3.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/1

(1)

Zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1970 (2011) z dnia 26 lutego 2011 r., decyzja 2011/137/WPZiB stanowi o embargu na broń, zakazie dotyczącym sprzętu do represji wewnętrznych, a także o restrykcjach wjazdowych i zamrożeniu środków finansowych i zasobów gospodarczych określonych osób i podmiotów dopuszczających się poważnego naruszania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne. Te osoby fizyczne lub prawne i podmioty są wymienione w załącznikach do wspomnianej decyzji.

(2)

Niektóre z tych środków wchodzą w zakres stosowania Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zatem do ich wdrożenia niezbędne są działania regulacyjne na szczeblu unijnym, w szczególności, aby zapewnić jednolite stosowanie tych środków przez podmioty gospodarcze we wszystkich państwach członkowskich.

(3)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a zwłaszcza z prawem do skutecznego środka prawnego i do rzetelnego procesu sądowego oraz z prawem do ochrony danych osobowych. Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane zgodnie z tymi prawami.

(4)

Niniejsze rozporządzenie jest także w pełni zgodne ze zobowiązaniami państw członkowskich wynikającymi z Karty Narodów Zjednoczonych oraz z prawnie wiążącym charakterem rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych.

(5)

Uprawnienie do zmiany wykazów znajdujących się w załącznikach II i III do niniejszego rozporządzenia powinno być wykonywane przez Radę w związku z konkretnym zagrożeniem dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa spowodowanym sytuacją w Libii oraz w celu zapewnienia spójności z procedurą zmiany i przeglądu załączników III i IV do decyzji 2011/137/WPZiB.

(6)

Procedura zmiany wykazów zamieszczonych w załącznikach II i III do niniejszego rozporządzenia powinna obejmować poinformowanie wskazanych osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów o powodach umieszczenia ich w wykazie, tak by mogły one przedstawić swoje uwagi. Jeżeli zgłoszone zostaną uwagi lub przedstawione zostaną istotne nowe dowody, Rada powinna na ich podstawie dokonać przeglądu swojej decyzji i poinformować w stosowny sposób daną osobę, dany podmiot lub organ.

(7)

Na potrzeby wprowadzania w życie niniejszego rozporządzenia oraz w celu zapewnienia jak największej pewności prawa w Unii, nazwiska i inne istotne dane dotyczące osób fizycznych i prawnych, podmiotów i organów, których środki finansowe i zasoby gospodarcze muszą zostać zamrożone zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, muszą zostać podane do wiadomości publicznej. Każde przetwarzanie danych osobowych powinno przebiegać zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (2) oraz zgodnie z dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (3).

(8)

Aby środki ustanowione w niniejszym rozporządzeniu były skuteczne, powinno ono wejść w życie w dniu jego opublikowania,

a)

„środki finansowe” oznaczają aktywa finansowe i korzyści ekonomiczne wszelkiego rodzaju, w tym między innymi:

b)

„zamrożenie środków finansowych” oznacza zapobieganie wszelkim ruchom tych środków, ich przenoszeniu, zmianom, wykorzystaniu, udostępnianiu lub dokonywaniu nimi transakcji w jakikolwiek sposób, który powodowałby jakąkolwiek zmianę ich wielkości, wartości, lokalizacji, własności, posiadania, charakteru, przeznaczenia lub inną zmianę, która umożliwiłaby korzystanie z nich, w tym zarządzanie portfelem;

c)

„zasoby gospodarcze” oznaczają aktywa wszelkiego rodzaju, rzeczowe i niematerialne, ruchome i nieruchome, które nie są środkami finansowymi, ale mogą być użyte do pozyskania środków finansowych, towarów lub usług;

d)

„zamrożenie zasobów gospodarczych” oznacza zapobieganie wykorzystywaniu tych zasobów do uzyskiwania środków finansowych, towarów lub usług w jakikolwiek sposób, w tym między innymi poprzez ich sprzedaż, wynajem lub obciążanie ich hipoteką;

e)

„pomoc techniczna” oznacza wszelkie wsparcie techniczne związane z naprawami, pracami rozwojowymi, produkcją, montażem, testowaniem i konserwacją oraz wszelką inną obsługę techniczną, mogące przyjmować formy takie, jak instruktaż, doradztwo, szkolenia, przekazanie praktycznej wiedzy i umiejętności lub usługi konsultingowe; pomoc techniczna obejmuje także werbalne formy pomocy;

f)

„komitet sankcji” oznacza komitet Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych utworzony na mocy pkt 24 rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ („RB ONZ”) nr 1970 (2011);

g)

„terytorium Unii” oznacza terytoria państw członkowskich, do których stosuje się Traktat, na warunkach określonych w tym Traktacie, w tym ich przestrzeń powietrzną.

a)

sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu, bezpośrednio lub pośrednio, sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, wyszczególnionego w załączniku I – niezależnie od tego, czy przedmiotowy sprzęt pochodzi z Unii – przeznaczonego dla osób, podmiotów lub organów z Libii lub do użytku w Libii;

b)

świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a).

a)

udzielania – bezpośrednio lub pośrednio – osobom, podmiotom lub organom z Libii albo do użytku w tym państwie, pomocy technicznej związanej z towarami i technologiami wyszczególnionymi we wspólnym wykazie uzbrojenia Unii Europejskiej (4) (zwanym dalej „wspólnym wykazem uzbrojenia”) lub związanej z dostarczaniem, wytwarzaniem, konserwacją i użytkowaniem towarów wymienionych w tym wykazie;

b)

udzielania – bezpośrednio lub pośrednio – osobom, podmiotom lub organom z Libii albo do użytku w tym państwie, pomocy technicznej lub usług pośrednictwa związanych ze sprzętem, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, wyszczególnionym w załączniku I;

c)

udzielania – bezpośrednio lub pośrednio – wsparcia finansowego lub pomocy finansowej związanej z towarami i technologiami wymienionymi we wspólnym wykazie uzbrojenia lub w załączniku I, w tym w szczególności udzielania dotacji, pożyczek i ubezpieczania kredytów eksportowych na potrzeby sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu takich produktów, lub na potrzeby udzielania związanej z tym pomocy technicznej osobom, podmiotom lub organom z Libii albo do użytku w tym państwie;

d)

świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a)–c).

a)

niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku II lub III oraz członków rodziny pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki, leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłaty za usługi komunalne;

b)

przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów lub zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c)

przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych;

a)

jeżeli zezwolenie dotyczy osoby, podmiotu lub organu wyszczególnionych w załączniku II, dane państwo członkowskie powiadomiło o takim ustaleniu komitet sankcji, który je zatwierdził; oraz

b)

jeżeli zezwolenie dotyczy osoby, podmiotu lub organu wyszczególnionych w załączniku III, właściwy organ powiadomił co najmniej dwa tygodnie przed udzieleniem zezwolenia inne właściwe organy państw członkowskich i Komisję o tym, na jakiej podstawie jego zdaniem powinno się udzielić szczególnego zezwolenia.

a)

dane środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku II lub III osoby, podmiotu lub organu, o których mowa w art. 5, lub orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b)

dane środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami ustawowymi i wykonawczymi regulującymi prawa osób mających takie roszczenia;

c)

zastaw nie został ustanowiony lub orzeczenie nie zostało wydane na korzyść osoby, podmiotu lub organu wymienionych w załączniku II lub III;

d)

uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego;

e)

jeżeli zezwolenie dotyczy osoby, podmiotu lub organu wyszczególnionych w załączniku II, dane państwo członkowskie powiadomiło o takim zastawie lub orzeczeniu komitet sankcji, oraz

f)

jeżeli zezwolenie dotyczy osoby, podmiotu lub organu wyszczególnionych w załączniku III, właściwe państwo członkowskie poinformowało pozostałe państwa członkowskie i Komisję o wydanym zezwoleniu.

a)

odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b)

płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą wskazania osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu, o których mowa w art. 5, przez komitet sankcji, Radę Bezpieczeństwa lub przez Radę,

a)

dany właściwy organ ustalił, że:

b)

jeżeli zezwolenie dotyczy osoby, podmiotu lub organu wyszczególnionych w załączniku II, dane państwo członkowskie dziesięć dni roboczych wcześniej powiadomiło komitet sankcji o zamiarze udzielenia zezwolenia;

c)

jeżeli zezwolenie dotyczy osoby, podmiotu lub organu wyszczególnionych w załączniku III, dane państwo członkowskie co najmniej dwa tygodnie przed udzieleniem zezwolenia powiadomiło pozostałe państwa członkowskie i Komisję o takim ustaleniu i o zamiarze udzielenia zezwolenia.

a)

dostarczają natychmiast wszelkich informacji, które ułatwiłyby przestrzeganie przepisów niniejszego rozporządzenia, takich jak dane dotyczące rachunków i kwot zamrożonych zgodnie z art. 4, właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym te osoby fizyczne i prawne, podmioty i organy mają miejsce zamieszkania lub siedzibę, wskazanemu na stronach internetowych wymienionych w załączniku IV, oraz przekazują takie informacje Komisji, bezpośrednio lub za pośrednictwem państw członkowskich; oraz

b)

współpracują ze wspomnianym właściwym organem przy weryfikacji tych informacji.

a)

na terytorium Unii, w tym w granicach jej przestrzeni powietrznej;

b)

na pokładach wszystkich statków powietrznych lub wodnych podlegających jurysdykcji państw członkowskich;

c)

wobec każdej osoby będącej obywatelem jednego z państw członkowskich, przebywającej na terytorium Unii lub poza nim,

d)

wobec każdej osoby prawnej, podmiotu lub organu, zarejestrowanego lub utworzonego na mocy prawa państwa członkowskiego;

e)

wobec każdej osoby prawnej, podmiotu lub organu w odniesieniu do wszelkiego rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej całkowicie lub częściowo na terytorium Unii.

3.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/14

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 1676/2001 (2) Rada nałożyła w sierpniu 2001 r. ostateczne cło antydumpingowe na przywóz folii z politereftalanu etylenu (PET) pochodzącej między innymi z Indii. Środki przyjęły formę cła antydumpingowego ad valorem na poziomie od 0 % do 62,6 % nałożonego na przywóz pochodzący od wskazanych producentów eksportujących, ze stawką cła rezydualnego w wysokości 53,3 % nałożoną na przywóz od wszystkich innych przedsiębiorstw.

(2)

Rozporządzeniem (WE) nr 366/2006 (3) Rada zmieniła w marcu 2006 r. środki wprowadzone rozporządzeniem (WE) nr 1676/2001. Nałożono cło antydumpingowe na poziomie od 0 % do 18 %, biorąc pod uwagę ustalenia przeglądu wygaśnięcia ostatecznych ceł wyrównawczych opisanych szczegółowo w rozporządzeniu (WE) nr 367/2006 (4).

(3)

W wyniku przeglądu okresowego dotyczącego subsydiowania indyjskiego producenta folii z PET, rozporządzeniem (WE) nr 1288/2006 (5) Rada dokonała w sierpniu 2006 r. zmiany ostatecznego cła antydumpingowego nałożonego na tego producenta rozporządzeniem (WE) nr 1676/2001.

(4)

Na wniosek nowego producenta eksportującego rozporządzeniem (WE) nr 1424/2006 (6) Rada zmieniła we wrześniu 2006 r. rozporządzenie (WE) nr 1676/2001 w odniesieniu do jednego indyjskiego producenta folii z PET. W zmienionym rozporządzeniu ustalono dla tego przedsiębiorstwa margines dumpingu w wysokości 15,5 % i stawkę cła antydumpingowego w wysokości 3,5 %, biorąc pod uwagę margines subsydium wywozowego dla tego przedsiębiorstwa ustalony w dochodzeniu antysubsydyjnym, które doprowadziło do przyjęcia rozporządzenia (WE) nr 367/2006. Ponieważ w odniesieniu do przedsiębiorstwa nie określono indywidualnego cła wyrównawczego, zastosowano stawkę cła ustaloną dla wszystkich innych przedsiębiorstw.

(5)

W wyniku przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, rozporządzeniem (WE) nr 1292/2007 (7) Rada nałożyła w listopadzie 2007 r. ostateczne cło antydumpingowe na przywóz folii z PET pochodzącej z Indii. Na podstawie art. 11 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego rozporządzeniem nr 1292/2007 zakończono częściowy przegląd okresowy ograniczony do jednego indyjskiego producenta eksportującego.

(6)

W wyniku częściowego przeglądu okresowego wszczętego przez Komisję z własnej inicjatywy i dotyczącego subsydiowania pięciu indyjskich producentów folii z PET, rozporządzeniem (WE) nr 15/2009 (8) Rada dokonała w styczniu 2009 r. zmiany ostatecznego cła antydumpingowego nałożonego na te przedsiębiorstwa rozporządzeniem (WE) nr 1292/2007 i ostatecznych ceł wyrównawczych nałożonych rozporządzeniem (WE) nr 367/2006.

(7)

W rozporządzeniu (WE) nr 1292/2007 utrzymano rozszerzenie tych środków na Brazylię i Izrael, przy czym określone przedsiębiorstwa zostały z nich zwolnione. Ostatnią zmianę rozporządzenia (WE) nr 1292/2007 w tym względzie wprowadzono rozporządzeniem wykonawczym Rady 806/2010 z dnia 13 września 2010 r. zmieniającym rozporządzenia (WE) nr 1292/2007 i (WE) nr 367/2006 w zakresie przyznania jednemu izraelskiemu eksporterowi folii z politereftalanu etylenu (PET) pochodzącej z Indii zwolnienia ze środków nałożonych na mocy tych rozporządzeń oraz kończące rejestrację przywozu towarów przez tego eksportera (9).

(8)

Należy zaznaczyć, że Vacmet India Limited jest objęte rezydualnym cłem antydumpingowym w wysokości 17,3 % na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1292/2007.

(9)

Należy też zaznaczyć, że Vacmet India Limited jest objęte cłem wyrównawczym w wysokości 19,1 % na podstawie rozporządzenia (WE) nr 367/2006.

(10)

W dniu 7 sierpnia 2009 r. Komisja otrzymała wniosek o dokonanie częściowego przeglądu okresowego zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Wniosek, ograniczony do zbadania dumpingu, został złożony przez Vacmet India Limited, producenta eksportującego z Indii („wnioskodawca”). We wniosku wnioskodawca argumentował, że okoliczności, na podstawie których wprowadzono środki, uległy zmianie i że są to zmiany o trwałym charakterze. Wnioskodawca przedstawił dowody prima facie świadczące o tym, iż utrzymywanie środka na dotychczasowym poziomie nie jest już konieczne w celu zrównoważenia skutków dumpingu.

(11)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, Komisja ogłosiła w dniu 14 stycznia 2010 r., w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (10) („zawiadomienie o wszczęciu”), wszczęcie częściowego przeglądu okresowego zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, ograniczonego do zbadania dumpingu w odniesieniu do wnioskodawcy.

(12)

W toku dochodzenia w ramach częściowego przeglądu okresowego miała również zostać oceniona potrzeba, zależnie od ustaleń przeglądu, zmiany stawki cła mającej obecnie zastosowanie względem przywozu produktu objętego postępowaniem od niewymienionych indywidualnie w art. 2 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1292/2007 producentów eksportujących w państwie, którego dotyczy postępowanie, tj. stawki cła antydumpingowego mającej zastosowanie do „wszystkich innych przedsiębiorstw” w Indiach.

(13)

W dniu 14 stycznia 2010 r. Komisja ogłosiła także, w drodze zawiadomienia o wszczęciu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (11), wszczęcie częściowego przeglądu okresowego środków wyrównawczych ograniczonego do badania subsydiowania w odniesieniu do wnioskodawcy.

(14)

Dochodzenie w sprawie poziomu dumpingu obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”).

(15)

Komisja oficjalnie powiadomiła wnioskodawcę, władze państwa wywozu oraz przemysł unijny o wszczęciu częściowego przeglądu okresowego. Zainteresowanym stronom umożliwiono wyrażenie opinii na piśmie i ustnie.

(16)

W celu uzyskania informacji niezbędnych dla dochodzenia Komisja przesłała wnioskodawcy kwestionariusz i otrzymała odpowiedź w ustalonym terminie.

(17)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje, które uznała za niezbędne do stwierdzenia dumpingu. Na terenie przedsiębiorstwa wnioskodawcy przeprowadzono wizytę weryfikacyjną.

(18)

Produktem objętym niniejszym przeglądem jest taki sam produkt jak ten zdefiniowany w rozporządzeniu wprowadzającym obowiązujące środki (rozporządzenie (WE) nr 1292/2007), a mianowicie folia z politereftalanu etylenu (PET) pochodząca z Indii, objęta obecnie kodami CN ex 3920 62 19 i ex 3920 62 90.

(19)

Tak jak w poprzednich dochodzeniach, niniejsze dochodzenie wykazało, że folia z PET produkowana w Indiach i wywożona do Unii oraz folia z PET produkowana i sprzedawana na krajowym rynku indyjskim ma te same podstawowe właściwości fizyczne i chemiczne oraz te same podstawowe zastosowania co folia z PET produkowana i sprzedawana w UE przez producentów unijnych.

(20)

Produkty te uważane są zatem za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(21)

W celu ustalenia wartości normalnej najpierw określono, czy ogólna wielkość sprzedaży krajowej produktu podobnego była reprezentatywna zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, tj. czy sprzedaż ta wynosiła 5 % wielkości sprzedaży produktu objętego postępowaniem wywożonego do UE. Komisja ustaliła, że wnioskodawca sprzedawał produkt podobny na rynku krajowym w wielkościach reprezentatywnych. Następnie przeprowadzono powyższy test reprezentatywności dla poszczególnych rodzajów. Ustalono, że dwa rodzaje nie były w ogóle sprzedawane na rynku krajowym.

(22)

Następnie Komisja zbadała, czy sprzedaż krajowa produktu podobnego może być traktowana jako dokonana w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Dokonano tego poprzez ustalenie – w odniesieniu do produktu podobnego sprzedawanego na rynku indyjskim – proporcji sprzedaży krajowej z zyskiem niezależnym klientom w ODP. Stwierdzono, że ponad 90 % sprzedaży krajowej przyniosło zysk.

(23)

W odniesieniu do rodzajów produktu sprzedawanych na rynku krajowym, które przeszły test reprezentatywności, o którym mowa w motywie 21 powyżej, stwierdzono, że żadne z transakcji krajowych nie przyniosły zysku, nie zostały zatem dokonane w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(24)

W odniesieniu do rodzajów produktu sprzedawanych w wystarczających ilościach i w zwykłym obrocie handlowym w Indiach wartość normalną określono w oparciu o ceny płacone przez niepowiązanych klientów lub należne na podstawie art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W odniesieniu do pozostałych rodzajów, a mianowicie rodzaju wskazanego w motywie 23 powyżej i rodzajów niesprzedawanych na rynku krajowym, wartość normalna została skonstruowana w oparciu o koszty produkcji ponoszone przez wnioskodawcę w odniesieniu do przedmiotowego wywożonego modelu, powiększone o uzasadnione koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne („koszty SG&”) oraz kwotę zysku zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(25)

Z uwagi na wysoki poziom sprzedaży krajowej z zyskiem dokonanej w zwykłym obrocie handlowym koszty SG& i kwotę zysku oparto na całej sprzedaży krajowej produktu podobnego na rynku krajowym.

(26)

W każdym przypadku, gdy folia z PET była wywożona bezpośrednio do niezależnych klientów w UE, cena eksportowa była ustalana zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, mianowicie na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych.

(27)

W odniesieniu do sprzedaży eksportowej do UE prowadzonej za pośrednictwem przedsiębiorstwa powiązanego cena eksportowa została ustalona na podstawie cen, po których produkty przywożone po raz pierwszy odsprzedaje się niezależnemu nabywcy zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

(28)

W tym celu wprowadzono korekty obejmujące wszystkie koszty poniesione pomiędzy przywozem a odsprzedażą pierwszemu niezależnemu klientowi na rynku unijnym. W przypadku tej sprzedaży odliczono również odpowiednią wartość kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku. Wartości procentowe zastosowane do obliczenia zysku oraz kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych były zgodne z tymi zawartymi w rachunku zysków i strat przedsiębiorstwa powiązanego.

(29)

Porównanie średniej ważonej wartości normalnej i średniej ważonej ceny eksportowej zostało przeprowadzone na podstawie ceny ex-works i na takim samym poziomie handlu. W celu zapewnienia sprawiedliwego porównania między wartością normalną a ceną eksportową, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, uwzględniono różnice w czynnikach, co do których wykazano, że mogą mieć wpływ na ceny i ich porównywalność. W tym celu wprowadzono odpowiednie dostosowania uwzględniające różnice w kosztach transportu, ubezpieczenia, przeładunku, załadunku i kosztach dodatkowych, prowizjach, kosztach finansowych i kosztach opakowania poniesionych przez wnioskodawcę, tam gdzie było to zasadne i zostało poparte dowodami.

(30)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego średnią ważoną wartość normalną ze względu na rodzaj porównano ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiadającego rodzaju produktu objętego postępowaniem. To porównanie nie wykazało istnienia dumpingu.

(31)

Zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego zbadano również, czy zmianę okoliczności, która według wnioskodawcy zaistniała, można w sposób uzasadniony uznać za trwałą.

(32)

W toku dochodzenia wykazano, że orientacyjny margines dumpingu, obliczony dla sprzedaży eksportowej wnioskodawcy do państw trzecich w ODP, także był ujemny. Pod względem wielkości sprzedaż ta była kilkakrotnie wyższa niż sprzedaż eksportowa do UE.

(33)

Stwierdzono także, że od 2007 r. wnioskodawca poczynił znaczne inwestycje, aby udoskonalić proces produkcji i produkować podstawowy surowiec niezbędny do produkcji produktu objętego postępowaniem. Zmiany te doprowadziły w szczególności do obniżenia kosztów, co tłumaczy bezpośredni wpływ na margines dumpingu przedsiębiorstwa. Można uznać, że zmiana okoliczności ma trwały charakter.

(34)

Uznano zatem, że w przewidywalnej przyszłości mało prawdopodobna jest zmiana okoliczności, które doprowadziły do wszczęcia niniejszego przeglądu okresowego, w sposób, który wpłynąłby na jego ustalenia. Dlatego też stwierdzono, że zmiana okoliczności ma trwały charakter, a stosowanie środka antydumpingowego na obecnym poziomie nie jest już uzasadnione.

(35)

W świetle wyników niniejszego dochodzenia przeglądowego uznaje się za właściwe zmienić stawkę cła antydumpingowego stosowaną wobec przywozu produktu objętego postępowaniem przez wnioskodawcę na 0 %.

(36)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia podstawowego oraz art. 24 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia Rady (WE) nr 597/2009 z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (12) żaden produkt nie może być objęty jednocześnie cłem antydumpingowym i wyrównawczym w celu eliminacji tych samych skutków powstałych z tytułu dumpingu lub subsydiowania wywozu. Jak wspomniano w motywie 9 powyżej, wnioskodawca jest objęty cłem wyrównawczym. Ponieważ cło antydumpingowe ustalone dla wnioskodawcy wynosi 0 % w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem, sytuacja ta nie występuje w niniejszym przypadku.

(37)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o podstawowych faktach i względach, w oparciu o które zamierzano wnioskować o zmianę stawki cła mającej zastosowanie do wnioskodawcy i strony miały możliwość przedstawienia swoich uwag.

(38)

Ustne i pisemne uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały uwzględnione, a w stosownych przypadkach ostateczne ustalenia zostały odpowiednio zmienione,

3.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/18

(1)

W grudniu 1999 r. Rada nałożyła, rozporządzeniem (WE) nr 2597/1999 (2), ostateczne cło wyrównawcze na przywóz folii z politereftalanu polietylenu (PET) („produkt objęty postępowaniem”), obecnie objętej kodami CN ex 3920 62 19 i ex 3920 62 90, pochodzącej z Indii. Środki wprowadzono w formie cła wyrównawczego ad valorem na poziomie od 3,8 % do 19,1 %, nałożonego na przywóz pochodzący od wymienionych eksporterów, ze stawką cła rezydualnego w wysokości 19,1 %, nałożoną na przywóz produktu objętego postępowaniem, pochodzący od wszystkich pozostałych przedsiębiorstw. Pierwotne dochodzenie objęło okres od dnia 1 października 1997 r. do dnia 30 września 1998 r.

(2)

W wyniku przeglądu wygaśnięcia przeprowadzonego na podstawie art. 18 rozporządzenia podstawowego, rozporządzeniem (WE) nr 367/2006 (3) („rozporządzenie (WE) nr 367/2006”) Rada utrzymała w marcu 2006 r. ostateczne cło wyrównawcze nałożone rozporządzeniem (WE) nr 2597/1999 na przywóz folii PET pochodzącej z Indii. Dochodzenie przeglądowe objęło okres od dnia 1 października 2003 r. do dnia 30 września 2004 r.

(3)

W wyniku przeglądu okresowego dotyczącego subsydiowania indyjskiego producenta folii z PET, rozporządzeniem (WE) nr 1288/2006 (4) Rada dokonała w sierpniu 2006 r. zmiany ostatecznego cła wyrównawczego nałożonego na to przedsiębiorstwo rozporządzeniem (WE) nr 367/2006.

(4)

W wyniku częściowego przeglądu okresowego dotyczącego subsydiowania innego indyjskiego producenta folii z PET, rozporządzeniem (WE) nr 1124/2007 (5) Rada dokonała we wrześniu 2007 r. zmiany ostatecznego cła wyrównawczego nałożonego na to przedsiębiorstwo rozporządzeniem (WE) nr 367/2006.

(5)

W wyniku częściowego przeglądu okresowego wszczętego przez Komisję z własnej inicjatywy i dotyczącego subsydiowania pięciu indyjskich producentów folii z PET, rozporządzeniem (WE) nr 15/2009 (6) Rada dokonała w styczniu 2009 r. zmiany ostatecznego cła wyrównawczego nałożonego na te przedsiębiorstwa rozporządzeniem (WE) nr 367/2006 i ostatecznych ceł antydumpingowych nałożonych rozporządzeniem (WE) nr 1292/2007 (7).

(6)

W wyniku częściowego przeglądu okresowego dotyczącego subsydiowania indyjskiego producenta folii z PET, rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 579/2010 (8) Rada dokonała w czerwcu 2010 r. zmiany ostatecznego cła wyrównawczego nałożonego na to przedsiębiorstwo rozporządzeniem (WE) nr 367/2006.

(7)

Należy zaznaczyć, że Vacmet India Limited jest obecnie objęte cłem wyrównawczym w wysokości 19,1 % na podstawie rozporządzenia (WE) nr 367/2006.

(8)

Należy zaznaczyć, że Vacmet India Limited jest objęte rezydualnym cłem antydumpingowym w wysokości 17,3 % na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1292/2007.

(9)

W dniu 7 sierpnia 2009 r. Komisja otrzymała wniosek dotyczący częściowego przeglądu okresowego zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego. Wniosek, ograniczony do zbadania subsydiowania, został złożony przez Vacmet India Limited, producenta eksportującego z Indii („wnioskodawca”). We wniosku wnioskodawca argumentował, że okoliczności, na podstawie których wprowadzono środki, uległy zmianie i że są zmiany te mają charakter trwały. Wnioskodawca przedstawił dowody prima facie świadczące o tym, iż utrzymywanie środka na dotychczasowym poziomie nie jest już konieczne w celu zrównoważenia skutków subsydiowania.

(10)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, Komisja ogłosiła w dniu 14 stycznia 2010 r. w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (9) („zawiadomienie o wszczęciu”) wszczęcie częściowego przeglądu okresowego zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego, ograniczonego do zbadania subsydiowania w odniesieniu do wnioskodawcy.

(11)

W toku dochodzenia w ramach częściowego przeglądu okresowego miała również zostać oceniona potrzeba, zależnie od ustaleń przeglądu, zmiany stawki cła mającej obecnie zastosowanie względem przywozu produktu objętego postępowaniem od niewymienionych indywidualnie w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 367/2006 producentów eksportujących w państwie, którego dotyczy postępowanie, tj. stawki cła mającej zastosowanie do „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” w Indiach.

(12)

Ponadto w dniu 14 stycznia 2010 r. Komisja ogłosiła, w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (10), wszczęcie częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych ograniczonego do badania dumpingu w odniesieniu do wnioskodawcy.

(13)

Dochodzenie w sprawie poziomu subsydiowania obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”).

(14)

Komisja oficjalnie poinformowała wnioskodawcę, władze publiczne Indii oraz przemysł unijny o wszczęciu dochodzenia w ramach częściowego przeglądu okresowego. Zainteresowanym stronom umożliwiono wyrażenie opinii na piśmie i ustnie.

(15)

W celu uzyskania informacji niezbędnych w dochodzeniu Komisja przesłała wnioskodawcy kwestionariusz. Poza tym kwestionariusz przesłano również władzom publicznym Indii.

(16)

Wnioskodawca w pełni współpracował w toku dochodzenia, natomiast właściwe organy władz publicznych Indii nie przedłożyły w terminie odpowiedzi na kwestionariusz. Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do ustalenia subsydiowania. Na terenie przedsiębiorstwa wnioskodawcy przeprowadzono wizytę weryfikacyjną.

(17)

Produktem objętym niniejszym przeglądem jest taki sam produkt jak ten zdefiniowany w rozporządzeniu wprowadzającym obowiązujące środki (rozporządzenie (WE) nr 367/2006), a mianowicie folia z politereftalanu etylenu (PET) pochodząca z Indii, objęta obecnie kodami CN ex 3920 62 19 i ex 3920 62 90.

(18)

Tak jak w poprzednich dochodzeniach, niniejsze dochodzenie wykazało, że folia z PET produkowana w Indiach i wywożona do Unii oraz folia z PET produkowana i sprzedawana na krajowym rynku indyjskim ma te same podstawowe właściwości fizyczne i chemiczne oraz te same podstawowe zastosowania co folia z PET produkowana i sprzedawana w UE przez producentów unijnych.

(19)

Dlatego produkty te uznaje się za produkty podobne w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(20)

Na podstawie informacji przedłożonych przez wnioskodawcę i przemysł unijny objęto dochodzeniem następujące programy, co do których istnieje domniemanie, że obejmują udzielanie subsydiów:

(21)

Programy od a) do c) wymienione powyżej opierają się na Ustawie o handlu zagranicznym (Rozwój i regulacja) z 1992 r. (nr 22 z 1992 r.), która weszła w życie w dniu 7 sierpnia 1992 r. („Ustawa o handlu zagranicznym”). W Ustawie o handlu zagranicznym upoważnia się władze publiczne Indii do wydawania zawiadomień dotyczących polityki eksportowej i importowej. Ich streszczenia publikowane są w dokumentach „Foreign Trade Policy” („Polityka handlu zagranicznego”), które ministerstwo handlu wydaje co pięć lat i regularnie uaktualnia. Dwa dokumenty „Foreign Trade Policy” mają znaczenie dla ODP dotyczącego przedmiotowej sprawy, tj. „FT Policy 04-09” oraz „FT Policy 09-14”. Ponadto władze publiczne Indii w „Podręczniku procedur, tom I” („HOP I 04-09” i „HOP I 09-14”) przedstawiły również procedury, które regulują postanowienia „FT Policy 04-09” i „FT Policy 09-14”. Podręcznik procedur jest również regularnie aktualizowany.

(22)

Program wskazany w lit. d) jest zarządzany przez władze stanu Uttar Pradesh.

(23)

Szczegółowy opis DEPB zawarto w pkt 4.3 „FT Policy 04-09” i „FT Policy 09-14” oraz w rozdziale 4 HOP I 04-09 i HOP I 09-14.

(24)

Do korzystania z tego programu kwalifikuje się każdy producent eksportujący i każdy eksportujący podmiot handlowy.

(25)

Eksporter może złożyć wniosek o przyznanie mu w ramach DEPB kredytów, które są obliczane jako procent od wartości produktów wywiezionych w ramach tego programu. Takie stawki DEPB zostały ustalone przez władze indyjskie dla większości produktów, włącznie z produktem objętym dochodzeniem. Są one ustalane w oparciu o standardowe normy nakładów i wyników (Standard Input Output Norms, „SION”) z uwzględnieniem domniemanej części przywozu w nakładach na wywożony produkt oraz wartości należności celnych za ten domniemany przywóz, niezależnie od tego, czy cła przywozowe zostały rzeczywiście uiszczone, czy nie.

(26)

Aby kwalifikować się do korzystania z tego programu, przedsiębiorstwo musi dokonać wywozu produktu. W momencie dokonywania transakcji wywozowej eksporter musi przedłożyć władzom indyjskim oświadczenie o dokonywaniu wywozu w ramach programu DEPB. Aby towary mogły zostać wywiezione, indyjskie organy celne wydają w trakcie wysyłki wywozowy dokument przewozowy. Dokument ten wskazuje między innymi kwotę kredytu w ramach DEPB, jaki ma zostać przyznany tej transakcji wywozowej. W tym momencie eksporter zna wysokość korzyści, jakie uzyska. Po wystawieniu wywozowego dokumentu przewozowego przez organy celne władze publiczne Indii nie mogą odmówić przyznania kredytu w ramach DEPB.

(27)

Stwierdzono, że zgodnie z zasadami rachunkowości obowiązującymi w Indiach, kredyty w ramach DEPB mogą być księgowane zgodnie z zasadą memoriałową jako przychód na rachunkach bankowych podmiotu gospodarczego, po wywiązaniu się ze zobowiązania wywozowego. Środki te mogą być przeznaczone na zapłatę ceł związanych z późniejszym przywozem jakichkolwiek towarów, z wyjątkiem dóbr inwestycyjnych i towarów, w stosunku do których istnieją ograniczenia przywozowe. Towary przywożone z wykorzystaniem tak uzyskanych kredytów mogą być sprzedawane na rynku krajowym (podlegają wtedy podatkowi od sprzedaży) lub wykorzystane do innych celów. Kredyty w ramach DEPB są zbywalne bez ograniczeń i zachowują ważność przez okres 12 miesięcy od daty wydania.

(28)

Wnioski o przyznanie kredytu w ramach DEPB są składane w formie elektronicznej i mogą obejmować nieograniczoną liczbę transakcji wywozowych. Nie istnieją de facto ściśle określone terminy składania wniosków o przyznanie kredytu w ramach DEPB. System elektroniczny używany do zarządzania programem DEPB nie wyklucza automatycznie transakcji wywozowych przekraczających termin składania wniosków wspomniany w rozdziale 4.47 HOP I 04-09 i 09-14. Ponadto, jak zostało to wyraźnie określone w rozdziale 9.3 HOP I 04-09 i 09-14, wnioski, które wpłynęły po upływie terminu składania wniosków, mogą nadal być rozpatrywane pod warunkiem uiszczenia niewielkiej opłaty karnej (tj. 10 % wartości kredytu).

(29)

Stwierdzono, że wnioskodawca korzystał z tego programu w ODP.

(30)

DEPB zapewnia subsydia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Kredyt przekazany z programu DEPB stanowi wkład finansowy władz publicznych Indii, ponieważ zostanie ostatecznie wykorzystany na zrekompensowanie przywozowych opłat celnych, tym samym zmniejszając przychody władz publicznych Indii uzyskiwane z tytułu cła, które byłoby należne w przeciwnym wypadku. Ponadto kredyty w ramach DEPB przynoszą korzyści eksporterowi, gdyż poprawiają jego płynność finansową.

(31)

Poza tym korzyści w ramach DEPB są uwarunkowane prawnie wynikami wywozu i tym samym są uważane za szczególne i stanowiące podstawę środków wyrównawczych zgodnie z art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(32)

Programu tego nie można uznać za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji czy system zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on zasadom określonym w załączniku I lit. i), załączniku II (definicja i zasady systemu ceł zwrotnych) oraz załączniku III (definicja i zasady zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze) rozporządzenia podstawowego. W szczególności eksporter nie jest zobowiązany do rzeczywistego wykorzystania towarów przywożonych na zasadach bezcłowych w procesie produkcji, a kwota przyznanego kredytu nie jest obliczana w powiązaniu z rzeczywiście wykorzystaną ilością takich komponentów. Ponadto nie istnieje żaden system lub procedura służąca ustaleniu ilości komponentów wykorzystanych w procesie produkcji wywożonego produktu lub stwierdzeniu nadwyżki zaistniałych opłat przywozowych w rozumieniu załącznika I lit. i) oraz załączników II i III do rozporządzenia podstawowego. Wreszcie, eksporter kwalifikuje się do korzystania z programu DEPB niezależnie od tego, czy przywozi jakiekolwiek komponenty. Aby uzyskać korzyści, wystarczy, aby eksporter dokonał jedynie wywozu gotowych produktów, bez potrzeby wykazywania, że którykolwiek z użytych komponentów pochodził z przywozu. Stąd też nawet eksporterzy, którzy nabywali wszystkie komponenty ze źródeł lokalnych i nie przywozili żadnych towarów, których można było użyć jako komponentów w procesie produkcji, kwalifikują się do korzystania z programu DEPB.

(33)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 oraz art. 5 rozporządzenia podstawowego oraz metodą obliczeń stosowaną dla tego programu w rozporządzeniu (WE) nr 367/2006 kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych została obliczona w rozumieniu kwoty korzyści przeniesionych na ich odbiorcę, co do których ustalono, że otrzymał je w ODP. Biorąc to pod uwagę, uznano, że przeniesienie korzyści na odbiorcę zostało dokonane w momencie realizacji transakcji wywozowej na warunkach określonych w tym programie. Od tego momentu władze publiczne Indii ponoszą odpowiedzialność z tytułu rezygnacji z opłat celnych, co stanowi wkład finansowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Gdy tylko władze celne wystawią eksportowy dokument przewozowy, określający między innymi wysokość kredytu przyznanego w ramach DEPB w odniesieniu do tej konkretnej transakcji wywozowej, władze publiczne Indii nie mogą już decydować o przyznaniu subsydium. W świetle powyższego za właściwe uznaje się dokonanie wyceny korzyści z DEPB jako sumy kredytów przyznanych na transakcje wywozowe dokonane w ramach tego programu w ODP.

(34)

W przypadkach uzasadnionych roszczeń niezbędne opłaty poniesione na rzecz uzyskania subsydium zostały odjęte od ustalonej tą metodą kwoty uzyskanych kredytów, aby otrzymać kwoty subsydiów wyrażone w liczniku, w myśl art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium została przydzielona do całkowitych obrotów z wywozu w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uwarunkowane wynikami wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do wyprodukowanych, wywożonych czy transportowanych ilości.

(35)

Stopa subsydiowania wnioskodawcy w ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 7,9 %.

(36)

Szczegółowy opis EPCG zawarto w rozdziale 5 „FT Policy 04-09” i „FT Policy 09-14” oraz w rozdziale 5 HOP I 04-09 i HOP I 09-14.

(37)

Do korzystania z tego programu kwalifikują się producenci eksportujący i eksportujące podmioty handlowe „powiązane” z producentami pomocniczymi i usługodawcami.

(38)

Pod warunkiem spełnienia obowiązku wywozu przedsiębiorstwo kwalifikuje się do przywozu dóbr kapitałowych (nowych oraz – od kwietnia 2003 r. – używanych dóbr kapitałowych mających do 10 lat) według obniżonej stawki cła. W tym celu władze publiczne Indii na wniosek i za opłatą wydają zezwolenie w ramach programu EPCG. Od kwietnia 2000 r. program ten przewiduje obniżoną stawkę celną wynoszącą 5 % dla wszystkich dóbr kapitałowych przywożonych na podstawie tego programu.

(39)

Posiadacze zezwolenia w ramach programu EPCG mogą również zaopatrywać się w dobra kapitałowe lokalnie. W takim wypadku lokalny producent dóbr kapitałowych może sam skorzystać z uprawnienia na bezcłowy przywóz komponentów potrzebnych do produkcji takich dóbr kapitałowych. Lokalny producent może również ubiegać się o korzyści z tytułu uznania za wywóz w związku z dostawą dóbr kapitałowych posiadaczowi zezwolenia EPCG.

(40)

Stwierdzono, że wnioskodawca korzystał z tego programu w ODP.

(41)

W ramach programu EPCG zapewniane są subsydia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Obniżenie stawki cła stanowi wkład finansowy władz publicznych Indii, jako że ulga ta zmniejsza przychody władz publicznych Indii z tytułu cła, które w przeciwnym wypadku byłoby należne. Ponadto obniżenie cła przenosi korzyść na eksportera, gdyż kwota tak zaoszczędzona na przywozie poprawia płynność jego przedsiębiorstwa.

(42)

Ponadto korzystanie z EPCG jest prawnie uzależnione od dokonania wywozu, ponieważ takich zezwoleń nie można uzyskać bez zobowiązania się do wywozu. Program ten został zatem uznany za szczególny i wymagający stosowania środków wyrównawczych w myśl art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(43)

Programu tego nie można uznać za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji czy system zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt ii) rozporządzenia podstawowego. Dobra kapitałowe nie wchodzą w zakres takich dopuszczalnych systemów określonych w lit. i) załącznika I do rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie zostały one wykorzystane do wytworzenia wywożonych produktów.

(44)

Kwota subsydium została obliczona, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, na podstawie niezapłaconego cła od przywiezionych dóbr kapitałowych, rozłożonego na okres, który odzwierciedla normalny okres amortyzacji dla takiej kategorii dóbr kapitałowych w branży objętej postępowaniem. Zgodnie z ustaloną praktyką tak obliczona kwota, która odnosi się do ODP, została dostosowana poprzez dodanie odsetek z tego okresu, aby odzwierciedlała całkowitą wartość korzyści odniesionych w czasie. Uznano, iż komercyjna stopa procentowa obowiązująca w Indiach w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym była właściwa dla tego celu. W przypadkach złożenia uzasadnionych roszczeń odjęta została niezbędna opłata poniesiona na uzyskanie subsydium, zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(45)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia kwota subsydium została przydzielona do obrotu w wywozie w ODP jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uzależnione od dokonania wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wyprodukowanych, wywożonych lub transportowanych towarów.

(46)

W odniesieniu do przywozu dokonanego w ramach tego programu w toku dochodzenia stwierdzono istnienie szeregu artykułów, które mogą być wykorzystywane zarówno do wytwarzania produktu objętego postępowaniem, jak i innych produktów. Stwierdzono jednak, że niektóre artykuły wykorzystuje się w zakładzie, w którym produkuje się wyłącznie folię PET. W związku z powyższym podczas obliczania korzyści dla wnioskodawcy jako mianownik w odniesieniu do tych artykułów zostanie wykorzystany obrót uzyskany z wywozu produktu objętego postępowaniem, a nie całość obrotów z wywozu.

(47)

Stopa subsydiowania wnioskodawcy w ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 2,4 %.

(48)

Szczegółowy opis programu zawarto w pkt 4.1.1 do 4.1.14 „FT Policy 04-09” i „FT Policy 09-14” oraz w rozdziałach 4.1 do 4.30 dokumentów „HOP I 04-09” i „HOP I 09-14”. Program ten był zwany programem „Advance Licence” podczas poprzedniego dochodzenia, które doprowadziło do nałożenia na podstawie rozporządzenia (WE) nr 367/2006 obowiązującego obecnie ostatecznego cła wyrównawczego.

(49)

Program AA składa się z sześciu podprogramów, które zostały opisane bardziej szczegółowo w motywie 50. Podprogramy te różnią się między innymi zakresem kwalifikowalności. Producenci eksportujący i eksportujące podmioty handlowe „powiązane” z wytwórcami pomocniczymi kwalifikują się do programu AA w odniesieniu do wywozu fizycznego oraz do podprogramów AA w ramach zapotrzebowań rocznych. Producenci eksportujący realizujący dostawy do eksportera końcowego kwalifikują się do udziału w AA z tytułu dostaw pośrednich. Główni kontrahenci zaopatrujący kategorie „uznane za wywóz” wymienione w pkt 8.2 „FT Policy 04-09”, tacy jak dostawcy do jednostek zorientowanych na wywóz („export oriented units”, „EOU”), kwalifikują się do udziału w podprogramie AA w odniesieniu do kategorii „uznanych za wywóz”. Wreszcie, dostawcom pośrednim dla producentów eksportujących przysługują świadczenia na kategorie „uznane za wywóz” w ramach podprogramów „Advance Release Order” („ARO”) oraz krajowej akredytywy otwartej przez nabywcę na rzecz sprzedawcy (obopólnej).

(50)

Zezwolenia zaliczkowe mogą być wydawane w odniesieniu do następujących elementów:

(i)   wywóz fizyczny: jest to główny podprogram. Umożliwia on bezcłowy przywóz komponentów do produkcji określonego wyrobu przeznaczonego do wywozu. Termin „fizyczny” oznacza w tym kontekście, że produkt przeznaczony do wywozu musi opuścić terytorium Indii. W zezwoleniu wyszczególniona jest ulga przywozowa i obowiązek wywozu wraz z typem produktu przeznaczonego do wywozu;

(ii)   wymaganie roczne: takie zezwolenie nie jest związane z konkretnym produktem przeznaczonym do wywozu, ale z szerszą grupą produktów (np. z produktami chemicznymi i produktami pokrewnymi). Posiadacz zezwolenia może – do pewnej wartości progowej ustalonej na podstawie jego działalności eksportowej z poprzednich okresów – sprowadzać bezcłowo wszelkie komponenty, jakie zostaną wykorzystane do produkcji wszelkich artykułów wchodzących w skład takiej grupy produktów. Może on zadecydować o wywozie otrzymanego produktu wchodzącego w skład określonej grupy produktów i powstałego przy użyciu takiego materiału zwolnionego z cła;

(iii)   dostawy pośrednie: ten podprogram obejmuje przypadki, w których dwóch producentów zamierza produkować pojedynczy produkt eksportowy i podzielić proces produkcji. Producent eksportujący, który wytwarza produkt pośredni, może dokonywać bezcłowego przywozu komponentów oraz uzyskać na ten cel wsparcie w ramach programu AA przeznaczone na dostawy pośrednie. Eksporter końcowy finalizuje produkcję i jest zobowiązany do wywozu gotowego produktu;

(iv)   uznanie za wywóz: ten podprogram umożliwia głównemu kontrahentowi bezcłowy przywóz komponentów do produkcji, które wymagane są przy produkcji towarów sprzedawanych jako „uznane za wywóz” kategoriom klientów wymienionych w ust. 8.2. lit. b)–f), g), i) oraz j) polityki 04-09. Sprzedaż uznana za wywóz odnosi się do tych transakcji, w których dostarczone towary nie opuszczają kraju. Szereg kategorii dostaw uznawanych jest za wywóz, pod warunkiem że towar wyprodukowany jest w Indiach, np. dostawa towarów do jednostek zorientowanych na wywóz („EOU”) lub do przedsiębiorstwa znajdującego się w specjalnej strefie ekonomicznej („SSE”);

(v)   program „Advance Release Order” („ARO”): posiadacz zezwolenia w ramach programu AA zamierzający pozyskać komponenty ze źródeł lokalnych w miejsce przywozu bezpośredniego ma możliwość nabycia ich z użyciem ARO. W takich przypadkach zezwolenia zaliczkowe są poświadczane jako ARO i przyznawane lokalnemu dostawcy przy dostawie wymienionych w nich towarów. Przyznanie ARO upoważnia dostawcę lokalnego do świadczeń z tytułu kategorii uznawanych za wywóz zgodnie z pkt 8.3 „FT Policy 04-09” (tj. z programu AA dla dostaw pośrednich/kategorii uznanych za wywóz, systemu ceł zwrotnych na uznany wywóz i zwrotu ostatecznego podatku akcyzowego). W ramach mechanizmu ARO cła i podatki refundowane są dostawcy zamiast eksporterowi końcowemu w postaci zwrotu/refundacji ceł. Zwrot podatków/ceł można uzyskać zarówno w odniesieniu do komponentów ze źródeł lokalnych, jak i tych pochodzących z przywozu;

(vi)   krajowa akredytywa obopólna: podprogram ten, podobnie jak ten wymieniony powyżej, obejmuje dostawy ze źródeł lokalnych na rzecz posiadacza zezwolenia zaliczkowego. Posiadacz zezwolenia zaliczkowego może zwrócić się do banku o otwarcie akredytywy krajowej na rzecz lokalnego dostawcy. W przypadku przywozu bezpośredniego zezwolenie zostanie zatwierdzone przez bank jedynie w odniesieniu do wartości i ilości towaru pochodzącego ze źródeł lokalnych, a nie z przywozu. Dostawca lokalny będzie uprawniony do świadczeń za kategorie uznane za wywóz zgodnie z pkt 8.3 „FT Policy 04-09” (tj. z programu AA dla dostaw pośrednich/kategorii uznanych za wywóz, systemu ceł zwrotnych na uznany wywóz i zwrotu ostatecznego podatku akcyzowego).

(51)

Wnioskodawca uzyskał zwolnienia w ramach programu AA związane z produktem objętym postępowaniem w czasie ODP. Wnioskodawca skorzystał z jednego z podprogramów, tj. z programu AA dla wywozu fizycznego. W związku z tym nie jest potrzebne ustalenie konieczności zastosowania środków wyrównawczych w odniesieniu do pozostałych, niewykorzystanych podprogramów.

(52)

Aby umożliwić przeprowadzenie kontroli przez władze Indii, posiadacz zezwolenia zaliczkowego jest prawnie zobowiązany do prowadzenia „zgodnej z prawdą i odpowiedniej dokumentacji dotyczącej zużycia i wykorzystania towarów przywożonych bezcłowo/pozyskiwanych w kraju” we wskazanym formacie (rozdziały 4.26, 4.30 i załącznik 23 do „HOP I 04-09” i „HOP I 09-14”, czyli rejestru rzeczywistego zużycia. Rejestr ten musi zostać skontrolowany przez zewnętrznego biegłego księgowego/księgowego kosztów i prac, który wydaje zaświadczenie stwierdzające, że określone rejestry i odpowiednia ewidencja zostały zbadane, a informacje dostarczone zgodnie z załącznikiem 23 są prawdziwe i poprawne pod każdym względem.

(53)

W odniesieniu do podprogramu, z którego wnioskodawca korzystał w ODP, tj. wywozu fizycznego, zarówno ulga przywozowa, jak i obowiązek wywozu są ustalane pod względem wielkości i wartości przez władze publiczne Indii oraz są udokumentowane w treści zezwolenia. Ponadto w trakcie realizacji przywozu i wywozu odpowiednie transakcje muszą być udokumentowane przez urzędników państwowych na formularzu zezwolenia. Wielkość przywozu dozwolonego w ramach programu AA ustalają władze publiczne Indii na podstawie standardowych norm nakładów i wyników (Standard Input Output Norms, „SION”), obejmujących większość produktów, w tym produkt objęty postępowaniem. Przywożone komponenty nie są zbywalne i muszą być wykorzystane do wytworzenia odpowiedniego produktu przeznaczonego na wywóz. Obowiązek wywozowy musi być spełniony w określonych ramach czasowych od wydania zezwolenia (24 miesiące z możliwością dwukrotnego przedłużenia każdorazowo o 6 miesięcy).

(54)

W obecnym dochodzeniu w ramach przeglądu okresowego ustalono, że określone przez władze Indii wymogi dotyczące kontroli nie były respektowane i nie zostały jeszcze sprawdzone w praktyce. Wnioskodawca nie prowadził systemu umożliwiającego sprawdzenie, które komponenty i w jakiej ilości zostały zużyte w toku produkcji produktu przeznaczonego na wywóz, jak przewidziano to w polityce FT (załącznik 23) oraz zgodnie z pkt 4 części II załącznika II do rozporządzenia podstawowego. W rzeczywistości nie prowadzono bowiem ewidencji rzeczywistego zużycia.

(55)

Zmiany w zarządzaniu polityką FT 04-09, które weszły w życie jesienią 2005 r. (obowiązkowe przesyłanie rejestru zużycia władzom Indii w ramach procedury realizacji pozwoleń), nie zostały jeszcze zastosowane w odniesieniu do wnioskodawcy. Dlatego też na tym etapie niemożliwe było sprawdzenie faktycznego wdrożenia tego przepisu.

(56)

Zwolnienie z ceł przywozowych stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, tzn. wkład finansowy władz publicznych Indii, które przyznały świadczenie eksporterowi objętemu dochodzeniem.

(57)

Dodatkowo program „AA – wywóz fizyczny” jest niewątpliwie prawnie uzależniony od dokonania wywozu i tym samym uznany za szczególny i stanowiący podstawę środków wyrównawczych zgodnie z art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego. Bez zobowiązania się do wywozu przedsiębiorstwo nie może uzyskać korzyści wynikających z tego programu.

(58)

Podprogramu zastosowanego w aktualnie rozpatrywanym przypadku nie można uznać za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji czy system zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on zasadom określonym w załączniku I lit. i), załączniku II (definicja i zasady systemu ceł zwrotnych) oraz załączniku III (definicja i zasady zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze) rozporządzenia podstawowego. Władze publiczne Indii nie zastosowały skutecznie ani nowego, ani starego systemu kontroli, ani procedury kontroli w celu sprawdzenia, czy i w jakim zakresie komponenty były zużyte do wytworzenia wywożonego produktu (pkt 4 części II załącznika II do rozporządzenia podstawowego, a w przypadku systemów zwrotu ceł za składniki zastępcze – pkt 2 części II załącznika III do rozporządzenia podstawowego). Normy SION dla produktu objętego postępowaniem nie były dostatecznie sprecyzowane. Same normy SION nie mogą zostać uznane za mechanizm weryfikacyjny faktycznego zużycia, gdyż projekt tych standardowych norm nie daje władzom publicznym Indii możliwości odpowiednio dokładnej weryfikacji ilości komponentów zużytych do produkcji przeznaczonej na wywóz. Władze publiczne Indii nie przeprowadziły również dalszego badania opartego na rzeczywiście wykorzystanej ilości takich komponentów, mimo że badanie takie zwykle powinno być dokonane w przypadku braku skutecznego systemu kontroli (część II pkt 5 w załączniku II oraz część II pkt 3 w załączniku III do rozporządzenia podstawowego).

(59)

Wymieniony podprogram wymaga zatem stosowania środków wyrównawczych.

(60)

Przy braku dopuszczalnych systemów zwrotu ceł zapłaconych za składniki produkcji czy systemów zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze korzyść stanowiąca podstawę środków wyrównawczych to umorzenie całkowitych przywozowych należności celnych, zwykle należnych przy przywozie komponentów. W związku z powyższym należy odnotować, że w rozporządzeniu podstawowym przewiduje się nie tylko objęcie wyrównaniem „nadmiernego” umorzenia należności celnych. Zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i lit. i) załącznika I do rozporządzenia podstawowego nadmierne umorzenie należności celnych podlega wyrównaniu wyłącznie pod warunkiem spełnienia wymagań określonych w załącznikach II i III do rozporządzenia podstawowego. Warunki te nie były jednak spełnione w niniejszym przypadku. Zatem, jeżeli nie zostanie wykazany odpowiedni poziom monitorowania, nie ma zastosowania powyższy wyjątek dotyczący systemów ceł zwrotnych, natomiast zastosowanie ma zwykła zasada wyrównywania kwot niezapłaconych należności celnych (dochód utracony), a nie jakiegokolwiek domniemanego nadmiernego umorzenia. Jak podano w części II załącznika II oraz w części II załącznika III do rozporządzenia podstawowego, obliczenie takiego nadmiernego umorzenia nie należy do organu prowadzącego dochodzenie. Przeciwnie, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego do organu tego należy jedynie ustalenie wystarczającego dowodu pozwalającego odrzucić adekwatność domniemanego systemu weryfikacji.

(61)

Kwota subsydium dla wnioskodawcy, który korzystał z programu AA, została obliczona na podstawie utraconych ceł przywozowych (cło podstawowe i szczególne cło dodatkowe) za materiały przywożone w ramach podprogramu w ODP (licznik). Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego w przypadku uzasadnionych roszczeń poniesione opłaty, niezbędne w celu uzyskania subsydium, zostały odjęte od kwoty subsydium. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium została przydzielona do obrotów z dokonanego wywozu produktu objętego postępowaniem w ODP jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium zależy od dokonania wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wyprodukowanych, wywożonych lub transportowanych towarów.

(62)

Stopa subsydiowania wnioskodawcy w ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 0,2 %.

(63)

W toku poprzedniego dochodzenia dotyczącego folii PET, łącznie z dochodzeniem, które doprowadziło do nałożenia rozporządzeniem (WE) nr 367/2006 obowiązującego obecnie ostatecznego cła wyrównawczego, zbadano szereg programów realizowanych przez stany indyjskie, w ramach których przyznano zachęty przedsiębiorstwom lokalnym. Programy te wchodzą w zakres pakietowego programu zachęt, ponieważ mogą dotyczyć różnych rodzajów zachęt. Poprzednie dochodzenie wykazało, że uprawnienia przedsiębiorstwa do korzyści w ramach programu mogą być stwierdzone w tzw. świadectwie kwalifikowalności. Tak jak w przypadku niniejszego dochodzenia, mogą być jednak także udzielane subsydia ad hoc, takie jak subsydia kapitałowe.

(64)

Ogólnym warunkiem kwalifikowalności w ramach programu jest dokonanie przez przedsiębiorstwo inwestycji w mniej rozwiniętych obszarach stanu poprzez założenie nowego przedsiębiorstwa przemysłowego bądź poprzez szeroko zakrojone inwestycje kapitałowe lub dywersyfikację już istniejącego przedsiębiorstwa przemysłowego.

(65)

Zgodnie z odpowiedzią na kwestionariusz, w 2009 r. wnioskodawca otrzymał znaczną kwotę od władz publicznych stanu Uttar Pradesh jako subsydium kapitałowe na utworzenie nowych zakładów produkcyjnych. Wyjaśniono, że otrzymane subsydium kapitałowe jest związane z utworzeniem zakładów produkcyjnych, tj. ma na celu pokrycie kosztów inwestycji poczynionych przez wnioskodawcę. Według wnioskodawcy było to zwykłe subsydium w postaci dotacji mającej na celu zwiększenie kapitału własnego.

(66)

Dochodzenie wykazało również, że wnioskodawca jest uprawniony do zwrotu podatku VAT i centralnego podatku od sprzedaży (CST) przez wydział podatków handlowych stanu Uttar Pradesh z powodu wcześniejszych inwestycji. W świadectwie kwalifikowalności określono maksymalną kwotę, o jaką może wystąpić przedsiębiorstwo. Przedsiębiorstwo korzystało z programu przez cztery lata. Co miesiąc zwracano się o zwrot zapłaconego podatku VAT i CST nałożonego odpowiednio na sprzedaż międzystanową i stanową, także w ODP.

(67)

Subsydium kapitałowe stanowi bezpośrednie przekazanie środków finansowych, tj. dotację dla wnioskodawcy. Jest to subsydium w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (i) i art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Stanowi wkład finansowy władz publicznych stanu Uttar Pradesh, które przyznają bezpośrednią korzyść wnioskodawcy.

(68)

Zwrot podatków VAT i CST stanowi subsydia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Zwrot stanowi wkład finansowy władz publicznych stanu Uttar Pradesh, ponieważ ulga ta zmniejsza ich wpływy z podatków, które w przeciwnym wypadku byłyby należne. Ponadto zwrot podatku przynosi korzyść wnioskodawcy, gdyż zaoszczędzone należności podatkowe poprawiają jego płynność finansową.

(69)

Subsydia nie są prawnie uzależnione od dokonania wywozu. Ze względu na brak współpracy ze strony władz publicznych stanu Uttar Pradesh, Komisja nie mogła sformułować ostatecznych wniosków w zakresie szczególnego charakteru i stosowania programu w praktyce oraz swobody władz w odniesieniu do sposobu jego stosowania. Ponieważ nie było możliwe ustalenie, czy władze publiczne stanu Uttar Pradesh stosowały obiektywne kryteria lub warunki przyznawania subsydiów, nie jest też możliwe określenie z całą pewnością, czy spełnione są wymogi zawarte w art. 4 ust. 2 akapit pierwszy lit. b). Dlatego nawet jeżeli wykazano, że program nie jest szczególny w świetle prawa, nadal nie jest jasne, czy faktycznie nie ma szczególnego charakteru. Program ten został zatem uznany za szczególny i stanowiący podstawę środków wyrównawczych zgodnie z art. 4 ust. 2 akapit pierwszy lit. c) oraz art. 4 ust. 2 akapit czwarty rozporządzenia podstawowego.

(70)

W odniesieniu do subsydium kapitałowego otrzymanego na utworzenie nowych zakładów produkcyjnych kwotę subsydium obliczono, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, na podstawie subsydium kapitałowego rozłożonego na okres, który odzwierciedla normalny okres amortyzacji/użytkowania dóbr kapitałowych w branży objętej postępowaniem, ponieważ subsydium może być związane z nabyciem środków trwałych. Do kwoty tej dodano odsetki w celu odzwierciedlenia pełnej wartości korzyści uzyskanej w odnośnym okresie. Uznano, iż komercyjna stopa procentowa obowiązująca w Indiach w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym była właściwa dla tego celu. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium została następnie przydzielona do całkowitych obrotów z wywozu i sprzedaży krajowej w ODP jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium nie jest faktycznie uwarunkowane wynikami wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości produkowanych, wywożonych lub transportowanych towarów.

(71)

W odniesieniu do zwrotu podatku VAT i centralnego podatku od sprzedaży, kwotę subsydium obliczono na podstawie kwoty zwrotów w ODP. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium (licznik) została następnie przydzielona do całkowitych obrotów z wywozu i sprzedaży krajowej w ODP jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium nie jest faktycznie uwarunkowane wynikami wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości produkowanych, wywożonych lub transportowanych towarów.

(72)

W związku z powyższym stopa subsydiowania wnioskodawcy w ODP ustalona w odniesieniu do tych subsydiów kapitałowych wynosi 0,5 %.

(73)

Wnioskodawca jest obecnie objęty cłem wyrównawczym wynoszącym 19,1 %

(74)

Podczas obecnego częściowego przeglądu okresowego ustalono, że kwota subsydiów dla wnioskodawcy podlegających środkom wyrównawczym, wyrażona ad valorem, wyniosła 11,0 %, jak podano poniżej:

(75)

Biorąc powyższe pod uwagę, uznaje się, że poziom subsydiowania w odniesieniu do objętego postępowaniem producenta eksportującego obniżył się.

(76)

Zbadano również, czy zmiana okoliczności w odniesieniu do badanych programów może zostać uznana za mającą trwały charakter.

(77)

Dochodzenie potwierdziło, że kwota subsydium dla wnioskodawcy spadła znacznie poniżej poziomu stosowanej wobec niego obecnie stawki cła. Spadek ogólnego poziomu subsydiów wynika głównie ze znacznego obniżenia wysokości świadczeń dostępnych w ramach programu DEPB. W oparciu o powyższe, istnieją oznaki, że wnioskodawca w przyszłości nadal będzie otrzymywał subsydia, których wysokość będzie niższa od tych, którymi jest objęty obecnie.

(78)

Jako że wykazano, że wnioskodawca otrzymuje subsydia znacznie niższe niż wcześniej i że prawdopodobnie nadal będzie otrzymywał subsydia o wysokości niższej od ustalonej w toku pierwotnego dochodzenia, poziom tych środków należy odpowiednio zmienić, tak by odzwierciedlał nowe ustalenia.

(79)

W związku z tym zmieniona stawka cła wyrównawczego powinna zostać ustalona na poziomie nowej stopy subsydiowania ustalonej w toku niniejszego częściowego przeglądu okresowego, jako że marginesy szkody obliczone w toku pierwotnego dochodzenia antysubsydyjnego nadal je przewyższają.

(80)

Zgodnie z art. 24 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 597/2009 żaden produkt nie może być objęty jednocześnie cłem antydumpingowym i wyrównawczym w celu eliminacji tych samych skutków powstałych z tytułu dumpingu lub subsydiowania wywozu. Ponieważ jednak cło antydumpingowe ustalone dla wnioskodawcy na skutek równoległego antydumpingowego przeglądu okresowego wynosi 0 % w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem, sytuacja ta nie występuje w niniejszym przypadku.

(81)

W odniesieniu do stawki cła mającej obecnie zastosowanie względem przywozu produktu objętego postępowaniem od niewymienionych indywidualnie w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 367/2006 producentów eksportujących, tj. stawki cła mającej zastosowanie do „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” w Indiach, należy stwierdzić, że rzeczywiste zasady badanych programów i ich uznanie za wymagające stosowania środków wyrównawczych nie zmieniły się w porównaniu do poprzedniego dochodzenia. Z tego względu nie ma powodów do przeliczenia wartości subsydiów i stawek celnych obowiązujących względem tych przedsiębiorstw. W związku z tym stawki celne obowiązujące wszystkie inne przedsiębiorstwa oprócz wnioskodawcy zostają niezmienione.

(82)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o zasadniczych faktach i okolicznościach, na podstawie których zamierzano wnioskować o zmianę stawki cła mającej zastosowanie do wnioskodawcy; miały także możliwość przedstawienia swoich uwag.

(83)

Uwagi pisemne i ustne przedstawione przez zainteresowane strony zostały uwzględnione, a w stosownych przypadkach ostateczne ustalenia zostały odpowiednio zmienione,

3.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/27

(1)

Załącznik XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 zawiera ograniczenia dotyczące wprowadzania do obrotu i stosowania pochodnych pentabromowych eteru difenylowego (pozycja 44) oraz sulfonianów perfluorooktanu (PFOS) (pozycja 53).

(2)

Rozporządzeniem (WE) nr 850/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. dotyczącym trwałych zanieczyszczeń organicznych i zmieniającym dyrektywę 79/117/EWG (2) wprowadzono do prawa unijnego zobowiązania ustanowione w Konwencji sztokholmskiej w sprawie trwałych zanieczyszczeń organicznych (zwanej dalej „Konwencją”), zatwierdzone decyzją Rady 2006/507/WE (3) oraz zobowiązania Protokołu z 1998 r. w sprawie trwałych zanieczyszczeń organicznych do Konwencji z 1979 r. w sprawie transgranicznego zanieczyszczania powietrza na dalekie odległości (zwanego dalej „Protokołem”), zatwierdzone decyzją Rady 2004/259/WE (4).

(3)

Po otrzymaniu od Unii Europejskiej i jej państw członkowskich, jak również od Norwegii i Meksyku, nazw wskazanych przez nie substancji Komitet ds. Przeglądu Trwałych Zanieczyszczeń Organicznych, ustanowiony na mocy Konwencji, zakończył pracę nad grupą substancji, w odniesieniu do których stwierdzono, że spełniają kryteria określone w Konwencji. Na czwartym posiedzeniu Konferencji Stron Konwencji w dniach 4–8 maja 2009 r. (zwanym dalej „COP 4”) uzgodniono, że dziewięć substancji, w tym eter pentabromodifenylowy i PFOS, zostanie dodanych do załączników do Konwencji.

(4)

Rozporządzenie Komisji (UE) nr 757/2010 zmieniające rozporządzenie (WE) nr 850/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące trwałych zanieczyszczeń organicznych w zakresie załączników I i III (5) wykonuje decyzję COP 4 przez włączenie substancji wymienionych w Konwencji lub Protokole, lub w obu tych dokumentach do załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 850/2004. Substancje te obejmują eter pentabromodifenylowy i PFOS. Rozporządzeniem (WE) nr 850/2004 zabroniono produkowania i wprowadzania do obrotu substancji wymienionych w załączniku I i uregulowano gospodarkę odpadami zawierającymi te substancje. W przypadku PFOS odstępstwa mające zastosowanie na mocy załącznika XVII do rozporządzenia REACH zostają przeniesione i wymienione w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 850/2004 z pewnymi zmianami, odzwierciedlającymi decyzję COP 4.

(5)

W rezultacie ograniczenia dotyczące pochodnych pentabromowych eteru difenylowego oraz PFOS w załączniku XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 są zbyteczne, należy zatem wykreślić z niego pozycje 44 i 53.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego na mocy art. 133 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006,

3.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/29

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 882/2004 określa ogólne zadania i obowiązki wspólnotowych laboratoriów referencyjnych ds. żywności i pasz oraz laboratoriów referencyjnych ds. zdrowia zwierząt i żywych zwierząt, a także dotyczące ich wymogi. Wspólnotowe laboratoria referencyjne ds. żywności i pasz wymienione są w części I, zaś laboratoria referencyjne ds. zdrowia zwierząt i żywych zwierząt – w części II załącznika VII do tego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 180/2008 z dnia 28 lutego 2008 r. dotyczącym wspólnotowego laboratorium referencyjnego ds. chorób koni innych niż afrykański pomór koni, zmieniającym załącznik VII do rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (4) Agence Française de Sécurité Sanitaire des Aliments (AFSSA), wraz z jej laboratoriami badawczymi ds. patologii zwierząt i chorób odzwierzęcych oraz patologii i chorób koni, z siedzibą we Francji, została wyznaczona na wspólnotowe laboratorium referencyjne ds. chorób koni innych niż afrykański pomór koni.

(3)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 737/2008 z dnia 28 lipca 2008 r. wyznaczającym wspólnotowe laboratoria referencyjne ds. chorób skorupiaków, wścieklizny i gruźlicy bydła, ustanawiającym dodatkowe obowiązki i zadania wspólnotowych laboratoriów referencyjnych ds. wścieklizny i gruźlicy bydła oraz zmieniającym załącznik VII do rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (5) Laboratoire d’études sur la rage et la pathologie des animaux sauvages, będące laboratorium Agence Française de Sécurité Sanitaire des Aliments (AFSSA) w Nancy (Francja), zostało wyznaczone na wspólnotowe laboratorium referencyjne ds. wścieklizny.

(4)

Francja i Dania powiadomiły urzędowo Komisję o zmianach wprowadzonych z nazwach laboratoriów, o których mowa w wymienionych rozporządzeniach. Oprócz tego laboratoria wymienione w załączniku VII do rozporządzenia (WE) nr 882/2004, które wcześniej określano mianem „wspólnotowych laboratoriów referencyjnych”, po wejściu w życie traktatu lizbońskiego należy nazywać „laboratoriami referencyjnymi Unii Europejskiej (UE)”.

(5)

Wykaz laboratoriów referencyjnych UE, ustanowiony w rozporządzeniach (WE) nr 882/2004, (WE) nr 180/2008 i (WE) nr 737/2008, musi być aktualny. W związku z tym rozporządzenia te należy odpowiednio zmienić.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/36

(1)

W dniu 3 czerwca 2010 r. Komisja otrzymała skargę dotyczącą dumpingu wyrządzającego szkodę Unii w odniesieniu do przywozu modemów bezprzewodowej rozległej sieci internetowej (WWAN) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”). Wspomniana skarga zawierała również wniosek o rejestrację przywozu na podstawie art. 14 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009.

(2)

Wniosek został złożony przez Option NV („skarżący”), jedynego znanego producenta modemów WWAN w Unii, reprezentującego 100 % łącznej produkcji unijnej.

(3)

Wspomniana skarga zawierała dowody prima facie świadczące o praktykach dumpingowych oraz o wynikającej z nich istotnej szkodzie, które to dowody uznano za wystarczające, by uzasadnić wszczęcie postępowania.

(4)

Po konsultacji z Komitetem Doradczym Komisja, zawiadomieniem opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3), wszczęła odpowiednio postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu do Unii modemów WWAN pochodzących z ChRL, objętych obecnie kodami CN ex 8471 80 00 i ex 8517 62 00.

(5)

W dniu 1 lipca 2010 r. rozporządzeniem Komisji (UE) nr 570/2010 (4) Komisja nałożyła obowiązek rejestracji przywozu tego samego produktu pochodzącego z ChRL.

(6)

Komisja oficjalnie zawiadomiła skarżącego, producentów eksportujących w ChRL, zainteresowanych importerów i użytkowników, zainteresowane zrzeszenia importerów lub użytkowników, dostawców surowców i usługodawców, jak również przedstawicieli ChRL, o wszczęciu postępowania. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(7)

Zgodnie z przepisami art. 16 rozporządzenia podstawowego Komisja przeprowadziła niektóre z wymaganych wizyt weryfikacyjnych. W odniesieniu do dumpingu, w szczególności dla celów art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, Komisja skoncentrowała się na kwestiach wspomnianych w art. 2 ust. 7 lit. c), zwłaszcza na problemach związanych z podejmowaniem decyzji, ładem korporacyjnym, pożyczkami, finansowaniem przedsiębiorstw i kredytami eksportowymi. Mimo że stwierdzono pewne przesłanki mogące świadczyć o problemach, z uwagi na zakończenie przedmiotowego postępowania antydumpingowego nie badano dalej tej kwestii.

(8)

W dniu 2 sierpnia 2010 r. Komisja otrzymała skargę dotyczącą subsydiowania wyrządzającego szkodę Unii w odniesieniu do przywozu modemów WWAN pochodzących z ChRL. Wspomniana skarga zawierała również wniosek o rejestrację przywozu na podstawie art. 24 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 597/2009.

(9)

Wniosek został złożony przez Option NV („skarżący”), jedynego znanego producenta modemów WWAN w Unii, reprezentującego 100 % łącznej produkcji unijnej.

(10)

Wspomniana skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na subsydiowanie i wynikającą z niego istotną szkodę, które uznano za wystarczające do wszczęcia postępowania antysubsydyjnego.

(11)

Po konsultacji z Komitetem Doradczym Komisja, zawiadomieniem opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (5), wszczęła odpowiednio postępowanie antysubsydyjne dotyczące przywozu do Unii modemów WWAN pochodzących z ChRL, objętych obecnie kodami CN ex 8471 80 00 i ex 8517 62 00.

(12)

W dniu 17 września 2010 r. Komisja, rozporządzeniem Komisji (UE) nr 811/2010 (6) nałożyła obowiązek rejestracji przywozu tego samego produktu pochodzącego z ChRL.

(13)

Komisja oficjalnie zawiadomiła skarżącego, producentów eksportujących w ChRL, zainteresowanych importerów i użytkowników, zainteresowane zrzeszenia importerów lub użytkowników, dostawców surowców i usługodawców, jak również przedstawicieli ChRL, o wszczęciu postępowania. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(14)

Dwoma pismami do Komisji z dnia 26 października 2010 r. Option NV wycofał skargę antydumpingową i skargę antysubsydyjną dotyczące przywozu modemów WWAN pochodzących z ChRL. Wycofanie skarg było spowodowane zawarciem przez Option NV umowy o współpracy z producentem eksportującym z ChRL.

(15)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 i zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 597/2009 w przypadku wycofania skargi przez skarżącego postępowanie może zostać zakończone, o ile nie jest to sprzeczne z interesem Unii.

(16)

Komisja uznała, że należy zakończyć obecne postępowania, ponieważ w toku odpowiedniego dochodzenia antydumpingowego i dochodzenia antysubsydyjnego nie ujawniono żadnych okoliczności wskazujących, iż takie zakończenie byłoby sprzeczne z interesem Unii. Zainteresowane strony zostały odpowiednio poinformowane i umożliwiono im przedstawienie uwag.

(17)

Po wycofaniu skarg jedno przedsiębiorstwo skontaktowało się z Komisją i stwierdziło, że jest unijnym producentem modemów WWAN. Przedsiębiorstwo to utrzymywało następnie, że należy kontynuować postępowania, mimo że skargi wycofano. Należy zaznaczyć, że wymienione przedsiębiorstwo zgłosiło się po raz pierwszy po upływie terminów proceduralnych przewidzianych w ramach obu postępowań na przedstawienie przez zainteresowane strony opinii w charakterze producenta unijnego, w związku z czym nie poparło skarg złożonych przez Option, zanim zostały one wycofane.

(18)

Należy także zaznaczyć, że twierdzenia i informacje przedłożone przez wymienione przedsiębiorstwo nie miały charakteru, który spowodowałby wyciągnięcie przez Komisję wniosku, że w interesie Unii leżałoby kontynuowanie obecnych postępowań wszczętych w związku ze skargami Option po tym, jak skargi te wycofano. W tym kontekście konieczne było odpowiednie wzięcie pod uwagę – w odniesieniu do działalności, które przedsiębiorstwo to miało prowadzić w związku z modemami WWAN w Unii – czy może ono w praktyce (i) odegrać rolę na unijnym rynku modemów WWAN; oraz (ii) pokryć ewentualne braki w dostawach w razie wprowadzenia środków. W oparciu o informacje w tej kwestii przedłożone w ramach obecnych postępowań stwierdzono, że kontynuowanie dochodzenia i wprowadzenie środków po wycofaniu skarg byłoby działaniem nieproporcjonalnym.

(19)

Nie wpłynęły żadne inne uwagi wskazujące, że zakończenie obecnych postępowań nie leżałoby w interesie Unii.

(20)

Wobec powyższego Komisja stwierdza, że należy zakończyć postępowanie antydumpingowe i postępowanie antysubsydyjne dotyczące przywozu do Unii modemów WWAN pochodzących z ChRL, nie wprowadzając środków.

(21)

Należy zatem zaprzestać rejestracji przywozu modemów WWAN pochodzących z ChRL i zgłaszanych w ramach kodów CN ex 8471 80 00 i ex 8517 62 00 w zastosowaniu rozporządzeń (UE) nr 570/2010 i (UE) nr 811/2010 oraz uchylić wspomniane rozporządzenia,

3.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/39

3.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/41

(1)

Rozporządzenia Komisji (WE) nr 451/2000 (2) i (WE) nr 1490/2002 (3) określają szczegółowe zasady realizacji trzeciego etapu programu prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, oraz wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Wykaz ten obejmuje tau-fluwalinat.

(2)

Zgodnie z art. 11e rozporządzenia (WE) nr 1490/2002 powiadamiający wycofał swoje poparcie dla włączenia tej substancji czynnej do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG w terminie dwóch miesięcy od daty otrzymania projektu sprawozdania z oceny. W rezultacie, w związku z niewłączeniem tau-fluwalinatu, przyjęto decyzję Komisji 2008/934/WE z dnia 5 grudnia 2008 r. dotyczącą niewłączenia niektórych substancji czynnych do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające te substancje (4).

(3)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG pierwotny powiadamiający (zwany dalej „wnioskodawcą”) złożył nowy wniosek, w którym ubiega się o zastosowanie przyspieszonej procedury przewidzianej w art. 14–19 rozporządzenia Komisji (WE) nr 33/2008 z dnia 17 stycznia 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania dyrektywy Rady 91/414/EWG w odniesieniu do zwykłej i przyspieszonej procedury oceny substancji czynnych objętych programem prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 tej dyrektywy, ale niewłączonych do załącznika I do tej dyrektywy (5).

(4)

Wniosek przedłożono Danii, która rozporządzeniem (WE) nr 451/2000 została wyznaczona do pełnienia roli państwa członkowskiego sprawozdawcy. Termin dotyczący procedury przyspieszonej został dotrzymany. Specyfikacja substancji czynnej i jej przewidywane zastosowania są takie same jak w przedmiocie decyzji 2008/934/WE. Wniosek ten spełnia również pozostałe wymogi merytoryczne i proceduralne określone w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 33/2008.

(5)

Dania oceniła dodatkowe dane przekazane przez wnioskodawcę i sporządziła dodatkowe sprawozdanie. Dnia 1 października 2009 r. przekazała to sprawozdanie Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanemu dalej „Urzędem”) i Komisji. Urząd przedstawił dodatkowe sprawozdanie pozostałym państwom członkowskim i wnioskodawcy w celu umożliwienia im zgłoszenia uwag, a otrzymane uwagi przesłał Komisji. Zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 33/2008 i na wniosek Komisji Urząd przedstawił Komisji swoje wnioski dotyczące tau-fluwalinatu w dniu 17 czerwca 2010 r. (6). Projekt sprawozdania z oceny, sprawozdanie dodatkowe i wnioski Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane w dniu 28 stycznia 2011 r. w formie sprawozdania z przeglądu dotyczącego tau-fluwalinatu, opracowanego przez Komisję.

(6)

Jak wykazały różnorodne badania, można oczekiwać, że środki ochrony roślin zawierające tau-fluwalinat zasadniczo spełniają wymogi określone w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniu z przeglądu. Należy zatem włączyć tau-fluwalinat do załącznika I w celu zapewnienia we wszystkich państwach członkowskich możliwości udzielania zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję czynną zgodnie z przepisami wymienionej dyrektywy.

(7)

Bez uszczerbku dla tego ustalenia należy uzyskać dalsze informacje na temat pewnych szczegółowych kwestii. Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 91/414/EWG stanowi, że włączenie substancji do załącznika I może być uzależnione od spełnienia określonych warunków. Należy zatem zobowiązać wnioskodawcę do przedstawienia dalszych informacji potwierdzających wyniki oceny ryzyka w oparciu o aktualną wiedzę naukową w odniesieniu do zagrożenia dla organizmów wodnych, zagrożenia dla stawonogów niebędących przedmiotem zwalczania oraz ewentualnego wpływu na środowisko enancjoselektywnej degradacji w matrycach środowiskowych.

(8)

Należy przewidzieć rozsądnie długi termin na włączenie substancji czynnej do załącznika I, w celu umożliwienia państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowania się do spełnienia nowych wymogów wynikających z tego faktu.

(9)

Nie naruszając określonych w dyrektywie 91/414/EWG zobowiązań wynikających z włączenia substancji czynnej do załącznika I, państwom członkowskim należy dać sześć miesięcy, licząc od daty włączenia, na dokonanie przeglądu istniejących zezwoleń dotyczących środków ochrony roślin zawierających tau-fluwalinat w celu spełnienia wymogów ustanowionych w dyrektywie 91/414/EWG, w szczególności jej art. 13, oraz stosownych warunków określonych w załączniku I. Państwa członkowskie powinny odpowiednio zmienić, zastąpić lub cofnąć istniejące zezwolenia zgodnie z przepisami dyrektywy 91/414/EWG. W drodze odstępstwa od powyższego terminu należy przyznać więcej czasu na przedłożenie i ocenę pełnej dokumentacji wyszczególnionej w załączniku III dla każdego środka ochrony roślin i każdego zamierzonego zastosowania zgodnie z jednolitymi zasadami ustanowionymi w dyrektywie 91/414/EWG.

(10)

Doświadczenie zdobyte przy okazji wcześniejszych przypadków włączania do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG substancji czynnych, ocenionych w ramach rozporządzenia (EWG) nr 3600/92 z dnia 11 grudnia 1992 r. ustanawiającego szczegółowe zasady realizacji pierwszego etapu programu prac określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (7), pokazuje, że mogą pojawić się trudności z interpretacją spoczywających na posiadaczach dotychczasowych zezwoleń obowiązków w zakresie dostępu do danych. W celu uniknięcia dalszych trudności wydaje się zatem konieczne wyjaśnienie obowiązków państw członkowskich, a w szczególności obowiązku sprawdzenia, czy posiadacz zezwolenia ma dostęp do dokumentacji zgodnie z wymogami określonymi w załączniku II do wymienionej dyrektywy. Wyjaśnienie to nie nakłada jednak na państwa członkowskie ani na posiadaczy zezwoleń żadnych nowych obowiązków w porównaniu z tymi, które nakłada się w przyjętych dotąd dyrektywach zmieniających załącznik I.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 91/414/EWG.

(12)

Decyzja 2008/934/WE przewiduje niewłączenie tau-fluwalinatu i cofnięcie zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję do dnia 31 grudnia 2011 r. Należy zatem skreślić wiersz dotyczący tau-fluwalinatu w załączniku do tej decyzji.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/934/WE.

(14)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

w przypadku środka zawierającego tau-fluwalinat jako jedyną substancję czynną, w razie potrzeby zmieniają lub cofają zezwolenie najpóźniej do dnia 31 maja 2015 r.; lub

b)

w przypadku środka zawierającego tau-fluwalinat jako jedną z kilku substancji czynnych, w razie potrzeby zmieniają lub cofają zezwolenie do dnia 31 maja 2015 r. lub w terminie określonym dla takiej zmiany lub cofnięcia we właściwej dyrektywie lub dyrektywach włączających odpowiednią substancję lub substancje do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG, w zależności od tego, która z tych dwóch dat jest późniejsza.

3.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/45

(1)

Rozporządzenia Komisji (WE) nr 451/2000 (2) i (WE) nr 1490/2002 (3) określają szczegółowe zasady realizacji trzeciego etapu programu prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, oraz wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Wykaz ten obejmował fenoksykarb.

(2)

Zgodnie z art. 11e rozporządzenia (WE) nr 1490/2002 powiadamiający wycofał swoje poparcie dla włączenia tej substancji czynnej do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG w terminie dwóch miesięcy od daty otrzymania projektu sprawozdania z oceny. W rezultacie przyjęto decyzję Komisji 2008/934/WE z dnia 5 grudnia 2008 r. dotyczącą niewłączenia niektórych substancji czynnych do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające te substancje (4), stanowiącą o niewłączeniu fenoksykarbu.

(3)

Na podstawie art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG pierwotny powiadamiający (zwany dalej „wnioskodawcą”) złożył nowy wniosek, w którym ubiega się o zastosowanie przyspieszonej procedury przewidzianej w art. 14–19 rozporządzenia Komisji (WE) nr 33/2008 z dnia 17 stycznia 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania dyrektywy Rady 91/414/EWG w odniesieniu do zwykłej i przyspieszonej procedury oceny substancji czynnych objętych programem prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 tej dyrektywy, ale niewłączonych do załącznika I do tej dyrektywy (5).

(4)

Wniosek ten przedłożono Niderlandom, które zostały wyznaczone jako państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy rozporządzeniem (WE) nr 451/2000. Termin dotyczący procedury przyspieszonej został dotrzymany. Specyfikacja substancji czynnej i jej przewidywane zastosowania są takie same jak w przedmiocie decyzji 2008/934/WE. Wniosek ten spełnia również pozostałe wymogi merytoryczne i proceduralne określone w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 33/2008.

(5)

Niderlandy oceniły dodatkowe dane przedstawione przez wnioskodawcę i przygotowały dodatkowe sprawozdanie. Przekazały je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (dalej zwanemu „Urzędem”) oraz Komisji w dniu 10 grudnia 2009 r. Urząd przedstawił dodatkowe sprawozdanie pozostałym państwom członkowskim i wnioskodawcy w celu umożliwienia im zgłoszenia uwag, a otrzymane uwagi przesłał Komisji. Zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 33/2008, na wniosek Komisji, w dniu 13 września 2010 r. Urząd przedstawił Komisji wnioski dotyczące fenoksykarbu (6). Projekt sprawozdania z oceny, sprawozdanie dodatkowe i wnioski Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane w dniu 28 stycznia 2011 r. w formie sprawozdania z przeglądu dotyczącego fenoksykarbu, opracowanego przez Komisję.

(6)

Jak wykazały różnorodne badania, można oczekiwać, że środki ochrony roślin zawierające fenoksykarb zasadniczo spełniają wymogi określone w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniu z przeglądu. Należy zatem włączyć fenoksykarb do załącznika I w celu zapewnienia we wszystkich państwach członkowskich możliwości udzielania zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję czynną zgodnie z przepisami wymienionej dyrektywy.

(7)

Bez uszczerbku dla tego ustalenia należy uzyskać dalsze informacje na temat pewnych szczegółowych kwestii. Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 91/414/WE stanowi, że włączenie substancji do załącznika I może być uzależnione od spełnienia określonych warunków. W związku z tym należy wprowadzić obowiązek przedstawienia przez wnioskodawcę informacji potwierdzających ocenę ryzyka dla stawonogów niebędących przedmiotem zwalczania oraz dla czerwia pszczelego.

(8)

Należy przewidzieć rozsądnie długi termin na włączenie substancji czynnej do załącznika I, w celu umożliwienia państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowania się do spełnienia nowych wymogów wynikających z tego faktu.

(9)

Nie naruszając określonych w dyrektywie 91/414/EWG zobowiązań wynikających z włączenia substancji czynnej do załącznika I, państwom członkowskim należy dać sześć miesięcy, licząc od daty włączenia, na dokonanie przeglądu istniejących zezwoleń dotyczących środków ochrony roślin zawierających fenoksykarb w celu spełnienia wymogów ustanowionych w dyrektywie 91/414/EWG, w szczególności jej art. 13, oraz stosownych warunków określonych w załączniku I. Państwa członkowskie powinny odpowiednio zmienić, zastąpić lub cofnąć istniejące zezwolenia zgodnie z przepisami dyrektywy 91/414/EWG. W drodze odstępstwa od powyższego terminu należy przyznać więcej czasu na przedłożenie i ocenę pełnej dokumentacji wyszczególnionej w załączniku III dla każdego środka ochrony roślin i każdego zamierzonego zastosowania, zgodnie z jednolitymi zasadami ustanowionymi w dyrektywie 91/414/EWG.

(10)

Doświadczenie zdobyte przy okazji wcześniejszych przypadków włączania do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG substancji czynnych, ocenionych w ramach rozporządzenia (EWG) nr 3600/92 z dnia 11 grudnia 1992 r. ustanawiającego szczegółowe zasady realizacji pierwszego etapu programu prac określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (7), pokazuje, że mogą pojawić się trudności z interpretacją spoczywających na posiadaczach dotychczasowych zezwoleń obowiązków w zakresie dostępu do danych. W celu uniknięcia dalszych trudności wydaje się zatem konieczne wyjaśnienie obowiązków państw członkowskich, a w szczególności obowiązku sprawdzenia, czy posiadacz zezwolenia ma dostęp do dokumentacji zgodnie z wymogami określonymi w załączniku II do wymienionej dyrektywy. Wyjaśnienie to nie nakłada jednak na państwa członkowskie ani na posiadaczy zezwoleń żadnych nowych obowiązków w porównaniu z tymi, które nakłada się w przyjętych dotąd dyrektywach zmieniających załącznik I.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 91/414/EWG.

(12)

W decyzji 2008/934/WE przewiduje się niewłączenie fenoksykarbu i cofnięcie zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję do dnia 31 grudnia 2011 r. Konieczne jest zatem skreślenie wiersza dotyczącego fenoksykarbu w załączniku do tej decyzji.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/934/WE.

(14)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

w przypadku środka zawierającego fenoksykarb jako jedyną substancję czynną, w razie potrzeby zmieniają lub wycofują zezwolenie najpóźniej do dnia 31 maja 2015 r.; lub

b)

w przypadku środka zawierającego fenoksykarb jako jedną z kilku substancji czynnych, w razie potrzeby zmieniają lub wycofują zezwolenie do dnia 31 maja 2015 r. lub w terminie określonym dla takiej zmiany lub wycofania we właściwej dyrektywie lub dyrektywach włączających odpowiednią substancję lub substancje do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG, w zależności od tego, która z tych dwóch dat jest późniejsza.

3.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/49

(1)

Rozporządzenia Komisji (WE) nr 451/2000 (2) i (WE) nr 1490/2002 (3) określają szczegółowe zasady realizacji trzeciego etapu programu prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, oraz wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Wykaz ten obejmował kletodym.

(2)

Zgodnie z art. 11e rozporządzenia (WE) nr 1490/2002 powiadamiający wycofał swoje poparcie dla włączenia tej substancji czynnej do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG w terminie dwóch miesięcy od daty otrzymania projektu sprawozdania z oceny. W rezultacie, w związku z niewłączeniem kletodymu, przyjęto decyzję Komisji 2008/934/WE z dnia 5 grudnia 2008 r. dotyczącą niewłączenia niektórych substancji czynnych do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające te substancje (4).

(3)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG pierwotny powiadamiający (zwany dalej „wnioskodawcą”) złożył nowy wniosek, w którym ubiega się o zastosowanie przyspieszonej procedury przewidzianej w art. 14–19 rozporządzenia Komisji (WE) nr 33/2008 z dnia 17 stycznia 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania dyrektywy Rady 91/414/EWG w odniesieniu do zwykłej i przyspieszonej procedury oceny substancji czynnych objętych programem prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 tej dyrektywy, ale niewłączonych do załącznika I do tej dyrektywy (5).

(4)

Wniosek ten przedłożono Niderlandom, które zostały wyznaczone jako państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy rozporządzeniem (WE) nr 1490/2002. Termin dotyczący procedury przyspieszonej został dotrzymany. Specyfikacja substancji czynnej i jej przewidywane zastosowania są takie same jak w przedmiocie decyzji 2008/934/WE. Wniosek ten spełnia również pozostałe wymogi merytoryczne i proceduralne określone w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 33/2008.

(5)

Niderlandy oceniły dodatkowe dane przedstawione przez wnioskodawcę i przygotowały dodatkowe sprawozdanie. Przekazały je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanemu dalej „Urzędem”) oraz Komisji w dniu 1 grudnia 2009 r. Urząd przedstawił dodatkowe sprawozdanie pozostałym państwom członkowskim i wnioskodawcy w celu umożliwienia im zgłoszenia uwag, a otrzymane uwagi przesłał Komisji. Zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 33/2008 oraz na wniosek Komisji Urząd przedstawił Komisji wnioski dotyczące kletodymu w dniu 10 września 2010 r. (6). Projekt sprawozdania z oceny, sprawozdanie dodatkowe i wnioski Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane w dniu 28 stycznia 2011 r. w formie sprawozdania z przeglądu dotyczącego kletodymu, opracowanego przez Komisję.

(6)

Jak wykazały różnorodne badania, można oczekiwać, że środki ochrony roślin zawierające kletodym zasadniczo spełniają wymogi określone w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniu z przeglądu. Należy zatem włączyć kletodym do załącznika I w celu zapewnienia we wszystkich państwach członkowskich możliwości udzielania zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję czynną zgodnie z przepisami wymienionej dyrektywy.

(7)

Bez uszczerbku dla tego ustalenia należy uzyskać dalsze informacje na temat pewnych szczegółowych kwestii. Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 91/414/EWG stanowi, że włączenie substancji do załącznika I może być uzależnione od spełnienia określonych warunków. Należy zatem zobowiązać wnioskodawcę do przedstawienia dalszych informacji w celu potwierdzenia wyników oceny ryzyka w oparciu o aktualną wiedzę naukową w odniesieniu do oceny narażenia gleby i wód gruntowych oraz definicji pozostałości na potrzeby oceny ryzyka.

(8)

Należy przewidzieć rozsądnie długi termin na włączenie substancji czynnej do załącznika I, w celu umożliwienia państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowania się do spełnienia nowych wymogów wynikających z tego faktu.

(9)

Nie naruszając określonych w dyrektywie 91/414/EWG zobowiązań wynikających z włączenia substancji czynnej do załącznika I, państwom członkowskim należy dać sześć miesięcy, licząc od daty włączenia, na dokonanie przeglądu istniejących zezwoleń dotyczących środków ochrony roślin zawierających kletodym w celu spełnienia wymogów ustanowionych w dyrektywie 91/414/EWG, w szczególności jej art. 13, oraz stosownych warunków określonych w załączniku I. Państwa członkowskie powinny odpowiednio zmienić, zastąpić lub cofnąć istniejące zezwolenia zgodnie z przepisami dyrektywy 91/414/EWG. W drodze odstępstwa od powyższego terminu należy przyznać więcej czasu na przedłożenie i ocenę pełnej dokumentacji wyszczególnionej w załączniku III dla każdego środka ochrony roślin i każdego zamierzonego zastosowania zgodnie z jednolitymi zasadami ustanowionymi w dyrektywie 91/414/EWG.

(10)

Doświadczenie zdobyte przy okazji wcześniejszych przypadków włączania do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG substancji czynnych, ocenionych w ramach rozporządzenia (EWG) nr 3600/92 z dnia 11 grudnia 1992 r. ustanawiającego szczegółowe zasady realizacji pierwszego etapu programu prac określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (7), pokazuje, że mogą pojawić się trudności z interpretacją spoczywających na posiadaczach dotychczasowych zezwoleń obowiązków w zakresie dostępu do danych. W celu uniknięcia dalszych trudności wydaje się zatem konieczne wyjaśnienie obowiązków państw członkowskich, a w szczególności obowiązku sprawdzenia, czy posiadacz zezwolenia ma dostęp do dokumentacji zgodnie z wymogami określonymi w załączniku II do wymienionej dyrektywy. Wyjaśnienie to nie nakłada jednak na państwa członkowskie ani na posiadaczy zezwoleń żadnych nowych obowiązków w porównaniu z tymi, które nakłada się w przyjętych dotąd dyrektywach zmieniających załącznik I.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 91/414/EWG.

(12)

Decyzja 2008/943/WE przewiduje niewłączenie kletodymu i cofnięcie zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję do dnia 31 grudnia 2011 r. Konieczne jest zatem skreślenie wiersza dotyczącego kletodymu w załączniku do tej decyzji.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/934/WE.

(14)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

w przypadku środka zawierającego kletodym jako jedyną substancję czynną, w razie potrzeby zmieniają lub cofają zezwolenie najpóźniej do dnia 31 maja 2015 r.; lub

b)

w przypadku środka zawierającego kletodym jako jedną z kilku substancji czynnych, w razie potrzeby zmieniają lub cofają zezwolenie do dnia 31 maja 2015 r. lub w terminie określonym dla takiej zmiany lub cofnięcia we właściwej dyrektywie lub dyrektywach włączających odpowiednią substancję lub substancje do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG, w zależności od tego, która z tych dwóch dat jest późniejsza.

3.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/53

(1)

W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2)

UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3)

W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4)

Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5)

Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

a)

dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b)

dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c)

świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

a)

dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b)

innej dostawy, sprzedaży lub przekazywania uzbrojenia i materiałów z nim związanych;

c)

dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

d)

dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

a)

osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I;

b)

osób niewymienionych w załączniku I uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierownictwem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II.

a)

podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b)

zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

a)

wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b)

państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

a)

państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b)

państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c)

zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d)

zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

a)

osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przez osoby lub podmioty działające w ich imieniu lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III;

b)

osoby i podmioty niewymienione w załączniku III uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez osoby lub podmioty działające w ich imieniu lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV.

a)

niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b)

przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c)

przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

a)

konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b)

przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

a)

odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b)

płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

3.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/63

(1)

Załącznik I do Porozumienia został zmieniony decyzją Wspólnego Komitetu EOG nr 60/2010 z dnia 11 czerwca 2010 r. (1).

(2)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 357/2008 z dnia 22 kwietnia 2008 r. zmieniające załącznik V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych encefalopatii gąbczastych (2).

(3)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 571/2008 z dnia 19 czerwca 2008 r. zmieniające załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie kryteriów zmian w rocznych programach monitorowania BSE (3).

(4)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 584/2008 z dnia 20 czerwca 2008 r. wykonujące rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wspólnotowego celu ograniczenia częstości występowania Salmonelli enteritidis i Salmonelli typhimurium u indyków (4).

(5)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 746/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. zmieniające załącznik VII do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii (5).

(6)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 933/2008 z dnia 23 września 2008 r. zmieniające załącznik do rozporządzenia Rady (WE) nr 21/2004 w odniesieniu do sposobów identyfikacji zwierząt oraz treści zawartych w dokumentach przewozowych (6).

(7)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 956/2008 z dnia 29 września 2008 r. zmieniające załącznik IV do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii (7).

(8)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 1251/2008 z dnia 12 grudnia 2008 r. wdrażające dyrektywę Rady 2006/88/WE w zakresie warunków oraz wymagań certyfikacji w odniesieniu do wprowadzania do obrotu i przywożenia do Wspólnoty zwierząt akwakultury i produktów akwakultury oraz ustanawiające wykaz gatunków-wektorów (8).

(9)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 103/2009 z dnia 3 lutego 2009 r. zmieniające załączniki VII i IX do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001 ustanawiającego zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii (9).

(10)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 129/2009 z dnia 13 lutego 2009 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 197/2006 w odniesieniu do ważności środków przejściowych dotyczących wycofanych środków spożywczych (10).

(11)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 162/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. zmieniające załączniki od III do X do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych pasażowalnych gąbczastych encefalopatii (11).

(12)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 163/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. zmieniające załącznik IV do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii (12).

(13)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 199/2009 z dnia 13 marca 2009 r. ustanawiające środek przejściowy stanowiący odstępstwo od rozporządzenia (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do bezpośrednich dostaw małych ilości świeżego mięsa otrzymanego ze stad brojlerów i indyków (13).

(14)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 213/2009 z dnia 18 marca 2009 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 1003/2005 w odniesieniu do zwalczania i badań na obecność salmonelli w stadach hodowlanych gatunku Gallus gallus oraz indyków (14).

(15)

W Porozumieniu należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (WE) nr 759/2009 z dnia 19 sierpnia 2009 r. zmieniające załącznik do rozporządzenia Rady (WE) nr 21/2004 ustanawiającego system identyfikacji i rejestrowania owiec i kóz (15).

(16)

W Porozumieniu należy uwzględnić dyrektywę Komisji 2008/53/WE z dnia 30 kwietnia 2008 r. zmieniającą załącznik IV do dyrektywy Rady 2006/88/WE w odniesieniu do wiosennej wiremii karpi (16).

(17)

W Porozumieniu należy uwzględnić dyrektywę Rady 2008/71/WE z dnia 15 lipca 2008 r. w sprawie identyfikacji i rejestracji świń (17).

(18)

W Porozumieniu należy uwzględnić decyzję Komisji 2008/392/WE z dnia 30 kwietnia 2008 r. wdrażającą dyrektywę Rady 2006/88/WE w odniesieniu do informacyjnej strony internetowej udostępniającej drogą elektroniczną informacje na temat przedsiębiorstw produkcyjnych sektora akwakultury oraz zatwierdzonych zakładów przetwórczych (18).

(19)

W Porozumieniu należy uwzględnić decyzję Komisji 2008/650/WE z dnia 30 lipca 2008 r. zmieniającą dyrektywę Rady 82/894/EWG w sprawie zgłaszania chorób zwierząt we Wspólnocie poprzez włączenie niektórych chorób do wykazu chorób wymagających zgłaszania oraz skreślenie z tego wykazu enterowirusowego zapalenia mózgu i rdzenia świń (19).

(20)

W Porozumieniu należy uwzględnić decyzję Komisji 2008/815/WE z dnia 20 października 2008 r. zatwierdzającą niektóre krajowe programy zwalczania salmonelli w stadach brojlerów gatunku Gallus gallus  (20).

(21)

W Porozumieniu należy uwzględnić decyzję Komisji 2008/896/WE z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie wytycznych w odniesieniu do programów nadzoru stanu zdrowia zwierząt opartych na ocenie ryzyka, o których mowa w dyrektywie Rady 2006/88/WE (21).

(22)

W Porozumieniu należy uwzględnić decyzję Komisji 2008/908/WE dnia 28 listopada 2008 r. upoważniającą niektóre państwa członkowskie do zmiany swoich rocznych programów monitorowania BSE (22).

(23)

W Porozumieniu należy uwzględnić decyzję Komisji 2008/946/WE z dnia 12 grudnia 2008 r. wdrażającą dyrektywę Rady 2006/88/WE w odniesieniu do wymogów dotyczących kwarantanny zwierząt akwakultury (23).

(24)

W Porozumieniu należy uwzględnić decyzję Komisji 2009/177/WE z dnia 31 października 2008 r. wdrażającą dyrektywę Rady 2006/88/WE w odniesieniu do programów nadzoru i eliminowania chorób oraz statusu państw członkowskich, stref i enklaw wolnych od choroby (24).

(25)

W Porozumieniu należy uwzględnić decyzję Komisji 2009/247/WE z dnia 16 marca 2009 r. zmieniającą decyzję 2003/322/WE w odniesieniu do karmienia niektórych ptaków padlinożernych w Bułgarii określonym materiałem kategorii 1 (25).

(26)

W Porozumieniu należy uwzględnić decyzję Komisji 2009/722/WE z dnia 29 września 2009 r. zmieniającą decyzję 2003/324/WE w odniesieniu do odstępstwa od zakazu powtórnego przetwarzania wewnątrzgatunkowego dotyczącego karmienia niektórych zwierząt futerkowych na Łotwie (26).

(27)

W Porozumieniu należy uwzględnić decyzję Komisji 2009/771/WE z dnia 20 października 2009 r. zatwierdzającą niektóre krajowe programy zwalczania salmonelli u indyków (27).

(28)

Rozporządzenie (WE) nr 1251/2008 uchyla decyzje Komisji 1999/567/WE (28) i 2003/390/WE (29), które są uwzględnione w Porozumieniu i które w związku z powyższym należy uchylić w ramach Porozumienia.

(29)

Dyrektywa 2008/71/WE uchyla dyrektywę Rady 92/102/EWG (30), która jest uwzględniona w Porozumieniu i którą w związku z powyższym należy uchylić w ramach Porozumienia.

(30)

Rozporządzenie 2009/177/WE uchyla decyzje Komisji 2002/300/WE (31) i 2002/308/WE (32), które są uwzględnione w Porozumieniu i które w związku z powyższym należy uchylić w ramach Porozumienia.

(31)

Załącznik I rozdział I część wprowadzająca pkt 2 stanowi, że przepisów dotyczących żywych zwierząt innych niż ryby lub zwierzęta akwakultury nie stosuje się do Islandii oraz że należy stwierdzić w odniesieniu do danego aktu, czy nie stosuje się go do Islandii lub stosuje się go częściowo. Należy zatem stwierdzić w odniesieniu do dyrektywy Rady 2005/94/WE (33), którą uwzględniono już w Porozumieniu, że nie stosuje się jej do Islandii.

(32)

W zakresie stosowania niniejszej decyzji do Islandii obowiązuje okres przejściowy, określony w załączniku I rozdział I część wprowadzająca pkt 2 w obszarach, które nie miały zastosowania do Islandii przed przeglądem tego rozdziału na mocy decyzji Wspólnego Komitetu EOG nr 133/2007 z dnia 26 października 2007 r. (34).

(33)

Niniejszej decyzji nie stosuje się do Liechtensteinu,