16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/1

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 1174/2005 (2) (rozporządzenie w sprawie ceł pierwotnych) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz ręcznych wózków paletowych i ich zasadniczych części („RWP” lub „produkt objęty postępowaniem”) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”).

(2)

W rozporządzeniu (WE) nr 684/2008 (3) Rada wyjaśniła zakres produktu na potrzeby pierwotnego dochodzenia.

(3)

W następstwie pierwotnego dochodzenia Komisja stwierdziła na podstawie posiadanych dowodów obejście środków antydumpingowych, wprowadzonych względem przywozu RWP pochodzących z ChRL, poprzez działalność montażową dotyczącą RWP w Tajlandii („produkt objęty dochodzeniem”).

(4)

Z dowodów prima facie posiadanych przez Komisję wynikają następujące fakty:

(5)

Ustaliwszy, po skonsultowaniu się z Komitetem Doradczym, że istniały wystarczające dowody prima facie umożliwiające wszczęcie dochodzenia zgodnie z art. 13 rozporządzenia podstawowego, Komisja wszczęła dochodzenie z urzędu rozporządzeniem Komisji (WE) nr 923/2008 (4) („rozporządzenie wszczynające”) w celu ustalenia, czy miało miejsce obejście obowiązujących środków antydumpingowych. Zgodnie z art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, rozporządzeniem wszczynającym Komisja nakazała również organom celnym rejestrowanie od dnia 21 września 2008 r. przywozu RWP wysyłanych z Tajlandii, niezależnie od tego, czy zostały one zgłoszone jako pochodzące z Tajlandii, czy też nie.

(6)

Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu dochodzenia władze ChRL i Tajlandii, producentów/eksporterów w ChRL i w Tajlandii oraz zainteresowanych importerów wspólnotowych i przedstawicieli przemysłu wspólnotowego. Komisja rozesłała kwestionariusze do znanych jej producentów/eksporterów w ChRL i w Tajlandii, do importerów wspólnotowych znanych jej z pierwotnego dochodzenia oraz do innych zainteresowanych stron, które zgłosiły się w terminie określonym w art. 3 rozporządzenia wszczynającego. Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia swojego stanowiska na piśmie i złożenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w rozporządzeniu wszczynającym. Wszystkie strony poinformowano, że brak współpracy może spowodować zastosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego oraz dokonanie ustaleń na podstawie dostępnych faktów.

(7)

Nie otrzymano żadnych odpowiedzi na kwestionariusze od eksporterów/producentów z Tajlandii. Komisja nie otrzymała również żadnych uwag ze strony władz tajlandzkich. Jedno przedsiębiorstwo eksportujące/produkujące RWP, które, zgodnie z informacjami posiadanym przez Komisję w chwili wszczęcia dochodzenia, dokonywało wywozu RWP do Wspólnoty między 2005 r. a okresem objętym dochodzeniem (określonym w motywie 10) oraz które prowadziło prace montażowe dotyczące RWP w Tajlandii, poinformowało Komisję o zakończeniu działalności w kwietniu 2008.

(8)

Jeden eksporter z Chin udzielił odpowiedzi na kwestionariusz, zgłaszając sprzedaż eksportową do Wspólnoty oraz niewielki wywóz produktu objętego postępowaniem do Tajlandii. Nie otrzymano żadnych uwag od władz chińskich.

(9)

Otrzymano natomiast odpowiedzi na kwestionariusz od dziewięciu importerów wspólnotowych, którzy zgłosili dokonywany przywóz z Chin i z Tajlandii. Ich odpowiedzi wskazują na wzrost przywozu z Tajlandii oraz na nagły spadek przywozu z ChRL w roku 2006, a więc w roku po wejściu w życie ostatecznych ceł antydumpingowych. W następnych latach przywóz z ChRL wzrósł ponownie, podczas gdy przywóz z Tajlandii obniżył się nieznacznie, pozostając jednak na poziomie znacznie wyższym od poziomu odnotowanego w 2005 r.

(10)

Dochodzenie objęło okres od dnia 1 września 2007 r. do dnia 31 sierpnia 2008 r. („OOD”). W celu zbadania domniemanych zmian w strukturze handlu i innych aspektów sytuacji określonych w art. 13 rozporządzenia podstawowego zgromadzono dane z okresu od 2005 r. do końca OD.

(11)

Jak wspomniano w motywie 7, stwierdzono brak współpracy w trakcie dochodzenia ze strony producentów/eksporterów z Tajlandii, którzy nie udzielili niezbędnych informacji. Komisja nie była więc w stanie ustalić charakteru przywozu towarów wysyłanych z Tajlandii bezpośrednio u jego źródła. W rezultacie ustalenia dotyczące RWP wysyłanych z Tajlandii do Wspólnoty musiały zostać oparte na dostępnych faktach zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. Należy tu wspomnieć, że ani informacje otrzymane od ChRL, ani od importerów wspólnotowych nie pozwoliły Komisji na ustalenie charakteru tego przywozu.

(12)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego ustalenie ewentualnego obejścia ceł nastąpiło poprzez zbadanie następujących kwestii: czy zaszła zmiana w strukturze handlu pomiędzy krajami trzecimi a Wspólnotą, czy zmiana ta wyniknęła z praktyki, procesu lub prac, w odniesieniu do których nie ma racjonalnej przyczyny lub ekonomicznego uzasadnienia innego niż nałożone cła, czy istniały dowody wyrządzenia szkody lub podważania skutków naprawczych cła zarówno w odniesieniu do cen, jak i do ilości produktu podobnego oraz czy istniały dowody dumpingu w odniesieniu do wartości normalnej uprzednio ustalonej w odniesieniu do produktu podobnego, w razie potrzeby zgodnie z przepisami art. 2 rozporządzenia podstawowego.

(13)

Produktem objętym postępowaniem są ręczne wózki paletowe i ich zasadnicze części, tzn. podwozia i mechanizmy hydrauliczne („RWP”) objęte kodem CN ex 8427 90 00 i ex 8431 20 00, pochodzące z ChRL. RWP oznaczają wózki kołowe wyposażone w podnośnik widłowy, służące do transportu palet, pchane, ciągnięte i sterowane ręcznie przez pieszego operatora za pomocą przegubowego dyszla, przystosowane do gładkich, płaskich i twardych nawierzchni. RWP są przeznaczone wyłącznie do podnoszenia ładunku, poprzez pompowanie dyszlem na wysokość wystarczającą do jego przewożenia; nie mają one żadnych dodatkowych funkcji, jak na przykład (i) przenoszenie i podnoszenie ładunku w celu umieszczenia na wysokości lub wspomaganie prac magazynowych (wózki paletowe wysokiego składowania); (ii) ustawianie palet jedna na drugiej (wózki podnośnikowe); (iii) podnoszenie ładunku na wysokość roboczą (wózki krzyżakowe); czy też (iv) podnoszenie i ważenie ładunku (wózki z wagą).

(14)

Produktem objętym dochodzeniem są ręczne wózki paletowe (o takiej samej definicji, co produkt objęty postępowaniem) i ich zasadnicze części, tzn. podwozia i mechanizmy hydrauliczne wysyłane z Tajlandii („produkt objęty dochodzeniem”), niezależnie od tego, czy zgłaszane jako pochodzące z Tajlandii, czy też nie, objęte zasadniczo tym samym kodem CN, co produkt objęty postępowaniem.

(15)

Na podstawie dostępnych informacji stwierdzono, że RWP wywożone do Wspólnoty z ChRL oraz te wysyłane do Wspólnoty z Tajlandii mają te same podstawowe cechy fizyczne i zastosowanie. Należy je zatem uznać za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(16)

Ze względu na brak jakiejkolwiek współpracy ze strony przedsiębiorstw tajlandzkich, wielkość i wartość przywozu do Wspólnoty produktu objętego postępowaniem zostały ustalone na podstawie dostępnych faktów, którymi są w tym przypadku dane statystyczne zgromadzone przez państwa członkowskie i zestawione przez Komisję na mocy art. 14 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, jak również dane Eurostatu. Jeżeli chodzi o dane zawarte w odpowiedziach przesłanych przez importerów wspólnotowych, w dochodzeniu ustalono, że wysokość przywozu z Tajlandii zgłoszona przez importerów wspólnotowych stanowi nieznaczną część całkowitej wysokości wywozu RWP z Tajlandii w OD, tzn. mniej niż 5 %. W związku z powyższym uznano, że dane statystyczne w posiadaniu Komisji przedstawiają dokładniejszy obraz sytuacji dotyczącej wysokości i wartości wywozu z Tajlandii niż ograniczone w swoim zakresie informacje udzielone przez importerów wspólnotowych.

(17)

W następstwie wprowadzenia środków antydumpingowych przywóz RWP z Tajlandii wzrósł z 7 458 sztuk w 2005 r. do 64 706 sztuk w roku 2007, po czym obniżył się do 42 056 sztuk w OD.

(18)

Przywóz RWP z Chin do WE wzrósł z 240 639 sztuk w 2005 r. do 538 271 w roku 2007 oraz do 584 786 w OD. Zgodnie z dostępnymi informacjami wzrost ten wynika głównie ze zwiększonego wywozu dokonywanego przez chińskiego producenta eksportującego, na którego nałożono najniższą stawkę cła antydumpingowego. Istotnie, wywóz z Chin pochodzący od tego konkretnego producenta miał w ujęciu procentowym największy udział we wzroście przywozu RWP z Chin do WE między rokiem 2005 i końcem OD.

(19)

Biorąc pod uwagę powyższe fakty, stwierdza się zmianę w strukturze handlu między WE, ChRL i Tajlandią. Przywóz z ChRL nadal wzrastał, jednak fakt ten przypisać można bezpośrednio wywozowi dokonywanemu przez jednego z chińskich producentów eksportujących, który współpracował z Komisją podczas pierwotnego dochodzenia i na którego nałożoną najniższą stawkę cła antydumpingowego. Z drugiej strony przywóz z Tajlandii wzrósł o 868 % między 2005 i 2007 r. i ustabilizował się w OD, przy czym jego wysokość w tym okresie wskazywała na wzrost o 564 % w stosunku do roku 2005.

(20)

Podsumowując, mimo że ustalona struktura handlu wykazuje stały poziom wywozu z ChRL, zauważa się także wyraźny wzrost wywozu z Tajlandii. Utrzymujący się przywóz z ChRL lub ciągły jego wzrost, chociaż na znacznie niższym poziomie między rokiem 2007 a OD od tego ustalonego podczas pierwotnego dochodzenia, można wyjaśnić, stwierdzając, że przeważająca część wywozu pochodzi od chińskiego przedsiębiorstwa, na które nałożono najniższą stawkę cła antydumpingowego. Struktura handlu w odniesieniu do Tajlandii może być natomiast zobrazowana wyłącznie jako wynik działań, których celem jest obejście środków antydumpingowych.

(21)

Wzrost przywozu do Wspólnoty z Tajlandii rozpoczął się w okresie, w którym Wspólnota przeprowadziła pierwotne dochodzenie. Należy pamiętać, że władze Tajlandii oraz potencjalni producenci/eksporterzy w tym państwie zostali poinformowani o toczącym się dochodzeniu. Nie otrzymano jednak żadnych informacji, które mogłyby wytłumaczyć ten znaczny wzrost; żadne z przedsiębiorstw tajlandzkich nie współpracowało w ramach dochodzenia, przedkładając wymagane odpowiedzi na kwestionariusz. Należy w tym miejscu podkreślić, że, jak wspomniano w motywie 7, w momencie wszczęcia dochodzenia Komisja posiadała informacje, na podstawie których można przypuszczać, że w Tajlandii prowadzona jest intensywna działalność montażowa dotycząca RWP. Z drugiej strony, nie otrzymano żadnych dowodów potwierdzających rzeczywistą produkcję RWP na terenie Tajlandii. Na podstawie dostępnych informacji stwierdzono zatem, że wobec braku innej racjonalnej przyczyny lub ekonomicznego uzasadnienia w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego zmiana struktury handlu spowodowana jest nałożeniem ceł antydumpingowych na RWP pochodzące z ChRL.

(22)

W wyniku dochodzenia ustalono, że przywóz z Tajlandii osłabił skutki naprawcze cła zarówno w zakresie ilości, jak i cen.

(23)

Należy pamiętać, że zmiana w przepływach handlowych przyjęła formę nadzwyczajnego wzrostu przywozu z Tajlandii. Wzrost ten podważył przede wszystkim skutki naprawcze środków antydumpingowych odnośnie do ilości przywożonych na rynek wspólnotowy. Gdyby bowiem przywóz do Wspólnoty pochodził z ChRL, a nie z Tajlandii, przywożona ilość byłaby prawdopodobnie o wiele mniejsza od tej przywożonej z Tajlandii, z uwagi na fakt, że należałoby zapłacić od tego przywozu cło antydumpingowe w wysokości od 7,6 % do 46,7 %.

(24)

Jeśli chodzi natomiast o ceny produktu objętego postępowaniem wysyłanego z Tajlandii, wobec braku współpracy niezbędne było odniesienie się do danych Eurostatu (potwierdzonych przez dane, o których mowa w art.14 ust.6 rozporządzenia podstawowego) będących najlepszym z dostępnych dowodów. Informacje przedłożone przez importerów wspólnotowych nie zostały uznane za wystarczająco wiarygodne z powodów wymienionych w motywie 16. Ustalono zatem, że w OD średnia cena importowa produktów wywożonych z Tajlandii do Wspólnoty była zdecydowanie poniżej poziomu usuwającego szkodę w odniesieniu do cen wspólnotowych ustalonego podczas pierwotnego dochodzenia. Stwierdzono konkretnie, że średnia cena importowa produktów wywożonych z Tajlandii do Wspólnoty była niższa o 48,9 % od poziomu usuwającego szkodę w odniesieniu do cen wspólnotowych ustalonego podczas pierwotnego dochodzenia. W rezultacie skutki naprawcze nałożonych ceł są osłabione w zakresie cen.

(25)

Na tej podstawie stwierdzono, że przywóz produktu objętego postępowaniem z Tajlandii osłabia skutki naprawcze cła zarówno pod względem ilościowym, jak i cenowym.

(26)

Jak wyjaśniono w motywach 7 i 16, mając na uwadze brak współpracy, w celu ustalenia, czy istnieją dowody potwierdzające istnienie dumpingu w odniesieniu do wywozu produktu objętego postępowaniem z Tajlandii do Wspólnoty w OD, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego do ustalenia cen eksportowych do WE wykorzystano dane Eurostatu na poziomie CN.

(27)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego ceny eksportowe porównano z poprzednio ustaloną wartością normalną, w tym przypadku z wartością normalną ustaloną w pierwotnym dochodzeniu.

(28)

Wobec braku współpracy i na mocy art. 18 rozporządzenia podstawowego, dla celów porównania ceny eksportowej i wartości normalnej, uznano za stosowne założenie, że asortyment towarów analizowanych podczas tego dochodzenia był taki sam jak w pierwotnym dochodzeniu.

(29)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i art. 2 ust. 12 rozporządzenia podstawowego porównanie średniej ważonej wartości normalnej ustalonej w pierwotnym dochodzeniu oraz średniej ważonej cen eksportowych w OD niniejszego dochodzenia, potwierdzone przez dane Eurostatu, wyrażone jako odsetek ceny CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem, wykazało istnienie znaczącego dumpingu w wysokości 22,5 %.

(30)

Biorąc pod uwagę margines dumpingu oraz brak dowodów wskazujących na znaczną zmianę w asortymencie wywożonych towarów, stwierdza się istnienie dumpingu w odniesieniu do wartości normalnej ustalonej w pierwotnym dochodzeniu.

(31)

W związku z powyższymi ustaleniami stwierdza się, że miało miejsce obejście środków w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z art. 13 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego obowiązujące środki antydumpingowe mające zastosowanie do przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL powinny zostać rozszerzone na przywóz tego samego produktu wysyłanego z Tajlandii, niezależnie od tego, czy zostały one zgłoszone jako pochodzące z Tajlandii, czy też nie.

(32)

Środek, który należy rozszerzyć, jest środkiem ustanowionym w art. 1 ust. 2 rozporządzenia w sprawie ceł pierwotnych w odniesieniu do „wszystkich innych przedsiębiorstw”. Co za tym idzie, dla celów niniejszego rozporządzenia stawkę cła antydumpingowego mającą zastosowanie do ceny netto na granicy Wspólnoty przed ocleniem ustala się w wysokości 46,7 %.

(33)

Zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, które stanowi, że rozszerzone środki mogą mieć zastosowanie do przywozu wprowadzanego na terytorium Wspólnoty na mocy rejestracji zarządzonej w rozporządzeniu wszczynającym, należy pobrać cła od zarejestrowanego przywozu tych zarejestrowanych RWP wysłanych z Tajlandii.

(34)

Należy pamiętać, że podczas niniejszego dochodzenia Komisja nie zidentyfikowała żadnego eksportera/producenta RWP w Tajlandii dokonującego wywozu do Wspólnoty; żaden producent/eksporter z Tajlandii nie zgłosił się do Komisji w celu podjęcia współpracy podczas dochodzenia. Bez względu na powyższą uwagę, eksporterzy/producenci z Tajlandii zainteresowani sprawą i rozważający złożenie wniosku o zwolnienie z rozszerzonego cła antydumpingowego na mocy art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego są zobowiązani do wypełnienia kwestionariusza w celu umożliwienia Komisji ustalenia, czy zwolnienie może być uzasadnione. Tego rodzaju zwolnienie może zostać udzielone po dokonaniu oceny, między innymi, sytuacji rynkowej produktu objętego postępowaniem, mocy produkcyjnych i wykorzystania mocy produkcyjnych, zakupów i sprzedaży oraz prawdopodobieństwa stosowania praktyk, w odniesieniu do których nie ma wystarczającej racjonalnej przyczyny ani ekonomicznego uzasadnienia, a także dowodów na istnienie dumpingu. Komisja przeprowadzi również wizytę weryfikacyjną na miejscu produkcji. Wniosek należy skierować do Komisji niezwłocznie, wraz ze wszelkimi odpowiednimi informacjami, zwłaszcza wszelkimi zmianami w działaniach przedsiębiorstwa związanymi z produkcją i sprzedażą.

(35)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których Rada zamierzała rozszerzyć obowiązujące ostateczne cło antydumpingowe oraz otrzymały możliwość wyrażenia swoich uwag i złożenia wyjaśnień. Nie otrzymano żadnych uwag mogących zmienić powyższe wnioski,

European Commission

Directorate-General for Trade

Directorate H

Office: N105 04/090

1040 Brussels

BELGIUM

Faks +32 22956505

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/6

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 1212/2005 (2) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych zamknięć włazów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) („rozporządzenie w sprawie środków ostatecznych”). Indywidualne stawki cła wynosiły od 0 % do 37,9 %, a cło rezydualne określono na poziomie 47,8 %. Oferta wspólnego zobowiązania złożona przez szereg przedsiębiorstw wraz z chińską Izbą Gospodarczą ds. Przywozu i Wywozu Maszyn i Produktów Elektronicznych (CCCME) została zaakceptowana decyzją Komisji 2006/109/WE (3) i rozporządzeniem Rady (WE) nr 268/2006 (4). W związku z wnioskami kilku nowych producentów eksportujących rozporządzenie w sprawie środków ostatecznych było kilkakrotnie zmieniane – ostatnio w kwietniu 2009 r. (5).

(2)

Dnia 8 listopada 2007 r. Komisja otrzymała wniosek o dokonanie przeglądu okresowego zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Wniosek został złożony przez przedsiębiorstwo Eurofonte („wnioskodawca”), występujące w imieniu dziewięciu producentów europejskich. Wnioskodawca twierdził, że zakres obowiązywania środka ustanowionego w rozporządzeniu w sprawie środków ostatecznych nie był jasno określony. Wnioskodawca twierdził, że zakres produktu powinien zostać wyjaśniony w odniesieniu do zamknięć włazów z żeliwa sferoidalnego, a w szczególności należy wyjaśnić, czy ten rodzaj zamknięć włazów powinien mieścić się w zakresie definicji produktu objętego postępowaniem.

(3)

Ustaliwszy, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, oraz po konsultacjach z Komitetem Doradczym Komisja ogłosiła w zawiadomieniu („zawiadomienie o wszczęciu przeglądu”) opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (6) wszczęcie dochodzenia zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Dochodzenie było ograniczone w zakresie do definicji produktu objętego obowiązującymi środkami.

(4)

Komisja powiadomiła znanych sobie producentów wspólnotowych, importerów i użytkowników, przedstawicieli kraju eksportującego oraz wszystkich znanych eksporterów w ChRL o wszczęciu przeglądu. Komisja zażądała informacji od wszystkich wyżej wymienionych stron oraz od tych stron, które zgłosiły się w terminie wyznaczonym w zawiadomieniu o wszczęciu przeglądu. Komisja umożliwiła również zainteresowanym stronom przedstawienie swoich stanowisk na piśmie oraz wystąpienie z wnioskiem o przesłuchanie.

(5)

15 producentów wspólnotowych, dziewięciu importerów we Wspólnocie niepowiązanych z chińskimi producentami eksportującymi, jeden użytkownik wspólnotowy i 17 chińskich producentów eksportujących przedłożyło odpowiedzi na kwestionariusz.

(6)

Sześć zainteresowanych stron – wnioskodawca, jeden producent wspólnotowy oraz czterech importerów – złożyło odpowiedni wniosek i zostało przesłuchanych.

(7)

Produktem objętym postępowaniem, zgodnie z art. 1 rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych, są zamknięcia włazów z żeliwa nieciągliwego stosowane do przykrywania lub umożliwiania dostępu do systemów naziemnych lub podziemnych, i ich części, niezależnie od tego, czy są obrabiane, powlekane, malowane lub wyposażone w inne materiały, z wyłączeniem hydrantów przeciwpożarowych, pochodzące z ChRL, oznaczone kodami CN 7325 10 50, 7325 10 92 oraz ex 7325 10 99 (kod TARIC 7325109910).

(8)

W części tego samego rozporządzenia zawierającej definicję produktu, w szczególności w motywie 18, wspomniano, iż zamknięcia włazów są wykonane z żeliwa szarego lub sferoidalnego i że pomimo pewnych różnic, opisanych w motywach 20 i 21, stwierdza się w motywach 22 i 29, że wszystkie typy zamknięć włazów mają te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i mechaniczne, zasadniczo podobne zastosowanie i można je uznać za różne typy tego samego produktu.

(9)

Według kilku stron termin użyty w art. 1 rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych w celu opisania produktu podlegającego środkom („zamknięcia włazów z żeliwa nieciągliwego”) nie obejmuje zamknięć włazów wykonanych z żeliwa sferoidalnego. Niektóre strony odniosły się do innej podpozycji CN dotyczącej łączników rur lub przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego (kod CN 7307 19 10), gdzie właściwa nota wyjaśniająca Nomenklatury Scalonej podaje, że żeliwo sferoidalne jest ciągliwe. W związku z powyższym twierdzono, że zamknięcia włazów wykonane z żeliwa sferoidalnego nie byłyby objęte rozporządzeniem, nawet jeśli w części opisowej rozporządzenia podaje się, że wszystkie typy zamknięć włazów mogą być uważane za różne typy tego samego produktu.

(10)

Kilka zainteresowanych stron twierdziło, że przegląd zakresu produktu nie byłby dochodzeniem właściwym dla zbadania powyższej kwestii i że Komisja powinna wszcząć bądź nowe postępowanie antydumpingowe zgodnie z art. 5 rozporządzenia podstawowego, bądź dochodzenie w sprawie obchodzenia środków zgodnie z art. 13 rozporządzenia podstawowego.

(11)

Biorąc pod uwagę, że celem dochodzenia jest przede wszystkim sprawdzenie zakresu dochodzenia pierwotnego oraz odpowiednie dostosowanie, jeśli będzie to konieczne, części normatywnej, przegląd zakresu produktu prowadzony na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego jest w tym szczególnym przypadku właściwą procedurą. Nowe dochodzenie zgodne z art. 5 rozporządzenia podstawowego i dochodzenie poświęcone obchodzeniu środków zgodne z art. 13 rozporządzenia podstawowego odnoszą się do różnych okoliczności. Pierwsze z nich może być wykorzystywane m.in. do wszczynania dochodzenia w odniesieniu do produktu, którego nie objęło dochodzenie pierwotne (na przykład w związku z zastosowaniem innej definicji produktu lub pochodzącego z krajów nieobjętych środkami). Drugi typ dochodzenia może być wykorzystywany jako podstawa dla dochodzenia, którego celem jest sprawdzenie, czy występuje obchodzenie środków w odniesieniu do produktu podlegającego środkom. Powyższe dwa typy dochodzeń nie są więc właściwe w bieżących okolicznościach.

(12)

Wszczęcie niniejszego przeglądu ma więc na celu zapewnienie właściwego stosowania środków antydumpingowych.

(13)

W pierwszej kolejności przeanalizowano dochodzenie pierwotne, tak aby ustalić, czy dochodzenie to w pełni objęło nie tylko zamknięcia włazów wykonane z żeliwa szarego, ale również wykonane z żeliwa sferoidalnego.

(14)

Po pierwsze, należy zauważyć, że w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia pierwotnego (7) produkt jest opisywany jako „niektóre artykuły z żeliwa nieciągliwego stosowane do przykrywania lub umożliwiania dostępu do systemów naziemnych lub podziemnych, (…) pochodzące z Chińskiej Republiki Ludowej (…), zwykle zgłaszane w ramach kodów CN 7325 10 50, 7325 10 92 oraz 7325 10 99”.

(15)

Określenie „zwykle zgłaszane w ramach” wyjaśnia, że kody CN wspomniane w zawiadomieniu o wszczęciu zostały podane, jak ma to zazwyczaj miejsce, „wyłącznie w celach informacyjnych”. W związku z powyższym zainteresowane strony nie mogły zakładać, że wyłącznie produkty zgłaszane w ramach tych kodów CN były objęte dochodzeniem. Oprócz informacji na temat zakresu produktu zawartych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, dodatkowe informacje podano również w wersji jawnej pierwotnej skargi, która była dostępna dla wszystkich zainteresowanych stron postępowania i która została rozesłana wszystkim producentom eksportującym, importerom i użytkownikom wymienionym w skardze.

(16)

W jawnej wersji skargi definicja produktu objętego postępowaniem jest dokładnie taka sama jak definicja opublikowana w zawiadomieniu o wszczęciu. Dodatkowe wyjaśnienia tego ogólnego opisu znajdują się w punktach 3.2–3.7 skargi. Z szeregu informacji znajdujących się w tych punktach wynika, że skarga obejmowała produkty wykonane zarówno z żeliwa szarego, jak i sferoidalnego. Przykładowo w pkt 3.5 wspomniano, że „produkt jest wykonany z żeliwa nieciągliwego, które może być żeliwem szarym lub sferoidalnym”. Ponadto proces produkcji zamknięć włazów wykonanych zarówno z żeliwa szarego, jak i sferoidalnego jest opisany w pkt 3.4 jawnej wersji skargi.

(17)

Co więcej, brak było wskazań, by zakres zawiadomienia o wszczęciu miał być bardziej ograniczony niż zakres skargi.

(18)

Ponadto w czasie dochodzenia pierwotnego zebrano dane w zakresie dumpingu i szkody dotyczące zamknięć włazów wykonanych zarówno z żeliwa szarego, jak i sferoidalnego. W szczególności w kwestionariuszach rozesłanych do znanych zainteresowanych stron i do zainteresowanych stron, które zgłosiły się i wystąpiły z wnioskiem o przesłanie kwestionariusza, w opisie typów produktu, które miały zostać podane w klasyfikacji produktu (numery kontrolne produktów), uwzględniono obydwa typy produktu. W związku z tym dla wszystkich współpracujących stron, które otrzymały kwestionariusz, było jasne, że zamknięcia włazów wykonane z żeliwa szarego i sferoidalnego stanowiły przedmiot dochodzenia. Ponadto fakt, iż klasyfikacja produktu obejmowała obydwa typy, gwarantował, że wszystkie ustalenia dochodzenia pierwotnego dotyczące dumpingu, szkody, związku przyczynowego i interesu Wspólnoty odnosiły się do zamknięć włazów wykonanych z żeliwa szarego i sferoidalnego.

(19)

Dodatkowo w informacjach o ostatecznych ustaleniach przesłanych wszystkim zainteresowanym stronom i w rozporządzeniu w sprawie środków ostatecznych wspomniano w kilku miejscach, że zamknięcia włazów mogą być wykonane bądź z żeliwa szarego, bądź sferoidalnego (zob. w szczególności motywy 18, 20 i 21). Różnice pomiędzy obydwoma typami zamknięć włazów zostały sprawdzone i wyjaśnione (zob. wyżej wymienione motywy). Wreszcie, w rozporządzeniu w sprawie środków ostatecznych, jak przedstawiono w motywie 22, wyciągnięto wniosek, że dochodzenie wykazało, iż pomimo różnic pod względem rodzaju żeliwa szarego i sferoidalnego wszystkie typy zamknięć włazów mają te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i mechaniczne, zasadniczo podobne zastosowanie i można je uznać za różne typy tego samego produktu.

(20)

W świetle powyższego można stwierdzić, że dochodzenie pierwotne objęło zamknięcia włazów wykonane zarówno z żeliwa szarego, jak i sferoidalnego. Nawet gdyby przyjąć, że nie wynikało to jednoznacznie z samego zawiadomienia o wszczęciu, zainteresowane strony miały różne możliwości sprawdzenia, że dochodzenie obejmowało zamknięcia włazów wykonane z żeliwa szarego i sferoidalnego, ponieważ informację tę podano w jawnej wersji skargi i kwestionariuszach oraz ujawniono zainteresowanym stronom na ostatecznym etapie postępowania.

(21)

Po ujawnieniu końcowych ustaleń tego przeglądu jedna zainteresowana strona stwierdziła, że zawiadomienie o wszczęciu dochodzenia pierwotnego powinno było wyraźnie wskazywać zakres produktu. Biorąc pod uwagę, że w tym zawiadomieniu o wszczęciu wspomniano wyłącznie o zamknięciach włazów wykonanych z żeliwa nieciągliwego, importer zamknięć włazów wykonanych z żeliwa ciągliwego mógł być przekonany, że jego produkty nie były objęte dochodzeniem i nie miał potrzeby konsultować jawnej wersji skargi.

(22)

Z treści pierwotnego zawiadomienia o wszczęciu nie wynika, że zamknięcia włazów wykonane z żeliwa sferoidalnego zostały wyraźnie lub domyślnie wyłączone z definicji produktu, którego dotyczy postępowanie. Po pierwsze, należy zauważyć, że w akapicie pierwszym pierwotnego zawiadomienia o wszczęciu stwierdzono, że Komisja otrzymała „skargę (…), w której zarzuca się, iż występuje dumpingowy przywóz niektórych zamknięć włazów, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (…), powodujący istotną szkodę dla przemysłu wspólnotowego”. Po drugie, w sekcji drugiej („produkt”) wspomniano, że zamknięcia włazów wykonane z żeliwa nieciągliwego, stosowane do przykrywania lub umożliwiania dostępu do systemów naziemnych lub podziemnych, będą uwzględnione, jednak bez dalszego sprecyzowania, co należy rozumieć pod pojęciem „nieciągliwe”. Przypomina się w tym kontekście, że kody CN wspomniane w zawiadomieniu o wszczęciu zostały wyraźnie podane „wyłącznie w celach informacyjnych”, a co za tym idzie, nie można twierdzić, że ograniczały zakres produktu dochodzenia pierwotnego. Oznacza to, że zawiadomienie o wszczęciu zawierało już elementy wskazujące importerowi lub producentowi eksportującemu zamknięć włazów wykonanych z żeliwa sferoidalnego, stosowanych do przykrywania lub umożliwiania dostępu do systemów naziemnych lub podziemnych, że zamknięcia włazów z żeliwa sferoidalnego mogą być objęte dochodzeniem. Na podstawie powyższych ustaleń wspomniany argument został odrzucony.

(23)

W każdym przypadku, nawet przyjmując, że tak nie było, zawiadomienie o wszczęciu przeglądu nie pozostawiało w tej kwestii wątpliwości. W sekcji 3 (podstawa przeglądu) określono, że chociaż część opisowa rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych obejmowała również zamknięcia włazów wykonane z żeliwa sferoidalnego, możliwa jest konieczność doprecyzowania zakresu części normatywnej tego rozporządzenia w odniesieniu do tego punktu. Wszystkie podmioty wzywa się w nim wyraźnie do przedstawienia swoich opinii i do dostarczenia dowodów potwierdzających zgłaszane fakty. Zainteresowany importer nie dostarczył jednak żadnych dowodów na to, że przynajmniej jeden z jego dostawców podlegających cłu nie zrozumiał, iż dochodzenie pierwotne obejmowało również zamknięcia włazów z żeliwa sferoidalnego. W tym kontekście należy również zauważyć, że w zawiadomieniu o wszczęciu przeglądu podkreślano w sekcji 9, że każda ze stron pragnąca tak uczynić może wystąpić o kolejny przegląd na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Żaden eksporter, którego produkty objęte są cłem, nie stwierdził jednak, że nie zrozumiał w trakcie dochodzenia pierwotnego, że obejmowało ono również zamknięcia włazów z żeliwa sferoidalnego i że, co za tym idzie, powinien zostać wszczęty teraz dodatkowy przegląd w celu ponownego obliczenia cła stosowanego wobec jego produktów, również tych, które wykonano z żeliwa sferoidalnego.

(24)

Na podstawie powyższych ustaleń argument przedstawiony przez zainteresowaną stronę został odrzucony.

(25)

Aby wyjaśnić, czy ustalenia dotyczące zamknięć włazów wykonanych z żeliwa szarego i sferoidalnego, przedstawione w rozporządzeniu w sprawie środków ostatecznych, rzeczywiście były nieprawidłowe, sprawdzono, czy zamknięcia włazów z żeliwa sferoidalnego i zamknięcia włazów z żeliwa szarego w uzasadniony sposób uznano za mające te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i mechaniczne oraz końcowe zastosowania, tak jak to określono w rozporządzeniu w sprawie środków ostatecznych.

(26)

W odniesieniu do właściwości fizycznych końcowy kształt zamknięcia włazu uzależniony jest od przeznaczenia i warunków montażu produktu, jednak w każdym przypadku produkt musi odpowiadać obowiązującym normom, określonym m.in. w EN 1561, EN 1563, EN 124 i EN 1433.

(27)

W odniesieniu do właściwości chemicznych zamknięć włazów zarówno żeliwo szare, jak i sferoidalne jest stopem żelaza i węgla. Istnieją co prawda drobne różnice w strukturze surowca i materiałów dodawanych w procesie produkcji (np. magnez), jednak produkty końcowe nie różnią się znacząco w tym zakresie.

(28)

Stwierdzono, że dzięki dodaniu magnezu w procesie produkcji żeliwa sferoidalnego mikrostruktura żeliwa zmienia się z płatkowej/płytkowej (żeliwo szare) w sferoidalną. Żeliwo sferoidalne można też określać jako „żeliwo z grafitem sferoidalnym”.

(29)

W odniesieniu do właściwości mechanicznych dochodzenie wykazało, że żeliwo sferoidalne, w przeciwieństwie do żeliwa szarego, posiada właściwości mechaniczne, dzięki którym materiał wytrzymuje większe naprężenia oraz, co ważniejsze, po poddaniu naprężeniu ściskającemu, zanim pęknie, ulega deformacji w znacznie większym stopniu, co oznacza, że żeliwo sferoidalne jest plastyczne, podczas gdy żeliwo szare poddane naprężeniu ściskającemu pęka, tzn. jest łamliwe. Dochodzenie wykazało także, że pomimo tej różnicy inne podstawowe właściwości mechaniczne/techniczne, takie jak możliwość formowania, odporność na ścieranie i sprężystość, są porównywalne w przypadku żeliwa szarego i sferoidalnego.

(30)

Ponadto wspomniane powyżej różnice pomiędzy żeliwem szarym a sferoidalnym wpływają wyłącznie na wymogi projektowe zamknięcia włazu (tj. czy niezbędny jest element blokujący), a nie na przydatność takiego zamknięcia, stosowanego do przykrywania lub umożliwiania dostępu do systemów naziemnych lub podziemnych.

(31)

Produkty z żeliwa służące wyżej wymienionym zastosowaniom muszą spełniać wymogi norm EN 124 (pokrywy włazów i wpustów kanalizacyjnych) oraz EN 1433 (ruszty przykrywające). Obydwie normy precyzują, że materiały żeliwne muszą spełniać wymogi normy EN 1561 bądź EN 1563 (tj. żeliwo szare lub sferoidalne). Stąd też obydwa rodzaje żeliwa, zarówno szare, jak i sferoidalne, spełniają wymogi norm, a więc mogą być uznawane za wymienne.

(32)

Konsumenci uznają obydwa typy zamknięć włazów za ten sam produkt wykorzystywany do zakrywania włazów, który musi znosić obciążenie ruchem ulicznym oraz zapewniać bezpieczny i łatwy dostęp do sieci podziemnych lub przepuszczać wodę gromadzącą się na powierzchni (ruszty przykrywające korytka ściekowe). Obydwa typy żeliwa są wystarczająco mocne i trwałe do wyżej wymienionych celów.

(33)

Z powyższych ustaleń wynika, że chociaż istnieją drobne różnice pomiędzy dwoma rodzajami produktu, w sposób uzasadniony zostały one uznane za jeden produkt, ponieważ mają te same właściwości fizyczne, chemiczne i mechaniczne, mogą być wykorzystywane do tych samych celów i są wymienne. Potwierdza to ustalenia dochodzenia pierwotnego i motywy 18 oraz 20–22 rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych.

(34)

Po przesłaniu informacji o ostatecznych ustaleniach kilka zainteresowanych stron zakwestionowało te ustalenia i podkreśliło, że już na etapie dochodzenia pierwotnego błędnie przyjęto, że zamknięcia włazów wykonane z żeliwa szarego i sferoidalnego mają te same właściwości i dla celów dochodzenia powinny być uznawane za jeden produkt. Strony te twierdziły, że kilka czynników pokazuje, że obydwa typy zamknięć włazów nie są porównywalne i powinny być traktowane jak odrębne produkty. W szczególności strony te wymieniły (i) różnice w procesie produkcji prowadzące do (ii) powstania całkowicie różnych właściwości fizycznych, chemicznych i mechanicznych oraz (iii) różnej struktury kosztów, a także (iv) różnego postrzegania produktu przez konsumentów. Aby uzasadnić to twierdzenie, Komisji przedstawiono kilka ekspertyz oraz publikacji w czasopismach branżowych. Ekspertyzy zwracały uwagę głównie na różnice pomiędzy strukturą grafitu w żeliwie sferoidalnym i żeliwie szarym oraz na różnice mechaniczne, tj. fakt, iż żeliwo sferoidalne poddane naprężaniu ściskającemu ulega deformacji, podczas gdy w tych samych warunkach żeliwo szare pęka.

(35)

Należy zauważyć, że w tym zakresie dochodzenie potwierdziło istnienie różnic pomiędzy obydwoma typami produktu, tj. zamknięciami włazów wykonanymi z żeliwa szarego i zamknięciami włazów wykonanymi z żeliwa sferoidalnego. Dodanie magnezu w procesie produkcji zamknięć włazów wykonanych z żeliwa sferoidalnego zmienia strukturę grafitu z płatkowej/płytkowej w sferoidalną i nadaje inne właściwości mechaniczne, takie jak pewna deformowalność pod naprężeniem ściskającym. Ponadto zamknięcia włazów wykonane z żeliwa sferoidalnego mają zwykle specjalne wymogi projektowe, by możliwe było dokładne spasowanie ich z powierzchnią. Przypomina się jednak, że sprawdzanie, czy produkty lub typy produktu mają te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i mechaniczne oraz zasadniczo to samo zastosowanie, tak aby określić, czy powinny stanowić jeden i ten sam produkt dla celów dochodzenia antydumpingowego, jest powszechną praktyką. Oznacza to, że typy produktu nie muszą być identyczne we wszystkich aspektach z naukowego (lub innego) punktu widzenia, ale że niektóre różnice mogą być akceptowane, o ile wspomniane powyżej podstawowe właściwości pozostają takie same. Ponadto przypomina się, że postępowanie nie jest prowadzone przeciwko przywozowi materiału jako takiego, tj. żeliwa, lecz przeciwko przywozowi zamknięć włazów stosowanych do przykrywania lub umożliwiania dostępu do systemów naziemnych lub podziemnych, i ich części. Niniejsze dochodzenie potwierdziło, że zamknięcie włazu wykonane z żeliwa sferoidalnego ma te same podstawowe właściwości, co zamknięcie włazu wykonane z żeliwa szarego (zob. argumenty w motywach 24–30 powyżej). W związku z tym argument, że zamknięcia włazów wykonane z żeliwa szarego i zamknięcia włazów wykonane z żeliwa sferoidalnego nie mają tych samych właściwości, został odrzucony.

(36)

W ramach niniejszego dochodzenia dwa przedsiębiorstwa stwierdziły, że systemy odwadniające, których dotyczy norma EN 1433, nie powinny być objęte zakresem środków. Dla poparcia swojego twierdzenia zainteresowane strony zwróciły uwagę, że w rozporządzeniu w sprawie środków ostatecznych wspomniana jest wyłącznie inna norma (EN 124), stosowana wobec pokryw włazów i wpustów kanalizacyjnych, i że dochodzenie pierwotne wyraźnie skupiło się na pokrywach włazów.

(37)

Skarżący twierdził, że w zawiadomieniu o wszczęciu przeglądu określającym podstawę dla niniejszego częściowego przeglądu okresowego nie wspomniano kwestii rusztów przykrywających i że argumenty w tym zakresie powinny zostać zatem pominięte. Argument ten został jednak odrzucony w obliczu faktu, iż w zawiadomieniu o wszczęciu przeglądu stwierdzono również, że zakres produktu powinien zostać wyjaśniony. Fakt, iż skupiono się szczególnie na pytaniu, czy zamknięcia włazów wykonane z żeliwa sferoidalnego są objęte środkami, nie wyklucza możliwości przeanalizowania innych kwestii dotyczących zakresu produktu.

(38)

W pierwszym rzędzie sprawdzono, czy ruszty przykrywające były objęte dochodzeniem pierwotnym.

(39)

Jak stwierdzono w motywie 14, zawiadomienie o wszczęciu dochodzenia pierwotnego opisywało przedmiotowy produkt jako „niektóre artykuły z żeliwa nieciągliwego stosowane do przykrywania lub umożliwiania dostępu do systemów naziemnych lub podziemnych, i ich części, (…)”. Jako że ruszty przykrywające są wyrobami stosowanymi do przykrywania systemów naziemnych lub podziemnych i ich części, należało rozumieć, iż zawiadomienie o wszczęciu obejmuje ruszty przykrywające jako typ zamknięć włazów.

(40)

Ponadto w jawnej wersji pierwotnej skargi wyraźnie stwierdzono, że produkt objęty postępowaniem „jest zwykle określany nazwą zgodną z jego przeznaczeniem, tj. pokrywa włazu, pokrywa wpustu kanalizacyjnego lub ruszt przykrywający i skrzynka powierzchniowa” (zob. pkt 3.2). Inne odniesienie do rusztów przykrywających jako części produktu objętego postępowaniem można znaleźć w pkt 3.5 (wydajne odprowadzanie wód powierzchniowych) i 3.6.

(41)

Co więcej, ruszty przykrywające są również uwzględnione w opisie typów produktów, które miały być zgłaszane w kwestionariuszu (numery kontrolne produktów), a wszystkie współpracujące strony, które otrzymały kwestionariusz, miały także zgłosić informacje na temat sprzedaży rusztów przykrywających. Co za tym idzie, wszystkie ustalenia dochodzenia pierwotnego dotyczące dumpingu, szkody, związku przyczynowego i interesu Wspólnoty obejmowały również ruszty przykrywające.

(42)

Ponadto w rozporządzeniu w sprawie środków ostatecznych, które również zostało ujawnione wszystkim zainteresowanym stronom, w szczególności w motywach 15–17, wspomniano, że zamknięcia włazów składają się zasadniczo z ramy osadzonej w podłożu i pokrywy bądź rusztu, ułożonych tak, by stanowiły z podłożem jedną płaszczyznę. W motywie 17 wspomniano, że pokrywy i ruszty są dostępne w każdym kształcie, m.in. trójkątnym, okrągłym, kwadratowym lub prostokątnym. Zmierzając w tym samym kierunku, w motywie 19 stwierdzono, że różne możliwe formy zamknięć włazów, takie jak pokrywy włazów, pokrywy wpustów kanalizacyjnych i skrzynki powierzchniowe, są wystarczająco podobne, a zatem stanowią jeden i ten sam produkt dla celów dochodzenia. W ten sposób treść rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych wskazuje, że ruszty przykrywające zostały również uwzględnione jako jeden z możliwych rodzajów formy zamknięć włazów.

(43)

Podsumowując, ruszty przykrywające były uwzględnione w zakresie produktów dochodzenia pierwotnego, co można ustalić na podstawie przytoczonych powyżej faktów.

(44)

Po przesłaniu informacji o ostatecznych ustaleniach jedna zainteresowana strona stwierdziła, że ani zawiadomienie o wszczęciu, ani rozporządzenie w sprawie środków ostatecznych nie były jednoznaczne co do uwzględnienia rusztów przykrywających w zakresie dochodzenia. Strona ta twierdziła, że o ile zawiadomienie o wszczęciu było co najmniej niejasne w odniesieniu do rusztów przykrywających, to motyw 16 rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych wyraźnie precyzował, że „zamknięcia włazów muszą umożliwiać bezpieczny i łatwy dostęp do komory podziemnej, zarówno podczas oględzin, jak i zejścia człowieka do komory”. Jako że liniowe systemy odwadniające nie umożliwiają ludziom dostępu do komory podziemnej, lecz służą odprowadzaniu wody, jasne było, że ruszty przykrywające nie zostały uwzględnione.

(45)

Nie można zaprzeczyć, że ruszty przykrywające/liniowe systemy odwadniające, składające się zazwyczaj z kanału odwadniającego i przykrywającego go rusztu, służą głównie do odprowadzania wody z powierzchni. Jednak pozwalają one również na bezpieczny i łatwy dostęp do komory podziemnej, którą w takim przypadku stanowi kanał odwadniający. Na przykład w przypadku zablokowania kanału odwadniającego przez liście lub inne przedmioty po podniesieniu rusztu człowiek mógłby uzyskać dostęp do kanału i usunąć zator. Nawet zakładając, że nie można uznać, iż kanał odwadniający stanowi część komory podziemnej, ponieważ całe zamknięcie włazu powinno zapewniać dostęp do niej, to wciąż można utrzymywać, że ruszt przykrywający zakrywa podłużny otwór w podłożu, który został wykopany, aby umożliwić odprowadzanie wody. Podkreśla się również, że zdanie w przedmiotowym motywie mówi o dostępie w celu dokonania oględzin, co jest niewątpliwie możliwe w przypadku rusztów przykrywających. Ponadto zdanie cytowane przez tę stronę należy odczytywać w kontekście, tj. razem z motywem 15 i początkiem motywu 16. Jak wspomniano powyżej, określono tam, że „zamknięcia włazów składają się zasadniczo z ramy osadzonej w podłożu i pokrywy bądź rusztu, ułożonych tak, by stanowiły z podłożem jedną płaszczyznę, po której poruszają się piesi i/lub pojazdy i która bezpośrednio wytrzymuje ciężar oraz nacisk ruchu pieszego i/lub kołowego. (…) Zamknięcia włazów służą do przykrycia podziemnej komory i muszą wytrzymywać obciążenie spowodowane ruchem pieszych i/lub pojazdów silnikowych. Pokrywa lub ruszt muszą być pewnie umocowane w ramie, aby nie powodować nadmiernego hałasu, obrażeń ciała i uszkodzenia pojazdów.” Dochodzenie wykazało, że ruszty przykrywające składają się zasadniczo z kanału odwadniającego osadzonego w podłożu i rusztu, ułożonego tak, by stanowił jedną płaszczyznę z dowolnym podłożem, po którym poruszają się piesi i/lub pojazdy i które bezpośrednio wytrzymuje ciężar oraz nacisk ruchu pieszego i/lub kołowego. Ponadto ruszty przykrywające mogą być również stosowane do zapewniania dostępu lub tworzenia wejścia do podziemnej komory i muszą wytrzymywać obciążenie spowodowane ruchem pieszych i/lub pojazdów silnikowych Stąd też argument, że ruszty przykrywające nie były wyraźnie uwzględnione, został odrzucony.

(46)

W drugiej kolejności, w celu wyjaśnienia, czy ustalenia dotyczące rusztów przykrywających były rzeczywiście prawidłowe, sprawdzono dodatkowo, czy ruszty przykrywające mają te same właściwości fizyczne i mechaniczne, co inne typy zamknięć włazów, i czy mogłyby w związku z tym być uznawane, wraz z innymi typami zamknięć włazów, za jeden i ten sam produkt.

(47)

Dochodzenie potwierdziło, że ruszty przykrywające są zamknięciami włazów wykonanymi z żeliwa szarego lub sferoidalnego i że składają się zasadniczo z ramy osadzonej w podłożu i rusztu, ułożonego tak, by stanowił z podłożem jedną płaszczyznę. Rama umieszczona jest bezpośrednio na górze komory. Ruszty przykrywające stosowane są do zakrywania podłoża i umożliwiania oględzin.

(48)

O ile prawdą jest, że głównym celem rusztu przykrywającego jest odprowadzenie nadmiaru wody z powierzchni, tak by pojazdy lub samoloty mogły bezpiecznie korzystać z drogi/pasa startowego, nie wyklucza to stosowania rusztów przykrywających do zakrywania komór podziemnych, jak wspomniano powyżej, i muszą one również wytrzymywać obciążenie spowodowane ruchem pojazdów. Poza tym inne typy zamknięć włazów (takie jak pokrywy wpustów kanalizacyjnych) również mają za zadanie odprowadzanie nadmiaru wody.

(49)

W odniesieniu do argumentu, iż norma EN 1433 nie została wymieniona w rozporządzeniu w sprawie środków ostatecznych, zauważa się, że w motywach 26 i 27 pojawiło się odniesienie do normy EN 124 w części dotyczącej produktu podobnego w związku z twierdzeniem zainteresowanych stron, że zamknięcia włazów produkowane i sprzedawane w ChRL oraz zamknięcia włazów produkowane i sprzedawane przez Wspólnotę nie są podobne. To z kolei nie oznacza, że produkty objęte normą EN 1433 nie zostały uwzględnione. Odniesienie (lub jego brak) do konkretnej normy EN w rozporządzeniu ma wyłącznie charakter informacyjny, ale nie oznacza, że nie mogą być zastosowane inne normy. Ponadto norma EN 1433 była nową normą w okresie dochodzenia pierwotnego (kwiecień 2003 – marzec 2004), obowiązującą od sierpnia 2003 r., i współistniała z normami krajowymi do sierpnia 2004 r. Co za tym idzie, w czasie zbierania danych w okresie dochodzenia pierwotnego norma ta nie funkcjonowała jeszcze w pełni i istniała równolegle z innymi normami obejmującymi ten sam produkt.

(50)

W związku z tym potwierdza się, że ta szczególna forma zamknięć włazów ma te same podstawowe właściwości fizyczne, mechaniczne i chemiczne, co pokrywy włazów, pokrywy wpustów kanalizacyjnych i skrzynki powierzchniowe.

(51)

W świetle powyższych ustaleń wyjaśnia się, że produkty objęte normą EN 1433 były uwzględnione w zakresie produktu i powinny pozostać objęte środkami, ponieważ różnica w podstawowym przeznaczeniu nie może zostać uznana za wystarczającą, by uzasadnić wykluczenie tej formy zamknięcia włazu.

(52)

W świetle powyższej analizy uznano ostatecznie za właściwe zbadanie, czy treść art. 1 rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych i motywów 18–29 tego rozporządzenia jest zgodna z ustaleniami dochodzenia pierwotnego i powyższymi ustaleniami. Innymi słowy sprawdzono, czy, być może, nie ma w ogóle potrzeby zmiany części normatywnej rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych i czy można stwierdzić, że obecna wersja art. 1 wyraźnie obejmowała już zamknięcia włazów wykonane z żeliwa sferoidalnego. W tym celu przeanalizowano również uważnie uwagi otrzymane od zainteresowanych stron w odniesieniu do części rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych zawierającej definicję produktu.

(53)

Przypomina się, że art. 1 ust. 1 rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych określa, że należy uwzględnić zamknięcia włazów wykonane z żeliwa nieciągliwego. Przypomina się również, że dochodzenie wykazało, że żeliwo sferoidalne jest plastyczne (zob. motyw 30).

(54)

Powstało więc pytanie, czy żeliwo sferoidalne musi być zawsze uważane za „nieciągliwe” z technicznego punktu widzenia, pomimo że cechuje się plastycznością. W materiałoznawstwie „ciągliwość” odnosi się do zdolności materiału do deformacji po poddaniu naprężaniu ściskającemu, którą często określa się, sprawdzając, czy możliwe jest utworzenie z danego materiału cienkiego arkusza poprzez jego młotkowanie lub walcowanie. W tym kontekście przemysł wspólnotowy twierdził, że pojęcie zamknięć włazów wykonanych z żeliwa nieciągliwego w art.1 rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych może odnosić się do wszystkich zamknięć włazów niewykonanych z żeliwa ciągliwego, co obejmowałoby zamknięcia wykonane z żeliwa szarego i żeliwa sferoidalnego. Twierdzono w ten sposób, że w tym sensie rzeczywiście można utrzymywać, iż również zamknięcia włazów wykonane z żeliwa sferoidalnego, w przeciwieństwie do żeliwa ciągliwego, są nieciągliwe i, co za tym idzie, objęte art. 1 rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych od dnia jego wejścia w życie.

(55)

Należy jednak zauważyć, że plastyczność i ciągliwość nie zawsze są powiązane. Przykładowo złoto jest plastyczne i ciągliwe, natomiast ołów jest wyłącznie ciągliwy. Ponadto w trakcie dochodzenia przeglądowego przedstawiono dowody, że żeliwo sferoidalne jest deformowalne nie tylko pod wpływem naprężenia rozciągającego, ale do pewnego stopnia również pod wpływem naprężenia ściskającego. Dlatego też wydaje się, że z technicznego punktu widzenia trudno jest utrzymywać, że żeliwo sferoidalne musi być zawsze uznawane za nieciągliwe (a w takim przypadku wprowadzanie zmian w części normatywnej rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych mogłoby okazać się niepotrzebne).

(56)

Faktem jest jednak, że zamknięcia włazów wykonane z żeliwa sferoidalnego były objęte dochodzeniem pierwotnym. W celu wykluczenia możliwości dwuznacznej interpretacji należy odpowiednio zmienić rozporządzenie w sprawie środków ostatecznych. W szczególności należy wyjaśnić, że zakres produktu obejmuje zamknięcia wykonane z żeliwa nieciągliwego i z żeliwa sferoidalnego. Ponadto należy dodać kolejny kod CN, tj. kod CN ex 7325 99 10, oznaczający „pozostałe odlewane artykuły z żeliwa lub stali z żeliwa ciągliwego”. Jest to konieczne do zagwarantowania, że cło antydumpingowe określone w dochodzeniu pierwotnym jako właściwe dla (między innymi) takich zamknięć włazów z żeliwa sferoidalnego będzie od teraz na nie bezwzględnie nakładane.

(57)

W zawiadomieniu o wszczęciu przeglądu wezwano wszystkie zainteresowane strony do zgłaszania uwag dotyczących ewentualnych skutków wstecznych, jakie mogłyby mieć te wnioski. Kwestia działania z mocą wsteczną została podniesiona przez kilka stron w czasie przesłuchań i podczas składania oświadczeń. Zasadniczo wszystkie strony, z wyjątkiem przemysłu wspólnotowego, wyraziły swój sprzeciw wobec obowiązywania wyników przeglądu z mocą wsteczną.

(58)

W tym kontekście stwierdza się, że bieżące dochodzenie wykazało, że część normatywna rozporządzenia w sprawie środków ostatecznych powinna zostać zmieniona, tak aby wyjaśnić zakres produktu, i że należy dodać kolejny kod CN. Ponadto wydaje się także, że w minionym okresie niektóre podmioty oparły swoje działania handlowe na założeniu, że zamknięcia włazów z żelaza sferoidalnego nie były objęte cłem antydumpingowym. Objęcie przywozu takich zamknięć włazów do Wspólnoty cłami antydumpingowymi z mocą wsteczną mogłoby mieć poważny wpływ na działalność gospodarczą tych podmiotów. W świetle tych czynników uznaje się za właściwe, by wyjaśnienie zakresu produktu miało skutki wyłącznie w przyszłości.

(59)

W świetle powyższych ustaleń uznaje się za właściwą zmianę rozporządzenia (WE) nr 1212/2005, tak aby wyjaśnić zakres produktu objętego tym rozporządzeniem i dodać informację, iż zakres produktu uwzględnia zamknięcia włazów z żeliwa nieciągliwego i z żeliwa sferoidalnego. Ponadto należy dodać kolejny kod CN, tj. kod CN ex 7325 99 10.

(60)

Ustalenia i wniosek zostały ujawnione stronom objętym postępowaniem, a ich uwagi w stosownych przypadkach wzięto pod uwagę,

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/14

(1)

W dniu 26 stycznia 2009 r. Rada przyjęła decyzję 2009/62/WE wykonującą art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 (2), ustanawiającą uaktualniony wykaz osób, grup i podmiotów, do których ma zastosowanie to rozporządzenie.

(2)

Rada przekazała wszystkim osobom, grupom i podmiotom, o ile było to możliwe w praktyce, uzasadnienie przyczyn, dla których wymieniono je w wykazie zamieszczonym w decyzji 2009/62/WE. W przypadku jednej osoby zmienione uzasadnienie przyczyn zostało przekazane w marcu 2009 r.

(3)

Poprzez zawiadomienie opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3) Rada poinformowała osoby, grupy i podmioty wymienione w wykazie zamieszczonym w decyzji 2009/62/WE, że postanowiła pozostawić je w wykazie. Rada poinformowała również osoby, grupy i podmioty, których to dotyczy, że możliwe jest zwrócenie się do Rady o uzasadnienie przyczyn umieszczenia ich w wykazie, o ile taka informacja nie została im wcześniej przekazana.

(4)

Rada dokonała pełnego przeglądu wykazu osób, grup i podmiotów, do których ma zastosowanie rozporządzenie (WE) nr 2580/2001, wymaganego na mocy art. 2 ust. 3 tego rozporządzenia. Dokonując tego przeglądu Rada uwzględniła uwagi przedłożone jej przez zainteresowanych.

(5)

Rada uznała, że nie ma już powodów do pozostawienia niektórych osób w wykazie osób, grup i podmiotów, do których ma zastosowanie rozporządzenie (WE) nr 2580/2001, i że wykaz ten powinien zostać odpowiednio dostosowany.

(6)

Rada stwierdziła, że pozostałe osoby, grupy i podmioty wymienione w załączniku do niniejszego rozporządzenia uczestniczyły w aktach terrorystycznych w rozumieniu art. 1 ust. 2 i 3 wspólnego stanowiska Rady 2001/931/WPZiB z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu (4), że właściwy organ podjął w stosunku do nich decyzję w rozumieniu art. 1 ust. 4 tego wspólnego stanowiska, i że w związku z tym powinny one nadal podlegać szczególnym środkom ograniczającym przewidzianym w rozporządzeniu (WE) nr 2580/2001.

(7)

Należy odpowiednio zaktualizować wykaz osób, grup i podmiotów, do których ma zastosowanie rozporządzenie (WE) nr 2580/2001,

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/17

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/19

(1)

Artykuł 136 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje, że należność celna przywozowa na produkty oznaczone kodami CN 1001 10 00, 1001 90 91, ex 1001 90 99 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości), 1002, ex 1005 inne niż ziarna hybrydowe oraz ex 1007 inne niż hybrydy do siewu, jest równa cenie interwencyjnej obowiązującej na takie produkty w przywozie, powiększonej o 55 %, minus cena importowa cif stosowana wobec danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć konwencyjnej stawki celnej określonej na podstawie Nomenklatury Scalonej.

(2)

Artykuł 136 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1 wspomnianego artykułu, reprezentatywne ceny przywozowe cif ustanawiane są regularnie dla produktów określonych w tym ustępie.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1249/96, ceną do obliczania należności przywozowej produktów oznaczonych kodami CN 1001 10 00, 1001 90 91, ex 1001 90 99 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości), 1002 00, 1005 10 90, 1005 90 00 i 1007 00 90 jest dzienna reprezentatywna cena cif w przywozie ustalona w sposób określony w art. 4 wspomnianego rozporządzenia.

(4)

Należy ustalić należności celne przywozowe na okres od dnia 16 czerwca 2009 r., mające zastosowanie do czasu wejścia w życie nowych ustaleń,

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/22

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 546/2003 (3) przewiduje, że państwa członkowskie powiadamiają Komisję w każdy czwartek o cenie sprzedaży w punktach pakowania jaj klasy A pochodzących od kur trzymanych w klatkach, będących średnią kategorii L i M. Niektóre państwa członkowskie dokonały transpozycji dyrektywy Rady 1999/74/WE z dnia 19 lipca 1999 r. ustanawiającej minimalne normy ochrony kur niosek (4), poprzez nałożenie na swoim terytorium bardziej surowych norm w zakresie dobrostanu zwierząt niż minimalne normy ustalone w tej dyrektywie. Co za tym idzie, niektóre metody hodowli kur niosek nie są już praktykowane we wszystkich państwach członkowskich. Z tego powodu państwa członkowskie, które nie mogą już powiadamiać Komisji o cenach jaj produkowanych w klatkach, powinny informować ją o cenach jaj produkowanych w kurnikach.

(2)

Do celów harmonizacji wszystkie powiadomienia związane z cenami w sektorze mięsa powinny być wysyłane tego samego dnia tygodnia. Powiadomienia należy zatem przesyłać w środy.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 546/2003.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/23

(1)

Artykuł 12 rozporządzenia Komisji (WE) nr 950/2006 z dnia 28 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady przywozu i rafinacji produktów cukrowniczych w latach gospodarczych 2006/2007, 2007/2008 i 2008/2009 zgodnie z niektórymi kontyngentami taryfowymi i umowami preferencyjnymi (2) określa szczegółowe zasady ustanawiania zobowiązań dostawy przy zerowej stawce celnej produktów objętych kodem CN 1701, wyrażonych w ekwiwalencie cukru białego, w przypadku przywozów z państw, które są sygnatariuszami protokołu AKP i umowy z Indiami.

(2)

Ilości te ustanowiono tymczasowo na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 403/2008 z dnia 6 maja 2008 r. tymczasowo ustanawiającego zobowiązania dostawy cukru trzcinowego, który zostanie przywieziony w ramach protokołu AKP oraz umowy z Indiami, na okres dostaw 2008/2009 (3) oraz na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1088/2008 z dnia 5 listopada 2008 r. tymczasowo ustanawiającego zobowiązania dostawy cukru trzcinowego, który zostanie przywieziony w ramach protokołu AKP oraz umowy z Indiami, na okres dostaw rozpoczynający się dnia 1 lipca 2009 r. (4).

(3)

Artykuł 7 ust. 1 i 2 protokołu AKP przewiduje zasady postępowania w przypadku niewywiązania się przez kraj AKP z dostawy uzgodnionej ilości.

(4)

Właściwe organy Barbadosu, Konga, Jamajki, Mauritiusa, Tanzanii oraz Trynidadu i Tobago poinformowały Komisję, że nie będą w stanie w pełni dostarczyć uzgodnionych ilości w trakcie dwóch przedmiotowych okresów dostaw.

(5)

Po konsultacji z zainteresowanymi krajami AKP nastąpi ponowny przydział niedostarczonej ilości w celu jej dostarczenia w trakcie okresu dostaw 2008/2009.

(6)

Zobowiązania dostawy na okres dostaw 2008/2009 i okres dostaw rozpoczynający się dnia 1 lipca 2009 r. należy dostosować zgodnie z art. 12 ust. 1, art. 12 ust. 2 lit. c) i art. 12 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 950/2006, a rozporządzenia (WE) nr 403/2008 i (WE) nr 1088/2008 należy uchylić.

(7)

Artykuł 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 950/2006 przewiduje, że ust. 1 tego artykułu nie stosuje się do ilości ponownie przydzielonej zgodnie z art. 7 ust. 1 lub 2 protokołu AKP. Ilość ponownie przydzielona zgodnie z tym rozporządzeniem powinna być zatem przywieziona przed dniem 30 czerwca 2009 r. Jednak ponowny przydział obejmuje także przeniesienie ilości z okresu dostaw rozpoczynającego się dnia 1 lipca 2009 r. Dlatego też elastyczność art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 950/2006 powinna mieć również zastosowanie do ilości ponownie przydzielonej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(8)

Zgodnie z art. 153 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 pozwolenia na przywóz cukru do rafinacji są wydawane jedynie rafineriom przemysłowym, pod warunkiem że ilości, których dotyczy pozwolenie, nie przekraczają ilości, które można przywieźć w ramach tradycyjnego zapotrzebowania, o którym mowa w art. 153 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Jednakże zgodnie z art. 155 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 Komisja może przyjąć środki stanowiące odstępstwo od art. 153 ust. 3 wymienionego rozporządzenia w celu zapewnienia, że cukier pochodzący z AKP/Indii jest przywożony do Wspólnoty na warunkach określonych w protokole AKP i w umowie z Indiami. W odniesieniu do okresu dostaw rozpoczynającego się dnia 1 lipca 2009 r. oraz biorąc pod uwagę obniżkę cen surowego cukru trzcinowego dnia 1 października 2009 r., warunki te mogą zostać spełnione jedynie wówczas, gdy wszyscy handlowcy będą mieć dostęp do pozwoleń na przywóz cukru do rafinacji. Należy zatem ustanowić odstępstwo od art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 950/2006, który ogranicza składanie wniosków o cukier do rafinacji do rafinerii przemysłowych.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/26

(1)

Zgodnie z art. 8 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 509/2006 oraz na mocy art. 19 ust. 3 wymienionego rozporządzenia wniosek Polski o rejestrację nazwy „Olej rydzowy” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ nie zgłoszono Komisji żadnego oświadczenia o sprzeciwie na podstawie art. 9 rozporządzenia (WE) nr 509/2006, należy zarejestrować przedmiotową nazwę.

(3)

Nie wystąpiono o ochronę nazwy, o której mowa w art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 509/2006,

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/27

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 510/2006 i na mocy art. 17 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia wniosek Włoch o zarejestrowanie nazwy „Abbacchio Romano” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, nazwa ta powinna zostać zarejestrowana,

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/28

(1)

Zgodnie z art. 18 rozporządzenia Komisji (WE) nr 543/2008 (2) krajowe laboratoria referencyjne przesyłają do rady ekspertów przed dniem 1 lipca każdego roku, wyniki kontroli dotyczących monitorowania zawartości wody w mięsie drobiowym przewidzianych w tym rozporządzeniu.

(2)

Do celów harmonizacji zalecane jest, aby wszystkie krajowe laboratoria referencyjne korzystały z tych samych szablonów i tego samego adresu przy przekazywaniu danych do rady ekspertów.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 543/2008.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

w art. 18 ust. 1 drugi akapit otrzymuje brzmienie:

„Przed dniem 1 lipca każdego roku krajowe laboratoria referencyjne przekazują wyniki kontroli, o których mowa w ust. 1, przy użyciu formularza określonego w załączniku XIIa do niniejszego rozporządzenia. Ustalenia są przedstawiane do rozpatrzenia komitetowi zarządzającemu zgodnie z art. 195 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.”;

b)

dodaje się nowy załącznik XIIa, którego tekst znajduje się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/31

(1)

W art. 116 Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi z jednej strony, a Republiką Albanii, z drugiej strony (2) (dalej zwanym „układem”) ustanawia się Radę Stabilizacji i Stowarzyszenia.

(2)

Art. 117 ust. 2 układu stanowi, że Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

(3)

Art. 120 ust. 1 układu stanowi, że w wykonywaniu swoich obowiązków Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia wspierana jest przez Komitet Stabilizacji i Stowarzyszenia.

(4)

Art. 120 ust. 2 i 3 układu stanowi, że Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia określa w swoim regulaminie wewnętrznym obowiązki Komitetu Stabilizacji i Stowarzyszenia oraz że Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia może przekazać Komitetowi Stabilizacji i Stowarzyszenia wszelkie swoje uprawnienia,

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/37

(1)

Dyrektywa 91/414/EWG przewiduje ustalenie wspólnotowego wykazu substancji czynnych dopuszczonych do wykorzystania w środkach ochrony roślin.

(2)

Dokumentacja dotycząca substancji czynnej fluopyram została przedłożona władzom Niemiec przez Bayer CropScience AG dnia 30 czerwca 2008 r. wraz z wnioskiem o jej włączenie do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG.

(3)

Władze Niemiec poinformowały Komisję, że po wstępnym badaniu można uznać, że dokumentacja dotycząca tej substancji czynnej spełnia wymogi dotyczące danych i informacji określone w załączniku II do dyrektywy 91/414/EWG. Przedłożona dokumentacja spełnia również wymogi w zakresie danych i informacji określone w załączniku III do dyrektywy 91/414/EWG w odniesieniu do środka ochrony roślin zawierającego substancję czynną. Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG dokumentacja została następnie przekazana przez wnioskodawcę Komisji i pozostałym państwom członkowskim oraz Stałemu Komitetowi ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt.

(4)

Niniejsza decyzja powinna stanowić formalne potwierdzenie, na poziomie Wspólnoty, że powyższą dokumentację uznano za zasadniczo spełniającą wymogi w zakresie danych i informacji określone w załączniku II i, dla przynajmniej jednego środka ochrony roślin zawierającego substancję czynną, wymogi określone w załączniku III do dyrektywy 91/414/EWG.

(5)

Niniejsza decyzja nie narusza prawa Komisji do występowania do wnioskodawcy o przedłożenie uzupełniających danych lub informacji wyjaśniających pewne pozycje zawarte w dokumentacji.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/39

(1)

Zarząd Europejskiego Banku Centralnego (EBC) przyjął decyzję EBC/2007/7 z dnia 24 lipca 2007 r. w sprawie warunków uczestnictwa w systemie TARGET2-ECB (1).

(2)

Rada Prezesów EBC przyjęła wytyczne EBC/2009/9 z dnia 7 maja 2009 r. zmieniające wytyczne EBC/2007/2 w sprawie transeuropejskiego zautomatyzowanego błyskawicznego systemu rozrachunku brutto w czasie rzeczywistym (TARGET2) (2), których celem jest m.in. udostępnienie systemu TARGET2 publicznym instytucjom kredytowym, które – ze względu na swój specyficzny charakter instytucjonalny w prawie wspólnotowym – podlegają kontroli o standardzie porównywalnym do nadzoru prowadzonego przez właściwe organy krajowe.

(3)

Zmiany wytycznych EBC/2007/2 pociągają za sobą konieczność zmiany definicji terminu „credit institution” zawartej w załączniku do decyzji EBC/2007/7,

„—

»credit institution« means either: (a) a credit institution within the meaning of § 1(1) of the KWG; or (b) another credit institution within the meaning of Article 101(2) of the Treaty that is subject to scrutiny of a standard comparable to supervision by a competent authority.”

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/40

(1)

W dniu 12 czerwca 2007 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2007/405/WPZiB (1) ustanawiające misję policyjną Unii Europejskiej w zakresie reformy sektora bezpieczeństwa (RSB), mającej odniesienie do wymiaru sprawiedliwości w Demokratycznej Republice Konga (EUPOL DR Konga).

(2)

W dniu 23 czerwca 2008 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2008/485/WPZiB (2) zmieniające i przedłużające do dnia 30 czerwca 2009 r. wspólne działanie 2007/405/WPZiB.

(3)

W następstwie konsultacji z władzami kongijskimi i innymi zainteresowanymi stronami okazuje się, że konieczne jest przedłużenie misji o kolejny okres; w dniu 10 marca 2009 r. Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa zalecił, by przedłużyć misję o dodatkowe 12 miesięcy.

(4)

Wspólne działanie 2007/405/WPZiB powinno zostać odpowiednio zmienione,

1)

art. 9 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z misją w okresie od dnia 1 lipca 2007 r. do dnia 30 czerwca 2008 r. wynosi 5 500 000 EUR.

Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z misją na okres od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 31 października 2009 r. wynosi 6 920 000 EUR.

Rada określa nową finansową kwotę odniesienia w celu pokrycia wydatków związanych z misją na okres od dnia 1 listopada 2009 r. do dnia 30 czerwca 2010 r.”;

2)

art. 16 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Wygasa ono w dniu 30 czerwca 2010 r.”.

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/41

(1)

W dniu 24 lipca 2008 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2008/612/WPZiB (1) w sprawie mianowania pana Ettore F. SEQUI Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej w Afganistanie na okres od dnia 1 września 2008 r. do dnia 28 lutego 2009 r.

(2)

W dniu 16 lutego 2009 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2009/135/WPZiB (2) przedłużające mandat Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej w Afganistanie do dnia 28 lutego 2010 r.

(3)

Na podstawie przeglądu wspólnego działania 2009/135/WPZiB, mandat Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej w Afganistanie należy rozszerzyć, tak by obejmował Pakistan. Należy zatem uchylić wspólne działanie 2009/135/WPZiB.

(4)

Specjalny Przedstawiciel Unii Europejskiej w Afganistanie i Pakistanie będzie wykonywał swój mandat w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i zaszkodzić celom wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa określonym w art. 11 Traktatu,

a)

przyczynia się do realizacji wspólnej deklaracji UE i Afganistanu oraz porozumienia „Afghanistan Compact”, a także odpowiednich rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) i innych odpowiednich rezolucji ONZ;

b)

zachęca podmioty regionalne w Afganistanie i krajach sąsiadujących do wnoszenia pozytywnego wkładu w proces pokojowy w Afganistanie, przyczyniając się w ten sposób do konsolidacji państwa afgańskiego;

c)

przyczynia się do realizacji wspólnej deklaracji UE i Pakistanu, jak również odpowiednich rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (rezolucji RB ONZ) i innych odpowiednich rezolucji ONZ;

d)

wspiera kluczową rolę odgrywaną przez ONZ, zwłaszcza przez Specjalnego Przedstawiciela Sekretarza Generalnego; oraz

e)

wspiera działania Sekretarza Generalnego/Wysokiego Przedstawiciela (SG/WP) w regionie.

a)

przedstawianie stanowiska UE w sprawie procesu politycznego w Afganistanie, opierając się na kluczowych zasadach uzgodnionych między Afganistanem a społecznością międzynarodową, zwłaszcza wspólnej deklaracji UE i Afganistanu oraz porozumieniu „Afghanistan Compact”;

b)

przedstawianie poglądów UE na proces polityczny w Pakistanie, opierając się na kluczowych zasadach będących wynikiem regularnych kontaktów między Pakistanem a społecznością międzynarodową, zwłaszcza w ramach grupy przyjaciół demokratycznego Pakistanu;

c)

nawiązywanie i utrzymywanie ścisłego kontaktu z afgańskimi i pakistańskimi instytucjami przedstawicielskimi, w szczególności z rządem i parlamentem oraz ich wspieranie. Należy również utrzymywać kontakty z innymi osobistościami politycznymi Afganistanu i Pakistanu oraz innymi ważnymi podmiotami w tych krajach i poza ich granicami;

d)

utrzymywanie ścisłego kontaktu z odnośnymi organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi, zwłaszcza z przedstawicielami ONZ na miejscu;

e)

pozostawanie w ścisłym kontakcie z krajami sąsiadującymi i innymi krajami zainteresowanymi z tego regionu, aby uwzględnić w polityce UE ich poglądy na sytuację w Afganistanie i Pakistanie oraz rozwój współpracy między tymi krajami a Afganistanem i Pakistanem;

f)

doradztwo w zakresie postępów osiągniętych w realizacji celów wspólnej deklaracji UE i Afganistanu oraz porozumienia „Afghanistan Compact”, a także wspólnej deklaracji UE i Pakistanu, zwłaszcza w takich dziedzinach, jak:

g)

w porozumieniu z przedstawicielami państw członkowskich i Komisji, pomoc w zapewnieniu, aby podejście polityczne UE było odzwierciedlone w jej działaniach na rzecz rozwoju Afganistanu i Pakistanu;

h)

aktywne uczestnictwo wspólnie z Komisją we wspólnej radzie koordynującej i monitorującej utworzonej w ramach porozumienia „Afghanistan Compact” oraz w grupie przyjaciół demokratycznego Pakistanu; oraz

i)

doradztwo w sprawie uczestnictwa UE w międzynarodowych konferencjach dotyczących Afganistanu i Pakistanu oraz zajmowanych tam przez nią stanowisk.

a)

sporządza plan bezpieczeństwa misji oparty na wytycznych Sekretariatu Generalnego Rady obejmujący fizyczne, organizacyjne i proceduralne środki bezpieczeństwa misji, dostosowane do jej potrzeb, zarządzanie bezpiecznym przemieszczaniem się personelu do obszaru misji i w jego obrębie, jak również zarządzanie zdarzeniami związanymi z naruszaniem bezpieczeństwa, w tym plan awaryjny i plan ewakuacji misji;

b)

zapewnia objęcie wszystkich członków personelu rozmieszczonych poza terytorium UE ubezpieczeniem od wysokiego ryzyka stosownie do warunków panujących na obszarze misji;

c)

zapewnia, aby wszyscy członkowie zespołu rozmieszczeni poza terytorium UE, w tym kontraktowy personel miejscowy, odbyli przed przyjazdem na obszar misji lub niezwłocznie po nim odpowiednie szkolenie w zakresie bezpieczeństwa, w oparciu o wskaźniki ryzyka określone przez Sekretariat Generalny Rady dla obszaru prowadzenia misji;

d)

zapewnia wdrażanie wszystkich uzgodnionych zaleceń wydawanych po regularnych ocenach bezpieczeństwa oraz dostarcza SG/WP, Radzie i Komisji pisemne sprawozdania o wdrażaniu tych zaleceń i o innych kwestiach związanych z bezpieczeństwem w ramach sprawozdań z wykonania mandatu.

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/45

(1)

W dniu 27 grudnia 2001 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB (1).

(2)

W dniu 26 stycznia 2009 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko 2009/67/WPZiB aktualizujące wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB (2).

(3)

Zgodnie ze wspólnym stanowiskiem 2001/931/WPZiB Rada dokonała pełnego przeglądu wykazu osób, grup i podmiotów, do których ma zastosowanie wspólne stanowisko 2009/67/WPZiB.

(4)

Rada zdecydowała, że nie ma już podstaw, aby niektóre osoby nadal figurowały w wykazie osób, grup i podmiotów, do których ma zastosowanie wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB.

(5)

Rada stwierdziła, że pozostałe osoby, grupy i podmioty wymienione w załączniku do wspólnego stanowiska 2009/67/WPZiB uczestniczyły w aktach terrorystycznych w rozumieniu art. 1 ust. 2 i 3 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB, że decyzja w stosunku do nich została podjęta przez właściwą władzę w rozumieniu art. 1 ust. 4 tego wspólnego stanowiska oraz że nadal powinny one podlegać szczególnym środkom ograniczającym przewidzianym w tym wspólnym stanowisku.

(6)

Należy odpowiednio zaktualizować wykaz osób, grup i podmiotów, do których ma zastosowanie wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB,

16.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/51