1.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 171/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

1.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 171/3

(1)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszącym się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE (3) ustanowiono przepisy dotyczące udziału zainteresowanych stron w takich postępowaniach.

(2)

Strony postępowań mogą być gotowe do przyznania się do udziału w kartelu z pogwałceniem art. 81 WE i odpowiedzialności z tym związanej, o ile będą mogły w rozsądnej mierze przewidzieć treść przyszłych ustaleń Komisji dotyczących ich udziału w naruszeniu i poziomu ewentualnych grzywien oraz zaakceptować te ustalenia. Komisja powinna mieć możliwość ujawnienia stronom, w odpowiednich przypadkach, zarzutów, które zamierza przeciwko nim wysunąć w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w aktach, oraz wysokości grzywien, którymi w związku z tymi zarzutami zostaną przypuszczalnie obciążone. Takie wcześniejsze ujawnienie informacji powinno umożliwić zainteresowanym stronom przedstawienie stanowiska w sprawie zarzutów, które Komisja zamierza przeciwko nim wysunąć, jak również w sprawie ich ewentualnej odpowiedzialności.

(3)

W przypadkach, w których Komisja uwzględni propozycje ugodowe stron w przedstawieniu zarzutów a następnie strony w swoich odpowiedziach potwierdzą, że odpowiada ono treści ich propozycji ugodowych, Komisja powinna mieć możliwość przystąpienia do przyjęcia decyzji na mocy art. 7 i 23 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, po konsultacji z Komitetem Doradczym ds. Praktyk Ograniczających Konkurencję i Pozycji Dominujących w trybie art. 14 rozporządzenia nr 1/2003.

(4)

Należy zatem ustanowić postępowanie ugodowe, aby umożliwić Komisji szybsze i skuteczniejsze rozstrzyganie spraw kartelowych. Komisja zachowuje szeroki zakres swobody przy wyborze spraw, w przypadku których za właściwe uznaje sprawdzenie, czy strony są zainteresowane udziałem w postępowaniu ugodowym, jak również przy decydowaniu o wszczęciu takiego postępowania, przerwaniu go lub też zawarciu ugody. Z tego względu Komisja może w dowolnym momencie postępowania podjąć decyzję o zaprzestaniu wszelkich rozmów ugodowych w konkretnej sprawie lub w stosunku do jednej lub kilku ze stron. W tym kontekście Komisja może wziąć pod uwagę prawdopodobieństwo dojścia do porozumienia z zaangażowanymi stronami w rozsądnym okresie czasu w zakresie potencjalnych zarzutów, mając na uwadze takie czynniki jak: liczba zaangażowanych stron, przewidywane spory na tle przypisania odpowiedzialności, zakres spornych okoliczności faktycznych. Pod uwagę wzięta zostanie perspektywa usprawnienia procedury dzięki postępom poczynionym w toku całego postępowania ugodowego, w tym wszelkie bezzasadne opóźnienia związane z zapewnieniem dostępu do niejawnych wersji dokumentów należących do akt. Rozważone mogą zostać również inne czynniki, takie jak możliwość stworzenia precedensu.

(5)

Wnioskodawcy będą w dalszym ciągu ściśle zaangażowani w przebieg postępowania ugodowego i będą uzyskiwać informacje o rodzaju i przedmiocie postępowania na piśmie, co umożliwi im przedstawianie stanowiska w tej sprawie i tym samym współpracę z Komisją w ramach postępowania wyjaśniającego. Jednakże w przypadku postępowań ugodowych dostarczanie wnioskodawcom niejawnych wersji przedstawienia zarzutów nie służyłoby celowi, jakim jest umożliwienie im współpracy z Komisją w ramach postępowania i może zniechęcić strony postępowania do współpracy z Komisją. Z tego względu nie należy nakładać na Komisję obowiązku dostarczania wnioskodawcom niejawnej wersji przedstawienia zarzutów.

(6)

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 773/2004,

1)

artykuł 2 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Komisja może postanowić o wszczęciu postępowań w celu przyjęcia decyzji zgodnie z rozdziałem III rozporządzenia (WE) nr 1/2003 w dowolnym czasie, lecz nie później niż w dniu wydania wstępnej oceny, o której mowa w art. 9 ust. 1 tego rozporządzenia, przedstawienia oświadczenia w sprawie zarzutów lub zwrócenia się do stron o wyrażenie zainteresowania przystąpieniem do rozmów ugodowych albo też w dniu, w którym publikowane jest streszczenie sprawy, zgodnie z art. 27 ust. 4 tego rozporządzenia, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej.”;

2)

artykuł 6 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   W przypadku, gdy Komisja wyda przedstawienie zarzutów dotyczące sprawy, która była przedmiotem otrzymanego przez Komisję wniosku, przekazuje wnioskodawcy odpis niejawnej wersji przedstawienia zarzutów, chyba że zastosowanie ma postępowanie ugodowe, w którym to przypadku wnioskodawca zostanie poinformowany na piśmie o rodzaju i przedmiocie postępowania. Komisja wyznacza również termin, w którym wnioskodawca może pisemnie przedstawić swoją opinię.”;

3)

artykuł 10 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Komisja informuje zainteresowane strony o podniesionych przeciwko nim zarzutach. Przedstawienie zarzutów przekazywane jest na piśmie wszystkim stronom, przeciwko którym podniesiono zarzuty.”;

4)

wprowadza się art. 10a w brzmieniu:

„Artykuł 10a

Postępowanie ugodowe w sprawach kartelowych

1.   Po wszczęciu postępowania na mocy art. 11 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 Komisja może wyznaczyć stronom termin, w którym mogą one zadeklarować na piśmie gotowość przystąpienia do rozmów ugodowych celem ewentualnego przedłożenia propozycji ugodowych. Komisja nie ma obowiązku uwzględnienia odpowiedzi otrzymanych po upływie tego terminu.

Jeżeli dwie lub więcej stron reprezentujących to samo przedsiębiorstwo zadeklaruje, w trybie przewidzianym w akapicie pierwszym, gotowość przystąpienia do rozmów ugodowych, strony te wyznaczają wspólnego przedstawiciela celem podjęcia rozmów z Komisją w ich imieniu. Wyznaczając termin, o którym mowa w akapicie pierwszym, Komisja informuje właściwe strony, że zostały uznane za przedstawicieli tego samego przedsiębiorstwa, wyłącznie w celu umożliwienia im zastosowania się do niniejszego przepisu.

2.   Komisja może informować strony uczestniczące w rozmowach ugodowych o:

Informacje te są traktowane jako poufne pomiędzy Komisją a każdą z zainteresowanych stron, oprócz przypadków, w których Komisja wydała uprzednie, wyraźne zezwolenie na ujawnienie tych informacji.

Jeżeli rozmowy przynoszą postępy, Komisja może wyznaczyć termin, w którym strony mogą zobowiązać się do dalszego udziału w postępowaniu ugodowym poprzez przedłożenie propozycji ugodowych, odpowiadających wynikom rozmów ugodowych oraz potwierdzających ich udział w naruszeniu art. 81 Traktatu i odpowiedzialność. Zanim Komisja wyznaczy termin przedłożenia propozycji ugodowych, zainteresowane strony mają prawo, na wniosek, do uzyskania w odpowiednim czasie informacji określonych w art. 10a ust. 2 akapit pierwszy. Komisja nie jest zobowiązana do uwzględnienia wniosków otrzymanych po upływie tego terminu.

3.   W przypadku gdy w przekazanym stronom przedstawieniu zarzutów uwzględniono treść ich propozycji ugodowych, w pisemnej odpowiedzi na przedstawienie zarzutów, składanej w terminie wyznaczonym przez Komisję, zainteresowane strony potwierdzają, że skierowane do nich przedstawienie zarzutów uwzględnia treść ich propozycji ugodowych. Komisja może następnie przystąpić do przyjęcia decyzji na mocy art. 7 i 23 rozporządzenia nr 1/2003, po konsultacji z Komitetem Doradczym ds. Praktyk Ograniczających Konkurencję i Pozycji Dominujących w trybie art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1/2003.

4.   Komisja może w dowolnym momencie trwania procedury podjąć decyzję o zupełnym przerwaniu rozmów ugodowych w konkretnej sprawie lub w stosunku do jednej lub kilku ze stron, jeśli według jej opinii zagrożony jest sprawny przebieg postępowania.”;

5)

artykuł 11 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Komisja daje stronom, do których skierowała przedstawienie zarzutów, możliwość bycia wysłuchanym przed skonsultowaniem się z Komitetem Doradczym, o którym mowa w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003.”;

6)

artykuł 12 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 12

1.   Komisja daje stronom, do których skierowała przedstawienie zarzutów, możliwość rozwinięcia ich argumentacji podczas przesłuchania ustnego, jeżeli zażądają tego w swoich pisemnych wnioskach.

2.   Jednakże przy składaniu propozycji ugodowych strony potwierdzają wobec Komisji, że będą wnioskować o umożliwienie im rozwinięcia argumentacji podczas przesłuchania ustnego wyłącznie wtedy, gdy w przedstawieniu zarzutów nie zostanie uwzględniona treść ich propozycji ugodowych.”;

7)

w art. 15 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

„1a.   Po wszczęciu postępowania w trybie art. 11 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, aby umożliwić stronom, które zamierzają przedłożyć propozycje ugodowe, realizację tego zamiaru, Komisja, na wniosek stron, ujawnia im materiał dowodowy oraz dokumenty opisane w art. 10a ust. 2, z zastrzeżeniem warunków ustanowionych we właściwych akapitach. W związku z tym przedkładając swoje propozycje ugodowe, strony potwierdzają wobec Komisji, że będą wnioskować o dostęp do akt po otrzymaniu przedstawienia zarzutów wyłącznie w przypadku braku uwzględnienia w przedstawieniu zarzutów treści ich propozycji ugodowych.”;

8)

w art. 17 wprowadza się następujące zmiany:

1.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 171/6

(1)

Artykuł 136 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje, że należność celna przywozowa na produkty oznaczone kodami CN 1001 10 00, 1001 90 91, ex 1001 90 99 [pszenica zwyczajna wysokiej jakości], 1002, ex 1005 inne niż ziarna hybrydowe oraz ex 1007 inne niż hybrydy do siewu, jest równa cenie interwencyjnej obowiązującej na takie produkty w przywozie, powiększonej o 55 %, minus cena importowa cif stosowana wobec danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć konwencyjnej stawki celnej określonej na podstawie Nomenklatury Scalonej.

(2)

Artykuł 136 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1 wspomnianego artykułu, reprezentatywne ceny przywozowe cif ustanawiane są regularnie dla produktów określonych w tym ustępie.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1249/96, ceną do obliczania należności przywozowej produktów oznaczonych kodami CN 1001 10 00, 1001 90 91, ex 1001 90 99 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości), 1002 00, 1005 10 90, 1005 90 00 i 1007 00 90 jest dzienna reprezentatywna cena cif w przywozie ustalona w sposób określony w art. 4 wspomnianego rozporządzenia.

(4)

Należy ustalić należności celne przywozowe na okres od dnia 1 lipca 2008 r., mające zastosowanie do czasu wejścia w życie nowych ustaleń.

(5)

W związku z tym zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 608/2008 z dnia 26 czerwca 2008 r. w sprawie czasowego zawieszenia cła przywozowego na niektóre zboża w odniesieniu do roku gospodarczego 2008/2009 (3), zawiesza się stosowanie niektórych należności ustanowionych niniejszym rozporządzeniem,

1.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 171/9

(1)

Rozporządzenia Komisji (WE) nr 451/2000 (2) i (WE) nr 1490/2002 (3) ustanawiają szczegółowe zasady realizacji trzeciego etapu programu prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, oraz wykaz substancji czynnych, które zostaną poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Wykaz ten obejmuje bifenoks, diflufenikan, fenoksaprop-P, fenpropidynę i chinoklaminę.

(2)

Wpływ tych substancji aktywnych na zdrowie człowieka i środowisko naturalne został poddany ocenie zgodnie z przepisami ustanowionymi w rozporządzeniach (WE) nr 451/2000 i (WE) nr 1490/2002 w odniesieniu do zakresu zastosowań proponowanych przez powiadamiających. W rozporządzeniach tych wyznaczono również państwa członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy, które mają przedkładać odpowiednie sprawozdania z oceny i zalecenia Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1490/2002. W przypadku bifenoksu państwem członkowskim pełniącym rolę sprawozdawcy była Belgia, a wszystkie istotne informacje przekazano dnia 4 lipca 2005 r. W przypadku diflufenikanu państwem członkowskim pełniącym rolę sprawozdawcy było Zjednoczone Królestwo, a wszystkie istotne informacje przekazano dnia 1 sierpnia 2005 r. W przypadku fenoksapropu-P państwem członkowskim pełniącym rolę sprawozdawcy była Austria, a wszystkie istotne informacje przekazano dnia 2 maja 2005 r. W przypadku fenpropidyny oraz chinoklaminy państwem członkowskim pełniącym rolę sprawozdawcy była Szwecja, a wszystkie istotne informacje przekazano, odpowiednio, dnia 24 czerwca 2005 r. i dnia 15 czerwca 2005 r.

(3)

Sprawozdania z oceny zostały poddane wzajemnej weryfikacji przez państwa członkowskie i EFSA i przedstawione Komisji w dniu 14 listopada 2007 r. dla chinoklaminy, w dniu 29 listopada 2007 r. dla bifenoksu i fenoksapropu-P, oraz w dniu 17 grudnia 2007 r. dla diflufenikanu i fenpropidyny, w formie sprawozdań naukowych EFSA (4). Sprawozdania te zostały poddane przeglądowi przez państwa członkowskie i Komisję w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, a następnie przyjęte dnia 14 marca 2008 r. w formie sprawozdania z przeglądu dotyczącego bifenoksu, diflufenikanu, fenoksapropu-P, fenpropidyny i chinoklaminy opracowanego przez Komisję.

(4)

Jak wykazały różnorodne badania, można oczekiwać, że środki ochrony roślin zawierające bifenoks, diflufenikan, fenoksaprop-P, fenpropidynę i chinoklaminę zasadniczo spełniają wymogi ustanowione w art. 5 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane przez Komisję i wyszczególnione w jej sprawozdaniach z przeglądu. Należy zatem włączyć te substancje do załącznika I w celu zapewnienia we wszystkich państwach członkowskich możliwości udzielania zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające te substancje czynne zgodnie z przepisami wymienionej dyrektywy.

(5)

Bez uszczerbku dla tego ustalenia należy uzyskać dalsze informacje na temat pewnych szczegółowych kwestii. Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 91/414//EWG stanowi, że włączenie substancji do załącznika I może być uzależnione od spełnienia określonych warunków. W związku z tym należy wprowadzić obowiązek poddania bifenoksu dalszym badaniom w celu potwierdzenia oceny ryzyka dla konsumentów oraz długoterminowego ryzyka dla ssaków roślinożernych oraz poddania fenpropidyny dalszym badaniom w celu potwierdzenia oceny ryzyka w odniesieniu do ptaków roślinożernych i owadożernych oraz obowiązek przedstawienia przez powiadamiających wyników takich badań.

(6)

Należy przewidzieć rozsądnie długi termin na włączenie substancji czynnej do załącznika I, w celu umożliwienia państwom członkowskim i zainteresowanym stronom przygotowania się do spełnienia nowych wymogów, wynikających z tego faktu.

(7)

Nie naruszając określonych w dyrektywie 91/414/EWG zobowiązań wynikających z włączenia substancji czynnej do załącznika I, państwom członkowskim należy dać sześć miesięcy, licząc od daty włączenia, na dokonanie przeglądu istniejących zezwoleń dotyczących środków ochrony roślin zawierających bifenoks, diflufenikan, fenoksaprop-P, fenpropidynę i chinoklaminę w celu spełnienia wymogów ustanowionych w dyrektywie 91/414/EWG, w szczególności w jej art. 13, oraz stosownych warunków określonych w załączniku I. Państwa członkowskie powinny, odpowiednio, zmienić, zastąpić lub cofnąć istniejące zezwolenia zgodnie z przepisami dyrektywy 91/414/EWG. W drodze odstępstwa od powyższego terminu należy przyznać więcej czasu na przedłożenie i ocenę pełnej dokumentacji wyszczególnionej w załączniku III dla każdego środka ochrony roślin i każdego zamierzonego zastosowania, zgodnie z jednolitymi zasadami ustanowionymi w dyrektywie 91/414/EWG.

(8)

Doświadczenie zdobyte przy okazji wcześniejszych przypadków włączania substancji czynnych, ocenionych w ramach rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3600/92 (5), do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG pokazuje, że mogą pojawić się trudności z interpretacją spoczywających na posiadaczach dotychczasowych zezwoleń obowiązków w zakresie dostępu do danych. W celu uniknięcia dalszych trudności wydaje się zatem konieczne wyjaśnienie obowiązków państw członkowskich, a w szczególności obowiązku sprawdzenia, czy posiadacz zezwolenia ma dostęp do dokumentacji zgodnie z wymogami określonymi w załączniku II do wymienionej dyrektywy. Wyjaśnienie to nie nakłada jednak na państwa członkowskie ani na posiadaczy zezwoleń żadnych nowych obowiązków w porównaniu z tymi, które nakłada się w przyjętych dotąd dyrektywach zmieniających załącznik I.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 91/414/EWG.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

w odniesieniu do środka zawierającego bifenoks, diflufenikan, fenoksaprop-P, fenpropidynę i chinoklaminę jako jedyną substancję czynną, w razie konieczności zmieniają lub wycofują zezwolenie na każdy taki środek najpóźniej do dnia 31 grudnia 2012 r. lub

b)

w przypadku środka zawierającego bifenoks, diflufenikan, fenoksaprop-P, fenpropidynę i chinoklaminę jako jedną z kilku substancji czynnych, w razie potrzeby, zmieniają lub wycofują zezwolenie do dnia 31 grudnia 2012 r. lub w terminie określonym dla takiej zmiany lub wycofania we właściwej dyrektywie lub dyrektywach włączających odpowiednią substancję lub substancje do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG, w zależności od tego, która z tych dwóch dat jest późniejsza.

1.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 171/16

(1)

Na potrzeby dyrektywy 96/98/WE zastosowanie mają aktualnie obowiązujące wersje konwencji międzynarodowych i norm dotyczących badań.

(2)

Ponieważ od dnia 1 lipca 2002 r., w którym dyrektywa 96/98/WE została ostatnio zmieniona, weszły w życie zmiany konwencji międzynarodowych i stosownych norm dotyczących badań, należy je uwzględnić w treści powołanej dyrektywy dla jej większej przejrzystości.

(3)

Międzynarodowa Organizacja Morska i europejskie organizacje normalizacyjne przyjęły normy, w tym szczegółowe normy dotyczące badań, dla szeregu elementów wyposażenia wymienionych w załączniku A.2 do dyrektywy 96/98/WE lub – choć niewymienione – uważanych za istotne z punktu widzenia powołanej dyrektywy. Wyposażenie takie należy zatem – stosownie do potrzeb – uwzględnić w załączniku A.1 lub przenieść z załącznika A.2 do załącznika A.1.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 96/98/WE.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Komitetu ds. Bezpiecznych Mórz (COSS), powołanego na mocy dyrektywy 2002/84/WE Parlamentu Europejskiego i Rady,