5.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/1

(1)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1017/68 z dnia 19 lipca 1968 r. w sprawie stosowania zasad konkurencji do transportu kolejowego, drogowego i żeglugi śródlądowej (3) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (4). Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości rozporządzenie to powinno zostać ujednolicone.

(2)

Zasady konkurencji dla transportu kolejowego, drogowego i żeglugi śródlądowej są częścią wspólnej polityki transportowej i ogólnej polityki gospodarczej.

(3)

Zasady konkurencji powinny uwzględniać charakterystyczne cechy transportu.

(4)

Ponieważ zasady konkurencji w transporcie odstępują od generalnych zasad konkurencji, powinno się stworzyć przedsiębiorstwom możliwość upewnienia się, jakie przepisy stosować w konkretnych przypadkach.

(5)

System zasad konkurencji w transporcie powinno się stosować jednakowo do wspólnego finansowania lub do zakupu sprzętu do wspólnego świadczenia usług przez grupy przedsiębiorstw, jak też do pewnych działań podmiotów świadczących transportowe usługi pomocnicze, związane z transportem kolejowym, drogowym i żeglugą śródlądową.

(6)

Aby zapewnić, że handel pomiędzy państwami członkowskimi oraz konkurencja na rynku wewnętrznym nie są zakłócone, konieczne jest zakazanie, co do zasady, w trzech sektorach transportu wskazanych wyżej, porozumień między przedsiębiorstwami, decyzji związków przedsiębiorstw oraz praktyk uzgodnionych pomiędzy przedsiębiorstwami i wszystkich przypadków nadużywania pozycji dominującej na rynku wewnętrznym, które mogłyby mieć takie skutki.

(7)

Określone kategorie porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk w transporcie, których celem lub skutkiem jest tylko stosowanie ulepszeń technicznych lub osiągnięcie współpracy technicznej, mogą być wyłączone spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję, ponieważ przyczyniają się one do poprawy produktywności. W świetle doświadczeń związanych ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia Rada może, na wniosek Komisji, zmienić listę takich typów porozumień.

(8)

Dla ulepszenia czasami zbyt rozproszonej struktury sektora transportu drogowego i żeglugi śródlądowej spod zakazu porozumień ograniczających powinny być również wyłączone porozumienia, decyzje i praktyki uzgodnione, zapewniające tworzenie i działanie grup przedsiębiorstw w tych dwóch sektorach transportu, których celem jest prowadzenie działalności transportowej, wliczając w to wspólne finansowanie i zakup sprzętu dla wspólnego świadczenia usług. Takie generalne wyłączenie może być przyznane pod warunkiem, że całkowita zdolność przewozowa zgrupowania nie przekroczy określonych limitów, tak ustalonych, aby zapewnić, żeby żadne przedsiębiorstwo nie posiadało pozycji dominującej wewnątrz zgrupowania. Komisja powinna jednakże posiadać uprawnienie do interwencji, jeśli w szczególnych przypadkach porozumienia takie stanowią nadużycie wyłączenia, to znaczy wywołują skutek niezgodny z warunkami, na podstawie których porozumienia ograniczające konkurencję mogą być uznane za legalne. Fakt, że zgrupowanie ma całkowitą zdolność przewozową większą niż ustalone maksimum lub nie może domagać się generalnego wyłączenia z powodu indywidualnej zdolności przewozowej przedsiębiorstwa należącego do zgrupowania, nie stanowi jednak przeszkody dla podjęcia legalnego porozumienia, decyzji lub uzgodnionej praktyki przez takie zgrupowanie, jeśli spełniają one właściwe warunki niniejszego rozporządzenia.

(9)

To przede wszystkim same przedsiębiorstwa mają oceniać, czy dominującymi skutkami ich porozumień, decyzji i praktyk uzgodnionych są ograniczenia konkurencji lub korzyści ekonomiczne dopuszczalne jako usprawiedliwienie tych ograniczeń, i decydować, na własną odpowiedzialność, czy takie porozumienia, decyzje lub praktyki uzgodnione są nielegalne czy legalne.

(10)

Dlatego też przedsiębiorstwa powinny móc zawierać lub wykonywać porozumienia bez ich zgłaszania. Naraża to takie porozumienia na ryzyko uznania ich za nieważne z mocą wsteczną, jeżeli zostaną zbadane na podstawie skargi lub z własnej inicjatywy Komisji, ale mogą one również po takim zbadaniu być uznane za legalne z mocą wsteczną,

a)

standaryzację sprzętu, usług transportowych, pojazdów i stałych instalacji;

b)

wymianę lub łączenie, w celu świadczenia usług transportowych, personelu, sprzętu, pojazdów i stałych instalacji;

c)

organizację i realizację sukcesywnych, uzupełniających, substytucyjnych lub kombinowanych usług transportowych oraz ustalanie i stosowanie zryczałtowanych stawek i warunków do takich usług, w tym specjalnych stawek konkurencyjnych;

d)

korzystanie w przewozach jednym środkiem transportu z tras, które są najbardziej racjonalne z punktu widzenia eksploatacji;

e)

koordynację rozkładów jazdy na łączących się trasach;

f)

łączenie pojedynczych przesyłek;

g)

ustanawianie jednolitych zasad do struktury taryf i warunków ich stosowania, z zastrzeżeniem, że zasady te nie określają stawek i warunków transportowych.

a)

tworzenie i prowadzenie działalności przez zgrupowania przedsiębiorstw transportu drogowego i żeglugi śródlądowej w celu prowadzenia działalności transportowej;

b)

wspólne finansowanie lub nabywanie sprzętu lub usług transportowych, jeżeli te działania bezpośrednio dotyczą świadczenia usług transportowych i są niezbędne dla wspólnej działalności wyżej wymienionych zgrupowań;

(i)

10 000 ton metrycznych w przypadku transportu drogowego;

(ii)

500 000 ton metrycznych w przypadku żeglugi śródlądowej.

5.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/6

5.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/8

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 341/2007 (3) otwiera kontyngenty taryfowe i ustanawia zarządzanie nimi oraz wprowadza system pozwoleń na przywóz i świadectw pochodzenia czosnku i innych produktów rolnych przywożonych z krajów trzecich.

(2)

Ilości, w odniesieniu do których tradycyjni importerzy i nowi importerzy złożyli wnioski o wydanie pozwolenia typu „A” w ciągu pierwszych pięciu dni roboczych następujących po 15 dniu lutego 2009 r., zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 341/2007, przewyższają ilości przewidziane dla produktów pochodzących z Chin, i wszystkich krajów trzecich innych niż Chiny.

(3)

Wobec powyższego, zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1301/2006, w chwili obecnej należy określić zakres, w jakim wnioski o wydanie pozwolenia typu „A” przesłane Komisji do końca lutego 2009 r. mogą zostać zrealizowane zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 341/2007,

5.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/10

(1)

Na podstawie informacji przekazanych przez właściwe organy Komisja stwierdza, że pozwolenia na przywóz ryżu łuskanego objętego kodem CN 1006 20, z wyjątkiem pozwoleń na przywóz ryżu Basmati, zostały wydane na ilość 221 765 ton na okres od dnia 1 września 2008 r. do dnia 28 lutego 2009 r. Należy zatem zmienić należność celną przywozową za ryż łuskany objęty kodem CN 1006 20, inny niż ryż Basmati.

(2)

Ustalenie należności musi nastąpić w terminie 10 dni od zakończenia wskazanego wyżej okresu, zatem niniejsze rozporządzenie powinno niezwłocznie wejść w życie,

5.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/11

(1)

Na podstawie informacji przekazanych przez właściwe organy Komisja stwierdza, że pozwolenia na przywóz ryżu półbielonego lub bielonego objętego kodem CN 1006 30 zostały wydane na ilość 160 203 ton na okres od dnia 1 września 2008 r. do dnia 28 lutego 2009 r. Należy zatem zmienić należność przywozową za ryż półbielony lub bielony objęty kodem CN 1006 30.

(2)

Ustalenie należności musi nastąpić w terminie 10 dni od zakończenia wskazanego wyżej okresu, zatem niniejsze rozporządzenie powinno niezwłocznie wejść w życie,

5.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/12

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 950/2006 lub rozporządzeniem Rady (WE) nr 508/2007 z dnia 7 maja 2007 r. otwierającym kontyngenty taryfowe na przywóz do Bułgarii i Rumunii surowego cukru trzcinowego na dostawy do rafinerii cukru w latach gospodarczych 2006/2007, 2007/2008 i 2008/2009 (3), w terminie od dnia 23 do dnia 27 lutego 2009 r. do właściwych organów złożono wnioski o wydanie pozwoleń na przywóz ogółem ilości równej lub przekraczającej ilość dostępną dla numeru porządkowego 09.4351 (lipca–września 2009).

(2)

W tej sytuacji Komisja powinna ustalić współczynnik przydziału umożliwiający wydawanie pozwoleń proporcjonalnie do ilości dostępnej lub poinformować państwa członkowskie o tym, że ustalony limit został wykorzystany,

5.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/17

(1)

Wykaz A w załączniku 2 do wspólnych instrukcji konsularnych dla placówek dyplomatycznych i konsularnych dotyczących wiz (2) zawiera wykaz państw, których obywatele nie podlegają obowiązkowi wizowemu w jednym lub większej liczbie państw Schengen, jeśli są posiadaczami paszportów dyplomatycznych, urzędowych lub służbowych, a podlegają temu obowiązkowi, będąc posiadaczami paszportów zwykłych.

(2)

Austria pragnie zwolnić z obowiązku wizowego posiadaczy indonezyjskich paszportów dyplomatycznych i służbowych. Należy zatem odpowiednio zmienić wspólne instrukcje konsularne.

(3)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i w związku z tym nie jest związana niniejszą decyzją ani jej nie stosuje. Ponieważ niniejsza decyzja oparta jest na dorobku Schengen, zgodnie z postanowieniami tytułu IV części trzeciej Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania – zgodnie z art. 5 wyżej wspomnianego protokołu – decyduje w terminie sześciu miesięcy od przyjęcia niniejszej decyzji przez Radę, czy wdroży niniejszą decyzję do swojego prawa krajowego.

(4)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (3), wchodzących w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania tej umowy (4).

(5)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (5); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy zatem w jej przyjęciu i nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(6)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Irlandia nie uczestniczy zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (6); Irlandia nie uczestniczy zatem w jej przyjęciu i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(7)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu umowy zawartej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (7), wchodzących w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (8).

(8)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, wchodzących w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/261/WE (9).

(9)

W odniesieniu do Cypru niniejsza decyzja stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związany w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu Przystąpienia z 2003 r.

(10)

Niniejsza decyzja stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związany, w rozumieniu art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r,

5.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/19