22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/1

(1)

W lutym 1994 r. Rada nałożyła, rozporządzeniem (WE) nr 229/94 (3), ostateczne cła antydumpingowe na przywóz etanoloamin („produkt objęty postępowaniem”) pochodzących ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („USA”).

(2)

W lipcu 2005 r. wszczęto przegląd wygaśnięcia na mocy art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w następstwie wniosku złożonego przez Conseil européen des fédérations de l’industrie chimique (CEFIC). Rada zakończyła, rozporządzeniem (WE) nr 1583/2006 (4), wymieniony przegląd i wprowadziła ostateczne środki antydumpingowe na przywóz etanoloamin pochodzących z USA. Środki te przybrały formę specyficznych ceł stałych.

(3)

W następstwie opublikowania w marcu 2008 r. zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu środków antydumpingowych obowiązujących w odniesieniu do przywozu etanoloamin pochodzących z USA (5), Komisja otrzymała w dniu 25 lipca 2008 r. wniosek o dokonanie przeglądu zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(4)

Wniosek został złożony przez BASF SE/AG, INEOS Oxide Ltd, Sasol Germany GmbH oraz Akzo Nobel Functional Chemicals AB („producenci unijni będący wnioskodawcami”) w imieniu producentów reprezentujących znaczącą część, w tym przypadku ponad 50 %, całkowitej produkcji unijnej etanoloamin.

(5)

W uzasadnieniu wniosku podano, że w związku z wygaśnięciem środków istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody dla przemysłu unijnego.

(6)

Po konsultacji z Komitetem Doradczym Komisja ustaliła, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie przeglądu wygaśnięcia i rozpoczęła, w drodze zawiadomienia o wszczęciu przeglądu (6), dochodzenie zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(7)

Służby Komisji oficjalnie powiadomiły producentów unijnych, producentów eksportujących z USA, importerów/przedsiębiorstwa handlowe, użytkowników w Unii wykorzystujących produkt objęty postępowaniem oraz władze USA o wszczęciu przeglądu. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(8)

Służby Komisji przesłały kwestionariusze do wszystkich zainteresowanych stron i do podmiotów, które złożyły wniosek o przesłanie kwestionariusza w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu przeglądu.

(9)

Komisja dała również stronom bezpośrednio zainteresowanym możliwość przedstawienia swoich poglądów na piśmie i zwrócenia się z prośbą o możliwość przesłuchania w terminie ustalonym w zawiadomieniu o wszczęciu przeglądu.

(10)

Na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano odpowiedzi od dwóch producentów eksportujących z USA, od jednego powiązanego z nimi importera w Unii, od jednego powiązanego z nimi importera w Szwajcarii, od producentów unijnych będących wnioskodawcami oraz od jednego użytkownika przemysłowego w Unii. Ponadto jeden producent eksportujący z USA (Huntsman Petrochemical Corporation) przedłożył dokument („stanowisko”), w którym domagał się uchylenia środków, jednak nie przesłał odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(11)

Służby Komisji prowadziły dalsze badanie i weryfikację wszelkich informacji uważanych za niezbędne do ustalenia prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody oraz określenia interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(12)

Dochodzenie dotyczące kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody obejmowało okres od dnia 1 października 2007 r. do dnia 30 września 2008 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”).

(13)

Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2005 r. do końca ODP („okres badany”). Ponadto tendencje mające znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody zbadano również pod kątem wpływu skutków światowego kryzysu gospodarczego na rynek etanoloaminy po ODP.

(14)

Produkt objęty postępowaniem jest taki sam jak w poprzednich dochodzeniach, tj. etanoloaminy objęte obecnie kodami CN ex 2922 11 00, ex 2922 12 00 i 2922 13 10, pochodzące z USA. Etanoloaminy uzyskuje się, doprowadzając do reakcji tlenku etylenu (TE) – powstającego w wyniku reakcji etylenu i tlenu – z amoniakiem. W wyniku tej syntezy zachodzą trzy konkurujące ze sobą reakcje i otrzymuje się trzy różnego rodzaju etanoloaminy: monoetanoloaminę (MEA), dietanoloaminę (DEA) i trietanoloaminę (TEA), w zależności od wielokrotności związania tlenku etylenu. Maksymalna liczba kombinacji ograniczona jest liczbą elementów tlenu w amoniaku, tj. trzy. Proporcje tych trzech rodzajów związków w produkcji ogółem zależą od typu urządzenia produkcyjnego, ale mogą być do pewnego stopnia kontrolowane poprzez wybór proporcji amoniaku w stosunku do tlenku etylenu („stosunek molowy”).

(15)

Produkt objęty postępowaniem stosowany jest jako produkt pośredni lub jako dodatek do substancji powierzchniowo czynnych używanych do wytwarzania detergentów i produktów higieny osobistej, kosmetyków, nawozów sztucznych i środków ochrony roślin uprawnych (glifosat), inhibitorów korozji, smarów olejowych, włókienniczych środków pomocniczych i środków zmiękczających do tkanin (esterquaty), chemikaliów fotograficznych, w przemyśle papierniczym i hutniczym, do obróbki drewna, jako środek wspomagający rozdrabnianie i wiązanie stosowany w produkcji cementu oraz jako środek wspomagający absorpcję w płuczce wieżowej gazu (odsiarczanie gazu poprzez usuwanie kwasów). Produkt ten mogą także stosować sami jego producenci lub inni powiązani z nimi producenci do produkcji etylenoamin. Do nowych zastosowań MEA należą tauryna oraz elektronika, zwłaszcza produkty należące do sektora LCD.

(16)

Podobnie jak w pierwotnym dochodzeniu przeglądowym oraz w poprzednich dochodzeniach przeglądowych wykazano, że produkt objęty postępowaniem wytwarzany w USA i sprzedawany do Unii jest identyczny pod względem właściwości fizycznych i technicznych z produktem wytwarzanym i sprzedawanym w Unii przez producentów unijnych, i że między tymi produktami nie ma różnic w ich stosowaniu. Ponadto stwierdzono, że produkt objęty postępowaniem wytwarzany w USA i sprzedawany do Unii jest identyczny z produktem sprzedawanym na krajowym rynku amerykańskim. Produkty te uznaje się zatem za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(17)

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy ma miejsce dumping oraz, czy w takim przypadku wygaśnięcie środków prowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu.

(18)

Spośród czterech amerykańskich producentów eksportujących wymienionych w skardze dwóch współpracowało w czasie dochodzenia, jeden nie współpracował i przedłożył tylko pisemne stanowisko, natomiast od czwartego wymienionego w skardze przedsiębiorstwa amerykańskiego nie wpłynęła odpowiedź ani żadne informacje.

(19)

Dwóch współpracujących producentów eksportujących reprezentowało podczas ODP znaczącą część (tj. ponad 90 %, przy czym z uwagi na poufność informacji nie można podać dokładnej liczby) przywozu do Unii, który wyniósł 37 583 ton i jest o 8,5 % niższy od przywozu w okresie objętym poprzednim dochodzeniem (od dnia 1 lipca 2004 r. do dnia 30 czerwca 2005 r.). Przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z USA do Unii w ODP stanowił 14 % konsumpcji unijnej.

(20)

W przypadku dwóch współpracujących amerykańskich producentów eksportujących, wartość normalna została ustalona dla każdego rodzaju produktu objętego postępowaniem w oparciu o cenę płaconą przez niepowiązanych klientów lub należną na rynku krajowym w USA, zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, ponieważ stwierdzono, że omawiana sprzedaż osiągała odpowiednią wielkość i odbywała się w zwykłym obrocie handlowym.

(21)

Analogicznie, jak w pierwotnym dochodzeniu przeglądowym i poprzednich dochodzeniach przeglądowych, niniejsze dochodzenie ponownie wykazało, że dwaj współpracujący amerykańscy producenci eksportujący dokonywali wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii za pośrednictwem powiązanych z nimi przedsiębiorstw. Z tego powodu i zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, cenę eksportową skonstruowano na podstawie ceny odsprzedaży przywiezionego produktu pierwszemu niepowiązanemu klientowi w Unii. Dokonano korekty w odniesieniu do wszystkich kosztów poniesionych między przywozem i odsprzedażą, w tym kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku osiągniętego w Unii przez przedsiębiorstwa dokonujące przywozu w ODP. W kwestii dotyczącej marży zysku, z uwagi na niepewność cen wynikającą ze stosunków między eksportującymi producentami a powiązanymi przedsiębiorstwami handlowymi nie można było przyjąć rzeczywistego zysku powiązanych przedsiębiorstw handlowych. Przyjęto zatem racjonalną wartość marży zysku, nieprzekraczającą rzeczywistej marży zysku uzyskanej przez powiązane przedsiębiorstwa handlowe oraz zgodną z marżami zysku, które z podobnych przyczyn zastosowano w poprzednim dochodzeniu przeglądowym.

(22)

Wartość normalna została porównana ze średnią ceną eksportową dla każdego rodzaju produktu objętego postępowaniem na podstawie ceny ex-works i na tym samym poziomie handlu. Aby zapewnić prawidłowe porównanie, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, uwzględniono różnice w czynnikach, które, jak sugerowano i dowiedziono, wpływały na ceny i porównywalność cen. Aby ustalić cenę ex-works, dokonano korekt, pomniejszając cenę odsprzedaży o wszystkie składniki kosztów, takie jak koszty przewozów lądowych i morskich, odroczone rabaty, koszty przeładunku i pakowania, koszty kredytu i należności celne przywozowe.

(23)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego margines dumpingu został ustalony dla każdego rodzaju produktu na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej i średnich ważonych cen eksportowych na tym samym poziomie handlu. Porównanie to wykazało, że dumping występował w ODP, chociaż na niższym poziomie niż miało to miejsce podczas poprzedniego dochodzenia. Średni ważony margines dumpingu, wyrażony jako odsetek ceny CIF na granicy Unii, w przypadku INEOS Oxide LLC wyniósł 11,9 %, natomiast w przypadku Dow Chemical miał wartość 0 %. Jeśli chodzi o innych producentów amerykańskich, którzy nie współpracowali podczas dochodzenia, a których udział w przywozie produktu objętego postępowaniem ze Stanów Zjednoczonych do Unii w ODP wyniósł mniej niż 5 % (z uwagi na poufność informacji nie można podać dokładnej liczby), za podstawę marginesu dumpingu należy przyjąć dostępne fakty, zgodnie z przepisami art. 18 rozporządzenia podstawowego.

Stosownie do powyższego stwierdzenia, w wyniku dochodzenia stwierdzono występowanie dumpingu. Zgodnie z przepisami art. 18 ust. 6 rozporządzenia podstawowego występowanie dumpingu na poziomie stwierdzonym w przypadku INEOS Oxide LLC, czyli 11,9 %, przypisuje się zatem również tym eksporterom, którzy nie współpracowali podczas dochodzenia. W rzeczywistości nie ma powodów, by przyjmować niższy poziom dumpingu w przypadku strony, która nie współpracowała podczas dochodzenia, niż w przypadku strony współpracującej, tak jak nie ma powodów, by stronę tę traktować przychylniej niż strony, które współpracowały. Należy zwrócić uwagę, że nie udostępniono możliwych do zweryfikowania informacji na temat niewspółpracujących producentów amerykańskich, a zestawienie poddanych weryfikacji odpowiedzi na kwestionariusz współpracujących producentów eksportujących w USA z danymi statystycznymi Eurostatu wyklucza, by brakujące wielkości eksportowane były przez współpracujących producentów eksportujących w USA.

(24)

W nawiązaniu do analizy występowania dumpingu w ODP zbadano również prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu.

(25)

Zniesienie środków pozwoliłoby eksporterom obniżyć ceny eksportowe. Obniżenie cen eksportowych zwiększyłoby atrakcyjność amerykańskiego produktu na rynku unijnym. W przypadku obniżenia cen eksportowych w stosunku proporcjonalnym do poziomu ceł antydumpingowych, margines dumpingu stwierdzonego w ODP wyniósłby 12 % w przypadku INEOS Oxide LLC i stron, które nie współpracowały w postępowaniu (zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego), natomiast w przypadku Dow Chemical nadal utrzymałby się on na poziomie zerowym. Niewielka różnica między marginesem dumpingu z uwzględnionym cłem a marginesem nieobejmującym cła wynika z faktu, że ogólny poziom cen etanoloamin w ODP był dość wysoki, co spowodowało minimalny skutek cła antydumpingowego nałożonego w formie specyficznej kwoty stałej. Po ODP nastąpił ogólny znaczny spadek cen etanoloamin, natomiast bardziej szczegółowe wyjaśnienia na ten temat znajdują się poniżej.

(26)

Nie bez znaczenia są niewykorzystane moce produkcyjne w USA w ODP. Szacuje się, że niewykorzystane moce produkcyjne w USA w ODP wynoszą około 60 000 ton. Wyliczono to na podstawie wielkości wyprodukowanych przez dwóch producentów eksportujących współpracujących w postępowaniu, uwzględniając także fakt, że przewidywane w zwykłych warunkach wskaźniki produkcji stanowią około 90 % mocy nominalnych, założenie, że przy obecnym tempie produkcji aktualna wydajność produkcji niewspółpracujących producentów amerykańskich nie kształtuje się poniżej 80 % mocy nominalnych, jak również na podstawie informacji z wiodących czasopism dotyczących tego sektora rynku. Wymieniona liczba może wzrosnąć do 85 000 ton, jeśli producenci osiągną jeszcze wyższe wskaźniki tempa produkcji. W porównaniu z szacowanymi całkowitymi mocami nominalnymi w USA wynoszącymi 732 000 ton, szacowany łączny popyt, włącznie z konsumpcją na potrzeby własne, wyniósł 588 000 ton. Stosunkowo niski wskaźnik wykorzystania mocy produkcyjnych wynikał z wielu zdarzeń, które miały miejsce w ostatnich latach, a mianowicie z selektywnego zamykania zakładów przez producentów w USA w celu utrzymania niskiego stanu zapasów, ze zwiększenia mocy produkcyjnych (Dow Chemical zwiększył ostatnio swe moce o 45 000 ton, natomiast jeden z amerykańskich producentów eksportujących, którzy nie współpracowali w postępowaniu – o 32 000 ton) oraz ze skutków huraganów Gustav i Ike dla niektórych zakładów produkcyjnych lub zakładów produkujących surowce. Niektóre skutki huraganów Ike i Gustav były nadal odczuwalne w ODP, ale po tym okresie zostały wyeliminowane.

Według szacunków PCI Consulting Group („PCI”) z 2008 r., wielkość utraconej produkcji wyniosła 39 000 ton (7). Niewykorzystane potencjalne moce produkcyjne w USA w 2007 i 2008 r., czyli w czasie objętym ODP, potwierdza także wiodąca coroczna publikacja z przeglądem rynku etanoloaminy (8). Według szacunków przytoczonych w tej publikacji nadwyżka podaży w 2007 r. na rynku w USA wyniosła 65 000 ton. Niewykorzystane moce produkcyjne w ilości około 60 000 ton należy porównać z wielkością przywozu z USA do Unii w ODP (37 583 tony) oraz z łączną konsumpcją unijną (268 000 ton). Powyższe informacje wskazują na możliwość zwiększenia wywozu z USA i częściowego przejęcia rynku unijnego.

(27)

W kwestii wielu ważnych rynków eksportowych USA dochodzenie wykazało, że amerykańscy producenci będą się borykali z coraz większymi trudnościami z zaopatrzeniem tych rynków, ponieważ stały się one ostatnio samowystarczalne lub wkrótce takie się staną. W rzeczywistości zwiększenie mocy produkcyjnych obserwuje się na wielu rynkach państw trzecich, które zostały ostatnio urzeczywistnione lub są w trakcie kształtowania oraz które są zaopatrywane przez USA. Dotyczy to:

(28)

Podsumowując, zgodnie z informacjami przedstawionymi w motywie 26, istnieją znaczne niewykorzystane moce produkcyjne, które w razie uchylenia środków można by wykorzystać w celu produkowania większych ilości etanoloamin i sprzedaży ich na rynek unijny. Ponadto istnieje możliwość, że ważne dla amerykańskich producentów rynki eksportowe zostaną nasycone wskutek zwiększenia lokalnej produkcji, co może sprawić, że rynek unijny stanie się wysoce atrakcyjny dla eksporterów z USA.

(29)

Badaniu poddano również możliwe zachowanie niewspółpracującej strony z USA, o której mowa w motywie 10. Należy przypomnieć, że jedyną informacją uzyskaną od tej strony było pisemne stanowisko, w którym stwierdziła, że przywóz etanoloamin pochodzących z USA nie powoduje żadnych szkód i nie ma prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia dumpingu wyrządzającego szkodę. Przedsiębiorstwo utrzymuje, że jego sprzedaż produktu objętego postępowaniem w ODP była niewielka i ograniczała się do dwóch odbiorców niepowiązanych i jednej strony powiązanej w Unii. Oświadczyło również, że chce stosować prawidłowy i uczciwy model sprzedaży do Unii, ale nie przedstawiło żadnych konkretnych danych czy możliwych do sprawdzenia informacji, które dotyczyłyby jego wyników w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem w ODP lub planowanego postępowania w działalności handlowej związanej z etanoloaminami w stosunku do rynku unijnego. Dlatego za podstawę ustaleń dotyczących tego niewspółpracującego producenta z USA przyjęto dostępne fakty, zgodnie z przepisami art. 18 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym skorzystano z powszechnie dostępnych informacji zamieszczonych na stronie internetowej tego przedsiębiorstwa oraz z odpowiednich danych, które opublikowano w CEH Product Review on Ethanolamines (SRI Consulting), wiodącym czasopiśmie rynkowym. Na podstawie tych informacji uznano, że udział tego niewspółpracującego producenta w mocach produkcyjnych USA w ODP wyniósł 29 % w przypadku produktu objętego postępowaniem, uznanego za sektor działalności przedsiębiorstwa należący do dywizji produktów charakteryzujących się największą wydajnością.

Ogólne znaczenie rynku unijnego potwierdził również fakt, że sprzedaż do Unii stanowi około 33 % łącznej sprzedaży tego przedsiębiorstwa. Mając na uwadze wagę tego producenta na rynku w USA, jego moce produkcyjne, ogólne znaczenie Unii w jego działalności handlowej oraz znaczenie rynku wspólnotowego na światowym rynku etanoloaminy, należy racjonalnie założyć, że niewspółpracujący producent z USA mógłby zwiększyć wywóz do Unii w razie wygaśnięcia środków. Bodźcem do takiego działania mogłyby być dane z ODP, zwłaszcza z uwagi na wysoki poziom cen danego produktu na rynku unijnym.

(30)

Od listopada 2004 r. Chiny pobierają cła antydumpingowe na MEA i DEA pochodzące z Japonii, USA, Iranu, Malezji, Tajwanu i Meksyku. Cła na etanoloaminy pochodzące z USA wynoszą od 20 % do 74 %. W 2008 r. 11 % łącznego eksportu do USA skierowano do Chin (10), na rynek charakteryzujący się coraz większym popytem na produkt objęty postępowaniem i na którym produkcja w 2007 r. zaspokajała w przybliżeniu 24 % łącznej krajowej konsumpcji etanoloamin. Należy zwrócić uwagę na fakt, że Dow Chemical stworzyło wspólne przedsiębiorstwo z Petronasem pod nazwą Optimal, lokując moce produkcyjne rzędu 75 000 ton w Malezji, od 2002 r. przeznaczone na azjatycki rynek etanoloaminy. W rzeczywistości jednak wywóz z USA do Chin podlega środkom, które w praktyce pod każdym względem ograniczają możliwość wchłonięcia niewykorzystanych mocy produkcyjnych w znaczący sposób.

(31)

Ponadto okazuje się, że potencjał eksportowy etanoloaminy z USA do Chin osłabia także zmiana chińskiego systemu opłat celnych w stosunku do etanoloamin przywożonych z krajów ASEAN (należności celne przywozowe obniżono z 5 % do 0 %), która przyznaje dodatkowe korzyści producentom etanoloaminy z krajów ASEAN eksportujących do Chin (11).

(32)

Rynek etanoloaminy charakteryzował silny wzrost popytu na DEA, wynikający ze stosowania DEA do produkcji herbicydów glifosatów. Popyt na TEA stymuluje w szczególności zastosowanie w sektorze cementu oraz przez producentów środków zmiękczających do tkanin. Podstawowy rynek dla MEA dotyczy syntezy związków organicznych (przede wszystkim etylenoamin). Amerykańskie rozporządzenie, które weszło w życie z dniem 1 stycznia 2005 r., zakazujące stosowania alternatywnych produktów na bazie metalu do obróbki drewna, spowodowało wzrost popytu na MEA. Na podstawie informacji w wiodących czasopismach można jednak wywnioskować, że wpływ inicjatywy legislacyjnej z 2005 r. w USA nie będzie w przyszłości powodował znaczącego wzrostu konsumpcji. Ogólnodostępne informacje faktycznie potwierdzają, że konsumpcja MEA przeznaczonej na środki ochronne do drewna wzrosła z 3 000 ton w 2001 r. do 107 000 ton w 2007 r. Od 2006 r. roczne wskaźniki wzrostu utrzymują się jednak na niskim poziomie (tj. 3 %) i nie przewiduje się żadnych znacznych zmian w przyszłości. Spowodowane jest to stabilizacją tego segmentu rynku oraz konkurencją na rynku środków ochrony drewna ze strony innych produktów, do których nie stosuje się MEA (takich jak środki ochrony drewna na bazie boranu, gatunki drewna naturalnie odporne na szkodniki oraz stal z recyklingu). Podsumowując, popyt przed ODP kształtował się w pozytywny sposób, lecz przewiduje się jego stabilizację.

(33)

Dokonano także przeglądu dostępnych informacji na temat prawdopodobnego kształtowania się popytu w USA oraz na innych rynkach światowych w okresie do 2013 r. Wszystkie liczby podane w kolejnych motywach oparto na informacjach pochodzących od wnioskodawców – Dow Chemical, INEOS Oxide LLC, jak również z wiodących publikacji referencyjnych przemysłu chemicznego wydanych przez SRI Consulting, PCI oraz Tecnon OrbiChem Ltd. Dane nie odzwierciedlają jeszcze skutków obecnego kryzysu gospodarczego.

(34)

Na podstawie tych informacji prognozuje się, że średni wskaźnik wzrostu popytu w USA w skali roku powinien wynieść 3,1 %. Wskaźniki wzrostu na innych rynkach są wyższe. Prognozowany średni wskaźnik wzrostu dla Unii w skali roku nie osiągnie poziomu 4 %, natomiast w Chinach wyniesie 4,6 %, w Ameryce Środkowo-Południowej – 5 % oraz 13,4 % na Bliskim Wschodzie. Sytuacja ta potwierdza tezę, że producenci w USA będą musieli szukać rynków eksportowych oraz podejmować starania w kierunku maksymalnego zwiększenia swojej obecności i zysków w miejscach na świecie, dla których prognozuje się większy wzrost i dających możliwości większego udziału w rynku.

(35)

Jeżeli porównać zmiany popytu z dostępnymi mocami produkcyjnymi, ukazuje się następujący obraz, ponownie na podstawie danych z okresu przed kryzysem: w USA, gdzie rzeczywista produkcja w ODP była o około 65 000 ton wyższa niż faktyczna konsumpcja produktu w połączeniu z niewykorzystanymi mocami produkcyjnymi, potrzeba czasu na wchłonięcie dodatkowych mocy produkcyjnych, które się ostatnio pojawiły. Według ogólnodostępnych informacji, przed 2013 r. nie można się spodziewać pełnego wchłonięcia nadmiaru mocy produkcyjnych w USA. Nie będzie zatem możliwości, by ograniczyć wśród producentów z USA motywację do wywozu produktu w najbliższej dającej się przewidzieć przyszłości.

(36)

Dla kontrastu, popyt na rynku europejskim w 2007 r. nieco przewyższył (12) moce produkcyjne w Unii. Z danych pochodzących z okresu przed kryzysem wynika jednak, że sytuacja ta najprawdopodobniej ulegnie zmianie. Istotnie, jeżeli prognozowane wskaźniki wzrostu porównać z zapowiadanym wzrostem wydajności, to w razie wdrożenia w Unii planów inwestycyjnych INEOS Oxide Ltd można się spodziewać pewnego nadmiaru mocy produkcyjnych. Taki wzrost mocy nie powinien się pojawić przed końcem 2010 r. W związku z tym rynek unijny może stać się bardzo podatny na presję wynikającą z potrzeby zapewnienia sobie przez producentów z USA rynków dla nadwyżek produkcyjnych.

(37)

Ogólnie rzecz ujmując, do 2013 r. moce produkcyjne na świecie mogą wzrosnąć z około 1 764 000 do 2 423 000 ton (moce nominalne). Liczby te obejmują nowe moce, które pojawiły się w Unii (+ 119 000), w Rosji (+50 000), w Arabii Saudyjskiej (+ 100 000) i w Azji (+ 394 000) (13). Planowany wzrost mocy produkcyjnych w przypadku etanoloaminy w Chinach w latach 2009–2011 ma wynieść 344 000 ton. Mając na uwadze to, że jeden z amerykańskich producentów sprzedaje produkt objęty postępowaniem do Chin za pośrednictwem wspólnego przedsiębiorstwa w Malezji, należy z cała pewnością oczekiwać, iż jakikolwiek wzrost samowystarczalności w Chinach poważnie ograniczy możliwości wywozu producentom z USA. W kwestii pozostałych rynków azjatyckich, dostępne informacje potwierdzają, że również one stają się samowystarczalne, zmuszając tym samym producentów z USA do poszukiwania nowych rynków.

(38)

Jak wynika z prognozowanego wskaźnika wzrostu rzędu 3,5–4 %, światowy popyt wzrośnie do 2013 r. do poziomu 1 836 000 ton. Mając na uwadze, że przerwy konserwacyjne zawsze absorbują pewne nadwyżki mocy produkcyjnych oraz związaną z tym konieczność zapewnienia jakiegoś zabezpieczenia, w prognozach na 2013 r. uwzględniono jedynie równowagę w USA oraz nadwyżkę mocy w innych miejscach. Podsumowując, wzrost mocy produkcyjnych w różnych miejscach oraz prognozy dotyczące sytuacji na rynku do 2013 r. wskazują na prawdopodobieństwo wystąpienia dumpingu ze strony producentów z USA eksportujących na rynek unijny, gdyż zrównoważenie podaży i popytu na rynku amerykańskim prawdopodobnie nie będzie możliwie przed 2013 r.

(39)

Należy zwrócić uwagę na fakt, że etanoloaminy wchodzą w zakres sektora działalności gospodarczej związanej z pochodnymi TE. Do sektora tego należy również glikol monoetylenowy (MEG). Istnieją przesłanki wskazujące, że z powodu poważnego osłabienia rynków glikolu, większość producentów pochodnych TE z Azji usiłuje skoncentrować się na pochodnych tlenku etylenu innych niż MEG, wprowadzając tym samym do obrotu więcej etanoloamin. W istocie, z uwagi na bardzo niskie ceny MEG w 2008 r., producenci azjatyccy, którzy mogą wytwarzać MEG i etanoloaminy wybierają produkcję etanoloamin, aby poprawić swoją ogólną rentowność (14). Może to doprowadzić do zacieśnienia rynku etanoloamin w Azji, który w 2008 r. absorbował 18 % (15) łącznego wywozu z USA. Na podstawie informacji pochodzących z początku aktualnego kryzysu gospodarczego można było prognozować dalsze występowanie znaczących braków w Azji w perspektywie krótkoterminowej (16), ale można oczekiwać ich całkowitego przezwyciężenia w perspektywie średnioterminowej, mając na uwadze znaczny wzrost mocy produkcyjnych w przypadku etanoloamin w Azji, zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi w motywie 27.

(40)

Dostępne informacje dotyczące okresu po ODP potwierdzają, że z uwagi na bardzo niskie ceny MEG producenci wytwarzający zarówno MEG, jak i etanoloaminy, będą się skłaniali ku produkcji etanoloamin, aby poprawić swoją ogólną rentowność. W kwestii dotyczącej zmiany mocy w zakresie produkcji MEG na świecie, z informacji (17) można wywnioskować, że moce te w badanym okresie zwiększyły się o około 19 %. Z wyjątkiem Azji, sytuację tę przypisuje się przede wszystkim wzrostowi mocy produkcyjnych w krajach Bliskiego Wschodu (w Iranie, Kuwejcie i Arabii Saudyjskiej), w których wzrost mocy w zakresie produkcji MEG będzie się utrzymywał do 2015 r. W Meksyku nastąpił w badanym okresie wzrost mocy w zakresie produkcji etanoloamin wynoszący 40 000 ton, a dostępne informacje wskazują, że można się spodziewać przechodzenia z produkcji MEG na produkcję etanoloaminy. Sytuacja ta potwierdza poważny problem z nadwyżkami podaży w produkcji MEG na rynku światowym i wyjaśnia przyczyny spadku światowych cen MEG.

(41)

Ponieważ rynek amerykański jest największym rynkiem etanoloamin na świecie, oczekuje się, że będzie też pierwszym rynkiem, który doświadczy skutków nadwyżek mocy w zakresie produkcji MEG, tj. spadku cen MEG oraz zmiany odpowiedniego surowca (TE), polegającej na przechodzeniu od produkcji MEG do produkcji etanoloamin. Nadwyżka mocy w zakresie produkcji MEG oraz jej skutki i stwierdzona już nadwyżka etanoloamin na rynku USA w oczywisty sposób będą wywierały presję na ceny etanoloaminy.

(42)

Ogólnie rzecz ujmując, sprzedaż na rynku unijnym rzadziej odbywa się na podstawie umów na czas określony niż na rynku amerykańskim, ale wszystkie poddane weryfikacji umowy zawierały klauzule umożliwiające stosunkowo szybkie dostosowanie cen (zazwyczaj w terminie kilku tygodni) w przypadku jakichkolwiek ich wahań. W konsekwencji istnienie umowy sprzedaży nie oznacza zamrożenia cen na dłuższy czas i w związku z tym nie gwarantuje ich stabilności. Ceny jednostkowe są w bardzo dużej mierze stymulowane cenami na rynku światowym.

(43)

Użytkownicy przemysłowi w USA i w Unii zazwyczaj otrzymują podobne warunki na obu rynkach, gdyż często są to przedsiębiorstwa międzynarodowe, które negocjują swoje dostawy w wymiarze ogólnoświatowym i wybierają dostawców zdolnych do realizacji dostaw w podobnym wymiarze. Sprzedaż przedsiębiorstwom handlowym i dystrybutorom, realizowana przez obu współpracujących producentów eksportujących z USA stanowi zaledwie od 10 % do 20 % łącznej sprzedaży na krajowym rynku amerykańskim oraz od 25 % do 35 % sprzedaży na rynku unijnym. Według sprawdzonych danych, krajowe ceny w USA dla przedsiębiorstw handlowych były średnio o 7 % niższe od cen unijnych, natomiast ceny sprzedaży dla krajowych użytkowników przemysłowych w USA były w przybliżeniu o 30 % niższe od cen dla użytkowników w Unii. Dane te potwierdzają fakt, że w ODP występowała stosunkowo duża różnica między tymi dwoma rynkami, przy czym ceny na rynku unijnym były wyższe od cen w USA. Uwzględniając więc nasycenie innych rynków eksportowych USA oraz poziom cen w UE, można stwierdzić, iż zniesienie środków znacząco zachęcałoby do zwiększenia wywozu do UE w przypadku dalszego utrzymywania się różnic cenowych.

Pod tym względem zaobserwowano, stosownie do wyjaśnień zawartych w motywie 48, że odpowiednie dane z okresu po ODP wskazują, iż z powodu światowego kryzysu gospodarczego ceny w USA przewyższyły ceny w Unii w okresie po ODP.

(44)

Na podstawie danych dotyczących ODP oraz mając na uwadze całkiem istotną różnicę cen w USA i UE dla użytkowników przemysłowych, którzy stanowią większość odbiorców, zniesienie środków stanowiłoby poważny bodziec do przesunięcia sprzedaży z USA do UE. W każdym razie obraz ten zmienił się po ODP i w przypadku większości rodzajów produktów ceny wywozu z USA mogłyby być konkurencyjne jedynie, gdyby były cenami dumpingowymi (zob. motyw 48).

(45)

W wyniku dochodzenia stwierdzono, że głównymi rynkami eksportowymi dla USA w ODP były Kanada, Meksyk, Brazylia oraz Unia. W kwestii dotyczącej cen sprzedaży, ceny eksportowe USA przy wywozie do państw trzecich są ogólnie wyższe od cen na krajowym rynku USA, natomiast ceny eksportowe przy wywozie do UE są na ogół wyższe od cen mających zastosowanie do innych miejsc na świecie. Chociaż powyższą sytuację można częściowo przypisać mniejszym wielkościom wywozu (tj. mniejsze wielkości wywozu zazwyczaj skutkują wyższymi cenami), to potwierdza ona także znaczenie rynków eksportowych dla producentów z USA, którzy zawsze mogą spodziewać się wyższych cen i uważać te rynki za wysoce atrakcyjne w razie pojawienia się takich problemów jak nadwyżka podaży/nadwyżka mocy produkcyjnych lub malejący popyt na krajowym rynku USA.

(46)

Ogólnie ceny etanoloaminy spadły pod koniec 2008 r., chociaż w trzecim kwartale roku 2008 i na początku czwartego niezmiennie utrzymywały się na wysokim poziomie. Następnie spadły z powodu słabego popytu i dużo niższych cen etylenu (18). Taki spadek cen dało się zaobserwować także na tradycyjnych rynkach eksportowych USA, takich jak Kanada, Meksyk czy Brazylia (19), co sprawiło, że po ODP ceny na tradycyjnych rynkach eksportowych USA były niższe niż w UE.

(47)

Reasumując, dla dwóch współpracujących producentów eksportujących rynek amerykański w zasadzie pozostaje najważniejszym rynkiem sprzedaży. Unia i Kanada (przy czym w Kanadzie nie produkuje się etanoloaminy) są największymi odbiorcami danego produktu wywożonego z USA, a następne w kolejności są Brazylia i Meksyk. Wywóz w ODP objął około 20 % produkcji USA, a ceny były ogólnie wyższe od cen stosowanych na krajowym rynku USA. Sprzedaż w ODP do Unii oraz na inne rynki światowe odegrała zatem ważną rolę w ogólnym wykorzystaniu i rentowności uruchomionych mocy produkcyjnych. Chociaż po ODP ceny znacznie się zmieniły, to nie ulega wątpliwości, że rynki eksportowe nadal odgrywają ważną rolę w ogólnym wykorzystaniu mocy produkcyjnych i ich rentowności. Nic nie wskazuje, że powyższe ustalenie nie dotyczy producentów z USA, którzy nie współpracowali w postępowaniu.

(48)

Oczekuje się, że w zakresie kształtowania się światowych mocy i popytu w najbliższej przyszłości najważniejszą rolę odegra jeden element, a mianowicie aktualny kryzys gospodarczy na świecie. DOW Chemical utrzymywało, że kryzys nie będzie miał znacznego wpływu na działalność gospodarczą związaną z etanoloaminą, że aktualny kryzys jest u schyłku i w drugim półroczu 2009 r. oczekuje się ponownego wzrostu cen. Z drugiej strony, przemysł unijny twierdził, że popyt spadł o 30 % oraz że drastyczny spadek cen sprzedaży przewyższał spadek cen odpowiednich surowców stosowanych do produkcji etanoloamin, czyli TE i amoniaku.

Argumenty DOW Chemical uznano za nieprzekonywujące. Z perspektywy historii, pogorszenie koniunktury gospodarczej negatywnie wpływało na popyt ze strony niektórych sektorów będących końcowymi odbiorcami produktu objętego postępowaniem, takich jak sektor produktów higieny osobistej. Jak już wspomniano, wkrótce można oczekiwać stopniowego łagodzenia wpływu, jaki amerykańskie przepisy odnoszące się do obróbki drewna wywarły na popyt w USA, natomiast nie wydaje się, aby powszechnie znana trudna sytuacja sektorów budowlanego i motoryzacyjnego w Europie i USA mogła pomóc w zwiększeniu popytu na produkt objęty postępowaniem ze strony sektora cementu lub płynów samochodowych, przynajmniej nie w najbliższej dającej się przewidzieć przyszłości. Ponadto w przeszłości odnotowano także tendencję spadkową w zakresie zastosowań w przemyśle włókienniczym w USA, ale w 2007 r. sytuacja ustabilizowała się. Ogólnie rzecz ujmując, twierdzenia dotyczące kryzysu gospodarczego i dalszego kształtowania się cen wysunięte przez Dow Chemical nie znalazły potwierdzenia w żadnych ogólnodostępnych informacjach przedstawionych w trakcie dochodzenia. Dostępne informacje z wiodących czasopism specjalistycznych potwierdziły opinię przemysłu unijnego o znacznym spadku popytu, w niektórych sektorach nawet o 40 %.

Dostępne dane z okresu po ODP wskazują na wzrost dumpingu w porównaniu z sytuacją w ODP. Jak już stwierdzono powyżej, w ODP występowała stosunkowo znaczna różnica w cenach na rynkach UE i USA, przy czym ceny na rynku UE były często wyższe od cen na rynku USA. Występowanie dumpingu stwierdzono zatem w stosunku do dwóch eksporterów z USA, natomiast nie stwierdzono go w przypadku trzeciego eksportera. Pod koniec ODP oraz w październiku 2008 r. odnotowano wyraźne przegrzanie rynku. Przede wszystkim znacznie wzrosły ceny w USA i zrównały się z cenami w UE w przypadku dwóch spośród trzech rodzajów produktu (MEA i DEA, które stanowiły 41 % eksportu USA), natomiast w przypadku TEA różnica znacznie się zmniejszyła. Pomimo znacznego spadku cen od października 2008 r., ostatnie dane wskazują, że ceny w USA nadal utrzymują się na poziomie wyższym niż ceny w Europie, zwłaszcza ceny MEA i DEA. Ujmując to inaczej, jeżeli ceny produktów przywożonych z USA do Europy mają być konkurencyjne w stosunku do cen produktów europejskich, przywóz taki musiałby odbywać się po cenach dumpingowych.

(49)

Należy przypomnieć, że występowanie dumpingu w ODP stwierdzono w przypadku jednego z dwóch współpracujących producentów eksportujących, jednakże jego poziom był niższy niż w poprzednim dochodzeniu przeglądowym. Dumping miał miejsce również w przypadku producentów eksportujących, którzy jednak nie współpracowali w postępowaniu.

(50)

W porównaniu z poprzednim dochodzeniem przeglądowym udział przywozu z USA w rynku zmniejszył się z 16,7 % do 14 %. W USA nadal istnieją znaczne niewykorzystane moce produkcyjne rzędu około 60 000 ton, chociaż na niższym poziomie niż w poprzednim dochodzeniu przeglądowym. Należy zwrócić uwagę, że niski wskaźnik wykorzystania mocy produkcyjnych w ODP był konsekwencją wydarzeń o charakterze tymczasowym, natomiast wykorzystania szacowanych 29 % uruchomionych amerykańskich mocy produkcyjnych nie można było zbadać ze względu na brak współpracy. Jednocześnie oczekuje się, że wzrost popytu na rynku amerykańskim będzie przebiegał nieco wolniej niż w Unii, a nadwyżka mocy produkcyjnych w USA zostanie wchłonięta najwcześniej w 2013 r. Ponadto w razie uchylenia środków amerykańscy producenci skłonni będą zwiększać sprzedaż na rynek unijny, ponieważ w wielu przypadkach stwierdzono, że ceny w Unii są wyższe od cen na krajowym rynku amerykańskim lub na innych rynkach eksportowych zaopatrywanych w ODP przez producentów z USA. Powyższe ustalenia wskazują, że istnieje kilka bodźców, które mogą zachęcać amerykańskie przedsiębiorstwa do zwiększania swojej obecności na rynku unijnym. Doprowadziłoby to do nadwyżki podaży i zapoczątkowało nowy kaskadowy spadek cen, czego wynikiem byłaby jeszcze większa niż w ODP wielkość przywozu po cenach dumpingowych. Jeżeli uwzględnić zmiany, które zaszły po ODP, to prawdopodobieństwo kontynuacji/zwiększenia przywozu po cenach dumpingowych w oparciu o dane z ODP jest jeszcze większe. W okresie po ODP oraz z powodu światowego kryzysu gospodarczego ceny w USA przewyższyły ceny w UE w przypadku znacznej części produktu objętego postępowaniem, natomiast ceny w innych miejscach na świecie utrzymują się zasadniczo na niższym poziomie. Rozwój sytuacji po ODP wyraźnie wskazuje, że amerykańscy producenci chcący konkurować z przemysłem unijnym musieliby wprowadzać swoje produkty po cenach dumpingowych nawet na większą skalę niż w ODP.

(51)

Reasumując, w przypadku uchylenia środków istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu oraz ryzyko wzrostu wielkości przywozu, które to czynniki mogą doprowadzić do spadku cen Unii, przynajmniej w okresie do 2013 r.

(52)

Wniosek został złożony w imieniu czterech znanych producentów etanoloaminy w UE, reprezentujących znaczącą część, w tym przypadku ponad 95 %, łącznej unijnej produkcji produktu podobnego.

(53)

Czterech producentów unijnych będących wnioskodawcami w pełni współpracowało podczas dochodzenia. Inne przedsiębiorstwo z Unii, LUKOIL Neftochim Bourgas AD, poparło wniosek jako producent unijny, ale nie odpowiedziało na pytania zawarte w kwestionariuszu i nie dostarczyło żadnych informacji ani danych. Producenci unijni będący wnioskodawcami posiadają zakłady produkcyjne we Francji, Niemczech, Szwecji i Belgii.

(54)

Należy zauważyć, że jeden z producentów unijnych, INEOS Oxide Ltd, również prowadzi w USA działalność związaną z produktem objętym postępowaniem. Producent ten oświadczył w toku dochodzenia, że uważa się za oddanego producenta unijnego. Przedsiębiorstwo to przywoziło w ODP produkt objęty postępowaniem od swojego powiązanego producenta w USA, ale wielkość tego przywozu w stosunku do produkcji tego przedsiębiorstwa w Unii wynosi mniej niż 10 %. Oprócz tego, według dostępnych informacji, producent ten planuje zwiększyć swoje moce w Unii do końca 2010 r. W związku z powyższym, przedsiębiorstwo to można uznać za prawdziwego producenta unijnego, ponieważ realizowany przez niego przywóz nie jest zasadniczym elementem jego działalności gospodarczej. Dlatego nie uważa się, by właściwe było wykluczenie tego producenta z definicji przemysłu unijnego na podstawie art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(55)

W związku z powyższym, czterema producentami unijnymi są BASF SE/AG, INEOS Oxide Ltd, Sasol Germany GmbH oraz Akzo Nobel Functional Chemicals AB, które to przedsiębiorstwa stanowią przemysł unijny w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Przedsiębiorstwa te dalej będą określane wyrażeniem „przemysł unijny”.

(56)

Dochodzenie wykazało, że podobnie jak w poprzednim dochodzeniu przeglądowym, część produkcji etanoloamin w Unii przeznaczona jest do użytku wewnętrznego lub na własne potrzeby. Trzy z czterech przedsiębiorstw tworzących przemysł unijny wytwarza produkt objęty postępowaniem na własne potrzeby. Dochodzenie potwierdziło, że przemysł unijny nie kupuje produktu objętego postępowaniem na własne potrzeby od niezależnych stron w Unii lub poza nią, a produkcja na własne potrzeby realizowana jest w celu wytwarzania innych produktów na dalszych poziomach łańcucha produkcyjnego. Dlatego etanoloaminy przeznaczonej na własne potrzeby nie uznaje się za konkurencyjną w stosunku do etanoloaminy dostępnej na rynku unijnym („wolny rynek”).

(57)

Ustalenie ogólnej konsumpcji w Unii oparto na połączeniu wielkości produkcji producentów unijnych przeznaczonej do wolnej sprzedaży na rynku unijnym oraz na własne potrzeby tych producentów z wielkością przywozu z państw trzecich na rynek unijny, pomniejszonej o wielkość wywozu dokonywanego przez producentów unijnych. Dodano także dane szacunkowe dotyczące producenta, który nie współpracował w postępowaniu, a którego udział w produkcji unijnej jest bardzo niewielki.

(58)

Na tej podstawie sporządzono następujące zestawienie, obrazujące konsumpcję w Unii:

(59)

Konsumpcja na wolnym rynku wzrosła w badanym okresie o 41 %, przy czym największy wzrost miał miejsce w okresie od 2007 r. do ODP. Konsumpcja na potrzeby własne zmalała o 17 %.

(60)

Wielkość przywozu produktu objętego postępowaniem z USA do Unii zmalała w okresie badanym o 16 %. Odnotowano jednak niewielki wzrost przywozu w okresie od 2007 r. do ODP. Ogólnie producenci z USA nie zwiększyli przywozu do UE z powodu (i) problemów operacyjnych (skutki poważnych zniszczeń spowodowanych przez huragany dla produkcji i działalności wywozowej USA) i wynikającej z nich konieczności zaspokojenia potrzeb na krajowym rynku USA oraz (ii) ograniczenia światowej podaży/popytu wraz z przestojami produkcyjnymi w innych miejscach na świecie oraz z większymi możliwościami przejścia z produkcji surowca stosowanego do produkcji etanoloamin na produkcję MEG. Ponadto w okresie badanym jeden z producentów w USA niemalże wstrzymał wywóz do UE, przyczyniając się tym samym do odnotowanego spadku. Należy również zauważyć, że w ODP znacząca część przywozu z USA nie odbywała się po cenach dumpingowych.

(61)

W okresie badanym średnia cena importowa systematycznie rosła. Ogólnie średnia cena w przywozie z USA była zawsze niższa od średnich cen przemysłu unijnego.

(62)

Udział przywozu z USA w rynku zmniejszył się w badanym okresie o 9,6 punktu procentowego. Sytuację tę przypisuje się również problemom, o którym mowa wyżej w motywie 60.

(63)

Na potrzeby analizy podcięcia cenowego ceny importowe stosowane przez dwóch współpracujących producentów eksportujących wobec niezależnych odbiorców porównano z cenami przemysłu unijnego na podstawie średnich ważonych odnoszących się do porównywalnych rodzajów produktów w ODP. Ceny przemysłu unijnego dostosowano do poziomu ex-works i porównano z cenami importowymi CIF na granicy Unii, które obejmowały wszystkie rodzaje należności celnych. Dokonano porównania cen w transakcjach na tym samym poziomie handlu, w razie konieczności odpowiednio skorygowanych oraz pomniejszonych o bonifikaty i rabaty.

(64)

Na podstawie powyższej metodyki nie stwierdzono podcięć cen sprzedaży w przemyśle unijnym.

(65)

Przywóz z innych państw trzecich w okresie badanym regularnie się zwiększał, przy czym okres szczytu przypadł na 2007 r., natomiast w okresie od 2007 r. do ODP odnotowano tendencję spadkową. W okresie badanym był on jednak zawsze znacznie mniejszy od przywozu z USA. Podstawowe inne kraje eksportujące to Rosja, Meksyk, Iran i Tajwan. Z wyjątkiem Rosji, która regularnie zwiększała wywóz, wszystkie pozostałe kraje wykazały wahania w zakresie wywozu, którego wielkość zwiększała się i zmniejszała z roku na rok.

(66)

Należy przypomnieć, że przemysł realizuje także produkcję na własne potrzeby. Na podstawie sprzedaży na wolnym rynku oraz rynku na własne potrzeby ustalono następujące wskaźniki: zapasy, produkcja, moce, wykorzystanie mocy, inwestycje, zwrot z inwestycji, przepływy pieniężne, zdolność do pozyskania kapitału, zatrudnienie, wydajność i płace. Pozostałe wskaźniki, szczególnie sprzedaż i zysk, dotyczą sprzedaży na wolnym rynku. Mając na uwadze rozwój rynku na własne potrzeby, tj. fakt, że konsumpcja na własne potrzeby w dużej mierze pokrywa się z rozwojem sprzedaży na wolnym rynku, można oszacować wyniki dotyczące rynku na potrzeby własne.

(67)

Produkcja i moce produkcyjne przemysłu unijnego w okresie badanym stopniowo się zwiększyły o 13 %. Wykorzystanie mocy produkcyjnych przemysłu unijnego utrzymywało się na stałym wysokim poziomie, tuż poniżej 90 %. Według dostępnych informacji taki poziom wykorzystania mocy produkcyjnych jest zbliżony do maksymalnego poziomu dla tej gałęzi przemysłu. Równoległy wzrost produkcji oraz mocy, który w każdym wypadku utrzymywał się na niższym poziomie w stosunku do rosnącej konsumpcji w Unii, potwierdza fakt, że przemysł unijny mógł czerpać zyski z istniejących środków i korzystać ze wzrostu popytu na produkt objęty postępowaniem (przypisywany wzrostowi popytu w różnych gałęziach przemysłu na dalszych poziomach łańcucha produkcyjnego stosujących etanoloaminy).

(68)

Poziom zapasów przemysłu unijnego również się zwiększał, proporcjonalnie do ogólnego wzrostu konsumpcji w Unii. W każdym razie do wskaźnika tego nie przywiązuje się dużej wagi, ponieważ produkcja etanoloaminy kierowana jest do specyficznych odbiorców i w większości opiera się na długoterminowych umowach, zazwyczaj zawieranych pod koniec roku kalendarzowego.

(69)

Sprzedaż zrealizowana przez przemysł unijny w okresie badanym znacznie wzrosła (do 54 %). Mając jednak na uwadze równoczesny znaczny wzrost konsumpcji na wolnym rynku unijnym, udział przemysłu unijnego w rynku zwiększył się w badanym okresie stosunkowo niewiele (o 6,4 punktu procentowego). Tendencje te potwierdzają możliwość czerpania przez przemysł unijny korzyści ze stosowanych środków. Średnia cena jednostkowa własnej produkcji przemysłu unijnego wzrosła w okresie badanym o 31 %. Sytuacja ta odzwierciedla nie tylko znaczny wzrost cen surowców stosowanych do wytwarzania etanoloamin, ale również większą rentowność, zwłaszcza w ODP.

(70)

Odnotowany wzrost cen sprzedaży przemysłu unijnego również pokrywa się ze wzrostem cen etanoloaminy na całym rynku światowym. Zjawisko to przypisuje się szeregowi nadzwyczajnych wydarzeń o charakterze tymczasowym, które miały miejsce w okresie badanym, zwłaszcza od 2007 r. do ODP. Z jednej strony znacznie wzrosły w tym okresie koszty surowców (TE, głównie pochodnych benzyny i amoniaku). Z drugiej strony w tym samym okresie odnotowano na światowym rynku znaczne zaburzenie równowagi między podażą i popytem. Spowodowane to było różnymi czynnikami, takimi jak: problemy, które dotknęły produkcję i działalność wywozową w USA w wyniku huraganów, problemy produkcji w Azji, gwałtowny wzrost popytu na produkty na dalszych poziomach łańcucha produkcyjnego (agrochemikalia, a dokładniej glifosat), do produkcji których używa się etanoloamin jako surowca, jak również problemy z wytwarzaniem produktów (zwłaszcza MEG) z tych samych surowców używanych także do produkcji etanoloamin, w których wyniku producenci wytwarzający zarówno MEG, jak i etanoloaminy, koncentrowali okresowo swoją produkcję na MEG.

(71)

Rentowność przemysłu unijnego w okresie badanym znacznie wzrosła. Tę poprawę rentowności należy rozpatrywać w kontekście: wzrostu cen etanoloaminy na całym świecie, decyzji jednego z producentów w USA o niemal całkowitym wstrzymaniu wywozu do UE, co przyczyniło się do zmniejszenia wywozu z USA, jak również w kontekście rosnącego popytu na etanoloaminy w Unii i na całym świecie. W konsekwencji tego wzrostu popytu zwiększyła się wielkość sprzedaży oraz podniósł się poziom cen sprzedaży, który pod koniec ODP znacznie przewyższał odpowiadający mu wzrost kosztów produkcji.

(72)

Poziom inwestycji wskazuje na nieliniowy rozwój sytuacji w okresie badanym. Z jednej strony, inwestycje były konieczne do utrzymania instalacji produkcyjnych, natomiast z drugiej – do umiarkowanego zwiększania mocy w celu korzystania ze wzrostu konsumpcji i dla zaspokojenia potrzeb wywozowych. Zwrot z inwestycji, wyrażony w kategoriach zysków netto przemysłu unijnego oraz wartości księgowej netto inwestycji tego przemysłu, wskazuje na tendencję do znacznej poprawy w okresie badanym. Przepływy pieniężne przemysłu unijnego w badanym okresie również wykazują znaczną poprawę.

(73)

W okresie badanym zatrudnienie w przemyśle unijnym produkującym produkt podobny nieznacznie wzrosło. Przemysł unijny był w stanie kontrolować sytuację w zakresie średnich kosztów pracy na jednego pracownika w okresie badanym. W tym samym okresie nieznacznie poprawiła się wydajność, wyrażona w kategoriach wyników produkcji na jednego pracownika. Rozwój sytuacji w zakresie kosztów pracy i wydajności przyniósł pozytywne skutki, jeśli chodzi o ścisłą kontrolę kosztów produkcji, przyczyniając się również do zwiększenia zysków.

(74)

Dumping nadal występował w ODP, chociaż jego poziom był niższy niż podczas poprzedniego dochodzenia przeglądowego.

(75)

Jak wykazano wcześniej, przemysł unijny miał możliwość poprawienia swojej sytuacji po dumpingu mającym miejsce w przeszłości, zwłaszcza w zakresie rentowności, sprzedaży i udziału w rynku.

(76)

Wielkość wywozu realizowanego przez przemysł unijny do państw trzecich w okresie badanym wzrosła o 21 %. Ta znaczna poprawa miała swój początek w 2007 r. i trwała do ODP, a przypisuje się ją przede wszystkim wzrostowi popytu na etanoloaminy na rynkach azjatyckich, spowodowanemu problemami z produkcją, które w tym samym okresie pojawiły się na tych rynkach. Ceny sprzedaży w wywozie charakteryzowała taka sama tendencja jak ceny unijne. Sytuację tę ponownie przypisuje się istotnemu zaburzeniu równowagi między podażą i popytem w okresie od 2007 r. do ODP.

(77)

W okresie badanym wielkość konsumpcji etanoloamin na rynku unijnym zwiększyła się o 41 %, podczas gdy w tym samym okresie przywóz z USA spadł o 16 %. Jednocześnie przemysł unijny zwiększył wielkość swojej sprzedaży i tym samym swój udział w rynku.

(78)

Sytuacja ekonomiczna przemysłu unijnego w okresie badanym poprawiła się. Odpowiednie wskaźniki szkód obrazują dobry stan rzeczy w kategoriach wydajności przedsiębiorstw. Przemysł unijny pracował na wysokich obrotach, wypracowując znaczne marże zysku, utrzymując przepływy pieniężne na stabilnym poziomie, zwiększając inwestycje oraz zachowując kontrolę nad kosztami pracy. Ponadto przemysł unijny mógł odnieść korzyści z licznych wydarzeń wyjątkowych, które miały miejsce w okresie od 2007 r. do ODP i skutkowały wzrostem cen, pozytywnie wpływając na wydajność przedsiębiorstw.

(79)

Reasumując, w świetle korzystnego kształtowania się wskaźników dotyczących przemysłu unijnego nie można było ustalić, czy nadal występowała istotna szkoda. Zbadano zatem, czy istnieje prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia szkody w przypadku wygaśnięcia środków.

(80)

Należy przypomnieć, że dwaj producenci eksportujący z USA nadal stosowali praktyki dumpingowe w ODP. Jeden z dwóch eksporterów stosujący praktyki dumpingowe nie współpracował w postępowaniu. W związku z faktem, że podlega on środkom antydumpingowym w najwyższym wymiarze i jednocześnie jest głównym producentem na rynku w USA, miałby on największą motywację do powrotu na rynek unijny w razie zniesienia środków.

(81)

Zgodnie z bardziej szczegółowym opisem w sekcji C, podczas dochodzenia ustalono szereg czynników wskazujących na prawdopodobieństwo znacznego wzrostu wielkości przywozu produktów po cenach dumpingowych z USA w razie uchylenia środków. Są to w szczególności następujące fakty:

(82)

Mając na uwadze powyższe, producenci w USA będą musieli pozyskać dodatkowych odbiorców, a najbardziej realną opcją jest dla nich ucieczka na rynek unijny.

(83)

W ODP przemysł unijny pozostawał w dobrej kondycji. Przyczyny takiego stanu rzeczy można się dopatrywać w dużym popycie na produkt objęty postępowaniem, przerastającym podaż. Niemniej jednak, jakikolwiek wzrost przywozu etanoloamin pochodzących z USA i już przywożonych po cenach dumpingowych wywarłby dużą presję na przemysł unijny, osłabiając jego wyniki.

(84)

Należy również zwrócić uwagę na fakt, że etanoloaminy są towarem, tj. różne rodzaje produktu wytwarza się według określonych norm technicznych i produkty z jednego źródła można łatwo zastąpić produktami z innego źródła. Dlatego na rynku, który charakteryzuje nadwyżka podaży, konkurencja opierać się będzie przede wszystkim na cenach.

(85)

W tym kontekście połączenie opisanych wyżej czynników może stosunkowo szybko zagrozić dużemu popytowi na etanoloaminy, doprowadzając do nadwyżki podaży na rynku unijnym. Wzrost przywozu po cenach dumpingowych doprowadziłby do obniżenia poziomu cen sprzedaży, wpływając z kolei negatywnie na wskaźniki związane z wydajnością przemysłu unijnego, szczególnie na rentowność. Wzrost dumpingu pociągnąłby za sobą podcięcie cenowe.

(86)

Prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia szkody opisane w poprzedniej sekcji zwiększają zmiany na rynku etanoloaminy spowodowane kryzysem gospodarczym, który pojawił się jesienią 2008 r. Zmieniło się wiele podstawowych parametrów, zarówno w zakresie wywozu, jak i sytuacji przemysłu unijnego. Stosownie do wyjaśnień zawartych powyżej, dostępne informacje wskazują na zdecydowany wzrost przywozu po cenach dumpingowych po ODP z uwagi na wyższe niż w Europie poziomy cen dwóch rodzajów produktu w USA i jednoczesne szybkie zanikanie różnicy cen w przypadku trzeciego rodzaju produktu. Potwierdzają to dane Eurostatu, według których przywóz z USA do Unii w drugim kwartale 2009 r. (15 052 tony) realizowano po cenach o 20 % niższych niż w ODP.

(87)

Bez stosowania środków ten zwiększony przywóz po cenach dumpingowych stałby się przeszkodą dla przemysłu unijnego, który i tak jest poważnie osłabiony. Istotnie, zgromadzone w trakcie dochodzenia ogólnodostępne informacje wskazują na spadek popytu, sprzedaży i ograniczenie korzyści skali, niewykorzystane moce produkcyjne, coraz gorsze wyniki finansowe itd. (21). Z uwagi na obecny kryzys gospodarczy unijny rynek etanoloaminy charakteryzował słaby popyt. Producenci przemysłu unijnego byli zatem zmuszeni ograniczyć swoją produkcję.

(88)

Przemysł unijny aktualnie wykorzystuje swoje moce produkcyjne na poziomie 70 %, czyli dużo niższym od poziomu w ODP, kiedy wykorzystywał je niemalże całkowicie. Ponadto wielkość sprzedaży przemysłu unijnego spadła o około 30 % i jednocześnie o 35–40 % spadły ceny sprzedaży po ODP. Jednocześnie kształtowanie się kosztów produkcji i rentowności po ODP wskazuje na poważny brak równowagi między kosztami surowców a cenami etanoloaminy, co z kolei wpływa na pogorszenie wyników finansowych przemysłu unijnego. Rzeczywiście koszty dwóch podstawowych surowców stosowanych do produkcji etanoloaminy (etylenu i amoniaku) zmniejszyły się po ODP w znacznie mniejszym stopniu niż ceny etanoloaminy. Doprowadziło to do poważnego spadku marży zysków przemysłu unijnego, który aktualnie wykazuje straty lub co najwyżej jednocyfrowe marże zysku.

(89)

Inaczej mówiąc, przemysł unijny nie znajduje się już w pozornie zdrowej kondycji, lecz w sytuacji, w której presja ze strony przywozu po cenach dumpingowych z pewnością doprowadzi do efektu równi pochyłej, skutkującej dużo gorszą sytuacją niż ta, której można by się spodziewać na podstawie danych z ODP.

(90)

Opisana sytuacja gospodarcza ograniczyła możliwości przemysłu unijnego w zakresie działalności gospodarczej. Z jednej strony przemysł unijny nie miałby możliwości rozszerzania swojej bazy odbiorców w UE, mając na uwadze brak jakichkolwiek przesłanek, by jego główni konkurenci na rynku unijnym (tj. producenci z USA) mieli zaprzestać wywozu do UE. Z drugiej strony nie wydaje się, aby istniała możliwość zmniejszenia presji na przemysł unijny przez zwiększenie produkcji na własne potrzeby, podobnie jak nic nie wskazuje na to, aby perspektywy gospodarcze dla produktów na dalszych poziomach łańcucha produkcyjnego (takich jak etylenoaminy, herbicydy i katalizatory) mogły przeważyć nad presją wywieraną na rynek etanoloaminy.

(91)

W przypadku uchylenia omawianych środków istnieje prawdopodobieństwo znacznego wzrostu przywozu z USA do Unii po cenach dumpingowych, który prowadzić może jedynie do ponownego wystąpienia szkody. Producenci z USA tracą tradycyjne rynki, a nadwyżka podaży MEG mogłaby skutkować zwiększeniem produkcji etanoloaminy, którą sprzedawano by na rynkach innych niż rynek w USA. Ponadto kryzys gospodarczy dotknął przemysł unijny, który odczuwa presję ze strony przywozu z USA po cenach dumpingowych i nie ma żadnej realnej alternatywy, aby rozwiązać problem szkodliwego dumpingu inaczej niż poprzez dalsze stosowanie ceł antydumpingowych. Nie zaobserwowano żadnych przesłanek, które pozwoliłyby wyciągnąć wniosek, że w razie wygaśnięcia środków sytuacja ta nie uległaby znacznemu pogorszeniu.

(92)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy utrzymanie obowiązujących środków antydumpingowych nie zaszkodzi ogólnemu interesowi Unii. Interes Unii określono na podstawie analizy interesu wszystkich zaangażowanych stron, tj. interesu przemysłu unijnego, importerów, przedsiębiorstw handlowych, hurtowników oraz przemysłu wykorzystującego produkt objęty postępowaniem.

(93)

Należy przypomnieć, że w poprzednich dochodzeniach wprowadzenie środków nie zostało uznane za działanie wbrew interesowi Unii. Ponadto obecne dochodzenie jest przeglądem wygaśnięcia mającym na celu przeanalizowanie sytuacji, w której środki antydumpingowe są już stosowane.

(94)

Na tej podstawie zbadano, czy pomimo wniosku w sprawie prawdopodobieństwa kontynuacji dumpingu i ponownego wystąpienia szkody, istnieją szczególnie ważne wskazania mogące prowadzić do wniosku, że utrzymanie obecnych środków w tym konkretnym przypadku nie leży w interesie Unii.

(95)

Przypomina się, że w ODP nadal miał miejsce dumping i że istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem pochodzącego z USA oraz prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia szkody w odniesieniu do przemysłu unijnego.

(96)

Przemysł unijny udowodnił swoją zdolność do utrzymania się na rynku i swą konkurencyjność, co zostało potwierdzone korzystnym kształtowaniem się większości wskaźników ekonomicznych. Wprowadzone uprzednio środki antydumpingowe przyczyniły się do odbudowania rentowności, umożliwiając też wystarczający zwrot z inwestycji. Może to być z korzyścią dla nowych inwestycji w 2010 r. Dlatego też utrzymanie w mocy środków zapobiegających przywozowi z USA po cenach dumpingowych leży w interesie przemysłu unijnego.

(97)

Ze względu na brak współpracy ze strony przedsiębiorstw handlowych i hurtowników stwierdzono, że brak lub utrzymanie środków nie wpływa znacząco na te podmioty. Ponadto w dochodzeniu nie stwierdzono istnienia niepowiązanych importerów, ponieważ cały przywóz pochodzącego z USA produktu objętego postępowaniem do Unii odbywa się za pośrednictwem importerów powiązanych z amerykańskimi producentami eksportującymi.

(98)

Kontynuacja środków nie zmieni obecnej sytuacji powiązanych importerów, w przypadku których stwierdzono, iż w ODP osiągali oni zyski na poziomie zgodnym z warunkami rynkowymi. W każdym wypadku, a przynajmniej w obecnej sytuacji, interesy powiązanych importerów stanowią nieodłączny element interesu producentów eksportujących, gdyż producenci ci mogą wytyczać kierunki polityki powiązanych importerów. Należy przypomnieć, że interesy eksportujących producentów nie wchodzą w zakres analizy interesu Unii.

(99)

Uwzględniając fakt, że kontynuacja środków stanowiłaby wznowienie po raz trzeci środków antydumpingowych, szczególną uwagę zwrócono na interes przemysłu wykorzystującego produkt objęty postępowaniem.

(100)

Do niniejszego dochodzenia zgłosiło się tylko jedno przedsiębiorstwo wykorzystujące esterquaty do środków zmiękczających tkaniny. Esterquaty wytwarza się na bazie TEA i stosuje się je jako środki zmiękczające tkaniny, sprzedawane przez takie przedsiębiorstwa jak Unilever, Henkel, Colgate Palmolive, Procter & Gamble oraz Benckiser/Reckitt. Wspomniany użytkownik przemysłowy nabywał etanoloaminy w ODP zarówno od przemysłu amerykańskiego, jak i unijnego. Przywóz od tego użytkownika przemysłowego miał niewielki udział w łącznym przywozie z USA (w granicach od 15 % do 25 %, przy czym z uwagi na poufność informacji nie można podać dokładnej liczby).

(101)

Jedyny współpracujący użytkownik przemysłowy twierdził, że użytkownicy w Unii są pokrzywdzeni za sprawą środków antydumpingowych z uwagi na uzależnienie tych użytkowników od przywozu etanoloaminy jako dodatkowego źródła służącego zaspokojeniu popytu w UE. Przedsiębiorstwo to twierdziło również, że użytkownicy w Unii działają w warunkach rynkowych, które cechuje wysoka konkurencyjność i wrażliwość cenowa, przy jednoczesnej presji ze strony producentów na dalszych poziomach łańcucha produkcyjnego. Aby zminimalizować koszty, zmuszeni oni są nabywać surowce po możliwie najniższych cenach. Zdaniem wspomnianego użytkownika przemysłowego z tego powodu wszelki wzrost cen etanoloaminy zagraża jego działalności i zmniejsza jego rentowność. W związku z tym, strona ta uznała, że kontynuacja środków nie leży w interesie Unii, gdyż wygaśnięcie środków antydumpingowych umożliwiłoby poprawę opisanej sytuacji.

(102)

Stwierdzono, że w ODP TEA miała znaczny udział (od 20 % do 30 %) w łącznych kosztach produkcji esterquatów w przypadku owego jedynego współpracującego użytkownika przemysłowego. Nie ulega wątpliwości, że zniesienie środków antydumpingowych zmniejszyłoby, przynajmniej w perspektywie krótkoterminowej, obciążenie tego przedsiębiorstwa wynikające z kosztu TEA jako surowca. Uwzględniając jednak fakt, że przedsiębiorstwo to nabywa bardzo duże ilości TEA od przemysłu unijnego, nie przewiduje się, aby końcowy efekt jakichkolwiek zmian w zakresie środków antydumpingowych był znaczący dla tego konkretnego użytkownika przemysłowego. W związku z tym Komisja zbadała wpływ obecnych środków antydumpingowych na obroty wymienionego przedsiębiorstwa w zakresie działalności związanej z esterquatami, w której wykorzystywane są etanoloaminy przywożone z USA. Na podstawie dostępnych danych można wnioskować, że cło antydumpingowe ma ogólnie umiarkowany wpływ (od 1 % do 5 %, przy czym z uwagi na poufność informacji nie można podać dokładnej liczby) na obroty przedsiębiorstwa w zakresie tej działalności. To wyjaśnia, dlaczego przedsiębiorstwo mogło kontynuować działalność gospodarczą w tym sektorze, pomimo znacznego wzrostu cen etanoloaminy przed ODP i mimo obowiązywania środków antydumpingowych. Należy także zwrócić uwagę na fakt, że działalność związana z esterquatami stanowi tylko stosunkowo niewielką część całej działalności tego użytkownika przemysłowego.

(103)

Zbadano również rozwój sytuacji w zakresie cen TEA po ODP oraz wpływ tych cen na koszty produkcji jedynego współpracującego użytkownika przemysłowego. W tym przypadku należy przypomnieć, że po ODP ceny etanoloamin znacznie spadły. Mając na uwadze odnotowany rozwój sytuacji w zakresie cen TEA oraz strukturę kosztów w działalności związanej z esterquatami, stwierdza się, że po ODP koszty zastosowania TEA w stosunku do całkowitego kosztu gotowego produktu spadły. Dostępne dane wskazują na to, że obniżenie cen TEA doprowadziłoby w przypadku tego konkretnego użytkownika przemysłowego do obniżenia kosztu TEA w granicach od 20 % do 25 %. Pociągnęłoby to za sobą obniżenie całkowitych kosztów produkcji produktu gotowego o 15 % do 20 %.

(104)

Dokonano również analizy skutków kontynuacji środków antydumpingowych dla tego jedynego współpracującego użytkownika przemysłowego, badając jego sytuację gospodarczą w przeszłości, a zwłaszcza jego rentowność i wielkość sprzedaży. W kwestii rentowności stwierdzono, że mimo obowiązywania środków w okresie badanym współpracujący użytkownik przemysłowy osiągnął w odniesieniu do produktów zawierających etanoloaminy marginalną rentowność. Jeśli chodzi o wielkość sprzedaży, to stwierdzono, że współpracujący użytkownik przemysłowy znacznie zwiększył sprzedaż eksportową produktów zawierających etanoloaminy, podczas gdy jego sprzedaż na rynku Unii nieznacznie spadła. Opisane tendencje dotyczyły w równym stopniu produktów wytwarzanych z zastosowaniem etanoloamin pochodzących z USA, jak i z UE. Sytuacja ta stanowi kolejny dowód na to, że stosowanie środków antydumpingowych nie miało żadnego wpływu na proces decyzyjny danego przedsiębiorstwa, jeśli chodzi o sprzedaż. Potwierdza to, że przedsiębiorstwo było w stanie prowadzić działalność i czerpać z niej zyski, nie napotykając żadnych szczególnych przeszkód w zakresie sprzedaży i rentowności. Nie stwierdzono żadnych szczególnych faktów, które wskazywałyby na możliwość zmiany tej sytuacji w przypadku utrzymania środków antydumpingowych.

(105)

Na koniec należy dodać, iż nie ustalono żadnych niepodważalnych faktów, które uzasadniałyby stwierdzenie, jakoby trudna dla użytkowników przemysłowych sytuacja na rynku wynikała bezpośrednio z braków w podaży etanoloamin ze strony przemysłu unijnego.

(106)

Reasumując, wpływ cła antydumpingowego na koszty produkcji gotowego produktu ponoszone przez współpracującego użytkownika przemysłowego w ODP był znikomy, a zniesienie środków antydumpingowych doprowadziłoby do jedynie nieznacznej poprawy sytuacji. Ponadto sytuacja w zakresie cen TEA po ODP zdążyła już pozytywnie wpłynąć na strukturę kosztów przedsiębiorstwa. W związku z powyższym ustalono, że kontynuacja środków nie miałaby znacznego wpływu na działalność jedynego współpracującego użytkownika przemysłowego. Z uwagi na to, że inni użytkownicy nie współpracowali w dochodzeniu i żadna strona nie przedstawiła innych mających zastosowanie informacji w tej konkretnej sprawie, wspomnianą analizę można również zastosować do wszystkich użytkowników przemysłowych, którzy związani są z rynkiem etanoloaminy.

(107)

Dochodzenie wykazało, że obowiązujące środki antydumpingowe przyczyniły się do poprawy sytuacji przemysłu unijnego. Przemysł unijny odniósłby korzyści z kontynuacji omawianych środków: mógłby utrzymać aktualny opłacalny poziom cen, co z kolei umożliwiłoby dodatkowe inwestycje. Dopuszczenie do wygaśnięcia środków mogłoby zagrozić wspomnianej stopniowej poprawie sytuacji, jak już ustalono w sekcji F powyżej. Utrzymanie środków leży zatem w interesie przemysłu unijnego.

(108)

Z ustaleń wynika, że nie występują w tym sektorze niepowiązani importerzy, a niepowiązane przedsiębiorstwa handlowe/hurtownie nie zgłosiły się. Cały przywóz pochodzący z USA dokonywany jest za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw handlowych, w przypadku których stwierdzono, że w ODP, pomimo obowiązywania środków, wypracowywali marżę zysku odpowiadającą normalnym rynkowym stopom zysku.

(109)

Ponadto istniejące środki nie wywarły najwyraźniej w przeszłości żadnego negatywnego wpływu na sytuację ekonomiczną użytkowników. Na podstawie informacji zgromadzonych podczas obecnego dochodzenia nie wydaje się, aby wzrost cen wynikający z wprowadzenia środków antydumpingowych, o ile w ogóle wystąpił, był niewspółmierny do korzyści osiągniętych przez przemysł unijny wskutek wyeliminowania zakłóceń w handlu spowodowanych przez przywóz po cenach dumpingowych.

(110)

Mając zatem na względzie interes Unii, stwierdza się, że nie ma istotnych powodów, aby zaprzestać stosowania obecnie obowiązujących środków antydumpingowych dotyczących przywozu etanoloamin pochodzących z USA.

(111)

W związku z powyższym uznaje się za właściwe utrzymać w mocy obecne środki antydumpingowe wobec przywozu etanoloamin pochodzących z USA.

(112)

Wszystkie strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierza się zalecić utrzymanie obowiązujących środków. Wyznaczono również termin, w którym strony miały możliwość przedstawienia uwag i wniosków dotyczących ujawnionych informacji. Przeanalizowano nadesłane uwagi, lecz nie wpłynęły one na zmianę zasadniczych faktów i ustaleń, na podstawie których zdecydowano o utrzymaniu obecnych środków antydumpingowych.

(113)

Badanie wykazało prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu (w tym prawdopodobieństwo zwiększenia wielkości przywozu po cenach dumpingowych) oraz ponownego wystąpienia szkody.

(114)

Warunki do utrzymania ceł na podstawie art. 11 ust. 2 są spełnione, nawet przy uwzględnieniu tego, że jeden z dwóch współpracujących producentów eksportujących nie stosował praktyk dumpingowych i przy założeniu (na tej podstawie), że ta część przywozu z USA nie będzie w przyszłości realizowana po cenach dumpingowych.

(115)

Z powyższych ustaleń wynika, zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, że środki antydumpingowe względem przywozu etanoloamin pochodzących z USA, wprowadzone na mocy rozporządzenia (WE) nr 1583/2006, powinny zostać utrzymane.

(116)

Ponadto uznano, iż wspomniane środki powinny zostać utrzymane w mocy wyłącznie przez dodatkowy okres dwóch lat. Wynika to m.in. z prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia wyrządzającego szkodę dumpingu, opartego na następujących faktach: (i) amerykańscy producenci eksportujący kontynuowali przywóz po cenach dumpingowych, mimo obowiązywania środków, oraz (ii) ze względu na występującą w USA nadwyżkę mocy produkcyjnych w wysokości 60 000 ton, której rynek krajowy USA nie jest w stanie wchłonąć z powodu zbyt niskiego popytu, oczekuje się wzrostu przywozu do Unii. Ponadto jeden z niewspółpracujących producentów z USA objęty jest obecnie najwyższą stawką cła antydumpingowego, w związku z czym ewentualne wygaśnięcie środków będzie dla niego stanowiło największą zachętę do powrotu na rynek unijny. Dysponuje on również niezbędną siecią dystrybucji, ponieważ sprzedaje inne produkty chemiczne na rynku unijnym i wskazał na to, że uważa rynek UE za ważny rynek eksportowy.

(117)

Ponadto oczekuje się, że nadwyżka mocy produkcyjnych w USA będzie stopniowo zanikać do 2013 r., natomiast w Unii planuje się zwiększenie mocy produkcyjnych do końca 2010 r. Te dwa czynniki w połączeniu z wciąż niepewnym oddziaływaniem, jakie na rynek etanoloaminy może mieć aktualny kryzys gospodarczy (nie tylko na poziomie światowym, ale, co ważniejsze – na poziomie Unii), uzasadniają dwuletnie ograniczenie czasowe utrzymania w mocy środków antydumpingowych,

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/21

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 43/2009 z dnia 16 stycznia 2009 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2009 r. i związane z nimi warunki dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2009.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji, statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2009 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, zatrzymywania na burcie, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/23

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 43/2009 z dnia 16 stycznia 2009 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2009 r. i związane z nimi warunki dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2009.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji, statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2009 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, zatrzymywania na burcie, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/25

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/27

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 619/2008 z dnia 27 czerwca 2008 r. otwierające stały przetarg na refundacje wywozowe dotyczące niektórych przetworów mlecznych (2) przewiduje procedurę stałego zaproszenia do składania ofert przetargowych.

(2)

Zgodnie z art. 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1454/2007 z dnia 10 grudnia 2007 r. ustanawiającego wspólne zasady określania procedury przetargowej w odniesieniu do ustalania refundacji wywozowych na niektóre produkty rolne (3) oraz po dokonaniu analizy ofert przedstawionych w odpowiedzi na to zaproszenie do składania ofert, nie przyznaje się żadnych refundacji w okresie składania ofert kończącym się dnia 19 stycznia 2010 r.

(3)

Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/28

(1)

Artykuł 162 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że różnica między cenami na rynku światowym produktów wymienionych w części XIX załącznika I do tego rozporządzenia a cenami tych produktów we Wspólnocie może zostać pokryta przez refundację wywozową.

(2)

Biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku jaj, refundacje wywozowe powinny zostać ustalone zgodnie z zasadami i niektórymi kryteriami przewidzianymi w art. 162–164, art. 167, 169 i 170 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(3)

Artykuł 164 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że refundacje mogą się różnić w zależności od miejsca przeznaczenia, zwłaszcza jeżeli jest to konieczne ze względu na sytuację na rynku światowym, szczególne wymogi niektórych rynków lub zobowiązania wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

(4)

Refundacje powinny być przyznawane wyłącznie w odniesieniu do produktów dopuszczonych do swobodnego obrotu we Wspólnocie i spełniających wymogi rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (2) i rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (3) oraz spełniających wymogi dotyczące znaków określone w pkt A załącznika XIV do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/30

(1)

Artykuł 162 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje, że różnica między cenami produktów określonych w art. 1 ust. 1 lit. s) i wymienionych w części XIX załącznika I do tego rozporządzenia na światowym rynku a cenami we Wspólnocie może być pokryta refundacją wywozową w przypadku wywozu tych produktów jako towary wymienione w części V załącznika XX do tego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1043/2005 z dnia 30 czerwca 2005 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 w odniesieniu do systemu przyznawania refundacji wywozowych do niektórych produktów rolnych wywożonych jako towary nieobjęte załącznikiem I do Traktatu oraz kryteria ustalania wysokości sum takich refundacji (2) określa produkty, w stosunku do których ustala się stawki refundacji, które stosuje się dla tych produktów wywożonych jako towary wymienione w części V załącznika XX do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(3)

Zgodnie z art. 14 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 stawkę refundacji na 100 kilogramów danych produktów podstawowych ustala się na okres uwzględniony przy ustalaniu refundacji do tych produktów wywożonych w stanie nieprzetworzonym.

(4)

Artykuł 11 Porozumienia w sprawie rolnictwa zawartego podczas Rundy Urugwajskiej stanowi, że refundacje wywozowe do produktów zaliczonych do towarów nie mogą przewyższać refundacji mających zastosowanie do produktów wywożonych w stanie nieprzetworzonym.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/32

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 619/2008 z dnia 27 czerwca 2008 r. otwierające stały przetarg na refundacje wywozowe dotyczące niektórych przetworów mlecznych (2) przewiduje procedurę stałego zaproszenia do składania ofert przetargowych.

(2)

Zgodnie z art. 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1454/2007 z dnia 10 grudnia 2007 r. ustanawiającego wspólne zasady określania procedury przetargowej w odniesieniu do ustalania refundacji wywozowych na niektóre produkty rolne (3) oraz po dokonaniu analizy ofert przedstawionych w odpowiedzi na to zaproszenie do składania ofert, nie przyznaje się żadnych refundacji w okresie składania ofert kończącym się dnia 19 stycznia 2010 r.

(3)

Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/33

(1)

Artykuł 162 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że różnica między cenami produktów wyszczególnionych w części XV załącznika I do tego rozporządzenia na rynku światowym a cenami tych produktów wewnątrz Wspólnoty może zostać pokryta przez refundację wywozową.

(2)

Biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku wołowiny i cielęciny, refundacje wywozowe należy ustalić zgodnie z zasadami i kryteriami przewidzianymi w art. 162–164 oraz 167–170 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(3)

Zgodnie z art. 164 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 refundacje wywozowe mogą się różnić w zależności od miejsca przeznaczenia, zwłaszcza jeżeli jest to konieczne ze względu na sytuację na rynku światowym, szczególne wymogi niektórych rynków lub zobowiązania wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

(4)

Refundacje wywozowe należy przyznawać tylko w odniesieniu do produktów, które są dopuszczone do swobodnego przepływu wewnątrz Wspólnoty i które posiadają znak jakości zdrowotnej zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (2). Produkty te powinny również spełniać wymogi ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (3) i w rozporządzeniu (WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającym szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (4).

(5)

Artykuł 7 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia Komisji (WE) nr 1359/2007 z dnia 21 listopada 2007 r. ustanawiającego warunki udzielania specjalnych refundacji wywozowych do niektórych elementów odkostnionego mięsa wołowego (5) przewiduje zmniejszenie specjalnej refundacji, jeśli ilości wywożone stanowią mniej niż 95 %, ale nie mniej niż 85 % łącznej wagi kawałków mięsa wyprodukowanych przez odkostnienie.

(6)

Należy zatem uchylić rozporządzenie Komisji (WE) nr 993/2009 (6) i zastąpić je nowym rozporządzeniem.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/37

(1)

Artykuł 162 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że różnica między cenami na rynku światowym produktów wymienionych w części XX załącznika I do tego rozporządzenia a cenami tych produktów we Wspólnocie może zostać pokryta przez refundację wywozową.

(2)

Biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku mięsa drobiowego, refundacje wywozowe powinny zostać ustalone zgodnie z zasadami i kryteriami przewidzianymi w art. 162 do 164, art. 167, 169 i 170 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(3)

Artykuł 164 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że refundacje mogą się różnić w zależności od miejsca przeznaczenia, zwłaszcza jeżeli jest to konieczne ze względu na sytuację na rynku światowym, szczególne wymogi niektórych rynków lub zobowiązania wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

(4)

Refundacje powinny być przyznawane wyłącznie w odniesieniu do produktów dopuszczonych do swobodnego obrotu we Wspólnocie i posiadających znak identyfikacyjny przewidziany w art. 5 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (2). Produkty te muszą również spełniać wymogi rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (3).

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/39

(1)

Artykuł 162 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że różnica między cenami na rynku światowym produktów wymienionych w części XVII załącznika I do tego rozporządzenia a cenami tych produktów we Wspólnocie może zostać pokryta przez refundację wywozową.

(2)

Biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku wieprzowiny, refundacje wywozowe powinny zostać ustalone zgodnie z zasadami i kryteriami przewidzianymi w art. 162 do 164, 167, 169 i 170 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(3)

Artykuł 164 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że refundacje mogą się różnić w zależności od miejsca przeznaczenia, zwłaszcza jeżeli jest to konieczne ze względu na sytuację na rynku światowym, szczególne wymogi niektórych rynków lub zobowiązania wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

(4)

Refundacje powinny być przyznawane wyłącznie w odniesieniu do produktów dopuszczonych do swobodnego obrotu we Wspólnocie i posiadających znak jakości zdrowotnej zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (2). Produkty te muszą również spełniać wymogi rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (3) i rozporządzenia (WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (4).

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/41

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1484/95 (3) ustanowiono szczegółowe zasady stosowania systemu dodatkowych należności celnych przywozowych oraz ustalono ceny reprezentatywne w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj.

(2)

Z regularnych kontroli danych, na podstawie których są określane ceny reprezentatywne dla produktów w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj wynika, że należy zmienić ceny reprezentatywne w przywozie niektórych produktów uwzględniając wahania cen w zależności od pochodzenia tych produktów. Należy zatem opublikować ceny reprezentatywne.

(3)

Ze względu na sytuację na rynku zmianę tę należy jak najszybciej zastosować.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/43

(1)

Traktat ustanawia obywatelstwo Unii Europejskiej (UE), które uzupełnia obywatelstwa krajowe poszczególnych państw członkowskich i jest ważnym czynnikiem wzmacniającym i zabezpieczającym proces integracji europejskiej.

(2)

Sprzyjanie aktywności obywatelskiej jest kluczowym elementem mającym służyć zwiększaniu spójności i rozwojowi demokracji.

(3)

Europejski Rok Wolontariatu Propagujący Aktywność Obywatelską pomoże wykazać, że wolontariat jest jednym z kluczowych wymiarów aktywności obywatelskiej i demokracji, gdyż pozwala realizować w praktyce takie wartości europejskie, jak solidarność i niedyskryminacja, a także przyczynia się do harmonijnego rozwoju społeczeństw europejskich.

(4)

Wolontariat jest wartościowym doświadczeniem edukacyjnym, umożliwia rozwój umiejętności i kompetencji społecznych oraz wzmacnia solidarność. Działania prowadzone przez wolontariuszy w różnym wieku mają kluczowe znaczenie dla rozwoju demokracji, będącej jedną z podstawowych zasad UE. Wolontariat może przyczynić się do pomyślności jednostek i do harmonijnego rozwoju europejskich społeczeństw.

(5)

Biorąc we właściwy sposób pod uwagę specyfikę sytuacji w każdym z państw członkowskich oraz wszelkie formy wolontariatu, termin „wolontariat” odnosi się do wszelkiego rodzaju działań ochotniczych – formalnych, pozaformalnych i nieformalnych – które dana osoba podejmuje z własnej woli, własnego wyboru i własnych powodów, bez wynagrodzenia. Wolontariat przynosi korzyści wolontariuszowi, poszczególnym społecznościom i całemu społeczeństwu. Jest on również narzędziem służącym osobom fizycznym i stowarzyszeniom do rozwiązywania problemów i zaspokajania potrzeb ludzkich, społecznych, międzypokoleniowych i środowiskowych; jest on wykonywany w ramach działalności organizacji niekomercyjnych lub w ramach inicjatyw określonej społeczności. Wolontariat nie zastępuje fachowej, wynagradzanej pracy, lecz stanowi dla społeczeństwa wartość dodaną.

(6)

W zmieniających się w szybkim tempie społeczeństwach istnieje potrzeba zapewnienia skutecznych środków wsparcia dla wolontariatu, aby umożliwić większej liczbie osób angażowanie się w taką działalność. Dlatego tak ważne jest, aby wspomagać partnerskie uczenie się oraz wymianę i rozwój dobrych wzorców na szczeblu lokalnym, regionalnym, krajowym i wspólnotowym.

(7)

W 1997 r. konferencja międzyrządowa przyjęła deklarację 38 w sprawie wolontariatu, załączoną następnie do końcowego aktu traktatu z Amsterdamu, w której uznaje się istotny wkład wolontariatu w rozwijanie solidarności społecznej.

(8)

W komunikacie z czerwca 1997 r. w sprawie promowania roli organizacji i fundacji wolontariackich w Europie Komisja podkreśliła trzy aspekty działania takich organizacji i fundacji: aspekt gospodarczy – tworzenie miejsc pracy, aspekt społeczny – pomoc w definiowaniu polityk społecznych i tym samym przyczynianie się do postępu społecznego, a także aspekt polityczny – wspieranie demokracji, obywatelstwa i aktywności obywatelskiej.

(9)

W rezolucjach Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 27 czerwca 2002 r. i z dnia 16 listopada 2007 r. oraz w zaleceniu z dnia 20 listopada 2008 r. Rada i państwa członkowskie uznały wolontariat za kluczowy aspekt problematyki młodzieżowej, a także uzgodniły wspólne cele wolontariatu młodzieżowego i przyjęły uzgodnienia w sprawie mobilności młodzieży w UE.

(10)

W swojej opinii z dnia 13 grudnia 2006 r.„Działalność wolontariacka: jej rola w społeczeństwie europejskim i jej oddziaływanie” (2) Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny wezwał Komisję do „ogłoszenia Roku Wolontariusza, a następnie do jak najszybszego opublikowania białej księgi na temat wolontariatu i aktywności obywatelskiej w Europie”.

(11)

W marcu 2008 r. Parlament Europejski przyjął sprawozdanie w sprawie roli wolontariatu w kształtowaniu spójności gospodarczej i społecznej, w którym zachęcił państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do uznania wagi wolontariatu w promowaniu spójności społecznej i gospodarczej.

(12)

W lipcu 2008 r. Parlament Europejski przyjął oświadczenie pisemne wzywające do ogłoszenia roku 2011 Europejskim Rokiem Wolontariatu.

(13)

Wolontariat stanowi przedmiot wielu programów wspólnotowych i sieci promujących m.in. mobilność wolontariuszy w każdym wieku, np. programu „Uczenie się przez całe życie” (3), programu „Europa dla obywateli” (4) oraz „wolontariatu europejskiego” z programu „Młodzież w działaniu” (5).

(14)

W Europie prowadzi się bardzo wiele różnych działań wolontariackich, które należy podtrzymywać i rozwijać.

(15)

Potencjał wolontariatu wciąż nie jest w pełni wykorzystywany. Europejski Rok Wolontariatu Propagujący Aktywność Obywatelską będzie okazją, aby wykazać w kontekście europejskim, że wolontariat zwiększa aktywność obywatelską, a także może pomóc wzmocnić poczucie przynależności obywateli do społeczeństwa oraz ich zaangażowanie na rzecz społeczeństwa na wszystkich szczeblach – lokalnym, regionalnym, krajowym i europejskim.

(16)

Rok Wolontariatu Propagujący Aktywność Obywatelską może również przyczynić się do podjęcia kwestii nierówności płciowych w sektorze wolontariatu, np. kwestii tego, w jakich obszarach kobiety i mężczyźni są aktywni, w jakich działaniach uczestniczą i jak są reprezentowani na stanowiskach kierowniczych.

(17)

W roku 2011 przypada 10. rocznica Międzynarodowego Roku Wolontariusza, który ogłoszono w 2001 roku z inicjatywy Organizacji Narodów Zjednoczonych.

(18)

Niniejsza decyzja określa pulę środków finansowych, która ma stanowić podstawowy punkt odniesienia dla władzy budżetowej w rozumieniu pkt 37 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (6).

(19)

Cele proponowanego Roku Wolontariatu nie mogą zostać w pełni osiągnięte na szczeblu państw członkowskich z uwagi na potrzebę transnarodowej wymiany informacji i upowszechniania najlepszych wzorców w całej Wspólnocie, ale mogą, ze względu na skalę proponowanych działań, zostać lepiej zrealizowane na szczeblu Wspólnoty. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 Traktatu niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów,

1)

tworzenie sprzyjającego otoczenia dla wolontariatu w UE w celu uczynienia z wolontariatu trwałego elementu propagowania aktywności obywatelskiej i działań międzyludzkich w kontekście UE i w stosownych przypadkach zajęcia się przeszkodami, na które napotyka wolontariat;

2)

wzmacnianie pozycji organizatorów wolontariatu w celu poprawy jakości wolontariatu w celu ułatwienia wolontariatu i udzielenia pomocy organizatorom we wprowadzaniu nowych form wolontariatu, a także stymulowania tworzenia sieci współpracy, mobilności, współdziałania i synergii w ramach społeczeństwa obywatelskiego oraz między społeczeństwem obywatelskim a innymi sektorami w kontekście UE;

3)

uznawanie wolontariatu w celu zachęcania do tworzenia odpowiednich środków motywujących jednostki, przedsiębiorstwa i organizacje wspomagające wolontariuszy oraz doprowadzenia do uznawania wolontariatu na szczeblu UE i państw członkowskich – przez osoby odpowiedzialne za wyznaczanie kierunków polityki, organizacje społeczeństwa obywatelskiego, instytucje publiczne, sektor edukacji formalnej i pozaformalnej oraz pracodawców – za formę zdobywania umiejętności i kompetencji;

4)

szerzenie wiedzy o wartości i znaczeniu wolontariatu w celu poprawy ogólnego stanu wiedzy o wolontariacie jako istotnym wyrazie aktywności obywatelskiej, który pomaga dążyć do celów będących przedmiotem zainteresowania wszystkich państw członkowskich, takich jak harmonijny rozwój społeczeństwa i spójność społeczna.

a)

wymiana doświadczeń i dobrych wzorców;

b)

przeprowadzanie analiz i badań oraz rozpowszechnianie ich wyników;

c)

konferencje i imprezy promujące debatę i zwiększające wiedzę o znaczeniu i wartości wolontariatu stymulującego zaangażowanie obywateli oraz wynagradzające wysiłki wolontariuszy i ich organizacji;

d)

konkretne inicjatywy w państwach członkowskich mające służyć promowaniu celów Roku Wolontariatu; co najmniej 25 % całkowitego budżetu przeznaczonego na Rok Wolontariatu zostanie wykorzystane w tym celu;

e)

kampanie informacyjne i promocyjne upowszechniające główne przesłania.

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 17/50

(1)

Pismem z dnia 1 lutego 2008 r., zarejestrowanym przez Komisję z tą samą datą, Włochy zgłosiły Komisji pomoc C 20/08 (ex N 62/08). Pismem zarejestrowanym przez Komisję z datą 18 marca 2008 r. Włochy przekazały Komisji dodatkowe informacje.

(2)

Pismem z dnia 30 kwietnia 2008 r. Komisja poinformowała Włochy o swojej decyzji o wszczęciu postępowania, o którym mowa w art. 88 ust. 2 Traktatu WE, w odniesieniu do przedmiotowego środka pomocy. O decyzji tej Włochy zostały poinformowane w dniu 7 maja 2008 r.

(3)

Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag odnośnie do przedmiotowego środka pomocy.

(4)

Pismem przesłanym pocztą elektroniczną w dniu 4 czerwca 2008 r., zarejestrowanym przez Komisję z tą samą datą (tj. w terminie nadsyłania uwag przewidzianym dla Włoch w decyzji o wszczęciu postępowania), Włochy zwróciły się z wnioskiem o przedłużenie o jeden miesiąc ww. terminu. Pismem z dnia 9 czerwca 2008 r. Komisja przedłużyła termin do dnia 7 lipca 2008 r. Ostatecznie Włochy przesłały swoje uwagi pismem datowanym na dzień 7 lipca 2008 r., zarejestrowanym przez Komisję z tą samą datą (tj. w ostatecznym przedłużonym terminie).

(5)

Pismem z dnia 12 września 2008 r., zarejestrowanym przez Komisję dnia 17 września 2008 r., przekazane zostały uwagi spółki Cantiere Navale De Poli S.p.A. (zwanej dalej „De Poli”), która twierdziła, że jest zainteresowaną stroną. De Poli jest włoską stocznią, mającą siedzibę w Venezia-Pellestrina. Z informacji przekazanych w piśmie wynika, że jest to jedna z dwóch stoczni, które potencjalnie mogłyby skorzystać ze środków pomocy państwa przewidzianych w programie pomocy opisanym w motywie 6 poniżej, pod warunkiem że zgłoszona pomoc zostałaby zatwierdzona. Jednak termin, w którym zainteresowane strony mogły przedstawiać swoje uwagi, upływał miesiąc po opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej decyzji o wszczęciu postępowania, o której mowa w art. 88 ust. 2 Traktatu, tj. dnia 7 lipca 2008 r. Uwagi spółki De Poli zostały przedstawione po upływie tego terminu. W tym względzie stocznia De Poli twierdzi, że zbyt późno dowiedziała się o podjęciu przez Komisję decyzji o wszczęciu postępowania i o uwagach przedstawionych odnośnie do tej kwestii przez Włochy.

(6)

W myśl art. 88 ust. 2 Traktatu WE Komisja wzywa zainteresowane strony do przedstawienia swoich uwag. Nie zobowiązuje to jednak Komisji do indywidualnego informowania poszczególnych zainteresowanych stron, lecz wyłącznie do zastosowania takich środków, by wszystkie potencjalnie zainteresowane osoby miały możliwość przedstawienia uwag. Publikacja informacji w Dzienniku Urzędowym stanowi właściwą metodę informowania wszystkich zainteresowanych o wszczęciu postępowania (3). W związku z tym należy uznać, że za pomocą ww. publikacji stocznia De Poli została należycie poinformowana o decyzji o wszczęciu postępowania i o wyznaczonym terminie przedstawiania uwag. De Poli nie dotrzymała jednak ustalonego terminu przedstawiania uwag, przewidzianego w art. 6 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (4) (zwanego dalej „rozporządzeniem proceduralnym”). Komisja zauważa, że De Poli nie złożyła wniosku o przedłużenie wyznaczonego terminu przedstawiania uwag, ani też nie podała żadnego szczególnego powodu, dla którego jej uwagi miałyby być uwzględnione mimo przedstawienia ich po upływie przewidzianego terminu. Dlatego też Komisja nie uwzględni spóźnionych uwag spółki De Poli.

(7)

Pismem nr C(2004) 1807 wersja ostateczna z dnia 19 maja 2004 r. Komisja podjęła decyzję o niewnoszeniu zastrzeżeń wobec włoskiego programu pomocy państwa dotyczącego tymczasowego mechanizmu obronnego dla przemysłu stoczniowego (5) (zwanego dalej „programem”). Komisja uznała program za zgodny ze wspólnym rynkiem ze względu na jego zgodność z przepisami rozporządzenia Rady (WE) nr 1177/2002 z dnia 27 czerwca 2002 r., dotyczącego tymczasowego mechanizmu obronnego dla przemysłu stoczniowego (6), zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 502/2004 (7) (zwanym dalej „rozporządzeniem w sprawie TMO”).

(8)

Powyższy program pomocy w formie takiej, jaka została zgłoszona Komisji i przez nią zatwierdzona, przewidywał budżet w wysokości 10 mln EUR.

(9)

Włochy zgłosiły Komisji zamiar przeznaczenia na program dodatkowych 10 mln EUR.

(10)

Komisja wszczęła formalne postępowanie wyjaśniające zgodnie z art. 88 ust. 2 Traktatu WE, ponieważ żywiła wątpliwości co do zgodności zgłoszonej pomocy ze wspólnym rynkiem ze względów wymienionych poniżej.

(11)

Komisja, uwzględniając przepis art. 1 lit. c) rozporządzenia proceduralnego i art. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (8) (zwanego dalej „rozporządzeniem wykonawczym”) uznała, że zgłoszone zwiększenie budżetu stanowi zmianę programu pomocy, a więc nową pomoc państwa, podlegającą zgłoszeniu Komisji w myśl art. 88 ust. 3 Traktatu WE. Komisja uznała ponadto że zgodność zgłoszonej pomocy ze wspólnym rynkiem winna być oceniona w świetle obecnie obowiązujących przepisów. Rozporządzenie w sprawie TMO utraciło moc prawną w dniu 31 marca 2005 r., a więc nie stanowi podstawy prawnej zatwierdzenia pomocy.

(12)

Komisja zwróciła ponadto uwagę, że pomoc nie zdaje się być zgodna ze wspólnym rynkiem w myśl jakichkolwiek innych przepisów, mających zastosowanie w dziedzinie pomocy państwa.

(13)

Włochy zakwestionowały wątpliwości Komisji i przedstawiły następujące uwagi.

(14)

Przede wszystkim Włochy kwestionują stanowisko Komisji, że zgłoszony środek stanowi nową pomoc. Włochy utrzymują, że zgodnie z prawidłową wykładnią art. 4 rozporządzenia wykonawczego zakwalifikowanie jako nowa pomoc winno mieć miejsce wyłącznie w sytuacji zwiększenia budżetu programu pomocy już zatwierdzonego, czemu towarzyszy przedłużenie terminu, w którym przedsiębiorstwa mogą skorzystać ze związanych z tym korzyści oraz wynikające stąd zakłócenie konkurencji. Włochy utrzymują, że oczywiste jest, że takie okoliczności nie zachodzą w analizowanym przypadku, ponieważ chodzi o uzupełnienie programów, w odniesieniu do których złożony został formalny wniosek zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem w sprawie TMO. W tej kwestii Włochy utrzymują ponadto, że art. 4 rozporządzenia wykonawczego jest przepisem proceduralnym, określającym sposób zgłaszania określonych zmian w istniejących programach pomocy, a nie dotyczącym stwierdzania zgodności ze wspólnym rynkiem, a więc Komisja nie może przywoływać przepisu art. 4 na potrzeby oceny, czy proponowana pomoc państwa jest zgodna ze wspólnym rynkiem.

(15)

Następnie Włochy komentują stanowisko Komisji odnośnie do faktu, że rozporządzenie w sprawie TMO nie stanowi już podstawy prawnej oceniania zgodności zgłoszonej pomocy. Włochy twierdzą przede wszystkim, że taka argumentacja nie jest spójna ze stanowiskiem przyjętym w rozporządzeniu w sprawie TMO, które miało wprawdzie obowiązywać do dnia 31 marca 2004 r. (termin ten później został przedłużony do dnia 31 marca 2005 r.), ale jego podstawę prawną stanowiło rozporządzenie Rady (WE) nr 1540/98 z dnia 29 czerwca 1998 r., ustanawiające nowe reguły dotyczące pomocy dla przemysłu stoczniowego (9) (zwane dalej „rozporządzeniem w sprawie przemysłu stoczniowego”), które miało przestać być stosowane z dniem 31 grudnia 2003 r.

(16)

Ponadto dla Włoch nie jest jasne, z jakiego powodu rozporządzenie w sprawie TMO nie może stanowić podstawy uzasadnienia aktualizacji wysokości środków w ramach programu pomocy, co stanowi operację czysto finansową, mającą na celu zrównanie traktowania stoczni, które skorzystały z programu pomocy ze stoczniami, które złożyły wniosek na podstawie przepisów rozporządzenia w sprawie TMO, ponieważ zabrakło środków na ten cel (ogólna zasada równego traktowania). Włochy utrzymują, że aktualizacja wielkości budżetu na działania publiczne w celu skorygowania skutków w czasie lub przewidywań co do wydatków, które okazały się niewystarczające, mimo że powoduje zwiększenie początkowego budżetu, nie stanowi nowej pomocy, lub też jest zgodna z ramami prawnymi, uzasadniającymi przyznanie pierwotnej pomocy. Innymi słowy zdaniem Włoch jest to uregulowanie spraw, wynikających z wniosków o przyznanie pomocy dotyczących umów zawartych przed dniem 31 marca 2005 r., co nie stanowi rozszerzenia programu pomocy, zwiększenie zakresu przedmiotowego czy też zmiany podstawowej struktury programu. Dla uzasadnienia swojego stanowiska Włochy powołują się na ogólne zasady równego traktowania, konieczność właściwego uwzględnienia uzasadnionych oczekiwań beneficjentów oraz utrwaloną linią orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości (wyroki wydane w sprawach 223/85 (10) i C-364/364) (11).

(17)

Na koniec Włochy stwierdzają, że zgłoszona pomoc nie stoi w sprzeczności z decyzją Światowej Organizacji Handlu, w myśl której rozporządzenie w sprawie TMO nie jest zgodne z przepisami Światowej Organizacji Handlu.

(18)

Ponieważ środek pomocowy ma charakter czysto finansowy, jego zgodność ze wspólnym rynkiem musi być oceniona w odniesieniu do projektów, jakie zamierza się sfinansować lub dofinansować w ramach programu. Z powodów wymienionych w piśmie Komisji z dnia 19 maja 2004 r. program pomocy stanowi pomoc państwa w myśl art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(19)

W myśl art. 1 lit. c) rozporządzenia proceduralnego i art. 4 rozporządzenia wykonawczego podwyższenie budżetu zatwierdzonego programu pomocy stanowi nową pomoc, jeżeli przekracza 20 % pierwotnego budżetu. W rozpatrywanym przypadku podwyższenie wynosi 100 % pierwotnego budżetu, a w związku z tym winno być uznawane za nową pomoc w myśl art. 87 Traktatu WE.

(20)

Zastrzeżenia zgłoszone w tej kwestii przez Włochy nie zmieniają oceny Komisji.

(21)

Komisja zauważa, że w odniesieniu do pojęcia nowej pomocy, podlegającej obowiązkowi zgłoszenia w myśl art. 88 ust. 3 Traktatu WE, Komisja stosuje definicję zawartą w art. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 659/1999. Art. 1 lit. c) tego rozporządzenia definiuje jako nową pomoc między innymi „zmiany istniejącej pomocy”.

(22)

W art. 4 rozporządzenia wykonawczego dodatkowo wyjaśniono, że „zmiana pomocy istniejącej oznacza jakąkolwiek zmianę, inną niż modyfikacje o czysto administracyjnym lub formalnym charakterze, która nie może wpłynąć na ocenę zgodności danego środka pomocowego ze wspólnym rynkiem”, w tym zwiększenia o ponad 20 % budżetu przewidzianego dla zatwierdzonego programu pomocy. W tym względzie Komisja zauważa, że art. 4 rozporządzenia wykonawczego nie stanowi podstawy prawnej oceny zgodności nowej pomocy ze wspólnym rynkiem oraz że, wbrew temu, co sugerują Włochy (por. motyw 13), Komisja nie powoływała się na ten artykuł w tym celu; artykuł ten wyjaśnia natomiast sposób zastosowania przez Komisję art. 1 lit. c) rozporządzenia proceduralnego, dotyczącego pojęcia „nowej pomocy”. Komisja zauważa ponadto że twierdzenie Włoch, że środek pomocy stanowi zwykłą aktualizację kosztów, które bez właściwych zmian podstawowej struktury programu okazałyby się nieodpowiednie, nie przeczy faktowi, że przedmiotowe zwiększenie budżetu należy zakwalifikować jako zmianę pomocy istniejącej, a więc nową pomoc w myśl art. 1 lit. c) rozporządzenia proceduralnego i art. 4 rozporządzenia wykonawczego.

(23)

Analogicznie Komisja nie może też zgodzić się z twierdzeniem Włoch, że zgodnie z prawidłową wykładnią art. 4 rozporządzenia wykonawczego zakwalifikowanie jako nowa pomoc może nastąpić wyłącznie w sytuacji zwiększenia budżetu programu pomocy już zatwierdzonego, czemu towarzyszy przedłużenie terminu, w którym przedsiębiorstwa mogą skorzystać ze związanych z tym korzyści oraz wynikające stąd zakłócenie konkurencji. Komisja zauważa, że zwiększenie środków zatwierdzonego programu (oprócz zwiększenia o wartość mniejszą niż 20 %) ma nieuchronnie wpływ na konkurencję, ponieważ umożliwia państwu członkowskiemu przyznanie pomocy wyższej niż pierwotnie zatwierdzona. Taka zmiana skutków programu pomocy dla konkurencji powoduje dla Komisji konieczność dokonania nowej oceny zgodności ze wspólnym rynkiem. Wynika stąd, że zwiększenie budżetu o wielkość zgłoszoną przez Włochy nie może być uznane za mające charakter czysto formalny lub administracyjny lub za okoliczność nie wpływającą na ocenę zgodności danego środka pomocowego ze wspólnym rynkiem.

(24)

W związku z powyższym Komisja potwierdza, że zgłoszony środek pomocy musi być rozpatrywany jako nowa pomoc w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(25)

W odniesieniu do pierwszej uwagi przedstawionej przez Włochy w tym zakresie Komisja podkreśla przede wszystkim, że podstawą prawną przyjęcia rozporządzenia w sprawie TMO nie było rozporządzenie w sprawie przemysłu stoczniowego, ale Traktat WE, a w szczególności jego art. 87 ust. 3 lit. e), art. 93 i 133. Ponadto Komisja nie zauważa jakiejkolwiek niespójności między swoim stanowiskiem w rozpatrywanym przypadku a faktem, że część przepisów rozporządzenia w sprawie TMO odnosi się do rozporządzenia w sprawie przemysłu stoczniowego. Chodziło tutaj wyłącznie o kwestie techniki legislacyjnej, zgodnie z którą – by uniknąć powtórzeń – w rozporządzeniu w sprawie TMO nie powtórzono definicji czy przepisów już wcześniej sformułowanych w rozporządzeniu w sprawie przemysłu stoczniowego, włączając zasadniczą ich treść za pośrednictwem odesłania. W związku z tym zastosowanie rozporządzenia w sprawie TMO do tych punktów nie zależało od nieprzerwanej ważności rozporządzenia w sprawie przemysłu stoczniowego – w rozporządzeniu w sprawie TMO stworzono bowiem nowe, niezależne przepisy, zasadniczo analogiczne do przepisów zawartych w rozporządzeniu w sprawie przemysłu stoczniowego, do których odsyłano. Nie stoi to w sprzeczności ze stanowiskiem Komisji w przedmiotowym przypadku, że akt instytucji wspólnotowych musi być oparty na podstawie prawnej obowiązującej w momencie jego przyjmowania.

(26)

Jak wskazano w decyzji Komisji z dnia 30 kwietnia 2008 r. o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego, rozporządzenie w sprawie TMO przestało już obowiązywać i dlatego nie może ono stanowić prawnej podstawy oceny nowej pomocy. Z powodów podanych w decyzji o wszczęciu postępowania (pkt 9 i 10), zgłoszona pomoc nie jest zgodna ze wspólnym rynkiem w rozumieniu przepisów dotyczących pomocy państwa dla przemysłu stoczniowego (12), nie jest też, jak się wydaje, zgodna ze wspólnym rynkiem w myśl jakichkolwiek innych przepisów, mających zastosowanie w dziedzinie pomocy państwa. Komisja zauważa również, że Włochy nie zaproponowały żadnej alternatywnej podstawy prawnej oceny zgodności pomocy ze wspólnym rynkiem, choć utrzymywały, że nie jest to przypadek „nowej pomocy”, z którą to tezą, jak wyjaśniono w pkt 18–22, Komisja nie może się zgodzić.

(27)

Analogicznie Komisja nie może przyjąć argumentów podnoszonych przez Włochy odnośnie do ogólnych zasad prawnych dotyczących uzasadnionych oczekiwań beneficjentów i równego traktowania.

(28)

Włochy twierdzą, że stocznie, które złożyły wniosek o przyznanie pomocy w ramach programu w czasie, gdy obowiązywało jeszcze rozporządzenie w sprawie TMO i które spełniały warunki otrzymania tej pomocy, ale nie udało im się jej uzyskać z powodu braku środków w budżecie, mogą zasadnie spodziewać się otrzymania pomocy, a także – zdaniem Włoch – na podstawie ogólnej zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań (a także ze względu na konieczność zapewnienia równego traktowania z tymi stoczniami, którym faktycznie została wypłacona pomoc z dostępnych środków), mają prawo otrzymać pomoc, niezależnie od tego, czy rozporządzenie w sprawie TMO jeszcze obowiązuje.

(29)

Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa prawo powoływania się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań rozciąga się na każdą jednostkę, która znajdzie się w danej sytuacji, dlatego też jasne jest, że władze wspólnotowe, udzielając konkretnych zapewnień, wywołały uzasadnione oczekiwania. Niemniej dana osoba nie może powoływać się na naruszenie tej zasady, chyba że otrzymała konkretne zapewnienia ze strony władz (13).

(30)

W analizowanym przypadku Komisja uważa, że potencjalni beneficjenci programu pomocy mają prawo powoływać się na zasadę uzasadnionych oczekiwań co do zgodności z prawem wszelkiej pomocy, przyznanej w ramach programu w formie zatwierdzonej przez Komisję, co obejmuje także ograniczenie budżetu do 10 mln EUR. Tymczasem przypadek, którego akceptacji domagają się Włochy, odpowiada oczekiwaniu możliwości skorzystania z pomocy po upływie terminu obowiązywania programu, a w szczególności możliwości skorzystania z dopłat przekraczających zatwierdzony budżet, tj. oczekiwanie otrzymania nowej pomocy. Przedsiębiorstwo z zasady nie może powoływać się na zasadę uzasadnionych oczekiwań co do otrzymania pomocy, która nie została zatwierdzona przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w Traktacie WE (14). Z tego samego powodu nie może powoływać się na ogólną zasadę równego traktowania i konieczność zapewnienia traktowania takiego jak w stosunku do beneficjentów zatwierdzonej pomocy.

(31)

Ponadto Włochy cytują utrwalone orzecznictwo, które jej zdaniem odzwierciedla stosowanie zasady accessorium sequitur principale i pozwala na wyciągnięcie wniosku, że aktualizacja wielkości budżetu na działania publiczne, mająca na celu skorygowanie skutków w czasie lub przewidywań co do wydatków, które okazały się niewystarczające, mimo że powoduje zwiększenie początkowego budżetu, nie stanowi nowej pomocy lub też jest zgodna w kontekście podstawy prawnej uzasadniającej przyznanie pierwotnej pomocy.

(32)

Niemniej cytowane orzecznictwo nie potwierdza tezy postawionej przez Włochy.

(33)

W wyroku wydanym w sprawie C 223/85 Trybunał stwierdza, że brak interwencji Komisji w rozsądnym terminie oraz fakt, że pomoc przeznaczona była na pokrycie dodatkowych kosztów operacji, do realizacji której skorzystano z zatwierdzonej pomocy, wywołały wśród beneficjentów uzasadnione oczekiwania co do braku zastrzeżeń odnośnie do pomocy. Niemniej Komisja nie dostrzega, by ten precedens potwierdzał tezę postawioną przez Włochy, zgodnie z którą aktualizacja budżetu programu pomocy nie stanowi nowej pomocy lub, alternatywnie, jest zgodna z podstawą prawną, która stanowiła uzasadnienie przyznania pierwotnej pomocy, tj. rozporządzeniem w sprawie TMO. Przeciwnie Komisja zauważa, że w cytowanym powyżej wyroku Trybunał nie zakwestionował faktu, że „pomoc przeznaczona na pokrycie większych kosztów operacji, do realizacji której […] skorzystano z zatwierdzonej pomocy” wymaga zgody Komisji na podstawie art. 87 ust. 1 (wówczas art. 93) Traktatu WE.

(34)

Ponadto Włochy nie wykazały, że w przedmiotowym przypadku Komisja nie zainterweniowała w rozsądnym terminie. Przeciwnie, to raczej Włochy nie zgłosiły zwiększenia budżetu pomocy w czasie, gdy jeszcze obowiązywało rozporządzenie w sprawie TMO.

(35)

Również sprawa C-364/90 nie potwierdza tezy postawionej przez Włochy. W tej części wyroku, do której odwołują się Włochy, Trybunał stwierdza tylko, że Komisji nie udało się odpowiednio uzasadnić negatywnej decyzji dotyczącej udzielenia pomocy państwa, uściślając dalej, że niektóre dokumenty przedstawione w fazie poprzedzającej postępowanie sądowe były wystarczająco jasne dla celów uznania dopuszczalności tych argumentów w postępowaniu przed Trybunałem. Komisja nie rozumie, jak te czysto proceduralne punkty miałyby potwierdzać tezę Włoch, że zwiększenie budżetu programu pomocy winno być, jako kwestia prawa materialnego, zatwierdzone na podstawie rozporządzenia w sprawie TMO. Wreszcie w odniesieniu do uwagi Włoch, że zgłoszona pomoc nie jest sprzeczna z decyzją WTO (Światowej Organizacji Handlu), zgodnie z którą przepisy rozporządzenia w sprawie TMO są niezgodne z przepisami WTO, Komisja zauważyła już w poprzednich decyzjach, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości przepisy wspólnotowe winny być interpretowane na tyle, na ile to możliwe, w świetle prawa międzynarodowego, w tym zobowiązań WE wynikających z przynależności do WTO (15). W związku z tym wykładnia rozporządzenia w sprawie TMO powinna być dokonywana również w świetle międzynarodowych zobowiązań Wspólnoty (16).

(36)

W tym kontekście Komisja przypomina, że Korea zakwestionowała zgodność rozporządzenia w sprawie TMO z zasadami WTO. Dnia 22 kwietnia 2005 r. grupa ekspercka opublikowała sprawozdanie, w którym stwierdza, że rozporządzenie w sprawie TMO i różne przepisy krajowe w sprawie TMO, istniejące w czasie, w którym Korea wszczęła spór w ramach WTO, naruszały art. 23 ust. 1 Uzgodnienia w sprawie zasad i procedur regulujących rozstrzyganie sporów (17). Dnia 20 czerwca 2005 r. Organ Rozstrzygania Sporów WTO przyjął sprawozdanie grupy ekspertów, w którym zalecono Wspólnocie doprowadzenie do zgodności rozporządzenia w sprawie TMO i przepisów krajowych w sprawie TMO z jej zobowiązaniami wynikającymi z porozumień zawartych w ramach WTO (18). Dnia 20 lipca 2005 r. Wspólnota poinformowała Organ Rozstrzygania Sporów, że przepisy wspólnotowe są już zgodne z jego decyzją i z zaleceniami Organu Rozstrzygania Sporów, ponieważ rozporządzenie w sprawie TMO wygasło z dniem 31 marca 2005 r., a państwa członkowskie nie mogły już przyznawać pomocy operacyjnej na podstawie tego rozporządzenia.

(37)

W sprawozdaniu grupy ekspertów i decyzji Organu Rozstrzygania Sporów, która zatwierdziła to sprawozdanie, zakwestionowano rozporządzenie w sprawie TMO jako takie, ponieważ stwierdzono, że jest sprzeczne z przepisami WTO, nakładając jednocześnie na Wspólnotę obowiązek zaprzestania stosowania go. Obowiązek Wspólnoty wykonania decyzji Organu Rozstrzygania Sporów ma zastosowanie także do przyszłych decyzji o przyznawaniu nowych pomocy na podstawie rozporządzenia w sprawie TMO (19). Wspólnota, informując Organ Rozstrzygania Sporów, że jej przepisy są już zgodne z decyzją i z zaleceniami Organu Rozstrzygania Sporów, ponieważ rozporządzenie w sprawie TMO wygasło z dniem 31 marca 2005 r., a tym samym państwa członkowskie nie mogą już przyznawać pomocy operacyjnej na jego podstawie, zobowiązała się do nie stosować już przedmiotowego rozporządzenia jako podstawy przyznawania nowych środków pomocy. W związku z tym zatwierdzenie przedmiotowej pomocy stanowiłoby naruszenie przez Wspólnotę międzynarodowych zobowiązań.

(38)

Z wymienionych powyżej powodów Komisja stwierdza, że zgłoszona pomoc państwa nie jest zgodna ze wspólnym rynkiem,