21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/1

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/2

(1)

Podczas przeprowadzania rozszerzonej inspekcji statku oficer kontroli państwa portu powinien kierować się wykazem konkretnych elementów, które należy sprawdzić, w zależności od ich praktycznej wykonalności lub wszelkich ograniczeń związanych z bezpieczeństwem osób, statku lub portu.

(2)

Co do określenia konkretnych elementów, które należy sprawdzić podczas rozszerzonej inspekcji w odniesieniu do wszelkich obszarów ryzyka wymienionych w załączniku VII do dyrektywy 2009/16/WE, konieczne okazuje się oparcie się na wiedzy zdobytej dzięki memorandum paryskiemu w sprawie kontroli przeprowadzanej przez państwo portu.

(3)

Oficerowie kontroli państwa portu powinni korzystać ze swojego doświadczenia i wiedzy zawodowej w celu określenia stosowalności i właściwego stopnia wnikliwości badania każdego konkretnego elementu.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Bezpiecznych Mórz i Zapobiegania Zanieczyszczeniu Morza przez Statki (COSS),

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/8

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy i w zastosowaniu art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 wniosek Hiszpanii o rejestrację nazwy „Pemento de Oímbra” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, nazwa ta powinna zostać zarejestrowana,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/10

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 648/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (2) wprowadzono do rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 obowiązek składania przywozowych i wywozowych deklaracji skróconych drogą elektroniczną. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 273/2009 (3), wprowadzające odstępstwa od niektórych przepisów rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (4), przewiduje okres przejściowy kończący się dnia 31 grudnia 2010 r., w którym przedsiębiorcy mają możliwość, lecz nie obowiązek składania przywozowych i wywozowych deklaracji skróconych drogą elektroniczną.

(2)

Należy dokonać pewnych korekt w przepisach dotyczących przywozowych i wywozowych deklaracji skróconych, dążąc do zmniejszenia obciążeń administracyjnych w przypadkach, w których takie deklaracje nie są wymagane do celów bezpieczeństwa i ochrony. Ponadto w celu ulepszenia analizy ryzyka majątek ruchomy gospodarstwa domowego, zgodnie z jego definicją zawartą w art. 2 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 1186/2009 z dnia 16 listopada 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (5), nie powinien być zwolniony z takich deklaracji, jeśli jest przewożony zgodnie z umową przewozu.

(3)

W niektórych przypadkach podanie danych dotyczących bezpieczeństwa i ochrony w zgłoszeniach celnych i wymóg dotrzymania szczególnego terminu na przedstawienie takich zgłoszeń nie są konieczne do celów bezpieczeństwa i ochrony, w związku z czym należy wprowadzić w tej kwestii dalsze odstępstwa; takie odstępstwa nie powinny jednak naruszać ogólnych przepisów dotyczących zgłoszeń celnych, niezależnie od formy, w jakiej byłyby one składane.

(4)

W niektórych przypadkach, takich jak dostawy zaopatrzenia na statki wodne i powietrzne, w których nie mają zastosowania związane z bezpieczeństwem i ochroną terminy na złożenie zgłoszeń wywozowych, organy celne powinny mieć możliwość zezwolenia wiarygodnym przedsiębiorcom na dokonywanie wpisu wywożonych towarów do ich ewidencji i okresowe informowanie o prowadzonych operacjach wywozu po opuszczeniu przez towary obszaru celnego Wspólnoty.

(5)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1192/2008 (6) zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 wprowadziło wspólne kryteria i wspólny formularz wniosku o udzielenie pozwolenia na stosowanie zgłoszeń uproszczonych i procedury w miejscu. Należy wyjaśnić, że przepisy te stosuje się do wszystkich procedur celnych. Artykuł 253a tego rozporządzenia wprowadził ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2011 r. wymóg uzależniający stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu od składania zgłoszeń celnych oraz powiadomień drogą elektroniczną. Niektóre państwa członkowskie informowały Komisję, że takie systemy mogą nie wszędzie być dostępne w wyznaczonym terminie. Do czasu wprowadzenia w życie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 450/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks celny (zmodernizowany kodeks celny) (7) i pod warunkiem przeprowadzania skutecznej analizy ryzyka te państwa członkowskie powinny mieć możliwość przyjmowania, na określonych przez siebie warunkach, zgłoszeń celnych i powiadomień w formie innej niż elektroniczna.

(6)

W przypadkach gdy towary czasowo składowane lub znajdujące się w wolnym obszarze celnym o kontroli typu I są powrotnie wywożone z obszaru celnego Wspólnoty bez wymogu złożenia wywozowej deklaracji skróconej, należy ustanowić alternatywne środki ewidencjonowania powrotnego wywozu i osoby odpowiedzialnej lub powiadamiania o powrotnym wywozie i osobie odpowiedzialnej.

(7)

Należy wyjaśnić, że formalności wywozowe mają być stosowane nie tylko do towarów wspólnotowych, które mają być wyprowadzone z obszaru celnego Wspólnoty, ale również do zwolnionych z podatku dostaw zaopatrzenia na statki wodne i powietrzne, tak, aby osoby dokonujące takich dostaw mogły otrzymać dowód opuszczenia obszaru celnego Wspólnoty wymagany do celów zwolnienia z podatku. Te same przepisy powinny obowiązywać, gdy towary niewspólnotowe mają być powrotnie wywiezione na podstawie zgłoszenia do powrotnego wywozu.

(8)

Artykuły 278, 279 i 280 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (8) i art. 3 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG (9) wymagają zastosowania formalności przywozowych i wywozowych w przypadku gdy towary wspólnotowe przemieszczają się na terytoria i z terytoriów znajdujących się na obszarze celnym Wspólnoty, na których dyrektywy te nie mają zastosowania. Należy odnieść się do tych przepisów i zwolnić takie przemieszczenia z wymogu dostarczania danych dotyczących bezpieczeństwa i ochrony oraz z przestrzegania szczególnych terminów dotyczących kontroli związanych z bezpieczeństwem i ochroną, ze względu na to, że przepisy te mają być stosowane tylko w odniesieniu do towarów wprowadzanych na obszar celny Wspólnoty i wyprowadzanych z tego obszaru. Szczególne terminy dotyczące kontroli związanych z bezpieczeństwem i ochroną oraz dostarczenie danych dotyczących bezpieczeństwa i ochrony nie są również konieczne w przypadkach, gdy towary są wprowadzane na wyspę Helgoland, do Republiki San Marino i Państwa Watykańskiego, ze względu na ich położenie geograficzne.

(9)

Należy wskazać urząd celny, w którym ma być złożona wywozowa deklaracja skrócona oraz osobę odpowiedzialną za złożenie takiej deklaracji. To objaśnienie powinno uwzględniać sytuacje, w jakich zamiast wywozowej deklaracji skróconej składane jest zgłoszenie tranzytowe zawierające dane znajdujące się w wywozowej deklaracji skróconej.

(10)

W celu ułatwienia dozoru celnego w urzędzie celnym wyprowadzenia, konieczne jest określenie obowiązków osób przekazujących towary innej osobie przed wyprowadzeniem towarów z obszaru celnego Wspólnoty oraz obowiązków osób, które mają dostarczyć informacje dotyczące wyprowadzenia towarów do urzędu celnego wyprowadzenia. Te same obowiązki powinny mieć zastosowanie w przypadkach, gdy towary zgłoszone do wywozu i przedstawione w urzędzie celnym wyprowadzenia nie będą wyprowadzone z obszaru celnego Wspólnoty i zostają usunięte z urzędu celnego wyprowadzenia.

(11)

Na mocy dyrektywy 2008/118/WE stosowanie Skomputeryzowanego Systemu Przemieszczania Wyrobów Akcyzowych (EMCS-Excise Movement Computerized System) w odniesieniu do przemieszczania wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy jest obowiązkowe od dnia 1 stycznia 2011 r. Zgodnie z tą dyrektywą przemieszczanie towarów wspólnotowych, które mają zostać wyprowadzone z obszaru celnego Wspólnoty, w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, musi odbywać się z zastosowaniem procedury wywozu, w której wykorzystywany jest system komputerowy. Szczególne przepisy dotyczące użycia towarzyszącego dokumentu urzędowego, określone w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2719/92 z dnia 11 września 1992 r. w sprawie towarzyszącego dokumentu urzędowego dotyczącego przepływu w ramach systemu zawieszenia podatku wyrobów objętych podatkiem akcyzowym (10), należy zatem uchylić ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2011 r. Procedury wywozu, które rozpoczęły się z zastosowaniem towarzyszącego dokumentu urzędowego przed tą datą powinny zostać zakończone zgodnie z art. 793c rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, w wersji obowiązującej dnia 31 grudnia 2010 r.

(12)

Zmiany te nie wymagają żadnych zmian w istniejących systemach elektronicznych lub systemach, które muszą być wprowadzone, gdy rozporządzenie to zacznie obowiązywać.

(13)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

1)

w art. 1 dodaje się pkt 18 w brzmieniu:

2)

w art. 181c wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 184d ust. 3 wyrażenie „art. 181c lit. c)–i) oraz l)–n)” zastępuje się wyrażeniem „art. 181c lit. c)–i) oraz l)–o)”;

4)

w art. 189 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„Jednakże nie przedstawia się organom celnym towarów wprowadzanych na obszar celny Wspólnoty, które są rozładowywane i ponownie ładowane na ten sam środek transportu w trakcie bieżącego przewozu w celu umożliwienia rozładunku lub załadunku innych towarów.”;

5)

w art. 253a dodaje się ustęp w brzmieniu:

„Jednakże w przypadkach braku teleinformatycznych systemów organów celnych lub teleinformatycznych systemów przedsiębiorców umożliwiających składanie lub przyjmowanie uproszczonych zgłoszeń celnych lub powiadomień dotyczących odprawy uproszczonej w miejscu z wykorzystaniem techniki przetwarzania danych, organy celne mogą dopuścić inne określone przez nie formy zgłoszeń i powiadomień, pod warunkiem przeprowadzenia skutecznej analizy ryzyka.”;

6)

artykuł 261 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego zostaje udzielone wnioskodawcy w przypadku gdy spełnione są warunki i kryteria, o których mowa w art. 253, 253a, 253b i 253c.”;

7)

artykuł 264 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Pozwolenie na stosowanie procedury w miejscu zostaje udzielone wnioskodawcy w przypadku gdy spełnione są warunki i kryteria, o których mowa w art. 253, 253a, 253b i 253c.”

8)

artykuł 269 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Pozwolenie na stosowanie procedury zgłoszenia uproszczonego zostaje udzielone wnioskodawcy w przypadku gdy spełnione są warunki i kryteria, o których mowa w art. 253, 253a, 253b, 253c i 270.”;

9)

artykuł 272 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Pozwolenie na stosowanie procedury w miejscu zostaje udzielone wnioskodawcy w przypadku gdy spełnione są warunki i kryteria, o których mowa w ust. 2 oraz art. 253, 253a, 253b i 253c i 274.”;

10)

artykuł 279 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 279

Formalności wywozowe określone w art. 786–796e mogą zostać uproszczone zgodnie z niniejszym rozdziałem.”;

11)

artykuł 282 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Pozwolenia na stosowanie procedury zgłoszenia uproszczonego udziela się zgodnie z warunkami oraz w sposób określony w art. 253, 253a, 253b, 253c, 261 ust. 2 oraz, odpowiednio, art. 262.”;

12)

artykuł 283 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 283

Pozwolenia na korzystanie z procedury w miejscu udziela się zgodnie z warunkami oraz w sposób określony w art. 253, 253a, 253b i 253c każdej osobie, zwanej dalej „upoważnionym eksporterem”, która chce, aby formalności wywozowe dokonywane były w jej własnych pomieszczeniach lub w innych miejscach wyznaczonych lub uznanych przez organy celne.”;

13)

skreśla się art. 284;

14)

w art. 285a dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

„1a.   W przypadkach, gdzie zastosowanie ma art. 592a lub 592d, organy celne mogą upoważnić przedsiębiorcę do niezwłocznego wpisywania do jego ewidencji każdej operacji wywozowej i okresowego informowania o wszystkich tych operacjach upoważniającego urzędu celnego w zgłoszeniu uzupełniającym, w terminie najpóźniej miesiąca od opuszczenia przez towary obszaru celnego Wspólnoty. Takie pozwolenie może zostać udzielone na następujących warunkach:

W przypadku stosowania procedury, o której mowa w akapicie pierwszym, dokonanie wpisu towarów do ewidencji uznaje się za zwolnienie do wywozu i wyprowadzenia.”;

15)

w art. 592a wprowadza się następujące zmiany:

16)

w art. 592b wprowadza się następujące zmiany:

17)

w art. 592 g wyrażenie „art. 592a lit. c)–m)” zastępuje się wyrażeniem „art. 592a lit. c)–p)”.

18)

w tytule IV rozdział 2 wprowadza się art. 786 w brzmieniu:

„Artykuł 786

1.   Procedura wywozu w rozumieniu art. 161 ust. 1 kodeksu znajduje zastosowanie, gdy towary wspólnotowe mają być wyprowadzone z obszaru celnego Wspólnoty.

2.   Formalności dotyczące zgłoszenia wywozowego określone w niniejszym rozdziale znajdują zastosowanie również w przypadkach, gdy:

Jednakże w przypadkach określonych w lit. a) i b) zgłoszenie wywozowe nie musi zawierać danych określonych w załączniku 30 A dla wywozowej deklaracji skróconej.”;

19)

w art. 792a ust. 2 wyrażenie „art. 793a ust. 6” zastępuje się wyrażeniem „art. 793 ust. 2 akapit drugi lit. b)”;

20)

w art. 793 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:

„3.   W przypadkach określonych w ust. 2 akapit drugi lit. b), gdy towary przejęte w ramach jednolitej umowy przewozu zostają dostarczone do urzędu celnego w miejscu rzeczywistego wyprowadzenia z obszaru celnego Wspólnoty, przewoźnik udostępnia temu urzędowi, na żądanie, jedną z następujących informacji:

21)

w art. 793a skreśla się ust. 6;

22)

skreśla się art. 793c;

23)

w art. 796c akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Powiadomienie musi zawierać numer ewidencyjny zgłoszenia wywozowego.”;

24)

w art. 796d wprowadza się następujące zmiany:

25)

artykuł 796da ust. 4 lit. e) otrzymuje brzmienie:

26)

w art. 841 ust. 1 wyrażenie „art. 787–796e” zastępuje się wyrażeniem „art. 786 ust. 1 i ust. 2 lit. b) oraz art. 787–796e”;

27)

artykuł 841a otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 841a

1.   W przypadkach innych niż określone w art. 182 ust. 3 zdanie trzecie kodeksu, powiadomienia o powrotnym wywozie dokonuje się z wykorzystaniem wywozowej deklaracji skróconej zgodnie z art. 842a–842e, z wyjątkiem przypadków, w których odstępuje się od tego wymogu zgodnie z art. 842a ust. 3 lub 4.

2.   W przypadku gdy towary czasowo składowane lub znajdujące się w wolnym obszarze celnym o kontroli typu I są powrotnie wywożone i nie jest wymagane zgłoszenie celne lub wywozowa deklaracja skrócona, o powrotnym wywozie powiadamia się przed wyprowadzeniem towarów urząd celny właściwy dla miejsca, przez które towary opuszczą obszar celny Wspólnoty, w formie określonej przez organy celne.

Osoba określona w ust. 3 jest upoważniona, na własny wniosek, do zmiany jednego lub kilku elementów powiadomienia. Taka zmiana nie jest możliwa po tym, jak towary wymienione w powiadomieniu opuściły obszar celny Wspólnoty.

3.   Powiadomienia, o którym mowa w ust. 2 akapit pierwszy, dokonuje przewoźnik. Jednakże takiego powiadomienia dokonuje osoba prowadząca magazyn czasowego składowania lub osoba prowadząca miejsce składowe w wolnym obszarze celnym o kontroli typu I, lub każda inna osoba, która może przedstawić towary, jeśli przewoźnik został poinformowany o złożeniu powiadomienia przez osobę, o której mowa w drugim zdaniu niniejszego ustępu, i wyraził na to zgodę na mocy ustaleń wynikających z umowy. Urząd celny wyprowadzenia może założyć, że przewoźnik wyraził zgodę na złożenie powiadomienia na mocy ustaleń wynikających z umowy i że zostało ono złożone za jego wiedzą, o ile nie istnieją dowody świadczące przeciw temu.

Artykuł 796d ust. 1 ostatni akapit stosuje się w odniesieniu do definicji przewoźnika.

4.   W przypadkach gdy po dokonaniu powiadomienia, o którym mowa w ust. 2 akapit pierwszy, towary nie mają już być wyprowadzone z obszaru celnego Wspólnoty, art. 796d ust. 4 stosuje się odpowiednio.”;

28)

artykuł 842a otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 842a

1.   Bez uszczerbku dla ust. 3 i 4, jeżeli wyprowadzenie towarów z obszaru celnego Wspólnoty nie wymaga zgłoszenia celnego, wywozową deklarację skróconą składa się w urzędzie celnym wyprowadzenia.

2.   Do celów niniejszego rozdziału »urzędem celnym wyprowadzenia« jest:

3.   Wywozowa deklaracja skrócona nie jest wymagana w przypadku gdy elektroniczne zgłoszenie tranzytowe zawiera dane wywozowej deklaracji skróconej, pod warunkiem że urząd przeznaczenia jest również urzędem celnym wyprowadzenia lub urząd przeznaczenia znajduje się poza obszarem celnym Wspólnoty.

4.   Wywozowa deklaracja skrócona nie jest wymagana w następujących przypadkach:

Bez uszczerbku dla art. 842d ust. 2, w przypadkach określonych w lit. a)–f) kontrole celne uwzględniają szczególny charakter przypadku.

5.   Wywozową deklarację skróconą, gdy jest wymagana, składa przewoźnik. Jednakże taka deklaracja składana jest przez osobę prowadzącą magazyn czasowego składowania lub osobę prowadzącą miejsce składowe w wolnym obszarze celnym o kontroli typu I, lub każdą inną osobę, która może przedstawić towary, jeżeli przewoźnik został poinformowany o złożeniu deklaracji przez osobę, o której mowa w drugim zdaniu niniejszego ustępu, i wyraził na to zgodę na mocy ustaleń wynikających z umowy. Urząd celny wyprowadzenia może założyć, że przewoźnik wyraził zgodę na złożenie deklaracji na mocy ustaleń wynikających z umowy i że została ona złożona za jego wiedzą, o ile nie istnieją dowody świadczące przeciw temu.

Artykuł 796d ust. 1 ostatni akapit stosuje się w odniesieniu do definicji przewoźnika.

6.   W przypadkach, gdy po złożeniu wywozowej deklaracji skróconej towary nie są już przeznaczone do wyprowadzenia z obszaru celnego Wspólnoty, art. 796d ust. 4 stosuje się odpowiednio.”;

29)

w art. 842d ust. 2 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„W przypadku gdy towary zwolnione z obowiązku złożenia wywozowej deklaracji skróconej zgodnie z art. 842a ust. 4 są wyprowadzane z obszaru celnego Wspólnoty, analizę ryzyka przeprowadza się, gdy jest to wymagane, po przedstawieniu towarów i na podstawie dokumentów lub innych informacji dotyczących towarów.”.

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/19

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/21

(1)

Artykuł 162 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że różnica pomiędzy cenami produktów określonych w załączniku I część XVI wymienionego rozporządzenia na rynku światowym i we Wspólnocie może zostać pokryta refundacjami wywozowymi.

(2)

Biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku mleka i przetworów mlecznych, refundacje wywozowe powinny zostać ustanowione zgodnie z zasadami i niektórymi kryteriami przewidzianymi w art. 162, 163, 164, 167, 169 i 170 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(3)

Artykuł 164 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że refundacje wywozowe mogą zostać zróżnicowane w zależności od miejsca przeznaczenia, zwłaszcza jeżeli jest to konieczne ze względu na sytuację na rynku światowym, szczególne wymogi niektórych rynków lub zobowiązania wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

(4)

Refundacje wywozowe dla Republiki Dominikańskiej zostały zróżnicowane celem uwzględnienia obniżonych stawek celnych stosowanych przy przywozie w ramach kontyngentu taryfowego na mocy Protokołu ustaleń między Wspólnotą Europejską a Republiką Dominikańską w sprawie ochrony przywozu mleka w proszku w Republice Dominikańskiej (2) zatwierdzonego decyzją Rady 98/486/WE (3). W wyniku zmian sytuacji rynkowej w Republice Dominikańskiej, które charakteryzuje wzrost konkurencji na rynku mleka w proszku, kontyngent nie jest już w pełni wykorzystywany. W celu maksymalnego wykorzystania kontyngentu należy znieść zróżnicowanie refundacji wywozowych dla Republiki Dominikańskiej.

(5)

Rozporządzeniem Komisji (UE) nr 326/2010 (4), zmieniającym rozporządzenie (EWG) nr 3846/87 z dnia 17 grudnia 1987 r. ustanawiające nomenklaturę produktów rolnych do celów refundacji wywozowych (5), dodano do nomenklatury produktów rolnych określone kody produktów dotyczące serów. Kody te należy zatem uwzględnić w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/25

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 619/2008 z dnia 27 czerwca 2008 r. otwierające stały przetarg na refundacje wywozowe dotyczące niektórych przetworów mlecznych (2) przewiduje procedurę stałego zaproszenia do składania ofert przetargowych.

(2)

Zgodnie z art. 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1454/2007 z dnia 10 grudnia 2007 r. ustanawiającego wspólne zasady określania procedury przetargowej w odniesieniu do ustalania refundacji wywozowych na niektóre produkty rolne (3) oraz po dokonaniu analizy ofert przedstawionych w odpowiedzi na to zaproszenie do składania ofert, nie przyznaje się żadnych refundacji w okresie składania ofert kończącym się dnia 18 maja 2010 r.

(3)

Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/26

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 619/2008 z dnia 27 czerwca 2008 r. otwierające stały przetarg na refundacje wywozowe dotyczące niektórych przetworów mlecznych (2) przewiduje procedurę stałego zaproszenia do składania ofert przetargowych.

(2)

Zgodnie z art. 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1454/2007 z dnia 10 grudnia 2007 r. ustanawiającego wspólne zasady określania procedury przetargowej w odniesieniu do ustalania refundacji wywozowych na niektóre produkty rolne (3) oraz po dokonaniu analizy ofert przedstawionych w odpowiedzi na to zaproszenie do składania ofert, nie przyznaje się żadnych refundacji w okresie składania ofert kończącym się dnia 18 maja 2010 r.

(3)

Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/27

(1)

Artykuł 162 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, iż różnica między cenami na rynku światowym produktów wymienionych w art. 1 ust. 1 lit. p) i wymienionych w części XVI załącznika I do tego rozporządzenia a cenami wewnątrz Unii może zostać pokryta refundacją wywozową, gdy produkty te są wywożone jako towary wymienione w części IV załącznika XX do wymienionego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1043/2005 z dnia 30 czerwca 2005 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 w odniesieniu do systemu przyznawania refundacji wywozowych dla niektórych produktów rolnych wywożonych w postaci towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu oraz kryteriów dla ustalania wysokości kwot takich refundacji (2), określa produkty, dla których należy ustalić stawkę refundacji, stosowaną w przypadku gdy produkty te są wywożone jako towary wymienione w części IV załącznika XX do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(3)

Zgodnie z art. 14 akapit drugi lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 stawkę refundacji dla 100 kg każdego z przedmiotowych produktów podstawowych ustala się na taki sam okres jak okres uwzględniany przy ustalaniu refundacji dla takich samych produktów, wywożonych w stanie nieprzetworzonym.

(4)

Artykuł 162 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że refundacja wywozowa stosowana do produktu będącego składnikiem towaru nie może być wyższa niż ta obowiązująca w stosunku do tego samego produktu wywożonego bez dalszego przetwarzania.

(5)

W przypadku niektórych produktów mlecznych wywożonych w formie towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu istnieje ryzyko, że w przypadku ustalenia z wyprzedzeniem wysokich stawek refundacji, zobowiązania dotyczące tych refundacji mogą być zagrożone. Aby uniknąć tego ryzyka, konieczne jest podjęcie stosownych działań zapobiegawczych, nie wykluczając jednak możliwości zawarcia kontraktów długoterminowych. Ustalenie określonej stawki refundacji dla celów ustalenia refundacji z wyprzedzeniem w odniesieniu do tych produktów powinno umożliwić osiągnięcie tych dwóch celów.

(6)

Artykuł 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 stanowi, że przy ustalaniu stawek refundacji należy uwzględnić, w stosownych przypadkach, pomoc finansową oraz inne środki o skutku równoważnym, stosowane zgodnie z rozporządzeniem o jednolitej wspólnej organizacji rynku we wszystkich państwach członkowskich w odniesieniu do produktów podstawowych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 lub do produktów zasymilowanych.

(7)

Artykuł 100 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że dopłaty przyznawane są do produkowanego w Unii mleka odtłuszczonego przetwarzanego na kazeinę, o ile mleko i kazeina produkowana z tego mleka spełniają pewne wymagania.

(8)

Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/30

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1484/95 (3) ustanowiono szczegółowe zasady stosowania systemu dodatkowych należności celnych przywozowych oraz ustalono ceny reprezentatywne w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj.

(2)

Z regularnych kontroli danych, na podstawie których są określane ceny reprezentatywne dla produktów w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj wynika, że należy zmienić ceny reprezentatywne w przywozie niektórych produktów uwzględniając wahania cen w zależności od pochodzenia tych produktów. Należy zatem opublikować ceny reprezentatywne.

(3)

Ze względu na sytuację na rynku zmianę tę należy jak najszybciej zastosować.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/32

(1)

Zgodnie z art. 126 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej państwa członkowskie unikają nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura nadmiernego deficytu określona w art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1), które jest częścią Paktu na rzecz stabilności i wzrostu, przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Rozporządzenie (WE) nr 1467/97 zawiera też przepisy dotyczące wdrożenia art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Załączony do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Protokół w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień tego protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 479/2009 (2).

(4)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma Paktu na rzecz stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było, by na wszystkich etapach procedury nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zawiera ramy wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(5)

Postanowienia art. 104 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, nakładają na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istnieje nadmierny deficyt lub że taki deficyt może wystąpić. Uwzględniwszy swoje sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, oraz opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Komisja stwierdziła, że w Austrii istnieje nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 11 listopada 2009 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Austrii (3).

(6)

Art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, że Rada po dokonaniu ogólnej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, zobowiązana jest rozważyć ewentualne uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Austrii ogólna ocena prowadzi do wniosków zawartych w niniejszej decyzji.

(7)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Austrii w październiku 2009 r., planuje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2009 r. wyniesie 3,9 % PKB, a zatem przekroczy wartość referencyjną ustaloną na poziomie 3 % PKB i nie osiągnie bliskiego jej poziomu. Na podstawie prognozy służb Komisji z jesieni 2009 r. planowane przekroczenie wartości referencyjnej może zostać uznane za przekroczenie mające charakter wyjątkowy w rozumieniu postanowień Traktatu i Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Wynika ono w szczególności ze znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Zgodnie z prognozą służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się, że w 2009 r. realny PKB w Austrii gwałtownie spadnie (o 3,7 %). Recesja odzwierciedla gwałtowny spadek inwestycji prywatnych i handlu zagranicznego w zorientowanym na eksport sektorze produkcyjnym, na skutek kryzysu finansowego i spowolnienia gospodarczego na świecie, w szczególności znacznego pogorszenia perspektyw wzrostu głównych partnerów handlowych (strefa euro, Europa Środkowo-Wschodnia). Ponadto nie można uznać, że planowane przekroczenie wartości referencyjnej ma charakter tymczasowy. Według prognozy służb Komisji z jesieni 2009 r., w której uwzględniono środki budżetowe przyjęte w bieżącym roku, przy założeniu niezmiennego kursu polityki deficyt w 2010 r. zwiększy się do poziomu 5,5 %, a w roku 2011 wyniesie 5,3 % PKB. Przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące deficytu nie jest spełnione.

(8)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Austrii w październiku 2009 r., od 2008 r. dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych kształtuje się powyżej wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB, i planuje się, że jego wysokość w 2009 r. wyniesie 68,2 % PKB. W prognozie służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się dalszy wzrost relacji długu do PKB do poziomu 73,9 % w 2010 r. i 77 % PKB w roku 2011. Nie można uznać, że relacja długu do PKB zmniejsza się dostatecznie i zbliża się do wartości referencyjnej w zadowalającym tempie w rozumieniu Traktatu i Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące długu nie jest spełnione.

(9)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wyłącznie wtedy, gdy spełniony jest podwójny warunek: deficyt zbliża się do wartości referencyjnej oraz przekroczenie przez niego tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Austrii ten podwójny warunek nie jest spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/34

(1)

Zgodnie z art. 126 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej państwa członkowskie unikają nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura nadmiernego deficytu określona w art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1), które jest częścią Paktu na rzecz stabilności i wzrostu, przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Rozporządzenie (WE) nr 1467/97 ustanawia również przepisy w celu wykonania art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Załączony do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Protokół w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień tego protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 479/2009 (2).

(4)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma paktu stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było, by na wszystkich etapach procedury nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zawiera ramy wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych, z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(5)

Art. 104 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej nałożyły na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istniał nadmierny deficyt lub że taki deficyt mógł wystąpić. Uwzględniwszy swoje sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Komisja stwierdziła, że w Belgii istniał nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 11 listopada 2009 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Belgii (3).

(6)

Art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, że Rada po dokonaniu ogólnej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, zobowiązana jest rozważyć ewentualne uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Belgii ogólna ocena prowadzi do wniosków zawartych w niniejszej decyzji.

(7)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Belgii w październiku 2009 r., planuje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2009 r. wyniesie 5,9 % PKB, a zatem przekroczy wartość referencyjną ustaloną na poziomie 3 % PKB i nie osiągnie bliskiego jej poziomu. Planowane przekroczenie wartości referencyjnej może być uznane za wyjątkowe w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. W szczególności wynika ono m.in. ze znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. W prognozie służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się, że w 2009 r. PKB zmniejszy się o 2,9 %, a w 2010 r. wzrośnie o 0,6 %. Ponadto również na podstawie prognozy z jesieni 2009 r., planowane przekroczenie wartości referencyjnej nie może zostać uznane za tymczasowe, ponieważ przewiduje się, że w latach 2010 i 2011 deficyt ustabilizuje się na poziomie 5,8 % PKB, uwzględniając środki konsolidacyjne, które zostały już dostatecznie określone. Przewidziane w Traktacie kryterium deficytu nie jest spełnione.

(8)

Dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych stale spadał, zmniejszając się ze 134 % PKB w 1993 r. do 84 % PKB w 2007 r. W 2008 r. operacje mające na celu stabilizację sektora finansowego doprowadziły do zwiększenia długu w relacji do PKB do prawie 90 %. W związku z tym relacja ta znacznie przekroczyła wartość referencyjną wynoszącą 60 % PKB. Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Belgii w październiku 2009 r. planuje się obecnie, że dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych wyniesie w 2009 r. 97,6 % PKB. W prognozie służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się wzrost relacji długu do PKB do poziomu ok. 97 % w 2009 r., 101 % w 2010 r. i 104 % w 2011 r. Nie można uznać, że relacja długu do PKB zmniejsza się dostatecznie i zbliża się do wartości referencyjnej w zadowalającym tempie w rozumieniu Traktatu i Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Przewidziane w Traktacie kryterium długu nie jest spełnione.

(9)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wyłącznie wtedy, gdy spełniony jest podwójny warunek: deficyt pozostaje bliski wartości referencyjnej oraz przekroczenie przez niego tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Belgii ten podwójny warunek nie jest spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/36

(1)

Zgodnie z art. 126 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej państwa członkowskie unikają nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura nadmiernego deficytu określona w art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1), które jest częścią paktu stabilności i wzrostu, przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Rezporządzenie (WE) nr 1467/97 ustanawia również przepisy w celu wykonania art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Załączony do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Protokół w sprawie procedury nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień tego Protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 479/2009 (2).

(4)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma paktu stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było, by na wszystkich etapach procedury nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym pakt stabilności i wzrostu zawiera ramy wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(5)

Artykuł 104 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, nakłożył na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istniał nadmierny deficyt lub że taki deficyt mógł wystąpić. Uwzględniwszy swoje sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, oraz uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Komisja stwierdziła, że w Republice Czeskiej istnieje nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 11 listopada 2009 r. (3) Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Republiki Czeskiej.

(6)

Artykuł 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, że Rada po dokonaniu ogólnej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, zobowiązana jest rozważyć wszelkie uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Republiki Czeskiej ogólna ocena prowadzi do wniosków zawartych w niniejszej decyzji.

(7)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Republiki Czeskiej w październiku 2009 r. planuje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2009 r. wyniesie 6,6 % PKB, a zatem przekroczy wartość referencyjną ustaloną na poziomie 3 % PKB i nie osiągnie bliskiego jej poziomu. Na podstawie prognozy służb Komisji z jesieni 2009 r. planowane przekroczenie wartości referencyjnej może zostać uznane za przekroczenie mające charakter wyjątkowy w rozumieniu postanowień Traktatu i paktu stabilności i wzrostu. W szczególności wynika ono m.in. ze znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej w rozumieniu Traktatu oraz paktu stabilności i wzrostu. W prognozie służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się spadek realnego PKB o 4,8 % w 2009 r. w porównaniu z dodatnim wzrostem na poziomie 2,5 % PKB w 2008 r., co w dużej mierze odzwierciedla wpływ globalnego kryzysu gospodarczego. Podczas gdy deficyt nominalny zaczął rosnąć dopiero w 2008 r., pogorszenie salda strukturalnego rozpoczęło się już wcześniej, w okresie dobrej koniunktury gospodarczej. Ponadto nie można uznać, że planowane przekroczenie wartości referencyjnej ma charakter tymczasowy, gdyż zgodnie z prognozą służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych osiągnie w 2010 r. poziom 5,5 % PKB i 5,7 % PKB w 2011 r., przy założeniu niezmiennego kursu polityki. W prognozie uwzględniono wpływ środków antykryzysowych, które będą jeszcze obowiązywały w roku 2010 r. (dwa środki odpowiadające łącznie ok. 0,7 % PKB mają charakter stały), a także pakiet konsolidacji budżetowej na rok 2010 przyjęty przez władze Republiki Czeskiej w październiku 2009 r. Przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące deficytu nie jest spełnione.

(8)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Republiki Czeskiej w październiku 2009 r. dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych pozostaje nadal na poziomie znacznie poniżej wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB, i planuje się, że jego wartość w 2009 r. wyniesie 35,5 % PKB. Zgodnie z prognozą służb Komisji z jesieni 2009 r. relacja długu do PKB ma szybko rosnąć, osiągając poziom 44 % PKB w 2011 r., przy założeniu niezmiennego kursu polityki.

(9)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wyłącznie wtedy, gdy spełniony jest podwójny warunek: deficyt zbliża się do wartości referencyjnej oraz przekroczenie przez niego tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Republiki Czeskiej ten podwójny warunek nie jest spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/38

(1)

Zgodnie z art. 126 ust. 1 Traktatu o fukcjonowaniu Unii Europejskiej państwa członkowskie unikają nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura nadmiernego deficytu określona w art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1), które jest częścią Paktu na rzecz stabilności i wzrostu, przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Rozporządzenie (WE) nr 1467/97 ustanawia również przepisy w celu wykonania art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Załączony do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Protokół w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień tego Protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 479/2009 (2).

(4)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma Paktu na rzecz stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było, by na wszystkich etapach procedury nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zawiera ramy wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(5)

Art. 104 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej nałożył na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istniał nadmierny deficyt lub że taki deficyt mógł wystąpić. Uwzględniwszy swoje sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Komisja stwierdziła, że w Niemczech istniał nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 11 listopada 2009 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Niemiec (3).

(6)

Art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, że Rada po dokonaniu ogólnej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, zobowiązana jest rozważyć ewentualne uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Niemiec ogólna ocena prowadzi do wniosków zawartych w niniejszej decyzji.

(7)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Niemiec w październiku 2009 r., planuje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2009 r. wyniesie 3,7 % PKB, a zatem przekroczy wartość referencyjną ustaloną na poziomie 3 % PKB i nie osiągnie bliskiego jej poziomu. Planowane przekroczenie wartości referencyjnej może zostać uznane za wyjątkowe w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Zgodnie z prognozą służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się, że w 2009 r. realny PKB w Niemczech gwałtownie spadnie (o 5 %). Ponadto planowane przekroczenie wartości referencyjnej nie może zostać uznane za tymczasowe, ponieważ zgodnie z prognozą służb Komisji z jesieni 2009 r., w której uwzględniono przyjęte w bieżącym roku środki mające wpływ na budżet w latach 2010–2011, przy założeniu niezmiennego kursu polityki deficyt w 2010 r. zwiększy się do 5,0 % PKB, a w roku 2011 wyniesie 4,6 % PKB. Przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące deficytu nie jest spełnione.

(8)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Niemiec w październiku 2009 r., planuje się, że dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych, od 2002 r. kształtujący się powyżej wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB, wyniesie w 2009 r. 74,2 % PKB. W prognozie służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się dalszy wzrost relacji długu do PKB do poziomu 73,1 % PKB w 2009 r. i 79,7 % PKB w roku 2011. Nie można uznać, że relacja długu do PKB zmniejsza się dostatecznie i zbliża się do wartości referencyjnej w zadowalającym tempie w rozumieniu Traktatu i Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące długu nie jest spełnione.

(9)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wyłącznie wtedy, gdy spełniony jest podwójny warunek: deficyt zbliża się do wartości referencyjnej oraz przekroczenie przez niego tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Niemiec ten podwójny warunek nie jest spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/40

(1)

Zgodnie z art. 126 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej państwa członkowskie unikają nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura dotycząca nadmiernego deficytu określona w art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1) (które jest częścią Paktu na rzecz stabilności i wzrostu), przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Rozporządzenie (WE) nr 1467/97 wprowadza również przepisy służące wdrażaniu art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Załączony do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Protokół w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury dotyczącej nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień tego Protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 479/2009 (2).

(4)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma Paktu na rzecz stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było zapewnienie, by na wszystkich etapach procedury dotyczącej nadmiernego deficytu w pełni uwzględniano kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zapewnia ramy wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(5)

Art. 104 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, nałożył na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istnieje nadmierny deficyt lub że taki deficyt może wystąpić. Wziąwszy pod uwagę swoje sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, oraz uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Komisja uznała, że we Włoszech istnieje nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 11 listopada 2009 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Włoch (3).

(6)

Art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, że Rada po dokonaniu ogólnej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, powinna rozważyć ewentualne uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Włoch ogólna ocena prowadzi do wniosków przedstawionych w niniejszej decyzji.

(7)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Włoch w październiku 2009 r., planuje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych we Włoszech wyniesie w 2009 r. 5,3 % PKB, a zatem przekroczy wartość referencyjną ustaloną na poziomie 3 % PKB i nie osiągnie bliskiego jej poziomu. Planowane przekroczenie wartości referencyjnej może zostać uznane za przekroczenie mające charakter wyjątkowy w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Wynika ono w szczególności ze znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. W prognozie służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się spadek realnego PKB we Włoszech o 4,7 % w 2009 r., po spadku o 1 % w roku 2008. W roku 2010 r. przewiduje się umiarkowane ożywienie gospodarcze, które przyspieszy w 2011 r. Ponadto planowane przekroczenie wartości referencyjnej nie może zostać uznane za tymczasowe, ponieważ w 2010 r. przewiduje się dalszy wzrost deficytu, a w 2011 r. – przy założeniu niezmiennego kursu polityki – jego nieznaczny spadek. Oczekuje się, że podjęte w ramach kolejnych pakietów środków naprawczych uznaniowe działania (ukierunkowane na wspieranie osób najmniej zarabiających i głównych sektorów przemysłu), mające stanowić odpowiedź na kryzys zgodnie z Europejskim planem naprawy gospodarczej, nie wpłyną w znaczący sposób na saldo sektora instytucji rządowych i samorządowych, ponieważ według władz Włoch są w pełni finansowane głównie przez przesunięcia dostępnych środków. Przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące deficytu nie jest spełnione.

(8)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Włoch w październiku 2009 r. dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych znacznie przewyższał wartość referencyjną wynoszącą 60 % PKB już przed rozpoczęciem trzeciego etapu unii gospodarczej i walutowej, i planuje się, że jego wartość w 2009 r. wyniesie 115,1 % PKB. W prognozie służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się dalszy wzrost relacji długu do PKB, do poziomu 117,8 % w 2011 r. Nie można uznać, że relacja długu do PKB zmniejsza się dostatecznie i zbliża się do wartości referencyjnej w zadowalającym tempie w rozumieniu Traktatu i Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące długu nie jest spełnione.

(9)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wyłącznie wtedy, gdy spełniony jest podwójny warunek: deficyt pozostaje bliski wartości referencyjnej oraz przekroczenie przez niego tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Włoch ten podwójny warunek nie jest spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/42

(1)

Zgodnie z art. 126 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej państwa członkowskie unikają nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura dotycząca nadmiernego deficytu, określona w art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1) (które jest częścią Paktu na rzecz stabilności i wzrostu), przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Rozporządzenie (WE) nr 1467/97 wprowadza również przepisy służące wdrażaniu art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Załączony do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Protokół w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury dotyczącej nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień tego Protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 479/2009 (2).

(4)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma Paktu na rzecz stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było zapewnienie, by na wszystkich etapach procedury dotyczącej nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zapewnia ramy wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(5)

Artykuł 104 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, nałożył na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istnieje nadmierny deficyt lub że taki deficyt może wystąpić. Wziąwszy pod uwagę swoje sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, oraz uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Komisja uznała, że w Niderlandach istnieje nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 11 listopada 2009 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Niderlandów (3).

(6)

Artykuł 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, że Rada po dokonaniu ogólnej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, powinna rozważyć ewentualne uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Niderlandów ogólna ocena prowadzi do wniosków przedstawionych w niniejszej decyzji.

(7)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Niderlandów w październiku 2009 r., planuje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w Niderlandach wyniesie w 2009 r. 4,8 % PKB, a zatem przekroczy wartość referencyjną ustaloną na poziomie 3 % PKB i nie osiągnie bliskiego jej poziomu. Planowane przekroczenie wartości referencyjnej może być uznane za przekroczenie mające charakter wyjątkowy w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Wynika ono głównie ze znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. W prognozie służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się, że w 2009 r. PKB skurczy się o 4,5 %, a w 2010 r. wzrośnie jedynie o 0,25 %. Ponadto, opierając się wciąż na prognozie służb Komisji z jesieni 2009 r., nie można uznać, że planowane przekroczenie wartości referencyjnej ma charakter tymczasowy, gdyż deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych ma wzrosnąć z 4,7 % PKB w 2009 r. do 6,1 % PKB w 2010 r., zanim spadnie nieznacznie do 5,6 % PKB w 2011 r., przy zwykłym założeniu niezmiennego kursu polityki. Przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące deficytu nie jest spełnione.

(8)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Niderlandów w październiku 2009 r., dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych kształtuje się w 2009 r. poniżej wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB, na poziomie 59,7 % (4) PKB. W prognozie służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się, że w 2009 r. dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych osiągnie poziom 59,8 % PKB, a następnie wzrośnie do około 66 % PKB w 2010 r. i 70 % PKB w 2011 r., przekraczając tym samym wartość referencyjną ustaloną na poziomie 60 % PKB. Wzrost ten wynika w dużej mierze z przewidywań dotyczących znacznego pogorszenia salda pierwotnego.

(9)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wyłącznie wtedy, gdy spełniony jest podwójny warunek – deficyt pozostaje bliski wartości referencyjnej oraz przekroczenie przez niego tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Niderlandów ten podwójny warunek nie jest spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/44

(1)

Zgodnie z art. 126 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej państwa członkowskie unikają nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura dotycząca nadmiernego deficytu określona w art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1) (które jest częścią Paktu na rzecz stabilności i wzrostu), przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Rozporządzenie (WE) nr 1467/97 wprowadza również przepisy służące wdrażaniu art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Załączony do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Protokół w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury dotyczącej nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień tego protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 479/2009 (2).

(4)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma Paktu na rzecz stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było zapewnienie, by na wszystkich etapach procedury dotyczącej nadmiernego deficytu w pełni uwzględniano kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zapewnia ramy wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(5)

Art. 104 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, nałożył na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istnieje nadmierny deficyt lub że taki deficyt może wystąpić. Wziąwszy pod uwagę swoje sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, oraz uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Komisja uznała, że w Portugalii istnieje nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 11 listopada 2009 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Portugalii (3).

(6)

Art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, że Rada po dokonaniu ogólnej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, powinna rozważyć ewentualne uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Portugalii ogólna ocena prowadzi do wniosków przedstawionych w niniejszej decyzji.

(7)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Portugalii w październiku 2009 r. planuje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w Portugalii wyniesie w 2009 r. 5,9 % PKB, a zatem przekroczy wartość referencyjną ustaloną na poziomie 3 % PKB i nie osiągnie bliskiego jej poziomu. Planowane przekroczenie wartości referencyjnej może być uznane za wyjątkowe w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. W szczególności wynika ono m.in. ze znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu, które nastąpiło w 2009 r. Zgodnie z prognozą służb Komisji z jesieni 2009 r. w latach 2009 i 2010 przewidywany jest, odpowiednio, spadek rocznego PKB o 2,9 % oraz jego wzrost o 0,3 %. Ponadto planowane przekroczenie wartości referencyjnej nie może być uznane za tymczasowe, ponieważ zgodnie z prognozą służb Komisji z jesieni 2009 r. i uwzględniając środki już przyjęte w bieżącym roku, deficyt nominalny sektora instytucji rządowych i samorządowych zwiększy się w 2010 r. do 8 % PKB. Pomimo zaprzestania w 2009 r. stosowania większości środków o charakterze nadzwyczajnym związanych z kryzysem, nie przewiduje się poprawy sytuacji budżetowej w latach 2010 i 2011, ze względu na utrzymujące się warunki recesyjne, działanie automatycznych stabilizatorów oraz znaczny wzrost wydatków z tytułu odsetek. Przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące deficytu nie jest spełnione.

(8)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Portugalii w październiku 2009 r., planuje się, że wysokość długu brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych (który od 2005 r. kształtuje się powyżej wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB) wyniesie w 2009 r. 74,5 % PKB. Zgodnie z prognozą służb Komisji z jesieni 2009 r. w okresie objętym prognozą przewiduje się znaczny wzrost długu sektora instytucji rządowych i samorządowych w relacji do PKB – o 18 punktów procentowych, tj. z 66,3 % w 2008 r. do 91,1 % w 2011 r. Nie można uznać, że relacja długu do PKB zmniejsza się dostatecznie i zbliża się do wartości referencyjnej w zadowalającym tempie w rozumieniu Traktatu i Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące długu nie jest spełnione.

(9)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wyłącznie wtedy, gdy spełniony jest podwójny warunek: deficyt pozostaje bliski wartości referencyjnej, a przekroczenie przez niego tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Portugalii ten podwójny warunek nie jest spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/46

(1)

Zgodnie z art. 126 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej państwa członkowskie unikają nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura nadmiernego deficytu określona w art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1), które jest częścią Paktu na rzecz stabilności i wzrostu, przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Rozporządzenie (WE) nr 1467/97 ustanawia również przepisy w celu wykonania art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Załączony do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Protokół w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień tego protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 479/2009 (2).

(4)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma Paktu na rzecz stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było, by na wszystkich etapach procedury nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zawiera ramy wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(5)

Art. 104 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, nałożył na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istniał nadmierny deficyt lub że taki deficyt mógł wystąpić. Uwzględniwszy swoje sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Komisja stwierdziła, że w Słowenii istniał nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 11 listopada 2009 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Słowenii (3).

(6)

Art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, że Rada po dokonaniu ogólnej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, zobowiązana jest rozważyć ewentualne uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Słowenii ogólna ocena prowadzi do wniosków zawartych w niniejszej decyzji.

(7)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Słowenii w październiku 2009 r., planuje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2009 r. wyniesie 5,9 % PKB, a zatem przekroczy wartość referencyjną ustaloną na poziomie 3 % PKB i nie osiągnie bliskiego jej poziomu. Planowane przekroczenie wartości referencyjnej może być uznane za wyjątkowe w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. W szczególności wynika ono m.in. ze znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Zgodnie z prognozą służb Komisji z jesieni 2009 r. wzrost realnego PKB, który w latach 2007 i 2008 obniżył się o połowę, ma przyjąć w 2009 r. zdecydowanie ujemną wartość (– 7,4 %). Choć w ostatnich latach, kiedy to warunki gospodarcze były wciąż korzystne, Słowenia odnotowywała dobre wyniki budżetowe, dzięki wyższemu niż zakładano w budżecie wzrostowi dochodów, wykonanie jej budżetu charakteryzowało się przekroczeniem wydatków. Ponadto zgodnie z prognozą służb Komisji z jesieni 2009 r. planowane przekroczenie wartości referencyjnej nie może zostać uznane za tymczasowe, ponieważ przy założeniu niezmiennego kursu polityki deficyt ma się zwiększyć z 6,3 % PKB w 2009 r. do około 7 % PKB w 2011 r., podczas gdy w okresie tym przewiduje się powrót realnego PKB do umiarkowanego, dodatniego wzrostu. W założeniu tym uwzględniono, że zgodnie z planami rządu, większość środków o charakterze nadzwyczajnym związanych z kryzysem i zgodnych z Europejskim planem naprawy gospodarczej, odpowiadająca w 2009 r. prawie 1,25 % PKB, zostanie stopniowo wycofana w 2010 r. i 2011 r. Przewidziane w Traktacie kryterium deficytu nie jest spełnione.

(8)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Słowenii w październiku 2009 r., dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych pozostaje nadal na poziomie znacznie poniżej wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB, i planuje się, że jego wartość w 2009 r. wyniesie 34,2 % PKB. Zgodnie z prognozą służb Komisji z jesieni 2009 r., przy założeniu niezmiennego kursu polityki, do 2011 r. relacja długu do PKB wzrośnie jeszcze bardziej, do poziomu około 48 % PKB.

(9)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wyłącznie wtedy, gdy spełniony jest podwójny warunek: deficyt pozostaje bliski wartości referencyjnej oraz przekroczenie przez niego tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Słowenii ten podwójny warunek nie jest spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/48

(1)

Zgodnie z art. 126 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej państwa członkowskie unikają nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura nadmiernego deficytu określona w art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1), które jest częścią Paktu na rzecz stabilności i wzrostu, przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Rozporządzenie (WE) nr 1467/97 ustanawia również przepisy w celu wykonania art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Załączony do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Protokół w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień tego protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 479/2009 (2).

(4)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma Paktu na rzecz stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było, by na wszystkich etapach procedury nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zawiera ramy wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(5)

Art. 104 ust. 5 Traktatu ustanawiająeco Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej nakładał na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istniał nadmierny deficyt lub że taki deficyt mógł wystąpić. Uwzględniwszy swoje sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Komisja stwierdziła, że na Słowacji istniał nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 11 listopada 2009 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Słowacji (3).

(6)

Art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, że Rada po dokonaniu ogólnej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, zobowiązana jest rozważyć ewentualne uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Słowacji ogólna ocena prowadzi do wniosków zawartych w niniejszej decyzji.

(7)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Słowacji w październiku 2009 r., planuje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2009 r. wyniesie 6,3 % PKB, a zatem przekroczy wartość referencyjną ustaloną na poziomie 3 % PKB i nie osiągnie bliskiego jej poziomu. Planowane przekroczenie wartości referencyjnej może być uznane za wyjątkowe w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. W szczególności wynika ono m.in. ze znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. W prognozie służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się spadek realnego PKB o 5,8 % w 2009 r. Przekroczenie wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB odzwierciedla przede wszystkim poważne pogorszenie koniunktury, ale wynika ono również ze znacznego pogorszenia salda strukturalnego od 2005 r. Ponadto nie można uznać, że planowane przekroczenie wartości referencyjnej ma charakter tymczasowy, gdyż zgodnie z prognozą służb Komisji z 2009 r. przewiduje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych osiągnie w 2010 r. poziom 6 % PKB, przy założeniu niezmiennego kursu polityki. Przewidziane w Traktacie kryterium deficytu nie jest spełnione.

(8)

Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Słowacji w październiku 2009 r., dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych pozostaje nadal na poziomie znacznie poniżej wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB i planuje się, że jego wartość w 2009 r. wyniesie około 30 % PKB. Zgodnie z jesienną prognozą służb Komisji relacja długu do PKB ma szybko rosnąć, osiągając poziom 42,7 % PKB w 2011 r., przy założeniu niezmiennego kursu polityki.

(9)

Zgodnie z postanowieniami Paktu na rzecz stabilności i wzrostu w swoim sprawozdaniu Komisja należycie uwzględniła reformy systemu emerytalnego wprowadzające strukturę wielofilarową, obejmującą obowiązkowy filar kapitałowy. Wprawdzie przeprowadzenie tych reform prowadzi do przejściowego pogorszenia się sytuacji budżetowej, jednak stabilność finansów publicznych w perspektywie długoterminowej wyraźnie się poprawia. Zgodnie z szacunkami władz Słowacji koszty netto tej reformy wyniosą w latach 2009–2011 1,1 % PKB, a w roku 2012 wzrosną do 1,2 % PKB. Zgodnie z Paktem na rzecz stabilności i wzrostu koszty te można uwzględnić w sposób liniowo degresywny przez okres przejściowy i wyłącznie w przypadku gdy deficyt zbliżony jest do wartości referencyjnej. Ponieważ w latach 2009–2011 deficyt nie jest zbliżony do wartości referencyjnej, nie można uwzględnić kosztów reformy systemu emerytalnego.

(10)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wyłącznie wtedy, gdy spełniony jest podwójny warunek: deficyt pozostaje bliski wartości referencyjnej oraz przekroczenie przez niego tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Słowacji ten podwójny warunek nie jest spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/50

(1)

Zgodnie z art. 126 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej państwa członkowskie zobowiązane są unikać nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy. Pakt na rzecz stabilności i wzrostu obejmuje rozporządzenie Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1), przyjęte w celu zapewnienia szybkiej korekty nadmiernych deficytów sektora instytucji rządowych i samorządowych.

(3)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma Paktu na rzecz stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było, by na wszystkich etapach procedury nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zawiera ramy wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(4)

W dniu 27 kwietnia 2009 r. Rada, działając na zalecenie Komisji, podjęła zgodnie z art. 104 ust. 6 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską decyzję o istnieniu nadmiernego deficytu budżetowego w Grecji (2).

(5)

W dniu 27 kwietnia 2009 r. Rada, również na zalecenie Komisji, przyjęła na podstawie art. 104 ust. 7 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską zalecenie (3) skierowane do władz Grecji, w którym wezwała je do zlikwidowania nadmiernego deficytu najpóźniej w roku 2010 poprzez obniżenie w sposób wiarygodny i trwały deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych poniżej 3 % PKB. W tym celu Rada wyznaczyła władzom Grecji termin na podjęcie skutecznych działań upływający dnia 27 października 2009 r.

(6)

Żądane przez Radę postępy w zakresie usprawnienia gromadzenia i przetwarzania danych statystycznych i sprawozdnia z nich, a w szczególności danych dotyczących sektora instytucji rządowych i samorządowych, są niewystarczające. Ostatnia zmiana zgłoszenia z października 2009 r. nie została potwierdzona przez Eurostat w związku ze znaczną niepewnością co do danych liczbowych przekazanych przez władze greckie. Oczywiste jest, że stosowane procedury mające zapewnić szybkie przekazywanie poprawnych danych dotyczących sektora instytucji rządowych i samorządowych, wymaganych na mocy obowiązujących ram prawnych, są nieodpowiednie.

(7)

Ocena działań podjętych przez Grecję w celu korekty nadmiernego deficytu do roku 2010 w odpowiedzi na zalecenie Rady skierowane na podstawie art. 104 ust. 7 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską prowadzi do następujących wniosków:

(8)

Prowadzi to do wniosku, iż znaczny spadek dochodów oraz znaczne przekroczenie planowanych wydatków doprowadziły do poważnego pogorszenia sytuacji finansów publicznych w Grecji w 2009 r., które można jedynie częściowo przypisać pogorszeniu warunków makroekonomicznych i które tym samym wynika zasadniczo z niewystarczającej odpowiedzi władz Grecji na zalecenie Rady z kwietnia 2009 r. wydane na podstawie art. 104 ust. 7 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/52

(1)

Zgodnie z art. 10 ust. 1 decyzji 2010/279/WPZiB Rada upoważniła Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa, na podstawie art. 38 Traktatu, do podejmowania odpowiednich decyzji, aby sprawować kontrolę polityczną i kierownictwo strategiczne nad misją EUPOL Afganistan, w tym decyzji o mianowaniu szefa misji.

(2)

Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa zaproponował mianowanie tymczasowym szefem misji obecnego zastępcy szefa misji nadinspektora Nigela THOMASA, od dnia 31 maja 2010 r. do czasu mianowania nowego szefa misji,

21.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 125/53

(1)

Umowa o współpracy naukowej i technicznej między Wspólnotą Europejską a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki („umowa”) została zatwierdzona decyzją Rady 98/591/WE z dnia 13 października 1998 r. (2) i weszła w życie 14 października 1998 r. Umowa jest odnawiana na okresy wynoszące pięć lat (3) i była przedłużona i zmieniona w dniu 14 października 2008 r. (4).

(2)

Współpraca transatlantycka w dziedzinie badań nad bezpieczeństwem wewnętrznym/cywilnym jest pożądana i korzystna dla obu stron.

(3)

We wstępnych dyskusjach przygotowawczych wyrażono zgodny pogląd, iż porozumienie wykonawcze stanowić będzie mechanizm upraszczający wspólne działania techniczne i naukowe.

(4)

Porozumienie wykonawcze obejmujące współpracę w interdyscyplinarnej dziedzinie badań nad bezpieczeństwem wewnętrznym/cywilnym („porozumienie wykonawcze”) zostało ustanowione między Komisją a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki.

(5)

Porozumienie wykonawcze nie ma bezpośredniego wpływu finansowego. Wspólne projekty będą konkurowały o finansowanie poprzez zwykłe środki w dziedzinie badań i rozwoju technologicznego (BRT) oraz środki wsparcia we właściwych programach badawczych Siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) (5). Zgodnie z umową finansowanie Unii Europejskiej będzie ograniczone do partnerów europejskich.

(6)

Należy zatwierdzić porozumienie wykonawcze,