6.2.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 35/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie chelatu manganu z hydroksyanalogiem metioniny jako dodatku paszowego dla kurcząt rzeźnych, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki dietetyczne”.

(4)

Z opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) przyjętej w dniu 15 września 2009 r. (2) w powiązaniu z opinią z dnia 15 kwietnia 2008 r. (3) wynika, że chelat manganu z hydroksyanalogiem metioniny nie ma negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt i ludzi ani na środowisko kurcząt rzeźnych. Zgodnie z opinią z dnia 15 kwietnia 2008 r. wskazany preparat może być uważany za źródło przyswajalnego manganu i spełnia kryteria dodatku dietetycznego dla kurcząt rzeźnych. Urząd zaleca stosowanie odpowiednich środków zapewniających bezpieczeństwo użytkownika. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczególnych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu preparatu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez wspólnotowe laboratorium referencyjne określone w rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

6.2.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 35/4

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń. Artykuł 10 tego rozporządzenia przewiduje ponowną ocenę dodatków dopuszczonych na mocy dyrektywy Rady 70/524/EWG (2).

(2)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1200/2005 z dnia 26 lipca 2005 r. w sprawie stałego zezwolenia na niektóre dodatki paszowe oraz tymczasowego zezwolenia na nowe zastosowanie już dopuszczonego dodatku paszowego (3) tymczasowo zezwolono na stosowanie dimrówczanu potasu, postać stała, jako dodatku paszowego dla macior zgodnie z dyrektywą 70/524/EWG. Dodatek ten został następnie wpisany do wspólnotowego rejestru dodatków paszowych jako istniejący produkt zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 w związku z art. 7 tego rozporządzenia złożony został wniosek o ponowną ocenę tego dodatku celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) w swojej opinii z 15 września 2009 r. (4) stwierdził, że dodatek nie ma szkodliwego wpływu na zdrowie zwierząt, zdrowie konsumentów ani na środowisko naturalne oraz że jego stosowanie poprawia użytkowość zwierząt. Urząd zaleca stosowanie odpowiednich środków zapewniających bezpieczeństwo użytkownika. Jego zdaniem nie ma potrzeby wprowadzania szczególnych wymogów dotyczących monitorowania rynku po wprowadzeniu preparatu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez wspólnotowe laboratorium referencyjne określone w rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena dodatku dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Przepisy dotyczące tego preparatu zawarte w rozporządzeniu (WE) nr 1200/2005 powinny zatem zostać uchylone.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

6.2.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 35/7

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1881/2006 (2) ustalono najwyższe dopuszczalne poziomy niektórych zanieczyszczeń w środkach spożywczych.

(2)

Panel naukowy ds. zanieczyszczeń w łańcuchu żywnościowym Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) przyjął w dniu 4 kwietnia 2006 r., na wniosek Komisji, uaktualnioną opinię naukową dotyczącą zawartości ochratoksyny A w żywności (3) uwzględniającą nowe dane naukowe i ustalił tolerowane tygodniowe pobranie (TWI) na poziomie 120 ng/kg masy ciała.

(3)

W rozporządzeniu (WE) nr 1881/2006 przewiduje się, że zasadność ustanowienia najwyższego dopuszczalnego poziomu OTA w środkach spożywczych, takich jak suszone owoce, inne niż suszone owoce winorośli, kakao i produkty z kakao, przyprawy, produkty mięsne, zielona kawa, piwo i lukrecja, jak również przegląd obowiązujących obecnie najwyższych dopuszczalnych poziomów, w szczególności dla zawartości OTA w suszonych owocach winorośli i soku winogronowym, zostanie rozważona w świetle najnowszych opinii naukowych EFSA.

(4)

Zgodnie z przyjętą przez EFSA opinią obowiązujące obecnie najwyższe dopuszczalne poziomy są odpowiednie dla ochrony zdrowia publicznego i powinny zostać utrzymane. W odniesieniu do środków spożywczych nieobjętych jeszcze rozporządzeniem (WE) nr 1881/2006 uznano za konieczne i odpowiednie dla ochrony zdrowia publicznego ustanowienie najwyższych dopuszczalnych poziomów ochratoksyny A w środkach spożywczych, które w sposób znaczący przyczyniają się do narażenia na OTA (całej populacji, najbardziej narażonych grup lub znacznej części populacji) lub tych środków spożywczych, co do których istnieją dowody, że mogą zawierać bardzo wysoki poziom OTA, mimo iż nie zostało stwierdzone, że przyczyniają się w sposób znaczący do narażenia na OTA. W tych przypadkach należy ustanowić najwyższe dopuszczalne poziomy w celu uniknięcia wprowadzenia do łańcucha pokarmowego środków spożywczych zanieczyszczonych w niedopuszczalnie wysokim stopniu.

(5)

Na podstawie dostępnych informacji nie wydaje się konieczne dla ochrony zdrowia publicznego ustanowienie najwyższych dopuszczalnych poziomów OTA dla suszonych owoców, innych niż suszone owoce winorośli, kakao i produktów z kakao, produktów mięsnych, w tym jadalnych podrobów i wyrobów z krwi oraz win likierowych, gdyż nie przyczyniają się one w sposób znaczący do narażenia na OTA i jedynie w nielicznych przypadkach stwierdzono w nich wysokie poziomy OTA. W przypadku zielonej kawy i piwa obecność OTA jest już monitorowana na bardziej odpowiednim etapie produkcji (odpowiednio: kawy palonej i słodu).

(6)

Bardzo wysokie poziomy OTA wielokrotnie obserwowane były w przypadku przypraw i lukrecji. Należy zatem ustanowić najwyższy dopuszczalny poziom dla przypraw i lukrecji.

(7)

Najnowsze dane wykazują, że w niektórych głównych krajach produkujących i eksportujących przyprawy do Unii nie wprowadzono środków zapobiegawczych i oficjalnych kontroli w celu monitorowania obecności ochratoksyny A w przyprawach. W celu ochrony zdrowia publicznego należy zatem określić najwyższy dopuszczalny poziom ochratoksyny A w przyprawach. Aby umożliwić krajom produkującym wprowadzenie środków zapobiegawczych bez nadmiernego zakłócania wymiany handlowej, przed wprowadzeniem w życie najwyższego dopuszczalnego poziomu, odpowiadającego poziomowi, który może być osiągnięty przy zastosowaniu najlepszych praktyk, ustala się na określony czas wyższy dopuszczalny poziom obowiązujący w krótkim terminie. Przed początkiem obowiązywania bardziej rygorystycznego najwyższego dopuszczalnego poziomu w różnych prowadzących produkcję regionach świata należy przeprowadzić ocenę realnych szans osiągnięcia poziomu ochratoksyny A odpowiadającego poziomowi, który może być osiągnięty przy zastosowaniu najlepszych praktyk.

(8)

Należy nadal monitorować OTA w środkach spożywczych dla których nie ustanowiono najwyższego dopuszczalnego poziomu, a w przypadku regularnego występowania wyjątkowo wysokiego poziomu OTA ustanowiony może zostać najwyższy dopuszczalny poziom OTA w tych środkach spożywczych.

(9)

W związku z tym rozporządzenie (WE) nr 1881/2006 powinno zostać odpowiednio zmienione.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

pkt 2.2.11 otrzymuje brzmienie:

2)

dodaje się przypis w brzmieniu:

6.2.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 35/9

6.2.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 35/11

(1)

Decyzjami Komisji 2008/396/WE (2) i 2009/87/WE (3) rozliczono za rok budżetowy 2007 rachunki wszystkich agencji płatniczych z wyjątkiem greckiej agencji płatniczej „OPEKEPE”, włoskiej agencji płatniczej „ARBEA”, maltańskiej agencji płatniczej „MRAE”, portugalskich agencji płatniczych „IFADAP” i „IFAP” oraz fińskiej agencji płatniczej „MAVI”.

(2)

W świetle otrzymanych nowych informacji oraz wyników dodatkowych kontroli Komisja jest już w stanie podjąć decyzję w sprawie kompletności, dokładności i prawdziwości ksiąg rachunkowych przekazanych przez grecką agencję płatniczą „OPEKEPE”, maltańską agencję płatniczą „MRAE”, portugalskie agencje płatnicze „IFADAP” i „IFAP” oraz fińską agencję płatniczą „MAVI”.

(3)

Artykuł 10 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia Komisji (WE) nr 885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji płatniczych i innych jednostek, jak również rozliczenia rachunków EFGR i EFRROW (4) stanowi, że kwoty, które zgodnie z decyzją w sprawie rozliczenia rachunków określoną w art. 10 ust. 1 tegoż rozporządzenia podlegają zwrotowi od każdego państwa członkowskiego lub które są płatne na rzecz każdego państwa członkowskiego, ustala się poprzez potrącanie płatności miesięcznych w danym roku budżetowym, tj. w roku 2007, od wydatków uznanych w tym samym roku budżetowym zgodnie z ust. 1. Kwoty te są potrącane od płatności miesięcznej odnoszącej się do wydatków poniesionych w drugim miesiącu następującym po miesiącu podjęcia decyzji w sprawie rozliczenia rachunków lub do niej dodawane.

(4)

Zgodnie z art. 32 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 konsekwencje finansowe nieodzyskania kwot powstałych w wyniku nieprawidłowości ponosi w 50 % zainteresowane państwo członkowskie a w 50 % budżet wspólnotowy, jeżeli odzyskanie nie nastąpiło w terminie czterech lat od daty pierwszego ustalenia administracyjnego lub sądowego bądź w terminie ośmiu lat, w przypadku gdy odzyskanie jest przedmiotem postępowania przed sądami krajowymi. Artykuł 32 ust. 3 wymienionego rozporządzenia zobowiązuje państwa członkowskie do przesłania Komisji razem z rocznym sprawozdaniem finansowym skróconego zestawienia procedur windykacji wszczętych w wyniku nieprawidłowości. Szczegółowe przepisy dotyczące stosowania obowiązku sprawozdawczego państw członkowskich w odniesieniu do kwot, które podlegają zwrotowi, są określone w rozporządzeniu (WE) nr 885/2006. W załączniku III do wymienionego rozporządzenia znajdują są wzory tabel 1 i 2, które państwa członkowskie muszą dostarczyć w 2008 r. Na podstawie wypełnionych przez państwa członkowskie tabel Komisja powinna podjąć decyzję w sprawie konsekwencji finansowych wynikających z nieodzyskania kwot powstałych w wyniku nieprawidłowości starszych niż odpowiednio cztery lata lub osiem lat. Decyzja ta pozostaje bez uszczerbku dla przyszłych decyzji w sprawie zgodności na mocy art. 32 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005.

(5)

Zgodnie z art. 32 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 państwa członkowskie mogą zdecydować o niekontynuowaniu windykacji. Taka decyzja może zostać podjęta jedynie w przypadku, gdy łączna kwota poniesionych i przewidywanych kosztów windykacji przewyższa kwotę do odzyskania lub gdy odzyskanie okazuje się niemożliwe w związku z niewypłacalnością dłużnika lub osób odpowiedzialnych prawnie za nieprawidłowości, stwierdzoną i uznaną zgodnie z prawem krajowym. Jeżeli decyzję podjęto w terminie czterech lat od daty pierwszego ustalenia administracyjnego lub sądowego bądź w terminie ośmiu lat, w przypadku gdy odzyskanie jest przedmiotem postępowania przed sądami krajowymi, 100 % konsekwencji finansowych nieodzyskania powinno zostać pokryte z budżetu Wspólnoty. W skróconym zestawieniu, o którym mowa w art. 32 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, przedstawiono kwoty, w odniesieniu do których państwa członkowskie podjęły decyzję o niekontynuowaniu windykacji, oraz powody tych decyzji. Kwotami tymi nie zostają obciążone państwa członkowskie, których to dotyczy, lecz w związku z powyższym kwoty te muszą zostać pokryte z budżetu Wspólnoty. Decyzja ta pozostaje bez uszczerbku dla przyszłych decyzji o zgodności wydanych na mocy art. 32 ust. 8 wspomnianego rozporządzenia.

(6)

Rozliczając rachunki odnośnych agencji płatniczych, Komisja musi uwzględnić kwoty już potrącone odnośnym państwom członkowskim na podstawie decyzji 2008/396/WE oraz 2009/87/WE.

(7)

Zgodnie z art. 30 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla ewentualnych późniejszych decyzji Komisji wykluczających z finansowania wspólnotowego wydatki dokonane niezgodnie z przepisami Wspólnoty,

6.2.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 35/14

(1)

Grupa krajowych ekspertów wysokiego szczebla w dziedzinie uregulowań prawnych (zwana dalej „grupą”), ustanowiona na mocy decyzji Komisji 2006/210/WE (1) to grupa konsultacyjna ds. poprawy jakości uregulowań prawnych, w skład której wchodzą eksperci krajowi wysokiego szczebla.

(2)

Przewodniczący Komisji zaznaczył, ze poprawa jakości uregulowań prawnych pozostanie ważnym elementem planu politycznego Komisji (2).

(3)

Forum umożliwiające prowadzenie dyskusji na temat poprawy jakości uregulowań prawnych i promowania współpracy pomiędzy państwami członkowskimi w tej dziedzinie ma ważną rolę w realizacji tego planu.

(4)

W związku z powyższym należy przedłużyć mandat grupy na trzy kolejne lata.

(5)

Należy zatem odpowiednio przedłużyć okres obowiązywania decyzji 2006/210/WE.

(6)

Decyzja powinna wejść w życie od dnia 1 stycznia 2010 r., aby grupa mogła kontynuować prace,

6.2.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 35/15

(1)

Na mocy art. 47 ust. 1 i art. 53 dyrektywy 2006/43/WE, począwszy od dnia 29 czerwca 2008 r. właściwe organy państw członkowskich mogą zezwolić na przekazanie właściwym organom kraju trzeciego dokumentacji roboczej z badania lub innych dokumentów będących w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich jedynie pod warunkiem uznania adekwatności tych organów kraju trzeciego przez Komisję i istnienia opartych o zasadę wzajemności porozumień roboczych pomiędzy właściwymi organami kraju trzeciego a właściwymi organami danych państw członkowskich. Należy zatem określić, które właściwe organy krajów trzecich są uznawane za adekwatne do celów przekazywania dokumentacji roboczej z badania lub innych dokumentów będących w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich właściwym organom kraju trzeciego.

(2)

Przekazanie dokumentacji roboczej z badania lub innych dokumentów będących w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich właściwym organom kraju trzeciego jest istotną kwestią dotykającą interesu publicznego związaną z pełnieniem niezależnego nadzoru publicznego. Każde tego rodzaju przekazanie przez właściwe organy państw członkowskich powinno się zatem odbywać jedynie w celach związanych z wykonywaniem uprawnień nadzoru publicznego, zewnętrznym zapewnieniem jakości oraz przeprowadzaniem dochodzeń dotyczących biegłych rewidentów i firm audytorskich przez właściwe organy danego kraju trzeciego. Osoby obecnie lub w przeszłości zatrudniane przez właściwe organy kraju trzeciego, które otrzymują te informacje, są zobowiązane do zachowania tajemnicy zawodowej.

(3)

Przetwarzanie danych osobowych na mocy przywołanej dyrektywy podlega przepisom dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (2). Dlatego też w przypadku, gdy przekazanie wymienionym poniżej właściwym organom krajów trzecich dokumentacji roboczej z badania lub innych dokumentów będących w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich wiąże się z ujawnieniem danych osobowych, powinno się ono zawsze odbywać zgodnie z przepisami dyrektywy 95/46/WE. Państwa członkowskie powinny za pomocą porozumień roboczych zgodnych z przepisami rozdziału IV dyrektywy 95/46/WE, zawartych pomiędzy ich właściwymi organami a właściwymi organami krajów trzecich, zagwarantować, aby te ostatnie nie ujawniały dalej danych osobowych zawartych w przekazywanej dokumentacji roboczej z badania lub w innych przekazywanych dokumentach będących w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich, bez uprzedniej zgody właściwych organów danych państw członkowskich. Niniejsza decyzja była konsultowana z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych.

(4)

Ocenę adekwatności właściwych organów kraju trzeciego należy przeprowadzać w oparciu o wymogi w zakresie współpracy określone w art. 36 dyrektywy 2006/43/WE lub w oparciu o zasadniczo równoważne rezultaty funkcjonalne. Ocenę adekwatności należy przeprowadzać w szczególności w oparciu o uprawnienia wykonywane przez właściwe organy danego kraju trzeciego, wdrożone przez nie zabezpieczenia przeciwko łamaniu zasad poufności i tajemnicy zawodowej oraz określoną w dotyczących ich przepisach ustawowych i wykonawczych ich zdolność do współpracy z właściwymi organami państw członkowskich.

(5)

W związku z faktem, iż biegli rewidenci i firmy audytorskie spółek wspólnotowych, które wyemitowały papiery wartościowe w Kanadzie, Japonii lub Szwajcarii, lub które wchodzą w skład grupy publikującej w tych krajach ustawowe skonsolidowane sprawozdania finansowe, podlegają ustawodawstwu krajowemu tych krajów, należy zdecydować, czy właściwe organy państw członkowskich mogą przekazywać dokumentację roboczą z badania lub inne dokumenty będące w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich właściwym organom tych krajów jedynie w celach związanych z wykonywaniem przez nie uprawnień nadzoru publicznego, zewnętrznym zapewnieniem jakości oraz przeprowadzaniem dochodzeń dotyczących biegłych rewidentów i firm audytorskich.

(6)

Oceny adekwatności do celów art. 47 dyrektywy 2006/43/WE przeprowadzone zostały w odniesieniu do właściwych organów Kanady, Japonii i Szwajcarii. Decyzje dotyczące adekwatności tych organów należy podjąć na podstawie tych ocen.

(7)

Kanadyjska Rada ds. Nadzoru Rewizji Finansowej (Canadian Public Accountability Board) jest organem właściwym w zakresie nadzoru publicznego, zewnętrznego zapewnienia jakości oraz dochodzeń dotyczących biegłych rewidentów i firm audytorskich. Stosuje ona odpowiednie zabezpieczenia zabraniające ujawniania informacji poufnych przez jej obecnych lub byłych pracowników jakimkolwiek organom lub osobom trzecim oraz przewidujące sankcje za takie postępowanie. Wykorzystywałaby ona przekazaną dokumentację roboczą z badania lub inne dokumenty będące w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich jedynie do celów związanych z nadzorem publicznym, zewnętrznym zapewnieniem jakości oraz przeprowadzaniem dochodzeń dotyczących biegłych rewidentów i firm audytorskich. Na mocy kanadyjskich przepisów ustawowych i wykonawczych może ona przekazywać właściwym organom wszystkich państw członkowskich dokumentację roboczą z badania lub inne dokumenty będące w posiadaniu kanadyjskich biegłych rewidentów lub firm audytorskich. Na tej podstawie należy uznać Kanadyjską Radę ds. Nadzoru Rewizji Finansowej za organ adekwatny w myśl art. 47 ust. 1 dyrektywy 2006/43/WE.

(8)

Japońska Agencja ds. Usług Finansowych (Financial Services Agency of Japan) i Rada ds. Nadzoru nad Biegłymi Rewidentami i Rewizją Finansową (Certified Public Accountants and Auditing Oversight Board of Japan) w ramach Japońskiej Agencji ds. Usług Finansowych są organami właściwymi w zakresie nadzoru publicznego, zewnętrznego zapewnienia jakości oraz dochodzeń dotyczących biegłych rewidentów i firm audytorskich. Zakresem niniejszej decyzji należy objąć jedynie uprawnienia Agencji ds. Usług Finansowych w zakresie dochodzeń dotyczących biegłych rewidentów i firm audytorskich. Japońska Agencja ds. Usług Finansowych i Japońska Rada ds. Nadzoru nad Biegłymi Rewidentami i Rewizją Finansową stosują odpowiednie zabezpieczenia zabraniające ujawniania informacji poufnych przez jej obecnych lub byłych pracowników jakimkolwiek organom lub osobom trzecim oraz przewidujące sankcje za takie postępowanie, a także wykorzystywałyby przekazaną dokumentację roboczą z badania lub inne dokumenty będące w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich jedynie do celów związanych z nadzorem publicznym, zewnętrznym zapewnieniem jakości oraz przeprowadzaniem dochodzeń dotyczących biegłych rewidentów i firm audytorskich. Na mocy japońskich przepisów ustawowych i wykonawczych mogą one przekazywać właściwym organom wszystkich państw członkowskich dokumentację roboczą z badania lub inne dokumenty będące w posiadaniu japońskich biegłych rewidentów lub firm audytorskich. Na tej podstawie należy uznać Japońską Agencję ds. Usług Finansowych oraz Japońską Radę ds. Nadzoru nad Biegłymi Rewidentami i Rewizją Finansową za organy adekwatne w myśl art. 47 ust. 1 dyrektywy 2006/43/WE.

(9)

Szwajcarski Federalny Urząd Nadzoru nad Audytem (Federal Audit Oversight Authority of Switzerland) jest organem właściwym w zakresie nadzoru publicznego, zewnętrznego zapewnienia jakości oraz dochodzeń dotyczących biegłych rewidentów i firm audytorskich. Stosuje on odpowiednie zabezpieczenia zabraniające ujawniania informacji poufnych przez jego obecnych lub byłych pracowników jakimkolwiek organom lub osobom trzecim oraz przewidujące sankcje za takie postępowanie. Wykorzystywałby on przekazaną dokumentację roboczą z badania lub inne dokumenty będące w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich jedynie do celów związanych z nadzorem publicznym, zewnętrznym zapewnieniem jakości oraz przeprowadzaniem dochodzeń dotyczących biegłych rewidentów i firm audytorskich. Na mocy szwajcarskich przepisów ustawowych i wykonawczych może on przekazywać właściwym organom wszystkich państw członkowskich dokumentację roboczą z badania lub inne dokumenty będące w posiadaniu szwajcarskich biegłych rewidentów lub firm audytorskich. Na tej podstawie należy uznać Szwajcarski Federalny Urząd Nadzoru nad Audytem za organ adekwatny w myśl art. 47 ust. 1 dyrektywy 2006/43/WE.

(10)

Przekazanie dokumentacji roboczej z badania powinno obejmować udostępnienie lub przekazanie dokumentacji roboczej z badania lub innych dokumentów będących w posiadaniu biegłych rewidentów lub firm audytorskich organom uznanym za adekwatne na mocy niniejszej decyzji, po uprzednim uzyskaniu zgody właściwych organów państw członkowskich, oraz udostępnienie lub przekazanie tego rodzaju dokumentacji takim organom przez właściwe organy państw członkowskich. W związku z tym biegłym rewidentom i firmom audytorskim nie należy zezwalać na udostępnianie lub przekazywanie dokumentacji roboczej z badania lub innych dokumentów będących w ich posiadaniu takim organom na warunkach innych niż określone w niniejszej decyzji i w art. 47 dyrektywy 2006/43/WE, na przykład na podstawie zgody biegłego rewidenta, firmy audytorskiej lub przedsiębiorstwa będącego ich klientem.

(11)

Niniejsza decyzja nie stanowi uszczerbku dla umów współpracy, o których mowa w art. 25 ust. 4 dyrektywy 2004/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie harmonizacji wymogów dotyczących przejrzystości informacji o emitentach, których papiery wartościowe dopuszczane są do obrotu na rynku regulowanym oraz zmieniającej dyrektywę 2001/34/WE (3).

(12)

Ponieważ niniejszą decyzję przyjmuje się w kontekście okresu przejściowego przyznanego biegłym rewidentom i firmom audytorskim z niektórych krajów trzecich decyzją Komisji 2008/627/WE z dnia 29 lipca 2008 r. dotyczącą okresu przejściowego w odniesieniu do działalności w zakresie rewizji finansowej biegłych rewidentów i jednostek audytorskich z niektórych krajów trzecich (4), niniejsza decyzja nie powinna wykluczać żadnych ostatecznych decyzji Komisji w sprawie równoważności podejmowanych na mocy art. 46 dyrektywy 2006/43/WE.

(13)

Celem niniejszej decyzji jest ułatwienie skutecznej współpracy pomiędzy właściwymi organami państw członkowskich a właściwymi organami Kanady, Japonii i Szwajcarii, aby umożliwić im wykonywanie ich funkcji w zakresie nadzoru publicznego, zewnętrznego zapewnienia jakości oraz przeprowadzania dochodzeń, a jednocześnie chronić prawa podmiotów, których to dotyczy. Państwa członkowskie powinny powiadomić Komisję o zawartych z tymi organami porozumieniach roboczych, aby umożliwić jej dokonanie oceny, czy współpraca odbywa się zgodnie z art. 47 dyrektywy 2006/43/WE.

(14)

Ostatecznym celem współpracy z Kanadą, Japonią i Szwajcarią w zakresie nadzoru nad audytem jest osiągnięcie sytuacji wzajemnego zaufania do swoich systemów nadzoru, w której do przekazywania dokumentacji roboczej z badania dochodziłoby wyjątkowo. Wzajemne zaufanie oparte byłoby na równoważności systemów nadzoru nad audytem we Wspólnocie i w tych krajach.

(15)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego na mocy art. 48 ust. 1 dyrektywy 2006/43/WE,

1)

Kanadyjska Rada ds. Nadzoru Rewizji Finansowej (Canadian Public Accountability Board);

2)

Japońska Agencja ds. Usług Finansowych (Financial Services Agency of Japan);

3)

Japońska Rada ds. Nadzoru nad Biegłymi Rewidentami i Rewizją Finansową (Certified Public Accountants and Auditing Oversight Board of Japan);

4)

Szwajcarski Federalny Urząd Nadzoru nad Audytem (Federal Audit Oversight Authority of Switzerland).

6.2.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 35/18

(1)

Jeśli ilości nawozu naturalnego, które państwo członkowskie zamierza stosować w przeliczeniu na hektar rocznie, różnią się od ilości określonej w ust. 2 akapit drugi zdanie pierwsze załącznika III do dyrektywy 91/676/EWG i w jego lit. a), konieczne jest ich ustalenie, tak by nie stanowiły przeszkody w realizacji celów określonych w art. 1 wymienionej dyrektywy, oraz uzasadnienie na podstawie obiektywnych kryteriów, na przykład tak jak w omawianym przypadku, długich okresów wegetacji i upraw o wysokim poborze azotu. Dnia 8 grudnia 2005 r. Komisja przyjęła decyzję 2005/880/WE (2) zezwalającą Niderlandom na stosowanie 250 kg azotu na hektar rocznie pochodzącego z nawozu naturalnego w gospodarstwach rolnych, których co najmniej 70 % stanowią użytki zielone.

(2)

Przyznane w ten sposób odstępstwo dotyczyło około 25 000 gospodarstw rolnych w Niderlandach i około 900 000 hektarów i miało zastosowanie w okresie od dnia 1 stycznia 2006 r. do dnia 31 grudnia 2009 r. Odstępstwo przyznano, ponieważ:

(3)

Komisja stwierdziła zatem, że ilość nawozu naturalnego, którą obejmuje wniosek Niderlandów, nie będzie stanowiła przeszkody w realizacji celów dyrektywy 91/676/EWG, z zastrzeżeniem pewnych ściśle określonych warunków. Warunki te obejmowały ustalenie planów nawożenia oddzielnie dla każdego gospodarstwa rolnego, rejestrację praktyk nawożenia poprzez prowadzenie rejestrów nawożenia, okresowe analizy gleby, „zielone pole” w okresie zimowym po uprawie kukurydzy, szczegółowe przepisy dotyczące zaorywania trawy, niestosowania nawozu naturalnego przed zaoraniem trawy oraz dostosowanie nawożenia w taki sposób, aby uwzględnić udział roślin strączkowych. Celem tych przepisów było zapewnienie nawożenia, które opiera się na wymaganiach upraw oraz zmniejszaniu strat azotu do wód i zapobieganiu nim.

(4)

Aby nie dopuścić do intensyfikacji wskutek stosowania odstępstwa na lata 2006–2009 przyznanego decyzją 2005/880/WE, właściwe organy miały zagwarantować, że produkcja nawozu naturalnego zarówno pod względem azotu, jak i fosforu nie przekroczy poziomu z roku 2002 zgodnie z trzecim krajowym programem działań wprowadzanym przez Niderlandy.

(5)

Niderlandy przekazały w wyznaczonym terminie mapy i sprawozdania, o których mowa w art. 8 i 10 decyzji 2005/880/WE.

(6)

Dnia 14 lipca 2009 r. Niderlandy przedłożyły Komisji wniosek o przedłużenie okresu obowiązywania odstępstwa. Wniosek opiera się na szczegółowym uzasadnieniu oraz odnosi się do zatwierdzenia przez niderlandzką Izbę Reprezentantów czwartego programu działań w zakresie azotanów na lata 2010–2013. Wymieniony czwarty program działań wskazuje na (znaczący) postęp zgodny z warunkami odstępstwa w latach 2006–2009 i przyszłymi wyzwaniami. Opiera się on na trzecim programie działań i zawiera wzmocnione środki obejmujące bardziej surowe normy dotyczące stosowania azotu na glebach piaszczystych, bardziej surowe normy dotyczące stosowania fosforu na podstawie poziomu zawartości fosforu w glebie i dłuższych okresów zakazu stosowania nawozów (3). Wymienione środki prawne mają na celu dalsze zmniejszanie nadmiaru składników pokarmowych i dalszą poprawę jakości wód poprzez dalsze wzmocnienie działań po okresie 2010–2013, jeżeli zajdzie taka potrzeba.

(7)

Jakość wód wykazuje dalszą tendencję spadkową w zakresie stężenia azotanów w wodach gruntowych oraz w zakresie stężenia składników pokarmowych (w tym fosforu) w wodach powierzchniowych, aczkolwiek głównych skutków trzeciego programu działań oczekuje się dopiero w nadchodzących latach.

(8)

Wyniki monitorowania i kontroli wykazują, że w latach 2006–2009 odstępstwo dotyczyło około 24 000 gospodarstw rolnych posiadających użytki zielone obejmujących około 830 000 ha gruntów uprawnych.

(9)

Aby nie dopuścić do intensyfikacji wskutek stosowania omawianego odstępstwa, właściwe organy powinny zagwarantować, że produkcja nawozu naturalnego zarówno pod względem azotu, jak i fosforu nie przekroczy poziomu z roku 2002.

(10)

Wyniki osiągnięte dotychczas przez Niderlandy są zgodne z warunkami ustanowionymi w decyzji 2005/880/WE.

(11)

Przyjęto już potrzebne ramy prawne do wdrożenia dyrektywy 91/676/WE i wykonania czwartego programu działań i mają one takie samo zastosowanie w odniesieniu do wnioskowanego odstępstwa.

(12)

Biorąc pod uwagę środki, do których zobowiązały się Niderlandy w programie działań na lata 2010–2013, Komisja uważa, że ilość nawozu naturalnego, którą obejmuje wniosek Niderlandów w odniesieniu do lat 2010–2013, nie będzie stanowiła przeszkody w realizacji celów dyrektywy 91/676/EWG, jeżeli spełnione będą te same ściśle określone warunki ustanowione w decyzji 2005/880/WE.

(13)

Decyzja 2005/880/WE wygasa w dniu 31 grudnia 2009 r.

(14)

Aby zagwarantować, że zainteresowane gospodarstwa rolne utrzymujące bydło będą mogły nadal korzystać z odstępstwa, należy przedłużyć okres obowiązywania decyzji 2005/880/WE do dnia 31 grudnia 2013 r. na tych samych warunkach, które ustanowiono w art. 4–10 decyzji 2005/880/WE.

(15)

Termin składania sprawozdań Komisji, określony w art. 10 decyzji 2005/880/WE, należy jednak dostosować i uzgodnić z terminem składania sprawozdań zgodnie z art. 8 decyzji 2005/880/WE.

(16)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Azotanów ustanowionego na mocy art. 9 dyrektywy 91/676/EWG,

1)

art. 1 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 1

Przyznaje się odstępstwo, o które Niderlandy wnioskowały pismem z dnia 8 kwietnia 2005 r. i o którego przedłużenie wnioskowały pismem z dnia 14 lipca 2009 r., w celu zezwolenia na stosowanie większej ilości odchodów zwierzęcych od ilości określonej w załączniku III pkt 2 akapit drugi zdanie pierwsze oraz lit. a) do dyrektywy 91/676/EWG.”;

2)

w art. 10 ust. 1 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Sprawozdanie przekazuje się Komisji co roku w drugim kwartale roku następującego po roku działań, którego dotyczy sprawozdanie.”;

3)

art. 11 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 11

Stosowanie

Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 31 grudnia 2013 r. w powiązaniu z czwartym niderlandzkim programem działań w zakresie azotanów.”.

6.2.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 35/21

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 999/2001 ustanowiono zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania pasażowalnych gąbczastych encefalopatii (TSE) u zwierząt. Rozporządzenie nakłada na każde państwo członkowskie obowiązek przeprowadzania co roku programów TSE zgodnie z załącznikiem III do tego rozporządzenia. Celem tych programów jest objęcie co najmniej niektórych subpopulacji bydła należących do określonych grup wiekowych.

(2)

Rozporządzenie stanowi również, że państwa członkowskie, które są w stanie wykazać poprawę sytuacji epidemiologicznej na swoim terytorium w oparciu o określone kryteria, mogą wprowadzić zmiany w swoich rocznych programach monitorowania.

(3)

Decyzją Komisji 2009/719/WE (2) upoważnia się państwa członkowskie wymienione w załączniku do wspomnianej decyzji do zmiany swoich rocznych programów monitorowania. Decyzja stanowi również, że programy te powinny objąć co najmniej całe pogłowie bydła w wieku powyżej 48 miesięcy należącego do niektórych subpopulacji.

(4)

W dniu 2 października 2008 r. Cypr złożył Komisji wniosek dotyczący zmian w jego rocznym programie monitorowania BSE.

(5)

Od dnia 29 czerwca 2009 r. do dnia 3 lipca 2009 r. Biuro ds. Żywności i Weterynarii przeprowadziło na Cyprze inspekcję w celu sprawdzenia przestrzegania kryteriów epidemiologicznych ustanowionych w punkcie 7 części I rozdziału A załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 999/2001.

(6)

W wyniku inspekcji uznano, że przepisy dotyczące środków ochronnych w sprawie gąbczastej encefalopatii bydła (BSE), ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 999/2001, są na Cyprze stosowane we właściwy sposób. Ponadto sprawdzono wszelkie wymogi określone w art. 6 ust. 1b akapit trzeci i wszelkie kryteria epidemiologiczne zawarte w punkcie 7 części I rozdziału A załącznika III do tego rozporządzenia i stwierdzono, że Cypr je spełnia.

(7)

W świetle wszystkich dostępnych informacji złożony przez Cypr wniosek w sprawie zmiany jego rocznego programu monitorowania BSE został oceniony pozytywnie. Właściwe jest zatem upoważnienie Cypru do zmiany jego rocznego programu monitorowania i ustanowienie 48 miesięcy jako nowego limitu wiekowego dla badań na obecność BSE w tym państwie członkowskim.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do decyzji 2009/719/WE.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

6.2.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 35/23

(1)

Globalny monitoring środowiska i bezpieczeństwa (GMES) to inicjatywa Unii Europejskiej polegająca na obserwacji Ziemi i realizowana we współpracy z państwami członkowskimi. Ma ona sprzyjać lepszemu wykorzystywaniu potencjału przemysłowego polityk dotyczących innowacji, badań i rozwoju technologicznego w zakresie obserwacji Ziemi, a także służyć dostarczaniu usług informacyjnych.

(2)

Aby osiągnąć cel GMES i go utrzymać w perspektywie długoterminowej, należy koordynować działania poszczególnych partnerów zaangażowanych w GMES oraz rozwijać, tworzyć i realizować zdolności w zakresie usług i obserwacji, które odpowiadać będą oczekiwaniom użytkowników. W tym celu Komisja może uznać za konieczne zwrócenie się do specjalistów z organu doradczego z wnioskiem o dokonanie ekspertyzy.

(3)

W komunikacie pt. „Globalny monitoring środowiska i bezpieczeństwa (GMES): dbamy o bezpieczniejszą planetę” (1) Komisja zapowiedziała ustanowienie Rady Partnerów, która wspomagać będzie Komisję w całościowym koordynowaniu GMES.

(4)

Konieczne jest zatem ustanowienie grupy ekspertów w dziedzinie GMES i obserwacji Ziemi oraz określenie jej zadań i struktury.

(5)

Grupa ta powinna przyczyniać się do koordynacji wkładów wszystkich partnerów w GMES, najlepszego wykorzystywania istniejących zdolności oraz do usuwania niedociągnięć na poziomie Unii. Jej zadaniem będzie wspomaganie Komisji w nadzorowaniu spójnego wdrażania europejskiego programu obserwacji Ziemi (GMES). Powinna ona nadzorować rozwój polityki oraz umożliwiać wymianę dobrych praktyk w zakresie GMES i obserwacji Ziemi.

(6)

Rada Partnerów powinna składać się z przedstawicieli państw członkowskich posiadających kompetencje w dziedzinie obserwacji Ziemi, środowiska naturalnego oraz bezpieczeństwa. Przedstawiciele ci powinni być wyznaczani przez władze krajowe odpowiedzialne za obserwację Ziemi w swoim państwie członkowskim.

(7)

Nie naruszając przepisów Komisji dotyczących bezpieczeństwa, zgodnie z załącznikiem do decyzji Komisji 2001/844/WE, EWWiS, Euratom (2), należy określić zasady dotyczące ujawniania informacji przez członków Rady Partnerów.

(8)

Dane osobowe członków Rady Partnerów powinny być przetwarzane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (3).

(9)

Należy ustanowić przepisy umożliwiające udział Norwegii i Szwajcarii oraz członków Europejskiej Agencji Kosmicznej w pracach grupy. Przedstawiciele organizacji zaangażowanych w obserwacje Ziemi, zwłaszcza poprzedni członkowie Komitetu Doradczego GMES, powinni mieć możliwość uczestniczenia w posiedzeniach grupy w roli obserwatorów.

(10)

Należy ustalić okres stosowania niniejszej decyzji. W odpowiednim czasie Komisja rozważy celowość przedłużenia tego okresu,

1)

ustanowienie współpracy między organami państw członkowskich a Komisją w kwestiach związanych z GMES w celu zapewnienia koordynacji podejmowanych przez państwa członkowskie i Unię Europejską działań na rzecz GMES, najlepszego wykorzystywania istniejących zdolności oraz usuwania niedociągnięć na poziomie europejskim;

2)

wspomaganie Komisji w nadzorowaniu spójnego wdrażania europejskiego programu obserwacji Ziemi (GMES), który obejmuje środki z programu ramowego w zakresie badań, w prowadzeniu którego Komisję wspiera Komitet ustanowiony zgodnie z art. 8 decyzji Rady 2006/971/WE (4), oraz z innych źródeł finansowania UE oraz który opiera się na programie Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA) dotyczącym komponentu kosmicznego GMES, którego wykonanie nadzorowane jest przez Radę Programową ESA ds. Obserwacji Ziemi;

3)

wspomaganie Komisji w przygotowywaniu strategicznych ram wdrażania europejskiego programu obserwacji Ziemi (GMES); obejmujących: (i) orientacyjne roczne i wieloletnie planowanie działań związanych z programem UE; (ii) orientacyjne plany wdrażania; (iii) ocenę kosztów związanych z działaniami GMES oraz wstępną strategię budżetową; oraz (iv) opis programu oraz zasady uczestnictwa;

4)

doprowadzenie do wymiany doświadczeń i dobrych praktyk w zakresie GMES oraz obserwacji Ziemi.