiał zatem zostać odrzucony.

(114)

W świetle wyjątkowo niewielkiej wielkości przywozu z Indii na rynek Unii dopuszczonego do swobodnego obrotu nie można było wyciągnąć żadnych znaczących wniosków w odniesieniu do zaniżania cen. W odniesieniu do przywozu dokonywanego w ramach systemu uszlachetniania czynnego stwierdzony margines podcięcia cenowego był negatywny. Jednakże przywóz wynosił mniej niż dziesięć ton i dotyczył tylko jednego produktu (cefaleksyny), który jest również najdroższym i najsłabiej reprezentowanym produktem tego typu na rynku. Dlatego też obliczono, że dane transakcyjne dotyczące przywozu dokonywanego w ramach systemu uszlachetniania czynnego nie były reprezentacyjne dla znaczących obliczeń podcięcia cenowego i nie nadawały się do dalszej analizy.

(115)

Jeden producent unijny wskazał, iż oddzielna analiza tych dwóch kategorii przywozu, tj. do swobodnego obrotu oraz w ramach systemu uszlachetniania czynnego, nie była zgodna z podejściem poprzedniego dochodzenia przeglądowego ani ze stałą praktyką Komisji.

(116)

W tym względzie należy podkreślić, że, jak stwierdzono w motywie 115, ilości produktu przywożonego albo w ramach systemu uszlachetniania czynnego, albo do swobodnego obrotu nie były wystarczające, aby wyciągnąć znaczące wnioski. Ze względu na niski poziom łącznej wielkości przywozu wnioski te dotyczą również tej wielkości.

(117)

Przywóz produktu objętego przeglądem z państw innych niż Indie wzrósł o 62 % w okresie badanym, przy gwałtownym zwiększeniu udziału w rynku o więcej niż 10 punktów procentowych z 37,6 % do 47,7 %, co zbiegło się ze wzrostem konsumpcji na rynku Unii. Spośród państw eksportujących Singapur, Chiny i Oman były głównymi dostawcami na rynek Unii.

(118)

Średnie ceny przywozu z państw trzecich spadły znacznie o 43 % w okresie badanym. Mimo że ceny głównych państw eksportujących (Singapur, Chiny i Oman) podcięły ceny unijne o ok. 20 % za produkt w ODP, a wielkość przywozu można uznać za znaczącą, taki przywóz po niskich cenach najwidoczniej nie wpłynął na rentowność przemysłu unijnego.

(119)

Jeden producent unijny stwierdził, że w analizie tendencji średniej ceny importowej powinny być uwzględnione różne rodzaje produktu. W tym względzie należy zauważyć, że, zgodnie ze standardowymi praktykami, analiza między innymi tendencji cenowych musi być przeprowadzona na podstawie produktu objętego postępowaniem, bez względu na udział każdego rodzaju produktu. Dalej stwierdzono, że, w tym przypadku, nie wyciągnięto żadnych wniosków z tendencji cen importowych z państw trzecich w okresie badanym. Powyższy wniosek musiał zatem zostać odrzucony.

(120)

Wszyscy producenci unijni twierdzili, że przywóz z między innymi Chin i Omanu dotyczy głównie trójwodzianu amoksycyliny do użytku weterynaryjnego i powinno to być wzięte pod uwagę w analizie powyższych cen. W tym względzie należy zauważyć, że produkt objęty przeglądem obejmuje antybiotyki stosowane u ludzi i do celów weterynaryjnych. Ponadto informacje dostarczone na poparcie tego stwierdzenia nie zostały potwierdzone. Dlatego też powyższy wniosek musiał zostać odrzucony.

(121)

Jeden producent unijny kwestionował podstawę, na której porównano ceny trójwodzianu amoksycyliny i trójwodzianu ampicyliny w ODP, szczególnie że w danych Eurostatu nie ma rozróżnienia pomiędzy tymi dwoma rodzajami produktu. W tym względzie, jako że okazało się, iż ceny przemysłu unijnego tych dwóch rodzajów produktu były podobne, uzasadnione było wykonanie łącznego porównania cen.

(122)

Jeżeli chodzi o przywóz z Singapuru, wszyscy producenci unijni twierdzili, że został on dokonany w oparciu o cenę transferową pomiędzy stronami powiązanymi. W tych okolicznościach włączenie tego przywozu zniekształciłoby średnie ceny z pozostałych państw trzecich. Należy zauważyć, że jeżeli ten przywóz miałby zostać wyłączony z porównania cenowego, wyżej wspomniane ustalenie dotyczące marginesu podcięcia cenowego nie zmieniłoby się znacznie, a wniosek, iż przywóz po niskich cenach nie wpłynął na rentowność przemysłu unijnego, pozostałby aktualny.

(123)

W odniesieniu do poniższych wskaźników ekonomicznych dotyczących przemysłu unijnego ustalono, że wnikliwa analiza i ocena muszą skupić się na sytuacji panującej na wolnym rynku: wielkość i ceny sprzedaży na rynku unijnym, udział w rynku i rentowność. Tam, gdzie było to możliwe i zasadne, ustalenia te zostały następnie porównane z danymi dotyczącymi rynku sprzedaży wewnętrznej, tak aby uzyskać pełny obraz sytuacji przemysłu unijnego.

(124)

Jednakże w odniesieniu do innych wskaźników ekonomicznych obecne dochodzenie wykazało, że mogą one być rzetelnie zbadane tylko w odniesieniu do całkowitej aktywności. Rzeczywiście, produkcja (zarówno na sprzedaż wewnętrzną, jak i na wolny rynek), moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wykazy, nakłady, zapasy, zatrudnienie, wydajność, wynagrodzenia, wzrost, zdolność zwiększenia kapitału zależą od poziomu całkowitej aktywności, niezależnie od tego, czy produkcja jest przeznaczona na potrzeby własne czy sprzedawana na wolnym rynku.

(125)

Po otrzymaniu uwag od jednego producenta unijnego dotyczących ostatecznego ujawnienia faktów i okoliczności, na podstawie których zaproponowano zakończenie postępowania, niektóre wskaźniki ekonomiczne w następującym motywie zostały skorygowane. Te zmiany nie dały podstaw do zmiany wniosków dotyczących sytuacji przemysłu unijnego.

(126)

Moce produkcyjne przemysłu unijnego były stabilne pomiędzy 2007 a 2008 r., po czym pomiędzy 2008 a 2009 r. wzrosły o 4 % i o kolejne 3 punkty procentowe w ODP.

(127)

Jednakże wielkość produkcji nie zwiększyła się ze względu na nieprzewidziane trudności techniczne jednego producenta unijnego w 2008 r., kiedy to wielkość produkcji spadła o 5 %, po czym stopniowo rosła do rozpoczęcia ODP.

(128)

W efekcie wzrostu mocy produkcyjnych połączonego z niewielkim spadkiem produkcji stopień wykorzystania mocy produkcyjnych w okresie badanym ciągle spadał, a w ODP osiągnął poziom o 9 % niższy niż w 2007 r.

(129)

Wielkość sprzedaży przemysłu unijnego podmiotom niepowiązanym w ODP była nieznacznie poniżej poziomu z 2007 r., spadła o 7 % w 2009 r., po czym wzrosła o sześć punktów procentowych w ODP.

(130)

Średnia cena sprzedaży przemysłu unijnego na rynku Unii wzrosła w okresie badanym o 4 %. Ceny najpierw gwałtownie wzrosły o 21 % w 2008 r., zanim spadły o 17 punktów procentowych w 2009 r. i pozostały stabilne w ODP.

(131)

Jeden producent unijny stwierdził, że wpływ cen przywozu z Indii na przemysł unijny został niewłaściwie oceniony. Z tego względu należy przede wszystkim nadmienić, że nie miało miejsca podcięcie cenowe, jak wspomniano w motywie 115. Ponadto, jak wskazano w poprzednim motywie, ceny przemysłu unijnego wzrosły o 4 % w okresie badanym. W tych okolicznościach uznaje się, że przywóz z Indii nie miał żadnego negatywnego wpływu na sytuację przemysłu unijnego.

(132)

Zmniejszająca się sprzedaż na rynku Unii niepowiązanym podmiotom została odzwierciedlona w rozwoju udziału rynkowego, który spadł o 22 punkty procentowe w ODP w porównaniu z rokiem 2007.

(133)

Podczas gdy wielkość sprzedaży przemysłu unijnego niepowiązanym podmiotom malała w okresie badanym pomimo zwiększającego się popytu, sprzedaż wewnętrzna wzrosła o 28 %.

(134)

Udział rynkowy rynku sprzedaży wewnętrznej przemysłu unijnego wzrósł o 9 punktów procentowych w 2008 r. po czym stopniowo spadł do poziomu z 2007 r.

(135)

Udział rynkowy przemysłu unijnego jako całości został zmierzony poprzez dodanie wielkości rynkowych wolnego rynku i rynku sprzedaży wewnętrznej w Unii. Mimo że wielkość ta wzrosła w okresie badanym o 14 %, udział rynkowy przemysłu unijnego spadł o 10 punktów procentowych, gdyż konsumpcja rynkowa wrosła o 28 % w tym samym okresie. Oznacza to, że przemysł unijny nie czerpał korzyści ze wzrostu konsumpcji.

(136)

Poziom zapasów spadł o 54 % od 2007 r. do końca ODP, co tłumaczy się głównie zwiększonym popytem wewnętrznym.

(137)

Rentowność sprzedaży przemysłu unijnego niepowiązanym podmiotom na rynku unijnym polepszyła się znacznie o 153 punkty procentowe w ODP. Taką sytuację można wytłumaczyć średnim wzrostem cen o 2 % i spadkiem kosztów produkcji. Jak porównano do marży zysku uzyskanej w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym w ostatnim dochodzeniu w sprawie wygaśnięcia, zysk zwiększył się o ponad 400 punktów procentowych.

(138)

Należy zauważyć, że, z wyjątkiem roku 2007, poziom zysku przemysłu unijnego wynosił więcej niż docelowa marża zysku ustalona w poprzednim dochodzeniu w sprawie wygaśnięcia; tj. 10 % („docelowy zysk”) w okresie badanym.

(139)

Dwóch producentów unijnych uznało, że rentowność została niewłaściwie oceniona, gdyż zysk osiągnięty przez powiązanych dostawców surowców został odjęty od ich kosztów. Z tego względu konsekwentnie stosuje się potrącanie zysku osiągniętego przez powiązane jednostki uczestniczące w produkcji surowców. Z tych powodów argument ten musiał zostać odrzucony.

(140)

Rentowność sprzedaży wewnętrznej przemysłu unijnego na rynku unijnym polepszyła się o 51 % w ODP. Taką sytuację można w dużej mierze wyjaśnić 10-procentowym średnim wzrostem cen. Jednakże z racji tego, że tendencje cenowe oparte są o ceny transferowe, nie można z tego wyciągać żadnych znaczących wniosków.

(141)

Inwestycje zwiększyły się w okresie badanym. Inwestycje były związane ze wzrostem mocy produkcyjnych zarówno na potrzeby rynku sprzedaży wewnętrznej, jak i wolnego rynku.

(142)

W toku dochodzenia wykazano również, że w okresie badanym spadł zwrot z inwestycji, tj. zysk netto przed opodatkowaniem produktu jako odsetek wartości księgowej netto aktywów trwałych przyporządkowanych produktowi.

(143)

Przepływ środków pieniężnych wzrósł o 7 % w okresie badanym, gdyż spadek rentowności mógł być skompensowany przez spadek zapasów w drugiej połowie okresu badanego.

(144)

Zatrudnienie wzrosło o 9 % w okresie badanym wraz z inwestycjami w moce produkcyjne, podczas gdy średnia płaca wzrosła jedynie o 6 %. Wydajność spadła o 11 % ogółem po nieprzewidzianych trudnościach technicznych jednego producenta unijnego.

(145)

Zważywszy na wielkość subsydiowanego przywozu z Indii, konsekwencje rzeczywistej wielkości subsydiowania nie mogą być uznane za istotne.

(146)

Sytuacja przemysłu unijnego poprawiła się znacznie od ostatniego dochodzenia w ramach przeglądu oraz w ODP. Można w takim razie stwierdzić, że przemysłowi unijnemu udało się w pełni powrócić do stanu sprzed poprzedniego subsydiowania.

(147)

Pomiędzy 2007 r. a okresem dochodzenia wielkość przywozu produktu objętego postępowaniem po cenach subsydiowanych była znikoma. Z wyjątkiem niektórych wskaźników wystąpienia szkody, jak np. udział w rynku, wielkość produkcji oraz zwrot z inwestycji, większość wskaźników wystąpienia szkody, w tym rentowność (+ 153 %), cena sprzedaży (+ 4 %), wielkość sprzedaży (+ 14 %), zatrudnienie (+ 10 %) oraz inwestycje (+ 29 %), kształtowała się dodatnio w okresie badanym. Poziomy zysku osiągane na rynku Unii, z wyjątkiem roku 2007, wynosiły więcej niż docelowa marża zysku ustalona w poprzednim dochodzeniu w sprawie wygaśnięcia; tj. 10 %. Pozytywne tendencje wykazywane przez znaczną większość wskaźników zawdzięcza się wiarygodności przemysłu unijnego oraz długotrwałym relacjom z klientami, które przemysł unijny rozwinął przez ostatnie lata, ale również dzięki poziomowi cen, który udało się osiągnąć na rynku.

(148)

Jeden producent unijny stwierdził, że w analizie tendencji cen i zysków powinno się zawrzeć niedobór surowców w 2007 i 2008 r. Uznano, że niedobór doprowadził do wyjątkowych wzrostów cen i zysków w 2008 r. i do pewnego stopnia w 2009 r. Z tego względu, jak widać w tabelach 5.5.2.1 i 5.5.4.1, wyjątkowe poziomy cen i zysków dotyczą tylko roku 2008. Wydaje się, że niedobór surowców nie miał już wpływu na poziomy zysków z 2009 r. i z ODP. Wnioski zawarte w motywie 139, że zyski w okresie badanym znajdowały się powyżej docelowego zysku, pozostają aktualne.

(149)

Jeżeli chodzi o sprzedaż wewnętrzną, opcja sprzedania przez przemysł unijny części produkcji na rynku sprzedaży wewnętrznej zapewniła wysoki poziom wykorzystania mocy produkcyjnych oraz umożliwiła przemysłowi unijnemu zmniejszenie stałych kosztów i pozostanie konkurencyjnym cenowo.

(150)

Reasumując, w świetle korzystnego kształtowania się wskaźników dotyczących przemysłu unijnego uznaje się, że przemysł unijny nie doznał w badanym okresie istotnej szkody.

(151)

Mając na uwadze niewielką ilość produktu objętego postępowaniem, który był przywożony do Unii w okresie badanym, przywóz towarów po cenach subsydiowanych nie wpłynął w znaczącym zakresie na wyniki przemysłu unijnego. Rzeczywiście, jak stwierdzono powyżej, uważa się, że przemysł nie poniósł istotnej szkody w okresie badanym.

(152)

Przypomina się, że przemysł unijny nie poniósł istotnej szkody w okresie badanym, gdyż większość wskaźników wystąpienia szkody wykazało pozytywne tendencje w tym okresie. W związku z tym zbadano, czy istnieje prawdopodobieństwo, że wygaśnięcie obowiązujących środków doprowadzi do ponownego wystąpienia szkody, zgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(153)

Dochodzenie wykazało, że wykorzystanie mocy produkcyjnych przez trzech współpracujących producentów indyjskich osiągnęło bardzo wysoki poziom w ODP. Na tej podstawie wolne moce produkcyjne, które mogłyby być skierowane na rynek Unii w przypadku braku środków, wydawały się ograniczone.

(154)

Po ujawnieniu informacji kilku producentów unijnych twierdziło, że wolne moce produkcyjne w Indiach były większe i że stopień wykorzystania mocy produkcyjnych przez współpracujących indyjskich producentów eksportujących nie był reprezentacyjny dla indyjskiego sektora jako całości. Jeden producent unijny twierdził nawet, że wolne moce produkcyjne siedmiu wiodących eksporterów indyjskich reprezentowały wielkości stanowczo większe niż konsumpcja na wolnym rynku Unii.

(155)

W tej kwestii należy po pierwsze podkreślić, że stopień wykorzystania mocy produkcyjnych przez trzech współpracujących producentów eksportujących został obliczony jako średnia ważona w oparciu o zweryfikowane dane dotyczące konkretnie produktu objętego postępowaniem. Ponadto trzej współpracujący producenci eksportujący, których dotyczy postępowanie, byli dużymi producentami i „wiodącymi”, według wnioskującego, spośród siedmiu indyjskich eksporterów. Natomiast dane przedstawione przez producentów unijnych na temat wolnych mocy produkcyjnych tych siedmiu indyjskich producentów były głównie oparte o „wiedzę rynkową” i nie mogły zostać poparte rzetelnie udokumentowanymi informacjami, mimo że takie były szczególnie wymagane. Dlatego też informacja ta nie mogła zostać uwzględniona, przy czym potwierdzono, że, w oparciu o zweryfikowane dane w aktach sprawy, indyjskie wolne moce produkcyjne wydają się być ograniczone.

(156)

Na podstawie danych z oficjalnych statystyk indyjskich ustalono, że ceny sprzedaży eksportowej na dziesięć głównych rynków eksportowych Indii były średnio o ok. 20 % niższe od cen sprzedaży przemysłu unijnego na rynku Unii w ODP. Te indyjskie ceny eksportowe były zgodne z cenami innych głównych uczestników na rynku Unii, jak wykazano w motywie 119. Okazało się, że przywóz po niskich cenach w okresie badanym z tych pozostałych krajów nie miał negatywnego wpływu na wyniki przemysłu unijnego. W tych okolicznościach uważa się, że w przypadku wygaśnięcia środków indyjskie ceny eksportowe będą raczej nieszkodliwe dla przemysłu unijnego, gdyż ma on już do czynienia z konkurencją ze strony innych państw eksportujących z takimi samymi tendencjami cenowymi i nie ponosi istotnej szkody.

(157)

Dwóch producentów unijnych zgłosiło również, że w przypadku wygaśnięcia środków indyjscy producenci skierowaliby do Unii wywóz przeznaczony w tej chwili na inne rynki ze względu na atrakcyjność rynku Unii pod względem cen. Przede wszystkim należy zauważyć, że w przypadku skierowania wywozu do Unii indyjscy producenci zaczęliby konkurować z innymi państwami trzecimi, które już eksportują znaczące ilości do Unii. Ponadto jak wspomniano w motywie 119, uznano, że przywóz z państw trzecich po cenach podobnych do indyjskich cen eksportowych na inne rynki nie wpłynął na wyniki przemysłu unijnego. Na tej podstawie uważa się, że w przypadku zwiększenia ilości wywożonych z Indii do Unii po cenach podobnych do tych na innych rynkach eksportowych przemysł unijny nie poniósłby istotnej szkody.

(158)

Dwóch producentów unijnych stwierdziło również, że fakt, iż w USA zakazano przywozu z niektórych indyjskich zakładów produkujących antybiotyki, mógłby spowodować skierowanie dodatkowych ilości na rynek Unii. Z tego względu wnioski w poprzedzającym motywie odnośnie do możliwego skierowania wywozu pozostają w mocy.

(159)

Podczas gdy rynek sprzedaży wewnętrznej stanowił od 50 do 60 % rynków wolnego i sprzedaży wewnętrznej przemysłu unijnego w okresie badanym, konsumpcja na rynku sprzedaży wewnętrznej przemysłu unijnego zwiększyła się o ponad 20 % w tym samym okresie. Biorąc pod uwagę właściwości i rozmiar tego rynku, uważa się, że, w przypadku wygaśnięcia środków, prawdopodobny wzrost indyjskiego wywozu nie dotyczyłby rynku sprzedaży wewnętrznej, który by w związku z tym wciąż zapewniał wysoką stopę wykorzystania mocy produkcyjnych oraz korzyści skali dla przemysłu unijnego.

(160)

W związku z powyższym stwierdzono, że w przypadku wygaśnięcia środków nie jest prawdopodobne, aby przywóz towarów po cenach subsydiowanych z Indii spowodował istotną szkodę dla przemysłu unijnego, gdyż większość wskaźników wystąpienia szkody, mimo znaczącego i wzrastającego przywozu z pozostałych państw po cenach podobnych do cen indyjskiego wywozu do innych państw, kształtowała się dodatnio w okresie badanym. W związku z tym uznano, że w przypadku wygaśnięcia środków raczej nie dojdzie do wystąpienia istotnej szkody.

(161)

Jeden producent unijny stwierdził, że powinno było zostać przeprowadzone badanie interesu Unii. Uznano, że nie istnieje prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia szkody, w związku z tym badanie interesu Unii niczemu nie służy. W związku z powyższym wniosek ten został odrzucony.

(162)

W świetle potwierdzenia prawdopodobieństwa kontynuacji subsydiowania, jak wspomniano w motywie 100, oraz wpływu, jaki może to mieć na przepływy handlowe w przyszłości, Komisja będzie monitorowała wielkości przywozu produktu objętego postępowaniem. Jeżeli ilość ich zmieni się znacząco, Komisja rozważy ewentualne podjęcie odpowiednich działań.

(163)

Monitoring zostanie ograniczony do okresu 2 lat po publikacji niniejszego rozporządzenia.

(164)

W świetle wyników niniejszego dochodzenia przeglądowego uznaje się za stosowne uchylić cło wyrównawcze na przywóz niektórych antybiotyków o szerokim spektrum działania pochodzących z Indii.

(165)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o istotnych faktach i okolicznościach, na podstawie których zaproponowano zakończyć dochodzenie, i miały możliwość przedstawienia swoich uwag. Otrzymane uwagi były adresowane według odpowiednich sekcji powyżej i nie miały charakteru pozwalającego na zmianę powyższych wniosków,

11.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 206/19

(1)

W dniu 2 marca 2011 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 204/2011 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii.

(2)

W związku z powagą sytuacji w Libii oraz zgodnie z decyzją wykonawczą Rady 2011/500/WPZiB z dnia 10 sierpnia 2011 r. dotyczącą wprowadzenia w życie decyzji 2011/137/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii (2) do wykazu osób fizycznych i prawnych, podmiotów lub organów objętych środkami ograniczającymi, zamieszczonego w załączniku III do rozporządzenia (UE) nr 204/2011, należy wprowadzić dodatkowe dwa podmioty,

11.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 206/21

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 216/2008 ma na celu ustanowienie i utrzymanie wysokiego, jednolitego poziomu bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego w Europie. Rozporządzenie to określa środki realizacji tego celu, a także pozostałych celów w zakresie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego.

(2)

Wykonanie rozporządzenia (WE) nr 216/2008 oraz nowy pakiet przepisów dotyczący jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (SES II) (2) wymaga ustanowienia bardziej szczegółowych przepisów wykonawczych, dotyczących zwłaszcza licencjonowania kontrolerów ruchu lotniczego, w celu utrzymania wysokiego, jednolitego poziomu bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego w Europie, osiągnięcia najwyższych standardów odpowiedzialności oraz wiedzy i umiejętności, zwiększenia dostępności kontrolerów ruchu lotniczego oraz promowania wzajemnego uznawania licencji z jednoczesnym dążeniem do ogólnego podniesienia poziomu bezpieczeństwa ruchu lotniczego oraz wiedzy i umiejętności personelu.

(3)

Kontrolerzy ruchu lotniczego, a także osoby i organizacje zaangażowane w szkolenie, testowanie, kontrolę oraz badania lekarskie kontrolerów ruchu lotniczego, muszą spełniać stosowne zasadnicze wymagania określone w załączniku Vb do rozporządzenia (WE) nr 216/2008. Zgodnie z tym rozporządzeniem kontrolerzy ruchu lotniczego, a także osoby i organizacje zaangażowane w szkolenie powinny być certyfikowane lub licencjonowane po stwierdzeniu, że spełniają oni zasadnicze wymagania.

(4)

Licencja wprowadzona na podstawie dyrektywy 2006/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie wspólnotowej licencji kontrolera ruchu lotniczego (3) okazała się skutecznym środkiem służącym uznaniu szczególnej roli kontrolerów ruchu lotniczego w bezpiecznym zapewnianiu kontroli ruchu lotniczego. Ustalenie ogólnounijnych norm w zakresie wiedzy i umiejętności zredukowało niejednorodność w tej dziedzinie i przyczyniło się do sprawniejszej organizacji pracy w ramach rozwijającej się współpracy regionalnej pomiędzy instytucjami zapewniającymi służby żeglugi powietrznej. W związku z tym utrzymanie i udoskonalenie wspólnego systemu licencjonowania kontrolerów ruchu lotniczego w Unii to zasadnicze elementy europejskiego systemu kontroli ruchu lotniczego.

(5)

Dyrektywa 2006/23/WE została zastąpiona rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1108/2009 (4). Przepisy dyrektywy 2006/23/WE nadal jednak obowiązują do dnia stosowania środków określonych w art. 8c ust. 10 rozporządzenia (WE) nr 216/2008. Niniejsze rozporządzenie zawiera wymienione środki.

(6)

Przepisy niniejszego rozporządzenia odzwierciedlają najnowszy stan wiedzy, w tym najlepsze praktyki oraz postęp naukowy i techniczny, w dziedzinie szkolenia kontrolerów ruchu lotniczego. Zostały one opracowane na podstawie dyrektywy 2006/23/WE i przewidują wspólną transpozycję przez państwa członkowskie norm i zalecanych metod postępowania określonych w Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, sporządzonej w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r., oraz wymagań w zakresie przepisów bezpieczeństwa przyjętych przez Europejską Organizację ds. Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej (EUROCONTROL) ustanowioną na mocy postanowień międzynarodowej konwencji z dnia 13 grudnia 1960 r.

(7)

W celu zapewnienia jednolitego stosowania wspólnych wymogów w zakresie licencjonowania oraz poświadczania stanu zdrowia kontrolerów ruchu lotniczego właściwe organy państw członkowskich oraz, w razie konieczności, Europejska Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego (zwana dalej „Agencją”) powinny stosować wspólne procedury, aby dokonać oceny przestrzegania tych wymagań. Agencja powinna opracować specyfikacje certyfikacyjne, akceptowalne sposoby potwierdzania zgodności, jak również materiały zawierające wytyczne, aby ułatwić utrzymanie koniecznego stopnia ujednolicenia regulacji.

(8)

Szczególne cechy ruchu lotniczego w Unii wymagają wprowadzenia oraz skutecznego stosowania wspólnych norm w zakresie wiedzy i umiejętności odnoszących się do kontrolerów ruchu lotniczego zatrudnionych przez instytucje zapewniające zarządzanie ruchem lotniczym oraz służby żeglugi powietrznej (ATM/ANS) na powszechny użytek.

(9)

Państwa członkowskie powinny jednak w możliwie najszerszym zakresie dopilnować tego, aby służby zapewniane lub udostępniane przez personel wojskowy na powszechny użytek zapewniały poziom bezpieczeństwa odpowiadający co najmniej poziomowi wyznaczonemu w zasadniczych wymaganiach określonych w załączniku Vb do rozporządzenia podstawowego. W związku z tym państwa członkowskie mogą także zadecydować o stosowaniu zasad niniejszego rozporządzenia w przypadku swojego personelu wojskowego zapewniającego służby na powszechny użytek, o którym mowa w art. 1 ust. 2 lit. c) tego rozporządzenia.

(10)

Organy sprawujące nadzór i dokonujące weryfikacji zgodności powinny być w wystarczającym stopniu niezależne od instytucji zapewniających służby żeglugi powietrznej oraz podmiotów świadczących usługi szkoleniowe. Ponadto organy takie powinny pozostawać zdolne do skutecznego realizowania swoich zadań. Właściwy organ wyznaczony do celów niniejszego rozporządzenia może być tym samym organem lub organami, które są powoływane lub ustanawiane zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 549/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. ustanawiającego ramy tworzenia jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (5), zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 1070/2009. Agencja powinna działać jako właściwy organ do celów niniejszego rozporządzenia, aby mogła wydawać i wznawiać certyfikaty organizacjom szkolącym kontrolerów ruchu lotniczego, znajdującym się poza terytorium państw członkowskich, a także, w odpowiednich przypadkach, ich personelowi.

(11)

Zapewnianie służb żeglugi powietrznej wymaga wysoko wykwalifikowanego personelu, którego wiedzę i umiejętności można wykazać na różne sposoby. W dziedzinie kontroli ruchu lotniczego właściwym środkiem jest utrzymanie wspólnego systemu licencjonowania kontrolerów ruchu lotniczego w Unii, a licencję można uznać za rodzaj dyplomu, przyznany każdemu kontrolerowi ruchu lotniczego. Klasyfikacja na licencji powinna wskazywać rodzaj usługi ruchu lotniczego, do świadczenia których kontroler ruchu lotniczego jest kompetentny. Równocześnie uprawnienia uzupełniające wpisane do licencji odzwierciedlają zarówno określone umiejętności kontrolera, jak i upoważnienie do zapewniania służb w określonym sektorze lub określonej grupie sektorów wydane przez właściwe organy. Dlatego, przy udzielaniu licencji lub przedłużaniu ważności uprawnień uzupełniających organy te powinny być w stanie ocenić wiedzę i umiejętności kontrolerów ruchu lotniczego. Właściwe organy powinny również mieć możliwość zawieszenia licencji, uprawnienia lub uprawnienia uzupełniającego, jeśli wiedza i umiejętności budzą wątpliwości.

(12)

Uznając potrzebę dalszego rozwijania kultury bezpieczeństwa, zwłaszcza poprzez stosowanie zasad wiarygodnego zgłaszania incydentów i zasady „Just Culture”, umożliwiających wyciąganie wniosków z incydentów, w niniejszym rozporządzeniu nie powinno się ustanawiać automatycznego związku między określonym incydentem a zawieszeniem licencji, uprawnienia lub uprawnienia uzupełniającego. Cofnięcie licencji powinno być uznane za ostateczny środek stosowany w skrajnych przypadkach.

(13)

W celu zwiększenia wzajemnego zaufania państw członkowskich do ich systemów licencjonowania kontrolerów ruchu lotniczego niezbędne są wspólne zasady dotyczące uzyskiwania i zachowywania ważności licencji. Dlatego też w celu zapewnienia najwyższego poziomu bezpieczeństwa istotne jest wprowadzenie jednolitych wymagań dotyczących szkoleń, kwalifikacji, wiedzy i umiejętności oraz dostępu do zawodu kontrolera ruchu lotniczego. Powinno to doprowadzić do zapewnienia bezpiecznych i wysokiej jakości służb kontroli ruchu lotniczego i przyczynić się do uznawania licencji w całej Unii, a tym samym zwiększyć swobodę przepływu kontrolerów ruchu lotniczego oraz ich dostępność.

(14)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno prowadzić do omijania obowiązujących przepisów krajowych, regulujących prawa i obowiązki mające zastosowanie do stosunku pracy pomiędzy pracodawcą a kandydatami na kontrolera ruchu lotniczego.

(15)

Aby można było porównywać umiejętności w całej Unii, wymagane jest, by ich struktura została opracowana w sposób jasny i ogólnie przyjęty. Pomoże to zapewnić bezpieczeństwo, nie tylko w przestrzeni powietrznej kontrolowanej przez jedną instytucję zapewniającą służby żeglugi powietrznej, lecz przede wszystkim na styku działania różnych instytucji zapewniających te służby.

(16)

W wielu zdarzeniach i wypadkach komunikacja odgrywa znaczną rolę. W związku z tym niniejsze rozporządzenie ustanawia wymagania w zakresie znajomości języków dla kontrolerów ruchu lotniczego. Wymagania te opierają się na wymaganiach przyjętych przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO) i wprowadzają środki zapewniające egzekwowanie tych norm przyjętych na szczeblu międzynarodowym. W odniesieniu do wymagań językowych konieczne jest przestrzeganie zasady niedyskryminacji, przejrzystości i proporcjonalności, co umożliwi wspieranie swobodnego przepływu i jednocześnie zapewni bezpieczeństwo.

(17)

Cele szkolenia wstępnego zostały opisane w specyfikacji EUROCONTROL dotyczącej podstawowych, jednolitych treści szkolenia wstępnego kontrolerów ruchu lotniczego opracowanej na wniosek członków EUROCONTROL i są uznawane za odpowiednie normy. Brak ogólnie przyjętych norm dla szkoleń w jednostce wymaga zrównoważenia poprzez przyjęcie szeregu środków obejmujących zatwierdzanie egzaminatorów i asesorów, którzy powinni gwarantować spełnianie rygorystycznych norm w zakresie wiedzy i umiejętności. Jest to tym bardziej istotne, że szkolenie w jednostce jest bardzo kosztowne i ma decydujący wpływ na bezpieczeństwo. ICAO opracowała normy także w obszarach, w których brak jest wspólnych europejskich wymagań szkoleniowych. Wobec braku europejskich wymagań szkoleniowych państwa członkowskie mogą opierać się na takich normach ICAO.

(18)

Wymogi zdrowotne zostały opracowane na wniosek państw członkowskich EUROCONTROL i są uznawane za odpowiednie normy w dziedzinie zapewniania zgodności z niniejszym rozporządzeniem. W szczególności wydawanie orzeczeń lotniczo-lekarskich powinno być zgodne z wymaganiami europejskiej klasy 3 poświadczania stanu zdrowia kontrolerów ruchu lotniczego określonymi przez EUROCONTROL.

(19)

Certyfikacja organizacji szkoleniowych powinna być postrzegana, dla celów bezpieczeństwa, jako jeden z czynników mających decydujący wpływ na jakość szkolenia kontrolerów ruchu lotniczego. Dlatego konieczne jest ustanowienie wymagań dla organizacji szkoleniowych. Szkolenie powinno być traktowane jak usługa podobna do usług nawigacji lotniczej, która również powinna podlegać procesowi certyfikacji. Niniejsze rozporządzenie powinno umożliwiać certyfikowanie szkoleń w odniesieniu do rodzaju szkolenia, pakietu usług szkoleniowych lub usług szkoleniowych wraz ze służbami żeglugi powietrznej, z uwzględnieniem szczególnych cech szkolenia.

(20)

Niniejsze rozporządzenie potwierdza utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w zakresie wzajemnego uznawania dyplomów i swobody przepływu pracowników. Zasada proporcjonalności, uzasadnione nakładanie środków kompensacyjnych oraz stworzenie właściwych procedur odwoławczych stanowią podstawowe normy, które powinny w bardziej widoczny sposób znaleźć zastosowanie w sektorze zarządzania ruchem lotniczym. Państwa członkowskie powinny mieć prawo do odmowy uznania licencji wydanych niezgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Biorąc pod uwagę, że celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie wzajemnego uznawania licencji, nie reguluje ono warunków dotyczących dostępu do zatrudnienia.

(21)

Zawód kontrolera ruchu lotniczego podlega innowacjom technicznym, które wymagają systematycznej aktualizacji umiejętności takich kontrolerów. Niezbędne dostosowania niniejszego rozporządzenia do rozwoju technicznego i naukowego powinny odbywać się zgodnie z odpowiednią procedurą połączoną z kontrolą określoną w art. 5a decyzji Rady 1999/468/WE (6).

(22)

Niniejsze rozporządzenie może mieć wpływ na powszechnie przyjętą praktykę pracy kontrolerów ruchu lotniczego. Partnerzy społeczni powinni, we właściwy sposób, być informowani oraz należy im przekazywać wskazówki na temat wszelkich środków we wszystkich sprawach skutkujących istotnymi implikacjami społecznymi.

W związku z tym Agencja przeprowadziła konsultacje z partnerami społecznymi z zastosowaniem przyspieszonej procedury. W sprawie przyjmowanych przez Komisję kolejnych środków wykonawczych należy zasięgnąć opinii Komitetu Dialogu Sektorowego ustanowionego zgodnie z decyzją Komisji 98/500/WE z dnia 20 maja 1998 r. w sprawie ustanowienia Komitetów Dialogu Sektorowego promujących dialog między partnerami społecznymi na szczeblu europejskim (7).

(23)

Ogólne warunki uzyskiwania licencji w zakresie, w jakim odnoszą się one do wieku, wymogów zdrowotnych, wykształcenia i szkolenia wstępnego, nie powinny dotyczyć posiadaczy obecnych licencji. Licencje i orzeczenia lotniczo-lekarskie wydawane przez państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą 2006/23/WE należy traktować jako wydane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, aby zapewnić ciągłość przywilejów wynikających z posiadanych licencji oraz ułatwić wszystkim posiadaczom licencji i właściwym organom dostosowanie się do nowych wymagań.

(24)

Należy przyznać odstępstwa, aby zezwolić na dalsze stosowanie różniących się praktyk krajowych w odniesieniu do kwestii, w których nie ustanowiono jeszcze wspólnych zasad w ramach procedury przyspieszonej zastosowanej w odniesieniu do środków wykonawczych pierwszego etapu.

(25)

Agencja powinna dokonać oceny europejskiego systemu licencjonowania kontrolerów ruchu lotniczego i dalszych niezbędnych ulepszeń w kierunku podejścia do lotnictwa w „ujęciu systemowym” oraz zapewnienia pełnej zgodności z zasadniczymi wymaganiami opisanymi w załączniku Vb do rozporządzenia (WE) nr 216/2008, z myślą o przedłożeniu Komisji opinii obejmującej ewentualne zmiany niniejszego rozporządzenia.

(26)

W opinii tej należy także uwzględnić kwestie, w przypadku których w pierwszym etapie w ramach procedury przyspieszonej nie było możliwości ustanowienia wspólnych zasad w miejsce rozbieżnych praktyk krajowych, dlatego w stosownych przypadkach proponuje się utrzymanie w mocy przepisów krajowych państw członkowskich w okresie przejściowym.

(27)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu opierają się na opinii wydanej przez Agencję zgodnie z art. 17 ust. 2 lit. b) i art. 19 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 216/2008.

(28)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu utworzonego na mocy art. 65 rozporządzenia (WE) nr 216/2008,

a)

praktykantów-kontrolerów ruchu lotniczego,

b)

kontrolerów ruchu lotniczego realizujących swoje zadania w ramach zakresu stosowania rozporządzenia (WE) nr 216/2008, oraz

c)

osób i organizacji zaangażowanych w licencjonowanie, szkolenie, egzaminowanie, kontrolę oraz badania lekarskie kandydatów zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

1.

„służba kontroli ruchu lotniczego” oznacza służbę zapewnianą w celu zapobiegania kolizjom pomiędzy statkami powietrznymi oraz na polu manewrowym, pomiędzy statkiem powietrznym a przeszkodami, a także w celu usprawniania i utrzymywania uporządkowanego przepływu ruchu lotniczego;

2.

„instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej” oznaczają każdą publiczną lub prywatną instytucję zapewniającą służby żeglugi powietrznej w ogólnym ruchu lotniczym;

3.

„ogólny ruch lotniczy” oznacza każdy ruch cywilnych statków powietrznych, a także każdy ruch państwowych statków powietrznych (w tym wojskowych, celnych i policyjnych), jeśli taki ruch odbywa się zgodnie z procedurami ICAO;

4.

„licencja” oznacza dokument znany pod dowolną nazwą, wydany oraz zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem oraz uprawniający jego prawowitego posiadacza do zapewniania służb kontroli ruchu lotniczego zgodnie z zawartymi w nim uprawnieniami i uprawnieniami uzupełniającymi;

5.

„uprawnienie” oznacza upoważnienie wpisane do licencji lub związane z nią i stanowiące jej część, określające szczególne warunki, przywileje lub ograniczenia odnoszące się do takiej licencji;

6.

„uprawnienie uzupełniające” oznacza upoważnienie wpisane do licencji i stanowiące jej część, określające szczególne warunki, przywileje lub ograniczenia odnoszące się do stosownego uprawnienia;

7.

„uprawnienie uzupełniające w jednostce” oznacza upoważnienie wpisane do licencji i stanowiące jej część, określające kod lotniska ICAO oraz sektory lub stanowiska pracy, na których posiadacz licencji jest uprawniony do pracy;

8.

„uprawnienie uzupełniające w zakresie języka” oznacza upoważnienie wpisane do licencji i stanowiące jej część, określające biegłość językową posiadacza;

9.

„uzupełniające uprawnienie instruktorskie” oznacza upoważnienie wpisane do licencji i stanowiące jej część, określające uprawnienia do prowadzenia szkolenia operacyjnego;

10.

„kod lotniska ICAO” oznacza czteroliterowy kod utworzony zgodnie z zasadami zaleconymi przez ICAO w podręczniku DOC 7910 i przypisany do miejsca usytuowania stałej stacji lotniczej;

11.

„sektor” oznacza część obszaru kontroli lub część rejonu/górnego rejonu informacji powietrznej;

12.

„szkolenie” oznacza całość kursów teoretycznych, ćwiczenia praktyczne obejmujące symulację i szkolenie operacyjne wymagane w celu zdobycia i zachowania umiejętności niezbędnych do zapewniania bezpiecznych i wysokiej jakości służb kontroli ruchu lotniczego; szkolenie obejmuje:

13.

„organizacja szkoleniowa” oznacza organizację, która uzyskała certyfikat właściwego organu uprawniający do prowadzenia jednego rodzaju szkolenia lub kilku rodzajów szkoleń;

14.

„program utrzymania poziomu wiedzy i umiejętności w jednostce” oznacza zatwierdzony program wskazujący metodę, za pomocą której jednostka utrzymuje poziom wiedzy i umiejętności swoich posiadaczy licencji;

15.

„plan szkoleń w jednostce” oznacza zatwierdzony plan określający szczegółowo przebieg i harmonogram wymagane na potrzeby umożliwienia stosowania procedur w jednostce pod nadzorem instruktora szkolenia operacyjnego i w odniesieniu do strefy lokalnej.

a)

organ powołany lub ustanowiony przez państwo członkowskie będące miejscem prowadzenia głównej działalności kandydata lub, jeśli dotyczy, jego siedziby, chyba że dwustronna lub wielostronna umowa między państwami członkowskimi lub właściwymi organami stanowi inaczej;

b)

Agencja, jeśli miejsce prowadzenia głównej działalności kandydata lub, jeśli dotyczy, jego siedziby znajduje się poza terytorium państw członkowskich.

a)

licencja, uprawnienie lub uprawnienie uzupełniające mogą być zawieszone w przypadku, gdy wiedza i umiejętności kontrolera ruchu lotniczego podane są w wątpliwość lub w przypadku poważnego uchybienia;

b)

licencja może zostać cofnięta w przypadku poważnego zaniedbania lub nadużycia.

a)

ukończyli co najmniej 18 lat;

b)

mają przynajmniej dokument uprawniający do podjęcia nauki na wyższej uczelni lub inny równoważny dokument albo wykształcenie średnie innego rodzaju umożliwiające im ukończenie szkolenia kontrolerów ruchu lotniczego;

c)

pomyślnie ukończyli zatwierdzone szkolenie wstępne odpowiednie do danego uprawnienia i, w stosownym przypadku, szkolenie do uprawnienia uzupełniającego do danego uprawnienia, określone w części A załącznika II;

d)

posiadają ważne orzeczenie lotniczo-lekarskie;

e)

wykazali się odpowiednim poziomem biegłości językowej zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 13.

a)

ukończyli co najmniej 21 lat. Jednak w uzasadnionych przypadkach państwo członkowskie może ustalić niższy próg wieku;

b)

mają licencję kontrolera ruchu lotniczego;

c)

ukończyli zatwierdzone szkolenia w jednostce oraz pomyślnie zdali stosowne egzaminy lub przeszli ocenę zgodnie z wymaganiami określonymi w części B załącznika II;

d)

posiadają ważne orzeczenie lotniczo-lekarskie;

e)

wykazali się odpowiednim poziomem biegłości językowej zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 13.

a)

uprawnienie kontroli lotniska wizualnej (ADV), które wskazuje, że posiadacz licencji ma wiedzę i umiejętności do zapewniania służby kontroli ruchu lotniczego dla ruchu lotniskowego na lotnisku, które nie ma opublikowanych żadnych procedur instrumentalnych podejścia lub odlotu;

b)

uprawnienie kontroli lotniska instrumentalnej (ADI), które wskazuje, że posiadacz licencji ma wiedzę i umiejętności do zapewniania służby kontroli ruchu lotniczego dla ruchu lotniskowego na lotnisku, które opublikowało procedury instrumentalne podejścia lub odlotu, a uprawnieniu temu towarzyszy co najmniej jedno uprawnienie uzupełniające zgodnie z opisem w art. 11 ust. 1;

c)

uprawnienie kontroli zbliżania proceduralnej (APP), które wskazuje, że posiadacz licencji ma wiedzę i umiejętności do zapewniania służby kontroli ruchu lotniczego dla przylatujących, odlatujących lub przelatujących statków powietrznych bez wykorzystywania urządzeń nadzoru;

d)

uprawnienie kontroli zbliżania radarowej (APS), które wskazuje, że posiadacz licencji ma wiedzę i umiejętności do zapewniania służby kontroli ruchu lotniczego dla przylatujących, odlatujących lub przelatujących statków powietrznych z wykorzystaniem urządzeń nadzoru, a uprawnieniu temu towarzyszy co najmniej jedno uprawnienie uzupełniające opisane w art. 11 ust. 2;

e)

uprawnienie kontroli obszaru proceduralnej (ACP), które wskazuje, że posiadacz licencji ma wiedzę i umiejętności do zapewniania służby kontroli ruchu lotniczego dla statków powietrznych bez wykorzystywania urządzeń nadzoru;

f)

uprawnienie kontroli obszaru radarowej (ACS) oznaczające, że posiadacz licencji ma wiedzę i umiejętności do zapewniania służby kontroli ruchu lotniczego dla statków powietrznych z wykorzystaniem urządzeń nadzoru, a uprawnieniu temu towarzyszy co najmniej jedno z uprawnień uzupełniających opisanych w art. 11 ust. 3.

a)

uprawnienie uzupełniające kontroli lotniska (TWR) oznaczające, że jego posiadacz ma wiedzę i umiejętności do zapewniania służb kontroli ruchu lotniczego w przypadku, gdy kontrola lotniska jest zapewniana z jednego stanowiska pracy;

b)

uprawnienie uzupełniające kontroli ruchu naziemnego (GMC) oznaczające, że posiadacz licencji ma wiedzę i umiejętności do zapewniania kontroli ruchu naziemnego;

c)

uprawnienie uzupełniające nadzoru ruchu naziemnego (GMS), przyznane dodatkowo do uprawnienia uzupełniającego kontroli ruchu naziemnego (GMC) lub uprawnienia uzupełniającego kontroli lotniska (TWR), oznaczające, że jego posiadacz ma wiedzę i umiejętności do zapewniania kontroli ruchu naziemnego za pomocą systemów naprowadzania ruchu na lotnisku;

d)

uprawnienie uzupełniające kontroli startów i lądowań (AIR) oznaczające, że posiadacz licencji ma wiedzę i umiejętności do zapewniania kontroli w powietrzu;

e)

uprawnienie uzupełniające kontroli za pomocą radaru (RAD), przyznane dodatkowo do uprawnienia uzupełniającego kontroli startów i lądowań (AIR) lub uprawnienia uzupełniającego kontroli lotniska (TWR), oznaczające, że posiadacz licencji ma wiedzę i umiejętności do zapewniania kontroli na lotnisku za pomocą radarowych urządzeń nadzoru.

a)

uprawnienie uzupełniające kontroli za pomocą radaru (RAD) oznaczające, że posiadacz licencji ma wiedzę i umiejętności do zapewniania kontroli podejścia z wykorzystaniem radaru pierwotnego lub wtórnego;

b)

uprawnienie uzupełniające kontroli podejścia za pomocą radaru podejścia precyzyjnego (PAR), przyznane dodatkowo do uprawnienia uzupełniającego kontroli za pomocą radaru (RAD), oznaczające, że posiadacz licencji ma wiedzę i umiejętności do zapewniania kontroli naziemnej podejścia precyzyjnego z wykorzystaniem urządzeń radarowych podejścia precyzyjnego dla statków powietrznych przy końcowym podejściu do pasa startowego;

c)

uprawnienie uzupełniające kontroli zbliżania za pomocą radaru SRA (SRA), przyznane dodatkowo do uprawnienia uzupełniającego kontroli za pomocą radaru (RAD), oznaczające, że posiadacz ma wiedzę i umiejętności do zapewniania kontroli naziemnej podejścia nieprecyzyjnego z wykorzystaniem urządzeń nadzoru dla statków powietrznych przy końcowym podejściu do pasa startowego;

d)

uprawnienie uzupełniające zarządzania ruchem lotniczym przy użyciu systemu ADS (ADS) oznaczające, że posiadacz ma wiedzę i umiejętności do zapewniania kontroli podejścia z wykorzystaniem automatycznego zależnego dozorowania;

e)

uprawnienie uzupełniające kontroli rejonu kontrolowanego lotniska (TCL), przyznane dodatkowo do uprawnienia uzupełniającego kontroli za pomocą radaru (RAD) lub uprawnienia uzupełniającego zarządzania ruchem lotniczym przy użyciu systemu ADS, oznaczające, że posiadacz ma wiedzę i umiejętności do zapewniania służb kontroli ruchu lotniczego z wykorzystaniem wszystkich urządzeń nadzoru dla statków powietrznych poruszających się w zatwierdzonym obszarze kontrolowanym lotniska lub w przyległych sektorach.

a)

uprawnienie uzupełniające kontroli za pomocą radaru (RAD) oznaczające, że posiadacz ma wiedzę i umiejętności do zapewniania służb kontroli obszaru z wykorzystaniem radarowych urządzeń nadzoru;

b)

uprawnienie uzupełniające zarządzania ruchem lotniczym przy użyciu systemu ADS (ADS) oznaczające, że posiadacz ma wiedzę i umiejętności do zapewniania służb kontroli obszaru z wykorzystaniem automatycznego zależnego dozorowania;

c)

uprawnienie uzupełniające kontroli rejonu kontrolowanego lotniska (TCL), przyznane dodatkowo do uprawnienia uzupełniającego kontroli za pomocą radaru (RAD) lub uprawnienia uzupełniającego zarządzania ruchem lotniczym przy użyciu systemu ADS, oznaczające, że posiadacz ma wiedzę i umiejętności do zapewniania służb kontroli ruchu lotniczego z wykorzystaniem wszystkich urządzeń nadzoru dla statków powietrznych poruszających się w zatwierdzonym obszarze kontrolowanym lotniska lub w przyległych sektorach;

d)

uprawnienie uzupełniające kontroli oceanicznej (OCN) oznaczające, że posiadacz ma wiedzę i umiejętności do zapewniania służb kontroli ruchu lotniczego dla statków powietrznych poruszających się w Obszarze Kontroli Oceanicznej.

a)

w ciągu poprzednich 12 miesięcy kandydat korzystał z przywilejów wynikających z posiadania licencji przez minimalną liczbę godzin, zgodnie z zatwierdzonym programem utrzymania poziomu wiedzy i umiejętności w jednostce;

b)

wiedza i umiejętności kandydata zostały ocenione zgodnie z częścią C załącznika II;

c)

kandydat posiada ważne orzeczenie lotniczo-lekarskie.

a)

skutecznie porozumiewa się wyłącznie za pomocą głosu (telefon/radiotelefon) oraz w sytuacjach kontaktu osobistego;

b)

dokładnie i precyzyjnie porozumiewa się w zakresie powszechnych, konkretnych i związanych z pracą tematów;

c)

wykorzystuje właściwe strategie komunikacyjne w celu wymiany komunikatów oraz ich rozpoznawania, a także wyjaśnia nieporozumienia w kontekście ogólnym lub związanym z pracą;

d)

pomyślnie kieruje i z odpowiednią łatwością językowymi wyzwaniami powstałymi w wyniku komplikacji lub nieoczekiwanego obrotu zdarzeń, które wystąpią w stosunku do rutynowych sytuacji w pracy, lub dialogowego zadania, w czym spikerzy mają zazwyczaj wprawę;

e)

mówi dialektem lub z akcentem, który jest zrozumiały dla wspólnoty aeronautycznej.

a)

trzy lata w przypadku kandydatów, którzy wykazali się poziomem operacyjnym (poziomem 4) zgodnie z załącznikiem III;

b)

sześć lat w przypadku kandydatów, którzy wykazali się poziomem rozszerzonym (poziomem 5) zgodnie z załącznikiem III.

a)

mają licencję kontrolera ruchu lotniczego;

b)

bezpośrednio przed ubieganiem się o uprawnienie uzupełniające korzystali z przywilejów wynikających z posiadania licencji kontrolera ruchu lotniczego przez co najmniej jeden rok lub przez dłuższy czas określony przez właściwy organ w odniesieniu do uprawnień i uprawnień uzupełniających, których dotyczy szkolenie;

c)

pomyślnie ukończyli zatwierdzony kurs instruktora szkolenia operacyjnego, w ramach którego za pomocą stosownych egzaminów ocenione zostały wymagana wiedza i umiejętności pedagogiczne.

a)

24 miesięcy do momentu ukończenia przez kontrolera ruchu lotniczego 40 roku życia;

b)

12 miesięcy po ukończeniu 40 roku życia.

a)

nie korzystają z przywilejów wynikających z posiadania licencji, ilekroć mają świadomość jakiegokolwiek osłabienia kondycji zdrowotnej, które może uniemożliwić im bezpieczne korzystanie z tych przywilejów;

b)

powiadamiają właściwą instytucję zapewniającą służby żeglugi powietrznej o stwierdzeniu u nich osłabienia kondycji zdrowotnej lub o pozostawaniu pod wpływem jakiejkolwiek substancji psychoaktywnej w tym lekarstw, które mogą sprawić, że będą niezdolni do bezpiecznego korzystania z przywilejów wynikających z posiadania licencji.

a)

mają skuteczny system zarządzania i dysponują wystarczająco liczną, odpowiednio wykwalifikowaną i doświadczoną kadrą, które są niezbędne do prowadzenia szkolenia zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

b)

wyraźnie określają kwestie odpowiedzialności za bezpieczeństwo w ramach zatwierdzonej organizacji szkoleniowej, w tym kwestie bezpośredniej odpowiedzialności kierownictwa;

c)

dysponują niezbędnymi obiektami, sprzętem i możliwościami zakwaterowania odpowiednimi do danego typu oferowanego szkolenia;

d)

przedstawiają dowody na posiadanie systemu zarządzania jakością stanowiącego część systemu zarządzania, służącego do monitorowania zgodności z normami jakości, oraz odpowiednich systemów i procedur zapewniających przeprowadzenie szkolenia zgodnie z wymaganiami określonymi w niniejszym rozporządzeniu;

e)

mają system prowadzenia rejestrów umożliwiający właściwe przechowywanie danych oraz skuteczne monitorowanie informacji dotyczących odpowiednich działań;

f)

wykazują, że dysponują wystarczającymi zasobami finansowymi do prowadzenia szkolenia zgodnie z niniejszym rozporządzeniem oraz że mają wystarczającą ochronę ubezpieczeniową swoich działań zgodnie z charakterem oferowanego szkolenia.

a)

wydawanie i cofanie licencji, uprawnień i uprawnień uzupełniających, których dotyczyły ukończone szkolenie oraz przeprowadzona ocena, w ramach odpowiedzialności właściwego organu;

b)

przywracanie ważności, wznawianie i zawieszanie uprawnień oraz uprawnień uzupełniających, z których korzysta się w ramach odpowiedzialności właściwych organów;

c)

certyfikację organizacji szkoleniowych;

d)

zatwierdzanie kursów szkoleniowych, planów szkoleń w jednostce i programów utrzymania poziomu wiedzy i umiejętności w jednostce;

e)

zatwierdzanie egzaminatorów lub asesorów;

f)

monitorowanie i przeprowadzanie audytu systemów szkoleniowych;

g)

ustanawianie właściwych mechanizmów składania odwołań i powiadamiania;

h)

zatwierdzanie wymagania poziomu rozszerzonego biegłości językowej (poziomu 5) zgodnie z art. 13 ust. 5;

i)

zatwierdzanie procedur związanych z osłabioną kondycją zdrowotną zgodnie z art. 17 ust. 3.

11.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 206/39

(1)

Zgodnie z art. 80 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 dyrektywę Rady 91/414/EWG (2) należy stosować, w odniesieniu do procedury i warunków zatwierdzenia, do substancji czynnych, w odniesieniu do których kompletność dokumentacji potwierdzono zgodnie z art. 16 rozporządzenia Komisji (WE) nr 33/2008 (3). Fluchinkonazol jest substancją czynną, w odniesieniu do której kompletność dokumentacji potwierdzono zgodnie z tym rozporządzeniem.

(2)

W rozporządzeniach Komisji (WE) nr 451/2000 (4) oraz (WE) nr 1490/2002 (5) określono szczegółowe zasady realizacji drugiego i trzeciego etapu programu prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, oraz ustanowiono wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Wykaz ten obejmuje fluchinkonazol.

(3)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1095/2007 z dnia 20 września 2007 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1490/2002 ustanawiające dodatkowe szczegółowe zasady realizacji trzeciego etapu programu prac określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz rozporządzenie (WE) nr 2229/2004 ustanawiające dodatkowe szczegółowe zasady wdrażania czwartego etapu programu pracy określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG (6) powiadamiający wycofał swoje poparcie dla włączenia tej substancji czynnej do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG w ciągu dwóch miesięcy od wejścia w życie tego rozporządzenia. W rezultacie przyjęto decyzję Komisji 2008/934/WE z dnia 5 grudnia 2008 r. dotyczącą niewłączenia niektórych substancji czynnych do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające te substancje (7), stanowiącą o niewłączeniu fluchinkonazolu.

(4)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG pierwotny powiadamiający (zwany dalej „wnioskodawcą”) przedłożył nowy wniosek, w którym zwrócił się o zastosowanie procedury przyspieszonej, określonej w art. 14–19 rozporządzenia (WE) nr 33/2008 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania dyrektywy 91/414/EWG w odniesieniu do zwykłej i przyspieszonej procedury oceny substancji czynnych objętych programem prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 tej dyrektywy, ale niewłączonych do załącznika I do tej dyrektywy.

(5)

Wniosek został przedłożony Irlandii, państwu członkowskiemu wyznaczonemu do pełnienia roli sprawozdawcy na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1490/2002. Termin przewidziany dla procedury przyspieszonej został dotrzymany. Specyfikacja substancji czynnej i jej przewidziane zastosowania są takie same jak przedmiot decyzji 2008/934/WE. Wniosek spełnia również pozostałe wymogi merytoryczne i proceduralne, określone w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 33/2008.

(6)

Irlandia oceniła dodatkowe dane przedłożone przez wnioskodawcę i sporządziła dodatkowe sprawozdanie. Sprawozdanie to zostało przekazane Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanemu dalej „Urzędem”) oraz Komisji w dniu 13 kwietnia 2010 r. Urząd przekazał dodatkowe sprawozdanie pozostałym państwom członkowskim i wnioskodawcy w celu umożliwienia im zgłoszenia uwag, a otrzymane uwagi przesłał Komisji. Zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 33/2008 i na wniosek Komisji Urząd przedstawił Komisji swoje wnioski w sprawie fluchinkonazolu w dniu 25 lutego 2011 r. (8). Projekt sprawozdania z oceny, sprawozdanie dodatkowe i wnioski Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane w dniu 17 czerwca 2011 r. w formie opracowanego przez Komisję sprawozdania z przeglądu dotyczącego fluchinkonazolu.

(7)

Jak wykazały różne badania, można oczekiwać, że środki ochrony roślin zawierające fluchinkonazol zasadniczo spełniają wymogi określone w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniu z przeglądu. Należy zatem zatwierdzić fluchinkonazol zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1107/2009.

(8)

Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej należy jednak uwzględnić pewne warunki i ograniczenia.

(9)

Bez uszczerbku dla ustalenia o konieczności zatwierdzenia fluchinkonazolu należy w szczególności zażądać dodatkowych informacji potwierdzających.

(10)

Na zatwierdzenie należy przewidzieć rozsądnie długi termin w celu umożliwienia państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowania się do spełnienia nowych wymogów wynikających z zatwierdzenia.

(11)

Nie naruszając przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 1107/2009 obowiązków wynikających z zatwierdzenia oraz biorąc pod uwagę szczególną sytuację powstałą w wyniku przejścia od dyrektywy 91/414/EWG do rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, należy postanowić, co następuje. Państwom członkowskim należy zapewnić sześć miesięcy, licząc od daty zatwierdzenia, na dokonanie przeglądu zezwoleń dotyczących środków ochrony roślin zawierających fluchinkonazol. W stosownych przypadkach państwa członkowskie powinny zmienić, zastąpić lub cofnąć istniejące zezwolenia. W drodze odstępstwa od powyższego terminu należy przyznać więcej czasu na przedłożenie i ocenę aktualizacji pełnej dokumentacji wyszczególnionej w załączniku III, zgodnie z dyrektywą 91/414/EWG, dla każdego środka ochrony roślin i każdego zamierzonego zastosowania zgodnie z jednolitymi zasadami.

(12)

Doświadczenie zdobyte przy okazji włączania do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG substancji czynnych ocenionych w ramach rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3600/92 z dnia 11 grudnia 1992 r. ustanawiającego szczegółowe zasady realizacji pierwszego etapu programu prac określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (9) pokazuje, że mogą pojawić się trudności z interpretacją obowiązków spoczywających na posiadaczach dotychczasowych zezwoleń, dotyczących dostępu do danych. W celu uniknięcia dalszych trudności wydaje się zatem konieczne wyjaśnienie obowiązków państw członkowskich, a w szczególności obowiązku sprawdzenia, czy posiadacz zezwolenia ma dostęp do dokumentacji zgodnie z wymogami określonymi w załączniku II do wspomnianej dyrektywy. Wyjaśnienie to nie nakłada jednak na państwa członkowskie ani na posiadaczy zezwoleń żadnych nowych obowiązków w porównaniu z tymi, które nakłada się w przyjętych dotąd dyrektywach zmieniających załącznik I do wspomnianej dyrektywy lub w rozporządzeniach zatwierdzających substancje czynne.

(13)

Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 należy odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (10).

(14)

Decyzja 2008/934/WE przewiduje niewłączenie fluchinkonazolu i cofnięcie zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję do dnia 31 grudnia 2011 r. Należy zatem skreślić wiersz dotyczący fluchinkonazolu w załączniku do tej decyzji. Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/934/WE.

(15)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

w przypadku środka zawierającego fluchinkonazol jako jedyną substancję czynną – w razie potrzeby zmieniają lub cofają zezwolenie najpóźniej do dnia 31 grudnia 2015 r.; albo

b)

w przypadku środka zawierającego fluchinkonazol jako jedną z kilku substancji czynnych – w razie potrzeby zmieniają lub cofają zezwolenie do dnia 31 grudnia 2015 r. lub w terminie określonym dla takiej zmiany lub cofnięcia we właściwym akcie lub aktach włączających odpowiednią substancję lub substancje do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG albo zatwierdzających odpowiednią substancję lub substancje, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza.

11.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 206/44

(1)

Zgodnie z art. 80 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 dyrektywę Rady 91/414/EWG (2) należy stosować, w odniesieniu do procedury i warunków zatwierdzenia, do substancji czynnych, w odniesieniu do których kompletność dokumentacji potwierdzono zgodnie z art. 16 rozporządzenia Komisji (WE) nr 33/2008 (3). Triazoksyd jest substancją czynną, w odniesieniu do której kompletność dokumentacji potwierdzono zgodnie z tym rozporządzeniem.

(2)

W rozporządzeniach Komisji (WE) nr 451/2002 (4) oraz (WE) nr 1490/2002 (5) określono szczegółowe zasady realizacji trzeciego etapu programu prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, oraz ustanowiono wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w świetle ich ewentualnego włączenia do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Wykaz ten obejmuje triazoksyd. Decyzją Komisji 2009/860/WE (6) postanowiono nie włączać triazoksydu do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG.

(3)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG pierwotny powiadamiający (zwany dalej „wnioskodawcą”) przedłożył nowy wniosek, w którym zwrócił się o zastosowanie procedury przyspieszonej, określonej w art. 14–19 rozporządzenia (WE) nr 33/2008 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania dyrektywy Rady 91/414/EWG w odniesieniu do zwykłej i przyspieszonej procedury oceny substancji czynnych objętych programem prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 tej dyrektywy, ale niewłączonych do załącznika I do tej dyrektywy.

(4)

Wniosek przedłożono Zjednoczonemu Królestwu – państwu członkowskiemu, które zostało wyznaczone do pełnienia roli sprawozdawcy na mocy rozporządzenia (WE) nr 1490/2002. Termin dotyczący procedury przyspieszonej został dotrzymany. Specyfikacja substancji czynnej i jej przewidziane zastosowania są takie same, jak przedmiot decyzji 2009/860/WE. Wniosek ten spełnia również pozostałe wymogi merytoryczne i proceduralne, określone w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 33/2008.

(5)

Zjednoczone Królestwo oceniło dodatkowe dane i informacje przedłożone przez wnioskodawcę i sporządziło dodatkowe sprawozdanie. Sprawozdanie to zostało przekazane Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanemu dalej „Urzędem”) oraz Komisji w dniu 10 czerwca 2010 r.

(6)

Urząd przekazał dodatkowe sprawozdanie pozostałym państwom członkowskim i wnioskodawcy w celu umożliwienia im zgłoszenia uwag, a otrzymane uwagi przesłał Komisji. Zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 33/2008 i na wniosek Komisji dodatkowe sprawozdanie zostało zweryfikowane przez państwa członkowskie i Urząd. Urząd przedstawił Komisji swoje wnioski dotyczące triazoksydu w dniu 15 lutego 2011 r. (7). Projekt sprawozdania z oceny, sprawozdanie dodatkowe i wnioski Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane w dniu 17 czerwca 2011 r. w formie opracowanego przez Komisję sprawozdania z przeglądu dotyczącego triazoksydu.

(7)

Dodatkowe sprawozdanie przygotowane przez państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy i nowe wnioski Urzędu dotyczą głównie obaw, które doprowadziły do niewłączenia. Dotyczyły one w szczególności braku możliwości przeprowadzenia rzetelnej oceny ryzyka dla konsumenta ze względu na brak danych pozwalających określić rodzaj pozostałości w produktach roślinnych oraz ewentualne przejście pozostałości do produktów zwierzęcych.

(8)

Z nowych informacji dostarczonych przez wnioskodawcę wynika, że narażenie konsumentów można uznać za dopuszczalne.

(9)

W rezultacie dodatkowe informacje dostarczone przez wnioskodawcę pozwalają na rozwianie tych obaw, które doprowadziły do niewłączenia. Nie pojawiły się żadne inne otwarte kwestie naukowe.

(10)

Jak wykazały różne badania, można oczekiwać, że środki ochrony roślin zawierające triazoksyd zasadniczo spełniają wymogi określone w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniu z przeglądu. Należy zatem zatwierdzić triazoksyd zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1107/2009.

(11)

Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej należy jednak uwzględnić pewne warunki i ograniczenia.

(12)

Bez uszczerbku dla ustalenia o konieczności zatwierdzenia triazoksydu należy w szczególności zażądać dodatkowych informacji potwierdzających.

(13)

Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 należy odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia (UE) nr 540/2011 z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 w odniesieniu do wykazu zatwierdzonych substancji czynnych (8).

(14)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

11.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 206/48

11.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 206/50

(1)

W dniu 11 sierpnia 2010 r. Rada decyzją 2010/450/WPZiB (1) mianowała Rosalind MARSDEN Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej (zwaną dalej „SPUE”) w Sudanie od dnia 1 września 2010 r. do dnia 31 sierpnia 2011 r.

(2)

W dniu 9 lipca 2011 r. Republika Sudanu Południowego ogłosiła swoją niepodległość i od tego czasu mandat SPUE obejmuje dwa niezależne państwa.

(3)

Rosalind MARSDEN należy mianować SPUE w Republice Sudanu i w Republice Sudanu Południowego od dnia 9 lipca 2011 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. W związku z tym należy zmienić decyzję Rady 2010/450/WPZiB i przedłużyć okres jej obowiązywania.

(4)

SPUE będzie wykonywać swój mandat w warunkach, które mogą ulec pogorszeniu i utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu,

1)

tytuł decyzji otrzymuje brzmienie:

2)

art. 1, 2 i 3 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 1

Specjalny przedstawiciel Unii Europejskiej

Rosalind MARSDEN zostaje niniejszym mianowana Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej (»SPUE«) w Republice Sudanu (»Sudanie«) i w Republice Sudanu Południowego (»Południowym Sudanie«) od dnia 9 lipca 2011 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. Mandat SPUE może zostać skrócony, jeżeli Rada tak postanowi na wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (»WP«).

Artykuł 2

Cele polityki

Podstawą mandatu SPUE są cele polityki Unii Europejskiej (zwanej dalej »UE« lub »Unią«) wobec Sudanu i Sudanu Południowego oraz współpraca ze stronami sudańskimi, Unią Afrykańską (»UA«), Organizacją Narodów Zjednoczonych (»ONZ«) i innymi zainteresowanymi podmiotami krajowymi, regionalnymi i międzynarodowymi w dążeniu do pokojowego współistnienia Sudanu i Sudanu Południowego po wygaśnięciu całościowego porozumienia pokojowego (»CPA«) i po ogłoszeniu niepodległości przez Sudan Południowy w dniu 9 lipca 2011 r. Cele polityki Unii to m.in.: aktywnie przyczynianie się do rozwiązania wszelkich otwartych kwestii wynikających z CPA oraz z sytuacji zaistniałej po jego wygaśnięciu i pomoc stronom w realizacji uzgodnień; wspieranie starań o ustabilizowanie niespokojnego regionu wzdłuż granicy między oboma państwami; propagowanie budowy instytucji oraz promowanie stabilności, bezpieczeństwa i rozwoju Sudanu Południowego; wspieranie poszukiwania politycznego rozwiązania konfliktu w Darfurze; propagowanie ładu demokratycznego, przejrzystych zasad odpowiedzialności i poszanowania praw człowieka, w tym współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym; utrzymanie aktywnej obecności w Sudanie Wschodnim; a także poprawa dostępu organizacji humanitarnych do całego terytorium zarówno Sudanu, jak i Sudanu Południowego.

Ponadto podstawą mandatu SPUE jest następujący cel polityki Unii: przyczynianie się do łagodzenia i eliminowania niebezpieczeństw zagrażających stabilności Sudanu Południowego i regionu ze strony Lord’s Resistance Army (»LRA«).

Artykuł 3

Mandat

1.   Aby osiągnąć cele polityki, SPUE otrzymuje mandat, by:

2.   Aby wykonać swój mandat, SPUE ma między innymi:

3)

w art. 4 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3.   SPUE działa w ścisłej koordynacji z Europejską Służbą Działań Zewnętrznych (»ESDZ«)”;

4)

art. 5 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Finansową kwotę odniesienia wynoszącą 1 820 000 EUR zwiększa się o 955 000 EUR, by pokryć wydatki związane z mandatem SPUE w okresie od dnia 1 września 2010 r. do dnia 30 czerwca 2012 r.”;

5)

art. 6 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 6

Powołanie i skład zespołu

1.   W granicach swojego mandatu i udostępnionych mu środków finansowych SPUE odpowiada za powołanie swojego zespołu. W zespole tym muszą się znaleźć specjaliści znający konkretne kwestie polityczne objęte mandatem. SPUE niezwłocznie informuje Radę i Komisję o składzie swojego zespołu.

2.   Państwa członkowskie, instytucje Unii i ESDZ mogą zaproponować oddelegowanie personelu do pracy ze SPUE. Wynagrodzenie pracowników oddelegowanych przez państwo członkowskie lub instytucję Unii do pracy ze SPUE pokrywa odpowiednio dane państwo członkowskie, dana instytucja Unii lub ESDZ. Eksperci oddelegowani przez państwa członkowskie do instytucji Unii lub do ESDZ mogą również być zatrudniani przy SPUE. Międzynarodowi pracownicy kontraktowi muszą mieć obywatelstwo państwa członkowskiego.

3.   Cały oddelegowany personel nadal podlega administracyjnie wysyłającemu państwu członkowskiemu, wysyłającej instytucji Unii lub ESDZ; personel ten wypełnia swoje obowiązki i podejmuje działania w interesie mandatu SPUE.

4.   Biura SPUE mieszczą się w Brukseli, Chartumie i Dżubie i dysponują koniecznym personelem zapewniającym wsparcie polityczne, administracyjne i logistyczne.”;

6)

art. 8 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 8

Bezpieczeństwo informacji niejawnych UE

SPUE i członkowie jej zespołu przestrzegają zasad i minimalnych norm bezpieczeństwa ustanowionych decyzją Rady 2011/292/UE z dnia 31 marca 2011 r. w sprawie przepisów bezpieczeństwa dotyczących ochrony informacji niejawnych UE (2).

7)

art. 10 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 10

Bezpieczeństwo

Zgodnie z polityką Unii dotyczącą bezpieczeństwa personelu rozmieszczonego poza terytorium Unii do zadań operacyjnych zgodnie z tytułem V Traktatu, SPUE podejmuje wszelkie racjonalnie wykonalne działania – odpowiednio do swojego mandatu i stanu bezpieczeństwa na terenie jej podlegającym – by zapewnić bezpieczeństwo całemu bezpośrednio podległemu personelowi, a w szczególności:

8)

art. 11 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   SPUE składa regularne sprawozdania Komitetowi Politycznemu i Bezpieczeństwa na temat sytuacji w Sudanie i w Sudanie Południowym”;

9)

art. 12 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   SPUE utrzymuje na miejscu ścisły kontakt z szefami delegatur Unii (w tym delegatur w Chartumie, Dżubie, Addis Abebie i Nowym Jorku) i z kierującymi misją szefami z państw członkowskich. Szefowie ci dokładają wszelkich starań, aby wspierać SPUE w wykonywaniu mandatu. SPUE kontaktuje się również z innymi podmiotami międzynarodowymi i regionalnymi obecnymi na miejscu”;

10)

art. 13 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 13

Przegląd

Wdrażanie niniejszej decyzji i jej spójność z innymi działaniami Unii w regionie są przedmiotem regularnych przeglądów. Do końca stycznia 2012 roku SPUE przedstawi Radzie, WP i Komisji sprawozdanie z postępu prac, a na zakończenie mandatu – szczegółowe sprawozdanie z jego wykonania”.

11.8.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 206/53

(1)

W dniu 28 lutego 2011 r. Rada przyjęła decyzję 2011/137/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii.

(2)

Zważywszy na powagę sytuacji w Libii, do wykazu osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi, zamieszczonego w załączniku IV do decyzji 2011/137/WPZiB, należy dodać kolejne dwa podmioty,