A.

mając na uwadze, że „obywatele mają prawo wiedzieć, jak wydawane są ich podatki i jak sprawowana jest władza powierzona organom politycznym” (9),

B.

mając na uwadze, że zasada mechanizmów kontroli i równowagi ma podstawowe znaczenie dla instytucji charakteryzujących się zdecentralizowanym zarządzaniem finansami, oraz mając na uwadze, że zasada ta musi być zapewniona przez odpowiednio rozwinięty centralny ośrodek odpowiedzialności za systemową odpowiedniość ram kontroli wewnętrznej i struktury sprawowania rządów,

C.

mając na uwadze, że warunkiem skutecznej i konkretnej odpowiedzialności – rozumianej jako obowiązek wyjaśnienia, w jaki sposób wykorzystano środki publiczne – jest udzielenie obywatelom Unii dostępu do istotnych i obiektywnych informacji,

D.

mając na uwadze, że zgodnie ze standardową procedurą przesłano kwestionariusz do administracji Parlamentu, a otrzymane odpowiedzi zostały omówione przez Komisję Kontroli Budżetowej w obecności wiceprzewodniczącego odpowiedzialnego za budżet i sekretarza generalnego,

1.

stwierdza z najwyższym zadowoleniem, że sprawozdania z wykonania budżetu przez Parlament w ciągu ostatniej dekady odegrały ważną rolę i przyniosły bardzo pozytywne efekty w zakresie zarządzania finansami Parlamentu, takie jak statut posła, statut asystenta, jak również proces EMAS; jest zdecydowany kontynuować tę zachęcającą tendencję zmierzającą ku osiągnięciu doskonałości w zarządzaniu finansami publicznymi;

2.

zwraca uwagę na ogólną koncepcję „ładu korporacyjnego” jako zbioru procesów, zwyczajów, kierunków politycznych i zasad mających wpływ na sposób kierowania i zarządzania przedsiębiorstwem lub instytucją oraz jego lub jej kontrolowanie, z myślą o ograniczeniu kosztów i poprawie wydajności;

3.

przypomina, że w dniu 12 marca 2009 r. przedstawiono projekt sprawozdania departamentu tematycznego ds. budżetowych dotyczący kontroli parlamentarnej nad wykonaniem budżetu, w którym zalecono przyjęcie przez Parlament zbioru najlepszych praktyk;

4.

podkreśla, że kluczowe elementy dobrego ładu korporacyjnego obejmują przejrzystość i otwartość, odpowiedzialność i rozliczalność osób, którym powierzono ład korporacyjny w danej organizacji;

5.

definiuje rozliczalność jako uznanie i przyjęcie odpowiedzialności za czyny, decyzje i kierunki polityczne, jak również obowiązek zdawania sprawy z wynikających z nich konsekwencji, wyjaśniania ich i brania za nie odpowiedzialności;

6.

odnotowuje, że Parlament jest złożoną organizacją, w której granica między decyzjami politycznymi i administracyjnymi nie zawsze przebiega wyraźnie z uwagi na wielopoziomowy charakter jej struktury sprawowania rządów;

7.

jest zdania, że w ramach skutecznego i efektywnego systemu ładu korporacyjnego należy zwrócić odpowiednią uwagę na rolę zarządzania; stoi na stanowisku, że dyrektorzy generalni, dyrektorzy i kierownicy działów powinni być wybierani na podstawie osiągnięć, przy uwzględnieniu kwestii równości szans i równowagi geograficznej, doświadczenia i umiejętności zarządzania;

8.

jest zdania, że subtelniejsze systemy kontroli wewnętrznej i zarządzania ryzykiem niż w mniej skomplikowanych strukturach zwiększą odpowiedzialność i będą chronić kierownictwo polityczne oraz kierowników administracyjnych przez zagrożeniami finansowymi i niefinansowymi;

9.

wzywa zatem właściwe służby do dokonania przeglądu i w razie potrzeby wzmocnienia minimalnych standardów kontroli wewnętrznej celem uwzględniania zdobytych doświadczeń oraz podążania za rozwojem wypadków w zarządzaniu ryzykiem i ładzie korporacyjnym; przypomina, że wydziały zatwierdzające są zobowiązane do poszanowania norm przy rozwijaniu swych systemów kontroli wewnętrznej oraz wdrażaniu środków; wzywa właściwe służby do zasięgnięcia opinii Komisji Kontroli Budżetowej PE, zanim zmienione standardy minimalnej kontroli wewnętrznej zostaną przesłane do Prezydium do przeglądu i zatwierdzenia;

10.

odnotowuje następujące cele Sekretarza Generalnego na lata 2008–2009:

11.

przypomina, że zasoby finansowe Parlamentu obejmują pieniądze podatników oraz że każda instytucja wykorzystująca fundusze publiczne ma obowiązek wytłumaczenia, w jaki sposób wykorzystała te fundusze oraz dostarczyć wyczerpujące, obiektywne i właściwe informacje dotyczące stopnia, w jakim środki zostały użyte na zamierzone cele i zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami (gospodarności, skuteczności i wydajności) oraz przejrzystości;

12.

przypomina, że przyznawanie dotacji podlega zasadzie przejrzystości i równego traktowania, w szczególności przepisom art. 109 ust. 1 oraz art. 110 ust. 2 rozporządzenia finansowego i art. 169 rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 (10) (przepisy wykonawcze); podkreśla, że ma to zastosowanie do wszystkich beneficjentów środków UE, w tym pracowników Parlamentu i ich krewnych otrzymujących dofinansowanie do prywatnych wycieczek (np. na narty); zwraca się do administracji o podjęcie działań następczych w związku ze zbadaniem takich płatności;

13.

podkreśla, że niektóre zagrożenia utraty reputacji są o wiele niebezpieczniejsze od zagrożeń finansowych, i wzywa Sekretarza Generalnego i urzędników zatwierdzających do pełnej oceny profilu ryzyka Parlamentu;

14.

z zadowoleniem przyjmuje utworzenie w dniu 24 lutego 2010 r. stanowiska urzędnika zarządzającego ryzykiem i zwraca się do nowo powołanego urzędnika zarządzającego ryzykiem, aby jak najszybciej poinformował właściwe komisje o przyszłej koncepcji i strategii podejścia do ryzyka;

15.

odnotowuje, że rolą i funkcją urzędnika zarządzającego ryzykiem powinno być asystowanie urzędnikom zatwierdzającym w zarządzaniu ryzykiem na drodze udzielania porad i zapewniania koordynacji działań;

16.

podkreśla, że niezależność, rola i funkcja urzędnika zarządzającego ryzykiem są ważne; odnotowuje i popiera bezpośrednie podleganie urzędnika zarządzającego ryzykiem gabinetowi Sekretarza Generalnego;

17.

zwraca się do Sekretarza Generalnego, aby integralną część procedury udzielania absolutorium stanowiło przesyłanie przez niego Komisji Kontroli Budżetowej rocznego sprawozdania z działalności urzędnika zarządzającego ryzykiem;

18.

podkreśla, że wejście w życie traktatu lizbońskiego zwiększyło uprawnienia Parlamentu i obciążenie pracą posłów i ich personelu pomocniczego; wyraża opinię, że warunki pracy we wszystkich miejscach pracy powinny odpowiednio odzwierciedlać zwiększone zapotrzebowanie na siłę roboczą i materiały;

19.

w tym kontekście przypomina o swoich ustaleniach dotyczących prac związanych z usunięciem azbestu i zwraca się do Sekretarza Generalnego, aby zdał sprawozdanie z wyników operacyjnych i finansowych prac oraz ewentualnych środków zaradczych, które będzie trzeba w związku z tym przedsięwziąć;

20.

zwraca uwagę, że koszty remontów w Strasburgu, w następstwie szkód powstałych dnia 7 sierpnia 2008 r., nie powinny być ponoszone przez europejskich podatników;

21.

sugeruje, aby Komisja Kontroli Budżetowej PE otrzymała kwestionariusz dotyczący budynków wraz z odpowiedziami w tym samym czasie co Komisja Budżetowa PE;

22.

podkreśla, że niewielka liczba widzów sprawia, że wartość dodana telewizji PE jest bardzo mała; uważa, że należy przeprowadzić przegląd finansowania telewizji i całego projektu;

23.

podkreśla, że wartość dodana parlamentarnej i publicznej procedury prowadzącej do udzielenia przez Parlament sobie samemu absolutorium z wykonania budżetu stanowi dodatkową okazję do przeprowadzenia w jawny sposób krytycznej analizy gospodarowania finansami przez instytucję, a tym samym ułatwienia obywatelom Unii zrozumienia szczególnej konstrukcji Parlamentu, jego struktury ładu korporacyjnego i metod pracy;

24.

zwraca uwagę na potrzebę dalszego ograniczenia ryzyka w zarządzaniu finansami przez Parlament, w przypadku którego nawet niematerialne niedociągnięcia mogą doprowadzić do narażenia jego reputacji i położyć się cieniem na osiągnięciach politycznych Parlamentu oraz przypomina posłom do PE i ich personelowi o ich osobistej odpowiedzialności za właściwe zarządzanie finansami w Parlamencie;

25.

podkreśla, że konieczna jest krytyczna analiza, aby zapewnić, iż na podmiotach finansowych Parlamentu spoczywa pełnia odpowiedzialności, gdyż jedynie kompletna przejrzystość oferuje obywatelom Unii wgląd w gospodarowanie finansami Parlamentu oraz wykorzystanie pieniędzy podatników;

26.

podkreśla, że w podstawowym interesie Parlamentu jako instytucji leży pełna przejrzystość, jeśli chodzi o gospodarowanie jego finansami; oczekuje zatem od Komisji Kontroli Budżetowej PE, by w pełni podporządkowała się swej określonej i ważnej roli parlamentarnej poprzez jasne uwypuklenie obszarów, w których można by dokonać poprawy, tak jak wygląda to w przypadku innych instytucji;

27.

w pełni rozumie, że obiektywna, profesjonalna i wszechstronna analiza skomplikowanych struktur i procedur decyzyjnych i zarządzania stanowi większe wyzwanie i jest czasochłonna, i zaleca, by Komisja Kontroli Budżetowej PE lepiej przygotowała się do wypełniania swych coraz bardziej wymagających zadań poprzez konkretne wzmocnienie planu zatrudnienia w sekretariacie tej komisji;

28.

podkreśla, że brzmienie art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (wprowadzone przez traktat lizboński) określa bardzo ambitne zadania w odniesieniu do działań kontrolnych Parlamentu;

29.

podkreśla, że wzmocnienie sekretariatów komisji nie może się dokonać w oparciu o parametry czysto ilościowe, i wzywa Sekretarza Generalnego do uwzględnienia w tym procesie również dobrze określonych parametrów jakościowych;

30.

podkreśla ponadto, że tradycyjna działalność parlamentarna, jak krytyczna analiza wykorzystania funduszy publicznych, musi stać się w pełni zintegrowaną częścią podstawowych interesów Parlamentu na wszystkich poziomach;

31.

odnotowuje tradycję, zgodnie z którą Komisja Kontroli Budżetowej zwraca się w swych sprawozdaniach z udzielenia absolutorium do administracji o informacje na różne tematy; zaleca, by sprawozdania te były przesyłane bezpośrednio do przewodniczącego Komisji Kontroli Budżetowej i niezwłocznie po ich otrzymaniu publikowane na stronie internetowej tej komisji do celów informacyjnych jej członków i obywateli Unii;

32.

z radością przyjąłby gotowość Sekretarza Generalnego do przeprowadzania wymiany poglądów z właściwą komisją – na zwykłym posiedzeniu tej komisji we wrześniu każdego roku – na temat odpowiedzi udzielanych przez administrację na postulaty zawarte w rezolucjach dotyczących absolutorium;

33.

odnotowuje następujące dane liczbowe, na podstawie których zostały zamknięte rachunki Parlamentu za rok budżetowy 2008:

34.

odnotowuje, że płatności ogółem ze środków z 2008 r. łącznie z ich automatycznymi i nieautomatycznymi przeniesieniami na 2009 r. osiągnęły poziom 94 % wszystkich środków na 2008 r.;

35.

odnotowuje, że budżet Unii Europejskiej na 2008 r. wyniósł 129 150 mln EUR w środkach na zobowiązania, z czego na budżet Parlamentu przypadł 1 453 mln EUR; ponadto odnotowuje, że kwota ta nieznacznie przekracza 1 % budżetu Unii i wynosi 19,48 % z kwoty 7 284 mln EUR przeznaczonej na wydatki administracyjne wszystkich instytucji UE;

36.

odnotowuje, że na początku 2010 r. rząd belgijski zwrócił Parlamentowi kwotę 85 896 389 EUR; wzywa Sekretarza Generalnego do poinformowania Komisji Kontroli Budżetowej w odpowiednim czasie o tym, jak pieniądze te zostaną wykorzystane;

37.

odnotowuje, że Służba Audytu Wewnętrznego przeprowadziła wszechstronną kontrolę zarządzania i kontroli procedury zamówień publicznych w Parlamencie w 2004 i 2005 r. i że sprawozdanie końcowe przyjęte w dniu 31 marca 2006 r. obejmowało 144 szczegółowe rozwiązania wymagające wdrożenia w okresie do dnia 31 marca 2008 r.;

38.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że Służba Audytu Wewnętrznego rozpoczęła w 2008 r. nową serię kontroli celem dokonania ponownej oceny poziomu realizacji tych 144 środków, i odnotowuje, że pod koniec 2009 r. te nowe kontrole były w trakcie realizacji;

39.

zwraca uwagę na fakt, iż z uwagi na to, że zamówienia publiczne sytuują się na styku sektora publicznego i prywatnego, stanowią one obszar wysokiego ryzyka, wymagający stałej szczególnej uwagi;

40.

przypomina, że na każdym etapie procedury przetargowej – pierwotnej oceny potrzeb, przygotowania ogłoszenia przetargowego, zredagowania ogłoszenia przetargowego i specyfikacji, skontaktowania się z oferentami, otwarcia ofert, oceny ofert, podjęcia decyzji o udzieleniu umowy przetargowej, zawarcia umowy – istnieją znaczące zagrożenia dotyczące osiągnięcia ww. celów, spowodowane złożonym otoczeniem prawnym i koniecznościami wynikającymi z faktów;

41.

zachęca Sekretarza Generalnego do zagwarantowania kontynuacji specjalnych kursów szkoleniowych dotyczących przetargów oraz uczestnictwa w nich wszystkich pracowników zajmujących się przetargami, do uznania ich za „specjalistyczną funkcję” w parlamentarnym spisie kwalifikacji zawodowych wyłącznie dla pracowników wewnętrznych oraz do uznania stanowisk dotyczących przetargów za „stanowiska kluczowe”, podlegające odpowiedniej rotacji i/lub dodatkowym środkom kontroli;

42.

wzywa sekretarza generalnego do czynnego uczestnictwa w zbliżającym się i przeprowadzanym co trzy lata przeglądzie rozporządzenia finansowego, które to uczestnictwo będzie polegało na udzieleniu porad w kwestiach administracyjnych na temat obszarów wymagających reformy;

43.

odnotowuje, że w oparciu o informacje uzyskane z wydziałów upoważniających centralne służby sporządziły sprawozdanie roczne (11) dla władzy budżetowej na temat udzielonych zamówień w 2008 r. oraz następujące podziały wszystkich udzielonych zamówień w 2008 i 2007 r.:

(Roczne sprawozdanie w sprawie umów przyznanych przez Parlament Europejski, 2008, s. 4)

44.

odnotowuje następujące rozbicie umów przyznanych w 2008 i 2007 r. według rodzaju wykorzystanych procedur:

(Roczne sprawozdanie w sprawie umów przyznanych przez Parlament Europejski, 2008, s. 6)

45.

odnotowuje, że ogółem przyznano 358 umów w 2008 r., z czego 140 – o wartości 485,2 mln EUR – w oparciu o procedury otwarte lub ograniczone, a 218 – o wartości 197 mln EUR – w oparciu o procedury negocjacyjne;

46.

odnotowuje w szczególności duży wzrost liczby wyjątkowych procedur negocjacyjnych w 2008 r., co pokazuje następująca analiza:

(Roczne sprawozdanie w sprawie umów przyznanych przez Parlament Europejski, 2008, s. 9)

47.

odnotowuje, że w odniesieniu do sześciu delegowanych urzędników zatwierdzających wzrosła liczba wyjątkowych procedur negocjacyjnych i ich odsetek;

48.

przypomina, że art. 54 przepisów wykonawczych stanowi: „Jeżeli stosunek procedur negocjacyjnych do liczby zamówień udzielonych przez tego samego intendenta delegowanego wzrasta znacznie w odniesieniu do lat poprzednich lub jeżeli stosunek ten jest wyraźnie wyższy niż średnia odnotowana w odniesieniu do instytucji, właściwy intendent składa sprawozdanie do instytucji, określające wszelkie środki podjęte w celu odwrócenia tej tendencji”;

49.

jest zdania, że wzrost zarejestrowany między 2007 a 2008 r. wyraźnie zobowiązuje urzędnika zatwierdzającego do podjęcia kroków mających na celu „odwrócenie tendencji”; zwraca się do Sekretarza Generalnego, aby zdał Komisji Kontroli Budżetowej PE sprawozdanie ze środków przedsięwziętych przed dniem 1 września 2010 r.;

50.

wzywa urzędników zatwierdzających do przedstawienia organowi udzielającemu absolutorium dodatkowych informacji odnoszących się do okresu od roku budżetowego 2009 i umożliwiających dokładniejszą kontrolę wykorzystywania przez Parlament wyjątkowych procedur negocjacyjnych (art. 126 i 127 przepisów wykonawczych) poprzez włączenie do ich rocznego sprawozdania z działalności załącznika zawierającego jasne informacje na temat:

51.

wzywa następnie Główny Dział Finansowy do połączenia informacji, które mają być podane w tym nowym załączniku w „Rocznym sprawozdaniu w sprawie zamówień udzielonych przez Parlament Europejski”;

52.

przypomina, że art. 8 ust. 9–11 wewnętrznych przepisów dotyczących wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego stanowi, iż Sekretarz Generalny jako główny oddelegowany urzędnik zatwierdzający wydaje oświadczenie dotyczące tego, czy budżet Parlamentu wykonany został zgodnie z zasadami należytego zarządzania oraz czy ustanowione ramy kontroli zapewniają niezbędne gwarancje związane z legalnością i prawidłowością transakcji leżących u podstaw rozliczeń;

53.

przypomina ponadto, że oświadczenie wydane przez głównego oddelegowanego urzędnika zatwierdzającego opiera się na oświadczeniach wydanych przez dyrektorów generalnych działających w charakterze oddelegowanych urzędników zatwierdzających;

54.

odnotowuje, że poprzedni Sekretarz Generalny w swoim oświadczeniu z dnia 4 marca 2009 r. (13):

55.

odnotowuje również, że główny oddelegowany urzędnik zatwierdzający stwierdził także, iż oświadczenie „opiera się na mojej własnej ocenie sytuacji, otrzymanych sprawozdaniach rocznych z audytu wewnętrznego, działaniach w zakresie centralnego nadzoru i wsparcia administrowania finansami przeprowadzonych w moim imieniu i na moje polecenie, a także na wszelkich innych udostępnionych mi informacjach”;

56.

odnotowuje, że art. 60 ust. 4 rozporządzenia finansowego zobowiązuje każdego oddelegowanego urzędnika zatwierdzającego do wprowadzenia wewnętrznych procedur zarządzania i kontroli odpowiednich do wykonywania swoich obowiązków i że art. 60 ust. 7 akapit drugi rozporządzenia finansowego wymaga on tej samej osoby odpowiedzialnej za zarządzanie finansami przedstawienia sprawozdania z „wydajności i skuteczności” systemów, jakie wprowadziła;

57.

odnotowuje ponadto że tylko niektórzy dyrektorzy generalni „wskazali na ryzyko związane z ich operacjami lub złożyli sprawozdanie w sprawie pracy ich systemów kontroli wewnętrznej” (odpowiedź na pytanie 4.2), podczas gdy rozporządzenie finansowe w art. 60 ust. 7 akapit drugi wyraźnie stanowi, że urzędnik zatwierdzający wykazuje w rocznym sprawozdaniu z działalności „wydajność i skuteczność wewnętrznego systemu kontroli”;

58.

odnotowuje, że ta niezgodność z rozporządzeniem była „zapewne spowodowana faktem, że wskazówki dotyczące sporządzania rocznego sprawozdania z działalności za 2008 r. pozostawiły oddelegowanym urzędnikom zatwierdzającym większą swobodę odnośnie do sposobu składania sprawozdań, w szczególności tych dotyczących ich wewnętrznych systemów kontroli” (odpowiedź na pytanie nr 4.2); niemniej jednak z zadowoleniem odnotowuje, że odnośne wskazówki dla sprawozdań za 2009 r. są bardziej rygorystyczne i oczekuje odpowiednich działań wszystkich dyrektorów generalnych;

59.

przypomina, że celem wewnętrznego systemu kontroli jest zapewnienie prawidłowych wydatków zgodnie z rozporządzeniami finansowymi;

60.

podkreśla, że w każdym systemie zarządzania finansami musi istnieć odpowiedni mechanizm kontroli i równowagi podczas zatwierdzania wydatków;

61.

w związku z tym wzywa Sekretarza Generalnego do poinformowania organu udzielającego absolutorium jak najszybciej i niezależnie od okoliczności do dnia 31 grudnia 2010 r. o konkretnych środkach – i terminach ich wdrożenia – jakie podjął lub podejmie celem wzmocnienia wewnętrznego systemu kontroli, a w szczególności jeśli chodzi o:

62.

odnotowuje, że Parlament i Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny wciąż stosują przepisy regulaminu pracowniczego dotyczące mnożnika, tak jak w poprzednich latach, w oczekiwaniu na ostateczne orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości w sprawach wniesionych w tym zakresie przez ich pracowników;

63.

odnotowuje, że od roku budżetowego 2004 Trybunał Obrachunkowy wzywa Parlament do zapewnienia zwrotu kosztów zakwaterowania ponoszonych w trakcie wyjazdu służbowego zgodnie z regulaminem pracowniczym; docenia wysiłki Dyrekcji Generalnej ds. Personelu na rzecz uproszczenia i zracjonalizowania zarządzania wyjazdami służbowymi;

64.

odnotowuje odpowiedź administracji i zwraca uwagę na fakt, że „podstawa budżetowa” nie może być wykorzystywana do unieważniania ram regulacyjnych; uważa, że przy nadchodzącym przeglądzie regulaminu pracowniczego należy poświęcić tej sprawie szczególną uwagę;

65.

oczekuje, że główni decydenci w tym względzie – Prezydium, Sekretarz Generalny oraz Dyrektor Generalny ds. Personelu – jak najszybciej podejmą kroki niezbędne do zagwarantowania, że przepisy wewnętrzne i procedury Parlamentu dotyczące wyjazdów służbowych w pełni i spójnie odpowiadają zasadzie należytego zarządzania finansami i regulaminowi pracowniczemu;

66.

odnotowuje ogromną pracę wykonaną przez służby w zakresie procedury rozliczeniowej za koszty pomocy parlamentarnej wypłacone w latach 2004–2008 i składa gratulacje tym służbom;

67.

wzywa Sekretarza Generalnego, Dyrektora Generalnego ds. Personelu oraz Dyrektora Generalnego ds. Innowacji i Wsparcia Technologicznego do zbadania, w jakim stopniu można wykorzystać nowe technologie wideokonferencji w celu ograniczenia kosztów misji; w szczególności zwraca uwagę na korzystanie z oprogramowania otwartego, które stanowi bezpieczny i tani sposób prowadzenia wideokonferencji;

68.

odnotowuje również, że nowy system wprowadzony w dniu 14 lipca 2009 r. powinien zapewnić odpowiednią zgodność z właściwymi zasadami i przepisami oraz stanowić najlepszą gwarancję przejrzystości, legalności i należytego zarządzania dodatkami na pomoc parlamentarną;

69.

popiera prawo podatników do kontroli wykorzystania przez posłów jako osoby publiczne ich podatków oraz wzywa posłów do zwracania szczególnej uwagi na interes publiczny przy wydawaniu europejskich funduszy publicznych;

70.

biorąc pod uwagę znaczne ryzyko utraty reputacji w tej dziedzinie polityki publicznej, wzywa swego wewnętrznego audytora i Trybunał Obrachunkowy do wnikliwego śledzenia funkcjonowania i skuteczności nowych ram oraz do wskazywania braków i/lub możliwości ulepszenia publicznego dostępu do informacji o sumach wypłacanych posłom, w tym wydatków na pomoc parlamentarną;

71.

przypomina uwagi Trybunału Obrachunkowego zawarte w rocznych sprawozdaniach za lata 2006 i 2007, dotyczące potrzeby ustanowienia jasnych zasad pozwalających na określenie obowiązków i odpowiedzialności Parlamentu i członków funduszu w przypadku wystąpienia deficytu; wzywa Sekretarza Generalnego, aby do dnia 31 grudnia 2010 r. przedstawił propozycję rozwiązania tego problemu, przy poszanowaniu podjętej na posiedzeniu plenarnym decyzji o niewykorzystywaniu dodatkowych wpływów z podatków na pokrycie deficytu;

72.

zauważa, że w dniu 31 grudnia 2008 r. fundusz odnotował deficyt aktuarialny wynoszący 121 844 000 EUR oraz że w tym samym czasie oszacował on pozostałe do wypłacenia jego członkom świadczenia na 276 984 000 EUR (sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za 2008 r., załącznik 11.2);

73.

odnotował, że obowiązki Parlamentu odzwierciedlone są w oświadczeniach finansowych z dnia 31 grudnia 2008 r.;

74.

zwraca uwagę na sprawozdanie niezależnego audytora, zgodnie z którym „wysokość rezerwy na świadczenia emerytalne i podobne zobowiązania została obliczona w oparciu o zysk z inwestycji wynoszący 6,5 % w skali roku”, która to liczba jest nierealistyczna;

75.

podkreśla potrzebę zapewnienia pełnej przejrzystości w odniesieniu do decyzji podejmowanych przez organy zarządzające, tj. Przewodniczącego, Prezydium, kwestorów i Konferencję Przewodniczących;

76.

wzywa Prezydium, by rozważyło możliwość zapewnienia Komisji Kontroli Budżetowej większego dostępu do informacji udzielanych Komisji Budżetowej o decyzjach mających ważne konsekwencje budżetowe, aby w większym stopniu zaspokoić potrzeby organu udzielającego absolutorium i europejskich podatników;

77.

uważa, że Prezydium, jako organ Parlamentu odpowiedzialny za finansowe i administracyjne decyzje dotyczące posłów i funkcjonowania instytucji, ponosi szczególną odpowiedzialność za wspieranie demokratycznej odpowiedzialności;

78.

uważa, że wnioski w sprawie budżetów korygujących obejmujące tylko obecny rok budżetowy nie są wystarczającym narzędziem zarządzania, oraz wzywa Prezydium do przedstawienia pięcioletniej szacunkowej oceny co do spodziewanych konsekwencji głównych decyzji finansowych;

79.

zwraca uwagę na fakt, że kwestie związane z odpowiedzialnością w zakresie publicznych strategii politycznych oraz zarządzania ryzykiem utraty reputacji instytucji publicznych nie mogą i nie powinny zostać zredukowane do rozważań prawnych;

80.

odnotowuje, że Służba Audytu Wewnętrznego była od momentu jej utworzenia częścią Dyrekcji Generalnej ds. Finansów, która rozlicza się z około 30 % budżetu Parlamentu, oraz z zadowoleniem przyjmuje fakt, że obecnie, tj. od dnia 1 września 2009 r., w następstwie decyzji Sekretarza Generalnego służba ta podlega bezpośrednio Sekretarzowi Generalnemu, ponieważ dzięki temu zwiększy się zarówno skuteczność wewnętrznej działalności kontrolnej, jak i postrzeganie przez kontrolowane działy jej niezależnej i obiektywnej roli;

81.

podkreśla, że jej poprzednie miejsce w organizacji nie uniemożliwiło Służbie Audytu Wewnętrznego wypełniania swojej funkcji zgodnie z wymogami zawodowymi i regulacyjnymi; z zadowoleniem przyjmuje jej nowe miejsce i oczekuje, że ulepszy ono przepływ istotnych informacji na temat ryzyka, wychodzących od Sekretarza Generalnego, i w ten sposób ułatwi pełnienie roli wewnętrznego audytora, polegającej na doradzaniu Parlamentowi w zakresie radzenia sobie z ryzykiem;

82.

z zadowoleniem odnotowuje, że Służba Audytu Wewnętrznego priorytetowo potraktowała monitorowanie i doradzanie w zakresie wdrażania nowych zdecentralizowanych systemów kontroli wewnętrznej, wprowadzonych rozporządzeniem finansowym, które weszło w życie dnia 1 stycznia 2003 r.;

83.

zwraca uwagę ponadto na fakt, że wynikiem początkowego przeglądu ram kontroli wewnętrznej w 2003 i 2004 r. było 14 sprawozdań z kontroli obejmujących wszystkie wydziały i służby centralne i zawierających 452 uzgodnione działania;

84.

odnotowuje, że seria pierwszych audytów kontrolnych w 2005 i 2006 r. wykazała, że kierownictwo zrealizowało 225 z 452 pierwotnych działań, a wśród 227 niezakończonych działań znalazło się 20 działań uważanych za „kluczowe”, ponieważ dotyczą one obszarów wysokiego ryzyka i wymagają pilnych działań korygujących ze strony odnośnych służb;

85.

odnotowuje również, że po drugiej serii audytów kontrolnych w 2007 i 2008 r. rezultaty uzyskane pod koniec 2008 r. wykazały, że z 452 pierwotnych działań 88 pozostaje otwartych i że zostały one rozdzielone na poszczególne dyrekcje w następujący sposób:

86.

z zadowoleniem przyjmuje ulepszenia w systemach zarządzania i kontroli wewnętrznej dyrekcji generalnych, ale kwestionuje ilość niezakończonych działań, co wskazuje na ogólny wskaźnik realizacji wynoszący jedynie 80,53 % w stosunkowo długim okresie, który powinien wystarczyć właściwym służbom do podjęcia działań korygujących;

87.

jest w pełni świadomy, że w rozpatrywanym okresie niektóre działy zostały przeniesione do innych dyrekcji generalnych; przypomina, że „instytucja podejmuje działania w sprawie zaleceń wynikających z przeprowadzonego audytu” zgodnie z art. 86 ust. 3 rozporządzenia finansowego, i wyraża niezadowolenie z powodu niezrealizowania do 2008 r. zaleceń pokontrolnych wydanych w latach 2003 i 2004;

88.

podkreśla, że 88 niezakończonych działań wskazuje na ciągle utrzymujące się ryzyko w niektórych szczególnych obszarach, oraz stanowczo zaleca niezwłoczne podjęcie odpowiednich środków w celu jak najszybszego wdrożenia pozostałych zaleceń; wzywa Sekretarza Generalnego do informowania właściwej komisji o poczynionych postępach;

89.

uważa, że należy przeprowadzić przegląd biura audytu wewnętrznego Parlamentu, aby wzmocnić tę służbę, a tym samym udoskonalić jeszcze kontrolę finansową, oraz że należy zapewnić wszelkie instrumenty gwarantujące wypełnienie zadań przez Komisję Kontroli Budżetowej;

90.

domaga się udzielenia Parlamentowi – najpóźniej do dnia 30 września 2010 r. – wyczerpujących wyjaśnień i precyzyjnych odpowiedzi w kwestii tego, dlaczego nie otwarto jeszcze nowej Wszechnicy;

91.

uważa za niestosowną Nagrodę Dziennikarską Parlamentu Europejskiego, jako że Parlament nie powinien przyznawać nagród dziennikarzom, których zadanie polega na krytycznej ocenie instytucji UE i ich prac;

92.

zwraca uwagę, że w 2008 r. środki z pozycji budżetowej 4000 zostały wykorzystane w następujący sposób:

93.

przypomina, że w trakcie posiedzenia w dniu 19 listopada 2008 r. Prezydium postanowiło wprowadzić dodatkowe środki w wysokości 6 mln EUR do pozycji budżetowej 4000 celem sfinansowania kampanii informacyjnej dotyczącej wyborów europejskich w 2009 r. (D(2009) 28076 z dnia 15 czerwca 2009 r.);

94.

zwraca uwagę, że w dniu 15 grudnia 2008 r. Prezydium postanowiło, że:

95.

przypomina, że podczas posiedzenia Prezydium w dniu 16 czerwca 2009 r. Przewodniczący „odnotował z zaniepokojeniem ogólny spadek frekwencji w tych wyborach do 43,2 %, co […] stanowi kwestię, którą przyszłe Prezydium będzie musiało starannie rozważyć” (PE 426.193/BUR);

96.

zwraca uwagę, że zgodnie z art. 2.7.3 Przepisów regulujących korzystanie ze środków z pozycji budżetowej 4000  (18) w dniu 8 lipca 2009 r. przewodniczący przekazał Komisji Kontroli Budżetowej poddane kontroli sprawozdania przedłożone przez grupy polityczne (list nr 311812);

97.

zwraca uwagę, że Sekretarz Generalny w komunikacie do członków Prezydium z dnia 15 czerwca 2009 r. (D(2009) 28076) stwierdził, że „we wszystkich sprawozdaniach audytorzy poświadczyli bez zastrzeżeń, że przedstawione sprawozdania finansowe są zgodne z przepisami”;

98.

zwraca uwagę, że podczas posiedzenia w dniu 16 czerwca 2009 r. (protokół posiedzenia z dnia 16 czerwca 2009 r., PE 426.193/BUR):

99.

przypomina, że zgodnie z art. 2.2.3 Przepisów regulujących korzystanie ze środków z pozycji budżetowej 4000 każda grupa „zobowiązana jest wprowadzić system kontroli wewnętrznej”;

100.

zwraca uwagę, że w 2008 r. środki z pozycji budżetowej 4020 zostały wykorzystane w następujący sposób:

101.

zwraca uwagę, że Prezydium na posiedzeniu w dniu 17 czerwca 2009 r. zatwierdziło bez debaty sprawozdania końcowe z realizacji odnośnych programów prac oraz sprawozdania finansowe siedmiu z 10 europejskich partii politycznych (protokół posiedzenia w dniu 17 czerwca 2009 r., PE 426.231/BUR);

102.

zwraca ponadto uwagę, że Sekretarz Generalny w komunikacie do członków Prezydium (D(2009) 30444 z dnia 15 czerwca 2009 r.) przekazał następujące informacje:

103.

zwraca uwagę, że podczas posiedzenia w dniu 14 września 2009 r. Prezydium zatwierdziło sprawozdania końcowe z realizacji odnośnych programów prac oraz że sprawozdania finansowe trzech europejskich partii politycznych były niedostępne podczas posiedzenia Prezydium w dniu 17 czerwca 2009 r., a mianowicie sprawozdanie ADIE (Unii Niezależnych Demokratów w Europie), AEN (Unii na rzecz Europy Narodów) oraz EUD (partii Demokraci UE) (protokół posiedzenia w dniu 14 września 2009 r., PE 426.393/BUR);

104.

zwraca ponadto uwagę, że Prezydium ustaliło, że urzędnik zatwierdzający został poproszony o ściągnięcie salda w wysokości 90 604,58 EUR od tych trzech partii (ADIE, AEN i EUD), biorąc pod uwagę ostateczne kwoty dotacji, jakie mają zostać im przyznane;

105.

odnotowuje odpowiedź Sekretarza Generalnego na ust. 96 rezolucji z dnia 23 kwietnia 2009 r. (19) dotyczącej działań następczych w związku z wynikami sprawozdania audytora wewnętrznego w sprawie wdrożenia przepisów dotyczących finansowania partii politycznych na poziomie europejskim (20) oraz odniesienie do trzech działań, które zostały „poniechane”;

106.

przypomina, że jak stwierdzono w motywie 11 preambuły do rozporządzenia (WE) nr 2004/2003 (21): „Należy zagwarantować maksymalną przejrzystość i kontrolę finansową partii politycznych na poziomie europejskim finansowanych z budżetu ogólnego Unii Europejskiej”;

107.

podkreśla, że „maksymalnej przejrzystości” nie można osiągnąć bez: (i) gruntownego wdrożenia, a zwłaszcza wprowadzenia modelowej struktury opisu działań w ramach programu i ostatecznych sprawozdań z działań; oraz (ii) wystarczającej liczby kontroli na miejscu ex post tych dotacji przez urzędnika zatwierdzającego;

108.

nie może zrozumieć, jak Prezydium może spełnić ciążący na nim obowiązek wynikający z art. 209 ust. 2 („Prezydium stanowi o ewentualnym zawieszeniu lub ograniczeniu finansowania oraz o ewentualnym ściągnięciu nienależnych kwot”) oraz z art. 209 ust. 3 („zatwierdza końcowe sprawozdania z działalności i końcowe sprawozdania finansowe partii politycznych korzystających ze środków”) Regulaminu, nie wprowadzając wyżej wymienionych struktur modelowych, które mają podstawowe znaczenie dla zapewnienia przejrzystego procesu oceny i płatności;

109.

zwraca uwagę, że w 2008 r. środki z pozycji budżetowej 4030 zostały wykorzystane w następujący sposób:

110.

zwraca uwagę, że na posiedzeniu w dniu 17 czerwca 2009 r. Prezydium zatwierdziło ostateczne sprawozdania finansowe w sprawie wdrożenia programów prac i sprawozdania finansowe sześciu z 10 fundacji oraz ustaliło, że urzędnikowi zatwierdzającemu powierzono zadanie odzyskania nadwyżki w wysokości 85 437,44 EUR od Instytutu Europejskich Demokratów oraz do wypłaty salda w wysokości 482 544,35 EUR pozostałym pięciu fundacjom (protokół posiedzenia w dniu 17 czerwca 2009 r., PE 426.231/BUR);

111.

zwraca ponadto uwagę, że Sekretarz Generalny w komunikacie do członków Prezydium (D(2009) 31289 z dnia 15 czerwca 2009 r.) przekazał następujące informacje:

112.

zwraca uwagę, że podczas posiedzenia w dniu 14 września 2009 r. Prezydium zatwierdziło ostateczne sprawozdania z realizacji programów działań oraz sprawozdania finansowe trzech z czterech europejskich fundacji politycznych, które nie były w stanie przesłać swych sprawozdań do rozpatrzenia podczas posiedzenia w dniu 17 czerwca 2009 r. (Europejskie Forum Liberalne – ELF, Ugrupowanie Transform Europe – TE i Europejska Fundacja Polityczna na rzecz Demokracji) (protokół posiedzenia w dniu 14 września 2009 r. oraz komunikat do członków Prezydium D(2009) 40444 z dnia 9 września 2009 r.);

113.

zwraca ponadto uwagę, że Prezydium ustaliło również, że urzędnik zatwierdzający zobowiązany jest odzyskać nadwyżkę w wysokości 15 144,39 EUR od ELF oraz 32 178,58 EUR od FPED, a także wypłacić saldo w wysokości 21 965,56 EUR na rzecz TE oraz że odłożył decyzję w sprawie zamknięcia roku budżetowego FEUD na następne posiedzenie;

114.

w pełni popiera tworzenie europejskich partii politycznych i europejskich fundacji politycznych oraz ich działalność; jest przekonany, że pełna przejrzystość pod względem zarządzania finansami partii i fundacji oraz osiąganie przez nie planowanych wyników ma kapitalne znaczenie dla obywateli Unii;

115.

jest zdania, że informacje przedstawione organowi udzielającemu absolutorium nie pokazują w sposób przekonujący, że systemy zarządzania i kontroli wewnętrznej funkcjonują skutecznie oraz że informacje i dokumenty przedłożone przez partie oraz fundacje są niewystarczające w stosunku do uzasadnionych oczekiwań co do przejrzystości ze strony obywateli i podatników; oczekuje, że urzędnicy zatwierdzający stworzą program kontroli ex post, który jest podstawowym warunkiem uzyskania pewności;

116.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Służba Audytu Wewnętrznego podjęła dalsze działania w odpowiedzi na realizację jego zaleceń z 2007 r. i że to nowe sprawozdanie zawierać będzie również analizę europejskich fundacji politycznych;

117.

zwraca uwagę, że decyzją z dnia 14 września 2009 r. Prezydium powołało tymczasową grupę ds. oceny wdrażania Statutu posła i Statutu asystenta, na której czele stanęła wiceprzewodnicząca Dagmar Roth-Behrendt, której zadaniem jest znalezienie rozwiązań stwierdzonych praktycznych problemów;

118.

z zadowoleniem przyjmuje tę inicjatywę i zwraca uwagę na konieczność dostosowania procedur administracyjnych i aktualnych przepisów, mając na uwadze potencjalne ryzyko utraty reputacji oraz ryzyko finansowe oraz bez tworzenia niepotrzebnych kosztów dodatkowych;

119.

spodziewa się, że Sekretarz Generalny przedstawi ryzyko związane z nowymi projektami oraz koszty administracji i kontroli niezbędne, aby ryzyko to ograniczyć;

120.

oczekuje, że Sekretarz Generalny podejmie wszelkie niezbędne środki w celu ograniczenia liczby wakatów do absolutnego minimalnego okresu trzech miesięcy, przyczyniając się tym samym do znacznej poprawy usług świadczonych posłom poprzez umożliwienie pracownikom wykonywania pracy o spodziewanej jakości;

121.

zwraca się do Sekretarza Generalnego z prośbą o dołożenie starań, aby ogłoszenia o wolnych stanowiskach szefa działu i innych wyższych stanowiskach były otwarte dla urzędników z pozostałych instytucji UE;

122.

ponownie wzywa Parlament do przyjęcia długoterminowej strategii dotyczącej nieruchomości; ponownie zwraca uwagę na swoje postulaty z art. 30 rezolucji z dnia 22 października 2009 r. w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2010, sekcja I – Parlament Europejski, sekcja II – Rada, sekcja IV – Trybunał Sprawiedliwości, sekcja V – Trybunał Obrachunkowy, sekcja VI – Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny, sekcja VII – Komitet Regionów, sekcja VIII – Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich, sekcja IX – Europejski Inspektor Ochrony Danych (23); w szczególności podkreśla, że każda taka strategia dotycząca nieruchomości musi także uwzględniać rosnące koszty utrzymania zakupionych budynków i w perspektywie średnioterminowej potrzebę ich remontu; zaznacza, że strategia dotycząca nieruchomości musi zapewniać stabilność budżetu Parlamentu; podkreśla, że należy też uwzględnić wymogi wynikające z wejścia w życie traktatu lizbońskiego, i oczekuje, że będzie informowany o wynikach;

123.

w odniesieniu do biur informacyjnych wzywa Parlament i Komisję do uzgodnienia polityki dotyczącej nieruchomości obejmującej perspektywę średnio- i długoterminową, zawierającej plany z dużym wyprzedzeniem, a w szczególności wytyczającej wyraźnie procedury zakupu nieruchomości, rolę poszczególnych instytucji i okresy zwrotu kwot; podkreśla, że potrzeba takiego porozumienia jest tym większa, że Parlament i Komisja preferują obecnie różne formy finansowania biur informacyjnych;

124.

odnotowuje z zadowoleniem, że Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna przyznała Parlamentowi certyfikat ISO 14001:2004 za systemy zarządzania środowiskowego w jego trzech miejscach pracy;

125.

z zadowoleniem stwierdza, że Parlament:

126.

zwraca się do Sekretarza Generalnego z prośbą o podjęcie środków w kierunku zapewnienia na wszystkich szczeblach lepszego zrozumienia konieczności unikania niepotrzebnych odpadów w ogóle, a w szczególności liczby drukowanych, lecz niewykorzystywanych dokumentów na różne posiedzenia, zwłaszcza w świetle znacznych wysiłków w dziedzinie gospodarki i finansów ukierunkowanych na rozwój infrastruktury cyfrowej; w związku z powyższym sugeruje poprawę wykorzystania istniejącej infrastruktury cyfrowej Parlamentu;

127.

oczekuje co do zasady, że wszystkie organy decyzyjne nadadzą wysoki priorytet wymogom środowiskowym we wszystkich decyzjach dotyczących między innymi budynków (w tym izolacji, geotermii, biopaliw i paneli fotowoltaicznych), transportu oraz materiałów biurowych;

128.

zaleca, aby Parlament – podobnie jak niektóre państwa członkowskie – partycypował w zwrocie kosztów transportu pracowników z domu do miejsca pracy w zamian za zgodę na utratę dostępu do parkingów Parlamentu, ponieważ taki system przyczyniłby się do obniżenia liczby pojazdów przyjeżdżających do Brukseli każdego dnia, a także do obniżenia odpowiadających im emisji dwutlenku węgla;

129.

popiera w pełni zasadę wielojęzyczności i zwraca uwagę na decyzję Parlamentu z dnia 24 października 2007 r. (24) o przywróceniu tłumaczenia w całości pełnego sprawozdania z obrad na wszystkie języki urzędowe oraz dodatkowych wydatków rzędu 14 840 000 EUR; domaga się, by przeanalizować sposoby, w jakie identyfikuje się wykorzystanie poszczególnych wersji językowych pełnego sprawozdania z obrad;

130.

jest zdania, że zespół ds. EMAS powinien być funkcjonalnie niezależny oraz posiadać wystarczające środki finansowe do prowadzenia swej działalności; zwraca się do zespołu ds. EMAS o przekazanie rocznego sprawozdania finansowego przewodniczącemu Komisji Kontroli Budżetowej;

131.

wyraża zaniepokojenie w związku z powtarzającymi się przypadkami drobnych przestępstw na terenie Parlamentu; zwraca się do Sekretarza Generalnego o zwrócenie szczególnej uwagi na tę sprawę w celu ograniczenia drobnej przestępczości;

132.

zauważa, że w przypadku każdego samochodu zakupionego przez Parlament w 2009 r. emisje CO2 przekraczały średnią dla nowych samochodów wprowadzonych do obrotu w Unii w tym roku; zdaje sobie sprawę z rosnącej liczby dostępnych obecnie samochodów o wysokiej wydajności, w tym o napędzie hybrydowym, powodujących emisje poniżej tej średniej;

133.

zwraca się do właściwych organów o odnowienie do dnia 31 grudnia 2010 r. całej floty służbowych samochodów typu sedan Parlamentu wykorzystywanych w celach protokolarnych i reprezentacyjnych na pojazdy, których emisje CO2 nie przekraczają średniej unijnej za ostatni rok, dla którego dostępne są dane Komisji, oraz o zastrzeżenie wykorzystania tych pojazdów dla przewodniczącego, przewodniczących grup politycznych oraz ważnych gości, a także o zagwarantowanie, że przed upłynięciem tego terminu samochody do dyspozycji posłów w Brukseli i Strasburgu będą spełniać europejską normę emisji 5;

134.

jest zdumiony faktem, że większość samochodów nabytych w 2008 r. uznano za samochody najbardziej przyjazne środowisku i odpowiadające potrzebom użytkowników; zwraca się do Parlamentu, aby zachęcał posłów do korzystania z transportu publicznego i dokonał przeglądu usług transportu rowerowego w Brukseli w celu ich rozszerzenia; ponadto zwraca się do Parlamentu o zapewnienie własnych usług transportu rowerowego podczas sesji plenarnych w Strasburgu z wystarczającą liczbą dostępnych rowerów;

135.

zwraca uwagę, że w 2008 r. DG IPOL przeznaczyła 7,1 mln EUR, zaś DG EXPO 499 423 EUR na badania zewnętrzne (odpowiedź na pytanie 24); zwraca się do właściwych służb, aby przed zleceniem przeprowadzenia jakiegokolwiek nowego badania zewnętrznego sprawdziły, czy podobne badanie jest już dostępne lub czy inna instytucja UE nie zleciła już przeprowadzenia podobnego badania;

136.

wzywa Sekretarza Generalnego do skontaktowania się z pozostałymi instytucjami UE w celu stworzenia centralnej bazy danych prowadzonych badań, która będzie również dostępna szerszemu gronu użytkowników w celu konsultacji;

137.

zwraca uwagę, że całkowite koszty abonamentów w komercyjnych elektronicznych serwisach informacyjnych wyniosły 804 987 EUR w 2008 r. i 970 484 EUR w 2009 r.; zwraca się do odnośnych służb, aby przedłużając umowy, wynegocjowały poprawę warunków dostępu pozwalającą większej liczbie użytkowników – w tym posłom – na korzystanie z tych serwisów informacyjnych;

138.

zwraca się o to, by koszty wizyty grupy objętej dofinansowaniem były zawsze zwracane przewodniczącemu grupy przelewem bankowym, a nie w gotówce; ponadto zwraca się o przeprowadzenie przez Parlament badania w celu sprawdzenia, czy system stawek zryczałtowanych w odniesieniu do zwrotu kosztów podróży ponoszonych przez oficjalne grupy odwiedzających odpowiada ich różnym miejscom wyjazdu i przeznaczenia lub czy też system zwrotu rzeczywistych kosztów – z określoną górną granicą – byłby bardziej odpowiedni dla tego rodzaju grup.

A.

mając na uwadze, że Rada, reprezentowana przez hiszpańską prezydencję, zgodziła się dokonać ponownej oceny domniemanej umowy dżentelmeńskiej sięgającej roku 1970,

B.

mając na uwadze, że „obywatele mają prawo wiedzieć, jak wydawane są ich podatki i jak sprawowana jest władza powierzona organom politycznym” (9),

C.

mając na uwadze, że konkluzje Rady Europejskiej z Kolonii z dni 3 i 4 czerwca 1999 r. przewidują przyznanie Radzie zdolności operacyjnych z zakresu wzmocnionej wspólnej europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO),

D.

mając na uwadze, że decyzją 2004/197/WPZiB (10) Rada ustanowiła mechanizm zarządzania finansowaniem wspólnych kosztów operacji UE mających wpływ na kwestie wojskowe i obronne, zwany ATHENA, oraz że ta decyzja, łącznie z decyzją 2004/582/WE przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady dnia 28 kwietnia 2004 r., dotyczącą przywilejów i immunitetów przyznanych ATHENA (11), przyznaje mu przywileje i immunitety oraz nadaje Radzie uprawnienia operacyjne,

E.

mając na uwadze, że decyzja Rady 2000/178/WPZiB z dnia 28 lutego 2000 r. w sprawie zasad mających zastosowanie do krajowych biegłych wojskowych oddelegowanych do Sekretariatu Generalnego Rady w trakcie okresu przejściowego (12) i decyzja Rady 2001/80/WPZiB z dnia 22 stycznia 2001 r. w sprawie ustanowienia Sztabu Wojskowego Unii Europejskiej (13) precyzują, że wydatki związane z oddelegowaniem biegłych wojskowych pokrywane są z budżetu Rady,

1.

zauważa, że w 2008 r. Rada dysponowała środkami na zobowiązania o łącznej kwocie 743 mln EUR (w 2007 r.: 650 mln EUR), przy stopie wykorzystania wynoszącej 93,31 %, znacznie wyższej niż w 2007 r. (81,89 %), lecz co wciąż jest poniżej średniej innych instytucji (95,67 %);

2.

wobec problemów, jakich doświadczono podczas procedur udzielenia absolutorium z wykonania budżet za 2007 i 2008 r., potwierdza swoje stanowisko przyjęte w decyzji z dnia 25 kwietnia 2002 r. w sprawie absolutorium za rok finansowy 2000 (14), zgodnie z którym „[…] Parlament Europejski i Rada w przeszłości nie kontrolowały wykonania swoich sekcji budżetu; uważa, że biorąc pod uwagę coraz bardziej operacyjny charakter wydatków finansowanych z administracyjnego budżetu Rady w dziedzinie spraw zagranicznych, bezpieczeństwa i polityki obrony oraz sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, należałoby wyjaśnić zakres porozumienia, mając na celu oddzielenie tradycyjnych wydatków administracyjnych od operacji w tych nowych obszarach polityki”;

3.

uważa, że w świetle wzrostu wydatków administracyjnych, w szczególności ze względu na ewentualne pojawienie się wydatków o charakterze operacyjnym, wydatki Rady powinny być kontrolowane w taki sam sposób jak wydatki innych instytucji europejskich, w ramach procedury udzielania absolutorium przewidzianej w art. 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

4.

taka kontrola opiera się na następujących dokumentach składanych przez wszystkie instytucje:

jak również ustnej prezentacji podczas posiedzenia komisji właściwej w zakresie absolutorium;

5.

oczekuje w przyszłości, by podczas debaty w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu obecni byli przedstawiciele odpowiedniego szczebla wszystkich instytucji;

6.

odrzuca sugestię Rady, według której fakt, że Parlament i Rada w przeszłości nie kontrolowały wykonania swoich sekcji budżetu, wynikał z umowy dżentelmeńskiej (rezolucja zapisana w protokole posiedzenia Rady z dnia 22 kwietnia 1970 r.); jest zdania, że umowa dżentelmeńska nie jest dokumentem wiążącym, a jego interpretacja przez Radę jest zbyt szeroka;

7.

uważa, że przygotowanie budżetu i absolutorium budżetowe stanowią dwie oddzielne procedury i że umowa dżentelmeńska pomiędzy Radą i Parlamentem co do przygotowania swoich sekcji budżetu nie może zwalniać Rady z obowiązku odpowiedzialności przed społeczeństwem za środki dane jej do dyspozycji;

8.

uważa, że absolutorium za 2008 rok następuje w kluczowym momencie, kiedy konieczne jest jasne określenie formalnego porozumienia w sprawie procedury udzielania absolutorium nowej Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych (ESDZ) dla zapewnienia wiarygodności poprzez pełną przejrzystość oraz wzywa Radę do zagwarantowania, że przedłoży Parlamentowi Europejskiemu, przed zakończeniem procedury udzielania absolutorium za 2008 r., konkretne, szczegółowe i kompleksowe plany kadrowe, organizacyjne i struktury kontrolne ESDZ, w tym personelu wojskowego UE, Centrum Sytuacyjnego, Dyrekcji ds. Zarządzania Kryzysowego i Planowania Sekretariatu Generalnego Rady, Cywilnych Zdolności Planowania i Prowadzenia Operacji, a także wszystkich pracowników w Sekretariacie Generalnym zajmujących się polityką zagraniczną i bezpieczeństwa, pokazujące zwłaszcza wzrost liczby personelu i wydatków na personel, przewidywane skutki budżetowe i zmiany w regulaminie, jak i rozporządzeniu finansowym, oraz do natychmiastowego udziału w negocjacjach z organem władzy budżetowej na bazie przedłożonych wniosków;

9.

podkreśla, że tegoroczne udzielenie absolutorium nie może być traktowane jako gwarancja udzielenia absolutorium w nadchodzących latach, chyba że Rada dokona dużych postępów w dziedzinach budzących wątpliwości wymienionych w ust. 5 rezolucji Parlamentu z dnia 25 listopada 2009 r.;

10.

przypomina, że Rada powinna być obecna w Parlamencie podczas przedstawiania każdego roku rocznego sprawozdania Trybunału Obrachunkowego oraz podczas debaty nad udzieleniem absolutorium z wykonania budżetu;

11.

apeluje do Rady i Parlamentu Europejskiego, jako działających łącznie władz budżetowych, o ustanowienie corocznej procedury w ramach procedury udzielania absolutorium, w celu usprawnienia wymiany informacji dotyczących budżetu każdej z tych instytucji; w ramach tej procedury Przewodniczący Rady, wraz z Sekretarzem Generalnym Rady, spotykałby się oficjalnie z Komisją Kontroli Budżetowej lub jej delegacją złożoną z jej przewodniczącego, koordynatorów i sprawozdawcy, aby udzielić wszelkich niezbędnych informacji dotyczących wykonania budżetu Rady; proponuje również, aby przewodniczący właściwej komisji regularnie i w odpowiedniej formie przekazywał tej komisji informacje dotyczące owych rozmów;

12.

zachęca prezydencję hiszpańską do przeprowadzenia przeglądu nieformalnego porozumienia obejmującego absolutorium z wykonania budżetu Rady; zwraca się o włączenie do przeglądu rozporządzeń finansowych odpowiedniego zobowiązania obowiązującego do czasu rozpoczęcia nowego okresu finansowania po 2013 r.; wzywa do zakończenia stosownych debat przed dniem 15 października 2010 r.;

13.

przypomina Radzie swoją opinię wyrażoną w ust. 12 rezolucji z dnia 24 kwietnia 2007 r. (15) w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2005: „wzywa do maksymalnej przejrzystości w obszarze wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB); wzywa Radę do zagwarantowania, że zgodnie z pkt 42 porozumienia międzyinstytucjonalnego […] w budżecie Rady nie pojawią się żadne wydatki operacyjne w dziedzinie WPZiB; zastrzega sobie możliwość podjęcia koniecznych kroków w przypadku naruszenia postanowień porozumienia”;

14.

uznaje fakt, że Rada przewidziała różne sposoby konsultowania się z Parlamentem i informowania go o rozwoju WPZiB; uważa jednak, że roczne sprawozdanie Rady dotyczące głównych aspektów i podstawowych wyborów WPZiB, przedstawione Parlamentowi na podstawie pkt 43 PMI, ogranicza się do opisu wspólnych stanowisk w ramach WPZiB, wspólnych działań i decyzji wykonawczych, i uważa, że w przyszłych latach należałoby dostarczyć szerszych informacji dla potrzeb procedury udzielenia absolutorium;

15.

ponownie wzywa Radę, by przedstawiła szczegółowe informacje na temat charakteru wydatków, w ramach tytułu 3 (Wydatki związane z wykonywaniem przez instytucję zadań specjalnych), tak aby umożliwić Parlamentowi sprawdzenie, czy wszystkie wydatki są zgodne z porozumieniem międzyinstytucjonalnym i nie mają charakteru operacyjnego;

16.

wyraża zaniepokojenie brakiem przejrzystości w zakresie kosztów poniesionych na działalność, w szczególności na misje specjalnych przedstawicieli, oraz zwraca się o przedstawienie na stronie internetowej szczegółowego wykazu wydatków specjalnych przedstawicieli i budżetu przeprowadzonych przez nich misji;

17.

zwraca się do Trybunału Obrachunkowego z pytaniem o przyczynę braku w jego rocznym sprawozdaniu dotyczącym Rady za rok 2008 wzmianki o nierozwiązanych problemach, na które Parlament zwracał uwagę w swojej ww. rezolucji z dnia 25 listopada 2009 r.;

18.

odnotowuje uwagi Trybunału Obrachunkowego w ust. 11.10 sprawozdania rocznego na 2008 r. dotyczące braku zgodności z przepisami art. 5 ust. 3 rozporządzenia finansowego w odniesieniu do utrzymującego się (2005–2008) zawyżenia budżetu bezpiecznego europejskiego systemu automatycznego przekazywania wiadomości (SESAME); przyjmuje do wiadomości odpowiedź Rady oraz jej zamiar poprawienia koordynacji struktur zarządzania dużymi projektami IT;

19.

z zadowoleniem przyjmuje kontrole przeprowadzone w 2008 r. przez służbę audytu wewnętrznego Rady (osiem kontroli finansowych i jedna kontrola mieszana), a także znaczący udział ich zaleceń, które zostały zaaprobowane; podkreśla jednak, że komunikat w tej kwestii, który został przekazany organowi udzielającemu absolutorium, miał raczej charakter ogólny i zwraca się o bardziej szczegółowe informacje na temat wdrażania zaleceń z kontroli;

20.

z zadowoleniem przyjmuje nowy zintegrowany system zarządzania i kontroli finansowej (SAP), działający od dnia 1 stycznia 2008 r., który pozwolił uzyskać oszczędności budżetowe oraz większą skuteczność trzech zaangażowanych instytucji (Rady, Trybunału Obrachunkowego oraz Trybunału Sprawiedliwości);

21.

z zadowoleniem przyjmuje konsolidację organizacji po rozszerzeniach UE z 2004 r. i 2007 r., w szczególności centralizację działów tłumaczeń i naboru urzędników z nowych państw członkowskich; przyjmuje również z zadowoleniem wprowadzenie elastycznego czasu pracy, co w lepszym stopniu przyczynia się do godzenia pracy z życiem prywatnym; odnotowuje jednak niską stopę obsadzenia stanowisk w planie zatrudnienia (średnio 90 %; w 2007 r. – 86 %);

22.

zauważa, że znaczny wzrost płatności zaliczkowych na Residence Palace (70 mln EUR zamiast planowanych 15 mln EUR, w celu dalszego zmniejszenia ogólnych kosztów zakupu) możliwy był z powodu ogólnego niewykorzystania dostępnych środków budżetowych (poziom wykonania wyniósł 85,7 %) i domaga się, by polityka dotycząca budynków była bardziej szczegółowo poruszana w przyszłych sprawozdaniach rocznych w celu umożliwienia odpowiedniej kontroli w procesie udzielania absolutorium;

23.

jest zdania, że roczny budżet stałego przewodniczącego Rady Europejskiej powinien być oddzielny od budżetu Rady i przedstawiany jako nowa sekcja budżetu od 2012 r.;

24.

przyjmuje z zadowoleniem wysiłki hiszpańskiej prezydencji odnośnie do wyjaśnień w sprawie procedury udzielenia absolutorium w celu wykazania się wobec Parlamentu pełną odpowiedzialnością za budżet administracyjny Rady i wzywa kraje, które w przyszłości obejmą prezydencję w Radzie, do zdecydowanego zaangażowania się w kontynuowanie tego działania w tym samym duchu.

A.

mając na uwadze, że art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przewiduje, że Komisja wykonuje budżet Wspólnoty we współpracy z państwami członkowskimi, które mają współpracować z Komisją w celu zapewnienia, aby środki były wykorzystywane zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami,

B.

mając na uwadze, że na mocy art. 287 ust. 1 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Trybunał Obrachunkowy zobowiązany jest do przedstawiania Parlamentowi Europejskiemu i Radzie poświadczenia wiarygodności dotyczącego legalności i prawidłowości leżących u podstaw transakcji oraz że poświadczenie to może zostać uzupełnione przez szczegółowe oceny każdego z głównych obszarów działalności Unii,

C.

mając na uwadze, że wdrażanie najważniejszych polityk Unii cechuje się „dzielonym zarządzaniem” budżetem wspólnotowym, w którym to zarządzaniu uczestniczą Komisja i państwa członkowskie, przy czym 80 % wydatków wspólnotowych podlega zarządzaniu państw członkowskich,

D.

mając na uwadze, że poprawę zarządzania finansami w Unii musi wspierać ścisły monitoring postępów poczynionych przez Komisję i państwa członkowskie, a także mając na uwadze, że państwa członkowskie powinny wziąć odpowiedzialność za zarządzanie funduszami UE, zapewniając ukończenie zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej UE w celu uzyskania pozytywnego poświadczenia wiarygodności,

E.

mając na uwadze, że w swoich ostatnich pięciu rezolucjach dotyczących udzielenia absolutorium Parlament zwracał uwagę na pilną potrzebę wprowadzenia deklaracji krajowych na odpowiednim szczeblu politycznym, obejmujących wszystkie fundusze UE zarządzane wspólnie, tak aby każde państwo członkowskie wzięło odpowiedzialność za zarządzanie otrzymanymi funduszami UE,

F.

mając na uwadze, że wykonanie ust. 44 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (9) i art. 53b ust. 3 rozporządzenia finansowego, dotyczących rocznych podsumowań dostępnych kontroli i deklaracji, powinno w znacznym stopniu przyczynić się do poprawy zarządzania budżetem UE;

G.

mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy w wyżej wspomnianej opinii nr 6/2007 podkreśla także, że krajowe deklaracje można traktować jako nowy element kontroli wewnętrznej funduszy UE oraz że mogłyby one przyczynić się do poprawy kontroli funduszy UE w obszarach objętych zarządzaniem dzielonym,

H.

mając na uwadze, że zasadniczo prace parlamentarnej Komisji Kontroli Budżetowej oraz w szczególności procedura udzielania absolutorium stanowią część procesu zmierzającego do ustanowienia pełnej odpowiedzialności za zarządzanie finansami w UE po stronie Komisji jako organu i poszczególnych komisarzy, a także innych odpowiednich podmiotów, wśród których najważniejszymi podmiotami są państwa członkowskie, zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a przez to do stworzenia solidniejszej podstawy podejmowania decyzji,

I.

mając na uwadze, że w toku przyszłej procedury budżetowej parlamentarna Komisja Budżetowa powinna odpowiednio uwzględnić wyniki procedury udzielania absolutorium za rok 2008 i zalecenia wydane w jej toku,

J.

mając na uwadze, że aby zalecenia Rady dotyczące absolutorium mogły służyć konstruktywnym celom, powinny one zmierzać do wzmocnienia działań reformatorskich oraz zwiększenia odpowiedzialności państw członkowskich w celu zaradzenia problemom wskazanym przez Trybunał oraz zapewnienia poprawy zarządzania finansami w Unii Europejskiej,

K.

mając na uwadze, że obecny harmonogram udzielania absolutorium jest o wiele za długi w odniesieniu do konieczności jak najszybszego wprowadzenia środków naprawczych i reform, o które zwracał się Parlament Europejski, korzystając z prawa do przeprowadzenia kontroli; mając na uwadze, że roczne sprawozdanie finansowe musi zostać złożone przed upływem pierwszego kwartału roku następującego po roku budżetowym, z którego sprawozdanie podlega kontroli, aby Trybunał Obrachunkowy mógł przedstawić swoje sprawozdanie przed upływem drugiego kwartału roku następującego po roku budżetowym, z którego sprawozdanie podlega kontroli,

L.

mając na uwadze, że w art. 83 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 z dnia 29 lutego 1968 r. ustanawiającego Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich oraz Warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (10) ustanowiono, iż wypłata świadczeń emerytalno-rentowych następuje ze środków budżetowych, a państwa członkowskie wspólnie zapewniają wypłatę tych świadczeń według klucza ustalonego dla finansowania takich wydatków; mając na uwadze, że pracownicy wpłacają do budżetu ogólnego część swojego wynagrodzenia w ramach udziału w finansowaniu programu emerytalno-rentowego,

M.

mając na uwadze, że w art. 83 rozporządzenia (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 ustanawia się wspólną gwarancję państw członkowskich, którą można wykorzystać w przypadku niewydolności jednego państwa członkowskiego lub kilku państw członkowskich, co pozwala sądzić, że Unia dysponuje należnościami emerytalno-rentowymi od państw członkowskich,

1.

na początku nowej kadencji Komisji pozostaje zaniepokojony nagromadzonymi problemami pochodzącymi od poprzedniej Komisji, a zwłaszcza:

2.

z zadowoleniem przyjmuje początkowe oznaki kolegialnego podejścia ze strony nowej Komisji widoczne w zaangażowaniu komisarzy László Andora, Johannesa Hahna i Algirdasa Šemety w dyskusje z parlamentarną Komisją Kontroli Budżetowej i oczekuje zdecydowanego oświadczenia ze strony komisarzy Janusza Lewandowskiego i Algirdasa Semety w sprawie obietnicy podjęcia działania w następujących dziedzinach: poświadczeń wiarygodności państwa członkowskiego, wniosków w sprawie dopuszczalnego ryzyka błędu, uproszczenia i przejrzystości oraz funduszy powierniczych na pokrycie działań zewnętrznych, a ponadto uważa, że wspomniane oświadczenie powinno dotyczyć dalszego działania w dziedzinie korekt finansowych i odzyskiwania oraz systemów kontroli wewnętrznej;

3.

uważa, że błędy w zakresie wydatków utrudniają skuteczne osiąganie celów polityki UE, i przypomina, że grupy polityk z poziomem błędu poniżej 2 % nadal stanowią jedynie 47 % budżetu UE, reprezentując wzrost zaledwie o 9 % w okresie 2005–2008; uważa, że w dalszym ciągu jest to nieadekwatny poziom poprawy z roku na rok, i zwraca uwagę na to, że mimo poprawy w niektórych dziedzinach poziom błędu przekraczający 5 % utrzymuje się w grupach polityk stanowiących 31 % budżetu, a poziom od 2 % do 5 % – w grupach stanowiących dalsze 22 %;

4.

wzywa Komisję, aby przygotowała i przedłożyła Parlamentowi nową agendę na rok 2010 i lata późniejsze, przewidującą wzrost redukcji poziomów błędu celem zagwarantowania, że kolejne 20 % budżetu będzie mogło uzyskać „zielone światło” Trybunału Obrachunkowego do roku 2014, oraz zawierającą tymczasowe zmiany, o które wnosił Trybunał Obrachunkowy, w zakresie nowej metodologii w celu wykazania określonych poziomów błędu w rozdziale dotyczącym budżetu polityki spójności i dokonującej rozróżnienia między płatnościami dokonanymi zgodnie z prawodawstwem na okres 2000–2006 oraz 2007–2013; uważa, że osiągnięcie tego celu to ważna część pełnego wykorzystania przyszłych wydatków UE i postępów na drodze ku pozytywnemu poświadczeniu wiarygodności;

5.

wzywa przewodniczącego Komisji, aby poinformował Parlament o sposobach zwiększenia koordynacji działań Komisji w celu wyeliminowania pozostałych nieprawidłowości systemów finansowych i znacznego zmniejszenia poziomów błędu zgodnie ze wskazanymi wyżej celami;

6.

odnotowuje z satysfakcją pozytywną opinię Trybunału dotyczącą wiarygodności ostatecznego rocznego sprawozdania finansowego oraz oświadczenie Trybunału, że roczne sprawozdania finansowe rzetelnie przedstawiają, we wszystkich istotnych aspektach, sytuację finansową Wspólnot na dzień 31 grudnia 2008 r.;

7.

uważa za nieprawidłowe to, że w rocznym sprawozdaniu finansowym przedstawiany jest kapitał własny o wartości ujemnej 51 400 000 000 EUR, i zastanawia się, czy kwoty należne od państw członkowskich nie powinny figurować po stronie aktywów, gdyż są to pewne zobowiązania dotyczące świadczeń emerytalno-rentowych dla personelu w wysokości 37 000 000 000 EUR; przyjmuje do wiadomości wyjaśnienia księgowego Komisji, z których wynika, że przestrzegane są międzynarodowe standardy rachunkowości mające zastosowanie do sektora publicznego; proponuje rozważenie możliwości utworzenia wspólnotowego funduszu świadczeń w celu przeniesienia na inną instytucję zadania wywiązywania się ze zobowiązań wobec personelu;

8.

wyraża jednak niepokój odnośnie do uwag Trybunału dotyczących niedociągnięć stwierdzonych w systemach kontroli faktur/zestawień i prefinansowania pewnych organów i dyrekcji generalnych Komisji, co zagraża jakości informacji finansowych;

9.

przyjmuje z zadowoleniem, że Trybunał wydał opinię bez zastrzeżeń odnośnie do dochodów, zobowiązań dla wszystkich grup polityk i płatności leżących u podstaw sprawozdań za grupy polityk „Edukacja i obywatelstwo” i „Wydatki administracyjne i inne”, które są legalne i prawidłowe we wszystkich aspektach;

10.

wzywa Trybunał Obrachunkowy do tego, aby w odniesieniu do najbliższego udzielenia absolutorium przedłożył poświadczenie wiarygodności dotyczące legalności i prawidłowości leżących u podstaw transakcji – zgodnie z art. 287 ust. 1 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej – opracowane w ten sam sposób co poświadczenie dotyczące wiarygodności sprawozdania finansowego;

11.

przyjmuje z zadowoleniem wysiłki Komisji włożone w propagowanie i stosowanie ulepszonych procedur kontroli i zarządzania, które prowadzą do poprawy w porównaniu z ubiegłymi latami i obniżania poziomu błędów odnotowanych przez Trybunał w transakcjach leżących u podstaw sprawozdań pewnych obszarów wydatkowania (obszar polityki „Rolnictwo i zasoby naturalne”, „Badania naukowe, energia i transport” i „Edukacja i obywatelstwo”);

12.

ubolewa, że poświadczenie wiarygodności (DAS) nadal budzi zastrzeżenia w niezwykle ważnych dla Wspólnoty obszarach wydatków w budżecie na 2008 r. (Rozwój obszarów wiejskich, Środki strukturalne, Badania naukowe, energia i transport, Działania zewnętrzne na poziomie organizacji wdrażających i Rozszerzenie), w których płatności nadal dotknięte są istotnymi błędami na dużą skalę;

13.

przyjmuje do wiadomości, że w komunikacie dotyczącym skutków planu działania na rzecz umocnienia nadzoru Komisji nad działaniami strukturalnymi w ramach zarządzania dzielonego Komisja informuje, że wymienione w nim działania zostały zrealizowane; odnotowuje, że wstępne wyniki pokazują poziom błędu wynoszący około 5 % za lata 2007–2013; oczekuje jednak szerszych korzyści w polityce spójności, w której nadal utrzymuje się wiele ogromnych problemów pomimo postępów Komisji na rzecz wydajniejszego wykorzystania funduszów UE i całego środowiska kontroli;

14.

uważa również, że odnośnie do Badań, energii i transportu oraz Pomocy zewnętrznej, rozwoju i rozszerzenia plan działania Komisji na rzecz zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej powinien już przynieść korzyści i że Komisja powinna być w stanie dostarczyć serii wskaźników i elementów opisowych służących do pomiaru wpływu tego planu działania;

15.

odnotowuje jednakże uwagi Trybunału, iż nie jest możliwe ustalenie, czy plan działania miał wymierny wpływ na systemy nadzoru i kontroli, a ostatecznie na prawidłowość transakcji (pkt 2.28 sprawozdania rocznego za 2008 r.), oraz wzywa Komisję, aby podjęła właściwe działania celem zastosowania podczas udzielania absolutorium za rok 2009 wskaźników pomiaru skutków tego planu działania;

16.

wzywa Komisję do przedstawienia propozycji dotyczących skrócenia terminów związanych z procedurą udzielania absolutorium, aby można było przeprowadzić głosowanie na posiedzeniu plenarnym w ciągu roku następującego po roku budżetowym, z którego sprawozdanie podlega kontroli;

17.

przyjmuje z zadowoleniem wysiłek Trybunału włożony w dalszą poprawę jasności podejścia DAS, jeśli chodzi o czynniki przyczyniające się do poprawy wydajności i skuteczności systemów kontroli w każdym sektorze z roku na rok oraz jakości określonych części sprawozdania Trybunału, jak tej, która dotyczy środków strukturalnych, i wzywa Trybunał, by nadal regularnie informował Parlament;

18.

uważa, że sporządzana corocznie od podpisania traktatu z Maastricht ocena Trybunału na temat sposobu zarządzania przez Komisję funduszami UE okazała się użytecznym narzędziem poprawy zarządzania nimi, i przyznaje, że Komisja dokonała wielkiego wysiłku, by poprawić zarządzanie; wzywa jednak państwa członkowskie, aby wykazały większe zaangażowanie w poprawę wydawania środków finansowych;

19.

zwraca uwagę na osiągniętą od czasu wejścia w życie traktatu z Nicei poprawę, gdyż poświadczenie Trybunału co do wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw, może być uzupełnione określonymi ocenami każdego głównego obszaru działalności Unii (obecnie art. 287 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej);

20.

mimo to uważa, że przeprowadzanie tylko jednej ogólnej oceny rocznie nie odzwierciedla kompleksowej struktury finansów Wspólnot Europejskich, a ponadto uważa, że uzyskiwanie negatywnej oceny rocznej po 15 latach z rzędu może wywołać negatywne oddźwięk wśród obywateli, którzy nie rozumieją, dlaczego Trybunał bez przerwy wydaje negatywną opinię;

21.

odnotowuje, że zgodnie z art. 48 ust. 2 Traktatu o UE w wersji zmienionej Traktatem z Lizbony Parlament uzyskał wzmocnioną rolę w procedurze zmiany traktatów, zachowując prawo inicjatywy przedkładania Radzie propozycji zmian traktatów, np. w kwestii poświadczenia wiarygodności;

22.

wzywa do zastanowienia się nad wykonalnością przygotowywania w przyszłości oddzielnych poświadczeń wiarygodności, jakie dostarczałyby zarówno sektory/obszary polityki, jak i wieloletnie programy, by lepiej dopasować metodologię Trybunału do wieloletniego i sektorowego charakteru finansów Wspólnot Europejskich;

23.

odnotowuje, że Komisja uparcie twierdziła, iż „wieloletni charakter” przedmiotowych wydatków oznacza możliwość wykrycia i skorygowania większości błędów przed zamknięciem właściwych programów; ponadto zauważa, że według Trybunału nie ma obecnie wystarczających informacji na poparcie takiego twierdzenia;

24.

jest zaniepokojony, że zobowiązania budżetowe pozostające do spłaty (niewykorzystane zobowiązanie przeniesione na następne lata celem ich wykorzystania), głównie w obszarze programów wieloletnich, wzrosły w 2008 r. o 16,4 mld EUR (o 11,8 %), osiągając sumę 155 mld EUR (pkt 3.9 sprawozdania rocznego za 2008 r.), choć przyznaje, że w niektórych wypadkach spowodowane jest to opóźnieniami w fazie początkowej nowych programów, a w innych odzwierciedla słabość procesu planowania budżetu; wyraża obawę, że niewykorzystane środki finansowe w każdym roku oznaczają zaprzepaszczone szanse wdrożenia polityk i programów UE;

25.

zauważa jednak, że chociaż zobowiązania budżetowe pozostające do spłaty dla wydatków zróżnicowanych pozostają na bardzo niskim poziomie, przewyższając ogólną sumę środków zobowiązań budżetowych na 2008 r., Trybunał również zwraca uwagę, że najwięcej zobowiązań pozostających do spłaty pochodzi obecnie z 2007 i 2008 r., a zatem odnoszą się one do obecnych ram finansowych (pkt 3.15 sprawozdania rocznego za 2008 r.);

26.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że dzięki automatycznym umorzeniom powinno się uniknąć problemów w obecnym okresie finansowania, ale nadal pozostaje zaniepokojony, iż najwyższy odsetek zobowiązań budżetowych pozostających do spłaty odnosi się do obszaru spójności i wiąże się z brakiem procedury umorzenia w okresie 2000–2006;

27.

zwraca się do państw członkowskich o jak najszybsze i odpowiedniej jakości przekazanie pozostałych dokumentów sprawozdania z oceny zgodności systemów zarządzania i kontroli, aby uniknąć dalszych opóźnień odnośnie do płatności okresowych oraz dalszego wzrostu zobowiązań pozostających do spłaty;

28.

wzywa Komisję, aby dostarczyła Parlamentowi przeglądu pomocy budżetowej udzielonej przez kraj i przez fundusze w latach 2005–2009;

29.

odnotowuje nieznaczną poprawę w odzyskiwaniu, nadal jednak niepokoi się problemami, jakie utrzymują się, jeśli chodzi o środki wspólnotowe wypłacone w nienależyty sposób oraz złą jakość danych dostarczanych na temat mechanizmów korekty na szczeblu państw członkowskich; zwraca uwagę na pilną potrzebę dążenia do stuprocentowego poziomu odzyskiwania płatności w odniesieniu do niesłusznie wypłaconych środków finansowych;

30.

z zadowoleniem przyjmuje informację udzieloną przez Komisję na temat dokonanych przez państwa członkowskie korekt finansowych do września 2009 r., ale jest zaniepokojony, że roczny charakter sprawozdań Trybunału nie zbiega się ze skumulowanymi danymi dostarczanymi przez Komisję, sprawiając, że tym samym niemożliwe jest dokonanie pełnej oceny wykonania zadań pojedynczego odnośnego roku 2008;

31.

zwraca się do Komisji o poprawienie wydajności i skuteczności wieloletnich mechanizmów odzyskiwania środków, w tym na szczeblu państw członkowskich, i konsolidację informacji na temat odzyskiwania środków i korekt finansowych w celu dostarczenia wiarygodnych danych liczbowych, które można by porównać w odniesieniu do różnych obszarów działań politycznych i sposobów zarządzania środkami; zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi sprawozdania w załącznikach do rocznego sprawozdania, aby umożliwić podsumowanie tych działań;

32.

zwraca się do Komisji o przedstawienie pełnych i wiarygodnych danych liczbowych, określających korekty finansowe, a w szczególności środki odzyskane od odnośnych państw członkowskich, dokładną linię budżetową oraz rok, do którego pojedyncze odzyskanie się odnosi (jak już wskazano w sprawozdaniu z udzielenia absolutorium za rok 2006 (11)), przyjmując, że inna prezentacja danych uniemożliwia przeprowadzenie poważnej kontroli;

33.

przypomina o swej prośbie, by Komisja sporządziła roczną klasyfikację państw członkowskich z podziałem na poszczególne udzielone środki, określając ustalony poziom błędu – zarówno z uwzględnieniem skutków mechanizmów korygujących, jak i bez ich uwzględniania – oraz by przekazała ją Parlamentowi w aktywny, przejrzysty i łatwo dostępny sposób;

34.

wzywa Trybunał Obrachunkowy do wprowadzenia uwag do tej listy, w oparciu o wyniki własnych badań;

35.

podkreśla znaczenie końcowych decyzji i działań naprawczych w celu wyłączenia z zakresu finansowania UE wydatków poniesionych z naruszeniem przepisów UE i ponownie zwraca się o określenie dokładnej linii budżetowej i roku, do którego odnoszą się indywidualne przypadki środków odzyskanych;

36.

w pełni popiera rygorystyczne stosowanie przez Komisję przepisów w zakresie zawieszenia płatności i z zadowoleniem przyjmuje już rozpoczęte działania mające na celu wstrzymanie przekazywania środków, jeżeli Komisja nie ma bezwzględnej pewności co do wiarygodności systemów zarządzania i kontroli państwa członkowskiego korzystającego z tych środków;

37.

zwraca uwagę na przykład Grecji, gdzie znaczące korekty finansowe wprowadzone decyzją Komisji wydają się przynosić lepsze wyniki w niektórych dziedzinach; wzywa Komisję, aby wskazała te dziedziny i przypomina, że w wypadku zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli (IACS) nie przedstawiono żadnych dowodów na to, iż plan działania stworzony i wdrożony przez władze Grecji okazał się skuteczny (sprawozdanie roczne za rok 2008, pkt 2.5);

38.

uważa, że w przypadku obecnych rezerw na programy wydatkowania w poszczególnych państwach członkowskich zawieszenie płatności stosowane jako środek nacisku przyczyni się do większego zaangażowania państw członkowskich we właściwe wykorzystanie otrzymanych funduszy UE;

39.

wzywa Komisję do uproszczenia przepisów i stosowania, kiedy to konieczne, istniejącego prawodawstwa dotyczącego zawieszenia płatności i do informowania Parlamentu, Rady i Trybunału Obrachunkowego w odpowiednim czasie o zawieszonych płatnościach i ich wynikach;

40.

uważa, że roczne posumowania z dostępnych kontroli i deklaracji, które państwa członkowskie muszą sporządzać każdego roku zgodnie z porozumieniem międzyinstytucjonalnym oraz art. 53b ust. 3 rozporządzenia finansowego, powinny stanowić pierwszy krok w kierunku wprowadzenia krajowych deklaracji w sprawie zarządzania we wszystkich państwach członkowskich;

41.

z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie Konferencji Międzyparlamentarnej poświęconej poprawie krajowej odpowiedzialności za fundusze UE, zwołanej w Hadze w dniach 28–29 stycznia 2010 r., zalecające wdrożenie lub umocnienie instrumentów polityki krajowej w celu przyczynienia się do poprawy kontroli wydatków UE i zarządzania nimi w państwach członkowskich, oraz zalecające, by instrumenty wykorzystywane do zarządzania funduszami UE i ich rozliczania, takie jak sprawozdania roczne, obejmowały elementy wspólnych ram UE celem przeprowadzenia porównań i wskazania „najlepszych praktyk” oraz wykonania kroku naprzód ku krajowym deklaracjom w sprawie zarządzania;

42.

podkreśla potrzebę wzmocnienia roli podsumowań rocznych w nadchodzącym przeglądzie rozporządzenia finansowego, jak również poprawy jakości, jednorodności i porównywalności danych dostarczanych przez państwa członkowskie, aby zapewnić ich wartość dodaną w obszarze kontroli środków finansowych UE;

43.

z zadowoleniem przyjmuje informacje udzielone Parlamentowi przez Komisję w sprawie rocznych podsumowań otrzymanych w 2009 r. i wzywa Komisję do upublicznienia wszystkich rocznych podsumowań wszystkich państw członkowskich w celu zwiększenia przejrzystości i odpowiedzialności publicznej; zachęca Komisję do przeanalizowania – na podstawie otrzymanych rocznych podsumowań – mocnych i słabych stron krajowych systemów poszczególnych państw członkowskich w zakresie zarządzania i kontroli w odniesieniu do środków finansowych UE;

44.

uważa, że nadrzędne znaczenie ma to, by Komisja składała sprawozdania na temat jakości tych rocznych podsumowań, a także by przy pełnieniu swej roli nadzorczej mogła wnieść wartość dodaną do procesu określania wspólnych problemów, poszukiwania możliwych rozwiązań lub najlepszych praktyk dzięki wykorzystaniu tych informacji;

45.

uważa, że Parlament, Rada i Trybunał powinny pod koniec 2010 r. otrzymać analizę porównawczą, która wkrótce potem powinna zostać upubliczniona;

46.

wzywa Komisję do zapewnienia, by ogólne wytyczne dotyczące rocznych podsumowań wymagały od wszystkich państw członkowskich stosowania jednakowej metodologii i analitycznego zakresu zastosowania; odnotowuje zamiar Komisji dokonania przeglądu wytycznych w taki sposób, by uproszczono wymogi sprawozdawczości i by udzielały one lepszych wskazówek odnośnie do dobrych praktyk; domaga się od Komisji, by wykorzystała tę okazję do ujęcia w wytycznych pewnych ram dla krajowych deklaracji w sprawie zarządzania tych państw członkowskich, które zdecydują się na ich wprowadzenie, oraz by rozwijała podejście do nich w oparciu o zachęty;

47.

z zadowoleniem przyjmuje dobrowolne inicjatywy podjęte przez Danię, Niderlandy, Szwecję i Zjednoczone Królestwo w zakresie sporządzenia krajowych deklaracji w sprawie zarządzania; odnotowuje jednak duże różnice między czterema inicjatywami krajowymi; przyjmuje z zadowoleniem pismo rządów Niderlandów i Szwecji wzywające Komisję do sformułowania wytycznych dotyczących definicji najważniejszych aspektów krajowych deklaracji, które to wytyczne mogłyby posłużyć za cenne źródło informacji innym państwom członkowskim; ubolewa nad faktem, że pomimo tych inicjatyw większość państw członkowskich jeszcze ich nie wprowadziła;

48.

przypomina swą prośbę o wprowadzenie krajowych deklaracji w sprawie zarządzania (ust. 32 rezolucji z dnia 23 kwietnia 2009 r. (12) dołączonej do decyzji o udzieleniu absolutorium za rok budżetowy 2007);

49.

zwraca uwagę na art. 317 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dawny art. 274 Traktatu WE), który obecnie stwierdza, że Komisja „wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi”, i nadal jest przekonany, że dzięki uzyskaniu krajowych deklaracji w sprawie zarządzania wszystkimi środkami finansowymi UE w ramach zarządzania dzielonego zostanie dokonany postęp, o co Parlament wnosił w swych ostatnich pięciu rezolucjach towarzyszących procedurze udzielania absolutorium;

50.

zwraca uwagę na art. 317 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który nakłada pewne nieokreślone jeszcze obowiązki kontroli i audytu na państwa członkowskie i wynikającą z nich odpowiedzialność; wzywa Komisję, aby wykorzystała nowe brzmienie art. 317 w celu jak najszybszego wprowadzenia obowiązkowych krajowych deklaracji w sprawie zarządzania; odnosi się również do art. 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który przyznaje Komisji nowe narzędzie umożliwiające osiągnięcie równego i jednolitego wykonania prawnie wiążących aktów Unii;

51.

wzywa Komisję, by w ramach przeglądu rozporządzenia finansowego zaproponowała nałożenie na państwa członkowskie obowiązku wydawania krajowych deklaracji w sprawie zarządzania, podpisanych na uprawnionym szczeblu politycznym i poświadczonych przez ich najwyższe krajowe organy kontroli, jako środka administracyjnej ulgi, a także udoskonalonego zarządzania funduszami w ramach zarządzania dzielonego;

52.

zwraca się, na mocy art. 287 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, o położenie nacisku, w odniesieniu do kontroli zarządzania dzielonego, na współpracę między krajowymi organami kontroli a Trybunałem;

53.

proponuje, by krajowe organy kontroli, pełniąc funkcję niezależnych audytorów zewnętrznych i przestrzegając międzynarodowych standardów kontroli, wydawały krajowe zaświadczenia o przeprowadzeniu kontroli w zakresie zarządzania wspólnotowymi środkami finansowymi UE, które stałyby się podstawą krajowych deklaracji w sprawie zarządzania; wzywa Komisję, aby zbadała możliwość modyfikacji i adaptacji harmonogramu udzielania absolutorium w celu umożliwienia przeprowadzenia w porę kontroli krajowych deklaracji w sprawie zarządzania przez (krajowych) audytorów zewnętrznych;

54.

jest głęboko zaniepokojony dowiedzionym manipulowaniem statystykami finansowymi i uchylaniem się od opodatkowania w Grecji; odnotowuje ogólne skorumpowanie sektora publicznego w całej administracji, w tym w dziedzinie zamówień publicznych, uznane przez premiera Grecji; zwraca uwagę na ważny skutek w postaci kosztów, jakie ponosi przez to budżet Grecji; wzywa Komisję, aby w trybie pilnym zbadała okoliczności, w jakich dostarczano Komisji błędnych danych makroekonomicznych, które ta faktycznie przyjmowała przez tak długi okres;

55.

wyraża swe zaniepokojenie powtarzającą się krytyką Trybunału dotyczącą niezadowalającej jakości kontroli przeprowadzanych w państwach członkowskich i uważa za szkodliwy dla wizerunku UE fakt, że poszczególne państwa członkowskie mogą stosować różne standardy kontroli;

56.

pomimo odnotowanej od 2003 r. stopniowej poprawy w DAS (w 2008 r. odnośnie do 56 % wydatków Trybunał wydaje pozytywne opinie z audytu w porównaniu do 6 % w 2003 r.), pozostaje zaniepokojony oceną Trybunału, iż nie jest jeszcze możliwe ustalenie, czy plan działania ma wymierny wpływ na systemy nadzoru i kontroli, i że Komisja nie jest w stanie wykazać, iż podjęte przez nią kroki zmierzające do poprawy systemów nadzoru i kontroli były skuteczne w ograniczaniu ryzyka błędu w niektórych dziedzinach budżetu (pkt 2.28 i 2.33 sprawozdania rocznego za 2008 r.);

57.

zwraca się do Komisji o systematyczne przedstawianie oceny systemu zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej i postuluje o lepsze i wyraźniejsze ujęcie w rocznych sprawozdaniach z działalności i sprawozdaniu podsumowującym funkcjonowanie systemów zarządzania dzielonego działów Komisji i państw członkowskich, jak już obecnie czyni DG Komisji ds. Polityki Regionalnej w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności;

58.

zwraca uwagę w tym kontekście na znaczenie działania nr 10 wyżej wymienionego planu działania, które ma na celu przeprowadzenie „analizy dotyczącej kosztów kontroli”, ponieważ „konieczne jest zapewnienie właściwej równowagi między kosztami kontroli a wynikającymi z nich korzyściami”;

59.

zwraca się do Komisji o przeprowadzenie w 2010 r. bardziej kompletnej i wyczerpującej oceny kosztów środków przeznaczonych na systemy kontroli w obszarach badań, energetyki, transportu, rozwoju obszarów wiejskich, pomocy zewnętrznej i wydatków administracyjnych, zgodnie z wnioskami Parlamentu z poprzednich rezolucji dołączonych do decyzji o udzieleniu absolutorium;

60.

wierzy, że będzie ona kluczowym narzędziem oceny tego, jaką poprawę można będzie w przyszłości osiągnąć i jakim kosztem, co zaleca Trybunał w swym sprawozdaniu rocznym za 2008 r. (pkt 2.35 lit. a)), a także osiągnięcia postępu w kwestii dopuszczalnego ryzyka błędu;

61.

odnotowuje komunikat Komisji z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnej interpretacji pojęcia dopuszczalnego ryzyka błędu jako solidnej podstawy metodologicznej dla ekonomicznej analizy dopuszczalnego poziomu ryzyka; przypomina swoje wątpliwości dotyczące danych liczbowych dostarczanych przez państwa członkowskie i związanych z kosztami kontroli oraz wzywa Komisję, aby zaktualizowała i uzupełniła dane liczbowe wymienione w komunikacie; zachęca Komisję, aby zbadała wszystkie uchybienia i nieprawidłowości wskazane przez Trybunał Obrachunkowy, oraz podkreśla, co następuje:

62.

wzywa Komisję, aby przedstawiła szczegółową analizę nieprawidłowości i uchybień wskazanych przez Europejski Trybunał Obrachunkowy (13), zwłaszcza dotyczących jakości danych udostępnianych przez państwa członkowskie;

63.

przypomina działanie 4 wyżej wymienionego planu działania, w którym zgodnie z zaleceniami Parlamentu proponuje się zainicjowanie „międzyinstytucjonalnych rozmów w sprawie podstawowych zasad, jakie należy uwzględnić w przypadku dopuszczalnego ryzyka w transakcjach leżących u podstaw rozliczeń”; odnotowuje jednak, że wdrożenie tego działania dopiero się rozpoczęło;

64.

dlatego uważa, że zgodnie z zasadami proporcjonalności i wydajności kosztowej („towar wart swej ceny”) systemów kontroli Komisja powinna zbadać stosunek dostępnych środków dla każdego obszaru polityki do części tych środków, przeznaczonych na systemy kontroli z podziałem na obszary wydatkowania;

65.

prosi Komisję o wyróżnienie obszarów wysokiej politycznej wrażliwości (o wysokim „zagrożeniu utraty reputacji”), w których powinno się przyjąć raczej podejście do poziomów błędu oparte na jakości (niż na ekonomii);

66.

uważa, że przy określaniu dopuszczalnego poziomu błędu powinno się również brać pod uwagę wielkość unijnych środków finansowych zagrożonych błędami;

67.

wyraża również przekonanie, że istniejący między zasobami przeznaczonymi na działania kontrolne stosunek kosztów do korzyści oraz wyniki osiągnięte dzięki tym kontrolom powinny stanowić kluczowy element, jaki Trybunał powinien uwzględniać przy dostarczaniu DAS;

68.

ubolewa, że Komisja wkłada więcej wysiłku w przekonanie Parlamentu o potrzebie wprowadzenia „dopuszczalnego ryzyka błędu” niż w przekonanie państw członkowskich o potrzebie obowiązkowych krajowych deklaracji w sprawie zarządzania;

69.

zdecydowanie twierdzi, że systemy kontroli stanowią odzwierciedlenie złożoności przepisów i zasad na różnych, czasami pokrywających się szczeblach; wzywa zatem Komisję do przyspieszenia procesu ich upraszczania z pełnym udziałem Parlamentu oraz zwraca się do państw członkowskich i regionów o podjęcie odpowiednich starań w tym celu;

70.

wzywa Komisję do zorganizowania międzyinstytucjonalnej dyskusji z udziałem w początkowej fazie, na najwyższym szczeblu, przedstawicieli Rady, Komisji, Trybunału Obrachunkowego i Parlamentu, a w drugiej fazie przedstawicieli państw członkowskich, parlamentów państw członkowskich i najwyższych instytucji kontroli w celu zainicjowania obszernej debaty na temat obecnego systemu przeprowadzania procedury absolutorium;

71.

proponuje przyznać Komisji, przy okazji następnej procedury budżetowej, środki finansowe niezbędne do zorganizowania takiej debaty;

72.

ubolewa, że w sprawozdaniu rocznym za 2008 r. Trybunał ponownie podkreśla, iż niektóre z rocznych sprawozdań z działalności wciąż jeszcze nie zawierają wystarczających dowodów na poparcie DAS; zachęca Trybunał Obrachunkowy, aby w różnych rozdziałach rocznego sprawozdania zawarł szczegółową analizę korespondujących rocznych sprawozdań z działalności;

73.

wyraża zaniepokojenie faktem, że Trybunał w dalszym ciągu znajduje niedociągnięcia w funkcjonowaniu systemów nadzoru i kontroli oraz w odnośnych zastrzeżeniach co do poziomu pewności w oświadczeniach dyrektorów generalnych Komisji, szczególnie w odniesieniu do ich wpływu na poświadczenie wiarygodności dotyczące legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw; przypomina państwom członkowskim i Komisji o ich zakresie obowiązków w tej kwestii;

74.

nalega, by opinia publiczna miała dostęp do informacji na temat wszystkich członków grup eksperckich i grup roboczych pracujących z Komisją, a także do ujawnionych informacji dotyczących beneficjentów finansowania unijnego;

75.

nalega, by Komisja odpowiadała za zapewnienie kompletności, możliwości wyszukiwania i porównywalności danych dotyczących beneficjentów finansowania unijnego, w tym szczegółów dotyczących beneficjentów i ich projektów;

76.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że informacje o beneficjentach finansowania unijnego będą publikowane na szerszą skalę na łatwo dostępnej oraz przyjaznej dla użytkowników stronie internetowej, i wzywa do standaryzacji struktury i prezentacji krajowych, regionalnych i międzynarodowych stron internetowych dostępnych z centralnego portalu;

77.

podkreśla ponownie potrzebę przeglądu obecnego kodeksu postępowania członków Komisji w celu usunięcia następujących uchybień: a) braku jakiejkolwiek definicji pojęcia „konfliktu interesów”; b) braku określenia toku działań w przypadku pojawienia się konfliktu interesów; c) braku jasności co do przyjmowania darów i korzystania z gościnności; oraz d) braku jakiegokolwiek organu mającego za zadanie rozpatrywanie skarg, a także przejęcie od przewodniczącego (ewentualnego) obowiązku samooceny;

78.

oczekuje od Komisji rozpoczęcia procesu konsultacji z Parlamentem w sprawie przeglądu obecnego kodeksu postępowania członków Komisji zgodnie ze wspólnym porozumieniem osiągniętym w dniu 27 stycznia 2010 r. pomiędzy przewodniczącym José Manuelem Barroso a grupą roboczą Parlamentu ds. przeglądu porozumienia ramowego pomiędzy Parlamentem i Komisją, a także przyjęcia zmienionej wersji kodeksu postępowania członków Komisji najpóźniej do sierpnia 2010 r., zauważając jednak, że zmiana ta powinna była nastąpić przed powołaniem nowej Komisji;

79.

przypomina znaczenie całkowitej przejrzystości i jawności w przypadku pracowników gabinetów członków Komisji, którzy nie zostali zatrudnieni zgodnie z regulaminem pracowniczym;

80.

przypomina również, że wiążący kodeks postępowania członków Komisji powinien zawierać niezbędne zasady etyczne oraz główne wytyczne, które muszą być przestrzegane przez komisarzy w trakcie sprawowania urzędu, szczególnie podczas mianowania współpracowników, zwłaszcza do swych gabinetów;

81.

wzywa Komisję do zagwarantowania, aby wszyscy pracownicy byli dobrze przeszkoleni i właściwie poinformowani o swoich obowiązkach i prawach zgodnie z art. 22a i 22b regulaminu pracowniczego;

82.

odnotowuje niewielkie zmniejszenie się (z 31,8 % w 2007 r. do 30,9 % w 2009 r.) liczby pracowników przypisanych do „wsparcia administracyjnego i funkcji koordynujących”, co stanowi tylko część całości kosztów ogólnych; przypomina swe wcześniejsze żądanie środków mających na celu osiągnięcie 20 % w tym obszarze (ust. 217 wyżej wymienionej rezolucji z dnia 23 kwietnia 2009 r.);

83.

wzywa Komisję do przedłożenia, wraz z dokumentami przygotowawczymi do budżetu na 2011 r. (poprzednio dokumentów roboczych dotyczących wstępnego projektu budżetu), planu zatrudnienia wdrażającego 3 % redukcję w tym obszarze jako pierwszy krok na rzecz osiągnięcia 20 % poziomu z końcem kadencji Komisji Barroso II;

84.

wzywa Komisję, aby przed zmianą regulaminu pracowniczego urzędników i warunków zatrudnienia innych pracowników opracowała i przedstawiła alternatywne metody dostosowania wynagrodzeń urzędników i innych pracowników w oparciu o pełniejszą podstawę prawną i aktuarialną; uważa, że powinno to umożliwić uzyskanie szerszej podstawy obliczania rocznego dostosowania wynagrodzeń oraz przeprowadzanie go w czasie rzeczywistym, a dzięki temu lepsze odzwierciedlenie ogólnej sytuacji gospodarczej w państwach członkowskich;

85.

wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny klasyfikowania do grup zaszeregowania na podstawowym poziomie wyłącznie w kontekście przydatności kandydatów oraz do przedłożenia propozycji zaklasyfikowania pracowników wykwalifikowanych do wyższych grup zaszeregowania; w ramach oceny oczekuje przedłożenia sprawozdania dotyczącego konkretnego wykorzystania członków gabinetu po ich rezygnacji wraz z uwzględnieniem wymogów wstępnych, które powinni byli spełnić;

86.

wzywa Komisję do przedstawienia stanowiska, w jakim zakresie reforma regulaminu pracowniczego z 2004 r. faktycznie przyczyniła się do osiągnięcia celów w postaci przewidywanych oszczędności, zwłaszcza w kontekście zwiększenia udziału własnego urzędników i innych pracowników w ubezpieczeniu zdrowotnym i emerytalnym;

87.

proponuje, aby Komisja rozdzieliła uprawnienia przełożonych między księgowych i osoby dokonujące przeniesienia środków zgodnie ze zwyczajowymi zasadami bezpieczeństwa w dziedzinie kontroli wewnętrznej w ramach zarządzania finansami;

88.

przypomina swój wniosek (ust. 254 i 255 wyżej wymienionej rezolucji z dnia 23 kwietnia 2009 r.) w sprawie opracowania i wdrożenia ogólnego systemu zarządzania dla „agencji regulacyjnych” oraz wprowadzenia skutecznego systemu monitorowania agencji Unii;

89.

podkreśla w związku z tym, że pomimo prawnie niezależnego statusu niektórych agencji Komisja pozostaje odpowiedzialna za wykonanie budżetu (zgodnie z art. 317 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 54, 55 i 185 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002 oraz art. 37 i 41 ust. 2 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2342/2002);

90.

wyraża zaniepokojenie z powodu liczby dochodzeń trwających ponad dziewięć miesięcy oraz małej liczby dalszych postępowań sądowych na szczeblu krajowym w następstwie spraw badanych przez OLAF; uważa, że należy przeprowadzić w OLAF-ie ocenę zasobów pracowniczych w celu zbadania, czy zwiększenie liczby pracowników mogłoby przynieść poprawę w tych dwóch obszarach;

91.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie się nowej Komisji w dniu 15 stycznia 2010 r. do odblokowania dyskusji w Radzie na temat reformy OLAF-u oraz do przedłożenia najpóźniej do lipca 2010 r. zapowiedzianego i mocno spóźnionego dokumentu zwierającego spostrzeżenia Komisji jako podstawy negocjacji w Radzie;

92.

ponownie podkreśla znaczenie uwzględnienia stanowiska Parlamentu w pierwszym czytaniu w dniu 20 listopada 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (14), i pragnie podkreślić, że w celu zapewnienia w przyszłości silnej pozycji OLAF-u powinien on pozostać w ramach Komisji, zachowując jednocześnie swą niezależność; przypomina, że art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej obarcza państwa członkowskie większą odpowiedzialnością, a zatem wspiera nieustanne apele Parlamentu o poprawę współpracy państw członkowskich z OLAF-em;

93.

pragnie uzyskać wczesny wgląd we wniosek o ustanowienie urzędu Prokuratury Europejskiej (EPPO), jak przewidziano w art. 86 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej; wyraża chęć zaangażowania się w dyskusje o powołaniu EPPO;

94.

wzywa Komisję, aby w trybie pilnym przedłożyła obiecany i długo oczekiwany dokument zawierający spostrzeżenia Komisji, oraz przypomina o ważnej roli wspomnianego stanowiska Parlamentu w pierwszym czytaniu z dnia 20 listopada 2008 r.; pragnie ponownie podkreślić, że z myślą o przyszłej sile OLAF-u urząd ten powinien pozostać w Komisji, zachowując jednak niezależność; podkreśla swoje propozycje dotyczące stanowiska dyrektora generalnego OLAF-u zawarte w stanowisku Parlamentu i wzywa do bardzo szybkiego powołania zwycięskiego kandydata; uważa, że procedura wyboru powinna odbyć się w międzyinstytucjonalnych ramach respektujących w pełni prerogatywy Parlamentu;

95.

podtrzymuje swoją wcześniejszą opinię, że procedura powołania tymczasowego dyrektora generalnego OLAF-u powinna przestrzegać odpowiednio przepisów zawartych w akcie ustanawiającym prawne podstawy działania OLAF-u, a mianowicie w art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącego dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (15); ubolewa nad ogólnym stosowaniem regulaminu pracowniczego przez Komisję i wyraża zaniepokojenie, że stanowisko Komisji może wpłynąć na skuteczność OLAF-u;

96.

przyjmuje z zadowoleniem uznanie przez Trybunał, że przesłane Komisji deklaracje państw członkowskich dotyczące tradycyjnych środków własnych zasadniczo są wiarygodne i wolne od istotnych błędów oraz że zasoby własne oparte na VAT i DNB zostały obliczone we właściwy sposób oraz poprawnie pobrane i ujęte przez Komisję w sprawozdaniu finansowym Wspólnoty;

97.

z głębokim zaniepokojeniem odnotowuje sprawozdanie Komisji dotyczące deficytu rządowego i danych dotyczących zadłużenia Grecji (COM(2010) 0001), które budzi poważne wątpliwości co do wiarygodności danych dostarczonych przez władze Grecji; wzywa Komisję, aby w toku własnych dochodzeń oceniła rzetelność danych udostępnionych w 2008 r. oraz potwierdziła regularność i legalność obliczeń oraz wkład udostępnionych zasobów własnych;

98.

zwraca się do Komisji, aby przedstawiła swoje plany przyszłej organizacji działań z administracją Grecji; podkreśla, że aby zapewnić utrzymanie i integralność struktur zarządzania, personelu zaangażowanego w zarządzanie europejskimi środkami finansowymi nie powinny objąć środki polegające na cięciu kosztów;

99.

zauważa jednak, w odniesieniu do zasobów własnych opartych na VAT, że nadal istnieją zastrzeżenia sięgające aż do 1989 r. i zwraca się do Komisji, aby we współpracy z państwami członkowskimi nadal dążyła do zagwarantowania znoszenia zastrzeżeń w rozsądnym terminie;

100.

zwraca się do Komisji, w odniesieniu do zasobów własnych opartych na DNB, by stosowała się do zalecenia Trybunału zawartego w pkt 4.36 sprawozdania rocznego za rok 2008 i poinformowała Parlament o szczegółach dotyczących postępów poczynionych w ramach stosowania bezpośredniej weryfikacji oraz oceny systemów nadzoru i kontroli w krajowych instytutach statystycznych państw członkowskich;

101.

z zadowoleniem przyjmuje pozytywną ocenę Trybunału, na podstawie jego prac kontrolnych, że – z wyjątkiem rozwoju obszarów wiejskich – w płatnościach za rok zakończony dnia 31 grudnia 2008 r. w ramach grupy polityk „Rolnictwo i zasoby naturalne” nie występuje istotny poziom błędu; z zadowoleniem odnotowuje, że poziom błędu dla średniej EU 27 wynosi poniżej 2 % progu tolerowanego przez Trybunał;

102.

z zaniepokojeniem odnotowuje skrajną rozpiętość poziomu błędów wykazywanych przez państwa członkowskie we wdrażaniu pomocy obszarowej (Francja 0,20 %, Zjednoczone Królestwo 0,24 %, Niemcy 0,3 %, Grecja 3,70 %, Rumunia 12,57 %, Bułgaria ok. 6 %) i podkreśla, że nie można narażać ogólnej wiarygodności systemu; domaga się dobrze ukierunkowanych, niezwłocznych działań mających na celu zarówno ulgi administracyjne dla państw członkowskich o lepszych wynikach, jak i skutecznych środków zaradczych;

103.

ubolewa nad ustaleniami Trybunału dotyczącymi wydatków na rozwój obszarów wiejskich, które nadal cechuje wyższy poziom błędu, chociaż szacowany poziom błędu był niższy niż w latach ubiegłych;

104.

z zadowoleniem przyjmuje dokonaną przez Komisję ocenę dotyczącą jakości deklaracji i rocznych podsumowań wydatków na rolnictwo przedstawionych przez państwa członkowskie, która stwierdza, że w 2008 r. większość z nich spełniła zobowiązania prawne i ogólnie rzec biorąc, przestrzegała wytycznych Komisji;

105.

przypomina, podobnie jak w latach ubiegłych, że IACS jest zasadniczo skutecznym systemem kontroli, który ogranicza ryzyko błędu lub nieprawidłowych wydatków, lecz ubolewa, że Trybunał wykazał znaczne uchybienia w wybranych agencjach płatniczych w trzech państwach członkowskich: Bułgarii, Rumunii i Zjednoczonym Królestwie (Szkocji) (pkt 5.32 sprawozdania rocznego za 2008 r.); uznaje jednak, że podjęto konieczne działania w celu wyeliminowania tych nieprawidłowości;

106.

wzywa do uproszczenia złożonych przepisów i bardziej precyzyjnych definicji kryteriów kwalifikowalności, szczególnie w odniesieniu do systemów rolnośrodowiskowych, przede wszystkim na szczeblu Komisji, lecz również na szczeblu krajowym w kontekście planów rozwoju obszarów wiejskich, i zwraca się o zapewnienie wszystkim zainteresowanym stronom bardziej obszernych i przejrzystych instrukcji i wytycznych oraz o organizowanie działań szkoleniowych;

107.

ubolewa, że system identyfikacji działek rolnych (LPIS) stosowany przez organy krajowe wciąż nie działa we właściwy sposób w niektórych państwach członkowskich, w odniesieniu do których Trybunał wskazał znaczne uchybienia (w Bułgarii, Hiszpanii, Polsce i Zjednoczonym Królestwie); odnotowuje, że na szczeblu krajowym podjęto różne działania w celu wyeliminowania tych uchybień;

108.

wyraża również zaniepokojenie z powodu błędów w odniesieniu do wydatków w ramach programu SAPARD w Bułgarii i Rumunii, co zmusiło DG ds. Rolnictwa do zgłoszenia zastrzeżenia w swym rocznym sprawozdaniu z działalności; podkreśla znaczenie istniejących już planów działania, będących odpowiedzią na zalecenia Komisji;

109.

podkreśla znaczenie szybkich i gruntownych kontroli ex post służących wykryciu niekwalifikowalnych wydatków i/lub nieodpowiedniej dokumentacji w celu umożliwienia dokonania niezbędnych korekt;

110.

wyraża zaniepokojenie z powodu stwierdzonych przez Trybunał niedociągnięć w zakresie określonych przez państwa członkowskie wymogów dotyczących utrzymywania gruntów w dobrej kulturze rolnej zgodnej z ochroną środowiska („GAEC”), w konsekwencji czego niektórzy beneficjenci otrzymują płatności SPJ i JPO bez podejmowania jakichkolwiek działań w odniesieniu do danych gruntów (pkt 5.49 sprawozdania rocznego za 2008 r.);

111.

uważa, że uchybienia te, w tym kwestia beneficjentów niespełniających definicji „rolników”, potępiona przez Trybunał w sprawozdaniu rocznym za 2008 r., powinny być rozwiązane przez Komisję w celu zapewnienia większego poziomu wiarygodności, który można uzyskać dzięki działaniom jednostek certyfikujących;

112.

odnotowuje wnioski Trybunału i w związku z tym wzywa Komisję do poprawy kontroli w tych państwach członkowskich, które nie stosują się do przepisów wspólnotowych przy przyznawaniu uprawnień wykraczających poza przepisy rozporządzeń;

113.

zauważa, że Komisja zwróciła uwagę na niedociągnięcia odnoszące się do pozycji należności w przypadku jednej czwartej agencji płatniczych i zaproponowała korekty finansowe na kwotę około 25,3 mln EUR; ponadto zauważa, że korekty te stanowią około 1,95 % kwoty 1 295 mln EUR, która ma zostać odzyskana według stanu na koniec roku budżetowego 2008; podkreśla, że chociaż wielkość błędu pozostaje nieznacznie poniżej poziomu istotności wynoszącego 2 %, korekty te wskazują na występowanie ryzyka istotnego poziomu błędu w całkowitej wysokości pozycji należności;

114.

zwraca się do Komisji o podjęcie szczegółowych środków następczych w celu zapewnienia poprawnego i odpowiedniego pokrycia długów z budżetu Wspólnoty;

115.

zauważa, że płatności okresowe za okres 2007–2013 zrealizowane w 2008 r. stanowią jedynie 32 % wydatków oraz że uwagi Trybunału Obrachunkowego odnoszą się w szczególności do wydatków w okresie programowania 2000–2006, które stanowią 68 % płatności z funduszu spójności w 2008 r.; w związku z tym zauważa, że efekty wzmocnienia ram prawnych na lata 2007–2013 oraz efekty środków upraszczających przyjętych w 2008 i 2009 r. nie mogą być jeszcze widoczne;

116.

podkreśla, że absolutny priorytet stanowi dalsze zmniejszanie ogólnego poziomu błędów, który w 2008 r. utrzymywał się na wysokim poziomie w tym obszarze wydatków, oraz poprawa nadzoru Komisji i systemu odzyskiwania środków;

117.

wyraża zaniepokojenie, że błędy w zakresie finansowania polityki spójności oznaczają, iż odsetek ogólnej kwoty zwrotów, które nie powinny były zostać wypłacone, wynosi co najmniej 11 %, bez poprawy sytuacji w odniesieniu do 2007 r.; ubolewa, że korekty finansowe i zwroty funkcjonują jedynie częściowo; odnotowuje, że w okresie programowania 2000–2006 dokonano następujących korekt finansowych: Hiszpania 1 535,07 mln EUR, Grecja 881,24 mln EUR, Włochy 693,90 mln EUR, Francja 248,48 mln EUR, Zjednoczone Królestwo 155,94 mln EUR, Portugalia 128,24 mln EUR, Polska 88,99 mln EUR, Węgry 40,62 mln EUR, Republika Słowacji 39,16 mln EUR, Irlandia 25,55 mln EUR, Niemcy 19,33 mln EUR, Szwecja 11,30 mln EUR;

118.

z zaniepokojeniem odnotowuje problemy napotykane przez władze państw członkowskich dotyczące zarówno transponowania wymogów regulacyjnych z lat 2007–2013 (takie jak kwestie niezgodności między szczeblem UE a szczeblem krajowym, opóźnienia w ustanowieniu przepisów, niejasność przepisów), jak i ustanowienia nowych systemów zarządzania i kontroli (przydział zadań do nowych instytucji, tj. władz zarządzających, certyfikujących i kontrolujących);

119.

ubolewa nad faktem, że system sankcji dla państw członkowskich wykazujących wysoki poziom błędów i otrzymujących duży udział funduszy nie jest skuteczny, jako że państwa te zwracają jedynie między 3 % a 5 % całkowitych przyznanych środków; wyraża zaniepokojenie, że koszt utrzymania odpowiednich systemów kontroli wyraźnie przekracza tę kwotę, co stanowi negatywną zachętę;

120.

ponawia żądanie dalszego uproszczenia przepisów zaproponowanych przez Komisję i wprowadzenia jednocześnie bardziej skutecznych kontroli na szczeblu krajowym i UE w celu skutecznego wykonania funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności; uważa, że konieczna jest obiektywna ocena następstw działań upraszczających wprowadzonych w latach 2008–2009, i wzywa Komisję do przeprowadzenia tej oceny do końca 2010 r.;

121.

zwraca uwagę na obawy Trybunału Obrachunkowego dotyczące trudności z przedstawieniem w zwykłym sprawozdaniu rocznym ostatecznego i trwałego obrazu stopniowo zmieniającej się rzeczywistości, z którą wiąże się budżet przeznaczony na politykę spójności, uzależnioną od wieloletniego dynamicznego kalendarza, w którym ostateczny procent błędów i nieprawidłowości wraz z ich konsekwencjami, a także realne kwoty podlegające windykacji mogą zostać sprawdzone dopiero na bardzo późnym etapie (Komisja właśnie zamknęła okres budżetowy 1994–1999); w tej sytuacji zwraca się do Komisji, aby – oprócz obowiązującego planu działania – przedstawiła wspólnie z Trybunałem Obrachunkowym wniosek, w którym znajdzie się rozwiązanie tych trudności wynikających z różnic pomiędzy wieloletnimi ramami finansowymi a rocznym systemem kontroli; wniosek taki byłby również przydatny w zapewnieniu skuteczniejszej kontroli nad dużymi programami europejskimi, takimi jak Galileo;

122.

zauważa, że plan działania na rzecz umocnienia nadzoru Komisji nad działaniami strukturalnymi w ramach zarządzania dzielonego, przedstawiony w 2008 r., nie został w pełni wdrożony w 2008 r. i nie zlikwidował głównego problemu, jakim są zbyt złożone przepisy połączone z wymogami w zakresie wykonania, które różnią się w poszczególnych państwach członkowskich, a czasem nawet w poszczególnych regionach; zwraca się do Komisji, aby we właściwym czasie zapewniła tłumaczenie wytycznych dla władz publicznych w państwach członkowskich; podkreśla ponadto że jego wpływ nie może być jeszcze poddany ocenie, ponieważ błędy popełnione w poprzednich latach nadal obciążają wydatki, za które Komisja dokonała zwrotu, co słusznie uwypuklił Trybunał w swym sprawozdaniu rocznym (pkt 6.34);

123.

uznaje za niezadowalający zaobserwowany przez Komisję fakt, że pomimo znaczącej poprawy we wprowadzonych przez plan działania na 2008 r. systemów zarządzania i kontroli, które wzmocniły nadzór Komisji nad działaniami strukturalnymi, tylko 31 % systemów działa poprawnie, zaś ponad 60 % wymaga poprawy; w związku z tym wzywa właściwe władze regionalne oraz władze państw członkowskich, jak również organy zarządzające do zacieśnienia współpracy z Komisją w celu pozytywnego wpłynięcia na te statystyki;

124.

odnotowuje wynik kontroli wskazujący wstępny poziom błędu w wysokości 5 %, co odzwierciedla pozytywny wynik uproszczenia wprowadzonego w okresie programowania 2007–2013;

125.

zauważa, że plan działań Komisji pozwolił na podjęcie działań zgodnie z zaleceniami Trybunału Obrachunkowego; z zadowoleniem przyjmuje działania Komisji mające na celu zapewnienie jednostkom realizującym programy szkoleń i wytycznych prowadzących do poprawy funkcjonowania wspólnego systemu zarządzania stosowanego do wydatków w ramach polityki spójności; zachęca Komisję do kontynuowania wysiłków poprzez wytyczne dla państw członkowskich i zachęcanie ich do usprawniania procedur odzyskiwania środków oraz sprawozdawczości;

126.

przyjmuje do wiadomości uwagę Trybunału Obrachunkowego, że 43 % spośród reprezentatywnej grupy wybranych do celów statystycznych projektów zawiera błędy oraz że w przypadku wielu z nich zwrócono zbyt wysoką kwotę; wyraża jednakże przekonanie, że w przypadku tej uwagi okoliczność łagodzącą stanowi zapewnienie Komisji, iż zdawała sobie sprawę z istnienia niedociągnięć w pięciu z sześciu przeanalizowanych programów i podjęła działania zaradcze; przyjmuje do wiadomości kolejne zapewnienie Komisji, poparte uwagą Trybunału Obrachunkowego w sprawozdaniu rocznym (pkt 6.20), że 58 % błędów dotyczyło zgodności i nie będzie miało wpływu na zwrot wydatków;

127.

zauważa, że naruszenie zasad dotyczących przetargów publicznych jest jednym z najczęstszych powodów nieprawidłowości; wzywa Komisję do zweryfikowania powodów braku zgodności z tymi przepisami; w związku z powyższym przyjmuje z zadowoleniem ustalenia Trybunału Obrachunkowego i inicjatywy podjęte przez Komisję w celu uproszczenia zarządzania funduszami strukturalnymi i wyraża opinię, że inicjatywy te przyczynią się do ograniczenia przypadków występowania błędów;

128.

zachęca Komisję, by najpóźniej do 2011 r. przedstawiła wniosek w sprawie akceptowalnego ryzyka błędu w zakresie polityki spójności, która stanowiła dziedzinę szczególnie podatną na błędy;

129.

wzywa Komisję do jak najszybszego przeprowadzenia wstępnej analizy stosunku kosztów do korzyści pomiędzy zasobami przeznaczonymi na działania kontrolne w DG REGIO i DG EMPL a wynikami osiągniętymi dzięki tym kontrolom;

130.

zwraca uwagę, że pierwsze pozytywne efekty wzmocnionych kontroli i ram prawnych, a także planu działania Komisji w odniesieniu do poziomu błędu na okres programowania na lata 2007–2013 prawdopodobnie będą widoczne z końcem 2010 r.;

131.

wyraża zaniepokojenie, że wraz ze zbliżaniem się ku końcowi okresu programowania na lata 2000–2006 władze krajowe znajdujące się pod presją związaną z absorpcją przyznanych środków mogą przedłożyć zwiększoną liczbę nieprzewidzianych projektów; podkreśla, że należy dopilnować, by sytuacja ta nie powtórzyła się w obecnym okresie programowania, i wzywa Komisję do ścisłego stosowania w stosownych przypadkach środków korekcyjnych i odstraszających (zawieszenie płatności i korekty finansowe) wobec państw członkowskich;

132.

w tym kontekście wyraża ubolewanie z powodu późnego rozpoczęcia programów związanych z okresem programowania na lata 2007–2013 ze względu na późne przekazanie przez państwa członkowskie sprawozdań z kontroli zgodności i strategii kontroli; podziela uwagi Trybunału i jest zaniepokojony, że opóźnienie to mogłoby zwiększyć prawdopodobieństwo, iż systemy kontroli nie zapobiegną błędom i nie wykryją ich w początkowej fazie; ponownie wzywa Komisję, by sprawowała swą rolę nadzorczą z jak największą surowością;

133.

wzywa Komisję, aby wskazywała i szerzyła najlepsze praktyki w państwach członkowskich, by umożliwić lepsze wchłanianie środków finansowych i zwiększyć korzystny przepływ gotówki poprzez zmianę i uproszczenie rozporządzeń wykonawczych funduszy strukturalnych na szczeblu krajowym;

134.

przyjmuje do wiadomości uwagę Trybunału Obrachunkowego, że w okresie programowania 2007–2013 wzmocniono przepisy dotyczące kontroli oraz doprecyzowano zakres obowiązków Komisji i państw członkowskich; w tym kontekście docenia wartość dodaną organu kontrolnego stworzonego na potrzeby każdego programu i podziela oczekiwanie Komisji, że roczne sprawozdanie z audytu oraz opinia przedstawiona przez organ kontrolny zwiększą wiarygodność krajowych systemów kontroli;

135.

wnosi, aby Komisja dokonała tego w jej nadchodzącym sprawozdaniu podsumowującym oraz w rocznych sprawozdaniach z działalności dyrekcji generalnych, wraz z jasnymi informacjami na temat tych państw członkowskich, których systemy kontroli są najmniej skuteczne, oraz sporządzeniem rocznej klasyfikacji państw członkowskich dla każdego funduszu; zachęca ponadto Trybunał do sporządzenia takiego samego wykazu w oparciu o swe kontrole;

136.

zwraca uwagę na uwagi Trybunału, podobne do tych na 2007 r., że skala i zakres zastrzeżeń w rocznych sprawozdaniach z działalności nie oddają wagi problemów związanych z nieprawidłowościami i nieskutecznymi systemami kontroli; uważa w związku z tym, że podejście dyrekcji generalnych powinno być bardziej rozważne, a tym samym zakres zastrzeżeń powinien być szerszy;

137.

zwraca uwagę na szczególny charakter wydatków w ramach polityki spójności, wynikający z wieloletniego systemu zarządzania, oraz podkreśla, że w latach następnych, jak również na koniec okresu programowania dokonuje się korekt finansowych, co – ogólnie rzecz ujmując – pozwala Komisji na wykrycie i korektę dużej liczby nieprawidłowości;

138.

z zadowoleniem przyjmuje przekładane przez Komisję sprawozdania kwartalne na temat korekt finansowych oraz wzmożenie korekt finansowych przez Komisję w 2008 i 2009 r.; ubolewa jednak, że system korekt finansowych ma mały efekt odstraszający na państwa członkowskie, ponieważ wszelkie niekwalifikowalne wydatki wykryte przez Komisję lub Trybunał mogą zostać zastąpione przez państwo członkowskie wydatkami kwalifikowalnymi; uważa, że Komisja powinna dołożyć wszelkich starań, by w przyszłości jedynie nieprawidłowości wykryte przez same państwa członkowskie mogły być zastępowane innymi wydatkami bez żadnej utraty funduszy przeznaczonych dla danego państwa członkowskiego;

139.

ubolewa nad złą jakością przedkładanych Komisji przez niektóre państwa członkowskie sprawozdań na temat kwot wycofanych i korekt finansowych, co ogranicza przydatność i powoduje niekompletność kwartalnych sprawozdań Komisji przedkładanych Parlamentowi; wzywa Komisję do podjęcia dalszych kroków w celu dopilnowania, że państwa członkowskie wypełniają swe zobowiązania, za pomocą ścisłych kontroli oraz oceny wiarygodności i kompletności przekazywanych danych, oraz oczekuje, że otrzyma nowe wytyczne dla organów certyfikujących, w tym zalecenia Komisji dotyczące poprawy procedur sprawozdawczości; zwraca się do Komisji o ujawnienie w najbliższym sprawozdaniu podsumowującym tych państw członkowskich, które nie w pełni przestrzegają wymogów sprawozdawczości;

140.

zauważa, że liczba nieprawidłowości zgłoszonych przez państwa członkowskie OLAF-owi w roku 2008 wykazuje znaczące rozbieżności: Włochy 802, Hiszpania 488, Zjednoczone Królestwo 483, Portugalia 403, Niemcy 372, Polska 329, Niderlandy 262, Szwecja 146, Francja 98, Grecja 96, Republika Czeska 80, Słowacja 62, Węgry 39, Austria 37, Belgia 35, Estonia 28, Finlandia 28, Litwa 26, Łotwa 22, Słowenia 13, Cypr 4, Bułgaria 4, Irlandia 2, Malta 1, Rumunia 0; obawia się, że może to dać w rezultacie mniej spójny system sprawozdawczości;

141.

zauważa, że Komisja nie została poinformowana o jakimkolwiek przypadku nadużyć w projektach poddanych audytowi, i podkreśla, że ilość błędów przedstawionych w sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego nie odnosi się koniecznie do nadużyć;

142.

zwraca się do Komisji o nieustanne monitorowanie wiarygodności przedstawionych danych liczbowych i o sprawdzenie, w oparciu o własne dane, wydajności systemów sprawozdawczości, tam gdzie zgłoszona liczba nieprawidłowości wydaje się zbyt niska;

143.

wzywa Komisję, aby dostarczyła szczegółowych informacji na temat danych liczbowych dotyczących wdrożenia i na temat systemów dystrybucji płatności dokonanych z Funduszu Solidarności Unii Europejskiej przez władze Grecji po katastrofalnych w skutkach pożarach lasów; wzywa Komisję, aby dostarczyła informacji na temat przeprowadzonych kontroli ex post i ich wyników;

144.

przyjmuje z zadowoleniem decyzję Trybunału Obrachunkowego, aby do rocznego planu pracy na rok 2010 włączyć kontrolę EFS i EFRR w dziedzinie turystyki, szkoleń zawodowych dla kobiet oraz dostaw wody pitnej, które to dziedziny mają bardzo duże znaczenie dla rozwoju społeczności lokalnych;

145.

zachęca Trybunał Obrachunkowy do zbadania przeprowadzania przez organy zarządzające zewnętrznej oceny w odniesieniu do funduszy strukturalnych i funduszu spójności oraz do zwrócenia szczególnej uwagi na niezależność oceny w przypadkach, gdy jej koszty ponosi osoba korzystająca z oceny;

146.

zachęca Trybunał Obrachunkowy do dokonania z punktu widzenia zasobów ludzkich oceny zdolności organów kontrolnych państw członkowskich do przeprowadzania kontroli i ich niezależności przy prowadzeniu oceny zgodności systemów zarządzania i kontroli;

147.

z zadowoleniem zauważa, że na Europejski Fundusz Społeczny przeznaczono środki w wysokości 10,6 mld EUR na zobowiązania do poziomu 100 % oraz 8,8 mld EUR na wypłaty do poziomu 97,1 %; odnotowuje wysiłki Komisji na rzecz poprawy zarządzania finansowego;

148.

posiada dowody wskazujące na niższy wskaźnik błędu w EFS niż 11 % podawane ogólnie dla funduszy strukturalnych; zachęca Komisję, żeby przekazała własny wskaźnik błędu i zbadała, czy możliwa jest większa samodzielność EFS w następnym okresie finansowym;

149.

przypomina, że zadaniem Dyrekcji Generalnej ds. Zatrudnienia, która zarządza środkami, jest przyjęcie odpowiednich środków na rzecz zapobiegania oszustwom i korupcji; przyjmuje z zadowoleniem bliską współpracę z OLAF-em; wzywa do zapewnienia, że przypadki oszustw w EFS będą ścigane i karane także przez krajowe organy wymiaru sprawiedliwości;

150.

zauważa, że poziom błędu nie musi koniecznie odnosić się do nadużyć, i w związku z tym wzywa do dokonania w przyszłości jasnego rozróżnienia między wskaźnikami nadużyć i błędów;