26.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 80/1

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 798/2008 z dnia 8 sierpnia 2008 r. ustanawiające wykaz państw trzecich, terytoriów, stref lub grup, z których dopuszczalny jest przywóz do i tranzyt przez terytorium Wspólnoty drobiu i produktów drobiowych oraz wymogów dotyczących świadectw weterynaryjnych (3) stanowi, że towary objęte tym rozporządzeniem mogą być przywożone do Unii i mogą być przewożone przez jej terytorium jedynie z państw trzecich, terytoriów, stref lub grup wyszczególnionych w załączniku I do tego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 określa wymagania w zakresie zwalczania Salmonelli w różnych populacjach drobiu w Unii. Wpisanie do przewidzianych w prawodawstwie unijnym wykazów państw trzecich objętych tym rozporządzeniem, z których państwa członkowskie mogą dokonywać przywozu zwierząt, lub zachowanie w tych wykazach, uzależnione jest od przedłożenia Komisji przez dane państwo trzecie programu zwalczania Salmonelli, dającego gwarancje równoważne gwarancjom zawartym w narodowych programach zwalczania Salmonelli w państwach członkowskich.

(3)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 584/2008 (4) programy zwalczania Salmonelli dotyczące indyków rozpłodowych i produkcyjnych, ich jaj wylęgowych i jednodniowych piskląt, a także indyków rzeźnych i indyków przeznaczonych do odnowy populacji, określone w rozporządzeniu (WE) nr 2160/2003, mają być stosowane od dnia 1 stycznia 2010 r. w Unii.

(4)

Kanada, Izrael i Stany Zjednoczone przedłożyły Komisji programy zwalczania Salmonelli dotyczące stad hodowlanych indyków, ich jaj wylęgowych i jednodniowych piskląt. Programy te stanowią gwarancje wymagane rozporządzeniem (WE) nr 2160/2003, powinny zatem zostać zatwierdzone.

(5)

Niektóre państwa trzecie, obecnie ujęte w wykazie w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008, nie przedstawiły jeszcze Komisji żadnego programu zwalczania Salmonelli dotyczącego stad indyków, bądź też przedstawione przez nie programy nie stanowią gwarancji równoważnych gwarancjom wymaganym rozporządzeniem (WE) nr 2160/2003. Dlatego też przywóz z tych państw trzecich indyków rozpłodowych i produkcyjnych, ich jaj wylęgowych i jednodniowych piskląt, a także indyków rzeźnych i indyków przeznaczonych do odnowy populacji nie powinien już być dozwolony od dnia 1 stycznia 2010 r.

(6)

Izrael przedstawił Komisji program zwalczania Salmonelli dotyczący jednodniowych piskląt gatunku Gallus gallus przeznaczonych do stad kur niosek i brojlerów, uzupełniający program zwalczania przedstawiony przez Izrael i zatwierdzony decyzją Komisji 2007/843/WE (5). Również Brazylia przedstawiła programy zwalczania Salmonelli dotyczące stad kur niosek, ich jaj wylęgowych oraz jednodniowych piskląt gatunku Gallus gallus. Programy te stanowią gwarancje wymagane rozporządzeniem (WE) nr 2160/2003, powinny zatem zostać zatwierdzone.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić wykaz państw trzecich, terytoriów, stref lub grup oraz wzory świadectw weterynaryjnych stosowanych w przypadku przywozu drobiu rozpłodowego i produkcyjnego, jednodniowych piskląt oraz jaj wylęgowych, zawarte w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 798/2008.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

stad hodowlanych indyków, ich jaj wylęgowych i jednodniowych piskląt – przedstawiony przez Kanadę, Izrael i Stany Zjednoczone;

b)

jednodniowych piskląt gatunku Gallus gallus przeznaczonych do stad kur niosek i brojlerów – przedstawiony przez Izrael;

c)

kur niosek gatunku Gallus gallus, ich jaj wylęgowych i jednodniowych piskląt gatunku Gallus gallus – przedstawiony przez Brazylię.

26.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 80/10

(1)

Komisja zobowiązana jest ustanowić środki dotyczące zarządzania przepływem ruchu lotniczego (zwanego dalej „ATFM”) w celu optymalizacji dostępnej pojemności w zakresie wykorzystania przestrzeni powietrznej oraz usprawnienia procesów ATFM.

(2)

Europejska Organizacja ds. Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej (Eurocontrol) została upoważniona, zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 549/2004 z dnia 10 marca 2004 r. ustanawiającego ramy tworzenia jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (rozporządzenia ramowego) (2), do opracowania przepisów wykonawczych w zakresie ATFM. Niniejsze rozporządzenie oparte jest na wynikającym z tego upoważnienia sprawozdaniu z dnia 7 grudnia 2007 r.

(3)

Jednolite stosowanie szczegółowych zasad i procedur w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej ma zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia optymalnego poziomu wykorzystania dostępnej pojemności kontroli ruchu lotniczego poprzez efektywne zarządzanie funkcją ATFM oraz jej właściwe stosowanie.

(4)

Niniejsze rozporządzenie nie obejmuje wojskowych działań operacyjnych i szkoleniowych, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 549/2004. Jednak wojskowe statki powietrzne eksploatowane w ramach ogólnego ruchu lotniczego powinny podlegać środkom ATFM, w sytuacji gdy wykonują lub zamierzają wykonywać operacje w przestrzeni powietrznej lub w portach lotniczych podlegających środkom ATFM.

(5)

Zgodnie z art. 13 rozporządzenia (WE) nr 549/2004, ustalając i wdrażając środki ATFM, należy zabezpieczyć podstawowe interesy obronne i w zakresie bezpieczeństwa państw członkowskich.

(6)

Organizacja Eurocontrol ustanowiła centralny organ odpowiedzialny za ATFM, zajmujący się planowaniem, koordynacją i realizacją środków ATFM, uwzględniając zalecenia Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO). Państwa członkowskie powinny zostać zobowiązane do podjęcia niezbędnych środków zapewniających optymalizację przez centralny organ odpowiedzialny za ATFM ogólnych skutków środków ATFM dla europejskiej sieci zarządzania ruchem lotniczym (zwanej dalej „EATMN”).

(7)

Środki ATFM powinny opierać się na zasadach określonych przez ICAO, a wszystkie strony uczestniczące w systemie ATFM powinny stosować się do zasad zapewniających bezpieczne wykorzystywanie pojemności kontroli ruchu lotniczego i w możliwe najszerszym zakresie.

(8)

Środki ATFM powinny uwzględniać dostępność tras i przestrzeni powietrznej, w szczególności poprzez stosowanie określonego w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2150/2005 z dnia 23 grudnia 2005 r., ustanawiającym wspólne zasady elastycznego wykorzystania przestrzeni powietrznej (3), elastycznego wykorzystania przestrzeni powietrznej przez wszystkie zainteresowane strony, w tym komórkę zarządzania przestrzenią powietrzną.

(9)

W celu optymalizacji dostępnej pojemności EATMN, w tym portów lotniczych, należy ustanowić procedury mające na celu zwiększenie spójności pomiędzy przydziałami czasu na start lub lądowanie w portach lotniczych i planami lotu.

(10)

Należy przyznać państwom członkowskim i stronom uczestniczącym w procesach ATFM wystarczająco dużo czasu na spełnienie wymogów zarządzania przepływem ruchu lotniczego.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Jednolitej Przestrzeni Powietrznej,

a)

wszystkich lotów planowanych lub wykonywanych jako ogólny ruch lotniczy zgodnie z przepisami wykonywania lotów według wskazań przyrządów (zwanych dalej „IFR”), w całości lub częściowo;

b)

wszystkich faz lotów, o których mowa w lit. a), oraz zarządzania ruchem lotniczym.

a)

operatorów statków powietrznych;

b)

organów służb ruchu lotniczego (zwanych dalej „organami ATS”), w tym biur odpraw załóg oraz służb kontroli lotniska;

c)

służb informacji lotniczej;

d)

podmiotów zaangażowanych w zarządzanie przestrzenią powietrzną;

e)

organów zarządzających portami lotniczymi;

f)

centralnego organu odpowiedzialnego za ATFM;

g)

lokalnych organów ATFM;

h)

koordynatorów przydziałów czasu na start lub lądowanie w koordynowanych portach lotniczych.

1)

„środek zarządzania przepływem ruchu lotniczego (środek ATFM)” oznacza działania podejmowane w zakresie zarządzania przepływem ruchu lotniczego i zarządzania pojemnością;

2)

„operator” oznacza osobę, organizację lub przedsiębiorstwo zajmujące się eksploatacją lub oferujące eksploatację statku powietrznego;

3)

„przepisy wykonywania lotów według wskazań przyrządów (IFR)” oznaczają przepisy wykonywania lotów według wskazań przyrządów określone w załączniku 2 do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, sporządzonej w Chicago w 1944 r. (zwanej dalej „konwencją chicagowską”);

4)

„biuro odpraw załóg” oznacza organ ATS ustanowiony w celu przyjmowania meldunków dotyczących ATS oraz planów lotu składanych przed wydaniem pierwszego zezwolenia kontroli ruchu lotniczego;

5)

„lokalny organ zarządzania przepływem ruchu lotniczego (lokalny organ ATFM)” oznacza podmiot zarządzający przepływem, działający w imieniu jednego podmiotu zarządzającego przepływem lub większej ich liczby jako pośrednik pomiędzy centralnym organem odpowiedzialnym za ATFM a organem ATS lub kilkoma takimi organami;

6)

„zdarzenie krytyczne” oznacza nadzwyczajną sytuację lub kryzys skutkujące poważnymi stratami w zakresie pojemności EATMN lub poważnym zachwianiem równowagi pomiędzy pojemnością EATMN a zapotrzebowaniem bądź poważne zakłócenia w przepływie informacji w jednej lub w kilku częściach EATMN;

7)

„przydział czasu na start wynikający z zarządzania przepływem ruchu lotniczego (przydział czasu na start wynikający z ATFM)” oznacza wyliczony czas startu przydzielony przez centralny organ odpowiedzialny za ATFM z tolerancją czasową, którą zarządza lokalny organ ATS;

8)

„ukierunkowanie tras i ruchu” oznacza zasady i procedury korzystania z tras przez statki powietrzne;

9)

„wielokrotny plan lotu” oznacza więcej niż jeden plan lotu dla tego samego planowanego lotu pomiędzy dwoma portami lotniczymi;

10)

„konfiguracja sektora organu służb ruchu lotniczego (konfiguracja sektora organu ATS)” oznacza czterowymiarowy opis sektora lub grupy sektorów przestrzeni powietrznej organu ATS, który może być wykorzystywany w sposób stały lub czasowy;

11)

„czas kołowania na lotnisku” oznacza wcześniej ustaloną wartość czasową od momentu odblokowania do momentu startu, wyrażoną w minutach i obowiązującą w okresie działalności portu lotniczego w normalnych warunkach;

12)

„aktualna pozycja statku powietrznego w czasie lotu” oznacza pozycję statku powietrznego aktualizowaną na podstawie danych ze źródeł dozorowania, danych z planu lotu lub meldunków pozycyjnych;

13)

„zezwolenie kontroli ruchu lotniczego” oznacza zezwolenie dla statku powietrznego na kontynuowanie lotu na warunkach określonych przez organ kontroli ruchu lotniczego;

14)

„zawieszenie planu lotu” oznacza proces zapoczątkowany przez podmiot sprawujący ATFM w celu zapewnienia wprowadzenia zmiany w planie lotu przez operatora przed wykonaniem lotu;

15)

„przewóz lotniczy” oznacza lot albo serię lotów, w których przewozi się pasażerów, ładunki lub pocztę za wynagrodzeniem lub w ramach najmu;

16)

„raport operacyjny” oznacza raport z systemu ATFM, przekształcony w bazę danych umożliwiającą szybkie wyszukiwanie danych ATFM.

a)

środki ATFM:

b)

lokalne organy ATFM i centralny organ odpowiedzialny za ATFM uważa się za część funkcji ATFM.

a)

optymalizuje ogólne skutki w zakresie wydajności EATMN poprzez planowanie, koordynację i wdrożenie środków ATFM;

b)

prowadzi konsultacje z operatorami w sprawie definicji środków ATFM;

c)

zapewnia skuteczne wdrożenie środków ATFM, wraz z lokalnymi organami ATFM;

d)

we współpracy z lokalnymi organami ATFM określa alternatywne trasy przelotu, pozwalające uniknąć zatłoczonych obszarów lub odciążyć je, z uwzględnieniem ogólnych skutków w zakresie wydajności EATMN;

e)

proponuje zmianę trasy przelotu dla tych lotów, jeżeli może się to przyczynić do optymalizacji skutków wynikających z lit. d);

f)

przekazuje na czas operatorom i organom ATS informacje dotyczące ATFM, w tym na temat:

g)

monitoruje przypadki braku planów lotu i składanych wielokrotnych planów lotu;

h)

zawiesza plan lotu, w przypadku gdy, uwzględniając tolerancję czasową, przydział czasu na start wynikający z ATFM nie może być dotrzymany, a nowy przewidywany czas odblokowania nie jest znany;

i)

monitoruje liczbę zwolnień przyznanych zgodnie z art. 4 ust. 5.

a)

dostępność przestrzeni powietrznej i struktury tras;

b)

konfiguracje i aktywacje sektora organu ATS;

c)

czasy kołowania na lotnisku;

d)

sektor kontroli ruchu lotniczego i przepustowość portu lotniczego;

e)

dostępność tras, w tym dzięki elastycznemu wykorzystaniu przestrzeni powietrznej zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2150/2005;

f)

aktualne położenia statków powietrznych w czasie lotu;

g)

odchylenia od planów lotu;

h)

dostępność przestrzeni powietrznej, w tym dzięki elastycznemu wykorzystaniu przestrzeni powietrznej zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2150/2005;

i)

rzeczywiste czasy startu.

a)

w przypadku gdy lot objęty jest przydziałem czasu na start wynikającym z ATFM, przydział ten stanowi część zezwolenia kontroli ruchu lotniczego;

b)

w odniesieniu do lotów przestrzegane są przydziały czasu na start wynikające z ATFM;

c)

nie wydaje się zezwolenia na start w odniesieniu do lotów, w których przypadku nie są przestrzegane ich przewidywane czasy odblokowania, z uwzględnieniem ustalonej tolerancji czasowej;

d)

nie wydaje się zezwolenia na start w odniesieniu do lotów, których plan lotu został odrzucony lub zawieszony.

a)

kwestie organizacyjne i koordynacyjne;

b)

środki ATFM regulujące dostęp do obszarów objętych zdarzeniem, aby zapobiec nadmiernemu zapotrzebowaniu ruchu lotniczego w porównaniu z deklarowaną pojemnością całości lub części przestrzeni powietrznej lub przedmiotowych portów lotniczych;

c)

okoliczności, warunki i procedury stosowania zasad pierwszeństwa w odniesieniu do lotów, z poszanowaniem zasadniczych interesów państw członkowskich w zakresie polityki bezpieczeństwa i obrony;

d)

środki naprawcze.

a)

centralny organ odpowiedzialny za ATFM informuje państwo członkowskie, które przyznaje zwolnienia w ilości powyżej 0,6 % rocznych odlotów tego państwa członkowskiego;

b)

państwo członkowskie poinformowane na podstawie lit. a) sporządza sprawozdanie zawierające szczegółowe dane o przyznanych zwolnieniach i przedkłada je Komisji.

a)

przyczyn środków ATFM;

b)

skutków środków ATFM;

c)

przestrzegania środków ATFM;

d)

udziału stron, o których mowa w art. 1 ust. 3, w optymalizacji ogólnej wydajności sieci.

a)

zapoznali się na odpowiednim poziomie z przepisami niniejszego rozporządzenia;

b)

są odpowiednio przeszkoleni i posiadają odpowiednie kompetencje do wykonywania powierzonych im zadań.

a)

opracowują i przechowują podręczniki obsługi zawierające konieczne instrukcje i informacje umożliwiające ich personelowi stosowanie przepisów niniejszego rozporządzenia;

b)

gwarantują, że podręczniki te są spójne, dostępne i aktualizowane, a ich aktualizacja i dystrybucja podlegają odpowiedniemu zarządzaniu w zakresie jakości i konfiguracji dokumentów;

c)

gwarantują, że metody pracy i procedury operacyjne są zgodne z niniejszym rozporządzeniem.

26.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 80/17

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy i w zastosowaniu art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 wniosek Hiszpanii o rejestrację nazwy „Alubia de La Bañeza-León” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, nazwa ta powinna zostać zarejestrowana,

26.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 80/19

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1333/2008 zobowiązuje Komisję do ustanowienia programu ponownej oceny, przeprowadzanej przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwany dalej „EFSA”), bezpieczeństwa dodatków do żywności, które zostały już dopuszczone w Unii przed 20 stycznia 2009 r.

(2)

W 2007 r. Komisja przedłożyła Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat postępów w ponownej ocenie dodatków do żywności (2). Sprawozdanie to zawiera podsumowanie ponownych ocen dodatków do żywności, jakie w ostatnim okresie podejmował Komitet Naukowy ds. Żywności („KNŻ”) oraz EFSA, a także opis związanych z nimi działań podjętych przez Komisję Europejską na podstawie opinii naukowych.

(3)

Rozpoczęto już w trybie priorytetowym ponowną ocenę barwników spożywczych, gdyż oceny KNŻ tych dodatków do żywności są najstarsze. Zakończono już ponowną ocenę niektórych barwników spożywczych (mianowicie E 102 tartrazyny, E 104 żółcieni chinolinowej, E 110 żółcieni pomarańczowej FCF, E 124 pąsu 4R, E 129 czerwieni allura AC oraz E 122 karmoizyny, E 160d likopenu). Ponadto niektóre dodatki do żywności, takie jak E 234 nizyna oraz E 214–219 estry kwasu p-hydroksybenzoesowego, zostały w ostatnich latach poddane ponownej ocenie, gdyż proszono o nowe dane naukowe lub też stały się one dostępne w inny sposób. W związku z tym dodatki te nie wymagają ponownej oceny.

(4)

Uwzględniając fakt, że substancje słodzące mają najnowsze oceny, powinno się je poddać ponownej ocenie jako ostatnie.

(5)

Kolejność priorytetów w zakresie ponownej oceny obecnie dopuszczonych dodatków do żywności powinna być ustalona na podstawie następujących kryteriów: czasu, jaki upłynął od ostatniej oceny dodatków do żywności przeprowadzonej przez KNŻ lub EFSA, dostępności nowych dowodów naukowych, zakresu stosowania w żywności danego dodatku do żywności oraz narażenia ludzi na spożycie danego dodatku do żywności, uwzględniając również wyniki sprawozdania Komisji na temat spożycia dodatków do żywności w Unii Europejskiej (3) z 2001 r. Sprawozdanie „Dodatki do żywności w Europie roku 2000 (4)”, przedłożone Komisji przez Nordycką Radę Ministrów, przedstawia dodatkowe informacje dotyczące ustalania priorytetów w zakresie ponownej oceny dodatków do żywności.

(6)

Mając na względzie efektywność i cele praktyczne, ponowną ocenę należy w miarę możliwości przeprowadzić grupując dodatki do żywności według głównego rodzaju pełnionej funkcji. EFSA powinien jednak mieć możliwość rozpoczęcia ponownej oceny dodatku do żywności lub grupy dodatków do żywności o wyższym priorytecie, na wniosek Komisji lub z własnej inicjatywy, jeżeli pojawią się nowe dowody naukowe, które będą wskazywały na możliwe zagrożenie dla zdrowia ludzi lub które w jakikolwiek sposób mogą mieć wpływ na ocenę bezpieczeństwa dodatku do żywności.

(7)

Terminy ponownej oceny należy ustalić zgodnie z kolejnością priorytetów. W uzasadnionych przypadkach oraz jedynie wówczas, gdy taka ponowna ocena może znacząco opóźnić ponowną ocenę innych dodatków do żywności, terminy ustanowione w niniejszym rozporządzeniu mogą ulec zmianie.

(8)

Bardziej szczegółowe terminy dla poszczególnych dodatków do żywności lub grup dodatków do żywności mogą być ustalane w przyszłości celem umożliwienia płynnego przebiegu procesu ponownej oceny lub w przypadku pojawiających się obaw.

(9)

Aby procedura ponownej oceny była skuteczna, ważne jest, aby EFSA uzyskał od zainteresowanych stron wszystkie dane istotne z punktu widzenia ponownej oceny oraz aby zainteresowane strony były poinformowane z dużym wyprzedzeniem, kiedy dodatkowe dane będą potrzebne do zakończenia ponownej oceny dodatku do żywności.

(10)

Podmioty gospodarcze zainteresowane ciągłością zezwolenia na stosowanie dodatku do żywności podlegającego ponownej ocenie powinny przedstawić wszelkie dane istotne z punktu widzenia ponownej oceny dodatku do żywności. W możliwych przypadkach podmioty gospodarcze powinny podjąć kroki zmierzające do zbiorowego przedstawienia informacji.

(11)

EFSA powinien podać do publicznej wiadomości jedno lub kilka otwartych zaproszeń do przedstawienia danych na temat wszystkich dodatków do żywności podlegających ponownej ocenie. Wszelkie informacje techniczne i naukowe na temat dodatku do żywności niezbędne do jego ponownej oceny, w szczególności dane toksykologiczne oraz dane istotne dla oceny narażenia ludzi na dany dodatek do żywności, powinny być przedłożone EFSA przez zainteresowane strony w ustalonych terminach.

(12)

Dodatki do żywności podlegające ponownej ocenie EFSA zostały wcześniej ocenione przez KNŻ pod kątem ich bezpieczeństwa, a wiele z nich stosuje się od długiego czasu. Informacje, które powinny być przedłożone do ich ponownej oceny, powinny zawierać istniejące dane, na których oparto poprzednią ocenę dodatku do żywności, oraz wszelkie nowe dane odnoszące się do danego dodatku do żywności udostępnione od czasu jego ostatniej oceny przeprowadzonej przez KNŻ. Informacje te powinny być jak najpełniejsze, tak aby EFSA mógł zakończyć jego ponowną ocenę oraz sformułować aktualną opinię, i powinny być przedłożone, w miarę możliwości, z zastosowaniem obowiązujących wytycznych przy ubieganiu się o ocenę dodatków do żywności (obecnie wytyczne ustanowione przez KNŻ dnia 11 lipca 2001 r. (5)).

(13)

EFSA może wymagać dodatkowych informacji w celu zakończenia ponownej oceny dodatku do żywności. W takim przypadku EFSA powinien zwrócić się o dostarczenie niezbędnych danych we właściwym czasie bądź to w drodze zaproszenia do przedstawienia danych, bądź też poprzez kontakt ze stronami, które przedłożyły dane na temat dodatku do żywności. Zainteresowane strony powinny przedłożyć wymagane informacje w terminie ustalonym przez EFSA po rozpatrzeniu, we właściwych przypadkach, opinii zainteresowanych stron.

(14)

Rozporządzenie (WE) nr 1333/2008 przewiduje, że wydawanie zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności powinno również uwzględniać czynniki związane ze środowiskiem. Dlatego też w ramach ponownej oceny dodatku do żywności zainteresowane strony powinny przekazywać Komisji oraz EFSA wszelkie informacje dotyczące wszelkich zagrożeń dla środowiska wynikających z produkcji, stosowania lub usuwania tego dodatku.

(15)

W przypadku gdy informacje wymagane przez EFSA, niezbędne do zakończenia ponownej oceny danego dodatku do żywności, nie zostaną dostarczone, dodatek do żywności może zostać usunięty z unijnego wykazu dopuszczonych dodatków do żywności.

(16)

Procedura ponownej oceny dodatków do żywności musi spełniać wymogi przejrzystości i informowania społeczeństwa, jednocześnie gwarantując poufność niektórych informacji.

(17)

Do dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia Komisja udostępni opinii publicznej wykaz dopuszczonych dodatków do żywności, które podlegają ponownej ocenie, wraz z datą ich ostatniej oceny dokonanej przez KNŻ lub EFSA.

(18)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

a)

„dopuszczony dodatek do żywności” oznacza dodatek do żywności dopuszczony przed dniem 20 stycznia 2009 r. i wymieniony w dyrektywie 94/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1994 r. w sprawie substancji słodzących używanych w środkach spożywczych (6), dyrektywie 94/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1994 r. w sprawie barwników używanych w środkach spożywczych (7) lub dyrektywie 95/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lutego 1995 r. w sprawie dodatków do żywności innych niż barwniki i substancje słodzące (8);

b)

„podmiot gospodarczy” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną odpowiedzialną za zapewnianie zgodności z wymogami rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 w sektorze spożywczym pod jej kontrolą;

c)

„zainteresowany podmiot gospodarczy” oznacza podmiot gospodarczy zainteresowany ciągłością zezwolenia na jeden lub kilka dopuszczonych dodatków do żywności;

d)

„pierwotna dokumentacja” oznacza dokumentację, na podstawie której dokonano oceny dodatku do żywności i dopuszczono go do użytku w żywności przed dniem 20 stycznia 2009 r.

a)

ponowna ocena wszystkich dopuszczonych barwników spożywczych wymienionych w dyrektywie 94/36/WE zostanie zakończona do dnia 31 grudnia 2015 r.;

b)

ponowna ocena wszystkich dopuszczonych dodatków do żywności innych niż barwniki i substancje słodzące wymienionych w dyrektywie 95/2/WE zostanie zakończona do dnia 31 grudnia 2018 r.;

c)

ponowna ocena wszystkich dopuszczonych substancji słodzących wymienionych w dyrektywie 94/35/WE zostanie zakończona do dnia 31 grudnia 2020 r.

a)

wskazują na możliwe zagrożenie dla zdrowia ludzi lub

b)

mogą mieć jakikolwiek wpływ na ocenę bezpieczeństwa danego dodatku do żywności lub danej grupy dodatków do żywności.

a)

bada pierwotną opinię i dokumenty robocze Komitetu Naukowego ds. Żywności („KNŻ”) lub EFSA;

b)

bada pierwotną dokumentację, o ile jest dostępna;

c)

bada dane przedłożone przez zainteresowany(-e) pomiot(-y) gospodarczy(-e) lub jakąkolwiek inną zainteresowaną stronę;

d)

bada wszelkie dane udostępnione przez Komisję oraz państwa członkowskie;

e)

wskazuje istotną literaturę przedmiotu opublikowaną od ostatniej oceny każdego dodatku do żywności.

a)

raporty badawcze z pierwotnej dokumentacji ocenionej przez KNŻ, EFSA lub Wspólny Komitet Ekspertów FAO/WHO ds. Dodatków do Żywności (JECFA),

b)

informacje na temat danych dotyczących bezpieczeństwa danego dodatku do żywności, który nie podlegał wcześniej przeglądowi przez KNŻ lub JECFA,

c)

informacje na temat specyfikacji obecnie stosowanych dodatków do żywności, w tym informacje dotyczące konkretnej wielkości i odpowiednich cech i właściwości fizykochemicznych,

d)

informacje na temat procesu produkcyjnego,

e)

informacje na temat dostępnych metod analizy żywności,

f)

informacje na temat narażenia ludzi na spożycie dodatków do żywności znajdujących się w żywności (na przykład na temat modelu konsumpcji i zastosowań, rzeczywistych poziomów stosowania i maksymalnych poziomów stosowania, częstotliwości konsumpcji oraz innych czynników mających wpływ na narażenie ludzi),

g)

działanie i zaleganie w żywności.

a)

nazwy i adresu zainteresowanego podmiotu gospodarczego;

b)

nazwy chemicznej i jasnego opisu substancji;

c)

informacji dotyczących zastosowania substancji w lub na konkretnych środkach spożywczych lub kategoriach żywności;

d)

informacji mających znaczenie dla oceny bezpieczeństwa substancji;

e)

metod analizy w żywności.

26.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 80/28

(1)

W art. 53 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 przewidziano możliwość przyjęcia odpowiednich środków nadzwyczajnych w odniesieniu do żywności i pasz przywożonych z państwa trzeciego dla celów ochrony zdrowia publicznego, zdrowia zwierząt lub środowiska, w przypadku gdy takie ryzyko nie może być w wystarczającym stopniu ograniczone za pomocą środków podjętych indywidualnie przez poszczególne państwa członkowskie.

(2)

W lipcu 2007 r. stwierdzono w UE wysoki poziom pentachlorofenolu (PCP) i dioksyn w niektórych partiach gumy guar pochodzących lub wysyłanych z Indii. Takie zanieczyszczenie stanowi zagrożenie dla zdrowia publicznego w Unii Europejskiej, jeżeli nie zostaną powzięte żadne środki w celu zapobieżenia obecności pentachlorofenolu i dioksyn w gumie guar.

(3)

W związku ze stwierdzeniem podwyższonych poziomów PCP i dioksyn w październiku 2007 r. Biuro ds. Żywności i Weterynarii Komisji Europejskiej (FVO) odbyło w trybie nagłym wizytę kontrolną w Indiach. Jej celem było zebranie informacji na temat potencjalnego źródła zanieczyszczenia i ocena środków kontroli stosowanych przez indyjskie organy w celu zapobieżenia ponownemu wystąpieniu tego zanieczyszczenia. Zespół przeprowadzający kontrolę stwierdził, że nie ma wystarczających danych, by ustalić przyczynę zanieczyszczenia, a dochodzenie organów indyjskich zostało przeprowadzone niewłaściwie i nie dostarczyło żadnych wniosków. Zważywszy na dostępność pentachlorofenolanu sodu i jego zastosowanie w produkcji gumy guar oraz wobec faktu, że branża ta podlega w znacznym zakresie samoregulacji, prowadzone kontrole nie wystarczały, by zapobiec ponownemu wystąpieniu zanieczyszczenia.

(4)

W związku z tym decyzja Komisji 2008/352/WE z dnia 29 kwietnia 2008 r. nakładająca szczególne warunki dotyczące gumy guar pochodzącej lub wysyłanej z Indii w związku z ryzykiem zanieczyszczenia tych produktów pentachlorofenolem i dioksynami (2) przewiduje, że do każdej przesyłki gumy guar i złożonych środków spożywczych oraz mieszanek paszowych zawierających co najmniej 10 % gumy guar pochodzącej lub wysyłanej z Indii musi być dołączony oryginał sprawozdania analitycznego zatwierdzonego przez przedstawiciela właściwych organów kraju, w którym znajduje się laboratorium; sprawozdanie musi wykazywać, że dany produkt nie zawiera więcej niż 0,01 mg/kg PCP. Właściwe organy w państwach członkowskich muszą pobierać i analizować próbki z przesyłek wspomnianych produktów z częstotliwością 5 % w celu sprawdzenia, czy nie został przekroczony poziom 0,01 mg/kg PCP. Wspólnotowe laboratorium referencyjne ds. dioksyn i PCB w paszy i żywności przeprowadziło badanie korelacji między PCP i dioksynami w zanieczyszczonej gumie guar z Indii. Z badania można wywnioskować, że guma guar zawierająca PCP na poziomie poniżej 0,01 mg/kg nie zawiera niedopuszczalnych poziomów dioksyn.

(5)

W październiku 2009 r. FVO odbyło kolejną wizytę kontrolną, aby ocenić środki kontrolne wdrożone przez organy indyjskie w celu zapobieżenia zanieczyszczeniu gumy guar PCP i dioksynami oraz by zbadać przestrzeganie zaleceń z kontroli z października 2007 r.

(6)

Podczas ostatniej wizyty kontrolnej stwierdzono kilka poważnych niedociągnięć. Nie jest jasne, na jakich warunkach odbywa się stosowanie PCP w indyjskim przemyśle, a podczas wizyty nie przedstawiono żadnych dowodów na to, że podejmowane są jakiekolwiek działania zmierzające do zaprzestania produkcji lub sprzedaży PCP. Próbki są pobierane przez prywatne przedsiębiorstwo eksportujące, bez żadnego urzędowego nadzoru. Stwierdzone przez laboratorium przypadki niezgodności próbek z wymogami, z częstotliwością 2,5 % analizowanych próbek, są zgłaszane przedsiębiorstwu eksportującemu, bez powiadomienia właściwych organów. Właściwe organy nie wiedziały o tych przypadkach niezgodności, nie podjęły więc żadnych działań dotyczących partii niespełniających wymogów.

(7)

Ustalono, że nie można uznać zanieczyszczenia gumy guar PCP lub dioksynami za odosobniony przypadek, i że tylko skuteczne analizy prowadzone przez zatwierdzone prywatne laboratorium zapobiegły dalszemu wywozowi zanieczyszczonego produktu do Unii Europejskiej. Wobec braku poprawy systemu kontroli należy podjąć dodatkowe środki w celu ograniczenia możliwych zagrożeń.

(8)

Zważywszy na to, że nie można wykluczyć wywozu gumy guar pochodzącej z Indii do UE poprzez inne państwo trzecie, należy przewidzieć wyrywkowe kontrole na obecność PCP w gumie guar wysyłanej z krajów innych niż Indie.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/352/WE. Biorąc jednak pod uwagę charakter przepisów zmieniających, które są bezpośrednio stosowane i wiążą w całości, należy zastąpić decyzję rozporządzeniem.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

gumy guar objętej kodem CN 1302 32 90, pochodzącej lub wysyłanej z Indii, przeznaczonej do konsumpcji przez zwierzęta lub ludzi;

b)

pasz i środków spożywczych zawierających co najmniej 10 % gumy guar pochodzącej lub wysyłanej z Indii.

a)

świadectwo zdrowia, znajdujące się w załączniku, poświadczające, że przywożony produkt nie zawiera więcej niż 0,01 mg/kg pentachlorofenolu (PCP), oraz

b)

sprawozdanie analityczne, wydane przez laboratorium akredytowane zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 na potrzeby analizy PCP w żywności i paszy, wskazujące wyniki pobrania próbek i analizy na obecność PCP, niepewność pomiaru wyniku analizy oraz granicę wykrywalności i granicę oznaczalności metody analitycznej.

a)

przeprowadzenie kontroli urzędowych, o których mowa w art. 5 ust. 1; oraz

b)

korzystne wyniki kontroli fizycznych, o ile kontrole takie są wymagane.

26.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 80/32

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy i w zastosowaniu art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 wniosek Włoch o rejestrację nazwy „Colline Pontine” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, nazwa ta powinna zostać zarejestrowana,

26.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 80/34

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy i w zastosowaniu art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 wniosek Hiszpanii o rejestrację nazwy „Chirimoya de la Costa tropical de Granada-Málaga” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, nazwa ta powinna zostać zarejestrowana,

26.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 80/36

(1)

Zgodnie z art. 67 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiającego wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiającego Europejską Agencję Leków (2) dochody Europejskiej Agencji Leków (zwanej dalej „Agencją”) składają się ze składki Unii oraz opłat wnoszonych do Agencji przez przedsiębiorstwa. W rozporządzeniu (WE) nr 297/95 ustanowiono kategorie i poziomy takich opłat.

(2)

Zgodnie z wymogiem art. 12 rozporządzenia (WE) nr 297/95 opłaty na rzecz Agencji są corocznie korygowane w oparciu o wysokość wskaźnika inflacji.

(3)

Należy zatem zaktualizować te opłaty w oparciu o wysokość wskaźnika inflacji w 2009 r. Wskaźnik inflacji w Unii, opublikowany przez Urząd Statystyczny Wspólnot Europejskich (Eurostat), wyniósł w 2009 r. 1 %.

(4)

Dla uproszczenia, dostosowane poziomy opłat powinny zostać zaokrąglone do 100 EUR.

(5)

W związku z tym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 297/95.

(6)

Ze względu na pewność prawną niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do ważnych wniosków, które nie zostały rozpatrzone do dnia 1 kwietnia 2010 r.

(7)

Zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 297/95 aktualizacji należy dokonać ze skutkiem od dnia 1 kwietnia 2010 r. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem pilnie wejść w życie i stosować się od tej daty,

1)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 4 kwotę „62 800 EUR” zastępuje się kwotą „63 400 EUR”;

3)

w art. 5 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 6 kwotę „37 700 EUR” zastępuje się kwotą „38 100 EUR”.

5)

w art. 7 wprowadza się następujące zmiany:

6)

w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

26.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 80/40

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze oraz zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu zgodnie z tym rozporządzeniem.

(2)

Dnia 10 marca 2010 r. Komitet Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Sankcji podjął decyzję o wykreśleniu jednej osoby fizycznej oraz dwóch osób prawnych lub podmiotów z listy osób, grup i podmiotów, w odniesieniu do których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych (zwanej dalej „listą”). Dnia 11 marca 2010 r. komitet ten podjął decyzję o włączeniu nazwisk dwóch osób fizycznych oraz wprowadzeniu zmian do danych dotyczących sześciu osób fizycznych oraz jednej osoby prawnej, lub podmiotu, na tej liście.

(3)

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany do załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002.

26.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 80/44

26.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 80/46

(1)

Kwoty cen reprezentatywnych oraz dodatkowych należności stosowanych przy przywozie cukru białego, cukru surowego oraz niektórych syropów zostały ustalone na rok gospodarczy 2009/10 rozporządzeniem Komisji (WE) nr 877/2009 (3). Te ceny i kwoty zostały ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (UE) nr 253/2010 (4).

(2)

Zgodnie z zasadami i warunkami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 951/2006 dane, którymi dysponuje obecnie Komisja, stanowią podstawę do korekty wymienionych kwot,

26.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 80/48

(1)

Nadmierne i niekontrolowane gromadzenie i rozprowadzanie broni strzeleckiej i lekkiej (BSiL) spowodowało brak poczucia bezpieczeństwa w Europie południowo-wschodniej, zaostrzając konflikt w tym regionie i podważając budowanie pokoju po zakończeniu konfliktów, stanowiąc tym samym poważne zagrożenie dla pokoju i bezpieczeństwa w regionie.

(2)

W dniach 15 i 16 grudnia 2005 r. Rada Europejska przyjęła strategię UE w zakresie zwalczania nielegalnego gromadzenia BSiL i amunicji do tych rodzajów broni oraz handlu nimi (strategia UE dotycząca BSiL), w której ustala się wytyczne dla działań UE w dziedzinie BSiL .

(3)

Jako cele strategii UE dotyczącej BSiL określa się propagowanie wielostronności, by stworzyć mechanizmy – międzynarodowe, regionalne lub w obrębie UE i jej państw członkowskich – służące zwalczaniu dostaw i destabilizującego rozprowadzania BSiL i amunicji do niej. W strategii UE dotyczącej BSiL określa się także Bałkany Zachodnie jako jeden z regionów najbardziej dotkniętych nielegalnym handlem i nadmiernym nagromadzeniem broni.

(4)

Pod auspicjami programu ONZ na rzecz rozwoju (UNDP ang. United Nations Development Programme) i w ramach poprzedniego Paktu Stabilności dla Europy Południowo-Wschodniej (znanego od roku 2008 jako Rada współpracy regionalnej) utworzono centrum kontroli broni strzeleckiej i lekkiej dla Europy wschodniej i południowo-wschodniej (SEESAC ang. South Eastern and Eastern Europe Clearinghouse for the Control of Small Arms and Light Weapons) z siedzibą w Belgradzie; SEESAC składa się z jednostki wsparcia technicznego wspierającej liczne działania operacyjne na szczeblu regionalnym i krajowym.

(5)

Cele realizowane przez SEESAC obejmują zapobieganie rozprzestrzenianiu i nadmiernemu gromadzeniu BSiL oraz amunicji do niej w Europie południowo-wschodniej. SEESAC kładzie szczególny nacisk na opracowywanie przedsięwzięć regionalnych służących rozwiązywaniu problemu transgranicznych przepływów broni.

(6)

UE poprzednio wspierała SEESAC decyzją Rady 2002/842/WPZiB z dnia 21 października 2002 r. w sprawie wykonania wspólnego działania 2002/589/WPZiB, następnie przedłużoną i zmienioną decyzjami Rady 2003/807/WPZiB z dnia 17 listopada 2003 r. oraz 2004/791/WPZiB z dnia 22 listopada 2004 r. Rada pozytywnie oceniła realizację tych decyzji,

—

poprawę zarządzania niepewnymi i niestabilnymi zapasami broni i amunicji oraz bezpieczeństwa tych zapasów,

—

zmniejszenie dostępnych zapasów broni i amunicji poprzez akcje niszczenia,

—

polepszenie kontroli nad BSiL , również przez realizację międzynarodowych i krajowych przepisów dotyczących znakowania i śledzenia broni na Bałkanach Zachodnich oraz przez poprawę procesu rejestracji broni.

Szczegółowy opis przedsięwzięcia, znajduje się w załączniku.

26.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 80/52

(1)

Mentha x piperita L. może być uznana za substancję roślinną, przetwór roślinny lub za ich zestawienie w rozumieniu dyrektywy 2001/83/WE oraz jest zgodna z wymogami określonymi w tej dyrektywie.

(2)

Dlatego należy włączyć Mentha x piperita L. do wykazu substancji roślinnych, przetworów roślinnych i ich zestawień do użytku w tradycyjnych roślinnych produktach leczniczych, ustanowionego na mocy decyzji Komisji 2008/911/WE (2).

(3)

Aby uniknąć powielania treści i ewentualnych sprzeczności między załącznikami i art. 1 i 2 decyzji 2008/911/WE, właściwe jest usunięcie odniesień do pojedynczych substancji w tych artykułach.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/911/WE.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi,

1)

art. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 1

Wykaz substancji roślinnych, przetworów roślinnych i ich zestawień do użytku w tradycyjnych produktach leczniczych roślinnych zostaje ustanowiony w załączniku I.

Artykuł 2

Wskazania, moc i dawkowanie, droga podania i inne informacje niezbędne do bezpiecznego stosowania substancji roślinnej jako tradycyjnego produktu leczniczego, dotyczące substancji roślinnych wymienionych w załączniku I, są określone w załączniku II.”;

2)

w załącznikach I i II wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszej decyzji.