II Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja nie jest obowiązkowa

5.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/3

DECYZJA RADY

z dnia 30 listopada 2009 r.

w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Armenii

(2009/890/WE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 308,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,

po zasięgnięciu opinii Komitetu Ekonomiczno-Finansowego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Stosunki między Armenią a Unią Europejską (UE) rozwijają się w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa. W dniu 14 listopada 2006 r. UE uzgodniła z Armenią plan działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa, ustalający średnioterminowe priorytety w stosunkach między UE a Armenią oraz związane z nimi działania polityczne mające doprowadzić do dalszej integracji gospodarczej. Stosunki między UE a Armenią zostały wzmocnione dzięki niedawno zainicjowanemu Partnerstwu Wschodniemu.

(2)	Od drugiego półrocza 2008 r. gospodarka armeńska odczuwa w coraz większym stopniu negatywne skutki światowego kryzysu finansowego, czego przejawem jest zmniejszenie produkcji, spadek dochodów budżetowych oraz rosnące potrzeby w zakresie finansowania zewnętrznego.

(3)

Dostosowania gospodarcze Armenii i ożywienie jej gospodarki są wspierane pomocą finansową Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW). W marcu 2009 r. władze Armenii uzgodniły z MFW porozumienie w sprawie promesy kredytowej na kwotę 540 mln USD, mającej pomóc w dokonaniu niezbędnych dostosowań w armeńskiej gospodarce w związku z kryzysem gospodarczym.

(4)

W związku z dalszym pogorszeniem sytuacji gospodarczej, koniecznością skorygowania założeń gospodarczych będących podstawą programu, jak również zwiększeniem potrzeb w zakresie finansowania zewnętrznego, Armenia i MFW uzgodniły zwiększenie środków udostępnianych przez fundusz na rzecz Armenii o 250 mln USD, które zostało zatwierdzone przez Radę Wykonawczą MFW w dniu 22 czerwca 2009 r.

(5)	Wspólnota zamierza udostępnić w 2009 i 2010 r. dotacje na wsparcie budżetowe w ramach Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa (ENPI) w łącznej wysokości 32 mln EUR.

(6)	W związku z pogorszeniem sytuacji gospodarczej i perspektyw gospodarczych Armenia wystąpiła o dodatkową pomoc makrofinansową Wspólnoty.

(7)

Biorąc pod uwagę, że w 2010 r. w bilansie płatniczym Armenii utrzymywać się będzie pozostająca do zaspokojenia luka finansowa, udzielenie pomocy makrofinansowej jest w obecnych nadzwyczajnych okolicznościach właściwą odpowiedzią na wniosek tego kraju, mającą na celu wsparcie, w powiązaniu z bieżącym programem MFW, jego stabilizacji gospodarczej. Przewiduje się, że niniejsza pomoc finansowa przyczyni się również do zmniejszenia potrzeb w zakresie finansowania budżetu.

(8)

W celu zagwarantowania skutecznej ochrony interesów finansowych Wspólnoty związanych z niniejszą pomocą finansową konieczne jest, aby Armenia zapewniła odpowiednie środki w zakresie zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji oraz wszelkim innym nieprawidłowościom związanym z tą pomocą i w zakresie ich zwalczania, oraz by zapewniona została możliwość przeprowadzania kontroli przez Komisję oraz Trybunał Obrachunkowy.

(9)	Udostępnienie pomocy finansowej Wspólnoty nie narusza uprawnień władzy budżetowej.

(10)	Niniejsza pomoc powinna być zarządzana przez Komisję w porozumieniu z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym.

(11)	Traktat nie określa dla przyjęcia niniejszej decyzji innych kompetencji niż wynikające z art. 308,

STANOWI, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

1. Wspólnota udostępnia Armenii pomoc makrofinansową w postaci instrumentu pożyczkowego i dotacji, aby wesprzeć stabilizację gospodarczą Armenii oraz złagodzić jej potrzeby budżetowe oraz potrzeby w obszarze bilansu płatniczego określone w aktualnym programie MFW.

2. Pożyczka w ramach niniejszej pomocy wynosi 65 mln EUR (maksymalna kwota główna), o maksymalnej wymagalności 15 lat. Komisję upoważnia się w tym celu do pożyczenia w imieniu Wspólnoty niezbędnych środków.

3. Dotacja w ramach niniejszej pomocy wynosi maksymalnie 35 mln EUR.

4. Udostępnianiem wspólnotowej pomocy finansowej zarządza Komisja, w ścisłej współpracy z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym, w sposób spójny z umowami lub ustaleniami zawartymi między Armenią i MFW.

5. Pomoc finansowa Wspólnoty udostępniana jest na okres dwóch lat począwszy od pierwszego dnia po wejściu w życie protokołu ustaleń, o którym mowa w art. 2 ust.1. Jednakże jeżeli wymagają tego okoliczności, Komisja, po konsultacji z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym, może podjąć decyzję o przedłużeniu okresu dostępności pomocy o maksymalnie jeden rok.

Artykuł 2

1. Komisja uzgadnia z władzami Armenii, po konsultacji z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym, warunki dotyczące polityki gospodarczej, którym podlega wspólnotowa pomoc makrofinansowa, a które określone zostaną w protokole ustaleń, umowie o dotację i umowie pożyczki. Warunki te są spójne z umowami i ustaleniami zawartymi między Armenią i MFW. Szczegółowe warunki finansowe pomocy określają umowa o dotację i umowa pożyczki do uzgodnienia między Komisją a władzami Armenii.

2. W okresie realizacji wspólnotowej pomocy finansowej Komisja monitoruje prawidłowość regulacji finansowych i procedur administracyjnych Armenii oraz wewnętrznych i zewnętrznych mechanizmów kontroli, które są istotne z punktu widzenia takiej pomocy.

3. W regularnych odstępach czasu Komisja ocenia, czy polityka gospodarcza Armenii jest zgodna z celami pomocy wspólnotowej oraz czy uzgodnione warunki dotyczące polityki gospodarczej są przestrzegane w zadowalający sposób. Komisja działa w tym zakresie w ścisłej współpracy z MFW i Bankiem Światowym oraz, jeżeli jest to wymagane, z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym.

Artykuł 3

1. Wspólnotowa pomoc finansowa jest udostępniana Armenii przez Komisję w dwóch transzach, z zastrzeżeniem spełnienia warunków określonych w ust. 2. Wysokość obydwu transzy zostanie określona w protokole ustaleń.

2. O wypłacie transzy decyduje Komisja, zgodnie z warunkami pomocy ustalonymi w umowie o dotację i umowie pożyczki, przy czym warunkiem wypłaty jest zadowalająca realizacja warunków dotyczących polityki gospodarczej, które zostały uzgodnione w protokole ustaleń. Wypłata drugiej transzy następuje nie wcześniej niż po upływie trzech miesięcy od wypłaty pierwszej transzy.

3. Środki Wspólnoty są wypłacane Narodowemu Bankowi Armenii. Ich równowartość w walucie lokalnej może zostać przelana na rzecz skarbu państwa Armenii jako beneficjenta końcowego, z zastrzeżeniem postanowień uzgodnionych w protokole ustaleń, w tym potwierdzenia budżetowych potrzeb finansowych pozostających do zaspokojenia.

Artykuł 4

1. Operacje zaciągania i udzielania pożyczek przeprowadzane są w euro z tą samą datą waluty i nie wiążą się dla Wspólnoty ze zmianą terminów wymagalności, ani z ryzykiem walutowym, ryzykiem stopy procentowej lub innym ryzykiem handlowym.

2. Na wniosek Armenii Komisja podejmuje niezbędne kroki w celu dopilnowania, aby w warunkach pożyczki uwzględniona została klauzula wcześniejszej spłaty i, aby klauzula ta mogła zostać wykonana.

3. Na wniosek Armenii oraz jeśli okoliczności pozwolą na poprawę oprocentowania pożyczki, Komisja może refinansować całość lub część pierwotnej pożyczki lub zmienić odpowiednie warunki finansowe. Operacje refinansowania lub zmiany warunków pożyczki przeprowadzane są zgodnie z warunkami określonymi w ust. 1 i nie skutkują przedłużeniem średniego terminu wymagalności pożyczki ani zwiększeniem kwoty kapitału pozostającego do spłaty na dzień refinansowania lub zmiany warunków pożyczki.

4. Wszystkie koszty poniesione przez Wspólnotę w związku z operacjami zaciągania i udzielania pożyczek na podstawie niniejszej decyzji są pokrywane przez Armenię.

5. Komitet Ekonomiczno-Finansowy jest na bieżąco informowany o rozwoju sytuacji w zakresie operacji określonych w ust. 2 i 3.

Artykuł 5

Wspólnotowa pomoc finansowa jest realizowana zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (1) oraz przepisów wykonawczych (2) do tego rozporządzenia. Protokół ustaleń, umowa o dotację i umowa pożyczki, które zostaną uzgodnione z władzami Armenii, przewidują w szczególności podjęcie przez Armenię stosownych środków w zakresie zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji oraz wszelkim innym nieprawidłowościom związanym z pomocą i zwalczania ich. Protokół i umowy przewidują także kontrole Komisji, w tym Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF-u), w tym prawo przeprowadzania inspekcji i kontroli na miejscu, a także – w stosownych przypadkach – kontrole Trybunału Obrachunkowego przeprowadzane na miejscu.

Artykuł 6

Do dnia 31 sierpnia każdego roku Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, które zawiera ocenę wykonania niniejszej decyzji za rok poprzedzający. Sprawozdanie zawiera informacje o związku pomiędzy warunkami dotyczącymi polityki określonymi w protokole ustaleń zgodnie z art. 2 ust. 1 oraz bieżącymi wynikami gospodarczymi i budżetowymi Armenii a decyzją Komisji dotyczącą wypłacenia transzy pomocy.

Artykuł 7

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 30 listopada 2009 r.

W imieniu Rady

B. ASK

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1.

(2) Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 (Dz.U. L 357 z 31.12.2002, s. 1).

5.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/6

DECYZJA RADY

z dnia 30 listopada 2009 r.

w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Bośni i Hercegowinie

(2009/891/WE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 308,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,

po zasięgnięciu opinii Komitetu Ekonomiczno-Finansowego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Stosunki między Bośnią i Hercegowiną a Unią Europejską (UE) rozwijają się w ramach procesu stabilizacji i stowarzyszenia oraz partnerstwa europejskiego. W dniu 16 czerwca 2008 r. Bośnia i Hercegowina oraz Komisja podpisały układ o stabilizacji i stowarzyszeniu oraz umowę przejściową w sprawie handlu i kwestii związanych z handlem.

(2)	Od czwartego kwartału 2008 r. gospodarka Bośni i Hercegowiny odczuwa w coraz większym stopniu negatywne skutki międzynarodowego kryzysu gospodarczego i finansowego, czego przejawem jest zmniejszenie PKB i obrotów handlowych oraz spadek dochodów budżetowych.

(3)

Stabilizacja gospodarcza Bośni i Hercegowiny i ożywienie jej gospodarki są wspierane pomocą finansową Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW). W maju 2009 r. władze Bośni i Hercegowiny uzgodniły z MFW nowy program wypłat w kwocie 1,15 mld EUR na okres trzech lat, zatwierdzony przez Radę Wykonawczą MFW w lipcu 2009 r.

(4)	W związku z pogorszeniem sytuacji gospodarczej i perspektyw gospodarczych, Bośnia i Hercegowina wystąpiła o dodatkową pomoc makrofinansową Wspólnoty.

(5)

Biorąc pod uwagę, że zgodnie z założeniami MFW w 2010 r. w bilansie płatniczym Bośni i Hercegowiny utrzymywać się będzie rezydualna luka finansowa, pomoc makrofinansowa jest w obecnych nadzwyczajnych okolicznościach właściwą odpowiedzią na wniosek tego kraju, mającą na celu wsparcie jego stabilizacji gospodarczej w powiązaniu z bieżącym programem MFW. Przewiduje się, że niniejsza pomoc finansowa przyczyni się również do zmniejszenia potrzeb w zakresie finansowania budżetu.

(6)

W celu zagwarantowania skutecznej ochrony interesów finansowych Wspólnoty związanych z niniejszą pomocą finansową konieczne jest, aby Bośnia i Hercegowina zapewniła odpowiednie środki w zakresie zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji oraz wszelkim innym nieprawidłowościom związanym z tą pomocą i w zakresie ich zwalczania, oraz by zapewniona została możliwość przeprowadzania kontroli przez Komisję oraz Trybunał Obrachunkowy.

(7)	Udostępnienie pomocy finansowej Wspólnoty nie narusza uprawnień władzy budżetowej.

(8)	Niniejsza pomoc powinna być zarządzana przez Komisję w porozumieniu z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym.

(9)	Traktat nie określa dla przyjęcia niniejszej decyzji innych kompetencji niż wynikające z art. 308,

STANOWI, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

1. Wspólnota udostępnia Bośni i Hercegowinie pomoc makrofinansową w postaci instrumentu pożyczkowego w maksymalnej kwocie głównej 100 mln EUR, o maksymalnej średniej wymagalności 15 lat, aby wesprzeć stabilizację gospodarczą Bośni i Hercegowiny oraz ulżyć jej potrzebom budżetowym i w zakresie bilansu płatniczego określonym w aktualnym programie MFW.

2. Komisję upoważnia się w tym celu do pożyczenia w imieniu Wspólnoty niezbędnych środków.

3. Udostępnianiem wspólnotowej pomocy finansowej zarządza Komisja we ścisłej współpracy z Komitetem Ekonomiczno - Finansowym, w sposób spójny z umowami lub ustaleniami zawartymi między Bośnią i Hercegowiną i MFW.

4. Pomoc finansowa Wspólnoty udostępniana jest na okres dwóch lat począwszy od pierwszego dnia po wejściu w życie protokołu ustaleń, o którym mowa w art. 2 ust. 1. Jednakże jeżeli wymagają tego okoliczności, Komisja, po konsultacji z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym, może podjąć decyzję o przedłużeniu okresu dostępności pomocy o maksymalnie jeden rok.

Artykuł 2

1. Komisja jest upoważniona do uzgodnienia z władzami Bośni i Hercegowiny, po konsultacji z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym, warunków dotyczących polityki gospodarczej, którym podlega wspólnotowa pomoc makrofinansowa, a które określone zostaną w protokole ustaleń. Warunki te są spójne z umowami i ustaleniami zawartymi między Bośnią i Hercegowiną i MFW. Szczegółowe warunki finansowe pomocy określa umowa pożyczki do uzgodnienia między Komisją a władzami Bośni i Hercegowiny.

2. W okresie realizacji wspólnotowej pomocy finansowej Komisja monitoruje prawidłowość regulacji finansowych Bośni i Hercegowiny, procedur administracyjnych oraz wewnętrznych i zewnętrznych mechanizmów kontroli, które są istotne z punktu widzenia takiej pomocy.

3. W regularnych odstępach czasu Komisja ocenia, czy polityka gospodarcza Bośni i Hercegowiny jest zgodna z celami wspólnotowej pomocy oraz czy uzgodnione warunki dotyczące polityki gospodarczej są przestrzegane w zadowalający sposób. Komisja działa w ścisłej współpracy z MFW i Bankiem Światowym oraz, jeżeli jest to wymagane, z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym.

Artykuł 3

1. Wspólnotowa pomoc finansowa jest udostępniana Bośni i Hercegowinie przez Komisję w dwóch transzach, z zastrzeżeniem spełnienia warunków określonych w ust. 2. Wysokość obydwu transzy pożyczki zostanie określona w protokole ustaleń.

2. O wypłacie transzy decyduje Komisja, przy czym warunkiem wypłaty jest zadowalająca realizacja warunków dotyczących polityki gospodarczej, które zostały uzgodnione w protokole ustaleń. Wypłata drugiej transzy następuje nie wcześniej niż po upływie trzech miesięcy od wypłaty pierwszej transzy.

3. Środki Wspólnoty są wypłacane Narodowemu Bankowi Bośni i Hercegowiny. Ich równowartość w walucie lokalnej może zostać przelana na rzecz skarbu państwa Bośni i Hercegowiny oraz odnośnych podmiotów jako beneficjentów końcowych, z zastrzeżeniem postanowień określonych w protokole ustaleń, w tym potwierdzenia budżetowych potrzeb finansowych pozostających do zaspokojenia.

Artykuł 4

1. Wspólnotowe operacje zaciągania i udzielania pożyczek, o których mowa w niniejszej decyzji, przeprowadzane są w euro z tą samą datą waluty i nie wiążą się dla Wspólnoty ze zmianą terminów wymagalności, ani z ryzykiem walutowym, ryzykiem stopy procentowej lub innym ryzykiem handlowym.

2. Na wniosek Bośni i Hercegowiny Komisja podejmuje niezbędne kroki w celu dopilnowania, aby w warunkach pożyczki uwzględniona została klauzula wcześniejszej spłaty i, aby odpowiadała ona odpowiedniej klauzuli warunków operacji zaciągania pożyczek.

3. Na wniosek Bośni i Hercegowiny oraz jeśli okoliczności pozwolą na poprawę oprocentowania pożyczki, Komisja może refinansować całość lub część pierwotnej pożyczki lub zmienić odpowiednie warunki finansowe. Operacje refinansowania lub zmiany warunków pożyczki przeprowadzane są zgodnie z warunkami określonymi w ust. 1 i nie skutkują przedłużeniem średniego terminu wymagalności pożyczki ani zwiększeniem kwoty kapitału pozostającego do spłaty na dzień refinansowania lub zmiany warunków pożyczki.

4. Wszystkie koszty poniesione przez Wspólnotę w związku z operacjami zaciągania i udzielania pożyczek na podstawie niniejszej decyzji są pokrywane przez Bośnię i Hercegowinę.

5. Komitet Ekonomiczno-Finansowy jest na bieżąco informowany o rozwoju sytuacji w zakresie operacji określonych w ust. 2 i 3.

Artykuł 5

Wspólnotowa pomoc finansowa jest realizowana zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (1) oraz przepisów wykonawczych (2) do tego rozporządzenia. Protokół ustaleń i umowa pożyczki do uzgodnienia z władzami Bośni i Hercegowiny przewidują w szczególności podjęcie przez Bośnię i Hercegowinę stosownych środków w zakresie zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji oraz wszelkim innym nieprawidłowościom związanym z pomocą i zwalczania ich. Protokół i umowa przewidują także kontrole Komisji, w tym Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), w tym prawo przeprowadzania inspekcji i kontroli na miejscu, a także – w stosownych przypadkach – kontrole Trybunału Obrachunkowego przeprowadzane na miejscu.

Artykuł 6

Do dnia 31 sierpnia każdego roku Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, które zawiera ocenę wykonania niniejszej decyzji za rok poprzedzający. Sprawozdanie zawiera informacje o związku pomiędzy warunkami dotyczącymi polityki określonymi w protokole ustaleń zgodnie z art. 2 ust. 1 oraz bieżącymi wynikami gospodarczymi i budżetowymi Bośni i Hercegowiny a decyzją Komisji dotyczącą wypłacenia transzy pomocy.

Artykuł 7

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 30 listopada 2009 r.

W imieniu Rady

B. ASK

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1.

(2) Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 (Dz.U. L 357 z 31.12.2002, s. 1).

5.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/9

DECYZJA RADY

z dnia 30 listopada 2009 r.

w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Serbii

(2009/892/WE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 308,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,

po zasięgnięciu opinii Komitetu Ekonomiczno-Finansowego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Stosunki między Serbią a Unią Europejską (UE) rozwijają się w ramach procesu stabilizacji i stowarzyszenia oraz partnerstwa europejskiego. W dniu 29 kwietnia 2008 r. Serbia i Komisja podpisały układ o stabilizacji i stowarzyszeniu oraz umowę przejściową w sprawie handlu i kwestii związanych z handlem.

(2)	Od drugiego półrocza 2008 r. gospodarka serbska odczuwa w coraz większym stopniu negatywne skutki międzynarodowego kryzysu finansowego, czego przejawem jest zmniejszenie produkcji, spadek dochodów budżetowych oraz rosnące potrzeby w zakresie finansowania zewnętrznego.

(3)	Stabilizacja gospodarcza Serbii i ożywianie jej gospodarki są wspierane pomocą finansową Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW). W listopadzie 2008 r. władze Serbii wstępnie uzgodniły z MFW nowe porozumienie w sprawie promesy kredytowej, które zostało ostatecznie zatwierdzone w styczniu 2009 r.

(4)

W związku z dalszym pogorszeniem sytuacji gospodarczej, koniecznością skorygowania założeń gospodarczych będących podstawą programu, jak również zwiększeniem potrzeb w zakresie finansowania zewnętrznego, Serbia i MFW uzgodniły w marcu 2009 r. uruchomienie w ramach promesy kredytowej programu wypłat na kwotę 3 mld EUR, który został zatwierdzony przez Radę Wykonawczą MFW w dniu 15 maja 2009 r.

(5)	Wspólnota ma zamiar udostępnić w 2009 i 2010 r. dotacje na wsparcie budżetowe w ramach Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej (IPA) w łącznej wysokości 100 mln EUR.

(6)	W związku z pogorszeniem sytuacji gospodarczej i perspektyw gospodarczych, Serbia wystąpiła o dodatkową pomoc makrofinansową Wspólnoty.

(7)

Biorąc pod uwagę, że w 2010 r. w bilansie płatniczym Serbii utrzymywać się będzie rezydualna luka finansowa, pomoc makrofinansowa jest w obecnych nadzwyczajnych okoliczności właściwą odpowiedzią na wniosek tego kraju, mającą na celu wsparcie, w powiązaniu z bieżącym programem MFW, jego stabilizacji gospodarczej. Przewiduje się, że niniejsza pomoc finansowa przyczyni się również do zmniejszenia potrzeb w zakresie finansowania budżetu.

(8)

W celu zagwarantowania skutecznej ochrony interesów finansowych Wspólnoty związanych z niniejszą pomocą finansową konieczne jest, aby Serbia zapewniła odpowiednie środki w zakresie zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji oraz wszelkim innym nieprawidłowościom związanym z tą pomocą i w zakresie ich zwalczania, oraz by zapewniona została możliwość przeprowadzania kontroli przez Komisję oraz Trybunał Obrachunkowy.

(9)	Udostępnienie pomocy finansowej Wspólnoty nie narusza uprawnień władzy budżetowej.

(10)	Niniejsza pomoc powinna być zarządzana przez Komisję w porozumieniu z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym.

(11)	Traktat nie określa dla przyjęcia niniejszej decyzji innych kompetencji niż wynikające z art. 308,

STANOWI, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

1. Wspólnota udostępnia Serbii pomoc makrofinansową w postaci instrumentu pożyczkowego do maksymalnej kwoty głównej 200 mln EUR, o maksymalnej, średniej wymagalności 15 lat, aby wesprzeć stabilizację gospodarczą Serbii oraz ulżyć jej potrzebom budżetowym i w zakresie bilansu płatniczego określonym w aktualnym programie MFW.

2. Komisję upoważnia się w tym celu do pożyczenia w imieniu Wspólnoty niezbędnych środków.

3. Udostępnianiem wspólnotowej pomocy finansowej zarządza Komisja, w ścisłej współpracy z Komitetem Ekonomczno - Finansowym, w sposób spójny z umowami lub ustaleniami zawartymi między Serbią i MFW.

4. Pomoc finansowa Wspólnoty udostępniana jest na okres dwóch lat począwszy od pierwszego dnia po wejściu w życie protokołu ustaleń, o którym mowa w art. 2 ust.1. Jednakże jeżeli wymagają tego okoliczności, Komisja, po konsultacji z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym, może podjąć decyzję o przedłużeniu okresu dostępności pomocy o maksymalnie jeden rok.

Artykuł 2

1. Komisja jest upoważniona do uzgodnienia z władzami Serbii, po konsultacji z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym, warunków dotyczących polityki gospodarczej, którym podlega wspólnotowa pomoc makrofinansowa, a które określone zostaną w protokole ustaleń. Warunki te są spójne z umowami i ustaleniami zawartymi między Serbią i MFW. Szczegółowe warunki finansowe pomocy określa umowa pożyczki do uzgodnienia między Komisją a władzami Serbii.

2. W okresie realizacji wspólnotowej pomocy finansowej Komisja monitoruje prawidłowość regulacji finansowych Serbii, procedur administracyjnych oraz wewnętrznych i zewnętrznych mechanizmów kontroli, które są istotne z punktu widzenia takiej pomocy.

3. W regularnych odstępach czasu Komisja ocenia, czy polityka gospodarcza Serbii jest zgodna z celami wspólnotowej pomocy oraz czy uzgodnione warunki dotyczące polityki gospodarczej są przestrzegane w zadowalający sposób. Komisja działa w ścisłej współpracy z instytucjami Bretton Woods i, jeżeli jest to wymagane, z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym.

Artykuł 3

1. Wspólnotowa pomoc finansowa jest udostępniana Serbii przez Komisję w dwóch transzach pożyczki, z zastrzeżeniem spełnienia warunków określonych w ust. 2. Wysokość obydwu transzy pożyczki zostanie określona w protokole ustaleń.

3. Środki Wspólnoty są wypłacane Narodowemu Bankowi Serbii. Ich równowartość w walucie lokalnej może zostać przelana na rzecz skarbu państwa Serbii jako beneficjenta końcowego, z zastrzeżeniem postanowień określonych w protokole ustaleń, w tym potwierdzenia budżetowych potrzeb finansowych pozostających do zaspokojenia.

Artykuł 4

2. Na wniosek Serbii Komisja podejmuje niezbędne kroki w celu dopilnowania, aby w warunkach pożyczki uwzględniona została klauzula wcześniejszej spłaty i, aby odpowiadała ona odpowiedniej klauzuli warunków operacji zaciągania pożyczek.

3. Na wniosek Serbii oraz jeśli okoliczności pozwolą na poprawę oprocentowania pożyczki, Komisja może refinansować całość lub część pierwotnej pożyczki lub zmienić odpowiednie warunki finansowe. Operacje refinansowania lub zmiany warunków pożyczki przeprowadzane są zgodnie z warunkami określonymi w ust. 1 i nie skutkują przedłużeniem średniego terminu wymagalności pożyczki ani zwiększeniem kwoty kapitału pozostającego do spłaty na dzień refinansowania lub zmiany warunków pożyczki.

4. Wszystkie koszty poniesione przez Wspólnotę w związku z operacjami zaciągania i udzielania pożyczek na podstawie niniejszej decyzji są pokrywane przez Serbię.

5. Komitet Ekonomiczno-Finansowy jest na bieżąco informowany o rozwoju sytuacji w zakresie operacji określonych w ust. 2 i 3.

Artykuł 5

Wspólnotowa pomoc finansowa jest realizowana zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (1) oraz przepisów wykonawczych (2) do tego rozporządzenia. Protokół ustaleń i umowa pożyczki do uzgodnienia z władzami Serbii przewidują w szczególności podjęcie przez Serbię stosownych środków w zakresie zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji oraz wszelkim innym nieprawidłowościom związanym z pomocą i zwalczania ich. Protokół i umowa przewidują także kontrole Komisji, w tym Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), w tym prawo przeprowadzania inspekcji i kontroli na miejscu, a także – w stosownych przypadkach – kontrole Trybunału Obrachunkowego przeprowadzane na miejscu.

Artykuł 6

Do dnia 31 sierpnia każdego roku Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, które zawiera ocenę wykonania niniejszej decyzji za rok poprzedzający. Sprawozdanie zawiera informacje o związku pomiędzy warunkami dotyczącymi polityki określonymi w protokole ustaleń zgodnie z art. 2 ust. 1 oraz bieżącymi wynikami gospodarczymi i budżetowymi Serbii a decyzją Komisji dotyczącą wypłacenia transzy pomocy.

Artykuł 7

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 30 listopada 2009 r.

W imieniu Rady

B. ASK

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1.

(2) Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 (Dz.U. L 357 z 31.12.2002, s. 1).

5.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/12

DECYZJA KOMISJI

z dnia 30 listopada 2009 r.

w sprawie przywozu nasienia trzody chlewnej do Wspólnoty w odniesieniu do wykazów krajów trzecich i centrów pozyskiwania nasienia oraz wymogów dotyczących świadectw

(notyfikowana jako dokument nr C(2009) 9354)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2009/893/WE)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając dyrektywę 90/429 Rady EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. ustanawiającą warunki sanitarne odnośnie do zwierząt mające zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym nasieniem bydła i trzody chlewnej oraz w przywozie (1), w szczególności jej art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1, art. 9 ust. 2 i 3 oraz art. 10 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Dyrektywa 90/429/EWG ustanawia warunki dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w wewnątrzwspólnotowym handlu nasieniem trzody chlewnej oraz w jego przywozie z krajów trzecich. Dyrektywa ta przewiduje, że państwa członkowskie mogą zezwolić na przywóz takiego nasienia tylko z tych krajów trzecich, które znajdują się w wykazie sporządzonym zgodnie z procedurą określoną w tej dyrektywie. Dyrektywa 90/429/EWG przewiduje również, że w ramach tej samej procedury zostanie sporządzony wykaz zatwierdzonych centrów pozyskiwania nasienia, których może dotyczyć zezwolenie państw członkowskich na przywóz nasienia pochodzącego z tych krajów trzecich.

(2)	Ponadto dyrektywa 90/429/EWG przewiduje, że do przesyłek nasienia należy dołączyć świadectwa zdrowia zwierząt wystawione według wzoru sporządzonego zgodnie z tą dyrektywą.

(3)

Decyzja Komisji 2002/613/WE z dnia 19 lipca 2002 r. ustanawiająca warunki przywozu nasienia trzody chlewnej (2) określa wykaz krajów trzecich, których ma dotyczyć zezwolenie państw członkowskich na przywóz nasienia. Wykaz ten sporządza się na podstawie statusu zdrowotnego zwierząt pochodzących z tych krajów trzecich.

(4)	Decyzja 2002/613/WE ustanawia również wykaz centrów pozyskiwania nasienia, których ma dotyczyć zezwolenie państw członkowskich na przywóz nasienia.

(5)

Szereg centrów pozyskiwania nasienia w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych znajduje się obecnie w tym wykazie. Wspomniane kraje trzecie wnioskują o wprowadzenie licznych zmian w zapisach dotyczących ich centrów pozyskiwania nasienia wymienionych w wykazie. Niektóre z tych zmian dotyczą szczegółowych informacji administracyjnych lub skreślenia już zatwierdzonych centrów, a inne dodania nowych centrów.

(6)

Kanada i Stany Zjednoczone przedstawiły odpowiednie gwarancje w zakresie zgodności nowych centrów pozyskiwania nasienia z odpowiednimi warunkami określonymi w dyrektywie 90/429/EWG, a przedmiotowe centra pozyskiwania nasienia zostały urzędowo zatwierdzone przez służby weterynaryjne tych krajów trzecich dla celów wywozu nasienia do Wspólnoty. W związku z tym należy wprowadzić odpowiednie zmiany w wykazie zatwierdzonych centrów pozyskiwania nasienia, określonym w decyzji 2002/613/WE.

(7)

Wzór świadectwa weterynaryjnego zamieszczony w załączniku III do decyzji 2002/613/WE uwzględnia warunki dotyczące zdrowia zwierząt w odniesieniu do przywozu nasienia do Wspólnoty. Warunki te nie są w pełni spójne z warunkami określonymi w Kodeksie zdrowia zwierząt lądowych Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt („Kodeks zdrowia zwierząt lądowych”) i dlatego należy je zaktualizować.

(8)

Ponadto decyzja Komisji 2007/240/WE (3) przewiduje, że różne świadectwa weterynaryjne, zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt wymagane w przypadku przywozu żywych zwierząt, nasienia, zarodków, komórek jajowych i produktów pochodzenia zwierzęcego na terytorium Wspólnoty powinny być sporządzone w oparciu o standardowe wzory świadectw weterynaryjnych określone w załączniku I do tej decyzji.

(9)	Należy zatem odpowiednio zmienić wzory świadectw zdrowia określone w załączniku III do decyzji 2002/613/WE z uwzględnieniem odnośnych części Kodeksu zdrowia zwierząt lądowych i odnośnego standardowego wzoru określonego w załączniku I do decyzji 2007/240/WE.

(10)

W załączniku IV do decyzji 2002/613/WE określono wzór świadectwa weterynaryjnego, który należy stosować w przypadku przywozu do Wspólnoty przesyłek nasienia ze Szwajcarii. W załączniku 11 dodatek 2 rozdział VIII(B) pkt 3 lit. b) do Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczącej handlu produktami rolnymi (4) przewidziano jednak szczególne wymogi dotyczące świadectw. Umowa ta została zatwierdzona decyzją Rady i – w odniesieniu do umowy w sprawie współpracy naukowej i technologicznej – Komisji 2002/309/WE, Euratom z dnia 4 kwietnia 2002 r. w sprawie zawarcia siedmiu umów z Konfederacją Szwajcarską (5).

(11)

Biorąc pod uwagę te szczególne wymogi, przesyłki nasienia przywożonego do Wspólnoty ze Szwajcarii powinny być zaopatrzone w świadectwa zdrowia sporządzone zgodnie z wzorem stosowanym w wewnątrzwspólnotowym handlu nasieniem, określonym w załączniku D do dyrektywy 90/429/EWG, ze zmianami określonymi w załączniku 11 dodatek 2 rozdział VIII(B) pkt 3 do Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczącej handlu produktami rolnymi. W związku z tym należy skreślić załącznik IV do decyzji 2002/613/WE.

(12)

Przy stosowaniu niniejszej decyzji należy uwzględnić szczególne wymogi dotyczące świadectw i wzory poświadczeń zdrowia, które mogą zostać określone zgodnie z umową między Wspólnotą Europejską a rządem Kanady o środkach sanitarnych dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w związku z handlem żywymi zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęcego (6), zatwierdzoną decyzją Rady 1999/201/WE (7).

(13)

Przy stosowaniu niniejszej decyzji należy również uwzględnić szczególne wymogi dotyczące świadectw i wzory poświadczeń zdrowia, które mogą zostać określone zgodnie z umową między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi (8), zatwierdzoną decyzją Rady 97/132/WE (9).

(14)	W celu zachowania jasności i spójności prawodawstwa wspólnotowego należy uchylić decyzję 2002/613/EWG i zastąpić ją niniejszą decyzją.

(15)	Aby uniknąć wszelkich zakłóceń handlu, należy zezwolić na stosowanie w okresie przejściowym świadectw zdrowia wystawionych zgodnie z decyzją 2002/613/WE.

(16)	Dyrektywą Rady 2008/73/WE (10) zmieniono dyrektywę 90/429/EWG i wprowadzono uproszczoną procedurę sporządzania i publikowania wykazów centrów pozyskiwania nasienia w krajach trzecich, które zostały zatwierdzone dla celów przywozu do Wspólnoty.

(17)

W ramach tej nowej procedury, którą stosuje się od dnia 1 stycznia 2010 r., sporządzanie wykazu nie będzie już należało do kompetencji Komisji. Wykaz centrów pozyskiwania nasienia, które zostały zatwierdzone przez właściwy organ kraju trzeciego zgodnie z warunkami określonymi w dyrektywie 90/429/EWG i z których można wysyłać nasienie do Wspólnoty, będzie należało jedynie przekazać Komisji, która poda go do wiadomości publicznej w celach informacyjnych.

(18)	Wskutek nowej procedury wprowadzonej dyrektywą 2008/73/WE przepis dotyczący wykazu zatwierdzonych centrów pozyskiwania nasienia ustanowiony w niniejszej decyzji powinien stracić ważność w dniu 31 grudnia 2009 r.

(19)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Przywóz nasienia

Przesyłki nasienia są przywożone do Wspólnoty z krajów trzecich, wyłącznie jeżeli spełniają następujące warunki:

a)	pochodzą z krajów trzecich wymienionych w załączniku I;

są zaopatrzone w świadectwo zdrowia sporządzone zgodnie z wzorem określonym w załączniku II część 1, wypełnione zgodnie z notami wyjaśniającymi zamieszczonymi w załączniku II część 2; jednak w przypadku gdy w umowach dwustronnych między Wspólnotą a krajami trzecimi określone są szczególne wymogi dotyczące świadectw, stosuje się te wymogi;

c)	spełniają wymogi określone w świadectwach zdrowia, o których mowa w lit. b);

d)	pochodzą z centrów pozyskiwania nasienia wymienionych w załączniku III.

Artykuł 2

Ogólne warunki dotyczące transportu przesyłek nasienia do Wspólnoty

1. Przesyłki nasienia nie są przewożone w tym samym pojemniku co inne przesyłki nasienia, które:

a)	nie są przeznaczone do wprowadzenia do Wspólnoty; lub

b)	zawierają nasienie zwierząt o gorszym stanie zdrowia.

2. Podczas transportu do Wspólnoty przesyłki nasienia są umieszczone w zamkniętych i zaplombowanych pojemnikach, a plomba nie może zostać naruszona podczas transportu.

Artykuł 3

Uchylenie

Decyzja 2002/613/WE traci moc.

Artykuł 4

Przepisy przejściowe

W drodze odstępstwa od art. 1 lit. b) zezwala się na przywóz do Wspólnoty przesyłek nasienia, dla których świadectwa zdrowia zostały wystawione przed dniem 31 maja 2010 r. zgodnie z wzorami określonymi w załącznikach III i IV do decyzji 2002/613/WE, do dnia 30 czerwca 2010 r.

Artykuł 5

Stosowanie

Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 15 grudnia 2009 r.

Artykuł 1 lit. d) stosuje się jednak tylko od dnia 15 grudnia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r.

Artykuł 6

Adresaci

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 30 listopada 2009 r.

W imieniu Komisji

Androulla VASSILIOU

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 224 z 18.8.1990, s. 62.

(2) Dz.U. L 196 z 25.7.2002, s. 45.

(3) Dz.U. L 104 z 21.4.2007, s. 37.

(4) Dz.U. L 114 z 30.4.2002, s. 132.

(5) Dz.U. L 114 z 30.4.2002, s. 1.

(6) Dz.U. L 71 z 18.3.1999, s. 3.

(7) Dz.U. L 71 z 18.3.1999, s. 1.

(8) Dz.U. L 57 z 26.2.1997, s. 5.

(9) Dz.U. L 57 z 26.2.1997, s. 4.

(10) Dz.U. L 219 z 14.8.2008, s. 40.

ZAŁĄCZNIK I

Wykaz krajów trzecich, których dotyczy zezwolenie państw członkowskich na przywóz nasienia trzody chlewnej

Kod ISO	Nazwa kraju trzeciego	Uwagi
CA	Kanada
CH	Szwajcaria (1)
NZ	Nowa Zelandia
US	Stany Zjednoczone

(1) Świadectwa zgodne z Umową między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczącą handlu produktami rolnymi (Dz.U. L 114 z 30.4.2002, s. 132).

ZAŁĄCZNIK II

CZĘŚĆ 1

Wzór świadectwa zdrowia dla celów przywozu nasienia trzody chlewnej

CZĘŚĆ 2

Noty wyjaśniające dla celów wystawiania świadectw

a)	Świadectwa zdrowia wystawia właściwy organ kraju trzeciego wywozu zgodnie z wzorem określonym w załączniku II. Na żądanie państwa członkowskiego przeznaczenia do oryginału świadectwa zdrowia włącza się dodatkowe wymogi dotyczące wystawiania świadectw oraz poświadczenia spełnienia tych wymogów.

b)	Oryginał świadectwa zdrowia składa się z pojedynczego arkusza papieru lub, w przypadku obszerniejszego tekstu, musi mieć taką formę, aby wszystkie wymagane arkusze papieru stanowiły integralną, niepodzielną całość.

Jeżeli we wzorze świadectwa zdrowia zamieszczona jest informacja, że określone stwierdzenia należy w razie potrzeby skreślić, oświadczenia, które nie są potrzebne, mogą być przekreślone, parafowane i opatrzone pieczęcią przez urzędnika wystawiającego świadectwo lub całkowicie usunięte ze świadectwa.

Świadectwo zdrowia sporządza się w co najmniej jednym urzędowym języku państwa członkowskiego punktu kontroli granicznej w miejscu wprowadzania przesyłki do Wspólnoty oraz w języku urzędowym państwa członkowskiego przeznaczenia. Państwa członkowskie mogą jednak zezwolić na sporządzenie świadectwa w języku urzędowym innego państwa członkowskiego, w razie potrzeby wraz z jego urzędowym tłumaczeniem.

Jeśli ze względów identyfikacji poszczególnych elementów przesyłki (według pkt I.28 wzoru świadectwa zdrowia) do świadectwa dołączone zostaną dodatkowe strony, są one traktowane jako część oryginału świadectwa zdrowia po podpisaniu i opieczętowaniu każdej z tych stron przez urzędnika wystawiającego świadectwo.

Jeżeli świadectwo zdrowia wraz z dodatkowymi elementami, o których mowa w lit. e), składa się z dwóch lub więcej stron, każda ze stron musi być ponumerowana – (numer strony) z (całkowitej liczby stron) – na dole strony oraz musi być opatrzona na górze strony numerem danego świadectwa nadanym przez właściwy organ.

Oryginał świadectwa zdrowia musi być wypełniony i podpisany przez urzędowego lekarza weterynarii najpóźniej ostatniego dnia roboczego przed załadunkiem przesyłki do wywozu do Wspólnoty. Właściwe organy kraju trzeciego wywozu zapewniają spełnienie wymogów dotyczących wystawiania świadectw równoważnych z wymogami określonymi w dyrektywie Rady 96/93/WE (1).

Podpis i pieczęć urzędowego lekarza weterynarii muszą być w innym kolorze niż druk na świadectwie zdrowia. Wymóg ten dotyczy również pieczęci innych niż pieczęci tłoczone lub znaki wodne.

h)	Oryginał świadectwa zdrowia musi towarzyszyć przesyłce do chwili dotarcia do punktu kontroli granicznej w miejscu wprowadzenia do Wspólnoty.

i)	Numer świadectwa zdrowia, o którym mowa w pkt I.2 i II.a wzoru świadectwa zdrowia, musi być nadany przez właściwy organ kraju trzeciego wywozu.

(1) Dz.U. L 13 z 16.1.1997, s. 28.

ZAŁĄCZNIK III

Wykaz zatwierdzonych centrów pozyskiwania nasienia, których dotyczy zezwolenie państw członkowskich na przywóz nasienia trzody chlewnej

Kod ISO

Numer zatwierdzenia

Nazwa i adres centrum

KANADA

7-AI-100

Aurora GTC

Box 177

Kipling, Saskatchewan

Location SW 15-10-6 W2

8-AI-05

Alberta Swine Genetics Corp.

Box 3310

Leduc

Alberta T9E 6M3

7-AI-96

Hypor

Box 323

Ituna,

Saskatchewan S0A 1V0

7-AI-105

Topigs Canada Inc

201-1465 Buffalo Place,

Manitoba R3T 1L8

SZWAJCARIA

CH-LU-AI-01S

Suisag, 6213 Knuttwil, Schaubern,

A: 041 462 65 50 B: 041 462 65 49

info@suisag.ch

CH-TG-AI-01S

Suisag, 9545 Wängi, Eggetsbühl,

A: 041 462 65 50 B: 041 462 65 49

kca@suisag.ch

STANY ZJEDNOCZONE

09IL002

INET * AI, INC.

2429 N. 1950th Avenue

Camp Point, IL 62320

5.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/23

DECYZJA KOMISJI

z dnia 30 listopada 2009 r.

ustalająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego meblom drewnianym

(notyfikowana jako dokument nr C(2009) 9522)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2009/894/WE)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1980/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 lipca 2000 r. w sprawie zrewidowanego programu przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego (1), w szczególności jego art. 6 ust. 1 akapit drugi,

po konsultacji z Komitetem Unii Europejskiej ds. Oznakowania Ekologicznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Na mocy rozporządzenia (WE) nr 1980/2000 wspólnotowe oznakowanie ekologiczne może być przyznawane produktom wykazującym cechy, dzięki którym wnoszą one znaczący wkład w poprawę istotnych aspektów środowiskowych.

(2)	Rozporządzenie (WE) nr 1980/2000 stanowi, że na podstawie kryteriów opracowanych przez Komitet Unii Europejskiej ds. Oznakowania Ekologicznego należy ustalić szczegółowe kryteria dotyczące oznakowania ekologicznego dla poszczególnych grup produktów.

(3)	Kryteria ekologiczne oraz związane z nimi wymogi w zakresie oceny i weryfikacji powinny obowiązywać przez cztery lata od daty przyjęcia niniejszej decyzji.

(4)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1980/2000,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Grupa produktów „meble drewniane” obejmuje jednostki wolnostojące lub zabudowane, które są meblami domowymi używanymi do przechowywania, wieszania, leżenia, siedzenia, pracy oraz spożywania posiłków, przeznaczonymi do użytku wewnątrz lub na zewnątrz pomieszczeń, bądź do użytku wewnątrz pomieszczeń w celach biznesowych. Cele biznesowe obejmują meble biurowe i szkolne, a także meble restauracyjne i hotelowe.

Spełnione są następujące warunki:

a)	produkt wykonany jest co najmniej w 90 % (wagowo) z litego drewna lub materiałów drewnopochodnych. Przy obliczaniu wagi można pominąć szkło, jeśli łatwo je wymienić w przypadku uszkodzenia lub stłuczenia, a także wyposażenie techniczne i elementy wykończeniowe;

b)	waga poszczególnych materiałów innych niż lite drewno i materiały drewnopochodne nie przekracza 3 % całkowitej wagi produktu. Łączna waga tych materiałów nie przekracza 10 % całkowitej wagi produktu.

Artykuł 2

Aby uzyskać wspólnotowe oznakowanie ekologiczne na mocy rozporządzenia (WE) nr 1980/2000 mebel drewniany musi zaliczać się do grupy produktów określanych jako „meble drewniane” określonej w art. 1 niniejszej decyzji oraz musi spełniać kryteria wymienione w załączniku do niniejszej decyzji

Artykuł 3

Kryteria ekologiczne dla grupy produktów „meble drewniane” oraz związane z nimi wymogi w zakresie oceny i weryfikacji obowiązują przez cztery lata od daty notyfikacji niniejszej decyzji.

Artykuł 4

Do celów administracyjnych numerem kodu przydzielonym grupie produktów „meble drewniane” jest „36”.

Artykuł 5

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 30 listopada 2009 r.

W imieniu Komisji

Günter VERHEUGEN

Wiceprzewodniczący

(1) Dz.U. L 237 z 21.9.2000, s. 1.

ZAŁĄCZNIK

RAMY

Cele kryteriów

Niniejsze kryteria mają na celu w szczególności zmniejszenie wpływu drewnianych mebli na środowisko i zdrowie człowieka w całym cyklu życia produktu.

Ich celem jest zwłaszcza:

—	wykorzystywanie wyprodukowanych materiałów w bardziej zrównoważony sposób,

—	ograniczenie wykorzystywania substancji niebezpiecznych oraz emisji zanieczyszczeń,

—	objęcie produktów badaniami pod kątem trwałości

Wymogi w zakresie oceny i weryfikacji

Szczegółowe wymogi w zakresie oceny i weryfikacji podane są w ramach każdego kryterium. W stosownych przypadkach można wykorzystać metody badań inne niż wskazane dla poszczególnych kryteriów, jeżeli są one dopuszczone jako równoważne przez właściwy organ oceniający wniosek.

Jeżeli od wnioskodawcy wymaga się dostarczenia dokumentacji, analiz, protokołów badań lub innych dowodów w celu wykazania zgodności z kryteriami, przyjmuje się, że mogą one pochodzić, odpowiednio, od wnioskodawcy lub od jego dostawcy, lub dostawców, albo od ich dostawcy lub dostawców itp.

Ocenę zgodności muszą przeprowadzać odpowiednie akredytowane laboratoria (jeśli to możliwe), które spełniają ogólne wymogi określone w normie EN ISO 17025.

W stosownych przypadkach właściwe organy mogą wymagać odpowiedniej dokumentacji uzupełniającej, a także mogą przeprowadzać niezależne testy weryfikacyjne.

Zaleca się, aby przy ocenie wniosków i monitorowaniu zgodności z kryteriami właściwe organy uwzględniały wdrożenie uznanych systemów zarządzania środowiskowego, takich jak EMAS lub ISO14001, a także środowiskowe deklaracje produktu (uwaga: te deklaracje i systemy zarządzania nie są wymagane, ale zachęca się do ich stosowania).

KRYTERIA

Zwolnienia

Do określonych kryteriów dotyczących materiałów stosują się następujące zwolnienia:

(i)

Materiały inne niż lite drewno i materiały drewnopochodne, a także materiały inne niż objęte kryteriami dotyczącymi obróbki powierzchni i montażu mebli, stanowiące mniej niż 3 % całkowitej wagi produktu opatrzonego oznakowaniem ekologicznym mogą być zwolnione z wymogu zgodności z „wymogami dotyczącymi drewna i materiałów drewnopochodnych”.

(ii)	Elementy wyposażenia, takie jak wkręty i gwoździe, oraz akcesoria metalowe do drzwi przesuwanych i szuflad zwolnione są z wymogu zgodności ze wszystkimi kryteriami dotyczącymi materiałów.

Ocena i weryfikacja: W odniesieniu do materiałów, które zwolnione są z wymogu zgodności z określonymi kryteriami, przedstawia się odpowiednie informacje. Obliczenie procentowej zawartości materiałów, które mogą podlegać zwolnieniu, uwzględnia ilość tych materiałów w materiałach kompozytowych, bez względu na procentową zawartość materiału kompozytowego w gotowym meblu opatrzonym oznakowaniem ekologicznym. Obliczenie całkowitej wagi nie obejmuje wagi elementów wyposażenia.

1. Opis produktu

Przedstawia się opis produktu (opis funkcjonalny, nazwa lub kod referencyjny produktu; jeżeli dostępne są różne rodzaje tego samego produktu – opis rodzaju, którego dotyczy wniosek). Przedstawia się informacje na temat całkowitej wagi produktu, materiałów użytych w produkcie, w tym elementów wyposażenia i wykończenia, oraz ich wagi.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia właściwemu organowi opis produktu obejmujący wyżej wymienione informacje.

2. Substancje niebezpieczne

Nie zezwala się na dodawanie do produktu drewnianego substancji lub preparatów, którym przypisano lub którym można przypisać w czasie składania wniosku którykolwiek ze zwrotów wskazujących rodzaj zagrożenia (lub ich kombinacje):

—	R23: (działa toksycznie przez drogi oddechowe),

—	R24: (działa toksycznie w kontakcie ze skórą),

—	R25: (działa toksycznie po połknięciu),

—	R26: (działa bardzo toksycznie przez drogi oddechowe),

—	R27: (działa bardzo toksycznie w kontakcie ze skórą),

—	R28: (działa bardzo toksycznie po połknięciu),

—	R39 (zagraża powstaniem bardzo poważnych nieodwracalnych zmian w stanie zdrowia),

—	R40 (ograniczone dowody działania rakotwórczego),

—	R42 (Może powodować uczulenie w następstwie narażenia drogą oddechową),

—	R43 (Może powodować uczulenie w kontakcie ze skórą),

—	R45 (może powodować raka),

—	R46 (może powodować dziedziczne wady genetyczne),

—	R48 (stwarza poważne zagrożenie zdrowia w następstwie długotrwałego narażenia),

—	R49 (może powodować raka w następstwie narażenia drogą oddechową),

—	R50 (działa bardzo toksycznie na organizmy wodne),

—	R51 (działa toksycznie na organizmy wodne),

—	R52 (działa szkodliwie na organizmy wodne),

—	R53 (może powodować długo utrzymujące się niekorzystne zmiany w środowisku wodnym),

—	R60 (może upośledzać płodność),

—	R61 (może działać szkodliwie na dziecko w łonie matki),

—	R62 (możliwe ryzyko upośledzenia płodności),

—	R63 (możliwe ryzyko szkodliwego działania na dziecko w łonie matki),

—	R68 (możliwe ryzyko powstania nieodwracalnych zmian w stanie zdrowia),

jak ustanowiono dyrektywą Rady 67/548/EWG z dnia 27 czerwca 1967 r. (dyrektywa w sprawie preparatów niebezpiecznych) w sprawie zbliżenia przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych (1) wraz z jej późniejszymi zmianami oraz przy uwzględnieniu dyrektywy 1999/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2) .

Ewentualnie można uwzględnić klasyfikację zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniającym i uchylającym dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (3). W tym przypadku nie dopuszcza się dodawania do surowców substancji lub preparatów, którym przypisano lub którym można przypisać w czasie składania wniosku którykolwiek ze zwrotów wskazujących rodzaj zagrożenia (lub ich kombinacje): H300, H301, H310, H311, H317 H330, H331, H334, H351, H350, H340, H350i, H400, H410, H411, H412, H413, H360F, H360D, H361f, H361d H360FD, H361fd, H360Fd, H360Df, H341, H370, H372.

Produkt nie może zawierać chlorowcowanych organicznych środków wiążących, azirydyny, poliazirydyn oraz pigmentów i dodatków opartych na:

—	ołowiu, kadmie, chromie (VI), rtęci i ich związkach,

—	arsenie, borze i miedzi,

—	cynie organicznej.

W produkcie mogą być stosowane wyłącznie środki zmniejszające palność, które są chemicznie powiązane z matrycą/materiałem lub z powierzchnią matrycy/materiału (reaktywne środki zmniejszające palność). Jeżeli zastosowanym środkom zmniejszającym palność można przypisać którykolwiek z poniższych zwrotów wskazujących rodzaj zagrożenia „R”, te reaktywne środki zmniejszające palność powinny przy zastosowaniu zmienić charakter chemiczny i nie podlegać już klasyfikacji w ramach żadnego rodzaju zagrożenia „R”. (W matrycy/materiale może pozostać mniej niż 0,1 % środków zmniejszających palność w formie stwierdzonej przed zastosowaniem).

—	R40 (ograniczone dowody działania rakotwórczego),

—	R45 (może powodować raka),

—	R46 (może powodować dziedziczne wady genetyczne),

—	R49 (może powodować raka w następstwie narażenia drogą oddechową),

—	R50 (działa bardzo toksycznie na organizmy wodne),

—	R51 (działa toksycznie na organizmy wodne),

—	R52 (działa szkodliwie na organizmy wodne),

—	R53 (może powodować długo utrzymujące się niekorzystne zmiany w środowisku wodnym),

—	R60 (może upośledzać płodność),

—	R61 (może działać szkodliwie na dziecko w łonie matki),

—	R62 (możliwe ryzyko upośledzenia płodności),

—	R63 (możliwe ryzyko szkodliwego działania na dziecko w łonie matki),

—	R68 (możliwe ryzyko powstania nieodwracalnych zmian w stanie zdrowia),

jak ustanowiono dyrektywą 67/548/EWG wraz z jej późniejszymi zmianami.

Wyłącza się środki zmniejszające palność, które są jedynie fizycznie wymieszane z matrycą/materiałami (dodatki zmniejszające palność).

Ewentualnie można uwzględnić klasyfikację zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008. W takim przypadku do surowców nie można dodawać żadnych substancji lub preparatów, którym przypisuje się lub którym można przypisać którykolwiek ze zwrotów wskazujących rodzaj zagrożenia (lub ich kombinacje): H351, H350, H340, H350i, H400, H410, H411, H412, H413, H360F, H360D, H361f, H361d, H360FD, H361fd, H360Fd, H360Df, H341.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia deklarację zgodności z niniejszym kryterium wraz z listą składników i powiązaną dokumentacją taką jak karty charakterystyki.

3. Wymogi dotyczące drewna i materiałów drewnopochodnych

a) Zrównoważona gospodarka leśna

Producent stosuje strategię zrównoważonego nabywania drewna oraz posiada system śledzenia i weryfikowania pochodzenia drewna oraz śledzenia jego drogi od lasu do pierwszego punktu odbioru.

Pochodzenie całego drewna jest udokumentowane. Producent musi zagwarantować, że całe drewno pochodzi z legalnych źródeł. Drewno nie może pochodzić z obszarów chronionych ani obszarów oficjalnie przeznaczanych pod ochronę, starych kompleksów leśnych oraz lasów o dużej wartości przyrodniczej zdefiniowanych w przepisach krajowych zainteresowanej strony, chyba że kupujący postępuje wyraźnie zgodnie z krajowymi przepisami dotyczącymi ochrony przyrody.

—

Do dnia 30 czerwca 2011 r. w przypadku wprowadzanych do obrotu produktów drewnianych opatrzonych oznakowaniem ekologicznym co najmniej 50 % litego drewna i 20 % materiałów drewnopochodnych musi pochodzić z lasów, w których prowadzona jest zrównoważona gospodarka leśna, posiadających certyfikat w ramach niezależnych programów certyfikacji lasów prowadzonych przez strony trzecie w oparciu o kryteria wymienione w ust. 15 rezolucji Rady z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie realizacji strategii leśnej dla UE i w wersjach późniejszych, lub z materiałów pochodzących z recyklingu.

—

Od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. w przypadku wprowadzanych do obrotu produktów drewnianych opatrzonych oznakowaniem ekologicznym co najmniej 60 % litego drewna i 30 % materiałów drewnopochodnych musi pochodzić z lasów, w których prowadzona jest zrównoważona gospodarka leśna, posiadających certyfikat w ramach niezależnych programów certyfikacji lasów prowadzonych przez strony trzecie w oparciu o kryteria wymienione w ust. 15 rezolucji Rady z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie realizacji strategii leśnej dla UE i w wersjach późniejszych, lub z materiałów pochodzących z recyklingu.

—

Od dnia 1 stycznia 2013 r. w przypadku wprowadzanych do obrotu produktów drewnianych opatrzonych oznakowaniem ekologicznym co najmniej 70 % litego drewna i 40 % materiałów drewnopochodnych musi pochodzić z lasów, w których prowadzona jest zrównoważona gospodarka leśna, posiadających certyfikat w ramach niezależnych programów certyfikacji lasów prowadzonych przez strony trzecie w oparciu o kryteria wymienione w ust. 15 rezolucji Rady z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie realizacji strategii leśnej dla UE i w wersjach późniejszych, lub z materiałów pochodzących z recyklingu.

Ocena i weryfikacja: Aby spełnić te warunki, wnioskodawca wykazuje, że produkty drewniane opatrzone oznakowaniem ekologicznym, wprowadzone do obrotu po raz pierwszy po dacie określonej w niniejszym kryterium, zawierają odpowiednią ilość certyfikowanego drewna. Jeżeli takie wykazanie nie jest możliwe, właściwy organ wyda licencję na stosowanie oznakowania ekologicznego wyłącznie na okres, za który można wykazać, że warunek ten został spełniony. Wnioskodawca przedstawia stosowną dokumentację od dostawcy drewna, wskazującą rodzaj, ilość i dokładne pochodzenie drewna zużytego w produkcji mebla. Wnioskodawca przedstawia stosowny certyfikat wykazujący, że program certyfikacji należycie spełnia wymogi określone w ust. 15 rezolucji Rady z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie realizacji strategii leśnej dla UE.

Definicja: Materiały drewnopochodne oznaczają materiały wykonane poprzez związanie spoiwami lub klejami co najmniej jednego z następujących materiałów: włókien drzewnych, struganych lub skrawanych płatów drewna, lub odpadów drzewnych z lasów, plantacji, drewna ciętego, pozostałości z przemysłu celulozowo-papierniczego, lub drewna pochodzącego z recyklingu. Materiały drewnopochodne obejmują: twardą płytę pilśniową, płytę pilśniową, płytę pilśniową średniej gęstości, płytę wiórową, płytę o wiórach zorientowanych (OSB), sklejkę oraz płyty litego drewna. Termin „materiały drewnopochodne” dotyczy również materiałów kompozytowych wykonanych z płyt drewnopochodnych pokrytych tworzywem sztucznym, laminowanym tworzywem sztucznym, metalem lub innymi materiałami pokryciowymi oraz płyt drewnopochodnych w postaci gotowej/półfabrykatów.

Oprócz kryteriów określonych w niniejszej sekcji materiały drewnopochodne w postaci gotowej lub półfabrykatów oraz materiały drewnopochodne pokryte tworzywem sztucznym, laminowanym tworzywem sztucznym, metalem lub innymi materiałami pokryciowymi spełniają również kryteria dotyczące obróbki powierzchni.

b) Włókna drewniane pochodzące z recyklingu

Drewno pokonsumpcyjne, wióry lub włókna stosowane w produkcji materiałów drewnopochodnych (wsad) spełniają co najmniej warunki norm przemysłowych EPF, o których mowa w ust. 6 dokumentu „Norma EPF dotycząca warunków dostaw drewna z recyklingu” („EPF Standard for delivery conditions of recycled wood”) z dnia 24 października 2002 r. Tabela odniesień dotyczących tych norm znajduje się również w dodatku.

Ocena i weryfikacja: Przedstawia się deklarację, że w produkcji materiałów drewnopochodnych stosowane jest drewno pokonsumpcyjne. Ponadto przedstawia się wyniki badań weryfikujących zgodność z dopuszczalnymi poziomami zawartości określonymi w dodatku.

c) Substancje impregnujące i konserwanty

(i)	Meble przeznaczone do użytku wewnątrz pomieszczeń nie są impregnowane. Wszystkie pozostałe meble, w których zastosowano impregnowanie lub konserwanty, spełniają wymogi dotyczące substancji niebezpiecznych (sekcja 2).

(ii)

Drewna litego po wyrębie nie poddaje się działaniu substancji lub preparatów zawierających substancje, które sklasyfikowane są w którymkolwiek z poniższych wykazów:

—	jako klasa 1a według zalecanej przez WHO klasyfikacji pestycydów pod względem niebezpieczeństwa (substancje wyjątkowo niebezpieczne),

—	jako klasa 1b według zalecanej przez WHO klasyfikacji pestycydów pod względem niebezpieczeństwa (substancje wysoce niebezpieczne).

Ponadto obróbka drewna jest zgodna z przepisami dyrektywy Rady 79/117/EWG (4) oraz dyrektywy Rady 76/769/EWG (5).

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia deklarację zgodności z niniejszym kryterium, wykaz użytych substancji oraz kartę charakterystyki dla każdej z nich.

d) Stosowanie niebezpiecznych substancji i preparatów w produkcji materiałów drewnopochodnych

Oprócz zawartych w sekcji 2 wymogów dotyczących substancji niebezpiecznych wszystkie substancje i preparaty stosowane w produkcji materiałów drewnopochodnych spełniają następujące wymogi:

(i)

Drewna pierwotnego nie poddaje się działaniu substancji lub preparatów zawierających substancje, które sklasyfikowane są w którymkolwiek z poniższych wykazów:

—	jako klasa 1a według zalecanej przez WHO klasyfikacji pestycydów pod względem niebezpieczeństwa (substancje wyjątkowo niebezpieczne),

—	jako klasa 1b według zalecanej przez WHO klasyfikacji pestycydów pod względem niebezpieczeństwa (substancje wysoce niebezpieczne).

Ponadto obróbka drewna jest zgodna z przepisami dyrektywy Rady 79/117/EWG oraz dyrektywy Rady 76/769/EWG.

(ii)	Zawartość wolnego formaldehydu w produktach lub preparatach stosowanych w płytach nie przekracza 0,3 % (wagowo). Zawartość wolnego formaldehydu w środkach wiążących, spoiwach i klejach stosowanych w płytach sklejkowych lub laminowanych płytach drewnianych nie przekracza 0,5 % (wagowo).

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia stosowne deklaracje potwierdzające spełnienie powyższych wymogów. W odniesieniu do produktów chemicznych stosowanych w produkcji materiałów drewnopochodnych przedstawia się kartę charakterystyki lub równoważną dokumentację, zawierającą informacje o klasie zagrożenia zdrowia.

e) Emisja formaldehydu z niepoddanych obróbce surowców drewnopochodnych

Dopuszcza się użycie materiałów drewnopochodnych w meblu, o ile spełniają one poniższe wymogi:

(i)

Płyta wiórowa: emisja formaldehydu z płyty wiórowej w stanie surowym, tj. przed poddaniem jej obróbce mechanicznej lub nałożeniem powłoki, nie może przekraczać 50 % wartości progowej, która pozwala na zaklasyfikowanie jej do klasy E1 zgodnie z normą EN 312.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca lub jego dostawca dostarcza dowody potwierdzające, że materiały drewnopochodne spełniają powyższy wymóg zgodnie z europejską normą EN 312-1.

(ii)

Płyta pilśniowa: Zawartość formaldehydu w żadnej użytej płycie pilśniowej nie może przekraczać 50 % wartości progowej, która pozwala na zaklasyfikowanie jej do klasy jakości A zgodnie z normą EN 622-1. Niemniej płyty pilśniowe zaklasyfikowane do klasy A będą akceptowane, jeśli stanowią nie więcej niż 50 % drewna i materiałów drewnopochodnych użytych ogółem w produkcie.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca lub jego dostawca dostarcza dowody potwierdzające, że materiały drewnopochodne spełniają niniejszy wymóg zgodnie z europejską normą EN 622-1.

f) Drewno zmodyfikowane genetycznie

Produkt nie zawiera drewna zmodyfikowanego genetycznie.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia deklarację o niestosowaniu drewna zmodyfikowanego genetycznie.

4. Kryteria dotyczące obróbki powierzchni

Obróbka powierzchni odnosi się do procesu obróbki powierzchni pojedynczego elementu/części mebla lub do mebla jako całości.

a) Obróbka powierzchni przy pomocy tworzyw sztucznych i metali

Dopuszcza się użycie tworzywa sztucznego i metalu do 2 % całkowitej wagi mebla. Muszą one spełniać ogólne wymogi dotyczące substancji niebezpiecznych określone w sekcji 2.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia stosowną dokumentację, aby wykazać zgodność z niniejszymi kryteriami.

b) Obróbka powierzchni inna niż przy pomocy tworzyw sztucznych i metali

Niniejsze kryterium jest powiązane z powłoką mebli i materiałów drewnianych.

(i) Niebezpieczne substancje i preparaty (w tym zawartość lotnych związków organicznych)

Wszystkie użyte materiały, substancje i preparaty muszą spełniać wymogi dotyczące niebezpiecznych substancji określone w sekcji 2.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia deklarację zgodności z niniejszym kryterium wraz z wykazem składników i powiązaną dokumentacją taką jak karty charakterystyki materiału.

Ponadto substancje chemiczne sklasyfikowane przez producenta/dostawcę chemicznego jako szkodliwe dla środowiska zgodnie ze wspólnotowym systemem klasyfikacji (28. zmiana dyrektywy 67/548/EWG) spełniają jedno z dwóch następujących ograniczeń:

—

Substancje chemiczne sklasyfikowane zgodnie z dyrektywą 1999/45/WE jako szkodliwe dla środowiska nie mogą być dodawane do substancji i preparatów do obróbki powierzchni. Jednakże produkty mogą zawierać do 5 % lotnych związków organicznych (VOC) zgodnie z definicją zawartą w dyrektywie Rady 1999/13/WE (6) (lotne związki organiczne oznaczają wszelkie związki organiczne charakteryzujące się w temperaturze 293,15 K ciśnieniem pary rzędu 0,01 kPa lub wyższym, lub wykazujące podobną lotność w określonych warunkach użytkowania). Jeżeli produkt wymaga rozcieńczenia, zawartość rozcieńczonego produktu nie może przekroczyć wspomnianej wartości progowej.

—	Zgodnie z dyrektywą 1999/45/WE stosowana ilość (mokrej farby/lakieru) substancji szkodliwych nie przekracza 14 g/m2 obszaru powierzchni, a stosowana ilość (mokrej farby/lakieru) lotnych substancji organicznych nie przekracza 35 g/m2.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia deklarację zgodności z niniejszym kryterium wraz z dokumentami potwierdzającymi tę deklarację, w tym:

—	pełną recepturę wraz z określeniem ilości i numerami CAS dla substancji składowych,

—	metodę badawczą oraz wyniki badań dla wszystkich substancji obecnych w produkcie, zgodnie z dyrektywą 67/548/EWG,

—	deklarację, że wszystkie substancje składowe zostały ujawnione,

—	liczbę powłok i ilość stosowaną na powłokę na metr kwadratowy powierzchni.

Metoda wprowadzenia:

W celu obliczenia zużycia produktu do obróbki powierzchni oraz zastosowanej ilości stosuje się następujące standardowe stopnie wydajności: aparat natryskowy bez recyklingu 50 %, aparat natryskowy z recyklingiem 70 %, natrysk elektrostatyczny 65 %, natrysk, dzwon/dysk 80 %, powlekanie za pomocą walców 95 %, powlekanie przez obciąganie 95 %, powlekanie próżniowe 95 %, przez zanurzenie 95 %, przez płukanie 95 %.

c) Formaldehyd

Emisja formaldehydu z substancji oraz preparatów do obróbki powierzchniowej uwalniających formaldehyd wynosi mniej niż 0,05 ppm.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca lub jego dostawca przedstawia deklarację dotyczącą spełnienia powyższego wymogu wraz z informacją o obróbce powierzchni (np. kartą charakterystyki materiału).

d) Plastyfikatory

Jeżeli w procesie produkcji stosowane są jakiekolwiek substancje plastyfikujące, ftalany muszą spełniać wymogi dotyczące substancji niebezpiecznych określone w sekcji 2.

Ponadto niedozwolone w produkcje jest stosowanie ftalanu dioktylu (DNOP), ftalanu diizononylu (DINP) i ftalanu diizodecylu (DIDP).

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia deklarację zgodności z niniejszym kryterium.

e) Produkty biobójcze

Dozwolone jest stosowanie jedynie produktów biobójczych zawierających biobójcze substancje aktywne ujęte w załączniku IA do dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (7) oraz dopuszczone do stosowania w meblach.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia deklarację dotyczącą spełnienia wymogów niniejszego kryterium wraz z wykazem zastosowanych produktów biobójczych.

5. Kryteria dotyczące montażu mebli

Niniejsze kryterium dotyczy klejenia części w ramach montażu mebli, tj. spoiw

a) Substancje niebezpieczne w dodatkach i środkach wiążących

Muszą one spełniać wymogi określone w sekcji 2, dotyczącej substancji niebezpiecznych.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia stosowne deklaracje potwierdzające spełnienie powyższych wymogów. Dla każdego produktu chemicznego użytego w montażu mebla przedstawia się kartę charakterystyki lub równoważną dokumentację, zawierającą informacje o klasie zagrożenia zdrowia. Dostawca przedstawia sprawozdania z badań lub deklarację stwierdzającą zawartość wolnego formaldehydu.

b) Lotne związki organiczne (VOC)

Zawartość lotnych związków organicznych w spoiwach użytych w montażu mebli nie może przekroczyć 5 % (wagowo). (Lotne związki organiczne oznaczają związki organiczne charakteryzujące się w temperaturze 293,15 K ciśnieniem pary rzędu 0,01 kPa lub wyższym, lub wykazujące podobną lotność w określonych warunkach użytkowania).

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia deklarację wskazującą wszystkie spoiwa użyte do montażu mebla oraz deklarację zgodności z powyższym kryterium.

6. Kryteria dotyczące produktu końcowego

a) Trwałość i bezpieczeństwo

Produkt spełnia wymogi dotyczące trwałości, wytrzymałości, bezpieczeństwa i stabilności w ramach norm EN mających zastosowanie do użytkowania produktu. Jeżeli nie istnieją normy EN, stosuje się wymogi norm ISO. Jeżeli nie istnieją normy EN lub ISO, niezależna instytucja przeprowadzająca badania dokonuje oceny trwałości, wytrzymałości, bezpieczeństwa i stabilności produktu na podstawie jego projektu i wyboru materiałów.

Instrukcja dla użytkownika zawiera wykaz norm i standardów zastosowanych do oceny trwałości.

Z uwagi na znaczenie kryterium trwałości oraz dla usprawnienia oceny trwałości produktu EUEB podejmie inicjatywę mającą na celu propagowanie przyjęcia norm trwałości EN, które będą musiały być dostępne podczas kolejnego przeglądu obecnych kryteriów.

Ocena i weryfikacja: Producent przedstawia deklarację wraz z dokumentacją dotyczącą metod badań przeprowadzonych przez akredytowaną instytucję oraz wyniki badań.

b) Konserwacja

Konserwacja wyrobów odbywa się bez użycia rozpuszczalników pochodzenia organicznego.

Producent gwarantuje dostępność części zamiennych (oryginalnych części użytkowych lub części spełniających równoważne funkcje) na żądanie podczas całego faktycznego okresu przemysłowego wytwarzania danego produktu oraz przez okres 5 lat od momentu zatrzymania odnośnego rodzaju produkcji.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca lub jego dostawca przedstawia deklarację wraz z dokumentami, z których wynika, że to kryterium zostało spełnione.

c) Recykling i odpady

Produkt musi łatwo nadawać się do ponownego wykorzystania. Konsument otrzymuje szczegółowy opis najlepszego sposobu pozbycia się produktu (ponowne wykorzystanie, recykling, wtórne przyjęcie przez wnioskodawcę, produkcja energii) rozróżniający te sposoby według wpływu na środowisko. W odniesieniu do każdego z wariantów wyraźnie określa się, jakie środki ostrożności należy zachować, aby ograniczyć wpływ na środowisko.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca lub jego dostawca przedstawia wzór informacji, które zostaną dołączone, oraz uzasadnienie zaleceń.

d) Informacje dla konsumenta

Do produktu opatrzonego oznakowaniem ekologicznym dołącza się następujące informacje:

—	informacje o przydatności do użytku domowego i w miejscach publicznych (lekka lub intensywna eksploatacja, wewnątrz lub na zewnątrz pomieszczeń),

—	informacje o czyszczeniu i pielęgnacji,

—	instrukcję wymiany na żądanie u producenta lub detalisty elementów szklanych (jeśli produkt takie posiada) w przypadku ich pęknięcia lub uszkodzenia,

—	zalecenie skontaktowania się z lokalnymi kompentnymi organami w sprawie najlepszego sposobu utylizacji starych mebli i materiałów,

—	instrukcję montażu,

—	optymalne wykorzystanie z ergonomicznego punktu widzenia, w stosownych przypadkach,

—	nazwy gatunków litego drewna,

—	należy wskazać wszelkie zabiegi i konserwanty, których użyto do produktów przeznaczonych do użytkowania na świeżym powietrzu (chemiczne, biologiczne lub fizyczne),

—	zalecenie, aby konsument użytkował produkty opatrzone oznakowaniem ekologicznym w sposób pozwalający na zachowanie ich w dobrym stanie.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia wzór materiałów informacyjnych dołączanych do produktu opatrzonego oznakowaniem ekologicznym.

e) Opakowanie produktu końcowego

Opakowanie musi spełniać następujące wymogi:

(i)

Być wykonane z jednego z następujących rodzajów surowca:

—	surowiec łatwo nadający się do recyklingu,

—	surowce pochodzące z zasobów odnawialnych,

—	surowce przeznaczone do ponownego wykorzystania, takie jak pokrycia z materiałów włókienniczych.

(ii)	Wszystkie surowce można łatwo podzielić ręcznie na nadające się do recyklingu części złożone z jednego rodzaju surowca (np. karton, papier, plastik, materiały włókiennicze).

Ocena i weryfikacja: Na wniosku podaje się opis opakowania produktu wraz z odpowiednią deklaracją zgodności z powyższymi kryteriami.

f) Informacje na opakowaniu

Na opakowaniu umieszcza się następujący tekst:

„Aby uzyskać więcej informacji wyjaśniających, dlaczego ten produkt został oznaczony kwiatkiem (wspólnotowym oznakowaniem ekologicznym), należy odwiedzić stronę internetową: http://www.ecolabel.eu”.

Na opakowaniu i w instrukcji dla użytkownika umieszcza się również następujący (lub równoznaczny) tekst:

„Więcej informacji można uzyskać na stronie internetowej dotyczącej oznakowania ekologicznego UE. Dodatkowych informacji udziela: nazwa/adres działu konsumenckiego wnioskodawcy”.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia próbkę opakowania produktu, instrukcję dla użytkownika i informacje dołączane do produktu, a także deklarację zgodności z każdym elementem powyższego kryterium.

g) Informacje widniejące na oznakowaniu ekologicznym

Pole 2 oznakowania ekologicznego zawiera następujący tekst:

—	drewno z lasów, w których prowadzona jest odpowiednia gospodarka leśna,

—	obniżona zawartość substancji niebezpiecznych,

—	produkt zbadany pod kątem trwałości.

Ocena i weryfikacja: Wnioskodawca przedstawia próbkę opakowania produktu pokazującą jego oznakowanie oraz deklarację zgodności z powyższym kryterium.

(1) Dz.U. 196 z 16.8.1967, s. 1.

(2) Dz.U. L 200 z 30.7.1999, s. 1.

(3) Dz.U. L 353 z 31.12.2008, s. 1.

(4) Dz.U. L 33 z 8.2.1979, s. 36.

(5) Dz.U. L 262 z 27.9.1976, s. 201.

(6) Dz.U. L 85 z 29.3.1999, s. 1.

(7) Dz.U. L 123 z 24.4.1998, s. 1.

Dodatek

Dopuszczalne poziomy zawartości pierwiastków i substancji dozwolonych w włóknach drzewnych pochodzących z recyklingu przeznaczonych na produkcję materiałów drewnopochodnych

Pierwiastki i związki chemiczne	Dopuszczalny poziom zawartości (w mg/kg materiału drewnopochodnego pochodzącego z recyklingu)
Arsen	25
Kadm	50
Chrom	25
Miedź	40
Ołów	90
Rtęć	25
Fluor	100
Chlor	1 000
Pentachlorofenol (PCP)	5
Oleje smołowe (benzo(a)piren)	0,5

V Akty przyjęte od dnia 1 grudnia 2009 r. na mocy Traktatu o Unii Europejskiej, Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i Traktatu EURATOM

5.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 320/36

Sprostowanie do dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów („dyrektywa ramowa”)

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 263 z dnia 9 października 2007 r. )

Strona 12, tytuł rozdziału VII i art. 18:

zamiast:

„ROZDZIAŁ VII

CERTYFIKAT ZGODNOŚCI I OZNAKOWANIE

Artykuł 18

Certyfikat zgodności

1. Producent, w ramach swych uprawnień jako posiadacz homologacji typu WE pojazdu, przedstawia certyfikat zgodności, który towarzyszy każdemu pojazdowi, kompletnemu, skompletowanemu lub niekompletnemu, wyprodukowanemu zgodnie z homologowanym typem pojazdu.

W przypadku pojazdu niekompletnego lub skompletowanego producent wypełnia tylko te punkty na stronie 2 certyfikatu zgodności, które zostały dodane lub zmienione na bieżącym etapie procesu homologacji oraz, w stosownym przypadku, dołącza do tego certyfikatu wszystkie certyfikaty zgodności wydane na poprzednim etapie.

2. Certyfikat zgodności jest sporządzany w jednym z języków urzędowych Wspólnoty. Każde państwo członkowskie może zażądać przetłumaczenia certyfikatu zgodności na swój język lub języki.

3. Certyfikat zgodności jest zabezpieczany przed sfałszowaniem. W tym celu stosowany papier jest zabezpieczany za pomocą kolorowej grafiki lub znaku wodnego w formie znaku identyfikacyjnego producenta.

4. Certyfikat zgodności wypełnia się w całości i nie zawiera on ograniczeń w zakresie wykorzystania pojazdu innych niż te przewidziane w akcie prawnym.

5. Certyfikat zgodności, określony w załączniku IX część I, dla pojazdów, w odniesieniu do których udzielono homologacji zgodnie z art. 20 ust. 2, zawiera w tytule określenie »Dla pojazdów kompletnych/skompletowanych, którym udzielono homologacji typu zgodnie z art. 20 (homologacja tymczasowa)«.

6. Certyfikat zgodności, określony w załączniku IX część I, dla pojazdów, w odniesieniu do których udzielono homologacji typu zgodnie z art. 22, zawiera w tytule określenie »Dla pojazdów kompletnych/skompletowanych, którym udzielono homologacji typu w odniesieniu do pojazdów produkowanych w małych seriach«, a obok tego określenia rok produkcji wraz z numerem porządkowym, od 1 do liczby wskazanej w tabeli zawartej w załączniku XII, określającym miejsce tego pojazdu w ramach produkcji przyznanej dla tego roku, w odniesieniu do każdego roku produkcji.

7. Bez uszczerbku dla ust. 1 producent może drogą elektroniczną przekazać organowi rejestrującemu państwa członkowskiego dane lub informacje zawarte w certyfikacie zgodności.

8. Duplikat certyfikatu zgodności może zostać wydany wyłącznie przez producenta. Wyraz »duplikat« musi być wyraźnie widoczny na pierwszej stronie każdego duplikatu certyfikatu.”,

powinno być:

„ROZDZIAŁ VII

ŚWIADECTWO ZGODNOŚCI I OZNAKOWANIE

Artykuł 18

Świadectwo zgodności

1. Producent, w ramach swych uprawnień jako posiadacz homologacji typu WE pojazdu, przedstawia świadectwo zgodności, który towarzyszy każdemu pojazdowi, kompletnemu, skompletowanemu lub niekompletnemu, wyprodukowanemu zgodnie z homologowanym typem pojazdu.

W przypadku pojazdu niekompletnego lub skompletowanego producent wypełnia tylko te punkty na stronie 2 świadectwa zgodności, które zostały dodane lub zmienione na bieżącym etapie procesu homologacji oraz, w stosownym przypadku, dołącza do tego świadectwa wszystkie świadectwa zgodności wydane na poprzednim etapie.

2. Świadectwo zgodności jest sporządzane w jednym z języków urzędowych Wspólnoty. Każde państwo członkowskie może zażądać przetłumaczenia świadectwa zgodności na swój język lub języki.

3. Świadectwo zgodności jest zabezpieczane przed sfałszowaniem. W tym celu stosowany papier jest zabezpieczany za pomocą kolorowej grafiki lub znaku wodnego w formie znaku identyfikacyjnego producenta.

4. Świadectwo zgodności wypełnia się w całości i nie zawiera ono ograniczeń w zakresie wykorzystania pojazdu innych niż te przewidziane w akcie prawnym.

5. Świadectwo zgodności, określone w załączniku IX część I, dla pojazdów, w odniesieniu do których udzielono homologacji zgodnie z art. 20 ust. 2, zawiera w tytule określenie »Dla pojazdów kompletnych/skompletowanych, którym udzielono homologacji typu zgodnie z art. 20 (homologacja tymczasowa)«.

6. Świadectwo zgodności, określone w załączniku IX część I, dla pojazdów, w odniesieniu do których udzielono homologacji typu zgodnie z art. 22, zawiera w tytule określenie »Dla pojazdów kompletnych/skompletowanych, którym udzielono homologacji typu w odniesieniu do pojazdów produkowanych w małych seriach«, a obok tego określenia rok produkcji wraz z numerem porządkowym, od 1 do liczby wskazanej w tabeli zawartej w załączniku XII, określającym miejsce tego pojazdu w ramach produkcji przyznanej dla tego roku, w odniesieniu do każdego roku produkcji.

7. Bez uszczerbku dla ust. 1 producent może drogą elektroniczną przekazać organowi rejestrującemu państwa członkowskiego dane lub informacje zawarte w świadectwie zgodności.

8. Duplikat świadectwa zgodności może zostać wydany wyłącznie przez producenta. Wyraz »duplikat« musi być wyraźnie widoczny na pierwszej stronie każdego duplikatu świadectwa.”.

Strona 15, art. 26 ust. 1 akapit pierwszy i ust. 2:

zamiast:

„1. Bez uszczerbku dla przepisów art. 29 i 30 państwa członkowskie dokonują rejestracji i zezwalają na sprzedaż lub dopuszczenie do ruchu pojazdów wyłącznie, gdy pojazdy te mają ważny certyfikat zgodności wydany zgodnie z art. 18.

(…)

2. Pojazdy, które wyłączono z wymagania dotyczącego certyfikatu zgodności, mogą zostać zarejestrowane, sprzedane lub dopuszczone do ruchu wyłącznie wtedy, gdy spełniają odpowiednie wymagania techniczne niniejszej dyrektywy.”,

powinno być:

(…)

2. Pojazdy, które wyłączono z wymagania dotyczącego świadectwa zgodności, mogą zostać zarejestrowane, sprzedane lub dopuszczone do ruchu wyłącznie wtedy, gdy spełniają odpowiednie wymagania techniczne niniejszej dyrektywy.”.

Strona 16, art. 30 ust. 1 zdanie pierwsze i ust. 3 zdanie pierwsze:

zamiast:

„1. Jeżeli państwo członkowskie, które udzieliło homologacji typu WE, stwierdza, że nowe pojazdy, układy, części lub oddzielne zespoły techniczne, którym towarzyszy certyfikat zgodności lub które mają znak homologacji, nie są zgodne z homologowanym przez nie typem, przyjmuje niezbędne środki, w razie potrzeby włącznie z cofnięciem homologacji typu, w celu zapewnienia, że znajdujące się w produkcji pojazdy, układy, części lub oddzielne zespoły techniczne, w stosownym przypadku, ponownie uzyskały zgodność z homologowanym typem.

(…)

3. Jeżeli państwo członkowskie wykaże, że nowe pojazdy, części lub oddzielne zespoły techniczne, którym towarzyszy certyfikat zgodności lub które mają znak homologacji, nie są zgodne z homologowanym typem, może wnioskować, aby państwo członkowskie, które udzieliło homologacji typu WE, zweryfikowało, czy znajdujące się w produkcji pojazdy, układy, części lub oddzielne zespoły techniczne są nadal zgodne z homologowanym typem.”,

powinno być:

„1. Jeżeli państwo członkowskie, które udzieliło homologacji typu WE, stwierdza, że nowe pojazdy, układy, części lub oddzielne zespoły techniczne, którym towarzyszy świadectwo zgodności lub które mają znak homologacji, nie są zgodne z homologowanym przez nie typem, przyjmuje niezbędne środki, w razie potrzeby włącznie z cofnięciem homologacji typu, w celu zapewnienia, by znajdujące się w produkcji pojazdy, układy, części lub oddzielne zespoły techniczne, w stosownym przypadku, ponownie uzyskały zgodność z homologowanym typem.

(…)

3. Jeżeli państwo członkowskie wykaże, że nowe pojazdy, części lub oddzielne zespoły techniczne, którym towarzyszy świadectwo zgodności lub które mają znak homologacji, nie są zgodne z homologowanym typem, może wnioskować, aby państwo członkowskie, które udzieliło homologacji typu WE, zweryfikowało, czy znajdujące się w produkcji pojazdy, układy, części lub oddzielne zespoły techniczne są nadal zgodne z homologowanym typem.”.

Strona 24, wykaz załączników:

zamiast:

„Załącznik IX

Certyfikat zgodności WE”,

powinno być:

„Załącznik IX

Świadectwo zgodności WE”.

		ISSN 1725-5139 doi:10.3000/17255139.L_2009.320.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 320

Wydanie polskie	Legislacja	Tom 52 5 grudnia 2009

	Sprostowania
*	Sprostowanie do rozporządzenia Rady (WE) nr 954/2006 z dnia 27 czerwca 2006 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali pochodzących z Chorwacji, Rumunii, Rosji i Ukrainy, uchylającego rozporządzenia Rady (WE) nr 2320/97 i (WE) nr 348/2000, kończącego przeglądy okresowe i przeglądy wygaśnięcia ceł antydumpingowych na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej, pochodzących, między innymi, z Rosji i Rumunii oraz kończącego przeglądy okresowe ceł antydumpingowych na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej pochodzących, między innymi, z Rosji i Rumunii oraz z Chorwacji i Ukrainy (Dz.U. L 175 z 29.6.2006)	35
*	Sprostowanie do dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (dyrektywa ramowa) (Dz.U. L 263 z 9.10.2007)	36

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod krajów trzecich (1)	Standardowa stawka celna w przywozie
0702 00 00	AL	41,9
	MA	40,6
	TR	65,6
	ZZ	49,4
0707 00 05	MA	49,3
	TR	85,0
	ZZ	67,2
0709 90 70	MA	46,0
	TR	125,4
	ZZ	85,7
0805 10 20	AR	70,4
	MA	50,6
	TR	54,2
	ZA	58,0
	ZZ	58,3
0805 20 10	MA	71,5
0805 20 10	ZZ	71,5
0805 20 30, 0805 20 50, 0805 20 70, 0805 20 90	CN	132,8
	HR	28,1
	TR	77,6
	ZZ	79,5
0805 50 10	MA	61,1
	TR	66,9
	ZZ	64,0
0808 10 80	AU	161,8
	CA	56,5
	CN	139,8
	MK	20,3
	US	88,9
	ZA	106,2
	ZZ	95,6
0808 20 50	CN	36,7
	US	218,6
	ZZ	127,7

Spis treści		II Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja nie jest obowiązkowa	Strona
		DECYZJE
		Rada
		2009/889/WE
	*	Decyzja Rady z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Gruzji	1
		2009/890/WE
	*	Decyzja Rady z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Armenii	3
		2009/891/WE
	*	Decyzja Rady z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Bośni i Hercegowinie	6
		2009/892/WE
	*	Decyzja Rady z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Serbii	9
		Komisja
		2009/893/WE
	*	Decyzja Komisji z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie przywozu nasienia trzody chlewnej do Wspólnoty w odniesieniu do wykazów krajów trzecich i centrów pozyskiwania nasienia oraz wymogów dotyczących świadectw (notyfikowana jako dokument nr C(2009) 9354) ( 1 )	12
		2009/894/WE
	*	Decyzja Komisji z dnia 30 listopada 2009 r. ustalająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego meblom drewnianym (notyfikowana jako dokument nr C(2009) 9522) ( 1 )	23

		V Akty przyjęte od dnia 1 grudnia 2009 r. na mocy Traktatu o Unii Europejskiej, Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i Traktatu EURATOM
		AKTY, KTÓRYCH PUBLIKACJA JEST OBOWIĄZKOWA
		Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1192/2009 z dnia 4 grudnia 2009 r. ustanawiające standardowe wartości celne w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	33