7.5.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 120/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

7.5.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 120/3

(1)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2622/71 z dnia 9 grudnia 1971 r. w sprawie procedur przywozu żyta z Turcji (2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (3). W celu zapewnienia jego jasności i zrozumiałości należy je zatem ujednolicić.

(2)

W rozporządzeniu (WE) nr 2008/97 Rada przyjęła zasady stosowania szczególnych ustaleń przy przywozie żyta z Turcji, ustanowionych w Protokole dodatkowym do Układu ustanawiającego Stowarzyszenie pomiędzy Wspólnotą Europejską i Turcją.

(3)

Te szczególne ustalenia przewidują, pod pewnymi warunkami, obniżkę należności przywozowych w odniesieniu do żyta z Turcji. W tym celu, należy przedstawić dowód na to, że specjalny podatek wywozowy płatny przez eksportera został rzeczywiście zapłacony.

(4)

Należy ustalić, zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 2008/97, procedury udowodnienia dokonania płatności specjalnego podatku wywozowego.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

7.5.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 120/6

(1)

Artykuł 12 rozporządzenia Komisji (WE) nr 950/2006 z dnia 28 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady przywozu i rafinacji produktów cukrowniczych w latach gospodarczych 2006/2007, 2007/2008 i 2008/2009 zgodnie z niektórymi kontyngentami taryfowymi i umowami preferencyjnymi (2) określa szczegółowe zasady ustanawiania zobowiązań dostawy przy zerowej stawce celnej produktów objętych kodem CN 1701, wyrażonych w ekwiwalencie cukru białego, w przypadku przywozów z państw, które są sygnatariuszami protokołu AKP i umowy z Indiami.

(2)

Stosowanie art. 3 i 7 protokołu AKP, art. 3 i 7 umowy z Indiami oraz art. 12 ust. 3 i art. 14 i 15 rozporządzenia (WE) nr 950/2006 spowodowało, że Komisja obliczyła zobowiązania dostawy dla każdego kraju wywozu na okres dostaw 2008/2009 na podstawie obecnie dostępnych informacji.

(3)

Należy zatem tymczasowo ustanowić zobowiązania dostawy na okres 2008/2009 zgodnie z art. 12 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 950/2006.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

7.5.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 120/8

(1)

Zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 7 ust. 4 rozporządzenia (EWG) nr 2092/91, niektóre państwa członkowskie przedstawiły innym państwom członkowskim oraz Komisji informacje w celu włączenia pewnych produktów do załącznika II do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Komisja zwróciła się do powołanej ad-hoc grupy ekspertów o wydanie zaleceń w sprawie zezwolenia na stosowanie w rolnictwie ekologicznym spinosadu, dwuwęglanu potasu i oktanianu miedzi oraz na rozszerzenie stosowania etylenu w celu przyśpieszania dojrzewania owoców cytrusowych oraz hamowania kiełkowania ziemniaków i cebuli, w świetle przepisów regulujących rolnictwo ekologiczne.

(3)

Grupa ekspertów przekazała służbom Komisji sprawozdanie z dnia 22 i 23 stycznia 2008 r. (2), w którym zalecono zezwolenie na stosowanie w pewnych warunkach spinosadu, dwuwęglanu potasu oraz oktanianu miedzi oraz rozszerzenie, przy spełnieniu pewnych warunków, stosowania etylenu w celu przyśpieszania dojrzewania owoców cytrusowych i hamowania kiełkowania ziemniaków i cebuli. W świetle sprawozdania tej grupy ekspertów oraz wyżej wspomnianych faktów Komisja uważa, że pewne produkty powinny być dozwolone w rolnictwie ekologicznym, a stosowanie etylenu powinno zostać rozszerzone.

(4)

Stwierdza się, że spinosad jest nowym insektycydem pochodzenia mikrobiologicznego, który jest niezbędny w zwalczaniu niektórych głównych szkodników oraz który przyczynia się znacznie do trwałości systemu produkcji w zakresie rozwiązywania problemów szkodników roślinnych. Jednakże w trakcie stosowania go należy zredukować do minimum zagrożenie jakie przedstawia on dla organizmów niebędących przedmiotem zwalczania.

(5)

W związku z włączeniem spinosadu należy wyjaśnić, że użycie mikroorganizmów jest zwykle dopuszczalne w rolnictwie ekologicznym dla celów zwalczania szkodników lub chorób roślin, podczas gdy produkty wytwarzane przez mikroorganizmy muszą być ujęte w osobnym wykazie.

(6)

Stwierdza się, że dwuwęglan potasu jest niezbędny w zwalczaniu różnych chorób grzybiczych szeregu roślin i może przyczynić się do zmniejszenia stosowania miedzi i siarki w przypadkach zwalczania niektórych szkodników u pewnych roślin.

(7)

Oktanian miedzi jest nowym preparatem, który może mieć takie samo zastosowanie jak inne związki miedzi, zawarte w części B załącznika II do rozporządzenia (EWG) nr 2092/91. Całkowita ilość miedzi użytej w czasie jednego sezonu jest niższa w przypadku stosowania oktanianu miedzi.

(8)

Etylen jest już włączony do części B załącznika II do rozporządzenia (EWG) nr 2092/91 jako substancja tradycyjnie stosowana w rolnictwie ekologicznym. Wydawało się właściwym uzupełnienie warunków używania tej substancji, tak aby obejmowały one dwa dodatkowe zastosowania, które uważane są za podstawowe: dojrzewanie owoców cytrusowych, w przypadku gdy zabieg ten jest częścią strategii zapobiegania powodowanym przez muchy szkodom owoców cytrusowych, oraz hamowanie kiełkowania ziemniaków i cebuli.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik II do rozporządzenia (EWG) nr 2092/91.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu powołanego zgodnie z art. 14 rozporządzenia (EWG) nr 2092/91,

7.5.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 120/11

(1)

Dyrektywa 2001/95/WE nakłada na producentów obowiązek wprowadzania na rynek wyłącznie produktów bezpiecznych.

(2)

Zgodnie z dyrektywą 2001/95/WE produkt powinien zostać uznany za bezpieczny, w odniesieniu do zagrożeń i kategorii zagrożeń określonych w odpowiednich normach krajowych, jeżeli jest zgodny z dobrowolnymi normami krajowymi transponującymi normy europejskie.

(3)

Dyrektywa 2001/95/WE stanowi, że normy europejskie powinny być ustanawiane przez europejskie organy normalizacyjne. Normy te mają na celu zapewnienie, że produkty spełniają ogólne wymogi bezpieczeństwa przewidziane w dyrektywie.

(4)

Zapalniczki są z natury produktami niebezpiecznymi ze względu na to, że wydzielają ogień lub ciepło oraz zawierają, często znajdujący się pod ciśnieniem, płyn lub gaz palny. Najczęstszym zagrożeniem związanym z niewłaściwym używaniem zapalniczek jest pożar, poparzenie, wybuch, mogące prowadzić do eksplozji w związku z istnieniem źródła ciepła.

(5)

Zapalniczki nie są wprawdzie przeznaczone dla dzieci, jednak niewłaściwe używanie zapalniczek, zwłaszcza przez małe dzieci nie jest rzadkim zjawiskiem. Należy to uwzględnić szacując bezpieczeństwo tego typu produktów. Dotyczy to w szczególności zapalniczek jednorazowego użytku, sprzedawanych w dużych ilościach, często po kilka sztuk w opakowaniu, uznawanych przez konsumentów za produkt o niskiej wartości, którego łatwo można się pozbyć, jak i zapalniczek atrakcyjnych dla małych dzieci ze względu na swój kształt albo interesujące elementy przyciągające uwagę dzieci.

(6)

Niewłaściwe używanie zapalniczek przez małe dzieci może prowadzić do pożarów powodujących poważne szkody na osobie i mieniu, łącznie ze śmiercią. Z tego powodu zapalniczki są źródłem poważnego zagrożenia związanego z niewłaściwym używaniem ich przez dzieci.

(7)

W 1998 r. Komisja wydała zalecenie normalizacyjne nr M/266 do CEN dotyczące zapalniczek i odnoszące się do bezpieczeństwa konsumentów i dzieci, w wyniku którego powstała Norma Europejska EN 13869:2002: Zapalniczki – Zapalniczki z utrudnionym uruchamianiem przez dzieci – Wymagania bezpieczeństwa i metody badań.

(8)

Mając na uwadze, że zdrowie i bezpieczeństwo konsumentów są zagrożone, w szczególności przez predyspozycje małych dzieci oraz prawdopodobieństwo, że będą one posługiwały się zapalniczkami i niewłaściwie je użytkowały oraz, że zagrożenie z tym związane może zostać skutecznie wyeliminowane jedynie za pomocą środków przyjętych na poziomie Wspólnoty, Komisja przyjęła dnia 11 maja 2006 r. decyzję 2006/502/WE (2) na podstawie art. 13 dyrektywy 2001/95/WE, na mocy której państwa członkowskie są zobowiązane zapewnić, iż jedynie zapalniczki zabezpieczone przed uruchomieniem przez dzieci będą wprowadzane na rynek oraz zakazać wprowadzania na rynek zapalniczek-gadżetów.

(9)

Zważywszy, że decyzje przyjęte na podstawie art. 13 dyrektywy 2001/95/WE mają charakter środków tymczasowych o okresie obowiązywania maksymalnie jednego roku, oraz że obowiązywanie każdej z tych decyzji może zostać przedłużone maksymalnie o 1 rok, dnia 12 kwietnia 2007 r. Komisja przyjęła decyzję 2007/231/WE (3) przedłużającą obowiązywanie decyzji 2006/502/WE o jeden rok.

(10)

Pomimo, że norma EN 13896 nie została uwzględniona w Dzienniku Urzędowym zgodnie z przepisami dyrektywy 2001/95/WE, decyzja Komisji 2006/502/WE zawiera domniemanie zgodności odnośnie do zapalniczek spełniających krajowe normy wdrażające EN 13869.

(11)

Z uwagi na potrzebę wprowadzenia odpowiednich rozwiązań technicznych odnośnie do oceny wymogów w zakresie bezpieczeństwa dzieci dotyczących zapalniczek, państwa członkowskie i Komisja, we współpracy z europejskimi organizacjami normalizacyjnymi oraz po konsultacji z partnerami, zasygnalizowały potrzebę zmiany EN 13869.

(12)

Obecnie główny problem stanowi powierzenie grupie dzieci przeprowadzanie badań polegających na weryfikacji, czy zapalniczka jest w rzeczywistości zabezpieczona przed uruchomieniem przez dzieci. Chociaż metoda ta okazała się wiarygodna, koniecznym wydaje się opracowanie metod alternatywnych pozwalających stwierdzić, czy zapalniczka jest zabezpieczona przed uruchomieniem przez dzieci. Oprócz tego, obecna definicja zapalniczek, które są szczególnie atrakcyjnych dla dzieci (tzw. zapalniczek-gadżetów) jest przedmiotem interpretacji, co może skutkować niejednolitym stosowaniem zakazu odnoszącego się do tego typu zapalniczek. Wreszcie istnieje potrzeba rozwiązania innych kwestii, tak aby norma ta mogła całkowicie spełniać swoją rolę, polegającą na wskazywaniu odpowiednich rozwiązań technicznych.

(13)

Szczególne wymogi w zakresie bezpieczeństwa dzieci dotyczące zapalniczek powinny zostać określone na podstawie przepisów art. 4 dyrektywy 2001/95/WE, w celu skłonienia organizacji normalizacyjnych do dokonania zmiany EN 13869, zgodnie z procedurą określoną w dyrektywie 98/34/WE (4) dotyczącą udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych, oraz w celu umożliwienia publikacji zmodyfikowanej normy w Dzienniku Urzędowym.

(14)

Z chwilą opublikowania zmodyfikowanej normy w Dzienniku Urzędowym, będzie ona podstawą domniemania zgodności ze specyficznymi wymogami w zakresie bezpieczeństwa dzieci dotyczącymi zapalniczek, określonymi w odpowiednich ustawodawstwach krajowych.

(15)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu powołanego w drodze postanowień dyrektywy 2001/95/WE,

„zapalniczka” oznacza urządzenie przeznaczone do obsługi ręcznej, wydzielające ogień, zasilane benzyną, służące do rozważnego zapalania papierosów, cygar, fajek, które może być używane do rozpalania materiałów takich jak papier, knot, świece, lampiony, wyprodukowane łącznie z zasilaczem benzyną, z możliwością jej uzupełnienia.

„zapalniczka zabezpieczona przed uruchomieniem przez dzieci” oznacza zapalniczkę zaprojektowaną i wyprodukowaną w taki sposób, że w normalnych, rozsądnie przewidzianych warunkach obsługi, nie może być używana przez dzieci młodsze niż 51 miesięcy na skutek, przykładowo, wysiłku potrzebnego do jej użycia, jej kształtu, ochrony mechanizmu zapalającego, czy też złożoności kolejnych operacji potrzebnych do jej obsługi.

„zapalniczka atrakcyjna dla dzieci” oznacza zapalniczkę, której konstrukcja w jakikolwiek sposób nawiązuje do innego przedmiotu powszechnie uznawanego za przeznaczony do użytku przez dzieci lub dla nich atrakcyjny.

a)

Zapalniczki są zabezpieczone przed uruchomieniem przez dzieci w celu zminimalizowania predyspozycji i chęci do posługiwania się nimi przez dzieci w wieku poniżej 51 miesięcy.

b)

Zapalniczki nie są atrakcyjne dla dzieci w wieku poniżej 51 miesięcy.

a)

każda zapalniczka opatrzona jest pisemną gwarancją producenta obejmującą okres co najmniej dwóch lat, zgodnie z dyrektywą 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5);

b)

istnieje praktyczna możliwość naprawy i bezpiecznego wielokrotnego napełniania zapalniczki podczas całego cyklu życia, w tym w szczególności naprawy jej mechanizmu zapłonowego;

c)

części nieulegające zużyciu, lecz mogące ulec zniszczeniu lub zepsuciu w wyniku ciągłego użytkowania po upływie okresu gwarancji, nadają się do wymiany lub naprawy przez upoważniony bądź wyspecjalizowany serwis posprzedażny mający siedzibę w Unii Europejskiej.

7.5.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 120/14

(1)

Decyzją 2005/380/WE utworzono grupę ekspertów pozarządowych do spraw ładu korporacyjnego i prawa spółek, powołaną do celów rozpatrywania, omawiania i doradzania Komisji w zakresie ładu korporacyjnego i prawa spółek. Decyzję 2005/380/WE stosuje się do dnia 27 kwietnia 2008 r.

(2)

Doradztwo grupy ekspertów okazało się bardzo cenne, w szczególności w odniesieniu do realizowanych inicjatyw Komisji w zakresie ładu korporacyjnego i prawa spółek, dotyczących zwłaszcza statutu europejskiej spółki prywatnej oraz uproszczenia prawa spółek przewidzianego w programie działalności legislacyjnej i prac Komisji na rok 2008 (1), jak również w odniesieniu do oceny stosowania istniejącego prawodawstwa w zakresie ładu korporacyjnego i prawa spółek. W celu zapewnienia ciągłości i pomocy w skutecznym zakończeniu tych projektów, mandat grupy należy przedłużyć do czerwca 2009 r.

(3)

Należy zagwarantować, że członkowie grupy udzielają obiektywnych porad specjalistycznych.

(4)

Dane osobowe dotyczące członków grupy powinny być przetwarzane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (2).

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2005/380/WE,

1)

w art. 3 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„Członkowie co roku podpisują zobowiązanie do działania na rzecz interesu publicznego oraz deklarację wskazującą brak albo obecność interesu mogącego naruszać ich obiektywność.”;

2)

w art. 5 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„Nazwiska członków są gromadzone, przetwarzane i publikowane zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (3).

3)

artykuł 9 otrzymuje brzmienie:

„Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 30 czerwca 2009 r.”.

7.5.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 120/15

(1)

W art. 157 ust. 1 Traktatu Wspólnocie i państwom członkowskim powierzono zadanie czuwania nad zapewnieniem warunków niezbędnych dla konkurencyjności przemysłu Wspólnoty. W art. 157 ust. 2 w szczególności wezwano państwa członkowskie do wzajemnej konsultacji w powiązaniu z Komisją i, w miarę potrzeby, do koordynacji swoich działań. Komisja może podjąć każdą użyteczną inicjatywę w celu wspierania takiej koordynacji.

(2)

W komunikacie „Przegląd śródokresowy polityki przemysłowej – Wkład w strategię UE na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia” (1) Komisja ogłosiła zamiar wyjścia z inicjatywą w dziedzinie żywności, dotyczącą konkurencyjności wspólnotowego przemysłu rolno-spożywczego.

(3)

W związku z tym konieczne jest ustanowienie grupy wysokiego szczebla, złożonej głównie z ekspertów w dziedzinie konkurencyjności wspólnotowego przemysłu rolno-spożywczego oraz w dziedzinach pokrewnych, jak bezpieczeństwo żywności, ochrona zdrowia i środowiska, a także określenie jej zadań i struktury.

(4)

Grupa powinna zajmować się kwestiami kształtującymi obecnie i w przyszłości konkurencyjność wspólnotowego przemysłu rolno-spożywczego. Na podstawie wyników prowadzonych dyskusji grupa powinna sformułować zestaw zaleceń sektorowych dotyczących polityki, aby zwiększyć konkurencyjność przemysłu rolno-spożywczego zgodnie z polityką Wspólnoty, w szczególności zgodnie z celami bezpieczeństwa żywności i ochrony zdrowia, polityki rolnej i zrównoważonego rozwoju.

(5)

Grupa powinna składać się z przedstawicieli Komisji, państw członkowskich i odpowiednich zainteresowanych stron, w szczególności reprezentujących producentów wytwarzających produkty na potrzeby przemysłu rolno-spożywczego, użytkowników produktów tego przemysłu, konsumentów oraz społeczeństwo obywatelskie.

(6)

Bez uszczerbku dla przepisów Komisji dotyczących bezpieczeństwa, określonych w załączniku do decyzji Komisji 2001/844/WE, EWWiS, Euratom (2), należy określić zasady dotyczące ujawniania informacji przez członków grupy.

(7)

Dane osobowe członków grupy powinny być przetwarzane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (3),

1)

zajmowanie się kwestiami kształtującymi obecnie i w przyszłości konkurencyjność wspólnotowego przemysłu rolno-spożywczego, a także zagadnieniami powiązanymi;

2)

określanie czynników mających wpływ na sytuację przemysłu rolno-spożywczego Wspólnoty pod względem konkurencyjności i stabilności, w tym spodziewanych wyzwań i tendencji wpływających na konkurencyjność;

3)

sformułowanie zestawu zaleceń sektorowych skierowanych do osób i podmiotów kształtujących politykę na poziomie wspólnotowym.

a)

8 przedstawicieli państw członkowskich;

b)

13 przedstawicieli przemysłu rolno-spożywczego;

c)

6 przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego i stowarzyszeń zawodowych.

a)

jeżeli złoży rezygnację;

b)

jeżeli utraci zdolność wnoszenia należytego wkładu w prace grupy;

c)

jeżeli nie spełnia wymogu określonego w art. 287 Traktatu.

7.5.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 120/17

(1)

W Niderlandach wystąpiły w 2003 r. ogniska ptasiej grypy. Pojawienie się tej choroby stanowiło poważne zagrożenie dla zwierząt gospodarskich we Wspólnocie.

(2)

W celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się tej choroby i jej możliwie najszybszego zwalczenia, Wspólnota powinna wnieść wkład finansowy w kwalifikowalne wydatki poniesione przez państwo członkowskie w ramach środków stosowanych w stanach zagrożenia, służących zwalczaniu choroby, zgodnie z decyzją 90/424/EWG.

(3)

Decyzją Komisji 2003/678/WE z dnia 24 września 2003 r. w sprawie wkładu finansowego Wspólnoty w kwalifikowalne wydatki poniesione w związku ze zwalczaniem ptasiej grypy w Niderlandach w 2003 r. (2) przyznano Niderlandom wkład finansowy ze Wspólnoty na pokrycie kosztów poniesionych w ramach środków stosowanych w stanach zagrożenia, służących zwalczaniu ptasiej grypy w Niderlandach w 2003 r.

(4)

Zgodnie z wymienioną decyzją przewidziano wypłatę pierwszej raty w wysokości 40 000 000 EUR.

(5)

Na mocy wymienionej decyzji pozostałą kwotę wkładu finansowego Wspólnoty należy wypłacić na podstawie wniosków złożonych przez Niderlandy w dniach 14 marca 2004 r., 26 lipca 2005 r. i 2 listopada 2006 r.

(6)

W świetle powyższego należy obecnie ustalić całkowitą kwotę wkładu finansowego Wspólnoty w kwalifikowalne wydatki poniesione w związku ze zwalczaniem ptasiej grypy w Niderlandach w 2003 r.

(7)

Wyniki kontroli przeprowadzonych przez Komisję zgodnie ze wspólnotowymi przepisami weterynaryjnymi oraz warunki przyznawania wspólnotowego wkładu finansowego wskazują, że nie można uznać całej zgłoszonej we wniosku kwoty wydatków za kwalifikowalną.

(8)

Uwagi Komisji, sposób obliczenia kosztów kwalifikowalnych oraz końcowe wnioski zostały przekazane Niderlandom w pismach z dnia 12 lipca 2007 r., 26 października 2007 r. i 5 grudnia 2007 r.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

7.5.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 120/18

(1)

Decyzja 90/424/EWG określa procedury dotyczące wkładu finansowego Wspólnoty na szczególne środki weterynaryjne, w szczególności w zakresie informacji o zdrowiu zwierząt, dobrostanie zwierząt, bezpieczeństwie żywności, środkach technicznych i naukowych oraz zwalczaniu chorób.

(2)

Zgodnie z art. 37a ust. 1 lit. b) decyzji 90/424/EWG wkład finansowy Wspólnoty może zostać przyznany na komputeryzację procedur weterynaryjnych w odniesieniu do hostingu, zarządzania i utrzymania zintegrowanych weterynaryjnych systemów komputerowych, w tym, w stosownych przypadkach, krajowych baz danych. Należy zatem przyznać wkład finansowy Wspólnoty na hosting, zarządzanie i utrzymanie zintegrowanego skomputeryzowanego systemu TRACES (ekspercki system kontroli handlu), wprowadzonego decyzją Komisji 2003/24/WE z dnia 30 grudnia 2002 r. dotyczącą opracowania zintegrowanego skomputeryzowanego systemu weterynaryjnego (2), aby zapewnić dostępność, bezpieczeństwo i aktualność systemu.

(3)

Zgodnie z art. 37 ust. 1 decyzji 90/424/EWG można otrzymać pomoc finansową Wspólnoty na wprowadzenie systemów identyfikacji zwierząt i powiadamiania o chorobach na mocy prawa dotyczącego kontroli weterynaryjnych w wewnątrzwspólnotowym handlu żywymi zwierzętami w celu wprowadzenia rynku wewnętrznego. Należy zatem przyznać wkład finansowy Wspólnoty na aktualizację systemu zgłaszania chorób zwierzęcych (ADNS), w oparciu o decyzję Komisji 2005/176/WE z dnia 1 marca 2005 r. w sprawie ustanowienia skodyfikowanej formy i kodów zgłaszania chorób zwierząt zgodnie z dyrektywą Rady 82/894/EWG (3), wprowadzając niezbędne ulepszenia techniczne.

(4)

W komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie nowej strategii Unii Europejskiej w zakresie zdrowia zwierząt (2007–2013) – „Lepiej zapobiegać niż leczyć” (4) („komunikat w sprawie nowej strategii w zakresie zdrowia zwierząt”) Komisja zobowiązuje się do poprawy komunikacji z konsumentami i zainteresowanymi stronami.

(5)

Zgodnie z art. 16 decyzji 90/424/EWG Wspólnota udziela wsparcia finansowego dla stworzenia polityki informacyjnej w dziedzinie zdrowia i dobrostanu zwierząt oraz bezpieczeństwa żywności pochodzenia zwierzęcego. Należy zatem przyznać wkład finansowy Wspólnoty na realizację środków mających na celu poprawę komunikacji z konsumentami i zainteresowanymi stronami w dziedzinie zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt w ramach komunikatu w sprawie nowej strategii w zakresie zdrowia zwierząt.

(6)

Na mocy art. 19 decyzji 90/424/EWG Wspólnota może podejmować środki techniczne i naukowe potrzebne do opracowania prawodawstwa wspólnotowego w dziedzinie weterynarii, a także do rozwoju kształcenia i szkolenia w dziedzinie weterynarii, lub pomagać państwom członkowskim i organizacjom międzynarodowym w podejmowaniu takich środków.

(7)

Stopniowe wprowadzanie elektronicznej identyfikacji przeżuwaczy jest jednym z oczekiwanych wyników realizacji strategii. W związku z tym przed wprowadzeniem nowych przepisów w tej dziedzinie konieczne jest wykonanie badania analizującego stosunek kosztów do korzyści i kosztów do efektywności w odniesieniu do elektronicznej identyfikacji bydła. Konieczna jest również ocena działania i wydajności wspólnotowych laboratoriów referencyjnych, aby mogły one lepiej wypełniać swoje zadania. Wyniki tych badań i oceny będą podstawą przeglądu przepisów w tej dziedzinie, jeśli okaże się on konieczny. Należy zatem przyznać wkład finansowy Wspólnoty na finansowanie badań i ocen w dziedzinach bezpieczeństwa żywności, zdrowia i dobrostanu zwierząt oraz zootechniki. Należy określić maksymalną kwotę, która ma być przydzielona na te działania. W 2008 r. opublikowane zostaną zaproszenia do składania ofert na przeprowadzenie, w ramach umów szczegółowych, badań i ocen w dziedzinach bezpieczeństwa żywności, zdrowia i dobrostanu zwierząt oraz zootechniki. Na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (5), środki weterynaryjne mają być finansowane w ramach Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji. Do celów kontroli finansowej będą mieć zastosowanie art. 9, 36 i 37 powyższego rozporządzenia.

(8)

Wypłatę wkładu finansowego Wspólnoty należy uzależnić od spełnienia warunków rzeczywistej realizacji działań i przedłożenia przez wykonawców wszystkich wymaganych informacji.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

1 000 000 EUR na hosting;

b)

500 000 EUR na nabycie niezbędnego wsparcia logistycznego w ramach systemu pomocy dla użytkowników;

c)

300 000 EUR na zakup wsparcia w zakresie utrzymania systemu, niezbędnego do dostosowania systemu do zmian prawnych i technicznych;

d)

200 000 EUR na niezbędne zmiany w zakresie przetwarzania danych;

e)

250 000 EUR na opracowanie interfejsu między krajowymi bazami identyfikacji bydła.

a)

2 500 000 EUR w dziedzinie zdrowia zwierząt;

b)

150 000 EUR w dziedzinie dobrostanu zwierząt.

a)

badanie kosztów i korzyści systemu elektronicznej identyfikacji bydła;

b)

ocena wspólnotowych laboratoriów referencyjnych w zakresie zdrowia zwierząt i zootechniki.

7.5.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 120/20

(1)

Zewnętrzne zapewnienie jakości audytu ustawowego jest niezbędne dla zagwarantowania wysokiej jakości audytu. Dodaje to wiarygodności publikowanym informacjom finansowym i zapewnia lepszą ochronę udziałowców/akcjonariuszy, inwestorów, wierzycieli i innych zainteresowanych stron. System zewnętrznego zapewniania jakości powinien zatem być obiektywny i niezależny od branży audytowej.

(2)

Artykuły 29 i 43 dyrektywy 2006/43/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych, zmieniającej dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG oraz uchylającej dyrektywę Rady 84/253/EWG (1) ustanawiają wysokie kryteria w odniesieniu do systemów zapewniania jakości dla wszystkich biegłych rewidentów i firm audytorskich. Dyrektywa zawiera niektóre koncepcje ujęte w zaleceniu Komisji 2001/256/WE z dnia 15 listopada 2000 r. w sprawie zapewniania jakości audytu ustawowego w Unii Europejskiej: minimalne wymagania (2).

(3)

Jednakże części tego zalecenia związane z audytem ustawowym jednostek interesu publicznego stały się nieaktualne ze względu na ostatnie wydarzenia międzynarodowe i tendencje do wprowadzania dla tych audytów systemów zewnętrznego zapewniania jakości, zarządzanych niezależnie od branży audytowej, gdzie kontrola zapewniania jakości jest dokonywana przez osoby niebędące praktykującymi audytorami.

(4)

Kryteria określone w dyrektywie 2006/43/WE nadal umożliwiają istnienie znaczących różnic w organizacji systemów zewnętrznego zapewniania jakości audytu ustawowego i firm audytorskich w państwach członkowskich. Należy unikać różnic w postrzeganiu przez zainteresowane strony jakości ustawowych audytorów i firm audytorskich w państwach członkowskich, w szczególności w odniesieniu do art. 34 dyrektywy 2006/43/WE. Dyrektywa 2006/43/WE zawiera również zachętę dla systemów nadzoru publicznego państw członkowskich do osiągnięcia skoordynowanego podejścia do przeprowadzania kontroli zapewniania jakości.

(5)

W odniesieniu do audytu jednostek interesu publicznego priorytet stanowi współpraca między państwami członkowskimi. Należy zapewnić dalsze wskazówki dotyczące systemów zapewniania jakości dla biegłych rewidentów i firm audytorskich dokonujących audytu w tych jednostkach. Dlatego należy wydać nowe zalecenie, które byłoby bardziej aktualne niż zalecenie 2001/256/WE oraz które uwzględniłoby nowe tendencje międzynarodowe i szczególne potrzeby państw członkowskich. Jednakże nie istnieje potrzeba opracowania szczegółowych wskazówek dotyczących systemów zapewniania jakości dla biegłych rewidentów i firm audytorskich dokonujących audytu w jednostkach innych niż jednostki interesu publicznego.

(6)

Kontrole powinny przyczyniać się do poprawy jakości audytu dokonywanego przez kontrolowanych biegłych rewidentów lub firmy audytorskie i powinny być regularne i prewencyjne. Ich celem powinno być zbudowanie i utrzymanie zaufania do audytu ustawowego i tym samym do rynków finansowych. Dlatego niniejsze zalecenie nie powinno dotyczyć doraźnych dochodzeń wynikających z ewentualnego naruszenia przepisów ustawowych i wykonawczych.

(7)

W celu poprawy jakości audytów wewnątrz Wspólnoty niezależne organy nadzoru powinny odgrywać bardziej aktywną rolę w kontrolach firm audytorskich. Należy zapewnić wskazówki dla niezależnego systemu kontroli. W odniesieniu do przeprowadzania kontroli należy wyjaśnić ewentualną rolę organów nadzoru publicznego, zrzeszeń zawodowych i innych stosownych organów, jak również rolę ekspertów. Niezbędne jest również wyjaśnienie finansowania systemu zapewniania jakości.

(8)

Artykuł 43 dyrektywy 2006/43/WE wymaga, aby kontrola zapewnienia jakości w przypadku biegłych rewidentów lub firm audytorskich dokonujących audytu jednostek interesu publicznego odbywała się co najmniej raz na trzy lata. W systemie nadzoru publicznego mógłby wystąpić problem przy rekrutacji wystarczającej liczby inspektorów mających przeprowadzić kontrole na miejscu. Dlatego należy przewidzieć możliwość, aby pod pewnymi warunkami w kontrolach na miejscu uczestniczyli eksperci niebędący inspektorami.

(9)

W celu zapewnienia, że dany biegły rewident lub firma audytorska wykonuje zalecenia ostatecznego sprawozdania z kontroli, oraz że sprawozdanie to zawiera wystarczające wskazówki pozwalające na uniknięcie problemów w przyszłości, przed przyjęciem ostatecznego sprawozdania oraz w fazie dalszych działań należy zapewnić odpowiednią komunikację między inspektorami a biegłym rewidentem lub firmą audytorską.

(10)

W celu poprawy odpowiedzialności systemu zapewniania jakości i jego porównywalności w ramach Wspólnoty, roczne sprawozdanie dotyczące ogólnych wyników kontroli powinno zawierać kluczowe informacje na temat działalności, które umożliwiłyby dokonanie oceny wykorzystanych zasobów i wydajności oraz skuteczności systemu zapewniania jakości.

(11)

W świetle nowych tendencji międzynarodowych, w szczególności zaangażowania odpowiednich organów i ekspertów w przeprowadzanie kontroli, Komisja zamierza dokonać oceny sytuacji w 2011 r.,

1.

Niniejsze zalecenie dostarcza wytycznych dla wprowadzenia niezależnych systemów zapewniania jakości dla biegłych rewidentów i firm audytorskich dokonujących audytu w jednostkach interesu publicznego zgodnie z art. 29 i 43 dyrektywy 2006/43/WE.

2.

W przypadku gdy państwo członkowskie zdecydowało o zwolnieniu określonych jednostek interesu publicznego zgodnie z art. 39 dyrektywy 2006/43/WE, powinno ono również zwolnić te jednostki interesu publicznego ze stosowania środków przyjętych zgodnie z niniejszym zaleceniem.

3.

W niniejszym zaleceniu stosuje się definicje określone w art. 2 dyrektywy 2006/43/WE. Do celów niniejszego zalecenia stosuje się również poniższe definicje:

4.

Organ nadzoru publicznego powinien przyjąć ostateczną odpowiedzialność za system zewnętrznego zapewniania jakości dla biegłych rewidentów i firm audytorskich dokonujących audytu jednostek interesu publicznego. Państwa członkowskie nie powinny wyznaczać stowarzyszeń czy organów związanych z branżą księgową lub audytową na organ nadzoru publicznego.

5.

Biegli rewidenci i firmy audytorskie dokonujące audytu jednostek interesu publicznego powinny być poddawane kontrolom przeprowadzanym przez organ nadzoru publicznego przy ewentualnej współpracy z innym stosownym organem zgodnie z pkt 6.

6.

Należy umożliwić oddelegowanie zadań związanych z przeprowadzeniem kontroli innemu stosownemu organowi, pod warunkiem, że zapewniono odpowiedzialność takiego organu wobec organu nadzoru publicznego oraz że organ nadzoru publicznego zachowuje co najmniej następujące obowiązki:

7.

Organ nadzoru publicznego powinien mieć prawo do uczestnictwa w kontrolach oraz powinien mieć dostęp do akt kontroli, dokumentów roboczych audytu oraz innych powiązanych dokumentów.

8.

Wszelkie ustalenia dotyczące finansowania systemu zapewniania jakości, w tym ustalenia dotyczące poziomu finansowania i kontroli finansowej, nie powinny podlegać zatwierdzeniu lub zawetowaniu przez osoby lub organizacje reprezentujące branżę księgową, branżę audytową lub firmę audytorską lub związane z nimi w inny sposób. Poziom finansowania powinien umożliwić organowi nadzoru publicznego zatrudnienie wystarczającej liczby personelu wspomagającego organ w stosowaniu pkt 6 i 7.

9.

Jeżeli system zapewniania jakości jest finansowany przez biegłych rewidentów lub firmy audytorskie poddane kontroli, wszelkie opłaty lub składki płacone przez nie powinny być obowiązkowe, oraz powinien istnieć wymóg punktualnej wpłaty pełnej kwoty.

10.

Organ nadzoru publicznego powinien zapewnić wdrożenie odpowiednich strategii i procedur dotyczących niezależności i obiektywności personelu, w tym inspektorów, oraz zarządzania systemem kontroli.

11.

Osoba będąca praktykującym biegłym rewidentem, lub zatrudniona w firmie audytorskiej lub związana z nią w inny sposób, nie powinna działać jako inspektor.

12.

Dana osoba nie powinna działać jako inspektor podczas kontroli biegłego rewidenta lub firmy audytorskiej przed upływem dwóch lat od momentu, w którym osoba ta przestała być partnerem lub pracownikiem przedmiotowego biegłego rewidenta lub firmy audytorskiej lub przestała być z nimi powiązana w inny sposób.

13.

Inspektorzy powinni zadeklarować, że nie istnieje konflikt interesów pomiędzy nimi a biegłym rewidentem lub firmą audytorską, która ma zostać poddana kontroli. Inspektorzy, którzy złożyli niekompletną lub fałszywą deklarację powinni zostać wykluczeni z przeprowadzania kontroli i powinni podlegać skutecznym, proporcjonalnym i zniechęcającym karom.

14.

Wynagrodzenie inspektorów w związku z kontrolami powinien przyznawać wyłącznie organ nadzoru publicznego lub organ, któremu zlecono przeprowadzenie kontroli. Inspektorzy nie powinni otrzymywać wynagrodzenia od kontrolowanego biegłego rewidenta, firmy audytorskiej lub firm powiązanych.

15.

Jeżeli organ nadzoru publicznego uzna, że dla właściwego przeprowadzenia kontroli niezbędna jest wiedza specjalistyczna, inspektorów powinni wspomagać eksperci. Eksperci tacy powinni działać pod bezpośrednią kontrolą inspektora i powinni podlegać wymogom, o których mowa w pkt 10 i 12–14.

16.

Jeżeli liczba inspektorów w państwie członkowskim jest czasowo niewystarczająca do dokonania kontroli na miejscu, organ nadzoru publicznego powinien mieć prawo zdecydowania o możliwości dokonania kontroli na miejscu przez ekspertów, pod warunkiem, że eksperci ci spełniają wymagania określone w art. 29 ust. 1 lit. d) dyrektywy 2006/43/WE, w pełni odpowiadają wobec organu nadzoru publicznego oraz że inspektorzy przeprowadzają kontrole na miejscu u tego samego biegłego rewidenta lub firmy audytorskiej przynajmniej raz na sześć lat.

17.

Zakres kontroli powinien obejmować:

18.

Kontroli należy poddać co najmniej następujące strategie i procedury wewnętrznej kontroli biegłego rewidenta lub firmy audytorskiej:

19.

Dla celów badania zgodności, co najmniej dużą część akt audytowych należy wybrać na podstawie analizy ryzyka nieodpowiedniego przeprowadzenia audytu ustawowego.

20.

Wyniki kontroli i wnioski, na których opiera się zalecenia, w tym wyniki i wnioski dotyczące sprawozdania zapewniającego przejrzystość, należy w odpowiedni sposób przekazać kontrolowanemu biegłemu rewidentowi lub firmie audytorskiej i omówić je z nimi przed zakończeniem sprawozdania z kontroli. Kontrolowanemu biegłemu rewidentowi lub firmie audytorskiej powinien przysługiwać okres nieprzekraczający 12 miesięcy od daty wydania sprawozdania z kontroli w celu podjęcia działań związanych z zaleceniami dotyczącymi wewnętrznego systemu kontroli jakości firmy audytorskiej. Jeżeli kontrolowany biegly rewident lub firma audytorska nie zastosowali się odpowiednio do zaleceń, organ nadzoru publicznego powinien ujawnić główne niedociągnięcia wykryte w wewnętrznym systemie kontroli jakości.

21.

System nadzoru publicznego powinien być uprawniony, zgodnie z odpowiednimi przepisami prawnymi przewidzianymi w danym państwie członkowskim, do podjęcia działań dyscyplinarnych lub nałożenia kar na biegłych rewidentów lub firmy audytorskie.

22.

Organ nadzoru publicznego powinien co najmniej informować opinię publiczną w odpowiednim czasie i w odpowiedni sposób o wszelkich ostatecznych działaniach dyscyplinarnych lub karach nałożonych wobec biegłych rewidentów lub firm audytorskich w odniesieniu do dokonania audytu ustawowego. Należy określić biegłego rewidenta lub firmę audytorską oraz opisać główne niedociągnięcia, które spowodowały takie działania lub kary.

23.

W przypadku, gdy podczas kontroli ustalono, że sprawozdanie zapewniające przejrzystość opublikowane przez biegłego rewidenta lub firmę audytorską zgodnie z art. 40 dyrektywy 2006/43/WE zawiera informacje, w tym informacje na temat skuteczności wewnętrznego systemu kontroli jakości firmy audytorskiej, które organ nadzoru publicznego uważa za wprowadzające w błąd w znacznym stopniu, powinien on zapewnić niezwłoczną odpowiednią zmianę sprawozdania zapewniającego przejrzystość.

24.

Organy nadzoru publicznego powinny składać roczne sprawozdania na temat ogólnych wyników badania systemu zapewnienia jakości. Sprawozdanie takie powinno zawierać informacje w sprawie wydanych zaleceń, dalszych działań dotyczących tych zaleceń, podjętych działań dyscyplinarnych oraz nałożonych kar. Powinno również zawierać ilościową informację i inne kluczowe informacje dotyczące działalności w odniesieniu do zasobów finansowych, personelu, oraz wydajności i skuteczności systemu zapewniania jakości.

25.

Państwa członkowskie powinny poinformować Komisję o działaniach podjętych w świetle niniejszego zalecenia do dnia 6 maja 2009 r.

26.

Niniejsze zalecenie skierowane jest do państw członkowskich.

7.5.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 120/25

1.

Strona 25, załącznik I, w pkt 6 Wieprzowina:

2.

Strona 26, załącznik I, w pkt 6 Wieprzowina:

7.5.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 120/25

„a)

wnioski o wydanie pozwoleń na wywóz określone w art. 1 złożone od poniedziałku do środy w tym samym tygodniu, ze stwierdzeniem, czy wchodzą one w zakres art. 4 czy też nie;”,

„a)

wnioski o wydanie pozwoleń na wywóz określone w art. 1 złożone od poniedziałku do piątku w tym samym tygodniu, ze stwierdzeniem, czy wchodzą one w zakres art. 4 czy też nie;”.