23.6.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 156/3

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 547/2010

z dnia 22 czerwca 2010 r.

ustanawiające standardowe wartości celne w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (1),

uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1580/2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw (2), w szczególności jego art. 138 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości celnych dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XV do wspomnianego rozporządzenia,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardowe wartości celne w przywozie, o których mowa w art. 138 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007, są ustalone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 23 czerwca 2010 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 22 czerwca 2010 r.

W imieniu Komisji, za Przewodniczącego,

Jean-Luc DEMARTY

Dyrektor Generalny ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich

(1) Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

(2) Dz.U. L 350 z 31.12.2007, s. 1.

ZAŁĄCZNIK

Standardowe wartości celne w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod krajów trzecich (1)	Standardowa stawka celna w przywozie
0702 00 00	MA	44,4
	MK	45,6
	TR	59,4
	ZZ	49,8
0707 00 05	MK	33,9
	TR	117,5
	ZZ	75,7
0709 90 70	TR	102,6
0709 90 70	ZZ	102,6
0805 50 10	AR	89,5
	BR	112,1
	TR	84,9
	US	83,2
	ZA	91,0
	ZZ	92,1
0808 10 80	AR	113,8
	BR	76,9
	CA	68,4
	CL	90,2
	CN	46,9
	NZ	119,8
	US	161,4
	UY	160,6
	ZA	97,4
	ZZ	103,9
0809 10 00	TR	234,3
	US	396,9
	ZZ	315,6
0809 20 95	SY	178,6
	TR	305,4
	US	700,6
	ZZ	394,9
0809 30	TR	149,8
0809 30	ZZ	149,8
0809 40 05	AU	185,7
	EG	218,2
	IL	235,2
	US	373,2
	ZZ	253,1

(1) Nomenklatura krajów ustalona w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1833/2006 (Dz.U. L 354 z 14.12.2006, s. 19). Kod „ZZ” odpowiada „innym pochodzeniom”.

23.6.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 156/5

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 548/2010

z dnia 22 czerwca 2010 r.

określające zakres, w jakim mogą być przyjmowane wnioski złożone w czerwcu 2010 r. o pozwolenia na przywóz dla niektórych przetworów mlecznych w ramach niektórych kontyngentów taryfowych otwartych rozporządzeniem (WE) nr 2535/2001

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1301/2006 z dnia 31 sierpnia 2006 r. ustanawiające wspólne zasady zarządzania kontyngentami taryfowymi na przywóz produktów rolnych, podlegającymi systemowi pozwoleń na przywóz (2), w szczególności jego art. 7 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

Wnioski o pozwolenia na przywóz złożone od dnia 1 do dnia 10 czerwca 2010 r. dla niektórych kontyngentów taryfowych określonych w załączniku I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 2535/2001 z dnia 14 grudnia 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 odnośnie do ustaleń dotyczących przywozu mleka i przetworów mlecznych oraz otwarcia kontyngentów taryfowych (3) dotyczą ilości większych niż ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości są wydawane pozwolenia, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Wnioski o pozwolenia na przywóz produktów objętych kontyngentami taryfowymi określonymi w części I.A, I.F, I.H, I.I, oraz I.J załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 2535/2001, złożone w okresie od dnia 1 do dnia 10 czerwca 2010 r. stanowią podstawę do wydania pozwoleń na przywóz ilości objętych wnioskiem pomnożonych przez współczynniki przydziału ustalonych w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 23 czerwca 2010 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 czerwca 2010 r.

W imieniu Komisji, za Przewodniczącego,

Jean-Luc DEMARTY

Dyrektor Generalny ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich

(1) Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

(2) Dz.U. L 238 z 1.9.2006, s. 13.

(3) Dz.U. L 341 z 22.12.2001, s. 29.

ZAŁĄCZNIK

I.A

Numer kontyngentu taryfowego	Współczynnik przydziału
09.4590	—
09.4599	100 %
09.4591	100 %
09.4592	—
09.4593	—
09.4594	—
09.4595	100 %
09.4596	100 %
„—”: Nie przesłano Komisji żadnego wniosku o pozwolenie.

I.F

Produkty pochodzące ze Szwajcarii

Numer kontyngentu taryfowego	Współczynnik przydziału
09.4155	50,00 %

I.H

Produkty pochodzące z Norwegii

Numer kontyngentu taryfowego	Współczynnik przydziału
09.4179	100 %

I.I

Produkty pochodzące z Islandii

Numer kontyngentu taryfowego	Współczynnik przydziału
09.4205	100 %
09.4206	100 %

I.J

Produkty pochodzące z Republiki Mołdowy

Numer kontyngentu taryfowego	Współczynnik przydziału
09.4210	—
„—”: Nie przesłano Komisji żadnego wniosku o pozwolenie.

23.6.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 156/7

DYREKTYWA KOMISJI 2010/39/UE

z dnia 22 czerwca 2010 r.

zmieniająca załącznik I do dyrektywy Rady 91/414/EWG w zakresie przepisów szczególnych dotyczących substancji czynnych klofentezyna, diflubenzuron, lenacyl, oksadiazon, pikloram i pyriproksyfen

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotyczącą wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (1), w szczególności jej art. 6 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Substancje czynne klofentezyna, diflubenzuron, lenacyl, oksadiazon, pikloram i pyriproksyfen zostały włączone do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG dyrektywą Komisji 2008/69/WE (2) zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 11b rozporządzenia Komisji (WE) nr 1490/2002 (3).

(2)

Zgodnie z art. 12a rozporządzenia (WE) nr 1490/2002 Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) przedstawił Komisji wnioski z przeglądu dotyczącego: klofentezyny (4) – w dniu 4 czerwca 2009 r., diflubenzuronu (5) – w dniu 16 lipca 2009 r., lenacylu (6) – w dniu 25 września 2009 r., oksadiazonu (7) i pikloramu (8) – w dniu 26 listopada 2009 r. oraz pyriproksyfenu (9) – w dniu 21 lipca 2009 r. Wnioski te zostały zweryfikowane przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane w dniu 11 maja 2010 r. w formie opracowanych przez Komisję sprawozdań z przeglądów dotyczących klofentezyny, diflubenzuronu, lenacylu, oksadiazonu, pikloramu i pyriproksyfenu.

(3)

Uwzględniając wnioski EFSA, można potwierdzić, iż środki ochrony roślin zawierające klofentezynę, diflubenzuron, lenacyl, oksadiazon, pikloram lub pyriproksyfen zasadniczo spełniają wymogi określone w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniach z przeglądów.

(4)

W przypadku niektórych substancji konieczne jest ustanowienie szczegółowych przepisów zobowiązujących państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na niektóre kwestie lub do dopilnowania, podczas udzielania zezwoleń na te substancje, aby podjęte zostały odpowiednie środki zmniejszające ryzyko.

(5)

Bez uszczerbku dla wniosków, o których mowa w motywie 3, należy uzyskać dalsze informacje na temat pewnych kwestii szczegółowych. Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 91/414/EWG stanowi, że włączenie substancji do załącznika I do tej dyrektywy może być uzależnione od spełnienia określonych warunków. W odniesieniu do klofentezyny zasadne jest ustanowienie wymogu, aby powiadamiający wdrożył program monitoringu w celu oceny potencjału transportu tej substancji w powietrzu na dalekie odległości i powiązanych zagrożeń dla środowiska naturalnego. Ponadto powiadamiający powinien również przedstawić badania potwierdzające dla metabolitów klofentezyny w odniesieniu do zagrożeń toksykologicznych i zagrożeń dla środowiska.

(6)	W odniesieniu do diflubenzuronu zasadne jest ustanowienie wymogu, aby powiadamiający przedstawił dane potwierdzające w odniesieniu do potencjału toksykologicznego zanieczyszczenia i metabolitu 4-chloroanilina (PCA).

(7)

W odniesieniu do lenacylu zasadne jest ustanowienie wymogu, aby powiadamiający przedstawił dalsze informacje dotyczące niektórych metabolitów glebowych, które pojawiły się w badaniach lizymetrycznych, oraz dane potwierdzające dotyczące roślin uprawianych zmianowo, w tym ewentualne działanie fitotoksyczne. Jeżeli decyzja dotycząca klasyfikacji lenacylu na mocy dyrektywy Rady 67/548/EWG (10) wskaże na potrzebę dalszych informacji dotyczących znaczenia niektórych metabolitów, dane państwa członkowskie powinny zażądać dostarczenia takich informacji.

(8)

W odniesieniu do oksadiazonu zasadne jest ustanowienie wymogu, aby powiadamiający przedstawił dalsze informacje dotyczące potencjału toksykologicznego zanieczyszczenia w proponowanej specyfikacji technicznej oraz występowania metabolitu w uprawach pierwotnych oraz roślinach uprawianych zmianowo. Ponadto należy zażądać od powiadamiającego, aby przedstawił badanie dotyczące metabolizmu przeprowadzone na przeżuwaczach oraz informacje z dalszych badań dotyczących roślin uprawianych zmianowo i informacje o zagrożeniach dla żywiących się dżdżownicami ptaków oraz ssaków, a także o zagrożeniach dla ryb w dłuższej perspektywie.

(9)	W odniesieniu do pikloramu zasadne jest ustanowienie wymogu, aby powiadamiający przedstawił informacje potwierdzające w odniesieniu do metody analitycznej monitoringu stosowanej w badaniach pozostałości, a także badanie dotyczące fotolizy glebowej celem potwierdzenia oceny rozkładu pikloramu.

(10)

W odniesieniu do pyriproksyfenu zasadne jest ustanowienie wymogu, aby powiadamiający przedstawił informacje potwierdzające ocenę ryzyka w odniesieniu do dwóch kwestii: zagrożeń stwarzanych przez pyriproksyfen oraz metabolit DPH-pyr dla owadów wodnych oraz zagrożeń stwarzanych przez pyriproksyfen dla owadów zapylających.

(11)	Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 91/414/EWG.

(12)	Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

W załączniku I do dyrektywy 91/414/EWG wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 2

Państwa członkowskie przyjmują i publikują, najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Państwa członkowskie stosują wymienione przepisy od dnia 1 stycznia 2011 r.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

Artykuł 3

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 4

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 22 czerwca 2010 r.

W imieniu Komisji

José Manuel BARROSO

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 230 z 19.8.1991, s. 1.

(2) Dz.U. L 172 z 2.7.2008, s. 9.

(3) Dz.U. L 224 z 21.8.2002, s. 23.

(4) Sprawozdanie naukowe EFSA (2009) 269; Wnioski z przeglądu zagrożeń stwarzanych przez pestycydy dotyczącego substancji czynnej klofentezyna (sfinalizowano: dnia 4 czerwca 2009 r.).

(5) Sprawozdanie naukowe EFSA (2009) 332; Wnioski z przeglądu zagrożeń stwarzanych przez pestycydy dotyczącego substancji czynnej diflubenzuron (sfinalizowano: dnia 16 lipca 2009 r.).

(6) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności; Wnioski z przeglądu zagrożeń stwarzanych przez pestycydy dotyczącego substancji czynnej lenacyl, przeprowadzonego na wniosek Komisji Europejskiej. Dziennik EFSA 2009; 7(9):1326. [83 s.]. doi:10.2903/j.efsa.2009.1326. Dostępny w internecie: www.efsa.europa.eu (sfinalizowano: dnia 25 września 2009 r.).

(7) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności; Wnioski z przeglądu zagrożeń stwarzanych przez pestycydy dotyczącego substancji czynnej oksadiazon, przeprowadzonego na wniosek EFSA. Dziennik EFSA 2009; 7(12): [92 s.]. doi:10.2903/j.efsa.2009.1389. Dostępny w internecie: www.efsa.europa.eu (sfinalizowano: dnia 25 listopada 2009 r.).

(8) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności; Wnioski z przeglądu zagrożeń stwarzanych przez pestycydy dotyczącego substancji czynnej pikloram. Dziennik EFSA 2009; 7(12):1390. [78 s.]. doi:10.2903/j.efsa.2009.1390. Dostępny w internecie: www.efsa.europa.eu (sfinalizowano: dnia 25 listopada 2009 r.).

(9) Sprawozdanie naukowe EFSA (2009) 336; Wnioski z przeglądu zagrożeń stwarzanych przez pestycydy dotyczącego substancji czynnej pyriproksyfen (sfinalizowano: dnia 21 lipca 2009 r.).

(10) Dz.U. L 196 z 16.8.1967, s. 1.

ZAŁĄCZNIK

W załączniku I do dyrektywy 91/414/EWG wprowadza się następujące zmiany:

w pozycji nr 177 dotyczącej klofentezyny część B w kolumnie „Przepisy szczególne” otrzymuje brzmienie:

„CZĘŚĆ B

W celu wprowadzenia w życie jednolitych zasad zawartych w załączniku VI należy uwzględnić wnioski ze sprawozdania z przeglądu dotyczącego klofentezyny, w szczególności jego dodatki I i II, w wersji sfinalizowanej przez Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt w dniu 11 maja 2010 r.

W ramach ogólnej oceny państwa członkowskie muszą zwrócić szczególną uwagę na:

—	specyfikacje wytwarzanego w celach handlowych materiału technicznego, które muszą być potwierdzone i wsparte właściwymi danymi analitycznymi. Materiał używany do badania toksyczności powinno się porównywać i sprawdzać w odniesieniu do wspomnianych specyfikacji materiału technicznego,

—	bezpieczeństwo operatorów sprzętu i pracowników; w stosownych przypadkach należy zapewnić umieszczenie w warunkach użytkowania zalecenia dotyczącego stosowania odpowiedniego wyposażenia ochrony osobistej,

—	potencjał transportu w powietrzu na dalekie odległości,

—	ryzyko dla organizmów niebędących przedmiotem zwalczania. Warunki zezwolenia powinny, w stosownych przypadkach, uwzględniać środki ograniczające ryzyko.

Państwa członkowskie, których to dotyczy, dopilnowują, aby powiadamiający do dnia 31 lipca 2011 r. przedstawił Komisji program monitoringu w celu oceny potencjału transportu klofentezyny w powietrzu na dalekie odległości i powiązanych zagrożeń dla środowiska naturalnego. Wyniki programu monitoringu przedkłada się w formie sprawozdania z monitoringu do państwa członkowskiego pełniącego rolę sprawozdawcy oraz do Komisji do dnia 31 lipca 2013 r.

Państwa członkowskie, których to dotyczy, dopilnowują, aby powiadamiający przedstawił Komisji badania potwierdzające dla metabolitów klofentezyny w odniesieniu do zagrożeń toksykologicznych i zagrożeń dla środowiska do dnia 30 czerwca 2012 r.”;

w pozycji nr 180 dotyczącej diflubenzuronu część B w kolumnie „Przepisy szczególne” otrzymuje brzmienie:

„CZĘŚĆ B

W celu wprowadzenia w życie jednolitych zasad zawartych w załączniku VI należy uwzględnić wnioski ze sprawozdania z przeglądu dotyczącego diflubenzuronu, w szczególności jego dodatki I i II, w wersji sfinalizowanej przez Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt w dniu 11 maja 2010 r.

W ramach ogólnej oceny państwa członkowskie muszą zwrócić szczególną uwagę na:

—	specyfikacje wytwarzanego w celach handlowych materiału technicznego, które muszą być potwierdzone i wsparte właściwymi danymi analitycznymi. Materiał używany do badania toksyczności powinno się porównywać i sprawdzać w odniesieniu do wspomnianych specyfikacji materiału technicznego,

—	ochronę organizmów wodnych,

—	ochronę organizmów lądowych,

—	ochronę stawonogów niebędących przedmiotem zwalczania, w tym również pszczół.

Warunki stosowania powinny, w stosownych przypadkach, uwzględniać środki ograniczające ryzyko.

Państwa członkowskie, których to dotyczy, dopilnowują, aby powiadamiający przedstawił Komisji dalsze badania dotyczące potencjału toksykologicznego zanieczyszczenia i metabolitu 4-chloroanilina (PCA) do dnia 30 czerwca 2011 r.”;

w pozycji nr 182 dotyczącej lenacylu część B w kolumnie „Przepisy szczególne” otrzymuje brzmienie:

„CZĘŚĆ B

W celu wprowadzenia w życie jednolitych zasad zawartych w załączniku VI należy uwzględnić wnioski ze sprawozdania z przeglądu dotyczącego lenacylu, w szczególności jego dodatki I i II, w wersji sfinalizowanej przez Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt w dniu 11 maja 2010 r.

W ramach ogólnej oceny państwa członkowskie muszą zwrócić szczególną uwagę na:

—	zagrożenia dla organizmów wodnych, w szczególności alg i roślin wodnych. Warunki zezwolenia powinny, w stosownych przypadkach, uwzględniać środki ograniczające ryzyko, takie jak strefy buforowe pomiędzy obszarami poddawanymi działaniu i częściami wód powierzchniowych,

—

ochronę wód gruntowych, w przypadku gdy substancja czynna jest stosowana w regionach, w których gleba lub klimat są podatne na zagrożenia. Warunki zezwolenia powinny, w stosownych przypadkach, uwzględniać środki ograniczające ryzyko. Należy również, w stosownych przypadkach, wdrożyć programy monitoringu w celu zweryfikowania ewentualnego zanieczyszczenia wód gruntowych metabolitami IN-KF 313, M1, M2 i M3 w strefach podatnych na zagrożenia.

Państwa członkowskie, których to dotyczy, dopilnowują, aby powiadamiający przedstawił Komisji informacje potwierdzające dotyczące tożsamości i charakterystyki metabolitów glebowych Polar B i metabolitów polarnych oraz metabolitów M1, M2 i M3, które pojawiły się w badaniach lizymetrycznych, a także dane potwierdzające dotyczące roślin uprawianych zmianowo, w tym ewentualnego działania fitotoksycznego. Państwa członkowskie dopilnowują, aby powiadamiający przedstawił Komisji te informacje do dnia 30 czerwca 2012 r.

Jeżeli decyzja dotycząca klasyfikacji lenacylu na mocy dyrektywy 67/548/EWG wskaże na potrzebę dalszych informacji dotyczących znaczenia metabolitów IN-KE 121, IN-KF 313, M1, M2, M3, Polar B oraz metabolitów polarnych, państwa członkowskie, których to dotyczy, powinny zażądać dostarczenia takich informacji. Państwa członkowskie dopilnowują, aby powiadamiający przedstawił Komisji te informacje w ciągu sześciu miesięcy od powiadomienia o wspomnianej decyzji dotyczącej klasyfikacji.”;

w pozycji nr 183 dotyczącej oksadiazonu część B w kolumnie „Przepisy szczególne” otrzymuje brzmienie:

„CZĘŚĆ B

W celu wprowadzenia w życie jednolitych zasad zawartych w załączniku VI należy uwzględnić wnioski ze sprawozdania z przeglądu dotyczącego oksadiazonu, w szczególności jego dodatki I i II, w wersji sfinalizowanej przez Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt w dniu 11 maja 2010 r.

W ramach ogólnej oceny państwa członkowskie muszą zwrócić szczególną uwagę na:

—	specyfikacje wytwarzanego w celach handlowych materiału technicznego, które muszą być potwierdzone i wsparte właściwymi danymi analitycznymi. Materiał używany do badania toksyczności powinno się porównywać i sprawdzać w odniesieniu do wspomnianych specyfikacji materiału technicznego,

—

potencjał zanieczyszczenia wód gruntowych metabolitem AE0608022, jeżeli substancja czynna jest stosowana w sytuacjach przedłużających się warunków anaerobowych lub w regionach, w których gleba lub klimat są podatne na zagrożenia. Warunki zezwolenia powinny, w stosownych przypadkach, uwzględniać środki ograniczające ryzyko.

Państwa członkowskie, których to dotyczy, dopilnowują, aby powiadamiający przedstawił Komisji:

—	dalsze badania dotyczące potencjału toksykologicznego zanieczyszczenia w proponowanej specyfikacji technicznej,

—	informacje wyjaśniające występowanie metabolitu AE0608033 w uprawach pierwotnych i roślinach uprawianych zmianowo,

—	dalsze badania dotyczące roślin uprawianych zmianowo (tj. roślin okopowych i zbóż) oraz badania dotyczące metabolizmu przeprowadzone na przeżuwaczach, potwierdzające ocenę ryzyka dla konsumenta,

—	informacje pozwalające na bardziej szczegółową ocenę zagrożeń dla żywiących się dżdżownicami ptaków oraz ssaków, a także zagrożeń dla ryb w dłuższej perspektywie.

Państwa członkowskie dopilnowują, aby powiadamiający przedstawił Komisji te informacje do dnia 30 czerwca 2012 r.”;

w pozycji nr 184 dotyczącej pikloramu część B w kolumnie „Przepisy szczególne” otrzymuje brzmienie:

„CZĘŚĆ B

W celu wprowadzenia w życie jednolitych zasad zawartych w załączniku VI należy uwzględnić wnioski ze sprawozdania z przeglądu dotyczącego pikloramu, w szczególności jego dodatki I i II, w wersji sfinalizowanej przez Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt w dniu 11 maja 2010 r.

W ramach ogólnej oceny państwa członkowskie muszą zwrócić szczególną uwagę na:

—	potencjał zanieczyszczenia wód gruntowych, w przypadku gdy pikloram jest stosowany w regionach, w których gleba lub klimat są podatne na zagrożenia. Warunki zezwolenia powinny, w stosownych przypadkach, uwzględniać środki ograniczające ryzyko.

Państwa członkowskie, których to dotyczy, dopilnowują, aby powiadamiający przedstawił Komisji:

—	dalsze informacje potwierdzające, że metoda analityczna monitoringu stosowana w badaniach pozostałości pozwala w prawidłowy sposób obliczyć pozostałości pikloramu i jego koniugatów,

—	badania dotyczące fotolizy glebowej, potwierdzające ocenę rozpadu pikloramu.

Państwa członkowskie dopilnowują, aby powiadamiający przedstawił Komisji te informacje do dnia 30 czerwca 2012 r.”;

w pozycji nr 185 dotyczącej pyriproksyfenu część B w kolumnie „Przepisy szczególne” otrzymuje brzmienie:

„CZĘŚĆ B

W celu wprowadzenia w życie jednolitych zasad zawartych w załączniku VI należy uwzględnić wnioski ze sprawozdania z przeglądu dotyczącego pyriproksyfenu, w szczególności jego dodatki I i II, w wersji sfinalizowanej przez Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt w dniu 11 maja 2010 r.

W ramach ogólnej oceny państwa członkowskie muszą zwrócić szczególną uwagę na:

—	bezpieczeństwo operatorów sprzętu; w stosownych przypadkach należy zapewnić umieszczenie w warunkach użytkowania zalecenia dotyczącego stosowania odpowiedniego wyposażenia ochrony osobistej,

—	zagrożenia dla organizmów wodnych. Warunki stosowania powinny, w stosownych przypadkach, uwzględniać środki ograniczające ryzyko.

Państwa członkowskie, których to dotyczy, dopilnowują, aby powiadamiający przedstawił Komisji dalsze informacje potwierdzające ocenę ryzyka w odniesieniu do dwóch kwestii: zagrożeń stwarzanych przez pyriproksyfen oraz metabolit DPH-pyr dla owadów wodnych oraz zagrożeń stwarzanych przez pyriproksyfen dla owadów zapylających. Państwa członkowskie dopilnowują, aby powiadamiający przedstawił Komisji te informacje do dnia 30 czerwca 2012 r.”.

23.6.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 156/13

DECYZJA ZBIORCZA NR 1/2010 KOMITETU DS. WSPÓŁPRACY UE – SAN MARINO

z dnia 29 marca 2010 r.

ustanawiająca różne środki wykonawcze do Umowy w sprawie współpracy i unii celnej między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republiką San Marino

KOMITET DS. WSPÓŁPRACY UE-SAN MARINO,

uwzględniając Umowę w sprawie współpracy i unii celnej między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republiką San Marino (1), w szczególności jej art. 7 ust. 2, art. 8 ust. 3, art. 13 ust. 2 i art. 23 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Umowa w sprawie współpracy i unii celnej między Europejską Wspólnotą Gospodarczą i Republiką San Marino (zwana dalej „Umową”) weszła w życie w dniu 1 kwietnia 2002 r.

(2)	W związku z tym Umowa przejściowa w sprawie handlu i unii celnej między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republiką San Marino (2) przestała mieć zastosowanie.

(3)	Komitet ds. Współpracy UE-San Marino (zwany dalej „Komitetem ds. Współpracy”) jest zobowiązany na mocy Umowy do podejmowania określonych decyzji zapewniających prawidłowe wdrożenie jej postanowień.

(4)

Artykuł 7 ust. 2 Umowy stanowi, że Komitet ds. Współpracy powinien szczegółowo określić przepisy unijne odnoszące się do funkcjonowania unii celnej. W związku z istnieniem wspólnotowego kodeksu celnego oraz ze względu na fakt, że formalności celne związane z odprawą celną są obecnie przeprowadzane przez unijne urzędy celne, nie ma potrzeby tworzenia dokładnego wykazu mających zastosowanie przepisów.

(5)	Republika San Marino jest stroną Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES). Stosowanie przez Republikę San Marino przepisów unijnych w tej dziedzinie ułatwiłoby prawidłowe funkcjonowanie unii celnej ustanowionej na mocy Umowy.

(6)

Aby zapewnić zgodność z art. 6 ust. 4 i art. 7 ust. 1 Umowy, Republika San Marino musi podjąć wszelkie niezbędne środki gwarantujące stosowanie na jej terytorium przepisów unijnych w dziedzinie bezpieczeństwa żywności oraz spraw weterynaryjnych i fitosanitarnych w zakresie niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania Umowy. Należy nawiązać współpracę administracyjną w celu ułatwienia władzom Republiki San Marino działań w tym zakresie.

(7)

W załączniku II do Umowy zawarty jest wykaz urzędów celnych, które mogą dokonywać formalności celnych związanych z odprawą celną w imieniu i na rzecz Republiki San Marino. Ponieważ Włochy i Republika San Marino zdecydowały o zwiększeniu liczby urzędów w celu promowania rozwoju gospodarczego poprzez ułatwienie wymiany handlowej między Republiką San Marino a krajami trzecimi, należy dokonać aktualizacji tego wykazu.

(8)	Decyzje Komitetu ds. Współpracy dotyczące współpracy celnej przyjęte na mocy umowy przejściowej zachowują ważność. Powinny one w związku z tym pozostać w mocy.

(9)

Komitet ds. Współpracy powinien określić, zgodnie z art. 8 ust. 3 lit. b) Umowy, zasady przekazywania Republice San Marino należności celnych przywozowych pobranych na jej rzecz. Należy dostosować kwoty potrącane z tytułu kosztów administracyjnych do pułapu procentowego przewidzianego w art. 2 ust. 3 decyzji Rady 2000/597/WE z dnia 29 września 2000 r. w sprawie systemu środków własnych Wspólnot Europejskich (3),

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym przyjmuje się zawarty w załączniku I regulamin wewnętrzny Komitetu ds. Współpracy.

Artykuł 2

1. Niniejszym powołuje się Komitet ds. Współpracy Celnej, odpowiedzialny w szczególności za zapewnianie prawidłowego i jednolitego stosowania przepisów celnych Umowy i działający pod nadzorem Komitetu ds. Współpracy.

2. W skład Komitetu ds. Współpracy Celnej wchodzą, z jednej strony, z eksperci ds. celnych z Unii, a z drugiej strony – eksperci ds. celnych z Republiki San Marino. Obradom Komitetu ds. Współpracy Celnej przewodniczą naprzemiennie przedstawiciel Komisji Europejskiej i przedstawiciel Republiki San Marino. Regulamin wewnętrzny Komitetu ds. Współpracy stosuje się odpowiednio do Komitetu ds. Współpracy Celnej.

3. Komitet ds. Współpracy Celnej regularnie informuje Komitet ds. Współpracy o wszystkich swoich pracach. Informacje te przekazywane są za pośrednictwem sekretariatu Komitetu ds. Współpracy. We wszystkich kwestiach dotyczących zasad lub interpretacji Umowy Komitet ds. Współpracy Celnej zwraca się do Komitetu ds. Współpracy.

Artykuł 3

1. Republika San Marino stosuje unijne przepisy celne, a w szczególności Wspólnotowy kodeks celny (4) i przepisy wykonawcze do niego. Republika San Marino stosuje przepisy unijne dotyczące międzynarodowego handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem.

2. Na potrzeby stosowania szczególnych procedur celnych oraz przepisów dotyczących międzynarodowego handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem obszar celny Unii i obszar celny Republiki San Marino uznaje się za jeden obszar celny.

Artykuł 4

Służby Komisji Europejskiej i władze Republiki San Marino dokonują praktycznych ustaleń dotyczących stosowania przepisów unijnych w dziedzinie bezpieczeństwa żywności oraz spraw weterynaryjnych i fitosanitarnych.

Artykuł 5

Jeśli przepis unijny w dziedzinie ceł, wspólnej polityki handlowej, nadzoru rynku, zdrowia, bezpieczeństwa i ochrony konsumentów, międzynarodowego handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem, rolnictwa lub bezpieczeństwa żywności lub spraw weterynaryjnych i fitosanitarnych, który Republika San Marino stosuje na mocy art. 7 ust. 1 Umowy, przewiduje w niektórych przypadkach przyjęcie decyzji przez Komisję Europejską, decyzję taką podejmują władze Republiki San Marino po uzyskaniu zgody Komisji Europejskiej. Jeżeli taki przepis unijny przewiduje, że to państwo członkowskie podejmuje decyzję lub przekazuje informacje, decyzja taka podejmowana jest i informacje takie przekazywane są przez władze Republiki San Marino. Władze te uwzględniają opinie unijnych komitetów naukowych i opierają swoje decyzje na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości i praktykach stosowanych przez Komisję Europejską.

Artykuł 6

1. Wykaz unijnych urzędów celnych właściwych w zakresie odprawy celnej towarów przeznaczonych dla Republiki San Marino, zawarty w załączniku do Umowy, zostaje zastąpiony wykazem umieszczonym w załączniku II do niniejszej decyzji.

2. Wszystkie włoskie urzędy celne mogą przeprowadzać formalności związane z odprawą celną towarów wywożonych, z wyjątkiem formalności:

a)	dokonywanych w ramach procedur celnych mających skutki gospodarcze;

b)	dotyczących wywozu broni, dzieł sztuki, prekursorów oraz produktów podwójnego zastosowania,

które to formalności muszą być dokonywane w urzędach celnych i oddziałach wymienionych w załączniku II.

Artykuł 7

Zasady przekazywania skarbowi państwa San Marino należności celnych przywozowych pobranych przez Unię na rzecz Republiki San Marino określone są w załączniku III.

Artykuł 8

1. Decyzja Komitetu ds. Współpracy EWG-San Marino nr 3/92 z dnia 22 grudnia 1992 r. dotycząca zasad stosowania pomocy wzajemnej przewidzianej w art. 13 Umowy przejściowej w sprawie handlu i unii celnej między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republiką San Marino (5) pozostaje w mocy i stanowi wdrożenie przepisów art. 23 ust. 8 Umowy.

2. Decyzja Komitetu ds. Współpracy EWG-San Marino nr 4/92 z dnia 22 grudnia 1992 r. dotycząca niektórych metod współpracy administracyjnej do celów stosowania umowy przejściowej i dotycząca procedury dalszej spedycji towarów do Republiki San Marino (6), zmieniona decyzją nr 1/2002 Komitetu ds. Współpracy WE-San Marino z dnia 22 marca 2002 r. (7), pozostaje w mocy. Stanowi ona wdrożenie art. 8 ust. 3 lit. a) i c) oraz art. 23 ust. 8 Umowy i stosuje się ją odpowiednio do korzystania z technik elektronicznego przetwarzania danych w procedurze tranzytu unijnego.

Artykuł 9

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 29 marca 2010 r.

W imieniu Komitetu ds. Współpracy

Gianluca GRIPPA

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 84 z 28.3.2002, s. 43.

(2) Dz.U. L 359 z 9.12.1992, s. 14.

(3) Dz.U. L 253 z 7.10.2000, s. 42.

(4) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny. Rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 zostało zastąpione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 450/2008 ustanawiającym Wspólnotowy kodeks celny (zmodernizowany kodeks celny), w sposób określony w art. 188 rozporządzenia (WE) nr 450/2008.

(5) Dz.U. L 42 z 19.2.1993, s. 29.

(6) Dz.U. L 42 z 19.2.1993, s. 34.

(7) Dz.U. L 99 z 16.4.2002, s. 23.

ZAŁĄCZNIK I

REGULAMIN WEWNĘTRZNY KOMITETU DS. WSPÓŁPRACY UE-SAN MARINO

Artykuł 1

Komitetowi ds. Współpracy przewodniczą naprzemiennie przez okres sześciu miesięcy:

a)	przedstawiciel Komisji Europejskiej – od dnia 1 stycznia do dnia 30 czerwca;

b)	przedstawiciel Republiki San Marino – od dnia 1 lipca do dnia 31 grudnia.

Artykuł 2

Data i miejsce posiedzeń ustalane są przez przewodniczącego Komitetu ds. Współpracy, po uzyskaniu zgody obu delegacji. Posiedzenia mają miejsce naprzemiennie w Brukseli i w Republice San Marino.

Artykuł 3

Przed każdym posiedzeniem przewodniczący informowany jest o planowanym składzie każdej delegacji.

Artykuł 4

1. Przewodniczący sporządza wstępny porządek każdego posiedzenia. Jest on przekazywany obu delegacjom co najmniej 15 dni przed posiedzeniem.

2. Wstępny porządek posiedzenia obejmuje pozycje, co do których odnośna dokumentacja została dostarczona obu delegacjom najpóźniej w dniu przekazania wstępnego porządku posiedzenia.

3. Przewodniczący może, w porozumieniu z obiema delegacjami, skrócić terminy określone w ust. 1 i 2 celem uwzględnienia szczególnych okoliczności.

4. Porządek posiedzenia przyjmowany jest przez Komitet ds. Współpracy na początku każdego posiedzenia. Włączenie do porządku posiedzenia pozycji innej niż pozycje umieszczone we wstępnym porządku wymaga zgody zarówno Unii, jak i Republiki San Marino.

Artykuł 5

1. Jeżeli nie postanowiono inaczej, posiedzenia Komitetu ds. Współpracy odbywają się przy drzwiach zamkniętych.

2. Bez uszczerbku dla innych obowiązujących przepisów, obrady Komitetu ds. Współpracy są objęte obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej, o ile komitet nie postanowi inaczej.

Artykuł 6

Obrady Komitetu ds. Współpracy mogą odbywać się w drodze procedury pisemnej, jeżeli Unia i Republika San Marino wyrażą na to zgodę.

Artykuł 7

Akty przyjęte przez Komitet ds. Współpracy są podpisywane przez przewodniczącego.

Artykuł 8

1. Zalecenia i decyzje Komitetu ds. Współpracy w rozumieniu art. 23 Umowy noszą nazwę „zalecenia” lub „decyzji”, po której zamieszcza się numer porządkowy oraz określenie przedmiotu danego aktu.

2. Zalecenia i decyzje Komitetu ds. Współpracy przekazywane są adresatom, o których mowa w art. 10.

Artykuł 9

1. Podsumowanie wniosków przyjętych przez Komitet ds. Współpracy ustanawia się w drodze porozumienia.

2. Sekretariat komitetu prowadzony jest wspólnie przez przedstawiciela Komisji Europejskiej i przedstawiciela Republiki San Marino.

Artykuł 10

Wszelkie informacje, które przewodniczący zobowiązany jest dostarczać na mocy niniejszego regulaminu wewnętrznego, przekazywane są Komisji Europejskiej i Republice San Marino.

Artykuł 11

1. Umawiające się strony pokrywają wydatki, które ponoszą w związku z udziałem w posiedzeniach Komitetu ds. Współpracy, co dotyczy zarówno wydatków na personel, podróże i diety, jak i wydatków na usługi pocztowe i telekomunikacyjne.

2. Koszty związane z praktyczną organizacją posiedzeń (pomieszczenia, sprzęt itp.) ponoszą odpowiednio Unia lub Republika San Marino, w zależności od miejsca, w którym odbywa się posiedzenie.

Artykuł 12

Językami urzędowymi Komitetu ds. Współpracy są języki urzędowe instytucji Unii Europejskiej.

Artykuł 13

Korespondencja przeznaczona dla Komitetu ds. Współpracy kierowana jest do przewodniczącego komitetu przez sekretariat komitetu na adres Komisji Europejskiej.

ZAŁĄCZNIK II

Wykaz unijnych urzędów celnych upoważnionych do dokonywania odprawy celnej towarów przeznaczonych dla Republiki San Marino

—	ANCONA: Ufficio delle Dogane di Ancona; Sezione Operativa Territoriale di Falconara Aeroporto,

—	BOLOGNA: Ufficio delle Dogane di Bologna, Sezione Operativa Territoriale Aeroporto „G. Marconi”,

—	FORLÌ: Ufficio delle Dogane di Forlì-Cesena; Sezione Operativa Territoriale Aeroporto „Ridolfi”,

—	GENOVA: Ufficio delle Dogane di Genova; Sezione Operativa Territoriale Passo Nuovo; Sezione Operativa Territoriale Voltri; Sezione Operativa Territoriale Aeroporto,

—	GIOIA TAURO: Ufficio delle Dogane di Gioia Tauro,

—	LA SPEZIA: Ufficio delle Dogane di La Spezia,

—	LIVORNO: Ufficio delle Dogane di Livorno,

—	MILANO: Ufficio delle Dogane di Varese, Sezione Operativa Territoriale di Malpensa,

—	ORIO AL SERIO: Ufficio delle Dogane di Bergamo, Sezione Operativa Territoriale di Orio al Serio,

—	RAVENNA: Ufficio delle Dogane di Ravenna; Sezione Operativa Territoriale di San Vitale,

—	RIMINI: Ufficio delle Dogane di Rimini; Sezione Operativa Territoriale di Aeroporto „F. Fellini”,

—	ROMA: Ufficio delle Dogane di Roma II; Sezione Operativa Territoriale di Fiumicino,

—	TARANTO: Ufficio delle Dogane di Taranto,

—	TRIESTE: Ufficio delle Dogane di Trieste; Sezione Operativa Territoriale di Porto industriale; Sezione Operativa Territoriale di Punto Franco Vecchio; Sezione Operativa Territoriale di Punto Franco Nuovo,

—	VENEZIA: Ufficio delle Dogane di Venezia; Sezione Operativa Territoriale di Interporto; Sezione Operativa Territoriale di Portogruaro.

ZAŁĄCZNIK III

Zasady przekazywania skarbowi państwa San Marino należności celnych przywozowych pobranych przez Unię na rzecz Republiki San Marino

Artykuł 1

W odniesieniu do ustalania, kontroli i udostępniania należności celnych przywozowych nakładanych na towary przeznaczone dla Republiki San Marino stosuje się odpowiednio przepisy art. 3, art. 6 ust. 1, art. 6 ust. 3 lit. a) i b) oraz ust. 4 akapit pierwszy, art. 10 ust. 1 i art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000 (1). Zastosowanie mają w szczególności następujące zasady:

w odniesieniu do należności celnych przywozowych nakładanych na towary przeznaczone dla Republiki San Marino, państwa członkowskie Unii, których urzędy celne zostały wymienione w załączniku II do niniejszej decyzji, prowadzą odrębne rachunki, identyczne jak rachunki na potrzeby zasobów własnych Unii, przewidziane w art. 6 ust. 1 i ust. 3 lit. a) i b) rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000;

należności celne przywozowe związane z dokumentami T2 SM lub T2L SM ustalane są przez urzędy celne, o których mowa w załączniku II do niniejszej decyzji, z chwilą ich zaksięgowania i są uwzględniane w rachunkach, o których mowa w lit. a).

Jeżeli urząd celny wyjścia w przypadku procedury tranzytu T2 SM lub urząd celny wydający dokument T2L SM nie otrzymają w terminie trzech miesięcy informacji potrzebnych do stwierdzenia, że towary przybyły do Republiki San Marino, dokonywana jest korekta początkowego wpisu księgowego.

W takim przypadku należności celne przywozowe są ustalane jako zasoby własne Unii i uwzględniane w rachunkach przewidzianych w art. 6 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000 lub – w stosownym przypadku – w odrębnym rachunku przewidzianym w art. 6 ust. 3 lit. b) tego rozporządzenia.

Tę samą procedurę stosuje się odpowiednio do produktów kompensacyjnych i towarów w stanie niezmienionym, zbywanych na terytorium Republiki San Marino w ramach procedury uszlachetniania czynnego oraz do towarów, w stosunku do których powstał dług celny w ramach procedury odprawy czasowej;

zainteresowane państwa członkowskie przekazują Komisji Europejskiej, zgodnie z art. 6 ust. 4 akapit pierwszy rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000, sprawozdania dotyczące rachunków wraz ze sprawozdaniami dotyczącymi zasobów własnych. W sprawozdaniach, sporządzonych w ten sam sposób co w przypadku zasobów własnych, wskazane są również całkowite kwoty należności pobranych przez poszczególne urzędy celne;

d)	dokumenty uzupełniające przechowywane są zgodnie z przepisami art. 3 akapit pierwszy i drugi rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000. Dokumenty te i dokumenty dotyczące zasobów własnych przechowywane są oddzielnie;

e)	korekty ustalonych należności lub rachunków, wprowadzone po dniu 31 grudnia trzeciego roku następującego po roku ich początkowego ustalenia, nie podlegają zaksięgowaniu, z wyjątkiem punktów zgłoszonych przez Komisję Europejską lub państwo członkowskie lub Republikę San Marino po tym terminie;

art. 18 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000 ma zastosowanie. Kontrole obejmują również dokumenty mające potwierdzić przybycie towarów do Republiki San Marino, o których mowa w art. 18 ust. 2 akapit pierwszy lit. b). W kontrolach tych mogą uczestniczyć pełnomocnicy upoważnieni przez Republikę San Marino;

zainteresowane państwa członkowskie, w terminie określonym w art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000 i po potrąceniu kosztów poboru, zapisują na rachunek Komisji Europejskiej przewidziany w art. 9 tego rozporządzenia, należności uwzględnione na rachunkach przewidzianych w art. 6 ust. 3 lit. a) i b) tego rozporządzenia.

Kwotę z tytułu kosztów poboru, którą Unia może potrącić z należności przywozowych pobieranych na rzecz Republiki San Marino, ustala się w wysokości 25 %;

h)	zainteresowane państwa członkowskie są zwolnione z obowiązku przekazania do dyspozycji Komisji Europejskiej kwot odpowiadających należnościom ustalonym dla Republiki San Marino jedynie po spełnieniu warunków określonych w art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000.

Artykuł 2

W terminie trzydziestu dni od dnia powiadomienia o wpisie przez państwa członkowskie Komisja Europejska przekazuje całość kwot ujętych na rachunkach na rachunek otwarty przez Republikę San Marino. Republika San Marino podaje Komisji Europejskiej numer rachunku, który należy uznać tymi kwotami; ponosi ona koszty prowadzenia rachunku.

Artykuł 3

W odniesieniu do wdrożenia art. 1 lit. a) i b) zastosowanie mają postanowienia dodatku.

(1) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonujące decyzję 2007/436/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 130 z 31.5.2000, s. 1).

Dodatek

Procedura administracyjna mająca zastosowanie w przypadku stosowania przepisów art. 1 lit. a) i b)

1. Dopełnienie w uprawnionych urzędach celnych formalności dopuszczenia do swobodnego obrotu

Po dopuszczeniu towarów przeznaczonych dla Republiki San Marino do swobodnego obrotu stosuje się – w zależności od przypadku – procedurę tranzytu T2 SM lub dokument T2L SM. Zaksięgowanie należności celnych przywozowych odbywa się ponadto w terminach przewidzianych w przepisach unijnych w tym zakresie.

Do celów kontroli do specjalnego rejestru wszystkich towarów przywożonych do Republiki San Marino prowadzonego przez zainteresowany urząd celny wprowadzona zostaje odpowiednia adnotacja o zaksięgowanych należnościach, określająca przywożone towary, datę przyjęcia zgłoszenia przywozowego, elementy kalkulacyjne, kwotę odnośnych należności oraz numer ewidencyjny operacji lub wydany dokument (T2 SM lub T2L SM).

W dniu, w którym towary znajdą się w urzędzie przeznaczenia, władze Republiki San Marino, stosując komunikat o przybyciu towarów, powiadamiają urząd wyjścia o ich przybyciu; najpóźniej trzeciego dnia po tym, gdy towary znajdą się w urzędzie przeznaczenia, przekazują urzędowi wyjścia komunikat o wynikach kontroli.

Jeżeli w przypadku awaryjnej procedury tranzytu stosowany jest dokument T2 SM lub jeżeli stosowany jest dokument T2L SM, urząd celny wskazuje na tych dokumentach ostateczny termin trzech miesięcy liczony od dnia wydania takiego dokumentu, w którym należy zwrócić wydającemu urzędowi celnemu – w zależności od sytuacji – egzemplarz nr 5 dokumentu T2 SM lub kopię dokumentu T2L SM, należycie poświadczone przez władze Republiki San Marino.

2. Dopełnienie formalności księgowych w uprawnionych urzędach celnych

Wpisu należności celnych przywozowych na rachunek „San Marino” (procedura analogiczna do procedury przewidzianej w art. 6 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000) dokonuje się zgodnie z przepisami wymienionego art. 6.

Jeżeli należności ustalone i objęte zabezpieczeniem są kwestionowane i mogą podlegać zmianie w wyniku rozstrzygnięcia powstałego sporu, władze państw członkowskich, których urzędy celne wymieniono w załączniku II, mogą zdecydować o niedokonywaniu wpisu na rachunku „San Marino”. W tym przypadku do czasu zakończenia krajowej procedury administracyjnej lub sądowej przez właściwe organy kwota należności przywozowych wpisywana jest na odrębnym rachunku „San Marino” (procedura analogiczna do procedury przewidzianej w art. 6 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000).

Na potrzeby niniejszego punktu za „właściwe organy” uznaje się:

—	we wszystkich kwestiach dotyczących stosowania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych obowiązujących w dziedzinie celnej – organy administracyjne lub sądowe państwa członkowskiego, które dokonało odprawy towarów, a w stosownych przypadkach – instytucje Unii,

—	we wszystkich kwestiach dotyczących zasad proceduralnych (powiadomienia, terminy itp.) – organy administracyjne lub sądowe państwa członkowskiego, które dokonało odprawy towarów,

—	we wszystkich kwestiach dotyczących wykonania środka egzekucyjnego mającego na celu przymusowe wyegzekwowanie należności na terytorium Republiki San Marino – organy sądowe Republiki San Marino.

3. Zamknięcie procedury tranzytu i zwrot dokumentów uzupełniających

Zamknięcie procedury tranzytu może nastąpić, gdy w terminach przewidzianych we unijnych przepisach celnych urząd celny wyjścia towarów otrzyma stosowny komunikat o przybyciu towarów i komunikat o wynikach kontroli.

Jeżeli stosuje się awaryjną procedurę tranzytu lub jeżeli wydano dokument T2L SM, zwrot wydającemu urzędowi celnemu egzemplarza nr 5 dokumentu T2 SM lub kopii dokumentu T2L SM, należycie poświadczonych przez władze Republiki San Marino, następuje w terminie trzech miesięcy, o którym mowa w pkt 1 akapit czwarty.

Jeżeli w wyznaczonym terminie urzędowi celnemu nie zostanie przedstawiony komunikat, o którym mowa w akapicie pierwszym, lub zwrócony egzemplarz nr 5 dokumentu T2 SM lub kopia dokumentu T2L SM, w wyżej wspomnianym rejestrze zostaje wprowadzona adnotacja i dokonywana jest korekta początkowego wpisu księgowego. W takim przypadku należności celne przywozowe są ustalane jako zasoby własne Unii i uwzględniane w rachunkach przewidzianych w art. 6 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1150/2000 lub – w stosownym przypadku – na odrębnym rachunku przewidzianym w art. 6 ust. 3 lit. b) tego rozporządzenia.

Taki zapis jest bez uszczerbku dla ewentualnej korekty w następstwie zamknięcia procedury poszukiwawczej przewidzianej w ramach procedury tranzytu unijnego lub dla wyniku działań podejmowanych w ramach wzajemnej pomocy przewidzianej w decyzji nr 3/92 Komitetu ds. Współpracy EWG-San Marino.

4. Zastosowanie szczególnej procedury w ramach procedury uszlachetniania czynnego i odprawy czasowej

Procedurę, o której mowa powyżej, stosuje się odpowiednio do produktów kompensacyjnych lub towarów w stanie niezmienionym, zbywanych na terytorium Republiki San Marino w ramach procedury uszlachetniania czynnego, lub do towarów, w stosunku do których powstał dług celny w ramach procedury odprawy czasowej.

		ISSN 1725-5139 doi:10.3000/17255139.L_2010.156.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 156

Wydanie polskie	Legislacja	Tom 53 23 czerwca 2010

Spis treści		II Akty o charakterze nieustawodawczym	Strona
		ROZPORZĄDZENIA
	*	Rozporządzenie Komisji (UE) nr 546/2010 z dnia 22 czerwca 2010 r. wprowadzające odstępstwo od rozporządzenia (WE) nr 891/2009 na rok gospodarczy 2009/2010 w odniesieniu do obowiązku dołączenia pozwolenia na wywóz do wniosków o wydanie pozwolenia na przywóz dotyczących cukru wymienionego w koncesji CXL o numerach porządkowych 09.4317, 09.4318 i 09.4319	1
		Rozporządzenie Komisji (UE) nr 547/2010 z dnia 22 czerwca 2010 r. ustanawiające standardowe wartości celne w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	3
		Rozporządzenie Komisji (UE) nr 548/2010 z dnia 22 czerwca 2010 r. określające zakres, w jakim mogą być przyjmowane wnioski złożone w czerwcu 2010 r. o pozwolenia na przywóz dla niektórych przetworów mlecznych w ramach niektórych kontyngentów taryfowych otwartych rozporządzeniem (WE) nr 2535/2001	5
		DYREKTYWY
	*	Dyrektywa Komisji 2010/39/UE z dnia 22 czerwca 2010 r. zmieniająca załącznik I do dyrektywy Rady 91/414/EWG w zakresie przepisów szczególnych dotyczących substancji czynnych klofentezyna, diflubenzuron, lenacyl, oksadiazon, pikloram i pyriproksyfen ( 1 )	7
		DECYZJE
		2010/349/UE
	*	Decyzja podjęta za wspólnym porozumieniem przedstawicieli rządów państw członkowskich z dnia 31 maja 2010 r. w sprawie lokalizacji siedziby Urzędu Organu Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC)	12
		AKTY PRZYJĘTE PRZEZ ORGANY UTWORZONE NA MOCY UMÓW MIĘDZYNARODOWYCH
	*	Decyzja zbiorcza nr 1/2010 Komitetu ds. Współpracy UE – San Marino z dnia 29 marca 2010 r. ustanawiająca różne środki wykonawcze do Umowy w sprawie współpracy i unii celnej między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republiką San Marino	13

	Sprostowania
*	Sprostowanie do rozporządzenia Komisji (WE) nr 875/2007 z dnia 24 lipca 2007 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rybołówstwa i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1860/2004 (Dz.U. L 193 z 25.7.2007)	23
*	Sprostowanie do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1535/2007 z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy de minimis w sektorze produkcji rolnej (Dz.U. L 337 z 21.12.2007)	23