3.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 317/1

(1)

Artykuł 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1670/2006 przewiduje, że ilościami zbóż, dla których przyznawana jest refundacja wywozowa, są ilości objęte kontrolą i poddane destylacji oraz ważone przy zastosowaniu współczynnika ustalanego corocznie w stosunku do każdego zainteresowanego państwa członkowskiego. Współczynnik ten wyraża stosunek między całkowitymi ilościami wywiezionymi i całkowitymi ilościami wprowadzonymi do obrotu danych napojów spirytusowych na podstawie tendencji odnotowanych w odniesieniu do tych ilości w okresie odpowiadającym przeciętnemu okresowi dojrzewania danego napoju spirytusowego.

(2)

W świetle informacji przedstawionych przez Irlandię i dotyczących okresu od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2009 r., przeciętny okres dojrzewania w 2009 r. dla irlandzkiej whisky wynosił pięć lat.

(3)

W związku z powyższym należy ustalić współczynniki na okres od dnia 1 października 2010 r. do dnia 30 września 2011 r.

(4)

Artykuł 10 protokołu 3 do Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym wyklucza przyznawanie refundacji przy wywozie do Liechtensteinu, Islandii i Norwegii. Ponadto Unia zawarła z niektórymi państwami trzecimi umowy znoszące refundacje wywozowe. W związku z tym oraz w zastosowaniu art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1670/2006 należy fakt ten uwzględnić przy obliczaniu współczynników na okres 2010/2011.

(5)

Rozporządzenie Komisji (UE) nr 81/2010 z dnia 28 stycznia 2010 r. ustalające współczynniki stosowane do zbóż wywożonych w postaci irlandzkiej whisky na okres 2009/2010 (3) nie wywiera już skutków, gdyż dotyczyło współczynników stosowanych w roku 2009/2010. Ze względów pewności prawa i przejrzystości rozporządzenie to należy uchylić,

3.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 317/3

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie preparatu kwasu cytrynowego, kwasu sorbinowego, tymolu i waniliny jako dodatku paszowego dla prosiąt odsadzonych od maciory, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził w opinii z dnia 25 maja 2010 r., (2) że w proponowanych warunkach stosowania preparat określony w załączniku nie ma negatywnego oddziaływania na zdrowie zwierząt i ludzi ani na środowisko naturalne oraz że przedmiotowy dodatek może zwiększyć tempo wzrostu i poprawić przyrost masy ciała w stosunku do paszy w przypadku gatunku, dla którego jest przeznaczony. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczególnych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu preparatu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie z metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez wspólnotowe laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu dowodzi, że spełniono warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 317/5

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń. Artykuł 10 tego rozporządzenia przewiduje ponowną ocenę dodatków dopuszczonych na mocy dyrektywy Rady 70/524/EWG (2).

(2)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2430/1999 (3) udzielono zezwolenia na dziesięć lat na stosowanie diklazurilu, nr CAS 101831-37-2, jako dodatku paszowego u kurcząt rzeźnych, kurcząt chowanych na nioski do 16 tygodnia życia i indyków do 12 tygodnia życia zgodnie z dyrektywą 70/524/EWG. Dodatek ten został następnie wpisany do wspólnotowego rejestru dodatków paszowych jako istniejący produkt, zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 w związku z art. 7 tego rozporządzenia złożony został wniosek o ponowną ocenę diklazurilu jako dodatku paszowego dla kurcząt rzeźnych celem sklasyfikowania go w kategorii „kokcydiostatyki i histomonostatyki”. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził w swojej opinii z dnia 23 czerwca 2010 r., że w proponowanych warunkach stosowania diklazuril nie ma szkodliwego wpływu na zdrowie zwierząt i konsumentów ani na środowisko, a stosowanie tego dodatku pozwala na skuteczne zwalczanie kokcydiozy u kurcząt rzeźnych (4). Urząd stwierdził, że jeśli zastosowane zostaną odpowiednie środki ochronne, nie ma powodu do obaw w kwestii bezpieczeństwa. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie z metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez wspólnotowe laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena diklazurilu dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

W związku z udzieleniem nowego zezwolenia na mocy rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 przepisy dotyczące diklazurilu w odniesieniu do kurcząt rzeźnych, zawarte w rozporządzeniu (WE) nr 2430/1999, powinny zostać skreślone.

(7)

Ponieważ zmiany warunków udzielenia zezwolenia nie są powodowane kwestiami bezpieczeństwa, należy zezwolić na okres przejściowy w celu pozbycia się istniejących zapasów premiksów i mieszanek paszowych.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 317/9

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń. Artykuł 10 tego rozporządzenia przewiduje ponowną ocenę dodatków dopuszczonych na mocy dyrektywy Rady 70/524/EWG (2).

(2)

Rozporządzeniem Komisji (WE) 896/2009 (3) udzielono zezwolenia na dziesięć lat na stosowanie preparatu Saccharomyces cerevisiae MUCL 39885 jako dodatku paszowego dla macior. Zgodnie z dyrektywą 70/524/EWG udzielono bezterminowego zezwolenia na stosowanie tego preparatu u prosiąt odsadzonych od maciory rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1200/2005 (4), u bydła opasowego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 492/2006 (5) oraz u krów mlecznych rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1520/2007 (6). Dodatek ten został następnie wpisany do wspólnotowego rejestru dodatków paszowych jako istniejący produkt, zgodnie z art. 10 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 w związku z art. 7 tego rozporządzenia złożony został wniosek o ponowną ocenę Saccharomyces cerevisiae MUCL 39885 jako dodatku paszowego dla krów mlecznych oraz, zgodnie z art. 7 tego rozporządzenia, o nowe zastosowanie u koni celem sklasyfikowania dodatku w kategorii „dodatki zootechniczne”. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził w swojej opinii z dnia 22 czerwca 2010 r. (7) dotyczącej wykorzystania preparatu jako dodatku paszowego dla krów, że w proponowanych warunkach stosowania Saccharomyces cerevisiae MUCL 39885 nie ma szkodliwego wpływu na zdrowie zwierząt i konsumentów ani na środowisko, a może zwiększać produkcję mleka u krów mlecznych. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczególnych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu preparatu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie z metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez wspólnotowe laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Urząd stwierdził w swojej opinii z dnia 22 czerwca 2010 r. (8) dotyczącej wykorzystania preparatu jako dodatku paszowego dla koni, że jego stosowanie może polepszyć pozorną strawność błonnika u gatunków docelowych.

(6)

Ocena preparatu Saccharomyces cerevisiae MUCL 39885 dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(7)

W związku z udzieleniem nowego zezwolenia na mocy rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 przepisy dotyczące Saccharomyces cerevisiae MUCL 39885 zawarte w rozporządzeniu (WE) nr 1520/2007 powinny zostać skreślone.

(8)

Ponieważ zmiany warunków udzielenia zezwolenia nie są powodowane kwestiami bezpieczeństwa, należy zezwolić na okres przejściowy w celu pozbycia się istniejących zapasów premiksów i mieszanek paszowych.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 317/12

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie Pediococcus acidilactici CNCM MA 18/5M jako dodatku paszowego dla prosiąt odsadzonych od maciory, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

Stosowanie Pediococcus acidilactici CNCM MA 18/5M zostało dopuszczone bez ograniczeń czasowych w przypadku kurcząt rzeźnych rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1200/2005 (2) i w przypadku tuczników rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2036/2005 (3) oraz na okres dziesięciu lat w przypadku łososiowatych i krewetek rozporządzeniem Komisji (WE) nr 911/2009 (4).

(5)

Przedłożono nowe dane na poparcie wniosku o zezwolenie na stosowanie tego preparatu u prosiąt odsadzonych od maciory. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził w swojej opinii z dnia 23 czerwca 2010 r. (5), że Pediococcus acidilactici CNCM MA 18/5M w proponowanych warunkach stosowania nie ma negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt i ludzi, ani na środowisko, a stosowanie tego preparatu daje znaczą poprawę wzrostu zwierząt lub wydajności paszy u gatunków, dla których jest przeznaczony. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczególnych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu preparatu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie z metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez wspólnotowe laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(6)

Ocena Pediococcus acidilactici CNCM MA 18/5M dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 317/14

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 510/2006 oraz na mocy art. 17 ust. 2 wymienionego rozporządzenia wniosek Niderlandów o rejestrację nazwy „Edam Holland” rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Republika Czeska, Niemcy, Finlandia, Austria i Słowacja, rządy Australii, Nowej Zelandii oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki jak również Dairy Australia, Stowarzyszenie Firm Mleczarskich Nowej Zelandii, Narodowa Federacja Producentów Mleka razem z Radą Eksportu Produktów Mleczarskich Stanów Zjednoczonych przedłożyły swoje sprzeciwy wobec tej rejestracji na mocy art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Sprzeciwy zostały uznane za dopuszczalne zgodnie z art. 7 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia, z wyjątkiem sprzeciwów przedłożonych przez Australię i Dairy Australia, które uznano za niedopuszczalne ze względu na ich późne dostarczenie.

(3)

Przedłożone sprzeciwy dotyczyły braku zgodności z warunkami ustanowionymi w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, w szczególności odnoszącymi się do nazwy i jej użycia, szczególnego charakteru i renomy produktu, wyznaczenia obszaru geograficznego jak również ograniczeń dotyczących pochodzenia surowców. W sprzeciwach dowodzono, że taka rejestracja byłaby sprzeczna z art. 3 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 i mogłaby zagrozić istnieniu nazw, znaków towarowych lub produktów, wprowadzonych zgodnie z prawem do obrotu w okresie co najmniej pięciu lat przed terminem publikacji określonej w art. 6 ust. 2 a ponadto, że nazwa proponowana do rejestracji jest nazwą rodzajową.

(4)

Pismami z dnia 21 października 2008 r. Komisja wezwała zainteresowane państwa członkowskie, aby doszły między sobą do porozumienia zgodnie ze swoimi wewnętrznymi procedurami.

(5)

Biorąc pod uwagę, że w przewidzianym terminie strony nie osiągnęły porozumienia, Komisja powinna przyjąć decyzję zgodnie z procedurą określoną w art. 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(6)

Jeżeli chodzi o domniemany brak zgodności z art. 2 rozporządzenia nr 510/2006 w związku z nazwą, obszarem geograficznym, szczególnym charakterem produktu, związkiem miedzy cechami charakterystycznymi produktu a obszarem geograficznym oraz renomą i ograniczeniami dotyczącymi pochodzenia surowców, właściwe organy krajowe dostarczyły dowody, że wszystkie te elementy były obecne i że nie stwierdzono rażącego błędu. Należy podkreślić, że „Holland” (Holandia) nie jest nazwą wnioskującego państwa członkowskiego oraz że nazwa „Edam Holland” jest uznana za tradycyjną nazwę geograficzną objętą zakresem art. 2 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Wymogi art. 2 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia są w ten sposób spełnione, ponieważ związany z produktem obszar geograficzny jest wyznaczony zgodnie ze związkiem i głównymi elementami szczególnego charakteru produktu. Szczególny charakter sera Edam Holland wynika z połączenia kilku czynników związanych z obszarem geograficznym, takich jak jakość mleka (wysoka zawartość tłuszczu i białka), aminokwasy pochodzące z β-CN (beta-kazeiny) oraz gamma-glutamylo-peptyd, powszechne prowadzenie wypasu na łąkach, użycie podpuszczki cielęcej, naturalne dojrzewanie sera jak również umiejętności rolników i producentów serów.

(7)

Odnośnie do sprzeciwów opartych na braku zgodności z art. 3 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, Niderlandy przedłożyły informacje w związku z rozróżnieniem pomiędzy produktem noszącym zarejestrowaną nazwę „Noord-Hollandse Edammer” a produktem, w stosunku do którego stosuje się nazwę „Edam Holland”. W sprzeciwach nie przedstawiono dowodów, że konsumenci byliby narażeni na wprowadzenie w błąd lub że producenci byliby traktowani w niesprawiedliwy sposób.

(8)

Wydaje się, że strony zgłaszające sprzeciw nie nawiązywały do całej nazwy „Edam Holland” twierdząc, że rejestracja zagroziłaby istnieniu nazw, znaków towarowych lub produktów i że nazwa zgłoszona do rejestracji jest nazwą rodzajową, z wyjątkiem jednego jej elementu, a mianowicie „Edam”. Ochrona przyznana jest jednak nazwie „Edam Holland” jako całości. Na mocy art. 13 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 510/2006, można nadal używać określenia „Edam” pod warunkiem, że przestrzegane są przepisy obowiązujące na mocy unijnego porządku prawnego. Dla zachowania przejrzystości, specyfikacja oraz streszczenie zostały odpowiednio zmienione.

(9)

W świetle powyższego należy zatem wpisać nazwę „Edam Holland” do „Rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych”.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Chronionych Oznaczeń Geograficznych i Chronionych Nazw Pochodzenia,

3.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 317/22

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 510/2006 oraz na mocy art. 17 ust. 2 wymienionego rozporządzenia wniosek Niderlandów o rejestrację nazwy „Gouda Holland” w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Republika Czeska, Niemcy, Francja, Austria, rządy Australii, Nowej Zelandii oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki jak również Dairy Australia, Stowarzyszenie Firm Mleczarskich Nowej Zelandii oraz Narodowa Federacja Producentów Mleka wraz z Radą Eksportu Produktów Mleczarskich Stanów Zjednoczonych przedłożyły swoje sprzeciwy wobec rejestracji na mocy art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Sprzeciwy te zostały uznane za dopuszczalne zgodnie z art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia.

(3)

Przedłożone sprzeciwy dotyczyły braku zgodności z warunkami ustanowionymi w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, w szczególności odnoszącymi się do nazwy i jej użycia, szczególnego charakteru i renomy produktu, wyznaczenia obszaru geograficznego jak również ograniczeń dotyczących pochodzenia surowców. W sprzeciwach dowodzono, że taka rejestracja byłaby sprzeczna z art. 3 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, mogłaby zagrozić istnieniu nazw, znaków towarowych lub produktów, wprowadzanych zgodnie z prawem do obrotu w okresie co najmniej pięciu lat przed terminem publikacji określonej w art. 6 ust. 2, oraz że nazwa proponowana do rejestracji jest nazwą rodzajową.

(4)

Pismami z dnia 4 listopada 2008 r. Komisja wezwała Niderlandy i zainteresowane strony, aby doszły między sobą do porozumienia zgodnie ze swoimi wewnętrznymi procedurami.

(5)

Biorąc pod uwagę, że w przewidzianym terminie nie osiągnięto porozumienia, oprócz porozumienia pomiędzy Francją a Niderlandami, Komisja powinna przyjąć decyzję zgodnie z procedurą określoną w art. 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(6)

Jeżeli chodzi o domniemany brak zgodności z art. 2 rozporządzenia nr 510/2006 w związku z nazwą, obszarem geograficznym, szczególnym charakterem produktu, związkiem miedzy cechami charakterystycznymi produktu a obszarem geograficznym oraz renomą i ograniczeniami dotyczącymi pochodzenia surowców, właściwe organy krajowe dostarczyły dowody, że wszystkie te elementy były obecne i że nie stwierdzono rażącego błędu. Należy zaznaczyć, że „Holland” (Holandia) nie jest nazwą wnioskującego państwa członkowskiego oraz że nazwa „Gouda Holland” jest uznana za tradycyjną nazwę geograficzną objętą zakresem art. 2 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Wymogi art. 2 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia zostają w ten sposób spełnione, ponieważ związany z produktem obszar geograficzny jest wyznaczony zgodnie z tym związkiem i głównymi elementami szczególnego charakteru produktu. Szczególny charakter sera Gouda Holland wynika z połączenia kilku czynników związanych z obszarem geograficznym, takich jak jakość mleka (wysoka zawartość tłuszczu i białka), aminokwasy pochodzące z β-CN (beta-kazeiny) oraz gamma-glutamylo-peptyd, powszechne prowadzenie wypasu na łąkach, użycie podpuszczki cielęcej, naturalne dojrzewanie sera jak również umiejętności rolników i producentów serów.

(7)

Odnośnie do sprzeciwów opartych na braku zgodności z art. 3 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, Niderlandy dostarczyły informacje dotyczące rozróżnienia pomiędzy produktem noszącym zarejestrowaną nazwę „Noord-Hollandse Gouda” a produktem w stosunku do którego stosuje się nazwę „Gouda Holland”. W sprzeciwach nie przedstawiono dowodów, że konsumenci byliby narażeni na wprowadzenie w błąd lub że producenci byliby traktowani w niesprawiedliwy sposób.

(8)

Wydaje się, że strony zgłaszające sprzeciw nie nawiązywały do całej nazwy „Gouda Holland” twierdząc, że rejestracja zagroziłaby istnieniu nazw, znaków towarowych lub produktów i że nazwa proponowana do rejestracji jest nazwą rodzajową, z wyjątkiem jednego jej elementu, mianowicie „Gouda”. Ochrona przyznana jest jednak nazwie „Gouda Holland” jako całości. Zgodnie z art. 13 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 510/2006, określenie „Gouda” może nadal być używane, pod warunkiem, że przestrzegane są przepisy obowiązujące na mocy unijnego porządku prawnego. Dla zachowania przejrzystości, specyfikacja oraz streszczenie zostały odpowiednio zmienione.

(9)

W świetle powyższego należy zatem wpisać nazwę „Gouda Holland” do „Rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych”.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Chronionych Oznaczeń Geograficznych i Chronionych Nazw Pochodzenia,

3.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 317/30

3.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 317/32

(1)

Rozporządzenia Komisji (WE) nr 1112/2002 (2) i (WE) nr 2229/2004 (3) określają szczegółowe zasady realizacji czwartego etapu programu prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, oraz wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Wykaz ten obejmował fosforek cynku.

(2)

Zgodnie z art. 24e rozporządzenia (WE) nr 2229/2004 wnioskodawca wycofał swoje poparcie dla włączenia wspomnianej substancji czynnej do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG w ciągu dwóch miesięcy od otrzymania projektu sprawozdania z oceny. W związku z powyższym przyjęto decyzję Komisji 2008/941/WE z dnia 8 grudnia 2008 r. dotyczącą niewłączenia określonych substancji czynnych do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające te substancje (4), obejmującą fosforek cynku.

(3)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG pierwotny powiadamiający (zwany dalej wnioskodawcą) złożył nowy wniosek o zastosowanie procedury przyspieszonej przewidzianej w art. 14–19 rozporządzenia Komisji (WE) nr 33/2008 z dnia 17 stycznia 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania dyrektywy Rady 91/414/EWG w odniesieniu do zwykłej i przyspieszonej procedury oceny substancji czynnych objętych programem prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 tej dyrektywy, ale niewłączonych do załącznika I do tej dyrektywy (5).

(4)

Wniosek złożono do Niemiec, państwa członkowskiego, które zostało wyznaczone do pełnienia roli sprawozdawcy na mocy rozporządzenia (WE) nr 2229/2004. Termin procedury przyspieszonej został dotrzymany. Specyfikacja substancji czynnej i jej przewidziane zastosowania są takie same jak w przedmiocie decyzji 2008/941/WE. Wniosek spełnia również pozostałe wymogi merytoryczne i proceduralne określone w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 33/2008.

(5)

Niemcy oceniły dodatkowe dane przekazane przez wnioskodawcę i sporządziły dodatkowe sprawozdanie. Dnia 20 lipca 2009 r. przekazały to sprawozdanie Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanemu dalej „Urzędem”) i Komisji. Urząd przekazał dodatkowe sprawozdanie pozostałym państwom członkowskim i wnioskodawcy w celu ustosunkowania się, a otrzymane uwagi przesłał Komisji. Zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 33/2008 i na wniosek Komisji Urząd przedstawił Komisji swoje stanowisko w sprawie fosforku cynku w dniu 2 lipca 2010 r. (6). Projekt sprawozdania z oceny, sprawozdanie dodatkowe i stanowisko Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane w dniu 28 października 2010 r. w formie sprawozdania z przeglądu dotyczącego fosforku cynku, opracowanego przez Komisję.

(6)

Jak wykazały różnorodne badania, można oczekiwać, że środki ochrony roślin zawierające fosforek cynku zasadniczo nadal spełniają wymogi określone w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniu z przeglądu. Należy zatem włączyć fosforek cynku do załącznika I w celu zapewnienia we wszystkich państwach członkowskich możliwości udzielania zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję czynną zgodnie z przepisami wymienionej dyrektywy.

(7)

Należy przewidzieć rozsądnie długi termin na włączenie substancji czynnej do załącznika I, w celu umożliwienia państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowania się do spełnienia nowych wymogów wynikających z tego faktu.

(8)

Nie naruszając określonych w dyrektywie 91/414/EWG zobowiązań wynikających z włączenia substancji czynnej do załącznika I, państwom członkowskim należy dać sześć miesięcy, licząc od daty włączenia, na dokonanie przeglądu istniejących zezwoleń dotyczących środków ochrony roślin zawierających fosforek cynku w celu spełnienia wymogów ustanowionych w dyrektywie 91/414/EWG, w szczególności jej art. 13, oraz stosownych warunków określonych w załączniku I. Państwa członkowskie powinny odpowiednio zmienić, zastąpić lub cofnąć dotychczasowe zezwolenia zgodnie z przepisami dyrektywy 91/414/EWG. W drodze odstępstwa od powyższego terminu należy przyznać więcej czasu na przedłożenie i ocenę pełnej dokumentacji wyszczególnionej w załączniku III dla każdego środka ochrony roślin i każdego zamierzonego zastosowania, zgodnie z jednolitymi zasadami ustanowionymi w dyrektywie 91/414/EWG.

(9)

Doświadczenie zdobyte przy okazji wcześniejszych przypadków włączania do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG substancji czynnych, ocenionych w ramach rozporządzenia (EWG) nr 3600/92 z dnia 11 grudnia 1992 r. ustanawiającego szczegółowe zasady realizacji pierwszego etapu programu prac określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (7) pokazuje, że mogą pojawić się trudności z interpretacją spoczywających na posiadaczach dotychczasowych zezwoleń obowiązków w zakresie dostępu do danych. W celu uniknięcia dalszych trudności wydaje się zatem konieczne wyjaśnienie obowiązków państw członkowskich, a w szczególności obowiązku sprawdzenia, czy posiadacz zezwolenia ma dostęp do dokumentacji zgodnie z wymogami określonymi w załączniku II do wymienionej dyrektywy. Wyjaśnienie to nie nakłada jednak na państwa członkowskie ani na posiadaczy zezwoleń żadnych nowych obowiązków w porównaniu z tymi, które nakłada się w przyjętych dotąd dyrektywach zmieniających załącznik I.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 91/414/EWG.

(11)

Decyzja 2008/941/WE dotycząca niewłączenia określonych substancji czynnych do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające te substancje przewiduje niewłączenie fosforku cynku oraz cofnięcie do dnia 31 grudnia 2011 r. zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję. Należy skreślić wiersz dotyczący fosforku cynku w załączniku do tej decyzji.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/941/WE.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

w przypadku środka zawierającego fosforek cynku jako jedyną substancję czynną – w razie potrzeby zmieniają lub wycofują zezwolenie najpóźniej do dnia 30 kwietnia 2015 r.; lub

b)

w przypadku środka zawierającego fosforek cynku jako jedną z kilku substancji czynnych – w razie potrzeby zmieniają lub wycofują zezwolenie do dnia 30 kwietnia 2015 r. lub w terminie określonym dla takiej zmiany lub wycofania we właściwej dyrektywie lub dyrektywach włączających odpowiednią substancję lub substancje do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG, w zależności od tego, która z tych dwóch dat jest późniejsza.

3.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 317/36

(1)

Rozporządzenia Komisji (WE) nr 451/2000 (2) i (WE) nr 703/2001 (3) określają szczegółowe zasady realizacji drugiego etapu programu prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, oraz wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Wykaz ten obejmuje haloksyfop-R. Decyzją Komisji 2007/437/WE (4) postanowiono nie włączać haloksyfopu-R do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG.

(2)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG pierwotny powiadamiający, zwany dalej „wnioskodawcą”, złożył nowy wniosek, w którym ubiega się o zastosowanie procedury przyspieszonej przewidzianej w art. 14-19 rozporządzenia Komisji (WE) nr 33/2008 z dnia 17 stycznia 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania dyrektywy Rady 91/414/EWG w odniesieniu do zwykłej i przyspieszonej procedury oceny substancji czynnych objętych programem prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 tej dyrektywy, ale niewłączonych do załącznika I do tej dyrektywy (5).

(3)

Wniosek przedłożono Danii, która rozporządzeniem (WE) nr 451/2000 została wyznaczona do pełnienia roli państwa członkowskiego-sprawozdawcy. Termin dotyczący procedury przyspieszonej został dotrzymany. Specyfikacja substancji czynnej oraz przewidywane zastosowania są takie same, jak w przedmiocie decyzji 2007/437/WE. Wniosek spełnia również pozostałe wymogi materialne i proceduralne określone w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 33/2008. We wniosku tym w odniesieniu do substancji czynnej używa się nazwy ISO „haloksyfop-P”, a nie poprzednio używanej nazwy „haloksyfop-R”.

(4)

Dania dokonała oceny nowych informacji i danych przedłożonych przez wnioskodawcę i opracowała dodatkowe sprawozdanie. Przedstawiła to sprawozdanie Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanemu dalej „Urzędem”) oraz Komisji w dniu 3 kwietnia 2009 r. Urząd przekazał dodatkowe sprawozdanie pozostałym państwom członkowskim i wnioskodawcy w celu uzyskania uwag i przesłał otrzymane uwagi Komisji. Zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 33/2008, oraz na wniosek Komisji, Urząd przedstawił Komisji swe wnioski na temat haloksyfopu-P w dniu 9 października 2009 r. (6). Projekt sprawozdania z oceny, dodatkowe sprawozdanie i wnioski Urzędu zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane w dniu 28 października 2010 r. w formie opracowanego przez Komisję sprawozdania z przeglądu dotyczącego haloksyfopu-P.

(5)

Dodatkowe sprawozdanie przedstawione przez państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy i nowe wnioski EFSA dotyczą głównie obaw, które doprowadziły do niewłączenia. Obawy te dotyczyły zwłaszcza potencjalnego skażenia wód gruntowych – i możliwego skażenia wody pitnej – szeregiem metabolitów oraz zagrożenia dla ssaków.

(6)

Z nowych danych przedstawionych przez wnioskodawcę wynika, że metabolity, których to dotyczy, nie mają znaczenia toksykologicznego ani biologicznego i stanowią niewielkie zagrożenie z ekotoksykologicznego punktu widzenia.

(7)

W rezultacie dodatkowe dane i informacje dostarczone przez wnioskodawcę pozwalają na rozwianie tych obaw, które doprowadziły do niewłączenia. Nie pojawiły się żadne inne otwarte kwestie naukowe.

(8)

Jak wykazały różnorodne badania, można oczekiwać, że środki ochrony roślin zawierające haloksyfop-P zasadniczo spełniają wymogi określone w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniu z przeglądu. Należy zatem włączyć haloksyfop-P do załącznika I w celu zapewnienia we wszystkich państwach członkowskich możliwości udzielania zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję czynną zgodnie z przepisami wymienionej dyrektywy.

(9)

Bez uszczerbku dla tego ustalenia należy uzyskać dalsze informacje na temat pewnych szczegółowych kwestii. Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 91/414/EWG stanowi, że włączenie substancji do załącznika I może być uzależnione od spełnienia określonych warunków. W związku z tym należy wprowadzić obowiązek przedstawienia przez wnioskodawcę informacji potwierdzających ocenę narażenia wód gruntowych w odniesieniu do substancji czynnej i jej metabolitów glebowych fenolu DE-535, pirydynolu DE-535 i pirydynonu DE-535.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 91/414/EWG.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

3.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 317/39

(1)

Dyrektywa 89/106/EWG przewiduje, że aby uwzględnić różne poziomy zabezpieczeń prac budowlanych na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym, konieczne może być ustanowienie, w dokumentach interpretacyjnych, klas odpowiadających odporności wyrobów w odniesieniu do każdego z wymogów zasadniczych. Dokumenty te opublikowano w formie komunikatu Komisji w sprawie dokumentów interpretacyjnych w odniesieniu do dyrektywy 89/106/EWG (2).

(2)

Odnosząc się do zasadniczego wymogu bezpieczeństwa w wypadku pożaru, dokument wyjaśniający nr 2 wyszczególnia szereg wzajemnie powiązanych środków, łącznie określających strategię bezpieczeństwa pożarowego, która ma być rozwijana w różnorodny sposób w państwach członkowskich.

(3)

Dokument interpretacyjny nr 2 określa jeden z tych środków jako ograniczenie powstawania i rozprzestrzeniania się ognia i dymu w obrębie danego obszaru poprzez ograniczenie stopnia, w jakim materiały budowlane mogą przyczyniać się do pełnego rozwinięcia się pożaru.

(4)

Poziom tego ograniczenia może być wyrażony wyłącznie w kategoriach różnego poziomu właściwości użytkowej wyrobów w zakresie reakcji na ogień w ich zastosowaniu końcowym.

(5)

Dążąc do zharmonizowanego rozwiązania, system klas został przyjęty decyzją Komisji 2000/147/WE z dnia 8 lutego 2000 r. wykonującą dyrektywę Rady 89/106/EWG w odniesieniu do klasyfikacji odporności wyrobów budowlanych na działanie ognia (3).

(6)

W przypadku blach stalowych powlekanych poliestrem lub plastizolem konieczne jest zastosowanie klasyfikacji ustanowionej w decyzji 2000/147/WE.

(7)

Właściwość użytkowa wielu wyrobów lub materiałów budowlanych w zakresie reakcji na ogień w ramach klasyfikacji określonej w decyzji 2000/147/WE jest dobrze ugruntowana i na tyle dobrze znana organom nadzoru przeciwpożarowego w państwach członkowskich, że nie wymagają one badania tej szczególnej właściwości,

3.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 317/42

(1)

Dyrektywa 89/106/EWG przewiduje, że aby uwzględnić różne poziomy zabezpieczeń prac budowlanych na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym, konieczne może być ustanowienie, przez dokumenty interpretacyjne, klas odpowiadających odporności wyrobów dotyczących każdego z wymogów zasadniczych. Dokumenty te opublikowano w formie komunikatu Komisji w sprawie dokumentów interpretacyjnych do dyrektywy 89/106/EWG (2).

(2)

Z punktu widzenia zasadniczego wymogu bezpieczeństwa pożarowego dokument interpretacyjny nr 2 wymienia szereg powiązanych ze sobą środków składających się na strategię bezpieczeństwa pożarowego, która ma być na różne sposoby rozwijana w państwach członkowskich.

(3)

Dokument interpretacyjny nr 2 określa jeden z tych środków jako ograniczenie powstawania i rozprzestrzeniania się ognia i dymu w obrębie danego obszaru poprzez ograniczenie stopnia, w jakim materiały budowlane mogą przyczyniać się do pełnego rozwinięcia się pożaru.

(4)

Poziom tego ograniczenia wyrażony może być wyłącznie w kategoriach różnego poziomu reakcji na działanie ognia materiałów w ich zastosowaniu końcowym.

(5)

W drodze zharmonizowanego rozwiązania przyjęto system klas decyzją Komisji 2000/147/WE z dnia 8 lutego 2000 r. wykonującą dyrektywę Rady 89/106/EWG w odniesieniu do klasyfikacji odporności wyrobów budowlanych na działanie ognia (3).

(6)

W przypadku tynków gipsowych zbrojonych włóknem konieczne jest stosowanie klasyfikacji ustanowionej decyzją 2000/147/WE.

(7)

Właściwość użytkowa wielu wyrobów lub materiałów budowlanych w zakresie reakcji na działanie ognia w ramach klasyfikacji przewidzianej w decyzji 2000/147/WE jest dobrze ugruntowana i na tyle dobrze znana organom nadzoru przeciwpożarowego w państwach członkowskich, że nie wymagają one badania tej szczególnej właściwości,

3.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 317/44