2.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 172/1

(1)

Należy uwzględnić zmiany kosztów utrzymania w krajach spoza Wspólnoty i odpowiednio ustalić współczynniki korygujące, stosowane od dnia 1 lipca 2007 r. do wynagrodzeń wypłacanych w walucie kraju zatrudnienia urzędnikom, pracownikom zatrudnionym na czas określony i pracownikom kontraktowym Wspólnot Europejskich pełniącym służbę w krajach trzecich.

(2)

Współczynniki korygujące zastosowane do wypłat na podstawie rozporządzenia (WE) nr 453/2007 (2) mogą powodować korekty wynagrodzeń in plus lub in minus ze skutkiem wstecznym.

(3)

W przypadku wzrostu wynagrodzeń wskutek zastosowania nowych współczynników korygujących należy przewidzieć wyrównania.

(4)

W przypadku obniżki wynagrodzeń wskutek zastosowania nowych współczynników korygujących należy przewidzieć potrącenie nadpłaty za okres między dniem 1 lipca 2007 r. a datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(5)

Należy również ustalić, że ewentualne potrącenie nadpłaty będzie mogło dotyczyć co najwyżej sześciomiesięcznego okresu poprzedzającego wejście w życie niniejszego rozporządzenia oraz że jego skutki mogą być rozłożone na okres nieprzekraczający dwunastu miesięcy, począwszy od tej daty, analogicznie do zasad przewidzianych dla współczynników korygujących stosowanych na terytorium Wspólnoty do wynagrodzeń i świadczeń emerytalnych dla urzędników i pozostałych pracowników Wspólnot Europejskich,

2.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 172/7

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

2.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 172/9

(1)

Rozporządzenia Komisji (WE) nr 451/2000 (2) i (WE) nr 1490/2002 (3) ustanawiają szczegółowe zasady realizacji trzeciego etapu programu prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, oraz wykaz substancji czynnych, które zostaną poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Wykaz ten obejmuje substancje czynne wymienione w załączniku do niniejszej dyrektywy.

(2)

Rozporządzeniem (WE) nr 1095/2007 dodano do rozporządzenia (WE) nr 1490/2002 nowy art. 11b w celu umożliwienia włączenia do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG substancji czynnych, co do których istnieją wyraźne dowody, że można oczekiwać, iż nie mają one szkodliwych skutków dla zdrowia ludzi lub zwierząt lub dla wód gruntowych ani żadnego niedopuszczalnego wpływu na środowisko naturalne, bez uprzedniego zwracania się o szczegółową opinię naukową do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA).

(3)

Wpływ substancji czynnych wymienionych w załączniku do niniejszej dyrektywy na zdrowie ludzi i zwierząt, na wody gruntowe i na środowisko naturalne został poddany przez Komisję analizie zgodnie z art. 11a rozporządzenia (WE) nr 1490/2002 w odniesieniu do zakresu zastosowań proponowanych przez powiadamiających. W wyniku analizy ustalono, że wspomniane substancje czynne spełniają wymogi określone w art. 11b rozporządzenia (WE) nr 1490/2002.

(4)

Zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1490/2002 Komisja przedłożyła projekty sprawozdań z przeglądu dotyczącego substancji czynnych wymienionych w załączniku do niniejszej dyrektywy do analizy Stałemu Komitetowi ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt. Sprawozdania te zostały poddane przeglądowi przez państwa członkowskie oraz Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i sfinalizowane dnia 14 marca 2008 r. w formie sprawozdań Komisji z przeglądu. Zgodnie z art. 12a rozporządzenia (WE) nr 1490/2002 Komisja powinna zwrócić się do EFSA o wydanie opinii na temat projektów sprawozdań z przeglądu najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r.

(5)

Na podstawie różnych przeprowadzonych badań okazało się, że można oczekiwać, iż środki ochrony roślin zawierające substancje czynne wymienione w załączniku do niniejszej dyrektywy zasadniczo spełniają wymogi ustanowione w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniu z przeglądu. Należy zatem włączyć substancje czynne wymienione w załączniku do niniejszej dyrektywy do załącznika I do wymienionej dyrektywy w celu zapewnienia we wszystkich państwach członkowskich możliwości udzielania zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające te substancje czynne zgodnie z przepisami wymienionej dyrektywy.

(6)

Należy przewidzieć rozsądnie długi termin na włączenie substancji czynnej do załącznika I w celu umożliwienia państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowania się do spełnienia nowych wymogów, wynikających z tego faktu.

(7)

Bez uszczerbku dla określonych w dyrektywie 91/414/EWG zobowiązań wynikających z włączenia substancji czynnej do załącznika I, państwa członkowskie powinny mieć sześć miesięcy, licząc od daty włączenia, na dokonanie przeglądu istniejących zezwoleń dotyczących środków ochrony roślin zawierających substancje czynne wymienione w załączniku w celu spełnienia wymogów ustanowionych w dyrektywie 91/414/EWG, w szczególności w jej art. 13, oraz stosownych warunków określonych w załączniku I. Państwa członkowskie powinny odpowiednio zmienić, zastąpić lub wycofać istniejące zezwolenia zgodnie z przepisami dyrektywy 91/414/EWG. W drodze odstępstwa od powyższego terminu należy przyznać więcej czasu na przedłożenie i ocenę pełnej dokumentacji wyszczególnionej w załączniku III dla każdego środka ochrony roślin i każdego zamierzonego zastosowania tego środka, zgodnie z jednolitymi zasadami ustanowionymi w dyrektywie 91/414/EWG.

(8)

Doświadczenie zdobyte przy okazji wcześniejszych przypadków włączania substancji czynnych, ocenionych w ramach rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3600/92 (4), do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG pokazuje, że mogą pojawić się trudności z interpretacją spoczywających na posiadaczach dotychczasowych zezwoleń obowiązków w zakresie dostępu do danych. W celu uniknięcia dalszych trudności wydaje się zatem konieczne wyjaśnienie obowiązków państw członkowskich, a w szczególności obowiązku sprawdzenia, czy posiadacz zezwolenia ma dostęp do dokumentacji zgodnie z wymogami określonymi w załączniku II do wymienionej dyrektywy. Wyjaśnienie to nie nakłada jednak na państwa członkowskie ani na posiadaczy zezwoleń żadnych nowych obowiązków w porównaniu z dyrektywami przyjętymi do dnia dzisiejszego i zmieniającymi załącznik I.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 91/414/EWG.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

w przypadku środka zawierającego jedną z substancji czynnych wymienionych w załączniku jako jedyną substancję czynną, w razie potrzeby zmieniają lub wycofują zezwolenie najpóźniej do dnia 31 grudnia 2013 r.; lub

b)

w przypadku środka zawierającego jedną z substancji czynnych wymienionych w załączniku jako jedną z kilku substancji czynnych, w razie potrzeby zmieniają lub wycofują zezwolenie do dnia 31 grudnia 2013 r. lub w terminie określonym dla takiej zmiany lub wycofania we właściwej dyrektywie lub dyrektywach włączających odpowiednią substancję lub substancje do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG, w zależności od tego, która z tych dwóch dat jest późniejsza.

2.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 172/15

(1)

Jak stwierdziła Rada w swoich konkluzjach z dnia 3 grudnia 2004 r., skuteczne i spójne wykorzystanie widma radiowego ma podstawowe znaczenie dla rozwoju usług komunikacji elektronicznej i przyczynia się do stymulowania wzrostu gospodarczego, konkurencyjności i zatrudnienia; dostęp do widma musi zostać ułatwiony w celu poprawy wydajności, wspierania innowacji, a także zapewnienia większej elastyczności dla użytkowników i większego wyboru dla konsumentów, przy jednoczesnym uwzględnieniu celów leżących w interesie ogólnym.

(2)

Parlament Europejski w swojej rezolucji z dnia 14 lutego 2007 r., zatytułowanej „W kierunku europejskiej polityki w zakresie widma radiowego” (3), podkreślił znaczenie łączności dla regionów wiejskich i mniej rozwiniętych, w których przypadku rozpowszechnianie łączności szerokopasmowej, łączności ruchomej w niższej częstotliwości oraz nowych technologii bezprzewodowych mogłoby dostarczać efektywnych rozwiązań zapewniających powszechny zasięg w 27 państwach członkowskich w celu trwałego rozwoju wszystkich obszarów. Parlament Europejski zauważył także, że różnice w systemach państw członkowskich w zakresie przydzielania i wykorzystywania widma są znaczne oraz że stanowią one poważne przeszkody w realizacji dobrze funkcjonującego rynku wewnętrznego.

(3)

Komisja w komunikacie z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie europejskiej polityki kosmicznej określiła także cel ułatwienia wprowadzania innowacyjnych usług łączności satelitarnej, w szczególności poprzez agregowanie popytu na obszarach oddalonych i wiejskich, podkreślając jednocześnie potrzebę ogólnoeuropejskiego licencjonowania usług satelitarnych i widma.

(4)

Dyrektywa 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (4) ma na celu wspieranie wydajnego wykorzystywania oraz zapewnienie skutecznego zarządzania częstotliwościami radiowymi i zasobami numeracyjnymi, usuwanie pozostałych barier w dostarczaniu właściwych sieci i usług, zapewnienie niedyskryminacji i wspieranie ustanawiania i rozwoju transeuropejskich sieci oraz interoperacyjności ogólnoeuropejskich usług.

(5)

Wprowadzenie nowych systemów dostarczających satelitarnych usług komunikacji ruchomej (MSS) może przyczynić się do rozwoju rynku wewnętrznego i wzmocnienia konkurencji poprzez zwiększenie dostępności ogólnoeuropejskich usług oraz możliwości bezpośredniego podłączenia użytkownika końcowego, a także stanowić zachętę do efektywnego inwestowania. MSS stanowią nowatorską, alternatywną platformę techniczną dla różnorodnych ogólnoeuropejskich usług telekomunikacyjnych, nadawczych i multiemisji, niezależnych od lokalizacji użytkowników końcowych, takich jak szybki dostęp do Internetu/intranetu, przenośne usługi multimedialne, ochrona publiczna oraz pomoc w przypadku klęsk żywiołowych. MSS mogą w szczególności polepszyć dostępność zasięgu na obszarach wiejskich Wspólnoty, dzięki czemu zlikwidowane zostaną spowodowane czynnikiem geograficznym różnice w dostępie do usług cyfrowych, wzmocniona zostanie różnorodność kulturowa i pluralizm mediów, a jednocześnie przyczyni się to do zwiększenia konkurencyjności europejskiego przemysłu łączności i technologii, zgodnie z celami odnowionej strategii lizbońskiej. Dyrektywa 89/552/EWG Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) (5) powinna być stosowana odpowiednio do medialnych usług audiowizualnych transmitowanych za pomocą systemów MSS.

(6)

Łączność satelitarna z natury rzeczy przekracza granice państw i jako taka powinna podlegać raczej regulacjom międzynarodowym lub regionalnym w uzupełnieniu regulacji krajowych. Ogólnoeuropejskie usługi satelitarne są ważnym elementem rynku wewnętrznego i mogą stanowić istotny wkład w realizację celów Unii Europejskiej, takich jak rozszerzenie zasięgu geograficznego łączności szerokopasmowej zgodnie z inicjatywą i2010 (6). W kolejnych latach pojawią się nowe zastosowania systemów satelitarnej komunikacji ruchomej.

(7)

Decyzja Komisji 2007/98/WE z dnia 14 lutego 2007 r. w sprawie zharmonizowanego wykorzystania widma radiowego w pasmach częstotliwości 2 GHz celem wdrożenia systemów dostarczających satelitarne usługi komunikacji ruchomej (7) stanowi, że państwa członkowskie udostępniają te pasma częstotliwości dla systemów dostarczających MSS we Wspólnocie od dnia 1 lipca 2007 r.

(8)

Techniczne zarządzanie widmem radiowym, zorganizowane decyzją nr 676/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie ram regulacyjnych dotyczących polityki spektrum radiowego we Wspólnocie Europejskiej (decyzja o spektrum radiowym) (8) oraz w szczególności decyzją 2007/98/WE, nie obejmuje procedur przydzielenia widma i przyznawania praw do korzystania z częstotliwości radiowych.

(9)

Z wyjątkiem art. 8 dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach) (9) operatorzy systemów satelitarnej komunikacji ruchomej są wybierani i otrzymują zezwolenia na poziomie krajowym na podstawie istniejących wspólnotowych ram regulacyjnych dotyczących łączności elektronicznej.

(10)

Regulacje Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego (ITU) ustanawiają procedury w zakresie koordynacji satelitarnych częstotliwości radiowych jako narzędzia zarządzania szkodliwymi zakłóceniami, ale nie obejmują selekcji ani udzielania zezwoleń.

(11)

W celu uniemożliwienia państwom członkowskim podejmowania decyzji, które mogłyby prowadzić do podziału rynku wewnętrznego i byłyby sprzeczne z celami wskazanymi w art. 8 dyrektywy 2002/21/WE, kryteria selekcji systemów satelitarnej komunikacji ruchomej powinny wyjątkowo być zharmonizowane tak, aby wynikiem procesu selekcji była dostępność MSS w całej Unii Europejskiej. Znaczne inwestycje, jakie należy ponieść z góry w celu rozwinięcia systemów satelitarnej komunikacji ruchomej, oraz związane z nimi wysokie ryzyko technologiczne i finansowe wymuszają ekonomię skali dla takich systemów w formie szerokiego ogólnoeuropejskiego zasięgu, tak aby mogły one być ekonomicznie opłacalne.

(12)

Ponadto pomyślne uruchomienie MSS wymaga koordynacji działań regulacyjnych państw członkowskich. Różnice między krajowymi procedurami selekcji mogłyby nadal powodować podział rynku wewnętrznego, wynikający ze zróżnicowanego wdrożenia kryteriów selekcji, w tym wagi kryteriów lub różnych harmonogramów procedur selekcji. Powstałaby w ten sposób mozaika wnioskodawców wybranych w sprzeczności z ogólnoeuropejskim charakterem MSS. Wybór różnych operatorów systemów satelitarnej komunikacji ruchomej przez poszczególne państwa członkowskie mógłby być przyczyną skomplikowanych szkodliwych zakłóceń lub oznaczać nawet, że wybrany operator nie mógłby świadczyć satelitarnej usługi ogólnoeuropejskiej, na przykład kiedy różne częstotliwości radiowe byłyby przydzielone danemu operatorowi w różnych państwach członkowskich. Dlatego harmonizacja kryteriów selekcji powinna być uzupełniona ustanowieniem wspólnego mechanizmu selekcji, który zapewniałby skoordynowane wyniki selekcji dla wszystkich państw członkowskich.

(13)

Z uwagi na fakt, że udzielenie zezwolenia wybranym operatorom systemów satelitarnych usług komunikacji ruchomej wymaga dołączenia warunków do takich zezwoleń oraz że w związku z tym należy uwzględnić szeroki zakres krajowych przepisów obowiązujących w dziedzinie łączności elektronicznej, kwestiami zezwoleń powinny zajmować się właściwe władze państw członkowskich. Jednakże w celu zapewnienia spójności podejścia do zezwoleń między poszczególnymi państwami członkowskimi przepisy w zakresie zsynchronizowanego przydziału widma i zharmonizowanych warunków udzielania zezwoleń powinny być ustanowione na poziomie Wspólnoty, bez uszczerbku dla szczegółowych warunków krajowych, zgodnych z prawem wspólnotowym.

(14)

MSS mogą na ogół obejmować swoim zasięgiem obszary geograficzne, których nie pokrywają w pełni inne usługi komunikacji elektronicznej, w szczególności obszary wiejskie. Skoordynowana selekcja i wydawanie zezwoleń na nowe systemy dostarczające MSS mogą zatem odgrywać ważną rolę w likwidowaniu przepaści cyfrowej poprzez poprawę dostępności, szybkości i jakości usług komunikacji elektronicznej na tych obszarach, przyczyniając się w ten sposób do spójności społecznej. Dlatego też proponowany obszar MSS (obszar usług), a także ramy czasowe wprowadzenia MSS we wszystkich państwach członkowskich to ważne elementy, które należy odpowiednio uwzględnić w czasie procedury selekcji.

(15)

Ze względu na stosunkowo długi okres czasu oraz skomplikowane działania w zakresie rozwoju technicznego wymagane do uruchomienia MSS częścią procedury selekcji powinna być ocena postępu technicznego i komercyjnego rozwoju systemów satelitarnej komunikacji ruchomej.

(16)

Koordynacja satelitarnych częstotliwości radiowych ma zasadnicze znaczenie dla skutecznego świadczenia MSS w państwach członkowskich, dlatego też powinna być uwzględniania przy ocenie wiarygodności wnioskodawców i wykonalności proponowanych systemów satelitarnej komunikacji ruchomej w czasie procedury selekcji.

(17)

Porównawcza procedura selekcji powinna mieć na celu wprowadzenie bez zbędnej zwłoki systemów satelitarnej łączności ruchomej w paśmie częstotliwości 2 GHz, przy uwzględnieniu prawa wnioskodawców do udziału w niej na sprawiedliwych i niedyskryminacyjnych warunkach.

(18)

Uzupełniające elementy naziemne stanowią nieodłączną część systemu satelitarnej komunikacji ruchomej i zazwyczaj stosowane są do podnoszenia poziomu usług oferowanych za pośrednictwem satelity na obszarach, gdzie może nie być możliwe utrzymanie ciągłej widoczności satelity ze względu na przeszkody na horyzoncie w postaci budynków i ukształtowania terenu. Zgodnie z decyzją 2007/98/WE uzupełniające elementy naziemne korzystają z takich samych pasm częstotliwości, jak MSS (1 980 do 2 010 MHz i 2 170 do 2 200 MHz). Udzielanie zezwoleń dotyczących takich uzupełniających elementów naziemnych będzie zatem oparte głównie na warunkach związanych z okolicznościami lokalnymi. Selekcja i udzielanie zezwoleń dotyczących tych elementów powinno więc odbywać się na poziomie krajowym, z uwzględnieniem warunków ustalonych w prawie wspólnotowym. Powinno to być bez uszczerbku dla szczególnych wymogów nakładanych przez właściwe organy krajowe wobec wybranych wnioskodawców w celu dostarczenia informacji technicznych wskazujących, jak dane uzupełniające elementy naziemne poprawią dostępność proponowanych MSS na obszarach geograficznych, na których nie można zapewnić wymaganej jakości komunikacji ze stacją kosmiczną (stacjami kosmicznymi), chyba że wspomniane informacje techniczne zostały już dostarczone zgodnie z tytułem II.

(19)

Ograniczona ilość dostępnego widma radiowego oznacza, że liczba przedsiębiorstw, które mogą być wybrane i otrzymać zezwolenie, także musi być ograniczona. Jeżeli jednak proces selekcji doprowadzi do ustalenia, że nie występuje deficyt widma radiowego, powinni być wybrani wszyscy spełniający warunki wnioskodawcy. Ograniczona ilość dostępnego widma radiowego może oznaczać, że łączenie operatorów świadczących MSS lub przejęcie jednego z nich przez innego może znacznie ograniczyć konkurencję, a zatem powinny one podlegać kontroli zgodnie z prawem konkurencji.

(20)

Prawo do korzystania z określonych częstotliwości radiowych powinno być przyznane wybranym wnioskodawcom jak najszybciej po dokonaniu selekcji, zgodnie z art. 5 ust. 3 dyrektywy 2002/20/WE.

(21)

Decyzje o cofnięciu zezwolenia przyznanego w związku z MSS lub uzupełniającymi elementami naziemnymi z powodu niewypełnienia zobowiązań powinny być egzekwowane na poziomie krajowym.

(22)

O ile monitorowanie wykorzystania widma radiowego przez wybranych i mających zezwolenie operatorów systemów satelitarnej komunikacji ruchomej oraz konieczne działania mające na celu wyegzekwowanie prawa podejmowane są na poziomie krajowym, o tyle Komisja powinna zachować możliwość określania trybu skoordynowanej procedury monitorowania lub procedur mających na celu egzekwowanie prawa. Zawsze, gdy to niezbędne, Komisja powinna mieć prawo do podejmowania kwestii dotyczących egzekwowania, związanych z wypełnianiem przez operatorów wspólnych warunków zawartych w zezwoleniach, w szczególności wymogów dotyczących zasięgu.

(23)

Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej decyzji powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (10). Decyzje o wybraniu wnioskodawców powinny być przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną ze względu na znaczenie procedury wspólnotowej dla wszystkich dalszych krajowych procedur udzielania zezwoleń.

(24)

Komisja powinna w szczególności być uprawniona do określania warunków skoordynowanego stosowania zasad egzekwowania. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej decyzji poprzez jej uzupełnienie nowymi elementami innymi niż istotne, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(25)

W związku z tym, że cel niniejszej decyzji, mianowicie ustanowienie wspólnych ram selekcji i udzielania zezwoleń dla operatorów systemów satelitarnej komunikacji ruchomej, nie może zostać osiągnięty w wystarczający sposób przez państwa członkowskie, a może być, z uwagi na skalę i skutki działania, osiągnięty w lepszy sposób na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu,

a)

„systemy satelitarnej komunikacji ruchomej” oznaczają sieci komunikacji elektronicznej i związane z nimi urządzenia zdolne do świadczenia usług radiokomunikacyjnych między ruchomą stacją naziemną i jedną lub kilkoma stacjami kosmicznymi, lub między ruchomymi stacjami naziemnymi za pośrednictwem jednej lub kilku stacji kosmicznych, lub też między ruchomą stacją naziemną i jednym lub kilkoma uzupełniającymi elementami naziemnymi o stałej lokalizacji; w skład takich systemów powinna wchodzić co najmniej jedna stacja kosmiczna;

b)

„uzupełniające elementy naziemne” systemów satelitarnej komunikacji ruchomej oznaczają umieszczone na powierzchni ziemi stacje o stałej lokalizacji służące poprawie dostępu do MSS na obszarach geograficznych w zasięgu wpływu satelity (satelitów) systemu, gdzie nie może zostać zapewniona łączność o wymaganej jakości z jedną lub więcej stacjami kosmicznymi.

a)

wnioskodawcy mają siedzibę we Wspólnocie;

b)

wniosek określa wnioskowaną ilość widma radiowego, które nie może przekraczać 15 MHz dla komunikacji Ziemia–kosmos i 15 MHz dla komunikacji kosmos–Ziemia na jednego wnioskodawcę, oraz zawiera oświadczenia i dowody dotyczące wnioskowanego widma radiowego, wymaganych etapów oraz kryteriów selekcji;

c)

wniosek obejmuje następujące zobowiązania wnioskodawcy:

a)

wniesione korzyści dla konsumentów i konkurencji (20 % oceny), obejmujące następujące dwa podkryteria:

b)

wydajność widma (20 % oceny), obejmująca następujące dwa podkryteria:

c)

ogólnoeuropejski zasięg geograficzny (40 % oceny), obejmujący następujące trzy podkryteria:

d)

stopień realizacji celów polityki publicznej nieobjętych kryteriami, o których mowa w lit. a), b) i c) (20 % oceny) zgodnie z poniższymi trzema równo ważonymi podkryteriami:

a)

wybrani wnioskodawcy używają przydzielonego widma radiowego do świadczenia MSS;

b)

wybrani wnioskodawcy realizują etapy od szóstego do dziewiątego określone w załączniku w ciągu 24 miesięcy od przyjęcia decyzji o selekcji wnioskodawców zgodnie z art. 5 ust. 2 lub art. 6 ust. 3;

c)

wybrani wnioskodawcy przestrzegają wszelkich zobowiązań podjętych we wnioskach lub podczas porównawczej procedury selekcji bez względu na to, czy łączne zapotrzebowanie na widmo radiowe przekracza dostępną ilość;

d)

wybrani wnioskodawcy składają właściwym organom wszystkich państw członkowskich roczne sprawozdania opisujące stan rozwoju proponowanego systemu satelitarnej komunikacji ruchomej;

e)

wszelkie niezbędne prawa do używania oraz zezwolenia przyznawane są na okres osiemnastu lat od daty decyzji o selekcji przyjętej zgodnie z art. 5 ust. 2 lub art. 6 ust. 3.

a)

operatorzy używają przydzielonego widma radiowego w celu dostarczania uzupełniających elementów naziemnych systemów satelitarnej komunikacji ruchomej;

b)

uzupełniające elementy naziemne stanowią integralną część systemu satelitarnej komunikacji ruchomej i są kontrolowane przez mechanizm zarządzania satelitarnymi zasobami i siecią; wykorzystują one ten sam kierunek nadawania i te same części pasm częstotliwości, jak związane z nimi elementy satelitarne, i nie zwiększają zapotrzebowania na widmo związanego z nimi systemu satelitarnej komunikacji ruchomej;

c)

niezależna eksploatacja uzupełniających systemów naziemnych w razie awarii elementu satelitarnego związanego z nim systemu satelitarnej komunikacji ruchomej nie może trwać dłużej niż 18 miesięcy;

d)

prawa do używania oraz zezwolenia przyznawane są na okres kończący się nie później niż termin wygaśnięcia zezwolenia na związany z nimi satelitarny system komunikacji ruchomej.

2.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 172/25

(1)

Decyzją Komisji 98/294/WE z dnia 22 kwietnia 1998 r. dotyczącą wprowadzenia do obrotu genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy (Zea mays L. linii MON810) zgodnie z dyrektywą Rady 90/220/EWG (2) postanowiono, że udziela się zgody na wprowadzenie do obrotu tego produktu.

(2)

W dniu 3 sierpnia 1998 r. władze francuskie wyraziły taką zgodę. Zgoda obejmuje wszystkie zastosowania produktu, czyli przywóz, przetworzenie na żywność i paszę oraz uprawę.

(3)

Zgodnie z art. 35 ust. 1 dyrektywy 2001/18/WE, która zastąpiła dyrektywę Rady 90/220/EWG (3), procedury w odniesieniu do zgłoszeń dotyczących wprowadzenia do obrotu organizmów zmodyfikowanych genetycznie, które nie zostały zakończone do dnia 17 października 2002 r. podlegają przepisom dyrektywy 2001/18/WE.

(4)

W dniu 2 czerwca 1999 r. Austria poinformowała Komisję o swojej decyzji dotyczącej tymczasowego zakazu stosowania i sprzedaży Zea mays L. linii MON810 dla wszystkich zastosowań i zgodnie z art. 16 ust. 1 dyrektywy 90/220/EWG uzasadniła swoją decyzję.

(5)

Produkty pozyskane z Zea mays L. linii MON810 (żywność i składniki żywności otrzymywane z mączki kukurydzianej, glutenu kukurydzianego, semoliny kukurydzianej, skrobi kukurydzianej, glukozy kukurydzianej i oleju kukurydzianego otrzymanych z Zea mays L. linii MNO810) są zatwierdzone na mocy rozporządzeń (WE) nr 258/97 (4) i (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (5). Zastosowania te nie podlegają klauzuli ochronnej zgłoszonej przez Austrię.

(6)

W dniu 24 września 1999 r. Komitet Naukowy ds. Roślin stwierdził, iż przedłożone przez Austrię informacje nie zawierały nowych istotnych dowodów naukowych, które nie zostały wzięte pod uwagę podczas pierwotnej oceny dokumentacji i w związku z tym nie stanowią podstawy do przeprowadzenia przeglądu pierwotnej opinii Komitetu w sprawie tego produktu.

(7)

W dniu 9 stycznia 2004 r. oraz w dniach 9 i 17 lutego 2004 r. Austria przedłożyła Komisji dodatkowe informacje na poparcie krajowych środków dotyczących kukurydzy linii MON810.

(8)

Zgodnie z art. 28 ust. 1 dyrektywy 2001/18/WE Komisja zasięgnęła opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), powołanego na mocy rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (6), zgodnie z którym zastąpił on właściwe komitety naukowe.

(9)

W dniu 8 lipca 2004 r (7). EFSA uznał, iż informacje przedłożone przez Austrię nie zawierały nowych dowodów naukowych, wystarczających do unieważnienia oceny ryzyka dla środowiska naturalnego kukurydzy linii MON810, uzasadniających zakaz stosowania i sprzedaży tego produktu w Austrii.

(10)

Jako że w tych okolicznościach nie było powodu, by twierdzić, że produkt ten stanowi ryzyko dla zdrowia ludzkiego lub środowiska, w dniu 29 listopada 2004 r. Komisja przedłożyła projekt decyzji wymagający od Austrii uchylenia swojej tymczasowej klauzuli ochronnej, do rozpatrzenia przez komitet ustanowiony na mocy art. 30 dyrektywy 2001/18/WE, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 30 ust. 2 wymienionej dyrektywy.

(11)

Jednakże Komitet ten nie wydał opinii i zgodnie z art. 5 ust. 4 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (8), Komisja przedłożyła Radzie wniosek dotyczący środków, które należy podjąć.

(12)

W dniu 24 czerwca 2005 r. zgodnie z art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE Rada stanowiąc większością kwalifikowaną odrzuciła ten wniosek.

(13)

W swoim oświadczeniu Rada stwierdziła, że „nadal pozostaje margines niepewności dotyczącej krajowych środków ochronnych na rynku genetycznie zmodyfikowanych odmian kukurydzy […] MON810” i wezwała Komisję do „gromadzenia dalszych danych dotyczących wyżej wymienionego organizmu zmodyfikowanego genetycznie i dokonania dalszej oceny, czy środki podjęte przez [Austrię] mające na celu zawieszenie wprowadzania [go] do obrotu, stosowane jako tymczasowy środek ostrożności, są uzasadnione i czy zezwolenie na wprowadzenie do obrotu takiego organizmu nadal spełnia wymogi bezpieczeństwa zawarte w dyrektywie 2001/18/WE”.

(14)

W listopadzie 2005 r. Komisja ponownie zasięgnęła opinii EFSA aby określił, czy istnieją jakiekolwiek podstawy naukowe, aby sądzić, że dalsze wprowadzanie do obrotu kukurydzy MON810, na warunkach, na których udzielono zgody, mogłoby wpłynąć negatywnie na zdrowie ludzi lub na środowisko. Zwrócono się do EFSA, by uwzględnił w szczególności wszelkie informacje naukowe, które wynikły po wydaniu poprzedniej opinii naukowej określającej bezpieczeństwo tego organizmu zmodyfikowanego genetycznie.

(15)

W swojej opinii z dnia 29 marca 2006 r (9). EFSA stwierdził, iż nie ma żadnego powodu by sądzić, że dalsze wprowadzanie do obrotu kukurydzy MON810 na warunkach, na których udzielono zgody, może mieć negatywny wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt lub na środowisko.

(16)

Zgodnie z art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE Komisja przedłożyła Radzie wniosek wymagający od Austrii uchylenia swojej klauzuli ochronnej.

(17)

Zgodnie z art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE w dniu 18 grudnia 2006 r. Rada ds. Środowiska stanowiąc większością kwalifikowaną wyraziła sprzeciw wobec wniosku.

(18)

W swojej decyzji Rada odniosła się do oceny zagrożenia dla środowiska zgodnie z przepisami dyrektywy 2001/18/WE i stwierdziła, że „w ocenie zagrożenia dla środowiska należy w bardziej systematyczny sposób uwzględnić różne struktury rolnicze i regionalne właściwości ekologiczne w Unii Europejskiej”.

(19)

Zgodnie z art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE Komisja przedłożyła zmieniony wniosek uwzględniający decyzję Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. dotyczącą wyłącznie aspektów środowiskowych klauzuli ochronnej, mianowicie upraw.

(20)

Austria rozpoczęła zbieranie wszelkich istotnych dowodów naukowych, które jej zdaniem uzasadniają tymczasowe utrzymanie klauzuli ochronnej, w szczególności w odniesieniu do „różnych struktur rolniczych i regionalnych właściwości ekologicznych”, o których mowa w motywie 3 wyżej wymienionej decyzji Rady. Zgodnie z art. 23 dyrektywy 2001/18/WE Austria jest proszona o dostarczenie Komisji wszystkich zebranych przez nią dowodów naukowych, jak również nowych ocen zagrożenia po ich dokonaniu, oraz o poinformowanie o tym wszystkich państw członkowskich.

(21)

Na podstawie wniosku Austrii i jej oceny naukowej Komisja podejmie działania zgodnie z art. 23 dyrektywy 2001/18/WE dotyczące tych aspektów środka stosowanego przez Austrię.

(22)

Aspekty dotyczące bezpieczeństwa żywości i paszy wyprodukowanej z Zea mays L. linii MON810 objętej zgodą udzieloną na mocy dyrektywy 90/220/EWG (łącznie z przywozem i przetwarzaniem) są identyczne w całej Europie i zostały poddane ocenie przez EFSA, który stwierdził, że jest mało prawdopodobne, aby produkt ten miał negatywny wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.

(23)

Wniosek Komisji uwzględnia wyłącznie aspekty zakazu austriackiego dotyczące żywności i paszy, czyli zakaz przywozu i przetwarzania nieprzetworzonych ziaren jako materiałów źródłowych do dalszego przetwarzania lub do bezpośredniego wykorzystania w żywności lub paszy.

(24)

W tych okolicznościach Austria powinna uchylić środki ochronne przynajmniej w odniesieniu do przywozu i przetwarzania Zea mays L. linii MON810 na żywność i paszę.

(25)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji nie są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 30 dyrektywy 2001/18/WE i w związku z tym Komisja przedłożyła Radzie wniosek dotyczący tych środków. Ponieważ w momencie upływu okresu, o którym mowa w art. 30 ust. 2 dyrektywy 2001/18/WE, Rada nie przyjęła proponowanych środków, ani nie wyraziła sprzeciwu wobec nich, zgodnie z art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE, środki powinny zostać przyjęte przez Komisję,

2.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 172/28

(1)

W drodze decyzji 2006/286/WE z dnia 12 kwietnia 2006 r. (2) na wniosek Europejskiej Agencji Leków Komisja mianowała trzech członków Komitetu ds. Sierocych Produktów Leczniczych, zwanego dalej „Komitetem”, na trzyletnią kadencję rozpoczynającą się w dniu 16 kwietnia 2006 r.

(2)

Członkostwo dwóch z tych członków zakończyło się odpowiednio w grudniu 2006 r. (prof. Gianmartino Benzi) i w sierpniu 2007 r. (dr Julia Dunne). Niezbędne jest zatem mianowanie dwóch nowych członków Komitetu.

(3)

Europejska Agencja Leków zaleciła mianowanie dwóch osób.

(4)

Mianuje się członków Komitetu na okres trzech lat rozpoczynający się w dniu 2 lipca 2008 r.,

dr János BORVENDÉG

Bruno SEPODES