(1)

W następstwie dochodzenia antysubsydyjnego („pierwotne dochodzenie”) Rada nałożyła, rozporządzeniem (WE) nr 1628/2004 (2), ostateczne cło wyrównawcze na przywóz niektórych elektrod grafitowych objętych obecnie kodem CN ex 8545 11 00 oraz stosowanych do tych elektrod grafitowych złączek objętych obecnie kodem CN ex 8545 90 90 pochodzących z Indii („ostateczne środki wyrównawcze”). Środki przyjęły formę cła ad valorem w wysokości 15,7 % z wyjątkiem jednego przedsiębiorstwa, dla którego stawka cła została ustalona na poziomie 7 %.

(2)

Rada nałożyła, rozporządzeniem (WE) nr 1629/2004 (3), ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych elektrod grafitowych objętych obecnie kodem CN ex 8545 11 00 oraz stosowanych do tych elektrod grafitowych złączek objętych obecnie kodem CN ex 8545 90 90 pochodzących z Indii („ostateczne środki antydumpingowe”). Środki przyjęły formę cła ad valorem w wysokości 0 %.

(3)

W następstwie częściowego przeglądu okresowego z urzędu dotyczącego środków wyrównawczych Rada zmieniła, rozporządzeniem (WE) nr 1354/2008 (4), rozporządzenie (WE) nr 1628/2004 i (WE) nr 1629/2004. Ostateczne cła wyrównawcze zostały zmienione na 6,3 % i 7,0 % w odniesieniu do przywozu towarów od konkretnie wskazanych eksporterów, a stawkę cła rezydualnego ustalono na 7,2 %. Ostateczne cła antydumpingowe zostały zmienione na 9,4 % i 0 % w odniesieniu do przywozu towarów od konkretnie wskazanych eksporterów, a stawkę cła rezydualnego ustalono na 8,5 %.

(4)

W następstwie opublikowania zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu (5) obowiązujących ostatecznych środków wyrównawczych Komisja otrzymała w dniu 18 czerwca 2009 r. wniosek o wszczęcie przeglądu wygaśnięcia tych środków zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. Wniosek został złożony przez trzech unijnych producentów produktu podobnego: Graftech International, SGL Carbon GmbH oraz Tokai ERFTCARBON GmbH („wnioskodawcy”) reprezentujących znaczną część, w tym przypadku ponad 90 %, całkowitej produkcji unijnej niektórych systemów elektrod grafitowych.

(5)

W uzasadnieniu wniosku podano, że w związku z wygaśnięciem środków istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania i szkody dla przemysłu unijnego.

(6)

Należy przy tym zaznaczyć, że przed wszczęciem przeglądu wygaśnięcia i zgodnie z art. 22 ust. 1 i art. 10 ust. 7 rozporządzenia podstawowego Komisja powiadomiła władze publiczne Indii o wpłynięciu należycie udokumentowanego wniosku o dokonanie przeglądu oraz zaprosiła władze publiczne Indii do udziału w konsultacjach mających na celu wyjaśnienie sytuacji dotyczącej treści wniosku o przegląd oraz osiągnięcie rozwiązania zadowalającego dla obu stron. Władze publiczne Indii przyjęły ofertę konsultacji, które zostały następnie przeprowadzone w dniu 16 września 2009 r. W trakcie konsultacji nie osiągnięto rozwiązania satysfakcjonującego dla obu stron. Odnotowano jednak uwagi przedłożone przez władze publiczne Indii.

(7)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że istnieją wystarczające dowody do wszczęcia przeglądu wygaśnięcia, Komisja ogłosiła w dniu 17 września 2009 r., na mocy zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (6), („zawiadomienie o wszczęciu”) wszczęcie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(8)

Komisja ogłosiła również, na mocy zawiadomienia o wszczęciu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 17 września 2009 r. (7), wszczęcie dochodzenia dotyczącego przeglądu wygaśnięcia ostatecznych środków wyrównawczych zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (8).

(9)

Dochodzenie dotyczące kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania objęło okres od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 30 czerwca 2009 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2006 r. do końca okresu objętego dochodzeniem przeglądowym („okres badany”).

(10)

Komisja oficjalnie zawiadomiła wnioskodawców, innych znanych producentów unijnych, producentów eksportujących, importerów, znanych użytkowników, a także władze publiczne Indii, o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(11)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(12)

W związku z dużą liczbą niepowiązanych importerów, uznano za stosowne, zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego, zbadanie, czy powinna zostać przeprowadzona kontrola wyrywkowa. Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji o konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej, a jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby umożliwić dobór próby, wyżej wymienione strony zostały poproszone, zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego, o zgłoszenie się do Komisji w ciągu 15 dni od wszczęcia przeglądów i dostarczenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu. Żaden niepowiązany importer nie wyraził jednak gotowości do współpracy. Kontrola wyrywkowa nie była zatem konieczna.

(13)

Komisja rozesłała kwestionariusze do wszystkich zainteresowanych stron oraz do wszystkich innych podmiotów, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu. Otrzymano odpowiedzi od trzech grup producentów unijnych (tj. wnioskodawców), jednego producenta eksportującego, 17 użytkowników i władz publicznych Indii. Żaden z importerów nie ujawnił się w trakcie kontroli wyrywkowej; również w toku dochodzenia żaden importer nie dostarczył Komisji jakichkolwiek informacji ani się nie ujawnił.

(14)

Tylko jeden z dwóch znanych producentów eksportujących w Indiach, tj. HEG Limited („HEG”), w pełni współpracował w trakcie przeglądu i przedłożył odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Należy zauważyć w tym względzie, że podczas pierwotnego dochodzenia pełna oficjalna nazwa tego przedsiębiorstwa brzmiała Hindustan Electro Graphite Limited. W późniejszym okresie przedsiębiorstwo zmieniło nazwę na HEG Limited. Drugi producent eksportujący współpracujący w dochodzeniu pierwotnym, tj. Graphite India Limited („GIL”), podjął decyzję o nieprzedkładaniu odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w ramach obecnego przeglądu.

(15)

Komisja prowadziła dalsze badanie i weryfikację informacji uważanych za niezbędne do ustalenia prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania i szkody oraz określenia interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie przedsiębiorstw następujących zainteresowanych stron:

(16)

Produkt objęty obecnym przeglądem jest tożsamy z produktem objętym dochodzeniem pierwotnym, tzn. są to elektrody grafitowe, w rodzaju stosowanych w piecach elektrycznych, o pozornym ciężarze właściwym 1,65 g/cm3 lub większym oraz o oporności elektrycznej 6,0 μ.Ω.m lub mniejszej, objęte obecnie kodem CN ex 8545 11 00 oraz złączki stosowane do takich elektrod, objęte obecnie kodem CN ex 8545 90 90 , przywożone razem lub osobno i pochodzące z Indii („produkt objęty dochodzeniem”).

(17)

Dochodzenie potwierdziło, że – podobnie jak w dochodzeniu pierwotnym – produkt objęty postępowaniem i produkty wytwarzane i sprzedawane przez producenta eksportującego na krajowym rynku Indii oraz produkty wytwarzane i sprzedawane w Unii przez producentów unijnych mają te same podstawowe cechy fizyczne i techniczne oraz takie samo zastosowanie, a zatem stanowią one produkty podobne w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(18)

Na podstawie informacji zawartych we wniosku o wszczęcie przeglądu i w oparciu o odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisji, objęto dochodzeniem następujące programy, co do których istnieje domniemanie, że są subsydiowane:

(19)

Programy wskazane w lit. a)–c) powyżej opierają się na Ustawie o handlu zagranicznym (Rozwój i regulacja) z 1992 r. (nr 22 z 1992 r.), która weszła w życie w dniu 7 sierpnia 1992 r. („Ustawa o handlu zagranicznym”). W Ustawie o handlu zagranicznym upoważnia się władze publiczne Indii do wydawania zawiadomień dotyczących polityki eksportowej i importowej. Ich streszczenia publikowane są w dokumentach „Foreign Trade Policy” („Polityka handlu zagranicznego”), które ministerstwo handlu wydaje co pięć lat i regularnie uaktualnia. Dwa dokumenty „Foreign Trade Policy” mają znaczenie dla ODP dotyczącego przedmiotowej sprawy, tj. polityka FT 04-09 oraz polityka FT 09-14. Ostatni wymieniony dokument wszedł w życie w kwietniu 2009 r. Ponadto władze publiczne Indii w „Podręczniku procedur, tom I” („HOP I 04-09” i „HOP I 09-14”) przedstawiły również procedury, które regulują politykę FT 04-09 i politykę FT 09-14. Podręcznik procedur jest również regularnie aktualizowany.

(20)

Program wskazany w lit. d) powyżej jest zarządzany przez władze stanu Madhya Pradesh.

(21)

W trakcie dochodzenia ustalono, że współpracujący indyjski producent nie uzyskał korzyści w ramach AAS podczas ODP. W związku z tym uznano, że nie jest konieczne dalsze analizowanie tego programu w ramach niniejszego dochodzenia.

(22)

Szczegółowy opis DEPBS zawarto w pkt 4.3 polityki FT 04-09 i polityki FT 09-14 oraz w rozdziale 4 HOP I 04-09 i HOP I 09-14.

(23)

Do korzystania z tego programu kwalifikuje się każdy producent eksportujący i każdy eksportujący podmiot handlowy.

(24)

Kwalifikujący się eksporter może złożyć wniosek o przyznanie mu kredytów w ramach DEPBS, które są obliczane jako procent od wartości produktów wywiezionych w ramach tego programu. Takie stawki DEPBS zostały ustalone przez władze indyjskie dla większości produktów, w tym dla produktu objętego postępowaniem. Stawki DEPB ustalono w oparciu o standardowe normy nakładów i wyników („SION”), uwzględniające domniemaną zawartość przywozu w nakładach na produkt będący przedmiotem wywozu oraz wielkość należności celnych za ten domniemany przywóz, niezależnie od tego, czy cła przywozowe zostały rzeczywiście zapłacone, czy nie.

(25)

Aby kwalifikować się do korzystania z tego programu, przedsiębiorstwo musi dokonać wywozu produktu. W chwili dokonywania transakcji wywozu eksporter musi złożyć do władz indyjskich deklarację wskazującą, że wywóz produktu odbywa się na podstawie programu DEPBS. Aby produkty mogły być wywiezione, indyjskie władze celne wystawiają podczas trwania procedury wysyłkowej eksportowy dokument przewozowy. Dokument ten wskazuje między innymi kwotę kredytu w ramach DEPBS, jaka ma zostać przyznana dla tej transakcji wywozowej. W tym momencie eksporter zna wysokość korzyści, jakie otrzyma. Po wystawieniu wywozowego dokumentu przewozowego przez władze celne władze publiczne Indii nie mogą odmówić przyznania kredytu w ramach DEPBS. Stawka DEPBS, odpowiednia do obliczenia korzyści, jest stawką obowiązującą w dniu złożenia oświadczenia o dokonywaniu wywozu. W związku z tym nie ma możliwości wstecznego dostosowania poziomu korzyści.

(26)

Stwierdzono, że zgodnie z zasadami rachunkowości obowiązującymi w Indiach, kredyty w ramach DEPBS mogą być księgowane zgodnie z zasadą memoriałową jako przychód na rachunkach bankowych podmiotu gospodarczego, po wywiązaniu się z zobowiązania wywozowego. Takie kredyty mogą być przeznaczone na zapłatę ceł związanych z późniejszym przywozem jakichkolwiek towarów, w stosunku do których nie istnieją ograniczenia przywozowe, z wyjątkiem dóbr inwestycyjnych. Towary przywożone z wykorzystaniem tak uzyskanych kredytów mogą być sprzedawane na rynku krajowym (podlegają wtedy podatkowi od sprzedaży) lub wykorzystane do innych celów. Kredyty w ramach DEPBS są zbywalne bez ograniczeń i zachowują ważność przez okres 12 miesięcy od daty wydania.

(27)

Wnioski o kredyty w ramach DEPBS przesyła się drogą elektroniczną i mogą one obejmować nieograniczoną liczbę transakcji wywozowych. Nie istnieją de facto ściśle określone terminy składania wniosków o przyznanie kredytów w ramach DEPBS. System elektroniczny używany do zarządzania programem DEPBS nie wyklucza automatycznie transakcji wywozowych przekraczających termin składania wniosków wspomniany w rozdziale 4.47 HOP I 04-09 i 09-14. Ponadto, jak zostało to wyraźnie określone w rozdziale 9.3 HOP I 04-09 i 09-14, wnioski, które wpłynęły po upływie terminu składania wniosków, mogą nadal być rozpatrywane przy nałożeniu niewielkiej opłaty karnej (tj. 10 % wartości uprawnienia).

(28)

Stwierdzono, że współpracujący indyjski producent eksportujący korzystał z tego programu podczas ODP.

(29)

W ramach DEPBS oferowane są subsydia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Kredyt w ramach DEPBS stanowi wkład finansowy władz publicznych Indii, gdyż ostatecznie jest on wykorzystywany jako wyrównanie należności celnych przywozowych, tym samym zmniejszając przychód z ceł uzyskiwanych przez władze publiczne Indii, który w innym przypadku byłby należny. Ponadto kredyt w ramach DEPBS zapewnia korzyści eksporterowi, gdyż poprawia jego płynność finansową.

(30)

Poza tym korzyści w ramach DEPBS są prawnie uzależnione od dokonania wywozu i tym samym są uważane za szczególne i stanowiące podstawę środków wyrównawczych zgodnie z art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(31)

Program ten nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, jak twierdzi współpracujący indyjski producent eksportujący. Nie odpowiada on rygorystycznym zasadom określonym w lit. i) załącznika I, załączniku II (definicja i zasady zwrotu ceł) oraz załączniku III (definicja i zasady substytucji ceł zwrotnych) rozporządzenia podstawowego. Eksporter nie jest zobowiązany do rzeczywistego wykorzystania materiałów przywożonych na zasadach bezcłowych w procesie produkcji, a kwota przyznanego kredytu nie jest obliczana w powiązaniu z rzeczywiście wykorzystaną ilością takich materiałów. Ponadto nie istnieje żaden system lub procedura potwierdzająca, które materiały są wykorzystywane do produkcji wywożonego produktu lub czy wystąpiła nadmierna płatność należności celnych przywozowych w rozumieniu lit. i) załącznika I oraz załączników II i III rozporządzenia podstawowego. Wreszcie eksporter kwalifikuje się do korzystania z programu DEPBS niezależnie od tego, czy przywozi jakiekolwiek materiały. Aby uzyskać korzyści, wystarczy, aby eksporter dokonał jedynie wywozu gotowych produktów, bez potrzeby wykazywania, że którykolwiek z użytych materiałów pochodził z przywozu. Stąd też nawet eksporterzy, którzy nabywali wszystkie materiały ze źródeł lokalnych i nie przywozili żadnych towarów, których można było użyć jako nakładów w procesie produkcji, kwalifikują się do korzystania z programu DEPBS.

(32)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 oraz art. 5 rozporządzenia podstawowego kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych została obliczona w kontekście kwoty korzyści przeniesionych na ich odbiorcę, co ustalono w trakcie dochodzenia przeglądowego. Biorąc to pod uwagę, uznano, że przeniesienie korzyści na odbiorcę zostało dokonane w momencie realizacji transakcji wywozowej na warunkach określonych w tym programie. Od tego momentu władze publiczne Indii ponoszą odpowiedzialność z tytułu rezygnacji z należności celnych, co stanowi wkład finansowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego.

(33)

W świetle powyższego za właściwe uznaje się dokonanie wyceny korzyści DEPBS, jako sumy kredytów przyznanych na wszystkie transakcje wywozowe dokonane w ramach tego programu w ODP.

(34)

Współpracujący indyjski producent eksportujący stwierdził, że w jego przypadku kredyty uzyskane w ramach DEPBS zostały wykorzystane do przywozu materiałów zastosowanych wyłącznie do produkcji produktu objętego postępowaniem, mimo iż zasadniczo dopuszczalne było sprzedanie ich lub wykorzystanie kredytów do przywozu innych materiałów. Przedsiębiorstwo stwierdziło zatem, że DEPBS był zwykłym systemem zwrotu ceł i tylko nadmierne umorzenie ceł powinno stanowić podstawę środków wyrównawczych. Wniosek ten musiał zostać odrzucony, ponieważ, jak wyjaśniono w powyższym motywie 31, DEPBS nie jest uważany za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system substytucji ceł zwrotnych, który również został dopuszczony przez władze publiczne Indii. Nie jest zatem istotne, jak eksporter faktycznie wykorzystuje licencje uzyskane w ramach tego programu. Eksporter nieodwołalnie uzyskuje korzyść w momencie dokonania transakcji eksportowej w ramach omawianego programu, a nie w momencie dalszego wykorzystania licencji.

(35)

W przypadkach uzasadnionych roszczeń opłaty słusznie poniesione na rzecz uzyskania subsydium zostały odjęte od ustalonej tą metodą kwoty uzyskanych kredytów, aby otrzymać kwotę subsydiów wyrażoną w liczniku, w myśl art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(36)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego wskazane kwoty subsydiów zostały rozdzielone względem łącznego obrotu w wywozie podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uzależnione od dokonania wywozu i nie było przyznawane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych czy przetransportowanych towarów.

(37)

W związku z powyższym stawka subsydium ustalona w odniesieniu do tego programu dla współpracującego producenta eksportującego w ODP wynosi 5,7 %.

(38)

Szczegółowy opis EPCGS zawarto w rozdziale 5 polityki FT 04-09 i polityki FT 09-14 oraz w rozdziale 5 HOP I 04-09 i HOP I 09-14.

(39)

Do korzystania z tego programu kwalifikują się producenci eksportujący oraz eksportujące przedsiębiorstwa handlowe „powiązane” z producentami pomocniczymi i dostawcami usług.

(40)

Pod warunkiem spełnienia obowiązku wywozu przedsiębiorstwo kwalifikuje się do przywozu dóbr kapitałowych (nowych oraz – od kwietnia 2003 r. – używanych dóbr kapitałowych mających do 10 lat) według obniżonej stawki cła. W tym celu władze publiczne Indii na wniosek i za opłatą wydają zezwolenie w ramach programu EPCGS. Od kwietnia 2000 r. program ten przewiduje obniżoną stawkę celną wynoszącą 5 % dla wszystkich dóbr kapitałowych przywożonych na podstawie tego programu. Do dnia 31 marca 2000 r. rzeczywista, stosowana stawka cła wynosiła 11 % (włącznie z 10 % dopłatą), a w przypadku przywozu towarów o znacznej wartości obowiązywała zerowa stawka cła. Aby spełnić obowiązek wywozu, przywożone dobra kapitałowe muszą zostać wykorzystane do wyprodukowania określonej ilości dóbr na wywóz w określonym okresie. Zgodnie z nową polityką FT 09-14 dobra kapitałowe mogą być przywożone w ramach programu EPCGS ze stawką celną 0 %, ale okres na wypełnienie obowiązku wywozu jest w tym przypadku krótszy.

(41)

Posiadacze pozwolenia EPCGS mogą również zaopatrywać się w dobra kapitałowe lokalnie. W takim wypadku lokalny producent dóbr kapitałowych może sam skorzystać z uprawnienia na bezcłowy przywóz komponentów potrzebnych do produkcji takich dóbr kapitałowych. Lokalny producent może również ubiegać się o korzyści z tytułu uznania za wywóz w związku z dostawą dóbr kapitałowych posiadaczowi zezwolenia EPCGS.

(42)

Stwierdzono, że współpracujący producent eksportujący korzystał z tego programu podczas ODP.

(43)

W ramach programu EPCGS zapewniane są subsydia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Redukcja ceł stanowi finansowy wkład władz publicznych Indii, ponieważ ulga ta zmniejsza jego wpływy z cła, które w innym przypadku byłoby należne. Ponadto obniżenie cła przenosi korzyść na eksportera, gdyż kwota tak zaoszczędzona na przywozie poprawia płynność przedsiębiorstwa.

(44)

Ponadto korzystanie z EPCGS jest prawnie uzależnione od dokonania wywozu, ponieważ takich licencji nie można uzyskać bez zobowiązania się do wywozu. Program ten został zatem uznany za szczególny i stanowiący podstawę do zastosowania środków wyrównawczych w myśl art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia podstawowego. Współpracujący producent eksportujący twierdził, że subsydia w ramach EPCGS odnoszące się do zakupu dóbr kapitałowych nie powinny być uznawane za uzależnione od dokonania wywozu, w przypadku gdy obowiązek wywozu został wypełniony jeszcze przed ODP. Nie powinny one zatem być traktowane jako subsydia szczególne stanowiące podstawę środków wyrównawczych. Powyższy argument należy jednak odrzucić. Należy podkreślić, że otrzymanie subsydium jest uzależnione od dokonania wywozu, tzn. nie zostałoby przyznane w przypadku gdyby przedsiębiorstwo nie zaakceptowało obowiązku wywozu.

(45)

Program EPCGS nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt ii) rozporządzenia podstawowego. Dobra kapitałowe nie wchodzą w zakres takich dopuszczalnych systemów określonych w lit. i) załącznika I do rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie zostały one wykorzystane do wytworzenia wywożonych produktów.

(46)

Kwota subsydium została obliczona, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, na podstawie niezapłaconego cła od przywiezionych dóbr kapitałowych, rozłożonego na okres, który odzwierciedla normalny okres amortyzacji dla takiej kategorii dóbr kapitałowych w branży objętej postępowaniem. Do kwoty tej dodano odsetki w celu odzwierciedlenia pełnej wartości korzyści uzyskanej w odnośnym okresie. Uznano, iż komercyjna stopa procentowa obowiązująca w Indiach w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym była właściwa dla tego celu.

(47)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 i art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego wielkość subsydium została rozdzielona względem obrotu w wywozie w ODP jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uzależnione od dokonania wywozu.

(48)

Stopa subsydiowania współpracującego producenta eksportującego podczas ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 0,9 %.

(49)

W ramach polityki wspomagania przemysłu z 2004 r. stan Madhya Pradesh („MP”) zapewnia przedsiębiorstwom przemysłowym inwestującym w produkcję energii elektrycznej na potrzeby własnej konsumpcji zwolnienie z opłaty za energię elektryczną.

(50)

Szczegółowy opis programu EDES znajduje się w zawiadomieniu nr 29 władz Madhya Pradesh z dnia 21 lipca 2006 r. oraz w załączniku C do decyzji nr 4238-XIII-2006 z dnia 12 lipca 2006 r.

(51)

Do skorzystania z tego programu kwalifikuje się każdy producent, który zainwestuje pewną część kapitału w budowę elektrowni w stanie Madhya Pradesh.

(52)

EDES zapewnia przedsiębiorstwom, które zainwestowały część kapitału w budowę elektrowni, zwolnienie z opłaty za energię elektryczną, która jako lokalny podatek od sprzedaży należna jest w stanie Madhya Pradesh. Zwolnienie to przyznawane jest na pewien okres, uzależniony od wartości inwestycji. Celem programu jest rozwijanie infrastruktury, gdyż państwowe elektrownie nie są w stanie dostarczyć przedsiębiorstwom na tym obszarze wystarczającej ilości energii elektrycznej. Zwolnienie z opłaty przyznawane jest jedynie na własną konsumpcję energii.

(53)

Stwierdzono, że współpracujący producent eksportujący korzystał z tego programu podczas ODP.

(54)

W ramach programu EDES zapewniane są subsydia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Zwolnienie z opłaty stanowi wkład finansowy regionalnych władz publicznych Madhya Pradesh, ponieważ ulga ta zmniejsza jego wpływy z opłat, które w przeciwnym wypadku byłyby należne. Ponadto obniżenie podatku jest korzyścią dla eksportera, gdyż zaoszczędzona przy zakupie energii elektrycznej opłata poprawia płynność finansową przedsiębiorstwa.

(55)

EDES nie jest prawnie uzależniony od dokonania wywozu. Ponadto nie jest on ograniczony przepisami prawa do określonych obszarów w stanie Madhya Pradesh lub do niektórych przedsiębiorstw lub gałęzi przemysłu. W związku z powyższym współpracujący producent eksportujący stwierdził, że program ten nie powinien być uznawany za szczególny i stanowić podstawy środków wyrównawczych, gdyż kwalifikowalność do programu opiera się na obiektywnych i neutralnych kryteriach gospodarczych.

(56)

Ze względu na brak współpracy ze strony władz regionu Madhya Pradesh Komisja nie mogła sformułować ostatecznych wniosków w zakresie szczególnego charakteru i stosowania programu w praktyce oraz swobody władz w odniesieniu do sposobu jego stosowania. Ponieważ nie było możliwe ustalenie czy władze regionu Madhya Pradesh stosowały obiektywne kryteria lub warunki przyznawania subsydiów nie jest też możliwe określenie z całą pewnością czy spełnione są wymogi zawarte w art. 4 ust. 2 lit. b) akapit pierwszy. Dlatego nawet jeżeli wykazano, że program nie jest szczególny w świetle prawa, nadal nie jest jasne, czy faktycznie nie ma szczególnego charakteru. Program ten został zatem uznany za szczególny i stanowiący podstawę do zastosowania środków wyrównawczych w myśl art. 4 ust. 2 akapit pierwszy lit. c) oraz art. 4 ust. 2 akapit czwarty rozporządzenia podstawowego.

(57)

Kwota subsydium została obliczona, zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, na podstawie niezapłaconej opłaty za energię elektryczną zakupioną w ODP (licznik) oraz całkowitego obrotu przedsiębiorstwa ze sprzedaży (mianownik), gdyż zastosowanie EDES nie jest uzależnione od dokonania wywozu, podobnie jak zużycie energii elektrycznej nie musi być ograniczone do wytwarzania produktu objętego postępowaniem.

(58)

Stopa subsydiowania współpracującego producenta eksportującego podczas ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 0,5 %.

(59)

Kwota subsydiów podlegających środkom wyrównawczym określona zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego wyrażona ad valorem, dla producenta eksportującego objętego dochodzeniem wynosi 7,1 %. Ta wysokość subsydiów przekracza próg de minimis wskazany w art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(60)

Poziom subsydiowania ustalony w niniejszym postępowaniu odpowiada subsydiowaniu na poziomie 7,2 %, które ustalone zostało w odniesieniu do tego samego producenta eksportującego w toku najnowszego przeglądu okresowego.

(61)

Uznaje się zatem, iż – zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego – subsydiowanie było kontynuowane w ODP.

(62)

Zgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy wygaśnięcie obowiązujących środków prowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania.

(63)

W tej kwestii należy przypomnieć, że w postępowaniu współpracował jedynie jeden spośród dwóch znanych producentów eksportujących produktu objętego postępowaniem. Ustalono, że współpracujący producent eksportujący w ODP nadal korzystał z subsydiowania podlegającego środkom wyrównawczym, przyznanego przez władze indyjskie. Omówione powyżej programy subsydiów regularnie zapewniają korzyści i nie ma przesłanek by sądzić, że w przewidywalnej przyszłości programy te zostaną zakończone lub zmodyfikowane, ani też, że współpracujący producent eksportujący przestanie uzyskiwać korzyści w ramach tych programów. Programy te zostały utrzymane w polityce FT 09-14.

(64)

W odniesieniu do innych znanych producentów eksportujących w Indiach zgodnie z wnioskiem o przegląd nadal korzystają oni z programów subsydiów opisanych powyżej. Żadne dostępne informacje nie wskazują, że miałoby być inaczej. Należy zatem stwierdzić, że nadal ma miejsce ogólnokrajowe subsydiowanie.

(65)

Wobec powyższych ustaleń należy stwierdzić, że subsydiowanie trwało nadal w ODP i najprawdopodobniej będzie kontynuowane w przyszłości.

(66)

Skoro wykazano, że subsydiowanie nie zostało przerwane w ODP i że prawdopodobnie będzie ono kontynuowane w przyszłości, rozpatrywanie prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia subsydiowania nie jest zasadne.

(67)

W Unii produkt podobny wytwarzany jest przez pięć przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw, których produkcja stanowi łączną produkcję unijną produktu podobnego w rozumieniu art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(68)

Dwie spośród pięciu grup przedsiębiorstw nie poparły wniosku i nie współpracowały w toku dochodzenia przeglądowego poprzez przedłożenie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Następujące trzy grupy producentów złożyły wniosek i wyraziły zgodę na współpracę: Graftech International, SGL Carbon GmbH oraz Tokai ERFTCARBON GmbH.

(69)

Wymienione trzy grupy producentów odpowiadają za większą część łącznej produkcji unijnej produktu podobnego, ponieważ reprezentują ponad 90 % łącznej produkcji unijnej niektórych systemów elektrod grafitowych, jak wskazano powyżej w motywie 4. Z tego względu zostaną oni uznani za przemysł unijny w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 8 rozporządzenia podstawowego oraz będą dalej zwani „przemysłem unijnym”.

(70)

Zważywszy, że tylko jeden indyjski producent eksportujący produkt objęty postępowaniem współpracował w obecnym dochodzeniu, informacje odnoszące się do przywozu produktu objętego postępowaniem do Unii i pochodzącego z Indii nie są podane w formie dokładnych danych liczbowych w celu zachowania poufności zgodnie z art. 29 rozporządzenia podstawowego.

(71)

Sytuacja przemysłu elektrod grafitowych jest blisko powiązana z sytuacją sektora stalowego ponieważ elektrody grafitowe są głównie wykorzystywane w przemyśle stali elektrotechnicznej. W tym kontekście należy odnotować, że w 2007 r. i podczas pierwszych trzech kwartałów 2008 r. na rynku panowały bardzo korzystne warunki w odniesieniu do sektora stalowego i w konsekwencji również dla przemysłu elektrod grafitowych.

(72)

Należy podkreślić, że wielkość sprzedaży elektrod grafitowych podążała mniej więcej za trendem wielkości produkcji stali. Kontrakty na dostawę elektrod grafitowych, obejmujące ceny i ilości, są jednak zazwyczaj negocjowane dla okresów wynoszących 6–12 miesięcy. Istnieje zatem pewien odstęp w czasie między zmianami wielkości sprzedaży spowodowanymi zmianami popytu i wynikającym z tego wpływem na ceny.

(73)

Konsumpcja w Unii została ustalona na podstawie wielkości sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym, oszacowania wielkości sprzedaży innych producentów unijnych na rynku unijnym, danych Eurostatu dotyczących przywozu oraz danych zgromadzonych na podstawie art. 24 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Podobnie jak w dochodzeniu pierwotnym (9) niektóre rodzaje przywozu zostały pominięte, ponieważ na podstawie dostępnych informacji okazało się, że nie dotyczyły produktu objętego dochodzeniem.

(74)

Między 2006 r. i ODP konsumpcja w Unii zmniejszyła się o prawie 25 %, a główny spadek nastąpił między 2008 r. i ODP. Należy zauważyć, że z uwagi na bardzo sprzyjające warunki rynkowe na początku okresu badanego konsumpcja w Unii była bardzo wysoka i wzrosła o 30 % między okresem objętym pierwotnym dochodzeniem i 2006 r.

Tabela 1

(75)

Wielkość przywozu pochodzącego z Indii („państwo, którego dotyczy postępowanie”) wzrosła o 143 punkty procentowe w okresie badanym i osiągnęła poziom 5 000–7 000 ton w ODP. Udział przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, w rynku wzrósł ponad trzykrotnie między 2006 r. i ODP i osiągnął poziom około 5 %. Udział w rynku wciąż powiększał się w ODP, niezależnie od znaczącego spadku popytu. Ceny importowe stosowane przez państwo, którego dotyczy postępowanie, wzrosły o 52 % w okresie badanym i podążały za tym samym trendem co ceny przemysłu unijnego, lecz pozostały na niższym poziomie od cen przemysłu unijnego. Dane z tabeli 2 nie są precyzyjnymi danymi liczbowymi z uwagi na wymóg poufności, ponieważ istnieje tylko dwóch znanych producentów eksportujących w Indiach.

Tabela 2

(76)

Zgodnie z art. 8 ust. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała wszystkie istotne czynniki gospodarcze i wskaźniki, które wywierają wpływ na przemysł unijny.

(77)

W ODP produkcja zmniejszyła się o 29 % w porównaniu z 2006 r. Produkcja przemysłu unijnego najpierw wzrosła o 2 % w 2007 r. w porównaniu z 2006 r., a następnie znacząco zmniejszyła się, zwłaszcza w ODP.

Tabela 3

(78)

Między 2006 r. a ODP moce produkcyjne zmalały bardzo nieznacznie (o 2 %). Zważywszy, że produkcja również zmniejszyła się w 2008 r. i w szczególności w ODP, wykorzystanie mocy produkcyjnych spadło o 25 punktów procentowych między 2006 r. i ODP.

Tabela 4

(79)

Stan zapasów przemysłu unijnego na koniec okresu sprawozdawczego utrzymywał się na stałym poziomie w 2007 r. w porównaniu z 2006 r. i zmniejszył się o 10 % w 2008 r. W ODP poziom zapasów wzrósł nieznacznie, lecz był o 5 % niższy niż w 2006 r.

Tabela 5

(80)

W okresie badanym sprzedaż przemysłu unijnego na rynku unijnym do niepowiązanych klientów zmniejszyła się o 39 %. Na początku okresu badanego jej poziom był bardzo wysoki ze względu na wzrost o niemal 70 % w porównaniu z okresem objętym pierwotnym dochodzeniem. Wielkość sprzedaży nieznacznie zmalała w 2007 r. i 2008 r., pozostając jednak na stosunkowo wysokim poziomie (w 2008 r. była ona o 47 % wyższa niż w okresie objętym pierwotnym dochodzeniem). Poziom sprzedaży znacząco jednak obniżył się między 2008 r. a ODP (o prawie jedną trzecią).

Tabela 6

(81)

Udział przemysłu unijnego w rynku między 2006 r. a ODP stopniowo zmniejszył się o niemal 16 punktów procentowych (z 84,6 % do 68,7 %).

Tabela 7

(82)

W okresie między 2006 r. a ODP konsumpcja unijna spadła niemal o 25 %. Przemysł unijny utracił prawie 16 punktów procentowych udziału w rynku, podczas gdy udział przywozu produktu objętego postępowaniem w rynku zwiększył się o 3,4 punktu procentowego.

(83)

Poziom zatrudnienia w przemyśle unijnym spadł o 7 % między 2006 r. a ODP.

Tabela 8

(84)

Wydajność siły roboczej przemysłu unijnego, mierzona jako produkcja przypadająca na jednego pracownika w ujęciu rocznym, zwiększyła się między 2006 r. a ODP o 24 %. W 2007 r. i 2008 r. wydajność nieznacznie zwiększyła się, po czym w ODP spadła o niemal 25 %.

Tabela 9

(85)

Jednostkowe ceny sprzedaży przemysłu unijnego wykazują pozytywną tendencję, zwiększając się o 40 % w okresie badanym. Jest to wynikiem: (i) ogólnego poziomu cen na rynku; (ii) koniecznością pokrycia zwiększających się kosztów produkcji; oraz (iii) sposobem konstruowania cen określonych w kontraktach na dostawę.

(86)

W 2007 r. i 2008 r., w kontekście ogólnego wzrostu cen rynkowych i ze względu na stale wysoki popyt na elektrody grafitowe, przemysł unijny miał możliwość podniesienia cen. Istniejący popyt jest wynikiem bardzo korzystnych warunków rynkowych, które panowały w sektorze stalowym w okresie do trzeciego kwartału 2008 r., jak wspomniano w motywie 71.

(87)

Ceny wzrastały w 2007 r. i 2008 r. także w związku z rosnącymi kosztami produkcji, a w szczególności cenami surowców. W okresie od 2006 r. do 2008 r. koszty wzrosły o 23 %. Przemysł unijny mógł pokryć ten wzrost w znacznym stopniu, zwiększając swoje ceny (+ 33 %).

(88)

W ODP wzrost cen był wolniejszy (+ 5 %). Brak spadku cen w okresie zmniejszającego się popytu wynika ze sposobu, w jaki kontrakty na dostawę są zawierane na rynku oraz z faktu, że większość kontraktów na dostawę w 2009 r. została zawarta w 2008 r. Jak wskazano w motywie 72, wielkość sprzedaży elektrod grafitowych zmienia się analogicznie do wielkości produkcji stali. Negocjowanie kontraktów na dostawę elektrod grafitowych trwające od 6 do 12 miesięcy może prowadzić do odsunięcia w czasie wpływu zmian popytu (jego wzrostu lub zmniejszenia się) na ceny. Kontrakty negocjowane są w oparciu o przewidywaną wielkość sprzedaży, która może być inna niż jej rzeczywisty poziom, w wyniku czego tendencje cenowe w danym okresie mogą nie odzwierciedlać tendencji wielkości sprzedaży w tym samym okresie. Miało to miejsce w ODP, kiedy to zmniejszył się poziom sprzedaży ale utrzymał się wysoki poziom cen gdyż większość kontraktów na dostawę w 2009 r. została zawarta w 2008 r., a ponadto niektóre dostawy przewidziane na 2008 r. zostały przesunięte na rok 2009. Wzrost cen w ODP, który wyniósł 5 %, nie był jednak wystarczający, aby pokryć wzrost kosztów (+ 13 %), jak miało to miejsce w poprzednim okresie. Na okres po ODP ceny zostały renegocjowane na niższych poziomach.

(89)

Jak wyjaśniono w motywie 75, ceny przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, zmieniały się w podobny sposób jak ceny przemysłu unijnego, pozostając jednak na znacznie niższym poziomie.

Tabela 10

(90)

Między 2006 r. a ODP średnie wynagrodzenie na pracownika zwiększyło się o 15 %.

Tabela 11

(91)

Między 2006 r. a ODP roczne inwestycje przemysłu unijnego w produkt objęty postępowaniem zwiększyły się o 37 %. W ODP poziom inwestycji zmniejszył się jednak w porównaniu z 2008 r. o 14 %.

Tabela 12

(92)

Pomimo wzrostu kosztów o 40 % w okresie badanym przemysłowi unijnemu udało się w jeszcze większym stopniu podnieść ceny w latach 2006–2007. Doprowadziło to do wzrostu zysku z 19 % w 2006 r. do 26 % w 2007 r. W okresie od 2007 do 2008 r. ceny i koszty wzrosły w tym samym stopniu, margines przemysłu unijnego pozostał zatem na tym samym poziomie co w 2007 r. Następnie zysk ponownie zmniejszył się w ODP do poziomu 19 % ze względu na niższe wykorzystanie mocy produkcyjnych i wyższe ceny surowców. W 2009 r. zyski jeszcze bardziej zmniejszyły się, gdyż przemysł unijny musiał obniżyć swoje ceny, dostosowując je do ogólnego obniżenia cen sprzedaży na rynku elektrod grafitowych wywołanego zmniejszonym popytem ze strony sektora stalowego.

(93)

Zwrot z inwestycji („ROI”) wzrósł z poziomu 71 % w 2006 r. do 103 % w 2007 r. W 2008 r. osiągnął on poziom 119 %, a w ODP obniżył się do 77 %. Ogółem zwrot z inwestycji wzrósł w okresie od 2006 r. do ODP o 6 punktów procentowych.

Tabela 13

(94)

Przepływy pieniężne netto z działalności operacyjnej wzrosły w okresie od 2006 r. do 2007 r. Wzrost ten trwał nadal w 2008 r., po czym zmniejszył się w ODP. Ogólnie biorąc, przepływy pieniężne były w ODP o 28 % wyższe niż w okresie badanym.

(95)

Nie było oznak trudności w pozyskiwaniu kapitału przez przemysł unijny, głównie z uwagi na fakt, że część producentów należy do większych grup przedsiębiorstw.

Tabela 14

(96)

Z uwagi na skalę udział w rynku i ceny przywozu z Indii wpływ rzeczywistych marginesów subsydiowania na przemysł unijny nie może być uważany za nieistotny.

(97)

Analizowane powyżej wskaźniki wskazują na poprawę sytuacji gospodarczej i finansowej przemysłu unijnego w następstwie wprowadzenia w 2004 r. ostatecznych środków wyrównawczych i antydumpingowych. Przemysł unijny korzystał z wyższych cen i zysków w szczególności w okresie od 2006 r. do 2008 r. Było to związane z bardzo pozytywnymi warunkami rynkowymi, które pozwoliły na utrzymanie wysokiego poziomu cen i zysków, mimo iż, jak wyjaśniono w motywie 81, udział w rynku przemysłu unijnego zmniejszał się. Niemniej w tym samym okresie i pomimo stosowanych środków udział przywozu indyjskiego w rynku zwiększył się, a indyjskie produkty przywożone były po niższych cenach niż ceny przemysłu unijnego. Już w ODP zyski przemysłu unijnego zaczęły się zmniejszać, a jeszcze bardziej obniżyły się w 2009 r. ze względu na wyższe koszty i ograniczony wzrost cen.

(98)

Pomimo wzrostu konsumpcji w Unii w badanym okresie wielkość przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, zwiększyła się ponad dwukrotnie, a jego udział w rynku wzrósł ponad trzykrotnie (zob. motyw 75). Nie uwzględniając ceł wyrównawczych i antydumpingowych, należy uznać, że przywóz z państwa, którego dotyczy postępowanie, spowodował w ODP podcięcie cen przemysłu unijnego, choć jedynie o mniej niż 2 %.

(99)

Ze względu na bardzo korzystne warunki gospodarcze panujące w sektorze stalowym i powiązanych branżach, w tym w branży elektrod grafitowych, w 2007 r. i w trzech pierwszych kwartałach 2008 r., w momencie wybuchu kryzysu gospodarczego w końcu 2008 r. przemysł unijny znajdował się w stosunkowo dobrej sytuacji gospodarczej. Negocjowanie kontraktów na dostawę elektrod grafitowych, trwające zwykle od 6 do 12 miesięcy, powoduje odsunięcie w czasie wpływu zmian popytu (jego wzrostu lub zmniejszenia się) na ceny. Ponieważ umowy odnoszące się do ODP negocjowane były w momencie, gdy niemożliwe było przewidzenie konsekwencji kryzysu gospodarczego, kryzys wpłynął głównie na ilość zamówień w ODP, a jakikolwiek wpływ na ceny odczuwalny byłby przez przemysł unijny z opóźnieniem. W tym kontekście należy zauważyć, że sytuacja przemysłu unijnego w niektórych aspektach pogorszyła się, nawet w okresie gdy panowały korzystne warunki gospodarcze, co wyraziło się poprzez utratę udziału w rynku na rzecz przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie. Fakt, że pogorszenie to nie spowodowało większych negatywnych skutków, wiąże się częściowo z wysokim popytem w latach 2007–2008, który pozwolił przemysłowi unijnemu na utrzymanie wysokiego poziomu produkcji i sprzedaży, a częściowo z faktem, że podczas gdy wielkości te spadły w ODP, ceny mogły być utrzymane ze względu na opisane wyżej odsunięcie w czasie.

(100)

Ze względu na fakt, że dane udostępniane przez Eurostat na poziomie kodu CN obejmują także produkty inne niż produkt objęty dochodzeniem, poniższa analiza przeprowadzona została na podstawie danych dotyczących przywozu na poziomie kodu TARIC, uzupełnionych informacjami uzyskanymi z danych zgromadzonych zgodnie z art. 24 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Część przywozu nie została uwzględniona, ponieważ na podstawie dostępnych informacji stwierdzono, że obejmował on produkty inne niż produkt objęty dochodzeniem.

(101)

Oszacowano, że przywóz z innych państw trzecich wzrósł o 63 %, z około 11 000 ton w 2006 r. do około 18 500 ton w ODP. Całkowity udział w rynku przywozu z tych państw zwiększył się z 6,6 % w 2006 r. do 14,4 % w ODP. Średnia cena przywozu z innych państw trzecich wzrosła między 2006 r. a ODP o 42 %. Największa część przywozu pochodzi z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”), Rosji, Japonii i Meksyku, które są jedynymi państwami posiadającymi w ODP indywidualny udział w rynku wyższy niż 1 %. Przywóz z tych państw będzie analizowany w kolejnych motywach. Łączny udział w rynku przywozu z dziewięciu innych państw sytuuje się na poziomie jedynie około 2 % i nie będzie analizowany.

(102)

Udział w rynku przywozu z Chin wzrósł w okresie badanym o 2,4 punktu procentowego (z 0,2 % do 2,6 %). Dostępne informacje wskazują, że przywóz ten prowadzony był po cenach niższych od cen przemysłu unijnego i przywozu z Indii.

(103)

Udział w rynku przywozu z Rosji wzrósł w okresie badanym o 4,2 punktu procentowego (z 1,9 % do 6,1 %). Dostępne informacje wskazują, że przywóz ten prowadzony był po cenach nieco niższych niż ceny przemysłu unijnego, ale wyższych niż ceny przywozu z Indii.

(104)

Udział w rynku przywozu z Japonii zmniejszył się w okresie badanym o 0,4 punktu procentowego (z 2,0 % do 1,6 %). Dostępne informacje wskazują, że przywóz ten prowadzony był po cenach podobnych lub wyższych niż ceny przemysłu unijnego i ceny przywozu z Indii.

(105)

Udział w rynku przywozu z Meksyku wzrósł w okresie badanym o 1 punkt procentowy (z 0,9 % do 1,9 %). Dostępne informacje wskazują, że przywóz ten prowadzony był po cenach wyższych niż ceny przemysłu unijnego i ceny przywozu z Indii.

(106)

Podsumowując, nie można wykluczyć, że rozwój przywozu z ChRL i Rosji mógł w pewnym stopniu przyczynić się do zmniejszenia udziału w rynku przemysłu unijnego. Niemniej jednak, uwzględniając ogólny charakter danych dostępnych w statystykach dotyczących przywozu, które nie pozwalają na przeprowadzenie porównania cen według rodzaju produktu – jak miało to miejsce w przypadku Indii dzięki szczegółowym informacjom przekazanym przez producenta eksportującego – wpływ przywozu z ChRL i Rosji nie może zostać stwierdzony z całą pewnością.

Tabela 15

(107)

Jak wskazano w motywie 75, wielkość przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, wzrosła więcej niż dwukrotnie w okresie od 2006 r. do ODP. Biorąc pod uwagę fakt, że konsumpcja spadła w tym samym czasie o niemal 25 %, nastąpił gwałtowny wzrost udziału w rynku eksporterów indyjskich – z około 1,5 % w 2006 r. do około 5 % w ODP. Mimo iż indyjskie ceny eksportowe w wywozie do Unii znacząco wzrosły w okresie badanym w wyniku ogólnie wysokich cen rynkowych, nadal powodowały one podcięcie cen przemysłu unijnego.

(108)

W okresie między 2006 r. i ODP i pomimo wprowadzenia środków wyrównawczych i antydumpingowych wiele ważnych wskaźników wskazywało na niekorzystne zmiany: wielkości produkcji i sprzedaży zmniejszyły się odpowiednio o 29 % i 39 %, wykorzystanie mocy produkcyjnych zmniejszyło się o 28 % i towarzyszyło jej zmniejszenie zatrudnienia i wydajności. Mimo iż część tych niekorzystnych zjawisk może zostać wyjaśniona gwałtownym spadkiem konsumpcji, która w okresie badanym zmniejszyła się o niemal 25 %, znaczne zmniejszenie udziału w rynku przemysłu unijnego (o 15,9 punktu procentowego w okresie od 2006 r. do ODP) należy interpretować także w świetle stałego wzrostu udziału w rynku przywozu z Indii.

(109)

Stosunkowo wysoki poziom zysków w ODP wynika przede wszystkim z nadal wysokiego poziomu cen, utrzymującego się z powodów wyjaśnionych w motywie 88. Podsumowując, ogólna sytuacja przemysłu unijnego pogorszyła się w okresie badanym i w końcu ODP przemysł unijny pomimo stosunkowo wysokiego poziomu zysku znajdował się w trudnej sytuacji, a jego wysiłki na rzecz utrzymania wielkości sprzedaży i wystarczającego poziomu cen w sytuacji słabnącego popytu były poddane szkodliwemu działaniu coraz większego indyjskiego przywozu subsydiowanego.

(110)

Jak przedstawiono powyżej, zastosowanie środków wyrównawczych pozwoliło przemysłowi unijnemu na poprawę sytuacji jedynie w pewnym zakresie. Kiedy jednak w ODP zanikł wysoki poziom konsumpcji w Unii, obserwowany przez większość okresu badanego, sytuacja przemysłu unijnego, nadal narażonego na szkodliwy wpływ subsydiowanego przywozu z Indii, okazała się podatna na zagrożenie i niestabilna. W końcu ODP słaba była w szczególności zdolność Unii do pokrywania zwiększonych kosztów.

(111)

Ustalono, że średnia cena eksportowa indyjskiej sprzedaży do krajów niebędących członkami UE była niższa niż średnia cena eksportowa do Unii, a także niższa niż ceny na rynku krajowym. Eksporterzy z Indii sprzedawali do krajów niebędących członkami UE znaczne ilości, stanowiące większość ich całkowitej sprzedaży eksportowej. Dlatego też uznano, że w przypadku wygaśnięcia środków eksporterzy z Indii mieliby motywację do przekierowania znacznej części wywozu kierowanego do innych państw trzecich na atrakcyjniejszy rynek unijny, z zastosowaniem cen, które nawet jeżeli byłyby wyższe niż w przypadku wywozu do państw trzecich, kształtowałyby się prawdopodobnie w dalszym ciągu wyraźnie poniżej aktualnych poziomów cen eksportowych do Unii.

(112)

Współpracujący producent indyjski posiada znaczne niewykorzystane moce produkcyjne i planuje zwiększyć je w latach 2010–2011. Istnieje zatem potencjał znacznego zwiększenia wielkości wywozu do Unii, w szczególności z uwagi na brak wskazań, aby rynki państw trzecich lub rynek krajowy były w stanie przyjąć jakąkolwiek dodatkową produkcję.

(113)

W swoich uwagach dotyczących ujawnionych ustaleń indyjski producent współpracujący stwierdził, że jego wolne moce wynikały przede wszystkim z kryzysu gospodarczego i związanego z nim spadku popytu. Istnienie znacznej części wolnych mocy można jednak wyjaśnić tym, że przedsiębiorstwo istotnie zwiększyło swoje moce między 2006 r. i ODP. Ponadto należy odnotować, że przedsiębiorstwo zaplanowało dodatkowe zwiększenie mocy produkcyjnych. Co więcej, należy także wskazać, że istnieje inny indyjski producent, który nie współpracował, posiadane przez niego moce produkcyjne oraz poziom ich wykorzystania są podobne i ogłosił on ostatnio bardzo znaczący wzrost mocy produkcyjnych.

(114)

Producenci w państwie, którego dotyczy postępowanie, posiadają zatem potencjał umożliwiający im zwiększenie lub przekierowanie wywozu na rynek unijny. Ponadto ceny stosowane w indyjskim wywozie do państw trzecich są niższe niż ceny wywozu do Unii. W dochodzeniu, na podstawie porównywalnych rodzajów produktu, wykazano, że współpracujący producent eksportujący sprzedaje produkt objęty postępowaniem po cenach niższych niż ceny przemysłu unijnego. Ceny te najprawdopodobniej jeszcze bardziej zmniejszyłyby się, osiągając poziom niższych cen stosowanych w odniesieniu do reszty świata. Taka strategia cenowa, wraz ze zdolnością eksporterów z państwa, którego dotyczy postępowanie, do dostarczania znacznych ilości produktu objętego postępowaniem na rynek unijny, miałaby najprawdopodobniej negatywny wpływ na sytuację gospodarczą przemysłu unijnego.

(115)

Jak wykazano powyżej, sytuacja przemysłu unijnego jest nadal podatna na zagrożenie i niestabilna. Prawdopodobne jest, że gdyby przemysł unijny został narażony na zwiększony subsydiowany przywóz z państwa, którego dotyczy postępowanie, spowodowałoby to spadek sprzedaży, udziału w rynku, cen sprzedaży, a w konsekwencji również pogorszenie sytuacji finansowej, do poziomów ustalonych w dochodzeniu pierwotnym. Na tej podstawie uznaje się, że zniesienie środków spowodowałoby z wszelkim prawdopodobieństwem pogorszenie już teraz trudnej sytuacji i ponowne wystąpienie poważnych szkód dla przemysłu unijnego.

(116)

Zgodnie z art. 31 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy utrzymanie istniejących środków wyrównawczych nie zaszkodzi interesowi Unii jako całości. Interes Unii określono na podstawie analizy wszystkich zaangażowanych interesów, tj. interesu przemysłu unijnego, importerów oraz użytkowników produktu objętego postępowaniem.

(117)

Należy przypomnieć, że w poprzednich dochodzeniach wprowadzenie środków nie zostało uznane za działanie wbrew interesom Unii. Również fakt, że obecne dochodzenie to przegląd, a więc obejmuje ono analizę sytuacji, w której środki wyrównawcze już zastosowano, umożliwia ocenę jakiegokolwiek niekorzystnego wpływu aktualnie obowiązujących środków wyrównawczych na zainteresowane strony.

(118)

Na tej podstawie zbadano, czy mimo wniosków dotyczących prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkodliwego subsydiowania istnieją istotne powody pozwalające na stwierdzenie, że utrzymanie środków w tym konkretnym przypadku nie leży w interesie Unii.

(119)

Przemysł unijny udowodnił, iż jest przemysłem strukturalnie rentownym. Zostało to potwierdzone pozytywnym rozwojem sytuacji gospodarczej przemysłu zaobserwowanym po wprowadzeniu środków wyrównawczych w 2004 r. W szczególności zwiększenie rentowności przemysłu unijnego w kilkuletnim okresie poprzedzającym ODP wyraźnie kontrastuje z sytuacją, która miała miejsce przed wprowadzeniem środków. W badanym okresie przemysł unijny systematycznie tracił jednak udział w rynku, podczas gdy przywóz z państwa, którego dotyczy postępowanie, znacznie zwiększył swój udział w rynku. Gdyby środki nie zostały wprowadzone, przemysł unijny bez wątpienia znajdowałby się w jeszcze trudniejszej sytuacji.

(120)

Żaden z dziewięciu niepowiązanych importerów, z którymi nawiązano kontakt, nie wykazał chęci współpracy.

(121)

Zgłosiło się siedemnastu użytkowników produktu objętego postępowaniem, którzy przedłożyli odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Większość użytkowników od wielu lat nie wykorzystywała elektrod grafitowych pochodzących z Indii i tym samym są oni neutralni w odniesieniu do ewentualnego dalszego stosowania środków. Sześciu użytkowników natomiast, przynajmniej w pewnym stopniu, wykorzystuje indyjskie elektrody. Czterech użytkowników twierdziło, że dalsze stosowanie środków negatywnie wpłynie na konkurencję. Jedno stowarzyszenie (Eurofer) zdecydowanie sprzeciwiło się dalszemu stosowaniu środków i stwierdziło, że jego wynikiem byłoby wycofanie się znacznej liczby indyjskich eksporterów z rynku unijnego. Wymienione stowarzyszenie twierdzi, że dalsze stosowanie środków powstrzymywałoby producentów stali przed poszukiwaniem alternatywnych źródeł zaopatrzenia oraz umożliwiłoby przemysłowi unijnemu utrzymywanie dominującej, niemal duopolistycznej, pozycji. Z rozwoju przywozu z Indii po wprowadzeniu środków jasno wynika jednak, że masowe wycofanie się importerów nie miało miejsca, wręcz przeciwnie, przywóz z Indii znacznie wzrósł w okresie badanym. Ponadto w toku dochodzenia wykazano, że elektrody grafitowe są przedmiotem coraz większego przywozu na rynek unijny z wielu innych państw trzecich. W odniesieniu do silnej pozycji przemysłu unijnego na rynku należy przypomnieć, że jego udział w rynku zmniejszył się o prawie 16 punktów procentowych w okresie badanym (zob. powyższy motyw 81). Ponadto stowarzyszenie to stwierdziło także, że koszt elektrod grafitowych stanowi jedynie stosunkowo małą część całości kosztów producentów stali.

(122)

Przypomina się także, że w pierwotnym dochodzeniu ustalono, że wpływ wprowadzenia środków nie będzie znaczący dla użytkowników (10). Pomimo obowiązywania środków przez pięć lat importerzy/użytkownicy w Unii w dalszym ciągu zaopatrywali się m.in. w Indiach. Brak jest wskazań, aby wystąpiły jakiekolwiek trudności w znalezieniu innych źródeł. Ponadto przypomina się, że jeśli chodzi o wpływ wprowadzenia środków na użytkowników, w pierwotnym dochodzeniu stwierdzono, że biorąc pod uwagę nieistotny wpływ kosztu elektrod grafitowych na przemysł użytkowników, jakikolwiek wzrost kosztów nie miałby raczej znaczącego wpływu na przemysł użytkowników. Po wprowadzeniu środków nie znaleziono żadnych wskazań zaprzeczających temu twierdzeniu. Uznaje się zatem, że utrzymanie środków wyrównawczych nie będzie raczej miało istotnego wpływu na importerów/użytkowników w Unii.

(123)

Zważywszy na powyższe ustalenia, uznano, że nie ma żadnych istotnych powodów przemawiających przeciwko utrzymaniu obecnych środków wyrównawczych.

(124)

Wszystkie strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierza się zalecić utrzymanie obowiązujących środków. Wyznaczono również termin, w którym strony mają możliwość przedstawienia uwag dotyczących ujawnionych informacji. Przedstawione uwagi i komentarze, o ile były uzasadnione, zostały należycie uwzględnione.

(125)

Z powyższych ustaleń wynika, zgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, że środki wyrównawcze wprowadzone względem przywozu niektórych elektrod grafitowych pochodzących z Indii powinny zostać utrzymane. Przypomina się, że środki te mają formę cła ad valorem.

(126)

Indywidualne stawki ceł wyrównawczych dla przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu są stosowane wyłącznie do przywozu produktu objętego postępowaniem, wyprodukowanego przez te przedsiębiorstwa, a zatem przez określone wskazane osoby prawne. Przywożone produkty objęte postępowaniem wytworzone przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa i adres nie zostały wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, łącznie z podmiotami powiązanymi z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i do ich produktów stosowane są stawki dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(127)

Wszelkie wnioski o zastosowanie wspomnianych indywidualnych stawek cła wyrównawczego (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy kierować do Komisji (11) wraz z wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą na rynek krajowy i na rynki zagraniczne, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. W razie potrzeby rozporządzenie zostanie odpowiednio zmienione przez uaktualnienie wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek celnych,

(1)

W następstwie dochodzenia antydumpingowego („pierwotne dochodzenie”) Rada nałożyła, rozporządzeniem (WE) nr 1629/2004 (2), ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elektrod grafitowych objętych obecnie kodem CN ex 8545 11 00 oraz stosowanych do tych elektrod grafitowych złączek objętych obecnie kodem CN ex 8545 90 90 pochodzących z Indii („ostateczne środki antydumpingowe”). Środki przyjęły formę cła ad valorem w wysokości 0 %.

(2)

W następstwie dochodzenia antysubsydyjnego Rada nałożyła, rozporządzeniem (WE) nr 1628/2004 (3), ostateczne cło wyrównawcze na przywóz niektórych elektrod grafitowych objętych obecnie kodem CN ex 8545 11 00 oraz stosowanych do tych elektrod grafitowych złączek objętych obecnie kodem CN ex 8545 90 90 pochodzących z Indii („ostateczne środki wyrównawcze”). Środki przyjęły formę cła ad valorem w wysokości 15,7 % z wyjątkiem jednego przedsiębiorstwa, dla którego stawka cła została ustalona na poziomie 7 %.

(3)

W następstwie częściowego przeglądu okresowego z urzędu dotyczącego środków wyrównawczych Rada zmieniła, rozporządzeniem (WE) nr 1354/2008 (4), rozporządzenie (WE) nr 1628/2004 i (WE) nr 1629/2004. Ostateczne cła wyrównawcze zostały zmienione na 6,3 % i 7,0 % w odniesieniu do przywozu towarów od konkretnie wskazanych eksporterów, a stawkę cła rezydualnego ustalono na 7,2 %. Ostateczne cła antydumpingowe zostały zmienione na 9,4 % i 0 % w odniesieniu do przywozu towarów od konkretnie wskazanych eksporterów, a stawkę cła rezydualnego ustalono na 8,5 %.

(4)

W następstwie opublikowania zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu (5) obowiązujących ostatecznych środków antydumpingowych Komisja otrzymała w dniu 18 czerwca 2009 r. wniosek o dokonanie przeglądu wygaśnięcia tych środków zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Wniosek został złożony przez trzech producentów unijnych: Graftech International, SGL Carbon GmbH oraz Tokai ERFTCARBON GmbH („wnioskodawcy”) reprezentujących znaczną część, w tym przypadku ponad 90 %, całkowitej produkcji unijnej niektórych systemów elektrod grafitowych.

(5)

W uzasadnieniu wniosku podano, że w związku z wygaśnięciem środków istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody dla przemysłu unijnego.

(6)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że istnieją wystarczające dowody do wszczęcia przeglądu wygaśnięcia, Komisja ogłosiła w dniu 17 września 2009 r., na mocy zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (6) („zawiadomienie o wszczęciu”), wszczęcie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(7)

Komisja ogłosiła również, na mocy zawiadomienia o wszczęciu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej dnia 17 września 2009 r. (7), wszczęcie dochodzenia dotyczącego przeglądu wygaśnięcia ostatecznych środków wyrównawczych zgodnie z art. 18 rozporządzenia Rady (WE) nr 597/2009 z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (8) („podstawowe rozporządzenie antysubsydyjne”).

(8)

Dochodzenie dotyczące kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu objęło okres od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 30 czerwca 2009 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2006 r. do końca okresu objętego dochodzeniem przeglądowym („okres badany”).

(9)

Komisja oficjalnie zawiadomiła wnioskodawców, innych znanych producentów unijnych, producentów eksportujących, importerów, znanych użytkowników, a także przedstawicieli państwa wywozu o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(10)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(11)

W związku z dużą liczbą niepowiązanych importerów uznano za stosowne, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego, zbadanie, czy powinna zostać przeprowadzona kontrola wyrywkowa. Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji o konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej, a jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby umożliwić dobór próby, wyżej wymienione strony zostały poproszone, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego, o zgłoszenie się do Komisji w ciągu 15 dni od wszczęcia przeglądów i dostarczenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu. Żaden niepowiązany importer nie wyraził jednak gotowości do współpracy. Kontrola wyrywkowa nie była zatem konieczna.

(12)

Komisja rozesłała kwestionariusze do wszystkich zainteresowanych stron oraz do wszystkich innych podmiotów, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu. Otrzymano odpowiedzi od trzech grup producentów unijnych (tj. wnioskodawców), jednego producenta eksportującego i 17 użytkowników. Żaden z importerów nie ujawnił się w trakcie kontroli wyrywkowej; również w toku dochodzenia żaden importer nie dostarczył Komisji jakichkolwiek informacji ani się nie ujawnił.

(13)

Tylko jeden z dwóch znanych producentów eksportujących w Indiach, tj. HEG Limited („HEG”), w pełni współpracował w trakcie przeglądu i przedłożył odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Należy zauważyć w tym względzie, że podczas pierwotnego dochodzenia pełna oficjalna nazwa tego przedsiębiorstwa brzmiała Hindustan Electro Graphite Limited. W późniejszym okresie przedsiębiorstwo zmieniło nazwę na HEG Limited. Drugi producent eksportujący współpracujący w dochodzeniu pierwotnym, tj. Graphite India Limited („GIL”), podjął decyzję o nieprzedkładaniu odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w ramach obecnego przeglądu.

(14)

Komisja prowadziła dalsze badanie i weryfikację informacji uważanych za niezbędne do ustalenia prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody oraz określenia interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie przedsiębiorstw następujących zainteresowanych stron:

(15)

Produkt objęty obecnym przeglądem jest tożsamy z produktem objętym dochodzeniem pierwotnym, tzn. są to elektrody grafitowe w rodzaju stosowanych w piecach elektrycznych, o pozornym ciężarze właściwym 1,65 g/cm3 lub większym oraz o oporności elektrycznej 6,0 μ.Ω.m lub mniejszej, objęte obecnie kodem CN ex 8545 11 00 oraz złączki stosowane do takich elektrod, objęte obecnie kodem CN ex 8545 90 90 , przywożone razem lub osobno i pochodzące z Indii („produkt objęty dochodzeniem”).

(16)

Dochodzenie potwierdziło, że – podobnie jak w dochodzeniu pierwotnym – produkt objęty postępowaniem i produkty wytwarzane i sprzedawane przez producenta eksportującego na krajowym rynku Indii oraz produkty wytwarzane i sprzedawane w UE przez producentów unijnych mają te same podstawowe cechy fizyczne i techniczne oraz takie samo zastosowanie, a zatem stanowią one produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(17)

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy wygaśnięcie obowiązujących środków prowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu.

(18)

Jeden producent eksportujący w Indiach wyraził gotowość do współpracy. Drugi znany producent eksportujący nie współpracował w toku dochodzenia.

(19)

Porównanie wielkości wywozu współpracującego producenta eksportującego z całkowitą wielkością wywozu do Unii z Indii wykazało, że od współpracującego producenta eksportującego pochodziła zdecydowana większość łącznego przywozu do Unii z Indii w ODP. Poziom współpracy został zatem uznany za wysoki.

(20)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała w pierwszej kolejności, czy sprzedaż krajowa produktu podobnego niezależnym klientom przez współpracującego indyjskiego producenta eksportującego była reprezentatywna, tzn. czy całkowita wielkość takiej sprzedaży wynosiła przynajmniej 5 % całkowitej wielkości odpowiadającej jej sprzedaży eksportowej do Unii.

(21)

Następnie Komisja określiła te rodzaje produktu podobnego sprzedawane przez przedsiębiorstwo na rynku krajowym, które były identyczne lub bezpośrednio porównywalne z rodzajami sprzedawanymi na wywóz do Unii. Elementami uwzględnionymi w określaniu rodzajów systemów elektrod grafitowych były: (i) sprzedaż systemów ze złączkami lub bez nich; (ii) ich średnica; oraz (iii) ich długość.

(22)

Współpracujący producent eksportujący stwierdził, że fakt, iż systemy elektrod grafitowych są produkowane z różnych rodzajów koksu (podstawowy surowiec), powinien również zostać uwzględniony podczas ustalania identycznych lub bezpośrednio porównywalnych rodzajów systemów elektrod grafitowych. Potwierdzono, że w procesie produkcyjnym przedsiębiorstwo stosowało dwa różne rodzaje koksu: przywożony koks naftowy o wyższej jakości i zwykły koks pozyskiwany na rynku indyjskim. Ustalono również, że rodzaj wykorzystanego koksu wpływa na koszt produkcji i cenę produktu końcowego.

(23)

W związku z powyższym, aby zapewnić rzetelne porównanie, Komisja podzieliła każdy z rodzajów produktu na produkty niskiej i wysokiej jakości do celów obliczenia dumpingu.

(24)

Zbadano następnie, czy sprzedaż krajowa współpracującego producenta eksportującego była reprezentatywna dla każdego rodzaju produktu, tj. czy sprzedaż krajowa każdego rodzaju produktu stanowiła przynajmniej 5 % wielkości sprzedaży tego samego rodzaju produktu do Unii. W odniesieniu do rodzajów produktu sprzedawanych w reprezentatywnych ilościach zbadano, czy, zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, taka sprzedaż została dokonana w ramach zwykłego obrotu handlowego.

(25)

Zbadano również, czy krajowa sprzedaż każdego rodzaju produktu dokonywana w ilościach reprezentatywnych może być uważana za dokonaną w zwykłym obrocie handlowym poprzez ustalenie proporcji rentownej sprzedaży danego rodzaju produktu niezależnym klientom. We wszystkich przypadkach, w których sprzedaż krajowa konkretnego rodzaju produktu była dokonana w wystarczających ilościach i w zwykłym obrocie handlowym, wartość normalna została ustalona na podstawie rzeczywistej ceny krajowej, obliczonej jako średnia ważona całej sprzedaży krajowej danego rodzaju produktu w ODP.

(26)

Dla tych rodzajów produktu, w przypadku których sprzedaż krajowa była niereprezentatywna lub nie była prowadzona w zwykłym obrocie handlowym, wartość normalna została skonstruowana zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Wartość normalna została skonstruowana poprzez dodanie do kosztów wytworzenia wywożonych rodzajów produktu, dostosowanych w odpowiednich przypadkach, odpowiedniej wartości procentowej kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz odpowiedniej marży zysku, na podstawie faktycznych danych dotyczących produkcji i sprzedaży produktu podobnego przez producenta eksportującego, którego dotyczy dochodzenie, w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 6 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego.

(27)

W związku z faktem, iż cała sprzedaż eksportowa indyjskiego producenta eksportującego do Unii realizowana była bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów, cenę eksportową ustalono zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego na podstawie cen rzeczywiście płaconych lub należnych za produkt objęty postępowaniem.

(28)

Porównanie średniej ważonej wartości normalnej i średniej ważonej ceny eksportowej zostało przeprowadzone na podstawie ceny ex-works i na takim samym poziomie handlu. W celu zapewnienia sprawiedliwego porównania między wartością normalną a ceną eksportową, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, uwzględniono różnice w czynnikach, co do których wykazano, że mogą mieć wpływ na ceny i ich porównywalność. W tym celu wprowadzono odpowiednie dostosowania uwzględniające różnice w kosztach transportu, ubezpieczenia, przeładunku, załadunku i kosztach dodatkowych, kosztach finansowych, opłatach bankowych oraz uiszczonych przez wnioskodawcę kwotach ceł antydumpingowych, tam gdzie było to zasadne i zostało poparte dowodami.

(29)

Współpracujący indyjski producent eksportujący stwierdził, że w jego przypadku program „paszportowy” uprawnienia celnego (Duty Entitlement Passbook Scheme – DEPBS) jest faktycznie systemem zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji, ponieważ licencje DEPBS są stosowane wyłącznie do zapłaty należności celnych przywozowych za surowce wykorzystane do produkcji systemów elektrod grafitowych. W związku z powyższym koszt należności celnych przywozowych zapłaconych za surowce zostaje zwrócony w przypadku wywozu produktu, co powoduje zmniejszenie ceny eksportowej. Przedsiębiorstwo stwierdziło zatem, że należy wprowadzić dostosowanie względem cen krajowych, ponieważ zwrot należności celnych przywozowych nie ma na nie wpływu. W toku dochodzenia wykazano, że w przeciwieństwie do powyższych stwierdzeń przedsiębiorstwo stosuje przywożony bez cła surowiec zarówno przy produkcji systemów elektrod grafitowych przeznaczonych na rynek eksportowy, jak i przy produkcji przeznaczonej na rynek krajowy. W związku z powyższym DEPBS nie ma wpływu na różnicę cen produktów sprzedawanych na rynku krajowym i eksportowym, a wprowadzenie dostosowania nie jest uzasadnione.

(30)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego średnią ważoną wartość normalną ze względu na rodzaj porównano ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiadającego rodzaju produktu objętego postępowaniem. Na podstawie powyższej metodyki margines dumpingu ustalony dla współpracującego producenta eksportującego wynosi 11–12 %.

(31)

W swoich uwagach dotyczących ujawnionych istotnych faktów i ustaleń, na podstawie których zamierzano zalecić utrzymanie obowiązujących środków („ujawnienie ostatecznych ustaleń”), wskazane przedsiębiorstwo stwierdziło, że obliczenie marginesu dumpingu na podstawie 4 z 12 miesięcy ODP było odejściem od metodyki zastosowanej w dochodzeniu pierwotnym, w którym uwzględniono wszystkie 12 miesięcy okresu objętego dochodzeniem. Przedsiębiorstwo to utrzymywało, że zastosowana metodyka obliczeń zwiększyła margines dumpingu.

(32)

Przypomina się, że obliczenie dumpingu na podstawie 4 miesięcy ODP jest zgodne z metodyką zazwyczaj stosowaną przez Komisję w przeglądach wygaśnięcia, gdzie należy ustalić, czy dumping wciąż występuje lub czy istnieje prawdopodobieństwo jego ponownego wystąpienia. W związku z przeprowadzeniem dochodzenia na miejscu dopilnowano, by 4 miesiące były reprezentatywne dla całego 12-miesięcznego okresu. Dokonano tego poprzez porównanie kosztów i cen z 4-miesięcznego okresu z danymi za pozostałe 8 miesięcy. Ponadto wybrane 4 miesiące były ostatnimi miesiącami każdego kwartału, a zatem były one równomiernie rozłożone w całym 12 miesięcznym okresie. Komisja nie zgadza się zatem z twierdzeniem, że zastosowana metodyka wpływa na ostateczne wnioski dotyczące istnienia dumpingu w ODP ani też że metodyka ta prowadzi do zwiększenia marginesu dumpingu.

(33)

Z uwagi na brak współpracy drugiego znanego indyjskiego producenta eksportującego nie można było obliczyć dla niego marginesu dumpingu. Jednak zgodnie z wnioskiem o przegląd wywóz towarów do Unii przez to przedsiębiorstwo również odbywał się po cenach dumpingowych. Zważywszy, że większość wywozu z Indii dotyczy współpracującego indyjskiego producenta eksportującego, w odniesieniu do którego stwierdzono dumping, a średnia cena produktu objętego postępowaniem przywożonego z Indii, zgodnie z danymi Eurostatu, jest niższa od średniej ceny eksportowej współpracującego przedsiębiorstwa, istnienie dumpingu na poziomie ogólnokrajowym zostaje potwierdzone.

(34)

W nawiązaniu do analizy występowania dumpingu w ODP zbadano również prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia dumpingu. Mając na uwadze, że tylko jeden indyjski producent eksportujący współpracował w obecnym dochodzeniu, poniższe wnioski opierają się na danych od jedynego współpracującego przedsiębiorstwa, a także na dostępnych faktach zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego, w szczególności na danych z Eurostatu oraz z wniosku o przegląd.

(35)

W tym zakresie przeanalizowano następujące elementy: wolne moce produkcyjne indyjskich producentów eksportujących, atrakcyjność rynku unijnego dla producentów indyjskich oraz ceny eksportowe stosowane wobec państw trzecich.

(36)

W odniesieniu do współpracującego indyjskiego producenta eksportującego w toku dochodzenia wykazano, że dysponuje on wolnymi mocami produkcyjnymi. Ponadto wymienione przedsiębiorstwo publicznie oświadczyło, że planuje zwiększyć posiadane moce produkcyjne. Należy także podkreślić, że przedsiębiorstwo jest ukierunkowane na wywóz, większość jego obrotów w ODP wiązało się ze sprzedażą eksportową, a Unia, pomimo obowiązujących środków, jest nadal ważnym rynkiem eksportowym.

(37)

W odniesieniu do drugiego producenta indyjskiego, zgodnie z wnioskiem o przegląd, wskazane przedsiębiorstwo znacząco zwiększyło swoje moce produkcyjne od czasu wprowadzenia środków i planuje dalsze powiększenie tych mocy. Dlatego też nie można wykluczyć, że przynajmniej część produkcji wynikającej ze zwiększonych mocy zostanie skierowana na rynek unijny w przypadku braku środków.

(38)

Atrakcyjność rynku unijnego można zobrazować faktem, że nałożenie ceł antydumpingowych i wyrównawczych nie powstrzymało napływu wywozu z Indii. Przeciwnie, w trzech ostatnich latach indyjscy eksporterzy ponaddwukrotnie zwiększyli wywóz, a ich udział w rynku unijnym wzrósł ponadtrzykrotnie. Należy także podkreślić, że w wymienionym okresie poziom cen na rynku unijnym wzrósł o 40 %.

(39)

W zakresie wywozu do państw trzecich, w toku dochodzenia wykazano, że w ODP poziom cen eksportowych ex-works stosowanych przez przedsiębiorstwo współpracujące był niższy od poziomu cen eksportowych stosowanych wobec Unii, które określono jako dumpingowe. Można zatem spodziewać się, że w przypadku braku środków współpracujący producent eksportujący przesunie przynajmniej część swojego wywozu do Unii, mając na uwadze atrakcyjność tego rynku.

(40)

W świetle powyższych ustaleń można uznać, że wywóz z Indii w dalszym ciągu dokonywany jest po cenach dumpingowych i że zachodzi prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu na rynku unijnym w przypadku uchylenia obowiązujących środków antydumpingowych. Istotnie, mając na uwadze istniejące wolne moce produkcyjne w Indiach oraz atrakcyjność rynku unijnego, istnieją bodźce dla indyjskich producentów eksportujących do zwiększenia wywozu na rynek unijny po cenach dumpingowych, przynajmniej w zakresie, w jakim odnosi się to do współpracującego producenta eksportującego.

(41)

W Unii produkt podobny wytwarzany jest przez pięć przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw, których produkcja stanowi łączną produkcję unijną produktu podobnego w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(42)

Dwie spośród pięciu grup przedsiębiorstw nie poparły wniosku i nie współpracowały w toku dochodzenia przeglądowego poprzez udzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Następujące trzy grupy producentów złożyły wniosek i wyraziły zgodę na współpracę: Graftech International, SGL Carbon GmbH oraz Tokai ERFTCARBON GmbH.

(43)

Wymienione trzy grupy producentów odpowiadają za większą część łącznej produkcji unijnej produktu podobnego, ponieważ reprezentują ponad 90 % łącznej produkcji unijnej niektórych systemów elektrod grafitowych, jak wskazano powyżej w motywie 4. Z tego względu zostaną oni uznani za przemysł unijny w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego oraz będą dalej zwani „przemysłem unijnym”.

(44)

Zważywszy, że tylko jeden indyjski producent eksportujący produkt objęty postępowaniem współpracował w obecnym dochodzeniu, informacje odnoszące się do przywozu produktu objętego postępowaniem do Unii Europejskiej i pochodzącego z Indii nie są podane w formie dokładnych danych liczbowych w celu zachowania poufności zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego.

(45)

Sytuacja przemysłu elektrod grafitowych jest blisko powiązana z sytuacją sektora stalowego, ponieważ elektrody grafitowe są głównie wykorzystywane w przemyśle stali elektrotechnicznej. W tym kontekście należy odnotować, że w 2007 r. i podczas pierwszych trzech kwartałów 2008 r. na rynku panowały bardzo korzystne warunki w odniesieniu do sektora stalowego i w konsekwencji również dla przemysłu elektrod grafitowych.

(46)

Należy podkreślić, że wielkość sprzedaży elektrod grafitowych podążała mniej więcej za trendem wielkości produkcji stali. Kontrakty na dostawę elektrod grafitowych, obejmujące ceny i ilości, są jednak zazwyczaj negocjowane dla okresów wynoszących 6–12 miesięcy. Istnieje zatem pewien odstęp w czasie między zmianami wielkości sprzedaży spowodowanymi zmianami popytu i wynikającym z tego wpływem na ceny.

(47)

Konsumpcja w Unii została ustalona na podstawie wielkości sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym, oszacowania wielkości sprzedaży innych producentów unijnych na rynku unijnym, danych Eurostatu dotyczących przywozu oraz danych zgromadzonych na podstawie art. 14 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Podobnie jak w dochodzeniu pierwotnym (9), niektóre rodzaje przywozu zostały pominięte, ponieważ na podstawie dostępnych informacji okazało się, że nie dotyczyły produktu objętego dochodzeniem.

(48)

Między 2006 r. i ODP konsumpcja w Unii zmniejszyła się o prawie 25 %, a główny spadek nastąpił między 2008 r. i ODP. Należy zauważyć, że z uwagi na bardzo sprzyjające warunki rynkowe na początku okresu badanego konsumpcja w Unii była bardzo wysoka i wzrosła o 30 % między okresem objętym pierwotnym dochodzeniem i 2006 r.

Tabela 1

(49)

Wielkość przywozu pochodzącego z Indii („państwo, którego dotyczy postępowanie”) wzrosła o 143 punkty procentowe w okresie badanym i osiągnęła poziom 5 000–7 000 ton w ODP. Udział przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, w rynku wzrósł ponadtrzykrotnie między 2006 r. i ODP i osiągnął poziom około 5 %. Udział w rynku wciąż powiększał się w ODP, niezależnie od znaczącego spadku popytu. Ceny importowe stosowane przez państwo, którego dotyczy postępowanie, wzrosły o 52 % w okresie badanym i podążały za tym samym trendem co ceny przemysłu unijnego, lecz pozostały na niższym poziomie od cen przemysłu unijnego. Dane z tabeli 2 nie są precyzyjnymi danymi liczbowymi z uwagi na wymóg poufności, ponieważ istnieje tylko dwóch znanych producentów eksportujących w Indiach.

Tabela 2

(50)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała wszystkie istotne czynniki gospodarcze i wskaźniki, które wywierają wpływ na przemysł unijny.

(51)

W ODP produkcja zmniejszyła się o 29 % w porównaniu z 2006 r. Produkcja przemysłu unijnego najpierw wzrosła o 2 % w 2007 r. w porównaniu z 2006 r., a następnie znacząco zmniejszyła się, zwłaszcza w ODP.

Tabela 3

(52)

Między 2006 r. a ODP moce produkcyjne zmalały bardzo nieznacznie (o 2 %). Zważywszy, że produkcja również zmniejszyła się w 2008 r. i w szczególności w ODP, wykorzystanie mocy produkcyjnych spadło o 25 punktów procentowych między 2006 r. i ODP.

Tabela 4

(53)

Stan zapasów przemysłu unijnego na koniec okresu sprawozdawczego utrzymywał się na stałym poziomie w 2007 r. w porównaniu z 2006 r. i zmniejszył się o 10 % w 2008 r. W ODP poziom zapasów wzrósł nieznacznie, lecz był o 5 % niższy niż w 2006 r.

Tabela 5

(54)

W okresie badanym sprzedaż przemysłu unijnego na rynku unijnym do niepowiązanych klientów zmniejszyła się o 39 %. Na początku okresu badanego jej poziom był bardzo wysoki ze względu na wzrost o niemal 70 % w porównaniu do okresu objętego pierwotnym dochodzeniem. Wielkość sprzedaży nieznacznie zmalała w 2007 r. i 2008 r., pozostając jednak na stosunkowo wysokim poziomie (w 2008 r. była ona o 47 % wyższa niż w okresie objętym pierwotnym dochodzeniem). Poziom sprzedaży znacząco jednak obniżył się między 2008 r. a ODP (o prawie jedną trzecią).

Tabela 6

(55)

Udział przemysłu unijnego w rynku między 2006 r. a ODP stopniowo zmniejszył się o niemal 16 punktów procentowych (z 84,6 % do 68,7 %).

Tabela 7

(56)

W okresie między 2006 r. a ODP konsumpcja unijna spadła niemal o 25 %. Przemysł unijny utracił prawie 16 punktów procentowych udziału w rynku, podczas gdy udział przywozu produktu objętego postępowaniem w rynku zwiększył się o 3,4 punktu procentowego.

(57)

Poziom zatrudnienia w przemyśle unijnym spadł o 7 % między 2006 r. a ODP.

Tabela 8

(58)

Wydajność siły roboczej przemysłu unijnego, mierzona jako produkcja przypadająca na jednego pracownika w ujęciu rocznym, zmniejszyła się między 2006 r. a ODP o 24 %. W 2007 r. i 2008 r. wydajność lekko zwiększyła się, po czym w ODP spadła o niemal 25 %.

Tabela 9

(59)

Jednostkowe ceny sprzedaży przemysłu unijnego wykazują pozytywną tendencję, zwiększając się o 40 % w okresie badanym. Jest to wynikiem: (i) ogólnego poziomu cen na rynku; (ii) koniecznością pokrycia zwiększających się kosztów produkcji; oraz (iii) sposobem konstruowania cen określonych w kontraktach na dostawę.

(60)

W 2007 r. i 2008 r., w kontekście ogólnego wzrostu cen rynkowych i ze względu na stale wysoki popyt na elektrody grafitowe, przemysł unijny miał możliwość podniesienia cen. Istniejący popyt jest wynikiem bardzo korzystnych warunków rynkowych, które panowały w sektorze stalowym w okresie do trzeciego kwartału 2008 r., jak wspomniano w motywie 45.

(61)

Ceny wzrastały w 2007 r. i 2008 r. także w związku z rosnącymi kosztami produkcji, a w szczególności cenami surowców. W okresie od 2006 r. do 2008 r. koszty wzrosły o 23 %. Przemysł unijny mógł pokryć ten wzrost w znacznym stopniu, zwiększając swoje ceny (+33 %).

(62)

W ODP wzrost cen był wolniejszy (+5 %). Brak spadku cen w okresie zmniejszającego się popytu wynika ze sposobu, w jaki kontrakty na dostawę są zawierane na rynku, oraz z faktu, że większość kontraktów na dostawę w 2009 r. została zawarta w 2008 r. Jak wskazano w motywie 46, wielkość sprzedaży elektrod grafitowych zmienia się analogicznie do wielkości produkcji stali. Negocjowanie kontraktów na dostawę elektrod grafitowych trwające od 6 do 12 miesięcy może prowadzić do odsunięcia w czasie wpływu zmian popytu (jego wzrostu lub zmniejszenia się) na ceny. Kontrakty negocjowane są w oparciu o przewidywaną wielkość sprzedaży, która może być inna niż jej rzeczywisty poziom, w wyniku czego tendencje cenowe w danym okresie mogą nie odzwierciedlać tendencji wielkości sprzedaży w tym samym okresie. Miało to miejsce w ODP, kiedy to zmniejszył się poziom sprzedaży, ale utrzymał się wysoki poziom cen, gdyż większość kontraktów na dostawę w 2009 r. została zawarta w 2008 r., a ponadto niektóre dostawy przewidziane na 2008 r. zostały przesunięte na rok 2009. Wzrost cen w ODP, który wyniósł 5 %, nie był jednak wystarczający, aby pokryć wzrost kosztów (+13 %), jak miało to miejsce w poprzednim okresie. Na okres po ODP ceny zostały renegocjowane na niższych poziomach.

(63)

Jak wyjaśniono w motywie 49, ceny przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, zmieniały się w podobny sposób jak ceny przemysłu unijnego, pozostając jednak na znacznie niższym poziomie.

Tabela 10

(64)

Między 2006 r. a ODP średnie wynagrodzenie na pracownika zwiększyło się o 15 %.

Tabela 11

(65)

Między 2006 r. a ODP roczny napływ inwestycji przemysłu unijnego w produkt objęty postępowaniem zwiększył się o 37 %. W ODP poziom inwestycji zmniejszył się jednak w porównaniu z 2008 r. o 14 %.

Tabela 12

(66)

Pomimo wzrostu kosztów o 40 % w okresie badanym, przemysłowi unijnemu udało się w jeszcze większym stopniu podnieść ceny w latach 2006–2007. Doprowadziło to do wzrostu zysku z 19 % w 2006 r. do 26 % w 2007 r. W okresie od 2007 r. do 2008 r. ceny i koszty wzrosły w tym samym stopniu, a margines przemysłu unijnego pozostał zatem na tym samym poziomie co w 2007 r. Następnie zysk ponownie zmniejszył się w ODP do poziomu 19 % ze względu na niższe wykorzystanie mocy produkcyjnych i wyższe ceny surowców. W 2009 r. zyski jeszcze bardziej zmniejszyły się, gdyż przemysł unijny musiał obniżyć swoje ceny, dostosowując je do ogólnego obniżenia cen sprzedaży na rynku elektrod grafitowych wywołanego zmniejszonym popytem ze strony sektora stalowego.

(67)

Zwrot z inwestycji („ROI”) wzrósł z poziomu 71 % w 2006 r. do 103 % w 2007 r. W 2008 r. osiągnął on poziom 119 %, a w ODP obniżył się do 77 %. Ogółem zwrot z inwestycji wzrósł w okresie od 2006 r. do ODP o 6 punktów procentowych.

Tabela 13

(68)

Przepływy pieniężne netto z działalności operacyjnej wzrosły w okresie od 2006 r. do 2007 r. Wzrost ten trwał nadal w 2008 r., po czym zmniejszył się w ODP. Ogólnie biorąc, przepływy pieniężne były w ODP o 28 % wyższe niż w okresie badanym.

(69)

Nie było oznak trudności w pozyskiwaniu kapitału przez przemysł unijny, głównie z uwagi na fakt, że część producentów należy do większych grup przedsiębiorstw.

Tabela 14

(70)

Z uwagi na skalę, udział w rynku i ceny przywozu z Indii wpływ rzeczywistych marginesów dumpingu na przemysł unijny nie może być uważany za nieistotny.

(71)

Analizowane powyżej wskaźniki wskazują na poprawę sytuacji gospodarczej i finansowej przemysłu unijnego w następstwie wprowadzenia w 2004 r. ostatecznych środków wyrównawczych i antydumpingowych. Przemysł unijny korzystał z wyższych cen i zysków w szczególności w okresie od 2006 r. do 2008 r. Było to związane z bardzo pozytywnymi warunkami rynkowymi, które pozwoliły na utrzymanie wysokiego poziomu cen i zysków, mimo iż, jak wyjaśniono w motywie 55, udział w rynku przemysłu unijnego zmniejszał się. Niemniej w tym samym okresie i pomimo stosowanych środków udział przywozu indyjskiego w rynku zwiększył się, a indyjskie produkty przywożone były po niższych cenach niż ceny przemysłu unijnego. Już w ODP zyski przemysłu unijnego zaczęły się zmniejszać, a jeszcze bardziej obniżyły się w 2009 r. ze względu na wyższe koszty i ograniczony wzrost cen.

(72)

Pomimo wzrostu konsumpcji w Unii Europejskiej w badanym okresie wielkość przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, zwiększyła się ponaddwukrotnie, a jego udział w rynku wzrósł ponadtrzykrotnie (zob. motyw 49). Nie uwzględniając ceł wyrównawczych i antydumpingowych, należy uznać, że przywóz z państwa, którego dotyczy postępowanie, spowodował w ODP podcięcie cen przemysłu unijnego, choć jedynie o mniej niż 2 %.

(73)

Ze względu na bardzo korzystne warunki gospodarcze panujące w sektorze stalowym i powiązanych branżach, w tym w branży elektrod grafitowych, w 2007 r. i w trzech pierwszych kwartałach 2008 r., w momencie wybuchu kryzysu gospodarczego w końcu 2008 r. przemysł unijny znajdował się w stosunkowo dobrej sytuacji gospodarczej. Negocjowanie kontraktów na dostawę elektrod grafitowych, trwające zwykle od 6 do 12 miesięcy, powoduje odsunięcie w czasie wpływu zmian popytu (jego wzrostu lub zmniejszenia się) na ceny. Ponieważ umowy odnoszące się do ODP negocjowane były w momencie, gdy niemożliwe było przewidzenie konsekwencji kryzysu gospodarczego, kryzys wpłynął głównie na ilość zamówień w ODP, a jakikolwiek wpływ na ceny odczuwalny byłby przez przemysł unijny z opóźnieniem. W tym kontekście należy zauważyć, że sytuacja przemysłu unijnego w niektórych aspektach pogorszyła się, nawet w okresie gdy panowały korzystne warunki gospodarcze, co wyraziło się poprzez utratę udziału w rynku na rzecz przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie. Fakt, że pogorszenie to nie spowodowało większych negatywnych skutków, wiąże się częściowo z wysokim popytem w latach 2007–2008, który pozwolił przemysłowi unijnemu na utrzymanie wysokiego poziomu produkcji i sprzedaży, a częściowo z faktem, że podczas gdy wielkości te spadły w ODP, ceny mogły być utrzymane ze względu na opisane wyżej odsunięcie w czasie.

(74)

Ze względu na fakt, że dane udostępniane przez Eurostat na poziomie kodu CN obejmują także produkty inne niż produkt objęty dochodzeniem, poniższa analiza przeprowadzona została na podstawie danych dotyczących przywozu na poziomie kodu TARIC, uzupełnionych informacjami uzyskanymi z danych zgromadzonych zgodnie z art. 14 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Część przywozu nie została uwzględniona, ponieważ na podstawie dostępnych informacji stwierdzono, że obejmował on produkty inne niż produkt objęty dochodzeniem.

(75)

Oszacowano, że przywóz z innych państw trzecich wzrósł o 63 %, z około 11 000 ton w 2006 r. do około 18 500 ton w ODP. Całkowity udział w rynku przywozu z tych państw zwiększył się z 6,6 % w 2006 r. do 14,4 % w ODP. Średnia cena przywozu z innych państw trzecich wzrosła między 2006 r. a ODP o 42 %. Największa część przywozu pochodzi z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”), Rosji, Japonii i Meksyku, które są jedynymi państwami posiadającymi w ODP indywidualny udział w rynku wyższy niż 1 %. Przywóz z tych państw będzie analizowany w kolejnych motywach. Łączny udział w rynku przywozu z dziewięciu innych państw sytuuje się na poziomie jedynie około 2 % i nie będzie analizowany.

(76)

Udział w rynku przywozu z Chin wzrósł w okresie badanym o 2,4 punktu procentowego (z 0,2 % do 2,6 %). Dostępne informacje wskazują, że przywóz ten prowadzony był po cenach niższych od cen przemysłu unijnego i przywozu z Indii.

(77)

Udział w rynku przywozu z Rosji wzrósł w okresie badanym o 4,2 punktu procentowego (z 1,9 % do 6,1 %). Dostępne informacje wskazują, że przywóz ten prowadzony był po cenach nieco niższych niż ceny przemysłu unijnego, ale wyższych niż ceny przywozu z Indii

(78)

Udział w rynku przywozu z Japonii zmniejszył się w okresie badanym o 0,4 punktu procentowego (z 2,0 % do 1,6 %). Dostępne informacje wskazują, że przywóz ten prowadzony był po cenach podobnych lub wyższych niż ceny przemysłu unijnego i ceny przywozu z Indii.

(79)

Udział w rynku przywozu z Meksyku wzrósł w okresie badanym o 1 punkt procentowy (z 0,9 % do 1,9 %). Dostępne informacje wskazują, że przywóz ten prowadzony był po cenach wyższych niż ceny przemysłu unijnego i ceny przywozu z Indii.

(80)

Podsumowując, nie można wykluczyć, że rozwój przywozu z ChRL i Rosji mógł w pewnym stopniu przyczynić się do zmniejszenia udziału w rynku przemysłu unijnego. Niemniej jednak, uwzględniając ogólny charakter danych dostępnych w statystykach dotyczących przywozu, które nie pozwalają na przeprowadzenie porównania cen według rodzaju produktu – jak miało to miejsce w przypadku Indii dzięki szczegółowym informacjom przekazanym przez producenta eksportującego – wpływ przywozu z ChRL i Rosji nie może zostać stwierdzony z całą pewnością.

Tabela 15

(81)

Jak wskazano w motywie 49, wielkość przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, wzrosła więcej niż dwukrotnie w okresie od 2006 r. do ODP. Biorąc pod uwagę fakt, że konsumpcja spadła w tym samym czasie o niemal 25 %, nastąpił gwałtowny wzrost udziału w rynku eksporterów indyjskich – z około 1,5 % w 2006 r. do około 5 % w ODP. Mimo iż indyjskie ceny eksportowe w wywozie do Unii znacząco wzrosły w okresie badanym w wyniku ogólnie wysokich cen rynkowych, nadal powodowały one podcięcie cen przemysłu unijnego.

(82)

W okresie między 2006 r. i ODP, i pomimo wprowadzenia środków wyrównawczych i antydumpingowych, wiele ważnych wskaźników wskazywało na niekorzystne zmiany: wielkości produkcji i sprzedaży zmniejszyły się odpowiednio o 29 % i 39 %, wykorzystanie mocy produkcyjnych zmniejszyło się o 28 % i towarzyszyło jej zmniejszenie zatrudnienia i wydajności. Mimo iż część tych niekorzystnych zjawisk może zostać wyjaśniona gwałtownym spadkiem konsumpcji, która w okresie badanym zmniejszyła się o niemal 25 %, znaczne zmniejszenie udziału w rynku przemysłu unijnego (o 15,9 punktu procentowego w okresie od 2006 r. do ODP) należy interpretować także w świetle stałego wzrostu udziału w rynku przywozu z Indii.

(83)

Stosunkowo wysoki poziom zysków w ODP wynika przede wszystkim z nadal wysokiego poziomu cen, utrzymującego się z powodów wyjaśnionych w motywie 62. Podsumowując, ogólna sytuacja przemysłu unijnego pogorszyła się w okresie badanym i w końcu ODP przemysł unijny pomimo stosunkowo wysokiego poziomu zysku znajdował się w trudnej sytuacji, a jego wysiłki na rzecz utrzymania wielkości sprzedaży i wystarczającego poziomu cen w sytuacji słabnącego popytu były poddane szkodliwemu działaniu coraz większego indyjskiego przywozu po cenach dumpingowych.

(84)

Jak przedstawiono powyżej, zastosowanie środków antydumpingowych pozwoliło przemysłowi unijnemu na poprawę sytuacji jedynie w pewnym zakresie. Kiedy jednak w ODP zanikł wysoki poziom konsumpcji w Unii, obserwowany przez większość okresu badanego, sytuacja przemysłu unijnego, nadal narażonego na szkodliwy wpływ przywozu z Indii po cenach dumpingowych, okazała się podatna na zagrożenie i niestabilna. W końcu ODP słaba była w szczególności zdolność Unii do pokrywania zwiększonych kosztów.

(85)

Ustalono, że średnia cena eksportowa indyjskiej sprzedaży do krajów niebędących członkami UE była niższa niż średnia cena eksportowa do Unii, a także niższa niż ceny na rynku krajowym. Eksporterzy z Indii sprzedawali do krajów niebędących członkami UE znaczne ilości, stanowiące większość ich całkowitej sprzedaży eksportowej. Dlatego też uznano, że w przypadku wygaśnięcia środków eksporterzy z Indii mieliby motywację do przekierowania znacznej części wywozu kierowanego do innych państw trzecich na atrakcyjniejszy rynek unijny, z zastosowaniem cen, które nawet jeżeli byłyby wyższe niż w przypadku wywozu do państw trzecich, kształtowałyby się prawdopodobnie w dalszym ciągu wyraźnie poniżej aktualnych poziomów cen eksportowych do Unii.

(86)

Współpracujący producent indyjski posiada znaczne niewykorzystane moce produkcyjne i planuje zwiększyć je w latach 2010–2011. Istnieje zatem potencjał znacznego zwiększenia wielkości wywozu do Unii, w szczególności z uwagi na brak wskazań, aby rynki państw trzecich lub rynek krajowy były w stanie przyjąć jakąkolwiek dodatkową produkcję.

(87)

W swoich uwagach dotyczących ujawnionych ustaleń indyjski producent współpracujący stwierdził, że jego wolne moce wynikały przede wszystkim z kryzysu gospodarczego i związanego z nim spadku popytu. Istnienie znacznej części wolnych mocy można jednak wyjaśnić tym, że przedsiębiorstwo istotnie zwiększyło swoje moce między 2006 r. i ODP. Ponadto należy odnotować, że przedsiębiorstwo zaplanowało dodatkowe zwiększenie mocy produkcyjnych. Co więcej, należy także wskazać, że istnieje inny indyjski producent, który nie współpracował, posiadane przez niego moce produkcyjne oraz poziom ich wykorzystania są podobne i ogłosił on ostatnio bardzo znaczący wzrost mocy produkcyjnych.

(88)

Producenci w państwie, którego dotyczy postępowanie, posiadają zatem potencjał umożliwiający im zwiększenie lub przekierowanie wywozu na rynek unijny. Ponadto ceny stosowane w indyjskim wywozie do państw trzecich są niższe niż ceny wywozu do Unii. W dochodzeniu, na podstawie porównywalnych rodzajów produktu wykazano, że współpracujący producent eksportujący sprzedaje produkt objęty postępowaniem po cenach niższych niż ceny przemysłu unijnego. Ceny te najprawdopodobniej jeszcze bardziej zmniejszyłyby się, osiągając poziom niższych cen stosowanych w odniesieniu do reszty świata. Taka strategia cenowa, wraz ze zdolnością eksporterów z państwa, którego dotyczy postępowanie, do dostarczania znacznych ilości produktu objętego postępowaniem na rynek unijny, miałaby najprawdopodobniej negatywny wpływ na sytuację gospodarczą przemysłu unijnego.

(89)

Jak wykazano powyżej, sytuacja przemysłu unijnego jest nadal podatna na zagrożenie i niestabilna. Prawdopodobne jest, że gdyby przemysł unijny został narażony na zwiększony przywóz z państwa, którego dotyczy postępowanie, po cenach dumpingowych, spowodowałoby to spadek sprzedaży, udziału w rynku, cen sprzedaży, a w konsekwencji również pogorszenie sytuacji finansowej, do poziomów ustalonych w dochodzeniu pierwotnym. Na tej podstawie uznaje się, że zniesienie środków spowodowałoby z wszelkim prawdopodobieństwem pogorszenie już teraz trudnej sytuacji i ponowne wystąpienie poważnych szkód dla przemysłu unijnego.

(90)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy utrzymanie istniejących środków antydumpingowych nie zaszkodzi interesowi Unii jako całości. Interes Unii określono na podstawie analizy wszystkich zaangażowanych interesów, tj. interesu przemysłu unijnego, importerów oraz użytkowników produktu objętego postępowaniem.

(91)

Należy przypomnieć, że w poprzednich dochodzeniach wprowadzenie środków nie zostało uznane za działanie wbrew interesom Unii. Również fakt, że obecne dochodzenie to przegląd, a więc obejmuje ono analizę sytuacji, w której środki antydumpingowe już zastosowano, umożliwia ocenę jakiegokolwiek niekorzystnego wpływu aktualnie obowiązujących środków antydumpingowych na zainteresowane strony.

(92)

Na tej podstawie zbadano, czy mimo wniosków dotyczących prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu wyrządzającego szkodę istnieją istotne powody pozwalające na stwierdzenie, że utrzymanie środków w tym konkretnym przypadku nie leży w interesie Unii.

(93)

Przemysł unijny udowodnił, iż jest przemysłem strukturalnie rentownym. Zostało to potwierdzone pozytywnym rozwojem sytuacji gospodarczej przemysłu zaobserwowanym po wprowadzeniu środków antydumpingowych w 2004 r. W szczególności zwiększenie rentowności przemysłu unijnego w kilkuletnim okresie poprzedzającym ODP wyraźnie kontrastuje z sytuacją, która miała miejsce przed wprowadzeniem środków. W badanym okresie przemysł unijny systematycznie tracił jednak udział w rynku, podczas gdy przywóz z państwa, którego dotyczy postępowanie, znacznie zwiększył swój udział w rynku. Gdyby środki nie zostały wprowadzone przemysł unijny bez wątpienia znajdowałby się w jeszcze trudniejszej sytuacji.

(94)

Żaden z dziewięciu niepowiązanych importerów, z którymi nawiązano kontakt, nie wykazał chęci współpracy.

(95)

Zgłosiło się 17 użytkowników produktu objętego postępowaniem, którzy przedłożyli odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Większość użytkowników od wielu lat nie wykorzystywała elektrod grafitowych pochodzących z Indii i tym samym są oni neutralni w odniesieniu do ewentualnego dalszego stosowania środków, sześciu użytkowników natomiast, przynajmniej w pewnym stopniu, wykorzystuje indyjskie elektrody. Czterech użytkowników twierdziło, że dalsze stosowanie środków negatywnie wpłynie na konkurencję. Jedno stowarzyszenie (Eurofer) zdecydowanie sprzeciwiło się dalszemu stosowaniu środków i stwierdziło, że jego wynikiem byłoby wycofanie się znacznej liczby indyjskich eksporterów z rynku unijnego. Wymienione stowarzyszenie twierdzi, że dalsze stosowanie środków powstrzymywałoby producentów stali przed poszukiwaniem alternatywnych źródeł zaopatrzenia oraz umożliwiłoby przemysłowi unijnemu utrzymywanie dominującej, niemal duopolistycznej pozycji. Z rozwoju przywozu z Indii po wprowadzeniu środków jasno wynika jednak, że masowe wycofanie się importerów nie miało miejsca, wręcz przeciwnie, przywóz z Indii znacznie wzrósł w okresie badanym. Ponadto w toku dochodzenia wykazano, że elektrody grafitowe są przedmiotem coraz większego przywozu na rynek unijny z wielu innych państw trzecich. W odniesieniu do silnej pozycji przemysłu unijnego na rynku należy przypomnieć, że jego udział w rynku zmniejszył się o prawie 16 punktów procentowych w okresie badanym (zob. motyw 55 powyżej). Stowarzyszenie to stwierdziło także, że koszt elektrod grafitowych stanowi jedynie stosunkowo małą część całości kosztów producentów stali.

(96)

Przypomina się także, że w pierwotnym dochodzeniu ustalono, iż wpływ wprowadzenia środków nie będzie znaczący dla użytkowników (10). Pomimo obowiązywania środków przez pięć lat importerzy/użytkownicy w Unii w dalszym ciągu zaopatrywali się m.in. w Indiach. Brak jest wskazań, aby wystąpiły jakiekolwiek trudności w znalezieniu innych źródeł. Ponadto przypomina się, że jeśli chodzi o wpływ wprowadzenia środków na użytkowników, w pierwotnym dochodzeniu stwierdzono, że biorąc pod uwagę nieistotny wpływ kosztu elektrod grafitowych na przemysł użytkowników, jakikolwiek wzrost kosztów nie miałby raczej znaczącego wpływu na przemysł użytkowników. Po wprowadzeniu środków nie znaleziono żadnych wskazań zaprzeczających temu twierdzeniu. Uznaje się zatem, że utrzymanie środków antydumpingowych nie będzie raczej miało istotnego wpływu na importerów/użytkowników w Unii.

(97)

Zważywszy na powyższe ustalenia, uznano, że nie ma żadnych istotnych powodów przemawiających przeciwko utrzymaniu obecnych środków antydumpingowych.

(98)

Wszystkie strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierza się zalecić utrzymanie obowiązujących środków. Wyznaczono również termin, w którym strony mają możliwość przedstawienia uwag dotyczących ujawnionych informacji. Przedstawione uwagi i komentarze, o ile były uzasadnione, zostały należycie uwzględnione.

(99)

Z powyższych ustaleń wynika, zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, że środki antydumpingowe wprowadzone względem przywozu niektórych elektrod grafitowych pochodzących z Indii powinny zostać utrzymane. Przypomina się, że środki te mają formę cła ad valorem.

(100)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego dla przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu są stosowane wyłącznie do przywozu produktu objętego postępowaniem, wyprodukowanego przez te przedsiębiorstwa, a zatem przez określone wskazane osoby prawne. Przywożone produkty objęte postępowaniem wytworzone przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa i adres nie zostały wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, łącznie z podmiotami powiązanymi z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i do ich produktów stosowane są stawki dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(101)

Wszelkie wnioski o zastosowanie wspomnianych indywidualnych stawek cła antydumpingowego (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy kierować do Komisji (11) wraz z wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą na rynek krajowy i na rynki zagraniczne, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. W razie potrzeby rozporządzenie zostanie odpowiednio zmienione przez uaktualnienie wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek celnych,

(1)

W wyniku dochodzenia przeglądowego przeprowadzonego na mocy art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Rada, w drodze rozporządzenia (WE) nr 1683/2004 (2) nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz glifosatu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej, obecnie objętego kodami CN ex 2931 00 99 i ex 3808 93 27 („produkt objęty postępowaniem”). Cło to rozszerzono na przywóz glifosatu przesyłanego z Malezji (zgłaszanego lub niezgłaszanego jako pochodzący z Malezji), z wyjątkiem produktów wytwarzanych przez Crop Protection (M) Sdn. Bhd., oraz na przywóz glifosatu przysyłanego z Tajwanu (zgłaszanego lub niezgłaszanego jako pochodzący z Tajwanu), z wyjątkiem produktów wytwarzanych przez Sinon Corporation. Stawka cła antydumpingowego wynosi 29,9 %.

(2)

Decyzją 2009/383/WE (3) Komisja zawiesiła ostateczne cła antydumpingowe na okres dziewięciu miesięcy, z mocą od dnia 16 maja 2009 r. Następnie rozporządzeniem wykonawcze (UE) nr 126/2010 (4) Rada rozszerzyła zawieszenie na okres 1 roku, z mocą od dnia 14 lutego 2010 r.

(3)

W następstwie opublikowania zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu (5) środków antydumpingowych obowiązujących w odniesieniu do przywozu glifosatu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej, Komisja otrzymała w dniu 29 czerwca 2009 r. wniosek o dokonanie przeglądu zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(4)

Wniosek został złożony przez Europejskie Stowarzyszenie Glifosatu („wnioskodawca”) w imieniu producentów reprezentujących całość ogólnej produkcji unijnej glifosatu.

(5)

Wniosek zawierał dowody prima facie wskazujące, że w związku z wygaśnięciem środków istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody dla przemysłu unijnego.

(6)

W związku z powyższym, po konsultacji z Komitetem Doradczym, w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (6), Komisja wszczęła postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu do Unii Europejskiej glifosatu obecnie objętego kodami CN ex 2931 00 99 i ex 3808 93 27 oraz pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej.

(7)

Komisja oficjalnie poinformowała producentów eksportujących, importerów objętych postępowaniem, przedstawicieli Chińskiej Republiki Ludowej, reprezentatywnych użytkowników i producentów Unijnych o wszczęciu dochodzenia przeglądowego. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(8)

Wnioskodawca oficjalnie wycofał wniosek skierowanym do Komisji pismem z dnia 21 września 2010 r.

(9)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 i art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w przypadku wycofania wniosku o dokonanie przeglądu postępowanie może zostać zakończone, chyba że jego zakończenie nie leżałoby w interesie Unii.

(10)

Uznano, że obecne postępowanie powinno zostać zakończone, ponieważ dochodzenie nie ujawniło żadnych okoliczności wskazujących, iż takie zakończenie nie leżałoby w interesie Unii. Zainteresowane strony zostały odpowiednio poinformowane i umożliwiono im przedstawienie uwag. Nie otrzymano jednak żadnych uwag, które mogłyby wpłynąć na zmianę tej decyzji.

(11)

Stwierdzono zatem, że należy zakończyć postępowanie w sprawie przeglądu wygaśnięcia środków antydumpingowych dotyczących przywozu do Unii Europejskiej glifosatu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej oraz uchylić obowiązujące środki,