I Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja jest obowiązkowa

16.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 122/6

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2009/23/WE

z dnia 23 kwietnia 2009 r.

w sprawie wag nieautomatycznych

(wersja ujednolicona)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Dyrektywa Rady 90/384/EWG z dnia 20 czerwca 1990 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do wag nieautomatycznych (3) została znacząco zmieniona (4). W celu zapewnienia jej jasności i zrozumiałości należy sporządzić jej wersję ujednoliconą.

(2)	Państwa członkowskie odpowiadają za ochronę społeczeństwa przed niewłaściwymi wynikami ważenia przy użyciu wag nieautomatycznych, używanych do pewnych kategorii zastosowań.

(3)

W każdym państwie członkowskim przepisy bezwzględnie wiążące wprowadzają w szczególności niezbędne wymagania eksploatacyjne dla wag nieautomatycznych przez określenie wymogów metrologicznych i technicznych, łącznie z procedurami kontrolnymi, przed i po ich uruchomieniu. Te przepisy bezwzględnie wiążące niekoniecznie prowadzą do różnych poziomów ochrony wśród państw członkowskich, lecz poprzez ich zróżnicowanie utrudniają wymianę handlową we Wspólnocie.

(4)

Niniejsza dyrektywa powinna zawierać wyłącznie obligatoryjne i zasadnicze wymogi metrologiczne i eksploatacyjne odnoszące się do wag nieautomatycznych. Dla ułatwienia stwierdzania zgodności z zasadniczymi wymogami niezbędne są normy zharmonizowane na poziomie europejskim, w szczególności w odniesieniu do cech metrologicznych, projektowych i konstrukcyjnych, tak by wagi spełniające te zharmonizowane normy mogły być uznane za spełniające zasadnicze wymogi. Normy te, zharmonizowane na poziomie europejskim, są opracowywane przez prywatne organizacje i muszą pozostać tekstami nieobligatoryjnymi. W tym celu Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN), Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki (CENELEC) i Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ETSI) są uważane za organizacje właściwe dla przyjęcia norm zharmonizowanych (5), zgodnie z ogólnymi wytycznymi o współpracy między Komisją, Europejskim Stowarzyszeniem Wolnego Handlu a tymi trzema organizacjami, podpisanymi dnia 28 marca 2003 r.

(5)

Przyjęta została seria dyrektyw mających na celu usuwanie przeszkód technicznych w handlu zgodnie z zasadami ustanowionymi w rezolucji Rady z dnia 7 maja 1985 r. w sprawie nowego podejścia do harmonizacji technicznej oraz normalizacji (6); a każda z tych dyrektyw przewiduje wymóg umieszczenia oznakowania zgodności „CE”. Komisja w swoim komunikacie z dnia 15 czerwca 1989 r. (7) w sprawie globalnego podejścia do badań i certyfikacji zaproponowała opracowanie wspólnych reguł dotyczących oznakowania zgodności „CE” według jednego wzoru. W swojej rezolucji z dnia 21 grudnia 1989 w sprawie globalnego podejścia do oceny zgodności (8) Rada zatwierdziła jako wiodącą zasadę przyjęcie spójnego podejścia w zakresie stosowania oznakowania zgodności „CE”. Dwoma podstawowymi elementami nowego podejścia, które powinny być stosowane, są wymogi zasadnicze i procedury oceny zgodności.

(6)

Konieczna jest ocena zgodności z odpowiednimi przepisami metrologicznymi i technicznymi dla zapewnienia skutecznej ochrony użytkowników i osób trzecich. Istniejące procedury oceny zgodności różnią się w państwach członkowskich. Dla uniknięcia kilkukrotnych ocen zgodności, które są w efekcie barierą dla swobodnego przepływu przyrządów wagowych, należy dokonać ustaleń w zakresie wzajemnego uznania procedur oceny zgodności przez państwa członkowskie. Dla ułatwienia wzajemnego uznawania procedur oceny zgodności powinny zostać ustalone procedury wspólnotowe, łącznie z kryteriami wyznaczania instytucji odpowiedzialnych za wykonywanie zadań odnoszących się do procedur oceny zgodności.

(7)	Dlatego też jest sprawą zasadniczą zapewnienie, by takie wyznaczone instytucje gwarantowały wysoki poziom jakości w całej Wspólnocie.

(8)	Umieszczenie na wagach nieautomatycznych oznakowania zgodności CE lub naklejki z literą „M” musi wskazywać na domniemanie, że spełniają one przepisy niniejszej dyrektywy i dlatego nie ma potrzeby powtarzania już przeprowadzonej oceny zgodności.

(9)	Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa krajowego i stosowania dyrektyw określonych w załączniku VII część B,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ 1

ZAKRES, WPROWADZANIE DO OBROTU I SWOBODNY PRZEPŁYW

Artykuł 1

1. Niniejszą dyrektywę stosuje się do wszystkich wag nieautomatycznych.

2. Dla celów niniejszej dyrektywy rozróżnia się następujące rodzaje wykorzystania wag nieautomatycznych:

(i)	określanie masy dla transakcji handlowych;

(ii)	określanie masy dla obliczenia opłaty, cła, podatku, premii, kary, wynagrodzenia, odszkodowania lub podobnych typów opłat;

(iii)

określanie masy w celu zastosowania przepisów ustawowych lub wykonawczych lub ekspertyzy sądowe;

(iv)	określanie masy w praktyce medycznej do ważenia pacjentów w celach monitorowania, diagnozowania i leczenia;

(v)	określanie masy dla sporządzania lekarstw na receptę w aptece i określenia masy w analizach wykonywanych w laboratoriach medycznych i farmaceutycznych;

(vi)	określanie ceny na podstawie masy do celów sprzedaży bezpośredniej w obrocie publicznym oraz przy paczkowaniu;

b)	wszystkie zastosowania inne niż te wymienione w lit. a).

Artykuł 2

Dla celów niniejszej dyrektywy:

1)	„urządzenie ważące” oznacza przyrząd pomiarowy służący do ustalania masy ciała przez wykorzystanie działania na to ciało siły grawitacji; urządzenie ważące może także służyć do ustalania innych związanych z masą wielkości, ilości, parametrów albo właściwości;

2)	„waga nieautomatyczna” lub „waga” oznacza urządzenie ważące wymagające interwencji operatora podczas ważenia;

„norma zharmonizowana” oznacza specyfikację techniczną (normę europejską lub dokument zharmonizowany) przyjętą przez jedną z następujących organizacji: Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN), Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki (Cenelec) lub Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ETSI), na mocy mandatu Komisji zgodnie z dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (9) i ogólnymi wytycznymi dotyczącymi współpracy pomiędzy Komisją Europejską, Europejskim Stowarzyszeniem Wolnego Handlu i tymi trzema organizacjami, podpisanymi 28 marca 2003 r.

Artykuł 3

1. Państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne działania w celu zapewnienia, aby tylko wagi spełniające wymogi niniejszej dyrektywy mogły być wprowadzane do obrotu.

2. Państwa członkowskie podejmują wszystkie niezbędne działania w celu zapewnienia, aby w sytuacjach określonych w art. 1 ust. 2 lit. a) mogły być wykorzystywane tylko wagi spełniające wymogi niniejszej dyrektywy i mające oznakowanie zgodności „CE” przewidziane w art. 11.

Artykuł 4

Wagi używane do zastosowań wymienionych w art. 1 ust. 2 lit. a) muszą spełniać zasadnicze wymogi wymienione w załączniku I.

W przypadkach gdy waga zawiera urządzenia lub jest podłączona do urządzeń, które nie są wykorzystywane do zastosowań wymienionych w art. 1 ust. 2 lit. a), takie urządzenia nie podlegają tym zasadniczym wymogom.

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie nie utrudniają wprowadzania do obrotu wag spełniających wymogi niniejszej dyrektywy.

2. Państwa członkowskie nie utrudniają wprowadzania do użytkowania do zastosowań określonych w art. 1 ust. 2 lit. a) wag spełniających wymogi niniejszej dyrektywy.

Artykuł 6

1. Państwa członkowskie przyjmują domniemanie zgodności z zasadniczymi wymogami określonymi w załączniku I w odniesieniu do wag zgodnych z normami krajowymi wprowadzającymi normy zharmonizowane, które spełniają te wymogi.

2. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesienia do norm zharmonizowanych określonych w ust. 1.

Państwa członkowskie publikują odniesienia do norm krajowych, o których mowa w ust. 1.

Artykuł 7

W przypadku gdy państwo członkowskie lub Komisja uznają, że zharmonizowane normy, o których mowa w art. 6 ust. 1, nie spełniają całkowicie zasadniczych wymogów określonych w załączniku I, Komisja lub zainteresowane państwo członkowskie przekazują sprawę do Stałego Komitetu powołanego na podstawie art. 5 dyrektywy 98/34/WE, zwanego dalej „Komitetem”, wraz z uzasadnieniem swojego stanowiska.

Komitet wydaje opinię bezzwłocznie.

W świetle opinii Komitetu Komisja zawiadamia państwa członkowskie, czy jest konieczne wycofanie tych norm z publikacji, o których mowa w art. 6 ust. 2.

Artykuł 8

1. W przypadku gdy państwo członkowskie uznaje, że wagi noszące oznakowanie zgodności CE, o których mowa w załączniku II pkt 2, 3 i 4, nie spełniają wymogów niniejszej dyrektywy pomimo prawidłowego ich zainstalowania i użytkowania do celów, do których są przeznaczone, podejmuje ono właściwe środki w celu wycofania takich wag z rynku albo zakazania, albo ograniczenia ich wprowadzania do użytku lub wprowadzania do obrotu.

Zainteresowane państwo członkowskie niezwłocznie powiadamia Komisję o wszelkich podjętych środkach, podając uzasadnienie swojej decyzji, w szczególności wskazując, czy niezgodność jest spowodowana:

a)	niespełnieniem zasadniczych wymogów określonych w załączniku I, jeżeli wagi nie są zgodne z normami zharmonizowanymi, o których mowa w art. 6 ust. 1;

b)	niewłaściwym stosowaniem norm zharmonizowanych, o których mowa w art. 6 ust. 1;

c)	niedoskonałościami norm zharmonizowanych, o których mowa w art. 6 ust. 1.

2. Komisja konsultuje się z zainteresowanymi stronami w możliwie najkrótszym czasie.

Po takiej konsultacji Komisja niezwłocznie zawiadamia o jej wynikach państwo członkowskie, które podjęło działania. Jeśli zostanie stwierdzone, że podjęte środki są uzasadnione, niezwłocznie zawiadamia ona o tym inne państwa członkowskie.

Jeżeli decyzja jest spowodowana niedoskonałościami norm, Komisja, po konsultacji z zainteresowanymi stronami, przedkłada sprawę Komitetowi w terminie dwóch miesięcy, o ile państwo członkowskie, które podjęło te środki, zamierza je utrzymać; a następnie rozpoczyna procedury, o których mowa w art. 7.

3. W przypadku gdy waga niespełniająca wymogów posiada oznakowanie zgodności „CE”, właściwe państwo członkowskie podejmuje stosowne działanie przeciwko temu, kto umieścił takie oznakowanie, oraz powiadamia o tym Komisję i inne państwa członkowskie.

4. Komisja zapewnia, aby państwa członkowskie były informowane o postępach i wyniku tej procedury.

ROZDZIAŁ 2

OCENA ZGODNOŚCI

Artykuł 9

1. Zgodność wag z zasadniczymi wymogami wymienionymi w załączniku I może zostać potwierdzona przez jedną z następujących procedur, wybraną przez składającego wniosek:

badanie WE typu, jak określono w załączniku II pkt 1, po którym następuje deklaracja WE o zgodności typu (gwarancja jakości produkcji), jak określono w załączniku II w pkt 2, lub legalizacja WE, jak określono w załączniku II w pkt 3;

jednakże badanie WE typu nie jest obowiązkowe dla wag, w których nie są stosowane zespoły elektroniczne i w których, w zespole pomiaru obciążenia, nie jest stosowana sprężyna do zrównoważenia obciążenia;

b)	legalizacja jednostkowa WE, jak określono w załączniku II w pkt 4.

2. Dokumenty i korespondencja odnoszące się do procedur, o których mowa w ust. 1, sporządzane są w języku urzędowym tego państwa członkowskiego, w którym procedury te są wykonywane, lub w języku zaakceptowanym przez instytucję notyfikowaną zgodnie z art. 10 ust. 1.

3. W przypadku gdy wagi podlegają przepisom innych dyrektyw dotyczących innych aspektów, a które także nakładają wymóg umieszczenia oznakowania zgodności „CE”, oznakowanie to wskazuje, że istnieje domniemanie spełniania przez te wagi przepisów zawartych w tych innych dyrektywach.

Jednakże jeżeli co najmniej jedna z dyrektyw dotyczących wag pozwala producentowi w okresie przejściowym na wybór mających zastosowanie przepisów, oznakowanie zgodności „CE” wskazuje zgodność tylko z przepisami dyrektyw zastosowanymi przez producenta. W takim przypadku należy podać miejsce publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zastosowanych dyrektyw w dokumentacji, uwagach i instrukcjach towarzyszących takim wagom, wymaganych przez te dyrektywy.

Artykuł 10

1. Państwa członkowskie notyfikują Komisji oraz innym państwom członkowskim instytucje wyznaczone do przeprowadzania procedur, o których mowa w art. 9, łącznie z zadaniami szczególnymi, do których przeprowadzenia instytucje te zostały wyznaczone, wraz z ich numerami identyfikacyjnymi przyznanymi im wcześniej przez Komisję.

Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej wykaz notyfikowanych organów zawierający ich numery identyfikacyjne, jak również zadania, do których zostały powołane. Komisja zapewnia stałą aktualizację tego wykazu.

2. Państwa członkowskie stosują minimalne kryteria wymienione w załączniku V przy wyznaczaniu instytucji. Przyjmuje się, że instytucje spełniające kryteria ustalone przez odpowiednie normy zharmonizowane spełniają kryteria wymienione w tym załączniku.

3. Państwo członkowskie, które wyznaczyło instytucję, odwołuje nominację, jeżeli instytucja przestała spełniać kryteria, o których mowa w ust. 2. Niezwłocznie powiadamia o tym inne państwa członkowskie i Komisję oraz wycofuje notyfikację.

ROZDZIAŁ 3

OZNAKOWANIE ZGODNOŚCI „CE” I NAPISY

Artykuł 11

1. Europejskie oznakowanie zgodności „CE” i wymagane dane uzupełniające, jak określono w załączniku IV pkt 1, umieszczane są w widoczny, łatwy do odczytania i nieusuwalny sposób na wagach, dla których ustalono zgodność WE.

2. Napisy określone w załączniku IV pkt 2 umieszczane są na wszystkich pozostałych wagach w widoczny, łatwy do odczytania i nieusuwalny sposób.

3. Zakazuje się umieszczania na wagach oznakowań, które mogłyby wprowadzać w błąd osoby trzecie, co do oznakowania zgodności „CE” pod względem znaczenia i formy. Wszelkie inne oznakowania mogą być umieszczane na wagach, pod warunkiem że nie zmniejszają widoczności i czytelności oznakowania zgodności „CE”.

Artykuł 12

Bez uszczerbku dla przepisów art. 8:

w przypadku gdy państwo członkowskie stwierdza, że oznakowanie zgodności „CE” zostało umieszczone bezpodstawnie, producent lub jego upoważniony przedstawiciel mający siedzibę we Wspólnocie jest zobowiązany doprowadzić wagi do zgodności w zakresie przepisów dotyczących oznakowania zgodności „CE” oraz zaprzestać naruszania prawa na warunkach określonych przez państwo członkowskie;

b)	w przypadku dalszego braku zgodności państwo członkowskie przyjmuje wszelkie właściwe środki w celu ograniczenia lub zakazu wprowadzania do obrotu przedmiotowych wag, lub zapewnienia wycofania ich z obrotu zgodnie z procedurami ustanowionymi w art. 8.

Artykuł 13

W przypadku gdy waga, używana w sytuacjach, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. a), zawiera urządzenia lub jest podłączona do urządzeń, które nie zostały poddane ocenie zgodności, o której mowa w art. 9, każde z tych urządzeń posiada symbol ograniczający ich stosowanie, jak szczegółowo określono w załączniku IV pkt 3. Symbol ten umieszczany jest na urządzeniu w sposób widoczny i nieusuwalny.

ROZDZIAŁ 4

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 14

Państwa członkowskie podejmują wszelkie kroki dla zapewnienia, aby wagi z naniesionym oznakowanie zgodności „CE”, potwierdzającym zgodność z wymogami niniejszej dyrektywy, zachowywały zgodność z tymi wymogami.

Artykuł 15

Każda decyzja, podjęta na mocy niniejszej dyrektywy i skutkująca ograniczeniami w zakresie oddawania wagi do użytku, zawiera ustalenie dokładnych podstaw, na których jest oparta.

Decyzja taka jest niezwłocznie ogłaszana zainteresowanej stronie, która zostaje jednocześnie poinformowana o dostępnych jej na mocy prawa obowiązującego w danym państwie członkowskim środkach odwoławczych oraz o terminach, którym podlegają takie środki.

Artykuł 16

Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, które przyjmują w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 17

Dyrektywa 90/384/EWG, zmieniona dyrektywą wymienioną w załączniku VII część A, traci moc, bez naruszenia zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa krajowego i stosowania dyrektyw określonych w załączniku VII część B.

Odesłania do uchylonej dyrektywy należy odczytywać jako odesłania do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku VIII.

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 19

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu, dnia 23 kwietnia 2009 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

H.-G. PÖTTERING

Przewodniczący

W imieniu Rady

P. NEČAS

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 44 z 16.2.2008, s. 33.

(2) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 11 grudnia 2007 r. (Dz.U. C 323 E z 18.12.2008, s. 57) i decyzja Rady z dnia 23 marca 2009 r.

(3) Dz.U. L 189 z 20.7.1990, s. 1.

(4) Zob. załącznik VII część A.

(5) Dz.U. C 91 z 16.4.2003, s. 7.

(6) Dz.U. C 136 z 4.6.1985, s. 1.

(7) Dz.U. C 267 z 19.10.1989, s. 3.

(8) Dz.U. C 10 z 16.1.1990, s. 1.

(9) Dz.U. L 204 z 21.7.1998, s. 37.

ZAŁĄCZNIK I

ZASADNICZE WYMOGI

Użyta terminologia jest zgodna z terminologią Międzynarodowej Organizacji Metrologii Prawnej.

Uwagi wstępne

W przypadku gdy waga zawiera lub jest podłączona do więcej niż jednego urządzenia wskazującego albo drukującego i stosowana jest do celów wymienionych w art. 1 ust. 2 lit. a), urządzenia te, które powtarzają wyniki operacji ważenia i nie mogą mieć wpływu na prawidłowe działanie wagi, nie podlegają zasadniczym wymogom, jeżeli wyniki ważenia są drukowane lub zapisywane prawidłowo i nieusuwalnie przez część wagi spełniającą zasadnicze wymogi i wyniki te są dostępne dla obu stron, których dotyczy pomiar. Jednakże w przypadku wag używanych w sprzedaży bezpośredniej w obrocie publicznym urządzenia wskazujące i drukujące dla sprzedawcy i klienta muszą spełniać zasadnicze wymogi.

WYMOGI METROLOGICZNE

1. Jednostki masy

Stosowane jednostki masy są jednostkami legalnymi w rozumieniu dyrektywy Rady 80/181/EWG z dnia 20 grudnia 1979 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do jednostek miar (1).

Z zastrzeżeniem zgodności z tym warunkiem, dopuszczalne są następujące jednostki:

—	jednostki SI: kilogram, mikrogram, miligram, gram, tona,

—	jednostka brytyjska: uncja aptekarska, do ważenia metali szlachetnych,

—	inna jednostka niebędąca jednostką SI: karat metryczny, do ważenia kamieni szlachetnych.

Dla wag, w których zastosowano wyżej wymienioną brytyjską jednostkę masy, wyszczególnione poniżej zasadnicze wymogi przeliczane są na tę jednostkę przy wykorzystaniu prostej interpolacji.

2. Klasy dokładności

2.1. Szczegółowo określono następujące klasy dokładności:

specjalna

II.

wysoka

III.

średnia

IIII.

zwykła.

Specyfikacje tych klas przedstawiono w tabeli 1.

Tabela 1

Klasy dokładności

Klasa	Wartość działki legalizacyjnej (e)		Obciążenie minimalne (Min)	Liczba działek legalizacyjnych FOR-L_2009122PL.01001101.notes.0001.xml.jpg
Klasa	Wartość działki legalizacyjnej (e)		Wartość minimalna	Wartość minimalna	Wartość maksymalna
I	0,001	g ≤ e	100 e	50 000	—
II	0,001	g ≤ e ≤ 0,05 g	20 e	100	100 000
II	0,1	g ≤ e	50 e	5 000	100 000
III	0,1	g ≤ e ≤ 2 g	20 e	100	10 000
III	5	g ≤ e	20 e	500	10 000
IIII	5	g ≤ e	10 e	100	1 000

Obciążenie minimalne jest zmniejszone do 5 e dla wag klasy II i III stosowanych do określania opłat przesyłowych.

2.2. Działki skali

2.2.1.

Działka elementarna (d) i działka legalizacyjna (e) mają postać:

1 × 10k, 2 × 10k lub 5 × 10k jednostek masy,

gdzie k jest dowolną liczbą całkowitą albo zerem.

2.2.2.

Dla wszystkich wag innych niż posiadające pomocnicze urządzenia wskazujące:

d = e

2.2.3.

Dla wag z pomocniczymi urządzeniami wskazującymi stosuje się następujące wymagania:

e = 1 × 10k g

d < e ≤ 10 d

z wyjątkiem wag klasy I z d < 10–4 g, dla których e = 10–3 g.

3. Klasyfikacja

3.1. Wagi o jednym zakresie ważenia

Wagi wyposażone w pomocnicze urządzenia wskazujące należą do klasy I lub II. Dla tych wag dolną granicę obciążenia minimalnego dla tych dwóch klas uzyskuje się z tabeli 1, przez zastąpienie w kolumnie 3 działki legalizacyjnej (e) działką elementarną (d).

Jeżeli d < 10–4 g, obciążenie maksymalne wag klasy I może być mniejsze niż 50 000 e.

3.2. Wagi o wielu zakresach ważenia

Dopuszczalnych jest wiele zakresów ważenia, pod warunkiem iż są one wyraźnie wskazane na wadze. Każdy zakres ważenia jest klasyfikowany zgodnie z ppkt 3.1. Jeżeli zakresy ważenia należą do różnych klas dokładności, wagi spełniają najostrzejsze wymogi dotyczące tych klas dokładności, do których należą zakresy ważenia.

3.3. Wagi wielodziałkowe

3.3.1.

Wagi o jednym zakresie ważenia mogą mieć kilka podzakresów (wagi wielodziałkowe).

Wagi wielodziałkowe nie mogą być wyposażone w pomocnicze urządzenie wskazujące.

3.3.2.

Każdy podzakres ważenia „i” wagi wielodziałkowej jest określony przez:

—	jego działkę legalizacyjną ei

with e(i + 1) > ei

—	jego obciążenie maksymalne Maxi

Maxr = Max

—	jego obciążenie minimalne Mini

Mini = Max(i – 1)

i Min1 = Min

gdzie:

i	=	1, 2, … r,
i	=	numer podzakresu,
r	=	liczba podzakresów.

Wszystkie obciążenia są obciążeniami netto, niezależnie od wartości użytej tary.

3.3.3.

Podzakresy ważenia są klasyfikowane zgodnie z tabelą 2. Wszystkie podzakresy ważenia powinny należeć do tej samej klasy dokładności; klasa ta stanowi klasę dokładności wagi.

Tabela 2

Wagi wielodziałkowe

i	=	1, 2, … r,
i	=	numer podzakresu,
r	=	liczba podzakresów

Klasa	Wartość działki legalizacyjnej (e)		Obciążenie minimalne (Min)	Liczba działek legalizacyjnych
Klasa	Wartość działki legalizacyjnej (e)		Wartość minimalna	Wartość minimalna (2) FOR-L_2009122PL.01001101.notes.0002.xml.jpg	Wartość maksymalna FOR-L_2009122PL.01001101.notes.0003.xml.jpg
I	0,001	g ≤ ei	100 e1	50 000	—
II	0,001	g ≤ ei ≤ 0,05 g	20 e1	5 000	100 000
II	0,1	g ≤ ei	50 e1	5 000	100 000
III	0,1	g ≤ ei	20 e1	500	10 000
IIII	5	g ≤ ei	10 e1	50	1 000

4. Dokładność

4.1. Przy wprowadzeniu procedur ustanowionych w art. 9 błąd wskazań nie może przekraczać błędu granicznego dopuszczalnego wskazań, podanego w tabeli 3. W przypadku wskazań cyfrowych błąd wskazania skorygowany jest o błąd zaokrąglenia.

Błędy graniczne dopuszczalne odnoszą się do wartości netto i tary dla wszystkich możliwych obciążeń, z wyłączeniem ustawionych wstępnie wartości tary.

Tabela 3

Maksymalne błędy dopuszczalne

Obciążenie				Maksymalny błąd dopuszczalny
Klasa I	Klasa II	Klasa III	Klasa IIII	Maksymalny błąd dopuszczalny
0 ≤ m ≤ 50 000 e	0 ≤ m ≤ 5 000 e	0 ≤ m ≤ 500 e	0 ≤ m ≤ 50 e	±0,5 e
50 000 e < m ≤ 200 000 e	5 000 e < m ≤ 20 000 e	500 e < m ≤ 2 000 e	50 e < m ≤ 200 e	±1,0 e
200 000 e < m	20 000 e < m ≤ 100 000 e	2 000 e < m ≤ 10 000 e	200 e < m ≤ 1 000 e	±1,5 e

4.2. Maksymalne błędy dopuszczalne w czasie eksploatacji są dwukrotnie większe niż maksymalne błędy dopuszczalne podane w ppkt 4.1.

5. Wyniki ważenia przyrządu są powtarzalne i możliwe do odtworzenia przy użyciu innych urządzeń wskazujących oraz przy stosowaniu innych metod równoważenia.

Wyniki ważenia muszą być wystarczająco niewrażliwe na zmiany położenia obciążenia na nośni ładunkowej.

6. Waga musi reagować na małe zmiany obciążenia.

7. Wielkości wpływające i czas

7.1. Wagi klasy II, III i IIII, które mogą być używane w położeniu nachylonym, muszą być wystarczająco niewrażliwe na taki stopień nachylenia, jaki może wystąpić w normalnych warunkach ustawienia.

7.2. Wagi muszą spełniać wymogi metrologiczne w zakresie temperatur podanych przez producenta. Wartość tego zakresu jest co najmniej równa:

—	5 °C dla wagi klasy I,

—	15 °C dla wagi klasy II,

—	30 °C dla wagi klasy III lub IIII.

Jeżeli producent nie podał zakresu temperatur, przyjmuje się zakres od – 10 °C do + 40 °C.

7.3. Wagi zasilane prądem z sieci spełniają wymogi metrologiczne w zakresie wahań zasilania w normalnych granicach.

Wagi zasilane bateriami wskazują każdy spadek napięcia poniżej wymaganej wartości minimalnej, i w takich warunkach albo nadal działają prawidłowo, albo wyłączają się automatycznie.

7.4. Wagi elektroniczne, z wyjątkiem wag klasy I i II, jeżeli e wynosi mniej niż 1 g, spełniają wymogi metrologiczne w warunkach dużej wilgotności względnej przy górnej granicy ich zakresu temperatur.

7.5. Długotrwałe obciążenie wagi klasy II, III lub IIII może wywierać jedynie pomijalny wpływ na wskazania przy obciążeniu lub na wskazania zera natychmiast po usunięciu obciążenia.

7.6. W innych warunkach wagi powinny albo nadal pracować prawidłowo, albo wyłączać się automatycznie.

Konstrukcja i wykonanie

8. Wymogi ogólne

8.1. Konstrukcja i wykonanie wag jest takie, by wagi zachowały swoje właściwości metrologiczne, gdy są prawidłowo używane i zainstalowane oraz gdy są używane w warunkach otoczenia, dla których zostały przeznaczone. Wartość masy musi być wskazywana.

8.2. Wskazania wag elektronicznych, gdy wagi podlegają zakłóceniom, nie mogą być obarczone znaczącymi odchyleniami albo muszą te odchylenia automatycznie wykrywać i wykazywać.

Przy automatycznym wykrywaniu znacznego błędu wagi elektroniczne podają sygnał ostrzegawczy optyczny lub akustyczny, trwający dopóty, dopóki użytkownik nie podejmie działań korekcyjnych albo błąd nie zaniknie.

8.3. Wymogi ppkt 8.1 i 8.2 powinny zostać spełnione w sposób trwały w okresie czasu, który jest normalnie przyjęty dla danego zastosowania takich wag.

Elektroniczne urządzenia cyfrowe muszą zawsze zapewniać kontrolę poprawnego wykonywania pomiaru, możliwości wskazywania oraz zapamiętywania i przekazywania wszystkich danych.

Przy automatycznym wykrywaniu znacznego błędu trwałości wagi elektroniczne podają sygnał ostrzegawczy optyczny lub akustyczny, trwający dopóty, dopóki użytkownik nie podejmie działań korekcyjnych albo błąd nie zaniknie.

8.4. Gdy do wagi elektronicznej jest podłączone urządzenie peryferyjne poprzez właściwy interfejs, nie może mieć to negatywnego wpływu na właściwości metrologiczne wagi.

8.5. Wagi nie mogą mieć żadnych właściwości mogących ułatwić ich nieuczciwe stosowanie, przez co możliwości niezamierzonego niewłaściwego użycia powinny być minimalne. Części składowe, które nie mogą być demontowane lub regulowane przez użytkownika, muszą zostać zabezpieczone przed takim działaniem.

8.6. Wagi są tak skonstruowane, aby umożliwiały łatwe wykonanie przepisowych kontroli, przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

9. Wskazywanie wyników ważenia i innych wartości wagi

Wskazywanie wyników ważenia i innych wartości wagi musi być dokładne, niedwuznaczne i niemylące, a urządzenie wskazujące powinno umożliwiać łatwy odczyt wskazań w normalnych warunkach użytkowania.

Nazwy i symbole jednostek miary, o których mowa w pkt 1 niniejszego załącznika, są zgodne z przepisami dyrektywy 80/181/EWG, z dodaniem symbolu dla karata metrycznego, którym jest symbol „ct”.

Nie mogą być możliwe wskazania powyżej obciążenia maksymalnego (Max), powiększonego o 9e.

Pomocnicze urządzenie wskazujące jest dopuszczalne tylko na prawo od znaku dziesiętnego. Urządzenie wskazujące z większą rozdzielczością może być używane tylko chwilowo i podczas jego działania powinno być zakazane drukowanie.

Dodatkowe wskazania mogą być ukazywane pod warunkiem, że nie mogą być one omyłkowo wzięte za wskazania podstawowe.

10. Drukowanie wyników ważenia i innych wartości wagi

Drukowane wyniki muszą być poprawne, właściwie identyfikowane i niedwuznaczne. Wydruki powinny być wyraźne, czytelne, nieusuwalne i trwałe.

11. Poziomowanie

W stosownych przypadkach wagi powinny być wyposażone w urządzenia poziomujące i wskaźnik poziomu wystarczająco czuły, żeby umożliwić prawidłowe ustawienie.

12. Zerowanie

Wagi mogą być wyposażone w urządzenia zerujące. Działanie tych urządzeń musi powodować dokładne zerowanie i nie może być przyczyną nieprawidłowych wyników pomiarów.

13. Urządzenia do tarowania i zadające tarę

Wagi mogą mieć jedno lub więcej urządzeń do tarowania i urządzenie zadające tarę. Działanie urządzeń do tarowania zapewnia dokładne zerowanie i prawidłowe ważenie netto. Działanie urządzenia zadającego tarę zapewnia poprawne wyznaczenie obliczonej wartości netto.

14. Wagi w sprzedaży bezpośredniej w obrocie publicznym o obciążeniu maksymalnym nie większym niż 100 kg: wymogi dodatkowe

Wagi stosowane w sprzedaży bezpośredniej w obrocie publicznym wskazują wszystkie podstawowe informacje o operacji ważenia, a w przypadku wag wskazujących należność – jasno pokazują klientowi obliczoną należność za produkt nabywany.

Należność do zapłacenia, jeżeli jest pokazywana, musi być dokładna.

Wagi kalkulacyjne powinny pokazywać podstawowe wskazania dostatecznie długo, żeby klient mógł je odczytać prawidłowo.

Wagi kalkulacyjne, poza ważeniem poszczególnych artykułów i obliczaniem należności, mogą wykonywać inne funkcje tylko wtedy, jeżeli wszystkie wskazania odnoszące się do wszystkich transakcji są drukowane jasno i niedwuznacznie oraz odpowiednio rozmieszczone na paragonie lub etykiecie dla klienta.

Wagi nie mogą mieć żadnych właściwości, które umożliwiałyby bezpośrednio lub pośrednio wskazania, których interpretacja nie byłaby łatwa lub prosta.

Wagi zabezpieczają klientów przed dokonywaniem nieprawidłowych transakcji sprzedaży, spowodowanych złym funkcjonowaniem wag.

Pomocnicze urządzenia wskazujące i urządzenia wskazujące z większą rozdzielczością nie są dozwolone.

Urządzenia dodatkowe są dozwolone tylko wtedy, jeśli nie mogą one prowadzić do nieuczciwego stosowania.

Wagi podobne do używanych zwykle w sprzedaży bezpośredniej w obrocie publicznym, które nie spełniają wymogów tego punktu, muszą mieć naniesione w pobliżu urządzenia wskazującego, nieusuwalne oznaczenie: „Nie może być używana w sprzedaży bezpośredniej w obrocie publicznym”.

15. Wagi etykietujące ceny

Wagi etykietujące ceny muszą spełniać wymogi dla wag kalkulacyjnych stosowanych w sprzedaży bezpośredniej w obrocie publicznym, jeśli dotyczą one tych wag. Drukowanie etykiety cenowej nie może być możliwe poniżej obciążenia minimalnego.

(1) Dz.U. L 39 z 15.2.1980, s. 40.

(2) Dla i = r stosuje się odpowiednią kolumnę tabeli 1, gdzie e jest zastąpione przez er.

ZAŁĄCZNIK II

PROCEDURY OCENY ZGODNOŚCI

1. Badanie typu WE

1.1. Badanie typu WE jest procedurą, podczas której instytucja notyfikowana sprawdza i poświadcza, że waga, reprezentująca kontrolowaną produkcję, spełnia wymogi niniejszej dyrektywy.

1.2. Zgłoszenie do badania typu WE jest wnoszone do jednej instytucji notyfikowanej przez producenta lub jego upoważnionego przedstawiciela ustanowionego we Wspólnocie.

Wniosek zawiera:

—	nazwę i adres producenta oraz, jeżeli wniosek wniesiony jest przez upoważnionego przedstawiciela, dodatkowo jego nazwę i adres,

—	pisemną deklarację, że nie wniesiono wniosku do żadnej innej instytucji notyfikowanej,

—	dokumentację konstrukcyjną, określoną w załączniku III.

Składający wniosek powinien przekazać do dyspozycji instytucji notyfikowanej wagę, reprezentującą kontrolowaną produkcję, zwaną dalej „typem”.

1.3. Instytucja notyfikowana:

1.3.1.

bada dokumentację konstrukcyjną i potwierdza, że typ został wyprodukowany zgodnie z tą dokumentacją;

1.3.2.

uzgadnia ze zgłaszającym miejsce, gdzie wykonywane są badania lub testy;

1.3.3.

wykonuje lub dysponuje już wykonanymi odpowiednimi badaniami lub testami, aby sprawdzić, czy zastosowane przez producenta rozwiązania spełniają zasadnicze wymogi, gdy nie zostały zastosowane normy zharmonizowane, o których mowa w art. 6 ust. 1;

1.3.4.

wykonuje lub dysponuje już wykonanymi odpowiednimi badaniami lub testami, aby sprawdzić, czy wybrane przez producenta do stosowania odpowiednie normy zostały zastosowane skutecznie, zapewniając przez to zgodność z zasadniczymi wymogami.

1.4. W przypadku gdy typ spełnia przepisy niniejszej dyrektywy, instytucja notyfikowana wydaje składającemu wniosek świadectwo zatwierdzenia typu WE. Świadectwo zawiera wnioski z badania, warunki (jeżeli istnieją) jego ważności, dane niezbędne do identyfikacji zatwierdzonej wagi i, jeśli ma to zastosowanie, opis jej działania. Wszystkie odpowiednie elementy techniczne takie, jak rysunki i schematy powinny zostać załączone do świadectwa zatwierdzenia typu WE.

Świadectwo posiada okres ważności dziesięć lat od daty jego wydania, który może być przedłużany na następne okresy po dziesięć lat każdy.

W przypadku zasadniczych zmian w konstrukcji wagi, np. w wyniku zastosowania nowej technologii, ważność świadectwa może być ograniczona do dwóch lat i przedłużona o trzy lata.

1.5. Każda instytucja notyfikowana okresowo udostępnia wszystkim państwom członkowskim wykazy:

—	otrzymanych wniosków o badanie typu WE,

—	wydanych świadectw zatwierdzenia typu WE,

—	odrzuconych wniosków o zatwierdzenie typu,

—	uzupełnień i zmian odnoszących się do już wydanych dokumentów.

Każda instytucja notyfikowana ponadto bezzwłocznie informuje wszystkie państwa członkowskie o unieważnianych świadectwach zatwierdzenia typu WE.

Każde państwo członkowskie udostępnia te informacje wszystkim wyznaczonym przez siebie instytucjom.

1.6. Inne instytucje notyfikowane mogą otrzymać kopie świadectw wraz z załącznikami do nich.

1.7. Składający wniosek na bieżąco informuje instytucję notyfikowaną, która wydała świadectwo zatwierdzenia typu WE, o wszelkich zmianach zatwierdzonego typu.

Zmiany zatwierdzonego typu muszą uzyskać dodatkowo akceptację instytucji notyfikowanej, która wydała świadectwo zatwierdzenia typu WE, gdy takie zmiany wpływają na zgodność z zasadniczymi wymogami niniejszej dyrektywy lub na określone warunki użytkowania wagi. Takie dodatkowe zatwierdzenie wydawane jest w postaci dodatku do oryginalnego świadectwa zatwierdzenia typu WE.

2. Deklaracja zgodności typu WE (gwarancja jakości produkcji)

2.1. Deklaracja zgodności typu WE (gwarancja jakości produkcji) stanowi procedurę, dzięki której producent, spełniający zobowiązania podane w ppkt 2.2, deklaruje, że dane wagi są zgodne z typem, jak opisano w świadectwie zatwierdzenia typu WE, i spełniają wymogi niniejszej dyrektywy.

Producent lub jego upoważniony przedstawiciel mający siedzibę we Wspólnocie umieszcza na każdej wadze oznakowanie zgodności „CE” i oznaczenia identyfikacyjne przewidziane w załączniku IV oraz sporządza pisemną deklarację zgodności.

Wraz z oznakowaniem zgodności „CE” umieszczany jest numer odróżniający organu notyfikowanego odpowiedzialnego za nadzór WE, o którym mowa w ppkt 2.4.

2.2. Producent dysponuje odpowiednio wprowadzonym systemem jakości, szczegółowo określonym w ppkt 2.3, i podlega nadzorowi WE, określonemu w ppkt 2.4.

2.3. System jakości

2.3.1.

Producent składa wniosek do instytucji notyfikowanej o zatwierdzenie systemu jakości.

Wniosek powinien zawierać:

—	zobowiązanie spełnienia zobowiązań, wynikających z zatwierdzonego systemu jakości,

—	zobowiązanie utrzymywania zatwierdzonego systemu jakości w stanie zapewniającym jego ciągłą odpowiedniość i skuteczność.

Producent udostępnia instytucji notyfikowanej wszystkie istotne informacje, a zwłaszcza dokumentację dotyczącą systemu jakości i dokumentację konstrukcyjną wagi.

2.3.2.

System jakości zapewnia zgodność wag z typem opisanym w świadectwie zatwierdzenia typu WE i z wymogami niniejszej dyrektywy.

Wszystkie elementy, wymogi i przepisy, przyjęte przez producenta, muszą być udokumentowane w sposób systematyczny i uporządkowany w postaci zapisanych reguł, procedur i instrukcji. Ta dokumentacja systemu jakości zapewnia prawidłowe zrozumienie programów jakości, planów, podręczników i zapisów.

Powinna ona zawierać w szczególności odpowiedni opis:

—	celów jakości i struktury organizacyjnej, obowiązków i uprawnień kierownictwa w odniesieniu do jakości wyrobu,

—	procesu wytwarzania, technik kontroli i zapewnienia jakości oraz systematycznych środków, które będą wykorzystane,

—	badań i testów, które będą wykonywane przed, w czasie i po wyprodukowaniu, oraz częstotliwości, z jaką będą one przeprowadzane,

—	środków mających na celu sprawdzanie osiągnięcia wymaganej jakości produktu i skuteczności działania systemu jakości.

2.3.3.

Instytucja notyfikowana bada oraz ocenia system jakości w celu ustalenia, czy spełnia on wymogi, o których mowa w ppkt 2.3.2. Przyjmuje ona zgodność z tymi wymogami w odniesieniu do systemu jakości, który wprowadza odpowiednią normę zharmonizowaną.

Powinna ona powiadomić producenta o swojej decyzji i poinformować o tym inne jednostki notyfikowane. Powiadomienie producenta zawiera wnioski z badania, a w przypadku odmowy – uzasadnienie takiej decyzji.

2.3.4.

Producent lub jego upoważniony przedstawiciel zawiadamia instytucję notyfikowaną, która zatwierdziła system jakości, o każdym uaktualnieniu systemu zapewnienia jakości wynikającym ze zmian, wniesionych np. przez nowe technologie lub nowe koncepcje jakości.

2.3.5.

Instytucja notyfikowana, która cofnęła zatwierdzenie systemu jakości, zawiadamia o tym inne instytucje notyfikowane.

2.4. Nadzór WE

2.4.1.

Celem nadzoru WE jest upewnienie się, że producent należycie spełnia zobowiązania wynikające z zatwierdzonego systemu jakości.

2.4.2.

Producent umożliwia instytucji notyfikowanej dostęp w celach kontrolnych do pomieszczeń wytwórczych, kontrolnych, badawczych i magazynowych, oraz przekazuje jej wszelkie niezbędne informacje, w szczególności:

—	dokumentację systemu jakości,

—	dokumentację konstrukcyjną,

—	zapisy dotyczące jakości, np. sprawozdania z kontroli i badań oraz dane dotyczące kalibracji, informacje dotyczące kwalifikacji personelu itp.

Instytucja notyfikowana okresowo przeprowadza kontrole w celu upewnienia się, że producent utrzymuje i stosuje system jakości; przekazuje producentowi sprawozdanie z kontroli.

Instytucja notyfikowana może dodatkowo składać niezaplanowane wizyty u producenta. Podczas takich wizyt instytucja notyfikowana może przeprowadzać kontrole pełne lub częściowe. Przekazuje ona producentowi sprawozdanie z takiej wizyty i, w miarę potrzeby, sprawozdanie z kontroli.

2.4.3.

Instytucja upewnia się, że producent utrzymuje i stosuje zatwierdzony system jakości.

3. Legalizacja WE

3.1. Legalizacja WE jest procedurą, według której producent lub jego upoważniony przedstawiciel mający siedzibę we Wspólnocie zapewnia i oświadcza, że wagi będące przedmiotem kontroli zgodnie z ppkt 3.3 są zgodne z typem zatwierdzonym w świadectwie badania typu WE i spełniają stosujące się do nich wymogi niniejszej dyrektywy.

3.2. Producent przyjmuje wszystkie niezbędne środki w celu zapewnienia wytwarzania w procesie produkcyjnym wag, zgodnych, gdzie stosowne, z typem zatwierdzonym w świadectwie badania typu WE oraz odpowiednimi wymogami niniejszej dyrektywy, które mają do nich zastosowanie. Producent lub jego upoważniony przedstawiciel mający siedzibę we Wspólnocie umieszcza oznakowanie zgodności CE na każdej wadze i sporządza pisemną deklarację zgodności.

3.3. Instytucja notyfikowana przeprowadza odpowiednie badania i testy w celu skontrolowania zgodności produktu z wymogami niniejszej dyrektywy, przeprowadzając badania i testy w odniesieniu do każdej z wag, wyszczególnione w ppkt 3.5.

3.4. W odniesieniu do wag, które nie podlegają zatwierdzeniu typu WE, dokumenty odnoszące się do projektu wag, określone w załączniku III, muszą być dostępne na żądanie instytucji notyfikowanej.

3.5. Legalizacja przez kontrolę i badanie każdej wagi.

3.5.1.

W odniesieniu do każdej wagi przeprowadza się indywidualne badania i właściwe testy ustanowione w odpowiednich normach zharmonizowanych, o których mowa w art. 6 ust. 1, lub testy równoważne, w celu sprawdzenia, gdzie stosowne, zgodności tych wag z typem zatwierdzonym w świadectwie badania typu WE i ze stosującymi się do ich wymogami niniejszej dyrektywy.

3.5.2.

Instytucja notyfikowana umieszcza swój numer identyfikacyjny lub zleca jego umieszczenie na każdej wadze, której zgodność z wymogami została potwierdzona, i sporządza pisemne świadectwo zgodności odnoszące się do przeprowadzonych testów.

3.5.3.

Producent lub jego upoważniony przedstawiciel muszą zapewnić możliwość dostarczenia na żądanie świadectw zgodności wydanych przez notyfikowaną instytucję.

4. Legalizacja jednostkowa WE

4.1. Legalizacja jednostkowa WE jest procedurą, według której producent lub jego upoważniony przedstawiciel mający siedzibę we Wspólnocie, zapewnia i oświadcza, że waga całkowicie zaprojektowana do celów szczególnego zastosowania, która otrzymała świadectwo, o którym mowa w ppkt 4.2, jest zgodna z wymogami niniejszej dyrektywy, stosującymi się do niej. Producent lub jego upoważniony przedstawiciel mający siedzibę we Wspólnocie umieszcza oznakowanie zgodności CE na wadze i sporządza pisemną deklarację zgodności.

4.2. W stosunku do wag instytucja notyfikowana przeprowadza badania i właściwe testy ustanowione w odpowiednich normach zharmonizowanych, o których mowa w art. 6 ust. 1, lub testy równoważne, w celu zapewnienia zgodności tych wag z odpowiednimi wymogami niniejszej dyrektywy.

Instytucja notyfikowana umieszcza swój numer identyfikacyjny lub zleca jego umieszczenie na wadze, której zgodność z wymogami została potwierdzona, i sporządza pisemne świadectwo zgodności odnoszące się do przeprowadzonych testów.

4.3. Dokumentacja techniczna odnosząca się do projektu wagi, określona w załączniku III, ma na celu umożliwienie oceny zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy, jak również zrozumienia projektu, procesu produkcyjnego oraz działania wagi. Musi być udostępniona organowi notyfikowanemu.

4.4. Producent lub jego upoważniony przedstawiciel muszą zapewnić możliwość dostarczenia na żądanie świadectw zgodności wydanych przez notyfikowaną instytucję.

5. Przepisy wspólne

5.1. Deklaracja zgodności typu WE (gwarancja jakości produkcji), legalizacja WE oraz legalizacja jednostkowa WE mogą być przeprowadzane w zakładzie producenta lub w dowolnym innym miejscu, jeśli transport do miejsca użytkowania nie wymaga demontażu wagi, jeżeli uruchomienie w miejscu użytkowania nie wymaga zmontowania wagi lub innych prac instalacyjnych, które mogłyby mieć wpływ na właściwości wagi, i jeśli jest brana pod uwagę wartość siły grawitacji w miejscu eksploatowania wagi lub jeśli właściwości wagi są niezależne od zmiany siły grawitacji. We wszystkich innych przypadkach wymienione wyżej procedury muszą być wykonywane w miejscu użytkowania wagi.

5.2. Jeżeli właściwości wagi są zależne od zmiany siły grawitacji, procedury, o których mowa w ppkt 5.1, mogą być wykonywane w dwóch etapach, gdzie drugi etap obejmuje wszystkie badania i testy, których wynik jest zależny od siły grawitacji, a pierwszy etap – wszystkie inne badania i testy. Drugi etap przeprowadzany jest w miejscu użytkowania wagi. Jeżeli państwo członkowskie ustaliło strefy grawitacyjne na swoim terytorium, wyrażenie „w miejscu użytkowania wagi” może być odczytane jako „w strefie grawitacyjnej użytkowania wagi”.

5.2.1. W przypadku gdy producent występował o przeprowadzenie w dwóch etapach jednej z procedur wymienionych w ppkt 5.1 i gdy te dwa etapy przeprowadzane będą przez różne strony, waga, która przeszła przez pierwszy etap procedury, musi mieć numer identyfikacyjny notyfikowanej instytucji, która uczestniczyła w tym etapie.

5.2.2. Strona, która przeprowadziła pierwszy etap procedury, wydaje dla każdej z wag świadectwo, zawierające dane niezbędne do zidentyfikowania wagi i wyszczególnienie badań i testów, które zostały przeprowadzone.

Strona, która przeprowadza drugi etap tej procedury, wykonuje badania i testy, które nie zostały wcześniej przeprowadzone.

Producent lub jego upoważniony przedstawiciel muszą zapewnić możliwość dostarczenia na żądanie świadectw zgodności wydanych przez notyfikowaną instytucję.

5.2.3. Producent, który występował o deklarację zgodności typu WE (gwarancję jakości produkcji) w etapie pierwszym, może albo stosować tę samą procedurę co w etapie drugim, albo zdecydować się na kontynuowanie w etapie drugim legalizacji WE.

5.2.4. Oznakowanie zgodności „CE” umieszczane jest na wadze po zakończeniu drugiego etapu wraz z numerem identyfikacyjnym notyfikowanej instytucji, która uczestniczyła w drugim etapie.

ZAŁĄCZNIK III

DOKUMENTACJA KONSTRUKCYJNA

Dokumentacja techniczna musi przedstawiać konstrukcję, wykonanie i działanie wyrobu, podane w sposób zrozumiały i umożliwiający ocenę zgodności z wymogami niniejszej dyrektywy.

Dokumentacja zawiera w stopniu wymaganym dla oceny:

—	ogólny opis typu,

—	projekty koncepcyjne i rysunki wykonawcze oraz schematy części składowych, podzespołów, układów itd.,

—	opisy i objaśnienia konieczne dla zrozumienia wyżej wymienionych dokumentów, włącznie z działaniem wagi,

—	wykaz norm zharmonizowanych, o których mowa w art. 6 ust. 1, stosowanych w całości lub częściowo, oraz opisy przyjętych rozwiązań w celu spełnienia zasadniczych wymogów, gdy nie zostały zastosowane te normy zharmonizowane, o których mowa w art. 6 ust. 1,

—	wyniki wykonanych obliczeń konstrukcyjnych oraz badań itd.,

—	sprawozdania z badań,

—	świadectwo zatwierdzenia typu WE oraz wyniki odpowiednich testów wag, zawierających części identyczne z zawartymi w projekcie.

ZAŁĄCZNIK IV

OZNAKOWANIE ZGODNOŚCI „CE” I NAPISY

1. Wagi podlegające procedurze oceny zgodności WE

1.1.

Wagi te posiadają naniesione:

—	oznakowanie zgodności „CE” składające się z symbolu „CE”, jak określono w załączniku VI,

—	numer identyfikacyjny notyfikowanej instytucji przeprowadzającej nadzór WE lub legalizację WE.

Oznakowanie i oznaczenia informacyjne umieszczone na wadze są wyraźnie zgrupowane razem;

b)	zieloną kwadratową nalepkę o wymiarach co najmniej 12,5 mm × 12,5 mm z nadrukowaną dużą literą „M” w kolorze czarnym;

następujące napisy:

—	numer świadectwa zatwierdzenia typu WE, gdzie stosowne,

—	znak fabryczny lub nazwa producenta,

—	klasa dokładności zamknięta w elipsie lub między dwoma liniami poziomymi, połączonymi dwoma półokręgami,

—	obciążenie maksymalne w postaci Max …,

—	obciążenie minimalne w postaci Min …,

—	działka legalizacyjna w postaci e =,

—	dwie ostatnie cyfry roku, w którym oznakowanie zgodności „CE” zostało umieszczone,

oraz, gdzie stosowne:

—	numer seryjny,

—	dla wag składających się z oddzielnych, ale połączonych zespołów: znak identyfikacyjny na każdym zespole,

—	działka elementarna, jeżeli jest ona różna od e, w postaci d = …,

—	granica zakresu tarowania urządzenia dodającego, w postaci T = + …,

—	granica zakresu tarowania urządzenia odejmującego, jeżeli jest on różny od Max, w postaci T = – …,

—	działka elementarna tary, jeżeli jest ona różna od d, w postaci dT = …,

—	maksymalne obciążenie bezpieczne, jeżeli różni się od Max, w postaci Lim …,

—	szczególne granice temperatur, w postaci … °C/… °C,

—	przełożenie między szalką ładunkową a obciążeniem.

1.2.	Wagi posiadają zapewnioną możliwość umieszczenia oznakowanie „CE” zgodności lub napisów. Powinno być to tak rozwiązane, aby było niemożliwe usunięcie tego znaku i napisów bez ich uszkodzenia, oraz by znak oraz napisy były widoczne, gdy waga znajduje się w zwykłym położeniu roboczym.

1.3.	W przypadku gdy jest stosowana tabliczka znamionowa, powinno być możliwe jej plombowanie, chyba że nie może być ona usunięta bez uszkodzenia. Jeśli tabliczka znamionowa może być plombowana, powinno być możliwe umieszczenie na niej znaku kontrolnego.

1.4.	Napisy Max, Min, e i d, przedstawione są również w pobliżu miejsca wyświetlania wyniku, jeżeli nie zostały one tam już umieszczone.

1.5.	Każde urządzenie pomiarowe obciążenia, które jest, albo może być, podłączone do jednego lub więcej pomostów, powinno mieć odpowiednie napisy, odnoszące się do tych pomostów.

2. Inne wagi

Inne wagi muszą posiadać naniesione:

—	znak fabryczny lub nazwę producenta,

—	obciążenie maksymalne w postaci Max …

Wagi te nie mogą mieć nalepek przewidzianych w ppkt 1.1 lit. b).

3. Symbol ograniczonego stosowania określony w art. 13

Symbol ten utworzy duża litera „M”, drukowana w kolorze czarnym na czerwonym tle o powierzchni kwadratowej co najmniej 25 mm × 25 mm, z dwoma przecinającymi się przekątnymi, tworzącymi krzyż.

ZAŁĄCZNIK V

Minimalne kryteria, które mają być stosowane przez państwa członkowskie przy wyznaczaniu instytucji do wykonywania zadań wchodzących w zakres procedur, o których mowa w art. 9.

1.	Instytucje dysponują niezbędnym personelem, środkami oraz wyposażeniem.

2.	Personel instytucji posiada kompetencje techniczne oraz rzetelność zawodową.

3.	Instytucje pracują niezależnie od wszelkich środowisk, grup lub osób bezpośrednio albo pośrednio zainteresowanych wagami nieautomatycznymi w zakresie wykonywania testów, przygotowywania sprawozdań, wydawania świadectw oraz nadzoru, wymaganych przez niniejszą dyrektywę.

4.	Personel instytucji przestrzega tajemnicy zawodowej.

5.	Instytucje wykupują polisę ubezpieczeniową odpowiedzialności cywilnej, jeśli odpowiedzialność cywilna tych instytucji nie jest ponoszona przez państwo na mocy prawa krajowego.

Spełnienie warunków wymienionych w pkt 1 i 2 poddawane jest okresowemu sprawdzeniu przez państwa członkowskie.

ZAŁĄCZNIK VI

OZNAKOWANIE ZGODNOŚCI „CE”

—	Oznakowanie zgodności „CE” składa się z liter „CE” w następującej formie:

—	W przypadku zmniejszania lub powiększania oznakowania zgodności „CE” proporcje powyższego rysunku muszą być zachowane.

—	Różne elementy oznakowania zgodności „CE” muszą mieć wyraźnie takie same wymiary pionowe, które nie mogą być mniejsze niż 5 mm.

ZAŁĄCZNIK VII

CZĘŚĆ A

Uchylona dyrektywa i jej zmiana

(o których mowa w art. 17)

Dyrektywa Rady 90/384/EWG

(Dz.U. L 189 z 20.7.1990, s. 1)

Dyrektywa Rady 93/68/EWG

(Dz.U. L 220 z 30.8.1993, s. 1)

Tylko art. 1 pkt 7 i art. 8

CZĘŚĆ B

Wykaz terminów transpozycji do prawa krajowego i stosowania

(o których mowa w art. 17)

Dyrektywa	Termin transpozycji	Data rozpoczęcia stosowania
90/384/EWG	30 czerwca 1992 r.	1 stycznia 1993 r. (1)
93/68/EWG	30 czerwca 1994 r.	1 stycznia 1995 r. (2)

(1) Zgodnie z art. 15 ust. 3 dyrektywy 90/384/EWG państwa członkowskie zezwolą w ciągu 10 lat od dnia, od którego stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte przez państwa członkowskie w celu transpozycji niniejszej dyrektywy, na wprowadzanie do obrotu lub oddanie do użytku wag, które zgodne są z przepisami obowiązującymi przed tym dniem.

(2) Zgodnie z art. 14 ust. 2 dyrektywy 93/68/EWG: „Państwa członkowskie do dnia 1 stycznia 1997 r. umożliwiają wprowadzanie do obrotu i oddawanie do użytku produktów zgodnych z regulacjami dotyczącymi oznakowania obowiązującymi przed dniem 1 stycznia 1995 r.”.

ZAŁĄCZNIK VIII

TABELA KORELACJI

Dyrektywa 90/384/EWG	Niniejsza dyrektywa
motyw 5 ostatnie zdanie	art. 2 pkt 3
art. 1 ust. 1 akapit pierwszy	art. 2 pkt 1
art. 1 ust. 1 akapit drugi	art. 2 pkt 2
art. 1 ust. 1 akapit trzeci	art. 1 ust. 1
art. 1 ust. 2 zdanie wprowadzające	art. 1 ust. 2 zdanie wprowadzające
art. 1 ust. 2 lit. a) pkt 1	art. 1 ust. 2 lit. a) ppkt (i)
art. 1 ust. 2 lit. a) pkt 2	art. 1 ust. 2 lit. b) ppkt (ii)
art. 1 ust. 2 lit. a) pkt 3	art. 1 ust. 2 lit. c) ppkt (iii)
art. 1 ust. 2 lit. a) pkt 4	art. 1 ust. 2 lit. d) ppkt (iv)
art. 1 ust. 2 lit. a) pkt 5	art. 1 ust. 2 lit. e) ppkt (v)
art. 1 ust. 2 lit. a) pkt 6	art. 1 ust. 2 lit. f) ppkt (vi)
art. 1 ust. 2 lit. b)	art. 1 ust. 2 lit. b)
art. 2	art. 3
art. 3	art. 4
art. 4	art. 5
art. 5	art. 6
art. 6 akapit pierwszy zdanie pierwsze	art. 7 akapit pierwszy
art. 6 akapit pierwszy zdanie drugie	art. 7 akapit drugi
art. 6 akapit drugi	art. 7 akapit trzeci
art. 7	art. 8
art. 8 ust. 1 i 2	art. 9 ust. 1 i 2
art. 8 ust. 3 lit. a)	art. 9 ust. 3 akapit pierwszy
art. 8 ust. 3 lit. b)	art. 9 ust. 3 akapit drugi
art. 9	art. 10
art. 10	art. 11
art. 11	art. 12
art. 12	art. 13
art. 13	art. 14
art. 14 zdanie pierwsze	art. 15 akapit pierwszy
art. 14 zdanie drugie	art. 15 akapit drugi
art. 15 ust. 1–3	—
art. 15 ust. 4	art. 16
art. 15 ust. 5	—
—	art. 17
—	art. 18
art. 16	art. 19
załączniki I–VI	załączniki I–VI
—	załącznik VII
—	załącznik VIII

16.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 122/28

DYREKTYWA 2009/38/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z dnia 6 maja 2009 r.

w sprawie ustanowienia europejskiej rady zakładowej lub trybu informowania pracowników i konsultowania się z nimi w przedsiębiorstwach lub w grupach przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym

(wersja przekształcona)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, zwłaszcza jego art. 137,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dyrektywie Rady 94/45/WE z dnia 22 września 1994 r. w sprawie ustanowienia Europejskiej Rady Zakładowej lub trybu informowania i konsultowania pracowników w przedsiębiorstwach lub w grupach przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym (3) należy wprowadzić szereg istotnych zmian. Dla zachowania przejrzystości dyrektywa ta powinna zostać przekształcona.

(2)

Zgodnie z art. 15 dyrektywy 94/45/WE Komisja, w porozumieniu z państwami członkowskimi oraz z partnerami społecznymi na szczeblu europejskim, ponownie rozpatrzy sposoby stosowania tej dyrektywy, w szczególności zaś zbada, czy progi zatrudnienia pracowników są właściwe, w celu przedłożenia, w razie potrzeby, propozycji koniecznych zmian.

(3)	Po konsultacjach z państwami członkowskimi oraz z partnerami społecznymi na szczeblu europejskim Komisja przedłożyła w dniu 4 kwietnia 2000 r. Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat stosowania dyrektywy 94/45/WE.

(4)	Zgodnie z art. 138 ust. 2 Traktatu Komisja zasięgnęła na szczeblu wspólnotowym opinii partnerów społecznych w sprawie możliwego ukierunkowania działań wspólnotowych w tym zakresie.

(5)	Po zakończeniu konsultacji Komisja uznała, że wskazane byłoby podjęcie działań wspólnotowych, i ponownie skonsultowała na szczeblu wspólnotowym z partnerami społecznymi treść planowanego wniosku, zgodnie z art. 138 ust. 3 Traktatu.

(6)	Po zakończeniu drugiego etapu konsultacji partnerzy społeczni nie poinformowali Komisji o swojej woli rozpoczęcia procesu mogącego doprowadzić do zawarcia umowy, co przewiduje art. 138 ust. 4 Traktatu.

(7)

Należy zmodernizować prawodawstwo wspólnotowe w zakresie ponadnarodowego informowania pracowników i konsultowania się z nimi, tak aby zapewnić skuteczność praw do ponadnarodowego informowania pracowników i konsultowania się z nimi, zwiększyć odsetek ustanowionych europejskich rad zakładowych z jednoczesnym zagwarantowaniem ciągłego funkcjonowania obowiązujących porozumień, znaleźć rozwiązanie problemów napotkanych w praktycznym stosowaniu dyrektywy 94/45/WE i znaleźć sposób na niepewność prawa wynikającą z niektórych przepisów dyrektywy lub ich braku oraz zapewnić lepsze powiązanie między wspólnotowymi instrumentami prawnymi w zakresie informowania pracowników i konsultowania się z nimi.

(8)	Zgodnie z art. 136 Traktatu szczególnym celem Wspólnoty oraz państw członkowskich jest popieranie dialogu między partnerami społecznymi.

(9)

Niniejsza dyrektywa wpisuje się w ramy wspólnotowe mające na celu wspieranie i uzupełnianie działań państw członkowskich w dziedzinie informowania pracowników i konsultowania się z nimi. Ramy te powinny ograniczyć do minimum obciążenia przedsiębiorstw lub zakładów pracy, gwarantując jednocześnie skuteczne wykonywanie przyznanych praw.

(10)

Funkcjonowanie rynku wewnętrznego obejmuje proces łączenia przedsiębiorstw, fuzji transgranicznych, przejmowania przedsiębiorstw, podejmowania wspólnych przedsięwzięć, a co za tym idzie – umiędzynaradawiania przedsiębiorstw i grup przedsiębiorstw. Aby zapewnić harmonijny rozwój działalności gospodarczej niezbędne jest, aby przedsiębiorstwa i grupy przedsiębiorstw działające w dwóch lub kilku państwach członkowskich informowały przedstawicieli tych pracowników, których dotyczyć będą ich decyzje, i konsultowały się z nimi.

(11)

Tryb informowania pracowników i konsultowania się z nimi, przewidziany w ustawodawstwie lub praktyce państw członkowskich, często nie jest dostosowany do ponadnarodowej struktury jednostek podejmujących decyzje dotyczące tych pracowników. Sytuacja ta może prowadzić do nierównego traktowania pracowników, których dotyczą decyzje podejmowane w ramach tego samego przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw.

(12)

Odpowiednie przepisy muszą zostać przyjęte celem zapewnienia właściwego informowania pracowników zatrudnionych w przedsiębiorstwach lub grupach przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym i konsultowania się z nimi, w przypadku gdy decyzje ich dotyczące są podejmowane w innym państwie członkowskim niż to, w którym są zatrudnieni.

(13)

W celu zapewnienia właściwego informowania pracowników zatrudnionych w przedsiębiorstwach lub grupach przedsiębiorstw działających na terenie dwóch lub więcej państw członkowskich i konsultowania się z nimi, konieczne jest powołanie europejskich rad zakładowych lub ustanowienie innego trybu ponadnarodowego informowania pracowników i konsultowania się z nimi.

(14)

Sposoby informowania pracowników i konsultowania się z nimi należy określić i wdrożyć w taki sposób, aby zapewnić ich skuteczność, mając na względzie przepisy niniejszej dyrektywy. W tym celu system informowania europejskiej rady zakładowej i konsultowania się z nią powinien umożliwić jej terminowe przekazanie opinii przedsiębiorstwu, nie kwestionując jego zdolności dostosowawczych. Jedynie dialog prowadzony na poziomie, na którym tworzy się wytyczne, oraz skuteczne włączenie przedstawicieli pracowników mogą odpowiedzieć na potrzeby przewidywania zmian i zarządzania nimi.

(15)

Należy zagwarantować pracownikom i ich przedstawicielom informowanie ich i konsultowanie się z nimi na odpowiednim poziomie kierownictwa i organów reprezentujących, w zależności od podnoszonych kwestii. W tym celu kompetencje i zakres działania europejskiej rady zakładowej muszą być odrębne od kompetencji i zakresu działania krajowych organów reprezentujących oraz ograniczać się do kwestii ponadnarodowych.

(16)

Przy określaniu ponadnarodowego charakteru podnoszonej kwestii należy uwzględnić zarówno zakres możliwych skutków tej kwestii, jak i wymagany poziom kierownictwa i organów reprezentujących. W tym celu za kwestie ponadnarodowe uważa się kwestie dotyczące całości przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw lub co najmniej dwóch państw członkowskich. Obejmuje to kwestie, które niezależnie od liczby zaangażowanych państw członkowskich mają znaczenie dla zatrudnionych w Europie w kategoriach zasięgu ich ewentualnych skutków lub które zakładają przenoszenie działalności między państwami członkowskimi.

(17)	Konieczne jest zdefiniowanie przedsiębiorstwa sprawującego kontrolę, wyłącznie na potrzeby niniejszej dyrektywy, bez uszczerbku dla definicji „grupy” lub „kontroli”, zawartych w innych aktach prawnych.

(18)

Mechanizmy informowania pracowników przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw działających w dwu lub więcej państwach członkowskich i konsultowania się z nimi muszą dotyczyć wszystkich znajdujących się w państwach członkowskich zakładów pracy lub, w zależności od przypadku, wszystkich przedsiębiorstw należących do grupy, niezależnie od tego, czy centralne kierownictwo przedsiębiorstwa sprawującego kontrolę nad grupą znajduje się na terytorium państw członkowskich, czy nie.

(19)

Zgodnie z zasadą autonomii stron, ustalenie w drodze umowy charakteru, składu, funkcji, sposobów działania i trybu postępowania oraz środków finansowych europejskich rad zakładowych lub innego trybu informowania i konsultowania, dostosowanego do ich własnej sytuacji, spoczywa na przedstawicielach pracowników oraz na kierownictwie ich przedsiębiorstwa lub przedsiębiorstwa sprawującego kontrolę nad grupą.

(20)	Zgodnie z zasadą pomocniczości do państw członkowskich należy określenie przedstawicieli pracowników, a w szczególności zapewnienie zrównoważonej reprezentacji poszczególnych kategorii pracowników, jeśli uznają to za stosowne.

(21)

Należy doprecyzować pojęcia informowania pracowników i konsultowania się z nimi, zgodnie z pojęciami zawartymi w niedawno przyjętych w tej kwestii dyrektywach i aktach mających zastosowanie w prawie krajowym, w celu wzmocnienia skuteczności dialogu na poziomie ponadnarodowym, umożliwienia odpowiedniego powiązania dialogu między poziomem krajowym i ponadnarodowym oraz zapewnienia należytej pewności prawa w stosowaniu niniejszej dyrektywy.

(22)

Należy zdefiniować pojęcie „informowanie”, przy uwzględnieniu celu zakładającego odpowiednią analizę przeprowadzoną przez przedstawicieli pracowników, co oznacza, iż informacja powinna być przedstawiana w odpowiednim momencie, w odpowiedni sposób i zawierać odpowiednią treść, nie powodując spowolnienia procesu podejmowania decyzji w przedsiębiorstwach.

(23)	Należy zdefiniować pojęcie „konsultowanie”, przy uwzględnieniu celu pozwalającego na wyrażenie opinii, która będzie pomocna w podjęciu decyzji, co oznacza, iż konsultacja ma miejsce w odpowiednim czasie, w odpowiedni sposób i zawiera odpowiednią treść.

(24)

Przepisy niniejszej dyrektywy, dotyczące informowania i konsultowania, w przypadku gdy centralne kierownictwo przedsiębiorstwa lub przedsiębiorstwa sprawującego kontrolę nad grupą znajduje się poza terytorium państw członkowskich, powinny być wprowadzone w życie przez jego przedstawiciela wyznaczonego w razie potrzeby w jednym z państw członkowskich lub, w razie braku takiego przedstawiciela, przez zakład pracy lub kontrolowane przedsiębiorstwo, zatrudniające największą liczbę pracowników na terytorium państw członkowskich.

(25)

Odpowiedzialność przedsiębiorstwa lub grup przedsiębiorstw w przekazywaniu informacji niezbędnych do otwarcia negocjacji musi być określona w taki sposób, aby umożliwić pracownikom ustalenie, czy przedsiębiorstwo lub grupa przedsiębiorstw, gdzie pracują, ma zasięg wspólnotowy, oraz umożliwić nawiązanie kontaktów niezbędnych do przedstawienia wniosku o otwarcie negocjacji.

(26)	Specjalny zespół negocjacyjny musi reprezentować pracowników z różnych państw członkowskich w sposób zrównoważony. Przedstawiciele pracowników muszą być w stanie współpracować, aby zdefiniować ich stanowisko w negocjacjach z centralnym kierownictwem.

(27)

Należy uznać rolę, jaką mogą odegrać uznane związki zawodowe w negocjacjach lub renegocjacjach umów ustanawiających europejskie rady zakładowe, wspomagając przedstawicieli pracowników, którzy wyrażają potrzebę takiego wsparcia. Właściwe związki zawodowe i organizacje pracodawców uznane za europejskich partnerów społecznych są informowane o otwarciu negocjacji, aby umożliwić im monitorowanie ustanawiania nowych europejskich rad zakładowych i promowania dobrych praktyk. Za uznane właściwe europejskie organizacje związkowe oraz organizacje pracodawców uważa się te organizacje partnerów społecznych, których opinii zasięga Komisja na mocy art. 138 Traktatu. Komisja aktualizuje i publikuje listę tych organizacji.

(28)	Umowy regulujące ustanawianie europejskich rad zakładowych i ich działanie muszą zawierać warunki ich zmiany, wypowiedzenia lub renegocjacji, w razie potrzeby, zwłaszcza w przypadku, kiedy układ lub struktura przedsiębiorstwa ulegną zmianie.

(29)

Umowy te muszą określać warunki powiązania między poziomem krajowym i ponadnarodowym informowania pracowników i konsultowania się z nimi, dostosowane do szczególnych warunków przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw. Warunki te muszą zostać określone w poszanowaniu wzajemnych kompetencji i właściwych obszarów działania organów reprezentujących pracowników, zwłaszcza jeśli chodzi o przewidywanie zmian i zarządzanie nimi.

(30)	Umowy te muszą w razie potrzeby przewidywać ustanowienie i funkcjonowanie komitetu o zmniejszonym składzie, aby umożliwić koordynację i większą skuteczność podstawowej działalności europejskiej rady zakładowej oraz jak najszybsze informowanie i konsultowanie, w przypadku wyjątkowych okoliczności.

(31)	Przedstawiciele pracowników mogą zadecydować o nieutworzeniu europejskiej rady zakładowej lub zainteresowane strony mogą ustalić inny tryb ponadnarodowego informowania pracowników i konsultowania się z nimi.

(32)	Niezbędne jest ustalenie pewnych wymagań dodatkowych, stosowanych na skutek decyzji stron lub w przypadku odmowy podjęcia negocjacji przez centralne kierownictwo albo w braku porozumienia w wyniku tych negocjacji.

(33)	Aby móc w pełni wykonywać swoje funkcje przedstawicielskie i zapewnić przydatność europejskiej radzie zakładowej, przedstawiciele pracowników muszą składać sprawozdanie pracownikom, których reprezentują, i muszą mieć możliwość skorzystania z niezbędnych im szkoleń.

(34)

Należy przewidzieć dla przedstawicieli pracowników, działających w ramach niniejszej dyrektywy, taką samą ochronę oraz podobne gwarancje w czasie wykonywania swoich obowiązków, jakie przewidziano dla przedstawicieli pracowników w ustawodawstwie lub praktyce ich kraju zatrudnienia. Nie mogą oni podlegać żadnej dyskryminacji w związku z prawnie pełnionymi funkcjami oraz muszą mieć zapewnioną właściwą ochronę przed zwolnieniem i innymi sankcjami.

(35)	W przypadku niespełnienia obowiązków ustalonych w niniejszej dyrektywie państwa członkowskie muszą podjąć odpowiednie działania.

(36)	Zgodnie z ogólnymi zasadami prawa wspólnotowego procedury administracyjne lub sądowe, jak również sankcje, które są skuteczne, odstraszające i proporcjonalne do wagi przestępstwa, powinny mieć zastosowanie w przypadku naruszenia obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy.

(37)

Dla celów skuteczności, spójności i pewności prawa konieczne jest ustanowienie powiązania między dyrektywami a poziomami informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami, ustanowionego na mocy prawa wspólnotowego i krajowego lub praktyki. Pierwszeństwo musi być przyznane negocjacjom tych warunków powiązania w każdym przedsiębiorstwie lub grupie przedsiębiorstw. W przypadku braku porozumienia w tej kwestii i jeśli brane są pod uwagę decyzje, które mogłyby pociągnąć za sobą znaczne zmiany w organizacji pracy lub w stosunkach umownych, proces musi być prowadzony zarówno na szczeblu krajowym, jak i europejskim, w poszanowaniu wzajemnych kompetencji i właściwych obszarów działania organów reprezentujących pracowników. Wyrażenie opinii przez europejską radę zakładową nie powinno naruszać zdolności centralnego kierownictwa do przeprowadzenia koniecznych konsultacji w terminach, które są przewidziane przez ustawodawstwa krajowe lub praktykę. Należy ewentualnie dostosować ustawodawstwa krajowe lub praktykę, aby europejska rada zakładowa mogła być informowana, w razie potrzeby, zanim zostaną poinformowane krajowe organy reprezentujące pracowników albo w tym samym czasie, nie zmniejszając jednocześnie ogólnego poziomu ochrony pracowników.

(38)

Niniejsza dyrektywa nie może naruszać trybów informowania i przeprowadzania konsultacji, o których mowa w dyrektywie 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającej ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej (4), ani szczegółowych procedur, o których mowa w art. 2 dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (5) i w art. 7 dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (6).

(39)	Należy szczególnie traktować przedsiębiorstwa i grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym, w których w dniu 22 września 1996 r. istniały już umowy dotyczące wszystkich pracowników, przewidujące ponadnarodowe informowanie i przeprowadzanie konsultacji z pracownikami.

(40)

Jeśli dochodzi do znacznych zmian w strukturze przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw, np. w przypadku fuzji, nabycia lub podziału, istniejące europejskie rady zakładowe lub rada zakładowa muszą zostać dostosowane. Dostosowanie to musi mieć pierwszeństwo, według klauzuli obowiązującej umowy, o ile klauzule te umożliwiają skuteczne dostosowanie. W przeciwnym wypadku i jeśli wpłynie wniosek stwierdzający taką potrzebę, rozpoczynane są negocjacje nowej umowy i należy włączyć w prace nad nią członków istniejących europejskich rad zakładowych lub rady zakładowej. Aby umożliwić informowanie pracowników i konsultowanie się z nimi w okresie zmiany struktury, często odgrywającym decydującą rolę, istniejące europejskie rady zakładowe lub rada zakładowa muszą być w stanie nadal działać, ewentualnie w sposób dostosowany, zanim nie dojdzie do zawarcia kolejnej umowy. Jak tylko nowa umowa zostanie podpisana, uprzednio ustanowione rady muszą zostać rozwiązane, a ustanawiające je umowy muszą zostać rozwiązane, niezależnie od ich postanowień w kwestii ważności lub rozwiązania.

(41)

O ile nie stosuje się klauzuli dostosowawczej, należy umożliwić dalsze działanie obowiązujących umów, aby uniknąć ich obowiązkowych renegocjacji, w sytuacji gdy byłyby one bezużyteczne. Należy przewidzieć, że o ile umowy zawarte przed dniem 22 września 1996 r. na mocy art. 13 ust. 1 dyrektywy 94/45/WE lub na mocy art. 3 ust. 1 dyrektywy 97/74/WE (7) obowiązują, zobowiązania wynikające z niniejszej dyrektywy nie powinny mieć do nich zastosowania. Ponadto niniejsza dyrektywa nie ustanawia ogólnego obowiązku renegocjacji umów zawartych na mocy art. 6 dyrektywy 94/45/WE między dniem 22 września 1996 r. a dniem 5 czerwca 2011 r.

(42)

Bez uszczerbku dla możliwości podjęcia przez strony innej decyzji, europejska rada zakładowa utworzona w przypadku braku porozumienia między stronami, dla osiągnięcia celu określonego w niniejszej dyrektywie, musi być stale informowana i konsultowana w sprawach dotyczących działalności przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw, tak aby mogła ocenić ewentualny wpływ tej działalności na interesy pracowników, w przynajmniej dwóch różnych państwach członkowskich. Dlatego obowiązkiem przedsiębiorstwa lub przedsiębiorstwa sprawującego kontrolę jest przekazywanie wyznaczonym przedstawicielom pracowników ogólnych informacji dotyczących interesów pracowników oraz bardziej szczegółowych informacji dotyczących tych aspektów działalności przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw, które mają wpływ na interesy pracowników. Europejska rada zakładowa musi być w stanie na zakończenie tego zebrania przedstawić swoje stanowisko.

(43)	Te decyzje, które w znacznym stopniu dotyczą interesów pracowników, muszą być jak najwcześniej przedmiotem wymiany informacji i konsultacji z wyznaczonymi przedstawicielami pracowników.

(44)

Treść wymagań dodatkowych, które mają zastosowanie w przypadku braku umowy i są punktem odniesienia w negocjacjach, muszą zostać wyjaśnione oraz dostosowane do zmian potrzeb i praktyk w kwestii informowania i konsultowania ponadnarodowego. Należy rozróżnić dziedziny, które muszą być przedmiotem informacji, od tych, w których kwestii europejska rada zakładowa musi być również konsultowana, w sposób, który zapewnia możliwość uzyskania uzasadnionej odpowiedzi na każdą wyrażoną opinię. Aby umożliwić komitetowi o zmniejszonym składzie odgrywanie koniecznej roli koordynacyjnej oraz skuteczne działanie w wyjątkowych okolicznościach, komitet ten musi liczyć nie więcej niż pięciu członków i powinna istnieć możliwość konsultowania się z nim regularnie.

(45)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, tj. poprawa prawa do informowania pracowników w przedsiębiorstwach i w grupach przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym i konsultowania się z nimi, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjmować działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, ujętą w tym samym artykule, niniejsza dyrektywa nie wychodzi poza zakres niezbędny do osiągnięcia tego celu.

(46)

Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna w szczególności z uznanymi zasadami zawartymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. Niniejsza dyrektywa ma w szczególności na celu zapewnienie pełnego poszanowania prawa pracowników lub ich przedstawicieli do zagwarantowania im, na właściwych poziomach, informowania i konsultowania we właściwym czasie, w przypadkach i na warunkach przewidzianych w prawie wspólnotowym oraz ustawodawstwach i praktykach krajowych (art. 27 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej).

(47)	Zobowiązanie do transponowania niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinno ograniczać się do tych przepisów, które stanowią zasadniczą zmianę w porównaniu z wcześniejszymi dyrektywami. Zobowiązanie do transponowania przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z wcześniejszych dyrektyw.

(48)

Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (8) zachęca się państwa członkowskie do sporządzania – zarówno w interesie własnym, jak i Wspólnoty – i publikowania własnych tabel możliwie jak najdokładniej ilustrujących korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do podawania ich do wiadomości publicznej.

(49)	Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów transponowania do prawa krajowego i zastosowania dyrektyw określonych w załączniku II część B,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Cel

1. Celem niniejszej dyrektywy jest wzmocnienie prawa do informowania pracowników przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym i konsultowania się z nimi.

2. W tym celu ustanawia się w każdym przedsiębiorstwie i grupie przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym europejską radę zakładową lub inny tryb informowania pracowników i konsultowania się z nimi, na wniosek przedstawiony w trybie określonym w art. 5 ust. 1, w celu informowania pracowników i konsultowania się z nimi. Warunki informowania pracowników i konsultowania się z nimi są określone i wdrożone w taki sposób, aby zapewnić ich skuteczność i umożliwić przedsiębiorstwu lub grupie przedsiębiorstw skuteczne podejmowanie decyzji.

3. Informowanie pracowników i konsultowanie się z nimi mają miejsce na odpowiednim szczeblu kierownictwa i reprezentacji, w zależności od podnoszonej kwestii. W tym celu kompetencja europejskiej rady zakładowej oraz zakres trybu informowania pracowników i konsultowania się z nimi objęty niniejszą dyrektywą są ograniczone do kwestii ponadnarodowych.

4. Za kwestie ponadnarodowe uważa się kwestie dotyczące całości przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym lub przynajmniej dwóch przedsiębiorstw lub zakładów pracy przedsiębiorstw lub grupy mających swą siedzibę w dwóch różnych państwach członkowskich.

5. Nie naruszając przepisów ust. 2, w przypadku gdy w grupie przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. c) znajduje się jedno lub kilka przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw, które są przedsiębiorstwami lub grupami przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) lub c), wówczas europejską radę zakładową tworzy się na poziomie grupy, o ile umowy, o których mowa w art. 6, nie stanowią inaczej.

6. Jeżeli w umowach, o których mowa w art. 6, nie przewidziano szerszego zakresu, uprawnienia i kompetencje europejskich rad zakładowych oraz zakres obowiązywania trybu informowania pracowników i konsultowania się z nimi, ustanowionego w celu określonym w ust. 1, stosuje się do wszystkich zakładów znajdujących się w państwach członkowskich w przypadku przedsiębiorstwa o zasięgu wspólnotowym, oraz do wszystkich przedsiębiorstw wchodzących w skład grupy znajdującej się w państwach członkowskich, w przypadku grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym.

7. Państwa członkowskie mogą ustalić, iż niniejszej dyrektywy nie stosuje się do załóg marynarki handlowej.

Artykuł 2

Definicje

1. Do celów niniejszej dyrektywy:

a)	„przedsiębiorstwo o zasięgu wspólnotowym” oznacza przedsiębiorstwo zatrudniające co najmniej 1 000 pracowników w państwach członkowskich oraz co najmniej 150 pracowników w każdym z przynajmniej dwóch państw członkowskich;

b)	„grupa przedsiębiorstw” oznacza przedsiębiorstwo sprawujące kontrolę oraz jego przedsiębiorstwa kontrolowane;

„grupa przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym” oznacza grupę przedsiębiorstw, która spełnia następujące warunki:

—	zatrudnia co najmniej 1 000 pracowników w państwach członkowskich,

—	obejmuje przynajmniej dwa przedsiębiorstwa wchodzące w skład grupy w różnych państwach członkowskich, oraz

—	co najmniej jedno przedsiębiorstwo wchodzące w skład grupy zatrudnia co najmniej 150 pracowników w jednym państwie członkowskim oraz co najmniej jedno inne przedsiębiorstwo z grupy zatrudnia co najmniej 150 pracowników w innym państwie członkowskim;

d)	„przedstawiciele pracowników” oznaczają przedstawicieli pracowników określonych przez ustawodawstwo lub praktykę krajową;

e)	„centralne kierownictwo” oznacza centralne kierownictwo przedsiębiorstwa o zasięgu wspólnotowym lub przedsiębiorstwa sprawującego kontrolę w przypadku grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym;

„informowanie” oznacza przekazywanie przez pracodawcę danych przedstawicielom pracowników, aby umożliwić im zapoznanie się z podnoszoną kwestią i zbadanie jej; informacja powinna być przedstawiana w odpowiednim momencie, w odpowiedni sposób i zawierać odpowiednią treść, aby możliwe było przeprowadzenie dogłębnej oceny ewentualnego wpływu i – w razie potrzeby – przygotowanie konsultacji z właściwym organem danego przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym;

„konsultowanie” oznacza nawiązywanie dialogu oraz wymianę poglądów między przedstawicielami pracowników i centralnym kierownictwem lub innym bardziej odpowiednim poziomem kierownictwa, w odpowiednim momencie, w odpowiedni sposób i o odpowiedniej treści, która umożliwiłaby przedstawicielom pracowników wyrażenie opinii na podstawie dostarczonych informacji, na temat proponowanych działań, których dotyczą konsultacje; bez uszczerbku dla zadań kierownictwa i w rozsądnym czasie działania te mogą być uwzględnione przez przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym;

h)	„europejska rada zakładowa” oznacza radę ustanowioną zgodnie z art. 1 ust. 2 lub z przepisami załącznika I w celu informowania pracowników i konsultowania się z nimi;

i)	„specjalny zespół negocjacyjny” oznacza zespół powołany zgodnie z art. 5 ust. 2 w celu negocjowania z centralnym kierownictwem utworzenia europejskiej rady zakładowej lub ustanowienia innego trybu informowania pracowników i konsultowania się z nimi zgodnie z art. 1 ust. 2.

2. Do celów niniejszej dyrektywy wymagane progi liczby zatrudnionych ustalane są na podstawie średniej liczby pracowników, w tym pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin, zatrudnionych w ciągu ostatnich dwóch lat, obliczonej zgodnie z ustawodawstwem lub praktyką krajową.

Artykuł 3

Definicja „przedsiębiorstwa sprawującego kontrolę”

1. Do celów niniejszej dyrektywy za „przedsiębiorstwo sprawujące kontrolę” uważa się przedsiębiorstwo, które może wywierać dominujący wpływ na inne przedsiębiorstwo („przedsiębiorstwo kontrolowane”) na mocy, między innymi, tytułu własności, udziału finansowego lub obowiązujących w nim reguł.

2. Za zdolność wywierania dominującego wpływu, bez uszczerbku dla możliwości udowodnienia, iż jest inaczej, uważa się sytuacje, kiedy przedsiębiorstwo bezpośrednio lub pośrednio:

a)	posiada większość subskrybowanego kapitału innego przedsiębiorstwa;

b)	kontroluje większość głosów, związanych z udziałami w kapitale innego przedsiębiorstwa; lub

c)	może mianować ponad połowę członków organu administracyjnego, kierowniczego lub nadzorczego innego przedsiębiorstwa.

3. Do celów przedstawionych w ust. 2 prawa do głosowania i powoływania, przysługujące przedsiębiorstwu sprawującemu kontrolę, obejmują prawa wszystkich przedsiębiorstw kontrolowanych, a także wszystkich osób lub organów działających we własnym imieniu, lecz na rzecz przedsiębiorstwa sprawującego kontroluję lub każdego innego przedsiębiorstwa kontrolowanego.

4. Nie naruszając przepisów ust. 1 i 2, przedsiębiorstwa nie uważa się za „przedsiębiorstwo sprawujące kontrolę” nad innym przedsiębiorstwem, którego udziały są w jego posiadaniu, w przypadku gdy jest ono przedsiębiorstwem, o którym mowa w art. 3 ust. 5 lit. a) lub c) rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (9).

5. Wywierania dominującego wpływu nie zakłada się wyłącznie na podstawie faktu, że urzędowo upoważniona osoba wypełnia swoje funkcje zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego w zakresie likwidacji, upadłości, niewypłacalności, zaprzestania płatności, ugody lub podobnego postępowania.

6. Ustawodawstwem właściwym dla określenia, czy przedsiębiorstwo jest przedsiębiorstwem sprawującym kontrolę, jest ustawodawstwo państwa członkowskiego, któremu podlega dane przedsiębiorstwo.

Jeżeli ustawodawstwo, któremu podlega przedsiębiorstwo, nie jest ustawodawstwem państwa członkowskiego, stosuje się ustawodawstwo państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się przedstawiciel przedsiębiorstwa, lub, w razie jego braku, ustawodawstwo państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się centralne kierownictwo przedsiębiorstwa wchodzącego w skład grupy przedsiębiorstw, które zatrudnia największą liczbę pracowników.

7. Jeżeli w razie kolizji norm prawnych przy stosowaniu ust. 2 dwa lub kilka przedsiębiorstw wchodzących w skład grupy spełnia jedno lub więcej kryteriów określonych w ust. 2, wówczas za przedsiębiorstwo sprawujące kontrolę uznaje się przedsiębiorstwo spełniające kryterium określone w ust. 2 lit. c), bez uszczerbku dla możliwości udowodnienia, iż inne przedsiębiorstwo może wywierać dominujący wpływ.

ROZDZIAŁ II

USTANOWIENIE EUROPEJSKIEJ RADY ZAKŁADOWEJ LUB TRYBU INFORMOWANIA PRACOWNIKÓW I KONSULTOWANIA SIĘ Z NIMI

Artykuł 4

Obowiązek ustanowienia europejskiej rady zakładowej lub trybu informowania pracowników i konsultowania się z nimi

1. Centralne kierownictwo jest odpowiedzialne za zapewnienie warunków i środków koniecznych do ustanowienia europejskiej rady zakładowej lub trybu informowania pracowników i konsultowania się z nimi, o których mowa w art. 1 ust. 2, w przedsiębiorstwie i w grupie przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym.

2. W przypadku gdy siedziba centralnego kierownictwa nie znajduje się w państwie członkowskim, obowiązek, o którym mowa w ust. 1, spoczywa na przedstawicielu centralnego kierownictwa w państwie członkowskim, którego w razie potrzeby należy powołać.

W razie braku takiego przedstawiciela obowiązek, o którym mowa w ust. 1, spoczywa na kierownictwie zakładu pracy lub przedsiębiorstwa wchodzącego w skład grupy, które zatrudnia największą liczbę pracowników w danym państwie członkowskim.

3. Do celów niniejszej dyrektywy za centralne kierownictwo uznaje się przedstawiciela lub przedstawicieli, a w razie ich braku – kierownictwo, o którym mowa w ust. 2 akapit drugi.

4. Kierownictwo każdego przedsiębiorstwa należącego do grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym, jak również centralne kierownictwo lub spodziewane centralne kierownictwo przedsiębiorstwa w rozumieniu ust. 2 akapit drugi lub grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym jest odpowiedzialne za zgromadzenie i przekazanie stronom, do których ma zastosowanie niniejsza dyrektywa, informacji niezbędnych do rozpoczęcia negocjacji, o których mowa w art. 5, w szczególności informacji dotyczących struktury przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw oraz stanu liczebnego ich pracowników. Obowiązek ten dotyczy zwłaszcza informacji obejmujących liczbę pracowników, o której mowa w art. 2 ust. 1 lit. a) i c).

Artykuł 5

Specjalny zespół negocjacyjny

1. Aby osiągnąć cel wyznaczony w art. 1 ust. 1, centralne kierownictwo podejmuje z własnej inicjatywy lub na pisemny wniosek przynajmniej 100 pracowników lub ich przedstawicieli z przynajmniej dwóch przedsiębiorstw lub zakładów pracy, zlokalizowanych w co najmniej dwóch różnych państwach członkowskich, negocjacje dotyczące powołania europejskiej rady zakładowej lub ustanowienia trybu informowania pracowników i konsultowania się z nimi.

2. W tym celu tworzy się specjalny zespół negocjacyjny zgodnie z następującymi wytycznymi:

państwa członkowskie ustalają tryb wyboru lub powoływania członków specjalnego zespołu negocjacyjnego, których należy wybrać lub powołać na ich terytorium.

Państwa członkowskie zapewniają pracownikom przedsiębiorstw lub zakładów pracy, w których z przyczyn od nich niezależnych brak jest przedstawicieli pracowników, prawo do wybrania lub powołania członków specjalnego zespołu negocjacyjnego.

Akapit drugi nie narusza postanowień krajowego ustawodawstwa lub praktyki w zakresie progów wymaganych do ustanowienia organów reprezentujących pracowników;

członkowie specjalnego zespołu negocjacyjnego są wybierani lub powoływani proporcjonalnie do liczby pracowników zatrudnionych w każdym państwie członkowskim, przez przedsiębiorstwo lub grupę przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym, poprzez przyznanie każdemu państwu członkowskiemu jednego miejsca na grupę pracowników zatrudnionych w tym państwie członkowskim, reprezentującą 10 % liczby pracowników zatrudnionych we wszystkich państwach członkowskich, lub na część tej grupy;

c)	centralne oraz lokalne kierownictwo, jak również właściwe europejskie organizacje zrzeszające pracowników i pracodawców informowane są o składzie specjalnego zespołu negocjacyjnego i o rozpoczęciu negocjacji.

3. Zadaniem specjalnego zespołu negocjacyjnego jest ustalenie z centralnym kierownictwem, w drodze pisemnej umowy, zakresu działania, składu, obowiązków oraz okresu kadencji europejskiej rady zakładowej lub europejskich rad zakładowych lub sposobu stosowania trybu informowania pracowników i konsultowania się z nimi.

4. W celu zawarcia umowy zgodnie z art. 6 centralne kierownictwo zwołuje zebranie z udziałem specjalnego zespołu negocjacyjnego i powiadamia o tym kierownictwo lokalne.

Przed i po każdym zebraniu z centralnym kierownictwem specjalny zespół negocjacyjny ma prawo zebrać się, w miejscu wyposażonym w środki niezbędne do komunikacji, bez udziału przedstawicieli centralnego kierownictwa.

Do celów negocjacji specjalny zespół negocjacyjny może złożyć wniosek o powołanie wybranych przez siebie ekspertów, którymi mogą być przedstawiciele właściwych uznanych związków zawodowych działających na poziomie wspólnotowym. Eksperci ci i przedstawiciele związków zawodowych mogą, na wniosek specjalnego zespołu negocjacyjnego, uczestniczyć w spotkaniach negocjacyjnych w charakterze konsultacyjnym.

5. Specjalny zespół negocjacyjny, większością co najmniej dwóch trzecich głosów, może podjąć decyzję o nierozpoczynaniu negocjacji zgodnie z ust. 4 lub o zakończeniu negocjacji już rozpoczętych.

Taka decyzja kończy tryb postępowania zmierzający do zawarcia umowy, o której mowa w art. 6. W przypadku podjęcia takiej decyzji nie stosuje się przepisów załącznika I.

Nowy wniosek o zwołanie specjalnego zespołu negocjacyjnego może być złożony nie wcześniej niż dwa lata po podjęciu wyżej wymienionej decyzji, o ile zainteresowane strony nie ustalą krótszego terminu.

6. Koszty związane z negocjacjami, o których mowa w ust. 3 i 4, ponosi centralne kierownictwo, tak aby umożliwić specjalnemu zespołowi negocjacyjnemu właściwe wypełnienie swojego zadania.

Zgodnie z tą zasadą państwa członkowskie mogą ustalać reguły finansowania pracy specjalnego zespołu negocjacyjnego. W szczególności mogą one ograniczyć wydatki, pokrywając koszty pracy tylko jednego eksperta.

Artykuł 6

Treść umowy

1. Centralne kierownictwo oraz specjalny zespół negocjacyjny zobowiązani są do negocjacji w duchu współpracy, w celu zawarcia umowy w sprawie szczegółowych sposobów informowania pracowników i konsultowania się z nimi, przewidzianej w art. 1 ust. 1.

2. Nie naruszając autonomii stron, umowa między centralnym kierownictwem a specjalnym zespołem negocjacyjnym, potwierdzona na piśmie, o której mowa w ust. 1, określa:

a)	przedsiębiorstwa grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym lub zakłady pracy przedsiębiorstwa o zasięgu wspólnotowym, które są objęte umową;

b)	skład europejskiej rady zakładowej, liczbę członków, podział miejsc uwzględniający w miarę możliwości potrzebę zrównoważonej reprezentacji pracowników pod względem działalności zawodowej, kategorii pracowników oraz płci, a także okres kadencji;

c)	funkcje oraz tryb informowania europejskiej rady zakładowej i konsultowania się z nią, a także metody powiązania informowania i konsultowania między europejską radą zakładową oraz krajowymi organami reprezentującymi pracowników, zgodnie z zasadami ustalonymi w art. 1 ust. 3;

d)	miejsce, częstotliwość oraz czas trwania zebrań europejskiej rady zakładowej;

e)	w stosownych przypadkach skład, tryb powoływania, funkcje oraz zasady działania komitetu o zmniejszonym składzie utworzonego w ramach europejskiej rady zakładowej;

f)	środki finansowe i materialne, przyznane europejskiej radzie zakładowej;

datę wejścia w życie i czas trwania umowy, warunki, zgodnie z którymi umowa może zostać zmieniona lub wypowiedziana, jak również przypadki, w których umowa jest renegocjowana oraz tryb renegocjacji, w tym w stosownych przypadkach, gdy dochodzi do zmian w strukturze przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym.

3. Centralne kierownictwo wraz ze specjalnym zespołem negocjacyjnym mogą zadecydować pisemnie o ustanowieniu jednego lub kilku trybów informowania pracowników i konsultowania się z nimi, zamiast ustanawiania europejskiej rady zakładowej.

Umowa musi określać, na jakich warunkach przedstawiciele pracowników mają prawo zbierania się w celu wymiany poglądów na temat przekazywanych im informacji.

Informacje te dotyczą w szczególności kwestii ponadnarodowych, istotnie wpływających na interesy pracowników.

4. Umowy, o których mowa w ust. 2 i 3, nie podlegają wymaganiom dodatkowym załącznika I, chyba że przepisy stanowią inaczej.

5. W celu zawarcia umów, o których mowa w ust. 2 i 3, specjalny zespół negocjacyjny podejmuje decyzje większością głosów swoich członków.

Artykuł 7

Wymagania dodatkowe

1. Do osiągnięcia celu określonego w art. 1 ust. 1 wymagania dodatkowe, ustanowione przez ustawodawstwo państwa członkowskiego, w którym znajduje się centralne kierownictwo, są stosowane w przypadku:

—	gdy centralne kierownictwo oraz specjalny zespół negocjacyjny tak postanowi,

—	gdy centralne kierownictwo odmawia rozpoczęcia negocjacji w terminie sześciu miesięcy od daty złożenia wniosku, o którym mowa w art. 5 ust. 1, lub

—	gdy w terminie trzech lat od daty złożenia tego wniosku strony nie są w stanie zawrzeć umowy w sposób określony w art. 6 oraz gdy specjalny zespół negocjacyjny nie podjął decyzji określonej w art. 5 ust. 5.

2. Wymagania dodatkowe, o których mowa w ust. 1, przyjęte w ustawodawstwie państwa członkowskiego, muszą odpowiadać przepisom załącznika I.

ROZDZIAŁ III

PRZEPISY RÓŻNE

Artykuł 8

Informacje poufne

1. Państwa członkowskie obowiązane są zapewnić, by członkowie specjalnego zespołu negocjacyjnego lub europejskiej rady zakładowej oraz wspomagający ich eksperci nie byli upoważnieni do ujawniania przekazanych im informacji o charakterze poufnym.

To samo dotyczy również przedstawicieli pracowników, działających w ramach trybu informowania pracowników i konsultowania się z nimi.

Obowiązek ten ma zastosowanie do osób, o których mowa w akapicie pierwszym i drugim, niezależnie od miejsca, w którym się znajdują, nawet po wygaśnięciu ich mandatu.

2. Każde państwo członkowskie zapewni, by w szczególnych przypadkach oraz zgodnie z warunkami i ograniczeniami ustalonymi w ustawodawstwie krajowym centralne kierownictwo znajdujące się na jego terytorium nie było zobowiązane do udostępniania informacji, których charakter jest taki, iż według obiektywnych kryteriów poważnie zakłóciłyby funkcjonowanie przedsiębiorstw, których dotyczą, lub byłyby dla nich szkodliwy.

Państwo członkowskie może takie zwolnienie uzależnić od uprzedniego administracyjnego lub sądowego zezwolenia.

3. Każde państwo członkowskie może ustanowić przepisy szczególne dla centralnego kierownictwa przedsiębiorstw znajdujących się na jego terytorium, gdy ich bezpośrednim i głównym zamiarem jest osiągnięcie ideologicznego celu dotyczącego informowania i wyrażania opinii, pod warunkiem iż takie szczególne przepisy istniały już w ustawodawstwie krajowym w dniu przyjęcia niniejszej dyrektywy.

Artykuł 9

Funkcjonowanie europejskiej rady zakładowej oraz tryb informowania pracowników i konsultowania się z nimi

Centralne kierownictwo i europejska rada zakładowa działają w duchu współpracy i poszanowania wzajemnych praw i obowiązków.

Dotyczy to również współpracy pomiędzy centralnym kierownictwem a przedstawicielami pracowników w ramach trybu informowania pracowników i konsultowania się z nimi.

Artykuł 10

Rola i ochrona przedstawicieli pracowników

1. Nie naruszając pod tym względem kompetencji innych organów lub organizacji, przedstawiciele europejskiej rady zakładowej dysponują środkami koniecznymi do korzystania z praw wynikających z niniejszej dyrektywy, aby wspólnie reprezentować interesy pracowników przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym.

2. Nie naruszając przepisów art. 8, członkowie europejskiej rady zakładowej informują przedstawicieli pracowników zakładów pracy lub przedsiębiorstw należących do grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym lub – w przypadku braku przedstawicieli – ogół pracowników, o treści i wynikach trybu informowania i konsultowania stosowanego zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy.

3. Członkowie specjalnego zespołu negocjacyjnego, członkowie europejskiej rady zakładowej oraz przedstawiciele pracowników pełniący swoje funkcje w ramach trybu, o którym mowa w art. 6 ust. 3, korzystają przy pełnieniu swoich funkcji z ochrony i gwarancji, podobnej do tych, jakie są przewidziane dla przedstawicieli pracowników przez obowiązujące ustawodawstwo lub praktykę państwa, w którym są zatrudnieni.

Dotyczy to w szczególności uczestnictwa w zebraniach specjalnego zespołu negocjacyjnego lub europejskiej rady zakładowej lub też każdego innego zebrania w ramach umowy, o której mowa w art. 6 ust. 3, a także wypłacania wynagrodzenia członkom należącym do załogi przedsiębiorstwa o zasięgu wspólnotowym lub grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym za okres nieobecności wynikającej z pełnienia przez nich ich obowiązków.

4. W stopniu, w jakim to konieczne dla wykonywania ich funkcji przedstawicielskich w środowisku międzynarodowym, członkowie specjalnego zespołu negocjacyjnego oraz europejskiej rady zakładowej mają dostęp do szkoleń bez utraty wynagrodzenia.

Artykuł 11

Zgodność z niniejszą dyrektywą

1. Każde państwo członkowskie zapewnia, aby kierownictwo zakładów pracy przedsiębiorstwa o zasięgu wspólnotowym i kierownictwo przedsiębiorstw wchodzących w skład grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym znajdujących się na jego terytorium oraz przedstawiciele ich pracowników lub, w zależności od przypadku, ich pracownicy, wypełniali przewidziane przez niniejszą dyrektywę obowiązki, niezależnie od tego, czy centralne kierownictwo znajduje się na terytorium państwa członkowskiego, czy poza nim.

2. Państwa członkowskie zapewniają odpowiednie środki w przypadku nieprzestrzegania niniejszej dyrektywy; w szczególności zapewniają ustanowienie właściwego administracyjnego lub sądowego trybu postępowania, tak aby umożliwić egzekwowanie obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy.

3. Państwa członkowskie, stosując art. 8, zapewnią ustalenie administracyjnego lub sądowego trybu postępowania, z którego mogą korzystać przedstawiciele pracowników w sytuacji, gdy centralne kierownictwo powołuje się na poufność informacji lub nie udostępnia informacji zgodnie z tym artykułem.

Wymieniony tryb postępowania może zawierać procedury mające na celu ochronę poufności informacji, których dotyczy.

Artykuł 12

Związek niniejszej dyrektywy z innymi przepisami wspólnotowymi i krajowymi

1. Informowanie europejskiej rady zakładowej i konsultowanie się z nią jest powiązane z informowaniem krajowych organów reprezentujących pracowników i konsultowaniem się z nimi w poszanowaniu kompetencji i obszarów działania każdej z tych organizacji oraz w poszanowaniu zasad, o których mowa w art. 1 ust. 3.

2. Warunki powiązania informowania europejskiej rady zakładowej i krajowych organów reprezentujących pracowników i konsultowania się z nimi ustala się w umowie, o której mowa w art. 6. Umowa ta nie narusza przepisów prawa krajowego lub praktyki, dotyczących informowania pracowników i konsultowania się z nimi.

3. W przypadku niesprecyzowania takich warunków w umowie państwa członkowskie zapewniają, aby informowanie i konsultowanie odbywało się zarówno w europejskiej radzie zakładowej, jak i w krajowych organach reprezentujących pracowników w przypadkach, gdy planowane są decyzje mogące prowadzić do znaczących zmian w organizacji pracy lub w umowach o pracę.

4. Niniejsza dyrektywa nie narusza procedur informacyjnych i konsultacyjnych, o których mowa w dyrektywie 2002/14/WE, i procedur specjalnych, o których mowa w art. 2 dyrektywy 98/59/WE oraz w art. 7 dyrektywy 2001/23/WE.

5. Wdrożenie niniejszej dyrektywy nie stanowi wystarczającej przesłanki dla usprawiedliwienia wprowadzenia przepisów mniej korzystnych w stosunku do istniejących obecnie w poszczególnych państwach członkowskich odnośnie do poziomu powszechnej ochrony pracowników w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 13

Dostosowanie

W przypadku gdy struktura przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym ulega znaczącym zmianom, oraz w przypadku gdy brak jest przepisów ustanowionych na mocy obowiązujących umów lub też w związku z niezgodnością między odpowiednimi przepisami co najmniej dwóch obowiązujących umów, centralne kierownictwo rozpoczyna negocjacje, o których mowa art. 5, z własnej inicjatywy lub na pisemny wniosek co najmniej 100 pracowników lub ich przedstawicieli w co najmniej dwóch przedsiębiorstwach lub zakładach pracy w co najmniej dwóch różnych państwach członkowskich.

Co najmniej trzech członków istniejącej europejskiej rady zakładowej lub każdej z istniejących europejskich rad zakładowych wchodzi w skład specjalnego zespołu negocjacyjnego w uzupełnieniu do członków wybranych lub desygnowanych stosownie do przepisów art. 5 ust. 2.

W trakcie tych negocjacji istniejąca europejska rada zakładowa lub istniejące europejskie rady zakładowe kontynuują wykonywanie swoich uprawnień zgodnie z warunkami dostosowanymi umową między członkami europejskich rad zakładowych a centralnym kierownictwem.

Artykuł 14

Obowiązujące umowy

1. Bez uszczerbku dla art. 13, obowiązki wynikające z niniejszej dyrektywy nie mają zastosowania do przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym, w których:

zawarto zgodnie z art. 13 ust. 1 dyrektywy 94/45/WE lub z art. 3 ust. 1 dyrektywy 97/74/WE umowę lub umowy obejmujące wszystkich pracowników i przewidujące ponadnarodowe informowanie pracowników i konsultowanie się z nimi lub dostosowano tego rodzaju umowy ze względu na zmiany struktury przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw;

albo

b)	umowa zawarta zgodnie z art. 6 dyrektywy 94/45/WE została podpisana lub zmieniona w okresie między dniem 5 czerwca 2009 r. a dniem 5 czerwca 2011 r.

Prawo krajowe mające zastosowanie w chwili podpisania lub zmiany umowy ma nadal zastosowanie do przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b).

2. Z chwilą wygaśnięcia umów wymienionych w ust. 1 strony umów mogą wspólnie zadecydować o ich odnowieniu lub zmianie. W pozostałych przypadkach obowiązują przepisy niniejszej dyrektywy.

Artykuł 15

Sprawozdanie

Najpóźniej do dnia 5 czerwca 2016 r. Komisja sporządza sprawozdanie dla Parlamentu Europejskiego, Rady i dla Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, dotyczące wdrażania przepisów niniejszej dyrektywy, któremu towarzyszą, w razie potrzeby, stosowne wnioski.

Artykuł 16

Transpozycja

1. Najpóźniej do dnia 5 czerwca 2011 r. państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 1 ust. 2, 3 i 4, art. 2 ust. 1 lit. f) i g), art. 3 ust. 4, art. 4 ust. 4, art. 5 ust. 2 lit. b) i c), art. 5 ust. 4, art. 6 ust. 2 lit. b), c), e) i g) oraz art. 10, 12, 13 i 14, a także załącznika I pkt 1 lit. a), c) i d) oraz pkt 2 i 3 lub zapewniają, aby najpóźniej do tego dnia partnerzy społeczni wprowadzili w drodze umowy wymagane postanowienia; państwa członkowskie są zobowiązane do podjęcia wszelkich koniecznych działań umożliwiających im stałe gwarantowanie osiągania celów przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Przepisy te zawierają także wskazanie, że w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odniesienia do dyrektywy uchylonej niniejszą dyrektywą należy odczytywać jako odniesienia do niniejszej dyrektywy. Metody dokonywania takiego odniesienia i formułowania takiego wskazania określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 17

Uchylenie

Dyrektywa 94/45/WE zmieniona dyrektywami wymienionymi w załączniku II część A traci moc od dnia 6 czerwca 2011 r., bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów przeniesienia do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku II część B.

Odesłanie do uchylonej dyrektywy należy odczytywać jako odesłanie do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku III.

Artykuł 18

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Art. 1 ust. 1, 5, 6 i 7, art. 2 ust. 1 lit. a)–e), h) i g), art. 2 ust. 2, art. 3 ust. 1, 2, 3, 5, 6, i 7, art. 4 ust. 1, 2 i 3, art. 5 ust. 1, 3, 5 i 6, art. 5 ust. 2 lit. a), art. 6 ust. 1, art. 6 ust. 2 lit. a), d) i f), art. 6 ust. 3, 4 i 5, art. 7, 8, 9 i 11, a także załącznik I pkt 1 lit. b), e) i f) oraz pkt 4, 5 i 6 stosuje się od dnia 6 czerwca 2011 r.

Artykuł 19

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu, dnia 6 maja 2009 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

H.-G. PÖTTERING

Przewodniczący

W imieniu Rady

J. KOHOUT

Przewodniczący

(1) Opinia z dnia 4 grudnia 2008 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(2) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 16 grudnia 2008 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) i decyzja Rady z dnia 17 grudnia 2008 r.

(3) Dz.U. L 254 z 30.9.1994, s. 64.

(4) Dz.U. L 80 z 23.3.2002, s. 29.

(5) Dz.U. L 225 z 12.8.1998, s. 16.

(6) Dz.U. L 82 z 22.3.2001, s. 16.

(7) Dyrektywa Rady 97/74/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. rozszerzająca na Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej dyrektywę 94/45/WE w sprawie ustanowienia Europejskiej Rady Zakładowej lub trybu informowania i konsultowania pracowników w przedsiębiorstwach lub w grupach przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym (Dz.U. L 10 z 16.1.1998, s. 22).

(8) Dz.U. C 321 z 31.12.2003, s. 1.

(9) Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1.

ZAŁĄCZNIK I

WYMAGANIA DODATKOWE,

(o których mowa w art. 7)

Aby osiągnąć cel, o którym mowa w art. 1 ust. 1, oraz w przypadkach przewidzianych w art. 7 ust. 1, utworzenie europejskiej rady zakładowej, jej skład i kompetencje regulowane są według następujących zasad:

Kompetencje europejskiej rady zakładowej określone są zgodnie z art. 1 ust. 3.

Informacje przekazywane europejskiej radzie zakładowej dotyczą w szczególności struktury, sytuacji ekonomicznej i finansowej, możliwego rozwoju działalności, produkcji i sprzedaży produktów przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym. Informowanie europejskiej rady zakładowej i konsultowanie się z nią dotyczy w szczególności sytuacji i tendencji w zakresie zatrudnienia, inwestycji oraz istotnych zmian związanych z organizacją, wprowadzeniem nowych metod pracy lub nowych procesów produkcji, przeniesieniem produkcji, fuzji przedsiębiorstw, redukcją rozmiarów lub zamknięciem przedsiębiorstw, zakładów pracy lub ważnych części zakładów pracy oraz ze zwolnieniami grupowymi.

Konsultowanie odbywa się w taki sposób, aby umożliwić przedstawicielom pracowników spotkania z centralnym kierownictwem i uzyskanie odpowiedzi wraz z uzasadnieniem na każdą przedstawioną przez nich opinię.

W skład europejskiej rady zakładowej wchodzą pracownicy przedsiębiorstwa o zasięgu wspólnotowym lub grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym, wybrani lub powołani spośród nich przez przedstawicieli pracowników lub, w razie ich braku, przez ogół pracowników.

Członkowie europejskiej rady zakładowej wybierani są lub powoływani zgodnie z prawem lub praktyką krajową.

Członków europejskiej rady zakładowej wybiera się lub powołuje proporcjonalnie do liczby pracowników zatrudnionych w każdym państwie członkowskim w przedsiębiorstwie o zasięgu wspólnotowym lub w grupie przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym, przyznając każdemu państwu członkowskiemu jedno miejsce na grupę pracowników zatrudnionych w tym państwie członkowskim reprezentującą 10 % liczby pracowników zatrudnionych we wszystkich państwach członkowskich lub na część tej grupy.

W celu zagwarantowania koordynacji swoich działań europejska rada zakładowa wybiera ze swojego grona komitet o zmniejszonym składzie, składający się z co najwyżej pięciu członków, który musi mieć warunki do działania w warunkach umożliwiających mu wykonywanie swoich funkcji w sposób regularny.

Rada przyjmuje swój wewnętrzny regulamin.

e)	Centralne kierownictwo oraz inne bardziej odpowiednie szczeble kierownictwa informowane są o składzie europejskiej rady zakładowej.

Po upływie czterech lat od ustanowienia europejskiej rady zakładowej powinna ona zbadać, czy należy rozpocząć negocjacje celem zawarcia umowy, o której mowa w art. 6, lub czy utrzymać stosowanie wymagań dodatkowych przyjętych zgodnie z niniejszym załącznikiem.

Artykuły 6 i 7 stosuje się odpowiednio w przypadku podjęcia decyzji o negocjacji umowy zgodnie z art. 6 dyrektywy, w tym przypadku określenie „specjalny zespół negocjacyjny” zostanie zastąpione przez określenie „europejska rada zakładowa”.

Europejska rada zakładowa ma prawo do spotkania się z centralnym kierownictwem raz do roku celem uzyskania informacji i przeprowadzenia konsultacji na podstawie sprawozdania sporządzonego przez centralne kierownictwo, na temat rozwoju działalności przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym oraz ich perspektyw. O spotkaniu informuje się lokalne kierownictwo.

W przypadku gdy zaistnieją nadzwyczajne okoliczności lub podejmowane są decyzje mające istotny wpływ na interesy pracowników, w szczególności w sytuacji przeniesienia, zamknięcia zakładu pracy, przedsiębiorstwa lub zwolnień grupowych, komitet o zmniejszonym składzie lub – w przypadku jego braku – europejska rada zakładowa mają prawo być o tym informowane. Rada ma prawo, na swój wniosek, do spotkania z centralnym kierownictwem lub innym bardziej odpowiednim organem kierowniczym przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym, mającym kompetencje do podejmowania decyzji we własnym imieniu celem uzyskania informacji i przeprowadzenia konsultacji.

W przypadku spotkania z komitetem o zmniejszonym składzie mają w nim również prawo uczestniczyć członkowie europejskiej rady zakładowej, wybrani lub wyznaczeni przez zakład pracy lub przedsiębiorstwo, których dane okoliczności lub decyzje bezpośrednio dotyczą.

Spotkanie informacyjno-konsultacyjne odbywa się w najbliższym możliwym terminie, na podstawie sprawozdania przygotowanego przez centralne kierownictwo lub inny odpowiedni organ kierowniczy przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym, na temat którego stanowisko może zostać przyjęte pod koniec spotkania lub w innym uzasadnionym terminie.

Spotkanie nie wpływa na przywileje centralnego kierownictwa.

Proces informacyjno-konsultacyjny przewidziany w powyższych okolicznościach odbywa się bez uszczerbku dla przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2 i art. 8.

Państwa członkowskie mogą ustalić zasady przewodniczenia spotkaniom informacyjno-konsultacyjnym.

Przed spotkaniem z centralnym kierownictwem europejska rada zakładowa lub komitet o zmniejszonym składzie, w razie potrzeby powiększony zgodnie z pkt 3 akapit drugi, upoważnieni są do zebrania się bez udziału kierownictwa.

5.	Europejska rada zakładowa lub komitet o zmniejszonym składzie mogą powołać wybranych przez siebie ekspertów, pod warunkiem że jest to niezbędne do wypełnienia ich zadań.

Koszty działalności europejskiej rady zakładowej ponosi centralne kierownictwo.

Centralne kierownictwo zapewni członkom europejskiej rady zakładowej środki finansowe i materialne konieczne do właściwego wypełnienia powierzonego im zadania.

Centralne kierownictwo ponosi w szczególności koszty związane z organizacją zebrań, tłumaczeniem oraz koszty pobytu i przejazdu członków europejskiej rady zakładowej oraz komitetu o zmniejszonym składzie, o ile nie ustalono inaczej.

Zgodnie z niniejszymi zasadami państwa członkowskie mogą ustalać przepisy budżetowe dotyczące działalności europejskiej rady zakładowej. W szczególności mogą one ograniczyć wydatki, pokrywając koszty pracy tylko jednego eksperta.

ZAŁĄCZNIK II

CZĘŚĆ A

Dyrektywa uchylona wraz z jej kolejnymi zmianami

(o których mowa w art. 17)

Dyrektywa Rady 94/45/WE	(Dz.U. L 254 z 30.9.1994, s. 64)
Dyrektywa Rady 97/74/WE	(Dz.U. L 10 z 16.1.1998, s. 22)
Dyrektywa Rady 2006/109/WE	(Dz.U. L 363 z 20.12.2006, s. 416)

CZĘŚĆ B

Terminy transpozycji do prawa krajowego

(o których mowa w art. 17)

Dyrektywa	Termin transpozycji
94/45/WE	22.9.1996
97/74/WE	15.12.1999
2006/109/WE	1.1.2007

ZAŁĄCZNIK III

Tabela korelacji

Dyrektywa 94/45/EWG	Niniejsza dyrektywa
art. 1 ust. 1	art. 1 ust. 1
art. 1 ust. 2	art. 1 ust. 2 zdanie pierwsze
—	art. 1 ust. 2 zdanie drugie
—	art. 1 ust. 3 i 4
art. 1 ust. 3	art. 1 ust. 5
art. 1 ust. 4	art. 1 ust. 6
art. 1 ust. 5	art. 1 ust. 7
art. 2 ust. 1 lit. a)–e)	art. 2 ust. 1 lit. a)–e)
—	art. 2 ust. 1 lit. f)
art. 2 ust. 1 lit. f)	art. 2 ust. 1 lit. g)
art. 2 ust. 1 lit. g) i h)	art. 2 ust. 1 lit. h) i i)
art. 2 ust. 2	art. 2 ust. 2
art. 3	art. 3
art. 4 ust. 1, 2 i 3	art. 4 ust. 1, 2 i 3
art. 11 ust. 2	art. 4 ust. 4
art. 5 ust. 1 i 2 lit. a)	art. 5 ust. 1 i 2 lit. a)
art. 5 ust. 2 lit. b) i c)	art. 5 ust. 2 lit. b)
art. 5 ust. 2 lit. d)	art. 5 ust. 2 lit. c)
art. 5 ust. 3	art. 5 ust. 3
art. 5 ust. 4 akapit pierwszy	art. 5 ust. 4 akapit pierwszy
—	art. 5 ust. 4 akapit drugi
art. 5 ust. 4 akapit drugi	art. 5 ust. 4 akapit trzeci
art. 5 ust. 5 i 6	art. 5 ust. 5 i 6
art. 6 ust. 1 i 2 lit. a)	art. 6 ust. 1 i 2 lit. a)
art. 6 ust. 2 lit. b)	art. 6 ust. 2 lit. b)
art. 6 ust. 2 lit. c)	art. 6 ust. 2 lit. c)
art. 6 ust. 2 lit. d)	art. 6 ust. 2 lit. d)
—	art. 6 ust. 2 lit. e)
art. 6 ust. 2 lit. e)	art. 6 ust. 2 lit. f)
art. 6 ust. 2 lit. f)	art. 6 ust. 2 lit. g)
art. 6 ust. 3, 4 i 5	art. 6 ust. 3, 4 i 5
art. 7	art. 7
art. 8	art. 8
art. 9	art. 9
—	art. 10 ust. 1 i 2
art. 10	art. 10 ust. 3
—	art. 10 ust. 4
art. 11 ust. 1	art. 11 ust. 1
art. 11 ust. 2	art. 4 ust. 4
art. 11 ust. 3	art. 11 ust. 2
art. 11 ust. 4	art. 11 ust. 3
art. 12 ust. 1 i 2	_
—	art. 12 ust. 1–5
—	art. 13
art. 13 ust. 1	art. 14 ust. 1
art. 13 ust. 2	art. 14 ust. 2
—	art. 15
art. 14	art. 16
—	art. 17
	art. 18
art. 16	art. 19
Załącznik	Załącznik I
pkt 1, słowa wstępne	pkt 1, słowa wstępne
pkt 1 lit. a) (częściowo) oraz pkt 2 akapit drugi (częściowo)	pkt 1 lit. a) (częściowo)
pkt 1 lit. b)	pkt 1 lit. b)
pkt 1 lit. c) (częściowo) oraz pkt 1 lit. d) (częściowo)	pkt 1 lit.c)
pkt 1 lit. c) (częściowo)	pkt 1lit. d)
pkt 1 lit. e)	pkt 1 lit. e)
pkt 1 lit. f)	pkt 1 lit. f)
pkt 2 akapit pierwszy	pkt 2
pkt 3	pkt 3
pkt 4	pkt 4
pkt 5	—
pkt 6	pkt 5
pkt 7	pkt 6
—	załączniki II i III

II Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja nie jest obowiązkowa

16.5.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 122/47

ZALECENIE KOMISJI

z dnia 12 maja 2009 r.

w sprawie wdrażania zasad ochrony prywatności i ochrony danych w zastosowaniach wspieranych identyfikacją radiową

(notyfikowana jako dokument nr C(2009) 3200)

(2009/387/WE)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 211,

po zasięgnięciu opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Identyfikacja radiowa (RFID) stanowi nowy etap rozwoju społeczeństwa informacyjnego, w którym obiekty wyposażone w mikroelektronikę, mogącą automatycznie przetwarzać dane, w coraz większym stopniu będą stawały się integralną częścią życia codziennego.

(2)

Stopniowo zwiększa się powszechność identyfikacji radiowej, która tym samym staje się częścią życia osób fizycznych w wielu różnych dziedzinach, takich jak: logistyka (1), opieka zdrowotna, transport publiczny, handel detaliczny, w szczególności w zakresie poprawy bezpieczeństwa produktów i szybszego wycofywania produktów z rynku, rozrywka, praca, zarządzanie opłatami drogowymi, zarządzanie bagażem i dokumenty podróży.

(3)

Technologia RFID może stać się nowym motorem wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, a tym samym stanowić znaczący wkład w realizację strategii lizbońskiej, ponieważ jest bardzo obiecująca z ekonomicznego punktu widzenia – może pociągać za sobą nowe możliwości działalności gospodarczej, obniżenie kosztów i wzrost wydajności, w szczególności w zakresie radzenia sobie z podrabianiem produktów, zarządzania odpadami elektronicznymi i materiałami niebezpiecznymi, a także recyklingu zużytych produktów.

(4)	Technologia identyfikacji radiowej umożliwia przetwarzanie danych, w tym danych osobowych, na niewielkich odległościach bez fizycznego lub widocznego kontaktu między czytnikiem lub urządzeniem zapisującym a identyfikatorem, w ten sposób, że dana osoba nie ma świadomości tego kontaktu.

(5)

Zastosowania technologii RFID mają możliwość przetwarzania danych dotyczących zidentyfikowanej lub identyfikowalnej osoby fizycznej, przy czym osoba fizyczna jest identyfikowana bezpośrednio lub pośrednio. Mogą również przetwarzać takie dane osobowe przechowywane w identyfikatorze jak nazwisko osoby, data urodzenia, adres, dane biometryczne lub dane łączące poszczególny numer RFID produktu z danymi osobowymi przechowywanymi w innym miejscu w systemie. Ponadto istnieje możliwość wykorzystywania tej technologii do monitorowania osób fizycznych na podstawie posiadania przez nie jednego lub więcej produktów zawierających numer RFID produktu.

(6)

Przy wdrażaniu technologii RFID należy zwrócić szczególną uwagę na prywatność i ochronę danych, gdyż rozwiązania te mogą być jednocześnie wszechobecne i praktycznie niewidoczne. W związku z tym elementy prywatności i bezpieczeństwa informacji należy włączyć do zastosowań identyfikacji radiowej przed ich powszechnym wykorzystaniem (zasada „bezpieczeństwa i poszanowania prywatności od samego początku”).

(7)

Technologia RFID będzie mogła przynosić liczne korzyści gospodarcze i społeczne tylko wtedy, gdy zostaną wprowadzone skuteczne środki w celu zapewnienia ochrony danych osobowych, prywatności i związanych z nimi zasad etycznych, które są centralnym punktem dyskusji na temat społecznej akceptacji technologii RFID.

(8)	Państwa członkowskie i zainteresowane strony powinny dołożyć dalszych starań, aby, szczególnie w obecnej początkowej fazie wdrażania technologii RFID, zapewnić monitorowanie zastosowań technologii RFID i przestrzeganie praw i wolności jednostki.

(9)	W komunikacie Komisji z dnia 15 marca 2007 r.„Identyfikacja radiowa (RFID) w Europie: w stronę ram polityki” (2) zapowiedziano przedstawienie wyjaśnień i wytycznych dotyczących aspektów ochrony danych i prywatności zastosowań RFID w drodze jednego lub kilku zaleceń Komisji.

(10)

Prawa i obowiązki dotyczące ochrony danych osobowych i ich swobodnego przepływu, określone w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (3) i w dyrektywie 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej) (4), mają w pełni zastosowanie do wykorzystywania zastosowań RFID, które przetwarzają dane osobowe.

(11)	Zasady określone w dyrektywie 1999/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności (5) należy stosować przy opracowaniu zastosowań RFID.

(12)

Opinia Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (6) zawiera wytyczne dotyczące sposobów postępowania z produktami zawierającymi identyfikatory dostarczanymi osobom fizycznym i wzywa do sporządzenia ocen skutków w zakresie prywatności i bezpieczeństwa celem określenia i opracowania „najlepszej dostępnej technologii”, która zapewni ochronę prywatności i bezpieczeństwa systemów RFID.

(13)

Operatorzy zastosowań RFID powinni podjąć wszelkie racjonalne działania mające na celu dopilnowanie, aby dane nie były – za pomocą jakiegokolwiek środka możliwego do użycia przez operatora rozwiązań RFID lub jakąkolwiek inną osobę – powiązane ze zidentyfikowaną lub identyfikowalną osobą fizyczną, chyba że dane te są przetwarzane zgodnie z mającymi zastosowanie zasadami i przepisami prawa dotyczącymi ochrony danych.

(14)

Komunikat Komisji z dnia 2 maja 2007 r. w sprawie lepszej ochrony danych z wykorzystaniem technologii na rzecz ochrony prywatności (7) jasno określa działania prowadzące do ograniczenia przetwarzania danych osobowych i jak najpowszechniejszego wykorzystywania danych anonimowych lub pseudoanonimowych przez wspieranie rozwoju technologii na rzecz ochrony prywatności i wykorzystanie ich przez administratorów danych oraz użytkowników.

(15)

Komunikat Komisji z dnia 31 maja 2006 r.„Strategia na rzecz bezpiecznego społeczeństwa informacyjnego – »Dialog, partnerstwo i przejmowanie inicjatywy«” (8) potwierdza, że różnorodność, otwartość, interoperacyjność, użyteczność i konkurencja są kluczowymi czynnikami dla bezpieczeństwa społeczeństwa informacyjnego, podkreśla rolę państw członkowskich i administracji publicznej w podnoszeniu świadomości i wspieraniu dobrych praktyk w dziedzinie bezpieczeństwa oraz zachęca zainteresowane strony z sektora prywatnego do podejmowania inicjatyw związanych z pracami na rzecz stworzenia przystępnych cenowo systemów certyfikacji bezpieczeństwa produktów, procesów i usług, dopasowanych do konkretnych potrzeb UE (w szczególności w odniesieniu do prywatności).

(16)

Celem rezolucji Rady z dnia 22 marca 2007 r. w sprawie strategii na rzecz bezpiecznego społeczeństwa informacyjnego w Europie (9) jest zachęcenie państw członkowskich do zwrócenia należnej uwagi na potrzebę zapobiegania nowym i istniejącym zagrożeniom dla sieci łączności elektronicznej i zwalczania takich zagrożeń.

(17)

Ramy opracowane na poziomie wspólnotowym w celu przeprowadzenia ocen skutków w zakresie ochrony danych i prywatności zapewnią spójne stosowanie się do przepisów niniejszego zalecenia we wszystkich państwach członkowskich. Opracowanie tych ram powinno opierać się na istniejących praktykach i doświadczeniach zdobytych w państwach członkowskich, w krajach trzecich i w ramach prac prowadzonych przez Europejską Agencję ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji (ENISA) (10).

(18)

Komisja zapewni opracowanie na poziomie wspólnotowym wytycznych dotyczących zarządzania bezpieczeństwem informacji w zastosowaniach RFID, opierając się na istniejących praktykach i doświadczeniach zdobytych w państwach członkowskich i krajach trzecich. Państwa członkowskie powinny włączyć się w ten proces i zachęcać do uczestnictwa w nim również podmioty prywatne i władze publiczne.

(19)

Ocena skutków w zakresie ochrony danych i prywatności przeprowadzona przez operatora przed wdrożeniem zastosowania RFID dostarczy informacji wymaganych do zapewnienia odpowiednich środków ochronnych. Potrzebne będzie monitorowanie i poddawanie przeglądowi tych środków w trakcie użytkowania zastosowania RFID.

(20)	Ocena skutków w zakresie ochrony danych i prywatności w sektorze handlu detalicznego w odniesieniu do sprzedawanych klientom produktów zawierających identyfikatory dostarczy informacji koniecznych do określenia prawdopodobieństwa zagrożenia dla prywatności lub ochrony danych osobowych.

(21)

Wykorzystanie międzynarodowych norm, takich jak normy opracowane przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO), kodeksów postępowania i najlepszych praktyk, zgodnych z ramami prawnymi UE, może pomóc w zarządzaniu bezpieczeństwem informacji i środkami ochrony prywatności podczas całego procesu biznesowego wykorzystującego identyfikację radiową.

(22)

Zastosowania RFID mające skutki dla ogółu społeczeństwa, takie jak bilety elektroniczne w transporcie publicznym, wymagają odpowiednich środków ochronnych. Zastosowania RFID mające wpływ na osoby fizyczne poprzez przetwarzanie na przykład ich danych identyfikacji biometrycznej lub danych dotyczących zdrowia są szczególnie krytyczne w odniesieniu do bezpieczeństwa informacji i prywatności, w związku z czym wymagają szczególnej uwagi.

(23)	Społeczeństwo jako całość musi mieć świadomość obowiązków i praw mających zastosowanie w związku z wykorzystywaniem rozwiązań RFID. Dlatego na stronach wdrążających tę technologię spoczywa odpowiedzialność dostarczenia osobom fizycznym informacji na temat wykorzystania tych zastosowań.

(24)

Podnoszenie świadomości wśród społeczeństwa oraz małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) na temat cech i możliwości identyfikacji radiowej umożliwi tej technologii spełnienie oczekiwań gospodarczych i zmniejszy tym samym ryzyko wykorzystania jej ze szkodą dla interesu publicznego, podnosząc w ten sposób poziom jej akceptacji.

(25)

Komisja będzie miała bezpośredni i pośredni wkład we wdrażanie niniejszego zalecenia przez ułatwienie dialogu i współpracy między zainteresowanymi stronami, w szczególności przy pomocy programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP), ustanowionego na mocy decyzji nr 1639/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (11), oraz siódmego programu ramowego w dziedzinie badań (FP7), ustanowionego na mocy decyzji nr 1982/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (12).

(26)	Na poziomie wspólnotowym zasadnicze jest podjęcie prac badawczo-rozwojowych w odniesieniu do tanich technologii poprawy prywatności i bezpieczeństwa informacji w celu wspierania szerszego wykorzystania tych technologii zgodnie z dopuszczalnymi warunkami.

(27)

Niniejsze zalecenie opiera się na poszanowaniu praw podstawowych i przestrzeganiu zasad uznanych w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. Celem niniejszego zalecenia jest w szczególności zapewnienie pełnego poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz ochrony danych osobowych,

NINIEJSZYM ZALECA:

Zakres

1.	Niniejsze zalecenie udziela wytycznych dla państw członkowskich w zakresie projektowania i działania zastosowań RFID w sposób dopuszczalny z punktu widzenia prawa, etyki oraz zasad społecznych i politycznych, z poszanowaniem prawa do prywatności i zapewnieniem ochrony danych osobowych.

2.	Zalecenie to udziela również wytycznych dotyczących środków, które należy podjąć w odniesieniu do opracowywania zastosowań RFID w celu zapewnienia przestrzegania krajowego ustawodawstwa wdrażającego w stosownych przypadkach dyrektywy 95/46/WE, 1999/5/WE i 2002/58/WE przy wdrażaniu tych zastosowań.

Definicje

Do celów niniejszego zalecenia stosuje się definicje określone w dyrektywie 95/46/WE. Ponadto stosuje się następujące definicje:

„identyfikacja radiowa” (RFID) oznacza użycie fal promieniowania elektromagnetycznego lub sprzężenia strefy reaktancyjnej w części widma częstotliwości radiowej w celu przekazywania do identyfikatora lub od niego różnych schematów modulacji i kodowania, aby jednoznacznie odczytać tożsamość identyfikatora częstotliwości radiowej lub inne przechowywane w nim dane;

b)	„identyfikator RFID” lub „identyfikator” oznacza urządzenie RFID zdolne do wytwarzania sygnału radiowego lub urządzenie RFID, które przekierowuje, rozprasza lub odbija (w zależności od typu urządzenia) i moduluje sygnał nośny otrzymany z czytnika lub urządzenia zapisującego;

„czytnik lub urządzenie zapisujące RFID” lub „czytnik” oznacza stacjonarne lub mobilne urządzenie przechwytujące i identyfikujące dane, wykorzystujące falę elektromagnetyczną częstotliwości radiowej lub sprzężenie strefy reaktancyjnej do stymulowania i wywoływania odpowiedzi zmodulowanych danych z identyfikatora lub grupy identyfikatorów;

d)	„zastosowanie RFID” lub „zastosowanie” oznacza zastosowanie, które przetwarza dane przy pomocy identyfikatorów i czytników oraz jest wspierane systemem zaplecza i infrastrukturą sieci telekomunikacyjnej;

„operator zastosowania RFID” lub „operator” oznacza osobę fizyczną lub prawną, organ publiczny, agencję lub jakikolwiek inny podmiot, który samodzielnie lub wspólnie z innymi określa cele i środki działania zastosowania, włącznie z administratorami danych osobowych wykorzystującymi rozwiązania RFID;

f)	„bezpieczeństwo informacji” oznacza zachowanie poufności, integralności i dostępności informacji;

g)	„monitorowanie” oznacza jakąkolwiek działalność prowadzoną w celu wykrywania, obserwowania, kopiowania lub zapisywania położenia, ruchu, działań lub stanu osoby fizycznej.

Oceny skutków w zakresie ochrony danych i prywatności

Państwa członkowskie powinny zapewnić opracowanie przez sektor we współpracy z odpowiednimi zainteresowanymi stronami społeczeństwa obywatelskiego ram do ocen skutków w zakresie ochrony danych i prywatności. Ramy te należy przedłożyć do zatwierdzenia przez Grupę Roboczą ds. Ochrony Danych ustanowioną na mocy art. 29 w ciągu 12 miesięcy od opublikowania niniejszego zalecenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Państwa członkowskie powinny dopilnować, aby operatorzy niezależnie od swoich innych zobowiązań określonych w dyrektywie 95/46/WE:

przeprowadzali ocenę skutków wdrożenia zastosowań dla ochrony danych osobowych i prywatności, włącznie z ustaleniem, czy zastosowanie może być wykorzystane do monitorowania osoby fizycznej; poziom szczegółowości oceny powinien być odpowiedni dla czynników ryzyka dla prywatności, jakie mogłyby się wiązać z zastosowaniem;

b)	podjęli odpowiednie środki techniczne i organizacyjne w celu zapewnienia ochrony danych osobowych i prywatności;

c)	wyznaczyli osobę lub grupę osób odpowiedzialnych za przegląd ocen i utrzymania właściwego charakteru środków technicznych i organizacyjnych w celu zapewnienia ochrony danych osobowych i prywatności;

d)	udostępnili ocenę właściwemu organowi co najmniej sześć tygodni przed wdrożeniem zastosowania;

e)	wdrożyli powyższe przepisy zgodnie z ramami oceny skutków w zakresie ochrony danych i prywatności określonymi w pkt 4, gdy tylko będą one dostępne.

Bezpieczeństwo informacji

Państwa członkowskie powinny wspierać Komisję w identyfikacji tych zastosowań, które mogą powodować zagrożenia dla bezpieczeństwa informacji, mające skutki dla ogółu społeczeństwa. W przypadku takich zastosowań państwa członkowskie powinny dopilnować, aby operatorzy wraz z właściwymi organami krajowymi i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego opracowali nowe systemy lub stosowali istniejące systemy, takie jak certyfikacja lub samoocena operatora w celu wykazania, że został ustanowiony odpowiedni poziom bezpieczeństwa informacji i ochrony prywatności w stosunku do ocenianych czynników ryzyka.

Zagadnienia informacji i przejrzystości w odniesieniu do stosowania RFID

Bez uszczerbku dla obowiązków administratorów danych i zgodnie z dyrektywami 95/46/WE i 2002/58/WE państwa członkowskie powinny dopilnować, aby operatorzy opracowali i opublikowali zwięzłe, dokładne i łatwe do zrozumienia informacje dotyczące każdego z ich zastosowań. Informacje te powinny obejmować co najmniej następujące elementy:

a)	tożsamość i adres operatorów;

b)	cel zastosowania;

c)	informację o tym, jakie dane mają być przetwarzane przez zastosowanie, a w szczególności, czy przetwarzane będą dane osobowe, i czy położenie identyfikatorów będzie monitorowane;

d)	streszczenie oceny skutków w zakresie ochrony danych i prywatności;

e)	prawdopodobne ryzyko dla prywatności, jeśli takie występuje, związane z użyciem identyfikatorów w zastosowaniu, oraz środki, jakie osoby fizyczne mogą podjąć w celu zminimalizowana tego ryzyka.

Państwa członkowskie powinny zapewnić podjęcie przez operatorów kroków mających na celu informowanie osób fizycznych o obecności czytników przy pomocy wspólnego znaku europejskiego, opracowanego przez europejskie organizacje normalizacyjne przy wsparciu zainteresowanych stron. Znak powinien wskazywać tożsamość operatora i zawierać informacje na temat punktu kontaktowego dla osób fizycznych, w którym można uzyskać informacje dotyczące zastosowań.

Zastosowania RFID w sektorze handlu detalicznego

9.	Na podstawie wspólnego znaku europejskiego, opracowanego przez europejskie organizacje normalizacyjne przy wsparciu zainteresowanych stron, operatorzy powinni informować osoby fizyczne o identyfikatorach umieszczonych na produktach lub wbudowanych w produkty.

10.

Podczas przeprowadzania oceny skutków w zakresie ochrony danych i prywatności, o której mowa w pkt 4 i 5, operator zastosowania powinien szczegółowo określić, czy identyfikatory wbudowane w produkty lub umieszczone na produktach, które są sprzedawane konsumentom przez detalistów niebędących operatorami zastosowań, stanowią zagrożenie dla prywatności lub ochrony danych osobowych.

11.

Detaliści powinni w punkcie sprzedaży dezaktywować lub usuwać identyfikatory używane w zastosowaniach, chyba że konsumenci, po udzieleniu im informacji, o których mowa w pkt 7, wyrażą zgodę na dalsze działanie identyfikatorów. Dezaktywację identyfikatorów należy rozumieć jako jakikolwiek proces wstrzymujący interakcję identyfikatora z jego środowiskiem, który nie wymaga aktywnego uczestnictwa konsumenta. Dezaktywacja lub usunięcie identyfikatorów przez detalistę powinny być natychmiastowe i bezpłatne. Konsumenci powinni mieć możliwość zweryfikowania, czy dezaktywacja lub usunięcie jest skuteczne.

12.

Punkt 11 nie powinien mieć zastosowania, jeśli w wyniku oceny skutków w zakresie ochrony danych i prywatności okaże się, że identyfikatory używane w zastosowaniach obecnych w handlu detalicznym i działające nadal po opuszczeniu punktu sprzedaży nie stanowią zagrożenia dla prywatności lub ochrony danych osobowych. Mimo to detaliści powinni umożliwić bezpłatne i proste środki dezaktywacji lub usunięcia identyfikatorów natychmiast lub późniejszym terminie.

13.	Dezaktywacja lub usunięcie identyfikatorów nie powinno wiązać się z jakimkolwiek ograniczeniem lub wygaśnięciem obowiązków prawnych detalisty lub producenta wobec konsumenta.

14.	Punkty 11 i 12 powinny mieć zastosowanie tylko wobec detalistów, którzy są operatorami.

Działania podnoszące świadomość

15.

Państwa członkowskie we współpracy z sektorem, Komisją i zainteresowanymi stronami powinny podjąć odpowiednie środki w celu informowania i podniesienia świadomości wśród organów publicznych i przedsiębiorstw (w szczególności małych i średnich) w zakresie potencjalnych korzyści i zagrożeń związanych ze stosowaniem technologii RFID. Należy zwrócić szczególną uwagę na aspekty dotyczące bezpieczeństwa informacji i prywatności.

16.

Państwa członkowskie we współpracy z sektorem, organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, Komisją i odpowiednimi zainteresowanymi stronami powinny określić i udostępnić przykłady dobrej praktyki we wdrażaniu zastosowań RFID na potrzeby informowania i podnoszenia świadomości społeczeństwa. Powinny one także podjąć odpowiednie środki, takie jak projekty pilotażowe na dużą skalę, aby podnieść świadomość społeczeństwa w zakresie technologii RFID oraz korzyści, zagrożeń i skutków wynikających z jej stosowania, co stanowi warunek wstępny szerszego wykorzystania tej technologii.

Badania i rozwój

17.	Państwa członkowskie powinny współpracować z sektorem, odpowiednimi zainteresowanymi stronami społeczeństwa obywatelskiego i Komisją w celu pobudzania i wspierania wprowadzenia zasady „bezpieczeństwa i poszanowania prywatności od samego początku” na wczesnym etapie opracowywania zastosowań RFID.

Działania następcze

18.	Państwa członkowskie powinny podjąć wszelkie niezbędne środki w celu przedstawienia niniejszego zalecenia wszystkim zainteresowanym stronom zaangażowanym w projektowanie i eksploatację zastosowań RFID we Wspólnocie.

19.	Państwa członkowskie powinny poinformować Komisję o działaniach podjętych w odpowiedzi na niniejsze zalecenie najpóźniej 24 miesiące od opublikowania niniejszego zalecenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

20.	W ciągu trzech lat od opublikowania niniejszego zalecenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Komisja przedstawi sprawozdanie na temat wdrożenia niniejszego zalecenia, jego skuteczności i skutków dla operatorów i konsumentów, w szczególności w odniesieniu do środków zalecanych w punktach 9–14.

Adresaci

21.	Niniejsze zalecenie skierowane jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 12 maja 2009 r.

W imieniu Komisji

Viviane REDING

Członek Komisji

(1) COM(2007) 607 wersja ostateczna.

(2) COM(2007) 96 wersja ostateczna.

(3) Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.

(4) Dz.U. L 201 z 31.7.2002, s. 37.

(5) Dz.U. L 91 z 7.4.1999, s. 10.

(6) Dz.U. C 101 z 23.4.2008, s. 1.

(7) COM(2007) 228 wersja ostateczna

(8) COM(2006) 251 wersja ostateczna

(9) Dz.U. C 68 z 24.3.2007, s. 1.

(10) Artykuł 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 460/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 77 z 13.3.2004, s. 1).

(11) Dz.U. L 310 z 9.11.2006, s. 15.

(12) Dz.U. L 412 z 30.12.2006, s. 1.

		ISSN 1725-5139 doi:10.3000/17255139.L_2009.122.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 122

Wydanie polskie	Legislacja	Tom 52 16 maja 2009

Spis treści		I Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja jest obowiązkowa	Strona
		ROZPORZĄDZENIA
		Rozporządzenie Komisji (WE) nr 404/2009 z dnia 15 maja 2009 r. ustanawiające standardowe wartości celne w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	1
		Rozporządzenie Komisji (WE) nr 405/2009 z dnia 15 maja 2009 r. ustalające należności celne przywozowe w sektorze zbóż mające zastosowanie od dnia 16 maja 2009 r.	3
		DYREKTYWY
	*	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/23/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wag nieautomatycznych (wersja ujednolicona) ( 1 )	6
	*	Dyrektywa 2009/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie ustanowienia europejskiej rady zakładowej lub trybu informowania pracowników i konsultowania się z nimi w przedsiębiorstwach lub w grupach przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym (wersja przekształcona) ( 1 )	28

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod krajów trzecich (1)	Standardowa stawka celna w przywozie
0702 00 00	JO	73,9
	MA	48,9
	MK	80,5
	TN	115,0
	TR	101,0
	ZZ	83,9
0707 00 05	JO	155,5
	MA	32,7
	TR	148,4
	ZZ	112,2
0709 90 70	JO	216,7
	TR	120,2
	ZZ	168,5
0805 10 20	EG	42,4
	IL	55,0
	MA	48,3
	TN	49,2
	TR	99,9
	US	49,3
	ZZ	57,4
0805 50 10	AR	50,9
	TR	47,7
	ZA	59,1
	ZZ	52,6
0808 10 80	AR	81,8
	BR	75,3
	CL	76,2
	CN	97,7
	MK	42,0
	NZ	104,1
	US	128,1
	UY	71,7
	ZA	85,7
	ZZ	84,7

Kod CN	Wyszczególnienie towarów	Należność przywozowa (1) (w EUR/t)
1001 10 00	PSZENICA twarda wysokiej jakości	0,00
	średniej jakości	0,00
	niskiej jakości	0,00
1001 90 91	PSZENICA zwyczajna, do siewu	0,00
ex 1001 90 99	PSZENICA zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu	0,00
1002 00 00	ŻYTO	40,83
1005 10 90	KUKURYDZA siewna, inna niż hybryda	12,13
1005 90 00	KUKURYDZA, inna niż do siewu (2)	12,13
1007 00 90	Ziarno SORGO, inne niż hybryda do siewu	40,83

	II Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja nie jest obowiązkowa
	DECYZJE
	Komisja
	2009/386/WE
*	Decyzja Komisji z dnia 15 maja 2009 r. w sprawie powołania trzech członków Grupy Kontrolującej Opinie Dotyczące Standardów Rachunkowości utworzonej na mocy decyzji 2006/505/WE powołującej Grupę Kontrolującą Opinie Dotyczące Standardów Rachunkowości z zadaniem doradzania Komisji w kwestii obiektywizmu i neutralności opinii Europejskiej Grupy Doradczej ds. Sprawozdawczości Finansowej (EFRAG)	45
	ZALECENIA
	Komisja
	2009/387/WE
*	Zalecenie Komisji z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie wdrażania zasad ochrony prywatności i ochrony danych w zastosowaniach wspieranych identyfikacją radiową (notyfikowana jako dokument nr C(2009) 3200)	47