I Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja jest obowiązkowa

2.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/1

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 1187/2008

z dnia 27 listopada 2008 r.

nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz glutaminianu monosodowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (1) („rozporządzenie podstawowe”), w szczególności jego art. 9,

uwzględniając wniosek przedstawiony przez Komisję po konsultacji z Komitetem Doradczym,

a także mając na uwadze, co następuje:

1. PROCEDURA

1.1. Środki tymczasowe

(1)	Rozporządzeniem (WE) nr 492/2008 (2) („rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych”) Komisja wprowadziła tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz glutaminianu monosodowego („MSG”) pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”).

1.2. Dalsze postępowanie

(2)

Po ujawnieniu istotnych faktów i wniosków, na podstawie których podjęto decyzję o wprowadzeniu tymczasowych środków antydumpingowych („ujawnienie tymczasowych ustaleń”), kilka zainteresowanych stron przedłożyło oświadczenia w formie pisemnej, przedstawiające ich opinie w sprawie tymczasowych ustaleń. Stronom, które wystąpiły z takim wnioskiem, zapewniono możliwość przesłuchania. Komisja nadal poszukiwała i weryfikowała wszelkie informacje uznane za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń.

(3)	Komisja kontynuowała dochodzenie z uwzględnieniem aspektów interesu Wspólnoty i dokonała analizy informacji uzyskanych od niektórych użytkowników i dostawców we Wspólnocie po wprowadzeniu tymczasowych środków antydumpingowych.

(4)	Uwzględniono ustne i pisemne uwagi przedstawione przez zainteresowane strony, a w stosownych przypadkach zmieniono odpowiednio tymczasowe ustalenia.

(5)

Wszystkie strony powiadomiono o zasadniczych faktach i okolicznościach, na podstawie których zamierzano zalecić nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz glutaminianu monosodowego pochodzącego z ChRL oraz ostateczne pobranie kwot zabezpieczonych w postaci cła tymczasowego. W odniesieniu do ujawnionych ustaleń stronom przysługiwało prawo do składania oświadczeń w określonym terminie.

(6)

Należy przypomnieć, że dochodzenie w sprawie dumpingu i szkody obejmowało okres od dnia 1 lipca 2006 r. do dnia 30 czerwca 2007 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Jeśli chodzi o tendencje istotne dla oceny szkody, Komisja przeanalizowała dane obejmujące okres od kwietnia 2004 r. do końca OD („okres badany”).

2. PRODUKT OBJĘTY POSTĘPOWANIEM I PRODUKT PODOBNY

(7)	Wobec braku uwag dotyczących produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego, motywy 12–14 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

3. DUMPING

3.1. Zastosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego

(8)	Wobec braku uwag na temat zastosowania art. 18 rozporządzenia podstawowego do jednego z producentów eksportujących w ChRL, niniejszym potwierdza się motywy 15–18 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

3.2. Traktowanie na zasadach rynkowych („MET”)

(9)	Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń dwóch chińskich producentów eksportujących, którym nie przyznano traktowania na zasadach rynkowych, zakwestionowało ustalenia tymczasowe.

(10)	W przypadku pierwszej spółki argumentowano, że według Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (MSR) wymagane jest tylko sporządzenie skonsolidowanego sprawozdania finansowego, a nie audyt tego sprawozdania zgodnie z MSR.

(11)

W związku z tym, należy przypomnieć, że pomimo kolejnych wezwań spółka ta nie przedłożyła odpowiedniego skonsolidowanego sprawozdania finansowego wraz ze sprawozdaniem biegłego rewidenta ani w swoim wniosku o MET, ani podczas wizyty na miejscu w ChRL. W MRS określono i wyjaśniono uzgodnione na płaszczyźnie międzynarodowej zasady rachunkowości oraz zawarto wytyczne, jak te zasady stosować. Przeprowadzenie dokumentacji księgowej zgodnie z MSR oznacza, że audyt potwierdza zgodność sporządzenia i przedstawienia dokumentacji księgowej zgodnie z MRS. W przypadku złamania tych zasad sprawozdanie biegłego rewidenta powinno zawierać określenie skutków takiej niezgodności oraz przyczyn niezastosowania zasad MSR. W szczególności MSR 27 wyraźnie określa warunki, jakie powinny spełnić przedsiębiorstwa, sporządzając i przedstawiając swoje skonsolidowane sprawozdanie finansowe. Spółka nie zaprzecza, że warunki te miały do niej zastosowanie w kontekście dochodzenia w sprawie MET.

(12)

W art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia podstawowego wyraźnie określono, że przedsiębiorstwa wnioskujące o MET powinny dysponować podstawową dokumentacją księgową, która została poddana niezależnemu audytowi zgodnie z MSR i jest stosowana do wszystkich celów. Wydaje się więc oczywiste, że dokumentacja księgowa powinna zostać nie tylko sporządzona ale także poddana audytowi zgodnie z MSR. Brak audytu zgodnego z MSR uniemożliwia Komisji ustalenie, czy dokumentacja księgowa została sporządzona zgodnie z MSR. Na podstawie samej dokumentacji nie jest możliwe stwierdzenie, czy zostało spełnione kryterium drugie.

(13)	Ten sam producent eksportujący argumentował dalej, że jego zdaniem kompensowanie przychodów i kosztów nie miało istotnego znaczenia i nieujawnienie tego faktu nie miało wpływu na decyzje gospodarcze użytkowników podejmowane na podstawie sprawozdania finansowego. MSR nie zostały więc naruszone.

(14)

Argument ten jednak wydaje się być sprzeczny z pierwszym argumentem stwierdzającym, że dokumentacja księgowa powinna zostać sporządzona, ale nie poddana audytowi, zgodnie z MSR. Gdyby tak było, to przedsiębiorstwa, a nie kompetentni i niezależni audytorzy, jak wymaga tego art. 2 ust. 7 lit. c), mogłyby same oceniać, czy kompensowanie było dozwolone, czy przychody i koszty nie miały istotnego znaczenia, czy taka operacja nie miała wpływu na decyzje gospodarcze użytkowników i czy nie osłabiła ona zdolności zrozumienia przez użytkowników przeprowadzonych transakcji.

(15)

Ponadto chociaż trzeba przyznać, że pojęcie „istotności” pozostawia pewną możliwość wolnej interpretacji, pkt 30 MSR 1 przewiduje, że pojedyncza pozycja może nie być wystarczająco istotna, aby uzasadniona była jej oddzielna prezentacja w głównej części składowej sprawozdania finansowego, lecz na tyle istotna, by oddzielnie zaprezentować ją w informacji dodatkowej. Biorąc więc pod uwagę fakt, że kompensowanie nie było wspomniane ani w sprawozdaniu biegłego rewidenta, ani w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego spółki, potwierdza się, że sprawozdanie finansowe spółki nie zostało poddane audytowi zgodnie z MSR.

(16)

Dodatkowo wspomniane kompensowanie zostało wykryte przez pracowników Komisji prowadzących dochodzenie. Jedynie wnikliwy audyt mógłby stwierdzić, czy nie było innych przypadków potwierdzających, że sprawozdanie finansowe nie zostało sporządzone i poddane audytowi zgodnie z MSR. Wobec braku takiego audytu Komisja nie ma wystarczającego czasu, ani nie jest to celem jej wizyty na miejscu, aby przeprowadzać audyt dokumentacji księgowej i sprawozdania finansowego spółek. W związku z tym ustalenia Komisji wskazujące na fakt, że przedsiębiorstwa wnioskujące o MET nie spełniają wymogu rozporządzenia podstawowego dotyczącego prowadzenia ewidencji księgowej i zagwarantowania, że dokumentacja księgowa jest sporządzona i poddawana audytowi zgodnie z MSR prowadzą do wniosku, że nie zostało spełnione kryterium drugie.

(17)	Wreszcie ta sama spółka nie zgodziła się z konkluzją, że ujemny kapitał obrotowy wraz z nieoprocentowanymi pożyczkami należy uznać za zniekształcenie przeniesione z poprzedniego systemu gospodarki nierynkowej, lecz raczej za oznakę efektywności zarządzania.

(18)

Po pierwsze, należy zauważyć, że ustalenia dotyczące ujemnego kapitału obrotowego były ustaleniami uzupełniającymi i nie stanowiły one głównego powodu stwierdzenia, że wnioskodawca nie spełnił kryterium MET. Po drugie, sam ujemny kapitał obrotowy może być oznaką efektywności zarządzania, ale tylko w przypadku przedsiębiorstwa o niskim poziomie zapasów i niskich należnościach, co zasadniczo występuje tylko w przedsiębiorstwach działających niemal wyłącznie w oparciu o gotówkę, takich jak domy towarowe i supermarkety. Analiza sytuacji tego chińskiego producenta eksportującego była jednak zupełnie inna. Ujemny kapitał obrotowy należy raczej postrzegać jako oznakę, że spółka bliska jest bankructwa lub ma poważne kłopoty finansowe. W takich okolicznościach możliwość otrzymania wysokich „kredytów kupieckich” bez ponoszenia kosztów finansowych byłaby wysoce nieprawdopodobna w warunkach gospodarki rynkowej. Z tego względu wysokie nieoprocentowane pożyczki dla spółki, które stanowiły znaczny udział w całkowitych zobowiązaniach krótkoterminowych (stanowiące z kolei 80 % pasywów ogółem) i których wynikiem był wysoki poziom ujemnego kapitału obrotowego, należy uznać za niezgodne z regułami gospodarki rynkowej.

(19)

W przypadku drugiej spółki nie dostarczono żadnych nowych argumentów, które zmieniłyby ustalenia tymczasowe dotyczące MET. W szczególności potwierdzono, że wpływ państwowego udziałowca na proces podejmowania decyzji w spółce był nieproporcjonalnie duży i że państwo zgodziło się zmniejszyć ustaloną wartość prawa do użytkowania gruntów o 50 % bez żadnego odszkodowania. Potwierdzono także, że dokumentacja księgowa spółki nie była poddana audytowi zgodnie z MSR.

(20)	Wobec braku innych uwag dotyczących MET, motywy 19–26 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

3.3. Traktowanie indywidualne („TI”)

(21)	Jedna z zainteresowanych stron argumentowała, że praktyki antykonkurencyjne oraz interwencja państwa mogą stanowić zachętę do obchodzenia obowiązujących środków i dlatego żadnemu z chińskich producentów nie powinno przysługiwać TI.

(22)

Jednakże strona ta nie przedstawiła żadnych dowodów na to, jak takie domniemane praktyki antykonkurencyjne i interwencja państwa mogłyby umożliwić obejście tych środków. Ponadto dochodzenie wykazało, że wszelka ewentualna interwencja państwa byłaby możliwa jedynie za pośrednictwem Stowarzyszenia Chińskiego Przemysłu Fermentacyjnego, którego członkami są obaj producenci eksportujący. Jednak wszystkie decyzje i zalecenia Stowarzyszenia nie miały wiążącego charakteru. W związku z powyższym i to twierdzenie musiało zostać odrzucone.

(23)	Z powodu braku innych uwag odnośnie do TI, motywy 27–29 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

3.4. Wartość normalna

3.4.1. Kraj analogiczny

(24)

Jedna z zainteresowanych stron zakwestionowała wybór przez Komisję Tajlandii jako kraju analogicznego, a w szczególności producenta Ajinomoto Thailand, który jest powiązany z producentem wspólnotowym. Jednakże argumenty i uwagi tej zainteresowanej strony zostały przedstawione po określonym terminie zgłaszania uwag (3), a co ważniejsze nie były one poparte żadnym uzasadnieniem. Dlatego też uwagi te musiały zostać odrzucone.

(25)	Wobec braku innych uwag dotyczących kraju analogicznego, motywy od (30) do (34) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

3.4.2. Metoda ustalania wartości normalnej

(26)

Jeden z chińskich producentów eksportujących stwierdził, że należy dokonać dostosowań ze względu na różnice kosztów surowców. W szczególności producent ten utrzymywał, że produkowanie glutaminianu monosodowego z melasy, jak w przypadku kraju analogicznego, jest kosztowniejsze niż produkcja MSG z kukurydzy lub skrobi ryżowej.

(27)

Jednakże okazało się, że chiński producent eksportujący znacznie zawyżył stosunek między wkładem melasy a ilością MSG z niej wyprodukowanego w porównaniu z tym, co ustalono i zweryfikowano w przypadku współpracującego producenta z kraju analogicznego. W związku z tym argument, że produkcja MSG w kraju analogicznym jest kosztowniejsza, został odrzucony.

(28)	Wobec braku uwag dotyczących metody ustalania wartości normalnej, motyw 35 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostaje niniejszym potwierdzony.

3.5. Cena eksportowa

(29)	Wobec braku uwag dotyczących ceny eksportowej, które mogłyby zmienić ustalenia na wstępnym etapie, motywy 36–37 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

3.6. Porównanie

(30)	Wobec braku innych uwag dotyczących porównania, motywy 38–39 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

3.7. Marginesy dumpingu

(31)	W przypadku przedsiębiorstw, którym przyznano TI, średnią ważoną wartość normalną porównano ze średnią ważoną ceną eksportową produktu podobnego rodzaju, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(32)

Na tej podstawie ostateczne marginesy dumpingu wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem są następujące:

—	Fujian Province Jianyang Wuyi MSG Co., Ltd.: 36,5 %;

—	Hebei Meihua MSG Group Co., Ltd., oraz Tongliao Meihua Bio-Tech Co., Ltd.: 33,8 %.

(33)

Podstawa dla ustalenia marginesu dumpingu obowiązującego dla całego kraju, została określona w motywie 42 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, który, wobec braku innych uwag, zostaje niniejszym potwierdzony. Na tej podstawie ogólnokrajowy margines dumpingu obowiązujący dla całego kraju został tymczasowo ustalony na poziomie 39,7 % ceny CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem.

4. SZKODA

4.1. Definicja przemysłu wspólnotowego

(34)	Wobec braku uwag dotyczących definicji przemysłu wspólnotowego motywy 44–46 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

4.2. Konsumpcja we Wspólnocie

(35)	Wobec braku uwag dotyczących konsumpcji we Wspólnocie, motyw 47 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostaje niniejszym potwierdzony.

4.3. Przywóz do Wspólnoty z ChRL

(36)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń jeden ze wspólnotowych importerów stwierdził, że ustalenia Komisji odnośnie do fluktuacji chińskich cen eksportowych w okresie badanym zostały zniekształcone z powodu stosowania podziału na lata obrotowe, a nie na lata kalendarzowe. Rozważany okres rozpoczął się w dniu 1 kwietnia 2004 r., podczas gdy stosowanie podziału na lata kalendarzowe oznaczałoby, że początek tego okresu przypadałby na dzień 1 stycznia 2004 r. Według danych przedstawionych przez spółkę taka zmiana daty początkowej wykazałaby wzrost chińskich cen eksportowych o 12 % w okresie od roku kalendarzowego 2004 do OD, w przeciwieństwie do nieznacznego spadku, jaki został odnotowany w motywie 50 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Jednakże należy zauważyć, że dane przedstawione przez importera oparte są na całkowitej wartości cen zakupu, która najwyraźniej dotyczyła tylko części chińskiego wywozu do Wspólnoty. Po zbadaniu danych dotyczących przeciętnych cen całego przywozu MSG z ChRL, w oparciu o informacje Eurostatu, stwierdzono, że odpowiednie chińskie ceny wzrosły jedynie o 0,5 % od stycznia 2004 r. do końca OD, a nie o 12 % jak utrzymywał importer. Różnica w tendencjach cenowych pomiędzy okresem badanym (spadek o 2 %) a okresem od stycznia 2004 r. do końca OD (wzrost o 0,5 %) nie jest na tyle istotna, żeby zmieniły się wnioski dotyczące wpływu tych cen na sytuację przemysłu wspólnotowego. W związku z powyższym wspomniane twierdzenie musiało zostać odrzucone.

(37)	Wobec braku innych uwag dotyczących przywozu do Wspólnoty z ChRL motywy 48–52 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

4.4. Sytuacja gospodarcza przemysłu wspólnotowego

(38)

Niektóre zainteresowane strony zakwestionowały analizę tendencji wskaźników szkody. Twierdziły one, że stosowanie podziału na 12-miesięczne okresy przebiegające zgodnie z rokiem obrotowym skarżącego, a nie z rokiem kalendarzowym, faktycznie skróciło rozważany okres do trzech lat, gdyż rok obrotowy 2007 w znacznym stopniu pokrywa się z OD. Strony te uważały, że aby właściwie ocenić tendencje wskaźników szkody, okres badany powinien zostać przedłużony, tak aby objąć cały rok kalendarzowy 2004. W tym kontekście należy zwrócić uwagę, że rozporządzenie podstawowe nie określa dokładnie przedziału czasu odnośnie do definicji okresu badanego. Ponadto zalecenie WTO dotyczące okresów zbierania danych dla dochodzeń antydumpingowych przewiduje, że „Co do zasady, […] okres zbierania danych dla dochodzeń w sprawie szkody normalnie powinien trwać przynajmniej trzy lata […]” (4). Niemniej jednak dokonano analizy porównawczej podstawowych wskaźników szkody w podziale na lata kalendarzowe, tj. przyjmując za okres badany lata 2004, 2005, 2006 oraz OD, w celu sprawdzenia, czy można wyciągnąć różne wnioski w odniesieniu do szkody. Analiza ta wykazała, że tendencje głównych wskaźników szkody nie zmieniają się znacznie.

Mimo że pewne tendencje, takie jak spadki produkcji i wielkości sprzedaży, byłyby mniej wyraźne w porównaniu z konkluzjami zawartymi w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, inne ustalenia dotyczące ujemnej rentowności przemysłu wspólnotowego, dużego wzrostu przywozu z ChRL i poważnych podcięć cenowych pozostałyby niezmienione. Ponadto należy zauważyć, że okres badany służy jako wskaźnik rozwoju sytuacji w przemyśle wspólnotowym, aby określić, czy poniósł on istotne szkody podczas OD. W tych okolicznościach odrzuca się argument zainteresowanych stron na tej podstawie, że obraz sytuacji nadal wskazywałby na istotne szkody, nawet gdyby okres badany został przedłużony o pierwszy kwartał 2004 r.

(39)

Dodatkowo skarżący zgłosił uwagi co do motywu 60 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Zwrócił on uwagę na to, że zdanie „nabycie spółki Orsan SA przez Ajinomoto Foods Europe” było niepoprawne, gdyż Orsan SA została nabyta przez Ajinomoto Group a następnie przemianowana na Ajinomoto Foods Europe.

(40)	W oparciu o powyższe fakty i rozważania, wniosek stwierdzający poniesienie przez przemysł wspólnotowy istotnej szkody, jak określono w motywach 70–72 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zostaje niniejszym potwierdzony.

5. ZWIĄZEK PRZYCZYNOWY

5.1. Wpływ przywozu po cenach dumpingowych

(41)

Jedna z zainteresowanych stron stwierdziła, że podczas okresu badanego nie zaistniała zbieżność w czasie między ujemną tendencją poziomu rentowności zaobserwowaną w przemyśle wspólnotowym a wzrostem wielkości przywozu z ChRL. W związku z tym przywóz z ChRL nie mógł spowodować szkody przemysłowi wspólnotowemu. Mimo że kwestia ta została szczegółowo wyjaśniona w motywach 60 i 61 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zauważono dalej, że zgodnie z art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, przy ocenie, czy przywóz po cenach dumpingowych był przyczyną istotnej szkody dla przemysłu wspólnotowego, ważnym czynnikiem może być nie tylko wielkość przywozu po cenach dumpingowych, ale także ceny tego przywozu. W motywie 76 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych stwierdzono, że „[…] przywóz po niskich cenach dumpingowych z ChRL, który w sposób znaczący podciął ceny przemysłu wspólnotowego w OD i który również znacznie zwiększył swoją wielkość, odegrał decydującą rolę w poniesieniu szkody przez przemysł wspólnotowy”. Biorąc pod uwagę wzrost wielkości i cen przywozu po cenach dumpingowych w okresie badanym, uznano, że argument ten należy odrzucić.

(42)	Inna zainteresowana strona utrzymywała, że wzrost przywozu MSG z ChRL w okresie badanym nie miał wpływu na przemysł wspólnotowy, gdyż przywóz ten głównie zastąpił przywóz z innych źródeł.

(43)

W tym kontekście należy przypomnieć, że nawet jeśli chiński przywóz MSG rzeczywiście do pewnego stopnia zastąpił przywóz z innych krajów, jak objaśniono to w motywie 57 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, dzięki taniemu przywozowi po cenach dumpingowych z ChRL, chińscy producenci eksportujący zdołali zwiększyć udział w rynku także kosztem przemysłu wspólnotowego, nawet gdy konsumpcja we Wspólnocie spadała. Dodatkowo argument ten nie został potwierdzony przez ustalenia z tego dochodzenia, które wykazało, że wzrost przywozu po niskich, dumpingowych cenach z ChRL, który znacznie podciął ceny przemysłu wspólnotowego, doprowadził do poniesienia przez przemysł wspólnotowy istotnej szkody podczas okresu badanego. Z tego powodu twierdzenie to powinno zostać odrzucone.

(44)	Wobec braku innych uwag w tym zakresie, motywy 74–76 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

5.2. Wpływ innych czynników

(45)

Różne zainteresowane strony podtrzymały swoje zastrzeżenia zgłoszone przed wprowadzeniem środków tymczasowych, że istotna szkoda poniesiona przez przemysł wspólnotowy została spowodowana przez czynniki inne niż przywóz po cenach dumpingowych. Na zastrzeżenia te, dotyczące przede wszystkim kosztów restrukturyzacji i rosnących kosztów surowców, które rzekomo miały wpływ na przemysł wspólnotowy, odpowiedziano we właściwy sposób w motywach 60 i 61 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(46)

Jedna z zainteresowanych stron podtrzymała swoje zastrzeżenie zgłoszone przed nałożeniem środków tymczasowych, że poniesienie jakiejkolwiek istotnej szkody przez przemysł wspólnotowy może być także spowodowane przez wywóz MSG z ChRL przez spółki powiązane z przemysłem wspólnotowym. Dodatkowo strona ta utrzymywała, że skarżący wprowadził Komisję w błąd, nie ujawniając istnienia spółek powiązanych w ChRL i ukrywając fakt, że te spółki wywoziły MSG do Wspólnoty. Na tej podstawie strona ta uznała, że do skarżącego powinien zostać zastosowany art. 18 rozporządzenia podstawowego. Następnie ta sama strona wysunęła zarzut naruszenia jej prawa do obrony, ponieważ w wersjach skarżącego oraz w odpowiedzi skarżącego na kwestionariusz do wglądu dla stron zainteresowanych („wersja otwarta”) nie ujawniono faktu, że skarżący ma spółki powiązane w ChRL, które były zaangażowane w działalność związaną z glutaminianem monosodowym.

(47)

Jak już wyjaśniono w motywie 94 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, kwestii wywozu MSG do Wspólnoty przez producenta ChRL, o którym było wiadomo, że jest powiązany z przemysłem wspólnotowym, nie uważano za istotną ze względu na nieznaczną wielkość wywozu. Należy także podkreślić, że skarżący nie przedstawił Komisji wprowadzających w błąd informacji dotyczących jego spółek powiązanych w ChRL. Informacja ta została zgłoszona w wersjach poufnych skarżącego i w odpowiedzi skarżącego na kwestionariusz. Faktem jest, że informacja ta nie została pierwotnie zawarta w wersji otwartej skarżącego lub w otwartej wersji odpowiedzi skarżącego na kwestionariusz. Jednakże skarżący dostarczył później w trakcie procedury otwarte wersje zawierające informacje o spółkach powiązanych w ChRL. W tych okolicznościach uznaje się, że nie miało miejsca naruszenie prawa stron do obrony. Ponadto nie przedstawiono żadnych przekonujących dowodów, które mogłyby poprzeć zarzuty, że Ajinomoto Group była świadoma domniemanej pośredniej działalności wywozowej jednej z powiązanych chińskich spółek. Z tego względu uznaje się, że w tej sytuacji zastosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego jest nieuzasadnione, a zarzut zostaje odrzucony.

(48)

Jedna z zainteresowanych stron utrzymała zastrzeżenia wysunięte przed nałożeniem środków tymczasowych co do wpływu kursu wymiany dolara amerykańskiego do euro na obliczenie podcięcia cenowego oraz na działalność wywozową przemysłu wspólnotowego. Jednakże nie przedstawiono żadnych dodatkowych informacji lub dowodów, które zmieniłyby wnioski sformułowane w motywach 84–90 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, które zostają niniejszym potwierdzone.

(49)

Jedna z zainteresowanych stron podtrzymała swoje zastrzeżenie wysunięte przed nałożeniem środków tymczasowych dotyczące wpływu globalnej strategii Ajinomoto Group, w szczególności wywozu do UE przez producentów MSG należących do Ajinomoto z krajów trzecich. W motywie 92 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych stwierdzono, że sprzedaż na rynku wspólnotowym glutaminianu sodu pochodzącego od powiązanych z przemysłem wspólnotowym eksporterów z krajów poza Wspólnotą stale i znacznie zmniejszała się w badanym okresie. W rezultacie w motywie 95 tego rozporządzenia sformułowano wniosek, że przywóz MSG przez przemysł wspólnotowy od powiązanych stron spoza Wspólnoty nie przyczynił się do istotnej szkody poniesionej przez tenże przemysł. Strona ta nie przedstawiła żadnych dodatkowych informacji lub dowodów, które zmieniłyby ten wniosek, zostaje on więc niniejszym potwierdzony.

5.3. Wnioski w sprawie związku przyczynowego

(50)

Mając na uwadze powyższą analizę, która we właściwy sposób wyodrębniła i oddzieliła skutki wszystkich znanych czynników mających wpływ na sytuację przemysłu wspólnotowego od szkodliwych skutków przywozu po cenach dumpingowych, niniejszym potwierdza się, że wspomniane inne czynniki jako takie nie zmieniają faktu, iż wystąpienie istotnej szkody musi być związane z przywozem po cenach dumpingowych.

(51)	W związku z powyższym uznaje się, że przywóz MSG pochodzącego z ChRL po cenach dumpingowych wyrządził istotną szkodę przemysłowi wspólnotowemu w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(52)	Wobec braku innych uwag w tym zakresie, motywy 99–100 rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

6. INTERES WSPÓLNOTY

6.1. Interes przemysłu wspólnotowego

(53)	Wobec braku innych uwag w tym względzie, ustalenia w motywach 103–106 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

6.2. Interes importerów

(54)

Jeden z importerów utrzymywał, że w motywie 108 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zaniżono znaczenie negatywnego wpływu, jaki środki antydumpingowe mogły mieć na sytuację gospodarczą. Według tej spółki, biorąc pod uwagę jej niską rentowność sprzedaży glutaminianu monosodowego i ograniczoną możliwość przeniesienia efektu wzrostu cen na klientów, nałożenie środków antydumpingowych oznaczałoby zamknięcie jej działalności związanej z MSG. Należy zauważyć, że działalność związana z MSG nie stanowi znacznego udziału w działalności tego importera, który głównie zaopatruje się w glutaminian monosodowy w ChRL. Wspomniany importer ma możliwość zmiany źródeł zaopatrzenia na takie, które nie byłyby objęte środkami antydumpingowymi. Jednakże jak wspomniano w motywie 108 rozporządzenia w spawie ceł tymczasowych, oczekiwanym rezultatem nałożenia tych środków ma być przywrócenie efektywnych warunków handlu na rynku wspólnotowym, które w tym przypadku mogłyby prowadzić do wzrostu cen MSG, w szczególności pochodzącego od przemysłu wspólnotowego i z Chin. Z tego względu oczekuje się, że wszyscy importerzy powinni być w stanie przenieść na klientów przynajmniej część wzrostu kosztów wynikających z nałożenia środków antydumpingowych. Na tej podstawie wniosek sformułowany w motywie 108 rozporządzenia w sprawie cła tymczasowego zostaje zatem potwierdzony.

6.3. Interes użytkowników

(55)

Po zgłoszeniu przez zainteresowane strony uwag dotyczących ewentualnego wpływu proponowanych środków na przemysł wykorzystujący produkt objęty postępowaniem, przeprowadzono dalszą analizę na podstawie informacji dostarczonych przez głównych użytkowników MSG we Wspólnocie, a mianowicie przez Nestle i Unilever. Dochodzenie wykazało, że glutaminian monosodowy stanowi mniej niż 3 % kosztów produkcji wszystkich wyrobów zawierających MSG wytwarzanych przez obie spółki. W związku z tym, biorąc dodatkowo pod uwagę wskazania o stosunkowo wysokich średnich stopach zysku, jakie obie spółki osiągnęły podczas OD, w szczególności w przypadku tych produktów, można potwierdzić, że ewentualny wpływ proponowanych środków na ich działalność był nieznaczny.

6.4. Interes dostawców surowców

(56)

Zgodnie z motywem 115 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych rozszerzono analizę dotyczącą interesów dostawcy surowców dla przemysłu wspólnotowego tak, aby włączyć dane dostarczone przez drugiego dostawcę. Na podstawie odpowiedzi na kwestionariusz przedstawionych przez tych dwóch dostawców stwierdzono, że sytuacja dostawców znacznie się pogorszyła podczas okresu badanego wraz z pogorszeniem się sytuacji przemysłu wspólnotowego. Badani dostawcy odnotowali spadek całkowitych obrotów rzędu 8–13 %, a ich wielkość sprzedaży dla przemysłu wspólnotowego spadła jeszcze bardziej (w granicach 15–25 %). Obie spółki odnotowały także zmniejszenie wskaźników rentowności.

(57)	Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, treść motywu 116 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostaje niniejszym potwierdzona.

6.5. Czynniki zniekształcające konkurencję i handel

(58)

Niektóre z zainteresowanych ponowiły swoje uwagi dotyczące rzekomej dominującej pozycji Ajinomoto Group na świecie i jej rzekomej pozycji monopolistycznej we Wspólnocie. Kwestie te zostały już należycie omówione w motywie (117) rozporządzenia o cłach tymczasowych. Nie przedstawiono żadnych nowych dowodów dotyczących tych zarzutów.

(59)

Kilka zainteresowanych stron podniosło dodatkowe argumenty odnośnie do rozwoju sytuacji na rynku MSG po okresie objętym dochodzeniem. Stwierdziły one, że po OD wielkość przywozu spadła, a ceny wzrosły, usuwając tym samym ewentualne szkody poniesione przez przemysł wspólnotowy. W tej sytuacji strony te utrzymywały, że nałożenie ceł antydumpingowych zaszkodzi jedynie importerom i użytkownikom Wspólnoty. Strony podniosły także kwestię rzekomego niedoboru w dostawach MSG, gdyż według ich informacji pewna liczba producentów na całym świecie zaprzestała produkcji lub zmniejszyła swoje moce produkcyjne. Jednakże dane Eurostatu i dodatkowe informacje otrzymane od przemysłu wspólnotowego nie potwierdzają tych doniesień. Przeciwnie, ceny importowe pozostały stabilne po okresie objętym dochodzeniem, a w niektórych miesiącach nawet spadły, podczas gdy wielkość przywozu zarówno z ChRL, jak i z krajów trzecich wzrosła. Wzrost wielkości przywozu z krajów trzecich wskazuje na to, że pewna liczba konkurentów spoza Chin jest w stanie zwiększyć swój wywóz do Wspólnoty.

6.6. Wnioski dotyczące interesu Wspólnoty

(60)	Biorąc pod uwagę wyniki dalszego dochodzenia dotyczącego kwestii interesu wspólnotowego w opisanym przypadku, ustalenia i wnioski zawarte w motywie 119 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

7. OSTATECZNE ŚRODKI ANTYDUMPINGOWE

7.1. Poziom usuwający szkodę

(61)	Wobec braku uzasadnionych uwag, które mogłyby zmienić wnioski dotyczące poziomu usuwającego szkodę, motywy 120–122 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

7.2. Forma i poziom ceł

(62)	W świetle powyższego oraz zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na poziomie wystarczającym, by usunąć szkodę powodowaną przez przywóz po cenach dumpingowych, bez przekroczenia ustalonego marginesu dumpingu.

(63)

Stawki ceł ostatecznych zostają ostatecznie ustalone, jak określono poniżej:

Przedsiębiorstwo	Margines usuwający szkodę	Margines dumpingu	Stawka cła antydumpingowego
Hebei Meihua MSG Group Co., Ltd. oraz Tongliao Meihua Bio-Tech Co., Ltd.	54,8 %	33,8 %	33,8 %
Fujian Province Jianyang Wuyi MSG Co., Ltd.	60,4 %	36,5 %	36,5 %
Wszystkie pozostałe przedsiębiorstwa	63,7 %	39,7 %	39,7 %

(64)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego dla przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu zostały określone na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną podczas dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Stawki te (w przeciwieństwie do ceł obowiązujących dla całego kraju i stosowanych w odniesieniu do „wszystkich innych przedsiębiorstw”) mają zastosowanie wyłącznie do przywozu towarów pochodzących z kraju, którego dotyczy postępowanie, i wyprodukowanych przez określone przedsiębiorstwa, a zatem przez określone podmioty prawne. Przywożone produkty wytworzone przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa i adres nie zostały wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, łącznie z podmiotami powiązanymi z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i do ich produktów stosowane są stawki dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(65)

Wszelkie wnioski o zastosowanie wspomnianych indywidualnych stawek cła antydumpingowego dla przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy kierować do Komisji (5) wraz ze wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą krajową i eksportową, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. W razie potrzeby rozporządzenie zostanie odpowiednio zmienione poprzez aktualizację wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek cła.

7.3. Zobowiązania

(66)	Jeden z chińskich współpracujących producentów eksportujących złożył zobowiązanie cenowe.

(67)

W tym zakresie należy zauważyć, że ceny MSG są negocjowane na poziomie globalnym z dużymi międzynarodowymi przedsiębiorstwami, które mają swoje zakłady produkcyjne we Wspólnocie i poza nią. Należy także zauważyć, że większość sprzedaży tego producenta eksportującego trafia głównie do takich międzynarodowych przedsiębiorstw. Wobec powyższego uznano, że ryzyko kompensacji cen ustalonych w umowach sprzedaży z międzynarodowymi przedsiębiorstwami, dla ich zakładów produkcyjnych na terytorium Wspólnoty i ich zakładów znajdujących się w innych krajach poza Wspólnotą, jest bardzo wysokie. Uznano również, że taką kompensację byłoby niezwykle trudno wykryć w ramach monitorowania tego zobowiązania. Z tego względu zobowiązanie złożone przez tego producenta eksportowego w obecnej formie musiało zostać odrzucone, gdyż jego zatwierdzenie byłoby niepraktyczne ze względu na niemożność jego właściwego monitorowania przez Komisję.

7.4. Ostateczny pobór ceł tymczasowych i specjalny monitoring

(68)

W świetle ustalonych wielkości marginesów dumpingu oraz poziomu szkody dla przemysłu wspólnotowego uznaje się za konieczne dokonanie ostatecznego poboru, do wysokości ostatecznie nałożonego cła, kwot zabezpieczonych w formie tymczasowego cła antydumpingowego nałożonego rozporządzeniem w sprawie ceł tymczasowych, tj. rozporządzeniem (WE) nr 492/2008.

(69)

Przypomina się, że jeżeli wywóz dokonywany przez przedsiębiorstwa korzystające z niższej indywidualnej stawki celnej wzrośnie w znacznym stopniu po wprowadzeniu środków antydumpingowych, tego rodzaju wzrost wielkości wywozu może zostać uznany za stanowiący sam w sobie zmianę w strukturze handlu ze względu na wprowadzenie środków w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W takich okolicznościach oraz pod warunkiem spełnienia określonych wymagań może zostać wszczęte dochodzenie dotyczące obchodzenia środków. Podczas tego dochodzenia można między innymi zbadać potrzebę zniesienia indywidualnych stawek celnych, a następnie nałożyć cło ogólnokrajowe,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

1. Niniejszym wprowadza się ostateczne cła antydumpingowe na przywóz glutaminianu monosodowego objętego kodem CN ex 2922 42 00 (TARIC 2922420010) i pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej.

2. Stawkę ostatecznego cła antydumpingowego, stosowaną do ceny netto na granicy Wspólnoty, przed ocleniem, dla produktów wytwarzanych przez przedsiębiorstwa wymienione poniżej, ustala się następująco:

Przedsiębiorstwo	Stawka cła antydumpingowego (%)	Dodatkowy kod TARIC
Hebei Meihua MSG Group Co., Ltd. oraz Tongliao Meihua Bio-Tech Co., Ltd.	33,8	A883
Fujian Province Jianyang Wuyi MSG Co., Ltd.	36,5	A884
Wszystkie pozostałe przedsiębiorstwa	39,7	A999

3. O ile nie określono inaczej, zastosowanie mają obowiązujące przepisy dotyczące należności celnych.

Artykuł 2

Należy dokonać ostatecznego poboru kwot zabezpieczonych tymczasowym cłem antydumpingowym zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 492/2008 w sprawie przywozu glutaminianu monosodowego objętego kodem CN 2922 42 00 (TARIC 2922420010) i pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 27 listopada 2008 r.

W imieniu Rady

M. ALLIOT-MARIE

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 56 z 6.3.1996, s. 1.

(2) Dz.U. L 144 z 4.6.2008, s. 14.

(3) Punkt 6 lit. c) zawiadomienia o wszczęciu postępowania, Dz.U. C 206 z 5.9.2007, s. 23.

(4) G/ADP/6 z 16 maja 2000 r.

(5) Komisja Europejska, Dyrekcja Generalna ds. Handlu, Dyrekcja H, Biuro N105 04/092, 1049 Bruksela, Belgia.

2.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/11

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1189/2008

z dnia 25 listopada 2008 r.

ustanawiające szczegółowe zasady stosowania w 2009 r. kontyngentów taryfowych na produkty z młodej wołowiny pochodzącej z Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii, Serbii, Kosowa i Czarnogóry

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (1), w szczególności jego art. 144 ust. 1 i art. 148 lit. a) w związku z jego art. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Artykuł 4 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 2007/2000 z dnia 18 września 2000 r. wprowadzającego nadzwyczajne środki handlowe dla krajów i terytoriów uczestniczących lub powiązanych z procesem stabilizacji i stowarzyszania Unii Europejskiej, zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2820/1998 oraz uchylającego rozporządzenia (WE) nr 1763/1999 i (WE) nr 6/2000 (2), przewiduje roczne preferencyjne kontyngenty taryfowe w wysokości 1 500 ton produktów z młodej wołowiny pochodzącej z Bośni i Hercegowiny oraz w wysokości 9 975 ton produktów z młodej wołowiny pochodzącej z Czarnogóry oraz obszarów celnych Serbii i Kosowa (3).

(2)

Układ o Stabilizacji i Stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Chorwacji z drugiej strony, zatwierdzony decyzją Rady i Komisji 2005/40/WE, Euratom (4), Układ o Stabilizacji i Stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi z jednej strony a Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii z drugiej strony, zatwierdzony decyzją Rady i Komisji 2004/239/WE, Euratom (5) oraz Umowa przejściowa z Republiką Czarnogóry, zatwierdzona decyzją Rady 2007/855/WE z dnia 15 października 2007 r. w sprawie zawarcia Umowy przejściowej dotyczącej handlu i kwestii związanych z handlem między Wspólnotą Europejską z jednej strony a Republiką Czarnogóry z drugiej strony (6) ustanawiają roczne preferencyjne kontyngenty taryfowe na młodą wołowinę w wysokości odpowiednio 9 400 ton, 1 650 ton i 800 ton.

(3)

Artykuł 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 2248/2001 z dnia 19 listopada 2001 r. w sprawie niektórych procedur stosowania Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi z jednej strony, a Republiką Chorwacji, z drugiej strony, oraz stosowania Umowy przejściowej między Wspólnotą Europejską a Republiką Chorwacji (7) oraz art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 153/2002 z dnia 21 stycznia 2002 r. w sprawie niektórych procedur stosowania Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii, z drugiej strony, oraz stosowania Umowy przejściowej między Wspólnotą Europejską a Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii (8) przewidują, że należy ustanowić szczegółowe zasady stosowania koncesji na młodą wołowinę.

(4)

Do celów kontroli rozporządzenie (WE) nr 2007/2000 uzależnia przywóz młodej wołowiny z Bośni i Hercegowiny oraz obszarów celnych Serbii i Kosowa w ramach kontyngentów od przedstawienia świadectwa autentyczności potwierdzającego, że towary pochodzą z kraju, który świadectwo wydał, oraz że dokładnie odpowiadają definicji znajdującej się w załączniku II do wymienionego rozporządzenia. Do celów harmonizacji przywóz młodej wołowiny z Chorwacji, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii i Czarnogóry w ramach kontyngentów powinien również zależeć od przedstawienia świadectwa autentyczności potwierdzającego, że towary pochodzą z kraju, który świadectwo wydał, oraz że dokładnie odpowiadają definicji znajdującej się odpowiednio w załączniku III do Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu z Chorwacją lub Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii lub załączniku II do umowy przejściowej z Czarnogórą. Należy również ustalić wzór świadectw autentyczności i określić szczegółowe zasady posługiwania się nimi.

(5)

Przedmiotowe kontyngenty powinny być zarządzane przez stosowanie pozwoleń na przywóz. W tym celu rozporządzenie Komisji (WE) nr 376/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na wywóz i przywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (9) oraz rozporządzenie Komisji (WE) nr 382/2008 z dnia 21 kwietnia 2008 r. w sprawie zasad stosowania pozwoleń na przywóz i na wywóz w sektorze wołowiny i cielęciny (10) powinny mieć zastosowanie z zastrzeżeniem niniejszego rozporządzenia.

(6)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1301/2006 z dnia 31 sierpnia 2006 r. ustanawiające wspólne zasady zarządzania kontyngentami taryfowymi na przywóz produktów rolnych, podlegającymi systemowi pozwoleń na przywóz (11), określa przede wszystkim szczegółowe przepisy dotyczące wniosków o pozwolenie na przywóz, statusu wnioskodawców, wydawania pozwoleń na przywóz i przekazywania informacji do Komisji przez państwa członkowskie. Rozporządzenie to ogranicza okres ważności pozwoleń do ostatniego dnia okresu obowiązywania przywozowych kontyngentów taryfowych. Przepisy rozporządzenia (WE) nr 1301/2006 powinny być stosowane do pozwoleń na przywóz wydanych na mocy niniejszego rozporządzenia, bez uszczerbku dla dodatkowych warunków lub odstępstw ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu.

(7)	W celu zapewnienia właściwego zarządzania przywozem przedmiotowych produktów, pozwolenia na przywóz powinny być wydawane z zastrzeżeniem weryfikacji, w szczególności wpisów na świadectwach autentyczności.

(8)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

1. Niniejszym otwiera się następujące kontyngenty taryfowe na okres od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2009 r.:

a)	9 400 ton młodej wołowiny, wyrażonych masą tuszy, pochodzącej z Chorwacji;

b)	1 500 ton młodej wołowiny, wyrażonych masą tuszy, pochodzącej z Bośni i Hercegowiny;

c)	1 650 ton młodej wołowiny, wyrażonych masą tuszy, pochodzącej z Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii;

d)	9 175 ton młodej wołowiny, wyrażonych masą tuszy, pochodzącej z obszaru celnego Serbii i Kosowa;

e)	800 ton młodej wołowiny, wyrażonych masą tuszy, pochodzącej z Czarnogóry.

Kontyngenty, o których mowa w akapicie pierwszym, mają numery porządkowe odpowiednio: 09.4503, 09.4504, 09.4505, 09.4198 i 09.4199.

Do celów obliczeniowych, w kontyngentach tych przyjmuje się, że 100 kilogramów żywej wagi jest równoważne 50 kilogramom masy tuszy.

2. Cło stosowane w ramach kontyngentów, o których mowa w ustępie 1, wynosi 20 % cła ad valorem i 20 % cła specyficznego określonego we Wspólnej Taryfie Celnej.

3. Przywóz w ramach kontyngentów, o których mowa w ust. 1, zastrzega się dla określonych żywych zwierząt i określonych mięs objętych następującymi kodami CN, o których mowa w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 2007/2000, w załączniku III do Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu zawartego z Chorwacją, w załączniku III do Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu zawartego z Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii oraz w załączniku II do umowy przejściowej z Czarnogórą:

—	ex 0102 90 51, ex 0102 90 59, ex 0102 90 71 i ex 0102 90 79,

—	ex 0201 10 00 i ex 0201 20 20,

—	ex 0201 20 30,

—	ex 0201 20 50.

Artykuł 2

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, stosuje się przepisy rozdziału III rozporządzenia (WE) nr 1301/2006 i rozporządzeń (WE) nr 376/2008 oraz (WE) nr 382/2008.

Artykuł 3

1. W rubryce 8 wniosku o pozwolenie i samego pozwolenia podaje się kraj lub obszar celny pochodzenia oraz krzyżykiem zaznacza się pole „tak”. Pozwolenia podlegają zobowiązaniu do przywozu ze wskazanego kraju lub obszaru celnego.

Rubryka 20 wniosku o pozwolenie i samego pozwolenia zawiera jeden z wpisów wymienionych w załączniku I.

2. Oryginał świadectwa autentyczności sporządzonego zgodnie z art. 4 wraz z kopią przedkłada się właściwym organom razem z wnioskiem o wydanie pierwszego pozwolenia na przywóz odnoszącego się do świadectwa autentyczności.

Świadectwa autentyczności mogą być wykorzystywane do wystawienia więcej niż jednego pozwolenia na przywóz na ilości nieprzekraczające ilości podanych na świadectwie. W przypadku wydania więcej niż jednego pozwolenia na przywóz, odnoszącego się do danego świadectwa autentyczności, właściwy organ:

a)	potwierdza to świadectwo autentyczności, wskazując przydzieloną ilość;

b)	gwarantuje, że wszystkie pozwolenia na przywóz wydane w odniesieniu do danego świadectwa zostały wystawione tego samego dnia.

3. Właściwe organy mogą wydawać pozwolenia na przywóz dopiero po upewnieniu się, że wszystkie informacje zamieszczone na świadectwie autentyczności są zgodne z informacjami dotyczącymi przedmiotowego przywozu, otrzymywanymi co tydzień z Komisji. Pozwolenia wystawia się niezwłocznie po sprawdzeniu tych informacji.

Artykuł 4

1. Wszystkim wnioskom o pozwolenia na przywóz w ramach kontyngentów, o których mowa w art. 1, towarzyszy świadectwo autentyczności wydane przez organy państwa lub obszaru celnego wywozu wymienione w załączniku II, potwierdzające, że towary pochodzą z danego państwa lub obszaru celnego, oraz że odpowiadają definicji podanej odpowiednio w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 2007/2000, w załączniku III do Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu z Chorwacją, w załączniku III do Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu z Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii oraz w załączniku II do umowy przejściowej z Czarnogórą.

2. Świadectwa autentyczności są sporządzane w jednym oryginale i dwóch kopiach drukowanych i wypełnianych w jednym z urzędowych języków Wspólnoty, zgodnie z odpowiednim wzorem przedstawionym w załącznikach III do VIII dla danych państw i obszarów celnych wywozu. Mogą być one również drukowane i wypełniane w języku urzędowym lub jednym z języków urzędowych państwa lub obszaru celnego wywozu.

Właściwe organy państwa członkowskiego, w którym składa się wniosek o pozwolenie na przywóz, mogą wymagać dostarczenia tłumaczenia świadectwa.

3. Oryginał i kopie świadectwa autentyczności mogą być wypełnione pismem drukowanym lub odręcznym. W drugim przypadku wypełnia się je czarnym tuszem i literami drukowanymi.

Świadectwo ma format 210 × 297 mm. Waga użytego papieru wynosi nie mniej niż 40 g/m2. Oryginał jest biały, pierwsza kopia – różowa, a druga – żółta.

4. Na każdym świadectwie umieszcza się jego indywidualny numer seryjny, a po nim nazwę państwa lub obszaru celnego, w którym świadectwo zostało wydane.

Kopie noszą ten sam numer seryjny i tę samą nazwę co oryginał.

5. Świadectwa są ważne, wyłącznie jeżeli są należycie potwierdzone przez organ wydający wymieniony w załączniku II.

6. Świadectwa uważa się za należycie potwierdzone, gdy zawierają datę i miejsce wydania i gdy posiadają pieczęć organu wydającego oraz podpis osoby lub osób upoważnionych do składania takiego podpisu.

Artykuł 5

1. Organy wydające wymienione w załączniku II:

a)	są uznawane za takie przez dane państwo lub obszar celny wywozu;

b)	zobowiązują się do kontrolowania wpisów w świadectwach;

c)	zobowiązują się do przesyłania do Komisji co najmniej raz w tygodniu każdej informacji umożliwiającej kontrolowanie wpisów w świadectwach autentyczności, w szczególności numeru świadectwa, eksportera, odbiorcy, państwa przeznaczenia, produktu (żywe zwierzę/mięso), wagi netto oraz daty podpisania.

2. Wykaz zamieszczony w załączniku II jest zmieniany przez Komisję, jeśli warunek, o którym mowa w ust. 1 lit. a), nie jest spełniony, jeśli organ wydający świadectwa nie wypełnia jednego lub więcej z nałożonych na niego obowiązków lub jeśli wyznaczony zostaje nowy organ wydający.

Artykuł 6

Świadectwa autentyczności i pozwolenia na przywóz są ważne przez trzy miesiące od daty ich wystawienia.

Artykuł 7

Państwa i obszary celne wywozu przekazują do Komisji wzory nadruków znaków używanych przez ich organy wydające oraz nazwiska i podpisy osób uprawnionych do podpisywania świadectw autentyczności. Komisja przekazuje te informacje właściwym organom państw członkowskich.

Artykuł 8

1. W drodze odstępstwa od art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1301/2006, państwa członkowskie powiadamiają Komisję:

a)	nie później niż dnia 28 lutego 2010 r. o ilościach produktów, łącznie z powiadomieniami o braku wniosków, dla których wydano pozwolenia na przywóz w poprzednim okresie obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego;

nie później niż dnia 30 kwietnia 2010 r. o ilościach produktów, łącznie z powiadomieniami o braku wniosków, objętych niewykorzystanymi lub wykorzystanymi częściowo pozwoleniami na przywóz i odpowiadających różnicy między ilościami wpisanymi na odwrocie pozwoleń na przywóz a ilościami, na które pozwolenia te zostały wydane.

2. Nie później niż dnia 30 kwietnia 2010 r. państwa członkowskie powiadamiają Komisję o ilościach produktów rzeczywiście dopuszczonych do swobodnego obrotu w poprzednim okresie obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego.

3. Powiadomień, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, dokonuje się zgodnie z załącznikami IX, X i XI do niniejszego rozporządzenia z zastosowaniem kategorii produktów określonych w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 382/2008.

Artykuł 9

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2009 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 25 listopada 2008 r.

W imieniu Komisji

Mariann FISCHER BOEL

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

(2) Dz.U. L 240 z 23.9.2000, s. 1.

(3) Status Kosowa reguluje rezolucja 1244/1999 Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych.

(4) Dz.U. L 26 z 28.1.2005, s. 1.

(5) Dz.U. L 84 z 20.3.2004, s. 1.

(6) Dz.U. L 345 z 28.12.2007, s. 1.

(7) Dz.U. L 304 z 21.11.2001, s. 1.

(8) Dz.U. L 25 z 29.1.2002, s. 16.

(9) Dz.U. L 114 z 26.4.2008, s. 3.

(10) Dz.U. L 115 z 29.4.2008, s. 10.

(11) Dz.U. L 238 z 1.9.2006, s. 13.

ZAŁĄCZNIK I

Wpisy, o których mowa w art. 3 ust. 1

—	:	w języku bułgarskim	:	„Baby beef” (Регламент (ЕО) № 1189/2008)
—	:	w języku hiszpańskim	:	„Baby beef” [Reglamento (CE) no 1189/2008]
—	:	w języku czeskim	:	„Baby beef” (Nařízení (ES) č. 1189/2008)
—	:	w języku duńskim	:	„Baby beef” (Forordning (EF) nr. 1189/2008)
—	:	w języku niemieckim	:	„Baby beef” (Verordnung (EG) Nr. 1189/2008)
—	:	w języku estońskim	:	„Baby beef” (Määrus (EÜ) nr 1189/2008)
—	:	w języku greckim	:	„Baby beef” [Κανονισμός (ΕΚ) αριθ. 1189/2008]
—	:	w języku angielskim	:	„Baby beef” (Regulation (EC) No 1189/2008)
—	:	w języku francuskim	:	„Baby beef” [Règlement (CE) no 1189/2008]
—	:	w języku włoskim	:	„Baby beef” [Regolamento (CE) n. 1189/2008]
—	:	w języku łotewskim	:	„Baby beef” (Regula (EK) Nr. 1189/2008)
—	:	w języku litewskim	:	„Baby beef” (Reglamentas (EB) Nr. 1189/2008)
—	:	w języku węgierskim	:	„Baby beef” (1189/2008/EK rendelet)
—	:	w języku maltańskim	:	„Baby beef” (Regolament (KE) Nru 1189/2008)
—	:	w języku niderlandzkim	:	„Baby beef” (Verordening (EG) nr 1189/2008)
—	:	w języku polskim	:	„Baby beef” (Rozporządzenie (WE) nr 1189/2008)
—	:	w języku portugalskim	:	„Baby beef” [Regulamento (CE) n.o 1189/2008]
—	:	w języku rumuńskim	:	„Baby beef” [Regulamentul (CE) nr. 1189/2008]
—	:	w języku słowackim	:	„Baby beef” [Nariadenie (ES) č. 1189/2008]
—	:	w języku słoweńskim	:	„Baby beef” (Uredba (ES) št. 1189/2008)
—	:	w języku fińskim	:	„Baby beef” (Asetus (EY) N:o 1189/2008)
—	:	w języku szwedzkim	:	„Baby beef” (Förordning (EG) nr 1189/2008)

ZAŁĄCZNIK II

Organy wydające świadectwa:

—	Republika Chorwacji: Chorwackie Centrum Zwierząt Hodowlanych (HRVATSKI STOČARSKI CENTAR), Zagrzeb, Chorwacja

—	Bośnia-Hercegowina:

—	Była Jugosłowiańska Republika Macedonii: Univerzitet Sv. Kiril I Metodij, Institut za hrana, Fakultet za veterinarna medicina, „Lazar Pop-Trajkov 5-7”, 1000 Skopje

—	Czarnogóra: Veterinary Directorate, Bulevar Svetog Petra Cetinjskog br.9, 81000 Podgorica, Montenegro

—	Obszar celny Serbii (1): Jugosłowiański Instytut Higieny i Technologii Mięsa (YU Institute for Meat Hygiene and Technology), Kacanskog 13, Belgrad, Jugosławia.

—	Obszar celny Kosowa:

(1) Z wyjątkiem Kosowa, którego status reguluje rezolucja 1244/1999 Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych.

ZAŁĄCZNIK III

ZAŁĄCZNIK IV

ZAŁĄCZNIK V

ZAŁĄCZNIK VI

ZAŁĄCZNIK VII

ZAŁĄCZNIK VIII

ZAŁĄCZNIK IX

Powiadomienie o pozwoleniach na przywóz (wydanych) – rozporządzenie (WE) nr 1189/2008

Państwo członkowskie: …

Stosowanie art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1189/2008

Ilości produktów, dla których zostały wydane pozwolenia na przywóz

Od: … do: …

Nr porządkowy	Kategoria lub kategorie produktów (1)	Ilość (kilogramy masy produktu lub sztuki)
09.4503
09.4504
09.4505
09.4198
09.4199

(1) Kategoria lub kategorie produktu zgodnie z załącznikiem V do rozporządzenia (WE) nr 382/2008.

ZAŁĄCZNIK X

Powiadomienie o pozwoleniach na przywóz (ilości niewykorzystane) – rozporządzenie (WE) nr 1189/2008

Państwo członkowskie: …

Stosowanie art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1189/2008

Ilości produktów, dla których pozwolenia na przywóz nie zostały wykorzystane

Od: … do: …

Nr porządkowy	Kategoria lub kategorie produktów (1)	Ilości niewykorzystane (kilogramy masy produktu lub sztuki)
09.4503
09.4504
09.4505
09.4198
09.4199

(1) Kategoria lub kategorie produktu zgodnie z załącznikiem V do rozporządzenia (WE) nr 382/2008.

ZAŁĄCZNIK XI

Powiadomienie o ilościach produktów wprowadzonych do swobodnego obrotu – rozporządzenie (WE) nr 1189/2008

Państwo członkowskie:…

Stosowanie art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1189/2008

Ilości produktów wprowadzone do swobodnego obrotu:

Od: … do: … (okres obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego).

Nr porządkowy	Kategoria lub kategorie produktów (1)	Ilości produktów wprowadzone do swobodnego obrotu: (kilogramy masy produktu lub sztuki)
09.4503
09.4504
09.4505
09.4198
09.4199

(1) Kategoria lub kategorie produktu zgodnie z załącznikiem V do rozporządzenia (WE) nr 382/2008.

II Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja nie jest obowiązkowa

2.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/30

DECYZJA KOMISJI

z dnia 20 listopada 2008 r.

w sprawie wytycznych w odniesieniu do programów nadzoru stanu zdrowia zwierząt opartych na ocenie ryzyka, o których mowa w dyrektywie Rady 2006/88/WE

(notyfikowana jako dokument nr C(2008) 6787)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2008/896/WE)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając dyrektywę Rady 2006/88/WE z dnia 24 października 2006 r. w sprawie wymogów w zakresie zdrowia zwierząt akwakultury i produktów akwakultury oraz zapobiegania niektórym chorobom zwierząt wodnych i zwalczania tych chorób (1), w szczególności jej art. 10 ust. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Dyrektywa 2006/88/WE określa minimalne środki zwalczania chorób, jakie należy stosować w przypadku podejrzenia lub wystąpienia ogniska niektórych chorób zwierząt wodnych. Ponadto część II załącznika IV do tej dyrektywy zawiera wykaz pewnych egzotycznych i nieegzotycznych chorób.

(2)

Artykuł 10 ust. 1 dyrektywy 2006/88/WE stanowi, że państwa członkowskie zapewniają stosowanie we wszystkich gospodarstwach i obszarach hodowli mięczaków programu nadzoru stanu zdrowia zwierząt opartego na ocenie ryzyka i odpowiedniość tego programu dla danego typu produkcji. Każdy taki program powinien uwzględniać wytyczne, które mają zostać opracowane zgodnie z procedurą wskazaną w art. 10 ust. 4 tej dyrektywy.

(3)

Zgodnie z dyrektywą 2006/88/WE celem programu nadzoru stanu zdrowia zwierząt jest wykrycie podwyższonej śmiertelności we wszystkich gospodarstwach i obszarach hodowli mięczaków, odpowiednio dla danego typu produkcji, jak również chorób wymienionych w części II załącznika IV w gospodarstwach i obszarach hodowli mięczaków, w których występują gatunki podatne na takie choroby. Ponadto, zgodnie z treścią części B załącznika III do dyrektywy 2006/88/WE, celem kontroli prowadzonych w ramach takich programów jest również doradzanie operatorom przedsiębiorstw produkcyjnych sektora akwakultury w sprawach zdrowia zwierząt wodnych, a w razie potrzeby podejmowanie niezbędnych środków weterynaryjnych.

(4)

Zważywszy na różnorodność sektora akwakultury we Wspólnocie, program nadzoru stanu zdrowia zwierząt oparty na ocenie ryzyka należy dostosować do struktury tej branży oraz ogólnego stanu zdrowia zwierząt wodnych w danym państwie członkowskim. Dlatego też wytyczne do uwzględnienia przez państwa członkowskie w odniesieniu do tych programów powinny być ograniczone do ogólnych wskazówek.

(5)	Tak więc należy w niniejszej decyzji sformułować wytyczne, jakie powinny być uwzględniane w odniesieniu do programów nadzoru stanu zdrowia zwierząt w oparciu o ocenę ryzyka.

(6)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Załącznik do niniejszej decyzji zawiera wytyczne, które powinny być uwzględniane w odniesieniu do programów nadzoru stanu zdrowia zwierząt opartych na ocenie ryzyka, o których mowa w art. 10 ust. 1 dyrektywy 2006/88/WE.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 20 listopada 2008 r.

W imieniu Komisji

Androulla VASSILIOU

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 328 z 24.11.2006, s. 14.

ZAŁĄCZNIK

WYTYCZNE DO UWZGLĘDNIENIA W ODNIESIENIU DO PROGRAMÓW NADZORU STANU ZDROWIA ZWIERZĄT W OPARCIU O OCENĘ RYZYKA, O KTÓRYCH MOWA W ART. 10 UST. 1 DYREKTYWY 2006/88/WE

1. Cel niniejszych wytycznych

Celem niniejszych wytycznych jest dostarczenie państwom członkowskim wskazówek niezbędnych do celów programów nadzoru stanu zdrowia zwierząt w oparciu o ocenę ryzyka, o których mowa w art. 10 ust. 1 dyrektywy 2006/88/WE („programy nadzoru stanu zdrowia zwierząt oparte na ocenie ryzyka”).

2. Zakres działań w ramach inspekcji

2.1. SPRAWDZANIE EWIDENCJI I BADANIA KLINICZNE

Każda inspekcja gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków musi obejmować analizę ewidencji, o której mowa w art. 8 dyrektywy 2006/88/WE, przy zwróceniu szczególnej uwagi na dane dotyczące śmiertelności, w celu umożliwienia oceny dotychczasowej historii statusu zdrowotnego danego gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków.

Inspekcją należy objąć reprezentatywną próbę ogółu jednostek epidemiologicznych.

Gdy to możliwe, należy poddać wewnętrznym oraz zewnętrznym badaniom klinicznym pod kątem poważnych zmian patologicznych reprezentatywną próbę niedawno padłych lub zastanych w stanie agonalnym zwierząt wodnych. Badania te powinny być w szczególności ukierunkowane na wykrycie wszelkich infekcji chorobami wymienionymi w części II załącznika IV do dyrektywy 2006/88/WE („choroby wymienione w wykazie”).

W razie gdy z wyników badań wypływa jakiekolwiek podejrzenie obecności takich chorób, zwierzęta wodne żyjące w danym gospodarstwie lub obszarze hodowli mięczaków należy poddać badaniom laboratoryjnym.

Szczegółowe zasady dotyczące działań, które należy podjąć w przypadku podejrzenia lub potwierdzenia wystąpienia choroby wymienionej w wykazie, określono w rozdziale V dyrektywy 2006/88/WE.

2.2. POBIERANIE PRÓBEK ORAZ METODY LABORATORYJNE

Pobieranie próbek do badań laboratoryjnych nie jest konieczne we wszystkich przypadkach. Przy określaniu konieczności pobrania próbek należy uwzględnić dane zebrane przy sprawdzaniu ewidencji danego gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków oraz w trakcie inspekcji zwierząt akwakultury, a także inne istotne informacje.

3. Wybór podmiotu prowadzącego kontrole: właściwy organ, prywatni lekarze weterynarii, inne wykwalifikowane służby w zakresie zdrowia zwierząt wodnych

Do państw członkowskich należy określenie, czy inspekcje w ramach programów nadzoru stanu zdrowia zwierząt opartych na ocenie ryzyka powinny być prowadzone przez właściwy organ czy też do ich prowadzenia powinni być uprawnieni również prywatni lekarze weterynarii lub inne wykwalifikowane służby w zakresie zdrowia zwierząt wodnych.

4. Częstotliwość inspekcji

Zalecaną częstotliwość inspekcji gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków określono w części B załącznika III do dyrektywy 2006/88/WE. Częstotliwość ta zależy od dwóch czynników:

a)	statusu zdrowotnego w danym państwie członkowskim, strefie lub enklawie w odniesieniu do chorób nieegzotycznych wymienionych w części II załącznika IV do tej dyrektywy („choroby nieegzotyczne wymienione w wykazie”);

b)	poziom ryzyka właściwy farmie lub obszarowi hodowli mięczaków w odniesieniu do rozprzestrzenienia się chorób i groźby zarażenia nimi.

5. Status zdrowotny gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków

Załącznik III do dyrektywy 2006/88/WE w części B rozróżnia następujące kategorie statusu zdrowotnego:

Kategoria I

Uznane za wolne od choroby zgodnie z art. 49 ust. 1 lit. a) lub b) lub art. 50 ust. 1 lit. a) lub b) dyrektywy 2006/88/WE. Faktyczne warunki uznania tego statusu:

(i)	w danym państwie członkowskim, strefie lub enklawie ani, o ile ma to zastosowanie, w źródle wodnym tego państwa członkowskiego, strefy lub enklawy nie występuje żaden z gatunków podatnych na daną(-e) chorobę(-y); lub

(ii)	stwierdzono, że dany czynnik chorobotwórczy nie jest w stanie przetrwać w danym państwie członkowskim, strefie lub enklawie ani, o ile ma to zastosowanie, w źródle wodnym tego państwa członkowskiego, strefy lub enklawy.

b)	Uznane za wolne od choroby zgodnie z art. 49 ust. 1 lit. c) lub art. 50 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/88/WE. Status ten przyjmuje się na podstawie nadzoru ukierunkowanego, spełniającego warunki określone w części II załącznika V do dyrektywy 2006/88/WE.

Kategoria II

Nieuznane za wolne od choroby, lecz objęte programem nadzoru zgodnie z art. 44 ust. 1 dyrektywy 2006/88/WE.

Kategoria III

Bez informacji o zakażeniu, lecz nieobjęty programem nadzoru prowadzącym do osiągnięcia statusu obszaru wolnego od choroby.

Kategoria IV

Istnieją informacje o zakażeniu; objęte programem eliminowania zgodnie z art. 44 ust. 2 dyrektywy 2006/88/WE.

Kategoria V

Istnieją informacje o zakażeniu. Podlega minimalnym środkom zwalczania chorób zgodnie z przepisami rozdziału V dyrektywy 2006/88/WE.

W stosownych przypadkach inspekcjom prowadzonym w ramach programu nadzoru stanu zdrowia zwierząt opartego na ocenie ryzyka mogą towarzyszyć:

a)	inspekcje prowadzone w ramach programów nadzoru i eliminowania chorób zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 2006/88/WE (w przypadku stref lub enklaw należących do kategorii II lub VI);

b)	wszelkie formy nadzoru zmierzającego do utrzymania statusu wolnego od choroby (w przypadku stref lub enklaw należących do kategorii I – uznanych za wolne od choroby zgodnie z art. 49 ust. 1 lit. a) lub b) lub art. 50 ust. 1 lit. a) lub b) dyrektywy 2006/88/WE);

c)	wszelkie formy nadzoru w ramach środków zwalczania choroby zgodnie z sekcją V dyrektywy 2006/88/WE (w przypadku stref lub enklaw należących do kategorii V).

Przy opracowywaniu programów nadzoru stanu zdrowia zwierząt opartych na ocenie ryzyka państwa członkowskie powinny uwzględniać, co następuje:

w przypadku gospodarstw lub obszarów hodowli mięczaków, których status zdrowotny należy do kategorii II i IV, częstotliwość inspekcji wymagana programami nadzoru i eliminowania chorób zatwierdzonymi zgodnie z dyrektywą 2006/88/WE jest większa od częstotliwości zalecanej w części B załącznika III do tejże dyrektywy; dlatego też nie jest konieczne, by państwa członkowskie ustalały określone wymagania w odniesieniu do częstotliwości inspekcji gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków usytuowanych w obszarach objętych takimi programami;

potrzeba określenia przez państwa członkowskie szczegółowych wymogów dotyczących częstotliwości inspekcji w ramach programu nadzoru stanu zdrowia zwierząt opartego na ocenie ryzyka zachodzi przede wszystkim w przypadku gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków położonych w obszarach, których status zdrowotny należy do kategorii I, III i V, zależnie od konkretnych warunków i środków krajowych;

należy rozważyć możliwość ewentualnego zróżnicowania statusu zdrowotnego gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków w odniesieniu do poszczególnych chorób; możliwość ta dotyczy w szczególności gospodarstw lub obszarów hodowli mięczaków, gdzie żyją gatunki podatne na więcej niż jedną spośród chorób nieegzotycznych wymienionych w wykazie (1).

6. Ustalenie poziomu ryzyka dla gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków

6.1. WPROWADZENIE

Poziom ryzyka dla gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków jest zróżnicowany nie tylko w zależności od obszarów o różnym statusie zdrowotnym, ale również pomiędzy obszarami o tym samym statusie zdrowotnym (2).

Wytyczne w sekcji 6.2 dotyczą czynników ryzyka, które należy uwzględnić przy ocenie poziomu ryzyka dla danego gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków.

Sekcja 6.3 natomiast przedstawia model użyteczny przy klasyfikowaniu gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków jako cechujących się wysokim, średnim lub niskim poziomem ryzyka. Przy określaniu poziomu ryzyka poszczególnych gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków państwa członkowskie mogą korzystać z innych modeli, jeśli uznają je za bardziej stosowne do konkretnej sytuacji.

Wytyczne te nie zawierają informacji dotyczących sposobu, w jaki państwa członkowskie powinny stosować model opisany w sekcji 6.3. Państwa członkowskie mogą:

a)	stosować ten model do każdego pojedynczego gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków dla ustalenia jego indywidualnego poziomu ryzyka; lub

wykorzystać model do skatalogowania poszczególnych typów gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków na swoim terytorium, a następnie określić na tej podstawie, które z kategorii gospodarstw lub obszarów hodowli mięczaków należy traktować jako charakteryzujące się wysokim, średnim lub niskim poziomem ryzyka.

6.2. CZYNNIKI RYZYKA

W określaniu poziomu ryzyka danego gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków istotne znaczenie ma szeroki zakres czynników. Zakres ten może obejmować między innymi następujące czynniki:

a)	bezpośrednie rozprzestrzenianie choroby drogą wodną;

b)	przemieszczanie zwierząt akwakultury;

c)	rodzaj działalności produkcyjnej;

d)	gatunki utrzymywanych zwierząt akwakultury;

e)	system ochrony biologicznej z uwzględnieniem umiejętności i przeszkolenia pracowników;

f)	zagęszczenie gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków oraz zakładów przetwórczych wokół danego gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków;

g)	bliskie położenie gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków o niższym statusie zdrowotnym wokół danego gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków;

h)	dotychczasową historię statusu zdrowotnego danego gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków oraz innych gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków położonych w pobliżu;

i)	występowanie czynników chorobotwórczych wśród dzikich zwierząt wodnych w okolicy danego gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków;

j)	występowanie w pobliżu danego gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków ryzyka wywołanego działaniem człowieka (3);

k)	występowanie drapieżników lub ptaków, które mają dostęp do danego gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków.

Wykorzystanie złożonego systemu oceny poziomu ryzyka do ustalenia poziomu ryzyka dla poszczególnych gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków, przy uwzględnieniu wszystkich istotnych czynników ryzyka, może pozwolić na ścisłe sklasyfikowanie gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków według właściwego im poziomu ryzyka. System taki może jednak okazać się czasochłonny i kosztowny. Co więcej, rozważenie znaczenia rozmaitych czynników w celu ustalenia ostatecznego poziomu ryzyka jest złożonym zadaniem.

W świetle trudności w stosowaniu złożonego systemu oceny poziomu ryzyka do klasyfikowania poszczególnych gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków według poziomu ryzyka, najczęściej właściwym rozwiązaniem jest skupienie się przede wszystkim na następujących czynnikach ryzyka:

a)	bezpośrednie rozprzestrzenianie choroby drogą wodną i w związku z geograficzną bliskością gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków;

b)	przemieszczanie zwierząt akwakultury.

Wymienione dwa czynniki ryzyka mają istotne znaczenie niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności produkcyjnej, od gatunków utrzymywanych zwierząt akwakultury i od konkretnej choroby.

6.3. MODEL UMOŻLIWIAJĄCY USTALENIE POZIOMU RYZYKA DLA GOSPODARSTW I OBSZARÓW HODOWLI MIĘCZAKÓW

Niniejszy model ma służyć ocenie poziomu ryzyka (wysoki, średni, niski) gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków. Składa się on z trzech etapów:

Etap I	:	Oszacowanie prawdopodobieństwa zarażenia chorobą w danym gospodarstwie lub obszarze hodowli mięczaków.
Etap II	:	Oszacowanie prawdopodobieństwa rozprzestrzenienia choroby z danego gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków.
Etap III	:	Określenie łącznego szacunkowego poziomu ryzyka wynikającego z etapów I i II.

Etap I

Oszacowanie prawdopodobieństwa zarażenia chorobą w danym gospodarstwie lub obszarze hodowli mięczaków

Prawdopodobieństwo zarażenia chorobą drogą wodną i w związku z geograficzną bliskością gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków	Prawdopodobieństwo zarażenia chorobą w związku z przemieszczaniem zwierząt akwakultury	Poziom ryzyka
Wysokie	Wysokie	Wysoki
Wysokie	Niskie	Średni
Niskie	Wysokie	Średni
Niskie	Niskie	Niski

Etap II

Oszacowanie prawdopodobieństwa rozprzestrzenienia choroby z danego gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków

Prawdopowobieństwo rozprzestrzenienia choroby drogą wodną i w związku z geograficzną bliskością gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków	Prawdopodobieństwo rozprzestrzenienia choroby w związku z przemieszczaniem zwierząt akwakultury	Poziom ryzyka
Wysokie	Wysokie	Wysoki
Wysokie	Niskie	Średni
Niskie	Wysokie	Średni
Niskie	Niskie	Niski

Etap III

Określenie łącznego szacunkowego poziomu ryzyka wynikającego z etapów I i II

Etap I. Prawdopodobieństwo zarażenia chorobą	Wysokie	Ś	W	W
	Średnie	N	Ś	W
	Niskie	N	N	Ś
		Niskie	Średnie	Wysokie
		Etap II. Prawdopodobieństwo rozprzestrzenienia choroby

6.4. POZIOM RYZYKA DLA OKREŚLONYCH GOSPODARSTW I OBSZARÓW HODOWLI MIĘCZAKÓW O STATUSIE ZDROWOTNYM KATEGORII I

Wszystkie gospodarstwa i obszary hodowli mięczaków, w których nie są utrzymywane gatunki podatne na żadną z chorób nieegzotycznych wymienionych w wykazie lub co do których stwierdzono, że dany czynnik chorobotwórczy nie jest w stanie przetrwać w danym państwie członkowskim, strefie lub enklawie ani, o ile ma to zastosowanie, w odpowiednim źródle wodnym, mogą być uznane za charakteryzujące się niskim poziomem ryzyka zgodnie z częścią B załącznika III do dyrektywy 2006/88/WE. Dlatego też zasadniczo nie zachodzi potrzeba uwzględniania różnych częstotliwości inspekcji w ramach programu nadzoru zdrowia zwierząt opartego na ocenie ryzyka.

W tych samych gospodarstwach może natomiast występować zróżnicowany poziom ryzyka zarażenia daną chorobą – nowo pojawiającą się lub należącą do chorób nieegzotycznych wymienionych w wykazie – lub też jej rozprzestrzenienia. Dlatego też państwa członkowskie mają możliwość klasyfikowania gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków według poziomu ryzyka, a tym samym różnicowania poziomu nadzoru i częstotliwości inspekcji. Państwa członkowskie mogą również w tym zakresie uwzględniać potrzebę optymalizacji wykorzystania posiadanych zasobów.

6.5. OSZACOWANIE PRAWDOPODOBIEŃSTWA ZARAŻENIA CHOROBĄ I JEJ ROZPRZESTRZENIENIA DROGĄ WODNĄ I W ZWIĄZKU Z GEOGRAFICZNĄ BLISKOŚCIĄ GOSPODARSTW I OBSZARÓW HODOWLI MIĘCZAKÓW

6.5.1. Wprowadzenie

Ryzyko zarażenia chorobą i jej rozprzestrzenienia w danym gospodarstwie lub obszarze hodowli mięczaków jest niskie, o ile źródła i ujście wody lub środowisko wodne, w którym znajduje się dane gospodarstwo lub obszar hodowli mięczaków, mogą być uznane za zapewniające pewien poziom ochrony przed wprowadzeniem i rozprzestrzenieniem czynników chorobotwórczych. Ryzyko zarażenia chorobą i jej rozprzestrzenienia w danym gospodarstwie lub obszarze hodowli mięczaków lub z ich terytorium drogą wodną i w związku z geograficzną bliskością gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków jest wysoce zróżnicowane (4).

Model opisany w sekcji 6.3 rozróżnia wyłącznie wysokie i niskie prawdopodobieństwo rozprzestrzenienia choroby drogą wodną i w związku z geograficzną bliskością gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków.

W niniejszej części przedstawiono przykłady sytuacji, w których można uznać, że zachodzące ryzyko zarażenia chorobą i jej rozprzestrzenienia drogą wodną i w związku z geograficzną bliskością gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków jest niskie.

Lista przykładów zawarta w niniejszej części nie jest wyczerpująca. Nie należy zatem zakładać, że gospodarstwa i obszary hodowli mięczaków niewymienione w żadnym z poniższych przykładów cechuje wysokie prawdopodobieństwo zarażenia chorobami lub ich rozprzestrzenienia.

6.5.2. Przykłady niskiego ryzyka zarażenia chorobą drogą wodną i w związku z geograficzną bliskością gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków:

a)	gospodarstwa lub obszary hodowli mięczaków zaopatrywane w wodę ze źródła lub odwiertu (studni);

b)	gospodarstwa lub obszary hodowli mięczaków zaopatrywane w wodę poddawaną dezynfekcji lub innej obróbce zapobiegającej wprowadzeniu czynników chorobotwórczych;

gospodarstwa lub obszary hodowli mięczaków zaopatrywane w wodę z dowolnego innego źródła, które:

(i)	nie są połączone z gospodarstwami lub obszarami hodowli mięczaków czy też zakładami przetwórczymi, gdzie utrzymywane lub przetwarzane są gatunki podatne na te same choroby, co gatunki utrzymywane w danym gospodarstwie lub obszarze hodowli mięczaków;

(ii)	nie zawiera dziko żyjących zwierząt wodnych podatnych gatunków;

d)	zbiorniki śródlądowe, w tym stawy i jeziora, oddzielone od innych źródeł wody, przy ustalaniu, czy dany zbiornik jest oddzielony, należy uwzględnić zmiany o charakterze sezonowym, takie jak możliwość kontaktu z wodą z innych źródeł w razie zalewu;

przybrzeżne gospodarstwa i obszary hodowli mięczaków, chronione bezpieczną odległością od innych gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków oraz od zakładów przetwórczych, gdzie utrzymywane lub przetwarzane są gatunki podatne na te same choroby co gatunki utrzymywane w danym gospodarstwie lub obszarze hodowli mięczaków; pojęcie bezpiecznej odległości musi być określone przez właściwy organ przy uwzględnieniu takich czynników, jak zdolność określonych czynników chorobotwórczych do przetrwania w odsłoniętym akwenie, prądy wodne oraz zakres okresowych pływów (przypływy i odpływy).

6.5.3. Przykłady niskiego ryzyka rozprzestrzenienia choroby drogą wodną i w związku z geograficzną bliskością gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków:

a)	gospodarstwa i obszary hodowli mięczaków pozbawione odpływu do naturalnych dróg wodnych (5);

b)	gospodarstwa i obszary hodowli mięczaków, w których dokonuje się dezynfekcji lub innej obróbki zrzutów wodnych zapobiegającej rozprzestrzenianiu czynników chorobotwórczych;

gospodarstwa i obszary hodowli mięczaków, w których dokonuje się zrzutu wody do publicznego systemu kanalizacji – pod warunkiem że jest to system wyposażony w dowolny rodzaj oczyszczania ścieków kanalizacyjnych, jeśli natomiast ścieki zrzucane są bezpośrednio do naturalnych dróg wodnych bez wcześniejszej obróbki, prawdopodobieństwa rozprzestrzenienia choroby w przypadku takich gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków nie można uznać za niskie;

d)	gospodarstwa i obszary hodowli mięczaków pozbawione odpływu do wód będących siedliskiem akwakultury lub dzikich zwierząt wodnych gatunków podatnych na daną(-e) chorobę(-y) wymienioną(-e) w wykazie;

e)	zbiorniki śródlądowe, w tym stawy i jeziora, oddzielone od innych źródeł wody, przy ustalaniu, czy dany zbiornik jest oddzielony, należy uwzględnić zmiany o charakterze sezonowym, takie jak możliwość jakiegokolwiek kontaktu z wodą z innych źródeł w razie zalewu;

przybrzeżne gospodarstwa i obszary hodowli mięczaków, chronione bezpieczną odległością od innych gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków, gdzie utrzymywane są gatunki podatne na te same choroby co gatunki utrzymywane w danym gospodarstwie lub obszarze hodowli mięczaków; pojęcie bezpiecznej odległości musi być określone przez właściwy organ, przy uwzględnieniu takich czynników, jak zdolność określonych czynników chorobotwórczych do przetrwania w odsłoniętym akwenie, prądy wodne oraz zakres okresowych pływów (przypływy i odpływy).

6.6. OSZACOWANIE PRAWDOPODOBIEŃSTWA ZARAŻENIA CHOROBĄ I JEJ ROZPRZESTRZENIENIA W ZWIĄZKU Z PRZEMIESZCZANIEM ZWIERZĄT AKWAKULTURY

6.6.1. Wprowadzenie

Przemieszczanie zwierząt akwakultury do i z gospodarstw lub obszarów hodowli mięczaków stanowi poważną drogę przekazywania chorób.

W ocenie tego czynnika należy brać pod uwagę, co następuje:

a)	miejsce pochodzenia zwierząt akwakultury;

b)	liczbę zwierząt akwakultury dostarczanych do gospodarstwa lub obszaru hodowli mięczaków;

c)	liczbę odrębnych dostawców zwierząt akwakultury;

d)	częstotliwość przemieszczania zwierząt akwakultury do i z gospodarstw lub obszarów hodowli mięczaków.

Model opisany w sekcji 6.3 zaleca jedynie pogrupowanie gospodarstw ze względu na występujące w nich wysokie albo niskie prawdopodobieństwo zarażenia chorobą lub jej rozprzestrzenienia przez przemieszczanie zwierząt akwakultury. Na potrzeby tego modelu wystarczające jest zatem uwzględnienie, czy dane gospodarstwo lub obszar hodowli mięczaków sprowadza lub dostarcza żywe zwierzęta akwakultury (w tym jaja) oraz uwzględnienie miejsca pochodzenia tych zwierząt.

Niniejsza część zawiera przykłady sytuacji, które można uznać za charakteryzujące się niskim ryzykiem zarażenia chorobą i jej rozprzestrzenienia w związku z przemieszczaniem zwierząt akwakultury.

Lista przykładów zawarta w niniejszej części nie jest wyczerpująca. Nie należy zatem sądzić, że gospodarstwa i obszary hodowli mięczaków niewymienione w żadnym z poniższych przykładów cechuje wysokie ryzyko zarażenia chorobami lub ich rozprzestrzenienia.

6.6.2. Przykłady niskiego prawdopodobieństwa zarażenia chorobą w związku z dostarczaniem zwierząt akwakultury do gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków:

a)	gospodarstwa i obszary hodowli mięczaków samowystarczalne pod względem jaj oraz młodych zwierząt (6);

przypadki, w których dostawy zwierząt akwakultury dostarczane są wyłącznie ze stref lub enklaw wolnych od chorób. Gospodarstw o statusie zdrowotnym należącym do kategorii III i V w świetle obowiązującego prawodawstwa wspólnotowego nie obowiązuje wymóg zaopatrywania się w zwierzęta akwakultury ze stref lub enklaw uznanych za wolne od choroby, a fakt dobrowolnego sprowadzania zwierząt ze stref lub enklaw uznanych za wolne od choroby wyróżnia dane gospodarstwa spośród innych gospodarstw tej samej kategorii statusu zdrowotnego. Gospodarstwa o statusie zdrowotnym kategorii I powinny sprowadzać zwierzęta wyłącznie z miejsc pochodzenia uznanych za wolne od choroby. W przypadku tych gospodarstw powinno się zatem wymagać, aby zwierzęta były sprowadzane z tego samego obszaru wolnego od choroby lub też żeby liczba dostawców zwierząt dla danego gospodarstwa była ograniczona;

c)	przypadki dostarczania dzikich zwierząt wodnych, zwolnionych z kwarantanny i przeznaczonych do dalszego chowu;

przypadki dostarczania zdezynfekowanych jaj – powyższy przykład ma zastosowanie pod warunkiem, że na podstawie dowodów naukowych bądź też doświadczenia praktycznego wykazano, że dezynfekcja skutecznie ogranicza do dopuszczalnego poziomu ryzyko przeniesienia chorób wymienionych w wykazie, na jakie podatne są gatunki utrzymywane w danym gospodarstwie lub obszarze hodowli mięczaków.

6.6.3. Przykłady niskiego prawdopodobieństwa rozprzestrzenienia choroby w związku z dostarczaniem zwierząt akwakultury do gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków:

a)	gospodarstwa i obszary hodowli mięczaków, które nie dostarczają żadnych zwierząt na potrzeby dalszego chowu, umieszczenia lub odnowy populacji;

hodowle ryb dostarczające wyłącznie zdezynfekowane jaja – przykład ten ma zastosowanie pod warunkiem, że na podstawie dowodów naukowych bądź też doświadczenia praktycznego wykazano, że dezynfekcja skutecznie ogranicza do dopuszczalnego poziomu ryzyko przeniesienia chorób egzotycznych i nieegzotycznych wymienionych w wykazie, na jakie podatne są gatunki utrzymywane w danym gospodarstwie.

(1) Przykładowo gospodarstwo, gdzie utrzymuje się pstrąga tęczowego, może być wolne od zakaźnej anemii łososi (kategoria I), jednocześnie należąc do kategorii II (zatwierdzony program nadzoru) w odniesieniu do wirusowej posocznicy krwotocznej, a jego status zdrowotny w odniesieniu do zakaźnej martwicy układu krwiotwórczego ryb łososiowatych może być nieznany (kategoria III).

(2) Przykładowo gospodarstwo uznane za wolne od którejś z chorób wyszczególnionych w wykazie chorób nieegzotycznych zasadniczo nie stwarza dużego ryzyka rozprzestrzenienia tej choroby. Jednak ryzyko w gospodarstwie produkującym młode na własne potrzeby jest znacznie niższe niż w przypadku gospodarstwa zakupującego narybek u jednego lub kilku dostawców.

(3) Na przykład szlaki transportowe, porty (wody balastowe), wędkarze.

(4) Na przykład różnica między krytym systemem recyrkulacji wody pochodzącej z odwiertu, z dezynfekowanym ujściem wody (ryzyko bardzo niskie) a hodowlą w postaci zagród na otwartym morzu z dużą liczbą hodowli w pobliżu (ryzyko bardzo wysokie).

(5) Na przykład gospodarstwa śródlądowe z odpływem wody do gruntu lub na pola uprawne.

(6) Przykładem mogą być hodowle ryb posiadające własny narybek, a w przypadku gospodarstw i obszarów hodowli mięczaków – te, w których produkcja opiera się na jajach pochodzenia naturalnego.

2.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/39

DECYZJA KOMISJI

z dnia 28 listopada 2008 r.

zatwierdzająca roczne i wieloletnie programy oraz wkład finansowy Wspólnoty w zakresie zwalczania, kontroli i monitorowania niektórych chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych, przedstawione przez państwa członkowskie na 2009 rok i na lata następne

(notyfikowana jako dokument nr C(2008) 7415)

(2008/897/WE)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając decyzję Rady 90/424/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie wydatków w dziedzinie weterynarii (1), w szczególności jej art. 24 ust. 5,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W decyzji 90/424/EWG ustanawia się procedury regulujące wkład finansowy Wspólnoty przeznaczony na programy zwalczania, kontroli i monitorowania chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych.

(2)

Ponadto w art. 24 ust. 1 decyzji 90/424/EWG przewidziano wprowadzenie wspólnotowego środka finansowego na pokrycie wydatków poniesionych przez państwa członkowskie na finansowanie krajowych programów zwalczania, kontroli i monitorowania chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych, wymienionych w załączniku do tej decyzji.

(3)

Decyzja Rady 2006/965/WE z dnia 19 grudnia 2006 r. zmieniająca decyzję 90/424/EWG w sprawie wydatków w dziedzinie weterynarii (2) zastąpiła art. 24 wspomnianej decyzji nowym przepisem. W decyzji 2006/965/WE przewidziano środki przejściowe stanowiące, że programy w zakresie enzootycznej białaczki bydła oraz choroby Aujeszkyego mogą być w dalszym ciągu finansowane do dnia 31 grudnia 2010 r.

(4)

Decyzja Komisji 2008/341/WE z dnia 25 kwietnia 2008 r. ustanawiająca wspólnotowe kryteria w odniesieniu do krajowych programów zwalczania, kontroli i monitorowania niektórych chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych (3) stanowi, że programy przedstawione Komisji przez państwa członkowskie mogą zostać zatwierdzone, zgodnie ze środkami przewidzianymi w art. 24 ust. 1 decyzji 90/424/EWG, pod warunkiem spełnienia kryteriów określonych w załączniku do decyzji 2008/341/WE.

(5)

Rozporządzenie (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiające zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (4) przewiduje przeprowadzenie przez państwa członkowskie corocznych programów monitorowania pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (TSE) u bydła, owiec i kóz.

(6)

Dyrektywa Rady 2005/94/WE z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie wspólnotowych środków zwalczania grypy ptaków (5) również przewiduje programy nadzoru realizowane przez państwa członkowskie w odniesieniu do drobiu i dzikiego ptactwa w celu wzbogacenia wiedzy, między innymi na podstawie regularnie uaktualnianej oceny ryzyka, na temat zagrożeń stanowionych przez dzikie ptaki i związanych z wszelkimi występującymi u ptaków wirusami grypy pochodzącymi od ptaków. Wspomniane roczne programy oraz ich finansowanie również powinny zostać zatwierdzone.

(7)

Niektóre państwa członkowskie przedstawiły Komisji roczne programy zwalczania, kontroli i monitorowania chorób zwierząt, programy kontroli mające na celu zapobieganie chorobom odzwierzęcym oraz roczne programy zwalczania i monitorowania niektórych TSE, na realizację których chciałyby otrzymać wkład finansowy Wspólnoty.

(8)

W 2008 r. niektóre wieloletnie programy zwalczania, kontroli i monitorowania chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych zgłoszone przez państwa członkowskie zostały zatwierdzone decyzją Komisji 2007/782/WE (6). Zobowiązania dotyczące wydatków na te wieloletnie programy zostały przyjęte zgodnie z art. 76 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (7). Pierwsze zobowiązanie budżetowe w przypadku tych programów zostało podjęte po ich zatwierdzeniu. Każde kolejne zobowiązanie roczne jest podejmowane przez Komisję w zależności od wykonania programu w roku poprzednim na podstawie decyzji o przyznaniu wkładu, o której mowa w art. 24 ust. 5 decyzji 90/424/EWG.

(9)

Komisja dokonała oceny programów rocznych przedstawionych jej przez państwa członkowskie, jak również kolejnego roku (drugiego) realizacji programów wieloletnich zatwierdzonych w 2008 r., zarówno z punktu widzenia weterynaryjnego, jak i finansowego i stwierdziła, że programy te są zgodne ze wspólnotowym prawodawstwem weterynaryjnym, a zwłaszcza z kryteriami określonymi w decyzji 2008/341/WE.

(10)

Ze względu na znaczenie rocznych i wieloletnich programów dla osiągnięcia celów Wspólnoty w dziedzinie zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt, jak również ze względu na obowiązek stosowania we wszystkich państwach członkowskich programów w zakresie TSE i ptasiej grypy, właściwe jest ustalenie odpowiedniej stawki wkładu finansowego Wspólnoty w celu zwrócenia kosztów, które zainteresowane państwa członkowskie poniosą w związku ze środkami wspomnianymi w niniejszej decyzji do kwoty maksymalnej dla każdego programu.

(11)

Zgodnie z dyrektywą Rady 2006/88/WE z dnia 24 października 2006 r. w sprawie wymogów w zakresie zdrowia zwierząt akwakultury i produktów akwakultury oraz zapobiegania niektórym chorobom zwierząt wodnych i zwalczania tych chorób (8), państwa członkowskie, w przypadku których stwierdzono zakażenie co najmniej jedną chorobą wyszczególnioną w części II załącznika IV do tej dyrektywy powinny opracować programy zwalczania tych chorób.

(12)

Zgodnie z art. 17 rozporządzenia Rady (WE) nr 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego (9) państwa członkowskie opracowują programy operacyjne dla wdrożenia polityk i priorytetów, które mają być współfinansowane z Europejskiego Funduszu Rybackiego. Zgodnie z art. 32 wspomnianego rozporządzenia, Wspólnota może mieć udział w finansowaniu kontroli i zwalczania chorób w akwakulturze, zgodnie z warunkami decyzji 90/424/EWG. Zgodnie z decyzją 90/424/EWG, państwa członkowskie w ramach wspomnianych programów operacyjnych mogą przeznaczać środki na zwalczanie chorób zwierząt akwakultury wymienionych w załączniku do decyzji 90/424/EWG.

(13)

Niektóre państwa członkowskie opracowały wieloletnie programy zwalczania niektórych chorób zwierząt wodnych wymienionych zarówno w części II załącznika IV do dyrektywy 2006/88/WE, jak i załączniku do decyzji 90/424/EWG. Programy te zostały ocenione pod względem technicznym przez Komisję i w związku z tym powinny zostać zatwierdzone.

(14)

W celu poprawy zarządzania, bardziej efektywnego wykorzystania funduszy wspólnotowych oraz zwiększenia przejrzystości konieczne jest również ustalenie w przypadku każdego z programów (z wyjątkiem wieloletnich programów zwalczania niektórych chorób zwierząt wodnych, w przypadku których wkład finansowy zostanie ustalony po zatwierdzeniu technicznym programów), w odpowiednich przypadkach, średniej kwoty, jaka ma zostać zwrócona państwom członkowskim w związku z niektórymi kosztami, takimi jak koszty testów użytych w państwach członkowskich oraz odszkodowanie dla właścicieli w związku z poniesionymi przez nich stratami spowodowanymi ubojem lub ubojem selektywnym zwierząt.

(15)

Na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (10), programy zwalczania i kontroli chorób zwierząt mają być finansowane w ramach Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji. Do celów kontroli finansowej stosuje się przepisy art. 9, 36 i 37 wspomnianego rozporządzenia.

(16)	Wkład finansowy Wspólnoty powinno się przyznawać pod warunkiem że planowane działania prowadzone są w sposób skuteczny i że właściwe organy dostarczają wszelkich niezbędnych informacji w terminach określonych w niniejszej decyzji.

(17)

Mając na względzie skuteczność administracyjną, wszelkie wydatki przedłożone do zwrotu w ramach wkładu finansowego Wspólnoty powinny być wyrażone w euro. Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1290/2005, kursem wymiany walut dla wydatków w walucie innej niż euro powinien być najbardziej aktualny kurs wymiany walut ustalony przez Europejski Bank Centralny przed pierwszym dniem miesiąca, w którym dane państwo członkowskie przedkłada swój wniosek.

(18)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

ROZDZIAŁ I

PROGRAMY ROCZNE

Artykuł 1

Bruceloza bydła

1. Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. programy zwalczania brucelozy bydła przedstawione przez Irlandię, Hiszpanię, Włochy, Maltę, Cypr, Portugalię i Zjednoczone Królestwo.

2. Wkład finansowy Wspólnoty stanowi 50 % kosztów, jakie zostaną poniesione przez każde państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, w celu pokrycia kosztów wykonania badań laboratoryjnych, odszkodowań dla właścicieli za straty poniesione w związku z ubojem zwierząt objętych tymi programami oraz zakupu dawek szczepionek, i nie przekracza:

a)	1 100 000 EUR dla Irlandii;

b)	3 000 000 EUR dla Hiszpanii;

c)	5 000 000 EUR dla Włoch;

d)	77 000 EUR dla Cypru;

e)	20 000 EUR dla Malty;

f)	1 400 000 EUR dla Portugalii;

g)	2 000 000 EUR dla Zjednoczonego Królestwa.

3. Maksymalna kwota kosztów, jaka ma zostać zwrócona państwom członkowskim za realizację programów, o których mowa w ust. 1, nie przekracza średnio:

a)	za wykonanie testu z różem bengalskim	0,2 EUR za jeden test;
b)	za wykonanie odczynu aglutynacji probówkowej	0,2 EUR za jeden test;
c)	za wykonanie odczynu wiązania dopełniacza	0,4 EUR za jeden test;
d)	za wykonanie testu ELISA	1 EUR za jeden test;
e)	za zwierzęta poddane ubojowi	375 EUR za jedno zwierzę.

Artykuł 2

Gruźlica bydła

1. Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. programy zwalczania gruźlicy bydła przedstawione przez Irlandię, Hiszpanię, Włochy, Polskę i Portugalię.

2. Wkład finansowy Wspólnoty stanowi 50 % kosztów, jakie zostaną poniesione przez każde państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, na pokrycie kosztów wykonania prób tuberkulinowych, badań interferonu gamma oraz odszkodowań dla właścicieli za straty poniesione w związku z ubojem zwierząt objętych tymi programami, i nie przekracza:

a)	2 000 000 EUR dla Irlandii;

b)	5 000 000 EUR dla Hiszpanii;

c)	2 700 000 EUR dla Włoch;

d)	1 100 000 EUR dla Polski;

e)	1 000 000 EUR dla Portugalii.

3. Maksymalna kwota kosztów, jaka ma zostać zwrócona państwom członkowskim za realizację programów, o których mowa w ust. 1, nie przekracza średnio:

a)	za wykonanie próby tuberkulinowej	1 EUR za jeden test;
b)	za wykonanie badania interferonu gamma	5 EUR za jeden test;
c)	za zwierzęta poddane ubojowi	375 EUR za jedno zwierzę.

Artykuł 3

Bruceloza kóz i owiec

1. Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. programy zwalczania brucelozy kóz i owiec przedstawione przez Grecję, Hiszpanię, Włochy, Cypr i Portugalię.

2. Wkład finansowy Wspólnoty stanowi 50 % kosztów, jakie zostaną poniesione przez każde państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, na zakup szczepionek, przeprowadzenie badań laboratoryjnych, wypłatę odszkodowań dla właścicieli za straty poniesione w związku z ubojem zwierząt objętych tymi programami, i nie przekracza:

a)	250 000 EUR dla Grecji;

b)	4 500 000 EUR dla Hiszpanii;

c)	4 000 000 EUR dla Włoch;

d)	75 000 EUR dla Cypru;

e)	1 100 000 EUR dla Portugalii.

3. Maksymalna kwota kosztów, jaka ma zostać zwrócona państwom członkowskim za realizację programów, o których mowa w ust. 1, nie przekracza średnio:

a)	za wykonanie testu z różem bengalskim	0,2 EUR za jeden test;
b)	za wykonanie odczynu wiązania dopełniacza	0,4 EUR za jeden test;
c)	za zwierzęta poddane ubojowi	50 EUR za jedno zwierzę.

Artykuł 4

Choroba niebieskiego języka na obszarach endemicznych lub obszarach wysokiego ryzyka

1. Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. programy zwalczania i monitorowania choroby niebieskiego języka przedstawione przez Belgię, Bułgarię, Republikę Czeską, Danię, Niemcy, Estonię, Irlandię, Grecję, Hiszpanię, Francję, Włochy, Łotwę, Litwę, Luksemburg, Węgry, Maltę, Niderlandy, Austrię, Polskę, Portugalię, Rumunię, Słowenię, Finlandię i Szwecję.

2. Wkład finansowy Wspólnoty stanowi 50 % kosztów, jakie zostaną poniesione przez każde państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, na badania laboratoryjne wykonane w celu nadzoru wirusologicznego, serologicznego i entomologicznego oraz na zakup potrzasków i szczepionek, i nie przekracza:

a)	1 200 000 EUR dla Belgii;

b)	5 000 EUR dla Bułgarii;

c)	790 000 EUR dla Republiki Czeskiej;

d)	840 000 EUR dla Danii;

e)	4 100 000 EUR dla Niemiec;

f)	10 000 EUR dla Estonii;

g)	1 000 000 EUR dla Irlandii

h)	50 000 EUR dla Grecji;

i)	16 100 000 EUR dla Hiszpanii;

j)	19 100 000 EUR dla Francji;

k)	9 000 000 EUR dla Włoch;

l)	70 000 EUR dla Łotwy;

m)	50 000 EUR dla Litwy;

n)	220 000 EUR dla Luksemburga;

o)	500 000 EUR dla Węgier;

p)	5 000 EUR dla Malty;

q)	2 100 000 EUR dla Niderlandów;

r)	1 500 000 EUR dla Austrii;

s)	500 000 EUR dla Polski;

t)	3 200 000 EUR dla Portugalii;

u)	250 000 EUR dla Rumunii;

v)	250 000 EUR dla Słowenii;

w)	50 000 EUR dla Finlandii;

x)	370 000 EUR dla Szwecji.

3. Maksymalna kwota kosztów, jaka ma zostać zwrócona państwom członkowskim za realizację programów, o których mowa w ust. 1, nie przekracza średnio:

a)	za wykonanie testu ELISA 2,5 EUR za jeden test;

b)	za wykonanie testu PCR 10 EUR za jeden test;

c)	za zakup szczepionki 0,3 EUR za dawkę.

Artykuł 5

Salmoneloza (salmonella odzwierzęca) w stadach hodowlanych, stadach niosek oraz stadach brojlerów gatunku Gallus gallus

1. Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. programy kontroli niektórych form salmonelli odzwierzęcej w stadach hodowlanych, stadach niosek oraz stadach brojlerów gatunku Gallus gallus przedstawione przez Belgię, Bułgarię, Republikę Czeską, Danię, Estonię, Niemcy, Irlandię, Grecję, Hiszpanię, Francję, Włochy, Cypr, Łotwę, Luksemburg, Węgry, Maltę, Niderlandy, Austrię, Polskę, Portugalię, Rumunię, Słowację, Słowenię i Zjednoczone Królestwo.

2. Wkład finansowy Wspólnoty stanowi 50 % kosztów, jakie zostaną poniesione przez każde państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, na koszty badań bakteriologicznych i określania serotypów w ramach urzędowego pobierania próbek, na wypłatę odszkodowań dla właścicieli za straty poniesione w związku z ubojem selektywnym ptaków i zniszczeniem jaj oraz na zakup dawek szczepionek i testów laboratoryjnych sprawdzających skuteczność dezynfekcji i nie przekracza:

a)	850 000 EUR dla Belgii;

b)	30 000 EUR dla Bułgarii;

c)	1 400 000 EUR dla Republiki Czeskiej;

d)	75 000 EUR dla Danii;

e)	25 000 EUR dla Estonii;

f)	600 000 EUR dla Niemiec;

g)	40 000 EUR dla Irlandii;

h)	550 000 EUR dla Grecji;

i)	4 750 000 EUR dla Hiszpanii;

j)	3 250 000 EUR dla Francji;

k)	1 100 000 EUR dla Włoch;

l)	76 000 EUR dla Cypru;

m)	270 000 EUR dla Łotwy;

n)	16 000 EUR dla Luksemburga;

o)	1 450 000 EUR dla Węgier;

p)	110 000 EUR dla Malty;

q)	1 700 000 EUR dla Niderlandów;

r)	525 000 EUR dla Austrii;

s)	1 550 000 EUR dla Polski;

t)	500 000 EUR dla Portugalii;

u)	450 000 EUR dla Rumunii;

v)	625 000 EUR dla Słowacji;

w)	25 000 EUR dla Słowenii;

x)	20 000 EUR dla Zjednoczonego Królestwa.

3. Maksymalna kwota kosztów, jaka ma zostać zwrócona państwom członkowskim za realizację programów, o których mowa w ust. 1, nie przekracza średnio:

a)	za przeprowadzenie badania bakteriologicznego (posiew)	5,0 EUR za jeden test;
b)	za zakup jednej dawki szczepionki	0,05 EUR za dawkę;
c)	za określenie serotypu odpowiednich izolatów Salmonella spp.	20 EUR za jeden test;
d)	za analizę sprawdzenia skuteczności użycia środków dezynfekujących	5,0 EUR za jeden test;
e)	za ubój selektywny jednego ptaka hodowlanego z gatunku Gallus gallus,	3,5 EUR za jednego ptaka;
f)	za ubój selektywny jednej nioski z gatunku Gallus gallus,	1,5 EUR za jednego ptaka.

Artykuł 6

Klasyczny pomór świń i afrykański pomór świń

1. Programy służące kontroli i monitorowaniu:

a)	klasycznego pomoru świń, przedstawione przez Bułgarię, Niemcy, Francję, Luksemburg, Węgry, Rumunię, Słowenię i Słowację niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r.

b)	afrykańskiego pomoru świń przedstawione przez Włochy niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r.

2. Wkład finansowy Wspólnoty stanowi 50 % kosztów, jakie zostaną poniesione przez każde państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, na koszty badań wirusologicznych i serologicznych świń domowych i dzików, zaś w przypadku programów przedstawionych przez Bułgarię, Niemcy, Francję, Rumunię i Słowację również w wysokości 50 % kosztów, które zostaną poniesione na zakup i dystrybucję szczepionek oraz przynęt w celu szczepienia dzików, oraz, w przypadku Rumunii, również szczepionek dla szczepienia świń domowych i nie przekracza:

a)	200 000 EUR dla Bułgarii;

b)	800 000 EUR dla Niemiec;

c)	550 000 EUR dla Francji;

d)	100 000 EUR dla Włoch;

e)	350 000 EUR dla Węgier;

f)	5 000 EUR dla Luksemburga;

g)	2 500 000 EUR dla Rumunii;

h)	30 000 EUR dla Słowenii;

i)	550 000 EUR dla Słowacji.

3. Maksymalna kwota kosztów, jaka ma zostać zwrócona państwom członkowskim za realizację programów, o których mowa w ust. 1, nie przekracza średnio 2,5 EUR za jeden test w przypadku wykonania testu ELISA.

Artykuł 7

Choroba pęcherzykowa świń

1. Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. program zwalczania choroby pęcherzykowej świń, przedstawiony przez Włochy.

2. Wkład finansowy Wspólnoty stanowi 50 % kosztów badań laboratoryjnych i nie przekracza 500 000 EUR.

Artykuł 8

Ptasia grypa u drobiu i dzikiego ptactwa

1. Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. programy badań na obecność ptasiej grypy u drobiu i dzikiego ptactwa przedstawione przez Belgię, Bułgarię, Republikę Czeską, Danię, Niemcy, Estonię, Irlandię, Grecję, Hiszpanię, Francję, Włochy, Cypr, Łotwę, Litwę, Luksemburg, Węgry, Maltę, Niderlandy, Austrię, Polskę, Portugalię, Rumunię, Słowenię, Słowację, Finlandię, Szwecję i Zjednoczone Królestwo.

2. Wkład finansowy Wspólnoty stanowi 50 % kosztów, jakie zostaną poniesione przez każde państwo członkowskie, na przeprowadzenie badań laboratoryjnych oraz płatności ryczałtowe za pobieranie próbek od dzikiego ptactwa, i nie przekracza:

a)	90 000 EUR dla Belgii;

b)	70 000 EUR dla Bułgarii;

c)	60 000 EUR dla Republiki Czeskiej;

d)	200 000 EUR dla Danii;

e)	500 000 EUR dla Niemiec;

f)	7 000 EUR dla Estonii;

g)	60 000 EUR dla Irlandii;

h)	70 000 EUR dla Grecji;

i)	350 000 EUR dla Hiszpanii;

j)	200 000 EUR dla Francji;

k)	550 000 EUR dla Włoch;

l)	15 000 EUR dla Cypru;

m)	30 000 EUR dla Łotwy;

n)	40 000 EUR dla Litwy;

o)	10 000 EUR dla Luksemburga;

p)	180 000 EUR dla Węgier;

q)	7 000 EUR dla Malty;

r)	500 000 EUR dla Niderlandów;

s)	50 000 EUR dla Austrii;

t)	80 000 EUR dla Polski;

u)	200 000 EUR dla Portugalii;

v)	400 000 EUR dla Rumunii;

w)	55 000 EUR dla Słowenii;

x)	50 000 EUR dla Słowacji;

y)	35 000 EUR dla Finlandii;

z)	280 000 EUR dla Szwecji;

za)	380 000 EUR dla Zjednoczonego Królestwa.

3. Maksymalna kwota kosztów, jaka ma zostać zwrócona państwom członkowskim za wykonanie badań objętych programami, nie przekracza średnio:

a)	test ELISA:	1 EUR za test;
b)	test immunodyfuzji w żelu agarowym:	1,2 EUR za test;
c)	test zahamowania hemaglutynacji (HI) na obecność H5/H7:	12 EUR za test;
d)	test izolacji wirusa:	30 EUR za test;
e)	test PCR:	15 EUR za test;
f)	obieranie próbek od dzikiego ptactwa	20 EUR od próbki.

Artykuł 9

Pasażowalne encefalopatie gąbczaste (TSE), gąbczasta encefalopatia bydła (BSE) i trzęsawka owiec

1. Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. programy monitorowania pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (TSE), zwalczania gąbczastej encefalopatii bydła (BSE) i trzęsawki owiec przedstawione przez Belgię, Bułgarię, Republikę Czeską, Danię, Niemcy, Estonię, Irlandię, Grecję, Hiszpanię, Francję, Włochy, Cypr, Łotwę, Litwę, Luksemburg, Węgry, Maltę, Niderlandy, Austrię, Polskę, Portugalię, Rumunię, Słowenię, Słowację, Finlandię, Szwecję i Zjednoczone Królestwo.

2. Wkład finansowy Wspólnoty stanowi 100 % kosztów, jakie zostaną poniesione przez każde państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, na prowadzenie szybkich badań oraz wstępnych molekularnych badań odróżniających, jak również 50 % kosztów poniesionych przez każde państwo członkowskie na wypłaty odszkodowań dla właścicieli za wartość zwierząt poddanych ubojowi selektywnemu i zniszczonych zgodnie z programem zwalczania BSE i trzęsawki owiec, a także 50 % kosztów analizy próbek genotypowych, i nie przekracza:

a)	1 850 000 EUR dla Belgii;

b)	750 000 EUR dla Bułgarii;

c)	920 000 EUR dla Republiki Czeskiej;

d)	1 850 000 EUR dla Danii;

e)	8 900 000 EUR dla Niemiec;

f)	220 000 EUR dla Estonii;

g)	5 400 000 EUR dla Irlandii;

h)	2 000 000 EUR dla Grecji;

i)	7 400 000 EUR dla Hiszpanii;

j)	12 600 000 EUR dla Francji;

k)	4 100 000 EUR dla Włoch;

l)	1 800 000 EUR dla Cypru;

m)	230 000 EUR dla Łotwy;

n)	530 000 EUR dla Litwy;

o)	105 000 EUR dla Luksemburga;

p)	990 000 EUR dla Węgier;

q)	24 000 EUR dla Malty;

r)	2 900 000 EUR dla Niderlandów;

s)	1 150 000 EUR dla Austrii;

t)	3 340 000 EUR dla Polski;

u)	1 300 000 EUR dla Portugalii;

v)	1 300 000 EUR dla Rumunii;

w)	250 000 EUR dla Słowenii;

x)	860 000 EUR dla Słowacji;

y)	750 000 EUR dla Finlandii;

z)	900 000 EUR dla Szwecji;

za)	5 900 000 EUR dla Zjednoczonego Królestwa.

3. Wkład finansowy Wspólnoty w programy, o których mowa w ust. 1, przeznacza się na przeprowadzenie badań oraz dokonanie uboju selektywnego i zniszczenie zwierząt, zaś maksymalna kwota nie przekracza średnio:

a)	5 EUR za test w przypadku testów wykonanych u bydła, o którym mowa w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 999/2001;

b)	30 EUR za test w przypadku testów wykonanych u owiec i kóz, o których mowa w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 999/2001;

c)	50 EUR za test w przypadku testów wykonanych u zwierzyny płowej, o której mowa w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 999/2001;

d)	175 EUR za test, w przypadku wstępnych molekularnych badań odróżniających wykonanych zgodnie z ustaleniami rozdziału C pkt 3.2 lit. c) ppkt (i) załącznika X do rozporządzenia (WE) nr 999/2001;

e)	10 EUR za test genotypowy;

f)	500 EUR za sztukę bydła;

g)	70 EUR za poddaną ubojowi selektywnemu owcę bądź kozę.

Artykuł 10

Wścieklizna

1. Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. programy zwalczania wścieklizny przedstawione przez Bułgarię, Litwę, Węgry, Austrię, Polskę, Rumunię i Słowację.

2. Wkład finansowy Wspólnoty stanowi 50 % kosztów, jakie zostaną poniesione przez każde państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, na koszty wykonania badań laboratoryjnych oraz zakup i dystrybucję szczepionek i przynęt w ramach wspomnianych programów, i nie przekracza:

a)	790 000 EUR dla Bułgarii;

b)	1 100 000 EUR dla Litwy;

c)	780 000 EUR dla Węgier;

d)	2 700 000 EUR dla Austrii;

e)	4 450 000 EUR dla Polski;

f)	500 000 EUR dla Rumunii;

g)	470 000 EUR dla Słowacji.

3. Maksymalna kwota kosztów, jaka ma zostać zwrócona państwom członkowskim za realizację programów, o których mowa w ust. 1, nie przekracza średnio:

a)	za wykonanie testu ELISA	8 EUR za test;
b)	za wykonanie badania na wykrycie tetracykliny w szlifach kostnych	8 EUR za test.

Artykuł 11

Enzootyczna białaczka bydła

1. Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. programy zwalczania enzootycznej białaczki bydła, przedstawione przez Estonię, Litwę, Maltę i Polskę.

2. Wkład finansowy Wspólnoty stanowi 50 % kosztów, jakie zostaną poniesione przez każde państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, na wykonanie badań laboratoryjnych oraz na odszkodowania dla właścicieli za straty poniesione w związku z ubojem zwierząt objętych wspomnianym programem, i nie przekracza w EUR:

a)	15 000 EUR dla Estonii;

b)	20 000 EUR dla Litwy;

c)	500 000 EUR dla Malty;

d)	800 000 EUR dla Polski.

3. Maksymalna kwota kosztów, jaka ma zostać zwrócona państwom członkowskim za realizację programów, o których mowa w ust. 1, nie przekracza średnio:

a)	za wykonanie testu ELISA	0,5 EUR za test;
b)	za wykonanie testu immunodyfuzji w żelu agarowym	0,5 EUR za test;
c)	za zwierzę poddane ubojowi	375 EUR za jedno zwierzę.

Artykuł 12

Choroba Aujeszkyego

1. Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r. programy zwalczania choroby Aujeszkyego przedstawione przez Hiszpanię, Węgry i Polskę.

2. Wkład finansowy Wspólnoty przeznaczony na programy, o których mowa w ust. 1, stanowi 50 % kosztów, które zostaną poniesione przez zainteresowane państwo członkowskie na wykonanie badań laboratoryjnych, i nie przekracza:

a)	800 000 EUR dla Hiszpanii;

b)	80 000 EUR dla Węgier;

c)	2 500 000 EUR dla Polski.

3. Maksymalna kwota kosztów, jaka ma zostać zwrócona państwom członkowskim za realizację programów, o których mowa w ust. 1, nie przekracza 1 EUR za jeden test w przypadku wykonania testu ELISA.

ROZDZIAŁ II

PROGRAMY WIELOLETNIE

Artykuł 13

Wścieklizna

1. Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. drugi rok realizacji wieloletnich programów zwalczania wścieklizny przedstawionych przez Republikę Czeską, Niemcy, Estonię, Łotwę, Słowenię i Finlandię.

2. Wkład finansowy Wspólnoty stanowi 50 % kosztów, jakie zostaną poniesione przez każde państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, na wykonanie badań laboratoryjnych oraz zakup i dystrybucję szczepionek i przynęt w ramach wspomnianych programów i nie przekracza:

a)	600 000 EUR dla Republiki Czeskiej;

b)	325 000 EUR dla Niemiec;

c)	1 000 000 EUR dla Estonii;

d)	1 100 000 EUR dla Łotwy;

e)	370 000 EUR dla Słowenii;

f)	100 000 EUR dla Finlandii.

3. Maksymalna kwota kosztów, jaka ma zostać zwrócona państwom członkowskim za realizację programów, o których mowa w ust. 1, nie przekracza średnio:

a)	za wykonanie testu ELISA	8 EUR za test;
b)	za wykonanie badania na wykrycie tetracykliny w szlifach kostnych	8 EUR za test.

4. Kwoty, które zostaną przeznaczone na następne lata, ustanawia się w zależności od wykonania programu w 2009 r. Przybliżone kwoty (w EUR) zamieszczono poniżej:

Państwo członkowskie	2010 r.	2011 r.	2012 r.
Republika Czeska
Niemcy
Łotwa	1 250 000
Finlandia	100 000
Estonia	1 250 000	1 250 000
Słowenia	350 000	350 000	350 000

Artykuł 14

Choroba Aujeszkyego

1. Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. drugi rok realizacji wieloletniego programu zwalczania choroby Aujeszkyego, przedstawionego przez Belgię.

2. Wkład finansowy Wspólnoty stanowi 50 % kosztów poniesionych przez Belgię na wykonanie badań laboratoryjnych i nie przekracza 175 000 EUR.

3. Maksymalna kwota kosztów, jaka ma zostać zwrócona Belgii za realizację programu, o którym mowa w ust. 1, nie przekracza 1 EUR za jeden test w przypadku wykonania testu ELISA.

Artykuł 15

Enzootyczna białaczka bydła

1. Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. drugi rok realizacji wieloletnich programów zwalczania enzootycznej białaczki bydła, przedstawionych przez Włochy, Łotwę i Portugalię.

a)	800 000 EUR dla Włoch;

b)	55 000 EUR dla Łotwy;

c)	350 000 EUR dla Portugalii.

3. Maksymalna kwota kosztów, jaka ma zostać zwrócona państwom członkowskim za realizację programów, o których mowa w ust. 1, nie przekracza średnio:

a)	za wykonanie testu ELISA	0,5 EUR za jeden test;
b)	za wykonanie testu immunodyfuzji w żelu agarowym	0,5 EUR za jeden test;
c)	za zwierzęta poddane ubojowi	375 EUR za jedno zwierzę.

4. Kwoty, które zostaną przeznaczone na rok 2010 ustanawia się w zależności od wykonania programu w 2009 r. Przybliżone kwoty (w EUR) zamieszczono poniżej:

a)	800 000 EUR dla Włoch;

b)	55 000 EUR dla Łotwy;

c)	350 000 EUR dla Portugalii.

Artykuł 16

Choroby zwierząt akwakultury

Niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2013 r. wieloletni program zwalczania wirusowej posocznicy krwotocznej przedstawiony przez Danię oraz program zwalczania zakażenia herpeswirusem koi przedstawiony przez Niemcy.

ROZDZIAŁ III

PRZEPISY OGÓLNE I KOŃCOWE

Artykuł 17

Odszkodowania dla właścicieli za straty poniesione w związku z ubojem lub ubojem selektywnym ich zwierząt są przyznawane w ciągu 90 dni po uboju lub uboju selektywnym zwierząt lub zniszczeniu produktów lub po przedstawieniu przez właściciela wypełnionego wniosku.

W przypadku płatności odszkodowania po upływie 90 dni zastosowanie ma art. 9 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 883/2006 (11).

Artykuł 18

1. Wydatki przedstawione przez państwa członkowskie do zwrotu w ramach wkładu finansowego Wspólnoty są wyrażone w euro i nie obejmują podatku od wartości dodanej ani innych podatków.

2. Jeśli wydatki danego państwa członkowskiego wyrażone są w walucie innej niż euro, państwo to dokonuje przeliczenia na euro stosując najbardziej aktualny kurs wymiany walut ustalony przez Europejski Bank Centralny przed pierwszym dniem miesiąca, w którym dane państwo członkowskie przedkłada swój wniosek.

Artykuł 19

1. Wkład finansowy Wspólnoty w programy, o których mowa w art. 1–16 jest przyznawany pod warunkiem, że zainteresowane państwa członkowskie:

a)	realizują programy zgodnie ze stosownymi przepisami prawa wspólnotowego, w tym z zasadami konkurencji i udzielania zamówień publicznych;

b)	wprowadzą w życie, najpóźniej do dnia 1 stycznia 2009 r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do realizacji programów, o których mowa w art. 1–16;

c)	przekażą Komisji, najpóźniej do dnia 31 lipca 2009 r., pośrednie sprawozdania techniczne i finansowe w sprawie programów, o których mowa w art. 1–16, zgodnie z art. 24 ust. 7 lit. a) decyzji 90/424/EWG;

w przypadku programów, o których mowa w art. 8, za pośrednictwem systemu internetowego Komisji raz na trzy miesiące przekażą Komisji pozytywne i negatywne wyniki badań, uzyskane w trakcie nadzoru drobiu i dzikiego ptactwa; sprawozdanie to musi być przekazane w terminie czterech tygodni po zakończeniu miesiąca objętego sprawozdaniem;

w przypadku programów, o których mowa w art. 1–16, przekażą Komisji, zgodnie z art. 24 ust. 7 lit. b) decyzji 90/424/EWG, najpóźniej do dnia 30 kwietnia 2010 r., sprawozdanie końcowe na temat technicznego wykonania programu wraz z dowodami uzasadniającymi koszty poniesione przez państwo członkowskie oraz wynikami osiągniętymi w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r.;

f)	w przypadku programów, o których mowa w art. 1–16, zrealizują program w sposób skuteczny;

g)	w przypadku programów, o których mowa w art. 1–16, nie przedłożą kolejnych wniosków o inne rodzaje wkładu Wspólnoty na rzecz wspomnianych środków, i nie przedkładały takich wniosków w terminie wcześniejszym.

2. W przypadku, gdy dane państwo członkowskie nie postępuje zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1, Komisja obniża wysokość wkładu finansowego Wspólnoty, uwzględniając charakter i powagę naruszenia oraz stratę finansową dla Wspólnoty.

Artykuł 20

Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 stycznia 2009 r.

Artykuł 21

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 28 listopada 2008 r.

W imieniu Komisji

Androulla VASSILIOU

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 224 z 18.8.1990, s. 19.

(2) Dz.U. L 397 z 30.12.2006, s. 22.

(3) Dz.U. L 115 z 29.4.2008, s. 44.

(4) Dz.U. L 147 z 31.5.2001, s. 1.

(5) Dz.U. L 10 z 14.1.2006, s. 16.

(6) Dz.U. L 314 z 1.12.2007, s. 29.

(7) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1.

(8) Dz.U. L 328 z 24.11.2006, s. 14.

(9) Dz.U. L 223 z 15.8.2006, s. 1.

(10) Dz.U. L 209 z 11.8.2005, s. 1.

(11) Dz.U. L 171 z 23.6.2006, s. 1.

2.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 322/50

WSPÓLNE DZIAŁANIE RADY 2008/898/WPZiB

z dnia 1 grudnia 2008 r.

przedłużające mandat Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej przy Unii Afrykańskiej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 14, art. 18 ust. 5 i art. 23 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 6 grudnia 2007 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2007/805/WPZiB (1) w sprawie mianowania pana Koena VERVAEKEGO jako Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej (SPUE) przy Unii Afrykańskiej.

(2)	Na podstawie przeglądu wspólnego działania 2007/805/WPZiG należy przedłużyć mandat SPUE o czternaście miesięcy.

(3)	SPUE będzie wykonywał swój mandat w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i zaszkodzić celom wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa określonym w art. 11 Traktatu,

PRZYJMUJE NINIEJSZE WSPÓLNE DZIAŁANIE:

Artykuł 1

Specjalny Przedstawiciel Unii Europejskiej

Mandat pana Koena VERVAEKEGO jako Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej (SPUE) przy Unii Afrykańskiej (UA) zostaje przedłużony do 28 lutego 2010 r.

Artykuł 2

Cele polityki

Podstawą mandatu SPUE są wszechstronne cele polityki UE wspierające wysiłki Afryki na rzecz budowy pokojowej, demokratycznej i dostatniej przyszłości, przedstawione w strategii UE dotyczącej Afryki. Cele te obejmują:

a)	ożywienie dialogu politycznego UE i stosunków z UA;

wzmocnienie partnerstwa UE–UA we wszystkich obszarach przedstawionych w strategii UE dotyczącej Afryki, co przyczyni się do rozwoju i wdrożenia strategii UE dotyczącej Afryki we współpracy partnerskiej z UA, z poszanowaniem zasady samodzielnej odpowiedzialności Afryki, przy ściślejszej współpracy z przedstawicielami Afryki na forach wielostronnych i koordynacji z partnerami wielostronnymi;

współpraca z UA i udzielanie jej wsparcia poprzez pomoc w rozwoju instytucjonalnym oraz wzmacnianie stosunków między instytucjami UE a instytucjami UA, w tym poprzez pomoc w zakresie rozwoju, aby propagować:

—	pokój i bezpieczeństwo: przewidywanie konfliktów, zapobieganie im, zarządzanie nimi i mediacja w ich rozwiązywaniu, wspieranie wysiłków na rzecz pokoju i stabilności, wspieranie odbudowy po konflikcie;

—

prawa człowieka i dobre rządy: propagowanie i ochrona praw człowieka; propagowanie podstawowych wolności i poszanowanie praworządności; wspieranie, poprzez dialog polityczny oraz pomoc finansową i techniczną, wysiłków Afryki zmierzających do monitorowania i ulepszania dobrych rządów; wspieranie rozwoju demokracji uczestniczącej i zwiększenia odpowiedzialności; wspieranie walki z korupcją i przestępczością zorganizowaną oraz dalsze propagowanie wysiłków zmierzających do rozwiązania wszystkich problemów związanych z kwestią dzieci w konflikcie zbrojnym;

—

trwały rozwój, integrację regionalną i handel: wspieranie wysiłków zmierzających do łączności i ułatwianie dostępu ludności do wody i urządzeń sanitarnych, energii i technologii informacyjnych; propagowanie stabilnych, skutecznych i zharmonizowanych ram prawnych dla przedsiębiorstw; pomoc w zintegrowaniu Afryki ze światowym systemem handlu, pomoc krajom afrykańskim w spełnianiu zasad i standardów UE; wspieranie Afryki w procesie przeciwdziałania skutkom zmian klimatu;

—	inwestowanie w ludzi: wspieranie wysiłków w kwestiach równości płci, zdrowia, bezpieczeństwa żywnościowego i edukacji, promowanie programów wymiany, sieci uczelni wyższych i centrów doskonałości, zajęcie się pierwotnymi przyczynami migracji.

Ponadto UE będzie kluczowym podmiotem wdrażającym wspólną strategię UE-Afryka, której celem jest rozwinięcie i scalenie partnerstwa strategicznego Afryki i UE.

Artykuł 3

Mandat

Mandat SPUE, służący osiągnięciu celów związanych ze wspólną polityką zagraniczną i bezpieczeństwa (WPZiB)/europejską polityką bezpieczeństwa i obrony (EPBiO), o których mowa w art. 2, obejmuje:

a)	zwiększenie ogólnego wpływu UE w prowadzonym w Addis Abebie dialogu z UA i jej Komisją, jak również koordynacja tego dialogu, obejmującego cały zakres kwestii związanych z WPZiB/EPBiO w ramach stosunków UE–UA;

b)	zapewnienie odpowiedniego poziomu przedstawicielstwa politycznego, odzwierciedlającego znaczenie UE jako politycznego, finansowego i instytucjonalnego partnera UA, jak również zasadnicze zmiany charakteru tego partnerstwa, uzasadnione coraz większą wagą polityczną UA na scenie światowej;

c)	reprezentowanie, o ile Rada tak zdecyduje, stanowisk i polityk UE w sytuacjach kryzysowych, w których główną rolę odgrywa UA, w odniesieniu do których nie został mianowany odpowiedni SPUE;

d)	pomoc w osiąganiu większej spójności, konsekwencji i koordynacji polityk i działań UE wobec UA oraz wkład we wzmocnienie koordynacji poszerzonej grupy partnerów oraz jej stosunki z UA;

e)	bliskie śledzenie wszystkich istotnych wydarzeń na szczeblu UA i składanie sprawozdań na ich temat;

f)	utrzymywanie bliskich kontaktów z Komisją UA, innymi organami UA, misjami subregionalnych organizacji afrykańskich przy UA i misjami państw członkowskich UA przy UA;

g)	ułatwianie stosunków i współpracy między UA a subregionalnymi organizacjami afrykańskimi, zwłaszcza w obszarach, w których UE zapewnia wsparcie;

h)	udzielanie opinii i zapewnianie pomocy na żądanie UA w obszarach określonych w strategii UE dotyczącej Afryki;

i)	udzielanie opinii i zapewnianie pomocy w budowie zdolności UA w zakresie zarządzania kryzysowego;

j)	koordynacja i wspieranie działań specjalnych przedstawicieli UE, których mandaty dotyczą państw członkowskich/regionów UA, na podstawie jasnego podziału zadań; oraz

k)	utrzymywanie bliskich kontaktów i promowanie koordynacji z kluczowymi partnerami międzynarodowymi UA obecnymi w Addis Abebie, zwłaszcza z Organizacją Narodów Zjednoczonych, ale również z podmiotami niepaństwowymi, w całym zakresie kwestii dotyczących WPZiB/EPBiO i związanych ze stosunkami UE–UA.

Artykuł 4

Wykonywanie mandatu

1. SPUE jest odpowiedzialny za wykonywanie mandatu, działając pod zwierzchnictwem i kierownictwem operacyjnym Sekretarza Generalnego/Wysokiego Przedstawiciela (SG/WP).

2. Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) utrzymuje uprzywilejowane stosunki ze SPUE i jest podstawowym punktem kontaktowym z Radą. KPiB ukierunkowuje pod względem strategicznym i politycznym działania wykonywane przez SPUE w ramach mandatu.

Artykuł 5

Finansowanie

1. Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z wykonywaniem mandatu SPUE w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 28 lutego 2010 r. wynosi 1 850 000 EUR.

2. Wydatki pokrywane w ramach kwoty określonej w ust. 1 kwalifikują się do finansowania od 1 stycznia 2009 r. Wydatkami zarządza się zgodnie z procedurami i zasadami mającymi zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich.

3. Zarządzanie wydatkami stanowi przedmiot umowy między SPUE a Komisją. SPUE jest odpowiedzialny przed Komisją za wszelkie wydatki.

Artykuł 6

Powołanie i skład zespołu

1. W granicach swojego mandatu i odpowiednich dostępnych środków finansowych SPUE odpowiada za powołanie swojego zespołu w porozumieniu z Prezydencją, przy wsparciu ze strony SG/WP oraz przy pełnym udziale Komisji. W skład zespołu wchodzi osoba posiadająca wiedzę fachową na temat konkretnych kwestii politycznych związanych z mandatem. SPUE informuje na bieżąco SG/WP, Prezydencję i Komisję o składzie swojego zespołu.

2. Państwa członkowskie i instytucje Unii Europejskiej mogą zaproponować oddelegowanie personelu do współpracy ze SPUE. Pensje personelu oddelegowanego do SPUE przez państwo członkowskie lub instytucję UE są wypłacane odpowiednio przez dane państwo członkowskie lub daną instytucję UE. Eksperci oddelegowani przez państwa członkowskie do Sekretariatu Generalnego Rady również mogą być wysyłani do SPUE. Zatrudniany personel międzynarodowy posiada obywatelstwo państwa członkowskiego UE.

3. Cały oddelegowany personel nadal podlega administracyjnie wysyłającemu państwu członkowskiemu lub wysyłającej instytucji UE; wypełnia on obowiązki związane z mandatem SPUE i działa na rzecz realizacji tego mandatu.

Artykuł 7

Przywileje i immunitety SPUE i jego personelu

Przywileje, immunitety i dalsze gwarancje niezbędne do wykonania i sprawnego działania misji SPUE i jego personelu ustala się ze stroną przyjmującą lub stronami przyjmującymi zależnie od przypadku. Państwa członkowskie i Komisja zapewniają w tym celu wszelkie niezbędne wsparcie.

Artykuł 8

Bezpieczeństwo informacji niejawnych UE

SPUE i członkowie jego zespołu przestrzegają zasad i minimalnych norm bezpieczeństwa ustanowionych decyzją Rady 2001/264/WE z dnia 19 marca 2001 r. w sprawie przyjęcia przepisów Rady dotyczących bezpieczeństwa (2), w szczególności w trakcie zarządzania informacjami niejawnymi UE.

Artykuł 9

Dostęp do informacji i wsparcie logistyczne

1. Państwa członkowskie, Komisja oraz Sekretariat Generalny Rady zapewniają SPUE dostęp do wszelkich stosownych informacji.

2. Prezydencja, Komisja lub państwa członkowskie, zależnie od przypadku, zapewniają wsparcie logistyczne w regionie.

Artykuł 10

Bezpieczeństwo

Zgodnie z polityką UE dotyczącą bezpieczeństwa personelu przemieszczonego poza terytorium Unii Europejskiej w ramach zadań operacyjnych zgodnie z tytułem V Traktatu o Unii Europejskiej, SPUE przyjmuje wszelkie środki możliwe do zrealizowania w uzasadnionych granicach, zgodne z jego mandatem oraz odpowiadające stanowi bezpieczeństwa na obszarze geograficznym, za który jest on odpowiedzialny, służące zapewnieniu bezpieczeństwa personelowi bezpośrednio mu podlegającemu, w szczególności:

sporządza plan bezpieczeństwa danej misji oparty na wytycznych Sekretariatu Generalnego Rady obejmujący m.in. fizyczne, organizacyjne i proceduralne środki bezpieczeństwa danej misji, zarządzanie bezpiecznym przemieszczaniem się personelu do obszaru misji i w jego obrębie, zarządzanie zdarzeniami związanymi z naruszaniem bezpieczeństwa, jak również plan awaryjny i plan ewakuacji misji;

b)	zapewnia objęcie wszystkich członków personelu przemieszczonych poza terytorium UE ubezpieczeniem od wysokiego ryzyka stosownym do warunków panujących na obszarze misji;

dopilnowuje, by wszyscy członkowie jego zespołu przemieszczeni poza terytorium UE, w tym personel miejscowy, odbyli przed przyjazdem na obszar misji lub niezwłocznie po przyjeździe odpowiednie szkolenie w zakresie bezpieczeństwa, w oparciu o wskaźniki ryzyka określone dla obszaru prowadzenia misji przez Sekretariat Generalny Rady;

zapewnia wdrażanie wszystkich uzgodnionych zaleceń wydawanych po regularnych ocenach bezpieczeństwa oraz dostarczanie SG/WP, Radzie i Komisji pisemnych sprawozdań o wdrażaniu tych zaleceń oraz o innych kwestiach związanych z bezpieczeństwem w ramach sprawozdań śródokresowych oraz sprawozdań z wykonania mandatu.

Artykuł 11

Sprawozdawczość

SPUE regularnie przedstawia SG/WP i KPiB sprawozdania ustne i pisemne. W razie potrzeby SPUE składa również sprawozdania grupom roboczym. Regularne sprawozdania pisemne są udostępniane poprzez sieć COREU. Na zalecenie SG/WP lub KPiB, SPUE może składać sprawozdania Radzie ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych.

Artykuł 12

Koordynacja

SPUE propaguje całościową koordynację polityczną UE. Pomaga w zapewnieniu spójnego wykorzystania wszystkich instrumentów UE w terenie, aby osiągnąć cele polityczne UE. SPUE koordynuje zatem swoje działania z działaniami Prezydencji i Komisji, jak również – w odpowiednich przypadkach – z działaniami innych SPUE aktywnych w regionie. SPUE regularnie dostarcza informacji misjom państw członkowskich i delegacjom Komisji.

Prezydencja, Komisja i szefowie misji państw członkowskich utrzymują ścisłą współpracę ze SPUE w terenie i dokładają wszelkich starań, aby wspierać go w wykonywaniu mandatu. SPUE współpracuje również z innymi podmiotami międzynarodowymi i regionalnymi obecnymi w terenie.

Artykuł 13

Przegląd

Wykonanie niniejszego wspólnego działania i jego spójność z innymi działaniami UE w regionie są przedmiotem regularnego przeglądu. SPUE przedstawia SG/WP, Radzie i Komisji sprawozdanie z postępów przed końcem czerwca 2009 roku, jak i kompleksowe sprawozdanie z wykonania mandatu w połowie listopada 2009 roku. Sprawozdania te stanowią podstawę oceny niniejszego wspólnego działania przez odpowiednie grupy robocze oraz przez KPiB. W ramach ogólnych priorytetów w zakresie rozmieszczania SG/WP przedstawia KPiB zalecenia dotyczące decyzji Rady o odnowieniu, zmianie lub zakończeniu mandatu.

Artykuł 14

Realizacja i zmiany

W listopadzie 2009 r. lub w razie konieczności wcześniej Prezydencja przedstawi Radzie pełne sprawozdanie na temat przyszłości biura i jego organizacji opracowane w ścisłej współpracy z SG/WP, SPUE i Komisją.

Artykuł 15

Wejście w życie

Niniejsze wspólne działanie wchodzi w życie z dniem jego przyjęcia.

Artykuł 16

Publikacja

Niniejsze wspólne działanie zostaje opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli, dnia 1 grudnia 2008 r.

W imieniu Rady

H. NOVELLI

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 323 z 8.12.2007, s. 45.

(2) Dz.U. L 101 z 11.4.2001, s. 1.

		ISSN 1725-5139
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 322

Wydanie polskie	Legislacja	Tom 51 2 grudnia 2008

Spis treści		I Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja jest obowiązkowa	Strona
		ROZPORZĄDZENIA
	*	Rozporządzenie Rady (WE) nr 1187/2008 z dnia 27 listopada 2008 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz glutaminianu monosodowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej	1
		Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1188/2008 z dnia 1 grudnia 2008 r. ustanawiające standardowe wartości celne w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	9
	*	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1189/2008 z dnia 25 listopada 2008 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania w 2009 r. kontyngentów taryfowych na produkty z młodej wołowiny pochodzącej z Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii, Serbii, Kosowa i Czarnogóry	11
	*	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1190/2008 z dnia 28 listopada 2008 r. zmieniające po raz 101. rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami	25
		Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1191/2008 z dnia 1 grudnia 2008 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1186/2008 ustalające należności celne przywozowe w sektorze zbóż mające zastosowanie od dnia 1 grudnia 2008 r.	27

	III Akty przyjęte na mocy Traktatu UE
	AKTY PRZYJĘTE NA MOCY TYTUŁU V TRAKTATU UE
*	Wspólne działanie Rady 2008/898/WPZiB z dnia 1 grudnia 2008 r. przedłużające mandat Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej przy Unii Afrykańskiej	50

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod krajów trzecich (1)	Standardowa stawka celna w przywozie
0702 00 00	MA	54,1
	TR	75,3
	ZZ	64,7
0707 00 05	EG	188,1
	JO	167,2
	MA	58,1
	TR	82,6
	ZZ	124,0
0709 90 70	MA	64,6
	TR	110,3
	ZZ	87,5
0805 20 10	MA	63,6
	TR	65,0
	ZZ	64,3
0805 20 30, 0805 20 50, 0805 20 70, 0805 20 90	CN	54,3
	HR	48,8
	IL	74,6
	TR	58,9
	ZZ	59,2
0805 50 10	MA	64,0
	TR	64,6
	ZA	117,7
	ZZ	82,1
0808 10 80	CA	89,4
	CL	67,1
	CN	67,2
	MK	32,9
	US	111,0
	ZA	111,1
	ZZ	79,8
0808 20 50	CN	49,5
	TR	103,0
	ZZ	76,3

Kod CN	Wyszczególnienie towarów	Należność przywozowa (1) (w EUR/t)
1001 10 00	PSZENICA twarda wysokiej jakości	0,00
	średniej jakości	0,00
	niskiej jakości	0,00
1001 90 91	PSZENICA zwyczajna, do siewu	0,00
ex 1001 90 99	PSZENICA zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu	0,00
1002 00 00	ŻYTO	35,10
1005 10 90	KUKURYDZA siewna, inna niż hybryda	21,34
1005 90 00	KUKURYDZA, inna niż do siewu (2)	21,34
1007 00 90	Ziarno SORGO, inne niż hybryda do siewu	35,10

	II Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja nie jest obowiązkowa
	DECYZJE
	Komisja
	2008/896/WE
*	Decyzja Komisji z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie wytycznych w odniesieniu do programów nadzoru stanu zdrowia zwierząt opartych na ocenie ryzyka, o których mowa w dyrektywie Rady 2006/88/WE (notyfikowana jako dokument nr C(2008) 6787) ( 1 )	30
	2008/897/WE
*	Decyzja Komisji z dnia 28 listopada 2008 r. zatwierdzająca roczne i wieloletnie programy oraz wkład finansowy Wspólnoty w zakresie zwalczania, kontroli i monitorowania niektórych chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych, przedstawione przez państwa członkowskie na 2009 rok i na lata następne (notyfikowana jako dokument nr C(2008) 7415)	39


	*	Nota do czytelnika (patrz: wewnętrzna tylna strona okładki)	s3