11.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 294/1

11.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 294/3

(1)

Dopłaty do prywatnego przechowywania są przyznawane na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1329/2008 z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie przyjęcia nadzwyczajnych środków wsparcia rynku wieprzowiny w formie dopłat do prywatnego przechowywania w części Zjednoczonego Królestwa (2). Dopłaty te są przyznawane ze względu na wyjątkowe okoliczności, jakie zaistniały na rynku wieprzowiny w Irlandii i Irlandii Północnej w grudniu 2008 r. w związku z odkryciem podwyższonych stężeń polichlorowanych bifenyli (PCB) w wieprzowinie pochodzącej z Irlandii. Od tego czasu sytuacja uległa zmianie i w związku z tym stosowanie przedmiotowych środków nie jest już konieczne.

(2)

Należy zatem zakończyć przyznawanie dopłat do prywatnego przechowywania wieprzowiny i ustalić ostateczny termin składania wniosków.

(3)

Aby zapobiec spekulacjom, rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania, a ostateczny termin powinien przypadać na dzień następujący po jego wejściu w życie.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

11.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 294/4

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 510/2006 wniosek Włoch o rejestrację nazwy „Riso del Delta del Po” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, nazwa ta powinna zostać zarejestrowana,

11.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 294/6

(1)

Dopłaty do prywatnego przechowywania są przyznawane na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1278/2008 z dnia 17 grudnia 2008 r. w sprawie przyjęcia nadzwyczajnych środków wsparcia rynku wieprzowiny w formie dopłat do prywatnego przechowywania w Irlandii (2). Dopłaty te są przyznawane ze względu na wyjątkowe okoliczności, jakie zaistniały na rynku wieprzowiny w Irlandii w grudniu 2008 r. w związku z odkryciem podwyższonych stężeń polichlorowanych bifenyli (PCB) w wieprzowinie pochodzącej z Irlandii. Od tego czasu sytuacja uległa zmianie i w związku z tym stosowanie przedmiotowych środków nie jest już konieczne.

(2)

Należy zatem zakończyć przyznawanie dopłat do prywatnego przechowywania wieprzowiny i ustalić ostateczny termin składania wniosków.

(3)

Aby zapobiec spekulacjom, rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania, a ostateczny termin powinien przypadać na dzień następujący po jego wejściu w życie.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

11.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 294/7

(1)

Dyrektywa 2004/22/WE harmonizuje wymogi dotyczące wprowadzania do obrotu lub do użytkowania przyrządów pomiarowych o funkcjach pomiarowych zdefiniowanych w załącznikach MI-001 do MI-010 dotyczących przyrządów. Przyrządy pomiarowe muszą spełniać wymagania zasadnicze określone w załączniku I oraz w odpowiednim załączniku dotyczącym przyrządu.

(2)

Załączniki do dyrektywy 2004/22/WE dotyczące przyrządów zawierają wymogi dostosowane do poszczególnych typów przyrządów pomiarowych. Wymogi te obejmują szczegółowe przepisy dotyczące błędów dopuszczalnych, aby zapewnić dokładność i działanie przyrządu pomiarowego oraz zagwarantować, aby błąd pomiaru uzyskany w warunkach znamionowych użytkowania i przy braku zaburzeń nie przekraczał wartości błędu granicznego dopuszczalnego (MPE).

(3)

Ze względu na opracowanie nowych specyfikacji dotyczących gazomierzy i przeliczników do gazomierzy, bardzo szczegółowy wymóg określony w pkt 2.1 załącznika MI-002 może być przeszkodą dla postępu technicznego i innowacyjności oraz utrudniać swobodny obrót gazomierzami. Należy zatem zastąpić go bardziej ogólnym wymogiem dotyczącym działania.

(4)

W pkt 7.3 załącznika I do dyrektywy 2004/22/WE wprowadzono ogólną ochronę przed zbyt tendencyjnymi błędami przyrządów pomiarowych do mediów komunalnych przy przekroczeniu zakresu regulowanego. Jednak ze zgromadzonych doświadczeń wynika, że aby zagwarantować, że przyrząd pomiarowy nie wykorzystuje błędu granicznego dopuszczalnego (MPE) i systematycznie nie faworyzuje jednej ze stron, należy wymagać również ochrony przed zbyt tendencyjnymi błędami w regulowanym zakresie tych przyrządów.

(5)

Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (2) zachęca się państwa członkowskie do sporządzania, na własne potrzeby oraz w interesie Wspólnoty, własnych tabel ilustrujących w możliwie najszerszym zakresie korelację między niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji oraz do podania tych tabel do publicznej wiadomości.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2004/22/WE.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Komitetu ds. Przyrządów Pomiarowych powołanego na podstawie art. 15 ust. 1 dyrektywy 2004/22/WE,

11.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 294/10

(1)

Umowa o transporcie morskim między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej, z drugiej strony (1) została podpisana w Brukseli w dniu 6 grudnia 2002 r. Została ona następnie zawarta w dniu 31 stycznia 2008 r. zgodnie z decyzją 2008/143/WE z dnia 28 stycznia 2008 r. (2) i weszła w życie dnia 1 marca 2008 r.

(2)

Protokół zmieniający umowę o transporcie morskim między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a rządem Chińskiej Republiki Ludowej, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej został podpisany w dniu 5 września 2005 r. i zawarty zgodnie z decyzją 2008/144/WE z dnia 28 stycznia 2008 r. (3) w Pekinie.

(3)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 aktu przystąpienia z roku 2005 (4) Republika Bułgarii i Rumunia mają przystąpić do Umowy na mocy protokołu zawartego przez Radę i Chińską Republikę Ludową.

(4)

Protokół zmieniający Umowę o transporcie morskim między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a rządem Chińskiej Republiki Ludowej, z drugiej strony (5), w celu uwzględnienia przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Bułgarii i Rumunii, został podpisany w Brukseli w dniu 31 marca 2009 r.

(5)

Niezbędne procedury konstytucyjne i instytucjonalne zostały zakończone, należy zatem zatwierdzić protokół,

11.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 294/12

(1)

W dniu 28 lutego 2000 r. przedsiębiorstwo Viridis zwróciło się do właściwych organów Francji z wnioskiem o zezwolenie na wprowadzenie do obrotu dwóch wyciągów z liści lucerny (Medicago sativa) jako nowej żywności lub nowych składników żywności. W dniu 28 kwietnia 2003 r. właściwy organ do oceny żywności we Francji wydał sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny. W sprawozdaniu tym stwierdzono, iż konieczne jest przeprowadzenie dodatkowej oceny.

(2)

Dnia 27 lutego 2004 r. Komisja przekazała sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny wszystkim państwom członkowskim. Niektóre państwa członkowskie wystosowały dodatkowe uwagi.

(3)

Dnia 12 października 2006 r. przedsiębiorstwo L.R.D. (Luzerne – Recherche et Développement) przejęło odpowiedzialność za wniosek. Zmniejszono zakres zastosowania do wyciągu z liści lucerny i przedłożono odpowiedzi na kwestie poruszone w sprawozdaniu dotyczącym wstępnej oceny oraz podniesione przez państwa członkowskie.

(4)

Dnia 11 lutego 2008 r. skonsultowano się z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), który na wniosek Komisji Europejskiej dnia 13 marca 2009 r. wydał „Opinię panelu naukowego ds. produktów dietetycznych, żywienia i alergii dotyczącą bezpieczeństwa koncentratu białkowego z lucerny jako żywności”.

(5)

W opinii EFSA stwierdzono, iż koncentrat białkowy z lucerny (Medicago sativa) nadaje się do spożycia przez ludzi w określonych warunkach zastosowania.

(6)

Na podstawie oceny naukowej stwierdzono, że koncentrat białkowy z lucerny (Medicago sativa) spełnia kryteria wymienione w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 258/97.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

11.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 294/14

(1)

W dniu 30 czerwca 2003 r. przedsiębiorstwo Robert Craig & Sons zwróciło się do właściwych organów Zjednoczonego Królestwa z wnioskiem o zezwolenie na wprowadzenie do obrotu nasion i zmielonych nasion szałwii hiszpańskiej (Salvia hispanica) jako nowego składnika żywności. W dniu 7 maja 2004 r. właściwy organ do oceny żywności w Zjednoczonym Królestwie wydał sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny. W sprawozdaniu tym stwierdzono, iż proponowane zastosowanie szałwii hiszpańskiej (Salvia hispanica) w środkach spożywczych jest bezpieczne.

(2)

Dnia 14 czerwca 2004 r. Komisja przekazała sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny wszystkim państwom członkowskim.

(3)

Przed upływem okresu 60 dni, określonego w art. 6 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 258/97, zgłoszono uzasadniony sprzeciw wobec wprowadzenia do obrotu danego produktu, zgodnie z przepisami wspomnianego artykułu. W związku z tym w dniu 4 kwietnia 2005 r. skonsultowano się z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), który następnie, w dniu 5 października 2005 r., wydał opinię. Jednakże w związku z tym, że wnioskodawca nie przedstawił wystarczających danych, EFSA w swej opinii nie wypowiedział się na temat bezpieczeństwa, lecz był gotowy ponownie rozważyć wniosek, gdyby wnioskodawca przekazał dodatkowe informacje.

(4)

Dnia 30 września 2006 r. odpowiedzialność za wniosek została przeniesiona na przedsiębiorstwo Columbus Paradigm Institute SA, które przekazało dodatkowe dane i informacje wymagane przez EFSA. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności został zatem poproszony w dniu 21 stycznia 2008 r. o dokończenie oceny nasion i zmielonych nasion szałwii hiszpańskiej (Salvia hispanica).

(5)

Dnia 13 marca 2009 r. EFSA wydał drugą opinię na temat bezpieczeństwa nasion i zmielonych nasion szałwii hiszpańskiej (Salvia hispanica) jako składnika żywności.

(6)

W opinii tej uznano, iż przekazane informacje stanowią wystarczające dowody pozwalające na wyciągnięcie pozytywnych wniosków odnośnie do bezpieczeństwa nasion i zmielonych nasion szałwii hiszpańskiej. W szczególności Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności doszedł do wniosku, że jest mało prawdopodobne, by stosowanie nasion i zmielonych nasion szałwii hiszpańskiej (Salvia hispanica) w produktach piekarskich w określonych warunkach miało szkodliwy wpływ na zdrowie publiczne.

(7)

Na podstawie oceny naukowej stwierdzono, że nasiona i zmielone nasiona szałwii hiszpańskiej (Salvia hispanica) spełniają kryteria wymienione w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 258/97.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

11.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 294/16

(1)

W piśmie z dnia 5 maja 2009 r. Stałe Przedstawicielstwo Portugalii przy Unii Europejskiej powiadomiło Komisję, zgodnie z art. 95 ust. 5 traktatu WE, o projekcie regionalnego dekretu legislacyjnego (zwanego dalej „projektem dekretu”) w sprawie ogłoszenia Regionu Autonomicznego Madery obszarem wolnym od organizmów zmodyfikowanych genetycznie (GMO). Wraz z projektem dekretu przedłożono uzasadnienie oraz dokument zawierający argumenty mające uzasadniać ogłoszenie Regionu Autonomicznego Madery obszarem wolnym od GMO.

(2)

Pismem z dnia 26 czerwca 2009 r. Komisja poinformowała władze Portugalii o otrzymaniu notyfikacji na podstawie art. 95 ust. 5 traktatu WE oraz że w następstwie tej notyfikacji rozpoczął bieg sześciomiesięczny okres na dokonanie oceny przepisów zgodnie z art. 95 ust. 6. Notyfikacja władz Portugalii nie obejmowała żadnej literatury naukowej, badań ani innych informacji naukowych, które mogłyby wspierać ich argumentację. Dlatego też Komisja zwróciła się we wspomnianym piśmie do władz Portugalii o uzupełnienie tej notyfikacji dokładniejszymi informacjami, takimi jak literatura naukowa z tej dziedziny przedstawiająca dowody dotyczące ochrony środowiska naturalnego lub środowiska pracy ze względu na specyficzny problem regionu Madery. Władze portugalskie przekazały informacje uzupełniające w dniu 31 lipca 2009 r.

(3)

Komisja opublikowała zawiadomienie dotyczące wniosku w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (1), aby poinformować inne zainteresowane strony o projekcie środka krajowego, który zamierzają przyjąć władze Portugalii. Swoje uwagi przedstawiły Bułgaria, Republika Czeska, Dania, Francja, Łotwa, Malta i Rumunia.

(4)

Artykuł 95 ust. 5 i 6 traktatu WE stanowi, co następuje:

„5.   (…) Jeśli po przyjęciu przez Radę lub Komisję środka harmonizującego państwo członkowskie uzna za niezbędne wprowadzenie przepisów krajowych opartych na nowych dowodach naukowych dotyczących ochrony środowiska naturalnego lub środowiska pracy ze względu na specyficzny problem tego państwa, który pojawił się po przyjęciu środka harmonizującego, notyfikuje ono Komisji projektowane środki oraz powody ich wprowadzenia.

6.   W terminie sześciu miesięcy od notyfikacji określonych w ustępach 4 i 5 Komisja zatwierdza lub odrzuca przepisy krajowe, o których mowa, po sprawdzeniu, czy są one środkiem arbitralnej dyskryminacji lub ukrytym ograniczeniem w handlu między państwami członkowskimi i czy stanowią one przeszkodę w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego.

W przypadku braku decyzji Komisji w tym terminie przepisy krajowe określone w ustępach 4 i 5 są uważane za zatwierdzone.

W przypadku gdy jest to uzasadnione złożonością sprawy i nie ma niebezpieczeństwa dla zdrowia ludzi, Komisja może notyfikować danemu państwu członkowskiemu, że okres, o którym mowa w niniejszym ustępie, może być przedłużony o kolejny okres trwający do sześciu miesięcy”.

(5)

Zgodnie z art. 1 projektu dekretu Region Autonomiczny Madery ogłasza się obszarem wolnym od upraw odmian organizmów zmodyfikowanych genetycznie (GMO). Zgodnie z art. 2 zabronione będzie wprowadzanie zawierających GMO nasion i materiału rozmnożeniowego na terytorium Regionu Autonomicznego Madery, a także stosowanie ich w rolnictwie. W art. 3 naruszanie przepisów powyższego artykułu zostanie zdefiniowane jako wykroczenie administracyjne, a w art. 4 ustanowione zostaną dodatkowe kary. W art. 5 zostaną ustanowione przepisy dotyczące badania, ścigania i wydawania decyzji w sprawie wykroczeń administracyjnych, a w art. 6 zostanie określone wykorzystanie przychodów z grzywien.

(6)

Z zakresu wyżej wymienionego projektu przepisów w związku z wyjaśnieniami zawartymi w uzasadnieniu wynika, że przepisy te będą mieć wpływ głównie na:

(7)

Dyrektywa 2001/18/WE opiera się na art. 95 traktatu WE. Ma ona na celu zbliżenie przepisów i procedur państw członkowskich w zakresie wydawania zezwoleń dotyczących GMO przeznaczonych do zamierzonego uwolnienia do środowiska. Zgodnie z jej art. 34 państwa członkowskie miały obowiązek dokonania transpozycji tej dyrektywy do prawa krajowego do dnia 17 października 2002 r.

(8)

Rozporządzenie (WE) nr 1829/2003, zgodnie z jego art. 1, ma na celu: a) ustanowienie podstawy zapewniania wysokiego poziomu ochrony życia i zdrowia ludzkiego, zdrowia i dobrego stanu zwierząt, środowiska naturalnego i interesów konsumenta w związku z genetycznie zmodyfikowaną żywnością i paszą przy jednoczesnym zapewnieniu skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego; b) ustanowienie wspólnotowych procedur zatwierdzania i nadzoru genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy; i c) ustanowienie przepisów dotyczących etykietowania genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy.

(9)

Informacje na temat projektu aktu prawnego, przedstawiające interpretację jego wpływu na prawodawstwo wspólnotowe oraz zgodności z tym prawodawstwem, są zawarte w:

(10)

W swoim uzasadnieniu władze portugalskie wskazują na kwestie związane z rolnictwem i środowiskiem naturalnym.

(11)

Kwestie związane z rolnictwem odnoszą się do braku możliwości współistnienia upraw roślin zmodyfikowanych genetycznie i upraw konwencjonalnych lub ekologicznych w Regionie Autonomicznym Madery. Przywołują one w szczególności takie aspekty, jak: odległości pomiędzy polami, pasy ochronne, wysiewanie odmian o różnych okresach wegetacji, obszary służące jako miejsce schronienia, kwestię instalacji poławiaczy pyłku lub barier zapobiegających rozprzestrzenianiu się pyłków, systemy płodozmianu, cykle produkcji roślinnej, ograniczanie rozmiarów banków nasion poprzez odpowiednią uprawę gleby, zarządzanie populacjami występującymi na granicach pól, wybór optymalnych terminów siewu, manipulowanie materiałem siewnym w sposób zapobiegający jego wymieszaniu lub przypadkowemu rozsianiu nasion w trakcie przejazdu na pole i z pola, a także na granicach pól.

(12)

Kwestie związane ze środowiskiem naturalnym odnoszą się do faktu, że skutki wprowadzenia GMO do środowiska naturalnego (w przypadku RAM – do naturalnych lasów Madery) nie zostały w należyty sposób zbadane, mimo iż opublikowano wiele artykułów, w których wyrażono obawy dotyczące następstw zamierzonego uwolnienia GMO do środowiska naturalnego oraz oczekiwanych skutków dla środowiska. Mogą jednak istnieć inne potencjalne zagrożenia, których nie obejmują wspomniane prace naukowe.

(13)

Kwestie związane ze środowiskiem naturalnym odnoszą się także do:

(14)

Władze portugalskie są zdania, że ze względu na powyższe wprowadzenie zmodyfikowanego genetycznie materiału do RAM może mieć niezwykle niebezpieczne skutki dla całego środowiska Madery (wprowadzanie rozróżnienia na obszary rolnicze i leśne byłoby przy tym bezcelowe). Pomimo braku ugruntowanych teorii dotyczących tego zagadnienia, badania i doświadczenia, jak również porównania teoretyczne, sugerują, że zagrożenie dla środowiska naturalnego, jakie stwarza zamierzone uwalnianie do środowiska GMO, jest tak wielkie i wiąże się z tak znaczącym ryzykiem dla zdrowia środowiskowego i ekologicznego Madery, że nie warto jest ryzykować ich stosowania – zarówno bezpośrednio w sektorze rolnym, jak i nawet w celach doświadczalnych.

(15)

Artykuł 95 ust. 5 traktatu WE stosuje się do nowych środków krajowych, powołujących się na ochronę środowiska naturalnego lub środowiska pracy ze względu na specyficzny problem danego państwa członkowskiego, który pojawił się po przyjęciu środka harmonizującego, i uzasadnionych nowymi dowodami naukowymi.

(16)

Na mocy art. 95 ust. 6 traktatu WE Komisja zatwierdza lub odrzuca projekt przepisów krajowych, o których mowa, po sprawdzeniu, czy są one środkiem arbitralnej dyskryminacji lub ukrytym ograniczeniem w handlu między państwami członkowskimi i czy stanowią one przeszkodę w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego.

(17)

Niemniej jednak zgodnie z tym samym przepisem, w przypadku gdy jest to uzasadnione złożonością sprawy i nie ma niebezpieczeństwa dla zdrowia ludzkiego, Komisja może powiadomić dane państwo członkowskie, że okres, o którym mowa w wyżej wspomnianym ustępie, może być przedłużony o kolejny okres trwający do sześciu miesięcy.

(18)

Celem notyfikacji przedłożonej przez władze portugalskie dnia 5 maja 2009 r. jest uzyskanie zgody na wprowadzenie projektu dekretu.

(19)

Władze portugalskie nie wskazały konkretnego aktu prawnego Wspólnoty Europejskiej, od którego wspomniany projekt dekretu jest odstępstwem. Kwestie uprawy GMO reguluje w znacznej mierze dyrektywa 2001/18/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 1829/2003.

(20)

Artykuł 95 ust. 5 traktatu WE stanowi, że jeśli państwo członkowskie uzna za niezbędne wprowadzenie przepisów krajowych będących odstępstwem od wspólnotowych środków harmonizujących, przepisy te muszą być uzasadnione następującymi łącznymi warunkami (5):

(21)

Uzasadnienie przedstawione przez władze portugalskie zawiera szeroko sformułowane odniesienie do potencjalnego oddziaływania uprawy zmodyfikowanych genetycznie odmian na środowisko. Notyfikacja zawiera analizę rozległych i złożonych zagadnień, takich jak: wstępne badania przeprowadzone z użyciem odmian zmodyfikowanych genetycznie, model ilustrujący inwazyjność odmian GMO, relacje między tym modelem a wykorzystaniem roślin zawierających GMO, zdolność roślin transgenicznych do zapyleń krzyżowych, możliwości wywołania wraz z innymi gatunkami skutków równoległych, produkcja toksyn, oddziaływania poboczne, skutki związane ze zmianami genetycznymi, konsekwencje niewłaściwych praktyk rolniczych, transfer genów, wpływ na łańcuch żywnościowy.

(22)

Ze wspomnianego uzasadnienia wynika, że niezbędne jest przeprowadzenie dogłębnej naukowej oceny ryzyka w celu wykazania, czy przedstawione dowody naukowe dotyczą ochrony środowiska naturalnego lub środowiska pracy ze względu na specyficzny problem Regionu Autonomicznego Madery, który pojawił się po przyjęciu dyrektywy 2001/18/WE oraz rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 lub innych odnośnych przepisów WE. Tę ocenę powinien przeprowadzić Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), który – zgodnie z art. 22 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (6) – jest organem właściwym do zapewniania doradztwa naukowego oraz wsparcia naukowo-technicznego w zakresie prawodawstwa i polityki Wspólnoty, we wszystkich dziedzinach, które wywierają bezpośredni lub pośredni wpływ na bezpieczeństwo żywności i pasz, oraz przekazywania niezależnych informacji dotyczących wszystkich aspektów tych dziedzin i ostrzeżeń o zagrożeniach. Ponadto zgodnie z art. 29 tego rozporządzenia EFSA wydaje opinie naukowe na wniosek Komisji w odniesieniu do wszelkich zagadnień objętych jej misją i we wszystkich przypadkach, w których ustawodawstwo wspólnotowe wymaga konsultowania się z Urzędem.

(23)

Z tego względu w dniu 23 września 2009 r. Komisja przekazała Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) upoważnienie z prośbą o dokonanie oceny – w świetle wymogów art. 95 ust. 5 traktatu WE w związku z nowymi dowodami naukowymi przedstawionymi przez władze portugalskie – czy te konkretne dowody odnoszą się do ochrony środowiska ze względu na specyficzny problem danego obszaru, tj. Regionu Autonomicznego Madery.

(24)

W tych okolicznościach przed przyjęciem decyzji w sprawie notyfikacji władz Portugalii konieczne jest przyjęcie opinii EFSA. Ze względu na szeroki zakres potencjalnie niekorzystnych skutków dla środowiska, o których mowa w notyfikacji władz Portugalii, oraz ze względu na złożoność aspektów naukowych dotyczących uprawy GMO w Regionie Autonomicznym Madery niezbędne jest wyznaczenie EFSA rozsądnego terminu przyjęcia opinii. Z tej przyczyny Komisja zwróciła się do EFSA z prośbą o przedstawienie opinii do dnia 31 stycznia 2010 r.

(25)

Uzasadnienie przekazane przez władze portugalskie nie zawiera szczegółowego odniesienia do zagrożeń dla zdrowia człowieka, jakie mogłyby spowodować uprawy GMO w Regionie Autonomicznym Madery. Wprawdzie uzasadnienie to zawiera szczegółowe odniesienia do zagrożeń dla środowiska i „zdrowia ekologicznego”, lecz nie przedstawiono dowodów dotyczących zidentyfikowanych lub potencjalnych skutków dla zdrowia człowieka. Wszelkie argumenty naukowe skupiają się jedynie na zagadnieniach związanych z rolnictwem i ochroną różnorodności biologicznej na Maderze.

(26)

W związku z powyższym przyjęcie decyzji w terminie sześciu miesięcy, o którym mowa w art. 95 ust. 6 akapit pierwszy traktatu WE, tj. do dnia 4 listopada 2009 r., nastąpiłoby bez niezbędnego uzasadnienia naukowego dotyczącego tak złożonego zagadnienia. Dlatego też, uwzględniając złożony charakter tego zagadnienia oraz brak zagrożeń dla zdrowia człowieka, zgodnie z art. 95 ust. 6 akapit trzeci traktatu WE, Komisja powinna przedłużyć termin podjęcia decyzji w sprawie notyfikacji władz Portugalii o kolejne sześć miesięcy, tj. do dnia 4 maja 2010 r.,

11.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 294/20

(1)

Unia Europejska postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

(2)

Zgodnie z konkluzjami z posiedzenia Rady Europejskiej w Tampere w dniach 15–16 października 1999 r., w szczególności z ich pkt 36, zasada wzajemnego uznawania powinna mieć zastosowanie do nakazów przedprocesowych. W programie działań służących wprowadzeniu w życie zasady wzajemnego uznawania w sprawach karnych wymieniono – jako działanie 10 – wzajemne uznawanie środków nadzoru.

(3)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji ramowej powinny zwiększać ochronę ogółu społeczeństwa, gdyż dzięki nim osoba, która ma miejsce pobytu w jednym państwie członkowskim, ale co do której toczy się postępowanie karne w drugim państwie członkowskim, oczekując na proces może być nadzorowana przez organy w tym państwie, w którym ma ona miejsce pobytu. Dlatego niniejsza decyzja ramowa ma służyć temu, by przemieszczanie się oskarżonego było monitorowane w świetle nadrzędnego celu, jakim jest ochrona ogółu społeczeństwa, oraz w związku z ryzykiem, na jakie obecny system naraża społeczeństwo, przewidując jedynie dwie możliwości: tymczasowe aresztowanie lub nienadzorowane przemieszczanie się. Podejmowane środki będą w związku z tym dodatkowo urzeczywistniały prawo praworządnych obywateli do bezpiecznego życia i do ochrony.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji ramowej powinny również wzmocnić prawo do wolności i zasadę domniemania niewinności w Unii Europejskiej, a także zapewnić współpracę między państwami członkowskimi, gdy w oczekiwaniu na decyzję sądu dana osoba podlega określonym obowiązkom lub nadzorowi. Dlatego niniejsza decyzja ramowa ma, w odpowiednich przypadkach, promować stosowanie w miejsce tymczasowego aresztowania środków niepolegających na pozbawieniu wolności, nawet jeżeli zgodnie z prawem danego państwa członkowskiego i tak nie można było zastosować tymczasowego aresztowania od samego początku postępowania.

(5)

Jeżeli chodzi o pozbawienie wolności osób, co do których toczy się postępowanie karne, istnieje ryzyko, że osoby mające miejsce pobytu w państwie prowadzącym proces, będą traktowane inaczej niż osoby niemające w nim miejsca pobytu: osoby niemające w nim miejsca pobytu narażone są na pozbawienie wolności do czasu zakończenia procesu, podczas gdy osoby mające w nim miejsce pobytu w podobnej sytuacji nie są na to narażone. We wspólnej europejskiej przestrzeni sprawiedliwości bez granic wewnętrznych należy podjąć działania, by osoba, co do której toczy się postępowanie karne, ale która nie ma miejsca pobytu w państwie prowadzącym proces, była traktowana tak samo jak osoba, co do której prowadzone jest postępowanie karne i która ma miejsce pobytu w tym państwie.

(6)

Zaświadczenie, które powinno być przekazane wraz z decyzją w sprawie środków nadzoru właściwemu organowi państwa wykonującego, powinno zawierać adres, pod którym dana osoba będzie przebywać w państwie wykonującym, oraz inne istotne informacje, które mogą ułatwić monitorowanie środków nadzoru w państwie wykonującym.

(7)

Właściwy organ w państwie wykonującym powinien poinformować właściwy organ w państwie wydającym o maksymalnym okresie, przez jaki można monitorować środki nadzoru w państwie wykonującym, o ile okres taki jest określony. W państwach członkowskich, w których stosowanie środków nadzoru wymaga okresowego przedłużania, maksymalny okres oznacza całkowity okres, po którego upływie zgodnie z prawem nie jest już możliwe przedłużanie stosowania środków nadzoru.

(8)

Wszelkie wnioski właściwego organu w państwie wykonującym o potwierdzenie potrzeby przedłużenia monitorowania środków nadzoru powinny pozostawać bez uszczerbku dla przepisów państwa wydającego, w odniesieniu do decyzji w sprawie przedłużenia obowiązywania, zmiany lub cofnięcia decyzji w sprawie środków nadzoru. Taki wniosek o potwierdzenie nie powinien nakładać na właściwy organ w państwie wydającym obowiązku wydania nowej decyzji o przedłużeniu monitorowania środków nadzoru.

(9)

Właściwy organ w państwie wydającym jest organem uprawnionym do podejmowania wszelkich dalszych decyzji odnoszących się do decyzji w sprawie środków nadzoru, w tym do zastosowania tymczasowego aresztowania. Takie tymczasowe aresztowanie można zastosować zwłaszcza w przypadku naruszenia środków nadzoru lub niezastosowania się do wezwania na przesłuchanie lub rozprawę w toku postępowania karnego.

(10)

Aby uniknąć niepotrzebnych kosztów i trudności związanych z przekazaniem osoby, co do której toczy się postępowanie karne, na przesłuchanie lub rozprawę, należy zezwolić państwom członkowskim na stosowanie tele- i wideokonferencji.

(11)

W stosownych przypadkach do monitorowania środków nadzoru można zgodnie z przepisami i procedurami krajowymi wykorzystywać środki dozoru elektronicznego.

(12)

Niniejsza decyzja ramowa powinna umożliwiać monitorowanie w państwie wykonującym środków nadzoru zastosowanych wobec danej osoby, zapewniając efektywny wymiar sprawiedliwości, a w szczególności stawiennictwo danej osoby na rozprawie. W przypadku gdy osoba ta nie wróci dobrowolnie do państwa wydającego, może ona zastać przekazana państwu wydającemu zgodnie z decyzją ramową Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (2) (zwaną dalej „decyzją ramową w sprawie europejskiego nakazu aresztowania”).

(13)

Mimo iż zakres stosowania niniejszej decyzji ramowej obejmuje wszystkie przestępstwa i nie jest ograniczony do przestępstw określonego rodzaju lub wagi, środki nadzoru w zasadzie powinny być stosowane w przypadku przestępstw o mniejszej wadze. Dlatego gdy właściwy organ w państwie wykonującym musi podjąć decyzję w sprawie przekazania danej osoby, powinny mieć zastosowanie wszystkie przepisy decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania, z wyjątkiem art. 2 ust. 1. W związku z tym w takim przypadku zastosowanie powinien mieć także art. 5 ust. 2 i 3 decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania.

(14)

Koszty przejazdu danej osoby pomiędzy państwem wykonującym a państwem wydającym związane z monitorowaniem środków nadzoru lub w związku z przesłuchaniem nie są regulowane niniejszą decyzją ramową. Zasadność ponoszenia całości lub części takich kosztów, zwłaszcza przez państwo wydające, określają przepisy krajowe.

(15)

Ponieważ cel niniejszej decyzji ramowej, to jest wzajemne uznawanie decyzji w sprawie środków nadzoru w toku postępowania karnego, nie może zostać w sposób wystarczający osiągnięty przez państwa członkowskie samodzielnie, natomiast z uwagi na swoją skalę i swoje skutki może on być zrealizowany w lepszy sposób na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej i art. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza decyzja ramowa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(16)

Niniejsza decyzja ramowa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej i odzwierciedlonymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. Żaden z przepisów niniejszej decyzji ramowej nie powinien być interpretowany jako zakaz odmowy uznania decyzji w sprawie środków nadzoru, jeżeli istnieją obiektywne przesłanki wskazujące, że decyzję powzięto w celu ukarania danej osoby ze względu na jej płeć, rasę, religię, pochodzenie etniczne, narodowość, język, przekonania polityczne lub orientację seksualną lub że dana osoba może znaleźć się w niekorzystnej sytuacji z uwagi na którykolwiek z wymienionych powodów.

(17)

Niniejsza decyzja ramowa nie powinna uniemożliwiać żadnemu z państw członkowskich stosowania własnych przepisów konstytucyjnych dotyczących prawa do rzetelnego procesu, wolności stowarzyszania się, wolności prasy, wolności wyrażania opinii w innych mediach oraz wolności wyznania.

(18)

Przepisy niniejszej decyzji ramowej powinny być stosowane w sposób respektujący prawa obywateli Unii do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, zgodnie z art. 18 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

(19)

Dane osobowe przetwarzane w związku z wdrożeniem niniejszej decyzji ramowej powinny być chronione zgodnie z decyzją ramową Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (3) oraz zgodnie z zasadami określonymi w Konwencji Rady Europy z dnia 28 stycznia 1981 r. o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych, która została ratyfikowana przez wszystkie państwa członkowskie,

a)

zapewnienie prawidłowego toku postępowania, w szczególności stawiennictwa danej osoby na rozprawie;

b)

zachęcanie, w stosownych przypadkach, by w toku postępowania karnego stosować środki niepolegające na pozbawieniu wolności wobec osób niemających miejsca pobytu w państwie członkowskim, w którym toczy się postępowanie;

c)

poprawa ochrony ofiar i ogółu społeczeństwa.

a)

„decyzja w sprawie środków nadzoru” oznacza podlegającą wykonaniu decyzję, którą w toku postępowania karnego podjął właściwy organ państwa wydającego zgodnie ze swoimi przepisami i procedurami krajowymi, na mocy której organ ten zastosował wobec osoby fizycznej środek lub środki nadzoru zamiast tymczasowego aresztowania;

b)

„środki nadzoru” oznaczają obowiązki i nakazy nałożone na osobę fizyczną zgodnie z przepisami i procedurami krajowymi państwa wydającego;

c)

„państwo wydające” oznacza państwo członkowskie, w którym wydano decyzję w sprawie środków nadzoru;

d)

„państwo wykonujące” oznacza państwo członkowskie, w którym monitorowane jest wykonywanie środków nadzoru.

a)

obowiązku informowania przez daną osobę właściwego organu w państwie wykonującym o każdej zmianie miejsca pobytu, w szczególności z uwagi na konieczność doręczania wezwań do stawienia się na przesłuchanie lub na rozprawie w toku postępowania karnego;

b)

zakazu wstępu do określonych miejscowości, miejsc lub na określone obszary w państwie wydającym lub w państwie wykonującym;

c)

obowiązku przebywania w określonym miejscu, a w stosownych przypadkach – w określonym czasie;

d)

obowiązku polegającego na ograniczeniu możliwości opuszczania terytorium państwa wykonującego;

e)

obowiązku stawiennictwa w określonym czasie przed określonym organem;

f)

obowiązku unikania kontaktu z określonymi osobami w związku z zarzutem popełnienia przestępstwa lub przestępstw.

a)

zakaz wykonywania działalności określonego rodzaju w związku z zarzutem popełnienia przestępstwa lub przestępstw; zakaz ten może dotyczyć wykonywania określonego zawodu lub podejmowania zatrudnienia określonego rodzaju;

b)

zakaz prowadzenia pojazdów;

c)

obowiązek zdeponowania określonej kwoty pieniężnej lub udzielenia gwarancji innego rodzaju, która może zostać wniesiona w określonej liczbie rat lub w całości jednorazowo;

d)

obowiązek poddania się leczeniu, w tym terapii odwykowej;

e)

obowiązek unikania kontaktu z określonymi przedmiotami w związku z zarzutem popełnienia przestępstwa lub przestępstw.

a)

w stosownych przypadkach, jak długo decyzja w sprawie środków nadzoru ma zastosowanie oraz czy możliwe jest przedłużenie jej obowiązywania;

oraz

b)

w przybliżeniu, jak długo trzeba będzie prawdopodobnie monitorować stosowanie środków nadzoru, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy znane w momencie przekazywania decyzji w sprawie środków nadzoru.

a)

gdy dana osoba ma zgodne z prawem nowe zwykłe miejsce pobytu w innym państwie niż państwo wykonujące;

b)

gdy tylko właściwy organ w państwie wydającym poinformuje właściwy organ państwa wykonującego o wycofaniu zaświadczenia, o którym mowa w art. 10 ust. 1, zgodnie z art. 13 ust. 3;

c)

gdy właściwy organ w państwie wydającym zmienił środki nadzoru, a właściwy organ w państwie wykonującym, zgodnie z art. 18 ust. 4 lit. b), odmówił monitorowania zmodyfikowanych środków nadzoru, ponieważ środki te nie należą do kategorii środków nadzoru, o których mowa w art. 8 ust. 1, ani do kategorii środków, o których dane państwo wykonujące poinformowało zgodnie z art. 8 ust. 2;

d)

gdy upłynął okres, o którym mowa w art. 20 ust. 2 lit. b);

e)

gdy właściwy organ w państwie wykonującym podjął decyzję o zaprzestaniu monitorowania środków nadzoru i poinformował o tym właściwy organ w państwie wydającym zgodnie z art. 23.

—

udział w organizacji przestępczej,

—

terroryzm,

—

handel ludźmi,

—

wykorzystywanie seksualne dzieci i pornografia dziecięca,

—

nielegalny obrót środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi,

—

nielegalny obrót bronią, amunicją i materiałami wybuchowymi,

—

korupcja,

—

nadużycia finansowe, w tym na szkodę interesów finansowych Wspólnot Europejskich w rozumieniu konwencji z dnia 26 lipca 1995 r. o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich (5),

—

pranie korzyści z przestępstwa,

—

fałszowanie pieniędzy, w tym euro,

—

przestępstwa komputerowe,

—

przestępstwa przeciwko środowisku, w tym nielegalny obrót zagrożonymi gatunkami zwierząt oraz zagrożonymi gatunkami i odmianami roślin,

—

udzielanie pomocy w nielegalnym przekroczeniu granicy lub w nielegalnym pobycie,

—

zabójstwo, spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

—

nielegalny obrót organami i tkankami ludzkimi,

—

uprowadzenie osoby, bezprawne pozbawienie wolności i wzięcie zakładników,

—

rasizm i ksenofobia,

—

kradzież w formie zorganizowanej lub rozbój z użyciem broni,

—

nielegalny obrót dobrami kultury, w tym antykami i dziełami sztuki,

—

oszustwo,

—

wymuszenie rozbójnicze,

—

podrabianie i piractwo produktów,

—

fałszowanie dokumentów urzędowych i obrót takimi dokumentami,

—

fałszowanie środków płatniczych,

—

nielegalny obrót hormonami i innymi substancjami wzrostu,

—

nielegalny obrót materiałami jądrowymi i radioaktywnymi,

—

obrót kradzionymi pojazdami,

—

zgwałcenie,

—

podpalenie,

—

przestępstwa podlegające właściwości Międzynarodowego Trybunału Karnego,

—

uprowadzenie statku powietrznego lub wodnego,

—

sabotaż.

a)

zaświadczenie, o którym mowa w art. 10, jest niekompletne lub w sposób oczywisty jest niezgodne z decyzją w sprawie środków nadzoru i nie zostało uzupełnione lub skorygowane w rozsądnym terminie wyznaczonym przez właściwy organ państwa wykonującego;

b)

nie zostały spełnione kryteria określone w art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 2 lub w art. 10 ust. 4;

c)

uznanie decyzji w sprawie środków nadzoru naruszałoby zasadę ne bis in idem;

d)

decyzja w sprawie środków nadzoru dotyczy – w przypadkach, o których mowa w art. 14 ust. 3 oraz w przypadku gdy państwo wykonujące złożyło oświadczenie na mocy art. 14 ust. 4, a także w przypadkach, o których mowa w art. 14 ust. 1 – czynu, który w świetle prawa państwa wykonującego nie stanowiłby przestępstwa; w sprawach dotyczących podatków, ceł i obrotu dewizowego nie można jednak odmówić wykonania decyzji w sprawie środków nadzoru, powołując się na fakt, że prawo państwa wykonującego nie nakłada podatków tego samego rodzaju lub nie zawiera tego samego rodzaju przepisów dotyczących podatków, ceł i obrotu dewizowego co prawo państwa wydającego;

e)

ściganie uległo przedawnieniu zgodnie z prawem państwa wykonującego i odnosi się do czynu, który objęty jest właściwością państwa wykonującego na mocy jego prawa krajowego;

f)

prawo państwa wykonującego przewiduje immunitet, który uniemożliwia monitorowanie środków nadzoru;

g)

zgodnie z prawem państwa wykonującego dana osoba nie może ze względu na wiek być pociągnięta do odpowiedzialności karnej za czyn, co do którego wydano decyzję w sprawie środków nadzoru;

h)

musiałoby odmówić – gdyby doszło do naruszenia środków nadzoru – przekazania danej osoby zgodnie z decyzją ramową Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (6) (zwanej dalej „decyzją ramową w sprawie europejskiego nakazu aresztowania”).

a)

przedłużenie obowiązywania decyzji w sprawie środków nadzoru, jej zmianę i cofnięcie;

b)

zmianę środków nadzoru;

c)

wydanie nakazu aresztowania lub innej podlegającej wykonaniu decyzji sądowej o takim samym skutku.

a)

na mocy art. 13 dostosować takie zmienione środki, jeżeli charakter zmienionych środków nadzoru jest niezgodny z prawem państwa wykonującego;

lub

b)

odmówić monitorowania zmodyfikowanych środków nadzoru, jeżeli środki te nie należą do kategorii środków nadzoru, o których mowa w art. 8 ust. 1, ani do kategorii środków, o których dane państwo wykonujące poinformowało zgodnie z art. 8 ust. 2.

a)

o każdej zmianie miejsca pobytu danej osoby;

b)

o maksymalnym okresie, przez jaki można monitorować środki nadzoru w państwie wykonującym, jeżeli przepisy państwa wykonującego przewidują taki maksymalny okres;

c)

o tym, że w praktyce monitorowanie środków nadzoru nie jest możliwe, gdyż po tym, jak państwo wykonujące otrzymało decyzję w sprawie środków nadzoru i zaświadczenie, danej osoby nie można znaleźć na terytorium państwa wykonującego – w takiej sytuacji państwo wykonujące nie jest zobowiązane do monitorowania środków nadzoru;

d)

o tym, że wniesiono środek odwoławczy od decyzji o uznaniu decyzji w sprawie środków nadzoru;

e)

o ostatecznej decyzji, by uznać decyzję w sprawie środków nadzoru oraz podjąć wszelkie niezbędne działania służące monitorowaniu środków nadzoru;

f)

o każdej decyzji o dostosowaniu środków nadzoru zgodnie z art. 13;

g)

o każdej decyzji, w której odmawia się uznania decyzji w sprawie środków nadzoru oraz odmawia się przejęcia odpowiedzialności za monitorowanie środków nadzoru zgodnie z art. 15, wraz z uzasadnieniem takiej decyzji.

a)

w trakcie przygotowania lub co najmniej przed przekazaniem decyzji w sprawie środków nadzoru wraz z zaświadczeniem, o którym mowa w art. 10;

b)

aby ułatwić sprawne i skuteczne monitorowanie środków nadzoru;

c)

gdy dana osoba dopuściła się poważnego naruszenia zastosowanych wobec niej środków nadzoru.

a)

informacje umożliwiające weryfikację tożsamości i miejsca pobytu danej osoby;

b)

stosowne informacje pochodzące z rejestrów karnych zgodnie z mającymi zastosowanie aktami prawnymi.

a)

nadal stosować dwu- lub wielostronne umowy lub uzgodnienia obowiązujące w dniu wejścia w życie niniejszej decyzji ramowej;

b)

zawierać dwu- lub wielostronne umowy lub dokonywać takich uzgodnień po wejściu w życie niniejszej decyzji ramowej.

a)

w jakim stopniu państwa członkowskie podjęły niezbędne działania, by wykonać niniejszą decyzję ramową; oraz

b)

stosowanie niniejszej decyzji ramowej.