A.

mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy w ramach przeprowadzonej kontroli nie dopatrzył się żadnych istotnych błędów (ust. 10.4),

B.

mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy wskazał na utrzymujące się niezmiennie słabe punkty w systemach nadzoru i kontroli (ust. 10.5–10.10),

C.

mając na uwadze, że Parlament w swoich odpowiedziach przedstawił środki podjęte w celu usunięcia słabych punktów, na które wskazał Trybunał Obrachunkowy,

D.

mając na uwadze, że Regulamin Parlamentu zmieniono w dniu 23 października 2002 r. tak, aby absolutorium udzielano Przewodniczącemu, a nie Sekretarzowi Generalnemu,

E.

mając na uwadze, że należy podjąć odpowiednie działania w związku z jego rezolucją z dnia 26 września 2006 r. (8) w sprawie absolutorium za rok budżetowy 2004 oraz dokonać oceny postępów w zakresie realizacji jego zaleceń,

F.

mając na uwadze, że statut posła do Parlamentu Europejskiego z dnia 28 września 2005 r. (9), będący wynikiem zatwierdzenia przez Radę w dniu 19 lipca 2005 r., wejdzie w życie pierwszego dnia kadencji Parlamentu rozpoczynającej się w 2009 r.,

G.

mając na uwadze Codex asystentów posłów przyjęty przez Prezydium dnia 25 września 2006 r. (10),

1.

zauważa, że w 2005 r. dochody Parlamentu wyniosły 112 393 557 EUR (w 2004 r.: 117 409 824 EUR);

2.

odnotowuje dane liczbowe, którymi zamknęły się rachunki Parlamentu Europejskiego w roku budżetowym 2005, a mianowicie:

3.

zauważa, że w 2005 r. 98,82 % środków zapisanych w budżecie Parlamentu zostało wykorzystanych, a stopa środków anulowanych wyniosła 1,18 %, oraz że, jak w poprzednich latach, osiągnięto bardzo wysoki poziom wykonania budżetu;

4.

przypomina jednak, że ten wysoki poziom wykonania należy przypisać po części konsekwentnie stosowanej od 1992 r. praktyce przesuwania niewykorzystanych środków w celu przekazywania wszelkich środków dostępnych na koniec roku do linii budżetowych przeznaczonych na budynki, a w szczególności na wcześniejszą spłatę rat kapitałowych w celu obniżenia przyszłych płatności odsetkowych; w związku z tym 124 144 556 EUR (ok. 10 % środków) udostępniono dzięki praktyce przesuwania niewykorzystanych środków pod koniec 2005 r.; z tej kwoty:

ponadto, w wyniku normalnych przesunięć, Parlament zakupił – wspólnie z Komisją – domy europejskie w Kopenhadze (10,6 mln EUR) i w Hadze (7,4 mln EUR);

5.

przypomina swoim właściwym organom o własnej decyzji, zgodnie z którą „finansowanie budynków powinno stanowić część strategii budżetowej” (11); wobec tego kieruje słowa krytyki pod adresem swoich właściwych organów, które wciąż nie są w stanie uwzględnić w budżecie w sposób wystarczająco jasny polityki Parlamentu dotyczącej nieruchomości z myślą o ich nabywaniu w przyszłości (w linii budżetowej „nabycie majątku nieruchomego” widnieją jedynie zapisy o znaczeniu symbolicznym na rok 2005, 2006 i 2007);

6.

ponownie domaga się zmiany artykułu 16 przepisów wewnętrznych dotyczących wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego, tak aby projekty budowlane mające istotne skutki finansowe dla budżetu Parlamentu były uzależnione od zgody Komisji Budżetowej;

7.

ponownie wzywa władzę budżetową do opracowania prognoz budżetowych gwarantujących, że kwoty ujęte w projekcie budżetu odzwierciedlają rzeczywiste potrzeby Parlamentu w odniesieniu do jego polityki w różnych dziedzinach; zwraca się z prośbą do delegowanych urzędników zatwierdzających o to, aby w swoich rocznych sprawozdaniach z działalności jednoznacznie wykazali otrzymane w ciągu roku środki, podjęte zobowiązania, dokonane płatności i kwoty niewykorzystane; ponadto wzywa delegowanych urzędników zatwierdzających do wskazania powodów niepełnego wykorzystania środków budżetowych, jak to już w pewnym stopniu miało miejsce;

8.

jest świadomy faktu, że Trybunał Obrachunkowy opublikuje wkrótce sprawozdanie specjalne w sprawie polityki instytucji dotyczącej budynków; wzywa właściwą komisję do sporządzenia sprawozdania z inicjatywy własnej na podstawie tego sprawozdania specjalnego; jest ponadto zdania, że komisja ta powinna być uprawniona do sporządzania sprawozdań z własnej inicjatywy, bez wcześniejszego zezwolenia oraz poza limitem obowiązującym dla takich sprawozdań, w sprawie dowolnego sprawozdania Trybunału Obrachunkowego, co do którego komisja podejmie taką decyzję;

9.

ubolewa, że linia budżetowa przeznaczona dla biur informacyjnych PE w dalszym ciągu nie jest zróżnicowana i wyraża wolę, aby przeprowadzono przegląd najlepszych praktyk we wszystkich biurach informacyjnych, biorąc pod uwagę stosunek kosztów do korzyści;

10.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał Obrachunkowy w ramach przeprowadzonej kontroli nie dopatrzył się żadnych istotnych błędów (ust. 10.4);

11.

odnotowuje uwagi Trybunału dotyczące nowego programu komputerowego do obliczania wynagrodzeń pracowników, a także odpowiedź właściwych służb Parlamentu podkreślającą, że systematyczne kontrole ex post mają miejsce od marca 2006 r.;

12.

przyjmuje do wiadomości krytykę Trybunału dotyczącą płatności ryczałtowych w związku z podróżami służbowymi pracowników między trzema miejscami pracy Parlamentu; zgadza się jednak, że intencją administracji Parlamentu było znalezienie złotego środka między wymaganiami ram regulacyjnych i potrzebami wynikającymi ze szczególnego środowiska pracy instytucji; zwraca się do Trybunału z prośbą o monitorowanie systemu płatności ryczałtowych i poinformowanie organu udzielającego absolutorium, jeżeli pojawią się jakiekolwiek okoliczności wskazujące na nadużycia;

13.

zauważa, że Trybunał zwrócił uwagę na słabe punkty systemów nadzoru i kontroli (ustęp 10.9) w związku z wypłatą świadczeń posłom do Parlamentu Europejskiego; uważa za niepokojący fakt, iż do połowy 2006 r. jedynie 54 % usługodawców i tylko 29 % organów wypłacających przedłożyło faktury za okres od lipca 2004 r. do czerwca 2005 r.; zauważa, że wewnętrzna kontrola dodatków otrzymywanych przez posłów na zatrudnienie asystentów zostanie zakończona przed procedurą udzielania absolutorium za 2006 r.;

14.

zauważa, że w 2005 r. służby audytu wewnętrznego sfinalizowały siedem sprawozdań: roczne sprawozdanie audytora wewnętrznego, sprawozdania w sprawie działań podejmowanych w następstwie przeglądu ram kontroli wewnętrznej dyrekcji generalnych, trybu udzielania zamówień publicznych oraz w sprawie dwóch biur informacyjnych Parlamentu (przyjęto również dwa sprawozdania w sprawie Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich);

15.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż audytor wewnętrzny był nie tylko gotów do udzielenia pomocy parlamentarnemu sprawozdawcy w sprawie absolutorium, ale również do oficjalnego przedstawienia – po raz pierwszy osobiście – wniosków wypływających z jego sprawozdania rocznego za 2005 r. Komisji Kontroli Budżetowej, dając w ten sposób do zrozumienia, że jego sprawozdanie nie stanowi jedynie wewnętrznego narzędzia zarządzania, ale jest również punktem odniesienia w związku z roczną procedurą udzielania absolutorium;

16.

podkreśla, że kontrole potwierdziły, iż instytucja wciąż znajduje się w okresie przejściowym pomiędzy dwoma zasadniczo różnymi koncepcjami kontroli wewnętrznej oraz że pełne wdrożenie ram kontroli wewnętrznej we wszystkich departamentach potrwa nieco dłużej;

17.

wyraża swoje zadowoleniem z faktu, iż audytor wewnętrzny w 2005 r. skoncentrował się w swojej pracy na trybie udzielania zamówień publicznych oraz na realizacji uzgodnionych planów działań będących wynikiem przeglądu ram kontroli wewnętrznej w 2003 i 2004 r.;

18.

w związku z zamówieniami publicznymi zwraca szczególną uwagę na następujące kwestie:

19.

zwraca się do Trybunału Obrachunkowego o oszacowanie najpóźniej w roku budżetowym 2008, w jakim stopniu osiągnięto cele przyjęte w dziedzinie zamówień;

20.

ponownie podkreśla, że ramy kontroli wewnętrznej stosowane przez delegowanego urzędnika zatwierdzającego służą następującym celom: zapewnieniu zgodności z właściwym ustawodawstwem, przepisami i praktykami, zagwarantowaniu wiarygodności informacji i dokumentów dotyczących zarządzania, a także gospodarności, efektywności i skuteczności operacji;

21.

przypomina ponadto, że w celu realizacji celów związanych z kontrolą urzędnicy zatwierdzający muszą przestrzegać 22 minimalnych norm; normy te można przyporządkować pięciu kategoriom: procedury kontrolne, zarządzanie wydajnością i ryzykiem, informacja i komunikacja, działania kontrolne i monitorowanie (audyt i ocena);

22.

w związku z ramami kontroli wewnętrznej podkreśla następujące kwestie (służby audytu wewnętrznego uzgodniły w latach 2003/2004 w porozumieniu z jednostkami zatwierdzającymi 454 działania i zastosowały procedury dalszych działań, aby się upewnić, czy te uzgodnione działania zostały należycie zrealizowane; dotychczas potwierdzono wykonanie 341 działań):

23.

ubolewa nad tym, że kontrola dodatków na koszty pomocy parlamentarnej nie została zakończona przed procedurą udzielania absolutorium za 2005 r.; wzywa właściwą komisję do potraktowania z należytą uwagą wyników tej kontroli na późniejszym etapie;

24.

zauważa, że analiza zarządzania finansami, dołączona do sprawozdania za 2005 r., stanowi pożyteczne zestawienie najważniejszych operacji finansowych w roku podlegającym przeglądowi;

25.

zwraca uwagę na fakt, iż część czynności związanych z zarządzaniem w Parlamencie w 2005 r. wciąż była poświęcona dostosowaniu się do nowych wymagań rozporządzenia finansowego, ustanowieniu nowych systemów kontroli, opracowaniu metodologii i metod pracy, zorganizowaniu programów szkoleniowych i wyznaczeniu nowych obszarów odpowiedzialności;

26.

zauważa, że początkowe doświadczenia ze stosowaniem warunków nowego rozporządzenia finansowego w instytucji takiej jak Parlament, która zarządza budżetem administracyjnym, wskazują w niektórych przypadkach na to, że stworzono nazbyt skomplikowane systemy i zasady obiegu środków finansowych;

27.

zauważa, że niektóre dyrekcje generalne wciąż są zdania, iż pewne przepisy rozporządzenia finansowego oraz przepisy wykonawcze do nich prowadzą do nadmiernej biurokratyzacji całego procesu kontroli wewnętrznej i stanowią zbędne obciążenie w ramach procesu zarządzania;

28.

zauważa, że w byłej Dyrekcji ds. Kontroli Finansowej 18 pracowników (spośród całkowitej liczby 20 członków personelu) zajmowało się kontrolą, natomiast w ramach nowych struktur, wprowadzonych na mocy nowego rozporządzenia finansowego, zadania te wykonuje 44 pracowników w różnych dyrekcjach generalnych; ponadto jest jeszcze 10 audytorów, którzy pracują w służbach odpowiedzialnych za audyt wewnętrzny (spośród ogólnej liczby 12 zatrudnionych tam pracowników);

29.

ponownie potwierdza opinię wyrażoną w swoich rezolucjach z dnia 26 września 2006 r., 12 kwietnia 2005 r. (12), 21 kwietnia 2004 r. (13) i 8 kwietnia 2003 r. (14), zgodnie z którą „procedura absolutorium powinna swoim zakresem obejmować nie tylko działalność w zakresie zarządzania Sekretarza Generalnego i administracji Parlamentu, ale również decyzje podejmowane przez jego organy kierownicze, tj. przewodniczącego, Prezydium i Konferencję Przewodniczących”;

30.

podkreśla, że Parlament udziela absolutorium nie Sekretarzowi Generalnemu, lecz przewodniczącemu, ponieważ za opracowanie i wykonanie budżetu odpowiedzialni są w ostatecznym rozrachunku posłowie wybrani do parlamentu, a nie urzędnicy; w związku z tym zachęca przewodniczącego oraz wiceprzewodniczącego odpowiedzialnego za budżet do ewentualnego udziału w przyszłych posiedzeniach Komisji Kontroli Budżetowej oraz do uzgodnienia z Komisją odpowiedniego formatu, umożliwiającego owocny dialog polityczny procedury udzielania absolutorium;

31.

z zadowoleniem przyjmuje dyskusję zainicjowana przez Prezydium na temat swoich relacji z organami budżetowymi i udzielającymi absolutorium w celu wyjaśnienia ścisłego praktycznego znaczenia pojęcia odpowiedzialności politycznej spoczywającej na członkach władz zarządzających Parlamentu w zakresie wykonywania kompetencji oraz podejmowania decyzji wiążących się ze znacznymi skutkami finansowymi; wzywa nowo wybrane Prezydium do jak najszybszego wznowienia tej dyskusji z udziałem właściwych komisji;

32.

przyjmuje z zadowoleniem sporządzenie przez Sekretarza Generalnego zwięzłego i przystępnego dokumentu wyjaśniającego założenia budżetowe na 2004 i 2005 r., który jest również dostępny na stronie internetowej Parlamentu;

33.

podkreśla, że w dniu 10 kwietnia 2006 r. Sekretarz Generalny Parlamentu przekazał Komisji Kontroli Budżetowej sprawozdania z działalności za 2005 r. przedstawione przez dyrektorów generalnych; w związku z tym Sekretarz Generalny jako delegowany urzędnik zatwierdzający oświadczył, że miał uzasadnione podstawy, by stwierdzić, iż budżet Parlamentu został wykonany zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami oraz że wprowadzone ramy kontroli zapewniły niezbędne gwarancje legalności i prawidłowości operacji leżących u jego podstaw;

34.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wszyscy dyrektorzy generalni wydali bezwarunkowe oświadczenie o wiarygodności operacji finansowych swoich departamentów;

35.

docenia postęp w harmonizacji sposobu przedstawiania i struktury rocznych sprawozdań z działalności; podtrzymuje jednak opinię, że konieczne są dalsze zmiany w celu poprawy ich zrozumiałości i współmierności; zwraca się do swoich służb o uwzględnienie jednostronicowego streszczenia z wykazem otrzymanych środków, podjętych zobowiązań, dokonanych płatności oraz przeznaczenia kwot niewykorzystanych (np. środki przeniesione, przesunięcia, przesunięcia niewykorzystanych środków itd.) oraz najważniejszych wydarzeń minionego roku budżetowego;

36.

stwierdza, że z wniosków sformułowanych w rocznych sprawozdaniach z działalności wynikają następujące ogólne wyzwania:

37.

przypomina, że zgodnie z art. 54 i 119 zasad wykonania rozporządzenia finansowego (15) instytucje przekazują władzy budżetowej sprawozdania dotyczące procedur negocjacyjnych oraz zamówień, które nie wchodzą w zakres postanowień dyrektyw w sprawie zamówień publicznych; wykaz zleceniobiorców w przypadku zamówień powyżej 50 000 EUR, ale poniżej progu wyznaczonego przez powyższą dyrektywę, publikuje się w Dzienniku Urzędowym, zamówienia w wysokości od 13 800 EUR do 50 000 EUR publikuje się na stronach internetowych instytucji; ponadto w 2003 r. Parlament wezwał Sekretarza Generalnego do przedstawiania rocznych sprawozdań z udzielonych zamówień (16);

38.

odnotowuje, że roczne sprawozdanie zawiera następujące informacje na temat zamówień o wartości równej kwocie 13 800 EUR lub ją przekraczających, udzielonych w 2005 r.:

39.

zwraca uwagę, że 147 spośród 312 udzielonych zamówień miało wartość co najmniej 50 000 EUR, natomiast wartość pozostałych 165 wynosiła pomiędzy 13 800 a 50 000 EUR; zwraca się do swojej administracji z zapytaniem, czy ta uważa, że procedury zastosowane przy udzielaniu tych drugich zamówień w ramach zmienionego rozporządzenia finansowego były wystarczająco efektywne;

40.

przypomina, że audytor wewnętrzny zakończył kontrolę procesu udzielania zamówień, obejmującą całą instytucję; jego zalecenia znajdują się powyżej;

41.

przyjmuje z zadowoleniem, że biorąc pod uwagę wartość, 91 % wszystkich zamówień przyznano zgodnie z procedurą otwartą (71 %) i procedurą ograniczoną (21 %);

42.

odnotowuje odpowiedź Sekretarza Generalnego (17) przedstawiającą działania podjęte w celu stworzenia bazy danych zawierającej informacje na temat zamówień zgodnie z art. 95 rozporządzenia finansowego; jednocześnie zauważa, że zmienione rozporządzenie finansowe przewiduje obecnie jedną centralną bazę danych dla wszystkich instytucji, zarządzaną przez Komisję;

43.

przypomina, że ust. 2.7.3 przepisów dotyczących korzystania ze środków pozycji budżetowej 3701 (18) wymaga, aby Prezydium i Komisja Kontroli Budżetowej zajmowały się rachunkami grup politycznych zgodnie z uprawnieniami przyznanymi im w Regulaminie;

44.

powtarza, że grupy polityczne odpowiadają we własnym zakresie za zarządzanie przysługującymi im środkami i za ich wykorzystanie oraz że kompetencje Służby Audytu Wewnętrznego Parlamentu nie obejmują warunków, na jakich wykorzystywane są środki w ramach pozycji budżetowej 3701;

45.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję grup politycznych o publikacji swoich wewnętrznych zasad finansowych i budżetowych na 2005 r. na stronie internetowej Parlamentu;

46.

stwierdza, że w 2005 r. środki zapisane w pozycji budżetowej 3701 zostały rozdzielone w następujący sposób:

47.

odnotowuje potwierdzenie przez audytorów zewnętrznych grup politycznych zgodności rachunków z obowiązującymi przepisami i międzynarodowymi standardami rachunkowości;

48.

zauważa, że w dniu 3 lipca 2006 r. Prezydium zatwierdziło sprawozdania grup politycznych z wykonania budżetu oraz sprawozdania audytorów; w tym kontekście grupa PSE zwróciła 322 107 EUR, a ALDE 788 845 EUR niewykorzystanych środków do budżetu parlamentarnego, ponieważ kwoty te nie podlegały przesunięciu;

49.

odnotowuje, że grupy polityczne wykorzystały średnio zaledwie 66 proc. przyznanych im środków (w 2004 r. – 74 %);

50.

odnotowuje, że rachunki na zamknięcie roku budżetowego 2005 przedstawiały się następująco:

Wykonanie budżetu 2005 w ramach porozumienia

51.

podkreśla fakt, że zewnętrzni audytorzy partii politycznych potwierdzili zgodność rachunków z przepisami statutowymi, określonymi w art. 6, 7, 8 i 10 rozporządzenia (WE) nr 2004/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie przepisów regulujących partie polityczne na poziomie europejskim oraz zasad dotyczących ich finansowania (21); podkreśla również, że rachunki zawierały rzetelny i wierny obraz sytuacji partii politycznych w momencie zamknięcia roku budżetowego 2005;

52.

zauważa jednak, że:

53.

zwraca szczególną uwagę na fakt, że partie polityczne na poziomie europejskim osiągnęły wysoki poziom wykorzystania przyznanych im środków;

54.

ponownie podkreśla znaczenie swoich propozycji dalszej zmiany rozporządzenia (WE) nr 2004/2003, jak zaplanowano to w rezolucji z dnia 23 marca 2006 r. (22);

55.

wyraża zadowolenie, że udało się osiągnąć następujące postępy w kwestii finansowania partii politycznych na poziomie europejskim w następstwie decyzji Prezydium z dnia 1 lutego 2006 r.:

56.

jest nadal przekonany, że europejskim partiom politycznym powinno się zezwolić na tworzenie rezerw, aby mogły wywiązać się ze statutowych zobowiązań wobec swoich pracowników i partnerów umownych w przypadku rozwiązania partii; wzywa Komisję, aby przestała uchylać się od wypełnienia zobowiązania przyjętego w ramach procedury uzgadniania z dnia 21 listopada 2006 r. co do przedłożenia wniosku w sprawie zmiany rozporządzenia nr (WE) 2004/2003, który wprowadzi odpowiednie przepisy dotyczące wyłączenia środków własnych z zakresu zasady nieosiągania korzyści wyrażonej w art. 109 rozporządzenia finansowego, w szczególności wkładów i składek członkowskich włączonych do finansowania rocznych działań partii politycznych na poziomie unijnym, które przekraczają 25 % kwalifikowanych kosztów ponoszonych przez beneficjenta, zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2004/2003;

57.

uznaje, że zgodnie z obraną strategią Parlament pragnie stać się właścicielem nieruchomości, z których korzysta; w związku z tym w latach 1992–2005 PE zainwestował w nieruchomości łącznie 1 400 mln EUR, dzięki czemu zaoszczędził – zgodnie z własnymi wyliczeniami – około 700 mln EUR do końca 2006 r. na kosztach wynajmu i opłat;

58.

zwraca się do Sekretarza Generalnego o przedłożenie właściwej komisji parlamentarnej szczegółów dotyczących kosztów utrzymania trzech miejsc pracy Parlamentu (kosztów łącznych i w rozbiciu na poszczególne miejsca pracy), ponieważ ostatnie zestawienie, o które wnioskowano dotyczyło roku 2000, gdy Unia liczyła jedynie 15 państw członkowskich, w celu uzyskania przez Parlament lepszego wglądu w strukturę kosztów i określenia obszarów, w których można poczynić oszczędności;

59.

podkreśla ponownie, że Komisja Kontroli Budżetowej dokonała wszechstronnej analizy wydarzeń związanych z kupnem budynków Winston Churchill (WIC), Salvador de Madariaga (SDM) oraz IPE III w trakcie przygotowań Parlamentu do udzielenia absolutorium za rok 2004;

60.

podkreśla, że w następstwie jednogłośnej decyzji Prezydium z dnia 23 października 2006 r. Parlament stał się właścicielem trzech budynków; przepisy finansowe i prawne zawarte w akcie sprzedaży przewidywały, co następuje:

61.

zauważa, że przy tej okazji Prezydium zatwierdziło również opłatę za wynajem trzech budynków na rok 2006 do momentu podpisania porozumienia ramowego (dnia 28 września 2006 r.), zgodnie z opinią dostarczoną przez Dział Prawny w dniu 26 czerwca 2006 r.: 7 352 644,14 EUR za budynki WIC i SDM oraz 4 023 329,90 EUR za budynek IPE III;

62.

zauważa ponadto, iż umowa sprzedaży przewidywała, że w przypadku scedowania przez Parlament całego kompleksu budynków na stronę trzecią inną niż instytucja lub organ Unii Europejskiej prawo własności budynku(-ów) przechodzi ponownie na miasto Strasburg za symboliczną kwotę 1 EUR; Parlament i miasto Strasburg uzgadniają wspólnie cenę budynków, a w przypadku braku porozumienia określa się ją na podstawie ekspertyzy;

63.

odnotowuje fragmenty porozumienia ramowego zawartego między władzami Luksemburga a Parlamentem dotyczące rozbudowy budynku Konrad Adenauer (KAD I i II); porozumienie ramowe obejmuje działkę, prawo Parlamentu do najmu całości budynków lub ich części oraz warunki przyznania prawa budowy i własności ewentualnemu nabywcy budynków;

64.

zauważa ponadto, że koszty głównego wykonawstwa w przypadku dalszych analiz, robót modernizacyjnych w budynku KAD oraz koszty umów na wykonanie robót zostały oszacowane na 345 170 900 EUR (stan na maj 2005 r.);

65.

podkreśla, że będzie dążył do uzyskania certyfikatu zgodności z wymogami ochrony środowiska przy rozbudowie budynku KAD zgodnie z wymogami systemu zarządzania środowiskiem i audytu środowiskowego (EMAS);

66.

przypomina, że w dniu 10 października 2004 r. Parlament podpisał z deweloperem umowę o użytkowanie wieczyste z opcją nabycia pod budowę budynku D4-D5; ogólny budżet wynosi 325,2 mln EUR; wpłacono zaliczki w wysokości 192,6 mln EUR;

67.

zauważa, że w lipcu 2005 r. Prezydium zatwierdziło utworzenie części przeznaczonej na działalność społeczno-kulturalną oraz wszechnicy PE w budynku D4;

68.

podkreśla, że rząd belgijski zagwarantował, ostatnio w piśmie premiera Guy Verhofstadta z dnia 28 września 2004 r., że Parlament otrzyma zwrot kosztów nabycia i zagospodarowania działki i że jest to standardowa procedura, która ma zastosowanie również do innych instytucji europejskich;

69.

ubolewa jednak nad tym, że władze belgijskie nie respektowały dotychczas porozumienia w sprawie kosztów oszacowanych na 43 mln EUR i że kwestionują one wysokość łącznej kwoty zwrotu, jaką Parlament powinien otrzymać za koszty poniesione w związku z zagospodarowaniem terenu pod budynki D4-D5, oszacowaną przez służby Parlamentu na 30,8 mln EUR;

70.

uważa, że oferta władz belgijskich wynosząca 15 milionów EUR jest nie do przyjęcia; jest zdania, że koszty utwardzenia dachu stacji kolejowej, która stanowi drogę publiczną, zasadniczo nie powinny być finansowane z budżetu Parlamentu;

71.

wyraża poparcie dla przewodniczącego i Prezydium co do rozwiązania sporów między władzami belgijskimi a Parlamentem, które wynikły w związku z ochroną interesów finansowych i instytucjonalnych Parlamentu;

72.

w związku z tym wzywa rząd belgijski do respektowania wyżej wspomnianego porozumienia;

73.

jest zdania, że budowa nowych budynków Parlamentu oraz związane z nią dalsze inwestycje budowlane prowadzone dookoła tych budynków wywarły wpływ na bezpośrednie sąsiedztwo, jeżeli chodzi o budynki mieszkalne, ruch drogowy, warunki życia i pracy; wzywa w związku z tym Sekretarza Generalnego do kontynuowania strategii regularnych konsultacji z przedstawicielami mieszkańców danego obszaru oraz informowania o osiągniętych rezultatach, celem ograniczenia ewentualnego negatywnego wpływu obecności Parlamentu, przy współpracy z władzami lokalnymi, w odpowiednim terminie przed następnym absolutorium;

74.

przypomina, że Trybunał Obrachunkowy wielokrotnie podkreślał w swoich rocznych sprawozdaniach, ostatnio w 2005 r. (tabela 10.2), konieczność stworzenia wystarczającej podstawy prawnej dla dodatkowego systemu ubezpieczeń emerytalnych Parlamentu Europejskiego; przypomina, że według Trybunału należy ponadto określić jednoznaczne zasady obowiązujące w przypadku wystąpienia deficytu; odnotowuje jednak, że zdaniem służby prawnej Parlamentu odpowiednia podstawa prawna dla uzupełniającego systemu emerytalnego istnieje na mocy autonomii Parlamentu Europejskiego w kwestii uregulowań wynikającej z art. 199 TWE (ex art. 142 Traktatu EWG), upoważniającego Parlament Europejski do podejmowania wszelkich środków dotyczących funkcjonowania wewnętrznych struktur, a ponadto od momentu wejścia w życie statutu posła podstawę prawną funduszu emerytalnego stanowić będzie art. 27 statutu;

75.

zauważa, że dobrowolny fundusz emerytalny liczył w listopadzie 2005 r. 475 członków, którzy płacili comiesięczne składki – potrącane bezpośrednio w ramach zwrotu kosztów ogólnych – w wysokości 948 EUR (1/3 kosztów); natomiast Parlament płacił miesięczną składkę w wysokości 1 896 EUR za osobę;

76.

wzywa członków dobrowolnego funduszu emerytalnego, by do końca listopada 2007 r. udowodnili, że ich składki potrącane w ramach zwrotu kosztów ogólnych były refundowane z prywatnego źródła dochodów; w przeciwnym razie członkowie funduszu narażą się na zarzuty generowania ukrytego dodatkowego dochodu;

77.

wzywa swoją administrację do zawieszenia płatności – począwszy od stycznia 2008 r. – dla członków, którzy nie udowodnią, że ich indywidualne składki na dobrowolny fundusz emerytalny były refundowane z prywatnego źródła dochodu;

78.

przypomina Prezydium i jego administracji, aby do dnia 30 marca 2007 r. przedstawili środki gwarantujące, że płatności własne członków systemu emerytalnego są dokonywane poprzez bezpośrednie zlecenie płatności obciążające osobiste źródło dochodów (23);

79.

odnotowuje, że dobrowolny fundusz emerytalny zdołał zmniejszyć swój deficyt aktuarialny, istniejący już od pięciu lat, z 43 756 745 EUR w 2004 r. do 28 875 471 EUR w 2005 r., podnosząc aktuarialny poziom finansowania funduszu z 76,8 % w 2004 r. do 86,1 % w 2005 r.; podkreśla, że w ubiegłych latach rynek papierów wartościowych okazał się bardzo zmienny, a zatem nie ma pewności, w jakim kierunku rozwinie się deficyt aktuarialny funduszu;

80.

wzywa zarządcę inwestycyjnego funduszu do preferowania inwestycji niskiego ryzyka i przestrzegania standardów etycznych inwestycji, jak określono w rezolucjach Parlamentu;

81.

odnotowuje, że od stycznia 2006 r. członek może pobierać miesięczną emeryturę w wysokości 1 304 EUR, począwszy od 60. roku życia i zaledwie po pięciu latach wpłacania składek;

82.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że Prezydium powołało grupę roboczą w celu zbadania sytuacji finansowej dobrowolnego funduszu emerytalnego w oparciu o niezależną analizę aktuarialną; zwraca się z prośbą o regularne informowanie Komisji Kontroli Budżetowej o wnioskach grupy roboczej;

83.

jest zdania, że stosunek między Parlamentem Europejskim a funduszem emerytalnym musi zostać uregulowany prawnie poprzez zawarcie umowy, gdy tylko grupa robocza Prezydium zakończy swoją misję;

84.

jest zdania, że wraz z wejściem w życie statutu posła do Parlamentu Europejskiego dobrowolny fundusz emerytalny powinien ograniczyć się do uznawania praw (nabytych do czerwca 2009 r.), co oznacza, że ani posłowie do Parlamentu Europejskiego, ani członkowie funduszu nie mogą dokonywać dalszych wpłat do funduszu; wzywa Prezydium do przyjęcia stosownych środków;

85.

przyjmuje z zadowoleniem decyzję Prezydium z dnia 25 września 2006 r. w sprawie przyjęcia Codexu asystentów posłów do Parlamentu Europejskiego; jest zdania, że każdy poseł powinien otrzymać egzemplarz tego dokumentu w swoim języku;

86.

zauważa, opierając się na danych dostarczonych przez Sekretarza Generalnego w dniu 24 stycznia 2007 r., że całkowita liczba akredytowanych asystentów wynosi obecnie 1 416, z czego 433 stanowią usługodawcy (osoby fizyczne), około 583 osób zawarło bezpośrednią umowę o pracę z posłem, a pozostałe 400 jest zatrudnionych za pośrednictwem usługodawcy; spośród tych osób około 138 zawarło umowę o pracę zgodnie z prawem belgijskim (14 % akredytowanych asystentów zatrudnionych na umowę o pracę); w 2005 r. było 4 060 umów z asystentami posłów (w tym 1 673 pracowników i 2 387 usługodawców, z czego 1 687 stanowiły osoby fizyczne, a 700 – osoby prawne), zaś 492 stażystów otrzymywało wynagrodzenie z dodatku na koszty pomocy parlamentarnej;

87.

podkreśla w tym kontekście znaczenie kontroli dodatków na koszty pomocy parlamentarnej, której wyniki będą dostępne dopiero w ciągu roku; zwraca się zatem do Komisji Kontroli Budżetowej o wzięcie pod uwagę sprawozdania z kontroli oraz swoich wcześniejszych spostrzeżeń na temat dodatków dla posłów (24) podczas udzielania absolutorium za 2006 r.;

88.

przyjmuje do wiadomości, że opracowywanie statutu asystentów wymaga negocjacji z Komisją i Radą oraz że Prezydium pragnie także skonsultować się z Komisją Prawną; zwraca się zatem do nowo wybranego Prezydium o kontynuowanie działań na rzecz uregulowania rekrutacji i warunków pracy, a także kwestii zabezpieczenia społecznego i opodatkowania asystentów;

89.

stoi na stanowisku, że w świetle trwającej debaty nad tą kwestią należy przedłużyć mandat grupy roboczej Parlamentu ds. asystentów posłów;

90.

przypomina najważniejsze liczby, które odzwierciedlają ogromne oddziaływanie Parlamentu Europejskiego na środowisko naturalne (dane z 2004 r.):

91.

zwraca się do Sekretarza Generalnego o dostarczenie właściwej komisji parlamentarnej analizy oddziaływania na środowisko trzech miejsc pracy Parlamentu (łącznie i dla poszczególnych lokalizacji) oraz związanego z tym zapotrzebowania na przejazdy między nimi;

92.

przyjmuje z zadowoleniem decyzję Prezydium z dnia 19 kwietnia 2004 r. ustanawiającą system zarządzania ochroną środowiska w Parlamencie Europejskim – zgodnie z rozporządzeniem w sprawie systemu zarządzania środowiskiem i audytu środowiskowego (EMAS) – stanowiący doskonałe narzędzie zarządzania oddziaływaniem działalności Parlamentu na środowisko;

93.

przyjmuje z zadowoleniem inne inicjatywy mające na celu zmniejszenie oddziaływania Parlamentu na środowisko, takie jak reorganizacja drukarni, wprowadzenie nowych, lżejszych pojemników do transportu dokumentów, udostępnienie rowerów w Brukseli i Luksemburgu, organizacja wideokonferencji i recykling nabojów do drukarek;

94.

uznaje rejestrację w systemie EMAS za bardzo pozytywny krok; ubolewa jednak, że plan działania EMAS wyznacza bardzo skromne cele w zakresie redukcji (np. 5 % dla ogrzewania i klimatyzacji), proponuje odległe terminy (np. 2011 r. dla redukcji zużycia energii do celów oświetlenia) i powołuje różne grupy studyjne pracujące nad pojedynczymi usprawnieniami;

95.

zauważa, że Unia Europejska odgrywa wiodącą rolę w debacie nad zmianami klimatycznymi na szczeblu międzynarodowym; uważa zatem, że Parlament powinien nie tylko przyczyniać się aktywnie do realizacji zobowiązań protokołu z Kioto, ale także dążyć do celów określonych we własnych rezolucjach w sprawie zmian klimatycznych, zwłaszcza redukcji emisji CO2 o 30 % do 2020 r.;

96.

zwraca się do swojej administracji o opracowanie planu Kioto-plus, zawierającego ambitniejszy i bardziej kompleksowy plan działania aniżeli środki przewidziane w ramach EMAS, w celu pokazania społeczeństwu, że Parlament dąży do osiągnięcia celów, jakie sam sugeruje innym;

97.

jest zdania, że działania planu Kioto-plus powinny obejmować, co następuje:

98.

uważa, że równość szans musi stanowić integralną część polityki personalnej Parlamentu; w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem kompleksowe sprawozdanie przedstawione przez wiceprzewodniczącą ds. równouprawnienia płci, przyjęte przez Prezydium w dniu 29 listopada 2006 r.; oczekuje, że jego wnioski zostaną w pełni wprowadzone w życie;

99.

zauważa, że polityka Parlamentu w zakresie równości szans powinna stanowić integralną część procedur przetargowych i być należycie uwzględniana przy zawieraniu umów z przedsiębiorstwami świadczącymi usługi Parlamentowi;

100.

zgadza się z określonymi przez Prezydium celami dotyczącymi mianowania kobiet na stanowiska kierownicze; z satysfakcją odnotowuje, że cele dotyczące kierownictwa wyższego szczebla zostały niemalże zrealizowane;

101.

zwraca uwagę na ciągłą nierównowagę na stanowiskach kierowniczych średniego szczebla; przyjmuje z zadowoleniem badania i środki podjęte przez DG ds. Personelu; wzywa jednakże do oceny pilotażowego programu szkoleń dla kobiet, które mogłyby otrzymać nominację na stanowisko kierownika działu;

102.

podkreśla, że większa równowaga między życiem zawodowym a prywatnym może wspierać równość szans; zwraca się w związku z tym o konkretne środki dla wprowadzenia elastyczniejszej organizacji pracy personelu, uzupełniające istniejące przepisy statutowe;

103.

odnotowuje wysiłki DG ds. Personelu mające na celu poprawę procedur administracyjnych i budżetowych dotyczących zastępowania pracowników przebywających na urlopach macierzyńskich lub wychowawczych/rodzinnych oraz pracujących w niepełnym wymiarze godzin; zwraca się do Prezydium i Komisji Budżetowej o zarezerwowanie niezbędnych środków budżetowych dla zapewnienia systematycznego zastępowania tych członków personelu;

104.

przyjmuje z zadowoleniem wysiłki na rzecz poprawy dostępu do Parlamentu dla osób niepełnosprawnych – zarówno posłów, asystentów, pracowników, jak i obywateli; przyjmuje z zadowoleniem przyjęty przez Prezydium pilotażowy program szkoleń dla osób niepełnosprawnych, uznając go za środek pozytywnego działania i pamiętając, że długookresowym celem jest pełne włączenie aspektu niepełnosprawności we wszystkie procedury związane z zasobami ludzkimi;

105.

wzywa Sekretarza Generalnego do pełnego uwzględnienia rezolucji w sprawie problematyki płci z dnia 13 marca 2003 r. (25) w polityce personalnej Parlamentu; zaleca uwzględnienie problematyki płci przy opracowywaniu budżetu na 2008 r. (gender budgeting);

106.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że współpracę między Parlamentem a OLAF uznaje się ogólnie za satysfakcjonującą; wyraża jednak zaniepokojenie długim czasem potrzebnym do zakończenia niektórych dochodzeń;

107.

zwraca się do Komisji Kontroli Budżetowej, aby do końca lipca 2007 r. zaprosiła dyrektora OLAF do dyskusji nad kwestiami budzącymi obustronne zainteresowanie;

108.

jest świadomy, że Parlament i Rada w bliskiej przyszłości będą dyskutować nad rewizją rozporządzenia (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącego dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (26);

109.

zwraca uwagę na fakt, że niemal zakończono reorganizację sekretariatu Parlamentu mającą na celu wprowadzenie jeszcze większego profesjonalizmu, wysokiej jakości i synergii; odnotowuje wprowadzenie następujących zmian:

110.

przyjmuje z zadowoleniem postępy w realizacji reformy;

111.

podkreśla jednocześnie, że aby instytuty badawcze dostarczały doradztwa wysokiej jakości, specyfikacje analiz zewnętrznych powinny być jasne, koperta finansowa wystarczająca, a terminy realistyczne;

112.

przyjmuje do wiadomości, że Prezydium w dniu 30 listopada 2005 r. wyznaczyło po dwie osoby spośród wiceprzewodniczących i kwestorów do przygotowania nowych przepisów dotyczących zwrotu kosztów oraz diet posłów, zgodnie ze statutem posła, który wejdzie w życie w lipcu 2009 r.; prosi o przekazanie Komisji Kontroli Budżetowej kopii wstępnego sprawozdania przyjętego w dniu 13 grudnia 2006 r. oraz innych dokumentów w sprawie stanowiska, opracowanych przez grupę roboczą; podkreśla, że kontrola dodatków parlamentarnych dla posłów będzie miała dla grupy roboczej niebagatelne znaczenie;

113.

odnotowuje, że aktualnie Prezydium nie zamierza zmieniać zasad zwrotu kosztów podróży posłów z myślą o zwrocie tym posłom, którzy sobie tego życzą, jedynie poniesionych kosztów podróży; w 2005 r. 27 posłów zwróciło Parlamentowi część dodatku z tytułu kosztów podróży (148 963,57 EUR);

114.

odnotowuje, że delegowani urzędnicy zatwierdzający dokonywali systematycznych przeglądów umów długoterminowych Parlamentu, w wyniku których nie wykryto sytuacji mającej niekorzystny wpływ na jego interesy finansowe; wyraża zadowolenie, że w przyszłości operacja ta będzie realizowana corocznie, a jej wyniki będą zawierane w rocznych sprawozdaniach z działalności;

115.

odnotowuje, że w związku z rozszerzeniem w 2004 r. stworzono 984 etaty dla urzędników: 489 w 2003 r., 355 w 2004 r. i 150 w 2005 r.; do końca listopada 2006 r. zatrudniono 518 urzędników i 336 pracowników czasowych; ponadto do końca listopada 2006 r. zatrudniono także 65 pracowników kontraktowych z Bułgarii i 79 z Rumunii;

116.

przyjmuje do wiadomości problemy natury prawnej i organizacyjnej związane z wprowadzeniem systemu podpisów elektronicznych: z prawnego punktu widzenia wymagane byłoby doprecyzowanie, jak pogodzić ten projekt z przepisami regulaminu dotyczącymi składania poprawek na posiedzeniu plenarnym; z organizacyjnego punktu widzenia należałoby ponownie określić warunki składania poprawek i zadawania pytań parlamentarnych;

117.

zapytuje Sekretarza Generalnego, w jaki sposób zamierza on wdrożyć Porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie lepszego stanowienia prawa;

118.

przypomina, że komisja dyscyplinarna zakończyła prace w sprawie przypisania odpowiedzialności za różnicę w wysokości 4 136 125 franków belgijskich między stanem kasy a odpowiednimi rachunkami z 1982 r.; zwraca się do Sekretarza Generalnego o poinformowanie Komisji Kontroli Budżetowej o wyniku procedury dyscyplinarnej oraz czy powyższa kwota, wraz z odsetkami, została odzyskana.

1.

zauważa, że w 2005 r. Rada dysponowała środkami na zobowiązania wynoszącymi ogółem 588 182 640,52 EUR, a stopa wykorzystania wyniosła 96,69 %;

2.

zauważa, że po wprowadzeniu rachunkowości memoriałowej, która zaczęła obowiązywać w dniu 1 stycznia 2005 r., sprawozdanie finansowe Rady za 2005 r. wykazuje pozytywny wynik ekonomiczny w wysokości 19 386 891,40 EUR oraz identyczne kwoty (398 520 004,03 EUR) po stronie aktywów i pasywów;

3.

wyraża ubolewanie, że w przeciwieństwie do innych instytucji Rada nie przedstawia Parlamentowi Europejskiemu rocznego sprawozdania z działalności, powołując się na umowę dżentelmeńską z 1970 r. (rezolucja zawarta w protokole posiedzenia Rady z dnia 22 kwietnia 1970 r. oraz brak jakiegokolwiek odpowiedniego wymogu w rozporządzeniu finansowym; wzywa Radę do ponownego rozważenia decyzji o niepublikowaniu sprawozdania z działalności w celu wykazania się większą odpowiedzialnością wobec społeczeństwa i podatników;

4.

podkreśla widniejące w ust. 10.11 stwierdzenie Europejskiego Trybunału Obrachunkowego (ETO), że o ile zreformowany przez Radę system zwrotu kosztów podróży przedstawicieli członków Rady znacznie zmniejszył ciężar administracyjny, to jednak kontrole ważności oświadczeń państw członkowskich wykonane przed dokonaniem płatności transzy z lipca 2005 r. były niewystarczające;

5.

zwraca uwagę, że audytor wewnętrzny podkreśla w rocznym sprawozdaniu, w odniesieniu do podróży służbowych przedstawicieli Rady, konieczność większej przejrzystości związanej z kryteriami wyboru posiedzeń i podlegających zwrotowi wydatków i zaleca utworzenie grupy roboczej zajmującej się tego rodzaju kwestiami;

6.

przyjmuje do wiadomości odpowiedź Rady udzieloną ETO, że na podstawie sprawozdania służby audytu wewnętrznego, dotyczącego funkcjonowania nowego systemu kosztów podróży przedstawicieli Rady w rok po jego wprowadzeniu w 2004 r. sekretariat Rady dokonuje obecnie jego przeglądu; przyjmuje do wiadomości, że każda delegacja otrzymuje teraz od sekretariatu Rady ograniczony budżet z pułapami;

7.

przypomina, że sekretariat Rady, powołując się na powyższy Gentlemen's Agreement, odmówił oficjalnej odpowiedzi na ankietę wystosowaną do wszystkich instytucji (w tym do Parlamentu Europejskiego), a dotyczącą wykorzystywania samochodów służbowych;

8.

podkreśla, że wyżej wymienione Gentlemen's Agreement przewiduje odnośnie do części budżetu przeznaczonej dla Parlamentu Europejskiego, że:

„Rada zobowiązuje się do niezmieniania preliminarza wydatków Parlamentu Europejskiego. Zobowiązanie to jest wiążące jedynie wtedy, gdy preliminarz ten nie stoi w sprzeczności z przepisami Wspólnoty, w szczególności odnoszącymi się do Regulaminu pracowniczego urzędników i warunków zatrudnienia innych pracowników oraz do siedziby instytucji”;

9.

jest zdania, że Gentlemen's Agreement, z uwagi na jego dawną datę powstania oraz znaczne rozbieżności między użytymi w nim słowami a nadanym im sensem lub interpretacją może wymagać rewizji;

10.

uważa, że obecny kompromis polegający na nieformalnym dialogu między Radą a przewodniczącym właściwej komisji i sprawozdawcą powinien zostać rozszerzony i obejmować także po jednym pośle z każdej grupy politycznej; zobowiązuje swoją właściwą komisję do rozpoczęcia z Radą negocjacji mających na celu wprowadzenie zmienionych ustaleń dotyczących nieformalnego dialogu przed następnym udzielaniem absolutorium;

11.

zauważa, że w specjalnym sprawozdaniu ETO nr 9/2006 podaje się, że w roku 2005 koszt tłumaczenia jednej strony w Radzie wynosił 276 EUR (wobec 194 EUR w Komisji i 119 EUR w Parlamencie Europejskim); przyjmuje do wiadomości, że różnicę tę tłumaczy się częściowo skutecznymi wysiłkami sekretariatu Rady związanymi z ograniczeniem liczby i długości dokumentów oddawanych do tłumaczenia oraz ustaleniem listy dokumentów podstawowych, a także że Rada planuje w swoim czasie znacznie zmniejszyć ilość tłumaczy pisemnych;

12.

wzywa do maksymalnej przejrzystości w obszarze wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB); wzywa Radę do zagwarantowania, że zgodnie z pkt 42 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. zawartego między Parlamentem Europejskim, Radą oraz Komisją i dotyczącego dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (6) w budżecie Rady nie pojawią się żadne wydatki operacyjne w dziedzinie WPZiB; zastrzega sobie możliwość podjęcia koniecznych kroków w przypadku naruszenia postanowień porozumienia;

A.

mając na uwadze, że art. 274 Traktatu WE stanowi, że Komisja ponosi odpowiedzialność za wykonanie budżetu wspólnotowego oraz że wykonuje go zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami we współpracy z państwami członkowskimi,

B.

mając na uwadze, że dla Komisji najbardziej wyrazistym sposobem wykazania, że podjęła rzeczywiste zobowiązanie do przestrzegania zasad przejrzystości i należytego zarządzania finansami jest dołożenie wszelkich starań i jak najmocniejsze wsparcie inicjatyw na rzecz poprawy jakości zarządzania finansami w celu otrzymania pozytywnego poświadczenia wiarygodności (DAS – skrót francuskiego terminu „Déclaration d'assurance”) od Trybunału Obrachunkowego,

C.

mając na uwadze, że należy wspierać poprawę zarządzania finansami w Unii i pobudzić ją poprzez ścisłe monitorowanie postępów w Komisji i w państwach członkowskich,

D.

mając na uwadze, że charakterystyczną cechą realizacji polityk UE jest tzw. dzielone zarządzanie budżetem wspólnotowym przez Komisję i państwa członkowskie, przy czym państwa te zarządzają 80 % wydatków wspólnotowych,

E.

mając na uwadze, że ponoszenie odpowiedzialności w zakresie kontroli przez państwa członkowskie za przedstawianie informacji finansowych oraz, w szczególności, wymaganie w zastosowaniu punktu 44 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (8) (IIA), który dotyczy podsumowania dostępnych kontroli i deklaracji, powinno znacznie przyczynić się do poprawy zarządzania budżetem wspólnotowym, zapewnienia utworzenia zintegrowanych wewnętrznych ram kontroli w UE i do otrzymania pozytywnego poświadczenia wiarygodności,

F.

mając na uwadze, że w rezolucjach w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu odpowiednio na rok budżetowy 2003 oraz 2004 z dnia 12 kwietnia 2005 r. (9) oraz z dnia 27 kwietnia 2006 r. (10) Parlament zaproponował, aby każde państwo członkowskie przedstawiało ex-ante oświadczenie o zgodności oraz ex-post doroczne poświadczenie wiarygodności w odniesieniu do wykorzystania przez nie środków UE,

G.

mając na uwadze, że główną zasadą, do jakiej dąży Parlament, jest to, by – zgodnie z postanowieniami traktatu WE – Komisja, na której spoczywa ostateczna odpowiedzialność za zarządzanie budżetem wspólnotowym, ponosiła pełną odpowiedzialność, a państwa członkowskie przyjęły pełnię kompetencji w zakresie zarządzania środkami finansowymi oddanymi do ich dyspozycji,

H.

mając na uwadze, że Rada ds. Ekonomicznych i Finansowych (Ecofin) w dniu 8 listopada 2005 r. odrzuciła wniosek Parlamentu dotyczący deklaracji na poziomie krajowym (11),

I.

mając na uwadze, że porozumienie międzyinstytucjonalne (IIA) stanowi w punkcie 44, że odnośne organy kontrolne w państwach członkowskich przygotowują ocenę dotyczącą zgodności systemów zarządzania i kontroli z przepisami Wspólnoty oraz że państwa członkowskie zobowiązują się do przygotowania rocznego podsumowania dostępnych kontroli i deklaracji na odpowiednim szczeblu krajowym,

J.

mając na uwadze, że zasada efektywnej kontroli wewnętrznej została włączona jako jedna z zasad budżetowych do rozporządzenia finansowego, w rezultacie jego zmiany rozporządząniem (WE, Euratom) nr 1995/2006, zgodnie z propozycją Komisji zawartą we wspomnianym wyżej planie działania,

K.

mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy podkreśla w sprawozdaniu rocznym za rok budżetowy 2005 w związku z ustanowieniem zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej, że „jednym z najważniejszych celów zatwierdzonych przez Komisję jest osiągniecie proporcjonalności kontroli i ich efektywności pod względem kosztów” (pkt 2.10), stwierdzając, że w tym kontekście znaczącą rolę mógłby odegrać proces uproszczenia programów (np. powszechniejsze stosowanie stawek jednolitych i kwot ryczałtowych w odniesieniu do płatności, uproszczone zasady udzielania zamówień i dotyczące dotacji) oraz korzystanie z poświadczeń z kontroli i poświadczeń wiarygodności sporządzonych przez osoby trzecie odpowiedzialne za wykonanie budżetu,

L.

mając na uwadze, że wyżej wspomniana Rada Ecofin z dnia 8 listopada 2005 r. uznała również za sprawę podstawowej wagi wprowadzenie zintegrowanej kontroli wewnętrznej oraz przejrzystość i uproszczenie przepisów dotyczących kontroli, jak również „wezwała Komisję do dokonania oceny kosztów kontroli według sektora wydatków” (ust. 5 konkluzji),

M.

mając na uwadze, że ogólnie biorąc prace Komisji Kontroli Budżetowej oraz w szczególności procedura udzielania absolutorium są procesem mającym na celu: 1) ustanowienie pełnej odpowiedzialności Komisji jako całości i poszczególnych komisarzy oraz pozostałych znaczących podmiotów zarządzających finansami UE, zgodnie z postanowieniami Traktatu; 2) zastosowanie dorocznej procedury odpowiedniej w tym celu, tak aby Parlament mógł utrzymywać bezpośredni kontakt z najważniejszymi podmiotami odpowiedzialnymi za zarządzanie finansami UE; 3) poprawę zarządzania finansami UE przy uwzględnieniu wyników audytu przeprowadzonego przez Trybunał Obrachunkowy oraz stworzenie w ten sposób solidniejszej podstawy dla podejmowanych decyzji,

N.

mając na uwadze, że Komisja Budżetowa powinna uwzględnić wyniki i zalecenia dotyczące udzielenia absolutorium na rok budżetowy 2005 w przyszłej procedurze budżetowej,

O.

mając na uwadze, że mocą wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 13 grudnia 2006 r. (sprawa F 17/05 Carvalho) decyzja Komisji z dnia 22 września 2004 r. przedłużająca przymusowe urlopowanie z powodu niezdolności do pracy została unieważniona,

1.

zauważa, że za wyjątkiem pojedynczych spostrzeżeń, zawartych w uwagach Trybunału, stwierdza on, że końcowe roczne sprawozdanie finansowe Wspólnot Europejskich rzetelnie przedstawia sytuację finansową Wspólnot na dzień 31 grudnia 2005 r. oraz wyniki ich transakcji i przepływów pieniężnych za kończący się tego dnia rok (Rozdział 1 „Poświadczenie wiarygodności”, pkt V–VIII); zwraca się do Trybunału o zawarcie w przyszłych sprawozdaniach dalszych uwag na temat obszarów polityki i państw członkowskich, których to szczególnie dotyczy;

2.

docenia szczególnie starania, których dołożyły służby Komisji, aby przyjąć księgowość roku budżetowego w terminie wyznaczonym przez rozporządzenie finansowe na sporządzenie sprawozdania finansowego;

3.

niemniej wyraża zaniepokojenie uwagami Trybunału na temat błędów w kwotach zarejestrowanych w systemach księgowych (zawyżenie kwoty zobowiązań krótkoterminowych, zawyżenie łącznej kwoty długo- i krótkoterminowego prefinansowania) oraz błędów w systemach księgowych niektórych dyrekcji generalnych;

4.

zwraca się do Komisji o jak najszybsze skorygowanie błędów wykazanych przez Trybunał, aby nie wpłynęły negatywnie na wiarygodność sprawozdania finansowego za rok 2006;

5.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że w następstwie kilkakrotnie ponawianych wniosków Parlamentu nowy art. 61 rozporządzenia finansowego stanowi, że księgowy Komisji podpisuje sprawozdanie finansowe oraz jest upoważniony do sprawdzania otrzymanych informacji i do zgłaszania zastrzeżeń; podkreśla, że księgowy potrzebuje jasnego upoważnienia do wykonywania tego obowiązku, zwłaszcza w odniesieniu do sprawdzania informacji; zwraca się do Komisji o poinformowanie Komisji Kontroli Budżetowej, jakich zmian organizacyjnych dokonała lub zamierza dokonać w celu umożliwienia księgowemu wykonywania obowiązków zgodnie z nowym art. 61;

6.

zauważa, że w następstwie rezolucji w sprawie udzielenia absolutorium na rok budżetowy 2004 Komisja przedstawiła informację w sprawie nieznanych kont; ubolewa nad faktem, że przedstawione informacja nie wyjaśniają transakcji dokonywanych za pośrednictwem tych kont; zauważa, że fundusze wpłacone na te konta należy przenieść z powrotem do budżetu jako inne dochody; w związku z tym wzywa Komisję do wyjaśnienia, dlaczego rachunki operacyjne supermarketu „Economat” prowadzone poza budżetem nadal nie zostały do niego włączone;

7.

ubolewa, że zgodnie z ustaleniem Trybunału zawartym w pkt 1.49 sprawozdania rocznego za rok 2005 urzędnik zatwierdzający nie w pełni zastosował się do zasad rachunkowości nr 2 i 12 w zakresie nowej struktury i prezentacji bilansu oraz zrewidowanego traktowania zobowiązań emerytalno-rentowych Wspólnot; zauważa, że w październiku 2006 r. księgowy Komisji dokonał rewizji zasad rachunkowości nr 2 i 12;

8.

zauważa z zaniepokojeniem, że Trybunał stwierdził błędy w zaksięgowanych kwotach prefinansowania oraz zwraca się do Komisji o jak najszybsze usunięcie tych niedociągnięć, tak aby sprawozdanie finansowe jak najrzetelniej przedstawiało sytuację finansową Wspólnot; przypomina Komisji jej zobowiązanie do informowania co pół roku władzy budżetowej o zarządzaniu prefinansowaniem;

9.

jest zaniepokojony ponownym wzrostem zobowiązań budżetowych pozostających do spłaty oraz domaga się podniesienia w ciągu następnych trzech lat stopy wykorzystania;

10.

poddaje pod rozwagę, że główna część zobowiązań wycofanych w wyniku zastosowania reguły n + 2 przypada na Europejski Fundusz Społeczny (EFS); wzywa państwa członkowskie do szybszego składania Komisji wniosków o płatności, ponieważ działania finansowane w ramach EFS powinny zwiększać szanse na zatrudnienie i wspierać rozwój zasobów ludzkich oraz mają istotne znaczenie dla osiągnięcia celów lizbońskich; powolne wykorzystywanie środków budzi poważne wątpliwości, zwłaszcza w obliczu nowej struktury europejskiego funduszu na rzecz globalizacji i jego celów;

11.

wzywa Komisję oraz Trybunał Obrachunkowy do należytego uwzględniania beneficjentów starających się o nieduże kwoty dla projektów bądź organizacji, którzy ze względu na swoją wielkość nie mogą sobie pozwolić na opłacenie koniecznej ekspertyzy z zakresu kontroli i oceny w celu uzyskania właściwej równowagi między kosztami projektu i kosztami siły roboczej prowadzącej kontrolę lub sporządzającej sprawozdania;

12.

uwzględnia stwierdzenie Trybunału, zgodnie z którym w obszarach, w których Komisja wdrożyła odpowiednie systemy nadzoru i kontroli, nie zgłoszono istotnych zastrzeżeń co do legalności i prawidłowości transakcji leżących u podstaw rozliczeń (Rozdział 1 „Poświadczenie wiarygodności”, pkt IX);

13.

ubolewa jednakże nad tym, że w bardzo istotnych obszarach zarządzania wydatkami wspólnotowymi (wydatki w ramach WPR niepodlegające IACS (Zintegrowany System Zarządzania i Kontroli), fundusze strukturalne, polityki wewnętrzne, SAPARD) Trybunał odnotowuje, że należy poprawić skuteczność systemów nadzoru i kontroli, gdyż nadal istnieją nieprawidłowości niepozwalające na wydanie pozytywnego poświadczenia wiarygodności w tych obszarach (Rozdział 1 „Poświadczenie wiarygodności”, pkt IX–XI);

14.

stwierdza z zaniepokojeniem dużą liczbę wykazanych przez Trybunał błędów w transakcjach na poziomie końcowego beneficjenta oraz podkreśla jednocześnie, że w systemie zarządzania dzielonego wystrzeganie się, wykrywanie i korygowanie błędów na poziomie końcowego beneficjenta należy do kompetencji państw członkowskich, a jednocześnie Komisja odpowiada za dostarczanie jasnych, skutecznych i wydajnych wytycznych państwom członkowskim na temat sposobu wystrzegania się, wykrywania i korygowania tych błędów;

15.

wzywa Komisję do dalszej poprawy skutecznego nadzoru nad kontrolami, których prowadzenie powierzono państwom członkowskim, oraz podkreśla, że w przypadku gdy krajowe systemy kontroli są nadal nieskuteczne, Komisja winna narzucać jasne terminy i stosować sankcje w razie ich niedotrzymania;

16.

uważa, że podstawowym pytaniem, które należy zadać w kontekście poświadczenia wiarygodności, jest to, czy systemy nadzoru i kontroli są prawidłowo wdrażane na obu szczeblach – wspólnotowym i krajowym – oraz czy dają gwarancję legalności i prawidłowości transakcji leżących u podstaw rozliczeń;

17.

uważa, że kontrola przeprowadzona pod tym kątem przez Trybunał pozwoli na wykrycie źródła stwierdzonych nieprawidłowości oraz przyczyni się do zaradzenia ograniczeniom znacznie skuteczniej niż poprzez zwykłe stwierdzenie błędów w transakcjach;

18.

przyjmuje z zadowoleniem rewizję podejścia do poświadczenia wiarygodności, które Trybunał zaczął wprowadzać od 2002 r., a zwłaszcza jego ostatnią zmianę zatwierdzoną w lutym 2006 r. (12), która zostanie po raz pierwszy zastosowana w sprawozdaniu rocznym Trybunału za rok 2006;

19.

przypomina, że zgodnie z art. 274 Traktatu WE wszystkie państwa członkowskie ponoszą pełną odpowiedzialność za zarządzanie finansami i wdrażają środki niezbędne do zmniejszenia ryzyka błędu w transakcjach leżących u podstaw rozliczeń;

20.

przyjmuje z zadowoleniem porozumienie osiągnięte w porozumieniu międzyinstytucjonalnym, na mocy którego państwa członkowskie mają dostarczać roczne podsumowania dostępnych kontroli i deklaracji, co stanowi pierwszy krok w kierunku krajowych deklaracji w sprawie zarządzania;

21.

podkreśla konieczność jak najszybszego ustanowienia, na odpowiednim szczeblu politycznym, deklaracji krajowej obejmującej wszystkie środki Wspólnoty znajdujące się we wspólnym zarządzaniu, zgodnie z propozycją Parlamentu zawartą w rezolucjach w sprawie udzielenia absolutorium budżetowego na rok 2003 oraz 2004;

22.

podkreśla znaczenie Planu działania na rzecz zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej i w pełni popiera propozycję Komisji zawartą w działaniu 5 tego planu: „Państwa członkowskie powinny wyznaczyć krajowy organ koordynujący” dla każdego obszaru polityki wspólnotowej, aby w ten sposób przedstawić przegląd dostępnych potwierdzeń pewności w odniesieniu do wspólnotowych działań, za które odpowiadają państwa członkowskie;

23.

przypomina, że to państwa, a nie regiony, są członkami UE, i w związku z tym uważa za nie do przyjęcia, by państwa członkowskie odrzucały krajowe deklaracje ze względu na swoją strukturę terytorialną, oraz uważa, że każde państwo członkowskie musi być w stanie wziąć odpowiedzialność za zarządzanie otrzymanymi z UE funduszami, albo za pomocą pojedynczej krajowej deklaracji w sprawie zarządzania, albo w formie kilku deklaracji w ramach krajowych;

24.

jest zdania, że krajowe deklaracje w sprawie zarządzania, które mogłyby przybrać formę kilku, nie zaś jednej, deklaracji na szczeblu krajowym, tak aby odzwierciedlać federalny i zdecentralizowany system polityczny w niektórych państwach członkowskich, jak zauważono w jego rezolucji z dnia 2 lutego 2006 r. dotyczącej krajowych deklaracji w sprawie zarządzania (13), niewątpliwie poprawiłyby jakość odpowiednich krajowych systemów nadzoru i kontroli oraz mogłyby, nie naruszając niezależności Trybunału Obrachunkowego, ułatwić uzyskanie od niego pozytywnego poświadczenia wiarygodności, ponieważ są one istotnym elementem realizacji zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej UE i jako takie stanowiłyby element sprzyjający uzyskaniu pozytywnego poświadczenia wiarygodności;

25.

przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę Niderlandów, których rząd zatwierdził przyjęcie krajowej deklaracji w sprawie zarządzania funduszami wspólnotowymi, opartej na cząstkowych deklaracjach odpowiadających poszczególnym pozycjom wydatków i która zostanie ostatecznie podpisana przez ministra finansów w imieniu rządu Niderlandów;

26.

przyjmuje także z zadowoleniem decyzję Zjednoczonego Królestwa i Szwecji o podjęciu działań, mających na celu wprowadzenie krajowych deklaracji w sprawie zarządzania środkami wspólnotowymi, przy czym w przypadku Zjednoczonego Królestwa przewidziano, że deklaracja ta zostanie podpisana przez wysokiego rangą urzędnika właściwego w tej dziedzinie; wskazuje ponadto, że duński krajowy organ kontroli ma wydać opinię z kontroli zarządzania funduszami Wspólnoty w zakresie zarządzania dzielonego;

27.

stwierdza z zaniepokojeniem, że pomimo tych pozytywnych inicjatyw większość państw członkowskich nadal negatywnie ustosunkowuje się do wprowadzenia wspomnianych deklaracji krajowych;

28.

wzywa jednocześnie Komisję do przedłożenia Radzie do końca 2007 r. projektu krajowej deklaracji w sprawie zarządzania, obejmującej wszystkie fundusze wspólnotowe w zakresie zarządzania dzielonego, opartej na cząstkowych deklaracjach poszczególnych krajowych jednostek zarządzających wydatkami; jest zdania, że wspólne podejście do wdrażania i utworzenia deklaracji krajowych, oparte na tych samych zasadach i w miarę możliwości zapewniające udział krajowych organów kontroli, jest niezbędne do zagwarantowania, że deklaracja krajowa przedstawia wartość dla Komisji i Trybunału Obrachunkowego;

29.

zwraca się do Rady o pilne ponowne zbadanie tej kwestii;

30.

wzywa parlamenty krajowe (a w szczególności krajowe komisje odpowiadające za kontrolę finansów publicznych oraz komisje Konferencji Komisji Wyspecjalizowanych w Sprawach Wspólnotowych i Europejskich Parlamentów UE (COSAC) do rozpatrzenia wprowadzenia deklaracji krajowych i do poinformowania Parlamentu Europejskiego o wyniku tej dyskusji;

31.

podkreśla, że wyżej wymienione porozumienie międzyinstytucjonalne w punkcie 44 ustanawia wiążący odnośne organy kontrolne w państwach członkowskich obowiązek przygotowywania oceny dotyczącej zgodności systemów zarządzania i kontroli z przepisami Wspólnoty, przy czym państwa członkowskie zobowiązują się tym samym do przygotowania rocznego podsumowania dostępnych kontroli i deklaracji na odpowiednim szczeblu krajowym;

32.

uważa, że organy kontrolne, o których mowa w punkcie 44 porozumienia międzyinstytucjonalnego, powinny ponosić tę nowo ustanowioną odpowiedzialność za wykorzystanie środków UE na szczeblu lokalnym oraz że ta kontrola na szczeblu krajowym powinna stanowić podstawę, na której powinny opierać się władze krajowe przy sporządzaniu krajowych deklaracji w sprawie zarządzania;

33.

podkreśla, że jedynie w ten sposób krajowe deklaracje w sprawie zarządzania będą prawdziwie wartościowe oraz że w zamyśle Parlamentu powinny one stanowić prawdziwą gwarancję prawidłowego funkcjonowania krajowych systemów zarządzania i kontroli;

34.

zwraca się do Komisji o uzyskanie od państw członkowskich informacji, o których mowa w punkcie 44 porozumienia międzyinstytucjonalnego, oraz o opracowanie na podstawie tych informacji dokumentu zawierającego analizę słabych i mocnych stron krajowych systemów zarządzania i kontroli środków wspólnotowych w odniesieniu do każdego z państw członkowskich, jak również wyniki przeprowadzonych kontroli, a następnie przedłożenie tego dokumentu Parlamentowi oraz Radzie;

35.

uważa, że byłoby bardzo pomocne, gdyby Rada Ecofin, na podstawie ostatecznej wersji wspomnianego dokumentu opracowanego przez Komisję, przeprowadziła ocenę porównawczą oraz rozważyła właściwość systemów w państwach członkowskich, mających za zadanie kontrolę środków przyznawanych z budżetu wspólnotowego;

36.

przypomina komunikat Komisji z dnia 15 czerwca 2005 r. w sprawie harmonogramu działań dotyczących zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej (COM(2005) 0252), który w punkcie B preambuły stanowi: „Jeśli państwo członkowskie nie zareaguje odpowiednio na ryzyko błędu, Komisja będzie chronić budżet WE przez rygorystyczne stosowanie istniejących przepisów dotyczących zawieszenia płatności i korekt finansowych”;

37.

popiera w pełni rygorystyczne stosowanie przez Komisję przepisów w zakresie zwieszenia płatności i wyraża zadowolenie z rozpoczętych już działań, mających na celu nieprzesuwanie środków, jeżeli Komisja nie ma bezwzględnej pewności odnośnie do wiarygodności systemów zarządzania i kontroli państwa członkowskiego korzystającego z tych środków;

38.

uważa, że w przypadku powtarzających się zastrzeżeń odnośnie do programów wydatków jednego konkretnego państwa członkowskiego zawieszenie płatności jako środek wywierania nacisku przyczyni się do większego zaangażowania państw członkowskich na rzecz należytego wykorzystania otrzymywanych środków wspólnotowych;

39.

zwraca się do Komisji o uproszczenie zasad i stosowanie przepisów dotyczących zawieszenia płatności w przypadkach, kiedy jest to konieczne, oraz o punktualne informowanie o takich zawieszeniach płatności oraz o ich przyczynach Radę, Parlament i Trybunał Obrachunkowy;

40.

podkreśla, że płatności należy całkowicie lub częściowo zawiesić w sytuacji, gdy państwa członkowskie nie spełniają podstawowych wymogów, jak w przypadku systemu IACS w Grecji i jeżeli władze greckie nie uporają się z istniejącymi problemami w wyznaczonym terminie, jak przewiduje plan działania przyjęty wspólnie przez Komisję i władze greckie, zgodnie z którym zwrócono się do władz greckich o wprowadzenie w życie w pełni funkcjonującego systemu IACS;

41.

uważa, że możliwość stosowania różnych standardów kontroli przez poszczególne państwa członkowskie ma szkodliwy wpływ na wizerunek UE;

42.

uważa, że w przypadku podziału lub decentralizacji zarządzania Komisja powinna stosować w pełni art. 53 pkt 5 rozporządzenia finansowego, zgodnie z którym powinna ona przyjąć ostateczną odpowiedzialność za wykonanie budżetu, zgodnie z art. 247 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, poprzez stosowanie „procedur rozliczeń lub mechanizmów korekty finansowej”;

43.

podkreśla, że ze względu na wieloletni charakter wydatków w ramach programów wspólnotowych Komisja może przystąpić dopiero pod koniec wieloletnich cyklów do zastosowania wspomnianych „procedur rozliczeń lub mechanizmów korekty finansowej”, których celem jest naprawa a posteriori wykrytych błędów, jeżeli dostępna jest kompleksowa i zrozumiała dokumentacja dotycząca wdrażania programów; podkreśla ponadto potrzebę dokonywania korekt finansowych, gdy tylko państwa członkowskie wykryją nieskorygowane nieprawidłowości i bez oczekiwania na koniec wieloletniego cyklu;

44.

z niepokojem stwierdza, że Trybunał odniósł się wyjątkowo krytycznie do zastosowanych przez Komisję korekt finansowych, które „nie mogą być postrzegane jako mechanizmy umożliwiające zapobieganie błędom, a także szybkie ich wykrywanie i naprawianie”, nie uwzględniają w wystarczającym stopniu niedociągnięć zidentyfikowanych na poziomie transakcji leżących u podstaw rozliczeń, czyli na poziomie końcowego beneficjenta, nie zachęcają „państw członkowskich do podejmowania działań zmierzających do zapobiegania nieprawidłowościom lub do poprawy ich systemów zarządzania i kontroli” (pkt 1.64 i 6.35 sprawozdania rocznego Trybunału Obrachunkowego);

45.

podkreśla, że celem końcowych decyzji i końcowych działań naprawczych (14) jest wykluczenie z finansowania wspólnotowego wydatków niezgodnych z przepisami wspólnotowymi oraz że takie decyzje, należące do kompetencji Komisji, powinny być ważnym instrumentem systemów kontroli i nadzoru;

46.

stwierdza, że w praktyce skutkiem końcowych działań naprawczych, które nie są stosowane bezpośrednio do transakcji na poziomie beneficjenta końcowego – jak stwierdził Trybunał – jest przesunięcie kosztów nielegalnych/nieprawidłowych transakcji z budżetu wspólnotowego na ogół podatników krajowych, zamiast na beneficjenta końcowego, który popełnia błąd (pkt 1.65 sprawozdania rocznego Trybunału Obrachunkowego); zauważa, że korekty te mają zatem jedynie ograniczony wpływ zapobiegający i odstraszający na beneficjentów i organy zarządzające;

47.

podkreśla w konsekwencji, że ważne jest, aby państwa członkowskie posiadały odpowiednie systemy mające na celu sprawniejsze zapobieganie błędom i ich wykrywanie na poziomie końcowych beneficjentów, co pozwoli Komisji uniknąć podejmowania końcowych działań naprawczych;

48.

zauważa, że konsekwencją zasady skutecznego i wydajnego wykorzystywania środków musi być skuteczne odzyskiwanie; jest zdania, że poprawa odzyskiwania środków dowiodłaby skuteczności kar UE i jeszcze bardziej zwiększyłaby wiarygodność instytucji europejskich;

49.

zauważa, że skuteczne odzyskiwanie środków może mieć miejsce wyłącznie za pośrednictwem organów ścigania państw członkowskich; wzywa zatem, aby przy odzyskiwaniu środków uwzględnić koszty poniesione przez państwa członkowskie w związku z organami ścigania;

50.

jest przekonany, że poprawę stopy odzyskiwania środków można osiągnąć poprzez ujawnienie tożsamości dłużników, którzy zostali skazani prawomocnym wyrokiem sądu i odmawiają zwrotu środków;

51.

stwierdza, że z uwagi na poważne krytyki Trybunału Komisja powinna ze swojej strony podjąć odpowiednie środki w celu zapobiegania w pierwszej kolejności mającym miejsce błędom i nieprawidłowościom, i ubolewa, że Komisja najwyraźniej położyła większy nacisk na mechanizmy końcowych korekt finansowych, które, jak zauważa Trybunał, mają poważne słabości i „nie mogą być postrzegane jako mechanizmy umożliwiające zapobieganie błędom, a także szybkie ich wykrywanie i naprawianie” (pkt 1.64 sprawozdania rocznego Trybunału Obrachunkowego);

52.

wyraża ubolewanie z powodu krytyki Trybunału Obrachunkowego przez Komisję co do kwot dotyczących korekt finansowych dokonanych przez Komisję w 2005 r., które uwidoczniły się szczególnie przy przedstawianiu Komisji Kontroli Budżetowej w dniu 23 października 2006 r. sprawozdania rocznego Trybunału Obrachunkowego, ponieważ zaufanie obywateli do dobrego funkcjonowania instytucji europejskich opiera się między innymi na gwarancji niezależności Trybunału Obrachunkowego jako zewnętrznego organu kontroli;

53.

zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi oraz Trybunałowi Obrachunkowemu definicji wyjaśniającej poszczególne pojęcia objęte wyrażeniem „korekty finansowe” oraz o podanie wysokości korekt rzeczywiście dokonanych w 2005 r.;

54.

zwraca się do Komisji o przedstawianie w przyszłości szczegółowego sprawozdania rocznego, uwzględniającego rzeczywistą wysokość dokonanych korekt;

55.

wyraża zadowolenie z przyjęcia przez Komisję w dniu 17 stycznia 2006 r. komunikatu skierowanego do Rady, Parlamentu Europejskiego oraz Trybunału Obrachunkowego dotyczącego planu działania na rzecz zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej (COM(2006) 0009 i SEC(2006) 0049), określającego 16 konkretnych działań, które należy przeprowadzić w celu zapewnienia skuteczniejszej kontroli wewnętrznej środków finansowych UE;

56.

z zadowoleniem odnosi się do pierwszego harmonogramu półrocznego przedstawionego przez Komisję w dniu 19 lipca 2006 r. (SEC(2006) 1001) w sprawie postępów we wdrażaniu środków określonych w wymienionym planie działania, zgodnie z wnioskiem Parlamentu zawartym w rezolucji w sprawie wykonania budżetu za rok 2004; oczekuje, że drugi harmonogram półroczny dotrze do Parlamentu przed dniem 1 stycznia 2008 r.;

57.

niemniej wyraża ubolewanie, że niektóre działania nie zostały nawet rozpoczęte z uwagi na pewne opóźnienie w stosunku do przewidzianego harmonogramu, a w szczególności działanie 7, 9 i 10 (15);

58.

podkreśla, że Trybunał Obrachunkowy w sprawozdaniu rocznym za rok budżetowy 2005 odnośnie do ustanowienia zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej uważa, że „jednym z najważniejszych celów zatwierdzonych przez Komisję jest osiągniecie proporcjonalności kontroli i ich efektywności pod względem kosztów” (pkt 2.9 i 2.10);

59.

przypomina również, że na wyżej wspomnianym posiedzeniu w dniu 8 listopada 2005 r. Rada ECOFIN uznała, że wdrożenie zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej ma zasadnicze znaczenie i oświadczyła, że „Rada uważa, zgodnie ze sprawozdaniem nr 2/2004 Trybunału, że należy osiągnąć porozumienie z Parlamentem odnośnie do dopuszczalnego ryzyka w transakcjach leżących u podstaw rachunków, biorąc pod uwagę koszty i korzyści kontroli przeprowadzanych w ramach poszczególnych polityk oraz związane z tym wydatki”; oczekuje, że Rada podejmie niezwłoczne działania zgodne z jej własną decyzją;

60.

przypomina działanie 4 wyżej wspomnianego planu działania, które zgodnie z zaleceniami Parlamentu proponuje „zainicjowanie międzyinstytucjonalnych rozmów w sprawie dopuszczalnego ryzyka w zakresie podstawowych transakcji”;

61.

przypomina również działanie 10, które proponuje przeprowadzenie „analizy kosztów kontroli” mającej na celu „zapewnienie właściwej równowagi między kosztami kontroli a wynikającymi z nich korzyściami”, której wyniki powinny zostać przedstawione na początku 2007 r., lecz stwierdza, że działanie to zostało dopiero rozpoczęte;

62.

podkreśla w tym kontekście znaczenie opinii nr 2/2004 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego w sprawie modelu pojedynczej kontroli, a w szczególności jeśli chodzi o potrzebę zapewnienia zgodności między szczeblami władzy prawodawczej, finansującej i korzystającej z kontroli (pkt 24), w zakresie proporcjonalności między kosztami i korzyściami z kontroli (pkt 25) i przejrzystości kontroli (pkt 26);

63.

ubolewa wraz z Trybunałem Obrachunkowym (opinia nr 4/2006), że nie ustalono jeszcze stosunku poziomu dopuszczalnego ryzyka do równowagi między kosztami a korzyściami kontroli oraz że – chociaż „poziom dopuszczalnego ryzyka” jest zasadniczym pojęciem zintegrowanego systemu kontroli wewnętrznej – nie wyjaśniono jeszcze jak można go ustalić;

64.

uważa w związku z tym, że Komisja, zgodnie z zasadami proporcjonalności i efektywności pod względem kosztów (value for money) systemów kontroli, powinna ocenić stosunek między środkami dostępnymi na poszczególne polityki a częścią tych środków przeznaczonych na systemy kontroli w każdej dziedzinie wydatków i środkami ewentualnie utraconymi z powodu wykrytych w ten sposób błędów;

65.

zwraca się do Komisji o pełne upublicznienie stosowanych przez nią metod określania współczynnika błędu i zachęca Komisję do podjęcia dialogu międzyinstytucjonalnego w sprawie metodologii kontroli;

66.

uważa, że istotne jest, aby Komisja dysponowała wiarygodnym harmonogramem uzyskania pozytywnego poświadczenia wiarygodności;

67.

zwraca się do Komisji o przystąpienie do przeprowadzenia takiej analizy porównawczej, która jest jedyną podstawą umożliwiającą określenie „poziomu dopuszczalnego ryzyka” oraz o przedstawienie jej Parlamentowi, Radzie i Trybunałowi Obrachunkowemu, zgodnie z wnioskiem Rady ECOFIN;

68.

uważa, że stosunek kosztów do korzyści istniejący między środkami wykorzystanymi do działalności kontrolnej a wynikami otrzymywanymi w wyniku tych kontroli powinien być głównym elementem branym pod uwagę przez Trybunał Obrachunkowy przy wydawaniu poświadczenia wiarygodności;

69.

oświadcza, że różnice w informacjach zawartych w sprawozdaniach rocznych z działalności służb stanowią przeszkodę w niniejszej procedurze; wyraża zaniepokojenie faktem, że Trybunał utrzymuje, iż niektóre sprawozdania nadal nie dostarczają dowodów wystarczających dla wydania poświadczenia wiarygodności (pkt 2.15, 2.18 i 2.19 sprawozdania rocznego 2005);

70.

zwraca się do Komisji, aby roczne sprawozdania z działalności wraz deklaracjami pogłębiły – w miarę możliwości do poziomu poszczególnych państw członkowskich – kwestię oceny istniejących systemów, wykrytych niedociągnięć oraz ich skutków finansowych;

71.

ponownie zwraca się do Komisji, aby jej sekretarz generalny przy opracowywaniu sprawozdania podsumowującego wydał poświadczenie wiarygodności odnośnie do deklaracji wszystkich dyrektorów generalnych, aby wyraźnie zaznaczyć jego wkład w prace komisarzy przy przyjmowaniu sprawozdania;

72.

podkreśla wagę stwierdzenia Służby Audytu Wewnętrznego Komisji zawartego w sprawozdaniu rocznym w sprawie audytów wewnętrznych, która uważa, że „pełne zaangażowanie komisarzy w ocenę ryzyka politycznego pozwoli na ogólnie lepsze zarządzanie ryzykiem i tym samym usprawni planowanie, przydział zasobów i osiąganie wyników” (16);

73.

odnotowuje krytykę dotyczącą niepełnego zaangażowania komisarzy; zwraca się do Komisji o określenie działań niezbędnych dla zapewniania pełnego zaangażowania komisarzy, którego domaga się Służba Audytu Wewnętrznego oraz o jednoczesne wyjaśnienie zależności między dyrektorami generalnymi a komisarzami, oraz o należyte poinformowanie o tym Parlamentu;

74.

ubolewa z powodu jakościowych różnic w prezentacjach komisarzy przed Komisją Kontroli Budżetowej i wyraża nadzieję, że nie odzwierciedla to wagi, jaką indywidualni komisarze przywiązują do należytego zarządzania finansami w swoich obszarach kompetencji; podkreśla, że – z pewnymi wyjątkami – komisarze powinni być lepiej przygotowani do przesłuchań dotyczących procedury udzielania absolutorium za 2006 r.;

75.

z zadowoleniem przyjmuje wyżej wspomnianą europejską inicjatywę na rzecz przejrzystości, w której Komisja proponuje, aby rozpocząć „dyskusję z innymi instytucjami europejskimi na temat (...) zasad i norm etyki zawodowej osób sprawujących urząd publiczny w instytucjach europejskich”; wzywa do szybkiego rozpoczęcia dyskusji, tak aby niezbędne rozwiązania zaczęły obowiązywać na początku nowej kadencji Parlamentu w czerwcu 2009 r. oraz nowej kadencji Komisji w listopadzie 2009 r.;

76.

wspiera ideę takiej dyskusji i zwraca się do Komisji o zapełnienie istniejącej obecnie luki i wprowadzenie do wiążącego kodeksu postępowania komisarzy podstawowych norm etyki oraz zasad przewodnich, jakich komisarze powinny przestrzegać w sprawowaniu urzędu, zwłaszcza przy mianowaniu swoich współpracowników, w szczególności w swoich gabinetach;

77.

wzywa Komisję, aby w ramach inicjatywy na rzecz przejrzystości zwróciła należytą uwagę na fakt, że znaczna liczba byłych i aktualnych wysokiej rangi członków personelu na ważnych stanowiskach odeszła z Komisji, niekiedy na urlop bezpłatny, aby przyłączyć się do lobbystów i firm prawniczych, np. reprezentujących klientów, którzy są objęci postępowaniem DG ds. Konkurencji lub odwołują się od nałożonych na nich kar pieniężnych, oraz aby zaproponowała rozwiązania;

78.

przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę Komisji na rzecz przejrzystości i oczekuje, że doprowadzi ona do praktycznych działań i inicjatyw ustawodawczych, których wynikiem będzie z kolei przejrzystość w wykorzystywaniu środków UE i zarządzaniu nimi; oczekuje od państw członkowskich, że udzielą one wsparcia i uzupełnią tę ważną inicjatywę poprzez zapewnienie ze swojej strony pełnej przejrzystości w korzystaniu ze środków wspólnotowych;

79.

oczekuje, że administracja Parlamentu, we współpracy z Komisją Kontroli Budżetowej, będzie zaangażowana w dalszą debatę w celu opracowania konkretnych inicjatyw ustawodawczych;

80.

usilnie wzywa Komisję, by dołożyła wszelkich starań na rzecz skłonienia państw członkowskich, aby umożliwiły publiczny dostęp do informacji dotyczących projektów i odbiorców wszystkich funduszy UE w ramach wspólnego zarządzania;

81.

oczekuje opracowania prostego i przejrzystego systemu dostępu do tych informacji za pośrednictwem centralnej i łatwo dostępnej strony internetowej;

82.

przyjmuje z zadowoleniem inicjatywy Komisji na rzecz upublicznienia funduszy wypłacanych w ramach wspólnotowych programów wsparcia dla rolników;

83.

oczekuje, że Komisja w jak najszybszym terminie zobowiąże państwa członkowskie do normalizacji publikowanych w internecie informacji dotyczących funduszy na rzecz rolnictwa, tak aby możliwe było ich porównanie w różnych państwach członkowskich;

84.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że Komisja uznała potrzebę umożliwienia dostępu do informacji o różnych formach grup ekspertów, z których korzysta w swoich pracach;

85.

usilnie nalega na Komisję Europejską, aby zakończyła proces osiągania większej przejrzystości poprzez umożliwianie łatwego dostępu do informacji o tym, kogo reprezentują te grupy i jakie są ich zadania;

86.

wzywa Komisję do publikowania nazwisk osób uczestniczących w pracach takich grup, a także nazwisk specjalnych doradców wynajętych przez poszczególnych komisarzy, dyrekcje generalne lub przez gabinety;

87.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że kontrola Trybunału nie wykazała znaczących nieprawidłowości odnośnie do płatności odpowiadających środkom własnym opartym na VAT i DNB;

88.

wyraża ubolewanie, że Trybunał stwierdził wzrost liczby zastrzeżeń w odniesieniu do sprawozdań VAT w 2005 r. oraz brak skutecznego instrumentu gwarantującego przekazywanie przez państwa członkowskie odpowiednich informacji, co umożliwiłoby Komisji podejmowanie w rozsądnym terminie decyzji o zniesieniu pozostających zastrzeżeń (pkt 4.13 do 4.15 sprawozdania rocznego);

89.

zwraca się do Komisji o rozważenie tej kwestii wraz z państwami członkowskimi w ramach okresowych posiedzeń Komitetu Doradczego ds. Zasobów Własnych oraz o poinformowanie właściwej komisji parlamentarnej o środkach przyjętych, lub które zamierza przyjąć, w celu zniesienia tych zastrzeżeń;

90.

wyraża ubolewanie nad faktem, że Trybunał stwierdził w sprawozdaniu rocznym 2005, iż Komisja nadal nie weryfikuje w wystarczający sposób rachunków narodowych, które stanowią podstawę danych przedstawianych w kwestionariuszach DNB, oraz że kontrole przeprowadzone przez Komisję w ramach systemów nadzoru i kontroli ograniczały się do kontroli dokumentacji (pkt 4.16);

91.

zauważa również, że według Trybunału od 2005 r. stosowane są nowe sposoby podziału usług pośrednictwa finansowego mierzonych pośrednio, przyjęte jeszcze w roku 2002, które, według Eurostatu, doprowadzą do znaczącego wzrostu DNB; wyraża ubolewanie, że Komisja jeszcze nie przedstawiła Radzie żadnego wniosku mającego na celu uwzględnienie tych zmian przy obliczaniu środków własnych (pkt 4.20 i 4.21);

92.

wyraża ubolewanie z powodu faktu, że w przypadku usług pośrednictwa finansowego mierzonych pośrednio Komisja przyjmuje inne podejście niż stosowane w celu ujęcia w DNB działalności nielegalnej (pkt. 4.19), która jest uwzględniana przy obliczaniu zasobów własnych, mimo że nie jest zapewnione jednolite podejście państw członkowskich i Komisja zaznaczyła, że możliwe są późniejsze odpowiednie zmiany podanych liczb;

93.

zakłada, że usługi pośrednictwa finansowego mierzone pośrednio umieszczone w zasobach własnych DNB zostaną automatycznie uwzględnione w decyzji dotyczącej zasobów własnych, ponieważ we wniosku dotyczącym decyzji Rady w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich (COM(2006) 0099) Komisja nie umieściła żadnych zastrzeżeń w tej sprawie;

94.

zwraca się do Komisji o niezwłoczne usunięcie wskazanych przez Trybunał niedociągnięć;

95.

z dużym zadowoleniem stwierdza, że Trybunał uznaje IACS za skuteczny system kontroli ograniczający ryzyko błędu lub nieprawidłowych wydatków;

96.

niemniej jednak zauważa z niepokojem powtarzającą się krytykę Trybunału dotyczącą stosowanych obecnie procedur rozliczeń rachunków wspólnej polityki rolnej (sprawozdania jednostek certyfikujących i decyzje o zgodności), które według Trybunału nie zostały utworzone w celu uzyskania pewności o legalności i prawidłowości transakcji na poziomie płatności dla końcowych beneficjentów (rolników i handlowców);

97.

po raz kolejny powtarza, że niezbędna jest współpraca państw członkowskich z Komisją w celu uzyskania pewności w zakresie legalności i prawidłowości operacji na szczeblu końcowych beneficjentów, i wzywa Komisję do nasilenia kontroli po dokonaniu płatności oraz do zadbania o odzyskanie nieprawidłowych płatności;

98.

wyraża ubolewanie, że Trybunał nadal stwierdza problemy we wdrażaniu systemu IACS w Grecji oraz w pełni popiera plan działania zawierający konkretne terminy i cele, o jaki zwróciła się Komisja do greckich organów w celu usunięcia błędów, a także popiera wyrażony przez Komisję przed właściwą komisją parlamentarną zamiar rygorystycznego stosowania istniejących przepisów w zakresie zawieszenia płatności, jeżeli rząd grecki nie usunie istniejących problemów w wyznaczonych terminach;

99.

odnotowuje problemy z wdrażaniem systemu IACS w nowych państwach członkowskich poddanych kontroli Trybunału, w których systemy nie są jeszcze wiarygodne, i zwraca się do Komisji i do wspomnianych państw członkowskich o dokonanie wszystkiego, co leży w ich mocy, aby usunąć te niedociągnięcia;

100.

odnotowuje również poważne niedociągnięcia stwierdzone przez Trybunał w ramach kontroli dotyczących rozwoju obszarów wiejskich, refundacji wywozowych, w szczególności w sektorze oliwy z oliwek w Hiszpanii, Grecji oraz Włoszech, i zwraca się do Komisji o nasilenie kontroli w tych sektorach do końca roku 2007 oraz o poinformowanie Parlamentu Europejskiego o wyniku kontroli przed procedurą udzielania absolutorium za rok 2006; odnotowuje, że opcje dotyczące wprowadzenia ostatnich reform w sektorze oliwy z oliwek, w połączeniu z pełnym opracowaniem i funkcjonowaniem systemów informacji rolnej dostępnych dla państw członkowskich będących producentami, minimalizują ryzyko nieprawidłowości w przypadku pomocy udzielanej na podstawie wspólnej organizacji rynku;

101.

uważa za słuszne korekty finansowe wprowadzone przez Komisję w zakresie dopłat do produkcji oleju z oliwek w celu ograniczenia strat, jakie ponosi budżet wspólnotowy, oraz popiera projekt uproszczenia tego systemu przedstawiony Radzie przez Komisję;

102.

ze szczególnym zadowoleniem przyjmuje fakt, że w ramach europejskiej inicjatywy na rzecz przejrzystości, zgodnie z nowymi przepisami dotyczącymi funduszy strukturalnych na okres 2007–2013, państwa członkowskie muszą udostępnić informacje na temat beneficjentów otrzymujących środki wspólnotowe, a Komisja zobowiązana jest do podania tych danych do publicznej wiadomości; wzywa Komisję do publikowania wszystkich takich informacji oraz informacji na temat beneficjentów z innych obszarów polityki Unii w taki sposób, by były one łatwo dostępne, także dla szerszej publiczności, oraz do zapewnienia by informacje pochodzące z różnych państw członkowskich były porównywalne;

103.

odnotowuje i przyjmuje z zadowoleniem, że zgodnie z wyżej wspomnianymi nowymi przepisami dotyczącymi funduszy strukturalnych na okres 2007–2013, Komisja nie będzie dokonywać zwrotów wydatków, jeżeli nie otrzyma uprzednio pisemnego oświadczenia niezależnego podmiotu zaświadczającego, że krajowe systemy zarządzania i kontroli funkcjonują prawidłowo i zgodnie z przepisami wspólnotowymi (17);

104.

wyraża ubolewanie, że po raz kolejny Trybunał stwierdził niedociągnięcia w krajowych systemach kontroli oraz znaczny poziom błędów, które rzutują na wiarygodność końcowych deklaracji wydatków sporządzanych przez państwa członkowskie (sprawozdanie roczne, pkt 6.26 i 6.29); wyraża również ubolewanie nad faktem, że według Trybunału Komisja nie nadzoruje skutecznie kontroli, których prowadzenie powierzono państwom członkowskim i wzywa Komisję do niezwłocznego usunięcia tych niedociągnięć;

105.

przypomina, że w celu właściwego zarządzania finansami i DAS główną kwestią są nie tyle wykryte błędy, ile odpowiednie systemy nadzoru, umożliwiające Komisji odpowiednią kontrolę ryzyka dla budżetu wspólnotowego i stosowanie odpowiednich korekt finansowych;

106.

wyraża ubolewanie, że w niewielkiej grupie państw członkowskich nadal występują znane problemy prowadzące do powtarzających się zastrzeżeń i wzywa Komisję do uważnego nadzorowania środków podejmowanych przez organy krajowe, do upewnienia się, że środki te są odpowiednie oraz do punktualnego informowania właściwej komisji parlamentarnej o dokonywanych postępach;

107.

ubolewa również nad faktem, że według Trybunału państwa członkowskie nie wypełniły prawidłowo obowiązku systematycznego dostarczania informacji, jakie muszą udostępniać okresowo Komisji na temat anulowanych wkładów wspólnotowych oraz kwot do odzyskania (pkt 6.36 sprawozdania rocznego);

108.

zwraca się do Komisji o zastosowanie wszelkich dostępnych jej środków, aby państwa członkowskie spełniały prawidłowo wspomniany obowiązek udostępniania informacji oraz o niedokonywanie płatności, dopóki organy krajowe nie dostarczą wymaganych informacji;

109.

zauważa, że między 2004 a 2006 r. Komisja podjęła środki mające na celu tymczasowe zawieszenie płatności z tytułu EFRR oraz EFS dla niektórych państw członkowskich, u których występują błędy prowadzące do powtarzających się w czasie zastrzeżeń i popiera takie środki;

110.

zwraca się do Komisji, zgodnie z ust. 38 i kolejnymi niniejszej rezolucji oraz wobec braku gwarancji ze strony danego państwa członkowskiego, o zastosowanie wspólnotowych przepisów dotyczących zawieszenia płatności (18);

111.

ubolewa nad faktem, że według Trybunału w dziedzinach zarządzanych bezpośrednio przez Komisję nadal występują te same problemy, co w latach poprzednich (błędy w zwrotach poniesionych kosztów, złożoność stosowanych zasad i brak skutecznych mechanizmów sankcji), wzywa więc Komisję do wysiłków w celu uproszczenia i dalszego wyjaśniania zasad rządzących programami współfinansowanymi w zakresie minimalnych wymagań dotyczących rejestracji czasu pracy i zasobów wykorzystanych w danym programie (sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za rok 2005, pkt 7.29), do jak najdokładniejszego wyjaśnienia stosowanych zasad, podręczników i formularzy, prowadząc w tym celu odpowiednie rozmowy z beneficjentami funduszy, do zapewnienia, aby istniejący system sankcji był odpowiednio i skutecznie stosowany, tam gdzie jest to konieczne, proponując w odpowiednich przypadkach zmiany niezbędne do zwiększenia skuteczności sankcji, a także, dodatkowo, do poprawy zakresu, jakości i działań następczych dotyczących systemów kontroli agencji krajowych poprzez poprawę informacji i wzajemnej wymiany (sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za rok 2005, pkt 7.29, a także poprawka Parlamentu do art. 35a (nowy) zmienionych przepisów wykonawczych do rozporządzenia finansowego (19); wzywa Komisję do wyjaśnienia władzy budżetowej, w katalogu konkretnych środków, w jaki sposób zamierza osiągnąć w swojej obecnej kadencji bezwarunkowe poświadczenie wiarygodności w dziedzinach zarządzanych bezpośrednio;

112.

odnotowuje, że w 2005 r. budżet w wersji ostatecznie przyjętej i poprawionej w ciągu tego roku przewidywał na rzecz obszarów polityki transportowej kwotę 917 200 000 EUR w środkach na pokrycie zobowiązań oraz 931 800 000 EUR w środkach na pokrycie płatności. Odnotowuje również, że w ramach tych kwot przewidziano:

113.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wykorzystanie środków na pokrycie zarówno zobowiązań, jak i płatności przeznaczonych na projekty Transeuropejskiej Sieci Transportowej (TEN-T) utrzymuje się stale na wysokim poziomie i osiąga prawie 100 %, jednak ubolewa, że mimo to wdrażanie projektu przebiega w dalszym ciągu powoli i jest niezadowalające, choć ukończenie projektów z zakresu infrastruktury transportu zajmuje zazwyczaj kilka lat;

114.

wyraża zaniepokojenie, że w przypadku wszystkich projektów wysokość wkładu UE była niejasna, ponieważ rozporządzenie finansowe nie precyzuje, czy 10-procentowy limit finansowania UE dotyczy dotychczasowych wydatków czy też szacowanego całkowitego kosztu projektu; odnotowuje, że w konsekwencji takiego stanu rzeczy Trybunał Obrachunkowy stwierdził przekroczenie budżetu o 146 mln EUR; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zajęła obecnie jasne stanowisko i zgadza się, że limity procentowe powinny być obliczane jako procent całkowitych kosztów projektu;

115.

z zadowoleniem przyjmuje do wiadomości, że DG TREN przeprowadza obecnie kontrolę 49 % całkowitego kosztu projektów TEN-T, ale wzywa do wsparcia tych działań poprzez kontrolę 20 % wszystkich projektów;

116.

wyraża zaniepokojenie z powodu stwierdzenia wyższego niż przeciętny współczynnika błędu w umowach dotyczących badań w dziedzinie transportu i wzywa do działań zaradczych w tym obszarze; wzywa Trybunał Obrachunkowy do ponownego przeanalizowania tej kwestii w sprawozdaniu rocznym za rok 2006;

117.

z zaniepokojeniem odnotowuje, że stopień wykorzystania płatności na bezpieczeństwo transportu wyniósł 74 % dostępnych środków; niepokoi się również, że stopień wykorzystania środków na pokrycie płatności w ramach programu Marco Polo wyniósł 53 %; uznaje stopnie wykorzystania środków przeznaczonych na główny cel określony w Białej księdze na temat transportu za całkowicie nie do przyjęcia, w szczególności ostry spadek wykorzystania środków na pokrycie płatności;

118.

zwraca się do Komisji o przekazanie każdego roku Parlamentowi i Radzie bardziej szczegółowego opisu wydatków w ramach poszczególnych linii budżetowych w porównaniu z komentarzami do danej linii;

119.

uważa ogólny poziom wykonania pozycji budżetowych dotyczących środowiska, zdrowia publicznego i bezpieczeństwa żywności za zadowalający;

120.

wzywa Komisję do podjęcia kroków mających na celu wspieranie dalszej pomocy dla podmiotów ubiegających się o nią w kontekście wieloletnich programów; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki w celu lepszego ukierunkowania zaproszeń do składania ofert oraz zapewnienia większej pomocy wnioskodawcom, aby zapobiec składaniu wstępnych wniosków, które wyraźnie nie kwalifikują się do otrzymania pomocy lub o niskiej jakości; dostrzega konieczność dalszej pracy w celu doprowadzenia do zadawalającego rozwiązania tej sytuacji; zwraca się do Komisji o zbadanie różnych etapów wdrażania z myślą o przyśpieszeniu cyklu wdrażania w ciągu roku;

121.

stwierdza, że poziomy płatności w zakresie polityki ochrony zdrowia i bezpieczeństwa żywności wyniosły poniżej 80 %; ma świadomość trudności w planowaniu zapotrzebowania na środki na pokrycie płatności, ponieważ Komisja zależna jest od sprawnego dokonywania rozliczeń przez beneficjentów i kontrahentów; wzywa jednakże Komisję do kontynuowania wysiłków mających na celu poprawę jej własnych procedur mających wpływ na wdrażanie środków na pokrycie płatności;

122.

wyraża nadzieję, że wprowadzony w ramach nowych ram finansowych model, tj. skupienie wszystkich działań z jednego obszaru polityki w jednym programie i linii budżetowej, zwiększy skuteczne wykorzystanie dostępnych środków;

123.

stwierdza, że dalsze uproszczenie wymogów, które mają zostać spełnione przez wnioskodawców w ramach programów wieloletnich, takich jak „Młodzież w działaniu”, „Europa dla Obywateli” i „Kultura 2007”, jest niezbędnym krokiem w kierunku stworzenia Unii bardziej przyjaznej dla obywateli i domaga się od Komisji głębszego zbadania takich możliwości w ramach zmienionego rozporządzenia finansowego;

124.

uważa za konieczne, by zgodnie z postanowieniami rozporządzenia finansowego Komisja sprawdziła, czy konieczna jest normalizacja procedur udzielania zamówień publicznych przy pomocy ujednoliconych zasad oraz w oparciu o decyzje Komisji dotyczące finansowania programów;

125.

zachęca Komisję do podjęcia dalszych wysiłków w zakresie monitorowania pracy wszystkich 99 agencji krajowych zaangażowanych w zarządzanie programem, które w wielu przypadkach wykazały znaczne niedociągnięcia w zakresie stosowanych procedur kontrolnych;

126.

oczekuje, że działalność Agencji Wykonawczej do spraw Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego zapewni poprawione procedury operacyjne; podkreśla, że w szczególności dla organizacji będących w jej zasięgu ważne są wiarygodne i aktualne informacje dotyczące wsparcia projektów; odnotowuje w tym zakresie, że wnioskodawcy ci to często bardzo małe organizacje lub osoby fizyczne, które nie dysponują środkami lub ekspertyzą, aby przeprowadzić profesjonalną kontrolę;

127.

odnotowuje, że koszty kontroli projektu przeprowadzanej na miejscu są niezwykle wysokie; uważa jednak, że celem jest maksymalne ograniczenie marginesu błędu, w związku z czym należy zapewnić równowagę między kosztami a skutecznością przeprowadzanych kontroli, aby uzyskać jak najlepszy stosunek środków przeznaczonych na realizację polityk wspólnotowych i tych, które przeznacza się na kontrole;

128.

pragnie zapewnić stosowanie zasady dodatkowości w dziedzinie wsparcia komunikacyjnego dla kampanii informacyjnych, które są organizowane przy współpracy państw członkowskich i Komisji, i zwraca się do Komisji o uzyskanie od państw członkowskich zapewnienia, że wsparcie finansowe nie jest wykorzystywane do zastąpienia jedynie wsparcia finansowego państw członkowskich dla krajowych środków z zakresu polityki informacyjnej UE;

129.

wzywa Komisję do zagwarantowania, że przydzielając środki pomocowe, agencje krajowe nie naruszają ogólnych kryteriów, jak miało to miejsce w Polsce w związku z projektem dotyczącym młodzieży homoseksualnej, i że uwzględnia się art. 13 Traktatu WE, a w przypadku naruszenia kryteriów programu możliwe będzie żądanie zwrotu środków UE;

130.

podkreśla, że na mocy art. 3 ust. 2 Traktatu WE wspieranie równości mężczyzn i kobiet jest podstawową zasadą UE oraz celem, który odnosi się do pełnego zakresu działań i polityk Wspólnoty; ponawia swe żądanie należytego uwzględnienia problematyki równości płci jako priorytetowego celu planowania budżetowego, zgodnie z zasadą budżetowania pod kątem płci, oraz wzywa Komisję do dostarczenia danych w celu dokonania oceny;

131.

ponawia swe żądanie włączenia informacji na temat polityki uwzględniającej problematykę równości płci oraz specjalnych danych na temat równości płci do sprawozdań w sprawie absolutorium z wykonania budżetu; wyraża ubolewanie, że Komisja nie dostarczyła tych informacji;

132.

z zaniepokojeniem przyjmuje do wiadomości niski wskaźnik realizacji płatności w ramach programu Daphne (58 %); świadomy argumentów Komisji na temat utrzymania standardów jakości w odniesieniu do projektów zauważa, że wielu projektom wysokiej jakości odmówiono wsparcia finansowego, z zadowoleniem przyjmuje zatem zwiększenie środków finansowych przeznaczonych na trzeci etap programu Daphne, jednak wyraża zaniepokojenie niezmienionymi możliwościami administracyjnymi; wzywa zatem do przeprowadzenia analizy w celu dokładniejszego ustalenia prawdopodobnych powodów zaistnienia tego niskiego wskaźnika realizacji;

133.

zwraca uwagę na brak danych dotyczących działań wspierających równość płci, które uzyskały pomoc z Funduszu Strukturalnego oraz wzywa Komisję do zaradzenia tej sytuacji;

134.

stwierdza, że należy zwrócić większą uwagę na wspieranie udziału kobiet w społeczeństwie wiedzy oraz, w konsekwencji, na wysokiej jakości szkolenia i zatrudnienie kobiet w dziedzinie technologii informacyjnych i telekomunikacyjnych;

135.

z zadowoleniem przyjmuje postęp osiągnięty przez Komisję w odniesieniu do rocznych celów dotyczących rekrutowania i mianowania kobiet na stanowiska kierownicze i inne stanowiska na poziomie A*/AD w administracji Komisji; wzywa Komisję do kontynuowania wysiłków w tym zakresie;

136.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że osiągnięto pewien postęp w poziomie wykonania zobowiązań budżetowych w zakresie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości; wyraża ubolewanie z powodu obniżającego się poziomu wykonania płatności (według Trybunału Obrachunkowego 79,8 % w porównaniu z 83,8 % w 2004 r.); zauważa, że poziom ten jest jednym z najniższych odnotowanych w Komisji; wzywa Dyrekcję Generalną ds. Sprawiedliwości, Wolności i Bezpieczeństwa do poprawy wykonania budżetu w przyszłości;

137.

wyraża ubolewanie nad faktem, że według Trybunału Komisji nadal nie udało się zapewnić wiarygodnego systemu rejestracji kosztów personelu w dziedzinie badań; uważa, że „wprowadzenie do umów dotacji wyraźnego wymogu udokumentowania czasu pracy personelu biorącego udział w działaniu jest kwestią zasadniczą” (sprawozdanie roczne, pkt 7.7) (20);

138.

z zaniepokojeniem odnotowuje, że mimo wysokiego kosztu, jaki pociąga za sobą system poświadczeń z kontroli, jeszcze w 2005 r. nie przyniósł on oczekiwanych gwarancji, ponieważ Trybunał stwierdził istnienie wniosków o zwrot poniesionych kosztów obciążonych błędami związanymi z kosztami personelu i kosztami ogólnymi, dla których sporządzono poświadczenia z kontroli bez zastrzeżeń; odnotowuje jednak, że jakość poświadczeń z kontroli wzrosła po opublikowaniu warunków ich uzyskania; zachęca Komisję do dalszego opracowywania właściwych kryteriów poświadczeń z kontroli w celu zwiększenia ich przydatności;

139.

zachęca Komisję do szybszego wdrażania działań przewidzianych we wspomnianym planie działania na rzecz zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej, a w szczególności działania 7 (promowanie najlepszych praktyk w celu poprawy stosunku kosztów audytu na poziomie projektu do wynikających z niego korzyści);

140.

zwraca się do Komisji o spełnienie wymogów dotyczących uczestnictwa w 7. programie ramowym, o wprowadzenie między innymi procedury płatności ryczałtowych i poinformowanie właściwej komisji Parlamentu w ramach przeglądu śródokresowego;

141.

wyraża ubolewanie nad faktem, że według Trybunału nadal istnieją obszary niepewności z powodu zbyt ogólnych warunków umów oraz braku jasności, w szczególności w odniesieniu do kryteriów kwalifikowalności oraz niezależności organów kontrolnych sporządzających poświadczenia z kontroli, oraz podkreśla, że Komisja zobowiązała się (21) do uproszczenia ram wspólnotowych i uściślenia zasad korzystania ze świadectw kontroli;

142.

odnotowuje również, że Służba Audytu Wewnętrznego Komisji (IAS) zauważa istniejące ryzyko, że zawyżone kwoty nie zostaną zidentyfikowane z powodu braku skutecznego systemu kontroli przy uwalnianiu środków budżetowych na zobowiązania, i zwraca się w związku z tym do Komisji o przyjęcie w tym celu odpowiednich środków monitorowania;

143.

zauważa, że Trybunał nie wykrył błędów podczas kontroli wybranych płatności w przedstawicielstwach, natomiast wykrył błędy w stosowaniu procedur przetargowych oraz transakcjach dokonywanych na poziomie organizacji wdrażających projekty;

144.

uważa, że priorytetem jest zapewnienie spójności polityk wspólnotowych mających skutki w krajach rozwijających się i w tym celu niezbędny jest jaśniejszy podział pracy w dyrekcjach generalnych zarządzających działaniami zewnętrznymi;

145.

zauważa z zaniepokojeniem, że według Trybunału analizy ryzyka przeprowadzone przez EuropeAid nie uwzględniają ryzyka, jakie niesie ze sobą różnorodność organizacji wdrażających projekty (organizacje pozarządowe, organizacje międzynarodowe, instytucje rządowe itp.) oraz stosowane metody finansowania (subwencja, wsparcie budżetowe, fundusz powierniczy itp.); wzywa Komisję do określenia skuteczności poszczególnych instrumentów pomocowych poprzez lepsze wyważenie sprawozdań; proponuje w odniesieniu do pomocy krajom rozwijającym się, aby rozważyć wprowadzenie systemu progresywnego, w którym w pierwszym etapie, poprzez wspomaganie konkretnych projektów, stworzono by podstawowe warunki przyznawania pomocy budżetowej, to znaczy pewną formę demokratycznej kontroli budżetu oraz niezależne struktury kontroli;

146.

ubolewa w szczególności nad faktem, że ze względu na to, iż kontrole EuropeAid nie obejmują we właściwy sposób transakcji na poziomie organizacji wdrażających projekty, kontrole te mogą mieć ograniczony udział w uzyskaniu ogólnej pewności co do legalności i prawidłowości transakcji leżących u podstaw rozliczeń (pkt 8.12 sprawozdania rocznego);

147.

domaga się, aby EuropeAid wprowadziła system kontroli na poziomie organizmów wdrażających projekty i dokonała wszelkich wysiłków w ramach kontroli ex post w poszczególnych organizacjach pozarządowych, z którymi współpracuje;

148.

wyraża zaniepokojenie faktem, że w odniesieniu do wydatków realizowanych w ramach programu TACIS, według Trybunału, Komisja nie potrafiła ustalić na koniec 2005 r. wkładu programu w poprawę bezpieczeństwa na poziomie poszczególnych elektrowni jądrowych (pkt 8.36 sprawozdania rocznego); uważa, że ta ujemna ocena ma wyjątkowo duże znaczenie, ponieważ wskazuje na brak gwarancji odnośnie do głównego i priorytetowego aspektu działania wspólnotowego, a mianowicie jego skuteczności (value for money);

149.

odnotowuje krytyki Trybunału odnośnie do ograniczonego wykorzystania Wspólnego Systemu Informacyjnego Relex (CRIS), który dostarcza niewystarczających lub niespójnych informacji finansowych, stanowiących podstawę bardziej szczegółowej analizy ryzyka (ust. 8.6 sprawozdania rocznego); zwraca się do Komisji o natychmiastowe usunięcie niedociągnięć systemu CRIS oraz o wykorzystanie całego potencjału tego instrumentu do uzyskiwania niezbędnych dla systemów kontroli informacji;

150.

odnotowuje informację Komisji (odpowiedź na pytanie pisemne E-4481/06), że w związku ze sprawą nadużyć finansowych i przekupstwa, dotyczącą projektu wodociągów płaskowyżu Lesotho, trzy przedsiębiorstwa, które otrzymały pomoc UE, zostały ukarane przez Sąd Najwyższy Lesotho: Schneider Electric S.A. (Francja), Impregilo Spa (Włochy) i Lahmeyer International GmbH (Niemcy);

151.

krytycznie podchodzi do faktu, że w przypadku projektu wodociągów płaskowyżu Lesotho Komisja najwyraźniej nie podjęła żadnej decyzji na podstawie art. 93 ust. 1 lit. e) rozporządzenia finansowego (wykluczenie z udzielania zamówień); oczekuje, że obecnie Komisja podejmie i ogłosi odpowiednie decyzje najpóźniej do czerwca 2007 r. i przedłoży Parlamentowi i Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu (którego także dotyczy ta sprawa) najpóźniej we wrześniu 2007 r. całościowe sprawozdanie w tej sprawie, które wyjaśni, jakie kroki podjęto w celu odzyskania środków finansowych;

152.

z zadowoleniem przyjmuje zwiększenie udziału środków UE przeznaczonych na wydatki na podstawową opiekę zdrowotną i edukację podstawową z 4,98 do 6,83 %; wyraża jednak ubolewanie, że udział ten nadal daleki jest od poziomu 20 %, określonego w budżecie na rok 2005; nie akceptuje faktu, że Komisja wykorzystuje uzasadniony i konieczny cel, jakim jest lepsza koordynacja działań ofiarodawców i lepszy podział pracy między nimi, jako uzasadnienie zbyt skromnych inwestycji w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej i edukacji podstawowej, i wzywa ją do niezwłocznego podjęcia działań na rzecz osiągnięcia docelowego poziomu 20 %, a także do pisemnego informowania Parlamentu przynajmniej dwa razy do roku o aktualnym stanie realizacji tych działań oraz o czynnikach uwzględnionych w wyliczeniach;

153.

wyraża ubolewanie, że Komisja nie opracowała jak dotąd kompleksowej strategii mającej na celu wprowadzenie, wspólnie z krajami beneficjentami, zagadnień zdrowia i edukacji jako priorytetów do nowych dokumentów dotyczących strategii krajowych;

154.

ponadto ubolewa, że mimo zapewnień ze strony Komisji, przygotowywane obecnie krajowe dokumenty strategiczne w zasadzie nie uwzględniają wyraźnie milenijnych celów rozwoju, nie wspominając o konkretnych celach i harmonogramach służących osiągnięciu każdego z milenijnych celów rozwoju, a tym samym nie odzwierciedlają należycie wkładu Wspólnoty w ich osiągnięcie;

155.

z zadowoleniem przyjmuje wyjaśnienia Komisji w odniesieniu do niepełnego wykorzystania środków z niektórych tytułów budżetowych, co w szczególności dotyczy wkładu Wspólnoty do programów dotyczących państw rozwijających się, realizowanych przez organizacje pozarządowe (artykuł 21 02 03), środków na środowisko naturalne w krajach rozwijających się (artykuł 21 02 05), pomocy w zakresie chorób związanych z ubóstwem w krajach rozwijających się (pozycja 21 02 07 02), pomocy dla ludności i medycyny reprodukcyjnej (pozycja 21 02 07 03) oraz środków na zdecentralizowaną współpracę (artykuł 21 02 13); wzywa jednak do dalszego zwiększenia wysiłków na rzecz pełnej realizacji budżetu;

156.

wzywa Komisję do baczniejszego monitorowania zjawiska migracji wykwalifikowanej siły roboczej z państw rozwijających się do państw UE oraz do przedstawienia stosownych środków, które ułatwią wykwalifikowanym pracownikom z państw rozwijających się pozostanie w ojczyźnie lub powrót do niej, aby środki ofiarodawców, m.in. w zakresie zdrowia i edukacji, mogły być długo i skutecznie wykorzystywane do zwalczania biedy w państwach rozwijających się;

157.

wyraża zadowolenie z powodu stwierdzenia przez Trybunał Obrachunkowy poprawy komisyjnego systemu monitorowania i kontroli; ubolewa jednak, że poprawa ta nie obejmuje monitorowania, kontroli i audytu jednostek organizacyjnych odpowiedzialnych za realizację projektów; uważa za nie do przyjęcia, że w rezultacie w głównym ogniwie łańcucha między europejskim podatnikiem i odbiorcą końcowym w państwie rozwijającym się występuje nadal tak duża liczba istotnych błędów; wzywa Komisję do szczególnego zadbania o to, aby zostały przeprowadzone obowiązkowe procedury przetargowe oraz aby nie pojawiały się podwójne wpisy;

158.

wzywa Komisję do podejmowania aktywnych działań w celu umożliwienia Trybunałowi Obrachunkowemu skutecznej kontroli środków finansowych UE, wykorzystywanych w ramach działań prowadzonych przez organizacje międzynarodowe, a zwłaszcza ONZ;

159.

oczekuje, że Komisja wyda swym przedstawicielstwom w krajach beneficjentach zalecenie szczegółowego przedstawiania w sprawozdaniach konkretnych rezultatów wykorzystania środków UE, tak aby Komisja mogła zmierzyć i opublikować wyniki współpracy na rzecz rozwoju;

160.

wzywa Komisję do regularnej kontroli wykorzystania środków operacyjnych swych delegacji oraz zgodności ich zakresów działania z priorytetami Unii Europejskiej;

161.

z zadowoleniem przyjmuje starania Komisji zmierzające do wdrożenia strategii na rzecz włączenia problematyki ochrony środowiska do współpracy na rzecz rozwoju i zwraca się do Komisji o dalsze kontynuowanie działań na rzecz uwzględnienia wymiaru środowiskowego w polityce rozwoju, zwracając przy tym uwagę na wspieranie przyjaznego dla środowiska zaopatrzenia w energię;

162.

wyraża zadowolenie z powodu pozytywnego przebiegu pomocy humanitarnej Komisji Europejskiej w związku z katastrofą tsunami; wyraża jednak ubolewanie z powodu niewystarczającej koordynacji środków pomocy bezpośredniej; wzywa Komisję do jaśniejszego zdefiniowania kompetencji DG ECHO oraz DG ds. Ochrony Środowiska (wspólnotowy mechanizm ochrony ludności) oraz do opracowania koncepcji gwarantującej wsparcie regionom dotkniętym kataklizmem przy koordynowaniu działań różnych ofiarodawców, a także z zadowoleniem przyjmuje gotowość Komisji do regularnego informowania Parlamentu na piśmie o dokonanych postępach;

163.

stwierdza ponownie, że integracja Europejskiego Funduszu Rozwoju z budżetem UE wzmocni spójność współpracy na rzecz rozwoju, przyczyni się do większej przejrzystości i wydajności oraz umożliwi demokratyczną kontrolę;

164.

z zadowoleniem przyjmuje ocenę Trybunału stwierdzającą, że Komisja Europejska poczyniła postępy w zarządzaniu programem MEDA; wzywa Komisję do dalszej poprawy skuteczności i wydajności oraz do zagwarantowania sprawnego przejścia do nowych instrumentów finansowych; nalega, by Komisja Europejska informowała Parlament o realizacji celów określonych w dokumentach strategicznych i programach indykatywnych zgodnie z nowymi instrumentami;

165.

wzywa Komisję do przedstawienia solidniejszego systemu oceny wszystkich wydatków na pomoc zewnętrzną Wspólnoty, w którym powiązanie między wydatkami a politycznymi wynikami lub ich brakiem byłoby bardziej przejrzyste, w celu umożliwienia Parlamentowi Europejskiemu skutecznego wypełniania uprawnień i obowiązków wynikających z pełnionej przez niego funkcji władzy budżetowej;

166.

wyraża zadowolenie w związku ze staraniami Komisji zmierzającymi do ulepszenia metod zarządzania projektami w ramach programu TACIS wdrażanego w Rosji i innych krajach beneficjentach; uznaje, że Komisja odniosła się do wielu niedociągnięć, na które zwrócił uwagę Trybunał w swoim sprawozdaniu specjalnym nr 2/2006;

167.

z zainteresowaniem oczekuje na wyniki oceny wkładu wniesionego w celu zwiększenia bezpieczeństwa w różnych elektrowniach jądrowych w ramach programu TACIS, zapoczątkowanej przez Komisję w 2006 r.;

168.

ponawia prośbę, aby Komisja uregulowała z agendami Organizacji Narodów Zjednoczonych kwestię prawa dostępu Trybunału Obrachunkowego do projektów zarządzanych przez rzeczone agendy;

169.

wzywa Komisję do podkreślania znaczenia identyfikowalności funduszy przekazywanych przez Unię Europejską międzynarodowym organizacjom, takim jak agendy Organizacji Narodów Zjednoczonych czy Bank Światowy, oraz przejrzystości dotyczącej sposobów zarządzania tymi funduszami, wnosi też o przekazywanie tych informacji Parlamentowi;

170.

stoi na stanowisku, że należy zwiększyć widoczność Unii Europejskiej; zachęca Komisję i Radę do kontynuowania refleksji na temat stosowanych przez nie metod komunikacji, w celu zapewnienia większej przejrzystości i większej widoczności polityki zagranicznej Unii Europejskiej;

171.

zauważa, że Trybunału stwierdził, iż skontrolowane przez niego transakcje w ramach programu Sapard były obciążone znaczącymi błędami oraz że odnotowano poprawę na szczeblu systemów nadzoru i kontroli Komisji, lecz na poziomie krajowym zaobserwowano poważne niedociągnięcia (pkt 9.10 i 9.19);

172.

w związku z tym zaleca Komisji dokładniejsze monitorowanie systemów krajowych i zwrócenie szczególnej uwagę na końcowe deklaracje wydatków w ramach programów, a w szczególności prowadzenie ścisłego monitoringu agencji płatniczych programu Sapard;

173.

wyraża zaniepokojenie w związku z opóźnieniami w akredytacji EDIS dla Phare i ISPA w Bułgarii, które umożliwiły tylko częściowe ich zakończenie przed rozszerzeniem UE; zauważa rozszerzony etap przygotowawczy ze strony Bułgarii, która poczyniła postępy, ale nadal musi ulepszyć systemy nadzoru i kontroli oraz zwiększyć potencjał administracyjny niezbędny do terminowej i skutecznej realizacji projektów; wzywa Komisję Europejską do współpracy z władzami bułgarskimi i rumuńskimi w celu wsparcia ich w dalszym dostosowywaniu się do wymogów EDIS;

174.

wyraża zadowolenie z powodu oceny Trybunału, według której zdecentralizowane zarządzanie wprowadzone w ramach projektów CARDS na Chorwacji okazało się rozwiązaniem bezproblemowym; zachęca Komisję do kontynuowania współpracy z krajowymi agencjami wdrażającymi, aby usprawnić ich umiejętności zarządzania;

175.

uznaje wagę współpracy z międzynarodowymi instytucjami finansowymi, lecz nalega, by Komisja Europejska uczestniczyła we wspólnych projektach tylko wtedy, gdy gwarantują one skuteczne wykorzystanie środków finansowych; podkreśla potrzebę świadczenia pomocy unijnej w celu zapewnienia konkretnej wartości dodanej i wnioskuje, by realizacja wspólnych projektów była ściśle monitorowana przez Komisję Europejską;

176.

zachęca Komisję do kontynuowania prac nad pomyślnym wdrożeniem klauzuli weryfikacji, o której mowa w finansowym i administracyjnym porozumieniu ramowym, jak i nad wytycznymi dotyczącymi uzgodnionego poziomu szczegółowości niezbędnego przy zdawaniu przez agendy ONZ sprawozdań z realizacji projektów, chroniąc tym samym finansowe interesy UE oraz uprawnienia Trybunału Obrachunkowego;

177.

odnotowuje z zadowoleniem, że kontrola przeprowadzona przez Trybunał nie wykryła żadnego znaczącego błędu odnośnie do legalności wydatków administracyjnych;

178.

wzywa Komisję do poinformowania Parlamentu do końca 2007 r. o postępie poczynionym przez nowe państwa członkowskie, w szczególności przez Rumunię i Bułgarię, we wprowadzaniu przepisów antykorupcyjnych; wyraża ubolewanie, że przepisy antykorupcyjne zaproponowane przez rząd rumuński w osobie ministra sprawiedliwości zostały odrzucone przez rumuński parlament; w pełni popiera rząd w jego dążeniach do tego, aby przepisy te zostały zatwierdzone i wykonane;

179.

wyraża zaniepokojenie rosnącymi kosztami rent i uważa, że niedopuszczalne jest wykorzystywanie przymusowego przejścia na rentę na podstawie zaburzeń psychicznych w celu rozwiązania konfliktogennych stosunków z Komisją;

180.

jest zdania, że stale rosnąca liczba agencji nie zawsze odzwierciedla rzeczywiste potrzeby Unii i jej obywateli; oczekuje więc od Komisji przedstawiania analizy kosztów i korzyści przed powołaniem każdej nowej agencji i wzywa Trybunał Obrachunkowy do wydawania opinii w sprawie analizy kosztów i korzyści, zanim Parlament podejmie decyzję;

181.

zwraca się do Komisji z prośbą o przedstawianie co pięć lat analizy korzyści płynących z działalności każdej agencji; zachęca wszystkie właściwe instytucje, aby w przypadku negatywnej oceny wartości dodanej agencji podjęły niezbędne kroki, zmieniając mandat tej agencji lub ją likwidując;

182.

wyraża ubolewanie nad faktem, że w sprawozdaniu rocznym Trybunał ponownie odnotował niedociągnięcia w zakresie rekrutacji pracowników oraz procedur udzielania zamówień przez agencje oraz że zarządzanie kosztami działań nie zostało jeszcze wdrożone w agencjach;

183.

zauważa, że Służba Audytu Wewnętrznego (IAS) w sprawozdaniu rocznym 2005 wyraziła zastrzeżenie, stwierdzając, że nie posiada wystarczającej liczby pracowników, aby móc prawidłowo wywiązać się z obowiązku corocznego przeprowadzania kontroli w agencjach, ustanowionego w rozporządzeniu finansowym; wzywa audytora wewnętrznego do jak najszybszego wyjaśnienia władzy budżetowej, ilu dodatkowych pracowników potrzeba do wywiązania się z tego obowiązku;

184.

uważa, że wobec rosnącej liczby agencji regulacyjnych coraz bardziej konieczne staje się jasne określenie odpowiedzialności poszczególnych podmiotów instytucjonalnych Wspólnoty Europejskiej wobec tejże Wspólnoty oraz określenie jasnych zasad w tej dziedzinie, w szczególności w odniesieniu do przydzielania obowiązków w zakresie kontroli;

185.

ubolewa nad faktem, że Komisji nie udało się osiągnąć postępów w negocjacjach dotyczących projektu porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie utworzenia ram prawnych dla europejskich agencji regulacyjnych, przyjętego w lutym 2005 r. (COM(2005) 0059);

186.

zauważa, że z pomocą Służby Audytu Wewnętrznego (IAS) agencje zaczęły tworzyć własne służby audytu wewnętrznego oraz że w przyszłości IAS przeprowadzać będzie okresowe oceny działalności tych służb; ponadto uważa, że IAS powinna prowadzić monitoring poprawnego działania tychże systemów kontroli wewnętrznej w agencjach oraz informować Parlament o wynikach monitoringu oraz dokonywanych postępach;

187.

wzywa Komisję do rozważenia przeprowadzania audytu w każdej agencji UE w celu zbadania jej działalności, w szczególności co do zarządzania zasobami ludzkimi, budżetu oraz wykonania nałożonych zadań;

188.

odnotowuje utworzenie przez kilka agencji „Wspólnej Jednostki Wsparcia” mającej na celu przystosowanie informatycznych systemów zarządzania finansami do systemów używanych przez Komisję; zauważa, że jednostka ta zarządzała swoimi funduszami poza systemami budżetowymi agencji (pkt 10.27 sprawozdania rocznego 2005); podobnie jak Trybunał uważa, że współpraca taka nie może ignorować budżetowych zasad jednolitości i przejrzystości oraz że wkłady agencji na rzecz „Wspólnej Jednostki Wsparcia” powinny być dokonywane jako dochody przeznaczone na określony cel w ramach systemów budżetowych agencji;

189.

zachęca Trybunał Obrachunkowy do dodania w sprawozdaniach rocznych osobnego rozdziału poświeconego agencjom w celu osiągnięcia jaśniejszego obrazu wykorzystania przez agencje funduszy UE;

190.

odnotowuje pozytywne sprawozdanie Trybunału na temat rocznego sprawozdania finansowego szkół europejskich, niemniej jednak stwierdza, że sprawozdanie to podkreśla, iż system kontroli wewnętrznej szkół nie stosuje zasady rozdzielenia funkcji między urzędnikami zatwierdzającymi płatność a prowadzącymi rachunkowość oraz że funkcje urzędników zatwierdzających wykonywane są na podstawie przekazania kompetencji przez szefów jednostek odnośnie do wszystkich pozycji budżetowych i bez ograniczeń finansowych; wyraża nadzieję, że nowe rozporządzenie finansowe szkół europejskich, obowiązujące od dnia 1 stycznia 2007 r., usunie wskazane przez Trybunał niedociągnięcia; wyraża nadzieję, że w przyszłości Komisja przyjmie większą odpowiedzialność za politykę oświatową, proporcjonalnie do udziału w finansowaniu szkół europejskich, a nie do prawa głosu w organach decyzyjnych, oraz że będzie działać na rzecz długoterminowej, wiarygodnej polityki zapewniającej zainteresowanym pewność planowania; wzywa, aby w krótszej perspektywie dopasować prawo głosu do udziału w finansowaniu;

191.

odnotowuje uwagi zgłoszone przez dyrektora generalnego Biura Infrastruktury i Logistyki w Brukseli (OIB) w rocznym sprawozdaniu z działalności, w którym uskarża się on na deficyt strukturalny spowodowany kosztami utrzymania budynku Berlaymont po jego remoncie (22) oraz na szereg problemów związanych z rachunkowością i zarządzaniem; uważa, że wspomniany problem deficytu strukturalnego powinien zostać natychmiast rozwiązany i zwraca się do Komisji o przyjęcie odpowiednich środków i poinformowanie o nich Parlamentu;

192.

ponownie poruszy zagadnienia związane z budynkiem Berlaymont, jak tylko będzie dostępne specjalne sprawozdanie Europejskiego Trybunału Obrachunkowego w sprawie polityki dotyczącej nieruchomości, które Trybunał już zapowiedział;

193.

odnotowuje sprawozdanie Komisji z dnia 21 lutego 2007 r. w sprawie porozumienia na rynku wind i schodów ruchomych, którego członkowie zostali ukarani karami w kwocie ponad 990 000 000 EUR; oczekuje na przedstawienie przez Komisję do września 2007 r. sprawozdania, które wykazałoby, w jakim stopniu instytucje europejskie także padły ofiarą tego porozumienia w przypadku różnych projektów budowlanych, oraz jakie podjęto kroki w celu dochodzenia odszkodowania;

194.

zauważa, że nowa perspektywa finansowa na lata 2007–2013 będzie miała istotny wpływ na TEN-T, ponieważ przyznana kwota jest o około 40 % niższa od początkowej propozycji Komisji; jest zdania, że w konsekwencji jeszcze ostrzejsza będzie selekcja projektów i ustalanie, które z nich są priorytetowe;

195.

jest zdania, że w obecnym otoczeniu finansowym należy preferować transgraniczne odcinki projektów priorytetowych, w które zaangażowane jest więcej niż jedno państwo członkowskie;

196.

wzywa państwa członkowskie, by poparły podejście oparte na europejskiej wartości dodanej, zamiast walczyć o zasadę „sprawiedliwego podziału”;

197.

jest zdania, że Komisja powinna dalej ulepszać współpracę z państwami członkowskimi podczas wyznaczania projektów priorytetowych na szczeblu krajowym i unijnym;

198.

wyraża w związku z tym poważne zaniepokojenie powolnym tempem realizacji priorytetowych projektów dotyczących TEN-T i nalega, by Komisja i państwa członkowskie poprawiły koordynację finansowania unijnej infrastruktury transportowej w programach rocznych i wieloletnich;

199.

wzywa Komisję do dalszych wysiłków na rzecz ustanowienia jasnych ram prawnych i procedur, zagwarantowania rygorystycznego monitorowania i gruntownej oceny projektów i programów oraz sporządzenia wyczerpującej listy jasnych kryteriów, pozwalającej na wyznaczanie projektów priorytetowych z zachowaniem przejrzystości;

200.

wzywa Komisję do wyjaśnienia procedur powoływania europejskich koordynatorów przy opracowywaniu ram regulacyjnych określających zawartość ich sprawozdań;

201.

nalega, by Komisja wprowadziła jasny i przejrzysty podział odpowiedzialności instytucjonalnej i określiła ramy koordynacji działań DG REGIO i DG TREN, by uniknąć podwójnego finansowania tych samych projektów;

202.

zauważa, że Trybunał odrzucił pierwszą analizę kosztów i zysków związanych z utworzeniem agencji wykonawczej, uznając ją za powierzchowną; zwraca się do Trybunału o przeprowadzenie oceny drugiej analizy (ukończonej w lipcu 2005 r.) w terminie umożliwiającym właściwej komisji sporządzenie sprawozdania z inicjatywy własnej;

203.

zwraca uwagę na to, że w myśl art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r., ustanawiającego statut agencji wykonawczych, którym przekazuje się niektóre zadania związane z zarządzaniem programami Wspólnoty (23), przed złożeniem wniosku o ustanowienie agencji wykonawczej wymagane jest przeprowadzenie analizy kosztów i korzyści uwzględniającej cały szereg czynników; wyraża ubolewanie, że Komisja nie była w stanie na początku przedstawić Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu zadowalającej analizy kosztów i korzyści dotyczącej ustanowienia agencji wykonawczej; podziela nadal wątpliwości Europejskiego Trybunału Obrachunkowego co do jakości poprawionej wersji analizy kosztów i korzyści dotyczącej przekazania na zewnątrz zarządzania wspólnotowymi środkami finansowymi dla sieci TEN-T; wzywa Komisję do występowania na przyszłość do Europejskiego Trybunału Obrachunkowego o pozytywne zaopiniowanie analizy kosztów i korzyści, przed złożeniem u władzy budżetowej wniosku o ustanowienie agencji wykonawczej;

204.

jest zdania, że Komisja powinna rozważyć zaproponowanie podwyższenia wkładu Wspólnoty w linię budżetową TEN-T w przypadku projektów transgranicznych; w tym kontekście przyjmuje z zadowoleniem porozumienie o współpracy z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym;

205.

przywiązuje dużą wagę do efektywnego i odpowiedzialnego wykorzystywania budżetu UE oraz do stosowania zasady, zgodnie z którą inicjatywy, której nie można dostatecznie zweryfikować, nie należy finansować ze środków publicznych, dlatego też ubolewa, że nie stwierdzono jednoznacznego związku między ograniczeniem zjawiska wczesnego porzucania nauki a finansowaniem przez UE;

206.

uznaje, że Komisja dysponuje odpowiednim mechanizmem monitorowania i kontroli zapewniającej przestrzeganie zasad należytego zarządzania finansami, lecz podkreśla, że zgodnie z oświadczeniami samej Komisji mechanizm ten należy udoskonalić; w związku z tym wzywa Komisję, by zaproponowała, w jaki sposób planuje tego dokonać;

207.

zachęca Komisję do współpracy z państwami członkowskimi i krajowymi urzędami statystycznymi w celu właściwego zdefiniowania i określenia wielkości zjawiska wczesnego porzucania nauki oraz do wymiany informacji i dobrych praktyk między wszystkimi podmiotami lokalnymi i krajowymi właściwymi w tej dziedzinie;

208.

apeluje o wspólne ustalenia między wszystkimi 27 państwami członkowskimi w sprawie norm pomiaru i definicji związanych z problemem wczesnego porzucania nauki, aby zapewnić porównywalność danych krajowych i ich właściwą jakość, niezbędną do ustalenia, czy w tym zakresie faktycznie realizowane są priorytety strategii lizbońskiej;

209.

nalega, by Komisja jak najszybciej przeprowadziła w państwach członkowskich wyczerpującą ocenę, na tyle wcześnie, by możliwe było przyjęcie w razie potrzeby środków naprawczych; nalega również, by Trybunał Obrachunkowy przeprowadził równocześnie kontrolę w nowych państwach członkowskich podobną do tej, którą przeprowadzono w swoim czasie w 15 państwach członkowskich, dotyczącą skuteczności funduszy przeznaczanych na zwalczanie zjawiska wczesnego porzucania nauki;

210.

podkreśla, że pomimo pozytywnych rezultatów w wielu dziedzinach ogólny wpływ programu TACIS nie zawsze był tak efektywny i trwały, jak oczekiwano; zauważa, że charakter nieprawidłowości stwierdzonych przez Trybunał wskazywał na niewłaściwe zarządzanie procesem programowania ze strony Komisji;

211.

zwraca się do Komisji o zaangażowanie rządu rosyjskiego w ściślejszą współpracę w celu dokładnej identyfikacji krajowych potrzeb i określenia kierunku, w jakim powinna pójść Rosja, oraz o wysiłki na rzecz zdefiniowania i określenia priorytetów i celów, które należy zrealizować poprzez realizowane w praktyce działania; uważa, że Komisja powinna mieć na uwadze zasadę optymalnego wykorzystania środków, i dlatego wzywa Komisję do monitorowania i oceniania programów uważniej i dokładniej niż przedtem;

212.

wzywa Komisję do skoncentrowania polityki ustalania priorytetów na ograniczonej liczbie sektorów i programów, do zmiany podejścia projektowego na programowe, ponieważ podejście projektowe zbyt często powodowało ograniczenie współpracy, zaangażowania i elastyczności oraz wzajemną niezależność projektów, co uniemożliwiało osiągnięcie szerszych i bardziej długoterminowych celów określonych w obowiązującym porozumieniu o partnerstwie i współpracy;

213.

zwraca się do Komisji o podjęcie odpowiednich działań w celu przygotowania wniosku dotyczącego podstawy prawnej umożliwiającej wykorzystanie funduszu TACIS do współfinansowania projektów wraz z Federacją Rosyjską, a także uważa, że finansowe zaangażowanie regionalnych i lokalnych podmiotów i partnerów społecznych oraz większy udział sektora prywatnego ma kluczowe znaczenie;

214.

wzywa Komisję do zapewnienia częstej oceny projektów, w tym również po ukończeniu projektu, w celu uzyskania lepszych informacji z przeszłych doświadczeń, a także do zapewnienia jasnych informacji o trwających projektach i poszczególnych programach w celu ułatwienia publicznego dostępu do informacji i zwiększenia otwartości i przejrzystości wykorzystania funduszy i procesu decyzyjnego;

215.

z zadowoleniem przyjmuje sformułowaną przez Trybunał Obrachunkowy pozytywną ocenę ogólną pomocy humanitarnej DG ECHO na rzecz obszarów dotkniętych tsunami;

216.

wzywa Komisję do wyjaśnienia roli DG ECHO i DG ds. Ochrony Środowiska (poprzez działania ochrony ludności) w zaspokajaniu potrzeb humanitarnych w celu zapewnienia spójnych działań;

217.

zachęca Komisję do wzmocnienia roli DG ECHO w celu dalszego usprawniania koordynacji i podnoszenia zdolności reagowania na potrzeby ofiar przyszłych katastrof humanitarnych oraz do odpowiedniego uwzględnienia znaczenia połączenia doraźnej pomocy humanitarnej z długoterminową odbudową i rekonstrukcją; zwraca uwagę, że obecnie te dwie fazy wchodzą w zakres kompetencji różnych dyrekcji generalnych, objęte są różnymi procedurami i uprawnieniami;

218.

podkreśla konieczność należytego zarządzania finansami i uważa, że podawanie szczegółowych informacji finansowych jest sprawą zasadniczą dla ułatwienia skutecznego monitorowania realizacji projektów;

219.

podkreśla zalecenie Trybunału, by DG ECHO wzmocniła swój system monitorowania;

220.

rozumie, że wzrost cen towarów i kosztów pracy może być nieunikniony w wyjątkowych sytuacjach; zachęca jednak Komisję, by rozważyła przyjęcie środków mających na celu jak największą kontrolę i monitorowanie kosztów;

221.

wyraża zaniepokojenie autopromocją i konkurowaniem o widoczność medialną, którą prowadzą darczyńcy podczas katastrof humanitarnych przyciągających znaczną uwagę mediów, ponieważ praktyka ta ma negatywny wpływ na koordynację pomocy humanitarnej oraz postrzeganie pomocy przez ofiary katastrof;

222.

zwraca się do Komisji Europejskiej o jasną definicję pojęcia organizacji pozarządowej;

223.

ubolewa nad praktyką Komisji, zgodnie z którą nie ustalono na wstępie przydatności niektórych projektów finansowanych ze środków Phare i w ten sposób naruszono zasady legalności i prawidłowości;

224.

nalega, by Komisja włączyła władze bułgarskie i rumuńskie we wzajemną współpracę na rzecz bardziej precyzyjnego określania potrzeb i możliwości obu krajów, a także by podjęła działania prowadzące do zdefiniowania określenia zamierzonych priorytetów i celów;

225.

zauważa, że konieczne są dalsze działania, mimo iż podjęto pewne kroki w celu rozwiązania problemu niewystarczającego potencjału administracyjnego i błędów w zastosowaniu przepisów prawa umów, a także w celu zapewniania spełnienia wymogów współfinansowania;

226.

zwraca się do Komisji o zwrócenie szczególnej uwagi na tworzenie w Rumunii i Bułgarii struktur administracyjnych i systemów informacyjnych zdolnych do zarządzania europejskimi środkami finansowymi i kontrolowania ich oraz o nadzór nad reorganizacją organów administracji odpowiedzialnych za inwestowanie tych funduszy;

227.

zwraca się do Komisji o dostarczenie precyzyjnych informacji o realizowanych projektach i programach, o ogólnej zdolności administracji rumuńskiej i bułgarskiej do zarządzania i sprawowania niezależnej kontroli administracyjnej oraz o zapewnienie większej otwartości i przejrzystości w wykorzystywaniu środków i podejmowaniu decyzji w tej kwestii;

228.

zwraca się do Komisji o niezależną opinię na temat zdolności administracji rumuńskiej i bułgarskiej do racjonalnego i prawidłowego zarządzania środkami pochodzącymi z funduszy wspólnotowych;

229.

nakłania Komisję, by w oparciu o nową politykę na rzecz rozwoju zatwierdzoną w grudniu 2005 r. stworzyła kompleksową strategię w zakresie środowiska naturalnego dla prowadzonej przez nią współpracy na rzecz rozwoju;

230.

uważa, że taka strategia powinna uznawać znaczenie nie tylko włączenia kwestii środowiska do wszystkich programów i projektów na rzecz rozwoju, ale również uczynić z kwestii środowiskowych dziedzinę priorytetową z punktu widzenia wydatków;

231.

uważa, że szkolenia z zakresu włączania kwestii środowiska do wszystkich działań powinny być obowiązkowe dla wszystkich urzędników z kluczowych sektorów; nalega, by Komisja jak najszybciej zakończyła opracowywanie podręcznika na temat włączania kwestii środowiska do wszystkich działań;

232.

zwraca się do Komisji o zapewnienie wystarczającego udziału ekspertów z dziedziny ochrony środowiska oraz o określenie i przestrzeganie jasnych procedur włączania kwestii środowiska do wszystkich działań;

233.

zachęca Komisję, by w większym stopniu wykorzystywała uznaną wiedzę fachową krajowych organów administracji zarządzających krajowymi programami współpracy na rzecz rozwoju oraz prywatnych przedsiębiorstw wykazujących się doświadczeniem w charakterze partnerów tychże organów w zarządzaniu projektami w dziedzinie środowiska;

234.

podkreśla, że planowanie projektów powinno się opierać na szczegółowych specyfikacjach i jasno określonych celach oraz że należy zatrudniać zewnętrznych obserwatorów w celu dokonania oceny stopnia powodzenia każdego projektu i precyzyjnego zidentyfikowania wszelkich niepowodzeń bądź słabości;

235.

przyjmuje z zadowoleniem opublikowanie sprawozdania i wzywa Komisję do zajęcia się wskazanymi w nim niedociągnięciami, które nie zostały uwzględnione w nowym rozporządzeniu w sprawie rozwoju obszarów wiejskich (lub w jego szczegółowych przepisach wykonawczych), w szczególności przy zatwierdzaniu programów krajowych;

236.

w szczególności wzywa Komisję do ustalenia jaśniejszych strategii podających konkretne cele oraz do ścisłej współpracy z państwami członkowskimi z myślą o poprawie sposobu określania celów, beneficjentów i obszarów oraz usprawnienia wyboru najodpowiedniejszych projektów, a także do uwzględnienia tych aspektów w dokumentach dotyczących programowania na lata 2007–2013;

237.

uważa, że czas przewidziany na zatwierdzenie programów krajowych przez Komisję należy nieznacznie wydłużyć, aby umożliwić dokładną analizę, ponieważ od jakości programów krajowych będzie w znacznej mierze zależeć, czy przyznanie funduszy najbardziej potrzebującym obszarom i beneficjentom będzie wyraźne uzasadnione i czy w przyszłości możliwa będzie lepsza ocena skuteczności działań inwestycyjnych;

238.

ponownie podkreśla, że przywiązuje wagę do efektywnego i odpowiedzialnego wykorzystania środków z budżetu UE oraz do stosowania zasady, zgodnie z którą inicjatywy, której nie można dostatecznie zweryfikować, nie należy finansować ze środków publicznych; stwierdza, że w tym kontekście zasadnicze znaczenie ma ustalenie jasnych celów i określenie jasnych strategii w programach krajowych;

239.

uważa, że osiągnięcie dwojakiego celu działań inwestycyjnych – strukturalnego i rolnego – powinno nastąpić przy zastosowaniu właściwie wyważonego podejścia sektorowego (rolnictwo) i terytorialnego (spójność gospodarcza i społeczna);

240.

uważa, że drugi filar WPR stanowi nieodzowne narzędzie dalszego rozwoju obszarów wiejskich w UE, dlatego też zwraca się do Komisji, by zachęcała państwa członkowskie do analizowania kluczowych czynników gwarantujących powodzenie projektów inwestycyjnych oraz do rozpowszechniania dobrych praktyk;

241.

zachęca Komisję do usprawnienia systemów monitorowania i oceny w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi, na przykład poprzez opracowanie odpowiednich wskaźników jakościowych umożliwiających państwom członkowskim i Komisji ustalenie, czy działania były skuteczne i które cele zostały osiągnięte;

242.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że dyskusje na temat tego sprawozdania specjalnego odbyły się w tym samym czasie co pierwsza wstępna prezentacja wniosku Komisji dotyczącego reformy sektora owoców i warzyw planowanej na rok 2008;

243.

ponawia zobowiązanie do dostarczania wsparcia wspólnotowego dla sektora owoców i warzyw w UE, które jest konieczne dla zwiększenia jego trwałości i konkurencyjności;

244.

podkreśla, że organizacje producentów stanowią podwaliny wspólnej organizacji rynku produktów owocowych i warzywnych i w związku z tym popiera Komisję, która zachęca i wspiera producentów do stowarzyszania się;

245.

wyraża poparcie dla odejścia od środków interwencyjnych, takich jak wycofywanie z rynku nadwyżek lub wsparcie dla produktów przetworzonych, które uważa za szkodliwe dla celów ustanowionych w odniesieniu do sektora owoców i warzyw;

246.

stwierdza, że systemy wsparcia na rzecz programów operacyjnych dla organizacji producentów sektora owoców i warzyw stanowią w porównaniu ze środkami interwencyjnymi dużo bardziej obiecujące narzędzie;

247.

odnotowuje i zadowoleniem przyjmuje przewidywaną na 2009 r. analizę oceniającą; zwraca się do Komisji, by ustanowiła mechanizm monitorowania i kontroli odpowiedni dla sektora owoców i warzyw w celu zapewnienia zgodności z zasadami należytego zarządzania finansami;

248.

przyjmuje z zadowoleniem oświadczenie Komisji, że poprawi swą zdolność gromadzenia danych oraz opracuje odpowiednie wskaźniki jakościowe i ilościowe w celu pomiaru efektywności i skuteczności; uważa, że wskaźniki te powinny uwzględniać szerszy zakres korzyści z programów, które powinny być monitorowane na wyższym poziomie agregacji; proponuje ponadto, by Komisja jak najszybciej dokonała przeglądu adekwatności i ścisłości istniejących wskaźników i danych statystycznych;

249.

zgadza się Trybunałem, że obecny system wymaga ścisłego przeglądu w celu poprawy jego efektywności i skuteczności; w związku z tym wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do ścisłego monitorowania oraz zwiększenia skuteczności i efektywności systemu programów operacyjnych dla producentów, do zbadania czynników sukcesu na podstawie najlepszych uzyskanych wyników oraz do opracowanie na tej podstawie wniosków w celu lepszego wdrażania na szczeblu państw członkowskich, zwłaszcza w gorzej zorganizowanych regionach;

250.

popiera zalecenie Trybunału, by wyjaśnić i uprościć kryteria kwalifikowalności w celu zwiększenia przejrzystości oraz obniżenia kosztów administracyjnych związanych z systemami płatności;

251.

wzywa Komisję do dostosowania procedur i zasad systemu pomocy do procedur i zasad Funduszu Rozwoju Obszarów Wiejskich w celu ustalenia, kiedy mogą się one wzajemnie uzupełniać, a kiedy wykluczać;

252.

wzywa Komisję do ścisłego monitorowania i kontrolowania wdrażania systemu w nowych państwach członkowskich;

253.

podkreśla, że łączny koszt wszystkich usług językowych w instytucjach UE (tłumaczenie pisemne i ustne) stanowi około 1 % łącznego budżetu UE;

254.

wyraża zdziwienie, że do tej pory instytucje nie wyliczyły ani swoich kosztów tłumaczeń pisemnych (24), ani kosztu tłumaczenia jednej strony; zauważa, że w 2005 r. liczba tłumaczonych stron wyniosła w Komisji 1 324 000 (1 450 tłumaczy), 1 080 000 w Parlamencie (550 tłumaczy) i 475 000 w Radzie (660 tłumaczy); zauważa ponadto, że Trybunał Obrachunkowy ocenił łączne koszty tłumaczenia za 2003 r. na 414 200 000 EUR, w tym: 214 800 000 EUR w Komisji, 99 000 000 EUR w Parlamencie i 100 400 000 EUR w Radzie; zauważa, że w tym samym roku średni koszt jednej strony wyniósł 166,37 EUR, w tym: 150,20 EUR w Komisji, 149,70 EUR w Parlamencie i 251,80 EUR w Radzie;

255.

uważa, że instytucje powinny podjąć odpowiednie kroki w celu poprawy produkcyjności służb tłumaczeniowych UE w porównaniu z sektorem prywatnym;

256.

uważa, że należy wyjaśnić, dlaczego cena tłumaczenia zewnętrznego zlecanego przez Parlament jest 12 % wyższa niż w Komisji;

257.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że Komisja i Rada zdołały ograniczyć wzrost liczby tłumaczeń po rozszerzeniu o UE-10, przez co ograniczyły wzrost kosztów;

258.

uważa, że wszystkie trzy instytucje powinny ustalać koszty tłumaczenia w skali roku z wykorzystaniem podobnych kryteriów i metod obliczeniowych; uważa, że uzyskane dane należy wykorzystywać nie tylko do celów budżetowych, ale również do uświadamiania użytkownikom kosztów związanych z tłumaczeniem;

259.

przyjmuje z zadowoleniem szybkie zastosowanie przez Komisję procedury autoryzacji i selekcji wniosków o tłumaczenia w 2006 r.; z zadowoleniem przyjmuje również fakt, że w 2003 r. Rada ustaliła listę najważniejszych dokumentów, ograniczając tłumaczenie do tych tekstów;

260.

zaleca większe ograniczenia dotyczące długości dokumentów i podsumowań;

261.

zachęca komisje i delegacje parlamentarne do przedkładania dokumentów wyłącznie w językach członków komisji i ich zastępców; sugeruje, aby dodatkowe wersje językowe można oferować w razie wcześniejszego zgłoszenia potrzeb;

262.

ogólnie rzecz biorąc, uważa, że instytucje powinny podejmować działania niezbędne do zapewnienia wysokiego poziomu jakości tłumaczeń; uważa w związku z tym, że Rada, Parlament i Komisja powinny informować Trybunał Obrachunkowy i Komisję Kontroli Budżetowej o środkach podejmowanych w celu kontrolowania i poprawy jakości tłumaczeń odpowiednio wcześnie przed rozpoczęciem procedury udzielania absolutorium za rok 2006;

263.

uważa, że instytucje powinny poprawiać jakość informacji, jakimi dysponuje administracja do celów kontroli procesu tłumaczenia, z uwzględnieniem proponowanych przez Trybunał wskaźników dotyczących wyników (25);

264.

uważa, że Rada, Parlament i Komisja powinny w skuteczny i wydajny sposób wykorzystywać zasoby wewnętrzne i zewnętrzne, takie jak bazy danych, tłumaczenie wspomagane komputerowo, pracę na odległość i zlecanie na zewnątrz;

265.

uważa, że każda instytucja powinna sprawdzić niewykorzystywane zdolności tłumaczeniowe pozostałych dwóch instytucji, zanim zleci niektóre tłumaczenia na zewnątrz;

266.

zwraca się do Komisji o wykazanie, w jakim stopniu skonsolidowano metodologię oceny ex ante, śródokresowej i oceny ex post w celu uniknięcia w miarę możliwości błędów logicznych wymienionych w sprawozdaniu specjalnym Trybunału dotyczącym oceny ex post za okres 2000–2006;

267.

zaleca poszerzenie współpracy między DG REGIO i DG EMPL w odniesieniu do wspólnych punktów metod oceny;

268.

stwierdza, że metodologia obecnego stosowania modelu HERMIN jest źródłem istotnych problemów; wyraża zaniepokojenie faktem, że obecna metodologia nie pozwala w wystarczającym stopniu uwzględnić znaczenia trzeciego sektora, np. turystyki, w gospodarce niektórych krajów; obawia się poważnych trudności w zakresie oceny funduszy strukturalnych w państwach, które przystąpiły do Unii Europejskiej w 2004 r., z uwagi na szczególne uwarunkowania młodej gospodarki rynkowej w tych krajach; zwraca się do Komisji o wykazanie przed rozpoczęciem oceny za okres budżetowy 2000–2006, w jakim zakresie zmieniła metodologię, z uwzględnieniem niniejszej krytyki;

269.

zwraca się również o włączenie do metodologii elementów uzupełniających w celu zmierzenia skutków mikroekonomicznych; uważa, że inwestycje prywatne są istotne dla długookresowego wpływu funduszy strukturalnych oraz dla tworzenia miejsc pracy; domaga się uwzględnienia ich w ocenie ex post za okres 2000–2006;

270.

w trosce o zapewnienie spójnego podejścia do oceny wszystkich funduszy strukturalnych zwraca się o uwzględnienie wniosków sprawozdania specjalnego Trybunału w przyszłych ocenach ex ante, śródokresowych i ex post za okresy programowania 2000–2006, 2007–2013 i następne;

271.

popiera ideę, by ocenę funduszy strukturalnych postrzegać jako ciągły proces, zasilany nieustannie wnioskami z ocen ex ante, śródokresowych i ex post z poszczególnych okresów; zwraca się do państw członkowskich o udział w tym procesie i do Komisji o wskazanie, w jaki sposób jak najszybciej wprowadzi te pomysły w życie;

272.

uważa, że aby wykazać obywatelom europejską wartość dodaną funduszy strukturalnych, przyszłe oceny powinny także uwydatniać pośrednie skutki funduszy strukturalnych;

273.

zwraca się do Komisji w związku z grupą zajmującą się oceną ex post za okres 2000–2006, by zbadała możliwości ściślejszej współpracy ze środowiskiem akademickim, w tym również opinie zewnętrznych ekspertów, w formie partnerstwa z wyspecjalizowanymi instytutami oraz badań dotyczących konkretnych tematów;

274.

jest zdania, że taka współpraca umożliwiłaby udoskonalenie oceny oraz większe wykorzystanie potencjału funduszy strukturalnych; zwraca się do Komisji o dalsze działania w tym kierunku w celu stworzenia wzorcowego modelu oceny środków spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, który byłby modelem czysto europejskim, ale mógłby potencjalnie służyć jako przykład na szczeblu światowym.

1.

zwraca uwagę, że dostępne środki na zobowiązania, jakimi Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) dysponował w 2005 r., wynosiły 232 602 467,74 EUR (2004: 235 041 565 EUR), przy czym stopień ich wykorzystania wyniósł 92,66 %;

2.

zauważa, że po wprowadzeniu rachunkowości memoriałowej, która zaczęła obowiązywać w dniu 1 stycznia 2005 r., sprawozdanie finansowe Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wykazuje negatywny wynik ekonomiczny w roku 2005 r. (30 747 924 EUR) oraz że pasywa przewyższają aktywa o 43 902 361 EUR;

3.

zauważa, że bilans roczny ETS obejmuje sumę 105 879 903 EUR, która odpowiada zobowiązaniom instytucji w zakresie emerytur wypłacanych sędziom; podkreśla, że zobowiązania te są wyrównywane częściowo przez materialne i niematerialne środki trwałe oraz częściowo przez kwoty należne od państw członkowskich (43 902 361 EUR);

4.

przypomina, że w punkcie 9.21 rocznego sprawozdania za rok budżetowy 2004 Europejski Trybunał Obrachunkowy (ETO) skrytykował fakt, iż szef służby kontroli wewnętrznej był odpowiedzialny za weryfikację ex ante operacji finansowych urzędnika zatwierdzającego; podkreśla, że taka sama sytuacja została odnotowana w odniesieniu do roku budżetowego 2005 (sprawozdanie roczne punkt 10.13);

5.

z zadowoleniem przyjmuje informację zawartą w odpowiedziach sformułowanych przez ETS w odniesieniu do rocznego sprawozdania ETO, zgodnie z którą administracja Trybunału, rozważywszy uwagi formułowane w tym przedmiocie przez organy kontroli i udzielania absolutorium, zaproponowała, że w ramach przygotowywania preliminarza budżetowego dotyczącego dochodów i wydatków w roku budżetowym 2007 zmieni ten model organizacji poprzez utworzenie jednostki administracyjnej odpowiedzialnej wyłącznie za weryfikację, w ramach której utworzone zostaną w tym celu dwa dodatkowe etaty (jeden administratora, by zapewnić wykonanie zadań z zakresu zarządzania, i jeden asystenta, by wzmocnić zespół odpowiedzialny za weryfikację);

6.

z zadowoleniem odnotowuje informacje zawarte w odpowiedziach sformułowanych przez ETS w odniesieniu do rocznego sprawozdania Trybunału Obrachunkowego (punkt 10.14), według których, po tym jak stał się w pełni operacyjny, we wrześniu 2005 r., kontroler wewnętrzny przeprowadził kilka szczegółowych kontroli i wystosował zalecenia dla sprawdzanych jednostek (brak takich szczegółowych kontroli był krytykowany w poprzednich latach);

7.

gratuluje ETS zmniejszenia liczby negocjowanych umów proporcjonalnie do liczby zawartych umów z 72 % w 2004 r. do 27 % w 2005 r.; zauważa jednakże z zaniepokojeniem problemy, jakie ETS ma z rekrutacją wykwalifikowanego personelu na szereg stanowisk w oparciu o organizowane przez EPSO konkursy;

8.

zauważa, że znaczny rozwój ETS jako instytucji w 2005 r. był spowodowany zwłaszcza rozpoczęciem działalności Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej, w którego skład wchodzi siedmiu sędziów;

9.

z satysfakcją zauważa, że roczna liczba zakończonych spraw w ETS wzrosła z 494 w 2003 r. do 574 w 2005 r., podczas gdy liczba spraw będących w toku zmalała z 974 do 740;

10.

podkreśla, że w 2005 r. liczba zatrudnionych urzędników i innych pracowników (personel pomocniczy, personel zatrudniony na czas określony i pracownicy kontraktowi) wzrosła w ciągu roku z 1512 do 1704 osób (13 %) oraz że liczba członków wzrosła o osiem osób (w wyniku utworzenia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej);

11.

zauważa z zaniepokojeniem ponawiające się komunikaty, pochodzące z szeregu sektorów administracyjnych określonych w sprawozdaniu z działalności ETS, dotyczące problemów z rekrutacją wykwalifikowanego personelu w ramach regulaminu pracowniczego;

12.

zauważa, że w roku 2005 nie przeprowadzono weryfikacji ex post;

13.

z zadowoleniem przyjmuje włączenie do sprawozdania z działalności ETS rozdziału ukazującego podjęte w ciągu roku działania w odpowiedzi na wcześniejsze decyzje Parlamentu Europejskiego w sprawie udzielenia absolutorium i sprawozdania Europejskiego Trybunału Obrachunkowego;

14.

zauważa, że w wyniku utworzenia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej oraz przystąpienia Bułgarii i Rumunii do UE całkowita liczba sędziów, rzeczników generalnych i sekretarzy wynosi obecnie 72 oraz że wydatki ETS na pojazdy wzrosły o około 50 % z 809 853, 24 EUR w 2005 r. (wynik roku obrachunkowego) do 1 218 000 EUR (preliminarz budżetowy);

15.

zauważa, że weryfikacje ex ante ETS przeprowadzane są na podstawie scentralizowanego systemu, który wiąże się z delegowanym intendentem poprzez zarządzanie niższego szczebla oraz z opinią ETS, iż system ten, biorąc pod uwagę rozmiary instytucji oraz czysto administracyjny charakter jej transakcji finansowych, jest najbardziej odpowiedni;

16.

z satysfakcją zauważa, że w wyniku uwag zawartych w rezolucji w sprawie ubiegłorocznego absolutorium członkowie instytucji zgodzili się na utworzenie w swoich szeregach grupy roboczej, której zadaniem będzie przeprowadzenie badań nad zasadnością sporządzenia odnoszącego się do nich kodeksu postępowania oraz nad zawartością takiego kodeksu; jednym z elementów tych badań jest kwestia deklaracji finansowej członków; zauważa, że Sąd Pierwszej Instancji i Sąd do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej biorą udział w tej inicjatywie;

17.

podkreśla ponawiane przez Parlament Europejski wezwania do opublikowania deklaracji gospodarczych i finansowych złożonych przez sędziów wszystkich trzech sądów; wzywa ETS, by do dnia 30 września 2007 r. powiadomił Parlament, jakie stosowne działania zamierza on podjąć;

18.

zauważa z zadowoleniem podjęte przez ETS działania mające na celu zmniejszenie ilości wymagających przetłumaczenia dokumentów, co przyczynia się do zmniejszenia obciążenia pracą tłumaczy; wzywa również ETS do zbadania możliwości skrócenia czasu trwania postępowania w celu przyczynienia się do dalszego zmniejszenia kosztów i lepszego zrozumienia postępowania.