30.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/1

(1)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 737/90 z dnia 22 marca 1990 r. w sprawie warunków regulujących przywóz produktów rolnych pochodzących z państw trzecich w następstwie wypadku w elektrowni jądrowej w Czarnobylu (1) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (2). W celu zapewnienia jego jasności i zrozumiałości powinna zostać sporządzona jego wersja skodyfikowana.

(2)

W następstwie wypadku w elektrowni jądrowej w Czarnobylu w dniu 26 kwietnia 1986 r. zostały uwolnione do atmosfery znaczne ilości pierwiastków radioaktywnych.

(3)

Nie naruszając możliwości odwołania się w przyszłości, tam gdzie to konieczne, do przepisów rozporządzenia Rady (Euratom) nr 3954/87 z dnia 22 grudnia 1987 r. ustalającego maksymalne dozwolone poziomy skażenia radioaktywnego środków spożywczych oraz pasz po wypadku jądrowym, lub w każdym innym przypadku zdarzenia radiacyjnego (3), w związku z istotnymi skutkami wypadku w Czarnobylu, Wspólnota powinna zapewnić, by produkty rolne i przetworzone produkty rolne przeznaczone do spożycia przez ludzi, które mogą być skażone, były wwożone na terytorium Wspólnoty wyłącznie na podstawie wspólnych uregulowań.

(4)

Te wspólne uregulowania powinny chronić zdrowie konsumentów i – bez wprowadzania zbędnych przeszkód dla obrotów handlowych między Wspólnotą a krajami trzecimi – podtrzymywać jednolity charakter rynku oraz zapobiegać załamaniom obrotów w handlu.

(5)

Przestrzeganie maksymalnych dozwolonych poziomów skażenia powinno podlegać właściwej kontroli, która może skutkować wprowadzeniem zakazu przywozu artykułów niespełniających tych warunków.

(6)

Skażenie promieniotwórcze wielu produktów rolnych zmniejszyło się i nadal będzie się zmniejszać do poziomu istniejącego przed awarią w Czarnobylu. Należy zatem ustanowić procedurę umożliwiającą wyłączenia takich produktów z zakresu niniejszego rozporządzenia.

(7)

Ponieważ niniejsze rozporządzenie obejmuje wszystkie produkty rolne oraz przetworzone produkty rolne przeznaczone do spożycia przez ludzi, w obecnym przypadku nie zachodzi konieczność stosowania procedury określonej w art. 14 dyrektywy Rady 2004/68/WE z dnia 26 kwietnia 2004 r. ustanawiającej warunki zdrowia zwierząt regulujące przywóz do oraz tranzyt przez terytorium Wspólnoty niektórych żywych zwierząt kopytnych (4).

(8)

Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (5),

a)

załącznikiem I do Traktatu;

b)

rozporządzeniem Rady (WE) nr 1667/2006 z dnia 7 listopada 2006 r. w sprawie glukozy i laktozy (6);

c)

rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2783/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnego systemu handlu albuminami jaj i mleka (7);

d)

rozporządzeniem Rady (WE) nr 3448/93 z dnia 6 grudnia 1993 r. ustanawiającym zasady handlu mające zastosowanie do niektórych towarów pochodzących z przetwórstwa produktów rolnych (8).

a)

370 Bq/kg dla mleka i przetworów mlecznych wymienionych w załączniku II oraz dla produktów żywnościowych przeznaczonych do spożycia dla niemowląt w ciągu pierwszych czterech do sześciu miesięcy życia, które to produkty same w sobie spełniają wymogi żywieniowe tej kategorii osób i podlegają sprzedaży w obrocie detalicznym w wyraźnie oznaczonych opakowaniach z informacją „produkt spożywczy dla niemowląt”;

b)

600 Bq/kg dla wszystkich innych produktów.

a)

dnia 31 marca 2010 r., chyba że Rada podejmie wcześniej inną decyzję, w szczególności jeśli lista produktów wyłączonych, o której mowa w art. 4, obejmuje wszystkie produkty nadające się do spożycia przez człowieka, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie;

b)

w dniu wejścia w życie rozporządzenia Komisji, o którym mowa w art. 2 ust. 1 rozporządzenia (Euratom) nr 3954/87, jeśli ta data wejścia w życie przypadnie przed dniem 31 marca 2010 r.

30.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/8

(1)

Wspólnota jest Umawiającą się Stroną Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza oraz Umowy w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., odnoszących się do ochrony i zarządzania zasobami rybnymi międzystrefowymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi. Powyższe instrumenty międzynarodowe ustanawiają obowiązek, zgodnie z którym państwa zobowiązane są do współpracy w zakresie ochrony żywych zasobów dalekomorskich, i nakazują, aby taka współpraca realizowana była bezpośrednio przez państwa lub za pośrednictwem odpowiednich subregionalnych lub regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem albo za pośrednictwem uzgodnień zawieranych w tej sprawie.

(2)

Brak regionalnej organizacji ds. zarządzania rybołówstwem lub uzgodnień w tej sprawie nie zwalnia państw z wynikającego z prawa morza obowiązku, zgodnie z którym w odniesieniu do własnych obywateli należy przyjąć środki niezbędne do ochrony żywych zasobów dalekomorskich, włącznie z ochroną wrażliwych ekosystemów morskich przed szkodliwym wpływem działalności połowowej.

(3)

Artykuł 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (2) stanowi, że zadaniem wspólnej polityki rybackiej jest stosowanie zasady ostrożnego zarządzania poprzez podejmowanie środków mających na celu zminimalizowanie wpływu działalności połowowej na ekosystemy morskie. Artykuł 7 tego samego rozporządzenia stanowi, że Komisja może zadecydować o zastosowaniu środków nadzwyczajnych na uzasadniony wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy, jeżeli istnieje dowód poważnego zagrożenia dla ochrony żywych zasobów wodnych lub dla ekosystemu morskiego, wynikającego z działalności połowowej i wymagającego podjęcia natychmiastowego działania.

(4)

Wspólnota jest zobowiązana do ochrony ekosystemów morskich, takich jak rafy koralowe, góry podwodne, koralowce głębinowe, kominy hydrotermalne i kolonie gąbek. Liczne informacje naukowe wykazują, że integralność wspomnianych ekosystemów jest zagrożona przez działalność połowową z użyciem narzędzi przydennych. Wspólnota przyjęła już środki, które mają na celu zamknięcie dla połowów przydennych obszarów w obrębie wód terytorialnych Wspólnoty, na których znajdują się takie ekosystemy. Wspólnota miała również istotny wpływ na przyjęcie podobnych środków na pełnym morzu, wchodzących w zakres kompetencji wszystkich istniejących regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem uprawnionych do regulowania połowów przydennych. Przyczyniła się ona również w sposób czynny do powstania nowych organizacji lub uzgodnień, mając na względzie doprowadzenie do globalnego objęcia światowego oceanu odpowiednimi regionalnymi systemami ochrony łowisk i zarządzania nimi. Istnieją jednak pewne obszary dalekomorskie, w przypadku których ustanowienie takiego organu napotyka istotne trudności.

(5)

W rezolucji 61/105 Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, przyjętej w dniu 8 grudnia 2006 r., społeczność międzynarodowa doszła do porozumienia w sprawie pilnej potrzeby przyjęcia środków na rzecz ochrony wrażliwych ekosystemów morskich przed niszczycielskimi skutkami działalności połowowej z użyciem narzędzi przydennych, poprzez rygorystyczne uregulowanie takiej działalności przez regionalne organizacje ds. zarządzania rybołówstwem lub uzgodnienia w tej sprawie albo przez państwa w odniesieniu do statków pływających pod ich banderą, jeżeli prowadzą połowy na obszarach, gdzie nie istnieją takie organizacje ani uzgodnienia.

Zgromadzenie Ogólne zapewniło wytyczne co do rodzaju środków, jakie należy w tym celu przyjąć. Prace podjęte w ramach FAO, które mają na celu opracowanie międzynarodowych wytycznych dotyczących zarządzania taką działalnością połowową w ramach kodeksu odpowiedzialnego rybołówstwa, mają również duże znaczenie przy opracowywaniu i przyjmowaniu takich środków, jak również przy ich wdrażaniu przez państwa członkowskie.

(6)

Wspólnota posiada pokaźną flotę prowadzącą połowy przydenne na obszarach nieuregulowanych przez regionalną organizację ds. zarządzania rybołówstwem lub jednostkę mającą kompetencje do regulowania takiej działalności połowowej i w przypadku których w perspektywie krótkoterminowej nie można oczekiwać ustanowienia takiej organizacji lub jednostki. Bez uszczerbku dla dalszych starań na rzecz rozwiązania problemu takich utrzymujących się luk przestrzennych w międzynarodowym systemie zarządzania rybołówstwem Wspólnota musi wykonać swoje zobowiązania na mocy prawa morza w zakresie ochrony żywych zasobów morskich w takich obszarach i w związku z tym musi przyjąć stosowne środki w odniesieniu do tej floty. Czyniąc to, Wspólnota musi działać zgodnie z wytycznymi wydanymi przez Zgromadzenie Ogólne w rezolucji 61/105.

(7)

Kluczowym elementem zaleceń Zgromadzenia Ogólnego są środki mające „… ocenić, w oparciu o najlepsze dostępne informacje naukowe, czy poszczególne przydenne praktyki połowowe będą wywierały znaczny niekorzystny wpływ na wrażliwe ekosystemy morskie, a także zapewnić, że jeżeli z oceny wynika, iż działania takie będą wywierały znaczny niekorzystny wpływ, to będą one zarządzane w sposób zapobiegający wspomnianemu wpływowi lub nie zostanie wydane zezwolenie na ich kontynuację”.

(8)

Realizacja wspomnianego zalecenia wymaga, aby statki rybackie, których to dotyczy, zostały uprawnione do prowadzenia połowów na mocy specjalnego zezwolenia połowowego wydanego zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1627/94 z dnia 27 czerwca 1994 r. ustanawiającym ogólne przepisy dotyczące specjalnych zezwoleń połowowych (3) oraz rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2943/95 z dnia 20 grudnia 1995 r. ustalającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1627/94 (4). Ponadto wydawanie i ważność takich zezwoleń należy objąć szczególnymi warunkami zapewniającymi prawidłową ocenę wpływu wywieranego przez dozwoloną działalność połowową oraz prowadzenia operacji połowowych zgodnie z taką oceną.

(9)

Realizacja zaleceń Zgromadzenia Ogólnego wymaga także stosownych środków monitorowania, aby zapewnić zgodność z warunkami wydawania zezwoleń. Środki te obejmują obserwatorów przebywających na statkach oraz przepisy szczegółowe dotyczące funkcjonowania satelitarnych systemów monitorowania statków w celu przeciwdziałania przypadkom awarii technicznych lub ustania działania systemu, poza przepisami ustanowionymi rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2244/2003 z dnia 18 grudnia 2003 r. ustanawiającym szczegółowe przepisy dotyczące satelitarnych systemów monitorowania statków (5).

(10)

Trwają prace nad zidentyfikowaniem wrażliwych ekosystemów morskich na obszarach nieuregulowanych przez regionalną organizację ds. zarządzania rybołówstwem, dostępnych jest jednak stosunkowo niewiele informacji naukowych na ten temat. Z tego powodu konieczne jest zakazanie używania przydennych narzędzi połowowych na obszarach, które nie podlegały odpowiedniej ocenie naukowej w zakresie ryzyka znacznego niekorzystnego wpływu, jaki taka działalność połowowa mogłaby wywierać na wrażliwe ekosystemy morskie.

(11)

Naruszenie szczególnych warunków, takich jak warunki dotyczące obszarów, które nie podlegały ocenie, funkcjonowania systemu monitorowania statków oraz przenoszenia działań w przypadku nieprzewidzianego napotkania wrażliwych ekosystemów morskich, może skutkować nieodwracalnym uszkodzeniem takich ekosystemów i w związku z tym zasługuje na uwzględnienie w wykazie poważnych naruszeń przepisów, zamieszczonym w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1447/1999 z dnia 24 czerwca 1999 r. ustanawiającym wykaz rodzajów zachowań, które poważnie naruszają zasady wspólnej polityki rybołówstwa (6).

(12)

Ochrona osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych jest uregulowana rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (7), które ma zastosowanie w całości do przetwarzania danych osobowych dla celów niniejszego rozporządzenia, w szczególności w związku z prawem osoby, której dotyczą dane do dostępu do danych, ich poprawienia, zablokowania lub usunięcia oraz powiadamianiem stron trzecich, które w rezultacie nie zostały dokładniej wyszczególnione w niniejszym rozporządzeniu,

a)

znajdujących się pod nadzorem regionalnej organizacji ds. zarządzania rybołówstwem uprawnionej do regulowania takiej działalności połowowej lub objętych uzgodnieniem w tej sprawie;

b)

w przypadku których trwa proces powoływania regionalnej organizacji ds. zarządzania rybołówstwem; w przypadku gdy uczestnicy takiego procesu uzgodnili środki tymczasowe na rzecz ochrony wrażliwych ekosystemów morskich przed niszczycielskim wpływem stosowania narzędzi przydennych.

a)

„ekosystem morski” oznacza dynamiczne skupisko roślin, zwierząt, mikroorganizmów oraz ich środowisko nieożywione, tworzące wspólną jednostkę funkcjonalną;

b)

„wrażliwy ekosystem morski” oznacza dowolny ekosystem morski, którego integralność (tj. specyficzna struktura lub funkcjonowanie) może – zgodnie z najlepszymi dostępnymi informacjami naukowymi oraz zasadą ostrożności zostać zagrożona w wyniku istotnego niekorzystnego wpływu spowodowanego fizycznym kontaktem z narzędziami przydennymi w trakcie typowego wykonywania operacji połowowych, obejmujący między innymi rafy, góry podwodne, kominy hydrotermalne, żyjące w wodach zimnych koralowce lub kolonie gąbek. Najbardziej wrażliwymi ekosystemami są te ekosystemy, które mogą zostać bardzo łatwo zakłócone, a jednocześnie potrzebują bardzo dużo czasu, żeby się odbudować lub też ich odbudowa może nigdy nie nastąpić;

c)

„istotny niekorzystny wpływ” oznacza wpływ (oceniany jednostkowo, w połączeniu lub zbiorowo), który zagraża integralności ekosystemu w taki sposób, który upośledza zdolność danych populacji do samodzielnego odnowienia i który obniża długoterminową naturalną produktywność siedlisk lub powoduje nie tylko tymczasową znaczną utratę bogactwa gatunków, rodzajów siedlisk lub skupisk;

d)

„narzędzia przydenne” oznaczają narzędzia, których stosowanie w trakcie typowego wykonywania operacji połowowych zakłada kontakt z dnem morskim, i obejmują włoki denne, dragi, denne sieci stawne, denne sznury haczykowe i narzędzia pułapkowe.

a)

planowaną lokalizację działań;

b)

gatunki docelowe;

c)

rodzaj narzędzi oraz głębokość, na jakiej będą one stosowane; oraz

d)

konfigurację profilu batymetrycznego dna morskiego na łowiskach, na których planuje się połowy, w przypadku jeśli informacja ta nie jest już dostępna właściwym organom zainteresowanego państwa bandery.

a)

odnotowuje niezależnie, w takim samym formacie jak stosowany w dzienniku połowowym, informacje na temat połowów, zalecane w art. 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2847/93 z dnia 12 października 1993 r. ustanawiającego system kontroli mający zastosowanie do wspólnej polityki rybołówstwa (8);

b)

odnotowuje wszelkie przypadki zmiany planu połowowego, o których mowa w art. 5 ust. 2;

c)

dokumentuje wszelkie przypadki nieprzewidzianego napotkania wrażliwych ekosystemów morskich, o których mowa w art. 7, w tym zbiera informacje, które mogą być użyteczne w odniesieniu do ochrony danego stanowiska;

d)

odnotowuje głębokości, na jakich stosowane są narzędzia;

e)

w ciągu 20 dni po zakończeniu okresu obserwacji przedstawia sprawozdanie właściwym władzom danego państwa członkowskiego. Kopia takiego sprawozdania jest przesyłana do Komisji w terminie 30 dni od otrzymania pisemnego wniosku.

a)

krewny kapitana statku lub innego oficera pracującego na statku, na który obserwator został przydzielony;

b)

pracownik kapitana statku, na który został przydzielony;

c)

pracownik przedstawiciela kapitana statku;

d)

pracownik przedsiębiorstwa kontrolowanego przez kapitana statku lub jego przedstawiciela;

e)

krewny przedstawiciela kapitana statku.

a)

oprócz wymogów ustanowionych w art. 18 rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, połowów dokonanych przez statki rybackie, o których mowa w art. 1, ustalonych w oparciu o informacje odnotowane w dziennikach połowowych, włącznie z pełnym zapisem dni połowowych poza portem oraz sprawozdań przedstawionych przez obserwatorów, w podziale na kwartały roku, rodzaje narzędzi połowowych oraz gatunki;

b)

przestrzegania planów połowowych oraz wymogów określonych w art. 6, 7 i 8 przez statki rybackie, o których mowa w art. 1 ust. 1, oraz w sprawie środków podjętych dla zaradzenia przypadkom braku zgodności oraz poważnych naruszeń przepisów, o których mowa w art. 10, i ich karania;

c)

wdrażania przez nie art. 8.

30.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/14

30.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/16

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 994/98 upoważnia Komisję do stwierdzenia, zgodnie z art. 87 Traktatu, że pod pewnymi warunkami pomoc dla małych i średnich przedsiębiorstw („MŚP”) jest zgodna ze wspólnym rynkiem i nie podlega obowiązkowi zgłoszenia przewidzianemu w art. 88 ust. 3 Traktatu.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 70/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (3) nie ma zastosowania do działalności związanej z produkcją, przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rybołówstwa i akwakultury, która to pomoc jest objęta rozporządzeniem Rady (WE) nr 104/2000 z dnia 17 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków produktów rybołówstwa i akwakultury (4).

(3)

Komisja zastosowała art. 87 i 88 Traktatu w licznych decyzjach dotyczących małych i średnich przedsiębiorstw zajmujących się produkcją, przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rybołówstwa; ponadto ostatnio określiła ona swoją politykę w tym zakresie w Wytycznych dla celów analizy pomocy państwa dla rybołówstwa i akwakultury (5) (zwanych dalej „wytycznymi dla rybołówstwa”). Biorąc pod uwagę duże doświadczenie Komisji w stosowaniu wspomnianych artykułów w odniesieniu do MŚP zajmujących się produkcją, przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rybołówstwa, z punktu widzenia zapewnienia skutecznego nadzoru i uproszczenia administracji, ale bez osłabiania monitorowania przez Komisję, właściwe jest, aby Komisja wykorzystała swoje uprawnienia powierzone jej na mocy rozporządzenia (WE) nr 994/98 również w odniesieniu do MŚP zajmujących się produkcją, przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rybołówstwa w zakresie, w jakim art. 89 Traktatu uznaje się za mający zastosowanie do takich produktów.

(4)

Komisja ocenia zgodność pomocy państwa w sektorze rybołówstwa zarówno na podstawie celów polityki konkurencji, jak i celów wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb).

(5)

Niniejsze rozporządzenie powinno obejmować rodzaje pomocy przyznawanej w sektorze rybołówstwa, które przez wiele lat były systematycznie zatwierdzane przez Komisję. Pomoc taka nie wymaga dokonywania przez Komisję oceny zgodności każdego z poszczególnych przypadków ze wspólnym rynkiem, pod warunkiem że jest ona zgodna z warunkami ustanowionymi w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego (6) i z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 498/2007 z dnia 26 marca 2007 r. ustanawiającym szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1198/2006 w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego (7) oraz z pewnymi innymi warunkami. Mimo że rozporządzenie (WE) nr 1198/2006 obowiązuje dopiero od dnia 4 września 2006 r., Komisja na podstawie obecnie obowiązujących wytycznych dla rybołówstwa zdobyła wystarczające doświadczenie w stosowaniu podobnych warunków w odniesieniu do przedmiotowego rodzaju środków, aby ustalić, czy warunki wspomnianego rozporządzenia są wystarczająco dokładne, by uzasadnić brak wymogu dokonywania oceny poszczególnych przypadków.

(6)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno naruszać możliwości państw członkowskich w zakresie zgłaszania pomocy dla MŚP zajmujących się produkcją, przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rybołówstwa. Komisja powinna dokonać oceny takich zgłoszeń w świetle niniejszego rozporządzenia oraz na podstawie wytycznych dla rybołówstwa.

(7)

Pomoc, którą państwa członkowskie zamierzają przyznać w sektorze rybołówstwa, a która nie wchodzi w zakres niniejszego rozporządzenia lub innych rozporządzeń przyjętych na mocy art. 1 rozporządzenia (WE) nr 994/98, powinna podlegać obowiązkowi zgłoszenia przewidzianemu w art. 88 ust. 3 Traktatu. Tego rodzaju pomoc zostanie oceniona w świetle niniejszego rozporządzenia oraz wytycznych dla rybołówstwa.

(8)

Niniejsze rozporządzenie powinno wyłączyć wszelką pomoc spełniającą wszystkie ustanowione przez nie wymogi oraz wszelkie programy pomocy, pod warunkiem że wszelka pomoc, jaka mogłaby zostać przyznana w ramach takiego programu, spełnia wszystkie odpowiednie wymogi niniejszego rozporządzenia. Pomoc indywidualna przyznawana w ramach programu pomocy oraz pomoc ad hoc powinny zawierać wyraźnie odesłanie do niniejszego rozporządzenia.

(9)

W celu zachowania spójności z finansowanymi przez Wspólnotę środkami wsparcia, pułapy pomocy objętej niniejszym rozporządzeniem powinny być tożsame z pułapami, które ustanowiono w odniesieniu do tego samego rodzaju pomocy w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

(10)

Niezbędne jest, aby nie przyznawano pomocy w przypadkach, które nie są zgodne z prawem Wspólnoty, a w szczególności z zasadami wspólnej polityki rybołówstwa. Państwa członkowskie mogą zatem przyznać pomoc w sektorze rybołówstwa wyłącznie w przypadku, gdy finansowane środki oraz skutki ich zastosowania są zgodne z prawem Wspólnoty. Zanim państwa członkowskie przyznają jakąkolwiek pomoc, powinny upewnić się, że beneficjenci pomocy przestrzegają przepisów wspólnej polityki rybołówstwa.

(11)

Aby pomoc była proporcjonalna i ograniczona do niezbędnej kwoty, progi należy w miarę możliwości przedstawiać w postaci intensywności pomocy w stosunku do zbioru kosztów kwalifikowalnych. Do celów obliczania intensywności pomocy wartość pomocy płatnej w kilku ratach należy dyskontować na dzień jej przyznania. Jako stopę procentową stosowaną do dyskontowania oraz do obliczenia kwoty pomocy w przypadku pomocy udzielanej w innej formie niż dotacja należy stosować stopę referencyjną mającą zastosowanie w dniu przyznania pomocy, zgodnie z komunikatem Komisji w sprawie zmiany metody ustalania stóp referencyjnych i dyskontowych (8).

(12)

Z uwagi na konieczność znalezienia równowagi pomiędzy minimalizowaniem zakłóceń konkurencji w sektorze, któremu przyznaje się pomoc, a celami niniejszego rozporządzenia nie powinno ono wyłączać dotacji indywidualnych przekraczających ustaloną kwotę maksymalną, bez względu na to, czy zostały one przyznane w ramach programu pomocy wyłączonego niniejszym rozporządzeniem.

(13)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do działalności związanej z wywozem ani do pomocy faworyzującej produkty krajowe względem produktów przywożonych. Nie powinno mieć zwłaszcza zastosowania do pomocy na tworzenie i funkcjonowanie sieci dystrybucji w innych państwach. Pomoc na pokrycie kosztów uczestnictwa w targach handlowych bądź kosztów badań lub usług doradczych potrzebnych do wprowadzenia nowego lub już istniejącego produktu na nowy rynek nie powinna zasadniczo stanowić pomocy wywozowej.

(14)

Pomoc przyznawana przedsiębiorstwom zagrożonym w rozumieniu Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (9) powinna być oceniana na podstawie tychże wytycznych, w celu uniknięcia przypadków obchodzenia wspomnianych wytycznych. Z tego względu pomoc dla takich przedsiębiorstw powinna zostać wyłączona z zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia. Aby ograniczyć obciążenie administracyjne państw członkowskich przy przyznawaniu pomocy objętej niniejszym rozporządzeniem, należy uprościć definicję zagrożonego przedsiębiorstwa w porównaniu z definicją zastosowaną w powyższych wytycznych. Ponadto MŚP, które są zarejestrowane krócej niż trzy lata, w tym okresie nie powinny być uważane za zagrożone dla celów niniejszego rozporządzenia, chyba że są objęte zbiorowym postępowaniem upadłościowym zgodnie z odpowiednimi kryteriami prawa krajowego. Powyższe uproszczenia nie mogą naruszać kwalifikowania omawianych MŚP na mocy wspomnianych wytycznych do otrzymania pomocy nieobjętej niniejszym rozporządzeniem, które nadal podlega pełnej definicji ustanowionej w wytycznych.

(15)

Komisja musi zadbać o to, aby zatwierdzona pomoc nie wpłynęła na warunki wymiany handlowej w sposób sprzeczny ze wspólnym interesem. Pomoc na rzecz beneficjenta, na którym ciąży obowiązek zwrotu pomocy wynikający z wcześniejszej decyzji Komisji uznającej pomoc za niezgodną z prawem oraz ze wspólnym rynkiem, należy więc wyłączyć z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia. W związku z powyższym każda pomoc ad hoc wypłacona takiemu beneficjentowi i każdy program pomocy niezawierający wyraźnego przepisu wyłączającego takich beneficjentów nadal podlega wymogowi zgłoszenia na mocy art. 88 ust. 3 Traktatu. Przepis ten nie powinien wpłynąć na uzasadnione oczekiwania tych beneficjentów programów pomocy, na których nie ciąży obowiązek zwrotu pomocy.

(16)

W celu wyeliminowania różnic, które mogłyby powodować zakłócenia konkurencji, oraz dla ułatwienia koordynacji pomiędzy różnymi inicjatywami dotyczącymi MŚP na szczeblu wspólnotowym i krajowym definicja „małych i średnich przedsiębiorstw” stosowana w niniejszym rozporządzeniu powinna być definicją określoną w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 70/2001.

(17)

W trosce o przejrzystość, równe traktowanie i możliwość skutecznego monitorowania niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie jedynie do pomocy o przejrzystym charakterze. Za pomoc o przejrzystym charakterze uważa się taką pomoc, w przypadku której możliwe jest wcześniejsze dokładne obliczenie ekwiwalentu dotacji brutto bez konieczności przeprowadzania oceny ryzyka. W szczególności pomoc w formie pożyczek należy uznać za pomoc o przejrzystym charakterze, jeżeli ekwiwalent dotacji brutto obliczono na podstawie stop referencyjnych zgodnie z komunikatem Komisji w sprawie zmiany metody ustalania stóp referencyjnych i dyskontowych (10). Pomoc w formie środków fiskalnych uznaje się za pomoc o przejrzystym charakterze, gdy środek przewiduje pewien maksymalny poziom, dzięki któremu pułap mający zastosowanie nie zostanie przekroczony.

(18)

Pomoc przyznawaną w ramach programów gwarancyjnych można uznać za pomoc o przejrzystym charakterze, jeżeli metoda obliczania ekwiwalentu dotacji brutto została zaakceptowana po uprzednim zgłoszeniu jej Komisji. Komisja będzie badać takie zgłoszenia w oparciu o obwieszczenie Komisji w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE do pomocy państwa w formie gwarancji (11). Pomoc przyznawaną w ramach programów gwarancyjnych można uznać za pomoc o przejrzystym charakterze również wtedy, gdy beneficjentem jest MŚP, a ekwiwalent dotacji brutto obliczono na podstawie bezpiecznych stawek określonych w sekcji 3.3 oraz 3.5 powyższego obwieszczenia.

(19)

W związku z trudnościami w obliczaniu ekwiwalentu dotacji pomocy w formie zaliczek zwrotnych pomoc taka powinna być objęta niniejszym rozporządzeniem tylko pod warunkiem, że całkowita kwota zaliczek zwrotnych nie przekracza progu pomocy indywidualnej powodującego obowiązek zgłoszenia ani progu maksymalnej intensywności pomocy mających zastosowanie na mocy niniejszego rozporządzenia.

(20)

Uwzględniając art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, skutkiem pomocy zasadniczo nie powinna być wyłącznie ciągła lub okresowa obniżka kosztów operacyjnych, które zwykle musi ponieść beneficjent, a pomoc powinna być proporcjonalna do trudności, jakie należy pokonać w celu zapewnienia korzyści społeczno-gospodarczych uznawanych za leżące w interesie Wspólnoty. Środki pomocy państwa, które mają na celu jedynie poprawę sytuacji finansowej producentów i w żaden sposób nie przyczyniają się do rozwoju sektora, a w szczególności pomoc przyznawaną wyłącznie w oparciu o cenę, ilość, jednostkę produkcji lub jednostkę środków produkcji uznaje się za pomoc operacyjną, która jest niezgodna ze wspólnym rynkiem. Ponadto pomoc tego rodzaju będzie prawdopodobnie kolidować z mechanizmami wspólnej organizacji rynków. Właściwe jest zatem ograniczenie zakresu niniejszego rozporządzenia do pomocy przeznaczonej na inwestycje, jak również na niektóre środki społeczno-gospodarcze.

(21)

Aby mieć pewność, że pomoc jest niezbędna i zachęca do rozwoju określonych rodzajów działalności, niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy na rzecz działalności, którą beneficjent mógłby prowadzić w istniejących warunkach rynkowych. Należy przyjąć, że efekt zachęty występuje, jeżeli przed rozpoczęciem jakichkolwiek działań dotyczących realizacji projektu lub działań objętych pomocą beneficjent przedłożył wniosek władzom państwa członkowskiego.

(22)

Aby ustalić, czy przestrzegane są określone w niniejszym rozporządzeniu progi pomocy indywidualnej powodujące obowiązek zgłoszenia oraz progi maksymalnej intensywności pomocy, należy uwzględnić całkowitą kwotę pomocy ze środków publicznych dla projektu lub działalności objętych pomocą, niezależnie od tego, czy pomoc pochodzi ze źródeł lokalnych, regionalnych, krajowych czy wspólnotowych.

(23)

Niniejsze rozporządzenie powinno obejmować następujące rodzaje pomocy: pomoc z tytułu trwałego i tymczasowego zaprzestania działalności połowowej, pomoc przeznaczoną na finansowanie środków społeczno-gospodarczych, pomoc na rzecz inwestycji produkcyjnych w akwakulturę, pomoc przeznaczoną na środki wodnośrodowiskowe, pomoc przeznaczoną na środki na rzecz zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt, pomoc na rzecz rybołówstwa śródlądowego, pomoc na rzecz przetwarzania i wprowadzaniu do obrotu produktów rybołówstwa i akwakultury, pomoc przeznaczoną na środki służące wspólnemu interesowi, realizowane przy aktywnym wsparciu ze strony samych podmiotów gospodarczych lub organizacji działających w imieniu producentów lub innych organizacji uznanych przez państwo członkowskie, pomoc przeznaczoną na środki służące wspólnemu interesowi, których celem jest ochrona i rozwój fauny i flory wodnej przy jednoczesnej poprawie stanu środowiska wodnego, pomoc przeznaczona na inwestycje w publicznych lub prywatnych portach rybackich, miejscach wyładunku i przystaniach rybackich, pomoc przeznaczona na środki służące wspólnemu interesowi, których celem jest wdrażanie polityki podniesienia jakości i wartości, rozwój nowych rynków dla produktów rybołówstwa i akwakultury lub kampanie promocyjne dotyczące tych produktów, pomoc przeznaczoną na projekty pilotażowe, pomoc przeznaczoną na modyfikację w celu zmiany przeznaczenia statków rybackich, a także pomoc przeznaczoną na pomoc techniczną.

(24)

Jeżeli zwolnienia podatkowe przewidziane w art. 14 dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (12) są stosowane w jednakowy sposób do całego sektora rybołówstwa, Komisja uznaje, że mogą one przyczynić się do rozwoju sektora i służyć wspólnemu interesowi. Państwa członkowskie stosują wspomniane zwolnienia w jednakowy sposób, a doświadczenia w stosowaniu tych środków na mocy rozporządzenia (WE) nr 1595/2004 pokazują, że nie wpłynęły one niekorzystnie na warunki wymiany handlowej oraz że pomagają w realizacji celów wspólnej polityki rybołówstwa poprzez zapewnianie zrównoważonych warunków społeczno-gospodarczych. Z uwagi na przejrzystość powyższego środka, gdzie pomoc oblicza się na podstawie faktycznej ilości paliwa wykorzystanego przez statek, a także w świetle faktu, że niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie wyłącznie do MŚP oraz że ogromna większość przedsiębiorstw rybackich w Unii Europejskiej to MŚP (większość przedsiębiorstw korzystających z powyższych zwolnień podatkowych to mniejsze przedsiębiorstwa posiadające tylko jeden statek), Komisja uważa, że tego rodzaju środki nie zakłócą konkurencji i nie wpłyną niekorzystnie na warunki wymiany handlowej w stopniu sprzecznym ze wspólnym interesem. W związku z tym takie zwolnienia podatkowe – w stopniu, w jakim stanowią one pomoc państwa – należy uznać za zgodne ze wspólnym rynkiem i wyłączyć z wymogu zgłoszenia, o którym mowa w art. 88 ust. 3 Traktatu WE, pod warunkiem że są zgodne z przepisami dyrektyw i że mają zastosowanie do całego sektora rybołówstwa. Ponadto niniejsze rozporządzenie powinno także pod pewnymi warunkami uznać za zgodne ze wspólnym rynkiem i wyłączyć z wymogu zgłoszenia zawartego w art. 88 ust. 3 Traktatu zwolnienia podatkowe lub obniżki stosowane w odniesieniu do rybołówstwa śródlądowego i hodowli ryb, które państwa członkowskie mogą wprowadzić na mocy art. 15 dyrektywy Rady 2003/96/WE.

(25)

W celu zagwarantowania przejrzystości i skutecznego monitorowania, zgodnie z art. 3 rozporządzenia (WE) nr 994/98, należy ustanowić standardowy format, zgodnie z którym państwa członkowskie powinny dostarczać Komisji zestawienie informacji za każdym razem, gdy na mocy niniejszego rozporządzenia wdrażany jest program pomocy lub przyznawana jest pomoc indywidualna. Każdy środek pomocy zgłoszony Komisji otrzyma numer identyfikacyjny. Fakt nadania środkowi pomocy takiego numeru nie oznacza, że Komisja zbadała, czy pomoc spełnia warunki niniejszego rozporządzenia. Tym samym nie jest on źródłem uzasadnionych oczekiwań ze strony państwa członkowskiego lub beneficjenta w odniesieniu do zgodności środków pomocy z niniejszym rozporządzeniem.

(26)

Z tych samych przyczyn Komisja powinna ustalić szczegółowe wymogi dotyczące formy i treści sprawozdań rocznych, które państwa członkowskie mają jej przedkładać. Należy również ustalić zasady dotyczące dokumentacji pomocy w formie programów i pomocy indywidualnej wyłączonej na mocy niniejszego rozporządzenia, jaką powinny prowadzić państwa członkowskie, zgodnie z wymogami określonymi w art. 15 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (13).

(27)

W celu monitorowania procesu wprowadzania w życie niniejszego rozporządzenia Komisja powinna mieć również możliwość otrzymywania od państw członkowskich wszystkich niezbędnych informacji dotyczących środków wprowadzonych na mocy niniejszego rozporządzenia. W przypadku niedostarczenia przez państwa członkowskie w rozsądnym terminie informacji na temat takich środków pomocy można będzie zatem uznać, że nie spełniono warunków niniejszego rozporządzenia. W przypadku niedostarczenia przez państwo członkowskie informacji umożliwiających monitorowanie środków pomocy Komisja może zdecydować o niestosowaniu rozporządzenia lub jego odpowiedniej części w odniesieniu do danego państwa członkowskiego, a także o konieczności zgłaszania Komisji, zgodnie z art. 88 Traktatu, wszystkich kolejnych środków pomocy, w tym nowych środków pomocy indywidualnej przyznawanej na podstawie programów pomocy objętych uprzednio niniejszym rozporządzeniem. Po otrzymaniu odpowiednich i kompletnych informacji od państwa członkowskiego Komisja powinna przywrócić pełne stosowanie rozporządzenia w odniesieniu do danego państwa członkowskiego.

(28)

Uwzględniając datę wygaśnięcia rozporządzenia (WE) nr 1198/2006, jak również fakt, że warunki przyznawania pomocy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem zostały ujednolicone z warunkami określonymi w odniesieniu do stosowania Europejskiego Funduszu Rybackiego, właściwe jest ograniczenie okresu stosowania niniejszego rozporządzenia do dnia, w którym wygasa rozporządzenie (WE) nr 1198/2006. W przypadku gdyby niniejsze rozporządzenie wygasło i nie zostało przedłużone, programy pomocy już wyłączone na mocy niniejszego rozporządzenia powinny pozostać wyłączone przez kolejne sześć miesięcy.

(29)

Należy ustanowić przepisy przejściowe w odniesieniu do zgłoszeń rozpatrywanych w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia oraz do pomocy przyznanej przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, lecz niezgłoszonej z naruszeniem wymogu przewidzianego w art. 88 ust. 3 Traktatu, jak również w odniesieniu do pomocy spełniającej warunki rozporządzenia Komisji (WE) nr 1595/2004 z dnia 8 września 2004 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z produkcją, przetwórstwem i obrotem produktami rybołówstwa (14),

a)

pomocy, której wysokość ustalona jest na podstawie ceny lub ilości produktów wprowadzonych do obrotu;

b)

pomocy przyznanej na działalność związaną z wywozem, a mianowicie pomocy związanej bezpośrednio z ilością wywożonych produktów, z tworzeniem i funkcjonowaniem sieci dystrybucji lub z innymi wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności wywozowej;

c)

pomocy uwarunkowanej pierwszeństwem korzystania z towarów krajowych w stosunku do towarów przywożonych;

d)

pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom znajdującym się w trudnej sytuacji;

e)

programów pomocy, które nie wykluczają wyraźnie możliwości przekazania pomocy indywidualnej na rzecz przedsiębiorstwa, na którym ciąży obowiązek zwrotu pomocy wynikający z wcześniejszej decyzji Komisji uznającej pomoc za niezgodną z prawem i ze wspólnym rynkiem;

f)

pomocy ad hoc na rzecz podmiotu gospodarczego, na którym ciąży obowiązek zwrotu pomocy wynikający z wcześniejszej decyzji Komisji uznającej pomoc za niezgodną z prawem oraz ze wspólnym rynkiem.

a)

„pomoc” oznacza każdy środek spełniający wszystkie kryteria, o których mowa w art. 87 ust. 1 Traktatu;

b)

„program pomocy” oznacza każdy akt prawny, na podstawie którego, bez dodatkowych środków wykonawczych, można przyznać pomoc indywidualną przedsiębiorstwom, określonym w sposób ogólny w tym akcie, oraz każdy akt prawny, na podstawie którego przedsiębiorstwu lub przedsiębiorstwom można przyznać pomoc niezwiązaną z konkretnym projektem na czas nieokreślony i/lub w nieokreślonej wysokości;

c)

„pomoc indywidualna” oznacza pomoc ad hoc oraz podlegające wymogowi zgłoszenia przyznawanie pomocy na podstawie programu pomocy;

d)

„pomoc ad hoc” oznacza pomoc indywidualną nieprzyznawaną na podstawie programu pomocy;

e)

„intensywność pomocy” oznacza kwotę pomocy wyrażoną jako odsetek kosztów kwalifikowalnych;

f)

„produkt rybołówstwa” oznacza zarówno produkty złowione w morzu lub w wodach śródlądowych, jak i produkty akwakultury wymienione w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 104/2000;

g)

„małe i średnie przedsiębiorstwa” („MŚP”) oznaczają małe i średnie przedsiębiorstwa, których definicja znajduje się w art. 2 ust. 7 rozporządzenia Komisji (WE) nr […]/2008 z dnia 2 lipca 2008 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE uznających niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem (15);

h)

„pomoc przejrzysta” oznacza pomoc, w przypadku której można dokładnie obliczyć z wyprzedzeniem ekwiwalent dotacji brutto bez konieczności przeprowadzania oceny ryzyka;

i)

„zagrożone przedsiębiorstwo” oznacza przedsiębiorstwo spełniające następujące warunki:

a)

dotacje bezpośrednie i dotacje na spłatę odsetek;

b)

pomoc w formie pożyczek, gdzie ekwiwalent dotacji brutto oblicza się na podstawie stóp referencyjnych obowiązujących w dniu przyznania dotacji i z uwzględnieniem normalnego zabezpieczenia i/lub nadmiernego ryzyka związanego z pożyczką;

c)

pomoc w formie programów gwarancyjnych:

d)

pomoc w formie środków fiskalnych uznaje się za przejrzystą, gdy środki przewidują pewien maksymalny poziom, dzięki któremu pułap mający zastosowanie nie zostanie przekroczony.

a)

pomocy w formie dokapitalizowania;

b)

pomocy w formie środków kapitału podwyższonego ryzyka.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz art. 4 rozporządzenia (WE) nr 498/2007; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 24 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006, oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 26 ust. 3 oraz art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz art. 8 rozporządzenia (WE) nr 498/2007; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 28 oraz 29 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz art. 9 i 10 rozporządzenia (WE) nr 498/2007; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 28 i 30 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz art. 11 rozporządzenia (WE) nr 498/2007; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 28 i 31 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 28 i 32 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz art. 12 rozporządzenia (WE) nr 498/2007; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 33 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz art. 13 rozporządzenia (WE) nr 498/2007; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 34 i 35 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz art. 14 rozporządzenia (WE) nr 498/2007; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 36 i 37 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz art. 15 rozporządzenia (WE) nr 498/2007; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 36 i 38 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz art. 16 rozporządzenia (WE) nr 498/2007; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 36 i 39 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz art. 17 rozporządzenia (WE) nr 498/2007; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 36 i 40 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz art. 18 rozporządzenia (WE) nr 498/2007; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 36 i 41 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz art. 19 rozporządzenia (WE) nr 498/2007; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 36 i 42 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 oraz art. 20 rozporządzenia (WE) nr 498/2007; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

a)

pomoc spełnia warunki określone w art. 46 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006; oraz

b)

kwota pomocy nie przekracza, w ekwiwalencie dotacji, całkowitej stawki wkładu ze środków publicznych ustalonej w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1198/2006.

30.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/29

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 882/2004 określa ogólne zadania i obowiązki wspólnotowych laboratoriów referencyjnych ds. żywności, pasz i zdrowia zwierząt oraz dotyczące ich wymogi. Wspólnotowe laboratoria referencyjne ds. zdrowia zwierząt i żywych zwierząt zostały wymienione w części II załącznika VII do tego rozporządzenia.

(2)

Dyrektywa 2006/88/WE ustanawia wymogi dotyczące zdrowia zwierząt w zakresie wprowadzania do obrotu, przywozu do Wspólnoty i tranzytu przez jej terytorium zwierząt akwakultury i produktów akwakultury oraz niektóre minimalne środki zapobiegania i zwalczania niektórych chorób u tych zwierząt. Na mocy tej dyrektywy wspólnotowe laboratoria referencyjne ds. chorób zwierząt wodnych pełnią funkcje i obowiązki określone w części I załącznika VI do tej dyrektywy.

(3)

Po zakończeniu procedury wyboru Centre for Environment, Fisheries & Aquaculture Science (Cefas), Weymouth Laboratory, Zjednoczone Królestwo, powinno zostać wyznaczone na wspólnotowe laboratorium referencyjne ds. chorób skorupiaków.

(4)

Po zakończeniu procedury wyboru Laboratoire d’études sur la rage et la pathologie des animaux sauvages przy Agence Française de Sécurité Sanitaire des Aliments (AFSSA), Nancy, Francja, powinno zostać wyznaczone na wspólnotowe laboratorium referencyjne ds. wścieklizny.

(5)

Po zakończeniu procedury wyboru Laboratorio de Vigilancia Veterinaria (VISAVET) przy Facultad de Veterinaria, Universidad Complutense de Madrid, Madryt, Hiszpania, powinno zostać wyznaczone na wspólnotowe laboratorium referencyjne ds. gruźlicy bydła.

(6)

Wspólnotowe laboratoria referencyjne ds. chorób skorupiaków, wścieklizny i gruźlicy bydła powinny zostać wyznaczone na wstępny okres pięciu lat, począwszy od dnia 1 lipca 2008 r., aby umożliwić ocenę ich funkcjonowania i zgodności z wymogami.

(7)

Oprócz ogólnych funkcji i obowiązków określonych w art. 32 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 na poziomie wspólnotowym należy wykonywać niektóre szczegółowe obowiązki i zadania związane z cechami czynników wywołujących wymienione choroby w celu zapewnienia zwiększonej koordynacji. W związku z tym należy takie dodatkowe szczegółowe obowiązki i zadania określić w niniejszym rozporządzeniu w sprawie wspólnotowych laboratoriów referencyjnych ds. wścieklizny i gruźlicy bydła.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić część II załącznika VII do rozporządzenia (WE) nr 882/2004.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

30.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/33

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 1763/2004 zawiera listę osób, w stosunku do których na mocy tego rozporządzenia stosuje się zamrożenie funduszy oraz zasobów gospodarczych.

(2)

Komisja jest upoważniona do wprowadzania zmian do wymienionego załącznika, uwzględniając decyzje wykonawcze Rady w odniesieniu do wspólnego stanowiska Rady 2004/694/WPZiB z dnia 11 października 2004 r. w sprawie dalszych środków wspierających skuteczne wykonanie mandatu Międzynarodowego Trybunału Karnego dla byłej Jugosławii (MTKJ) (2). Decyzja Rady 2008/613/WPZiB (3) z dnia 24 lipca 2008 r. wprowadza w życie wyżej wspomniane wspólne stanowisko. Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany do załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1763/2004,

30.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/34

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2015/2006 z dnia 19 grudnia 2006 r. ustanawiające na rok 2007 i 2008 wielkości dopuszczalne połowów dla wspólnotowych statków rybackich dotyczące niektórych głębinowych zasobów rybnych (3) ustanawia kwoty na lata 2007 i 2008.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państw członkowskich określonych w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tych państwach członkowskich wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2008 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, przechowywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

30.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/36

(1)

Należy uściślić kwestię stosowania art. 18 rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 do przemieszczania odpadów w przypadkach, w których dane państwo w odpowiedzi na wniosek Komisji, zgodnie z art. 37 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1013/2006, oświadczyło, że nie zakaże ich przemieszczania ani nie zastosuje wobec nich procedury uprzedniego zgłoszenia na piśmie i zgody, jak określono w art. 35 tego rozporządzenia.

(2)

Komisja otrzymała odpowiedzi od Bośni i Hercegowiny, Iranu i Togo na pisemne wnioski z prośbą o potwierdzenie na piśmie, że odpady wymienione w załącznikach III lub IIIA do rozporządzenia (WE) nr 1013/2006, których wywóz nie jest zakazany na mocy jego art. 36, mogą być wywożone ze Wspólnoty w celu poddania ich odzyskowi w tych państwach, oraz z prośbą o wskazanie przez te państwa, jakim ewentualnym procedurom kontrolnym odpady zostaną poddane. Komisja otrzymała również dalsze informacje dotyczące Wybrzeża Kości Słoniowej, Malezji, Mołdawii (2), Rosji i Ukrainy. Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1418/2007 (3), uwzględniając te informacje.

(3)

Rząd Liechtensteinu oświadczył, że Liechtenstein należy traktować jako państwo, które obowiązuje decyzja OECD. Artykuł 37 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 nie stosuje się zatem do tego państwa i Liechtenstein należy skreślić z załącznika do rozporządzenia (WE) nr 1418/2007.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1418/2007,

1)

wprowadza się artykuł 1a w brzmieniu:

„Artykuł 1a

Jeżeli państwo w swojej odpowiedzi na pisemny wniosek przesłany przez Komisję zgodnie z art. 37 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 oświadcza, że nie zakaże określonych przemieszczeń odpadów ani nie zastosuje wobec nich procedury uprzedniego zgłoszenia na piśmie i zgody, jak określono w art. 35 tego rozporządzenia, w odniesieniu do takich przemieszczeń zastosowanie ma art. 18 tego rozporządzenia z uwzględnieniem niezbędnych zmian.”;

2)

w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1418/2007 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

30.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/45

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 996/97 z dnia 3 czerwca 1997 r. w sprawie otwarcia kontyngentu taryfowego na przywóz mrożonych cienkich przepon wołowych objętych kodem CN 0206 29 91 i zarządzania nim (3) otworzyło kontyngent taryfowy na przywóz produktów sektora wołowiny i cielęciny.

(2)

Ilości, w odniesieniu do których złożono wnioski o pozwolenie na przywóz na okres od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 30 czerwca 2009 r., przewyższają ilości dostępne. Należy zatem określić, na jakie ilości pozwolenia na przywóz mogą być wydawane, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości objętych wnioskami,

30.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/46

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1451/2007 z dnia 4 grudnia 2007 r. w sprawie drugiej fazy 10-letniego programu prac określonego w art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (2) ustanawia wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I, IA lub IB do dyrektywy 98/8/WE. Wykaz ten obejmuje difenakum.

(2)

Na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 difenakum zostało ocenione zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE pod kątem stosowania w produktach typu 14, „Rodentycydy”, zgodnie z definicją w załączniku V do dyrektywy 98/8/WE.

(3)

Finlandia została wyznaczona jako państwo pełniące rolę sprawozdawcy i w dniu 21 marca 2006 r. przedłożyła Komisji sprawozdanie właściwego organu, wraz z zaleceniem, zgodnie z art. 14 ust. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007.

(4)

Sprawozdanie właściwego organu zostało poddane analizie przez państwa członkowskie i Komisję. Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 w dniu 29 listopada 2007 r. wyniki analizy zostały włączone do sprawozdania z oceny przez Stały Komitet ds. Produktów Biobójczych.

(5)

Ocena difenakum nie dała podstaw do żadnych wątpliwości ani obaw wymagających konsultacji z Komitetem Naukowym ds. Zagrożeń dla Zdrowia i Środowiska.

(6)

Na podstawie przeprowadzonych badań można oczekiwać, iż produkty biobójcze zawierające difenakum stosowane jako rodentycydy nie stanowią zagrożenia dla ludzi z wyjątkiem przypadkowych zdarzeń związanych z dziećmi. Stwierdzono zagrożenie dla zwierząt innych niż docelowe oraz dla środowiska. Jednak gryzonie uznane za docelowe są szkodnikami i stanowią zagrożenie dla zdrowia publicznego. Co więcej, nie ustalono jeszcze, czy istnieją odpowiednie, alternatywne dla difenakum substancje, które byłyby zarazem bardziej skuteczne i mniej szkodliwe dla środowiska. Włączenie difenakum do załącznika I jest zatem uzasadnione w celu stworzenia we wszystkich państwach członkowskich możliwości udzielania, zmieniania lub cofania zezwoleń na stosowanie jako rodentycydy produktów biobójczych zawierających difenakum, zgodnie z art. 16 ust. 3 dyrektywy 98/8/WE.

(7)

W świetle wniosków zawartych w sprawozdaniu z oceny konieczne jest wprowadzenie na poziomie wydawania zezwoleń na produkty zawierające difenakum i stosowane jako rodentycydy wymogu stosowania szczególnych środków ograniczających zagrożenie. Środki te powinny być ukierunkowane na ograniczenie zagrożenia związanego z pierwotnym i wtórnym narażeniem ludzi i zwierząt innych niż docelowe oraz długofalowych skutków oddziaływania substancji na środowisko.

(8)

Ze względu na stwierdzone zagrożenia i ich charakter, sprawiające, że difenakum jest substancją potencjalnie trwałą, podatną na bioakumulację i toksyczną lub bardzo trwałą i bardzo podatną na bioakumulację, difenakum należy włączyć do załącznika I jedynie na pięć lat i poddać porównawczej ocenie ryzyka zgodnie z art. 10 ust. 5 ppkt (i) akapit drugi dyrektywy 98/8/WE, zanim okres jego włączenia do załącznika I zostanie przedłużony.

(9)

Ważne jest, aby przepisy niniejszej dyrektywy były stosowane jednocześnie we wszystkich państwach członkowskich, tak aby zapewnić równe traktowanie produktów biobójczych zawierających substancję czynną difenakum na rynku oraz właściwe ogólne funkcjonowanie rynku produktów biobójczych.

(10)

Należy przewidzieć odpowiedni okres czasu, zanim substancja czynna zostanie włączona do załącznika I, w celu umożliwienia państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowania się do spełnienia nowych wymogów wynikających z włączenia oraz zagwarantowania wnioskodawcom, którzy przygotowali dokumenty, możliwości pełnego wykorzystania 10-letniego okresu ochrony informacji, który – zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. c) ppkt (ii) dyrektywy 98/8/WE – rozpoczyna się od dnia włączenia.

(11)

Po włączeniu należy przewidzieć odpowiednio długi czas, umożliwiający państwom członkowskim wprowadzenie w życie przepisów art. 16 ust. 3 dyrektywy 98/8/WE, w szczególności w odniesieniu do udzielania, zmieniania lub cofania zezwoleń na zawierające difenakum produkty biobójcze należące do produktów typu 14, tak aby zapewnić ich zgodność z dyrektywą 98/8/WE.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 98/8/WE.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

30.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/49

(1)

Decyzja nr 1982/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. dotycząca siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) (2) (dalej zwanego „siódmym programem ramowym”) przewiduje udział Wspólnoty w programach badawczo-rozwojowych podjętych przez kilka państw członkowskich, w tym udział w strukturach utworzonych w celu wykonania tych programów w rozumieniu art. 169 Traktatu.

(2)

Siódmy program ramowy określił szereg kryteriów identyfikacji obszarów inicjatyw podejmowanych na mocy art. 169: związek z celami Wspólnoty, jasne określenie realizowanego celu oraz jego związek z celami siódmego programu ramowego, obecność istniejącej uprzednio podstawy (istniejące lub planowane programy badawcze), europejska wartość dodana, masa krytyczna z uwzględnieniem rozmiaru oraz liczby uczestniczących programów, a także stopnia podobieństwa działań nimi objętych, oraz skuteczność art. 169 jako najodpowiedniejszego środka do osiągnięcia celów.

(3)

Decyzja Rady 2006/971/WE z dnia 19 grudnia 2006 r. dotycząca programu szczegółowego „Współpraca”, wdrażającego siódmy program ramowy Wspólnoty Europejskiej w dziedzinie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) (3) (dalej zwanego „programem szczegółowym »Współpraca«”) określa „inicjatywę na mocy art. 169 w dziedzinie życia wspieranego przez otoczenie” jako jedną z dziedzin odpowiednich dla udziału Wspólnoty w krajowych programach badawczych realizowanych wspólnie na podstawie art. 169 Traktatu.

(4)

W komunikacie z dnia 1 czerwca 2005 r. zatytułowanym „i2010 – Europejskie społeczeństwo informacyjne na rzecz wzrostu i zatrudnienia” Komisja zapowiedziała uruchomienie sztandarowej inicjatywy w sprawie opieki nad ludźmi w starzejącym się społeczeństwie.

(5)

W komunikacie z dnia 12 października 2006 r. zatytułowanym „Demograficzna przyszłość Europy – przekształcić wyzwania w nowe możliwości” Komisja podkreśliła, iż demograficzne starzenie się społeczeństw jest jednym z głównych wyzwań, przed którymi stoją wszystkie kraje UE, oraz iż nowe technologie mogłyby ułatwić kontrolowanie kosztów, wpłynąć na poprawę sytuacji ludzi starszych i promować ich aktywny udział w społeczeństwie, zwiększając tym samym konkurencyjność gospodarki europejskiej w ramach wspierania poprawionej strategii lizbońskiej na rzecz rozwoju i zatrudnienia.

(6)

W szczególności w dziedzinie technologii informacyjno-komunikacyjnych (TIK) zjawisko starzenia się społeczeństwa można postrzegać jako szansę dla powstającego rynku nowych towarów i usług odpowiadających potrzebom ludzi starszych. Gwałtowny rozwój i wykorzystanie TIK nie powinny jednak prowadzić do wykluczenia społecznego lub powiększenia przepaści cyfrowej; umiejętności informatyczne stanowią natomiast warunek konieczny integracji i uczestniczenia w społeczeństwie informacyjnym.

(7)

Niniejsza inicjatywa w dziedzinie życia wspieranego przez otoczenie powinna uwzględniać sytuację starzejącego się społeczeństwa Europy, w którym liczba kobiet jest większa od liczby mężczyzn z powodu wyższej średniej długości życia kobiet.

(8)

Aktywne starzenie się stanowi główny element opracowanych na nowo wytycznych w zakresie zatrudnienia. Podejście UE do starzenia się ma na celu zmobilizowanie pełnego potencjału osób w każdym wieku – podejście oparte na koncepcji cyklu życiowego, i podkreśla potrzebę przejścia od fragmentarycznych do kompleksowych strategii w zakresie starzenia się.

(9)

Obecnie wiele programów badawczo-rozwojowych lub działań podjętych indywidualnie przez państwa członkowskie na poziomie krajowym w dziedzinie technologii informacyjno-komunikacyjnych na rzecz komfortowego starzenia się nie jest koordynowane na poziomie europejskim w wystarczający sposób, co uniemożliwia spójne podejście na poziomie europejskim do badań i rozwoju innowacyjnych programów i usług opartych na technologiach informacyjno-komunikacyjnych na rzecz komfortowego starzenia się.

(10)

Pragnąc wypracować spójne podejście na poziomie europejskim w dziedzinie technologii informacyjno-komunikacyjnych na rzecz komfortowego starzenia się oraz działać skutecznie, kilka państw członkowskich podjęło inicjatywę dotyczącą ustanowienia wspólnego programu badawczo-rozwojowego zatytułowanego „Wspólny program w zakresie życia wspieranego przez otoczenie” w dziedzinie technologii informacyjno-komunikacyjnych na rzecz komfortowego starzenia się w społeczeństwie informacyjnym, w celu uzyskania synergii, jeśli chodzi o środki zarządzania i środki finansowe poprzez zagwarantowanie jednolitego i wspólnego mechanizmu oceny z pomocą niezależnych ekspertów w oparciu o utrwaloną praktykę określoną w rozporządzeniu (WE) nr 1906/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiającym zasady uczestnictwa przedsiębiorstw, ośrodków badawczych i uniwersytetów w działaniach w ramach siódmego programu ramowego oraz rozpowszechniania wyników badań (2007–2013) (4) oraz połączenie dodatkowej wiedzy i środków z różnych krajów w całej Europie.

(11)

Wspólny program w zakresie życia wspieranego przez otoczenie ma na celu sprostanie wyzwaniu demograficznego starzenia się społeczeństw poprzez zapewnienie niezbędnych ram prawnych i organizacyjnych dla europejskiej współpracy na szeroką skalę pomiędzy państwami członkowskimi w zakresie stosowanych badań i innowacji w dziedzinie TIK na rzecz komfortowego starzenia w starzejącym się społeczeństwie. Belgia, Dania, Niemcy, Irlandia, Grecja, Hiszpania, Francja, Włochy, Cypr, Luksemburg, Węgry, Niderlandy, Austria, Polska, Portugalia, Rumunia, Słowenia, Finlandia, Szwecja i Zjednoczone Królestwo (dalej zwane „uczestniczącymi państwami członkowskimi”) oraz Izrael, Norwegia i Szwajcaria zgodziły się wspólnie koordynować i realizować działania mające na celu wnoszenie wkładu do programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie. Całkowitą wartość ich krajowego udziału szacuje się na co najmniej 150 mln EUR na czas trwania siódmego programu ramowego. Udział każdego z tych krajów we wspólnym programie w zakresie życia wspieranego przez otoczenie powinien zależeć od minimalnego wkładu finansowego proporcjonalnego do ewentualnego zapotrzebowania ich krajowej społeczności badawczej i powinien zwykle wynosić co najmniej 0,2 mln EUR w przypadku udziału tego kraju w rocznym programie prac.

(12)

Wspólny program w zakresie życia wspieranego przez otoczenie powinien również promować zaangażowanie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) w działania prowadzone w jego ramach zgodnie z celami siódmego programu ramowego.

(13)

W celu zwiększenia siły oddziaływania wspólnego programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie uczestniczące państwa członkowskie, Izrael, Norwegia i Szwajcaria zgodziły się na udział w nim Wspólnoty. Wspólnota powinna wziąć udział w programie poprzez wniesienie wkładu finansowego do wysokości 150 mln EUR Biorąc pod uwagę, że wspólny program w zakresie życia wspieranego przez otoczenie spełnia naukowe cele siódmego programu ramowego oraz że zakres badań we wspólnym programie w zakresie życia wspieranego przez otoczenie jest objęty zakresem zagadnienia „technologie informacyjne i komunikacyjne” programu szczegółowego „Współpraca” siódmego programu ramowego, wkład finansowy Wspólnoty powinien zostać przekazany ze środków przyznanych w budżecie na to zagadnienie. Dalsze możliwości finansowania mogą być udostępnione między innymi przez Europejski Bank Inwestycyjny (EBI), w szczególności przez mechanizm finansowania opartego na podziale ryzyka opracowany wspólnie przez EBI i Komisję zgodnie z załącznikiem III do decyzji 2006/971/WE.

(14)

Wsparcie finansowe ze strony Wspólnoty zostanie udzielone pod warunkiem przedstawienia planu finansowego opartego na formalnych zobowiązaniach właściwych organów krajowych dotyczących realizacji wspólnych programów badawczo-rozwojowych i działań podjętych na poziomie krajowym oraz udziału w finansowaniu wspólnego wykonania wspólnego programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie.

(15)

Wspólna realizacja krajowych programów badawczych wymaga ustanowienia lub istnienia specjalnej jednostki ds. wdrażania przewidzianej w szczegółowym programie „Współpraca”.

(16)

Uczestniczące państwa członkowskie uzgodniły, że ta specjalna jednostka ds. wdrażania będzie realizować wspólny program w zakresie życia wspieranego przez otoczenie.

(17)

Specjalna jednostka ds. wdrażania powinna otrzymać wkład finansowy ze strony Wspólnoty oraz zapewnić skuteczną realizację wspólnego programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie.

(18)

W celu skutecznej realizacji programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie specjalna jednostka ds. wdrażania powinna przyznać wsparcie finansowe stronom trzecim uczestniczącym we wspólnym programie w zakresie życia wspieranego przez otoczenie, których wybór nastąpi w wyniku zaproszenia do składania wniosków.

(19)

Wkład Wspólnoty powinien zależeć od środków zaangażowanych przez uczestniczące państwa członkowskie, Izrael, Norwegię i Szwajcarię oraz wypłaty ich wkładów finansowych.

(20)

Wspólnota powinna mieć prawo do zmniejszenia, wycofania swojego wkładu finansowego lub zaprzestania jego wnoszenia w przypadku niewłaściwej, częściowej lub spóźnionej realizacji wspólnego programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie na warunkach określonych w porozumieniu zawartym między Wspólnotą a specjalną jednostką ds. wdrażania, określającym szczegółowe warunki dotyczące wkładu Wspólnoty.

(21)

Każde państwo członkowskie może dołączyć do wspólnego programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie.

(22)

Zgodnie z siódmym programem ramowym Wspólnota powinna posiadać prawo do uzgadniania warunków dotyczących swojego wkładu finansowego do wspólnego programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie w odniesieniu do udziału w nim każdego kraju stowarzyszonego z siódmym programem ramowym lub, o ile jest to niezbędne do uzgadniania realizacji wspólnego programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie, innego kraju przystępującego do programu w trakcie jego realizacji, zgodnie z niniejszą decyzją.

(23)

Należy również przedsięwziąć właściwe środki, aby zapobiec nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym, a także podjąć konieczne działania w celu odzyskania utraconych, niesłusznie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych środków zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (5), rozporządzeniem Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (6) oraz rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/1999 z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (7).

(24)

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (8) (dalej zwanym „rozporządzeniem finansowym”) oraz rozporządzeniem Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającym szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (9) (dalej zwanym „przepisami wykonawczymi”) wkład Wspólnoty powinien być przeznaczony na bezpośrednie zarządzanie scentralizowane zgodnie z art. 54 ust. 2 lit. c) i art. 56 rozporządzenia finansowego oraz art. 35, art. 38 ust. 2 i art. 41 przepisów wykonawczych.

(25)

Istotne jest, aby działalność badawcza na podstawie wspólnego programu w zakresie życia wspomaganego przez otoczenie była zgodna z podstawowymi zasadami etycznymi, w tym z zasadami odzwierciedlonymi w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej oraz w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a także aby uwzględniała problematykę płci i kwestie równości mężczyzn i kobiet. Przy realizacji programu należy również uwzględnić propagowanie roli kobiet w dziedzinie nauki i badań.

(26)

Celem wspólnego programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie powinno być również promowanie sprawiedliwego i uproszczonego dostępu do odpowiednich produktów i usług opartych na TIK we wszystkich państwach członkowskich.

(27)

Do roku 2010 Komisja powinna przeprowadzić śródokresową ocenę jakości i skuteczności realizacji wspólnego programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie i postępu w osiąganiu wyznaczonych celów. Ocenie należy poddać też potrzebę dokonywania dalszych ocen śródokresowych przed przeprowadzeniem oceny końcowej w końcu 2013 r.,

a)

wykazania przez uczestniczące państwa członkowskie, Izrael, Norwegię i Szwajcarię, że wspólny program w zakresie życia wspieranego przez otoczenie zgodnie z opisem w załączniku I został skutecznie ustanowiony;

b)

formalnego powołania lub wskazania przez uczestniczące państwa członkowskie, Izrael, Norwegię i Szwajcarię lub organizacje wskazane przez uczestniczące państwa członkowskie, Izrael, Norwegię i Szwajcarię specjalnej jednostki ds. wdrażania posiadającej osobowość prawną, która będzie odpowiadać za realizację wspólnego programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie oraz odbiór, przeznaczenie i monitorowanie wkładu finansowego Wspólnoty w ramach pośredniego zarządzania scentralizowanego zgodnie z art. 54 ust. 2 lit. c i art. 56 rozporządzenia finansowego oraz art. 35, art. 38 ust. 2 i art. 41 przepisów wykonawczych;

c)

ustanowienia właściwego i skutecznego modelu zarządzania wspólnym programem w zakresie życia wspieranego przez otoczenie zgodnie z wytycznymi określonymi w załączniku II, który stanowi integralną część niniejszej decyzji;

d)

skutecznego prowadzenia działań w ramach wspólnego programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie opisanych w załączniku I przez specjalną jednostkę ds. wdrażania, co obejmuje rozpoczęcie procedury zaproszenia do składania wniosków o przyznanie dotacji;

e)

zobowiązań uczestniczących państw członkowskich, Izraela, Norwegii i Szwajcarii do udziału w finansowaniu wspólnego programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie oraz wpłaty ich wkładu finansowego, w szczególności finansowania uczestników projektów wybranych w wyniku procedury zaproszenia do składania wniosków rozpoczętej w ramach programu;

f)

zgodności ze wspólnotowymi zasadami pomocy państwa, a w szczególności zasadami określonymi we wspólnotowych zasadach ramowych dotyczących pomocy państwa na działalność badawczą, rozwojową i innowacyjną (10);

g)

zapewnienia wysokiego poziomu doskonałości naukowej oraz przestrzegania zasad etycznych zgodnie z zasadami ogólnymi siódmego programu ramowego oraz problematyki płci, równości kobiet i mężczyzn i trwałego rozwoju; oraz

h)

sformułowania postanowień dotyczących praw własności intelektualnej wynikających z działań prowadzonych w ramach wspólnego programu w zakresie życia wspieranego przez otoczenie oraz realizacji i koordynacji programów naukowo-badawczych i działań podjętych na poziomie krajowym przez uczestniczące państwa członkowskie, Izrael, Norwegię i Szwajcarię w taki sposób, aby miały one na celu promowanie tworzenia takiej wiedzy oraz wspieranie użytkowania na szeroką skalę i rozpowszechniania stworzonej wiedzy.

30.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/58

(1)

Decyzja nr 1982/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. dotycząca siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) (3) (zwanego dalej „siódmym programem ramowym”) przewiduje udział Wspólnoty w programach badawczo-rozwojowych podjętych przez kilka państw członkowskich, w tym udział w strukturach utworzonych w celu wykonania tych programów w rozumieniu art. 169 Traktatu.

(2)

W ramach siódmego programu ramowego określono szereg kryteriów identyfikacji obszarów dla inicjatyw podejmowanych na mocy art. 169: związek z celami Wspólnoty, jasne określenie realizowanego celu oraz jego znaczenie z punktu widzenia celów siódmego programu ramowego, obecność uprzednio istniejącej podstawy (istniejące lub planowane krajowe programy badawcze), europejska wartość dodana, korzyści skali z uwzględnieniem rozmiaru oraz liczby uczestniczących programów, a także stopnia podobieństwa działań nimi objętych, oraz skuteczność art. 169 Traktatu jako najodpowiedniejszego środka do osiągnięcia celów.

(3)

Decyzja Rady 2006/974/WE z dnia 19 grudnia 2006 r. dotycząca programu szczegółowego „Możliwości”, wdrażającego siódmy program ramowy Wspólnoty Europejskiej w dziedzinie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) (4) (dalej zwanego „programem szczegółowym »Możliwości«”) określa inicjatywę podjętą na mocy art. 169 w dziedzinie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) prowadzących działalność w zakresie badań jako jedną z dziedzin odpowiednich dla udziału Wspólnoty w krajowych programach badawczych realizowanych wspólnie na mocy art. 169 Traktatu.

(4)

W swoich konkluzjach z dnia 24 września 2004 r. Rada uznała ważną rolę siódmego programu ramowego dla dalszego rozwoju europejskiej przestrzeni badawczej (EPB) i w tym kontekście podkreśliła znaczenie wzmocnienia związków pomiędzy EPB a europejskimi organizacjami międzyrządowymi, takimi jak EUREKA.

(5)

W swoich konkluzjach w dniach 25–26 listopada 2004 r. Rada podkreśliła znaczenie MŚP dla europejskiego wzrostu i konkurencyjności oraz związaną z tym konieczność wzmocnienia przez Komisję i państwa członkowskie skuteczności i komplementarności krajowych i europejskich programów wsparcia dla MŚP. Rada zachęciła Komisję do zbadania możliwości przyjęcia oddolnego programu dla MŚP prowadzących badania. Rada przywołała znaczenie koordynacji programów krajowych dla rozwoju EPB. Rada zaprosiła państwa członkowskie i Komisję do ścisłej współpracy w wyznaczeniu ograniczonej liczby dziedzin dla dalszego stosowania art. 169 Traktatu. Rada zaprosiła Komisję do dalszego rozwoju współpracy i koordynacji pomiędzy Wspólnotami a działaniami prowadzonymi w ramach struktur międzyrządowych, szczególnie z EUREKA, przywołując konferencję ministerialną EUREKA z dnia 18 czerwca 2004 r.

(6)

W swojej rezolucji z dnia 10 marca 2005 r. dotyczącej nauki i technologii – wytyczne dla przyszłej polityki Unii Europejskiej w dziedzinie wspierania badań (5) Parlament Europejski zachęcił państwa członkowskie do przyjęcia zachęt podatkowych i innych w celu propagowania innowacji przemysłowej, w tym związków z EUREKA, w szczególności w odniesieniu do MŚP, i podkreślił, że stworzenie EPB będzie możliwe tylko, jeżeli rosnąca część finansowania przeznaczonego na badania będzie rozdzielona przez Unię w celu bliższej koordynacji europejskich, krajowych i regionalnych polityk badawczych w odniesieniu do ich przedmiotu i finansowania, i jeżeli to finansowanie będzie uzupełnieniem polityki badawczej prowadzonej w państwach członkowskich i pomiędzy nimi. Parlament Europejski stwierdził, że należy bardziej wydajnie korzystać z innych mechanizmów finansowania i wsparcia w celu wspierania badań i rozwoju oraz innowacji, odwołując się, między innymi, do EUREKA. Parlament opowiedział się za wzmocnioną współpracą pomiędzy krajowymi programami badawczymi i wezwał Komisję do podjęcia inicjatyw zgodnie z art. 169 Traktatu.

(7)

W swoim komunikacie z dnia 4 czerwca 2003 r. zatytułowanym „Inwestowanie w badania: plan działania dla Europy” Komisja podkreśliła znaczenie udziału MŚP w bezpośrednich środkach wsparcia badań i innowacji, co jest niezbędne dla zwiększenia możliwości innowacyjnych dużych segmentów gospodarki.

(8)

Obecnie istniejące programy albo działania indywidualnie podejmowane przez państwa członkowskie na szczeblu krajowym, mające na celu wsparcie działań w zakresie badań i rozwoju podejmowanych przez MŚP, nie są wystarczająco skoordynowane na szczeblu europejskim i nie pozwalają na spójne podejście na szczeblu europejskim dla stworzenia wydajnego programu badawczo-rozwojowego.

(9)

W celu wypracowania spójnego podejścia na szczeblu europejskim w dziedzinie MŚP prowadzących działalność w zakresie badań i rozwoju oraz w celu zwiększenia skuteczności działań kilka państw członkowskich podjęło w ramach EUREKA inicjatywę powołania wspólnego programu badawczo-rozwojowego zatytułowanego „Eurostars” (zwanego dalej „wspólnym programem Eurostars”) na rzecz MŚP prowadzących działalność w zakresie badań i rozwoju w celu zwiększenia korzyści skali z punktu widzenia zarządzania i środków finansowych oraz połączenia dodatkowej wiedzy i zasobów dostępnych w różnych krajach Europy.

(10)

Wspólny program Eurostars ma na celu wsparcie MŚP prowadzących działalność w zakresie badań i rozwoju poprzez stworzenie niezbędnych ram prawnych i organizacyjnych dla europejskiej współpracy na szeroką skalę pomiędzy państwami członkowskimi w zakresie badań stosowanych i innowacji, w każdej dziedzinie technologii i przemysłu, z korzyścią dla tych MŚP. Belgia, Bułgaria, Republika Czeska, Dania, Niemcy, Estonia, Irlandia, Grecja, Hiszpania, Francja, Włochy, Cypr, Łotwa, Litwa, Luksemburg, Węgry, Niderlandy, Austria, Polska, Portugalia, Rumunia, Słowenia, Słowacja, Finlandia, Szwecja i Zjednoczone Królestwo (zwane dalej „uczestniczącymi państwami członkowskimi”) oraz Islandia, Izrael, Norwegia, Szwajcaria i Turcja (zwane dalej „innymi uczestniczącymi krajami”) zgodziły się na koordynację i wspólną realizację działań mających na celu wniesienie wkładu do wspólnego programu Eurostars. Całkowitą wartość ich udziału szacuje się na co najmniej 300 mln EUR w proponowanym okresie trwania programu wynoszącym sześć lat. Wkład finansowy Wspólnoty powinien wynieść nie więcej niż 25 % całkowitego wkładu publicznego do wspólnego programu Eurostars, szacowanego na 400 mln EUR.

(11)

W celu zwiększenia oddziaływania wspólnego programu Eurostars uczestniczące państwa członkowskie oraz inne uczestniczące kraje zgodziły się na taki udział Wspólnoty we wspólnym programie Eurostars. Wspólnota powinna uczestniczyć w programie poprzez wniesienie wkładu w wysokości do 100 mln EUR w okresie trwania wspólnego programu Eurostars. Biorąc pod uwagę, że wspólny program Eurostars jest zgodny z celami naukowymi siódmego programu ramowego oraz że dziedzina objęta wspólnym programem Eurostars wchodzi w zakres części szczegółowego programu „Możliwości”„Badania na rzecz MŚP”, wkład finansowy Wspólnoty powinien pochodzić ze środków przyznanych na rzecz tej części w budżecie. Inne opcje finansowania mogą zostać udostępnione między innymi przez Europejski Bank Inwestycyjny (EBI), zwłaszcza w ramach mechanizmu finansowania opartego na podziale ryzyka opracowanego wspólnie przez EBI i Komisję zgodnie z załącznikiem III do decyzji 2006/974/WE.

(12)

Wsparcie finansowe Wspólnoty powinno być udzielane pod warunkiem przyjęcia planu finansowego opartego na formalnych zobowiązaniach właściwych organów krajowych dotyczących wspólnej realizacji programów badawczo-rozwojowych i działań podjętych na poziomie krajowym oraz udziału w finansowaniu wspólnego wykonania wspólnego programu Eurostars.

(13)

Wspólna realizacja krajowych programów badawczych wymaga ustanowienia lub istnienia specjalnej jednostki ds. wdrożenia przewidzianej w szczegółowym programie „Możliwości”.

(14)

Uczestniczące państwa członkowskie uzgodniły, że ta specjalna jednostka ds. wdrożenia będzie wdrażać wspólny program Eurostars.

(15)

Specjalna jednostka ds. wdrożenia powinna otrzymać wkład finansowy ze strony Wspólnoty oraz zapewnić skuteczną realizację wspólnego programu Eurostars.

(16)

Wkład Wspólnoty powinien być uzależniony od zaangażowania środków przez uczestniczące państwa członkowskie i inne uczestniczące kraje oraz faktycznego wniesienia ich wkładów finansowych.

(17)

Wniesienie wkładu Wspólnoty powinno być uzależnione od zawarcia ogólnej umowy pomiędzy Komisją, w imieniu Wspólnot Europejskich, a specjalną jednostką ds. wdrożenia, zawierającej szczegółowe postanowienia dotyczące wykorzystania wkładu Wspólnoty. Ta ogólna umowa powinna zawierać niezbędne postanowienia w celu zapewnienia ochrony interesów finansowych Wspólnoty.

(18)

Odsetki uzyskane z wkładu finansowego Wspólnoty powinny być uznawane za dochody przeznaczone na określony cel, zgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (6) (zwanego dalej „rozporządzeniem finansowym”). Maksymalna wysokość wkładu Wspólnoty określona w niniejszej decyzji może być odpowiednio zwiększona przez Komisję.

(19)

Wspólnota powinna mieć prawo do zmniejszenia, wstrzymania lub zaprzestania wnoszenia swojego wkładu finansowego w przypadku niewłaściwej, częściowej lub spóźnionej realizacji wspólnego programu Eurostars lub w przypadku gdy uczestniczące państwa członkowskie oraz inne uczestniczące kraje nie wezmą udziału, wezmą udział tylko w części lub wezmą udział z opóźnieniem w finansowaniu wspólnego programu Eurostars, na warunkach określonych w umowie, która ma być zawarta między Wspólnotą a specjalną jednostką ds. wdrożenia.

(20)

W celu skutecznej realizacji wspólnego programu Eurostars wsparcie finansowe powinno zostać przyznane uczestnikom projektów w ramach wspólnego programu Eurostars (zwanych dalej „projektami Eurostars”), których wybór zostanie dokonany na szczeblu centralnym w wyniku zaproszenia do składania wniosków. Wsparcie finansowe tego rodzaju i związane z nim płatności powinny być przejrzyste i racjonalne. Płatności tych należy dokonywać w terminie ustalonym na podstawie umowy, która ma zostać zawarta między krajowymi organami finansującymi a specjalną jednostką ds. wdrożenia. Specjalna jednostka ds. wdrożenia powinna zachęcać państwa członkowskie do upraszczania płatności na rzecz uczestników poszczególnych projektów Eurostars, na przykład poprzez wykorzystywanie w stosownych przypadkach finansowania w formie ryczałtu.

(21)

Oceny wniosków powinni dokonywać na szczeblu centralnym niezależni eksperci. Lista rankingowa powinna być zatwierdzana na szczeblu centralnym i powinna być wiążąca dla przydziału środków pochodzących z wkładów Wspólnoty oraz z budżetów krajowych przeznaczonych na projekty programu Eurostars.

(22)

Wkład Wspólnoty powinien być zarządzany w ramach pośredniego scentralizowanego zarządzania zgodnie z rozporządzeniem finansowym i rozporządzeniem Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającym szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (7) (zwanym dalej „przepisami wykonawczymi”).

(23)

W przypadku każdego wybranego projektu Eurostars MŚP prowadzące działalność w zakresie badań i rozwoju powinny wspólnie pokryć przeważającą część łącznych kosztów związanych z działalnością badawczo-rozwojową wszystkich uczestników.

(24)

Każde państwo członkowskie powinno mieć możliwość przyłączenia się do wspólnego programu Eurostars.

(25)

Zgodnie z celami siódmego programu ramowego udział we wspólnym programie Eurostars krajów stowarzyszonych z siódmym programem ramowym albo innych krajów powinien być możliwy pod warunkiem, że jest on przewidziany przez odpowiednią umowę międzynarodową oraz że Komisja, uczestniczące państwa członkowskie i inne uczestniczące kraje wyrażą na ten udział zgodę.

(26)

Zgodnie z siódmym programem ramowym Wspólnota powinna posiadać prawo do uzgadniania warunków swojego wkładu finansowego do wspólnego programu Eurostars w odniesieniu do udziału w nim każdego kraju stowarzyszonego z siódmym programem ramowym lub, o ile jest to niezbędne do realizacji wspólnego programu Eurostars, innych krajów przystępujących do programu Eutostars podczas jego realizacji, zgodnie z zasadami i warunkami określonymi w niniejszej decyzji.

(27)

Należy również podjąć właściwe środki w celu zapobiegania nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym, a także podjąć konieczne działania w celu odzyskania utraconych, niesłusznie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych środków zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (8), rozporządzeniem Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (9) oraz rozporządzeniem (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (10).

(28)

Istotne jest, aby działalność badawcza na podstawie wspólnego programu Eurostars była zgodna z podstawowymi zasadami etycznymi, w tym z zasadami odzwierciedlonymi w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej oraz w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a także aby uwzględniała problematykę płci i kwestie równości kobiet i mężczyzn.

(29)

Komisja powinna przeprowadzić śródokresową ocenę zdolności MŚP prowadzących działalność w zakresie badań i rozwoju, zwłaszcza do przystąpienia do wspólnego programu Eurostars, oraz jakości i skuteczności jego realizacji i postępu w osiąganiu wyznaczonych celów, a także przeprowadzić ocenę końcową.

(30)

Monitorowanie realizacji wspólnego programu Eurostars powinno być skuteczne i nie powinno nakładać niepotrzebnych obciążeń na uczestników programu, w tym w szczególności na MŚP.

(31)

Specjalna jednostka ds. wdrożenia powinna zachęcać uczestników wybranych projektów Eurostars do ogłaszania i rozpowszechniania ich wyników oraz do udostępniania tych informacji opinii publicznej,

a)

wykazania przez uczestniczące państwa członkowskie i inne uczestniczące kraje, że wspólny program Eurostars opisany w załączniku I został skutecznie ustanowiony;

b)

formalnego powołania lub wskazania przez uczestniczące państwa członkowskie i inne uczestniczące kraje albo organizacje wskazane przez uczestniczące państwa członkowskie i inne uczestniczące kraje specjalnej jednostki ds. wdrożenia posiadającej osobowość prawną, która będzie odpowiadać za realizację wspólnego programu Eurostars oraz za odbiór, przeznaczenie i monitorowanie wkładu finansowego Wspólnoty w ramach pośredniego scentralizowanego zarządzania zgodnie z art. 54 ust. 2 lit. c) i art. 56 rozporządzenia finansowego i art. 35, art. 38 ust. 2 i art. 41 przepisów wykonawczych;

c)

ustanowienia właściwego i skutecznego modelu zarządzania wspólnym programem Eurostars zgodnie z załącznikiem II;