16.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 11/1

16.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 11/3

(1)

Artykuł 136 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje, że należność celna przywozowa na produkty oznaczone kodami CN 1001 10 00, 1001 90 91, ex 1001 90 99 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości), 1002, ex 1005 inne niż ziarna hybrydowe oraz ex 1007 inne niż hybrydy do siewu, jest równa cenie interwencyjnej obowiązującej na takie produkty w przywozie, powiększonej o 55 %, minus cena importowa cif stosowana wobec danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć konwencyjnej stawki celnej określonej na podstawie Nomenklatury Scalonej.

(2)

Artykuł 136 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1 wspomnianego artykułu, reprezentatywne ceny przywozowe cif ustanawiane są regularnie dla produktów określonych w tym ustępie.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1249/96, ceną do obliczania należności przywozowej produktów oznaczonych kodami CN 1001 10 00, 1001 90 91, ex 1001 90 99 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości), 1002 00, 1005 10 90, 1005 90 00 i 1007 00 90 jest dzienna reprezentatywna cena cif w przywozie ustalona w sposób określony w art. 4 wspomnianego rozporządzenia.

(4)

Należy ustalić należności celne przywozowe na okres od dnia 16 stycznia 2010 r., mające zastosowanie do czasu wejścia w życie nowych ustaleń,

16.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 11/6

(1)

Art. 3 ust. 1 i 2 Protokołu nr 1 (3) do Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Tunezji, z drugiej strony (4), otwiera kontyngent taryfowy o zerowej stawce celnej na przywóz nieprzetworzonej oliwy z oliwek objętej kodami CN 1509 10 10 i 1509 10 90, całkowicie uzyskanej w Tunezji oraz przywożonej do Wspólnoty bezpośrednio z tego państwa, w ramach limitu przewidzianego na dany rok.

(2)

W art. 2 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1918/2006 z dnia 20 grudnia 2006 r. otwierającego i ustalającego zarządzanie kontyngentem taryfowym oliwy z oliwek pochodzącej z Tunezji (5) przewidziano miesięczne limity ilościowe w zakresie wydawania pozwoleń na przywóz.

(3)

Zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1918/2006 do odpowiednich organów zostały złożone wnioski o wydanie pozwoleń na przywóz, w łącznej ilości przekraczającej limit przewidziany na styczeń, ustanowiony w art. 2 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia.

(4)

W tych okolicznościach Komisja musi ustalić współczynnik przydziału pozwalający na wydanie pozwoleń na przywóz proporcjonalnie do dostępnej ilości.

(5)

Po wyczerpaniu limitu na miesiąc styczeń żadne pozwolenie na przywóz nie może zostać wydane na dany miesiąc,

16.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 11/7

(1)

Pismem z dnia 11 września 2001 r., zarejestrowanym dnia 13 września 2001 r., Stałe Przedstawicielstwo Włoch przy Unii Europejskiej przekazało Komisji, zgodnie z art. 88 ust. 3 Traktatu WE, treść art. 257 ustawy regionalnej nr 10 z dnia 10 maja 2001 r., który zmienia art. 2 ustawy regionalnej nr 52 z dnia 31 października 1994 r.

(2)

Pismem z dnia 19 kwietnia 2002 r., zarejestrowanym dnia 22 kwietnia 2002 r., Stałe Przedstawicielstwo Włoch przy Unii Europejskiej przekazało Komisji informacje uzupełniające odnośnie do ww. przepisów, do przekazania których władze włoskie zostały wezwane pismem z dnia 9 listopada 2001 r.

(3)

Po przeanalizowaniu tych informacji służby Komisji wezwały władze włoskie pismem z dnia 17 czerwca 2002 r. do przekazania dodatkowych informacji w terminie czterech tygodni.

(4)

Ponieważ służby Komisji nie otrzymały żadnej odpowiedzi w terminie określonym w piśmie z dnia 17 czerwca 2002 r., kolejnym pismem z dnia 19 sierpnia 2003 r. przesłały monit o udzielenie wymaganych informacji.

(5)

Pismem z dnia 23 października 2003 r., zarejestrowanym dnia 29 października 2003 r., Stałe Przedstawicielstwo Włoch przy Unii Europejskiej przekazało Komisji informacje uzupełniające, do przekazania których władze włoskie zostały wezwane pismem z dnia 17 czerwca 2002 r.

(6)

Pismem z dnia 11 grudnia 2003 r. Komisja poinformowała Włochy o podjęciu decyzji o wszczęciu postępowania, o którym mowa w art. 88 ust. 2 Traktatu WE, w odniesieniu do przepisów art. 257 ustawy regionalnej nr 10 z dnia 10 maja 2001 r. (zwanej dalej „ustawą nr 10/01”) oraz w odniesieniu do pomocy wypłaconej w ramach programu pomocy między dniem 1 stycznia 1998 r. a dniem 20 maja 2001 r. (data wejścia w życie ww. ustawy nr 10/01), która miała być finansowana w formie dopłat przewidzianych w ww. artykule (1).

(7)

Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag w tym zakresie.

(8)

Komisja nie otrzymała żadnych uwag od zainteresowanych stron. Władze włoskie odbyły jednak spotkanie ze służbami Komisji w celu doprecyzowania swoich uwag, przekazanych w związku ze wszczęciem postępowania, o którym mowa w art. 88 ust. 2 Traktatu WE.

(9)

W dniu 3 kwietnia 2009 r. Stałe Przedstawicielstwo Włoch przy Unii Europejskiej przesłało Komisji pocztą elektroniczną pismo od władz włoskich, stanowiące podsumowanie dyskusji, jaka miała miejsce podczas spotkania, o którym mowa w poprzednim ustępie.

(10)

Artykuł 257 ustawy nr 10/01 przewiduje wypłacenie dodatkowych 400 mln ITL (206 583 EUR) w formie dopłat do odsetek od kredytów zaciągniętych na 15 lat na konsolidację obciążonych kosztami zobowiązań spółdzielni rolniczych i ich konsorcjów oraz gospodarstw rolnych na mocy ustawy regionalnej nr 52 z dnia 31 października 1994 r. (zwanej dalej „ustawą nr 52/94”), zmienionej ustawą nr 13 z dnia 29 kwietnia 1996 r. (zwanej dalej „ustawą nr 13/96”). Artykuł ten zmienia ponadto art. 2 ustawy nr 52/94 w ten sposób, że rozszerza możliwość skorzystania z pomocy, przewidzianą w tej ostatniej ustawie w odniesieniu do obciążonych kosztami zobowiązań istniejących na dzień 31 grudnia 2000 r. Artykuł ten zawiera wreszcie klauzulę, zgodnie z którą przewidziana pomoc może być wdrożona dopiero po opublikowaniu w Bollettino ufficiale della Regione Lazio (Dzienniku Urzędowym Regionu Lacjum) pozytywnego wyniku analizy przeprowadzonej przez Komisję zgodnie z art. 87 i 88 Traktatu WE.

(11)

Ustawa nr 52/94, która stanowi podstawę prawną konsolidacji, przewidywała, co następuje:

(12)

Komisja wszczęła formalne postępowanie wyjaśniające, o którym mowa w art. 88 (dawniej art. 93) ust. 2 Traktatu WE, w odniesieniu do pomocy przewidzianej w przedmiotowej ustawie (3), ponieważ nie miała pewności co do jej zgodności z kryteriami, na których oparła się w celu przeprowadzenia analizy.

(13)

Zgodnie z tymi kryteriami Komisja uznała ten rodzaj dotacji za pomoc na prowadzenie działalności, która w ogólnym ujęciu mogła być uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem tylko w przypadku spełnienia następujących trzech warunków:

(14)

W związku ze wszczęciem postępowania władze włoskie zmieniły ustawę nr 52/94 ustawą nr 13/96, dzięki czemu Komisja mogła zamknąć ww. postępowanie, uznając za zgodną ze wspólnym rynkiem pomoc w formie zmienionej ww. ustawą (8).

(15)

Zmiany wprowadzone do programu na mocy ustawy nr 13/96 są następujące:

(16)

Program pomocy, zatwierdzony z uwzględnieniem tych zmian, nie zmienił się do momentu, gdy Komisja wydała decyzję o wszczęciu postępowania na mocy art. 88 ust. 2 Traktatu WE w odniesieniu do przepisów art. 257 ustawy nr 10/01.

(17)

Komisja wszczęła postępowanie przewidziane w art. 88 ust. 2 Traktatu WE w odniesieniu do przepisów art. 257 ustawy nr 10/01, a także wobec pomocy wypłaconej w ramach programu pomocy między dniem 1 stycznia 1998 r. a dniem 20 maja 2001 r. (data wejścia w życie ww. ustawy nr 10/01), która miała być finansowana w formie dopłaty przewidzianej w przywołanym artykule, ponieważ żywiła wątpliwości co do zgodności przedmiotowej pomocy ze wspólnym rynkiem, w szczególności w odniesieniu do następujących aspektów:

(18)

Pismem z dnia 2 lipca 2004 r., zarejestrowanym dnia 7 lipca 2004 r., Stałe Przedstawicielstwo Włoch przy Unii Europejskiej przekazało Komisji uwagi sformułowane przez władze włoskie w związku ze wszczęciem postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 Traktatu WE w odniesieniu do przepisów art. 257 ustawy nr 10/01, a także wobec pomocy wypłaconej w ramach programu pomocy między dniem 1 stycznia 1998 r. a dniem 20 maja 2001 r. (data wejścia w życie ww. ustawy regionalnej), która miała być finansowana w formie dopłat przewidzianych w przywołanym artykule.

(19)

W piśmie tym władze włoskie informowały przede wszystkim o wycofaniu zgłoszenia art. 257 ustawy nr 10/01, a także o wszczęciu postępowania w celu jego uchylenia, uściślając, że nie zastosowano żadnego środka wykonawczego ani nie wypłacono żadnej pomocy na podstawie przedmiotowego artykułu.

(20)

Władze włoskie podkreślają ponadto że w piśmie zatwierdzającym ustawę nr 52/94 Komisja stwierdza, że przedmiotowa pomoc jest zgodna z kryteriami mającymi do niej zastosowanie i dlatego można do niej zastosować odstępstwo przewidziane w art. 92 (obecnie art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu WE), ponieważ jest środkiem mającym na celu ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów gospodarczych, nie zmieniając warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem, bez odwoływania się do wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw.

(21)

Zdaniem władz włoskich i jak wynika z korespondencji z Komisją prowadzonej w latach 1994-1996, oczywiste jest, że celem ustawy nr 52/94 było uniknięcie sytuacji, w której gospodarstwa rolne w momencie realizowania inwestycji musiałyby ponosić koszty stóp procentowych dużo wyższe w porównaniu z rynkowymi na skutek zmian kosztu pieniądza, co spowodowałoby zagrożenie dla ich działalności. Region Lacjum ponadto zawsze gwarantował sprawdzanie rentowności przedsiębiorstw będących beneficjentami pomocy, w oparciu w szczególności o plany restrukturyzacji, które przedsiębiorstwa te zobowiązane były przedstawiać zgodnie z ustawą nr 52/94 ze zmianami.

(22)

W tym kontekście władze włoskie uważają, że do pomocy przewidzianej przez ustawę nr 52/94 można zastosować odstępstwo, o którym mowa w art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu WE.

(23)

W piśmie z dnia 2 lipca 2004 r. władze włoskie pytały ponadto czy w przypadku analizy – z punktu widzenia ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw – pomocy wypłaconej w latach 1998–2000 (11) dla kredytów istniejących na dzień 5 grudnia 1994 r., nie byłoby możliwe zastosowanie pkt 2.5 wytycznych z 1997 r., zgodnie z którym „wytyczne nie przesądzają ponadto zastosowania zatwierdzonych programów pomocy przyznawanej w celach innych niż ratowanie i restrukturyzacja, na przykład rozwój regionalny [i] rozwój MŚP”, zważywszy, że środki przewidziane ustawą nr 52/94 zostały zatwierdzone jako środki przeznaczone na ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów gospodarczych, nie zmieniając warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem.

(24)

Wreszcie w odpowiedzi na twierdzenia wyrażone w pkt 29 pisma z dnia 11 grudnia 2003 r. (zob. przypis 1), w którym Komisja prosiła władze włoskie o przekazanie niektórych uchwał regionalnych, a także wyciągów ze wszystkich ustaw finansowych przyjętych po dniu 1 stycznia 1998 r., aby umożliwić ustalenie dokładnej wysokości kwot przeznaczanych każdego roku na finansowanie przedmiotowego programu, władze włoskie uściśliły, jak następuje:

(25)

W piśmie przekazanym Komisji dnia 3 kwietnia 2009 r. władze włoskie uściśliły, że wszystkie wnioski o przyznanie pomocy w ramach programu zostały złożone przed dniem 1 stycznia 1998 r.

(26)

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu, wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(27)

Przedmiotowy środek odpowiada tej definicji, ponieważ sprzyja określonym przedsiębiorstwom (tym, które muszą sprostać obciążonym kosztami zobowiązaniom w sektorze rolnym) i może wpłynąć na wymianę handlową, zważywszy na miejsce zajmowane przez Włochy w sektorze produkcji rolnej (przykładowo w 2006 r. Włochy były trzecim producentem mięsa wołowego i pierwszym producentem pomidorów w Unii Europejskiej).

(28)

Niemniej w przypadkach przewidzianych w art. 87 ust. 2 i 3 Traktatu WE niektóre środki można uznać w drodze odstępstwa za zgodne ze wspólnym rynkiem.

(29)

W analizowanym przypadku, uwzględniając charakter przedmiotowego programu, jedyne odstępstwo, na jakie można się powołać, to odstępstwo przewidziane w art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, który przewiduje, że za zgodną ze wspólnym rynkiem może zostać uznana pomoc przeznaczona na ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów gospodarczych, o ile nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem.

(30)

Zanim zostanie przeanalizowana możliwość zastosowania tego odstępstwa, Komisja podkreśla, że w piśmie z dnia 2 lipca 2004 r., sporządzonym po dacie wszczęcia postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 Traktatu WE, władze włoskie poinformowały, że została wszczęta procedura uchylenia art. 257 ustawy nr 10/01 i że nie została wypłacona żadna pomoc na mocy przepisów tego artykułu. Pismem przesłanym teleksem w dniu 20 września 2005 r. służby Komisji wezwały władze włoskie do przedstawienia dowodu uchylenia art. 257 ustawy nr 10/01.

(31)

Służby Komisji otrzymały odpowiedź na wspomniany teleks pismem z dnia 16 lipca 2008 r., które potwierdzało uchylenie na mocy art. 27 ust. 2 ustawy regionalnej nr 4 z dnia 28 kwietnia 2006 r. spornych przepisów zawartych w art. 257 ustawy nr 10/01, której stosowanie zostało jednak wstrzymane od momentu wszczęcia postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 Traktatu WE. Ponadto władze włoskie poinformowały o wycofaniu zgłoszenia wcześniej cytowanego art. 257 pismem z dnia 2 lipca 2004 r.

(32)

Uwzględniając te elementy, Komisja nie ma podstaw do kontynuowania swojego postępowania w sprawie przepisów art. 257 ustawy nr 10/01 i może zamknąć postępowanie wyjaśniające.

(33)

Odnośnie do możliwości zastosowania odstępstwa, o którym mowa w art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu WE, w odniesieniu do pomocy przyznanej między dniem 1 stycznia 1998 r. a dniem 31 grudnia 2000 r. (zob. przypis 11), służby Komisji podkreślają, że władze włoskie, w uwagach przekazanych po wszczęciu postępowania, o którym mowa w art. 88 ust. 2 Traktatu, i podczas spotkania, które następnie miało miejsce, uściśliły, że przedmiotowe działania zostały sfinansowane wyłącznie ze środków ujętych w bilansie programu C 43/95 zatwierdzonego przez Komisję (zob. motyw 24). Z pisma władz włoskich, przekazanego dnia 3 kwietnia 2009 r., można wnosić ponadto że wszystkie wnioski o przyznanie pomocy zostały złożone przed dniem 1 stycznia 1998 r. (zob. motyw 25).

(34)

Zważywszy, że z powyższych danych wynika, że kwoty wykorzystane w latach 1998–2000 były już przedmiotem decyzji Komisji i że nie został złożony żaden wniosek po dacie, po której każdy nowy złożony wniosek winien być dostosowany do nowych przepisów obowiązujących w zakresie pomocy na ratowanie i restrukturyzację zagrożonych przedsiębiorstw (zob. motyw 17), Komisja nie ma podstaw do ponownego wypowiadania się, w świetle przywołanych przepisów, co do możliwości zastosowania odstępstwa, o którym mowa w art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu WE, w odniesieniu do pomocy przyznanej w latach 1998–2000, która stanowi w rzeczywistości kontynuację finansowania wynikającego z wniosków o przyznanie pomocy złożonych przed dniem 1 stycznia 1998 r. i spełniających warunki, o których mowa w motywie 15, wcześniej zatwierdzonych przez Komisję (zob. motyw 14). Postępowanie wszczęte w odniesieniu do działań dokonywanych w latach 1998–2000 może więc również zostać zamknięte.

16.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 11/12

(1)

Calendula officinalis L i Pimpinella anisum L spełniają wymogi określone w dyrektywie 2001/83/WE. Calendula officinalis L i Pimpinella anisum L mogą zostać uznane za substancje roślinne, przetwory roślinne lub ich zestawienia.

(2)

W związku z tym należy włączyć Calendula officinalis L i Pimpinella anisum L do wykazu substancji roślinnych, przetworów roślinnych i ich zestawień do użytku w tradycyjnych roślinnych produktach leczniczych, ustanowionego w załączniku I do decyzji Komisji 2008/911/WE (2).

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/911/WE.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi,

1)

w załączniku I wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszej decyzji;

2)

w załączniku II wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszej decyzji.