18.4.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

18.4.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/3

(1)

Artykuł 33 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1254/1999 stanowi, że różnica między cenami na rynku światowym na produkty wyszczególnione w art. 1 ust. 1 tego rozporządzenia a cenami na te produkty na terenie Wspólnoty może być objęta refundacją wywozową.

(2)

Biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku wołowiny i cielęciny, refundacje wywozowe powinny być ustalone zgodnie z zasadami i kryteriami przewidzianymi w art. 33 rozporządzenia (WE) nr 1254/1999.

(3)

Artykuł 33 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1254/1999 stanowi, że ze względu na sytuację na rynku światowym lub specyficzne wymagania niektórych rynków może zaistnieć konieczność zróżnicowania refundacji w zależności od miejsca przeznaczenia.

(4)

Refundacje wywozowe należy przyznawać tylko w odniesieniu do produktów, które są dopuszczone do swobodnego przepływu wewnątrz Wspólnoty i które posiadają znak jakości zdrowotnej zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (2). Produkty te powinny również spełniać wymogi rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (3), oraz rozporządzenia (WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (4).

(5)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia Komisji (EWG) nr 1964/82 z dnia 20 lipca 1982 r. ustanawiającego warunki udzielania specjalnych refundacji wywozowych niektórych rodzajów wołowiny bez kości (5) specjalna refundacja wywozowa może ulec obniżeniu, jeśli wywożona ilość mięsa bez kości wynosi mniej niż 95 %, ale nie mniej niż 85 % całkowitej masy mięsa otrzymanej przez odkostnianie.

(6)

Należy zatem uchylić i zastąpić nowym rozporządzeniem rozporządzenie Komisji (WE) nr 36/2008 (6).

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wołowiny i Cielęciny,

18.4.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/7

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 581/2004 z dnia 26 marca 2004 r. w sprawie stałego zaproszenia do składania ofert przetargowych odnośnie do refundacji wywozowych do niektórych rodzajów masła (2) przewiduje otwarcie stałego przetargu.

(2)

Zgodnie z art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 580/2004 z dnia 26 marca 2004 r. ustanawiającego procedurę przetargową dotyczącą refundacji wywozowych do niektórych przetworów mlecznych (3), oraz po dokonaniu analizy ofert przedstawionych w odpowiedzi na ten przetarg, stosowne jest nieprzyznanie żadnych refundacji w okresie przetargowym kończącym się dnia 15 kwietnia 2008 r.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

18.4.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/8

(1)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 94/92 z dnia 14 stycznia 1992 r. ustanawiające szczegółowe zasady wprowadzenia w życie uzgodnień dotyczących przywozu z państw trzecich przewidzianych w rozporządzeniu (EWG) nr 2092/91 w sprawie produkcji ekologicznej produktów rolnych oraz znakowania produktów rolnych i środków spożywczych (2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (3). Ponieważ mają być do niego wprowadzone kolejne zmiany, należy je przeredagować w celu zapewnienia jasności.

(2)

Rozporządzenie (EWG) nr 2092/91 stanowi, że towary przywożone z państw trzecich mogą być wprowadzone do obrotu wówczas, gdy pochodzą z państwa trzeciego stosującego zasady produkcji i środki kontroli odpowiadające tym stosowanym we Wspólnocie oraz znajdującego się w wykazie, który zostanie sporządzony przez Komisję.

(3)

Należy sporządzić taki wykaz. Ponadto powinny zostać określone szczegółowe zasady procedury badającej wniosek państwa trzeciego w związku z wpisaniem go do wykazu.

(4)

W celu zapewnienia stosowania wymagań w każdym z państw trzecich, należy wskazać jednostki odpowiedzialne za wydawanie świadectw kontroli zgodnie z art. 11 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (EWG) nr 2092/91.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu, o którym mowa w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2092/91,

a)

organ lub jednostki albo jednostka odpowiedzialna w państwach trzecich za wydanie certyfikatu kontroli w celu przywozu do Wspólnoty;

b)

organ kontroli lub organy kontroli w państwach trzecich i/lub prywatne organizacje uznane przez dane państwo członkowskie do przeprowadzenia nadzoru.

—

zakłady przetwórcze i eksporterów podlegających systemowi kontroli,

—

produkty objęte tymi zasadami.

a)

rodzaje, i jeżeli to możliwe, szacunkowe określenie ilości produktów rolnych i środków spożywczych przeznaczonych do wywozu do Wspólnoty w ramach przepisów określonych w art. 11 ust. 3 i 4 rozporządzenia (EWG) nr 2092/91;

b)

zasady produkcji obowiązujące w państwach trzecich, w szczególności:

c)

zasady stosowane w systemie kontroli i organizacja wprowadzania w życie tego systemu w państwach trzecich:

d)

jeżeli jest to możliwe, przygotowanie przez niezależnych ekspertów sprawozdania z kontroli przeprowadzonej na miejscu w sprawie skutecznego wprowadzania w życie zasad produkcji i zasad kontroli określonych w lit. b) i c).

18.4.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/18

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1484/95 (4), ustanowiło szczegółowe zasady stosowania systemu dodatkowych należności celnych przywozowych oraz ustaliło ceny reprezentatywne w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj.

(2)

Z regularnych kontroli danych, na podstawie których są określane ceny reprezentatywne dla produktów w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj, wynika że należy zmienić ceny reprezentatywne w przywozie niektórych produktów uwzględniając wahania cen zgodnie z pochodzeniem. W konsekwencji ceny reprezentatywne powinny być opublikowane.

(3)

Niezbędnym jest jak najszybsze zastosowanie tej zmiany, uwzględniając sytuację na rynku.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mięsa Drobiowego i Jaj,

18.4.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/20

(1)

Artykuł 31 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 przewiduje, że różnice między cenami produktów objętych art. 1 lit. a), b), c), d), e) i g) tego rozporządzenia na światowym rynku a cenami we Wspólnocie mogą być pokryte refundacją wywozową.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1043/2005 z dnia 30 czerwca 2005 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 w odniesieniu do systemu przyznawania refundacji wywozowych dla niektórych produktów rolnych wywożonych w postaci towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu oraz kryteriów dla ustalania wysokości kwot takich refundacji (2) określa produkty, w stosunku do których ustala się stawkę refundacji, którą stosuje się dla tych produktów wywożonych jako towary objęte załącznikiem II do rozporządzenia (WE) nr 1255/1999.

(3)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 stawkę refundacji na 100 kilogramów danych produktów podstawowych ustala się co miesiąc.

(4)

Jednakże w przypadku niektórych przetworów mlecznych wywożonych jako towary nieobjęte załącznikiem I do Traktatu istnieje niebezpieczeństwo naruszenia podjętych zobowiązań dotyczących wcześniejszego ustalania wysokich stawek refundacji. Dlatego konieczne jest podjęcie stosownych środków ostrożności, aby zapobiec takiemu niebezpieczeństwu nie wykluczając przy tym zawierania długoterminowych kontraktów. Ustanowienie konkretnych stawek na wcześniejsze ustalanie refundacji dotyczących tych produktów powinno umożliwić osiągnięcie tych dwóch celów.

(5)

Artykuł 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 przewiduje, że przy ustalaniu stawek refundacji należy uwzględnić w stosownych przypadkach refundacje produkcyjne, pomoc finansową oraz inne środki o skutku równoważnym, stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich zgodnie z rozporządzeniem w sprawie wspólnej organizacji rynku danego produktu w odniesieniu do produktów podstawowych objętych załącznikiem I do rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 lub do produktów powiązanych.

(6)

Artykuł 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 przewiduje wypłatę pomocy w odniesieniu do mleka odtłuszczonego przetworzonego na kazeinę wyprodukowanego na terenie Wspólnoty, pod warunkiem że wymienione mleko i wyprodukowana z niego kazeina spełniają odpowiednie standardy.

(7)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1898/2005 z dnia 9 listopada 2005 r. ustanawiające szczegółowe zasady wprowadzenia w życie rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w odniesieniu do środków w zakresie zbytu śmietanki, masła i masła skoncentrowanego na rynku Wspólnoty (3) przewiduje, że masło i śmietana po obniżonych cenach powinny być udostępnione dla przemysłu produkującego niektóre towary.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

18.4.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/23

(1)

Portugalia zgłosiła środek pomocy w dniu 20 czerwca 2006 r. W piśmie z dnia 6 lipca 2006 r. Komisja zwróciła się do Portugalii z wnioskiem o dodatkowe informacje i o przedłużenie okresu, którym Komisja dysponuje na podjęcie decyzji w sprawie zgłoszonego środka zgodnie z art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 (2), do czasu podjęcia przez Komisję decyzji w sprawie podobnego, wcześniejszego zgłoszenia, poddawanego w tym okresie ocenie (3). Pismem z dnia 25 lipca 2006 r. Portugalia zaakceptowała wspomniany wniosek.

(2)

W piśmie z dnia 11 maja 2007 r. Komisja wznowiła ocenę zgłoszenia i przypomniała Portugalii, że zgłoszenie jest niekompletne. Portugalia przekazała dodatkowe informacje w pismach z dnia 5 lipca 2007 r. i z dnia 26 lipca 2007 r.

(3)

W piśmie z dnia 10 sierpnia 2007 r. Komisja poinformowała Portugalię o podjęciu decyzji o wszczęciu postępowania określonego w art. 88 ust. 2 Traktatu WE w odniesieniu do wspomnianego środka pomocy.

(4)

W piśmie z dnia 17 września 2007 r. władze portugalskie przedstawiły swoje uwagi w odniesieniu do wspomnianego powyżej postępowania.

(5)

Decyzja Komisji w sprawie wszczęcia postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag. Osoby trzecie nie przedstawiły żadnych uwag.

(6)

Beneficjentem pomocy miało być przedsiębiorstwo Estaleiros Navais de Viana do Castelo S.A. (zwane dalej „ENVC”), stocznia portugalska zatrudniająca obecnie około 1 000 pracowników.

(7)

Portugalia proponuje przyznanie ENVC bezpośredniej pomocy w kwocie 6 575 558 EUR w związku z siedmioma umowami na budowę statków, podpisanymi pomiędzy 4 lutego 2005 r. a 31 marca 2005 r. Szczegóły dotyczące umów oraz odnośnej proponowanej pomocy są następujące:

(8)

W świetle informacji przekazanych w zgłoszeniu wniosek o pomoc w odniesieniu do wszystkich siedmiu umów został złożony przez stocznię w lipcu 2005 r., czyli po podpisaniu umów. Portugalia zatwierdziła środek pomocy, pod warunkiem dopuszczenia przez Komisję, decyzją Ministerstwa Finansów, Administracji Publicznej, Gospodarki i Innowacji z dnia 7 sierpnia 2006 r.

(9)

Statki zostały przekazane, lub mają być przekazane, w następujących terminach:

(10)

Portugalia proponuje przyznanie pomocy na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1177/2002 dotyczącego tymczasowego mechanizmu obronnego dla przemysłu stoczniowego (5), zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 502/2004 (6) („rozporządzenie w sprawie TMO”). Rozporządzenie w sprawie TMO weszło w życie w dniu 3 lipca 2002 r. i wygasło w dniu 31 marca 2005 r., w związku z czym nie obowiązywało już w momencie zatwierdzenia i zgłoszenia środka pomocy przez Portugalię.

(11)

Portugalia twierdzi, że umowy kwalifikują się do przyznania pomocy na podstawie rozporządzenia w sprawie TMO, ponieważ zostały podpisane w czasie, gdy wspomniane rozporządzenie wciąż obowiązywało.

(12)

W swojej decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego w omawianej sprawie Komisja wyraziła wątpliwości dotyczące zgodności przedmiotowej pomocy ze wspólnym rynkiem na podstawie rozporządzenia w sprawie TMO z poniższych powodów.

(13)

Po pierwsze, Komisja miała wątpliwości co do efektu zachęty pomocy. Komisja zwróciła uwagę, że wniosek o przyznanie pomocy został złożony dopiero po podpisaniu umów. Ponadto Portugalia dokonała jedynie wewnętrznego zatwierdzenia pomocy (uzależnionego od dopuszczenia jej przez Komisję) po upływie ponad roku od złożenia wniosku o przyznanie pomocy. Portugalia nie przedstawiła dowodów na to, że w czasie podpisywania umów przez ENVC przedsiębiorstwo uzyskało jakiekolwiek gwarancje, że otrzyma pomoc. W związku z powyższym Komisja miała wątpliwości co do tego, czy perspektywa otrzymania pomocy państwa stanowiła jakąkolwiek zachętę dla ENVC do realizacji przedmiotowych projektów.

(14)

Po drugie, Komisja zakwestionowała podstawę prawną zatwierdzenia pomocy. Komisja zwróciła uwagę, że rozporządzenie w sprawie TMO wygasło w dniu 31 marca 2005 r., w związku z czym nie obowiązywało w momencie, gdy Portugalia zatwierdziła i zgłosiła rozpatrywany środek pomocy. Komisja podkreśliła również, że w swojej decyzji w sprawie C 26/2006 (ex N 110/2006) (7) szczegółowo wyjaśniła, dlaczego jest zdania, że rozporządzenie w sprawie TMO nie może już stanowić ważnej podstawy prawnej zatwierdzenia nowej pomocy operacyjnej dla przemysłu stoczniowego. Portugalia nie przedłożyła w omawianej sprawie żadnych nowych informacji, które mogłyby wpłynąć na zmianę oceny Komisji w tym względzie, w związku z czym Komisja nie mogła uznać na tym etapie, że pomoc jest zgodna ze wspólnym rynkiem.

(15)

Portugalia zwróciła w sposób ogólny uwagę, że w przypadku przedmiotowych umów stocznia przede wszystkim konkurowała ze stoczniami pozawspólnotowymi, a w szczególności stanęła przed problemem nieuczciwej konkurencji ze strony stoczni koreańskich, której dotyczyło rozporządzenie w sprawie TMO. Co więcej, umowy nie naruszyły ani nie groziły naruszeniem konkurencji w UE, gdyż wszystkie stocznie w UE miały równy dostęp do pomocy na mocy rozporządzenia w sprawie TMO, które było bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. W rezultacie nie można było uznać, że zgłoszone środki wpływają na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi.

(16)

W odniesieniu do efektu zachęty omawianej pomocy Portugalia argumentowała, że ENVC nie miało rzeczywistej możliwości złożenia należycie umotywowanego wniosku o pomoc przed podpisaniem umów, ze względów związanych z negocjacjami. Kontakty z armatorami zostały nawiązane przed złożeniem przez ENVC wniosku o pomoc. Ponadto Portugalia utrzymuje, że mimo podpisania przez ENVC umów bez publicznych gwarancji otrzymania pomocy, stocznia prowadziła negocjacje i podpisała umowy oraz zbudowała statki, oczekując, że zarówno władze Portugalii, jak i Komisja dopuszczą pomoc, biorąc pod uwagę, że obiektywne warunki otrzymania pomocy zostały w tym przypadku spełnione.

(17)

W odniesieniu do prawnej podstawy zatwierdzenia pomocy, Portugalia odwołała się do swoich uwag przedłożonych w związku ze sprawą C 26/2006 (8), które uważa za mające zastosowanie do omawianej sprawy. Portugalia podkreśliła, że przedmiotowe umowy zostały podpisane w czasie obowiązywania rozporządzenia w sprawie TMO, tj. przed dniem 31 marca 2005 r. oraz przed przyjęciem przez Organ ds. Rozstrzygania Sporów WTO (ORS) raportu panelu kwestionującego rozporządzenie w sprawie TMO. Portugalia oświadczyła również, że nie było możliwości zgłoszenia środka pomocy przed datą wygaśnięcia rozporządzenia w sprawie TMO, gdyż umowy zostały podpisane dopiero w lutym i marcu 2005 r. (tzn. tuż przed wygaśnięciem rozporządzenia w sprawie TMO). Jednak z punktu widzenia Portugalii nie unieważnia to wspomnianych umów, które spełniały obiektywne warunki rozporządzenia w sprawie TMO w momencie, gdy były podpisywane.

(18)

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu WE wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(19)

Komisja jest zdania, że proponowany środek stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE. Środki przyjmują formę dotacji finansowanej ze środków państwowych. Nawet gdyby rozporządzenie w sprawie TMO było stosowane we wszystkich państwach członkowskich i wszystkie stocznie kwalifikowałyby się do pomocy na mocy rozporządzenia w sprawie TMO, jak twierdzi Portugalia, środki są selektywne, gdyż w tej sprawie ograniczają się do ENVC. Tego rodzaju selektywna dotacja może zakłócać konkurencję, gdyż dzięki niej ENVC znajduje się w sytuacji korzystniejszej niż inni konkurenci, niebędący beneficjentami pomocy. W tym względzie fakt, że ENVC być może konkurowała ze stoczniami w Korei, nie zmienia faktu, że konkurowała także z innymi stoczniami na wspólnym rynku. Ponadto przemysł stoczniowy jest działalnością gospodarczą, która zakłada rozległą wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi, w związku z czym środki mogą wpływać na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi.

(20)

Dlatego Komisja potwierdza, że zgłoszony środek pomocy wchodzi w zakres art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(21)

Pomoc państwa zasadniczo może zostać uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem jedynie wtedy, kiedy niezbędne jest zachęcenie przedsiębiorstwa-beneficjenta do działania w sposób, który przyczyni się do realizacji celów przewidzianych w ramach odpowiedniego odstępstwa (9).

(22)

Komisja podkreśla w tym kontekście, że celem rozporządzenia w sprawie TMO było to, aby „w skuteczny sposób umożliwić stoczniom Wspólnoty przezwyciężenie nieuczciwej konkurencji Korei” (zob. motyw 6). W ten sposób mogła zostać zatwierdzona pomoc bezpośrednia wynosząca maksymalnie 6 % wartości umowy przed przyznaniem pomocy pod warunkiem, że umowa ta była przedmiotem konkurencji ze strony stoczni w Korei, która oferowała niższą cenę (art. 2).

(23)

Portugalia argumentuje w tej sprawie, że nawet jeżeli ENVC nie miało żadnych gwarancji otrzymania pomocy w czasie, gdy podpisywało umowę, to oczekiwało, że otrzyma pomoc, gdyż umowy spełniały obiektywne warunki kwalifikowania się do otrzymania pomocy na mocy rozporządzenia w sprawie TMO.

(24)

Komisja jest jednak zdania, że nie ma w tej sprawie wystarczających dowodów, iż pomoc stanowiła decydujący czynnik podpisania umów przez ENVC.

(25)

Jak już podkreślono w decyzji o wszczęciu postępowania wyjaśniającego, Portugalia przedstawiła kopię pisma od armatora, w którym wykazano, że w przypadku sześciu przedmiotowych umów (statki C 228 do C 233) armator otrzymał oferty niższych cen ze strony stoczni koreańskich. Jednakże wspomniane pismo jest opatrzone datą 9 marca 2005 r., co oznacza, że wysłano je do ENVC dopiero po podpisaniu przez stocznię umów dotyczących przedmiotowych ofert. Wydaje się tym samym, że stocznia, podpisując pierwsze sześć umów, nie mogła mieć pewności, że umowy spełniają wszystkie warunki kwalifikowalności. Co się tyczy siódmej umowy (statek C 210), sytuacja również wydaje się wątpliwa, gdyż informacja, że otrzymano ze strony Korei oferty niższych cen, także została przesłana do ENVC dopiero w dniu 31 marca 2005 r., czyli tego samego dnia, w którym ENVC podpisało umowę.

(26)

Portugalia nie przedstawiła żadnych dowodów na to, że przed podpisaniem umów ENVC otrzymało od władz portugalskich – formalnie bądź nieformalnie – informację o możliwości przyznania pomocy w związku z przedmiotowymi umowami (10). Wydaje się raczej, że ENVC było zdecydowane podjąć się realizacji wspomnianych umów nawet bez gwarancji otrzymania pomocy. Na przykład Portugalia w swoim wniosku złożonym po wszczęciu postępowania wyjaśniającego również oświadczyła, że ENVC było prawnie zobowiązane do zbudowania statków, nawet gdyby pomoc nie została zatwierdzona. Portugalia dodaje również, że w tym przypadku ENVC zwróciło się z wnioskiem o pomoc dopiero po wygaśnięciu rozporządzenia w sprawie TMO, co wydaje się potwierdzać, że stocznia była przygotowana do realizowania projektów mimo ryzyka nieotrzymania pomocy.

(27)

Co więcej, Komisja jest zasadniczo zdania, że pomoc ma efekt zachęty w przypadku, gdy wniosek o przyznanie pomocy został złożony przed rozpoczęciem realizacji projektu (11). W tym przypadku było inaczej. Wniosek o przyznanie pomocy został złożony dopiero po podpisaniu umów (tzn. w lipcu 2005 r., podczas gdy umowy podpisano w lutym i marcu 2005 r.). Ponadto Portugalia dokonała jedynie wewnętrznego zatwierdzenia pomocy (uzależnionego od dopuszczenia jej przez Komisję) po upływie ponad roku od złożenia wniosku o pomoc. Tym samym, również z formalnego punktu widzenia, efekt zachęty nie został spełniony.

(28)

W następstwie powyższego Komisja wnioskuje, że Portugalia nie przedstawiła wystarczających dowodów na poparcie efektu zachęty rozpatrywanej pomocy.

(29)

W odniesieniu do prawnej podstawy zatwierdzenia pomocy, Portugalia nie przedstawiła żadnych nowych argumentów, które rozwiałyby wątpliwości wyrażone przez Komisję w decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego. Głównym argumentem Portugalii w tym względzie jest to, że umowy kwalifikują się do pomocy, gdyż zostały podpisane w czasie obowiązywania rozporządzenia w sprawie TMO. Portugalia zwraca również uwagę, że fakt, iż pomoc została zatwierdzona dopiero po wygaśnięciu rozporządzenia w sprawie TMO, nie ma wpływu na kwalifikowalność umów do pomocy.

(30)

Jednakże Komisja wyjaśniła już w poprzedniej decyzji (12), dlaczego nie uważa, że rozporządzenie w sprawie TMO nadal stanowi ważną podstawę prawną zatwierdzania nowej pomocy operacyjnej dla przemysłu stoczniowego.

(31)

Komisja podkreśla, że okres stosowania rozporządzenia w sprawie TMO określono w art. 5 (13) rozporządzenia, który stanowi, że rozporządzenie „wygasa dnia 31 marca 2005 r.”. Fakt, że art. 4 rozporządzenia w sprawie TMO stanowi, że przedmiotowe rozporządzenie „stosuje się do końcowych umów podpisanych od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia do jego wygaśnięcia (...)”, stanowi z punktu widzenia Komisji warunek zgodności, a nie określenie ram czasowych stosowania rozporządzenia.

(32)

Powyższe stwierdzenie potwierdza również druga część art. 4, który stanowi, że rozporządzenie w sprawie TMO nie ma zastosowania do „końcowych umów podpisanych przed ogłoszeniem przez Wspólnotę w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, że rozpoczęła postępowanie rozstrzygające spór z Koreą (...) oraz końcowych umów podpisanych jeden miesiąc lub dłużej po ogłoszeniu przez Komisję w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, że spór został rozstrzygnięty lub zawieszony”.

(33)

Mając powyższe na uwadze, jest oczywiste, że rozporządzenie w sprawie TMO miało być stosowane jedynie dopóty, dopóki istniał spór z Koreą (14), i w żadnym wypadku nie później niż do dnia 31 marca 2005 r.

(34)

Wykładnię tę potwierdza sam cel rozporządzenia w sprawie TMO: „na zasadzie wyjątkowego i tymczasowego środka oraz w celu udzielenia pomocy stoczniom Wspólnoty w tych sektorach, które doznają niekorzystnych skutków w postaci istotnej szkody i poważnego uszczerbku w wyniku nieuczciwej konkurencji ze strony Korei, powinien zostać ustanowiony tymczasowy mechanizm obronny w stosunku do ograniczonych sektorów rynku, jedynie na krótki i ograniczony okres  (15)” (motyw trzeci).

(35)

W rozpatrywanej sprawie wniosek o przyznanie pomocy został złożony przez ENVC władzom portugalskim, zatwierdzony przez Portugalię i zgłoszony Komisji dopiero po wygaśnięciu rozporządzenia w sprawie TMO, z czego wynika jednoznacznie, że środki nie są objęte okresem stosowania rozporządzenia w sprawie TMO.

(36)

Komisja podkreśla ponadto, że – jak już wyjaśniono w decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego w bieżącej sprawie – przytoczona wykładnia rozporządzenia w sprawie TMO musi być również rozpatrywana w świetle międzynarodowych zobowiązań Wspólnoty. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości przepisy prawa wspólnotowego powinny w miarę możliwości być interpretowane w sposób zgodny z prawem międzynarodowym, w tym z zobowiązaniami WE w ramach WTO (16).

(37)

W tym kontekście Komisja przypomina, że Korea zakwestionowała zgodność rozporządzenia w sprawie TMO z zasadami WTO. W dniu 22 kwietnia 2005 r. panel WTO opublikował raport, w którym stwierdził, że TMO i różne programy krajowe przyjęte w ramach tego mechanizmu, obowiązujące w czasie, gdy Korea wniosła sprawę do WTO, były sprzeczne z art. 23 ust. 1 Uzgodnienia w sprawie zasad i procedur regulujących rozstrzyganie sporów (DSU) (17). W dniu 20 czerwca 2005 r. Organ ds. Rozstrzygania Sporów WTO (ORS) przyjął raport panelu, łącznie z zaleceniem, aby Wspólnota dostosowała rozporządzenie w sprawie TMO oraz przyjęte w ramach tego mechanizmu programy krajowe do zobowiązań, które na niej ciążą na mocy porozumień WTO (18). W dniu 20 lipca 2005 r. Wspólnota poinformowała ORS, że zmieniła swoje środki w taki sposób, aby uwzględnić decyzję i zalecenia ORS, jako że rozporządzenie w sprawie TMO wygasło w dniu 31 marca 2005 r., a państwa członkowskie nie mogą już udzielać pomocy operacyjnej na podstawie tego rozporządzenia.

(38)

W raporcie panelu oraz decyzji ORS o jego przyjęciu zakwestionowano rozporządzenie w sprawie TMO jako takie, ponieważ stanowi ono naruszenie zasad WTO, i zobowiązano Wspólnotę do zaprzestania stosowania wspomnianego rozporządzenia. Zobowiązanie nałożone na Wspólnotę, dotyczące dostosowania się do decyzji ORS, obejmuje również przyszłe decyzje o przyznawaniu nowych środków pomocy na podstawie rozporządzenia w sprawie TMO (19). Wspólnota, informując ORS, że dostosowała swoje środki do decyzji i zaleceń ORS, jako że rozporządzenie w sprawie TMO wygasło w dniu 31 marca 2005 r., a państwa członkowskie nie mogą już udzielać pomocy operacyjnej na podstawie tego rozporządzenia, zobowiązała się zaprzestać stosowania tego rozporządzenia do zatwierdzania nowych środków pomocy. Dlatego zatwierdzenie omawianego środka pomocy byłoby równoznaczne z naruszeniem zobowiązań międzynarodowych Wspólnoty.

(39)

Fakt, że Rada nie wznowiła okresu obowiązywania omawianego rozporządzenia po jego wygaśnięciu, wyraźnie wskazuje na to, że nie zamierzała w dalszym ciągu upoważniać Komisji do zatwierdzania środków pomocy na mocy rozporządzenia w sprawie TMO. Jest to także zgodne z faktem, że Wspólnota poinformowała ORS, iż państwa członkowskie nie mogą dłużej udzielać pomocy operacyjnej na podstawie tego rozporządzenia.

(40)

Portugalia nie przedstawiła żadnych nowych argumentów przeciwstawiających się stanowisku Komisji, wyrażonemu w decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego i przytoczonemu powyżej.

(41)

Mając powyższe na uwadze, Komisja stwierdza, że zgłoszony środek pomocy nie może zostać zatwierdzony na podstawie rozporządzenia w sprawie TMO. Ponieważ nie stosuje się żadnej innej klauzuli wyłączenia z tytułu art. 87 ust. 2 lub 3 Traktatu WE, pomoc nie jest zgodna ze wspólnym rynkiem,

18.4.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/29

(1)

Komisja otrzymała informację, że Sąd Najwyższy w Salwadorze w orzeczeniu z dnia 28 października 2007 r. w sprawach 63-2007 i 69-2007 uznał niektóre przepisy Konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy nr 87 dotyczącej wolności związkowej i ochrony praw związkowych za niezgodne z art. 47 Konstytucji Salwadoru.

(2)

Artykuł 16 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 980/2005 przewiduje czasowe wycofanie szczególnego rozwiązania motywacyjnego, o którym mowa w rozdziale 2 sekcja II tego rozporządzenia, w szczególności, gdy ustawodawstwo krajowe nie zawiera już konwencji, o których mowa w załączniku III do tego rozporządzenia, ratyfikowanych w celu spełnienia wymogów art. 9 ust. 1 i 2 lub gdy ustawodawstwo to nie jest skutecznie wdrażane.

(3)

Konwencja Międzynarodowej Organizacji Pracy nr 87 dotycząca wolności związkowej i ochrony praw związkowych wymieniona jest w załączniku III część A pkt 14 rozporządzenia (WE) nr 980/2005.

(4)

Komisja przeprowadziła wstępne badanie orzeczenia Sądu Najwyższego Salwadoru w sprawach 63-2007 oraz 69-2007 i uznała za konieczne dalsze przeanalizowanie skutków prawnych tego orzeczenia w celu ustalenia, czy uzasadniają one czasowe wycofanie szczególnego rozwiązania motywacyjnego. Z tego względu Komisja uważa, że istnieją wystarczające podstawy do wszczęcia dochodzenia.

(5)

Konsultacje z Komitetem ds. Preferencji Ogólnych zostały przeprowadzone w dniu 3 marca 2008 r.,

18.4.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 108/30

(1)

Artykuł 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG stanowi, że państwo członkowskie może, w okresie 12 lat od dnia notyfikacji wymienionej dyrektywy, zezwolić na wprowadzenie do obrotu środków ochrony roślin zawierających substancje czynne niewymienione w załączniku I do tej dyrektywy, a znajdujące się w obrocie dwa lata po notyfikacji, podczas gdy prowadzone są równocześnie badania tych substancji w ramach programu prac.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1112/2002 (2) i (WE) nr 2229/2004 (3) określają szczegółowe zasady realizacji czwartego etapu programu prac, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG.

(3)

Rotenon, wyciąg z Equisetum i chlorowodorek chininy to substancje wyznaczone do czwartego etapu programu.

(4)

Jedyni powiadamiający w odniesieniu do rotenonu, wyciągu z Equisetum i chlorowodorku chininy poinformowali Komisję w dniach odpowiednio 5 stycznia 2007 r., 15 lutego 2007 r. i 20 czerwca 2007 r. o tym, że nie zamierzają w dalszym ciągu uczestniczyć w programie prac w odniesieniu do tych substancji czynnych i dlatego nie będą przedkładane dalsze informacje. Nie należy zatem włączać tych substancji czynnych do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG.

(5)

W przypadku rotenonu informacje, które zostały przedstawione, a następnie przeanalizowane przez Komisję oraz ekspertów z państw członkowskich, wskazały na potrzebę dalszego stosowania odnośnej substancji. Przez wzgląd na obecny stan rzeczy uzasadnione byłoby zatem przedłużenie okresu wycofania zezwoleń dla pewnych nieodzownych zastosowań, dla których brak skutecznych substancji zastępczych, przy jednoczesnym zapewnieniu ścisłych warunków mających na celu zmniejszenie wszelkiego ewentualnego ryzyka.

(6)

W przypadku substancji czynnych, co do których obowiązuje jedynie krótki okres powiadomienia dotyczącego wycofania środków ochrony roślin zawierających takie substancje, uzasadnione jest wyznaczenie dodatkowego okresu na zbycie, składowanie, wprowadzanie do obrotu lub zużycie istniejących zapasów, nieprzekraczającego dwunastu miesięcy, w celu wykorzystania istniejących zapasów nie dłużej niż przez jeden kolejny sezon wegetacyjny. W przypadkach w których przewiduje się dłuższy okres uprzedzenia o zamiarze wycofania, taki okres może zostać skrócony i wygasać z końcem okresu wegetacji.

(7)

Niniejsza decyzja nie wyklucza możliwości złożenia wniosku dla przedmiotowych substancji czynnych, zgodnie z przepisami art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG, w celu ewentualnego włączenia ich do załącznika I.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

zezwolenia na środki ochrony roślin zawierające substancje czynne wymienione w załączniku I zostały wycofane do dnia 10 października 2008 r.;

b)

zezwolenia na środki ochrony roślin zawierające przedmiotowe substancje czynne nie były udzielane ani odnawiane, począwszy od daty publikacji niniejszej decyzji.

a)

zagwarantowanie, że w efekcie nie wystąpią żadne szkodliwe skutki dla zdrowia ludzi lub zwierząt ani jakikolwiek niedopuszczalny wpływ na środowisko naturalne;

b)

dopilnowanie, by oznakowanie takich środków ochrony roślin zostało zmienione w obrocie celem dostosowania do ograniczonych warunków stosowania;

c)

wprowadzenie wszelkich stosownych środków ograniczających ryzyko;

d)

dołożenie wszelkich starań mających na celu znalezienie substancji zastępczych dla wymienionych zastosowań.