1.6.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 134/1

(1)

Zgodnie z art. 33 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 834/2007, w załączniku III do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1235/2008 z dnia 8 grudnia 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 w odniesieniu do ustaleń dotyczących przywozu produktów ekologicznych z krajów trzecich (2) ustanowiono wykaz krajów trzecich, których system produkcji i środki kontroli w zakresie produkcji ekologicznej zostały uznane za równoważne ze środkami ustanowionymi we wspomnianym rozporządzeniu. Wobec nowych wniosków i informacji, które Komisja otrzymała ze strony krajów trzecich od czasu ostatniej publikacji wykazu, należy uwzględnić pewne zmiany i dodać je lub wprowadzić do wykazu.

(2)

Władze Australii powiadomiły Komisję, że jedna jednostka certyfikująca przeszła restrukturyzację i zmieniła nazwę. Władze Australii dostarczyły Komisji niezbędnych gwarancji potwierdzających ponad wszelką wątpliwość, że nowa jednostka certyfikująca spełnia warunki, o których mowa w art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(3)

Niektóre produkty rolne przywożone z Japonii są obecnie wprowadzane do obrotu w Unii na mocy przepisów przejściowych przewidzianych w art. 19 rozporządzenia (WE) nr 1235/2008. Japonia zwróciła się do Komisji z wnioskiem o włączenie jej do wykazu przewidzianego w załączniku III do tego rozporządzenia oraz przedstawiła informacje wymagane na mocy art. 7 i 8 tego rozporządzenia. W wyniku sprawdzenia informacji a następnie dyskusji z władzami Japonii uznano, że przepisy regulujące produkcję i kontrolę ekologicznych produktów rolnych w tym kraju są równoważne z przepisami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 834/2007. Komisja przeprowadziła kontrolę na miejscu w zakresie przepisów dotyczących produkcji i środków kontroli rzeczywiście stosowanych w Japonii, zgodnie z art. 33 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 834/2007. Komisja powinna zatem włączyć Japonię do wykazu, o którym mowa w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1235/2008.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią regulacyjnego Komitetu ds. Produkcji Ekologicznej,

1.6.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 134/4

(1)

W dniu 3 września 2009 r. Komisja ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”) wszczęcie postępowania antydumpingowego w odniesieniu do przywozu do Unii niektórych politereftalanów etylenu (PET) pochodzących z Iranu, Pakistanu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich („kraje, których dotyczy postępowanie”).

(2)

Postępowanie wszczęto na podstawie skargi złożonej w dniu 20 lipca 2009 r. przez Komitet ds. politereftalanu etylenu stowarzyszenia Plastics Europe („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących znaczną część, w tym przypadku powyżej 50 %, całkowitej unijnej produkcji niektórych politereftalanów etylenu. Skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na dumping produktu objętego postępowaniem, pochodzącego z krajów, których dotyczy postępowanie i na wynikającą z niego istotną szkodę, które uznano za wystarczające do wszczęcia postępowania antydumpingowego.

(3)

Komisja oficjalnie powiadomiła o wszczęciu postępowania skarżących producentów, innych znanych producentów unijnych, importerów, przedsiębiorstwa handlowe, zainteresowanych użytkowników, producentów eksportujących, a także przedstawicieli krajów wywozu, których dotyczy postępowanie. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(4)

Wszystkim zainteresowanym stronom, które złożyły wniosek oraz wykazały istnienie szczególnych powodów, dla których powinny zostać wysłuchane, zapewniono taką możliwość.

(5)

Ze względu na dużą liczbę unijnych producentów i importerów w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania przewidziano zastosowanie kontroli wyrywkowej zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji o kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby umożliwić dobór próby, wszystkich unijnych producentów i importerów poproszono o zgłoszenie się do Komisji i dostarczenie, jak określono w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, podstawowych informacji na temat swojej działalności związanej z produktem objętym dochodzeniem i prowadzonej w okresie objętym dochodzeniem (dnia 1 lipca 2008 r. – dnia 30 czerwca 2009 r.).

(6)

Czternastu unijnych producentów dostarczyło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Na podstawie informacji otrzymanych od współpracujących producentów unijnych Komisja objęła próbą pięciu unijnych producentów, których udział w sprzedaży realizowanej przez wszystkich współpracujących producentów unijnych wynosił 65 %.

(7)

Ośmiu importerów dostarczyło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Na podstawie informacji otrzymanych od współpracujących importerów Komisja objęła próbą dwóch importerów, których udział w przywozie realizowanym przez wszystkich współpracujących importerów wynosił 83 % i którzy reprezentowali 48 % całości przywozu ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich (ZEA), Iranu i Pakistanu.

(8)

Komisja rozesłała kwestionariusze do producentów eksportujących, unijnych producentów i importerów objętych próbą, do wszystkich zainteresowanych użytkowników i dostawców oraz do innych podmiotów, które zgłosiły się w terminach ustalonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(9)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od pięciu objętych próbą producentów unijnych, jednego objętego próbą importera, dziesięciu użytkowników unijnych, trzech dostawców surowców, jednego producenta eksportującego z Iranu i powiązanego z nim przedsiębiorstwa handlowego, jednego producenta eksportującego z Pakistanu i jednego producenta eksportującego ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Ponadto siedmiu współpracujących producentów unijnych przedstawiło wymagane dane ogólne na potrzeby analizy szkody.

(10)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uważane za niezbędne w celu wstępnego ustalenia występowania dumpingu, powstałych szkód oraz interesu Unii. Przeprowadzono wizyty weryfikacyjne w siedzibach następujących przedsiębiorstw:

(11)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 30 czerwca 2009 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2006 r. do końca OD („okres badany”).

(12)

Produktem objętym postępowaniem jest politereftalan etylenu o wskaźniku lepkości 78 ml/g lub wyższym, zgodnie z normą ISO 1628-5, pochodzący z Iranu, Pakistanu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich („produkt objęty postępowaniem”), obecnie objęty kodem CN 3907 60 20.

(13)

PET to produkt chemiczny, który zazwyczaj wykorzystuje się w przemyśle tworzyw sztucznych do produkcji butelek i arkuszy z tworzywa sztucznego. Omawiany rodzaj PET jest produktem jednorodnym, w związku z czym nie dokonano dalszego podziału na poszczególne typy produktów.

(14)

W toku dochodzenia wykazano, że PET produkowany i sprzedawany w Unii przez przemysł unijny oraz PET produkowany i sprzedawany na krajowych rynkach w Iranie, Pakistanie i Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz wywożony do Unii mają zasadniczo te same podstawowe właściwości chemiczne i fizyczne i takie same podstawowe zastosowania. Tymczasowo uznaje się je zatem za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(15)

Ze względu na znaczące wahania cen surowców i wahania cen rynkowych PET, które miały miejsce podczas OD, za właściwe uznano wykorzystanie danych kwartalnych na potrzeby ustalenia wartości normalnej i ceny eksportowej. Tej metodologii nie można było jednak zastosować w odniesieniu do Iranu, gdyż jedyny irański producent nie był w stanie dostarczyć pełnych danych kwartalnych dotyczących kosztów.

(16)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja ustaliła najpierw, czy sprzedaż krajowa jedynego irańskiego producenta była dostatecznie reprezentatywna, tj. czy całkowita wielkość tej sprzedaży stanowiła przynajmniej 5 % całkowitej wielkości prowadzonej przez tego producenta sprzedaży produktu objętego postępowaniem. Sprzedaż krajową jedynego irańskiego producenta uznano za dostatecznie reprezentatywną w okresie objętym dochodzeniem.

(17)

Następnie Komisja zbadała, czy sprzedaż krajowa produktu podobnego może być traktowana jako dokonana w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Dokonano tego poprzez ustalenie – w odniesieniu do produktu podobnego sprzedawanego na rynku irańskim – proporcji krajowej sprzedaży z zyskiem do niezależnych klientów w okresie objętym dochodzeniem.

(18)

Wielkość dokonanej z zyskiem sprzedaży produktu podobnego nie przekroczyła 80 % całkowitej wielkości sprzedaży tego produktu, w związku z czym wartość normalną oparto na rzeczywistej cenie krajowej, obliczonej jako średnia ważona sprzedaży z zyskiem.

(19)

Sprzedaż eksportową do Unii realizowano za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego z siedzibą w Iranie, w związku z czym cenę eksportową ustalono – zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego – na podstawie cen, po których wskazane przedsiębiorstwo powiązane sprzedało produkty niezależnym klientom w Unii.

(20)

Porównanie wartości normalnej z ceną eksportową jedynego producenta eksportującego zostało dokonane na podstawie ceny ex-works.

(21)

Aby zapewnić rzetelne porównanie wartości normalnej z ceną eksportową, uwzględniono, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i na ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Na tej podstawie, tam gdzie miało to zastosowanie i było uzasadnione, uwzględniono różnice w poziomie handlu, kosztach transportu, przeładunku, załadunku, kosztach dodatkowych, kosztach pakowania, kosztach kredytu i w innych czynnikach (opłaty bankowe).

(22)

Przedsiębiorstwo domagało się wprowadzenia dostosowania z tytułu różnic w poziomach handlu wynikających z różnic pomiędzy strukturą sprzedaży kierowanej do klientów przedsiębiorstwa na rynku krajowym a strukturą sprzedaży na rynku unijnym. Dostosowanie wprowadzono w zakresie, w jakim przedsiębiorstwo uzasadniło zgłoszone żądanie.

(23)

Irański producent eksportujący zgłosił również roszczenie dotyczące domniemanego wpływu międzynarodowych sankcji nałożonych na Iran. Przedsiębiorstwo utrzymywało, że - ze względu na sankcje - niektórzy znaczący odbiorcy PET z siedzibą w USA, jak np. Coca-Cola i Pepsi, nie mogą kupować PET od Iranu i, w konsekwencji, nie wydają świadectw jakości dla PET pochodzącego z Iranu. Sytuacja ta rzekomo wywiera również wpływ na innych – europejskich - odbiorców, którzy domagają się niższych cen za PET, który nie został certyfikowany przez Coca Colę lub Pepsi. Irański producent eksportujący nie był jednak w stanie ilościowo określić domniemanego wpływu sankcji i poprzeć tego twierdzenia dowodami. Wreszcie przedsiębiorstwo napotkało podobne trudności na rynku krajowym, gdyż lokalne przedsiębiorstwa działające na podstawie licencji Coca-Cola lub Pepsi nie mogły zaopatrywać się w PET u irańskich producentów i były zmuszone importować ten produkt z innych krajów. Sankcje powinny zatem również wywrzeć presję na obniżenie cen krajowych, w związku z czym nie stwierdza się widocznej różnicy w zakresie porównywania cen. Z powyższych względów uznano, że nie ma podstaw do dokonania dostosowania uwzględniającego wpływ sankcji nałożonych na Iran.

(24)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego margines dumpingu dla jedynego irańskiego producenta ustalono na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną ceną eksportową.

(25)

Z informacji zawartych w skardze i z informacji dostarczonych przez współpracującego producenta eksportującego z Iranu wynika, że w Iranie nie ma innych znanych producentów produktu objętego postępowaniem. Ogólnokrajowy margines dumpingu ustalony dla Iranu powinien być zatem równy marginesowi dumpingu ustalonego dla jedynego współpracującego producenta eksportującego z Iranu.

(26)

Tymczasowy margines dumpingu dla Iranu, wyrażony jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, wynosi 28,6 %.

(27)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja ustaliła najpierw, czy sprzedaż krajowa jedynego pakistańskiego producenta była dostatecznie reprezentatywna, tj. czy całkowita wielkość tej sprzedaży stanowiła przynajmniej 5 % całkowitej wielkości prowadzonej przez tego producenta sprzedaży produktu objętego postępowaniem na wywóz do Unii. Sprzedaż krajową jedynego pakistańskiego producenta uznano za dostatecznie reprezentatywną w okresie objętym dochodzeniem.

(28)

Następnie Komisja zbadała, czy sprzedaż krajowa produktu podobnego może być traktowana jako dokonana w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Dokonano tego poprzez ustalenie – w odniesieniu do produktu podobnego sprzedawanego na rynku pakistańskim – proporcji krajowej sprzedaży z zyskiem do niezależnych klientów w okresie objętym dochodzeniem.

(29)

Wielkość dokonanej z zyskiem sprzedaży produktu podobnego stanowiła ponad 80 % całkowitej sprzedaży tego produktu na rynku krajowym, w związku z czym wartość normalną obliczono jako średnią ważoną cen całej sprzedaży krajowej produktu podobnego.

(30)

Jedyny producent eksportujący z Pakistanu dokonywał wywozu produktu objętego postępowaniem bezpośrednio do niezależnych klientów w Unii. Ceny eksportowe ustalono zatem na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych od takich niezależnych klientów z tytułu zakupu produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(31)

Porównanie wartości normalnych z ceną eksportową jedynego producenta eksportującego zostało dokonane na podstawie ceny ex-works.

(32)

Aby zapewnić rzetelne porównanie wartości normalnej z ceną eksportową, uwzględniono, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i na ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Na tej podstawie, tam gdzie miało to zastosowanie i było uzasadnione, uwzględniono różnice w przywozowych należnościach celnych, bonifikatach, rabatach, kosztach transportu, ubezpieczenia, przeładunku i załadunku, kosztach dodatkowych, kosztach pakowania, kosztach kredytu, kosztach ponoszonych po sprzedaży (pomoc techniczna, serwis i obsługa), kosztach prowizji i w innych czynnikach (opłaty bankowe).

(33)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego margines dumpingu dla jedynego pakistańskiego producenta ustalono na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną ceną eksportową.

(34)

Tymczasowy margines dumpingu dla jedynego producenta eksportującego z Pakistanu, Novatex Limited, wyrażony jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, wynosi 1,5 % i pozostaje tym samym poniżej progu de minimis w rozumieniu art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(35)

W Pakistanie nie ma innych producentów wytwarzających produkt objęty postępowaniem, w związku z czym nie należy wprowadzać tymczasowych środków.

(36)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja ustaliła najpierw, czy sprzedaż krajowa jedynego producenta w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (ZEA) była dostatecznie reprezentatywna, tj. czy całkowita wielkość tej sprzedaży stanowiła przynajmniej 5 % całkowitej wielkości prowadzonej przez tego producenta sprzedaży produktu objętego postępowaniem na wywóz do Unii. Sprzedaż krajową jedynego producenta ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich uznano za dostatecznie reprezentatywną w okresie objętym dochodzeniem.

(37)

Następnie Komisja zbadała, czy sprzedaż krajowa produktu podobnego może być traktowana jako dokonana w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Dokonano tego poprzez ustalenie – w odniesieniu do produktu podobnego sprzedawanego na rynku Zjednoczonych Emiratów Arabskich – proporcji krajowej sprzedaży z zyskiem do niezależnych klientów w okresie objętym dochodzeniem.

(38)

Wielkość dokonanej z zyskiem sprzedaży produktu podobnego nie przekroczyła 80 % całkowitej wielkości sprzedaży tego produktu, w związku z czym wartość normalną oparto na rzeczywistej cenie krajowej, obliczonej jako średnia ważona sprzedaży z zyskiem.

(39)

Jedyny producent eksportujący ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich dokonywał wywozu produktu objętego postępowaniem bezpośrednio do niezależnych klientów w Unii. Ceny eksportowe ustalono zatem na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych od takich niezależnych klientów z tytułu zakupu produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(40)

Porównanie wartości normalnych z ceną eksportową jedynego producenta eksportującego zostało dokonane na podstawie ceny ex-works.

(41)

Aby zapewnić rzetelne porównanie wartości normalnej z ceną eksportową, uwzględniono, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i na ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Na tej podstawie, tam gdzie miało to zastosowanie i było uzasadnione, uwzględniono różnice w kosztach transportu, ubezpieczenia, przeładunku i załadunku, kosztach dodatkowych oraz kosztach kredytu i prowizji.

(42)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego margines dumpingu dla jedynego producenta ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich ustalono na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną ceną eksportową.

(43)

Z informacji zawartych w skardze i z informacji dostarczonych przez współpracującego producenta eksportującego ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich wynika, że w Zjednoczonych Emiratach Arabskich nie ma innych znanych producentów produktu objętego postępowaniem. Ogólnokrajowy margines dumpingu ustalony dla Zjednoczonych Emiratów Arabskich powinien być zatem równy marginesowi dumpingu ustalonego dla jedynego współpracującego producenta eksportującego z tego kraju.

(44)

Tymczasowy margines dumpingu dla Zjednoczonych Emiratów Arabskich, wyrażony jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, wynosi 6,6 %.

(45)

W okresie objętym dochodzeniem produkt podobny był wytwarzany przez 17 producentów unijnych. Produkcję osiąganą przez tych producentów (której wielkość ustalono na podstawie danych uzyskanych od współpracujących producentów i – w przypadku innych producentów unijnych - na podstawie danych zawartych w skardze) uznaje się zatem za produkcję unijną w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(46)

Spośród 17 wspomnianych producentów 12 współpracowało podczas dochodzenia. Stwierdzono, że tych 12 producentów reprezentuje znaczną część, w tym przypadku powyżej 80 %, całkowitej unijnej produkcji produktu podobnego. Dlatego też wymienionych 12 współpracujących producentów stanowi przemysł unijny w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i będą oni dalej określani wyrażeniem „przemysł unijny”. Pozostali producenci unijni będą zwani dalej „pozostałymi producentami unijnymi”. Ci pozostali producenci unijni nie poparli aktywnie skargi ani też nie zgłaszali wobec niej sprzeciwu.

(47)

Należy zauważyć, że unijny rynek PET charakteryzuje się stosunkowo dużą liczbą producentów, zazwyczaj należących do większych grup mających siedzibę poza obszarem UE. Trwa proces konsolidacji rynku, przy czym ostatnio przejęto lub zamknięto szereg przedsiębiorstw. I tak np. od 2009 r. zamknięto zakłady produkcyjne Tergal Fibers (Francja), Invista (Niemcy) oraz Artenius (Zjednoczone Królestwo), a Indorama przejęła dawne zakłady Eastman w Wielkiej Brytanii i w Holandii.

(48)

Jak wskazano w motywie (6) powyżej, wybrano próbę pięciu indywidualnych producentów, których udział w sprzedaży realizowanej przez wszystkich współpracujących producentów unijnych wynosił 65 %. Jedno z przedsiębiorstw nie było w stanie dostarczyć wszystkich wymaganych danych, z związku z czym konieczne było ograniczenie próby do czterech przedsiębiorstw reprezentujących 47 % sprzedaży realizowanej przez wszystkich współpracujących producentów.

(49)

Konsumpcję w UE określono na podstawie wielkości sprzedaży przemysłu unijnego na rynku unijnym, danych dotyczących wielkości przywozu na rynek unijny, uzyskanych z Eurostatu oraz – w odniesieniu do pozostałych producentów unijnych – danych szacunkowych zawartych w skardze.

(50)

Konsumpcja produktu objętego dochodzeniem w UE wzrosła o 11 % między 2006 r. a OD. W ujęciu szczegółowym: popyt pozorny wzrósł o 8 % w 2007 r., zmalał nieznacznie w latach 2007-2008 (o dwa punkty procentowe), a następnie wzrósł o kolejne pięć punktów procentowych między 2008 r. a OD.

Tabela 1

(51)

Komisja zbadała, czy przywóz PET z Iranu, Pakistanu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich powinien być oceniany łącznie zgodnie z art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(52)

Margines dumpingu ustalony dla Pakistanu nie przekracza progu de minimis, w związku z czym uznaje się, że skutki tego przywozu nie mogą być oceniane łącznie z przywozem po cenach dumpingowych z Iranu i ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

(53)

Co się tyczy skutków przywozu pochodzącego ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu, dochodzenie wykazało, że marginesy dumpingu przekraczają próg de minimis określony w art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, a wielkość przywozu dumpingowego z tych dwóch krajów nie była nieznaczna w rozumieniu art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

(54)

W odniesieniu do warunków konkurencji pomiędzy produktami przywożonymi z Iranu i ze Zjednoczonych Emiratów Arabskim a produktem podobnym dochodzenie wykazało, że producenci z obu wymienionych krajów korzystają z tych samych kanałów sprzedaży i sprzedają swoje produkty podobnym grupom klientów. Dochodzenie wykazało również, że przywóz z obu tych krajów wykazywał w okresie badanym tendencję wzrostową.

(55)

W świetle powyższych ustaleń tymczasowo uznaje się, że wszystkie kryteria określone w art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego zostały spełnione i że w związku z tym przywóz z Iranu i przywóz ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich należy poddać łącznej ocenie.

(56)

Wielkość przywozu dumpingowego do UE produktu objętego postępowaniem wzrosła niemal dwudziestokrotnie pomiędzy 2006 r. a OD i osiągnęła 212 198 ton w OD. W ujęciu szczegółowym: wielkość przywozu ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu wzrosła niemal trzykrotnie w latach 2006-2007, po czym – w 2008 r. – powiększyła się czterokrotnie w porównaniu do poziomu z 2007 r., a w okresie pomiędzy 2008 r. a OD niemal się podwoiła.

Tabela 2

(57)

Udział w rynku przywozu po cenach dumpingowych ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu wynosił 0,4 % w 2006 r., a następnie zwiększał się stale i osiągnął wzrost o prawie 7 punktów procentowych w okresie badanym. W ujęciu szczegółowym: w latach 2006-2007 wzrósł 0,8 punktu procentowego, w latach 2007-2008 o dalsze 3,4 punktu procentowego, a między 2008 r. a OD o 2,5 punktu procentowego. W OD udział w rynku przywozu po cenach dumpingowych z Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu wynosił 7,1 %.

(58)

Należy zauważyć, że Zjednoczone Emiraty Arabskie weszły na rynek dopiero w 2007 r., ale szybko udało im się uzyskać znaczący udział w rynku.

(59)

Średnia cena importowa spadła o 15 % w okresie badanym, przy czym najbardziej gwałtowny spadek odnotowano między 2008 r. a OD. W ujęciu szczegółowym: średnia cena spadła o 1 % w 2007 r. i o kolejny punkt procentowy w 2008 r., a następnie obniżyła się o dalsze 13 punktów procentowych w OD.

Tabela 3

(60)

Z uwagi na fakt, że ceny i koszty produktu objętego postępowaniem podlegały znacznym wahaniom w OD, dane dotyczące cen sprzedaży i kosztów zebrano w podziale na kwartał, przy czym wyliczenia dotyczące podcięcia cenowego i zaniżania cen również przeprowadzono w ujęciu kwartalnym.

(61)

Na potrzeby analizy podcięcia cenowego porównano średnią ważoną cen sprzedaży stosowanych przez przemysł unijny wobec niepowiązanych klientów na rynku unijnym, dostosowaną do poziomu ex-works, z odpowiadającą jej średnią ważoną cen przywozu ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i Iranu, które pobrano od pierwszego niezależnego klienta na rynku unijnym, ustaloną na podstawie CIF, przy dokonaniu odpowiedniego dostosowania uwzględniającego koszty ponoszone po przywozie i różnice w poziomie handlu.

(62)

Porównanie wykazało, że w OD objęty postępowaniem produkt przywieziony po cenach dumpingowych pochodzący ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i sprzedawany w Unii podciął ceny przemysłu unijnego o 3,9 %. Produkty przywiezione po cenach dumpingowych pochodzące z Iranu i sprzedawane w Unii podcięły ceny przemysłu unijnego o 3,2 %. Średni ważony margines podcięcia cenowego dla obu krajów wynosił 3,8 % w OD.

(63)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego badanie wpływu przywozu po cenach dumpingowych na przemysł unijny obejmowało ocenę wszystkich czynników gospodarczych i wskaźników oddziałujących na przemysł unijny w okresie badanym.

(64)

Jak wyjaśniono powyżej, z uwagi na dużą liczbę producentów unijnych konieczne było przeprowadzenie kontroli wyrywkowej. Do celów analizy szkody określono wskaźniki szkody na następujących dwóch poziomach:

(65)

Produkcja unijna spadła o 4 % między 2006 r. a OD. W ujęciu szczegółowym: produkcja wzrosła o 5 % w 2007 r., osiągając poziom ok. 2 570 000 ton, ale w 2008 r. spadła gwałtownie o 10 punktów procentowych w porównaniu z rokiem 2007, a następnie wzrosła nieznacznie o jeden punkt procentowy w okresie między 2008 r. a OD, osiągając poziom ok. 2 300 000 ton.

Tabela 4

(66)

Moce produkcyjne producentów unijnych wzrosły o 15 % w okresie badanym. W ujęciu szczegółowym: moce produkcyjne wzrosły o 1 % w 2007 r., o kolejne 5 punktów procentowych w 2008 r. i o jeszcze następne 9 punktów procentowych w OD.

Tabela 5

(67)

Wykorzystanie mocy produkcyjnych wynosiło 83 % w 2006 r., wzrosło do 87 % w 2007 r., ale później spadło do 75 % w 2008 r. i do jedynie 69% w OD. Spadek poziomu wykorzystania mocy produkcyjnych w 2008 r. i w OD odzwierciedla spadek produkcji i zwiększenie mocy produkcyjnych, jakie odnotowano w tym okresie.

(68)

Wielkość sprzedaży producentów unijnych do niepowiązanych klientów na rynku unijnym spadła nieznacznie w okresie badanym. Sprzedaż wzrosła o 5 % w 2007 r., ale w roku następnym spadła nieznacznie poniżej poziomu z 2006 r., a w OD była o 3 % niższa niż w 2006 r., wynosząc ok. 2 100 000 ton. Z uwagi na ograniczoną wielkość zapasów kształtowanie się wielkości sprzedaży adekwatnie odzwierciedla kształtowanie się wielkości produkcji.

Tabela 6

(69)

W okresie badanym unijni producenci stracili 10 punktów procentowych udziału w rynku, odnotowując spadek z 85 % w 2006 r. do 75 % w OD. Powyższe zmniejszenie udziału w rynku odzwierciedla fakt, że, mimo wzrostu konsumpcji, sprzedaż przemysłu unijnego obniżyła się o 3 % w okresie badanym. Należy stwierdzić, że wskazaną tendencję spadkową odnotowano również w odniesieniu do objętych próbą producentów unijnych.

Tabela 7

(70)

W okresie od 2006 r. do OD, gdy konsumpcja unijna zwiększyła się o 11 %, wielkość sprzedaży producentów unijnych na rynku unijnym spadła o 3 %, a ich udział w rynku zmniejszył się o 10 punktów procentowych. Z drugiej strony udział w rynku przywozu po cenach dumpingowych wzrósł w tym samym okresie z 0,4 % do 7,1 %. Stwierdza się zatem, że producenci unijni nie mogli czerpać korzyści z rozwoju rynku.

(71)

Poziom zatrudnienia u producentów unijnych zmniejszył się o 15 % w okresie pomiędzy 2006 r. a OD. W ujęciu szczegółowym: liczba zatrudnionych znacząco spadła, tj. z 2 400 w 2006 r. do 2 100 w 2007 r., co odpowiada spadkowi o 13 % i utrzymywała się na poziomie bliskim temu poziomowi w 2008 r. i w OD. Spadek z 2007 r. odzwierciedla wysiłki restrukturyzacyjne podjęte przez szereg unijnych producentów.

Tabela 8

(72)

Wydajność pracowników producentów unijnych, mierzona jako roczna produkcja (w tonach) na osobę zatrudnioną, wzrosła w okresie badanym o 12 %. Jest to odzwierciedleniem faktu, że produkcja spadała wolniej niż poziom zatrudnienia i wskazuje na zwiększoną wydajność unijnych producentów. Widać to szczególnie wyraźnie w 2007 r., kiedy to produkcja rosła przy jednoczesnym spadku poziomu zatrudnienia, a wydajność była o 21 % wyższa niż w 2006 r.

Tabela 9

(73)

Średnie roczne ceny sprzedaży stosowane przez unijnych producentów wobec niepowiązanych klientów na rynku unijnym pozostały w latach 2006-2008 na stałym poziomie ok. 1 100 EUR za tonę. W OD średnia roczna cena sprzedaży spadła o 12 % i osiągnęła poziom 977 EUR za tonę. Średnia roczna cena sprzedaży nie odzwierciedla miesięcznych czy nawet dziennych wahań cen PET na rynku europejskim (i światowym), ale jest uważana za wystarczającą, aby zobrazować tendencję obserwowaną w okresie badanym. Ceny sprzedaży PET zazwyczaj podążają za zmianami cen głównych surowców stosowanych do jego produkcji (głównie PTA i MEG), gdyż surowce te stanowią do 80 % całkowitych kosztów PET.

Tabela 10

(74)

Jak wskazano powyżej, ceny sprzedaży przemysłu unijnego zostały podcięte przez przywóz po cenach dumpingowych ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i Iranu.

(75)

Z uwagi na wielkość, udział w rynku i ceny przywozu ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu wpływ rzeczywistych marginesów dumpingu na przemysł unijny nie może być uważany za nieistotny. Warto przypomnieć, że, począwszy od 2000 r., obowiązują środki antydumpingowe przeciwko przywozowi PET z Indii, Indonezji, Republiki Korei, Malezji, Tajwanu, Tajlandii oraz – od 2004 r. – z Chińskiej Republiki Ludowej. Z uwagi na fakt, że w okresie objętym niniejszym dochodzeniem przemysł unijny stracił część udziału w rynku i zwiększył straty, nie stwierdza się poprawy sytuacji po wcześniejszym dumpingu, uznając, że produkcja unijna pozostaje wrażliwa na szkodliwy wpływ przywozu po cenach dumpingowych na rynek unijny.

(76)

Stan zapasów objętych próbą producentów na koniec okresu zmniejszył się o 22 % między 2006 r. a OD. Należy zauważyć, że zapasy stanowią mniej niż 5 % rocznej produkcji, w związku z czym znaczenie tego wskaźnika dla analizy szkody jest ograniczone.

Tabela 11

(77)

Roczne koszty pracy wzrosły o 11 % w latach 2006-2007. W 2008 r. spadły o 2 punkty procentowe w porównaniu z rokiem 2007, a w OD o kolejne 9 punktów procentowych w porównaniu z rokiem 2008, osiągając poziom z 2006 r. Koszty pracy utrzymywały się zatem na ogólnie stabilnym poziomie.

Tabela 12

(78)

W okresie badanym rentowność sprzedaży produktu podobnego niepowiązanym klientom na rynku unijnym, prowadzonej przez objętych próbą producentów, wyrażona jako odsetek sprzedaży netto, pozostała na poziomie ujemnym i, co więcej, obniżyła się z – 6,9 % do – 7,5 %. W ujęciu szczegółowym: rentowność objętych próbą producentów poprawiła się w 2007 r., gdy straty netto wyniosły jedynie – 1,5 % sprzedaży netto, ale w 2008 r. straty gwałtownie wzrosły, osiągając poziom – 9,3 %. Sytuacja uległa nieznacznej poprawie w OD.

Tabela 13

(79)

Zwrot z inwestycji („ROI”), wyrażony jako procentowy stosunek zysku do wartości księgowej netto inwestycji, był zasadniczo zgodny z tendencją rentowności. Wskaźnik ten wzrósł z poziomu – 9,6 % w 2006 r. do – 3,1 % w 2007 r. Następnie spadł do 16,8 % w 2008 r., a w OD wzrósł ponownie do – 12,3 %. Ogółem zwrot z inwestycji pozostawał na poziomie ujemnym, przy czym w okresie badanym spadł o 2,7 punktu procentowego.

(80)

W 2006 r. przepływy pieniężne netto z działalności operacyjnej były ujemne i wyniosły – 18,5 milionów EUR. W 2007 r. uległy znaczącej poprawie, osiągając wartość dodatnią na poziomie 19,5 milionów EUR. W 2008 r. uległy jednak zdecydowanemu pogorszeniu (– 42 milionów EUR), po czym w OD osiągnęły wartość ujemną na poziomie – 11 milionów EUR. Ogółem przepływy pieniężne poprawiły się w okresie badanym, chociaż pozostały na poziomie ujemnym.

(81)

Nie było oznak trudności w pozyskiwaniu kapitału ze strony przemysłu unijnego, głównie z uwagi na fakt, że część producentów należy do większych grup przedsiębiorstw.

Tabela 14

(82)

Roczne inwestycje objętych próbą przedsiębiorstw w produkcję produktu podobnego zmniejszyły się o 34 % w latach 2006-2007, a następnie o kolejne 59 punktów procentowych w latach 2007-2008, po czym w OD spadły jeszcze nieznacznie w porównaniu z poziomem z 2008 r. Ogółem inwestycje spadły o 96 % w okresie badanym. Ten gwałtowny spadek inwestycji można częściowo przypisać temu, że w latach 2006-2007 zakupiono nowe linie produkcyjne w celu zwiększenia mocy produkcyjnych.

Tabela 15

(83)

Analiza danych makroekonomicznych wykazała, że w okresie badanym nastąpił spadek produkcji i sprzedaży unijnych producentów. Mimo iż zaobserwowany spadek nie był gwałtowny, należy go rozpatrywać w kontekście wzrostu popytu między 2006 r. a OD, w wyniku czego udział producentów unijnych w rynku spadł o 10 punktów procentowych, osiągając poziom 75 %.

(84)

Jednocześnie istotne wskaźniki ekonomiczne wskazują na wyraźne pogorszenie sytuacji ekonomicznej objętych próbą producentów unijnych. Rentowność i zwrot z inwestycji pozostały na poziomie ujemnym, przy czym w okresie między 2006 r. a OD uległy dalszemu spadkowi. Przepływy pieniężne, mimo ogólnie pozytywnej tendencji, również pozostały na poziomie ujemnym w OD.

(85)

W związku z powyższym tymczasowo uznaje się, iż przemysł unijny poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(86)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy przywóz po cenach dumpingowych pochodzący z Iranu i ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich wyrządził szkodę przemysłowi unijnemu w takim stopniu, iż można ją sklasyfikować jako istotną. Oprócz przywozu po cenach dumpingowych zbadano również inne znane czynniki, które w tym samym czasie mogły działać na szkodę przemysłu unijnego, tak aby sprawdzić, czy nie przypisano temu przywozowi ewentualnej szkody spowodowanej innymi czynnikami.

(87)

W okresie między 2006 r. a OD wielkość przywozu dumpingowego produktu objętego postępowaniem, pochodzącego ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu, wzrosła niemal dwudziestokrotnie, osiągając wielkość 212 200 ton, a udział tego przywozu w rynku wzrósł o prawie siedem punktów procentowych (z 0,4 % do 7,1 %). Jednocześnie przemysł unijny stracił ok. 10 punktów procentowych udziału w rynku (spadek z 84,9 % do 75,1 %). Średnia cena przedmiotowego przywozu spadła w okresie między 2006 r. a OD i pozostała niższa niż średnia cena unijnych producentów.

(88)

Jak wskazano w motywie (62) powyżej, podcięcie cenowe spowodowane przywozem po cenach dumpingowych wynosiło 3,9 % w przypadku Zjednoczonych Emiratów Arabskich i 3,2 % w przypadku Iranu. Mimo iż podcięcie cenowe było niższe niż 4 %, nie może być uważane za nieistotne, gdyż PET jest towarem, a konkurencja opiera się głównie na cenie.

(89)

Irański eksporter twierdził, że przywóz PET z Iranu nie mógł wyrządzić unijnemu przemysłowi istotnej szkody ze względu na to, że poziom tego przywozu tylko nieznacznie przekraczał próg de minimis dla przywozu. W OD przywóz z Iranu, mając udział w rynku w wysokości 1,9 %, przekraczał jednak próg de minimis określony w rozporządzeniu podstawowym. Ponadto ceny towarów przywożonych z Iranu podcinały ceny sprzedaży unijnego przemysłu. W świetle powyższego odrzuca się argument podniesiony przez eksportera z Iranu.

(90)

Z uwagi na podcięcie cen przemysłu unijnego przez przywóz ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i Iranu stwierdza się, że wskazany przywóz po cenach dumpingowych wywierał presję na ceny, uniemożliwiając przemysłowi unijnemu utrzymanie cen sprzedaży na poziomie, który byłby niezbędny do pokrycia kosztów i osiągnięcia zysku. W związku z powyższym stwierdza się, że istnieje związek przyczynowy pomiędzy przedmiotowym przywozem a szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(91)

Jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że szkoda została spowodowana słabymi wynikami eksportowymi producentów unijnych. Jak wynika z poniższej tabeli, w okresie badanym wielkość wywozu przemysłu unijnego wzrosła o 11 %. W tym samym okresie wysokość cen eksportowych spadła o 10 %, w wyniku czego wartość sprzedaży eksportowej pozostała w okresie badanym na stabilnym poziomie. W związku z powyższym nie ma żadnych przesłanek świadczących o tym, że wyniki eksportowe przyczyniły się do szkody poniesionej przez przemysł unijny.

Tabela 16

(92)

Inna zainteresowana strona twierdziła, że ceny unijnego przemysłu na rynku UE były sztucznie zawyżone. Według tej zainteresowanej strony dowodzi tego fakt, że ceny na rynku UE pozostały stabilne, podczas gdy spadły ceny sprzedaży na wywóz. Dochodzenie wykazało jednak, że średnie roczne ceny sprzedaży unijnego przemysłu na rynku UE spadły o 12 % w okresie badanym, równoległe do spadku cen wywozu w tym samym okresie. Argument ten zostaje zatem odrzucony.

(93)

Zważywszy na fakt, że przywóz z Pakistanu nie został uznany za przywóz po cenach dumpingowych, należy zbadać, czy mimo wszystko nie przyczynił się on do szkody poniesionej przez unijnych producentów. W okresie badanym wielkość przywozu z Pakistanu wzrosła dwukrotnie. W ujęciu szczegółowym: w latach 2006-2007 wielkość przywozu spadła o 25 %, ale w 2008 r. znacząco wzrosła, zwiększając się o 117 punktów procentowych w porównaniu z rokiem 2007, po czym w OD wzrosła o kolejne 16 punktów procentowych w porównaniu z rokiem 2008, osiągając poziom 92 000 ton. Odpowiadający temu udział w rynku wskazanego przywozu wzrósł z 1,6 % w 2006 r. do 3,1 % w OD.

Tabela 17

(94)

Średnia cena przywozu z Pakistanu była zasadniczo niższa niż średnie ceny producentów unijnych. Szczegółowa analiza danych cenowych przekazanych przez współpracującego eksportera z Pakistanu wykazała jednak, że ceny tego przywozu podcięły ceny unijne o mniej niż 1,5 %, co oznacza, że podcięcie cenowe było w tym przypadku o ponad połowę niższe niż podcięcie cenowe ustalone dla przywozu po cenach z dumpingowych z Iranu i ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich. W związku z powyższym, mimo iż nie można wykluczyć, że przywóz z Pakistanu przyczynił się do szkody poniesionej przez przemysł unijny, jego wpływ było ograniczony i nie mógł naruszyć związku przyczynowego między przywozem po cenach dumpingowych a szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(95)

Przywóz z Republiki Korei podlega cłom antydumpingowym od 2000 r. Dwa przedsiębiorstwa koreańskie są jednak objęte zerową stawką cła, przy czym dochodzenie wykazało, że wielkość przywozu z Republiki Korei utrzymuje się na wysokim poziomie i wzrosła znacząco w okresie badanym. Przywóz z Korei wzrósł o prawie 150 % w okresie między 2006 r. a OD, a odpowiadający mu udział w rynku zwiększył się z 3,5 % w 2006 r. do 7,7 % w OD.

Tabela 18

(96)

Średnia cena przywozu z Republiki Korei pozostała ogólnie nieco niższa niż średnie ceny producentów unijnych. Ceny przywozu z Korei były jednak wyższe niż średnie ceny przywozu ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu, a także wyższe niż średnie ceny przywozu z Pakistanu. W związku z powyższym, mimo iż nie można wykluczyć, że przywóz z Republiki Korei przyczynił się do szkody poniesionej przez przemysł unijny, jego wpływ był ograniczony i należy uznać, że przywóz ten nie naruszył związku przyczynowego ustalonego w odniesieniu do przywozu po cenach dumpingowych ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i Iranu.

(97)

Irański eksporter twierdził, że wzrost przywozu z Iranu był spowodowany spadkiem przywozu z Korei Południowej, nie odbył się zatem kosztem europejskich producentów. Dane Eurostatu wskazują jednak na równoległy, stały wzrost przywozu z obu państw w okresie badanym. Nie można zatem stwierdzić, by przywóz z Iranu wyłącznie zastępował przywóz z Korei Południowej.

(98)

Ceny przywozu z innych krajów były średnio znacząco wyższe od średnich cen sprzedaży producentów unijnych. Ponadto udział wskazanego przywozu w rynku zmniejszył się w okresie badanym. W związku z powyższym wskazany przywóz nie może być uznany za ewentualną przyczynę szkody poniesionej przez przemysł unijny.

Tabela 19

(99)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że przyczyną szkody poniesionej przez przemysł unijny była konkurencja ze strony niewspółpracujących producentów unijnych. Pięciu producentów unijnych nie współpracowało przy tym postępowaniu. Jeden z nich zaprzestał produkcji jeszcze w OD, a dwaj inni wkrótce później postąpili tak samo. Wielkość sprzedaży niewspółpracujących producentów oszacowano na podstawie informacji dostarczonych w skardze. Z dostępnych informacji wynika, że w okresie badanym udział wymienionych producentów w rynku spadł z 20,5 % w 2006 r. do 16 % w OD. Dochodzenie nie wykazało, aby działania wskazanych producentów naruszały związek przyczynowy między przywozem po cenach dumpingowych a ustaloną szkodą dla przemysłu unijnego.

Tabela 20

(100)

W wyniku kryzysu finansowego i gospodarczego z 2008 r. rynek rozwijał się wolniej niż przewidywano i nietypowo w porównaniu z początkiem dekady, kiedy to notowano roczne stopy wzrostu gospodarczego rzędu 10 %. W 2008 r. po raz pierwszy nastąpiło zmniejszenie popytu na PET, co z pewnością miało wpływ na ogólne wyniki przemysłu unijnego.

(101)

Negatywny wpływ pogorszenia koniunktury gospodarczej i zmniejszenia popytu nasilił się jednak w wyniku wzrostu przywozu po cenach dumpingowych z Iranu i ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich, który podciął ceny przemysłu unijnego. W związku z powyższym, nawet jeżeli można by uznać, że pogorszenie koniunktury gospodarczej przyczyniało się do powstania szkody począwszy od ostatniego kwartału 2008 r., nie umniejsza to znaczenia szkodliwych skutków przywozu na rynek unijny towarów po niskich, dumpingowych cenach w całym okresie badanym. Nawet w sytuacji spadku sprzedaży przemysł unijny powinien być w stanie utrzymać możliwy do przyjęcia poziom cen i ograniczyć w ten sposób negatywne skutki zmniejszenia wzrostu konsumpcji, ale wyłącznie przy założeniu, że nie występuje nieuczciwa konkurencja ze strony towarów przywożonych na rynek po niskich, dumpingowych cenach.

(102)

Pogorszenie koniunktury gospodarczej nie wywarło również żadnego wpływu na szkodę poniesioną i odnotowaną jeszcze przed rozpoczęciem ostatniego kwartału 2008 r.

(103)

W związku z powyższym należy uznać, że pogorszenie koniunktury przyczyniało się do szkody ponoszonej przez przemysł unijny dopiero począwszy od ostatniego kwartału 2008 r. i, z uwagi na swój globalny charakter, nie może być uznane za ewentualną przyczynę naruszającą związek przyczynowy pomiędzy szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem po cenach dumpingowych ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu.

(104)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że szkoda poniesiona przez przemysł unijny został spowodowana przede wszystkim niekorzystną lokalizacją przynajmniej niektórych producentów unijnych (tj. położenie w dużej odległości od portów, a w związku z tym ponoszenie dodatkowych, niepotrzebnych kosztów transportu surowców, a także produktu końcowego).

(105)

Co się tyczy przytoczonego powyżej argumentu, uznaje się, że położenie w miejscu trudno dostępnym dla tańszych środków transportu niesie ze sobą pewne trudności dotyczące zarówno dostaw surowców od dostawców, jak i dostaw produktu końcowego do odbiorców. W toku dochodzenia i na podstawie zweryfikowanych danych otrzymanych od objętych próbą producentów unijnych (z których dwóch ma siedzibę w pobliżu portu, a dwóch dalej w głąb lądu) nie wykazano jednak istotnego związku pomiędzy lokalizacją geograficzną a wynikami gospodarczymi unijnych producentów. W istocie stwierdzona szkoda dotknęła również producentów zlokalizowanych w pobliżu portu.

(106)

W związku z powyższym stwierdza się, że położenie geograficzne nie przyczyniło się w istotny sposób do szkody poniesionej przez przemysł unijny.

(107)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że przyczyną szkody poniesionej przez przemysł unijny był brak integracji pionowej (w zakresie produkcji PTA) wśród wielu unijnych producentów, w wyniku czego tacy producenci znajdują się w bardzo niekorzystnej sytuacji cenowej w stosunku do zintegrowanych eksporterów. Zweryfikowane dane uzyskane od objętych próbą producentów unijnych nie wykazały jednak istnienia znaczącego związku pomiędzy integracją pionową produkcji PTA a wynikami gospodarczymi unijnych producentów.

(108)

W związku z powyższym stwierdza się, że brak integracji pionowej w zakresie produkcji PTA nie przyczynił się do szkody poniesionej przez przemysł unijny.

(109)

Zbieżność czasowa między wzrostem przywozu dumpingowego ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu, wzrostem udziału w rynku oraz stwierdzonym podcięciem cenowym, z jednej strony, a pogorszeniem się sytuacji unijnych producentów, z drugiej strony, prowadzi do wniosku, że przedmiotowy przywóz po cenach dumpingowych spowodował istotną szkodę dla przemysłu unijnego w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(110)

Przeanalizowano inne czynniki, ale nie stwierdzono, aby naruszały one związek przyczynowy między skutkami przywozu po cenach dumpingowych a szkodą poniesioną przez przemysł unijny. Co się tyczy Pakistanu, ze względu na niską wartość podcięcia cenowego stwierdza się, że przywóz z tego kraju nie przyczynił się w istotny sposób do szkody poniesionej przez przemysł unijny. Przywóz z Republiki Korei mógł przyczynić się do szkody poniesionej przez przemysł unijny, ale z uwagi na niewielką różnicę pomiędzy ceną tego przywozu a cenami na rynku unijnym stwierdza się, że wskazany przywóz nie naruszył związku przyczynowego ustalonego w odniesieniu do przywozu dumpingowego ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu. Biorąc pod uwagę zmniejszający się udział w rynku i wysoki poziom cen przywozu z innych krajów trzecich, należy stwierdzić, iż nie ma dowodów na to, aby przywóz z tych krajów przyczynił się do szkody poniesionej przez przemysł unijny. Co więcej, żadne inne znane czynniki, tj. wyniki eksportowe przemysłu unijnego, konkurencja ze strony innych unijnych producentów, pogorszenie koniunktury gospodarczej, położenie geograficzne i brak integracji pionowej nie przyczyniły się do szkody poniesionej przez przemysł unijny w stopniu, który doprowadziłby do naruszenia związku przyczynowego.

(111)

Opierając się na powyższej analizie, w ramach której odpowiednio określono i rozdzielono wpływ wszystkich innych znanych czynników na sytuację przemysłu unijnego od wyrządzającego szkodę wpływu przywozu po cenach dumpingowych, tymczasowo uznaje się, że przywóz ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu wyrządził istotną szkodę przemysłowi unijnemu, w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(112)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy pomimo wniosków dotyczących dumpingu, szkody i związku przyczynowego, istnieją szczególnie ważne wskazania, które mogłyby prowadzić do wniosku, że zastosowanie środków w tym szczególnym przypadku nie leży w interesie Unii. W tym celu, zgodnie z art. 21 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, Komisja przeanalizowała możliwe skutki, jakie wprowadzenie ewentualnych środków mogłoby wywrzeć na wszystkie zainteresowane strony oraz możliwe konsekwencje nieprzyjęcia tego rodzaju środków.

(113)

Komisja rozesłała kwestionariusze do niezależnych importerów, dostawców surowców, użytkowników oraz ich stowarzyszeń. Ogółem rozesłano ponad 50 kwestionariuszy, ale tylko 13 odpowiedzi otrzymano w wyznaczonym terminie. Na późniejszym etapie postępowania 22 użytkowników wystosowało pisma wyrażające sprzeciw wobec wprowadzania w przedmiotowej sprawie jakichkolwiek środków.

(114)

Przewiduje się, że wprowadzenie środków w odniesieniu do przywozu ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu powinno zapobiec dalszym zakłóceniom na rynku i tłumieniu cen oraz przywrócić uczciwą konkurencję. To z kolei powinno umożliwić przemysłowi unijnemu poprawienie swojej sytuacji dzięki wzrostowi cen oraz zwiększeniu wielkości sprzedaży i udziału w rynku.

(115)

Przewiduje się, że w przypadku niezastosowania odpowiednich środków wielkość przywozu po niskich cenach ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu będzie nadal rosnąć, podcinając ceny przemysłu unijnego. W takim przypadku przemysł unijny nie miałby możliwości poprawienia swojej sytuacji. Przewiduje się, że ze względu na złą kondycję finansową przemysłu unijnego zamykane byłyby kolejne zakłady produkcyjne, co prowadziłoby do utraty kolejnych miejsc pracy.

(116)

Nic nie wskazuje na to, aby interesy pozostałych unijnych producentów, którzy nie współpracowali aktywnie podczas dochodzenia, były inne od tych wskazanych w odniesieniu do przemysłu unijnego.

(117)

Irańskie przedsiębiorstwo twierdziło, że wprowadzenie środków nie pomogłoby unijnemu przemysłowi, ponieważ doprowadziłoby wyłącznie do nowych inwestycji w innych państwach eksportujących. Nie można zaakceptować tego argumentu, ponieważ przy takim założeniu nigdy nie można byłoby wprowadzać środków antydumpingowych w odniesieniu do produktów, w przypadku których inwestycje mogą być przesunięte do innych państw. Oznaczałoby to także odmowę ochrony przed nieuczciwym handlem tylko z powodu możliwości pojawienia się nowych konkurentów z innych państw trzecich.

(118)

Ta sama zainteresowana strona twierdziła, że żadne środki nie mogą zmienić strukturalnej przewagi konkurencyjnej przemysłu produkującym PET w Azji i na Środkowym Wschodzie nad przemysłem produkującym PET w UE. Argument ten nie został jednak poparty dostatecznymi dowodami. Należy zauważyć, że niektórzy spośród producentów unijnych objętych próbą, którzy są zintegrowani pionowo, są także w trudnej sytuacji finansowej. Ponadto, nawet jeżeli występowały możliwe przewagi konkurencyjne (na przykład ze względu na tańszy dostęp do surowców), nadal występował dumping ze strony producentów eksportujących.

(119)

W związku z powyższym tymczasowo stwierdza się, iż wprowadzenie środków antydumpingowych leżałoby wyraźnie w interesie przemysłu unijnego.

(120)

Jak wskazano powyżej, wobec niepowiązanych importerów zastosowano kontrolę wyrywkową, przy czym z dwóch objętych próbą przedsiębiorstw tylko jeden pośrednik w imporcie towarów (Global Services International, „G.S.I.”) w pełni współpracował w toku dochodzenia i udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Wielkość przywozu zadeklarowana przez współpracującego pośrednika stanowi w OD znaczącą część przywozu z krajów, których dotyczy postępowanie. Pobieranie prowizji z tytułu przywozu PET stanowi większą część działalności G.S.I. Zważywszy, że pośrednik pracuje na zasadzie prowizji, przewiduje się, że nałożenie ceł nie wywrze znaczącego wpływu na osiągane przez niego wyniki, gdyż koszty wzrostu rzeczywistej ceny importowej prawdopodobnie poniosą jego klienci.

(121)

Żaden z pozostałych importerów nie przedstawił istotnych informacji. Z uwagi na fakt, że nadal prowadzony jest przywóz z innych krajów objętych obecnie cłami antydumpingowymi i że możliwy jest przywóz produktu z krajów niepodlegających cłom antydumpingowym (np. z Omanu, USA, Brazylii) stwierdza się, że importerzy mogą prowadzić przywóz z wymienionych krajów.

(122)

W związku z powyższym tymczasowo uznaje się, że wprowadzenie tymczasowych środków nie wywrze znaczącego negatywnego wpływu na interes unijnych importerów.

(123)

Trzech znaczących dostawców surowców (dwóch dostawców PTA i jeden dostawca MEG) współpracowało w toku dochodzenia i w wyznaczonym terminie udzieliło odpowiedzi na zadane w kwestionariuszu pytania. W europejskich zakładach i zaangażowanych w produkcję PTA/MEG zatrudnionych było ok. 700 pracowników.

(124)

50 % PTA nabywanego przez objętych próbą producentów unijnych pochodzi od współpracujących producentów PTA. Producenci PTA są w dużym stopniu zależni od kondycji producentów PET, którzy są ich głównymi odbiorcami. Niskie ceny PET przekładają się na niższe ceny PTA i niższe marże dla producentów PTA. Należy zauważyć, że obecnie toczy się postępowanie antydumpingowe i antysubsydyjne dotyczące przywozu PTA pochodzącego z Tajlandii, co oznacza, że unijni producenci PTA mogą być również narażeni na nieuczciwą konkurencję ze strony przywozu z Tajlandii. W związku z powyższym uważa się, że nałożenie środków na przywóz PET po cenach dumpingowych byłoby korzystne dla producentów PTA.

(125)

Co się tyczy współpracującego dostawcy MEG, MEG stanowi mniej niż 10 % jego całkowitego obrotu. Należy zauważyć, że produkcja PET nie jest jedynym ani nawet najważniejszym możliwym zastosowaniem MEG, w związku z czym producenci MEG są w mniejszym stopniu zależni od sytuacji przemysłu produkcji PET. Tym niemniej trudności przemysłu PET mogą mieć pewien ograniczony wpływ na dostawców MEG, przynajmniej w perspektywie krótko- i średnioterminowej.

(126)

W związku z powyższym stwierdza się tymczasowo, że wprowadzenie środków w odniesieniu do przywozu po cenach dumpingowych ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu leżałoby w interesie dostawców surowców.

(127)

PET będący przedmiotem niniejszego postępowania (tj. PET o wskaźniku lepkości 78 ml/g lub wyższym, tzw. „PET butelkowy”) wykorzystywany jest głównie do produkcji butelek na wodę i inne napoje. Rozwija się zastosowanie PET do produkcji innych opakowań (na środki spożywcze w stanie stałym lub detergenty) oraz do produkcji arkuszy z tworzywa sztucznego, ale te zastosowania mają na razie stosunkowo ograniczony zakres. Produkcja butelek z PET jest procesem dwuetapowym: (i) najpierw – metodą wtryskową – wykonuje się preformę, a następnie (ii) preforma jest podgrzewana i rozdmuchiwana w celu uformowania butelki. Produkcja butelek może być procesem zintegrowanym (tj. jedno przedsiębiorstwo kupuje PET, produkuje preformy i przeprowadza rozdmuch butelek) lub ograniczona do drugiego etapu (rozdmuchiwanie preform w celu uformowania butelek). Preformy, ze względu na mały rozmiar i zwarty kształt, są stosunkowo łatwe w transporcie, natomiast transport pustych butelek jest bardzo kosztowny z uwagi na ich wielkość i niestabilną konstrukcję.

(128)

Wypełnianiem butelek PET wodą lub innymi napojami zajmują się rozlewnie. Często rozlewnie zajmują się działalnością w branży PET albo poprzez zintegrowaną produkcję butelek, albo na podstawie umów o przerób usługowy z działającymi jako ich podwykonawcy przetwórcami lub producentami butelek, w imieniu których negocjują cenę PET z producentem (miękka umowa o przerób usługowy – „soft tolling”) lub nawet kupują PET na potrzeby produkcji własnych butelek (twarda umowa o przerób usługowy – „hard tolling”).

(129)

Można zatem rozróżnić dwie grupy użytkowników:

(130)

Producenci preform są głównymi użytkownikami butelkowego PET. Czterech przetwórców, reprezentujących 16 % unijnej konsumpcji w OD, w pełni współpracowało w toku dochodzenia (tj. w wyznaczonym terminie udzieliło pełnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu). Jak wskazano powyżej, znacząca liczba przetwórców wyraziła swój sprzeciw na późniejszym etapie postępowania, nie przedstawiając jednak żadnych możliwych do zweryfikowania danych dotyczących ich udziału w konsumpcji. Współpracujący pośrednik w imporcie towarów twierdził podczas przesłuchania, że ponad 80 % unijnych użytkowników sprzeciwia się wprowadzeniu środków. Ta informacja nie została jednak wystarczająco uzasadniona i nie mogła być zweryfikowana.

(131)

Europejskie Stowarzyszenie Przetwórców Tworzyw Sztucznych (EuPC) oświadczyło na przesłuchaniu, że zajmuje neutralne stanowisko wobec przedmiotowego postępowania. Mimo iż niektórzy z członków stowarzyszenia sprzeciwialiby się wprowadzeniu środków, obecny poziom cen PET na rynku europejskim uniemożliwia przedsiębiorstwom zajmującym się recyklingiem PET utrzymanie działalności. Przedsiębiorstwa zajmujące się recyklingiem PET (również reprezentowane przez EuPC) opowiadałyby się za wprowadzeniem środków. Na późniejszym etapie dochodzenia Stowarzyszenie zmieniło jednak swoje stanowisko i wyraziło sprzeciw wobec wprowadzenia środków. Zdaniem Stowarzyszenia wprowadzenie środków obciążyłoby nadmiernymi kosztami unijny przemysł przetwórstwa tworzyw sztucznych, złożony głównie z małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP). Stowarzyszenie twierdziło, że MŚP nie poradzą sobie z wyższymi cenami PET, co zmusi je do zaprzestania działalności lub zachęci do przeniesienia się poza UE. Nie dostarczono na tym etapie dowodów na poparcie tych argumentów.

(132)

Współpracujący przetwórcy zatrudniali łącznie 1 300 osób, natomiast deklarowana liczba pracowników zatrudnianych przez przetwórców, którzy włączyli się do postępowania na późniejszym etapie, wynosiła kolejne 6 000. W toku przesłuchania pośrednik w imporcie towarów i jego klienci wskazali, że poziom zatrudnienia u przetwórców wynosi ok. 20 000. Dane dotyczące zatrudnienia wymagają jeszcze weryfikacji.

(133)

Z dostępnych informacji wynika, że koszty PET wykorzystywanego w produkcji preform stanowią od 70 % do 80 % całkowitych kosztów produkcji ponoszonych przez przetwórców. Jest to zatem kluczowy element kosztów tych przedsiębiorstw. Dotychczasowe dochodzenie wykazało, że przeciętny współpracujący przetwórca już teraz ponosi straty. Zważywszy, że większość przetwórców to małej i średniej wielkości lokalne przedsiębiorstwa, mogą oni – w krótkiej do średniej perspektywie czasowej – mieć jedynie ograniczone możliwości przeniesienia wzrostu ponoszonych kosztów, zwłaszcza, że ich odbiorcy (rozlewnie) są znaczącymi podmiotami na rynku i mają dużo lepszą pozycję negocjacyjną. Umowy sprzedaży preform lub butelek (zazwyczaj negocjowane co roku) często przewidują jednak mechanizm pozwalający na uwzględnienie zmian cen PET.

(134)

Przetwórcy i współpracujący pośrednik w imporcie towarów twierdzili, że wprowadzenie środków skłoni niektórych większych producentów preform do przeniesienia standardowych linii produkcyjnych do państw sąsiadujących z UE. Z uwagi na stosunkowo niskie koszty transportu preform na niewielkie odległości proces ten obserwuje się – w pewnym zakresie – już teraz. Wydaje się jednak, że na razie takie względy, jak bliskość do klienta czy elastyczność dostaw, przeważają nad korzyściami, jakie mogą zaoferować państwa sąsiadujące. Biorąc pod uwagę umiarkowaną wysokość proponowanych środków, tymczasowo uznaje się, że korzyści związane z produkcją preform poza obszarem UE nie powinny przeważyć nad obecnymi wadami takiego rozwiązania. Co więcej, z uwagi na koszty transportu przewiduje się, że przeniesienie produkcji będzie stanowić alternatywę jedynie dla tych przedsiębiorstw, których odbiorcy są zlokalizowani w pobliżu granic UE, ale nie dla przetwórców mających odbiorców w innych częściach UE.

(135)

Przetwórcy i współpracujący pośrednik w imporcie towarów twierdzili również, że wprowadzenie środków poprawiłoby sytuację producentów PET jedynie w krótkiej perspektywie. Utrzymywali, że w perspektywie średnio- i długoterminowej, po przeniesieniu się producentów preform poza obszar UE, popyt na rynku unijnym byłby zbyt niski dla producentów PET, a spadające ceny zmusiłyby ich ostatecznie do zamknięcia zakładów lub przeniesienia produkcji poza obszar UE. Z uwagi na względy przedstawione w poprzednim motywie i z uwagi na fakt, że tymczasowo uznaje się, iż przeniesienie produkcji poza obszar UE nie stanowi jeszcze przymusu ekonomicznego dla producentów preform, wskazany scenariusz uważa się za mało prawdopodobny.

(136)

Tymczasowo nie można zatem wykluczyć możliwości, że wprowadzenie środków będzie miało znaczący wpływ na koszty produkcji przetwórców. Zważywszy jednak na brak pewności co do możliwości przeniesienia przez producentów preform lub butelek wzrostu kosztów na ich odbiorców, na obecnym wstępnym etapie nie można dokładnie określić wpływu środków na rentowność przetwórców i ich ogólne wyniki.

(137)

Sześć rozlewni, w tym oddziały Coca-Cola Co., Nestle Waters, Danone i Oranginy, współpracowało przy dochodzeniu i w wyznaczonym terminie udzieliło pełnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Ich udział w unijnej konsumpcji PET wynosił ok. 11 % w OD. Format dostarczonych informacji nie pozwala na proste ustalenie liczby pracowników zaangażowanych bezpośrednio w produkcję, w której wykorzystuje się PET. Szacuje się jednak wstępnie, że liczba ta wynosi ok. 6 000. Na podstawie dostępnych informacji ocenia się, że cały unijny przemysł rozlewniczy zatrudnia od 40 000 do 60 000 pracowników bezpośrednio zaangażowanych w produkcję wykorzystującą PET.

(138)

Z dostępnych informacji wynika, że udział kosztów PET w całkowitych kosztach współpracujących rozlewni waha się od 1 do 14 %, w zależności od kosztów innych elementów wykorzystywanych do wytwarzania poszczególnych produktów. Dostępne informacje wskazują, że PET jest zwykle ważniejszą pozycją kosztów dla producentów wód mineralnych (zwłaszcza tych nieposiadających marki), natomiast dla niektórych rozlewni napojów bezalkoholowych jego koszty mają marginalne znaczenie. Ze zgromadzonych informacji wynika, że w niektórych przypadkach koszty PET mogą stanowić do 20 % płaconej przez klientów ceny końcowej wody mineralnej. Szacuje się, że koszt PET może stanowić średnio do 10 % całkowitych kosztów rozlewni.

(139)

Z uwagi na powyższe uznaje się, że wzrost cen PET w następstwie wprowadzenia proponowanych środków wywrze jedynie ograniczony wpływ (wzrost kosztów poniżej 2 %) na ogólną sytuację rozlewni, nawet jeśli, jak się twierdzi, miałyby one trudności z przeniesieniem wzrostu kosztów na klientów, co i tak jest mało prawdopodobne, przynajmniej w perspektywie średniookresowej.

(140)

Kilka zainteresowanych stron twierdziło, że wprowadzenie środków doprowadzi do niedoboru podaży PET na rynku unijnym i że producenci unijni nie będą mieli wystarczających mocy produkcyjnych, aby zaspokoić istniejący popyt.

(141)

W tym względzie należy zauważyć, że producenci unijni wykorzystywali jedynie 69 % swoich mocy produkcyjnych w OD i posiadają wolne moce produkcyjne, które pozwoliłyby im zastąpić przywóz ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu, jeżeli zaistniałaby taka konieczność. Celem wprowadzania cła nie jest jednak zniechęcenie do przywozu, ale jedynie przywrócenie uczciwej konkurencji na rynku. Co więcej, dostępne są również inne źródła dostaw.

(142)

Przewiduje się ponadto, że przemysł recyklingu PET zwiększyłby produkcję, jeżeli cena pierwotnego PET w UE utrzymywałaby się na rozsądnym poziomie i jeżeli nie pozwolono by na jej spadek w wyniku nieuczciwej konkurencji.

(143)

Irański eksporter stwierdził, że wprowadzenie środków przeciwko irańskim PET miałoby nieproporcjonalnie negatywne skutki w związku ze statusem Iranu jako kraju rozwijającego się oraz wobec faktu, iż irańscy eksporterzy borykają się już ze znacznymi trudnościami wynikającymi z sankcji międzynarodowych. Stałą praktyką Komisji jest podejmowanie działań przeciwko dumpingowi na równi z krajów rozwijających się, jak i rozwiniętych, o ile przepisy prawa dają podstawę do takich działań. Ponadto obowiązywanie sankcji przeciwko Iranowi nie ma znaczenia w świetle obecnych przepisów antydumpingowych.

(144)

Podsumowując, oczekuje się, że wprowadzenie środków w odniesieniu do przywozu ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu umożliwi unijnemu przemysłowi, a także innym unijnym producentom, poprawienie swojej sytuacji dzięki zwiększeniu wielkości sprzedaży, cen sprzedaży i udziału w rynku. O ile mogą pojawić się pewne negatywne skutki w postaci zwiększonych kosztów dla użytkowników (głównie przetwórców), prawdopodobnie przeważą nad nimi spodziewane korzyści dla producentów i ich dostawców.

(145)

Przywrócenie uczciwej konkurencji i utrzymanie cen unijnych na rozsądnym poziomie zachęci do recyklingu PET, tym samym przyczyniając się do ochrony środowiska naturalnego. W świetle powyższych ustaleń tymczasowo uznaje się, że, biorąc wszystkie elementy pod uwagę, w niniejszym przypadku nie istnieją szczególne wskazania do niewprowadzania środków. Niniejsza ocena wstępna może wymagać przeglądu na końcowym etapie, po weryfikacji odpowiedzi użytkowników na pytania zawarte w kwestionariuszu i po przeprowadzeniu kolejnych ustaleń.

(146)

Biorąc pod uwagę wnioski dotyczące dumpingu, szkody, związku przyczynowego i interesu Unii, należy wprowadzić środki tymczasowe dotyczące przywozu produktu objętego postępowaniem, pochodzącego z Iranu i ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich, tak aby zapobiec dalszemu wyrządzaniu szkody przemysłowi unijnemu przez przywóz po cenach dumpingowych.

(147)

Co się tyczy przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z Pakistanu, tymczasowo stwierdzono, jak wskazano powyżej, że nie doszło do dumpingu. W związku z powyższym nie należy wprowadzać żadnych tymczasowych środków.

(148)

Tymczasowe środki dotyczące przywozu pochodzącego ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i z Iranu należy wprowadzić na poziomie wystarczającym do usunięcia szkody wyrządzanej przemysłowi unijnemu przez ten przywóz dumpingowy, ale nieprzekraczającym stwierdzonego marginesu dumpingu. Przy obliczaniu poziomu cła niezbędnego do usunięcia skutków dumpingu wyrządzającego szkodę, uznano, że środki powinny umożliwić przemysłowi unijnemu pokrycie kosztów produkcji oraz osiągnięcie takiego zysku przed opodatkowaniem, jaki byłby możliwy w normalnych warunkach konkurencji, czyli gdyby nie było przywozu po cenach dumpingowych.

(149)

Przemysł unijny domagał się określenia docelowego zysku na poziomie 7,5 %, tak jak to miało miejsce w postępowaniu przeciwko Chińskiej Republice Ludowej. W okresie badanym przemysł unijny nigdy jednak nie osiągał takiego poziomu zysków (w istocie jego działalność nigdy nie była rentowna), a jego przedstawiciele ogólnie twierdzili, że ich działalność opiera się zwykle na stosunkowo niskich marżach. Najwyższy roczny zysk osiągnięty przez dwa objęte próbą przedsiębiorstwa w okresie badanym wynosił 3 %. W tych okolicznościach tymczasowo uznano, że najbardziej stosowny poziom docelowego zysku wynosi 5 %.

(150)

Na tej podstawie obliczono cenę produktu podobnego niewyrządzającą szkody przemysłowi unijnemu. Cenę niewyrządzającą szkody ustalono przez odjęcie rzeczywistej marży zysku od ceny ex-works oraz poprzez dodanie do wyliczonego w ten sposób progu rentowności wspomnianej wyżej docelowej marży zysku.

(151)

Z uwagi na fakt, że ceny surowców, a w konsekwencji ceny PET na rynku unijnym podlegały znaczącym zmianom w OD, uznano za stosowne obliczyć poziom usuwający szkodę na podstawie danych kwartalnych.

(152)

W związku z powyższym i na mocy art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego uznaje się, że należy nałożyć tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz produktu objętego postępowaniem, pochodzącego z Iranu i ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich, na poziomie najniższego ustalonego poziomu dumpingu i poziomu usuwającego szkodę, zgodnie z zasadą niższego cła.

(153)

Na podstawie powyższych ustaleń i zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego uznaje się, że proponowana stawka celna na produkt objęty postępowaniem, pochodzący z Iranu, powinna opierać się na poziomie usuwającym szkodę wynoszącym 17 %. Proponowana stawka celna na produkt objęty postępowaniem, pochodzący ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich, powinna opierać się na marginesie dumpingu wynoszącym 6,6 %. Nie należy wprowadzać żadnych tymczasowych środków w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem pochodzącego z Pakistanu.

(154)

Należy zauważyć, że równolegle z postępowaniem antydumpingowym dotyczącym przywozu PET z Iranu, Pakistanu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich prowadzono postępowanie antysubsydyjne. Zważywszy na fakt, że zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, żaden produkt nie może być objęty jednocześnie cłem antydumpingowym i wyrównawczym w celu eliminacji tych samych skutków powstałych z tytułu dumpingu lub subsydiowania wywozu, za konieczne uznano określenie, czy i w jakim stopniu kwoty subsydiów i marginesy dumpingu są skutkiem tej samej sytuacji.

(155)

Co się tyczy programów subsydiowania, które stanowiły subsydia wywozowe w rozumieniu art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 597/2009 z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (3), tymczasowe marginesy dumpingu ustalone dla eksportującego producenta z Iranu wynikają częściowo z istnienia subsydiów wywozowych stanowiących podstawę środków wyrównawczych. W postępowaniu antydumpingowym ustalono ten sam poziom usuwający szkodę, co w postępowaniu antysubsydyjnym, nie nakłada się zatem tymczasowego cła antydumpingowego na Iran.

(156)

Jak wskazano już powyżej w motywie (15) koszty i ceny PET podlegają znaczącym wahaniom w stosunkowo krótkich okresach czasu. Uznano zatem za właściwe nałożenie ceł w formie określonej kwoty za tonę. Kwota ta wynika z zastosowania stawki antydumpingowej do cen eksportowych CIF używanych do wyliczenia marginesu dumpingu.

(157)

Na podstawie powyższych ustaleń i zważywszy na ustalenia zawarte w rozporządzeniu nakładającym tymczasowe cło wyrównawcze (rozporządzenie Komisji (UE) nr 473/2010 (4), proponowane tymczasowe kwoty cła antydumpingowego, wyrażone w stosunku do ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, wynoszą:

(158)

Aby zapewnić dobre zarządzanie, należy ustalić okres, w którym zainteresowane strony, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, mogłyby przedstawić swoje opinie na piśmie oraz złożyć wniosek o przesłuchanie. Ponadto należy podkreślić, iż ustalenia w sprawie nałożenia ceł, dokonane na potrzeby niniejszego rozporządzenia, mają charakter tymczasowy i mogą zostać ponownie rozważone przy nakładaniu wszelkich środków ostatecznych.

1.6.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 134/25

(1)

Dnia 3 września 2009 r. Komisja ogłosiła w zawiadomieniu („zawiadomienie o wszczęciu”) opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) wszczęcie postępowania antysubsydyjnego w odniesieniu do przywozu do Unii niektórych politereftalanów etylenu („PET”) pochodzących z Iranu, Pakistanu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich („kraje, których dotyczy postępowanie”).

(2)

W tym samym dniu Komisja ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3) wszczęcie postępowania antydumpingowego w odniesieniu do przywozu do Unii niektórych politereftalanów etylenu pochodzących z Iranu, Pakistanu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich oraz wszczęła odrębne dochodzenie („postępowanie AD”).

(3)

Postępowanie antysubsydyjne zostało wszczęte w następstwie skargi złożonej w dniu 20 lipca 2009 r. przez Komitet ds. Politereftalanu Etylenu stowarzyszenia Plastics Europe („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących większą część, w tym przypadku ponad 50 %, łącznej unijnej produkcji niektórych politereftalanów etylenu. Skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na subsydiowanie wspomnianego produktu i na wynikającą z niego istotną szkodę, które uznano za wystarczające do wszczęcia postępowania antysubsydyjnego.

(4)

Przed wszczęciem postępowania, zgodnie z art. 10 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, Komisja powiadomiła rządy Iranu, Pakistanu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich („ZEA”) o otrzymaniu odpowiednio udokumentowanej skargi zawierającej domniemanie istotnej szkody wyrządzonej przemysłowi unijnemu przez subsydiowany przywóz PET pochodzących z Iranu, Pakistanu i ZEA. Rządy tych państw zostały zaproszone do konsultacji mających na celu wyjaśnienie sytuacji w związku z informacjami zawartymi w skardze i osiągnięcie wspólnie uzgodnionego rozwiązania. Wszystkie rządy przyjęły to zaproszenie, po czym przeprowadzono konsultacje. W trakcie konsultacji nie osiągnięto wspólnie uzgodnionego rozwiązania. Uwzględniono jednak należycie uwagi odnośnie domniemania zawartego w skardze przedstawione przez władze krajów, których dotyczy postępowanie, zgodnie z którymi programy nie wymagają stosowania środków wyrównawczych. W trakcie konsultacji lub po ich zakończeniu swoje uwagi przedstawiły rządy Pakistanu i ZEA.

(5)

Komisja oficjalnie powiadomiła o wszczęciu postępowania producentów skarżących, innych zainteresowanych producentów, importerów/przedsiębiorstwa handlowe, użytkowników w Unii, zainteresowanych producentów eksportujących i przedstawicieli krajów wywozu. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(6)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, miały taką możliwość.

(7)

Ze względu na dużą liczbę unijnych producentów i importerów przewidziano zastosowanie metod kontroli wyrywkowej w dochodzeniu w sprawie szkody zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego. Aby Komisja mogła podjąć decyzję, czy konieczne są kontrole wyrywkowe, i w razie potrzeby dokonać doboru próby, wszystkich producentów i importerów unijnych wezwano do zgłoszenia się do Komisji i przedstawienia określonych w zawiadomieniu o wszczęciu podstawowych informacji na temat ich działalności związanej z produktem objętym dochodzeniem w okresie objętym dochodzeniem (1 lipca 2008 r. – 30 czerwca 2009 r.).

(8)

Czternastu producentów unijnych przedstawiło wymagane informacje i zgodziło się na włączenie ich do próby. Na podstawie informacji uzyskanych od współpracujących producentów unijnych Komisja wybrała do próby pięciu producentów unijnych, których sprzedaż stanowi 65 % łącznej sprzedaży dokonanej przez wszystkich współpracujących producentów unijnych.

(9)

Ośmiu importerów przedstawiło wymagane informacje i zgodziło się na włączenie ich do próby. Na podstawie informacji uzyskanych od współpracujących importerów Komisja wybrała do próby dwóch importerów, których przywóz stanowi 83 % przywozu wszystkich współpracujących importerów i 48 % całego przywozu z ZEA, Iranu i Pakistanu.

(10)

Komisja przesłała kwestionariusze do władz krajów, których dotyczy postępowanie, producentów eksportujących, objętych próbą producentów unijnych i objętych próbą importerów oraz do wszystkich zainteresowanych użytkowników i dostawców, jak również do tych, którzy zgłosili się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(11)

Odpowiedzi na pytania kwestionariusza otrzymano od władz krajów, których dotyczy postępowanie, jednego producenta eksportującego z Iranu i powiązanego z nim przedsiębiorstwa handlowego, od jednego producenta eksportującego z Pakistanu i od jednego producenta eksportującego ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich, od pięciu objętych próbą producentów unijnych, jednego objętego próbą importera, dziesięciu użytkowników unijnych i trzech dostawców surowców. Ponadto siedmiu współpracujących producentów unijnych dostarczyło wymagane ogólne dane do celów analizy szkody.

(12)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do wstępnego określenia subsydiowania, wynikającej z niego szkody oraz interesu Unii.

(13)

Wizyty weryfikacyjne odbyły się w siedzibach następujących władz państwowych:

(14)

Wizyty weryfikacyjne przeprowadzono także w zakładach następujących przedsiębiorstw:

(15)

Dochodzenie dotyczące subsydiowania i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 30 czerwca 2009 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2006 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(16)

Produktem objętym postępowaniem jest politereftalan etylenu o liczbie lepkościowej 78 ml/g lub większej, zgodnie z normą ISO 1628-5, pochodzący z Iranu, Pakistanu i ZEA („produkt objęty postępowaniem”), obecnie objęty kodem CN 3907 60 20.

(17)

PET jest produktem chemicznym powszechnie stosowanym w przemyśle tworzyw sztucznych do produkcji butelek i arkuszy. Ponieważ ten rodzaj PET jest produktem jednorodnym, nie został on dalej podzielony na różne typy produktów.

(18)

Dochodzenie wykazało, że PET produkowany i sprzedawany w Unii przez przemysł unijny oraz PET produkowany i sprzedawany na krajowych rynkach Iranu, Pakistanu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich, a także wywożony do Unii ma w zasadzie te same podstawowe właściwości chemiczne i fizyczne oraz to samo podstawowe zastosowanie. W związku z powyższym produkty te tymczasowo uznaje się za podobne w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(19)

Na podstawie informacji zawartych w skardze oraz odpowiedzi udzielonych na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisji dochodzeniem objęto poniższe programy, które wiązały się z domniemanym przyznawaniem subsydiów przez organ rządowy:

(20)

Zgodnie z przepisami prawa przedsiębiorstwo utworzone w SSE korzysta z bezcłowego przywozu składników procesu produkcji, pod warunkiem że są one wykorzystywane w procesie wytwarzania produktu, który następnie jest przeznaczony na wywóz. Podczas wizyty weryfikacyjnej stwierdzono również, że przedsiębiorstwa w SSE korzystają także z bezcłowego przywozu dóbr inwestycyjnych.

(21)

Pełny opis prawny programu SSE znajduje się obecnie w następujących przepisach ustawowych i wykonawczych: ustawie o tworzeniu specjalnych stref ekonomicznych i zarządzaniu tymi strefami w Islamskiej Republice Iranu nr 257/184168, przyjętej dnia 19 maja 2005 r.; zatwierdzeniu Komisji art. 138 ustawy powołującej Sekretariat Wysokiej Rady ds. Wolnych Stref Przemysłowo-Handlowych z dnia 27 maja 2007 r.; rozporządzeniu wykonawczym w sprawie utworzenia specjalnej strefy ekonomicznej Islamskiej Republiki Iranu i zarządzania tą strefą; zatwierdzeniu dokonanym przez Radę Ministrów z dnia 29 kwietnia 2006 r.

(22)

Petrochemiczna SSE została utworzona dnia 30 kwietnia 1997 r. (rok 1376 według kalendarza perskiego) na mocy ustawy nr 58548, opublikowanej w Dzienniku Urzędowym nr 15275 dnia 25 maja 1997 r.

(23)

Wśród aktów ustawodawczych lub administracyjnych przedstawionych przez rząd Iranu w trakcie dochodzenia nie znaleziono żadnego przepisu szczególnego dotyczącego kwalifikowalności. Tylko jeden irański współpracujący producent eksportujący posiada swój zakład w petrochemicznej specjalnej strefie ekonomicznej Mahshahr, Bandar-e Chomejni. Zgodnie z informacjami udostępnionymi przez władze irańskie strefa ta jest jedyną petrochemiczną specjalną strefą ekonomiczną w Iranie.

(24)

Uznaje się, że każda SSE zlokalizowana jest poza obszarem celnym państwa. Z tego powodu cały przywóz jest zwolniony z należności celnej, pod warunkiem że przywożone składniki procesu produkcji wykorzystywane są do wytworzenia produktu przeznaczonego na wywóz.

(25)

W celu monitorowania ilości przywożonych bezcłowo surowców zużywanych w procesie produkcji docelowego produktu przeznaczonego na wywóz urzędy celne rejestrują zarówno zwolnienie przywozowe, jak i obowiązek wywozu w momencie przywozu i wywozu na podstawie norm dotyczących nakładów i wyników określonych w „zezwoleniu na produkcję” wydawanym przez departament generalny ministerstwa zdrowia i ważnym przez okres pięciu lat. W przypadku każdej transakcji urzędy celne wydają na wniosek zainteresowanego numer kodowy (B-Jack) niezbędny, aby przedsiębiorstwo mogło dokonać odprawy celnej towarów.

(26)

Ponadto przedsiębiorstwo okresowo przekazuje właściwemu organowi informacje dotyczące wywozu i sprzedaży krajowej, jakie zamierza zrealizować w kolejnym roku. Na podstawie wymienionych wyżej udostępnionych informacjom urzędy celne nadzorują prawidłowość korzystania przez przedsiębiorstwo z przysługujących mu przywilejów.

(27)

Jeśli chodzi o sprzedaż krajową, tj. sprzedaż z SSE na terytorium kraju, należności celne zostaną nałożone na część przywożonych bezcłowo składników procesu produkcji włączanych do produktu końcowego zgodnie ze normami dotyczącymi nakładów i wyników.

(28)

Podczas wizyty weryfikacyjnej ustalono, że nie istnieją żadne konkretne, ustawowe i publicznie dostępne kryteria regulujące wydawanie decyzji przez organ przyznający mający stwierdzić, kto jest uprawniony do prowadzenia przedsiębiorstwa w petrochemicznej SSE. Przedsiębiorstwo, które chce prowadzić działalność w tej strefie, musi złożyć wniosek do właściwego organu, nie są jednak dostępne żadne wytyczne określające, na jakiej podstawie wniosek taki może zostać przyjęty lub odrzucony. Co więcej, na mocy aktu ustanawiającego petrochemiczną SSE zarządzanie tą strefą i jej organizację dla celów prowadzenia działalności petrochemicznej powierza się Krajowemu Przedsiębiorstwu Petrochemicznemu (udziałowcowi jedynego współpracującego producenta eksportującego).

(29)

Stwierdzono istnienie poważnych niezgodności i braków w systemie. Władze Iranu nie stworzyły odpowiedniego systemu weryfikacji umożliwiającego monitorowanie ilości przywożonych bezcłowo surowców zużywanych w procesie produkcji docelowego produktu przeznaczonego na wywóz. STPC, jedyny współpracujący producent z Iranu, nie zgłosił faktycznych ilości surowców, a Krajowe Przedsiębiorstwo Petrochemiczne nie wdrożyło w praktyce żadnego systemu weryfikacji w celu potwierdzenia, czy i w jakich ilościach składniki procesu produkcji, na które przyznano zwolnienie, są zużywane w procesie produkcji produktu przeznaczonego na wywóz. Normy dotyczące nakładów i wyników są to wskaźniki produkcji proponowane przez przedsiębiorstwo i akceptowane przez organ rządowy na podstawie normy stosowanej w przemyśle petrochemicznym.

(30)

Jedyny współpracujący producent eksportujący korzystał zarówno z wyżej przedstawionego programu, jak i z bezcłowego przywozu dóbr inwestycyjnych.

(31)

Uwzględniając wszystkie powyższe ustalenia, bezcłowy przywóz składników procesu produkcji do SSE należy uznać za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2) rozporządzenia podstawowego, tj. za wkład finansowy wniesiony przez rząd irański, który stanowi korzyść dla eksportera objętego dochodzeniem.

(32)

Ponadto program jest szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, biorąc pod uwagę, że przepisy prawa, na mocy których działa organ przyznający, wyraźnie ograniczają dostęp do tej strefy do niektórych przedsiębiorstw należących do petrochemicznego sektora produkcji.

(33)

Dodatkowo program jest prawnie uwarunkowany wynikami wywozu i dlatego uznaje się go za szczególny i stanowiący podstawę środków wyrównawczych zgodnie z art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Bez zobowiązania się do wywozu przedsiębiorstwo nie może uzyskać korzyści w ramach tego programu.

(34)

Programu tego nie można uznać za dozwolony system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system zwrotu ceł za składniki zastępcze („substitution drawback system”) w rozumieniu art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie jest zgodny z przepisami określonymi w załączniku I, szczególnie w lit. i), w załączniku II i w załączniku III do rozporządzenia podstawowego.

(35)

W szczególności rząd Iranu nie opracował systemu lub procedury weryfikacji, które umożliwiłyby potwierdzenie, czy i w jakich ilościach składniki procesu produkcji zużyto w procesie produkcji produktu przeznaczonego na wywóz (zgodnie z częścią II pkt 4 załącznika II oraz, w przypadku systemów zwrotu ceł za składniki zastępcze, z częścią II pkt 2) załącznika III do rozporządzenia podstawowego). Norm dotyczących nakładów i wyników nie można uznać za szczególne normy danego przedsiębiorstwa ani za system weryfikacji faktycznego zużycia. Tego typu procedura nie pozwala rządowi na wystarczająco dokładne sprawdzenie, jakie ilości składników procesu produkcji zostały zużyte w procesie produkcji produktów przeznaczonych na wywóz i z którym poziomem odniesienia normy dotyczącej nakładów i wyników należy je porównywać. Ponadto rząd nie przeprowadził skutecznej kontroli w oparciu o prawidłowo prowadzony rejestr faktycznego zużycia. Rząd Iranu nie przeprowadził bowiem szczegółowego badania w oparciu o faktycznie wykorzystane składniki procesu produkcji, mimo że normalnie, wobec braku skutecznie stosowanego systemu weryfikacji, należałoby to zrobić (zgodnie z częścią II pkt 5 załącznika II oraz, w przypadku systemu zwrotu ceł za składniki zastępcze, z częścią II pkt 3 załącznika III do rozporządzenia podstawowego).

(36)

Dodatkowo korzyść wynikająca z niezapłacenia należności celnych z tytułu przywozu dóbr inwestycyjnych również stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2) rozporządzenia podstawowego, tj. wkład finansowy wniesiony przez rząd irański, który stanowi korzyść dla eksportera objętego dochodzeniem. Poza tym program jest prawnie uwarunkowany wynikami wywozu i dlatego uznaje się go za szczególny i stanowiący podstawę środków wyrównawczych zgodnie z art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Bez zobowiązania się do wywozu przedsiębiorstwo nie może uzyskać korzyści w ramach tego programu.

(37)

Programu nie można uznać za dozwolony system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji, ponieważ dotyczy on dóbr inwestycyjnych, które nie są zużywane w procesie produkcji i z tego powodu nie wchodzą w zakres dozwolonego systemu zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji określonego w załączniku I lit. i) do rozporządzenia podstawowego.

(38)

W związku z powyższym przedmiotowe subsydia uznaje się za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(39)

Wobec braku dozwolonych systemów zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub systemów zwrotu ceł za składniki zastępcze korzyść polega na umorzeniu całkowitych przywozowych należności celnych, które normalnie byłyby należne z tytułu przywozu składników procesu produkcji. W związku z powyższym należy zauważyć, że w rozporządzeniu podstawowym przewiduje się wyrównanie nie tylko „nadmiernego” umorzenia należności celnych. Zgodnie z art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (ii) oraz załącznikiem I lit. i) rozporządzenia podstawowego wyrównanie może dotyczyć tylko nadmiernego umorzenia należności celnych, jeżeli spełnione są warunki określone w załącznikach II i III rozporządzenia podstawowego. Warunki te nie były jednak spełnione w niniejszym przypadku. W związku z tym, jeżeli stwierdzi się brak odpowiedniego procesu monitorowania, nie ma zastosowania powyższy wyjątek dotyczący systemów zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji, zastosowanie ma natomiast zwykła zasada wyrównania kwot niezapłaconych należności celnych (utracony dochód), a nie jakiegokolwiek domniemanego nadmiernego umorzenia.

(40)

Kwota subsydium dla eksportera w związku z bezcłowym przywozem składników procesu produkcji została obliczona na podstawie utraconych przywozowych należności celnych (cło podstawowe) za surowce przywożone na potrzeby wytwarzania produktu objętego postępowaniem w trakcie OD (licznik). Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego tę kwotę subsydium odniesiono do obrotu uzyskanego z wywozu produktu objętego postępowaniem w trakcie OD, ponieważ subsydium jest uzależnione od wyników wywozu, nie było natomiast przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych.

(41)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producenta eksportującego w trakcie OD wynosi 1,13 %.

(42)

Ponadto korzyści wynikającej z niezapłaconych należności celnych z tytułu przywozu dóbr inwestycyjnych nie można uznać za dozwolony system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji, ponieważ dotyczy ona dóbr inwestycyjnych, które nie są zużywane w procesie produkcji. Kwota subsydium została obliczona, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, na podstawie niezapłaconych należności celnych od przywożonych dóbr inwestycyjnych, rozłożonych na okres 15 lat, który odpowiada minimalnemu okresowi amortyzacji ustalonemu we wszystkich trzech krajach, których dotyczy niniejsze dochodzenie, w odniesieniu do sektora objętego postępowaniem. Zgodnie z utrwaloną praktyką obliczona w ten sposób kwota, którą można przypisać do OD, została dostosowana poprzez dodanie odsetek za ten okres, aby odzwierciedlała całkowitą wartość korzyści odniesionej w tym czasie. Uznano, że do tego celu właściwe jest zastosowanie komercyjnej stopy procentowej obowiązującej w Iranie w OD.

(43)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego tę kwotę subsydium odniesiono (jako licznik) do całkowitego obrotu uzyskanego z wywozu podczas OD, ponieważ subsydium jest uzależnione od wyników wywozu, a nie było przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych. Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producenta eksportującego w trakcie OD wynosi 0,93 %.

(44)

Całkowita stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do powyższych środków dla producenta eksportującego w trakcie OD wynosi 2,06 %.

(45)

Pogram ten polega na bezpośrednim przekazywaniu bezzwrotnych środków finansowych z Krajowego Przedsiębiorstwa Petrochemicznego do jedynego współpracującego irańskiego producenta eksportującego.

(46)

W wyniku dochodzenia stwierdzono, że Krajowe Przedsiębiorstwo Petrochemiczne jest głównym udziałowcem STPC posiadającym 75 % jego udziałów. Pozostali udziałowcy to Fundusz Emerytalny i Socjalny Ministerstwa Ropy Naftowej, który jest właścicielem 15 % udziałów, i Justice Shares Broker Co. posiadający 10 % udziałów. Podczas wizyty weryfikacyjnej stwierdzono, że Krajowe Przedsiębiorstwo Petrochemiczne pokryło znaczną część kosztów inwestycyjnych STPC i jego aktywów obrotowych, a także raty pożyczek bankowych STPC w terminach ich zapadalności. W związku z tym, jak wyraźnie pokazują poddane audytowi sprawozdania finansowe za rok obrotowy obejmujący OD, kontynuacja działalności współpracującego producenta eksportującego zależy od wsparcia finansowego głównego udziałowca będącego w całości własnością Irańskiego Krajowego Przedsiębiorstwa Naftowego, które należy do irańskiego Ministerstwa Ropy Naftowej.

(47)

Ponadto zasilenia w płynność STPC nie są ujawnione w sprawozdaniach finansowych przedsiębiorstwa jako pożyczki.

(48)

Dług STPC wobec Krajowego Przedsiębiorstwa Petrochemicznego, jak wyraźnie wynika z poddanych audytowi sprawozdań finansowych STPC obejmujących okres do dnia 20 marca 2009 r., wynosi 51 % jego całkowitych aktywów. W związku z powyższym należy zauważyć, że art. 141 irańskiej ustawy zmieniającej Kodeks handlowy wymaga podjęcia przez udziałowca decyzji o zaprzestaniu lub kontynuacji działalności przedsiębiorstwa w przypadku, gdy dane przedsiębiorstwo musi przeznaczyć co najmniej połowę swojego kapitału na pokrycie strat.

(49)

Dotychczas Krajowe Przedsiębiorstwo Petrochemiczne, jako główny udziałowiec STPC, nie podjęło żadnych działań w celu zwiększenia kapitału STPC w zaistniałej sytuacji finansowej, mimo że dnia 3 czerwca 2009 r. podczas spotkania walnego zgromadzenia STPC zdecydowano, że należy wyjaśnić sprawę długu tego przedsiębiorstwa wobec Krajowego Przedsiębiorstwa Petrochemicznego.

(50)

W wyniku dochodzenia stwierdzono również, że opisane powyżej przekazywanie środków finansowych stanowi powtarzająca się praktykę, która ma miejsce od wielu lat. Odpowiednie poddane audytowi sprawozdanie finansowe STPC ujawnia, że bezzwrotne środki finansowe były gromadzone od początków działalności przedsiębiorstwa, co potwierdzają poddane audytowi sprawozdania finansowe począwszy od roku obrotowego 2004.

(51)

Uwzględniając powyższe ustalenia, wsparcie finansowe ze strony Krajowego Przedsiębiorstwa Petrochemicznego można uznać za subsydium, ponieważ jest to praktyka władz publicznych polegająca na wniesieniu wkładu finansowego w rozumieniu art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, tj. bezpośrednim przekazaniu środków finansowych w formie zasilenia aktywami obrotowymi i dotacji na spłatę pożyczek. Ponadto fakt, że bezzwrotne środki finansowe były gromadzone co najmniej od 2004 r. potwierdza, iż jest to subsydium powtarzalne, którego celem jest utrzymanie działalności jedynego współpracującego irańskiego producenta eksportującego.

(52)

Co więcej, Krajowe Przedsiębiorstwo Petrochemiczne należy uznać za podmiot prawa publicznego ze względu na następujące czynniki: 1) własność rządowa: Krajowe Przedsiębiorstwo Petrochemiczne to przedsiębiorstwo będące w 100 % własnością państwa, jest to spółka zależna Irańskiego Krajowego Przedsiębiorstwa Naftowego, które jest w całości jest własnością Ministerstwa Ropy Naftowej; 2) statut Krajowego Przedsiębiorstwa Petrochemicznego został uchwalony w drodze procedury ustawodawczej; 3) w skład walnego zgromadzenia przedstawicieli udziałowców wchodzi sześciu ministrów, w tym prezes rady ministrów oraz dwóch dyrektorów Irańskiego Krajowego Przedsiębiorstwa Naftowego wybranych przez prezesa zarządu i dyrektora zarządzającego Irańskiego Krajowego Przedsiębiorstwa Naftowego. Innymi słowy rząd sprawuje całkowitą kontrolę nad Krajowym Przedsiębiorstwem Petrochemicznym; 4) Krajowe Przedsiębiorstwo Petrochemiczne jest odpowiedzialne za rozwój i funkcjonowanie krajowego sektora petrochemicznego i z tego powodu powierzono mu zarządzanie petrochemiczną specjalną strefą ekonomiczną.

(53)

Jeśli chodzi o istnienie korzyści przyznanej przedsiębiorstwu będącemu odbiorcą, dochodzenie wykazało, że STPC, w swojej obecnej postaci, nie mogłoby kontynuować działalności bez wsparcia finansowego ze strony Krajowego Przedsiębiorstwa Petrochemicznego. Praktyka ta jest niezgodna ze zwykłą praktyką inwestycyjną prywatnych inwestorów, ponieważ żaden podmiot rynkowy nie kontynuowałby zasilania takim bezzwrotnym finansowaniem.

(54)

Działanie finansujące ze strony Krajowego Przedsiębiorstwa Petrochemicznego jest szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, biorąc pod uwagę fakt, że przepisy prawa, na podstawie których działa organ przyznający, wyraźnie ograniczają dostęp do tego subsydium wyłącznie do STPC, zgodnie z jego polityką rozwoju sektora petrochemicznego.

(55)

W związku z powyższym przedmiotowe subsydium uznaje się za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(56)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przysporzonej odbiorcy, której istnienie stwierdzono w trakcie OD. Za korzyść przysporzoną odbiorcy uważa się całkowitą kwotę bezzwrotnego finansowania ujętą przez współpracującego producenta eksportującego w jego sprawozdaniach finansowych. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego tę kwotę subsydium (licznik) odniesiono do całkowitego obrotu przedsiębiorstwa uzyskanego ze sprzedaży w trakcie OD, ponieważ subsydium nie jest uzależnione od wyników wywozu i nie było przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych ilości.

(57)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla współpracującego producenta eksportującego w trakcie OD wynosi 51,02 %.

(58)

Tymczasowa kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego, wyrażona ad valorem, w odniesieniu do jedynego współpracującego irańskiego producenta eksportującego wynosi 53,08 %.

(59)

Na podstawie informacji zawartych w skardze oraz odpowiedzi udzielonych na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisji dochodzeniem objęto poniższe programy, które wiązały się z domniemanym przyznawaniem subsydiów przez organ rządowy:

(60)

W ramach programu pozwala się na bezcłowy przywóz składników procesu produkcji, pod warunkiem że są one wykorzystywane do celów późniejszego wywozu.

(61)

Podstawę programu stanowi ustawa celna z 1969 r. zmieniona dnia 30 czerwca 2008 r. W sekcji 219 (rozdział XX) ustawy celnej upoważnia się Centralną Radę ds. Dochodów do wydawania zawiadomień dotyczących polityki wywozowej i przywozowej. W związku z tym w rozdziale XV przepisów celnych z 2001 r. (SRO 450(I)/2001, opublikowanych w dniu 18 czerwca 2001 r.) zawarte są szczegółowe uregulowania dotyczące zwolnień z należności celnych w odniesieniu do towarów przywożonych do składu celnej strefy produkcyjnej.

(62)

W celu skorzystania z programu celnej strefy produkcyjnej konieczne jest uzyskanie pozwolenia wydawanego wnioskodawcy będącemu osobą fizyczną lub przedsiębiorstwem przez organ celny zgodnie z art. 343 przepisów celnych z 2001 r. (rozdział XV).

(63)

W momencie przywozu składników procesu produkcji przedsiębiorstwo produkujące musi umieścić wzmiankę o SRO nr 450/(I)/2001 na wymaganym celnym formularzu zgłoszeniowym, tj. „zgłoszeniu towarów”. Niezbędne jest jednak złożenie w urzędzie celnym gwarancji oraz postdatowanego czeku na kwotę odpowiadającą należności celnej oraz podatkowi od sprzedaży, które są ważne przez okres trzech lat. Gwarancja ta zostaje zwolniona przez urząd celny po przedstawieniu przez przedsiębiorstwo dowodu wywozu wyrobów gotowych.

(64)

Wyroby gotowe produkowane z przywożonych składników procesu produkcji rejestruje się w rejestrze celnym, a ilość surowców dostosowuje się zgodnie ze wskaźnikami nakładów poświadczonymi w świadectwie analizy. Świadectwo wydawane przez urząd celny potwierdza wskaźniki nakładów i wyników dla wszystkich surowców niezbędnych do wytworzenia 1 000 kg danego produktu. Wskaźniki nakładów i wyników są proponowane przez przedsiębiorstwo i akceptowane przez organ rządowy na podstawie norm stosowanych w danym sektorze.

(65)

Przy wywozie składa się zgłoszenie celne towarów potwierdzające, że wywożone towary pochodzą z celnej strefy produkcyjnej. Do zgłoszenia celnego dołącza się kartę zużycia składników procesu produkcji wykorzystanych do wytworzenia wyrobów gotowych przeznaczonych na wywóz. Po zbadaniu wszystkich aspektów zgłoszenia towarów urzędnik celny zezwala na wywóz wyrobów gotowych.

(66)

W przypadku zużycia składników procesu produkcji w odniesieniu do danego wywozu wyrobów gotowych wpisanego do rejestru celnego przedsiębiorstwo składa w urzędzie celnym pismo, do którego załącza kopię przywozowego zgłoszenia towarów oraz eksportowych dokumentów przewozowych wraz z zestawieniem/porównaniem przedstawiającym zużycie surowców oraz ich wywóz w postaci wyrobów gotowych w ramach programu celnej strefy produkcyjnej. Po spełnieniu powyższych warunków urzędnik celny zwalnia gwarancję oraz postdatowane czeki złożone w czasie przywozu składników procesu produkcji.

(67)

Jedyny współpracujący producent eksportujący odniósł korzyści w ramach programu celnej strefy produkcyjnej.

(68)

Podczas wizyty weryfikacyjnej stwierdzono, że w praktyce władze Pakistanu nie stosują właściwego systemu weryfikacji w celu monitorowania ilości surowców przywożonych bezcłowo i zużywanych w procesie produkcji docelowego produktu przeznaczonego na wywóz. W systemie tym wykryto poważne niezgodności i braki w porównaniu z systemem zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji określonym w przepisach prawnych (rozdział XV przepisów celnych z 2001 r.).

(69)

Na terenie celnej strefy produkcyjnej nie wyznaczono wyraźnie obszaru produkcyjnego ani oddzielnych składów wyrobów gotowych, odrzutów lub odpadów. Oddzielono jedynie surowce pochodzące z bezcłowego przywozu od składników procesu produkcji wytwarzanych na rynku lokalnym. Teren składu, tj. skład celny i celna strefa produkcyjna, nie był wydzielony na niezależnym obszarze z oddzielnym wejściem i wyjściem z obszaru ogólnie dostępnego oraz nie miał żadnych innych wejść i wyjść zgodnie art. 349 wyżej wymienionego rozdziału XV.

(70)

Nie prowadzono odpowiedniego rejestru otrzymanych, wprowadzonych do produkcji lub wywiezionych składników procesu produkcji w oparciu o faktyczne zużycie. Rejestrowano jedynie teoretyczne zużycie na podstawie świadectwa analizy zawierającego wskaźniki nakładów i wyników dla wszystkich surowców niezbędnych do wytworzenia 1 000 kg wyrobów gotowych. Wyżej wymienione normy nakładów i wyników są określane przez władze i poddawane okresowym przeglądom, ale nie istnieją jasne zasady ani dowody, jeśli chodzi o sposób przeprowadzania tych przeglądów.

(71)

Ponadto rząd Pakistanu nie wdrożył skutecznego systemu weryfikacji. Władze twierdziły, że przeprowadzają kontrole dokumentacji prowadzonej przez przedsiębiorstwa, jednak odbywa się to poprzez badanie przedstawianych przez przedsiębiorstwa informacji odnośnie do normy dotyczącej nakładów i wyników, a nie faktycznego zużycia surowców w procesie produkcji.

(72)

Władze poinformowały, że odpowiednie świadectwo analizy PET jedynego współpracującego producenta eksportującego poddawano przeglądowi od 2002 r. (tj. od czasu wydania pierwszego świadectwa analizy) do OD. Na potwierdzenie tego stwierdzenia władze dostarczyły kopię dokumentacji z jednego przeglądu przeprowadzonego w 2004 r. Chociaż w wyniku tego przeglądu nałożono ograniczenie ilości surowców dopuszczonej do bezcłowego przywozu, w związku z utratą należności celnych nie przeprowadzono żadnej kontroli dochodzenia w sprawie nadmiernego umorzenia. Począwszy od momentu dostosowania świadectwa analizy współpracujący producent eksportujący po prostu dostosowywał swoje ilości rejestrowane w rejestrze celnym do ilości wynikających ze świadectwa analizy. Od 2004 r., mimo istnienia wyraźnych dowodów, że proces produkcji mógł prowadzić do większej wydajności surowców (a co za tym idzie nadmiernego umorzenia należności celnych), nie przeprowadzono przeglądu świadectwa analizy ani dochodzenia w sprawie faktycznego zużycia surowców wykorzystywanych przez współpracującego producenta eksportującego.

(73)

Uwzględniając wszystkie powyższe ustalenia, program celnych stref produkcyjnych należy uznać za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 pkt 2) rozporządzenia podstawowego w postaci utraconych dochodów publicznych, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstwa będącego odbiorcą.

(74)

Ponadto zgodnie z art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego program subsydiowania można uznać za szczególny, ponieważ korzystanie z niego przysługuje przedsiębiorstwom, które wytwarzają produkty w strefie celnej, a następnie je wywożą, a więc program jest prawnie uwarunkowany wynikami wywozu.

(75)

Ponadto programu tego nie można uznać za dozwolony system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system zwrotu ceł za składniki zastępcze w rozumieniu art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie jest on zgodny ze ścisłymi przepisami określonymi w załączniku I, szczególnie w lit. i), w załączniku II i w załączniku III do rozporządzenia podstawowego.

(76)

Rząd Pakistanu nie stosował skutecznie systemu lub procedury weryfikacji, które umożliwiłyby potwierdzenie, czy i w jakich ilościach składniki procesu produkcji zużyto w procesie produkcji produktu przeznaczonego na wywóz (zgodnie z częścią II pkt 4 załącznika II oraz, w przypadku systemów zwrotu ceł za składniki zastępcze, z częścią II pkt 2) załącznika III do rozporządzenia podstawowego). Wskaźników nakładów i wyników nie można uznać za szczególne normy danego przedsiębiorstwa ani nawet za system weryfikacji faktycznego zużycia. Tego typu procedura nie pozwala rządowi na wystarczająco dokładne sprawdzenie, jakie ilości składników procesu produkcji zostały zużyte w procesie produkcji produktów przeznaczonych na wywóz. Ponadto rząd nie prowadził skutecznej kontroli w oparciu o prawidłowo prowadzony rejestr faktycznego zużycia. Rząd Pakistanu nie przeprowadził również szczegółowego badania w oparciu o faktyczne wykorzystane składniki procesu produkcji, mimo że normalnie wobec braku skutecznie stosowanego systemu weryfikacji należałoby to zrobić (załącznik II część II pkt 5 oraz załącznik III część II pkt 3) do rozporządzenia podstawowego).

(77)

W związku z powyższym przedmiotowe subsydia uznaje się za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(78)

Wobec braku dozwolonych systemów ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub systemów zwrotu ceł za składniki zastępcze korzyść polega na umorzeniu całkowitych przywozowych należności celnych, które normalnie byłby należne z tytułu przywozu składników procesu produkcji. W związku z powyższym należy zauważyć, że w rozporządzeniu podstawowym przewiduje się wyrównanie nie tylko „nadmiernego” umorzenia należności celnych. Zgodnie z art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (ii) oraz załącznikiem I lit. i) rozporządzenia podstawowego wyrównanie może dotyczyć tylko nadmiernego umorzenia należności celnych, jeżeli spełnione są warunki określone w załącznikach II i III do rozporządzenia podstawowego. Warunki te nie były jednak spełnione w niniejszym przypadku. W związku z tym, jeżeli stwierdzi się brak odpowiedniego systemu monitorowania, nie ma zastosowania powyższy wyjątek dotyczący systemów zwrotu ceł, zastosowanie ma natomiast zwykła zasada wyrównywania kwot niezapłaconych należności celnych (utracony dochód), a nie jakiegokolwiek domniemanego nadmiernego umorzenia.

(79)

Kwota subsydium dla eksportera została obliczona na podstawie utraconych przywozowych należności celnych (cło podstawowe) za surowce przywożone w ramach programu celnych stref produkcyjnych stosowanego na potrzeby wytwarzania produktu objętego postępowaniem w trakcie OD (licznik). Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego tę kwotę subsydium odniesiono do obrotu uzyskanego z wywozu produktu objętego postępowaniem w trakcie OD, ponieważ subsydium jest uzależnione od wyników wywozu, nie było natomiast przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych.

(80)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producenta eksportującego w trakcie OD wynosi 2,57 %.

(81)

W ramach programu dopuszczano bezcłowy przywóz instalacji, maszyn i wyposażenia przeznaczonych do celnej strefy produkcyjnej przywożonych do dnia 30 czerwca 2004 r. Przywóz maszyn i części zamiennych nieprodukowanych na rynku lokalnym był konieczny w celu stworzenia jednostki produkcyjnej lub rozbudowy, zrównoważenia, modernizacji lub zastąpienia istniejących jednostek w strefie celnej.

(82)

Program przewidziany jest w SRO nr 554(I)/98 z dnia 12 czerwca 1998 r.

(83)

W celu skorzystania z programu importer musiał złożyć w urzędzie celnym deklarację, że maszyny zostały należycie zainstalowane lub wykorzystane na terenie strefy celnej.

(84)

Przy przywozie importer musiał wykazać przed organem celnym, że maszyny lub części zamienne zostały przywiezione w celu stworzenia jednostki produkcyjnej w strefie celnej oraz złożyć gwarancję na kwotę równą należności celnej. Gwarancja miała zostać zwolniona po przedstawieniu potwierdzenia instalacji przywiezionych maszyn.

(85)

Program stosowano do czerwca 2004 r. a jedyny współpracujący producent eksportujący odniósł korzyści w ramach przywozu części instalacji w latach 2002 i 2003.

(86)

Uwzględniając powyższe ustalenia, program składów celnych należy uznać za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 pkt 2) rozporządzenia podstawowego w postaci utraconych dochodów publicznych, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstwa będącego odbiorcą.

(87)

Ponadto zgodnie z art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego program subsydiowania można uznać za szczególny, ponieważ korzystanie z niego przysługuje przedsiębiorstwom, które wytwarzają produkty w strefie celnej, a następnie je wywożą, a więc program jest prawnie uwarunkowany wynikami wywozu.

(88)

Ponadto korzyści wynikającej z niezapłaconych należności celnych z tytułu przywozu dóbr inwestycyjnych nie można uznać za dozwolony system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji, ponieważ dotyczy ona dóbr inwestycyjnych, które nie są zużywane w procesie produkcji i z tego powodu nie wchodzą w zakres dozwolonego systemu zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji określonego w załączniku I lit. i) do rozporządzenia podstawowego.

(89)

W związku z powyższym przedmiotowe subsydium uznaje się za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(90)

Kwota subsydium została obliczona, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, na podstawie niezapłaconych należności celnych, rozłożonych na okres 15 lat, który odpowiada minimalnemu okresowi amortyzacji ustalonemu we wszystkich trzech krajach, których dotyczy niniejsze dochodzenie, w odniesieniu do sektora objętego postępowaniem. Zgodnie z utrwaloną praktyką obliczona w ten sposób kwota, którą można przypisać do OD, została dostosowana poprzez dodanie odsetek za ten okres, aby odzwierciedlała całkowitą wartość korzyści odniesionej w tym czasie. Uznano, że do tego celu właściwe jest zastosowanie komercyjnej stopy procentowej obowiązującej w Pakistanie w OD.

(91)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego tę kwotę subsydium odniesiono (jako licznik) do obrotu uzyskanego z wywozu w trakcie OD, ponieważ subsydium jest uzależnione od wyników wywozu i nie było przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych.

(92)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producenta eksportującego w trakcie OD wynosi 0,01 %.

(93)

W programie przewidziano refundację finansową z tytułu nabycia na rynku krajowym PTA (głównego surowca w produkcji PET) produkowanego w Pakistanie na poziomie 7,5 % zafakturowanej ceny sprzedaży.

(94)

Podstawę programu stanowi SRO nr 1045(I)/2008 z dnia 19 września 2008 r., zmieniony SRO nr 1299(I)/2008 z dnia 22 grudnia 2008 r. Umożliwia on wszystkim konsumentom i użytkownikom PTA uzyskanie refundacji równej 7,5 % ich zakupów na rynku lokalnym.

(95)

Program stanowi pomoc wyrównawczą dla użytkowników lub konsumentów PTA wymienionych w ww. SRO oraz wszelkich innych użytkowników zatwierdzonych przez Ministerstwo Przemysłu Włókienniczego, którzy staną się kwalifikowalni w przyszłości. Pomoc wyrównawczą udziela się w celu wyrównania wpływu dostarczanych lokalnie lub przywożonych PTA za pośrednictwem Narodowego Banku Pakistanu. Formularze wniosków o udział w programie są określone w załącznikach do SRO. Ponadto wykaz przedsiębiorstw będących odbiorcami pomocy w ramach programu zawarty jest bezpośrednio w SRO nr 1045(I)/2008.

(96)

Refundacja ta stanowi wsparcie wyrównawcze/ochronę taryfową dla sektora włókien poliestrowych. Zarządzanie systemem refundacji należy do Narodowego Banku Pakistanu. Przywóz PTA obciążony jest cłem wynoszącym 7,5 %.

(97)

Jeżeli PTA nabywa się od pakistańskiego producenta, który wyprodukował PTA w Pakistanie, na fakturze wysyłanej przez krajowego producenta PTA do nabywcy wskazuje się część składowa ceny wynoszącą 7,5 %. Następnie nabywca na wniosek otrzymuje refundację tych 7,5 %.

(98)

W wyniku dochodzenia stwierdzono, że program stanowi w praktyce bezpośrednie finansowanie sektora włókien poliestrowych w Pakistanie. Celem SRO jest sprzyjanie zamówieniom PTA produkowanych w kraju. To wsparcie dla produkowanych w kraju PTA uznaje się za bezpośrednie finansowanie nabywcy. W wyniku dochodzenia stwierdzono, że jedyny współpracujący producent eksportujący był wyraźnie wymieniony w odpowiednim SRO jako beneficjent tego programu. W SRO wymieniono tylko osiem pakistańskich przedsiębiorstw uprawnionych do korzystania z tego programu. W związku z tym współpracujący producent eksportujący odniósł korzyści wynikające ze wsparcia wyrównawczego związanego z PTA.

(99)

Uwzględniając wszystkie powyższe ustalenia, program ten uznaje się za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (i) oraz art. 3 pkt 2) rozporządzenia podstawowego, ponieważ stanowi on wkład finansowy w formie bezpośredniego przekazania środków finansowych stanowiącego wyraźną korzyść dla przedsiębiorstwa będącego odbiorcą.

(100)

Ponadto program jest szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 4 lit. b) rozporządzenia podstawowego, biorąc pod uwagę, że subsydium uzależnione jest od stosowania towarów krajowych, a nie przywożonych.

(101)

Co więcej, subsydium to można również uznać za szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego, biorąc pod uwagę, że same przepisy prawa ograniczają wyraźnie dostęp do tego programu do niektórych przedsiębiorstw należących do sektora włókien poliestrowych.

(102)

W związku z powyższym przedmiotowe subsydium uznaje się za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(103)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przysporzonej odbiorcy, której istnienie stwierdzono w trakcie OD. Za korzyść przysporzoną odbiorcy uważa się całkowitą kwotę refundacji ujętą przez współpracującego producenta eksportującego w jego sprawozdaniach finansowych.

(104)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego tę kwotę subsydium (licznik) odniesiono do całkowitego obrotu przedsiębiorstwa uzyskanego ze sprzedaży w trakcie OD, ponieważ subsydium nie jest uzależnione od wyników wywozu i nie było przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych.

(105)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla współpracującego producenta eksportującego w trakcie OD wynosi 2,38 %.

(106)

W ramach tego programu obrót przedsiębiorstwa uzyskany z wywozu może być objęty specjalnym systemem podatkowym.

(107)

Podstawę programu stanowią sekcje 154 i 169 rozporządzenia w sprawie podatku dochodowego z 2001 r. oraz dział IV części III załącznika do rozporządzenia w sprawie podatku dochodowego z 2001 r.

(108)

Program ten dotyczy podatku od dochodu na podstawie obrotu uzyskanego z wywozu i jest dostępny dla wszystkich eksporterów przy realizacji transakcji sprzedaży towarów.

(109)

Przy realizacji transakcji walutowych, niezależnie od zysku przedsiębiorstwa, upoważniony bank odlicza podatek u źródła w wysokości 1 % wartości transakcji wywozowej. Z drugiej strony stawka podatku od dochodu przedsiębiorstw podlegającego opodatkowaniu wynosi 35 %.

(110)

Takie odliczenie podatkowe, stosowane bezpośrednio do transakcji walutowych, należy uznać za ostateczny podatek od dochodu uzyskanego z transakcji wywozowych. Nie dopuszcza się odliczenia z tytułu jakichkolwiek wydatków związanych z uzyskaniem obrotu w ramach wywozu.

(111)

W wyniku dochodzenia stwierdzono, że program przewiduje w praktyce specjalne i korzystne opodatkowanie dla eksporterów. Chociaż pewnej części wydatków związanych z uzyskaniem obrotu w ramach wywozu nie można odliczyć, niska stawka podatkowa wynosząca 1 % całkowitego obrotu uzyskanego z wywozu jest systemem bardzo korzystnym w porównaniu z normalnym systemem podatkowym, w którym dochody opodatkowane są stawką wynoszącą 35 %, pod warunkiem że zyski z wywozu są opodatkowane niższą stawką podatkową niż zyski pochodzące ze sprzedaży krajowej. Współpracujący producent eksportujący odniósł korzyści wynikające z programu ostatecznego systemu podatkowego.

(112)

W zakresie, w jakim przedmiotowy system podatkowy prowadzi do zysków wynikających z faktu, że stawka podatku od wywozu jest mniejsza niż podatku od sprzedaży krajowej, program ten uznaje się za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 pkt 2) rozporządzenia podstawowego w postaci utraconych dochodów publicznych, co przysparza korzyści przedsiębiorstwu będącemu odbiorcą.

(113)

Ponadto program można uznać za szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ subsydium jest uwarunkowane wynikami wywozu.

(114)

W związku z powyższym przedmiotowe subsydium uznaje się za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(115)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przysporzonej odbiorcy, której istnienie stwierdzono w trakcie OD. Za korzyść przysporzoną odbiorcy uważa się całkowity podatek należny z tytułu dochodu związanego z przychodami uzyskanymi w ramach ostatecznego systemu podatkowego (wywóz) po odliczeniu podatku zapłaconego (1 % obrotu uzyskanego z wywozu). Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego tę kwotę subsydium (licznik) odniesiono do całkowitego obrotu przedsiębiorstwa uzyskanego z wywozu w trakcie OD, ponieważ subsydium jest uzależnione od wyników wywozu, nie było natomiast przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych.

(116)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producenta eksportującego w trakcie OD wynosi 1,95 %.

(117)

Celem długoterminowego finansowania projektów ukierunkowanych na wywóz jest umożliwienie kwalifikującym się instytucjom finansowym zapewnienia korzystnych warunków finansowania kredytobiorców w celu przywozu maszyn, instalacji, wyposażenia i związanych z nimi akcesoriów.

(118)

Podstawa prawna zawarta jest w sekcji 17 ust. 2 lit. a) i ust. 4 lit. c) oraz sekcji 22 w powiązaniu z sekcją 17 ust. 2 lit. d) ustawy o Narodowym Banku Pakistanu z 1956 r. Szczegółowe ustalenia dotyczące programu zawarte są w okólniku Narodowego Banku Pakistanu nr 14 z dnia 18 maja 2004 r.

(119)

Jak wyraźnie wskazano w okólniku Narodowego Banku Pakistanu nr 14 z dnia 18 maja 2004 r., przedsiębiorstwa eksportujące bezpośrednio lub pośrednio przynajmniej 50 % swojej rocznej produkcji kwalifikują się do uzyskania finansowania w ramach programu.

(120)

Z programu mogą korzystać instytucje finansowe, które spełniają warunek adekwatności kapitałowej określony przez Narodowy Bank Pakistanu. Instytucje te mogą udzielać swoim kredytobiorcom długoterminowego finansowania na okres do 7 i pół roku.

(121)

Kredyt udzielony przedsiębiorstwom może zostać wykorzystany na różne cele (modernizacja fabryk, zakup lokalnie produkowanych instalacji i maszyn, przywóz maszyn, itp.).

(122)

Banki mogą obciążać kredytobiorców opłatą wynoszącą do 3 % powyżej stóp ustalonych przez Narodowy Bank Pakistanu. Poziomem odniesienia dla stopy procentowej w przypadku finansowania w ramach tego programu jest – w zależności od okresu finansowania – średni ważony dochód z 12-miesięcznych obligacji skarbowych lub z trzy- i pięcioletnich pakistańskich obligacji inwestycyjnych.

(123)

Po wypłacie pożyczki banki mogą zwrócić się do odpowiedniego oddziału Narodowego Banku Pakistanu o zwrot odpowiadający kwocie wypłaconej pożyczki.

(124)

Chociaż program ten zakończył się w czerwcu 2007 r. jedyny współpracujący producent eksportujący nadal odnosi korzyści z programu, biorąc pod uwagę, że chodzi tu o długoterminowe finansowanie i korzyść została uzyskana w kwietniu 2005 r. na okres 7 i pół roku.

(125)

W ramach tego programu Narodowy Bank Pakistanu ustala obowiązujące maksymalne pułapy stóp procentowych stosowane do pożyczek długoterminowych.

(126)

W wyniku programu eksporterzy mogą uzyskać długoterminowe pożyczki, w przypadku których stopy procentowe są preferencyjne w porównaniu ze stopami procentowymi zwykłych kredytów komercyjnych, które określa się na warunkach czysto rynkowych.

(127)

Program należy uznać za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (iv) oraz art. 3 pkt 2) rozporządzenia podstawowego w postaci praktyki władz publicznych, w którą zaangażowany jest podmiot prawa publicznego (tj. Narodowy Bank Pakistanu), będący częścią władz publicznych i upoważniający banki komercyjne do działań przedstawionych w art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (i) (tj. bezpośredniego przekazywania środków finansowych w formie pożyczek). Przedsiębiorstwo będące odbiorcą odnosi korzyść w postaci preferencyjnej stopy procentowej.

(128)

W tym kontekście należy podkreślić, że Narodowy Bank Pakistanu wchodzi w zakres definicji „władzy publicznej” zawartej w art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Jest on w 100 % własnością rządu i realizuje cele polityki publicznej. Narodowy Bank Pakistanu wykonuje wszystkie funkcje banku centralnego, łącznie z emisją banknotów, regulacją systemu finansowego i nadzorem nad tym systemem, działaniem w roli banku dla innych banków i rządu oraz kredytodawcy ostatniego stopnia, realizacją polityki pieniężnej, zarządzaniem długiem publicznym, zarządzaniem wymianą walut, opracowywaniem ram finansowych, instytucjonalizacją oszczędności i inwestycji, zapewnieniem infrastruktury szkoleniowej dla bankowców oraz udzielaniem kredytów dla sektorów priorytetowych.

(129)

Uwzględniając powyższe ustalenia, przedmiotowe subsydium można uznać za szczególne na mocy art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy prawa stanowią, w ramach kryteriów kwalifikowalności, że subsydium jest uwarunkowane wynikami eksportu.

(130)

W związku z powyższym przedmiotowe subsydium uznaje się za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(131)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przysporzonej odbiorcy, której istnienie stwierdzono w trakcie OD. Zgodnie z art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego korzyść dla odbiorcy oblicza się na podstawie różnicy pułapu kredytu wyznaczonego przez bank centralny (Narodowy Bank Pakistanu) a stosowaną stopą procentową kredytów komercyjnych.

(132)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego tę kwotę subsydium odniesiono do obrotu uzyskanego z wywozu produktu objętego postępowaniem w trakcie OD, ponieważ subsydium jest uzależnione od wyników wywozu, nie było natomiast przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych.

(133)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producenta eksportującego w trakcie OD wynosi 0,60 %.

(134)

Program krótkoterminowego finansowania wywozu zapewnia, za pośrednictwem banków komercyjnych, instrumenty finansowe dla eksporterów w celu wywozu wszystkich produkowanych towarów. Program obejmuje głównie instrument finansowania krótkotrwałych aktywów obrotowych przez okres nie dłuższy niż 180 dni.

(135)

Podstawa prawna zawarta jest w sekcji 17 ust. 2 lit. a) i ust. 4 lit. c) oraz sekcji 22 w powiązaniu z sekcją 17 ust. 2 lit. d) ustawy o Narodowym Banku Pakistanu z 1956 r. Szczegółowe ustalenia dotyczące programu zawarte są w okólniku Narodowego Banku Pakistanu nr 35 z dnia 28 września 2001 r. oraz okólniku nr 44 z dnia 17 grudnia 1998 r.

(136)

Każdy eksporter może skorzystać z tego programu poprzez złożenie wniosku w jakimkolwiek banku komercyjnym oraz spełnienie innych wymogów danej instytucji finansowej. Decyzja o przyznaniu kredytu podejmowana jest przez bank zgodnie z jego wewnętrzną polityką kredytową.

(137)

Korzyść ta może zostać przyznana zarówno w odniesieniu do transakcji wywozowych, jak i do wyników wywozu.

(138)

Jeśli instrument opiera się na transakcjach, wówczas finansowanie przyznawane jest eksporterowi przez bank na podstawie zamówienia eksportowego lub akredytywy eksportowej na okres nie dłuższy niż 180 dni. Finansowanie może być udostępnione przed wysyłką na zakup składników procesu produkcji oraz na produkcję towarów przeznaczonych na wywóz. Możliwe jest również przyznanie finansowania po wysyłce w odniesieniu do towarów, które już zostały wysłane do zagranicznego importera na okres potrzebny do sfinalizowania transakcji lub na 180 dni w zależności do tego, co nastąpi wcześniej.

(139)

W przypadku instrumentu opartego na wynikach wywozu eksporterowi przyznaje się finansowanie odnawialne w wysokości do 50 % wyników wywozu zrealizowanych w roku poprzednim. Eksporterzy mogą korzystać z tego instrumentu finansowania przez okres 180 dni. Przyznane finansowanie podlega całkowitej spłacie po jego wykorzystaniu.

(140)

Program ten przewiduje przyznawanie krótkoterminowego kredytu na finansowanie wywozu przez banki komercyjne z zastosowaniem preferencyjnej stopy procentowej wyznaczonej przez Narodowy Bank Pakistanu. Jedyny współpracujący producent eksportujący odnosi korzyści w ramach tego programu zarówno w odniesieniu do sprzedaży krajowej, jak i wywozu.

(141)

Poziomem odniesienia dla marży w ramach programu finansowania wywozu jest średni ważony dochód z sześciomiesięcznych pakistańskich obligacji skarbowych.

(142)

W wyniku programu eksporterzy mogą uzyskać instrument finansowania, w ramach którego stopy procentowe są preferencyjne w porównaniu ze stopami procentowymi zwykłych krótkoterminowych kredytów komercyjnych, które określa się na warunkach czysto rynkowych.

(143)

Program uznaje się za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (iv) oraz art. 3 pkt 2) rozporządzenia podstawowego w postaci praktyki władz publicznych, w którą zaangażowany jest podmiot prawa publicznego (tj. Narodowy Bank Pakistanu), upoważniający banki komercyjne do działań przedstawionych w art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (i) (tj. bezpośredniego przekazywania środków finansowych w formie pożyczek). Przedsiębiorstwo będące odbiorcą odnosi korzyść w postaci preferencyjnej stopy procentowej.

(144)

Ponadto, uwzględniając powyższe ustalenia, subsydium to można uznać za szczególne na mocy art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy prawa stanowią, w ramach kryteriów kwalifikowalności, że subsydium jest uwarunkowane wynikami eksportu.

(145)

W związku z powyższym przedmiotowe subsydium uznaje się za stanowiące podstawę dla środków wyrównawczych.

(146)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przysporzonej odbiorcy, której istnienie stwierdzono w trakcie OD. Zgodnie z art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego korzyść dla odbiorcy oblicza się na podstawie różnicy pułapu kredytu wyznaczonego przez bank centralny (Narodowy Bank Pakistanu) a stosowaną stopą procentową kredytów komercyjnych.

(147)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego tę kwotę subsydium odniesiono do obrotu uzyskanego z wywozu w trakcie OD, ponieważ subsydium jest uzależnione od wyników wywozu, nie było natomiast przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych.

(148)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producenta eksportującego w trakcie OD wynosi 2,22 %.

(149)

Program ten opiera się na instrumencie krótkoterminowego finansowania wywozu lub przywozu, przyznawanym przez banki komercyjne z zastosowaniem preferencyjnej stopy procentowej wyznaczonej przez Narodowy Bank Pakistanu.

(150)

Finansowanie przyznawane jest zgodnie z okólnikiem F.E. nr 25 z dnia 20 czerwca 1998 r., zmienionym okólnikiem F.E. nr 05 z dnia 23 sierpnia 2002 r.

(151)

Z krótkoterminowego finansowania w ramach tego programu może skorzystać każdy eksporter i importer.

(152)

W ramach tego programu banki zostały upoważnione do wykorzystania/zainwestowania swoich depozytów w USD do finansowanie importerów i eksporterów. Pożyczka ta udzielana jest z depozytów w USD/depozytów międzybankowych, nominowana w USD, ale wypłacana w rupiach. Finansowanie na mocy okólnika F.E. nr 25 (F.E. 25) przeprowadzają banki na podstawie odpowiedniego dowodu dokonania transakcji wywozowych.

(153)

Jak wynika z okólnika F.E. nr 05 z dnia 23 sierpnia 2002 r., w przypadku pożyczki dla eksportera możliwe jest dostosowanie dochodów w walucie obcej pochodzących z transakcji wywozowych przy spłacie pożyczki i odsetek od tej pożyczki, tylko jeżeli eksporter wpłaca do banku całkowity dochód uzyskany dzięki pożyczce w zamian za wypłatę w rupiach. Pożyczka przyznawana w ramach programu F.E. 25 jest instrumentem, który rozlicza się w całości dochodami uzyskanymi z transakcji wywozowej.

(154)

Jak wynika z okólnika F.E. nr 05 z dnia 23 sierpnia 2002 r. finansowanie przywozu jest możliwe dopiero po dniu faktycznego dokonania płatności przywozowych w walucie obcej poprzez udostępnienie pożyczki walutowej na rzecz importera. Pożyczki takie nie powinny być przyznawane na okres dłuższy niż sześć miesięcy od dnia wypłaty środków na rzecz importerowi.

(155)

Program ten przewiduje przyznawanie krótkoterminowego kredytu na finansowanie wywozu przez banki komercyjne z zastosowaniem preferencyjnej stopy procentowej wyznaczonej przez Narodowy Bank Pakistanu.

(156)

Poziomem odniesienia dla oprocentowania/marży w ramach tego finansowania jest stopa LIBOR powiększona o spread pobierany przez banki.

(157)

W wyniku programu eksporterzy mogą uzyskać instrument finansowania, w ramach którego stopy procentowe są preferencyjne w porównaniu ze stopami procentowymi zwykłych krótkoterminowych kredytów komercyjnych, które określa się na warunkach czysto rynkowych.

(158)

Program uznaje się za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (iv) oraz art. 3 pkt 2) rozporządzenia podstawowego w postaci praktyki władz publicznych, w którą zaangażowany jest podmiot prawa publicznego (tj. Narodowy Bank Pakistanu), upoważniający banki komercyjne do działań przedstawionych w art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (i) (tj. bezpośredniego przekazywania środków finansowych w formie pożyczek). Przedsiębiorstwo będące odbiorcą odnosi korzyść w postaci preferencyjnej stopy procentowej.

(159)

Ponadto, uwzględniając powyższe ustalenia, subsydium to można uznać za szczególne na mocy art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy prawa stanowią, w ramach kryteriów kwalifikowalności, że subsydium jest uwarunkowane wynikami eksportu.

(160)

W związku z powyższym przedmiotowe subsydium uznaje się za stanowiące podstawę dla środków wyrównawczych.

(161)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przysporzonej odbiorcy, której istnienie stwierdzono w trakcie OD. Zgodnie z art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego korzyść dla odbiorcy oblicza się na podstawie różnicy pułapu kredytu wyznaczonego przez bank centralny (Narodowy Bank Pakistanu) a stosowaną stopą procentową kredytów komercyjnych.

(162)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego tę kwotę subsydium (licznik) odniesiono do obrotu uzyskanego z wywozu w trakcie OD, ponieważ subsydium jest uzależnione od wyników wywozu, nie było natomiast przyznawane w odniesieniu do ilości wytwarzanych, produkowanych, wywożonych lub transportowanych.

(163)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producenta eksportującego w trakcie OD wynosi 0,06 %.

(164)

Tymczasowa kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego, wyrażona ad walorem, w odniesieniu do jedynego współpracującego pakistańskiego producenta eksportującego wynosi 9,79 %.

(165)

Na podstawie informacji zawartych w skardze oraz odpowiedzi udzielonych na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisji dochodzeniem objęto poniższe programy, które wiązały się z domniemanym przyznawaniem subsydiów przez organ rządowy:

(166)

Program ten umożliwia bezcłowy przywóz surowców, opakowań i dóbr inwestycyjnych po zerowych stawkach cła.

(167)

Podstawę programu stanowi ustawa federalna nr 1 z 1979 r. o organizowaniu działalności przemysłowej.

(168)

W celu skorzystania z programu wynikającego z wyżej wymienionej ustawy federalnej konieczne jest uzyskanie pozwolenia przemysłowego wydawanego przez Ministerstwo Finansów i Przemysłu.

(169)

Zgodnie z art. 8 ustawy federalnej pozwolenia na realizację projektów przemysłowych mogą być przyznawane wyłącznie obywatelom ZEA lub przedsiębiorstwom, w których miejscowy kapitał posiada co najmniej 51 % udziałów, pod warunkiem że dyrektor zarządzający pochodzi z ZEA lub że zarząd składa się w większości z obywateli ZEA.

(170)

Ponadto wyżej wymieniona ustawa federalna zawiera zbiór innych wymogów dotyczących kwalifikowalności, które strony powinny spełnić: wartość środków trwałych nie powinna być mniejsza niż 250 000 AED, liczba pracowników powinna wynosić co najmniej 10 osób, a wykorzystywana moc napędowa powinna przekraczać wartość 5 koni mechanicznych (art. 2). Zgodnie z innym wymogiem 25 % pracowników powinno być obywatelami ZEA, jednakże minister może podjąć decyzję o zwolnieniu z tego wymogu lub obniżeniu tego odsetka (art. 33). Zgodnie z art. 13 wniosek o pozwolenie na realizację projektu przemysłowego należy rozpatrzyć w świetle następujących elementów: przynależności projektu przemysłowego do krajowego programu rozwoju przemysłowego i umowy podpisanej z krajami arabskimi oraz wymogów w zakresie konsumpcji lokalnej. W odniesieniu do projektów, które spełniają wymogi określone w art. 13, są konkurencyjne i ukierunkowane na wywóz, art. 21 przewiduje szczególne pierwszeństwo w przyznawaniu korzyści.

(171)

Na podstawie złożonego wniosku i przedstawionej odpowiedniej dokumentacji właściwy komitet ministerstwa finansów i przemysłu zaleca ministrowi zatwierdzenie lub odrzucenie wniosku. Zgodnie z art. 12 ustawy federalnej minister może podjąć decyzję o wydaniu lub odmowie wydania pozwolenia.

(172)

Aby wniosek został objęty zakresem stosowania przedmiotowego programu, wnioskodawca musi zachować zgodność z następującą procedurą: złożenie wniosku o pozwolenie przemysłowe do Ministerstwa Finansów i Przemysłu, przyznanie pozwolenia przemysłowego przez Ministerstwo, uzyskanie zgody na bezcłowy przywóz przez złożenie wniosku on-line.

(173)

Właściwe ministerstwo ustanowiło elektroniczny system obsługi przemysłu do celów realizacji tego programu oraz opublikowało odpowiedni podręcznik użytkownika zawierający wskazówki dla osób korzystających z programu. Elektroniczny system obsługi przemysłu jest systemem on-line wdrożonym przez ministerstwo. Z jednej strony umożliwia on użytkownikom bezpośredni dostęp do własnej odpowiedniej licencji, a z drugiej strony umożliwia Departamentowi Rozwoju Przemysłu w Ministerstwie sprawowanie ogólnej kontroli nad programem oraz prowadzenie nadzoru nad sposobem korzystania z przywilejów przysługujących przedsiębiorstwom.

(174)

Każdy użytkownik programu posiada zastrzeżony dostęp do systemu, w którym możliwy jest wgląd do wykazu surowców stosowanych w procesie produkcji realizowanym w jego fabryce (nazwa pozycji, kod HS, jednostka miary, saldo całkowite (tj. ilość surowca wymienionego w danej pozycji) oraz pozostałe saldo (tj. pozostała ilość surowca, na którą przedsiębiorstwo może uzyskać zwolnienie celne)). Wniosek on-line należy złożyć dla każdej transakcji wywozowej w celu uzyskania specjalnego kodu, który umożliwia dokonanie odprawy celnej towarów w urzędzie celnym bez uiszczania należności celnych. Departament Rozwoju Przemysłu może odrzucić wniosek o przyznanie zwolnienia na surowce, jeżeli ilość określona we wniosku przekracza pozostałe saldo surowca wymienionego w danej pozycji. Może także odmówić przyznania zwolnienia na dobra inwestycyjne, których nie obejmuje projekt przemysłowy. W tym przypadku decyzja zostaje podjęta na podstawie informacji przedstawionych przez przedsiębiorstwo przy pierwszej rejestracji do programu. Po odrzuceniu wniosku zainteresowane przedsiębiorstwo może zapoznać się w systemie ze wszystkimi odnośnymi szczegółowymi informacjami oraz uzasadnieniem odrzucenia, a także może podjąć odpowiednie działania w celu przedstawienia wymaganych wyjaśnień.

(175)

Podczas wizyty weryfikacyjnej ustalono, że jedyny współpracujący producent eksportujący korzysta z ogólnego zwolnienia celnego na przywóz surowców, opakowań i dóbr inwestycyjnych bez jakichkolwiek warunków, takich jak późniejszy wywóz produktu końcowego. Przepisy ustawowe ani przepisy wykonawcze, federalne ani lokalne, nie zawierają obowiązku prowadzenia przez przedsiębiorstwo żadnego rodzaju rejestrów do celów późniejszej kontroli przeprowadzanej przez właściwe organy.

(176)

Chociaż w celu dokonywania bezcłowego przywozu przedsiębiorstwo musi złożyć wnioski w elektronicznym systemie obsługi przemysłu on-line, nie stwierdzono istnienia wytycznych, na podstawie których można uzasadnić decyzję o przyjęciu lub odrzuceniu wniosku.

(177)

Ponadto organy przyznające nie posiadają wiedzy na temat obecnego zużycia bezcłowych towarów będących składnikami procesu produkcji. W elektronicznym systemie obsługi przemysłu przedsiębiorstwo przedstawia tylko informacje dotyczące teoretycznego zużycia. W rzeczywistości od momentu pierwszej rejestracji w systemie organy przyznające przeprowadzają jedynie kontrole elektroniczne. Nie przedstawiono żadnych dowodów potwierdzających fakt, że kontroli i weryfikacji dokonuje się we wszystkich przypadkach. Ponadto rząd ZEA nie wdrożył w praktyce żadnego skutecznego systemu weryfikacji. Organy stwierdziły, że przeprowadzają kontrole w elektronicznym systemie obsługi przemysłu oraz na podstawie dokumentacji, którą wszystkie przedsiębiorstwa mają obowiązek przedstawić każdego roku w celu przedłużenia ważności ich pozwolenia (dokumentacja obejmuje informacje dotyczące lokalnych pozwoleń przemysłowych, poddanych audytowi sprawozdań finansowych, danych na temat produkcji i sprzedaży itp.). Kontrole te polegają jednak na analizie informacji przedstawianych rocznie przez przedsiębiorstwa i porównywaniu z danymi dotyczącymi ich pierwszej rejestracji, a nie faktycznej produkcji. W rzeczywistości nie przedstawiono żadnych informacji potwierdzających, że na każdym etapie procedury władze posiadają wiedzę na temat faktycznych ilości składników procesu produkcji w odniesieniu do jedynego współpracującego producenta eksportującego uzyskującego korzyści w ramach przedmiotowego programu.

(178)

Uwzględniając wszystkie powyższe ustalenia, przedmiotowy program uznaje się za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje on wkład finansowy w postaci utraty dochodów państwa oraz przysparza korzyści przedsiębiorstwu będącemu odbiorcą, gdyż umożliwia mu zwolnienie z przywozowych należności celnych. W tym kontekście należy zauważyć, że programu tego nie można uznać za dozwolony system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system zwrotu ceł za składniki zastępcze, ponieważ nie jest on zgodny z przepisami określonymi w załączniku I, szczególnie w lit. i), w załączniku II i w załączniku III do rozporządzenia podstawowego. Rząd Zjednoczonych Emiratów Arabskich stwierdził, że w ZEA nie istnieją przepisy dotyczące zasad zwrotu ceł zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji.

(179)

Ponadto program jest szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, biorąc pod uwagę, że dostęp do niego jest ograniczony do niektórych przedsiębiorstw i nie istnieją obiektywne kryteria ograniczenia kwalifikowalności zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Istotnie, w odniesieniu do wniosku on-line kryteria kwalifikowalności stosowane przez organ przyznający w zakresie wyboru odbiorców programu stanowią zbiór wyraźnych i obiektywnych, chociaż dyskryminacyjnych, kryteriów (tj. pozwolenia mogą być przyznawane wyłącznie obywatelom ZEA lub przedsiębiorstwom, w których miejscowy kapitał posiada co najmniej 51 % udziałów, pod warunkiem że dyrektor zarządzający pochodzi z ZEA lub że zarząd składa się w większości z obywateli ZEA, a ponadto 25 % pracowników pochodzi z ZEA) oraz warunków, które nie są jasno określone (tj. projekt powinien być realizowany w obszarach określonych przez rząd, zgodny z krajowym programem rozwoju przemysłu, z umowami z krajami arabskimi i z lokalnymi wymogami w zakresie konsumpcji, konkurencyjny oraz ukierunkowany na wywóz). W żadnym przepisie nie wyjaśnia się roli Departamentu Rozwoju Przemysłu wspomnianego tylko w podręczniku użytkownika wydanym przez Ministra, a nie w ustawie federalnej ustanawiającej program.

(180)

Ponadto istnieje dowód, że przydział subsydiów nie odbywa się w sposób automatyczny. W samych przepisach prawnych, na mocy których działa organ przyznający, upoważnia się ministra do podjęcia ostatecznej decyzji w sprawie przyznania pozwolenia przemysłowego bez żadnego rodzaju dowodów wykazujących, na jakiej podstawie wniosek może być przyjęty lub odrzucony. Ponadto organy mogą zawsze korzystać ze swobody decyzyjnej przy przyznawaniu lub odmowie wnioskowanych zwolnień z należności celnych.

(181)

W związku z powyższym przedmiotowe subsydium uznaje się za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(182)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych oblicza się w kategoriach korzyści przysporzonej odbiorcy, której istnienie stwierdzono w trakcie OD, tj. całkowitej kwoty niezapłaconych należności celnych przy przywozie surowców w trakcie OD. Kwotę subsydium (licznik) odniesiono do całkowitych obrotów przedsiębiorstwa uzyskanych ze sprzedaży produktu objętego postępowaniem w trakcie OD.

(183)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla producenta eksportującego w trakcie OD wynosi 5,02 %.

(184)

Producent eksportujący prowadził działalność w systemie strefy wolnego handlu emiratu Ras Al-Chajma od daty jej ustanowienia do maja 2008 r., osiągając korzyści wynikające z bezcłowego przywozu dóbr inwestycyjnych.

(185)

W ZAE nie istnieje prawodawstwo federalne regulujące kwestie dotyczące ustanawiania SWH i zarządzania nimi. Każdy z emiratów wydaje własne przepisy i zasady oraz odpowiada za monitorowanie odpowiednich SWH za pomocą swoich służb celnych.

(186)

Nie obowiązuje żadna specjalna zasada lub ograniczenie kwalifikowalności w odniesieniu do zakładania przedsiębiorstwa w SWH Ras Al-Chajma – każde przedsiębiorstwo krajowe lub w pełni należące do kapitału zagranicznego może zostać utworzone w SWH.

(187)

Do najważniejszych korzyści związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa w SWH należy możliwość bezcłowego przywozu wszystkich pozycji (surowców, materiałów pomocniczych, półproduktów, dóbr inwestycyjnych) oraz decydowania o strukturze własności przedsiębiorstwa przy braku jakiegokolwiek warunku wstępnego narzuconego przez państwo. Jako kraj pochodzenia towarów produkowanych w SWH podaje się Zjednoczone Emiraty Arabskie. Po wywiezieniu z SWH na rynek krajowy ZEA towary są jednak traktowane jako towary zagraniczne, tj. stosuje się przywozowe należności celne przy wprowadzaniu do swobodnego obrotu.

(188)

Chociaż przedsiębiorstwo znajdujące się w SWH korzysta z bezcłowego przywozu i wywozu, przy przywozie musi wypełnić zgłoszenia celne i złożyć we właściwym federalnym urzędzie celnym. Przedsiębiorstwo musi dostarczyć gwarancję bankową do urzędu celnego wprowadzenia. Odprawa celna przywożonych towarów w urzędzie celnym odbywa się na podstawie deklaracji wywozowej lub przywozowej. Po przybyciu towarów do miejsca wprowadzenia lub przywozu w SWH organ celny w danej strefie celnej dokonuje inspekcji otrzymanych towarów i w przypadku jej pozytywnego wyniku zatwierdza deklarację wywozową lub przywozową. Deklaracja przywozowa, należycie podpisana w odbierającym punkcie kontroli celnej, musi zostać przekazana z powrotem do organu celnego w punkcie wprowadzenia lub przywozu w celu zwolnienia gwarancji bankowej.

(189)

Podczas wizyty weryfikacyjnej ustalono, że nie istnieją żadne konkretne, ustawowe i publicznie dostępne kryteria regulujące wydawanie decyzji przez organ przyznający w celu stwierdzenia, kto jest uprawniony do prowadzenia przedsiębiorstwa w SWH. Przedsiębiorstwo, które chce prowadzić działalność w tej strefie musi złożyć wniosek do organu w emiracie Ras Al-Chajma, nie są jednak dostępne żadne przepisy lub wytyczne określające, na jakiej podstawie wniosek taki może zostać przyjęty lub odrzucony.

(190)

Jeżeli chodzi o istnienie różnych SWH w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, w toku dochodzenia ustalono, że nie istnieją żadne jednolite ustawowe kryteria regulujące ustanawianie takich stref i zarządzanie nimi w ZEA. Nie zostały przedstawione żadne dowody, że wszystkie SWH w ZEA funkcjonują w zakresie takich samych ram regulacyjnych oraz zgodnie z takimi samymi zasadami operacyjnymi. Poważne wątpliwości powstały także w związku z pytaniem, czy możliwe jest ograniczenie kwalifikowalności do założenia przedsiębiorstwa w SWH na podstawie określonego rodzaju działalności gospodarczej. Na podstawie informacji przedstawionych przez strony można bowiem uznać, że niektóre SWH w ZEA są ukierunkowane wyłącznie na określone rodzaje działalności gospodarczej (np. wolna strefa motoryzacyjna w Dubaju, międzynarodowa strefa produkcji medialnej, wolna strefa centrum kwiatowego w Dubaju itp.).

(191)

Jedyny współpracujący producent eksportujący korzystał z bezcłowego przywozu dóbr inwestycyjnych.

(192)

Uwzględniając powyższe ustalenia, przedmiotowy program należy uznać za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1) lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje on wkład finansowy w postaci utraty dochodów państwa oraz przysparza korzyści przedsiębiorstwu będącemu odbiorcą.

(193)

Ponadto program jest szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ do takich korzyści dostęp mają tylko przedsiębiorstwa w SWH, tj. dostęp do subsydiów jest ograniczony do przedsiębiorstw posiadających określoną lokalizację objętą systemem SWH. Co więcej, w toku dochodzenia ustalono, że przyznanie statusu SWH w ZEA jest dyskrecjonalne i nie podlega neutralnym lub obiektywnym kryteriom, jak przewiduje art. 4 ust. 2 lit. b). Biorąc pod uwagę brak przepisów federalnych regulujących ustanawianie SWH i zarządzanie nimi w ZEA, każdy z organów przyznających w siedmiu emiratach tworzących ZEA udziela dostępu do takich stref według własnych zasad. Ponieważ w emiracie Ras Al-Chajma nie są jednak dostępne żadne przepisy lub wytyczne, właściwy organ decyduje na zasadzie swobodnego uznania, które przedsiębiorstwo może zostać uprawnione do wejścia do SWH.

(194)

Ponadto korzyści wynikającej z niezapłacenia należności celnych z tytułu przywozu dóbr inwestycyjnych nie można uznać za dozwolony system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji, ponieważ dotyczy ona dóbr inwestycyjnych, które nie są zużywane w procesie produkcji i z tego powodu nie wchodzą w zakres dozwolonego systemu zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji określonego w załączniku I lit. i) do rozporządzenia podstawowego.

(195)

W związku z powyższym przedmiotowe subsydium uznaje się za stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(196)

Biorąc pod uwagę, że przedsiębiorstwo prowadziło działalność w SWH od daty jej ustanowienia do maja 2008 r., przy czym proces produkcji PET rozpoczął się we wrześniu 2007 r., a od stycznia 2008 r. przedsiębiorstwo prowadziło jego produkcję na podstawie wstępnego pozwolenia przemysłowego przewidzianego w ustawie federalnej nr 1 z 1979 r., należy uznać, że subsydium przysługujące w trakcie OD dotyczy jedynie bezcłowego przywozu dóbr inwestycyjnych.

(197)

Zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego kwotę subsydium obliczono na podstawie niezapłaconych należności celnych od przywożonych dóbr inwestycyjnych, rozłożonych na okres 15 lat, który odpowiada minimalnemu okresowi amortyzacji ustalonemu we wszystkich trzech krajach, których dotyczy niniejsze dochodzenie, w odniesieniu do sektora objętego postępowaniem. Zgodnie z utrwaloną praktyką obliczona w ten sposób kwota, którą można przypisać do OD, została dostosowana poprzez dodanie odsetek za ten okres, aby odzwierciedlała całkowitą wartość korzyści odniesionej w tym czasie. Uznano, że do tego celu właściwe jest zastosowanie komercyjnej stopy procentowej obowiązującej w ZEA w trakcie OD.

(198)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego tę kwotę subsydium odniesiono (jako licznik) do całkowitego obrotu uzyskanego ze sprzedaży w trakcie OD, ponieważ przyznanie korzyści nie jest uzależnione od wyników wywozu.

(199)

Stopa subsydiowania ustalona odniesieniu do tego programu dla producenta eksportującego w trakcie OD wynosi 0,11 %.

(200)

Kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego, wyrażona ad valorem, w odniesieniu do jedynego współpracującego producenta eksportującego w Zjednoczonych Emiratach Arabskich wynosi 5,13 %.

(201)

W trakcie OD produkt podobny wytwarzało 17 producentów w Unii. Produkcję tych producentów uznaje się zatem za produkcję unijną w rozumieniu art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(202)

Z tych 17 producentów w toku dochodzenia współpracowało 12 producentów. Ustalono, że tych 12 producentów stanowi znaczną część, w tym przypadku ponad 80 %, całkowitej unijnej produkcji produktu podobnego. Dlatego też tych 12 współpracujących producentów stanowi przemysł unijny w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 6 rozporządzenia podstawowego i będą oni zwani dalej „przemysłem unijnym”. Pozostali producenci unijni będą zwani dalej „innymi producentami unijnymi”. Ci inni producenci unijni nie poparli aktywnie skargi ani nie zgłosili wobec niej sprzeciwu.

(203)

Stwierdzono, że rynek PET w UE cechuje się względnie dużą liczbą producentów należących zwykle do większych grup, których siedziby mieszczą się poza UE. Obecnie rynek przechodzi proces konsolidacji, w związku z czym odnotowano ostatnio szereg przypadków przejęcia i zamknięcia. Na przykład od 2009 r. zamknięto zakłady produkujące PET Tergal Fibers (Francja), Invista (Niemcy) i Artenius (Zjednoczone Królestwo), podczas gdy Indorama przejęła byłe zakłady Eastman w Zjednoczonym Królestwie i Niderlandach.

(204)

Jak wskazano powyżej w motywie (8), dokonano doboru próby obejmującej pięciu indywidualnych producentów, których sprzedaż stanowi 65 % sprzedaży wszystkich współpracujących producentów unijnych. Jedno przedsiębiorstwo nie mogło dostarczyć wszystkich wymaganych danych, wskutek czego próbę trzeba było odpowiednio zmniejszyć do czterech przedsiębiorstw, których sprzedaż stanowi 47 % sprzedaży wszystkich współpracujących producentów.

(205)

Konsumpcję w Unii określono na podstawie wielkości sprzedaży przemysłu unijnego na rynku Unii, danych dotyczących wielkości przywozu dla rynku UE uzyskanych z Eurostatu i, w odniesieniu do innych producentów unijnych, na podstawie szacunków dokonanych w oparciu o skargę.

(206)

Unijna konsumpcja produktu objętego dochodzeniem między rokiem 2006 a OD wzrosła o 11 %. W ujęciu szczegółowym pozorny popyt w 2007 r. wzrósł o 8 %, nieznacznie spadł (o 2 punkty procentowe) w latach 2007-2008 i wzrósł o kolejne 5 punktów procentowych między 2008 r. a OD.

Tabela 1

(207)

Komisja zbadała, czy zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia podstawowego należy dokonać łącznej oceny przywozu PET z Iranu, Pakistanu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

(208)

W odniesieniu do skutków przywozu towarów pochodzących z ZEA, Iranu i Pakistanu dochodzenie wykazało, że marginesy subsydiowania przewyższały poziom de minimis określony w art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i wielkość przywozu subsydiowanego z tych krajów nie była nieistotna w rozumieniu art. 10 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

(209)

W odniesieniu do warunków konkurencji między produktami będącymi przedmiotem przywozu z Iranu, Pakistanu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich a produktem podobnym dochodzenie wykazało, że producenci z tych krajów wykorzystują takie same kanały sprzedaży i sprzedają podobnym kategoriom klientów. W toku dochodzenia ustalono ponadto, że w okresie badanym przywóz z tych wszystkich krajów wykazywał tendencję wzrostową.

(210)

W związku z powyższym tymczasowo uznaje się, że spełnione zostały wszystkie kryteria określone w art. 8 ust. 3 rozporządzenia podstawowego i że przywóz z Iranu, Pakistanu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich należy zbadać łącznie.

(211)

Wielkość subsydiowanego przywozu do UE produktu objętego postępowaniem między rokiem 2006 a OD wzrosła ponad pięciokrotnie i w OD wyniosła 304 202 tony. Uściślając, przywóz z krajów, których dotyczy postępowanie, w latach 2006-2007 wzrósł o 20 %, w 2008 r. wzrósł o kolejne 270 punktów procentowych w porównaniu z 2007 r., a następnie między 2008 r. a OD wzrósł o 154 punkty procentowe.

Tabela 2

(212)

Udział w rynku przywozu subsydiowanego z krajów, których dotyczy postępowanie, wynosił 2,1 % w 2006 r., a w okresie badanym wykazywał stały wzrost o 8 punktów procentowych. Uściślając, udział ten wzrósł o 0,2 punktu procentowego w latach 2006-2007, o kolejne 5,3 punktów procentowych w latach 2007-2008 i o 2,6 punktów procentowych między 2008 r. a OD. W OD udział w rynku przywozu subsydiowanego z krajów, których dotyczy postępowanie, wynosił 10,2 %.

(213)

Należy zauważyć, że ZEA weszły na rynek dopiero w 2007 r., ale udało im się szybko osiągnąć znaczny udział w rynku.

(214)

Średnia cena importowa w okresie badanym spadła o 14 %, przy czym największy spadek nastąpił między 2008 r. a OD. Uściślając, średnia cena spadła o 1 % w 2007 r. i utrzymała się blisko tego poziomu w 2008 r., następnie spadła o kolejne 13 punktów procentowych w OD.

Tabela 3

(215)

Zważywszy na fakt, że ceny i koszty produktu objętego postępowaniem podlegały znacznym wahaniom w OD, co kwartał zestawiano ceny sprzedaży i koszty oraz dokonywano obliczeń dotyczących podcięcia cenowego i zaniżania cen w ujęciu kwartalnym.

(216)

Do celów analizy podcięcia cenowego średnie ważone ceny sprzedaży przemysłu unijnego dla klientów niepowiązanych na rynku unijnym dostosowane do poziomu ex-works, porównano z odpowiednimi średnimi ważonymi cenami importowymi w przywozie z krajów, których dotyczy postępowanie, dla pierwszego niezależnego klienta na rynku unijnym, określonymi na podstawie CIF z odpowiednią korektą uwzględniającą koszty ponoszone po przywozie oraz różnice w poziomie handlu.

(217)

Porównanie to wykazało, że w trakcie OD sprzedaż w Unii produktów będących przedmiotem przywozu subsydiowanego z ZEA doprowadziła do podcięcia cenowego w stosunku do przemysłu unijnego o 3,9 %. Sprzedaż w Unii produktów będących przedmiotem przywozu subsydiowanego z Iranu doprowadziła do podcięcia cenowego w stosunku do przemysłu unijnego o 3,2 %. Sprzedaż w Unii produktów będących przedmiotem przywozu subsydiowanego z Pakistanu doprowadziła do podcięcia cenowego w stosunku do przemysłu unijnego o 1,4 %. Średni ważony margines podcięcia cenowego krajów, których dotyczy postępowanie, w trakcie OD wynosi 3,2 %.

(218)

Zgodnie z art. 8 ust. 4 rozporządzenia podstawowego badanie wpływu przywozu subsydiowanego na przemysł unijny obejmowało ocenę wszystkich czynników ekonomicznych i wskaźników mających wpływ na stan przemysłu unijnego w okresie badanym.

(219)

Jak wyjaśniono powyżej, ze względu na dużą liczbę producentów unijnych należało zastosować kontrolę wyrywkową. Do celów analizy szkody ustanowiono wskaźniki szkody na następujących dwóch poziomach:

(220)

Produkcja unijna między rokiem 2006 a OD zmniejszyła się o 4 %. Uściślając, w 2007 r. wzrosła o 5 % do około 2 570 000 ton, w 2008 r. nastąpił jej gwałtowny spadek o 10 punktów procentowych w porównaniu z 2007 r. i między 2008 r. a OD nieznacznie wzrosła o 1 punkt procentowy, osiągając poziom 2 300 000 ton.

Tabela 4

(221)

Moce produkcyjne producentów unijnych wzrosły o 15 % w okresie badanym. Uściślając, wzrosły one o 1 % w 2007 r., o kolejne 5 punktów procentowych w 2008 r. i następnie aż o 9 punktów procentowych w OD.

Tabela 5

(222)

Stopa wykorzystania mocy produkcyjnych w 2006 r. wynosiła 83 %, w 2007 r. wzrosła do 87 %, a następnie w 2008 r. spadła do 75 % i w OD wyniosła zaledwie 69 %. Spadająca w 2008 r. i w OD stopa wykorzystania mocy produkcyjnych odzwierciedla mniejszą produkcję i większe moce produkcyjne w tym okresie.

(223)

Wielkość sprzedaży prowadzonej przez producentów unijnych na rzecz niepowiązanych klientów na rynku UE w okresie badanym nieznacznie się zmniejszyła. Sprzedaż w 2007 r. wzrosła o 5 %, ale w następnym roku nieznacznie spadła, osiągając poziom niższy niż w 2006 r. i w OD była o 3 % niższa niż w 2006 r., wynosząc 2 100 000 ton. Z uwagi na ograniczoną wielkość zapasów rozwój sprzedaży ściśle odzwierciedla rozwój produkcji.

Tabela 6

(224)

W okresie badanym producenci unijni stracili 10 punktów procentowych udziału w rynku, który zmniejszył się z 85 % w 2006 r. do 75 % w OD. Ta utrata udziału w rynku odzwierciedla fakt, że pomimo wzrostu konsumpcji sprzedaż przemysłu unijnego w okresie badanym spadła o 3 %. Należy zauważyć, że tę tendencję spadkową odnotowano również w przypadku objętych próbą producentów unijnych.

Tabela 7

(225)

Między 2006 r. a OD konsumpcja w Unii wzrosła o 11 %, wielkość sprzedaży prowadzonej przez producentów unijnych na rynku UE spadła o 3 %, a udział w rynku producentów unijnych zmniejszył się o 10 punktów procentowych. Natomiast udział w rynku przywozu subsydiowanego w tym samym okresie wzrósł z 2,1 % do 10,2 %. Stwierdza się zatem, że producenci unijni nie mogli skorzystać z żadnego wzrostu na rynku.

(226)

Poziom zatrudnienia producentów unijnych od 2006 r. do OD spadł o 15 %. Uściślając, liczba osób zatrudnionych znacząco się zmniejszyła z 2 400 w 2006 r. do 2 100 w 2007 r. lub o 13 % i utrzymała się blisko tego poziomu w 2008 r. i w OD. Spadek, jaki nastąpił w 2007 r., odzwierciedla wysiłki restrukturyzacyjne wielu producentów w UE.

Tabela 8

(227)

Wydajność siły roboczej producentów unijnych mierzona jako produkcja (w tonach) na osobę zatrudnioną rocznie wzrosła w okresie badanym o 12 %. Dane te świadczą o tym, że spadek produkcji następował wolniej niż spadek poziomu zatrudnienia i wskazują na większą wydajność producentów unijnych. Jest to szczególnie wyraźne w 2007 r., gdy produkcja wzrosła, podczas gdy poziom zatrudnienia obniżył się, a wydajność była o 21 % wyższa niż w 2006 r.

Tabela 9

(228)

Średnie roczne ceny sprzedaży ustalone przez producentów unijnych na rynku UE dla niepowiązanych klientów pozostały stabilne w latach 2006-2008 na poziomie około 1 100 EUR za tonę. W OD średnioroczna cena sprzedaży spadła o 12 % i wyniosła 977 EUR za tonę. Średnioroczna cena sprzedaży nie odzwierciedla miesięcznych, ani nawet dziennych wahań cen PET na rynku europejskim (i światowym), ale uważa się, że w wystarczającym stopniu odzwierciedla ona tendencję w okresie badanym. Ceny sprzedaży PET zwykle zależą od trendów cenowych jego podstawowych surowców (głównie PTA i MEG), ponieważ stanowią one do 80 % całkowitego kosztu PET.

Tabela 10

(229)

Jak wskazano powyżej, ceny sprzedaży przemysłu unijnego zostały podcięte przez przywóz subsydiowany z krajów, których dotyczy postępowanie.

(230)

Wpływu rzeczywistego marginesu subsydiowania na przemysł unijny nie można uznać za nieistotny, jeżeli uwzględni się wielkość, udział w rynku i ceny przywozu z krajów, których dotyczy postępowanie. Należy przypomnieć, że od 2000 r. obowiązują środki antydumpingowe w odniesieniu do przywozu PET z Indii, Indonezji, Republiki Korei, Malezji, Tajwanu i Tajlandii oraz od 2004 r. z Chińskiej Republiki Ludowej. Od 2000 r. istniały również środki wyrównawcze dotyczące przywozu z Indii. Ze względu na fakt, że w okresie badanym w ramach niniejszego dochodzenia udział w rynku przemysłu unijnego zmniejszył się i zwiększyły się jego straty, nie można stwierdzić żadnej rzeczywistej poprawy sytuacji po wcześniejszym dumpingu i subsydiowaniu. Uważa się również, że produkcja unijna pozostaje podatna na szkodliwy wpływ subsydiowanego przywozu na rynek unijny.

(231)

Stan zapasów producentów objętych próbą na koniec okresu sprawozdawczego zmniejszył się o 22 % między rokiem 2006 a OD. Zauważono, że zapasy stanowią poniżej 5 % rocznej produkcji, a zatem znaczenie tego wskaźnika dla celów analizy szkody jest ograniczone.

Tabela 11

(232)

Roczny koszt pracy wzrósł o 11 % w latach 2006-2007, a następnie spadł w 2008 r. o 2 punkty procentowe w porównaniu z 2007 r. i w OD o kolejne 9 punktów procentowych w porównaniu z 2008 r., osiągając taki sam poziom co w 2006 r. W ujęciu ogólnym koszty pracy pozostały zatem stabilne.

Tabela 12

(233)

W okresie objętym postępowaniem rentowność sprzedaży produktu podobnego prowadzonej przez producentów objętych próbą na rynku UE na rzecz klientów niepowiązanych, wyrażona jako odsetek sprzedaży netto, pozostała ujemna, a nawet spadła z – 6,9 % do – 7,5 %. Uściślając, sytuacja producentów objętych próbą pod względem rentowności poprawiła się w 2007 r., gdy straty netto stanowiły jedynie – 1,5 % sprzedaży netto, ale w 2008 r. straty wzrosły gwałtownie do – 9,3 %. Sytuacja uległa nieznacznej poprawie w OD.

Tabela 13

(234)

Zwrot z inwestycji („ROI”), wyrażony jako zysk w ujęciu procentowym wartości księgowej netto inwestycji, w znacznym stopniu odpowiadał tendencji dotyczącej rentowności. Wzrósł z poziomu – 9,6 % w 2006 r. do – 3,1 % w 2007 r. Następnie spadł do – 16,8 % w 2008 r. i ponownie wzrósł w OD do – 12,3 %. W ujęciu ogólnym zwrot z inwestycji pozostał ujemny, a w badanym okresie pogorszył się o 2,7 punktu procentowego.

(235)

Przepływ środków pieniężnych netto z działalności operacyjnej w 2006 r. miał wartość ujemną równą 18,5 mln EUR. W 2007 r. znacznie się poprawił i uzyskał wartość dodatnią równą 19,5 mln EUR, ale w 2008 r. bardzo się pogorszył (– 42 mln EUR), a następnie osiągnął wartość ujemną równą – 11 mln EUR w OD. W ujęciu ogólnym przepływ środków pieniężnych w badanym okresie poprawił się, chociaż pozostał ujemny.

(236)

Nie było oznak trudności w pozyskiwaniu kapitału ze strony przemysłu unijnego, głównie z uwagi na fakt, że niektórzy producenci połączyli się w większe grupy.

Tabela 14

(237)

Roczne inwestycje przedsiębiorstw objętych próbą w produkcję produktu podobnego zmalały o 34 % w latach 2006-2007, o kolejne 59 punktów procentowych w latach 2007-2008, a następnie w OD zmniejszyły się nieznacznie w porównaniu z 2008 r. W ujęciu ogólnym w badanym okresie inwestycje zmniejszyły się o 96 %. Ostry spadek inwestycji można częściowo wyjaśnić faktem, że w latach 2006 i 2007 w celu zwiększenia mocy produkcyjnych dokonano zakupów nowych linii produkcyjnych.

Tabela 15

(238)

Analiza danych makroekonomicznych pokazuje, że producenci unijni w okresie badanym zmniejszyli swoją produkcję i sprzedaż. Chociaż odnotowany spadek nie był sam w sobie radykalny, należy przyjrzeć mu się w kontekście zwiększonego popytu między rokiem 2006 i OD, który spowodował spadek udziału producentów unijnych w rynku o 10 punktów procentowych do 75 %.

(239)

Jednocześnie odpowiednie wskaźniki mikroekonomiczne pokazują wyraźne pogorszenie sytuacji gospodarczej producentów unijnych objętych próbą. Rentowność i zwrot z inwestycji pozostały ujemne i w ujęciu ogólnym zmniejszyły się dodatkowo między rokiem 2006 i OD. Przepływ środków pieniężnych, pomimo ogólnych pozytywnych zmian, w OD również pozostał ujemny.

(240)

W związku z powyższym stwierdza się tymczasowo, że przemysł unijny odniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 8 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(241)

Zgodnie z art. 8 ust. 5 i art. 8 ust. 6 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy przywóz subsydiowany przyniósł szkodę przemysłowi unijnemu w stopniu umożliwiającym jej klasyfikację jako istotną. Znane czynniki inne niż subsydiowany przywóz, które mogły w tym samym czasie przynieść szkodę przemysłowi unijnemu, zostały również zbadane w celu upewnienia się, że szkody wyrządzonej przez te czynniki nie można przypisać subsydiowanemu przywozowi.

(242)

Między rokiem 2006 a OD wielkość subsydiowanego przywozu produktu objętego postępowaniem wzrosła ponad pięciokrotnie do 304 200 ton, a jego udział w rynku wzrósł o prawie 8 punktów procentowych (z 2,1 % do 10,2 %). Jednocześnie przemysł unijny stracił około 10 punktów procentowych udziału w rynku (z 84,9 % do 72,1 %). Średnia cena w ramach tego przywozu zmalała między rokiem 2006 a OD i pozostała niższa od średniej ceny stosowanej przez producentów unijnych.

(243)

Jak wskazano powyżej w motywie (217) podcięcie cenowe spowodowane przez przywóz subsydiowany wynosiło średnio 3,2 %. Nawet jeżeli podcięcie cenowe wynosiło poniżej 4 %, nie można uznać go za nieznaczne, z uwagi na fakt, że PET jest towarem, a konkurencja odbywa się głównie poprzez cenę.

(244)

Irański eksporter twierdził, że przywóz PET z Iranu nie mógł wyrządzić unijnemu przemysłowi istotnej szkody ze względu na to, że poziom tego przywozu tylko nieznacznie przekraczał próg de minimis dla przywozu. W OD przywóz z Iranu, mając udział w rynku w wysokości 1,9 %, przekraczał jednak próg de minimis określony w rozporządzeniu podstawowym. Ponadto ceny towarów przywożonych z Iranu podcinały ceny sprzedaży przemysłu unijnego. W świetle powyższego odrzuca się argument podniesiony przez eksportera z Iranu

(245)

Biorąc pod uwagę podcięcie cenowe w stosunku do przemysłu unijnego przez przywóz z krajów, których dotyczy postępowanie, uznaje się, że ten subsydiowany przywóz wywierał zniżkowa presję na ceny, uniemożliwiając przemysłowi unijnemu utrzymanie cen sprzedaży na poziomie koniecznym do pokrycia jego kosztów i osiągnięcia zysku. W związku z tym uznaje się, że istnieje związek przyczynowy między przedmiotowym przywozem a szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(246)

Jedna zainteresowana strona twierdziła, że szkodę spowodowała słaba aktywność wywozowa producentów unijnych. Jak można zaobserwować w poniższej tabeli wielkość wywozu przemysłu unijnego wzrosła w badanym okresie o 11 %. Poziom cen eksportowych obniżył się w tym samym okresie o 10 %, co dało stałą wartość sprzedaży eksportowej w badanym okresie. W związku z tym nic nie wskazuje na to, aby wynik wywozu przyczynił się do szkody poniesionej przez przemysł unijny.

Tabela 16

(247)

Inna zainteresowana strona twierdziła, że ceny unijnego przemysłu na rynku UE były sztucznie zawyżone. Według tej zainteresowanej strony dowodzi tego fakt, że ceny na rynku UE pozostały stabilne, podczas gdy ceny sprzedaży eksportowej spadły. Dochodzenie wykazało jednak, że średnie roczne ceny sprzedaży unijnego przemysłu na rynku UE spadły o 12 % w okresie badanym, równoległe do spadku cen wywozu w tym samym okresie. Argument ten zostaje zatem odrzucony.

(248)

Republika Korei podlega cłom antydumpingowym od 2000 r. Dwa przedsiębiorstwa koreańskie są jednak objęte stawką celną 0 %, a podczas dochodzenia ustalono, że przywóz z Republiki Korei pozostaje na wysokim poziomie, znacznie wzrastając w badanym okresie. Przywóz z Korei wzrósł o prawie 150 % miedzy rokiem 2006 a OD, a odpowiadający mu udział w rynku wzrósł z 3,5 % w 2006 r. do 7,7 % w OD.

Tabela 17

(249)

Średnia cena w przywozie z Korei pozostała ogólnie nieco poniżej średnich cen producentów unijnych. Koreańskie ceny były jednak wyższe od średnich cen z krajów, których dotyczy postępowanie. W związku z tym, chociaż nie można wykluczyć, że przywóz z Republiki Korei przyczynił się do szkody poniesionej przez przemysł unijny, jego wkład był ograniczony i uznaje się, że nie naruszył ustalonego związku przyczynowego odnoszącego się do subsydiowanego przywozu z krajów, których dotyczy postępowanie.

(250)

Irański eksporter twierdził, że wzrost przywozu z Iranu był spowodowany spadkiem przywozu z Korei Południowej, nie odbył się zatem kosztem europejskich producentów. Dane Eurostatu wskazują jednak na równoległy, stały wzrost przywozu z obu państw w okresie badanym. Nie można zatem stwierdzić, by przywóz z Iranu wyłącznie zastępował przywóz z Korei Południowej.

(251)

Przywóz z innych krajów odbywał się średnio po znacznie wyższych cenach od średnich cen sprzedaży producentów unijnych. Ponadto udział tego przywozu w rynku w badanym okresie zmalał. W związku z tym przywozu tego nie uznaje się za możliwą przyczynę szkody poniesionej przez przemysł unijny.

Tabela 18