17.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/1

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 577/98 niezbędne jest określenie elementów programu modułów ad hoc obejmującego lata 2013–2015.

(2)

Istnieje potrzeba zapewnienia dodatkowych źródeł (2) dla pewnych sektorów o wysokim ryzyku występowania wypadków przy pracy lub chorób zawodowych oraz innych problemów zdrowotnych związanych z pracą, które zwykle nie są objęte, bądź nie są w pełni objęte, krajowymi systemami zabezpieczenia społecznego, takich jak „Rybactwo” (dział 03 NACE rev. 2), „Górnictwo i wydobywanie” (sekcja B NACE rev. 2) lub „Opieka zdrowotna i pomoc społeczna” (sekcja Q NACE rev. 2).

(3)

Nowy moduł ad hoc dotyczący wypadków przy pracy oraz problemów zdrowotnych związanych z pracą przyniesie znaczącą wartość dodaną w stosunku do danych oferowanych przez europejskie statystyki w zakresie wypadków przy pracy (ESAW) oraz europejskie statystyki chorób zawodowych (EODS), pozwalając tym samym przede wszystkim na bezpośrednie powiązanie danych dotyczących wypadków przy pracy i chorób zawodowych z sytuacją osób na rynku pracy oraz na otrzymywanie danych dotyczących nowo pojawiających się zagrożeń (np. problemów zdrowotnych związanych z pracą nieuznawanych za choroby zawodowe w przepisach krajowych).

(4)

Europejska strategia zatrudnienia w pełni odzwierciedla potrzebę uwzględnienia aspektów imigracji związanych z rynkiem pracy, zwłaszcza potrzebę poprawy sytuacji migrantów na rynku pracy. W wytycznych w sprawie polityki zatrudnienia przyjętych w decyzji Rady 2008/618/WE (3), które są istotną częścią zintegrowanego zestawu wytycznych mających za cel przyspieszenie wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w Europie jako części odnowionej strategii lizbońskiej, wezwano do zwrócenia szczególnej uwagi na potrzebę znaczącego ograniczenia różnic w poziomie zatrudnienia w przypadku osób znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, w tym różnic między obywatelami państw trzecich i obywatelami UE. W wytycznych tych wyraźnie podkreślono znaczenie przeciwdziałania dyskryminacji oraz włączenia imigrantów, a także wezwano do odpowiedniego zarządzania migracją zarobkową, aby lepiej odpowiedzieć na potrzeby rynku pracy. Odpowiednie dane w celu monitorowania tych kwestii mają zasadnicze znaczenie, zwłaszcza że w sytuacji starzenia się siły roboczej w UE oraz przewidywanych niedoborów wykwalifikowanych pracowników zapotrzebowanie na pracowników migrujących będzie nadal rosło w kolejnych latach.

(5)

W kontekście toczącej się debaty na temat modelu elastycznego rynku pracy i bezpieczeństwa socjalnego (flexicurity) oraz wyrażanej potrzeby większej elastyczności zarówno przedsiębiorstw, jak i pracowników w Europie, co stanowi kluczową kwestię podkreśloną w europejskiej strategii zatrudnienia oraz w wytycznych w sprawie polityki zatrudnienia, konieczne jest dysponowanie danymi pochodzącymi z szeroko zakrojonego badania na skalę europejską dotyczącego zakresu stosowania różnych form nowej organizacji pracy oraz rozwiązań w zakresie czasu pracy i opinii pracowników w tym zakresie.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Europejskiego Systemu Statystycznego,

17.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/4

17.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/6

(1)

W dniu 17 października 2005 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2005/724/WPZiB (1) w sprawie mianowania Erwana FOUÉRÉ Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej (SPUE) w Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii.

(2)

W dniu 15 września 2009 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2009/706/WPZiB (2) przedłużające mandat SPUE do dnia 31 marca 2010 r.

(3)

Mandat SPUE należy przedłużyć do dnia 31 sierpnia 2010 r. Mandat SPUE może jednak wygasnąć wcześniej, jeżeli Rada podejmie taką decyzję zgodnie z zaleceniem Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (WP) w następstwie wejścia w życie decyzji ustanawiającej Europejską Służbę Działań Zewnętrznych,

a)

utrzymywanie bliskich kontaktów z rządem Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii oraz stronami zaangażowanymi w proces polityczny;

b)

udzielanie porad i pomocy Unii w procesie politycznym;

c)

zapewnianie koordynacji wysiłków podejmowanych przez społeczność międzynarodową na rzecz wprowadzenia w życie i trwałego przestrzegania postanowień umowy ramowej z dnia 13 sierpnia 2001 r., określonych w umowie i załącznikach do niej;

d)

uważne śledzenie kwestii związanych z bezpieczeństwem i stosunkami między grupami etnicznymi oraz przekazywanie sprawozdań na ten temat, a także współpraca z właściwymi organami w tym celu;

e)

przyczynianie się do zwiększenia i umocnienia poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności w Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii zgodnie z polityką UE w dziedzinie praw człowieka i wytycznymi UE w sprawie praw człowieka.

a)

sporządza plan bezpieczeństwa misji oparty na wytycznych Sekretariatu Generalnego Rady, obejmujący fizyczne, organizacyjne i proceduralne środki bezpieczeństwa dostosowane do potrzeb misji, zarządzanie bezpiecznym przemieszczaniem się personelu do obszaru misji i w jego obrębie, jak również zarządzanie zdarzeniami zagrażającymi bezpieczeństwu, w tym plan awaryjny i plan ewakuacji misji;

b)

zapewnia objęcie wszystkich członków personelu rozmieszczonych poza terytorium Unii ubezpieczeniem od wysokiego ryzyka odpowiednio do warunków panujących na obszarze misji;

c)

zapewnia, aby wszyscy członkowie zespołu rozmieszczeni poza terytorium Unii, w tym kontraktowy personel miejscowy, odbyli przed przyjazdem na obszar misji lub niezwłocznie po nim odpowiednie szkolenie w zakresie bezpieczeństwa w oparciu o wskaźniki ryzyka określone przez Sekretariat Generalny Rady dla obszaru misji;

d)

zapewnia wdrażanie wszelkich uzgodnionych zaleceń wydawanych po regularnych ocenach bezpieczeństwa oraz dostarczanie WP, Radzie i Komisji pisemnych sprawozdań o wdrażaniu tych zaleceń i o innych kwestiach związanych z bezpieczeństwem w ramach sprawozdań śródokresowych oraz sprawozdań z wykonania mandatu.

17.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/9

(1)

Decyzja Komisji 2006/502/WE (2) zobowiązuje państwa członkowskie do podjęcia środków w celu zapewnienia, by na rynek wprowadzane były wyłącznie zapalniczki zabezpieczone przed uruchomieniem przez dzieci, oraz w celu zakazania wprowadzania na rynek zapalniczek-gadżetów.

(2)

Decyzja 2006/502/WE została przyjęta zgodnie z przepisami art. 13 dyrektywy 2001/95/WE, które ograniczają obowiązywanie decyzji do okresu nieprzekraczającego jednego roku, ale umożliwiają zatwierdzenie jej na kolejne okresy, z których żaden nie może przekroczyć jednego roku.

(3)

Decyzja 2006/502/WE została zmieniona trzykrotnie, po raz pierwszy decyzją 2007/231/WE (3), która przedłużyła jej obowiązywanie do dnia 11 maja 2008 r., po raz drugi decyzją 2008/322/WE (4), która przedłużyła jej obowiązywanie do dnia 11 maja 2009 r., a po raz trzeci decyzją 2009/298/WE (5), która przedłużyła jej obowiązywanie na kolejny rok, do dnia 11 maja 2010 r.

(4)

Wobec braku innych zadowalających środków mających na celu zabezpieczenie zapalniczek przed uruchomieniem przez dzieci zachodzi konieczność przedłużenia obowiązywania decyzji 2006/502/WE na kolejne 12 miesięcy i wprowadzenia w niej odpowiednich zmian.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego na mocy dyrektywy 2001/95/WE,

17.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/10

(1)

Grypa ptaków jest zakaźną chorobą wirusową ptaków, w tym drobiu. Zakażenie drobiu wirusem grypy ptaków powoduje rozwój jednej z dwóch postaci tej choroby, różniącej się zjadliwością. Postać o niskiej zjadliwości wywołuje zwykle jedynie łagodne objawy, natomiast postać o wysokiej zjadliwości jest przyczyną bardzo wysokiej śmiertelności u większości gatunków drobiu. Choroba ta może mieć bardzo poważny wpływ na rentowność gospodarstw drobiarskich.

(2)

Grypa ptaków jest najczęściej spotykana u ptactwa, jednak w niektórych warunkach zakażenie może także wystąpić u ludzi, chociaż ryzyko takiego zakażenia jest zwykle bardzo niskie.

(3)

W przypadku wystąpienia grypy ptaków istnieje ryzyko, że czynnik chorobotwórczy rozprzestrzeni się na inne gospodarstwa drobiarskie i na dzikie ptactwo. W rezultacie, w wyniku handlu żywym ptactwem lub jego produktami, a także w wyniku migracji dzikiego ptactwa, może rozprzestrzenić się z jednego państwa członkowskiego na inne i na państwa trzecie.

(4)

Dyrektywa 2005/94/WE z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie wspólnotowych środków zwalczania grypy ptaków (4) ustanawia środki kontroli grypy ptaków, zarówno postaci o niskiej zjadliwości, jak i postaci o wysokiej zjadliwości. Art. 16 tej dyrektywy nakazuje ustanowienie obszarów zapowietrzonych, obszarów zagrożonych i obszarów buforowych w przypadku wystąpienia wysoce zjadliwej grypy ptaków.

(5)

Decyzja Komisji 2006/415/WE z dnia 14 czerwca 2006 r. dotycząca niektórych środków ochronnych w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N1 u drobiu we Wspólnocie (5) określa dodatkowe środki ochronne, które należy stosować w państwie członkowskim dotkniętym wirusem wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N1 w celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się tej choroby, uwzględniając specyficzną epidemiologię tego konkretnego szczepu wirusa.

(6)

Art. 4 decyzji 2006/415/WE nakłada na państwa członkowskie, w następstwie podejrzenia lub potwierdzenia ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N1, obowiązek natychmiastowego określenia obszaru wysokiego ryzyka, obejmującego obszar zapowietrzony i obszar zagrożony (obszar A) oraz obszaru niskiego ryzyka, oddzielającego obszar A od tych części państwa członkowskiego, które są wolne od choroby (obszar B). Obszary te wymienione są w załączniku do niniejszej decyzji.

(7)

Rumunia powiadomiła Komisję o potwierdzeniu wystąpienia na swoim terytorium ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N1 i wprowadziła stosowne środki przewidziane w decyzji 2006/415/WE, łącznie z określeniem obszarów A i B.

(8)

Komisja we współpracy z Rumunią zbadała te środki ochronne i z zadowoleniem stwierdziła, że granice obszarów A i B wyznaczone przez właściwy organ w tym państwie członkowskim znajdują się w wystarczającej odległości od faktycznego miejsca wystąpienia potwierdzonego ogniska choroby.

(9)

W celu zapobieżenia niepotrzebnym zakłóceniom w handlu wewnątrz Unii, a także w celu uniknięcia przyjęcia nieuzasadnionych barier w handlu przez państwa trzecie, konieczne jest natychmiastowe ustanowienie wykazu obszarów A i B w Rumunii na poziomie Unii.

(10)

Zgodnie z powyższym, w oczekiwaniu na posiedzenie Stałego Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, należy w niniejszej decyzji określić obszary A i B w Rumunii, w których zastosowanie mają środki ochronne ustanowione w decyzji 2006/415/WE, a także ustalić okres stosowania tak ustanowionych środków.

(11)

Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt dokona przeglądu niniejszej decyzji na swoim następnym posiedzeniu,

17.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/13

(1)

W obliczu nasilających się aktów piractwa wzdłuż wybrzeży Somalii Komitet Bezpieczeństwa na Morzu Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), podczas swojej osiemdziesiątej szóstej sesji, która odbyła się w dniach 27 maja – 5 czerwca 2009 r., przyjął zestaw środków w formie kilku okólników, które bądź aktualizują obowiązujące zalecenia ogólne dotyczące środków walki z aktami piractwa i rozboju z użyciem broni skierowanymi przeciwko statkom, bądź określają środki szczególne w zakresie zwalczania aktów piractwa w Zatoce Adeńskiej i wzdłuż wybrzeży Somalii.

(2)

W okólniku MSC.1/Circ. 1334 z dnia 23 czerwca 2009 r. określono „Wytyczne dla armatorów, operatorów statku, kapitanów i załogi, dotyczące zapobiegania aktom piractwa i rozboju z użyciem broni, skierowanym przeciwko statkom, oraz metod ich zwalczania”. Okólnik ten obejmuje pełny zestaw środków, jakie można podjąć na statku w każdej sytuacji, aby uniemożliwić atak lub, jeśli do niego dojdzie, maksymalnie ograniczyć wynikające z niego zagrożenie dla załogi i statku.

(3)

Do okólnika MSC.1/Circ. 1332 z dnia 16 czerwca 2009 r. włączono środki zwane „najlepszymi praktykami w walce z piractwem”, których celem jest unikanie, powstrzymanie lub spowalnianie aktów piractwa w Zatoce Adeńskiej i wzdłuż wybrzeży Somalii („Best Management Practices to Avoid, Deter or Delay Acts of Piracy in the Gulf of Aden and off the Coast of Somalia”). Zostały one dobrowolnie opracowane przez przedstawicieli sektora gospodarki morskiej, a ich opracowanie uzyskało akceptację i wsparcie umawiających się stron, z uwagi na pilną konieczność walki z zagrożeniem u wybrzeży Somalii. Przedstawiciele sektora gospodarki morskiej opracowali zaktualizowaną wersję nr 2 tych środków, rozpowszechnioną za pomocą okólnika MSC.1/Circ. 1335 z dnia 29 września 2009 r.

(4)

Mimo iż środki włączone do tych okólników nie mają obowiązkowego i wiążącego charakteru, ewidentna konieczność poprawy ochrony na morzu oznacza, że należy zadbać o to, aby statki pływające pod banderą państw członkowskich zabezpieczały się w najlepszy możliwy w obecnym stanie wiedzy sposób, w sytuacjach gdy narażone są na ryzyko, przebywając w rejonach żeglugi o wysokim stopniu zagrożenia aktami piractwa i rozboju z użyciem broni.

(5)

Co oczywiste, aktom piractwa i rozboju z użyciem broni, których ofiarą są statki, towarzyszy nierzadko przemoc i stanowią one poważne zagrożenie w wielu rejonach świata, także pomijając aktualną sytuację wzdłuż wybrzeży Somalii, w Zatoce Adeńskiej i na Oceanie Indyjskim.

(6)

Dane statystyczne z 2008 r. dotyczące piractwa na morzu są najbardziej dramatyczne od czasu kiedy w 1991 r. Międzynarodowe Biuro Morskie zaczęło prowadzić statystyki: w 2008 r. odnotowano 293 napady na statki, 49 uprowadzeń statków, 889 porwań marynarzy, 11 zabójstw, 21 zaginięć lub przypadków uznania ofiar za zmarłe. Począwszy od 2008 r., ataki i porwania statków szczególnie nasiliły się wzdłuż wybrzeży Somalii, w Zatoce Adeńskiej i na Oceanie Indyjskim. Doszło do licznych ataków na statki i ich przejęcia przez piratów przetrzymujących zakładników, których uwolnienie mogło nastąpić dopiero po zapłaceniu okupu. Przetrzymywanie zakładników trwa wiele tygodni lub nawet miesięcy i odbywa się w niedopuszczalnych i niezwykle uciążliwych dla uwięzionych marynarzy warunkach.

(7)

Od początku 2009 r. zanotowano wzrost liczby ataków na Oceanie Indyjskim i w Zatoce Adeńskiej, mimo stwierdzonego relatywnego uspokojenia sytuacji w lecie, wynikającego z nastania pory monsunowej i związanych z nią trudnych dla piratów warunków żeglugi. W 2009 r. piraci przeprowadzili 164 ataki, z czego w 48 przypadkach doszło do porwania statku.

(8)

Zgodnie z „najlepszymi praktykami” armatorom i statkom zaleca się, przed rozpoczęciem rejsu przez Zatokę Adeńską, wcześniejsze zarejestrowanie się na stronie internetowej Centrum Bezpieczeństwa Morskiego dotyczącego Rogu Afryki (http://www.mschoa.org). Zarejestrowane statki otrzymują wszelkie dostępne informacje na temat sytuacji w tym rejonie żeglugi oraz są monitorowane przez NAVFOR-ATALANTA – morskie siły operacyjne UE, dzięki czemu zagrożenie atakiem jest mniejsze. Jednak ponad jedna trzecia przepływających statków wciąż nie zarejestrowała się w Centrum Bezpieczeństwa Morskiego dotyczącego Rogu Afryki i co za tym idzie – nie może korzystać z istniejących środków, których celem jest zapewnienie im bezpiecznego rejsu w tym rejonie.

(9)

W dniu 15 czerwca 2009 r. Rada Unii Europejskiej podjęła decyzję o przedłużeniu o jeden rok, począwszy od dnia 13 grudnia 2009 r., operacji wojskowej EU NAVFOR-ATALANTA, podjętej przez Unię Europejską jako wkład w działania odstraszające, zapobieganie i walkę z aktami piractwa i rozboju z użyciem broni, jakie mają miejsce wzdłuż wybrzeży Somalii. Ta operacja wojskowa jest pierwszą operacją morską prowadzoną w ramach europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO). Rada stwierdziła bowiem, że piractwo wzdłuż wybrzeży Somalii wciąż stanowi poważne zagrożenie dla żeglugi morskiej w tym rejonie.

(10)

Ze względu na ich komplementarność z działaniami podejmowanymi w ramach operacji EU NAVFOR-ATALANTA, efektywne i jednolite wdrożenie środków zapobiegawczych zalecanych w okólniku MSC.1/Circ. 1334 oraz MSC.1/Circ. 1335 z całą pewnością sprzyja skuteczności działań z zakresu ochrony statków, przyjętych przez Radę w ramach walki z piractwem wzdłuż wybrzeży Somalii.

(11)

Zadaniem państw członkowskich jest wprowadzenie w życie środków, których celem jest wzmocnienie ochrony na morzu oraz zadbanie o to, aby przeznaczono i przydzielono na ten cel wszystkie niezbędne środki,

2.1.

Wzywa się państwa członkowskie do rozpowszechnienia wśród zarejestrowanych w tych państwach operatorów treści okólnika MSC.1/Circ. 1334 przyjętego podczas osiemdziesiątej szóstej sesji Komitetu Bezpieczeństwa na Morzu Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), określającego i uaktualniającego środki zapobiegawcze w zakresie ochrony własnej, które armatorzy powinny wprowadzić w życie, aby zwalczać akty piractwa i rozboju z użyciem broni, niezależnie od miejsca wystąpienia takiego zagrożenia, zgodnie z Międzynarodowym kodeksem ochrony statków i obiektów portowych (kodeks ISPS).

2.2.

Wzywa się państwa członkowskie do zadbania w szczególności, aby statki dysponowały odpowiednio przygotowaną i wystarczająco liczną załogą zgodnie z regułą 4.28 części B kodeksu ISPS, która stała się obowiązkowa na mocy art. 3 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 725/2004 (1).

3.1.

Wzywa się państwa członkowskie do rozpowszechnienia wśród zarejestrowanych w tych państwach operatorów treści okólnika MSC.1/Circ. 1332, przyjętego podczas osiemdziesiątej szóstej sesji Komitetu Bezpieczeństwa na Morzu Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), uzupełnionego okólnikiem MSC.1/Circ. 1335. W okólnikach tych przyjęto środki zwane „najlepszymi praktykami”, których celem jest unikanie, powstrzymanie lub spowalnianie aktów piractwa w Zatoce Adeńskiej i wzdłuż wybrzeży Somalii, a które są regularnie publikowane i aktualizowane przez przedstawicieli sektora gospodarki morskiej.

3.2.

Wzywa się państwa członkowskie do podjęcia wszelkich niezbędnych kroków, aby zapewnić szerokie rozpowszechnianie, okresową aktualizację i kontrolę realizacji najlepszych praktyk w walce z piractwem, których celem jest zniechęcania do podejmowania aktów piractwa wzdłuż wybrzeży Somalii i które zostały ujęte w załączniku do niniejszego zalecenia.