(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 341/2007 (3) otwiera kontyngenty taryfowe i ustanawia zarządzanie nimi oraz wprowadza system pozwoleń na przywóz i świadectw pochodzenia czosnku i innych produktów rolnych przywożonych z państw trzecich.

(2)

Ilości, w odniesieniu do których tradycyjni importerzy i nowi importerzy złożyli wnioski o wydanie pozwolenia typu „A” w ciągu pierwszych pięciu dni roboczych kwietnia 2008 r. zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 341/2007, przewyższają ilości przewidziane dla produktów pochodzących z Chin i wszystkich krajów trzecich innych niż Chiny i Argentyna.

(3)

Wobec powyższego, zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1301/2006, w chwili obecnej należy określić zakres, w jakim wnioski o wydanie pozwolenia typu „A” przesłane Komisji do dnia 15 kwietnia 2008 r. zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 341/2007 mogą zostać zrealizowane,

(1)

Ceny reprezentatywne i kwoty dodatkowych należności stosowanych do przywozu cukru białego, cukru surowego i niektórych syropów w odniesieniu do roku gospodarczego 2007/2008 zostały ustalone rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1109/2007 (3). Te ceny i kwoty zostały ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 316/2008 (4).

(2)

Dane, którymi obecnie dysponuje Komisja, prowadzą do zmiany wymienionych kwot, zgodnie z zasadami i szczegółowymi przepisami wykonawczymi przewidzianymi w rozporządzeniu (WE) nr 951/2006,

(1)

Dyrektywa 2004/36/WE wprowadza zharmonizowane podejście do skutecznego stosowania międzynarodowych norm bezpieczeństwa we Wspólnocie poprzez ujednolicenie zasad i procedur dotyczących kontroli na ziemi statków powietrznych państw trzecich lądujących w portach lotniczych położonych w państwach członkowskich. Dyrektywa wymaga, aby państwa członkowskie przeprowadzały kontrole na ziemi statków powietrznych państw trzecich, w odniesieniu do których istnieje podejrzenie, że nie spełniają międzynarodowych norm bezpieczeństwa, lądujących w którymkolwiek z ich portów lotniczych otwartych dla międzynarodowego ruchu lotniczego zgodnie ze zharmonizowaną procedurą oraz aby uczestniczyły w gromadzeniu i wymianie informacji na temat przeprowadzonych kontroli na ziemi.

(2)

W celu jak najlepszego wykorzystania ograniczonych zasobów dostępnych właściwym organom kontrolnym każdego państwa członkowskiego, organy te powinny nadać priorytet kontrolom na ziemi określonych kategorii przewoźników i statków powietrznych szczególnie podatnych na uchybienia w zakresie bezpieczeństwa.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 12 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3922/91 (2),

1)

„priorytetowe traktowanie kontroli na ziemi” oznacza wydzielenie odpowiedniej liczby kontroli na ziemi z ogółu kontroli na ziemi przeprowadzanych rocznie przez państwo członkowskie, zgodnie z art. 2 niniejszego rozporządzenia;

2)

„podmiot” oznacza przewoźnika i/lub wszystkich przewoźników z danego państwa i/lub typ statku powietrznego i/lub określony statek powietrzny.

1)

podmiotów uznanych za stwarzające potencjalne zagrożenie dla bezpieczeństwa na podstawie okresowych analiz przeprowadzanych przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Transportu Lotniczego („EASA”);

2)

podmiotów zidentyfikowanych na podstawie opinii wyrażonej przez Komitet ds. Bezpieczeństwa Lotniczego w ramach wdrażania rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (3), stwierdzającej konieczność przeprowadzenia dodatkowej kontroli rzeczywistej zgodności z odpowiednimi normami bezpieczeństwa w drodze regularnych kontroli na ziemi tych podmiotów. Może to dotyczyć podmiotów, które zostały wykreślone z wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przelotów na terytorium Wspólnoty ustanowionego na mocy rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 („wykaz wspólnotowy”);

3)

podmiotów zidentyfikowanych na podstawie informacji uzyskanych przez Komisję z państw członkowskich lub EASA zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2111/2005;

4)

statków powietrznych wykorzystywanych do obsługi połączeń do Wspólnoty przez przewoźników wymienionych w załączniku B do wykazu wspólnotowego;

5)

statków powietrznych wykorzystywanych przez pozostałych przewoźników koncesjonowanych w tym samym państwie, w którym koncesjonowany został którykolwiek z przewoźników figurujących w wykazie wspólnotowym.

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1580/2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw (2) przewiduje nadzór przywozu produktów wymienionych w załączniku XVII do tego rozporządzenia. Nadzór ten przeprowadza się zgodnie z zasadami określonymi w art. 308d rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (3).

(2)

W celu zastosowania art. 5 ust. 4 Porozumienia w sprawie rolnictwa (4) zawartego w trakcie wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej i na podstawie ostatnich danych dotyczących lat 2004, 2005 i 2006 należy zmienić wartości progowe dodatkowych należności celnych na ogórki i czereśnie inne niż wiśnie.

(3)

W związku z tym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1580/2007.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 ustanawia zasady stosowania oświadczeń przy oznakowaniu, prezentacji i w reklamie żywności.

(2)

Z wniosków o wydanie zezwolenia na stosowanie oświadczeń zdrowotnych powinno odpowiednio i wystarczająco wynikać, że oświadczenie zdrowotne jest oparte i potwierdzone przez powszechnie uznane dowody naukowe, z uwzględnieniem ogółu dostępnych danych naukowych i oceny dowodów.

(3)

Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 konieczne jest ustanowienie przepisów wykonawczych dotyczących wniosków o wydanie zezwolenia na stosowanie oświadczeń zdrowotnych, złożonych zgodnie z rozporządzeniem, łącznie z przepisami dotyczącymi ich przygotowania i przedstawiania.

(4)

Przepisy wykonawcze powinny zapewniać, że dokumentacja dotycząca wniosku jest zebrana w sposób definiujący i klasyfikujący dane naukowe niezbędne do oceny wniosków przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności.

(5)

Przepisy wykonawcze mają służyć jako ogólne wytyczne, a charakter i zakres badań niezbędnych do oceny wartości naukowej oświadczenia może się różnić w zależności od jego charakteru.

(6)

Wnioski dotyczące oświadczeń zdrowotnych powinny uwzględniać wymagania określone w rozporządzeniu (WE) nr 1924/2006, w szczególności ogólne zasady i warunki określone w jego art. 3 i 5. Dla każdego oświadczenia zdrowotnego należy złożyć oddzielny wniosek, określający rodzaj danego oświadczenia.

(7)

Szczegółowe dane i dokumenty złożone zgodnie z tym rozporządzeniem powinny być bez uszczerbku dla jakichkolwiek dodatkowych informacji, których Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (Urząd) może zażądać w stosownych przypadkach, zgodnie z art. 16 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006.

(8)

Na żądanie Komisji, Urząd wydał opinię na temat przewodnika naukowo-technicznego w sprawie przygotowania i przedstawiania wniosków dotyczących oświadczeń zdrowotnych (2). Wnioski powinny być zgodne ze wskazówkami Urzędu w połączeniu z przepisami wykonawczymi, aby zapewnić zharmonizowane składanie wniosków do Urzędu.

(9)

Aby umożliwić ochronę danych zgodnie z art. 21 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006, wnioski dotyczące ochrony danych poufnych muszą być uzasadnione i wszystkie dane muszą być umieszczone w oddzielnej części wniosku.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

wnioski o wydanie zezwolenia, składane zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006; oraz

b)

wnioski dotyczące włączenia oświadczenia do wykazu, o którym mowa w art. 13 ust. 3, składane zgodnie z art. 18 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006.

a)

obejmują przede wszystkim badania z udziałem ludzi oraz – w przypadku oświadczeń odnoszących się do rozwoju i zdrowia dzieci – badania z udziałem dzieci;

b)

są przedstawiane zgodnie z hierarchią projektów badań, odzwierciedlającą względną siłę dowodów, które mogą zostać uzyskane z różnych rodzajów badań.

a)

populację docelową dla danego oświadczenia zdrowotnego;

b)

ilość składnika odżywczego, innej substancji, żywności lub kategorii żywności oraz model spożycia niezbędny do uzyskania korzystnego działania;

c)

w stosownych przypadkach, stwierdzenie skierowane do osób, które powinny unikać spożycia danego składnika odżywczego, innej substancji, żywności lub kategorii żywności, której dotyczy oświadczenie zdrowotne;

d)

ostrzeżenie odnoszące się do danego składnika odżywczego, innej substancji, żywności lub kategorii żywności, które mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia, jeżeli są spożywane w nadmiarze;

e)

wszelkie inne ograniczenia stosowania oraz wskazówki przygotowywania lub stosowania.

(1)

Dyrektywa 2004/36/WE wprowadza zharmonizowane podejście do skutecznego wykonywania międzynarodowych norm bezpieczeństwa we Wspólnocie poprzez zharmonizowanie reguł i procedur dotyczących kontroli na ziemi statków powietrznych państw trzecich, lądujących w portach lotniczych położonych w państwach członkowskich. Dyrektywa wymaga, aby państwa członkowskie, przeprowadzały kontrole na ziemi statków powietrznych państw trzecich, lądujących w dowolnym porcie lotniczym państwa członkowskiego, otwartym dla międzynarodowego ruchu lotniczego, zgodnie ze zharmonizowaną procedurą oraz aby uczestniczyły w gromadzeniu i wymianie informacji na temat przeprowadzonych kontroli na ziemi.

(2)

Wspólnotowe zobowiązania państw członkowskich wynikające z dyrektywy 2004/36/WE mogły być uprzednio w znacznym stopniu wykonywane poprzez dobrowolne uczestnictwo w zapoczątkowanym w roku 1996 przez Europejską Konferencję Lotnictwa Cywilnego (ECAC) programie SAFA (ocena bezpieczeństwa zagranicznych statków powietrznych), zarządzanie którym powierzono Zrzeszeniu Władz Lotniczych (JAA).

(3)

Z dniem 1 stycznia 2007 r. program SAFA przekazano do wyłącznej kompetencji Wspólnoty i obecnie zarządza nim Komisja wspomagana przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Transportu Lotniczego (EASA) zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 768/2006 z dnia 19 maja 2006 r., wprowadzającym w życie dyrektywę 2004/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie gromadzenia i wymiany informacji na temat bezpieczeństwa statków powietrznych, korzystających z portów lotniczych Wspólnoty oraz zarządzania systemem informacyjnym (2).

(4)

Program SAFA powinien zostać uzupełniony o odpowiednie środki mające na celu zapewnienie wspólnych standardów przeprowadzania kontroli na ziemi, takich jak podręcznik kontroli na ziemi.

(5)

Załącznik II do dyrektywy 2004/36/WE zawiera tylko bardzo ogólne kryteria, gdyż w momencie jego przyjęcia szczegółowe wytyczne i procedury techniczne były publikowane i regularnie aktualizowane przez JAA, a następnie wdrażane na zasadzie dobrowolności przez państwa ECAC uczestniczące w programie SAFA.

(6)

Ze względu na przekazanie programu SAFA Wspólnocie i rosnące znaczenie przypisywane przez Komisję wynikom kontroli na ziemi przeprowadzanych w ramach programu SAFA w procesie podejmowania przez Komisję decyzji odnośnie do wpisania przewoźników do wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów, ustanowionej na mocy rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych, podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty i informowania pasażerów korzystających z transportu lotniczego o tożsamości przewoźnika lotniczego wykonującego przewóz oraz uchylającego art. 9 dyrektywy 2004/36/WE, uznaje się za konieczne określenie kluczowych elementów podręcznika dotyczącego przeprowadzania kontroli na ziemi.

(7)

Kluczowe elementy podręcznika stanowią zasadnicze standardy dla skutecznego przeprowadzenia kontroli na ziemi i w związku z tym powinny jak najszybciej zostać zawarte w załączniku II do dyrektywy 2004/36/WE, który ustanawia procedurę przeprowadzania kontroli na ziemi, w szczególności w związku z przekazaniem programu SAFA w kompetencje Wspólnoty.

(8)

Na podstawie art. 4 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 768/2006 EASA przedłożyła wniosek w sprawie zmiany załącznika II do dyrektywy 2004/36/WE.

(9)

W związku z tym dyrektywa 2004/36/WE powinna zostać odpowiednio zmieniona.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 12 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3922/91 (3),

(1)

Zgodnie z art. 18 ust. 1 dyrektywy 2003/96/WE w związku z jej załącznikiem II, Włochy zostały upoważnione do stosowania w niektórych „szczególnie upośledzonych obszarach” obniżonych stawek podatku akcyzowego na oleje krajowe oraz gaz płynny używane w celach grzewczych. Odstępstwo to miało zastosowanie do dnia 31 grudnia 2006 r.

(2)

Pismem z dnia 17 października 2006 r. władze włoskie wystąpiły z wnioskiem o pozwolenie, zgodnie z art. 19 dyrektywy 2003/96/WE, na stosowanie obniżonej stawki opodatkowania oleju gazowego i gazu płynnego używanych do celów grzewczych na tych samych obszarach geograficznych. Po dniu 31 grudnia 2006 r. Włochy chciałyby kontynuować krajową praktykę prowadzoną zgodnie z wyżej wymienionym odstępstwem. Wniosek o aktualne zezwolenie na odstępstwo obejmuje okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2012 r.

(3)

Włochy, których klimat i warunki geograficzne są bardzo zmienne, mają niezwykle zróżnicowane terytorium. W roku 1999 w ramach reformy swojego systemu podatkowego Włochy podniosły ogólny poziom podatków akcyzowych. W tym samym czasie, mając na uwadze szczególne cechy swojego terytorium, Włochy wprowadziły obniżone stawki opodatkowania na gaz płynny i olej gazowy w celu częściowej kompensacji zbyt wysokich kosztów ogrzewania ponoszonych przez mieszkańców niektórych obszarów geograficznych.

(4)

Zróżnicowanie podatkowe ma na celu zapewnienie ludności kwalifikujących się obszarów stopy życiowej porównywalnej ze stopą życiową reszty ludności Włoch, za pomocą zmniejszenia zbyt wysokich kosztów ogrzewania. W celu zidentyfikowania obszarów kwalifikujących się do przyznania obniżki Włochy opierają się na obiektywnych kryteriach, dotyczących warunków klimatycznych na danych obszarach, jak również dostępu do sieci gazu ziemnego. To ostatnie kryterium odzwierciedla stopień możliwości wyboru między paliwami dostępnymi dla ludności danego regionu.

(5)

Obniżka podatku obowiązuje na obszarach geograficznych (gminach) spełniających następujące, alternatywne kryteria: (i) gminy znajdujące się w strefie F, zgodnie z definicją podaną w dekrecie prezydenckim nr 412 z 1993 r. (2), czyli gminy na terenie, których liczba „stopniodni” przewyższa 3 000; (ii) gminy znajdujące się w strefie E, zgodnie z definicją podaną w dekrecie prezydenckim nr 412 z 1993 r., czyli gminy na terenie, których liczba „stopniodni” kształtuje się w przedziale od 2 100 do 3 000 (3); oraz (iii) Sardynia i małe wyspy (wszystkie wyspy włoskie z wyjątkiem Sycylii). W związku z tym, że rozwój sieci gazu ziemnego zmniejszyłby w istotny sposób dodatkowe koszty ogrzewania, a w szczególności zwiększyłby możliwość wyboru pomiędzy paliwami dostępnymi dla konsumentów, obniżka nie będzie już stosowana w gminach należących do drugiego i trzeciego z wymienionych obszarów, gdy w gminach tych ukończona zostanie sieć gazu ziemnego.

(6)

Wspólną cechą tych gmin są dodatkowe koszty związane z ogrzewaniem w porównaniu z resztą Włoch. Dla stref klimatycznych E i F obniżka podatku jest równa średnio 11–12 % ceny oleju gazowego i gazu płynnego używanych do celów grzewczych. W związku z warunkami klimatycznymi średnie koszty ogrzewania są wyższe o 90 % niż średnia krajowa w strefie klimatycznej E oraz o 170 % niż średnia krajowa w strefie klimatycznej F. W przypadku wysp, w porównaniu z Włochami kontynentalnymi, dodatkowe koszty ogrzewania są związane ze szczególnymi cechami geograficznymi wysp, ograniczoną dostawą paliw i dodatkowymi kosztami transportu, a w konsekwencji wyższymi cenami paliw w porównaniu z Włochami kontynentalnymi.

(7)

We wszystkich przypadkach obniżka podatku pozostaje poniżej poziomu dodatkowych kosztów ogrzewania ponoszonych przez ludność danego obszaru, dzięki czemu nadmierna kompensacja nie ma miejsca w danym przypadku. Władze włoskie oświadczyły w szczególności, że obniżka podatkowa nie przewyższa dodatkowych kosztów ponoszonych w strefach E i F w związku z zimnym klimatem. Ponadto władze włoskie stwierdziły, że w przypadku wysp obniżka podatku nie pociąga za sobą obniżki cen paliw objętych wnioskiem poniżej ceny tego samego paliwa na kontynencie.

(8)

Zarówno w przypadku oleju gazowego, jak i gazu płynnego obniżona stawka opodatkowania pozostaje wyższa niż minimalne poziomy Wspólnoty przewidziane w dyrektywie 2003/96/WE.

(9)

Środek ma zastosowanie jedynie do ogrzewania pomieszczeń (zarówno osób prywatnych, jak i podmiotów gospodarczych). Nie ma on zastosowania w przypadku innych form zastosowania gospodarczego wyżej wymienionych produktów.

(10)

Uznano, że środek nie narusza zasad konkurencji ani nie ogranicza funkcjonowania rynku wewnętrznego i został on uznany za niezgodny z polityką wspólnotową w dziedzinach ochrony środowiska, energii i transportu.

(11)

Zgodnie z art. 19 ust. 2 dyrektywy 2003/96/WE należy zatem przyznać Włochom pozwolenie do stosowania obniżonej stawki opodatkowania oleju gazowego i gazu płynnego używanych do celów grzewczych na niektórych obszarach geograficznych do dnia 31 grudnia 2012 r., zgodnie z załącznikiem do niniejszej decyzji.

(12)

Należy zapewnić, by Włochy mogły stosować specjalne obniżki, do których odnosi się niniejsza decyzja, z zachowaniem ciągłości w stosunku do przepisów stosowanych przed dniem 1 stycznia 2007 r. na podstawie art. 18 dyrektywy 2003/96/WE w związku z jej załącznikiem II. Należy zatem udzielić wnioskowanego pozwolenia ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2007 r.,

(1)

Na mocy decyzji 1999/870/WE (1) i decyzji 2007/149/WE (2) zastępca sekretarza generalnego Rady został upoważniony do tego, by w związku z włączaniem dorobku Schengen w ramy Unii Europejskiej reprezentować niektóre państwa członkowskie podczas zawierania umów w sprawie instalowania i eksploatacji infrastruktury łączności dla środowiska Schengen („SISNET”) oraz realizować te umowy, do czasu zakończenia migracji do infrastruktury łączności utrzymywanej przez Wspólnotę Europejską.

(2)

Zobowiązania finansowe wynikające z tych umów obciążają szczególny budżet (dalej zwany „budżetem SISNET”), z którego finansowana jest infrastruktura łączności wymieniona we wspomnianych decyzjach Rady.

(3)

Konfederacja Szwajcarska ma stosować przepisy dorobku Schengen dotyczące systemu informacyjnego Schengen od daty, którą określi Rada zgodnie z art. 15 ust. 1 Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (3).

(4)

Od tej daty Konfederacja Szwajcarska powinna uczestniczyć w budżecie SISNET,

1)

artykuł 25 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

2)

artykuł 26 otrzymuje brzmienie:

3)

w art. 28 dodaje się ustęp w brzmieniu:

(1)

Artykuł 3 ust. 2 pkt (i) lit. d) i art. 4 ust. 2 pkt (i) lit. d) rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 zakazują produkcji, przywozu i wprowadzania do obrotu po dniu 31 grudnia 2004 r. bromku metylowego przeznaczonego do wszystkich zastosowań, z wyjątkiem, między innymi (2), zastosowań krytycznych zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt (ii) oraz z kryteriami ustalonymi w decyzji IX/6 przyjętej przez strony protokołu montrealskiego wraz z innymi istotnymi kryteriami uzgodnionymi przez strony. Wyłączenia dotyczące zastosowań krytycznych mają stanowić nieliczne odstępstwa, w celu zapewnienia krótkiego okresu na przyjęcie rozwiązań alternatywnych.

(2)

Decyzja IX/6 stanowi, że bromek metylowy należy uznać za „krytyczny” jedynie w przypadku, gdy wnioskodawca twierdzi, że brak dostępności bromku metylowego do danego konkretnego zastosowania spowodowałby znaczne zakłócenia na rynku; oraz że brak jest substancji alternatywnych możliwych do zastosowania pod względem technicznym i ekonomicznym, jak również brak jest substytutów dostępnych dla użytkownika, które są dopuszczalne z punktu widzenia ochrony środowiska i zdrowia i które są odpowiednie dla danych upraw i z punktu widzenia wszystkich podanych okoliczności. Ponadto do produkcji i zużycia bromku metylowego do zastosowań krytycznych, jeżeli takie występują, należy dopuścić jedynie w przypadku, gdy zostały podjęte wszystkie działania możliwe z technicznego i ekonomicznego punktu widzenia, mające na celu ograniczenie do minimum zastosowania krytycznego i związanej z tym ewentualnej emisji bromku metylowego. Wnioskodawca powinien także wykazać, że zostały podjęte stosowne starania w celu dokonania oceny, przygotowania do sprzedaży i zapewnienia krajowego oficjalnego zatwierdzenia substancji alternatywnych i substytutów; oraz że istnieją programy badawcze mające na celu opracowanie i wykorzystanie substancji alternatywnych i substytutów.

(3)

Do Komisji wpłynęło sześć wniosków w sprawie zastosowań krytycznych bromku metylowego na ogółem 245 146 kg, z dwóch państw członkowskich, tj. z Polski (12 995 kg) i Hiszpanii (232 151 kg).

(4)

W celu określenia ilości bromku metylowego spełniającej warunki zezwolenia dotyczącego zastosowań krytycznych w 2008 r., Komisja zastosowała kryteria zawarte w decyzji IX/6 oraz w art. 3 ust. 2 pkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 2037/2000. Po konsultacji z państwami członkowskimi Komisja ustaliła, że we Wspólnocie były dostępne odpowiednie substancje alternatywne, a w okresie następującym po sporządzeniu wniosków przez państwa członkowskie stały się one bardziej rozpowszechnione w wielu krajach będących stronami protokołu montrealskiego. W rezultacie Komisja określiła, że w 2008 r. można wykorzystać 212 671 kg bromku metylowego w celu zaspokojenia potrzeb wynikających z zastosowań krytycznych we wszystkich państwach członkowskich, które złożyły wniosek o stosowanie bromku metylowego. Ilość ta stanowi 1,1 % zużycia bromku metylowego w 1991 r. we Wspólnocie Europejskiej i wskazuje, że ponad 98,9 % bromku metylowego zostało zastąpione przez substancje alternatywne. Kategorie zastosowań krytycznych są zgodne z kategoriami określonymi w tabeli A decyzji XIX/9 przyjętej na dziewiętnastym posiedzeniu stron protokołu montrealskiego (3).

(5)

Artykuł 3 ust. 2 pkt (ii) zobowiązuje również Komisję do określenia, którzy użytkownicy mogą korzystać z odstępstwa związanego z zastosowaniem krytycznym. Zważywszy, że art. 17 ust. 2 wymaga określenia przez państwo członkowskie minimalnych wymagań dotyczących kwalifikacji personelu wykonującego czynności związane ze stosowaniem bromku metylowego, a jedynym zastosowaniem jest fumigacja (gazowanie), Komisja określiła, że jedynymi użytkownikami bromku metylowego są osoby przeprowadzające fumigację, zaproponowane przez państwo członkowskie i upoważnione przez Komisję do stosowania bromku metylowego do zastosowań krytycznych. Osoby przeprowadzające fumigację mają odpowiednie kwalifikacje, aby móc w sposób bezpieczny stosować wymieniony środek; państwa członkowskie wprowadziły procedury umożliwiające identyfikację na ich terytorium osób przeprowadzających fumigację, upoważnionych do wykorzystywania bromku metylowego do zastosowań krytycznych.

(6)

Decyzja IX/6 stanowi, że produkcja i zużycie bromku metylowego do zastosowań krytycznych powinny być dopuszczalne jedynie w przypadku, gdy bromek metylowy jest niedostępny w istniejących zapasach bromku metylowego niewykorzystanego lub otrzymanego w wyniku recyklingu. Artykuł 3 ust. 2 pkt (ii) stanowi, że na produkcję i przywóz bromku metylowego zezwala się jedynie w przypadku, gdy żadna ze stron nie dysponuje bromkiem metylowym pochodzącym z recyklingu lub z odzysku. Zgodnie z decyzją IX/6 i art. 3 ust. 2 pkt (ii) Komisja określiła, że 6 296,744 kg z zapasów jest dostępne do zastosowań krytycznych.

(7)

Artykuł 4 ust. 2 pkt (ii) stanowi, że z zastrzeżeniem art. 4 ust. 4, wprowadzanie do obrotu bromku metylowego oraz stosowanie go przez przedsiębiorców innych niż producenci i importerzy jest zakazane po dniu 31 grudnia 2005 r. Artykuł 4 ust. 4 stanowi, że art. 4 ust. 2 nie ma zastosowania do wprowadzania do obrotu i wykorzystywania substancji kontrolowanych, jeśli są one wykorzystywane do celów zamówień objętych pozwoleniami w odniesieniu do zastosowań krytycznych przez użytkowników określonych w art. 3 ust. 2.

W związku z powyższym, poza producentami i importerami, również osoby przeprowadzające fumigację, zarejestrowane przez Komisję w 2008 r. będą miały prawo wprowadzać do obrotu bromek metylowy oraz wykorzystywać go do zastosowań krytycznych po dniu 31 grudnia 2007 r., Z reguły osoby przeprowadzające fumigację zwracają się do importera zarówno w sprawie przywozu bromku metylowego, jak i jego dostarczenia. Osoby przeprowadzające fumigację, zarejestrowane przez Komisję w 2007 r., będą mogły przenieść na 2008 r. bromek metylowy, który nie został wykorzystany w 2007 r., (zwany dalej „zapasami”). Komisja Europejska wprowadziła procedury udzielania zezwoleń pozwalające na odliczenie takich zapasów bromku metylowego zanim dodatkowy bromek metylowy zostanie przywieziony lub wyprodukowany do celów zamówień objętych pozwoleniami w odniesieniu do zastosowań krytycznych w 2008 r.

(8)

Ponieważ przepisy dotyczące krytycznych zastosowań bromku metylowego stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r. oraz w celu umożliwienia zainteresowanym przedsiębiorstwom i podmiotom gospodarczym skorzystania z systemu zezwoleń, właściwym jest, aby niniejsza decyzja była stosowana od wyżej wymienionej daty.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu powołanego na mocy art. 18 rozporządzenia (WE) nr 2037/2000,

(1)

Zgodnie z art. 7 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1258/1999 i art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 Komisja dokonuje niezbędnej weryfikacji, informuje państwa członkowskie o wynikach weryfikacji, zapoznaje się z uwagami przez nie zgłoszonymi, zwołuje dwustronne rozmowy w celu wypracowania porozumienia z danymi państwami członkowskimi i oficjalnie informuje je o swoich wnioskach.

(2)

Państwa członkowskie miały możliwość złożenia wniosku o rozpoczęcie procedury pojednawczej. W niektórych przypadkach możliwość ta została wykorzystana i Komisja przeanalizowała sprawozdanie sporządzone po zakończeniu tej procedury.

(3)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1258/1999 i rozporządzeniem (WE) nr 1290/2005 finansowane mogą być jedynie wydatki rolne dokonane zgodnie z zasadami wspólnotowymi.

(4)

Przeprowadzona weryfikacja, wyniki rozmów dwustronnych i procedury pojednawcze wykazały, że część wydatków zadeklarowanych przez państwa członkowskie nie spełnia warunków i nie może być zatem finansowana przez Sekcję Gwarancji EFOGR i Europejski Fundusz Rolniczy Gwarancji (zwany dalej „EFRG”).

(5)

Należy wskazać, które kwoty nie zostały uznane za kwalifikujące się do zwrotu w ramach Sekcji Gwarancji EFOGR i EFRG. Kwoty te nie dotyczą wydatków poniesionych wcześniej niż dwadzieścia cztery miesiące przed pisemnym powiadomieniem państw członkowskich przez Komisję o wynikach weryfikacji.

(6)

Dla przypadków objętych niniejszą decyzją Komisja przedstawiła państwom członkowskim w sprawozdaniu zbiorczym szacunkowe kwoty do wyłączenia z uwagi na ich niezgodność z zasadami wspólnotowymi.

(7)

Niniejsza decyzja nie przesądza o skutkach finansowych wynikających dla Komisji z wyroków Trybunału Sprawiedliwości w sprawach będących w toku w dniu 15 grudnia 2007 r. i dotyczących kwestii z nią związanych,

(1)

Decyzja Komisji 2006/502/WE (2) zobowiązuje państwa członkowskie do podjęcia środków w celu zapewnienia, by na rynek wprowadzane były wyłącznie zapalniczki zabezpieczone przed uruchomieniem przez dzieci, oraz do zakazania wprowadzania na rynek zapalniczek-gadżetów.

(2)

Decyzja 2006/502/WE została przyjęta zgodnie z przepisami art. 13 dyrektywy 2001/95/WE, które ograniczają okres ważności decyzji do okresu nieprzekraczającego jednego roku, ale umożliwiają zatwierdzenie jej na kolejne okresy, z których żaden nie może przekroczyć jednego roku.

(3)

Decyzja 2006/502/WE została zmieniona decyzją 2007/231/WE, która po raz pierwszy przedłużyła jej ważność na kolejny rok, do dnia 11 maja 2008 r.

(4)

W świetle dotychczas zdobytych doświadczeń oraz wobec postępu dokonanego w poszukiwaniu alternatywnych rozwiązań dotyczących zabezpieczenia zapalniczek przed uruchomieniem przez dzieci, zachodzi konieczność przedłużenia ważności wspomnianej decyzji na kolejne 12 miesięcy.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego na mocy dyrektywy 2001/95/WE,