29.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 197/1

(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) nr 57/2011 z dnia 18 stycznia 2011 r. ustalającym uprawnienia do połowów na 2011 rok dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach UE oraz w odniesieniu do statków UE na niektórych wodach nienależących do UE (2), określono kwoty na rok 2011.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego, o którym mowa w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2011 r.

(3)

Należy zatem zakazać działalności połowowej w odniesieniu do wspomnianego stada,

29.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 197/3

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 i na podstawie art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 wniosek Republiki Czeskiej z dnia 20 października 2004 r. o rejestrację nazwy „Karlovarské oplatky” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Austria i Niemcy zgłosiły sprzeciwy wobec tej rejestracji zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Zostały one uznane za dopuszczalne na podstawie art. 7 ust. 3 akapit pierwszy lit. a), b), c) i d) wymienionego rozporządzenia.

(3)

Pismami z dnia 21 stycznia 2008 r. Komisja wezwała zainteresowane państwa członkowskie, aby doszły między sobą do porozumienia zgodnie ze swoimi wewnętrznymi procedurami.

(4)

Ze względu na fakt, że w przewidzianym terminie nie doszło do porozumienia między Austrią i Republiką Czeską ani też Republiką Czeską i Niemcami, Komisja powinna przyjąć decyzję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(5)

Jeżeli chodzi o domniemany brak zgodności z art. 2 w związku z wyznaczaniem obszaru geograficznego, określaniem produkcji na jego terenie, użyciem i właściwościami wody zdrojowej oraz występowaniem motywu graficznego na waflach, właściwe organy krajowe potwierdziły, że powyższe elementy były prawidłowe, nie stwierdzono również rażących błędów. Organy krajowe dostarczyły również dowody wykazujące, że nazwa „Karlovarské oplatky” używana była w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 510/2006 i została zaproponowana przez zarejestrowaną grupę producentów.

(6)

Ustalono, że określenia „Karlsbader Oblaten” i „Karlovarské oplatky” są swoimi odpowiednikami w językach czeskim oraz niemieckim. W sprzeciwie złożonym przez Niemcy wykazano, że znaki towarowe zawierające określenie „Karlsbader Oblaten” zostały zarejestrowane przed złożeniem wniosku o rejestrację określenia „Karlovarské oplatky” jako chronione oznaczenie geograficzne. Przedstawiono dowody, że w przyszłości nazwa ta mogłaby uzyskać status znaku towarowego ustanowionego przez używanie. Dostarczono ponadto dowody, z których wynika, że konsumenci w Niemczech kojarzyli nazwę „Karlsbader Oblaten” z pewnym typem wafla. W sprzeciwie nie przedstawiono jednak żadnych dowodów wskazujących na fakt, że konsumenci kojarzyli wafle ze wszystkimi lub niektórymi znakami towarowymi różnymi od terminu opisowego „Karlsbader Oblaten” ani że byliby oni narażeni na wprowadzenie w błąd co do pochodzenia produktu wprowadzonego do obrotu pod nazwą „Karlovarské oplatky”. Dlatego też Komisja nie może stwierdzić, że rejestracja nazwy „Karlovarské oplatky” byłaby sprzeczna z art. 3 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(7)

Ponieważ istotna część nazw „Karlsbader Oblaten” i „Karlovarské oplatky” jest identyczna, uzasadnione jest stwierdzenie, że nazwy te są częściowo tożsame do celów art. 7 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Ponadto, ponieważ nazwy te są swoimi odpowiednikami, uwzględniając wizualne i fonetyczne podobieństwa obu produktów oraz ich wspólną etymologię, zastosowanie ochrony przewidzianej w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, w szczególności w jego ust. 1 lit. b), mogłoby skutkować – w przypadku rejestracji nazwy „Karlovarské oplatky” – uznaniem jej przez właściwy sąd za nazwę posiadającą ochronę, która wyklucza stosowanie nazwy „Karlsbader Oblaten”. W związku z tym – jak wykazują dowody – dalsze istnienie nazwy „Karlsbader Oblaten” w przypadku rejestracji nazwy „Karlovarské oplatky” byłoby zagrożone zgodnie z art. 7 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(8)

Zgłoszone sprzeciwy zostały uznane za dopuszczalne między innymi na takiej podstawie, że rejestracja proponowanej nazwy mogłaby zagrozić istnieniu częściowo tożsamej nazwy — a mianowicie „Karlsbader Oblaten”— w przypadku gdy nazwa ta widnieje na produkcie i nie jest chroniona na mocy przepisów dotyczących znaków towarowych. Dowody wskazują, iż nazwa „Karlsbader Oblaten” została nadana przez producentów z miasta dawniej znanego jako Karlsbad oraz że wafle o takiej nazwie produkowano tam przez dłuższy czas. Ponadto z dowodów wynika, iż nazwy „Karlsbader Oblaten” używano w odniesieniu do autentycznego i tradycyjnego produktu o pochodzeniu zbliżonym do „Karlovarské oplatky”, który jednak z założenia nie miał wykorzystywać popularności tej drugiej nazwy. Z powyższych powodów oraz w myśl poszanowania zasady uczciwości i tradycyjnego stosowania należy przewidzieć maksymalny okres przejściowy, o którym mowa w art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(9)

Jeżeli chodzi o znaki towarowe zawierające określenie „Karlsbader Oblaten”, które otrzymały ochronę na mocy rejestracji lub weszły do użycia przed złożeniem wniosku o rejestrację nazwy „Karlovarské oplatky”, ponieważ nie spełniono wymogów art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, przedmiotowych znaków towarowych nie można unieważnić ani też ograniczać ich dalszego stosowania ze względu na rejestrację nazwy „Karlovarské oplatky” jako chronionego oznaczenia geograficznego, pod warunkiem że spełniono ogólne wymogi obowiązujące na mocy przepisów dotyczących znaków towarowych.

(10)

Jeżeli chodzi o status rodzajowy nazwy, dostarczone w sprzeciwach dowody odnoszą się do ogólnego użycia określenia „Karlsbader Oblaten” w Niemczech i Austrii, a nie do użycia określenia „Karlovarské oplatky”. Chociaż w sprzeciwach dostarczono dowody, z których wynika, że istnieje kilka zastosowań tego określenia jako ogólnego terminu opisowego, łącznie z niemiecką wzmianką o „Karlsbader Oblaten”, nie przedstawiono dowodu, że nazwa „Karlovarské oplatky” używana jest w celu oznaczenia kategorii produktów, które nie pochodzą z regionu Karlowe Wary. Nazwa „Karlovarské oplatky” była chroniona jako oznaczenie geograficzne w Republice Czeskiej w 1967 r. W sprzeciwie nie bierze się pod uwagę sytuacji w Republice Czeskiej. Dlatego też, na podstawie dostarczonych informacji, nazwa „Karlovarské oplatky” nie może być uznana za nazwę rodzajową, w związku z czym nie występuje naruszenie art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(11)

W świetle powyższego, nazwę „Karlovarské oplatky” należy wpisać do rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych z zastrzeżeniem okresu przejściowego wynoszącego pięć lat, w trakcie którego można nadal stosować określenie „Karlsbader Oblaten” w okolicznościach, w których – w przypadku braku okresu przejściowego – jego stosowanie mogłoby stanowić naruszenie ochrony przewidzianej w art. 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Chronionych Oznaczeń Geograficznych i Chronionych Nazw Pochodzenia,

29.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 197/5

(1)

Na mocy art. 6 ust. 2 i zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 wniosek Republiki Czeskiej z dnia 19 października 2004 r. o rejestrację nazwy „Karlovarské trojhránky” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Austria i Niemcy zgłosiły sprzeciwy wobec tej rejestracji zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Zostały one uznane za dopuszczalne na podstawie art. 7 ust. 3 akapit pierwszy lit. a), b), c) i d) wymienionego rozporządzenia.

(3)

Pismami z dnia 6 maja 2008 r. Komisja wezwała zainteresowane państwa członkowskie, aby doszły między sobą do porozumienia zgodnie ze swoimi wewnętrznymi procedurami.

(4)

Biorąc pod uwagę fakt, że w przewidzianym terminie nie doszło do porozumienia między Republiką Czeską i Austrią ani też Republiką Czeską i Niemcami, Komisja musi przyjąć decyzję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(5)

Jeżeli chodzi o domniemany brak zgodności z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 dotyczący braku produkcji na obszarze geograficznym i jakości jego renomy, właściwe organy krajowe potwierdziły, iż produkcja miała miejsce w wymienionej strefie geograficznej. Związek opierał się na specyficznej jakości produktu przypisanej temu obszarowi geograficznemu, wystarczającej, by spełnić warunki wymienione w art. 2 ust. 1 lit. b), a mianowicie wodzie zdrojowej używanej w produkcji; dlatego też kwestia, czy produkt miał również wystarczającą renomę, aby spełnić warunki określone w art. 2 ust. 1, jest nieistotna.

(6)

W sprzeciwie złożonym przez Niemcy wykazano, że znaki towarowe zawierające określenie „Karlsbader Oblaten” zostały zarejestrowane przed złożeniem wniosku o rejestrację określenia „Karlovarské trojhránky” jako chronionego oznaczenia geograficznego. Dostarczono ponadto dowody, z których wynika, że konsumenci w Niemczech kojarzyli nazwę „Karlsbader Oblaten” z pewnym typem wafla. W sprzeciwie nie przedstawiono jednak żadnych dowodów wskazujących na to, że konsumenci zdecydowanie kojarzyli wafle ze wszystkimi lub niektórymi znakami towarowymi różnymi od terminu opisowego „Karlsbader Oblaten” ani że byliby oni narażeni na wprowadzenie w błąd co do pochodzenia produktu wprowadzonego do obrotu pod nazwą „Karlovarské trojhránky”. Dlatego też Komisja nie może stwierdzić, że rejestracja nazwy „Karlovarské trojhránky” byłaby sprzeczna z art. 3 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(7)

Jako że istotna część nazw „Karlsbader Oblaten” i „Karlovarské trojhránky” jest identyczna, uzasadnione jest stwierdzenie, że nazwy te są częściowo tożsame do celów art. 7 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Ponadto, uwzględniając podobieństwo produktów i ich wspólną etymologię, zastosowanie ochrony przewidzianej w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, w szczególności w jego ust. 1 lit. b), mogłoby skutkować – w przypadku rejestracji nazwy „Karlovarské trojhránky” – uznaniem jej przez właściwy sąd za nazwę posiadającą ochronę, która wyklucza stosowanie nazwy „Karlsbader Oblaten” w stosunku do wspomnianych wafli. W związku z tym – jak wykazują dowody – dalsze istnienie nazwy „Karlsbader Oblaten” w przypadku rejestracji nazwy „Karlovarské trojhránky” byłoby zagrożone zgodnie z art. 7 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(8)

Zgłoszone sprzeciwy zostały uznane za dopuszczalne między innymi na takiej podstawie, że rejestracja proponowanej nazwy mogłaby zagrozić istnieniu częściowo tożsamej nazwy — a mianowicie „Karlsbader Oblaten” — w przypadku gdy nazwa ta widnieje na produkcie i nie jest chroniona na mocy przepisów dotyczących znaków towarowych. Dowody wskazują, iż nazwa „Karlsbader Oblaten” została nadana przez producentów z miasta dawniej znanego jako Karlsbad oraz że wafle o takiej nazwie produkowano tam przez dłuższy czas. Ponadto dowody wskazują na fakt, że nazwa „Karlsbader Oblaten” odnosiła się do autentycznego i tradycyjnego produktu, który nie wykorzystywał renomy produktu „Karlovarské trojhránky”. Z powyższych powodów należy przewidzieć maksymalny okres przejściowy, o którym mowa w art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(9)

Jeżeli chodzi o znaki towarowe zawierające określenie „Karlsbader Oblaten”, które otrzymały ochronę na mocy rejestracji lub weszły do użycia przed złożeniem wniosku o rejestrację nazwy „Karlovarské trojhránky”, ponieważ nie spełniono wymogów art. 14 ust. 1, przedmiotowych znaków towarowych nie można unieważnić ani też ograniczać ich dalszego stosowania ze względu na rejestrację nazwy „Karlovarské trojhránky” jako chronionego oznaczenia geograficznego, pod warunkiem że spełniono ogólne wymogi obowiązujące na mocy przepisów dotyczących znaków towarowych.

(10)

Jeżeli chodzi o status rodzajowy nazwy, dostarczone w sprzeciwach dowody odnoszą się do ogólnego użycia terminu „Karlsbader Oblaten”, a nie do generalnego użycia terminu „Karlovarské trojhránky”. Chociaż w sprzeciwach dostarczono dowody, z których wynika, że istnieje kilka zastosowań tego określenia jako ogólnego terminu opisowego, łącznie z niemiecką wzmianką o „Karlsbader Oblaten”, nie przedstawiono dowodu, że nazwa „Karlovarské trojhránky” używana jest w celu oznaczenia kategorii produktów, które nie pochodzą z regionu Karlowe Wary. W sprzeciwie nie bierze się pod uwagę sytuacji w Republice Czeskiej. Dlatego też, na podstawie dostarczonych informacji, nazwa „Karlovarské trojhránky” nie może być uznana za nazwę rodzajową, w związku z czym nie występuje naruszenie art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(11)

W świetle powyższego, nazwę „Karlovarské trojhránky” należy wpisać do rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych z zastrzeżeniem okresu przejściowego wynoszącego pięć lat, w trakcie którego można nadal stosować określenie „Karlsbader Oblaten” w okolicznościach, w których – w przypadku braku okresu przejściowego – jego stosowanie mogłoby stanowić naruszenie ochrony przewidzianej w art. 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Chronionych Oznaczeń Geograficznych i Chronionych Nazw Pochodzenia,

29.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 197/8

29.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 197/10

(1)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 634/2011 (2) otwarto stałe zaproszenie do składania ofert na rok gospodarczy 2010/2011 dotyczące przywozu cukru objętego kodem CN 1701 po obniżonej stawce cła.

(2)

Zgodnie z art. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 634/2011 Komisja ma zdecydować – na podstawie ofert otrzymanych w odpowiedzi na częściowe zaproszenie do składania ofert – o ustaleniu minimalnej stawki cła lub o nieustalaniu tej stawki dla ośmiocyfrowego kodu CN.

(3)

Na podstawie ofert otrzymanych w ramach drugiego częściowego zaproszenia do składania ofert należy ustalić minimalną stawkę cła dla niektórych ośmiocyfrowych kodów przypisanych do cukru objętego kodem CN 1701, a dla pozostałych ośmiocyfrowych kodów przypisanych do cukru objętego tym kodem CN nie należy ustalać minimalnej stawki cła.

(4)

Aby wywołać szybką reakcję rynku oraz zapewnić efektywne zarządzanie przedmiotowym środkiem, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

29.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 197/12

(1)

W dniu 4 lutego 2008 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2008/124/WPZiB w sprawie misji Unii Europejskiej w zakresie praworządności w Kosowie, EULEX KOSOWO (2) oraz wspólne działanie 2008/123/WPZiB (3) w sprawie mianowania Pietera FEITHA Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej (SPUE) w Kosowie.

(2)

W dniu 5 maja 2011 r. Rada przyjęła decyzję 2011/270/WPZiB (4) w sprawie mianowania Fernanda GENTILINIEGO na stanowisko SPUE w Kosowie do dnia 31 lipca 2011 r.

(3)

Mandat SPUE należy przedłużyć do dnia 30 września 2011 r.

(4)

SPUE będzie wykonywał swój mandat w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i zaszkodzić celom działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu,

1)

art. 1 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 1

Specjalny Przedstawiciel Unii Europejskiej

Fernando GENTILINI zostaje niniejszym mianowany Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej (SPUE) w Kosowie na okres od dnia 1 maja 2011 r. do dnia 30 września 2011 r. Mandat SPUE może wygasnąć wcześniej, jeżeli Rada podejmie taką decyzję, na wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (WP).”;

2)

art. 5 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z mandatem SPUE w okresie od dnia 1 maja 2011 r. do dnia 30 września 2011 r. wynosi 690 000 EUR.”.

29.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 197/13

(1)

Dyrektywa 2001/95/WE stanowi, że normy europejskie są opracowywane przez europejskie organy normalizacyjne. Celem tych norm jest zagwarantowanie, że produkty spełniają ogólne wymogi bezpieczeństwa przewidziane w dyrektywie.

(2)

Na mocy dyrektywy 2001/95/WE produkt uznawany jest za bezpieczny, jeżeli jest zgodny z dobrowolnymi krajowymi normami transponującymi normy europejskie, do których odniesienie zostało opublikowane przez Komisję w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(3)

W art. 4 dyrektywy 2001/95/WE ustanowiono procedurę opracowywania norm europejskich. Zgodnie z tą procedurą Komisja określa szczegółowe wymogi bezpieczeństwa, jakie muszą spełniać normy europejskie, a następnie wzywa europejskie organy normalizacyjne do opracowania takich norm na podstawie tych wymogów.

(4)

Komisja publikuje odniesienia do norm europejskich przyjętych w przedstawiony sposób w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 4 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2001/95/WE odniesienia do norm europejskich przyjętych przez europejskie organy normalizacyjne przed wejściem w życie wspomnianej dyrektywy mogą być publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nawet mimo braku wcześniejszego zlecenia Komisji, jeżeli normy te zapewniają zgodność z ogólnymi wymogami bezpieczeństwa ustanowionymi we wspomnianej dyrektywie.

(5)

Decyzją 2005/718/WE (2) Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesienia do siedmiu norm europejskich dotyczących bezpieczeństwa sprzętu gimnastycznego.

(6)

Te siedem norm europejskich dotyczących bezpieczeństwa sprzętu gimnastycznego, o których mowa w decyzji 2005/718/WE, nie zostało opracowanych w wyniku zlecenia Komisji zgodnie z art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/95/WE.

(7)

Jedna z tych norm, EN 913:1996, została zastąpiona nową wersją: EN 913:2008. Ta nowa wersja została przyjęta po wejściu w życie dyrektywy 2001/95/WE, zatem odniesienie do niej, ze względu na brak zlecenia Komisji określającego szczegółowe wymogi bezpieczeństwa, nie może zostać opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(8)

Aby ocenić zgodność nowej wersji oraz wszelkich następnych wersji norm europejskich dotyczących sprzętu gimnastycznego z ogólnymi wymogami bezpieczeństwa dyrektywy 2001/95/WE, należy zastosować procedurę przewidzianą w art. 4 wspomnianej dyrektywy.

(9)

Komisja powinna zatem określić szczegółowe wymogi bezpieczeństwa dla sprzętu gimnastycznego celem zlecenia europejskim organom normalizacyjnym opracowania stosownych norm europejskich dla sprzętu gimnastycznego na podstawie tych wymogów.

(10)

Po opracowaniu stosownych norm, z zastrzeżeniem, że Komisja Europejska postanowi opublikować odniesienie do nich w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zgodnie z procedurą określoną w art. 4 ust. 2 dyrektywy 2001/95/WE, należy przyjąć, że sprzęt gimnastyczny spełnia, w odniesieniu do wymogów bezpieczeństwa objętych tymi normami, ogólne wymogi bezpieczeństwa określone we wspomnianej dyrektywie.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 15 dyrektywy 2001/95/WE,

29.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 197/17

(1)

Dyrektywy 92/79/EWG i 92/80/EWG zobowiązują Komisję do przedkładania Radzie co 4 lata sprawozdania dotyczącego stawek i struktury podatku akcyzowego nakładanego na wyroby tytoniowe, z uwzględnieniem prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego, rzeczywistej wartości stawek podatku akcyzowego i szerszych celów Traktatu.

(2)

Podstawę tego sprawozdania stanowią w szczególności informacje przekazane przez państwa członkowskie dotyczące wszystkich dopuszczeń do konsumpcji wyrobów tytoniowych, które miały miejsce w poprzednim roku kalendarzowym.

(3)

W celu zapewnienia szybkiego przekazywania wystarczających informacji koniecznych do celów sprawozdania, o którym mowa w art. 4 ust. 1 dyrektyw 92/79/EWG i 92/80/EWG, oraz celem umożliwienia bardziej dynamicznego reagowania na zmiany państwa członkowskie powinny raz do roku dostarczać Komisji dane statystyczne. Dane te mogą opierać się na danych, które państwa członkowskie zbierają w celu obliczenia średniej ważonej ceny detalicznej sprzedaży.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Podatku Akcyzowego,

29.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 197/20

(1)

W dniu 26 maja 2011 r. Komisja otrzymała za pośrednictwem poczty elektronicznej wniosek władz Danii na mocy art. 30 ust. 4 dyrektywy 2004/17/WE.

(2)

Wniosek złożony przez Królestwo Danii dotyczy poszukiwania ropy naftowej i gazu oraz wydobycia ropy naftowej w Danii, z wyjątkiem Grenlandii i Wysp Owczych. Zgodnie z poprzednimi decyzjami Komisji w sprawie połączeń (2) we wniosku opisano dwa odrębne rodzaje działalności:

Zgodnie z wyżej wymienionymi decyzjami Komisji „produkcja” do celów niniejszej decyzji obejmuje również „rozwój”, czyli tworzenie odpowiedniej infrastruktury dla przyszłej produkcji (platformy naftowe, rurociągi, terminale itp.). Ponadto w wyniku ugruntowanej praktyki Komisji ustalono, że „rozwój, produkcja i sprzedaż ropy naftowej” stanowi „odrębny właściwy rynek produktowy” (3). W związku z tym do celów niniejszej decyzji „produkcja” obejmuje zarówno „rozwój”, jak i (pierwszą) sprzedaż ropy naftowej.

(3)

Udział w duńskich koncesjach dotyczących ropy lub gazu ma 29 przedsiębiorstw – jako koncesjobiorcy lub operatorzy. Trzech operatorów jest odpowiedzialnych za obecną produkcję ropy naftowej i gazu. Są to Mærsk Olie og Gas A/S („Mærsk”, prowadzi działalność na 15 polach), DONG E&P A/S („Dong”, 3 pola) i Hess Denmark ApS („Hess”, 1 pole) (4). Ponadto Wintershall Nordzee B.V. i Altinex Oil Denmark A/S (NORECO) dokonały jako operatorzy odkryć na polach, na których nie prowadzi się obecnie produkcji. Ze względu na podział ryzyka normalne zarządzanie działalnością poszukiwawczą i wydobywczą prowadzi się poprzez umowy joint venture, w których jedną ze stron wyznacza się na „operatora”, a pozostałe strony uzyskują proporcjonalny udział w ropie i gazie wyprodukowanych przez konsorcjum. Uczestnicy niebędący operatorami mają pełną kontrolę nad tym, gdzie, kiedy i komu sprzedają, w związku z czym są jednocześnie partnerami i konkurentami operatorów.

(4)

Wniosek został przedstawiony, a zarazem poparty, przez Konkurrence- og Forbrugerstyrelsen (duński organ ds. konkurencji i konsumentów).

(5)

Artykuł 30 dyrektywy 2004/17/WE stanowi, że zamówienia mające na celu umożliwienie prowadzenia jednego z rodzajów działalności objętych dyrektywą 2004/17/WE nie podlegają wspomnianej dyrektywie, jeżeli w państwie członkowskim, w którym ta działalność jest wykonywana, podlega ona bezpośrednio konkurencji na rynkach, do których dostęp nie jest ograniczony. Bezpośrednie podleganie konkurencji ocenia się na podstawie obiektywnych kryteriów, uwzględniając specyfikę danego sektora. Dostęp do rynku uznaje się za nieograniczony, jeżeli państwo członkowskie wdrożyło i stosuje właściwe przepisy prawa unijnego, otwierające dany sektor lub jego część.

(6)

Jako że Dania wdrożyła i stosuje dyrektywę 94/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie warunków udzielania i korzystania z zezwoleń na poszukiwanie, badanie i produkcję węglowodorów (5), należy uznać, że dostęp do rynku nie jest ograniczony zgodnie z art. 30 ust. 3 akapit pierwszy dyrektywy 2004/17/WE. Bezpośrednie podleganie konkurencji na danym rynku należy oceniać w oparciu o różne kryteria, z których żadne samo w sobie nie ma znaczenia rozstrzygającego.

(7)

Przy ocenie, czy dani operatorzy podlegają bezpośredniej konkurencji na rynkach, których dotyczy niniejsza decyzja, bierze się pod uwagę udział w tych rynkach głównych ich uczestników i poziom koncentracji tych rynków. Jako że warunki dla różnych rodzajów działalności objętych niniejszą decyzją są odmienne, należy dokonać osobnej oceny dla każdego rodzaju działalności/każdego rynku.

(8)

Niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla stosowania reguł konkurencji.

(9)

W poprzednich decyzjach Komisji, o których mowa w motywie 2 powyżej, uznano, że każdy z dwóch rodzajów działalności będących przedmiotem tego wniosku (poszukiwanie ropy naftowej i gazu ziemnego oraz produkcja ropy naftowej) stanowi oddzielny rynek produktowy. Należy je zatem zbadać osobno.

(10)

Zgodnie z ustaloną praktyką Komisji (6) poszukiwanie ropy naftowej i gazu ziemnego stanowi jeden istotny rynek produktowy, ponieważ nie jest możliwe określenie na samym początku poszukiwań, czy zakończą się one znalezieniem ropy naftowej czy gazu ziemnego. Co więcej, w wyniku tej samej, ugruntowanej praktyki Komisji ustalono, że zasięg geograficzny tego rynku jest ogólnoświatowy. Biorąc pod uwagę, że nic nie wskazuje na to, że w omawianym przypadku ta definicja jest odmienna, zostanie ona przyjęta do celów niniejszej decyzji.

(11)

Udział w rynku operatorów prowadzących działalność w zakresie poszukiwania ropy naftowej i gazu ziemnego można ocenić na podstawie trzech zmiennych: wydatków kapitałowych, udokumentowanych zasobów i prognozowanej produkcji. Wykorzystanie wydatków kapitałowych do oceny udziału operatorów w rynku poszukiwania ropy naftowej i gazu uznano jednak za niewłaściwe, m.in. ze względu na duże różnice pomiędzy wymaganymi poziomami inwestycji, które są konieczne na różnych obszarach geograficznych. Większe inwestycje są bowiem konieczne do prowadzenia poszukiwań ropy naftowej i gazu ziemnego na Morzu Północnym niż na przykład na Bliskim Wschodzie.

(12)

Pozostałe dwa wskaźniki, a mianowicie udział w udokumentowanych zasobach oraz w prognozowanej produkcji, są zwykle stosowane do oceny udziału w rynku operatorów w obrębie tego sektora (7).

(13)

Według dostępnych informacji na dzień 31 grudnia 2009 r. łączne udokumentowane zasoby ropy naftowej i gazu ziemnego na świecie wynosiły 385,58 mld standardowych metrów sześciennych ekwiwalentu ropy (dalej Sm3 ekwiwalentu ropy) (8). Na dzień 31 grudnia 2009 r. połączone udokumentowane zasoby ropy naftowej i gazu w Danii wynosiły nieco ponad 0,19 mld Sm3 ekwiwalentu ropy (9), czyli nieco ponad 0,05 %. Udział indywidualnych podmiotów zamawiających działających w Danii jest oczywiście jeszcze mniejszy. Jak wynika z dostępnych informacji, istnieje bezpośredni związek pomiędzy udokumentowanymi zasobami ropy i gazu oraz prognozowaną produkcją. Dlatego dostępne informacje nie wskazują na to, by udział w rynku indywidualnych podmiotów zamawiających działających w Danii, oceniany na podstawie prognozowanej produkcji, znacznie różnił się od udziału ocenianego na podstawie udokumentowanych zasobów. Biorąc pod uwagę powiązania pomiędzy udokumentowanymi zasobami a rzeczywistą produkcją, można uznać, że fakty te wskazują również na stan konkurencji na przedmiotowym rynku.

(14)

Rynek poszukiwania ropy i gazu nie jest bardzo skoncentrowany. Oprócz spółek państwowych rynek charakteryzuje się obecnością trzech największych międzynarodowych koncernów prywatnych skoncentrowanych pionowo (ang. super majors) (BP, ExxonMobil i Shell), a także pewnej liczby dużych koncernów (ang. majors). Te elementy wskazują na bezpośrednie podleganie konkurencji.

(15)

Zgodnie z ustaloną praktyką Komisji rozwój (10) i produkcja ropy naftowej jest oddzielnym rynkiem produktowym o zasięgu ogólnoświatowym. Biorąc pod uwagę, że nic nie wskazuje na to, że w omawianym przypadku ta definicja jest odmienna, zostanie ona przyjęta do celów niniejszej decyzji. Jak wynika z dostępnych informacji (11), łączna dzienna produkcja ropy naftowej na całym świecie w 2009 r. wyniosła 79,948 mln baryłek. W tym samym roku w Danii wyprodukowano łącznie 0,265 mln baryłek dziennie, co daje udział w rynku w wysokości 0,33 %. Analizując udział indywidualnych podmiotów zamawiających działających w Danii w 2009 r., sytuacja przedstawia się następująco: udział Mærsk, którego produkcja światowa wynosi 381 tys. baryłek dziennie (12), w produkcji ropy naftowej na świecie sięga 0,5 %, światowa dzienna produkcja Dong w wysokości 23 tys. baryłek ropy naftowej stanowi udział wynoszący 0,029 % światowej produkcji ropy naftowej, zaś całkowita dzienna produkcja Hess wynosząca 11 575 baryłek stanowi udział wynoszący 0,014 % światowej produkcji ropy naftowej.

(16)

Dla celów niniejszej analizy istotne jest uwzględnienie stopnia koncentracji na przedmiotowym rynku jako całości. W tym kontekście Komisja zwraca uwagę, że rynek produkcji ropy naftowej charakteryzuje się obecnością dużych spółek państwowych i trzech największych międzynarodowych koncernów prywatnych (skoncentrowanych pionowo: BP, ExxonMobil i Shell, których udział w produkcji ropy wynosił w 2009 r. odpowiednio 3,2 %, 3,0 % i 2 %), a także pewnej liczby dużych koncernów (13). Czynniki te wskazują, że rynek obejmuje pewną liczbę uczestników, pomiędzy którymi można zakładać istnienie skutecznej konkurencji.

(17)

W świetle czynników przeanalizowanych w motywach 5–16 należy uznać, że warunek bezpośredniego podlegania konkurencji, określony w art. 30 ust. 1 dyrektywy 2004/17/WE, jest spełniony w Danii, z wyjątkiem Grenlandii i Wysp Owczych, w odniesieniu do następujących usług:

(18)

Ponieważ warunek nieograniczonego dostępu do rynku uznaje się za spełniony, dyrektywa 2004/17/WE nie powinna mieć zastosowania w sytuacji, gdy podmioty zamawiające udzielają zamówień mających na celu umożliwienie świadczenia usług wyszczególnionych w lit. a)–b) motywu 17 na terenie Danii, z wyjątkiem Grenlandii i Wysp Owczych, ani gdy organizowane są konkursy na prowadzenie takiej działalności na tym obszarze geograficznym.

(19)

Na ogół na polach, na których prowadzi się poszukiwania, można produkować zarówno ropę, jak i gaz, w różnych proporcjach. Produkcja gazu nie jest przedmiotem omawianego wniosku o zwolnienie, a w przypadku tego sektora nadal obowiązują przepisy dyrektywy 2004/17/WE. W sytuacji, gdy na danym polu produkuje się zarówno ropę, jak i gaz, należy przypomnieć, że zamówienia obejmujące większą liczbę działań traktuje się zgodnie z art. 9 dyrektywy 2004/17/WE. Oznacza to, że jeżeli podmiot zamawiający udziela zamówień „mieszanych” (tj. zamówień służących do prowadzenia zarówno działań zwolnionych ze stosowania dyrektywy 2004/17/WE, jak i działań niezwolnionych), należy uwzględnić działania stanowiące główny przedmiot zamówienia. W przypadku takich zamówień mieszanych, jeżeli celem jest zasadniczo wsparcie produkcji gazu, stosuje się przepisy dyrektywy 2004/17/WE. Jeżeli obiektywne określenie głównego działania będącego przedmiotem zamówienia nie jest możliwe, zamówienia udziela się zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 9 ust. 2 i 3 dyrektywy 2004/17/WE.

(20)

Niniejsza decyzja została podjęta w oparciu o stan faktyczny i prawny zachodzący w okresie od maja 2011 r. do lipca 2011 r., ustalony na podstawie informacji przedłożonych przez władze Danii. Decyzja ta może ulec zmianie, jeżeli nastąpią istotne zmiany stanu prawnego i faktycznego, które spowodują, że warunki stosowania art. 30 ust. 1 dyrektywy 2004/17/WE nie będą już spełnione.

(21)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu Doradczego ds. Zamówień Publicznych,

a)

poszukiwanie ropy naftowej i gazu ziemnego; oraz

b)

produkcja ropy naftowej.

29.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 197/23

(1)

Dnia 20 września 2010 r. władze szwedzkie wniosły formalny sprzeciw wobec części 3, 4 i 5 normy EN 15947, w szczególności w odniesieniu do wymagań dotyczących baterii i kombinacji.

(2)

W normie EN 15947 baterie i kombinacje uznaje się za zgodne z zasadniczymi wymaganiami bezpieczeństwa określonymi w dyrektywie 2007/23/WE, jeśli wyroby te są wkopane w miękki grunt lub przymocowane do palika, tak by stały pionowo w czasie działania.

(3)

Zdaniem władz szwedzkich norma EN 15947 nie spełnia zasadniczych wymagań bezpieczeństwa określonych w pkt 3 załącznika I do dyrektywy 2007/23/WE. Baterii i kombinacji używa się powszechnie na twardym podłożu, takim jak zmarzły grunt, chodnik, nawierzchnie asfaltowe lub beton. Norma EN 15947 nie przewiduje testu tych baterii i kombinacji na powierzchniach twardych. Dlatego istnieje ryzyko, że owe baterie i kombinacje nie będą stały pionowo w czasie działania na twardym podłożu. Norma EN 15947 nie spełnia zasadniczych wymagań bezpieczeństwa dotyczących instrukcji obsługi określonych w pkt 3 lit. h) załącznika I do dyrektywy 2007/23/WE. Wyrobów pirotechnicznych używa się z natury rzeczy często późnym wieczorem lub w nocy, gdy instrukcje trudno odczytać ze względu na słabą widoczność.

(4)

Obawami, którym Szwecja dała wyraz, zajęto się w ramach Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego (CEN), gdzie szereg państw członkowskich domagało się, by mając na względzie panujące w nich warunki klimatyczne i obowiązujące przepisy krajowe dotyczące użycia wyrobów pirotechnicznych, baterie i kombinacje przeznaczone do wkopania w ziemię bądź przymocowania do palika zostały objęte normą EN 15947. W rezultacie tego baterie i kombinacje przeznaczone do wkopania w ziemię lub przymocowania do palika objęto normą, jako że spełniają one zasadnicze wymagania bezpieczeństwa określone w dyrektywie 2007/23/WE, gdy dołączona jest do nich instrukcja obsługi.

(5)

Komisja stwierdza, że w państwach członkowskich, w których wyrobów pirotechnicznych używa się głównie w miejscach publicznych, niektóre baterie i kombinacje umieszczane są w praktyce często na twardej ziemi lub na twardych powierzchniach mimo oznakowania wymagającego, by przymocowano je do palika bądź wkopano w miękką ziemię. W innych państwach członkowskich, w których wyrobów pirotechnicznych używa się głównie na terenach prywatnych, wymóg wkopania baterii i kombinacji w miękką ziemię lub przymocowania ich do palika służy zasadniczo zwiększeniu bezpieczeństwa. Dlatego też, by chronić zdrowie użytkowników i osób postronnych, konieczne jest dokonanie zmiany odpowiednich części normy EN 15947 celem wprowadzenia różnych kategorii baterii i kombinacji oraz celem uwzględnienia różnic między nimi. Należy odróżnić baterie i kombinacje, które nadają się i są przeznaczone do umieszczania na twardym, płaskim podłożu i które należy testować w ten właśnie sposób, od baterii i kombinacji, które trzeba wkopać w miękki grunt lub przymocować do palika i które należy testować w ten właśnie sposób. Do trzeciej, dodatkowej kategorii włączyć należy baterie i kombinacje, które nie są przeznaczone i nie nadają się ani do umieszczenia na twardym, płaskim podłożu, ani do wkopania w miękki grunt lub przymocowania do palika.

(6)

W wyniku zaistniałej potrzeby zmiany części 3, 4 i 5 normy EN 15947 w odniesieniu do baterii i kombinacji należy opublikować w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesienie do tych części z dodatkową uwagą.

(7)

Dnia 27 września 2010 r. władze francuskie wniosły formalny sprzeciw wobec części 3, 4 i 5 normy EN 15947, w odniesieniu do braku próby spadowej i braku określenia bezpiecznych odległości różnych dla osób uruchamiających wyrób i dla osób postronnych.

(8)

W wyniku dyskusji toczonych w ramach CEN podjęto decyzję, by – wbrew propozycji Francji – nie włączać próby spadowej do normy. Zgodnie z opisem w normie EN 15947 kondycjonowanie mechaniczne wchodziło już w zakres poprzedniej serii norm EN 14035 i było w przeszłości bardzo dobrze opracowane. Ta metoda badawcza odnosi się do określonych w dyrektywie 2007/23/WE wymagań dotyczących normalnego, przewidywalnego obchodzenia się i transportu.

(9)

Komisja uznaje, że badanie kondycjonowania mechanicznego objęte obecnie normą EN 15947 w wystarczającym stopniu spełnia określone w dyrektywie 2007/23/WE wymagania dotyczące wrażliwości na normalne, przewidywalne obchodzenie się i transport.

(10)

Francja wyraziła ponadto obawę, że bezpieczne odległości określone w części 3 normy EN 15947 nie chronią w każdym przypadku osób postronnych, a jedynie osobę uruchamiającą wyrób. Przykładowo, jeśli wyroby uruchamiane są w sąsiedztwie wysokich budynków, istnieje ryzyko uszkodzenia elementów zewnętrznych tych budynków lub zranienia osób przebywających na balkonach lub tarasach. Na tej podstawie Francja wysunęła propozycję, by bezpieczne odległości dla każdego wyrobu pirotechnicznego określać poprzez uwzględnienie maksymalnego pionowego zasięgu tego wyrobu.

(11)

Z dyskusji prowadzonych w CEN na temat bezpiecznych odległości wynika jasno, że konieczne jest, by bezpieczna odległość była jednakowa dla każdego wyrobu z danej kategorii. Odstąpienie od tej zasady niosłoby ze sobą znaczne ryzyko, że użytkownik nieposiadający wiedzy specjalistycznej musiałby dostosować bezpieczną odległość przed uruchomieniem wyrobu.

(12)

Zdaniem Komisji zbyt duża ilość różnych bezpiecznych odległości stosowanych do wyrobów pirotechnicznych tej samej kategorii może być myląca dla użytkowników, szczególnie w przypadku zastosowania różnych odległości bezpieczeństwa w odniesieniu do użytkowników nieposiadających wiedzy specjalistycznej i towarzyszących im osób. W związku z powyższym nie ma konieczności zmiany części 3, 4 i 5 normy EN 15947 w tym względzie, jako że norma ta spełnia w swym obecnym kształcie zasadnicze wymagania bezpieczeństwa określone w dyrektywie 2007/23/WE,

W przypadku baterii i kombinacji przeznaczonych do umieszczenia na płaskim podłożu:

»Baterię należy umieścić na płaskim podłożu« lub »Kombinację należy umieścić na płaskim podłożu«.

W przypadku baterii i kombinacji przeznaczonych do osadzenia w miękkiej ziemi lub miękkim materiale:

»Baterię należy umieścić pionowo w miękkiej ziemi lub innym materiale niepalnym, np. w piasku« lub »Kombinację należy umieścić pionowo w miękkiej ziemi lub innym materiale niepalnym, np. w piasku«.

W przypadku baterii i kombinacji przeznaczonych do przymocowania do palika:

»Baterię należy solidnie przymocować w pozycji pionowej do stabilnego palika«, »Górna krawędź baterii musi wystawać ponad palik« lub »Kombinację należy solidnie przymocować w pozycji pionowej do stabilnego palika«, »Górna krawędź kombinacji musi wystawać ponad palik«. Metodę i środki służące do przymocowania baterii lub kombinacji do palika opisuje się w załączonej do wyrobu instrukcji obsługi w odpowiednio szczegółowy sposób oraz przy użyciu terminologii, która jest łatwo zrozumiała dla nieprofesjonalnych użytkowników.

Odnośnie do innych baterii i kombinacji: [proszę określić inne środki ostrożności, jeśli wyrób nie jest przeznaczony i nie nadaje się do ustawienia na płaskim podłożu ani do wkopania w miękką ziemię ani miękki materiał, ani do przymocowania do palika].”.