4.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 144/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

4.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 144/3

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1784/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku zbóż (2) zostanie uchylone z dniem 1 lipca 2008 r. na mocy art. 201 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(2)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1722/93 z dnia 30 czerwca 1993 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 dotyczące refundacji produkcyjnych w sektorze zbóż (3) zostało kilkakrotnie istotnie zmienione. W związku z przyjęciem rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 jako rozporządzenia o wspólnej jednolitej organizacji rynku należy odpowiednio dostosować rozporządzenie (EWG) nr 1722/93. Dla celów przejrzystości rozporządzenie to powinno zostać uchylone i zastąpione nowym rozporządzeniem.

(3)

Biorąc pod uwagę warunki panujące na rynku skrobi, a w szczególności konieczność zachowania konkurencyjności jej cen w porównaniu z cenami skrobi produkowanej w krajach trzecich i przywożonej jako towar, w odniesieniu do którego ustalenia dotyczące przywozu nie zapewniają wystarczającej ochrony producentom Wspólnoty, art. 96 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje przyznawanie refundacji produkcyjnej dla skrobi uzyskanej z kukurydzy, pszenicy lub ziemniaków oraz dla pewnych produktów pochodnych używanych do wyrobu niektórych produktów, których wykaz sporządza Komisja, lub, w przypadku braku znaczącej produkcji krajowej innych zbóż do produkcji skrobi, pewnych ilości skrobi uzyskanej w każdym roku gospodarczym w Finlandii i Szwecji z jęczmienia i owsa, o ile nie wiąże się to ze zwiększeniem poziomu produkcji skrobi z tych dwóch zbóż. Przyznanie wymienionej refundacji ma na celu umożliwienie odnośnym zakładom wykorzystującym skrobię dostępu do niej oraz do niektórych produktów pochodnych po niższej cenie, niż wynikałoby to z zasad wspólnej organizacji rynku odnośnych produktów.

(4)

Na mocy art. 98 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 konieczne jest przyjęcie szczegółowych zasad przyznawania refundacji produkcyjnych, w tym warunków kontroli i płatności, tak by we wszystkich państwach członkowskich stosowano te same zasady.

(5)

Rozporządzenie (WE) nr 1234/2007 przewiduje sporządzanie wykazu produktów, w odniesieniu do których stosowanie skrobi do ich wytworzenia upoważnia do refundacji.

(6)

Dla zapewnienia skuteczności środków kontroli należy ustanowić przepisy przewidujące wcześniejsze zatwierdzanie beneficjentów refundacji przez państwo członkowskie, na którego terytorium są wytwarzane określone wyżej produkty.

(7)

Należy określić sposób określania refundacji produkcyjnych i częstotliwość ich ustalania. Obecnie najbardziej zadowalająca jest metoda przyjmująca za podstawę różnicę między ceną rynkową zbóż i ceną stosowaną do obliczania należności przywozowej. Aby zapewnić stabilność, refundacja produkcyjna powinna być z zasady ustalana co miesiąc, a ceny zbóż – w celu sprawdzenia, czy refundacja produkcyjna ma właściwą wysokość – na rynkach światowych oraz najbardziej reprezentatywnych rynkach Wspólnoty powinny być monitorowane. Należy wyjaśnić, które rynki Wspólnoty mają być monitorowane; monitoring ten należy ograniczyć do kukurydzy. Jako że uwzględnianie cen pozostałych zbóż nie miało w przeszłości żadnego praktycznego wpływu na obliczanie kwoty refundacji, odniesienie do innych zbóż nie powinno być konieczne.

(8)

Refundacje produkcyjne powinny być wypłacane z tytułu stosowania skrobi i niektórych jej produktów pochodnych do produkcji niektórych towarów; dla ułatwienia prowadzenia właściwej kontroli i wypłacania wnioskodawcom refundacji produkcyjnych niezbędne są szczegółowe informacje. Właściwe organy zainteresowanego państwa członkowskiego powinny zostać upoważnione do zwracania się do wnioskodawców o wszelkie informacje i o umożliwienie dokonywania wszelkich weryfikacji lub inspekcji niezbędnych dla skutecznego prowadzenia takiej kontroli.

(9)

Producent niekoniecznie musi wykorzystywać skrobię podstawową, dlatego też należy sporządzić wykaz produktów pochodnych skrobi, których stosowanie będzie uprawniało producenta do otrzymania refundacji.

(10)

Szczególne właściwości skrobi estryfikowanej lub eteryfikowanej mogą prowadzić do spekulacyjnego wykorzystywania niektórych procesów uszlachetniania w celu wielokrotnego uzyskiwania refundacji produkcyjnej. Zatem w celu zapobieżenia takim spekulacjom zachodzi konieczność stosowania środków zapewniających, że skrobia estryfikowana lub eteryfikowana nie będzie ponownie przetwarzana na surowiec, którego stosowanie daje podstawy do ubiegania się o refundację. Należy dostosować poziom bezpieczeństwa systemu, aby zapobiec takim spekulacjom.

(11)

Refundacja produkcyjna nie powinna być wypłacana przed zakończeniem procesu przetwarzania. Po zakończeniu przetwarzania płatność powinna być dokonywana w ciągu pięciu miesięcy po sprawdzeniu przez właściwy organ, czy skrobia została przetworzona. Producent powinien mieć jednak możliwość uzyskania zaliczki przed zakończeniem kontroli.

(12)

Mając na względzie uproszczenie systemu administracji i ograniczenie jego obciążenia oraz koszty ponownego przetworzenia skrobi zmodyfikowanych, należy zwiększyć kwotę refundacji produkcyjnej, poniżej której środków kontroli nie uważa się za konieczne, unikając jednocześnie ryzyka niewłaściwego wydatkowania zasobów Wspólnoty.

(13)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2220/85 z dnia 22 lipca 1985 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu zabezpieczeń w odniesieniu do produktów rolnych (4) stosuje się do rozwiązań przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. W związku z tym należy określić wstępne wymogi w zakresie przyjmowania przez producentów zobowiązań i gwarantowania ich wykonania poprzez złożenie zabezpieczenia.

(14)

Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego,

a)

poziom konkurencji z krajami trzecimi oraz stopień ochrony przed taką konkurencją osiągany w wyniku działania mechanizmów wspólnej polityki rolnej i Wspólnej Taryfy Celnej;

b)

postęp technologiczny w produkcji i wykorzystaniu skrobi;

c)

stopień, w jakim skrobia wchodzi w skład produktu końcowego i/lub względna wartość skrobi w produkcie końcowym i/lub znaczenie produktu jako sposobu wykorzystania skrobi w obliczu konkurencji z innymi produktami.

a)

zniesione; lub

b)

dostosowane na tyle, na ile jest to konieczne w celu wyeliminowania zakłóceń w warunkach konkurencji.

a)

„skrobia” oznacza skrobię podstawową lub uzyskany ze skrobi produkt wymieniony w załączniku II;

b)

„produkty zatwierdzone” oznaczają każdy produkt wymieniony w załączniku I;

c)

„producent” oznacza użytkownika skrobi wykorzystującego ją do produkcji zatwierdzonych produktów.

a)

średnią rynkowych cen kukurydzy we Francji i na Węgrzech, ważną przez pięć dni poprzedzających datę jej ustalenia; oraz

b)

średnią reprezentatywnych cen przywozowych cif Rotterdamu stosowaną do określania wysokości przywozowych należności celnych na kukurydzę, odnotowywaną przez pięć dni poprzedzających dzień początku stosowania.

a)

jeżeli rynkowa cena kukurydzy, o której mowa w lit. a), jest wyższa niż cena interwencyjna, o której mowa w art. 18 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, lecz wynosi mniej niż 155 % tej ceny, ceną, jaką należy uwzględnić, jest cena interwencyjna zwiększona o połowę różnicy między ceną rzeczywistą a ceną interwencyjną;

b)

jeżeli rynkowa cena kukurydzy, o której mowa w lit. a), jest wyższa niż 155 % ceny interwencyjnej, ceną, jaką należy uwzględnić, jest cena interwencyjna zwiększona o 27,5 % ceny interwencyjnej.

a)

nazwę i adres producenta;

b)

asortyment produktów, do których wytwarzania wykorzystywana jest skrobia, zarówno takich, które figurują w wykazie wymienionym w załączniku I, jak i tych, które nie zostały w nim wymienione, wraz z ich pełnym opisem i kodami CN;

c)

adres(-y) zakładu(-ów), w którym(-ch) skrobia będzie przetwarzana na produkty zatwierdzone, w przypadku gdy adres ten jest inny niż adres producenta.

a)

nazwę i adres producenta;

b)

ilość skrobi przeznaczonej do wykorzystania;

c)

w przypadku wytwarzania produktu oznaczonego kodem CN 3505 10 50 – ilość skrobi, która zostanie wykorzystana;

d)

miejsce lub miejsca, w których skrobia zostanie wykorzystana;

e)

przewidywane terminy realizacji procesów przetworzenia.

a)

złożone zabezpieczenie, zgodnie z art. 8;

b)

deklaracja złożona przez dostawcę skrobi, stwierdzająca, że produkt, który zostanie wykorzystany, uzyskano bezpośrednio z kukurydzy, pszenicy, jęczmienia, owsa lub ziemniaków, z wyłączeniem wszelkiego stosowania produktów ubocznych otrzymanych przy wytwarzaniu innych produktów rolnych lub towarów.

a)

datę lub daty nabycia i dostawy skrobi;

b)

nazwę i adres dostawców skrobi;

c)

nazwę i adres producentów skrobi;

d)

datę lub daty przetworzenia skrobi;

e)

ilość i rodzaj wykorzystanej skrobi wraz z podaniem kodu CN;

f)

ilość określonego w świadectwie produktu zatwierdzonego wyprodukowanego ze skrobi.

a)

został wykorzystany w strefie celnej Wspólnoty do produkcji innych produktów niż wymienione w załączniku II; lub

b)

opuścił obszar celny Wspólnoty – w przypadku bezpośredniego wywozu do krajów trzecich.

a)

czy przedmiotowy produkt jest przeznaczony do przetworzenia;

b)

że produkt ten zostanie wykorzystany wyłącznie do produkcji innych produktów niż wymienione w załączniku II;

c)

że przedmiotowy produkt zostanie sprzedany wyłącznie stronie, która podejmie zobowiązanie, określone w lit. b), na podstawie umieszczonej w umowie stosownej klauzuli lub specjalnego warunku widniejącego na fakturze sprzedaży; producent zatrzyma kopię w ten sposób zredagowanej umowy sprzedaży lub kopię faktury sprzedaży do dyspozycji właściwego organu;

d)

że producent zapoznał się z przepisami ust. 8;

e)

o nazwie i adresie odbiorcy, w przypadku gdy produkt jest przedmiotem przeniesienia, a także o odebranej ilości,

f)

o numerze egzemplarza kontrolnego T5, gdy nabywca produktu znajduje się w innym państwie członkowskim.

a)

do końca pierwszego tygodnia każdego miesiąca o ilościach skrobi, w odniesieniu do których złożono wnioski w poprzednim miesiącu, jak określono w art. 5 ust. 1;

b)

w terminie trzech miesięcy od końca każdego kwartału roku kalendarzowego o rodzaju, ilościach i pochodzeniu skrobi (kukurydza, pszenica, ziemniaki, jęczmień lub owies zwyczajny), w odniesieniu do których wypłacone zostały refundacje, i ilości produktów, na jakie wykorzystano skrobię.

4.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 144/14

(1)

Dnia 5 września 2007 r. Komisja ogłosiła w zawiadomieniu („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”) opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) wszczęcie postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu do Wspólnoty glutaminianu sodu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL” lub „kraj, którego dotyczy postępowanie”).

(2)

Postępowanie wszczęto w wyniku skargi złożonej dnia 23 lipca 2007 r. przez Ajinomoto Foods Europe S.A.S., przedsiębiorstwo reprezentujące 100 % całkowitej wspólnotowej produkcji glutaminianu sodu. Skarga zawierała dowody prima facie wykazujące istnienie dumpingu wymienionego produktu oraz istotnej szkody poniesionej przez jedynego producenta wspólnotowego w jego wyniku, co zostało uznane za wystarczające do uzasadnienia wszczęcia postępowania.

(3)

O wszczęciu postępowania Komisja oficjalnie zawiadomiła skarżącego, producentów eksportujących, importerów, dostawców oraz użytkowników, co do których wiadomo, że są zainteresowani, a także przedstawicieli krajów, których dotyczy wszczęcie postępowania. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(4)

Skarżący, producenci eksportujący, importerzy, stowarzyszenia dostawców oraz użytkownicy przedstawili swoje stanowiska. Wszystkie zainteresowane strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(5)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja poinformowała, że ze względu na dużą liczbę producentów eksportujących w ChRL i importerów we Wspólnocie może zastosować w niniejszym dochodzeniu kontrolę wyrywkową. Jednak z uwagi na mniejszą od spodziewanej liczbę producentów eksportujących w ChRL oraz importerów we Wspólnocie, którzy wyrazili chęć współpracy, zdecydowano, że kontrola wyrywkowa nie jest konieczna.

(6)

Aby umożliwić producentom eksportującym w ChRL złożenie wniosku o traktowanie na zasadach rynkowych („MET”) lub o traktowanie indywidualne („IT”), Komisja przesłała znanym zainteresowanym producentom eksportującym oraz władzom ChRL formularze wniosków.

(7)

Komisja przesłała kwestionariusze do wszystkich znanych zainteresowanych stron oraz do wszystkich innych przedsiębiorstw, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, mianowicie do jedynego producenta wspólnotowego, 22 importerów i 27 użytkowników produktu objętego postępowaniem oraz do dwóch dostawców surowców.

(8)

Otrzymano odpowiedzi od skarżącego producenta wspólnotowego, trzech niepowiązanych importerów, czterech użytkowników i dwóch dostawców.

(9)

Co się tyczy kraju objętego postępowaniem, Komisja otrzymała odpowiedzi od trzech producentów eksportujących w ChRL.

(10)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do celów wstępnego określenia dumpingu, wynikającej z niego szkody oraz interesu Wspólnoty. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(11)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 lipca 2006 r. do dnia 30 czerwca 2007 r. („OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od kwietnia 2004 r. do końca OD („okres badany”).

(12)

Glutaminian sodu wywożony do Wspólnoty i pochodzący z ChRL („produkt objęty postępowaniem”) jest dodatkiem do żywności i jest głównie stosowany jako wzmacniacz smaku w zupach, bulionach, potrawach rybnych i mięsnych oraz w potrawach gotowych do spożycia. Jest on również stosowany w przemyśle kosmetyków do pielęgnacji. Jest on zwykle zgłaszany w ramach kodu CN ex 2922 42 00.

(13)

Glutaminian sodu jest dostępny w opakowaniach różnej wielkości, od opakowań detalicznych zawierających 0,5 g do worków o zawartości 1 000 kg. Mniejsze opakowania sprzedawane są prywatnym konsumentom przez sprzedawców detalicznych, zaś większe opakowania, zawierające 20 kg i więcej, przeznaczone są dla użytkowników przemysłowych. Ponadto istnieje glutaminian sodu o różnym stopniu czystości. Nie ma jednak żadnej różnicy we właściwościach glutaminianu sodu w zależności od wielkości opakowania lub różnego stopnia czystości.

(14)

Nie stwierdzono żadnych różnic między produktem objętym postępowaniem a glutaminianem sodu produkowanym przez przemysł wspólnotowy i sprzedawanym na rynku wspólnotowym. Gospodarka ChRL znajduje się w okresie przejściowym i, jak wspomniano w motywach 30–34, wartość normalna musiała być konstruowana na podstawie informacji dotyczących kraju trzeciego o gospodarce rynkowej. Zgodnie z dostępnymi danymi, glutaminian sodu produkowany i sprzedawany w kraju trzecim o gospodarce rynkowej posiada te same podstawowe właściwości fizyczne i chemiczne co glutaminian sodu produkowany w ChRL i sprzedawany do Wspólnoty. W związku z tym uznano wstępnie, że wszystkie typy glutaminianu sodu uważa się za podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(15)

W przypadku jednego z producentów eksportujących stwierdzono, w ciągu pierwszego dnia weryfikacji na miejscu, że przedstawił on nieprawdziwe informacje związane z jego sprzedażą na eksport, które zostały uznane za fałszywe i wprowadzające w błąd w zrozumieniu art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(16)

W związku z tym wstrzymano weryfikację i poinformowano przedsiębiorstwo, że zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego ustalenia (tymczasowe lub ostateczne, pozytywne bądź negatywne) mogą zostać dokonane w oparciu o fakty dostępne; przedsiębiorstwu umożliwiono zgłoszenie uwag.

(17)

W udzielonej odpowiedzi przedsiębiorstwo nie podważyło ustaleń dochodzenia dotyczących nieprawdziwości dokumentów i nie wysunęło zastrzeżeń odnośnie do zastosowania art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(18)

W tych okolicznościach informacje przedstawione przez tego producenta eksportującego nie zostały wzięte pod uwagę i oparto się na dostępnych faktach.

(19)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego w dochodzeniach antydumpingowych dotyczących przywozu pochodzącego z ChRL wartość normalną określa się zgodnie z ust. 1–6 wspomnianego artykułu dla producentów eksportujących spełniających kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, tj. w przypadkach, gdy zostanie wykazane, że w odniesieniu do wytwarzania i sprzedaży produktu podobnego przeważały warunki gospodarki rynkowej. Poniższe zestawienie tych kryteriów ma formę skróconą i służy wyłącznie ułatwieniu wyszukiwania informacji:

(20)

Trzech chińskich producentów eksportujących wnioskowało o przyznanie MET na mocy art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego i odesłało wniosek o MET w wyznaczonym terminie.

(21)

Dla jednego z chińskich producentów eksportujących ma zastosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego (zob. motywy 15–18 powyżej).

(22)

W trakcie weryfikacji ustalono, że pozostali dwaj chińscy producenci eksportujący nie spełniają wszystkich pięciu kryteriów MET.

(23)

Ustalono również, że jeden chiński producent eksportujący (grupa Meihua złożona z pięciu przedsiębiorstw) nie może wykazać, że spełnia wyżej wymienione kryteria 2–3. Po pierwsze, grupa Meihua nie wykazała skonsolidowanych sprawozdań finansowych, które poddano kontroli, zgodnych z MSR 27, wnioskując o przyznanie MET ani podczas wizyty weryfikacyjnej. W dochodzeniu wykazano, że z powodu wielu transakcji wewnątrz grupy, jedynie skonsolidowane sprawozdania finansowe, które poddano kontroli, po wyłączeniu wszystkich sald wzajemnych rozliczeń między jednostkami grupy, transakcji, dochodów i wydatków, umożliwią otrzymanie jasnego obrazu sytuacji grupy. Grupa Meihua dostarczyła skonsolidowane sprawozdania finansowe, które poddano kontroli, długo po zakończeniu wizyty weryfikacyjnej, co uniemożliwiło Komisji wykonanie jakiejkolwiek weryfikacji informacji zawartych w tej dokumentacji księgowej oraz uzyskanie pełnego obrazu sytuacji finansowej grupy. Ponadto stwierdzono, że dokumentacja księgowa poszczególnych przedsiębiorstw nie była zgodna z MSR 1 i MSR 18, jako że spółka matka potrącała dochody i wydatki, a potrącenie to miało charakter materialny. Z powodu naruszenia MSR oraz faktu, że nie wspomniano o tym w sprawozdaniach z kontroli, stwierdza się, że grupa Meihua nie wykazała, że jej zapisy księgowe są kontrolowane zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości (kryterium 2).

(24)

Po drugie, na podstawie dokumentacji księgowej poszczególnych przedsiębiorstw grupy, zweryfikowanej w trakcie wizyty weryfikacyjnej, oraz na podstawie niezweryfikowanych informacji, wymienionych powyżej, wykryto również istotne rozbieżności w sytuacji finansowej przedsiębiorstw i grupy. Wykazano istnienie wysokich kwot nieoprocentowanych kredytów. Spowodowało to znaczną ilość ujemnego kapitału obrotowego oraz potencjalne wysokie koszty finansowe niewykazane w rachunkach poszczególnych spółek lub grupy (kryterium 3).

(25)

Drugie przedsiębiorstwo, Fujian Province Jianyang Wuyi MSG Co. Ltd., nie było w stanie wykazać, że spełnia kryteria 1–3. Po pierwsze, decyzje przedsiębiorstwa nie były podejmowane w odpowiedzi na warunki panujące na rynku i przedsiębiorstwo nie wykazało, że nie podlega znacznej ingerencji ze strony państwa, zwłaszcza z powodu nadreprezentacji urzędników państwowych w zarządzie oraz dlatego, że przedsiębiorstwo dokonywało pewnych wątpliwych transakcji, opiewających na wysokie sumy, z przedsiębiorstwami państwowymi (pożyczka od państwa o dwukrotnie wyższej od rynkowej stopie procentowej, bezpodstawne zaliczki dla przedsiębiorstw państwowych) (kryterium 1). Po drugie, przedsiębiorstwo nie wykazało, że posiada jeden jasny zestaw podstawowej dokumentacji księgowej, prowadzonej i kontrolowanej zgodnie z MSR, gdyż jego rachunki nie są zgodne z MSR 1 i MSR 18, jako że przedsiębiorstwo potrącało (i) zobowiązania z należnościami; oraz (ii) dochody i wydatki. Obydwa rodzaje kompensacji, o charakterze materialnym, zmniejszyły w ten sposób zdolność do zrozumienia transakcji, innych wydarzeń i warunków mających miejsce w działaniach przedsiębiorstwa. Jako że w sprawozdaniu z kontroli nie było mowy o tych naruszeniach MSR, przedsiębiorstwo nie wykazało, że jego rachunki są kontrolowane zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości (kryterium 2). Ponadto zaobserwowano zniekształcenia przeniesione z systemu gospodarki nierynkowej, które przyjęły formę nieprawidłowej oceny wartości aktywów oraz praw użytkowania ziemi (kryterium 3).

(26)

W związku z powyższym uznano, że żaden z chińskich producentów eksportujących nie spełnia warunków określonych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(27)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego dla krajów, których dotyczy ten artykuł, ustalana jest ogólnokrajowa stawka celna, z wyjątkiem przedsiębiorstw, które mogą udowodnić, że spełniają wszystkie kryteria określone w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, w związku z czym przyznaje się im traktowanie indywidualne.

(28)

Producenci eksportujący, którzy nie spełniali kryteriów przyznania MET, wystąpili uprzednio także o przyznanie IT w przypadku gdyby nie otrzymali MET.

(29)

Na podstawie dostępnych informacji stwierdzono, że dwaj chińscy producenci eksportujący spełniają wszystkie kryteria IT określone w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(30)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego w gospodarkach będących w okresie transformacji wartość normalną dla producentów eksportujących, którym nie przyznano MET, ustala się na podstawie ceny lub wartości skonstruowanej w kraju trzecim o gospodarce rynkowej („kraj analogiczny”).

(31)

W zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia jako kraj analogiczny dla celów ustalenia wartości normalnej dla ChRL wskazano Tajlandię. Komisja zwróciła się do wszystkich zainteresowanych stron o ustosunkowanie się do tej propozycji.

(32)

Tylko jedna zainteresowana strona przedstawiła uwagi, proponując jako alternatywne kraje analogiczne Brazylię lub Indonezję. Komisja skontaktowała się ze znanymi przedsiębiorstwami w Brazylii i Indonezji. Jednak producenci z tych krajów nie odesłali wypełnionych kwestionariuszy ani nie przesłali żadnych konstruktywnych uwag.

(33)

Ponadto Tajlandia jest jednym z największych producentów glutaminianu sodu na świecie, o rynku podporządkowanym warunkom konkurencji, a główny producent glutaminianu sodu w Tajlandii w pełni współpracował w toku postępowania. Tajlandia spełniła kryteria jako odpowiedni kraj analogiczny, jako że posiada rynek podporządkowany warunkom konkurencji, sprzedawane na rynku krajowym ilości są wystarczające oraz oba rynki, tajlandzki i chiński, są porównywalne pod względem kategorii produktów oraz procesu produkcyjnego.

(34)

W związku z tym stwierdzono tymczasowo, że Tajlandia jest odpowiednim krajem analogicznym zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(35)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalna dla ChRL została określona na podstawie zweryfikowanej informacji uzyskanej od producenta współpracującego w kraju analogicznym, tj. na podstawie ceny uiszczonej lub należnej na rynku krajowym Tajlandii za podobne typy produktów, ponieważ sprzedaż ta została uznana za dokonaną w zwykłym obrocie handlowym. Odnośnie do typu produktów zauważono, że podczas OD dokonywano wywozu głównie jednego typu produktu z ChRL, tj. glutaminianu sodu o czystości wyższej lub równej 99 %, i był on bezpośrednio porównywalny z produktem sprzedawanym przez producenta z analogicznego kraju na jego rynku krajowym. Dochodzenie wykazało pewne różnice w procesie produkcji między tajlandzkimi a chińskimi producentami – producenci chińscy używają innego sprzętu, który wymaga mniejszego zużycia energii elektrycznej. Ceny sprzedaży na rynku krajowym Tajlandii skorygowano zatem w dół o sumę, która odzwierciedla te różnice.

(36)

Wszyscy współpracujący chińscy producenci eksportujący dokonywali sprzedaży eksportowej produktów do Wspólnoty bezpośrednio niezależnym nabywcom we Wspólnocie lub poprzez niepowiązane przedsiębiorstwa handlowe z siedzibą w ChRL i na Tajwanie. Ceny eksportowe ustalono zatem na podstawie cen rzeczywiście zapłaconych lub należnych za produkt objęty postępowaniem zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(37)

W odniesieniu do wszystkich innych eksporterów chińskich Komisja ustaliła najpierw poziom współpracy. Dokonano porównania pomiędzy całkowitą wielkością wywozu wskazaną w odpowiedziach na kwestionariusze dwóch współpracujących producentów eksportujących a łączną wielkością przywozu dumpingowego z ChRL, obliczoną zgodnie ze statystykami przywozu Eurostatu. Proporcja współpracy wynosi 74 %. Na tej podstawie poziom współpracy uznano za niski. W związku z tym ceny eksportowe ustalono wstępnie na podstawie transakcji o największym marginesie dumpingu, dokonanych przez jednego z dwóch współpracujących chińskich producentów eksportujących, którym przyznano IT zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(38)

Porównanie wartości normalnej z ceną eksportową zostało dokonane na podstawie ceny ex-works.

(39)

Aby zapewnić rzetelne porównanie między wartością normalną a ceną eksportową, wzięto pod uwagę, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. W przypadku wszystkich przedsiębiorstw objętych postępowaniem (współpracujących producentów eksportujących oraz producenta w kraju analogicznym), tam gdzie było to stosowne i uzasadnione, uwzględniono różnice w kosztach transportu, przewozu drogą morską, ubezpieczenia, kosztach przeładunku, załadunku, kosztach dodatkowych, kosztach pakowania, kredytu oraz prowizji.

(40)

W przypadku przedsiębiorstw, którym przyznano IT, średnią ważoną wartość normalną porównano ze średnią ważoną ceną eksportową zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(41)

Na tej podstawie tymczasowe średnie ważone marginesy dumpingu, wyrażone jako odsetek ceny CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem, są następujące:

(42)

Ogólnokrajowy margines dumpingu został obliczony na podstawie porównania ceny eksportowej, jak określono w motywie 37, i wartości normalnej, jak określono w motywie 35.

(43)

Na tej podstawie ogólnokrajowy margines dumpingu został tymczasowo ustalony na poziomie 39,7 % ceny CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem.

(44)

Produkcja jedynego współpracującego producenta we Wspólnocie stanowiła 100 % produkcji glutaminianu sodu we Wspólnocie podczas OD. Uważa się go zatem za przemysł wspólnotowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(45)

Ponieważ przemysł wspólnotowy składa się z tylko jednego producenta, wszystkie dane liczbowe odnoszące się do jego danych poufnych musiały być zindeksowane lub podane w formie zakresu dla zachowania ich poufności. Dane liczbowe w nawiasach odnoszą się do liczb ujemnych.

(46)

Jako że producent wspólnotowy stosuje rok budżetowy od 1 kwietnia do 31 marca następnego roku, wszystkie dane podane poniżej odnoszą się raczej do lat budżetowych niż kalendarzowych (np. rok budżetowy 2005 obejmuje okres od 1 kwietnia 2004 r. do 31 marca 2005 r.). Dane dotyczące przywozu przedstawione są na tej samej porównywalnej podstawie.

(47)

Konsumpcję we Wspólnocie ustalono na podstawie wielkości sprzedaży przemysłu wspólnotowego na rynku wspólnotowym powiększonej o wielkość przywozu z ChRL i innych krajów trzecich, w oparciu o dane Eurostatu. Konsumpcja glutaminianu sodu we Wspólnocie wzrosła między rokiem budżetowym 2005 i rokiem budżetowym 2006, zanim nie zaczęła stale spadać w roku budżetowym 2007 i w OD. Ogólnie konsumpcja zmniejszyła się o 4 % w badanym okresie.

Tabela 1

(48)

Wielkość przywozu z ChRL wzrosła znacząco z 4 701 ton w roku budżetowym 2005 do 34 613 ton w OD, tj. o 636 % w badanym okresie.

(49)

Odpowiadający mu udział w rynku wynosił 3–7 % w roku budżetowym 2005 i wzrósł do poziomu 38–43 % w okresie badanym, pomimo zmniejszenia konsumpcji.

Tabela 2

(50)

Średnie ceny przywozu z Chin ulegały wahaniom w okresie badanym i ogólnie wykazały nieznaczne zmniejszenie o 2 %.

Tabela 3

(51)

W celu przeanalizowania podcięcia cenowego porównano średnią ważoną cen sprzedaży według typu produktu wytwarzanego przez przemysł wspólnotowy dla klientów niepowiązanych na rynku Wspólnoty, dostosowaną do poziomu ex-works, do odpowiadającej średniej ważonej cen rozpatrywanego przywozu, ustalonej na podstawie CIF z odpowiednią korektą uwzględniającą cła i koszty ponoszone po przywozie. Porównania dokonano po odliczeniu rabatów i zniżek.

(52)

Na podstawie powyższej metodyki różnica między powyższymi cenami, wyrażona jako procent średniej ważonej cen przemysłu wspólnotowego (ex-works), tj. margines podcięcia cenowego, wynosiła między 21 % a 24 %.

(53)

Przeanalizowano kierunek rozwoju wszystkich czynników gospodarczych, o których mowa w art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, aby ustalić sytuację gospodarczą przemysłu wspólnotowego w badanym okresie.

(54)

Wielkość mocy produkcyjnych wzrosła o 5 % w roku budżetowym 2006 i wzrastała dalej o 3 punkty procentowe w roku budżetowym 2007, zanim nie ustabilizowała się w OD. Wzrost mocy produkcyjnych został spowodowany nowymi inwestycjami, o których mowa w motywie 60 poniżej.

(55)

Wielkość produkcji glutaminianu sodu w przemyśle wspólnotowym stale się zmniejszała i wykazała ogólny spadek o 6 % w badanym okresie. Dane dotyczące produkcji w roku budżetowym 2007 i w OD odzwierciedlają fakt, że przemysł wspólnotowy musiał wstrzymać na miesiąc produkcję w 2006 r.

(56)

W związku ze spadkiem wielkości produkcji, wykorzystanie mocy produkcyjnych zmniejszyło się o 14 % w badanym okresie.

Tabela 4

(57)

Sprzedaż glutaminianu sodu przez przemysł wspólnotowy na rzecz niezależnych klientów na rynku wspólnotowym zwiększyła się nieznacznie w roku budżetowym 2006, zanim nie odnotowała znacznego spadku o 25 punktów procentowych w roku budżetowym 2007. W badanym okresie wielkość sprzedaży spadła o 24 %. Ten ogromny spadek wielkości sprzedaży doprowadził do znacznego zmniejszenia udziału w rynku o 12,5 punktu procentowego w badanym okresie (z 58,6 % udziału w rynku w roku budżetowym 2005 do 46,1 % w OD).

(58)

Średnia cena sprzedaży na rzecz niepowiązanych klientów na rynku wspólnotowym wzrosła o 19 % w badanym okresie. Wzrost był nawet bardziej wyraźny w roku budżetowym 2007 (+ 23 %), ale w trzech ostatnich miesiącach OD odnotowano niewielki spadek cen. Wzrost cen był niezbędny, aby pokryć wzrost kosztów surowców i innych nakładów. Pomimo faktu, że przemysł wspólnotowy zdołał właściwie zwiększyć swą wydajność produkcji glutaminianu sodu, ceny sprzedaży nie mogły pokryć kosztów produkcji w OD.

Tabela 5

(59)

Wielkość zapasów wzrosła o 52 % w badanym okresie. Odnotowano wzrost zapasów w drugiej połowie badanego okresu, który zbiegł się ze znacznym zmniejszeniem wielkości sprzedaży począwszy od roku budżetowego 2007. Pod koniec OD poziom zapasów ustabilizował się na wysokim poziomie.

Tabela 6

(60)

Sprzedaż produktu podobnego przez przemysł wspólnotowy na rynku wspólnotowym nie była opłacalna w badanym okresie. Na początku tego okresu sytuację tą należy rozpatrywać w kontekście nabycia Orsan S.A. przez Ajinomoto Foods Europe (AFE) oraz restrukturyzacji, która miała miejsce w tym czasie. Orsan S.A. znajdował się w trudnej sytuacji finansowej do 2003 r. i AFE rozpoczęła przeprowadzanie głębokiej restrukturyzacji w celu zmniejszenia kosztów i poprawy skuteczności dzięki szczególnym inwestycjom w 2004 i 2005 r. Inwestycje te miały na celu zwiększenie zdolności produkcyjnych, utworzenie nowej linii produktów i zwiększenie efektywności energetycznej. Grupa, do której należy obecnie przemysł wspólnotowy, przekazała również fachową wiedzę, w tym nowe i bardziej wydajne szczepy bakterii do procesu fermentacji, niezbędnego do produkcji glutaminianu sodu we Wspólnocie.

(61)

Inwestycje miały nadal miejsce w 2006 i 2007 r., i mimo tego przemysł wspólnotowy zdołał zmniejszyć swe straty, zwłaszcza podczas OD, dzięki zwiększonym cenom sprzedaży lecz również dzięki lepszemu wykorzystaniu surowców i energii. Dalszy wzrost cen nie był jednak możliwy. Obecność chińskich eksporterów była coraz bardziej widoczna i szybko weszli oni na rynek wspólnotowy. W wyniku tego przemysł wspólnotowy wciąż odnotowywał znaczne straty w sprzedaży na rynku wspólnotowym w OD.

(62)

Zwrot z inwestycji z produkcji i sprzedaży produktu podobnego był ujemny w okresie badanym, odzwierciedlając wyżej wspomnianą, ujemną tendencję rentowności.

(63)

Podobnie jak z innymi wskaźnikami finansowymi, przepływy pieniężne wygenerowane przez glutaminian sodu produkowany i sprzedawany w UE były ujemne w okresie badanym.

(64)

Oprócz strat finansowych nie istnieją żadne przesłanki, zgodnie z którymi przemysł wspólnotowy, jako część Ajinomoto Group, napotkał na inne problemy związane ze zgromadzeniem kapitału na swoje działania.

Tabela 7

(65)

W badanym okresie zatrudnienie w przemyśle wspólnotowym zmniejszyło się o 9 %. W porównaniu z rokiem budżetowym 2005, w roku budżetowym 2006 płace początkowo wzrosły o 6 %. Jednak w roku budżetowym 2007 oraz w OD płace spadły do początkowego poziomu z roku budżetowego 2005.

(66)

Wydajność wzrosła o 3 % w roku budżetowym 2006, po czym nieznacznie spadła w roku budżetowym 2007. W OD wydajność wzrosła ponownie do poziomu z roku budżetowego 2006.

Tabela 8

(67)

Podczas gdy konsumpcja wspólnotowa spadła o 4 % w badanym okresie, wielkość sprzedaży przemysłu wspólnotowego spadła o 24 %. Doprowadziło to do utraty udziału w rynku przez przemysł wspólnotowy o 12,5 punktu procentowego w badanym okresie.

(68)

Marginesy dumpingu dla eksporterów w ChRL wskazano powyżej w sekcji poświęconej dumpingowi. W widoczny sposób przewyższają one poziom de minimis. Ponadto jeżeli uwzględni się wielkość i cenę przywozu po cenach dumpingowych, wpływu rzeczywistego marginesu dumpingu nie można uznać za nieistotny.

(69)

Nic nie wskazuje na to, że przemysł wspólnotowy nadrabia straty spowodowane mającym miejsce w przeszłości dumpingiem. Należy zauważyć, że przywóz glutaminianu sodu nie podlegał środkom od 2003 r.

(70)

Większość wskaźników szkody dotyczących przemysłu wspólnotowego wykazało ujemne tendencje rozwoju w badanym okresie. Produkcja i wykorzystanie mocy produkcyjnych spadły odpowiednio o 6 i 14 %. Konsumpcja na rynku wspólnotowym spadła o 4 %, zaś wielkość sprzedaży przemysłu wspólnotowego spadła o znacznie więcej, tj. o 24 %, doprowadzając do straty w udziale w rynku w wysokości 12,5 punktu procentowego. Inne wskaźniki szkody, takie jak zapasy i zatrudnienie, również odnotowały negatywne tendencje w badanym okresie.

(71)

Dochodzenie wykazało, że przywóz z Chin po niskich cenach dokonywał podcięcia cenowego przemysłu wspólnotowego aż do 24 % w OD. Ceny sprzedaży przemysłu wspólnotowego wzrosły w badanym okresie o 19 %, z powodu wzrostu kosztów, ale konsekwencją tego był spadek w wielkości sprzedaży oraz spadek udziału w rynku. W związku z tym inne finansowe wskaźniki szkody, w tym zwrot z inwestycji, przepływy pieniężne i rentowność, również odnotowały negatywne tendencje w badanym okresie.

(72)

W związku z powyższym można uznać, że przemysł wspólnotowy poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(73)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy przywóz po cenach dumpingowych glutaminianu sodu pochodzącego z ChRL spowodował szkody w przemyśle wspólnotowym w stopniu umożliwiającym zaklasyfikowanie ich jako szkód istotnych. Oprócz przywozu po cenach dumpingowych zbadano również inne znane czynniki, które w tym samym czasie mogły działać na szkodę przemysłu wspólnotowego, aby sprawdzić, czy nie przypisano przywozowi po cenach dumpingowych ewentualnej szkody spowodowanej tymi innymi czynnikami.

(74)

W badanym okresie wielkość przywozu z ChRL po bardzo niskich dumpingowych cenach wzrosła ponad siedmiokrotnie, co spowodowało wzrost udziału w rynku wspólnotowym glutaminianu sodu pochodzącego z ChRL z zakresu 3–7 % w roku budżetowym 2005 do zakresu 38–43 % w OD. W tym samym czasie eksporterzy chińscy byli jedynymi na rynku, którzy zmniejszyli swoje ceny sprzedaży. Z dostępnych informacji wynika, że zarówno producent wspólnotowy, jak i eksporterzy z innych krajów trzecich zwiększyli swe ceny z powodu rosnących cen produkcji (głównie spowodowanych wzrostem cen surowców i energii).

(75)

Wzrost wielkości przywozu z ChRL zbiegł się w czasie z pogorszeniem się sytuacji przemysłu wspólnotowego. W roku budżetowym 2006 wielkość przywozu z ChRL wzrosła o 142 %, zaś wielkość sprzedaży wspólnotowej zwiększyła się o 1 %. W roku budżetowym 2007 wielkość przywozu z ChRL wzrosła o dalsze 201 %, zaś ceny sprzedaży spadły o 4 %, przy jednoczesnym spadku wielkości sprzedaży wspólnotowej o 25 punktów procentowych. W wyniku tego przemysł wspólnotowy odnotował spadek wielkości sprzedaży na rynku wspólnotowym oraz wynikającą z tego stratę udziału w rynku o 12,5 punktu procentowego podczas OD. Tłumienie cen przez chiński dumpingowy przywóz nie pozwoliło przemysłowi wspólnotowemu na podniesienie jego cen sprzedaży do poziomu, który wyeliminowałby straty i doprowadził do dalszej poprawy jego sytuacji finansowej.

(76)

W związku z tym uznaje się tymczasowo, że przywóz po niskich cenach dumpingowych z ChRL, który w sposób znaczący podciął ceny przemysłu wspólnotowego w OD i który również znacznie zwiększył swoją wielkość, odegrał decydującą rolę w poniesieniu szkody przez przemysł wspólnotowy, co uwidacznia się w wyraźnym pogorszeniu jego sytuacji finansowej oraz innych wskaźników szkody w OD, jak również w utracie udziału w rynku.

(77)

Przywóz z innych krajów trzecich, których nie dotyczy postępowanie, zmniejszył się o 65 % w badanym okresie, co spowodowało spadek udziału w rynku z zakresu 35–40 % w roku budżetowym 2005 do zakresu 10–15 % w OD. Ceny tych przywozów zwiększyły się o 20 % w badanym okresie, ta sama tendencja wystąpiła w ewolucji cen przemysłu wspólnotowego.

(78)

Tendencje w wielkości przywozu i w cenach z innych krajów trzecich między rokiem budżetowym 2005 a OD wyglądały następująco:

Tabela 9

(79)

Uwzględniając powyższe, stwierdzono tymczasowo, że przywóz z innych krajów trzecich nie narusza związku przyczynowego pomiędzy ustalonym dumpingiem a istotną szkodą spowodowaną przez dumpingowy przywóz z ChRL na rynek wspólnotowy.

(80)

Odnośnie do rozwoju popytu konsumpcja wspólnotowa glutaminianu sodu zmniejszyła się między rokiem budżetowym 2005 a OD. Spadek ten nie był jednak znaczący (– 4 %) i nie może wyjaśnić spadku wielkości sprzedaży przemysłu wspólnotowego na rynku wspólnotowym, który wynosił 24 %. Należy podkreślić, że w badanym okresie przemysł wspólnotowy stracił 12,5 punktu procentowego swego udziału w rynku i że ta sprzedaż została zastąpiona przywozem po dumpingowych cenach pochodzącym z ChRL. Z tego względu istotnej szkody, jaką poniósł przemysł wspólnotowy, nie można przypisać regresowi popytu na rynku wspólnotowym.

(81)

W przeciwieństwie do skarg niektórych zainteresowanych stron, zgodnie z którymi słabe wyniki eksportowe przemysłu wspólnotowego mogłyby być powodem poniesionej szkody, należy zauważyć, że sprzedaż na eksport wzrosła o ponad 50 % w badanym okresie. Dlatego skarga ta musi zostać odrzucona.

(82)

Jeśli chodzi o czynnik wydajności, należy zauważyć, że w badanym okresie przemysł wspólnotowy był w stanie zmniejszyć swe stałe koszty i koszty pracy i zwiększył wydajność na pracownika.

(83)

W związku z powyższym ani wyniki eksportowe, ani domniemany spadek wydajności przemysłu wspólnotowego nie przyczyniły się do pogorszenia jego sytuacji w OD.

(84)

Niektóre zainteresowane strony utrzymywały, że deprecjacja dolara amerykańskiego w stosunku do euro sprzyjała przywozowi glutaminianu sodu na teren Wspólnoty Europejskiej. Stwierdzono rzeczywiście, że znaczna większość transakcji przywozowych z ChRL na teren Wspólnoty Europejskiej jest fakturowana w dolarach amerykańskich.

(85)

Przypomina się, że dochodzenie ma na celu ustalenie, czy przywóz dumpingowy (w kontekście cen i wielkości) spowodował istotną szkodę poniesioną przez przemysł wspólnotowy, bądź czy tego rodzaju istotną szkodę spowodowały inne czynniki. W tym kontekście art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego stanowi, że niezbędne jest wykazanie, że szkodę spowodował poziom cen przywozu po cenach dumpingowych. Przepis ten odnosi się zatem jedynie do różnicy pomiędzy poziomami cen i z tego powodu nie jest wymagane przeanalizowanie czynników wpływających na poziom wspomnianych cen.

(86)

W praktyce skutek przywozu po cenach dumpingowych na ceny przemysłu wspólnotowego bada się zasadniczo poprzez określenie podcięcia cenowego, obniżenia cen oraz tłumienia cen. W tym celu porównuje się ceny przywozu po cenach dumpingowych z cenami sprzedaży przemysłu wspólnotowego; w pewnych przypadkach może zaistnieć potrzeba przeliczenia cen eksportowych wykorzystanych do obliczenia szkody na inną walutę celem uzyskania porównywalnej podstawy. W związku z tym wykorzystanie kursów wymiany walut gwarantuje, że różnica cenowa zostanie ustalona na porównywalnej podstawie. Z powyższego jasno wynika, że kurs wymiany walut zasadniczo nie może być jeszcze jednym czynnikiem powodującym szkodę.

(87)

Potwierdza to również treść art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, który odwołuje się do znanych czynników innych niż przywóz towarów po cenach dumpingowych. Należy podkreślić, że inne znane czynniki wymienione w tym artykule nie odnoszą się do żadnego czynnika wpływającego na poziom cen przywozu po cenach dumpingowych. Podsumowując, jeżeli towary są przywożone po cenach dumpingowych, nawet jeżeli mogły skorzystać z korzystnych zmian kursów walut, nie bierze się pod uwagę, że zmiany takich kursów mogłyby stanowić kolejny czynnik powodujący szkodę.

(88)

Dlatego też analiza czynników wpływających na poziom cen towarów przywożonych po cenach dumpingowych, takich jak wahania kursów wymiany walut, nie może być rozstrzygająca i tego rodzaju analiza wykraczałaby poza wymagania rozporządzenia podstawowego.

(89)

W każdym razie, i bez uszczerbku dla powyższego, nawet w oparciu o kurs wymiany przeważający na początku roku budżetowego 2005, przywóz z ChRL znacznie podcinał ceny przemysłu wspólnotowego. Dlatego ten znaczny margines podcięcia nie może być wytłumaczony zmianami w kursach walutowych między dolarem amerykańskim a euro w badanym okresie.

(90)

W związku z powyższym uznano tymczasowo, że aprecjacja euro w stosunku do dolara nie była czynnikiem powodującym zerwanie związku przyczynowego między przywozem po dumpingowych cenach a znaczną szkodą dla przemysłu wspólnotowego.

(91)

Niektóre zainteresowane strony utrzymywały, że przemysł wspólnotowy dokonał przywozu glutaminianu sodu ze swoich powiązanych fabryk znajdujących się poza Wspólnotą (z wyjątkiem Chin), co miało wpływ na wielkości sprzedaży glutaminianu sodu wytwarzanego we Wspólnocie.

(92)

Dochodzenie wykazało, że po nabyciu Orsan przemysł wspólnotowy dokonał reorganizacji struktur sprzedaży i dystrybucji firmy we Wspólnocie. Prawie całość glutaminianu sodu sprzedawana na rynku Wspólnoty przez przemysł wspólnotowy w OD była produkowana przez jedynego producenta wspólnotowego. Sprzedaż glutaminianu sodu na rynku wspólnotowym pochodzącego od powiązanych z przemysłem wspólnotowym eksporterów w krajach poza Wspólnotą ulegała stałemu i znacznemu zmniejszaniu w badanym okresie.

(93)

Niektóre z zainteresowanych stron argumentowały również, że sam przemysł wspólnotowy lub inne przedsiębiorstwa Ajinomoto Group są powiązane z chińskimi producentami glutaminianu sodu, którzy dokonują wywozu produktu objętego postępowaniem do Wspólnoty. Utrzymywano, że wywóz do Wspólnoty przez te powiązane przedsiębiorstwa spowodował szkodę poniesioną przez przemysł wspólnotowy. Utrzymywano również, że sama Ajinomoto Group jest odpowiedzialna za politykę cenową tych chińskich eksporterów.

(94)

W dochodzeniu wykazano, że w przypadku jednego chińskiego przedsiębiorstwa rzekomo powiązanego z Ajinomoto Group związek ten przestał istnieć przed OD. Ponadto stwierdzono, że sprzedaż na eksport tego przedsiębiorstwa do Wspólnoty w latach poprzedzających OD była nieznaczna. W przypadku dwóch pozostałych chińskich producentów glutaminianu sodu powiązanych z jedynym producentem wspólnotowym ustalono, że ich wywóz do Wspólnoty w OD był niewielki. W związku z tym fakt, że Ajinomoto Group mogłaby być odpowiedzialna za politykę cenową tych przedsiębiorstw nie został uznany za istotny.

(95)

Dlatego uznano tymczasowo, że przywóz dokonywany przez przemysł wspólnotowy od powiązanych stron spoza Wspólnoty nie przyczynił się do istotnej szkody poniesionej przez tenże przemysł.

(96)

Zarzut dokonywany przez niektóre zainteresowane strony, odnoszący się do negatywnego wpływu nowego wspólnotowego systemu cukru (oraz wzrostu cen cukru w wyniku jego wprowadzenia) na koszty produkcji przemysłu wspólnotowego nie został potwierdzony. Dochodzenie wykazało, że przemysł wspólnotowy korzystał z długoterminowych umów podpisanych dawno przed wprowadzeniem nowego systemu, co pozwoliło utrzymać jego ceny zakupu cukru na niskim poziomie w większości badanego okresu. W drugiej części OD, po wprowadzeniu nowego systemu cukru, ceny zakupu cukru nieznacznie wzrosły, ale wpływ ten był częściowo wyrównany rozwojem skuteczniejszej technologii fermentacyjnej. Wydajność fermentacji wzrosła w OD i jest wysoka w porównaniu z fermentacją otrzymywaną średnio przez producentów chińskich. Oznacza to, że na tonę glutaminianu sodu producent wspólnotowy potrzebuje znacznie mniej cukru w porównaniu z potrzebami producentów chińskich.

(97)

Glutaminian sodu jest produkowany we Wspólnocie z melasy buraczanej, zaś w Chinach ze skrobi kukurydzianej lub ryżowej. Niektóre zainteresowane strony utrzymywały, że ewolucja cen tych surowców mogła dać przewagę komparatywną chińskim producentom. Porównanie kosztów surowców potrzebnych do produkcji takiej samej ilości glutaminianu sodu wskazuje jednak, że istnieje przewaga komparatywna dla producentów wytwarzających glutaminian sodu z melasy. Na podstawie dostępnych informacji istnieją przesłanki by sądzić, że ta przewaga komparatywna została nawet wzmocniona w OD gwałtownym wzrostem cen kukurydzy, zarówno na rynku międzynarodowym jak i na rynku chińskim. Z powodu dumpingu ze strony produktów chińskich przewaga komparatywna nie wywołała jednak wzrostu udziałów w rynku glutaminianu sodu produkowanego z melasy przez przemysł wspólnotowy.

(98)

Dlatego uznano tymczasowo, że różnice w surowcach stosowanych przez przemysł wspólnotowy w porównaniu z surowcami stosowanymi przez chińskich producentów eksportujących nie przyczyniły się do istotnej szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy.

(99)

Powyższa analiza wykazała, że miał miejsce znaczny wzrost wielkości i udziału w rynku przywozu po cenach dumpingowych pochodzącego z ChRL między rokiem budżetowym 2005 a OD, łącznie z wysokim podcięciem cen w OD. Wzrost udziału w rynku przywozu po niskich cenach z ChRL zbiegł się w czasie ze znacznym spadkiem udziału w rynku przemysłu wspólnotowego, co razem z presją do obniżania cen spowodowało między innymi poważne straty dla przemysłu wspólnotowego w badanym okresie. Z drugiej strony, analiza innych czynników, które mogły spowodować szkodę dla przemysłu wspólnotowego, ujawniła, że żaden z nich nie mógł mieć znacznego ujemnego wpływu.

(100)

W oparciu o powyższą analizę, która we właściwy sposób wyodrębniła i oddzieliła skutki wszystkich znanych czynników mających wpływ na sytuację przemysłu wspólnotowego od szkodliwych skutków przywozu dumpingowego, stwierdza się tymczasowo, że przywóz z krajów, których dotyczy postępowanie, spowodował istotną szkodę dla przemysłu wspólnotowego w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(101)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego Komisja sprawdziła, czy pomimo sformułowania wniosku o dumpingu wyrządzającym szkodę istnieją jakiekolwiek istotne powody, aby stwierdzić, że przyjęcie odpowiednich środków w tym konkretnym przypadku nie leży w interesie Wspólnoty. Interes Wspólnoty określono na podstawie szacunkowej oceny różnych interesów cząstkowych, tj. przemysłu wspólnotowego, dostawców surowców, importerów oraz użytkowników produktu objętego postępowaniem.

(102)

Przemysł wspólnotowy stanowi jedyny producent z siedzibą we Francji. Przedsiębiorstwo jest własnością Ajinomoto Group, która jest zaangażowana m.in. w produkcję i sprzedaż glutaminianu sodu na całym świecie. Przemysł wspólnotowy zaopatrywał się w surowce u dostawców wspólnotowych, oddziałując w ten sposób na poziom zatrudnienia u dostawców surowców.

(103)

Przemysł wspólnotowy poczynił od roku budżetowego 2005 wysiłki, aby zainwestować w głęboką restrukturyzację celem zmniejszenia kosztów i, w wyniku tego, można uznać go za opłacalny. Z powodu przywozu po dumpingowych cenach doszło jednak do szkody, która przybrała formę znacznego spadku wielkości sprzedaży i niedostatecznego wzrostu cen sprzedaży, co z kolei spowodowało znaczne straty dla przemysłu wspólnotowego. Po nałożeniu ceł antydumpingowych spodziewany jest wzrost ilości glutaminianu sodu sprzedawanego przez przemysł wspólnotowy oraz wzrost cen na rynku wspólnotowym do pewnego stopnia. Dzięki temu przemysł wspólnotowy będzie w stanie osiągnąć akceptowalny poziom rentowności.

(104)

Uważa się, że wprowadzenie środków przyczyni się do przywrócenia uczciwej konkurencji na rynku. Należy zauważyć, że straty przemysłu wspólnotowego są spowodowane trudnościami w konkurowaniu z przywozem po niskich, dumpingowych cenach pochodzącym z ChRL. W razie przyjęcia środków antydumpingowych przemysł wspólnotowy będzie prawdopodobnie w stanie odzyskać przynajmniej część utraconego udziału w rynku, co z kolei będzie miało pozytywny wpływ na jego rentowność.

(105)

Jak wspomniano powyżej, przemysł wspólnotowy poniósł istotną szkodę spowodowaną przywozem dumpingowym pochodzącym z ChRL. Jeśli nie zostaną wprowadzone odpowiednie środki, sytuacja przemysłu wspólnotowego prawdopodobnie ulegnie dalszemu pogorszeniu, co zniweczy pozytywne skutki inwestycji poczynionych w ostatnich latach. Depresja cen wywołana przez przywóz dumpingowy będzie nadal udaremniać wszelkie wysiłki podejmowane przez przemysł wspólnotowy, w szczególności te zmierzające do odzyskania rentowności. Niewprowadzenie środków zagroziłoby istnieniu przemysłu wspólnotowego w dłuższej perspektywie.

(106)

Podsumowując, należy oczekiwać, że dzięki wprowadzeniu środków przemysł wspólnotowy uzyska możliwość poprawy sytuacji, w jakiej znalazł się w wyniku wyrządzającego szkodę dumpingu, stwierdzonego w niniejszym dochodzeniu.

(107)

W dochodzeniu współpracowało trzech importerów i wszyscy opowiedzieli się przeciwko nakładaniu środków antydumpingowych. Na importerów tych przypada około 46 % łącznego przywozu z ChRL do Wspólnoty i około 19 % konsumpcji wspólnotowej glutaminianu sodu w OD.

(108)

Na podstawie tymczasowych ustaleń stwierdzono, że wpływ nałożenia środków antydumpingowych byłby nieistotny dla dwóch ze współpracujących importerów. W przypadku pozostałego importera współpracującego wstępne przesłanki wskazują na to, że glutaminian sodu stanowi 7–12 % jego obrotów. Przedsiębiorstwo to zatrudnia mniej niż pięć osób bezpośrednio w części zajmującej się glutaminianem sodu. Zysk przedsiębiorstwa ze sprzedaży glutaminianu sodu jest niski. W związku z tym wpływ wprowadzenia ceł antydumpingowych nie powinien być nieistotny. Spodziewany wynik nałożenia środków to jednak podwyższenie cen glutaminianu sodu (ze wszystkich źródeł) na rynku wspólnotowym. Importer ten powinien więc być w stanie przenieść wszystkie lub prawie wszystkie skutki wzrostu kosztów wynikającego z nałożenia środków antydumpingowych w sposób niemający żadnego znacznego wpływu na całość jego zysków.

(109)

Na podstawie powyższego stwierdzono zatem tymczasowo, że skutek środków antydumpingowych, jeśli zostaną one wprowadzone, najprawdopodobniej nie będzie miał istotnego znaczenia dla importerów.

(110)

W dochodzeniu wzięły udział cztery przedsiębiorstwa będące użytkownikami, na które przypada 18 % przywozu glutaminianu sodu z ChRL. Przedsiębiorstwa te działają w przemyśle przetwarzania żywności i w przemyśle kosmetyków do pielęgnacji.

(111)

Dwóch ze współpracujących użytkowników działa w przemyśle przetwórstwa żywności. Na te dwa przedsiębiorstwa przypada około 17 % przywozu glutaminianu sodu z ChRL w OD. Należy zauważyć, że oba przedsiębiorstwa czerpią znaczne ilości z przemysłu wspólnotowego, jak również z innych źródeł. Zauważono również, że działalność związana z glutaminianem sodu jest jedynie małą częścią całego zakresu działalności obu przedsiębiorstw. Dla jednego z przedsiębiorstw, które dokonało przywozu bardzo małych ilości glutaminianu sodu z ChRL w OD, wpływ nałożenia jakichkolwiek środków będzie miał niewielkie znaczenie. Dla drugiego przedsiębiorstwa wpływ możliwego nałożenia środków będzie badany dalej.

(112)

Odnośnie do dwóch innych współpracujących użytkowników ustalono, że przypada na nich jedynie około 1 % przywozu z Chin w OD. W tych okolicznościach uznano, że nałożenie środków antydumpingowych nie będzie miało dużego wpływu na sytuację finansową tych przedsiębiorstw.

(113)

Na podstawie powyższego stwierdzono zatem tymczasowo, że skutek środków antydumpingowych, jeśli zostaną one wprowadzone, najprawdopodobniej nie będzie miał istotnego znaczenia dla użytkowników.

(114)

Na pytania zawarte w kwestionariuszu odpowiedziało dwóch dostawców surowców, którzy poparli wprowadzenie środków antydumpingowych. Jeden z nich jest dostawcą surowca, mianowicie melasy buraczanej, dla przemysłu wspólnotowego. Melasa buraczana dostarczana przez to przedsiębiorstwo przemysłowi wspólnotowemu stanowi ok. 5 % obrotów przedsiębiorstwa. W przypadku niewprowadzenia środków antydumpingowych istnieje ryzyko, jak stwierdzono powyżej, że istnienie przemysłu wspólnotowego w dłuższej perspektywie będzie zagrożone. Jeśli tak się stanie, będzie to miało jasny negatywny wpływ na sytuację dostawców surowca dla przemysłu wspólnotowego.

(115)

Jeśli chodzi o drugiego dostawcę, dochodzenie będzie prowadzone dalej, po nałożeniu jakichkolwiek środków tymczasowych.

(116)

Jeśli środki nie zostaną nałożone, nastąpi dalszy spadek sprzedaży przemysłu wspólnotowego, a co za tym idzie także popytu na surowce. Będzie to miało najprawdopodobniej negatywny wpływ na rentowność dostawców surowców.

(117)

Niektóre zainteresowane strony twierdzą, że Ajinomoto Group może mieć dominującą pozycję nie tylko na rynku wspólnotowym, ale również na rynku światowym. Utrzymują one, że oprócz chińskich konkurentów Ajinomoto Group w rzeczywistości monopolizuje produkcję glutaminianu sodu na świecie. Należy jednak podkreślić, że na podstawie informacji dostarczonych przez jedną z zainteresowanych stron, która złożyła tę skargę, produkcja niepochodząca z Chin ani niezwiązana z Ajinomoto nadal wynosi ponad 500 000 ton (co stanowi więcej niż całość produkcji glutaminianu sodu przez Ajinomoto Group).

(118)

Odnośnie do rynku wspólnotowego, jeśli zostaną wprowadzone środki antydumpingowe, chińscy producenci eksportujący, których dotyczy postępowanie, mający silną pozycją rynkową, będą prawdopodobnie nadal prowadzić sprzedaż swoich produktów, chociaż już po cenach niedumpingowych. Jest również prawdopodobne, że wciąż będzie wystarczająca liczba konkurentów na rynku wspólnoty, łącznie z producentami w Indonezji, Południowej Korei, Wietnamie, Brazylii i na Tajwanie. Należy podkreślić, że na początku badanego okresu przywóz z tych źródeł stanowił 31,4 % rynku wspólnotowego i zmniejszył się znacznie z powodu przywozu po dumpingowych cenach z ChRL. Dlatego też użytkownicy będą nadal mieli wybór spośród różnych dostawców glutaminianu sodu. Gdyby jednak nie zostały wprowadzone żadne środki, przyszłość przemysłu wspólnotowego byłaby zagrożona. Jego zniknięcie z rynku przyczyni się zaś do znaczącego obniżenia poziomu konkurencji na rynku wspólnotowym.

(119)

Uwzględniwszy powyższe, tymczasowo stwierdza się, że nie istnieją istotne powody przemawiające przeciwko nałożeniu ceł antydumpingowych w obecnym przypadku.

(120)

Uwzględniając wnioski dotyczące dumpingu, szkody, przyczynowości i interesu Wspólnoty, należy nałożyć tymczasowe środki antydumpingowe w celu zapobieżenia dalszym szkodom dla przemysłu wspólnotowego spowodowanym przez przywóz dumpingowy.

(121)

W celu ustalenia poziomu cła uwzględniono poziom ustalonych marginesów dumpingu oraz kwotę cła niezbędną do usunięcia szkody, jaką ponosi przemysł wspólnotowy.

(122)

Jako że przemysł wspólnotowy poniósł straty finansowe w badanym okresie, zysk, który mógł być osiągnięty w przypadku nieistnienia przywozu po dumpingowych cenach, został obliczony na podstawie marży zysku produktu podobnego, który został osiągnięty w badanym okresie przez producentów glutaminianu sodu w krajach, w których przywóz po cenach dumpingowych z Chin nie był obecny (zwłaszcza na Tajwanie i w Tajlandii). Na tej podstawie ustalono, że za właściwe minimum zysku, którego przemysł wspólnotowy mógłby się spodziewać przy braku szkodliwego dumpingu, uznać można marżę zysku w wysokości 5 % obrotu. Niezbędną podwyżkę cen ustalono następnie na podstawie porównania średniej ważonej ceny importowej, ustalonej dla obliczeń podcięcia cenowego, z niewyrządzajacą szkody ceną produktów sprzedawanych przez przemysł wspólnotowy na rynku wspólnotowym. Cena niewyrządzająca szkody została ustalona przez skorygowanie ceny sprzedaży przemysłu wspólnotowego o rzeczywistą stratę odnotowaną w OD oraz przez dodanie wspomnianej powyżej marży zysku. Wszelkie różnice wynikające z tego porównania zostały wyrażone w postaci odsetka całkowitej wartości importowej CIF.

(123)

W świetle powyższego uznaje się, że zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego należy nałożyć tymczasowe cła antydumpingowe na przywóz pochodzący z ChRL na poziomie niższego dumpingu i niższych marginesów szkody, zgodnie z zasadą niższego cła.

(124)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego dla przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu zostały określone na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną podczas dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Te stawki celne (w przeciwieństwie do cła ogólnokrajowego stosowanego dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”) stosuje się więc wyłącznie do przywozu produktów pochodzących z kraju, którego dotyczy postępowanie, oraz produkowanych przez przedsiębiorstwa będące wymienionymi podmiotami prawnymi. Przywiezione produkty wyprodukowane przez inne przedsiębiorstwo niewymienione konkretnie z nazwy i adresu w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, włącznie z podmiotami powiązanymi z podmiotami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i podlegają stawce celnej mającej zastosowanie do „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(125)

Proponuje się następujące cła antydumpingowe:

(126)

Powyższe tymczasowe ustalenia zostaną ujawnione wszystkim zainteresowanym stronom, które będą wezwane do przedstawienia swojego stanowiska na piśmie oraz do złożenia wniosku o przesłuchanie. Ich uwagi zostaną przeanalizowane oraz, o ile będą uzasadnione, zostaną wzięte pod uwagę przed podjęciem jakichkolwiek ostatecznych ustaleń. Dla celów sformułowania ostatecznych wniosków może zaistnieć konieczność ponownego rozpatrzenia tymczasowych ustaleń,

4.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 144/31

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/2008 z dnia 16 stycznia 2008 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2008 r. i związane z nimi warunki dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2008.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2008 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, przechowywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

4.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 144/33

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/2008 z dnia 16 stycznia 2008 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2008 r. i związane z nimi warunki dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), ustanawia kwoty na rok 2008.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2008 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, przechowywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

4.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 144/35

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/2008 z dnia 16 stycznia 2008 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2008 r. i związane z nimi warunki dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2008.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2008 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, przechowywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

4.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 144/37

(1)

W sprawie C 13/06 (ex N 587/05) – Preferencyjna taryfa dla energii elektrycznej na Sardynii, Komisja dowiedziała się o przedłużeniu okresu obowiązywania dwóch środków zapewniających preferencyjną taryfę dla energii elektrycznej. Na przedłużenie zezwolono na mocy art. 11 ust. 11 decreto-legge nr 35/2005, przekształconego w ustawę nr 80 z dnia 14 maja 2005 r. (zwaną dalej „ustawą 80/2005”), i zostało ono dokonane bez uprzedniego poinformowania o tym Komisji. Beneficjentami środków pomocy są producent aluminium, przedsiębiorstwo Alcoa, oraz trzy spółki, które przejęły działalność przedsiębiorstwa Società Terni: Terni Acciasi Speciali, Nuova Terni Industrie Chimiche oraz Cementir (zwane dalej „spółkami Terni”).

(2)

Pismem z dnia 23 grudnia 2005 r. Komisja zwróciła się do władz włoskich o informacje na ten temat, uzyskując odpowiedź w piśmie z dnia 24 lutego 2006 r. Władze włoskie udzieliły dodatkowych informacji w pismach z dnia 2 marca 2006 r. oraz 27 kwietnia 2006 r.

(3)

Pismem z dnia 19 lipca 2006 r. Komisja poinformowała władze włoskie, że postanowiła wszcząć, w odniesieniu do obu programów taryfy, postępowanie określone w art. 88 ust. 2 Traktatu WE (sprawa C 36/06).

(4)

Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2). Komisja zwróciła się do stron zainteresowanych o przedłużenie uwag dotyczących odnośnych środków.

(5)

Władze włoskie przedłożyły swoje uwagi pismem z dnia 25 października 2006 r. Dodatkowe informacje przedstawiono w pismach z dnia 9 listopada 2006 r. i 7 grudnia 2006 r.

(6)

Strony zainteresowane przesłały swoje uwagi Komisji, która przekazała je władzom włoskim, dając im możliwość ustosunkowania się do nich. Odpowiedź władz włoskich wpłynęła w piśmie z dnia 22 grudnia 2006 r.

(7)

Pismem z dnia 20 lutego 2007 r. Komisja zwróciła się do władz włoskich o dalsze informacje, które otrzymała w pismach z dnia 16 kwietnia 2007 r., 10 maja 2007 r. oraz 14 maja 2007 r.

(8)

W dniu 18 września 2007 r. dokonano podziału dokumentacji na część A, dotyczącą trzech firm powstałych w wyniku podziału Società Terni (spółki Terni), oraz część B, dotyczącą przedsiębiorstwa Alcoa. Niniejsza decyzja dotyczy wyłącznie przedłużenia okresu obowiązywania taryfy preferencyjnej na rzecz spółek Terni.

(9)

Wymiana korespondencji ze spółką Alcoa nie jest cytowana w niniejszym dokumencie.

(10)

Na mocy art. 11 ust. 11 ustawy 80/2005 przedłużono okres obowiązywania dwóch środków pomocy zakładających obniżenie powszechnie obowiązującej taryfy dla energii elektrycznej. Beneficjentami tych środków, którzy różnią się od siebie zasadniczo i dlatego zostaną rozpatrzeni oddzielnie, są producent aluminium Alcoa oraz trzy spółki powstałe w wyniku podziału Società Terni.

(11)

Władze włoskie dokonały nacjonalizacji sektora energii elektrycznej na mocy ustawy nr 1643 z dnia 6 grudnia 1962 r. (dalej zwanej „ustawą o nacjonalizacji”). Ustawa ta zakładała przejęcie istniejących elektrowni przez nowo utworzoną państwową spółkę ENEL i sprawowanie przez nią monopolu w zakresie produkcji, dystrybucji i dostaw energii elektrycznej.

(12)

W okresie, w którym dokonano nacjonalizacji, Società Terni była spółką skarbu państwa, zajmującą się wytwarzaniem stali, cementu i substancji chemicznych. Państwo sprawowało nad nią faktyczną kontrolę dysponując większościowym udziałem w spółce będącym w posiadaniu państwowego przedsiębiorstwa IRI oraz grupy Finsider, również będącej własnością państwa. W skład aktywów Società Terni wchodziła także zarządzana przez firmę elektrownia wodna. Większość wytwarzanej przez nią energii zużywano w procesach produkcyjnych spółki.

(13)

Ustawa o nacjonalizacji przewidywała zasadniczo, że przedsiębiorstwa produkujące energię elektryczną głównie na własny użytek (autoproducenci) nie zostaną objęte procesem nacjonalizacji i będą mogły zachować majątek wytwórczy (3). Pomimo tego instalacje elektroenergetyczne Società Terni poddano nacjonalizacji, bez względu na status autoproducenta spółki, z powodu jej strategicznej lokalizacji na terenie Włoch. Przejęcie przez spółkę ENEL zostało uregulowane w ustawie o nacjonalizacji, w art. 4 ust. 5 tiret czwarte.

(14)

Dekretem prezydenckim nr 1165/63 władze włoskie przyznały przedsiębiorstwu odszkodowanie za przeniesienie jego majątku wytwórczego. Odszkodowanie to przyjęło formę preferencyjnej taryfy dla energii elektrycznej, która miała obowiązywać w latach 1963–1992.

(15)

W roku 1964 dokonano podziału Società Terni na trzy przedsiębiorstwa: producenta stali Terni Acciai Speciali, producenta substancji chemicznych Nuova Terni Industrie Chimiche oraz producenta cementu Cementir. Spółki te zostały potem sprywatyzowane, a następnie przejęte przez, odpowiednio, ThyssenKrupp, Norsk Hydro i Caltagirone.

(16)

Zgodnie z motywem 1 niniejszej decyzji, powyższe przedsiębiorstwa przejmujące będą określane jako „spółki Terni”, podczas gdy spółka pierwotna będzie odtąd zwana „Società Terni”. Taryfa obowiązująca początkowo w odniesieniu do Società Terni, a następnie do spółek Terni, zwana będzie odtąd „taryfą Terni”.

(17)

Taryfa preferencyjna nadal obowiązywała, na tych samych warunkach, wobec trzech spółek Terni. Głównym beneficjentem tego środka pomocy (pod względem ilości energii elektrycznej objętej taryfą preferencyjną, zarówno w wartościach bezwzględnych, jak i pod względem udziału w bilansie energii elektrycznej zużywanej przez przedsiębiorstwo) jest ThyssenKrupp.

(18)

Okres obowiązywania taryfy specjalnej pokrywał się z ogólnym okresem obowiązywania koncesji na wytwarzanie energii hydroelektrycznej (4) we Włoszech, które miały wygasnąć w roku 1992. Koncesję taką przyznano spółce Società Terni na wyjątkowo długi okres 60 lat (zwyczajowo wynosi on 30 lat), który upływał pod koniec lat 80. ubiegłego wieku.

(19)

W roku 1991 władze włoskie przedłużyły obowiązujące koncesje hydroelektryczne do roku 2001 na mocy ustawy nr 9 z dnia 9 stycznia 1991 r. zatytułowanej „Wdrażanie postanowień nowego narodowego planu energetycznego: aspekty instytucjonalne, sieci i elektrownie hydroelektryczne, energia z paliw węglowodorowych i energia geotermalna, autoproducenci i postanowienia podatkowe” (zwanej dalej „ustawą 9/1991”). Na mocy art. 20 ust. 4 ustawy 9/1991 władze włoskie przedłużyły również okres obowiązywanie taryfy preferencyjnej na rzecz spółek Terni do roku 2001. W przeciągu następnych 6 lat (2002–2007) ilość dotowanej energii dostarczanej spółkom Terni miała być stopniowo obniżana (stopniowe wycofywanie taryfy), tak aby przewaga taryfowa została całkowicie wyeliminowana do końca roku 2007.

(20)

Ustawa 9/1991 zawierała różne przepisy, niektóre z nich dotyczyły pomocy państwa. Ustawa 9/1991 została przedłożona Komisji wraz z ustawą 10/1991 „Wdrażanie postanowień Narodowego Planu Energetycznego w zakresie racjonalizacji zużycia energii, oszczędności energii oraz rozwoju odnawialnych źródeł energii”. W 1991 r. Komisja uznała, że pomoc określona w obu ustawach jest zgodna ze wspólnym rynkiem, zgodnie z zasadami określającymi przyznawanie pomocy państwa (5).

(21)

Warunki taryfy preferencyjnej Società Terni zostały określone w art. 6, 7 i 8 dekretu prezydenckiego nr 1165/63 „Przeniesienie do Ente Nazionale per l'Energia Elettrica aktywów wykorzystywanych dla celów określonych w art. 1 ust. 1 ustawy nr 1643 z dnia 6 grudnia 1962 r. dokonane przez Terni-società per l'Industria e l'Elettricità S.p.A.” (zwanego dalej „DPR 1165/1963”). Na mocy DPR 1165/1963 ENEL miała dostarczać Società Terni określoną ilość energii elektrycznej (1 025 000 MWh rocznie), będącą równowartością zużycia energii przez firmę w roku 1961, powiększoną o ilość dodatkową (595 000 MWh rocznie), odpowiadającą przewidywanemu dodatkowemu zużyciu wynikającemu z inwestycji rozpoczętych, a nieukończonych w roku 1962.

(22)

Cenę preferencyjną określono porównując dwie alternatywne metody i przyjmując tę bardziej korzystną dla spółki:

(23)

W praktyce pierwszą metodę stosowano do roku 2000, kiedy to z powodu zmian w strukturze włoskiej taryfy preferencyjnej wynikających z liberalizacji rynku energetycznego konieczne okazało się zastosowanie drugiej metody.

(24)

W roku 1997 rozpoczęto wprowadzanie gruntownych zmian w strukturze taryfy, wprowadzając taryfę składającą się z dwóch części: część A obejmowała koszty stałe (ogólne), zaś część B – koszty zmienne. Od dnia 1 stycznia 2000 r. taryfę Terni przyznawano w formie składnika wyrównawczego (componente compensativa) obliczanego jako suma wszystkich składników taryfy, których Terni jako (faktyczny) autoproducent nie musiała spłacać (całość części B i ułamek części A). Powyższa metoda odpowiada drugiej z alternatywnych metod opisanych w dekrecie 1165/63.

(25)

Proces stopniowego zmniejszania ilości energii elektrycznej i mocy dostarczanej spółkom Terni po cenie preferencyjnej w okresie stopniowego wycofywania taryfy (2002–2007) przedstawiono w poniższej tabeli:

(26)

Zgodnie z art. 11 ust. 11 ustawy 80/2005 władze włoskie postanowiły przerwać proces stopniowego wycofywania taryfy preferencyjnej Terni i przedłużyć jej okres obowiązywania do roku 2010. Na mocy art. 11 ust. 13 tej ustawy przedłużenie to miało obowiązywać od dnia 1 stycznia 2005 r. Wkrótce potem standardowe koncesje na wytwarzanie energii hydroelektrycznej przedłużono do roku 2020 (6).

(27)

Drugie przedłużenie okresu obowiązywania taryfy stanowi środek pomocy, w sprawie którego Komisja wszczęła formalne postępowanie wyjaśniające zgodnie z art. 88 ust. 2 Traktatu i które jest przedmiotem niniejszej decyzji.

(28)

Zgodnie z ustawą 80/2005 do roku 2010 spółki Terni będą mogły korzystać z tych samych przywilejów, które przysługiwały im w dniu 31 grudnia 2004 r. w zakresie ilości dostarczanej energii (926 GWh dla trzech spółek Terni) i jej cen (1,32 eurocentów/kWh). Aktualnie dostawy energii elektrycznej rozkładają się w sposób następujący: Thyssen-Krupp – 86 %, Nuova Terni Industrie Chimiche – 10 % oraz Cementir – 4 %.

(29)

Ustawa 80/2005, zgodnie z wykładnią i trybem realizacji przyjętym przez AEEG, wprowadza także mechanizm indeksacji, zgodnie z którym od dnia 1 stycznia 2006 r. ceny obowiązujące w taryfie preferencyjnej corocznie wzrastają, odpowiednio do wzrostu cen odnotowanego na europejskich giełdach energii w Amsterdamie i Frankfurcie, przy czym wzrost ten nie może przekroczyć limitu wynoszącego 4 %.

(30)

Pierwotnie za zarządzanie taryfą preferencyjną Terni i jej opłacanie odpowiedzialna była państwowa spółka ENEL, monopolista w dziedzinie wytwarzania, przesyłu, importu, dystrybucji i dostarczania energii elektrycznej we Włoszech.

(31)

W roku 2002, kiedy rynek energetyczny ulegał stopniowej liberalizacji i spółka ENEL straciła pozycję monopolisty, ciężar finansowy wynikający z preferencyjnego systemu został przerzucony z firmy ENEL na wszystkich użytkowników energii elektrycznej (7). Kwoty stanowiące składniki wyrównawcze należne spółkom Terni wpłacali wypłacali dystrybutorzy energii elektrycznej, które to kwoty były im zwracane przez państwową instytucję Cassa Conguaglio per il Settore Elettrico (Fundusz Wyrównawczy Sektora Energii Elektrycznej, zwany dalej „Cassa Conguaglio”). Cassa Conguaglio pobierał w tym celu parafiskalną opłatę w postaci składnika A4 taryfy energii elektrycznej, stanowiącego jedną z pozycji na rachunku za energię elektryczną.

(32)

W roku 2004 AEEG postanowiła przekazać obowiązki związane z administrowaniem programami specjalnych taryf w całości Cassa Conguaglio (8). Począwszy od września 2004 r. spółki Terni płacą cenę rynkową za zakupioną energię elektryczną (na uwolnionym rynku), otrzymując od Cassa Conguaglio zwrot różnicy pomiędzy kwotą uiszczoną a ceną preferencyjną, do której są uprawnione (składnik wyrównawczy), pomniejszony o koszty transportu, pomiarów i sprzedaży. Koszty ponoszą konsumenci energii elektrycznej we Włoszech, uiszczając parafiskalną opłatę wymienioną w motywie 31 niniejszej decyzji.

(33)

Po wszczęciu przez Komisję formalnego postępowania wyjaśniającego, AEEG, na mocy Delibera (decyzji) 190/06, uwarunkowała płatności na podstawie ustawy 80/2005, od dostarczenia przez spółki Terni gwarancji pokrycia ryzyka związanego z koniecznością zwrotu pomocy.

(34)

W tej samej decyzji, AEEG przewidziała alternatywną możliwość polegającą na wypłaceniu w roku 2006, tytułem zaliczki, kwot pomocy, które stałyby się należne do zakończenia poprzedniego programu (2007) na podstawie ustawy 9/1991. Spółki Terni wybrały tę drugą opcję i została ona zrealizowana przez AEEG.

(35)

Z wyjątkiem kwot określonych w motywie 34 niniejszej decyzji, wszystkie inne płatności na rzecz spółek dokonane przez Cassa Conguaglio zgodnie z ustawą 80/2005 zostały objęte zakresem gwarancji.

(36)

O podjęciu przez Komisję decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego zadecydowały względy określone w motywach 37–41.

(37)

Komisja wyraziła wątpliwości, czy taryfa może być uważana za środek o charakterze wyrównawczym, zważywszy że w okresie nacjonalizacji Società Terni była spółką państwową. Biorąc pod uwagę fakt, że państwo nie może wywłaszczyć samego siebie, Komisja ma wątpliwości, czy przekazanie aktywów Società Terni spółce ENEL może zostać uznane za wywłaszczenie uprawniające Società Terni do rekompensaty. W związku z tym Komisja sformułowała hipotezę, według której przeniesienie takie może zostać raczej uznane za zwykłą restrukturyzację przez państwo własnych aktywów.

(38)

Komisja jest zdania, że nawet przy założeniu, że omawiany środek jest formą rekompensaty, nadal pozostaną wątpliwości, czy taka rekompensata nie jest zbyt wysoka w stosunku do szkód finansowych poniesionych przez Società Terni. Wątpliwości Komisji dotyczyły w szczególności zasadności takiej rekompensaty po upływie 44 lat.

(39)

Komisja zwróciła uwagę, że charakter taryfy wyraźnie się zmienił w momencie, gdy ENEL przestała pełnić obowiązki związane z administrowaniem programem i ponosić związane z tym obciążenie finansowe.

(40)

Podstawę podjęcia przez Komisję decyzji o wszczęciu postępowania stanowiła także decyzja EWWiS 83/396: decyzja Komisji z dnia 29 czerwca 1983 r. dotycząca pomocy, jaką władze włoskie zamierzają przyznać określonym producentom stali (9), która wykluczała przyznanie takiej pomocy Società Terni, jak również wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C 99/92 (10), w którym Trybunał utrzymał w mocy odnośną decyzję, jako dowód tego, iż taryfę Terni już wcześniej uznano za środek pomocy państwa.

(41)

W pierwotnej decyzji zwrócono także uwagę, iż spółka ThyssenKrupp nie zwróciła jeszcze państwu pomocy przyznanej jej przez władze włoskie, a następnie uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem (11), tak więc zgodnie z orzeczeniem w sprawie Deggendorf  (12) nie może być beneficjentem żadnej dodatkowej pomocy państwa.

(42)

Większość uwag zgłoszonych przez spółki Terni, a dotyczących funkcjonowania Società Terni jako przedsiębiorstwa sektora publicznego (ente pubblico economico), charakteru działań prowadzących do przekazania aktywów przedsiębiorstwa, kompensacyjnego charakteru taryfy, wykładni decyzji EWWiS i orzeczenia ETS, jak również roli Cassa Conguaglio w sprawie, w dużej mierze pokrywa się z uwagami władz włoskich, które podsumowano w motywach 52–69. Stąd w motywach 43–51 zawarto jedynie główne argumenty spółek Terni oraz ewentualne dodatkowe elementy pojawiające się w ich uwagach.

(43)

Spółki Terni są zdania, że taryfa stanowi słuszne odszkodowanie, do którego Società Terni stała się uprawniona w wyniku wywłaszczenia jej aktywów, nie może więc zostać sklasyfikowana jako pomoc państwa.

(44)

Jeżeli chodzi o stosowność rekompensaty, spółki Terni prześledziły historię taryfy, zwracając uwagę, że wszystkie przedłużenia okresu jej obowiązywania po roku 1991 pokrywały się z odnawianiem koncesji na produkcję energii hydroelektrycznej innym producentom. Oznacza to, że były zgodne z zasadą niedyskryminowania Terni w stosunku do innych autoproducentów, którzy nie zostali wywłaszczeni i mogli nadal produkować i wykorzystywać energię elektryczną po bardzo niskich kosztach.

(45)

Spółki Terni podkreślają jednocześnie, że kwoty finansowe uzyskane w formie niższych taryf dla energii elektrycznej nigdy nie przekroczyły różnicy pomiędzy kosztami pozyskania energii na rynku a kosztami wyprodukowania własnej energii.

(46)

Spółki Terni twierdzą, że środek pomocy nie wpływa w żaden sposób na wymianę handlową państw członkowskich, z powodów określonych poniżej:

(47)

Spółki Terni powołują się na uprawnione oczekiwania opierając je na dwóch przesłankach:

(48)

W tym kontekście spółki Terni podnoszą ponadto, że zgłaszając Komisji art. 11 ust. 12 ustawy 80/2005 (ustanawiający preferencyjną taryfę dla energii elektrycznej dla konkretnych firm o dużym zapotrzebowaniu na ten rodzaj energii na Sardynii, sprawa C 13/06), władze włoskie przedstawiły także informacje i wyjaśnienia dotyczące taryfy Terni, tak by zawiadomienie to mogło zostać uznane za kompletne w znaczeniu art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r., zawierającego szczegółowe wytyczne dotyczące wdrażania art. 93 Traktatu WE (14). Komisji nie udało się podjąć w tej kwestii decyzji w przeciągu dwóch miesięcy, tak więc nawet gdyby taryfa została uznana za pomoc państwa (co nie nastąpiło), powinna zostać zatwierdzona w świetle art. 4 ust. 5 rozporządzenia N 659/1999 (15).

(49)

Spółki Terni podkreślają również, że ich działanie w dobrej wierze potwierdza fakt, że mając wątpliwości co do zgodności taryfy ze wspólnym rynkiem ThyssenKrupp z pewnością nie rozpoczęłaby inwestycji na dużą skalę w rejonie Terni.

(50)

Spółki Terni utrzymują, że gdyby nie obowiązywała ustawa 80/2005, do dnia 31 grudnia 2007 r. korzystałyby z preferencyjnej taryfy zgodnie z art. 20 ust. 4 ustawy 9/1991 (zatwierdzonej przez Komisję). AEEG upoważniła Cassa Conguaglio do wypłacenia w roku 2006 (w formie zaliczki) jedynie kwot, które stałyby się należne w roku 2007 (16). Stąd sumy otrzymane do dnia 31 grudnia 2006 r. należałoby uznać za zatwierdzone. Według tych spółek w odniesieniu do wspomnianych kwot faktycznie nie zastosowano postanowień Decreto-legge nr 80/2005.

(51)

Uwzględniając orzecznictwo w sprawie Deggendorf, ThyssenKrupp zasadniczo wyraża gotowość zwrócenia pomocy, przy czym konieczne byłoby uzgodnienie kwoty, która miałaby podlegać zwrotowi.

(52)

Władze włoskie utrzymują, że nacjonalizacja majątku wytwórczego Terni była wyjątkiem od ogólnej zasady określonej w ustawie o nacjonalizacji, zgodnie z którą autoproducenci nie podlegają wywłaszczeniu. Przyjęta w 1962 r. ustawa o nacjonalizacji opierała się na art. 43 Konstytucji Republiki Włoskiej, na mocy którego określone przedsiębiorstwa świadczące usługi o kluczowym znaczeniu dla interesu publicznego lub działające w sektorze energetycznym mogą zostać przekazane skarbowi państwa w drodze wywłaszczenia, pod warunkiem wypłaty odszkodowania.

(53)

Nawiązując do wątpliwości wyrażonych przez Komisję odnośnie do możliwości wywłaszczenia majątku należącego do państwowej spółki, władze włoskie stwierdzają, że ani art. 42, ani art. 43 Konstytucji nie zawężają pojęcia wywłaszczenia do własności prywatnej. Wywłaszczenie oddziału energetycznego Società Terni było prawnie wymagane, ponieważ, według władz włoskich, kontrolę nad Terni sprawowało przedsiębiorstwo sektora publicznego ente pubblico economico, które, w przeciwieństwie do zakładu publicznego ente pubblico, musiało działać na zasadach wolnorynkowych. Ustawa o nacjonalizacji nie przewidywała żadnej rekompensaty dla przedsiębiorstw zarządzanych przez jednostki publiczne sensu stricto, Terni jednak była do takiej rekompensaty uprawniona ze względu na swój odmienny status i sposób funkcjonowania.

(54)

Jeżeli chodzi o strukturę własności Terni, władze włoskie podkreślają, że Terni była spółką akcyjną (società per azioni), w której właścicielem pakietu większościowego było państwo, jednak posiadaczami akcji było także wielu inwestorów prywatnych. Władze przedstawiły dokumenty potwierdzające fakt, iż część kapitału Terni znajdowała się w rękach prywatnych, oraz że firma była notowana na giełdzie papierów wartościowych.

(55)

Władze włoskie utrzymują, że pozbawienie Terni takiego samego prawa do rekompensaty jak to, które miały spółki prywatne, byłoby naruszeniem zasady neutralnej własności określonej w art. 295 Traktatu WE.

(56)

Władze włoskie przywołują następnie szereg Corte di Cassazione i Consiglio di Stato które mają wskazywać na to, że sądy te potwierdziły, że przyznana Terni taryfa została przyznana w celu zapewnienia Terni równych warunków z autoproducentami energii ze źródeł alternatywnych, tak więc nie mogła zostać podniesiona przy wykorzystaniu dodatków nie obejmujących tych autoproducentów.

(57)

Odnosząc się do kwestii innych wywłaszczonych producentów energii elektrycznej, władze włoskie twierdzą, że, z wyjątkiem Terni, wszystkie wywłaszczone przedsiębiorstwa działały wyłącznie lub przede wszystkim w obszarze produkcji, importu i dostarczania energii elektrycznej. Zasadniczo wypłacana przez państwo rekompensata odzwierciedlała wartość rynkową majątku, wyliczaną na różne sposoby w zależności od rodzaju przedsiębiorstwa. Za wartość referencyjną uznawano wartość księgową netto, ta jednak podlegała korekcie na podstawie czynników, których władze włoskie bliżej nie określiły. W oparciu o uwagi władz włoskich stwierdzić można, że w przypadku producentów energii hydroelektrycznej istotną rolę w wyliczaniu wartości rekompensaty odgrywał pozostały jeszcze okres obowiązywania koncesji.

(58)

Władze włoskie wskazują, że zarówno pierwotny program taryfy – będący prawnie uzasadnioną rekompensatą Terni za wywłaszczenie jej majątku – jak i program istniejący w następstwie jego przedłużenia – nie stanowią środków pomocy państwa. Władze motywują swoje stanowisko, powołując się na szereg orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dotyczące braku charakteru pomocy państwa określonych form rekompensaty udzielanej przedsiębiorstwom (17), w szczególności odszkodowania za straty oraz usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym.

(59)

Jeżeli chodzi o uznanie taryfy Terni za pomoc państwa, władze włoskie podkreślają, że ustawa 9/1991 przewidująca pierwsze przedłużeniu taryfy została należycie zgłoszona Komisji i przez nią zatwierdzona. Kolejne przedłużenia okresu obowiązywania taryfy, pokrywające się z przedłużaniem okresu obowiązywania koncesji na produkcję energii hydroelektrycznej dla jej producentów, były oparte na tych samych założeniach, których Komisja nigdy nie zakwestionowała. Dlatego też zdaniem władz włoskich taryfa Terni powinna zostać uznana za środek niebędący pomocą państwa.

(60)

Wobec powyższego władze włoskie utrzymują, że zawsze działały w dobrej wierze. Nie zgłosiły zakwestionowanego rozszerzenia programu taryfy Terni zgodnie z art. 88 ust. 3, ponieważ ich zdaniem taryfa ta nie stanowi pomocy państwa. Władze włoskie utrzymują, że Komisja została poinformowana o istnieniu tego środka (sprawozdanie z listopada 2005 r. oraz pismo z lutego 2006 r.).

(61)

Jeżeli chodzi o programowe przyczyny drugiego przedłużenia, władze włoskie utrzymują, że taryfa jest niezbędna dla zapewnienia równych szans dla działających na terenie Włoch firm o dużym zapotrzebowaniu na energię elektryczną w stosunku do ich konkurentów z UE (18), którzy także są beneficjentami obniżonych cen energii (na podstawie taryfy lub umów), w szczególności do czasu zakończenia realizowanych projektów infrastrukturalnych w dziedzinie transportu i produkcji energii elektrycznej. Gdyby program taryfowy został zniesiony, przedsiębiorstwa prowadzące działalność we Włoszech przeniosłyby ją poza UE. Doprowadziłoby to do kryzysu przemysłowego i utraty wielu miejsc pracy w regionach dotkniętych tymi zmianami. Dlatego też władze włoskie chciałyby, aby przedłużenie taryfy rozpatrywane było w kategoriach rozwiązania tymczasowego. Powołują się przy tym na wnioski Grupy Wysokiego Szczebla ds. Konkurencyjności, Energii i Środowiska (19), która zaleca, jako rozwiązanie długofalowe, poprawę jakości infrastruktury i połączeń, zaś w kwestii rozwiązań w perspektywie średniookresowej, długoterminowe umowy na dostawy i partnerstwa klientów i dostawców/producentów energii.

(62)

Argumentując brak nadmiernej rekompensaty, władze włoskie zgłosiły następujące uwagi. Gdyby Terni zachowała majątek wytwórczy, mogłaby sprzedawać energię osobom trzecim, czerpiąc z tego dodatkowe korzyści. Straty poniesione przez Terni są o tyle większe, że na przestrzeni lat miał miejsce bardzo znaczny wzrost cen energii elektrycznej. Nieukończony proces liberalizacji rynku energii nie przyniósł jeszcze rezultatów w postaci konkurencyjnych cen tej energii, tak więc nadal istnieje potrzeba rekompensowania Terni poniesionych przez nią strat. Cena, jaką płacą obecnie spółki Terni (40–72 EUR/MWh), zasadniczo pokrywa się z cenami energii elektrycznej, które płacą spółki o podobnym profilu zużycia energii w EU. Gdyby jednak Terni zachowała swój majątek wytwórczy, płaciłaby 5–7 EUR za MWh produkowanej przez siebie energii elektrycznej. Władze włoskie utrzymują więc, że taryfa nie stanowi nadmiernej rekompensaty.

(63)

Władze włoskie przedłożyły „analizę” przeprowadzoną przez prywatnego konsultanta Energy Advisor S.r.l. w imieniu spółek Terni. Analiza, czy też raczej zwykłe „wyliczenie”, składa się bowiem z jednej tabeli i kilku stron wyjaśnień metodologicznych, ma na celu oszacowanie wartości energetycznego majątku wytwórczego i porównanie jej z łączną wartością korzyści uzyskanych przez Terni w związku z taryfą. W analizie przyjęto wartość księgową, zaktualizowaną do roku 2006 zgodnie z inflacją. Następnie wyliczono wartość netto korzyści dla Terni związanych z taryfą. W odniesieniu do okresu 1963–1999 w analizie zbadano różnicę pomiędzy rocznymi kosztami energii elektrycznej, ponoszonymi przez porównywalnego klienta (metoda druga) i rzeczywistymi rocznymi kosztami ponoszonymi przez Terni w oparciu o „własne koszty produkcji” (metoda pierwsza). Dla potrzeb tych obliczeń porównywalny klient jest autoproducentem energii elektrycznej (zwolnionym, między innymi, z opłaty sovrapprezzo termico). W odniesieniu do okresu 2000–2006 korzyści wynikające z taryfy wyliczono jako różnicę rocznych kosztów, które Terni poniosłaby, gdyby taryfę wyliczano na podstawie jej własnych kosztów produkcji (metoda pierwsza – po zreformowaniu taryfy już nieaktualna), i rocznych kosztów ponoszonych przez Terni na podstawie metody „porównywalnego klienta” (metoda druga). Wyniki analizy można przedstawić w sposób następujący:

(64)

Analiza wykazała więc, że nie ma mowy o nadmiernej rekompensacie za straty poniesione przez Terni. Wyliczenie korzyści związanych z taryfą, jakie przypadłyby Terni do roku 2010, również nie wykazałoby zbyt wysokiej rekompensaty.

(65)

W odniesieniu do decyzji 83/396 EWWiS oraz orzeczenia ETS w sprawie C-99/92 władze włoskie w następujący sposób wyjaśniają faktyczne okoliczności: Decyzja EWWiS nie dotyczy ani spółki Cementir, ani Nuova Terni, które nigdy nie prowadziły działalności w sektorze stali. Decyzja EWWiS dotyczyła zgodności ze wspólnym rynkiem pomocy państwa przyznanej w formie zwrotu składnika taryfy, sovrapprezzo termico, fabryce należącej do oddziału produkcji stali Terni, mieszczącej się jednak w Lovere w Lombardii, nie w rejonie Terni. Pomoc ta mogła być przyznana jedynie prywatnym producentom stali. Na swojej decyzji EWWiS orzekła, że fabryka w Lovere nie mogła być beneficjentem pomocy, ponieważ Terni była spółką państwową. Orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości w trybie prejudycjalnym dotyczyło potencjalnego nierównego traktowania producentów prywatnych i państwowych. Potwierdziło ono decyzję EWWiS poprzez stwierdzenie, że stosowanie różnych środków pomocy wobec producentów prywatnych i państwowych nie stanowi dyskryminacji.

(66)

Wobec powyższego grupa Terni utrzymuje, że zarówno decyzja EWWiS, jak i orzeczenie Trybunału nie mają znaczenia dla rozpatrywanej sprawy, ponieważ dotyczą sovrapprezzo termico, jakie płaciła fabryka w Lovere, nie zaś specjalnej łącznej taryfy przyznanej trzem fabrykom w rejonie Terni.

(67)

Władze włoskie podkreślają także, że zakwestionowane przedłużenie okresu obowiązywania taryfy na mocy art. 11 ust. 11 ustawy 80/2005 związane jest z szeroko zakrojonym programem inwestycyjnym, które ThyssenKrupp realizuje w rejonie przemysłowym Terni-Narni. Zgodnie z planami w regionie mają powstać nowe zakłady energetyczne. Taryfa ma być zatem rozwiązaniem tymczasowym, obowiązującym do momentu wybudowania takich obiektów, i jej zniesienie zagroziłoby pomyślnemu zakończeniu aktualnie realizowanych inwestycji.

(68)

Odnosząc się do charakteru Cassa Conguaglio i roli pełnionej przez tę instytucję, władze włoskie stwierdzają, że jest ona zaledwie technicznym pośrednikiem, którego zadania ograniczają się do pobierania opłat i przekierowywania przepływów pieniężnych. Cassa Conguaglio nie ma żadnej możliwości zmiany taryfy ani też żadnej kontroli nad funduszami. Stąd, w opinii władz włoskich: a) środki, którymi dysponuje Cassa Conguaglio nie stanowią zasobów państwa w świetle orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości (20); i b) zmiany w sposobie administrowania specjalnymi taryfami związane z interwencją Cassa Conguaglio w 2004 r. nie mają żadnego wpływu na wyrównawczy charakter taryfy.

(69)

W nawiązaniu do orzeczenia w sprawie „Deggendorf” władze włoskie poinformowały Komisję, że podjęły procedurę mającą na celu wykonanie nakazu zwrotu pomocy przez ThyssenKrupp oraz że spółka zarezerwowała 865 538,00 EUR na zablokowanym rachunku bankowym na cele ostatecznego zwrotu, przy czym konieczne jest jeszcze osiągnięcie porozumienia odnośnie do kwoty podlegającej zwrotowi.

(70)

Rekompensata przyznana przez państwo w następstwie wywłaszczenia nie jest zazwyczaj uznawana za pomoc państwa. Dokonując oceny tego środka należy więc najpierw stwierdzić, czy przekazanie aktywów hydroenergetycznych Società Terni na rzecz ENEL doprowadziło do powstania obowiązku zapewnienia rekompensaty, czy też może powinno być uznane jedynie za zwykłą reorganizację aktywów publicznych. Jeżeli rekompensata zostanie uznana za zasadną, Komisja musi ustalić, do jakiego momentu lub do jakiej kwoty preferencyjna taryfa Terni może zostać uznana za właściwy środek odszkodowawczy.

(71)

W 1962 r., kiedy dokonano przekazania aktywów hydroenergetycznych na rzecz ENEL, Società Terni była spółką państwową, kontrolowaną przez przedsiębiorstwo sektora publicznego (ente pubblico economico). Zdaniem władz włoskich jednostki takie musiały być zarządzane w oparciu o zasady wolnorynkowe. Państwo było właścicielem pakietu większościowego Società Terni, jednak część kapitału spółki znajdowała się także w rękach prywatnych inwestorów, a sama spółka była notowana na giełdzie papierów wartościowych. Ustawa o nacjonalizacji nie przewidywała rekompensaty dla zakładów publicznych (enti pubblici) sensu stricto, przewidywała ją jednak w odniesieniu do przedsiębiorstw sektora publicznego, takich jak Società Terni. Pokazuje to zasadniczą różnicę w sposobie funkcjonowania tych jednostek. Ponadto inni producenci samej energii elektrycznej zostali wywłaszczeni w tym samym okresie i również otrzymali odszkodowanie (choć w oparciu o inne kryteria).

(72)

Komisja stwierdza, że pozbawienie Società Terni jej aktywów bez odszkodowania zaszkodziłoby interesom spółki, a w szczególności interesom prywatnych akcjonariuszy. W świetle zasady równego traktowania przedsiębiorstw prywatnych i państwowych, a także w świetle potrzeby ochrony konstytucyjnych praw prywatnych akcjonariuszy Società Terni do rekompensaty, Komisja stwierdza, że podjęta przez władze włoskie decyzja o zastosowaniu wobec Terni tych samych zasad, jakie zastosowanoby wobec spółki prywatnej, gdyby znalazła się ona w tej samej sytuacji, oraz o przyznaniu jej rekompensaty za pozbawienie Terni jej aktywów może być uznana za uzasadnioną.

(73)

W roku 1962 władze włoskie postanowiły nie przyznawać Società Terni określonej kwoty odpowiadającej wartości rynkowej wywłaszczonych aktywów (w przeciwieństwie do strategii podjętej wobec producentów samej energii elektrycznej). Zamiast tego postanowiono, że rekompensata będzie polegała na dostarczaniu przedsiębiorstwu określonej ilości energii elektrycznej po cenie, którą spółka płaciłaby, gdyby zachowała swój majątek wytwórczy. Należy podkreślić, że z ekonomicznego punktu widzenia była to metoda jak najbardziej uzasadniona – potraktowanie Società Terni jako „faktycznego autoproducenta” energii elektrycznej było korzystne, ponieważ zmniejszało ryzyko dodatkowych strat, jakie Terni mogła ponieść na przestrzeni lat np. w razie wzrostu cen energii.

(74)

Komisja jest w stanie zaakceptować zasady, na jakich opiera się ta metoda. Jednakże rekompensata za wywłaszczenie nie może przyznawana przez czas nieograniczony, lecz musi zostać w sposób dokładny i przewidywalny ustalona w momencie wywłaszczenia, z możliwością zakwestionowania przez wywłaszczoną spółkę zaproponowanej kwoty. Po zatwierdzeniu, program rekompensaty nie może być kwestionowany na późniejszym etapie realizacji.

(75)

W omawianym przypadku ogólna kwota rekompensaty była uzależniona od czasu obowiązywania taryfy. Pierwotny program rekompensaty zaproponowany przez władze włoskie zakładał, że taryfa będzie obowiązywała przez trzydzieści lat, czyli do roku 1992. Società Terni mogła zakwestionować mechanizm określony w ustawie o nacjonalizacji, gdyby uznała, że jest on dla niej niesatysfakcjonujący (21), nie zrobiła tego jednak.

(76)

Komisja zbadała, czy uwzględniając mechanizm taryfy i okres jej obowiązywania, pierwotny program rekompensaty może być uznany za wystarczający.

(77)

We Włoszech działalność hydroelektrowni podlega koncesji, której okres ważności ma pozwolić firmie na amortyzację inwestycji. Kiedy koncesja wygasa, spółka traci zasadniczo prawo do eksploatowania swoich aktywów. Biorąc pod uwagę metodę rekompensaty dla Terni, z ekonomicznego punktu widzenia rozsądne wydaje się zadbanie o to, aby dostarczanie energii po cenach producenta nie wykroczyło poza pozostały okres ważności koncesji przedsiębiorstwa. Wydaje się, że taką właśnie logiką kierowały się włoskie władze, kiedy pierwotnie ograniczyły czas obowiązywania taryfy preferencyjnej do roku 1992. Chociaż koncesja samej Terni miała wygasnąć na kilka lat wcześniej, można spodziewać się, że władze włoskie chciały, by taryfa Terni przestała obowiązywać w tym samym czasie, w którym nastąpi ogólne wygaśnięcie koncesji hydroelektrycznych we Włoszech w 1992 r. Ponadto należy podkreślić, że Società Terni uzyskała koncesję na wyjątkowo długi okres (60 lat, zamiast standardowych 30), tak więc przed wywłaszczeniem spółka miała już trzydzieści lat na amortyzację swoich inwestycji.

(78)

Podsumowując, Komisja jest zdania, że pierwotny program wyrównawczy był współmierny do sytuacji i w żaden sposób nie był krzywdzący dla przedsiębiorstwa.

(79)

Kwestią kluczową pozostaje odpowiedź na pytanie, czy przedłużenia okresu obowiązywania taryfy mogą nadal być uznawane za nieodłączną część rekompensaty. Zdaniem Komisji tak nie jest. W przypadku wywłaszczenia państwo ustala uprzednio bezwzględną kwotę rekompensaty, albo, jak miało to miejsce w danym przypadku, mechanizm takiej rekompensaty. Każda późniejsza zmiana kwot lub mechanizmu zmienia charakter środka, który nie może być już uznawany za wyrównawczy, ponieważ odbiega od pierwotnych ustaleń. Gdyby miało być inaczej, pociągnęłoby to za sobą konieczność wyłączenia tego typu środków spod kontroli pomocy państwa.

(80)

Państwo członkowskie może jednak powiadomić Komisję o zamiarze nadania wywłaszczonej spółce dodatkowych przywilejów. Informacja taka zostanie zbadana przez Komisję pod względem płynących z tego korzyści w świetle postanowień dotyczących pomocy państwa i przy uwzględnieniu specjalnych okoliczności, na które się państwo powołuje.

(81)

Analiza, o której mowa w motywie 63, ma na celu udowodnienie, że rekompensata przyznana Società Terni i spółkom, które przejęły jej działalność na przestrzeni lat nie pokryła w pełni wartości rynkowej aktywów będących przedmiotem wywłaszczenia, a więc nie może być mowy o nadmiernej rekompensacie, a beneficjenci w rzeczywistości nigdy nie byli uprzywilejowani.

(82)

Na wstępie Komisja pragnie podkreślić, że analiza stosowności uzgodnień dotyczących rekompensaty może zostać przeprowadzona tylko i wyłącznie ex ante, a więc w odniesieniu do momentu samego wywłaszczenia. W tym kontekście należy zauważyć, że mechanizm wybrany przez władze włoskie miał na celu zapewnienie Società Terni tej samej pozycji, w jakiej firma znajdowałaby się, gdyby jej elektrownia nie uległa wywłaszczeniu, poprzez zapewnienie jej dostępu do energii elektrycznej po cenie kosztów na cały okres ważności koncesji. Dlatego trudno zgodzić się z argumentem, że w ramach tego programu spółki Terni mogły otrzymać mniej niż to, co im się prawnie należało. Ponadto Komisja stwierdza, że nawet gdyby wyniki analizy się potwierdziły (a tak się nie stało, jak wykazano w motywach 87–91 nie miałoby to znaczenia dla ustalenia, czy taryfa stawiała beneficjentów w uprzywilejowanej korzyści.

(83)

Należy przypomnieć, że w okresie wywłaszczenia władze włoskie mogły zdecydować się na zrekompensowanie Terni poprzez wypłacenie jej określonej kwoty pieniężnej stosownie do wartości wywłaszczonych aktywów. Wybrały jednak inną metodę, polegającą na potraktowaniu Società Terni jako faktycznego autoproducenta. Metoda ta była z ekonomicznego punktu widzenia w pełni uzasadniona, i właśnie w tym kontekście należy rozważać przewagę wynikającą z taryfy. Przyjmując to podejście, należy stwierdzić, że do momentu wygaśnięcia pierwotnego programu taryfy (i tylko do momentu jego wygaśnięcia) beneficjenci nie otrzymywali szczególnych korzyści. Wniosku tego nie można zakwestionować stosując alternatywne wyliczenia zysków i strat, zwłaszcza, gdy zostały one przeprowadzone retrospektywnie.

(84)

Retrospektywne zastosowanie metody dałoby sprzeczne lub wręcz nielogiczne wyniki, jak można to zaobserwować na poniższym przykładzie. Otóż załóżmy, że ze względu na gwałtowny wzrost cen energii kwoty finansowe otrzymane przez beneficjentów przekroczyły wartość rynkową elektrowni Terni już w ciągu pierwszych 10 lat programu taryfy. Zgodnie z metodologią analizy, w takiej sytuacji należałoby przyjąć, że nastąpiło wypłacenie nadmiernej rekompensaty, pomimo iż program zakładał obowiązywanie taryfy przez lat 30. Rozumowanie takie byłoby oczywiście błędne, ponieważ nie uwzględniałoby celu założonego w programie. To samo dotyczy odwrotnej sytuacji – gdyby otrzymane kwoty były niższe niż wartość aktywów.

(85)

Ponadto w kontekście wywłaszczenia ponowne wyliczanie zysków i strat metodą ex-post jest zupełnie niewłaściwe. Długofalowe wyniki gospodarcze wywłaszczonej spółki, niemożliwe do przewidzenia w momencie wywłaszczenia, nie mogą być rewidowane kilka dziesięcioleci później w celu uzasadnienia wypłaty kolejnych transzy odszkodowania.

(86)

Stąd analizę można pominąć jako nieistotną.

(87)

Komisja zbadała pomimo tego dane i ustalenia zawarte w analizie. Badanie to wykazało, że zawiera ono błędy metodologiczne. Jak zostanie zademonstrowane poniżej, w analizie tej konsekwentnie zaniżono wartość korzyści wynikającej z taryfy dla Terni, najprawdopodobniej zawyżając jednocześnie wartość wywłaszczonych aktywów.

(88)

W celu wyliczenia korzyści wynikającej z taryfy w latach 1963–1999 w analizie porównano cenę, jaką płaciła Terni (metoda pierwsza – koszty energii produkowanej na własne potrzeby) ze standardową ceną, jaką płacił porównywalny klient, a więc autoproducent zwolniony z niektórych komponentów taryfy (metoda druga). Korzyść wyliczana jest więc jako różnica pomiędzy dwiema alternatywnymi metodami preferencyjnego traktowania przewidzianymi jako rekompensata dla Terni. Komisja stwierdza jednak, że, aby obliczyć korzyść wynikającą z taryfy, rzeczywista taryfa Terni powinna zostać zestawiona ze standardową taryfą, jaką zobowiązany jest płacić producent nie mający statusu autoproducenta o profilu zużycia energii porównywalnym z profilem Terni. Stąd wniosek, że w analizie zaniżono wartość korzyści dla Terni wynikających z taryfy.

(89)

W odniesieniu do okresu 2000–2006 raz jeszcze korzyści wyliczane są poprzez porównanie dwóch metod preferencyjnego traktowania, przy czym jedyna różnica wynika z faktu, że rzeczywista cena płacona przez Terni odpowiada metodzie drugiej (nie zaś wciąż metodzie pierwszej, co stało się niemożliwe po restrukturyzacji taryfy). Przy zastosowaniu tej metody w niektórych latach korzyści okazują się wręcz przyczyną strat – wskazuje to na metodologiczne błędy, zważywszy na fakt, że ceny w ramach taryfy Terni były zawsze niższe od cen rynkowych. Zasadniczo w okresie tym wartość korzyści wynikających z taryfy powinna odpowiadać elementowi wyrównawczemu wypłacanemu przez Cassa Conguaglio. Ponownie więc korzyści płynące z taryfy zostały znacznie zaniżone.

(90)

Kolejny błąd dotyczy wartości aktywów. Otóż w analizie za wartość księgową uznano różnicę pomiędzy pozycją „urządzenia i maszyny” z budżetu Terni z roku 1962 (na rok przed nacjonalizacją), a tą samą pozycją w budżecie z roku następnego. Po pierwsze należy podkreślić, że nie ma żadnego konkretnego dowodu na to, jakoby różnica ta była związana wyłącznie z utratą elektrowni hydroelektrycznej. Nawet jednak gdyby przyjąć, na potrzeby niniejszych rozważań, tę właśnie wartość księgową, metoda przyjęta w analizie nadal zawierałaby błędy. Jak potwierdzają władze włoskie, rzeczywista wartość elektrowni hydroelektrycznej w momencie wywłaszczenia związana byłaby z pozostałym jeszcze okresem obowiązywania koncesji (22). Stąd wartość księgową elektrowni należało poddać korekcie, uwzględniając powyższą informację. W analizie wartość księgową zaktualizowano po prostu na rok 2006 r. zgodnie z inflacją. Nasuwa się więc wniosek, że w analizie wartość aktywów zawyżono.

(91)

Podsumowując, analizę można całkowicie pominąć.

(92)

Jeżeli chodzi o przedłużenia okresu obowiązywania taryfy Terni, Komisja rozumie, że zamiarem władz włoskich było utrzymanie równego traktowania spółki w stosunku do producentów energii hydroelektrycznej, którym przedłużono koncesje. Jednak ta zasada, na której oparto mechanizm rekompensaty, miała funkcjonować jedynie przez trzydzieści lat, nie w nieskończoność. Dlatego też, z powodów określonych w motywach 73–78 niniejszej decyzji, przedłużenia nie miały na celu zapewnienie wyrównania.

(93)

Wniosek ten nasuwa się tym bardziej w stosunku do drugiego przedłużenia okresu obowiązywania taryfy. Przedłużenie to przerwało proces stopniowego wycofywania taryfy preferencyjnej mający ułatwić przejście spółek na pełną taryfę – rozpoczęcie tego procesu sugeruje, że władze włoskie uznały rekompensatę, którą spółki otrzymały, za wystarczającą. Same władze włoskie szczegółowo wyjaśniły powody, które doprowadziły do podjęcia decyzji o drugim przedłużeniu, a które związane były wyłącznie z polityką przemysłową (zob. uwagi władz włoskich w motywie 60 niniejszej decyzji).

(94)

W świetle powyższych ustaleń Komisja stwierdza, że taryfa Terni może być uznana za formę rekompensaty do roku 1992. Do tego momentu środek ten nie jest klasyfikowany jako pomoc państwa. Natomiast wszystkie przedłużenia okresu obowiązywania taryfy, które nastąpiły potem, muszą być rozpatrywane w świetle norm dotyczących pomocy państwa.

(95)

Komisja zbadała więc, czy taryfa preferencyjna przyznana grupie Terni po roku 1992, a zwłaszcza od dnia 1 stycznia 2005 r. (data wejścia w życie art. 11 ust. 11 ustawy 80/2005), będąca przedmiotem niniejszego postępowania, stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(96)

W tym kontekście Komisja uwzględniła sugestie władz włoskich dotyczące decyzji 83/396 EWWiS i orzeczenia C 99/92 Trybunału, przychylając się do opinii, zgodnie z którą postanowienia takie nie mają znaczenia dla oceny statusu pomocy państwa taryfy przyznanej trzem elektrowniom w rejonie Terni.

(97)

Środek stanowi pomoc państwa w znaczeniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE, jeżeli spełnione są wszystkie z poniższych warunków: a) jest źródłem korzyści gospodarczych dla beneficjenta; b) zostaje przyznany przez państwo lub z zasobów państwa i odpowiedzialność za środek jest przypisywana państwu; c) jest selektywny; d) oddziałuje na wspólnotową wymianę handlową i może zakłócać konkurencję w UE.

(98)

W świetle argumentacji rozwiniętej w motywach 74–95 Komisja uznała, że przyznana Terni taryfa preferencyjna nie oferowała zapewniała beneficjentom przewagi konkurencyjnej w okresie obowiązywania pierwotnego programu rekompensaty, a więc do roku 1992. Tak więc ocenie pod kątem ewentualnej przewagi taryfowej należy poddać jedynie przedłużenia taryfy.

(99)

Nie ma wątpliwości, że dostarczanie energii elektrycznej po cenach niższych w porównaniu z taryfą standardową stanowi ewidentną korzyść gospodarczą dla beneficjentów takich działań, których koszty produkcyjne ulegają obniżeniu, a ich konkurencyjność wzrasta.

(100)

Ponieważ niniejsza taryfa obowiązuje jedynie w stosunku do grupy Terni, środek można uznać za selektywny.

(101)

Jeżeli chodzi o finansowanie ze środków państwa, to należy zwrócić uwagę, iż od 2002 r. ciężar finansowy związany z taryfą ponoszą wszyscy konsumenci energii elektrycznej we Włoszech – został on na nich nałożony w formie parafiskalnej opłaty pobieranej przez Cassa Conguaglio w formie składnika A4 taryfy dla energii elektrycznej. Opłata ta jest obowiązkowa, ponieważ nakłada ją, za pośrednictwem decyzji, AEEG, wdrażająca ustawodawstwo krajowe. Cassa Conguaglio jest jednostką publiczną działającą na mocy ustawy, wypełniającą swoje funkcje na podstawie szczegółowych instrukcji zawartych w decyzji AEEG oraz właściwych przepisach ustawowych i wykonawczych.

(102)

Zgodnie z ustalonym orzecznictwem, zyski z opłaty, która na mocy prawa krajowego jest obowiązkowa i uiszczana na rzecz powołanej przez ustawę jednostki publicznej, stanowią dochody państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu, jeżeli przeznacza się je na finansowanie środków spełniających kryteria określone w tym artykule (23).

(103)

W motywie 68 niniejszej decyzji władze włoskie powołują się na orzeczenie w sprawie Pearle  (24), aby uzasadnić swoje twierdzenie, jakoby środki przepływające przez Cassa Conguaglio nie stanowiły pomocy państwa. W sprawie Pearle orzeczono, że w pewnych specyficznych okolicznościach środki zebrane za pośrednictwem opłaty i przepływające przez instytucję publiczną nie mogą zostać uznane za zasoby państwowe. W sprawie Pearle środki były w pełni finansowane przez sektor gospodarczy, z inicjatywy tego sektora, w formie opłaty, która była jedynie przekazywana za pośrednictwem jednostki publicznej, a podmioty uiszczające opłatę były tożsame z beneficjentami środka pomocy. Komisja jest przekonana, że sprawa będąca przedmiotem niniejszej decyzji jest zupełnie inna. Taryfa Terni została ustanowiona z inicjatywy państwa (a nie sektora gospodarczego), beneficjenci taryfy nie ponoszą żadnych kosztów finansowych związanych z taryfą (ciężar ten spoczywa wyłącznie na konsumentach energii elektrycznej), a państwo w każdej chwili może poinstruować Cassa Conguaglio, poprzez decyzję AEEG lub inne przepisy ustawowe lub wykonawcze, na co powinna przeznaczyć środki zebrane w formie opłaty. Stąd orzeczenie w sprawie Pearle nie ma znaczenia dla omawianej sprawy.

(104)

W sprawie Preussen-Elektra, na którą również powołują się władze włoskie – motyw 68 niniejszej decyzji – Trybunał orzekł, że nałożone na prywatne przedsiębiorstwa zajmujące się dostawą energii elektrycznej zobowiązanie zakupu energii ze źródeł odnawialnych po cenie minimalnej niższej niż rzeczywista wartość ekonomiczna tego typu energii nie stanowi pomocy państwa, ponieważ nie ma tu mowy o pośrednim lub bezpośrednim przepływie zasobów państwa.

(105)

Także tutaj okoliczności sprawy są zupełnie inne. W przypadku Preussen-Elektra zasobów niezbędnych do sfinansowania środka dostarczyli bezpośrednio dostawcy energii, w związku z czym nie było wymagane zaangażowanie jakiejkolwiek instytucji publicznej, nawet w formie biernego przekaziciela takich funduszy. W takim przypadku zidentyfikowanie jakiegokolwiek przepływu zasobów państwa było niemożliwe. W sprawie będącej przedmiotem niniejszej decyzji fundusze, w formie parafiskalnej opłaty, pochodzą od ogółu społeczeństwa; beneficjentowi końcowemu przekazuje je instytucja publiczna. Widzimy tu więc wyraźne zaangażowanie zasobów państwa.

(106)

W świetle powyższych uwag należy zatem stwierdzić, że parafiskalna opłata wykorzystywana w celu finansowania taryfy Terni stanowi zasoby publiczne.

(107)

Kryterium przypisania państwu także zostaje spełnione (25), ponieważ podstawa prawna taryfy Terni została określona w ustawodawstwie krajowym, w połączeniu z decyzją AEEG będącej instytucją publiczną.

(108)

Jeżeli chodzi o ostatnie kryteria określone w art. 87 ust. 1 – oddziaływanie na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi i zakłócanie konkurencji – Komisja może oddalić argumenty przedstawione przez spółki Terni w motywie 46, z powodów przedstawionych w motywach 109–116.

(109)

Podstawowym argumentem beneficjentów jest stwierdzenie, iż elektrownie korzystające z taryfy nie działają na arenie wspólnotowej, zbywając większość swoich towarów na rynku krajowym.

(110)

Należy podkreślić, że analiza nie może być tu ograniczona do elektrowni zlokalizowanych na terenie Terni. Beneficjenci są członkami międzynarodowych grup prowadzących działalność w różnych sektorach gospodarki (26); pomoc operacyjna przyznana jednemu oddziałowi może zostać wykorzystana do wsparcia innego oddziału tego samego przedsiębiorstwa, prowadzącego działalność w sektorach otwartych na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową, i choćby ten fakt powinien prowadzić do wniosku, że taryfa oddziałuje na handel pomiędzy państwami członkowskimi.

(111)

Ponadto, nawet gdyby wykazano, że większość lub całość produkcji spółek jest sprzedawana na włoskim rynku (choć tak nie jest) nie miałoby to znaczenia dla potrzeb ustalenia wypływu środka na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową. Zgodnie z orzeczeniem Trybunału „pomoc udzielona określonemu przedsiębiorstwu może mieć wpływ na wymianę handlową z innymi państwami członkowskimi i zakłócać konkurencję w przypadku, gdy przedsiębiorstwo to konkuruje z produktami pochodzącymi z innych państw członkowskich, nawet jeżeli samo nie jest jednocześnie eksporterem (…). W przypadku, gdy państwo członkowskie przyznaje subwencję przedsiębiorstwu, produkcja krajowa może pozostać na poziomie niezmienionym lub ulec zwiększeniu, co powoduje zmniejszenie możliwości eksportowych przedsiębiorstw zlokalizowanych w innych państwach członkowskich na rynek przedmiotowego państwa” (27).

(112)

W związku z powyższym Komisja zbadała, czy w sektorach, o których mowa, istnieje zasadniczo wewnątrzwspólnotowa wymiana handlowa.

(113)

Jeżeli chodzi o producenta cementu spółkę Cementir, Komisja szczegółowo zbadała rynek cementu i jego poszczególne segmenty, zwłaszcza w swojej decyzji w sprawie cementu z 1994 r. (28). Cement jest produktem ciężkim, którego wartość w porównaniu z wagą jest niska, tak więc koszty jego transportu sprawiają, że transport ten na dużych odległościach jest nieopłacalny. Komisja stwierdziła jednak, iż ograniczenie to nie eliminuje wewnątrzwspólnotowej wymiany handlowej. Produkty cementowe są w istocie przedmiotem wymiany handlowej pomiędzy państwami członkowskimi, a istnienie w przeszłości uzgodnionych praktyk i zawieranie niezgodnych z prawem porozumień pomiędzy producentami cementu (sankcjonowanymi w niniejszej decyzji) w celu ochrony krajowych rynków zbytu jest kolejnym dowodem na to, że na poziomie EU istnieje skuteczna konkurencja.

(114)

Jeżeli chodzi o spółkę Nuova Terni Industrie Chimiche, wystarczy nawiązać do decyzji o fuzji, w której Komisja zatwierdziła przejęcie Nuova Terni Industrie Chimiche przez Norsk Hydro (29). W decyzji tej Komisja wykazała, że w przypadku oddziału Terni zajmującego się produkcją substancji chemicznych istnieje wewnątrzwspólnotowa wymiana handlowa, a geograficzny zasięg rynku jego produktów obejmuje EOG.

(115)

Odnośnie ThyssenKrupp Komisja stwierdza, że rynek stali jest rynkiem wysoce konkurencyjnym, mającym zasięg globalny. Już w swoich poprzednich decyzjach Komisja wykazała, że zasięg segmentów rynku, w których ThyssenKrupp prowadziła działalność, obejmuje co najmniej UE (30).

(116)

Wobec powyższego można stwierdzić, że preferencyjna taryfa dla energii elektrycznej przyznana spółkom Terni korzystnie wpływa na ich pozycję konkurencyjną w stosunku do przedsiębiorstw będących uczestnikami wewnątrzwspólnotowej wymiany handlowej. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem (31), w takiej sytuacji należy uznać, że mamy do czynienia z oddziaływaniem na handel wewnątrzwspólnotowy i zakłócaniem konkurencji.

(117)

W świetle powyższych ustaleń Komisja stwierdziła, że taryfa preferencyjna przyznana spółkom Terni począwszy od dnia 1 stycznia 2005 r. stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE i może zostać zatwierdzona jedynie w sytuacji, jeżeli może skorzystać z jednej z derogacji ustanowionych w Traktacie.

(118)

Środek nie może zostać uznany za istniejącą pomoc z powodów określonych w motywach 119–132.

(119)

Pierwotne przepisy ustawy 9/1991, które uznano za objęte zatwierdzeniem pomocy państwa, zostały zmodyfikowane w 2005 r. na mocy art. 11 ust. 11 ustawy 80/2005.

(120)

Należy zwrócić uwagę, że zasadnicze elementy zasady taryfy w sposób dorozumiany zatwierdzonej i taryfy przyznanej ustawą 80/2005 są tylko pozornie podobne.

(121)

Zgodnie z ustawą 80/2005 Terni powinna być beneficjentem taryfy preferencyjnej do roku 2010. Nawet gdyby drugie rozszerzenie taryfy było jedynie przedłużeniem okresu obowiązywania pierwotnego środka, stanowiłoby to nową pomoc. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem zmianę okresu obowiązywania aktualnej pomocy należy uznać za nową pomoc (32).

(122)

Szczegółowa analiza wykazała jednak, że różnice między dwoma środkami są znacznie głębsze.

(123)

Przed wejściem w życie ustawy 80/2005 ceny Terni (i ich coroczna aktualizacja) wciąż były oparte na zasadzie równego traktowania spółki i autoproducentów. Ustawa 80/2005 kończy tym powiązaniem i faktycznie uniezależnia strategię wobec Terni od sposobu traktowania autoproducentów. Cena wyznaczona na rok 2005 pokrywa się wprawdzie z tą z roku 2004, jednak mechanizm określania taryfy został diametralnie zmieniony – nowa cena aktualizowana jest zgodnie ze średnim wzrostem cen energii, jednakże z gwarancją, że niezależnie od ich wysokości, wzrost taryfy nie może przekroczyć 4 % rocznie.

(124)

Poziom pomocy wzrasta także w związku ze wzrostem ilości energii dostarczanej po cenie preferencyjnej. Element stopniowego wycofywania pomocy został całkowicie wyeliminowany.

(125)

W tym kontekście należy podkreślić, że nawet gdyby poziom pomocy pozostał bez zmian, należałoby wyciągnąć identyczne wnioski, kierując się opinią rzecznika generalnego Fennelly w sprawie Włochy i Sardegna Lines przeciwko Komisji (33). Wypowiadając się o tym, co można uznać za istotną zmianę w programie pomocy, rzecznik generalny Fennelly stwierdził, że „wprowadzenie zupełnie nowej metody przekazywania faktycznie jednakowego poziomu pomocy stanowi istotną zmianę w pierwotnym systemie”.

(126)

Komisja zwraca także uwagę, iż, zważywszy na wprowadzenie odmiennego mechanizmu taryfy, niemożliwe byłoby rozróżnienie w nowym, wdrożonym w 2005 r. środku, pomiędzy zmianą, która mogłaby zostać sklasyfikowana jako nowa pomoc, a częścią, która, do roku 2007, stanowiłaby istniejącą już wcześniej pomoc (34).

(127)

Dlatego też Komisja uznaje, że środek określony mianem „drugiego przedłużenia” jest w istocie zupełnie nowym programem pomocy, został on bowiem w istotny sposób zmieniony w stosunku do systemu określonego w decyzji z 1991 r.

(128)

W świetle powyższego środek ten musi zostać uznany za nową pomoc obowiązującą od dnia 1 stycznia 2005 r., który jest datą przedłużenia taryfy na mocy ustawy 80/2005 (35).

(129)

Zawarte w motywach 48 i 60 twierdzenie, jakoby zakwestionowany środek powinien zostać zatwierdzony zgodnie z art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 659/1999, ponieważ Komisja została o nim powiadomiona i nie podjęła odnośnie do niego decyzji w proceduralnych ramach czasowych, jest w oczywisty sposób bezpodstawne. Istnieje istotna różnica pomiędzy zgłoszeniem środka zgodnie z art. 88 ust. 3, z jednej strony, a zwyczajnym zawiadomieniem Komisji o istnieniu danego środka, z drugiej strony. W sprawie Breda Fucine Meridionali  (36) Sąd Pierwszej Instancji orzekł w szczególności, że przekazanie dokumentacji, która nie jest zaadresowana do Sekretarza Generalnego i nie zawiera bezpośredniego nawiązania do art. 93 ust. 3 Traktatu WE nie może zostać uznane za ważne zgłoszenie.

(130)

Jedynie w przypadku środków, które zostały w odpowiedni sposób zgłoszone zgodnie z art. 88 ust. 3 i nie zostały wdrożone przed wydaniem przez Komisję decyzji, można korzystać z terminów proceduralnych wyznaczonych w rozporządzeniu (WE) nr 659/99. W sprawie będącej przedmiotem niniejszej decyzji kwestią bezsporną jest, iż art. 11 ust. 11 ustawy 80/2005 nie został zgłoszony.

(131)

Ponadto, zgodnie z art. 4 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 659/99, w sytuacji, kiedy Komisja nie podejmie decyzji w przeciągu dwóch miesięcy stanowiących termin proceduralny, pomoc zostaje zatwierdzona, jeżeli państwo członkowskie wcześniej zgłosi zamiar wdrożenia środka i jeżeli Komisja nie podejmie decyzji w przeciągu 15 dni roboczych od dnia otrzymania tej informacji. W omawianym przypadku zgłoszenie takie nie wpłynęło ze strony władz włoskich. Tak więc nawet gdyby twierdzenie spółek Terni było uzasadnione, choć nie jest, zgodnie z motywami 129 i 130 niniejszej decyzji, art. 4 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 659/99 nie miałby zastosowania.

(132)

Ponieważ władze włoskie nie zgłosiły art. 11 ust. 11 ustawy 80/2005, pomoc została przyznana bezprawnie.

(133)

Pomimo iż wszczęta procedura dotyczy jedynie drugiego przedłużenia okresu obowiązywania taryfy, Komisja uznaje za stosowne poczynienie kilku uwag w odniesieniu do pierwszego przedłużenia i jego zatwierdzenia w oparciu o zasady regulujące pomoc państwa.

(134)

Pierwsze przedłużenie okresu obowiązywania taryfy nastąpiło na mocy art. 20 ust. 4 ustawy 9/1991. Ustawa została uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem w świetle norm dotyczących pomocy państwa w sprawie NN 52/91 (37). Decyzja Komisji, przedstawiona władzom włoskim, nie określa dokładnie, które artykuły uznano za zgodne, jednak wewnętrzna dokumentacja, na podstawie której Komisja podjęła decyzję, zawierała szczegółowy opis i ocenę artykułów mających związek z pomocą państwa. Artykuł 20 ust. 4 ustawy mówiący o przedłużeniu taryfy Terni nie został wymieniony.

(135)

Biorąc pod uwagę niewystarczającą ilość informacji, nie jest niestety możliwe prześledzenie linii rozumowania, jaką kierowano się w tej sprawie, a zwłaszcza stwierdzenie, czy Komisja rozważyła sprawę taryfy Terni i zamierzała ją zatwierdzić.

(136)

Ponieważ jednak władze włoskie zgłosiły całą ustawę, a w decyzji zatwierdzającej również są do niej odniesienia, przedłużenie taryfy Terni należy uznać za objęte decyzją Komisji z roku 1991.

(137)

W drodze wyjątku od określonego w art. 87 ust. 1 Traktatu WE bezwzględnego zakazu udzielania pomocy państwa, pomoc może zostać uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem, jeżeli można skorzystać z derogacji wyszczególnionych w Traktacie.

(138)

Pomoc państwa przyznana spółkom Terni na mocy art. 11 ust. 11 ustawy 80/2005 może zostać uznana za pomoc operacyjną.

(139)

Zgodnie z ustalonym orzecznictwem pomoc operacyjna, a więc pomoc mająca na celu obniżenie ponoszonych przez przedsiębiorstwo kosztów, które musiałoby ono ponosić w ramach swojej normalnej działalności lub w codziennych działaniach, zasadniczo wpływa na konkurencję w sposób przeciwny do wspólnych interesów sektorów, w których zostaje przyznana (38). Komisja podkreśla, że pomoc operacyjna przyznana w formie preferencyjnej taryfy dla energii elektrycznej przedsiębiorstwu o dużym zapotrzebowaniu na tego rodzaju energię, a więc przedsiębiorstwu, dla którego energia stanowi jeden z głównych czynników generujących koszty, jest szczególnie szkodliwą formą wsparcia, ponieważ pomoc taka ma istotny bezpośredni wpływ na wysokość kosztów produkcyjnych spółki i w efekcie na jej pozycję konkurencyjną.

(140)

Pomoc operacyjna może zostać przyznana w szczególnych warunkach zgodnie z wytycznymi dotyczącymi pomocy państwa na rzecz ochrony środowiska naturalnego (39). Omawiana taryfa nie służy jednak w żadnym zakresie ochronie środowiska.

(141)

Wyjątkowo pomoc operacyjna może zostać przyznana w obszarach objętych pomocą na zasadzie odstępstwa określonego w art. 87 ust. 3 lit. a) Traktatu WE. W całym omawianym okresie region Umbrii nie kwalifikował się jednak do otrzymania pomocy na mocy art. 87 ust. 3 lit. a) Traktatu.

(142)

Pomimo iż z powodów określonych w motywach 123–127 dwa akty przedłużenia są środkami diametralnie różnymi, Komisja pragnie przypomnieć, że kiedy zgłoszono pierwszy z nich, w regionie Umbrii trwał poważny kryzys gospodarczy, szczególnie odczuwalny w sektorach stalowym i chemicznym w rejonie Terni. Kryzys, który osiągnął apogeum na początku lat 90., został uznany przez Komisję, która w roku 1997 zatwierdziła sporządzoną przez władze włoskie mapę obszarów kwalifikujących się do pomocy zgodnie z art. 87 ust. 3 lit. c) (40). Regiony Terni i Perugia uznano za kwalifikujące się do otrzymania pomocy w ramach celu 2 funduszy strukturalnych.

(143)

Kiedy w 2005 r. przyjęto jednak ustawę 80/2005, proces dostosowania strukturalnego w dużej mierze został już zakończony. Na mapie pomocy regionalnej przedstawionej na okres 2007–2013 Umbria nie będzie już cieszyła się statusem regionu objętego pomocą. Tak więc, o ile trudno stwierdzić, czy kwestie związane z rozwojem regionalnym miały wpływ na pierwotną decyzję o zatwierdzeniu taryfy, z pewnością Komisja nie może kierować się takimi względami, podejmując decyzję dotyczącą drugiego przedłużenia okresu jej obowiązywania.

(144)

Władze włoskie przedstawiły w istocie bardzo szczegółowe wyjaśnienia dotyczące drugiego przedłużenia okresu obowiązywania taryfy Terni – zob. motyw 61. Argumentacja władz opiera się przede wszystkim na tezie, zgodnie z którą przedsiębiorstwa o dużym zapotrzebowaniu na energię elektryczną w innych państwach członkowskich również mogą być beneficjentami obniżonych cen energii i taryfa jest niezbędnym środkiem przejściowym pozwalającym na uniknięcie przeniesienia produkcji poza granice UE w wyniku pełnej liberalizacji rynku energii i poprawy infrastruktury. Należy zwrócić uwagę, że wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z twierdzeniem władz włoskich o tym, że taryfa ma nadal charakter wyrównawczy i z całą pewnością nie stanowią uzasadnienia ponownego przedłużenia okresu jej obowiązywania.

(145)

Komisja zwraca uwagę na orzeczenie Trybunału, zgodnie z którym „fakt, iż państwo członkowskie próbuje zbliżyć, przez jednostronne rozwiązania, warunki konkurencji istniejące w jednym z sektorów gospodarczych do warunków przeważających w innych krajach nie może pozbawić tego rozwiązania charakteru pomocy” (41). Ponadto całkowicie odrzucić należy argumentację władz włoskich, jakoby pomoc państwa mogła być uzasadniona w sytuacji istnienia innej (równie szkodliwej) pomocy w UE. Przyjęcie takiego podejścia doprowadziłoby do wyścigu w przyznawaniu dotacji i byłoby niezgodne z samą ideą kontroli pomocy państwa. Jeżeli zaś chodzi o rzekome ryzyko przeniesienia produkcji poza UE, to Komisja pragnie zauważyć, że we wspólnotowej judykaturze nie ma precedensu, w którym taki argument zostałby zaakceptowany jako uzasadnienie potrzeby przyznania pomocy państwa. W omawianym przypadku nie ma nawet potrzeby, aby Komisja badała tę sprawę, ponieważ władze włoskie nie przedstawiły wystarczających dowodów na prawdziwość takiego twierdzenia. Nie wykazano w szczególności proporcjonalności taryfy ani konieczności jej wdrożenia w celu zapobieżenia temu ryzyku.

(146)

Odnośnie do wniosków grupy wysokiego szczebla przywołanych w motywie 61 nie mają one znaczenia dla sprawy, ponieważ odzwierciedlają jedynie ogólne tendencje debaty politycznej i nie stanowią prawnie wiążących postanowień. Przy okazji zwrócić należy uwagę, że zaproponowane przez grupę i cytowane przez władze włoskie rozwiązania nie zakładają przyznania pomocy państwa.

(147)

Jako że w przypadku omawianej pomocy nie można skorzystać z żadnego z odstępstw określonych w art. 87 Traktatu WE, drugie przedłużenie taryfy preferencyjnej na rzecz spółek Terni należy uznać za niezgodne ze wspólnym rynkiem.

(148)

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 659/1999 (42) określającym szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu, w przypadkach, gdy bezprawnie przyznana pomoc jest niezgodna ze wspólnym rynkiem, należy przywrócić skuteczną konkurencję, a pomoc, wraz z odsetkami, musi zostać niezwłocznie zwrócona.

(149)

Zgodnie z ustalonym orzecznictwem, jeżeli pomoc przyznano bez uprzedniego zgłoszenia jej zgodnie z art. 88 ust. 3 Traktatu, odbiorca takiej pomocy nie może mieć w danej chwili uprawnionych oczekiwań odnośnie do jej zgodności z prawem (43). Zasadniczo sumienny przedsiębiorca powinien być w stanie ocenić, czy należycie zastosowano się do procedury powiadomienia i czy pomoc została przyznana zgodnie z prawem.

(150)

Odbiorcy bezprawnie przyznanej pomocy przysługuje jednak możliwość powołania się na wyjątkowe okoliczności, w wyniku których miał uprawnione oczekiwania odnośnie do zgodności z prawem otrzymanej pomocy i dlatego odmawia zwrotu tej pomocy (44). Komisja zbadała, czy wyjątkowe okoliczności, na jakie powołują się spółki Terni w motywie 47 mogły być źródłem takich uprawnionych oczekiwań.

(151)

Głównym argumentem beneficjentów jest twierdzenie, jakoby władze włoskie upewniły ich o niepomocowym charakterze środka, oraz jakoby Komisja nie zakwestionowała środka, ani kiedy został przedłużony po raz pierwszy, ani kiedy przedstawiono informacje o drugim przedłużeniu.

(152)

Odpowiadając na pierwsze stwierdzenie, należy jedynie przypomnieć, iż zgodnie z istniejącym orzecznictwem uprawnione oczekiwania nie mogą być zależne od zachowania państwa członkowskiego przyznającego pomoc. Sąd Pierwszej Instancji orzekł w szczególności, iż „podane przez państwo członkowskie błędne informacje dotyczące zgodności środka z prawem pod żadnym pozorem nie mogą być źródłem uprawnionych oczekiwań, zwłaszcza, jeżeli informacje te nie zostały przekazane Komisji” (45).

(153)

W związku z tym jedynie działania administracji wspólnotowej mogą być źródłem uprawnionych oczekiwań. Trybunał orzekł w szczególności, co następuje: „nie może powoływać się na naruszenie tej zasady ten, komu administracja nie udzieliła wyraźnych zapewnień (podkreślenie dodane)” (46).

(154)

Spółki Terni utrzymują, że środek nie został zakwestionowany w 1991 r., kiedy to Komisja zatwierdziła ustawę 9/1991. Należy zwrócić uwagę, że decyzja Komisji wydana w roku 1991 obejmuje tylko i wyłącznie środek określony ustawą 9/1991, tak więc jego zatwierdzenie nie może być źródłem uprawnionych oczekiwań dotyczących zgodności z prawem lub zgodności ze wspólnym rynkiem nowego środka pomocy ustanowionego ustawą 80/2005. Nawet gdyby Komisja wyraźnie stwierdziła, że środek z roku 1991 nie stanowi pomocy (choć faktycznie stanowi), beneficjenci nie mogli oczekiwać, że środek z roku 2005 zostanie automatycznie uznany za niemający charakteru pomocy, ponieważ istnieje wiele okoliczności, które mogą zmienić środek pozbawiony znamion pomocy w pomoc państwa.

(155)

Ponadto sformułowania zawarte w decyzji Komisji przedstawionej władzom włoskim, na mocy której środki pomocy określone w ustawach 9/1991 i 10/1991 uznano za zgodne ze wspólnym rynkiem, sugerują coś dokładnie przeciwnego, a mianowicie, że środek Terni stanowi pomoc państwa.

(156)

W związku z powyższym decyzja Komisji nie mogła utwierdzić beneficjentów w przekonaniu o pozbawieniu taryfy znamion pomocy, lecz mogła co najwyżej pozwolić im żywić uprawnione oczekiwania odnośnie do jej zgodności ze wspólnym rynkiem. Jakiekolwiek oczekiwania dotyczące przedłużenia dokonanego w roku 2005 były jednak zupełnie nieuzasadnione. Stąd również ten argument należy oddalić.

(157)

Nawiązując do rzekomego braku należytej staranności ze strony Komisji w chwili otrzymania przez nią powiadomienia o drugim przedłużeniu obowiązywania taryfy, należy stwierdzić, że zarzut ten jest zupełnie bezpodstawny. Władze włoskie rzekomo odwołały się do taryfy Terni w sprawozdaniu o pomocy państwa z roku 2005. Jednakże szczegółowe informacje dotyczące środka określonego w art. 11 ust. 11 ustawy 80/2005 przedstawiono dopiero w lutym 2006 r. na wezwanie Komisji, w kontekście postępowania dotyczącego pomocy państwa zgodnie z art. 11 ust. 12 tej samej ustawy (pomoc państwa C 13/06). Komisja wszczęła formalne postępowanie wyjaśniające w lipcu 2006 r.

(158)

Zważywszy na krótki okres pomiędzy przedłożeniem informacji a podjęciem działań przez Komisję, oczywiste jest, że Komisja działała z należytą starannością.

(159)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że nie istniały żadne wyjątkowe okoliczności, które uzasadniałyby żywienie przez spółki Terni uprawnionych oczekiwań dotyczących zgodności z prawem zakwestionowanego środka.

(160)

Wszystkie kwoty niezgodnej ze wspólnym rynkiem pomocy, którą uzyskały ThyssenKrupp, Cementir i Nuova Terni Industrie Chimiche na mocy art. 11 ust. 11 ustawy 80/2005 i która obejmuje okres rozpoczynający się dnia 1 stycznia 2005 r. (zob. motyw 26) należy zwrócić wraz z odsetkami zgodnie z rozdziałem V rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. wdrażającym rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (47).

(161)

W kontekście tym należy przypomnieć, że celem odzyskania pomocy jest przywrócenie konkurencyjnej pozycji beneficjenta, jaką posiadał przed otrzymaniem niezgodnej ze wspólnym rynkiem pomocy. Badając, jaka była sytuacja konkurencyjna spółek Terni przed wprowadzeniem ustawy 80/2005, należy wziąć pod uwagę istnienie aktualnych środków pomocy określonych w ustawie 9/1991, zatwierdzonej w oparciu o zasady dotyczące pomocy państwa w 2007 r.

(162)

Stąd Komisja uznaje, że sumy pozostałe z pomocy, do której beneficjenci byliby upoważnieni zgodnie z ustawą 9/1991 w roku 2005, 2006 i 2007, gdyby nie wdrożono ustawy 80/2005, mogą zostać potrącone z kwot pieniężnych podlegających zwrotowi (o ile władze włoskie uznają, że beneficjenci są do tego uprawnieni na mocy prawa krajowego).

(163)

Komisja uznaje, że władze włoskie bezprawnie wdrożyły, naruszając postanowienia art. 88 ust. 3 Traktatu WE, art. 11 ust. 11 Decreto-legge 80/05, przekształconego w ustawę 80/2005, zakładający modyfikację i przedłużenie okresu obowiązywania do roku 2010 preferencyjnej taryfy dla energii elektrycznej trzem spółkom Terni. Komisja utrzymuje, że w przypadku takiego środka, stanowiącego klasyczny przykład pomocy operacyjnej, nie można zastosować z odstępstw przewidzianych w Traktacie, a tym samym jest on niezgodny ze wspólnym rynkiem. W związku z powyższym elementy środka, których jak dotąd nie przyznano lub nie wypłacono nie mogą zostać zrealizowane. Pomoc już wypłaconą należy odzyskać. Kwoty, do których beneficjenci byliby uprawnieni w roku 2005, 2006 i 2007 zgodnie z ustawą 9/1991 mogą zostać potrącone z ogólnej kwoty zwrotu,

4.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 144/55

(1)

Wspólnota wycofała się już z produkcji i konsumpcji chlorofluorowęglowodorów, innych całkowicie fluorowcowanych chlorofluorowęglowodorów, halonów, tetrachlorku węgla, 1,1,1-trichloroetanu, wodorobromofluorowęglowodoru oraz bromochlorometanu.

(2)

Co roku Komisja jest zobowiązana określić niezbędne zastosowania dla tych substancji kontrolowanych, ilości, jakie mogą być stosowane, jak również przedsiębiorstwa, które mogą je stosować.

(3)

Decyzja IV/25 stron Protokołu montrealskiego w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową, zwanego dalej „protokołem montrealskim”, ustala kryteria stosowane przez Komisję przy określaniu wszelkich niezbędnych zastosowań oraz zezwala na produkcję i konsumpcję konieczną do zaspokojenia potrzeb wynikających z niezbędnych zastosowań substancji kontrolowanych przez każdą ze stron tego protokołu.

(4)

Decyzja XIX/13 stron protokołu montrealskiego zezwala na produkcję we Wspólnocie Europejskiej w 2008 r. 200 ton chlorofluorowęglowodorów (CFC) do wytwarzania i stosowania inhalatorów ciśnieniowych (MDI), które spełniają kryteria niezbędnych zastosowań chlorofluorowęglowodorów (CFC) zgodnie z definicją sformułowaną w decyzji IV/25.

(5)

Decyzja XIX/18 stron protokołu montrealskiego zezwala na produkcję i konsumpcję niezbędną dla zaspokojenia potrzeb wynikających z niezbędnych zastosowań substancji kontrolowanych wymienionych w załącznikach A, B i C (substancje z grup II i III) do protokołu montrealskiego do celów laboratoryjnych i analitycznych wymienionych w załączniku IV do sprawozdania z siódmego spotkania stron, z zastrzeżeniem warunków określonych w załączniku II do sprawozdania z szóstego spotkania stron oraz decyzji VII/11, XI/15 i XV/5 stron protokołu montrealskiego. Decyzja XVII/10 stron protokołu montrealskiego zezwala na produkcję i konsumpcję substancji kontrolowanych wymienionych w załączniku E do protokołu montrealskiego niezbędną dla zaspokojenia potrzeb wynikających z zastosowań laboratoryjnych i analitycznych bromku metylowego.

(6)

Zgodnie z ust. 3 decyzji XII/2 stron protokołu montrealskiego w sprawie środków ułatwiających przejście na inhalatory ciśnieniowe (MDI) niezawierające chlorofluorowęglowodorów, wszystkie państwa członkowskie powiadomiły (2) Program Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska (UNEP) o składnikach czynnych, w przypadku których chlorofluorowęglowodory (CFC) nie są już niezbędne przy produkcji inhalatorów ciśnieniowych, przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu we Wspólnocie Europejskiej.

(7)

Artykuł 4 ust. 4 ppkt (i) lit. b) rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 zabrania stosowania CFC i wprowadzania ich do obrotu, chyba że są one uznane za niezbędne w warunkach opisanych w art. 3 ust. 1 tego rozporządzenia. Wspomniane ustalenia dotyczące braku niezbędności zmniejszyły zatem popyt na CFC wykorzystywane w inhalatorach ciśnieniowych wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie Europejskiej. Ponadto art. 4 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 uniemożliwia przywóz inhalatorów ciśnieniowych zawierających CFC oraz wprowadzenie ich do obrotu, chyba że CFC w nich zawarte są uznane za niezbędne zgodnie z warunkami opisanymi w art. 3 ust. 1.

(8)

W dniu 18 lipca 2007 r. Komisja opublikowała zawiadomienie (3) skierowane do tych przedsiębiorstw w 27 państwach członkowskich, które wnoszą o rozważenie przez Komisję kwestii wykorzystania substancji kontrolowanych do niezbędnych zastosowań we Wspólnocie w 2008 r. oraz otrzymała deklaracje w sprawie zamierzonych niezbędnych zastosowań substancji kontrolowanych w 2008 r.

(9)

W celu zapewnienia zainteresowanym przedsiębiorstwom i podmiotom gospodarczym możliwości dalszego korzystania z systemu zezwoleń w odpowiednim czasie właściwe jest, aby niniejsza decyzja była stosowana od dnia 1 stycznia 2008 r.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu zarządzającego ustanowionego na mocy art. 18 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2037/2000,

1)

kontyngenty na niezbędne zastosowania medyczne dla chlorofluorowęglowodorów 11, 12, 113, 114 oraz 115 przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku II;

2)

kontyngenty na niezbędne zastosowania laboratoryjne dla chlorofluorowęglowodorów 11, 12, 113, 114 i 115 oraz innych całkowicie fluorowcowanych chlorofluorowęglowodorów przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku III;

3)

kontyngenty na niezbędne zastosowania laboratoryjne dla halonów przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku IV;

4)

kontyngenty na niezbędne zastosowania laboratoryjne dla tetrachlorku węgla przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku V;

5)

kontyngenty na niezbędne zastosowania laboratoryjne dla 1,1,1-trichloroetanu przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku VI;

6)

kontyngenty na krytyczne zastosowania laboratoryjne i analityczne dla bromku metylowego przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku VII;

7)

kontyngenty na niezbędne zastosowania laboratoryjne dla wodorobromofluorowęglowodorów przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku VIII;

8)

kontyngenty na niezbędne zastosowania laboratoryjne dla bromochlorometanu przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku IX;

9)

kontyngenty na niezbędne zastosowanie chlorofluorowęglowodorów 11, 12, 113, 114 oraz 115, innych całkowicie fluorowcowanych chlorofluorowęglowodorów, tetrachlorku węgla, 1,1,1-trichloroetanu, wodorobromofluorowęglowodorów i bromochlorometanu określone są w załączniku X.