5.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 89/1

DECYZJA RADY

z dnia 28 lutego 2011 r.

w sprawie podpisania w imieniu Unii i tymczasowego stosowania Porozumienia o współpracy NAT-I-9406 między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Unią Europejską

(2011/209/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 100 ust. 2 w związku z art. 218 ust. 5,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Komisja wynegocjowała w imieniu Unii Porozumienie o współpracy NAT-I-9406 między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Unią Europejską (zwane dalej „porozumieniem”) w zakresie prac badawczo-rozwojowych w lotnictwie cywilnym oraz załącznik 1 do tego porozumienia dotyczący współpracy SESAR-NextGen na rzecz globalnej interoperacyjności, zgodnie z decyzją Rady z dnia 9 października 2009 r. upoważniającą Komisję do otwarcia negocjacji.

(2)	Porozumienie i załącznik 1 parafowano w dniu 18 czerwca 2010 r.

(3)	Porozumienie i załącznik 1 powinny zostać podpisane i być tymczasowo stosowane, w oczekiwaniu na zakończenie procedur zawarcia porozumienia.

(4)	Konieczne jest określenie procedur dotyczących udziału Unii we wspólnym komitecie ustanowionym na mocy porozumienia, rozstrzygania sporów oraz wypowiedzenia załączników i dodatków do porozumienia,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym zatwierdza się w imieniu Unii podpisanie Porozumienia o współpracy NAT-I-9406 między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Unią Europejską i załącznika 1 do niego, z zastrzeżeniem zawarcia porozumienia.

Teksty porozumienia i załącznika 1 dołącza się do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejszym opuważnia się przewodniczącego Rady do wyznaczenia osoby lub osób umocowanych do podpisania w imieniu Unii porozumienia i załącznika 1 do niego.

Artykuł 3

Do czasu jego wejścia w życie porozumienie jest tymczasowo stosowane przez Unię od daty jego podpisania.

Artykuł 4

1. We wspólnym komitecie ustanowionym na mocy art. III porozumienia Unię reprezentuje Komisja wspomagana przez przedstawicieli państw członkowskich.

2. Po konsultacji z komitetem specjalnym powołanym przez Radę, Komisja określa stanowisko, jakie ma zająć Unia we wspólnym komitecie, między innymi w odniesieniu do:

a)	przyjęcia dodatkowych załączników do porozumienia i dodatków do niego;

b)	przyjęcia zmian w załącznikach do porozumienia i dodatkach do niego.

Artykuł 5

Komisja może podejmować wszelkie stosowne działania zgodnie z art. II pkt B, art. IV, V, VII i VIII porozumienia.

Artykuł 6

Komisja reprezentuje Unię w konsultacjach prowadzonych zgodnie z art. XI porozumienia.

Artykuł 7

Komisja regularnie informuje Radę o wprowadzaniu w życie porozumienia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

W imieniu Rady

FELLEGI T.

Przewodniczący

TŁUMACZENIE

POROZUMIENIE O WSPÓŁPRACY

NAT-I-9406 między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Unią Europejską

ZWAŻYWSZY, ŻE wspólnym celem Stanów Zjednoczonych Ameryki i Unii Europejskiej jest propagowanie i rozwijanie współpracy w dziedzinie badań i rozwoju w zakresie lotnictwa cywilnego; oraz

ZWAŻYWSZY, ŻE taka współpraca sprzyjać będzie rozwojowi i bezpieczeństwu lotnictwa cywilnego w Stanach Zjednoczonych Ameryki i w Unii Europejskiej;

NINIEJSZYM Stany Zjednoczone Ameryki i Unia Europejska (zwane dalej łącznie „stronami” oraz indywidualnie „stroną”) postanawiają realizować wspólne programy zgodnie z następującymi warunkami:

Artykuł I

Cel

Niniejsze porozumienie o współpracy, obejmujące załączniki i dodatki do niego („porozumienie”), ustanawia warunki wzajemnej współpracy na rzecz propagowania i rozwoju badań i rozwoju w zakresie lotnictwa cywilnego. W tym celu, w zależności od dostępności odpowiednich środków finansowych i innych niezbędnych zasobów, strony mogą zapewniać personel, zasoby oraz odpowiednie usługi na potrzeby współpracy w zakresie określonym w załącznikach i dodatkach do niniejszego porozumienia.

Cele niniejszego porozumienia można osiągnąć dzięki współpracy w którymkolwiek z następujących obszarów:

1)	wymiana informacji dotyczących programów i projektów, wyników badań, lub publikacji;

2)	przeprowadzanie wspólnych analiz;

3)	koordynacja programów i projektów badawczo-rozwojowych, oraz ich realizacja dzięki wspólnym działaniom;

4)	wymiana pracowników naukowych i technicznych;

5)	wymiana specjalistycznego sprzętu, oprogramowania i systemów przeznaczonych do prac badawczych oraz analiz kompatybilności;

6)	wspólna organizacja sympozjów lub konferencji; oraz

7)	wzajemne konsultacje mające na celu ustalenie wspólnego stanowiska w odpowiednich organach międzynarodowych.

Z zastrzeżeniem mających zastosowanie przepisów ustawowych, wykonawczych i polityk, z późniejszymi zmianami, strony wspierają, w najwyższym możliwym stopniu, zaangażowanie uczestników we wspólne działania na podstawie niniejszego porozumienia w celu zapewnienia porównywalnych możliwości udziału w ich pracach badawczo-rozwojowych. Strony angażują uczestników we wspólne działania, które prowadzone są na zasadzie wzajemności zgodnie z następującymi zasadami:

1)	wzajemne korzyści;

2)	porównywalne możliwości angażowania się we wspólne działania;

3)	sprawiedliwe i uczciwe traktowanie;

4)	terminowa wymiana informacji mogących wywierać wpływ na współpracę; oraz

5)	przejrzystość.

D.	Takie wspólne działania prowadzi się zgodnie ze szczegółowymi załącznikami i dodatkami określonymi w art. II.

Artykuł II

Wprowadzanie w życie

Niniejsze porozumienie wprowadza się w życie poprzez szczegółowe załączniki i dodatki do niniejszego porozumienia. Załączniki i dodatki te opisują, w zależności od przypadku, charakter i czas trwania współpracy w określonym obszarze lub celu, postępowanie z własnością intelektualną, odpowiedzialność, finansowanie, alokację kosztów oraz wszelkie pozostałe istotne kwestie. O ile nie przewidziano inaczej, w przypadku braku zgodności między postanowieniem załącznika lub dodatku a postanowieniem porozumienia, postanowienie porozumienia ma pierwszeństwo.

Przedstawiciele ze Stanów Zjednoczonych Ameryki i Unii Europejskiej spotykają się okresowo, aby:

1)	omówić propozycje nowych wspólnych działań; oraz

2)	dokonać przeglądu działań w toku, które podjęto zgodnie z załącznikiem lub dodatkiem do niniejszego porozumienia.

C.	Koordynacja i ułatwianie wspólnych działań na podstawie niniejszego porozumienia realizowane są w imieniu rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki przez Federalną Administrację Lotnictwa Cywilnego, a w imieniu Unii Europejskiej przez Komisję Europejską.

Jednostkami, które wyznaczono do koordynacji niniejszego porozumienia i zarządzania nim oraz do których należy kierować wszystkie zapotrzebowania na usługi w ramach niniejszego porozumienia, są:

dla Stanów Zjednoczonych Ameryki:

Federal Aviation Administration

Office of International Aviation

Wilbur Wright Bldg., 6th Floor, East

600 Independence Ave., S.W.

Washington, D.C. 20591

USA

Telefon: +1-202-385-8900

Faks: +1 202-267-5032

w imieniu Unii Europejskiej:

European Commission

Directorate-General for Mobility and Transport

Directorate for Air Transport

1040 Brussels

BELGIA

Telefon: +32-2-2968430

Faks: +32-2-2968353

E.	Powiązania z programem technicznym w zakresie szczegółowych działań ustala się zgodnie z załącznikami i dodatkami do niniejszego porozumienia.

Artykuł III

Organ zarządzający

A.	Niniejszym strony ustanawiają wspólny komitet odpowiedzialny za zapewnienie skutecznego funkcjonowania niniejszego porozumienia, który spotyka się regularnie celem dokonania oceny skuteczności wprowadzania w życie porozumienia.

Wspólny komitet składa się z przedstawicieli:

1)	Stanów Zjednoczonych Ameryki – przedstawicielem będzie Federalna Administracja Lotnictwa Cywilnego (współprzewodniczenie); oraz

2)	Unii Europejskiej – przedstawicielem będzie Komisja Europejska (współprzewodniczenie), wspomagana przez przedstawicieli państw członkowskich Unii Europejskiej.

Wspólny komitet może w trybie doraźnym zapraszać ekspertów zajmujących się określoną tematyką. Wspólny komitet może powołać techniczne zespoły robocze oraz nadzorować ich pracę, a także pracę komitetów i zespołów ustanowionych na podstawie poszczególnych załączników i dodatków. Wspólny komitet opracowuje i przyjmuje regulamin wewnętrzny.

D.	Wszystkie decyzje wspólnego komitetu podejmuje się w drodze konsensusu osiągniętego przez obie strony, w tym wspólny komitet. Decyzje te sporządzane są na piśmie i podpisywane przez przedstawicieli stron we wspólnym komitecie.

Wspólny komitet może rozpatrywać wszelkie kwestie związane z funkcjonowaniem porozumienia oraz załączników i dodatków do niego. W szczególności wspólny komitet odpowiada za:

zapewnienie forum służącego omówieniu, w zakresie niniejszego porozumienia oraz załączników i dodatków do niego:

a)	kwestii, które mogą wyniknąć, oraz zmian, które mogą mieć wpływ na wprowadzanie w życie niniejszego porozumienia oraz załączników i dodatków do niego;

b)	wspólnego podejścia do wprowadzania nowych technologii i procedur, programów badawczych i programów oceny, oraz innych obszarów stanowiących przedmiot wspólnego zainteresowania; oraz

c)	projektów przepisów ustawowych i wykonawczych jednej ze stron, które mogą mieć wpływ na interesy drugiej strony, w zakresie niniejszego porozumienia oraz załączników i dodatków do niego;

2)	przyjęcie, w stosownych przypadkach, dodatkowych załączników do niniejszego porozumienia oraz dodatków do niego;

3)	przyjęcie, w stosownych przypadkach, zmian w załącznikach do niniejszego porozumienia oraz w dodatkach do niego; oraz

4)	proponowanie stronom, w razie konieczności, wprowadzenia innych zmian do niniejszego porozumienia.

Artykuł IV

Wymiana pracowników

Strony mogą wymieniać między sobą personel techniczny w celu prowadzenia działań opisanych w załączniku lub dodatku do niniejszego porozumienia. Wszystkie te wymiany odbywają się zgodnie z warunkami określonymi w niniejszym porozumieniu, w załącznikach i dodatkach do niego. Personel techniczny objęty wymianą między stronami wykonuje pracę określoną w załączniku lub w dodatku. Taki personel techniczny może pochodzić z agencji w Stanach Zjednoczonych lub w Unii Europejskiej, lub mogą to być wykonawcy zewnętrzni, w zależności od wspólnych ustaleń.

Artykuł V

Ustalenia dotyczące wypożyczania sprzętu

Jedna strona („wypożyczający”) może wypożyczyć sprzęt drugiej stronie („pożyczającemu”) zgodnie z załącznikiem lub dodatkiem do niniejszego porozumienia. Do każdego wypożyczenia sprzętu stosuje się następujące postanowienia ogólne, o ile nie określono inaczej w załączniku lub w dodatku:

A.	Wypożyczający określa wartość sprzętu, który ma być przedmiotem wypożyczenia.

B.	Pożyczający przejmuje sprzęt pod opiekę i w posiadanie w siedzibie wypożyczającego wskazanej przez strony w załączniku lub w dodatku. Sprzęt pozostaje pod opieką i w posiadaniu pożyczającego do czasu jego zwrotu wypożyczającemu zgodnie z pkt H poniżej.

C.	Pożyczający, na własny koszt, przewozi każdy sprzęt do siedziby wskazanej przez strony w załączniku lub w dodatku.

D.	Strony współpracują w celu zapewnienia wszelkich pozwoleń eksportowych i innych dokumentów wymaganych do transportu sprzętu.

E.	Pożyczający odpowiada za instalację sprzętu w siedzibie wskazanej przez strony w załączniku lub w dodatku. Wypożyczający, w razie konieczności, służy pomocą pożyczającemu w instalacji sprzętu będącego przedmiotem wypożyczenia na warunkach uzgodnionych przez strony.

F.	W okresie wypożyczenia pożyczający eksploatuje i utrzymuje sprzęt w odpowiednim stanie, zapewnia nieprzerwaną sprawność sprzętu oraz umożliwia wypożyczającemu przeprowadzenie kontroli sprzętu w jakimkolwiek rozsądnym terminie.

G.	Wypożyczający służy pomocą pożyczającemu w zlokalizowaniu źródeł zaopatrzenia we wspólne elementy i specjalistyczne części, do których pożyczający nie ma łatwego dostępu.

H.	Po wygaśnięciu lub wypowiedzeniu stosownego załącznika lub dodatku lub niniejszego porozumienia, lub gdy zakończono użytkowanie sprzętu, pożyczający zwraca sprzęt wypożyczającemu na koszt pożyczającego.

W przypadku zagubienia lub uszkodzenia sprzętu wypożyczonego na podstawie niniejszego porozumienia i który pożyczający przejął pod opiekę i w posiadanie, pożyczający, według uznania wypożyczającego, naprawia lub wypłaca odszkodowanie wypożyczającemu w wysokości (określonej przez wypożyczającego w pkt A powyżej) odpowiadającej wartości utraconego lub uszkodzonego sprzętu.

J.	Jakikolwiek sprzęt będący przedmiotem wymiany na podstawie niniejszego porozumienia służy wyłącznie celom badawczym, rozwojowym i w celu zatwierdzania, i nie może być w żadnym wypadku używany w aktywnym lotnictwie cywilnym lub w innych zastosowaniach operacyjnych.

K.	Każdy transfer technologii, sprzętu i innych elementów na podstawie niniejszego porozumienia podlega mającym zastosowanie przepisom i politykom stron.

Artykuł VI

Finansowanie

A.	O ile załącznik lub dodatek do niniejszego porozumienia nie stanowią inaczej, każda ze stron ponosi koszty prowadzonych przez nią działań zgodnie z niniejszym porozumieniem.

B.	Numer porozumienia NAT-I-9406 został nadany przez Stany Zjednoczone w celu określenia niniejszego programu współpracy i należy się na niego powoływać w całej korespondencji dotyczącej niniejszego porozumienia.

Artykuł VII

Ujawnianie informacji

Z wyjątkiem przypadków, gdy wymagają tego mające zastosowanie przepisy lub na podstawie uprzedniego pisemnego porozumienia stron, żadna ze stron nie ujawnia jakichkolwiek informacji i materiałów istotnych dla zadań lub programów uzgodnionych na podstawie niniejszego porozumienia oraz załączników i dodatków do niego, stronom trzecim innym niż (i) wykonawcy lub podwykonawcy zaangażowani w zadania lub programy, w zakresie, w jakim są one niezbędne do realizacji tych zadań i programów; lub (ii) pozostałe organy rządowe stron.

Jeśli jedna ze stron stwierdzi, że zgodnie z mającymi zastosowanie swoimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi, będzie, lub może mieć uzasadnione powody, by przypuszczać, że stanie się niezdolna do przestrzegania postanowień niniejszego artykułu dotyczących nieujawniania informacji, natychmiast oraz przed ich ujawnieniam informuje o tym drugą stronę. Strony przeprowadzają następnie konsultacje w celu określenia odpowiednich metod postępowania.

Artykuł VIII

Prawa własności intelektualnej

Strona przekazująca drugiej stronie własność intelektualną (która do celów niniejszego porozumienia obejmuje analizy, sprawozdania, bazy danych, oprogramowania, know-how, poufne informacje techniczne i handlowe, dane i archiwa oraz powiązane dokumenty i materiały, niezależnie od nośnika, na jakim je zapisano), zgodnie z warunkami załącznika lub dodatku do niniejszego porozumienia, zachowuje do niej takie prawa własności intelektualnej, jakie posiadała w momencie wymiany. Strona przekazująca dokument lub inny rodzaj własności intelektualnej, zgodnie z załącznikiem lub dodatkiem do niniejszego porozumienia, wyraźnie oznacza ten dokument lub inny rodzaj własności intelektualnej jako poufny, zastrzeżony, lub stanowiący tajemnicę handlową, w zależności od przypadku.

Poza przypadkami określonymi w załączniku lub dodatku do niniejszego porozumienia, strona otrzymująca własność intelektualną od drugiej strony, na podstawie niniejszego porozumienia:

1)	nie nabywa żadnych praw własnościowych do własności intelektualnej poprzez sam fakt otrzymania jej od drugiej strony; oraz

nie ujawnia własności intelektualnej stronom trzecim, innym niż wykonawcy i podwykonawcy zaangażowani w program określony załącznikiem lub dodatkiem do niniejszego porozumienia, bez uprzedniej pisemnej zgody drugiej strony. W razie ujawnienia wykonawcy lub podwykonawcy zaangażowanemu w program, strona ujawniająca:

a)	ogranicza wykorzystywanie własności intelektualnej przez wykonawcę lub podwykonawcę do celów określonych w mającym zastosowanie załączniku lub dodatku; oraz

b)	zabrania wykonawcom lub podwykonawcom dalszego ujawniania własności intelektualnej stronom trzecim, z wyjątkiem przypadku, gdy druga strona udzieli uprzednio pisemnego pozwolenia na dalsze jej ujawnianie.

Poza przypadkami określonymi w załączniku lub dodatku do niniejszego porozumienia, prawa własnościowe do jakiejkolwiek własności intelektualnej wspólnie stworzonej przez strony, zgodnie z niniejszym porozumieniem oraz załącznikami i dodatkami do niego, są dzielone przez strony.

Każda ze stron ma prawo we wszystkich krajach do niewyłącznego, nieodwołalnego prawa do reprodukcji, przygotowania prac pochodnych, publicznego rozpowszechniania oraz do tłumaczenia takiej własności intelektualnej, pod warunkiem że taka reprodukcja, takie przygotowania, rozpowszechnianie i tłumaczenie nie mają wpływu na ochronę praw własności intelektualnej drugiej strony. Każda ze stron lub jej organy wykonawcze mają prawo do weryfikacji tłumaczenia przed jego publicznym rozpowszechnieniem.

Wszystkie publicznie rozpowszechnione egzemplarze prasowych artykułów naukowych i technicznych, niezastrzeżone sprawozdania naukowe oraz książki bezpośrednio wynikające ze współpracy w ramach niniejszego porozumienia oraz załączników i dodatków do niego wskazują nazwiska autorów prac, chyba że autor wyraźnie odmówił ujawnienia nazwiska.

Jeśli strona nie zgadza się oznaczyć dokumentu lub innego rodzaju własności intelektualnej przekazanego przez drugą stronę, zgodnie z załącznikiem lub dodatkiem do porozumienia, jako poufnego, zastrzeżonego, stanowiącego tajemnicę handlową, strona niezgadzająca się na oznaczenie występuje z wnioskiem o konsultacje z drugą stroną w celu omówienia tej kwestii. Konsultacje mogą być prowadzone w związku z posiedzeniem wspólnego komitetu lub z posiedzeniem innych komitetów, które mogą zostać ustanowione na mocy załącznika lub dodatku do niniejszego porozumienia.

Artykuł IX

Immunitet i odpowiedzialność

A.	Strony określają kwestie immunitetu i odpowiedzialności związane z działaniami w ramach niniejszego porozumienia w stosownym załączniku lub dodatku, w zależności od przypadku.

Strony uzgadniają, że wszystkie działania podejmowane w ramach niniejszego porozumienia oraz załączników i dodatków do niego prowadzi się z należytą dbałością zawodową oraz podejmuje się wszelkie rozsądne wysiłki, aby ograniczyć ewentualne ryzyko dla stron trzecich oraz spełnić wszystkie wymogi w zakresie bezpieczeństwa i nadzoru.

Artykuł X

Zmiany

A.	Strony mogą zmienić niniejsze porozumienie, załączniki lub dodatki do niego. Strony dokumentują szczegóły dotyczące wszelkich takich zmian w pisemnym porozumieniu podpisanym przez obydwie strony.

B.	Zmiany w załącznikach lub dodatkach do niniejszego porozumienia, przyjęte przez wspólny komitet, wchodzą w życie na mocy decyzji wspólnego komitetu podjętej zgodnie z art. III pkt D niniejszego porozumienia, podpisanej przez współprzewodniczących wspólnego komitetu w imieniu stron.

Artykuł XI

Rozstrzyganie sporów

Strony rozstrzygają wszelkie spory dotyczące interpretacji lub stosowania niniejszego protokołu lub załączników lub dodatków do niego w drodze konsultacji między stronami. Strony nie kierują żadnych takich sporów do międzynarodowych trybunałów lub stron trzecich celem ich rozstrzygnięcia.

Artykuł XII

Wejście w życie oraz wypowiedzenie

A.	Do czasu jego wejścia w życie niniejsze porozumienie stosuje się tymczasowo od daty podpisania.

B.	Niniejsze porozumienie wchodzi w życie po po dokonaniu przez strony wzajemnej pisemnej notyfikacji zakończenia ich wewnętrznych procedur niezbędnych do wejścia w życie porozumienia i pozostaje w mocy do czasu jego wypowiedzenia.

C.	Każdy pojedynczy załącznik lub dodatek przyjęty przez wspólny komitet po wejściu w życie niniejszego porozumienia wchodzi w życie na mocy decyzji wspólnego komitetu podjętej zgodnie z art. III pkt D niniejszego porozumienia, podpisanej przez współprzewodniczących wspólnego komitetu w imieniu stron.

Każda strona może wypowiedzieć w każdej chwili niniejsze porozumienie, załączniki lub dodatki do niego z zachowaniem sześćdziesięciodniowego (60) okresu wypowiedzenia, przekazanego drugiej stronie na piśmie. Wypowiedzenie niniejszego porozumienia nie ma wpływu na prawa i obowiązki stron wynikające z art. V, VII, VIII i IX. Każda ze stron ma na zamknięcie swojej działalności sto dwadzieścia (120) dni od wypowiedzenia niniejszego porozumienia, załączników lub dodatków do niego. Wypowiedzenie niniejszego porozumienia jest równoznaczne z wypowiedzeniem wszystkich załączników i dodatków zawartych przez strony zgodnie z niniejszym porozumieniem.

Artykuł XIII

Upoważnione podpisy

Stany Zjednoczone i Unia Europejska zgadzają się z postanowieniami niniejszego protokołu o współpracy, co potwierdzają podpisami swoich należycie upoważnionych przedstawicieli.

Sporządzono w Budapeszcie dnia trzeciego marca roku dwa tysiące jedenastego.

W imieniu Stanów Zjednoczonych Ameryki

W imieniu Unii Europejskiej

ZAŁĄCZNIK 1

DO POROZUMIENIA O WSPÓŁPRACY NAT-I-9406 MIĘDZY STANAMI ZJEDNOCZONYMI AMERYKI A UNIĄ EUROPEJSKĄ WSPÓŁPRACA SESAR-NEXTGEN NA RZECZ GLOBALNEJ INTEROPERACYJNOŚCI

ZWAŻYWSZY, ŻE SESAR i NextGen są odpowiednio programami Unii Europejskiej i Stanów Zjednoczonych służącymi opracowaniu systemów zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji,

ZWAŻYWSZY, ŻE wspólne przedsięwzięcie SESAR ustanowiono na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 219/2007 z dnia 27 lutego 2007 r. w celu zarządzania fazą opracowania SESAR,

NINIEJSZYM Stany Zjednoczone Ameryki i Unia Europejska (zwane dalej łącznie „stronami”, a indywidualnie „stroną”) uzgodniły, co następuje:

Artykuł I

Cel

Celem niniejszego załącznika jest wprowadzenie w życie porozumienia o współpracy NAT-I-9406 między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Unią Europejska (porozumienie) poprzez ustalenie warunków, na jakich strony nawiązują współpracę na rzecz zapewnienia globalnej interoperacyjności swoich programów modernizacji zarządzania ruchem lotniczym (ATM), a mianowicie odpowiednio NextGen i SESAR, uwzględniając interesy cywilnych i wojskowych użytkowników przestrzeni powietrznej.

Artykuł II

Definicje

Do celów niniejszego załącznika termin „zatwierdzenie” oznacza potwierdzanie, w trakcie całego cyklu rozwoju, że proponowane rozwiązanie, obejmujące koncepcję, system i procedury odpowiada potrzebom zainteresowanych stron.

Artykuł III

Zasady

W ramach programów NextGen i SESAR oraz zgodnie z zasadami określonymi w art. I pkt C porozumienia, strony:

A.	w zależności od przypadku, umożliwiają podmiotom rządowym i branżowym drugiej strony udział w stosownych organach doradczych i inicjatywach branżowych, zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami ustawowymi i wykonawczymi oraz zasadami funkcjonowania tych podmiotów i realizacji takich inicjatyw;

B.	starają się zapewnić zainteresowanym podmiotom branżowym drugiej strony możliwości udziału w programach prac i dostępu do informacji i wyników dotyczących równorzędnych programów projektów badawczo-rozwojowych; oraz

poprzez komitet wysokiego szczebla ustanowiony na podstawie art. V niniejszego załącznika, wspólnie określają w dodatkach do niniejszego załącznika (dodatki) dziedziny umożliwiające udział w organach doradczych, inicjatywach oraz programach i projektach badawczo-rozwojowych każdej ze stron, w szczególności te dziedziny, które pozwalają przyczynić się do zdefiniowania systemów wysokiego szczebla, takich jak interoperacyjność, zdefiniowanie architektury i podstawy techniczne.

Komitet wysokiego szczebla monitoruje wprowadzanie w życie niniejszego artykułu i w razie konieczności aktualizuje dodatki.

Artykuł IV

Zakres prac

A. Prace mają być realizowane w zakresie badań, rozwoju i zatwierdzania ATM na rzecz globalnej interoperacyjności. Prace mogą obejmować między innymi działania określone w ppkt 1–5 niniejszego artykułu.

1. Działania poprzeczne

Działania poprzeczne obejmują te zadania, które nie dotyczą jakiegokolwiek konkretnego opracowania operacyjnego lub technicznego, lecz charakteryzują się współzależnością między programami SESAR i NextGen. Działania te mają szczególne znaczenie dla współpracy, gdyż jakiekolwiek rozbieżne podejście mogłoby mieć poważne skutki materialne dla harmonizacji i interoperacyjności. W tym obszarze strony zamierzają poddać analizie:

a)	koncepcję operacyjną i harmonogram prac;

b)	zapisy dotyczące separacji;

c)	ujednolicenie harmonogramów obejmujące standaryzację i regulację w celu ułatwienia synchronizacji wdrażania;

d)	analizę biznesową i plan inwestycyjny;

e)	środowisko;

f)	koordynację wysiłków technicznych wspomagających działalność standaryzacyjną na poziomie globalnym i ICAO w dziedzinie modernizacji ATM;

g)	synchronizację i spójność harmonogramów prac dotyczących awioniki w celu zapewnienia użytkownikom przestrzeni powietrznej jak największej efektywności ekonomicznej; oraz

h)	koordynację wprowadzania zmian technicznych i operacyjnych pozwalających uzyskać/utrzymać ciągłość operacji z punktu widzenia użytkownika przestrzeni powietrznej.

2. Zarządzanie informacją

Nacisk na zarządzanie informacją ma zapewnić terminowe rozpowszechnianie rzetelnych i istotnych informacji dotyczących ATM wśród wszystkich zainteresowanych stron w sposób ciągły (interoperacyjny), bezpieczny i wspierający wspólny proces decyzyjny (CDM). W tym obszarze strony zamierzają poddać analizie:

a)	interoperacyjność systemu zarzadzania pełną informacją w obszarze ruchu lotniczego (SWIM);

b)	interoperacyjność systemu zarządzanie informacją lotniczą (AIM); oraz

c)	wymianę informacji meteorologicznych.

3. Zarządzanie trajektorią

Zarządzanie trajektorią lotu obejmuje wymianę trajektorii czterowymiarowych (4D) powietrze-powietrze i ziemia-powietrze wymagające spójnego podejścia do terminologii, definicji i wymiany informacji powietrznej w każdym momencie i we wszystkich fazach lotu. W tym obszarze strony zamierzają poddać analizie:

a)	wspólne definiowanie i wymianę informacji o trajektorii;

b)	planowanie lotu i dynamiczną aktualizację planów lotu;

c)	zarządzanie ruchem (w tym integrację i prognozowanie trajektorii);

d)	integrację bezzałogowych systemów latających (UAS) z ATM; oraz

e)	konwergencję koncepcji operacyjnych SESAR i NextGen, definicje usług oraz ich stosowanie, w tym definicję trajektorii 4D i formatu wymiany.

4. Interoperacyjność łączności, nawigacji, nadzoru (CNS) oraz wyposażenia pokładowego

Interoperacyjność CNS i wyposażenia pokładowego obejmuje planowanie ekwipażu pokładowego i opracowanie interoperacyjnych aplikacji i systemów powietrze-powietrze i ziemia-powietrze. W tym obszarze strony zamierzają poddać analizie:

interoperacyjność wyposażenia pokładowego, obejmującego:

(i)	pokładowy system zapobiegania kolizjom (ACAS);

(ii)	harmonogram wdrażania awioniki; oraz

(iii)

pokładowe systemy wspomagające separację statków powietrznych w locie (ASAS) – powietrze-powietrze i powietrze-ziemia;

łączność, obejmującą:

(i)	usługi i technologię łącza danych; oraz

(ii)	architekturę łączności elastycznej;

nawigację, obejmującą:

(i)	nawigację opartą na skuteczności PBN; oraz

(ii)	zastosowanie globalnego systemu nawigacji satelitarnej (GNSS) dla fazy lotu i fazy podejścia, w tym podejścia z naprowadzaniem pionowym.

nadzór, obejmujący:

(i)	usługi i technologię automatycznego zależnego dozorowania (ADS); oraz

(ii)	nadzór naziemny.

5. Projekty realizowane w ramach współpracy

Projekty realizowane w ramach współpracy obejmują projekty ad hoc, w stosunku do których strony ustaliły, że konieczna jest ukierunkowana koordynacja i współpraca. W tym obszarze strony zamierzają poddać analizie:

a)	Atlantycką Inicjatywę w dziedzinie Interoperacyjności na rzecz Ograniczenia Emisji (AIRE); oraz

b)	udoskonalenie monitorowania i śledzenia położenia statków powietrznych nad oceanami i regionami najbardziej oddalonymi.

B. W razie konieczności strony przygotowują na zasadzie wzajemności, indywidualnie albo wspólnie na potrzeby wymiany między sobą, sprawozdania opisujące koncepcje użytkowe, modele, prototypy, oceny, procedury zatwierdzania oraz analizy porównawcze dotyczące aspektów technicznych i operacyjnych ATM. Do celów oceny i zatwierdzania można stosować szeroki zakres narzędzi, takich jak symulacje i testy rzeczywiste.

Artykuł V

Zarządzanie

W zależności od dostępności funduszy strony określają projekty i działania oraz zarządzają nimi, a także zapewniają, aby prace w toku pozostawały pragmatyczne, terminowe i zorientowane na wynik. W tym celu ustalono następujące poziomy zarządzania:

Komitet wysokiego szczebla, składający się z równej liczby członków z Komisji Europejskiej, którą może wspierać wspólne przedsięwzięcie SESAR, oraz z Federalnej Administracji Lotnictwa Cywilnego (FAA).

Komitetowi wysokiego szczebla współprzewodniczą po jednym przedstawicielu z Komisji Europejskiej i z FAA. Posiedzenia komitetu wysokiego szczebla odbywają się przynajmniej raz w roku, aby:

a)	nadzorować współpracę SESAR-NextGen;

b)	ocenić uzyskane wyniki;

c)	zdecydować o uruchomieniu nowych projektów i działań na postawie propozycji komitetu koordynującego określonego poniżej;

d)	podjąć decyzję w sprawie wniosków dotyczących nowych dodatków lub zmian w istniejących dodatkach do niniejszego załącznika, które przedkłada się wspólnemu komitetowi do zatwierdzenia zgodnie z art. III pkt D porozumienia;

e)	wydać instrukcje komitetowi koordynującemu określonemu poniżej; oraz

f)	monitorować wprowadzanie w życie art. III niniejszego załącznika oraz, w razie konieczności, przeprowadzić konsultacje w sprawie mechanizmów udziału branży lub skierować zapytania do wspólnego komitetu ustanowionego na podstawie porozumienia.

2.	Komitet wysokiego szczebla ustanawia swój wewnętrzny regulamin i podejmujewszystkie decyzje na zasadzie konsensusu między współprzewodniczącymi.

3.	Komitet wysokiego szczebla podlega wspólnemu komitetowi ustanowionemu na podstawie art. III porozumienia.

Komitet koordynujący, który składa się z odpowiedniej i ograniczonej liczby uczestników ze wspólnego przedsięwzięcia SESAR i z organizacji ruchu lotniczego FAA – obydwie strony mogą być wspomagane ekspertami.

Komitetowi koordynującemu współprzewodniczą po jednym przedstawicieluze wspólnego przedsięwzięcia SESAR i z organizacji ruchu lotniczego FAA. Komitet koordynujący spotyka się co najmniej dwa razy do roku, aby:

a)	monitorować postępy wspólnych projektów i działań w toku, określonych w dodatkach;

b)	zapewnić skuteczne wykonanie dodatków poprzez grupy robocze określone poniżej;

c)	zapewnić skuteczne wprowadzanie w życie art. III niniejszego załącznika;

d)	przygotowywać sprawozdania dla komitetu wysokiego szczebla; lub

e)	rozpatrywać wnioski do przedłożenia komitetowi wysokiego szczebla, obejmujące nowe dodatki lub zmiany w istniejących dodatkach do niniejszego załącznika.

2.	Komitet koordynujący ustanawia swój wewnętrzny regulamin i podejmuje wszystkie decyzje na zasadzie konsensusu między współprzewodniczącymi.

Grupy robocze odpowiedzialne za poszczególne projekty lub działania określone w dodatkach. Każda z grup roboczych składa się z odpowiedniej i ograniczonej liczby uczestników. Grupy robocze spotykają się w miarę konieczności, realizują instrukcje przekazane przez komitet koordynujący i regularnie przekazują mu sprawozdania.

Artykuł VI

Immunitet i odpowiedzialność

Kwestie immunitetu i odpowiedzialności związane z działaniami w ramach niniejszego załącznika strony określają w stosownym dodatku, w zależności od przypadku.

Artykuł VII

Wprowadzanie w życie

A. Całość prac wykonywanych w ramach niniejszego załącznika opisuje się w dodatkach, które po ich wejściu w życie, stanowią część niniejszego załącznika.

B. Każdy dodatek posiada numer kolejny i zawiera opis prac do wykonania przez strony lub podmioty wyznaczone przez nie do przeprowadzenia prac, w tym miejsce i planowany czas trwania prac; pracowników i pozostałe zasoby niezbędne do realizacji prac; szacunkowe koszty; oraz wszelkie pozostałe istotne informacje dotyczące prac.

Artykuł VIII

Postanowienia finansowe

Finansowanie prac do wykonania w ramach niniejszego załącznika zapewnia się zgodnie z art. VI porozumienia.

Artykuł IX

Punkty kontaktowe

A. Jednostkami odpowiedzialnymi za koordynację niniejszego załącznika i zarządzanie nim są:

w przypadku Stanów Zjednoczonych Ameryki:

Africa, Europe & Middle East Office, AEU-10

Federal Aviation Administration

Wilbur Wright Bldg., 6th Floor, East

600 Independence Avenue, S.W.

Washington, D.C. 20591 –

USA

Telefon: +1 202-385-8905

Faks: +1 202-267-5032

w przypadku Unii Europejskiej:

Single European Sky and ATC Modernisation Unit

Directorate-General for Mobility and Transport

Directorate for Air Transport

European Commission

Rue de Mot 24

1040 Brussels –

Belgia

Telefon: +32 2 296 84 30

Faks: +32 2 296 83 53

B. Powiązanie z programem technicznym w zakresie szczegółowych działań ustala się zgodnie z dodatkami do niniejszego załącznika.

Artykuł X

Wejście w życie oraz wypowiedzenie

A. Do czasu jego wejścia w życie niniejszy załącznik stosuje się tymczasowo od daty podpisania.

B. Niniejszy załącznik wchodzi w życie po dokonaniu przez strony wzajemnej pisemnej notyfikacji zakończenia ich wewnętrznych procedur niezbędnych do wejścia w życie załącznika i pozostaje w mocy do czasu jego wypowiedzenia zgodnie z art. XII porozumienia. Wypowiedzenie niniejszego załącznika jest równoznaczne z wypowiedzeniem wszystkich dodatków zawartych przez strony zgodnie z niniejszym załącznikiem.

Artykuł XI

Upoważnione podpisy

Stany Zjednoczone Ameryki i Unia Europejska zgadzają się z postanowieniami niniejszego załącznika, co potwierdzają podpisami swoich należycie upoważnionych przedstawicieli.

Sporządzono w Budapeszcie dnia trzeciego marca roku dwa tysiące jedenastego.

W imieniu Stanów Zjednoczonych Ameryki

W imieniu Unii Europejskiej

5.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 89/17

DECYZJA RADY 2011/210/WPZiB

z dnia 1 kwietnia 2011 r.

w sprawie operacji wojskowej Unii Europejskiej służącej wsparciu operacji pomocy humanitarnej w odpowiedzi na sytuację kryzysową w Libii (EUFOR Libya)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 28 i art. 43 ust. 2,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W przyjętej w dniu 26 lutego 2011 r. rezolucji w sprawie pokoju i bezpieczeństwa w Afryce (rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011)) Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (Rada Bezpieczeństwa) wyraziła głębokie zaniepokojenie sytuacją w Libii oraz potępiła akty przemocy i użycie siły wobec ludności cywilnej. Ponadto Rada Bezpieczeństwa wezwała wszystkie państwa członkowskie Organizacji Narodów Zjednoczonych do zapewnienia pomocy humanitarnej i innych form pomocy związanych z pomocą humanitarną w Libii.

(2)

W przyjętej w dniu 17 marca 2011 r. rezolucji w sprawie sytuacji w Libii (rezolucja RB ONZ nr 1973 (2011)) Rada Bezpieczeństwa przywołała rezolucję RB ONZ nr 1970 (2011) i wyraziła zdecydowaną wolę zapewnienia ochrony ludności cywilnej i obszarom przez nią zamieszkanym oraz szybkiego i niezakłóconego przepływu pomocy humanitarnej, jak również zapewnienia bezpieczeństwa pracownikom organizacji humanitarnych. Ponadto z zadowoleniem przyjęła reakcję państw sąsiednich, w szczególności Tunezji i Egiptu, obejmującą działania na rzecz zaspokojenia potrzeb uchodźców i zagranicznych pracowników i wezwała społeczność międzynarodową do wsparcia tych wysiłków.

(3)

Ponadto Rada Bezpieczeństwa upoważniła państwa członkowskie do tego, by – po uprzednim powiadomieniu Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, działając na szczeblu krajowym lub z wykorzystaniem organizacji lub mechanizmów regionalnych oraz we współpracy z Sekretarzem Generalnym ONZ i z państwami członkowskimi Ligi Państw Arabskich – podjęły wszelkie niezbędne działania służące ochronie ludności cywilnej i obszarów przez nią zamieszkanych zagrożonych atakami w Libii, a jednocześnie wykluczyła obecność obcych sił okupacyjnych w jakiejkolwiek formie w którejkolwiek części terytorium Libii.

(4)

W konkluzjach z dnia 21 marca 2011 r. Rada wyraziła zaniepokojenie sytuacją w Libii i potępiła przypadki rażącego i systematycznego łamania praw człowieka, użycia siły i brutalnych represji wobec Libijczyków ze strony reżimu. Pozytywnie odniosła się do przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011) i podkreśliła zdecydowaną gotowość Unii do udziału w jej wdrażaniu i do podjęcia w tym celu razem ze wszystkimi partnerami międzynarodowymi, w szczególności z Ligą Państw Arabskich i innymi podmiotami regionalnymi, wspólnych i zdecydowanych działań. Rada potwierdziła, że najważniejszym celem Unii jest zapewnienie ochrony ludności cywilnej oraz wsparcie Libijczyków w realizowaniu ich dążeń do tego, by stać się społeczeństwem demokratycznym.

Rada stwierdziła także, że Unia jest gotowa zapewnić w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony wsparcie pomocy humanitarnej – na wniosek Biura Narodów Zjednoczonych ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA) i z poszanowaniem koordynacyjnej roli Organizacji Narodów Zjednoczonych.

(5)

W dniu 24 marca 2011 r. Rada zatwierdziła koncepcję zarządzania kryzysowego w odpowiedzi na kryzys w Libii. Dalsze planowanie powinno być skoncentrowane na wsparciu pomocy humanitarnej. W szczególności, operacja nie będzie miała wpływu na neutralność i bezstronność podmiotów udzielających pomocy humanitarnej. Decyzja o rozpoczęciu operacji musi być poprzedzona wnioskiem OCHA i musi być podjęta w świetle aktualnej oceny ryzyka i zagrożenia.

(6)	Prowadzone są konsultacje i ścisła współpraca z rządami Egiptu i Tunezji w celu zapewnienia ich zezwolenia na ewentualną obecność wojskową Unii na terytorium, odpowiednio, Egiptu i Tunezji.

(7)

Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) powinien sprawować – pod kierunkiem Rady i Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (Wysokiego Przedstawiciela) – kontrolę polityczną nad operacją wojskową Unii, zapewniać jej kierownictwo strategiczne i podejmować stosowne decyzje zgodnie z art. 38 akapit trzeci Traktatu o Unii Europejskiej (TUE).

(8)	Należy wynegocjować i zawrzeć umowy międzynarodowe dotyczące udziału państw trzecich w operacjach Unii oraz dotyczące statusu sił i personelu Unii.

(9)

Wydatki operacyjne wynikające z niniejszej decyzji, które mają wpływ na kwestie wojskowe lub obronne, powinny być ponoszone przez państwa członkowskie na mocy art. 41 ust. 2 TUE oraz zgodnie z decyzją Rady 2008/975/WPZiB z dnia 18 grudnia 2008 r. ustanawiającą mechanizm zarządzania finansowaniem wspólnych kosztów operacji Unii Europejskiej mających wpływ na kwestie wojskowe lub obronne (ATHENA) (1).

(10)

Art. 28 ust. 1 TUE upoważnia Radę do przyjmowania decyzji określających środki, jakie mają być oddane do dyspozycji Unii. Finansowa kwota odniesienia na początkowy okres czterech miesięcy na pokrycie wspólnych kosztów operacji wojskowej Unii Europejskiej jest możliwie najdokładniejszą aktualną wartością szacunkową i nie ma wpływu na ostateczne kwoty, które zostaną uwzględnione w budżecie podlegającym zatwierdzeniu zgodnie z zasadami określonymi w decyzji dotyczącej mechanizmu ATHENA.

(11)

Zgodnie z art. 5 Protokołu w sprawie stanowiska Danii załączonego do TUE i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), Dania nie uczestniczy w opracowaniu oraz wprowadzaniu w życie decyzji i działań Unii, które mają wpływ na kwestie polityczno-obronne. Dania nie uczestniczy zatem w finansowaniu niniejszej operacji,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Misja

1. W celu wsparcia mandatów rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1970 i 1973 (2011) Unia – jeżeli z wnioskiem wystąpi Biuro Narodów Zjednoczonych ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA) – prowadzi w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony operację wojskową, zwaną dalej „EUFOR Libya”, dla udzielenia wsparcia pomocy humanitarnej w regionie. Operacja ta jest w pełni zgodna z Wytycznymi na temat wykorzystania aktywów obrony wojskowej i cywilnej do wsparcia działań humanitarnych Organizacji Narodów Zjednoczonych w przypadkach złożonych sytuacji kryzysowych oraz Wskazówkami na temat wykorzystania międzynarodowych aktywów wojskowych do wsparcia operacji humanitarnych w kontekście aktualnego kryzysu w Afryce Północnej.

2. W ramach wsparcia realizacji tego celu politycznego operacja EUFOR Libya, jeżeli z wnioskiem wystąpi OCHA, przy pełnym poszanowaniu wytycznych i wskazówek, o których mowa w ust. 1:

—	przyczynia się do bezpiecznego przemieszczania się i ewakuowania wysiedleńców,

—	wspiera działania agencji humanitarnych z wykorzystaniem konkretnych zdolności.

Artykuł 2

Mianowanie dowódcy operacji UE

Wiceadmirał Claudio GAUDIOSI zostaje niniejszym mianowany dowódcą operacji Unii Europejskiej EUFOR Libya.

Artykuł 3

Wyznaczenie dowództwa operacji UE

Dowództwo operacji EUFOR Libya znajduje się w Rzymie.

Artykuł 4

Planowanie i rozpoczęcie operacji

Rada podejmuje decyzję o rozpoczęciu operacji wojskowej Unii Europejskiej, w świetle aktualnej oceny ryzyka i zagrożenia, po wcześniejszym zatwierdzeniu planu operacji i zasad zaangażowania.

Artykuł 5

Kontrola polityczna i kierownictwo strategiczne

1. Pod kierunkiem Rady i Wysokiego Przedstawiciela, KPiB sprawuje kontrolę polityczną i kierownictwo strategiczne operacji EUFOR Libya. Rada upoważnia niniejszym KPiB do podejmowania stosownych decyzji, zgodnie z art. 38 akapit trzeci TUE. Upoważnienie to obejmuje uprawnienia do zmiany dokumentów związanych z planowaniem, w tym planu operacji, struktury dowodzenia, a także zasad zaangażowania. Obejmuje ono również uprawnienia do podejmowania decyzji w sprawie mianowania dowódcy operacji Unii Europejskiej i dowódcy sił Unii Europejskiej. Rada zachowuje uprawnienia do podejmowania decyzji co do celów i zakończenia operacji EUFOR Libya.

2. KPiB regularnie przedstawia Radzie sprawozdania.

3. KPiB regularnie otrzymuje od przewodniczącego Komitetu Wojskowego Unii Europejskiej (EUMC) sprawozdania dotyczące przebiegu operacji EUFOR Libya. KPiB może w stosownych przypadkach zapraszać na swoje posiedzenia dowódcę operacji Unii Europejskiej lub dowódcę sił Unii Europejskiej.

Artykuł 6

Kierownictwo wojskowe

1. EUMC monitoruje prawidłowe prowadzenie operacji EUFOR Libya, za której przebieg odpowiedzialny jest dowódca operacji Unii Europejskiej.

2. EUMC regularnie otrzymuje sprawozdania od dowódcy operacji Unii Europejskiej. Może w stosownych przypadkach zapraszać na swoje posiedzenia dowódcę operacji Unii Europejskiej lub dowódcę sił Unii Europejskiej.

3. Przewodniczący EUMC pełni rolę głównego punktu kontaktowego w relacjach z dowódcą operacji Unii Europejskiej.

Artykuł 7

Wykonanie decyzji i spójność działań Unii

1. Wysoki Przedstawiciel zapewnia wykonanie niniejszej decyzji i jej spójność z całością działań zewnętrznych Unii, w tym z działaniami Unii w zakresie pomocy humanitarnej.

2. Dowódca operacji Unii Europejskiej wspiera Wysokiego Przedstawiciela w wykonaniu niniejszej decyzji.

Artykuł 8

Współpraca z innymi podmiotami

1. Planowanie i prowadzenie operacji wykonywane jest w ścisłej współpracy z OCHA, które koordynuje całościową akcję humanitarną, z Organizacją Paktu Północnoatlantyckiego i innymi podmiotami, oraz jako uzupełnienie ich działań.

2. EUFOR Libya ściśle współpracuje z koordynatorem wyznaczonym (koordynatorami wyznaczonymi) przez Organizację Narodów Zjednoczonych, a także koordynatorem wyznaczonym (koordynatorami wyznaczonymi) przez Ligę Państw Arabskich i z jej państwami członkowskimi.

3. W stosownych przypadkach prowadzone są konsultacje z Unią Afrykańską.

Artykuł 9

Udział państw trzecich

1. Bez uszczerbku dla autonomii podejmowania decyzji przez Unię lub dla jednolitych ram instytucjonalnych oraz zgodnie z odpowiednimi wytycznymi Rady Europejskiej, państwa trzecie, w szczególności państwa członkowskie Ligi Państw Arabskich, mogą zostać zaproszone do udziału w operacji.

2. Rada upoważnia niniejszym KPiB do zaproszenia państw trzecich, by zadeklarowały swój wkład, i do podjęcia, na zalecenie dowódcy operacji Unii Europejskiej i EUMC, stosownych decyzji w sprawie przyjęcia proponowanych wkładów.

3. Szczegółowe uzgodnienia dotyczące udziału państw trzecich są przedmiotem umów zawieranych na mocy art. 37 TUE i zgodnie z procedurą określoną w art. 218 TFUE. Jeżeli Unia i państwo trzecie zawarły umowę ustanawiającą ramy udziału tego państwa trzeciego w operacjach zarządzania kryzysowego Unii, postanowienia takiej umowy mają zastosowanie w kontekście niniejszej operacji.

4. Państwa trzecie wnoszące istotny wkład wojskowy w operację EUFOR Libya mają w odniesieniu do bieżącego zarządzania operacją takie same prawa i obowiązki jak państwa członkowskie biorące udział w operacji.

5. Rada upoważnia niniejszym KPiB do podjęcia stosownych decyzji w sprawie ustanowienia komitetu uczestników w przypadku wniesienia przez państwa trzecie istotnych wkładów wojskowych.

Artykuł 10

Status sił dowodzonych przez Unię i personelu tych sił

Status sił dowodzonych przez Unię i personelu tych sił, w tym przywileje, immunitety i inne gwarancje niezbędne do wykonania ich misji i jej sprawnego przebiegu, może stanowić przedmiot umów zawieranych na mocy art. 37 TUE i zgodnie z procedurą określoną w art. 218 ust. 3 TFUE.

Artykuł 11

Uzgodnienia finansowe

1. Wspólnymi kosztami operacji EUFOR Libya zarządza się zgodnie z decyzją 2008/975/WPZiB.

2. Ustala się finansową kwotę odniesienia dla wspólnych kosztów operacji EUFOR Libya w wysokości 7 900 000 EUR. Odsetek kwoty odniesienia, o którym mowa w art. 25 ust. 1 decyzji 2008/975/WPZiB, wynosi 30 %.

Artykuł 12

Udostępnianie informacji stronom trzecim

1. Wysoki Przedstawiciel zostaje niniejszym upoważniony do udostępniania Egiptowi, Lidze Państw Arabskich, Organizacji Narodów Zjednoczonych, Unii Afrykańskiej, Tunezji i innym stronom trzecim związanym z niniejszą decyzją informacji i dokumentów niejawnych Unii sporządzonych do celów operacji EUFOR Libya opatrzonych klauzulą tajności o poziomie nie wyższym niż stosowny dla każdego z nich oraz zgodnie z przepisami Rady dotyczącymi bezpieczeństwa (2).

2. Wysoki Przedstawiciel zostaje niniejszym upoważniony do udostępniania Egiptowi, Lidze Państw Arabskich, Organizacji Narodów Zjednoczonych, Unii Afrykańskiej, Tunezji i innym stronom trzecim związanym z niniejszą decyzją dokumentów jawnych Unii odnoszących się do obrad Rady dotyczących operacji EUFOR Libya, które objęte są obowiązkiem zachowania tajemnicy służbowej zgodnie z art. 6 ust. 1 regulaminu wewnętrznego Rady (3).

Artykuł 13

Wejście w życie i zakończenie

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. Operacja EUFOR Libya kończy się nie później niż cztery miesiące od osiągnięcia wstępnej zdolności operacyjnej, chyba że Rada postanowi inaczej.

3. Niniejsza decyzja traci moc z dniem zamknięcia dowództwa operacji Unii Europejskiej lub dowództwa sił, w zależności od tego, co nastąpi później, zgodnie z zatwierdzonymi planami dotyczącymi zakończenia operacji EUFOR Libya oraz bez uszczerbku dla stosownych procedur dotyczących audytu i prezentacji sprawozdań finansowych operacji EUFOR Libya określonych w decyzji 2008/975/WPZiB.

Sporządzono w Brukseli dnia 1 kwietnia 2011 r.

W imieniu Rady

MARTONYI J.

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 345 z 23.12.2008, s. 96.

(2) Decyzja Rady 2001/264/WE z dnia 19 marca 2001 r. w sprawie przyjęcia przepisów Rady dotyczących bezpieczeństwa (Dz.U. L 101 z 11.4.2001, s. 1).

(3) Decyzja Rady 2009/937/UE z dnia 1 grudnia 2009 r. dotycząca przyjęcia regulaminu wewnętrznego Rady (Dz.U. L 325 z 11.12.2009, s. 35).

5.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 89/21

DECYZJA KOMISJI

z dnia 31 marca 2011 r.

w zastosowaniu art. 7 dyrektywy Rady 89/686/EWG w odniesieniu do wprowadzonego przez władze Zjednoczonego Królestwa zakazu dotyczącego określonego typu urządzenia samozaciskowego, typu HACA Leitern 0529.7102

(notyfikowana jako dokument nr C(2011) 2010)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2011/211/UE)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 89/686/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do wyposażenia ochrony osobistej (1), w szczególności jej art. 7,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Artykuł 7 ust. 1 dyrektywy 89/686/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do wyposażenia ochrony osobistej stanowi, że jeżeli państwo członkowskie stwierdzi, że środki ochrony indywidualnej (ŚOI) wyposażone w znak WE i używane zgodnie z przeznaczeniem mogą zaszkodzić bezpieczeństwu osób, zwierząt domowych lub mienia, podejmuje wszelkie niezbędne środki w celu wycofania takich środków z rynku i zakazania ich sprzedaży lub swobodnego przepływu.

(2)

Na podstawie art. 7 ust. 2 dyrektywy 89/686/EWG Komisja, po przeprowadzeniu konsultacji z zainteresowanymi stronami, jest zobowiązana stwierdzić, czy uznaje podjęty środek za uzasadniony, czy też nie. W przypadku gdy podjęty środek zostanie uznany za uzasadniony, Komisja powiadamia o tym państwa członkowskie, tak aby mogły one podjąć wszelkie stosowne środki w odniesieniu do przedmiotowego wyposażenia zgodnie z ich zobowiązaniami wynikającymi z art. 2 ust. 1 dyrektywy 89/686/EWG.

(3)

W dniu 31 stycznia 2008 r. władze Zjednoczonego Królestwa poinformowały Komisję Europejską o środku zakazującym wprowadzania do obrotu urządzenia samozaciskowego, typu HACA Leitern 0529.7102, produkowanego przez przedsiębiorstwo HACA Leitern - Lorenz Hasenbach GmbH u. Co. KG, Diesselstrasse 12, D-65520 Bad Camberg (HACA). Zgodnie z dokumentami przedłożonymi Komisji przedmiotowe środki ochrony zostały poddane procedurze oceny zgodności określonej w art. 11 część A dyrektywy, potwierdzonej następującymi dokumentami wydanymi przez EXAM BBG Prüf- und Zertifizier GmbH (obecnie DEKRA EXAM GmbH – Jednostka Notyfikowana nr 0158):

—	nr ZQ/B 212/06,

—	nr ZQ/B 212/07.

(4)

Władze Zjednoczonego Królestwa uzasadniły swoją decyzję faktem, że urządzenie samozaciskowe nie spełniało podstawowych wymagań bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o których mowa w art. 3 dyrektywy 89/686/EWG, oraz, w szczególności, w pkt 3.1.2.2 oraz w pkt 1 i 1.1.1 podstawowych wymagań bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w załączniku II do dyrektywy 89/686/EWG. Władze Zjednoczonego Królestwa przedstawiły sprawozdanie z badań opracowane przez TUV NEL Ltd. w celu uzasadnienia swoich ustaleń.

(5)

Według władz Zjednoczonego Królestwa, w szczególności w przewidywalnej sytuacji, gdy dana osoba spada do tyłu przed upadkiem (sytuacja „upadku do tyłu”), środki ochrony nie zapewniały wystarczającej ochrony przed wszystkimi występującymi zagrożeniami zgodnie z podstawowymi wymaganiami bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pkt 1 (2). W rezultacie urządzenie samozaciskowe nie spełniło podstawowych wymagań bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pkt 1.1.1 (3) stanowiących, że użytkownik powinien być w stanie normalnie wykonywać wszystkie czynności związane z zagrożeniem, korzystając równocześnie z odpowiedniej ochrony na możliwie najwyższym poziomie. Ponadto władze Zjednoczonego Królestwa wyjaśniły, że przedmiotowe środki ochrony nie spełniały podstawowych wymagań bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pkt 3.1.2.2 (4), ponieważ badania wykazały, że w przewidywalnych warunkach użytkowania droga spadania użytkownika nie była zminimalizowania w celu uniknięcia kolizji z przeszkodami, a siła hamowania przekraczała wartość progową, powyżej której użytkownik mógłby doznać obrażeń ciała.

Oprócz tego władze Zjednoczonego Królestwa poinformowały, że zamierzają wnieść oficjalny sprzeciw na podstawie art. 6 dyrektywy wobec normy EN 353-1– Środki ochrony indywidualnej przed upadkami z wysokości – Część 1: Urządzenia samozaciskowe ze sztywną prowadnicą, która odnosi się do normy EN 364 – Środki ochrony indywidualnej przed upadkami z wysokości– metody badań.

(6)

W dniu 1 sierpnia 2008 r. Komisja napisała do producenta, a w dniu 26 września 2008 r. – do Jednostki Notyfikowanej, która ingerowała w fazę kontroli produkcji zgodnie z art. 11 część A dyrektywy 89/686/EWG, zachęcając ich do przekazania swoich uwag dotyczących środka przyjętego przez władze Zjednoczonego Królestwa.

(7)

W odpowiedzi z dnia 28 października 2008 r. HACA zakwestionowało wyniki badań przeprowadzonych przez TUV NEL dla władz Zjednoczonego Królestwa. W szczególności podkreśliło ono, że jego wyposażenie jest bezpieczne w użytkowaniu i zapobiega upadkom z wysokości, w tym „upadkowi do tyłu”, pod warunkiem użycia właściwego typu pasów. Ponadto HACA zwróciło uwagę, że badania przeprowadzone przez TUV NEL nie spełniały wymogów normy EN 364, która nie przewiduje użycia manekina.

(8)

W odpowiedzi z dnia 15 października 2008 r. DEKRA EXAM potwierdziła, że wydała odpowiednie dokumenty określone w art. 11 część A. DEKRA EXAM podkreśliła, że badania zostały przeprowadzone zgodnie z normą EN 353-1 i że badane próbki spełniły wszystkie wymagania tej normy. Objaśniła, że norma badań EN 364 dopuszcza użycie stalowego ciężarka lub worka z piaskiem do badań właściwości dynamicznych. Podczas badania użyto worka z piaskiem do pomiaru siły hamowania, która zawsze była poniżej dopuszczalnej wartości. DEKRA EXAM zwróciła uwagę, że TUV NEL użyło stalowego ciężarka, który – według niej – powinien spowodować większą siłę hamowania niż worek z piaskiem.

Jeśli chodzi o badania „upadku do tyłu” z użyciem manekina, DEKRA EXAM przypomniała, że takie badania nie są przewidziane przez normę EN 353-1. Przyznała ona, że sytuacja „upadku do tyłu” to rzeczywiście przewidywalne warunki zastosowania takiego urządzenia samozaciskowego. Niemniej jednak sytuacja ta nie została uwzględniona w normie EN 353-1. W zależności od zastosowanego rodzaju urządzenia samozaciskowego i modelu kompletnej uprzęży noszonej przez użytkownika mogą zdarzyć się wypadki. Konieczne było zatem zwrócenie uwagi na odpowiednie dobranie urządzenia samozaciskowego i kompletnej uprzęży, co powinno zostać podane przez producenta w informacji dla użytkownika.

(9)

Ze względu na złożoność przedłożonej dokumentacji Komisja uzyskała wsparcie niezależnego eksperta. Komisja spotkała się z przedstawicielami władz Zjednoczonego Królestwa. Władze Zjednoczonego Królestwa objaśniły dokładnie metody badań, na których się opierały, i przedstawiły nagranie wideo badań.

TUV NEL przeprowadziło dwie serie badań dla władz Zjednoczonego Królestwa. Podczas drugiej serii badań obecny był przedstawiciel producenta. Każda seria obejmowała badanie właściwości dynamicznych z użyciem stalowego ciężarka i badanie „upadku do tyłu” z użyciem manekina. Urządzenie samozaciskowe HACA nie przeszło pomyślnie żadnego z tych badań.

Władze Zjednoczonego Królestwa stwierdziły, że zastosowanie stalowego ciężarka w badaniu właściwości dynamicznych dało bardziej miarodajne wyniki niż użycie worka z piaskiem i pozwoliło wyjaśnić różnicę między wynikami uzyskanymi przez TUV NEL i tymi otrzymanymi przez DEKRA EXAM.

Odnośnie do badania „upadku do tyłu” Zjednoczone Królestwo przeprowadziło badania z użyciem manekina w celu symulacji w jak najbardziej prawdopodobny sposób przewidywalnej sytuacji „upadku do tyłu”. Wyniki badań wykazały, że urządzenie samozaciskowe HACA nie zapobiegało w odpowiedni sposób upadkowi w takiej sytuacji. Wyniki te ujawniły także braki w odnośnej zharmonizowanej normie EN 353-1, gdyż w normie tej nie uwzględniono sytuacji „upadku do tyłu”. Był to główny powód wniesienia przez Zjednoczone Królestwo oficjalnego sprzeciwu wobec tej normy.

(10)	W sprawozdaniu niezależnego eksperta (5) stwierdzono, że „upadek do tyłu”, czy to z pozycji stojącej, czy siedzącej, jest przewidywalną sytuacją, która nie została wzięta pod uwagę w normie EN 353-1.

(11)	Na podstawie pozytywnej opinii Stałego Komitetu powołanego na mocy art. 5 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6) w dniu 19 marca 2010 r. Komisja postanowiła wycofać odniesienie do normy EN 353-1 z Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

(12)

W świetle dostępnej dokumentacji, uwag zainteresowanych stron i sprawozdania niezależnego eksperta Komisja stwierdza, że urządzenie samozaciskowe typu HACA Leitern 0529.7102 nie spełnia podstawowych wymagań bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pkt 1, 1.1.1 i 3.1.2.2 załącznika II do dyrektywy 89/686/EWG, gdyż nie zapobiega ono w odpowiedni sposób sytuacji „upadku do tyłu”, co stanowi poważne zagrożenie dla użytkowników,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Środek podjęty przez władze Zjednoczonego Królestwa zakazujący wprowadzania do obrotu urządzenia samozaciskowego typu HACA Leitern 0529.7102 produkowanego przez przedsiębiorstwo HACA Leitern - Lorenz Hasenbach GmbH jest uzasadniony.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 31 marca 2011 r.

W imieniu Komisji

Antonio TAJANI

Wiceprzewodniczący

(1) Dz.U. L 399 z 30.12.1989, s. 18.

(2) Punkt 1 – Ogólne wymagania dla wszystkich ŚOI.

(3) Punkt 1.1.1 – Ergonomia.

(4) Punkt 3.1.2.2 – Zapobieganie upadkom z wysokości.

(5) Odniesienie nr P804674.

(6) Dz.U. L 204 z 21.7.1998, s. 37.

		ISSN 1725-5139 doi:10.3000/17255139.L_2011.089.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 89

Wydanie polskie	Legislacja	Tom 54 5 kwietnia 2011

Spis treści		II Akty o charakterze nieustawodawczym	Strona
		UMOWY MIĘDZYNARODOWE
		2011/209/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie podpisania w imieniu Unii i tymczasowego stosowania Porozumienia o współpracy NAT-I-9406 między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Unią Europejską	1
		Porozumienie o współpracy NAT-I-9406 między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Unią Europejską	3
		ROZPORZĄDZENIA
		Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 325/2011 z dnia 4 kwietnia 2011 r. ustanawiające standardowe wartości celne w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	13
		Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 326/2011 z dnia 4 kwietnia 2011 r. zmieniające ceny reprezentatywne oraz kwoty dodatkowych należności przywozowych w odniesieniu do niektórych produktów w sektorze cukru, ustalone rozporządzeniem (UE) nr 867/2010 na rok gospodarczy 2010/11	15
		DECYZJE
	*	Decyzja Rady 2011/210/WPZiB z dnia 1 kwietnia 2011 r. w sprawie operacji wojskowej Unii Europejskiej służącej wsparciu operacji pomocy humanitarnej w odpowiedzi na sytuację kryzysową w Libii (EUFOR Libya)	17
		2011/211/UE
	*	Decyzja Komisji z dnia 31 marca 2011 r. w zastosowaniu art. 7 dyrektywy Rady 89/686/EWG w odniesieniu do wprowadzonego przez władze Zjednoczonego Królestwa zakazu dotyczącego określonego typu urządzenia samozaciskowego, typu HACA Leitern 0529.7102 (notyfikowana jako dokument nr C(2011) 2010) ( 1 )	21
		2011/212/UE
	*	Decyzja Komisji z dnia 4 kwietnia 2011 r. zmieniająca decyzję 2009/996/UE w sprawie wkładu finansowego Wspólnoty na 2009 r. przeznaczonego na pokrycie wydatków poniesionych przez Niemcy, Hiszpanię, Włochy, Maltę, Niderlandy, Portugalię i Słowenię w celu zwalczania organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych (notyfikowana jako dokument nr C(2011) 2126)	24

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod krajów trzecich (1)	Standardowa stawka celna w przywozie
0702 00 00	IL	61,9
	JO	68,6
	MA	51,0
	TN	102,0
	TR	84,7
	ZZ	73,6
0707 00 05	EG	158,2
	TR	144,9
	ZZ	151,6
0709 90 70	MA	37,5
	TR	115,1
	ZA	28,9
	ZZ	60,5
0805 10 20	EG	61,7
	IL	75,9
	MA	54,3
	TN	48,7
	TR	74,2
	US	49,1
	ZZ	60,7
0805 50 10	TR	56,6
0805 50 10	ZZ	56,6
0808 10 80	AR	85,6
	BR	80,5
	CA	87,6
	CL	95,0
	CN	119,0
	MK	50,2
	US	131,1
	UY	70,6
	ZA	83,7
	ZZ	89,3
0808 20 50	AR	84,8
	CL	110,4
	CN	85,8
	ZA	92,1
	ZZ	93,3

(EUR)
Kod CN	Kwota ceny reprezentatywnej za 100 kg netto produktu	Kwota dodatkowej należności za 100 kg netto produktu
1701 11 10 (1)	51,50	0,00
1701 11 90 (1)	51,50	0,00
1701 12 10 (1)	51,50	0,00
1701 12 90 (1)	51,50	0,00
1701 91 00 (2)	49,96	2,48
1701 99 10 (2)	49,96	0,00
1701 99 90 (2)	49,96	0,00
1702 90 95 (3)	0,50	0,22