(1)

Zgodnie z art. 61 akapit pierwszy lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 cukier lub izoglukoza wyprodukowane w ilości przekraczającej kwotę, o której mowa w art. 56 wymienionego rozporządzenia, mogą zostać wywiezione wyłącznie w ramach limitu ilościowego ustalanego przez Komisję z uwzględnieniem zobowiązań wynikających z umów międzynarodowych zawartych przez Unię.

(2)

Szczegółowe zasady wykonania dotyczące wywozu pozakwotowego, zwłaszcza w odniesieniu do pozwoleń na wywóz, są ustalone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 951/2006 (2). Limit ilościowy należy jednak ustalać na dany rok gospodarczy, biorąc pod uwagę ewentualne możliwości na rynkach eksportowych.

(3)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 274/2009 (3) ustalono na rok gospodarczy 2009/2010 limit ilościowy na wywóz cukru pozakwotowego w wysokości 1 350 000 t. Wnioski o pozwolenia na wywóz szybko przekroczyły ten limit. Dlatego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1106/2009 (4) ustalono współczynnik akceptacji dla wydawania pozwoleń na wywóz i zawieszono składanie wniosków o pozwolenie na wywóz cukru pozakwotowego. W czasie gdy ustalono limit 1 350 000 t, w ówcześnie panujących warunkach gospodarczych nie można było wykluczyć postrzegania wywozu cukru pozakwotowego jako subsydiowanego, ponieważ średni koszt produkcji cukru w Unii mógł przekraczać cenę sprzedaży cukru pozakwotowego na rynku wywozowym. W takich warunkach nie było zatem możliwe zwiększenie ilości cukru pozakwotowego przeznaczonego do wywozu poza limity wynikające z wyżej wymienionych zobowiązań międzynarodowych Unii.

(4)

Od początku 2009 r. światowe warunki ekonomiczne w sektorze cukru znacząco się zmieniły. Z początkiem stycznia 2010 r. ceny białego cukru na rynku światowym wzrosły ponad dwukrotnie i osiągnęły kwotę około 500 EUR za tonę na londyńskim terminowym rynku towarowym. Jednocześnie ceny na rynku cukru w Unii spadły zgodnie z instytucjonalną ceną referencyjną.

(5)

W obecnych warunkach gospodarczych średni koszt produkcji buraków cukrowych w Unii jest niższy od ceny sprzedaży pozakwotowych buraków cukrowych. Ponadto cena sprzedaży cukru pozakwotowego na rynku światowym jest niższa od średniego kosztu produkcji cukru w Unii. W związku z tym wywozu cukru pozakwotowego nie można traktować jako subsydiowanego dopóki będą utrzymywać się takie warunki gospodarcze. Można zatem dokonywać wywozu przekraczającego zobowiązania Unii dotyczące subsydiów wywozowych bez naruszania obowiązków wynikających z członkostwa Unii w Światowej Organizacji Handlu.

(6)

Zgodnie z najnowszymi informacjami wiadomo, że dzięki wyjątkowo korzystnym warunkom meteorologicznym w 2009 r. w Unii wyprodukowane zostaną duże ilości cukru pozakwotowego. Ilość tę szacuje się obecnie na około 4 100 000 ton. Uwzględniając wszystkie możliwe rynki zbytu wymienionego cukru, w szczególności zapotrzebowanie przemysłu chemicznego na cukier przemysłowy, szacuje się, że co najmniej 500 000 t będzie nadal dostępne do celów wywozowych.

(7)

W świetle przewidywanej w Unii nadwyżki w roku gospodarczym 2009/2010 oraz wyjątkowo wysokiej ceny na rynku światowym będącej wynikiem bardzo trudnej sytuacji podaży w tym czasie, korzystniej jest dokonać wywozu pozostałej nadwyżki cukru w Unii niż przenieść ją na kolejny rok gospodarczy. Ustalenie dodatkowego limitu ilościowego w odniesieniu do roku gospodarczego 2009/2010 umożliwiłoby producentom cukru i hodowcom buraków w Unii wykorzystanie obecnych korzystnych możliwości wywozowych. Należy zatem ustalić dodatkowy limit ilościowy.

(8)

Szacuje się obecnie, że ceny cukru na rynku światowym mogą zacząć spadać począwszy od drugiej połowy 2010 r. Aby zagwarantować, że dodatkowy wywóz cukru pozakwotowego nie będzie kolidować z zobowiązaniami Unii dotyczącymi subsydiów, należy ograniczyć okres składania wniosków o pozwolenia na wywóz do dnia 30 czerwca 2010 r. i ograniczyć okres ważności pozwoleń na wywóz do jednego miesiąca.

(9)

Pozycja konkurencyjna wywozu cukru z Unii do niektórych bliskich miejsc przeznaczenia i do krajów trzecich, w których przywożonym produktom UE przyznano traktowanie preferencyjne, jest obecnie szczególnie korzystna. Wobec braku właściwych instrumentów wzajemnej pomocy w walce z nieprawidłowościami oraz aby zminimalizować ryzyko możliwych nadużyć związanych z przywozem powrotnym lub ponownym wprowadzeniem do Unii cukru pozakwotowego oraz aby zapobiegać takim nadużyciom, należy wykluczyć niektóre bliskie miejsca przeznaczenia z grupy kwalifikowalnych miejsc przeznaczenia.

(10)

Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego,

(1)

Decyzją Komisji 2009/367/WE (2) rozliczono rachunki za rok budżetowy 2008 wszystkich agencji płatniczych z wyjątkiem belgijskiej agencji płatniczej „ALV”, niemieckiej agencji płatniczej „Baden-Württemberg”, greckiej agencji płatniczej „OPEKEPE”, włoskiej agencji płatniczej „ARBEA”, maltańskiej agencji płatniczej „MRRA”, portugalskiej agencji płatniczej „IFAP” i rumuńskiej agencji płatniczej „PIAA”.

(2)

W świetle otrzymanych nowych informacji oraz wyników dodatkowych kontroli Komisja jest już w stanie podjąć decyzję dotyczącą kompletności, dokładności i prawdziwości rachunków przedłożonych przez: belgijską agencję płatniczą „ALV”, niemiecką agencję płatniczą „Baden-Württemberg”, maltańską agencję płatniczą „MRRA”, portugalską agencję płatniczą „IFAP” i rumuńską agencję płatniczą „PIAA”.

(3)

Artykuł 10 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia Komisji (WE) nr 885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji płatniczych i innych jednostek, jak również rozliczenia rachunków EFGR i EFRROW (3) stanowi, że kwoty, które zgodnie z decyzją w sprawie rozliczenia rachunków określoną w art. 10 ust. 1 akapit pierwszy tegoż rozporządzenia podlegają zwrotowi od każdego państwa członkowskiego lub które są płatne na rzecz każdego państwa członkowskiego, ustala się poprzez potrącanie płatności miesięcznych w danym roku budżetowym, tj. w roku 2008, od wydatków uznanych w tym samym roku budżetowym zgodnie z ust. 1. Kwoty te są potrącane od płatności miesięcznej odnoszącej się do wydatków poniesionych w drugim miesiącu następującym po miesiącu podjęcia decyzji w sprawie rozliczenia rachunków lub do niej dodawane.

(4)

Zgodnie z art. 32 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 konsekwencje finansowe nieodzyskania kwot powstałych w wyniku nieprawidłowości ponosi w 50 % zainteresowane państwo członkowskie a w 50 % budżet wspólnotowy, jeżeli odzyskanie nie nastąpiło w terminie czterech lat od daty pierwszego ustalenia administracyjnego lub sądowego, lub w terminie ośmiu lat, w przypadku gdy odzyskanie jest przedmiotem postępowania przed sądami krajowymi. Artykuł 32 ust. 3 wymienionego rozporządzenia zobowiązuje państwa członkowskie do przesłania Komisji razem z rocznym sprawozdaniem finansowym skróconego zestawienia procedur windykacji wszczętych w wyniku nieprawidłowości. Szczegółowe przepisy dotyczące stosowania obowiązku sprawozdawczego państw członkowskich w odniesieniu do kwot, które podlegają zwrotowi, są określone w rozporządzeniu (WE) nr 885/2006. W załączniku III do wymienionego rozporządzenia przedstawione są tabele, które państwa członkowskie muszą dostarczyć w 2009 r. Na podstawie wypełnionych przez państwa członkowskie tabel Komisja powinna podjąć decyzję w sprawie konsekwencji finansowych wynikających z nieodzyskania kwot powstałych w wyniku nieprawidłowości starszych niż odpowiednio cztery lata lub osiem lat. Decyzja ta pozostaje bez uszczerbku dla przyszłych decyzji w sprawie zgodności na mocy art. 32 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005.

(5)

Zgodnie z art. 32 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 państwa członkowskie mogą zdecydować o niekontynuowaniu windykacji. Taka decyzja może zostać podjęta jedynie w przypadku, gdy łączna kwota poniesionych i przewidywanych kosztów windykacji przewyższa kwotę do odzyskania lub gdy odzyskanie okazuje się niemożliwe w związku z niewypłacalnością dłużnika lub osób odpowiedzialnych prawnie za nieprawidłowości, stwierdzoną i uznaną zgodnie z prawem krajowym. Jeżeli decyzję podjęto w terminie czterech lat od daty pierwszego ustalenia administracyjnego lub sądowego bądź w terminie ośmiu lat, w przypadku gdy odzyskanie jest przedmiotem postępowania przed sądami krajowymi, 100 % konsekwencji finansowych nieodzyskania powinno zostać pokryte z budżetu Wspólnoty. W skróconym zestawieniu, o którym mowa w art. 32 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, przedstawiono kwoty, w odniesieniu do których państwa członkowskie podjęły decyzję o niekontynuowaniu windykacji, oraz powody tych decyzji. Kwotami tymi nie zostają obciążone państwa członkowskie, których to dotyczy, lecz muszą one w związku z powyższym zostać pokryte z budżetu Wspólnoty. Decyzja ta pozostaje bez uszczerbku dla przyszłych decyzji o zgodności wydanych na mocy art. 32 ust. 8 wspomnianego rozporządzenia.

(6)

Rozliczając rachunki odnośnych agencji płatniczych, Komisja musi uwzględnić kwoty już potrącone odnośnym państwom członkowskim na podstawie decyzji 2009/367/WE.

(7)

Zgodnie z art. 30 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla późniejszych decyzji Komisji wykluczających z finansowania wspólnotowego wydatki dokonane niezgodnie z przepisami Wspólnoty,

(1)

Artykuł 4 dyrektywy 91/496/EWG stanowi, że państwa członkowskie dopilnowują, aby przesyłki zwierząt z państw trzecich poddawane były kontroli dokumentów i kontroli tożsamości w punktach kontroli granicznej w celu weryfikacji ich późniejszego przeznaczenia, w szczególności w przypadku przewozu tranzytowego. Te punkty kontroli granicznej wymienione są w załączniku II do dyrektywy Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającej zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnej produktów wprowadzanych do Wspólnoty z państw trzecich (2).

(2)

Artykuł 9 ust. 1 dyrektywy 91/496/EWG stanowi, że państwa członkowskie zezwalają na tranzyt zwierząt z jednego państwa trzeciego do innego państwa trzeciego lub do tego samego państwa trzeciego, pod pewnymi warunkami. W szczególności lit. c) tego artykułu stanowi, że kontrole, o których mowa w art. 4 dyrektywy 91/496/EWG, wykazują, że zwierzęta spełniają wymagania tej dyrektywy lub, w przypadku zwierząt określonych w dyrektywach, o których mowa w załączniku A do dyrektywy Rady 90/425/EWG (3), uzyskały gwarancje zdrowia co najmniej równorzędne z tymi wymaganiami.

(3)

W załączniku A do dyrektywy 90/425/EWG występuje odniesienie do dyrektywy Rady 90/426/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących przemieszczanie i przywóz zwierząt z rodziny koniowatych z państw trzecich (4). Rozdział III dyrektywy 90/426/EWG ustanawia równorzędne gwarancje zdrowia dla zwierząt z rodziny koniowatych.

(4)

Decyzją Komisji 92/260/EWG z dnia 10 kwietnia 1992 r. w sprawie wymagań dotyczących zdrowia zwierząt i świadectw weterynaryjnych dla odprawy czasowej zarejestrowanych koni (5) ustanowiono wzory świadectw zdrowia dla odprawy czasowej zarejestrowanych koni do Unii, które uwzględniają różną sytuację w zakresie zdrowia zwierząt w państwach trzecich. W świadectwach tych ustanowiono gwarancje zdrowia niezbędne podczas transportu zwierząt z rodziny koniowatych z jednego państwa trzeciego, jego terytorium lub części, do innego państwa trzeciego lub terytorium, lub innej części tego samego państwa trzeciego lub terytorium. Gwarancje zdrowia ustanowione w tych świadectwach należy uznać za warunki referencyjne dla tranzytu zwierząt z rodziny koniowatych przez terytorium Unii.

(5)

Decyzja Komisji 2004/211/WE z dnia 6 stycznia 2004 r. ustanawiająca wykaz państw trzecich oraz części ich terytoriów, z których państwa członkowskie dopuszczają przywóz żywych zwierząt z rodziny koniowatych, nasienia, komórek jajowych i zarodków koni (6) stanowi, że państwa członkowskie zezwalają na odprawę czasową i przywóz zarejestrowanych koni z państw trzecich lub części tych państw trzecich, wymienionych w załączniku I do tej decyzji. W decyzji tej przypisano również państwa trzecie do grup sanitarnych, zależnie od sytuacji w zakresie zdrowia zwierząt w tych państwach. Grupy sanitarne również należy wziąć pod uwagę przy tranzycie zwierząt z rodziny koniowatych przez terytorium Unii.

(6)

Decyzja Komisji 2008/907/WE z dnia 3 listopada 2008 r. ustanawiająca gwarancje zdrowotne dotyczące transportu zwierząt z rodziny koniowatych z jednego państwa trzeciego do innego państwa trzeciego zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 91/496/EWG (7) stanowi, że zwierzęta z rodziny koniowatych transportowane z jednego państwa trzeciego do innego państwa trzeciego muszą pochodzić z państwa trzeciego wymienionego w załączniku I do decyzji 92/260/EWG. Stanowi również, że zwierzęta z rodziny koniowatych muszą posiadać świadectwo zatytułowane „Świadectwo tranzytowe dla transportu zwierząt z rodziny koniowatych z jednego państwa trzeciego do innego państwa trzeciego”. Świadectwo to oparte jest na wzorach świadectw zdrowia ustanowionych w decyzji 92/260/EWG.

(7)

Ponieważ gwarancje zdrowia zwierząt dotyczące przywozu zwierząt z rodziny koniowatych są co najmniej równie surowe, co gwarancje dotyczące odprawy czasowej zarejestrowanych koni, należy zezwolić na tranzyt zwierząt z rodziny koniowatych przez terytoria wymienione w załączniku I do dyrektywy 97/78/WE nie tylko z tych państw trzecich, ich terytoriów lub części, z których dozwolona jest odprawa czasowa zarejestrowanych koni na mocy decyzji 2004/211/WE, lecz również z tych państw trzecich, ich terytoriów lub części, z których na mocy tej decyzji dozwolony jest przywóz stały.

(8)

W celu zachowania przejrzystości prawodawstwa unijnego decyzja 2008/907/WE powinna zostać uchylona.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,