22.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 100/1

(1)

rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3846/87 (2) ustanawia nomenklaturę produktów rolnych do celów refundacji wywozowych, na podstawie Nomenklatury scalonej.

(2)

Nomenklatura refundacji przewiduje, że sery kwalifikujące się do refundacji wywozowych powinny spełniać minimalne wymogi dotyczące zawartości suchej masy mleka i tłuszczu mlecznego. Rodzaj sera produkowanego w niektórych nowych państwach członkowskich spełnia wspomniane niezbędne wymogi, lecz nie korzysta z refundacji, ponieważ nie jest objęty obecnym systemem klasyfikacji nomenklatury refundacji wywozowych. Biorąc pod uwagę znaczenie tego sera dla przemysłu mleczarskiego, należy dodać kody produktu tak, by ser ten mógł zostać zaklasyfikowany w nomenklaturze refundacji wywozowych.

(3)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1187/2009 z dnia 27 listopada 2009 r. ustanawiające specjalne szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do pozwoleń na wywóz i refundacji wywozowych do mleka i przetworów mlecznych (3) uchyliło rozporządzenie (WE) nr 1282/2006 z dnia 17 sierpnia 2006 r. ustalające specjalne szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 dotyczącego pozwoleń na wywóz i refundacji wywozowych w odniesieniu do mleka i przetworów mlecznych (4). Należy zatem odpowiednio zaktualizować odniesienia, o których mowa w przypisach 4 i 14 sektora 9 załącznika I do rozporządzenia (EWG) nr 3846/87.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (EWG) nr 3846/87.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

22.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 100/3

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na nowe zastosowanie preparatu enzymatycznego 3-fitazy wytwarzanej przez Aspergillus niger (CBS 101.672) jako dodatku paszowego w żywieniu drugorzędnych gatunków ptaków i ptaków ozdobnych, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

Na stosowanie powyższego preparatu w żywieniu prosiąt odsadzonych od maciory, tuczników i kurcząt rzeźnych zezwolono rozporządzeniem Komisji (WE) nr 243/2007 (2) w żywieniu kur niosek i indyków rzeźnych – rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1142/2007 (3), w żywieniu kaczek – rozporządzeniem Komisji (WE) nr 165/2008 (4), a w żywieniu macior – rozporządzeniem Komisji (WE) nr 505/2008 (5).

(5)

Na poparcie wniosku o zezwolenie na stosowanie w żywieniu drugorzędnych gatunków ptaków i ptaków ozdobnych przedstawiono nowe dane. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) w swojej opinii z 9 grudnia 2009 r. (6) stwierdził, że 3-fitaza nie ma szkodliwego wpływu na zdrowie zwierząt, zdrowie ludzi ani na środowisko naturalne, oraz że jest skuteczna w poprawianiu strawności paszy. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczególnych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu preparatu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie z metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez wspólnotowe laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(6)

Ocena 3-fitazy dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

22.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 100/5

(1)

W art. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 341/2007 (2) wprowadza się rozróżnienie między tradycyjnymi a nowymi importerami w odniesieniu do przedsiębiorstw handlowych, które mogą ubiegać się o pozwolenia na przywóz czosnku w ramach kontyngentów taryfowych otwieranych i zarządzanych na mocy wymienionego rozporządzenia.

(2)

Aby zapewnić wszystkim zainteresowanym przedsiębiorstwom handlowym równe szanse, należy poszerzyć kategorię importerów, tak aby w kategorii przedsiębiorstw handlowych, które mogą ubiegać się o pozwolenia na przywóz w ramach systemu kontyngentów taryfowych, uwzględnić określonych eksporterów czosnku do krajów trzecich.

(3)

Kwotę zabezpieczenia, o której mowa w art. 1 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia Komisji (WE) nr 376/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na wywóz i przywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (3), należy ustalić na właściwym poziomie wynoszącym 5 % dodatkowej należności przywozowej obowiązującej importerów czosnku, tj. 60 EUR za tonę.

(4)

W art. 8 rozporządzenia (WE) nr 341/2007 przewiduje się, że ilości referencyjne przypadające na tradycyjnych importerów oblicza się na podstawie maksymalnych ilości czosnku przywiezionego w trakcie poprzednich lat kalendarzowych lub okresów obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego. Aby uniknąć sytuacji, w której wymienione ilości referencyjne byłyby obliczane na podstawie danych historycznych, które nie odzwierciedlają już rzeczywistej aktywności gospodarczej, należy ustanowić, aby ilość referencyjna odpowiadała średniej z ilości czosnku faktycznie przywiezionego przez tradycyjnego importera w okresie trzech lat poprzedzających stosowny okres obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego.

(5)

Aby zapewnić skuteczne zarządzanie rynkiem, należy przewidzieć taki okres czasu, w trakcie którego można będzie składać wnioski o pozwolenia typu „A”, który byłby chronologicznie zbliżony do podokresu, w odniesieniu do którego składane są wnioski.

(6)

W celu zwiększenia kontroli oraz aby umożliwić właściwym organom szybkie reagowanie w przypadku błędów lub nieprawidłowego funkcjonowania systemu, państwa członkowskie powinny powiadomić Komisję o ilościach, na które opiewają wnioski złożone na dany podokres.

(7)

Stosowanie odniesień do dni roboczych przy obliczaniu długości poszczególnych okresów czasu może prowadzić do rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi. W ich miejsce należy zatem zastosować dni kalendarzowe.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 341/2007.

(9)

Niniejsze rozporządzenie powinno obowiązywać od dnia 1 maja 2010 r. Jednakże, aby zapewnić importerom wystarczającą ilość czasu na dostosowanie się do nowych ram prawnych, nowe przepisy dotyczące obliczania okresu referencyjnego i przekazywania dowodów potwierdzających ilość faktycznie przywiezionego czosnku powinny obowiązywać dopiero od dnia 1 lutego 2011 r.

(10)

Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego,

1)

w art. 4 ust. 2 lit. b) akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

2)

w art. 4 ust. 3 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„»Nowi importerzy« oznaczają podmioty gospodarcze inne niż te, o których mowa w ust. 2, które w każdym z dwóch ostatnich zakończonych okresów obowiązywania przywozowych kontyngentów taryfowych lub w każdym z dwóch poprzednich lat kalendarzowych poprzedzających złożenie przez nie wniosku przywiozły do Unii co najmniej 50 ton owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, lub wywiozły do krajów trzecich co najmniej 50 ton czosnku.”.

3)

w art. 4 ust. 4 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 6 wprowadza się następujące zmiany:

5)

artykuł 8 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 8

Ilość referencyjna przypadająca na tradycyjnych importerów

Do celów niniejszego rozdziału »ilość referencyjna« oznacza średnią ilości czosnku faktycznie przywiezionego przez tradycyjnego importera w rozumieniu art. 4, w okresie trzech lat kalendarzowych poprzedzających stosowny okres obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego.”.

6)

w art. 10 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Importerzy składają wnioski o pozwolenia typu »A« w ciągu pierwszych siedmiu dni kalendarzowych kwietnia na pierwszy podokres, w ciągu pierwszych siedmiu dni kalendarzowych lipca na drugi podokres, w ciągu pierwszych siedmiu dni kalendarzowych października na trzeci podokres, oraz w ciągu pierwszych siedmiu dni kalendarzowych stycznia na czwarty podokres.”.

7)

w art. 10 ust. 1 dodaje się drugi akapit w brzmieniu:

„Składając swój pierwszy wniosek o pozwolenie na przywóz w ramach danego przywozowego kontyngentu taryfowego obowiązującego na mocy niniejszego rozporządzenia, importerzy przedkładają dowód potwierdzający ilości czosnku faktycznie przywiezionego w latach, o których mowa w art. 8.”.

8)

artykuł 11 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 11

Wydawanie pozwoleń typu »A«

Pozwolenia typu »A« są wydawane przez właściwe organy począwszy od 23. dnia miesiąca, w którym złożono wnioski, a nie później niż z końcem tego miesiąca.”.

9)

w art. 12 ust. 1 akapit pierwszy i drugi otrzymują następujące brzmienie:

„Przed 14. dniem każdego miesiąca, o którym mowa w art. 10 ust. 1, państwa członkowskie powiadamiają Komisję o całkowitych ilościach (w kilogramach), w odniesieniu do których zostały złożone wnioski o pozwolenie typu «A» na dany podokres, w tym także o braku wniosków.

Na zasadzie odstępstwa od art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1301/2006 państwa członkowskie powiadamiają Komisję o ilościach, o których mowa w art. 11 ust. 1 akapit pierwszy lit. b) wymienionego rozporządzenia, nie później niż do dnia 10 maja w odniesieniu do pierwszego podokresu, do dnia 10 sierpnia w odniesieniu do drugiego podokresu, do dnia 10 listopada w odniesieniu do trzeciego podokresu, oraz do dnia 10 lutego w odniesieniu do czwartego podokresu.”.

10)

w art. 14 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o całkowitych ilościach objętych wnioskami o pozwolenie typu »B« do środy każdego tygodnia w odniesieniu do wniosków otrzymanych w poprzednim tygodniu, w tym także o braku wniosków.”.

11)

w art. 15 lit. a) otrzymuje następujące brzmienie:

22.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 100/8

22.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 100/10

(1)

W 1994 r. Niemcy złożyły do Komisji dużą liczbą wniosków o rejestrację dotyczących wód mineralnych na mocy art. 17 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2081/92 (2), z których 108 nadal nie zostało rozpatrzonych.

(2)

W przypadku 31 nazw wymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji nazwa, którą proponuje się zarejestrować, nie znajduje się w wykazie naturalnych wód mineralnych uznanych przez państwa członkowskie (3) zgodnie z art. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/54/WE z dnia 18 czerwca 2009 r. w sprawie wydobywania i wprowadzania do obrotu naturalnych wód mineralnych (4). Nazw tych nie można zatem traktować na rynku wewnętrznym jako uznawanych za wody mineralne wprowadzone do obrotu i nie można ich zarejestrować.

(3)

W przypadku 7 nazw wymienionych w załączniku II do niniejszej decyzji przedłożono jedynie nazwę bez żadnych dalszych informacji, uniemożliwiając Komisji dokonanie kontroli wymaganej na mocy art. 6 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, aby ocenić, czy nazwy te spełniają wymogi związane z rejestracją. Nie można zatem zarejestrować tych nazw.

(4)

W przypadku 70 nazw wymienionych w załączniku III do niniejszej decyzji Komisja zwróciła się pismem z dnia 20 lipca 2004 r. do władz Niemiec o dostarczenie dodatkowych informacji, w szczególności szczegółowych informacji na temat organów kontrolnych, chęci producentów do pokrycia kosztów inspekcji i struktur gwarantujących wprowadzanie do obrotu określonej wody pod jedną nazwą. Dnia 15 maja 2006 r. oraz ponownie dnia 22 maja 2007 r. Komisja Europejska zwróciła się z prośbą do władz Niemiec o odpowiedź na pismo z dnia 20 lipca 2004 r. lub o wycofanie wciąż nierozpatrzonych wniosków, informując jednocześnie, że w przeciwnym razie Komisja Europejska rozpatrzy odrzucenie wniosków. Ponieważ dotychczas nie dostarczono żadnych dodatkowych informacji, nazw tych nie można zarejestrować.

(5)

W świetle powyższego, należy odrzucić wnioski o rejestrację nazw wymienionych w załącznikach do niniejszej decyzji.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Chronionych Oznaczeń Geograficznych i Chronionych Nazw Pochodzenia,

22.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 100/15

(1)

W piśmie z dnia 4 czerwca 2009 r. Niderlandy zaproponowały ponowne zbadanie ograniczenia dotyczącego krótkołańcuchowych parafin chlorowanych (SCCP, chloroalkanów), wymienionego w pozycji 42 załącznika XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006, przedstawiając stosowne dowody zgodnie z art. 69 ust. 5 tego rozporządzenia. Według Niderlandów substancje z tej grupy stanowią zagrożenie dla środowiska, w szczególności w przypadku ich wchodzenia w skład produktów takich jak wyroby gumowe, materiały budowlane (szczeliwa), wyroby włókiennicze oraz wyroby kryte farbami i powłokami ochronnymi, poprzez procesy ulatniania, wypłukiwania i erozji w ciągu cyklu życia takich produktów.

(2)

W najnowszym uzupełnieniu do „Sprawozdania UE w sprawie oceny ryzyka” (2), opracowanego zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 793/93 z dnia 23 marca 1993 r. w sprawie oceny i kontroli ryzyk stwarzanych przez istniejące substancje (3), stwierdzono, że SCCP spełniają kryteria substancji PBT (trwałej, zdolnej do bioakumulacji i toksycznej) oraz zidentyfikowano dodatkowe zagrożenia dla środowiska powstające w związku z powlekaniem tkanin od spodu oraz przygotowywaniem mieszanek gumowych/przeróbką gumy. Ze względu na posiadane właściwości charakterystyczne dla PBT krótkołańcuchowe parafiny chlorowane (SCCP) uznano za substancje wzbudzające szczególnie duże obawy i zamieszczono na liście kandydackiej zgodnie z art. 59 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006.

(3)

Decyzją 2007/395/WE z dnia 7 czerwca 2007 r. dotyczącą przepisów krajowych w sprawie wykorzystania krótkołańcuchowych chlorowanych parafin zgłoszonych przez Królestwo Niderlandów na podstawie art. 95 ust. 4 Traktatu WE (4) Komisja zezwoliła Niderlandom na utrzymanie przepisów krajowych dotyczących SCCP, surowszych niż przepisy dotyczące SCCP zawarte w załączniku I do dyrektywy Rady 76/769/EWG z dnia 27 lipca 1976 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich odnoszących się do ograniczeń we wprowadzaniu do obrotu i stosowaniu niektórych substancji i preparatów niebezpiecznych (5). Owe istniejące już surowsze ograniczenia w zakresie stosowania SCCP wymienione są w komunikacie Komisji na podstawie art. 67 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 (6), a Niderlandy mogą je utrzymać do dnia 1 czerwca 2013 r.

(4)

Zaproponowano włączenie SCCP do Protokołu w sprawie trwałych zanieczyszczeń organicznych do Konwencji EKG ONZ w sprawie transgranicznego zanieczyszczania powietrza na dalekie odległości oraz Konwencji Sztokholmskiej w sprawie trwałych zanieczyszczeń organicznych. Ponieważ włączenia takiego jeszcze nie dokonano, należy ponownie zbadać ograniczenie dotyczące SCCP na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1907/2006, tak by nie opóźnić ewentualnego przyjęcia odpowiednich środków zmniejszających ryzyko.

(5)

Zgodnie z art. 69 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Niderlandy powinny sporządzić dokumentację spełniającą wymagania załącznika XV do tego rozporządzenia,