30.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/1

30.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/3

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1935/2004 stanowi, że aktywne i inteligentne materiały i wyroby do kontaktu z żywnością („aktywne i inteligentne materiały i wyroby”) są włączone do zakresu stosowania tego rozporządzenia i dlatego przepisy odnoszące się do materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością („materiały do kontaktu z żywnością”) mają zastosowanie również do aktywnych i inteligentnych materiałów i wyrobów. Stosuje się do nich również, w odpowiednich przypadkach, pozostałe przepisy wspólnotowe, takie jak dyrektywa 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów (2) oraz środki wykonawcze do niej, a także dyrektywa Rady 87/357/EWG z 25 czerwca 1987 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących produktów, których wygląd wskazuje na przeznaczenie inne niż rzeczywiste, zagrażających zdrowiu lub bezpieczeństwu konsumentów (3).

(2)

W rozporządzeniu (WE) nr 1935/2004 ustanowiono ogólne zasady eliminowania różnic pomiędzy przepisami państw członkowskich dotyczącymi materiałów do kontaktu z żywnością. Artykuł 5 ust. 1 tego rozporządzenia przewiduje przyjęcie szczególnych środków prawnych w odniesieniu do grup materiałów i wyrobów oraz szczegółowo opisuje procedurę udzielania zezwoleń na stosowanie substancji na poziomie Wspólnoty, kiedy w szczególnym środku prawnym ustanowiony zostanie wykaz dozwolonych substancji.

(3)

Niektóre reguły mające zastosowanie do aktywnych i inteligentnych materiałów i wyrobów określone zostały w rozporządzeniu (WE) nr 1935/2004. Obejmują one reguły dotyczące uwalnianych substancji czynnych, które to substancje muszą spełniać wymogi przepisów wspólnotowych oraz krajowych odnoszących się do żywności i zasad oznakowania. Szczegółowe przepisy należy ustanowić w szczególnym środku prawnym.

(4)

Niniejsze rozporządzenie stanowi szczególny środek prawny w rozumieniu art. 5 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1935/2004. W niniejszym rozporządzeniu powinno się ustanowić szczegółowe przepisy dla aktywnych i inteligentnych materiałów i wyrobów, które to przepisy należy stosować obok ogólnych wymogów ustanowionych w rozporządzeniu (WE) nr 1935/2004 dla bezpiecznego stosowania tych materiałów i wyrobów.

(5)

Istnieje wiele różnych rodzajów aktywnych i inteligentnych materiałów i wyrobów. Substancje odpowiedzialne za funkcję aktywną lub inteligentną mogą znajdować się w osobnym pojemniku, na przykład w małej papierowej saszetce, lub też substancje te mogą wchodzić w skład materiału opakowaniowego, na przykład tworzywa sztucznego butelki plastikowej. Substancje te, odpowiedzialne za aktywną lub inteligentną funkcję danego materiału lub wyrobu (składniki) należy poddawać ocenie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Elementy bierne, takie jak pojemnik, opakowanie, w którym pojemnik ten się znajduje, oraz materiał opakowaniowy, w którego skład wchodzi ta substancja, powinny zostać objęte szczegółowymi przepisami wspólnotowymi lub krajowymi mającymi zastosowanie do tych materiałów i wyrobów.

(6)

Aktywne i inteligentne materiały i wyroby mogą składać się z jednej lub więcej warstw lub elementów materiałów różnego typu, takich jak tworzywa sztuczne, papier i karton lub materiały powlekające i lakiery. Wymagania dotyczące tych materiałów mogą być zharmonizowane w pełni lub częściowo albo w ogóle nie być zharmonizowane na poziomie Wspólnoty. Reguły określone w niniejszym rozporządzeniu powinny obowiązywać bez naruszania przepisów wspólnotowych lub krajowych, którymi objęte są te materiały.

(7)

Poszczególne substancje lub, w razie potrzeby, połączenie substancji, które stanowią te składniki, należy poddać ocenie w celu zagwarantowania ich bezpieczeństwa i zgodności z wymogami ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 1935/2004. W niektórych przypadkach konieczne może być poddanie ocenie i udzielenie zezwolenia na stosowanie połączenia substancji, kiedy funkcja aktywna lub inteligentna pociąga za sobą interakcje między różnymi substancjami, prowadząc do wzmocnienia tej funkcji lub wytworzenia nowych substancji odpowiedzialnych za funkcję aktywną i inteligentną.

(8)

Jak stanowi rozporządzenie (WE) nr 1935/2004, kiedy w szczególnych środkach prawnych ustanowiony zostanie wykaz substancji dozwolonych we Wspólnocie do stosowania podczas wytwarzania materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością, substancje te powinny zostać poddane ocenie bezpieczeństwa przed udzieleniem zezwolenia na ich stosowanie.

(9)

Właściwe jest, aby wnioskodawca zainteresowany wprowadzeniem do obrotu aktywnych i inteligentnych materiałów i wyrobów lub ich składników przedłożył wszystkie informacje niezbędne dla oceny bezpieczeństwa substancji lub, w razie potrzeby, połączenia substancji tworzących ten składnik.

(10)

Ocena bezpieczeństwa stosowania substancji lub połączenia substancji tworzących składnik powinna zostać przeprowadzona przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”), po złożeniu ważnego wniosku, zgodnie z art. 9 i 10 rozporządzenia (WE) nr 1935/2004. W celu poinformowania wnioskodawcy o danych, jakie należy dostarczyć na potrzeby oceny bezpieczeństwa, Urząd powinien opublikować szczegółowe wytyczne dotyczące przygotowania i składania wniosków. Aby umożliwić egzekwowanie ewentualnych ograniczeń, wnioskodawca powinien podać odpowiednią metodę analityczną do wykrywania i ilościowego oznaczania substancji. Urząd powinien ocenić, czy ta metoda analityczna jest odpowiednia dla celów egzekwowania proponowanych ograniczeń.

(11)

Po dokonaniu oceny bezpieczeństwa danej substancji lub połączonych substancji należy podjąć decyzję w zakresie zarządzania ryzykiem, dotyczącą tego, czy substancja ta powinna zostać włączona do wspólnotowego wykazu substancji, które można stosować w aktywnych i inteligentnych składnikach („wspólnotowy wykaz”). Decyzja ta powinna zostać przyjęta zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1935/2004, zapewniającą ścisłą współpracę między Komisją a państwami członkowskimi.

(12)

Wspólnotowy wykaz powinien zawierać dane identyfikujące tę substancję lub połączone substancje oraz informacje dotyczące ograniczeń lub specyfikacji albo warunków jej stosowania oraz, w stosownych przypadkach, dotyczące składnika albo materiału lub wyrobu, do którego są dodawane lub w którego skład wchodzą. Dane identyfikujące substancję powinny obejmować co najmniej podanie jej nazwy oraz numerów CAS, jeżeli są dostępne, i – o ile to konieczne – wielkości cząsteczek, składu lub innych specyfikacji.

(13)

Aktywne materiały i wyroby mogą celowo zawierać substancje przeznaczone do uwalniania do żywności. Ponieważ substancje te są celowo dodawane do żywności, powinny być stosowane tylko zgodnie z warunkami ustanowionymi w odpowiednich przepisach wspólnotowych lub krajowych, odnoszących się do ich stosowania w żywności. Jeżeli przepisy wspólnotowe lub krajowe przewidują udzielanie zezwolenia na stosowanie takiej substancji, substancja ta i jej stosowanie powinny spełniać wymogi udzielenia zezwolenia zgodnie z odpowiednim prawodawstwem dotyczącym żywności, np. dodatków do żywności. Dodatki do żywności i enzymy mogą również być doczepione do materiału lub unieruchomione na nim i oddziaływać technologicznie na żywność. Takie zastosowanie jest objęte prawodawstwem dotyczącym dodatków do żywności i enzymów i dlatego powinno być traktowane w taki sam sposób, co uwalniane substancje czynne.

(14)

Inteligentne systemy opakowaniowe dostarczają użytkownikowi informacji na temat stanu żywności i nie powinny uwalniać swoich składników do żywności. Inteligentne systemy mogą być umieszczane na zewnętrznej powierzchni opakowania i mogą być oddzielone od żywności barierą funkcjonalną, tj. barierą w materiałach lub wyrobach do kontaktu z żywnością, zapobiegającą migracji substancji spoza bariery do żywności. Za barierą funkcjonalną można wykorzystywać substancje, na stosowanie których nie udzielono zezwolenia, pod warunkiem że spełniają one określone kryteria, a ich migracja pozostaje poniżej określonej granicy wykrywalności. Biorąc pod uwagę żywność dla niemowląt oraz innych szczególnie wrażliwych osób, a także uwzględniając trudności związane z tego typu analizą, na którą wpływa znaczna tolerancja analityczna, dla migracji przez barierę funkcjonalną substancji, na stosowanie których nie udzielono zezwolenia, należy ustanowić maksymalny poziom 0,01 mg/kg w żywności. Nowe technologie, dzięki którym powstają substancje o cząsteczkach takiej wielkości, że wykazują właściwości chemiczne i fizyczne różniące się znacznie od substancji zbudowanych z większych cząsteczek, na przykład nanocząsteczki, należy poddawać indywidualnej ocenie dotyczącej ryzyka w każdym konkretnym przypadku, dopóki nie zostanie zgromadzona większa wiedza na temat tej nowej technologii. Z tego względu substancje te nie powinny być objęte koncepcją bariery funkcjonalnej.

(15)

W szczególnym środku wspólnotowym, którym objęty jest pasywny element aktywnego lub inteligentnego materiału, można ustanowić wymagania dotyczące obojętności materiału, na przykład ogólnego limitu migracji mającego zastosowanie do tworzyw sztucznych. Jeżeli uwalniany aktywny składnik wchodzi w skład materiału do kontaktu z żywnością, objętego szczególnym środkiem wspólnotowym, może istnieć ryzyko przekroczenia ogólnego limitu migracji z powodu uwalniania tej substancji czynnej. Ponieważ funkcja aktywna nie jest zasadniczą cechą materiału pasywnego, ilość uwalnianej substancji czynnej nie powinna być uwzględniana w wartości ogólnej migracji.

(16)

Artykuł 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 stanowi, że aktywne i inteligentne materiały i wyroby pozostające w kontakcie z żywnością powinny być odpowiednio oznaczane, aby umożliwić konsumentowi identyfikację niejadalnych części produktu. Spójność tych informacji jest niezbędna dla uniknięcia wątpliwości wśród konsumentów. Z tego względu aktywne i inteligentne materiały i wyroby należy opatrzyć odpowiednim opisem i, jeżeli to technicznie możliwe, symbolem, jeżeli materiały i wyroby lub ich części wyglądają na jadalne.

(17)

Artykuł 16 rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 stanowi, że do materiałów i wyrobów należy dołączyć pisemną deklarację poświadczającą ich zgodność z przepisami mającymi wobec nich zastosowanie. Zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. h) oraz i) tego rozporządzenia, aby poprawić koordynację i zwiększyć odpowiedzialność dostawców na wszystkich etapach produkcji, osoby odpowiedzialne powinny udokumentować zgodność z odpowiednimi przepisami w deklaracji zgodności, która udostępniana jest konsumentowi. Ponadto na każdym etapie produkcji należy zapewnić organom wykonawczym dostęp do dokumentów uzupełniających, uzasadniających deklarację zgodności.

(18)

Artykuł 17 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (4) zawiera wymóg, aby podmioty działające na rynku spożywczym weryfikowały zgodność żywności z dotyczącymi ich przepisami. Artykuł 15 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 stanowi, że do aktywnych materiałów i wyrobów, które przy wprowadzaniu do obrotu nie weszły jeszcze w kontakt z żywnością, należy dołączyć informację na temat dopuszczonego zastosowania lub zastosowań, a także inne istotne informacje, takie jak nazwa i maksymalna ilość substancji uwalnianych przez aktywny składnik, aby umożliwić podmiotom działającym na rynku żywności, stosującym te materiały i wyroby, przestrzeganie innych odpowiednich przepisów wspólnotowych lub, przy ich braku, krajowych przepisów mających zastosowanie do żywności, w tym przepisów dotyczących znakowania żywności. W tym celu, z zastrzeżeniem wymogu poufności, podmioty działające na rynku spożywczym powinny mieć dostęp do odpowiednich informacji, aby miały możliwość zapewnienia, że migracja lub celowe uwalnianie z aktywnych i inteligentnych materiałów i wyrobów do żywności są zgodne ze specyfikacjami i ograniczeniami określonymi we wspólnotowych lub krajowych przepisach dotyczących żywności.

(19)

Ponieważ niektóre aktywne i inteligentne materiały i wyroby już znajdują się w obrocie w państwach członkowskich, należy ustanowić przepisy gwarantujące, że przejście na wspólnotową procedurę udzielania zezwolenia odbędzie się sprawnie i nie spowoduje zakłóceń na rynku tych materiałów i wyrobów. Wnioskodawcy należy zapewnić wystarczającą ilość czasu, aby mógł udostępnić informacje niezbędne do dokonania oceny bezpieczeństwa substancji lub połączenia substancji stanowiących składnik. Z tego względu należy zapewnić okres 18 miesięcy, w czasie których wnioskodawca powinien przedłożyć informacje dotyczące aktywnych i inteligentnych materiałów i wyrobów. Należy również umożliwić składanie wniosków o udzielenie zezwolenia na stosowanie nowej substancji lub połączenia substancji w okresie tych 18 miesięcy.

(20)

Urząd powinien niezwłocznie poddać ocenie wszystkie wnioski dla istniejących oraz nowych substancji stanowiących składniki, dla których złożono ważne wnioski, w odpowiednim czasie i zgodnie z wytycznymi Urzędu, na początkowym etapie składania wniosków.

(21)

Wspólnotowy wykaz dozwolonych substancji powinien zostać sporządzony przez Komisję po zakończeniu oceny bezpieczeństwa wszystkich substancji, dla których złożono w pierwszych 18 miesiącach ważne wnioski, zgodnie z wytycznymi Urzędu. W celu zapewnienia wszystkim wnioskodawcom uczciwych i równych warunków wspólnotowy wykaz powinien zostać sporządzony jednoetapowo.

(22)

Reguły dotyczące deklaracji zgodności oraz szczegółowe reguły dotyczące oznakowania powinny być stosowane jedynie przez 6 miesięcy po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, aby dać podmiotom działającym na rynku wystarczającą ilość czasu na dostosowanie się do nowych przepisów.

(23)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

„aktywne materiały i wyroby” oznaczają materiały i wyroby, których zadaniem jest przedłużenie okresu przydatności do sprzedaży lub też zachowanie lub poprawa stanu opakowanej żywności; zostały celowo zaprojektowane w taki sposób, aby zawarte w nich składniki uwalniały substancje do opakowanej żywności lub jej otoczenia, lub też je absorbowały;

b)

„inteligentne materiały i wyroby” oznaczają materiały i wyroby, które monitorują stan opakowanej żywności lub jej otoczenia;

c)

„składnik” oznacza pojedynczą substancję lub połączenie pojedynczych substancji, odpowiadające za funkcję aktywną i/lub inteligentną materiału lub wyrobu, w tym produktów reakcji tych substancji na miejscu; nie obejmuje to elementów pasywnych, takich jak materiały, do których są dodawane lub w których skład wchodzą;

d)

„bariera funkcjonalna” oznacza barierę składającą się z jednej lub więcej warstw materiałów do kontaktu z żywnością, która gwarantuje, że końcowy materiał lub wyrób spełnia wymogi określone w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 oraz w niniejszym rozporządzeniu;

e)

„aktywne uwalniające materiały i wyroby” oznaczają aktywne materiały i wyroby, celowo zaprojektowane w taki sposób, aby zawierały składniki uwalniające substancje do opakowanej żywności lub na nią, lub do jej otoczenia;

f)

„uwolnione substancje czynne” oznaczają substancje przeznaczone do uwolnienia z aktywnych uwalniających materiałów i wyrobów do opakowanej żywności lub na nią, lub do jej otoczenia, i spełniające w żywności określoną funkcję.

a)

odpowiednio i skutecznie wypełniają zamierzony cel stosowania;

b)

spełniają ogólne wymogi ustanowione w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1935/2004;

c)

spełniają szczególne wymogi ustanowione w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1935/2004;

d)

spełniają wymogi dotyczące oznakowania ustanowione w art. 15 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1935/2004;

e)

spełniają wymogi dotyczące składu ustanowione w rozdziale II niniejszego rozporządzenia;

f)

spełniają wymogi dotyczące oznakowania i deklaracji ustanowione w rozdziałach III i IV niniejszego rozporządzenia.

a)

uwolnione substancje czynne, pod warunkiem że spełniają warunki ustanowione w art. 9;

b)

substancje objęte zakresem przepisów wspólnotowych lub krajowych mających zastosowanie do żywności, dodawane lub włączane w skład aktywnych materiałów i wyrobów przy pomocy takich technik, jak doczepianie lub unieruchamianie, w celu wywierania działania technologicznego w żywności, pod warunkiem że spełniają warunki ustanowione w art. 9;

c)

substancje stosowane w składnikach, które nie wchodzą w bezpośredni kontakt z żywnością lub jej otoczeniem i które są oddzielone od żywności barierą funkcjonalną, pod warunkiem że spełniają warunki ustanowione w art. 10 i że nie należą do żadnej z poniższych kategorii:

a)

dane identyfikujące substancję lub substancje;

b)

funkcję substancji;

c)

numer referencyjny;

d)

warunki stosowania substancji lub składnika, w razie potrzeby;

e)

ograniczenia lub specyfikacje stosowania substancji, w razie potrzeby;

f)

warunki stosowania materiału lub wyrobu, do którego substancja lub składnik są dodawane lub w których skład wchodzą, w razie potrzeby.

a)

słowami „NIE DO SPOŻYCIA”; oraz

b)

jeżeli to technicznie możliwe, symbolem podanym w załączniku I.

30.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/12

(1)

Państwa członkowskie zobowiązane są do przestrzegania terminów płatności pomocy na rzecz beneficjentów określonych w prawodawstwie wspólnotowym dotyczącym rolnictwa. Zgodnie z art. 16 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 przekroczenie tych terminów przez agencje płatnicze skutkuje tym, że płatności nie kwalifikują się do finansowania wspólnotowego, z wyjątkiem przypadków, warunków i ograniczeń określonych zgodnie z zasadą proporcjonalności.

(2)

Zgodnie z art. 9 rozporządzenia Komisji (WE) nr 883/2006 (2), jeżeli wydatki dokonane po upływie terminów są równe lub mniejsze od 4 % wydatków dokonanych w terminie, nie zostaje dokonana żadna redukcja.

(3)

Na posiedzeniu Specjalnego Komitetu ds. Rolnictwa z dnia 6 października 2008 r. (3) Komisja przedstawiła deklarację dotyczącą podniesienia progu, o którym mowa w art. 9 rozporządzenia (WE) nr 883/2006, z 4 do 5 %. Należy zatem podnieść próg dla kwalifikowalnych płatności dokonanych z opóźnieniem. Nowy próg powinien obowiązywać w przypadkach, w których termin płatności upływa po dniu 15 października 2009 r.

(4)

Zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 (4), całkowita kwota netto płatności bezpośrednich, które mogą być przyznane w państwie członkowskim w odniesieniu do danego roku kalendarzowego po zastosowaniu modulacji i dobrowolnej modulacji oraz bez uszczerbku dla dyscypliny finansowej z wyłączeniem płatności bezpośrednich przyznanych na mocy rozporządzeń Rady (WE) nr 247/2006 (5) i (WE) nr 1405/2006 (6), nie przekracza pułapów określonych w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 73/2009. W celu zapewnienia dyscypliny finansowej należy ustanowić przepisy szczegółowe pozwalające uniknąć sytuacji, w której skutkiem nieprzestrzegania terminów płatności będzie przekroczenie przedmiotowych pułapów przez całkowitą kwotę wydatków z tytułu płatności bezpośrednich w danym okresie budżetowym.

(5)

Ponadto zgodnie z aktualną praktyką oraz w celu zapewnienia przejrzystości określone przepisy wymagają dodatkowego objaśnienia.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 883/2006.

(7)

Zmienione przepisy powinny obowiązywać od dnia 16 października 2009 r. w przypadku uzyskanych przez państwa członkowskie dochodów i dokonanych przez nie wydatków w odniesieniu do roku budżetowego 2010 i kolejnych lat budżetowych.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Funduszy Rolniczych,

1)

w art. 9 wprowadza się następujące zmiany:

2)

artykuł 19 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   Kwoty wstrzymane zgodnie z art. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 1259/1999 lub zgodnie z art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1655/2004 i wynikające z nich odsetki, które nie zostały wypłacone zgodnie z art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) 963/2001 (10) lub zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1655/2004, zostają przekazane na rzecz EFRG wraz z wydatkami za miesiąc październik danego roku budżetowego. W stosownych przypadkach kurs wymiany walut, który należy zastosować, jest kursem, o którym mowa w art. 7 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

30.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/15

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1898/2005 (2) ustanawia szczegółowe zasady stosowania programu pomocy dotyczącego zbytu nadwyżki niektórych przetworów mlecznych. Program ten, przewidziany w art. 101 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, znosi się rozporządzeniem Rady (WE) nr 72/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. w sprawie zmian we wspólnej polityce rolnej poprzez zmianę rozporządzeń (WE) nr 247/2006, (WE) nr 320/2006, (WE) nr 1405/2006, (WE) nr 1234/2007, (WE) nr 3/2008 oraz (WE) nr 479/2008 i uchylającym rozporządzenia (EWG) nr 1883/78, (EWG) nr 1254/89, (EWG) nr 2247/89, (EWG) nr 2055/93, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 2596/97, (WE) nr 1182/2005 i (WE) nr 315/2007 (3).

(2)

W tym kontekście oraz aby zapewnić opłacalniejsze rynki zbytu dla masła pochodzącego ze skupu interwencyjnego, a także z myślą o uproszczeniu przepisów przepisy dotyczące sprzedaży ze skupu interwencyjnego z przeznaczeniem do wykorzystania w wyrobie ciast, lodów i innych środków spożywczych należy również uchylić.

(3)

Należy zatem uchylić rozporządzenie Komisji (WE) nr 1898/2005.

(4)

Artykuł 101 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 zostaje skreślony rozporządzeniem (WE) nr 72/2009 od dnia 1 lipca 2009 r. Z tym samym dniem należy zatem uchylić rozporządzenie (WE) nr 1898/2005. Jednakże zgodnie z art. 78 rozporządzenia (WE) nr 1898/2005 masło może być przejęte od dwudziestego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc kalendarzowy zaznaczony na voucherze do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu kalendarzowym na nim zaznaczonym. Aby umożliwić podmiotom pełne wykorzystanie voucherów, których okres ważności obejmuje miesiąc czerwiec 2009 r., należy kontynuować stosowanie rozdziału IV rozporządzenia (WE) nr 1898/2005 w stosunku do wymienionych voucherów.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

30.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/16

(1)

Artykuł 136 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje, że należność celna przywozowa na produkty oznaczone kodami CN 1001 10 00, 1001 90 91, ex 1001 90 99 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości), 1002, ex 1005 inne niż ziarna hybrydowe oraz ex 1007 inne niż hybrydy do siewu, jest równa cenie interwencyjnej obowiązującej na takie produkty w przywozie, powiększonej o 55 %, minus cena importowa cif stosowana wobec danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć konwencyjnej stawki celnej określonej na podstawie Nomenklatury Scalonej.

(2)

Artykuł 136 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1 wspomnianego artykułu, reprezentatywne ceny przywozowe cif ustanawiane są regularnie dla produktów określonych w tym ustępie.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1249/96, ceną do obliczania należności przywozowej produktów oznaczonych kodami CN 1001 10 00, 1001 90 91, ex 1001 90 99 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości), 1002 00, 1005 10 90, 1005 90 00 i 1007 00 90 jest dzienna reprezentatywna cena cif w przywozie ustalona w sposób określony w art. 4 wspomnianego rozporządzenia.

(4)

Należy ustalić należności celne przywozowe na okres od dnia 1 czerwca 2009 r., mające zastosowanie do czasu wejścia w życie nowych ustaleń,

30.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/19

(1)

Zgodnie z art. 104 Traktatu państwa członkowskie mają unikać nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura nadmiernego deficytu określona w art. 104 oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1) (które jest częścią Paktu na rzecz stabilności i wzrostu) przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Załączony do Traktatu Protokół w sprawie procedury nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień wspomnianego Protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 3605/93 (2).

(4)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma Paktu na rzecz stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było, by na wszystkich etapach procedury nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zawiera wytyczne wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(5)

Postanowienia art. 104 ust. 5 Traktatu nakładają na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istnieje nadmierny deficyt lub że taki deficyt może wystąpić. Uwzględniwszy sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 oraz wziąwszy pod uwagę opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4, Komisja doszła do wniosku, iż we Francji istnieje nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 24 marca 2009 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Francji (3).

(6)

Artykuł 104 ust. 6 Traktatu stanowi, że Rada po dokonaniu całościowej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, zobowiązana jest rozważyć wszelkie uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Francji całościowa ocena prowadzi do następujących wniosków.

(7)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez władze Francji w dniu 6 lutego 2009 r. deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2008 r. wyniósł 3,2 % PKB (4) i tym samym przekroczył wartość referencyjną ustaloną na poziomie 3 % PKB. W sprawozdaniu Komisji na mocy art. 104 ust. 3 uznano, że deficyt zbliżał się do wartości referencyjnej, tj. 3 % PKB, lecz jej przekroczenie nie ma charakteru wyjątkowego w znaczeniu postanowień Traktatu i Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. W szczególności stwierdzono, iż nie wynika ono ze znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej w 2008 r. w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Francuski urząd statystyczny (INSEE) szacuje, że w 2008 r. wzrost PKB osiągnął 0,7 %, wobec 2,2 % odnotowanych w roku 2007. Przekroczenie wartości referencyjnej nie może być uważane za tymczasowe. Zgodnie ze śródokresową prognozą służb Komisji ze stycznia 2009 r. przewiduje się, że w 2009 r. deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych osiągnie 5,4 % PKB, a następnie – przy założeniu niezmiennego kursu polityki – obniży się nieznacznie do 5 % w roku 2010, kiedy wpływ planu naprawy gospodarczej na budżet przestanie być odczuwalny. W związku z powyższym przewidziane w Traktacie kryterium deficytu nie jest spełnione.

(8)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 104 ust. 6 wtedy, gdy spełniony jest w pełni podwójny warunek: deficyt zbliża się do wartości referencyjnej oraz przekroczenie przez niego tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Francji ten podwójny warunek nie jest spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji,

30.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/21

(1)

Zgodnie z art. 104 Traktatu państwa członkowskie mają unikać nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura nadmiernego deficytu określona w art. 104 oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1) (które jest częścią Paktu na rzecz stabilności i wzrostu) przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Załączony do Traktatu Protokół w sprawie procedury nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień wspomnianego Protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 3605/93 (2).

(4)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma Paktu na rzecz stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było, by na wszystkich etapach procedury nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zawiera wytyczne wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(5)

Postanowienia art. 104 ust. 5 Traktatu nakładają na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istnieje nadmierny deficyt lub że taki deficyt może wystąpić. Uwzględniwszy sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 oraz wziąwszy pod uwagę opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4, Komisja doszła do wniosku, iż w Grecji istnieje nadmierny deficyt. W związku z tym w dniu 24 marca 2009 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Grecji (3).

(6)

Artykuł 104 ust. 6 Traktatu stanowi, że Rada po dokonaniu ogólnej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, powinna rozważyć wszelkie uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Grecji ogólna ocena prowadzi do następujących wniosków.

(7)

W roku 2007 deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w Grecji wyniósł 3,5 % PKB, czyli przekroczył wartość referencyjną wynoszącą 3 % PKB. Zgodnie ze śródokresową prognozą służb Komisji ze stycznia 2009 r. szacuje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych bez uwzględnienia środków jednorazowych wyniesie w 2008 r. 3,6 % PKB (lub 3,4 % PKB przy uwzględnieniu środków jednorazowych). Szacunki te opierają się na stopie wzrostu realnego PKB wynoszącej w 2008 r. 2,9 % i uwzględniają najnowsze informacje na temat wykonania ustawy budżetowej na 2008 r. W śródokresowej prognozie służb Komisji ze stycznia 2009 r. przewiduje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych bez uwzględnienia środków jednorazowych wyniesie w roku 2009 4,4 % PKB (3,7 % przy uwzględnieniu dochodów jednorazowych) w oparciu o prognozę wzrostu realnego PKB na poziomie 0,2 % oraz zgodnie z ostrożną oceną ustawy budżetowej na 2009 r. zatwierdzoną przez parlament w dniu 21 grudnia. Zakładając zwyczajowo niezmienny kurs polityki oraz zaprzestanie stosowania środków jednorazowych przewiduje się, że deficyt w 2010 r. wyniesie 4,2 % PKB. W związku z powyższym przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące deficytu nie zostało spełnione.

(8)

W 2007 r. dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych wyniósł 94,8 % PKB, natomiast w 2008 r. 94,6 % PKB, a więc znacznie przekroczył wartość referencyjną określoną w Traktacie, która wynosi 60 % PKB. Według śródokresowej prognozy służb Komisji ze stycznia 2009 r. przewiduje się, że wskaźnik długu sektora instytucji rządowych i samorządowych w dalszym stopniu wzrośnie do poziomu 96,25 % w 2009 r., a w roku 2010 do 98,5 % PKB. Obecna wysokość deficytu i szacunki wzrostu w średnim okresie nie są zgodne ze wskaźnikiem długu zbliżającym się do poziomu poniżej 60 % PKB. Nie można uznać, że wskaźnik długu zmniejsza się dostatecznie i zbliża się do wartości referencyjnej w zadowalającym tempie w rozumieniu Traktatu i Paktu na rzecz stabilności i wzrostu.

(9)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 104 ust. 6 wtedy, gdy spełniony jest w pełni podwójny warunek: deficyt zbliża się do wartości referencyjnej oraz przekroczenie przez niego tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Grecji ten podwójny warunek nie został spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji,

30.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/23

(1)

Zgodnie z art. 104 Traktatu państwa członkowskie mają unikać nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do stabilności finansów publicznych, jako środku służącym tworzeniu warunków do zapewnienia stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura nadmiernego deficytu określona w art. 104 oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia wdrażania procedury nadmiernego deficytu (1) (które jest częścią Paktu na rzecz stabilności i wzrostu) przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Załączony do Traktatu Protokół w sprawie procedury nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania przepisów wspomnianego Protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 3605/93 (2).

(4)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma Paktu na rzecz stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było, by na wszystkich etapach procedury nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zawiera wytyczne wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(5)

Postanowienia art. 104 ust. 5 Traktatu nakładają na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istnieje nadmierny deficyt lub że taki deficyt może wystąpić. Uwzględniwszy sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 oraz wziąwszy pod uwagę opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4, Komisja doszła do wniosku, iż w Irlandii istnieje nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 24 marca 2009 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Irlandii (3).

(6)

Artykuł 104 ust. 6 Traktatu stanowi, że Rada po dokonaniu całościowej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, zobowiązana jest rozważyć wszelkie uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Irlandii całościowa ocena prowadzi do następujących wniosków.

(7)

Zgodnie ze zaktualizowanym programem stabilności deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w Irlandii wyniósł 6,3 % PKB w 2008 r. i tym samym przekroczył wartość referencyjną ustaloną na poziomie 3 % PKB. Deficyt nie zbliżał się do wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB, lecz jej przekroczenie ma charakter wyjątkowy. W szczególności stwierdzono, iż wynika ono ze znacznego pogorszenia sytuacji gospodarczej w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Zgodnie ze śródokresową prognozą służb Komisji ze stycznia 2009 r. przewiduje się, że w 2008 r. rzeczywisty wzrost PKB w Irlandii był bardzo negatywny (-2 %, czyli więcej, niż przewidywały władze Irlandii (-1,4 %) w dodatku do zaktualizowanego programu stabilności ze stycznia 2009 r.).

(8)

Ponadto przekroczenie wartości referencyjnej nie może być uważane za tymczasowe. Według śródokresowej prognozy służb Komisji ze stycznia 2009 r., po uwzględnieniu środków na rok bieżący w budżecie na 2009 r. (ale bez uwzględnienia 1 % PKB dodatkowego pakietu konsolidacyjnego ogłoszonego w lutym 2009 r.), deficyt powinien dojść do 11 % PKB w 2009 r. oraz, przy założeniu niezmiennego kursu polityki, osiągnie poziom 13 % PKB w 2010 r. Dlatego też przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące deficytu nie zostało spełnione.

(9)

W 2008 r. dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych kształtował się na poziomie 40,6 % PKB, czyli poniżej wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB. Jednakże zgodnie ze średniookresową prognozą służb Komisji ze stycznia 2009 r. poziom długu powinien szybko wzrastać, naruszając wartość referencyjną wynoszącą 60 % PKB do 2010 r.

(10)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 104 ust. 6 wtedy, gdy spełniony jest w pełni podwójny warunek: deficyt zbliża się do wartości referencyjnej oraz przekroczenie przez niego tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Irlandii ten podwójny warunek nie jest spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji,

30.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/25

(1)

Zgodnie z art. 104 Traktatu państwa członkowskie mają unikać nadmiernego deficytu budżetowego.

(2)

Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura nadmiernego deficytu określona w art. 104 oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (1) (które jest częścią Paktu na rzecz stabilności i wzrostu) przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Załączony do Traktatu Protokół w sprawie procedury nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień wspomnianego Protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 3605/93 (2).

(4)

Przeprowadzona w 2005 r. reforma Paktu na rzecz stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. Jej celem było, by na wszystkich etapach procedury nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono w szczególności kontekst gospodarczy i budżetowy. Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zawiera zatem wytyczne wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie finansów publicznych do dobrego stanu z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.

(5)

Postanowienia art. 104 ust. 5 Traktatu nakładają na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istnieje nadmierny deficyt lub że taki deficyt może wystąpić. Biorąc pod uwagę swoje sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 oraz opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4, Komisja stwierdziła, że w Hiszpanii istnieje nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 24 marca 2009 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Hiszpanii (3).

(6)

Artykuł 104 ust. 6 Traktatu stanowi, że Rada po dokonaniu całościowej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, zobowiązana jest rozważyć wszelkie uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Hiszpanii ogólna ocena prowadzi do następujących wniosków.

(7)

Zgodnie z aktualizacją programu stabilności ze stycznia 2009 r. szacuje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w Hiszpanii wyniósł w 2008 r. 3,4 % PKB i tym samym przekroczył wartość referencyjną ustaloną na poziomie 3 % PKB. Deficyt zbliżał się do wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB, lecz jej przekroczenie nie ma charakteru wyjątkowego w znaczeniu postanowień Traktatu i Paktu na rzecz stabilności i wzrostu przy realnym wzroście PKB w Hiszpanii szacowanym na 1,2 % PKB w roku 2008, po 3,7 % w roku 2007, co doprowadziłoby do pozostawienia dodatniej luki produktowej. Ponadto przekroczenie wartości referencyjnej nie może być uważane za tymczasowe.

(8)

Zgodnie ze śródokresową prognozą służb Komisji ze stycznia 2009 r. deficyt zasadniczy sektora instytucji rządowych i samorządowych wzrośnie w 2009 r. do 6,2 % PKB, w tym zwiększające deficyt środki jednorazowe w wysokości 0,5 % PKB. Prognoza opiera się na zakładanym zmniejszeniu PKB o 2 % oraz na ostrożnej ocenie zarówno ustawy budżetowej na 2009 r., jak i pakietu budżetowego ogłoszonego przez władze hiszpańskie dnia 27 listopada 2008 r. Zakładając zwyczajowo niezmienny kurs polityki, przewiduje się, że deficyt w 2010 r. wyniesie 5,7 % PKB. W związku z powyższym przewidziane w Traktacie kryterium deficytu nie jest spełnione.

(9)

Dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych kształtuje się znacznie poniżej wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB, a w programie stabilności ze stycznia 2009 r. oszacowano, iż w 2008 r. wyniósł on 39,5 % PKB. Jednakże według śródokresowej prognozy służb Komisji ze stycznia 2009 r. przewiduje się, że wskaźnik zadłużenia instytucji rządowych i samorządowych względem PKB znacznie wzrośnie do poziomu 53 % w 2010 r.

(10)

Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 „istotne czynniki” uwzględnić można jedynie w decyzji Rady o istnieniu nadmiernego deficytu zgodnie z art. 104 ust. 6, jeżeli w całości spełniony jest podwójny warunek przewidujący, że deficyt zbliżony jest do wartości referencyjnej i że przekroczenie tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Hiszpanii ten podwójny warunek nie jest spełniony. Podczas podejmowania niniejszej decyzji nie uwzględniono zatem istotnych czynników,

30.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/27

30.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/28

30.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/29

(1)

Zgodnie z decyzją Komisji 2006/133/WE (2) Portugalia wdraża plan zwalczania mający zapobiec rozprzestrzenianiu się węgorka sosnowca.

(2)

W dniu 16 stycznia 2009 r. Zjednoczone Królestwo poinformowało Komisję o przechwyceniu drewnianego materiału opakowaniowego pochodzącego z Portugalii, zawierającego żywego węgorka sosnowca i nieoznakowanego zgodnie z międzynarodową normą dla środków fitosanitarnych FAO (ISPM nr 15): Wytyczne do przepisów dotyczących drzewnych materiałów opakowaniowych w handlu międzynarodowym (dalej: „międzynarodowa norma dla środków sanitarnych FAO (ISPM nr 15)”), jak jest to wymagane decyzją 2006/133/WE.

(3)

W dniu 20 lutego 2009 r. Belgia poinformowała Komisję o pięciu niespełniających wymagań przesyłkach kory i odpadów drzewnych pochodzących z Portugalii. Do przechwyconej kory dołączone były świadectwa obróbki fitosanitarnej poprzez fumigację. Tymczasem decyzja 2006/133/WE stawia wymóg, by kora poddana została obróbce cieplnej. W przypadku przechwyconej przesyłki odpadów drzewnych dodatkowo stwierdzono niespójności w dołączonych dokumentach.

(4)

W dniu 11 lutego 2009 r. Hiszpania poinformowała Komisję o przechwyceniu przesyłek kory i odpadów drzewnych z podatnego drewna pochodzących z Portugalii, w których stwierdzono obecność żywego węgorka sosnowca. W dniach 20 lutego 2009 r. i 3 marca 2009 r. Hiszpania poinformowała Komisję o przechwyceniu przesyłek podatnego drewna pochodzącego z Portugalii, do których nie był dołączony paszport roślin, jak jest to wymagane w pkt 1 lit. a) załącznika do decyzji 2006/133/WE. W dniach 3, 6 i 18 marca 2009 r. Hiszpania poinformowała Komisję o przechwyceniu przesyłek drewnianych materiałów opakowaniowych pochodzących z Portugalii i nieoznakowanych zgodnie z międzynarodową normą dla środków fitosanitarnych FAO (ISPM nr 15), jak jest to wymagane decyzją 2006/133/WE.

(5)

W dniu 1 kwietnia 2009 r. Irlandia poinformowała Komisję o przechwyceniu drewnianych materiałów opakowaniowych pochodzących z Portugalii i zawierających żywego węgorka sosnowca. Ponadto w dniu 21 kwietnia 2009 r. Irlandia powiadomiła Komisję o przechwyceniu czterech przesyłek drewnianych materiałów opakowaniowych pochodzących z Portugalii i nieoznakowanych zgodnie z międzynarodową normą dla środków fitosanitarnych FAO (ISPM nr 15).

(6)

W dniach 24 marca i 3 kwietnia 2009 r. Litwa powiadomiła Komisję o przechwyceniu drewnianych materiałów opakowaniowych pochodzących z Portugalii i nieoznakowanych zgodnie z międzynarodową normą dla środków fitosanitarnych FAO (ISPM nr 15).

(7)

Kontrole przeprowadzone w Portugalii przez Komisję w okresie od 2 do 11 marca 2009 r. wykazały, że przemieszczanie drewna i drewnianych materiałów opakowaniowych nie jest w pełni kontrolowane, jak jest to wymagane decyzją 2006/133/WE. W szczególności osoby przeprowadzające kontrolę wykryły przypadki nieprzestrzegania przepisów podczas kontroli drogowych na granicy z Hiszpanią. W rezultacie nie można wykluczyć ryzyka, że węgorek sosnowiec rozprzestrzeni się na obszary poza wyznaczonymi obszarami w Portugalii.

(8)

W świetle tych nowych ustaleń we wspomnianych państwach członkowskich i wyników kontroli przeprowadzonej przez Komisję konieczne jest, aby Portugalia zintensyfikowała kontrole urzędowe w stosunku do przemieszczania podatnego drewna, kory i roślin z obszarów wyznaczonych na inne obszary do możliwie jak najwyższego poziomu kontroli w celu zagwarantowania, że spełnione są warunki określone w decyzji 2006/133/WE. Przedmiotowe kontrole urzędowe powinny koncentrować się na przemieszczeniach stwarzających największe ryzyko rozprzestrzeniania się żywego węgorka sosnowca poza obszary wyznaczone. Aby ograniczyć ryzyko nadużyć, należy przeprowadzać kontrole urzędowe, w przypadku gdy drewno, kora i rośliny opuszczają wyznaczone obszary. O wynikach tych urzędowych kontroli powinny być co tydzień informowane pozostałe państwa członkowskie i Komisja, tak by mogły one śledzić dokładnie rozwój sytuacji w Portugalii.

(9)

W dodatku, aby zwiększyć nadzór nad materiałami, które mogłyby przyczynić się do rozprzestrzeniania żywego węgorka sosnowca na terytorium innych państw członkowskich, należy zwiększyć poziom urzędowych kontroli przeprowadzanych przez państwa członkowskie w stosunku do drewna, kory i roślin pochodzących z Portugalii i przemieszczanych na ich terytorium. Przedmiotowe kontrole urzędowe powinny składać się z kontroli dokumentów, kontroli tożsamości oraz, w stosownych przypadkach, kontroli zdrowia roślin, która może obejmować badanie na obecność węgorka sosnowca. Częstotliwość kontroli urzędowych powinna być proporcjonalna do poziomu ryzyka. W przypadku potwierdzenia nieprzestrzegania przepisów należy podjąć odpowiednie środki przewidziane w dyrektywie 2000/29/WE.

(10)

Obecnie decyzja 2006/133/WE nie stawia wymogów w stosunku do przemieszczania podatnego drewna, pochodzącego z obszarów innych niż obszary wyznaczone, w formie drewna sztauerskiego, przekładek drewnianych i wsporników, łącznie z drewnem, które nie zachowało swojej naturalnie zaokrąglonej powierzchni, jak również w formie skrzyń, pudeł, klatek, bębnów i podobnych opakowań, palet, palet skrzyniowych i pozostałych platform załadunkowych, nadstawek do palet płaskich, niezależnie od tego, czy są faktycznie wykorzystywane w transporcie różnego rodzaju przedmiotów (dalej: „podatny drewniany materiał opakowaniowy”) z obszarów wyznaczonych na inne obszary państw członkowskich lub państw trzecich, jak również w stosunku do przemieszczania tych materiałów z części wyznaczonych obszarów, na których stwierdzono występowanie węgorka sosnowca, do części wyznaczonych obszarów pełniących rolę strefy buforowej.

(11)

Brak takich wymogów wynika z faktu, że podatny drewniany materiał opakowaniowy niepochodzący z obszarów wyznaczonych nie stanowi ryzyka przeniesienia węgorka sosnowca, nawet jeśli był przedmiotem obrotu na obszarze wyznaczonym. Jednakże obecnie nie jest możliwe odróżnienie takiego drewnianego materiału opakowaniowego od materiału pochodzącego z obszarów wyznaczonych, jeśli nie jest on oznakowany zgodnie z załącznikiem II do międzynarodowej normy dla środków fitosanitarnych FAO (ISPM nr 15), co jest sprzeczne z decyzją 2006/133/WE.

(12)

W rezultacie, stosując zasadę ostrożności, właściwe organy urzędowe państw członkowskich powinny uznać podatny drewniany materiał opakowaniowy jakiegokolwiek pochodzenia, opuszczający obszary wyznaczone bez oznakowania zgodnie z międzynarodową normą dla środków fitosanitarnych FAO (ISPM nr 15), za materiał niespełniający wymogów decyzji 2006/133/WE. Właściwe jest zatem zakazanie przemieszczania takiego materiału (pochodzącego z obszarów innych niż obszary wyznaczone) z obszarów wyznaczonych na obszary inne niż obszary wyznaczone w państwach członkowskich lub w państwach trzecich, jak również przemieszczania tych materiałów z części obszarów wyznaczonych, na których stwierdzono występowanie węgorka sosnowca, do części obszarów wyznaczonych pełniących rolę strefy buforowej, chyba że można stwierdzić, że materiał ten jest wolny od ryzyka rozprzestrzeniania się węgorka sosnowca.

(13)

Materiał taki należy uznać za wolny od ryzyka rozprzestrzeniania się węgorka sosnowca, jeśli był poddawany jednej z zatwierdzonych obróbek wyszczególnionych w załączniku I do międzynarodowej normy dla środków fitosanitarnych FAO (ISPM nr 15) i został oznakowany z godnie z załącznikiem II do wspomnianej normy. Obecnie nie ma alternatywy, która zapewniłaby ten sam poziom gwarancji, tym bardziej że nie istnieje żaden system na poziomie wspólnotowym, który zobowiązywałby właściwe organy urzędowe państw członkowskich do poświadczania pochodzenia drewna stosowanego do produkcji podatnego drewnianego materiału opakowaniowego, ani nie jest możliwe w perspektywie krótkoterminowej wprowadzenie takich przepisów.

(14)

Istnieją powody, by przypuszczać, że pudła zrobione w całości z drewna o grubości 6 mm lub mniejszej stwarzają mniejsze ryzyko rozprzestrzeniania węgorka sosnowca niż w przypadku pudeł z drewna o większej grubości. Właściwe jest zatem wyłączenie takich pudeł, niezależnie od pochodzenia drewna zastosowanego do ich wytworzenia, z obowiązku obróbki i oznakowania przewidzianego w międzynarodowej normie dla środków fitosanitarnych FAO (ISPM nr 15).

(15)

Aby dać wystarczająco dużo czasu podmiotom gospodarczym na dostosowanie się do wymogów określonych w niniejszej decyzji, nie powinna ona obowiązywać przed dniem 16 czerwca 2009 r.

(16)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Zdrowia Roślin,

1)

w art. 2 po akapicie pierwszym dodaje się akapit w brzmieniu:

„Przy sprawdzaniu, czy spełnione są wymogi określone w pkt 1 załącznika, Portugalia stosuje możliwie jak najwyższy poziom urzędowych kontroli odnośnie do przemieszczania podatnego drewna, kory i roślin z obszarów wyznaczonych na terytorium tego kraju na obszary inne niż obszary wyznaczone w państwach członkowskich lub w krajach trzecich. Portugalia zwróci szczególną uwagą na przemieszczanie, które stwarza największe ryzyko wywiezienia żywego węgorka sosnowca poza obszary wyznaczone. Wspomniane kontrole urzędowe są przeprowadzane w miejscach, w których podatne drewno, kora i rośliny opuszczają wyznaczone obszary. Co tydzień Komisja i pozostałe państwa członkowskie powiadamiane są o wszystkich wynikach kontroli.”;

2)

artykuł 3 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 3

1.   Państwa członkowskie przeznaczenia inne niż Portugalia przeprowadzają urzędowe kontrole podatnego drewna, kory i roślin pochodzących z Portugalii i przemieszczonych na ich terytorium. Kontrole te składają się z kontroli dokumentów obejmującej sprawdzenie obecności i zgodności oznakowania zgodnie z niniejszą decyzją, z kontroli tożsamości oraz, w stosownych przypadkach, z kontroli zdrowia roślin, która może obejmować badanie na obecność węgorka sosnowca.

2.   Urzędowe kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są z częstotliwością zależną w szczególności od ryzyka związanego z różnymi rodzajami podatnego drewna, kory i roślin oraz od dotychczasowego przestrzegania wymogów niniejszej decyzji przez podmiot odpowiedzialny za przemieszczanie podatnego drewna, kory i roślin.

3.   W przypadku gdy w wyniku przeprowadzenia urzędowych kontroli zgodnie z ust. 1 potwierdzone zostanie nieprzestrzeganie przepisów, podejmuje się odpowiednie środki, podobne do środków określonych w art. 11 dyrektywy 2000/29/WE.”;

3)

w załączniku wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszej decyzji.