(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

(1)

Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Czarnogóry, z drugiej strony („układ o stabilizacji i stowarzyszeniu”), został podpisany w Luksemburgu dnia 15 października 2007 r. Trwa proces ratyfikacji układu o stabilizacji i stowarzyszeniu.

(2)

Dnia 15 października 2007 r. zawarto Umowę przejściową dotyczącą handlu i kwestii związanych z handlem między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a Republiką Czarnogóry, z drugiej strony (2) („umowa przejściowa”), która została zatwierdzona decyzją Rady 2007/855/WE z dnia 15 października 2007 r. (3) Umowa przejściowa przewiduje szybkie wejście w życie przepisów układu o stabilizacji i stowarzyszeniu odnoszących się do handlu i kwestii związanych z handlem. Wchodzi ona w życie dnia 1 stycznia 2008 r.

(3)

Umowa przejściowa i układ o stabilizacji i stowarzyszeniu przewidują, że niektóre ryby i produkty rybołówstwa pochodzące z Czarnogóry mogą być przywożone do Wspólnoty w granicach wspólnotowych kontyngentów taryfowych po obniżonej lub zerowej stawce celnej.

(4)

Kontyngenty taryfowe przewidziane w umowie przejściowej i w układzie o stabilizacji i stowarzyszeniu mają charakter roczny i zostały przewidziane na czas nieokreślony. Koniecznym jest otwarcie wspólnotowych kontyngentów taryfowych na rok 2008 i lata następne oraz ustanowienie wspólnego systemu zarządzania nimi.

(5)

Wspólne zarządzanie powinno zapewniać wszystkim importerom z obszaru Wspólnoty równy i stały dostęp do kontyngentów taryfowych oraz nieprzerwane stosowanie stawek ustalonych dla kontyngentów w odniesieniu do przywozu wszystkich przedmiotowych produktów na obszar wszystkich państw członkowskich do momentu wyczerpania kontyngentów. W celu zapewnienia efektywności systemu państwa członkowskie powinny zostać upoważnione do obciążania kontyngentów ilościami towarów odpowiadającymi rzeczywistemu przywozowi. Wymagana jest ścisła współpraca między państwami członkowskimi a Komisją, a ta ostatnia musi mieć w szczególności możliwość monitorowania stopnia wykorzystania kontyngentów oraz odpowiedniego informowania państw członkowskich. Z uwagi na szybkość i skuteczność komunikacja między państwami członkowskimi a Komisją powinna odbywać się w miarę możliwości drogą elektroniczną.

(6)

Kontyngentami otwartymi niniejszym rozporządzeniem należy zatem zarządzać zgodnie z systemem zarządzania preferencjami taryfowymi w ramach kontyngentów taryfowych przeznaczonych do wykorzystania w porządku chronologicznym dat przyjęcia zgłoszeń celnych określonym w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającym przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (4).

(7)

Zgodnie z układem o stabilizacji i stowarzyszeniu oraz umową przejściową, począwszy od dnia 1 stycznia czwartego roku następującego po wejściu w życie umowy przejściowej, należy zwiększyć wielkości kontyngentów taryfowych na przetworzone lub zakonserwowane sardynki oraz na przetworzone lub zakonserwowane sardele do 250 ton, pod warunkiem że całkowita ilość poprzedniego kontyngentu taryfowego została wykorzystana w co najmniej 80 % do dnia 31 grudnia odnośnego roku. Ewentualne zwiększone wielkości kontyngentów mają zastosowanie do czasu uzgodnienia innych rozwiązań przez strony układu o stabilizacji i stowarzyszeniu oraz umowy przejściowej.

(8)

Ponieważ umowa przejściowa wchodzi w życie dnia 1 stycznia 2008 r., niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane od tego samego dnia i powinno dalej obowiązywać po wejściu w życie układu o stabilizacji i stowarzyszeniu.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1580/2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw (2) przewiduje nadzór przywozu produktów wymienionych w załączniku XVII do tego rozporządzenia. Nadzór ten przeprowadza się zgodnie z zasadami określonymi w art. 308d rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (3).

(2)

W celu zastosowania art. 5 ust. 4 Porozumienia w sprawie rolnictwa (4) zawartego w trakcie wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej i na podstawie ostatnich danych dotyczących lat 2005, 2006 i 2007 należy zmienić wartości progowe dodatkowych należności celnych na pomidory, morele, cytryny, śliwki, brzoskwinie (w tym nektaryny), gruszki i winogrona stołowe.

(3)

W związku z tym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1580/2007.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

(1)

Zgodnie z art. 162 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 produkty wymienione w tym artykule wywożone w postaci produktów przetworzonych lub bez dalszego przetworzenia kwalifikują się do refundacji wywozowych jeśli spełniają szczegółowe warunki określone w art. 167 wspomnianego rozporządzenia. Ponadto art. 167 ust. 7 rozporządzenia (WE) 1234/2007 stanowi, że Komisja może ustanowić dalsze warunki przyznawania refundacji wywozowych w odniesieniu do jednego produktu lub większej liczby produktów. Warunki te obecnie są określone w rozporządzeniach Rady w sprawie jednolitej organizacji rynku w sektorach wymienionych w art. 162 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Ze względu na uchylenie tych przepisów w art. 201 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 należy ustanowić przepisy horyzontalne obowiązujące od dnia stosowania rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 określonego w art. 204 tego rozporządzenia.

(2)

Przepisy horyzontalne już istnieją w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 800/1999 z dnia 15 kwietnia 1999 r. w sprawie wspólnych szczegółowych zasad stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (3). W związku z tym wskazane jest dostosowanie tego rozporządzenia w celu ustanowienia warunków, o których mowa w art. 167 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(3)

Rozporządzenia Rady w sprawie wspólnej organizacji rynków drobiu, jaj, wieprzowiny i ryżu umożliwiły korzystanie z refundacji wywozowych w przypadku produktów niepochodzących ze Wspólnoty, które zostały przywiezione a następnie wywiezione niewystarczająco przetworzone w rozumieniu art. 24 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (4). Refundacje w takim przypadku ograniczały się do zapłaconych należności celnych przywozowych, a eksporter musiał dodatkowo wykazać, że produkty przywożone i wywożone są tożsame. W związku z tym, że stosowanie tego przepisu jest uciążliwe i mało praktyczne, a także mając na względzie uproszczenie i harmonizację należy zrezygnować z jego utrzymania.

(4)

Pochodzenie wspólnotowe jako kryterium kwalifikowalności w zakresie refundacji wywozowych jest ważnym zabezpieczeniem przed nadużyciami budżetu wspólnotowego. W szczególności ma ono na celu zapobieganie zakłóceniom w handlu spowodowanym przywozem towarów bez zamiaru wprowadzenia ich na rynek unijny, a motywowanym jedynie możliwością uzyskania refundacji przy ich wywozie. Zabezpieczenie to stosuje się w odniesieniu do zbóż, ryżu, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, jaj i mięsa drobiowego, i należy je utrzymać. W interesie ciągłej ochrony budżetu wspólnotowego przed nadużyciami niezbędne jest ustanowienie horyzontalnego przepisu dotyczącego wszystkich sektorów wymienionych w art. 162 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(5)

W odniesieniu do cukru, w celu zapewnienia strumienia dostaw do zakładów rafinacyjnych na terenie Wspólnoty, w ramach kolejnych wspólnych organizacji rynku cukru wprowadzono specjalne umowę preferencyjną w zakresie dostępu do rynku wspólnotowego, pozwalającą przemysłowi rafinacyjnemu na przywóz na specjalnych warunkach pewnych ilości surowego cukru trzcinowego pochodzącego z krajów AKP, będących stroną protokołu 3 do załącznika IV do Umowy o Partnerstwie AKP-WE, jak również pochodzącego z Indii i innych krajów na mocy porozumień z tymi krajami. To preferencyjne porozumienie przywozowe zostało wprowadzone w ramach wspólnej organizacji rynku cukru. Artykuł 27 ust. 12 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (5) przewiduje przyznanie refundacji na produkty przywiezione na mocy tej umowy. Przyjmując to samo podejście, Rada podjęła decyzję o wycofaniu wymogu przedstawienia dowodu, że produkt jest pochodzenia wspólnotowego w celu przyznania refundacji w ramach wspólnej organizacji rynków cukru ustanowionej w rozporządzeniu Rady (WE) nr 318/2006 (6). W odniesieniu do sektora cukru nie stosuje się więc wymogu pochodzenia wspólnotowego.

(6)

W następstwie zniesienia refundacji wywozowych w odniesieniu do niektórych produktów wykaz produktów złożonych, dla których refundacja ustalana jest na podstawie jednego składnika, uległ skróceniu. Należy zatem uwzględniać jedynie te produkty, które pozostały na wykazie.

(7)

Wymóg dostarczenia dowodu, że produkty mają pochodzenie wspólnotowe w sektorze zbóż, ustanowiono w art. 12 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych do zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (7). W celu zachowania przejrzystości i racjonalności należy zastąpić ten wymóg horyzontalnym przepisem ustanawiającym obowiązek pochodzenia wspólnotowego.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 1501/95 i (WE) nr 800/1999.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

1)

artykuł 1 otrzymuje brzmienie:

(*1)   Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s.1."

(*2)   Dz.U. L 179 z 14.7.1999, s. 1.”;"

2)

artykuł 11 otrzymuje brzmienie:

(*3)   Dz.U. L 172 z 5.7.2005, s. 24.”."

a)

od dnia 1 lipca 2008 r. w odniesieniu do produktów sektorów zbóż, wołowiny i cielęciny, wieprzowiny, mleka i przetworów mlecznych, jaj i drobiu;

b)

od dnia 1 września 2008 r. w odniesieniu do sektora ryżu;

c)

od dnia 1 października 2008 r. w odniesieniu do sektora cukru.

(1)

W dniu 12 października 2004 r. przedsiębiorstwo Wacker Chemie zwróciło się z wnioskiem do właściwych organów Belgii o wprowadzenie do obrotu alfa-cyklodekstryny jako nowego składnika żywności.

(2)

W dniu 29 czerwca 2005 r. właściwy organ ds. oceny żywności w Belgii wydał sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny. W sprawozdaniu tym stwierdzono, że spożycie alfa-cyklodekstryny nie stwarza zagrożenia dla ludzi.

(3)

Dnia 28 września 2005 r. Komisja przekazała sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny wszystkim państwom członkowskim.

(4)

Przed upływem okresu sześćdziesięciu dni, o którym mowa w art. 6 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 258/97, zgłoszone zostały uzasadnione sprzeciwy wobec wprowadzania do obrotu przedmiotowego produktu zgodnie z przepisami wspomnianego artykułu.

(5)

W związku z tym w dniu 28 października 2006 r. skonsultowano się z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA).

(6)

W dniu 6 lipca 2007 r. EFSA przyjął „Opinię panelu naukowego ds. produktów dietetycznych, żywienia i alergii, wydaną na wniosek Komisji, dotyczącą bezpieczeństwa alfa-cyklodekstryny”.

(7)

W opinii tej panel stwierdził, że proponowane poziomy stosowania oraz przewidywane użycie nie budzą żadnych obaw pod względem bezpieczeństwa.

(8)

Na podstawie oceny naukowej ustalono, że alfa-cyklodekstryna spełnia kryteria wymienione w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 258/97.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

(1)

W 2007 r. na Cyprze wystąpiły ogniska pryszczycy. Pojawienie się tej choroby jest poważnym zagrożeniem dla zwierząt gospodarskich we Wspólnocie.

(2)

W celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się tej choroby i jej możliwie najszybszego zwalczenia Wspólnota powinna wnieść wkład finansowy w kwalifikowalne wydatki poniesione przez państwo członkowskie w ramach środków służących zwalczaniu choroby, zgodnie z decyzją 90/424/EWG.

(3)

Wypłata wkładu finansowego Wspólnoty w ramach środków zwalczania pryszczycy podlega zasadom zawartym w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 349/2005 z dnia 28 lutego 2005 r. ustanawiającym zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG (2).

(4)

Ostateczne szacunkowe podsumowanie kosztów poniesionych w celu zwalczania choroby zostało przedstawione przez Cypr w dniu 7 stycznia 2008 r.

(5)

Władze Cypru całkowicie wypełniły zobowiązania techniczne i administracyjne przewidziane w art. 11 ust. 2 decyzji Rady 90/424/EWG i art. 6 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(6)

Wypłatę wkładu finansowego Wspólnoty należy uzależnić od rzeczywistego przeprowadzenia zaplanowanych działań i dostarczenia przez władze w ustalonym terminie wszelkich niezbędnych informacji.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

(1)

W decyzji 90/424/EWG ustalone są procedury regulujące wkład finansowy Wspólnoty przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki stosowane w stanach zagrożenia. Zgodnie z art. 3a tej decyzji państwa członkowskie mogą otrzymać wkład finansowy na pokrycie kosztów określonych środków służących zwalczaniu ptasiej grypy.

(2)

W art. 3a ust. 3 decyzji 90/424/EWG ustalono zasady dotyczące wartości procentowej kosztów poniesionych przez państwa członkowskie, która może zostać pokryta w ramach wkładu finansowego Wspólnoty.

(3)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 349/2005 z dnia 28 lutego 2005 r. ustanawiające zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG (2), po zmianie decyzji 90/424/EWG przez decyzję 2006/53/WE (3) nie obejmuje już grypy ptaków. Niezbędne jest zatem wyraźne zaznaczenie w niniejszej decyzji, że przyznanie wkładu finansowego Zjednoczonemu Królestwu jest uzależnione od przestrzegania przepisów zawartych w rozporządzeniu (WE) nr 349/2005.

(4)

W 2007 r. w Zjednoczonym Królestwie wystąpiły ogniska ptasiej grypy. Pojawienie się tej choroby jest poważnym zagrożeniem dla zwierząt gospodarskich we Wspólnocie. W celu zwalczenia tych przypadków Zjednoczone Królestwo podjęło środki, o których mowa w art. 3a ust. 2 decyzji 90/424/EWG.

(5)

Władze Zjednoczonego Królestwa całkowicie wypełniły zobowiązania techniczne i administracyjne przewidziane w art. 3 ust. 3 i 3a ust. 2 decyzji 90/424/EWG oraz w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(6)

W dniu 13 grudnia 2007 r. władze Zjednoczonego Królestwo przedłożyły Komisji informacje dotyczące poniesionych kosztów, a następnie przesyłały wszystkie niezbędne informacje dotyczące kosztów związanych z odszkodowaniami i wydatkami operacyjnymi.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

(1)

W trakcie wznowienia strategii lizbońskiej w 2005 r. głowy państw i rządów podkreśliły kluczową rolę, jaką odegrać może lepsze powiązanie publicznych instytucji badawczych, w tym uczelni wyższych, i przemysłu dla poprawy obiegu i wykorzystania idei w dynamicznym społeczeństwie opartym na wiedzy oraz w zwiększaniu konkurencyjności i dobrobytu.

(2)

Należy podjąć wysiłki mające na celu bardziej skuteczne osiąganie korzyści społeczno-ekonomicznych z wiedzy. W związku z tym publiczne organizacje badawcze muszą rozpowszechniać wyniki badań finansowanych ze środków publicznych oraz bardziej skutecznie je wykorzystywać w celu przełożenia ich na nowe produkty i usługi. Środki, za pomocą których można zrealizować ten cel, obejmują w szczególności współpracę między uczelniami a przemysłem (działania badawcze realizowane we współpracy lub na zlecenie, prowadzone lub finansowane wspólnie z sektorem prywatnym), udzielanie licencji i tworzenie przedsiębiorstw typu spin-off.

(3)

Efektywne wykorzystywanie wyników badań finansowanych ze środków publicznych zależy od właściwego zarządzania własnością intelektualną (tj. wiedzą w najszerszym tego słowa znaczeniu, obejmującą np. wynalazki, oprogramowanie, bazy danych i mikroorganizmy niezależnie od tego, czy są one chronione instrumentami prawnymi takimi, jak patenty), od rozwoju kultury przedsiębiorczości i związanych z nią umiejętności w publicznych organizacjach badawczych, a także od lepszej komunikacji pomiędzy sektorem publicznym i prywatnym i od ich lepszego współdziałania.

(4)

Czynne zaangażowanie publicznych organizacji badawczych w zarządzanie własnością intelektualną i transfer wiedzy ma fundamentalne znaczenie dla osiągania korzyści społeczno-ekonomicznych oraz dla mobilizowania studentów i naukowców do udziału w badaniach, a także przyciągania nowych środków finansowych.

(5)

Państwa członkowskie podjęły w ostatnich latach inicjatywy mające na celu ułatwienie transferu wiedzy na poziomie krajowym, jednakże znaczne różnice występujące między krajowymi ramami regulacyjnymi, strategiami politycznymi i praktykami, a także zróżnicowane normy zarządzania własnością intelektualną obowiązujące w publicznych organizacjach badawczych uniemożliwiają lub utrudniają ponadnarodowy transfer wiedzy w Europie i urzeczywistnienie Europejskiej Przestrzeni Badawczej.

(6)

W związku z komunikatem Komisji z 2007 r. (1) określającym podeście do wspólnych europejskich ram w zakresie transferu wiedzy, Rada Europejska zwróciła się w czerwcu 2007 r. do Komisji o opracowanie, w formie zalecenia dla państw członkowskich, wytycznych dotyczących zarządzania własnością intelektualną przez publiczne organizacje badawcze.

(7)

Zalecenie to ma na celu wyposażenie państw członkowskich i ich regionów w polityczne wytyczne dla opracowania lub zaktualizowania krajowych wytycznych i ram, a także wyposażenie publicznych organizacji badawczych w Kodeks postępowania, w celu poprawy sposobu zarządzania własnością intelektualną i transferem wiedzy przez publiczne instytucje badawcze.

(8)

Współpraca w obszarze badań i rozwoju, a także działania związane z transferem wiedzy prowadzone przez Wspólnotę i kraje trzecie powinny opierać się na jasnych i jednolitych zaleceniach i praktykach, które gwarantują równy i sprawiedliwy dostęp do własności intelektualnej wytworzonej za pośrednictwem międzynarodowych projektów współpracy badawczej, co leży w interesie wszystkich zaangażowanych partnerów. W tym kontekście załączony Kodeks postępowania powinien być wykorzystany jako punkt odniesienia.

(9)

Określono szereg dobrych praktyk, które powinny pomóc państwom członkowskim we wdrażaniu niniejszego zalecenia. Każde państwo członkowskie z osobna dokonuje wyboru procedur i praktyk, których forma jest najodpowiedniejsza do zapewnienia postępowania zgodnego z zasadami określonymi w niniejszym zaleceniu, przy jednoczesnym uwzględnieniu procedur i praktyk, które będą najbardziej skuteczne w warunkach charakterystycznych dla danego państwa członkowskiego, ponieważ praktyki, które są skuteczne w jednym państwie członkowskim, mogą nie być już tak skuteczne w innym państwie. Należy również uwzględnić istniejące wytyczne przewidziane na poziomie Wspólnoty i OECD.

(10)

Komisja i państwa członkowskie powinny monitorować wdrażanie niniejszego zalecenia oraz jego wpływ, a także sprzyjać wymianie dobrych praktyk dotyczących transferu wiedzy,