31.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/1

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego (2) ustanawia zasady dotyczące pomocy strukturalnej Wspólnoty w sektorze rybołówstwa. W szczególności tytuł IV rozdział I tego rozporządzenia ustanawia warunki, na jakich państwa członkowskie mogą otrzymać wkład finansowy z Europejskiego Funduszu Rybackiego (EFR) w środki na rzecz dostosowania wspólnotowej floty rybackiej.

(2)

EFR ma na celu wsparcie działań podejmowanych od czasu reformy wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) w 2002 r. w celu zmniejszenia obciążenia zasobów rybnych, zapewniając jednocześnie temu sektorowi zrównoważone warunki społeczne i gospodarcze.

(3)

W kontekście obecnej sytuacji gospodarczej, w szczególności po drastycznym wzroście cen paliw, zaistniała pilna potrzeba podjęcia dodatkowych środków w celu szybszego dostosowania wspólnotowej floty rybackiej do obecnej sytuacji, zapewniając jednocześnie temu sektorowi zrównoważone warunki społeczne i gospodarcze. Środki te powinny przyczynić się do osiągnięcia ogólnych celów ustalonych w art. 33 Traktatu oraz celów WPRyb ustanowionych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (3). W tym kontekście środki te powinny zaradzić zarówno najbardziej naglącym trudnościom gospodarczym i społecznym, jak i kwestii systemowych nadmiernych zdolności połowowych.

(4)

Należy zapewnić, aby środki te były dostępne w sposób sprawiedliwy dla wszystkich państw członkowskich oraz aby nie zakłócały konkurencji między państwami członkowskimi lub między flotami. Należy więc je opracować i koordynować na poziomie wspólnotowym.

(5)

Niezbędne jest więc ustanowienie inicjatywy wspólnotowej, która pozwoli na uzupełnienie przepisów rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz na wprowadzenie tymczasowych odstępstw od niektórych przepisów rozporządzeń (WE) nr 2371/2002 i (WE) nr 1198/2006. Inicjatywa ta powinna zatem obejmować właściwe środki o charakterze ogólnym oraz wdrożenie programów na rzecz dostosowania floty w państwach członkowskich, aby skutecznie rozwiązać bieżące trudności gospodarcze, zapewniając jednocześnie długofalową rentowność sektora rybołówstwa.

(6)

Mając na uwadze wyjątkowy charakter tych środków oraz trudności gospodarcze, które mają one rozwiązać, środki te powinny być ograniczone do możliwie najkrótszego okresu, który pozwoli osiągnąć zakładane cele.

(7)

Środki te powinny być wdrażane przez państwa członkowskie w ramach programów operacyjnych z zakresu EFR i finansowanych z funduszy przyznanych im na te cele.

(8)

Ponadto należy pozwolić państwom członkowskim na uzupełnianie środków korzystających z wyżej wspomnianych funduszy poprzez finansowanie niektórych środków wyłącznie z funduszy krajowych, bez udziału instrumentów finansowych Wspólnoty. Mając na względzie potrzebę szybkiego rozwiązania poważnych trudności, jakie napotyka sektor rybołówstwa, środki te, mające na celu doprowadzenie do usprawnién strukturalnych i długofalowej rentowności sektora, należy wykluczyć z zakresu zastosowania art. 87, 88 i 89 Traktatu. Aby uniknąć ewentualnych zakłóceń konkurencji lub niekorzystnych skutków dla rynku wewnętrznego, środki te powinny podlegać pewnym ograniczeniom.

(9)

Niniejsze rozporządzenie powinno przewidywać wkład Wspólnoty w środki na rzecz trwałego lub tymczasowego zaprzestania działalności połowowej oraz na rzecz inwestycji na statkach rybackich mających na celu zmniejszenie ich zależności od paliwa, na rzecz rekompensat społeczno-gospodarczych, jak również na rzecz niektórych działań o charakterze całościowym. Aby zapewnić skuteczność tych środków, jak również umożliwić państwom członkowskim jak najpełniejsze wykorzystanie dostępnych funduszy, należy obniżyć progi mające zastosowanie do udziału w tych środkach prywatnych środków finansowych.

(10)

Aby przyczynić się do restrukturyzacji, należy umożliwić tymczasowe zaprzestanie działalności połowowej. Tymczasowe zaprzestanie działalności połowowej powinno mieć w szczególności na celu zwiększenie korzyści gospodarczych poprzez wspomaganie odbudowy zasobów lub sprzyjanie powstawaniu korzystniejszych warunków zbytu. W tym celu należy zachęcać państwa członkowskie do ustalania okresu tymczasowego zaprzestania połowów w zależności od dynamiki biologicznej, sezonowości i dynamiki rynku. Mając na uwadze kryzys gospodarczy, konieczne jest także ułatwienie przyznawania rekompensat tym rybakom, którzy tymczasowo zaprzestali swojej działalności przed przyjęciem niniejszego rozporządzenia.

(11)

Aby pomóc sektorowi rybołówstwa w dostosowaniu się do paliwooszczędnych technik połowów, należy ułatwiać wymianę sprzętu obecnie stosowanego na pokładach statków rybackich, by umożliwić zastosowanie nowych, bardziej energooszczędnych technik połowów. W związku z tym należy przewidzieć dodatkowe możliwości uczestniczenia w inwestycjach na statkach rybackich.

(12)

Należy również przewidzieć udział Wspólnoty we wspólnych działaniach mających na celu umożliwienie właścicielom statków korzystania z wiedzy specjalistycznej w zakresie audytów energetycznych statków oraz z porad ekspertów w zakresie opracowywania planów restrukturyzacji i modernizacji, a także programów na rzecz dostosowania floty. Ponadto należy przewidzieć finansowanie projektów pilotażowych mających na celu zmniejszenie zużycia energii przez statki, silniki, sprzęt lub narzędzia połowowe.

(13)

W celu zapewnienia długofalowej rentowności sektora rybołówstwa należy wprowadzić nowy instrument pozwalający państwom członkowskim na zmniejszenie zdolności połowowej oraz zwiększenie dochodowości flot. Instrument ten powinien przyjąć formę programów na rzecz dostosowania floty mających zastosowanie do flot, których koszty energii stanowią średnio co najmniej 30 % kosztów produkcji. Wymienione programy na rzecz dostosowania floty powinny doprowadzić do zmniejszenia o co najmniej 30 % zdolności połowowej odpowiednich flot, wyrażonej w GT i kW.

(14)

W przypadku wdrażania przez państwa członkowskie, w ramach programów na rzecz dostosowania floty, środków mających na celu zapewnienie długofalowej rentowności jednej lub większej liczby ich flot, poprzez zmniejszenie zdolności połowowej, należy stosować korzystniejsze warunki.

(15)

Niezbędne jest zachęcanie państw członkowskich do dalszego rozszerzania programów trwałego zaprzestania działalności połowowej, aby dostosować ich floty do dostępnych zasobów. Należy zatem dopuścić dodatkowe możliwości wsparcia na rzecz trwałego zaprzestania działalności połowowej. W celu ułatwienia restrukturyzacji, w przypadku rybaków i właścicieli statków objętych programami na rzecz dostosowania floty, należy dopuścić dodatkowe możliwości tymczasowego zaprzestania działalności połowowej.

(16)

Ponadto należy również pozwolić państwom członkowskim, które przyjęły program na rzecz dostosowania floty, na wdrożenie środków na rzecz częściowego wycofania z eksploatacji, pozwalających na efektywniejsze pod względem kosztów wykorzystanie dostępnych funduszy, w celu zmniejszenia zdolności połowowej i zużycia energii danej floty. W ramach tego rodzaju środków na rzecz częściowego wycofania z eksploatacji należy pozwolić właścicielom statków wycofującym z floty jeden lub więcej statków na ponowne wykorzystanie części wycofanej zdolności połowowej na nowym, mniejszym i bardziej energooszczędnym statku. Ponadto należy pozwolić państwom członkowskim na przydzielenie nowym statkom ograniczonej części zdolności połowowej wycofanej w ramach programu na rzecz dostosowania flot. W takim przypadku należy udostępnić fundusze wyłącznie w odniesieniu do tej części zdolności połowowej, która została trwale wycofana.

(17)

Obowiązki państw członkowskich w dziedzinie zarządzania i kontroli, o których mowa w art. 70 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006, a także mechanizmy korekty przewidziane w art. 97 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 powinny mieć zastosowanie w ramach niniejszego rozporządzenia.

(18)

Brak określonego w programie na rzecz dostosowania floty zmniejszenia minimalnej zdolności o 30 % lub nieprzestrzeganie zasad dotyczących tymczasowego zaprzestania działalności, trwałego zaprzestania działalności lub częściowego wycofania z eksploatacji, uważa się za nieprawidłowości w znaczeniu art. 97 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

(19)

Z uwagi na pilność sytuacji oraz konieczność natychmiastowych działań we wszystkich państwach członkowskich należy zwiększyć do 95 % udział Wspólnoty we współfinansowaniu z EFR środków przyjmowanych w ramach przedmiotowej inicjatywy. Ważne jest także, aby udostępnić te fundusze państwom członkowskim w terminach krótszych niż terminy zwykle obowiązujące oraz by wydatki były kwalifikowalne od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(20)

Biorąc pod uwagę pilność sytuacji, bezwzględnie konieczne jest odstąpienie od sześciotygodniowego okresu, o którym mowa w pkt I.3 protokołu w sprawie roli parlamentów państw członkowskich w Unii Europejskiej, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatów ustanawiających Wspólnoty Europejskie,

a)

środków ogólnych uzupełniających niektóre przepisy rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 lub wprowadzających od nich odstępstwa;

b)

środków szczególnych uzupełniających niektóre przepisy rozporządzeń (WE) nr 2371/2002 oraz (WE) nr 1198/2006 lub wprowadzających odstępstwa od tych przepisów, uzależnionych od realizacji programu na rzecz dostosowania floty, zgodnie z art. 12.

a)

tymczasowe zaprzestanie działalności połowowej rozpoczyna się przed dniem 31 grudnia 2008 r.; oraz

b)

przedsiębiorstwa będące beneficjentami poddane są do dnia 31 stycznia 2009 r. środkom restrukturyzacyjnym, takim jak programy na rzecz dostosowania floty, plany dostosowania nakładu połowowego, krajowe plany wycofania z eksploatacji, plany połowowe lub inne środki restrukturyzacyjne/modernizacyjne.

a)

część kosztów stałych ponoszonych przez właścicieli statków z powodu unieruchomienia tych statków w porcie (takie jak opłaty portowe, koszty ubezpieczenia, koszty utrzymania, koszty finansowe związane z kredytami);

b)

część wynagrodzenia podstawowego rybaków.

a)

przeprowadzanie audytów energetycznych dla grup statków;

b)

porady ekspertów dotyczące planów restrukturyzacji lub modernizacji, w tym programów na rzecz dostosowania floty, o których mowa w art. 12.

a)

najpóźniej do dnia 31 grudnia 2012 r. doprowadza do trwałego zmniejszenia o co najmniej 30 % zdolności połowowej floty lub segmentu danej floty. Próg ten może zostać obniżony do minimum 20 %, pod warunkiem zatwierdzenia przez Komisję, jeśli program na rzecz dostosowania dotyczy państwa członkowskiego, którego flota liczy mniej niż 100 eksploatowanych statków lub co najmniej 12 000 GT, albo jeśli program na rzecz dostosowania floty obejmuje tylko statki o długości mniejszej niż 12 metrów, a zmniejszenie o 30 % miałoby nieproporcjonalnie duży wpływ na rentowność zależnej od niej działalności połowowej;

b)

zawiera wykaz statków objętych programem, wymienionych z nazwy i numeru w rejestrze statków rybackich Wspólnoty.

a)

statek prowadził działalność połowową obejmującą co najmniej 120 dni na morzu w ciągu dwóch lat poprzedzających datę przyjęcia programu; oraz

b)

statek jest sprawny w dniu 31 lipca 2008 r.

a)

trzy miesiące przed trwałym wycofaniem statku z eksploatacji lub w trakcie wymiany silnika, przy czym okres ten może zostać przedłużony o maksymalnie trzy miesiące, jeśli proces wymiany silnika ciągle trwa;

b)

sześć tygodni w przypadku pozostałych statków, co do których został zastosowany jeden ze środków, o których mowa w art. 12 ust. 2.

a)

koszty stałe ponoszone przez właścicieli statków z powodu unieruchomienia tych statków w porcie (takie jak opłaty portowe, koszty ubezpieczenia, koszty utrzymania, koszty finansowe związane z kredytami);

b)

część wynagrodzenia podstawowego rybaków.

a)

obejmuje statki stosujące jedno i to samo narzędzie połowowe;

b)

obejmuje statki stanowiące co najmniej 70 % zdolności połowowej floty stosującej dane narzędzie w danym państwie członkowskim.

a)

obowiązku poddania się środkom restrukturyzacyjnym przez osoby lub przedsiębiorstwa, które korzystały z pomocy, zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b);

b)

obowiązków przewidzianych w zakresie zmniejszania zdolności połowowych oraz tymczasowego lub trwałego zaprzestania działalności połowowej, ustanowionych w programie na rzecz dostosowania floty zgodnie z art. 12, 14 i 15;

c)

zmniejszenia zdolności połowowych przeprowadzanego w ramach częściowego wycofania z eksploatacji zgodnie z art. 17, 18 i 19.

31.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/9

31.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/11

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 999/2001 ustanowiono przepisy dotyczące monitorowania pasażowalnych encefalopatii gąbczastych u bydła, owiec i kóz oraz środków zwalczania, które należy zastosować w następstwie stwierdzenia pasażowalnej encefalopatii gąbczastej (TSE) u owiec i kóz.

(2)

W załączniku VII do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 ustanowiono środki zwalczania, które należy zastosować w następstwie stwierdzenia ogniska TSE u owiec i kóz.

(3)

Chociaż wiadomo o występowaniu TSE u owiec i kóz od ponad dwustu lat, brak jest dowodów na jakikolwiek związek między ogniskami TSE u tych zwierząt a występowaniem ognisk TSE u ludzi. W 2000 r. Komisja wprowadziła jednak obszerny zestaw środków dotyczących monitorowania, zapobiegania, kontroli i zwalczania TSE u owiec i kóz na podstawie ograniczonej wiedzy naukowej dostępnej w owym czasie oraz w celu zapewnienia możliwie największego bezpieczeństwa przy korzystaniu z materiałów pochodzących od owiec i kóz.

(4)

Celem tych środków jest zgromadzenie możliwie największej ilości danych dotyczących częstości występowania u owiec i kóz typów TSE innych niż gąbczasta encefalopatia bydła (BSE), ich możliwych powiązań z BSE i zdolności przenoszenia się na ludzi. Celem środków jest również ograniczenie w możliwie największym stopniu częstości występowania TSE. Środki te obejmują usuwanie materiałów szczególnego ryzyka, szeroko zakrojony program aktywnego monitorowania, środki mające zastosowanie do stad zakażonych TSE oraz dobrowolne programy hodowlane mające na celu zwiększenie odporności na TSE w populacji owiec. Od czasu wprowadzenia tych środków, uwzględniając także informacje uzyskane dzięki aktywnym programom nadzoru realizowanym w państwach członkowskich, nie ustalono nigdy powiązania epidemiologicznego między TSE inną niż BSE u owiec i kóz a TSE u ludzi.

(5)

W art. 7 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (2) postanowiono, że w szczególnych okolicznościach, gdy po dokonaniu oceny dostępnych informacji stwierdzono niebezpieczeństwo zaistnienia skutków szkodliwych dla zdrowia, ale nadal brak jest pewności naukowej, w oczekiwaniu na dalsze informacje naukowe umożliwiające bardziej wszechstronną ocenę ryzyka mogą zostać przyjęte tymczasowe środki zarządzania ryzykiem konieczne do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia. Zgodnie z tym artykułem powyższe środki muszą być proporcjonalne i nie bardziej restrykcyjne dla handlu niż jest to wymagane w celu zapewnienia pożądanego wysokiego poziomu ochrony zdrowia, z uwzględnieniem wykonalności technicznej i ekonomicznej oraz innych czynników uznawanych za stosowne w rozważanej sprawie. W odpowiednim czasie środki te należy poddać przeglądowi.

(6)

W dniu 8 marca 2007 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) przyjął opinię dotyczącą określonych aspektów związanych z zagrożeniem TSE u owiec i kóz (3). W opinii tej EFSA uznała, że „nie istnieją dowody na epidemiologiczne lub molekularne powiązanie między klasyczną lub nietypową trzęsawką a TSE u ludzi. Czynnik BSE jest jedynym czynnikiem TSE określonym jako odzwierzęcy czynnik chorobotwórczy. Z uwagi jednak na ich różnorodność nie można obecnie wykluczyć zdolności przenoszenia się na ludzi innych zwierzęcych czynników chorobotwórczych TSE”. Ponadto urząd stwierdził, że „obecnie stosowane testy różnicujące, określone w prawodawstwie wspólnotowym jako przeznaczone do stosowania w celu rozróżniania trzęsawki i BSE, wydają się, jak dotąd, wiarygodne dla celów odróżniania BSE od trzęsawki klasycznej i nietypowej. W obecnym stanie wiedzy naukowej ani ich czułości diagnostycznej, ani swoistości nie można jednak uznać za doskonałe”.

(7)

W następstwie tej opinii oraz w ramach komunikatu Komisji zatytułowanego „Mapa drogowa dla TSE” z dnia 15 lipca 2005 r. (4), a także zgodnie z programem prac SANCO dotyczącym TSE na lata 2006–2007 z dnia 21 listopada 2006 r. (5), przyjęte zostało rozporządzenie Komisji (WE) nr 727/2007 z dnia 26 czerwca 2007 r. zmieniające załączniki I, III, VII i X do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii (6). Celem zmian wprowadzonych do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 rozporządzeniem (WE) nr 727/2007 było dostosowanie przyjętych pierwotnie środków dotyczących TSE u owiec i kóz, tak aby uwzględnić zaktualizowane dowody naukowe. W związku z powyższym z rozporządzenia (WE) nr 999/2001 zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 727/2007 usunięto obowiązek dokonania uboju całego stada i przewidziano w nim pewne środki alternatywne w stosunku do uboju w przypadku stwierdzenia ogniska TSE w gospodarstwie utrzymującym owce lub kozy, w sytuacji gdy wykluczono obecność gąbczastej encefalopatii bydła (BSE). W szczególności, biorąc pod uwagę fakt, że sektor owiec i kóz jest zróżnicowany w obrębie Wspólnoty, w rozporządzeniu (WE) nr 999/2001 zmienionym rozporządzeniem (WE) nr 727/2007 umożliwiono państwom członkowskim stosowanie alternatywnej polityki, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 727/2007, w zależności od szczególnych cech charakterystycznych tego sektora w każdym państwie członkowskim.

(8)

W dniu 17 lipca 2007 r., w sprawie T-257/07, Francja wniosła skargę przeciwko Komisji Europejskiej do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich, zwracając się o stwierdzenie częściowej nieważności pkt 2.3 lit. b) ppkt (iii), pkt 2.3 lit. d) i pkt 4 w rozdziale A załącznika VII do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 727/2007, w szczególności w zakresie środków, które należy stosować wobec stad zaatakowanych przez TSE, lub wnioskując alternatywnie o stwierdzenie nieważności całego wyżej wspomnianego rozporządzenia. Postanowieniem z dnia 28 września 2007 r. (7) Sąd zawiesił stosowanie powyższych przepisów do czasu wydania prawomocnego wyroku.

(9)

W postanowieniu z dnia 28 września 2007 r. zakwestionowana została ocena Komisji odnosząca się do dostępnych danych naukowych dotyczących możliwych zagrożeń. W związku z tym Komisja zwróciła się następnie do EFSA o pomoc w wyjaśnieniu dwóch głównych przesłanek, na których opiera się rozporządzenie (WE) nr 727/2007. Pierwszą z nich jest brak jakichkolwiek dowodów naukowych wykazujących, że jakikolwiek czynnik chorobotwórczy TSE inny niż BSE może być uważany za odzwierzęcy czynnik chorobotwórczy. Drugą jest możliwość rozróżniania BSE i innych zwierzęcych TSE u owiec i kóz przy pomocy badań molekularnych i biologicznych. W dniu 24 stycznia 2008 r. EFSA przyjęła wyjaśnienie naukowe i techniczne (8) w zakresie interpretacji niektórych aspektów wniosków z opinii z dnia 8 marca 2007 r., które zostały uwzględnione do celów przyjęcia rozporządzenia (WE) nr 727/2007 r.

(10)

W odniesieniu do zdolności przenoszenia się TSE EFSA potwierdziła, że:

(11)

EFSA nie może jednak wykluczyć zdolności przenoszenia się na ludzi innych czynników chorobotwórczych TSE innych niż BSE, ponieważ:

(12)

Z wyjaśnień udzielonych przez EFSA wynika, że różnorodność biologiczna czynników chorobotwórczych u owiec i kóz jest ważnym elementem, który uniemożliwia wykluczenie zdolności przenoszenia się na ludzi, i że ta różnorodność zwiększa prawdopodobieństwo przenoszenia się na ludzi jednego z czynników chorobotwórczych TSE. EFSA przyznaje jednak, że brak jest dowodów naukowych na jakiekolwiek bezpośrednie powiązanie między TSE u owiec i kóz inną niż BSE a TSE u ludzi. Stanowisko EFSA, zgodnie z którym nie można wykluczyć zdolności przenoszenia się na ludzi czynników chorobotwórczych TSE u owiec lub kóz, opiera się badaniach eksperymentalnych dotyczących bariery gatunkowej między człowiekiem a zwierzętami oraz modeli zwierzęcych (naczelne i myszy). Modele te nie uwzględniają jednak cech genetycznych ludzi, które mają poważny wpływ na względną podatność na choroby wywoływane przez priony. Mają one również ograniczenia dotyczące ekstrapolowania uzyskanych dzięki nim wyników na warunki naturalne, w szczególności w odniesieniu do tego, jak dobrze modele te odzwierciedlają barierę gatunkową między człowiekiem a zwierzętami oraz w odniesieniu do niepewności co do tego, w jakim stopniu zastosowana eksperymentalna droga zaszczepienia odzwierciedla narażenie w warunkach naturalnych. Na tej podstawie można uznać, że chociaż nie można wykluczyć ryzyka przenoszenia się na ludzi czynników chorobotwórczych TSE występujących u owiec lub kóz, to ryzyko to jest wyjątkowo niskie, biorąc pod uwagę fakt, że dowody na zdolność przenoszenia się opierają się na modelach eksperymentalnych, które nie odzwierciedlają warunków naturalnych związanych z rzeczywistą barierą gatunkową między człowiekiem a zwierzętami oraz z rzeczywistymi drogami zakażenia.

(13)

W odniesieniu do testów różnicujących EFSA potwierdziła, że:

(14)

W odpowiedzi na prośbę Komisji o wyjaśnienie, czy brak wystarczających z punktu widzenia statystyki danych dotyczących skuteczności testów jest zrównoważony przez stosowaną procedurę, która obejmuje próbę pierścieniową z dodatkowymi metodami badania molekularnego w różnych laboratoriach i ocenę przez panel ekspercki, któremu przewodniczy wspólnotowe laboratorium referencyjne ds. TSE, EFSA wyjaśniła, że:

(15)

EFSA uznała, że testy różnicujące ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 999/2001 są narzędziem nadającym się do spełnienia celu, jakim jest szybka i powtarzalna identyfikacja przypadków TSE, które mają zespół cech charakterystycznych zgodny z klasycznym czynnikiem chorobotwórczym BSE. Biorąc pod uwagę brak dowodów naukowych na jednoczesne zakażenie BSE i innymi czynnikami chorobotwórczymi TSE u owiec lub kóz w warunkach naturalnych oraz biorąc pod uwagę, że występowanie BSE u owiec, o ile w ogóle ma miejsce, lub kóz jest bardzo rzadkie, a zatem możliwość jednoczesnego zakażenia byłaby jeszcze mniejsza, liczba niewykrytych przypadków BSE u owiec i kóz byłaby wyjątkowo niska. W związku z powyższym, chociaż testów różnicujących nie można uznać za doskonałe, należy uznać je za narzędzie odpowiednie do celów zwalczania TSE, do których dąży się w rozporządzeniu (WE) nr 999/2001.

(16)

W opinii z dnia 25 stycznia 2007 r. (9) EFSA przedstawiła szacunkową ocenę prawdopodobnego występowania BSE u owiec. Urząd stwierdził, że w krajach o wysokim ryzyku liczba przypadków BSE na 10 000 zdrowych zwierząt poddanych ubojowi wynosi od mniej niż 0,3 do 0,5. EFSA stwierdziła również, że w Unii Europejskiej „istnieje pewność równa 95 %, że liczba przypadków wynosi 4 lub mniej na milion owiec; na poziomie pewności równym 99 % liczba ta wynosi 6 lub mniej przypadków na milion. Ponieważ nie było jeszcze konieczności stwierdzenia przypadku BSE u owiec, najbardziej prawdopodobna częstość występowania wynosi zero”. Od czasu wprowadzenia w 2005 r. procedury testów różnicujących, określonej w pkt 3.2 lit. c) rozdziału C załącznika X do rozporządzenia (WE) nr 999/2001, przeprowadzono 2 798 testów różnicujących u owiec dotkniętych TSE i 265 testów różnicujących u kóz dotkniętych TSE i żaden z tych przypadków nie został potwierdzony jako podobny do BSE.

(17)

Polityka Wspólnoty ma na celu zapewnienie wysokiego poziomu ochrony życia i zdrowia ludzi. Wspólnotowe środki w zakresie żywności i pasz muszą być oparte na stosownej ocenie potencjalnego ryzyka dla zdrowia ludzi i zwierząt oraz, uwzględniając istniejące naukowe dowody, muszą utrzymywać, lub w przypadku naukowego uzasadnienia – podnosić, poziom ochrony zdrowia ludzi i zwierząt. Nie można jednak zakładać całkowitego wyeliminowania ryzyka jako realistycznego celu w ramach jakichkolwiek decyzji związanych z zarządzaniem ryzykiem w sprawach dotyczących bezpieczeństwa żywności, w sytuacji gdy koszty i korzyści wynikające ze środków ograniczających ryzyko muszą być poddane wnikliwej ocenie w celu zapewnienia proporcjonalności środka. Rolą i odpowiedzialnością zarządzającego ryzykiem jest określenie dopuszczalnego poziomu ryzyka, z uwzględnieniem wszystkich elementów występujących w naukowej ocenie ryzyka.

(18)

Komisja w ramach swoich zadań związanych z zarządzaniem ryzykiem na szczeblu UE odpowiada za ustalenie dopuszczalnego poziomu ryzyka i przyjęcie środków najwłaściwszych dla utrzymania wysokiego poziomu ochrony zdrowia publicznego. Komisja dokonała przeglądu i oceny najbardziej aktualnych informacji naukowych w zakresie zdolności przenoszenia się TSE na ludzi i uznała, że wszystkie występujące zagrożenia są obecnie bardzo niskie.

(19)

Środki określone w załączniku VII do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 należy zatem poddać ponownej ocenie, aby zagwarantować, że nie będą one nakładać na państwa członkowskie i podmioty gospodarcze obciążeń niewłaściwych w odniesieniu do istniejącego poziomu ryzyka i nieproporcjonalnych w stosunku do realizowanego celu.

(20)

W związku z powyższym środki ustanowione w załączniku VII do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 należy zmienić, aby umożliwić państwom członkowskim zwolnienie z wymogu dokonania całkowitego lub częściowego uboju stada w razie wykrycia przypadku TSE u owiec lub kóz.

(21)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 999/2001.

(22)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

31.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/20

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 716/2007 ustanowiło wspólne ramy systematycznego tworzenia statystyk wspólnotowych dotyczących struktury i działalności zagranicznych podmiotów zależnych.

(2)

Konieczne jest dostosowanie definicji cech zmiennych badań i rozwoju dla wspólnego modułu dla wewnętrznych statystyk dotyczących zagranicznych podmiotów zależnych.

(3)

Należy również dostosować poziomy podziału działalności w związku z przyjęciem rozporządzenia (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej NACE Rev. 2 (2).

(4)

W związku z tym rozporządzenie (WE) nr 716/2007 powinno zostać odpowiednio zmienione.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Programu Statystycznego,

1)

Sekcję 2 załącznika I zastępuje się tekstem załącznika I do niniejszego rozporządzenia.

2)

Tabelę poziomów 1 i 2 podziału działalności w załączniku III, zastępuje się tabelą znajdującą się w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

3)

Tabelę poziomu 3 podziału działalności w załączniku III, zastępuje się tabelą znajdującą się w załączniku III do niniejszego rozporządzenia.

—

odnośnie do poziomów 1 i 2, od dnia 1 stycznia 2010 r. (dla roku odniesienia 2010 i kolejnych lat),

—

odnośnie do poziomu 3, od dnia 1 stycznia 2008 r. (dla roku odniesienia 2008 i kolejnych lat).

31.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/28

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 996/97 z dnia 3 czerwca 1997 r. w sprawie otwarcia i zarządzania kontyngentem taryfowym na przywóz mrożonych cienkich przepon wołowych objętych kodem CN 0206 29 91 (2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (3). Ze względu na konieczność dalszych zmian, dla zachowania przejrzystości, rozporządzenie to powinno zostać przekształcone.

(2)

Wspólnota zobowiązała się zgodnie z listą koncesyjną CXL do otwarcia rocznego kontyngentu taryfowego na 1 500 ton mrożonych cienkich przepon wołowych objętych kodem CN 0206 29 91. Kontyngent ten powinien zostać otworzony na wiele lat w oparciu o okresy 12-miesięczne rozpoczynające się dnia 1 lipca; należy również ustanowić szczegółowe zasady stosowania.

(3)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 376/2008 (4) ustanawia szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na przywóz i na wywóz oraz świadectw z wcześniejszym wyznaczeniem refundacji na produkty rolne. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 382/2008 (5) ustanawia szczegółowe zasady wykonania ustaleń dotyczących pozwoleń na przywóz wołowiny i cielęciny.

(4)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1301/2006 z dnia 31 sierpnia 2006 r. ustanawiające wspólne zasady zarządzania kontyngentami taryfowymi na przywóz produktów rolnych, podlegającymi systemowi pozwoleń na przywóz (6), ma zastosowanie do pozwoleń na przywóz w okresach obowiązywania przywozowych kontyngentów taryfowych rozpoczynających się w dniu 1 stycznia 2007 r.

(5)

W celu zapewnienia skutecznego zarządzania przywozem mięsa pochodzącego i przywożonego z Argentyny państwo to musi wydawać świadectwa autentyczności gwarantujące pochodzenie danych produktów. Układ takich świadectw i procedury ich stosowania muszą zostać określone.

(6)

Świadectwa autentyczności muszą być wydawane przez organ w Argentynie. Taki organ musi przedstawić wszelkie niezbędne gwarancje w celu zapewnienia, że ustalenia te działają właściwie.

(7)

W celu zapewnienia skutecznego zarządzania przywozem mrożonych cienkich przepon wołowych pochodzących i przywożonych z Argentyny, należy ustanowić, że, w stosownych przypadkach, wydawanie pozwoleń na przywóz będzie podlegało weryfikacji między innymi informacji podanych w świadectwach autentyczności.

(8)

Kontyngent dla innych krajów powinien być zarządzany jedynie w oparciu o wspólnotowe pozwolenia na przywóz, w niektórych przypadkach z odstępstwami od obowiązujących zasad.

(9)

Państwa członkowskie powinny przesyłać informacje dotyczące takiego przywozu.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

700 ton pochodzących i przywożonych z Argentyny;

b)

800 ton pochodzących i przywożonych z innych krajów trzecich.

a)

w rubryce 8 podaje się kraj pochodzenia oraz zaznacza się krzyżykiem rubrykę „tak” w przypadku przywozu ilości, o których mowa w art. 1 ust. 3 lit. a);

b)

w rubryce 20 – co najmniej jeden z wpisów wymienionych w załączniku I.

a)

jest uznany za taki organ przez Argentynę;

b)

zobowiązuje się sprawdzać dane szczegółowe na świadectwach autentyczności;

c)

zobowiązuje się przekazywać Komisji i państwom członkowskim na ich wniosek wszelkie informacje umożliwiające ocenę danych szczegółowych na świadectwach autentyczności.

a)

nie później niż dnia 31 sierpnia po zakończeniu każdego okresu obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego o ilościach produktów, łącznie z powiadomieniami o braku wniosków, dla których wydano pozwolenia na przywóz w poprzednim okresie obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego;

b)

nie później niż dnia 31 października po zakończeniu każdego okresu obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego o ilościach produktów, łącznie z powiadomieniami o braku wniosków, objętych niewykorzystanymi lub wykorzystanymi częściowo pozwoleniami na przywóz i odpowiadających różnicy między ilościami wpisanymi na odwrocie pozwoleń na przywóz a ilościami, na które wydano te pozwolenia.

31.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/37

(1)

Artykuł 11 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 z dnia 31 sierpnia 2006 r. ustanawiającego wspólne zasady zarządzania kontyngentami taryfowymi na przywóz produktów rolnych, podlegającymi systemowi pozwoleń na przywóz (2) zawiera pewne przepisy dotyczące powiadomień przekazywanych Komisji przez państwa członkowskie. Przepisy rozporządzenia (WE) nr 1301/2006 mają zastosowanie bez uszczerbku dla dodatkowych warunków lub odstępstw, które mogłyby być ustanowione w rozporządzeniach sektorowych. W rozporządzeniach Komisji dotyczących określonych kontyngentów w sektorze wołowiny i cielęciny należy ustanowić bardziej szczegółowe przepisy w zakresie powiadomień dotyczących pozwoleń na przywóz w tym sektorze. W szczególności aby sprecyzować obowiązki związane z ostatecznym terminem dostarczenia powiadomień dotyczących ilości objętych pozwoleniami na przywóz, należy ustanowić takie obowiązki dla każdego odnośnego kontyngentu taryfowego i w związku z tym należy ustanowić odpowiednie odstępstwo od art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1301/2006. Należy zatem odpowiednio zmienić następujące rozporządzenia:

(2)

Przywozowy kontyngent taryfowy otwarty rozporządzeniem (WE) nr 2092/2004 zarządza się na podstawie dokumentów wydanych przez zainteresowany kraj trzeci. Dlatego konieczne jest uściślenie, że przepisy rozdziału III rozporządzenia (WE) nr 1301/2006 powinny mieć zastosowanie do pozwoleń na przywóz wydanych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2092/2004 bez uszczerbku dla dodatkowych warunków określonych w tym rozporządzeniu.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

1)

dodaje się art. 9a w brzmieniu:

„Artykuł 9a

1.   W drodze odstępstwa od art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1301/2006 państwa członkowskie powiadamiają Komisję:

2.   Nie później niż dnia 31 października po zakończeniu każdego okresu obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego państwa członkowskie powiadamiają Komisję o ilościach produktów rzeczywiście dopuszczonych do swobodnego obrotu w poprzednim okresie obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego.

Jednakże, począwszy od okresu obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego zaczynającego się w dniu 1 lipca 2009 r., państwa członkowskie przekazują Komisji szczegółowe informacje na temat ilości produktów wprowadzonych do swobodnego obrotu od dnia 1 lipca 2009 r. zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1301/2006.

3.   Powiadomienia, o których mowa w ust. 1 oraz ust. 2 akapit pierwszy niniejszego artykułu, są dokonywane zgodnie z załącznikami IV, V i VI do niniejszego rozporządzenia z zastosowaniem kategorii produktów określonych w załączniku V do rozporządzenia Komisji (WE) nr 382/2008 (10).

2)

dodaje się nowe załączniki IV, V i VI, których treść zawiera załącznik I do niniejszego rozporządzenia.

1)

artykuł 6 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 6

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, stosuje się przepisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 376/2008 (11), rozdziału III rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 (12) oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 382/2008 (13).

2)

dodaje się art. 7a w brzmieniu:

„Artykuł 7a

1.   W drodze odstępstwa od art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1301/2006 państwa członkowskie powiadamiają Komisję:

2.   Nie później niż dnia 30 kwietnia po zakończeniu każdego okresu obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego państwa członkowskie powiadamiają Komisję o ilościach produktów rzeczywiście dopuszczonych do swobodnego obrotu w poprzednim okresie obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego.

Jednakże, począwszy od okresu obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego zaczynającego się w dniu 1 stycznia 2009 r., państwa członkowskie przekazują Komisji szczegółowe informacje na temat ilości produktów wprowadzonych do swobodnego obrotu od dnia 1 stycznia 2009 r. zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1301/2006.

3.   Powiadomienia, o których mowa w ust. 1 oraz ust. 2 akapit pierwszy niniejszego artykułu, są dokonywane zgodnie z załącznikami IV, V i VI do niniejszego rozporządzenia z zastosowaniem kategorii produktów określonych w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 382/2008.”;

3)

dodaje się nowe załączniki IV, V i VI, których treść zawiera załącznik II do niniejszego rozporządzenia.

31.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/44

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 414/2008 (2) ustanawia w swoim załączniku wykaz serów uprawnionych do otrzymania pomocy na prywatne składowanie w okresie składowania 2008/2009.

(2)

Organy Rumunii wystąpiły z wnioskiem o objęcie niektórych serów systemem pomocy na prywatne składowanie w okresie składowania 2008/2009.

(3)

W oparciu o wniosek Rumunii oraz biorąc pod uwagę obecną sytuację na rynku serów o długim okresie przechowywania, w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 414/2008 należy uwzględnić niektóre sery rumuńskie, które mogą być długo przechowywane, których sytuacja rynkowa pozwala na objęcie wsparciem w postaci pomocy na prywatne przechowywanie, w odniesieniu do ilości rokujących szansę na ustabilizowanie rynku serów.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 414/2008.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

31.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/46

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/2008 z dnia 16 stycznia 2008 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2008 r. i związane z nimi warunki dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2008.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2008 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, przechowywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

31.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/48

(1)

Dyrektywa Komisji 2008/38/WE z dnia 5 marca 2008 r. ustanawiająca wykaz planowanych zastosowań pasz zwierzęcych do szczególnych potrzeb żywieniowych (2) wymienia wśród szczególnych potrzeb żywieniowych „Wspomaganie funkcji nerek w przypadku ich chronicznej niewydolności”.

(2)

Rozporządzeniem (WE) nr 163/2008 (3) Komisja zezwoliła na stosowanie preparatu węglanu lantanu-oktahydratu w charakterze zootechnicznego dodatku paszowego dla kotów. Podstawą wydanego zezwolenia była opinia Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności z dnia 18 września 2007 r. (4). W opinii tej Urząd uznał, że stosowanie preparatu jako dodatku w żywieniu zmniejsza wydalanie fosforu z moczem, podnosząc jednocześnie poziom wydalania fosforu z kałem w związku z zaobserwowaną poprawą strawności tego pierwiastka. Wywnioskował stąd, że preparat ten może zmniejszać poziom wchłaniania fosforu u dorosłych kotów.

(3)

Dyrektywa 2008/38/WE nadmienia już o paszy o niskim poziomie fosforu w wierszu „Wspomaganie funkcji nerek w przypadku ich chronicznej niewydolności”. Ten sam korzystny skutek można osiągnąć przez ograniczenie wchłaniania zawartego w paszy fosforu. W związku z powyższym węglan lantanu-oktahydrat powinien zostać włączony do wiersza „Wspomaganie funkcji nerek w przypadku ich chronicznej niewydolności” w wykazie planowanych zastosowań w części B załącznika I do dyrektywy 2008/38/WE.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2008/38/WE.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

31.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/50

(1)

W sekcji V rozdziału I decyzji nr 1/95 Rady Stowarzyszenia WE-Turcja z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie wprowadzania w życie ostatniego etapu unii celnej (2), określono koncesje handlowe dotyczące przetworzonych produktów rolnych.

(2)

W decyzji nr 1/97 Rady Stowarzyszenia WE-Turcja z dnia 29 kwietnia 1997 r. w sprawie ustaleń dotyczących niektórych przetworzonych produktów rolnych (3) ustanowiono roczne kontyngenty dotyczące określonych produktów.

(3)

Ostatnio wynegocjowano zmiany w zakresie handlu w celu pogłębienia i poszerzenia unii celnej oraz poprawy konwergencji gospodarczej w wyniku rozszerzenia Wspólnoty w dniu 1 maja 2004 r. Wspomniane zmiany obejmują koncesje w formie bezcłowych kontyngentów taryfowych (w szczególności dla produktów objętych decyzją nr 1/97). W związku z tym wspomniana decyzja powinna zostać uchylona.

(4)

W przypadku przywozu towarów nieobjętych kontyngentami, nadal powinny mieć zastosowanie przepisy określone w decyzji nr 1/95 Rady Stowarzyszenia WE-Turcja,

31.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 202/62

(1)

Pismem z dnia 15 czerwca 2004 r. obywatel Zjednoczonego Królestwa powiadomił Komisję o pomocy przydzielonej przez Radę Wysp Szetlandzkich (Shetland Islands Council – SIC), organ publiczny na Wyspach Szetlandzkich należących do Zjednoczonego Królestwa, dla sektora rybołówstwa, związanej najprawdopodobniej z nielegalną pomocą państwa. Pismami z dnia 24 sierpnia 2004 r., dnia 4 lutego 2005 r., dnia 11 maja 2005 r. i dnia 16 grudnia 2005 r. Komisja zwróciła się do Zjednoczonego Królestwa o przekazanie informacji o tej pomocy. Pismami z dnia 10 grudnia 2004 r., dnia 6 kwietnia 2005 r., dnia 8 września 2005 r. i dnia 31 stycznia 2006 r. Zjednoczone Królestwo przekazało Komisji kolejne informacje.

(2)

Pismem z dnia 13 września 2006 r. Komisja poinformowała Zjednoczone Królestwo, że podjęła decyzję o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 Traktatu WE w odniesieniu do tej pomocy. Zjednoczone Królestwo przedstawiło swoje uwagi na temat pomocy w piśmie z dnia 16 października 2006 r. W wyniku zapytań Komisji z dnia 31 stycznia 2007 r. i z dnia 5 lutego 2008 r. przekazano dodatkowe informacje w pismach z dnia 4 września 2007 r. i z dnia 27 lutego 2008 r.

(3)

Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej dnia 30 listopada 2006 r. (3). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawiania uwag dotyczących pomocy. Komisja nie otrzymała żadnych uwag od zainteresowanych stron.

(4)

Rada Wysp Szetlandzkich dokonywała płatności na rzecz sektora rybołówstwa w ramach dwóch ogólnych środków pomocy, pod nazwą „Pomoc dla sektora połowowego i przetwórstwa ryb” oraz „Pomoc dla sektora hodowli ryb”, które w rzeczywistości składały się z kilku różnych rodzajów programów pomocy. Wśród tych programów były tak zwane „Programy pomocy w postaci pożyczek” (zwane dalej „programem”).

(5)

Pomoc przyznawano dla hodowców łososia, w drodze pożyczek udzielanych przez Stowarzyszenie Hodowców Ryb, oraz dla przetwórców ryb, w drodze pożyczek udzielanych przez Stowarzyszenie Przetwórców Ryb.

(6)

Program pomocy w postaci pożyczek na hodowlę łososia ustanowiono w 2000 r. w celu udostępnienia pożyczek kapitałowych dla poszczególnych przedsiębiorstw zajmujących się hodowlą łososia na potrzeby odchowu ryb do rozmiarów odłowowych. Udzielone w ramach programu pożyczki wynoszą od 87 000 GBP do 250 000 GBP, które to kwoty stanowiły maksymalnie 75 % kosztów zakupu łososia w stadium smolt (młody łosoś). Łączna kwota udzielonych pożyczek wynosi 3 477 130 GBP.

(7)

Pożyczki udostępniano przedsiębiorstwom, które mogły wykazać rentowność poprzez sporządzenie akceptowalnego biznes planu oraz prognoz finansowych na okres co najmniej trzech lat. Pożyczki podlegały stopom procentowym odpowiadającym na ogół obowiązującej bazowej stopie procentowej Zjednoczonego Królestwa powiększonej o 2 %. W celu zabezpieczenia pożyczki przyznawano ją pod warunkiem, że pożyczkodawca obejmował „prawo własności” łososia w stadium smolt, tym samym zabezpieczając pożyczkę na podstawie wartości sprzedaży dojrzałych ryb.

(8)

W ramach Programu pożyczek na przetwórstwo ryb udzielono pięciu pożyczek w okresie od 1996 r. do 2002 r. Wartość pożyczek wahała się od 73 000 GBP do 200 000 GBP, a kwota łączna wyniosła 698 300 GBP. Pożyczki udostępniano przedsiębiorstwom, które zobowiązały się w okresie pożyczki do prowadzenia rachunkowości podlegającej kontroli przez biegłego rewidenta, do przestrzegania odpowiednich krajowych i wspólnotowych norm związanych z higieną, zdrowiem i bezpieczeństwem oraz do członkostwa w Szetlandzkim Stowarzyszeniu Przetwórców Ryb.

(9)

Komisja uznała, że na podstawie dostępnych informacji nie można ustalić, czy pożyczki w ramach omawianych programów były udzielane na warunkach akceptowanych przez zwykłych prywatnych pożyczkodawców na rynku. Jako że wydawało się, że pożyczki są udzielane w bardziej sprzyjających okolicznościach lub na bardziej korzystnych warunkach niż mógłby to zaakceptować zwykły prywatny pożyczkodawca, wydawało się, że beneficjenci uzyskali korzyść, której nie otrzymaliby w normalnych okolicznościach rynkowych. Ponadto ponieważ uznano, że zainteresowane przedsiębiorstwa uczestniczą w bezpośredniej konkurencji z innymi przedsiębiorstwami sektora rybołówstwa, pożyczki stanowią pomoc państwa w rozumieniu art. 87 Traktatu WE.

(10)

Jeżeli chodzi o zgodność pożyczek, jako pomocy państwa, z Wytycznymi w sprawie badania pomocy państwa dla sektora rybołówstwa i akwakultury obowiązującymi w momencie przyznania pomocy, Komisja miała wątpliwości, czy pożyczki te można uznać za pożyczki komercyjne, i dlatego uznała je za pomoc państwa. Jeżeli chodzi o zgodność tych pożyczek ze wspólnym rynkiem, Komisja również miała wątpliwości, czy na podstawie dostępnych informacji można uznać, że są one zgodne z warunkami odpowiednich Wytycznych w sprawie badania pomocy państwa dla sektora rybołówstwa i akwakultury obowiązujących w danym momencie przyznania pomocy.

(11)

W pismach z dnia 16 października 2006 r., dnia 4 września 2007 r. i dnia 27 lutego 2008 r. Zjednoczone Królestwo przekazało dalsze informacje dotyczące pożyczek udzielonych w ramach analizowanych programów.

(12)

Zjednoczone Królestwo stwierdziło, że pożyczki zostały udzielone na warunkach akceptowalnych dla zwykłego pożyczkodawcy prywatnego oraz że w związku z tym nie stanowią one pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu.

(13)

W tym względzie Zjednoczone Królestwo przedstawiło opis polityki stóp procentowych stosowanej przy udzielaniu pożyczek. Stopy procentowe zostały ustalone poprzez odniesienie do poziomu zwrotu z kapitału zgodnie ze stopą bazową WE (Zjednoczonego Królestwa) oraz po uwzględnieniu oceny ryzyka. W konsekwencji polityka stóp procentowych przewiduje orientacyjne stopy procentowe równe stopie bazowej Zjednoczonego Królestwa plus 2 % w przypadku pożyczek o niskim ryzyku; stopie bazowej Zjednoczonego Królestwa plus 3 % w przypadku pożyczek o średnim poziomie ryzyka; oraz stopie bazowej Zjednoczonego Królestwa plus 4 % w przypadku pożyczek o wysokim poziomie ryzyka. Zjednoczone Królestwo uznało, że polityka ta jest zgodna z zasadą inwestora w gospodarce rynkowej.

(14)

Jeśli chodzi o pożyczki udzielane hodowcom łososia w ramach Programu pomocy w postaci pożyczek na hodowlę łososia, przyznano 15 pożyczek w okresie od września 2000 do stycznia 2003. Warunki i stopy procentowe pożyczek były następujące:

(15)

Zjednoczone Królestwo stwierdziło, że większość z tych pożyczek została udzielona przy zastosowaniu stopy bazowej Bank of England plus 2 %, czasami plus 3 %. Terminy spłat były ustalone tak, aby odzwierciedlać cykl rozwojowy łososi w stadium smolt. Zwykle termin ten wynosił około 2 lata, przy czym odsetki płacone były co miesiąc, a kapitał spłacany był po wygaśnięciu okresu pożyczkowego, co zaplanowano tak, aby spłata zbiegała się z odłowem. Współczynniki pokrycia należności zabezpieczeniem wynosiły od 24 % do 75 %.

(16)

W celu zabezpieczenia pożyczek były one przyznawane pod warunkiem, że pożyczkodawca obejmował „prawo własności” łososia w stadium smolt, tym samym zabezpieczając pożyczkę na podstawie wartości sprzedaży dojrzałych ryb. Zjednoczone Królestwo utrzymywało, że w normalnych warunkach rynkowych przewidziano by, że wartość łososia w stadium smolt zwiększy się w okresie wzrostu, a przez to współczynnik pokrycia należności zabezpieczeniem poprawi się w ciągu tego okresu. Dodatkowo udzielone pożyczki zabezpieczano za pomocą zastawów na zbiorze praw o zmiennym składzie (floating charges), które stanowiło zabezpieczenie nie tylko na podstawie wartości ryb, ale również na podstawie wszystkich rzeczowych środków trwałych posiadanych przez przedsiębiorstwo, na przykład klatki na ryby, licencje itd.

(17)

Wreszcie Zjednoczone Królestwo przekazało szczegółowe informacje na temat przedsiębiorstw, którym udzielono pożyczek; ich kapitału zarejestrowanego, odsetka kapitału utraconego w chwili dokonywania inwestycji i 12 miesięcy przed inwestycją, danych wykazujących, że żadne z tych przedsiębiorstw nie było przedmiotem postępowania upadłościowego w okresach przyznawania pomocy oraz prognozy finansowe przekazane przez przedsiębiorstwa, wykazujące ich rentowność w momencie występowania o pożyczkę, a także informacje na temat szczególnych zabezpieczeń i rankingu każdej pożyczki.

(18)

Jeżeli chodzi o pożyczki udzielone przetwórcom ryb w ramach Programu pożyczek na przetwórstwo ryb, przyznano następujące pożyczki:

(19)

Zjednoczone Królestwo stwierdziło, że wszystkie pożyczki, z wyjątkiem jednej, zostały udzielone z zastosowaniem stóp procentowych przekraczających zarówno stopę bazową Bank of England, jak i stopę referencyjną WE (Zjednoczonego Królestwa); że pożyczki te były zwykle przeznaczone na sprzęt i na ogół udzielane na okres 10 lat; że warunki te uznano za zgodne z warunkami, które oferowaliby zwykli pożyczkodawcy komercyjni i że we wszystkich przypadkach współczynnik pokrycia należności zabezpieczeniem nie przekraczał 40 %. Zabezpieczeniem pożyczek były standardowe zabezpieczenia i zastawy na zbiorze praw o zmiennym składzie (floating charges).

(20)

Zjednoczone Królestwo przekazało szczegółowe informacje na temat przedsiębiorstw, którym udzielono pożyczek, ich kapitału zarejestrowanego, odsetka kapitału utraconego w chwili dokonywania inwestycji i 12 miesięcy przed inwestycją, danych wykazujących, że żadne z tych przedsiębiorstw nie było przedmiotem postępowania upadłościowego w okresach przyznawania pomocy, oraz prognozy finansowe przekazane przez przedsiębiorstwa, wykazujące ich rentowność w momencie występowania o pożyczkę, a także informacje na temat szczególnych zabezpieczeń i rankingu każdej pożyczki.

(21)

Ponadto jeśli chodzi o pożyczkę udzieloną w 1998 r. D Watt (Shetland) Ltd, Zjednoczone Królestwo stwierdziło, że mimo iż pierwotna stopa procentowa tej pożyczki wynosiła 8 %, to została ona zmniejszona do 5 % dzięki dotacji na zmniejszenie odsetek w wysokości 20 000 GBP wypłaconej bezpośrednio pożyczkodawcy przez Radę Wysp Szetlandzkich. Zjednoczone Królestwo zwróciło uwagę, że dotacja ta mogła zostać wypłacona bezpośrednio pożyczkobiorcy, ponieważ pożyczkobiorca kwalifikował się do otrzymania dotacji. Jednak z uwagi na ułatwienia administracyjne dotacja została wypłacona pożyczkodawcy, a odsetki od pożyczki zostały zmniejszone.

(22)

Zjednoczone Królestwo twierdziło, że jeżeli Komisja miałaby uznać, że pożyczki nie mają charakteru komercyjnego, to były one zgodne z odpowiednimi zasadami pomocy państwa.

(23)

Ponadto Zjednoczone Królestwo wskazało, że jeśli Komisja podjęłaby negatywną decyzję, zwrot pomocy przyznanej przed dniem 3 czerwca 2003 nie powinien być wymagany, jako że byłoby to sprzeczne z zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań. W tym względzie Zjednoczone Królestwo odniosło się do decyzji Komisji 2003/612/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie kredytów na zakup kwot połowowych na Wyspach Szetlandzkich (Zjednoczone Królestwo) (5) oraz do decyzji Komisji 2006/226/WE z dnia 7 grudnia 2005 r. w sprawie inwestycji Shetland Leasing and Property Developments na Wyspach Szetlandzkich (Zjednoczone Królestwo) (6), stwierdzając, że do dnia 3 czerwca 2003 r. Rada Wysp Szetlandzkich miała prawo uważać, że fundusze wykorzystane na tę pomoc były prywatne, a nie publiczne.

(24)

Po pierwsze należy ustalić, czy środek można uznać za pomoc państwa, a jeżeli tak, to czy jest ona zgodna ze wspólnym rynkiem.

(25)

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu WE, „z zastrzeżeniem innych postanowień przewidzianych w niniejszym Traktacie, wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi”.

(26)

Zgodnie z ustanowionym orzecznictwem (7) przyznanie firmie pożyczki przez państwo lub podmioty kontrolowane przez państwo może faworyzować tę firmę w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE, jeżeli pożyczkobiorca uzyskuje warunki, które są korzystniejsze od warunków, które uzyskałby na rynku kapitałowym.

(27)

Właściwym sposobem ustalenia, czy pożyczka jest pomocą państwa, jest zastosowanie kryterium polegające na ustaleniu, w jakim stopniu przedsiębiorstwo byłoby w stanie uzyskać przedmiotowe kwoty na podobnych warunkach na prywatnych rynkach kapitałowych.

(28)

Odpowiednimi wskaźnikami służącymi ocenie pożyczki w porównaniu z prywatnymi rynkami kapitałowymi są w szczególności okres i kwota pożyczki, ryzyko niespłacenia przez pożyczkobiorcę, stopa procentowa, charakter przekazanego zabezpieczenia oraz ranking.

(29)

Jeżeli chodzi o stopę procentową takich pożyczek, stopą rynkową stosowaną jako punkt odniesienia dla porównań jest stopa referencyjna ustanowiona przez Komisję zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie metody ustalania stóp referencyjnych i dyskontowych (8). Ustalona w ten sposób stopa referencyjna jest stopą minimalną, którą można podnieść w sytuacjach związanych ze szczególnym ryzykiem (na przykład w przypadku gdy przedsiębiorstwo znajduje się w trudnej sytuacji lub gdy nie przedstawiono zabezpieczenia zwykle wymaganego przez banki). W takich przypadkach premia może wynosić 400 lub więcej punktów bazowych, jeżeli na udzielenie odpowiedniej pożyczki nie zgodziłby się żaden bank prywatny,

(30)

Tabela poniżej porównuje zastosowane w ramach programów stopy procentowe ze wspólnotowymi stopami referencyjnymi mającymi zastosowanie w momencie udzielenia pożyczek.