16.12.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/1

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1248/2008

z dnia 15 grudnia 2008 r.

ustanawiające standardowe wartości celne w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (1),

uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1580/2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw (2), w szczególności jego art. 138 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości celnych dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XV do wspomnianego rozporządzenia,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardowe wartości celne w przywozie, o których mowa w art. 138 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007, są ustalone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 16 grudnia 2008 r.

---

(1)  Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

(2)  Dz.U. L 350 z 31.12.2007, s. 1.

---

---

16.12.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/3

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1249/2008

z dnia 10 grudnia 2008 r.

ustanawiające szczegółowe zasady wdrożenia wspólnotowych skal klasyfikacji tusz wołowych, wieprzowych i baranich oraz raportowania ich cen

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (1), w szczególności jego art. 43 lit. m) w związku z jego art. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 204 ust. 2 lit. h) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 rozporządzenie to stosuje się od dnia 1 stycznia 2009 r. w odniesieniu do wspólnotowych skal klasyfikacji tusz. Należy zatem przyjąć szczegółowe zasady wdrożenia wspomnianych wspólnotowych skal i zasady raportowania przez państwa członkowskie cen ustalonych na ich podstawie, zasady te powinny obowiązywać od dnia 1 stycznia 2009 r.

(2)

Zasady wdrożenia wspólnotowych skal klasyfikacji tusz ustanowiono dotychczas w kilku aktach prawnych, w szczególności w rozporządzeniach Komisji: (EWG) nr 563/82 z dnia 10 marca 1982 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia (EWG) nr 1208/81 ustanawiającego rynkowe ceny dorosłego bydła na podstawie wspólnotowej skali klasyfikacji tusz wołowych (2), (EWG) nr 2967/85 z dnia 24 października 1985 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania wspólnotowej skali klasyfikacji tusz wieprzowych (3), (EWG) nr 344/91 z dnia 13 lutego 1991 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1186/90 rozszerzającego zakres wspólnotowej skali klasyfikacji tusz wołowych (4), (WE) nr 295/96 z dnia 16 lutego 1996 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1892/87 w odniesieniu do rejestrowania cen rynkowych dorosłego bydła na podstawie wspólnotowej skali klasyfikacji tusz (5), (WE) nr 103/2006 z dnia 20 stycznia 2006 r. przyjmującym dodatkowe przepisy dla stosowania wspólnotowej skali klasyfikacji tusz bydła dojrzałego (6), (WE) nr 908/2006 z dnia 20 czerwca 2006 r. ustalającym wykaz reprezentatywnych rynków wieprzowiny we Wspólnocie (7), (WE) nr 1128/2006 z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie etapu handlu, do którego odnosi się przeciętna cena tusz wieprzowych (8), (WE) nr 1319/2006 z dnia 5 września 2006 r. w sprawie wymiany między państwami członkowskimi a Komisją określonych informacji dotyczących wieprzowiny (9), (WE) nr 710/2008 z dnia 24 lipca 2008 r. ustalającym współczynniki ważenia stosowane przy obliczaniu ceny rynkowej tusz wieprzowych we Wspólnocie na rok budżetowy 2008/2009 (10), (WE) nr 22/2008 z dnia 11 stycznia 2008 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania wspólnotowej skali klasyfikacji tusz owczych (11) oraz w decyzji Komisji 83/471/EWG z dnia 7 września 1983 r. odnoszącej się do Wspólnotowego Komitetu Inspekcyjnego ds. Stosowania Skali Klasyfikacji Tusz Wołowych (12). W trosce o jasność i przejrzystość wymienione rozporządzenia i decyzję należy zastąpić jednym aktem prawnym.

(3)

Artykuł 42 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że wspólnotowe skale klasyfikacji tusz dorosłego bydła i tusze wieprzowe powinny być stosowane zgodnie z określonymi przepisami załącznika V do wymienionego rozporządzenia, a państwa członkowskie mogą również stosować wspólnotową klasyfikację tusz w przypadku tusz baranich.

(4)

Artykuł 42 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że wspólnotowa skala klasyfikacji tusz w sektorze wołowiny i cielęciny powinna być stosowana w odniesieniu do tusz dorosłego bydła. W części IV pkt 2 załącznika III do wymienionego rozporządzania dorosłe bydło zdefiniowano w odniesieniu do masy żywego zwierzęcia. Niezależnie od tej definicji i w celu zapewnienia jednolitego stosowania należy zatem zezwolić państwom członkowskim na stosowanie wspólnotowej skali obowiązkowo w odniesieniu do bydła od pewnego przedziału wiekowego określonego na podstawie systemu identyfikacji i rejestracji przewidzianego w rozporządzeniu (WE) nr 1760/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 lipca 2000 r. ustanawiającym system identyfikacji i rejestracji bydła i dotyczącym etykietowania wołowiny i produktów z wołowiny (13). Wspomniany system identyfikacji i rejestracji powinien być również stosowany do podziału tusz na kategorie A i B, o których mowa w pkt A.II załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(5)	W celu zapewnienia jednolitej klasyfikacji tusz dorosłego bydła i tusz baranich we Wspólnocie należy doprecyzować definicje klas uformowania tuszy i okrywy tłuszczowej, o których mowa w pkt A.III i pkt C.III załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(6)

Punkt A.III załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje klasę uformowania tuszy S w odniesieniu do tusz uzyskanych z bydła o podwójnym umięśnieniu. Uwzględniając, że ta konkretna klasa uformowania tuszy odzwierciedla szczególne cechy bydła w niektórych państwach członkowskich, należy wprowadzić przepisy, na mocy których państwa członkowskie mogą korzystać z klasy uformowania S.

(7)

Zgodnie z art. 43 lit. m) ppkt (iii) tiret drugie rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 odstępstwa od ogólnego obowiązku klasyfikacji dorosłego bydła mogą zostać przyznane państwom członkowskim na ich wniosek dla niektórych rzeźni, prowadzących działalność na małą skalę. Na podstawie doświadczeń zdobytych podczas stosowania wspólnotowej skali klasyfikacji państwa członkowskie uznają za stosowne odstępstwo w przypadku rzeźni, w których średnia roczna uboju nie przekracza 75 sztuk dorosłego bydła tygodniowo. Biorąc pod uwagę ograniczoną wielkość produkcji w takich rzeźniach, Komisja uznaje powyższe odstępstwo za uzasadnione. Z tych samych względów w art. 2 ust. 2 tiret pierwsze rozporządzenia (EWG) nr 344/91 przewidziano takie odstępstwo. Aby uprościć stosowanie art. 43 lit. m) ppkt (iii) tiret drugie rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 należy zatem upoważnić państwa członkowskie do przyznawania takiego odstępstwa we własnym zakresie.

(8)

Artykuł 43 lit. m) ppkt (iv) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że państwa członkowskie powinny być upoważnione do niestosowania skali klasyfikacji tusz wieprzowych. Taki przepis powinien mieć w szczególności zastosowanie do niewielkich rzeźni, w których średnia uboju nie przekracza 200 świń tygodniowo.

(9)	W celu zagwarantowania właściwego stosowania wspólnotowych skal klasyfikacji i zwiększenia przejrzystości rynku należy określić warunki i praktyczne metody klasyfikacji, ważenia i identyfikacji tusz dorosłego bydła, tusz wieprzowych i tusz baranich.

(10)

Jednakże należy przewidzieć pewne odstępstwa od powyższych warunków, w szczególności dotyczące terminów klasyfikacji i ważenia tusz w przypadku awarii technik automatycznej klasyfikacji, umiejscawiania na tuszach pieczęci lub etykiet, na których wyszczególniono klasyfikację oraz rzeźni, w których przeprowadza się odkostnianie wszystkich tusz. W przypadku tusz wieprzowych masa powinna odnosić się do masy poubojowej schłodzonej obliczonej przy zastosowaniu do wyniku ważenia współczynnika przeliczeniowego, który należy określić. Współczynnik ten powinien się różnić w zależności od czasu jaki upłynie pomiędzy kłuciem świni a jej ważeniem. Należy zatem zezwolić na dostosowanie tego współczynnika.

(11)	Osoby fizyczne lub prawne, na których zlecenie przeprowadza się ubój bydła, powinny być poinformowane o wyniku klasyfikacji zwierząt dostarczanych do uboju. Powyższe powiadomienie powinno zawierać również dodatkowe informacje w celu zapewnienia pełnej przejrzystości względem dostawców.

(12)	W celu zapewnienia dokładności i wiarygodności klasyfikacji tusz dorosłego bydła i tusz baranich, klasyfikacji powinien dokonywać personel posiadający niezbędne kwalifikacje potwierdzone licencją lub zaświadczeniem.

(13)

W celu zatwierdzenia alternatywnych metod bezpośredniej wzrokowej oceny uformowania i okrywy tłuszczowej tuszy dorosłego bydła można wprowadzić techniki automatycznej klasyfikacji, o ile są one oparte na statystycznie potwierdzonych metodach. Zatwierdzanie technik automatycznej klasyfikacji powinno być zgodne z określonymi warunkami i wymogami, jak również z maksymalnym dopuszczalnym błędem statystycznym w klasyfikacji, który należy określić.

(14)

Należy przewidzieć możliwość wprowadzania zmian, po przyznaniu licencji, do specyfikacji technicznych dotyczących technik automatycznej klasyfikacji tusz dorosłego bydła w celu poprawy ich dokładności. Jednakże takie zmiany powinny wymagać uprzedniego zatwierdzenia przez właściwe organy, które powinny stwierdzić, że takie zmiany przynoszą skutek w postaci co najmniej tego samego poziomu dokładności.

(15)

Wartość tuszy wieprzowej określana jest w szczególności na podstawie zawartości chudego mięsa w stosunku do masy. Aby zagwarantować, że zawartość chudego mięsa jest ustalana w sposób obiektywny, ocena powinna polegać na pomiarach niektórych części anatomicznych tuszy przy pomocy zatwierdzonych i statystycznie sprawdzonych metod. Mimo że można stosować różne metody oceny zawartości chudego mięsa w tuszy wieprzowej, należy zagwarantować, że wybór metody pozostaje bez wpływu na szacowaną zawartość chudego mięsa. W celu określenia wartości handlowej tuszy wieprzowej należy zezwolić na stosowanie innych kryteriów oceny niż masa i szacowana zawartość chudego mięsa.

(16)

Punkt C.III załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że tusze baranie klasyfikuje się, biorąc pod uwagę uformowanie tuszy i stopień okrywy tłuszczowej. Jednakże inne kryteria, w szczególności masa, kolor mięsa i okrywa tłuszczowa, mogą być stosowane w przypadku tusz jagnięcych o masie poniżej 13 kg.

(17)

Wiarygodność klasyfikacji tusz dorosłego bydła oraz tusz wieprzowych i baranich powinna być sprawdzana za pomocą regularnych kontroli na miejscu przeprowadzanych przez organy niezależne od kontrolowanych przez nie zakładów. Należy ustanowić warunki i minimalne wymogi tych kontroli, w tym dotyczące składania raportów z przeprowadzonych kontroli i ewentualnych działań następczych. W przypadku dokonywania klasyfikacji tusz dorosłego bydła przy pomocy technik automatycznej klasyfikacji tusz należy ustanowić określone przepisy uzupełniające dotyczące kontroli na miejscu, przewidujące między innymi, że częstotliwość przeprowadzania tych kontroli ulega zwiększeniu w początkowym okresie po przyznaniu licencji.

(18)

W celu uzyskania porównywalnych cen tusz wołowych, wieprzowych i baranich we Wspólnocie należy wprowadzić przepisy stanowiące, że rejestrowanie cen odwołuje się do wyraźnie określonego etapu wprowadzania do obrotu. Ponadto należy określić wspólnotową prezentację wzorcową dla tusz dorosłego bydła i tusz baranich. Należy również ustalić pewne współczynniki korygujące, dzięki którym będzie można dostosować prezentacje stosowane w niektórych państwach członkowskich do wspólnotowej prezentacji wzorcowej.

(19)	Aby zagwarantować, że zarejestrowane ceny tuszy są reprezentatywne w stosunku do produkcji państw członkowskich w sektorze wołowiny, wieprzowiny i baraniny, należy zdefiniować kategorie i klasy, a także pewne kryteria definiujące zakłady i osoby podlegające obowiązkowi raportowania cen.

(20)

Do celów raportowania cen tusz wołowych państwom członkowskim należy zezwolić na podjęcie decyzji, czy terytorium ich państwa jest podzielone, a jeśli tak, to na ile regionów. Należy wprowadzić przepisy stanowiące, że raportowanie cen w przypadku Zjednoczonego Królestwa powinno odnosić się do dwóch regionów, a mianowicie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

(21)

W przypadku gdy państwa członkowskie utworzyły regionalne komitety do określania cen tusz dorosłego bydła, należy wprowadzić przepisy ustanawiające, że ich członkowie zapewniają, że ich polityka w tym zakresie jest zrównoważona i obiektywna oraz że ceny przez nie ustalone są uwzględniane przy obliczaniu ceny krajowej.

(22)	W przypadku gdy dokonywane są dodatkowe płatności na rzecz dostawców dorosłego bydła, zakłady lub osoby podlegające obowiązkowi raportowania cen powinny być zobowiązane do dokonania pewnych korekt cen, aby uniknąć wypaczeń przy obliczaniu średnich cen krajowych.

(23)	Należy ustanowić praktyczną metodę, z której korzystać będą państwa członkowskie do obliczania średnich cen tygodniowych. Wspomniane ceny, które powinny stanowić podstawę określenia cen średnich ważonych na poziomie Wspólnoty, należy raportować Komisji co tydzień.

(24)	W celu monitorowania raportowania cen tusz wołowych, wieprzowych i baranich państwa członkowskie powinny być zobowiązane do okresowego przekazywania pewnych informacji Komisji.

(25)

Artykuł 42 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje przeprowadzanie kontroli na miejscu przez wspólnotowy komitet inspekcyjny złożony z ekspertów wyznaczonych przez Komisję i z ekspertów wyznaczonych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia jednolitego stosowania wspólnotowych skal klasyfikacji tusz wołowych i wieprzowych na terenie Wspólnoty. Należy ustanowić przepisy wykonawcze dotyczące składu i funkcjonowania tego komitetu.

(26)

Należy wprowadzić przepisy stanowiące, że państwa członkowskie powinny podjąć pewne środki mające na celu prawidłowe stosowanie wspólnotowych skal klasyfikacji, gwarantujące dokładność raportowanych cen i umożliwiające nakładanie kar w przypadku naruszeń. Ponadto państwa członkowskie powinny być zobowiązane do powiadamiania Komisji o takich środkach.

(27)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

ZAKRES STOSOWANIA

Artykuł 1

Zakres stosowania

Niniejsze rozporządzenie ustanawia szczegółowe zasady wdrożenia wspólnotowych skal klasyfikacji tusz wołowych, wieprzowych i baranich oraz raportowania ich cen rynkowych zgodnie z art. 43 lit. m) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

ROZDZIAŁ II

SEKTOR WOŁOWINY

Artykuł 2

Zakres i postanowienia ogólne

1.   Wspólnotowa skala klasyfikacji tusz w sektorze wołowiny i cielęciny ma zastosowanie do tusz dorosłego bydła.

2.   Niezależnie od części IV pkt 2 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie mogą zdecydować, że wspólnotowa skala, o której mowa w ust. 1, ma zastosowanie do tusz bydła w wieku co najmniej 12 miesięcy w momencie uboju.

3.   Do celów stosowania pkt A.II załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 tusze niekastrowanych młodych samców w wieku poniżej 2 lat (kategoria A) i tusze innych niekastrowanych samców (kategoria B) rozróżnia się na podstawie wieku zwierzęcia.

4.   Wiek bydła, o którym mowa w ust. 2 i 3, ustala się na podstawie informacji pochodzących z systemu identyfikacji i rejestracji bydła ustanowionego w każdym państwie członkowskim zgodnie z tytułem I rozporządzenia (WE) nr 1760/2000.

Artykuł 3

Uzupełniające przepisy dotyczące klas uformowania i klas okrywy tłuszczowej

Uzupełniające przepisy szczegółowe dotyczące definicji klas uformowania i klas okrywy tłuszczowej, o których mowa w pkt A.III załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, ustanawia się w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 4

Klasa uformowania S

Klasa uformowania S, o której mowa w pkt A.III załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, może być stosowana w państwach członkowskich w celu uwzględnienia szczególnych cech bydła występującego w tych państwach.

Artykuł 5

Odstępstwa od obowiązkowej klasyfikacji tusz

Państwa członkowskie mogą zdecydować, że wymogi klasyfikacji tusz dorosłego bydła ustanowione w pkt A.V załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie są obowiązkowe w przypadku zatwierdzonych rzeźni, w których średnia roczna uboju nie przekracza 75 sztuk dorosłego bydła tygodniowo.

Artykuł 6

Klasyfikacja i identyfikacja

1.   Klasyfikacji i identyfikacji, o których mowa w pkt A.V załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, dokonuje się w rzeźni.

2.   Klasyfikacji, identyfikacji i ważenia tuszy dokonuje się w ciągu godziny po kłuciu zwierzęcia.

Jednakże w przypadku gdy nie da się sklasyfikować tusz przy użyciu technik automatycznej klasyfikacji, o których mowa w art. 9, klasyfikacja i identyfikacja tych tusz następuje w dniu uboju.

3.   Identyfikacji tusz dokonuje się za pomocą oznaczenia wykazującego kategorię oraz klasę uformowania i okrywy tłuszczowej, o których mowa odpowiednio w pkt A.II oraz pkt A.III załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Znakowania dokonuje się przez stemplowanie na zewnętrznej powierzchni tuszy nieusuwalnym i nietoksycznym tuszem, stosując metodę zatwierdzoną przez właściwe organy; wysokość liter i cyfr nie może wynosić mniej niż dwa cm.

Na tylnej ćwierćtuszy oznaczenie umieszcza się na rostbefie w okolicach czwartego kręgu lędźwiowego, na przedniej ćwierćtuszy – na mostku, 10 do 30 cm od krawędzi rozcięcia mostka. Państwa członkowskie mogą jednak ustalić inne położenie oznaczenia na każdej ćwierćtuszy, pod warunkiem że wcześniej poinformują o tym Komisję.

4.   Nie naruszając przepisów art. 4 ust. 3 lit. c) rozporządzenia Komisji (WE) nr 1669/2006 (14) oraz pkt I lit. a) załącznika I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 826/2008 (15), państwa członkowskie mogą zezwolić na zastąpienie oznaczenia poprzez użycie etykiety, o ile spełnione zostaną następujące warunki:

a)	etykiety mogą być przechowywane i przytwierdzane jedynie w zatwierdzonych zakładach, gdzie dokonuje się uboju zwierząt; rozmiar etykiet nie może być mniejszy niż 50 cm2;

b)	w uzupełnieniu wymagań, o których mowa w ust. 3, etykiety muszą wskazywać numer zatwierdzenia rzeźni, numer identyfikacyjny lub numer uboju zwierzęcia, datę uboju, masę tuszy i, w odpowiednich przypadkach, stwierdzenie, że klasyfikację przeprowadzono przy użyciu technik automatycznej klasyfikacji;

c)	oznaczenia, o których mowa w lit. b), muszą być doskonale czytelne i nie dopuszcza się w nich żadnych zmian, chyba że wyraźnie wskazano je na etykiecie i przeprowadzono pod nadzorem właściwych organów i w praktycznych warunkach ustalonych przez te organy;

d)	etykiety muszą być odporne na manipulacje, wytrzymałe na rozdarcie i przytwierdzone na stałe do każdej ćwierćtuszy w miejscach wymienionych w ust. 3 akapit trzeci.

W przypadku gdy klasyfikację przeprowadza się przy użyciu technik automatycznej klasyfikacji, o których mowa w art. 11, używanie etykiet jest obowiązkowe.

5.   Oznaczeń i etykiet, o których mowa w ust. 3 i 4, nie wolno usuwać przed odkostnianiem ćwierćtusz.

6.   Kategorię oznacza się zgodnie z pkt A.II załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz przepisami art. 2 ust. 3 i 4 niniejszego rozporządzenia.

Oznaczenia podklas lub, w stosownych przypadkach, podziału kategorii według wieku dokonuje się za pomocą innych symboli niż te, które są używane do klasyfikacji.

7.   Zobowiązania dotyczące identyfikacji tusz wymienionych w ust. 3–6 nie odnoszą się do zatwierdzonych rzeźni, które same dokonują odkostniania wszystkich otrzymanych tusz.

Artykuł 7

Powiadamianie o wynikach klasyfikacji

1.   Wyniki klasyfikacji przeprowadzonej zgodnie z pkt A.V załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przekazuje się na piśmie bądź drogą elektroniczną osobom fizycznym i prawnym, na których zlecenie przeprowadza się ubój.

2.   Do celów przekazywania wyników klasyfikacji, faktura lub dokument dołączony do faktury, zaadresowany do dostawcy zwierząt albo, jeśli to niemożliwe, do fizycznej lub prawnej osoby odpowiedzialnej za czynności ubojowe, zawiera następujące informacje na temat danej tuszy:

a)	kategorię oraz klasę uformowania i okrywy tłuszczowej oznaczone za pomocą odpowiednich liter i cyfr, o których mowa w pkt A.II i pkt A.III załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

b)	masę tuszy ustaloną zgodnie z art. 13 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, z wyszczególnieniem, czy chodzi o masę ciepłą czy zimną;

c)	prezentację tuszy zastosowaną w momencie ważenia i klasyfikacji na haku;

d)	w stosownych przypadkach, informację, że klasyfikację przeprowadzono przy użyciu techniki automatycznej klasyfikacji.

3.   Państwa członkowskie mogą wymagać, aby powiadomienie, o którym mowa w ust. 2 lit. a), zawierało informacje na temat podklasy uformowania i okrywy tłuszczowej, o ile takie dane są dostępne.

W przypadku gdy tylko jedna prezentacja tuszy jest dozwolona w ramach przepisów krajowych, wskazanie prezentacji tuszy, o której mowa w ust. 2 lit. c), nie jest obowiązkowe.

Artykuł 8

Klasyfikacja przez wykwalifikowanych rzeczoznawców

Państwa członkowskie zapewniają dokonywanie klasyfikacji przez wykwalifikowanych rzeczoznawców posiadających odpowiednią licencję. Licencja może być zastąpiona przez zaświadczenie wydane przez państwo członkowskie, tam gdzie zaświadczenie takie odpowiada uznaniu kwalifikacji.

Artykuł 9

Zatwierdzanie technik automatycznej klasyfikacji

1.   Państwa członkowskie mogą przyznawać licencje zatwierdzające techniki automatycznej klasyfikacji do stosowania na ich terytoriach lub na części ich terytoriów.

Zatwierdzenie następuje po spełnieniu warunków i minimalnych wymogów dotyczących testu certyfikacyjnego ustanowionych w części A załącznika II.

Przynajmniej dwa miesiące przed rozpoczęciem testu certyfikacyjnego państwa członkowskie przekazują Komisji informacje, o których mowa w części B załącznika II. Państwa członkowskie wyznaczają niezależny organ, który analizuje wyniki testu certyfikacyjnego. W ciągu dwóch miesięcy od zakończenia testu certyfikacyjnego państwa członkowskie przekazują Komisji informacje, o których mowa w części C załącznika II.

2.   W przypadku przyznania licencji zatwierdzającej technikę automatycznej klasyfikacji w oparciu o test certyfikacyjny, w którym zastosowano więcej niż jeden rodzaj prezentacji tuszy, różnice pomiędzy tymi prezentacjami nie prowadzą do różnic w wynikach klasyfikacji.

3.   Po przekazaniu informacji Komisji państwa członkowskie mogą udzielić licencji zezwalającej na stosowanie technik automatycznej klasyfikacji na ich terytoriach lub ich części bez organizowania testu certyfikacyjnego, pod warunkiem że takiej licencji udzielono już w przypadku tej samej techniki automatycznej klasyfikacji w innej części tego samego państwa członkowskiego lub w innym państwie członkowskim w oparciu o test certyfikacyjny przeprowadzony na próbie tusz, które uważają za równie reprezentatywne, jeśli chodzi o kategorię, klasę uformowania i okrywę tłuszczową, dorosłego bydła ubitego w danym państwie członkowskim lub jego części.

4.   Zmiany do specyfikacji technicznych dotyczących technik automatycznej klasyfikacji, w przypadku których przyznano licencję, są wprowadzane jedynie po uzyskaniu zezwolenia właściwych organów danego państwa członkowskiego oraz po udowodnieniu, że takie zmiany przynoszą skutek w postaci co najmniej tego samego poziomu dokładności, który uzyskano podczas testu certyfikacyjnego.

Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich zmianach, które zatwierdziły.

Artykuł 10

Klasyfikacja przy użyciu technik automatycznej klasyfikacji

1.   Zakłady klasyfikujące przy użyciu technik automatycznej klasyfikacji:

a)	identyfikują kategorię tuszy; w tym celu korzystają z systemu identyfikacji i rejestracji bydła, o którym mowa w tytule I rozporządzenia (WE) nr 1760/2000;

b)	prowadzą dzienną ewidencję kontrolną dotyczącą funkcjonowania technik automatycznej klasyfikacji, w tym w szczególności wszelkich stwierdzonych uchybień i podjętych działań, tam gdzie jest to konieczne.

2.   Klasyfikacja przy użyciu technik automatycznej klasyfikacji jest ważna wyłącznie jeżeli:

a)	prezentacja tuszy jest identyczna z prezentacją stosowaną podczas testu certyfikacyjnego; lub

b)	zostanie wykazane, w sposób zadowalający dla właściwych organów danego państwa członkowskiego, że zastosowanie innej prezentacji tuszy pozostaje bez wpływu na wynik klasyfikacji przeprowadzonej przy użyciu technik automatycznej klasyfikacji.

Artykuł 11

Kontrole na miejscu

1.   Działalność rzeczoznawców, o których mowa w art. 8, a także klasyfikacja i identyfikacja tusz w zakładach, o których mowa w pkt A.V załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, podlega kontrolom na miejscu, bez uprzedniego powiadomienia, przez organ niezależny od rzeźni i od instytucji odpowiedzialnych za klasyfikację.

Jednakże nie stosuje się wymogu niezależności instytucji odpowiedzialnych za klasyfikację w wypadku przeprowadzania takich kontroli bezpośrednio przez właściwy organ.

2.   Kontrole należy przeprowadzać co najmniej dwa razy na trzy miesiące we wszystkich zatwierdzonych zakładach, w których średnia roczna uboju przekracza 75 sztuk dorosłego bydła tygodniowo. Każda kontrola musi obejmować co najmniej 40 losowo wybranych tusz.

Jednakże w przypadku zatwierdzonych zakładów, w których średnia roczna uboju nie przekracza 75 sztuk dorosłego bydła tygodniowo, państwa członkowskie ustalają częstotliwość kontroli i minimalną liczbę tusz, które należy poddać kontroli na podstawie ich oceny ryzyka, szczególnie uwzględniając liczbę sztuk dorosłego bydła ubitego w danych rzeźniach oraz wnioski z poprzednich kontroli w tych rzeźniach.

Do dnia 1 lipca 2009 r. państwa członkowskie powiadamiają Komisję o środkach przyjętych w celu stosowania przepisów akapitu drugiego, a wszelkie zmiany w informacji są przekazywane w ciągu miesiąca.

3.   We wszystkich zatwierdzonych zakładach klasyfikujących przy użyciu technik automatycznej klasyfikacji należy przeprowadzić przynajmniej sześć kontroli na trzy miesiące w ciągu pierwszych 12 miesięcy po przyznaniu licencji, o której mowa w art. 9 ust. 1. Następnie kontrole należy przeprowadzać co najmniej dwa razy na trzy miesiące we wszystkich zatwierdzonych zakładach klasyfikujących przy użyciu technik automatycznej klasyfikacji. Każda kontrola musi obejmować co najmniej 40 losowo wybranych tusz. Kontrole mają w szczególności na celu weryfikację:

a)	kategorii tuszy;

b)	dokładności technik automatycznej klasyfikacji przy użyciu systemu punktów i limitów, o którym mowa w części A pkt 3 załącznika II;

c)	prezentacji tuszy;

d)	dziennego kalibrowania, jak również wszelkich innych aspektów technik automatycznej klasyfikacji, pozwalających zagwarantować, że poziom dokładności uzyskany przy użyciu tych technik jest przynajmniej tak dobry jak uzyskany podczas testu certyfikacyjnego;

e)	dziennej ewidencji kontrolnej, o której mowa w art. 10 ust. 1 lit. b).

4.   W przypadku gdy organ odpowiedzialny za kontrole nie podlega organowi publicznemu, kontrole przewidziane w ust. 2 i 3 należy przeprowadzić pod fizycznym nadzorem organu publicznego na takich samych warunkach i przynajmniej raz w roku. Organ publiczny jest regularnie informowany o wnioskach organu odpowiedzialnego za kontrole.

Artykuł 12

Raporty z kontroli i działania następcze

1.   Krajowe organy kontroli sporządzają i przechowują raporty z kontroli, o których mowa w art. 11. Raporty te zawierają w szczególności liczbę tusz poddanych kontroli oraz liczbę tusz nieprawidłowo sklasyfikowanych lub zidentyfikowanych. W raportach podaje się również wszystkie szczegóły dotyczące typu zastosowanych prezentacji tuszy oraz, w stosownych przypadkach, ich zgodności z przepisami wspólnotowymi.

2.   W przypadkach wykazania przez kontrole, o których mowa w art. 11, znacznej liczby nieprawidłowych klasyfikacji lub niezgodnych z przepisami identyfikacji:

a)	należy zwiększyć liczbę kontrolowanych tusz oraz częstotliwość kontroli na miejscu;

b)	licencje lub zezwolenia przewidziane w art. 8 i art. 9 ust. 1 mogą zostać uchylone.

Artykuł 13

Rejestrowanie ceny rynkowej

1.   Cena rynkowa, ustalana według wspólnotowej skali klasyfikacji, o której mowa w art. 42 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, jest ceną zwierzęcia, bez podatku od wartości dodanej, płatną dostawcy przy dostawie do rzeźni. Cenę podaje się dla 100 kg tuszy prezentowanej zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu, ważonej i klasyfikowanej na haku w rzeźni.

2.   Masą uwzględnianą jest masa ciepła, ustalona w ciągu godziny po kłuciu zwierzęcia.

Masa poubojowa schłodzona odpowiada masie ciepłej, o której mowa w akapicie pierwszym, pomniejszonej o 2 %.

3.   W celu ustalenia cen rynkowych tusza jest prezentowana bez usunięcia tłuszczu zewnętrznego, po odcięciu szyi zgodnie z wymaganiami weterynaryjnymi, oraz:

a)	bez nerek;

b)	bez tłuszczu okołonerkowego;

c)	bez tłuszczu miednicznego;

d)	bez cienkiego mięśnia przepony;

e)	bez grubego mięśnia przepony;

f)	bez ogona;

g)	bez rdzenia kręgowego;

h)	bez tłuszczu mosznowego;

i)	bez tłuszczu na wewnętrznej stronie zrazowej górnej;

j)	bez żyły szyjnej z przyległym tłuszczem.

4.   Do celów stosowania pkt A.V akapit drugi załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i w drodze odstępstwa od ust. 3 niniejszego artykułu, usunięcie zewnętrznego tłuszczu odnosi się wyłącznie do częściowego usunięcia zewnętrznego tłuszczu:

a)	z udźca, polędwicy i środkowych żeber;

b)	z końca mostka, zewnętrznego obszaru odbytowo-płciowego i ogona;

c)	ze zrazowej górnej.

5.   W przypadku gdy prezentacja tuszy w chwili ważenia i klasyfikowania na haku różni się od prezentacji przewidzianej w ust. 3, masę tuszy dostosowuje się, stosując współczynniki korygujące określone w załączniku III w celu przejścia od tych prezentacji do prezentacji wzorcowej. W takich sytuacjach odpowiednio dostosowuje się cenę za każde 100 kg tuszy.

W przypadku gdy dostosowania, o których mowa w akapicie pierwszym, są takie same na całym terytorium państwa członkowskiego, są one obliczane w skali krajowej. Jeżeli dostosowania różnią się między rzeźniami, są one obliczane indywidualnie.

Artykuł 14

Kategorie i klasy do celów rejestrowania cen rynkowych

1.   Krajowe i wspólnotowe rejestrowanie cen rynkowych na podstawie wspólnotowej skali klasyfikacji, o której mowa w art. 42 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, jest przeprowadzane co tydzień i odnosi się do następujących klas uformowania i klas okrywy tłuszczowej dla pięciu kategorii określonych w pkt A.II załącznika V do tego rozporządzenia:

a)	tusze niekastrowanych młodych samców w wieku poniżej dwóch lat: U2, U3, R2, R3, O2, O3;

b)	tusze innych niekastrowanych samców: R3;

c)	tusze kastrowanych samców: U2, U3, U4, R3, R4, O3, O4;

d)	tusze samic, które się cieliły: R3, R4, O2, O3, O4, P2, P3;

e)	tusze innych samic: U2, U3, R2, R3, R4, O2, O3, O4.

2.   Państwa członkowskie podejmują decyzję, czy ich terytorium obejmuje pojedynczy region, czy też dzieli się go na więcej niż jeden region. Taka decyzja jest podjęta na podstawie:

a)	wielkości ich terytorium;

b)	istnienia ewentualnych podziałów administracyjnych;

c)	geograficznej zmienności cen.

Jednakże Zjednoczone Królestwo obejmuje co najmniej dwa regiony, a mianowicie Wielką Brytanię i Irlandię Północną, które mogą być podzielone na podstawie kryteriów wskazanych w akapicie pierwszym.

Artykuł 15

Ceny reprezentatywne

1.   Wymóg rejestrowania cen dotyczy następujących osób:

a)	podmiotów prowadzących wszystkie rzeźnie dokonujące uboju 20 000 lub więcej sztuk dorosłego bydła rocznie, utrzymywanego przez rzeźnię lub na jej zlecenie, lub też przez nią zakupionego;

b)	podmiotów prowadzących wszystkie rzeźnie wyznaczonych przez państwo członkowskie, dokonujące uboju mniej niż 20 000 sztuk dorosłego bydła rocznie, utrzymywanego przez rzeźnię lub na jej zlecenie, lub też przez nią zakupionego;

c)	wszystkich osób fizycznych lub prawnych dostarczających do rzeźni celem dokonania uboju 10 000 lub więcej sztuk dorosłego bydła rocznie; oraz

d)	wszystkich osób fizycznych lub prawnych wyznaczonych przez państwo członkowskie, dostarczających do rzeźni celem dokonania uboju mniej niż 10 000 sztuk dorosłego bydła rocznie.

Państwa członkowskie zapewniają rejestrowanie cen przynajmniej w odniesieniu do:

a)	25 % uboju w tych regionach, które łącznie obejmują co najmniej 75 % całkowitego uboju dokonywanego w danym państwie członkowskim, oraz

b)	30 % uboju dorosłego bydła dokonywanego na jego terytorium.

2.   Ceny rejestrowane zgodnie z ust. 1 odnoszą się do dorosłego bydła ubitego w danym okresie rejestracji na podstawie masy poubojowej schłodzonej, o której mowa w art. 13 ust. 2 akapit drugi.

W przypadku rzeźni dokonującej uboju dorosłego bydła utrzymywanego przez nią lub na jej zlecenie zarejestrowana cena równa się średniej cenie za tuszę równoważnej kategorii i klasy zwierzęcia ubitego w tej rzeźni w tym samym tygodniu.

Zapisy dotyczące cen rejestrowanych w odniesieniu do każdej klasy określonej w art. 14 ust. 1 wskazują średnią masę poubojową tusz, których dotyczą, oraz to, czy zostały one skorygowane w celu uwzględnienia wszystkich elementów, o których mowa w art. 13.

Artykuł 16

Obliczanie cen tygodniowych

1.   Ceny, rejestrowane zgodnie z art. 15 w okresie od poniedziałku do niedzieli, są:

a)	raportowane właściwemu organowi państwa członkowskiego na piśmie bądź drogą elektroniczną przez podmiot prowadzący rzeźnię albo daną osobę fizyczną lub prawną w terminie, jaki ustali państwo członkowskie; lub

b)	według uznania państwa członkowskiego, udostępniane właściwemu organowi w rzeźni lub pomieszczeniach osoby fizycznej lub prawnej.

Jeżeli jednak państwo członkowskie utworzyło dla określenia cen w regionie komitet, w którym członkostwo zostaje równomiernie rozdzielone między nabywców i sprzedawców dorosłego bydła i tusz wołowych, przy czym przewodniczący komitetu jest powoływany przez właściwy organ, to państwo członkowskie może zarządzić, by ceny i dane szczegółowe były kierowane do przewodniczącego komitetu we właściwym regionie. Jeżeli takiej dyspozycji państwo członkowskie nie wyda, właściwy organ przesyła je do przewodniczącego takiego komitetu. Przewodniczący zapewnia, by podczas informowania o cenach członków komitetu nie mogło być zidentyfikowane źródło pochodzenia żadnej z nich.

2.   Raportowane ceny są średnimi cenami w danej klasie.

3.   Każda rzeźnia lub osoba fizyczna bądź prawna, o której mowa w art. 15 ust. 1 akapit pierwszy, która dokonuje dodatkowych płatności na rzecz dostawców dorosłego bydła lub tusz wołowych nieuwzględnianych w raportowanych cenach, powiadamia właściwy organ swojego państwa członkowskiego o ostatnio dokonanych dodatkowych płatnościach, podając okres, którego dotyczą. Następnie podmioty te powiadamiają państwo członkowskie o każdej kwocie takich dodatkowych płatności za każdym razem, gdy płatność taka jest dokonywana.

4.   Właściwy organ państwa członkowskiego ustala dla każdej klasy wymienionej w art. 14 ust. 1 średnie ceny regionalne z cen raportowanych temu organowi na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu.

Komitety, określone w ust. 1 akapit drugi niniejszego artykułu, ustalają dla każdej klasy wymienionej w art. 14 ust. 1 średnie ceny regionalne z cen im raportowanych na mocy ust. 1 niniejszego artykułu i raportują je właściwemu organowi państwa członkowskiego.

5.   W przypadku zakupów po stawkach ryczałtowych, jeżeli tusze w partii należą do nie więcej niż trzech kolejnych klas uformowania oraz trzech kolejnych klas okrywy tłuszczowej w tej samej kategorii, ceny takie są uwzględniane przy ustalaniu cen na podstawie ust. 4 dla klasy uformowania, do której zaklasyfikowano największą liczbę tusz lub, jeżeli są równomiernie rozdzielone między klasami, dla klasy średniej spośród tych klas, jeżeli taka klasa istnieje. We wszystkich innych przypadkach cena taka nie jest brana pod uwagę.

Jednakże jeżeli zakupy po stawkach ryczałtowych dotyczą mniej niż 35 % całkowitego uboju dorosłego bydła w państwie członkowskim, państwo to może podjąć decyzję o nieuwzględnianiu cen takich zakupów w obliczeniach dokonywanych zgodnie z ust. 4.

6.   Właściwy organ dokonuje następnie obliczenia wyjściowej ceny krajowej dla każdej klasy, poprzez ważenie cen regionalnych, by uwzględnić znaczenie ubojów dokonywanych w danej kategorii w regionie, którego dotyczą, w ogólnej liczbie ubojów dokonywanych w danej kategorii w państwie członkowskim.

7.   Właściwy organ dokonuje korekty wyjściowej ceny krajowej w danej klasie, o której mowa w ust. 6:

a)	by uwzględnić każdy z elementów określonych w art. 13, jeżeli takie korekty nie zostały już dokonane;

b)	by zagwarantować, że cenę oblicza się na podstawie masy poubojowej schłodzonej, o której mowa w art. 13 ust. 2 akapit drugi;

c)	by uwzględnić dokonane dodatkowe płatności określone w ust. 3, jeżeli korekta odpowiada przynajmniej 1 % ceny danej klasy.

Właściwy organ, dokonując korekty na podstawie lit. c), dzieli całkowitą kwotę dodatkowych płatności dokonanych w stosunku do sektora wołowiny w danym państwie członkowskim w poprzednim roku budżetowym, przez całkowitą roczną wielkość uboju dorosłego bydła w tonach, w stosunku do której raportowane są ceny.

8.   Jeżeli według opinii właściwego organu państwa członkowskiego ceny im raportowane:

a)	dotyczą nieznaczącej liczby tusz, to takie ceny nie są uwzględniane;

b)	wydają się niepewne, to są one uwzględniane tylko wtedy, gdy organ sam się upewni o ich rzetelności.

Artykuł 17

Cotygodniowe raportowanie cen Komisji

1.   Zgodnie z art. 36 państwa członkowskie przekazują Komisji ceny obliczone zgodnie z art. 16 ust. 4–7. Zanim ceny te zostaną przekazane Komisji, właściwy organ nie przekazuje ich żadnej innej instytucji.

2.   Jeżeli ze względu na wyjątkowe okoliczności albo z powodu sezonowości dostaw w państwie członkowskim lub w regionie nie można zarejestrować cen dotyczących znaczącej liczby tusz jednej lub kilku klas, o których mowa w art. 14 ust. 1, Komisja może wykorzystać ceny zarejestrowane dla tej klasy bądź klas przed tym wydarzeniem; gdy sytuacja taka powtarza się przez ponad dwa kolejne tygodnie, Komisja może podjąć decyzję o czasowym wykluczeniu danej klasy lub klas ze sprawozdawczości cenowej oraz o tymczasowej redystrybucji wagi lub wag przypisywanych tym klasom.

Artykuł 18

Średnie ceny wspólnotowe

1.   Dla danej kategorii:

a)

średnia cena wspólnotowa dla każdej klasy uformowania i każdej klasy okrywy tłuszczowej wymienionej w art. 14 ust. 1 jest średnią ważoną krajowych cen rynkowych zarejestrowanych dla tej klasy. Ważenie cen oparte jest na stosunku liczby ubojów w tej klasie w każdym państwie członkowskim do całkowitej liczby ubojów w tej klasie w całej Wspólnocie;

b)

średnia cena wspólnotowa dla każdej klasy uformowania jest średnią ważoną średnich cen wspólnotowych dla klas okrywy tłuszczowej, które wchodzą w skład tej klasy uformowania. Ważenie cen oparte jest na stosunku ubojów w każdej klasie okrywy tłuszczowej do całkowitej liczby ubojów w tej klasie uformowania we Wspólnocie;

c)	średnia cena wspólnotowa jest średnią ważoną średnich cen wspólnotowych, o których mowa w lit. a). Ważenie cen oparte jest na stosunku liczby ubojów w każdej klasie, o której mowa w lit. a), do całkowitej liczby ubojów w danej kategorii we Wspólnocie.

2.   Średnia cena wspólnotowa dla wszystkich kategorii łącznie jest średnią ważoną cen średnich, o których mowa w ust. 1 lit. c). Ważenie cen oparte jest na stosunku każdej kategorii do całkowitej liczby ubojów dorosłego bydła we Wspólnocie.

Artykuł 19

Coroczna notyfikacja Komisji przez państwa członkowskie

Do dnia 15 kwietnia każdego roku państwa członkowskie przesyłają Komisji:

a)	poufny wykaz rzeźni, które rejestrują ceny na mocy art. 15 ust. 1 lit. a) lub b), wykazując wydajność każdej rzeźni wyrażoną w liczbie ubojów dorosłego bydła w ubiegłym roku kalendarzowym oraz, w miarę możliwości, w tonach masy poubojowej;

b)	poufny wykaz osób fizycznych bądź prawnych, które rejestrują ceny na mocy art. 15 ust. 1 lit. c) lub d), wykazując liczbę sztuk dorosłego bydła dostarczonych do uboju w ubiegłym roku kalendarzowym oraz, w miarę możliwości, wyrażonych również w tonach masy poubojowej;

c)	wykaz regionów, w których rejestrowane są ceny oraz wagi przypisywane każdemu z nich na mocy art. 16 ust. 6.

ROZDZIAŁ III

SEKTOR WIEPRZOWINY

Artykuł 20

Obowiązkowa klasyfikacja tusz i odstępstwa od niej

1.   Wspólnotowa skala klasyfikacji tusz wieprzowych, o której mowa w art. 42 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, używana jest we wszystkich rzeźniach do klasyfikacji wszystkich tusz celem zapewnienia producentom godziwej zapłaty na podstawie masy i budowy ciała świń, które dostarczyli do rzeźni.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 państwa członkowskie mogą zdecydować o tym, że stosowanie tej skali nie jest obowiązkowe w przypadku rzeźni:

a)	dla których dane państwa członkowskie ustalają maksymalną liczbę ubojów; liczba ta nie może przekraczać średniej rocznej uboju w wysokości 200 świń tygodniowo;

b)	w których dokonuje się tylko uboju świń urodzonych i tuczonych we własnych tuczarniach i które same zajmują się rozbiorem wszystkich uzyskanych tusz.

Dane państwa członkowskie informują Komisję o swojej decyzji, o której mowa w akapicie pierwszym, wyszczególniając maksymalną dopuszczalną liczbę ubojów w każdej rzeźni, która została wyłączona ze stosowania wspólnotowej skali.

Artykuł 21

Ważenie, klasyfikowanie i znakowanie

1.   Tusze wieprzowe klasyfikuje się podczas ważenia zgodnie z klasyfikacją określoną w pkt B.II załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

W odniesieniu do świń ubijanych na własnym terytorium państwa członkowskie mogą zostać upoważnione do zezwolenia na klasyfikację przed ważeniem zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

2.   Zgodnie z art. 43 lit. m) ppkt (iv) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przepisy pkt B.II załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz przepisy ust. 1 niniejszego artykułu nie wykluczają stosowania, w odniesieniu do świń ubijanych na terytorium państw członkowskich, dodatkowych kryteriów oceny oprócz kryterium masy i szacowanej zawartości chudego mięsa.

3.   Niezwłocznie po klasyfikacji tusze wieprzowe są znakowane wielką literą określającą klasę tuszy lub zawartość procentową chudego mięsa oszacowaną zgodnie z pkt B.II załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Wysokość liter i cyfr musi wynosić co najmniej dwa centymetry. Można używać każdego tuszu nietoksycznego, niezmywalnego i odpornego na gorąco, jak również jakiejkolwiek innej formy trwałego znakowania, uprzednio zatwierdzonej przez właściwe organy krajowe.

Nie naruszając przepisów akapitu pierwszego, na tuszach podaje się dane dotyczące masy poubojowej oraz wszelkie inne uznane za stosowne dane.

Półtusze są znakowane na skórze tylniej golonki lub szynki.

Etykieta przytwierdzona w sposób uniemożliwiający usunięcie bez jej uszkodzenia także stanowi dopuszczalną formę znakowania.

4.   W drodze odstępstwa od ust. 3 państwa członkowskie mogą ustanowić, że nie ma konieczności znakowania tusz wieprzowych, jeśli sporządzona jest urzędowa dokumentacja obejmująca w przypadku każdej tuszy przynajmniej następujące dane:

a)	indywidualne oznaczenie tuszy za pomocą dowolnej trwałej metody;

b)	masa tuszy przed schłodzeniem, oraz

c)	oszacowana zawartość chudego mięsa.

Dokumentacja musi być przechowywana przez sześć miesięcy i potwierdzona jako oryginalna w dniu jej sporządzenia przez osobę, której powierzono zadanie przeprowadzenia weryfikacji.

Jednakże w celu umożliwienia sprzedaży w całości w innym państwie członkowskim tusze są znakowane zgodnie z właściwą klasą przewidzianą w pkt B.II załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 lub zgodnie z wielkością procentową oznaczającą zawartość chudego mięsa w tych tuszach.

5.   Nie naruszając przepisów pkt B.III akapit drugi załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, żaden tłuszcz, mięsień ani inna tkanka nie mogą zostać usunięte z tuszy przed jej zważeniem, sklasyfikowaniem i oznakowaniem.

Artykuł 22

Masa poubojowa

1.   Do celów stosowania art. 42 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 masa odnosi się do schłodzonej tuszy o prezentacji określonej w pkt B.III załącznika V do wymienionego rozporządzenia.

2.   Tusza jest ważona jak najszybciej po uboju i nie później niż w 45 minut po kłuciu świni.

Masa poubojowa schłodzona tuszy odpowiada zarejestrowanej masie przed schłodzeniem, o której mowa w akapicie pierwszym, pomniejszonej o 2 %.

Jeżeli w danej rzeźni nie można zachować 45-minutowego okresu między kłuciem a ważeniem świni, właściwy organ danego państwa członkowskiego może zezwolić na wydłużenie tego okresu, pod warunkiem że odjęcie 2 % od masy określonej w akapicie drugim będzie zmniejszane o 0,1 punktu procentowego z każdym dodatkowym rozpoczętym kwadransem.

3.   W drodze odstępstwa od ust. 1 i 2 masa tuszy po schłodzeniu może być obliczana poprzez odniesienie do wcześniej ustalonych skal redukcji masy całkowitej ustanowionych przez państwa członkowskie zgodnie z cechami charakterystycznymi ich stad świń i zgłaszanych Komisji. Użycie takich skal jest zatwierdzane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, jeżeli redukcje dla poszczególnych przedziałów masy odpowiadają, w miarę możliwości, redukcjom wynikającym z ust. 1 i 2.

Artykuł 23

Zawartość chudego mięsa w tuszach wieprzowych

1.   Do celów stosowania pkt B.IV załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 zawartość chudego mięsa w tuszy wieprzowej wyraża się stosunkiem:

—	całkowitej masy czerwonych mięśni poprzecznie prążkowanych, pod warunkiem że można je oddzielać nożem, do

—	masy tuszy.

Całkowita masa czerwonych mięśni prążkowanych obliczana jest poprzez całkowity lub częściowy rozbiór tuszy bądź poprzez połączenie całkowitego lub częściowego rozbioru tuszy z krajową szybką metodą na podstawie sprawdzonych metod statystycznych przyjętych zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Rozbiór, o którym mowa w akapicie drugim, można również zastąpić oceną zawartości procentowej chudego mięsa poprzez całkowity rozbiór za pomocą aparatury do tomografii komputerowej, pod warunkiem że dostarczone zostaną zadowalające wyniki z rozbioru porównawczego.

2.   Standardową statystyczną metodą oceny zawartości chudego mięsa w tuszach wieprzowych zatwierdzoną jako metoda klasyfikowania w rozumieniu pkt B.IV załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 powinna być zwykła metoda najmniejszych kwadratów lub zredukowanej rangi, ale można również stosować inne statystycznie sprawdzone metody.

Metoda opiera się na reprezentatywnej próbie krajowej lub regionalnej produkcji wieprzowiny składającej się z przynajmniej 120 tusz, w których zawartość chudego mięsa została określona zgodnie z metodą rozbioru ustanowioną w załączniku IV do niniejszego rozporządzenia. W przypadku zastosowania metody wielokrotnego pobierania próbek referencyjna zawartość obliczana jest na podstawie co najmniej 50 tusz i z dokładnością co najmniej równą dokładności uzyskanej za pomocą standardowej metody statystycznej zastosowanej na próbie 120 tusz przy użyciu metody z załącznika IV.

3.   Dopuszcza się jedynie metody klasyfikacji, dla których pierwiastek błędu średniokwadratowego prognozy (RMSEP) obliczany za pomocą techniki pełnej walidacji krzyżowej lub walidacji zbiorem testowym na reprezentatywnej próbie przynajmniej 60 tusz, wynosi mniej niż 2,5. Ponadto wszelkie wartości odchylenia uwzględniane są w obliczeniu RMSEP.

4.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję w drodze protokołu o metodach klasyfikowania, których stosowanie chcą zatwierdzić na swoim terytorium, opisując próbny rozbiór, podając podstawy, na których wspomniane metody są oparte, oraz równania stosowane do szacowania procentowej zawartości chudego mięsa. Protokół powinien składać się z dwóch części i powinien zawierać elementy przewidziane w załączniku V. Część pierwsza protokołu jest przedstawiana Komisji przed rozpoczęciem próbnego rozbioru.

Stosowanie metod klasyfikowania na terytorium państwa członkowskiego jest zatwierdzane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, na podstawie protokołu.

5.   Stosowanie metod klasyfikowania musi we wszystkich szczegółach odpowiadać opisowi podanemu w zatwierdzającej je decyzji Wspólnoty.

Artykuł 24

Kontrole na miejscu

1.   Klasyfikowanie, ważenie i znakowanie tusz wieprzowych w rzeźniach, o których mowa w art. 20, podlega kontrolom na miejscu, bez uprzedniego powiadomienia, przez organ niezależny od rzeźni i od instytucji odpowiedzialnych za klasyfikację.

Jednakże nie stosuje się wymogu niezależności instytucji odpowiedzialnych za klasyfikację w wypadku przeprowadzania takich kontroli bezpośrednio przez właściwy organ.

2.   Kontrole należy przeprowadzać co najmniej dwa razy na trzy miesiące we wszystkich zatwierdzonych zakładach, w których średnia roczna uboju wynosi 200 lub więcej świń tygodniowo.

Jednakże w przypadku zatwierdzonych zakładów, w których średnia roczna uboju nie przekracza 200 świń tygodniowo państwa członkowskie ustalają częstotliwość kontroli.

3.   Do celów stosowania przepisów ust. 1 i 2 państwa członkowskie:

a)	ustalają zakres kontroli na podstawie ich oceny ryzyka, szczególnie uwzględniając liczbę świń ubitych w danych rzeźniach oraz wyniki poprzednich kontroli w tych rzeźniach;

b)	do dnia 1 lipca 2009 r. powiadamiają Komisję o środkach przyjętych w celu stosowania tych przepisów, a wszelkie zmiany w informacji są przekazywane w ciągu miesiąca.

4.   W przypadku gdy organ właściwy do przeprowadzania kontroli nie podlega organowi publicznemu, kontrole przewidziane w ust. 1 i 2 należy przeprowadzić pod fizycznym nadzorem organu publicznego na takich samych warunkach i przynajmniej raz w roku. Organ publiczny jest regularnie informowany o wnioskach organu odpowiedzialnego za kontrole.

Artykuł 25

Cena rynkowa tusz wieprzowych w państwach członkowskich

1.   Cena rynkowa tusz wieprzowych w danym państwie członkowskim równa się średniej notowań dla tusz wieprzowych zarejestrowanych na reprezentatywnych rynkach lub w agencjach notowań danego państwa członkowskiego.

2.   Cenę, o której mowa w ust. 1, ustala się na podstawie notowań zarejestrowanych dla tusz ważących od:

—	60 do mniej niż 120 kg dla klasy E,

—	120 do mniej niż 180 kg dla klasy R.

Wybór kategorii wagowych i przypisywanej wagi pozostawia się danym państwom członkowskim; państwa te powiadamiają Komisję o swoich ustaleniach.

3.   Do dnia 1 lipca 2009 r. państwa członkowskie powiadamiają Komisję o reprezentatywnych rynkach lub agencjach notowań, o których mowa w ust. 1, a wszelkie zmiany w informacji są przekazywane w ciągu miesiąca.

Komisja przekazuje informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, pozostałym państwom członkowskim.

Artykuł 26

Średnia cena wspólnotowa

1.   Średnią wspólnotową cenę rynkową tusz wieprzowych, o której mowa w art. 17 i 37 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, ustala się na podstawie cen na wejściu do rzeźni, bez podatku od wartości dodanej, płaconą dostawcom żywych świń.

2.   Ceny ustalone zgodnie z ust. 1 zawierają wartość nieprzetworzonych podrobów i pozostałości zwierzęcych, a podaje się je dla 100 kg schłodzonych tusz wieprzowych:

—	prezentowanych zgodnie z prezentacją wzorcową ustanowioną w pkt B.III akapit pierwszy załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, oraz

—	ważonych i klasyfikowanych na haku, a zarejestrowana masa przeliczana jest na masę poubojową schłodzoną zgodnie z metodami określonymi w art. 22 niniejszego rozporządzenia.

3.   Do celów wyliczenia wspólnotowej ceny rynkowej przewidzianej w ust. 1 ceny zarejestrowane w każdym państwie członkowskim ważone są przy użyciu współczynników odzwierciedlających relatywną wielkość pogłowia świń w każdym państwie członkowskim.

Współczynniki, o których mowa w akapicie pierwszym, ustala się na podstawie pogłowia świń liczonego na początku grudnia każdego roku zgodnie z dyrektywą Rady 93/23/EWG (16).

Artykuł 27

Cotygodniowe raportowanie notowań Komisji

1.   Zgodnie z art. 36 państwa członkowskie przekazują Komisji:

a)	notowania ustalone zgodnie z art. 25 ust. 1 oraz art. 26 ust. 1 i 2;

b)	reprezentatywne notowania w odniesieniu do pojedynczych prosiąt o średniej żywej masie około 20 kg.

2.   W przypadku nieotrzymania jednego lub więcej notowań, Komisja bierze pod uwagę ostatnie dostępne notowanie. W przypadku braku notowań z trzech kolejnych tygodni Komisja nie bierze już ich pod uwagę.

3.   Na wniosek Komisji państwa członkowskie przekazują następujące informacje, jeśli są one dostępne, w odniesieniu do produktów określonych w części XVII załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007:

a)	ceny rynkowe w państwach członkowskich dla produktów przywożonych z krajów trzecich;

b)	ceny obowiązujące na reprezentatywnych rynkach w krajach trzecich.

ROZDZIAŁ IV

SEKTOR BARANINY

Artykuł 28

Kryteria definiowania tusz jagniąt lekkich

1.   Do celów stosowania kryteriów, o których mowa w pkt C.III akapit 2 załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zastosowanie mają zasady ustanowione w załączniku VI do niniejszego rozporządzenia.

2.   Barwa mięsa, o której mowa w załączniku VI, jest ustalana na boku, na rectus abdominis, poprzez odniesienie do znormalizowanej skali barw.

Artykuł 29

Uzupełniające przepisy dotyczące klas uformowania tuszy i klas okrywy tłuszczowej, masy tuszy oraz koloru mięsa

Uzupełniające przepisy określające definicje klas uformowania i klas okrywy tłuszczowej, o których mowa w pkt C.III załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, ustanawia się w załączniku VII do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 30

Klasyfikacja i identyfikacja

1.   Klasyfikacji i identyfikacji, o których mowa w pkt C.III i C.V załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, dokonuje się w rzeźni.

2.   Klasyfikacji, identyfikacji i ważenia tusz dokonuje się w ciągu godziny po kłuciu zwierzęcia.

3.   Identyfikację tusz lub półtusz sklasyfikowanych zgodnie ze skalą, o której mowa w art. 42 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w zakładach uczestniczących przeprowadza są za pomocą oznaczenia wskazującego na kategorię oraz klasę uformowania i klasę okrywy tłuszczowej.

Znakowanie to jest dokonywane przez ostemplowanie przy użyciu nieusuwalnego, nietoksycznego tuszu, zgodnie z metodą zatwierdzoną przez właściwe organy krajowe.

Kategorie są oznaczone następująco:

a)	L: tusze owiec w wieku poniżej 12 miesięcy (mięso jagnięce);

b)	S: tusze pozostałych owiec.

4.   Państwa członkowskie mogą zezwolić na zastąpienie oznaczenia trwale przymocowanymi etykietami, na których nie jest możliwe wprowadzanie jakichkolwiek zmian.

Artykuł 31

Klasyfikacja przez wykwalifikowanych rzeczoznawców

Państwa członkowskie zapewniają dokonywanie klasyfikacji przez wykwalifikowanych rzeczoznawców. Państwa członkowskie wyznaczą takie osoby w drodze procedury udzielania zgody albo wyznaczając w tym celu odpowiedzialny organ.

Artykuł 32

Kontrole na miejscu

1.   Działalność rzeczoznawców, o których mowa w art. 31, a także klasyfikacja i identyfikacja tusz w zakładach uczestniczących podlega kontrolom na miejscu, bez uprzedniego powiadomienia, przez organ niezależny od zakładu uczestniczącego i od instytucji odpowiedzialnych za klasyfikacje.

Jednakże nie stosuje się wymogu niezależności instytucji odpowiedzialnych za klasyfikacje w wypadku przeprowadzania takich kontroli bezpośrednio przez właściwy organ.

W przypadku gdy organ właściwy do przeprowadzania kontroli nie podlega organowi publicznemu, kontrole przewidziane w akapicie pierwszym należy przeprowadzić przynajmniej raz w roku, pod fizycznym nadzorem organu publicznego na takich samych warunkach. Organ publiczny jest regularnie informowany o wnioskach organu odpowiedzialnego za kontrole.

2.   Kontrole te należy przeprowadzać co najmniej raz na trzy miesiące we wszystkich zakładach uczestniczących, które dokonują klasyfikacji i w których średnia roczna uboju wynosi 80 lub więcej owiec tygodniowo. Każda kontrola musi obejmować co najmniej 40 losowo wybranych tusz.

Jednakże w przypadku zakładów uczestniczących, w których średnia roczna uboju nie przekracza 80 owiec tygodniowo, państwa członkowskie ustalają częstotliwość kontroli i minimalną liczbę tusz, które należy poddać kontroli na podstawie ich oceny ryzyka, szczególnie uwzględniając liczbę owiec ubitych w danych zakładach oraz wnioski z poprzednich kontroli w tych zakładach.

Artykuł 33

Rejestrowanie ceny rynkowej

1.   Ceną rynkową ustalaną na podstawie wspólnotowej skali klasyfikacji tusz baranich, o której mowa w art. 42 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, jest cena na wejściu do rzeźni, bez podatku od wartości dodanej, płacona dostawcy za mięso jagnięce pochodzenia wspólnotowego. Cena jest wyrażana za 100 kg masy tuszy, prezentowanej zgodnie z prezentacją wzorcową przewidzianą w pkt C.IV załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zważonej i sklasyfikowanej na haku w rzeźni.

2.   Uwzględnianą masą jest masa tuszy przed schłodzeniem, skorygowana w celu uwzględnienia strat w masie podczas chłodzenia. Państwa członkowskie informują Komisję o stosowanych współczynnikach korygujących.

3.   W przypadku gdy prezentacja tusz po zważeniu i sklasyfikowaniu na haku różni się od wzorcowej prezentacji, państwa członkowskie dostosowują masę tuszy, stosując współczynniki korygujące przewidziane w pkt C.IV akapit drugi załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Państwa członkowskie informują Komisję o zastosowanych współczynnikach korygujących.

Artykuł 34

Raportowanie cen Komisji

1.   Państwa członkowskie, w których roczna produkcja baraniny przekracza 200 ton, przekazują Komisji poufny wykaz rzeźni lub innych zakładów uczestniczących w ustalaniu cen zgodnie ze skalą wspólnotową (zwanych dalej „zakładami uczestniczącymi”) wraz ze wskazaniem ich przybliżonej rocznej wydajności.

2.   Zgodnie z art. 36 państwa członkowskie, o których mowa w ust. 1, przekazują Komisji średnią ceną dla każdej kategorii mięsa jagnięcego określonego we wspólnotowych skalach dla wszystkich zakładów uczestniczących ze wskazaniem ilości w każdej kategorii. Jednakże jeżeli dana kategoria nie przekracza 1 % całości, ceny nie muszą być raportowane. Państwa członkowskie informują również Komisję o średniej cenie, na podstawie masy, dla całego sklasyfikowanego mięsa jagnięcego w każdej kategorii uwzględnianej przy raportowaniu cen.

Jednakże państwa członkowskie są upoważnione do podziału ceny zgłoszonej według klas uformowania i stopnia okrywy tłuszczowej przewidzianych w pkt C.III ust. 1 załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 na podstawie masy. Określenie „jakość” oznacza kombinację klasy uformowania i klasy okrywy tłuszczowej.

Artykuł 35

Średnie ceny wspólnotowe

Do celów wyliczenia średnich wspólnotowych cen tusz jagnięcych ceny określone w art. 34 ust. 2 ważone są przy użyciu współczynników odzwierciedlających stosunek relatywnej wielkości produkcji baraniny w każdym państwie członkowskim do całkowitej produkcji baraniny we Wspólnocie.

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY OGÓLNE I KOŃCOWE

Artykuł 36

Cotygodniowe raportowanie cen Komisji

1.   Państwa członkowskie przekazują Komisji, najpóźniej do każdej środy do godz. 12.00 czasu obowiązującego w Brukseli, ceny rynkowe bądź notowania, o których mowa w art. 17 ust. 1, art. 27 ust. 1 oraz art. 34 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

Ceny lub notowania odnoszą się do okresu od poniedziałku do niedzieli poprzedzającego tydzień, w którym przekazuje się informacje.

Raportowane ceny lub notowania wyrażone są w euro lub, w stosownych przypadkach, w walucie krajowej.

2.   Powiadomienia, o których mowa w ust. 1, są przekazywane drogą elektroniczną na formularzu udostępnionym państwom członkowskim przez Komisję.

Artykuł 37

Okresowy przegląd współczynników ważenia

1.   Współczynniki ważenia, o których mowa w art. 18, art. 26 ust. 3 oraz art. 35 niniejszego rozporządzenia podlegają okresowym przeglądom w celu uwzględnienia tendencji odnotowanych na poziomach krajowym i wspólnotowym.

2.   Dla każdego przeglądu, o którym mowa w ust. 1, Komisja przekazuje państwom członkowskim zaktualizowane współczynniki ważenia.

Artykuł 38

Wspólnotowy komitet inspekcyjny

1.   Wspólnotowy komitet inspekcyjny, o którym mowa w art. 42 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zwany dalej „Komitetem”, jest odpowiedzialny za przeprowadzanie kontroli na miejscu, obejmujących:

a)	stosowanie uzgodnień odnoszących się do wspólnotowych skal klasyfikacji tusz wołowych i baranich;

b)	rejestrowanie cen rynkowych zgodnie z tymi skalami klasyfikacji;

c)	klasyfikację, identyfikację i znakowanie produktów w ramach skupu interwencyjnego w sektorze wołowiny i cielęciny przewidzianej w art. 6 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

2.   Komitet składa się najwyżej z:

a)	trzech ekspertów z Komisji, z których jeden pełni funkcję przewodniczącego Komisji;

b)	jednego eksperta z danego państwa członkowskiego;

c)	ośmiu ekspertów z innych państw członkowskich.

Państwa członkowskie powołują ekspertów, biorąc pod uwagę ich niezależność i umiejętności, szczególnie w kwestiach dotyczących klasyfikacji tusz i rejestrowania cen rynkowych, jak również na podstawie specyficznego charakteru prac, które mają zostać wykonane.

Eksperci nie mogą w żadnym wypadku wykorzystywać do celów osobistych bądź upowszechniać jakichkolwiek informacji uzyskanych w związku z pracą Komitetu.

3.   Kontrole przeprowadza się w rzeźniach, na rynkach mięsa, w centrach interwencyjnych, agencjach notowań cen oraz w regionalnych i centralnych służbach zajmujących się wykonywaniem przepisów określonych w ust. 1.

4.   Kontrole przeprowadza się w państwach członkowskich w regularnych odstępach czasu, a ich częstotliwość może się różnić w szczególności zależnie od relatywnej wielkości produkcji wołowiny i baraniny w kontrolowanych państwach członkowskich bądź też w zależności od problemów związanych z zastosowaniem skal klasyfikacji.

Program wizyt kontrolnych przygotowuje Komisja po konsultacji z państwami członkowskimi. W kontrolach udział brać mogą przedstawiciele państwa członkowskiego, w którym przeprowadzana jest kontrola.

Każde państwo członkowskie organizuje kontrole, które mają być przeprowadzone na jego terytorium, zgodnie z wymaganiami ustalonymi przez Komisję. W tym celu 30 dni przed kontrolą państwo członkowskie przekazuje szczegółowy program planowanej wizyty kontrolnej do Komisji, która może zażądać wprowadzenia zmian do tego programu.

Komisja informuje państwa członkowskie z możliwie największym wyprzedzeniem o programie i przebiegu każdej kontroli.

5.   Po zakończeniu każdej kontroli członkowie Komitetu i przedstawiciele państwa członkowskiego, w którym odbyła się kontrola, spotykają się, aby ocenić jej wyniki. Członkowie Komitetu wyciągają wtedy wnioski z kontroli uwzględniając kwestie, o których mowa w ust. 1.

Z przeprowadzonych kontroli przewodniczący Komitetu sporządza raport obejmujący wnioski, o których mowa w akapicie pierwszym. Raport ten przesyłany jest w możliwie najkrótszym czasie państwu członkowskiemu poddanemu kontroli, a następnie innym państwom członkowskim.

W przypadku gdy raport określony w akapicie drugim ujawnia braki w różnych dziedzinach działalności, które były przedmiotem weryfikacji, lub zawiera zalecenia dotyczące usprawnienia działań, państwa członkowskie powiadamiają Komisję, nie później niż trzy miesiące od daty przesłania raportu, o wszystkich zmianach, które są przewidywane lub już zostały dokonane.

6.   Koszty podróży i utrzymania członków Komitetu ponosi Komisja zgodnie z zasadami stosowanymi do refundacji kosztów przejazdów i utrzymania osób niezwiązanych z Komisją, które są przez nią powołane w charakterze ekspertów.

Artykuł 39

Środki podejmowane przez państwa członkowskie

1.   Państwa członkowskie podejmują wszelkie środki w celu:

a)	zapewnienia stosowania przepisów niniejszego rozporządzenia;

b)	zapewnienia dokładności cen rejestrowanych zgodnie z art. 17 ust. 1, art. 27 ust. 1 oraz art. 34 ust. 2 niniejszego rozporządzenia;

c)	zastosowania kar za wykroczenia, takie jak w szczególności podrobienie lub nielegalne użycie pieczęci i etykiet lub dokonywanie klasyfikacji przez osoby nieupoważnione.

2.   Państwa członkowskie informują Komisję o środkach, o których mowa w ust. 1, tak szybko, jak to możliwe.

Artykuł 40

Rozporządzenia (EWG) nr 563/82, (EWG) nr 2967/85, (EWG) nr 344/91, (WE) nr 295/96, (WE) nr 103/2006, (WE) nr 1128/2006, (WE) nr 908/2006, (WE) nr 1319/2006, (WE) nr 710/2008, (WE) nr 22/2008 oraz decyzja 83/471/EWG tracą moc.

Odniesienia do uchylonych rozporządzeń i decyzji uważa się za odniesienia do niniejszego rozporządzenia i są odczytywane zgodnie z tabelą korelacji w załączniku VIII.

Artykuł 41

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2009 r.

---

(1)  Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

(2)  Dz.U. L 67 z 11.3.1982, s. 23.

(3)  Dz.U. L 285 z 25.10.1985, s. 39.

(4)  Dz.U. L 41 z 14.2.1991, s. 15.

(5)  Dz.U. L 39 z 17.2.1996, s. 1.

(6)  Dz.U. L 17 z 21.1.2006, s. 6.

(7)  Dz.U. L 168 z 21.6.2006, s. 11.

(8)  Dz.U. L 201 z 25.7.2006, s. 6.

(9)  Dz.U. L 243 z 6.9.2006, s. 3.

(10)  Dz.U. L 197 z 25.7.2008, s. 28.

(11)  Dz.U. L 9 z 12.1.2008, s. 6.

(12)  Dz.U. L 259 z 20.9.1983, s. 30.

(13)  Dz.U. L 204 z 11.8.2000, s. 1.

(14)  Dz.U. L 312 z 11.11.2006, s. 6.

(15)  Dz.U. L 223 z 21.8.2008, s. 3.

(16)  Dz.U. L 149 z 21.6.1993, s. 1.

---

---

---

---

---

---

---

---

---

16.12.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/31

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1250/2008

z dnia 12 grudnia 2008 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2074/2005 w odniesieniu do wymogów związanych z certyfikacją przywozu produktów rybołówstwa, żywych małży, szkarłupni, osłonic i ślimaków morskich przeznaczonych do spożycia przez ludzi

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając dyrektywę Rady 2006/88/WE z dnia 24 października 2006 r. w sprawie wymogów w zakresie zdrowia zwierząt akwakultury i produktów akwakultury oraz zapobiegania niektórym chorobom zwierząt wodnych i zwalczania tych chorób (1), w szczególności jej art. 25 lit. a) i d),

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (2), w szczególności jego art. 12,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (3), w szczególności jego art. 9,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (4), w szczególności jego art. 16,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (5), w szczególności jego art. 63,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2074/2005 z dnia 5 grudnia 2005 r. ustanawiające środki wykonawcze w odniesieniu do niektórych produktów objętych rozporządzeniem (WE) nr 853/2004 i do organizacji urzędowych kontroli na mocy rozporządzeń (WE) nr 854/2004 oraz (WE) nr 882/2004, ustanawiające odstępstwa od rozporządzenia (WE) nr 852/2004 i zmieniające rozporządzenia (WE) nr 853/2004 oraz (WE) nr 854/2004 (6) zawiera, w dodatku IV i dodatku V do załącznika VI, wzory świadectw zdrowia dla przywozu produktów rybołówstwa i małży przeznaczonych do spożycia przez ludzi.

(2)

Dyrektywa Rady 2006/88/WE oraz rozporządzenie Komisji (WE) nr 1251/2008 z dnia 12 grudnia 2008 r. wdrażające dyrektywę Rady 2006/88/WE w zakresie warunków oraz wymagań certyfikacji w odniesieniu do wprowadzania do obrotu i przywożenia do Wspólnoty zwierząt akwakultury i produktów akwakultury oraz ustanawiające wykaz gatunków-wektorów (7) określają wymogi w zakresie zdrowia zwierząt mające zastosowanie do wprowadzania do obrotu i przywozu zwierząt akwakultury i produktów akwakultury przeznaczonych do spożycia przez ludzi.

(3)	Przepisy te zawierają ograniczenia w zakresie przywozu niektórych partii zwierząt akwakultury i produktów akwakultury gatunków podatnych na choroby zwierząt wodnych wymienione w części II załącznika IV do dyrektywy 2006/88/WE oraz wymogi w zakresie transportu.

(4)	Wzory świadectw zawarte w rozporządzeniu (WE) nr 2074/2005 należy dostosować do wymogów określonych w dyrektywie 2006/88/WE i rozporządzeniu (WE) nr 1251/2008.

(5)

Szczegółowe wymogi dotyczące żywych małży, o których mowa w sekcji VII załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 mają również zastosowanie do żywych szkarłupni, osłonic i ślimaków morskich. Dlatego też należy rozszerzyć zakres świadectwa dla przywozu żywych małży przeznaczonych do spożycia przez ludzi poprzez uwzględnienie żywych szkarłupni, żywych osłonic i żywych ślimaków morskich.

(6)	W związku z tym rozporządzenie (WE) nr 2074/2005 powinno zostać odpowiednio zmienione.

(7)	Należy wprowadzić okres przejściowy umożliwiający państwom członkowskim i przemysłowi podjęcie koniecznych środków służących osiągnięciu zgodności z nowymi wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

(8)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zmiana rozporządzenia (WE) nr 2074/2005

W rozporządzeniu (WE) nr 2074/2005 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Środki przejściowe

1.   W okresie przejściowym do dnia 30 czerwca 2009 r. na teren Wspólnoty można przywozić przesyłki, dla których wystawiono świadectwo zdrowia zgodnie ze wzorem określonym w rozporządzeniu (WE) nr 2074/2005 zmienionym rozporządzeniem (WE) nr 1664/2006.

2.   W okresie przejściowym do 31 lipca 2010 r. na teren Wspólnoty można przywozić następujące przesyłki, dla których wystawiono świadectwo zdrowia zgodnie ze wzorem określonym w rozporządzeniu (WE) nr 2074/2005 zmienionym rozporządzeniem (WE) nr 1664/2006:

a)

przesyłki produktów rybołówstwa, dla których poświadczenie zdrowia zwierząt określone w części II wzoru świadectwa zdrowia zawartego w dodatku IV do załącznika VI do rozporządzenia (WE) nr 2074/2005 zmienionego niniejszym rozporządzeniem nie ma zastosowania, zgodnie z opisem w uwadze 2 do tej części II;

b)

przesyłki żywych małży, szkarłupni, osłonic i ślimaków morskich, dla których poświadczenie zdrowia zwierząt określone w części II wzoru świadectwa zdrowia zawartego w dodatku V do załącznika VI do rozporządzenia (WE) nr 2074/2005 zmienionego niniejszym rozporządzeniem nie ma zastosowania, zgodnie z opisem w uwadze 2 do tej części II.

Artykuł 3

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2009 r.

---

(1)  Dz.U. L 328 z 24.11.2006, s. 14.

(2)  Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 1.

(3)  Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 55.

(4)  Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 206.

(5)  Dz.U. L 165 z 30.4.2004, s. 1.

(6)  Dz.U. L 338 z 22.12.2005, s. 27.

(7)  Patrz s. 41 Dz.U.

---

---

16.12.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/41

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1251/2008

z dnia 12 grudnia 2008 r.

wdrażające dyrektywę Rady 2006/88/WE w zakresie warunków oraz wymagań certyfikacji w odniesieniu do wprowadzania do obrotu i przywożenia do Wspólnoty zwierząt akwakultury i produktów akwakultury oraz ustanawiające wykaz gatunków-wektorów

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając dyrektywę Rady 2006/88/WE z dnia 24 października 2006 r. w sprawie wymogów w zakresie zdrowia zwierząt akwakultury i produktów akwakultury oraz zapobiegania niektórym chorobom zwierząt wodnych i zwalczania tych chorób (1), w szczególności jej art. 17 ust. 2, art. 22 i 25 oraz art. 61 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Dyrektywa 2006/88/WE ustanawia wymogi w zakresie zdrowia zwierząt akwakultury, jakie mają być stosowane przy wprowadzaniu do obrotu i przy przywozie na terytorium Wspólnoty oraz przy tranzycie przez terytorium Wspólnoty zwierząt akwakultury i ich produktów. Dyrektywa 2006/88/WE uchyla i zastępuje dyrektywę Rady 91/67/EWG dotyczącą warunków zdrowotnych zwierząt, obowiązujących przy wprowadzaniu na rynek zwierząt i produktów akwakultury (2) z dniem 1 sierpnia 2008 r.

(2)

Zgodnie z dyrektywą 2006/88/WE „zwierzęta akwakultury” oznaczają wszelkie zwierzęta wodne, łącznie z ozdobnymi zwierzętami wodnymi, w ich wszystkich stadiach rozwoju, w tym jaja oraz spermę/gamety, hodowane w danym gospodarstwie lub obszarach hodowli mięczaków, w tym wszelkiego tego typu dzikie zwierzęta przeznaczone do hodowli w danym gospodarstwie lub obszarze hodowli mięczaków. Zwierzęta wodne oznaczają ryby, mięczaki i skorupiaki.

(3)

Decyzja Komisji 1999/567/WE z dnia 27 lipca 1999 r. ustanawiająca wzór świadectwa określonego w art. 16 ust. 1 dyrektywy Rady 91/67/EWG (3) i decyzja Komisji 2003/390/WE z dnia 23 maja 2003 r. ustanawiająca specjalne warunki wprowadzania do obrotu gatunków zwierząt akwakultury uznanych za niepodatne na niektóre choroby i ich produktów (4) ustanawiają pewne zasady odnoszące się do wprowadzania do obrotu zwierząt akwakultury, w tym wymagania dotyczące certyfikacji. Decyzja Komisji 2003/804/WE z dnia 14 listopada 2003 r. ustanawiająca warunki zdrowotne dla zwierząt oraz wymagania certyfikacyjne dla przywozu mięczaków, ich jaj i gamet w celu ich dalszego wzrostu, tuczenia, przenoszenia lub konsumpcji (5), decyzja Komisji 2003/858/WE z dnia 21 listopada 2003 r. ustanawiająca warunki zdrowotne zwierząt oraz wymogi dotyczące świadectw przy przywozie żywych ryb, ich ikry i gamet przeznaczonych do celów hodowlanych oraz żywych ryb pochodzących z akwakultury i uzyskanych z nich produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi (6) oraz decyzja Komisji 2006/656/WE z dnia 20 września 2006 r. ustanawiająca warunki zdrowotne zwierząt oraz wymogi dotyczące świadectw wymaganych przy przywozie tropikalnych ryb dla celów ozdobnych (7) ustanawiają warunki przywozu zwierząt akwakultury do Wspólnoty. Decyzje te wdrażają dyrektywę 91/67/EWG.

(4)

Dyrektywa 2006/88/WE stanowi, że wprowadzanie do obrotu zwierząt akwakultury podlega certyfikacji w zakresie zdrowia zwierząt, gdy zwierzęta te są wprowadzane do państwa członkowskiego, strefy lub enklawy uznanych za wolne od chorób, zgodnie z tą dyrektywą albo poddanych programowi nadzoru lub eliminowania chorób. Zatem właściwe jest ustanowienie w niniejszym rozporządzeniu wymagań w zakresie certyfikacji i ujednoliconego modelu świadectw zdrowia zwierząt w celu zastąpienia wymagań w zakresie certyfikacji określonych w dyrektywie 91/67/EWG i w decyzjach wdrażających tamtą dyrektywę.

(5)

Rozporządzenie (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (8) ustanawia szczególne przepisy dotyczące higieny żywności pochodzenia zwierzęcego, w tym wymagania dotyczące pakowania i etykietowania, dla przedsiębiorstw sektora spożywczego. Wymogów dotyczących certyfikacji w zakresie zdrowia zwierząt, przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu i odnoszących się do wprowadzania do obrotu i do przywozu zwierząt akwakultury i ich produktów przeznaczonych do dalszego przetwarzania przed ich spożyciem przez ludzi, nie należy stosować w odniesieniu do zwierząt i ich produktów pakowanych i oznakowanych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 853/2004, z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków.

(6)	Dyrektywa 2006/88/WE stanowi, że państwa członkowskie są zobowiązane zapewnić, aby wprowadzanie do obrotu ozdobnych zwierząt wodnych nie powodowało zagrożenia dla stanu zdrowia zwierząt wodnych, w postaci nieegzotycznych chorób wymienionych w części II załącznika IV.

(7)

Ozdobne zwierzęta wodne wprowadzone do obrotu we Wspólnocie i przeznaczone do umieszczenia w obiektach nieposiadających bezpośredniego kontaktu z wodami naturalnymi, mianowicie w zamkniętych obiektach, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, nie stwarzają takiego samego zagrożenia dla innych sektorów akwakultury wspólnotowej czy dla populacji dzikich zwierząt. W przypadku tego rodzaju zwierząt nie należy zatem wymagać, na podstawie niniejszego rozporządzenia, certyfikacji w zakresie zdrowia zwierząt.

(8)

Aby zapewnić państwom członkowskim, których całe terytorium lub niektóre strefy czy enklawy są uznane za wolne od co najmniej jednej nieegzotycznej choroby, na którą podatne są zwierzęta ozdobne, informacje na temat przemieszczania się na ich terytorium ozdobnych zwierząt wodnych przeznaczonych do zamkniętych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, właściwe jest, aby tego rodzaju przemieszczenia były zgłaszane za pośrednictwem systemu TRACES, przewidzianego w dyrektywie Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (9) i wprowadzonego na podstawie decyzji Komisji 2004/292/WE z dnia 30 marca 2004 r. w sprawie wprowadzenia systemu TRACES (10).

(9)

Przemieszczanie na terytorium Wspólnoty, z zamkniętych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, do otwartych obiektów, w których utrzymuje się takie zwierzęta, lub uwalnianie do środowiska naturalnego, może stanowić wysokie ryzyko dla innych sektorów akwakultury wspólnotowej i nie powinno mieć miejsca bez pozwolenia właściwych organów w państwach członkowskich.

(10)

Dyrektywa 2006/88/WE stanowi, że państwa członkowskie są zobowiązane stosować pewne minimalne środki zwalczania chorób w razie stwierdzenia jakiejkolwiek choroby egzotycznej lub nieezgotycznej wymienionej w części II załącznika IV do tej dyrektywy, u zwierząt akwakultury lub dzikich zwierząt wodnych, albo w razie stwierdzenia nowo pojawiających się chorób. Ponadto dyrektywa stanowi, że państwa członkowskie mają zapewnić, aby wprowadzanie do obrotu zwierząt akwakultury podlegało certyfikacji w zakresie zdrowia zwierząt, w sytuacji gdy zezwala się na przemieszczenie tych zwierząt z obszaru podlegającego środkom zwalczania chorób.

(11)	Zatem w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić warunki dotyczące zdrowia zwierząt i wymagania w zakresie certyfikacji odnoszące się do partii zwierząt akwakultury i ich produktów opuszczających państwo członkowskie, strefy lub enklawy podlegające środkom zwalczania chorób.

(12)	Dyrektywa 2006/88/WE stanowi, że państwa członkowskie mają zapewnić, aby zwierzęta akwakultury i ich produkty były wprowadzane do Wspólnoty wyłącznie z krajów trzecich lub ich części wymienionych w wykazie sporządzonym zgodnie z tą dyrektywą.

(13)

Przywóz zwierząt akwakultury do Wspólnoty powinien być dozwolony jedynie z krajów trzecich, które posiadają ustawodawstwo w dziedzinie zdrowia zwierząt i systemy kontroli równorzędne z odnośnym prawodawstwem i systemem wspólnotowym. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem ustanowić wykaz krajów trzecich, terytoriów, stref lub enklaw, z których państwa członkowskie mogą wprowadzać na terytorium Wspólnoty zwierzęta akwakultury do celów hodowlanych, do obszarów umieszczenia, łowisk typu „wpuść i złów” i otwartych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne. Jednakże należy zezwolić na przywóz do Wspólnoty niektórych ozdobnych ryb, mięczaków i skorupiaków przeznaczonych do zamkniętych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, z krajów trzecich będących członkami Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE).

(14)

Kraje i terytoria trzecie, które ze względów zdrowia publicznego mogą wywozić do Wspólnoty zwierzęta akwakultury przeznaczone do spożycia przez ludzi, powinny również mieć prawo eksportu do Wspólnoty na podstawie przepisów dotyczących zdrowia zwierząt określonych w niniejszym rozporządzeniu. Dlatego zwierzęta akwakultury i ich produkty przeznaczone do spożycia przez ludzi powinny być przywożone do Wspólnoty wyłącznie z krajów trzecich, terytoriów, stref lub enklaw, które znajdują się w wykazie sporządzonym zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (11).

(15)

Tego rodzaju wykazy zostały określone w załączniku I i II do decyzji Komisji 2006/766/WE z dnia 6 listopada 2006 r. ustanawiającej wykazy państw i terytoriów trzecich, z których dopuszczony jest przywóz małży, szkarłupni, osłonic, ślimaków morskich i produktów rybołówstwa (12) i – na okres przejściowy do dnia 31 grudnia 2009 r. – w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2076/2005 z dnia 5 grudnia 2005 r. ustanawiającym środki przejściowe do celów wdrożenia rozporządzeń (WE) nr 853/2004, (WE) nr 854/2004 oraz (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady oraz zmieniającym rozporządzenia (WE) nr 853/2004 oraz (WE) nr 854/2004 (13). W celu zachowania spójności prawodawstwa wspólnotowego, wymienione wykazy należy wziąć pod uwagę w niniejszym rozporządzeniu.

(16)

Dyrektywa 2006/88/WE stanowi, że partiom zwierząt akwakultury i ich produktów, przy ich wprowadzeniu na obszar Wspólnoty, musi towarzyszyć dokument zawierający świadectwo zdrowia zwierząt. W niniejszym rozporządzeniu należy określić szczegółowe warunki dotyczące zdrowia zwierząt w przypadku przywozu zwierząt akwakultury do Wspólnoty, w tym wzory świadectw zdrowia zwierząt; warunkami tymi należy zastąpić warunki przywozu ustanowione na mocy dyrektywy 91/67/EWG.

(17)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2074/2005 z dnia 5 grudnia 2005 r. ustanawiające środki wykonawcze w odniesieniu do niektórych produktów objętych rozporządzeniem (WE) nr 853/2004 i do organizacji urzędowych kontroli na mocy rozporządzeń (WE) nr 854/2004 oraz (WE) nr 882/2004, ustanawiające odstępstwa od rozporządzenia (WE) nr 852/2004 i zmieniające rozporządzenia (WE) nr 853/2004 oraz (WE) nr 854/2004 (14) ustanawia wzory świadectw zdrowia zwierząt w przywozie produktów rybołówstwa oraz żywych małży przeznaczonych do spożycia przez ludzi. W celu zachowania spójności prawodawstwa wspólnotowego, niniejsze rozporządzenie powinno stanowić, że tego rodzaju wzorcowe świadectwa zdrowia będą towarzyszyć przywozowi produktów wchodzących w zakres niniejszego rozporządzenia.

(18)

Ozdobne zwierzęta wodne, w tym ryby, mięczaki i skorupiaki są w przeważającej mierze wprowadzane na terytorium Wspólnoty z krajów i terytoriów trzecich. W celu ochrony stanu zdrowia zwierząt w obiektach, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne we Wspólnocie, konieczne jest ustanowienie pewnych wymogów w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do przywozu tego rodzaju zwierząt.

(19)	Istotne jest zapewnienie, aby stan zdrowia zwierząt akwakultury przywożonych do Wspólnoty nie był narażony na szwank podczas transportu do Wspólnoty.

(20)

Uwolnienie przywożonych zwierząt akwakultury do środowiska naturalnego we Wspólnocie stwarza szczególnie wysokie ryzyko dla stanu zdrowia zwierząt we Wspólnocie, ponieważ kontrola i zwalczanie chorób w wodach naturalnych są utrudnione. Zatem tego rodzaju uwolnienie powinno wymagać specjalnego pozwolenia właściwego organu i powinno być dopuszczalne wyłącznie pod warunkiem podjęcia właściwych środków w celu zabezpieczenia stanu zdrowia zwierząt w miejscu uwolnienia.

(21)	Zwierzęta akwakultury przeznaczone do przewozu tranzytowego przez terytorium Wspólnoty powinny spełniać te same wymogi, jakie obowiązują w przypadku zwierząt akwakultury przeznaczonych do przywozu do Wspólnoty.

(22)

Należy przewidzieć szczególne warunki tranzytu przez terytorium Wspólnoty w przewozach do i z Rosji, z uwagi na geograficzne usytuowanie Kalinigradu, przy czym dotyczy to wyłącznie Łotwy, Litwy i Polski. W celu zachowania spójności prawodawstwa wspólnotowego, w niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić przepisy decyzji Komisji 2001/881/WE z dnia 7 grudnia 2001 r. ustalającej wykaz punktów kontroli granicznej zatwierdzonych do celów przeprowadzania kontroli weterynaryjnych zwierząt i produktów odzwierzęcych sprowadzanych z państw trzecich oraz uaktualniającej szczegółowe przepisy dotyczące kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji (15) i przepisy dyrektywy Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającej zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnej produktów wprowadzanych do Wspólnoty z państw trzecich (16).

(23)

Dyrektywa Rady 96/93/WE z dnia 17 grudnia 1996 r. w sprawie certyfikacji zwierząt i produktów zwierzęcych (17), która ustanawia zasady, jakich należy przestrzegać przy wystawianiu świadectw weterynaryjnych, powinna mieć zastosowanie w odniesieniu do świadectw zdrowia zwierząt wystawianych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

(24)

Artykuł 17 dyrektywy 2006/88/WE stanowi, że jeżeli z danych naukowych lub praktycznego doświadczenia wynika, że gatunki podatne inne niż te ujęte w części II załącznika IV do tej dyrektywy mogą być odpowiedzialne za przenoszenie określonej choroby jako wektory, państwa członkowskie gwarantują spełnienie pewnych wymagań przewidzianych w tej dyrektywie, o ile takie gatunki wprowadzane są do celów hodowlanych lub odnowy populacji do państwa członkowskiego, strefy lub enklawy uznanych za wolne od tej choroby. Artykuł 17 dyrektywy 2006/88/WE przewiduje również sporządzenie wykazu gatunków-wektorów. Dlatego należy przyjąć wykaz gatunków-wektorów.

(25)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) wydał trzy opinie na temat tej kwestii: opinię naukową panelu ds. zdrowia i dobrostanu zwierząt, na wniosek Komisji Europejskiej, w sprawie ewentualnych gatunków-wektorów i stadiów rozwoju gatunków podatnych nieprzenoszących chorób, w zakresie niektórych chorób ryb (18), opinię naukową panelu ds. zdrowia i dobrostanu zwierząt, na wniosek Komisji Europejskiej, w sprawie ewentualnych gatunków-wektorów i stadiów rozwoju gatunków podatnych nieprzenoszących chorób, w zakresie niektórych chorób mięczaków (19) oraz opinię naukową panelu ds. zdrowia i dobrostanu zwierząt, na wniosek Komisji Europejskiej, w sprawie ewentualnych gatunków-wektorów i stadiów rozwoju gatunków podatnych nieprzenoszących chorób, w zakresie niektórych chorób skorupiaków (20).

(26)

Jak wynika z tych opinii naukowych, prawdopodobieństwo przenoszenia i wprowadzenia chorób wymienionych w dyrektywie 2006/88/WE przez poddane ocenie potencjalne gatunki-wektory lub grupy gatunków-wektorów, określone zostało jako nieistotne/wyjątkowo niskie do umiarkowanego, z zastrzeżeniem określonych warunków. Ocena dotyczyła gatunków zwierząt wodnych, które są wykorzystywane w akwakulturze i sprzedawane do celów hodowlanych.

(27)

Przy sporządzaniu wykazów gatunków-wektorów należy wziąć pod uwagę opinie EFSA. Podejmując decyzję, które gatunki powinny się znaleźć w wykazie, należy zapewnić właściwy poziom ochrony stanu zdrowia zwierząt akwakultury we Wspólnocie, przy czym jednocześnie należy unikać wprowadzania zbędnych ograniczeń w handlu. W konsekwencji w wykazie powinny znaleźć się gatunki, które w świetle wymienionych opinii stwarzają umiarkowane ryzyko przenoszenia chorób.

(28)

Wiele gatunków określonych w opiniach EFSA jako potencjalne wektory niektórych chorób należy traktować jako takie jedynie wówczas, gdy pochodzą z obszaru, na którym występują gatunki podatne na daną chorobę i gdy przeznaczone są do obszaru, na którym występują te same podatne gatunki. Co za tym idzie, do celów art. 17 dyrektywy 2006/88/WE zwierzęta akwakultury należące do potencjalnych gatunków-wektorów należy traktować jako gatunki-wektory jedynie po spełnieniu takich warunków.

(29)	W celu zachowania przejrzystości i spójności prawodawstwa wspólnotowego należy uchylić decyzje 1999/567/WE, 2003/390/WE, 2003/804/WE, 2003/858/WE i 2006/656/WE i zastąpić je niniejszym rozporządzeniem.

(30)	Właściwe jest wyznaczenie okresu przejściowego, który pozwoli państwom członkowskim i odnośnej branży podjąć konieczne środki w celu spełnienia nowych wymagań ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu.

(31)

Mając na względzie ogromny przepływ ozdobnych zwierząt wodnych należących do gatunków podatnych na zakaźny zespół owrzodzenia (ang. epizootic ulcerative syndrome – EUS) i potrzebę przeprowadzenia dalszych badań dotyczących ryzyka, jakie ta choroba niesie dla sektora ozdobnych zwierząt wodnych, w tym ponowną ocenę wykazu gatunków podatnych, należy uniknąć natychmiastowego przerwania przywozu ryb ozdobnych należących do gatunków podatnych na EUS przeznaczonych wyłącznie do zamkniętych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne. Dlatego właściwe jest wprowadzenie okresu przejściowego w zakresie wymagań związanych z tą chorobą w odniesieniu do partii omawianych zwierząt. Okres przejściowy jest konieczny również w celu zapewnienia krajom trzecim wystarczającego czasu na udokumentowanie, że kraje te są wolne od tej choroby.

(32)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEDMIOT, ZAKRES STOSOWANIA I DEFINICJE

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

Niniejsze rozporządzenie ustanawia:

a)	wykaz gatunków-wektorów;

b)	warunki dotyczące zdrowia zwierząt do celu wprowadzenia do obrotu ozdobnych zwierząt wodnych pochodzących z zamkniętych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, lub przeznaczonych do takich obiektów;

c)

wymagania dotyczące certyfikacji zdrowia zwierząt do celów wprowadzania do obrotu: (i) zwierząt akwakultury przeznaczonych do celów hodowlanych, w tym do obszarów umieszczenia, łowisk typu „wpuść i złów” i do otwartych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, oraz do odnowy populacji; oraz (ii) zwierząt akwakultury i ich produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi;

d)

wymagania odnośnie do warunków dotyczących zdrowia zwierząt i certyfikacji w przywozie na terytorium Wspólnoty oraz w tranzycie przez to terytorium, łącznie ze składowaniem podczas tego tranzytu: (i) zwierząt akwakultury przeznaczonych do celów hodowlanych, w tym do obszarów umieszczenia, łowisk typu „wpuść i złów” i do otwartych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne; (ii) zwierząt akwakultury i ich produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi; (iii) ozdobnych zwierząt wodnych przeznaczonych do zamkniętych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a)

„zamknięte obiekty, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne” oznaczają sklepy zoologiczne, sklepy ogrodnicze, stawy ogrodowe, akwaria komercyjne lub hurtownie utrzymujące ozdobne zwierzęta wodne, które: (i) nie mają bezpośredniego kontaktu z naturalnymi wodami wspólnotowymi; lub (ii) posiadają system oczyszczania ścieków ograniczający ryzyko przeniesienia chorób do wód naturalnych na możliwym do przyjęcia poziomie;

b)	„otwarty obiekt, w którym utrzymuje się zwierzęta ozdobne” oznacza obiekt ozdobny inny niż zamknięty obiekt ozdobny;

c)	„odnowa populacji” oznacza uwolnienie zwierząt akwakultury do środowiska naturalnego.

ROZDZIAŁ II

GATUNKI-WEKTORY

Artykuł 3

Wykaz gatunków-wektorów

Zwierzęta akwakultury gatunków wymienionych w kolumnie 2 tabeli w załączniku I do niniejszego rozporządzenia uznaje się za wektory do celów art. 17 dyrektywy 2006/88/WE wyłącznie w przypadku, gdy zwierzęta te spełniają warunki określone w kolumnach 3 i 4 tej tabeli.

ROZDZIAŁ III

WPROWADZANIE ZWIERZĄT AKWAKULTURY DO OBROTU

Artykuł 4

Ozdobne zwierzęta wodne pochodzące z obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, lub przeznaczone do tych obiektów

1.   Przemieszczenie ozdobnych zwierząt wodnych wymaga zgłoszenia za pomocą systemu komputerowego przewidzianego w art. 20 ust. 1 dyrektywy 90/425/EWG (TRACES) w przypadku, gdy zwierzęta:

a)	pochodzą z obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, z jednego państwa członkowskiego;

b)

są przeznaczone do zamkniętych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, znajdujących się w innym państwie członkowskim, którego całe terytorium lub pewne strefy lub enklawy: (i) zostały uznane za wolne od co najmniej jednej choroby nieegzotycznej wymienionej w części II załącznika IV do dyrektywy 2006/88/WE zgodnie z jej art. 49 lub 50; lub (ii) są objęte programem nadzoru lub eliminowania chorób zgodnie z art. 44 ust. 1 lub 2 tej dyrektywy; oraz

c)	są gatunkami podatnymi na co najmniej jedną chorobę, od której, jak uznano, dane państwo członkowskie lub strefa lub enklawa są wolne, lub w odniesieniu do której stosuje się program nadzoru lub eliminowania chorób określony w lit. b).

2.   Ozdobne zwierzęta wodne trzymane w zamkniętych obiektach, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, nie mogą być uwalniane do otwartych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, gospodarstw, obszarów umieszczenia, łowisk typu „wpuść i złów”, obszarów hodowli mięczaków lub do środowiska naturalnego bez uprzedniego uzyskania pozwolenia właściwego organu.

Właściwy organ udziela takiego pozwolenia wyłącznie w przypadku, gdy uwolnienie nie naraża na szwank stanu zdrowia zwierząt wodnych w miejscu uwolnienia, oraz zapewnia podjęcie właściwych środków zmniejszających ewentualne ryzyko.

Artykuł 5

Zwierzęta akwakultury przeznaczone do celów hodowlanych, do obszarów umieszczenia, łowisk „wpuść i złów”, otwartych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, i do odnowy populacji

Partiom zwierząt akwakultury przeznaczonych do celów hodowlanych, do obszarów umieszczenia, łowisk „wpuść i złów”, otwartych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, lub do odnowy populacji musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wypełnione zgodnie ze wzorem znajdującym się w części A załącznika II i uwagami wyjaśniającymi zawartymi w załączniku V w przypadku, gdy te zwierzęta:

a)

są wprowadzane do państw członkowskich, stref lub enklaw: (i) uznanych za wolne od co najmniej jednej choroby nieegzotycznej wymienionej w części II załącznika IV do dyrektywy 2006/88/WE zgodnie z jej art. 49 lub 50; lub (ii) objętych programem nadzoru lub eliminowania chorób zgodnie z art. 44 ust. 1 lub 2 tej dyrektywy;

b)	są gatunkami podatnymi na co najmniej jedną chorobę lub gatunkami-wektorami co najmniej jednej choroby, od której, jak uznano, dane państwo członkowskie lub strefa lub enklawa są wolne, lub w odniesieniu do której stosuje się program nadzoru lub eliminowania chorób określony w lit. a).

Artykuł 6

Zwierzęta akwakultury i ich produkty przeznaczone do dalszego przetwarzania przed ich spożyciem przez ludzi

1.   Partiom zwierząt akwakultury i ich produktów przeznaczonych do dalszego przetwarzania przed ich spożyciem przez ludzi musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wypełnione zgodnie ze wzorem znajdującym się w części B załącznika II i uwagami wyjaśniającymi zawartymi w załączniku V w przypadku, gdy:

a)

są one wprowadzane do państw członkowskich, stref lub enklaw: (i) uznanych za wolne od co najmniej jednej choroby nieegzotycznej wymienionej w części II załącznika IV do dyrektywy 2006/88/WE zgodnie z art. 49 lub 50 tej dyrektywy; lub (ii) objętych programem nadzoru lub eliminowania chorób zgodnie z art. 44 ust. 1 lub 2 tej dyrektywy;

b)	są gatunkami podatnymi na co najmniej jedną chorobę, od której, jak uznano, dane państwo członkowskie lub strefa lub enklawa są wolne, lub w odniesieniu do której stosuje się program nadzoru lub eliminowania chorób określony w lit. a).

2.   Ust. 1 nie ma zastosowania do:

a)	ryb poddanych ubojowi i wypatroszonych przed wysłaniem;

b)

mięczaków lub skorupiaków, które są przeznaczone do spożycia przez ludzi oraz w tym celu pakowane i etykietowane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 853/2004, i które są: (i) niezdolne do przeżycia, co oznacza, że nie przetrwają jako żywe zwierzęta, jeżeli powrócą do środowiska, z jakiego zostały pozyskane; lub (ii) przeznaczone do dalszego przetwarzania bez tymczasowego składowania w miejscu przetwarzania;

c)

zwierząt akwakultury lub ich produktów wprowadzanych – bez dalszego przetwarzania – do obrotu w celu spożycia przez ludzi pod warunkiem, że umieszczone są w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży detalicznej zgodnych z przepisami dotyczącymi takich opakowań określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004.

Artykuł 7

Żywe mięczaki i skorupiaki przeznaczone do zakładów oczyszczania, zakładów wysyłkowych lub podobnych zakładów, przed ich spożyciem przez ludzi

Partiom żywych mięczaków i skorupiaków przeznaczonych do zakładów oczyszczania, zakładów wysyłkowych i podobnych zakładów, przed ich spożyciem przez ludzi, musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wypełnione zgodnie ze wzorem znajdującym się w części B załącznika II i uwagami wyjaśniającymi zawartymi w załączniku V w przypadku, gdy:

a)

są one wprowadzane do państw członkowskich, stref lub enklaw: (i) uznanych za wolne od co najmniej jednej choroby nieegzotycznej wymienionej w części II załącznika IV do dyrektywy 2006/88/WE zgodnie z art. 49 lub 50; lub (ii) objętych programem nadzoru lub eliminowania chorób zgodnie z art. 44 ust. 1 lub 2 tej dyrektywy;

b)	są gatunkami podatnymi na co najmniej jedną chorobę, od której, jak uznano, dane państwo członkowskie lub strefa lub enklawa są wolne, lub w odniesieniu do której stosuje się program nadzoru lub eliminowania chorób określony w lit. a).

Artykuł 8

Zwierzęta akwakultury i ich produkty opuszczające państwa członkowskie, strefy i enklawy objęte środkami kontroli, w tym programami eliminowania chorób

1.   Partiom zwierząt akwakultury i ich produktów opuszczającym państwa członkowskie, strefy lub enklawy objęte środkami zwalczania chorób przewidzianymi w sekcjach 3–6 rozdziału V dyrektywy 2006/88/WE, którym właściwy organ przyznał zwolnienie ze stosowania tych środków zwalczania chorób, musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wypełnione zgodnie ze wzorem znajdującym się w:

a)	części A załącznika II i uwagach wyjaśniających w załączniku V w przypadku, gdy partia obejmuje zwierzęta akwakultury przeznaczone do celów hodowlanych, do obszarów umieszczenia, łowisk „wpuść i złów”, otwartych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, lub do odnowy populacji; i

b)	części B załącznika II i uwagach wyjaśniających w załączniku V w przypadku, gdy partie te składają się ze zwierząt akwakultury i ich produktów przeznaczonych do dalszego przetwarzania, do zakładów oczyszczania, zakładów wysyłkowych lub podobnych zakładów, przed ich spożyciem przez ludzi.

2.   Partiom zwierząt akwakultury przeznaczonym do celów hodowlanych, do obszarów umieszczenia, łowisk „wpuść i złów”, otwartych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, lub do odnowy populacji musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wypełnione zgodnie ze wzorem znajdującym się w części A załącznika II i uwagami wyjaśniającymi w załączniku V w przypadku, gdy:

a)	opuszczają one państwo członkowskie, strefę lub enklawę objęte programem eliminowania chorób zatwierdzonym zgodnie z art. 44 ust. 2 dyrektywy 2006/88/WE;

b)	są gatunkami podatnymi na co najmniej jedną chorobę lub gatunkami-wektorami co najmniej jednej choroby, w odniesieniu do której stosuje się program eliminowania chorób określony w lit. a).

3.   Partiom zwierząt akwakultury i ich produktów przeznaczonym do zakładów oczyszczania, zakładów wysyłkowych lub podobnych zakładów przed ich spożyciem przez ludzi musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wypełnione zgodnie ze wzorem znajdującym się w części B załącznika II i uwagami wyjaśniającymi zawartymi w załączniku V w przypadku, gdy:

a)	opuszczają one państwo członkowskie, strefę lub enklawę objęte programem eliminowania chorób zatwierdzonym zgodnie z art. 44 ust. 2 dyrektywy 2006/88/WE;

b)	są gatunkami podatnymi na co najmniej jedną chorobę, w odniesieniu do której stosuje się program eliminowania chorób określony w lit. a).

4.   Niniejszego artykułu nie stosuje się do:

a)	ryb poddanych ubojowi i wypatroszonych przed wysłaniem;

b)

mięczaków lub skorupiaków, które są przeznaczone do spożycia przez ludzi oraz są w tym celu pakowane i etykietowane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 853/2004, i które są: (i) niezdolne do przeżycia, co oznacza, że nie przetrwają jako żywe zwierzęta, jeżeli powrócą do środowiska, z którego zostały pozyskane; lub (ii) przeznaczone do dalszego przetwarzania bez tymczasowego składowania w miejscu przetwarzania;

c)

zwierząt akwakultury lub ich produktów wprowadzanych – bez dalszego przetwarzania – do obrotu w celu spożycia przez ludzi pod warunkiem, że są umieszczone w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży detalicznej, które są zgodne z przepisami dotyczącymi tych opakowań w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004.

Artykuł 9

Wprowadzanie zwierząt akwakultury po przeprowadzeniu badania

W przypadku, gdy niniejszy rozdział stanowi, że przed wystawieniem świadectwa zdrowia zwierząt wymagane jest przeprowadzenie badania, żywe zwierzęta akwakultury należące do gatunków podatnych na co najmniej jedną chorobę lub do gatunków-wektorów co najmniej jednej z chorób określonych w danym świadectwie, nie mogą być wprowadzane do gospodarstwa lub na obszar hodowli mięczaków w okresie między tym badaniem a załadunkiem danej partii.

ROZDZIAŁ IV

WARUNKI PRZYWOZU

Artykuł 10

Zwierzęta akwakultury przeznaczone do celów hodowlanych, do obszarów umieszczenia, łowisk „wpuść i złów” i otwartych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne

1.   Zwierzęta akwakultury, przeznaczone do celów hodowlanych, do obszarów umieszczenia, łowisk „wpuść i złów” i otwartych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, przywożone są na terytorium Wspólnoty wyłącznie z krajów trzecich, terytoriów, stref lub enklaw wymienionych w załączniku III.

2.   Partie zwierząt akwakultury określonych w ust. 1 spełniają następujące warunki:

a)	towarzyszy im świadectwo zdrowia zwierząt wypełnione zgodnie ze wzorem znajdującym się w części A załącznika IV i uwagami wyjaśniającymi zawartymi w załączniku V;

b)	spełniają wymagania dotyczące zdrowia podane we wzorze świadectwa i w uwagach wyjaśniających, o których mowa w lit. a).

Artykuł 11

Ozdobne zwierzęta wodne przeznaczone do zamkniętych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne

1.   Ryby ozdobne należące do gatunków podatnych na co najmniej jedną chorobę wymienioną w części II załącznika IV do dyrektywy 2006/88/WE i przeznaczone do zamkniętych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, przywożone są na terytorium Wspólnoty wyłącznie z krajów trzecich, terytoriów, stref lub enklaw wymienionych w załączniku III do niniejszego rozporządzenia.

2.   Ryby ozdobne, które nie należą do gatunków podatnych na którąkolwiek z chorób wymienionych w części II załącznika IV do dyrektywy 2006/88/WE oraz mięczaki ozdobne i skorupiaki ozdobne przeznaczone do zamkniętych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, przywożone są na terytorium Wspólnoty wyłącznie z krajów lub terytoriów trzecich będących członkami Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE).

3.   Partie zwierząt akwakultury określonych w ust. 1 i 2 spełniają następujące warunki:

a)	towarzyszy im świadectwo zdrowia zwierząt wypełnione zgodnie ze wzorem znajdującym się w części B załącznika IV i uwagami wyjaśniającymi w załączniku V; oraz

b)	spełniają wymagania dotyczące zdrowia podane we wzorze świadectwa i w uwagach wyjaśniających, o których mowa w lit. a).

Artykuł 12

Zwierzęta akwakultury i ich produkty przeznaczone do spożycia przez ludzi

1.   Zwierzęta akwakultury i ich produkty przeznaczone do spożycia przez ludzi przywożone są na terytorium Wspólnoty wyłącznie z krajów trzecich, terytoriów, stref lub enklaw wymienionych w wykazie sporządzonym zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 854/2004.

2.   Partie zwierząt akwakultury i ich produktów określonych w ust. 1 spełniają następujące warunki:

a)	towarzyszy im połączone świadectwo dotyczące zdrowia i zdrowia publicznego wypełnione zgodnie z odpowiednimi wzorami znajdującymi się w rozporządzeniu (WE) nr 2074/2005 załącznik VI dodatek IV i V; oraz

b)	spełniają wymagania dotyczące zdrowia i warunki podane we wzorach świadectw i poświadczeń, określonych w lit. a).

3.   Niniejszego artykułu nie stosuje się w przypadku, gdy zwierzęta akwakultury są przeznaczone do obszarów umieszczenia albo przewidziane do ponownego umieszczenia w wodach wspólnotowych, ponieważ w takim przypadku stosuje się art. 10.

Artykuł 13

Certyfikacja elektroniczna

W przypadku świadectw i poświadczeń przewidzianych w niniejszym rozdziale możliwe jest stosowanie certyfikacji elektronicznej i wykorzystywanie innych systemów ujednoliconych na poziomie wspólnotowym.

Artykuł 14

Transport zwierząt akwakultury

1.   Zwierzęta akwakultury przeznaczone do przywozu do Wspólnoty nie mogą być transportowane w warunkach, które mogą zmienić ich stan zdrowia. W szczególności, nie mogą być transportowane w tej samej wodzie lub mikropojemnikach, w których znajdują się zwierzęta wodne o gorszym stanie zdrowia lub które nie są przeznaczone do przywozu do Wspólnoty.

2.   Podczas transportu do Wspólnoty zwierzęta akwakultury nie mogą być wyładowywane z mikropojemników, a woda, w której są przewożone, nie może być wymieniana na terytorium kraju trzeciego niezatwierdzonego do przywozu takich zwierząt do Wspólnoty bądź posiadającego niższy status w zakresie zdrowia niż miejsce przeznaczenia.

3.   W przypadku, gdy partie zwierząt akwakultury transportowane są drogą morską do granicy Wspólnoty, do odpowiedniego świadectwa zdrowia zwierząt załącza się dodatek dotyczący transportu żywych zwierząt akwakultury drogą morską, wypełniony zgodnie ze wzorem podanym w części D załącznika IV.

Artykuł 15

Wymagania dotyczące uwalniania zwierząt akwakultury i ich produktów oraz dotyczące wody używanej podczas transportu

1.   Wszelkie czynności związane ze zwierzętami akwakultury i ich produktami przywożonymi do Wspólnoty i przeznaczonymi do spożycia przez ludzi należy wykonywać w sposób właściwy w celu uniknięcia zanieczyszczenia wód naturalnych we Wspólnocie.

2.   Zwierzęta akwakultury przywożone do Wspólnoty nie mogą być uwalniane do środowiska naturalnego we Wspólnocie, bez uprzedniego pozwolenia wydanego przez właściwy organ w miejscu przeznaczenia.

Właściwy organ może udzielać zezwoleń wyłącznie w przypadku, gdy uwolnienie nie naraża na szwank stanu zdrowia zwierząt wodnych w miejscu uwolnienia, oraz zapewnia podjęcie właściwych środków zmniejszających ewentualne ryzyko.

3.   Wszelkie czynności związane z wodą używaną podczas transportu przywożonych partii zwierząt akwakultury i ich produktów wykonywane są w sposób właściwy w celu uniknięcia zanieczyszczenia wód naturalnych we Wspólnocie.

ROZDZIAŁ V

WARUNKI DOTYCZĄCE TRANZYTU

Artykuł 16

Tranzyt i składowanie

Partie żywych zwierząt akwakultury, ikry i niewypatroszonych ryb, które są wprowadzane na terytorium Wspólnoty, ale są przeznaczone do kraju trzeciego, podlegając tranzytowi bezpośredniemu przez obszar Wspólnoty lub po tymczasowym składowaniu we Wspólnocie, muszą spełniać wymagania ustanowione w rozdziale IV. Świadectwo, które towarzyszy tym partiom, zawiera wyrazy „tranzyt przez terytorium WE”. Partiom tym musi także towarzyszyć świadectwo wymagane przez docelowy kraj trzeci.

Jednakże w przypadku, gdy partie te są przeznaczone do spożycia przez ludzi, musi im towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wypełnione zgodnie ze wzorem podanym w części C załącznika IV i z uwagami wyjaśniającymi zawartymi w załączniku V.

Artykuł 17

Odstępstwo w przypadku tranzytu przez Łotwę, Litwę i Polskę

1.   Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 16, w ruchu drogowym lub kolejowym między punktami kontroli granicznej na Łotwie, Litwie i w Polsce wymienionymi w załączniku do decyzji Komisji 2001/881/WE, zezwala się na tranzyt partii pochodzących z Rosji i w drodze do Rosji, bezpośrednio lub przez terytorium innego kraju trzeciego z zastrzeżeniem spełnienia poniższych warunków:

a)	przesyłka jest zaplombowana plombą opatrzoną numerem seryjnym przez urzędowego lekarza weterynarii w punkcie kontroli granicznej przy wjeździe;

b)	dokumenty towarzyszące przesyłce przewidziane w art. 7 dyrektywy 97/78/WE opatrzone są na każdej stronie pieczęcią „Wyłącznie do celów tranzytu do Rosji przez terytorium WE” złożoną przez urzędowego inspektora w punkcie kontroli granicznej przy wjeździe;

c)	spełnione są wymagania proceduralne przewidziane w art. 11 dyrektywy 97/78/WE; oraz

d)	przesyłka została zaakceptowana do celów tranzytu, co potwierdza wspólny weterynaryjny dokument wejścia wystawiony przez urzędowego inspektora w punkcie kontroli granicznej przy wjeździe.

2.   Zgodnie z art. 12 ust. 4 lub art. 13 dyrektywy 97/78/WE przesyłki, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, nie mogą być rozładowywane ani przekazywane do składowania w obrębie terytorium Wspólnoty.

3.   Właściwy organ przeprowadza regularne kontrole celem zagwarantowania, aby liczba przesyłek, o których mowa w ust. 1 i odpowiadające im ilości produktów opuszczających Wspólnotę były zgodne z liczbą partii i ilościami wprowadzonymi do Wspólnoty.

ROZDZIAŁ VI

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 18

Wymagania w zakresie certyfikacji ustanowione w innych przepisach wspólnotowych

Świadectwa zdrowia zwierząt wymagane na podstawie rozdziałów III, IV i V niniejszego rozporządzenia, muszą obejmować, w stosownych przypadkach, wszystkie wymagania dotyczące świadectw zdrowia zwierząt wynikające:

a)	ze środków mających na celu zapobieganie wprowadzeniu lub zwalczanie chorób niewymienionych w części II załącznika IV do dyrektywy 2006/88/WE, zatwierdzonych zgodnie z art. 43 ust. 2 tej dyrektywy; lub

b)	z art. 5 decyzji Komisji 2004/453/WE (21).

Artykuł 19

Uchylenie

Z dniem 1 stycznia 2009 r. uchyla się decyzje 1999/567/WE, 2003/390/WE, 2003/804/WE, 2003/858/WE i 2006/656/WE.

Odniesienia do uchylonych decyzji należy rozumieć jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 20

Przepisy przejściowe

1.   W okresie przejściowym do dnia 30 czerwca 2009 r., ozdobne zwierzęta wodne określone w art. 4 ust. 1 można wprowadzać do obrotu bez zgłaszania za pośrednictwem systemu komputerowego przewidzianego w art. 20 ust. 1 dyrektywy 90/425/EWG (TRACES), pod warunkiem, że przed tą datą dotrą one do ostatecznego miejsca przeznaczenia.

2.   W okresie przejściowym do dnia 30 czerwca 2009 r., partie zwierząt akwakultury i ich produktów, którym towarzyszy dokument przewozowy lub świadectwo zdrowia zwierząt zgodne z załącznikiem E do dyrektywy 91/67/EWG lub decyzjami 1999/567/WE i 2003/390/WE można wprowadzać do obrotu pod warunkiem, że przed tą datą dotrą one do ostatecznego miejsca przeznaczenia.

3.   W okresie przejściowym do dnia 30 czerwca 2009 r., następujące partie zwierząt akwakultury i ich produktów można przywozić do Wspólnoty lub przewozić tranzytem przez terytorium Wspólnoty:

a)	partie, którym towarzyszy świadectwo zdrowia zwierząt, zgodnie z decyzjami 2003/804/WE, 2003/858/WE i 2006/656/WE;

b)	partie wchodzące w zakres rozdziału IV niniejszego rozporządzenia, które nie wchodzą w zakres decyzji 2003/804/WE, 2003/858/WE i 2006/656/WE.

W tym okresie art. 14 ust. 3 nie ma zastosowania do partii określonych w lit. a) i b).

4.   W okresie przejściowym do dnia 31 grudnia 2009 r. państwa członkowskie mogą zezwolić na przywóz zwierząt akwakultury i ich produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi z krajów trzecich, terytoriów, stref lub enklaw wymienionych w załącznikach I i II do rozporządzenia (WE) nr 2076/2005.

5.   W okresie przejściowym do dnia 31 grudnia 2010 r. państwa członkowskie mogą zezwolić na przywóz ozdobnych zwierząt wodnych należących do gatunków podatnych na zakaźny zespół owrzodzenia (EUS), przeznaczonych do zamkniętych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne, z krajów i terytoriów trzecich będących członkami Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE).

W okresie przejściowym wymagania dotyczące EUS określone w części II.2 świadectwa zdrowia zwierząt określonego w części B załącznika IV, nie mają zastosowania do ozdobnych zwierząt wodnych przeznaczonych wyłącznie do zamkniętych obiektów, w których utrzymuje się zwierzęta ozdobne.

Artykuł 21

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2009 r.

---

(1)  Dz.U. L 328 z 24.11.2006, s. 14.

(2)  Dz.U. L 46 z 19.2.1991, s. 1.

(3)  Dz.U. L 216 z 14.8.1999, s. 13.

(4)  Dz.U. L 135 z 3.6.2003, s. 19.

(5)  Dz.U. L 302 z 20.11.2003, s. 22

(6)  Dz.U. L 324 z 11.12.2003, s. 37.

(7)  Dz.U. L 271 z 30.9.2006, s. 71.

(8)  Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 55.

(9)  Dz.U. L 224 z 18.8.1990, s. 29.

(10)  Dz.U. L 94 z 31.3.2004, s. 63.

(11)  Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 206.

(12)  Dz.U. L 320 z 18.11.2006, s. 53.

(13)  Dz.U. L 338 z 22.12.2005, s. 83.

(14)  Dz.U. L 338 z 22.12.2005, s. 27.

(15)  Dz.U. L 326 z 11.12.2001, s. 44.

(16)  Dz.U. L 24 z 30.1.1998, s. 9.

(17)  Dz.U. L 13 z 16.1.1997, s. 28.

(18)  Dziennik EFSA (2007) 584, s. 1–163.

(19)  Dziennik EFSA (2007) 597, s. 1–116.

(20)  Dziennik EFSA (2007) 598, s. 1–91.

(21)  Dz.U. L 156 z 30.4.2004, s. 5.

---

---

---

---

---

---

16.12.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/76

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1252/2008

z dnia 12 grudnia 2008 r.

wprowadzające odstępstwo od rozporządzenia (WE) nr 1251/2008 i zawieszające przywóz do Wspólnoty przesyłek zawierających niektóre zwierzęta akwakultury z Malezji

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską.

uwzględniając dyrektywę Rady 2006/88/WE z dnia 24 października 2006 r. w sprawie wymogów w zakresie zdrowia zwierząt akwakultury i produktów akwakultury oraz zapobiegania niektórym chorobom zwierząt wodnych i zwalczania tych chorób (1), w szczególności jej art. 25 lit. a),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dyrektywie Rady 2006/88/WE ustanowiono wymogi w zakresie zdrowia zwierząt odnoszące się do wprowadzania do obrotu i przywozu oraz przewozu przez terytorium Wspólnoty zwierząt i produktów akwakultury. W dyrektywie tej zobowiązano państwa członkowskie do zagwarantowania, żeby zwierzęta i produkty akwakultury były sprowadzane do Wspólnoty wyłącznie z tych krajów trzecich i ich regionów, które są wymienione w wykazie sporządzonym na podstawie przepisów dyrektywy.

(2)

Decyzja Komisji 2003/858/WE z dnia 21 listopada 2003 r. ustanawiająca warunki zdrowotne zwierząt oraz wymogi dotyczące świadectw przy przywozie żywych ryb, ich ikry i gamet przeznaczonych do celów hodowlanych, oraz żywych ryb pochodzących z akwakultury i uzyskanych z nich produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi (2) ustanawia wykaz terytoriów, z których dozwolony jest przywóz żywych ryb, ikry i gamet pewnych gatunków do Wspólnoty.

(3)	Decyzją Komisji 2006/656/WE z dnia 20 września 2006 r. ustanawiającą warunki zdrowotne zwierząt oraz wymogi dotyczące świadectw wymaganych przy przywozie tropikalnych ryb dla celów ozdobnych (3) ustanowiono wykaz terytoriów, z których przywóz ryb ozdobnych na teren Wspólnoty jest dozwolony.

(4)

Wyniki ostatniej wspólnotowej wizyty kontrolnej w Malezji ujawniły poważne niedociągnięcia w całym łańcuchu produkcyjnym pochodzących z akwakultury zwierząt i ryb ozdobnych. Wykryte niedociągnięcia mogą prowadzić do rozprzestrzeniania się chorób, a tym samym stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia zwierząt we Wspólnocie.

(5)

W konsekwencji tych niedociągnięć, decyzją Komisji 2008/641/WE wprowadzającą odstępstwo od decyzji 2003/858/WE i 2006/656/WE i zawieszającą przywóz do Wspólnoty z Malezji przesyłek zawierających niektóre żywe ryby i niektóre produkty akwakultury (4) zawieszono przywóz do Wspólnoty z Malezji żywych ryb z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), ich ikry i gamet, przeznaczonych do ponownego zarybienia łowisk typu „wpuść i złów”, a także pewnych gatunków ryb ozdobnych należących do tej rodziny.

(6)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1251/2008 z dnia 12 grudnia 2008 r. wdrażające dyrektywę 2006/88/WE w zakresie warunków oraz wymagań certyfikacji w odniesieniu do wprowadzania do obrotu i przywożenia do Wspólnoty zwierząt akwakultury i produktów akwakultury oraz ustanawiające wykaz gatunków wektorów (5) uchyla decyzje 2003/858/WE i 2006/656/WE, które w związku z tym tracą moc z dniem 1 stycznia 2009 r.

(7)

Załącznik III do tego rozporządzenia zawiera wykaz krajów trzecich, terytoriów, stref lub enklaw, z których dozwolony jest przywóz zwierząt akwakultury przeznaczonych do celów hodowlanych, do łowisk „wpuść i złów” i do otwartych obiektów ozdobnych, oraz ryb ozdobnych podatnych na co najmniej jedną z chorób wymienionych w części II załącznika IV do dyrektywy 2006/88/WE i przeznaczonych do zamkniętych obiektów ozdobnych.

(8)

Wykaz ten wyszczególnia Malezję wśród krajów trzecich, z których dozwolony jest przywóz ryb z rodziny karpiowatych (Cyprinidae) oraz gatunków ryb podatnych na zakaźny zespół owrzodzenia, zgodnie z częścią II załącznika IV dyrektywy 2006/88/WE, przeznaczonych do zamkniętych obiektów ozdobnych. Rozporządzenie (WE) nr 1251/2008 wchodzi w życie w dniu 1 stycznia 2009 r.

(9)

Okoliczności, na podstawie których przyjęto decyzję 2008/641/WE, wciąż nie uległy zmianie. Dlatego należy wprowadzić, niniejszym rozporządzeniem, odstępstwo od stosownych przepisów obowiązujących w odniesieniu do Malezji, ustanowionych w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1251/2008. W interesie przejrzystości i spójności prawodawstwa wspólnotowego należy zatem uchylić decyzję 2008/641/WE i zastąpić ją niniejszą decyzją.

(10)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W drodze odstępstwa od art. 10 ust. 1 i art. 11 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1251/2008, państwa członkowskie zawieszają przywóz z Malezji na swoje terytorium określonych poniżej przesyłek zawierających ryby należące do rodziny Cyprinidae, ich ikrę i gamety.

a)	przesyłki zawierające żywe ryby pochodzące z akwakultury przeznaczone do celów hodowlanych, do łowisk typu „wpuść i złów” i otwartych obiektów ozdobnych, oraz

b)	w przypadku przesyłek ryb ozdobnych przeznaczonych do zamkniętych obiektów ozdobnych, tylko ryby gatunków Carassius auratus, Ctenopharyngodon idellus, Cyprinus carpio, Hypophthalmichthys molitrix, Aristichthys nobilis, Carassius carassius oraz Tinca tinca z rodziny Cyprinidae.

Artykuł 2

Wszystkimi kosztami ponoszonymi w związku ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia zostaje obciążony odbiorca lub jego przedstawiciel.

Artykuł 3

Niniejszym decyzja 2008/641/WE traci moc od dnia 1 stycznia 2009 r.

Artykuł 4

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2009 r.

---

(1)  Dz.U. L 328 z 24.11.2006, s. 14.

(2)  Dz.U. L 324 z 11.12.2003, s. 37.

(3)  Dz.U. L 271 z 30.9.2006, s. 71.

(4)  Dz.U. L 207 z 5.8.2008, s. 34.

(5)  Patrz s. 41 Dz.U.

---

16.12.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/78

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1253/2008

z dnia 15 grudnia 2008 r.

dotyczące zezwolenia na stosowanie chelatu miedzi z hydroksyanalogiem metioniny jako dodatku paszowego

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt (1), w szczególności jego art. 9 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)	Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu określonego w załączniku. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia.

(3)	Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie preparatu chelatu miedzi z hydroksyanalogiem metioniny jako dodatku paszowego dla kurcząt rzeźnych, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki dietetyczne”.

(4)

Z opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) z dnia 16 kwietnia 2008 r. wynika, że chelat miedzi z hydroksyanalogiem metioniny nie ma negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt, ludzi ani na środowisko kurcząt rzeźnych (2). Urząd uznał ponadto, że produkt stosowany jako dodatek paszowy dla kurcząt rzeźnych nie stanowi żadnego innego zagrożenia, które zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 wykluczałoby wydanie zezwolenia. Zgodnie z tą opinią wskazany preparat jest źródłem przyswajalnej miedzi i spełnia kryteria dodatku dietetycznego dla kurcząt rzeźnych. Urząd w swojej opinii zaleca również podjęcie odpowiednich środków zapewniających bezpieczeństwo użytkownika. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczególnych wymogów dotyczących monitorowania rynku po wprowadzeniu preparatu do obrotu. Urząd poddał również weryfikacji sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez wspólnotowe laboratorium referencyjne określone w rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003.

(5)	Ocena preparatu dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Preparat wyszczególniony w załączniku, należący do kategorii „dodatki dietetyczne” i do grupy funkcjonalnej „mieszanki pierwiastków śladowych” zostaje dopuszczony jako dodatek stosowany w żywieniu zwierząt zgodnie z warunkami określonymi w załączniku.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 268 z 18.10.2003, s. 29.

(2)  Opinia Panelu Naukowego ds. Dodatków Paszowych oraz Środków lub Substancji Wykorzystywanych w Paszach dla Zwierząt (FEEDAP) wydana na wniosek Komisji Europejskiej i dotycząca bezpieczeństwa i skuteczności preparatu Mintrex®Cu (chelat miedzi z hydroksyanalogiem metioniny) stosowanego jako dodatek paszowy dla wszystkich gatunków. Dziennik EFSA (2008) 693, s. 1–19.

---

---

16.12.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/80

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1254/2008

z dnia 15 grudnia 2008 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 889/2008 ustanawiające szczegółowe zasady wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych w odniesieniu do produkcji ekologicznej, znakowania i kontroli

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 834/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 2092/91 (1), w szczególności jego art. 20 ust. 3, art. 21 ust. 2, art. 22 ust. 2 i art. 38 lit. a),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Rozporządzenie (WE) nr 834/2007, w szczególności jego art. 20, ustanawia ogólne wymogi produkcji ekologicznych drożdży. Szczegółowe zasady wdrażania tych wymogów powinny być ustanowione w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 889/2008 (2).

(2)	Ze względu na to, że należy wprowadzić przepisy dotyczące produkcji ekologicznych drożdży, zakres rozporządzenia (WE) nr 889/2008 powinien odtąd obejmować również drożdże przeznaczone do spożycia lub stosowane jako pasza.

(3)

Aby zapewnić rolnikom wytwarzającym produkty ekologiczne pomoc w uzyskaniu dostaw paszy dla utrzymywanych przez nich zwierząt oraz aby ułatwić konwersję terenów, na których prowadzona będzie produkcja ekologiczna, w celu zaspokojenia rosnącego popytu konsumentów na produkty ekologiczne, w okresie konwersji należy zezwolić na stosowanie w dawce pokarmowej zwierząt utrzymywanych zgodnie z zasadami produkcji ekologicznej do 100 % pasz pochodzących z produkcji własnej gospodarstw.

(4)

Zgodnie z sekcją B załącznika VI do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2092/91 (3) w przetwórstwie ekologicznym dopuszczane jest jedynie stosowanie enzymów stosowanych zwykle jako substancje pomocnicze, enzymy stosowane jako dodatki do żywności należałoby dodać do wykazu dozwolonych dodatków do żywności w sekcji A pkt A.1 załącznika VI do wymienionego rozporządzenia. Należy ponownie wprowadzić ten przepis w nowych przepisach wykonawczych.

(5)

Ze względu na to, że drożdże nie są uważane za produkt rolny w rozumieniu art. 32 ust. 3 Traktatu i w celu umożliwienia znakowania ekologicznych drożdży jako produktu ekologicznego, należy zmienić przepis w sprawie obliczania zawartości procentowej składników. Jednakże zaliczanie drożdży i produktów drożdżowych do składników pochodzenia rolniczego będzie obowiązkowe z dniem 31 grudnia 2013 r. Wspomniany okres jest niezbędny w celu umożliwienia sektorowi dostosowania się do zmian.

(6)

W niektórych regionach Unii Europejskiej tradycją jest dekoracyjne barwienie gotowanych jaj w pewnym okresie roku, a ponieważ ekologiczne jaja również mogą być barwione i wprowadzane do obrotu, niektóre państwa członkowskie złożyły wniosek o zezwolenie na stosowanie w tym celu barwników; panel niezależnych ekspertów zbadał wybrane barwniki i inne substancje do dezynfekcji i konserwowania gotowanych jaj (4) i stwierdził, że czasowo można zezwolić na stosowanie kilku barwników naturalnych oraz tlenków i wodorotlenków żelaza w postaci syntetycznej. Uwzględniając lokalny i sezonowy charakter produkcji, należy jednak umożliwić właściwym organom wydawanie odpowiednich zezwoleń.

(7)

Zgodnie z zaleceniami panelu ds. ekologicznych drożdży (5) i na mocy art. 21 rozporządzenia (WE) nr 834/2007 należy zezwolić na stosowanie wybranych produktów i substancji potrzebnych do produkcji ekologicznych drożdży, drożdżowych wyrobów cukierniczych i receptur na bazie drożdży. Artykuł 20 wymienionego rozporządzenia przewiduje, że do produkcji ekologicznych drożdży wykorzystywane są wyłącznie podłoża wytworzone ekologicznie, a ekologiczne drożdże nie powinny występować w ekologicznej żywności ani paszy wraz z drożdżami nieekologicznymi. Jednakże we wnioskach z 10 lipca 2008 r. panel ekspertów zalecił czasowe zezwolenie na stosowanie 5 % nieekologicznego ekstraktu drożdżowego jako dodatkowego podłoża do produkcji drożdży ekologicznych i źródła azotu, fosforu, witamin i minerałów do momentu uzyskania dostępu do ekologicznego ekstraktu drożdżowego. Zgodnie z zasadami elastyczności określonymi w art. 22 ust. 2 lit. e) wymienionego rozporządzenia, należy zezwolić na stosowanie 5 % nieekologicznego ekstraktu drożdżowego do produkcji ekologicznych drożdży.

(8)	W związku z tym rozporządzenie (WE) nr 889/2008 powinno zostać odpowiednio zmienione.

(9)	Zmiany powinny być stosowane od daty wejścia w życie rozporządzenia (WE) nr 889/2008.

(10)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu Regulacyjnego ds. Produkcji Ekologicznej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 889/2008 wprowadza się następujące zmiany:

1)	w art. 1 ust. 2 skreśla się lit. d);

2)	w art. 21 ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1.   Średnio do 30 % składu dawek pokarmowych mogą stanowić pasze pochodzące z produkcji w okresie konwersji. W przypadku gdy pasze z produkcji w okresie konwersji pochodzą z jednostki w samym gospodarstwie, odsetek ten można zwiększyć do 100 %.”;

3)

w art. 27 wprowadza się następujące zmiany: a) w ust. 1 lit. b ) dodaje się zdanie w brzmieniu: „jednakże enzymy, które mają być stosowane jako dodatki do żywności, muszą być wymienione w sekcji A załącznika VIII.”; b) w ust. 2 dodaje się lit. c) w brzmieniu: „c) z dniem 31 grudnia 2013 r. drożdże i produkty drożdżowe zaliczane są do składników pochodzenia rolniczego.”; c) dodaje się ust. 4 w brzmieniu: „4.   W przypadku tradycyjnego dekoracyjnego barwienia skorup gotowanych jaj, wytwarzanych w celu wprowadzenia ich na rynek w pewnym okresie roku, właściwy organ może zezwolić na stosowanie naturalnych barwników i naturalnych substancji powlekających w powyższym okresie. Do dnia 31 grudnia 2013 r. zezwolenie może obejmować tlenki i wodorotlenki żelaza w postaci syntetycznej. Zezwolenia notyfikowane są Komisji i państwom członkowskim.”;

4)

dodaje się art. 27a w brzemieniu: „Artykuł 27a Do celów stosowania art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 834/2007 do produkcji drożdży, drożdżowych wyrobów cukierniczych i receptur na bazie drożdży można stosować następujące substancje: a) substancje wymienione w sekcji C załącznika VIII do niniejszego rozporządzenia; b) produkty i substancje, o których mowa w art. 27 ust. 1 lit. b) oraz e) niniejszego rozporządzenia.”;

5)

w rozdziale 6 tytułu II wprowadza się sekcję 3a w brzmieniu: „Sekcja 3a Odstępstwa od zasad produkcji związane ze stosowaniem szczególnych produktów i substancji w przetwórstwie zgodnie z art. 22 ust. 2 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 834/2007 Artykuł 46a Dodawanie nieekologicznego ekstraktu drożdżowego W przypadku gdy zastosowanie mają warunki ustanowione w art. 22 ust. 2 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 834/2007 zezwala się na dodawanie do podłoża (obliczonego jako masa sucha) do produkcji drożdży ekologicznych 5 % nieekologicznego ekstraktu lub autolizatu drożdżowego, w przypadku gdy producenci nie mają możliwości uzyskania ekstraktu lub autolizatu drożdżowego z produkcji ekologicznej. Przed 31 grudnia 2013 r. dostępność ekologicznego ekstraktu bądź autolizatu drożdżowego zostanie ponownie zbadana w celu uchylenia niniejszego przepisu.”;

6)	w załączniku VIII wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2009 r.

---

(1)  Dz.U. L 189 z 20.7.2007, s. 1.

(2)  Dz.U. L 250 z 18.9.2008, s. 1.

(3)  Dz.U. L 198 z 22.7.1991, s. 1. Z dniem 1 stycznia 2009 r. rozporządzenie (EWG) nr 2029/91 traci moc i zostaje zastąpione rozporządzeniem (WE) nr 834/2007.

(4)  Zalecenia grupy niezależnych ekspertów dotyczące „wniosku o zezwolenie na stosowanie barwników do ekologicznych jaj wielkanocnych” www.organic-farming.europa.eu

(5)  Zalecenia grupy niezależnych ekspertów dotyczące „przepisów w sprawie ekologicznych drożdży”. www.organic-farming.europa.eu

---

---

16.12.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/83

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1255/2008

z dnia 15 grudnia 2008 r.

ustalające należności celne przywozowe w sektorze zbóż mające zastosowanie od dnia 16 grudnia 2008 r.

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (1),

uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1249/96 z dnia 28 czerwca 1996 r. w sprawie zasad stosowania (należności przywozowe w sektorze zbóż) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 (2), w szczególności jego art. 2 ust.1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Artykuł 136 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje, że należność celna przywozowa na produkty oznaczone kodami CN 1001 10 00, 1001 90 91, ex 1001 90 99 [pszenica zwyczajna wysokiej jakości], 1002, ex 1005 inne niż ziarna hybrydowe oraz ex 1007 inne niż hybrydy do siewu, jest równa cenie interwencyjnej obowiązującej na takie produkty w przywozie, powiększonej o 55 %, minus cena importowa cif stosowana wobec danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć konwencyjnej stawki celnej określonej na podstawie Nomenklatury Scalonej.

(2)	Artykuł 136 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1 wspomnianego artykułu, reprezentatywne ceny przywozowe cif ustanawiane są regularnie dla produktów określonych w tym ustępie.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1249/96, ceną do obliczania należności przywozowej produktów oznaczonych kodami CN 1001 10 00, 1001 90 91, ex 1001 90 99 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości), 1002 00, 1005 10 90, 1005 90 00 i 1007 00 90 jest dzienna reprezentatywna cena cif w przywozie ustalona w sposób określony w art. 4 wspomnianego rozporządzenia.

(4)	Należy ustalić należności celne przywozowe na okres od dnia 16 grudnia 2008 r., mające zastosowanie do czasu wejścia w życie nowych ustaleń,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Od dnia 16 grudnia 2008 r. należności celne przywozowe w sektorze zbóż, o których mowa w art. 136 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, ustala się w załączniku I do niniejszego rozporządzenia na podstawie czynników określonych w załączniku II.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dnia 16 grudnia 2008 r.

---

(1)  Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

(2)  Dz.U. L 161 z 29.6.1996, s. 125.

---

---

---